TAREFA 1. CÁLCULO DE RAÍCES.

Hugo Carreira Rial

Cálculo e Análise Numérica

hugo.carreira@rai.usc.gal

12 de marzo de 2022

Tarefa 1
Persoa anterior Pablo Lobato Rey
Autor do presente Hugo Carreira Rial
Persoa posterior Tom Willemse Ríos

1
 Índice

I. Introducción 3

II. Presentación 3
A. Nome da persoa que realiza o traballo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
B. Título do traballo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
C. Definición matemática da función en «Sage» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
D. Comandos para definir a función e gráfica . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
E. Gráfica e puntos de corte co eixo X . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
F. Xustificación da existencia de solución no intervalo proposto . . . . . . . . . . . . . 4
G. Xustificación da Unicidade . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

III.Dicotomía 6
A. Número de iterantes de «Dicotomía» e expresión para o seu cálculo . . . . . . . . . 6
B. Comandos para Dicotomía . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

IV. Newton-Raphson 8
A. Comandos de Newton en «Sage» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
B. Gráfica dos iterantes de «Newton» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
C. Coeficientes de «debuxa_newton» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

V. Ventaxes e desvantaxes de Newton e Dicotomía 10

VI.III. Proposta de resolución da persoa anterior 11

VII.ANEXO I. 18

VIII.
Referencias 20

2
 I. Introducción

O traballo «Obtención de raíces de funcións dunha variable», que se vai expor a continuación,
consiste na resolución mediante ferramentas de cálculo numérico de raíces de funcións coa axuda
de «SageMath».

O traballo consta de tres apartados diferentes nos que primeiro se vai realizar a proposta de
resolución da función deseñada por min, a resoución da proposta da persoa posterior a min a a
correción da miña proposta realizada pola persoa anterior.

A rúbrica da correción disponse conforme o «Protocolo da Tarefa 1» e pódese consultar no

anexo I deste documento.

II. Presentación

A. Nome da persoa que realiza o traballo

Nome do alumno que realizou o traballo Hugo Carreira Rial

B. Título do traballo

Título do traballo «Atopar un submarino da Armada no Pacífico»

C. Definición matemática da función en «Sage»

√ √
A función proposta para a resolución é a seguinte: f ( x ) = x · sin ( 1x ) − x3 que permitirá
obter o momento no que se poderá reestablecer a comunicación co submarino ó entrar no raio
dunha determinada boia.
√
A función consta dunha soa variable x: x · sin ( 1x ), que representa a función de detección das
√
boias e x3 representa a traxectoria que o submarino vai realizar.

3
D. Comandos para definir a función e gráfica

Mediante os comandos que se indican a continuación, obtense a función proposta a estudo.

load("resolve.sage") #cárgase dende ’cocalc/home’ o arquivo fonte

f(x) = sqrt(x)*sin(1/x)-sqrt(x^3)
c = plot(f,0,3)
b = plot(f,0.2,0.7)
c.save(’boias.eps’) #gardada na carpeta ’cocalc/home’ (imaxe esquerda)
b.save(’boias2.eps’) #imaxe dereita

E. Gráfica e puntos de corte co eixo X

A gráfica que se obtén é a seguinte:

0.5 1.0 1.5 2.0 2.5 3.0

0.2

−1

0.0
0.2 0.3 0.4 0.5 0.6 0.7

−2

−0.2

−3

−0.4

−4

√ √
Figura 1: Gráfica da función f ( x ) = x · sin ( 1x ) − x3 en dous intervalos diferenetes

F. Xustificación da existencia de solución no intervalo proposto

Para poder aplicar os métodos de Newton e Dicotomía é necesario demostrar que a función
é contínua no intervalo proposto a estudo ademáis de demostrar que existe unha única raíz
«unicidade» tamén no intervalo proposto, no noso caso o intervalo [0.24 , 0.4]. A función está
formada pola composición de funcións contínuas como son:
√
1. A función x que é contínua en todo o dominio de definición, que é [0, +∞).

2. A función sin ( 1x ) é contínua no intervalo (−∞, 0) ∪ (0, +∞) xa que a función non existe
cando x = 0.

4
 √
3. A función x3 é contínua no intervalo [0, +∞) xa que a función non existe cando x ∈
(−∞, 0).

Polo tanto, conclúese que a función é contínua no intervalo (0, ∞), debido á composición de
funcións é contínua.
Para demostrar que existe alomenos unha raíz nese intervalo aplicamos o «Teorema de Bolzano»
que afirma que se nun intervalo [ a, b] se f ( a) · f (b) < 0 entón un c ∈ [ a, b] tal que f (c) = 0. Entón,
como f (0,24) · f (0,4) < 0 entón existe unha raíz nese intervalo.

G. Xustificación da Unicidade

Do mesmo xeito, aplicamos o «Teorema de Rolle» para afirmar que a raíz é única (a unicidade
da raíz). Débese probar que a derivada da función non se anula nese intervalo.
  Entón,debemos
√

1 1
3 x sin x cos x
calcular primeiro a derivada da función, que sería a seguinte: − + √ − 3 .
2 2 x x2
O procedemento para o cálculo da derivada non é complexo pero debemos prestar especial
atención á derivación dun producto e a regra da cadea, seguindo a seguinte cita [equ].

√
   
3 x sin 1x cos 1x
f ′ (x) = − + √ − 3
2 2 x x2
Reorganizando os termos obtemos que f ′ ( x ) é a seguinte:

−3x2 + sin( 1x ) x − 2cos( 1x )

2x3/2
Para obter o valor de f ′ ( x ) = 0 debemos calcular cando −3x2 + sin( 1x ) x − 2cos( 1x ) que é un
procedemento moi complexo de avaliar. Para iso, debemos recurrir a gráficas moi aproximadas
no intervalo para ver se a derivada se anula nalgún punto do intervalo. Isto non sucede, entón,
concluímos que a raíz é única no intervalo proposto. En linguaxe matemática:

∄x ∈ [0,24, 0,4] \ f ( x ) = 0

Pódense visualizar as gráficas que permiten apreciar que a derivada non se anula no intervalo
[0.24,0.4].

5
 5.0

4.5

4.0

3.5

3.0

0.24 0.26 0.28 0.30 0.32 0.34 0.36 0.38 0.40

Figura 2: Visualización da función derivada para demostrar a unicidade da raíz

III. Dicotomía

A. Número de iterantes de «Dicotomía» e expresión para o seu cálculo

A ferramenta de cálculo numérico de Dicotomía pode considerarse demasiado lenta, pero se

se cumpren as precondicions dise que é de «converxencia garantida». Para iso, podemos calcular
o número de iteracións que tería que facer dicotomía para chegar a unha aproximación da ráiz
cun erro menor ca un ϵ. Aínda que o erro máximo se pode modificar, o cálculo realizado é sobre
un erro de aproximación á raíz menor de 10− 12 .
O número de iteracións máximo realízase empregando a seguinte fórmula:
1
|α − xk | = ( )k · |b − a|
2
1. |α − xk | representa o erro máximo xa que α é a raíz exacta e xk é a aproximación da raíz.
Neste caso, |α − xk | é 10− 12 .

2. ( 21 )k representa a presición coa que aumenta en cada ciclo de k.

3. |b − a| representa o intervalo inicial na 1ª iteración, neste caso [0.24,0.4]. Polo tanto, |b − a| =

0, 016.
− 12
Reoganizando e tomando logaritmos obtemos: ln( 10 1
0,016 ) = k · ln ( 2 ). Obtendo o valor de k = 37,36.
Entón o número de iteracións sería k = ⌈37,36⌉ = 38

B. Comandos para Dicotomía

Para obter mediante o método de Dicotomía a raíz da función debemos introducir os seguintes
comandos en ’Sage’ ou ’Jupyter’:

6
 h(x) = sqrt(x)*sin(1/x) - sqrt(x^3)
dicotomia(h,0.24,0.4)[0:2]
sage: (0.360671680683154, 38) #resultado devolto por Sage

Visualizado o número de iteracións e a raíz, que converxe con 38 iteracións, podemos debuxar
o método de dicotomía con «debuxa_dicotomía» implementado en «resolve.sage». Facémolo cos
seguintes comandos:

debuxa_dicotomia(h,0.24,0.4)
sage:

Figura 3: Debuxa dicotomía

A función tamén devolve un conxunto de operacións de aproximación á raíz, no cal vemos que
a lonxitude do intervalo vai converxendo a 0, é dicir, a un erro moito máis pequeno que na 1ª
iteración.

Iterante 0: 0.320000000000000; lonxitude do intervalo: 0.160000000000000

Iterante 1: 0.360000000000000; lonxitude do intervalo: 0.0800000000000000
Iterante 2: 0.380000000000000; lonxitude do intervalo: 0.0400000000000000
. . .
Iterante 36: 0.360671680682572; lonxitude do intervalo: 2.32830643653870e-12
Iterante 37: 0.360671680683154; lonxitude do intervalo: 1.16415321826935e-12

7
 IV. Newton-Raphson

O método de Newton é un método de converxencia veloz, aínda que non está garantida posto
que a boa escolla do intervalo e do iterante inicial determinará se converxe na raíz esperada ou
que poida chegar a non converxer.

A. Comandos de Newton en «Sage»

Os comandos para programar en ’Sage’ o método de Newton son os seguintes:

newton(h(x),diff(h),0.27)[0:2]
sage: (0.360671680683038, 5) #resultados proporcionados por ’Sage’

Para obter a súa gráfica dos iterantes introducimos os seguintes comandos:

debuxa_newton(h,diff(h),0.24,0.24,0.6,error_on_M = True)
debuxa_newton(h,diff(h),0.34,0.34,0.39,error_on_M = True)
debuxa_newton(h,diff(h),0.35,0.34,0.38,error_on_M = True)

B. Gráfica dos iterantes de «Newton»

8
C. Coeficientes de «debuxa_newton»

Coa fin de xustificar a orde de converxencia do algoritmo nesta función, débese prestar especial
atencion os coeficientes que impreme a función anterior, que son os seguintes:

Iterante 1: 0.431046280193130; coeficiente da orde de conv.: 4.83287111494777

Iterante 2: 0.331125744351237; coeficiente da orde de conv.: 5.96576146983848
Iterante 3: 0.358249233871797; coeficiente da orde de conv.: 2.77497282776334
Iterante 4: 0.360651153863262; coeficiente da orde de conv.: 3.49794654911224
Iterante 5: 0.360671679182033; coeficiente da orde de conv.: 3.56236984115630
Iterante 6: 0.360671680683038; coeficiente da orde de conv.: 0.000000000000000

Newton, no intervalo [0.24 , 0.4] atopa a raíz en so 6 iteracións e na 4 iteración xa está con 3
cifras decimais exactas da raíz. Por tanto, é un método de converxencia moi veloz. Neste caso, a
orde de converxencia cuadrática non se aprecia tan ben como noutros casos pero aproximadamente
en cada iteración dobra o número de cifras decimais exactas respecto á raíz exacta. Un bo artigo
sobre a elección de iterantes inicias e para informase máis sobre a orde de converxencia dos
métodos numéricos de cálculo de raíces poden consultarse en [1].
Para isto, pódese construír unha gráfica cos iterantes de «Newton» empregando os seguintes
comandos:

coef = debuxa_newton(h, diff(h), 0.24, 0.24, 0.4, xtol=1e-12,rtol=1e-14,return_coef = True)

c = line(zip(range(len(coef)),coef))
c.save(’lineal.eps’)

A gráfica que se obtén é a seguinte, cuxa converxencia se asemella bastante á converxencia

cuadrática.

9
 6

1 2 3 4 5

Figura 4: Converxencia cuadrática da función

V. Ventaxes e desvantaxes de Newton e Dicotomía

Atopar a raíz dunha función xunto con atopar máximos e mínimos é unha tarefa o sufuciente-
mente complexa en matemáticas se estamos a traballar con múltiples variables. Por iso, é esencial
apoiarse de ferramentas como poden ser os métodos de Newton, Dicotomía, Secante, Regula
Falsi...
Os dous máis empregados son os tratados ó longo desta «Tarefa 1». Ningún dos dous é
infinitamente mellor ca o outro xa que ambos teñen múltiples vantaxes e inconvintes. Os máis
saientables son os seguintes:

Figura 5: Cadro de ventaxes e desvantaxes de «Newton-Dicotomía»

10
 VI. III. Proposta de resolución da persoa anterior

A continuación incorpórase o documento do compañeiro «Pablo Lobato Rey» para a súa

posterior correción.

11
 Atopar un Submarino da Armada no Pacífico
Pablo Lobato Rey

Cálculo e Análise Numérico

IV. EXISTENCIA DE SOLUCIÓN NO INTERVALO

I. FUNCIÓN
Existe unha solución no intervalo en cuestión [0.24,
0.4] debido a que a función escollida é continua, xa
que é unha función formada por compoñentes que te-
ñen solución para todo o intervalo, xa que este non
abrangue números negativos nin o 0, que nos deixa-
rían sin solución para estos valores pola raíz e pola
II. COMANDOS PARA DEFINIR LA FUNCIÓN Y fracción que está dentro do seno.
LA GRÁFICA EN SAGE
A partir disto podemos comprobar que se verifica o
f(x)= sqrt(x)*(sin(1/x)-x*sqrt(x); teorema de Bolzano, que segundo enuncia, garantiza a
existencia dunha raíz nun intervalo dado [a, b] sempre
plot(f, 0.24, 0.4) e cando f(a) e f(b) teñan diferente signo.

Vemos que se cumpre para o noso intervalo [0.24,

0.4], xa que f(0.24) = -0.536 e f(0.4) = 0.1255.
III. GRÁFICA

V. XUSTIFICACIÓN DA UNICIDADE DA SOLU-

CIÓN

A solución é única no intervalo dado, xa que ao facer

a primeira derivada de f(x):

Igualámola a 0 e sacamos que a derivada non se anula

no intervalo estudado polo que se conclúe que a fun-
ción non ten nin mínimos nin máximos no intervalo,
polo que ao ser crecente durante todo o intervalo, a
solución é única.

Para verificar esta conclusión pódese usar o comando

find_root no intervalo.

find_root(diff(f), 0.24, 0.4)

 Sendo k = 37.219, polo que se conclúe con que o má-
ximo número de iterantes é 38.

Isto comprobase tamén de forma visual vendo a gráfi-

ca de f’(x).
VII.COMANDOS PARA O CALCULO DA RAÍZ

dicotomia(f, 0.24, 0.4)[0:2]

(0.360671680683154, 38)

VIII. COMANDOS PARA OBTER A GRÁFICA

DOS ITERANTES

debuxa_dicotomia(f, 0.24, 0.4)

- DICOTOMÍA
IX. GRÁFICA DOS ITERANTES

VI. FORMULA IMPLÍCITA PARA ACHAR O MÁ-

XIMO NÚMERO DE ITERANTES

A fórmula implícita para achar o número máximo de

iterantes (denotado como k) é a seguinte:

Despexamos k empregando as propiedades dos loga-

ritmos:

- NEWTON

Para a nosa función en concreto usamos o intervalo a X. COMANDOS PARA O CALCULO DA RAÍZ
estudar [0.24, 0.4], sendo a = 0.24 e b = 0.4, e toman-
do a ε como 10-12.
newton(f, diff(f), 0.32)[0:2]

Quédanos: (0.360671680683038, 5)

XI. COMANDOS PARA OBTER A GRÁFICA


debuxa_newton(f, diff(f),0.32,0.24, 0.4)
XII.GRÁFICA DOS ITERANTES
iteracións considerablemente menor que usando dico-
tomía, pola contra cada unha das iteracións de Newton
conleva uns cálculos significativamente máis pesados
que os usados en dicotomía, ademais segundo o x ini-
cial que lle demos pode chegar a dar unha raíz fora do
intervalo. En conclusión, non se pode catalogar a un
método como mellor que o outro, unicamente sería
posible facelo en funcións moi concretas, pero non de
maneira xeral.

REFERENCIAS
[1] CoCalc [en liña][fecha de consulta: marzo del 2022]. Dispoñible en:
https://cocalc.com/

XIII. CONVERXENCIA

Segundo os resultados obtidos usando debu-

xa_newton(), podemos chegar a conclusión de que o
método de Newton está converxendo de xeito cuadrá-
tico. Esto apreciase máis claramente usando os seguin-
tes comandos:
coef= debuxa_newton(f, diff(f), 0.32, 0.24, 0.4, xtol=
1e-12,rtol=1e-14,return_coef = True)
coef
line(zip(range(len(coef)),coef))

- VANTAXES E INCONVINTES DE CADA

MÉTODO

Como se pode apreciar nos resultados obtidos, o mé-

todo de Newton chega ao resultado cun número de


Atopar un Submarino da Armada no Pacífico

Pablo Lobato Rey

Cálculo e Análise Numérico

IV. EXISTENCIA DE SOLUCIÓN NO INTERVALO

I. FUNCIÓN

Existe unha solución no intervalo en cuestión [0.24,

Sería recomendable indicar cal é a variable independente e
polo tanto aquela que vai ser proposta a estudo

debido a que a función escollida é continua, xa
0.4]

é unha función formada por compoñentes que te-
que
Ainda que a función está ben definida,na

solución para todo o intervalo, xa que este non
ñen
presentación sería mellor empregar o
abrangue números negativos nin o 0, que nos deixa- I
editor de ecuacions de Word ou LaTeX rían sin solución para estos valores pola raíz e pola

II. COMANDOS PARA DEFINIR LA FUNCIÓN Y fracción que está dentro do seno.
LA GRÁFICA EN SAGE
Formado pola composición de funcions continuas

A partir disto podemos comprobar que se verifica o

f(x)= sqrt(x)*(sin(1/x)-x*sqrt(x); teorema de Bolzano, que segundo enuncia, garantiza a

existencia dunha raíz nun intervalo dado [a, b] sempre

plot(f, 0.24, 0.4) e cando f(a) e f(b) teñan diferente signo.

Vemos que se cumpre para o noso intervalo [0.24,

0.4], xa que f(0.24) = -0.536 e f(0.4) = 0.1255. MI
III. GRÁFICA Indica moi ben o Th de Bolzano e a conclusion obtida

da sua aplicación

V. XUSTIFICACIÓN DA UNICIDADE DA SOLU-

CIÓN

A solución é única no intervalo dado, xa que ao facer

a primeira derivada de f(x):

my

Igualámola a 0 e sacamos que a derivada non se anula

no intervalo estudado polo que se conclúe que a fun-

ción non ten nin mínimos nin máximos no intervalo,

A función apreciase correctamente e
observase que hai unha raíz no intervalo
polo que ao ser crecente durante todo o intervalo, a
proposto
solución é única.

Para verificar esta conclusión pódese usar o comando

find_root no intervalo.

find_root(diff(f), 0.24, 0.4)

Na miña función calcular todos os ‘x’ que anulan a

función é extremadamente complexo.

indícase a sua derivada perfectamente
Malia asi,
e apoiándose

en find_root e gráficas conclúe que a raíz e única.



Poderíase nomear que se está

empregando o Th de Rolle.

Sendo k = 37.219, polo que se conclúe con que o má-

ximo número de iterantes é 38.

Isto comprobase tamén de forma visual vendo a gráfi-

MI

VII.COMANDOS PARA O CALCULO DA RAÍZ

MB

dicotomia(f, 0.24, 0.4)[0:2]

MB

(0.360671680683154, 38)

VIII. COMANDOS PARA OBTER A GRÁFICA

DOS ITERANTES

Debúxase moi ben a grafica

debuxa_dicotomia(f, 0.24, 0.4)

MB

- DICOTOMÍA

IX. GRÁFICA DOS ITERANTES

VI. FORMULA IMPLÍCITA PARA ACHAR O MÁ-

XIMO NÚMERO DE ITERANTES

A fórmula implícita para achar o número máximo de

iterantes (denotado como k) é a seguinte:

MB

Despexamos k empregando as propiedades dos loga-

ritmos:

- NEWTON

Para a nosa función en concreto usamos o intervalo a X. COMANDOS PARA O CALCULO DA RAÍZ

estudar [0.24, 0.4], sendo a = 0.24 e b = 0.4, e toman-

Moi ben! Así so imprime

do a como 10-12. os compoñentes pedidos

newton(f, diff(f), 0.32)[0:2]

Quédanos: (0.360671680683038, 5) MI

XI. COMANDOS PARA OBTER A GRÁFICA

Aplicase moi ben as

propiedades dos logaritmos

iteracións considerablemente menor que usando dico-

debuxa_newton(f, diff(f),0.32,0.24, 0.4)

MI tomía, pola contra cada unha das iteracións de Newton
conleva uns cálculos significativamente máis pesados
que os usados en dicotomía, ademais segundo o x ini-

cial que lle demos pode chegar a dar unha raíz fora do
XII.GRÁFICA DOS ITERANTES intervalo. En conclusión, non se pode catalogar a un

método como mellor que o outro, unicamente sería

O iterantes inicial é
_
0,32, pero pódese probar posible facelo en funcións moi concretas, pero non de

0,24 maneira xeral.

Seria bo debuxar unha

táboa indicando vantaxes

e desvantaxes

REFERENCIAS

[1] CoCalc [en liña][fecha de consulta: marzo del 2022]. Dispoñible en:
https://cocalc.com/

Poderiase ir ampliando a mais que unha referencia

grafica e poder vela é unha ferramenta de

mellor cálculo científico

XIII. CONVERXENCIA

Segundo os resultados obtidos usando debu-

xa_newton(), podemos chegar a conclusión de que o

método de Newton está converxendo de xeito cuadrá-

tico. Esto apreciase máis claramente usando os seguin-
tes comandos:
coef= debuxa_newton(f, diff(f), 0.32, 0.24, 0.4, xtol=
1e-12,rtol=1e-14,return_coef = True)
coef
line(zip(range(len(coef)),coef))
MI

- VANTAXES E INCONVINTES DE CADA

MÉTODO

Como se pode apreciar nos resultados obtidos, o mé-

todo de Newton chega ao resultado cun número de
 VII. ANEXO I.

No anexo está definido o criterio de correción do traballo proposto por min.

18
 Pablo Lobato Rey 52/60
Rúbrica 04/03
De nicion
Rúbrica Moi boa explicación Explicación moi boa O resultado non é Non contesta

PRESENTACIÓN
Inclúese o nome do traballo, de nción matemática en
Sage, a variable independente, é decir, cal é a que se está
a estudar.
As imaxes son de boa calidade e o formato e entendible

PRESENTACIÓN
Comandos de Sage para de nir a función e a grá ca onde
se ven os puntos de corte cos eixos

PRESENTACIÓN
Explicación dos teoremas empregados para demostrar a
unicidade de existencia de raiz no intervalo proposto.

DICOTOMÍA
Indica a fórmula para achar o número de iterantes (k) cos
parámetros xa estudados; indicando o valor enteiro

DICITOMÍA
Comando para o cálculo da raíz por dicotomía, no que SO
se devolva o numero de iterantes e a raíz

DICOTOMÍA
Gra ca e iterantes de dicotomia asi como os seus
comandos

NEWTON
Comandos para o cálculo da raíz por Newton que so
devolva a aproximación da raíz e o numero de iteracións.

NEWTON
Comandos para obter os iterantes de newton
NEWTON
Grá ca dos iterantes e da raíz

NEWTON
Xusti cación, empregando os iterates de newton, da
converxencia cuadrática do método

COMPARATIVA ENTRE MÉTODOS

Nomeanse as principais diferenzas entre os dous
métodos.

Non fai falta un “mero parrafeo” senon que se valora máis

unha táboa que compara ventaxes e desvantaxes

LINGUAXE MATEMÁTICA
Valorase unha boa correción matemática, sexa en LaTeX,
Word ou en papel

A puntuación que se desconta especialmente é por motivos de, ou non comentar un aspecto determinado
anotado na correción, ou que a linguaxe matemática é “común” sendo recomendable mellorala.
Malia iso, o traballo está moi ben
Corrixido por: Hugo Carreira Rial 12/03

Made with iDoceo 7 sábado, 12 de marzo de 2022

fi

fi
fi
fi
fi
fi
fi
 VIII. Referencias

Referencias

[1] https://bit.ly/3IstoJq [online] fecha de última consulta 28 de Febrero 2022

[2] https://bit.ly/3pv99TP [online] pág. 23, última consulta 1 marzo 2022.

d( y · z ) dy dz d( f ( g( x ))) dg( x )
[equ] regra do producto ( =z + y ) e regra da cadea ( = f ′ ( g( x )) ).
dx dx dx dx dx

20