Lord Henry bahçeye çıktığında Dorian Gray’i

yüzünü leylakların o dolgun, serin çiçeklerine gömmüş,

kokularını şarapmışçasına içerken buldu. Yaklaştı, elini
gencin omzuna koydu.
“Çok doğru yapıyorsun,” diye mırıldandı. “Ruhun
acısını ancak duyular alır, nasıl ki duyuların acısını
alabilecek tek şey de ruhtur.”
Genç adam irkilerek geriledi. Başı açıktı, ağacın
yaprakları buklelerini dağıtmış, yaldızlı saç tellerini
birbirine karıştırmıştı. Gözlerinde korkulu bir bakış vardı,
uykudan birden uyandırılmış kişilerin gözlerindeki gibi.
İnce, düzgün çizgili burun delikleri seğiriyordu, gizli bir
sinir dudaklarını soldurup titretmiş gibiydi.
Lord Henry, “Evet,” diye konuşmasını sürdürdü.
“Yaşamın en büyük gizlerinden biridir: ruhu duyular
yoluyla, duyuları da ruh yoluyla şifaya kavuşturmak. Siz
harika bir yapıtsınız. Sandığınızdan daha çok bilginiz var;
öte yandan bilmek istediğinizden daha azını
biliyorsunuz.”
Dorian Gray kaşlarını ha