7 Demons II: THE DECEIVED (BxB) [Completed]

by xakni_allyM

The much awaited story of the two masters of the 7 Demons.

=================

Story Synopsis

Robby hates Ivory.

For the past six years simula nang puwersahin sya nito at angkinin, wala na syang
ibang nararamdaman kundi ang galit nya dito dahil sa pananamantala nito sa kanyang
kahinaan. Wala na syang ibang hinangad kundi ang makawala mula dito.

At dumating ang araw na iyon. Nabigyan sya ng pagkakataon na iwan ito. Nabigyan sya
ng pagkakataon na burahin ito sa kanyang buhay only to realize na hindi na pala nya
kayang mabuhay na wala ito sa piling nya.

Ngunit ang tanong, matatanggap pa kaya syang muli ni Ivory na lubos-lubos nyang
nasaktan nang mawala sya na parang bula noong kailangang-kailangan sya nito?

.....

Finally, may plot na ang kuwento nina Ivory at Robby. Yung cover po nito ay ang mga
pinagpipilian namin. You may vote sa fb group natin na: Xakni allym Series.

Start po ito after ng TSFB.

=================

Prologue

"Magna Cum Laude for Business Administration, Pierre Robert Salvador!"

No one could be prouder than I am at this moment. Habang pinagmamasdan ko ang bawat
galaw, ang bawat ngiti at ang bawat pagkislap ng mga mata ni Robby as he waits for
his approaching parents, napakabilis ng tibok ng puso ko.
I wanted to be there for him at this moment. I wanted to be the one who places the
medal on his neck. I wanted to tell him how happy and proud I am of him. I wanted
to be beside him as he looks at his medal with pride in his eyes as the graduates
clap their hands for him.

But I can't.

Not at this point in time.

Gayunpaman, handa akong maghintay gaya ng ginawa kong paghihintay sa kanya sa loob
ng anim na taon.

Wala akong pakialam dahil sinigurado ko namang magbubunga ng maganda ang ginawa
kong paghihintay, pagpapalaki, pag-aalaga at pagmamahal kay Robby dahil oras na
lang ang bibilangin ko, tuluyan na syang mapapasaakin.

Wala syang ka-ide-idea na last year ko pa nasabi sa kanyang mga magulang ang
tungkol sa amin. Hinarap ko ang galit nila gaya ng pagharap ko sa galit ng mga
magulang ko.

It was so hard for my dad and my other dad to accept my decision. But at the end of
all the dramas, natanggap din nila ako.

Facing Tito Ryan and Tita Aniq was a lot more harder. Nung una pinagtawanan pa ako
ni Tito Ryan. But when I told him na nagsasama na kami ni Robby na tila mag-asawa
mula pa noong 16 sya, he gave me a very good punch on my face. Tita Aniq cried
hard. Pero gaya ng mga daddies ko, natanggap din nila ang namamagitan sa amin ni
Robby when I told them

that I intend to marry him. Tito Ryan said that he'll accept my proposal if Robby
would. I agreed.

Kaya naman ang lahat-lahat ngayon ng tungkol sa amin ay nakasalalay na sa magiging

desisyon ni Robby. I was hoping na sa loob ng anim na taon na pagsasama namin ay
tuluyan nya nang natanggap na parte na ako ng buhay nya. Na kahit papano naman ay
napasok ko na ang puso nya. That like me, he's also looking forward to living the
rest of his life with me.

Hindi lingid sa akin na masyado akong naging possessive noon sa kanya to the point
of obsession. Aminado ako na ginawa ko ang lahat para sa akin sya bumagsak, para
walang ibang makakaangkin sa kanya at magmamay-ari sa kanya kundi ako lamang.
Tiniyak ko that as he grew older, naroon lang ako sa tabi nya. During his last year
in college, hindi ko na sya masyadong hinigpitan. Hinahayaan ko na syang
magdesisyon para sa ikabubuti nya. Ipinakita ko sa kanya na mahal ko sya at kayang-
kaya ko syang alagaan at ipaglaban. Aside from going against or out of our so-
called relationship, wala naman na kaming naging problema. All was well between him
and me. And umaasa ako that when I propose to him right infront of our family and
friends, sasagutin nya ako ng 'Oo'.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang kinakapa ko ang kahita ng singsing sa aking
bulsa. Hindi ko na mahintay na maisuot yun sa daliri nya. Hindi ko na mahintay na
ipangalandakan sa lahat na ako ang nagmamay-ari sa kanya. I can't wait for him to
be engaged to me, to be married to me and for him to be called Mr. Pierre Robert
Salvador Vladimier.

I love Robby.

Kinalimutan ko ang
pride at sarili ko para sa kanya.

Isinantabi ko ang responsibilidad ko sa aking pamilya para sa kanya.

Nanindigan ako para sa kanya, para sa relasyon naming dalawa.

Nanatili ako dito sa Martenei University dahil ayokong malayo sa kanya.

Lahat ng mga naging desisyon ko sa aking buhay ay konektado sa kanya. Bago ang
sarili ko ay isinasalang-alang ko muna sya. Kung hindi pagmamahal ang tawag doon,
ano? Katangahan? Kalokohan? Kabaliwan? Basta ako, isa lang ang dahilan ng lahat ng
iyon. Mahal na mahal ko si Robby.

Nang makita kong bumaba na sya mula sa stage ay umalis na ako. Hindi ko na
hihintayin pang matapos ang programa.

Naglakad ako papunta sa 7 Demons building. Binabalik-balikan ko ang minemorya kong

speech para sa gagawin kong proposal sa kanya. It's a 7-minute speech na isang
daang ulit ko na atang rinevise para lang maayos kong mailahad ang nararamdaman ko
sa kanya at ang kagustuhan ko na humarap kami sa Diyos at sa lahat bilang
magkabiyak ng dibdib. Kahit na siguro sabihin ng iba na korni ang mga salitang
gagamitin ko, okay lang. Basta ba lahat ng mga salitang sasabihin ko ay didiretso
sa puso ni Robby.

I waited until everyone has settled down. Joint celebration ito ng graduation nina
Robby, Jessie at Zeke that's why narito rin ang kani-kanilang pamilya. Narito din
ang pamilya namin para makipagsaya. Nagsama-sama ang una at ikalawang henerasyon ng
7 Demons. It's like a grand reunion for all of us too. At ito ang sandaling
pinakahihintay ko. Ang gawing saksi ang lahat para sa gagawin kong pagpopropose kay
Robby dahil gusto ko na malaman nila na gaya

nina Tito Marcus at Tito Francis, nina Jai at Zeke, at Jayson at Jessie, may isang
pares pa na handang hamakin ang lahat para sa kanilang pagmamahalan.

I waited patiently for my time. Pinilit ko ang mag-enjoy sa pakikinig sa mga

speeches ng mga magulang ng mga nagsipagtapos. Ngunit ang totoo, habang tumatagal
ang paghihintay ko, lumalakas nang lumalakas ang tadyak ng puso ko sa kaba, sa
excitement, sa saya. Ilang oras na lang, magiging opisyal na kami ni Robby sa aming
mga pamilya.

Nang lumingon ang lahat sa akin ay nanginginig ang mga tuhod na tumayo ako mula sa
aking kinauupuan. Ilang ulit akong huminga ng malalim bago ako buong angas na
naglakad. I held on the ring inside my closed hand. Paulit-ulit kong sinasambit ang
paulit-ulit na ibinibilin sa akin ng mga magulang ko. I am a bloody Vladimier. I am
proud, I am strong.

Ngunit nang nasa harapan na ako ni Robby, halos mabingi na ako sa lakas ng tibok ng
puso ko. I looked at Robby. Magkadikit na magkadikit ang mga kilay nya. Wala syang
kangiti-ngiti. Ngunit kahit ganun, he's still the handsomest man breathing.

I found my self kneeling on the floor, looking up at him. I opened my hand and
showed him the ring. Pinilit kong alalahanin ang 7 minute speech na halos ilang
buwan kong minemorya but damn, only a few words remained stuck on me right now and
I had no choice but to voice them out.

"All my life, I have never loved someone as much as I love you. Pierre Robert
Salvador, will you spend the rest of your life with me?" I intently looked at him.
I let my love for him reflect in my eyes. He opened his mouth and I
felt the world stopped moving when he answered.

...

"Shit. Hahahahahaha! Hahahahahahaha!"

I was laughing my ass out. Really laughing my ass out. I wiped away the wetness off
my face. They are my tears.

"Fuck." I uttered as another batch of tears started blinding my vision. But before
the bitter tears could fall, I forced my self to laugh again.

"Hahahahaha! Hahaha! D-damn it." Itinakip ko ang nakakuyom kong kamao sa bibig ko
para hindi umalpas ang iyak na hindi ko na kayang pigilan pa. Kanina ko pa pilit na
itinatawa lang ang lahat. Umaasa na sa pamamagitan nun ay mapipigilan ko ang sarili
kong umiyak. Ngunit gaya ni Robby na pinutol na ang koneksyon naming dalawa,
tuluyan na ring naputol ang pisi ng pagpipigil ko.

"You're fucking insane, Ivory. F--fucking... insane." I told my self as I cry as

silently as I can.

Fuck. I can't believe na darating ang time na iiyakan ko si Robby. Or rather,

iiyakan ko ang naging kasagutan nya sa proposal ko.

Yeah. He said no. He told me, why would he accept my proposal if all the time that
we were together, ang tanging ginusto nya lang ay ang makalayo at makawala mula sa
akin.

That was fucking humiliating.

Those were the most hurtful words I've heard from him.

And knowing that he never loved me was the most painful thing I've realized.

I couldn't remember how I stood up and how I walked away from him. But I would
always remember the look of disgust he has given me. I would always remember the
look of

pity from my friends. I would always remember how his parents looked at me blankly,
how my parents looked at me with pain in their eyes knowing that during that
moment, I was in so much pain too.

I drove my car away from the party, away from Martenei, away from them all. I just
wanted to be alone right now. At narito ako ngayon sa isang bar two towns away from
where I came from. Nagpapakalasing. Hoping that when I got drunk, I could easily
accept what just happened.

Ilang oras na ba ako dito? Ilang bote ng alak na ba ang nainom ko? Siguro tapos na
ang selebrasyon. Siguro, nakarating na sina Jai sa Japan. Siguro nagpapakasaya na
si Robby ngayon dahil ang pagtanggi nya sa proposal ko ang susi upang matapos na
ang relasyong meron kami. Is he happy right now?

"I love you, Robby. Minahal kita. At hanggang ngayon, kahit ipinahiya mo ako sa
lahat, kahit tinanggihan mo ako, mahal pa rin kita. At hindi ko mapapayagan ang
gusto mo. Hindi ako papayag na mawala ka sa akin nang tuluyan!"

Tumayo ako kahit na umiikot na ang paligid ko. May mga umaligid sa aking mga
waiters para marahil alalayan ako pero itinulak ko sila palayo.

"Dammmn! G-gabi na... p-pa--la..." I slurred.

"Sir, ihahatid na po kita."

Liningon ko ang pinanggalingan ng boses na yun. Malabo ang mukhang nakita ko pero
nakilala ko ang kanyang kasuotan. Guwardya sya ng bar.

"Ka--kaya ko!" Hinablot ko mula sa kamay nya ang susi ng kotse ko. Pabara-bara
akong pumasok sa kotse ko at parang makikipagkarerang pinaandar ito.

Pagewang-gewang ang kotse ko sa maluwang na kalsada. I wasn't aware of it. Ang

tanging nasa

isip ko ay ang makauwi agad, ang makita si Robby, pigilan sya kung sakaling sasama
sya sa kanyang pamilya pabalik sa America.

Napatingin ako sa kamay kong mahigpit na nakahawak sa manibela. I squinted my eyes

at the ring on my finger.

"Mamaya... ma--maya isusuot kita k-kay Rob--by. Pa--pangako ko yan." Pagkausap ko

dito. Tinitigan ko ito ng matagal bago ko ibinaling ang mga mata ko sa harap ng
sasakyan.

Napapikit ako sa sobrang liwanag na sumalubong sa aking mga mata. Biningi din ako
ng napakalakas na busina ng sasakyang pasalubong sa kotse ko. I automatically
turned the steering wheel to the right hoping that I made the right decision. I
opened my eyes and never had the chance to close them again as my car crashed on
the large bark of a tree.
....

"R-r--rob...by."

"Ivory, anak!" I heard my mom's voice. She was crying so loud.

"M--ma...?" My throat hurt but I was able to produce a sound. Napaungol ako nang
manuot sa buong katawan ko ang sobrang sakit. Naaalala ko na. I met an accident on
my way home.

"Oh my God! Anaaak ko!" Muling humagulgol ng iyak si Mommy. May naramdaman akong
humaplos sa aking balikat. From the feel of the hand, I knew it was my father.

"D-dad?" Naramdaman ko ang pagpisil nya sa balikat ko.

I tried to open my eyes ngunit kadiliman ang sumalubong sa akin. Ilang ulit akong
pumikit at nagmulat ng mga mata pero ganun pa rin. Madilim. Wala akong nakikita!

"Anak! Wag ka munang gumalaw." Narinig ko ang boses ni Papa Summer ngunit
binalewala ko iyon. Kahit gaano kasakit, itinaas ko ang kamay ko upang kapain ang
mga mata ko. Sobrang takot ang

naramdaman ko nang makapa kong may balot ang mga iyon.

"Dad...?" I didn't want to show my parents that I can be weak pero sa sitwasyon ko
ngayon, walang sinuman ang hindi matatakot.

"May mga nakapasok na bubog sa mga mata mo, Ivory. And nasugatan ng mga iyon ang
ilang parte ng mga mata mo leaving you..."

"... blind." Pumiyok ang boses ni Daddy.

Malakas naman ang naging paghagulgol ni Mommy sa sinabi ni Dad. I even heard Papa
curse.

Namamanhid naman ang buong katawan ko. Nanlalamig. Naninigas ang mga kalamnan ko.
Ayaw maproseso sa utak ko ang sinabi ng aking ama na bulag na ako.

I wanted to cry.

I wanted to scream.

I regret waking up.

Paano na ako ngayon? Paano pa ako mabubuhay kung wala na akong nakikita? Paano ako
magtatrabaho? Paano ko pa makikita ang mga taong mahal ko kung bulag na ako?

I need Robby right now.

"Dad, si Robby? I want him here. I wanna talk to him. Please, papuntahin nyo sya
dito." Pakikiusap ko sa mga magulang ko.

"Dad...?" Muli kong tawag nang walang sumagot sa akin.

"Sa isang linggo mo rito, isang beses lang syang dumalaw sayo." Bumaling ako sa
direksyon ng boses ni Papa.

Isang linggo na pala mula nang maaksidente ako. Pain crept into my heart sa sinabi
nyang minsan lang ako nadalaw ni Robby.
"Pa, baka busy lang sya sa pag-aasikaso sa parents nya. Please, Pa. I need him with
me right now." Pag-uulit ko sa pakiusap ko.

"Ivory, gustuhin man naming dalhin sya sa dito, we can't." Sagot nya sa
pagmamakaawa ko. Tila ako lobo na unti-unting nawawalan ng hangin sa naging sagot
nya.

"W--why?" Mahina kong tanong. Nanhahapdi na ang mga mata ko, ang lalamunan ko, ang
dibdib ko. Pati ang mga sugat ko ay nagsisimula nang manakit.

"I'm sorry, son. Pero sumama na sya sa pamilya nya pabalik sa States two days ago."

Napapikit ako ng mariin upang mapasigaw sa sakit.

"ARGH!!!" I screamed painfully. My salty tears are hurting my eyes. Tila sila mga
karayom na sabay-sabay na tumusok sa mga mata ko.

"Ivory!" Sabay-sabay na sigaw ng mga magulang ko. Agad nila akong dinaluhan habang
pinipilit kong tanggalin ang telang nakatakip sa aking mga mata. I wanted to
scratch my eyes to make the stinging pain go away.

"Argh! Ansakit ng mga mata ko, Ma! Ansakit!" Muli kong sigaw. Naramdaman ko ang
pagyakap nila sa akin, ang pagpipigil nila sa kamay ko. Naririnig ko ang pag-iyak
ng malakas ni Mommy, ang pagpiyok ng mga boses nila Daddy at Papa habang tinatawag
nila ang pangalan ko at sinasabing huminahon lang ako.

But how? How could I calm down knowing that I am blind now and Robby left me?

As if a miracle happened, unti-unti akong nanghina. Unti-unting nawalan ng lakas

ang katawan ko. Unti-unting nawala ang sakit na bumabalot sa akin kani-kanina lang.
Naramdaman ko ang paghaplos ni Mommy sa buhok ko pati na rin ang mga kamay nina
Papa at Daddy na humahaplos sa mga braso ko.

"Sleep, anak. Tomorrow, everything's gonna be alright." Daddy whispered to me.

No, dad. Starting at this very hour, everything is hell to me. I whispered on my
mind as I let sleep take over my conciousness.

....

Happy bday, Ivory and Robby's story! Ayan gift ko sa mga naghihintay sa kuwento
nila.hehe.

The supposed engagement ring ang nasa media.

=================

Chapter 1: Robby

"Honey, what's wrong?"

I tilted my head and looked down at Katrina. She was looking curiously at me.
Magkadikit ang kanyang maninipis na mga kilay at wala syang kangiti-ngiti.
"What do you mean what's wrong?" Tanong ko sa kanya.

"You were caressing my hair then all of a sudden you spaced out. What's wrong with
you, Robby? Tuwing hinahaplos mo ang buhok ko, you always end up spacing out. May
problema ka ba, hon?" Nag-aalala nyang tanong.

"What would be my problem, hon? I'm handling our family's business with success
plus I have a very beautiful girlfriend. I don't think I'll ever have a problem."
Pinilit ko ang ngumiti sa kanya. I don't have the heart to tell her na may naaalala
akong tao tuwing hinahaplos ko ang buhok nya.

"Hmp. I don't believe you." Nakabusangot nyang sabi bago nya ako tinalikuran ng
higa. I silently cursed.

"Kat, I'm sorry. Siguro napagod lang ako sa office kanina." Yumakap ako sa kanya.
Pagkatapos ay hinalikan ko ang ulo nya. Inayos ko ang pagkakabalot ng comforter sa
hubad na katawan nya at saka ako bumaba mula sa kama. Dumiretso ako sa banyo at
naligo.

Nang lumabas ako mula sa banyo ay tulog na si Katrina. Nagbihis ako ng pantulog
ngunit imbes na mahiga sa kama ay lumabas ako ng kuwarto at pumunta sa bar ng condo
ko.

I brought out the strongest brandy I have at nagsimula na akong uminom mag-isa.
Habang pinagmamasdan ko ang paglalangoy ng ice cubes sa baso na may alak, hindi ko
maiwasang alalahanin ang dahilan kung bakit lagi akong nawawala sa

aking sarili pagkatapos kong makipagniig sa aking girlfriend.

Si Ivory.

Naaalala ko sya.

Alam ko na mali ang ginawa ko sa kanya a year ago. Iniwan ko sya ng walang paalam
noong mga panahon na dapat ay naroon ako sa tabi nya para sumuporta. Sinamantala ko
ang pagkakataon. Tinakasan ko sya. Nakita ko kasi na wala syang kapangyarihan at
lakas para pigilan ako noon. Upon hearing na ligtas na sya mula sa panganib,
pinilit ko na ang mga magulang ko na umuwi na kami dito sa States. Actually,
nakadagdag pa sa saya ko noon ang malamang maaaring mabulag sya dahil sa tinamong
mga sugat ng kanyang mga mata.

Ang gago ko noong mga panahong yun. Imbes na maawa ako sa nangyari sa kanya, sumaya
pa ako dahil inisip ko na mas mahihirapan na syang habulin ako.

His brothers hated me. Even his fathers gave me a hurtful look when my dad told
them that we're leaving for States. But I didn't care dahil iisa lang ang tumatakbo
sa isipan ko noong mga panahong iyon.

Freedom.

My freedom from a tyrant like him. That after six years of living with him as his
bottom, I'll finally be free. Hindi ko pinagtuunan ng pansin ang awang nadama ko sa
kanya nang makita ko ang katawan nyang nakabenda, ang kanang paa nyang sementado,
at ang mga mata nyang balot ng tela. Mas importante sa akin ang makaalis, ang
makalayo.

At sinamantala ko ang pagkakataon. For six months, wala akong ibang ginawa kundi
ang magparty, ang mambabae. Puntahan ang gusto kong puntahan na walang nagbabawal
at walang asungot. Hindi ako nakibalita

tungkol sa kanya. What for? I'm finally free. I'm finally on my own. He's finally
out of my life. I enjoyed every minute of my life without Ivory.

Then, I met Katrina. She's a Fil-Am. A lawyer na nakilala ko when I attended a

business meeting. Matalino, maganda, at kaakit-akit. I asked her for a date and
after that, dumiretso kami sa isang hotel. We became a couple. It automatically
happened after being fuck buddies for a month. I was happy with her dahil
napatunayan ko na lalaki pa rin talaga ako kahit na ilang taon din akong
nagpasailalim sa isang lalaki ring tulad ko. Everything was perfect in my life. For
the first time, I felt happy and contented with what's going on with my life.

Until two months ago, when we had a dinner together with my parents, nagsimulang
guluhin ulit ni Ivory ang buhay ko. Not because he came but because my dad told me
na tuluyan pala syang nabulag.

I admit, may kakaibang sakit akong nadama nang malaman ko na ang dating maangas na
Ivory ay isa ng bulag. Tila ba nadama ko ang pinagdaanan nyang hirap sa sandaling
pagtama ng sakit sa puso ko. Isipin ko pa lang kung paano sya nabubuhay na walang
nakikita, may mumunting kirot na itong dulot sa damdamin ko. Nagiguilty ako, alam
ko. Ngunit, ayoko nang balikan pang muli ang pagdurusa ko sa piling nya noon.
As days and months went by, I tried to live normally. But... I can't. Simula nang
malaman ko ang nangyari sa kanya, nakokonsensya na ako tuwing naririnig ko ang
pangalan nya, tuwing naaalala ko sya,

tuwing may ginagawa ako kay Katrina na dati ay ginagawa ni Ivory sa akin. Ilang
beses kong sinubukang makibalita ngunit nakablocked na ako sa lahat ng accounts ng
pamilya nya. Maging sina Jai at Zeke ay malamig ang naging pakikitungo sa akin nang
makausap ko sila. They told me na nanatili daw si Ivory sa Martenei. Nagkukulong.
Nag-iisa. He isolated himself from his friends, family and the world. Tanging ang
mga magulang lang daw nya ang kinakausap nya. Kaya pala galit sa akin ang kambal.
Kaya pala hindi na friendly si Jai. Kaya pala malamig nang makitungo ang mga
Vladimiers sa mga magulang ko.

Lalo akong naguilty. Parang naramdaman ko na isa ako sa mga dahilan kung bakit sya
nagkakaganun. Pinilit kong pinanlabanan ang guilt. Nagfocus akong lalo sa negosyo
namin at kay Katrina. Lumago pa ang negosyo namin dahil sa pamamalakad ko. Mas lalo
rin akong napamahal kay Katrina dahil sa mga efforts na binibigay ko sa kanya.
Ngunit balewala na ang lahat ng iyon kapag nagsisimula na akong maalala si Ivory. I
hated my self. I hate him for making me feel this way. I hate him dahil malayo na
nga kami sa isa't isa ngunit madalas ko na syang naalala. I hate him ngunit bakit
hindi ko sya tuluyang makalimutan? Bakit may mga pagkakataong tila namimiss ko pa
sya?

Shit.

Dala lang ba ito ng konsensya? Dala lang ba ito ng kawalan namin ng closure? Ngunit
bakit tuwing naaalala ko sya, bumibilis ang tibok ng puso ko? Bakit tuwing iniisip
ko ang hirap nya, ang pagdurusa nya dahil bulag na sya ay nasasaktan ako para sa
kanya to the point na sumasakit ang dibdib ko at naluluha pa ako? Why can't I just
move on and forget all about him para matigil na ang mga

ganitong guilt feelings? Why do I feel this scorching urge to see him? To be with
him?

And worst, nagsimula na ang katawan kong hanapin ang pakiramdam ng mga labi nya sa
mga labi ko that not even Kat's kisses can replace. Nagsimula nang hanapin ng
katawan ko ang higpit ng mga hawak nya, ang higpit ng yakap nya. And embarassingly,
my body is searching for that heat only Ivory Phoenix could give. Nakakahiya mang
sabihin but my body started feeling the need to be kissed, to be pounded, and to be
fucked by him. Nakakainis but not even Kat's naked, hot body can replace the warmth
Ivory's body could give me. Tang-ina. Bakit hinahanap-hanap ko na sya?!

There was even this one time when I woke up in the middle of the night feeling a
burning need. I took a shower, I called Katrina and fucked her. But that annoying
itch was still there. And out of my fucking desperation, at 3 am I went out to look
for a man who could make the itch stop. Tuluyan nang natabunan ng matinding
pangangailangan ang katinuan ko. I need a man. Kahit na sino basta guminhawa na ang
pakiramdam ko. I easily spotted a man at a gay bar and was about to approch him
when I realized what I was supposed to do. I right away turned my back, rode back
in my car and drove away as fast as I can. Antanga ko. Ipapahiya ko ang sarili ko
para lang sa pangangailangan ng katawan ko. Dudumihan ko ang pagkatao ko para lang
mapunan ang paghahanap ng bagay na tanging si Ivory lang ang kayang magbigay.

Yes. I bitterly admitted to my self na kahit na ipagamit ko pa ang katawan ko para

mapawi ang pagkauhaw nito sa ligayang ipinatikim ni Ivory dito, no one could ever
replace him. Si Ivory ang hinahanap

hindi lamang ng mga mata ko, hindi lamang ng katawan ko, kundi pati na rin ng
kaluluwa ko. Napakahirap aminin but during that time, naamin ko sa sarili ko na may
kulang talaga sa buhay ko. Na pilit ko lang pinagtatakpan iyon ng pagsasaya, ng
tagumpay sa larangan ng negosyo at ng pagkakaroon ng perpektong nobya. I also
realized na kaya ko sya hinahanap-hanap ay dahil anim na taon din kaming nagsama.
Na ayoko man ngunit parte na sya ng buhay ko, na tagumpay nyang napasok ang puso
ko.

And when I finally admitted that I have feelings for him, mas lalo akong nanabik sa
kanya. Nanabik na makita sya. Nanabik na makasama ulit sya. But how could I do it?
Kaya ko bang talikuran ang perpektong buhay na nasimulan ko na? Kaya ko bang
talikuran ang magkaroon ng perpektong asawa, magkaroon ng perpektong mga anak at
magkaroon ng perpektong pamilya para sa kanya? At kung sakali mang kayanin ko,
matatanggap kaya muli ako ni Ivory? I left him without giving a second thought. I
left him when he needed me most. Could he forgive me for refusing him to be a part
of my life? Would he believe me if I'll tell him that I love him when I've told him
I never did? Tinalikuran ko sya. Meron pa ba akong babalikan?

I love my family. I always wanted to make them proud of me. But how would they be
proud of me if I'll be living with a man? That the son they expect to carry my
father's name is gay?

I love Katrina. But it's far from the love that bloomed in my heart for Ivory. Tama
nga ang kasabihan na saka mo lang marerealize ang importansya ng isang tao kapag
wala na ito sa piling mo. I learned it in the hardest way. Ang hirap tanggapin na
yung taong kinamumuhian mo ay ang taong lubos palang minamahal mo. Ngunit mas
mahirap ang magkunwaring okay lang ang lahat ngunit alam mo na hanggang hindi mo
kasama ang taong gusto mong makasama, hindi magiging okay ang lahat. It's difficult
to pretend. Mahirap ang mabuhay sa pagkukunwari.

Ano ba ang pipiliin ko? Ang perpektong buhay na meron ako ngayon o ang balikan ang
taong aking kinamuhian, aking tinalikuran, at aking pinagkaitan ng pagmamahal? Ang
taong nawala muna sa akin bago ko narealize ang halaga?

Alam ko, konting-konti na lang ang pagpipigil ko. At nararamdaman ko, ilang panahon
na lang, kailangan ko na ang mamili ng tuluyang tatalikuran mula sa dalawang
pinagpipilian ko.
....

Dami kasi votes kaya gumawa ako ng ud kahit maikli lang.

Katrina on the media. P.s, di ko kilala ang model. Kinuha ko lang sa Google.hehehe.
oha, magkarhyme. Hahahaha.

Salamat sa lahat ng bumati sa akin kahapon. God bless.

=================

Chapter 2: Robby

"I'm really sorry, Kat..."

Pak!

Isang sampal ulit ang ipinadapo ni Katrina sa mukha ko. Nakakamanhid ang sakit ng
pagtama ng palad nya sa pisngi ko.

"Damn you, Robby! Sinadya mo ba na narito tayo sa bahay nyo para ipangalandakan sa
akin na may iba ka na, ha?! Sa tingin mo ba, porke andito tayo sa bahay nyo ngayon
ay hindi na kita aawayin?! Ang kapal ng mukha mo! Para sabihin ko sayo, kahit sa
harap pa ng mga magulang mo, sasaktan kita kung kailan ko gusto! How dare you cheat
on me! Now, I want you to fucking tell me! Who the fuck is Ivory?!" Galit na galit
na singhal sa akin ni Katrina.

I swallowed the lump on my throat. How can I tell her who Ivory is kung hanggang
ngayon ay shocked pa rin ako sa lahat ng nangyayari? We were sleeping when I just
woke up na pinagsasasampal nya na ako! When I asked her why, she angrily told me na
nananaginip daw ako. I was calling a certain 'Ivory'. Hindi ako agad nakasagot
dahil talagang napanaginipan ko si Ivory kanina. Galit na galit sya dahil halos
inuungol ko daw ang pangalang iyon as if I were making love with 'her' in my
dreams. Hindi ako agad nakasagot that's why she jumped into the conclusion that I
was cheating on her with a 'girl' named Ivory. And now, she's forcing me to tell
her about that 'girl'.
Well, fuck! Paano ko sasabihin sa kanya na wala akong kinakalantari na babae na
Ivory ang pangalan?! Paano ko sasabihin sa kanya na yung inaakala nyang babae ay
isang lalaki?! I can't tell her!

"What? What?! Hindi ka makapagsalita?! Kaya ba nitong nakaraang buwan ay nanlalamig

ka na sa akin?! Yang Ivory na yan ba ang dahilan kaya nagbago ka na?! Kaya mo ba
ako dinala dito sa inyo ay para tuluyan nang makipagbreak sa akin?! Ha?! Magsalita
ka!" Isang sampal pa ulit ang ipinakitim nya sa akin.

"No! Katrina, wala akong babae!" Pagpipigil ko sa kanya nang muli na naman nya sana
akong sasampalin. Nangangapal na ang mga pisngi ko dahil sa mga sampal na tinamo ko
mula sa kanya.

"Then tell me who the fuck Ivory is!" She screamed at me. Napipilan ako. Lalo naman
syang nagwala dahil nakita nyang wala akong balak sumagot.

Nagsimula syang mambato ng mga gamit na nasa loob ng kuwarto ko. Picture frames,
books, kahit ang lampshade ay hindi nya pinatawad. Ipinagbabato nya iyon sa
direksyon ko. Wala naman akong nagawa kundi ang umiwas. Alam ko na lubos nyang
ikinagagalit ang hindi ko pag-amin sa kanya kung sino si Ivory pero hindi ko
inaasahan na ganito sya kabayolenteng magalit. Ivory was harsh but he wasn't this
violent with me. Hindi ako nakatikim ni isang sampal sa mukha mula sa kanya kahit
paulanan ko sya ng mura noon.

"Robby! Ano ang nangyayari sa inyo dyan sa loob?" Napamura ako nang marinig ko ang
boses ni Mommy. Maging si Katrina ay napatigil sa kanyang pagwawala. Matatalim ang
mga mata nyang nakatutok sa akin habang kinukuha nya ang mga gamit nya. Nagbihis
sya sa harap ko habang patuloy ang mga magulang ko sa pagkatok sa pinto ng kuwarto
ko.

"Before I'll leave, I just want to tell you that I'm fucking

breaking up with you!" She seethed.

Ewan ko pero nakahinga pa ako ng maluwag dahil sa sinabi nya na.

"I'm so sorry, Kat." Nakayukong sabi ko sa kanya.

"Bullshit! Yan na lang ba ang paulit-ulit na sasabihin mo ha, Robby?! I'm fucking
breaking up with you! Hindi mo ba ako pipigilan, ha?! And I thought you can't live
without me! You know what? Fuck you and that Ivory! And you'll gonna regret
cheating on me, Robby! You'll gonna fucking regret this!" She threathened as she
walked towards the door.

Padabog nyang binuksan ang pinto. Saglit silang nagkatinginan ng mga magulang ko
bago sya dire-diretsong umalis. Napatingin ako sa bintana. Medyo maliwanag sa labas
kaya alam ko na makakaalis agad si Katrina kahit wala ako since we used her car sa
pagpunta dito sa family house namin.

Bumaling ako ng tingin sa mga magulang ko na nakapasok na sa pinto at iginagala ang

tingin sa magulong kuwarto ko.

"What happened here, Robby?" Seryosong tanong ni Daddy sa akin. Lumapit naman sa
akin si Mommy para pag-aralan ang mukha kong namamaga dahil sa mga sampal ni
Katrina.

Nang haplusin nya ang mga yun ay hindi ko na mapigilan pa ang mapaluha. Damn!
Nakakahiya sa mga magulang ko. I'm not crying because my face is in pain nor
because my girl friend broke up with me. Naiiyak ako dahil ngayon ko lang
napakawalan ang damdaming matagal ko nang itinatago. Ang kagustuhang makawala sa
isang relasyon na hindi na ako masaya. Masakit pala talaga ang kapalit ng kalayaan.

"Are

you crying because your girlfriend broke up with you, anak? What happened? I
thought she's the perfect girl for you?" Mom innocently asked. Napapahiya akong
nagpunas ng mukha. Umupo ako sa gilid ng magulong kama. Agad naman syang tumabi sa
akin. Naglakad naman at nagpunta sa harap namin si Daddy.

"Mom, we're just not meant for each other." Nakayuko ang ulo na sabi ko kay Mommy.

"May kinalaman ba si Ivory sa away nyo ng girlfriend mo, Robby? Narinig ko na

isinigaw ni Katrina ang pangalan nya kanina." Seryosong sabi ni Dad.

"D-dad..." halos mabulol kong sambit. Biglang nanikip ang dibdib ko. Gusto kong
ilabas sa mga magulang ko ang gumugulo sa utak at damdamin ko. Gusto kong umamin sa
kanila ng namagitan sa amin ni Ivory noong nag-aaral pa ako sa Martenei pero hindi
ko alam kung paano. Wala silang alam tungkol sa naging relasyon namin ni Ivory.
When Ivory proposed and I rejected it, hindi sila nagtanong. That made me curious
but I never took any chance to explain to them why he proposed. I never initiated
any talk with them about Ivory and I sa takot na bumaba ang tingin sa akin ng mga
magulang ko, sa takot na hindi nila ako matanggap at sa takot na itakwil nila ako
kapag nalaman nila na pumayag akong makipagrelasyon sa kapwa ko lalaki.
Kaya ngayon, hindi ko alam kung paano magsisimula sa pag-amin nun sa kanila. Baka
magalit sila sa akin at kalimutang parte ako ng aming pamilya. I've heard a lot of
stories about rejection. And that's what I fear the most aside from blood - to be
rejected.

"Ano ang kinalaman ni Ivory sa break up nyo ni Katrina, Robby? You need to tell us.
Tama na ang pagsasarili mo ng lahat." Napatingin ako kay

Dad dahil sa sinabi nya. Nahalata na ba nya? Nababasa nya ba ang takot ko na
umamin?

"I'm your father, Rob. Alam ko kung may gumugulo sa utak mo. Ngayon, bibigyan kita
ng chance para magpaliwanag. Hinayaan lang kita noon dahil inakala ko na hindi ka
pa handa na sabihin ang lahat. Pero ngayon, kailangan mo na ang magsalita dahil
hindi lang ang relasyon mo kay Katrina ang naaapektuhan kundi pati na rin ang
pamamalakad mo sa negosyo." Tumigas ang boses ni Daddy. Napahiya akong nag-iwas ng
tingin.

Tama sya. Napapabayaan ko na talaga pati ang negosyo namin. Paano ako
makakapagconcentrate kung tanging si Ivory lang ang laman ng isip ko? Paano ako
makakapag-isip ng matino kung lagi kong nararamdaman ang guilt sa nangyari sa
kanya? Pagkatapos, hinahanap-hanap ko pa sya. Kulang ang pagtitig na ginagawa ko sa
mga larawan ng 7 Demons kung saan magkasama kaming dalawa para mapunan ang
pananabik ko. Damn! I want to see him. Gusto kong malaman kung kumusta na sya. Pero
paano ko malalaman kung ano na ang nangyayari sa kanya kung wala akong
mapagtanungan? Ni sa social media, hindi ko sya matagpuan. At dahil doon, lalo
akong nanabik na pati sa panaginip ay dala ko ang mga alaala naming dalawa. Halos
hindi ko na maisip at mapagtuunan ng pansin ang mga nasa paligid ko. And people
around me are smart and sensitive not to notice my sudden change.

"Dad, I... I think I'm in love with Ivory." Pumikit ako ng mariin waiting for them
to scream at me like how Katrina did. But nothing came. So I opened my eyes to look
at them.

Nagulat ako dahil

walang bayolenteng reaksyom mula sa kanila. They were just looking at me, waiting
for me to continue with my talk. Nanlamig ang mga palad ko dahil sa realisasyong
bumalot sa akin. Fuck!

"You... you knew." Mahina kong sambit. Hindi ako makapaniwala na pinaglipat-lipat
ko ang aking tingin sa aking mga magulang.
"Yes, Robert. Alam namin. A few months before your graduation, Ivory came here to
ask for your hand in marriage. Imagine our shock when he told us about your
relationship.

At first, I was so against it. Hindi mo ako masisisi. Initial na reaction na iyon
ng isang magulang. Natakot ako hindi dahil sa lalaki din ang pakakasalan ng nag-
iisang lalaking anak ko. Natakot ako dahil baka makapatay ako ng tao kapag marami
ang mangmamaliit sa kakayanan at talino mo dahil lalaki ang magiging asawa mo. Pero
nung maalala ko ang pinagdaanan ng Tito Marcus mo noong mawala ang Tito Francis mo,
I calmed down. Ayoko na maranasan mo ang sakit ng pagkawala ng minamahal gaya ng
nangyari sa kanila noon. Ayoko na mapahamak ka gaya ng nangyari kay Francis noon
dahil hindi sya agad natanggap ng mga magulang nya. And that time, as I was
listening to Ivory telling us your story, nakita ko si Marcus sa kanya. Nakita ko
sa mga mata nya ang labis na pagmamahal nya sayo. Nakita ko na kahit ano ang
mangyari, walang makapipigil sa hangarin nyang makasal sayo. Nakita ko na wala
akong dapat ikatakot. Ivory is a smart man. Napatunayan nya na noong 21 sya ang
galing nya. Remember the time na umalis sya sa Martenei for six months?

Umuwi sya sa Russia to take over his fathers' businesses dahil ayaw nilang umalis
sa tabi ng Tita Cles mo na kapapanganak lang noon sa bunso nila ng Tito Winter mo."
Yeah. I remember that six months na nawala si Ivory sa Martenei.

"So I told my self, ano ang dapat kong ikatakot? Mahal na mahal ni Ivory ang anak
ko. Nakatitiyak ako na magiging maganda ang buhay nya kahit na marami man ang
kumontra sa relasyon nila. Nakatitiyak ako na proprotektahan ka ni Ivory dahil
mahal na mahal ka nya na kahit buhay nya ay handa nyang ibigay sayo." Sobrang
naninikip ang dibdib ko sa mga ikinukwento ni Daddy. Hindi ako makapaniwala na
nagawang harapin ni Ivory ang mga magulang ko. Ganun nya ba ako talaga kamahal?

"Kaya laking gulat namin nang tanggihan mo sya." Tumulo nang kusa ang mga luha ko
nang marinig ko ang boses ni Mommy.

"Akala namin ng Daddy mo, mahal mo rin sya at natatakot ka lang na magsabi sa amin.
Pero ang mas ikinagulat namin ay noong magpumilit ka na umuwi tayo dito kahit na...
kagagaling nya lang sa isang aksidente. Kaya naman inisip namin na one-sided lang
ang relasyong meron kayo." Pigil na pigil ko ang mapaiyak ng malakas. Kahit
inosente ang pagkakasabi ni Mommy, para akong sinasampal ng mga salita nya.
Konsensyang-konsensya ako. Awang-awa ako kay Ivory. Hindi ko akalaing magagawa nya
ang lahat ng iyon para sa akin. Antanga ko. Bakit hindi ko nakita kung gaano nya
ako minahal? Bakit hindi ko binigyan ng halaga ang mga ginawa nyang pag-aalaga at
pagsubaybay sa akin? Napakaselfish

ko! Yung nararamdaman ko lang ng isinaalang-alang ko! Ni hindi ako nakadama ng awa
noong susukot-sukot syang umalis pagkatapos kong tanggihan ang proposal nya. Ni
hindi ko iniisip ang magiging reaksyon nya kapag nalaman nyang umalis ako ng walang
paalam. Ni hindi ko iniisip kung paano sya nagdurusa dahil bulag na sya samantalang
ako ay walang ginawa kundi ang magpakasaya. Ni hindi man lang sumagi sa isipan ko
ang magiging pagdurusa nya na nawalan na nga sya ng paningin tapos nawala pa ako sa
buhay nya.
Damn! I'm so stupid! Ivory, what have I done to you? Bakit ba hindi kita nagawang
pahalagahan noon? Bakit hindi kita natutunang mahalin kahit konti lang? Bakit
ngayon ko lang nalaman na mahal na pala kita pagkatapos kitang iwan, saktan at
balewalain?

And then all realizations started hitting me hard. Ako ang dahilan kung bakit sya
naaksidente! Ako ang dahilan kung bakit sya nabulag! Fuck. Bakit ngayon ko lang
naisip yun?! Damn it! All along sa aming dalawa ni Ivory, ako ang bulag. Ako ang
bulag sa lahat ng katotohanan sa aming dalawa! Shit! Shit! Shit!

Humagulgol ako ng iyak. Sising-sisi ako. Sising-sisi. Kung pwede lang na mapunta
ako ngayon sa harap nya, ginawa ko na. Gusto kong humingi ng tawad. I want him to
know that I regret hurting and leaving him. I want to be with him right now!

"Dad, Mom. I'm sorry! Please, payagan nyo akong bumalik sa Pilipinas. Please! Gusto
kong makausap si Ivory. Gusto kong humingi ng tawad. Gusto kong bumawi sa kanya. I
wanna take care of him!" Nagmamadali kong sabi sa mga magulang ko.

"Robby, huminahon ka! Bago ka bumalik sa Pilipinas, kailangan mo munang ianalyze ng

mabuti yang nararamdaman mo. Sigurado ka bang pagmamahal yan? O naaawa ka lang sa
kanya? O di kaya ay nakokonsensya?"

"Dad, I'm sure. Hindi lang awa o pagkakakonsensya ang nararamdaman ko. I love
Ivory. I was in love with him all along! Masyado lang akong nagpadala ng galit kaya
hindi ko napansin na unti-unti ko na pala sya natutunang mahalin. Sigurado ako,
dad. Mahal ko sya." Tumango-tango si Daddy sa ipinahayag ko.

"Kailan mo balak umalis?" Tanong nya pagkaraan nilang magtinginan ng matagal ni

Mommy.

"Kahit bukas na sana, Dad." Determinado kong sagot.

Muli silang nagkatinginan ni Mommy bago nya ibinigay ang kanyang desisyon.

"We are giving you our blessing, Pierre Robert pero bago ka umuwi ng Pilipinas, may
kailangan ka munang puntahan." Nagdikit ang mga kilay ko sa sinabi ng aking ama.

"Saan, dad?" Naguguluhan kong tanong. Huminga muna sya ng malalim bago sumagot.
"Sa Russia."

....

Hahahaha! Lagot ka na, Roberto.

=================

Chapter 3: Jayson

"Ang cute, cute ng baby ko! Yii! Manang-mana sa Papa!" Pinanggigilan ko ng halik
ang leeg ng anak ko na buhat ko sa aking braso. Humagikgik naman ito. Napahagikgik
na rin ako dahil lubhang nakadadala ang pagtawa ng anak ko. Sumisipa-sipa pa sya.

Nang tumigil sya sa paghagikgik ay napatitig sya sa akin. Kitang-kita ko ang

pagkawala ng ngiti sa mapupula nyang mga labi. Unti-unting nagpout ang mga labi nya
at pagkatapos ay nagsimulang mamula ang ilong nya at manubig ang mga mata nya. At
ilang saglit pa ay tuluyan na syang nagpalahaw at umiyak.

"Uy, ha. Sobra ka naman Baby Jaycee! Nakakaiyak ba talaga ang mukha ni Papa? Hmm.
Ang guwapo-guwapo kaya ng Papa mo!" Lalo pang nagpalahaw ng iyak ang bata nang
sitahin ko sya.

"Liar." Napalingon ako sa nagsalita. Nakataas ang isang kilay na ngumisi ito sa
akin.

"Shut up, panget. Where's your Kuya Jessie?" Bumusangot ito nang marinig ang
salitang 'panget'.

"I'm not Panget! You are! That's why Baby Jaycee is crying because of your ugly
face! You are panget! You are!" Tili nya sa akin. Nagsimula itong magtatadyak sa
sahig ng kuwarto namin ni Jessie. At dahil sa tili nya ay napatigil sa pag-iyak ang
baby na buhat ko.

"Look! Even Jaycee agrees with her Papa. You are the one who is panget! Bleeh!"
Pamimikon ko sa aking bunsong kapatid, ang nag-iisang Prinsesa ng mga Vladimier. Si
Ivy Olivia Vladimier o mas madalas naming tawagin na IO(Ayo).

"No! I'm not panget!" Lalo itong napikon sa panunukso ko.

"IO is panget! IO is panget!" I sang outloud.

"I'm not! Argh! Daaadddy!!!" Nagtitili itong lumabas sa pinto. And

I'm sure, magsusumbong na naman sya kay Daddy Winter. Tss. Brattinela. Magagalit
naman sa akin sina Dad, Papa at Mommy pero kapag iniabot ko na ang apo nila sa
kanila, makakalimutan na nila ang galit nila. Well, who could resist my cute
daughter?

Jandria Cameron Ruiz Vladimier.

She is my biological daughter. 9 months after Jessie and I had our civil marriage,
she was born and given to us. She was made in a natural way. May pagkaconservative
si Jessie. Ayaw nya ng mga test tube, experiments, blah, blah para magkaroon kami
ng sariling anak. Marami namang babaeng babymaker kaming pinagpilian. Si Jessie
lahat ang nag-asikaso. Walang nakalampas sa kanya. Family background at lahat,
chineck nya ultimo dugo. Kumuha kami ng doktor para macheck lahat sa babae lalo na
ang cycle nya. Jessie was there when I fucked the girl. I was blindfolded. Para nga
kaming nagthreesome eh. Pero ang pinasok ko ay yung sa babae at hindi yung kay
Jessie ko. Swerte nga at nakabuo kami agad. Antindi talaga ng kamandag ng sperm
cell ko. Tuwang-tuwa ang baby ko. At eto nga, two months na naming inaalagaan ang
unang baby namin. After two or three years, si Jessie naman ang susubok. Actually,
naiimagine ko na nga ang eksena eh. Ako nakapasok sa likuran nya tapos sya
nakapasok dun sa babae. Ang hot!

"Hoy! Anong nginingisi-ngisi mo dyan?" Malambing na boses ang nagpawala sa nabuong

eksena sa isipan ko.

Ngumiti ako ng malambing bago humakbang pasalubong kay Jessie na kapapasok lang sa
kuwarto namin.

"Hi, baby. Saan ka ba galing? Kanina ka pa namin hinihintay ni Jaycee oh." Sabay
naming yinuko ang aming anak

na nahihimbing na pala.

"Ang ganda nya, Jay. Manika na manika ang itsura nya kapag natutulog sya."
Humahangang sabi ni Jessie habang buong lambing na hinahaplos ang ulo ni Jaycee.
Maganda talaga ang anak ko dahil nagcombine ang dugong Pilipino, Espanyol at
Russian sa katawan nya. At para talaga syang buhay na baby doll kaya proud na proud
ang pamilya ko sa kanya. I just hope Kuya Ivory will meet my baby girl soon.

"Jay?" Napatingin ako kay Jessie. Nagkatitigan kami bago sya nakakaunawang ngumiti.

"Ivory is strong, baby. Makakaya nya ang lahat ng pagsubok na pinagdaraan nya
ngayon." Malungkot akong tumango sa kanya. Naglakad ako patungo sa crib ni Jaycee
at buong ingat kong ibinaba doon ang anak ko. Tumabi sa akin si Jessie at agad ko
naman syang yinakap pahapit sa katawan ko.

"Paano nya makakaya kung pati sarili nya ay sinukuan nya na? Dati, kami lang ng mga
kapatid nya ang ayaw nyang lumapit sa kanya. Ngayon, pati parents namin, ayaw na
rin nyang kausapin.

And, Jess, alam mo naman siguro kung bakit hindi kita mapakasalan sa simbahan di
ba? I'm sorry for being selfish, pero alam mo naman, di ba? G--gusto ko, b-b-buo
kami na nasa simbahan sa kasal nating d-dalawa." Pumiyok ako kaya yumakap ng
mahigpit sa akin si Jessie, trying to calm me down.

Masakit na masakit para sa amin ang nangyari at nangyayari ngayon sa panganay

naming kapatid. It was my twin brother who's with him now. Ilang ulit nang
tumatawag si Miggy at nagsusumbong kung paano nya na gustong sumuko sa pag-aalaga
sa kuya namin. I couldn't blame him.

Kami ni Jessie ang unang nag-alaga sa kanya.

That's also after the time na nagpakasal kami ng civil ng baby ko. Ayaw pa sana nya
noon dahil sa nangyari kay Kuya pero dahil naipangako ko na iyon, we had a simple
civil wedding. Church dapat pero dahil sa nangyari nga, saka na iyon. One week kami
sa Paris for our honeymoon at para sa pakikipagmeet sa biological mom ni Jaycee
who's half-American and half-Spanish pagkatapos ay bumalik din kami agad para
alagaan si Kuya. May edad na ang parents namin at hindi na nila kaya ang stress ng
pag-aalaga sa kuya. Miggy has to attend a six months scholarship program sa England
kaya kami lang talaga ni Jessie ang maaasahan.

Living with Ivory has been so stressful and full of drama. Mula paggising namin,
ngarag na ngarag na kami sa pag-aasikaso sa kanya. Kapag ayaw nya ng ulam,
kailangang magluto ng iba o hanapin ang gusto nya. Kapag ayaw nya ng lasa,
ibinabato nya ang pagkain nya. Kapag tutulungan sya, nanunulak o naninigaw sya.
Kapag naaalala nya si Robby, nagwawala sya. At sa gabi, kapag oras na ng pahinga,
maririnig namin ang mga biglang pagsigaw nya. Taranta naman kaming tatakbo papunta
sa kuwarto nya only to find him on the floor, screaming and crying. It were really
the worst days of our lives. Pero mas gugustuhin naming pagdaanan ang hirap na iyon
kesa naman hindi dahil nitso na lang ni Ivory ang inaasikaso namin. Mas pipiliin
namin ang makita syang naghihirap, umiiyak kesa isang malamig na bangkay.
Naniniwala pa rin kami ng pamilya na makakamove on din sya. And we are hoping that
it will happen soon.

....

Nasa hardin kami ng mansyon at nagpapahangin kasama si Jaycee nang lumapit ang
isang

bodyguard sa akin. Sa wikang Russo ay ibinulong nya,

"May bisita po. Asyano. Robby Salvador."

Para akong sinilaban ng buhay sa narinig kong balita. Kumulo ang dugo ko at tumibok
ang mga ugat ko sa galit na dumaloy sa buong katawan ko.

Ano ang ginagawa ng walanghiyang iyon sa pamamahay ko? Ang kapal naman ng mukha
nya! Nabulag ang kapatid ko dahil sa kanya tang-ina nya! Ano at may tapang pa syang
pumunta dito at iharap ang walang modo nyang pagmumukha?! Pagkatapos nyang ireject
ang kapatid ko?! Pagkatapos nyang iwan ito na wala man lang paalam? Pagkatapos
nyang maging dahilan sa lahat ng masasakit na pangyayari sa buhay ng pamilya
namin?! Hindi ba sya takot mamatay?!

"Baby, dito lang kayo ni Jaycee. May aasikasuhin lang akong basura." Nagdikit ang
mga kilay ni Jessie sa pagdiin ko sa salitang basura. Ngunit bago pa sya
makapagtanong ay tumalikod na ako at nagmamartsang pumunta sa gate. Sinenyasan ko
ang gwardiya doon. Unti-unting bumukas ang gate at bumungad sa akin ang nakahukot
na katawan ni Robby. Nasa mga mata nya ang takot at ang pag-aalinlangan.

All anger came pouring out from inside of me as I seethed in rage. Habang
tinitignan ko ang mukha nya, bumalik sa alaala ko ang itsura ng kapatid ko
pagkatapos nyang ipahiya sa harap ng aming mga pamilya at bisita. Naalala ko ang
itsura ng kuya ko nang ilabas sya sa operating room. Na yung dating matikas na
katawan ay natusukan ng napakaraming wires, na nabalot ng mga bendang may mantsa ng
dugo, at ang mga mata ng kuya ko na madalas kong katakutan kapag nanlilisik na?
Nabalot ng mga benda na tila ikinakahiya ang nangyari sa kanya.

My brother literally fell out from his throne.

For the first time I saw how my brother painfully suffer and devastatingly cry. At
sa bawat pagsigaw nya sa sakit, bawat paghiyaw nya sa hirap at bawat iyak nya sa
labis na pagdurusa, durog na durog ang puso ko. My strong, merciless and powerful
brother became broken, merciful and powerless right before my eyes and it broke me
too.

"J--jay..."

Hindi nya na natapos pang sabihin ng buo ang pangalan ko. Agad ko na syang
kinuwelyuhan at pinasalubungan ng suntok sa mukha.

"Putang ina mong hayop ka!" Sigaw ko na punung-puno ng galit.

Wala akong sinayang na sandali. Suntok lang ako ng suntok. At nang mapalugmok sya
sa lupa ay pinagsisisipa ko ang katawan nya.

"Gago ka! Gago ka! Gago ka! Gago ka!" Nanggigil kong sigaw ng paulit-ulit sabay sa
bawat pagsipa ko sa kanya. Hindi ko na namalayang umiiyak na pala ako habang
binubugbog ang walang kalabang-labang si Robby.

Wala akong pakialam kahit madurog ko ang mga buto nya o mawasak ko ang pagmumukha
nya o sumuka sya ng dugo. I want vengeance for my brother and I want it now.

May malalakas na mga kamay na pumigil sa ginagawa ko pero buong lakas akong
nagpumiglas. Hanggang humihinga sya, hindi ako titigil. Antagal kong hinintay ang
pagkakataong ito. Papatayin ko sya!

"Tama na, Jayson!" Naestatwa ako nang marinig ko ang umiiyak na sigaw ni Jessie.
Nagliwanag ang nagdidilim kong paningin. Hinanap ko sya sa mga taong nakapalibot sa
akin. That's the time I realized na sina Papa at Daddy pala ang pumipigil sa
katawan ko. Nakatingin sila sa baba at napatingin din ako doon.

saw Robby crying in pain. Bloody on the pavement. I smirked. He deserved what he
got.

Pumiglas ako sa pagkakahawak sa akin ng mga tatay ko. At nang makita nilang
maliwanag na ang mga mata ko ay pinakawalan na nila ako. Akmang sisipain ko pa si
Robby pero itinulak na ako ni Papa papunta kay Jessie na umiiyak habang buhat si
Jaycee na umiiyak din.

"Tama na. Okay na ako." Pagpapatahan ko sa kanya. Yinakap ko sya habang pilit ko
pang pinapakalma ang damdamin ko. Pinatahan naman nya ang anak namin.

"Sa loob tayo." Utos ni Daddy. Tumango ako sa kanya. Sumulyap ako sa kinalulugmukan
ni Robby at nakita kong inaalalayan sya patayo ng mga tauhan namin. Napasigaw pa
sya sa sakit nang pilitin nyang tumayo.

Sumunod kami sa kanila papasok sa aming mansyon.

....

After an hour, muli kaming nagkaharap-harap sa living room. Pinagtulungan nina

Mommy at ilang kasambahay namin na gamutin ang mga sugat na tinamo ni Robby mula sa
akin. Pasalamat sya magkabilang black eye, putok sa labi at mga pilay na braso lang
na pinangsangga nya sa mukha at katawan nya ang tinamo nya. Sayang, di ko man lang
sya nalagasan ng kahit isang ngipin man lang.

Pinanunuod namin nina Papa at Daddy kung paano sya sinubuan ng pagkain ni Mommy.
Nung una tumanggi pa sya dala siguro ng hiya ngunit nang tumalim ang mga mata ni
Mommy sa kanya, ngumanga din sya.
"Kuya, is he our brother?" Tanong ni IO na nakikipanuod din sa nangyayari.

"He's a nobody." Matigas kong sagot. Nakita ko ang galit na tingin na ipinukol sa
akin ni Mommy. Bumaling ako kay Robby na nakayuko at waring naiiyak pa. Hus, drama

ng hayop.

"Then why is Mommy feeding him if he's just a nobody?" Pangungulit nya sa akin.

"We feed beggars, don't we?" Patuloy kong pagpaparinig. Deadma ang mga tatay ko
kaya malakas ang loob ko.

"Jayson..." pagwawarning sa akin ni Mommy.

"Magpasalamat nga sya di ko sya tinatawag na kriminal eh."

"Jayson!" Galit na tumayo si Mommy.

"Talaga naman eh. Sya ang dahilan kung bakit muntik nang mamatay si Kuya! Sya ang
dahilan kaya bulag ngayon ang kapatid ko! Ewan ko nga kung bakit ginamot nyo at
pinapakain pa yan eh. Dapat sya ang ipapakain natin sa mga aso natin mamaya!"
Napasigaw at napatayo na rin ako sa galit habang matatalim ang mga matang
nakatingin sa yukung-yuko na si Robby.

"Jayson, that's enough!" Napatayo na rin si Papa. Itinulak nya ako paupo.

"Bakit ka nagpunta rito? Ano ang gusto mong patunayan? Ang kapal naman ng
pagmumukha mong tarantado ka." He spoke in Filipino para hindi iyon gaanong
maintindihan ni IO who knew only a little of the language.

"Summer!" Pananaway ni Mommy kay Papa.

"Ang mabuti pa, Cles ay iakyat mo na si IO at patulugin. Kami na ang bahala sa

bisita natin." Utos ni Dad kay Mommy. At base sa tono ng pananalita nya, kahit si
Mommy ay walang magagawa kundi sundin iyon.

Nang mawala sina Mommy at IO pati na rin ang mga kasambahay ay pasugod na lumapit
si Daddy kay Robby. Kitang-kita ko kung paano bumalot sa mga leeg ni Robby ang
malalaking kamay ni Dad. Nakita ko kung paano mamula ng sobra at magsilabasan ang
mga ugat sa mukha ni Robby dahil sa ginagawang pananakal sa kanya ni Daddy. Kulang
na lang ay lumawit ang dila

nya. Tahimik lang kami ni Papa.

"You bloody son of a bitch, how dare you show your fucking face here in my house
after what you've done to my son." Hindi man sumisigaw pero kitang-kita ko ang
pamumula ng mga mata ni Dad pati na rin ang panginginig ng kanyang mga kamay sa
sobrang galit na kanyang nadarama.

"Arckh! Ti...ti--to... I... i... wa--want to.... arck!" Itinulak ni Dad ang katawan
ni Robby sa sahig. Napasubsob sya doon habang iniihit ng matinding pag-ubo.

Walang hindi maawa sa kalagayan nya ngayon. Kahit na matindi ang galit ko sa kanya,
hindi ko maiwasan iyon.

"Tell us what you want before I throw you out of my house." Utos ni Daddy sa kanya
nang matigil na ang pag-ubo nya.
Luhaan syang tumingala sa amin.

"Tito... nagsisisi na ako. Nagsisisi na po ako... sa ginawa ko. Please. Patawarin

nyo po ako, Tito. I'm sor---ry..." I saw how his fat tears flooded his beaten up
face. Sa unang pagkakataon, I saw how Robby miserably cry. Punung-puno iyon ng
pagsisisi. Para syang namatayan sa ginagawa nyang paghagulgol.

"Hindi porke nagsisisi ka at umiiyak ngayon sa harap namin ay patatawarin ka na

namin." Papa told him na lalong nagpalakas ng iyak nya.

"Hindi kami tanga para basta na lang tanggapin at paniwalaan namin ang pagsisisi
mo." Singit ko.

"Jay... mahal ko si Ivory. Mahal ko sya! Huli na nung narealize ko yun. At labis ko
nang pinagsisihan lahat ng ginawa ko sa kanya! Maniwala naman kayo... mahal ko sya
eh. Mahal ko sya!" Umiiyak nyang sagot sa akin. Naghalo-halo na ang mga luha, sipon
at dugo mula sa pumutok nyang labi sa mukha nya.

"And you actually believe that we will forgive you just because you've declared
your love for my son?" Pang-uuyam naman ni Dad sa kanya.

"Tito, please. Maniwala po kayo... mahal ko si Ivory. Nabulag lang ako ng sobrang
galit, ng kagustuhang makalaya. Please, bigyan nyo po ako ng isang pagkakataon na
patunayan sa inyo at sa kanya ang katotohanan ng sinabi ko. Please, Tito, please!"
Pagmamakaawa nya kay Dad.

Natahimik sina Dad at Papa. Nag-usap ang kanilang mga mata. Ako naman ay nakikinig
lang sa mga hikbi na ginagawa ni Robby.

"We'll give you a chance to be with him and prove your love for him in one
condition." Curious akong napatingin kay Papa dahil sa sinabi nya. Papayag na sila?
At ano ang kundisyong hihingin nila?

"Since you somewhat betrayed our son because of your damn pride and selfishness, we
want you to humble your self at our feet." Papa declared.

"Tito?" Katulad ko ay hindi rin alam ni Robby ang gustong mangyari ng mga tatay ko.

"Kiss our feet." Simpleng sagot naman ni Dad. Sabay na nanlaki ang mga mata namin
ni Robby.

"I'll do it, Tito." Nagkaroon ng kumpiyansa ang boses ni Robby. Magkatabi umupo sa
sofa sina Dad at Papa. Paluhod na pumunta si Rob sa harap nila. Akmang hahawakan na
nya ang sintas ng maduming sapatos ni Daddy nang tabigin ng isang paa ni Dad ang
mga kamay nya.

"You are not allowed to use any part of your body aside from your mouth. Use it to
remove our shoes and socks inorder to get to our feet." Malamig na bilin ni Dad.

Napalunok ako.

At kitang-kita ko rin ang hirap na paglunok ni Robby.

Handa ba syang lunukin ang pride nya para sa pagpayag nina Daddy at Papa?

Napailing na lang ako nang unti-unti syang yumuko.

=================

Chapter 4: Ivory

"Robby?"

Ikinapa ko ang aking kamay sa kama trying to look for that familiar smooth skin.
Kapa ako nang kapa, even letting my hand roam over the empty bed.

"Robby." Napakuyom ako ng kamay when it finally dawned on me na kahit anong kapa
ang gawin ko, wala akong mahahawakan kundi ang malamig na kama.

Agad kong pinunasan ang luhang bumasa sa magkabilang pisngi ko. Muli kong ihiniga
ang aking katawan sa kama. I opened my eyes at the darkness that I've been with for
the past months.

Unti-unting nagkahugis sa harapan ko ang taong hinahanap ko kanina lang.

Napakagwapo nya kahit nakabusangot sya. Mapupungay na mga mata na binagayan ng
matangos na ilong at nanghahalinang mga labi.

I raised my hand, trying to reach out for his figure. I wanna touch him, hold him.
Gusto kong haplusin ang maalon nyang buhok, haplusin ang makinis nyang mga pisngi.
Gusto ko syang yakapin, halikan. Gusto kong madama ang kanyang katawan na
nagbibigay init at ginhawa sa kadiliman at lamig na dulot ng gabi. Ngunit wala na
pala sya. Iniwan nya na ako.

He left me broken and blind.

It hurt so fucking much na yung taong pinakainaasahan kong makakasama ko sa

kadiliman ng aking mundo ay basta na lang akong tinalikuran. Kinalimutan.

Kung alam lang nya...

Araw-araw akong naghintay sa kanya noon. No. Hindi lang araw-araw kundi minu-
minuto. Sa kabila ng sakit na idinulot nya sa akin, umasa akong babalik sya. Umasa
ako na makokonsensya sya at babalikan

nya ako't aalagaan. Umasa lang pala ako sa wala. Pinaasa ko lang ng paulit-ulit ang
sarili ko sa taong tinalikuran ako, ibinasura, at kailanman ay hindi ako minahal.
Ang nakakainis lang, kahit na dumating na ako sa puntong galit na galit na ako sa
kanya, gusto ko pa ring umasa. Gusto ko pa ring balikan nya ako. Gusto ko pa rin na
mahalin nya ako.

I'm so pathetic.

Galit ako pero gusto ko pa rin sya.

Galit ako pero gusto ko pa ring bumalik sya.

Galit ako pero gusto ko pa ring mahalin nya ako dahil mahal na mahal ko pa rin sya.
Mahal na mahal ko pa rin sya at miss na miss ko na sya.

Nakakagago lang di ba? Nakakagalit ang ginawa nya pero mahal na mahal ko pa rin
sya.

Nagpapasalamat ako sa pamilya ko lalo na sa mga kapatid ko na nagawa akong

pagtiisang alagaan kahit na daig ko pa ang bata sa mga tantrums ko. Napagtiisan
nila kahit na halos pisikal ko na silang nasasaktan, kahit na halos murahin ko na
sila. May panahon pa nga nuon na halos wasakin ko ang buong silid ko dahil hindi
nila maibigay ang gusto ko. Actually, lahat ng bagay o pagkain na gustuhin ko ay
ibinibigay nila agad sa abot ng kanilang makakaya. Iisa lang naman ang hindi nila
naibigay. Si Robby.

Ilang beses nilang sinabi sa akin na kalimutan ko na sya at tanggapin ko na lang na

ayaw nya na talaga sa akin. Imbes daw na umasa ako at maghintay sa wala,
magpagaling na lang daw ako at ihanda ang sarili ko para sa operasyon ko.

We have the money at tuldok lang sa pera namin ang magagastos para sa eye
transplant na gagawin nila sa akin. Sadly, tuluyan nang nasira ang mga mata ko at
ang tanging paraan na lang para maibalik ang

paningin ko ay transplant.

Ngunit hindi iyon basta-basta. My family and I have to patiently wait for it. At
dahil sa paghihintay, lalo akong nastress at naging desperado. Lalo akong nagalit.
I suffered and regrettably, I've let my family suffer with me. Saksi ang mga
kapatid ko sa hirap na dinanas ko to adjust my self in my being blind. Saksi sila
kung paano ako magwala out of desperation. They were there tuwing binabangungot ako
sa nangyaring aksidente sa akin pati na rin ang paulit-ulit na pagbabalik sa alaala
ko ng ginawang pangrireject sa akin ni Robby. Ang pagtanggi nya sa proposal ko. Ang
saya nya nang sabihin nya sa aking hindi nya ako mahal. Ang awa sa mukha ng mga
kaibigan ko. Ang pagkadismaya at sakit sa mukha ng mga magulang ko nang makita nila
ang bigong itsura ko. Ang lahat ng iyon ang mga huling nakita ko sa mukha ng mga
taong mahalaga sa akin. Ang mga iyon ang paulit-ulit kong nakikita sa madilim na
mundong pinagkulungan ng aking pagiging bulag. Sino ang hindi magiging desperado sa
sitwasyong iyon?

Sa bawat araw na hinintay ko ang pagbabalik nya, napakarami kong naging katanungan:
Wasn't I good enough for him? Masyado ba akong naging marahas? Masyado ko ba syang
hinigpitan? Masyado ko ba syang minahal dahilan para makalimutan ko na ang tama at
mali? Nasakal ba sya ng sobrang pagmamahal ko sa kanya?

At habang unti-unti kong nahahanapan ng kasagutan ang mga tanong ko, narealize ko
na maaari nga na may mga mali ako. Pero hindi naman sapat na dahilan ang mga iyon
sa ginawa nyang pang-iiwan sa akin.

Wala ba talaga syang nadama ni munting awa man lang sa nangyari sa akin? Sana man
lang, isinaalang-alang nya ang sitwasyon ko noon. Sana inisip nya na sya ang
kailangan ko noon. Sana naisip nya kung paano ko sya inalagaan at minahal. Sana...
napakaraming sana. Hanggang sa dumating ako sa punto na nagsawa na akong maghintay
at natabunan na iyon ng galit at pagdaramdam.

Sa pagdaan ng panahon, natutunan ko na ring tanggapin ang lahat. Natuto rin ako ng
isang munting kakayahan. Dahil sa pagiging bulag, mas naging sensitibo ako sa mga
bagay at pangyayari sa buhay ko at maging sa nararamdaman ng mga tao sa paligid ko.
I learned what patience really is. I learned to control my anger. I learned to
control my self. I learned to deal with my situation. The only thing that I didn't
learn is to forget Robby and forget the feelings I have for him. In order for me to
learn how to survive, I have to learn how to push on to the hurt and hatred I am
feeling for what he has done to me. And I want him to regret it. I want him to
regret rejecting me and leaving me. And yet, sa kabila ng lahat ng galit at sakit,
hindi ko maipagkakaila sa aking sarili na nabubuhay ako na nasa puso ko pa sya.
Dahil mahal ko pa rin sya.

But now, I had enough. Oo at hindi pa rin ako pinatatahimik ng puso ko at ng mga
alaala nya pero ngayon, nakokontrol ko na ang damdamin ko. Hindi kagaya ng dati na
halos manlupasay ako sa sahig sa ginagawa kong pag-iyak at halos mawalan ako ng
boses sa katatawag sa pangalan nya.

It has been a year. And finally, I have accepted that he's not coming back. I have
also accepted that I need

to move on. Kailangan ko nang isipin ang sarili ko. I've made one of the biggest
decisions in my life and I don't regret it.
Muli kong pinunasan ang mga pisngi ko. Tiniyak ko na walang bakas ng luha sa mga
iyon bago ako tuluyang bumangon. At sa kadiliman ng paligid ko, tinunton ko ang
pintuan ng aking silid. At kahit siguro nakapikit ako, mararating ko ang gusto kong
puntahan gamit ang maingat at dahan-dahan na paghakbang. At dahil useless din
namang buksan pa ang ilaw dahil kabisado ko na ang bawat sulok ng suite kahit wala
akong nakikita, hindi ko na pinagod ang sarili ko. Kumuha ako ng alak, ice cubes at
shot glass. Nag-inom akong mag-isa.

Malapit na akong mangalahati sa bote ng alak nang makarinig ako ng mga hakbang
papunta sa kinauupuan ko sa bar ng suite. Binaha rin ng liwanag na binuksan nito
ang buong bahay. Gayunpaman, hindi ko na kailangan pang alamin kung sino iyon dahil
ultimo paghinga nya ay kabisado ko na. Perks of being blind.

"Kuya, Jayson called. Nasa Russia daw ngayon si Robby." Nakikiramdam na pagbabalita
ni Miggy sa akin. Natigilan ako sa akmang pag-inom ng alak. Ano ang ginagawa ni
Robby doon?

Hindi ko man ginusto ay bumilis ang pagtibok ng puso ko. Damn heart. Talagang
nananabik ito kay Robby.

"And...?" Tanong ko kay Miggy. Hindi ko ipinahalata na excited ako na marinig ang
iba pang ibabalita nya.

"He's coming here to see you." Nahigit ko ang aking hininga sa sinabi ng kapatid
ko.

"What for? Nakokonsensya na ba sya?" I bitterly asked.

"Maybe." I tsked when I heard my brother's answer.

"Anong plano mo, kuya?" Matagal kong pinag-isipan ang isasagot ko sa kapatid ko.

"Ano ang alam nya tungkol sa aking kalagayan ngayon?" I asked without looking at
him.

"That you're still blind and desperate." Napatawa ang kapatid ko sa huling sinabi
nya.
"Then so be it." I said. Nawala ang tawa ni Miggy.

"Kuya, are you planning something?" Seryoso na nyang tanong.

"Plans? Oh, I have a lot of plans for Robby." I devilishly smirked.

"Kuya..."

"It's payback time, Miguel. He has broken my heart once. It's time for me to break
his."

Napatingin sya sa akin at ako sa kanya. Matagal kaming nagtitigan. Alam kong
nababasa nya sa mga mata ko ang kaseryosohan ko. Yes. Nakakakita na ako. At hindi
alam ni Robby yun. Ito ang gagamitin ko para makaganti sa kanya at para malaman ang
lahat ng gusto kong malaman. Napangisi ako nang naunang nag-iwas ng tingin si
Miguel. Napailing na lang ang kapatid ko nang makitang determinado akong gawin ang
sinabi ko.

=================

Chapter 5: Robby

Napakagat ako sa aking labi nang muling manuot sa akin ang hapdi. Damn Jayson.
Hindi pa sya nakuntento nung binugbog nya ako at ipahiya ng mga tatay nya.
Pinalagyan pa nya ako ng tattoo! Tang-ina lang. Of all places in my body na pwede
nyang paglagyan ng tattoo ko, dun pa talaga sa isang pisngi ng pwet ko!

"Okay na yan, tutal forever ka namang bottom, eh!"

Those were his exact words.

Kung hindi lang talaga ako determinadong makakuha ng blessing mula sa mga magulang
nya, magwawala talaga ako. At ang tarantado, pinictureran pa talaga nya yung
pangalan ni Ivory na ipinatattoo nya sa pwet ko. Thank God at pumayag sya na tattoo
artist ang gumawa nun sa akin dahil talagang ikamamatay ko na kung sya ang
magtatattoo sa pwet ko.
After a day, nakuha ko rin ang pagpayag nila. Dali-dali akong kumuha ng flight and
after two days, andito na ako ngayon sa Martenei. Haggard na haggard ako. During
the flight, hindi ako nakatulog. Siguro sa sobrang excitement na makauwi muli dito
sa Pilipinas. Sa excitement na makikita kong muli si Ivory. Sobra din ang kaba ko
dahil kung anu-anong pangitain ang pumapasok sa isip ko kapag nakaharap ko na si
Ivory.

Sasaya ba sya kapag nalaman nyang nagbalik na ako? Galit ba sya sa akin? Susumbatan
ba nya ako? Tatanggapin bilang tagapag-alaga nya habang bulag pa sya o baka naman
palayasin nya lang ako?

Hindi ako papayag!

Kahit palayasin nya ako, ipagpipilitan ko ang sarili ko sa kanya. Kailangan kong
bumawi. Kailangan nyang malaman na nagsisisi na ako. I have to tell him what I've
realized nang magkalayo kami. Ugh!

Mahirap mag-explain pero kakayanin kong ipaintindi sa kanya ang mga dahilan kung
bakit ko nagawa ang mga nagawa ko. Sana maintindihan nya na ginusto ko lang naman
na maranasan ang makawala, ang maging malaya. I know I've hurt him pero handa akong
gawin ang lahat para mapatawad nya ako. Handa akong alagaan sya gaya ng pag-
aasikaso nya at pag-aalaga sa akin noong nag-aaral pa ako. Nakakamiss din ang mga
ginagawa nya para sa akin noon.

Kahit na puyat sya, gigising sya ng maaga para ipagluto ako. Wala kasi syang tiwala
kay Jayson. Kapag si Jessie naman ang nagluto, siguradong instant Pancit Canton na
naman ang kakainin namin. Pagkagaling ko sa school, matutulog ako. Pagkatapos ay
gagawin na ang mga projects ko. Minsan magugulat na lang ako na may nakahanda na
akong meryenda sa study table ko paggising ko. Tuwing may sakit ako, daig pa nya si
Mommy sa pag-aalagang ginagawa nya sa akin. Aminado ako na hindi man vocal si
Ivory, gumagawa naman sya ng mga maliliit na paraan to show that he cared. I was
just too dumb not to appreciate them. Binalewala ko lang ang mga ginagawa nya
thinking na ginagawa lang nya ang mga yun dahil pinagsisilbihan ko sya tuwing gabi.
Ang ipinagpapasalamat ko lang, kapag alam nyang pagod at may mga pinaghahandaan
akong exams ay hindi sya nangungulit. Pero kapag free ako, dun sya bumabawi. Halos
di na ako makatayo once na tumigil sya. Papaliguan ko sya ng mura. Sya naman ay
pangisi-ngisi lang.

Tipid akong napangiti. Masaya rin palang balikan ang mga pinagsamahan namin.
Nakakatawa rin pala kapag naaalala ang mga kalokohang pinaggagagawa naming dalawa
para makaisa sa isa't isa. Nakakamiss din

pala yung mga pag-aaway namin.

What I'd give to have those things back. Gusto ko ulit na maramdaman ang makulong
sa katawan nya. Yung kahit hindi nya sinasabi, nadarama kong mahal nya talaga ako.
I just didn't try to acknowledge it dahil nga pakiramdam ko ginagamit nya lang ako.

Paano kaya kung hindi ako napangunahan ng galit? Kung narealize ko na agad na mahal
ko na pala sya? Kung tinanggap ko ang proposal nya? Baka kasal na kami ngayon.
Masaya kahit parang aso't pusa kung magtalo. Siguro, nasa US na kaming dalawa.
Nagtatrabaho. Siguro, magdedecide na lang kaming kumuha ng magiging nanay ng mga
anak namin. Bumubuo na siguro kami ng pamilya ngayon.

Shit. Bakit ba kasi ngayon ko lang napag-isipan ang mga posibilidad kung tinanggap
ko lang ang proposal ni Ivory noon? Masaya na sana kami ngayon at higit sa lahat,
hindi sya naaksidente at mabubulag.

Alam ko, isa ako sa dahilan
rejected him. Hindi ko lang
ako ng konsensya. Sabi kasi
daw ang buhay nya mula nang
mabuhay.
ng nangyari sa kanya. He was so devastated when I
pinagtuunan iyon ng pansin. Kaya ngayon, kinakain na
ni Tita Cles, ayaw daw magpaopera ni Ivory. Nasira na
mabulag sya. Kung pwede nga daw, ayaw nya na ang

Well, now that I'm back, I have to do everything para makumbinsi syang magpaopera
na. Hanggang hindi sya nakakakitang muli, patuloy akong bubulabugin ng konsensya
ko. I have to make him realize that he doesn't have to live in the dark anymore.
Andito na ako. Nagbalik na ako to give him hope. Alam ko, papayag sya agad kapag
nalaman nya na mahal ko sya. Sa kabila ng lahat, umaasa ako na mahal pa rin

nya ako. And once I've already told him
a transplant, pwede na kaming magsimula
Mahal nya ako at mahal ko sya. Then, we
Francis. Buong puso na akong papayag na
mapapakiusapan ko sya na tulungan akong
we will live happily ever after.
my feelings and have convinced him to have
ulit. And this time, it'll be for real.
can be the next Tito Marcus and Tito
magpakasal sa kanya. And maybe,
ihandle ang negosyo ng aming pamilya. And

"Sir, andito na po tayo sa Martenei University."

Napalingon ako sa driver ng sinasakyan kong Taxi.

"Magkano po, Manong?" Masaya kong tanong. Masaya ako bunga ng mga naiisip kong
posibilidad kapag nagkaharap na kami ni Ivory.

"One five po." Sagot naman nito sa akin. Inilabas ko ang wallet ko at nag-abot ng
two thousand sa driver.
"Keep the change, Manong. Pampagood luck sa akin." Utos ko sa driver nang makita
kong inihahanda na nya ang panukli nya sa akin.

"Salamat, Sir at good luck." Masayang sabi nya.

Bumaba na ako mula sa sasakyan at masiglang naglakad papunta sa gate ng school.

Hindi ko pinansin ang muling pagkirot ng tattoo sa pwet ko dahil sa paglalakad ko.
Nawala na ang kaba ko. Nakakatulong din pala ang pag-iisip ng mga magagandang plano
kapag kinakabahan ka. I cannot wait to meet Ivory, ask for forgiveness and tell him
I love him. Alam ko, sasaya sya. Alam ko, mahal pa nya ako.

Hindi na ako nagtaka nang agad na bumukas ang gate at pinapasok na ako ng mga
guwardya. Sigurado akong naitawag na ni Jayson kay Miggy ang pag-uwi ko dito.
Siguradong naikuwento na nya sa kakambal nya

ang ginawa nila sa akin sa Russia. Hindi na rin ako magtataka kapag nakita ko na
screensaver ni Miggy sa laptop nya ang picture ng tattoo ko sa pwet. Damn
Vladimiers.

Sumakay ako sa service car ng Martenei U and after five minutes, nakatayo na ako sa
harap ng 7 Demons building. Oh, how I miss this place. Anim na taon ko rin itong
naging tahanan. Napakaraming masasaya at malulungkot na karanasan sa buhay ko ang
nasaksihan nito.

"So, you're finally, finally back." Napatingin ako kay Jurace na nasa harapan ko na
pala.

"Yes. I'm finally, finally back." Panggagagad ko sa kanya.

"Welcome back, bansot!" Masaya nya akong yinakap. Napasimangot naman ako habang
itinutulak ko sya palayo sa akin. Ayan na naman sya sa mga nakakainis na
pagpapalayaw nya sa akin. Manang-mana talaga sya sa bayaw nyang hilaw.

Inakbayan nya ako at hinila na papasok sa building.

"Buti naman at nagbalik ka na. Makakapagpahinga na si Miggy ko mula sa pag-aalaga

nya sa halimaw na si Ivory. You just don't know how happy I am nang malaman kong
babalik ka na. Sa wakas, masosolo ko na si Miggy ng walang istorbo. At dahil dyan,
mag-iinuman tayo mamayang gabi, dude! Kaya dapat, makausap mo na si Miggy. Dapat
sabihin mo na kayang-kaya mo nang alagaan si Ivory na mag-isa ha? Ha? Ha?!"
Masayang-masaya nyang pandadaldal sa akin.

Tss. Lumabas din ang totoo. Masaya sya hindi dahil sa pagbabalik ko. Masaya sya
dahil aakuin ko na ang trabaho ng boyfriend nya at masosolo nya na ito. Wow,
Jurace, wala ka pa ring ipinagbago.

"So since, narito ka na at ikaw na ang mag-aalaga kay halimaw, dun na sa akin
matutulog si Miggy. Ayoko kasing natutulog dun sa suite nila eh. Laging parang
nakaapak ako sa balat ng itlog. Tsaka alam mo ba, tuwing naaamoy ako ni Ivory eh
nagwawala sya? Blah... blah... blah..."

Hindi ko na pinakinggan pa ang iba pang sinasabi ni Jurace habang naglalakad kami
patungo sa opisina na kinaroroonan ni Miggy. Tita Cles told me na silang dalawa nga
daw ni Jurace ang pinagkatiwalaan ni Tito Marcus na magpalakad sa Martenei U.

"Pierre Robert Salvador. Do you have any idea how much I want to strangle you right
now?" Napalunok ako sa malagom na boses ni Miggy nang bumangad kami ni Jurace sa
opisina nya.

Muling bumalik ang kaba ko nang maglakad sya pasalubong sa akin. Matatalim ang
kanyang mga mata na tila mga kutsilyo na handa akong hiwain anumang oras.

Napahawak ako sa braso ko na pinananayuan na ng mga balahibo nang umakyat-bumaba

ang kanyang mga mata sa buong katawan ko.

"M-miggy." Napatingala ako nang tumapat sya sa akin.

"Simula sa araw na ito, ikaw na ang magiging yaya ni Kuya. Ikaw ang magpapatulog,
gigising, magpapaligo, magluluto ng pagkain nya, magpapakain, aalalay sa pagbabanyo
nya at kasama nya saan man sya magpunta. Since ikaw naman ang dahilan ng lahat ng
nangyari sa kanya, ikaw ang magiging tagapag-alaga nya hanggang sa pumayag na syang
magpaopera. Lahat ng gusto nya ay gagawin mo. Lahat ng iuutos nya ay susundin mo."
Itinampal nya sa dibdib ko ang isang folder at ipinahawak ang isang ballpen.

"Pirmahan mo yang kontrata. Maniniguro na kami ngayon. Tandaan mo, walang

expiration date ang gagawin mo na kapag

napagod ka ay pwede ka na namang tumakas pabalik sa America. Ipasok mo sa kukote mo

na kapag tinakbuhan mo ang obligasyon mo at serbisyo sa kapatid ko, hindi lang
demanda ang aabutin mo. Hahuntingin kita nuncang ipako kita sa krus at dadalhin
pabalik dito." Puro tango lang ang naisagot ko sa mga sinabi nya.
"Ano pa ang hinihintay mo?! Pumirma ka na!" Bulyaw nya sa akin kaya taranta akong
napatakbo papunta sa malaking mesa. Binuklat ko ang mga papeles at nangangatog na
hinanap ang pangalan ko at pumirma. Nakakatakot pala si Miggy kapag nagagalit.

"Akina yan nang mapirmahan na ng abogado!" Dali-dali nyang inagaw mula sa akin ang
folder nang makitang babasahin ko na ang nakasaad sa kontrata.

"Di ko pa nababasa eh." Pagrereklamo ko sa kanya.

"No need dahil nakalagay lang naman dito na pagsisilbihan mo ang kapatid ko
hanggang gusto nya. Bakit? Wala ka bang tiwala sa akin?!" Mataray nyang tanong.
Namumula na naman ang mga mata nya at magkadikit na naman ang makakapal na kilay.

"H-hindi naman sa ganun..." pag-alma ko.

"Wala ng marami pang reklamo! Tara na at oras na para gisingin si Kuya. Pasalamat
ka at nakapagluto na ako ng breakfast kundi magluluto ka pa bago mo sya
gigisingin." Nagpatiuna na syang maglakad palabas sa opisina habang kipkip ang
kontrata na tila masusunog yun kapag binitawan nya. Patakbo namang sumunod sa kanya
si Jurace at inakbayan sya. Wala naman na akong magawa kundi ang sumunod sa kanila.

Habang nasa loob kami ng elevator ay panay ang sulyap nila sa akin. Si Miggy kung
makatingin parang tatakas pa ako. Si Jurace naman, antatamis ng mga ngiting
ibinibigay sa akin na para bang iniligtas

ko ang boyfriend nya sa impyerno.

Nang marinig ko ang tunog hudyat na pabukas na ang elevator, bigla akong sinalakay
ng kaba.

Heto na. Magkikita na kaming muli ni Ivory. Sana mapatawad nya ako agad kapag
nagsorry na ako. Hindi sa ayaw ko syang pagsilbihan pero gusto kong makapagsimula
na kami agad. Sana kapag nagkasundo na kami, magpaopera na sya para muli na nyang
makita ang mundo. Para makawala na sya sa kadiliman ng kawalan ng piningin.

Isang sulyap pa ang ibinigay sa akin ni Miggy bago nya iswipe ang card para bumukas
ang pinto. Biglang nanginig ang mga tuhod ko nang humakbang ako papasok ng suite ng
mga Vladimiers. Pinilit ko na lang ang humakbang kahit na tila anumang oras ay
mababali na ang mga tuhod ko. Irinelax ko ang sarili ko sa pamamagitan ng
pagtingin-tingin sa mga muwebles na nakadisplay sa suite. Wala itong ipinagbago
mula noong huling andito ako.

"Ikaw na ang gumising kay Kuya. Ihahanda namin ang breakfast nyo. I bet hindi ka pa
kumakain. Sabayan mo sya mamaya." Utos sa akin ni Miggy. Tumango ako sa kanya.
Binitawan ko muna ang maleta ko bago ko tinungo ang direksyon papunta sa kuwarto ni
Ivory. Abot-abot ang kaba ko nang nasa harap na ako ng pintuan nito. Ilang
malalalim na paghinga ang ginawa ko bago ako nagkaroon ng lakas ng loob na pihitin
ang seradura ng pinto.

"Ivo----" nanatiling nakabilog ang mga labi ko nang makita ko ang nakahiga sa kama.
Or I'd rather say MGA nakahiga sa kama.

Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin, magiging reaksyon o sasabihin.

Pakiramdam ko napakabigat ng katawan ko pero lumulutang ako. Gusto kong umatras,

kunin ulit ang maleta ko at umalis na lang. Pero ultimo mga mata ko, ayaw gumalaw
paalis sa dalawang hubad na katawan na nasa ibabaw ng kama.

Bakit?

Bakit Ivory? Akala ko ba mahal mo ako? Bakit naghanap ka na ng kapalit ko? At

putang-ina, may boobs pa?!

Bago ko pa napigilan ang sarili ko, I just found my self pulling the sleeping,
naked girl out of the bed. Nagsisigaw ito sa gulat habang binabalot ko sya ng
makapal na kumot. Nanlaban sya sa akin, nagsisipa at nagtititili na syang
ikinagising ni Ivory.

"WHAT THE FUCK IS HAPPENING HERE?! MIGUEL!"

Sigaw nya na nagpaestatwa sa aming dalawa ng babae.

"MIGUEL! WHAT THE HELL?!" Sigaw nyang muli. Napatingin ako sa pintuan nang
patakbong bumungad si Miggy doon. Tumingin muna sya sa akin bago sya sumulyap sa
tabi ko. Napasulyap din ako doon ngunit agad na bumiling ang mukha ko nang agad
itong pasalubungan ng sampal ng babaeng kinaladkad ko pababa sa kama.
"Who the fucking hell are you na gawin sa akin yun?!" Sigaw nya sa akin bago nya
ako muling pagsasampalin. Agad ko namang isinangga ang mga braso ko para makaiwas
sa mga pananakit nya.

"Michelle! Pasensya ka na at hindi ka nya kilala." Miggy came to my rescue. Agad

nyang pinigilan ang pagwawala ng babae.

"Shit nyang lalaking yan kung sino man sya!" Galit na galit pa ring sabi nung
babae. Matatalim na tingin ang iginawad nya sa akin bago nya pinagpupulot ang mga
damit nyang nakakalat sa sahig. Nagmamartsang

tinungo nya ang banyo.

"Ano ba ang ginawa mo? Bakit galit na galit sayo si Michelle?" Takang tanong sa
akin ni Miggy. Nakasimangot akong umiling. Tinignan ko ng mga braso kong
nagkandasugat mula sa kalmot ng bruhang babae. Sino ba ang babaeng yun?! At ano ang
karapatan nyang matulog ng hubad sa kama ni Ivory?!

"She's kuya's nurse and... constant companion." Sagot ni Miggy sa walang tinig kong
tanong.

Constant companion?

So, aside from being Ivory's nurse, she's also his fucking hoe?

"Miguel! Sino ba ang kausap mo? At bakit nagwala si Michelle kanina?" Sabay kaming
napatingin ni Miggy kay Ivory na nakaupo na sa kama at nakatingin sa ibang
direksyon.

Tumingin muna si Miggy sa akin bago lumapit sa kapatid. Nakita kong inalalayan nya
si Ivory patayo. Napalunok ako nang muling sumulyap sa akin si Miggy bago sya
nagsalita.

"Kuya, may bisita ka. At mula ngayon, sya na ang mag-aalaga sayo." Pasulyap-sulyap
sya sa akin habang sinasabi iyon. Halos hindi naman ako makahinga sa kinatatayuan
ko.

"I don't need anyone else. Sapat na sa akin si Michelle. Paalisin mo na sya."
Napasinghap ako sa naging tugon ni Ivory sa sinabi ng kapatid nya.
"Kuya, you don't understand. It's.... it's.... Robby." Bumangon ang pag-asa sa
aking puso nang makita ko kung paano matigilan si Ivory sa sinabi ni Miggy. Bumilis
ang tibok ng puso ko nang hindi sya agad nakapagsalita. Sigurado akong papayag sya
na ako na ang mag-aalaga sa kanya. Mas kaya ko syang alagaan kesa sa Michelle na
yun. Kaya ko ring maging constant companion nya kung gugustuhin nya. Pagsisilbihan
ko sya ng buong puso at kaluluwa.

Ngunit

iba ang naging desisyon ni Ivory na labis na nagdulot sa akin ng takot at sakit.

"Then, mas lalo mo syang dapat palayasin."

Nagmamadali akong lumapit sa kanya. Hindi ako aalis!

"Ivory, please listen to me. Nagsisisi na ako sa ginawa ko. I'm so sorry. Please,
hayaan mo akong bumawi sayo. Hayaan mo akong pagsisihan ang mga nagawa ko sayo. Let
me take care of you." Napahawak ako sa braso nya ngunit dagli nya itong hinila
paalis sa pagkakahawak ko.

"Look at me, Robby! This is what your selfishness has done to me!" Bulyaw nya sa
akin. Hindi ko na napigilan ang mapaiyak habang pinagmamasdan ko ang mga mata nyang
kulay puti na ang kulay ng dati ay matingkad na itim, ang hapis ngunit balbas-
sarado na nyang mukha at ang mahaba nyang buhok na lampas balikat na, indicating na
wala pa syang matinong gupit mula nang iwan ko sya.

Nabali ang mga tuhod ko at napaluhod ako sa harap nya. Sa kauna-unahang pagkakataon
sa harap nilang dalawa, umiyak ako na parang bata. Puno ako ng pagsisisi.

"I-i'm so sorry kung naging selfish ako, kung hindi ko inisip ang kalagayan mo. I'm
so stupid to do that to you. Please, bumalik ako para alagaan ka. Para tulungan ka.
Patawarin mo na ako. Wag mo naman akong... wag mo naman akong paalisin." Umiiyak
ako habang nagmamakaawa sa kanya.

"Hindi ganun kadali ang hinihingi mo, Robby." Malamig nyang tugon pagkaraan ng
mahabang sandali.

"Sige, kung hindi mo ako mapapatawad agad, let me earn it. Let me earn your
forgiveness, Ivory. Pagsisilbihan kita at aalagaan. Lahat ng gusto mo, ibibigay ko.
Lahat, Ivory. Just let me stay with you." Muli kong pakiusap sa kanya.

Napakatagal na katahimikan ang bumalot sa amin bago sya muling nagsalita.

"Living with me is like living in hell, Robby." Waring pagbabanta nya sa akin.
Ngunit imbes na matakot ay napangiti ako kahit luhaan pa rin ang aking mga mata.
Isa lang ang ibig sabihin ng sinabi nya. Pumapayag na sya.

"Believe me, Ivory. Living without you is worse than living in hell." Seryoso kong
sagot sa sinabi nya. Natigilan syang muli nang marinig ang sinabi ko na tila ba
nagsisisi na sya sa ginawa nyang pagpayag. Pwes, wala ng bawian. I'm here to stay.
Pero muli syang humirit.

"Baka pagsisihan mong bumalik ka pa, Salvador." Napangiti na ako ng tuluyan.

"Mas pagsisisihan ko siguro kung hindi ako bumalik, Vladimier."

"Tama na nga ang mga pakornihan nyong dalawa. Robby, tumayo ka na at alalayan mo
nang magbanyo si Kuya." Utos sa akin ni Miggy. Agad naman akong tumayo mula sa
pagkakaluhod. Pinunasan ko na rin ang mga pisngi kong basa bago ko hinawakan si
Ivory at inalalayan sa paglalakad nya patungong banyo.

Alam ko na mahihirapan ako sa bagong role ko sa buhay ni Ivory but it'll be worth
it, basta kasama ko sya.

....

Just imagine na pwet ni Robby yan at ang nakatatto ay 'Ivory Phoenix Vladimier'.
hahahahaha

Oh, Khalil. Yan na yung napanaginipan mo. Hahaha

=================

Chapter 6: Ivory
I opened my eyes when I heard Robby's even breathing. It took me almost 20 minutes
to feign sleeping para makasiguro na malalim na ang tulog nya kapag nagmulat ako ng
mga mata. Yes. Dito sya natutulog sa tabi ko. He insisted sa takot siguro na si
Michelle ang katabi ko sa gabi gaya ng sinadya namin ni Miggy na maabutan nya
pagdating nya. Andami nyang sinabing rason para sya na lang ang katabi kong
matulog. Syempre, kahit kunwari ayoko, pumayag na rin ako for this reason. Ang
matitigan sya bago ako matulog to make sure that he really is here with me now.

I stared at his closed eyes. Napakahaba ng mga pilikmata nya. Sa baba ng kaliwang
mata nya, naroon pa rin ang mapusyaw na kulay ng blackeye that he was sporting when
he arrived three days ago. Tinawagan ko si Jayson about it at nasabi nyang hindi
daw nya nakontrol ang sarili nang makita nya si Robby. I asked him what our fathers
did to Robby but he said that it's better to leave it unsaid. Magpasalamat na lang
daw ako na nakarating si Robby na buo pa dito sa Pilipinas. My eyes went down to
Robby's chest. Ang malalalim na paghinga nya ay ang indikasyon ng sobrang pagod nya
sa maghapong pag-aasikaso nya sa akin. Robby wasn't a morning person kaya alam ko
na pahirapan ang paggising nya sa umaga. I have to nudge him hard para lang
magising sya. Pagkagising nya, aalalayan nya ako papuntang banyo, papaliguan.
Pagkatapos ay nakaalalay pa rin sya sa akin palabas ng kuwarto patungo sa kusina.
Titimplahan nya ako ng kape at habang iniinom ko iyon, magluluto na sya ng
breakfast namin.

After that, pupunta

na kami sa opisina sa loob ng suite. Babasahin nya ang mga papeles na dapat kong
pirmahan with regards to the school's business. Eventhough si Miggy ang tumatayong
tagapamahala ng Martenei U, representative ko lamang sya dahil sa akin pa rin
iniatang ni Tito Marcus ang pagdedesisyon sa kapakanan ng eskwelahan.

Pagkatapos ng mga gawain sa opisina, magluluto ulit sya ng lunch kapag nakapaglinis
ng kwarto. After lunch, I'll take my nap. Sya naman ay maglilinis ng buong bahay.
Hindi ko na pinapapunta ang tagapaglinis ko because I intend na si Robby na ang
mag-aasikaso sa lahat ng gawain dito sa suite as a part of his punishment. After
nyang maglinis, magluluto naman sya ng dinner, gigisingin ako, kakain kami,
lilinisan nya ang lahat bago kami bumalik sa kuwarto. Manunuod sya ng TV, on my
part ay 'makikinig' kunwari dahil nga ang alam nya bulag pa rin ako. Actually,
ganun talaga ang kulay ng special lenses na nailagay sa mga mata kong naoperahan.
It's to correct the vision of the eyes na nailagay sa akin. Medyo natagal kasi ang
pagdedesiryn kong maoperahan kaya nagkaroon ng hindi magandang epekto iyon sa
irises na ilinagay sa akin at ipinalit sa mga damaged irises ko. Ayon sa mga
doktor, pwede ko namang ipatanggal ang mga ito thru laser technology after a year
or two kapag nakapag-adjust na ang mga mata ko sa mga ito. At first, I wasn't
comfortable of my eye color pero who would've thought na malaki pala ang
maitutulong nun sa pagpapanggap na gagawin ko kay Robby. So far naman sa kabila ng
mga gawing bahay

na inaasikaso nya bukod sa akin, wala akong naririnig na reklamo mula sa kanya sa
araw-araw na routine nya. Makikita ko lang ang labis na pagod nya sa maghapon kapag
nakakatulog na sya agad pagkatapos nyang linisan ang mga katawan namin bago kami
matulog. Kahit siguro magpaputok ako ng armalite sa tabi nya, hindi sya magigising.
Ganyan na ganyan sya noon kapag sobrang pinapagod ko sya bago kami matulog.
I brushed my thumb on his pouty lips. Bahagya akong bumangon at slowly but surely I
gave his lips a light kiss. Oh how I miss kissing this brat. He still has that
sweet taste that I'm addicted to. He still has that intoxicating scent that only
his body could produce.

Sa tatlong araw na magkasama kami, ilang beses kong pinigilan ang sarili ko tuwing
hinahawakan nya ako. Tuwing pinapaliguan nya ako at binibihisan. Even all I wanted
to do is pin him down and pound his tight little ass, nagtiis ako. Pero habang
pinapigilan ang pagnanasa, lalo itong nag-uumigting. By just merely kissing his
lips, my cock is already swelling. It's throbbing that is giving me a hard time
adjusting my body. Much that I wanted to fuck him even when he's still sleeping, I
won't do that.

Why not, Ivory? You have all the right. The demon inside my head said.

I breathe out a harsh breath. Tama ito. I have all the right. Napirmahan na ng
judge kahapon ang marriage contract namin ni Robby. My brother did a great job by
making Robby sign the contract without reading it. I know, panlilinlang ang ginawa
namin sa kanya pero gusto kong makasigurado na may habol ako sa kanya kapag

babalakin nyang iwan ako ulit. I still love this brat despite the things he has
done in the past. Pero ayoko namang basta ko na lang sya tanggapin ng walang
kaparusahan. He has to be punished. He has to pass all the tests I'm gonna give
him. My instinct is telling me that he came back here not just to earn my
forgiveness. Bumalik sya dahil may nararamdaman na sya sa akin.

Compared on the way he has treated me before, iba na ang mga tinging ibinibigay nya
sa akin ngayon. Iba na ang mga hawak nya. Iba na ang pananalita nya. I also won't
forget the time when he cried on his knees when he begged me not to send him away.

But I have to be sure.

Kailangan kong makatiyak that he's willing to do everything for the sake of his
love for me and not because of pity. If I didn't succeed on my ways in making him
fall for me before, sa mga gagawin ko sa kanya ngayon sisiguraduhin ko na hindi na
sya makakawala. I need to make him forget his pride and everything else that goes
with it. He has to make me his priority from now on. My needs and wants should come
first before his. That's the proof that I need. I want him to heal the bruises of
my pride and heart. I want him to make me forget the pain that's always there. And
if those happen, ako naman ang babawi sa kanya. I'll bring out the Ivory na labis
na minamahal sya. Ako naman ang gagawa at susunod sa lahat ng gusto nya. He'll be
my god once again just like before. Sa kanyang muling iikot ang mundo ko.
I moved my body towards him. Masyado nang malakas ang hatak ng pagnanasa ko. I
pulled down his pajama and placed his flaccid cock inside my mouth.

Oh gods, Pierre Robert. How I missed the

smoothness of your cock inside my mouth.

I didn't stop sucking and playing until he hardens. As I started the rhythmic
movement of my head, I've also started jerking my cock off. Napapaungol ako habang
subo ko pa rin sya nang magsimula nang kumalat ang nakakakiliting sensasyon sa mga
binti ko at katawan pasentro sa puson ko. I climbed up his body and kissed his lips
as I held both of our cocks in my hand. Napaungol ako ng malakas nang gumitgit sa
isa't isa ang aming mga pagkalalaki dahil sa mabilis na paggalaw ng aking kamay na
nakahawak sa mga ito.

I bit his lips a little harder when I released. Pawisan akong bumagsak pahiga sa
kama. Gaya ng inaasahan ko, hindi man lang sya nagising. Lihim akong napatawa sa
kagaguhan ko. I hope hindi nya mapapansin ang pamamaga ng mga labi nya bukas kapag
nagising na sya.

Nang kaya ko na ang tumayo, agad kong inabot ang lalagyan ng wet tissues at lininis
ang kalat ko. Pumasok ako sa loob ng banyo and flushed the evidences of my
naughtiness inside the toilet bowl. After that, naligo ako and went back on the
bed. I lightly kissed his lips once again and I gave in to sleep with a smile on my
lips.

As usual, mas nauna na naman akong nagising kesa sa kanya kinaumagahan. And as
usual ulit, pinagsawa ko na naman ang mga mata ko sa patitig sa kanya. Napangiti
ako nang makita ko ang bahagyang pamamaga ng mga labi nyang kinagat ko kagabi. Pero
nang sumulyap ako sa wall clock at makitang alas otso na ng umaga, hinawakan ko na
ang balikat nya at ginalaw ito ng malakas.

"Kat... five more... minutes..."

Ungol nya. Lalo syang nagsumiksik sa unan. Dumapa pa sya. Nagdikit ang mga kilay ko
hindi dahil sa ayaw nyang magising kundi dahil sa pangalang tinawag nya.

Who the hell is that 'Kat'? Pusa? If I remember it right, galit si Robby sa anumang
klase ng hayop kaya nakatitiyak ako na hindi pusa ang tinawag nya kundi tao.
Kailangan kong malaman kung sino ang 'Kat' na iyon.

"Wake the hell up!" Muli kong yugyog sa katawan nya. Nang hindi pa rin sya
gumigising ay pinagtutulak ko na ang katawan nya. At dahil na rin sa inis ko sa
kung sino mang Poncio Pilato na Kat na yun, napalakas ang pagkakatulak ko sa
katawan ni Robby at dire-diretso syang nahulog sa sahig ng kuwarto.

"Ouch! Aray naman..." pagrereklamo nya. Nag-aalala man sa kanya, iniwas ko ang
tingin ko sa kanya nang tumayo sya habang hawak ang kanyang balakang.

"Ivory naman eh. Di mo naman ako kailangang itulak pahulog para magising ako."
Nakasimangot nyang angal.

"You lazy brat! Hindi man ako nakakakita, alam kong tanghali na. Nagugutom na ako!
Kung tinatamad ka na, sabihin mo na agad para iba na lang ang tawagin ko!" Singhal
ko sa kanya.

"Oo na! Andyan na!" Taranta syang tumakbo papunta sa side ko ng kama. Inalalayan
nya akong tumayo at maglakad papunta sa banyo.

"Ivory, i-shoot mo naman sa toilet bowl yung ihi mo." Pagrereklamo nya dahil sa
sahig bumagsak ang ihi ko sa katititig ko sa pwet nya nang yumuko sya para pulutin
ang pajama ko na basta ko na lang hinubad kanina. Mabuti na lang at dun sya sa
kumalat kong ihi napatingin at hindi sa mukha ko kundi tiyak ko na magtataka sya
kung bakit nakatingin ako sa pwet nya.

Nang mabilis syanp humakbang patungo

sa akin, bumaling ako sa kabilang direksyon para kahit mapatingin sya sa mukha ko,
safe ako. Lihim akong napangiti nang hawakan nya ang kamay kong nakahawak sa akin
na patuloy na linalabasan ng ihi. Through the side of my eyes, I saw how he
swallowed hard when he saw my pole having its morning glory. Tinigasan kasi ako sa
katitig sa pwet nyang bakat na bakat sa pajama nya nung yumuko sya. Does he miss my
cock the way I miss his?

Nang mag-iwas sya ng tingin, nainis ako bigla. Ayaw nya na ba ito dahil sa Kat na
binanggit nya kanina? Damn. Kailangan ko talagang malaman kung sino ang Kat na yun
ASAP.

"Gusto ko sa shower." Utos ko sa kanya. Kaya imbes na pahigain nya ako sa tub gaya
ng ginagawa nya sa nakalipas na pagpapaligo nya sa akin, sa shower area nya ako
dinala.

"Why don't you take a shower with me para makatipid sa oras? Nagugutom na talaga
ako." Kunwa'y balewala kong sabi sa kanya.
"Ha? Hindi.... hindi. Mauna ka na. Iaabot ko na lang yung shampoo..."

"I said, take a shower with me." Matigas ang boses na sabi kong muli kaya naman
agad syang napalakad papunta sa akin.

"May naliligo bang nakadamit?" Pang-aasar ko sa kanya. Basta na lang kasi syang
lumusong sa shower na hindi pa naghuhubad ng damit nya. Gulat syang napatingin sa
akin partikular sa aking mga mata.

"How did you know...?" Nagtataka nyang tanong.

"Kahit bulag ako, malakas amg pakiramdam ko. Malakas din amg pandinig ko at wala
along narinig na damit na nahubad o nahulog sa sahig. Besides,

anong ikinahihiya mo? Nakita ko na naman ang hubad mong katawan ng paulit-ulit
noong nakakakita pa ako. Ultimo nga mga nunal mo sa katawan, kabisado ko kung
nasaan."

"Ivory naman eh..."

"Hubad na." Muli kong utos bago ko kunwaring kinapa-kapa sa pader ang pihitan ng
shower. Lihim ko syang tinitignan habang naghuhubad sya. Ang labis kong
ipinagtataka nung lumusong sya, todo takip sya sa isang bahagi ng likuran nya.
Kapansin-pansin din na kahit alam nyang hindi ako nakakakita, todo tago sya sa
likuran nya. Ano ba ang meron dun?

Agad syang pumwesto sa may likuran ko, inabot ang shampoo at shinampoo ang buhok
ko.

"Ivory, ayaw mo bang magpagupit?" He all of a sudden asked nang pumunta sya sa
harapan ko para sabunan ang katawan ko.

"Wag mong pakialaman ang buhok ko." Pagsusuplado ko sa kanya.

"Umm, mas gwapo ka kasi kapag clean cut ang buhok mo." Mahina nyang sabi.
"Useless ang magpagwapo kung bulag naman ako. Nobody would want me because I'm
useless." Malamig kong tugon sa kanya.

"Don't say that. You're smart, responsible, and an 'er... amazing person. A lot of
girls would want you." Pagkontra nya sa sinabi ko.

"If I am that person, then why did you reject my proposal? Why didn't you learn to
love me before?"

Nag-iwas sya ng tingin sa sinabi ko.

"Because I'm stupid and insensitive. I didn't see your worth." May humiwang hapdi
sa puso ko sa tinuran nya. Muli kong naalala at nadama ang sakit ng hindi nya
pagtanggap sa pagmamahal ko noon.

"P-pero Ivory..."

"Magbanlaw na tayo. Nagugutom na talaga ako." Pagdidismiss ko sa sasabihin pa sana

nya. Talking about the past always reminds of the

hurt I've felt when he rejected me. The sufferings I had to endure when he left me.
Masakit pa rin.

"Ivory."

Hindi ko pinansin ang pagtawag nya sa pangalan ko. Ako na mismo ang nagbanlaw sa
katawan ko. I waited for him to finish bathing as I face the other side of the wall
trying to calm my self down.

Nang matapos sya ay agad nyang pinunasan ang katawan ko. He assisted me in wearing
my clothes. Nang lumabas kami ay nagpahatid ako agad sa aking opisina.

"Timplahan mo ako ng kape." Utos ko sa kanya nang makaupo na ako sa swivel chair
ko.
"Anong gusto mong breakfast?"

"Magluto ka na ng lunch tutal nalampasan na ako ng gutom." Napahiya syang nagyuko

ng ulo dahil sa sinabi ko.

"S-sorry."

Hindi ko na sya sinagot. Nahalata naman nyang naiinis ako kaya umalis na sya. I
waited for his return with my coffee. Nang muli sya makalabas sa pinto ay agad kong
inabot ang phone and pressed the speed dial. After a couple of rings, sumagot din
ang tinatawagan ko.

"Oh, bayaw! Anything I can do for you which you cannot do, so help me God? Ano ang
kailangan mo, my handsome brother-in-law to be? Hehehe." Napatingin ako sa
teleponong hawak ko at pinagtaasan ito ng kilay as if it were Jurace.

Muli kong inilapit sa tenga ko ang handset.

"As of this time si Jessie lang ang kinikilala kong bayaw ko. Sya pa lang ang legal
na Vladimier kaya pakibawasan yang kapal ng mukha mo sa pagproproclaim na magbayaw
tayo.

Anyway, I want you to look into Robby's life in the US for the past year and a
half. I want you to find out his connection with a certain 'Kat'." Walang paligoy-
ligoy kong utos.

"Whoa! Ayaw mong

magpatawag ng bayaw pero kung makapag-utos ka daig mo pa ang kapatid mo. Bakit?
Alila mo ba ako?"

"Parang ganun na nga. Wag ka nang magreklamo kung ayaw mong gumawa ako ng paraan
para hindi matuloy ang pagiging magbayaw natin. I'm expecting the task to be done
after an hour." Bago pa sya muling makapagreklamo ay pinatay ko na ang tawag. Hindi
ko rin ibinalik ang phone sa cradle nito para hindi sya makatawag pabalik.

After 30 minutes, narito na si Jurace sa loob ng opisina ko bitbit ang ilang papel.
"Todo luto si Robby sa kusina ah." Pagbabalita nya sa akin. Hindi ko sinagot ang
sinabi nya. Bagkus ay inilahad ko ang kamay ko at dagli naman nyang iniabot ang mga
papel na dala nya.

"Lock the door." Utos ko sa kanya. Nakakaintindi naman syang sumunod. Mahirap nang
mapagbuksan ako ni Robby na nagbabasa ng mga papel.

"Biruin mo nga naman. Nakadagit agad si Robby ng chikababes nung nasa America sya.
At hindi lang basta-bastang babae. Abogada na, pang-Miss Universe pa ang ganda."
Pandadaldal ni Jurace habang titig na titig naman ako sa print out ng picture ni
'Kat'. Nagtagis ang bagang ko. I can feel the burning rage of my heart.

Tama si Jurace. Kaakit-akit nga ang mukha at katawan ng abogada na naging nobya ni
Robby habang nasa America sya. At aaminin ko, bagay sila ni Robby.

"I am sure, dude. Hindi pinalampas ni Robby na hindi maikama yan. Yun pa? Eh
napakahilig..."

"Bobo ka ba o talagang ginagago mo ako?" Pagpuputol ko sa kadaldalan ni Jurace.

Ansarap nyang sakalin eh. Tinaliman ko pa ang mga mata kong nakatingin sa kanya.
Realization finally hit him nang pagpupunitin

ko ng maliliit na piraso ang papel na hawak ko at ibato sa kanya.

"Sorry, bro."

"Will you stop calling me 'bro'?! Bayaw nga hindi kita matanggap, kapatid pa kaya?!
If you don't want me to feed those papers to you, make sure na walang nakakalat
dyan sa sahig paglabas mo sa opisina ko. At hindi ka sasama kay Miguel sa pagpunta
nya sa Bacolod bukas para sa seminar nya."

"Sorry na, bayaw. Promise, hindi ko na babanggitin ang pangalan ng bruha at pangit
na babaeng iyon sa harap mo. Para nagbibiro lang naman ako kanina. 'Kaw naman,
kahit kailan di na mabiro."

"Shut up and get out of my office now!" Singhal ko sa kanya. Hindi naman maipinta
ang mukha nyang umalis.
Damn. My jealousy is throbbing inside of me. Hindi maalis sa isip ko ang mukha ng
Kat na yun kahit pinagpupunit ko na ang pagmumukha nya kanina. If only I could do
it in person.

...

"Hindi ba masarap? Bakit wala kang gana?" Pagtatanong ni Robby nang mag-iwas ako ng
mukha. Sinusubuan nya kasi ako sa tuwing kumakain kami.

Paano ba ako gaganahan kahit napakabango ng niluto nyang Chicken curry kung hindi
na naalis sa isipan ko ang Kat na yun at ang pinagsasasabi ni Jurace kanina?

"Antabang ng luto mo. Ilang buwan kang nagsolo sa America, hindi ka man lang
natutong magluto. Kunsabagay, paano ka naman matututo kung may tagapagluto ka
naman? Hindi ka ba nya tinuruan?! O baka naman puro pagpapasarap lang sa kama ang
inatupag nyo?!" I ranted. My jealousy towards that bitch is already blinding nd.

"Ivory, ano bang pinagsasabi mo? Anong kinalaman ng pagluluto sa pagpapasarap sa

kama?" Naguguluhan nyang tanong. Lalo namang nag-init ang bumbunan ko. Pakiramdam
ko, nagdedeny pa sya.

"Atty. Katrina Stevens. Doesn't that name ring a bell?" Nanunuya kong tanong. Kahit
hindi ko tignan si Robby, alam kong napatunganga sya sa pangalang binanggit ko.

I stood up.

"Ihatid mo na ako sa kuwarto. After mong makapaglinis dito, pumasok ka doon.

Ituturo mo sa akin ang LAHAT ng itinuro sayo ng Katrina na yun."

"Ivory..."

"Kung ayaw mo, mag-impake ka na pagpasok natin sa kuwarto. Madali ko lang namang
matatawagan si Michelle kung gugustuhin ko." Nagpatiuna na akong maglakad. Agad
naman syang sumunod at inalalayan ako.

Humanda ka, Pierre Robert. Ibubuhos ko sayo ang lahat ng selos at galit na nadarama
ko para sa Katrinang yun.
...

PS.

Gawa-gawa ko lang yung kaechusan tungkol sa mga mata ni Ivory. Aayusin ko na lang
kapag nakapagresearch na ako.

Hulaan nyo nga ang mangyayari next chapter. Clue: favorite part ng story nyo yun.
Hahaha.

=================

Chapter 7: Robby

ALAM NA THIS.

Parang may kung anong hayop sa loob ng dibdib ko na gustong makawala. Puso ko ba
iyon? Sa sobrang bilis at lakas ng bawat tibok ng puso ko, parang anumang sandali
ay lalabas na iyon sa dibdib ko dahil sa kaba, takot at antisipasyon. Kaninang
ihinatid ko sya sa loob ng kwarto, iba yung aura nya. Mabibigat din ang bawat
paghinga nya na tila ba hinuhugot pa nya ang mga iyon sa kailaliman ng katawan nya.
Nakakanerbiyos lalo na at binanggit nya kaninang kumakain kami ang tungkol kay Kat.
Alam ko kung paano magalit si Ivory. Alam ko kung paano sya magselos. At basang-
basa ko sya kanina. Nagagalit at nagseselos sya kay Katrina. Kaya ako natatakot ng
ganito. Alam ko nang paparusahan nya ako. Noon tuwing pinaparusahan nya ako, I
always end up throbbing, sore and passed out. Ganun din kaya ang mangyayari sa akin
ngayon?

On the otherhand, hindi ko rin mapigilan ang maexcite. Ilang gabi ba akong nanabik
hindi lang sa presensya nya kundi pati na rin sa aming pag-iisa nung nasa America
pa ako? How many times did I try to control the heat throbbing inside of me by just
merely reminiscing the times he satisfied the cravings of my body? He over
satisfies me every time actually to the point na halos bugbog-sarado na ang katawan
ko. And believe it or not, hinanap din ng katawan ko ang hapdi at sakit na dala ng
mga halik, kagat, sipsip, kapit, pasok, atras at abante nya sa akin. And now that
I'm thinking about those things, para nang lalagnatin ang buong katawan ko.
Namamawis na nga ang mga sulok ng katawan ko at dalawang bahagi ko ang buhay na
buhay na ngayon. Tumitibok ang mga

ito sabay sa pagtibok ng puso ko.

Dahan-dahan kong itinulak pabukas ang pintuan ng kwarto ni Ivory. Maingat akong
pumasok na hindi tumitingin sa kinaroroonan nya sa kama. Tumalikod ako at isinara
ang pinto. Ngunit nang mailock ko na ito, I can't find the strength to face him.

"What took you so long, Pierre Robert?" Napaigtad ako nang magsalita sya. Napalunok
din ako dahil buong pangalan ko ang ginamit nya na waring nagsasabing ihanda ko na
ang sarili ko. Unti-unti akong lumingon sa kinaroroonan nya.

Fucking shit.

Hubad na sya at....

Daaaamn!

Bakit parang mas lumaki sya ngayon? Bakit parang mas lumapad? Mas humaba? Mas...
mas... tumaba?

Napasunod ang mga mata ko sa ginagawang bawat pagtaas at pagbaba ng kamay nya doon.
Halos di ko na malunok ang bara sa lalamunan ko. Namamanhid ang buong katawan ko
habang tila inihahanda ng kamay nya ang kanyang pagkalalaki para sa akin.

"Come here, squirt." Utos nya sa akin. Lalo akong nanigas sa kinatatayuan ko nang
marinig ko ang palayaw na lagi nyang itinatawag sa akin noon.

"Don't make me wait any longer." Tumigas ang boses nya kaya naman napagalaw na ako
mula sa pagkakaestatwa ko.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Pitong hakbang at nasa harap na ako ng kama. At sa buong durasyon ng paglalakad ko

papalapit sa kanya, nakatutuktok lang ang mga mata ko sa nasa gitna ng mga binti
nya na waring may sariling buhay. Lalo itong namula. Lalo itong nag-umigting.

"Come here." Narinig kong muling utos nya. Sumampa ako sa may paanan nya and like a
child, I crawled towards him. Nang masanggi ko ang paa nya ay kaagad nya akong

sinambot at hinila padikit sa katawan nya. Muntik pa akong mapasubsob sa dibdib nya
but just like before, his hands are there to literally save my face. Humawak ang
mga kamay nya sa mukha ko and like in a slow motion scene, he moved my face towards
him. Nanlabo lalo ang utak ko nang salubungin nya ang mga labi ko. I automatically
closed my eyes when our lips touched.

At parang pinakawalang lobo, my senses flew out uncontrollably. At first, his

kisses were just tasting, teasing, playing. I answered... much more like testing my
grounds. Pero nang kumapit ang isang kamay nya sa buhok ko, his kisses started to
become harsher. It was so powerful that I seem not to catch up anymore. Napaungol
ako nang mag-umpisa na ang mahahapdi nyang halik. Nanunugat. Naging mas mapaghanap.
Tila sya gutom na gutom sa ginagawa nyang pagsibasib ng halik sa mga labi ko.
Nagsimula ang masasakit nyang pagsipsip at pagkagat as if wanting to bruise my
mouth to draw blood. And when it happened, he sucked like a bee. Humigpit ang
pagkakakapit ko sa balikat nya dahil nagsisimula na akong pandiliman ng paningin.
Wala ng hangin ang baga ko ngunit hindi pa rin sya tumitigil. Sinubukan kong
bumitaw ngunit mas humigpit pa ang pagkakasabunot nya sa buhok ko.

What is he doing? Balak nya ba akong patayin sa pamamagitan ng halik nya?

I was totally suffocated when he finally let go. Agad ko namang hinabol ang aking
paghinga.

"Breathe, squirt. You still have a lot of sucking to do." He commanded while
slightly slapping my cheek. Napatanga ako sa kanya.
Did he just say 'sucking'?

Nanlaki ang mga mata ko nang maintindihan ko

ang gusto nyang iparating. Hindi ko pa man lubos na napupuno ng hangin ang baga ko
ay nawalan na naman ito ng hangin. At waring nakikita nya ang sindak na nasa mukha
ko when he said,

"I told you. You are to do to me what that bitch has been doing to you when you
were still together." Tuso syang ngumisi sa akin.

"I--ivory..."

Damn. I've never sucked him before. My mouth hasn't reached that spot before. Noon,
he was the one who's doing all the work. I've never imagined my self sucking
someone's dick. Not even Ivory's.

"Things change, Robby. You will now do the things you've never done when we were
together. You will be the one to please me this time."

I wanted to cry. Hindi ko kaya ang ipinapagawa nya! Lalo pa akong nanginig nang
sinadya pa nyang itusok sa may puson ko ang tila bakal na pagkalalaki nya.

"C'mon, squirt. Just do it like how that bitch sucks you. Do you want me to call
Michelle to demonstrate it to you?" Kahit hindi nya nakikita ay magkakasunod na
iling ang ginawa ko. Ayoko! There's no way in hell that I'll let that bitch suck
Ivory's prick right in front of me.

"I'll---do it." Namamaos kong sabi sa kanya. Iniurong ko ang katawan ko hanggang sa
tumama sa baba ko yung kanya. God! Napakainit nito! Napaso ang balat ko. Maluha-
luha ko itong yinuko. Kitang-kita ko ang dulo nitong mamula-mula at napakakinis.
Kumikislap ang malapot na likidong nasa hiwa nito. Napakagat ako sa aking labi
habang pinapababa ko ang aking tingin sa hangganan nito. Tila mas lalo itong
lumapad at humaba sa malapitan.

"Ivory..." natatakot kong tawag sa pangalan nya

nang muling sumabunot sa ulo ko ang dalawang kamay nya pagkatapos nyang hubarin ang
tshirt ko sa akin. On instinct, lumaban ako ng pwersa nang itulak nya pababa ang
ulo ko.

"Why are you scared, Robby? Just suck me the way I sucked you before." May hingal
sa boses nyang sabi. Was he tense? Was he getting excited? Affected?

"Lick it first. Then slowly suck it's head. Let my dick fill your mouth, squirt. Do
it, squirt. Make me happy." His voice sounds encouraging this time at tumimo sa
isipan ko ang huling sinabi nya. It's a challenge. I know it is. I have to make him
happy. I have to please him. I have to do it.

I closed my eyes and opened my mouth. Inilabas ko ang dila ko at gaya ng sinabi
nya, dahan-dahan kong dinilaan ang dulo ng kanya. Lumakas ang loob ko nang marinig
ko ang paglalim ng hininga nya. Iniikot ko ang dila ko sa hugis nya. Napahugot sya
ng malakas na paghinga nang dumaan ang dila ko sa hiwa nya.

I flinched when his sticky precum got stuck on my tongue. It was... bitterly sweet.

"Put me inside your sweet, little mouth now, squirt." Malalim ang boses na utos
nyang muli. And I did. Sabay kaming napaungol ng malakas when in just a slight push
of his hands on my head, he has already reached my tonsils.

Gusto ko man na iatras ang ulo ko ngunit hindi ko ito maigalaw. Masyadong malakas
ang pwersang dala ng mga kamay ni Ivory sa ulo ko. Halos malapirot ko na ang mga
hita nya sa pagkakakapit ko. I can feel the veins of my neck throb sa laki ng nasa
loob ng bibig ko. And I haven't even reached the half of him! At gaya kaninang
hinahalikan nya ako, he only

let go nang halos wala ng hangin na pumapasok sa katawan ko. Pinaatras nga nya ang
ulo ko for me to breathe in air ngunit saglit lamang iyon.

"God! It feels so damn good, Robby... so damn good." He whispered hoarsely as he

made the movements of my head a little bit faster.

"Ahmm...ummm." I tried saying his name dahil nagsisimula nang mangawit ang panga
ko. I cannot even swallow anymore. But instead of stopping, he made the movements
even more faster. Isinasalubong na rin nya papasok yung kanya sa tuwing bumababa
ang ulo ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang mumasahe sa likuran ko ang isang kamay nya. I wiggled
my head when his roaming hand reached my buttocks and went inside my briefs. His
fingers massaged my entrance as if checking if it changed!

I struggled harder when a finger seeked entrance pero kasabay nun ang pagsabog ng
kung ano sa loob ng bibig ko. Napuno iyon ng mainit-init, malapot, at medyo may
pait na may tamis na likido. Ivory raised my head up and said,

"Swallow my love, squirt." Isinara nya ang nakanganga ko pang bibig at wala akong
nagawa kundi ang lunukin ang nasa bibig ko.

"I...vory... ummh." humihingal at paungol kong tawag sa kanyang pangalan. Nawalan

ng lakas ang katawan ko at tuluyan na akong napasubsob sa dibdib nya nang
maramdaman ko ang pagtibok ng kaloob-looban ng puwerta ko dahil sa daliri nyang
naroon. Parang sasabog na ang mukha ko sa sobrang init na pumaloob sa katawan ko
nang magsimulang gumalaw ang daliri nya sa loob ko.

He pushed my body on the side of the bed at pumuwesto sya sa may likuran ko. Kahit
halos mapasubsob ako sa kama,

awtomatiko kong natakpan ng isang kamay ko ang pisngi ng likuran ko kung saan
nakatattoo ang pangalan nya nang hilain nya pababa ang shorts ko. I know it's
stupid dahil hindi naman nya makikita yung tattoo dahil nga bulag sya pero instinct
ko ang gumana.

"What are you hiding, squirt?" Curious na tanong nya. Hinila nya ang kamay ko
paalis sa tinatakpan nito at itinaas iyon sa likuran ko. Tuluyan akong napasubsob
sa kama sa sakit na idinulot ng pagtulak nya sa braso ko. Umangat rin ang likuran
ko sa ginawa nyang pwersahang panunulak sa kamay ko at tuluyan ding napaluhod ang
mga tuhod ko nang itulak ito ng mga paa nya.

"Awww! Ivory." Hindi nya ako sinagot ngunit bahagya naman nyang linuwagan ang hawak
nya sa kamay ko. Itinulak ng mga paa nya ang mga binti ko. Fuck! Buti na lang at
bulag sya! Nakakahiyang nakatuwad ako sa harap nya na pati kaluluwa ko ay kitang-
kita na. Humigpit ang pagkakakapit ng isang kamay ko sa dulo ng kama nang
maramdaman ko ang mga labi nyang humahalik sa tattoo ko.

"What is this, Robby?" He murmured while still kissing it. Since hindi pa tuluyang
gumagaling ang tattoo ko, alam ko na nararamdaman nya ang hugis nito.
"It's just a simple scar, Ivory! Just a simple scar." Sagot ko sa kanya.

"Scar, huh?" Nasa boses nya ang panunuya ngunit bago ko pa mapag-isipan ang dahilan
nun ay napasigaw akong bigla sa sumunod na ginawa nya.

"Oh shit! Shit! Unghh!" I groaned when I felt his tongue licking my puckered hole
while his finger was still buried there. Parang binabasa nya ang daliri nya para
mas madali ang gagawin nitong pagpasok at pag-atras maya-maya.

"Fu...ck!"

I hissed when he started moving his finger. Parang nasusunog ang parte kong iyon
nang bumilis pang lalo ang paggalaw ng daliri at dila nya.

"Unngh!!!" Ungol ko habang kagat-kagat na ang bedsheet dahil tatlong daliri na ang
nagpupumilit pumasok sa akin. Nagsimulang manginig ang mga binti ko sa
nakakakiliting hapdi na dulot ng pagtulak papasok ng mga ito sa kaloob-looban ko.
Nang tuluyang makapasok ang mga ito ay halos mapugto ang hininga ko.

"Aargh!" I grunted as if I were delivering a baby when I felt my hole literally

open up painfully to accommodate his fingers.

Binitawan nya ang kamay ko na kaagad kumapit sa gilid ng kama. Doon ako kumuha ng
lakas habang pinapaikot-ikot ni Ivory ang mga daliri nya sa loob ko. Naroong
pagdikitin nya ang mga ito. Paghiwa-hiwalayin. His fingernails were bruising my
sensitive flesh. Naglakbay naman ang bibig nya sa mga pisngi ng likuran. Doon sya
kumakagat. Sumisipsip. Kaya hindi ko na rin mapigilan ang pamimilipit ng aking
katawan sa napakalas na sensasyong bumabalot sa akin.

"Mmph... ummh..." Walang katapusang ungol ang ginagawa ko habang patuloy na

rinirape ng mga daliri nya ang butas ko. Paakyat naman nang paakyat ang bibig nya
pakagat. Pasipsip. Na tila gumagawa sya ng mapa ng mundo sa balat ko sa pamamagitan
ng bakas ng kanyang bibig.

Nanghihina na ako sa ginagawa nya lalo at nararamdaman ko na ang pagluwang pang

lalo ng daanan ko dahil sa ginagawa ng mga daliri nya. He easily carried my naked
body up. He sat down on the bed at pinatong nya ako sa matigas nyang katawan.

"I'm gonna fuck you today, squirt. I'll make you forget

the fucks you had with that bitch." He whispered. Iniangat nya ang pang-upo ko at
ibinaba ito eksakto sa nakatayo nyang pagkalalaki.

The feeling of his steel-like cock entering my now swollen hole is unnerving. Para
akong nasa tubig at kinukuryente.

"Ivoooo....!" Hindi ko nakontrol ang pag-arko ng katawan ko sa kakaibang sakit,

kakaibang hapdi, at kakaibang kiliti nang maramdaman ko ang pagsusumiksik nya
papasok sa akin. Alam kong lumuwang na ang pasukan ko ngunit mukhang hindi pa sapat
ang ginawang paghahanda ni Ivory doon. Nawalan ng lakas ang katawan ko. It's as if
I were a lifeless doll when Ivory started making my ass bounce on his cock. But my
ass? It was so alive. So fucking alive. It's burning my mind... burning my soul...
burning my senses... burning my body... burning all of me.

"Ungh! Fuck! Fuch! Aaargh!" Halos isigaw ko na ang mga ungol ko. Umaalingawngaw ang
mga yun sa bawat sulok ng silid and Ivory had no choice but to shut me up by
placing his hand on my mouth to thankfully muffle my screams. Alam kong kapag hindi
nya ginawa iyon, may chance na maririnig ng buong Martenei ang nakakaeskandalong
mga sigaw at ungol ko everytime he hit my prostrate.
"You still scream like a bitch in heat as I fuck you, squirt. And I love it! I love
it, squirt. Squeeze me tighter. Make your tight ass milk my cock." Pagkatapos nyang
sabihin iyon ay pumunta sa leeg ko ang mukha nya. Kahit naliligo na ang katawan ko
sa pawis ay hindi sya nangiming humalik, kumagat at sumipsip doon. Binigyang
atensyon naman ng isang kamay nya ang pagkalalaki ko. He jerked it off, made it
hard and swollen.

"Hmmnph! Hmmmh!" Umungol lang ang tangi kong nagagawa habang papalakas nang
papalakas at papabilis nang papabilis na ang nangyayaring pagsasalubong ng aming
magkadikit na mga bahagi. Gusto ko na ang mawalan ng malay sa paninikip ng dibdib
ko, sa paninikip ng butas ko.

Oh, God! I had a feeling na anumang sandali ay literal na sasabog ang katawan ko
dahil sa sobrang init nito, sa sobrang kiliti dahil sa paggitgit ng pagkalalaki nya
sa napakasensitbo kong laman, at sa sobrang sensasyon ng pinaghalong hapdi at sarap
ng ginagawa ng pagkalalaki nya sa aking lagusan.

"Squeeze me harder, Robby! I'm cummin! Harder!" He commanded as if I were his

lifeline. And my body acted like a robot na agad na sinunod ang utos nya. My walls
squeezed his shaft tightly.

"Uggh!" Yinakap nya ng mahigpit ang katawan ko as I felt him expanding inside of
me.

"Ummph!" Umarko ng napakataas ang katawan ko nang sunod-sunod na lumabas mula sa

pagkalalaki ko ang binhi ko. My ass was filled with his burning lava as well.
Napapaungol ako sa bawat tulak na ginagawa ng pagkalalaki nya habang lumalabas ang
binhi mula sa pagkakalalaki nya sa kailaliman ko.

I wasn't able to control the rolling of my eyes.

I saw white.

Then black.

Lumungayngay ang pagod kong katawan sa ibabaw ng humihingal na katawan ni Ivory.

His cock still hard and still buried deep inside of me.

...

Guys, as of the moment hindi ko mapagbibigyan ang request nyong BDSM dahil di ba,
'bulag' nga si Ivory?hehehe.

=================

Chapter 8: Ivory

Hindi ko napigilan ang pagguhit ng ngiti sa aking mga labi nang bumigat ang katawan
ni Robby na nakapatong sa akin. Nahulog din ang ulo nya sa balikat ko kaya naman
alam ko na hindi na naman kinaya ng kamalayan nya ang naganap sa amin.

"Oh, Robby. You've never changed." Bulong ko sa kanya. Mas iyinakap ko pa ang mga
braso ko sa walang malay nyang katawan. Inenjoy ko ang aming pagiging isa kahit na
mabigat sya, kahit na pawisan kaming pareho at kahit na nanlalagkit ang
magkadugtong naming mga bahagi. It's still a mystery to me why I am not disgusted
with these. Maarte kaming pareho ni Robby sa katawan ngunit sa mga ganitong
pagkakataon, nawawala iyon. Everything seems perfect kahit na pawisan at
nanlalagkit kami sa aming pagkakadikit. And what's the most amazing of all? Muli
kong naramdaman ang kakaibang pagsasayaw ng tibok ng aking puso. It's the same way
of beating whenever our bodies become one. Iba ang bilis, lakas at sigla ng bawat
tibok ng aking puso. Iba rin ang pagdaloy ng aking dugo na tila may sariling buhay
sa ginagawa nitong paglalakbay sa bawat bahagi ng aking katawan.

Everything's seems surreal. Dinala ako ng aking isipan sa panahon na gabi-gabi

naming ginagawa ang aktibidad na ito. Ibinabalik ng pamilyar na pakiramdam ng aking
katawan ang mga masasayang alaala naming dalawa ni Robby sa halos anim na taon
naming pagsasama.

I kissed his shoulder blade and cradled his head on my shoulder as I let my mind
drift on memory lane mula nang una kaming magkakilala seven years ago. Hinding-
hindi ko makakalimutan ang mga naninitang tingin na una nya ibinigay sa akin. Ang
kaarogantehan

nya nang una nya akong kausapin. And I would never forget how I got smitten with
his arrogant attitude. Mayabang, maangas, walang kinatatakutan. Tahimik pa sya sa
lagay na yun. Ngunit nang magkausap kami? Saka ko nadiskubreng kaya nyang sabihin
ang gusto nyang sabihin without a care. He was overconfident and cocky. I can't
blame him. Matalino talaga sya at may itsura. He's oozing with sex appeal that even
guys give him a second glance. And I fell. I fell so damn hard kahit na ganun sya.
Kahit na nakakainsulto syang tumingin at magsalita. Kahit na ang tingin nya sa
sarili nya ay isa syang diyos. He's a brat. Lahat ng gusto ay nakukuha. And I had
to use my own arrogance and cockiness to trap him.

It was a risk. I'm a man and I fell for a boy. I've only realized that I swing on
both ways nang makilala ko sya. And God paved a way for me to start my plans of
making him notice me. And there was so much more. Nang sundan ko sya noong umagang
iyon para sana yayaing mamasyal, nahuli ko syang nanunuod ng porn. Based from his
facial expression while watching the movie, he was so curious as to why two men
were doing the act. Sinamantala ko iyon. Ginamit ko ang talino ko at katusuhan.
Laking pasasalamat ko when he bit into the apple of my deceit. I would never, ever
forget that day when I first got a taste of him. His lips, his body, his dick and
his ass, they were so perfect. So perfect for me. Yun nga lang, hindi ko napigilan
ang aking sarili na magmalaki. Hindi ko napigilang ipangalandakan sa kanya na tunay
akong lalaki and I made him gay for me.

He hated me I know. Pero sobrang lumobo ang isipan,

ego at pagkalalaki ko noon. Yun nga lang, sobra ding nagalit si Robby sa akin noon.
He turned to girls. I was to devastated when my brother told me that he fucked a
girl to celebrate his birthday. Nagdilim ang paningin ko. Kinalimutan ko ang common
sense ko noong araw na iyon. I abducted him and he ended up inside a vacant room in
the 7 Demons building. Doon, sa unang pagkakataon, inangkin ko ang lahat sa katawan
nya. I want my self to be his first man. Sa kabila ng galit nya sa akin at
pagseselos ko sa mga babaeng nakasiping nya, I made him my lover even if he was
against it.

Our cat and dog secret relationship lasted until that night I punished a girl who
was head over heels in love with Robby. Tinakot ko lang naman yung babae. Sinaktan
ng kaunti. Ngunit napasukan ni Robby sa BDSM room ang ginagawa kong pananakot,
isama pa na hubad ang babae sa kama. He got so mad at me. I tried to explain ngunit
kinukulit na ako ng parents ko na umuwi muna sa Russia para mamalakad sa business
namin pansamantala. Kapapanganak pa lang ni Mommy kay IO noon at hindi sya maiwan
nina Daddy at Papa. Since graduate naman na ako noon sa aking business course,
pumayag ako dahil may gusto akong patunayan sa kanila noon. I wanted to prove that
I can feed my chosen partner without their help. I told them na hindi libre ang
gagawin ko at maniningil ako sa tamang oras. I made that decision with Robby on my
mind. Actually, matagal na dapat akong nagtratrabaho sa kumpanya namin sa Russia
but I told my parents na may hindi ako kayang iwan sa Martenei kaya kumuha ako ng
Masters ko bilang rason para manatili ako sa Pilipinas.

Pumayag

ang mga magulang ko sa hiningi kong kabayaran ng aking serbisyo and off to Russia I
went. Iniwan ko si Robby sa pangangalaga ng kapatid kong si Jayson. Sya lang ang
nakakaalam sa lahat ng ginagawa ko kay Robby. For three months, I worked my ass
out. I've applied everything that I've learned in handling our businesses. Mahirap
dahil kailangan kong patunayan hindi lamang sa aming mga empleyado kundi maging sa
aming business partners na kasing galing ako ng aking mga ama. Ngunit ang mas
mahirap noong mga panahon iyon ay tuwing nag-aalala ako kay Robby.

Wala na sigurong mas sasaya pa sa akin noong sabihin sa akin ni Daddy na pwede na
akong bumalik sa Pilipinas. Pero nang makabalik ako?

Walang Robby akong nadatnan. Kaagad kong kinausap ang isa sa pinagkakatiwalaan kong
miyembro ng gang. Sinabi nyang umalis nga daw ang grupo para sa isang roadtrip
kasama ang kapatid ni Jarius at ang kaibigan nito. Napaamin ko rin ito ng tungkol
sa lahat ng pinaggagagawa ni Robby habang wala ako. Kaya naman pinulong ko ang gang
at nagplano ng kaparusahan para sa 7 Demons. Hindi ko isinali si Robby dahil
nakareserba ang kanyang parusa mula sa akin.

Hindi ako nagsisi na sinundan sila. Kahit na magulo, nakakairita, maingay at

matitigas ang ulo ng mga kaibigan at mga kapatid ko, I enjoyed that road trip. Noon
ko rin napapayag si Robby na tumira na sa akin. I threathened him physically,
mentally and psychologically that's why he said yes.

At kasabay ng pagbloom ng relasyon nina Jarius at ng kapatid nya, sumabay din ang
opisyal naming pagiging magkarelasyon ni Robby.

Sa mga taon ng aming pagsasama, inalagaan

ko sya. Lahat ng pwede kong ibigay sa kanya ay ibinigay ko. Lahat ng pwede kong
gawain ay ginawa ko ng walang reklamo. I took care of our relationship sa paraang
alam ko. Wala akong pakialam kahit na binibiro akong Robby's nanny noon dahil totoo
naman iyon. Hanggang maaari, ako ang nagluluto ng pagkain nya, tagamasahe ng
katawan nya kahit tulog na sya kapag pagod sya. Ako rin ang tagapagtanggol nya sa
pambubully ng mga 7 Demons sa kanya. Ako ang doktor at nurse nya sa tuwing may
sakit sya. Ako rin ang tagapakinig sa rant nya kapag may kagalit sya.

Bumabawi naman ako tuwing gabi o kapag may oras sa umaga at tumibok na ng may
pangangailangan ang kaibigan ko na nasa loob ng boxers ko.

Kahit na palagi kaming nag-aaway at nagdedebate, we had our special moments too. We
had our fair share of unforgettable memories together. Hindi man ako expressive sa
nararamdaman ko sa kanya, idinaan ko naman ang lahat ng iyon sa gawa. I thought
everything between us is perfect. I was so wrong.

I forgot to ask him if he's happy in being with me. I never asked him if he also
loves me the way I love him. Yung inakala kong perpekto na, sira na pala bago pa
man kami nag-umpisa. And when it slapped me hard on the face? I didn't just lose my
eyesight. It has also broken my heart in a very painful manner.

And now that he's back, pagkatapos ng palabas ay sisiguraduhin kong pareho na kami
ng nararamdaman. Kahit naman paparusahan o pahihirapan ko sya, one thing still
remains. I still love him. But, he has to heal my broken heart first. Kailangan
nyang bumawi sa lahat ng mga naging pagkukulang nya sa akin.

Bumaba

ang mga kamay ko sa likuran nya. Humaplos ang mga yun sa matatambok nyang mga
pisngi. Nang mahaplos ng kamay ko ang bakas ng pangalan ko sa makinis nyang balat,
hinaplor ko iyon ng paulit-ulit. Kaninang makita ko iyon, natuwa ako. It
overwhelmed me to see my name marked on his. But he burst my bubble when he denied
what the mark is.

That's the time I realized it wasn't his decision to carry my mark. Maybe, my dad
or Papa put it to him. It could also be Jayson. But him denying it stabbed my
heart. It hurts to know that he doesn't want my name on his body. Nakakagago lang
yung bigla kang lumutang sa saya tapos bigla ka ring lumagapak sa labis na
pagkadismaya. Para nya na rin akong sinampal at sinabing ayaw nya talaga sa akin.

Sa kabila ng pagkadismaya, I controlled my temper for I don't want to break him

into two sa muli naming pag-iisa. Well, I almost did, didn't I? His screams were
enough evidence of my controlled temper.

Binuhat ko ang bewang nya upang tuluyan akong makawala sa pagkakabaon ko sa kanya.
Ihiniga ko sya saka ako bumaba mula sa kama. Nagpunta ako sa banyo at naligo. When
I came back, I cleaned him up pero hindi ko sya binihisan. I want him to remember
what happened before he passed out.

I went out of the room at naabutan ko sa sala ang kapatid ko at si Jurace.

Kakaibang mga tingin ang ibinibigay nila sa akin.

"What?!" I snapped at them.

"Kuya, how's Robby? Is he alright?"

"Buhay pa ba sya, bayaw? Makagagalaw pa ba sya o binaldado mo na?"

Sunud-sunod nilang tanong. Nagdikit ang mga kilay ko. Do they know what happened in
my room a while ago?

"What

have you seen?" Walang paligoy-ligoy kong tanong. Kagyat na namula si Miguel at
napangisi naman ng nakakaloko si Jurace.

"Grabe ka, dude. May lahi ka palang kabayo? Hahahaha. Kaya pala lagi na lang
hinihimatay si Berta sayo! Hahaha." Halos mamilipit sa katatawa na kantyaw sa akin
ni Jurace.

Inilang hakbang ko ang pagitan naming dalawa at agad ko syang kinuwelyuhan.

"Pinanuod nyo kami?!" Bulyaw ko sa kanya.

"Kuya, it was just an accident!" Pagsaklolo naman ni Miggy sa nobyo. Itinapon ko si

Jurace sa sofa at magkadikit ang mga kilay na hinarap ang kapatid ko.

"We'll just gonna check on you sana kaya lang.... eh... ahem! Y-yun nga yung nakita
namin." Lalo pang namutla ang mukha ng kapatid ko.

"Next time, wag nyo nang buksan yung camera sa kuwarto ko. And don't check on me
anymore dahil wala namang dapat icheck sa akin." Pangangaral ko sa kapatid ko. I
can't blame him dahil alam ko na nakasanayan na talaga nyang icheck ako.

"Yes, kuya. I'm sorry." Tinanguan ko sya.

"Dude, concern lang naman kami sayo. At saka alam mo, wala ka namang dapat ikahiya
eh. Napakaeducational kaya nung ginawa mo. Nakakuha ako ng tip kung paano ko
mapapasigaw si Miggy ng ganun." Nanlaki ang mga mata naming magkapatid sa sinabi ni
Jurace. Halos maputol ang leeg na liningon ko sya.

"Ulitin mo nga yung sinabi mo." Halos nguyain ko na ang pagkakautos ko sa kanya.
Fuck! Wag nyang sasabihin sa akin na bottom nya ang kapatid ko dahil kung hindi sya
namatay sa pagkakalason noon, sisiguraduhin kong matutuluyan na sya ngayon. May
nagdaan na takot sa mga mata nya na agad naman nyang

tinakpan.

"Ahehehe. Ang sabi ko, wala ka namang dapat ikahiya sa napanuod namin.
Napakaeducational kaya nung ginawa mo. Nakakuha ako ng tip kung paano ako
mapapasigaw ni Miggy ng ganun. Hehehe." Nagkamot pa sa ulo ang gago pagkatapos
sabihin iyon.

"Siguraduhin mo lang na yun ang sinabi mo dahil kapag nalaman ko na binubottom mo

ang kapatid ko, lalaslasin ko yan!" Tumingin ako sa gitna ng mga hita nya.
Awtomatiko naman syang napatakip sa harapan nya.

"Kuya!" Naeeskandalong sigaw ni Miggy.

"Anyway, since plastado si Robby ngayon at andito naman kayo, why don't you cook
for our dinner."

"Bayaw naman. May dinner date kami ngayon eh!" Pagrereklamo ni Jurace.

"Mamili ka, magluluto kayo o mula ngayon, dito na uuwi si Miguel." Nagulat ako nang
patalon na tumayo si Jurace mula sa sofa. Agad nyang hinila si Miguel papuntang
kusina.

"Tara na, darling. Luto na tayo. Tiyak na nagugutom na ang halimaw este ang kuya mo
dahil naubos ang lakas nya kay bansot kanina." Napailing na lang ako dahil sa isang
kisapmata ay naiwan na nila ako.

Bumalik ako sa kuwarto at muling naghubad ng suot sa banyo bago ako naupo sa kama
pasandal sa headboard. Syempre, magtataka si Robby kapag nagising sya at bihis na
bihis ako. I waited for him to wake up and when he did, bumalik na ako sa
pagbubulag-bulagan ko.

"I--ivory." Paos nyang tawag sa akin. Lihim akong napangisi. His throat was so
strained mula sa ginawa nyang mga pagsigaw kanina. Kunwari na lang na nagulat ako
nang marinig ko ang boses nya. Lumingon ako sa kanya pero sa noo nya ako tumingin
imbes na sa mga mata

nya.

"Had a great sleep, squirt?" I teased him. Nakita ko ang pamumula ng buong mukha
nya. I wanted to tease him again but I just bit my tongue dahil baka may masabi pa
akong ikabuko ko.

"I.... I.... umm, I... I'm g-going to the b-bathroom." Nagmamadali syang bumangon
at tumayo paalis sa kama upang malakas na mapaupo lang ulit.
"Aww! Shiiit." Mahina nyang ungol habang hawak ang bewang nya.

"Squirt?" Pinigilan ko ang mapatawa dahil sa pamimilipit nya. I know, damang-dama

nya ang hapdi at ang sakit ng pinasok ko kanina.

"I'm okay. I'm okay." Malakas na sabi nya assuring me that he's alright. Muli syang
tumayo at naglakad na papunta sa banyo. As I was watching him, kagat-kagat ko ang
labi ko dahil natatawa talaga ako sa tabingi nyang paglalakad.

....

"Bakit kanina ka pa na ganyang makatingin?" Paninita ni Robby kay Jurace pagkatapos

ng aming dinner.

"Wala lang." Jurace sang. Ngali-ngali ko nang batukan ang tarantado dahil kanina pa
nya tinutukso sa pamamagitan ng tingin si Robby. Hindi lang ako makapagsalita dahil
syempre magtataka si Robby sa gagawin kong paninita kay Jurace.

"Kanina ka pa eh. Nakakairita na. You're still fucking weird. May gusto ka bang
sabihin? Bakit di mo pa sabihin?" Naiinis nang utos ni Robby sa kanya.

"I just want to sing you a song, bansot. Ready to hear it out?" Sumulyap pa sa akin
ang gago na tila sinasabing lagot naman ako sa kanya ngayon.

"Tss." Sagot ni Robby sa kanya.

"Oh eto na ha. Makinig kang mabuti dahil pinagpraktisan ko talaga ito... Ahem,
ahem.

Banal na aso!

Santong kabayo!

Natatawa ako, hi-hi-hi-hi!

Butas ang pwet mo!

Sa kabayo!

Natatawa ako, hi-hi-hi-hi.... sayo!"

Robby's head snapped towards my direction. Ramdam ko ang galit sa tinging

ibinibigay nya sa akin. Napakatalim na tingin naman ang iginawad ko kay Jurace na
talagang inulit pa ang pagkanta.

"Excuse me." Mahina ang boses na sabi ni Robby na nagpatigil sa pagkanta ni Jurace.
I can feel the humiliation he just experienced from his voice. Tumayo sya at
mabibigat ang hakbang na naglakad paalis. Agad namang tumayo si Miggy at agad na
ring hinila paalis si Jurace. Gusto kong habulin si Jurace at paduguin ang bunganga
sa ginawa nyang pamamahiya kay Robby ngunit gusto ko ring puntahan si Robby to
explain na hindi ako nagkwento kina Miggy at Jurace tungkol sa nangyari sa amin.
But how would I do that? Paano ko sya susundan kung 'bulag' nga ako? Shit.

Damn you to the pits of hell, Jurace! Humanda ka sa akin bukas!

....

May malalagot kay Ivory bukas. Hahahahaha.

Meet Robby portrayed by Aaron Paul Cesa Aberasturi. Thank you for allowing me to
use your photos.

=================

Chapter 9: Robby

"Bakit kanina ka pa na ganyang makatingin?" Paninita ko kay Jurace pagkatapos ng

aming dinner. Nasa sala na kami at pinababa ang kinain namin. Nag-uusap ang
magkapatid ngunit hindi ko na napigilan ang sumingit. Paano kasi mula nang
malabasan namin sila na naghahanda ng mesa, iba na yung tingin na ibinabato nya sa
akin. Yung bang tila nanunukso na nang-aasar. Parang pinagtatawanan pa nya ako.
Nakakaconcious na nakakairita. Kahit nung kumakain kami ay kitang-kita ko na
nagpipigil sya ng tawa sa kung anumang pinagtatawanan nya.

"Wala lang." Pakanta nyang sagot na lalong nagpaaburido sa akin.

"Kanina ka pa eh. Nakakairita na. You're still fucking weird. May gusto ka bang
sabihin? Bakit di mo pa sabihin?" Singhal ko sa kanya. Ansarap nyang sakalin!

"I just want to sing you a song, bansot. Ready to hear it out?" Sumulyap sya kay
Ivory na tila humihingi sya ng blessing.

"Tss." Tanging naisagot ko sa kanya.

"Oh eto na ha...

Banal na aso!

Santong kabayo!

Natatawa ako, hi-hi-hi-hi!

Butas ang pwet mo!

Sa kabayo!

Natatawa ako, hi-hi-hi-hi.... sayo!"

Napanganga ako sa lyrics ng kanta nya. Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang
gusto nyang iparating. Nag-init ng sobra ang mga pisngi ko, nagpawis ang mga palad
ko at pinangapusan ako ng hininga. My head snapped towards Ivory.

How could he tell them what we did a while ago?!

He knew. He knew I hated it whenever they tease me about our sexlife. Bakit
kailangan nyang ikwento sa kanila?! Ayaw na ba nya akong tirahan ng kahihiyan?

Nanginginig

ang mga kamay ko kaya ikinuyom ko ang mga iyon. How could he humiliate me?

"E--excuse me." Ni hindi ko narinig ang sarili kong boses. Agad akong tumayo at
mabibigat ang hakbang na tinungo ang kwarto ni Ivory. Masamang-masama ang loob ko
sa kanya at kay Jurace.
Agad akong dumiretso sa banyo at naghubad. I took a shower kahit katatapos ko lang
maligo bago kami magdinner kanina. My still sensitive skin throbbed as it was
drenched by the cold water. Gusto kong alisin ng malamig na tubig ang pag-aapoy ng
mukha ko mula sa kahihiyang dinanas ko sa kanina. Pero wala. Lalo pa itong nag-
init. Kung sa kanila, nakakatawa yung pagkanta ni Jurace, para sa akin ay isang
sampal iyon kung ano ba talaga ako kay Ivory. It reminded me of all the hateful
experiences in that six years of us being together.

Sa bawat pagkakataon noon na inaangkin ako ni Ivory, nagagalit ako. He always took
me by force. Wala akong boses, wala akong choice dahil kung papalag ako lalo lang
akong masasaktan. Lagi nya akong tinatakot. I hated every minute of it. But what I
hated most was the fact that after the pain, I get pleasure. Para akong rape victim
na aayaw-ayaw, todo-tangi na halos ikamatay ko ang pakikipaglaban ko sa katawan ko
pero sa huli, mag-eenjoy din naman ako. Ilang beses ko nang isinumpa ang katawan ko
dahil doon. At tila alam ng lahat iyon kaya ganun na lang nila akong tuksuhin noon.
There was never a day na hindi nila naipamukha sa akin na bottom ako ni Ivory, na
alipin nya ako sa totoong buhay man o sa kama. Na kaya nyang gawin ang gusto nya sa
akin at wala akong magiging laban sa kanya. Na malakas sya at mahina

ako. Na hindi ko kayang ipagtanggol ang sarili ko. Na hindi ko kayang ipaglaban ang
karapatan ko.

Ngayon, nangyayari na naman. Andyan na naman yung panunukso. Yung pangangantyaw. At

yung pangmamaliit sa akin. Hindi ba nila alam na kapag ginagawa nila iyon ay parang
ilinalampaso nila sa sahig ang ego, pride at pagkalalaki ko? Kahit na ba biro yun.
Kahit na kapatid nya si Miggy o kaibigan si Jurace. Nakakainsulto pa rin.
Nakakagago pa rin. Wala ba syang malasakit sa akin? Kailangan ba talagang
ipangalandakan ang mga bagay na dapat ay sa aming dalawa lang? Hindi ba at ang isa
sa mga dahilan kung bakit umalis ako noon ay upang matigil na ang pangangantyaw,
panunukso at pangmamaliit sa akin? Ngayon, balik na naman sa dati.

Minadali ko na ang paliligo. Agad na rin akong nagbihis. Hindi ko na lang

papansinin si Jurace. Iisipin ko na lang na parte iyon ng kaparusahan ko mula kay
Ivory.

Nang lumabas ako mula sa kuwarto at pinuntahan sila sa living room, tanging si
Ivory na lang ang naabutan ko doon.

"Umalis na pala sila." Mahina ang boses na pakikipag-usap ko sa kanya.

"Where have you been and what did you do?" Tanong nya pagkatapos nyang lumingon sa
direksyon ng boses ko.

"Umm, naligo ulit ako. Nabitin kasi ako kanina." Mahina kong tugon.

Hindi naman sya sumagot. Bagkus ay tumayo sya at itinaas ang kanyang kamay. Lumapit
ako sa kanya at pinahawak ko sya sa braso ko. Hindi ko pinansin ang pagtaas ng mga
balahibo ko nang pumisil sya doon. Kahit nadidismaya at nagdaramdam ako sa kanya
mas nanaig sa akin ang konsensya. Ivory wouldn't be this useless if not for me.

Nang

makarating kami sa kuwarto ay idineretso ko sya sa banyo. Tahimik ko syang

tinulungang hubarin ang kanyang suot at inalalayan patungo sa shower. Alinsangang-
alinsangan ako habang pinapanuod syang hubad na naliligo. Nang matapos sya ay
tinulungan ko syang magpatuyo ng katawan at magbihis ng pantulog.

Matagal na kaming nakahiga ngunit hindi ko pa rin magawang ipikit ang mga mata ko
kahit na mabigat ang katawan ko dahil sa ginawa namin ni Ivory. Pinakiramdaman ko
sya. Nang maramdaman ko na malalalim na ang paghinga nya ay dahan-dahan akong
bumangon. Walang ingay akong nakababa sa kama. I need a drink. Hindi pa rin maalis
ang sama ng loob ko mula sa ginawa sa akin ni Jurace kanina.

Nasa aktong bubuksan ko na ang pinto nang mapakislot ako sa biglang pagsasalita ni
Ivory.

"Saan ka pupunta?"

Napakagat muna ako sa aking labi bago ko sya sinagot.

"Magpapaantok lang ako sa labas." Binuksan ko na ang pinto.

"Akala ko aalis ka na."

What he said kinda hurt me. Gusto na ba talaga nyang umalis ako?

"D--dito lang ako." Mahina kong sabi bago ako tuluyang naglakad palabas. Marahan
kong isinara ang pinto. Dahil sa sinabi nya gusto ko na tuloy magpakalasing.
Pakiramdam ko kasi ay talagang gumagawa sya ng paraan para sumuko ako sa kanya.

Dumiretso ako sa bar ng suite. Kumuha ako ng matapang na brandy hoping it would
lessen the heaviness of what I'm feeling inside of me.

Ngunit habang papadami nang papadami ang naiinom ko lalo namang bumibigat ang
pakiramdam ko. Lalo akong nagiging sensitive sa pananakit ng katawan ko at pamamaga
ng likuran ko. Lalo akong nakoconcious sa sitwasyon ko,

sa ginagawa ko.

Alam ko. Dama ko na hindi masaya si Ivory sa pagbabalik ko. If he is, bakit ganito
ang trato nya sa akin? Bakit ganun yung mga sinasabi nya?

Tanggap ko naman na nagkamali ako. Tanggap ko na nasaktan ko sya ng sobra nung

umalis ako at piliin ang kalayaan ko kesa sa kanya. Pero pinagsisihan ko yun. Bago
ko pa man malaman ang pinagdaanan nya, pinagsisihan ko na. Akala ko kasi sasaya ako
eh. Akala ko galit lang yung nadarama ko para sa kanya. Hindi ko naman inasahang
maiinlove pala ako sa kanya sa kabila ng galit na nadarama ko noon para sa kanya.

Ibinabalik ba nya sa akin ng paunti-unti yung mga hirap at sakit na pinagdaanan

nya? Hindi ko sya napahalagahan noon kaya ba hindi nya ako pinapahalagahan ngayon?

Hindi ko naman alam eh. Hindi ko alam na mahal ko na pala sya. Kung alam ko lang,
sana hindi ko sya magagawang saktan noon. Sana madali ko lang na natanggap na
bottom ang papel ko sa kanya. Sana hindi sya naaksidente at nabulag.

Putang-ina.

Kasalanan ko talaga eh. Kasalanan ko ang lahat. Ang talino ko. Pero sa lahat ng
bagay, kay Ivory pa ako naging tanga. Bakit ba kasi saka lang malalaman ang halaga
ng isang tao sayo kapag napakawalan mo na ito? Bakit saka mo lang sya hahanap-
hanapin kapag wala na sya sa tabi? Bakit saka mo lang marerealize na mahal mo ang
isang tao kapag... hindi ka na nya mahal?

Hindi na ba ako mahal ni Ivory? Tuluyan na ba nyang nakalimutan yung pagmamahal nya
sa akin? Kung ganun nga, walang ibang dapat sisihin kundi ako. Ako na naman. Ako
lang.

Pero kaya nga ako narito di ba? Para bumawi. Para ipakitang nagsisisi
na ako. Para malaman nyang pinapahalagahan ko sya. Para sabihing mahal ko sya. Sana
lang maibalik ko pa yung dating Ivory. Yung Ivory na mahal na mahal ako.

At hindi. Hindi ko sya susukuan. Di ba ganun sya sa akin noon? Yung kahit
sinisigawan ko sya at pinandidirihan, hindi pa rin nya ako pinakawalan. Hindi nya
ako sinukuan noon kaya dapat hindi rin ako sumuko sa kanya ngayon. I'm gonna prove
to him and to his family that I deserve him and his love. Gagawin ko ang lahat para
mahalin nya akong muli.

Halos ekis na ang paglalakad ko nang magdesisyon akong bumalik na sa kuwarto.

Muntik-muntikan na rin akong madapa dahil sa sarili kong mga paa.

"Ahh... success!" Impit kong sabi nang makarating ako sa kama.

At habang naduduling-duling ako sa pakikipagtitigan sa kisame, bumalik sa akin yung

kanta ni Jurace.

"Banal... na aso. Sa--santong kabayo... nata...tawa ako... hi... hi... hi... hi.
Bu---butas... ang pwet mo... sa... sa... kaba...yo. nata...tawa ako... hi----"

"You're drunk." Liningon ko si Ivory. Nakatingin din sya sa kisame.

"Ang... ganda, noh?"

"Alin? Yung kisame?"

"Ihh. Hindiii. Yung... yung kanta. Ni Jurace... para... para sa akin. Bagay... na
bagay."

"Robby." Pananaway nya sa akin. Pero hindi ko sya pinansin.

"Butas ang pwet ko... sa... sa kabayo. Natatawa ako. Hi-hi-hi-hi! Hahahahaha!"
Tawang-tawa ako sa kabalbalan ko. Tawa ako nang tawa hanggang sa maluha na ako sa
katatawa. Luha na nagtuluy-tuloy. Tawa na naging iyak. Iyak na naging hagulgol na
hindi ko na mapigilan pa.

"Robby!" Bulyaw sa akin ni Ivory.

"Bakit?

Bakit mo ikinuwento? Bakit mo ako ginawang katatawanan?!" Paniningil ko sa kanya.

Halos magkabuhul-buhol na ang mga salitang sinasabi ko. At hindi ko na alam kung
naiintindihan pa iyon ni Ivory o hindi na.

"Masarap ba? Masarap ba sa pakiramdam na ginagawa akong katatawanan? Ha? Ha?! Sana
pinaghubad mo na rin ako kanina and fucked me right in front of them para mas
masaya!" Ilinabas ko na ang sama ng loob ko sa kanya.

"Stop it, Robby! You're just drunk. Matulog ka na." Utos nya sa akin. Padabog akong
tumalikod sa kanya.

"Ivory, mahal mo pa ba ako?" Nang mahimasmasan ako ay tanong ko sa kanya. Napangiti

ko ng mapait nang hindi sya sumagot.

"Kaya pala..." mahina kong sabi pagkaraan ng ilang saglit.

"Kaya pala ano?" He suddenly asked. Narinig pala nya ang sinabi ko.
"Kaya pala gusto mo na akong umalis."

Natahimik kaming pareho sa sinabi ko.

"Then, why are you still here, Robby? Bakit hindi ka pa umalis at bumalik sa
America? Maganda na ang trabaho mo doon di ba? May girlfriend ka na ring abogada.
Bakit ipinagsisiksikan mo pa rin ang sarili mo dito?" Sunud-sunod nyang tanong.

I moved my body towards him. Nakaharap na pala sya sa akin. Tumitig ako sa kanyang
bulag na mga mata.

"Dahil mahal kita." Diretso kong sabi sa kanya.

"When I was in the US, I experienced the freedom I've always wanted, Ivory. Freedom
to go to places I want. Freedom to do whatever I wanna do. I was okay at first. I
was happy. For the first time in my life, no one dictated me. Until that one time
that my parents talked about you. I... I started thinking about you. I started

reminiscing our life here in Martenei. I started remembering the times we were
together. And then I just woke up one morning na namimiss kita. Then everything
that I'm doing started reminding me of you. Hindi ka na naalis sa isip ko. And
then... and then I realized... mahal na kita. Mahal na pala kita, Ivory. I tried
saving my self but I can't. I can't. I can't save my self from you, Ivory.

So I've decided. Iniwan ko ang magandang trabaho ko. Kat broke up with me dahil
nanlalamig na ako sa kanya. I thought I love her. But when she broke up with me, I
wasn't hurt. Instead, nakahinga pa ako ng maluwag. Ivory, please tell me. Mahal mo
pa ba ako?" Naghari ang mahabang katahimikan sa pagitan naming dalawa. I waited
patiently for his answer.

"Paano kung sasabihin kong hindi na kita mahal?"

Parang pumutok na lobo ang sakit na naramdaman ko sa puso ko. Humaplit ang
katanungan nya doon. I let my tears spill from my eyes tutal hindi naman nya iyon
makikita. I bit my lower lip hard, so hard that I bruised it. So hard that my
tongue tasted my blood. My throat constricted because of the sob that's
threathening to come out.

"Ano ang gagawin mo, Robby? Aalis ka na ba at iiwan ako?" Muli nyang tanong.

I swallowed with so much effort before answering him.

"Hindi ako aalis. Hindi kita iiwan. Hindi... Hindi ako susuko, Ivory. Gagawin ko
ang lahat para matutunan mo akong mahalin ulit."

"Bulag ako, Robby. Wala ka ng mapapala sa akin kundi ang ligaya sa kama." He
deadpanned. Napangiti ako kahit luhaan pa rin ang aking mga mata.

"Then so be it, Ivory. May chance ka pa namang makakita through transplant. Pero
habang ayaw mo pang magpaopera, habang hindi ka pa handa, please let me be your
eyes. Let me serve you, Ivory. Gaya ng sinabi ko sayo, handa kong gawin ang lahat
para sa'yo." Natahimik na naman sya sa sinabi ko.

I sat up and started taking my shirt off.

"Robby?" He called out. Nagtataka siguro kung bakit malakas na gumagalaw ang kama.

"I intend to start serving you now, Ivory. I told you, gagawin ko ang lahat para
sayo. I'll do everything to make you happy." Ibinato ko sa sahig ang pajama ko
kasama na ang brief ko. I moved towards him and placed my self above his body.

"Squirt..."

"I love you, Ivory Vladimier." I whispered then kissed his lips.

....

=================

Teaser

Pain.

Mula nung dumating ako dito, yun na lang ang laging nararamdaman ko. Yun daw ang
laging dala ko sa buhay ng mga mahal ko. Ang pamilya ko, ang mga kaibigan ko at ang
mahal ko ay laging nasasaktan dahil sa akin.

Gugustuhin ko pa bang magising para lang iparamdam sa kanila yun?

No.

I don't want to see my parents cry because I'm already blind. Ayokong habambuhay
nilang pasanin ang bulag nilang anak. Ayoko na magdusa sila sa pag-aalaga nila sa
akin.

At si Ivory. Ano ang kasiguruhan ko na mapapatawad nya ako? Wala di ba? Sa naging
trato nya sa akin alam kong wala akong aasahan sa kanya. Baka gawin nya rin sa akin
ang ginawa ko sa kanya. Tatalikuran nya rin ako. Babalewalain at kalilimutan. Kaya
no choice ako kundi bumalik sa mga magulang ko. Sila ang maghihirap sa bulag na
Robby.

Ayoko. Ayoko nang makita na mananakit na naman ako ng mga taong pinapahalagahan ko
dahil mas masakit ang balik nun sa akin. I don't want anybody to suffer because of
me. Ayokong marinig na sasabihin na naman nilang I deserve it. Ayoko. Ayoko na.

Kinuha ko ang razor at kinalas iyon upang kunin ang matatalim na mga blades nito.
I have to face my fear.

I have to stop giving and feeling pain.

I don't want to make them suffer because of me.

Pagod na ako. Nasasaktan na ako ng sobra. This will be the last pain I'd feel.

Umupo ako sa malamig na sahig.

Tatapusin ko na ang lahat, mapapakinabangan pa ni Ivory ang mga mata ko. This

is a stupid thing to do but I don't care anymore. Hindi na ako muli pang masasaktan
pagkatapos nito di ba? Hindi na ako mapagtatawanan. Hindi na ako mahuhusgahan.
Matatahimik na ako, ang katawan ko at ang damdamin ko. Matatapos na ang paghihirap
ko.

Walang pagdadalawang isip na pinadaan ko ang mga blades sa pulso ko. Tiniyak ko na
malalim ang mararating ng mga talim kaya bumulwak ang maraming dugo mula sa mga
sugat ng ginawa ko.

Mom, Dad I love you. Sorry kung hindi ako naging the best na anak para sa inyo.
Patawarin nyo ako kung hindi ko natupad ang lahat ng pangarap nyo para sa akin.
Sorry kung hindi ako nagkaanak para sana dumami pa ang lahi natin. Sorry, sorry.
Ipinaglaban ko naman ang pagmamahal ko sa kanya ngunit hindi na nya ako mahal.

Regina, Pia, Arriangelique, Chloe... Kuya loves you. Sana, wag nyo akong ikahiya sa
nagawa at ginawa ko. Sana, matanggap at mahalin nyo pa rin akong kuya nyo kahit
bakla ako, kahit na naging duwag ako at sumuko sa laban at natalo. Antanga ko kasi
eh. Minahal na ako, iniwan ko pa. Eto ako ngayon, talunan. Wag nyong tutularan si
Kuya ha. Kapag may nagmahal sa inyo, isipin nyo ang efforts nya sa inyo.
Iappreciate nyo dahil kokonti na lang ang nagmamahal ng totoo.

Ivory, mahal pa rin kita kahit sobrang sakit pala ang mahalin ka. I'm doing this
for you to be able to see and for me to find peace. Patawarin mo ako sa pananakit
ko sayo. And believe me, naiparamdam mo sa akin ang lahat ng iyon. Naranasan ko rin
ang lahat ng naranasan mo. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam mo bang mahal pa
rin kita. At babaunin ko iyon saan man ako mapunta pagkatapos nito.
Padami nang padami ang dugo kong dumadaloy sa puting tiles ng banyo. Ramdam ko ang
hapdi ng sugatan kong pulso. I'm scared of blood and flesh but at this moment, my
torn flesh and blood are the most beautiful colors that I see.

And little by little, nararamdaman ko na rin ang panghihina ko. Inaantok na ako at
nanlalabo na rin ang paningin ko kaya ipinikit ko na ang mabibigat na mga mata ko.

Malapit na. Nararamdaman ko na malapit nang matapos ang lahat lalo na nang
magsimula na akong habulin ang paghinga ko. Nang walang anu-ano'y narinig ko na
malakas na bumukas ang pinto ng banyo. Maging ang mabibigat na hakbang papunta sa
kinahihigaan ko ay rinig ko pa.

I felt strong hands pulling me up.

"Robby?! Robby! Damn it!"

Ivory?

Si Ivory ba ang nagmura? Pero paano nya nalamang narito ako? Hindi sya nakakakita
di ba? Naghahallucinate na ba ako? O ganito lang talaga kapag malapit ka nang
mawalan ng buhay? Maririnig mo ang boses ng taong pinakamamahal mo?

Gusto ko mang buksan ang mga mata ko ay hindi ko na kaya. Hindi ko na kaya.

Hindi ko na kaya.

Napangiti ako.

Hindi na nila ako mamaliitin. Hindi na nila ako mapagtatawanan. Gawin man nila ang
mga yun, hindi ko na makikita, maririnig at malalaman.

Sa wakas, matatapos na ang lahat at matatahimik na ako.

This is the sweetest pain I've felt and I'd gladly accept death because of it.
....

Plug:

Pakiread naman yung works ni AwesomeDudeMiggy esp yung TLONTL nya. Vote na rin kayo
ha. Salamat!

=================

Chapter 10: Ivory

Ladies and gentlemen, your favorite chapter.

"Paano kung sabihin kong hindi na kita mahal?"

Robby didn't hide the pain in his eyes when I asked the question. His eyes started
tearing up at maging iyon ay hindi nya itinago sa akin sa pag-aakalang hindi ko
iyon nakikita. Linabanan ko ang kagustuhang patahanin sya. In just a span of days
umiiyak na naman sya.

Then I saw him biting his lip so hard. Gusto ko naman syang sawayin lalo na nang
makita ko itong masugat at magdugo ngunit muli ay pinigilan ko ang sarili ko. I
have to push him to the edge because I believe that being on the edge is the only
way for him to say the truth.

"Ano ang gagawin mo, Robby? Aalis ka na ba at iiwan ako?" Paghahamon ko sa kanya.
Useless din na sabihin nyang mahal nya ako kung hanggang salita lang sya. Iilang
araw pa lang kaming magkasama ngunit tila pagod na sya at gusto na ang sumuko.

"Hindi ako aalis. Hindi kita iiwan. Hindi... Hindi ako susuko, Ivory. Gagawin ko
ang lahat para matutunan mo akong mahalin ulit." Sa nanginginig na boses ay sagot
nya. Napailing ako. Napakagaling pa rin nyang manghabi ng mga salita.

"Bulag ako, Robby. Wala ka ng mapapala sa akin kundi ang ligaya sa kama." I
deadpanned. He smiled then said,

"Then so be it, Ivory. May chance ka pa namang makakita through transplant. Pero
habang ayaw mo pang magpaopera, habang hindi ka pa handa, please let me be your
eyes. Let me serve you, Ivory. Gaya ng sinabi ko sayo, handa kong gawin ang lahat
para sa'yo." So that's it. He's just doing this para magpaopera na ako. Para ano?
Para mas madali

ko syang mapatawad? Para mas madali kong makalimutan ang ginawa nya sa akin noon?

I know I am being an asshole pero it's not easy to believe him. Hindi porke sinabi
nya nang mahal nya ako ay paniniwalaan ko na agad yun kahit na umiiyak sya nang
sabihin nya ang mga katagang gusto kong marinig.

Malalim ang ginawang sugat ni Robby sa puso, kaluluwa at pagkatao ko. Hindi iyon
basta-basta gagaling at malilimot. Isa pa, lasing sya. Baka nadadala lang sya sa
bugso ng damdamin nya.

Bahagya akong nagulat nang umupo sya at simulang tanggalin ang kasuotan nya.

"Robby?"

"I intend to start serving you now, Ivory. I told you, gagawin ko ang lahat para
sayo. I'll do everything to make you happy." His pajama bottom and brief flew and
fell on the floor. Pagkatapos ay sumampa sya sa akin.

"Squirt..."

"I love you, Ivory Vladimier." He whispered then kissed my lips. I didn't respond.
I wanted to know how he'll try to arouse me to submit to him. Hinayaan ko na sya
lang ang humalik even though I have the urge to kiss him back. The taste of brandy
combined with the natural sweetness of his tongue is quite arousing but I held on.
When I still didn't respond, his kisses became agressive. Waring nachallenge sya ng
hindi ko pagtugon. Mas sumipsip pa sya, mas pinagalaw ang kanyang dila. Nagsimula
na rin syang kumagat-kagat na hindi ko na napigilang mapaungol nang lumalim pa ang
halik nya.

"Ivory.... Ivory..." he whispered my name over and over again habang bumababa ang
mga halik nya. Dumaan ang mga labi nya sa tenga ko at kumagat sya doon. Damang-dama
ko ang init ng kanyang hininga at init ng kanyang dila nang

haplusin nun ang kinagat nya. Humahalik sya ng pasipsip at talagang hindi ko na
mapigilan ang kiliting nag-uumpisang dumaloy sa mga ugat ko. While he was kissing
my neck, his hands were busy unbuttoning my pajama top.

Napahinga ako ng malalim nang sapuhin ng bibig nya ang dibdib ko. He delighted my
nipple by sucking it, biting it and playing it. My length started to throb and he
groaned when he felt it poking his tummy. It was my turn to groan nang kumapit ang
matatalim nyang ngipin sa dulo ng dibdib ko at hinila yun na waring gusto nya itong
mahiwalay sa kinakapitan nito. Fuck. I never thought that pain can be this
pleasurable.

When my bud was already sensitive enough, bumaling sya sa kabila at yun naman ang
pinagtuunan ng pansin. At gaya kanina, pinahapdi nya ito sa pamamagitan ng
pagsipsip, pagkagat at pagdila. Paungol pa ang ginagawa nyang pagsipsip na wari
bang sayang-saya sya sa ginagawa.

Pinaglakbay ko na rin ang mga kamay ko sa mahubog nyang katawan. Dinama ng palad ko
ang makinis nyang balat. Pinisil ko ng may kalakasan ang dalawang umbok ng kanyang
likuran. Napaungol sya ng malakas. At gumanti sya sa pamamagitan ng muling pagkagat
sa sensibo kong nipple. Ako naman ang napaungol.

Itinaas ko ang kamay ko at itinapat iyon sa kanyang mukha. Nakakaintindi naman

nyang isinubo ang dalawa kong daliri. His eyes were close when my fingers started
pumping on his mouth.

"Suck them like how you suck my dick, squirt." Malalim ang boses na utos ko sa
kanya.

"Uhhmm." He mumbled and started sucking my fingers. He didn't mind the times that
he gagged whenever my fingers pump a little bit

deeper. He didn't mind the saliva dripping from his mouth. Napapaungol pa nga sya
habang sumisipsip as I rub his entrance with my other hand.

"Umhmm..." muli nyang ungol nang pindot-pindutin ko ang kanyang bukana. Then I
would rub it again. Napapangiti na lang ako kapag tila may sarili isip ito na
gumagalaw-galaw, tumutugon sa bawat paghaplos ko.

Nang matiyak ko na sapat na ang dulas ng mga daliri ko, I pulled them out. Iniangat
ko sya at umupo ako. Itinulak ko ang katawan nya paharap sa umbok ng pajama ko at
isinampa ang mga paa nya sa headboard ng kama, his ass placed right infront of my
face.

"Let's do this smoothly, squirt." utos ko sa kanya.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. I opened his cheeks and slowly licked his
entrance making him feel its width.

"Ivo....!" Malakas nyang ungol nang pabalik-balikin ko nang pataas at pababa ang
dila ko sa sensitibo nyang butas. Halos mamilipit ang mga paa nyang nakataas. I
humped my waist, letting him know that he has to work too. Muli kong pinadaan ang
dila sa aking dinidilaan nang maramdaman ko ang paglaya ng aking pagkalalaki sa
kinakukulungan nitong tela.

When he put me inside his hot mouth, I sucked unto his puckered hole.

"Mmmph!" Sabay naming ungol. Ako dahil sa init at basa ng bibig nyang kinapapasukan
ng pagkalalaki ko at sya dahil sa kiliting dulot ng bibig ko sa pinto ng lagusan
nya.

"Fuck me with your mouth, Robby and I'm gonna fuck you with mine." Malakas kong
utos sa kanya as I pulled his cheeks a little farther to give room for my mouth.

"O-oo!" tugon nya bago muling binalot ng mainit

nyang bibig ang kabuoan ko. Pinatigas ko ang aking dila and pushed it hard to enter
his being as his head started moving above my waist. He held on my balls and I held
on his dick, jerking his already swollen length. Halos sabay kaming napapaungol.
Halos sabay na humihigpit ang aming mga kalamnan. In sync, our heads moved
together. In and out. Push and pull. Our mouths giving each other a very pleasure
feeling. Lalo akong ginaganahan sa tuwing umuungol sya ng malakas. Sa tuwing
namimilipit ang katawan nya. Sa tuwing humihigpit ang kalamnan nya. At sa tuwing
nangininig, umaarko, at naninigas ang katawan nya.

Out of instinct, our bodies started moving with the rhythm our mouths were doing.
Our hips started moving. We really did fuck each other by just using our mouths.

Humigpit ang pagkakapit nya sa mga binti ko nang bumilis nang bumilis ang paggalaw
ng kanyang ulo at katawan. Pinabilis ko rin ang paggalaw ng dila at pagsipsip ko.
Ramdam ko na ang paninigas ng katawan nya ganun din ng akin. Alam kong malapit na
kami. Malapit na malapit na.
"Mmm... hmmm!" Ungol nya nang pakawalan ko sa bibig nya ang malapot kong binhi.
Sunud-sunod din na sumirit sa dibdib ko ang mainit-init nyang punla.

"Haah! Hah!" Pagod nyang hingal nang bumagsak sya sa binti ko. Ibinaba ko na rin
ang mga paa nyang nakasampa sa headboard ng kama.

"Don't sleep. We're not finished yet." Malakas kong utos nang maramdaman ko ang
pagbigat ng katawan nya. I jerked my legs kaya nagising sya.

"I--ivory..."

"Kapag natulog ka, maghapon na may na dildo sa loob mo gaya ng mangyayari kay
Jurace bukas." Pagbabanta ko

sa kanya.

"La...lagyan... mo ng... ng dildo.... yung pwet... ni Jurace...?"

"Oo! Yung kasing laki ng sa kabayo para sya naman ang kakantahan mo bukas."
humagikgik sya sa sinabi ko. That's okay for me. At least, may malay pa sya.
Bahagya akong bumangon at binuksan ang drawer sa tabi ng kama. Ilinabas ko ang
isang masking tape na talaga binabalak kong gamitin kay Robby. Alam ko na ito na
ang pagkakataon ko.

"Gusto mo ba yun? Gusto mo bang parusahan ko si Jurace?" Pagkausap ko sa kanya para

di sya tuluyang antukin.

"Oo... lagi na lang... lagi na lang nya akong tinutukso eh." Parang bata nyang sabi
kahit alam kong antok na antok na talaga sya.

Itinaas ko ang isang binti nya at inabot ang kaliwang kamay nya. Idinikit ko ito sa
paa nya at gamit ang masking tape, itinali ko ang mga iyon. Ganun din ang ginawa ko
sa kabila nyang kamay at paa.

"W-what are you... doing? Please... w--wag mong... lagyan ng dildo... ang pwet
ko... yung... yung kay Jurace... na lang." Paputol-putol nyang pakiusap habang
hinahaplos-haplos at pinipisil-pisil ko ang matambok nyang likuran.

"Of course not, squirt! Bakit naman kailangang dildo pa ang ipasok ko sayo kung
andito naman itong pag-aari ko. Alam mo namang kasing-laki rin ito ng kabayo gaya
ng sabi ni Jurace." Umayos ako ng puwesto at ibinuka na ang kanyang mga 'pisngi'.

"Ivooo!" He moaned when I started biting on his left cheek. Pinalibutan ko rin ng
halik na may kasamang mga kagat at sipsip ang paligid ng pangalan ko sa pisngi ng
pwet nya. His body started to jerk when my kisses moved lower unti my mouth reached
his edge. I opened

his cheeks, opening his hole too as if I were opening a piece of soil to drop a
seed. But instead of seed, my tongue fell on his open hole.

"Ivo! Ivo!" Malakas nyang pagtawag sa aking pangalan nang maramdaman nya ang
pagsusumiksik ng aking mga daliri sa bahagya nyang bukas ng lagusan.

"I'm gonna stretch you, squirt. I'm gonna stretch you open and wide. It's more
pleasurable that way. Alam kong alam mo yun." Sabi ko nang umungol sya ng may
pagtanggi.

Since busy naman sya sa pag-ungol, sinamantala ko ang pagkakataon. Pinagmasdan ko

ang mga daliri ko buksan ang lagusan nya. Kitang-kita ko ang mamula-mula at basang
laman na kumikislot sa kaloob-looban nya. I stretched his hole, opening his
entrance a little wider until I know he can already accommodate my width.

"Ivo... Ivo! Please! Please! Please...!" He almost screamed when I successfully

opened him up. His hand closed tightly. His toes curved.

I spit on my hand and jerked my dick, preparing it, the spit acting as lubricant.
My dick needs it for a rough ride it's going to have.

And in one fast and strong push, I was all the way inside of him.

"Argh!!!" He screamed so loud that it rang on my ears. His body arched and I know I
just fucking hit his spot.

"Fuck! It feels so good, squirt! Damn so good!" I crawled above his body, still
pushing my dick a little deeper. And like a piston, my lower body began pulling and
pushing, pulling and pushing, pounding on his very end.

"Umph! Ugh! Aaa---ahh!"

"Hah! Haah! Haaah!!!"

His screams and my moans filled my room together with the slapping of our bodies.

Halos lumitaw na ang mga ugat sa kanyang leeg sa tindi ng mga ungol at sigaw nya
dahil tinitiyak ko na sagad na sagad ang ginagawa ko sa tuwing pumapasok ako sa
kalaliman nya. I know I've promised him pleasure pero nasa punto na ako ngayon na
mas sumisigla ang bawat pag-indayog ng katawan ko sa tuwing naririnig ko ang pag-
ungol nya na may halong sakit.

"M--ma---masa--kit... I... I---vo---ry! Aaah! Argh!" May halong iyak na sigaw nya.
Labis na pagpipigil ang ginawa ko sa aking katawan bago ko pa sya mapasok ulit.
Umangat ako mula sa pagkakadagan sa kanya. And without separating us, I moved his
body facing me. Muli ko syang dinaganan at ikinulong ang mukha nya sa aking mga
palad.

"Then, let's do it slower this time, Pierre Robert." Bulong ko sa kanya. Maluha-
luha syang tumango. I moved my head towards his. Nang magdikit ang aming mga labi,
sinimulan ko ulit ang paggalaw ng aking bewang.

Banayad ang ginagawang pagsalpukan ng aming mga katawan habang nagsasagutan kami ng
mga halik. Bumitaw ako sa kanya at pinagapang ang maiinit kong mga labi sa kanyang
leeg, pataas sa ilalim ng kanyang tenga.

"Ummm. Ivooory...!"

Pinaglaro ko ang aking dila sa hugis ng kanyang dila. Sa loob, sa labas. Kinagat-
kagat ko ito gaya ng ginawa nya sa tenga ko kanina.

Nang muling bumaba ang mga halik ko, pinakapit ko ang mga kamay ko sa nakataas
nyang mga tuhod. Itinulak ko ang mga ito palayo upang mas lalo syang mapabukaka.

"Ummm! Hmmm! Uhhh! Uhh!"

Alam ko mula sa mga ungol nya na nagsisimula na syang makadama ng sarap, ng

nakakakuryenteng pakiramdam at ng nakakakiliting sensasyon.

Kitang-kita ang ebidensya sa pagkalalaki nyang naninigas na nakahiga sa kanyang

puson.

"Fas---ter! Fas---ter! Fas---ter! Ivory! IVORY!"

Ginawa ko ang hinihiling nya. Pinabilis ko nang pinabilis nang pinabilis ang
ginagawa kong pag-atras at pag-abante sa loob nya. When I saw his dick expanding,
matitinding ulos na ang pinakawalan ko. But before he could explode, muli kong
inangat ang katawan nya. Pinadapa ko sya sa kama at sumandal ako sa headboard.
Kumapit ako sa bewang nya and started moving his ass back and forth on my dick like
a seesaw.

"Ahh! Ah! Ugh! Ahh!" He groaned over and over and over again everytime his ass eats
up my cock. I know I'm hitting his prostrate real damn good.

Isang malakas na pagsalpok ang ginawa ko sa mga katawan namin at hindi ko na sya
muli pang iniangat. I spilled my seed in his depths as I bit on his shoulder. My
hand held on his dick and pumped him as fast as it can.

"Ugh!" Umarko ang katawan nya at mas nagsumiksik pa ang akin sa kanya nang
pakawalan nya ang init ng kanyang katawan.

Humihingal kaming pareho nang matapos sya.

"Now is the time to sleep, squirt." Bulong ko at hindi ako nagdalawang salita sa
kanya. Sa pagpikit ng kanyang mga mata ay dire-diretso na ang kanyang pagtulog.

....

"Remove that damned thing from Jurace, Kuya! Have it removed right now!"
Nanggagalaiting sigaw sa akin ni Miggy. Sinugod nya ako dito sa opisina ko.

Gaya ng sinabi ko kay Robby, pinarusahan ko nga si Jurace. Hindi ko mapapalampas

ang ginawa nya.

"You know damned well why he's punished." Matigas kong tugon.

"Kuya! He was just playing around! Nagbibiro lang naman sya!" Pagrarason ng kapatid
ko para sa nobyo nito.

"He watched my private moment with Robby and teased him about it. And one more
thing, Juan Miguel, do you think I'm stupid enough to fall for his crap?! Galing na
mismo sa bibig nya na binobottom ka nya! Saan ba sa tingin mo nahuhuli ang isda
kundi sa mismo nyang bunganga?! You are a fucking Vladimier! And a fucking
Vladimier never goes for the bottom!" Gigil kong sigaw sa kanya.

Natigilan sya at sobrang namutla.

"One hour, kuya. Let him suffer for just one hour... please." Pakiusap nya nang
muli syang magsalita.

"Three hours. Take it or leave it." Pinal kong sabi.

Yumuko sya at tumango. At saka walang paalam na umalis sa opisina ko.

No one messes with Robby. Ako lang. Ako lang ang may karapatan.

=================
Chapter 11: Robby

As soon as I woke up, I groaned.

Halo-halo ang sakit na naramdaman ko sa katawan ko. Mahapdi ang balat ko, my ass
hurts at sa hindi maintindihang rason, I'm having cramps. Gutom na ba ako kaya
ganito? Maybe.

I slowly opened my eyes ngunit agad ko ring naitakip ang kamay ko sa mga mata ko.
Nakasisilaw ang liwanag mula sa pumapasok na sinag ng araw sa bintana. Wait. Anong
oras na ba?

Kahit masakit ang buong katawan, I pushed my self to move. Fuck! The pain in my ass
stings! I groaned at kumagat muna ako sa aking labi bago ko muling binuksan ang mga
mata ko. I looked for my phone na nasa bedside table.

"Oh, damn!" Hindi ko mapigilang hindi mapamura nang makitang alas onse na ng umaga.
Kaya siguro wala na si Ivory sa kama nang lingunin ko ang side nya.

Kagat pa rin ang mga labi na bumangon ako. Napaigtad pa ako nang maipit ang
namamagang likuran ko. May tila naninigas na likido din doon. I blushed hard when I
thought of Ivory's cum na paniguradong rason ng gaspang sa pribadong parte ko. I
need more strength to stand up at nakatulong ang bed side table na kinapitan ko
para tuluyang makatayo. Liningon ko ang kama. It's a mess. Sala-salabid ang
comforter at nagkalat ang mga unan. I squinted my eyes when I saw something that
caught my attention. Bahagya akong yumuko, inabot ang comforter at inaangat.
Ihinagis ko ang parte na nahawakan ko nang makita ko ang tinatakpan nito.

Blood stain.

Nanigas na dugo ang naroon. Nagkalat ito sa hinigaan kong parte at alam kong galing
iyon sa akin. Lalo tuloy na nag-init ang mga pisngi ko. Nasugat na naman pala ako.
At sa nakikita

kong kalat, marami-rami rin ang dugo. Naging marahas na naman ang ginawang pag-akin
sa akin ni Ivory, no doubt about that.

I decided to clean my self first before cleaning up my mess on the bedsheet.

Pumasok ako sa banyo at saka nagbawas ng tubig. What made my heart beat fast was
that, my piss was pinkish in color na nang maipon ay naging mamula-mula ang tubig
sa toilet bowl. Eto na naman. There's blood on my piss.
Akala ko nawala na ito because the last time this happened was two months ago. This
started a month after kong sumama sa parents ko pabalik sa States. Sobra ang takot
at nerbiyos ko noon dahil takot nga ako sa dugo. Ilang araw din akong umihi ng may
dugo pero according naman sa Urologist na pinagpacheck up-pan ko kasama si Mommy,
may gall stones daw ako at matutunaw naman ng mga gamot na rineseta nya sa akin.
Sinabi pa nya na dahil sa dun ko, makakaranas ako ng mga ganito hanggang sa hindi
ako tuluyang gumagaling. Hindi naman daw ito life-threathening kaya hindi na ako
nag-abalang magpasecond opinion pa. Sabagay, after naman ng ilang araw ay bumabalik
na sa dati ang lahat. Yun nga lang during those days, I become pissy and lazy.
Nananakit din ang buong katawan ko kaya tanging matulog lang maghapon ang ginagawa
ko.

Well, this time it's different. I cannot be pissy nor lazy now dahil may inaasikaso
na ako bukod sa aking sarili. And thinking of him made me rush things up. Agad na
akong naligo.

After I'm all cleaned up, yung higaan naman ang inayos ko. Pinalitan ko ng bago ang
bedsheet at comforter. Pinagpupulot ko rin ang mga nagkalat kong damit sa lapag.
Nang matiyak kong maayos na ang lahat, saka pa

lang ako lumabas ng kuwarto.

Papunta na ako sa sala when my steps faltered. May narinig kasi akong tumatawa na
galing sa pupuntahan ko. Nang muli kong marinig ang pagtawa ng kung sinong tao na
yun, nagsimula na akong humakbang ulit. I got pissed nang makita ko kung kanino
galing ang pagtawa na iyon.

It's from a bitch. A bitch whose name is Michelle. And look! May pahampas-hampas pa
sya sa balikat ni Ivory habang malanding tumatawa. What the fuck?!

"Ahem!" I exaggeratedly cleared my throat. Sabay silang lumingon sa akin ngunit si

Michelle lang ang sumalubong ng tingin sa akin. What am I expecting from Ivory eh
bulag nga sya? Duh.

"Ohh! Gising na pala ang prinsesa." Nanunuyang sabi ng bruha na galing sa ilalim ng
lupa.

"You're wrong. I'm sleepwalking." Bored kong sabi sa kanya bago ako umupo sa sofa
na nasa harap nila. Nasulyapan ko pa ang pagngisi ni Ivory dahil sa pamimilosopo ko
sa babaeng pangit na nasa tabi nya.

"Tsk. Ilang araw ka pa lang dito, nag-aastang senyorito ka na. Nakalimutan mo na ba

na may pasyenteng umaasa sayo at kelangan mong asikasuhin?" Pagtataray ng bruhang
pangit sa akin. The nerve! Wag nya akong mataray-tarayan dahil hindi maganda ang
gising ko.

"Nako, pasensya na pero I went here according to my own accord at hindi

kinakailangan na swelduhan ang serbisyo ko especially ang kuwestiyunin ang oras ng
paggising ko." Pagtataray ko rin sa kanya. Excuse me, marunong din akong magtaray.

"Well, hindi dahil nagseserbisyo ka ng libre eh binabalewala mo na ang obligasyon

mo! Natutulog ka hanggang sa oras na gusto mo! Hindi mo man lang ba naisip na baka
nagugutom na ang pasyente mo habang

nagpapakasarap ka sa pagtulog?!" Pang-iinsulto nya na labis kong ikinainis dahil

totoo ang sinabi nya. Hindi ko rin maiwasang makadama ng pagseselos nang haplusin
nya ang muscle sa braso ni Ivory na para bang inapi ko ito. Ang ang gago, mukhang
aso na habang hinahaplos ay lalong dumidikit sa bruha.

"For your information, I've overslept dahil kahit matutulog na ako, inaasikaso ko
pa rin ang pangangailangan ni Ivory. Hindi sa nagbibilang ako pero unlike nung ikaw
pa ang nag-aasikaso sa kanya na tanging bumukaka lang ang ginagawa, ako ang nag-
aasikaso sa lahat ng pangangailangan nya. Kaya ka ba narito? Para asikasuhin ang
pangangailan nya habang binabawi ko ang pagod at puyat ko sa pag-aasikaso ng iba
pang pangangailangan nya?!" My voice raised a bit.

"Oo! Patunay lang yun na kapag wala ka, ako pa rin ang unang tatawagin nya para
mag-asikaso sa kanya!" Pagmamalaki ni Michelle sa akin. What she just said was a
slap on my face. Napalingon ako kay Ivory.

"Y-you called h--her?" Hurt and jealousy was so evident in my voice.

"Why would she be here if I didn't?" He boredly answered.

That's another slap on my face.

Akala ko ba okay na kami? Yeah, I was drunk last night but I do remember everything
before the sex part. I remember that I've already confessed to him. I remember
telling him that I'm doing all of these because I love him. Akala ko ba....?

Fuck it. Now I'm feeling a lot more shittier. Triple redundancy shit.
"Are you hungry, princess? May linuto akong lasagna. Sinarapan ko yun kasi sabi ni
Ivory favorite mo daw yun." Michelle's

voice became calm. Nagtila matanda syang nakikipag-usap sa isang bata. Damn this
fake bitch.

"I'm not hungry. Excuse me." Tumayo na ako at tinalikuran sila. Lalo pang bumigat
ang pakiramdam ko dahil sa naging pag-uusap namin tatlo. Nakakadalawang hakbang pa
lang ako nang marinig kong muli ang boses ni Michelle na tinatawag ako.

"There's bloodstain on your shorts. Do you have your period, princess?" Tumawa pa
sya na puno ng panunuya. Para na akong sinusunog ng buhay habang pinapakinggan ko
ang nakakainsulto nyang pagtawa. Ansama na nga ng loob ko, ilang beses pa akong
napahiya at nainsulto. Pero hindi ko hahayaang tuluyan nya akong ilalampaso.

"That's the reason I overslept. Ivory overfucked me last night." Literally and
figuratively. Nagpatuloy na ako sa paglalakad pagkatapos kong sabihin iyon. I
bitterly smiled when the annoying laughter from the bitch stopped.

Imbes na sa kusina dumiretso para pakainin ang mga alaga ko sa tyan na nagrereklamo
ay bumalik na ako sa kuwarto. Agad akong dumiretso sa banyo at muling naligo. I
stayed long under the shower to ease the pain from my body, my heart and my eyes.
Hinayaan ko na ang sarili ko na iluha ang sakit ng pagkadismayang naramdaman ko
kanina. Hindi ako makapaniwala na hahayaan ni Ivory na ipahiya ako ng babaeng iyon
sa harap nya. What's worse, ipapahiya nya rin ako sa harap ng babaeng iyon!

If he's thinking that I've already forgotten what we talked about last night,
nagkakamali sya. Oo at nakita ko na nag-aalangan sya but I also saw how he smiled
at me as if giving me hope. Though my

mind was a bit foggy when we're making love, alam ko ang galaw na ginagawa ni
Ivory. Kilala ko ang bawat haplos at ang bawat halik nya. Ramdam ko na may halong
pagmamahal ang bawat galaw nya, banayad man iyon o marahas. Then why did he do that
to me a while ago? Bakit balik na naman sya sa dati na malamig ang pagtrato sa
akin? Bakit tila wala na naman syang pakialam sa nararamdaman ko? Nagkamali ba ako
sa pagbibigay ng kahulugan sa mga sinabi at ginawa nya kagabi? Masyado ba akong
umasa sa mga reaksyon nya sa mga isiniwalat ko?

O baka naman sinusubukan nya lang ako? Was he just testing my patience? Kung gaano
ako tatagal sa pagpapahirap nya? Does he want me to just prove that I meant
everything that I've said last night? Siguro ganun nga. Siguro pinagseselos nya
lang ako. Tinetesting at kasabwat nya yung Michelle na yun.

Pero kahit ano pa man ang totoo, I cannot deny na nasaktan ako sa nangyari kanina.
At hindi na magbabago iyon. At kung talagang sinusubukan nya lang ako, then
kailangan kong mag-ipon ng lakas. Hindi lang lakas ng loob kundi lakas din ng
katawan. At gaya ng sinabi ko at ipinangako sa kanya kagabi, hindi ko sya susukuan.
I love him so much to give up. Sige, hahayaan ko munang manalo si Michelle ngayong
araw na ito. Pero bukas at sa mga susunod pang araw, ako naman ang mananalo.

After my second bath, medyo gumaan naman ang pakiramdam ko. Nang makapagbihis na
ako ay pinagdiskitahan ko ang paglalaba sa bedsheet, shorts, at underwear ko na may
mantsa ng dugo. Tang-ina. Nadurog

na ata ni Ivory yung prostate ko kagabi sa dami ng dugo sa mga nilalabahan ko. Damn
it, para akong rinegla gaya ng sinabi ni Michelle. Mangkukulam ata yung babaeng
iyon kasi nararamdaman ko pa rin ang paglabas ng dugo sa likuran ko. Ano ba naman
ito? Magnapkin na kaya ako?!

Nang matapos ako sa paglalaba ay bumalik ang pagod ko sa tindi ng pagkukusot na

ginawa ko kanina kaya nagdesisyon ako sa bumalik sa higaan. Mamayang gabi ko na
lang isasampay sa laundry area yung mga linabhan ko. Ayokong lumabas habang nandito
sa suite ang bruhang mangkukulam na yun. As safety precaution, naglagay ako ng
tuwalya na dark ang kulay sa may likuran ko bago ako tuluyang nahiga. I never
thought na mahirap pala ang maglaba. For the first time kasi naglaba ako gamit ang
kamay ko. Noon kasing magkasama pa kami ni Ivory, sya ang nag-aasikaso sa
maruruming damit ko. Sa US naman, yung magshoot lang sa washing machine ng mga
pinagbihisan ko ang ginagawa ko. Nung andito pa ako sa Martenei, si Ivory ang lahat
ng gumagawa ng gawaing-bahay. Gaya nga ng itinawag ni Michelle sa akin kanina,
Ivory treated me like a princess before na ultimo pinagbihisan at isusuot ko, sya
ang nag-aasikaso. Ang alam ko ipinalalaba nya ang mga yun. Inaayos lang nya. Natawa
ako nang maalala ko na para akong ahas na nagpapalit ng balat sa tuwing nagbibihis
ako. Si Ivory ang tagapulot at taga-tiklop ng mga pinagbihisan ko. Pero ngayon,
nagkabaliktad na. I was the one who already treat him as a king. I am his all-
around servant.

It sucks. But at the end, I know Ivory is worth all these.

Hindi ko na namalayang nakatulog na naman ako. Pati gutom ko ay naitulog ko rin. I

woke up nang mag-aalas sais na ng gabi dahil sobrang hapdi na ng tyan ko sa gutom.
Mabigat pa rin ang katawan ko ngunit hindi ko na matiis ang gutom ko. When I stood
up, gaya ng inaasahan, may mantsa na naman ng dugo ang shorts ko. Bumangon ako,
linabahan ng mabilisan ang mga nadumihan ko saka ako naglinis ng katawan bago ako
lumabas ng banyo.

I feel so grumpy at wala na akong pakialam kung makita ko na naman ang pagmumukha
ng pangit na bruhang mangkukulam na si Michelle. Manahimik sya kundi sya ang
gagawin kong lasagna. Thankfully, tahimik ang bahay nang lumabas ako mula sa
kwarto. Agad akong nagtungo sa kusina. Amoy na amoy ko ang masarap na amoy ng
lasagna na linuto ng bruha ngunit tiniis ko ang paglalaway ko. Nakita ko ang isang
sticky note sa ref na nagsasabing sinamahan ng bruha si Ivory na magpacheck up.
Sinungaling. Alas sais na, di pa rin nya inuuwi si Ivory?! Baka nagmotel pa sila.
Dahil sa selos at dahil bwisit na bwisit pa ako sa kanilang dalawa, I raised my
middle finger towards the note. Gawain ng isang isip bata but who cares? Para ko na
ring nasabihan ng 'fuck y---' ang babaeng yun. Mag-enjoy sila! Humanda sila kapag
hindi na ako gutom!

Naglabas ako ng ham at loaf bread. Mabilisan ang ginawa kong pagluluto sa ham and
in just a matter of 5 minutes, linalantakan ko na ang ham sandwich ko. Pero dahil
bitin ako sa tatlong ginawa ko, linuto

ko na rin ang natirang ham. After 5 more sandwiches, I burped with satisfaction.

Eksaktong naisampay ko na ang mga linabahan ko pagkatapos kong makapaghugas ng mga

ginamit ko sa kusina kanina ay narinig ko ang pagtawag sa pangalan ko. Pumunta ako
living room at nakita kong nakatayo sa harap ng pinto si Ivory na mukhang kapapasok
lang. Agad akong lumapit sa kanya. Kinalimutan ko muna ang selos, galit at sama ng
loob ko dahil hindi nya kasama yung bruha.

"Ivory." I called his name to let him aware of my presence.

"Kumain ka na?" He asked.

"Yeah. Nasaan na si bru---Michelle?" Mahinang tanong ko sa kanya.

"Pinauwi ko na pagkatapos nya akong ihatid dito. Alam ko namang gising ka na."
Sagot nya habang naglalakad kami patungo sa kuwarto. Napatigil ako sa paglalakad at
napatingin sa kanya.

"How did you...?"

"Instinct. Natural lang na gising ka na dahil halos buong araw kang tulog." Hindi
tumitingin na sagot nya bago sya nagpatiuna nang naglakad. Hindi na ako sumagot at
binuksan na ang pinto ng kuwarto para makapasok kami.

"Are you sick? Mainit ang katawan mo. Nagbibleed ka pa kanina sabi ni Michelle." He
asked me nang nasa kama na kami. Nakapaglinis at nakabihis na sya ng pantulog sa
tulong ko.

"Do you care?" I bitterly asked him. I can't help it.

"Of course." He answered.

Like fuck you do.

"Don't worry. Kahit may sakit ako, kakayanin kong gampanan ang obligasyon ko sayo.
Hindi mo na kailangang tawagan pa si Michelle para

asikasuhin ka dahil andito naman ako." Ipinarating ko sa pamamagitan ng mga sinabi

ko ang pagtatampo ko sa kanya.

"Michelle is my nurse, Robby. Expect her to come here during the schedule of my
ckeck ups."

"Bakit kailangan pang kasama mo sya? Andito naman ako para samahan ka sa
pagpapacheck up mo ah?"

"There are some things that Michelle can do that you can't do, Pierre Robert."

"Like what?" I stubbornly asked.

"Like giving me a child."

Natameme ako sa sinabi nya. Pain filling me up. Oo nga pala. Michelle is a woman
and I am a man. I cannot give Ivory a child.

Tumalikod ako ng higa.

"Walang kinalaman ang pagkakaroon nya ng matris sa pinag-uusapan natin. Tell me, is
that the reason why you can't love me again? Because I cannot bear you a child? You
very well know na imposibleng mabuntis ako." Masamang-masama man ang loob ko pero
sinagot ko pa rin ang sinabi nya.

"That's not what I want you to think about, Robby. I was just teasing you. Masyado
kasing obvious ang pagseselos mo." Natatawang turan nya. The nerve of this asshole.
Nagagawa pa nyang pagtawanan ang pagseselos ko sa bruhang Michelle na yun!
"Basta. I don't want to see her freaking face here anymore. Syempre, pagseselosan
ko talaga sya dahil para syang linta kung makakapit sayo! Minsan pa nyang gawin
yun, ipaflush ko na sya sa inidoro!" Gigil kong sagot.

"You know, I love it when you're jealous." Muli nyang panunukso sa akin. Sa inis ko
ay hinampas ko ang katawan nya ng unan na ikinatawa nya ng malakas.

"Good night, Robby." Nanunukso pa rin ang boses na sabi nya pagkatapos nyang
mapagod sa katatawa.

"I hate you. Para kang timang. Sala sa init, sala sa lamig. Minsan ang gago mo,
minsan naman ang sweet mong hinayupak ka. But I cannot deny the fact that I still
love you." I mumbled on the pillow. Ayoko ngang iparinig sa kanya yung sinabi ko.
Manigas sya.

"May sinasabi ka, squirt?" Muli kong narinig na tanong nya.

"Wala!" May kalakasan kong sagot.

Naramdaman ko ang paglapit ng katawan nya sa akin. Pagkatapos ay ang pagdantay ng

braso nya sa katawan ko. And because of what he did, unti-unting nalusaw ang tampo,
selos at galit na nararamdaman ko. I felt a comfortable warmth embracing not just
my body but also my heart.

Inayos ko ang pagkakahiga ko.

"I love you, Ivory." Mahinang-mahina kong sabi. I felt his embrace getting tighter.
Napangiti ako at ipinikit na ang aking mga mata.

Sabi ko na nga ba.

Ivory is worth every pain, every hurt, every tears, every jealousy and everything
else in between.

....
Robby!

=================

Chapter 12: Ivory

"Are you sure you're feeling okay?" Pangatlong beses ko nang tanong kay Robby.

"Yeah." May kalakasan nyang sagot.

I bit my lip a little harder to control the question that's trying to slip out of
my mouth. How can he say that he's okay kung matamlay sya? Tapos kagabi, mainit ang
katawan nya. Wala naman syang lagnat pero iba yung init nya sa normal na
temperatura. Halata rin sa mga kilos at sa mukha nya na may dinaramdam sya ngunit
hindi lang sya nagsasabi probably not to worry me.

It has been three days since that night he confessed. I needed to test the truth of
all that he has said so I called Michelle and orchestrated a scene to make Robby
jealous. The unshed tears, betrayal and jealousy in his eyes were more than I've
asked for. I could say that I'm becoming a good actor as long as Robby is concerned
but Michelle is a better one. Muntik ko na nga syang masakal when she taunted Robby
pero ako ang muntik nyang masapak when she saw the bloodstains on Robby's shorts.
Masyado daw matalim ang pag-aari ko para masugatan ng ganun kalalim ang loob ni
Robby. Pinagtawanan ko na lang ang pinsan ko. Yup. Michelle is actually our second
cousin sa side ni Mommy. Dumating sya dito sa Pilipinas from New Zealand dahil
gusto syang ipakasal ng mga magulang sa isang mayamang negosyante na doble ang
tanda sa kanya. Since she's a nurse, Miggy asked her to work for us. She's really
my personal nurse at kinakutsaba namin sya ng kapatid ko para pagselosin si Robby.
And since dumating na nga si Robby

to take care of me, Michelle now works at Martenei University Hospital.

Going back to Robby, talaga nga atang nasobrahan ko. Mula kasi noong gabing iyon,
matamlay at tila nanghihina sya. Halata rin na pilit nya lang na iniinda ang lahat
ng masamang nararamdaman. Nagpipilit pa rin syang asikasuhin ang mga
pangangailangan ko sa takot na tawagan ko ulit si Michelle kapag hindi nya
magampanan ang mga dapat nyang gawin. Nakakataba ng puso ang possessiveness but I'm
getting worried. Kapag natapos na kasi ang mga ginagawa nya, matutulog na sya.
Napapadalas din ang pagpasok nya sa banyo. Hinahayaan ko lang sya at inoobserbahan
dahil baka bumabawi lang sya sa pagod nya. But today, hindi ko na matiis ang hindi
magtanong. Tatlong araw na pero ganun pa rin sya. Matamlay, nanghihina, tulog nang
tulog at pabalik-balik sa banyo.

Lumingon ako sa kanya at laking gulat ko sa kumpol ng dugo sa likuran nya. Napatayo
ako sa kinauupuan ko.
"Robby!" Pasigaw kong tawag ko sa pangalan nya. Lumingon sya sa akin.

"Yes? May kailangan ka ba? Nagugutom ka na? Sandali na lang itong linuluto ko."

Napalatak ako. Paano ko sasabihin sa kanya ang nakita ko na hindi mabubuko ang
pagpapanggap na ginagawa ko? Hindi pa ako handang sabihin sa kanya na nakakakita na
ako!

Nanatili ang nagtatanong na mga mata nyang nakatingin sa akin dahil sa hindi ko
agad pagsagot.

"Umm, itigil mo na muna yang pagluluto mo. Gusto kong kumain sa labas." Yan ang
lumabas na palusot ko.

"Ha? Pero malapit na itong maluto." Pagrereklamo nya.

"Please? Sige na. Itigil mo

na yan at sa labas naman tayo kumain. Pero kailangan mo munang ipacheck up." Halos
manginig ang boses na pakiusap ko sa kanya. Alam na alam ko na takot si Robby sa
ospital. Takot syang magpacheck up gaya ng kung paano sya katakot sa dugo. At
ebidensya nga ang mas lalo pang pagputla ng mukha nya.

"Ch-ch---check... u--up?" He cringed.

"Oo. Nararamdaman ko ang pananamlay mo. Hindi ka nagbaon ng vitamins na pinapadala

lagi ni Tita Aniq mula States noon, di ba? Kailangan mo sigurong magpareseta." Kung
anu-ano na lang ang sinasabi ko para mapilitan syang magpacheck up.

"Na... natatakot ako." Mahina nyang sabi.

"Ano ang dapat mong ikatakot? May malubhang sakit ka ba na ayaw mong sabihin sa
akin?!" Tumaas ang boses ko dahil sa takot na nararamdaman ko. Hindi ko na
mapigilan. Tatlong araw na syang nagbibleed! Hindi na normal yun.
"Hindi! Wala akong sakit!" Tumaas din ang boses nya.

"Kung wala kang sakit then wala kang dapat ikatakot." Pangungumbinsi ko sa kanya.
Matagal syang yumuko bago tumango.

"Sige... magbibihis muna ako." Hinintay ko muna syang makapasok sa kuwarto bago ko
mabilis na tinungo ang opisina ko. Inabot ko ang telepeno kung saan nakadirekta ang
linya sa telepono ng kapatid ko.

"Kuya, may kailangan ka?" Pormal ang boses na tanong ni Miggy nang tanggapin nya
ang tawag. Alam ko na nagdaramdam pa rin sya sa ginawa ko kay Jurace. Oh, well. I'm
just teaching that asshole a lesson not to mess up with Robby too much.

"Pabalik mo muna sa ang serbisyo ng room service dito sa suite ko. Robby won't be
able to work for the mean time."

"Bakit? May problema ba?" Nawala ang kapormalan sa boses ng kapatid ko. I smiled.
Alam ko naman na nag-aalala pa rin sya sa sitwasyon namin ni Robby.

"I still don't know. Dadalhin ko sya sa ospital para ipacheck up." Pagbibigay-alam
ko sa kanya.

"What?! May sakit sya?! Baka naman masyado mo na syang pinapagod, kuya? Alam mo
namang senyorito yan. Hindi gumagawa ng mabibigat na trabaho. Baka nasobrahan sa
pagod. Baka napasma. Baka... " my brother started ranting and I can't help rolling
my eyes.

"Nasobrahan nga ata. Sa sex..." mahina ang pagkakasabi ko sa huling dalawang

salita.

"Nasobrahan sa what...?!"

"Sex." Pormal kong pag-uulit. Matagal na natahimik ang kabilang linya.

"What do you mean, kuya?" Napapantistikuhang tanong ng kapatid ko.

"Three days na syang nagbibleed, may sinat, matamlay at nanghihina."

"Dapat na nga syang magpacheck up, kuya. Ako na ang bahala sa room service nyo.
Kahit one week muna sya para makapagpahinga at makabawi ng lakas si Robby."

"Okay. Salamat."

"Ahh, kuya..."

"Yes?" May sasabihin din ba syang problema?

"Kabayo ka nga talaga."

Napanganga ako sa sinabi ng kapatid ko. Bago ko pa man lubos na maunawaan ang
sinabi nya ay dial tone na lang ang narinig ko mula sa kabilang linya.

"What the fuck....?! Miguel!" Galit kong sigaw sa pangalan ng kapatid ko. Ibinagsak
ko ang telepono sa cradle nito, imagining it as my brother's head.

....

"I---Ivory..." natatakot na

tawag sa akin ni Robby nang nasa harap na kami ng kuwarto ng doktor na may
apelyidong Sanchez.

"Don't worry, Robby. Ichecheck up ka lang naman ng doktor. Wala kang dapat
ikatakot." Pagpapakalma ko sa kanya. Maging ang sarili ko ay pinapakalma ko dahil
kinakabahan din ako. Nakakahawa kasi ang nerbiyos at takot sa mukha ni Robby.

"B--baka injectionan ako. Baka kuhanan ako ng dugo." Nangininig na sabi nya.

"Ano ka ba? Kinatatakutan mo yung napakaliit na karayom. Baka nakakalimutan mo na

kung gaano kalaki ang 'karayom' ko na pabalik-balik pang tumutusok sayo?" Bulong ko
sa kanya. Mahirap lakasan dahil baka marinig pa ng mga tao sa ospital.

"Ivory! Ewww!" Naeeskandalong itinulak nya ako palayo sa kanya.

Natawa naman ako. At least, nawala yung kaba nya. Pulang-pula nga ang buong mukha
nya eh.

"Eww ka dyan. Sarap na sarap ka nga sa karayom ko eh. Tara na nga." Kunwari ay
kinapa-kapa ko sa pinto ang kinaroroonan ng door knob.

"Oh, good morning Mr. Vladimier, Mr. Salvador!" Masiglang bati ng may kaliitang
doktora. Lumapad ang ngiti nito nang tumitig sa mukha ko ngunit mas lumapad ang
ngiti nito nang bumaling ito kay Robby na halos maligo na sa pawis dahil
nagsisimula na naman itong nerbiyosin.

"Come, come. Sit, sit." Iminuwestra nito ang mga upuan sa harap ng mesa nya.
Naningkit naman ang mga mata ko. Para naman kaming mga aso kung tawagin at paupoin
nito.

"So, Mr. Salvador, what seems to be the problem?" Nagfocus ang doktor kay Robby
kaya malaya kong naoobserbahan ang bawat kilos ng doktor. Bakit parang malagkit ang
tingin nya kay Robby? Bakit parang nang-aakit ang mga ngiti nya? Bakit

eksaherado sya yumuyuko habang ilinalagay nya yung thermometer sa kili-kili ni

Robby na tila ipinapasilip nya yung cleavage nya kay Robby? At ano yung pagbasa-
basa nya sa labi nya habang sinisilip yung lalamunan ni Robby?! Bullshit! Doktor ba
talaga ito?! Bakit kailangan nyang silipin ang tonsils ni Robby kung ang problema
ni Squirt ay ang pagbibleeding nya?!

Nagulat ako nang sabay na tumayo sina Robby at ang doktora. Tapos na ba ang
question and answer portion? Bakit wala man lang akong narinig na usapan nila?
Ganun ba ako kafocus sa pag-oobserba sa ginagawang panlalandi ng doktor kay Robby?!

"Pupunta daw kami sa kabilang kuwarto. Andun ang lab ni Dr. Sanchez, Ivory."
Pagpapaalam ni Robby.

"Sasama ako." Matigas kong sabi. Tumayo na rin ako.

"It's better if you'll just wait here, Mr. Vladimier. Wala ka rin namang makikita.
Isa pa, I'm sorry to say pero makakaabala ka lang sa gagawin ko." The doctor
formally told me. I wanted to bash her head for the insult pero bago ko pa magawa
iyon ay hinila na ng doktor si Robby papunta sa kabilang kuwarto.

"Fucking shit!" I muttered at wala akong nagawa kundi ang bumalik sa pagkakaupo. I
just hope that doctor won't molest Robby dahil lalagariin ko ang mga kamay nya gaya
ng ginawa ko noon sa babaeng tumikim sa pag-aari ko. I won't hesitate to do that to
a person again who dared touch my Robby.

After 10 fucking minutes, lumabas na rin ang dalawa mula sa lab room. Pawisan at
sobrang maputla si Robby habang seryoso naman ang mukha ng doktora.

"What's the result?" Tanong ko agad sa doktor.

"Malalaman pa lang ang resulta ng ginaw kong mga lab tests sa kanya after an hour
or two. For today, I want him to be confined. Dito na muna sya sa ospital for
observation and further tests." Napakaseryosong sabi ng doktor kaya hindi ko
maiwasan ang kabahan.

Malubha ba ang sakit ni Robby? Bakit napakaraming tests ng kailangan pang gawin sa
kanya.

"Tell us honestly, Doc. Ano ang sakit nya?" Bumuntong-hininga ang doktor bago
sagutin ang katanungan ko.

"Ayoko munang magbigay ng conclusion ko tungkol sa nangyayari kay Mr. Salvador

hanggang wala ang mga resulta ng lab tests nya. Isa pa, I need to talk to the
Urologist nya sa States."

"Urologist?" Naguguluhan kong tanong.

"Yes, Mr. Vladimier. I suggest na pakainin mo muna sya bago sya masuwero. Kapag
okay ang naging resulta, bukas pwede rin naman syang umuwi. Wag ka nang mag-alala.
Hindi pa sya mamamatay." Pagbibiro ng doktor.

"Thank you, doc." Tumayo na si Robby at pumunta sa tabi ko para alalayan akong
tumayo. Wala na akong nagawa kundi ang tumayo at humakbang papunta sa pinto kahit
na marami pa sana akong gustong itanong sa doktora.
"What do you need a urologist for, Robby?" Seryosong tanong ko sa kanya habang
hinihintay namin ang inorder naming pagkain. Narito kami sa isang restaurant sa
tabi ng ospital dahil alam ko na nasusuka si Robby sa pagkain ng ospital. I ordered
his favorite food hoping na makakain sya ng marami bago sya tuluyang maconfine.

"I have gall stones, Ivory. Natatakot akong ipatanggal. Alam mo naman na takot
akong mahiwa. Mamamatay ako kapag naoperahan ako." Matamlay nyang sagot sa akin.

"Tulog ka naman during operation.

Wala kang dapat ikatakot."

"Basta. Ayokong maoperahan! Isa pa, sabi naman ng doktor matutunaw naman daw yun ng
gamot." Pagpupumilit nya.

"Then, what's that anal bleeding for?"

"I... I don't know. Siguro dun lumalabas yung dugo bukod sa ihi ko. Please, let's
not talk about it anymore. You know how much I hate blood. I don't want to imagine
it lalo na at kakain tayo." Pakiusap nya. Eksakto naman na dumating ang isang
waiter para ilapag ang mga pagkain namin sa mesa.

Tinimpi ko ang sarili ko habang kumakain kami. I want to force Robby to undergo an
operation para matanggal na yung mga gall stones na nagpapahirap sa kanya. But I
know that if I force him, he will hate me. Besides, baka magkatrauma pa sya kapag
pinuwersa ko syang maoperahan.

After our brunch, bumalik na rin kami agad sa ospital. Naabutan na namin sa
pinareserve kong kuwarto ni Robby sina Miggy at Jurace. May bitbit silang paperbag
ng pinabili kong bihisan ni Robby. Nagpabili na rin ako ng adult diaper na
gagamitin nya sa buong gabi. Ayokong magpabalik-balik sya sa banyo na hila-hila ang
suwero nya. Tumawag kasi ako sa kapatid ko informing him about the doctor's
decision.

Habang pinagbibihis si Robby sa banyo ay nakita ko na naman ang kakaibang ngisi sa

mukha ni Jurace. Alam ko na may balak na naman syang kantsyawan si Robby dahil sa
nangyari dito pero agad ko syang pinaningkitan ng mga mata ng magsalubong ang mga
mata namin.
"Spill it and I'll plug your ass with two dildos for ten fucking hours." I
threathened him nang palapitin ko sya at bulungan. Nagkandaubo-ubo sya dahil sa
sinabi ko kaya napatingin sa amin ang lahat.

Bago pa makapagtanong si Miguel ay lumabas na mula sa banyo si Robby. Dumiretso sya

sa hospital bed at nahiga.

"Jurace, alalayan mo ako papunta sa kama." Utos ko sa katabi ko. Agad naman nya
akong inalalayan patayo at inalalayan ding maglakad papunta sa reclining chair na
ipinahanda ko para sa akin.

"Talaga bang sasamahan mo ako dito? Hindi mo naman ako kailangang bantayan."
Paniniguro ni Robby nang nasa tabi nya na ako.

"Dito lang ako. Sina Miggy at Jurace ang aalis na." Pagtataboy ko sa dalawa.

"Sige, kuya. Tawagan mo na lang ako kapag may kailangan kayo." Paalam sa akin ng
kapatid ko at hinila na nito si Jurace palabas ng kuwarto.

"Ready na po ba kayo, Mr. Salvador? Lalagyan ka na po namin ng dextrose." Pagkuha

ng isang nurse sa atensyon ni Robby.

"Kailangan ba talaga yan?" Mahinang sagot ni Robby. Obvious ang kanyang takot na
matusok ng karayom.

"Bilin po kasi ni Doktora."

"Sige." Robby bravely said.

Nang kuhanin na ng nurse ang isang kamay ni Robby para lagyan ng dextrose, nakita
ko ang pagpikit nya ng mariin. Kumapit din ng mahigpit ang libre nyang kamay sa
bedsheet. Agad ko namang hinawakan ang kamay nyang iyon na nagpamulat sa kanyang
mga mata. Lumingon sya sa kinaroroonan ko.

"Pisilin mo lang ang kamay ko kapag nakaramdam ka ng sakit." I smiled at him.

Before he could smile back, kumagat na sya sa ibabang labi nya at pumisil ng
mahigpit sa kamay ko. Nakita ko rin ang pagtulo ng isang butil ng luha mula sa
nakapikit nyang mata. I fought the urge to wipe it. Hindi ko napigilan ang makadama
ng awa sa kanya. Kung sa paglalagay pa lang ng dextrose nagkakaganito na sya, paano
pa

kaya kapag inoperahan na sya? Baka nga ikamatay nya talaga iyon.

"Okay na po, Mr. Salvador. Yung diaper po, ilalagay na rin ba namin?" Sobrang
namula si Robby sa inosenteng tanong ng babaeng nurse.

"Ako na ang maglalagay sa kanya." I answered for him.

"Sige po, lalabas na kami. Balik na lang po kami to check on him after an hour."
Pagpapaalam ng nurse. Nang makalabas na sila ay hinaplos ko ang kamay ni Robby ng
hawak ko pa rin.

"Matulog ka na muna. Ilalagay ko yung diaper mo kapag tulog ka na para hindi ka na

mahiya sa akin." Sabi ko sa kanya.

"Kailangan ko ba talagang magdiaper?" Hiyang-hiya na tanong nya.

"Mas mahiya ka kapag namantsahan ng dugo yang bedsheet mo. Sige na, matulog ka na."
Pangungumbinsi ko sa kanya. Minsan talaga para syang bata na kailangang utuin.

"Okay."

I watched him close his eyes ngunit wala pang limang segundo ay narinig ko syang
tinatawag ang pangalan ko.

"Yes, squirt?" Tugon ko sa pagtawag nya.

"Thank you sa pagsama sa akin." He whispered. I didn't answer right away. Pinagsawa
komuna ang mga mata ko sa pagtitig sa nakapikit nyang mga mata at sa kabuoan ng
kanyang mukha.

"Anything for you, Robby. Anything for you." I softly whispered ngunit mahinang
hilik na ang naging sagot nya.
After a couple of minutes, tumayo na ako, kinuha ang adult diaper mula sa paperbag
at umupo sa kama. Ipinasok ko ang mga kamay ko sa loob ng hospital gown ni Robby at
maingat na hinila pababa ang panloob nya. Nakita ko na may mantsa iyon ng dugo mula
sa likuran nya. Hindi ako nakadama

ng pandidiri bagkus ay awa ang naramdaman ko. Itinabi ko muna iyon at maingat na
isinuot sa kanya ang diaper. Inayos ko ang hospital gown nya at kinumutan na sya.
Dala ang underwear nya ay pumasok ako sa banyo. Linabahan ko iyon gaya ng madalas
kong gawin sa mga panloob nya noong nagsasama pa kami.

Nang matapos ako ay bumalik ako sa upuan ko sa tabi ng kama ni Robby. Dahil
nabobored ako, binuksan ko ang tv at naghanap ng mapapanuod. Sa kalilipat ko ng
channel, napadpad ako sa istasyon na kung saan puro musikang Pilipino ang
pinatutugtog. Isang kanta ang nagpangiti sa akin habang pinagmamasdan ko ang
nahihimbing na si Robby. I held his hand and brought it against my lips to kiss.

IKAW LANG (KAYECAL Cover)

https://www.youtube.com/watch?v=v1bEXGDvIzE

Ikaw lang ang pag-ibig sa buhay ko

Ngunit bakit ka naman ganyan

Walang tiwala sa akin

Mahal na mahal naman kita

Tunay ito, aking sinta

Hindi kukupas kailan pa man

Kahit itanong mo

Kanino man, mahal kitang talaga

Refrain:

Gabi-gabi na lang

Sa pagtulog ko

Ikaw lang ang panaginip

Pag ako'y gising na

Ikaw pa rin ang nasa isip

Kahit hindi mo ko kaipiling

Asahan mong sa iyo pa rin

Ang pusong ito

Na iyong inangkin

Ikaw lang ang tanging minamahal ko

Huwag makinig kaninuman

Ikaw lang naman at wala nang iba

Sana ay maniwala ka na

Tunay ito, aking sinta

Hindi kukupas kailan pa man

Kahit itanong mo kaninuman

Mahal kitang talaga

Refrain:

Gabi-gabi na lang

Sa pagtulog ko

Ikaw lang ang panaginip

Pag ako'y gising na

Ikaw pa rin ang nasa isip

Kahit hindi mo ko kaipiling

Asahan mong sa iyo pa rin

Ang pusong ito

Na iyong inangkin

Gabi-gabi na lang

Sa pagtulog ko

Ikaw lang ang panaginip

Pag ako'y gising na

Ikaw pa rin ang nasa isip

Kahit hindi mo ko kaipiling

Asahan mong sa iyo pa rin

Ang pusong ito

Na iyong inangkin

I closed my eyes and sighed. I hope Robby gets better tomorrow.

....

Okay ba syang Ivory? Pag may mali akong info regarding sa pagpapacheck up at
confine ni Rob, just pm me. Hindi ako doktor na alam lahat ng sop ng ospital.hehe.
Marereveal din soon kung ano talaga ang nangyayari kay Robby. be patient lang dahil
hindi pa ngayon ang tamang oras para malaman ni Ivory at malaman nyo.

Napapansin ko kapag wala ng request ng votes, iilan na lang ang nagbovote. Bahala
kayo.

Ang cute ng video na ito. Thanks for this, KM de Leon!

https://www.facebook.com/groups/707144549392526/permalink/1010350525738592/

=================

Chapter 13: Ivory

"Good morning, Mr. Vladimier." The doctor greeted me as she gave the nurse a nod.
Katatapos nya lang icheck ang kalagayan ng tulog pa na si Robby.

"What's the result of his test?" Walang paligoy-ligoy kong tanong.

Bumuntong-hininga muna ang doktor bago nya inilipat ang mga mata nya mula kay Robby
papunta sa akin.

"I got the results and there are still some tests that I need to conduct to the
patient." Seryosong saad nya.

"I need to talk to a certain Dr. Lu Chien regarding the results of his tests."
Dagdag pa nya.

"And who is this Dr. Lu Chien?" Tanong ko sa doktor.

"He's Mr. Salvador's endocrinologist sa States. Mr. Salvador's urologist, Dr.

Armstrong, referred him to me. Mamaya tatawagan ko sya at kakausapin to confirm my
suspicions." Kumabog ng mabilis ang dibdib ko sa huli nyang tinuran. Bakit
kinailangan ni Robby ng mga ganung klaseng doktor nung nasa America sya? Ngunit
imbes na yun ang itanong ko ay mas nafocus ako sa huling sa salitang binanggit ng
doktor.

"S-suspicions...?" Kinakabahan kong tanong. The doctor nodded with a poker face.
Bakit tila nagpapahiwatig ang doktor na bad news ang sasabihin nya?

"Yes. That Mr. Salvador has cancer."

Natulala ako sa harap ng doktora. Pinangapusan ako ng hininga at pakiramdam ko ay

lumulobo ang ulo ko.

May cancer si Robby?!

"The bleeding... the discharge...."

No! Nagkakamali lang ang doktor!

"... it isn't normal anymore.... "

No! No! No! Hindi maaari! Hindi ito pwede!

"... I don't think... gall stones..."

Nagkakamali lang sya! Alam kong

nagkakamali lang sya.

"I got to..... do tests.... more tests."

As I looked at the doctor as she talked, para ko lang pinanunuod ang pagbuka at
pagsara ng bibig nya. Halos di ko maunawaan ang mga pinagsasabi nya. Iilang detalye
lang ng mga sinabi nya ang pumapasok sa tenga ko at nauunawaan ng utak ko.

"Do everything! God damned do everything para malaman ang totoong kundisyon nya!
Gawin mo ang lahat, doc. Pagalingin mo sya! Wala akong pakialam kung cancer pa yan
o kung anong sakit! Basta pagalingin mo sya! Dahil kung hindi, magpaalam ka na sa
pagiging doktor mo!" Pasigaw kong pagpuputol sa iba pang gustong sabihin ng aligaga
pa ring doktor.

Sya naman ang natulala sa akin.

"Mr. Vladimier! I'm doing everything that I can for the patient! You don't have to
threathen me! That's my responsibility as a doctor! Isa pa, suspetsa ko pa lang
yung sinabi ko kanina. Kailangan ko munang gumawa ng mas marami pang tests sa kanya
para makumpirma ang hinala ko." Seryosong sabi ng doktor sa akin. I know I've
offended her and I exaggerated the things that I've said pero nadala lang ako ng
emosyon ko. I breathe in and out to calm my self. Arguing with Robby's doctor would
not help in his situation.
"I'm sorry, doc. It's just that..."

"You love him so much and you fear for his life." Pagpupuno ng doktor sa sasabihin
ko.

"Yes." Mahina kong sagot pagkaraan ng mahaba-habang katahimikan.

"Then why are you lying to him?"

Hindi ko napigilan ang mapatingin sa doktor. Nagsalubong ang mga mata namin.
Taimtim syang nakatingin sa akin at pilit na binabasa ang mga emosyong nagdaraan sa
mga mata

ko.

"I....... I....." Hindi ko madugtungan ang sasabihin ko. Napapikit ako ng mariin at
naihilamos sa mukha ko ang mga palad ko.

"Mr. Vladimier, I don't want to intrude in your personal life nor I am interested
in knowing the reason why you are faking your being blind but kapag naconfirm ko na
ang suspetsa ko sa totoong kalagayan ng pasyente ko, I suggest that you better
forget the lies. He'll be needing you on his future treatments kung totoo ngang may
cancer sya. As you know, malaki ang takot ni Mr. Salvador sa mga medical procedures
na pinagdaanan at pagdaraanan nya kung sakali. Maaaring may masama syang karanasan
noong bata sya that brought that trauma. Takot sya sa injection, sa dugo at sa
kahit maliit o kaunting check up lang. What more kung full blast treatment na ang
gagawin sa kanya?" Hindi ako makapagsalita sa mga sinabi ng doktor.

"Anyway, wag na muna tayong masyadong mag-alala. Hindi pa naman confirmed na may
cancer nga sya. Hindi muna sya madidischarge. Dito na muna sya hanggang sa matapos
ang lahat ng tests na gagawin ko. I have to go. May iba pa akong pasyenteng
kailangang asikasuhin." She said as she walks towards the door.

Pinagmasdan ko naman ang nahihimbing pa rin na si Robby. Sasabihin ko na ba sa

kanya ang totoo? Sasabihin ko na bang hindi na ako bulag at nagpapanggap lang ako?

"Umm, Mr. Vladimier...?" Muli akong napalingon sa doktor nang may kalakasan nyang
tawagin ang pangalan ko.

"Pag-isipan mo rin sana yung sinabi ko."

Hinintay nya muna akong tumango bago sya tuluyang lumabas sa pinto.

Pagod na pagod akong umupo sa gilid ng kamang kinahihigaan

ni Robby. Just hearing what the doctor said made me so damn exhausted samantalang
nakatayo lang naman ako. I looked at Robby and I can't help the longing that filled
me. Iniangat ko ang kamay ko at hinawakan ang isang bahagi ng pisngi nya.

Hindi ko matatanggap na may cancer sya. Hindi sya pwedeng mawala sa akin. Hindi ko
matatanggap na mamamatay sya. Natatakot ako. Mas malala ang takot na nasa dibdib ko
ngayon kesa sa takot na naramdaman ko noong papunta ako sa kinatatayuan ni Robby
para magpropose.

Hindi. Baka nagkakamali lang ng suspetsa ang doktor sa totoong kundisyon ni Robby.
May mga gagawin pang test di ba? May kakausapin pa syang ibang doktor di ba? At
paano nga kung nagkamali lang sya? Hindi malabo yun dahil may mga irresponsable
talagang mga doktor na nagkakamali sa pagbibigay ng diagnosis sa mga kalagayan ng
pasyente nila. At kung nagkamali nga sya at nasabi ko na kay Robby na hindi na ako
bulag, paano na ang mga plano ko? Paano na yung mga binabalak kong gawin sa
sitwasyon namin?

Fuck. Wag naman sanang cancer talaga ang sakit ni Robby. At kung cancer man, sana
magamot pa ito. Kung kinakailangang itali ko sya kapag kailangan nyang magpachemo,
gagawin ko. Kahit umiyak sya o magmakaawa, magbibingi-bingihan ako. Ang mahalaga
gumaling sya. Ayokong mawala sya sa akin sa ikalawang pagkakataon o maaari pang
panghabambuhay. Baka tuluyan ko na ring ikamatay iyon.

"Ivory..." Tumingin ako sa mga mata ni Robby. Sa wakas, gising na sya.

"Chinicheck ko lang kung may lagnat ka pa." I told him at inalis na ang kamay ko sa
pisngi nya. I sat up straight.

"Di ba dapat noo ko yung hinahaplos

mo at hindi yung pisngi ko para malaman kung may lagnat pa ako?" I blushed at what
he said. Tama nga naman. Dapat noo talaga ang hinahaplos eh.

"Oh well. Ganun akong magcheck eh. Mas nararamdaman naman talaga ang temperature sa
pisngi kesa sa noo. I really don't find the logic on that." Baluktot na
pagpapalusot ko.

All of a sudden, nakita ko ang pamumula ng mga pisngi nya.

"Tama ako, di ba?" I asked para magsalita sya at masabi kung bakit sya namumula.

"Hmm. Whatever. Umm... naka... nakadiaper ako... right?" Lalo syang namula
pagkatapos sabihin yun.

"Yup. At wag kang mag-alala, ako ang naglagay sayo ng diaper." I proudly told him.
Nanlaki naman ang mga mata nya sa sinabi ko.

"P--paano mo nailagay?! Di ba bulag ka?!" I smirked at him.

"Hindi porke't bulag ako, wala na akong kayang gawin. Paano kita nalagyan ng diaper
kung bulag ako? Natural kinapa ko ang katawan mo. Sa anim na taon nating pagsasama
noon, di ko pa ba memoryado ang hugis at bawat sulok ng katawan mo?" Muntik na
akong mapahagalpak ng tawa nang lalo pa syang mamula at takpan ng palad nya ang
mukha nya. Nang mahimasmasan na sya sa hiya na nadarama ay muli syang nagtanong.

"Lina---linagay mo lang? Wala kang ginawang iba?" Halos mamuwalan sya sa mga tanong
nya.

"Do you wanna know if I jerked you off and played with your bloody ass?" I
deadpanned. Halos hindi naman sya makatingin sa akin pagkatapos ng sinabi ko.

"Ivory naman eh... damn!" He uttered.

"I actually did." Akala ko matatanggal na ang ulo nya mula sa balikat nya sa lakas
at bilis ng ginawa nyang paglingon pabalik sa akin.

"Ivory!"

Naeeskandalo nyang sigaw na nakangiwi.

"Well, except for the fishy smell, masarap palang paglaruan ang dugo. It actually
acted as a lube while I'm sticking my fingers in and out of your hole." Hindi na
mailarawan ang mukha ni Robby dahil sa mga sinasabi ko. Tila gusto nya nang masuka
o kaya ay mahimatay.

"I'm just kidding." Natatawa kong sabi dahil muntik na talaga syang masuka nang
lumunok sya. Malakas pa akong tumawa nang makita ko ang pagkapikon sa mukha nya.

"Argh!!! I hate you! You're sick! Ikaw dapat ang nakaconfine at hindi ako!" Galit
na galit nyang sabi at alam ko na pikon na pikon na rin sya.

"Hahahahaha! Even if you hate me, I still love y---" bago ko pa masabi ang huling
salita ay naitikom ko na ang bibig ko.

"You still what...?" Tanong nya nang manahimik ako.

"Umm, I still love... teasing you. I love teasing you. Hanggang ngayon kasi, andali
mo pa ring mapikon. You're still gullible." Whew! Muntik na ako dun ah.

"You know what? Whatever! Alis dyan. Pupunta ako sa banyo." Pagtataboy nya sa akin.
Itinulak pa nga nya ako nang tuluyan syang makaupo sa kama.

"Pi-kon." I sang, stiffling a laugh.

"Jerk!" He pushed me out of the bed. Nang makatayo na ako ay bumaba sya sa side
kung nasaan ang IV stand kung saan nakasabit ang dextrose nya. Ginamit nya ito na
tila tungkod at habang naglalakad sya papuntang banyo, kagat-kagat ko naman ang
ibabang labi ko. He's wobbling as he walked. Tawang-tawa ako sa pwet nyang nakataas
at sa awkward nyang paglalakad. Para syang bibe. Hahahaha. Ayoko namang pagtawanan
sya ng malakas dahil kapag tuluyan syang napikon,

baka maibato pa nya sa akin ang IV stand na hawak nya.

...

"Ivory, ano ba talaga ang sakit ko? Akala ko ba makakauwi na ako ngayon? Bakit sabi
ng nurse, may tests pang gagawin sa akin? Bakit ganun? Ayoko na dito. Nakakasakal.
Gusto ko na ang umuwi." Sunud-sunod na tanong at pagrereklamo ni Robby pagkatapos
icheck ng isang nurse ang vitals nya. Mabuti na lang at may dextrose sya dahil
kahit nagpadeliver ako ng pagkain nya galing sa isang restaurant, halos di nya
nakain iyon.

"May mga tests kasi na kailangan pang gawin para masigurado ng doktor ang kalagayan
mo." I patiently told him. Sa nakikita kong itsura nya ngayon, maging ako ay gusto
ko na rin syang iuwi.

"Bakit ganun? Akala ko ba tapos na?" Bigong sabi nya.

"Doctor's orders, squirt. Mabuti na rin iyon para malaman natin kung bakit ka
nagkakaganyan."

"Baka tusukin na naman ako ng injection o kaya kuhanan ng dugo. O baka hiwain nila
ako. Nata--natatakot ako." Tila bata nyang sabi. Halos maiyak na nga sya sa kaba.

Napailing ako. If I'll give in to my pity on him, susuntukin ko ang lahat ng

magtatangkang dalhin sya sa kung saan para itest sya. Pero alam ko na kailangan nya
itong pagdaanan lalo at may posibilidad na malala ang sakit nya.

"Robby, kailangan iyon. Hindi naman iyon ipapagawa ng doktor kung paglalaruan lang
nya ang katawan mo. Isa pa, 21 years old ka na. Don't act like a child. Mas
matapang pa ata sayo yung mga batang lalaki na natutuli eh." Pagpapatawa ko sa
kanya ngunit imbes na matawa ay lalo pang nalukot ang mukha nya.

"A-ayokong mahiwa." Mabilis nyang pinunasan ang luhang

pumatak sa pisngi nya. Nanikip ang dibdib ko. Bakit ba sya takot na takot sa mga
bagay na may kinalaman sa ospital. I know about his fear but I never asked him
about it before.

"Bakit ba ganyan na lang ang takot mo? You're a founder of the 7 Demons. Hindi ka
man lang ba namin nahawaan ng lakas ng loob tuwing may sinusugatan tayong
estudyante noon?"

"You know that I've never punished students that way before, Ivory dahil nga sa
takot ko."

"Why? Bakit takot ka sa dugo? Bakit takot ka sa doktor? May nangyari ba sayo nung
bata ka pa na may kinalaman sa ospital o doktor?" Magkakasunod kong tanong sa
kanya.

"I don't know! I don't... I can't remember. Basta ang alam ko takot ako sa dugo, sa
laman o putol na bahagi ng tao, sa injection. Ayokong nahahawakan ako ng doktor."
Dismayado sa sariling lahad nya. I sighed. Alam ko na mahirap para kay Robby na
aminin ang kahinaan at kinatatakutan nya. He told me hoping that I can do something
to stop him in undergoing the tests. But much that I want to help him, I can't.
Para sa kanya din ang mangyayari.

"Robby, do you really love me?" I asked him. Naguguluhan syang tumingin sa akin.

"Do you still doubt what I've said?" Nagdaramdam na tanong nya pero hindi ko iyon
pinansin.

"Just answer my question, squirt. Do you love me?" Mas seryoso ang boses kong
tanong.

"Yes. Mahal kita, Ivory." He solemnly answered.

"Then do those tests without fears if you really love me." Napanganga sya sa
iniutos ko. I know it's unfair to demand that from him but I have no choice at this
moment.

"Ivory..." nasa boses nya ang pagtanggi

ngunit alam ko na nagtatalo na ang loob nya base sa nakikita ko sa mukha nya.

"Let your love for me be your strength, Robby. Palakasin mo ang loob mo. Kailangang
harapin mo ito. Ilagay mo sa isip mo na para sa ikabubuti mo ang gagawin nila sayo.
You're stronger than your fear. Your love for me will be your strength." I smiled
at him.

"Ivo..." bago pa nya matapos ang sasabihin ay bumukas na ang pinto ng kuwarto nya.
Pumasok ang isang lalaking nurse na may tulak-tulak na wheelchair. I saw the fear
in Robby's eyes when he saw it.

Tumayo ako at pinanuod ang pagtulong ng nurse na makaupo si Robby sa wheelchair.

Much that I wanted to help, I can't dahil nga 'bulag' ako. Kinausap ko na lang ang
nurse na ako na lang ang magtutulak sa wheelchair at sya na lang ang magdidikta ng
direksyong tatahakin namin papunta sa kuwarto kung saan gagawin ang mga tests kay
Robby. Agad naman itong pumayag.
"Kaya mo yan. Andito lang ako. Hihintayin kita dito sa labas hanggang sa matapos."
I encouraged him nang palitan na ako ng nurse sa pagtutulak sa wheelchair. Papasok
na sila sa isang kuwarto at alam ko na bawal akong sumama sa loob.

"Ivory." Pagpapasaklolo nyang tawag sa akin nang bumukas na ang pinto. Muli akong
lumapit sa kanya. Yumuko ako at itinapat ang labi ko sa tenga nya.

"I trust you, squirt. Kaya mo yan. Be a man." I whispered to him.

"I'll try." Mahina nyang sagot.

Nakalingon pa rin sya sa kinatatayuan ko hanggang sa tuluyan na silang makapasok sa

loob ng silid.

I patiently waited for him outside for an hour. Napatayo pa ako nang bumukas ang
pinto at lumabas sya na nakaupo pa rin sa wheelchair at tulak ng nurse.

"I--vory." Malakas ngunit medyo paos nyang tawag sa akin para marahil ipagbigay
alam na tapos na ang ginawang test sa kanya. Humakbang ako palapit at pakapa-kapang
hinawakan ang handle ng wheelchair.

"Congratulations. You did it, squirt. I told you, you're stronger than what you
think." Pinasigla ko ang boses ko.

"Yeah." Paos pa rin ang boses na sagot nya. Sinimulan ko nang itulak ang wheelchair
pabalik sa kuwarto nya sa tulong ng nurse.

Nang makabalik na kami sa hospital room ay muli syang inalalayan ng nurse pabalik
sa hospital bed nya. Nakaalalay pa rin ito hanggang sa makahiga na si Robby.

"Are you hungry?" Tanong ko sa kanya pagkatapos kaming iwan ng nurse.

"I'm tired. I wanna sleep." Nanghihinang sagot nya. Umayos sya ng puwesto at
ipinikit na ang mga mata. Wala naman akong nagawa kundi panuorin ang banayad na
pagtaas at pagbaba ng dibdib nya.

That doctor better give me a good news after all the hardships Robby has to go
through. Dahil kung masamang balita lang ang sasabihin nya, I'm gonna turn
everything in this hospital upside down.

...

Robby's hospital suite on the media.

Ano nga ba talaga ang sakit ni Robby? Any wild guess, dear readers? Hahahaha.

Salamat sa help in editing and answering my questions AwesomeDudeMiggy

=================

Chapter 14: Robby

"Umuwi na tayo, Ivory. Ayoko na dito." Pakiusap ko kay Ivory. Kaninang magising ako
ko pa ipinapakiusap sa kanya ang bagay na yan ngunit nagbibingi-bingihan pa rin
sya. Nakatingin lang sya sa kawalan habang hinihintay namin ang pagrarounds ng mga
doktor.

"Ivory, ano ba? Umuwi na sabi tayo eh. Akala ko ba isang araw lang ako dito?
Nakakatatlong araw na ako! Baka mamaya kung anu-ano na naman ang gawin nila sa
akin. Umuwi na tayo. Ayoko na dito." Mas linakasan ko pa ang boses ko para kapag
nakulitan na sya sa akin ay iuwi na nya ako.

"Hindi ka pa okay." Sa wakas nagsalita na sya pero napasimangot naman ako sa sinabi
nya.

"Anong hindi okay? Okay na ako. Wala na yung sakit sa puson ko at hindi naman na
ako nagbibleeding. Hindi na nga ako nakadiaper di ba? Wala ng problema kaya okay na
ako." Pagpupumilit ko sa kanya.

"Kung okay ka na, bakit ang konti pa rin ng kinakain mo? Isa pa, wala pa yung
resulta ng mga tests mo." Pangangatwiran nya.

"Paano ako kakain kung nasusuka nga ako sa pagkain? Amoy alcohol. Nakakasuka."
Ngumiwi ako. Kahit alam ko na hindi naman pagkaing-ospital ang pinapakain sa akin
ni Ivory, hindi ko pa rin makain iyon ng maayos dahil nga sa amoy ng paligid ko.
Kasalanan ko ba kung talagang bumabaliktad ang sikmura ko sa amoy ng ospital?

"You know you're worrying too much. Sinabi ko naman sayo na gall stones lang yung
sakit ko. Hindi ko ikamamatay yun! Gagaling ako kahit wala ako dito sa ospital.
Masyado lang kayong exaggerated. Gusto nyo lang akong mas pahirapan pa eh."
Bumusangot ako. Alam kong pag-iinarte na ang ginagawa ko pero talagang naiinis

na ako. Nakakasakal makaamoy ng alcohol at makakita ng mga taong nakauniporme ng

puti. I really, really hate this place.

"Paano ka naman namin pinapahirapan kung maghapon ka lang namang nakahiga dyan sa
hospital bed? Saka ka lang bumabangon kapag magbabanyo ka o may kailangang icheck
sayo?" Ivory answered. I know he's already getting pissed sa kakulitan ko pero
gusto ko na talagang umalis sa lugar na ito.

"Basta, ayoko na dito. Umuwi na tayo please? Please? Please?"

"Robby..."

"Please, Ivory? Please? Please?" Napangiti ako when he heavily sighed. Alam ko,
malapit na syang bumigay.

Bumukas ang pinto at pumasok si Dr. Sanchez na may kasunod na nurse.

"Oh, glad that you're already awake, Mr. Salvador." Bati nya sa akin. Kahit gaano
kaganda ang ngiting ibinibigay nya sa akin, napasimangot ako. Sya ang dahilan kung
bakit ako nakaconfine at nagtagal dito sa impyernong lugar na ito.

"Uuwi na ba ako, doc?" Diretso kong tanong na nagpatawa ng malakas sa kanya.

"Hahahahaha! Talagang ayaw mo na dito ha?" Masaya pa nyang tanong. The nerve of
this woman!

"This place is hell." Walang gatol kong sabi.

"But this is the place you'll always be kapag nangyari na ang dapat mangyari."
Seryoso na nyang sabi pagkawala ng pagtawa nya.

"Why are you talking in riddles? Ano ba talaga ang kundisyon ko, doc?" Hindi ko
maiwasan ang kabahan sa paraan ng pagtitig na ginagawa nya sa katawan ko as if ito
ang unang beses na makikita nya ito.

"Yes, doc. Why don't you tell us kung ano ba talaga ang diagnosis nyo kay Robby."
Sabat naman ni Ivory. Bumuntong-hininga muna ang doktor bago sumagot.

"Mr.

Salvador has gall stones. It's not actually life-threathening." I gave an

exagerrated sigh of relief. I'm right, mofos. Masyado lang kasi silang pahirap eh.
I looked at Ivory. Mukhang hindi sya kumbinsido sa sinabi ng doktor.

"Are you sure it's just gall stones? Kung gall stones lang ang sakit ni Robby bakit
kinailangan nyang magtagal dito sa ospital? Bakit napakarami nyang pinagdaanang lab
tests? Bakit hindi nyo iyon nadetect agad gayung sinabi na sa inyo ni Robby ang
sakit nya? Bakit kailangan pa ninyong kausapin ang urologist at endocrinologist ni
Robby sa America? " Sunud-sunod na tanong nya sa doktor. Nagdikit naman ang mga
kilay ko. Bakit ba mas magaling pa sya sa doktor? Sinabi na ngang gall stones ang
sakit ko eh. At ano yung sinasabi nyang kinausap pa ni Dr. Sanchez ang mga doktor
ko sa America? Well, baka naman inalam lang ni Doktora yung history ng sakit ko.

The doctor looked at Ivory at hindi naitago sa mga mata ko ang saglit na pag-
aalinlangan na dumaan sa mukha ng doktora. Bakit ganun? Parang nung tignan nya na
si Ivory parang hindi na sya sigurado sa sinabi nyang sakit ko? Don't tell me
nagkamali lang sya ng diagnosis sa akin?!

Ngunit iba ang lumabas sa bibig ni doktora kesa sa nakalarawang pag-aalinlangan sa

mukha nya.

"Of course I am sure, Mr. Vladimier. I'm the doctor here, remember?" She smiled at
Ivory but Ivory didn't smile back. Duh! Paano nga pala ngingiti pabalik si Ivory eh
hindi nga pala nya nakikitang nakangiti sa kanya si doktora? I rolled my eyes for
my being dumb.

"Are you really sure it's not cancer?" May langkap ng pagdududa ang tono ng boses

ni Ivory nang magtanong ulit sya na waring sinasabi nya na hindi talaga sya
kumbinsido sa sinabi ng doktor.

"Ivory, ano ka ba?! Sinabi na nga ni doc na gall stones lang di ba? Bakit mo ba
ipinagpipilitang may cancer ako? Gusto mo bang magkacancer ako talaga?" May
pagdaramdam na singit ko sa usapan nila. Ano ba ang gustong palabasin ng lalaking
ito?! Nagmamagaling na naman sya, nakakainis! Ngunit hindi ako pinansin ng gago.

"I am 100% sure that it isn't cancer, Mr. Vladimier. Itataya ko ang lisensya ko,
hindi cancer ang meron kay Mr. Salvador." Seryosong sagot ng doktora.

"I'm just making sure, Dr. Sanchez." Ivory deadpanned.

Hay, nabwibwisit na talaga ako dito kay Ivory. Ano ba ang ginagawa nya at nagdududa
pa sya sa sinabi ng doktor? Ayaw pa ba nya akong pauwiin? Gusto pa ata nya akong
pahirapan eh.

"Rest assured na hindi nya ikamamatay kung ano ang meron sya. Actually, may mga
ibibigay akong mga gamot na galing sa mga doctors ni Mr. Salvador sa US na
makakatulong para matunaw yung gall stones nya. I know na ayaw nyang magpaopera.
Tama ba ako, Mr. Salvador?" Bumaling sya akin nang itanong iyon.

"Yes, doc. Mas gugustuhin ko na ang habambuhay na uminom ng mga gamot kesa naman
ang magpaopera." Sagot ko naman sa kanya.

"How about the bleeding, doc? How would you explain that?" Pagsingit muli ni Ivory.
Akala ko ba ako ang makulit? Bakit sya ang nangungulit ngayon sa doktor?!
Nagpapapansin ba sya?!

The doctor sighed then answered.

"May sugat lang sya sa loob kaya sya nagbibleed. Kusa ding gagaling iyon. Basta
take it easy if you do the activity. Wag masyadong

rough and put a lot of lube." Professional na sabi ng doktora ngunit namumula naman
ang kanyang mukha. Maging ako ay nagmistulang kamatis sa sobrang pula ng mukha ko.
Hindi ko mapigilan eh. What she said is sooo awkward.

"I think kay Robby nyo dapat ibilin yan, doc." Nakangisi naman nang sagot ni Ivory.
Nawala na ang pagdududa sa tono ng boses dahil sa naramdaman nya ata ang awkward
moment namin ni Dra. Sanchez. Buti na lang, di nya nakikita na tila nagpapaligsahan
ang mga mukha namin ni doc kung sino sa amin ang mas pupula pa ang mukha dahil sa
sinabi nya kanina.

"What the fuck, Ivory?!" Hindi ko mapigilan ang lalo pang pamumula at pag-iinit ng
mukha ko. Kailangan ba talagang ako ang ilagay nya sa kahiya-hiyang puwesto?!
Excuse me ha. Minsan lang nangyari na ako mismo ang sumampa sa kanya. I mean ang
nag-initiate ng sex. Lasing kaya ako noon.

Isa pa, sa sex, ang may kasalanan kung bakit nagkakasugat sa loob ang mga bottom ay
ang mga top. Para naman kasing pako sa talim yung kanya. Tapos... tapos kung
gumalaw pa sya parang iminamartilyo nya na sa loob ko yung kanya. Ay putang-ina.
Kung anu-anong bagay na lang tuloy ang nagagamit ko para idescribe ang nangyayaring
aktibidad sa aming dalawa!

"Isa pa, doc, sa aming dalawa ni Robby, sya ang laging nagyayaya." Tatawa-tawang
dagdag pa ni Ivory.

"H--hoy! Hin.... hindi kaya! Doc..."

"Anong hindi? Sino ba ang basta-basta pumatong sa katawan ko na hubad at matigas na

ang ti..."

Tinalon ko na si Ivory at agad naa tinakpan ng palad ko ang bibig nya. Buti na lang
at tinanggal na ng nurse kanina yung dextrose ko. Damn

this man!

"Doc, di ba magrarounds ka pa? Labas ka na po, please..." pakiusap ko kay doktora.

Lalo kong hinigpitan ang pagkakakapit ko sa bibig ni Ivory nang magpumiglas sya.
Iiling-iling namang iniwan kami ng doktor.

Akmang tatanggalin ko na ang kamay ko sa mukha nya nang magulat ako dahil binuhat
ni Ivory ang pwetan ko at ibinagsak nya ako pahiga sa kama.

"Magdedeny ka pa, ha?" Panunukso nya sa akin nang alisin nya ang palad ko sa bibig
nya. Itinaas nya ito pati na rin ang isang kamay ko papunta sa ulunan ko. I
squirmed nang bumigat ang pagkakapatong ng katawan nya sa akin ngunit hindi nya ako
pinakawalan.
"Ivory..."

"So, paano ba yan, squirt? Eh di hindi mo na magagawa ang isa sa mga obligasyon mo
sa akin?" He whispered on my ear. Humaplos sa leeg ko ang mainit na hininga nya
kaya di ko maiwasan ang makadama ng kiliti doon.

"A.... a...." Fuck! Bakit di ako makabuo ng salita. I am so aware of his body above
mine, of his manly fragrance, of the heat coming from his body, of his hot breath,
of his hard and pointed... dick.

"Mukhang kakailanganin ko na naman ang serbisyo ni Michelle ah. Lalo na ngayon,

ilang araw na rin." Patuloy nyang sabi.

The thought of him and Michelle fucking made my voice come out.

"Wag!" I almost screamed.

"Wag? Hindi kita pwedeng galawin, remember?" Tumaas ang isang kilay nya na waring
nakikita nya talaga ako.

"Walang sinabi ang doktor na hindi pwede, remember?" Panggagaya ko sa tono ng boses
nya.

"Ang sabi nya pwede basta... basta ano... basta wag lang... rough." Shit! Bakit ba
hanggang ngayon ay nahihiya pa

rin ako kapag sex sa pagitang naming dalawa ang pinag-uusapan?!

"You know that I don't enjoy sex if it isn't rough." Pagpapaalala nya sa akin.

"Err, I'll just roughly je--jerk... jerk you off tapos... tapos ano... umm, you can
do it na not so roughly na if you're... umm, f--fucking me." Lupa kainin mo ang
dila ko. God! Why am I bargaining with him?! Fuck! Sabagay, mas mabuti na ito kesa
naman kay Michelle pa sya magparaos.

"That won't do, Robby." Damn! Ang arte naman nitong lalaking ito! Ano ba ang pwede
kong ioffer para lang hindi na sya maghanap ng iba?!

What if....?!

"I'll let you... umm, m--mouthfuck me?" Mahina kong sabi. Damn! This is so fucking
humiliating and down right degrading! Grrr!

"You very well know na hindi ako kasya sa bibig mo." He deadpanned.

Ay putang-ina talaga! Kailangan pa ba talagang sabihin nya yun?! Isa pa, wala naman
yun sa laki o liit di ba? Nasa performance kaya yun!

"Para matigil ka na sa kasasuggest ng alam nating hindi naman pwede, why don't I be
the one to give a suggestion, Robby?" Yumuko sya sa may leeg ko at sinimulang
halik-halikan ang baba ng tenga ko, ang leeg ko, ang balikat ko. Bukod sa kiliting
hatid ng init ng hininga nya at talim ng mga tumutubong balbas nya, labis din na
kumikiliti sa akin ang matigas na pagkalalaki nyang tumutusok-tusok na waring
kumakalabit pa sa may puson ko. Nag-iinit ang buong katawan ko at nagsisimula na
akong hingalin habang padampi-dampi ang bibig nya sa nakaexpose na balat ko.

"Ivory... ummh..." napaliyad ako nang hipan nya at pagkatapos ay dilaan ang likuran
ng tenga ko.
"Every time

we fuck, you'll be on top of me, riding my dick according to the pace you are
comfortable with. So it'll be up to you if you'll do a soft or hard ride." Binigyan
nya ng kagat ang tenga ko at ako namang gago, dalang-dala na agad sa sensasyong
dulot ng ginawa nya lalo pa at gumagapang na ang pagkagat-kagat nya na may halo
pang sipsip.

"O--oo, I--vory. Pa---yag akooo!" Sobrang napaliyad ako nang daklutin nya ang
matigas na ring pagkalalaki ko. Tuluyan nang nanlabo ang utak ko. Nakalimutan ko na
ngang nasa ospital pa pala kami.

"Okay, squirt."

Pagkatapos nyang sabihin iyon ay umalis na sya sa pagkakadagan sa akin, umupo sa

gilid ng kama at pumito-pito na tila walang nangyari. Ako naman ay napatunganga sa
kawalan, nakataas pa ang mga kamay sa ulunan ko, nakabukaka ang mga paa at may
nakaturo pang parte ng katawan ko.

What the fuck?!

Nauto ba ako?!

"Ivo---"

"Bumangon ka na at mag-ayos. Uuwi na tayo." Seryosong utos nya sa akin na tila wala
kaming makamundong ginawa kani-kanina lang.

Napanganga ako sa kanya. Bakit may pakiramdam ako na sineduce nya lang ako para
mapasunod sa gusto nya?

Tang-ina. Nauto nga ako ng walanghiya!

"Go, Robby." Panibagong utos pa nya.

Nagdadabog tuloy akong bumangon at umalis sa kama. Ibinagsak ko rin pasara ang
pinto nang makapasok na ako sa loob ng banyo.

Ride his dick pala ha. Pwes, magiging puti muna ang uwak bago ako ang mauunang
mangalabit sa kanya. Ako na nga ang gagalaw tapos ako pa ang mangangalabit?! Saan
na mapupunta ang pride ko?! No. Hindi ako ang mauunang magyaya ng sex. Hindi ako
ang mangangalabit! Isinusumpa ko iyan!

.....

Tang-inang

Ivory! Magtotwo weeks na, hindi pa rin nangangalabit! Who would have thought na
kaya pala nyang magtiis na walang sex sa loob ng dalawang linggo?!

Aba, nakakasawa na ang pagsasariling sikap ko ah? Hindi pa rin ba nya ako
kakalabitin? Willing naman ako eh. Sya lang talaga ang hinihintay ko! Ano pa ba ang
hinihintay nya?! Ang pagputi ng uwak?! Shit sya.

Nakakainis. Bakit ganito? Kung kailan libog na libog ako, deadma lang sya? Hindi ba
nya napapansin ang pagdikit-dikit ko sa kanya lalo na tuwing pinapaliguan ko sya?
Tumabi na nga ako ng hubad sa kanya kagabi, wala pa rin! Nagpaparinig na nga ako na
magtithree weeks na mula nung last na magsex kami, manhid pa rin ang walanghiya.
Ano ba?! Naghihintay pa ba sya na ispell out ko sa kanya na sana magsex na kami
kasi namimiss ko na syang kasex?! Bullshit!

Ano ba? Talaga bang hinihintay nya kalabitin ko sya? Gusto ba talaga nyang
patunayan na ako ang hindi makakatiis? Paano ba namang hindi sex ang papasok sa
isip ko kung wala naman akong ibang ginagawa kundi ang magmukmok sa kuwarto,
kumain, manuod ng TV, matulog mula noong umuwi kami galing as ospital. May nadatnan
na kaming kasambahay na syang gumagawa ng mga gawaing-bahay. Kapag naman tumutulong
ako, tinatanggihan ako. Pati si Ivory, ipinagbabawal nang gumawa ako ng mga gawain
dito sa suite. Kesyo magpagaling daw muna ako, kesyo magpahinga daw at bumawi ng
lakas. My god.

Kaya naman eto, sa sobrang bored ko eh si Ivory na lang ang trinatrabaho kong
titigan. At mula nang matitigan ko yung laki ng kaha nya, yung mga hulma ng muscles
sa katawan nya, yung tikas ng paglalakad nya

at paggalaw nya, nagsimula ang isang makating kiliti sa may puson ko na kahit anong
kamot ang gawin ko ay hindi maalis-alis. At alam ko nang ang tanging paraan o bagay
na makatatanggal sa makating kiliti na iyon ay yung nasa loob ng brief ni Ivory.
Damn! Nagiging manyak pala tlaga ako kapag nagbobored ako! Siguradong hihimatayin
si Mommy kung mababasa nya ang tumatakbo sa isip ko ngayon. Baka nga itakwil pa ako
ng buong pamilya ko dahil sa dumi ng takbo ng utak ko.

"Robby, hindi ka pa ba matutulog? Kanina mo pa yinuyugyog ang kama sa kagagalaw mo

ah?" Pagrereklamo ni Ivory.

I can't blame him. Kanina pa talaga ako pabaling-baling ng higa. Maalinsangan ang
pakiramdam ko kahit malakas naman ang aircon. At alam ko ang dahilan nun. Yung kati
ko na di makamot-kamot.

"Don't mind me. Matulog ka na." Naiinis kong sabi sa kanya. Naiinis ako kasi
sobrang manhid nya. Nakahubad na nga ako dito sa tabi nya, di pa rin sya
makahalata.

"Ano ba talaga ang problema mo?" Naiinis na rin nyang tanong.

"Wala!" Bulyaw ko sa kanya.

"Wala? Eh bakit sumisigaw ka? Ano ba talaga ang gusto mong mangyari?!" Galit na rin
ang boses nya.

"Ano ang gusto ko?! Kalabitin mo ako! Yun ang gusto ko!" Muli kong sigaw with
matching hingal pa.

"What?! Bakit mo naman gustong kalabitin kita?! Yun lang ba ang ikinagaganyan mo?!"
Nabwibwisit na ring bulyaw nya sa akin na lalo kong ikinainis.

"Oo! Basta kalabitin mo ako! Kalabitin mo ako!" Halos hindi ko na makilala ang
sarili ko sa mga pinagsasabi ko. Ang tanging nasa isip ko lang ay mangyari ang
gusto kong mangyari. Napufrustrate ako, nabwibwisit, naiinis at... nangangati.

"Oh ayan! Matulog ka na!" Galit na utos ni Ivory pagkatapos nya akong kalabitin.

At yun lang ang hinihintay ko. Ang kalabitin nya ako.

Nagdive ako sa katawan nya at pinaghuhubad ang pajama na suot nya. Para na akong
masisiraan ng bait. Para na akong nakadrogang mangrirape.

"Robby! What the fuck? Ano ba?!" Halos hindi naman makapalag si Ivory sa
pinaggagagawa ko. Pero hindi sya nakaimik pa nang isubo ko ang natutulog na
pagkalalaki nya. I kneaded his flaccid dick using my mouth and tongue. Hindi ako
tumigil hanggang hindi napupuno ng laki nya ang bibig ko. My mind was so foggy. I
was like a dog in heat. I wanted the pleasure his cock could give to ease the
burning sensation inside of my body. Nang matiyak kong handa na sya, yung kabuohan
naman nya ang pinagtuunan ko ng pansin. Pinaliguan ko ng halik ang paligid nito. I
made sure that I didn't leave a part untouched by my tongue. Pahigpit naman ng
pahigpit ang pagkakasabunot nya sa buhok ko.

When he was already well-prepared, I rose up. Sumampa ako sa katawan nya and
aligned his cock on my entrance. Kumapit ako sa mga balikat nya and sensually told
him,

"Be ready for a rough ride, baby."

I didn't wait for him to reply. I roughly kissed his lips as I pushed my ass down
on his wet cock.

....

May explanation po kung bakit nagkakaganyan si Robby. Just wait for it. Hahahaha.

Sa every day na naghihintay ng update nito, vote naman dyan.

=================

Chapter 15: Robby

"Oh, nakapantulog ka ata ngayon." Hindi ko pinansin ang panunukso sa boses ni

Ivory.

"Oo eh. Malamig." Sagot ko sa kanya at pagkatapos ay tumalikod na ako ng higa.

"Talaga lang ha." Nagbingi-bingihan pa rin ako nang pumalatak sya. Shit! Ang init-
init ng pisngi ko. Hiyang-hiya ako sa pinaggagagawa ko sa nakalipas na apat na
araw. Umakto akong tigang na tigang sa sex. Wala akong ibang ginawa kundi ang
magpakalabit sa kanya. Nakakainis. Hindi ko nakontrol ang pangangailangan ng
katawan ko. Thank God it's over. Kaya heto ako ngayon, balot na balot. Hindi ko
alam kung bakit ganun yung nangyari sa akin but I'm glad it's under control now.
Isa pa, mahapdi na talaga yung ano ko. Natatakot na rin ako na baka kapag
nagpagalaw pa ako kay Ivory ngayon, baka tuluyan nang masugat ang loob ko at duguin
na naman ako. Nenerbyusin na naman si Ivory at itatakbo na naman ako sa ospital.
Tapos baka pagsuotin na naman ako ng diaper. Eww.

"Ngayong nakuha mo na ang gusto at pangangailangan mo, isnabero ka na."

Pagpaparinig ni Ivory. Lalo tuloy akong namula.

"Will you stop it, please? Baka epekto lang yun nung gamot na iniinom ko." Pakiusap
ko sa kanya. Ayoko talaga ng tinutukso ako dahil madali akong mapikon. Ayaw ko
namang mapikon ako kay Ivory dahil una pa lang, talo na ako at ayoko na ring
dagdagan pa ang kahihiyang nararamdaman ko ngayon.

"So dapat ba tatlong linggo ulit na walang sex before you'll initiate again? Ikaw
ang bahala. Ganyan naman kayo. Kapag nakuha nyo na ang gusto nyo, balewala na ang
taong ginamit nyo." Patuloy nyang pagdadrama. Napilitan tuloy akong humarap sa
kanya.
"Pwede ba, Ivory.

Hindi kita ginagamit lang para mapunan ang pangangailangan ng katawan ko. I love
you at hindi kita binabalewala. Nahihiya lang ako kasi para akong babaeng sabik na
sabik sa lalake these past few days. You know I'm not like that." I explained.

"But I like that kind of Robby. Yung sabik na sabik sa akin. Yung hindi makatulog
na hindi nakayakap sa akin. Yung ipinadarama sa akin na mahalaga ako sa kanya. Yung
hindi lang sa salita kundi pati sa gawa pinapatunayan na mahal nya ako. Matagal
kong pinangarap yung ganung Robby." Napipilan ako sa sinabi nya. Hindi ko kasi alam
kung ano ang mararamdaman ko: kung masisiyahan ba ako o mahihiya. What he said
reminded me of our past.

I'm far from the Robby I am now. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos sa pagsasama
namin, lagi syang nakakatikim ng mura sa akin. Lagi akong gumagawa ng paraan para
maiwasan sya. I didn't care for him nor for what he felt. I was angry at him. Every
day I wished that we weren't together. Every day I wished that he didn't love me.
Wala akong ibang hiniling kundi ang makalaya sa kanya.

Pero ngayon, iba na. Ibang-iba na. Parang ako na yung naghahabol. Ako na yung
ipinagpipilitan ang sarili. Ako na yung laging sabik sa kanya. Feeling ko nga mas
mahal ko na sya kesa sa nararamdaman nya sa akin noon. Parang nahihiya na ako
ngayon sa kanya. Yung pinapangarap nya noon ako na ang nangangarap ngayon.

Since I'm too ashamed to talk, ilinapit ko na lang ang katawan ko sa kanya.
Iyinakap ko ang braso ko sa katawan nya at isiniksik ang mukha ko sa balikat nya.
Nag-ipon muna ako ng lakas ng loob bago ako nagsalita.

"Ivory,

hindi mo pa rin ba ako napapatawad?"

He sighed. Humawak sya sa braso ko na nasa katawan nya at humaplos-haplos doon.

"Madaling sabihin na napatawad na kita, Robby lalo na at narito ka para makabawi sa

akin. Ang hindi madali ay ang lumimot. Hindi ko basta-basta makakalimutan yung mga
pangyayari sa nakalipas. Masyadong malalim yung sugat ng nakaraan na hanggang
ngayon, sa tuwing naaalala ko, nararamdaman ko pa rin yung sakit sa puso ko. You
know how much I loved you then, Robby. Kulang na lang ay ituring kitang Diyos. It
just happened that you didn't feel the same. I know it's not too late for us since
you already love me. But I need time, Robby. I need time to heal the wound of the
past." He seriously said. Mas humigpit naman ang pagkakayakap ko sa kanya.

"I'll wait for the time that you'll be fully healed, Ivory. Pero paano ko malalaman
kung napatawad mo na ako nang tuluyan?"

"Kapag nagpaopera na ako, Robby. Kapag ginusto ko na ang makakita ulit. Kapag
ginusto ko nang ibalik ang kulay sa mundo ko. Kapag handa na akong mahalin ka ulit
ng higit pa sa pagmamahal na ibinigay ko sayo noon." I could barely breathe after
hearing what he said. No matter how much I want him to love me again, I know it'll
take time.

"At maghihintay ako, Ivory. Gaya ng paghihintay mo na matutunan kitang mahalin

noon. Nagtagumpay ka naman kahit na maraming hirap muna ang pinagdaanan mo. And I'm
willing to do just that, Ivory. Kahit maghirap ako basta sa huli ay mamahalin mo
ulit ako. I'm doing my best, Ivory. Alam nating pareho na mahirap ang magpakababa
para lang may mapatunayan pero
nagawa mo yun noon para sa akin. It's time na ako naman ang gumawa nun para sayo."
I told him bravely. This is difficult for me. Ang umamin, ang tanggapin ang
pagkakamali, ang mangako. Pero gaya nga ng sinabi ko, kung nakaya ni Ivory,
makakaya ko rin.

"That's great to hear, Robby. Who knows, baka bukas o sa isang linggo, tuluyan nang
gagaling ang sugat sa puso ko. Then we can already start anew." I smiled at him
kahit na alam kong hindi nya rin iyon makikita.

"I'll be waiting, Ivory. Let's sleep na. Good night. I love you." Umayos na ako ng
puwesto sa loob ng braso nya.

"Good night, squirt." He whispered. Even if he didn't say that he loves me too,
masaya pa rin akong pumikit. At least, magkasama kami ngayon. At least, nakayakap
ako sa kanya at nakayakap sya sa akin. I know, darating din yung gabi na bago kami
matulog at magsasabi ako ng 'I love you' sa kanya ay sasagot na sya ng 'I love you,
too'. It may not be any time soon but I know it will happen. All I have to do is
wait.

....

Living with Ivory for the past weeks after kong lumabas mula sa ospital ay masasabi
kong mas bumuti. May mga pagkakataon na may mga bagay na hindi kami
pinagkakasunduan pero agad naman namin iyong naaayos. Since may kasambahay naman na
kami, ako na ang umaktong secretary nya. Kinakailangan kasing umuwi ni Miggy sa
Russia at sumama sa kanya si Jurace. Siguro aamin na sila kina Tito Summer at Tito
Winter tungkol sa relasyon nila. Sana pahirapan din nila si Jurace gaya ng ginawa
nila sa akin nung ako naman ang magpunta doon. At since si Ivory na nga ang OIC, sa
opisina na ng Presidente sya nag-oopisina na nasa

admin building ng Martenei. At ako naman ang kanyang alalay/driver/sekretarya.

Mabuti na rin ito. At least hindi na ako mabobored.

So 6 days a week ang trabaho namin. Every Sunday naman nasa suite lang kami o kaya
minsan, kumakain sa labas. This Sunday, narito kami sa mall ng Martenei.
Nagsashopping. Nananaba na ata ako kasi sumisikip na yung mga damit ko. Hindi na
ako kumportableng isuot sila. Gusto ko sana na ako na lang mag-isa ang pumunta kaso
nagpumilit si Ivory na sumama. Maybe, gusto nya ring maglakad-lakad at makalanghap
ng sariwang hangin. Or maybe, gusto nya lang talaga akong bantayan. Hindi nya kasi
maipagkakailang nagseselos sya sa tuwing may kumakausap or rather nanlalandi sa
aking babae. Kung minsan kasi may mga babae talagang aggressive. Para bang first
time nilang makakita ng gwapo kapag nakikita nila ako. I cannot deny the fact na
gwapo talaga ako. Isama pa ang natural na lakas ng appeal ko. Especially now that
I'm glowing daw sabi ni Ate Mary, yung kasambahay namin, pati na rin ng iba pang
nakakakita sa akin. Sino ba naman ang hindi maggoglow kung kasama ko ang taong
mahal ko tapos gabi-gabi pa akong nadidiligan na hindi na nangangailangan ng
kalabit. Aminado ako na masaya ako sa piling ni Ivory pero alam ko na mas sasaya pa
ako kapag okay na ang lahat sa pagitan naming dalawa. Yun bang napatawad at mahal
na nya ako tapos nakakakita na sya. Nakakalungkot man na apelyido na nya ang
dadalhin ko at hindi ko na mapaparami pa ang apelyidong Salvador dito sa mundo, at
least, mapapakasalan ko ang taong mahal ko.

"Sir, eto po oh. Mas bagay po sa inyo itong pants. Mas lalo po kayong

gugwapo kapag ito ang suot nyo. Hihihihi!" Inabot sa akin ng kinikilig na sales
lady ang isang dark brown na pants,

Napailing ako. Kailangan ba talagang may kasamang hagikgik kapag nagsesales talk?
Ang hirap kasing barahin ng mga babaeng malalandi. For me, nakakababa iyon ng
pagkalalaki. Apat din ang kapatid kong babae at ayokong makaranas sila ng
pambabastos mula sa kalalakihan. Oo nga at playboy ako noong kabataan ko pero I've
always been the gentleman type of a playboy.

"Thank you, Miss." Nginitian ko ang sales lady bago ako bumaling kay Ivory.

"Isusukat ko lang ito." Pagpapaalam ko sa kanya.

"Bilisan mo." Malamig nyang tugon. Hmm. Kanina pa sya ganyan simula nung muntik na
kaming kuyugin ng mga sales ladies nang pumasok kami dito sa store. Buti na lang di
nya nakikita yung ibang mamimili na lantaran kung makatitig sa akin na tila ako
masarap na pagkain. Kung bakit naman kasi ako naipanganak na sobrang gwapo. I'm not
exaggerating. I'm just stating a fact.

Gaya nga ng bilin ni Ivory, binilisan ko ang ginawa kong pagsusukat ng napili kong
pants. Kung bakit naman kasi tumaba ako. Napaparami kasi ang kain ko these days.
Mahirap din kasing maging sekretarya tapos nagpapapawis pa gabi-gabi. Hindi ako
nagrereklamo. Actually, naeenjoy ko pa itong bagong yugto ng buhay ko. Naaapply ko
yung napag-aralan ko tapos napagsisilbihan ko pa si Ivory.

When I went out of the fitting room, nagpakuha pa ako ng lima pang pants na kasing
sukat nung sinukat ko pero iba ang mga kulay. Mas mabuti na iyon para di na kami
magpabalik-balik pa ni Ivory sa pamimili. Kumuha na rin ako ng anim

na pares ng corporate attire. Ayoko namang magmukhang gusgusin na secretary.

Nang nasa escalator kami, kulang na lang ay hilain ako pababa ni Ivory. Paano kasi,
hindi lang dalawang beses na may babaeng humawak sa kamay ko na nakahawak sa rail
ng escalator. Syempre pa, magugulat ako at mararamdaman ni Ivory yun. I cannot lie
naman sa kanya kasi parang alam nya tuwing nagsisinungaling ako. Ganun daw ang mga
bulag eh. Hindi man nakakakita pero malakas ng pakiramdam. Sa last time nga nahuli
ko pa syang nakalingon sa babaeng humaplos sa balikat ko. Matalim ang mga mata nya
na nakatingin sa babaeng nakangisi at kumindat pa sa akin. If nakakakita lang sya,
masasabi ko na pinapatay nya na sa tingin yung babaeng yun. But when I asked him
about it, sinabi nyang nasisilaw daw sya sa malakas na ilaw na nasa harap namin. I
got excited na may nasisinag na ang mga mata nya pero mainit na talaga ang ulo nya.
Pagkatapos naming kumain sa isang restaurant, hindi na nya ako kinakausap. Pati
tuloy ako hindi na rin makapagsalita.

When we got home, nagulat ako nang utusan nya akong pumasok sa banyo at ipahanap sa
akin yung electric shaver nya.

"What do you need this for? Di ba, kasheshave mo lang kahapon?" Nagtataka kong
tanong sa kanya nang sa wakas ay mahanap ko na yung shaver.

"Use it." Walang kangiti-ngiti nyang sagot.

"Ha? Eh kasheshave ko lang din kahapon eh. Saan ko gagamitin ito?" Naguguluhan kong
tanong.

"Gamitin mo sa ulo mo. Kalbuhin mo yang buhok mo." Seryoso nyang utos sa akin.
Napanganga ako sa sinabi nya.

"I--vory."

"Do it, Robby. Wag mo nang hintayin na ako ang gumawa." Hindi makapaniwalang
napatitig

ako sa kanya.
"Are you serious?! Ivory, ayokong makalbo." Just like everybody, I treat my hair as
my crowning glory. Isa ito sa pinakainaalagaan ko sa katawan ko.

"Akala ko ba gagawin mo ang lahat ng gusto ko? Akala ko ba kaya mo ang lahat ng
ipapagawa ko?" May paghahamon na tanong nya.

"Wait! Is this about what happened at the mall kanina? Ivory, hindi ko naman sila
pinansin. Ayoko namang bastusin sila. Wag namang ako ang parusahan mo."
Pangangatwiran at pakikiusap ko sa kanya.

"I don't give a fuck about them, Pierre Robert. Gawin mo na ang pinapagawa ko!"
Bulyaw nya sa akin kaya napaigtad ako sa kinatatayuan ko. Alam ko, hindi ko na
mababago pa ang desisyon ni Ivory.

Laglag ang balikat na pumunta ako sa sink ng banyo kung saan naroon ang malaking
salamin. Nanginginig ang kamay na hinawakan ko ng mahigpit ang shaver. I looked at
my self in front of the mirror. Tinitigan ko ang itsura ko habang may buhok pa ako.
At habang tumatagal ang ginagawa kong pagtitig, unti-unting nanlalabo ang paningin
ko. Agad kong pinunasan ang luhang tumulo mula sa aking mga mata. I don't
understand kung bakit nadamay ang buhok ko sa galit ni Ivory.

Halos hindi ko mapindot ang on button ng shaver. Pero kung may gusto talagang
patunayan si Ivory kaya nya pinapagawa sa akin ito, di sige gagawin ko.

I bit my lip hard nang maglaglagan sa sahig ng banyo ang mga kumpol ng buhok ko.
Ilang beses ko ring pinunasan ang mukha ko para hindi dumikit ang ilang hibla ng
buhok sa basang pisngi ko.

I just discovered na nakakaiyak pala ang magshave ng sariling buhok. I don't

understand the hurt

that I'm feeling right now. I finally understood what Ivory wanted as my hair
almost flood the floor. He wants me to look bad para hindi na ako landiin ng mga
babae. Pero ang hindi ko maintindihan ay ang willingness nya na saktan ako para sa
sarili nyang dahilan. Akala ko pa naman okay na kami. Akala ko tapos na ang
pagpaparusa nya sa akin.

"Robby, that's enough." Narinig kong utos nya pero ipinagpatuloy ko pa rin ang
ginagawa ko.

"Hin---di... pa... ta--pos... may... may mga b--buhok pa." Ipinagpatuloy ko ang
ginagawa ko. Kung saan-saang direksyon na sa ulo ko dumadaan ang shaver.

Gusto ko na ang magwala. Ang humagulgol ng iyak. Ang sumbatan si Ivory. I wanted to
ask him why he's hurting me this bad. But I just bit my lower lip harder to stop my
self from crying out loud.

"I said stop it!" Naglakad sya papunta sa kinatatayuan ko at inagaw mula sa kamay
ko ang shaver at ibinato sa kung saan. Hindi ko na pinagtuunan ng pansin yun dahil
ang buong pansin ko ay nakatitig sa itsura ko sa salamin. Baku-bako ang
pagkakashave ng buhok ko. Damn. Ampangit ko na.

Lalo tuloy bumuhos ang mga luha ko. Not because of how I look but because of the
pain for what Ivory made me do and it's impact to me. My heart was writhing in
pain. Why, Ivory? Why?!

"Robby..." pilit kong tinatanggal ang pagkakahawak ng kamay nya sa balikat ko pero
mahigpit iyon.
"L--let go, Ivory." Pumipiyok na utos ko sa kanya.

"I said, let go!" Itinulak ko na sya at lahat pero ayaw pa rin nyang bumitaw
hanggang sa matagpuan ko na lang ang sarili kong nagwawala at umiiyak. We struggled
for a long time hanggang sa mapaluhod na kaming pareho sa kumpol ng buhok ko na
nasa malamig na sahig ng banyo. Pilit nya akong yinayakap habang patuloy ako sa
panunulak sa kanya.

Hindi ko na nakayanan pa. I cried hard. Masamang-masama ang loob ko sa kanya.

"Fuck you, Ivory! Fuck you!" I said over and over again as I struggled inside his
embrace. Wala naman syang ibang ginawa kundi ang yakapin ako ng mahigpit para hindi
ako makawala.

Hindi ko na namalayan kung gaano kami katagal sa ganung posisyon. When my eyes grew
heavy, I gave in to exhaustion. I fell asleep inside Ivory's embrace.

....

=================

Chapter 16: Ivory

Hearing Robby sob so damned hard was breaking my heart. Nope. It wasn't only
breaking it. It's fucking wreaking it.

"Fuck you, Ivory! Fuck you!" He cursed me over and over again as his body shuddered
because of the obvious pain he's suffering right now. My throat was constricting so
painfully that made it difficult for me to talk. Wala akong magawa kundi ang
higpitan pa ang pagkakayakap ko sa kanya. At kahit gaano kalakas ang pagpupumiglas
nya, hindi ko sya pinakawalan.

Basang-basa na ang damit ko ngunit hindi ko iyon pinansin. Masakit na ang pagtama
ng siko at mga kamay ni Robby sa katawan ko ngunit binalewala ko iyon. Alam ko na
mas masakit pa ang nararamdaman nya ngayon at kulang pa ang mga masasakit na
nararamdaman ko kapalit ng sakit na idinulot ko sa kanya. Before, no matter how I
attack him, abuse him physically even, he didn't cry. No matter how much he
screamed or beg, he didn't let a tear slip out from his eyes. Why? Because of his
pride. Ngayon, iba na. Ibang-iba na. Hindi na nya iniisip ang pride nya tuwing
nakikiusap sya, nagmamakaawa o umiiyak. Dahil totoo nga ata na mahal nya na ako.
And it's my being a moron that I didn't consider that before lashing my anger at
him.

No one is to be blamed but me. My jealousy and stupidity have blinded me. I've made
a harsh decision without thinking of its effect. Hindi ko naisip kung gaano ko
masasaktan si Robby. Napakagago ko.

Yumuyuyog pa rin ang katawan ni Robby na nakadikit sa akin. Papahina na ang pag-
iyak nya. I've patiently waited until he has calmed down. Nang wala na akong
marinig na mga hikbi ay yinuko ko sya. Nakatulog na pala

sya sa pagod dahil sa ginawa nyang pagwawala at pag-iyak.

Muli ko syang yinakap. Nais kong ipadama sa kanya kahit tulog sya na nagsisisi ako
sa ginawa ko. Ewan ko ba kung bakit pagdating kay Robby ay hindi ko makontrol ang
pagseselos ko. Tama sya nang sabihin nyang hindi nya kasalaman kung masyado syang
pansinin ng mga babae. Hindi ko rin maipagkakaila na talagang iba ang aura nya
ngayon lalo at palagi syang masigla at nakangiti. Pero naging sarado ang utak ko
kanina dahil sa tindi ng pagseselos ko. He was right when he said that it was
unfair to punish him for things he cannot control but my rage has already blinded
me.

Oo. Desidido ako kanina na papangitin sya sa paningin ng iba no matter how evil I'd
be. Ayoko na palaging sya ang sentro ng atensyon ng mga kababaihan. Ayoko na lagi
syang pinagtutuunan ng pansin ng mga tao. Kung pwede nga lang na ikulong ko na lang
sya. Gusto ko ako lang ang nakakakita sa kanya. Ako lang ang nakakaappreciate sa
kanya. Isa lang ang gusto kong mangyari. I want Robby's everything. His body, his
attention, his love. Lahat-lahat ng kanya dahil yun din ang kaya kong ibigay para
sa kanya. Fuck! I'm so fucking obsess with him!

Without realizing it, bumabalik na ako sa dating Ivory. Possessive. Obsessed.

Natatakot na naman ako na may makita syang ibang magugustuhan nya. Natatakot ako na
makuha ng iba ang atensyon nya lalo na ng mga babaeng handang ibigay ang lahat sa
kanya. Sa takot ko, nagiging mahigpit na naman ako sa kanya. Kinokontrol ko na
naman ang buhay nya to the point na nagsisimula na naman syang magalit sa akin.
Sinasaktan ko na naman sya kahit

mahal ko sya.

I don't want this. Ayokong bumalik na naman kami sa dati. Ayoko na ang pananakit ko
sa kanya ang maging rason para iwan nya akong muli. Pero paano ang paghihiganti ko?
Paano ko mapapatunayan na mahal nya talaga ako kung hindi nya kakayanin ang
pananakit ko o mapagtitiisan ang ugali ko? Parang hindi ko na ata kaya dahil tuwing
umiiyak sya, tuwing nasasaktan sya ay para ko na ring sinasaktan ang sarili ko.
Pero sapat na ba ang mga nagawa kong pananakit? Sapat na ba ang mga pag-iyak nya
para makalimutan ko na ang lahat at makapagsimula kaming muli? Ano pa bang
pagpapatunay ang hinihintay ko before I finally give up and surrender to my heart?
Paano na yung matagal ko nang pinagplalanuhang pagsubok sa kanya?

Binuhat ko ang tulog na si Robby at maingat na ilinapag sa bath tub. Tinignan ko

muna ang buhok nyang wala ng porma bago ko sya hinubaran ng kasuotan. Binuksan ko
ang tubig sa tub at buong ingat kong lininis ang kanyang katawan. Tumaba na talaga
sya kaya hindi na magkasya ang mga damit na naiwan nya noong umalis sya. Maging ang
mga damit na dala nya galing sa America ay masikip na rin sa kanya. But I like his
body more than before nung kababalik lang nya. He is healthier now. Nagkalaman na
sya. Lumapad ang bewang.

I carefully carried his body at dinala iyon sa kama. Pinatay ko muna ang aircon at
saka ko sya binalikan para bihisan. Nang matapos ako sa ginagawa ko ay lumabas na
muna ako sa kuwarto at dumiretso sa opisina ko. Tumawag ako sa isang salon sa mall
para sa pagsasaayos ng baku-bako na buhok ni Robby.

Dumating naman agad ang tinawagan ko at habang tulog si Robby ay

inayos na ang buhok nya. Alam ko na masama talaga ang loob nya sa ipinagawa ko sa
buhok nya pero huli na ang pagsisisi ko. Hindi na maibabalik sa dati ang lahat.

Habang inaayos ng hairstylist ang natitira pang buhok ni Robby ay nag-iisip naman
ako ng paraan para makabawi sa naging kasalanan ko sa kanya. Alam ko na sa laki ng
tampo nya sa akin, kulang ang salitang sorry.

"Boss, okay na po." Pagbibigay-alam sa akin ng lalaking hairstylist pagkatapos ng

tatlumpong minuto.
"Salamat. Dun tayo sa labas. May ipapagawa pa ako." Pag-iimbita ko sa dito.

Nang nasa labas na kami ay pinaghintay ko muna ang lalaki. Inutusan ko ang
kasambahay namin na linisan ang kuwarto pati na rin ang banyo. Then, I asked the
man to do what I wanted to be done.

.....

Pinadaan ko ang hintuturo ko sa tangos ng ilong ni Robby. Alam ko, nakatitiyak ako
na hindi magugustuhan ni Robby ang itsura nya ngayon paggising nya mamaya. Kaya
naman inihahanda ko na ang sarili ko sa magiging reaksyon nya. Kung sisigawan nya
ako at susumbatan, okay lang. Kung susuntukin nya ako, okay pa rin. Wag na lang
sana syang umiyak ulit.

Kung bakit ba naman kasi para syang asukal sa kumpol ng mga langgam tuwing nasa
labas sya. Kahit nakatayo lang sya, parang nang-aakit na. Kahit noong nag-aaral pa
lang sya. Naninigarilyo na nga sa sulok, napapansin pa rin. At alam ko rin na hindi
nya na kinakailangang magyaya para makakuha ng babae. Pipila sila ng kusa para sa
kanya.

Aaminin ko na yun din ang unang nakaakit sa akin. Yung appeal nya na walang nasa
matinong isip ang hindi maaakit. I even knew na nagkagusto rin sa kanya

ang kapatid kong si Jayson. It's just that homophibic noon ang kapatid ko. Pero
kahit ganun sya, hindi nya maipagkakaila na nagpapapansin sya kay Robby para makuha
ang atensyon nito noon. I was threathened. Ayoko na maunahan ako ng kapatid ko. At
dahil nga mas matanda ako, mas mautak at tuso ako kesa sa kapatid ko. Gumawa ako ng
paraan at ipinakita ko sa kapatid ko na akin si Robby. Since lagi nya itong
sinusundan-sundan kaya nasasaksihan din nya kung ano ang ginagawa ko kay Robby
noon. And because of what I've done, my brother didn't pursue his attraction
towards Rob. Yung pagkakacrush pa nga nya kay Robby has turned into hatred. Marahil
dahil naunahan ko sya o dahil natatakot syang umamin at aminin sa sarili nya na may
gusto nga sya kay Robby. Kaya naman madalas na lang nya itong binubully. Laging
kinokontra, pinipikon at ginagalit. I'm just glad that he's over it and my brother
is head over heels in love with Jessie now.

"Buhok ko..." Robby mumbled in his sleep. May sundot ng konsensya yun sa akin dahil
maging sa pagtulog pala nya ay dala pa rin nya ang nangyari kanina.

Nang maramdaman nya marahil ang braso ko na nakapulupot sa katawan nya, unti-unti
na syang nagmulat ng mata. Ngunit bago pa man sya mapaharap sa akin ay tumalikod na
sya. Matagal na katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Pareho kaming
nagpapakiramdaman. Parehong natatakot na maunang magsalita ngunit sa huli ay ako
rin ang nauna.

"Rob...." ngunit pinutol nya na ako bago ko pa man makumpletong masabi ang pangalan
nya.

"Sorry kanina." Gulat akong napatingin sa kanya. Mabuti na lang at nakatalikod sya
sa akin dahil kung hindi ay nabuko

na ako na nagpapanggap lang na bulag.

"Why are you saying sorry?" Naguguluhan kong tanong sa kanya.

"Sorry kasi... nagalit ako. Nagpakasensitive ako. Tama ka naman. Dapat

pinaninindigan ko yung ipinangako ko noon na gagawin ko ang lahat ng gusto mo at
gagawin ang lahat ng iuutos mo. Sorry. Sorry talaga. Please, wag mo akong
papaalisin." Paos nyang pakiusap. What he said gripped my heart tightly. Sya na nga
ang nasaktan, sya pa ang nagsosorry. Is he doing this para mas konsensyahin ako?

Wag kang magpadala, Ivory. Tandaan mo, may ipapagawa ka pa sa kanya na susubok sa
kanya. It's the final proof that you need. Wag ka munang bumigay. Bulong ng
demonyong utak ko.

"You don't have to apologize para lang mas makonsensya ako sa nangyari kanina." I
coldly told him. Nakakainsulto para sa akin ng ginagawa nya. He's supposed to get
mad at me. Hindi yung ganito na sya pa yung nagpapakumbaba.

"No! Hindi ako nagsosorry para konsensyahin ka. I just realized na hindi ko dapat
trinatong malaking bagay yung inutos mo. Hindi ko naman iyon ikanamatay di ba?
Masyado lang akong nabigla. I must be thankful na at least yung buhok ko lang ang
ipinaputol mo at hindi yung ano ko." He tried to sound it like a joke pero kahit
ano pa ang sabihin nya o kahit ilan pang pagbibiro ang gawin nya, alam ko na
nasasaktan pa rin sya.

"Why are you doing this, Robby? Dapat magalit ka. Dapat magwala ka. Suntukin mo
ako, sampalin. Sumbatan. Ako ang nagkasala sayo and not the other way around."

"Bakit ko naman sasaktan ang taong mahal ko? Kapag ginawa ko ba ang mga yun,
babalik ba sa dati ang haba ng buhok

ko? Maibabalik ba ng pananakit ko sayo ang lahat? When I decided to pursue you,
inihanda ko na ang sarili ko sa lahat ng posible kong mararamdaman sa piling mo.
Alam ko na kulang pa yung mga ginawa mo kanina at nung mga nakalipas sa laki ng
pagkukulang at kasalanan ko sayo. Hindi ako nagpapakamartir o nagpapakabayani. Pero
no matter how much it hurts me, titiisin ko para mapagbayaran ko ang lahat ng
masasamang nagawa ko sayo. Hindi ko lang talaga nakontrol yung sarili ko kanina.
That's what I am apologizing for." Pagpapaintindi nya sa akin pero aaminin ko na
hindi ko pa rin makuha ang punto nya.

"Robby..."

Humarap sya sa akin at kitang-kita ko ang panlalaki ng mga mata nya nang makita nya
ang itsura ko.

"B-bakit...?"

"To let you know how sorry I am for what I've done." I smiled at him. Nakita ko ang
ginawang paglilibot ng mga mata nya sa ulo ko. Nagpagupit din ako para pareho kami.

"So you were saying...?" Pang-aagaw ko sa pansin nya mula sa ginagawa nyang pag-
aaral sa ulo ko.

"I just... I wanted you to know that

no matter how much you hurt me, tatanggapin ko. I may cry at first pero eventually,
matatanggap ko rin kung ano man ang magiging desisyon mo. Alam ko naman na hindi mo
ako masyadong sasaktan. Na hindi ka gagawa ng desisyon na ikamamatay ko. If I
didn't trust you before, I do trust you now. In fact, I am entrusting you my life.
Just promise me that after all these, mapapatawad mo na ako." I was so overwhelmed
with what he has said kaya napatango na lang ako.

"Another thing, Ivory..."

"What is it, squirt?" I asked him, finally finding my voice.

"Kung may balak kang saktan ako ulit, yung hindi na masyadong masakit ha. Triple
pala ang sakit kapag yung taong mahal mo na ang nanakit sayo." Nagbara ang
lalamunan ko nang marinig ko ang sinabi nya. Paano ko nga ba maipapagawa ang huling
pagsubok ko sa kanya na hindi sya masasaktan?

"Ivory?" Naiinip nyang tawag sa akin nang hindi agad ako makapagsalita. Napakarami
kasing plano ang tumatakbo sa isip ko ngayon.

"I p--promise." I stuttered. Yumakap sya sa akin nang marinig ang naging tugon ko.
Pumikit naman ako ng mariin.

I'm sorry, squirt. I have to go with my plan para matahimik na ang pride at puso
ko. Kung masasaktan ka man sa mangyayari, ngayon pa lang ay humihingi na ako ng
tawad. Isa lang ang maipapangako ko, yun na ang huling sakit na mararanasan mo sa
piling ko.

Tahimik at taimtim kong pangako sa kanya habang sinasagot ko ang mahigpit nyang
yakap sa akin.

....

I was right. Nang makita ni Robby ang itsura nya sa salamin ay napangiwi sya. Pero
sa huli ay tumawa na lang sya. At least daw, pareho kaming skinhead

ang gupit. Hindi na daw nya sosolohin ang dusa.

Days turned to weeks until isang buwan na naman ang lumipas. Bumawi man ako sa
pagpapaiyak ko kay Robby, hindi pa rin naaalis sa isip ko ang pinaplano kong huling
pagsubok para sa kanya. I want it to be done ASAP para matapos na ang lahat. Hindi
ko lang alam kung paano ko sasabihin iyon kay Robby lalo pa at napapadalas ang
pagkahilo, pagsusuka at panghihina nya. Nagiging oversensitive na rin sya sa mga
bagay sa paligid nya at nagiging mapili sa kinakain nya. Noong isang araw nga ay
itinakbo ko na naman sya sa ospital para macheck kung ang dahilan ng pagkahilo at
pagsusuka nya ay ang gall stones nya. It was confirmed by the doctor at rinesetahan
na naman nito si Robby ng sangkatutak na mga gamot at vitamins. Sinabi din nito na
darating dito sa Pilipinas ang Urologist at Endocrinologist ni Robby mula sa
America upang mas matutukan pa ang kalagayan nya.

I've also decided na dito na lang ulit ako sa suite mag-opisina. Kumuha na rin ako
ng isa pang secretary habang nagpapagaling si Robby at bumabawi ng lakas. Ngayon
nga ay tulog na tulog pa rin sya sa kuwarto kahit tanghaling-tapat na.

I looked at the door when I heard a knock. Nang bumukas ito ay pumasok si Miggy na
agad dumiretso papunta sa harap ng mesa ko.

"When did you arrive?" Tanong ko sa kanya. Akala ko ba magtatagal sila ni Jurace sa
Russia.

Ngunit imbes na sagutin ang tanong ko ay iba ang sinabi nya.

"Kuya, I have some bad news which could also be a good news." Seryosong sabi ng
kapatid ko. At sa nakikita kong itsura nya, alam ko na hindi sya mapakali.

"What is it, Miguel?"

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa.

"Hindi lang kami ni Jurace ang narito sa Pilipinas galing sa Russia." Mas sumeryoso
ang mukha ng kapatid ko.

"Kasama nyo ba sina Dad, Papa at Mom? Si Jayson at ang pamilya nya? Si IO?"
Napangiwi ako nang banggitin ko ang palayaw ng bunsong kapatid namin. Alam ko na
notorious ng kasutilan ng bunso nina Daddy at Mommy.

"Worse, kuya. Kasama naming dumating dito sa Pilipinas ang ex ni Robby."

"What the fuck, Miguel?!" Napatayo ako mula sa swivel chair na kinauupuan ko sa
tindi na galit at kaba na pumuno sa dibdib ko.

"Calm your tits, Kuya. That's not the bad news yet." Pagpapakalma ng kapatid ko.
How can I fucking calm down kung narito sa Pilipinas ang naging nobya ni Robby?!

"And what is the news that is fucking worse than that, Juan Miguel?!" Labas ang
litid na sigaw ko sa kapatid ko.

"Atty. Katrina Stevens is pregnant, kuya. At sinabi nya kina Tito Ryan na si Robby
ang ama ng dinadala nya. Pumunta pa nga sya sa Russia dahil sinabi nina Tito na
naroon pa si Robby. Napilitan tuloy kami ni Jurace na isama sya pauwi dito sa
bansa. Pinagstay na muna namin sya sa isang hotel at sinabi namin na hahanapin na
muna namin si Robby kaya pumayag syang magpaiwan muna doon."

"Fuck! Fuck! Fuck!" Sunud-sunod kong pagmumura. That Katrina Stevens is a threat!
Kapag nalaman ni Robby na nabuntis nya ito, siguradong iiwan nya ako at pakakasalan
ito. Hindi ba at ang pangarap ni Robby ay ang magkaroon ng sariling pamilya?

"Kuya, huminahon ka muna! Hindi pa naman tayo nakatitiyak na anak nga ni Robby ang
dinadala ng babaeng iyon."

"At paano kung mapapatunayan nga natin na anak nga nya?!" Singhal ko sa kapatid ko.

"Baka nakakalimutan mo kuya na ikaw ang mahal ni Robby at hindi ang babaeng yun."
Natahimik ako sa sinabi nya. He's right. Hindi iiwan ni Robby ang babaeng iyon at
babalik sa akin kung mahal nya pa ito. At kung sakali ngang anak nga ni Robby ang
bata na dinadala nito, pwede naman namin itong suportahan hanggang sa makapanganak
na ang babaeng iyon.

"Kuya, yung sinasabi kong good news from the bad news." Pagkuha ni Miggy sa pansin
ko.

"What is it?" Mas mahinahon ko nang tanong.

"It is now the perfect time to execute the plan bago natin pagharapin sina Robby at
Katrina." Napatitig ako sa kapatid ko. Of course, alam nya ang plinaplano kong
huling pagsubok kay Robby dahil kasama sya nang gawin ko yun.

"Do it." Hindi na nag-iisip na pagsang-ayon ko sa kapatid ko. I am really

threathened by that Katrina bitch.

"Ako na ang bahala, Kuya."

...

Ano kaya ang ipapagawa ni Ivory kay Robby para mapatunayang mahal nya ito?

At kay Robby nga kaya ang dinadala ni Katrina?

Esep-esep.hahahaha.
=================

Chapter 17: Robby

Dahil baka matagalan ang next update, ipopost ko na ito.

"Damn." I muttered as I opened my eyes. Antok na antok pa ako pero nanhahapdi na

ang tyan ko dahil sa gutom. Pilit akong bumangon kahit ambigat-bigat ng katawan ko.
Ewan ko ba. These past few days, nag-iba na ang timplada ng katawan ko. Lagi akong
nahihilo, nasusuka at nanghihina. Lagi akong tinatamad. Lagi din akong nagugutom at
inaantok. Iniinom ko naman yung mga binigay na gamot ni Dr. Sanchez pero ganun pa
rin. Wala pa ring pagbabago.

Lumalala na kaya ang sakit ko? Dapat na ba akong magpaopera para hindi na ako
pahirapan pa ng gall stones ko? If worse comes to worst, then mapipilitan talaga
akong mahiga sa operating table. Ayoko namang mamatay dahil sa gall stones ko.

Nag-unat-unat muna ako ng katawan bago ako tuluyang bumangon. Ano ba naman itong
nangyayari sa akin? Hindi ko na tuloy magawa ang mga obligasyon ko kay Ivory.
Nakakainis. Nakakafrustrate. Parang mas ako na ang pinagsisilbihan at inaalagaan
nya ngayon. Ano na lang ang sasabihin ng parents nya? Ng mga kapatid nya? Na andito
ako para kumain, matulog, makipagsex, matulog at kumain lang? Oo. Pagdating sa sex,
ang sigla-sigla ko. Pero sa iba pa, wala na. Nanghihina na ako. Patabaing baboy na
ang dating ko. Ni hindi ko na matulungan si Ivory sa mga ginagawa nya. No wonder na
malamig pa rin ang pakikitungo nila sa akin nung last time na makipagvideo chat
kami sa kanila.

Ano ba talaga ang nangyayari sa akin? Kung alam ko lang na posibleng mangyari,
iisipin ko na buntis ako at naglilihi. But that's impossible. Lalaki ako at

never akong mabubuntis.

Inayos ko muna ang higaan bago ako pumunta sa banyo. Kahit yun man lang ang
maitulong ko sa mga gawain dito sa suite. Naghilamos ako at nagtoothbrush. Mamaya
na lang ako maliligo dahil talagang gutom na gutom na ako. Magsishave na rin ako.
Pati ito kinatatamaran ko na ring gawin. Kainis.

Pagkatapos ng maikling seremonyas ko sa banyo ay lumabas na ako ng kwarto at

dumiretso sa kusina.

"Ate, di ba sabi ko ayoko ng pagkaing may bawang?" Pagrereklamo ko sa kasambahay

namin nang makita ko ang adobo na mas marami pa ata ang bawang kesa sa karne.
Tinakpan ko ang bibig at ilong ko dahil nasusuka ako sa amoy at itsura ng bawang.

"Naku, sorry Sir Robby. Yan kasi ang ipinaluto para sa tanghalian ni Sir Ivory.
Sandali at lulutuan kita ng ibang ulam. Ano ba ang gusto mo?" Agad nyang inalis ang
nakahaing adobo sa harap ko at naglagay na rin sya ng plato at isang baso ng
maligamgam na gatas sa mesa. I know it sounds really weird pero nahilig na akong
uminom ng gatas bago kumain pagkagising ko.

"Sunnyside up na lang, ate para mabilis. Gutom na talaga ako eh." Agad naman syang
nagprito ng itlog nang marinig ang sinabi. Habang naglulto sya ay iniinom ko naman
ang gatas.

"Ate, si Ivory po?" Tanong ko sa kanya nang ilapag na nya sa harap ko ang mga
pritong itlog. Agad akong naglagay sa plato ko ng isa at sinabawan iyon ng ketchup.
Sinabawan means mas marami pa yung ketchup kesa sa itlog. Naglagay na rin ako ng
umuusok pang kanin at nagsimula nang kumain habang hinihintay ang sagot sa tanong
ko.

"Sinundo ni Sir Miggy kanina. Baka may inasikaso silang problema dito sa Martenei."

Hmm.

Dumating na pala sila. Sana hindi sumama si Jurace kay Miggy pauwi dito sa
Pilipinas. Nakakainis sya eh. Akala ko kakampi ko pero isa pa pala sya sa
magpapahirap sa akin noon. Ang galing manukso at mamikon. Nakakaasar pa kung
makangiti na akala mo naman kung sinong napakatalino. Sigurado ako na kakantyawan
na naman ako nun kapag nakita nya ang itsura ko. Nananaba at medyo semi-kalbo pa
rin ang gupit. Kung bakit naman kasi mabagal humaba ang buhok ko eh. Kapag nga
nagpapagupit ako, trim lang ang pinapagawa ko kasi hirap akong pahabain talaga sya.

"Ganun ba, ate. Sige po, hihintayin ko na lang sya." Sagot ko na lang sa sinabi ni
Ate Mary bago ko ipinagpatuloy ang magana na pagkain ko.

Kulang ang limang sunnyside up sa akin kaya nagpaluto pa ako ng tatlo. Nang sa
wakas ay makuntento na ako sa pagnguya, nagpunta ako pabalik sa kuwarto. Parang
gusto ko kasing mahiga.

Eksakto namang nakapasok ako nang tumunog iyon. Excited akong tumakbo papunta sa
bedside drawers at kinuha ang phone para sagutin.

"Hello, Ma." Kumakabog ang dibdib ko sa sobrang saya. Isang buwan na rin mula noong
huli kong makausap ang Mommy ko.

"Robby, baby boo ko." Napangiwi ako sa ginawang pagtawag sa akin ni Mommy.

"Ma, magtutwenty two na ako. Wag mo na akong tawaging baby boo." Pagrereklamo ko sa
kanya. Tuluyan na akong sumampa sa kama at naupo. Sumandal ako sa headboard at
naglagay ng unan sa kandungan ko.

"Alam mo, kahit singkwenta o 100 years old ka na, ikaw pa rin ang baby boo ko."
Naglalambing na sabi ni Mommy.

"Ma, ilipat mo na kay Chloe yang palayaw na yan tutal sya naman ang bunso

sa amin. At saka, ansagwa namang tinatawag mo akong ganyan. Kalalaki kong tao
eh..."

"Lalaki ka ba talaga?" Pangangantyaw sa akin ng sarili kong ina.

"MA! Hindi porke ako ang bottom sa amin ni Ivory eh hindi na ako lalaki. Lalaki pa
rin ako. Sa isip, sa salita, at sa gawa." Hindi ko na napansin na parang nagrecite
na ako ng Panunumpa sa watawat ng Pilipinas sa sinabi ko.

"Hahahahaha! Linoloko lang naman kita, anak. Ansarap mo kasing pikunin. Siguradong
nag-Pinocchio ka na naman, noh? Pero ikaw, imbes na yung ilong mo ang humahaba eh
yung nguso mo. Hahahaha!"

"Hay nako. Sige lang, Ma. Tawa pa." Napipikon na talaga ako kay Mommy.
"Sige na nga, tama na. Mamaya, maiyak ka na nyan. Anyway, kumusta ka na? Kumusta na
kayo ni Ivory?" Excited nyang tanong.

"Ma, I think malapit na nya akong patawarin. Kasi nakikita ko nang bumabait yung
pakikitungo nya sa akin. Tapos kapag nagkakasakit ako o kaya masama ang pakiramdam
ko, lagi nya akong inaasikaso at inaalagaan. Nararamdaman ko, Ma, malapit na nya
akong mapatawad at mahalin ulit." Masayang pagbabalita ko kay Mommy.

"Mabuti naman anak at nagiging okay na ang sitwasyon mo dyan. Kaya lang, ano yung
sinasabi mong nagkakasakit ka?" Concerned na tanong nya.

"These past few weeks kasi Ma, palagi akong nahihilo, nasusuka, tapos tinatamad at
nanghihina. Lagi na rin akong inaantok at nagiging mapili na rin ako sa pagkain.
Ayokong nakakaamoy ng bawang. Ayokong naaamoy yung aftershave ni Ivory. At---"

"YES! YES! YES!"

Nailayo ko sa tenga ko ang telepono nang biglang magsisisigaw si Mommy dahilan

para maputol yung sinasabi ko.

"Mom...?"

"Ay! Pasensya ka na, anak. Naexcite lang si Mommy! Naku, ang saya-saya ko!
Kailangang maibalita ko agad ito sa Daddy mo! Confirmed! Confirmed na confirmed!"
Halos pasigaw nyang sabi.

"Ma! Masaya ka sa nangyayari sa akin?! At anong 'confirmed na confirmed' ang

sinasabi mo?" Gosh. Nababaliw na naman ba ang Mommy ko?

"Ha?! Ha, eh... ano, umh... Hindi ah. Hindi ako masaya na nahihirapan ka sa
pagli--- AY! Ay, ano ba. Ang ibig kong sabihin, anak, hindi ako masaya sa
pinagdaraanan mo. Pero kailangan mong tanggapin na kailangan mong pagdaanan ang mga
ganyang sitwasyon. Mabuti na lang at papunta na dyan sa Pilipinas yung urologist at
endocrinologist mo para mas matutukan ka pa sa kundisyon mo ngayon." Mahabang sabi
ni Mommy.

"Eh ano po ba ang pinagdaraanan ko at kailangan pang sila ang personal na mag-
asikaso sa akin, Ma? Gall stones lang kaya ang meron ako. Don't tell me na malala
na ang kalagayan ko at mamamatay na ako, Ma." Kinabahan akong bigla sa naisip ko.

"Of course not! Hindi ka mamamatay, Robby! Papatayin ko muna ang papatay sayo bago
ka nila mapatay. Hindi ako papayag na masaktan ka ng kahit na sino. Kung hindi mo
lang mahal yang Ivory Vladimier na yan baka matagal ko na yang binaril ng shotgun
ko. Hay nako! Pasalamat talaga sya at mahal mo sya." Katakot naman si Mommy.

"Ma naman..."

"Ewan ko ba sa Daddy mo kung bakit..." Nabitin ang sinasabi nya. Narinig kong
binulyawan nya yung kapatid ko na si Pia na nagtatatakbo ata. Nakakamiss rin ang
pamilya ko.

"Kung bakit ano, Ma?" Pagtatanong ko nang matahimik na sa kabilang linya.

"Hmm,

basta. May darating na kontrabida dyan one of these days. Though alam naman naming
pinaglololoko lang kami ng bruhang iyon, pumayag pa rin ang daddy mo na pumunta sya
dyan. Kapag nagkatagpo-tagpo kayo, dun daw malalaman kung kakayanin nyo ang
pagsubok na dala ng kontrabidang yun." Inis na sabi ni Mommy. Mabilis na umandar
ang utak ko. Sino ba ang maaaring maging kontrabida sa amin ni Ivory?

"Ma, are you pertaining to Katrina?"

"Hmm. Sino pa ba? At may dalang pasabog ang babaeng yun. Hindi ko muna sasabihin
para sorpresa." I rolled my eyes. My Mom is really weird.

"Ma, sabihin mo na para makapaghanda ako." Pangungulit ko.

"Ay, hindi. Hahayaan kong magmukhang tanga ang babaeng yun pagdating nya dyan.
Hindi ko pa rin sya napapatawad sa ginawa nyang pananakit sayo noon dito sa sarili
nating pamamahay. Wag kang mag-alala, anak. Nagpadala na kami ng daddy mo ng mga
mapagkakatiwalaang mga tao para magbantay sayo. May mga nakausap na rin kami para
magmatyag sa kilos ng babaeng yun. Titiyakin namin na walang sinuman ang
makakapanakit sayo lalo na ngayong may pinagdaraanan ka."

"Ma, kung ayaw nyo kaming magulo ni Ivory then why let her come here? Baka mamaya,
sya pa ang dahilan para mausog yung pagpapatawad sa akin ni Ivory."

"Hindi ko nga alam sa magaling mong ama. Basta nung sinabi nya na mapapahiya yung
babaeng yun pag nagkaharap kayo eh pumayag na ako agad. Grabe sa yabang yung
babaeng yun. Akalain mo ba namang sabihin sa amin ng daddy mo na magkukumahog ka
daw na bumalik sa kanya kapag nagkita kayo ulit? Oh di ba, sasakan ng yabang. Kala
mo naman kung sinong sexy

eh flat naman ang dibdib. Mas malaki pa nga ang dede ko kesa sa kanya eh." May
pagyayabang na sabi ni Mommy. Teka, akala ko a si Katrina ang mayabang?

"Ma..."

"Hay basta, baby boo, wag kang mag-alala. Andyan naman si Ivory para sayo. Ngayon
nya panindigan yung sinabi nyang paninindigan ka nya noong kinausap nya kami para
hingin ang kamay mo. At kung sakali man, ha... kung sakali lang na hindi nya
mapanindigan ang mga sinabi nya noon ay nandito pa rin kaming pamilya mo para sayo.
Bumalik ka sa amin at kami na ang bahala sayo."

"Ma, I don't understand. Hindi naman siguro mangyayari yun.."

"Wag mo nang piliting intindihin. Just go with the flow kapag dumating na yung
sitwasyon na susubok sayo. Maging matatag ka, anak. Lakasan mo ang loob mo at
ipaglaban mo ang karapatan mo. Ingat ka lagi dyan. Wag kang magpapagod. Mahal na
mahal ka namin. Kumain ka ng maraming prutas. Uminom ka ng Anmum. Bye!" Tila
nagmamadali naman kung makapagsalita si Mommy.

Uminom ako ng Anmum? Ano yun?! Wait. Parang narinig ko na yung pangalan ng gatas na
yun. Di ba, pambuntis yun?

"Ma, bakit naman ako iinom nung Anmum? Hello, Ma? Ma?!"

"Ma!" Wala na. Dial tone na lang ang naririnig ko mula sa kabilang linya. Wala
akong nagawa kundi ang mapabuntong-hininga at ihagis sa kama ang phone ko.

Damn, my mom is really the weirdest mother I've ever known. Thank God kay Daddy ako
nagmana. Poor, dad. Nagkaasawa ng weird. Pero kahit ganun ang Mommy ko, she's still
the best mom for me. Sya yung tipo ng nanay na handang makipagbugbugan para lang
hindi masaktan ang anak. Noong umuwi nga ako sa US, nalaman ko sa mga
kapatid ko na takot ang school nila kay Mommy. Paano talagang nakikipagdebate sya
kapag nalaman nyang naapi ang isa sa mga anak nya.

Hay. Namimiss ko na tuloy sya, si Daddy at ang mga kapatid ko. Namimiss ko na ang
magulo ngunit masaya naming pamilya. Sana maging maayos na sa amin ni Ivory ang
lahat. Kapag okay na kami, I'll encourage him na sa US na kami manirahan para
malapit lang sa pamilya ko.

Nang bumaba na ang kinain ko ay nagpunta na ako sa banyo at naligo. Tinamad na

akong magshave kaya ipinasya ko na sa ibang araw ko na lang gagawin yun. Muli akong
lumabas ng kwarto nang makapagbihis na ako. I've decided na sa living room ko na
lang hihintayin si Ivory. Kapag kasi nagstay ako sa kwarto, malaki ang chance na
makakatulog na naman ako.

Kauupo ko pa lang sa sofa nang bumukas ang pinto. Bumungad sina Ivory at Miggy.
Pareho silang magkadikit ang mga kilay at seryoso ang mga mukha. Hindi ko maiwasan
ang kabahan sa nakikita kong itsura nila. Tumayo ako sa aking kinauupuan at
sinalubong sila.

"Ivory, Miggy, bakit ganyan ang itsura nyo? May problema ba?"

Tumingin muna si Miggy sa kapatid bago nya sinagot ang tanong ko.

"Doon na lang kayo sa kwarto ni kuya mag-usap. Kuya, magpakahinahon ka." Tinapik ni
Miggy ang balikat ng kapatid bago sya tumalikod at lumabas sa suite.

"Ivory..." tawag ko ngunit hindi nya ako pinansin. Naglakad na sya na hindi man
lang ako sinasagot. Wala akong nagawa kundi ang humabol. Hinawakan ko ang braso nya
para alalayan sya.

Nang makapasok na kami sa loob ng kwarto ay ipiniksi nya ang braso nya kaya
napabitiw ako sa pagkakahawak ko dito.

Napakabilis na ng tibok ng puso ko dahil sa sobrang kaba. Alam na ba nya na narito

sa Pilipinas si Katrina? Pero imposible! Imposible namang nalaman nya agad.
Katatawag pa lang ni Mommy para sabihin ang impormasyong yun!

My question was answered when he started talking.

"How dare you, Robby? How dare you do this to me?!" Galit na galit nyang tanong,

"Do what, Ivory? Ano ba ang nagawa ko?" Naguguluhan kong tanong sa kanya. But he
didn't answer my questions.

"Sinadya mo ba? Sinadya mo bang papuntahin dito ang babaeng iyon para isampal sa
akin na narito ngayon ang babaeng ipinagpalit mo sa akin?! At nakisabwatan ka pa
talaga sa mga magulang mo!" Panunumbat nya sa akin.

"Wait, wait, wait a minute, Ivory! Hindi ko alam na pupunta si Katrina dito sa
Pilipinas! Bago ako umuwi dito, tiniyak ko muna na tapos na sa amin ang lahat! Are
you implying na ako ang nagpapunta sa kanya dito sa Pilipinas?!" Hindi
makapaniwalang napatingin ako sa kanya.

"Oo! Hindi ba at yun ang plano mo? Yung kunwari mahal mo ako, kunwari nagsisisi ka
sa ginawa mong pang-iiwan sa akin noon, kunwari pagsisilbihan mo ako at kapag
nahulog na naman ang loob ko sayo, saka mo isasagawa ang talagang plano mo! Ang
maghiganti sa akin!" Patuloy nyang panunumbat.

"Ivory, no! Mahal kita at hindi ako naririto para sa kung anumang plano na sinasabi
mo! Hindi kunwari yun! Hindi pagkukunwari ang pagsisisi ko sa mga kasalanan ko
sayo! Pinagsisilbihan kita dahil ako ang dahilan ng nangyari sayo. How could you
think na pagkukunwari lang ang lahat?! And to set the record straight, hindi ko
kinasabwat ang mga magulang

ko para papuntahin dito si Katrina. I don't know what she wants from me, Ivory!
Paulit-ulit kong sasabihin yang hanggang sa maniwala ka. Please, maniwala ka naman
sa akin!" Pakikiusap ko sa kanya. Lumapit pa ako at hinawakan sya pero pumiglas sya
na muntik ko nang ikatumba. Hindi ako makapaniwala na muling napatingin sa kanya.
Masakit na ayaw nyang magpahawak sa akin ngunit mas masakit ang malaman na
pinagdududahan nya ako na tila wala syang tiwala sa akin.

"Bakit naman ako maniniwala sa mga pinagsasasabi mo gayung paulit-ulit mong

sinasabi at ipinapangalandakan sa akin noon na kahit kailan ay hindi mo ako
magagawang mahalin?! Na kahit magpakamatay ako, hindi mo mamahalin ang taong umagaw
sa kabataan mo?! What more ngayon na bulag ako, Robby?! Kung noon nga ay hindi mo
ako nagawang mahalin, what more ngayon?! Hindi ba at noong naaksidente ako ay hindi
mo ako agad pinuntahan sa ospital?! If I know, nagcelebrate ka pa dahil wala na
akong kakayanan na kunin ka?! At noong nakikipaglaban ako kay kamatayan, ano ang
ginawa mo? Hindi ba at sumama ka sa pamilya mo at nagmamadaling umalis patungo sa
America without waiting kung mabubuhay pa ako o hindi na?! You knew how much I
loved you, you knew that I'm even willing to marry you, pero ano ang ginawa mo?!
Ipinahiya mo ako sa lahat! Sa harap ng mga kaibigan natin! Sa harap ng pamilya ko
at pamilya mo, sinabi mo na hindi mo ako mahal at hinding-hindi mo ako magagawang
mahalin! Now, tell me, Robby, ngayong ikaw naman ang nagsasabing mahal mo ako,
dapat ba kitang paniwalaan?!"

Napaiyak na ako nang tuluyan sa ginawa nyang panunumbat sa akin. Lahat ng sinabi
nya ay

totoo. Noon.

"Ivory, patawarin mo na ako. Inaamin ko naman na naging selfish ako noon. Wala
akong ibang inisip kundi ang makalaya sayo. Pero noon yun, Ivory. Noon yun! Mahal
kita! Please, paniwalaan mo naman ako!" Pagmamakaawa ko sa kanya. Sa sobrang
panghihina ko dala ng aking malakas na pag-iyak ay napaluhod pa ako sa harap nya.

"H--hindi ko sinasadya na masaktan ka ng sobra. Hindi ko inisip ang lahat nang

magdesisyon akong tanggihan ka. I... I just wanted to be free... I just wanted to
feel free! Ivory, I love you. Maniwala ka naman... maniwala ka naman, please!"
Yumakap ako sa mga binti nya at umiyak nang umiyak. Itinapon ko na ang natitirang
pride ko. At handa akong itapon ang ano pang meron ako alang-alang sa kanya.

"Paano? Paano pa kita paniniwalaan, Robby kung nagsisimula pa lang akong paniwalaan
ka ay may dumating na para ipamukha sa akin na hindi mo ako magagawang mahalin ng
totoo." I heard him say na lalong nagpaiyak sa akin.

"Wala akong alam! Hindi ko alam kung bakit sya narito! I don't love her anymore,
Ivory! Ikaw ang mahal ko. Ikaw ang mahal ko, Ivory! Maniwala ka naman! Please,
believe. I'm begging you, Ivory... " lalo ko pang hinigpitan ang pagkakayakap ko sa
mga binti nya.

"You said you wanted to be free, right? Sige, ibibigay ko yun sayo ng buong puso.
Yung hindi mo na kinakailangang tumakas. Yung hindi ka na aalis nang walang paalam.
I'm setting you free, Robby. Malaya ka na. Malaya mo nang balikan ang Katrina na
yun. Tutal, malapit na kayong makabuo ng pinapangarap mong pamilya." Naramdaman ko
ang panunulak ng mga kamay nya sa magkabilang balikat

ko pero hindi ako nagpatulak. Mas ikinapit ko pa ang mga kamay ko. Kulang na lang
ay pagbuhulin ko ang mga ito para hindi sya malayo sa katawan ko. Ni hindi ko na
nga inintindi na nakakaladkad na ako sa pagpupumiglas nya.

"No, Ivory! No! Sa'yo ko lang gustong bumuo ng pamilya. Hindi ko mahal si Katrina!
Ikaw! Ikaw ang mahal ko, Ivory. Ikaw lang at wala ng iba! Please! Please naman!
Ayoko! Ayokong iwan ka! Ayokong umalis! You promised me! You promised me! Sinabi mo
na patatawarin mo ako! Sinabi mo na mamahalin mo ako ulit! Please! Don't hurt me
like this, Ivory! Please! W--wag... wag mo... namang gawin... sa akin 'to... W--wag
mo... naman a--akong... sak---saktan ng gani---to...." Sobrang lakas ang naging
paghagulgol ko pagkatapos kong sabihin ang mga salitang iyon. Kahit sobrang
nasasaktan ako sa ginagawa nyang pagpapaalis sa akin ay hindi ako bumitiw sa
pagkakakapit ko. Ayokong bumitaw sa kanya. Panghahawakan ko ang mga ipinangako nya.
Wala nang ibang nasa isip ko ngayon kundi ang ipaglaban ang nararamdaman ko para sa
kanya. Kahit tila nakamamatay na ang sakit na dala ng mga ginagawa at sinasabi nya.

"That's what I thought, Robby. Akala ko kaya na kitang patawarin. Hindi pa... hindi
pa pala. And I cannot love you again until I have already forgiven you."

Lubos akong nanghina nang marinig ko ang mga katagang sinabi nya. Nakabitaw ako sa
pagkakakapit sa binti nya. Napasadlak ako sa sahig at itinakip ko ang mga palad ko
sa aking mukha upang mapigilan ang pagsigaw ko sa sobrang sakit na lumukob sa buong
pagkatao ko. The pain I'm feeling in my heart is the worst kind of pain that I've
ever felt. Walang salita ang makakapaglarawan nito. Ito yung tipo ng sakit na
humihiwa, dumudurog at nagpapadugo sa bawat parte ng katawan ko na sumisentro sa
puso ko.

I cannot believe that Ivory could hurt me like this... that he could break my heart
like this. Saan ba ako nagkulang? Ibinigay ko na ang lahat ng makakaya ko. I gave
up everything that I wanted, every dream I had just to be with him. Umasa ako.
Naghintay. Pero balewala lang pala ang lahat ng paghihirap ko, ang lahat ng
isinakripisyop ko at ang mga ipinagpalit ko para lang sa pagmamahal ko sa kanya.
Hindi pa rin nya ako napapatawad. Hindi na nga ata nya ako magagawang mahalin ulit.

"Kung ayaw mong umalis ngayon, ako na muna ang aalis. Pero bukas, mag-impake ka na.
Bumalik ka na sa America kasama si Katrina." He spitefully said as he walked
towards the door, leaving me sobbing hard for the pain he has heartlessly made me
feel.

....

Andaming spoiler ng update na ito.

=================

Note

Ayan na naman kayo. Dinidiktahan nyo na naman ako. Kung wala kayong tiwala sa
author ng kwentong binabasa nyo, wag na lang kayong magcomment. Or better yet,
delete the story na lang.

Alam ko po ang ginagawa ko sa kwento. Kaya kong panindigan ang pagiging mpreg ng
story. To tell you frankly, maraming araw ang ginugol ko para sa pagreresearch
tungkol sa kundisyon ni Robby. Isinasabay ko sa trabaho ko kahit gaano ako kabusy.
Hindi ako maglalagay ng bagay na ganun kaimportanteng impormasyon sa story kung
hindi ko mapaninindigan. Kung ayaw nyo sa genre na mpreg pwede naman po kayong
magstop na lang sa pagbabasa ng tahimik at mapaya. Wag nang ipagpatuloy pa. Wag na
lang magcomment ng hindi maganda. Nakakainsulto at nakakawalang-ganang ipagpatuloy
ang kwentong pinaghihirapan tapos hindi naman maappreciate.

Pakitandaan po:

ALAM KO ANG GINAGAWA KO SA KWENTO.

AT

KAYA KONG PANINDIGAN KUNG ANO MAN ANG ILALAGAY KO.

PS.

Wag nyo akong inisin please.

=================

Chapter 18: Robby

Mahapding-mahapdi ang mga mata ko nang pilitin kong buksan ang mga iyon.

"I---ivory..." Mahina at paos na boses ang nanggaling sa aking lalamunang mahapdi

rin.

"I--Ivo--ry..." Pag-uulit kong tawag. Ikinapa ko pa ang aking kamay sa aking

kinahihigaan. Matigas, malamig ang aking naramdaman. Nang tuluyan nang luminaw ang
aking paningin ay napagtanto ko na nakahiga pala ako sa sahig. Kaya pala nananakit
ang aking braso at binti na magdamag na sumalo sa aking bigat.

My heart clenched painfully when I realized na hindi panaginip lang ang nangyari
kagabi. My swollen face, eyes, nose and lips are evidences that I cried my self to
sleep last night when he left me all alone here inside his room.

I slowly sat up, bitting my lip as my muscles refused to cooperate. I have to

struggle hard para lang makaupo ako ng maayos at makasandal sa paanan ng kama.

Hindi ko napigilan ang makadama ng pagkaawa sa aking sarili. Hindi talaga ako
binalikan ni Ivory para patahanin. Hinayaan nya lang ako na umiyak magdamag at
makatulog sa malamig at matigas na sahig. Wala na talaga syang pakialam sa akin.

Gusto ko mang pigilan, muli na namang pumatak ang mga luha sa aking mga pisngi nang
maalala ko kung paano ako umiyak at nagmakaawa kagabi kay Ivory. Gusto ko na ang
umalis dahil sa pantataboy nya sa akin. Gusto ko nang sundin ang idinidikta ng
pride ko. And that is to give up on Ivory. But my heart... my heart doesn't want me
to.

Do't give up, Robby. Gaya nang hindi nya pag-give up sayo nung sya naman ang
itinaboy. Love him still even if he doesn't love you anymore. Hindi ba

at ganun sya noon sayo? Ipakita mo na kahit nahihirapan at nasasaktan ka na,

mamahalin mo pa rin nya.

Kalimutan mo na ang pride, ang ego mo gaya nang ginawa mong paglimot sa mga
pangarap mo nang magdesisyon kang mahalin sya. Nandito ka na. Marami ka nang
pinagdaanan at naigive up para sa kanya. Ngayon ka pa ba susuko. Sundin mo ang
sinabi sayo ng Mommy mo, ipaglaban mo ang sarili mo. Kahit na kay Katrina, kahit na
sa pamilya nya, at kahit na kanino pa. Patunayan mo na kaya mong gawin ang lahat
para sa kanya.

Tumingin ako sa kawalan. Tama ang puso ko. Kailangang ipaglaban ko ang sarili ko at
ang puso ko. Facing Katrina is just a test. Kung nagpatalo si Ivory sa kanya, hindi
ibig sabihin na magpapatalo rin ako. Kung hindi ako naipaglaban ni Ivory, pwes ako
ang makikipaglaban para sa aming dalawa.

Pinunasan ko ang aking mga pisngi.

Lalaki ka, Robby. Tama na ang pag-iyak. You are not weak. You are not pathetic.
Fight for your love. Fight and be strong for Ivory.

With that thought, I stood up. Naghilamos na muna ako bago ako lumabas.

"Ate Mary?" Tawag ko sa kasambahay nang wala akong madatnang tao sa sala at sa
kusina. Isang malalim na paghinga muna ang aking pinakawalan bago ako kumilos para
ipagluto ang aking sarili. Maybe Ivory thought na aalis ako gaya ng ipinag-uutos
nya kaya pinaalis nya na rin si Ate Mary. Pwes, nagkakamali sya. Hindi ako aalis
kahit na ano ang mangyari. Hindi ako susuko ng ganun-ganon lang.

After eating my breakfast, naglinis na ako ng aking pinagkainan. I was about to go

back to the room para maligo for I was planning to go

out to look for Ivory when I heard the door open. May narinig din akong mga boses
kaya halos tumakbo ako papunta sa living room. Naabutan ko na kapapasok lang nina
Miggy at Jurace. Agad na sumama ang timpla ko nang makita ko ang pangit na si
Jurace. Pero nang mapatingin naman ako sa mukha nya, I found his nose super cute.
At parang namamaligno, dumiretso ako nang lakad papunta sa harap nya at bago ko pa
napigilan ang sarili ko, pisil-pisil ko na ang cute na ilong nya.

Nanlaki ang mga mata nya.

"Anyo ma!" Sigaw nya at agad na tinapik ang kamay ko dahilan para mabitawan ko ang
ilong nya.

"Pakyu ka Robby! Hindi porke pangit ka na ngayon ay may karapatan ka nang pisilin
ang gwapo kong ilong!" Nanggigil na bulyaw nya sa akin. Napapahiya naman akong
umatras palayo.

"I... I'm sorry... I don't know what came over me para gawin yun." Pagpapaumanhin
ko sa kanya. Napatingin ako kay Miggy na napapantistikuhang nakatitig sa akin.

"Ang sabihin mo naiinggit ka lang sa kagwapuhan ko kaya binalak mong sirain ang
kagwapuhan ko sa pamamagitan ng pagpisil sa ilong ko! Tang-ina, ansakit ha!
Darling, tignan mo nga kung dumugo o kaya ay napango na ako sa lakas ng pisil ng
gunggong na yan. Porke nagpakalbo at naging baboy na eh naninira na ng kagwapuhan
ng iba. Pangit na kasi. Deserve nya talagang mapalayas eh." Pagpaparinig ni Jurace
na tila sya bata. Nakakainsulto ang mga salitang binitiwan ni Jurace. Nakabababa ng
pagkatao. I wanted to argue with him but I found myself having a hard time to do so
dahil tama naman sya. Mataba na ako. Pangit na ako. At higit sa lahat, pinapalayas
na ako ni

Ivory.

"Will you shut up, Jurace? Para kang bata." Panunuway ni Miggy sa nobyo.

"Will you shut up kung ikaw ang muntik nang matanggalan ng ilong? At ikaw. Akala ko
ba aalagaan mo si Ivory? Mukhang ikaw pa ang pinagsilbihan nya ah? Kaya siguro ikaw
ang nanaba ng ganyan kasi lagi pagtulog at pagkain ang inaatupag mo! Akala mo
siguro nauto mo na naman sya no? Pwes, para sabihin ko sayo, hindi mo mauutakan si
bayaw! Siguro kaya ka bumalik sa kanya kasi gusto mong takbuhan yung nabuntis mong
abogada no? Hoy, pangit na Berta. Buko ka na! Andito ngayon sa Pilipinas yung
nabuntis mong abogada!" Natigilan ako sa mga pinagsasabi ni Jurace.

"Katrina's pregnant?!" Bakit hindi sinabi ni Mommy yun nung tumawag sya. Kaya ba
ako nagkakaganito? Ako ba ang naglilihi para kay Katrina? But that's imposible.
Paano ko sya mabubuntis kung matagal nang walang namamagitan sa amin bago pa man
kami magbreak up?! And I am damned sure na protektado ako everytime na may
nangyayari sa amin.

"Bakit? May iba ka pa bang abogadang kinasex bukod dun sa Katrina?! Tang-ina, ang
playboy mo talaga!" Patuloy na pang-iinsulto at panghuhusga sa akin ni Jurace.

"No! Nagkakamali ka! If Katrina is indeed pregnant, I am 100% sure that it's not
mine." I insisted. Nahahapo akong naupo sa sofa. Kaya pala ganun ang sinabi ni
Ivory kagabi. Pihadong alam na nya ang kalagayan ni Katrina.

"But she's claiming that it is yours. Hindi naman siguro sya magpapakahirap na
sundan ka dito sa Pilipinas para ipaako ang bata na hindi sayo." Miggy said as he
sat on the sofa opposite mine. Sumunod din sa kanya si Jurace.

Miggy

is right. Matinong babae ang pagkakakilala ko kay Katrina. Hindi sya yung tipo ng
babaeng manggagamit ng bata para makuha ang gusto. Pero di ba may kasabihan na
'Hell hath no fury like a woman scorned'? At galit na galit sa akin si Katrina
noong makipaghiwalay ako sa kanya. Is she doing this para manggulo? Para
maghiganti? But how would I explain ang nararamdaman ko sa katawan ko? Ang
panghihina? Ang pagsusuka at pagiging antukin? Anak ko nga ba talaga ang dinadala
ni Katrina?

Bakit ba nagkakaganito ang takbo ng buhay ko? Kung kailan malapit na kaming maayos
ni Ivory ay saka may manggugulo.

"So what's your plan now? Hindi ba at pinapaalis ka na ni kuya dahil sa Katrina na
yun?" Pagtatanong ni Miggy. Tumitig ako sa kanya. Ano nga ba ang dapat kong gawin?
Sino ang dapat kong piliin? Ang anak ko 'daw' at ang pagiging ama ko o si Ivory at
ang pagmamahal ko sa kanya? Mahirap pala kapag nasa harap mo na mismo ang problema.
Pero alam ko, hindi ko na kailangang pag-isipan pa ng mabuti ang isasagot ko kay
Miggy.

"If the child is indeed mine, I will give him my name. But... I will not leave
Ivory. I don't intend to marry somebody else or start a family with if it isn't
your brother. Oo. Isa sa mga pangarap ko ang magkaanak. Pero kasama sa pangarap
kong iyon ang magkaanak sa taong mahal ko. Though it is impossible to happen dahil
pareho kaming lalaki ni Ivory, magagawan naman ng paraan iyon. Si Ivory lang ang
gusto kong makasama habambuhay." I solemnly told Miggy.

"Mahal mo talaga si kuya na handa mong isakripisyo ang pagiging ama mo para sa
kanya."

"Yes." Maikli kong pagsang-ayon

sa sinabi nya.

"Kahit na walang kasiguruhan na mapapatawad ka pa nya at mamahaling muli?"

Nagkabikig ang lalamunan ko sa sumunod na tanong ni Miggy. Nasabi na rin sa akin ni

Ivory ang bagay na iyon and hearing it again brought the same pain in my heart. I
cleared my throat and forcefully swallowed the lump there before speaking.

"Yes. I'm willing to prove it to everybody over and over again. Hihintayin kong
mapatawad nya ako nang tuluyan. Handa akong igive up ang lahat para patunayang
mahal ko sya." Nagkatinginan sina Miggy at Jurace nang marinig nila ang sinabi ko.

"You're willing to give up everything, as in everything to prove that you love my

brother?" Pag-uulit ni Miggy sa sinabi ko. Kumislot ang kaba sa dibdib ko sa klase
ng tinging iginagawad nya sa akin. Nakapagtataka rin ang biglang pagtahimik ni
Jurace.

"Oo. Lahat kaya kong kalimutan at lahat ay kaya kong ibigay para patunayang mahal
na mahal ko si Ivory."

Nagkatinginan silang muli bago walang kurap na sinabi ni Miggy sa akin ang mga
kataga that left me catching my breath...

"Prove to me, to my family especially to Ivory that you really love him. Ibigay mo
sa kanya ang mga mata mo."

...

Tahimik kong isinara ang pinto at wala sa sariling naglakad ako papunta sa
naghihintay na kama. Paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko ang mga sinabi ni Miggy.

"Prove to me, to my family especially to Ivory that you really love him. Ibigay mo
sa kanya ang mga mata mo."

Hindi ko alam kung magagalit ako kay Miggy o kay Ivory para sa kahilingang iyon.
Pero hindi ba at kasasabi

ko lang sa harap nila na handa ako na gawin ang lahat para lang patunayan na mahal
ko sya?

Kaya ko bang maging bulag para tuluyan ko nang mapagbayaran ang mga kasalanan ko
kay Ivory? Para tuluyan na syang makakita?

Seeing Ivory suffer from being blind is the most painful site for me. Nakita ko
kung paano sya magdusa na tanging kadiliman lang ang nakikita kaya hindi ko sya
masisisi kung bakit sya galit sa akin. Hindi ko masisisi ang pamilya nya kung
kasuklaman nila ako. Hindi ko sila masisi kung bakit hindi pa rin nila ako magawang
patawarin sa ginawa kong pagtalikod at pang-iiwan sa kanya.

Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko. Gusto kong ibigay ang mga rason kung bakit ko
ginawa ang mga bagay na nagawa ko.

I have the right to reject his proposal. We were lovers but I wasn't in love with
him. Nakatatak sa isipan ko noon na katawan ko lang ang gusto sa akin ni Ivory. At
the tender age of 14, he forced me. It was rape. And because of fear, nawalan ako
ng karapatan sa sarili kong katawan. Namulat ako na galit sa kanya. Gusto ko lang
naman ang sumaya. Gusto ko ang lumaya para naman maranasan ko rin ang nararanasang
kalayaan ng iba. Masama bang gustuhin na sumaya?

Oo, mahal nya ako. Pero ni minsan, hindi nya ako tinanong kung mahal ko sya. Ni
minsan, hindi nya isinaalang-alang ang nararamdaman ko sa ginagawa nya sa akin.
Akala ba nya porke, nasasarapan ang katawan ko, ganun na rin ang nararamdaman ng
puso ko? Hindi ba nya naisip na ipinagkait nya sa akin ang mamuhay ng normal? Yung
walang takot na mabuhay, maranasan ang mga pinagdaanan ng isang binata. Lalaki ako
pero ginawa nya

akong babae sa relasyon that I didn't want in the first place. Oo, inalagaan nya
ako pero ni minsan hindi nya itinanong sa akin kung ano ba talaga ang gusto ko.

Hindi ba nya alam na pinababa nya ng sobra ang pagkalalaki ko? Hindi ba nya alam na
sa ilang taon ng pagsasama namin, lagi kong nararamdaman na wala talaga syang
pakialam sa akin? Tuwing may gusto akong gawing mag-isa, tuwing may gusto akong
puntahan, dapat laging sya ang nagdedesisyon. He didn't let me learn on my own.
Diniktahan nya ang buhay ko.

I just wanted to be free. To feel free without fear. Pero wala. Nakulong ako ng
anim na taon sa kanya. And when I had the chance, I grabbed it. Linunok ko ang
guilt. Selfish na kung selfish but for the first time in my fucking life, I got to
decide on my own. For the first time, pinili ko ang sarili ko. For the first time,
naranasan ko ang maging malaya at walang kinatatakutan.

Pero talagang ginagago ako ng tadhana. Nagising na lang ako na mahal ko na pala
sya. Bumalik naman ako di ba? Binalikan ko naman sya. Linunok ko ang pride ko.
Tinanggap ko ang lahat ng mura, pananakit at pang-iinsulto mula sa pamilya nya.
Maging ang pagpaparusa nya, pikit-mata kong tinanggap. Kahit binabalewala nya lang
ang mga ginagawa ko para sa kanya. Kahit harap-harapan kong nakikita ang
paglalandian nila nung babae nya, tiniis ko ang sakit. Tiniis ko ang hirap alang-
alang sa kanya. Nagbingi-bingihan ako sa mga masasakit na mga salitang sinasabi
nila sa akin. Pikit-mata kong tinanggap ang lahat. Pero bakit ganon? Bakit lagi pa
rin nilang sinasabi that I deserve what I got? Bakit di nila makita ang lahat

ng efforts ko? Bakit ayaw nilang paniwalaan that I'm doing all of these because I
really regret what I've done and because I really love him? Do I really deserve to
be treated like shit?

Mahal ko si Ivory. Ibinaba at kinalimutan ko na ang lahat ng gusto ko pati na ang

kalayaan ko at maging ang magiging anak ko para patunayan yun pero bakit hindi pa
rin nila ako mapatawad? Bakit hindi pa rin sila makalimot? Akala ba nila na hindi
ako nasasaktan sa ipinapakita at ginagawa nila? Akala ba nila ginusto ko ang
nangyayari sa akin ngayon? Akala ba nila okay lang sa akin ang lahat? Ginawa ko
naman ang lahat para pagsilbihan sya, di ba? Pero bakit parang hindi pa rin sapat?
Bakit tila kulang pa rin?

Nasasaktan na ako. Sobrang sakit na ang nararanasan ko. Katawan, damdamin, pride
lalo na ang puso ko. Nasaktan na nilang lahat. Tinitiis ko lang ang lahat alang-
alang kay Ivory.

Kung hindi ko lang sya mahal, hindi ako babalik. Hindi ako magtitiis dito. Hindi
ako paulit-ulit na masasaktan. Pero mahal ko sya. Mahal na mahal ko na sya eh.
Gusto kong patunayan yun. Pero sobrang sakit na eh. Sobrang sakit na ng ginagawa
nila. Sobrang sakit na ng ginagawa nya.

And now, gusto ng kapatid nya na ibigay ko ang mga mata ko sa kanya. Kapag ibinigay
ko ba, mamahalin nya ako ulit? Mapapatawad na ba nila ako? Titigil na ba sila sa
pangmamaliit sa akin? Tatanggapin na ba nila ako?

Ivory.

Ivory, miss na miss na kita. Miss na miss ko na yung dating Ivory. Yung maasikaso,
yung malambing, yung mahal na mahal ako. Kahit sinasaktan mo ako, pinaparusahan,
okay lang. Pero wag namang masyado. Kasi gusto

ko na ang sumuko eh. Nahihirapan na ako. Pero sinusubukan ko pa ring kayanin eh.
Kahit ansakit-sakit na.

Miss na miss na kita. Miss ko na ang mga ngiti mo, ang mga tawa mo. Miss ko na ang
mga tingin mo sa akin na nagpapakaba at nagpapanginig sa mga tuhod ko na masarap sa
pakiramdam. Miss ko na ang mga haplos mo at yakap. Ang mga halik mong puno ng
pananabik, miss na miss ko na rin. Ang init ng iyong katawan na kumot ko sa aking
pagtulog. Ang mga salitang ibinubulong mo bago ako mahimbing. Ang pakiramdam sa
tuwing tayo ay nagiging isa nung ako ay mahal na mahal mo pa. Lahat ng iyon ay
nawala na at hindi na babalik pa.

Hindi mo na ba talaga ako mahal? Hindi mo na ba talaga ako mapapatawad kaya lagi mo
na lang akong sinasaktan? Mahal kita at handa akong patunayan yun sayo, sa pamilya
mo at sa lahat. Kahit man lang sa pamamagitan ng gagawin ko ay mapaniwala na kita
na totoong mahal na kita.

I wanted to cry but no tear fell from my eyes. Napagod na rin marahil ang mga mata
ko sa pag-iyak. Matagal din akong umiyak pagkatapos akong iwan nina Miggy at Jurace
kanina. Umasa din ako na uuwi si Ivory. Umasa akong makakapag-usap kami. Pero
walang Ivory ang dumating.

Kinuha ko ang gamot na ibinigay ni Jurace. Makakatulog daw ako ng matagal kapag
ininom ko ito. Pagpunta nila dito sa kuwarto ko bukas, dadalhin nila ako papunta sa
ospital para kunin ang mga mata ko at ilalagay kay Ivory. Makakakita na sya at ako
naman ang mabubulag. It's the ultimate sacrifice to prove that I really love him.

Pero imbis na inumin, ipinatong ko ang tablet malapit sa lampshade. Tumayo ako

at nagpunta sa banyo.

Ang hirap ng pinagagawa nila pero willing akong gawin. Kung ayaw pa rin sa akin ni
Ivory pagkatapos ng lahat, siguro naman matatanggap pa rin ako ng mga magulang ko
kahit na bulag ako. Nakakatakot. Pero I have to face my fear.

I have to face my fear.

You have to face your fear, Pierre Robert Salvador.

You have to face your fucking fear.

As I took a cold shower, iyon lang ang paulit-ulit na naglalaro sa isipan ko. As I
was brushing my teeth, nakita ko na kumakapal na pala ang bigote ko and I need to
shave. Binuksan ko ang medicine cabinet and took a razor out. Halos automatic na
lang ang ginawa kong pagsishave. Nalaman ko lang na may mga sugat pala ako sa mukha
dala ng wala sa loob na pagsishave nang mapangiwi ako sa sakit when I washed my
face.

Pain.

Mula nung dumating ako dito, yun na lang ang laging nararamdaman ko. Yun daw ang
laging dala ko sa buhay ng mga mahal ko. Ang pamilya ko, ang mga kaibigan ko at ang
mahal ko ay laging nasasaktan dahil sa akin.

Gugustuhin ko pa bang magising para lang iparamdam sa kanila yun?

No.

I don't want to see my parents cry because I'm already blind. Ayokong habambuhay
nilang pasanin ang bulag nilang anak. Ayoko na magdusa sila sa pag-aalaga nila sa
akin.

Ang magiging anak ko, paano? Tatanggapin kaya nya ang isang ama na bulag?

At si Ivory. Ano ang kasiguruhan ko na mapapatawad nya ako pagkatapos ng lahat?

Wala, di ba? Sa naging trato nya sa akin alam kong wala akong aasahan sa kanya.
Baka gawin nya rin sa akin ang ginawa ko sa kanya. Tatalikuran nya rin ako.
Babalewalain at kalilimutan. Kaya no choice ako kundi

bumalik sa mga magulang ko. Sila ang maghihirap sa bulag na Robby.

Ayoko. Ayoko nang makita na mananakit na naman ako ng mga taong pinapahalagahan ko
dahil mas masakit ang balik nun sa akin. I don't want anybody to suffer because of
me. Ayokong marinig na sasabihin na naman nilang I deserve it. Ayoko. Ayoko na.

Kinuha ko ang razor at kinalas iyon upang kunin ang matatalim na mga blades nito.

I have to face my fear.

I have to stop giving and feeling pain.

I don't want to make them suffer because of me.

Pagod na ako. Nasasaktan na ako ng sobra. This will be the last pain I'd feel.
Ayoko na ang muling umiyak pa.

Umupo ako sa malamig na sahig.

Tatapusin ko na ang lahat, mapapakinabangan pa ni Ivory ang mga mata ko. This is a
stupid thing to do but I don't care anymore. Hindi na ako muli pang masasaktan
pagkatapos nito di ba? Hindi na ako mapagtatawanan. Hindi na ako mahuhusgahan.
Matatahimik na ako, ang katawan ko at ang damdamin ko. Matatapos na ang paghihirap
ko.

Walang pagdadalawang-isip na pinadaan ko ang mga blades sa pulso ko. Tiniyak ko na

malalim ang mararating ng mga talim kaya bumulwak ang maraming dugo mula sa mga
sugat ng ginawa ko.

Mom, Dad I love you. Sorry kung hindi ako naging the best na anak para sa inyo.
Patawarin nyo ako kung hindi ko natupad ang lahat ng pangarap nyo para sa akin.
Sorry, sorry. Ipinaglaban ko naman ang pagmamahal ko sa kanya ngunit hindi na nya
ako mahal. Sorry kung hindi na ako makakapagpaalam ng personal sa inyo... na aalis
na ako at di na babalik pa. Masakit pero alam ko, someday matatanggap nyo rin ang

ginawa ko.

Regina, Pia, Arriangelique, Chloe... Kuya loves you. Sana, wag nyo akong ikahiya sa
nagawa at ginawa ko. Sana, matanggap at mahalin nyo pa rin akong kuya nyo kahit
bakla ako, kahit na naging duwag ako at sumuko sa laban at natalo. Antanga ko kasi
eh. Minahal na ako, iniwan ko pa. Eto ako ngayon, talunan. Wag nyong tutularan si
Kuya ha. Kapag may nagmahal sa inyo, isipin nyo ang efforts nya sa inyo.
Iappreciate nyo dahil kokonti na lang ang nagmamahal ng totoo. Sorry, hindi na kayo
nahalikan ni kuya bago sya umalis.

To the unborn child that may be my son or daughter, sorry kung hindi man lang tayo
magkikita at magkakakilala ng personal. Sorry, anak.

Ivory, mahal pa rin kita kahit sobrang sakit pala ang mahalin ka. I'm doing this
for you to be able to see and for me to find peace. Patawarin mo ako sa pananakit
ko sayo. And believe me, naiparamdam mo sa akin ang lahat ng iyon. Naranasan ko rin
ang lahat ng naranasan mo. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, alam mo bang mahal pa
rin kita? At babaunin ko iyon saan man ako mapunta pagkatapos nito. I'm sorry if I
haven't said goodbye. Di bale, mapupunta naman sayo ang mga mata ko. Habambuhay na
ang mga itong patunay kung gaano kita kamahal.

Padami nang padami na ang dugo kong dumadaloy sa puting tiles ng banyo. Ramdam ko
ang hapdi ng sugatan kong pulso. I'm scared of blood and flesh but at this moment,
my torn flesh and blood are the most beautiful colors that I see.

And little by little, nararamdaman ko na rin ang panghihina ko. Inaantok na ako at
nanlalabo na rin ang paningin ko kaya ipinikit ko na ang mabibigat na mga mata ko.

Malapit na. Nararamdaman ko na malapit nang matapos ang lahat lalo na nang
magsimula na akong habulin ang paghinga ko. Nang walang anu-ano'y narinig ko na
malakas na bumukas ang pinto ng banyo. Maging ang mabibigat na hakbang papunta sa
kinahihigaan ko ay rinig ko pa.

I felt strong hands pulling me up.

"Robby?! Robby! Damn it!"

Ivory?

Si Ivory ba ang nagmura? Pero paano nya nalamang narito ako? Hindi sya nakakakita
di ba? Naghahallucinate na ba ako? O ganito lang talaga kapag malapit ka nang
mawalan ng buhay? Maririnig mo ang boses ng taong pinakamamahal mo?

Gusto ko mang buksan ang mga mata ko ay hindi ko na kaya. Hindi ko na kaya.

Hindi ko na kaya.

Napangiti ako.

Hindi na nila ako mamaliitin. Hindi na nila ako mapagtatawanan. Gawin man nila ang
mga yun, hindi ko na makikita, maririnig at malalaman.

Sa wakas, matatapos na ang lahat at matatahimik na ako.

This is the sweetest pain I've felt and I'd gladly accept death for the purpose of
it.
....

=================

Chapter 19: Ivory

Happy bday, Dan de Guzman. Dedicated sayo ang chapter na ito.

..........................

"Oo na! Pupuntahan na namin ang gung--- ahh, si Berta este si Robby. Wag ka nang
mag-alala, bayaw. Kami na ang bahala. Praktisado ko na ang linya ko." Jurace said
confidently.

"If you worry too much, we can back out from the plan, kuya." Sinulyapan ko saglit
ang kapatid ko bago ko ibinalik ang aking mga mata sa monitor ng laptop na nasa
harap ko. Pinagmasdan ko ang natutulog na bulto ni Robby sa sahig ng kwarto.

"Ano ka ba, darling? Ngayon pa ba tayo magbaback out? Sayang naman yung mga linyang
prinaktis ko." Magkasabay kaming magkapatid na tumingin kay Jurace. Parehong
matatalim ang aming mga mata.

"Ahehe. Ang ibig kong sabihin, last test na ito. Kumbaga sa pelikula, ito na yung
climax. Ito na yung pinaexciting na part. Yung gagawin natin ay ang last challenge
para kay Robby. Tignan ninyo ha. Kung talagang mahal nya si bayaw, ibibigay nya
yung mga mata nya ng wala ng tanong-tanong. Syempre, alam naman nating hindi naman
talaga mangyayari. Pero yung act mismo ang magpapatunay kung gaano nya kamahal si
kuya Ivory." Lalong tumalim ang mga mata kong nakatingin kay Jurace dahil sa
pagtawag nya sa akin ng 'kuya'. Ngunit hindi ko maitatanggi na tama sya. Ito na ang
pinakahuling pagsubok para kay Robby. Nagawa ko na ang parte kong pantataboy sa
kanya kahit na gusto kong pagsisihan iyon agad pagkatapos ko syang iwan. It's now
the time for my brother's part. Ang subukin kung handa ba si Robby na ibigay ang
mga

mata nya sa akin. Why am I doing this? I am doing this to stop all the doubts that
are still in my head. Doubts na baka ngayon lang yung mga ipinapakita nya. Doubts
na baka dumating yung araw na magising na lang sya na hindi na naman nya ako mahal.
Gusto ko rin naman ng assurance. I want to have something to hold on to. Not just
our marriage contract.

Aaminin ko na muntik na talaga akong bumigay kagabi nang nakaluhod sya sa harap ko.
Kung alam lang nya. My heart was crying for him last night. Sa bawat patak ng luha
sa kanyang mga mata ay tila may blade na humihiwa sa puso ko. Tila suntok naman sa
aking dibdib ang bawat pagmamakaawa nya. Pero kung bumigay ako kagabi, paano na ang
pagdududa sa puso ko? Paano ko pa maaalis ang mga iyon? Hindi sapat ang kasal na
pinanghahawakan ko. Gusto ko ang buo nyang pagmamahal. And lastly, I want a
closure. Because after this, I want to forget all the bad memories that had
happened between us. I want the pain to be totally erased from my mind and heart.
Dahil hanggang naroroon ang mga yun, beginning to love him again will be futile.

Those are my thoughts as I watched Robby woke up. Gusto kong murahin ang sarili ko
dahil natiis ko syang matulog sa malamig na sahig ng kuwarto. I watched him tear
up. Probably, he was thinking about what had happened last night. Then slowly he
stood up and went to the bathroom.

"So, pupuntahan na ba namin sya, bayaw? Marami-raming hagdan pa ang aakyatin namin.
Di pa raw ayos yung elevator." Jurace asked, undoubtedly excited for his task.

"Yung gamot?" Miggy asked.

"Andito na, darling." Iwinagayway sa amin ni Jurace ang isang pack ng sleeping
pill.

"Yung hotel reservation?" Ako naman ang nagtanong.

"Okay na okay na rin, bayaw." Nakangising sagot ni Jurace, may kislap ng kapilyuhan
ang kanyang mga mata. At alam na alam ko ang tumatakbo sa isip nya na hindi ko na
kailangang isa-isahin pa. Why the hotel reservation? Simple. Kapag pumayag si Robby
na ibigay sa akin ang mga mata nya at ininom nya ang sleeping pill na ibibigay ni
Jurace, magigising sya na nasa El Nido na kami. Kapag pumayag sya, burado na ang
mga pagdududa ko. It's time na kailangan ko na ring aminin sa kanya ang lahat: na
sinusubukan ko lang sya, na hindi ako bulag, at higit sa lahat, na kasal na kaming
dalawa.

I have no doubt that Robby will say yes in giving me his eyes. I just wanna hear
it. Pagkatapos nun, pagkatapos ng kamiserablehang ibinigay ko sa kanya, nararapat
lang na bumawi ako di ba? We'll have our real honeymoon there. Pagkatapos, babalik
kami para harapin si Atty. Katrina Stevens. If the baby is indeed Robby's, then
we'll financially support the child. We'll even fight for custody kung gusto ni
Robby. Pero, kailangan munang patunayan ng Katrina na yun na si Robby talaga ang
ama ng dinadala nya.

"Kuya, paano pala kung sakaling tumanggi si Robby?" Bumaling ako sa kapatid ko.
Paano nga ba?
"Then I'll file for a divorce." I decided. Kapag tumanggi sya, it only means that
he doesn't love me enough. Tumango si Miggy sa akin.

"So, punta na kami?" Pangungulit ni Jurace.

"Sige." I coldly told him.

Magkasunod silang lumabas sa opisina ko dito sa 7 Demons building. Ako

naman ay ipinagpatuloy ang panunuod kay Robby.

Muli kong tinignan kung ano na ang ginagawa ni Robby sa suite. I saw that he's
already preparing for his breakfast. Wala kasi si Ate Mary. Pinagbakasyon ko ng
isang araw para maisakatuparan ang plinaplano ko.

After eating his breakfast, Robby cleaned up his mess in the kitchen. He was about
to walk his way back to the bedroom when the door loudly opened. Sadya rin ang
malakas na pag-uusap nina Miggy at Jurace para makuha ang atensyon nya. Patakbong
pumunta sa living room si Robby. Iniisip nya siguro na kasama ako nung dalawa. I
saw how his face got disappointed nang makita nyang sina Miggy at Jurace lang ang
dumating. I was expecting that he'll ask where I am pero laking gulat ko nang
mabilis syang naglakad papunta kay Jurace at pinangigilang pisilin ang ilong nito.

"Anyo ma!" Sigaw ng nangongo na si Jurace at agad na tinapik ang kamay ni Robby
dahilan para mabitawan nya ang namumula nang ilong ni Jurace.

"Pakyu ka Robby! Hindi porke pangit ka na ngayon ay may karapatan ka nang pisilin
ang gwapo kong ilong!" Galit na bulyaw ni Jurace kay Robby. Napapahiya naman itong
umatras palayo.

"I... I'm sorry... I don't know what came over me para gawin yun." He immediately
apologized.

"Ang sabihin mo naiinggit ka lang sa kagwapuhan ko kaya binalak mong sirain ang
kagwapuhan ko sa pamamagitan ng pagpisil sa ilong ko! Tang-ina, ansakit ha!
Darling, tignan mo nga kung dumugo o kaya ay napango na ako sa lakas ng pisil ng
gunggong na yan. Porke nagpakalbo at naging baboy na eh
naninira na ng kagwapuhan ng iba. Pangit na kasi. Deserve nya talagang mapalayas
eh." nagdikit ang mga kilay ko sa pinagsasasabi ni Jurace. Wala sa usapan naming
insultuhin nya si Robby! Ang sinabi ko lang ay back up-an nya ang anumang sasabihin
ng kapatid ko!

"Will you shut up, Jurace? Para kang bata." Panunuway ni Miggy sa nobyo.

"Will you shut up kung ikaw ang muntik nang matanggalan ng ilong? At ikaw. Akala ko
ba aalagaan mo si Ivory? Mukhang ikaw pa ang pinagsilbihan nya ah? Kaya siguro ikaw
ang nanaba ng ganyan kasi lagi pagtulog at pagkain ang inaatupag mo! Akala mo
siguro nauto mo na naman sya no? Pwes, para sabihin ko sayo, hindi mo mauutakan si
bayaw! Siguro kaya ka bumalik sa kanya kasi gusto mong takbuhan yung nabuntis mong
abogada no? Hoy, pangit na Berta. Buko ka na! Andito ngayon sa Pilipinas yung
nabuntis mong abogada!" Aba't putang-na talagang Jurace. Ano ba ang pinagsasabi
nyang hayop sya?!

"Katrina's pregnant?!" I heard Robby asked. Halatang nagulat sya sa mga isinawalat
ni Jurace.

"Bakit? May iba ka pa bang abogadang kinasex bukod dun sa Katrina?! Tang-ina, ang
playboy mo talaga!" Inis akong napatingin kay Jurace. Kung pwede nga lang na
hilahin sya palabas ng monitor ng computer, kanina ko pa sana ginawa yun.

"No! Nagkakamali ka! If Katrina is indeed pregnant, I am 100% sure that it's not
mine." Robby seriously said kahit halatang natensyon sya sa mga nalaman nya.

"But she's claiming that it is yours. Hindi naman siguro sya magpapakahirap na
sundan ka dito sa Pilipinas para ipaako ang bata na hindi sayo." Sa wakas ay
nakasingit na rin para magsalita ang kapatid ko.

"So what's your plan now? Hindi

ba at pinapaalis ka na ni kuya dahil sa Katrina na yun?" Pagtatanong ni Miggy.

"If the child is indeed mine, I will give him my name. But... I will not leave
Ivory. I don't intend to marry somebody else or start a family with if it isn't
your brother. Oo. Isa sa mga pangarap ko ang magkaanak. Pero kasama sa pangarap
kong iyon ang magkaanak sa taong mahal ko. Though it is impossible to happen dahil
pareho kaming lalaki ni Ivory, magagawan naman ng paraan iyon. Si Ivory lang ang
gusto kong makasama habambuhay." He solemnly told Miggy. Napahawak ako sa braso ko
na pinanindigan ng balahibo dahil sa mga sinabi ni Robby.
"Mahal mo talaga si kuya na handa mong isakripisyo ang pagiging ama mo para sa
kanya."

"Yes."

"Kahit na walang kasiguruhan na mapapatawad ka pa nya at mamahaling muli?" I didn't

notice but I unconciously held my breath while waiting for Robby's reply.

"Yes. I'm willing to prove it to everybody over and over again. Hihintayin kong
mapatawad nya ako nang tuluyan. Handa akong igive up ang lahat para patunayang
mahal ko sya." Pinakawalan ko ang hininga na hindi makaalpas sa dibdib ko sa
kahihintay sa sagot nya. I can't help but feel happy sa naging kasagutan nya. Hindi
ko rin napigilan ang pagbilis ng pagtibok ng puso ko. For Robby said each word with
so much emotion and intensity. Nakaka... proud.

"You're willing to give up everything, as in everything to prove that you love my

brother?"

"Oo. Lahat kaya kong kalimutan at lahat ay kaya kong ibigay para patunayang mahal
na mahal ko si Ivory."

Pakiramdam ko ay idinuduyan ako ng napakasara na hangin sa bawat sinasabi ni Robby.

Fuck. He really loves me. He really, really loves me.

Nagkatinginan silang muli bago walang kurap na sinabi ni Miggy sa kanya ang mga
kataga na syang pinagplanuhan namin bago pa man dumating dito sa Pilipinas si
Robby.

"Prove to me, to my family especially to Ivory that you really love him. Ibigay mo
sa kanya ang mga mata mo."

....

Matagal nang nakaalis sina Miggy at Jayson pero nanatili pa ring nakaupo sa sofa si
Robby.

"C'mon, squirt. Just swallow that fucking tablet." Naiinip kong utas habang patuloy
na pinagmamasdan ko ang galaw nya. Manaka-naka nyang pinupunasan ang kanyang
magkabilang pisngi at pagkatapos ay tumitingin sya sa pinto na waring may
hinihintay syang dumating. My instinct was telling me that it was me who he's
waiting for pero hindi ko sya pwedeng puntahan dahil masisira ang lahat ng
pinaplano ko.

"Inumin mo na yang tablet, Robby. I promise you, yan na ang huling pag-iyak mo.
Kapag ininom mo yan, matatapos na ang lahat ng paghihirap at pagdurusa mo.
Matatapos na ang lahat ng mga panlilinlang ko. Magsisimula na tayong muli na hindi
sinusundan ng masasakit na alaala. C'mon, squirt. Wag mo nang patagalin pa ang
paghihirap nating dalawa." Patuloy kong pagkausap sa monitor. I know, imposibleng
marinig nya ako pero umaasa ako gawin nya na ang ipinag-uutos ko. Nakahinga ako ng
maluwag nang makita ko na tumayo na sya bago dahan-dahang naglakad papunta sa
kuwarto.

Hinawakan ko ang mouse at

may mga pinindot na button bago ko nakita sa monitor ang pagpasok ni Robby sa
silid. Muli syang naupo sa gilid ng kama at nagmuni-muni. Alam kong mahirap at
mabigat na desisyon ang gagawin nya. But I trust him. Alam ko na makakaya nya ang
huling pagsubok na ito.

"That's it, squirt. That's it." Bulong ko nang makita kong pinagmamasdan nya ang
tableta. Halos hindi na ako kumukurap sa ginagawa kong panunuod sa kanya.

"Fuck!" I muttered nang makita kong ipinatong nya iyon sa tabi ng lampshade. Hindi
ko napigilan ang makadama ng pagkadismaya.

Tumayo sya at nagpunta sa banyo. Hinubad nya ang lahat ng kasuotan nya. Napangiti
ako habang pinagmamasdan ang kahubaran nya. I definitely miss his body. Kahit na
totoong tumaba sya, lumapad ang bewang at pati ang baba ng puson nya ay tila
lumulubo gaya nga ng sabi ni Jurace, hindi ko ipagpapalit ang katawan nyang iyon
kahit na kanino. His body is my wonderland mula pa noong matikman ko ito sa unang
pagkakataon.

I greedily watched every move he made while taking a bath. That'll be the last time
he'll bathe alone dahil sisiguraduhin ko na pagkatapos ng lahat ng ito, hindi ko
hahayaan na magkahiwalay kami kahit na ilang saglit lang.

When he finished bathing, nakita ko ang paghahanap nya ng shaver sa isa sa mga
drawers ng banyo. And while he's at it, nagdidikit naman nang nagdidikit ang mga
kilay ko.

What're you doing, squirt? Hindi mo ba namamalayang nasusugatan ka na?

Naningkit lalo ang mga mata ko nang makita ko kung paano nya pinagmasdan ang shaver
na waring kinakausap nya ito.

"What are you doing, Robby? What the fuck are you doing?!" Napatayo na ako mula

sa swivel chair nang makita kong tinatanggal nya ang mga blades mula sa shaver.
Umupo sya sa sahig na waring tinitignan kung gaano katatalim ang mga blades na
hawak nya.

Halos sumisipa na ang puso ko palabas sa dibdib ko nang makita kong itinapat nya
ang mga blades sa pulso nya.

"No!!! Don't you dare do it, Robby! Don't you fucking do it!" I screamed at the
monitor.

Pero walang silbi ang ginawa kong pagsigaw. Kitang-kita ng nanlalaki kong mga mata
ang ginawang pagsugat ni Robby sa pulso nya at ang mabilis na pagdaloy ng kanyang
malapot na dugo mula sa mga ito. And the way that the blood oozed out from his
wounds told me na malalim ang ginawa nyang mga sugat.

"FUCK!!!" I screamed out the fear that's ready to explode inside my chest. As if
chased by thousands of demons, I ran out of the room, out of the office, out in the
hallway. Itinutulak ko ang lahat ng makakasalubong ko. Wala akong pakialam kahit na
tumalsik sila. Wala akong pakialam ke lalake o babe ang ibinabato ko palayo.
Kailangan mapuntahan ko si Robby agad!

Kinuha ko ang cp ko na nasa likod ng aking pantalon at tinawagan ang kapatid ko. Ni
hindi ko na namalayan kung paano ko nagawa iyon habang tumatakbo.

"Kuy---"

"Asan kayo?!" Hindi na ako nagtaka nang manginig ang boses ko.

"Andito sa mall. May bibil---"

"Tumawag ka sa ospital! Magpadala ka ng ambulansya dito sa building!" Nagmamadali

kong utos sa kapatid ko. I was almost screaming as I talked to him.
"Ambulance?

Anong nangyari, kuya?!" He was almost screaming as well as he asked me.

"Robby committed suicide, damn it!" Basta ko na lang ipinasok pabalik sa bulsa ng
pantalon ko cp. Nakikita ko na ang elevator.

Ngunit nang nasa harap na ako nun ay nakita kong kasalukuyan pa rin itong inaayos
ng mga technician.

"God damn it!" I frustratedly screamed. Naestatwa naman ang mga technician dahil sa
naging pagsigaw ko. Mabilis ko silang tinalikuran at nagmamadaling pumunta sa
hagdan. Tatakbuhin ko na lang paakyat hanggang sa 6th floor.

Ilang mura din ang pinakawalan ko habang tinatakbo ko paakyat ang matarik na
hagdan. Maraming beses din akong muntik-muntikan madapa sa kamamadali ko.
Nagkakandasala-salabid ang mga paa ko sa sobrang takot, sa sobrang kaba.

"Fuck! Don't let me be too late. Don't let me be too late, damn it!" Paulit-ulit
kong sigaw.

Nananakit at namimitig na ang mga binti ko nang sa wakas ay marating ko ang 6th
floor. Pilit kong binalewala ang nararamdaman ko sa mga paa ko. Pwinersa ko ang mga
ito para kumilos, para tumakbo.

Kailangan ka ni Robby, Ivory! Bilisan mo pa ang pagtakbo!

I commanded my self.

"ROBBY!!!" I screamed his name as I entered the suite. Wala akong inaksayang oras.
Tinakbo ko ang aking kuwarto. I even kicked the bathroom door open. At nang bumukas
yun, nanuot sa ilong ko ang amoy ng dugo na nagkalat sa puting tiles. Sindak na
sindak ako nang makita ko ang katawan ni Robby na nakalupasay na sa sahig ng banyo.
And I swear, I felt the world stopped revolving around its axis right at that
moment.

"Robby?! Robby! Damn it!" Mabilis ko syang pinuntahan. Ngunit nang makalapit na ako
ay

hindi ko naman alam kung paano sya hahawakan.

For the first time in my life, nahilo ako sa amoy ng dugo, natakot ako sa nagkalat
na dugo, sa nakalitaw na laman at nararamdaman ko ang hapdi ng sugat na ginawa ni
Robby sa pulso nya na parang pulso ko ang sugatan ngayon.

Kumilos ka, Ivory! Wag mong panuoring tuluyang mawala sayo si Robby!

My mind snapped at me.

"No. No. No!"

I ran towards the closest and grabbed the first towel I've reached. Kumuha rin ako
ng bathrobe. Mabilis akong bumalik sa kinaroroonan ni Robby. Kaagad kong binalot ng
tuwalya ang sugatan nyang pulso. Isinuot ko rin sa kanya ang robe. At kahit
nananakit pa ang mga tuhod ko sa ginawa kong pagtakbo paakyat kanina, kinaya ko na
buhatin sya at itakbo palabas ng kuwarto, palabas ng suite.

"Robby, I'm sorry! I'm sorry, squirt! Please, please! Don't die on me!" Paulit-ulit
kong bulong na may pagmamakaawa sa kanya as I went down the stairs as fast yet as
carefully as I can....

....

"Kuya..."

"What's taking them so long, damn it?!" Bulyaw ko kay Miguel.

Hindi ko na alam kung ilang oras nang nasa loob ng kuwarto at ginagamot ng mga
doktor si Robby. Wala akong ginawa mula nang dumating kami at ipasok sya doon kundi
ang maglakad ng pabalik-balik sa harap ng Operating Room.

"Excuse me." Napatingin ako sa nurse na nasa harap ko. My eyes moved towards the 2
blood bags she's holding.
"K-k-k-kailangan p-po ng p-pasyente." Pagpapaliwanag nya. I stepped back to give
way.

Mabilis naman syang naglakad papasok ng Operating Room. I found my self following
her ngunit bago pa ako tuluyang makapasok ay nahila na ako palayo ng kapatid ko.

"I wanna see him!" Nagpumiglas ako sa pagkakahawak sa akin ni Miguel.

"Bawal ka sa loob, kuya. Baka imbes na mapabilis ang ginagawa nilang paggamot kay
Robby ay mas mapatagal pa sa gagawin mong pang-aabala sa ginagawa nila sa loob. Isa
pa, limang doktor na ang nag-aasikaso kay Robby ngayon. Everything's gonna be
alright, kuya. Trust him. Kaya ni Robby yun." Pangangatwiran ng kapatid ko. Tama
sya. Bukod sa dalawang doktor na naunang pumasok para asikasuhin si Robby ay may
tatlong sumunod pang pumasok sa Operating Room. Dalawa nga sa mga doktor ay
foreigners pa. Pero hindi ko pa rin mapigilan ang isip ko sa pag-iisip ng masama.
Hindi ba kaya ng dalawang doktor na asikasuhin si Robby? Bakit kailangan pa nila ng
karagdagang doktor?!

"God damn it!" Napufrustrate kong sigaw. Napasabunot ako sa buhok ko at napayukyok.
Punung-puno ako ng takot at pangamba. Punung-puno ako ng pagsisisi. Kasalanan ko
ang lahat ng nangyayari ngayon!

"Kayo ba ang kasama ng pasyente?" Napadiretso ako ng tayo at lumingon sa

pinanggalingan ng katanungang iyon.

Agad akong lumapit sa doktor. Sumunod si Miggy at si Jurace na kanina pa

nagmumukmok sa sulok. Tulad ko ay nakokonsensya rin siguro sya sa nangyari kay
Robby.

"Anong balita, doc?" Agaran kong tanong sa doktor. His gloomy face is giving me a
heart attack.

"The patient had an excessive blood loss. Kung hindi nyo sya naisugod dito sa
tamang oras, baka

sa Morgue na sya dumiretso." Nanindig ang balahibo ko sa ibinalita ng doktor.

Gayunpaman ay nagdilim din ang paningin ko. Gustung-gusto ko na syang suntukin. I
don't care na sya ang gumamot kay Robby. How dare him say na...

"Actually, the bad news is the patient is suffering from Hypovolemic shock."
Nagulantang ako sa sinabi ng doktor.
"H-hypovolemic shock...?" Nauutal kong pag-uulit sa sinabi ng doktor.

"I told you, maraming dugo ang nawala sa pasyente. Kinulang ang dugo na
nagsicirculate sa katawan nya dahilan para mawalan ng oxygen ang utak nya ng
ilang.... segundo?... minuto? He's in coma right now." Seryosong sabi ng doktor.

Para akong nasampal.

Para akong nasuntok.

Para akong natorture.

Nabaril.

Nasagasaan.

Nahulog mula sa rooftop ng mataas na gusali.

Nagkadurug-durog.

Masakit.

Umiikot ang kamalayan ko na waring pundidong ilaw na nagpapatay-sindi.

Sinusurot ako ng konsensya ko.

Sinisisi ako ng puso ko.

Tumibok ang mga ugat ko sa ulo. Sobra ring sumakit ang dibdib ko. Halos di na ako
makakilos. Hindi na ako makapagsalita. Naging pabugso-bugso na rin ang paghinga ko.
Kusang tumulo ang mapapait na mga luha mula sa aking mga mata.

Robby is in coma.

Robby is in coma.

ROBBY IS IN COMA.

Kasalanan ko. Kasalanan ko ang lahat.

"And I have a... worse news." Umangat ang luhaang mga mata ko. Mas may masama pa
bang balita sa pagkakacoma ni Robby ngayon?! Halos ikamatay ko na ang pagbabalita
nyang nacoma si Robby dahil sa kagagawan ko, ano pa ang mas masamang ibabalita
nya?!

"You may think that I'm crazy pero sinisigurado ko sa inyo, totoo ang sasabihin ko.
I have two doctors from the US to back up my claim and explain everything to you
later." The doctor blabbered.

"Ano ba yun, doc?" Naiinip na tanong ni Jurace.

"Wag kayong mabibigla...."

.
.

.
.

.... the patient is 7 weeks pregnant."

.
.

R-r--robby... is... p-pregnant?!

Sobrang nanikip ang dibdib ko. Hindi ko na namalayang tumirik ang mga mata ko at
nawalan ng lakas ang buong katawan ko. And the next thing I saw was darkness.

Pure, agonizing darkness.

....

Yup. Tama kayo ng hula. Buntis nga si Robby beybe. Robby's condition will further
be explained on the next chapters. Just be patient and open-minded, guys. Yung
pagkakacoma naman nya, needed sa plot. Don't worry. This is not a fantasy-themed
story. I'll reiterate. Alam ko ang ginagawa ko at ang gusto kong mangyari sa
kwento.

Thanks @Miggy sa help.

=================

Chapter 20: Ivory

Upon waking up, I felt light-headed. Lutang ang isip. Lutang ang pakiramdam. Asan
ako? Ano ang nangyari?

"Kuya..."

Liningon ko ang pinanggalingan ng boses na yun.

Miguel.

Seryoso ang mukha nya ngunit hindi maitatago ang takot sa kanyang mga mata.

Liningon ko ang katabi nya.

Ofcourse. I know who the fuck this moronic asshole is. Sino pa ba ang susunud-sunod
sa kapatid ko na tila anino nya ito? Ngunit hindi gaya ng dati, wala ang kasutilan
sa mga nito. Ang naroon ay guilt. Labis-labis na guilt.

May ginawa ba ito kaya ako naririto sa ospital ngayon? Tang-ina nya. Papasakan ko
ng limang vibrator ang pwet nya kapag nalaman ko na may kinalaman sya sa nangyari
sa akin.

Teka. Where's Robby?

Robby.

Robby.

Robby.

Sa isang kisapmata, napadaklot ako sa dibdib ko. Parang binabarena ang puso ko.

Blades.

Blood.

Flesh.

Robby's almost lifeless body on the floor.

And I saw it. Tumingin ang luhaan nyang mga mata sa akin habang duguan pa rin syang
nakahiga sa sahig.

Ivory, bakit? Bakit hinayaan mong mangyari sa akin ito? Bakit hinayaan mong
masaktan ako ng ganito? Akala ko ba mahal mo ako? Sinungaling ka. Sinungaling ka,
Ivory! I hate you! I hate you for doing this to me!

Puno ng pagdaramdam ang boses nya. Puno ng sakit. Puno ng paninisi.

Then I heard a baby's cry. Matinis. Mahaba. Nakakabingi.

Pinatay mo kami. Pinatay mo kami, Ivory! Pinatay mo ang baby natin! I hate you!
Kinamumuhian kita! KINAMUMUHIAN KITA!

And then I saw his eyes shedding a lot of tears...

and then blood. His tears were replaced by blood!

Binalot sya ng maputi at makapal na usok hanggang sa unti-unti syang nawala sa

paningin ko.

"N--n-nooo... R-rob--by...? R-robby?! ROBBY!" Umikot ang paligid ko nang pwersahin

ko ang katawan kong bumangon. I let it settle for a while bago ko ibinaba ang mga
paa ko sa sahig ng kuwartong kinaroroonan ko.

"Kuya!" Sigaw ni Miggy. Mabilis nila akong inalalayan ni Jurace dahil muntik na
akong matumba nang tumayo ako.

"Bitawan nyo ako! I have to see him!" Nagpumiglas ako mula sa pagkakahawak nila sa
akin. Mas lumakas naman ang pagkakakapit nila sa akin. At dahil sa masakit na
pakiramdam sa dibdib ko, they easily pinned me down.

"Anong ginagawa nyo?! Bitawan nyo ako! I have to see Robby! I have to be with him,
damn it!" Taranta kong sigaw sa kanila.

"Calm the fuck down, kuya! Calm down or else lalong hindi nila ipapakita si Robby
sayo!" Natahimik ako sa sinabi ng kapatid ko. Muli akong nagpumiglas ng mas
mahinahon. Binitiwan naman nila ako at inalalayang makaupo sa sofa.

Mabilis na kumilos si Jurace habang nakabantay pa rin sa akin si Miggy. Kumuha sya
ng isang basong tubig at sa nanginginig na kamay ay iniabot nya sa akin yun. Agad
ko naman itong kinuha bago pa matapon ang lahat ng laman ng baso dahil sa
panginginig ni Jurace.

"H--h-how is he?" I asked them pagkatapos kong uminom at maibsan na ang paninikip
ng dibdib ko.

"He's out of danger, kuya. But he's still in coma." Mabigat ang boses na tugon ni
Miguel sa katanungan ko.

"Is... is he... damn it! Is he really.... p-pregnant?" Namamanhid ang

dila ko pagkatapos kong itanong iyon. Malakas na bumuntong-hininga ang kapatid ko

bago sumagot.

"Yes, kuya. Robby is 7 weeks pregnant. The ob gyne confirmed it to me."

"Why? I mean, how? How did it happen?! He's a man, for goodness sake! Paano ko sya
nabuntis?!" Nanggigilalas kong tanong.

"Robby is intersex, kuya." Mas sumeryoso ang kapatid ko.

"I'm not a doctor to explain it further pero ang pagkakaalam ko, he has both a male
and female's reproductive organ."

"Robby is not a hermaphrodite!" Nanlalaki ang mga matang sabi ko sa kapatid ko.

"Hindi lang naman ang pagkakaroon ng dalawang sexual organs ang pagiging intersex,
kuya. I guess, kailangan mong makausap ang doktor nya... Kuya!" Hindi ko na sya
pinatapos magsalita. I'm already walking towards the door. Agad naman silang
lumapit sa akin at pinigilang makalabas.

"What the fuck is your fucking problem?! Bakit kanina nyo pa ako pinipigilang
makita si Robby?!" Gusto ko na silang pag-untugin sa ginagawa nilang pagpipigil sa
akin.

"A--ah, bayaw... kapag pumunta ka doon ngayon, baka bumalik ka ditong walang ulo."

"What the fuck do you mean by that?!" Singhal ko kay Jurace. He automatically
cowered in fear pero hindi pa rin sya bumibitaw sa akin.

"Kuya..." liningon ko si Miguel. Puno ng pagtatanong at galit ang aking mga mata.

"Tito Ryan and Tita Aniq arrived here in the hospital an hour after you passed
out."

"W-what?!" Nanghina ako. Mabuti na lang at nakahawak pa sila sa akin. Inalalayan

naman nila ako pabalik sa sofa.

"Nakaplano pala talaga ang pag-uwi nila dito sa Pilipinas para

alamin at kumustahin ang anak nila. At alam mo na siguro ang naging reaksyon nila
nang malaman nilang ang anak na pinananabikan nilang makita ay madaratnan nilang
nag-aagaw-buhay na. Naghisterikal si Tita Aniq at hinimatay. Kulang na lang ay
patayin kami ng tingin ni Tito Ryan. Thank God that the doctor announced that Robby
and his baby are safe after some minutes." Miggy explained.

"I... I have to see them. I have to explain. I have to...." taranta kong sabi
ngunit pinutol agad iyon ng kapatid ko.

"You can't, kuya. I'm sorry ngunit kabilin-bilinan ni Tito na bawal kang pumunta sa
kinaroroonan ni Robby. Hindi nya daw maipapangako na may hininga ka pa pagkatapos
ng gagawin nya sayo."

"I'm not scared! Paninindigan ko ang ginawa ko. Kahit bugbugin nya ako basta makita
ko lang si Robby!"

"Kuya! Kung magpupumilit ka, lalo lang magiging malala ang sitwasyon. Give them
time to settle down! Hintayin mo munang kumalma ang sitwasyon. Baka pagsisihan mo
na naman ng labis kapag ipinilit mo ang gusto mo." Pangangatwiran sa akin ng
kapatid ko.

Napipilan ako. Tama sya. Kahit na sabik na sabik na akong makita si Robby, I have
to be patient. Ayokong tuluyang mamuhi sa akin ang mga magulang nya. Baka... baka
tuluyan ko na syang di makita.

....

It's been 36 hours, 38 minutes and 42 seconds. Bilang na bilang ko ang oras ng
aking paghihintay.

God damn it!

I want to see him!

Hindi ako matahimik. Hindi ako makakain o makagalaw. Gustung-gusto ko na syang

puntahan.

Halos dalawang araw ko na syang hindi nakikita. Kating-kati na akong puntahan sya.
Kahit na okay na ako, hindi

pa rin ako umaalis sa kuwartong kinaroroonan ko. At hinding-hindi ako tatapak

palabas ng ospital hanggang hindi nakikita ng dalawang mata ko ang kalagayan ni
Robby.

Sinulyapan ko ang natutulog na sina Miggy at Jurace sa magkabilang panig na mga

sofa. Alam kong binabantayan nila ako para hindi ko mapuntahan si Robby. Maaaring
nakabantay din ang mga magulang nya sa kanya.

Ala una na ng madaling araw. Pihadong tulog na sila sa mga oras na ito.

I stood up as quietly as I can. Tiniyak ko na walang ingay akong makakalabas sa

silid. Nakahinga ako ng maluwag nang magtagumpay ako ngunit saglit lang iyon. Alam
ko na mas mabigat at mahirap ang pagdaraanan ko makarating lang sa kinaroroonan ni
Robby.

Mabilis at tiyak ang direksyon na naglakad ako papunta sa kuwartong kinarorooanan

ni Robby na nabanggit ni Jurace kanina. Matalas din ang paningin ko dahil baka
nagtalaga sila ng security para hindi ako makalapit sa kuwarto ni Robby. Ngunit
mapayapa naman akong nakarating doon na walang abala.
Nag-ipon muna ako ng lakas ng loob bago ko hinawakan ang door knob at maingat na
inikot iyon. Thank God, it isn't locked. Sa sobrang excitement ko at kaba, hindi ko
na naisip na sumilip muna. Pinihit ko pabukas ang pinto at akmang papasok na ako
nang maestatwa ako sa taong naghihintay sa akin sa likod ng pinto.

"T--tito Ryan..."

.....

"T--tito Ryan..."

Tawag ko sa lalaking nasa harap ko. Kanina pa kami naririto sa garden ng ospital
pagkatapos nya akong literal na bitbitin palabas sa kuwartong kinaroroonan ng anak
nya. Kung dito nya ako balak bugbugin, wala akong magagawa. Malaki ang kasalanan

ko and I know I have to be punished for it.

"I'm not gonna hurt you gaya ng ginawa ng mga magulang mo sa anak ko noong pumunta
sya sa Russia para makuha ang pagpayag nilang puntahan ka nya dito sa Pilinas. Do
you know what your family did to my son? Your brother beat him to a pulp. Hindi
lumaban ang anak ko. But it wasn't enough for them na parang walang pinagsambhan
ang mga pamilya natin. Do you know the worse thing your fathers did? They asked my
son to lick their dirty shoes." I was stuck with so much guilt sa sinabi nya. Paano
na lang kapag nalaman nyang linagyan pa ni Jayson ng tattoo sa pribadong lugar ang
katawan ni Robby?

"And my son fucking did it. Can you imagine that? Ang anak naming inilagay namin sa
pedestal, dinidilaan ang maruming sapatos at paa ng mga taong kung tutuusin ay wala
namang nagawa para sa kanya. Why did he do it? All because of love." Tumawa ng
pagak si Tito Ryan. Iniwas ko naman ang nanlalabo kong mga mata sa kanya.

"I wasn't the one who settle things by hurting people who'd hurt my feelings. I
used to be. But not anymore since I learned the consequences the hard way. Alam mo
ba na ni palo, hindi natikman ni Robby sa amin ni Aniq?

I'd rather hurt my self than hurt my children for the sins they've committed, sadya
man o hindi. And it pains me to know how my son suffered na wala syang kalaban-
laban. Ngunit wala nang mas sasakit pa ang malaman na nagdurusa ang anak ko sa
kasalanang matagal nya nang pinagsisihan. Yung alam ko ang pinagdaraanan nya ngunit
wala akong magawa bilang magulang nya dahil mas pinili nya ang masaktan para
pagdusahan ang mga kasalanan

nya at ipaglaban ang nararamdaman nya kesa ang piliin at iligtas ang sarili nya.
You would never imagine how we had a lot of sleepless nights thinking about our
son's situation. Matagal syang nawalay sa amin at taon din ang binilang namin sa
pagdarasal na sana ay ligtas sya at hindi nahihirapan sa kanyang pag-iisa.

Marami ng mga hirap at sakit ang pinagdaanan ng anak ko. Baby pa lang sya,
nagdurusa na sya. At sa bawat pag-iyak nya noon, durog na durog ang puso ko lalo na
at sumasabay din sa pag-iyak nya ang asawa ko. Inisip ko pa nga na karma ko siguro
ang nangyari sa anak ko dahil sa paglalaro ko sa katawan at puso ng mga babae noong
kabataan ko. But my son was given to us by God. So I'd rather consider what he is
as a gift and not a curse. I'll tell you everything today and I hope it will make
you regret hurting my son until the day you will take your last breath.

When Robby was six months old he had a successful operation on an undescended
testicle. Akala naming mag-asawa, hanggang doon na lamang iyon. Na hanggang doon na
lang ang abnormalidad sa kanyang katawan. So you see, baby pa lang alam nya na ang
pakiramdam ng masaktan. At ang rason kung bakit malayo ang agwat nya sa kanyang mga
sumunod na kapatid ay dahil sakitin sya noong bata pa lang sya. We have to take
care of him for how many years. Palagi kami sa ospital. When we thought nalampasan
nya na ang lahat, isa na namang pagsubok ang dumating sa buhay nya, sa buhay naming
lahat. When he was 12, we had to rush him to the hospital because there was blood
in his urine. At first, the doctors thought that he has cancer so a lot of tests

were done to him in order to prove their diagnosis. That was a traumatic experience
for my son, for my wife and for me. Every time they conduct a test, he cried.
Tuwing kinukuhanan sya ng dugo, kinakailangan pa nyang maitali muna. Yun ang rason
kung bakit takot sa ospital at sa mga doktor ang anak ko. Hindi ko makakalimutan
ang mga panahong iyon sa aming pamilya. Robby is our eldest and only son at
natatakot kami na anumang sandali ay mawawala sya sa amin. Ilang buwan din ang
itinagal namin sa ospital. Hanggang sa malaman nila ang totoong kundisyon ni
Robby." Bumuntong-hininga si Tito Ryan at matagal na katahimikan ang bumalot sa
amin bago sya nagpatuloy.

"Robby's condition comes from an extremely rare genetic disorder called Persistent
Mullerian duct syndrome(PMDS). He has a fully-functioning uterus, cervix, fallopian
tubes and ovaries. And the blood in his urine was actually his menstruation. His
doctors insisted to do an operation to remove those organs since he could function
well as a man when he grows up. It wasn't his choice and he has no knowledge of
what's coming. An intersex child has really no choice but to have his extra organs
removed. According to those doctors, kailangang itama ang anumang abnormalities sa
isang tao upang hindi sila malito kung ano ba talaga ang kasarian nila. The
children don't actually have a say on those things lalo at wala pang gaanong
karapatan ang mga tulad ni Robby sa America noong mga panahong iyon. Noong una,
pumayag kami hindi dahil sa ayaw naming magkaroon ng abnormal na anak kundi dahil
ayaw naming maapektuhan ang pagkatao at pag-iisip nya kapag nalaman

nya ang kundisyon nya. Ayaw naming isipin nyang hindi sya normal kahit iba talaga
sya. Pero nang malaman namin na wala na syang kakayahang magkaroon ng anak sa
pagiging lalaki nya at ang tanging chance na magkaroon sya ng sarili nyang anak ay
ang mga extra organs nya, we changed our decision dahil bata pa lang ang anak namin
ay pangarap na nya ang magkaroon sya ng mga anak na kanya. Bilang mga magulang,
ayaw naming sirain ang pangarap nyang iyon.

At saan sa tingin mo ang pinakasafe na pagtataguan namin sa aming anak? Dito sa

Pilipinas. What do you think is the main reason kung bakit naman sya dinala dito sa
Martenei when he was still 13 years old? It's not because of his naughtiness dahil
kahit gaano kasalbahe ang isang anak, walang magulang ang makakatiis na malayo
dito. Dinala namin sya dito para itago. Dito kung saan inakala naming makakapamuhay
sya ng normal. Magkakaroon sya ng pangalawang pamilya na mag-aalaga sa kanya.
Ngunit isang malaking pagkakamali pala ang aming nagawa dahil mas inilapit pa pala
namin sya sa kapahamakan. Akala mo ba hindi namin malalaman? Marcus told us
everything noong umuwi sya dito sa Pilipinas para paghiwalayin sina Jai at Zeke. To
tell you frankly, I wanted to murder you that time. Thanks to my wife for
brainwashing me into believing that my son loves you too, insisting that it will be
our son's chance to have a child of his own. And I agreed. I'd rather it be you
than any other man." Ramdam na ramdam ko ang guilt na bumalot sa akin sa mga sinabi
ni Tito Ryan dahil alam ko na ang tinutukoy nya. Guilt na nagawa kong sirain ang
tiwala nila. Guilt because I didn't

jus break Robby's heart. I broke his parents' hearts too.

"Tito, if may kakayahan syang magbuntis, why didn't he get pregnant noong mga
panahon that we're living together?"

"Remember the vitamins we were sending him? Those were actually medicines that will
make his periods solid and be excreted. Tell me, when you do the deed, does he
always bleed? Does he always pass out?" Tumango ako para sagutin ang mga katanungan
ni Tito.

"Then what I've told you are the answers. Bukod sa pagsosolidify ng periods ni
Robby, those medicines actually are birth control pills as well, thanks to Science.
Bakit namin ginawa? Simple. Nag-aaral pa lang si Robby. Isa yun sa mga pangarap nya
- ang makatapos ng may Latin honors na nangyari naman.

When you went to ask us for his hand in marriage, doon ko inilabas ang labis na
sama ng loob ko sayo. As the oldest among the batch, ikaw ang inaasahan naming mag-
aalaga sa kanya bilang kapatid pero kabaliktaran ang nangyari. Nabawasan lamang ang
galit ko nang sabihin mo kung gaano mo sya kamahal. Nadiskubre man naming hindi
pareho ang inyong nararamdaman, malaki ang paniniwala namin na babalik din sayo ang
anak namin na nangyari naman. Umasa kaming mag-asawa na tutuparin mo ang isa sa mga
pangarap ni Robby. Ang magkaroon ng anak. Nangyari iyon. Ang hindi lang namin
inaasahan ay ang magiging kapalit pala ng pagbibigay ng pangarap nya ay ang buhay
nya.

Tell me, Ivory, kulang pa ba ang ginawang pagsisilbi sayo ng anak ko ng ilang buwan
kapalit ng kapatawaran mo? Nakalimutan mo na ba pagsira mo sa kabataan nya kahit na
sabihin nating ginawa mo iyon dahil mahal mo sya?

Hindi pa ba sapat na iniwan nya ang malayang buhay nya at kinalimutan ang pag-abot
nya sa iba pang pangarap nya para lang bumalik sayo? Hindi mo ba sya pinaniwalaan
na mahal ka nya kaya mo sya pinahirapan? Ligtas sila ngayon pero hanggang kelan? My
son would never be facing death right now if you did... right? At hindi lang ang
anak ko ang mawawala kung sakali. His first child and yours, our first grandchild
will perish with him.

Pero handa kaming gawin ang lahat para hindi iyon mangyari. Dadalhin namin si Robby
sa America para doon ipagamot. Ibibigay namin ang lahat ng meron kami para
masigurado na malalampasan nya ang kundisyon nya. At tinitiyak ko sayo, once na
malampasan nya ito ay hindi na sya babalik sayo. That he won't come begging for you
to love and accept him again. I assure you, mapapalaki namin ng maayos ang anak
nyo." After saying that, Tito Ryan stood up. I know Tito Ryan. Gagawin nya ang
sinasabi nya.

"Tito! Tito, sandali lang. Let me explain please." Humabol ako sa kanya ngunit tila
walang narinig na nagpatuloy sya sa kanyang paglalakad.

"Tito... Tito I'm begging you. W--wag nyo pong ilayo sa akin si Robby. I...i'm
sorry, alam ko na kasalanan ko ang lahat ng nangyari. Please, don't take him away
from me. Don't do this, Tito. Don't do this." Bumilis ang paglalakad ni Tito Ryan
kaya bumilis din ang paglalakad ko para makahabol sa kanya.

"Gagawin ko rin po ang lahat ng makakaya ko. Ibibigay ko rin po ang lahat ng meron
ako para matiyak ang kaligtasan nila ng anak namin. Tito... Tito, nag--nagmamakaawa
ako sayo. Wag nyo naman po silang ilayo sa akin. Mahal ko si Robby, Tito. Oo

nagalit ako sa kanya noong iwan nya ako at balewalain pero hindi ko sya nagawang
kalimutan. Hindi naalis sa puso ko ang pagmamahal ko sa anak nyo. I admit, I
punished him to know if he really loves me. Alam ko, sumobra ako sa ginawa ko at
pinagsisisihan ko na po iyon. Tito..." I was frozen on my spot when Tito Ryan
stopped on his tracks and looked at me with penetrating eyes that's making me want
to puke my intenstines out.

"Bakit ngayon lang, Ivory? Bakit ngayon mo lang ipinapakita ang halaga ng anak ko
sayo? Kung kelan nasa bingit na ng kamatayan ang buhay nya saka mo lang malalaman
na mahal mo sya? I'm sorry. Buo na ang desisyon ko." He started walking again and I
followed my instinct. Tinakbo ko na ang pagitan naming dalawa at saka paluhod akong
kumapit sa mga binti nya gaya ng ginawa ni Robby noong gabing iyon.

"Tito! Tito, please! Wag nyo silang kunin sa akin! I'm begging you, Tito! Saktan
nyo po ako sa laki ng nagawa kong kasalanan. Let me pay for my sins! Tatanggapin ko
ang lahat. Hindi ako magrereklamo o lalaban. Wag nyo lang pong kunin sa akin ang
pamilya ko. Kasal na po kami ni Robby, Tito. Wag nyo naman po kaming paglayuin." At
gaya ni Robby noong gabing iyon, umagos ang napakaraming luha sa mga mata ko. Alam
ko, kahit dalhin ko sa korte ang usapin ng kustodiya ni Robby at kahit na kasal
kami ay matatalo ako dahil ako ang dahilan ng pagkakamatay nya. Natatakot ako.
Natatakot ako na hindi ko na sya tuluyang makikita kapag ilinayo sya ng pamilya nya
sa akin. Mamatay ako sa pag-aalala at pag-iisip sa kung ano na ang nangyayari sa
kanya.

Inalis ni Tito Ryan ang

pagkakakapit ng mga braso ko sa mga binti nya at hinarap nya ako.

"Alam ba ni Robby na kasal na kayo?" He seriously asked. Napapahiya akong umiling

sa kanya. Gulat syang napatingin sa akin.

"Ivory! Ilang panloloko pa ba ang gagawin mo sa anak ko?! Una, nagpanggap kang
bulag! Ngayon naman, malalaman ko na ikinasal na pala kayo na hindi man lang nya
alam?! How dare you toy with my son?! Hindi mo lang pala sya pinahirapan! Nagawa mo
pa pala syang paglaruan! Yan ba ang sinasabi mong mahal mo ang anak ko?!" Bulyaw
nya sa akin.

"Tito, a...ayoko lang na mangyari ulit yung... yung nangyari noon. A-ayoko lang na
umalis na naman sya ng walang paalam kapag nagbago ang isip nya." Pangangatwiran
ko.

"That's bullshit, Ivory! Pure bullshit! Bata pa lang ang anak ko, minanipula mo na
ang buhay nya! Hanggang ngayon ba naman?! Wala kang awa, Vladimier! Wala kang
karapatang magmakaawa dahil ikaw mismo ay walang awa! Ito ang tandaan mo, I will
never, ever let you hurt my son again! Dahil sa susunod na saktan mo pa ang anak
ko, papatayin na kita! No... erase that dahil hinding-hindi mo na makikita ang anak
ko. My son and his child do not deserve a heartless man like you! It's no wonder
that after six years of living together, my son never realized that he loves you,
you manipulative sonofabitch." With that, mabilis na akong tinalikuran ni Tito
Ryan. Wala akong nagawa kundi ang panuorin ang paglayo nya. I felt so weak, so
useless, worse than what I've felt when I was still blind.

Tama ang lahat ng sinabi nya. Wala akong karapatang magmakaawa dahil noong
nagmakaawa si Robby na wag ko syang saktan ay

hindi ko sya pinakinggan. Itinuloy ko pa rin ang balak ko kahit nakikita kong labis
ko na syang nasasaktan at labis na syang nahihirapan. Tito

Ryan is right. I am indeed a fucking heartless, manipulative sonofabitch.

Pero kung wala akong puso, bakit ganito? Bakit napakasakit ng dibdib ko? Bakit
tumitibok sa sakit ang puso ko? Bakit pakiramdam ko ay nagkagutay-gutay ito dahil
sa mga salitang sinabi sa akin ni Tito Ryan? Bakit gusto ko itong bunutin mula sa
dibdib ko at ibato palayo para makahinga na ako ng maayos?

Si Robby.

Ang anak ko.

Papayag ba ako na malayo sila sa akin? Papayag ba ako na hindi ko na sila
makikitang muli? Papayag ba ako na mabubuhay ako na wala sila sa piling ko?

No! Ayoko! Hindi ko mapapayagang malayo sila sa akin. Hindi ako papayag na hindi ko
na sila makikita. At lalong hindi ako papayag na mabuhay na wala sila sa piling ko.

Pero paano? Ano ang magagawa ko para ipaglaban ang karapatan ko sa kanila?

I cried.

Hard.

Sa takot.

Sa sobrang takot na mawala sila sa buhay ko. Kung hindi lang ako naging tanga at
manhid. Kung hindi ko lang inuna ang pride kesa sa puso ko. Kung nakinig lang ako
sa puso ko, hindi mangyayari ang lahat ng ito. Wala sanang ganito. Hindi kami
maghihirap dahil lang sa isang maling desisyon ko.

Paano ko lalabanan si Tito Ryan? Si Tita Aniq?

I need my parents. I need their help. I'll make them talk to Robby's parents dahil
alam ko na sa tindi ng galit nila sa akin, kahit anong paliwanag ko at pagmamakaawa
ay hindi nila ako pakikinggan.

...

Dapat may magreklamo din kapag mabilis ang update. Sa mga akala mo sinuswelduhan
ako kung makareklamo na mabagal ang update, gayahin nyo yung iba. Polite
magrequest. Nambobola. Nanlalambing. Kapag ginawa nyo ulit, ipaprivate ko lahat ng
chapters dito saka ko kayo imomute.

Kung di kayo kontento sa paliwanag ni Ryan, pakiresearch na lang ang: Persistent

Mullerian duct syndrome(PMDS).

=================

Chapter 21: Ivory

Four days.

It has been four days na hindi ko nakikita si Robby. Halos mabaliw na ako sa
sobrang pag-aalala. Hindi ako makakain. Hindi ako makatulog. Nawawalan na ako ng
lakas. At habang iniisip ko kung ano na ba ang kalagayan nya, tinotorture ako ng
mga alaala noong huli kaming magkasama.

No, Ivory! No! Sa'yo ko lang gustong bumuo ng pamilya. Hindi ko mahal si Katrina!
Ikaw! Ikaw ang mahal ko, Ivory. Ikaw lang at wala ng iba! Please! Please naman!
Ayoko! Ayokong iwan ka! Ayokong umalis! You promised me! You promised me! Sinabi mo
na patatawarin mo ako! Sinabi mo na mamahalin mo ako ulit! Please! Don't hurt me
like this, Ivory! Please! W--wag... wag mo... namang gawin... sa akin 'to... W--wag
mo... naman a--akong... sak---saktan ng gani---to....

Tandang-tanda ko ang bawat salita sa bawat pangungusap nya noong gabing iyon. Ang
gabi kung kailan nakaluhod sya sa harap ko, nakakapit sa mga binti ko. Umiiyak.
Nagmamakaawa na patawarin ko na sya... na wag ko syang lubos na saktan.
Pero hindi ko iyon isinaalang-alang. Nagmatigas ako na hindi ko sya kayang
patawarin. Ipinikit ko ang mga mata ko sa kanyang mga luha. Nagbingi-bingihan ako
sa kanyang pagmamakaawa. Pinanindigan ko ang palpak na plano ko. And what did it
bring me? Heartaches. Fear. Pain. Frustration. Regret.

Sising-sisi ako.

I never expected things that happened. I even never wanted to deny it. Ginawa iyon
ni Robby dahil sa akin. Para sa akin. He wanted to escape from pain that is yet to
come. Sobra-sobra ko na syang nasasaktan at hindi na nya kinakaya ang sakit. Kaya
sinubukan nyang lumaya mula sa

sakit na idinudulot ko sa kanya by committing suicide that almost caused not only
his but also our child's.

Bakit ba hindi pa kasi ako natuto noon? Bakit hindi ako agad nakontento? Kung
nakinig lang sana ako at hindi nagbulag-bulagan sa lahat ng aspeto, masaya na sana
kami ngayon lalo na at magkakababy na kami.

I smiled through my bitter tears.

Anak.

Magkakaanak na kami. Nagsama ang aming mga dugo at laman at nakagawa ng buhay. Isa
iyong himala kung maituturing. Isang napakapambihirang regalo mula sa Diyos. Pero
ano ang ginawa ko? Sinira ko ang lahat ng sana'y napakasayang okasyon para sa aming
dalawa at sa aming mga pamilya. I ruined everything and I hate my self. I fucking
hate my self for ruining everything. Kung kaya ko lang ibalik ang panahon, hindi ko
na sya sasaktan, hindi papahirapan at hindi parurusahan. Akala ko noon, sya ang
sumira ng meron kami. Pero ako pala. Ako pala ang sumira at patuloy na sumisira sa
lahat.

Miss na miss ko na sya. Hirap na hirap na ako na hindi sya nakikita at nakakasama.
Gustung-gusto ko na syang yakapin. Gusto ko na syang halikan at ipaalam sa kanyang
mahal ko sya. Mahal na mahal ko pa rin sya. Gusto kong sabihin na mas mahal ko sya
ngayon. At habang nabubuhay ako, sya lang ang mamahalin ko. At tulad nya, sya lang
ang gusto kong kasama sa pagbuo ng pamilya.

I grabbed the pillow na unan ni Robby. Yinakap ko ito at sininghot ang nakadikit na
amoy ni Robby dito. Yumugyog ang mga balikat ko dala ng hindi ko mapigilang
paghagulgol. Miss na miss na miss ko na sya talaga.

Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby... Robby...

Robby... Robby... Robby...

Paulit-ulit kong sinambit ang kanyang pangalan. Ang pangalan ng lalaking kay tagal
kong pinangarap. Ang lalaking inalagan at pinagsilbihan ko ng matagal. Ang lalaking
kay tagal ko nang minamahal. Ang lalaking sinaktan at iniwan ako pero hindi ko pa
rin makalimutan. Ang lalaking binalikan ako. Ang lalaking mahal na mahal ako. Ang
lalaking binalewala ko.

Hindi ko mapapatawad ang sarili ko sa nangyari sayo, Robby. Hinding-hindi. Muli

akong napaiyak ng malakas. Mas lalo kong yinakap ng mahigpit ang unan.

"Ivory..."

I tried to calm down. Pinunasan ko ang mukha kong basang-basa sa luha at liningon
ang mga pumasok sa aking kuwarto.

"Dad... Papa..." May kahalong pananabik at pagtatanong ang boses ko. They arrived
yesterday together with my mom. Agad kong ikwinento sa kanila ang mga nangyari.
Kulang ang sabihing nagmakaawa ako sa kanila na pakiusapan sina Tito Ryan at Tita
Aniq na wag iuwi si Robby sa America. That'll be the end of us kapag nangyari iyon.
Alam ko na mas gagawin nila ang lahat para hindi ako makalapit kay Robby kapag
nandoon na sya sa teritoryo nila. Alam ko na ang hinihintay na lang nila ay ang go
signal ng doktor para maibiyahe na si Robby. And it worries me s6 damn much.

Kinagalitan

ako ng mga magulang ko. Sinisi. Ngunit sa bandang huli ay sinabi nilang gagawin
nila ang lahat para mapakiusapan si Tito Ryan.

They went there yesterday pero hindi sila pinagbuksan ng mga magulang ni Robby. I
can't blame them. Alam na alam ko na masama ang loob nila sa ginawa ng mga tatay ko
kay Robby noong magpunta sya sa Russia. Kaninang umaga, sinubukan ulit nila with
Tito Flame's help. And I am hoping for some good news.

Ngunit umiling sa akin si Papa.

"D--dad...?" Tawag ko sa totoo kong ama. Madilim ang kanyang mukha.

"Matigas si Ryan, Ivory. Galit na galit pa rin sila. Isang sulyap lang ang nagawa
namin kay Robby dahil pinalayas na nila kami sa kwarto ng anak nila. Nakiusap na
lang ang Tito Flame mo na idelay ng ospital ang pagbibigay ng approval na maibiyahe
si Robby." Nanlumo ako sa sinabi ni Daddy. Paano na ito?

"Dad, ako ulit ang susubok." Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama.

"Kung kinakailangang lumuhod ulit ako sa harap ni Tito Ryan---"

"Lumuhod ka sa harap ni Ryan?!" Papa asked as if what I did was very absurd.

"Yes, Papa. I did. And if he'll asked me to lick his dirty shoes too, hindi ako
magdadalawang-isip. Gagawin ko. Kung nakaya ni Robby na gawin yun sa inyo, makakaya
ko rin." Hindi ko napigilan na hindi langkapan ng paninisi ang boses ko. I saw them
both paled. Guilt was obviously painted on their faces. Sa sitwasyon at emosyon ko
ngayon, hindi ko mapigilang sisihin ang pride at vengeful blood na namana ko sa
kanila.

"Ivory, you don't have to do that. Gagawa kami ng paraan. Vladimiers don't beg,
son. Hindi tayo lumuluhod

sa harap ng kaninuman."

"Papa! Napakahirap na nga ng sitwasyon ko, yang pride pa rin ng apelyido natin ang
inuuna mo! I can't believe you!"
"Lower down your tone when you're talking to me, Ivory! Gagawa ako ng paraan. Kung
kinakailangang si Marcus ang makipag-usap sa kanila, then so be it!" Matigas na
tugon ni Papa.

"Shut the fuck up, Summer. Tama ang bata. Matanda na tayo para makipagtaasan pa ng
ihi. How many times did the fucking Vladimier's pride ruined everything for us?!
Kay Cles? Kina Aniq at Ryan?! Pati si Robby ay nabiktima na rin ng Vladimier's
pride na yan! Wag na nating idamay pa ang anak ko sa letseng kayabangan na yan!"
Dad spat at Papa.

"What?! Anong kayabangan?! I'm just saving your son's dignity! You should thank me,
asshole!" Angil ni Papa kay Daddy.

"Dignity?! Tss. Ang sabihin mo... blah... blah... blah..."

When they started bickering, I sighed. They're at it again. Magdedebate. Magtatalo.

Minsan umaabot pa sa suntukan. Manang-mana ang kambal sa kanila. Pero ang ending ng
away nila? Magkukulong sila sa kuwarto kasama si Mommy na mag-'papacify' daw sa
kanila. Minsan pa nga sinasadya nila ang mag-away para lang pakalmahin sila ni
Mommy sa kuwarto nila. Papa is always the loud one while Dad is the opposite.
Nagbubunganga lang sya kapag nagtatalo sila ng kakambal. My parents did not change.
Napakalaki na nga ng hinaharap kong problema, nasisingitan pa nila ng kalokohan. Ni
hindi nila namalayang nakalabas na ako sa kwarto.

"Ivory..." sa kabila ng mabigat kong pakiramdam, hindi ko maiwasan ang mapangiti

nang marinig ko ang boses na iyon.

"Mommy..."

Dumiretso ako ng lakad papunta sa sofa na kinauupuan nya. Yumakap ako hoping na
maibsan nya ang nararamdaman ko. Hey, a 26 year old man can always hug his mom you
know. I sighed nang maramdaman ko ang paghaplos ng kamay nya sa likuran ko.

"Mom, hirap na hirap na ako. Gusto ko na syang makita pero ayaw pa rin ng mga
magulang nya." Paos kong pagsusumbong kay Mommy.

"Anak, konting tiis pa. Maayos din ang lahat. Gumagawa na ng paraan ang mga tatay
mo. I already talked to your Tita Aniq. Thankfully, hindi naman nya ako idinamay sa
galit nya sa inyo. She told me that maayos naman daw ang kalagayan nina Robby at ng
baby nyo. Naitaboy na rin daw nya ang kontrabida sa love story nyo whoever that is.
And she said she had the greatest time in crushing that person's ego when she told
her that Robby's sperm count won't be able to produce a child." Kilala ko ang
tinutukoy ni Mommy. I'm glad sa kabila ng nangyari ay tapos na ang problema namin
sa Katrina na yun.

"Mom, hindi mo ba mapapakiusapan si Tita Aniq na ipasilip sa akin si Robby?

Kahit... kahit 5 minutes lang?" I hopefully asked. My mom heavily sighed.

"I tried, anak. Pero hindi pa daw mapagaan ang loob ng Tito Ryan mo. I think they
want justice for what had happened to their son. Kung ako rin ang nasa kalagayan
nila, hindi rin madaling magpatawad sa tao dahilan ng muntik nang pagkamatay ng
anak ko. Gaya ng nangyari sayo noon. But time heals the unseen wounds. It took me
almost a year to forgive Robby. Masamang-masama din ang loob ko sa kanya noon. Pero
eventually, napatawad ko rin sya especially when your brother beat him up and

your fathers humiliated him. Alam ko na masama pero para sa puso ng inang nasaktan
at naghahanap ng hustisya, it's enough."

"Mom, okay lang sa akin na bugbugin nila ako at ipahiya pero wag naman sanang
abutin ng taon na hindi ko makikita si Robby. Hindi ko kaya, Ma. Hindi ko kaya."
Pinunasan ni Mommy ang luhang bumagsak sa pisngi ko.

"Alam ko ang nararamdaman mo, anak. At masaya ako na malaman na kaya mong ibaba ang
sarili mo para sa taong lubos mong minamahal. And thank you for giving us a
grandchild. Hindi man aminin ng mga ama mo, alam mo kung gaano sila kasaya na may
magpaparami na ng apelyidong Vladimier." Natatawang sabi ni Mommy.

"Uhm, Mom, about that..."

"What is it?" Nagtatakang tanong ni Mommy.

And the next thing that happened is telling my mother about my plans for Robby and
our child once everything is already settled between us and between our families.
She has that amazed look on her face as I enumerated what I want to happen. Nang
matapos ako, she hugged me again and said,

"Susuportahan kita sa lahat ng binabalak mo, anak. At since alam nating mag-
aalburuto ang mga tatay mo sa ilang balak mo, ako na rin ang bahala sa kanila.
Takot lang nila sa akin." Mommy smirked and I know what exactly she is talking
about.

....

"Well, well, well. Welcome back to the Philippines, Master." Pabirong yumuko si
Papa sa harap ni Tito Marcus. Kadarating lang nila two hours ago. Nang tawagan nya
si Dad ay agad na kaming nagpunta dito sa penthouse. Nagpaiwan si Mommy dahil gaya
nga ng inaanticipate ko, napuyat na naman sya sa pagpapakalma sa kambal nyang
asawa.

"Do

you know where we were when you called me, you asshole?" Malamig na turan ni Tito
Marcus sa kanya.

"Sa kwarto nyo at may ginagawa kayong kababalaghan?" Nakakalokong ngumisi si Papa.
Nasamid naman si Tito Francis na kasalukuyang umiinom ng juice. Tito Marcus just
smirked at Papa habang hinahaplos nya ang likuran ni Tito Francis. Matagal-tagal
nya ring hinaplos ang likod ni Tito Francis sa pagtataka ko hanggang sa makita kong
namumula na ang mga pisngi ni Tito Francis telling us kung anong klase na ng haplos
ang ginagawa ni Tito Marcus sa kanya.

"Mukhang may balak pa kayong magkulong muna sa kuwarto." Pagpaparinig ni Papa.

"That's enough, Summer." Pananaway ni Daddy sa kanya.

"Marcus, we need your help. Ayaw nang magpapigil nina Ryan at Aniq. Any day, iuuwi
na nila si Robby sa America." He told Tito Marcus. Nanikip naman ang dibdib ko sa
kaalamang iyon.

"Of course, I'll help you gaya ng ginawa nyong pagtulong sa akin noon. Makakaasa
kayo that I'll persuade them as much as I can. Let's go?" Tumayo sya at inalalayan
na si Tito Francis.

"Tito... salamat po." Buong pagpapakumbaba kong sabi kay Tito Marcus nang
mapalingon sya sa akin. Napalunok ako nang maningkit ang mga mata nya at maglakad
sya patungo sa harap ko.

"Before I forget, may pasalubong nga pala ako sayo. Isipin mo na lang that this
came from your Tito Ryan." He coldly told me at bago pa ako makapagtanong ay
natumba na ako sa sahig. Napasapo ako sa panga ko na nananakit.

"Marcus!"

"Oh my God!"

"What the fuck, man?!"

"Whoa! Whatta punch, tetey!"

Habang inaalalayan ako

nina Papa at Daddy na makatayo, I heard Tito Marcus groaned and looked at Isly na
kasama nila ni Tito Francis na dumating.

"Isly! How many times did I tell you not to call me that?! It sounds like you're
calling me a dick!"

"What? It's cute!" The teenager who looks exactly like Tito Francis pouted.

Napailing ako. Tito Marcus is indeed a dick sometimes. May edad na pero napakalakas
pa rin nyang manuntok.

"Why did you fucking punch my son, asshole?" Angil ni Papa sa kanya.

"Just be thankful it's a just a punch, dickhead. He deserves more than that."
Tumalikod na si Tito Marcus at naglakad palapit kay Tito Francis. Umakbay sya dito
bago kami muling liningon.

"What are you still waiting for, bloody fucking Vladimiers?" Nanunuya nyang tanong
bago tuluyang lumayo hila si Tito Francis. Kasunod nila ang pangiti-ngiting si
Isly.

Napalatak na lang ang mga ama ko sa kaarogantehan ni Tito Marcus. I know wala
kaming choice kundi hayaan sya. In fact, I think we deserve it.

This is it.

....

Bumaba kami sa building at dumiretso sa Torture Room. Nadatnan namin doon sina Tito
Ryan at Tito Flame. Habang nagbabatian ang matatanda, napapalunok naman ako sa
aking kinatatayuan. Kaya ba kami dito dumiretso ay dahil dito ako bubugbugin ni
Tito Ryan gaya ng ginawa ni Jayson kay Robby? Oo at sinabi nya nang hindi na sya
nananakit ng iba but he can always change his mind. Kahit kinakabahan ay inihanda
ko na ang sarili ko.

Nagpaalam si Tito Francis na pupunta sa ospital at sinamahan naman sya ni Tito

Flame. Naiwan naman si Isly na gusto raw na mapanuod kung paano isosolve ni Tito
Marcus

ang isang problema.

"So Ryan, ano ba talaga ang gusto mong mangyari para maayos na ang gusot sa pagitan
ng dalawang pamilya?" Tito Marcus boredly asked.

Matatalim na mga mata ni Tito Ryan ang tumingin sa akin bago sya nagsalita.
"I want him to die." Diretso nyang sagot. Nanindig naman ang mga balahibo ko sa
sinabi nya at agad akong nag-iwas ng tingin. Nakita kong balak magsalita ni Daddy
but Tito Marcus beat him to it.

"You know we can't resort to that."

"Then, I want him to experience what his family did to my son. And I want his
fathers to watch para malaman nila ang pakiramdam na makita nila ang anak nilang
napapahiya at nahihirapan." Tito Ryan gave his verdict.

"At sino ang gagawa?" Papa raised his elegant eyebrow to him.

"Hahahahaha! Kaya nga narito si Isly ay dahil sya ang gagawa!" Buong pagmamalaking
sabi ni Tito Marcus.

"What?!" Isly.

"That's not fair!" Tito Ryan.

"Payag ako!" Papa.

"I've made a decision and that's fucking final." Malagom ang boses na deklara ni
Tito Marcus at napipilan silang lahat. Nakita ko ang panlulumo ni Tito Ryan at ang
pagngiti ni Papa na abot sa magkabilang tenga nya. Daddy was just calm at waring
nag-iisip ng malalim. I looked at Isly. Mukhang hindi nya alam manuntok. Ano ba ang
iniisip ni Tito Marcus at si Isly pa ang pinili nyang mambugbog sa akin? That does
mean na kakampi namin sya?

"But tetey, it's been so long since I punched a person." Pagrereklamo nito sa ama-
amahan.

"Isly! How many times did I... fuck. Nevermind. Just beat him up and I'll allow you
to enrol at MIT. And I'll even convince

your Daddy to give you his blessing."

"Really, tetey? Okay! Let's go!" Masayang pagpayag nito at pag-anyaya sa akin na
waring mamamasyal lang kami sa mall.

"Isly."

Napatingin kaming lahat kay Daddy.

"Yes, Tito?" Isly excitedly asked. Huminga muna ng malalim si Daddy bago
sinabing...

"Don't crush his bones... please."

....

"Are you ready?" Kitang-kita ko ang kakaibang kislap sa mga mata ni Isly habang
tinatanong nya sa akin iyon. How can Daddy plead for him not to crush my bones?
Can't he see how small Isly's body is? Pati ang mga kamao nya ay napakaliit at
nakakasiguro ako na malalambot din ang mga kamay nya?

I smirked at Isly and said

"Read----...."

The next thing I know, I was flying up in the air with a gripping pain in my
stomach. Lumagabog ang katawan ko sa sahig nang bumagsak ako doon.

Fuck.

Fuck.

Fuck!

Kaya pala ganun na lang ang pakiusap ni Daddy na wag nyang durugin ang mga buto ko!

"God damn you, Marcus!" Narinig kong sigaw ni Papa.

Pinilit ko ang bumangon habang hawak ang tyan ko na sinikmuraan ng anak ni Tito
Francis ngunit agad din akong napauklo nang may pwersang umakyat at nanunulak sa
lalamunan ko.

Napaluhod ako at halos napasubsob sa sahig nang sumuka ako ng dugo.

Fuck.

"That's enough! That's fucking enough!" Muling sigaw ni Papa nang maglakad si Isly
patungo sa akin.

"Shut up, you dork! Wala pa ngang isang minuto. Continue what you're doing, Isly.
We'll go to Australia once you break his bones!" Sigaw pautos ni Tito Marcus.

"Fuck you, Marcus!"

"I'm

sorry, kuhyah. You heard tetey." Isly told me habang hinihila nya ang kuwelyo ng
damit ko para patayuin ako.

"Don't worry, I'm not gonna crush any of your bones. I'm just gonna break some."
Waring pagpapaalam nya sa akin. I want to dodge his coming attack but naalala ko,
kailangang hayaan ko sya gaya ng ginawa ni Robby noong bugbugin sya ng kapatid ko.
I just closed my eyes tightly nang makita kong papunta na sa akin ang nakatikom na
kamao nya.

....

"Ewww. Tetey, his blood dirtied Tito Ryan's shoe." Malakas na bulong ni Isly kay
Tito Marcus.

"I know right?" Tatawa-tawa namang sagot ni Tito Marcus sa kanya.

Hindi ko sila pinansin. Ipinagpatuloy ko ang pagdila sa sapatos ni Tito Ryan.

Manaka-naka kong pinupunasan ang ilong ko na patuloy na tinutuluan ng dugo. There's
no doubt that Isly broke my nose. Hindi ko man nakikita pero nararamdaman ko na
tabingi na ito. Thank God at hindi nya natamaan ang mga mata ko.
"Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck.
Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck. Fuck.
Fuck. Fuck. Fuck." Papa breathlessly cursed. And it brought a greater pain in me,
more painful than my broken nose and broken body. Only the thought that Robby did
this for me too that's what's keeping me sane and preventing me from crying.

"That's enough. Imbes na lininis mo, kinulayan mo pa ng pula ang sneakers ko."
Seryosong sabi ni Tito Ryan. Tiningala ko sya ngunit agad syang nag-iwas ng tingin.

"Already satisfied?" Nang-uuyam na tanong ni Tito Marcus sa kanya.

Tumango naman si Tito Ryan sa kanya.

"How about the tattoo?"

"What tattoo?!" Gulat na tanong ni Papa kay Tito Marcus.

"Oh, you know. He has to be marked the way Ryan's son was marked by your son."

"Ivory?" Apat na pares ng mga mata ang tumingin sa akin. Tumitig ako kay Papa. My
eyes told him na hindi ako ang gumawa kay Robby nun.

"Argh! Jayson!" Humihingal sa galit na iniungol ni Papa ang pangalan ng anak.

"I'll do it." Daddy and Tito Ryan both announced. Nagkatinginan sila at nagpalitan
ng ismid.

"I'll do it." Tito Marcus said with exaggeration.

"No!" Daddy and Papa screamed in sync.

"Okay. Maghihintay na lang ako sa ospital. Snap a picture for me." Tito Ryan agreed
with Tito Marcus bago nya kami tinalikuran.

"You are invited to watch." Nakakalokong ngumisi si Tito kina Daddy at Papa.

"Babalik na lang kami pag natapos na." Pabungtong-hiningang saad ni Daddy.

Magrereklamo pa sana si Papa pero hinila na sya ni Dad paalis.

"You wait here. Ie-sterelize ko lang ang mga gagamitin ko." Umalis na rin si Tito
Marcus. Umakyat ako sa sofa. Kumakabog ang dibdib ko sa takot at antisipasyon.
Inalalayan naman ako ni Isly na para bang hindi nya ako binugbog kani-kanina lang.

"Got it!" Napakislot ako sa pagkakaupo nang marinig ko ang boses nya. I swallowed
the bitter bile in my throat nang makita ko ang mga kagamitang hawak nya. Parang
mas malaki ata ang karayom na hawak nya kesa sa mga karayom na karaniwang ginagamit
sa pagtatattoo.

"Tetey! That'll sting like a bitch!" Isly exclaimed.

"Great. It will serve it's purpose

well then." Tito Marcus sadistically smirked at me.

....

Argh!
Napakasakit ng buong katawan ko. Nagkabali-bali na ata ng tuluyan ang mga buto ko.
Isama pa ang pamamanhid na may kahalong hapdi ang pisngi ng likuran ko.

❤Pierre Robert Lim Salvador❤

Buong pangalan ni Robby ang itinattoo ni Tito Marcus doon. Linagyan nya na nga ng
puso sa unahan at hulihan, inunderline pa nya. Fuck! He really snapped a picture of
my swollen ass cheek pagkatapos ng obra maestra nya. Halos sa buong pisngi ng
likuran ko nya isinulat ang pangalan ni Robby. Sadista talaga sya. Sampung minuto
pagkatapos nila akong iwan sa Torture Room na nanginginig ang buong katawan,
binalikan ako nina Daddy at Papa. Pinagmumura nila si Tito Marcus. Thankfully,
hindi sila nag-abot-abot kundi natitiyak ko na may part 2 ang bugbugang naganap. It
just broke my heart when Mommy cried when she cleaned my bloody body. Nagpumilit pa
nga sya na dalhin ako sa ospital pero tumanggi ako.

It wasn't surprising as well nang lagnatin ako kinagabihan. Nagdeliryo pa nga daw
ako buong magdamag sabi ni Miggy na syang nagbantay sa akin kagabi.

Napatingin ako sa pinto ng kuwarto ko nang magkakasunod na pumasok sina Daddy,

Papa, Mommy at Miggy doon. Agad silang lumapit sa kama na kinahihigaan ko at umupo
palibot sa akin.

"Kaya mo na ba ang bumangon, anak?" Naaawang tanong sa akin ni Mommy.

"Yes, Mom. Bakit po?"

"We have to go to the hospital. Ngayon ipapaalam ni Marcus ang desisyon nya." Dad
answered me.

"Bakit sya ang magdedesisyon? Hindi ba dapat si Tito Ryan?" Nagtataka kong tanong.
Sa ipinakita nyang kalupitan sa akin kahapon, I believe na hindi magbebenefit sa
akin ang kung anumang magiging desisyon nya.

"Magpasalamat ka na lang at sya ang magbibigay ng desisyon at hindi si Ryan. Dahil

kung si Ryan ang magdedesisyon, nakatitiyak ako na hindi mo na makikita si Robby
kahit kailan." Papa said.

Tumango ako sa kanila at mabilis naman nila akong tinulungang makabangon, makaligo
at makapagbihis. Si Miggy ang umalalay sa akin dahil paika-ika pa akong maglakad.

"Kuya, Isly really broke your damn nose." He said as he stared at my face.

"Yeah. And it will be a reminder not to mess up with him nor the Marteneis. Ever."
Nagbiro ako para mawala ang takot na pumupuno ngayon sa dibdib ko sa magiging
desisyon ni Tito Marcus para sa amin ni Robby.

My brother nodded in agreement.

Hindi na ako nagsalita hanggang sa makarating kami ng hospital. I was just silently
praying na sana ay ang anghel dela guwardya ni Tito Marcus ang bumulong sa kanya
bago nya ibigay ang verdict para sa amin ni Robby.

....

Isly on the media.

=================
Chapter 22: Ivory

Sasabog na ata ang dibdib ko sa sobrang lakas ng pagkabog nito nang bumukas ang
pinto ng silid kung nasaan si Robby. As expected, ito ang pinakamaganda,
pinakamaluwang at pinakamahal na hospital suite dito sa Martenei Hospital. Para na
itong presidential suite ng isang hotel.

Ngunit hindi ko lubos na maappreciate ang ganda ng silid. Nakafocus ang

concentration ko sa magiging pag-uusap maya-maya lamang. I tried sparing a glance
towards Robby's bed ngunit agad na bumalandra sa paningin ko ang bulto ni Tito Ryan
na waring ipinapaalam sa akin na ni tignan ang anak nila ay wala akong karapatan.
Ibinaling ko na lang ang paningin ko sa harapan. I saw Tito Marcus and Tito
Francis, whispering to each other while sitting on the sofa. Isa-isa kaming umupo.
Tabi-tabi kami nina Mommy at Daddy. Nasa side ni Mommy si Papa at nasa side naman
ni Daddy si Miggy. Nasa tapat naman namin sa L-shaped sofa sina Tito Ryan at Tita
Aniq katabi sina Tito Francis, Tito Marcus at Tito Flame. Si Tito Marcus ang
bumasag sa katahimikan at matalim na pagtitinginan ng dalawang kampo.

"So, according to Flame, pwede nang maitravel si Robby. Ano ang plano nyo?" Pag-
uumpisa nya ng usapan.

"Iuuwi na namin ang anak namin sa States. May nakausap na akong ospital na kayang
iaccommodate ang pangangailangan ng anak ko." Desididong sabi ni Tito Ryan. I
wanted to protest but Tito Marcus was the first one to speak.

"Papayagan nyo ba si Ivory na sumama sa inyo?" My heart stopped beating and then
beat so fast when I heard what he said.

"Nagpapatawa ka ba, Marcus? Bakit namin isasama ang taong naging dahilan ng muntik
na

pagkamatay ng anak ko?" I was hurt by the animosity in Tito Ryan's voice na tila
malalason sya kapag binanggit nya ang pangalan ko.

"Excuse me, Ryan Salvador. But if I remember it right, hindi pinuwersa ng anak ko
ang anak mo na gawin ang ginawa nya. Robby did it according to his own freewill."
Pagsingit ni Papa sa usapan.

"Excuse me, Summer Vladimier. If I remember it right, your sons led my son into
believing that only his death would prove how much he loves that criminal son of
yours." Tito Ryan sarcastically replied.

"And excuse the both of you, Mr. SALVADOR and Mr. VLADIMIER, if I remember it
right, we are here not to debate nor mock each but to come up with the best
decision for Robby." Pagpapagitna ni Tito Marcus sa dalawang ama na nagdedebate.

"And my decision is the best for my son, Marcus! Kami ang magulang nya kaya mas may
karapatan kami na alagaan sya! Ano ang alam ng lalaking iyan?!" Isang matalim na
tingin ang iginawad sa akin ni Tito Ryan bago sya nagpatuloy.

"Ang manakit? Ang gawing miserable ang buhay ng ibang tao?! My son won't have a
happy life with him! Ang anak ko nga hindi nya na mapangalagaan, ang magiging apo
ko pa kaya?!" Puno ng pang-uuyam na binitawan nya ang bawat kataga. Parang
minamartilyo ako pailalim sa sofa ng mga salitang lumalabas sa bibig nya.
Nakakainsulto. Nakakasakit ng damdamin.

"Kasal ang anak ko sa anak mo. At ayon sa Saligang Batas ng Pilipinas, ang ASAWA
ang MAS MAY KARAPATAN kesa sa magulang!" Papa spoke a little bit louder.

"Fuck that law you are talking about! Walang batas-batas sa akin! Buhay ng anak at
apo ko ang pinag-uusapan

dito! At ayoko! Ayokong makasama nila ang kriminal na yan!" Bulyaw ni Tito Ryan.

"How dare you call my son a criminal?! Idedemanda kita!" Bulyaw din ni Papa sa
kanya. Daddy and Mommy were just quiet ngunit alam ko na maging sila ay nasasaktan
sa mga binibitawang salita ni Tito Ryan. I looked at Tita Aniq and saw her biting
her lower lip. Alam ko na maging sya ay hindi rin gusto ang mga salitang naririnig
nya.

"Guys, calm down. We're here to talk gaya nga ng sabi ni Marcus. Please do it
calmly. Refrain from shouting because coma patients can hear everything that's
going around them. It will rattle them and it would greatly affect their
condition." Tito Francis has spoken for the first time, warning them. Pareho namang
natahimik ang dalawang nagbabangayan.

"As what I was saying, hindi pwedeng alisan ng karapatan ni Ryan ang anak ko sa
mag-ina...err... mag-ama... mag-ina... mag-ama... ah basta, kina Robby at sa anak
nila ang anak ko. Anak nya rin ang dinadala ni Robby. Apo rin namin. May karapatan
din kami." Papa spoke again.

"At sinasabi ko rin na mas magiging maayos ang anak ko kung kaming pamilya nya ang
kasama nya. Hindi nya kailangan na makisama sa isang tao na magdadala ng
kapahamakan sa kanya at sa dinadala nya." Tito Ryan reiterated.

"Paulit-ulit lang kayo ng sinasabi pero hindi nyo man lang matanong ang taong
involved dito." Tito Marcus tsked before looking at me. Sinalubong ko ang mga mata
nya.

"Ikaw, Ivory, ano ang gusto mong mangyari? Are you willing to give up your right as
the husband and father? Tama ang Tito Ryan mo, as Robby's family, sila ang
makakatugon sa

lahat ng pangangailangan nila ng magiging anak nyo." Tito Francis asked me kaya
napatingin ako sa kanya. The way he looks at me is quite saying na kung ano man ang
magiging sagot ko, he's willing to support me. That gave me enough confidence.

I glanced at Tito Ryan. He has that confident smirk on his face but that won't
hinder me in saying what's on my mind. I'm gonna let everything out to them.

"I love Robby. Have loved him since the first moment I've seen him. At wala akong
ginusto noong mga panahong iyon kundi ang mapasaakin sya sa kahit anumang paraan.
Opo. Pwinersa ko sya sa isang relasyon na hindi nya gusto. Tinakot. Hinadlangan ng
pagkakaroon nya ng normal na buhay. I've done it for just one reason. I want him to
be mine." Nakita ko ang pagtitinginan nina Tito Francis at Tito Marcus. I swallowd
hard bago ko ipinagpatuloy ang aking pagsasalita.

"Nagtagumpay naman ako. I know na hindi pareho ang nararamdaman namin pero
ipinagpatuloy ko pa rin kahit na lagi syang galit kapag hinahawakan ko sya. Even if
he's cursing me while I'm making love with him. Pinalaki ko sya, inalagaan,
pinagsilbihan. Patuloy na umaasa na darating din yung araw na magigising sya na
mahal nya ako. At habang dumaraan ang mga taon, nagpatuloy lang ako sa pag-aalaga
at pagsisilbi sa kanya. Ako ang nagluluto ng pagkain nya, naglalaba ng mga damit
nya, sagot sa lahat ng gastos nya, driver nya kapag may pupuntahan sya. Ako ang
nag-aalaga sa kanya kapag may sakit sya, tagareview nya kapag may exams sya,
tagapagtanggol kapag may kaaway sya. Sinasabi ko po ito hindi dahil gusto kong
maningil kundi para malaman nyo kung

gaano ko sya minahal. I may not be very vocal in telling him that but I think
everything that I've done for him sa ilang taon ng pagsasama namin would be enough
proof for the love I have for Robby.

I may have manipulated him but I've done what's best for him. I've even forgotten
everything dahil sya lang ang pinagkakaabalahan ko aside sa trabaho ko dito sa
Martenei noon. I've even forsaken my obligation to my family dahil ayoko na
magkahiwalay kami. I've waited for him until he has finished his degree. I was full
of hope, full of plans for our future. Pero kahit pala anong gawin ko o kahit gaano
na ako katagal na naghihintay o kahit gaano ko sya kamahal, mawawala pala lahat
iyon when he rejected my proposal.

I was so hurt. I kept on asking my self, saan ba ako nagkulang at hindi nya ako
nagawang mahalin? Masakit. Masakit na tanggihan ka ng taong minamahal mo. Masakit
na ang lahat ng mga ginawa mo at isinakripisyo ay balewala lang sa kanya. Na yung
ilang taon ng paghihintay ko ay matatapos lang sa iisang salita. I was so hurt but
I realized that I cannot live my life without him. That night when I was dead drunk
while driving, I only have one plan on my mind. That's to have him back. Kung
kinakailangang magmakaawa ako, gagawin ko. Pero hindi ko na nagawa. Naaksidente na
ako at nagising na bulag. At ang mas masakit? Iniwan na ako ng tuluyan ni Robby.
Iniwan nya ako noong mga panahon na kailangang-kailangan ko sya." Huminga ako ng
malalim at tumitig sa mga kamay kong magkasiklop. Nanginginig ang mga ito dahil sa
mga alaala at emosyong isa-isang bumabalik.

"Halos masiraan ako ng ulo. Muntik na akong

gapiin ng depresyon. But he remained in my mind and heart. The memories I had with
him kept me sane. And little by little, nakawala ako. Nagpaopera. I was planning to
go after him sa States pero naunahan nya na ako. Nagbalik na sya saying he loves
me. I planned as fast as I can. Pinapirma ko sya ng marriage contract na hindi nya
alam. Nagpanggap akong bulag. Pinagsilbihan nya ako. Inaruga. Sinabing mahal nya na
ako. Pero antanga ko. Antanga-tanga ko. Hindi ako naniwala agad. Ipinaramdam ko sa
kanya kung paano ang mabalewala gaya ng pambabale-wala nya sa akin noon. Sinaktan
ko sya. Pinagselos. Binigyan ng pagsubok na alam kong hindi nya matatanggihan." I
brushed away the tears that fell from my eyes.

"Tito, Tita, I'm so sorry. H-hin---di ko naman alam na aabot sa pagpapakamatay nya
yung ipapagawa ko. I was waiting for just one answer... but he has chosen to take
his life. Napakahirap na makita ko mismo ang ginawa nya. Naramdaman ko ang lahat ng
ginawa nya sa sarili nya. Kung pwede lang... kung pwede lang ibalik ang oras."
Napahagulgol na ako ng iyak.

"Masakit na hindi nya ako nagawang mahalin pero mas masakit pala na makita ang
taong mahal mo na hinuhugot ang kanyang huling hininga. Kung... kung pwede lang na
makipagpalit ng kinalalagyan, I'd rather be the one in coma than him. And God is
punishing me for being selfish dahil hindi lang si Robby ang pinagbantaan nyang
mawawala sa buhay ko kundi maging ang anak ko... my unborn child. And the guilt...
my fucking guilt was tearing me apart. Ako na ang pinakagago. Ako na ang
pinakatangang tao sa mundo. Mawawala ang taong pinakamamahal ko dahil

sa pride ko, dahil sa pagiging segurista ko. If I've just listened to him... if
I've just believed in him and trusted him, sana hindi nangyari ang trahedyang ito.
Sana hindi sya.. sila naghi...naghihirap nga--ngayon." I sobbed harder. I cannot
control my self anymore. I just want everything out.

"N--nagmamakaawa po ako. Wag... wag nyo naman po syang ilayo sa akin. Hindi pa...
hindi pa ako nakakahingi ng tawad sa kanya. Hindi ko pa... nasasabing kasal na
kaming dalawa. Hindi ko pa nasasabing mahal na mahal ko sya...

Hayaan nyo pong alagaan ko sya. Let me be by his side now that he needs me.
Hihintayin ko ang paggising nya. Kahit gaano katagal. Kahit ilang taon ako muling
aasa. Hindi.... hindi ko na po kayang mabuhay ng wala sya. At kung sakali man na
magising sya at ayaw nya na akong makita at makasama, walang reklamo akong aalis.
Kahit gaano kasakit basta mapasaya ko lang sya. Magtitiyaga akong panuorin sila ng
anak ko mula sa malayo. Masaya kahit... kahit wala ako sa piling nila. Because I
couldn't love anyone else. Si Robby lang... si Robby lang..." Isinapo ko ang aking
mga palad sa aking mukha. Doon ako umiyak nang umiyak. My mom tightened her embrace
on my body. As a mother, I know that she can feel the pain that I am going through.
Even my dad sympathize with me by patting my back to calm me down.

Matagal na katahimikan ang namayani sa silid. Ang pagsigok at pagsinghot ko ang

pinakamalakas na naririnig.

"So, Ryan. Ivory has spoken. Ano ang masasabi mo?" Tito Marcus asked. Kahit
nanhahapdi ang mga mata ay pinilit ko ang tumingin sa kanya. Nag-iwas sya ng
tingin. Nanatiling sarado ang

bibig. I felt a pang of frustration. Ayaw nya talagang magkasama kami ni Robby.
Parang gusto kong humagulgol ulit ng iyak.

"I think it's high time for me to do this." Nagulat kaming lahat nang magsalita ang
kanina pa tahimik na si Daddy.

"A father can do everything for his son, right?" He smiled at me when I looked at
him.

"Even if he has to beg for his son's happiness." Tumayo sya at nagpunta sa harapan
ni Tito Ryan.

"D--dad..." Tawag ko sa kanya nang lubos kong maunawaan ang balak nyang gawin.

"A Vladimier has to swallow his pride sometimes for the sake of his lovedones."
Lingon nya sa akin bago sya lumuhod sa harap ni Tito Ryan. Everybody gasped at what
he did.

Muling dumaloy ang napakaraming luha sa mga mata ko. I cannot believe that my high,
mighty and cold father would kneel in front of someone because of me. It pains me
to see him in that position.

"On behalf of my family, I sincerely apologize for what we have done to your son.
Please, find it in your heart to forgive us... for the sake of our sons' family."
He seriously said.

Papa silently went beside Dad and kneeled too.

"Ngayon ko lubos na nauunawaan ang pakiramdam na makita ang anak mo na umiiyak,

nasasaktan at nagmamakaawa. Napakasikip sa dibdib at wala kang gustong gawin bilang
magulang kundi ibsan ang sakit na kanyang nararanasan. Kaya pare, muli ay humihingi
kami ng paumanhin sa lahat ng aming nagawa. Especially for hurting your son. We
failed to consider our friendship and did what we thought should be done. We
apologize for that, too. Aniq, Ryan, please tama na ang away. We are already

in-laws kaya let's already have peace with each other." Papa sincerly said. If
Robby is lucky to have Tito Ryan as his father, masasabi kong ganun din kaming
magkakapatid. Katunayan na ang ginagawa ni Daddy at Papa ngayon.
"Pinapatawad ko na kayo. Tumayo na kayo dyan at hindi nyo bagay ang nakaluhod."
Pagbibiro ni Tita Aniq kahit luhaan din ang kanyang mga mata para pagaanin ang
tensyon sa paligid. Tito Ryan, on the otherhand still remained quiet.

Tumayo naman na sina Daddy at Papa at bumalis sa kani-kanila puwesto.

"Sooo?" Tito Marcus drawled. His eyes focused on Tito Ryan.

"I don't know. We cannot leave Robby here, Marcus. And our daughters need us back
as soon as possible. Naroon din ang kabuhayan namin." Tito Ryan trailed.

"Wag ka nang mag-alala sa gastos. Tutulong kami tutal legal na rin naming anak si
Robby at syempre para na rin sa apo natin." Mommy spoke for the first time.

"Kung ganun, papayag na kayo na sumama si Ivory sa inyo sa States?" Papa asked.

"Umm, actually Marcus and I have a suggestion. Alam nyo naman na last year, natapos
na ang ospital na pag-aari ng pamilya at pinamamahalaan ko na. World class ang
facilities doon at maipagmamalaki ko rin ang kakayahan ng mga doctor doon. Mas
mabuti pa na doon na lang muna si Robby para at least, 24 hours syang mababantayan
at maaalagaan. Isa ako sa personal na titingin sa kanya. Asahan nyo rin na
maibibigay ng staff ko ang lahat ng at magiging pangangailangan nya. Asahan nyo rin
na magiging pribado ang lahat. May ilang hospital suite na ganitong-ganito rin doon
na paglalagyan sa kanya. Pwedeng tumira si Ivory

doon. Madadalaw nyo rin si Robby lagi dahil 30 minutes lang naman ang layo ng
ospital sa lugar nyo." Tito ryan nodded at what Tito Francis has said.

"Papayag ba kayo na sumama ang anak nyo sa amin?" He asked my parents.

"Of course. Kung saan masaya si Ivory, dun din kami. Dadalaw din kami palagi.
Mabuti nang maaga pa lang, alam na ng apo ko kung kanino sya magmamana ng
kagwapuhan nya someday." Tumawa ng nakakaloko si Papa.

"Sa akin." Daddy.

"Bro, mas guwapo ako kesa sayo kaya sa akin." Papa.

"Manahimik ka. Sa akin magmamana." Daddy.

"Sa akin sabi eh." Papa.

"Sa akin nga!" Daddy.

"Sa akin nga eh." Papa.

"Sinabi nang sa akin." Daddy.

"Sa akin. Period." Papa.

"Tss. Sa akin." Daddy.

"Bakit ba ang kulit mo?! Sa akin sabi eh!" Papa.

"Ikaw ang makulit! Kapal pa ng mukha. Sa akin nga magmamana!" Daddy.

Nagkatinginan sila ng matagal bago...

"Sinabi nang sa akin eh!" They said at the same time.

Pause. Tinginan sila ng matatalim.

"Bakit ka ba nanggagaya?!" Sabay na naman nilang sabi.

Pause. May itim na aura nang lumalabas sa mga katawan nila.

"Sa akin nga magmamana!" Bulyaw nila sa isa't isa. Ang sarap nilang pagbuhulin.
Mukhang nakakalimutan nilang kambal sila at magkamukhang-magkamukha.

"Excuse me, Vladimiers, noon hanggang ngayon, mas guwapo pa rin ako kesa sa inyo."
Tito Ryan seriously said.

"Hoy, Salvador. Mas guwapo ka nga pero mas may appeal naman ako kesa sayo. Mas
habulin ata ako ng chicks noon." Pagyayabang ni Papa.

"Oo. At hindi lang chicks ang humahabol sayo noon. Pati ducklings. Pati nga ata
centipede

at mga langgam hinahabol ka eh." Nagkatawanan ang lahat sa pagsimangot ni Papa.

Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyang mawala ang tensyon sa dalawang panig.

"Teka, parang siguradong-sigurado kayo na lalaki ang apo natin ah. Paano kung
babae?" Pagbibiro ni Tita Aniq nang matapos ang tawanan.

"No offense, Aniq pero sa asawa kong Reyna ng Kagandahan magmamana ang magiging apo
natin." Papa.

"Kay Aniq." Tito Ryan.

"Kay Cles." Papa and Daddy.

"Kay Aniq." Tito Ryan.

"Kay Cles." Papa and Daddy.

"Kay Aniq." Tito Ryan.

"Kay Cles." Papa and Daddy.

"Kay Aniq." Tito Ryan.

"Kay Cles." Papa and Daddy.

"Kay Aniq." Tito Ryan.

"Kay Cles." Papa and Daddy.

"Kay Aniq nga." Tito Ryan.

"Kay Cles nga." Papa and Daddy.

Damn! Ganito ba kakukulit ang mga matatanda kapag nagsama-sama?!

"Oh sige para walang away, sa akin magmamana." TitoMarcus.

"NO WAY!" Daddy, Papa, Mommy, Tito Ryan, Tita Aniq and even Tito Francis screamed
at the same time.
Nagkatinginan na lang kami ni Miguel at sabay na napailing sa kaguluhan ng
matatanda.

....

I was left at Robby's suite when they finally decided to have a bonding tutal bukas
daw ay aalis na kami. Gamit ang impluwensya ni Tito Marcus, may kinausap na silang
private plane na magdadala sa amin sa America. Miguel suggested na sya na lang daw
ang mag-iimpake ng mga dadalhin ko which I thankfully accepted. At narito ako
ngayon, hawak ang kamay ni Robby. Hinahaplos-haplos. Pinipisil-pisil. Hinahalik-
halikan. Kinakausap.

"Miss na miss na kita, squirt. Sana... sana magising ka na.

Biruin mo, a miracle happened to you... to us. Magkakababy na tayo." I happily yet
tearfully told him. I hope he can really hear me gaya ng sabi ni Tito Francis.

"Robby, I hope you can hear my voice. I'm sorry, squirt. Sorry dahil sa kagaguhan
at katangahan ko nangyari ngayon ito sayo. Naghihirap ka. Kung pwede ko lang akuin
ang lahat ng sakit at hirap na dinaranas mo ngayon, ginawa ko na. Pero wag kang
mag-alala, gagawin namin ang lahat para maging maayos ang kalagayan nyo ng baby
natin." Napangiti ako sa huling sinabi ko.

"Baby natin. Ang sarap pakinggan, di ba? Dugo mo at dugo ko. Laman mo at laman ko.
Nagsama at nagkaroon ng sarili nitong buhay. God really loves you so much, squirt.
Tinupad na naman nya ang isa sa mga pangarap mo. Sana, maging kamukhang-kamukha mo
sya. I won't care if our baby will be a boy or girl. Basta dapat magiging little
Robby sya. Dapat mamana nya ang lahat sayo. Ang mukha mo, ang ugali mo, ang talino
mo. I am so proud of you, Squirt. Hindi ko man yan nasabi noon pero ipinagmamalaki
kita. Sana magising ka na. Sana paggising mo hindi ka galit sa akin. Sana paggising
mo hindi mo ako paaalisin. Narinig mo ba yung sinabi ko kanina sa harap ng mga
magulang natin? Mahal na mahal kita at wala na akong ibang mamahalin pa. Ikaw lang.
Kayo lang ng anak natin ang mamahalin ko. Kayo ang mundo ko at ang buhay ko. Kaya
sana pag gising mo, mahal mo pa rin ako. Sabay nating susukatin ang paglaki ng
sinapupunan mo. Sabay nating hihintayin ang pagdaan ng mga oras, mga araw at mga
buwan. Hahawakan ko ang mga kamay mo kapag nanganak ka na. Sabay tayong iire. Sabay
nating sasalubungin ang pagdating ng anak natin sa buhay natin. Kaya sana, sana
gumising ka na." Hinalikan ko ang kamay nya.

"Pero wag kang mag-alala. Habang hinihintay namin ang paggising mo, aalagaan kita.
Babantayan at proproteksyunan. Hindi ako mapapagod at magsasawa sa paghihintay
sayo. Hinding-hindi, Robby. Ipinapangako ko yan sayo. I am bounded to you. My
heart, my body, my soul and my world. And you know what I did to prove it? Di ba,
isa sa mga pangarap mo ang magparami ng lahi ng mga Salvador? It will happen for I
am now carrying your name. Hindi na ako si Ivory Phoenix Vladimier. I am now Ivory
Phoenix Vladimier Salvador, your husband. At kapag nagising ka na at nakapanganak,
muli tayong magpapakasal. This time, alam mo na. Wala ng dayaang magaganap. Wala ng
pagkukunwari. Ipinapangako ko sayo, we will live our lives happily ever after. I
love you so much, Pierre Robert Salvador. Hindi lang sa pangalan ko nakadugtong ang
pangalan mo. Nakamarka din iyon sa katawan ko gaya ng pagkakamarka ng pangalan ko
sayo. Yun muna ang wedding rings natin ha. Saka na ako magbibigay ng totoong
singsing kapag nasa harap na tayo ng altar. Mahal na mahal kita, Robby. Please wake
up soon. Miss na miss na kita." Tumayo ako at tumingkayad. Hinalikan ko ang kanyang
noo, ang kanyang ilong, ang kanyang mga labi. Pati na rin ang tapat ng kanyang puso
at ang kanyang tyan. Muli akong umupo at saka walang sawa ko syang pinagmasdan.

...

Nawala yung first draft ko but since naalala ko na nakapangako ako sa isang tao na
may bday ngayon, ayan inulit ko kaya maikli lang ito. . Happy birthday, Jasmine
Nadja Pinugu. Saka na yung isa pang request mo.

=================

Your Chapter

Hey!

What want nyong gender ng anak nina Robby at Ivory?

Girl?

Boy?

Isa lang?

Kambal?

Triplets?hahaha.

Suggest names, too.

Malapit na atang matapos ang kwento nila...

=================

Chapter 23: Ivory

Happy bday, Windy Mancao! 😘😘😘

...
"Can you hear that, Mr. Salvador? Can you hear their heartbeats? Congratulations,
seems like you're having twins!" Masayang pagbabalita ng ob gyne ni Robby.

"I.... I.... T-thank you." Pautal-utal kong sagot sa doktor na masayang nakangiti
sa akin. The feeling of hearing my children's heartbeats definitely washed away all
the stress that I've been going through for the past two months na naririto kami sa
hospital ng pamilya Martenei. Gaya nga ng sinabi ni Tito Francis, maliit man ito
kumpara sa iba pang ospital dito sa California, kaya naman nitong pumantay sa
galing nila. Hi-tech talaga at kumpleto ang pasilidad.

Binigyan nila kami ng isang hospital suite na talagang para sa coma patients tulad
ni Robby. Naroon na ang lahat ng kailangan nito. Magagaling din ang mga doktor na
tumitingin sa kalagayan ni Robby kabilang na si Tito Francis. Asikasong-asikaso sya
dito. Umaga at gabi nilang minomonitor ang kalagayan nya lalo pa at nagdadalang-tao
sya.

Araw-araw ding dumadalaw dito ang pamilya nya. Tinutulungan ako ni Tita Aniq sa
paglilinis sa kanya. Binabantayan sya habang bumabawi ako ng tulog. Sa gabi kasi ay
talagang napupuyat ako sa pagbabantay sa kanya. Hindi ako natutulog dahil
inaabangan ko ang paggising nya dahil gusto ko na ako ang una nyang makikita.

Nag-aalala din ako ng sobra sa kalagayan nya lalo at nakikita ko ang napakaraming
wires na nakakabit sa kanya para mamonitor ng mga doktor ang kalagayan nya. Kahit
na si Tito Francis ang personal na

may hawak sa kaso nya gaya ng pangako nito, hindi pa rin maalis sa sistema ko ang
labis na pag-aalala at takot. Kaya naman kahit may itinalaga si Tito na personal
nurse ni Robby, hindi pa rin ako umaalis sa tabi nya. Ang hospital suite nya na ang
nagsisilbing bahay ko.

Masaya ako sa ibinalita ng doktor definitely. Sinong ama ba ang hindi kung sakali?
Kambal ang mga anak ko. Ngunit may pait din akong nalalasahan sa lalamunan ko.
Dahil dapat hindi lang ako ang nagsasaya ngayon na marinig ang mga tibok ng mga
puso ng mga buhay na galing sa akin. Dapat kasama ko sya. Dapat magkahawak-kamay
kami. Dapat pareho kaming luhaan sa saya. Ngunit hanggang ngayon, tulog pa rin si
Robby. Apat na buwan na syang nasa coma.

Paano makukumpleto ang saya ko kung nasa ganung sitwasyon pa rin sya? Muli ko na
namang naramdaman ang kurot ng aking konsensya habang pinagmamasdan ko ang
paglilinis na ginagawa ng doktor kay Robby. May nakadikit syang ngiti sa kanyang
mapupulang mga labi. At kitang-kita ko sa kanyang mukha ang amazement. It's as if
she's seeing a miracle unfold right before her eyes.

For me, everything is indeed a miracle. Robby is physically a man and yet he is
carrying a life in his body - lives at that dahil kasasabi nga lang ng doktor na
kambal ang dinadala nya. Masasabi kong sinuklian talaga ng Diyos ang mga naging
pagdurusa nya sa piling ko. And I am hoping na sana dagdagan pa ng Diyos ang regalo
Nya kay Robby. Sana gisingin Nya na ito.

"Mr. Salvador..." tawag-pansin sa akin ng doktora. Liningon ko sya na may

pagtatanong sa aking mga mata.

"I won't beat around the bush anymore. I know that you're very happy with the news
I've

just given you but..." huminga muna sya ng malalim bago nagpatuloy.

"Let's not raise our hopes so much. With your husband's condition, only his waking
up from his coma would ensure your babies' lives. But I assure you, we'll give our
best to make sure that your husband and babies will survive." I sadly nodded at
her. Another pain throbbed inside of me. Sana nga magising na si Robby sa lalong
madaling panahon kung nakasalalay sa kanya ang buhay ng mga anak namin.

I forced my self to smile when Tito Francis along with Tito Marcus entered Robby's
room. Tahimik lang akong nakikinig sa pagbabalita ng doktora na kambal ang dinadala
ni Robby. I saw them happily smiled. But their smiles faded nang sabihin ng doktor
sa kanila ang sinabi nya sa akin kanina. Halos sabay silang lumingon sa akin ng may
pag-aalala. Tipid akong ngumiti pagkatapos ay yumuko rin agad. Ayokong makita nila
ang pait na nasa aking mga mata. Ayokong malaman nila na sinisisi ko na naman ang
sarili ko.

Ilang beses na ba nila akong kinausap? Ilang ulit na ba nilang sinabi sa akin na
everything happens for a reason and I should stop blaming my self? Pero paano ako
titigil sa paninisi sa sarili ko kung sa bawat pagmulat at pagpikit ng mga mata ko
ay si Robby lang ang nakikita ko? Sya lang ang laman ng isip ko, ng mga panaginip
ko at ng mga dasal ko. Fuck. Nadasalan ko na ata lahat ng mga santo sa buong mundo
para lang gisingin na nila si Robby pero hanggang ngayon, hindi pa rin sya
magising-gising. Sa totoo lang, nag-aalala din ako kung sakaling magising na sya.
Natatakot. Natatakot akong sumbatan at

sisihin nya sa nangyari sa kanya. Natatakot akong kamuhian nya. Paalisin. Paano
kung... kung hindi makasurvive ang mga anak namin dahil sa kalagayan nya? Alam ko
na hinding-hindi nya ako mapapatawad dahil ako man ay hindi magagawang patawarin
ang sarili ko kapag may nangyaring masama sa mga anak ko.

Tatanggapin ko. Tatanggapin ko ang kung anumang magiging desisyon nya gaya nga ng
ipinangako ko sa mga magulang namin.

"...ry. Ivory." Napalingon ako kay Tito Marcus nang tapikin nya ang balikat ko.
"Labas tayo sandali." Paanyaya nya sa akin.

"Come. I know you need this." Paanyayang muli sa akin ni Tito Marcus nang alanganin
akong ngumiti sa kanya. Tumango ako dahil tila may importante syang sasabihin sa
akin. Isang sulyap muna ang ibinigay ko kay Robby at sa nurse, pati na rin kina
Tito Francis at sa doktor na masinsinaman pa ring nag-uusap bago ako tuluyang
sumunod kay Tito Marcus. Lumabas na kami ng silid pagkatapos nyang magpaalam kay
Tito Francis.

"Here." Inabutan ako ni Tito ng isang kaha ng sigarilyo at lighter pagkatapos nyang
kumuha ng isa at magsindi nang makarating kami sa Smoking Area ng ospital. Kumuha
ako ng isa at sinindihan bago ko ibinalik sa kanya ang kaha at lighter.
Nakakapanibago ang lasa ng sigarilyo lalo at apat na buwan na rin akong hindi
nakakatikim nito.

Ilang hithit-buga muna ang nagdaan sa aming dalawa bago sya nagsalita.

"Nakakapagod maghintay 'no?"

"Tito..." natigilan ako sa itinanong nya. May ipinapahiwatig ba sya? May nasabi ba
si

Tito Francis tungkol sa kalagayan ni Robby na hindi sinasabi ng mga doktor sa akin?

"Aminin man natin o hindi, ang pinakainiiwasan natin ay ang maghintay. Maghintay na
mapansin ka nya dahil sya lang ang napapansin mo. Maghintay na mahalin ka nya gaya
ng pagmamahal mo sa kanya. Maghintay na magising sya dahil gustung-gusto mo na
syang makitang nakamulat ang mga mata, ngumingiti at tumatawa. Nakakainip ngunit
wala kang magawa. Nakakapagod ngunit patuloy ka pa ring umaasa kahit alam mong
malabo na. Madalas gusto mo na ang sumuko dahil ang nagpapatibay na lamang sa
paghihintay mo sa kanya ay ang pagmamahal mo." Matalinhagang sabi ni Tito Marcus.
Nakatingin sya sa kawalan at tila may binabalikang mga alaala. Napalunok ako. Tama
sya. Nakakainip ang maghintay. Masakit sa dibdib at nakakasira ng ulo.

"Minsan, nasubukan ko na rin ang maghintay. No... Dalawang beses na pala. Noong
una, napakatibay ng paninindigan ko na magagawa ko syang hintayin lumipas man ang
mahabang panahon. Hindi ko inisip ang sumuko kahit wala akong kasiguraduhan na
magigising pa sya. Dumating pa nga sa punto na lahat ng nasa paligid nya ay isa-isa
nang sumuko: ang mga doktor nya, ang mga magulang nya, ang mga kaibigan nya. Ako na
lang. Ako na lang ang natitirang lumalaban kahit na alam ko na maging sya ay gusto
na ring magpahinga ng tuluyan. At dahil ayoko na syang maghirap pa, napilitan ako
na sukuan na rin sya." Why is Tito Marcus saying this to me? Gusto na ba nya akong
sumuko sa paghihintay na magising si Robby?
"Tito..." alam ko na nasa boses ko ang matinding pagtanggi sa ideyang ipinapasok
nya sa utak ko.

Why is he doing this? At sino ba ang tinutukoy nya?

"Let me finish, Ivory. Let me tell you one of my biggest mistakes. Ang sumuko sa
paghihintay sa taong pinakamamahal ko. I've let him go thinking that I'm setting
him free from his sufferings, not knowing na lumalaban pa sya para sa amin. That he
doesn't want to give up. That there's a reason why he's still fighting. I was too
dumb for not trusting him. And I suffered. I suffered so much for three years,
Ivory. Every night, hindi ako makatulog. Every night, umiiyak ako. Na kahit
pinakawalan ko na sya, na kahit ginawa ko iyon para sa kanya, hindi pa rin maalis
sa isip at puso ko ang ginawa kong pagsuko. Nagsisisi pa rin ako kung bakit hindi
ko sya nagawang hintayin. I regret succumbing to fear seeing him gone dahil kung
naghintay sana ako, hindi kami magkakahiwalay ni Janus." Janus? Where did I hear
that name again?

"Sino si Janus, Tito?" I can't help but ask. Ngumiti muna sya bago sumagot.

"Ang Tito Francis mo." Nagulat ako sa sinabi nya.

"Nacoma din si Tito Francis? And why are you calling him Janus?"

"He was abused and tortured. Nabugbog pati ang ulo nya. Nagkacrack ang skull nya
dahilan para mawalan ng oxygen ang utak nya that led him to coma. I waited for him
for nine months to wake up, Ivory kaya alam ko ang dinaranas mo ngayon for I've
been there. Alam na alam ko ang sakit ng pinagdaraanan mo. At alam mo ba ang isa
pang masakit na bunga ng maling desisyon ko, Ivory?

Nung mga panahon na sinisisi ko ang sarili ko sa pagkawala nya, iba na pala ang
nag-aalaga sa kanya. At di tulad ko, hindi sila sumuko. Nagtiyaga silang maghintay.
And he indeed woke up. After two years

of being in coma, nagising sya. Pero wala na syang naaalala. Nablangko ang utak
nya. That maybe was God's punishment for my being impatient, for being weak and for
not fighting with him until the end. Ang makalimutan ng taong mas mahal ko pa kesa
sa... k-kesa sa sarili ko." Nagkabikig ang lalamunan ni Tito Marcus. Napalunok ako
sa tinuran nya. May posibilidad din bang makalimutan ni Robby kung sino ako sa
buhay nya?

"But fate brought him back to me. Kahit nakalimutan nya ako, masaya na rin ako at
buhay pa rin ang Janus ko." For the very first time since we came here, I saw Tito
Marcus's genuine smile.
"And at that time, hindi na ako sumuko. Ipinaglaban ko na sya and I've made him
mine once again. Nang muli kaming magkahiwalay dahil ako naman ang nagkaamnesia,
hindi ko sya sinukuang hanapin nang maalala ko kung sino sya. It didn't matter to
me that I was risking my life just to get him back. And when I succeeded, ang hindi
naman pagsuko na makuha ang kapatawaran nya ang ginawa ko. Nagtiyaga akong
maghintay and that time, hindi na ako sumuko. Pinatunayan ko sa kanya kung gaano ko
sya kamahal. I'm just happy that my mistakes brought something good in our lives.
Mayroon na kaming Jarius at may dumating pang bonus na Ezekiel.

The reason why I'm telling you these is because I don't want you to give up
waiting. I don't want you to suffer what I've suffered. Dahil kung sayo mangyayari
yun, tinitiyak ko na mababaliw ka sa lungkot at pagsisisi."

"If ever na mabaliw ako, I will deserve it, Tito. I became literally and
figuratively blind. Nakikita ko na pero hindi ko pa rin isinaalang-alang. Nasa akin
na pero hindi ko pa rin pinahalagahan. I

forgot how long I've waited for him to love me back. And when he finally did, I
rejected him. I forgot how he suffered in the past because of me. Ni hindi sumagi
sa isip ko ang totoong niloloob nya kung bakit hindi nya ako nagawang mahalin noon.
At nang magbalik sya, imbes na ipagpasalamat ay pinahirapan ko pa sya. I punished
him for leaving me. I wasn't contented seeing him suffer and cry. Lahat ng atensyon
ko ay nakasentro lang sa akin. Tanging ang nararamdaman ko lang ang iniisip ko. I
underestimated him. And now, I deeply regret everything that I've done, Tito. Kung
sana noong una pa sya na ang inisip ko, h-hindi sana... sya naghihirap n-ngayon."
Agad kong pinunasan ang mga luhang bumasa sa pisngi ko. Tito Marcus patted my
shoulder sympathetically.

"N-natatakot ako, Tito. Paano kung... p-paano kung hindi na sya magising? Paano nya
malalaman na may mga anak kami? Paano ako makakahingi ng tawad? P--p-paano ko
masasabi na nagsisisi na ako? Na mahal na mahal ko sya? P-paano pa ako mabubuhay
kung... kung w-wala... wala na... sya?" I sobbed. Hindi na ako nahiya kay Tito. All
the emotions bottled up inside of me bursting out, pouring out from my eyes.

"Cry it all out, Ivory. Ilabas mo na lahat
lahat ng iyong pagaalala at pangamba. Pero
mo ang sarili mo. Tandaan mo, ilagay mo sa
inyo. Wag kang sumuko. Wag mo syang sukuan
Luhaan akong tumango sa kanya.
ng pagsisisi, ang sakit, ang takot at
pagkatapos, magpakatatag ka. Palakasin
isip mo na lumalaban si Robby para sa
at wag na wag kang mapapagod maghintay."

Pinutol nya ang mahabang katahimikan

na bumalot sa amin sa pamamagitan ng isang tanong.

"Ivory, I know it's heartless to ask but I wanna know. Paano kung... paano kung
papipiliin ka ng mga doktor? Between Robby and your children, sino ang pipiliin
mo?" Tulala akong napatingin sa kanya. Sobrang nanikip ang dibdib ko sa naging
katanungan nya. I swallowed hard and answered him truthfully.

"Kung papipiliin ako, Tito, ang pipiliin ko ay...

si Robby."

....

"Thank you." Pagpapasalamat ko sa nurse bago sya lumabas ng kuwarto. Gabi na naman.
Isang gabi na naman na walang tulugan sa parte ko.

I went beside Robby and sat at the waiting chair pagkatapos kong magpatugtog ng
awitin na syang magiging musika sa buong silid magdamag. Inabot ko ang isa kamay ni
Robby at minasahe iyon. Ito ang pinagkakaabalahan ko gabi-gabi para hindi ako
antukin. At kapag sumapit na ang hating-gabi, kapag hinihila na ako ng antok saka
ko na sya kakausapin. Tito Francis said na naririnig ng mga coma patients ang mga
pagkausap sa kanila.

"Kailan ka ba magigising, squirt? Inip na inip na ako." Pagbibiro ko sa kanya.

"Gumising ka na. Tignan mo, sa katutulog mo hindi mo na narinig yung tunog ng mga
puso ng kambal natin. Hindi mo tuloy nakita na halos mapaiyak ako nung marinig kong
nagbabasketball sila sa loob ng sinapupunan mo. Sabagay mabuti na rin sigurong
hindi mo nakita ang moment kong iyon dahil kung sakali, alam ko na kukuhanan mo ako
ng picture para may pamblackmail ka sa akin. Naaalala mo nung kinuhanan mo ako ng
picture habang naliligo? Di ba ipinanakot mong ipagkakalat mo iyon kapag hindi ako
'nakipagbreak' sayo? At ano ang

naging parusa mo? Naaalala mo ba na sa loob ng isang linggo tuwing 5 am ay

nakahubad ka nang nakatuwad sa study table mo, naghihintay na magising ako para
ibigay ang punishment mo? Damn. I miss those days, squirt. Miss na miss ko na ang
kapilyuhan at kasutilan mo. Ang pagiging pikon mo. Nasa sahig at lugmok na pero
nagagawa pa ring mangagat at manipa. Talo na pero lumalaban pa. Sana maiapply mo
yun ngayon sa kalagayan mo, Robby. Matapang ka at palaban. Gawin mo yun ngayon para
sa sarili mo at para sa mga anak natin." Hinalikan ko isa-isa ang mga daliri nya.

"Alam mo, tama si Tito Marcus. Napakahirap maghintay. Sobra. Yung araw-araw na
gigising ako at umaasa na magigising ka. Sa bawat pagsulyap ko sayo, umaasa rin ako
na sana nakamulat na ang mga mata mo. Pero may balak ka pa atang patagalin ang
paghihintay ko, squirt. Ansama m--mo..." natatawa na naiiyak kong pagbibirong muli.
"Sabi nya, napilitan syang sumuko kay Tito Francis dahil ayaw nya nang makitang
nahihirapan ito. Pero ako, hanggang may dugo pang dumadaloy sa mga ugat mo, di ako
susuko. Maghihintay ako kahit gaano katagal. Kahit abutin tayo ng ilang taon. Kahit
pumuti na ang lahat ng buhok sa ilong ko, hindi kita susukuan Robby. Hinding-hindi.
Kahit lahat gumive up na sayo, matitira akong naghihintay. Kahit abutin ako ng
pagtanda dito, hihintayin ko pa rin ang paggising mo."

"At kung sakali... kung sakaling papipiliin nila ako sa inyo ng mga anak natin,
ikaw ang pipiliin ko. Alam ko na magagalit ka. Alam ko na habambuhay akong
magsisisi sa magiging desisyon ko pero kung

ikaw ang kapalit ng hindi ko na mararanasan ang maging ama, papayag ako." Pinunasan
ko ang mga luhang bumabasa sa mga pisngi ko.

"Pero sana... sana hindi naman dumating doon. Baka kasi itong pagbubuntis mo daw
ang magiging una at huli mong pagbubuntis. Gusto kong makakita ng mini-Robby at
mini-Ivory na sasalubong sa akin tuwing uuwi ako ng bahay. Gusto kong may mini-
Robby at mini-Ivory na nag-aaway, naghahabulan, nagrewrestling, nagtuturuan kung
sino ang nakabasag sa cellphone ko. Gusto ko ng mini-Robby at mini-Ivory na mang-
iistorbo sa atin sa gabi dahil takot sila sa mumo. Gusto ko ng mini-Robby at mini-
Ivory na nagpapaligsahan kung sino ang mas gwapo sa kanila o mas maganda... kung
sino ang mas magaling sumayaw at kumanta. Parang nakikita ko na, you will be the
best father there is. Ikaw yung sumbungan. Ikaw yung unang iiyakan. Ikaw yung mang-
i-spoil sa kanila. Pero kung ang kapalit ng kagustuhan kong magkaroong ng mini-
Robby at mini-Ivory ay ikaw, di bale na lang. I may be the worst father there is
pero hindi ko ipagpapalit ang buhay mo kahit kanino man. Kahit sa sarili kong mga
anak. Mawala na ang lahat wag lang ikaw, Robby."

"Kaya gumising ka na. Gumising ka na, please. Naghihintay kaming lahat. Ang parents
mo, ang mga kapatid mo, ang mga kaibigan natin, ako at ang mga anak natin.
Kailangan kita, Robby. Kailangan ka ng mga anak natin. Please, squirt. Gising na,
please.

Miss na miss ka na namin. Miss na miss na kita. Promise, ikaw na ang boss. Ikaw na
ang susundin ko. Lahat ng sasasabihin mo, gagawin ko. Kahit pakainin mo ako ng
bubog o di kaya pagsayawin mo ako ng hubad sa buong Martenei basta gumising ka na.
Gumising ka na... gumising ka na, please. Miss na miss na kita, Rob--byyy..."
Napayukyok ako sa kama. Impit na humahagulgol. Lahat ng pinipigilan kong pag-iyak
sa buong maghapon ay inilalabas ko sa kama ni Robby tuwing hating-gabi at walang
nakakakita o nakaririnig sa akin.

"Talaga?" Isang paos na boses ang nagpatigil sa pagyugyog ng mga balikat ko.

Huh?!
Sino ang...

Minumulto na ba ako ng mga ligaw na kaluluwa sa ospital na ito dahil sa tindi ng

panaghoy ko?

"Kakain... ka talaga... ng bubog? Magsa... sayaw ka... talaga ng... ng hubad...?"

Kulang na lang ay humiwalay ang ulo ko sa katawan ko nang bigla kong iangat ito at
lingunin si...

"R--rob---" hindi ko na natapos pang sambitin ang buong pangalan nya. Napahagulgol
ako ng malakas. Malakas na malakas. Yumakap ako sa kanya. Dinama ko ang init na
unti-unti nang nanunumbalik sa katawan nya.

Sa wakas.

Gising na sya.

Gising na sya!

=================

Chapter 24: Robby

Happy bday, Adams Bryan Crisostomo! This one's for you...

....

I love the darkness engulfing me. I love how it brings me peace. I love how it
sways me in the open air. Unbelievably, it's unending void gives me satisfaction.
Kung pwede lang, ayaw ko na ang umalis. Gusto ko dito na lang ako. I wanna stay in
the darkness forever.
Until one time, I started hearing sounds. Then voices. Sounds that are disturbing
my peaceful and silent world. And then came in the voices. Madalas, may naririnig
akong mga boses na hindi ko alam kung saan nanggagaling. They keep on calling my
name.

Robby.

Robby.

Robby.

The voices sound familiar though. Gumagaan ang pakiramdam ko kapag naririnig ko ang
mga boses na iyon. I can feel their love for me through their voices.

Meron ding mga boses na kung minsan ay kinatatakutan ko lalo na at napakapormal ng

mga pananalita nito. They seem so cold. It brings chills in me.

But a certain voice stood out among them. I like hearing that voice. Para itong may
kapangyarihan na hinihila ako papalapit. Gustong-gusto kong marinig ang boses na
yun lalo na tuwing tila umiiyak ito habang kausap ako o kapag tinatawag nya ang
pangalan ko. Madalas manikip ang dibdib ko kapag naririnig kong humahagulgol na ng
iyak ang boses na iyon. Gusto ko syang hanapin. Gusto ko syang suyuin. Gusto ko
syang pakalmahin at sabihin na wag na syang umiyak... that's everything's gonna be
alright. Ngunit puro kadiliman lang ang nakikita ko. And then I started getting
frustrated because I wanna know who owns that voice. I wanna see him.

started getting excited. I started hating the darkness. I want to open my eyes but
I don't understand why I can't seem to do it. But I didn't give up. Every time I
hear that voice, I force my self to move, my eyes to open. But I can't. I still
can't.

So I decided to save my strength. I decided to wait for the right time. Until I
heard his voice again. Begging for me to wake up.

"Kaya gumising ka na. Gumising ka na, please. Naghihintay kaming lahat. Ang parents
mo, ang mga kapatid mo, ang mga kaibigan natin, ako at ang mga anak natin."
His haunted cries ignited a certain fire in my chest. And as I listened further, I
can feel my body getting warm. I can feel the warmth rushing through my veins
moving from my chest to my limbs, to the pit of my stomach... climbing up until it
reached my eyes. It made a pool of hot liquid gather on my lids, burning and
stinging my eyes.

"Kailangan kita, Robby. Kailangan ka ng mga anak natin. Please, squirt. Gising na,
please."

Nanhapdi ng sobra ang mga mata ko nang marinig ko kung paano nya tinawag ang
pangalan ko. Ramdam ko ang kanyang kalungkutan at pighati. Ang kanyang
pagdadalamhati. My heart started aching. I want him to stop crying. At ano ang
sinasabi nyang kailangan ako ng mga anak namin? May anak kami ng may-ari ng boses
na laging tinatawag ang pangalan ko? Pero lalaki sya. Alam kong lalaki sya at alam
ko rin na lalaki ako. Kaya paanong may mga anak kami? Bakit nya sinasabi iyon?

Sinubukan

kong ikurap ang mga mata ko. I was encouraged when they moved on my command.
Nagconcentrate ako kahit mahirap lalo at naririnig ko ang bawat hugot ng iyak ng
boses na iyon pati na rin ang paggalaw ng malakas sa isang bahagi ng kinaroroon ko
dala ng pagyugyog ng katawan nya.

Mabuti na lang at hindi masyadong maliwanag sa kuwartong kinaroroonan ko kaya

madaling nakapag-adjust ang mga mata ko nang sa wakas maimulat ko ang mga iyon.

Where am I? I asked my self as I looked with half-lidded eyes into my surroundings.

Hindi ako pamilyar sa lugar na ito. Bakit maraming machines? Nasaan ba ako?

Nang tuluyan ko nang maidilat ng wasto ang mga mata ko ay liningon ko ang tao na
nakayukyok sa gilid ng kamang kinahihigaan ko. He's familiar to me. So familiar
actually.

Ivory?

Ivory.

Sya nga. Sya pala ang may-ari ng boses na madalas kong marinig na umiyak sa mundong
kinakulungan ko ng mahabang panahon.
Ano ba ang nangyari at iniiyakan nya ako ng malakas? Ang huling naaalala ko, hindi
sya nakakain ng lasagna na linuto ni Ate Mary para sa meryenda kasi naubos ko lahat
iyon. Teka. Naimpatso ba ako kaya ako narito sa ospital ngayon? Nagka-LBM ba ako?
And knowing Ivory, siguradong itinakbo nya ako dito sa ospital nung magpabalik-
balik ako sa banyo. Hay. Umiral na naman ang pagka-OA ng tarantado. At ano ba yan?!
Exaggerated naman ata ang pag-iyak na ginagawa nya na para bang namatay ako dahil
sa LBM. Eww.

"Miss na miss ka na namin. Miss na miss na kita. Promise, ikaw na ang boss. Ikaw na
ang susundin ko. Lahat ng sasasabihin mo, gagawin ko. Kahit pakainin mo ako ng
bubog o di kaya pagsayawin mo ako

ng hubad sa buong Martenei basta gumising ka na. Gumising ka na... gumising ka na,
please. Miss na miss na kita, Rob--byyy..."

Ha?! Miss na miss nya ako? Bakit? Ilang araw na ba akong naospital? Ilang araw ba
akong nakatulog? Matagal siguro kasi matagal din akong nakulong sa kadilimang
pinanggalingan ko. Tss. Bakit ba ganito na lang kung makaiyak sya? Sayang wala
akong video cam. Nairecord ko sana ang pagdadrama nya. Tapos, ipapadala ko sa mga
kaibigan namin para may pagtawanan kami. At ano yung sinasabi nyang kakain sya ng
bubog at magsasayaw ng hubad basta magising lang ako? OA ka na talaga, Vladimier.
Nasobrahan ko lang ang kain ng paborito kong lasagna. Naimpatso nga siguro ako
tapos nakatulog ng matagal. Teka nga...

"Talaga?" Isang paos na boses ang lumabas sa tuyong lalamunan ko. I swallowed a
couple of times before I tried speaking again.

"Kakain... ka talaga... ng bubog? Magsa... sayaw ka... talaga ng... ng hubad...?"

Bakit ba ang hirap magsalita at tila hindi ko nagamit ang boses ko ng mahabang
panahon? Bakit may tubong nakasaksak sa lalamunan ko?

Muntik nang tumama ang mukha nya sa mukha ko nang pabigla syang nag-angat ng ulo at
liningon ako. Nanlalaki ang mga mata nyang puro eyebags at nakanganga pa ng
malaking-malaki ang kanyang bibig.

"R--rob---!" Halos mabasag ang eardrums ko sa lakas ng pag-iyak nya. Napa-aray pa

ako nang mahigpit syang yumakap sa akin.

Bakit sya umiiyak ng malakas? Bakit ba sya nagkakaganito? Don't tell

me dahil lang nagka-LBM ako ay...

Natigilan ako nang magbalik sa alaala ko ang isang eksena. I saw my self kneeling
infront of him crying and begging. Nablangko ako sa kinalalagyan ko ngayon - nawala
ang malalakas na pag-iyak ni Ivory pati na rin ang kwartong kinaroroonan ko.
Tanging ang kwarto nya at ang mga boses namin sa eksenang naaalala ko ang nakikita
at naririnig ko.

"H--hindi ko sinasadya na masaktan ka ng sobra. Hindi ko inisip ang lahat nang

magdesisyon akong tanggihan ka. I... I just wanted to be free... I just wanted to
feel free! Ivory, I love you. Maniwala ka naman... maniwala ka naman, please!"

"Paano? Paano pa kita paniniwalaan, Robby kung nagsisimula pa lang akong paniwalaan
ka ay may dumating na para ipamukha sa akin na hindi mo ako magagawang mahalin ng
totoo."

"Wala akong alam! Hindi ko alam kung bakit sya narito! I don't love her anymore,
Ivory! Ikaw ang mahal ko. Ikaw ang mahal ko, Ivory! Maniwala ka naman! Please,
believe. I'm begging you, Ivory... "

"You said you wanted to be free, right? Sige, ibibigay ko yun sayo ng buong puso.
Yung hindi mo na kinakailangang tumakas. Yung hindi ka na aalis nang walang paalam.
I'm setting you free, Robby. Malaya ka na. Malaya mo nang balikan ang Katrina na
yun. Tutal, malapit na kayong makabuo ng pinapangarap mong pamilya."

Pinalalayas ako ni Ivory?!

Bakit hindi nya pinapaniwalaan ang sinasabi ko?

Bakit hindi nya ako pinakikinggan?

Bakit sinasaktan nya ako?

Bakit itinataboy nya ako sa alaalang

iyon?

"No, Ivory! No! Sa'yo ko lang gustong bumuo ng pamilya. Hindi ko mahal si Katrina!
Ikaw! Ikaw ang mahal ko, Ivory. Ikaw lang at wala ng iba! Please! Please naman!
Ayoko! Ayokong iwan ka! Ayokong umalis! You promised me! You promised me! Sinabi mo
na patatawarin mo ako! Sinabi mo na mamahalin mo ako ulit! Please! Don't hurt me
like this, Ivory! Please! W--wag... wag mo... namang gawin... sa akin 'to... W--wag
mo... naman a--akong... sak---saktan ng gani---to...."

Stop it, Ivory. Please, stop hurting me.

My eyes burned from the memory I just saw. Ramdam na ramdam ko ang kaparehong sakit
ng damdamin sa eksenang naalala ko. Nanumbalik ang sama ng loob ko na tila
kasalukuyang nangyayari ang eksenang iyon. I closed my eyes hoping that the scene
would disapper. But it didn't. It continued to torture me even with my eyes closed.

I choked on my tears when I saw how he pushed me. Hindi ko napigilan ang
mapahagulgol ng iyak nang makita ko ang sarili kong nakalugmok. Umiiyak.
Nagmamakaawang wag nya akong saktan... wag nya akong itaboy palayo...
Nagmamakaawang paniwalaan nya ako. Pero hindi sya nakinig. Hindi sya lumingon man
lang. Hindi sya bumalik.

Then, I saw Miggy and Jurace. Their eyes were judging me, challenging me, pitying
me.

"Prove to me, to my family especially to Ivory that you really love him. Ibigay mo
sa kanya ang mga mata mo."

Then I saw blood. Lots and lots of it. I felt the sting of my wounded wrist. I did
this to my self. I wanted to die for Ivory. I wanted to prove to him how much I
love even if he doesn't believe in

me... even if he doesn't love me anymore.

"Argh!!!" I screamed. Sobrang sumasakit ang dibdib ko. Parang pinipiga ito at
anumang sandali ay bigla na lang sasabog. I trashed against Ivory's embrace.

"Robby?! Robby?!" Tarantang sigaw nya kasabay ng nakakabinging pagtutunugan ng mga

aparato sa paligid ko.

"ARGH!" Muli kong sigaw nang muling sumigid ang sakit sa dibdib ko. And this time,
pati buong katawan ko ay nagsimula nang manginig. Mamilipit. I started huffing,
trying to catch my breath. Hindi ako makahinga!
In just a blink of an eye, nagkagulo sa kuwarto. I saw doctors and nurses. Taranta
silang naglalagay ng kung anu-anong aparato sa buong katawan ko.

Maingay.

Napakaingay.

May sumisigaw. May umiiyak. May tumatawag sa pangalan ko.

I took a shattering, painful breath and once again, darkness engulfed me inside its
embrace.

...

The next time I opened my eyes, there's no more pain. I can also breathe properly
now. But I feel so empty. So empty.

Tinignan ko ang taong nakahawak sa kamay ko. Puno ng pag-alala at takot ang kanyang
mukha. Mugtong-mugto ang kanyang mata telling me na wala syang ginawa sa buong
magdamag kundi ang umiyak. I felt my throat tightening, my eyes watering. Pero
mabilis akong kumurap para hindi maipon ang mga luha doon.

Hinila ko ang kamay kong hawak nya dahilan para mabitawan nya ito. Nakita ko kung
paano lumarawan ang sakit sa mukha nya dahil sa ginawa ko.

"R-robby..." Even his voice was laced with so much

pain.

"I--told you... I hate h--hospitals. Bakit... mo pa ako d-dinala dito? Sana...

pinabayaan mo na lang... a--ko." My voice broke. Hindi ko na napigilan ang pagtulo
ng mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

"N-now... that I'm a--wake... ku--kukunin nyo na ba... ang ... ang mga mata ko?" I
dared ask him.
"No! Robby, no. Hindi... hindi namin kukunin ang mga mata mo. Everything...
everything was just a set up. Ginawa ko iyon para malaman if you're really ready to
give up everything for me. Please believe me. I didn't mean it to harm you.
Matagal... matagal na akong nakakakita. Bago ka pa man dumating... nakakakita na
ako." Through my teary eyes, I saw the fear in his eyes telling me that he can
actually see me. That he is not blind anymore.

"So I see... set up lang ang lahat. Set up lang ang lahat." Tumawa ako ng pagak.
But more tears poured out from my eyes.

"Robby..."

"Tang-inang set up yan, Ivory. Putang-inang set up yan. Sinaktan nyo ako ng sobra
para sa putang-inang set up na yan. Ginawa nyo akong tanga. Pinaglalaruan nyo lang
pala ako. All this time, pinaglalaruan mo lang pala ako!" Umiiyak kong panunumbat
sa kanya.

"R--robby..." I saw fat tears falling from his eyes.

"Ngayong napatunayan mo nang kaya kong ibigay pati buhay ko para sayo, para
paniwalaan mong totoong mahal kita... masaya ka na ba? Masaya ka ba sa naranasan
kong pagdurusa? Ginagawa mo ba ito para makaganti sa akin?! Ngayong ako naman ang
nagmamahal sayo ng sobra, iiwan mo rin ba ako gaya ng ginawa ko noon sayo? O baka
naman kulang pa? Baka

naman gusto mong hiwain ko pa yung isa kong pulso para lalo ka pang sumaya?"
Nagpilit akong bumangon kahit na nangangalay pa ang ibang parte ng katawan ko.

"Robby!" Maagap nyang nasalo ang katawan kong mahina pa na muntik nang mahulog mula
sa hospital bed dahil sa pagpupumilit kong bumangon at bumaba.

"Bitawan mo ako, Ivory! Di ba hindi mo na ako mahal kaya nagagawa mo akong saktan
ng sobra?! Di ba sinabi mong hindi mo na ako magagawang mahalin pa kaya bakit
andito ka pa?! Bakit andito ka pa?! Umalis ka na! UMALIS KA NA!" Sinubukan ko ang
manlaban para makawala sa pagkakayakap nya sa akin ngunit kagyat na naubos ang
aking lakas. So I was forced to stay still as he hugged me against his body.

Natigilan ako nang makarinig ako ng iyak na unti-unting lumalakas. Palakas nang
palakas. Nagsimula na ring manginig ang buong katawan ni Ivory na nakayakap sa
akin.
"I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm
sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... Robby, I
'm sorry... Robby... Robby. I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry... "
halos humahagok na sya habang paulit-ulit na tinatawag ang pangalan ko at humihingi
ng tawad. Napakainit ng mga luha nyang bumabasa sa batok ko.

"Wag... wag mo akong paalisin. Wag... wag... mo akong... paalisin. I'm begging
you... begging you, Robby. Wag mo akong paalisin." Lalo pang lumakas ang hagulgol
nya. Puno iyon ng takot.

It's

my first time to see Ivory like this. Crying, begging, sobbing. He was so scared,
so worried, so weak.

Damn. Si Ivory ba talaga ito?

Natahimik ako. Pinakinggan ko lang ang matagal nyang pag-iyak hanggang sa puro
singhot na lang ang naririnig ko mula sa kanya.

"Robby, anak!"

Napatigil na nang tuluyan sa pag-iyak si Ivory nang marinig namin ang boses ni
Mommy. Ivory made me lay down then moved out of the bed. Pinagkaguluhan ako ng mga
kapatid ko at ng mga magulang ko. They showered me with kisses. I want to be happy
for I missed them. Matagal din kaming hindi nagkita-kita. Pero there's still an
emptiness inside of me na hindi kayang punan ng pamilya ko. There's still a pain in
my heart lalo na tuwing nagkakasalubong ang mga mata namin ni Ivory na tahimik lang
na pinapanuod kami.

Nang kumalma ang pamilya ko, my mom asked him to take a rest sa sofabed na naroon
din sa kuwarto ko but he politely declined saying na hindi pa daw sya inaantok
kahit obvious ang sobrang stress sa mukha nya. Nakikinig lang sya habang
nagkukwento ang bawat miyembro ng pamilya ko. I got to know from them na four
months pala akong nacoma. That explains the numbness in some parts of my body.
Napapasulyap din ako kay Ivory habang ikinukwento ni Mommy ang pag-aalagang ginawa
sa nya akin while I was in coma.

When my meal came, I was expecting my mom to feed me. But she gave the tray of soup
to Ivory as if ito lang ang may karapatang pakainin ako.

Ayoko man pero parang may bumubulong sa akin na wag

ko syang ipahiya sa harap ng pamilya ko. Isa pa, di ko mapigilan ang mag-alala
dahil parang mahipan lang sya ng malakas na hangin ay matutumba na sya.

"Wow! So sweet!" Pinagtaasan ko ng kilay ang mga dalagita kong kapatid na sina
Regina at Pia. Humagikgik sila nang panlakihan ko sila ng mga mata.

"Kuya Ivory, pinapakain mo na ang mga babies?" Inosenteng tanong ng bunso naming si
Chole habang pinapanuod ang ginagawang pagpapakain sa akin ni Ivory.

Nagdikit ang mga kilay ko sa itinanong ng kapatid ko. Babies? Ako lang kaya ang
pinapakain ni Ivory. Hindi pa ba alam ng kapatid ko ang pagkakaiba ng singular at
plural? Sa labis na pagtataka ko, sumang-ayon pa si Ivory sa sinabi ng kapatid ko.

"Oo, Chloe. Pinapakain ko sila." Nakangiti nyang sagot.

"Ivory, ako lang mag-isa ang pinapakain mo. Dapat itinatama mo ang mali ng bata."
Panunuway ko sa kanya. Nakangiting nag-iwas naman sya ng tingin. I looked at my
parents na naging busy ata sa pagtingin-tingin sa mga machines na nasa loob ng
kuwarto ko.

"Anong mali, kuya? Tama naman yung sinabi ni Chloe ah. Pinapakain ni Kuya Ivory
yung mga babies." Arriangelique, my third sister insisted. I don't know pero parang
nag-init ang ulo ko dahil hindi ko maintindihan ang pinagsasasabi nila.

"What the fu---" natigilan ako nang tumingin ang lahat sa akin. Napilitan akong
lunukin ang mura na sasambitin ko sana. I awkwardly cleared my throat.

"Ahermp! I mean, what the fudge are you guys talking about? Anong babies ang
sinasabi nyo? Asan? Asan yung babies eh ako lang ang pinapakain dito?" Nagtataka
kong tanong sa kanilang lahat.

Lumapit si Chloe sa akin at hinaplos nya ang tyan ko.

"Andito sila, kuya oh. Hindi mo ba sila nararamdaman?" Nang manatiling magkadikit
ang mga kilay ko ay kinuha ni Chloe ang kamay ko at ihinaplos nya sa may umbok kong
puson. Nanlamig ang buong katawan ko nang marealize ko na ang umbok na yun ay hindi
dahil busog ako. Kakaiba ang laki nito at tila may laman itong kung ano.
"Kailangan kita, Robby. Kailangan ka ng mga anak natin. Please, squirt. Gising na,
please."

Kailangan ka ng mga anak natin.

Kailangan ka ng mga anak natin.

Kailangan.

Ka.

Ng.

Mga.

Anak.

Natin.

I snapped my head towards Ivory. Hindi sya makatingin sa akin ng diretso. Gayun din
ang mga magulang ko nang sila naman ang lingunin ko.

"B--ba---bies...?" Halos ayaw lumabas ng salitang iyon sa lalamunan ko. Habol ang
hiningang tinitigan ko ng mariin si Ivory. Kitang-kita ko ang paglalalim ng hininga
nya, ang pagtingin nya sa akin ng matiim. His eyes are pleading, pleading for me to
believe what he's about to say to me.

"Twins, Robby. We're having twins. You're 23 weeks pregnant."

Me?
Pregnant?!

Holy fucking shit.

=================

Chapter 25: Ivory

"B--ba---bies...?"

Waring may sumasakal sa lalamunan ni Robby nang banggitin nya ang salitang iyon.
Nagsimula na ring mas pumusyaw pa ang kulay ng kanyang mukha at lumalim ang kanyang
paghinga.

I cleared my throat first so I can say the news to him clearly.

"Twins, Robby. We're having twins. You're 23 weeks pregnant." Sobrang nanlaki ang
mga mata nya nang marinig nya ang sinabi ko.

"N--no! No, Ivory, no! This is ridiculous! How can you say that, Ivory?! Alam mong
IMPOSIBLE yang sinasabi mo! Why are you doing this?!" Puno ng panunumbat na singhal
nya sa akin. Agad akong ibinaba ang hawak kong tray ng pagkain nya at umupo ako sa
tabi nya. Hinawakan ko ang kanyang mga kamay.

"Robby, listen to me. I know it's impossible but it's the truth. You're pregnant."
Umiling sya ng mabilis. Hinila nya ang mga kamay nya mula sa akin ngunit hindi ko
iyon binitawan.

"You're an intersex, Robby. You have ovaries, cervix and uterus inside of you. You
were born with them inside of you." I tried to explain his condition to him as
clearly and as briefly as I can pero umiiling pa rin sya nang umiiling. Awang-awa
ako sa nakikita kong itsura nya.

"No! That's impossible... impossible..." paulit-ulit nyang pagtanggi.

"I'll call his doctors." Pagpapaalam ni Tito Ryan at hinila na rin nito ang mga
kapatid ni Robby palabas.

Tita Aniq sat at Robby's otherside and touched his arm, making an effort to calm
him down.

"M-ma..." mangiyak-ngiyak na tawag ni Robby sa kanya.

"Totoo ang sinabi ni Ivory, anak. Patawarin mo sana ang Mommy at Daddy kung nagawa
naming ilihim sayo ang kundisyon mo. Ayaw lang naming

isipin mo na hindi ka normal. Ayaw naming mawala ang kumpiyansa mo sa sarili mo

dahil sa kundisyon mo." Pagpapaliwanag ni Tita Aniq sa kanya.

"Ma, kahit ano pang sabihin nyo, kahit maganda ang purpose nyo sa paglilihim sa
akin ng lahat, abnormal pa rin ako... a--abnormal ako, Ma. Abnormal ako." Umiiyak
nyang pahayag sa kanyang ina.

"No!" I snapped at him kaya sabay silang mag-ina na napatingin sa akin.

"Hindi ka abnormal, Robby. Alisin mo yan sa isip mo. You are special. Binigyan ka
ng Diyos ng isang regalo na tanging ang mga ekstra-ordinaryong mga tao lang ang
pinagbibigyan nya. Don't think of your condition as an abnormality. Think of it as
a gift. A gift, Robby." Hinaplos ko ang luhaang mga pisngi nya bago ako matiim na
tumingin sa kanyang mga mata.

"Do you know the reason why God gave you that gift? Because you're strong, you're
compassionate. He knows na kaya mong lampasan ang anumang pagsubok na darating sa
buhay mo. Alam Nya na kapag nagmahal ka, ibinibigay mo ng buo ang lahat ng meron ka
para sa taong minamahal mo kahit na mahirapan ka. Kahit na isakripisyo mo ang lahat
ng mahalaga sayo." My thumb keeps on rubbing his cheek. At nakikita ko na unti-unti
na sya kumakalma habang nakikinig sa mga sinasabi ko.

"God knows that you deserve to have a child dahil alam Nyang kaya mong maging
pinakamabuting ama para sa magiging anak mo. At dahil mahal na mahal ka Nya, dalawa
na agad ang ibinigay nya. Because you so much deserve them. You are nurturing two
lives inside of you, Robby even if you're a man. You are a living miracle. Wag mong
katakutan iyon. Instead, be proud. Dala-dala mo ang bunga ng ating pagmamahalan."

Kinintalan ko ng halik ang noo nya. Pero nang muli kong salubungin ang kanyang mga
mata, natigilan ako sa damdaming pumupuno ngayon sa mga iyon.
"L-love? You love me? Hindi ba... hindi ba sinabi mo na hindi mo na ako kayang
mahalin? Hindi ba sabi mo, ayaw mo na akong mahalin?" Gumagaralgal ang boses na
tanong nya. Agad kong pinunasan ang mga luhang bumagsak mula sa mga mata nya.

"I lied, Robby. I lied for my plan. I know that telling the person you love you
don't love him anymore is the most stupid thing to do but I had a purpose why I did
that. Muli akong humihingi ng tawad sa kagaguhan ko, Robby. Kulang ang isang milyon
sorry kung tutuusin.

God avenged you, Rob. Ipinakita Nya sa akin ang pinakanakakatakot na pangyayari -
ang makita kang kitlin ang iyong buhay. Ipinadama Nya sa akin ang pinakamasakit na
pakirdamdam. At iyon ay ang makita ka sa bawat minuto na nakikipaglaban sa buhay
mo. Hindi ako pinatulog ng Diyos ng matiwasay mula nang gawin ko ang bagay na iyon
sayo. Hindi Nya ako pinatahimik. Napakabilis at napakabigat ng parusang ibinigay ng
Diyos sa akin dahil sa pananakit na ibinigay ko sayo. And I deserve it. I fucking
deserve all the fear, uncertainty and pain for hurting you... for hurting the
person I treasure the most.

Mahal kita, Robby. Minahal kita mula pa noong una kitang makita. At kahit na
magalit ka sa akin at kamuhian mo ako, ginawa ko ang lahat ng paraang alam ko para
maging akin ka. Ikaw ang gusto kong makasama hanggang sa pagtanda ko, Robby. At
handa akong gawin ang lahat para sayo.

I know. I very well know na sa anim na taong pagsasama natin, hindi mo ako minahal.
Nakikisama ka lang sa akin dahil sa

takot. Napipilitan ka lang. Pero nagpakamanhid ako. Iniisip ko na lang na darating

din ang oras na susuklian mo ang pagmamahal ko. Umasa ako. Umasa nang umasa.
Naghintay nang naghintay na magigising ka na lang isang umaga na mahal mo ako. And
it didn't happen." Tumawa ako ng pagak. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya at
ibinaling ito sa kinaroroonan ni Tita Aniq pero wala na sya sa kinauupuan nya.
Hindi man lang namin napansin na umalis na pala sya at hinayaan kaming
makapagsarilinan ng anak nya.

"I--vory..." bulong ni Robby sa aking pangalan kaya muli ko syang tinignan ng mata
sa mata.

"I was hurt nang tanggihan mo ang marriage proposal ko. But what pained me more was
when I woke up blind and got to know that you left. You broke my heart and trampled
it, Robby. Pero hindi ka pa rin nakontento. You tortured me with your memories. Sa
kadiliman ng mundo kinakulungan ko ng ilang buwan, tanging ikaw lang ang nakikita
ko. Ang boses mo lagi ang hinahanap-hanap ko. Ang mga kamay, ang init ng iyong
katawan lang ang pinanabikan ko. Sobrang hirap maging bulag ngunit mas mahirap kesa
dun ang hindi ka makasama." Ilinibot ko ang mga mata ko sa kabuoan ng kanyang mukha
bago ako muling tumitig sa kanyang mga mata.
"And once again, I became impatient. Nagpaopera ako at nagplano nang sundan ka dito
sa America. Pinapagaling ko na lang ang mga mata ko noon nang malaman ko na
darating ka. I planned everything, Robby. Lahat ng pagpapahirap at pagpaparusang
pinagdaanan mo ay parte ng plano ko. I just wanted you to have a dose of your own
medicine. But I'll admit, nasobrahan ko. Sa kagustuhan kong makasigurado,
nakalimutan

ko na namang isaalang-alang ang nararamdaman mo. Naging manhid na naman ako sa

hirap mo. Nagbulag-bulagan sa mga pag-iyak mo. Linoko kita, pinarusahan, sinaktan
kahit alam ko na mahal mo talaga ako at mahal pa rin kita. I know this is too much
to ask but I'll still try..." huminga muna ako ng malalim bago ako nagpatuloy.

"Give me another chance, Robby. Let me pay for my sins. Let me serve you. Let me
show you that I love you and I deserve to be loved by you. Wag mo akong itaboy
paalis. I want to be by your side in everything you'll go through with your
pregnancy until you bring our children out to see the world. Let me do my part as
your husband." Humawak sya sa kamay kong nasa pisngi nya.

"Husband?" Naguguluhan nyang tanong.

"The contract that Miggy made you sign when you came back was our marriage
contract. I'm sorry if I made them lie for me pero ayoko nang pakawalan ka pa sa
pagbabalik mo sa piling ko. And I'd just like to let you know that I am not Ivory
Phoenix Vladimier anymore. Ivory Phoenix V. Salvador na ang dala-dala kong pangalan
isang buwan pagkatapos mong pirmahan ang marriage contract natin. Technically in
our marriage, you are the husband and I am the wife." Ngumiti ako ng matamis sa
kanya pagkatapos ng ipinahayag ko ngunit nanatili syang nakatitig sa akin.

Nang magtagal na ang katahimikang bumabalot sa amin ay hindi ko maiwasang kabahan.

Ayaw ba nya sa mga nalaman nya kaya ayaw nyang magsalita?

"Robby?" Tawag-pansin ko sa kanya ngunit patuloy

pa rin sya sa ginagawa nyang pagtitig sa akin kaya mas lalo pang nagrigudon sa kaba
ang puso ko.

"Robby, magsalita ka naman." Pakiusap ko sa kanya.

"Rob? Robby." Patuloy kong tawag sa pangalan nya. Pero wala pa rin. Wala syang
sagot at nanatili lang na nakatingin sa mukha ko.

"Squirt?"

Nagulat ako nang pabigla nyang agawin ang kamay nya at sa isang iglap, tumama na
ang nakakuyom nyang kamao sa pisngi ko. Ouch.

"I'm... shocked." Narinig kong sabi nya kaya iliningon ko ang napabaling kong mukha
dahil sa pagkakasuntok nya.

"Nagising ako at nalaman ko na apat na buwan akong nacoma, na narito ako ngayon sa
America kasama ka at ang pamilya ko. Tapos malalaman ko na hindi ka pala bulag, na
buntis ako at kasal na tayo. Kung sasabihin mong magpapabottom ka sa akin, hindi na
ako mabibigla." Halos hindi na ata sya huminga habang sinasabi iyon.

Teka. Ano daw? Ako magpapabottom sa kanya? No way.

"Kung gugustuhin mo." Nakagat ko ang dila ko dahil sa naging sagot ko sa sinabi
nya. Fuck. Pwede pa kayang bawiin yung nasabi ko?

"No. I can't imagine my self topping you." Umiling-iling sya sabay ngiwi pa.
Nakahinga naman ako nang maluwag dahil sa sinabi nya.

"So... does that mean pinapatawad mo na ako sa mga naging kasalanan ko sayo? Hindi
mo ako papaalisin?" Nanabik kong tanong sa kanya.

"Pinapatawad na kita? No. Hindi madaling patawarin agad ang ginawa mo sa akin sa
Pilipinas. At wala akong amnesia para makalimutan ko ang lahat ng hirap na
pinagdaanan ko dahil sayo. Pero... wala akong balak na paalisin ka sa ngayon. Alam
ko na kailangan ko ng

kasama lalo na sa kalagayan ko ngayon. Busy ang Mommy sa pag-aasikaso sa mga

kapatid ko at busy din si Daddy sa pamamalakad sa mga business namin. Isa pa, ikaw
ang pinakadapat na kasama ko sa hirap na pagdaraanan ko tutal, sayo naman galing
ang sperm cell na bumuntis sa akin." Isang suntok sa balikat ang ibinigay nya sa
akin ngunit hindi ko na masyadong dinamdam ang sakit dahil sa saya sa sinabi nyang
hindi nya ako paaalisin.

"Umasa ka, Rob. Hindi kita hahayaan na maghirap mag-isa. Sasamahan kita, aalagaan
kita. Titiyakin ko ang kaligtasan nyo ng mga anak natin. Hayaan mong bumawi ako sa
mga pagkukulang ko sayo. Pangako, di kita iiwan at hahayaang mag-isa." Taimtim kong
sabi sa kanya.

Tumitig syang muli sa akin bago sya nagsalita.

"Totoong apelyido ko na ang dala mo?" Seryoso nyang tanong.

"Yes, Mr. Salvador." Malambing kong sagot sa tanong nya. Tumango muna sya bago
sinabing...

"Hindi pa kita pinapatawad." Pagpapaalala nya.

"Opo." Mabait kong sagot.

"Ako naman ang magpaparusa sayo." Dagdag nya.

"Opo." Muli kong sagot.

"Susundin mo ang lahat ng sasabihin ko. Remember, sinabi mong ako na ang boss mo."
Sabi ulit nya.

"Opo, boss." Parang maamong tupa na muli kong sagot.

"Kakain ka pa ng bubog at magsasayaw ng hubad sa Martenei." Walang ngiting sabi

nya.

"Opo, boss. Gagawin ko. Nanginginig pa." Pagpapatawa ko sa kanya.

Napangiti sya ngunit agad din nyang ibinaling paiwas ang mukha nya para marahil
hindi ko makita ang kasiyahan nya dahil ngayon lang nya nakita kung gaano ako
kabait. Nang makita nyang nakita ko ang

pagngiti nya ay umismid sya sa akin. Napangiti na ako nang maluwag sabay hawak at
pisil sa mga kamay nya. Natuwa ako nang hindi nya hinila ang mga iyon at hinayaan
lang nya ang ginagawa kong paghawak at pagpisil.

God. I miss seeing that happy smile on his face. I miss seeing his smirks. I miss
holding him, squeezing him, embracing him, kissing him, f--fucking him...

I swallowed hard.

Damn it. Namatay ba yung aircon? Bakit umiinit ata dito sa loob ng kwarto nya?
Bakit ako pinagpapawisan? Naninikip din ang pantalon ko. Isa lang ang ibig sabihin
ng nangyayari sa akin.

I'm horny.

I'm horny, horny, horny.

"... manganganak?"

"Huy!" Yinugyog nya ang magkahawak naming mga kamay.

"Ha? May sinasabi ka?" Gulat kong tanong sa kanya.

"I was asking kung paano ako manganganak. Di ba parang sa babae lang, yung umm...
pinapasok nyo di ba nag-eexpand din yun?" Namumula nyang tanong.

"Robby, tao ka, hindi ka aso." I deadpanned.

"Gago. Baka gusto mong gawin kitang kamukha ng aso?! Kaya nga nagtatanong kung
posible ba na sa ano ko ako manganak!" Sikmat nya sa akin na ikinatawa ko.

"Alam ko na kasya itong kamay ko dyan sa ano mo, squirt pero baby na ang pinag-
uusapan dito. Syempre through Ceasarian Section ang panganganak mo." Natatawa kong
sabi sa kanya ngunit imbes na makitawa ay bumagsak ang panga nya.

Walang magaling na pintor ang kaya pang idrawing ang pagkakalukot ng mukha nya, ang
pusyaw ng mukha nya at ang kakaibang expression na naroroon habang nakatingin sya
sa akin.

"H--hihiwain ang...

ang tyan k--ko?" He asked me as fear flooded him. Fuck! Bakit ko nakalimutang takot
syang maoperahan?

I was supposed to tell him that everything's gonna be all right when the doctors
together with Tito Francis, Tito Marcus, Tito Ryan and Tita Aniq came in.

"Oh, kumusta na ang pasyente?" Masiglang tanong ni Tito Francis kay Robby. Pinilit
naman nitong ngumiti.

"Anak, narito ang mga doktor mo para ipaliwanag sayo ang lahat para naman
maliwanagan ka kung ano ba talaga ang kundisyon mo." Tita Aniq informed Robby.
Tumango naman ito sa sinabi ng ina.

Nang magsimula ang mga doktor na ipinapaliwanag sa kanya ang tungkol sa kalagayan
nya ay tahimik lang sya na nakikinig. They also confirmed to him that he'll have a
ceasarian operation when the right time comes. Agad ko namang pinisil ang kamay nya
nang maramdaman ko ang panlalamig at pamamawis ng mga ito. Hinaplos-haplos ko rin
ang mga iyon para pakalmahin sya.

"Wag kang matakot, hijo. Hindi mo naman mararamdaman ang sakit ng gagawing paghiwa
sayo." Pagsingit ni Tito Francis tumutulong sa mga doktor sa pagpapaliwanag kay
Robby tungkol sa panganganak nya.

"Pero, Tito. Paano pagkatapos? Di ba, masakit yun kapag nawala na yung epekto ng
anaesthesia?" He breathlessly asked.

"Andito naman ako. I'll help you make it through." Sabi ko sa kanya.

"Nasasabi mo yan kasi hindi ikaw ang mahihiwa!" He angrily snapped at me.
"Robby!" Pananaway ni Tita Aniq sa kanya pero mas lalo lang nagdikit ang mga kilay
nya at humaba ang nguso nya.

"Anak, wag ka namang masyadong high blood sa kay Ivory. Pinapahalata mo namang
pinaglilihian mo sya eh." Panloloko ni Tita sa kanya na lalong ikinabusangot nya.

"Ayoko syang paglihian. Ayokong maging mukhang berdugo ang mga anak ko." Bubulog-
bulong na sabi nya na narinig naman naming lahat. Napatawa ng malakas si Tito
Marcus at napaismid naman si Tito Ryan.

"Anong berdugo? Anak naman, ang gwapo-gwapo kaya ng asawa mo. May lahi pang
Russian!" Pagtatanggol sa akin ni Tita Aniq. Hindi naman ako kumontra sa sinabi ni
Robby. Kahit sabihin nyang mukha akong mandirigma o taong grasa, ayos lang. Alam ko
naman na sa kanilang dalawa, si Tita Aniq ang nagsasabi ng totoo.

"Robby, wag kang magsisimangot dyan. Gusto mo bang lumabas ang anak mo na parang
ipinaglihi sa sama ng loob? Isa pa, aalagaan ka naman namin, anak. Kami ang bahala
sayo gaya nga ng sabi ni Ivory. Palakasin mo na lang ang loob mo at alagaan mong
mabuti ang katawan mo." Tito Ryan added.

Napangiti ako ng palihim. Hindi naman ako napahiya sa ginawa nya dahil lahat naman
kami ay naiintindihan ang pinagdaraanan nya nang kumibot-kibot ang bibig ni Robby
at lalo pang bumusangot. Okay na sa akin na ganyan sya. Pasalamat na lang kami na
hindi sya nagwawala, di ba? Isa pa, I find him so adorable as I watched the
different emotions on his face. Yung itsura nyang galit. Yung pagtalim ng mga mata
nyang nakatingin sa akin. Pati na rin yung pagnguso-nguso nya na parang nanghihingi
ng halik.

Fuck.

Staring at his now slim body with a slight protruding tummy is making me... horny.
Again.

It has been four months. Sa sobrang pag-aalala at pagkabusy ko sa pag-aasikaso sa

kanya,

saglit kong nakalimutan ang pansariling pangangailangan ko. Pero ngayong gising na
sya, ngayong nakikita ko sa ang mga emosyong salitang nagdaraan sa gwapo nyang
mukha, nabubuhay ang pananabik ko sa kanya. Timing lang ang nakakabadtrip. Kung
kelan kaharap namin ang limang doktor nya, isama na si Tito Francis, pati na ang
mga magulang nya ay saka naman nagising ang libido ko.
Nagsimula akong pagpawisan ng malapot nang magsimulang tumibok ng mabilis ang isang
ugat sa nagising kong laman. Napapabilis na ang paghaplos ko sa kamay ni Robby pati
na rin ang paghigpit ng pisil ko doon.

"Ano ba?! Bakit mo ba pinanggigigilan ang kamay ko?!" Masungit nyang sabi sabay
hila sa kamay nya. Napahiya ako hindi dahil pinagalitan nya ako sa harap ng ibang
tao. Napahiya ako dahil hindi ko nailugar ang pagnanasa ko. Hindi ko ito magawang
kontrolin lalo na at dama ko ang kinis ng kamay nyang hawak ko kanina.

"Do you wanna hear the heartbeats of your twins?" Nakangiting tanong ng ob gyne ni
Robby. Tinignan ko si Robby at nakita ko ang paglunok nya at ang unti-unti nyang
pagtango.

Automatic akong tumayo at agad na inalalayan si Robby na mahiga ng maayos nang

lumabas na ang ibang doktor. Ako, ang mga magulang nya at sina Tito Francis at ang
Ob Gyne ang naiwan. Ako na rin ang nag-adjust sa hospital bed nya habang hinihintay
naming maipasok ng dalawang nurse ang machine na ilinalapit ang ultrasound machine.

"Doc, can you already see the gender of my grandchildren?" Excited na tanong ni
Tita Aniq na nakapukaw din sa excitement naming lahat. Even Robby's eyes perked up.
At parang hangin na nagdaan lang sa

katawan ko ang pagnanasa ko.

"I'm sorry, Mrs. Salvador but we can't as of this month. We'll have it by his sixth
to eighth month pregnancy. But we can have a sonogram printed later so you can all
see the first pictures of your twins." Paliwanag ng doktor habang nakatingin kay
Robby.

"Let's start. Just relax, Robby. This won't hurt." Sabi ulit ng doktor habang
itinataas ang hospital gown ni Robby hanggang sa makita na ang tyan nya na may
kalakihan na kesa sa normal nyang tyan.

Napaigtad at napapisil sa kamay ko si Robby nang lagyan ng doktor ng gel ang tyan
nya at gamit ang transducer probe, nagsimulang magkaroon ng mga hugis sa monitor ng
ultrasound machine.

"Look! There's baby #1." Masayang pahayag ng doktor na nagpangiti sa aming lahat
pati na rin kay Robby kahit na ninenerbiyos pa sya.
"Oh! And there's baby #2!" Kahit na puro makakapal na hugis mani lang ang nakikita
ko sa monitor, napapangiti talaga ako.

Titig na titig ang lahat sa machine nang bigla na lang...

"Oh my God!"

Sabay-sabay kaming napatingin sa doktor na namumutla.

"Is there a problem, doc?" Tanong ni Tito Ryan.

Tumingin muna sa kanya ang doktor tapos kay Tita Aniq, kay Tito Francis, sa akin at
finally kay Robby then balik sa machine bago ito muling nagsalita.

"There's another baby."

"WHAT?!" Sabay-sabay lahat naming gulat na tanong.

Lumingon muli ang doktor kay Robby na bagsak ang panga at nasa aktong hihimatayin
na bago sinabing...

"You're carrying three babies."

Robby's eyes rolled back.

"Oh my... Robby!" Sigaw ni Tita Aniq. Agad nitong sinaklolohan ang hinimatay na
anak.

I groaned.

Triplets?
Robby will surely kill me once he wake up.

....

Pwede nyo pong maging Facebook friends ang mga characters sa mga kwento ng 7
Demons. Just join the group, Xakni Allym Series.

Robby on the media portrayed by Aaron Paul Cesa Aberasturi.

=================

Chapter 26: Robby

...

"I hate you."

Nagpakayuko-yuko si Ivory.

"I really hate you right now." Muli kong pagdiriin. Umayos ako ng pagkakaupo ko
pasandal sa kama na nakaadjust. Nakaupo naman si Ivory sa gilid nun at nakaharap sa
akin.

"Oo na. Sorry na, boss." Mahina nyang sabi pagkatapos ay napakagat-labi sya.

Aww. Bakit ba ang cute nya sa itsura nyang yun? Tapos, didilaan nya yung kinagat
nya. Tapos kakagatin nya ulit. Peste.

Parang nadaragdagan pa yung kagwapuhan nya sa ginagawa nya ah.

Mas lalo tuloy akong naenganyong titigan sya. Pumayat sya, oo pero mas lalong
naenhance yung cheekbones nya, yung tangos ng ilong nya pati na rin yung hulma ng
panga nya. I gazed at his dark red lips. Parang gusto ko ring makikagat.

Shit. Napapakagat din ako sa labi ko sa katitingin sa kanya.

Napalunok ako nang mahuli nya akong titig na titig sa lips nya. Agad akong nag-iwas
ng tingin.

"Galit ka pa?" Mahina nyang tanong.

Tumango ako na hindi tumitingin sa kanya kaya nagulat ako nang maramdaman ko ang
paghaplos nya sa may umbok kong tyan kaya napatingin ako sa kanya. Nakayuko sya at
kinakausap ang tyan ko.

"Kids, galit pa daw si Mama kay Daddy, oh. Gawan nyo naman ng paraan para
makipagbati na sya sa akin." Ihinaplos pa nya ang malapad nyang kamay paikot sa
tyan ko.

"Mama?!" Inis kong sikmat sa kanya.

Nakangisi syang nagtaas ng ulo.

"Oo. Ikaw ang nagdadala sa kanila kaya dapat lang na tawagin ka nilang 'Mama'. Ayaw
mo ba?"

"Of couse, ayoko! Daddy ang itatawag nila sa akin!" Singhal ko ulit.

"Oo na. Sungit." Bulong nya habang

patuloy na hinahaplos-haplos pagkatapos ay hahalikan ang tyan ko.

Pinanuod ko ang ginagawa nya at hindi ko maiwasang matouch. It has been five days
mula nang malaman ko ang kalagayan ko. Mahirap tanggapin nung una lalo pa at
kinumpirma nila sa akin ng paulit-ulit na triplets nga ang nasa sinapupunang meron
sa katawan ko. Sadly, they would be the first and last pregnancy I'll have
according to my doctors. Kung isang baby lang sana ang dala ko, may chance pa akong
magbuntis ulit but since isinagad nang isinagad ni Ivory kaya nakatriplets kami,
ito na ang last. Kung magbubuntis pa daw ako, hindi na kakayanin ng katawan ko kaya
we have decided na ilaligate na rin ang ovaries ko after my ceasarian operation
para hindi na ako magbuntis pa. Sa totoo lang, ang sinabing iyon ng doctor ang
nakatulong para unti-unti ko nang matanggap ang sitwasyon ko. What made me totally
accept it was when I felt my babies move inside my body. I can't explain the
feeling but I was overwhelmed nonetheless.

Kaya naman kahit gusto ko na ang umalis sa ospital na kinaroroonan ko, no matter
how comfortable my room is, kailangan kong magtiis. Complete bedrest ang kailangan
ko at kapag daw magmamatigas ako, hindi lang ang buhay ng mga anak ko ang
manganganib kundi pati na rin ang buhay ko. Kaya heto, dito lang ako sa loob ng
hospital room ko.

Kunsabagay, asikasong-asikaso naman ako dito lalo na ni Ivory. Konti ingit ko lang,
nasa tabi ko na sya agad. Nagtatanong kung ano ang kailangan ko, inaalalayan ang
bawat paggalaw ko, pinapakain ako pagkatapos ay hahaplusin at kakausapin ang mga
anak namin. Kahit na sinusungitan

ko sya lagi, nakangiti lang sya. Para nga syang nakakaloko minsan eh. Parang
tuwang-tuwa pa sya kapag naiinis ako sa kanya.

"Okay lang na sungitan ako ni Daddy nyo. Mas okay nang ako ang paglihian nya kesa
naman ang pangit na Jurace na yun." Narinig kong ibinubulong nya.

Aha! Kaya pala tuwang-tuwa pa ang tarantado kapag nagsusungit ako. Iniisip nya
sigurong naglilihi pa rin ako at napaglilihian ko sya. Well, sa pagkakaalam ko
tapos na ako sa stage na yun. I can vividly remember my cravings noong nasa
Martenei pa kami maging ang panggigil ko sa ilong ni Jurace. Eww. Magmamana sa
kanya ang mga anak ko?! Double eww.

Hmm. Wala namang nakakaalam na tapos na ako sa paglilihi maliban sa akin at sa mga
doktor ko siguro. Damn. This is my chance na parusahan si Ivory at maging ang
Jurace na yun. Tang-ina mo, Jurace. Humanda ka na.

I secretly smirked while watching Ivory kissed my tummy.

"I wanna see Jurace." Hindi mababaling deklara ko.

"What?!" Malakas na tanong ni Ivory.

"Wag kang sumigaw! Mabibingi ang mga anak ko!" Singhal ko sa kanya.

"Anak natin. Sorry pero ulitin mo nga yung sinabi mo, Robby." Sa unang pagkakataon
mula nang magising ako ay nakita ko ang sobrang kaseryosohan ni Ivory. Tumalim din
ang kanyang mga mata.

Nagkabara ang lalamunan ko. Ganun na ganun ang itsura nya kapag may masama syang
binabalak sa akin noon. Hindi ko tuloy mapigilan ang panginginig ng katawan ko when
a chill went up my spine. Napansin nya naman yun at agad syang lumapit sa akin at
hinaplos-haplos ang mga braso ko.

"I'm sorry. I'm sorry, Robby. Calm down. I'm not gonna hurt you. Breathe

in... out." Pagpapakalma nya sa akin na agad ko namang sinunod. Nang makitang medyo
nagrerelax na ako ay agad nya akong yinakap habang paulit-ulit na humihingi ng
tawad habang hinahaplos-haplos ang likuran ko.

Napapikit ako nang masamyo ko ang bango ng katawan nya. At tila may sariling isip
ang mga braso ko yumakap din sa maskuladong katawan nya. I relaxed nang maramdaman
ko ang pagbalot ng nakagiginhawang init na dulot ng katawan ni Ivory. My body seems
longing for it kaya naman lalo ko pang isiniksik ang katawan ko sa kanya ng hindi
ko namamalayan.

Matagal-tagal din kaming magkayakap nang muli syang magsalita.

"Bakit mo pa gustong makita si Jurace? Gusto mo bang makuha ng mga anak natin ang
pagmumukha nyang parang mandirigma?" Panggagagad nya sa sinabi ko noon.

Natatawang kumalas ako mula sa pagkakayakap nya.

"Namimiss ko yung ilong nya." Bumusangot sya sa sinabi ko.

"Bakit yung ilong pa nya yung namimiss mo eh hamak naman na mas matangos ang ilong
ko kesa sa kanya." Pagrereklamo nya. Napangiti ako dahil sa selos na nasa boses
nya.

"Pinagseselosan mo yung ilong ng gunggong na yun?" Pang-aasar ko sa kanya.

"Tss." Malamig na sagot nya.

Lalong lumuwang ang ngiti ko. For the first time, naeenjoy ko yung ganitong
personalidad ni Ivory. Dati-rati kapag nagseselos sya, parusa agad sa akin ang
kapalit nun. Ngayon hanggang pagsimangot na lang ang ginagawa nya.

I sighed.

Bakit ba hindi nya ipinakita yung ganitong pagkatao nya noong nagsasama pa kami.
Kung naging mahinahon lang sya nuon, kung mas naging maayos lang ang pagtrato nya
sa akin at kung hindi lang

sya tila maaagawan ng laruan kung tratuhin ako, kung hindi puro kalupitan ang
ipinaranas nya sa akin, baka mas naging matiwasay ang pagsasama namin. Mas maaga
sana syang nakapasok sa puso ko.

Sana noon pa minahal ko na sya.

Muli akong napabuntong-hininga.

Kung sa kabila ng kalupitan nya ay nagawa ko pa rin syang mahalin, paano na kaya
ngayong bumait na sya? Lagi na syang nakangiti sa akin at kitang-kita ko sa mga
mata nya ang pag-aalala at pagmamahal nya sa akin. Dama ko rin iyon sa ginagawa
nyang pag-aasikaso at pag-aalaga sa akin. What he did to me was something
unforgivable. Pero nararamdaman ko na mas nananaig sa akin ngayon ang pagmamahal ko
sa kanya kesa ang sakit ng mga ginawa nya. Ganito ba ang totoong pagmamahal?
Napakadaling balewalain ang masasakit na pinagdaanan? Napakadaling kalimutan ang
kanyang mga naging kasalanan? Parang ang mas mahalaga na lang sa akin ngayon ay
kasama ko na sya. I know he's here not just for the children. I overheard him
talking to the doctor na kung kinakailangan daw nyang mamili ng ililigtas sa amin
ng mga anak nya, ako daw ang pipiliin nya. If that's not love, I don't know what to
call it anymore.

Ivory is a Vladimier. Malulupit sila. Nasa dugo nya na yun and I experienced it
firsthand. Pero kapag nagmahal sila, sasagasaan at babalewalain nila ang anumang
uri ng batas - kahit na mula iyon sa Diyos. It's not that they don't believe in God
but they have their own beliefs. For them, their extraordinary relationships may be
unacceptable to other people but they believe that God understands them and accepts
them.

At ngayon, napasok ko

na ang kakaibang pamilya nila. And believe it or not, I don't regret it. I also
believe that my relationship with Ivory was blessed by God. Dahil kung hindi ito
gusto ng Diyos, hindi na sana Nya ako hahayaan na matutunang mahalin si Ivory.
Hindi na sana Nya ako hahayaang mabuhay pa. And most especiaally, God won't bless
us with our own children if He's against our marriage.

I love Ivory. There's no point denying it. And if loving him means I have to
swallow my pride as a man over and over again, then nakangiti pa akong gagawin yun.
Hindi ba at kinalimutan nya rin ang lahat mula nang mahalin nya ako? It is just
right to reciprocate it. We are gonna be parents soon. It's just right na kalimutan
na ang masasakit at masasamang alaala para makapagsimula kaming ulit ng mas maayos
na pagsasama. Pero hindi ibig sabihin nun na kakalimutan ko na ang gumanti kahit
konti lang sa kanya di ba?

"Wag mo nang pagselosan yung gunggong na yun. Wala pa sa kalingkingan mo ang itsura
ng hinayupak na yun eh." Pambawi ko sa kanya.

"Tss. Kailan ka pa natutong mang-uto, Pierre Robert?" Hindi pa rin nakangiti na

tanong nya.

"Aba, hindi ako nang-uuto, Ivory Phoenix. Sinabi ko lang yung ibinulong sa akin ng
mga anak mo." Seryoso kong sabi sa kanya kahit na gusto kong tumawa sa kalokohang
pinagsasasabi ko.

Nakagat ko ang labi ko nang makita ko ang pangingislap ng kanyang mga mata at ang
pinipigilan nyang ngiti.

"Talaga? Ano pa ang ibinulong nila sayo?" Pagsakay nya sa kalokohan ko.

"Hmm. Teka... Gusto daw nila na makuha nila yung lakas ng apog mo." Natawa ako ng
malakas nang makita kong humaba

ang nguso nya. Napahawak pa nga ako sa tyan ko dahil sa katatawa.

"Ah ganon?" Nagulat ako nang pumaibabaw sya sa dibdib ko. Nawala tuloy ang tawa ko.
Hindi naman ako nagreklamo dahil maingat naman nyang ginawa iyon.

Tinitigan nya ako kaya tinitigan ko rin sya. If eyes can smirk, his eyes are doing
it right now while his lips are having that naughty smile.

"Will you ask our kids if they miss seeing their Papa kiss their daddy?" He
throatily said that made me swallow hard when his eyes went down on my quivering
lips.

"I-vory..." My knees started trembling nang dampian nya ng halik ang gilid ng mga
labi ko.

"Will you ask them if they miss their Papa's hands go over their Daddy's sexy
body?" I bit the moan trying to escape my throat nang yung baba naman ng tenga ko
ang halik-halikan nya habang pumipisil-pisil ang mga kamay nya sa mga braso ko.

"Uhmm..." Paungol kong igtad nang sipsipin nya ang dulo ng tenga ko. Napakislot ako
nang hipan nya ang loob ng tenga ko pagkatapos ay buong kapilyuhan syang bumulong.

"Will you ask them if they want to see their creator?"

Natigilan ako sa sinabi nya.

Creator?!

"W--what?" Nanginginig ko pang tanong sa kanya nang humarap sya sa akin. Kinuha nya
ang kamay ko at ihinaplos sa matigas na bagay na nasa gitna ng mga hita nya.
Nanlaki ang mga mata ko.

"Eto oh." Ngingisi-ngisi nyang sabi at pagkatapos ay pinapisil pa nya ang kamay ko
doon. What the fuck?!

Big mistake, Vladimier!

"OOOUUCHHH!" Hiyaw nya nang panggigilan ko iyon ng pisil. Nagtatalon sya sa sakit
habang humahalakhak ako na parang sinapian

ng masamang espiritu.

"Bwahahahahaha!" Tawa ko ng malakas habang patuloy sya sa pagtalon.

"Robby!" gigil nyang sambit sa pangalan ko nang huminahon na sya. Ilinabas ko naman
ang dila ko at bumelat sa kanya.

"Yan ang isinagot ng mga anak mo, anong magagawa mo?" Humagikgik na naman ako
pagkatapos kong sabihin iyon.

Hindi naman sya sumasagot hanggang sa maubos ang tawa ko.

"Ano? May ihihirit ka pa?" Nang-aasar kong tanong sa kanya nang muli syang umupo sa
tabi ko.

"I ...asdfghhjkl..." Hindi maintindihang sagot nya.

"Ano?" Naguguluhan kong tanong.

.
.

"Sabi ko, I... love.... you..." natigilan ako sa narinig ko. Nag-iwas ako ng mukha
para itago sa kanya ang kilig na nararamdaman ko. Ang korni nya, tang-ina.

"Ano? Di ka ba sasagot ng I love you, too?" Pangungulit nya sa akin. Ihinarap pa

nya ang mukha ko sa kanya.

"Sige na. Madali lang namang sabihin eh. Ganito oh. Ivory, I love you, too... Oh
ganun. Sige na, Robby. Sabihin mo na." Patuloy nyang pangungulit nang manatiling
nakatikom ang bibig ko. Pero sa kakukulit nya, bumigay na rin ako.

"Ivory..." panimula ko. He perked up in excitement.

"Hmm...?" Pang-eengganyo nya.

"I..."

"Um-hmm..." tumango-tango pa ang loko. Kala naman nya, nauto nya na ako ng tuluyan.

Ilinapit ko ang bibig ko sa tenga nya. Natatawa ako sa sobrang excitemen na nasa
mukha nya.

"Ivory..." pinalambing ko ang boses ko na tipong lalanggamin na sa tamis. Muntik na

akong mapatawa nang higitin pa nya ang hininga nya.

"Sasabihin ko yan sayo kahit araw-araw pa.

Pero..." Pambibitin ko sa sasabihin ko.

Humarap sya sa akin saka magkadikit ang kilay na nagtanong. Mukhang naiinis na.

"Pero...?"

"SI JURACE MUNA." Malakas kong sabi saka ako tumalikod at pinakawalan ang kanina ko
pa pinipigilang pagtawa.

Lalo akong natawa when I heard him curse.

"Putang-ina mo, Jurace!"

....

Three days ding nagtampo sa akin si Ivory. Inaasikaso nya pa rin ako pero palagi
syang nakasimangot at ipinapakita nya talagang nagtatampo sya. Pero imbes na
magalit ay natatawa na lang ako sa kanya. Mas lalo pa syang nagdadabog kapag
inaasar ko sya like lagi kong tinatanong kung kailan darating si Jurace.

"Sure ka ba na darating talaga si Jurace ngayon?" I asked him habang sinusuklay nya
ang buhok ko. Kaliligo ko lang with his help.

"Nasa airport na daw sila text ni Miguel bago ka maligo." Mahinang sagot nya ngunit
halatang naiinis sya.
"Antagal naman nya." Kunwari ay inosente kong sabi. Lihim akong natatawa dahil mas
lalong sumimangot si Ivory.

"Darating na yun. Basta wag kang hahawak sa kanya. Wag kang yayakap. Wag kang
ngingiti. Wag kang hahalik. Sasapakin ko sya." Katakot-takot na bilin nya sa akin.
I rolled my eyes.

Napakislot ako sa kinauupuan ko nang may kumatok sa pinto. Sabik akong naghintay
nang puntahan ni Ivory ang pinto at buksan iyon. Naunang bumungad si Miggy at
sumunod ang nakangising-aso na si Jurace.

"Robby! Ano itong nabalitaan kong namimiss mo raw ako? Ha? Ha? Ha?" Masaya nyang
bati sa akin habang papalapit sila sa kama ko.

Pormal muna akong ngumiti kay Miggy bago ako bumaling kay Jurace.

"Oo

nga eh. Halika nga rito." Napangiti ako nang sabik syang lumapit sa akin. Pinagpag
ko ang bakanteng space sa tabi ko at pinaupo sya doon. Akmang magrereklamo si Ivory
pero tinaliman ko sya ng mga mata kaya natameme sya. Bumaling ako kay Jurace at
ngumiti ng matamis.

"Robby, pasensya ka na sa nangyari noon ha. Alam mo namang loko-loko na talaga ako.
Binibiro lang kita noon." Nagmamadaling paliwanag ni Jurace sa akin. Nakangiti pa
rin akong tumango sa kanya.

"Hindi ka galit sa akin?" Nananantya nyang tanong.

"Kung si Ivory nga napatawad ko, ikaw pa kaya?" Kitang-kita ko ang paghinga nya
nang maluwag nang marinig ang sinabi ko.

"Friends?" Inilahad nya ang kamay nya.

Tinignan ko lang iyon.

"Friends." Sagot ko sabay hawak sa ilong nya. Sa ilong nya ako nakipagshakehands.
Napanganga sa ginawa ko sina Ivory at Miggy. Wala akong paki. Mas lalo ko pang
pinanggigilan ng pisil ang ilong ni Jurace hanggang sobrang mamula sya at di na
makahinga. Saka ko lang sya binitawan nang magsimula syang habulin ang hininga nya.

"Aray ko! Ang ilong ko!" Mangiyak-ngiyak nyang sabi habang hawak ang muntik na
mapigtas nyang ilong.

"May reklamo?" I sweetly asked him.

Lumingon muna sya sa kinatatayuan nina Ivory at Miggy bago nya ako sinagot.

"W--wala..."

"Okay. Sige na, alis na." Pagtataboy ko sa kanya. Napanganga silang tatlo sa akin.

"Pina--paalis mo na ako?" Nauutal na tanong ni Jurace.

"Oo. Ayoko nang makita yang pagmumukha mo. Uwi ka na sa Pilipinas. Tapos, next week
balik ka ulit ha." Nginitian ko sya na parang wala akong ginawa sa kanya.

"Pe--pero..."
"Ivory, please paalisin mo na sya dito sa kwarto ko. Hatid mo na sila sa airport.
Gusto ko pagbalik nya next week, amoy Pilipinas sya." Bilin ko kay Ivory na
napapailing lang.

"This is ridiculous." Sabat ni Miggy.

Magkadikit ang mga kilay na liningon ko sya.

"Gusto mong magalit ang mga pamangkin mo sayo? Para yan lang ang maitutulong mo,
ayaw mo pang pagbigyan ang paglilihi ko. Nakalimutan mo na ba ang ginawa nyo sa
akin bago ako nagpakamatay?" Kunwari ay nagtatampong panunumbat ko sa kanya.

Guilt flooded Miggy's face before he helplessly looked at his brother. Napangiti
ako nang makita kong tinignan sya pabalik ni Ivory na waring sinasabing dapat
nilang pagbigyan ang lahat ng gusto ko.

"Talaga bang... next week ulit?" Kinakabahang tanong ni Jurace. Muntik na akong
mapahagalpak ng tawa sa itsura nyang tila tutuliin sya.

"Oo. Kaya alagaan mo yang ilong mo. Marami pa syang pisil na mararanasan sa akin."
Pang-aasar ko sa kanya.

"Oh my gosh..." tila hihimatayin nyang sagot.

Hindi na ako nakatiis. Tumawa na ako nang tumawa.

Lintik lang ang walang ganti, Julian Ramses Alonzo.

=================

Chapter 27: Ivory

Happy bday muna kay Madz de Leon!

Enjoy this chapter. Alam kong namiss nyo ito.

.......

I automatically looked at the clock when I opened my eyes. It's 4 in the morning.
Napaaga obviously ang gising ko. Agad kong tinignan kung nasa tabi ko pa si Robby.
Kagabi kasi ay nagpumilit syang dito sa sofabed matutulog dahil nagsasawa na daw
sya sa hospital bed nya. Napangiti na lang ako nang maalala ko ang pamumula nya
nang tuksuhin ko syang namimiss lang nya akong katabi. Ngunit noong sumimangot na
sya, itinigil ko na ang panunukso ko sa kanya. Baka kasi magbago pa ang isip nya at
tuluyan na syang magalit sa akin.

At bilang isang mapagmahal na kabiyak, buong puso kong inayos ang higaan namin.
Tatanggi pa ba ako? Pagkakataon ko na iyon para makatabi syang muli sa pagtulog,
mayakap, malambing at mahalikan. Na ginawa ko naman kahit na marami akong reklamong
narinig mula sa kanya.

I looked at him sleeping soundly by myside. Ngayong unti-unti na syang nakababawi

sa kalusugan nya, bumabalik na ang kinis ng balat nya at ang lusog ng katawan nya.
Bumabalik na rin ang appeal nya na talaga namang kakaiba in a way na nakakaakit
sya. Madalas nga kaming napapatitig sa kanya dahil kakaiba talaga ang glow nya
ngayon. It was maybe because of his pregnancy.

I smiled when he stirred in his sleep and his arm automatically went hugging my
body. Siguro talagang namimiss nya na rin na may kayakap sa gabi. Or may be because
alam nyang birthday ko ngayon kaya

gusto nya akong bigyan ng maagang regalo.

I relaxed my body. At habang hinahaplos ko ang braso nyang nakayakap sa akin,

nagbalik sa alaala ko ang unang birthday ko na nakasama ko sya magdamag.

It was almost 8 months after I first fucked him during his birthday. Obvious naman
sa akin ang pag-iwas nya dahil nga sa ginawa ko sa kanya noong birthday nya. Good
thing na hindi na sya ulit nakipaggirlfriend at naintindihan nya nang the more he
fucks girls, the more I'll fuck him. So okay lang sa akin kung hindi nya ako
kinakausap o pinapansin man lang after I popped his cherry. Ang hindi ko lang
talaga ineexpect ay ang hindi nya pagsipot sa birthday ko.

Usapan na kasi namin na lalabas kami as 7 Demons to celebrate my 20th birthday. But
two hours na kami sa bar kung saan kami magkikita-kita, tumawag sya kay Jai at
sinabi nyang hindi sya makakarating dahil masama daw ang pakiramdam nya. I forgave
him thinking na totoo ang sinasabi nya. So we partied but had to go home by 11pm
hindi dahil may pasok kami kinabukasan kundi dahil nag-aalala ako sa kalagayan nya.

Imagine my shock when we got back at our suite and I decided to check on him
through the CCTV. Gusto ko kasing malaman kung ano ang ginagawa nya bago ko sya
puntahan.

He was laying on his bed. Only in his boxers. Ang nakakagalit, may katabi syang
babaeng balot nga ng kumot, obvious naman na walang suot.

Agad kong pinatay ang laptop at lumabas sa aking kuwarto. Mabuti na lang at hindi
pa ako nakakapagpalit ng pantulog. Nagkagulatan pa kami ni Jayson nang
magkasalubong kami sa living room ng suite.
"Oh, kuya. Saan ka pupunta?" Tanong nya agad bago pa man ako makapagsalita.

"May pupuntahan ako. Ikaw, saan ka pupunta?" Tanong ko rin sa kanya. Bumaba ang mga
mata ko sa kamay nyang may hawak ng pakete ng gamot.

Gamot? Is he planning to give it to Robby since alam nyang masama ang pakiramdam
nito? Naningkit ang mga mata ko. Agad naman nyang itinago sa likuran nya ang
kanyang kamay nang makita nya kung paano maningkit ang mga mata ko.

"Ha... ano, kuya. May ano... lang kasi..." Nabubulol sya at halos hindi makabuo ng
pangungusap kaya alam ko na tama ang hinala ko.

"Bumalik ka na sa kuwarto mo." Utos ko sa kanya.

"Pero kuya..."

"Bumalik ka na sa kuwarto mo." Mas malakas ang boses na muli kong utos. May
paghahamon din sa aking mga mata at naroon ang isang mensahe na nagsasabing
mapipilayan sya kapag ipinilit nya ang gusto nya.

Laglag ang balikat na tumalikod sya at nagsimula nang humakbang pabalik sa silid
nya nang tawagin ko sya.

"Jayson..."

Lumingon sya sa akin na may pagtatanong sa kanyang mga mata. I looked at him, full
of seriousness and full of authority then said...

"Robby is mine."

He opened his mouth probably to reason out but at the last moment, he shut it when
he saw the warning in my eyes.

"Do you fucking understand?" Napakislot sya sa pagkakatayo dahil sa tono ng boses
ko. Nakita ko ang pilit nyang pagsusupil sa takot na unti-unti nang bumabalot sa
kanya. But as a Vladimier, he has to hide it. He has to answer my question.

"Y-yes... kuya."

Pilit nyang sagot.

"Good. I wouldn't want to hurt my own brother for him." With that last threat,
tinalikuran ko na ang kapatid ko. Alam ko na naiintindihan nya na ang nais kong
iparating.

I went out of our suite with a renewed anger. Kahit na alam ko na hindi tama ang
ginawa, ginagawa at gagawin ko kay Robby, nababalewala ang tamang pagrarason ko sa
tuwing may nalalaman at nakikita akong karibal ko sa kanya. My brother may have
want him but I was the first to mark him as mine. At gaya ng sinabi ko sa kapatid
ko, mananakit ako at papatay kung kinakailangan kung may hahadlang sa akin kay
Robby.

At ang lalaking iyon. Talagang ginagalit nya ako. How dare him not attend my
birthday and worse, fuck a girl behind my back?! Nag-alala pa naman ako sa kanya.
Yun pala, nagpapakasarap na sya sa piling ng iba. He didn't just disregard my
birthday slapping me with the truth that he doesn't care about it but he also
crushed my pride. He is mine and he dared shared his body to someone else? Fuck!
Damn, he has to be punished for it.

Tinawag ko ang mga nakasalubong kong members namin. Binilinan ko silang bitbitin
palabas ang babaeng makikita nila sa kuwarto nya at dalhin sa Torture Room. Of
course, kinakailangan rin nitong maparusahan dahil tinikman nya ang para lang sa
akin. They should know that I'm a very selfish man. And a jealous one at that.
Walang reklamo na pumayag ang mga members sa ipinag-uutos ko kahit na alam nila na
pakikialam na ang gagawin namin sa business ng kapwa ko na master ng gang. Alam
nilang lahat na si Jai ang leader, mas kinatatakutan naman ako ng lahat. No one
would dare defy me, not even Jarius Martenei himself.

A member picked on Robby's door lock and in no time, nakapasok na kami sa kuwarto
nya. Ipinasya ko na maghintay na makuha muna ng mga members ang babae bago ko
pasukin ang kuwarto nya.

Nakarinig ako ng sigawan at kalabugan bago ko nakita ang mga members namin na
bitbit na ang babaeng napatigil sa pagpupumiglas nang makita ako.

Lumapit ako sa kanya at taas ang kilay na pinasadahan ang kahubaran nyang
nakabuyangyang sa harap ko. Pinadaan ko ang mga mata ko sa kanyang maputing balat,
sa kanyang dibdib pababa hanggang sa kanyang flat na puson at sa pagitan ng kanyang
mga hita na agad na nagdikit nang makarating ang mga mata ko roon. Itinaas ko ang
aking mga mata at tumitig sa mga mata ng babae. Lalong sumiklab ang galit ko when I
saw the marks left by Robby on her body at alam ko na nakikita iyon ng babae ngayon
kaya namutla sya lalo at halos manginig na ang buong katawan sa takot.

"Wait for me at the Torture Room, honey. I would also like to leave my mark on your
body." My voice was filled with so much venom that made the girl squeak in fear.
Tinanguan ko ang mga members at hinila na nila ang babae patungo sa pinto.

"What the fuck are you doing?!" Galit na sigaw ni Robby pahabol sa mga members.
Halatang minadali nya ang pagkakabuhol ng kumot sa kanyang kahubaran. Agad syang
natameme nang makita akong isinasara ang pinto nang makalabas na ang mga members.
Awtomatikong hinigpitan nya ang kumot na tumatakip sa hubad nyang katawan mula sa
mapanuri kong mga mata.

"Aren't you going to greet me a happy birthday?"

Nginitian ko sya ng tipid at saka ko ipinakita sa kanya ang paglalock ko sa pinto

kaya naman nanlaki lalo ang mga mata nya.

"Hindi mo ba ako babatiin?" I asked again and took a step towards him. He stepped
back.

"A--ah... H-hap--py..." Bago pa ako muling makahakbang ay mabilis syang tumalikod

at sinubukang tumakbo pabalik sa kuwarto nya marahil upang magtago mula sa akin. Sa
kasamaang palad, nagkabuhol-buhol ang kumot sa paa nya kaya malakas syang nadapa sa
sahig. Buti na lang at makapal ang carpet nito kundi basag ang noo nya.

Pailing-iling akong mabilis na lumapit sa kanya. Ipinasok ko ang braso ko sa ilalim

ng katawan nya at binitbit sya.

"Let go of me!" Nagpapasag sya na tila isda habang naglalakad ako patungo sa
kanyang kuwarto.

"There's no way you can escape from me Robby. Kahit na gaano kabilis kang tumakbo,
mahahabol at mahahabol kita. Kahit saan ka magtago o magtungo, makikita at makikita
kita." Dumiretso ako sa banyo nang makapasok na kami sa silid nya. Pagkatapos ko
syang maibaba ay agad syang naglakad paatras sa akin.

"Bakit dito mo ako ibinaba? And what are you doing here?! And how dare you throw my
girlfriend out?!" Galit nyang sunod-sunod na tanong.
"Why did you make a fucking excuse just to not attend my birthday?!" Mas galit kong
tanong sa kanya.

"And why would I attend your birthday? Bakit? Sino ka ba?!" Natigilan ako sa
isininghal nya sa akin.

Fuck.

For the first time, his hatred towards me hit me so damn hard.

I was

raged by his outburst and its impact.

"Sino ako? Sino ako sayo? Seems like I have to prove to you again kung sino ako
sayo. Maligo ka para maalis ang laway sayo ng iba. Ako lang ang may karapatang
tumikim at lumaway sa katawan mo." He cringed with disgust on what I've just said.
Maging ako ay napangiwi sa mga salitang nasabi ko pero tototohanin ko talaga iyon.

"At sino ka para...."

"Putang-ina, maligo ka na! Dahil kung ako ang magpapaligo sayo, tinitiyak ko na
magkakandasugat ang katawan mo!" Galit kong sigaw sa kanya. Nanlilisik ang mga mata
ko at isang mali pang salita mula sa kanya, talagang sasaktan ko na sya.

Mabuti na lang at sa wakas ay pinasok na rin ng takot ang dibdib nya. Nag-iiwas ng
tingin na inalis nya ang nakabalot sa kanyang kumot pati na rin ang boxers nya.
Habang naliligo ay patingin-tingin sya sa akin. Alam ko na nagsisimula na syang
matakot sa presensya ko and knowing that, relaxed me a bit.

Nang matapos sya ay ako na mismo ang nagpatuyo sa katawan nyang basa.

"U-umalis ka na. Nagawa ko na ang gusto mo." Mabuway nyang utos sa akin nang
matapos ako sa ginagawa ko.
"Bakit naman ako aalis agad? Hindi ka na nga dumalo sa birthday ko, hindi mo pa ako
bibigyan ng regalo?" Lihim akong napatawa nang magsimula syang umatras palayo.

"Re--galo?"

"Regalo. Gift. You owe me one."

"Bibilhan na lang kita bukas." Mabilis nyang sagot.

Humakbang ako palapit sa kanya kaya humakbang sya paatras. Humakbang ulit ako.
Umatras

ulit sya. Isa pang hakbang at nagitgit ko na sya sa pader ng banyo. Yinuko ko ang
tenga nya.

"I don't want any gift that money can buy." Bulong ko sa kanya.

"W-what d'you w-want then?" Mahina nya ring tanong.

"Ain't still obvious, squirt? I want your body." I kissed his jaw. Sinubukan nyang
umiwas ngunit agad kong itinukod ang mga kamay ko sa magkabilang gilid ng katawan
nya.

"I'm not a whore."

"You are my whore, Robby. You are my delicious whore." I held his chin with my hand
and kissed his lips. But no matter how tender or harsh I did it, hindi nya ako
pinapapasok sa loob ng bibig nya. Maging nang ihinahaplos ko na ang isa ko pang
kamay sa hubad nyang katawan ay nanindigan pa rin sya. Kaya naman nakarating na ang
kamay ko sa pagkalalaki nya at nang paglaruan ko na iyon, napasinghap na sya.

Sinamantala ko ang pagkakataon. I pushed my tongue inside his mouth. At kahit anong
iwas ang ginawa ng dila nya, sa huli ay nahabol ko rin ito. I played with it,
twirled it and sucked it. His shaft also came to life much to my delight. I started
squeezing it, jerking it, poking its tip with my thumb.

"Hmm... hmmm..." he moaned as I sucked on his tongue while squeezing hit cock a
little tighter.

Awtomatikong napakapit sya sa balikat ko nang buhatin ko sya. Bago pa sya

makatanggi ay lumabas na ako sa banyo habang buhat sya. Ibinagsak ko sya sa kanyang
kama. Dumagan ako agad sa kanya bago pa sya makabangon at muling inatake ng halik
ang kanyang bibig. Habang ginagawa ko iyon ay isa-isa ko

nang hinuhubad ang aking mga damit. Nararamdaman ko ang panunulak ng kanyang mga
kamay sa katawan ko tuwing nawawalan na sya ng hangin sa kanyang baga kaya naman
bumababa ang mga labi ko sa makinis nyang leeg.

"Ivory... I don't wanna... I don't wa--nna... ugh!" He arched his body when I bit
on his little, perky nipple. Sinabunutan nya ang buhok ko kaya naman bumitaw na ako
sa pagkakakagat dito. Sinipsip ko na lang ito at pinaglaro ang dila ko hanggang sa
magrelax ang mga kamay nyang nakakapit sa buhok ko.

Ngunit muling sumabunot ang mga ito nang iyong kabila naman ang panggigilan ko ng
kagat.

"Aww! That hurts, Ivory!" Pagrereklamo nya kaya naman habang kagat ito ay pinaglaro
ko rin ang dila ko. I repeatedly brushed my tongue on his nipple until I felt his
cock poking me. Bumitiw ako ng kagat at nagmamadaling bumaba sa katawan nya. I held
his cock and put it inside my mouth.

"Ungh... no! No... I--vory..." Pinigilan ko ang muling pagtaas ng kanyang bewang
telling me that his body is enjoying no matter how much his mind denies it.

"Enough! Please, tama na...ahhh!" pakiusap nya habang sinisipsip ko ang dulo nya.
Alam ko na ayaw nya sa ginagawa ko ngayon kahit obvious naman na labis nang
nasisiyahan ang katawan nya. I let go of his cock and pushed his feet towards his
sides. Lumaban sya ng lakas ngunit sa huli ay nanaig ang lakas ko.

"Ohh, fucckk! Fuck! Uhmm!" He moaned so loud when I rubbed my tongue at his
entrance. When I started sucking it the way I sucked his lips a while ago, nanginig
ang mga hita nyang kinakapitan ko. Nakita

ko rin ang pamimilipit ng mga daliri sa isang paa nya nang ipilit kong ipasok ang
dila ko sa loob nya.

"Ummh... ungh!" Hearing his moans were encouraging me to do more. That's why I
pushed my tongue a little harder. At nang tuluyan na itong makapasok, I twirled it
that earned me some louder moans coming from Robby.
At nang hindi ko na kayang magbingi-bingihan sa pangangailangan ng sarili kong
katawan, pumuwesto na ako, pushing my swollen and throbbing length inside of him.

"Oh, fuck!" Ungol ko nang mahirapan akong pasukin iyon.

"Ouch...! I--vo... it hurts. It hurts. It fucking... hurts...!" Lumiyad ang katawan

ni Robby sa hapding dala ng pagpupumilit ko ngunit mas nanaig sa akin ang
kagustuhang mapasok na sya. Gamit ang aking buong lakas ay pwersahang kong itinulak
ang sarili ko sa kanya.

"Fu---ck! Hurts..! Ughh!" Robby groaned painfully. Kung nasasaktan ako, alam kong
mas nasasaktan sya kaya naman sinimulan ko na ang dahan-dahang pag-atras-abante
nang kalahati na ang maipasok ko upang kahit papaano ay mabawasan ang sakit at
hapding kanyang nadarama. Pigil na pigil ko ang pagtulak ng bewang ko na pabilisin
ang pagsasayaw ng bewang ko sa ibabaw ng katawan nya. Halos maligo na ako sa pawis
ngunit hindi ko na napapansin iyon.

Nang magsimula na ang pagkawala ng paninigas ng kanyang laman ay sinimulan ko nang

palalimin ang bawat pag-abante ko sa loob nya.

"Damn! It feels so good... so good inside... of you..." pautal kong ungol nang buo
ko nang naiaatras-abante ang pagkalalaki ko sa loob nya. Malalakas na ungol na
pumipiyok sa dulo ang tanging naisasagot nya.

Without separating us, ibinangon ko ang katawan nya.

Sinubukan nya pa ang umatras ngunit kaagad kong nahawakan ang kanyang bewang.

"I--vory... please! I can't anymore!" Pakiusap nya habang pumapalag.

"You can. And you will." Sagot ko sa kanya.

Dumagan ako sa likuran nyang nasa harapan ko and pounded harder on him. Halos
tumatalon-talon na ang mga katawan namin sa malambot nyang kama dahil sa tindi ng
ginagawa ko.

"Aahh! Ughmm! Ugh! Ughh...!" Kung wala lang siguro ang unan na kinasusubsuban nya,
natitiyak ko na mababasag ang mga eardrums ko sa lakas ng sigaw ni Robby. Halos
mapunit na nga ang bedsheet na kinakapitan nya sa tindi ng sensasyong bumabalot sa
pagsasayaw ng aming mga katawan sa mga oras na iyon.

I took his body over and over again that night, claiming it was his birthday gift
to me and his punishment for fucking a girl. I only stopped when he passed out from
pain and exhaustion. Hindi sya nakapasok ng ilang araw dahil pagkatapos ng magdamag
na iyon ay tuluyan syang linagnat. Inalagaan ko sya dahil alam kong ako ang dahilan
ng pagkakasakit nya. He hated me more for it I knew but he never bedde any girl
after that sa takot na ulitin ko ang paniningil ko sa kanya.

Looking at him now, I realized na talagang marami akong pagkakamali na nagawa sa

kanya noon. Tama si Tito Marcus. I was so heartless before. Pansariling kasiyahan
ang pinairal ko. But now? I don't plan to do or repeat what I've made him suffer in
the past. Masyado na syang maraming hirap na naranasan sa akin. At ngayong nabigyan
ako ng pagkakataong makabawi, I have a lifetime to pay for my sins. Ang

kasiyahan nya na ang priority ko.

Yinuko ko sya at kinintalan ng halik sa mga labi.

"Umm..." ungol nyang nang magising ng halik ko ang natutulog nyang diwa.

Pinanuod ko ang cute nyang pag-iinat. Nginitian ko sya nang tuluyan nya nang buksan
ang kanyang mga mata.

"Good morning, Squirt. I love you." Bati ko sa kanya sabay halik sa dulo ng ilong
nya.

"Morning. Um, happy birthday, daddy." Lumuwang ang pagkakangiti ko dahil una,
binati nya ako. Ikalawa, alam nya palang birthday ko ngayon. At ikatlo, sa pagtawag
nya sa aking 'daddy'. Lubos ang kasiyahan ko na marinig iyon mula sa kanya at alam
ko na ganitong kaligayahan din ang mararanasan ko kapag ang mga anak na namin ang
tatawag sa aking 'daddy'.

"Thank you. I love you." Sagot ko sa kanya. Tinulungan ko syang makabangon bago ko
sya binuhat at pinaupo sa kama nya. Iniadjust ko muna iyon para may sandalan sya
habang pinapanuod nya ang ginagawa kong pagliligpit sa hinigaan namin magdamag.

"Napapansin ko. Parang tuwing kinakausap mo ako, lagi na lang may 'I love you' sa
dulo." Pagkausap nya sa akin nang matapos na ako sa ginagawa kong pagliligpit.
Lumapit ako sa kanya at umupo paharap sa kanya sa kanyang hospital bed.

"Eh kasi po noon kahit iyon ang nararamdaman ko sayo, hindi ko sinasabi. Kaya
ngayon, kailangan ko nang ibigay sayo ang mga panahong pinagdamutan kitang sabihan
ng 'I love you'. Bakit? Ayaw mo ba?" Kagat ang ibabang labi na umiling sya.

"Gusto. Lalo at naririnig na ng mga bata ang boses mo." Mahina nyang turan.

"Robby, I love them. But I love you more." Sagot ko sa sinabi nya.

"I know, Ivory. Pero may request ako ngayong

birthday mo. Sana, sana mas mahalin mo sila kesa sa akin. They are my life's
extension at ayoko na mas mahal mo ako kesa sa kanila. Gusto kong mahalin mo sila
ng higit pa. Pwede ba yun, Ivory?" Hiling nya.

Hindi agad ako nakasagot. Ngunit habang pinagmamasdan ko ang nakikiusap nyang mga
mata, alam ko na hindi ko sya matatanggihan. Kaya naman tumango ako sa kanya.

"Kung sakaling hindi ko kakayanin ang magiging operasyon o kaya ay magkaroon ng

kumplikasyon ang panganganak ko at kinakailangan mong mamili, I want you to choose
them, Ivory. Sila ang piliin mo at hindi ako. I've already lived 22 years of my
life. Tama na iyon para sa akin kung ang kapalit ay ang buhay ng mga anak natin."

"Wag ka ngang magsalita ng ganyan. Tinatakot mo ako, birthday ko pa naman."

Pananaway ko sa kanya. Just thinking of losing him over our children is making me
crazy. What more kung dumating nga ang pagkakataong sinasabi nya?

"Basta mangako ka. Mangako ka, Ivory." Pagpupumilit nya at nagsimula na syang
mamula na tila maiiyak na.

"Sige, sige na. Oo na, nangangako na ako. Pero ipangako mo rin na kakayanin mo.
Kakayanin mo para sa pamilya natin dahil sila man ang pipiliin ko, hindi ko
maipapangako na kakayanin ko pa ang mabuhay kapag nawala kang muli sa buhay ko,
Robby. You're my everything. Sige, mangangako ako pero mangako ka rin." Napasinghap
ako nang tuluyang nakawala ang isang butil ng luha mula sa mga mata nya. Agad ko
iyong pinunasan at saka ako nag-aalalang napatingin sa kanya. Nakahinga ako ng
maluwag kahit papano dahil nakangiti syang nakatingin sa akin.
"Mahal mo talaga ako ha." He said jokingly. I smiled at him.

"Mahal na mahal na mahal. Ikaw ang pinakamamahal ko." It was his turn to smile
brightly at me.

"And I love you, too Ivory Phoenix Vladimier-Salvador. At ipinapangako ko na

kakayanin ko para sayo, para sa mga bata at para sa pamilya natin." We lovingly
smiled at each other.

THE END.

.
.

.
.

.
.

.....

CHOS!
.....

Hahahaha. Joke lang. Namiss ko lang kayo.

Be friends with the 7 Demons. Add them on Facebook.

=================

Chapter 28: Robby

Belated Happy B-day kay justjek23.

....

"Kuya, naman. We're here to celebrate your birthday at hindi para maging clown ako
ng asawa mo!" Nagpupuyos na panunumbat ni Jayson kay Ivory.

Malakas syang siniko ng nakatatandang kapatid kaya lihim akong napangiti. Nang
maramdaman ko na lilingon si Ivory sa kinaroroonan ko ay agad kong iniwas ang
pagkakatingin ko sa kanila at saka ko lalong linakihan ang pagkakalabi ko.

"Kapag may nangyari masama sa mga anak ko dahil sa pag-iinarte mo, malilintikan ka
talaga sa akin!" Ivory hissed at his brother.

"Pag-iinarte?! Kuya naman! Hindi kaartehan kung tatanggihan ko ang magsuot ng

nurse's uniform sa harap ninyong lahat!" Namumula at nanggigil nitong sagot.

Kinagat ko ang labi ko para di ako mapabungisngis ng tawa. Aba, hindi ko na

kasalanan kung sumama sya sa pamilya nya para sa birthday ni Ivory. Hindi ko rin
kasalanan kung naaasar ako sa pagmumukha nya kaya gusto ko sya pagpanggapin na
nurse habang naririto sya sa kuwarto ko. Isa pa, baka nakakalimutan nyang may
kasalanan pa sya sa akin. Alalang-alala ko pa kung paano nya ako binugbog at
pinapa-tattoo-han ang pwet ko. Ano yun? Kalilimutan ko na lang ng basta-basta?
Manigas sya.

Kaya eto. Bilang ganti sa ginawa nya sa akin noon, gagawin ko rin syang
katatawanan. Akala nya porke narito sina Jessie at ang anak nya pati na rin ang
parents nila ay hindi ko na sya gagantihan?! Lintik lang ang walang ganti Part 2 -
The Revenge of Pierre Robert Salvador!

"Bakit? Mamamatay ka ba sa gagawin mo, ha?!" Naiinis na ring sagot ni Ivory. Alam

ko na nagpipigil lang syang manigaw dahil naririto kami nina Jessie at ng baby
nilang natutulog. Tinignan ko si Jessie at nakita ko na nag-aalala itong nakatingin
sa magkapatid. Bilib din ako dito kay Jessie. Biruin mong nakatagal ito ng 7 years
sa piling ng hinayupak na si Jayson? Para tuloy gusto ko na itong patayuan ng
monumento. Kunsabagay, maybe he has seen what everybody missed seeing in Jayson.
But to give that asshole a credit, nasaksihan ko rin naman kung gaano at paano nya
minahal si Jessie. Nakita ko kung paano nya linunok ang nakakasukang instant
noodles ni Jessie para sa kanya. Nakita ko kung paano sya nagtiyagang matuto na
magluto kahit di nya madistinguish ang maasim at maalat. Kung pakaiisipin ko,
nakita ko rin sa kanya ang katulad na pagsisilbi na ginawa para sa akin ni Ivory sa
pagsisilbi na ginawa nya kay Jessie.

Yeah. Maybe for other people, they are the most irritable, most annoying and most
demonic form of men (sa isip, sa salita at sa gawa) but when they love, they
immediately transform from being demons to being angels. Nababago talaga ng
pagmamahal maging ang pinakamasamang tao sa mundo. Ang mga Vladimiers na ang
ebidensya nun.

Jayson and Jessie are lucky to have each other. Ganun na rin kami ni Ivory.
Masalimuot man ang mga pinagdaanan namin, mas naappreciate naman namin ang isa't
isa ngayon. Mas minamahal at mas pinapahalagahan.

Tama sila. My rare condition is a gift. Because of it, I will bring three
additional lives in the world. I will bring three additional happiness to our
families. Three additional Vladimier-Salvadors.

Sana lang... sana talaga

makayanan ng katawan ko ang magiging operasyon. Nakapapanghinayang naman kung hindi

ko sila masisilayan man lang o kaya hindi nila ako makakasama sa kanilang paglaki.
Kawawa naman si Ivory kung maaga syang mabubiyudo, kung maaga kong mauulila ang mga
anak ko. Alam ko na mapupunan ng mga pamilya namin ni Ivory ang pangangailangan ng
mga bata ngunit ang pangungulila nila sa taong nagluwal sa kanila ay hindi
mapupunan ng anumang salapi.

I want to be the best dad. I want to be the best mom. I've promised my self na
kapag nalampasan ko ito, hindi ako makakapayag na mawalay sa akin ang mga anak ko.
I want to be at their side always. Gusto kong masaksihan ang paglaki nila. Gusto ko
na ako ang makakita ng unang pagngiti nila. Gusto ko na ako ang unang makarinig ng
unang pagsasalita nila. Bibilangin ko ang bawat paghinga nila kapag nahihimbing
sila, ililista ko ang bawat paghikbi at pagtawa nila. Ako ang maghehele sa kanila,
ang magpapatulog, ang magpapakain, ang magpapaligo. I'll love them equally. I'll
love them even if they'll look like their dad's evil twin brothers. Mamahalin ko
sila ng walang pag-aalinlangan para kapag nasaktan sila, ako ang una nilang
tatakbuhan. Ako ang magiging tagapagligtas nila, ang makikipag-away sa mga nanay ng
mga kaaway nila. I'll do anything and everything for my children kaya titiyakin ko
na kung kinakailangan na mamili sila ng ililigtas, ang mga anak ko ang pipiliin
nila. Mahal ko sila kahit di ko pa sila nakikita. At mamahalin ko pa rin sila kahit
na ang kapanganakan nila ang maaaring maging dahilan ng kamatayan ko.

Pero sana, wag naman. Sana hayaan pa ng Diyos

na mabigyan ako ng ikatlong buhay. Para sa mga anak ko. Para kay Ivory. I wanna
spend more happy moments with them. I wanna belong to only a few who showed the
world that two men can love each other unconditionally, that two men could build a
happy family. So I am praying so damn hard. Every moment when I get to touch my
children through my tummy. Everytime Ivory smiles at me. Everytime when he talks to
his children to ask them not to give me a hard time. Everytime I feel my children's
movements inside my body, I pray. Even when I can't sleep at nights because of
disturbing thoughts, I pray. Sana, isa pang buhay. Sana, isa pang pagkakataon na
mabuhay sa piling ng pamilya ko, mga kaibigan lalong-lalo na sa pagmamahal ni Ivory
at ng mga anak namin.

At kung sakali man na hindi na mapagbibigyan ng Diyos ang kahilingan ko,

tatanggapin ko na lang na hanggang doon na lang ang buhay ko. At least, may maiiwan
akong buhay na mga alaala. But I'll refuse to leave them. I'll make my soul be with
them, protecting them and loving them in silence. And even when Ivory will look for
another partner in life to fill up my loss, maiintindihan ko. Kung magmamahal sila
ng iba, iintindihin ko. For I love them more than I love my self. I'll accept
seeing them happy with someone else. Basta masaya sila... basta sumaya sila.

"Jayson, pagbigyan mo na si Robby! Tignan mo, umiiyak na sya!" Ang malakas na boses
ni Jessie ang pumukaw sa malalim kong pag-iisip at pagkatulala.

Nagulat pa ako nang sa isang iglap ay nasa tabi ko na agad si Ivory at nag-aalalang
nakahawak sa mga balikat ko.

"Bakit ka umiiyak? May masakit ba sayo? Anong

nararamdaman mo? Namamanhid na naman ba ang mga binti mo? Gusto mo na bang mahiga?
Nagsisipaan na naman ba ang mga anak natin sa loob ng tyan mo? Shit. Gusto mo bang
patayin ko ang kapatid ko?" Sunud-sunod na tanong sa akin ni Ivory habang
hinahaplos nya ang mga pisngi ko. Nakatingin sya sa mga yun and I can see through
my reflection in his eyes na basa nga ang magkabilang pisngi ko. Umiling ako sa
kanya at pinilit ko ang ngumiti.

"Wag mo namang patayin ang kapatid mo." Tumingin ako kay Jayson na natulala sa
akin. Ngumiti sya ngunit agad ding napangiwi nang marinig nya ang sumunod na sinabi
ko.

"Pero kailangan mo syang pilitin na gawin ang gusto ko." Sumimangot ako para
ipakita kay Ivory na hindi ako titigil sa kasisimangot hanggang hindi nangyayari
ang kahilingan ko.

"Kuya..."

Napatigil sa pagsasalita si Jayson nang makarinig kami ng mga pagkatok at

pagkatapos nun ay sunud-sunod nang pumasok sina Mommy, Daddy, Tita Cles, Tito
Winter at Tito Summer. Kasunod din nilang pumasok sina Tito Francis at Tito Marcus.

"Oh, anong nangyayari dito?" Tanong ni Mommy saka nya pinaglipat-lipat ang tingin
sa aming apat. Nang makita nya ang itsura namin ni Ivory ay nanlaki ang mga mata
nya at saka nag-aalalang lumapit sa amin.

"Anong nangyari? Bakit umiiyak ang anak ko?!" Nagpapanic na sabi nya sabay haplos
sa iba't ibang parte ng katawan kong naaabot nya.

"Ma..." pagrereklamo ko. Exaggerated na naman si Mommy. Nakakahiya na tinatrato nya

akong tila bata sa harapan ng lahat lalo na sa harap ng mga biyenan ko.

"Diyos ko, manganganak na ata ang anak ko! Ryan, halika dito! Buhatin mo na

si Robby at dalhin sa Delivery Room!" Natataranta nyang utos kay Daddy.

Nang makita kong pahakbang na papunta sa akin si Dad ay inalis ko muna ang
pagkakahawak sa akin ni Ivory at saka ko hinarap ang nagpapanic na si Mommy.

"Ma, di pa ako manganganak! Six months pa lang po ang tyan ko!" May kalakasan kong
sabi sa kanya para mapakalma sya.

"Oh my God! Akala ko naman manganganak ka na! Ikaw, bata ka, tinakot mo ang Mommy."
Paninisi nya sa akin that made me roll my eyes.

"Hoy, Pierre Robert! Wag mo akong iikutan ng mga mata. Susundutin ko ang mga yan!
Kung di ka pa manganganak, bakit kapit na kapit sayo yang asawa mo? Bakit basa ang
mga pisngi mo? Inaaway ka ba nya? Aba, hindi pwede yan! Balae, tignan nyo. Tignan
nyo! Hindi pa man eh pinapaiyak na ng anak nyo ang anak ko!" May galit na turan ni
Mommy. Nagkatinginan tuloy sina Tita Cles, Tito Winter at Tito Summer bago sila
tumingin kay Ivory gamit ang naninita nilang mga mata.

"Inaaway mo si Robby?" Tito Winter coldly asked. Napakamot naman ng ulo si Ivory.

"Dad, hindi ako ang nagpaiyak sa kanya. Nagulat na nga lang ako nung sabihin ni
Jessie na umiiyak sya." Pangangatwiran nito sa ama.

"Anak, hindi mo dapat pinapaiyak o inaaway ang asawa mo lalo na sa maselan nyang
kalagayan ngayon. Dapat pinagbibigyan mo ang lahat ng gusto nya. Ibinibigay mo ang
lahat ng gusto. Bakit, anak? Nangangati ba... ah este, nangangalabit ba?"
Nanunuksong sabi naman ni Tito Summer. Automatic na namula naman kami ni Ivory.

Humalakhak ng sobrang lakas si Tito Marcus. Agad namang tinakpan ni Tito Francis
ang bibig nya bago pa magising

sa ingay ng tawa nya ang anak nina Jayson at Jessie. Nakatikim naman ng kurot sa
tagiliran ang nanunuksong si Tito Summer.

"Ivory..." tawag ni Tito Winter sa anak. Lumingon kaming lahat sa kanya at

naghintay sa anumang sasabihin nya.

"Tama ang sinabi ng Papa mo no matter how ridiculous it sounds." Nalaglag ang panga
ko sa binitawang mga kataga nito.

"Kapag nangat---ahem, nangalabit, pagbigyan mo na. Hindi lang sa vitamins at

pagkain lumulusog ang mga anak. Sa pagmamahal din ng ama. Tignan mo naman kung
gaano kayo kalulusog at kaguguwapo ng mga kapatid mo. Aray!" Napauklo si Tito
Winter nang yung tagiliran naman nya ang panggigilan ng namumulang si Tita Cles.

Napatakip ako sa mga tenga ko nang muling humalakhak ng pagkalakas-lakas si Tito

Marcus. This time, hindi na natakpan ni Tito Francis ang bibig nya dahil pati ito
ay tumatawa na dahil sa kalokohan ng magkapatid na Vladimier. Nagising na rin ang
anak ni Jayson na umiyak ng malakas kaya agad itong pinatahan nina Jessie at Tita
Cles.

"Actually, kung gusto talaga ni Robby, pwede naman basta dobleng ingat lang. Tama
si Winter, nakakatulong ang intimacy ng mag-asawa sa buntis basta ba wag
masosobrahan." Tito Francis said saka sya kumindat sa akin. Nagblush naman ako agad
at nang tignan ko si Ivory, namumula din sya at nag-iiwas ng tingin.

"Um, Tito, hindi naman po iyon ang gusto ni Robby." He told Tito Francis.

"Ano ba ang gusto ng anak ko at hindi mo mapagbigyan?" Seryosong tanong ni Daddy sa

kanya.

"Eh, Tito... I mean, Dad..." biglang bawi ni Ivory nang makita nyang naningkit

ang mga mata ng daddy ko dahil sa una nyang itinawag dito.

"... gusto kasi ni Robby na..."

"Kuya, don't!" Jayson.

"... pagsuotin ng nurse's uniform si Jayson." Pagtatapos ni Ivory sa sinasabi nya.

Nalaglag naman ang balikat ni Jayson sabay ng patingin ng matatanda sa kanya.

"Anak, ano ba naman yang mga hinihiling mo?" Mommy asked with her eyebrow raised.
"Eh, Ma, yun ang gusto ng mga babies eh." Pagpapacute ko kay Mommy. Napailing naman
sya sa akin.

"Narinig mo ang gusto ni Robby, bakit di mo pa ginagawa?" Naiiritang tanong ni Tito

Summer sa anak.

"Pa! His request was absurd! Bakit Hindi na lang doctor's uniform?! Bakit
kailangang uniform pa ng nurse?! Okay lang sana kung uniform ng lalaking nurse eh.
Kaso ang gusto nya, uniform ng babaeng nurse!" Angal nito sabay dabog ng paa.
Nakatikim tuloy ito ng batok mula sa ama.

"Hindi ka ba nakikinig as sinasabi namin ng daddy mo kanina?! Sinabi namin na dapat

kahit anong hilingin nya, kailangang pagbigyan! Kapag hindi ka pa nanghiram at
nagbihis ng nurse's uniform, sasamain ka na talaga sa akin." Tito Summer warned him
with that dangerous glint in his eyes.

Bago pa muling makaangal si Jayson ay nauna nang magsalita si Jessie.

"Pa, sasamahan ko na po sya." Pagpapaalam nito kay Tito Summer at saka hinila na
ang asawa palabas sa kuwarto ko.

"Anak, mamaya nga pala malalaman na natin ang gender ng mga apo ko." Excited na
sabi ni Mommy. Nahawa ang lahat sa excitement nya at nagkanya-kanya na silang hula
kung ano ang magiging kasarian ng mga anak ko.

I looked at Ivory. Kumikislap ang mga

mata nya. Napakaluwang ng ngiti nya. Masayang-masaya sya na makitang naeexcite ang
lahat para sa mga anak namin. Nang mapalingon sya sa akin ay mas lalo pang kumislap
ang mga nya at lumuwang ang pagkakangiti nya. His eyes are telling me how proud he
is of me. I smiled at him sabay sa paghaplos ko sa matambok kong tyan. Nang makita
nya iyon ay umupo sya sa tabi ko at nakihaplos din sa aking tyan. Habang nag-iingay
ang lahat, tahimik lang kaming dalawa. We're enjoying that moment together: seeing
our parents happy, joking around and that moment of being together, feeling our
chilren together inside my tummy.

Napangiti ako nang pagkrusin nya ang mga kamay naming nakapatong sa tyan ko. I am
so happy right now. Sana hindi na matapos ang sandaling ito na nakikita ko na
masaya ang lahat, na dama ko ang pagmamahal ng lahat para sa akin. I don't want
this moment to end. I want to have this same moment in the future na kung saan
karga na namin ang mga anak namin na masayang pinagkakaguluhan ng mga magulang
namin at mga kaibigan.

Pero hindi ko hawak ang mga oras. Hindi ko hawak ang mga sandali. Kahit gusto kong
manatili na lang na masaya ang bawat minuto, hindi ko hawak ang hinaharap. Marami
pang pwedeng mangyari. Marami pang pwedeng mawala.

Nanhapdi ang mga mata ko at nanakit ang lalamunan ko. Nang maramdawan ko na
napupuno na ng luha ang mga mata ko ay kusa na akong yumakap kay Ivory. Isinubsob
ko ang mukha ko sa dibdib nya at kinagat ko ng mariin ang labi ko para pigilan ang
pagkawala ng paghagulgol ko. I am feeling so emotional right now. I'm so scared, so
worried. Please, God. I don't wanna die.

"Robby, anong nangyayari? Bakit ka umiiyak?" Natatarantang tanong ni Ivory nang

maramdaman nyang nababasa na ng mga luha ko ang dibdib nya.

Natahimik naman ang lahat. Naramdaman ko ang paglalakad nila papalapit sa kama ko
kaya mas isinubsob ko pa ang mukha ko sa dibdib nya. I felt my parents' hands on my
back, hinahaplos nila ito para pakalmahin ako ngunit mas lalo akong napaiyak. I
don't want to leave them too. I want to be with my loved ones until we grow old
together. Napakalakas ng paghatak ng emosyon ko. I can't take it anymore.

Lalong lumakas ang pag-iyak ko. Lalong lumakas ang pagyugyog ng mga balikat ko at
panginginig ng katawan ko.

"Robby, squirt, baby, please calm down. You're scaring me." Nagpapanic na sabi sa
akin ni Ivory. Maging ang lahat ay nagpapanic na rin dahil sa nangyayari sa akin.

"Argh..." pag-ungol ko sa sakit nang maramdaman ko ang paghilab ng tyan ko.

"Ivory, calm him down right now!" Narinig kong utos ni Tito Francis kay Ivory.

Natakot akong lalo nang mas tumindi pa ang sakit na nararamdaman ko. Nagpapanic na
rin ako.

Nagkagulo na sa loob ng kuwarto ko. Nag-ingay na ang lahat at nagsimula na akong

mahilo. Marami na akong boses na naririnig. Halo-halo man ang sinasabi nila,
naririnig ko pa rin ang pagkataranta nila.

Umiikot na at nagdidilim ang paligid ko at hindi na ako makahinga ng maayos nang

makarinig ako ng isang sigaw.

"Oh my God! He's bleeding!"

=================

Chapter 29: Ivory

Dedicated to: iamtommy - happy bday, dude!

....

"Anak, matulog ka na. Robby would be fine. Di ba sinabi naman ng Tito Francis mo at
ng OB ng asawa that everything's gonna be alright? Nasa maayos na kundisyon na sya
at ang mga anak nyo."

I don't know how many times did my mom ask me to rest. Pero hindi ako makasunod sa
ipinag-uutos nya. Ayokong umalis sa tabi ni Robby. Ni bitawan ang kamay nyang hawak
ko ay ayokong gawin. At kahit na sinugurado na ng mga doktor na nasa maayos na
silang kalagayan ng mga anak namin, punung-puno pa rin ako ng pag-aalala. Natatakot
ako. Takot na takot kaninang duguin sya lalo pa at nawalan sya ng malay. I thought
I'm gonna lose them.
It wasn't enough for me to hear the doctors say that they're okay. I want to see
him wake up. I want to see him smile at me. Gusto ko na sya mismo ang magsabi sa
akin na okay ang pakiramdam nya.

"Ivory..."

I heard my mom sigh with resignation.

Ayokong magsalita dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at bigla na lang
akong mapabulaslas ng iyak. Narito pa naman silang lahat maging ang mag-anak ni
Jayson. Gusto kong ipakita sa kanila na sa kabila ng lahat ay may lakas at katinuan
pa rin ako para kay Robby.

Naramdaman ko ang paglapit sa akin ni Mommy pati na rin ang pagpisil nya sa balikat
ko.

"Anak, doon na muna kami sa bahay nina Tito Marcus mo magpapalipas ng magdamag.
Babalik din kami agad bukas." I heard Papa said. Kahit na ayokong alisin ang tingin
ko kay Robby, napilitan akong tignan ang pamilya ko. Kunsabagay, kahit isang dosena
pa ang maging bisita ng mga Martenei's, kakasya sila sa mansyon

ng mga ito.

"Sige po." Maikli kong sagot kay Papa.

"Call us ASAP if you need us." Dad told me. I looked at him and I saw concern and
worry in his eyes. Tipid akong ngumiti sa kanya and said,

"Thanks, dad."

Isa-isa silang lumapit sa akin upang magpaalam. Even Jayson's one year old baby
kissed me good bye. I watched them get out of the room.

"Ivory." I looked at Tita Aniq who called my name. Papalapit silang mag-asawa sa
akin kasama si Tito Francis. Kagaya ni Daddy, I also saw concern in their eyes ng
pilit nilang itinatago sa kanilang tipid na pagngiti sa akin.
"Anak, una gusto naming mag-asawa ang magpasalamat sa ginagawa mong pag-aalaga sa
aming anak at mga apo. No one could've done it better kahit na kaming mga magulang
nya. Ikalawa, humihingi kami ng paumanhin sa mga panghuhusga namin sayo noon. You
have proven over and over that your love for our son is indeed genuine. Alam naming
sobrang dami na ng mga sakripisyo mo para sa aming anak at ginagawa mo mga ito
dahil mahal mo sya. Pero sana anak, tignan mo rin ang kapakanan at kalusugan mo.
Magpahinga ka rin. Sa ating lahat, alam namin na ikaw ang pinakakailangan ni Robby
sa mga panahong ito pero sana alagaan mo rin ang sarili mo." Tumango ako kay Tita
Aniq kahit na gusto kong tanggihan ang sinabi nya na kailangan ko ang magpahinga.

"Tama ang Mama Aniq mo, Ivory." Gulat akong napatingin kay Tito Ryan. For the first
time, he has acknowledge me as a part of their family being Robby's husband. Tipid
syang ngumiti sa akin nang makita

nya ang pagkagulat na lumarawan sa mukha ko.

"Wag ka nang magulat. Anak na rin ang turing namin sayo. At gaya nga ng sinasabi
ko, matuto ka ring magpahinga. Pinabalik na sa serbisyo ng Tito Francis nyo yung
dating nurse ni Robby upang tulungan ka sa pag-aalaga sa kanya lalo at nagiging
maselan na ang kalagayan nya habang papalapit na ng papalapit ang panganganak nya.
Mabuti na rin iyon para may oras ka para makapagpahinga."

"Sige po, Ti---umm, Dad." Magalang kong sagot sa sinabi nya.

"Ivory, I have to express my concern, too." Tito Francis said kaya sya naman ang
pinagtuunan ko ng pansin.

"As a doctor, I can see the signs that Robby is suffering from stress and other
forms of serious emotional distress. Maybe, it was caused by his trauma in
undergoing an operation and the danger in his and his children's lives. Napag-
usapan na rin namin ito ng OB nya at we recommend for him to undergo a counseling
therapy para mabawasan ang dinadala nyang emotional stress. Nakita naman nating
lahat that once it goes out of hand, mas nagiging kumplikado ang pagbubuntis nya.
For the meantime, mas dapat na syang mag-ingat sa paggalaw. Iwasang mastress sya.
And before I forget, bawal na rin ang sex."

"Tito, gawin po natin ang lahat para sa ikabubuti nila." I answered.

"I'll let you know as soon as the therapist is already available. Wag kang mag-
alala, magaling yun at kapwa din natin Pilipino. Mapapakiusapan din natin na
panatiliing sekreto sa media ang kalagayan ni Robby."
"Thank you, Tito." Ngumiti naman sya sa akin.

"Oh sya, aalis na kami. Nagbilin na ako sa mga doktor dito

na asikasuhin kayo agad kapag kinailangan mo sila." Pagpapaalam nya sa akin

pagkatapos nyang tapikin ang balikat ko. Ganun din ang ginawa sa akin ni Tito Ryan
habang yinakap naman ako ni Tita Aniq. Pinanuod ko ang ginawa nilang paghalik sa
noo at tyan ni Robby as Tito Francis checked his vitals. Muli silang nagpaalam bago
tuluyang lumabas ng kuwarto ni Robby.

Muli kong hinarap si Robby. Pinagmasdan ko ang mga mata nyang namamaga pa rin. His
emotional outburst was really disturbing at alam ko na kailangan nya na talaga ng
propesyunal na makakausap upang mailabas ang mga ito. Tama si Tito Francis. Kapag
ipinagpatuloy nito ang pagkikimkim ng mga emosyong itinatago nya sa amin, there's a
higher risk for him and our babies. Hindi ko naman sya masisisi sa mga iniisip at
nararamdaman nya. Lahat naman ng mga nagbubuntis ay may pinagdaraanang anxities.
Mas grabe nga lang sa kanya dahil una, lalaki syang nagdadalang-tao. Ikalawa, takot
sya sa ospital at operasyon. Ikatlo, galing sya sa pagkakacoma. And lastly, no one
prepared him for this. Kahit na sino, kahit na siguro ako, mababaliw rin sa kaiisip
at pag-aalala kung ako ang nasa kalagayan nya.

Dinala ko sa bibig ko ang kamay nyang hawak ko at hinalikan iyon. Napakahirap ng

pinagdaraanan namin ngayon ngunit wala iyon sa pinagdaraanan ni Robby. I have to be
strong for him. Kung kinakailangan doblehin o triplehin ko pa ang pag-aalagang
ginagawa ko sa kanya, gagawin ko.

"Robby, magpakatatag ka. Palakasin mo ang loob mo." Bulong ko sa kanya habang
hinalikan ko ang noo nya.

Kapag ang tyan naman nya ang hinahaplos ko, kakausapin ko rin ang mga anak namin. I
told

them na magpakabait at wag pahirapan ang daddy nila sa pagdadala sa kanila. Kahit
na may pag-aalala pa rin sa dibdib ko, hindi ko mapigilan ang mapangiti kapag
nararamdaman ko ang paggalaw nila as if telling me they can here me.

Wala akong ginawa buong magdamag kundi ang pagmasdan sya, haplusin ang pisngi nya,
ang tyan nya, ang braso nya. Salitan ko ring hinahalikan ang mga daliri nya sa
kamay nyang hawak ko upang mapaglabanan ang antok na unti-unti nang humihila sa
akin habang palalim nang palalim ang gabi. Hindi ko na nga namamalayang napapaidlip
ako paminsan-minsan ngunit agad din akong nagigising. Kapag naiihi ako, tumatawag
ako ng nurse para bantayan muna sya at binibilisan ko ang pagkilos ko. At balik ako
sa dating gawi. Pagmamasdan sya, hahaplusin, bubulungan at lalabanan ang antok.
Ngunit dahil na rin sa stress sa nangyari, tuluyan akong nagapi ng antok. Nagising
na lang ako nang maramdaman kong may humahaplos sa ulo ko.
Much that I wanted to go back to sleep, I forced my still sleepy eyes to open. I
right away looked at Robby's face and automatically smiled back when I saw him
awake and smiling at me. I can't explain the happiness that filled up my heart in
seeing he's okay now as if nothing happened yesterday.

"Nagpuyat ka naman." Naninita ngunit malambing nyang sabi sa akin. I kissed his
forehead repeatedly. Kulang na lang ay mapaiyak ako sa saya. Yinakap ko sya at
yumakap din sya sa akin. I was supposed to kiss his lips but I realized na hindi pa
pala ako nakakapagmumog. So I kissed his head one more time before I stood up and
signed to him that'll I'll just go and clean my self first. Kahit na gusto

ko syang panggigilan agad ng halik, ayoko namang pasalubungan sya ng morning

breath.

Mabilis akong naghilamos, nagbawas ng tubig sa katawan at nagtoothbrush. Kaagad

akong bumalik sa tabi nya at hinalikan sya ng ilang ulit sa labi pagkatapos ko
syang paupuin at yakapin.

"Madaya ka." Pagsimangot nya sa akin. Natatawa ko syang inalalayang makabangon at

makaalis sa kama. Nakaalalay ako sa kanya nang pumasok sya sa banyo para maghilamos
at magtoothbrush. Nang umiihi na sya, sinalakay ako ng takot nang magmura sya ng
malutong na 'shit'.

"Bakit?! Anong nangyari?! May masakit ba sayo?!" I worriedly asked.

Mangiyak-ngiyak syang napatingin sa akin bago sinabing...

"Fucking shit. I cannot see my dick anymore."

Napabunghalit ako ng tawa nang marinig ko ang dahilan ng pagmumura nya. Nang
suntukin nya ang braso ko ay agad ko syang yinakap.

"Wag kang mag-alala kung hindi mo na yun nakikita. Pag-ihi na lang naman ang
paggagamitan mo nyan eh." Lalo akong natawa nang isa pang suntok sa likod ang
naramdaman ko.

Since nasa banyo na kami, naligo na kami. Tinulungan ko syang maligo. Ako ang
nagsabon ng mga binti nya, mga paa nya. Kaya lang, muntik nya na akong masipa nang
kalabitin ko yung nasa gitna ng mga hita nya. Naaasar na binatukan nya ako at
inutusang lumayo sa kanya. Kaya ayun, sya na ang nagpatuloy ng pagsasabon sa iba
pang parte ng katawan nya. Napapailing na lang ako dahil habang nagsasabon sya ay
matatalim ang mga mata nyang nakatingin sa akin. Tsk, sayang. Gusto ko pa namang
haplusin yung pangalan ko sa pwet nya. Hehehe.

Ewan ko ba. Seeing him awake, frowning at me brought joy to me. Parang apoy na
nabuhusan ng tubig

na nawala ang pag-aalala at stress ko.

Habang nagbabanlaw sya, ako naman ang nagsabon ng aking katawan. Nagulat na lang
ako nang maramdaman ko ang kamay nya sa pisngi ng likuran ko.

"Kelan pa ito?" He seriously asked when I faced him.

"A few days after you went into coma." Tumitig ako sa kanyang mga mata.

"Sino ang naglagay sayo nyan? Did you have it because you're blaming yourself for
what had happened to me?" Lukot ang mukha na tanong nya.

Lumapit ako sa kanya at ikinulong ko sya sa loob ng mga braso ko, careful not to
hurt his tummy.

"There's no need to be jealous. Tito Marcus was the one who made it. Linagay nya
para parehong nakamarka ang mga pangalan natin sa isa't isa." Pinalis ko ang basang
buhok nya na tumatabing sa isang mata nya.

"Bakit doon pa? Bakit di na lang sa braso mo? O kaya sa likuran mo? O kaya sa
dibdib mo?" Nakabusangot na sunud-sunod nyang tanong.

"Para pareho ng lugar ang mga tattoo natin. Wag kang mag-alala, kapag nakauwi na
tayo, ipapatattoo ko ang pangalan mo sa kahit na saang parte ng katawan ko kung
gusto mo." Malambing kong sabi bago ko hinalikan ng buong pagsuyo ang mga labi nya.
Sinagot nya naman ito and even opened his mouth to let me have a taste of his
tongue. Our tongues played for a while before we stopped. Napaigtad ako nang sya
naman ang mangalabit sa pagkalalaki kong tumutusok na sa ibabang bahagi ng tyan
nya. I looked at his eyes deeply. I want to make him face the wall and fuck him
senseless but I know I have to control my raging lust especially that I can see the
same emotions in his eyes.
"Bawal pa." Sabay naming sabi.

Sabay din kaming napabuntong-hininga. Nagkatitigan kami at sabay ding nagkatawanan.

"Babawi ako kapag nakapanganak ka na." I told him.

"And I'm gonna wait for it." He replied. We smiled at each other at sabay na kaming
nagbanlaw.

....

"Ano ba namang sayaw yan! Walang kabuhay-buhay!" Pang-ilang beses na reklamo ni

Robby.

Tumingin sa kanya ng masakit si Jayson ngunit nang makita ng kapatid ko na

matatalim ang mga mata kong nakatingin sa kanya ay biglang bumait ang itsura ng
tarantado kong kapatid.

"Robby, naman. Hindi mo pa rin ba nagugustuhan ang pagsasayaw ko? Aba, pinagsayaw
mo na ako ng Pearly Shell, Shembot, Macarena at Gangnam Style habang suot ang
pambabaeng uniform na ito, di ka pa rin masaya?" Naglalambing na may kahalong
kaplastikan na tanong ni Jayson kay Robby.

"Paano ako masisiyahan eh ang sagwa mong sumayaw?!" Robby snapped at him.

"Paanong hindi masagwa eh pambabae nga itong suot ko?!" Jayson snapped back.
Tuluyan nang lumabas ang totoong nararamdaman nito.

"Sinisigawan mo ako?!" Galit na tanong ni Robby ngunit halatang nagdaramdam na

dahil namumula na ang tungki ng ilong nya. Napansin naman iyon ni Jayson kaya
biglang kumambyo ang loko.

"Ah, eh... hindi naman, bayaw. Napalakas lang yung boses ko. Ano ba ang gusto mong
sayawin ko ngayon?" Inayos ni Jayson ang paldang suot nya. Halatang nasisikapan sya
dito ngunit pinagbibigyan lang ang kapritso ng asawa ko. Akala nya kasi na kaya
nag-iiiyak, hinimatay at dinugo si Robby kahapon ay dahil hindi nya agad
napagbigyan ang kahilingan nito. Nobody corrected his suspicions kaya heto sya
ngayon, nakasuot

ng pambabaeng uniform ng nurse na hindi ko alam kung saan nya kinuha at nagdadance
number sa harap naming mag-asawa.

"Hmm... gagawin mo rin naman pala, andami mo pang arte eh." Tila naglalambing naman
ngayon ang boses ni Robby. Napapailing na lang ako sa bilis ng pagbabago ng mood
nya.

"So, ano ang next na sasayawin ko?" Naiinip na tanong ng kapatid ko.

"Hmm. Ang gusto ko... arimunding-munding!" Halos mabuwal ako sa pagkakaupo nang
marinig ko ang sinabi ni Robby.

Arimunding---what?!

"ANO?! Anong klaseng sayaw yun?!" Pagrereklamo ng kapatid ko.

"Arimunding-munding. Napanuod ko yun sa Youtube eh. Basta, ikembot-kembot mo yung

pwet mo tapos yung kamay mo ganito oh, ganito." Robby demonstrated with his hands
swaying on the air in a fast manner. Muntik pa nya akong matamaan sa mukha. I
looked at my brother and he's sweating. Nagpapasaklolong tumingin sya sa akin
ngunit nagkibit-balikat ako. Pasasalamatan ko talaga ang lahat ng santo na hindi
ako ang napagtripan ni Robby na pagsayawin.

"Tapos kakanta ka habang nagsasayaw." Patuloy na bilin ni Robby kay Jayson na

parang masusuka at matatae na.

"Ganito yung kanta mo ha:

Arimunding-munding, arimunding!

Arimunding-munding, arimunding!

Arimunding-munding, arimunding!
Arimunding-munding, arimunding!

Oh di ba, ang saya. Sige na, sayaw at kanta ka na." Utos nya na nagwawarning kay
Jayson na kapag hindi pa ito kakanta at sasayaw ay magwawala ang buntis.

Nagsign of the cross muna si Jayson bago sinimulan ang dance number nya.

"A-arimunding-munding, arimunding!

Arimunding-munding, arimunding!

Arimunding-munding,

arimunding!

Arimunding-munding, arimunding!

Tang-inang arimunding-munding-arimunding!"

Itinatakwil ko nang kapatid ko si Jayson dahil sa klase ng pagsasayaw na ginagawa

nya. Para na syang pusa na di makapanganak sa singkit ng boses nya, isama pa ang
tila may epilepsy na pagsasayaw nya. My God. Imbes na maawa ako sa kanya ay
natatawa ako sa pinaggagagawa nya.

"Isa pa! Ikembot mo pa. This time, dahan-dahan na ang paggalaw mo." Muling utos ni
Robby.

Itinakip ko ang palad ko sa aking mga mata nang makita ko na nagsimulang magsayaw
ng dahan-dahan si Jayson gaya ng utos ng asawa ko. This time para naman syang bold
dancer na pato!

Naputol lang ang paghihirap ni Jayson nang may marinig kaming mga katok sa pinto.
Nakita ko pa ang labis na pasasalamat sa mukha ng kapatid ko bago sya tumalikod at
pumunta sa pinto para pagbuksan ang sinomang kumakatok.
Bumungad ang isang matangkad na lalaki na tila lumabas sa isang mamahaling magasin
ang itsura. I'm only gay for Robby pero masasabi ko na may itsura talaga ang
lalaking naglalakad papalapit sa sofa na kinauupuan namin ni Robby.

"Good afteroon, Mr. and Mr. Salvador. I'm the Psychologist sent by Dr. Martenei.
I'm Dr. Troy Austin Engles. You may call me, Austin." Nakipagkamay sya sa akin at
gayundin kay Robby. Tumingin ng may pagtatanong sa akin ang huli.

"Sya yung sinasabi ko sayo kaninang tutulong sayo." I told him. Tumango sya at
hinarap ang doktor saka nginitian.

"Just call me Robby." He said.

Tumaas ang isang kilay ko nang magtagal ang pakikipagkamay ng doktor sa asawa ko.
Ngunit naningkit na ang mga ito nang tuluyan nang makita ko kung paano nitong
tinititigan si Robby as if he was starstruck.

"Ahem!" I loudly cleared my throat at saka ko inakbayan si Robby, encircling my arm

on his bago ko pasimpleng hinila ito upang makabitaw sya sa pakikipagkamay sa may
pakamaniac atang doktor.

"I prefered to be called Mr. Salvador. I'm proud to be called by my husband's

name." Talagang pinakadiinan ko ang relasyon ko kay Robby.

"I know what you mean. Any man would be proud to be his husband." Tumawa ito na
tila nagpapapogi pa.

"Do you mind if I'll take a seat." Nangangarinyo na ngumiti ito kay Robby na tila
walang kamuwang-muwang na tumango. Kinakabahan sigurado dahil makikipag-usap na
naman ito sa isang doktor.

Tatango pa lang ako ay agad na itong umupo sa sofa na nasa tapat namin. Hindi na
ito nag-aksaya ng oras at agad nang ininterview si Robby. Ngiting-ngiti pa ito na
tila ba kaharap nya ang kanyang idolong artista. Kulang na lang ata ay maghugis-
puso ang mga mata nya. I had the urge para pitikin ang mga ito dahil hindi na nga
ata sya pumipikit sa pagtitig na ginagawa nya kay Robby eh. Ni hindi nya pinansin
ang pag-upo ni Jayson na nakauniform pa ng pang-nurse sa tabi nya.
Tumingin sa akin ang kapatid ko at may ipinapahiwatig ang mga mata nya. I can
clearly understand what he's trying to say.

Tang-ina.

May gusto ang doktor kay Robby!

....

Ang karibal nasa media. Hahahaha

=================

Chapter 30: Ivory

SPG

Kanina pa nangangati ang kamao ko. As in kating-kati na itong tumama sa pagmumukha

ng doktor na nasa harapan ko ngayon. At kung apoy lang ang lumalabas na init sa mga
mata kong namumula na sa galit sa ginagawa kong pagtitig sa kanya, baka litson na
sya ngayon.

At ang hinayupak, hindi pa makahalata. Panay ang titig nito kay Robby. Panay ang
ngiti na animo nakasasaksi sya ng isang himala sa harap nya eh nagkukwento lang
naman si Robby. Kunsabagay, Robby is indeed a miracle. Pero kahit na. Hindi
matahimik ang loob ko sa ginagawa nyang pagtitig sa asawa ko.

Nakakairita. As in.

Kung hindi lang sya rekomendado ni Tito Francis, kanina ko pa sya ibinato sa labas
ng kuwarto ni Robby. But doing something like that may offend Tito Francis na
malaki ang bilib sa kanya. Pwes, kailangang patunayan nya that he's worthy being
here or else, talagang ipapalitson ko sya.

"Don't worry, Robby. I'll do everything I can to help you out. I promise after our
every session, you'll feel better and better and you'll be ready and looking
forward to birth your children." Waring nanunuyo pa ang tono ng ungas.

"Besides, your family is very supportive of you if I may say..."

"Of course! We love him so much!" Bigla kong singit sa sinasabi ng psychologist
kaya naman napatingin ito sa akin. At kitang-kita ko ang pagkakaroon ng lambong sa
mga mata ng doktor kahit na nakaplaster pa rin sa mga labi nito ang ngiti.

"Of course." Pagsang-ayon nito sa sinabi ko. Agad itong bumaling kay Robby
pagkatapos bitawan ang mga katagang iyon. And right before my eyes, nakita ko ang
muling
pagkabuhay ng mga mata nya. Tang-inang psychologist to. Obvious na obvious na na-
love at first sight sya sa asawa ko.

"See, Robby? So stop feeling scared, okay? We're here to support you all the way."
Aba, at talagang isiningit pa nya ang sarili nya sa amin ha. At talaga atang
inaasar nya ako. Akmang sisingit na naman ako ngunit naramdaman ko ang pagsandal sa
akin ni Robby. He heavily sighed and closed his eyes.

"Ahh, Dr. TAE, I think my brother-in-law is already tired." Jayson said. Nakangiwi
akong napatingin sa kanya. Maging si Robby ay nagmulat ng mga mata at nakangiwi
ring tumingin kay Jayson.

And for the first time, the psychologist noticed him kahit na ang kapatid ko pa ang
nagpapasok kanina sa kanya.

"Dr. Ta-e?" The psychologist's brows were furrowed as he looked at my brother.

"Ain't your name Troy Austin Engles? It's quite mouthful so I prefer to call you
Dr. TAE. I hope you don't mind." Jayson smugly said.

"Ain't 'TAE' means poop in Filipino?" Nakangiwi na ring sabi ng doktor. Ngunit
imbes na mapahiya, tumawa ng nakakaasar ang loko-lokong kapatid ko.

"Don't feel gross out. That's your name, bro. And it's quite unique actually."
Nakita kong naasar ang doktor sa mga sinabi ng kapatid ko ngunit mas pinili na lang
nitong manahimik at wag nang patulan si Jayson.

"Anyway, I should go now. I'll see you tomorrow, Robby." Tumayo na ito at akmang
makikipagkamay pa kay Robby ngunit kamay ko ang isinalubong ko sa kamay nya.

"Thank you." Pormal kong sabi sa kanya. Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay
nya at sa kontroladong pwersa ay itinaas-baba ko iyon.

Matiim ko ring itinitig sa kanya ang aking mga mata. Tipid syang napangiti at tiyak
ko na nabasa nya ang tahimik na pagbabanta sa mga mata ko at sa higpit ng
pakikipagkamay ko.

Ngunit ang ikinainis ko ng lubos ay nang tignan nya rin ako ng may paghahamon bago
nya tuluyang bitawan ang kamay ko.

Tumalikod na sya pagkatapos muling bigyan ng matamis na ngiti si Robby. Malapit na

sya sa pinto nang magpahabol ng pang-aasar si Jayson.

"Bye, Dr. Tae." Pati tono ng kapatid ko ay nang-aasar. Kaya naman napatigil sa
paglalakad ang doktor at nakita ko ang pagkakaroon ng tensyon sa mga balikat nya
bago sya muling nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa tuluyan na syang makalabas sa
pinto.

Matalisod ka sana sa labas.

Hindi ko napigilang hilingin.

"Oy, buntis. Anong sinisima-simangot mo dyan? Talaga namang TAE yung doktor na yun
ah!" Narinig ko ang boses ni Jayson kaya bumalik sa kanila ni Robby ang atensyon
ko.

"No, he's not! Ang sabihin mo, wala ka talagang pinipiling bastusin!" Pakikipag-
away ni Robby sa kapatid ko.
"Anong 'No, he's not', 'No, he's not' ka dyan? Abbreviation kaya yun ng pangalan
nya! Tapos talaga namang para syang tumatae kanina eh. Saan ka nakakita ng
nakikipag-usap na mukhang natatae sa pagkakangiti? Oh di ba, para lang syng tukmol
kanina?" Patuloy na pakikipagdebate ni Jayson. Gusto ko man syang pigilan sa
pagpatol na ginagawa nya kay Robby pero musika sa mga tenga ko ang ginagawa nyang
pang-iinsulto sa taeng doktor na yun.

"Kahit na! You should've paid him some respect!" Gigil na ang boses ni Robby kaya
alam ko na kailangan ko na ang pumagitna

sa kanilang dalawa.

"That's enough. Jay, sige na. Lumabas ka na at magbihis. Magtetext na lang ako
kapag pasasayawin ka ulit ni Robby."

"Kahit manlupasay pa yang Robby na yan, hindi ko na sya sasayawan ng Arimunding-

munding! I'm out of here!" Mabilis na tumalilis si Jayson.

"He! Kahit wag ka nang magpapakita sa akin! Kapal mo, kala mo naman ang galing
nyang magsayaw! Mas magaling pang magsayaw yung aso sa Youtube eh! Hoy, Jayson
Vladimier! Ikaw ang mukhang tae!" Robby almost screamed pero huli na. Hindi na sya
narinig pa ni Jayson.

"Ang kapal ng mukha nyang sabihing mukhang tae yung doktor ko. Ambait kaya at gwapo
pa. Inggit lang sya dahil wala pa sya sa kalingkingan ni Dr. TROY eh." He
continously ranted habang inaalalayan ko na sya papunta sa higaan nya.

"Pasalamat nga sya may doktor na tutulong sa akin. Kung sya lang ang aasahan ko,
wala. Akala mo kung sino syang makaasar eh wala naman syang binatbat kay Doc Troy!
Para syang walang pinag-aralan! Napakawalang modo at asal demonyo!" Patuloy nyang
pang-iinsulto sa kapatid ko na pati sa akin ay tumatama dahil iniinsulto ko rin ang
doktor na yun sa isip ko kanina.

Robby is my husband, yes. But Jayson is still my brother. Sa kanilang dalawa,

definitely si Robby ang pipiliin ko ngunit hindi ko rin mapigilan ang makadama ng
pagkainsulto sa ginagawa nyang pangmamaliit sa kapatid ko. No matter how
infuriating Jayson is sometimes, we share the same name and blood and an insult to
my brother is also an insult to me.

"Pagsayawin ko kaya sya ng nakatwo piece nang malaman nya ang pakiramdam ng
mapahiya sa harap ng

ibang tao?! Pero sa kapal ng mukha nya----"

"Will you please stop already? Kahit anong sigaw mo o pang-iinsulto mo sa kapatid
ko, hindi na nya maririnig pa dahil tayong dalawa na lang ang andito." Matigas ang
tono na sabi ko sa kanya.

"Pero totoo namang..."

"Then you should tell those to him and not to me!" Hindi na makapagpigil na bulyaw
ko sa kanya. His jaw dropped because of what I did. Maging ako ay natulala rin.

Binalot kami ng katahimikan. Nang tumingin akong muli sa kanya ay nag-iwas sya ng
tingin bago pa man magkasalubong ang mga mata namin.

I sighed at saka ako lumapit sa kanya. Umupo ako sa harap nya at kinuha ang kamay
nya. Muli akong bumuntong-hininga bago ko hinawakan ang kamay na thankfully, hindi
naman nya iniwasan.

"I'm sorry. I know my brother has a stupid brain and a foul mouth but it hurts to
hear him being insulted lalo na sa harap ko." Nanghihingi ng pang-intindi kong
sabi.

"I'm sorry too, I guess. I just can't help it kasi. Wala namang ginagawang masama
sa kanya si Dr. Troy. And of all the nicknames he can come up with, yung 'tae' pa
ang pinili nya. Gross."

I wanted to tell him that Jayson just felt threathened for me pero idinaan ko na
lang sa biro ang sasabihin ko.

"Lambing lang yun ni Jayson." I forced my self to laugh pero hindi natawa si Robby
sa biro ko.

"Lambing? I can definitely say na hindi yun lambing ni Jayson. He hates the
doctor."

"Maybe may kinaasaran syang nakita na ginawa ng doktor kaya ganun." Pagtatanggol ko
sa kapatid ko.

"Like what? Wala naman syang inappropriate na ginawa kanina ah. He

was just intently listening to me, giving feedbacks when he has to. Anong
nakakaasar dun?" Nagsisimula nang tumaas ang tono ng boses ni Robby kaya sinimulan
ko nang haplus-haplusin ang kamay nya upang marelax sya.

"Maybe the way that doctor was looking at you as if it's his first time to see a
human being?"

"Ivory!" Bumitaw sya sa pagkakahawak ko at matiim na tumingin sa akin as if what

I've said is something absurd.

"We know that kind of look, Robby. Alam namin ang itsura ng taong inlove sa taong
nasa harap nya. And that doctor has that look kaninang kaharap ka nya."
Pagpapatuloy ko since naumpisahan ko nang iopen ang napansin ko sa doctor na yun.

"What?! How come I didn't notice it?" Naguguluhan nyang tanong.

"Because you were busy explaining and listening to whatever he has to say. Wala
kang malisya sa taong nasa paligid mo. Maybe, napansin mo rin pero ipinagsawalang-
bahala mo lang." I shrugged my shoulders. Hindi na sya nagsalita pa pagkatapos ng
sinabi ko. Maaaring binabalikan nya ang nangyaring pakikipag-usap nya sa doktor
kanina.

Muli ko namang inabot ang kamay nya at pinisil iyon. Dinala ko iyon sa pisngi ko
habang pinapanuod ko ang isang kamay ko na nagsisimula nang humaplos sa may
kalakihan nyang tyan. Nang hindi ako makatiis ay yinuko ko ang tyan nya at
kinintalan ng halik ang ibabaw nito.

Nang mag-angat ako ng paningin ay nagkasalubong ang mga mata namin ni Robby na
pinapanuod pala ang ginagawa ko. I smiled at him and he smiled back.

"You very well know that no matter how many people who will like me or fall in love
with me, I will love no one but

you, right?" Lumuwang ang pagkakangiti ko dahil sa sinabi nya. Umayos ako ng
puwesto at ang mga labi naman nya ang kinintalan ko ng halik.
"I know, squirt. And I'll love no one else but you, too. Ayoko lang na may
nagpapapansin o nagpapacute sa harap mo." Muli kong pinaglapat ang mga labi namin
nang mas matagal kesa sa nauna. Bumitaw ang kamay nya sa akin ngunit agad din iyong
kumapit sa balikat ko habang yumakap naman ang kabilang braso nya sa leeg ko. Hindi
ko tuloy napigilan na palalimin ang ginagawa kong paglasap sa manamis-namis na mga
labi nya.

"I miss you so much, Ivory." He murmured between our lips when we got out of breat
because of our kissing. And based from the tension and edge of his voice, I knew
right there and then what he is talking about.

Fire started burning my veins making my blood boil with desire. It has been a lot
of months since I last buried my self inside of his flesh. And his invitation right
now has awaken the monstrous lust I fought so hard to keep.

Nang muli kong paglapatin ang aming mga labi ay iba na ang init ng mga labi ko.
Para na itong nagbabaga sa bawat paghagod na ginagawa nito sa mga labi ni Robby.
And Robby could definitely feel it dahil lumalakas na ang mga ungol nya, lumalalim
na rin ang bawat singhap nya nang padaanan ng mga labi ko ang panga nya, ang leeg
nya, at ang itaas na dibdib nya. Napasabunot sya ng mahigpit sa buhok ko nang
pinilit abutin ng dila ko ang utong ng isang dibdib nya na napapansin kong
bahagyang lumalaki sa paglipas ng mga araw.

"I want more, Ivory... Please... Ummh! I want more....!" Ungol nya.

Nagpatihulog ako

sa may paanan nya at pumuwesto ako sa gitna ng mga binti nya. He obediently raised
his ass nang maramdaman nya ang paghila ko sa pangloob nya.

I gasped when I saw how pink his tip was. It's as if telling me that it's waiting
to be eaten. Hindi na ako nag-aksaya ng oras. I put my hand on the base of his hard
shaft and ducked my head, my mouth going straight to his head. Kasabay ng pag-arko
ng katawan nya ay ang pag-ungol ko habang nasa loob pa sya ng bibig ko. My God! How
I miss tasting the sweetness of his precum. I twirled my tongue around him before
and I started sucking him off.

"Oh God! Ivory! Ivory! Ummmmh!" The intensity of

Robby's voice made me suck harder, deeper... Making him moan wilder, louder. I
pushed until his tip reached my throat na halos magpabaliw na sa kanya.

I hungrily swallowed his juice when he released inside my mouth. I lapped until I
reached his tip.

"Ivory, it's not enough. I wanna feel you inside of me." Natigilan ako sa ginagawa
ko at napatingin ako sa mga mata nya. I saw his need to feel my cock inside of him.
When he saw my doubt, his eyes started pleading, begging and I didn't have the
heart to say no. Besides, my body is also pleading and begging for me to do it,
too.

Muli akong umayos ng puwesto. I raised his ass until my mouth can reach his hole.
When I started licking, Robby purred with satisfaction. But when I started pushing
my tongue inside his slick hole, his moans got louder. And with his every moan,
every fiber of my being started hurting me, dictating me to just put it in.

Kaya naman agad ko na syang inihanda dahil

sobrang handang-handa at nananabik na ang pagkalalaki kong muling matikman ang
natatanging init na hinahanap-hanap nito at matatagpuan lang sa katawan ni Robby.
When my way was wide enough, agad na akong bumaba sa kama. I gently and carefully
pulled Robby's body down until his naked ass is on the edge of the bed. I
immediately lowered down my pants together with my boxers and in the most gentle
way my body could let me, I penetrated Robby's hole.

That feeling of being buried inside of him after a long period of time brought
tears to my eyes. Not because of the eruption of different sensations inside my
body but because of that feeling of being one with Robby again. Tuluyang nabura ang
takot sa loob ko na hindi ko na mararanasan ang maging masaya. Tuluyang nabura ang
pag-aalala ko na baka tuluyan syang mawala. Nawala ang takot ko na baka panandalian
ko lang syang makakasama. He's here. I am here. And at this moment, we're one.
Nararamdaman ko na hindi lang ang mga katawan namin ang nagtatamasa ng kaligayahang
dala ng aming pag-iisa kundi maging ang mga kaluluwa namin ay nakikiisa sa aming
saya.

This may be the slowest pace I've ever done since I started claiming his body but
this is definitely the most precious, the most special and the most remembered pace
I'll ever do. I'm making love with him again after a very long time with our
children inside of him. On other ocassions, this may sound hilarious but there's
nothing more satisfying than to make love with the person you love while your
unborn children are the living witness of it. If you know what I mean.

....

"Pierre Azyra,

Pierre Zion and Ivory Jaden. What do you think? Ivory? Ivory?! Huy!"

Nagising ako mula sa pagkatulala dahil sa pagtapik na ginawa ni Robby sa noo ko.
Ngunit imbes na mainis dahil medyo masakit ang pagkakatapik nya, parang engot lang
akong ngumiti sa kanya. I cannot contain my happiness!

Katatapos lang naming iannounce sa pamilya namin ang resulta ng ultrasound ni

Robby. And yeah, we'll gonna have two boys and a girl! Wala akong kasing saya.
Nakakahiya nga kasi hindi ko napigilan ang mapaluha kaninang iannounce ng OB ni
Robby ang gender ng triplets namin. At ang lokong Robby, pinicture pa ang moment
kong iyon. Masayang-masaya ang lahat sa pamilya namin nang malaman din nila ang
balita. Ni hindi nakabawas sa kasiyahan namin ang malaman na after ng triplets ay
hindi na maaari pang magbuntis si Robby. Okay na kami sa tatlo. Buo na at kumpleto
na ang pamilya namin. Humigit kumulang dalawang buwan na lang ang hihintayin,
makikita, mayayakap, mahahalikan at maaalagaan na namin sila.

At sana, sana kamukha sila ni Robby. Alam ko namang may itsura ako pero mas prefer
ko kung kamukha nya ang mga anak namin. At pati sa pangalan, mas lamang ang
pangalan nya.

"Pierre Azyra, Pierre Zion and Ivory Jaden. They are beautiful names." I told him.
Para sa dalawang boys namin, pinili ko ang unang pangalan ni Robby which is Pierre.
Sa pangalan ko naman isusunod ang pangalan ng only girl namin.

"Ang galing kong magcombine ng names noh?" He boasted. Napangisi naman ako sa
kanya.

"Syempre, ginalingan ko ang pagkadyot este paggawa sa kanila kaya kailangang

galingan mo rin ang paggawa ng pangalan

nila. Aray!" Reklamo ko nang kurutin nya ang gilid ng katawan ko. Natatawa akong
umiwas sa isa pang paparating na kurot nya.

"Kadyot-kadyot! Saan mo na naman napulot yung salitang yan ha?!" Naiinis na

natatawang tanong nya.

"Wala! Dyan lang sa tabi-tabi. Gusto mo kadyotin kita ulit mamaya?" Pagbibiro ko sa
kanya. Napatawa ako ng malakas nang sobrang mamula ang magkabilang pisngi nya. Nung
huli kasing magkadyotan kami, nahuli kami ng OB nya. Hindi ko kasi nailock yung
pinto sa sobrang excitement ko. Magmula noon, hindi na kami nagkadyotan pa. Sayang
nga eh. Sana si Dr. TAE na lang ang nakahuli sa amin para matigil na ang
pagpapantasya nya sa asawa ko.

"Magtigil ka nga. Baka gusto mong pangalanan kita ng Kadyot?" Pang-aasar nya sa
akin na ikinahalakhak ko lang.

"I'd rather be Mr. Kadyot than Mr. Tae." Napahalakhak kaming pareho ng malakas
dahil sa sinabi ko na naputol lang nang may kumatok sa pintuan ng kwarto. Ilang
saglit pa ay sumilip na ang ulo ni Dr. Troy Austin Engles. Dr. Tae for short.

"Hi, Robby! Ready for today's session?" Masigla nyang tanong sa asawa ko nang
tuluyan na syang makapasok at makalapit sa amin.

Akmang sasagot na si Robby nang mapasinghot ako ng malakas na parang sa baboy dahil
sa pagpipigil kong mapatawa ng malakas. Paano kasi nabasa ko yung nameplate nya at
nakabold yung initials nya na T.A.E. Tang-inga. Taeng-tae talaga itong doktor na
ito.

"What's wrong?" Takang tanong ni Dr. TAE este Dr. Troy.

"Nothing." Sagot ko na nakangisi pa rin. I don't give a shit even if he sounds

offended. Tumawa din sya kung gusto nya.

Robby's eyes rolled bago sya muling tumingin sa doktor.

"Don't mind him. So, let's start?" Salo sa akin ni Robby.

And when they started with Robby's session, wala akong ginawa kundi ang ngumisi-
ngisi sa tabi ng asawa ko. Kahit anong gawing pagpapacute ng doktor, tae pa rin sya
at kadyot ako. Lamang pa rin.

....

Short update but better than nothing right? Besides, I'm still sick and I only have
one day left to rest bago muling sasabak sa nakakastress na trabaho. May milyonaryo
ba dyan? Paampon nga.haha. joke! Hi sa mga taga-Pampanga. Galing ako dyan sa Lola
Corazon last week.

=================

Chapter 31: Dr. Troy Austin Engles

Hindi pa rin maalis-alis ang matamis na ngiti sa aking mga labi. Kadarating ko lang
dito sa condo ko mula sa Martenei Hospital at hindi pa rin marelax ang puso ko mula
sa mabilis na pagtibok nito. Alam ko na hindi ito dahil sa pagod kundi dahil sa
isang tao na nagpagulo ng mundo. Dahil ito kay Robby. Dahil nakita ko na naman sya
at nakasama ng isang oras. It has been a month mula nang tanggapin ko ang pagiging
psychologist ni Pierre Robert Salvador. At masasabi ko na mula nang araw na
magkakilala kami ng personal at mabigyan ako ng pagkakataon na mahawakan ang
kanyang kamay, nagsimula nang mas gumulo pa ang mundo ko.

Lingid sa kaalaman ng lahat, matagal ko nang naririnig ang pangalan ni Pierre

Robert. May mga alam na rin akong impormasyon sa kanya at ang mga yun ay galing kay
Katrina. Kay Atty. Katrina Stevens na ex-girlfriend ni Robby.

Katrina and I were lovers. Sila pa lang ni Pierre Robert nang magkaroon kami ng
relasyon. Malaki ang utang na loob ko sa pamilya nya dahil ang ama nya ang
nagsponsor sa akin upang makatapos ng aking pag-aaral sa kolehiyo. Matalik na
magkaibigan ang mga ama namin at nang magkasunod na namatay ang ama at ina ko, sila
na ang itinuring kong pamilya.

I was in love with her. So in love na kahit si Pierre Robert ang karelasyon nya
noon ay pumayag ako bilang closet lover nya mula nang magsimulang manlamig si Robby
sa kanya. Ako rin ang ama ng dinadala nya na pilit nyang ipinaako sa pamilya ni
Robby noon. Wala akong nagawa sa takot na singilin ako ng utang na loob ng pamilya
ni Katrina. Alam kong napakatanga ko dahil naging sunud-sunuran ako sa lahat ng

gusto at mga kapritso nya. Wala akong ibang iniisip noon kundi ang wag syang
magalit sa akin at tuluyan na nya akong kalimutan bilang parte ng buhay. I was even
willing to hide in shadows just to give her happiness. I was so in love with her
that I was willing to be the dumbest person on earth just to please her. Kahit na
alam kong ginagamit nya lang ako.

When the truth revealed that Robby cannot bear a child and Robby is already
married, Katrina got so depressed. Kahit na buntis ay naglalasing sya para maibsan
ang sobrang galit nya sa pamilyang Salvador. Ilang beses kaming nagkasagutan at
nag-away and one of our fights led to her accident. Nagdrive sya na lasing,
bumangga ang sasakyan nya sa isang pader at namatay ang anak namin. Iniyakan ko ang
pagkawala ng anak namin at ginamit ni Katrina ang guilt na nararamdaman ko para
muli akong gamitin at maging sunud-sunuran sa kanya. Nabrainwash nya ako to hate
Pierre Robert and Dr. Francis's call to ask for my service triggered her mind to
set a plan para tuluyang makapaghiganti sa pamilyang Salvador.

She was there and she heard everything. She convinced me that it was our chance to
seek vengeance and I agreed. Mapagbibigyan ko na ang pinakapaborito kong guro,
maipaghihiganti ko pa si Katrina at ang pagkamatay ng anak ko.

But when I met Robby, I was shocked. Hindi ko mapangalanan ang naramdaman ko ng mga
oras na iyon. Oo at nakita ko na sya sa mga larawan nila ni Katrina ngunit iba pala
kung personal mo syang makakasalamuha. I'm a psychologist at alam ko na kung ano ba
talaga ang nararamdaman ko kay Robby. Pilit ko lang itong binabalewala

at mas nagpofocus ako sa plano naming paghihiganti ngunit sa bawat araw na

nagdaraan na nakakausap ko si Robby, sa bawat pagkakataon na nakikita ko ang
kanyang mga ngiti, unti-unting humihina ang depensa ko. At ngayon ngang mag-iisang
buwan ko nang ibinibigay ang serbisyo ko sa kanya, hindi ko na maitatanggi na
natutunan ko na syang mahalin.

Kaya naman nagsisimula na akong makaramdam ng pagsisisi kung bakit tinanggap ko pa

ang trabahong ito. Dahil kung matindi ang takot ko na mapulaan ng mga magulang ni
Katrina, mas matindi ang nararamdaman kong takot kapag naisakatuparan na ang lahat
ng plinaplano namin para kay Robby lalo pa at mas lumala pa ang galit ni Katrina
nang malaman nyang ikinasal na sa iba si Robby at sa susunod na buwan ay
manganganak na ito.

Alam ko, kasalanan ko kung bakit nalaman ni Katrina ang lahat. I fed her all the
information that she need. I was confused about my self during those times kaya
naman lahat ng tanong ni Katrina ay sinagot ko. Lahat ng mga confidential na
impormasyon ay sinabi ko dahil pakiramdam ko ay hawak ako ni Katrina sa leeg.
Ngunit ngayon, nagsisisi na ako dahil lahat ng iyon ay gagamitin ni Katrina upang
masaktan si Robby at ang pamilya nito.

I know na sa kabila ng galit ni Katrina kay Robby ay mahal pa rin nya ito. I can't
blame her. Robby is perfect. Mula sa panlabas na anyo, sa talino, at maging ang
impluwensya ng pamilya nito. I am nothing compared to him and I'm sure na sa kabila
ng lahat ng ginawa ni Robby sa kanya at sa kabila ng mga ginawa ko para sa kanya,
si Robby pa rin ang pipiliin nya sa huli. That's the main reason why she's doing
all these.

It's to have Robby back. Tanggap nya na hindi sya mabibigyan ni Robby ng anak.
Tanggap nya rin that Robby is intersex. And she's willing to accept him. She's
still willing to make him her husband. At gagamitin nya ang mga anak ni Robby para
mangyari ang gusto nya. She thought na tanggap ko kung mangyayari man iyon. She
might be thinking that until now I'm still willing to sacrifice my own happiness
for her sake. Pero nagkakamali sya. Ginagawa ko ang lahat para makawala sa
depresyon si Robby hindi para sa kanya kundi para sa akin. Kung may sasamahan man
si Robby ay hindi si Katrina yun. It will be me.

Tama na ang pagsasakripisyo ko para sa kanya. Tama na ang pag-aalay ko sa kanya ng

pagmamahal na alam ko namang kahit kailan ay hindi nya masusuklian. Tama na ang
pagiging tanga, ang pagiging sunud-sunuran. Tama na ang pagtanaw ko ng utang na
loob ko sa pamilya nya. Sarili ko naman ang dapat kong unahin. Kaligayahan ko naman
ang dapat kong paghandaan. At kay Pierre Robert ko yun makukuha.

I know. Robby will learn to love me. Kung natutunan nyang mahalin ang asawa nyang
kasa-kasama nya ngayon na kapareho nyang lalaki, magagawa nya rin iyon sa akin.
Tanggap ko rin ang mga anak nya at willing akong maging ama nila dahil nalaman ko
na hindi na sya pwedeng magbuntis pa. Ilalayo ko sila. Pupunta kami sa lugar na
walang nakakakilala sa amin. Sa lugar na hindi kami makikita ni Katrina o ng unang
asawa nya. Pagkatapos, gagawa ako ng paraan para tuluyan nang mawala sa landas
namin yung Ivory na yun. Pati si Katrina, idadamay ko na rin.

Teka, bakit hihintayin ko pa ang araw na iyon? Hindi ba at pupunta sya dito

sa condo ko ngayon para sa report ko sa kalagayan ni Robby at upang maserbisyuhan

ko ang katawan nya? Bakit hindi ko na lang umpisahan ngayon? At kapag nagtagumpay
ako, yung asawa naman ni Robby ang isusunod ko.

I stood up from the sofa and went inside my room with excitement and vigor. Papito-
pito pa ako habang naliligo. Gagamitin man ni Katrina ang katawan ko ngayong gabi,
titiyakin ko naman na ito na ang huli. Bilang huling pagtanaw ng utang na loob sa
pamilya nya, muli ko na naman syang patitikimin ng makamundong ligaya. Pero
pagkatapos nun, tatapusin ko na ang buhay nya.

Nang makaligo ay nagpunta ako sa kusina upang ipaghanda si Katrina ng isang masarap
na hapunan. Alam ko kasi na ito na ang huling pagkain na daraan sa kanyang
lalamunan. Hmm... Ano kayang klaseng pagpatay ang gagawin ko sa kanya? Sa tindi ng
galit na kinikimkim ko dito sa aking dibdib para sa kanya, what form of death does
she deserve? Will I poison her? Sasakalin ko kaya sya hanggang sa maubusan sya ng
hininga? O kaya, I'll chop her body to hundred of pieces and drop them off at a
river? Ahh. Bahala na. Ang importante ay ang mawala na sya ng tuluyan. Magkakasama
na sila ng anak namin na hindi man lang nya iniyakan noong namatay ito dahil sa
kapabayaan nya. Samantalang ako, sobra ang naging pag-iyak ko noong malaman ko na
namatay ang baby girl namin. Yup. I loved her. But not anymore. May pumalit na sa
kanya sa puso ko. Masaya na ako kahit lalaki pa si Robby. At least sya, may chance
na mamahalin nya ako. Hindi tulad ni Katrina.

Handa na ang lahat nang dumating ang aking espesyal na bisita. At gaya ng dati,

kung umasta sya ay tila pag-aari nya ang lahat at ako ay kanyang utusan lamang.
Binalewala ko iyon and happily invited her to dinner.

Kumakain na kami when she started interrogating me.

"How's Robby?" Kunwari ay balewala nyang tanong ngunit hindi nya maitatago sa akin
ang kislap ng interes na nasa kanyang mga mata.

"He's getting better and better." Masigla kong pagbabalita sa kanya.

"Good." As what I've expected, yan lang ang sagot nya. Why would I expect her to
congratulate me for doing my job well? She never did. She never praised me nor
thanked me for all the favors I've given her.

"And his kids?" Sunod nyang tanong. Pilit ko munang pinaglabanan ang panginginig ng
kamay ko na may hawak ng tinidor para hindi ko iyon maitusok sa kanya before
answering her question.

"They're doing good as well. He's having two boys and a girl." Pormal kong sagot sa
kanya. I know where this conversation is leading to at hindi nga ako nagkamali nang
marinig ko ang sumunod na sinabi nya.

"I want the girl." Nasa boses nya ang pag-uutos. I know what she means. She wants
me to bring her Robby's baby girl who she'll use as bait para sumama si Robby sa
kanya. Naramdaman ko ang pagsikip ng dibdib ko nang maalala ko ang anak naming
namatay. Maybe, just maybe, naaalala nya rin ang anak namin kaya yung baby girl ni
Robby ang gusto nyang kunin.

"How about the two boys?" Muli kong tanong.

"Get them too but kill them after. Mas mabuti nang isa lang ang matira kay Robby
para mas mapadali ang pagsama nya sa akin. He'll have no choice but to run after
his remaining child. Ayoko rin na maraming kaagaw

sa pagmamahal ni Robby if you know what I mean." Ngumisi sa akin si Katrina at

sinagot ko iyon ng isang pekeng ngiti. She's really a selfish and heartless bitch.

"Of course." Sagot ko sa kanya. "Cheers." Nagpingkian ang mga kopitang aming hawak.

Muli kong sinalinan ng alak ang kanyang kopita and I made sure na tuwing nauubos
nya ang laman nito ay muli ko itong pupunuin. After 20 minutes, lasing na sya at
nagsimula nang ibida si Robby.

"Robby is my ideal man. He's so smart, so sexy especially when he's naked. He's so
handsome and so perfect. And he loves me so much. He gives extravagant gifts and
brings me to amazing places whenever we have a date." Halos kabisado ko na ang
linya nyang iyan dahil yan ang laging sinasabi nya tuwing ikinukwento nya ang
naging relasyon nila ni Robby.

"I was an envy of all the girls who knew us..." I secretly rolled my eyes.
Magsisimula na naman syang maglahad ng bitterness nya tungkol sa paghihiwalay nila.
But I just let her rant. Sabihin nya na ang lahat ngayon dahil ito na ang huling
pagkakataon nya.
"I will only love Robby." Pagtatapos nya.

"So there's really no chance for you to love me?" Bago ko pa napigilan ang sarili
ko ay naitanong ko na ito sa kanya. Tinignan nya muna ako ng buong kaseryosohan
bago sya humalakhak na puno ng panunuya.

"Ikaw? Mamahalin ko? Hahahahaha! Tignan mo nga ang sarili mo. Bukod sa galing mo sa
ibabaw ng kama, wala ka ng iba pang maipagmamalaki! Ni hindi ka nga mabubuhay na
wala ang tulong mula sa pamilya ko. Isa kang yagit. Palamunin! Oo matalino ka pero
isa kang matalinong bobo! Kung hindi ka lang

napalapit doon kay Dr. Francis Martenei, makakapasa ka ba sa pagiging doktor mo? Sa
tingin mo bukod sa akin, may iba pang papatol sayo? Wala na! Walang ibang papatol
sayo! Ni wala ka sa kalingkingan ni Robby!" Tumawa sya nang tumawa pagkatapos nya
akong paulanan ng insulto. Pigil na pigil ko namang sumambulat ang galit ko.

"Maybe you're right. I'm just a scavenger." Nagngingitngit kong sabi sa kanya.

"Oh, yes you are! Do what I'm asking you to do at pagkatapos ay magkanya-kanya na
tayo. I've already deposited the Two Million dollars that you're asking from me for
your mission. So don't fuck me up coz I'm willing to spend Two million more to end
your pathetic life kapag pumalpak ka." She seriously threathened me.

"Now, let's go to your bed and be the pathetic dog you are. Fuck me to my heart's
content tonight." Tumayo na sya at pumunta sa harapan ko. Hinila nya ako patayo at
itinulak papunta sa direksyon ng kuwarto ko.

Muli ay naging sunud-sunuran ako sa kanya. Para akong remote-controlled robot na

ginawa ang lahat ng ipinag-utos nya na makakapagpaligaya sa katawan nya. I fucked
her raw. Binalewala ko ang mga pagsigaw nya, ang pananampal, pananabunot at pati na
rin ang pangangalmot nya sa hubad kong katawan.

She was screaming in ecstasy when I grabbed a pillow. Agad ko iyong ilinagay sa
ibabaw ng mukha nya at diniinan. When she realized that I was intentionally
suffocating her, she tried to fight back but it was already too late. Lahat ng
kinikimkim kong galit at sama ng loob towards her ay tuluyan ko nang ilinabas. I
was on my full force hanggang sa humina na

nang humina ang pagpapapasag nya. Nanigas saglit ang katawan nya hanggang sa
tuluyang bumagsak ang mga kamay nya. Isa pang matinding diin ang ginawa ko bago ko
inalis ang unan sa mukha nya.

I looked at her lifeless face. Nakamulat pa ang mga mata nya na puno ng takot.
Nakabuka pa ang bibig nya ngunit wala ng hangin ang lumalabas dito.

"Fuck you, Katrina. Fuck you for fucking my life!" I spat at her lifeless body.

Umalis ako sa ibabaw nya. Tinitigan ko muna ang kanyang bangkay ng sampung minuto
upang pakiramdaman ang aking sarili kung makadarama ba ako ng pagkakakonsensya
ngunit wala akong naramdaman. Bagkus ay tila pa gumaan ang pakiramdam ko. Isa pang
sulyap ang iniwan ko sa bangkay bago ako magdesisyong maligo. Nang matapos ako ay
binihisan ko ang katawan ni Katrina. Binuhusan ko rin ang damit nya ng alak upang
mag-amoy lasing sya. Binuhat ko ang kanyang katawan palabas sa kuwarto, paalis ng
condo. Sinabi ko sa guwardyang nakabantay sa reception area ng building na ihahatid
ko sya at nakatulog na sya sa sobrang kalasingan.

Gamit ang kotse ni Katrina, bumiyahe ako sa ikalawang city. Pumunta ako sa hindi
matao na lugar at minanipula ko ang katawan nya sa loob ng kotse pati na rin ang
makina ng sasakyan para palabasing bumangga ito sa isang malaking puno. Pagkatapos
ay binuhusan ko ito ng gasolina at sinilaban.

Walang lingon-likod ko itong iniwan nang makita ko ang unti-unting pagkalat ng

apoy. Lakad-takbo ang ginawa ko para ako ay makalayo agad. Tamang nakarating ako sa
ligtas na distansya bago ito tuluyang sumabog. Nagpatuloy lang ako sa aking
paglalakad na tila walang nangyari. Swerte namang wala pang mga sasakyan na
nagdaan. Eksaktong nakarating ako sa mataong lugar nang magdaan ang mga fire truck
at ambulansya.

Pumara ako ng isang taxi at nagpahatid sa aking condo. Nang makarating ako doon ay
automatic ang naging pagkilos ko para linisan ang lahat ng kalat na naroon.
Linabhan ko rin ang bedsheet, kumot at mga punda ng unan ko. Ilinagay ko sa
trashbag ang unan na ginamit ko sa pagpatay kay Katrina at balak na itapon yun
kinabukasan.

Nang matapos ako sa aking gawain ay muli akong naligo. At habang nagpapaantok sa
ibabaw ng kama ko na linagyan ko na ng bagong bedsheet ay ilinabas ko ang larawan
ni Robby na nakuha ko noon mula kay Katrina.

Tinitigan ko iyon at hinaplos-haplos.

"Mission accomplished, my love." Pagkausap ko sa larawan ng taong natutunan ko nang

mahalin.

"Next target: Ivory Vladimier, your soon to be deceased husband." Hinaplos ko ang
mamula-mulang mga labi ni Robby at pagkatapos ay buong suyo ko itong hinalikan gaya
ng nakasanayan ko nang gawin gabi-gabi bago ako matulog.

"Good night, Robby, my love. Soon, we will live happily ever after."

....

Hindi ko kaya ang pure English kaya pagtiyagaan nyo na sana iyan. Last three or
four chapters na lang po ang kuwentong ito. BxG po ang next na story na isusulat
ko.

=================

Chapter 32: Robby

Ilang araw na lang.

Ilang araw na lang at haharapin ko na ang pinakamalaking pagsubok sa aking buhay at

iyon ay ang aking pagsilang sa aking mga anak.

Sa totoo lang, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang may mga extra
organs ako sa katawan at ang mga iyon ang dahilan kung bakit nagkaroon ng buhay ang
pagmamahalan namin ni Ivory. Can you believe that? Pareho kaming lalaki ngunit
nagkaroon kami ng mga anak mula mismo sa aming dalawa. It's really amazing kahit na
maraming hirap din akong pinagdaanan as I nurtured them inside my body. Whenever
they move around my tummy or kick my ribcage, it brought pain in my body but joy in
my heart. Thanks to my family, my husband and to Doc Austin, I've finally accepted
what I am and what I've become. Salamat kay Doc dahil masasabi kong handa na ako sa
aking ceasarian operation once na dumating na ang araw na iyon. Napakatiyaga nya at
napakabait. Napakagaling nyang doktor. He made me realize that I have nothing to
fear or worry about. He made me realize my self-worth. He also made me lose my fear
in hospitals and in any medical procedure. It took him just two months to build my
self confidence and to prepare me mentally and emotionally. Kaya naman ngayong
tapos na ang sessions namin, bibigyan ko sya ng malaking bonus.

"Thank you very much, Doc." I greatfully smiled at him as I shook his hand.

"You are very much welcome, Robby. I'm happy that I've served you well." He
charmingly smiled at me in return. Sinapo pa ng isa nyang kamay ang magkahugpong
naming mga kamay at pinisil ang mga iyon as if he's giving me more support.

"Ahem!

Tama na yan. Kanina pa yan." Pagpaparinig ni Ivory. Napailing na lang ako bago ako
bumitaw sa kamay ni Doc Austin.

Naglinis naman ng bara sa lalamunan ang doktor bago sya tuluyang nagpaalam sa amin.
Muli akong nagpasalamat sa kanya at sinundan ng tingin ang paglalakad nya hanggang
sa tuluyan syang makalabas sa aking hospital room.

Liningon ko si Ivory at nakita kong naniningkit ang mga mata nyang nakatingin sa
pintuan ng kuwarto.

"What the hell is your problem?" Naiinis kong tanong sa kanya. Akala nya siguro
hindi ko napapansin ang hindi maganda nyang pagtrato kay Doc Austin.

"Wala." Nag-iiwas ng tinging sagot nya.

"Don't tell me hanggang ngayon ay nagseselos ka pa rin sa doktor ko?" Napapailing

kong tanong. Actually, ilang beses ko na syang nasita tungkol doon pero lagi nyang
idinedeny na nagseselos sya.

"Hindi ah! Ako magseselos dun? Eh mas guwapo naman ako kesa sa TAEng yun."

"Will you stop calling him that? Hindi ka na nakakatuwa. Why don't you just be
thankful? He helped me a lot to overcome my fears. You should be kissing his ass
instead of being mean to him." Panenermon ko kay Ivory.

"Ano kamo? I should be kissing his ass? In his dreams! I'm just gonna kiss one ass
in my lifetime and that's your ass." Tsk. Matigas talaga ang kokote ng taong ito.

"Bakit ka ba nagkakaganyan? Napakabait nga ni Doc eh."

"Natural. Sympre mabait sya sayo kase may gusto yun sayo eh. Kulang na nga lang na
dilaan nya yung kamay mo kapag nakikipagkamay ka sa kanya. Kulang na lang hubaran
ka ng mga tingin nya." Magkadikit ang kilay na pakikipagtalo nya.

"Pwede

ba, Ivory? Andami-dami mong napapansin. Eh ano naman kung crush ako ng doktor na
yun? Crush lang naman. Paghanga. Malay natin naiinggit lang sya kasi ako may
ovaries tapos sya wala." Pagbibiro ko para mawala na ang tensyon na namamagitan sa
aming dalawa. Isa ito sa natutunan ko kay Doc Austin. Iwasan ko na sabayan ang init
ng ulo ng mga nasa paligid ko para iwas stress na rin sa akin. At mukhang
nagtagumpay naman ako dahil nakita ko ang pagngiti ni Ivory.

Bigla akong natigilan nang maramdaman ko ang bahagyang paninigas sa may chest area
ko. Napahawak ako doon at nakapa ko ang namamaga kong mga utong. Sabi ng Ob ko,
natural lang daw na mamaga ang mga iyon dahil nga sa nalalapit ko nang panganganak.
There's also a possibility daw that I'm able to produce breastmilk and I can
breastfeed my children.

"What happened? Makirot na naman ba?" Nag-aalalang tanong ni Ivory. Pinilit ko ang
ngumiti sa kanya even if I can feel the nerves of my breast throbbing.

"Let me move you to your bed para makaayos ka ng puwesto." May awa sa boses na sabi
nya sa akin na tinanguan ko naman.

He carefully carried me towards my bed mula sa sofa na kinauupuan namin and he

gently lay me down. Ini-adjust nya rin ang higaan ko para maging kumportable ang
pagkakahiga ko. While he was doing all of that ay nakamasid lang ako sa bawat
paggalaw nya. I realized how it would be so hard for me to go through this
situation kung wala sya.

Paano'y nakadepende na ang lahat kong kilos sa kanya. Hirap na akong tumayo,
maglakad at gumalaw mag-isa. I'm on my 9th month of pregnancy to a triplets so you
can imagine how big my tummy

is now. Pati nga mga paa ko ay hindi ko na makita kapag nakatayo ako. Kaya naman if
I want to go to places, binubuhat na lang ako ni Ivory.

In my situation right now, masasabi ko na kahit nahihirapan ako ay wala na akong

mahihiling pa. My family and Ivory's family are very supportive. Lagi nila akong
dinadalaw at dinadalhan ng mga prutas at pagkain. I even heard na one of these days
ay darating sila to wait for my birthing date. Gusto daw nilang masaksihan at
maging parte ng pagluluwal ko sa mga anak namin ni Ivory. I even got to know na
nagpustahan ang tatay ko at mga tatay ni Ivory kung sino ang mga magiging kamukha
ng mga anak namin.

Our friends were also supportive. Dinadalaw-dalaw nila kami at kinukumusta sa

tuwing may oras sila para magbakasyon. Nakadalawang beses na ngang nakadalaw sa
akin sina Jai at Zeke na nanggagaling pa sa Australia. Sina Miggy at Jurace, who'd
threathened me that he'll go through a nose job kapag di ko pa tinigilan ang ilong
nya, ay dumadalaw din galing sa Pilipinas. And of course, sumama din sina Jayson at
Jessie mula sa Russia kapag dumadalaw ang mga biyenan ko. Of course, magpapahuli ba
naman ang pamilya ko who comes here every other day?

Pero ang pinakapinagpapasalamatan ko ay si Ivory na hindi umaalis sa tabi ko, of

course except when he's gonna use the bathroom. Mula pagkain, pagligo, at pagtulog
ay nakadikit sya sa tabi ko. He literally became my shadow. At ginagawa nya ang
lahat para mapagaan ang paghihirap ko.

Kapag namamanhid ang mga binti ko, andyan sya agad para imasahe ang mga ito. Kapag
nagwrewrestling ang mga anak namin sa tyan

ko, hinahaplos nya ito at kinakausap ang mga anak nya and it's effective dahil
kumakalma ang mga anak namin kapag naririnig na ang boses nya. Kapag hindi ako
makatulog sa gabi, kukuwentuhan nya ako o di kaya ay kakantahan hanggang sa antukin
ako at makatulog. Kapag nabobored ako, kukuha sya ng wheelchair at ipapasyal nya
ako sa garden ng hospital. And I can say that I've really felt his love in
everything he does for me. Ngayon ko lubusang naenjoy ang pagmamahal sa akin ng
isang Ivory Phoenix Vladimier. Dinaig pa nya sa pagpapakita ng pagmamahal ang
kapatid nyang si Jayson at ang kaibigan naming si Jai kina Jessie at Zeke na alam
naman ng lahat kung gaano nila kamahal. I can compare his love for me like that of
Tito Marcus to Tito Francis dahil literal din na anino ni Tito Francis ang tatay ni
Jai. Kung nasaan ito ay naroon din si Tito Marcus. Laging nakadikit, nakahawak,
nakatitig at nakahaplos na tila ba anumang oras ay may kukuha kay Tito Francis. For
me, it wasn't possessiveness nor obsession. It's true love. Yung bang tipong
nahihirapan kang huminga kapag hindi mo kasama yung taong mahal mo. Napakasuwerte
ni Tito Francis. At alam kong napakasuwerte ko rin kay Ivory.

Hindi biro ang mga hirap nya sa akin, ang walang-kapagurang pag-aasikaso nya sa mga
pangangailangan ko, ang hindi nya pandidiri sa akin kapag linilinisan nya ang
katawan ko. Minsan, nagpupuyat pa yan kapag hindi ako makatulog dahil hindi sya
matutulog hanggang gising pa ako tapos sinisiguro pa nya na mauuna syang magising
sa akin. He also always make me feel special. Araw-araw tuwing gigising ako ay
nakahanda na ang breakfast

ko na personal nyang hinahanda. He encourages me to eat a lot of fruits and take my

vitamins na minsan ay ayaw ko nang inumin dahil malalaki ang mga ito. He always
tells me how I mean to him and how he loves me so much. Literal na pinapaliguan nya
ako ng pagmamahal nya and I'm enjoying it. I appreciate everything and those made
me love him so much more.

Kaya naman ipinapangako ko sa aking sarili na kapag nakalabas na kami ng ospital,

sasama kami ng mga anak namin sa kanya kung saan man nya balak na tumira. If he
wants to go back to the Philippines, okay lang. Kung gusto nya naman na sa Russia
kami manirahan ay wala ring magiging problema sa akin. He may be carrying my name
pero ang gusto ko ay sya pa rin ang tumayong padre de pamilya.

Napangiwi ako nang mas tumindi ang sakit na nararamdaman ko sa may dibdib ko. Agad
naman iyong napansin ni Ivory at gaya ng inaasahan ko ay kaagad sya umupo sa tabi
ko.

"Let me see it." He asked. When I nodded, isa-isa na nyang inalis ang mga butones
ng maluwang na polo na suot ko. Nahigit ko ang aking hininga when I saw that my
nipples are indeed swollen. Lumaki ang mga ito gaya ng pagkakaroon ko ng dibdib.
Hindi naman ito kalakihan gaya ng sa mga babae ngunit nagkalaman na ang mga ito.
And they're fucking heavy.

"I think... I think I have to suck it." Ivory swallowed hard after saying that.

"W--what...?!" Nanggigilalas kong tanong.

"Kapag hindi nabawasan ang gatas na naiipon sa dibdib mo, titigas ang mga ito
that'll give you more pain. Nasabi na ito sa akin ng OB mo when I told her that you
can feel chest pain particularly in this area."

Hinaplos ng mga hinlalaki nya ang ibabang bahagi ng mga namumukol kong dibdib.

"I--vory..." It was my turn to swallow hard upon hearing what he'd said.

"Don't worry, babawasan ko lang konti. Hindi ko uubusan ang mga anak natin."
Pagbibiro nya sa akin na bahagyang nakabawas sa kaba na nararamdaman ko.
Gayunpaman, hindi ko pa rin tuluyang maalis ang takot ko. Imagine, a man like me
would experience what I should not experience. Pero ano pa ba ang magagawa ko? It's
a part of my peculiar body and I don't really have a choice but to accept it.

Sumabit ang hininga ko sa aking lalamunan nang dahan-dahan nang yumuko si Ivory sa
dibdib ko. His mouth targeting my left nipple. He brought out his tongue a lapped
at it that made me shiver.

"A--aka--la... Ko ba... Ugh!" I gritted my teeth when he started sucking my

throbbing nipple. Napasabunot ako sa kanya para kumapit because I wasn't able to
control the arching of my body. His hot mouth and cold tongue is sending tension to
my bones. The contrasting feeling made me moan especially when he sucked a little
harder. I felt him swallowing the milk he got from me and it made me feel hotter. I
tugged at his hair nang maramdaman kong gumaan na ang pakiramdam ng dibdib kong
sinisipsip nya. Ayokong ubusin nya lahat ang gatas na para sa anak nya. He went for
my other nipple at gaya ng nangyari kanina ay muli akong nasabunot sa buhok nya.

God! I have a feeling that when my babies will breastfeed from me, I'll always
remember Ivory sucking my nipples.

Nang matapos ang sipsipan, pareho kaming tensyonado. Pasulyap-sulyap kami sa isa't
isa pero kapag nagkakasalubong

naman ang mga mata namin ay sabay din kaming lilingon sa ibang direksyon.

Nang hindi ko na matiis ang tensyon na namamagitan sa aming dalawa, I cleared my

throat and asked him...

"A--anong lasa?"

He cleared his troat too before answering me

"Parang tubig lang na may konting tamis."

Hindi na ako nakaimik pagkatapos ng sinabi nya. Maging sya ay muli na ring
nanahimik nang walang anu-ano'y may naramdaman akong kirot sa ibabang bahagi ng
aking malaking tyan.

"Ivory..."

"I promise, squirt. I tried to control my sucking and biting pero it was so
delicious and I miss sucking you kaya napadiin. Sorry na." Nagmamadali nyang
paliwanag kahit na hindi ko pa nadudugtungan ang sinasabi ko.

Kahit napapangiwi na ako sa tumitinding kirot ay hindi ko mapigilan ang macute-tan

sa inaasta ng asawa ko. Yukung-yuko sya at guilty na guilty ang itsura. Totoong
nakagat nya yung nipple ko na huling sinipsip nya dala na rin siguro ng panggigil
nya. Kulang na dalawang buwan na rin noong huli naming gawin yun kaya alam kong
sabik na sabik na syang matikman ang mga tagong bahagi ng katawan ko.

"Ivory..." Manganganak na ba ako? Fuck. Natrigger ata ng paninipnip na ginawa nya

ang panganganak ko.

"Promise, next time hindi na ako kakagat. Sisipsipin..."

"Ivory, the babies are coming!" Pagputol ko sa sinasabi nya. Nagsimula nang
humigpit ang bawat pagbitaw ko ng aking paghinga.

"Ha?!" For the first time pagkatapos ng sipsipan ay lumingon sya sa akin. Napalitan
agad ng takot ang guilt na nasa mukha nya nang makitang hindi na maipinta ang mukha
ko dahil sa

kirot na nararamdaman ko. Agad syang tumayo at tarantang tumakbo papunta sa

pintuan. Akmang bubuksan nya na iyon nang muli nya akong lingunin. This time,
namimilipit na ako sa sakit. Manganganak na talaga ako!

"Robby!" Sigaw nya at pagkatapos ay taranta na namang bumalik sa kinahihigaan ko.

"Don't panic! God!" Muli akong namilipit nang sumikal ang tyan ko. Parang
nagrarambulan na ang mga organs sa loob ng katawan ko.

"Robby! Kids, wag nyo namang pahirapan si Daddy nyo please!" Pagmamakaawa ni Ivory
sa tyan kong pinaghahalikan at hinahaplos nya. Ngunit nagmamatigas ata ang mga anak
namin. Hindi nila pinakinggan ang pakiusap ni Ivory. Bagkus ay mas lalo pa silang
naglikot.

Thankfully, bago pa tuluyang maubos ang lakas ko ay nagawa nang pindutin ni Ivory
ang buzzer na nakakonekta sa nurse's station. Ilang saglit pa ay nagsidatingan na
ang ilang nurses. At that point, nawala ang sakit na nararamdaman ko. Bumalik iyon
after 5 minutes but this time, mas nakakapamilipit na ang sakit.

Ivory and my OB decided that it's time to deliver my babies. Agad nila akong dinala
sa delivery room. During that time ay halos hindi ko na makilala ang mga nasa
paligid ko sa tindi ng sipa ng sakit. Marami silang ininject sa akin na talaga
namang naramdaman ko ang sakit. Thankfully, I remembered what Doc Austin told me
kaya napaglabanan ko ang panic especially when I cannot feel my lower body anymore.

Thankfully, Ivory was there whispering words of encouragement. Sa kabila ng ingay

sa paligid ko, ang boses lang nya ang malinaw sa akin. He keeps on telling me na
ilang sandali na lang makikita na namin ang aming mga anak. He told me how he
wished for them all to look like me.

Then, a kitten like sound came. Ilang saglit pa ay ipinatong na nila sa dibdib ko
ang pinanggagalingan ng tunog na iyon.

"Our baby girl." Ivory told me. I was overwhelmed that I wasn't able to react until
our baby girl was taken away at napalitan ng isa pang umiiyak na sanggol.

"Our Azyra." I heard Ivory's voice again.

"And our Zion." Dugtong nya nang isa pang sanggol ang itinabi nila sa sanggol na
nasa dibdib ko.

Fucking shit. My babies.

Nanlabo ang mga mata ko habang pinagmamasdan ko ang dalawang sanggol na umiingit sa
dibdib ko at hawak ni Ivory. I looked at him and I saw the biggest smile that he
can make painted on his damned handsome face.

"They're here. They're finally here. Thank you! Thank you so much, squirt. I love
you!" Hinalikan ni Ivory ang mga labi ko. I smiled at him and closed my eyes.
Ngayon ko naramdaman ang sobrang pagod at sobrang antok.

Ivory Jayden.

Pierre Azyra.

Pierre Zion.

Daddy will see you once I wake up. I love you and your daddy Ivory.

Iyan ang mga huling salitang nasa isip ko bago ako tuluyang nagpahila sa antok.

=================

A Must Read

Dalawang taon.
Putang-ina mo! 2 years mo na pala kaming pinaglalaruan. Lahat ng pagtitiwala at
respeto ibinigay namin sayo. Pinaniwala mo kami sa mundo mong gawa-gawa lang!

Yan ba ang sinasabi mong ilalaban mo kami ng patayan ni pat? Yung ikaw yung
sumasaksak sa amin patalikod?! Isa kang hudas, mandurugas, manggagamit. Napakapeke
mo, tang-ina mo!

Trinato kitang kapatid. Nag-alaga lang pala aq ng ahas! Isa kang traidor! Akala mo
habambuhay mo akong maloloko?! Tang-ina ka! Inisa-isa mo na lahat ng bxb writers!
Kung cnu papasikat, dun ka kumakapit. Kapag wala ka ng kailangan, ipapareport mo na
mga accounts DAHIL AYAW MO NA MASAPAWAN KA! Kaya pala todo hingi ka ng mga soft
copies ko, ikaw pala mismo nagpapakalat. Tapos kung makaasta ka, akala mo gawa mo
ang mga gawa ko! Pinagmumura mo mga readers ko. Binabastos!

Lahat kami pinaikot mo. Pero lahat ng kagaguhan mo, buko ko na and I got to know
more, so much more. At bago ka pa may mabiktima ulit, kailangan na kitang ihulog sa
alapaap na kinatuntungan mo! KAILANGAN NG MATIGIL ANG KADEMONYOHAN MO Miguel Cortez
Perfuma!

MAAWA KA NAMAN SA TOTOONG MIGUEL NA GINAGAMIT MO ANG ACCOUNT PARA MAKAPANLOKO AT

MAKAPAGPAIKOT NG TAO!

MAAWA KA SA MGA INUUTO MONG WRITERS NA TAGASULAT NG CHAPTERS NG MGA GAWA MO!

MAAWA KA SA MGA KINUKUHANAN MO NG SC AT LIHIM MONG PINAPAKALAT!

MAAWA KA SA SARILI MO NA NABUBUHAY SA MUNDO GAMIT ANG PEKENG PAGKATAO!

AT DAHIL HINDI AKO BALASUBAS NA KATULAD MO, HINDI KO IPAGKAKALAT ANG REAL ACCOUNT
MO. BUT I'M WARNING YOU E-JAY, KANTIIN MO ANG FB AT WP KO, TIGNAN NATIN MANGYAYARI
SAYO SA DAMI NG GINAGO MO, LINOKO MO, MINURA MO, TINARANTADO MO AT DINEMONYO MO.

P.s.

PAKYU KA!
SA MGA READERS KO NA LOYAL SA AKIN, PAKIREPORT ANG FB NYA. AT KAPAG NAKITA KO NA
FOLLOWER NYA KAYO SA WP, IMO-MUTE KO KAYO.

=================

Good bye, AwesomeDudeMiggy aka Miguel Cortez Perfuma

Hopefully this would be my last post about you.

Simple lang naman ang gusto ko noon. Yung sabay tayong umangat. Sumaya at
magpasaya. Yung sa bawat achievement natin, kasama natin ang isa't isa. Walang
kumpetisyon, sulat lang nang sulat. Tulungan yung mga baguhan. Di ba kinumbinsi
kitang magsulat kasi hindi sayo yung mga pinopost mong story? Naawa pa ako kasi
sinabi mong galit sayo yung writer kasi mas dumarami na followers mo kesa sa
kanyang nagpapapost ng story sayo. Bilib na bilib ako nung magsimula ka. Yun pala
ginawa mo lang na bxb ang mga bxg stories from phr. Todo pagmamalaki mo pang
sinasabi na may notebook ka na pinagsusulatan mo ng ideas mo. Ansaya natin nuong
magsimula ka nang pumasok sa ranking. Akala ko pader na tayong di magigiba.

Pero iba na pala ang takbo ng laro mo at lalo na yang utak mo. Habang halos lahat
ng tungkol sa akin at nangyayari sa akin ay alam mo dahil araw-araw tayong nag-
uusap, lahat pala ng sinasabi mo sa akin ay inimbento mo lang. May nahahalata na
rin ako at madalas madismaya sa pinapakita mo pero nagpakabulag ako for the sake of
friendship. Friendship na peke din pala. Dahil habang binibuild up pala kita at
pinagmamalaki sa lahat, habang nakikipag-away ako para sayo, naghuhukay ka na pala
ng paglilibingan mo sa akin. Sayang. Halos mapalitan mo na yung namatay kong best
friend. Awang-awa pa ako sayo tuwing may nambabash sayo. Yun pala, pinagtatawanan
mo lang ako. Sinisiraan sa ibang bxb writers at inaangkin ang mga gawa ko. Ikaw
lang ang pinagbigyan ko ng mga softcopies dahil sabi mo i-eedit mo pero pagbalik,
wala namang nabago. Ipinagkalat mo pa. Di ako nagsalita sa kabila ng mga pangit na
ugali mo, mga paninira mo sa iba. Nakisakay pa nga ako di ba kahit mali. For the
sake of friendship.

At ngayong isa-isa nang lumalabas ang mga panloloko at pananaidor mo sa akin,

napagtanto kong may kasalanan din ako dahil nagpagamit, nagpaloko at nauto mo ako.
Pero salamat na rin dahil natuto ako.

Bahala na ang Diyos sayo. Wag ka nang bumalik para muling manloko. Maging masaya ka
na lang sa kung ano ka at sino ka talaga. Sayang. Matatanggap ka naman namin kung
nagpakatotoo ka lang.
At kung may balak ka mang ipahamak ako, pinapauna ko lang sabihin na may mga totoo
akong kaibigan na nakaaalam kung sino ka talaga. Kaya kapag may nangyaring hindi
maganda sa akin at sa mga anak ko, kilala nila kung sino ang dadamputin nila. Nasa
Bacolod ka man o Pampanga.

Manahimik ka na ng tuluyan.

#lifemustgoon

=================

Chapter 33: Robby

"....mukha ko."

"... Ako!"

"... Ako sabi eh!"

"... Ako nga eh!"

"Sinabi nang ako!"

"Ako kaya!"

"Anong ikaw? Ako!"

"Bulag ka ba? Kitang-kita na ako ang kamukha eh!"

"Kapal mo, bro. Ako sabi eh."

"Anong makapal?! Maliwanag pa sa sikat ng araw, bro. Ako ang kamukha ng mga apo
natin!"

Ang papalakas na paimpit ngunit may kapangyarihang mga boses ang unti-unting
gumising sa natutulog kong diwa. Napangiti ako kahit hindi ko pa man naimumulat ang
aking mga mata. Nagtatalo na naman ang kambal kong biyenan. Style na nila yan
tuwing dumadalaw sila sa akin. Nagdedebate kung sino ang magiging kamukha ng mga
babies namin ni Ivory. Walang nagpapatalo. Walang unang gusto na sumuko. Ni hindi
ata nila marealize na pareho nilang magiging kamukha ang mga apo nila kung sakali
dahil kambal sila. Identical. Hinahayaan na lang namin sila dahil para sa amin ni
Ivory, kami ang magiging kamukha ng mga anak namin at wala ng iba pa. At ngayong
nakapanganak na ako, ano pa ba ang aasahan ko sa kanila?

"Dad, Papa... Will you stop it? Baka magising si Robby sa lakas ng mga boses nyo.
Hindi pa sya nakakabawi ng lakas mula sa naging operation nya. At isa, mabibingi
ang mga apo nyo." Lalong lumaki ang mga ngiti ko nang marinig ko ang boses ni
Ivory. Para ngang may magic iyon na nagbigay ng lakas sa mga takulap ng mga mata ko
upang tuluyan ko silang mabuksan.
Bahagya akong napangiwi nang may maramdaman akong kakaibang sensasyon sa may puson
ko at sa magkabilang dibdib ko. Parang pareho silang namumukol at namamaga. Ngunit
dagli kong nakalimutan ang nararamdaman kong

iyon nang tuluyang magliwanag ang eksenang nasa harapan ko.

Naroon sina Mommy, Daddy, Tita Cles na may kanya-kanyang buhat sa dibdib nilang mga
bundle. Nasa harap nila sina Ivory, Tito Winter at Tito Summer na waring
binabantayan ang tatlo. Sumikip ang dibdib ko when I realized kung ano or should I
say sino ang pinagkakaguluhan nila.

"I---vory..." Namamaos ang boses na tawag ko sa ama ng aking mga anak. Agad naman
syang napalingon sa akin. Nanlaki pa nga ang kanyang mga mata sa gulat na makitang
gising na ako. Malalaking ang mga hakbang na lumapit sya sa akin at nang nasa gilid
na sya ng hospital bed ko ay kaagad nya akong yinakap ng buong ingat.

"They're here. Our babies are finally here. They're beautiful. Very beautiful. T--
thank you, squirt. Thank y--you." Pumiyok sa dulo ang boses nya na nagsasabing
naiiyak na sya thus prompting me to have teary eyes too. Hindi pa man ako
nakasasagot ay pinugpog na ni Ivory ang mukha ko. He's lovingly showering my face
with kisses. I sighed.

Napakalaki na talaga ng pagbabago ni Ivory. From a heartless and ruthless asshole,

ngayon hindi na sya nahihiyang iexpress ang nararamdaman nyang pagmamahal sa akin.
Tila ba nawala na yung Ivory noon at ibang Ivory na ang kaharap ko ngayon. Wala na
ang malupit na Ivory at napalitan na iyon ng isang mapagmahal na Ivory.

Kunsabagay, mula nang magising ako sa coma ay nakita ko na ang pagbabago nya. At
masasabi ko na gusto ko ito. Gustong-gusto. And it made me fall in love with him
even more.

At ako? Masasabi kong napakalaki na rin ng ipinagbago ko. Mula sa easy-go-lucky,

self-centered at bugnuting binata,

I became responsible and mature. I've learned to accept my weaknesses. I've learned
how to be true to my self. I've learned to open up my self and my heart to the
person who really loves me. I've learned what real love is and how it works. I was
so selfish before but I've learned to make sacrifices for the one I love. Ang
napansin ko lang mula nang mangyari ang lahat ng pagbabago ko ay naging emosyonal
na ako. Naging iyakin. Pero okay lang kahit nakakadyahe sa pagiging lalaki ko. Alam
ko namang all those changes and all that I've learned paid off greatly. I already
have Ivory. I already have children. They are my trophies and I can say I truly
deserve the happiness and good life waiting for me.

"S-sinong kamukha nila?" Namamaos pa rin ang boses na tanong ko sa kanya pagkatapos
ng pananalakay nya sa mukha ko.

"Ngayon pa lang, Azyra and Zion looks like you na, squirt. Jade took her looks from
me. I know, mas magiging dikit pa sa mukha natin ang itsura nila habang lumalaki
sila." Ivory beamed with happiness and pride.

"I wanna see them." May lambing kong pakiusap sa kanya. Tumango sya sa akin at
sabay kaming tumingin sa mga magulang namin na nakalapit na pala sa kinahihigaan ko
at naghihintay lang ng signal mula sa amin. Iniadjust ni Ivory ang higaan ko upang
umangat ang likurang bahagi ko at mapaupo ako.

Agarang lumapit sa akin sina Mommy at Daddy. Excited man akong makita ang mga anak
kong buhat nila, hindi ko maiwasang mapatitig sa kanila. They both gazed at me with
happiness and pride. My heart throbbed with contentment. Sa wakas, natupad ko na
ang isa sa mga pangarap ko... ang magkaroon

ng pamilya at mga anak.

"We are so proud of you, Robby." Daddy said habang ipinapatong sa dibdib ko ang
isang napakaliit na baby na nakabalot sa pink na tela. Hindi nya ito binitawan
hanggang hindi secured ang pagkakahawak at pagkakabuhat ko sa sanggol.

"Thanks, Dad." Sagot ko sa kanya bago ko yukuin ang baby girl ko.

At first, hindi ako makapaniwalang galing sa aking katawan ang baby na hawak ko.
Hindi ko alam kung ano ang unang gagawin ko. Nakatitig lang ako dito at pinag-
aaralan ang bawat korte ng mukha nya. Pinapanuod ang mahina nyang paghinga hanggang
sa magmulat ito ng mga mata.

Nagsalubong ang mga mata namin at habang nakatitig ako sa kanya ay nagsimula akong
panikipan ng dibdib at lalamunan.

"Hello, Ivory Jayden. I'm your... Daddy." I bit my lower lip to prevent my self
from crying out loud. But my tears have a mind of their own. Nahulog sila ng kusa
mula sa mga mata ko. Naramdaman ko ang pag-upo ni Ivory sa tabi ko kasunod ang
masuyong pagdampi ng daliri nya sa pisngi ko upang punasan ang mga luhang patuloy
na nagdaraan sa mukha ko. Pero imbes na tumigil, mas dumami pa ang mga luhang
tumutulo mula sa aking mga mata hanggang sa mapahagulgol na ako ng iyak. Kaagad na
kinuha ni Daddy sa akin ang anak ko. Ako naman ay napayakap kay Ivory.

Fuck! Every pain I've been through during my pregnancy was nothing compared to the
happiness of holding my child in my arms. Nanumbalik sa aking mga alaala ang lahat
ng hirap at ang lahat ng takot that I had to endure habang dala ko pa sa
sinapupunan ko ang aking mga anak. Yung mga araw na dinarama ko ang kanilang
paggalaw at ang mabilis nilang

paglaki sa loob ko. Yung gabi-gabi kong pagdarasal na sana nasa maayos silang
kalagayan kahit na nahihirapan ako sa pagdadala sa kanila. Yung takot ko na baka na
hindi dumating yung araw na makikita ko sila, mayayakap at mahahalikan. Yung takot
na buhay ko ang magiging kapalit ng mga buhay nila. Pero ngayon, andito na sila.
Tuluyan nang nawala ang lahat ng mga takot ko at pangamba. Buhay ako at buhay sila.
Nakaya ko. Nakaya kong iligtas ang sarili ko at ang mga anak ko. Habambuhay na
kaming magkakasama. Habambuhay ko na silang maaalagaan, mamahalin, mayayakap at
mahahalikan. Habambuhay na sila sa piling namin ni Ivory.

Fucking shit. I'm crying like a baby now.

"Robby, please. Tama na. Wag ka nang umiyak, squirt. Please. Hush, baby, please."
Gumagaralgal ang boses na pagpapatahan sa akin ni Ivory. Alam kong maging sya ay
nagpipigil lang na ibulaslas ang kanyang emosyon dahil rinig na rinig ko at ramdam
na ramdam ang malakas at mabilis na pagtibok ng puso nya pati na rin ang
panginginig ng mga braso nyang nakayakap sa akin.

Imbes na tumahan ay lalo ko pang iniiyak ang lahat. Masaya ako. Masayang-masaya.
Ito na yata ang pinakamasayang sandali ng buhay ko. Kumpleto na ako. Wala na akong
mahihiling pa. At alam ko, wala rin akong pagsisisihan pagdating ng panahon.

I may be a man and I've given birth. But I'll be so damn proud of it.

....

Pagkatapos ng maemosyong kaganapan, binigyan kami ng privacy ng matatanda except

for Mommy at Tita Cles. Kinuha ko na ang chance na iyon para maibreastfeed ang mga
anak ko. At dahil dadalawa lang naman ang mga dibdib ko at tatlo sila, napilitan

kaming padedehin ng formula ang dalawa naming sanggol. Paano ba naman, nauna kong
pinadede si Azyra. At dahil nag-iiiyak ito dahil nabitin sa gatas na nakuha nya sa
isang dibdib kong hindi naman gaanong kalakihan gaya ng sa mga babaeng bagmg
panganak, napilitan akong padedehin sya sa kabila pang dibdib ko. Ang siste, naubos
nya lahat kaya nang magising ang mga kapatid nya, wala ng natira para sa kanila.
Ayun, bumili na lang si Ivory ng gatas sa pharmacy ng ospital habang pinapatahan
nina Mommy at Tita Cles sina Zion at Jayden na umiiyak na sa gutom habang kampante
namang natutulog si Azyra na nakasubsob pa sa dibdib ko. Hay, mukhang sya ang
nagmana sa mga Vladimier ah.

Nang mapadede na ang dalawa ko pang anak at mailipat na sa higaan si Azyra, saka pa
lang ako kumain. Puro may sabaw nga ang ipinakain nila sa akin para daw dumami ang
gatas na maiipon sa dibdib ko. I was just silently hoping na sana hanggang sa
ganitong laki na lang ang dibdib ko. Ang awkward kaya na anlaki ng boobs ko eh
lalaking-lalaki ang itsura ko.

Pagkatapos kong kumain ay inalalayaan ako ni Ivory para sana pumunta ng banyo para
maglinis ng katawan but damn, di ko kayang maglakad. Sumakit ang tahi ko kaya naman
kinakailangan pa akong gumamit ng wheelchair para lang makarating sa CR. Matiyaga
akong tinulungan ni Ivory na labis ang pag-aalala sa nararamdaman ko. Nakamatyag
sya sa bawat pagngiwi ko upang makagawa sya agad ng paraan upang maging kumportable
ako sa pagkakatayo o pagkakaupo ko. Kulang na nga lang na sya ang magtoothbrush sa
akin eh.

When I was satisfied at malinis na malinis na ang pakiramdam ko, muli akong

umupo sa wheelchair. Itinulak ito ni Ivory palabas ng banyo hanggang sa higaan ko.
He carefully scooped me in his arms and put me into bed. Hindi na ako nagtaka nang
tumabi sya sa akin sa pagkakahiga ko.

I stared at him at noon ko lang napansin ang labis na pagod sa mukha nya. Kahit na
nakangiti sya, nakikita ko pa rin sa mga mata nya ang puyat at pagod. I sighed.
Knowing him, tiyak ko na hindi pa sya nakatitikim ng tulog mula noong maglabor ako
at makapanganak.

Nakatitig pa rin ako sa mukha nya nang iangat nya ang ulo ko at paunanin sa braso
nya. Tumitig din sya sa akin gaya ng ginagawa ko sa kanya. At habang tumatagal ang
pagtititigan namin, mas dinanaig ng pagmamahal ang pagod na nasa mga mata nya.
Without words, he's telling me how much he loves me, how thankful he is that I
survived, how happy he is for our children's lives and I saw an emotion stronger
than all of those.

Pride.

His eyes are telling me how proud he is of me.

It's overwhelming.

Yumakap ako sa kanya nang hindi ko na makaya ang kapangyarihan ng mga mata nya sa
emosyon ko. Ayoko na ang umiyak. Nakakalalaki na.

Gumanti naman sya ng yakap that made me sighed contentedly. God! How I love to be
inside his embrace. How I love his masculine scent and the warmth his body is
giving me right now. It's comforting me. Telling me to relax because there would be
no pain and no worries anymore for we have already found our happily ever after.

The beating of my heart agreed with me. Mahal na mahal ko na talaga si Ivory.
Ipinikit ko na ang aking mga mata at natulog na nakakulong sa mga braso ni Ivory.

The following

days were exciting, hillarious and tiring yet an enjoyable experience. Araw-araw
pagkatapos kong magpabreastfeed ay nagpapasok si Ivory ng mga bisita. Dumating mula
sa Russia sina Jayson at Jessie kasama ang kanilang anak na si Jaycee at ang
bunsong kapatid nila na si IO. Dumating din mula sa Pilipinas sina Miggy at Jurace
at araw-araw silang dumadalaw para silipin ang mga anak namin ni Ivory. Pati sina
Jai at Zeke ay dumating din mula sa Australia na labis na naiinggit sa mga babies
ko. At dahil kumpleto ang barkada, maingay lagi sa kuwarto ko kapag nagsimula
silang magbidahan.

Kung sina Papa at Daddy ay patuloy na nagbabangayan kung sino sa kanilang dalawa
ang mas kamukha ng mga anak ko, sina Jayson at Jurace naman ay nagtatalo kung sino
sa tatlo kong anak ang nakamana sa ilong nya. Proud na proud pa ang tarantado na
ideklara sa lahat na pinaglihian ko yung ilong nya gayung todo reklamo sya tuwing
pinipisil ko yung ilong nyang hindi naman katangusan. Tss. At ano yung huli nyang
sinabi sa akin nung last pagtripan ko yung ilong nya? Sinabi nya kayang magma-
migrate na sya sa Timbuktu para lang makapagtago sya sa akin. Wow, ha. Ang kapal
nya. Lahat ata ng doktor at nurses na pumapasok sa kuwarto ko sinasabihan nyang
pinaglihian ko yung ilong nyang pango. Dagukan ko kaya nang mahimasmasan naman sya
sa kabaliwan nya?

After nilang bumisita, ang mga anak ko naman ang tulong-tulong naming inaasikaso
nina Mommy at Tita Cles. Ivory and I are quite thankful for them dahil sa totoo
lang, wala naman kaming experience sa pag-aalaga ng mga babies. Nakakatawa nga kasi
ayaw ni Tita Cles na ipabuhat sa mga

asawa nya ang mga apo nila dahil daw baka maibato pa nila ang mga bata kapag
nagsimula ulit silang magbangayan.

Today, my visitor is no other than Dr. Austin. He brought flowers (what the fuck?!)
for me and baby toys for the triplets. Kaming dalawa lang dito sa room ko dahil
inilabas ni Ivory kasama ng mga nanay namin ang triplets para paarawan.

"Bakit ganyan kang makatingin, doc?" Hindi ko mapigilang itanong nang mapansin ko
na kanina pa sya titig na titig sa akin. Kaagad syang ngumiti ngunit hindi naman
nya inaalis ang tingin nya sa akin.

"Ibang-iba na kasi ang itsura mo ngayon sa itsura mo noong huli tayong magkita.
Parang wala ng makakabura ng ngiti sa mga labi mo at saya sa mga mata mo." Sagot
nya sa akin sa wikang Ingles.

"Of course, for I am so happy right now and you're a part of it." Nangislap ang mga
mata nya dahil sa sinabi ko.

"Really?" Excited at masaya nyang tanong.

"Yup! You helped me a lot in overcoming my anxities and fear." Sagot ko sa kanya.
Nawala ang ngiti ko nang makita kong nawala ang excitement sa mga mata nya.

"And I am very thankful for everything you've done for me." Pagpapahabol ko because
I have a feeling that I've somewhat offended him sa ipinapikita nyang reaksyon sa
akin.

"But your thank you is not enough, Robby. It isn't enough."

Bumundol ang kakaibang kaba sa dibdib ko sa tinuraan nya lalo pa at hindi ko na

mapangalanan ang emosyong nasa mga mata nya.

"W-what do you mean, doc?" He smiled creepily at me. Napalunok ako.

"Your thank you is not enough. Even the money you paid for my services isn't

enough for what I've done for you, Robby." Halos pabulong nyang sabi ngunit malinaw
ko namang narinig.

"What the hell are you talking about?" I demanded.

What is he up to?

Why is he telling me all these shits?

He's really starting to freak me out!

"I wanna be a part of your life and of your children's lives." He whispered again.

Fuck! Ano ba ang pinagsasabi ng gagong ito?

"Look..." I've started ngunit agad naman syang sumabat.

"That's why I want to be their godfather."

Napanganga ako sa kanya.

Tang-ina nya. Gusto lang pala nyang maging ninong ng mga anak ko kung anu-ano pang
pinagsasabi nya.

Gusto ko tuloy batukan ang sarili ko sa pagiging nerbiyoso ko. But seriously,
kinabahan ako sa mga sinabi nya kanina.

"Of course! I owe you one." I told him with a smile. Ngunit agad ding napalis yun
nang makita kong tumatagal na ang pagtitig nya sa mga labi ko.

"You're really beautiful, Robby just like your kids. It's mesmerizing."

Natigilan akong muli sa sinabi nya. Ayan na naman sya. Kung anu-ano na naman ang
pinagsasasabi. Mukhang tama nga ang hinala ni Ivory na crush ako ng gunggong na ito
ah.

"Stop flattering me. I already said yes." Pagbibiro ko pa rin sa kanya kahit na iba
na talaga ang nararamdaman ko.

"I wish you're mine." He said with that creepy smile again.

Tuluyan nang naputol ang pisi ko dahil sa malisyosong tono nya.

"Doc, I am happily married so please stop saying those freaking things. I..."
Naputol ang sasabihin ko nang bumukas ang pinto at magkakasunod na pumasok sina
Ivory, Mommy at Tita Cles tulak

ang mga stroller ng mga anak ko.

"Oh, anak may bisita ka pala." Mom said as she walks towards us. Napilitan akong
itago ang nararamdaman kong inis sa doktor at pormal ko syang ipinakilala kina
Mommy at Tita Cles.He charmingly greeted them.
Habang nag-uusap sila ay napatingin ako kay Ivory na nakatingin pala sa akin.
Nakita ko ang pagtataka sa mukha nya dahil nakita nya akong magkadikit ang mga
kilay pinapanuod ang pag-uusap ng tatlo. Umiling ako sa kanya at ngumiti. Ayoko
nang ikuwento pa sa kanya ang naganap na pag-uusap namin ng doktor dahil ayoko
syang mag-alala pa o gumawa ng gulo.

I just hoped na sana ginu-goodtime lang ako ni Doc Austin. Sana ay nagbibiro lang
sya.

....

Kumusta kayo? Long time no update no? Sorry, busy ako at may pinagdaanan lang.

Mukhang may medyo hahaba pa ng ilang chapters ang kuwento. Sana nakasuporta pa rin
kayo hanggang sa magtapos ito.

I'm inviting all lgbt writers and aspiring writers to add our group WATTPAD LGBT PH
Official and join our one shot writing contest.

Hi din pala kay @peachylemonsquare

Guys, follow her and read her works. Isa syang Pinay na International BxB writer
dito sa Wattpad. Dedicate ko sayo itong chapter kapag nakapaglaptop na ako, friend.

=================

Chapter 34: Robby

Isang buwan din ang itinagal ko at ng mga bata sa ospital. Tiniyak muna ng mga
doktor at ng mga pamilya namin ni Ivory na magaling na magaling na ako sa
pinagdaanan kong operasyon.

We've decided na dito muna kami magstay sa family house namin kasama ang pamilya ko
para naman may makakasama kami sa pag-aalaga ng mga babies namin. Kumuha din kami
ng yaya para sa kanila dahil hindi birong alagaan ang tatlong sanggol.

Mahirap ngunit masaya. Napakafulfilling sa pakiramdam na alagaan ang mga batang

galing mismo sa iyo. Nawawala ang maghapon na pagod at magdamag na pagpupuyat kapag
buhat-buhat mo na ang mga anak mo. At napakabilis ng mga araw. Nakaisang buwan na
kami dito sa bahay at dalawang buwan na ang mga bata. Nakakatuwa nga dahil maamoy
lang nila kami o marinig ang boses namin ni Ivory, kumakawag na ang mga kamay nila.
Marunong na rin silang ngumiti at makipag-usap gamit ang baby sounds na labis
naming ikinatutuwa.

Ivory started helping Daddy in our company. Ayaw daw nyang patuloy kaming umasa sa
mga magulang ko. Though nagbibigay ng allowance ang mga magulang nya bilang suporta
sa amin, hindi naman tinatanggap iyon ng mga magulang ko who declared na kaya daw
nilang punan ang mga gastusin namin dito sa bahay at sa mga bata. But knowing the
Vladimiers, syempre pa ayaw nilang magpatalo. Tuwing dumadalaw sila, kulang na lang
ay dalhin nila ang buong supermarket sa dami ng pinamili nila para sa amin. Punung-
puno na nga ng mga gamit ng mga bata yung isang guest room namin dahil sa mga
pasalubong nila sa mga apo nila.

Oo na. I know I'm exaggerating pero grabe talaga silang magbigay ng pasalubong.

I've also heard na nagpapatayo sila ng bahay para sa amin sa Russia. Para daw may
sarili na kaming tahanan kung doon namin balak manirahan. Sina Daddy at Mommy naman
ay nagbabalak din kaming bilhan ng sarili naming bahay dito sa States but Ivory
said no when they opened it up to us. Sabi nya, kaya daw nya kaming buhayin at
patayuan ng sarili naming tahanan mula sa sarili nyang pagod at pera. Bigyan lang
daw namin sya ng sapat na panahon. At bilang kanyang asawa, susuportahan ko ang
anumang desisyon nya. Okay lang naman sa akin kahit saan nya kami balak manirahan.
Dito man sa States, sa Russia o kahit sa Pilipinas. Basta kumpleto kami at maayos
ang aming kalagayan, masaya na ako doon.

Katatapos lang naming icelebrate ang 2nd Month ng triplets kanina. At gaya nung
unang buwan nila na cinelebrate namin pagdating na pagdating namin mula sa ospital,
we were exhausted. Napakarami naming bisita. Pumunta ang mga Vladimiers, ang mga
Marteneis, at ang mga Alonzos dito sa amin para makipagcelebrate. Maging ang
pamilya nina Tito Sanders at Tita Clem ay narito din. Isama pa ang mga kaibigan ng
mga magulang ko kaya naman nagmistulang fiesta ang bahay namin.

May mga espekulasyon ang mga hindi nakakaalam sa kundisyon ko tungkol sa triplets.
Isa sa mga ito ay ang pagkakaroon nila ng dalawang ina. May babae daw akong
binayaran para dalhin ang kambal, Azyra at Zion, na kamukha ko at iba din daw ang
kinuha ni Ivory para kay Jayden. I wanted to tell them na ako mismo ang nagdala sa
kanila sa aking sinapupunan ngunit pinigilan ako ni Dad. Sinabi nyang hayaan

na lang daw namin ang mga taong marurumi ang isipan na paniwalaan ang gusto nila at
para maiiwas din kami ng mga anak ko sa kontrobersiya. Well, fuck them. Basta ako,
proud na dinala ko ang mga anak ko sa aking katawan.

I didn't let those gossipmongers ruin the party kaya naman yung mga anak ko na lang
ang inasikaso ko. Nakakatuwa kasi tigdadalawa ang bawat isa sa kanila ng cakes.
Syempre mula sa pamilya ko at pamilya ni Ivory. Tapos andami pa nilang nakuhang mga
regalo mula sa mga kaibigan namin ni Ivory at mula sa mga kapatid namin. We're a
big family kaya expected na yun sa mga kapatid namin. Pati nga ang bawat miyembro
ng mga Alonzo ay nagbigay ng kanya-kanyang regalo. Nabrainwash kasi sila ni Jurace
na sa kanya daw mana ang ilong ng mga anak ko. The nerve. Tss... Nung makita nila
for the first time ang triplets dahil wala sila nung 1st month celebration nila,
napailing na lang sila kay Jurace. Hindi naman siguro bulag ang mga kapamilya nya
para makitang ilong ng Vladimiers ang ilong ng mga anak ko. Makapal lang talaga ang
mukha ng tarantado.

Pagkatapos mag-uwian ng mga bisita namin, my parents told us to go and rest. Alam
din nilang sobra ang pagod namin kaya binigyan nila kami ng panahon na para sa
aming dalawa lang since dito sa amin matutulog ang parents ni Ivory. Pati nga sila
ay binuyo kaming pumunta sa isang hotel para sa aming husband and husband bonding.
Pareho pa nga kaming namula ni Ivory nang sabay-sabay nila kaming tuksuhin. Though
ayaw naming malayo ang mga bata sa amin kahit ilang saglit lang, pumayag na rin ako
at pumayag na rin si Ivory dahil sa pagpayag ko. Alam ko na kailangan din naming
mapagsolo ni Ivory. Believe it

or not, hindi pa namin ginagawa ang ginagawa ng mag-asawa mula noong makapanganak
ako. So we packed our things for overnight at pagkatapos naming paghahalikan ang
mga bata ay lumarga na kami papunta sa hotel na pinareserve ng mga parents ko.
Nagkatawanan pa kami when we realized na plinano talaga nila kaming bigyan ng gabi
para makapagsolo.

So here I am inside the bathroom at linilinisan ang dapat kong linisan. Nagshave na
rin ako at inalis ang mga extrang buhok sa tagong parte ng katawan ko. Ayaw kasi ni
Ivory na nakakakain ng buhok. Sobrang namula ako nang pumasok sa isipan ko kung
gaano kalikot at kapilyo ang bibig nya sa pagpapaligaya sa katawan ko. At dahil sa
mga eksenang nagdaan sa aking isipan, may nanigas at tumayo tuloy. Napalunok na
lang ako ng laway habang nakatitig dito, my already foggy mind is already imagining
Ivory kneeling in front of me, my cock going in and out of his mouth. Napahawak ako
dito at ang isang kamay ko ay napakapit sa lababong nasa harap ko nang kusa itong
manginig sa sensasyon nararamdaman nito. Tang-ina! Imagination pa lang, nanginginig
na ang mga tuhod ko, paano na lang kung nangyayari na talaga ang mga nakalarawan sa
isipan ko. And knowing Ivory? Tsk. Siguradong mas marami pa syang iniimagine at
binabalak na gawin sa akin habang hinihintay akong lumabas mula sa banyo. Mukhang
mahihirapan na naman akong maglakad bukas ah.

I cleared my mind and tried to relax. Dalawang beses akong nagtoothbrush at tatlong
beses na nagmouthwash. Pwede ba. Walang pakialaman ng trip.

Naeexcite na nanginginig na nag-iinit akong lumabas

ng banyo na tuwalya lang ang suot. Nakakadalawang hakbang pa lang ako nang may
dalawang matitigas na braso ang yumakap sa akin mula sa likuran ko.

"Ivory!" Paigik kong sigaw.

Nakikiliting nabali ang leeg ko nang kumagat-kagat sya doon.

"Antagal mo." Malambing nyang pagrereklamo pagkatapos ay itinulak nya ako paharap
sa kanya.

Napatitig ako sa matitiim nyang mga mata. Ipinagsisigawan ng mga iyon ang labis
nyang pananabik sa akin. Nagkabikig ang lalamunan ko sa tindi ng emosyon
nasasalamin ko sa mukha nya. Nagtila kamatis sa pamumula ang mukha ko when my hole
clenched violently as his so damn hot and hard cock poked my tummy. Fuck!
Ako na tuloy ang kusang humalik sa kanya. Fuck. I miss him. I miss him so much. And
by the way he's kissing me, I'm so sure he misses me too.

Naglaban ang mga labi at mga dila namin. Walang gustong magpatalo. Bawat halik
namin ay nakikipagkumpitensya sa bawat halik ng bawat isa. Nagpapagalingan kung
sino ang makapagpapadama ng labis na pananabik sa isa't isa.

Binuhat nya ako at awtomatikong yumakap ang mga binti ko sa bewang nya. Napaungol
ako sa loob ng bibig nya nang kumiskis ang aking pagkalalaki sa mabalahibo nyang
puson. Oh God! I can't wait for him to fill me up anymore. My hole is throbbing in
so much need.

Pinilit kong ihiwalay ang mga labi ko sa kanya and in a very raspy voice told him.

"Fuck me, Ivory. Fuck me now!"

Hindi ako nagdalawang salita. Sa ilang hakbang lang nya ay nasa ibabaw

na kami ng kama. I was biting
sucks and bites. Halos umikot
ng pagkalalaki ko. Naibato ko
quivering hole. Napakataas ng
iyon na may halong kagat.
the pillow as he tortured my body with needy kisses,
ang mga mata ko nang umabot sa lalamunan nya ang ulo
pa ang unan na kinakapitan ko when he frenchkissed my
naging pag-arko ng katawan ko nang sipsipin nya pa

Halos mabaliw na ako sa ginagawa nya lalo na nang pumasok sa kailaliman ko ang
mahahabang mga daliri nya.

"Ivo---ry! Ivo---rrry!" Sumasabay sa bawat pag-abante at pag-atras ng mga daliri

nya ang bawat pantig ng pangalan nyang isinisigaw ko.

Sa huling pag-atras ng mga basang daliri nya ay tripleng laking bahagi na ng

katawan nya ang pumasok sa akin. Halos maputol na ang hininga ko habang dinarama
ang taba at haba nito palalim na palalim sa kaibuturan ko. At nang sumagad ito ng
pasok ay panandaliang nagdilim ang paningin ko sa tindi ng sensasyong kumukuryente
sa bawat parte at bawat sulok ng katawan ko.

"Oh fuck! Rob--by! Ohh, Robby!" He huskily chanted as his thick flesh went in and
out of me. Napasabunot ako sa buhok nya nang sapuhin nya ang mga dibdib ko at
salitang sinipsip na tila sya si Azyra.

"Uhhhm! Ugh! Ugh! Haah! Ughmm!" Hingal kong ungol nang lumakas at tumindi pa ang
pagsasalpukan ng aming mga katawan. Lumilindol ang kama. Binabagyo ang aming
katawan ng mga nakakakiliti at nakakanginig na emosyon at sensasyon. At pakiramdam
ko ay nasa loob ako ng isang napakalakas na ipo-ipo nang tuluyan ko nang marating
ang kataas-taasang langit.

....

Ang malakas na tunog ng cp ko ang

gumising sa akin. Idinilat ko ang namimigat kong mga mata na antok na antok pa.
Anong oras ba kaming tumigil ni Ivory sa pagpapadama ng pananabik namin sa isa't
isa? If I'm not mistaken, mga alas tres ng madaling araw na. Hindi ko nga mabilang
kung ilang ulit at ilang posisyon ang ginawa namin. Kaya naman hindi na ako nagtaka
nang sinalakay ng kirot ang bawat sulok ng katawan ko nang subukan ko ang gumalaw.
Napangiwi pa ako nang maramdaman ang pamamaga ng parte kong ilang ulit na binalik-
balikan ni Ivory kagabi. At ang mahal kong asawa, eto sa tabi ko. Naghihilik pa sa
sobrang pagod sa ginawa nyang pangrirape sa akin kagabi. Oo na. Rape with consent
na, rape with so much pleasure pa.

Muli akong napatingin sa cp ko na muling tumunog. Mukhang walang balak na tumigil

sa katatawag ang sinomang nasa kabilang linya hanggang hindi ko sinasagot ang tawag
nya.

Inabot ko ang phone at nakitang si Mommy ang tumatawag at nakita ko ring 10am na.

"Hello, Ma?" Paos ang boses na sagot ko sa tawag habang yinuyugyog ko si Ivory
upang magising na sya. I think kaya tumawag na si Mommy ay dahil hinahanap na kami
ng triplets. Aligaga pa naman ang mga iyon kapag nagising at di ako naamoy agad.

"Anak! Umuwi na kayo! Umuwi na kayo please!" Saglit akong napatulala sa tono ng
boses ni Mommy. Ninenerbyos ito at takot na takot.

"Anong nangyari, Ma?!" Halos pasigaw kong tanong sa aking ina. Hindi ko makontrol
ang labis na takot na lumukob sa buong katawan ko. Lalo akong ninerbyos nang
humagulgol ng iyak si Mommy.

"What's happening, Robby?" Pupungas-pungas na tanong ni Ivory na nagising

na sa wakas.

"Ma?! Anong nangyayari?! Ang mga anak ko ba?!" Sumisigaw na ako habang kinakausap
si Mommy dahil puro hagulgol lang nya ang naririnig ko.

"Umuwi na kayo, anak! Please, magmadali kayo! Nawawala sina Azyra at Zion! I'm
sorry, anak. I'm so sorry!" Nakabibinging sambulat ni Mommy.

Nabitawan ko ang hawak kong telepono at saka ako takot na takot na tumingin kay
Ivory.

"N-na---nawawala... Nawawala ang... ang mga b--bata!" I told him, feeling so much
pain as if I were stabbed in the chest.

...

24 hours.

24 hours nang nawawala ang mga bata. Halos mabaliw na ako sa kaiisip kung nasaan na
sina Azyra at Zion. Nakaupo lang ako sa sofa. Nakatulala. Umiiyak. Naghihintay ng
balita. Yakap-yakap ang natitira kong anak. Hindi ko na nga napapansin na umiiyak
na rin ito ng malakas marahil dahil sa gutom o sa higpit ng pagkakayakap ko dito.

"Robby, akina muna si Jayden. Nagugutom na ang bata." Nag-aalalang tawag ni Mommy.
Liningon ko sya. Hindi man ako magsalita ay alam ko na nakikita nya ang paninisi sa
mga mata ko dahil napayuko sya. I can't help it. Lahat ay gusto kong sisihin sa
pagkawala ng mga anak ko. Maging si Ivory at ang sarili ko ay gusto kong sisihin.
Kung hindi kami pumayag na mapagsolo at iwan ang mga anak namin, sana andito pa
sila. Sana hindi sila nawawala ngayon.

"Anak, please. Ibigay mo muna sa akin si Jayden. Pangako, padededihin ko lang sya,
anak." Pakikiusap ni Mommy. I sighed as I reluctantly give her my daughter.

Hinilamos ng nanlalamig kong mga

palad ang aking mukha. Asan na ba ang mga bata? Ang yaya nila ang pangunahing
suspect namin ngayon at mismong si Ivory, kasama ang mga tatay nya at mga kapatid
ang nangunguna sa paghahanap sa kanila. Tumutulong na rin sina Tito Sanders at Tita
Clem at pinapahalughog na ang buong America.
Napatingin ako sa mga pulis. Narito na rin sila at tinap ang mga telepono namin.
According to them, nakatitiyak sila na anumang sandali ay tatawag ang yaya o ang
kung sinumang nagpakidnap sa mga anak ko.

Ayon sa kuwento ni Mommy, kasama nya ang yaya na ipinipapasyal ang mga bata nang
umagang iyon. Ilang saglit pa lang silang magkasama nang mawala sa paningin nya ang
yaya na tulak-tulak ang strollers nina Azyra at Zion. Kung saan-saan nya daw
hinanap ang mga ito ngunit nang isang oras na at hindi pa rin nya makita ang mga
ito ay umuwi na sya at nagsumbong sa Daddy ko at sa mga magulang ni Ivory na agad
namang kumilos para hanapin sila. Pero gaya ni Mommy, hindi rin nila natagpuan ang
yaya at mga anak ko. At saka pa lang nila kami tinawagan para pauwiin.

Alam ko na walang kasalanan sina Mommy. Alam ko na walang sinoman ang gusto na
mangyari ang mga nangyari. Pero hindi ko pa rin matanggap na nagawa naming
magtiwala sa isang tao. Na nagawa naming ipagkatiwala ang buhay ng mga anak namin
sa isang tao na di pa namin lubos na kakilala. Magsisi man kami ay huli na at
nakakasiguro ako na pagbabayarin ko kasama na ang buong pamilya namin ni Ivory ang
kung sinomang may kagagawan sa lahat ng ito.

"Robby." Napalingon ako sa kadarating lang na si Ivory. Kasama nya ang mga kapatid
nya at mga ama. Pare-pareho silang madidilim ang mga mukha. Pare-parehong walang

kangiti-ngiti.

"W--wala pa rin?" Naiiyak kong tanong. Hindi ko mapigilang ipadama sa kanila ang
aking kabiguan... Ang aking kalungkutan at pag-aalala.

Kaagad na tumabi sa akin si Ivory at yinakap ako ngunit dahil sa depresyon, ni

hindi ko magawang gantihan ang yakap nya.

"Ginagawa namin ang lahat, Robby. Ipinapangako ko, babaliktarin ko ang buong mundo,
maibalik lang sa atin ang mga anak natin." I bit my lip. Gusto kong sabihin na
kulang pa ang ginagawa nila dahil hanggang ngayon wala pa sa piling namin ang mga
bata. Gusto kong sabihin na sasama na ako sa paghahanap dahil gusto ko na mga kamay
ko mismo ang pumatay sa mga nagpahamak sa mga anak ko. Gusto ko nang makita ang mga
anak ko. Gusto ko na silang mayakap at mahalikan. And I'm getting more and more
frustrated sa bawat pagdaan ng oras na wala pa ring balita tungkol sa kanila.

"Sir..." Isang pulis ang lumapit sa amin na may dalang nakasobreng papel.
Ipinaliwanag nyang may lalaki na dumating at ibinigay nga ang sulat na nakaaddress
sa akin. Kasalukuyan na ring tinatanong ng mga pulis ang nagdala ng sulat.
Nanginginig ang mga kamay na binuksan ko ang sobre. Nanlaki ang mga mata ko sa
mensaheng aking nabasa.

'I have your twins. And just like you, they're really beautiful. If you want to see
them, come at YXXXX Building. No police, Pierre Robert or something bad will happen
to them. And oh, don't forget to bring your beautiful daughter with you. I love you
and we will have a happy family soon!'

"What's the meaning of this?!" Nanggagalaiting tanong ni Ivory. Nag-aakusa ang

kanyang boses. Nagsilapitan ang mga kapatid nya at mga ama at nakibasa na rin sa
sulat na hawak ko.

Tigalgal akong napatingin kay Ivory.

"Si Dr. Engles. Sya ang kumuha sa mga anak natin, Ivory!" Nagmamadali kong sabi sa
kanya. Naalerto sina Tito Winter at Tito Summer at kaagad na kinausap ang mga
pulis.

"Si Dr. TAE? Anong kinalaman nya sa sulat na yan?!" Naiinis tanong ni Jayson.

Tumalim ang mga mata ni Ivory pagkatapos kong ilahad ang huling pag-uusap namin ni
Dr. Austin. Tumayo si Ivory at nagsimulang humakbang papunta sa pinto nang habulin
namin sya.

"What the fuck are you planning to do?!" Nanggagalaiting sigaw ko sa kanya. Wag
nyang sabihin na balak nyang sugurin ang doktor na sya lang!

"Kukunin ko ang mga anak natin at papatayin ko ang baliw na doktor na yun!" Bulyaw
nya sa akin. Sa sobrang pula ng mga mata nya at sa tindi ng galit na nadarama nya
alam ko na nanlalabo na ang isipan nya.

"Nag-iisip ka ba?! Do you think kapag nagpakita ka doon, ibibigay nya ang mga anak
natin at kusa syang magpapapatay sayo?! Ako ang pupunta doon!" Bulyaw ko sa kanya
pagkatapos ko syang sampalin.

"NO!!!" Lahat kami ay natulala sa lakas ng naging pagsigaw ni Ivory.

"Hindi ka pupunta doon! Hindi ako papayag na ipapasubo mo ang buhay mo! Hindi ako
papayag na makuha ka nya sa akin! Papatayin ko sya! Papatayin ko sya!" Hinawakan ni
Ivory ang makabilang braso ko at saka nya ako yinugyog na halos ikahilo ko.

Pak!

Isang malakas na sapok ang muling nagpatahimik kay Ivory. This time,

galing na iyon kay Miggy.

Nagbabagang mga mata ang tumingin sa kanya galing kay Ivory ngunit sinalubong nya
iyon ng walang takot.

"Wag mong pairalin ang galit mo, kuya. Gamitin mo ang utak mo. Hindi lang kung sino
ang involve ang dapat mong pagtuunan ng pansin. Isipin mo ang buhay ng dalawang
anak mo na mawawala sa isang maling desisyon mo. Planuhin natin ito ng mabuti.
Kasama ang mga pulis. Kasama ang Mafia kung kinakailangan." Napakaseryoso nyang
turan na tuluyang nagpakalma kay Ivory. Ngunit nang muli syang magsalita ay muli na
namang muntik na magwala si Ivory.

"At kung si Robby ang gusto nya kapalit ang buhay ng mga pamangkin ko, kung sya
lang ang tanging susi para matiyak ang kaligtasan ng mga anak mo, then...

Kinakailangang si Robby ang pumunta sa kanya."

....

Kabadong-kabado ako habang tinutunton ang kuwartong kinaroroonan ni Doctor Austin

at ng mga anak ko. Sinusundan ko ang iyak ng mga sanggol na umaalingawngaw sa itaas
na bahagi ng gusali. My God! Ano na kaya ang ginagawa ng gagong iyon sa mga anak
ko?

Ayon sa armadong lalaki na sumalubong sa akin pagdating ko dito sa abandonadong

building, nasa 8th floor ang doktor at ang mga bata. Matiyaga kong inakyat ang mga
hagdan. May mga armadong lalaki na pinapanuod ang pag-akyat ko sa bawat floor ng
building. Ipinagdarasal ko na lang na sana ay maging maayos ang plinaplano nila
Ivory sa gagawin nilang pagsugod maya-maya lamang. Ipinagdarasal ko rin na maging
maayos ang gagawin kong pakikipag-usap sa baliw na doktor na iyon para makuha ko na
ang aking mga anak.
Hinihingal man ay naging alerto ako nang makarating na ako sa ikawalong palapag.

"Robby, you came." Tumalim ang mga mata ko nang makita ko ang papalapit na si
Austin habang karga ang umiiyak kong kambal. Gustung-gusto ko na silang takbuhin
ngunit nagpigil ako.

"Why didn't you bring our daughter with you to complete our family?" Muli nyang
sabi habang papalapit sya ng papalapit sa akin. Hindi ko pa rin sya sinasagot.
Pinanatili ko ang tingin ko sa mga anak ko na lalo pang nag-iyakan nang makilala
nila ako.

"But that's okay, Robby. We already have your twins. And we can make their new
sister as soon as we get out of here." Tumigil sya sa harap ko at saka ko pa lang
sya tinignan ng mata sa mata.

"Give me my kids back." Matapang ngunit gumagaralgal ang boses kong utos sa kanila.
Gusto ko syang saktan, bugbugin, patayin. Ngunit kailangan kong hintayin ang tamang
oras para gawin ang mga iyon. Nakahinga ako nang maluwag nang iabot nya sa akin si
Azyra. Agad kong yinakap ang anak ko.

"I took care of them, Robby. I gave them what they needed. They were just crying
because they miss you so much just the way I'm missing you. I love you so much that
I'm gonna do everything to have you in my arms." Hindi makapaniwalang napatingin
ako sa kanya.

"You're telling me you love me and yet you've hurt me by taking my kids away from
me? That's not love, Austin. That's selfishness!" Hindi ko mapigilang singhal sa
kanya.

"It's not! Believe me, Robby! I love you. And only you can love me. I know it,
Robby, I know it's only you who can love me. If you've learned to love a man like
Ivory, then you can also love me. I am better than him. I can love

you better than he does. I won't hurt you like the way he did." Hindi na ako
nagulat na alam nya ang pinagdaanan namin ni Ivory dahil naikuwento ko iyon sa
kanya sa isa sa mga sessions ko sa kanya.

"Stop this stupidity, Austin. I cannot love you back. You know it. You knew that
it's only Ivory ever since. Please, give me Zion back. I am not the person you're
looking for. Someone else is out there who's willing to love you. It isn't me,
Austin. Please, stop this. Give me my son." Natatakot kong sabi nang magsimula
syang humakbang palayo sa akin.

"No!" Sigaw nya na waring giniba ko ang mundo nya. Nasa mga mata nya ang labis na
kalungkutan na napalitan ng depresyon. Nanlaki ang mga mata ko nang tumakbo sya
papunta sa terrace ng kinaroroonan namin.

"If you cannot love me back, I'd rather die, Robby. But I'm not gonna die alone!
I'm gonna die with your son!" Bulyaw nya sa akin nang maabutan ko syang nakasampa
na at handang tumalon sa baba habang buhat ang nagpapalahaw kong anak.

"No! Please! Please! Please! Give me my son, please!" Sumasabay na ako ng iyak sa
mga anak ko. Parang puputok na ang dibdib ko sa sobrang takot ko sa gagawin ni
Austin lalo pa at umaalingawngaw na ang mga putok ng baril sa paligid.

"Blame your self for this, Robby. Blame your self for your son's death because
you've decided not to love me back!" Patuloy nyang panunumbat sa akin. Papalakas na
rin nang papalakas ang mga sigawan na papalapit sa amin.

"Say good bye to Daddy, Zion." Pagkausap nya sa anak kong nagpapalahaw ng iyak bago
sya tumalon. Tinangka ko pa syang habulin ngunit nahuli ako. Tuluyan na syang
nahulog kasama ang anak ko.

"NOOOO!!! ZIOOOON!!!!"

....

Final Chapter na po next.

Thanks @howtoescapelove for the photo of Dr. Austin.

Updated invitation
=================

Final Chapter: Ivory

"NOOO! ZION! ZION! ANAK KO! ZION!"

Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ko ang nakakapangilabot na mga sigaw ni

Robby. Sumasakit man ang ulo dala ng biglaang paggising ay kaagad akong humarap
kung nasaan sya. Binalot ako ng mas matinding sakit ng loob at sobrang awa nang
makita ko ang itsura nya. Tigmak ng luha ang kanyang mukha habang sabunot nya ang
kanyang sarili.

"Robby." Tawag ko sa kanya habang lumalapit ako sa kanya. Akmang yayakapin ko sya
ngunit tinabig lang nya ang mga kamay ko.

"Kasalanan ko! Kasalanan ko ang lahat, Ivory! Kasalanan ko kung bakit... My God!"
Humagulgol sya ng iyak. Naaawa ko syang yinakap. Awang-awa ako sa kanya. Hanggang
ngayon ay sinisisi pa rin nya ang kanyang sarili sa nangyari sa aming anak na si
Zion.

"Wala kang kasalanan, Robby. Walang may gusto sa nangyari." Hinaplos-haplos ko ang
kanyang likuran upang pakalmahin sya.

"You don't understand, Ivory. Kung sana mas pinakiusapan ko pa sya, kung sana
nagmakaawa pa ako, kung sana... Kung sana pumayag na lang ako sa gusto nya. Sana...
Sana... Fuck..." Muling yumugyog ang katawan nya dala ng muli nyang paghagulgol ng
iyak.

Napabuntong-hininga ako.

Robby kept blaming himself na hanggang sa panaginip nya ay dala-dala nya ang
masamang nangyari sa aming anak. Gabi-gabi syang binabangungot. Gabi-gabing ganito
ang eksena naming dalawa. Ilang doktor na rin ang linapitan namin upang matulungan
sya sa kanyang trauma ngunit pare-pareho lang ang sinasabi nila. Si Robby lang ang
makakatulong sa kanyang sarili upang makalimot.

Ngunit paano sya makakalimot kung araw-araw nyang kasama ang mga anak namin at
naaalala ang nangyari kay Zion.
It has been three years. Ngunit walang araw na narinig kong he finally moved on sa
nangyari sa aming anak.

It has been so hard for Robby noong mga unang buwan pagkatapos ng trahedya. Walang
araw na hindi sya umiiyak at sinisisi ang sarili nya. Lubhang napakahirap at
napakasakit sa aming pamilya ang nangyari sa aming bunso. Kung pwede lamang na
burahin na lang ang pangyayaring iyon sa buhay namin. Kung pwede ko lang akuin ang
lahat ng hirap at sakit na pinagdaraanan ni Robby mula noong araw na iyon hanggang
ngayon, magmamakaawa ako sa Diyos na ipasa Nya na lang sa akin ang lahat. Ngunit
hindi ganun kadali iyon. Hinding-hindi natin magagawang ibalik o baguhin pa ang
nakalipas nang panahon at mga pangyayari. Ang suportahan at mahalin pa ang aking
asawa at mga anak ang tanging magagawa ko. Palakasin ang kanyang loob tuwing
nawawalan sya, intindihin sya sa tuwing nagwawala sya at ipaintinding wala syang
kasalanan, na nakatakda ang mga pangyayari gusto man namin o hindi. To be with him
and to continuously love him with all my heart are the only things I could give
him.

"Ivory... Sinisisi mo ba ako? Kahit minsan ba, pumasok sa isipan mo na kasalanan ko

ang nangyari kay... Zi---zion?" I stared at his haunted eyes. Umangat ang isang
kamay ko para punasan ang kanyang basang pisngi.

"No. No, Robby, no. Kahit minsan, hindi kita sinisi. Napakasakit ng nangyari sa
kanya at walang magulang ang gugustuhing makita sya sa ganung kalagayan but never
did I once blamed you for what happened

to him. I know how much you love him, I'm a witness on how you sacrificed just for
him to be in this world and I know how tenderly you took care of him and protected
him even at the point that you needed to risk your life for him." I seriously and
sincerly told him.

"S-sya kaya? Si--sinisisi kaya nya ako kung bakit... kung bakit nangyari iyon sa
kanya?" Natatakot nyang tanong. Fresh batch of tears fell from his eyes.

"He would never blame you, Robby. Dahil alam nya kung gaano mo sya kamahal. Na
ginawa mo ang lahat para mailigtas sya. Mahal na mahal ka nya gaya ng pagmamahal mo
sa kanya." Pagpapaintindi ko sa kanya. Tumango naman sya sa akin at sya na ang
kusang nagpunas sa kanyang luhaang mga pisngi.

"I'd like to see him, Ivory." Pakiusap nya sa akin. Liningon ko ang wall clock at
nakitang 1:45 na ng madaling araw.

"Robby..."
"Please, Ivory. Please. Hindi ako matatahimik hanggang hindi ko sya nakikita." He
begged nang makita nya ang pag-aalangan sa mukha ko.

"Sige, puntahan na natin sya." Ngumiti ng tipid si Robby nang marinig nya ang
pagpayag ko. Magkasunod kami na bumaba mula sa kama at naglakad patungo sa pintuan
ng aming silid. Nakaakbay ako sa kanya at nakakapit ang braso nya sa bewang ko
upang doon kumuha ng lakas.

Sa katapat na pinto ng aming silid kami pumasok. Agad na dumiretso si Robby sa kama
at ako naman ay sinenyasan ang nurse na naalimpungatan ng gising dahil sa walang
pasabi naming pagpasok.

Umupo si Robby sa gilid ng kama at matagal na pinagmasdan ang batang natutulog doon
na napapaligiran ng mga unan at stuffed toys. Nakita ko ang pag-angat ng kanyang
nanginginig na kamay at ang banayad na paghaplos

nito sa ulo ng nahihimbing naming anak.

"I... I'm s--sorry, a-anak ko." Lumuluhang bulong nya. Napatiim-bagang ako nang
maramdaman ko ang panhahapdi ng aking lalamunan at ang pag-iinit ng aking mga mata.

Tumulo na ng tuluyan ang mga luha ko nang makita kong takpan ni Robby ang kanyang
bibig habang yumuyugyog na naman ang kanyang mga balikat.

Bumalik sa ala-ala ko ang nangyari noong gabing iyon. Halos mabaliw ako sa takot
nang ibalita ng isang tauhan ng Mafia na nahulog mula sa 8th floor ang baliw na
doktor kasama ang anak ko. Bago tuluyang bumagsak sa sementadong kalsada ay waring
nakonsensya ang doktor at sinubukang pang protektahan ang bunso ko. But the impact
of the fall took a toll on Zion. He was barely alive nang kunin namin sya mula sa
pagkakayakap ng doktor sa kanya. I thought, ang pang-iiwan sa akin ni Robby noon
ang pinakamasakit na pangyayari sa akin. Ngunit mas masakit pala ang makitang
duguan ang iyong anak habang pinipilit na iligtas ng mga doktor. Kulang na lang ay
madurog ang mga daliri ko sa kasusuntok ko sa pader ng ospital habang nagtutulong-
tulong ang mga doktor na iligtas sa tuluyang pagkamatay si Zion. Isama pa ang
pagwawala ng mga ina namin ni Robby at ni Robby mismo. Wala syang tigil sa
pagpapalahaw at pagmamakaawa sa mga doktor para lang gawin ang lahat upang mabuhay
ang anak namin na kinakailangan pa nyang turukan ng gamot upang kumalma sya at
makatulog. Kung nabuhay lang ang baliw na doktor, mga buto nya na sana ang
dinudurog ko noong mga panahong iyon.

Awa ng Diyos, naagaw ng mga doktor sa kamatayan ang anak ko. Ngunit sa batang edad
ay kinakailangan nya na

agad na sumailalim sa mga kumplikadong operasyon upang matiyak ng kaligtasan nya at

maayos ang nasira sa katawan nya. Pagkatapos nun ay halos isang taon din kaming
tumira sa ospital dahil sa kanya.

Nabali ang ilang buto nya at nabagok ang isang bahagi ng ulo nya making him slow in
his motor and speech development. Three years old na sya ngunit ngayon pa lang sya
natututong maglakad. Limitado rin ang mga salitang kaya nyang bigkasin. Bugnutin
ito at sensitive. Ni hindi nya masabi kung may masakit sa kanya. Nito lang mga
nakaraan sya nakakapagsalita ng mga short words at pahirapan pa ang kanyang
pagbigkas dahil sa mga letrang hindi nya masambit. Maging sa pagkain, pagligo at
pagdumi ay kinakailangan pa nyang suportahang mabuti. He's slow. Marami syang hindi
nauunawaang pangyayari sa paligid nya. Unlike his twins na mga bibo na at takbo
nang takbo, naroon lang sya sa stroller nya at pinapanuod sila. Nitong mga
nakaraang mga buwan lang sya nakatatayong mag-isa at natutong maglakad. Madalas din
nitong hinahanap si Robby kahit na may sarili itong nurse na tagapag-alaga.
Nagtatantrums ito kapag walang Robby itong nakikita. If it breaks my heart to see
him like that, lalo naman si Robby. Kaya naman hanggang ngayon ay sinisisi pa rin
nya ang sarili nya sa nakakaawang kalagayan ng bunso namin.

"Mmm-maaa..."

My head snapped towards the bed. Nakita kong gising na si Zion at nakatingin kay
Robby. Agad namang pinunasan nito ang kanyang luhaang mukha at pilit na ngumiti sa
aming anak.

"Sorry, my boy if Mama woke you up. I j-just m--miss you." Gumagaralgal ang boses
na pagkausap nya kay Zion.

"M-m--mi.... shh...?"

"Yes! Yes!" Pinaghahalikan ni Robby ang chubby na pisngi ng bata na ikinatawa nito.

"I love you, Zion."

"Wwwub, Mmmaaa..." Itinaas ng bata ang kanyang mga kamay indicating na gusto nitong
magpakarga. Maingat naman syang binuhat ni Robby at ipinaghele.

Hindi nakaligtas sa aking mga mata ang muling pagtulo ng mga luha ni Robby habang
isinasayaw-sayaw ang aming anak na nakaunan sa kanyang balikat. Alam ko na nagi-
guilty na naman sya.
Gusto ko mang patahanin na sya sa kanyang pag-iyak ngunit maging ako ay talagang
naluluha na. Awang-awa ako sa kanilang dalawa. Napakarami ring bumabagabag sa akin
habang nakatitig ako sa kanila.

Paano na ang anak ko kapag tuluyan na syang lumaki at nagkaisip? Sisisihin nya ba
kami sa naging kalagayan nya? Kakayanin nya bang lampasan ang mga pagsubok sa buhay
nya na sya lang mag-isa at hindi umaasa sa amin?

Masakit at mahirap mang aminin at tanggapin ngunit naging abnormal na ang paglaki
nya at maging ang pag-iisip dahil sa trahedyang kinasangkutan nya.

But he is still our son. He is still a Vladimier and a Salvador. He will learn
things but it will take a lot of time... A lot more time compared to his siblings.
And we will be there. We'll be there to support him all throught out hanggang sa
kakayanin nya na ang mabuhay mag-isa. Mamahalin namin sya at aalagaan even if it
takes a life time. Not because of guilt but because he is our son and we love him
so much. We'll love him for whatever he is and whatever

he'll become. He's our miracle baby gaya ni Robby sa mga magulang nya.

"Thank you, Ivory." Napatingin ako kay Robby na nakatayo na pala sa harap ko.
Ngumiti ako sa kanya bago ko sinulyapan ang kama kung saan nahihimbing na naman si
Zion. Muli kong binalikan ng tingin si Robby.

"I love you, Robby. Kayo ng mga anak natin." Madamdamin kong pahayag sa kanya.
Lumapit pa sya sa akin at yumakap.

"Mahal na mahal ko rin kayo ng mga anak natin, Ivory." Bulong nya sa aking dibdib.

"Kaya natin ito. Kakayanin natin ito." Hinagkan ko ang ulo nya at ipinaghele sya
gaya ng ginawa nya kay Zion kanina.

Pumikit ako ng mariin habang dinarama ang paghigpit ng pagkakayakap sa akin ni

Robby.

God, wala na sanang dumating pang mas matinding pagsubok sa amin. Pero kung
magkakaroon pa, I promise, I will be stronger for my family. I will not let any of
them be hurt again. Never again.
....

I know hindi na ako dapat pang kabahan dahil nangako si Robby na sisipot sya sa
kasal namin. But... I can't help it.

Para bang hindi pa sapat sa akin ang pagtanggap nya sa proposal ko para tuluyang
matahimik ang kalooban ko. Hindi pa sapat na mayroon na kaming tatlong anak na
bunga ng pagmamahalan namin. Hindi pa rin ako lubos na masaya. Gusto ko may mas
ikasisiya pa ako. At yun ay ang pag-iisang dibdib namin sa harap ng mga mahal namin
sa buhay at sa harap ng Diyos.

Alam ko na nagkakasala ako dahil wala akong kakuntentuhan. Pero hindi ko lubos na
masisi ang sarili ko. Gusto ko lang naman na matupad ang isa sa mga pangarap ko
para sa amin ni Robby. At yun ay ang

legal na matali na kami sa isa't isa sa harapan ng aming mga anak, mga pamilya, mga
kaibigan at ng langit.

Ilinibot ko ang aking paningin sa paligid. Narito kami sa Hawaii para sa aming pag-
iisang dibdib. Robby wanted a beach wedding at dito sa Hawaii namin napiling
ganapin iyon. Well, kahit siguro hilingin nyang sa ilalim kami ng dagat magpakasal,
gagawan ko ng paraan iyon. Lahat marahil ng hihilingin nya sa akin ay tutuparin ko.
Hindi ba at paulit-ulit ko iyong ipinangako sa kanya at sa sarili ko? Lahat ay
gagawin ko para sumaya sya sa piling ko.

Napangiti ako nang marinig ko ang matinis na tawa ni Mommy. Hinayon ng mga mata ko
ang kinaroroonan nya. Nasa gitna sya nina Daddy at Papa at kausap at katawanan nila
sina Tito Marcus at Tito Francis, sina Daddy Ryan at Mama Aniq, sina Tito Flame at
Tita Makie, sina Tito Sanders at Tita Clem kasama ang mga partners ng mga ito.
Bakas sa mukha ng bawat isa sa kanila ang saya na dapat lang naman talagang
maramdaman ng bawat isang imbitado sa pagtitipong ito.

Muling naagaw ang pansin ko nang makarinig ako ng malakas na halakhakan. Sa

kabilang bahagi ng beach na inihanda para sa wedding ceremony namin ni Robby ay
nagtipun-tipon naman ang 2nd generation ng 7 Demons. Naroon sina Jai at Zeke kasama
ang kanilang anak na si Akira Kennedy. Kaharap nila sina Jayson at Jessie pati na
rin sina Miggy at Jurace. Sina Zeke at Jessie ang kakanta para sa kasal namin ni
Robby. Katawanan din nila ang iba pang mga anak ng original 7 Demons gaya nina Kuya
Mac-mac at iba pang mga kapatid nila ni Jurace. Naroon din ang mga anak nina Tita
Clem pati na rin ang kay Tito Sanders.

"Kuya, when will the wedding start? I already miss Azyra, Zion and Jayden." Yinuko
ko ang nasa harap kong si IO, ang super makulit kong bunsong kapatid. I smiled at
her pero sinimangutan lang nya ako. Alam kong nagmamaktol sya dahil kanina pa nya
gustong makalaro ang apat na taong gulang na mga pamangkin ngunit kasama ni Robby
ang mga ito ngayon. Azyra will be our Bible bearer. Zion, our ring bearer and
Jayden will be our flower girl together with IO and Jaycee. Simple and direct ang
seremonya ng aming kasal ayon na rin sa kagustuhan ni Robby.

"They'll be here in a couple of minutes. Why don't you play with Jaycee for the
meantime?"

"Hmp." Masungit na pahayag nito ngunit pumayag din.

I looked at the sea. Mahinahon ang mga paghampas ng alon sa isa't isa. At habang
pinagmamasdan ko sila ay nanumbalik sa akin ang mga ala-ala.

I hate you, Ivory Vladimier! I hate you to hell!

No! I won't marry you! Bakit ko naman pakakasalan ang taong kinamumuhian ko?

Ivory, please listen to me. Nagsisisi na ako sa ginawa ko. I'm so sorry. Please,
hayaan mo akong bumawi sayo. Hayaan mo akong pagsisihan ang mga nagawa ko sayo. Let
me take care of you.

Sige, kung hindi mo ako mapapatawad agad, let me earn it. Let me earn your
forgiveness, Ivory. Pagsisilbihan kita at aalagaan. Lahat ng gusto mo, ibibigay ko.
Lahat, Ivory. Just let me stay with you.

Mahal na mahal na kita, Ivory. Mahal na mahal.

Nagmamakaawa ako, Ivory. Wag mo naman akong saktan ng ganito. Please, wag namang
ganito kasi ansakit-sakit na. Hindi ko na kaya. Ansakit

na.

Di ba, nangako ka? Nangako kang ako lang ang mamahalin mo?

Ito ba yung gusto mo?! Yung makita akong naghihirap at nasasaktan para makaganti ka
na sa ginawa kong pang-iiwan sayo?
Ivory, wag mo akong iwan. Wag mo akong iwan. Natatakot ako. Natatakot ako.

Mahal na mahal ko rin kayo ng mga anak natin, Ivory.

Yes, I will marry you, Ivory!

Napabuntong-hininga ako for the nth time. Marami na kaming pinagdaanan ni Robby.
Masasaya at masasakit na sandali at mga nakakatraumang mga trahedya. Mahirap.
Napakahirap but I can say that these made us stronger and more mature.

Napadiretso ako ng tayo nang magsimula na si Jessie sa pagtugtog sa organ at ilang

saglit pa ay pumailanlang na sa paligid ang malamyos na boses ni Zeke.

I'll Be There (play the music on the media)

When you wake up each mornin'

And you feel like callin'

I'll be there for you

Naunang maglakad sa red carpet ang mga flower girls na pinapangunahan ng aking anak
na si Ivory Jayden. Patalon-talon pa sya habang naghuhulog ang kanyang kamay ng mga
rose petals sa kanyang dinaraanan. Nang makarating sya sa harap ng altar ay yumakap
muna sya sa mga binti ko bago pumunta sa pwestong uupuan nya.

When the road seems uncertain

And you can't stop the hurtin'

I'll be there for you

Sumunod na naglakad sa red carpet si Azyra. Ngiting-ngiti

ito at kumakaway pa na parang artista. At gaya ni Jayden, yumakap din muna ito sa
akin bago patakbong pumunta sa kanyang puwesto.
When there's no one beside you

I'll be there to guide you

Catch you each time you fall

When the stars won't shine anymore

I'll be there....

I held my breath as I watched Zion painstakingly took each of his steps towards me
na nakatayo sa harap ng altar. Hindi ko maiwasang kabahan para sa kanya. Ayokong
mapahiya sya sa harap ng lahat kung aksidente syang madadapa. Tumingin sya sa akin.
His eyes magnified by the glasses he's wearing. Nito lang namin napag-alaman na
malabo rin ang mga mata nya. Umiiral man ang awa sa puso ko, I smiled at him.
Encouraging him to walk further. Tumabi sa akin ang dalawa ko pang anak. They're
silently cheering for their brother as well. Natutuwa kami ni Robby sa kanila dahil
mahal na mahal at napakaprotective nila sa kanilang kapatid dahil na rin sa
kalagayan nito. Nang makarating sya sa harap ko pagkatapos ng ilang minuto, he
proudly beamed at me. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at ako na ang kusang
yumakap sa kanya.

"D-daaddy, waalk... Z-zion." Proud nyang sabi sa akin.

"Yes, anak. You did it." Maluha-luha kong sagot sa kanya. Ibinaba ko sya at hawak-
kamay silang magkakapatid na naglakad at pumuwesto na sa uupuan nila.

Huminga muna ako ng malalim bago ko itinutok ang aking mga mata sa paparating na si
Robby. Sinimulan namang muli ni Zeke ang isang kanta na hiniling kong kantahin nya
kapag naglakad na sa red carpet

si Robby.

"I Will Be Here"

https://www.youtube.com/watch?v=ENX9QRCNBTI

Tomorrow morning if you wake up

And the sun does not appear

I... I will be here

If in the dark we lose sight of love

Hold my hand and have no fear

'Cause I... I will be here

I will be here

When you feel like being quiet

When you need to speak your mind

I will listen

And I will be here

When the laughter turns to crying

Through the winning, losing and trying

We'll be together

'Cause I will be here

Like Zion, he was beaming too. Alam kong pinanuod nya rin ang paglalakad ng aming
bunso papunta sa akin. He's very handsome sa suot nyang puting tuxedo na kaparehas
ng sa akin. Ewan ko ba sa kanya. Gusto nya ng beach wedding ngunit gusto nya ring
tuxedo pa rin ang isuot namin. Kunsabagay, kung hiniling lang nya, baka nakabahag
ako ngayon.

Tomorrow morning if you wake up

And the future is unclear

I... I will be here

As sure as seasons are made for change

Our lifetimes are made for years

So I... I will be here

I will be here

And you can cry on my shoulder

When the mirror tells us we're older

I will hold you

And I will be here

To watch you grow in beauty

And tell you all the things you are to me

I will be here, hmmm

I will be true to the promise I have made

To you and to the One who gave you to me

And just as sure as seasons are made for change

Our lifetimes are made for years

So I... I will be here

We'll be together

I will be here

Eksakto sa pagtatapos ng kanta ay nasa harap ko na si Robby. Hindi maputol-putol

ang aming pagtitigan hanggang sa pumuwesto na kami sa altar. Maging nang magsimula
ang seremonya ay nakatitig lang kami sa isa't isa.

We're here. We are finally here infront of our friends and love ones getting
married.

"It's time to say your vows." Nakangiting utos ng pari. Inabot ko ang mikropono at
muling tumitig kay Robby. Maririnig pa rin sa background ang mahinang pagkanta ni
Zeke.

"Sampung taon. Ten years na, squirt. Sampung taon na ang lumipas mula nang una
kitang makilala, gawan ng kapilyuhan, ligawan sa pamamagitan

ng dahas, piliting tumira kasama ko, alagaan, protektahan at mahalin. At sa bawat

pagdaan ng mga taon, lalong tumitindi ang pagmamahal na nadarama ko para sayo.
Kahit na... Kahit na ikaw ang kauna-unahang tao na nagpadama sa akin ng
napakatinding sakit. Kahit na nagawa mong durugin ang puso ko nang paulit-ulit.
Ikaw at ikaw lamang ang hinahanap ng mga mata ko at mamahalin ng puso ko. I know
I've also broken your heart for a lot of times especially when I deceived you but I
want you to know na tuwing lumuluha ka, mas lumuluha ako. Tuwing nasasaktan ka ay
mas nasasaktan ako. You hold my life in the palm of your hand, squirt gaya nga ng
sabi sa kanta. Nangako ako sayo, di ba? Nangako ako na hindi na kita sasaktan at
paiiyakin. Nangako ako na ibibigay ko ang lahat ng ikaliligaya mo. At tutuparin ko
iyon, squirt. Mamahalin kita at pagsisilbihan hanggang sa araw na mawawalan na
ako... na a--ko ng h--hininga." Hindi ko napigilan ang pagpiyok ng boses ko dahil
sa paninikip ng lalamunan ko.

Narinig ko ang pagsinghot ni Robby bago ko narinig ang nanginginig nyang boses.

"I've hated you. Sa lahat ng kinaiinisan ko, ikaw ang kinamumuhian ko. Galit ako
kasi iniisip ko na ikinulong mo ako sa buhay na hindi ko ginusto. Iniwan kita kasi
akala ko iyon ang gusto ko at makakapagpasaya sa akin. But I was wrong because I
would only find my true happiness with you. When I went through your pain that's
when I realized how much I've hurt you. And I'm sorry. I'm still sorry that I've
caused you that much pain.

And I love you, Ivory. I love you so much that it's making my heart burst

coz it cannot contain the love it has for you anymore. Your sacrifices for me are
much more than what I've done for you. At kung bulag ka pa rin hanggang ngayon ay
hindi ako mangingiming ibigay hindi lamang ang mga mata ko kundi pati na rin ang
buhay ko kung kakailanganin mo ito.

Salamat sa pagmamahal mo kahit na abnormal ako. Salamat sa pagtanggap mo sa

kabaliwan ko. Sa walang sawa mong paghihintay sa akin. Sa pagmamahal mo sa amin ng
mga bata. Thank you for the purest love you've let me have. And let me borrow your
last words, hanggang sa huling hininga ko, Ivory Phoenix Vladimier, mamahalin at
pagsisilbihan kita. M-mamahalin k-kita..."

Hindi ko na hinintay ang hudyat ng pari. Sinapo ko na ang luhaang mukha ni Robby at
buong pagmamahal na hinagkan. Pareho man kaming luhaan, alam kong isang libo't
isang saya naman ang pareho naming nararamdaman sa mga oras na ito. And this is not
the end.

This is not the end because we have a lifetime to be happy together with our three
equally wonderful children. At gaya ng ipinangako namin sa isa't isa, hanggang sa
huli naming hininga ay mamahalin at pagsisilbihan namin ang isa't isa.

I, Ivory Phoenix Vladimier-Salvador, promise to all especially to the heavens above

that I will love, protect, serve and adore my family especially my beloved, Pierre
Robert Salvador until my last breath.

The End.

............
Sa wakas!

Congratulations sa atin at nakatapos na naman tayo ng isang kuwento. Kung matatapos

ko agad ang gagawin kong pag-eedit sa The Sadist na pinaplano kong iselfpub by May,
uumpisahan ko na agad ang mga kuwento nina Mac-mac at Isly.

Muli ay ang aking taos-pusong pasasalamat sa walang sawa nyong pagsuporta sa akin
at sa aking mga likhang kuwento. Pasensya na kung may mga naging pagkukulang man
ako. May nawala mang isang tao na itinuring kong kapatid at matalik na kaibigan,
nagpapasalamat pa rin ako dahil nariyan pa rin kayo at sinusuportahan ako. Miggy,
alam ko na mababasa mo ito. Pinapatawad na kita. Masakit yung ginawa mo sa akin at
yung ginawa ko sayo pero alam ko matututo tayong parehas dahil sa pangyayaring ito.
Magmove na tayo.

Special thanks to Aaron Paul Cesa Aberasturi of Cebu City for letting me use his
photos as Robby's portrayer.

Again, agyamanak manen kadakayo amin!

God bless.