Agad kong inabot iyong dala nung waiter na champage.

This really was a freaking bad

idea.

"Dri, my college orgmates. Guys, si Drianna, family friend."

And they teased them. Benny was just smiling timidly habang iyong Drianna, pulang-
pula na iyong mukha. Alam kaya nila na nandito ako? Kasi kung alam nila, did they
hate me that much para tuksuhin si Benny sa ibang babae? Kasi nandun sila, e. They
saw all those years I spent with Benny. They saw our ups and downs. They saw us
fight for our love. And I knew I made a mistake... but did they really need to do
this in front of me?

Na parang bigla na lang akong nawalan ng karapatang masaktan?

Maybe I deserved this. But it still hurt so fucking bad.

I lost count of the champagne I drank. Weddings are supposed to be a celebration of

love but all I could feel was pain in my stupid, stupid heart. Hindi na dapat ako
pumunta. I should've stayed at home and wallowed on my own.

Tumayo ako para maghanap ng CR. I drank too much. My vision was starting to get
real blurry.

"Are you okay?"

I stilled when I heard his voice.

"Yeah... Nakakapagod lang but I'm okay."

"You sure? Maiintindihan naman nila kung aalis na tayo."

"I'm fine, Benny. Besides, I enjoy talking to your friends. They seem fun."

Why was I even here? Why was I even listening to them talk? Hindi pa ba sapat iyong
nararamdaman ko? Must I add salt to the already open wound?

"Okay. But if you want to go home, sabihin mo lang sa akin."

"Yes po, Benny."

"Kulit mo talaga, Dri."

I bit my lower lip. Pinunasan iyong luha na tumakas sa mga mata ko. I turned and
faced them. Benny seemed stunned. His lips parted upon seeing my face. What

was he feeling? Did he long for me, too? Did he cry for us, too? Did he regret our
parting like I did? I wanted to ask him all these questions but I couldn't even
voice out how sorry I was for everything.

I couldn't even tell him that I wanted to be the one by his side. That I wanted to
be the reason for his smiles. That I wanted to be the center of his attention.

I hated seeing him with someone else. Ako dapat 'yun. Sa 'kin dapat siya.

"Hi," I said. "Can we talk?"

Seconds passed. Hindi siya naka-sagot.

"Kahit five minutes lang..." I croaked. I just wanted to be with him. Kahit sandali
lang.

"I'll... just leave," Drianna said. She looked at me. "Nice meeting you," she said
and then excused herself.

I looked at her as she was leaving. Why was she nice? Couldn't she be vengeful?
Bitchy? Couldn't she give me more reasons to hate her aside from the fact that she
replaced me in Benny's life?

"What do you want?" he asked. Mas bumilis lang iyong pagtulo ng luha ko. This
wasn't how he used to talk to me. He had always been sweet. But I couldn't sense
any of that anymore. He couldn't even look at me the same way he did.

"K-kamusta ka na?"

"I'm fine," he replied. "May sasabihin ka ba?"

Alam ko naman na dapat lang lahat ng natatanggap ko mula sa kanya. I asked for
this. I rejected him. But this hurt so bad... Hearing him talk to me like this was
ripping my heart. I couldn't stop the tears from flowing.

"Is she..." I trailed. I couldn't even compose the right words. I was afraid of the
answer. I was afraid to hear that I had been replaced. Because I still

wanted my place in his life. That was mine. I took care of that place for years...
I didn't want to be replaced and forgotten. "Your girlfriend?"

The word tasted so bitter in my mouth. Girlfriend na ba siya ni Benny?

He shook his head. Naka-hinga ako nang maluwag.

"But that doesn't concern you anymore, Nari."

"Benny naman..."

I tried to hold on to him but he peeled me off of him. Akala ko masakit na. May mas
masakit pa pala. Kasi dati, gusto niya kapag hinahawakan ko siya. Pero ngayon,
parang diring-diri siya na malapit ako sa kanya.

"Iniwan mo ako, Nari. 'Di ba gusto mo 'to? Bakit ka umiiyak ngayon?"

Tuluy-tuloy lang iyong agos ng luha ko. Walang pagtigil. Ayokong tumigil. Baka kasi
mapansin niya na nasasaktan din ako.

"Natakot lang naman ako..." I croaked.

"Did marrying me scare you that much? Did the thought of being my wife disgusted
you that you fled the country the first chance you got?" he said, his jaw
clenching. You could've explained, Nari, maiintindihan ko naman. Pero tinakbuhan mo
ako. You kept on saying sorry without explaining what you really feel. Your lack of
explanation gave me the reason to explain your reason to myself. Inisip ko kung san
ba ako nagkulang, kung san ba ako nagkamali. I thought about everything, Nari. You
made me regret everything I did kasi akala ko nagkamali ako. Because if I did
everything right, then you wouldn't have left saying nothing."

He was calm. But his voice was laced with the pain I caused him.

"I'm sorry..." I whispered. I didn't have the words to say. I didn't have the right
words that would take away the

pain I caused him.

He smiled. "Ayan ka na naman sa sorry mo," sabi niya at saka tinalikuran ako.

"Do you love her?" I asked. I wanted to hear it. I wanted to hear that he had
already forgotten me. Baka kasi... baka kasi makatuloong. Kasi nandun pa rin ako.
Kasi hindi pa rin ako nakaaandar. At pakiramdam ko, patuloy lang akong aasa na
magiging maayos pa rin kami.

Kasi ilang buwan pa lang... ang bilis naman.

"No. But I want to," he replied. "Ang sakit mong mahalin, Nari."

* * *

I didn't know where I was. Ang alam ko lang, gusto kong umalis. My heart hurt so
badly. Pakiramdam ko ay kinuha ni Benny iyong puso ko mula sa dibdib ko at saka
niya dinurog. Masakit akong mahalin? Pakiramdam niya ba siya lang ang nasasaktan?
Hindi ba niya alam na mahal ko rin siya? Na hindi lang siya ang nasasaktan? Na
kahit ako iyong may kasalanan, nakakaramdam din naman ako ng sakit.

Was he regretting giving me his love? Ganoon na ba kami kababaw? Just because we
got hurt, we didn't want the love we built all these years?

Hindi ko na alam. Ang sakit niya rin kasing mahalin.

All I know was that I wanted to drink. Sabi kasi nila, nakakalimutan daw ang
problema kapag lasing. And I just wanted one night without these thoughts haunting
me. I just wanted to free myself from him. Kahit isang gabi lang.

Naglakad ako hanggang sa makarating ako sa isang club. I was about to walk inside
nang mabangga ako ng isang grupo ng mga lalaki.

"I'm so- Nari?"

My eyes were blurry from all the crying.

"Ha?"

"It's me, Benj," the guy said. I opened my eyes more. "Saw

you again."

"Ah... oo nga," I merely replied. My spirit was its lowest. "Nandito ka rin pala."

He smiled. He's always smiling. Mabuti pa siya palaging masaya. I missed that
feeling. Paano nga ba maging masaya? It had been too long. Pakiramdam ko ay
nalimutan ko na ang pakiramdam ng pagiging masaya.

"Yeah... Our team won so we're celebrating," he replied. "You? Meeting friends?"

Umiling ako. "I don't have friends."

"Sama ka na lang sa 'min," he offered.

"Ang bata niyo pa." That was only a thought but I must've said it loudly. Natawa
siya.
"Maybe, but we're fun. Tara, pakilala kita sa kanila," he said and then guided me
inside. He must've known the owner of the place dahil diretso lang kaming naglakad
papasok. I didn't give it too much thought. I just wanted to drink. I just wanted
to drown myself para bukas, iyong sakit ng ulo na lang ang iisipin ko. That's
better than wallowing in my own misery.

Pagpasok namin, ramdam ko ang taas ng enerhiya ng mga tao. College students.
They're full of energy. Mauubos din 'yan kapag nakapagtapos kayo. By then, you'd
face the world. You'd feel the pressure from everyone to prove yourselves. You'd be
expected to figure everything out. Being an adult sucks.

"Bakit ang daming tao?" I couldn't help but ask. The place was packed.

"Overall champion 'yung school namin. Basketball team and soccer team are both here
kaya maraming tao," he explained. Huminto kami sa harap ng isang lamesa. "Guys,
she'll be joining us," Benj said. "Nari, si Jackson, Parker, and Jasmine. Guys, si
Nari."

"Hi," I politely said. The two guys just

waved their hand, looking passive. Iyong babae ang naka-ngiti sa akin. They seemed
okay. Mukha lang kaming magkaka-edad. Ganito na ba talaga ang mga kabataan ngayon?
And they're freakishly tall!

"Si Preston?" Benj asked. Ayun na naman iyong pangalan na 'yun.

The guy, Jackson, shrugged. "Saw him talking to Austin earlier. Hindi ko lang alam
ngayon."

All my thoughts were taken away from him as alcohol was served. The table was never
empty. Tuwing mauubos na iyong laman ng bote, palaging may dumadating na bago. The
people around me were talking but my attention was solely on the liquor. And my
mission was to empty every bottle served.

And a few bottles of JD later, my mind was officially in haze.

"Who's this?"

"Nari."

"Nari who?"

"Gago, siya 'yung dinala mo sa condo ko!"

"Ha? Sino 'yun?"

I reached for another bottle. I couldn't even feel the taste of the alcohol
anymore. Pati yata panlasa ko ay namanhid na sa sobrang sakit.

"Anyway, san ka galing?"

"Talking to Austin. There's another race."

"Ah. E bakit nandito ka na ulit?"

"Dumating si Saint, e. Epal kaya 'nun."

"Sabihin mo, irita ka lang kay Saint kasi alam mong may crush kay Imo."
"Tss. Bakit wala ng inumin? Inubos niyo?"

Gosh. Bakit ang ingay nila? At wala na bang inumin?

"Hindi ka pa ba uminom 'dun? Namumula na kaya 'yung mukha mo."

"Nah. I still want to drink."

"Badtrip ka na naman?"

"Shut up, mom."

"Fuck you, Preston. Bahala ka dyan. Labas muna kami."

Silence reigned between the two of us... o dalawa lang ba kami?

I wasn't sure. My sole attention was on my drinks. Masarap pala 'to? I never
thought I could drink this much. Pakiramdam ko busog na busog na ako sa dami ng
iniinom ko.

"So... ikaw si Preston?" I asked as I downed another glass.

"Yeah. Ikaw si Nari?"

I nodded and then offered my hand but sa mukha niya tumama iyong mukha ko. I
chuckled. "Oops."

"You're drunk," he said as he poured himself a glass.

"Yeah... I think I'm drunk," I replied and then giggled. "Preston..." I said, my
words slurry. "Your names makes me hungry." Why was he named after a biscuit? Adik
ba ang nanay niya?

"Baliw," he murmured.

"I heard that! Hindi ako baliw! Heartbroken lang ako!" I argued and then drank some
more. "Lalaki ka, 'di ba?"

"I think so," he replied. I looked at him and I didn't know if it's because of the
lights but he looked red. Or maybe he's as drunk as I was. Maybe this was better.
Sabi kasi nila, drunk words are sober thoughts. And I just wanted some honest
thoughts... Kung sa perspective ba ng lalaki, dapat na talaga akong kalimutan ni
Benny. If I really crushed his ego enough for him to forget me and replace me.

Gusto ko lang marinig para mas masaktan ako. Baka kasi tigilan ko na talaga kapag
sobrang sakit na.

"I have this friend..." I trailed.

"Sure, friend," he said and then downed a glass.

I ignored his sarcasm and continued. "Kung iniwan ka ba ng girlfriend mo kapag

nagpropose ka, magagalit ka?"

He played with his glass for a while before answering. "Depends... Is there a
reason?"

"Yeah, of course meron!" I said. "The girl's afraid. She's just

21. She didn't want to get married yet."

"Did the guy say that they'd get married? There's this thing called long
engagement," he said and then drank. Goodness. Was this night called the night of
harsh truths?!

Inabot ko iyong bote at saka tinungga na. I couldn't feel the liquor anymore. It
didn't taste disgusting anymore. I just welcomed the stupor I was feeling.

I tried to stand up para humanap ng iinumin nung matumba ako. And I didn't want to
hear any more truths. I had enough for the night... Nang tumayo ako, I heard glass
breaking but my eyes really couldn't focus on anything. Wala na talaga akong
maintindihan. All I knew was that I wanted to drink some more.

"Sorry," I said, my words sounded slurry. I tried to reach for a napkin para
punasan iyong pants niya.

"Holy sh-"

I continued wiping the wet part of his pants. I couldn't see clearly. Sobrang labo
na ng mata ko tapos madilim pa... tapos hilung-hilo na talaga ako sa dami ng nainom
ko. I didn't even dare to stand up again because I knew I'd just end up falling...
Ganoon naman talaga palagi, 'di ba? Kapag akala mo kaya mo na mag-isa, bigla na na
namang mahuhulog.

"It's not coming off..." I said as I stared. I pulled him up and brought him with
me. The club was packed. I could feel gyrating bodies against my skin. Mas lalo
lang akong nahilo dahil sa sikip.

"San mo ba ako dadalhin?" he asked as I continued to drag him. I didn't know, as

well. Hindi ko alam kung saan kami papunta. All I knew was that I wanted some peace
and quiet time. Naglakad kami nang naglakad hanggang sa makarating kami

sa third floor. I opened the doors. I didn't even know why there were rooms here.
"Ano bang hinahanap mo?"

"CR."

"And why are you bringing me with you?" he asked.

"I don't know..." We were holding hands. It felt nice. It had been too long since I
held someone's hands. Goodness. Namimiss ko na naman si Benny. Bigla akong napaupo
at niyakap ang mga binti ko. "I miss you..." I said and tears began to fall. Tuluy-
tuloy. Walang paghinto.

I felt Preston crouching beside me. "You're ugly when you cry."

"Ang gwapo mo, e," sabi ko. Napaka-laitero talaga ng taong 'to. Nasaan ba si Benj?
I needed him and his comforting words! Hindi ko alam kung bakit naiwan ako kasama
itong Preston na 'to!

"You'll get over him," he said.

"Hindi. Forever na akong stuck. Tanggap ko naman."

"Walang forever. Makaka-move on ka rin," he said.

"What do you know? Bata ka pa," I said and then patted his head. He swatted my hand
away. "Bastos na batang 'to. Igalang mo ako. Mas matanda ako sa 'yo," I said and
then attempted to pat his head again.

"You may be older but you look stupid," he said. "And will you please stop crying?"

"Inaano ka ba ng luha ko?"

May inabot siya sa akin na panyo. "I'm tired of seeing people cry. It tires me.
This is why I don't want to fall in love. Ayokong umiyak."

"Hindi ka pa naiinlove?" I asked him. Okay naman ang itsura niya. I mean, not
bad... o dahil lang madilim dito sa club? Baka kapag maliwanag ay panget 'tong si
Preston? But ano bang pakielam ko? As if naman magkikita pa kami pagkatapos ng gabi
na 'to.

"Nah," he said. Sabay kaming naupo sa sahig. We were both wasted. Our eyes were
lazy. "People around me aren't exactly making falling in love seem fun."

"Bakit naman?" I asked. Even if Benny and I were hurting, I still wouldn't deny
that the years I spent with him would arguably be the best years of my life. He
made me really happy.

"My mom's still in love with her ex who's been dead for so long... then my sister's
hopelessly in love with my best friend who's with someone else," he explained. "You
see? I really don't want that for myself."

I tapped his shoulder. "Kawawa ka naman."

"Tss," he said and then inalis niya iyong kamay ko sa kanya. Ayaw niya talaga ng
hinahawakan. Ang arte. "Let's just drink."

I wouldn't be surprised if we'd end up having alcohol poisoning because of

everything we're drinking. We sat down and drank and drank until we're both really,
really wasted. We talked about things that didn't even make sense. Actually, hindi
ko na alam kung ano ang pinag-uusapan namin. But I remembered giggling a lot.

"If I'll fall in love again, sana hindi niya ako saktan..." I said and then
hiccuped. "Kasi kapag nasaktan ulit ako, baka matakot na talaga akong ma-in love.
Tapos baka maging nega na ako kagaya mo..." And then I hiccuped again.

"Stop your hiccup. It's annoying."

"It's not as if-" Another hiccup. "I can stop." And then another one.

"Just hold your breath and it'll stop," he said.

"Ha?" Another hiccup. And another one.

"Stop your hiccup."

"I'm trying to-"

But my hiccup finally stopped when I felt his lips on mine.

=================
Déjà vu

#IWHFFSE5 || Déjà vu

My head was pounding badly. My throat felt so dry. Sinubukan kong buksan ang mga
mata ko pero naramdaman ko agad na parang umiikot ang mundo ko. And then I felt
like throwing up. Agad akong tumayo para tumakbo papunta sa CR pero napaupo ako sa
sahig dahil ang sakit ng mga paa ko. A nang mapansin ko na wala na naman ako sa
kwarto ko, agad na nanlaki ang mga mata ko. Goodness! Why did I keep on waking up
in some stranger's place?!

At mas lalong nanlaki ang mga mata ko nang mapansin ko na pamilyar ang kwarto na
kinatatayuan ko. My hands were in my mouth, trying to keep the vomit from making a
mess.

"You oka-" But before he could even finish what he was trying to say, hindi ko na
napigilan-I threw up in Benj's trash bin.

Halos isang minuto akong nasa CR at pilit na sumusuka kahit wala na akong mailabas.
I didn't even dare look at the mirror because I knew that I probably looked like a
freaking mess. Dahil base pa lang sa sakit ng ulo ko at sa dami ng sinuka ko, alam
ko na sobrang dami kong nainom. And I couldn't blame myself. Yesterday was arguably
one of the hardest days in my life. I got my already broken heart broken again.
Akala ko wala ng mas isasakit pa iyong nararamdaman ko... but Benny proved that
what I wasn't feeling wasn't the worst yet. Pwede pa pala akong mas masaktan.

Kaya niya pala akong saktan. He always told me that he'd never hurt me... that he'd
always take care of me. That my happiness was his utmost priority. But I guess
everything's bound to end, one way or another. Kahit ilang pangako pa ang sabihin,

sa huli, napapako din.

But this was also my fault. I broke up with him. I asked for this... but it still
hurt. Masakit na makita iyong mahal mo na may kasamang iba... What if he fell for
someone else? Would I be able to watch him fall for someone else? Was my heart
ready for that?

"Still alive?"

Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ko ang boses ni Benj. Agad akong tumayo
mula sa pagkakaupo at saka nagmumog. I washed my face with water-umaasa na kahit
papaano, mapawi noon iyong sakit ng ulo ko... o sakit ng puso, kung possible din.

"Bakit... nandito na naman ako?" I asked when I got out. Bakit ba palagi na lang sa
condo unit niya ako nagigising tuwing pagkatapos kong maglasing?

Benj handed a towel to me and I dried my face with that. "You were wasted last
night," he said. I tried to recall what happened but I really couldn't remember
anything.

"Totoo?" I asked, wincing. Goodness. Nitong mga nakaraang araw, wala na akong
ginawa kung hindi ang uminom. Hang in there, liver. Mapapa-hinga ka rin kapag
gumaling na si heart.

"Yeah... Also, your sister called. Sorry if I took liberty of answering your
phone."

"Ano'ng sabi ni Sari?" I asked. Baka kung ano ang sinabi ng bata na 'yun kay Benj!
May pantasya pa naman iyon na makakapag-asawa ako ng mayaman at gwapo! Baka
pumalakpak ang tenga nun kapag nakita niya si Benj-but it wasn't as if may nangyari
sa amin, noh!

"Not much. I just answered some of her weird questions," he said, smiling like it
was nothing. Nakahinga ako nang maluwag dahil mukhang hindi naman na-offend si Benj
sa mga tanong ni

Sari. If I knew better, sigurado ako na tinanong ni Sari kung mayaman ba si Benj.
Ang batang 'yun! "I asked for the house address pero sinabi niya na 'wag na kitang
iuwi."

Nanlaki ang mga mata ko. "Hala, sorry! May sayad iyong kapatid ko, pagpasensyahan
mo na."

"It's fine," he said with a shrug. "Hindi rin kita mahahatid kagabi kasi may
pinuntahan ako."

I nodded. Kumunot ang noo ko dahil naka-tingin siya sa akin.

"Uhh... may mali ba sa mukha ko?" I asked, panicking inside. Ayoko talaga na
tinititigan ako sa mukha. Pakiramdam ko, may mali o may dumi sa mukha ko. Even when
outside kapag naglalakad ako, ayoko talaga na tinititigan ako. It always makes me
feel awkward and uneasy.

"Nothing. Wala ka ba talagang naaalala?"

I shook my head. "May... ginawa ba akong masama kagabi?" I asked. "Nahulog ba ako
sa hagdan?" I continued. Masakit kasi iyong legs ko and my body felt sore all over.
At isa pa, sabi kasi nila Venice, nababaliw daw ako kapag lasing ako. This was the
reason why as much as possible, I don't drink. I couldn't properly hold my liquor.
O kung iinom ako, kasama ko si Benny para may magbabantay sa akin. Pero wala na si
Benny... tapos sobrang sakit ng puso ko. Ito tuloy liver ko ang sumasalo ng lahat
ng problema ko.

"Gusto mong malaman?"

I winced. "Gugustuhin ko ba?" I asked, worried. Hindi ko pa naman kilala kung sino
ang mga nakasama ko kagabi! I tried to remember but only fragments came into mind.
I remembered drinking kahit nung nasa kasal pa ako... tapos nakausap ko si Benny.
Then there was a lot of crying. Tapos uminom ako nang uminom... Tapos I remember

craving for biscuit. Hindi ko alam kung bakit.

"Nah, it's better if you don't remember it," Benj said, smiling. Pumunta kami sa
dining area ng condo niya tapos pinaupo niya ako habang nagluluto siya. Ako naman,
tinignan ko iyong cellphone ko. There were texts there. Hindi naman ako hinahanap
sa bahay dahil siguro pinagtakpan na naman ako ni Sari. Sobrang supportive ng bata
na 'yun kapag nasa labas ako. Palibasa hindi siya pinapayagang lumabas masyado kaya
ako ang pinupush niya na mag-explore.

My stomach was grumbling so bad when Benj finished cooking. I happily filled my
stomach with food.

"How's your first overnight there?" sabi ni Benj habang natatawa. Nasa couch siya
dahil biglang may tumawag sa kanya. I didn't want to listen to the conversation
pero naririnig ko pa rin naman. "Don't worry, I won't tell your family about what
happened last night," sabi niya pa. "Ano'ng oras labas mo? I'll pick you up."

I stuffed my mouth with food. Ang sarap magluto ni Benj, in fairness. Kung hindi
lang ako mas matanda ng almost 3 years sa kanya, baka maging crush ko siya.

"Don't blame Saint for being a diplomat, you drunken ass. Do you need a lawyer?
Tatawagan ko si Parker kung kailangan mo," he said. "Alright. I'll bring you soup
pagsundo ko sa 'yo mamaya."

I tried humming para hindi ko masyadong marinig iyong pinag-uusapan nila kasi
feeling ko, invasion of privacy. When he was done talking to his friend, binalikan
niya ako. "Done?" he asked.

I nodded. "Thank you, ha? Hindi ko alam kung bakit palagi akong nandito kapag
nalalasing ako... pero promise, last na 'to."

"It's

fine. You were entertaining last night," sabi niya na may bakas ng ngiti sa mukha.

"Hala, ano ba kasi iyong ginawa ko? Nakakahiya! Sorry talaga kung anuman ang ginawa
ko!"

May inaway ba ako? Sinigawan? May pinagkamalan ba akong Benny? Wala naman siguro
akong hinalikan! Hindi naman ako nanghahalik kapag lasing! Goodness! Mababaliw ako
sa kakaisip kung ano ang ginawa ko!

"It's alright... though you probably should steer clear of Preston for a while,"
sabi niya.

"Preston?" I asked. Palagi ko talagang naririnig ang pangalan na 'yan!

"Yeah. Iwasan mo muna siya. He's really pissed but he'll get over it."

"Hala, Benj, mas lalo mo lang akong pinag-alala! Ano ba 'yung ginawa ko?"

"I don't know what happened exactly. You were drinking and then I went outside to
talk to my parents. Tapos pagbalik ko sa loob, wala ka na sa pwesto pati si
Preston. Tapos..."

"Tapos?" I asked. Nambibitin naman 'to! Hindi na lang i-kwento agad lahat, e!

"There was a fight... kinda. I went upstairs and saw you, Preston, and Saint. You
were on the floor, asleep. Si Preston at Saint naman, nagsusuntukan. I don't know
why they were fighting but when the bouncers came, sinabi mo bigla na
pinagsamantalahan ka. We didn't know what you meant by saying that because you
fainted again. And because Saint's a diplomat, si Preston lang ang dinala sa
kulungan."

Nang matapos siya, iyong mata ko ay parang tatalon na palabas. Goodness! Tama nga
si Benj! Kung sinuman ang Preston na 'yan, hindi ako magpapakita sa kanya! Baka
kung ano ang gawin niya sa akin! Nakulong siya dahil sa akin kaya

hindi na rin ako magtataka kung sakalin niya ako kapag nagkita kami.

"Paki-sabi na lang sorry..." I whispered.

"Sure," Benj said. Kahit ayoko, hinatid ako ni Benj sa bahay namin. Though hanggang
sa kanto lang ako nagpahatid dahil ayoko na intrigahin na naman ako ni Sari. My
head was still pounding badly at ayokong dagdagan pa iyon.

"Thank you," I said when we reached my place. "Promise, hindi na talaga ako
maliligaw sa unit mo." Nakakahiya na kasi! Twice na! At to think na hindi naman
kami friends nitong si Benj!

"I highly doubt that," he replied with that warm smile of his. "See you around,
Nari."

Hindi na, noh. Pagkatapos kong malaman na nakulong iyong Preston dahil sa akin? At
may isang diplomat pa na muntik ng makulong dahil sa akin? Malamang pagtataguan ko
silang lahat!

* * *

Weeks passed and I tried to live a normal life. Ginawa ko lahat para mapunta sa iba
ang atensyon ko. I didn't want to wallow in self-despair any longer. Nagdeactivate
din ako sa lahat ng social media accounts ko. Ayoko ng temptation para i-stalk si
Benny at ang bagong girlfriend niya. Ayoko rin siyang i-block dahil baka isipin
niya... ewan ko kung ano ang iisipin niya. Sabi kasi nila, kung sino ang unang
mamblock, siya ang mas affected. Oo na, affected ako sa kanya at sa bago niya pero
kailangan ba niyang malaman?

And I knew he knew that I still love him. Hindi naman mawawala agad iyon. Years
kaming magkasama. Years of memories weren't easy to just get over with. And if I
had a choice, I wouldn't get over him. Pero kung may iba na siya? What choice did I
have? Do I still hold

on to his words kung nakikita ko na may iba na?

How low should I get before I begin pity myself?

"Mukhang improving ka, ah?" Venice asked. I just finished another project. Lately,
ang dami kong approved na projects. Dito ko kasi binubuhos buong panahon ko. Naisip
ko na kahit hindi ito ang dream job ko, na bwisit ako sa boss ko, wala naman akong
magagawa. If I continue to look at the negative side, talagang negative ang
makikita ko.

"Hindi naman."

"Tumataba ka nga, e," she said and then poked my cheek. "May bagong jowa? Hiyang?"

"Wala!" I replied. "At saka wala namang preno 'yang pagsabi ng tumataba ako! Parang
walang feelings na na-hurt, ah!"

Tinawanan niya lang ako. "Halata kasi, girl! Dati mukha kang skeleton pero lately,
mukha ka ng Homo sapiens."

"Ewan ko sa 'yo," I said and then continued munching on my apple slices habang
tinitignan ko iyong specifications ng bagong project na pinapaasikaso sa akin. My
entire day was spent trying to come up with yet another design. Hindi ko na
mabilang kung ilan ang ginagawa ko. Gusto ko lang kasi na maging maganda ang track
record ko sa company na 'to para kapag tapos na iyong contract ko, mabilis akong
makukuha sa gusto kong lipatan. At saka para may karapatan ako na humingi ng mataas
na starting salary. Though my health was starting to suffer dahil sa sobrang
pagfofocus ko sa work. Madalas akong mahilo dahil sa kulang ako sa tulog. But okay
lang. Para sa career, laban lang.

Pag-uwi ko sa bahay, naabutan ko si Mama na kausap si Tita Josie, iyong kapatid

niya na nasa Canada. Byuda kasi iyon at walang

anak man lang kaya malungkot palagi. Ilang beses na nga kaming pinipilit na
magmigrate pero ayoko. Syempre nasa Pilipinas iyong buhay ko at nag-aaral ako ng
college nun.

"Hi, Tita!" I greeted.

"Aba, mukhang tumataba ka ngayon, ah!" bungad niya sa akin. Ganito ba talaga ang
mga Tita? Palagi na lang pagtaba ang paboritong topic?

"Hindi naman po," I replied.

"E 'di ba graduate ka na? Pumunta na kayo dito sa Canada! Ihahanap kita ng trabaho!
At ng bagong boyfriend!" she urged. I just smiled at her and politely declined.
Masaya na ako sa buhay ko rito... medyo.

Umakyat ako sa kwarto at agad na natulog. I was extremely sleepy but I had to
attend to all my works. More work, less time to think. Iyan na ang motto in life
ko. Kinabukasan, papasok na sana ako sa trabaho nang makaramdam na naman ako ng
hilo. So instead of heading to the office, nagpahatid na lang ako sa taxi sa
hospital. The doctor in the triage area interviewed me at sinagot ko naman iyon.
And then she asked me to pee para raw ma-check iyong dugo ko kung may UTI ba ako. I
didn't ask too many questions because my head wouldn't allow me.

I was in the waiting area and was trying to contain the pain in my head when I was
finally called in the doctor's office.

"Miss or Mrs.?" the doctor asked.

"Miss lang po," I asked, slightly offended. Haggard at losyal na ba ako para
pagkamalang misis? I mean, oo, hindi ako palaayos masyado pero mukha naman akong
disente! O baka naman dahil tumaba nga talaga ako kaya mukha na akong misis?! Dapat
na yata akong magdiet! Napapasobra na talaga ang kain ko! Stress eating pa kasi
akong nalalaman, e.

"Okay," she said and then proceeded to asking me all these weird questions. I
answered them as honestly as I could. "So, here are the vitamins you should take.
Reminder din na bawal magpuyat at bawal ma-stress. Ang first trimester ang pinaka-
sensitive na parte ng pagbubuntis. Iwasan mo rin ang-"

I blinked once. Twice. Thrice.

"W-what?" I said, almost breathless.

"You're 9 weeks pregnant, Miss Miranda," she said and I fainted once again.

=================

Baby Daddy

#IWHFFSE6 || Baby Daddy

I couldn't sleep. I couldn't eat. Pakiramdam ko ay mababaliw na ako. Ako? Buntis?!

You've got to be kidding me! Ano iyon? Habang tulog ako ay nakipagsex ako?!

God! Nababaliw na talaga yata ako!

"Girl, okay ka lang?" tanong sa akin ni Venice.

I meekly nodded. My head was in a mess. Kahit na sinabi ng doktor sa akin na mas
mabuti na umuwi muna ako at magpahinga, mas pinili ko na dumiretso sa trabaho. I
needed to be distracted. I needed to think about something else. Para kasi akong
tatakasan ng bait kapag patuloy kong inisip kung paano akong nabuntis.

Kay Benny ba 'to? Ano 'yun? Delayed ang pagtravel ng sperm niya at ngayon lang
nakarating sa obaryo ko?!

Gosh! Binabaliw ako ng mga pangyayari sa buhay ko!

"Sige, lunch na kami. Sure kang ayaw mo?"

"Hindi. Sige, mauna na kayo," I told her. Ngayon lang nagkakaroon ng sense lahat ng
nangyari lately. Iyong laging pagbanggit ng mga tao sa paligid ko na tumataba
ako... Iyong pagiging picky ko sa pagkain kahit na dati naman, kahit isaw hindi ko
inaayawan. Iyong constant mood swings ko na akala ko dahil malapit na akong
magkaron... iyon pala ay morning sickness ko na.

Goodness. Buntis nga ako.

"Think, Nari, think..." I mumbled to myself. Sabi ng doktor, 9 weeks pregnant na

ako. Agad kong inabot ang kalendaryo sa lamesa ko at nagbacktrack. Nang makarating
ako sa petsa 9 weeks ago, agad na kumunot ang noo ko. The week was practically
empty. Gawain ko kasi na i-plot out lahat ng tasks ko for the week para wala akong
nakaka-limutan. Dati kasi, si Benny ang

human reminder ko... Ngayon na wala na siya, kailangan ko ng tandaan lahat sa

sarili ko.

Cristine's wedding

Iyon lang ang naka-lagay na activity para sa linggo na sinasabi ni doktora na

nabuntis ako. I closed my eyes and tried to remember everything. I remembered
attending the wedding... and then seeing Benny with his new girl... And then I
remembered crying dahil sa mga sinabi ni Benny sa akin. Tapos, medyo magulo na.

I remembered drinking. A lot.

And then I remembered going to a club.

Tapos... wala na.

"Gosh..." I whispered to myself. Did I have sex with a stranger in a club?!

Magiging isang cliché na rin ba ako?! Itatakwil ako ng nanay ko at bibisitahin ako
ng kaluluwa ng tatay ko.

Hanggang sa makauwi ako, iyon pa rin ang nasa isip ko. It could be anyone... Anyone
in the hundred million population here in the Philippines. O baka naman foreigner?
Jusko.

"O, napa-aga ang uwi mo," bungad ni Mama pagpasok ko.

"Hindi na po ako nag-OT," sagot ko tapos nagmano.

"Mabuti naman. Ang putla mo nitong naka-raang araw, e," she said. "Nagluto pala ako
ng paborito mo." Na-guilty naman ako. Hindi kasi ako nakaka-kain nang ayos nitong
nakaraang araw dahil biglang hindi ko na nagugustuhan iyong amoy ng mga luto ni
Mama. Hindi ko naman alam na dahil pala sa buntis ako...

"Sige po, Ma. Bihis muna ako."

Pumunta ako sa kwarto ko at saka nahiga. Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko
alam kung paano ko sasabihin kay Mama... Mahina ang puso niya. Ayoko naman na heart
attack ang ibigay kong regalo sa kanya sa 50th birthday niya. At saka

wala akong boyfriend-ang pinaka-malapit na pwedeng i-consider na boyfriend ko ay

ang trabaho ko. Kaya sino pa ba ang iisipin niya na nakabuntis sa akin?

God. Ayoko na malaman ni Benny na buntis ako.

"Ate, pahiram naman ng damit mo," sabi ni Sari pagbukas ng pintuan. "Okay ka lang?"
she asked and then plopped down beside me.

"Okay lang."

"Weh? E bakit mukhang Biyernes Santo 'yang face mo?"

"Wala. San ka ba galing? Ang baho mo."

Kinunutan niya ako ng noo. "Ang harsh mo naman! Kaka-ligo ko lang kaya, Ate!" sabi
niya at saka inamoy iyong sarili niya. "Tara na sa baba," sabi niya nang tinawag
kami ni Mama.

Pagbaba namin, naka-hain na iyong beef caldereta ni Mama. Pero habang palapit kami
nang palapit sa lamesa, para akong maduduwal sa amoy ng caldereta. Pinigilan ko na
masuka dahil hindi tanga si Mama. Alam ko na mapapansin niya, na magpagkukunekta
niya lahat ng nangyayari sa akin.

"Ay, mauna na kayong kumain ng Ate mo at tumatawag sa Facetime ang Tita niyo!" sabi
ni Mama at nagmamadaling pumunta sa salas para buksan ang iPad niya.

Pagka-alis na pagka-alis ni Mama, agad akong dumiretso sa CR at dumuwal. I vomitted

and vomitted until I felt relieved. My eyes were watery when I finished. Naghilamos
ako at saka lumabas. Pagkalabas ko, si Sari agad ang bumungad sa akin.

"Ate..." she said.

"Hmm?" I replied while drying my face with a towel.

"Buntis ka ba?"

Agad na nanlaki ang mga mata ko. Lumakas ang tibok ng dibdib ko. Hindi ako
nakapagsalita. God. Alam ko na malalaman din nila isang araw... pero 'wag ngayon.
Hindi pa ako handa.

"Kasi

tumataba ka kahit hindi ka naman masyadong kumakain lately. Tuwing weekends din,
para kang patay kung matulog. Tapos kanina sabi mo mabaho ako kahit ang bango-bango
ko naman... Tapos ngayon, parang diring-diri ka nung makita mo 'yung caldereta
kahit favorite mo naman 'yun," sunud-sunod niyang sabi. Pakiramdam ko ay mas lalo
akong namutla. Ngayon ko lang pinagsisisihan na mayroon akong matalinong kapatid.
Napapansin niya lahat.

"Buntis ka ba, Ate?"

We were staring at each other, not saying a word. I didn't know how to break it to
her. Hindi ko alam kung papaano kong ipapaliwanag sa kanya na buntis ako at hindi
ko alam kung sino ang ama. Ang gulo-gulo. I was a mess myself. Hindi ko kayang i-
explain sa iba dahil ni sa sarili ko, hindi ko maintindihan.

"Oh, bakit 'di pa kayo kumakain?"

Naka-hinga ako nang maluwag nung bumalik si Mama. Nagtitinginan kami ni Sari. Kahit
umiiwas ako ng tingin, ramdam ko pa rin iyong titig niya.

Hiniling ko na sana hindi na kami matapos sa pagkain dahil alam ko na guguluhin ako
ni Sari. But not all wishes come true...

"Ate, buksan mo 'tong pinto," she said while knocking. I tried to ignore her but
she was so persistent. Katok lang siya nang katok. "Kakatukin kita buong gabi, sige
ka. Madami akong time." I sighed. Tumayo ako at binuksan iyong pinto. "Kitams?
Bibigay ka rin, e!" she said, grinning. Pumasok siya sa loob ng kwarto ko at umupo
sa kama ko. Nag Indian seat pa siya.

"So..." she said, staring at me.

"Hindi mo sasabihin kay Mama?"

Umiling siya. "Problema mo 'yan, Ate. Bakit ko aakuin?" she said, rolling her eyes.
"Buntis ka nga?"

sighed again and then slowly nodded.

"Sino ang ama? Si Kuya Benny?"

Umiling ako.

"May bago kang boyfriend?"

Umiling ako.

"Ano? Virgin Mary na ang peg mo ngayon, Ate? Ano ka? Nasagasaan ng rumaragasang
hotdog?!"

Tinignan ko siya nang masama. "Hindi ko alam," I answered. "Hindi ko... maalala."

Nanlaki ang mga mata niya. "Na-rape ka ba, Ate?!"

"Pwede ba, Sari? Tigil-tigilan mo na ang panonood ng TV! Kung anu-ano 'yang naiisip
mo!"

"E kasi naman, Ate... Ano nga? Hirap mo ring kausap, e! Buntis ka pero wala kang
clue kung sino? Aba, impossibleng hindi mo alam! Katawan mo 'yan, e! Ako nga
kagatin lang ng langgam ramdam na ramdam ko na, matusok pa kaya ng hotdog?"

Lord, bakit ganito ang mga alam na salita ng kapatid ko?!

Huminga ako nang malalim at nagsimulang ipaliwanag ang mga nangyari. I started from
the beginning. Maybe I needed this, too. Kailangan ko ng tulong niya dahil kung ako
lang sa sarili ko, hindi ko rin alam. Parang patung-patong bigla ang problema ko.
Ni hindi ko nga maasikaso nang mabuti ang sarili ko tapos biglang may bagong bata
na kailangan kong alagaan?

"So... clearly, hindi si Kuya Benny ang ama," she speculated.

"Hindi," I replied.

"Bakit ganyan mukha mo? Umaasa ka pa rin?" I stayed silent. "Ate, payong kapatid
lang, ha? Kung meant to be kayo ni Kuya Benny, kayo pa rin ang magkakatuluyan,
promise. Pero hindi mo ba napapansin na sa mga takbo ng pangyayari, baka hindi
talaga para kayo ang sa isa't-isa? Kasi tignan mo, nagpropose siya pero tinanggihan
mo. Nung natauhan ka na sa katangahan mo, may iba na siyang girl.

Tapos, isa pang sign na hindi talaga kayo meant to be, buntis ka sa baby ni missing
guy! I mean, hindi pa ba reason enough 'tong mga pangyayari para ma-realize mo na
hindi talaga OTP ang Benny-Nari love team?"

I bit my lip to stop myself from wallowing.

"Ate, 'wag mo ng iyakan. Tapos na kasi."

"Mas madaling sabihin kaysa gawin."

She rolled her eyes. "Bakit? Sinubukan mo na bang magmove on, Ate? Iyong move on
talaga?" she asked. Hindi ako naka-sagot ulit. "Kasi pakiramdam ko, deep inside,
umaasa ka pa rin na magkakabalikan kayo ni Kuya. Kaya hindi ka makausad, e. Kasi
hindi mo pa rin inaalis diyan sa loob mo na umasa. Paano mo makakalimutan kung
hindi mo susubukan? Iyong susubukan mo talaga na magmove on, hindi 'yung sinasabi
mo lang pero iba naman ang ginagawa mo?"

When did Sari grow up? Parang dati lang, pinapatigil ko pa siya sa pag-iyak... Pero
ngayon, siya na ang nagpapayo sa akin.

"I'll try..." I whispered.

"Try harder, Ate. Magkaka-baby ka na. Bawal na maging tanga."

Napa-ngiti ako at hinatak siya para yakapin. "Cute mo, ha. Pero 'wag mong sasabihin
kay Mama, ha?"

She nodded. "Pero, Ate, feeling ko dapat hanapin mo si Kuya Benj. Base kasi sa
kwento mo, siya ang makakapagsabi sa 'yo tungkol sa nangyari nung gabing nalasing
ka."

I brushed her hair using my fingers. "Hindi ko alam number niya."

"Alam mo naman bahay niya. Boses gwapo so feeling ko gwapo 'yun. Ang next question
is, mayaman ba, Ate?" she asked. Binatukan ko. Hindi na talaga magbabago 'tong
batang 'to.

* * *

More weeks passed. Mas lumuwag ang mga sinusuot

kong damit. Mas dinadamihan ko ang kain para isipin ni Mama na tumataba ako instead
na buntis ako. I tried to tell her about my pregnancy a couple of times but I
always chicked out. Ang hirap sabihin sa nanay mo na buntis ka lalo na kapag wala
kang maipapakilalang ama.

Sari bugged me about calling Benj. Wala naman akong number nung tao. Kapag naman
pupuntahan ko, kinakabahan ako lalo. Goodness. I couldn faintly remember that Benj
told me na college party nila nung gabi na 'yun. Basically, puro students ang nasa
lugar na 'yun...

Jusko. Minor pa ba ang naka-buntis sa akin? May mas lalala pa ba sa sitwasyon ko?
Bukod sa magiging anak ko, may bagong bata pa ba na kailangan kong pag-aralin?

"Ate, malapit ng mapansin ni Mama. Malapit ka ng lumagpas sa chubby stage. Hindi mo

mapu-pull off ang naka-lunok ng watermelon stage," sabi ni Sari.

"Oo nga, e... Pero hindi ko masabi hanggang sa hindi ko nahahanap iyong lalaki."

"Kailangan mo pa ba, Ate? Pwede naman nating alagaan iyong baby. Nasa bahay lang
naman palagi si Mama," she said. Alam ko naman na kung ako lang, sapat naman 'yung
sweldo ko. But that's not the point.

"Sari, napaka-traditional ni Mama at ng pamilya natin, alam mo naman, 'di ba?" I

told her. Iyong isang pinsan namin ay pilit na pina-kasal sa boyfriend niya nung
malaman na buntis siya. At si Benny ang kilala na boyfriend ko sa pamilya namin. It
wouldn't matter kung ex ko na siya. Alam ko na siya ang unang suspect. "At isa pa,
kaka-punta lang natin last week sa ospital para sa check-up ni Mama. Gusto mo bang
atakihin sa puso 'yun?"

She sighed. "E

pano 'yan, Ate? Malapit ng lumaki ng todo 'yang tiyan mo... tapos manganganak ka
pa? Paano lulusutan 'yan?"

We sat in silence. We sat there and thought of different solutions.

"Ate..." she called after minutes of silence.

"Hmm?"

"Naka-usap ko ulit si Tita kanina... inaaya niya pa rin tayo na pumunta sa Canada,"
she said. Kumunot ang noo ko. "What if... pumayag na tayo? I mean kahit kaming
dalawa lang ni Mama?"

"Akala ko ba ayaw mo?"

She nodded. "Based sa research ko, wild ang snow sa Canada e ayoko pa naman sa
malamig. Pero syempre mas uunahin kita kasi ate kita."

Para akong maiiyak. Why was she sacrificing her life for me? Hindi niya naman
problema 'to. Ako 'tong tanga na naglasing at hindi alam ang nangyari sa akin...

"Sabihin ko na lang kay Mama na kaming dalawa na lang tapos susunod ka na lang
after ng contract mo sa work mo. Siguro naman sapat na ang two years para makita mo
'yang hinahanap mo?"

But instead of answering, I hugged her tight.

* * *

"Tatawag ka lagi, ha?" Mama said for the nth time.

I nodded. "Opo. Mag-iingat kayo 'don, Ma. 'Wag kang lalabas masyado kapag may snow
kasi baka madulas ka. Tapos iyong gamot mo, ha?"
Pakiramdam ko kaunti na lang, mag-iiyakan na kaming dalawa rito sa airport.

"Hindi ba pwedeng magresign ka na lang?" Mama asked, crying.

"Makukulong ako, Ma..." I said, biting my lip to stop myself from joining her sob
fest. "Susunod naman ako agad."

"Basta, Facetime palagi," paalala ni Mama.

"Yes, Ma. Bawal magboyfriend ng Kano, ha?"

Namula si Mama. "Batang 'to! O siya, palagi mong ila-lock

ang pintuan, ha? At pinagbilin din kita kay Mareng Lumeng para tignan-tignan ka."

May ilang minuto pa kaming nagpaalaman sa isa't-isa bago napagod si Mama at nauna
ng pumila para magbayad ng travel tax.

"Ate, send ka ng pic ng baby, ha?"

I nodded and smiled. "Ingat ka 'don. Alagaan mo si Mama."

"Oo naman, of course."

Niyakap ko si Sari. "Thank you..." I said and hugged her tight. I really
appreciated everything she's doing for me. Alam ko na mami-miss niya ang mga
kaibigan niya dito pero ginawa niya pa rin. Hindi biro na bigla na lang siyang sa
Canada magpapatuloy ng high school.

"No problem, Ate... Ingat ka palagi. Kapag malapit na ang due, sa ospital ka na
agad, ha? Walang tutulong sa 'yo sa bahay..."

I begged myself to stop from crying dahil baka maawa si Mama sa akin at hindi na
umalis. Nagpaalam kami ng isa pang beses bago ko sila pinanood papasok ng terminal
nila.

Wala na.

Wala na talaga sila.

God. I felt empty all of a sudden. Buong buhay ko, kasama ko sila tapos biglang ako
na lang...

"Wag mong papahirapan ako masyado, ha?" I told my tummy. "Sorry kung wala ka pang
daddy. Makikilala mo naman siya kapag sabi nga ng Tita Sari mo, meant to be..."

* * *

I decided to just raise the baby alone. I love my baby. Hindi pa siya pinapanganak,
sobrang attached na ako sa kanya. At isa pa, ewan ko... biglang wala na akong
pakielam basta ang mahalaga sa akin, maging safe at healthy ang anak ko.

"Girl, wala ba talagang pwedeng mag-alaga sa baby mo?" Venice asked.

I cooed John to stop him from crying. "Wala, Ven. Alam mo naman na kapos sa pera,
'di ba?" I told her. Sakitin si John. Maaga kasi siyang nalabas mula sa tiyan ko
kaya halos isang buwan din siya sa hospital. Naubos nun ang savings ko kaya wala na
rin akong pambayad sa nanny. Ayoko namang manghingi kay Mama dahil meron pa naman
akong pera kahit papaano... Tinitipid ko para sa gamot ni John dahil baka
magkasakit na naman ulit. Ayoko namang kay Sari humingi kahit na sinasabi niya na
bibigyan niya ako. Pinaghirapan niya iyon sa mga parttime job niya. Sa kanya lang
dapat 'yun.

"Alam ko naman, girl, pero alam mo naman na walang paki si boss dyan. Ubos mo na
lahat ng leave mo..."

Napa-pikit ako sa sakit ng ulo.

"Hindi ba pwedeng-"

"Girl, lahat na ng pwedeng dahilan, nabigay ko na kay boss pero ang dami mo na ring
absences lately..."

"Sige, Ven. Bahala na siguro."

Alam ko na matatanggal na ako sa trabaho. Sakitin si John. Paubos na ang savings

ko. Wala na akong pambayad sa bills. Wala na akong pambili ng gatas. Tinignan kong
mabuti si John. "Siguro panahon na para hanapin natin ang daddy mo..." I said and
wished that he's a decent guy and he'll accept John.

=================

Pleasant Surprise

#IWHFFSE7 || Pleasant Surprise

I didn't know where to start... or how to start, at least. Kinakabahan ako. Paano
ko ba kasi gagawin 'to, 'di ba? It had been so long since it happened! Ano 'yun?
Bigla na lang akong bubulaga at sasabihin na 'Suprise! Daddy ka na!' Paano kung
ayaw niya? Paano kung ayaw ng pamilya niya?

At paano kung may girlfriend siya? I mean, buhay niya 'yun, e. And I knew that one
way or another, John and I would change his life... Kaya nga ayoko na siyang
abalahin hangga't maaari. Pero hindi ko rin naman pwedeng pabayaan ang anak ko. I
couldn't just sit and watch John starve. Mabuti sana kung ako lang.

Pinaki-usapan ko iyong kapitbahay ko na alagaan muna si John. Mabuti na lang at

mabait dahil hindi niya ako binabalita sa Canada. Kung hindi, sigurado ako na
matagal ng umuwi si Mama sa Pilipinas. Ayoko naman nun. Maganda na raw ang buhay
nila run, e. May mga bagong friends sila Mama tapos si Sari, sobrang well-adjusted
na. I didn't want to be selfish na guluhin na naman sila.

Pagdating ko sa harap ng condo ni Benj, huminga ako nang malalim.

"Kaya mo 'to," I uttered to myself. "Para kay John."

But words... minsan, hindi mo sinusunod, sinasabi mo lang. Hindi ko maalala kung
gaano ako katagal na naka-tayo lang sa labas ng building. Fear was eating me up
alive. I was stuck. God. Paano ba 'to?

Siguro mukha na akong tanga kaya napansin na ako ng guard. Nilapitan niya ako at
tinanong kung ano ang kailangan ko.
"Uhm... hinahanap ko po kasi si Benj," I asked.

"Benj po, Ma'am?" he asked back.

nodded and then proceeded to tell him everything I could recall about Benj. Ang
tagal na rin kasi. Ni hindi ko nga akalain na babalik ako sa lugar na 'to. I vowed
to avoid them at all cost dahil sa mga nangyari dati pero kakainin ko rin pala
lahat ng sinabi ko.

Dahil high-end ang condo ni Benj at natural na hindi pwedeng magbigay ng personal
info, pinabayaan naman ako na maghintay sa lobby. Dito pa rin naman siguro siya
nakatira...

God, please make it na dito pa rin siya nakatira! Wala akong oras at pera para
hanapin pa siya kung sakali!

At around 5 pm, dumating na siya. Muntik ko na siyang hindi makita dahil dumiretso
siya sa elevator.

"Benj!" I quickly called him. Nilakasan ko para makita niya agad ako. Lumingon siya
at tinignan ako. Naka-kunot ang noo niya na parang inaalala niya kung saan niya ako
nakita. "Nari," I said.

"Oh, Nari!" he said, recognition shot across his face. "What's up? It's been a long
time."

I gave him an awkward smile. Masyado akong na-tense nung nakita ko siya na bigla
kong nalimutan iyong mga dapat kong sabihin.

"Uhm..." I trailed off awkwardly. Naka-tingin lang siya sa akin at hinihintay ang
sasabihin ko. I took a deep breath and exhaled. "May itatanong sana ako sa 'yo."

"Sure. What is it?"

Tinignan ko siya nang mabuti. Mabait si Benj... sa pagkakaalala ko. Sasagutin niya
naman siguro ako nang ayos...

"Naaalala mo pa 'yung nangyari almost two years ago?" I asked him. Kumunot ang ulo
niya. Of course mahihirapan siyang alalahanin. For him, it was but a day in his
life. But for me, it was the day that changed my

life for good.

"Two years ago?"

I nodded. "Yung... uhm... paano ko ba ieexplain 'to," I said, having troubling

finding the right words to say. "Yung gabi na nakulong 'yung kaibigan mo?"

Upon saying that, agad na nagliwanag ang mukha niya. "Oh, that night. Ano'ng meron
'dun?"

Ito na. Huminga na ako nang todo. "If it's not too much trouble... pwede bang
sabihin mo ulit sa akin kung ano ang nangyari? Kung ano ang naaalala mo?"

Kumunot ang noo niya. "Why?"

I looked at him and debated if I should come clean and just be honest with
everything. Wala na rin naman akong magagawa... Nandito na. And it wasn't as if I
had a choice. At this point, I was already pretty desperate.

"I'll tell you everything pero sabihin mo muna sa akin," I said, looking hopeless.
Benj agreed pero pumunta muna kami sa coffee shop sa lobby ng condo niya. Habang
umoorder siya ng coffee para sa aming dalawa, tinawagan ko muna iyong nagbabantay
kay John at nagsorry dahil ginabi na ako. Kailangan ko na muna kasing tapusin 'to,
e.

Pagbalik ni Benj, may dala siyang kape. I thanked him at ininom iyong kape.
Pampalakas-loob. Kailangan ko 'to, e.

"I can't fully recall everything that happened," he said.

"It's okay. May kailangan lang akong malaman."

"Ano ba 'yun? Maybe I can help better kung alam ko kung ano 'yung hinahanap mo," he
offered.

I looked at him, deeply troubled. "It's hard to say..."

He looked at me and smiled. "Alright," he said. "From what I can remember, most of
that night, si Preston ang kasama mo."

"Preston?"

He nodded. "Seriously, kayong

dalawa. Ilang beses na kayong nagkita pero parang hindi niyo kilala ang isa't-isa."

I chose to ignore his comment. "Siya lang ang kasama ko?" I asked. I had to be
sure. Kung siya lang ang kasama ko... baka siya ang ama ni John.

He nodded. "I think... pero kasama niyo rin si Saint nung nakita ko kayo, e."

Biglang sumakit ang ulo ko. Ibig sabihin ba nito na dalawa ang posibleng tatay ni
John? Bakit ba biglang parang naging tele-drama ang buhay ko?! Hindi naman ako
leading lady material!

"But if you want, I can call Saint. Mas matino kasi siyang kausap kaysa kay
Preston," he offered. God. Kung mas matino iyong Saint kaysa kay Preston, hindi ba
pwede na siya na lang ang ama ng baby ko? At saka Saint ang pangalan niya. Siguro
naman mabait siya!

Mabuti na lang at walang masyadong tao sa coffee shop kaya nagawa niyang i-
loudspeak iyong phone. Agad na sumagot iyong Saint nung tinawagan siya ni Benj.

"GDL," sabi ni Benj. "I have a question. Are you busy right now?"

"Not really. Waiting for Mary to get ready. We're attending the victory party.
Why?" the voice said. Ang gwapo naman ng boses! Kaya siguro ang gwapo ni John kahit
baby pa lang! Ito rin naman kasing si Benj, e. Lahat ng kaibigan e kung hindi
maganda, gwapo. Para bang bawal ang panget sa grupo nila. Ang mga mayayaman nga
naman.

"Who's Mary?" I mouthed.

"Girlfriend," he replied.
I stilled. I freaking stilled. God! Wala akong balak maging relationship wrecker!
Kahit nga iyong bagong girlfriend ni Benny, ni hindi ko binalak na sirain sila, e.
I mean, slight... Na-tempt ako. Nagkaroon ako ng

idea pero hindi ko naman pinush!

"On the night Preston got arrested, can you remember what happened?" he asked. Puro
English naman 'tong dalawa na 'to! Nakaka-nosebleed!

"Yeah," Saint said, I could hear him chuckling. Ang sexy! Ano bang mga kabataan
ito!

"What happened?"

"I was actually looking for Psalm because Mom called and she wants us to go home
already. But then, I opened the wrong door and saw Preston doing... basta," he
said. He sounded so slang nung nagTagalog siya. "Then the girl he was with said
that Preston wasn't allowed to touch her that way because she's in love with
someone else. I couldn't clearly remember."

"And then? Why was Preston arrested?"

"Ah. Someone probably got the wrong idea and thought that Preston was harrasing the
girl so the bouncer was called and he was dragged to the police station."

"E bakit kayo nagsuntukan?" Benj asked.

"I... seriously don't remember. Preston just hates me, you know that."

Pagkatapos nun, nagpaalam na iyong Saint dahil pababa na raw si Mary. Ako naman,
tulala. God. Seryoso na 'to. Iyong Preston nga...

"So?" Benj asked. "Did that answer your question?"

I nodded and then drank my coffee kahit mainit iyon. I just found John's father.

"Will you finally tell me what this is about?"

I looked at him. "I was pregnant."

Kumunot ang noo niya. "O-okay."

"And Preston's the father."

Bigla niyang naibuga iyong iniinom niya at tumama lahat sa mukha at damit ko. Panay
sorry si Benj sa akin pero sinabi ko naman na ayos lang iyon. He was of big help.
Dahil sa kanya, sigurado

na ako sa pagkatao ng ama ng anak ko. Ngayon, kailangan ko na lang siyang hanapin
at sabihin sa kanya na may anak na siya. Na tapos na ang maliligayang araw niya...
but of course I was kidding. He could be as involved as he wants. Basta ang gusto
ko lang, tulungan niya ako sa pagpapagamot kay John. Kapag okay na naman ako at sa
trabaho, hindi ko siya guguluhin pa.

"It's okay," I kept on telling Benj.

"I'm sorry."

I smiled. "Okay nga lang, ano ka ba. Pero favor ulit?" I asked and he nodded.
"Pwede bang mahingi iyong number ni Preston?"

Benj gave me his number and even offered to call him para alamin kung nasaan siya.
Apparently, nasa malapit na area lang si Preston. Tinanong ako ni Benj kung gusto
ko raw ba na ngayon na puntahan si Preston.

"Sige..." I replied. Gusto ko na rin na matapos ito ngayon.

Before going to the place where Preston was, dinaan muna ako ni Benj sa isang
boutique. Medyo na-shock ako dahil ganito iyong itsura ng mga boutique nung
nanonood ako ng Gossip Girl nung college days ko. Iyong tipo na nasa isang mahabang
daan iyong mga stores at hindi sa malls.

"Hala, 'wag na," I refused. Alam ko naman na mahal dito! E tig-300 lang naman sa
Bench iyong shirt ko na nalagyan niya ng kape. At saka tuyo na nga ako, e.

"I insist," he said. "And besides, the place's a bit formal kaya hindi ka
papapasukin kapag naka jeans ka," he explained.

Mayaman ba ang Preston na 'yun? Bakit kailangan pa na naka-formal ako?

"Hihintayin ko na lang siguro siya sa labas," I said. But Benj probably ignored me
dahil dinala niya pa rin

ako sa loob. He told some lady na bihisan ako at masyado yata akong overwhelmed
dahil pinabayaan ko na lang. I was dressed in a long, old-rose dress. My hair was
in a bun kaya naman nilugay ko na lang iyon. Binigyan din ako ng isang pair ng
stiletto.

"Kailangan ba 'to?"

Benj nodded, looking at me. "This will work."

"Bakit?"

"Preston is... a hard human to please," paliwanag niya. "If you were dressed like
you were, he'll probably think that you're just playing him."

"Masama ba ang ugali niyang Preston na 'yan?" I asked while lipstick was being
applied on my lips.

"It depends."

"Hindi ba pwedeng 'yung Saint na lang ang tatay?" Kasi iyon, mabait. E itong
Preston? Kwento pa lang pero parang ayoko na agad sa kanya!

He laughed. "Not a chance, Nari. Saint's really in love with his girlfriend."

Nang matapos kami, sumakay ulit kami sa sasakyan ni Benj. Kinakabahan ako. My hands
were slightly shaking. Nang makarating kami sa pupuntahan, Benj looked at me.

"May tip ka ba dyan?" I asked him.

He laughed. "I think it's better to just surprise him. Just tell him."

"Paano kapag nagalit?"

"Hindi 'yun. He's with someone. Hindi magagalit 'yun kapag may kasamang iba," he
explained. Aba, e 'di kung kaming dalawa lang aapihin niya ako? Biglang Cinderella
naman ang peg ng buhay ko?

After a few minutes of peptalk, finally, lumabas na rin ako. Tama nga si Benj...
formal place nga ito. People were all dressed to impress. Magmumukha nga akong
tanga kung naka-pantalon lang ako. But still! Nakaka-loka iyong presyo ng binili ni
Benj sa akin! Pwede na 'tong pangkabuhayan package sa presyo, e! Pwede kayang
ibenta 'tong damit? Panggatas din 'to, e.

"Do you have reservation?" naka-ngiting tanong sa akin nung babae.

I nodded. "Uhh... Preston Suarez," I said. Sabi kasi ni Benj, sabihin ko iyong
pangalan ni Preston. Suarez. Not bad. Bagay kay John.

Sinamahan ako ng babae papunta sa table. I just told her na kaya ko na nung naituro
na niya sa akin iyong table.

I stood there, looking at them. Hindi ko alam kung paano ako lalapit.

From a distance, Preston looked alright. No wonder gwapo si John... nagmana pala sa
tatay. Kaya takang-taka ako bakit ang puti ni John e hindi naman ako maputi. Medyo
mukhang foreigner din si Preston. At mukhang kaya niyang ipagamot ang anak niya.

He's with a girl who's about his age at isa pang babae na mukhang nanay niya. Ito
ba 'yung sinasabi ni Benj na kapatid ni Preston at nanay? Hindi naman siguro ako
sasaktan ni Preston sa harap ng pamilya niya...

At saka kung matino silang pamilya, tatanggapin naman siguro nila si John. I mean,
apo nila iyon.

Kung may dala lang akong pera, iinom siguro ako kahit isang shot lang pampalakas ng
loob. God. Ngayon pa ako kinabahan!

"Preston?" I said after minutes of shaking in fear. Tatlo silang tumingin sa akin.

"Yeah?" sabi nung Preston.

"Can we talk?" I asked. I didn't want to tell it to him in front of others.

Syempre, privacy pa rin.

Tumingin si Preston 'dun sa babae na naka-taas ngayon ang kilay.

"Can you tell it to me here?" sabi ni Preston.

Tinignan ko silang tatlo. Fine. Pamilya naman sila. Pamilya naman sila ni John...
mas mabuti na masanay na ako ngayon pa lang. Kung gagawin nila akong si San Cai,
okay lang basta 'wag nilang idadamay ang anak ko.

"May sakit ang anak natin. Kailangan niya ng pampa-gamot."

=================

Connected by Blood

#IWHFFSE8 || Connected by Blood

"Are you on drugs?" Ayan ang unang sinabi niya sa akin. He didn't even look fazed
or at least, surprised. His reaction was definitely underwhelming! Ibang-iba 'to sa
iniisip ko na magiging reaksyon niya. This Preston was definitely something!

"No," I firmly answered. Tinignan ko siya nang mabuti. "Almost 2 years ago, we met
at a bar and then... things happened," I explained. Iyon lang din kasi ang alam ko.
Ni hindi ko maalala kung ano ang mismong nangyari sa akin. But looking at Preston?
Mabuti na lang wala akong maalala! He's being such a jerk!

"Ni hindi nga kita kilala," he said. Tinignan niya iyong kapatid niya. Napa-tingin
din ako roon at nakita ko na namamasa na iyong gilid ng mga mata niya. "Kath..."

Tumayo iyong kapatid ni Preston at nagsimulang maglakad palabas. Akmang susundan

naman iyon ni Preston nang bigla siyang sampalin nung nanay niya. God! Ganito ba
nila ka-ayaw magkaroon ng apo?

"You disappointed me, Preston," sabi nung nanay ni Preston.

"Tita Min, let me explain-"

But he wasn't even heard. Mabilis na umalis iyong babae na hindi pala nanay ni
Preston. God. Kung hindi niya nanay iyon... did I just ruin a date?

Napako ako sa kinatatayuan ko nang tignan ako nang masama ni Preston. He was
glaring at me-literal na kung nakaka-matay ang tingin, patay na ako. Bigla akong
natakot. Base kasi sa mga kwento ni Benj, Preston has a temper. Pero hindi naman
siguro niya ako sasaktan sa harap ng maraming tao? Ang daming witness kung sakali!

"Ano bang problema mo?" galit na tanong niya

sa akin.

"May sakit 'yung-"

"Wala akong anak," he cut me off, sounding irritated.

"Pero kamukhang-kamukha mo siya..." I whispered. The closer I looked at him, the

more resemblance I could see. Anak nga niya si John. Wala akong pagdududa. Pareho
sila ng mga mata at ilong... even his lips. Those red lips.

He sighed-even his sigh had a hint of irritation. "Miss, if this is some sort of
prank, stop. I just met you kaya paanong-"

"Ask Benj," I said. "He'll explain everything."

"Benj?" he asked and I nodded.

"Dinala niya ako rito para makausap ka."

But instead of continuing to talk to me like an adult, he stormed off. Agad ko

siyang sinundan. Medyo nahirapan ako dahil sa suot ko pero patuloy lang akong halos
tumatakbo na naka-sunod sa kanya. Malalaki ang mga hakbang niya dahil sa mahaba
niyang binti. Magiging matangkad din si John, for sure.

"Bakit po?" I asked, grasping for air. Hindi na ako sanay na tumatakbo kaya mabilis
na akong hingalin.

"Ay, Nari... E nilalagnat na naman si John. Dalhin na kaya sa ospital?" Napatigil

ako. Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko. Sabi ng doktor, delikado kapag
nagkaroon na naman ng lagnat si John. Mahina kasi ang immune system ni John. Para
akong maiiyak sa sobrang kaba.

"Sige po, paki-dala na. Susunod na po ako," sabi ko. My voice broke but I tried to
keep it together. Pinipigilan ko na maiyak pero sa totoo lang, para na akong
mamamatay tuwing may sakit si John. Kung pwede lang na ako na lang... kung pwede
lang na kuhanin ko lahat ng sakit niya.

Mabilis na sinundan ko muli si Preston. Naabutan

ko siya na sinandal si Benj sa sasakyan niya. His arm was pressed against his neck.

"-are you fucking kidding me?!" galit na sabi ni Preston kay Benj.

"Chill, Preston-"

"How can I chill?! Kasama ko si Kath tapos biglang may dadating na babae at
sasabihin na may anak ako?!"

"What-hindi ko alam na si Kath ang kasama mo! Wala ka namang sinabi!"

Inalis ni Preston ang hawak kay Benj and sinuklay ang buhok niya. Even from a
distance, I could feel his rage. But I shouldn't fear him. May sakit si John. Siya
lang ang makaka-tulong sa amin.

"Of course I won't tell you! Gago ba ako? Bakit ko sasabihin sa 'yo na may date
kami ng babaeng gusto mo?!" sigaw ni Preston. Napa-awang ang labi ko. May love
triangle ba sa kanila?

Akmang mag-aaway na naman sila pero nilakasan ko ang loob ko at lumapit. Every
second was important. Wala akong pakielam kung magalit siya sa akin. Mas importante
ang buhay ng anak ko.

"Excuse me-"

"What?!" Preston shouted. I flinched at the sound of his voice. "Ikaw na naman?!"

I bit my lip and then took a deep breath. I shouldn't be mad like him. Walang
mangyayari kung magsisigawan lang kami. "Nasa ospital si John-"

"Sino'ng John?!" he asked. God! Naka-sigaw ba talaga siya palagi?

"Iyong anak mo..." I calmly explained.

Kinuha niya iyong wallet at inabutan ako ng ilang libo. "I don't know what you're
trying to pull, Miss, but stop claiming na may anak tayo. Trust me, if something
happened between us, I'd fucking know."

My pride was hurt when he almost put the money on my face. Pinigil ko na maiyak
dahil pakiramdam

ko, sobrang baba kong tao. Pakiramdam ko, isa akong pulubi na nanghihingi ng limos.
Pero para sa anak ko, wala na akong pakielam.

"Preston, listen to her, at least," Benj said. Mabilis kong pinunasan iyong luha na
muntik ng tumulo. Tonight was the night when I felt the lowest. I couldn't believe
that it would be the father of my son who would make me feel so worthless.
"You believe her?" Preston asked.

Benj nodded. "She was with us nung gabing nakulong ka. You probably can't
remembering anything given that you were so wasted that night."

Gusto ko pa sanang manatili para ipaliwanag ang sarili ko pero naka-tanggap ako ng
text at sinasabi na kailangan daw ng downpayment sa ospital bago magamot si John.
Napa-hawak ako nang mahigpit sa perang binigay niya.

"Preston," I said, cutting off their conversation. "I won't even do this kung may
pera lang ako para ipagamot si John." Bawat salita na lumalabas sa bibig ko, ramdam
ko ang pagkawala ng pagkatao ko. But I was willing to beg para lang mailigtas ang
anak ko. "But he's sick... and he's your son." I looked at him. I wanted him to
believe me. Kasi kung hindi, kung ako lang ang masusunod, ayoko na isang kagaya
niya ang maging ama ng anak ko. I didn't want my son to feel unwanted. He didn't
deserve that.

"He needs you," I continued. He remained silent. I couldn't wait for his silence.
John's life was in line. "Kailangan ko ng pera para maipagamot siya."

He looked at me. "How can I be sure that-"

"Na anak mo siya?" I continued his sentence. "Then get all the tests that you want,
wala akong pakielam. But right now,

he needs you. Makakaya ba ng konsensya mo na may mangyaring masama sa anak mo?" I

asked him.

* * *

Benj was kind enough to offer to drive me to the hospital. Si Preston, sa sasakyan
niya sumakay. This was better, though. My mind was going crazy habang lumilipas ang
segundo na hindi ko pa nakikita si John.

"I'm sorry," Benj said. "Had I known that it was Kath with him-"

"It's alright. Nangyari na,"
ruin her date..." And that I
help. And I figured it's his
pipilitin kung talagang ayaw
kanya.
I told him. "Just... tell Kath that I didn't mean to
had no plans of getting Preston. I just needed his
right na malaman na may anak siya. Hindi ko naman siya
niya. Ayokong ipamukha niya sa anak ko na ayaw niya sa

Nang makarating kami sa ospital, mabilis na hinanap ko si John. At nandun siya sa

lobby. He was being carried. "Ayos lang po ba siya?" I worriedly asked. I held his
forehead and his temperature was so high. Agad kong kinuha si John at ako na ang
bumuhat sa kanya. Bigla kong naka-salubong si Preston. His eyes were on John.

"Kapag wala na siyang sakit, pwede kayong magpa-paternal test kung gusto mo," I
told him and walked past him.

Mabilis na inasikaso si John nung mabigay ko na iyong pera na binigay ni Preston. I

could feel Preston's eyes watching me. Hindi ko naman siya peperahan... Para kay
John iyong pera na hiningi ko sa kanya. At kung sobrang labag sa loob niya,
babayaran ko iyon kapag nagkaroon na agad ako ng trabaho. 'Wag niya lang ipamukha
sa akin na sinungaling ako at iparamdam sa anak ko na hindi siya gusto ng tatay
niya.

"Salamat..." I
told Benj.

"No problem," he said. "It's Preston's son, anyway. That kid's practically family."
Napa-ngiti ako. Mabuti pa si Benj. I surely had the worst of luck. Nawala sa akin
si Benny na sobrang perfect... tapos napunta ako sa kagaya ni Preston na parang
nawawalang anak ng kadiliman.

Nagpaalam na si Benj na aalis dahil may pupuntahan pa raw siya. I thanked him
again. Akala ko ay aalis na si Preston dahil in the first place, ayaw niya naman
dito. Sasabihin ko sana na lumayas na siya nang tawagin ako. Agad akong pumunta sa
kwarto kung nasaan si John.

"Sssh... tahan na, John..."
karayom. Ilang beses siyang
niyang braso. "Strong 'yung
could take his pain away, I
sa bawat tulo ng luha.
I cooed him as he kept on crying. Tinutusukan siya ng
tinurukan dahil hindi makita iyong ugat sa maliit
baby ko, 'di ba? 'Wag ka nang umiyak..." If only I
would. Parang binibiyak ang puso ko sa bawat iyak niya,

I was about to wipe my tears when I felt a hand holding mine. Napa-tingin ako sa
gilid ko at nakita ko si Preston. He was holding my hand while looking at John.
God.

Nang matapos sila sa ginagawa kay John, mabilis na inalis ko ang kamay sa
pagkakahawak ni Preston. It made me feel uncomfortable. I didn't even know him that
much. The only thing that connected us was John.

"Mommy and daddy-" the doctor addressed. Nanlaki ang mga mata ko.

"Naku, doc, mommy lang po. Hindi po siya-"

But even before I could finish my sentece, Preston cut me off. He liked cutting
people's sentences off.

"I thought I am John's father?" I nodded. "Then why am I not his

daddy?" Hindi ako naka-sagot. He had a point. But it felt weird him being called
daddy while I was being called mommy.

Maraming pinaliwanag sa amin ang doktor. Sinabi niya na mananatili si John sa

ospital ng ilan pang araw para ma-obserbahan. Sinabi niya rin na isang factor sa
sakit ni John ang paiba-ibang panahon. Wala kasing aircon sa bahay kaya minsan
mainit, minsan malamig... Pero kung ganito na nagkakasakit na si John, siguro
kailangan ko na agad bumalik sa trabaho at bumili ng aircon. Ayoko naman na lumaki
sa ospital ang anak ko.

"Sige, babalik na lang ako mamaya for check-up," sabi nung doctor.

Inayos ko iyong kumot kay John. He was already fast asleep, napagod siguro sa
kaiiyak. Bukas na lang siguro ako hihingi ng favor kay Venice na ikuha ako sa bahay
ng kumot at mga damit. Dito na muna ako matutulog kahit na mukha akong tanga na
naka-gown.

"Sige, umuwi ka na," I told Preston when I saw him still sitting.

"Are you throwing me out?" he asked.

I shook my head. "Hindi. Pero ayoko ring makaabala."

"That's my son. Bakit siya magiging abala?"

I arched my brow. "Ngayon, anak mo na siya?" I asked him. Kanina lang, parang gusto
niya akong dalhin sa presinto at kasuhan ng extortion, e.

"The resemblance is uncanny," he said, looking at John. Ibinalik niya ang tingin sa
akin. "I can't even remember having sex with you."

God! Why was he so blunt?! Ramdam na ramdam ko ang pamumula ng mukha ko.

"Same," I just replied. "Hindi rin kita maalala."

He nodded and then remained silent for a few minutes. Tumayo siya at akala ko aalis

na siya.

"Are you allergic with anything?" he asked.

"Bakit?"

"I'll buy you food. And I'll get you some clothes," sabi niya. "May ipapabili ka pa
ba?"

Napaawang iyong labi ko. Why was he being nice? Hindi ba pwede na maging kampon na
lang siya ng kadiliman katulad ng normal niyang ugali? I didn't want to hope only
to get disappointed.

Umiling ako. Hinubad niya iyong coat niya at inabot sa akin.

"Wear it hanggang hindi pa ako nakakabalik," he said.

"Thanks," I replied and wore his coat. It smelled so good-but of course hindi ko
sasabihin iyon sa kanya.

When he came back-well, akala ko talaga hindi na siya babalik. Nagulat lang ako
dahil nililipat kami sa VIP room.

"Sinabi mo na ba sa parents mo?" I asked.

"No," he replied.

"San ka kumuha ng pera?"

"Mine," he simply replied. Madami ba siyang pera? As in pera niya at hindi pera ng
magulang niya?

Nang makarating kami sa VIP room, parang malulula ako. Ni hindi nga 'to mukhang
parte ng ospital, e. Para akong nasa isang hotel room.

"Magkano isang gabi dito?" I asked Preston. Inaayos niya iyong kumot ni John.

"I don't know," sabi niya. Kumuha siya ng 'di man lang niya alam kung magkano ang
babayaran?! E four days daw kami! Iyong pinaggalingan namin na room ay 5 thousand a
night, paano pa kaya rito?

"Ikaw ang magbabayad nito, ha," paninigurado ko. Wala talaga akong pambayad sa
ganitong kwarto.

"Stop worrying about money for one second. Ang sakit sa tenga na puro pera ang
inaalala mo."

Natahimik ako sa sinabi niya. Hindi naman kasi ako kagaya niya na pinanganak na
mayaman. Pasensya na kung inaalala ko ang pera dahil kapag hindi ko ginawa,
magugutom ako.

Lumabas ako. Being in the same room with him was suffocating. Naupo ako at ipinikit
ang mga mata ko. Today had been long. I just wanted this day to end.

"Pa? I'm with Benj. I'll stay here for the night. Yeah. Just tell Mama na bukas ako
uuwi," he said. I didn't want to listen to his conversation. I didn't want to get
involved.

Nang matapos ang tawag, tinignan niya ako. His eyes caught mine.

"I talked to the doctor," he said.

"Ha?" agad na nakuha niya ang atensyon ko.

"She said it'll be better if John will stay in an airconditioned place."

I nodded. "Kapag nagka-trabaho na ulit ako, bibili ako ng aircon," I informed him.

Kumunot ang noo niya. "Wala kang trabaho?"

"Natanggal ako kasi-"

"Paano mo pinapakain ang anak ko? Saan ka kumukuha ng pambili ng gatas? At kapag
may trabaho ka, sino ang nag-aalaga?" Ang dami niyang tanong. Hindi ko masagot
dahil hindi siya tumitigil sa pagtatanong.

"Nagkaroon lang ng problema pero-"

But he cut me off again, for the love of God! Bakit ba ayaw niyang patapusin ang
sinasabi ng mga kausap niya?! Hobby niya?!

"That's it. You'll live with me."

"What?!" sigaw ko. "Ako?! Titira kasama ka?!"

He winced and then slightly covered his ears. "Because you're the mother! Pero kung
ayos lang sa 'yo na si John lang ang kunin ko, fine. Bahala ka sa buhay mo."

And true to his words, four days later, I was looking at a house he had just bought
for the three of us. He freaking bought a house! Anak ba ng mafia 'tong si
Preston?! Bakit ang dami niyang pera?!

=================

Potty Mouth

#IWHFFSE9 || Potty Mouth

This was bizaare. Living with a guy was weird. More so, living with Blaine Preston
Suarez was surprisingly overwhelming. Alam ko na mayaman siya. Alam mo 'yun? May
mga tao talaga na kahit hindi pa nagsasalita, alam mo na na mayaman? May RK vibes
talaga. Pero ngayon?

"Kailangan talaga lima ang kasambahay?" I asked him as I looked around. There were
five househelps! Akala mo naman putol ang paa at kamay namin sa dami ng kasambahay!

He nodded while still looking at John who was soundly sleeping in my arms. Kaka-
discharge lang namin sa ospital at medyo masakit pa ang ulo ko nang makita ko ang
bill namin. 225k! Para sa apat na araw na stay sa ospital! Goodness! Mapapakain mo
na ang buong barangay namin sa pera na 'yun, ah!

"Bakit?" I asked again, really curious kung bakit kailangan lima.

"Someone to cook, someone to do the laundry and iron the clothes, someone to clean
the house, driver, and John's nanny," he recited like it was nothing. Kung 10k ang
sweldo ng kasambahay at lima sila, e 'di 50k ang month ang gagastusin?! Kung ako na
lang kaya ang gumawa ng lahat? Bibigay kaya ni Preston sa akin 'yung pera? Mas
malaki pa 'yun sa sweldo ko sa firm, e!

"Ako na lang gagawa..." I meekly said. Goodness. The money was tempting! Kung
makakaipon ako ng sapat, hindi ko na kailangan pang guluhin si Preston. Makaka-bili
na ako ng aircon. Makaka-balik na siya sa bahay niya.

He looked at me and asked, "Why?"

"I could use the money," I frankly said. Alam ko naman na iniisip na ni Preston na
mukha akong pera. After not seeing him

for years, bigla akong susulpot sa harap niya to demand money? Malamang gold digger
ang tingin niya sa akin. I didn't want that... but the situation called for it. I
would've begged him kung kailangan para lang maipagamot si John. There's nothing I
wouldn't do for my kid.

He just clicked his tongue and went to the stairs and go up. Tignan mo 'tong tao na
'to. Wala talagang kwentang kausap.

"Miss Nari, ako na po," sabi nung isang babae.

"Naku, Nari na lang po," I said. It felt weird being called Miss. Sanay nga akong
tinatawag na hoy, e. "At saka ayos lang po."

"Miss, trained po ako sa child care. Hindi ko po papabayaan ang baby niyo," the
lady said with an assuring smile. In fairness kay Preston, maayos na tao ang
kinuha. May isip din pala 'yun.

I relinquished John in her arms. Namamanhid na rin pala iyong braso ko sa

paghahawak sa kanya.

"Nakapaghanda na po ako ng lunch. Kumain na po kayo," sabi naman nung isang babae
na sa tingin ko ay cook. Hindi na ako nakipagtalo pa at sumunod na lang. I was
still in awe at the house. This was so big! Na parang buong kamag-anak ko ang
pwedeng tumira! Never in my wildest dreams did I think that I would be able to live
in a place like this.

Sabagay... ni hindi ko rin naman naisip na mabubuntis ako ng hindi kasal. Things
happen; you just got to roll with them.
"Matagal niyo na pong kilala si Preston?" I asked them. Wala pa kasi talaga akong
masyadong alam kay Preston bukod sa kaibigan siya ni Benj, tatay siya ni John, at
kampon siya ng kadiliman na maraming pera.

Umiling iyong kausap ko. "Galing

lang po kami sa agency," she said. "Urgent daw po kaya nandito na agad kami."

"Ay talaga?" I answered. Big time pala talaga 'tong si Presto cream.

"Pero iyong si Melanie po, 'yung cook, iyong kaibigan po nun e nagtatrabaho sa
bahay ng pamilya ni Preston. Siya na lang po ang tanungin niyo."

When I finished with the meal, I thanked her. Gusto ko ngang ako na ang maghugas ng
pinagkainan ko pero naghatakan lang kami sa plato, e. Hindi talaga ako sanay na
pinagsisilbihan sa bahay. This felt really weird. Parang biglang buhay prinsesa
ako... na dapat hindi ko kasanayan dahil hindi naman 'to permanente. Kay John lang
ang responsibilidad niya, hindi sa akin. Gets ko naman 'yun.

Umakyat ako para i-check si John. Pagpasok ko sa pinto, nagulat ako dahil nakita ko
si Preston. He was by the crib and just staring at John.

"Ayaw mo siyang kargahin?" I asked after moments of watching him like a creep.
Napansin ko na na matangkad talaga siya-probably over six feet. His body's lean-
hindi bulky. Maputi rin siya. Makinis. Up close, walang pores! Pula ang labi-
nakaka-distract kaya sa kilay niya ako naka-tingin palagi. Iniisip niya siguro na
may fetish ako sa kilay niya.

Goodness, why was I even checking him out?!

"No," he said.

"Why?" I asked.

"I'm afraid I'd drop him."

Napa-ngiti ako. Ganun din kasi ako nung una kong makita si John. He was so tiny.
Kulang kasi siya sa buwan nung pina-nganak ko. I was so afraid that if I touch him,
he'd crumble into pieces.

Lumapit ako at kinuha si John. He was wide awake, this little prince. Naka-tingin
siya sa mukha

ng tatay niya.

"Here," I said at binigay sa kanya.

"Nari!" he said in horror.

"Hindi 'yan!" I urged.

"Ang kulit!" he exclaimed pero wala na siyang nagawa dahil nalagay ko na si John sa
mga braso niya. Presto was slightly shaking-sobrang obvious na kinakabahan siya sa
paghawak kay John.

"See? Hindi naman nakaka-takot, 'di ba?" I said. "Wait, kukuha lang ako ng gatas,"
sabi ko nung umiyak si John. Nagugutom na naman siguro 'tong matakaw na batang 'to.
"Don't leave!" Preston said.

"Sandali lang ako!" I said and then ran out. Nasa ibaba pa rin kasi iyong mga gamit
namin. Bumaba ako at hinanda iyong formula ni John. Mabilis ko lang ginawa dahil
baka mamatay sa kaba si Preston tapos magalit pa sa akin nanay nun.

Pagbalik ko, napahinto ulit ako dahil narinig ko na kinakausap niya si John.

"You look like Finley when he was younger," he said. "But I hope you won't grow to
be an ass like your Uncle." Tignan mo 'to! Nakuha pang manira ng tao sa harap ng
anak niya. Masamang impluwensya talaga 'tong Presto cream na 'to, e.

"I won't see you tonight," patuloy na sabi niya kay John na naka-tingin lang sa
kanya. "Uuwi sa bahay si Daddy. Hinahanap na ako ng Lola mong may sira sa ulo," he
said. Hindi talaga siya makapagsalita ng walang panlalait. "I still haven't told
them about you... but I promise I'll tell them about you, okay?"

I stayed and listen to him telling crazy stories to John-na akala mo naman ay
naiintindihan siya. John would giggle once in a while and it would make Preston
beam.

"Ito na," sabi ko. Binigay ko sa kanya iyong bote

at pina-inom niya si John.

"Aalis ako mamaya," he said.

"Okay," I replied. I had no rights to question him, anyway.

"Babalik ako bukas," sabi niya ulit.

"Okay," sagot ko. Bahay niya naman 'to, bakit siya sa akin nagpapaalam?

Tahimik naming pinanood si John na ubusin iyong gatas niya. When he was done, John
was ready to sleep. Ang tamad talaga ng batang 'to.

"Good night, Nari," he said. I nodded at him and then continued to watch over John.

* * *

For the next few days, palaging dumadaan lang si Preston sa bahay at doon siya sa
totoong bahay nila natutulog. I figured he was having a hard time breaking the news
to his family. Naiintindihan ko siya. Kahit nga ako, natatakot pa rin. Hindi ko
alam kung paano sasabihin kay Mama... Hintayin ko na lang kaya na makapagsalita si
John para siya na ang magsabi sa lola niya?

"...mitosis is a part of the cell cycle when replicated chromosomes are separated
into two new nuclei," basa ko kay John. It was already 8pm pero hindi pa rin
natutulog. He was already way beyond his bed time! Ang kulit!

"Ang meiosis naman ay specialized type of cell division that reduces the chromosome
number by half, creating four haploid cells, each genetically," paliwanag ko kay
John.

"What the fuck are you reading?" Napa-tigil ako sa pagbabasa ng marinig ko si
Preston sa likod ko. Agad kong sinara iyong Science book na hawak ko.

"Libro," I answered and showed him the book.

"I know. What I'm asking is why that?" he asked na parang diring-diri sa hawak kong
libro.

"Hindi ako magaling sa Science. Gusto

ko maging magaling si John sa Science." Tinignan niya ako na parang nababaliw ako.
Masama ba?! E sa Science book ang gusto kong basahin, e! Kakatapos lang namin ni
John sa mga Binomial Nomenclature. Next week, baka sa introduction naman ng
Chemistry kami.

"You really are crazy," he said. "Ano'ng gusto mong unang salita ni John? Cell?" he
asked like it was ridiculous.

"Why not? Kaysa naman fuck na palaging lumalabas sa bibig mo," I said, annoyed. He
really had a way to get into my system!

"I hope he doesn't inherit your craziness," he said.

"I hope mukha mo lang ang nakuha niya, hindi 'yang sama ng ugali mo," I replied.
Kinuha ko iyong libro ko at saka lumabas. Goodness! Hindi naman porke nasa iisang
bahay kami e kailangan ko na siyang makita minu-minuto. Ngayon ko lang nare-realize
na pabor pala sa akin iyong laki ng bahay na binili niya. That way, pwedeng hindi
ko siya makita.

Bumaba ako at saka pumunta sa garden para tumulong magdilig ng halaman. Gusto ko na
sana bumalik sa trabaho since palagay na naman ang loob ko na safe si John. At saka
hindi ako sanay na wala akong ginagawa. At mas lalong nasasayangan ako sa pinag-
aralan ko. Kaso nung naka-usap ko si Venice, tanggal na raw talaga ako. Naka-box na
nga raw 'yung mga gamit ko at hinihintay na lang na kuhanin ko.

Bahala na...

Nasa kalagitnaan ako ng pagbubungkal ng lupa nung marinig ko na naman ang boses ni
Presto cream.

"Hey, lady from Mars," he said. Goodness! He wasn't only young in age, pati dito,
isip bata siya! Bigyan daw ba ako ng nickname?! At least siya, sa isip ko lang

tinatawag na Presto at nawawalang kampon! But siya? He verbalized the insult!

"Ano, prinsipe ng kadiliman?" I snarkily replied.

"John's getting shots today. Gusto mo bang sumama?"

Inirapan ko siya. "Malamang! Ikaw ba nanay niyan? Ikaw umire? Ikaw nagbuntis?"

"Bakit? Sinabi mo ba sa 'kin?" he replied. God! Masama ba kung gusto kong ibato
'tong putik sa pagmumukha niya?

"Bakit? Naalala ko rin bang nakipagsex ako sa 'yo?" I asked him the same question
he freaking asked me.

He arched his brow. "Why do you always bring that up? Do you want to do a
reenactment para pareho nating maalala?" he asked, grinning.

"Maybe the reason why I don't remember is because you're forgettable."

He grinned some more, this asshole from hell! "I only did you once pero nabuntis
kita."
Hindi ko napigilan. Binato ko siya ng putik sa mukha. Next time talaga, kaldero na
ibabato ko dito para magising siya sa katotohanan.

* * *

Nang matapos na kami sa bakuna ni John, napagdesisyunan namin na maglakad-lakad sa

Rockwell. Kung hindi lang si Preston ang may hawak kay John, malamang umuwi na ako.
Hindi ko talaga siya matagalan! Para bang pinanganak siya para bwisitin ako!

"The clothes already fit him. Bili na tayo ng bago," Preston said. I remained
silent. "Nari," he repeated. I ignored him. "Are you still pissed because of the
sex talk?" he asked. I glared at him. He laughed. Asshole from hell.

Patuloy kami sa paglalakad nang makasalubong namin iyong boss ko sa firm. Nagtakip
ako ng buhok sa mukha dahil nahihiya ako.

"Mr. Suarez!" sabi nung boss ko.

"Mr. de Chavez,"

sabi ni Preston.

"Is that your nephew?" tanong ni Mr. de Chavez.

"This is my son," Preston replied, sounding a bit proud. Ready naman ako kung
idedeny niya si John... I mean, alam ko naman na hindi pa alam sa side niya... But
hearing him claim John as his own?

May mabuti side din pala siya. Kahit kaunti.

"Oh!" sabi ng ex-boss ko. "This I presume this is the mother?"

Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakatakip ng buhok sa mukha ko. Goodness! Bakit
siya pa?! Bakit sa lahat ng makaka-salubong namin, ex-boss ko pa?!

"Yes," Preston said. "What are you doing?" he asked, his brow knitted habang naka-
tingin sa akin na parang tanga na tinatakpan ang mukha gamit ng buhok.

"Wag nga!" I hissed nung sinubukan niya na tanggalin ang buhok mula sa mukha ko.

"Para kang tanga!" he hissed back.

Mukha kaming tangang dalawa na naghihilahan ng buhok ko sa gitna ng Rockwell. I

thought I was already matured pero kapag kasama ko si Preston, para akong bata! He
was so frustrating!

"Nari?" nagulat na sabi ng ex-boss ko.

I awkwardly smile. "H-hi po..."

"Do you know each other?" Preston asked.

I nodded. "Ex boss ko."

"Ex? Were you fired?"

I nodded and was about to explain kung bakit ang dami kong excessive absences nung
biglang sumingit ang ex-boss ko.
"Of course, you call always come back, Ms. Miranda," naka-ngiting sabi ng boss ko.

Napaawang ang labi ko. "T-totoo po?"

"Yes. You can report on Monday," sabi niya. "Very well, Mr. Suarez."

"Tell Mr. Lim I said hi," sabi ni Preston. Buong pag-uusap nila, naka-kunot ang noo
ko.

"Magkakilala kayo?" I asked, really curious.

"Yeah. He's a tenant."

"Ng?" I asked. May mga apartment ba siya? Kaya ba marami siyang pera? Well, at
least mas okay na 'to kaysa kung involved siya sa drugs!

"Building," he replied. I asked him what. "The one where he's working. They're
renting three floors," he casually said.

"You own it?!" sigaw ko. What the flying fuck?! Bakit pambili lang ng gatas ang
hinihingi ko sa kanya?! Dapat pati college fund ni John!

=================

Threatened

#IWHFFSE10 || Threatened

I believed that Preston was already thinking kung gaano ako ka-creepy... Simula
kasi nung malaman ko na sobrang yaman niya pala, lagi na lang akong naka-tingin sa
kanya. First time ko kasi makakilala ng tao na mayaman. Iyong legit na mayaman
talaga... hindi 'yung feeling mayaman lang dahil naka-iPhone at braces.

"Stop staring at me," naiinis na sabi niya habang pinapakain si John. Although he's
such an ass to me, hindi ko naman maipagkaka-ila na mabait na tatay siya kay
John... Hindi ko nga lang sure kung magandang impluwensya ba siya. Hobby kasi ni
Preston manlait at mag-exaggerate ng kwento. Iyan ang mga na-discover ko tungkol sa
kanya sa maigsing panahon na nagkasama kami.

"Aren't you going to work?" he asked.

"Mamaya pang 9 am ang pasok ko," I replied. "Hindi... ka ba magwowork?" I asked in

a subtle manner. I really wanted to know what he's doing with his life. I couldn't
blatantly ask him naman dahil baka isipin niya chismosa ako... although, oo,
chismosa naman talaga ako.

At saka nakaka-curious kasi talaga si Preston! Kahit ang yabang niya, ang obvious
din na marami siyang tinatago sa katawan niya. Una, hindi pa rin niya sinasabi sa
parents niya. Wala naman akong magagawa doon dahil pamilya niya 'yun. Pangalawa,
lagi siyang umaalis tapos babalik sa bahay na may dalang flowers tapos makikita ko
na nasa basurahan na. Mukha pa siyang namatayan palagi.

"Not really," he said.

"Wala kang work?"

Pinunasan niya iyong gilid ng labi ni John. "No. Not everyone works, Nari. Some
people have investments.

I'm one of them."

I wanted to urge him more kaya lang mas gusto ko na kusa niyang sabihin. Ewan ko
ba. Minsan kasi, natatakot ako na mapikon talaga 'to sa akin, e. Feeling ko siya
iyong tipo ng tao na sasapakin na lang ako bigla. Ang laki-laki pa naman niya
compared sa akin.

"Sige, papasok na ako," I said. "Bye, John." I leaned in and kissed John's
forehead. He giggled. Sobrang cute! "Pagbalik ko, dapat ganyan pa rin itsura
niyan," I warned him and eyed him. Masasaktan talaga 'tong biscuit na 'to sa akin
kapag may nangyaring masama kay John.

Ito namang si Preston, parang walang narinig at patuloy lang sa pagpapakain sa anak
niya. Nice talking talaga palagi dito. Umalis na lang ako at nagsimulang maglakad
palabas ng subdivision.

"Ang sama talaga ng ugali. Tatlo iyong sasakyan niya sa bahay, ni hindi man lang
ako pinahiram ng isa?! At saka may driver kaya, ni hindi man lang nag-offer na
ihatid ako sa office?!" sabi ko sa sarili ko habang mukhang kawawa na naglalakad
palabas. Nasa executive subdivision kasi iyong binili niyang bahay kaya wala
talagang naglalakad. Puro de-kotse. Tapos ako naman lakad-lakad lang ang peg.
Nakaka-bwisit talaga 'yang Preston na 'yan!

Saktong-saktong 9 ako nakarating sa office. From QC to Makati! Ang layo! Hindi

naman ako makapagreklamo dahil ang ganda talaga nung bahay na binili ni Preston...

"Aray naman!" sabi ko kay Venice nung kinurot niya agad ako. "Ganyan ka ba
magwelcome back?!"

"Girl!" sabi niya na nanlalaki ang mga mata.

"Oh?" I said habang nilalagay ko sa table ko iyong mga kailangan kong gamit.

"Di ba pinakita mo

sa akin dati 'yung picture ni ex mo?"

Napa-kunot ang noo ko. "Yeah... bakit?" Tapos kinurot niya na naman ako. "Masakit,
ha!"

"Girl! Girl! Nandito siya! Nandito si the one that got away!" sabi niya habang
kinukurot ako sa gilid ko.

"What?!" Tapos tinuro niya iyong pintuan nung boss ko na sipsip kay Preston.

"Nandun sa loob, ka meeting ni boss! Gosh, Nari! Baka sign na 'to!"

"Gaga ka, ano'ng sign?! Baka may asawa na 'yang si Benny... at saka may anak na
ako." At saka biscuit.

"Malay mo naman willing siyang maging step daddy?"

Napailing na lang ako. Mga naiisip talaga nitong si Venice, e.

* * *

Pinilit ko na magconcentrate sa trabaho. I didn't want to mess it up again. Wala na

akong dahilan. I was sure that John's being well taken cared of. Wala na akong
dahilan para hindi makapagconcentrate sa trabaho... Well, may isa pa pala akong
reason.

"Miss Miranda... or should I call you Mrs. Suarez?" sabi nung boss ko sa harap
mismo ni Benny! Sa harap ni Benny! Ang sarap tanggalan ng wig ng boss ko para
makita ang panot niyang ulo, goodness!

Napa-tingin sa akin si Benny-I couldn't make up what he was thinking. It had been
too long since we last saw each other.

"Miranda pa rin, Sir," I meekly replied, avoiding Benny's gaze.

"Very well, Miss Miranda. This is Benedict Andrada and he'll be the lead engineer
for the project," he explained. Lead engineer na agad si Benny? Ang bilis... and I
was happy and proud of him... He deserved it.

I wanted to tell him that I was proud of him... of what he had accomplished. Pero
paano ko sasabihin

kung ganito siya maka-tingin sa akin? As if he felt betrayed?

I could still remember what he told me the last time I saw him... Na ang hirap kong
mahalin... I could still remember the pain I felt he made me feel. I could still
feel it in my bones.

"I'll leave you two for a moment. Get yourselves acquainted," my boss said. Iniwan
niya kaming dalawa. Hindi ko alam kung saan ako titingin.

Seconds passed slowly. Gusto kong hatakin ang oras. Gusto ko nang umuwi. I thought
I wanted to see Benny again... to at least explain myself because after all these
years, I still hated that he hated me for standing up to what I wanted.

"You're married?" he asked, betrayal laced in his voice.

"No," I quickly replied. "About the project-"

"Are you engaged?"

I sighed. "No," I answered. "Can we just please talk about the project, Mr.
Andrada?" I asked. I didn't want to go personal with him. There's too much history
between us. Alam ko na hindi na iyon mabubura... but I was hoping to at least not
add to our already ugly history.

"Of course, Ms. Miranda," he said as if my last name tasted bitter on his tongue.

Ilang minuto kaming nag-usap tungkol sa project na gagawin naming dalawa. It was a
joint project between his company and mine. And I didn't know what came into my
boss' head para ako ang pagawin niya rito. I didn't know Preston was that big of a
deal para sa akin agad ibigay ang ganito kalaking project.

"I'll just send you the proposal," sabi ko sa kanya. It took us hours of
uncomfortable conversation before we finished talking about the terms.

He just nodded-still
looking at me like he wanted to tell me something that we'd both regret hearing.
Agad akong umalis. I didn't want to risk it. It took me a long time before I could
tell myself that what we had was done... Na tapos na talaga. I didn't want to go
through the same pain again.

Sinabi ng boss ko na iyon lang ang project ko at pwede ko iyong gawin sa bahay.
That now, apparently, I had flexible work hours. Hindi ba pwede na 'wag niyang
masyadong ipahalata na sipsip siya kay Preston? As if Preston would care. Wala
namang pakielam sa mga tao 'yun bukod sa sarili niya.

But since he nicely offered, kinuha ko lang iyong mga kailangan ko. I put it in a
box and went down. Nag-aabang ako ng maliligaw na taxi sa harap ng building namin
nung may humintong sasakyan sa harap ko. And when the windows rolled down, I cursed
inside.

"Need a lift?" he asked.

I quickly shook my head. "Magtataxi ako."

"Please?" he asked, like he used to before. Kapag nagpapa-cute siya sa akin.

"Baka magalit 'yung girlfriend mo," I nicely told him. Alam kong may girlfriend
siya. Ayokong maka-sira ng relasyon. Kaya nga kahit nahihirapan ako, pina-plastik
ko si Preston dahil alam ko na nasira ko iyong relasyon nila nung Kath.

"She knows about you," he said. "Alam niya na makaka-trabaho kita so I'm sure she
won't mind."

"Alam mo na makaka-trabaho mo ako pero tinanggap mo pa rin?" hindi maka-paniwalang

tanong ko. Why was he doing this? Bakit niya ginagawa sa akin 'to?! To make me feel
worse about myself? Na mas okay iyong pinalit niya sa akin? Na open minded? Na
hindi siya threatened sa akin?! Na okay

lang na ihatid ako ni Benny?!

God! I was so infuriated!

"Nari, it's been-"

"Yes, it's been years, but it still feels like yesterday, Benny! 'Wag nating ipilit
dahil hindi pa ako okay."

I marched back inside para pagtaguan siya. I was fucking pissed off! Pakiramdam ko
ay mababali na ang mga braso ko dahil sa bigat ng mga dala ko pero wala akong
pakielam.

"Benny, ano-"

Bigla niyang inagaw iyong dala ko at mabilis na pinasok sa sasakyan niya. Hinabol
ko siya dahil nandun lahat ng mahalagang gamit ko. I wouldn't be able to work
without those!

"I'm driving, Nari. Mababangga tayo," he gently reminded me nung hinampas ko siya
ng T-square sa ulo niya. Tumigil ako dahil baka mabangga nga kami. Kailangan ko
pang umuwi kay John. Kailangan pa ako ng anak ko. Kawawa naman siya kung si Preston
lang ang magpapalaki sa kanya.

Habang nagda-drive si Benny, hindi ko maiwasan na mapansin ang bakas ng girlfriend

niya sa sasakyan niya. May isang pares ng hikaw ako na nakita sa lalagyan nung
tubig. May lipstick din. Tapos strawberry scented iyong wet-wipes sa dashboard
niya. Ano bang naisip ni Benny para pasakayin niya ako rito?!

"Sa kabila," I said with a low voice. "Hindi na ako d'yan naka-tira."

Why was I trying my damnest to hide my life kung siya nga, pinapa-mukha sa akin na
may bagong buhay na siya?

"Ah," sabi niya.

"Sa QC," I said. Bahala siya sa buhay niyang umuwi sa Alabang.

Tahimik ang byahe namin. Pagdating namin sa subdivision, he asked me again. "You
live here?"

"Yes," I replied.

"And you're not married?"

"No."

"You're living

together?"

"Yes."

Huminto siya sa gilid.

"Bakit?" tanong niya. Lumakas ang tibok ng dibdib ko. Ito iyong iniiwasan ko. Ito
iyong ayaw ko. Ito iyong bagay na gusto kong pag-usapan pero natatakot akong
malaman. "Bakit... sa kanya nagawa mo? Bakit sa akin hindi?"

Natahimik ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanya. How do I tell him what I
was feeling when I couldn't even understand myself? I hated how we ended... but I
loved where I was. My situation wasn't ideal but everything that happened gave me
my John. And I wouldn't change it for anything. Lahat ng sakit, lahat ng luha,
gagawin ko lahat kung ang ibig sabihin nun ay makukuha ko si John. He's everything
to me.

"Bakit mo ba tinatanong pa, Benny? Okay na tayo pareho, 'di ba?"

Malalim ang paghinga ko. Gusto ko na lang bumaba. Gusto ko na lang lumayo sa kanya.
Being near him was suffocating. Being near him was bad for me.

"Paano ako naisip na maayos ako?" he asked.

"You're already with someone else, Benny! Hindi pa ba sapat na dahilan 'yun?! Bakit
ba palagi mo na lang pinapaalala sa akin iyong nangyari dati?!"

"Kasi hanggang ngayon, hindi ko pa rin maintindihan, Nari! Ano ba 'yung wala sa
akin? Bakit tinakbuhan mo ako? Bakit sa iba, ang dali mong pumayag?"

Basag ang boses niya. Basag ang boses ko. Parehong basag ang puso namin.

Katahimikan ang bumalot. Walang gustong sumagot sa tanong ng bawat isa. Natatakot
na malaman ang kasagutan... natatakot na mas masaktan.
"Didn't you love me enough to marry me?"

I could hear my own heart beating. I could feel it against my chest. And

now, I could feel my own heart breaking.

"No," I answered him. I stopped myself from crying. I needed to do this. "And I
think you didn't love me enough, too, Benny. Kasi kung mahal mo talaga ako...
hihintayin mo ako."

Binuksan ko ang pinto ng sasakyan niya at kinuha ang gamit ko mula sa likod.
Naglakad ako palayo sa kanya. Umiiyak. Hindi ko na nagawang pigilan.

Akmang pupunasan ko ang mga luha ko nang makita ko si Preston na tulak ang stroller
ni John. Kumunot ang noo niya.

"Are you crying?" he asked.

Umiling ako. Tumulo ang luha ko. Tumaas ang kilay niya.

"Tears of joy," I replied.

"Dahil nakita mo ako?" he asked. "Ang gwapo ko naman."

I faked a laugh. I was about to tell him na tears of joy dahil nakita ko na ulit si
John nung marinig ko ang boses ni Benny mula sa likuran ko.

"Nari," he said. Shit. Napatigil siya nang makita niya si John at Preston.

Walang nagsasalita sa amin. I wished that John would cry para maputol ang
katahimikan. I didn't like this silence among us. It was making me mad with
thoughts.

"What?" I asked him.

"Ihahatid kita," he asked.

"Benny, ano-"

"Sino ka?" Preston asked, his face arrogant.

"Benny."

"And who are you to touch Nari's hand?" he asked with his brow arched. Naka-tingin
siya sa kamay ni Benny na naka-hawak sa akin.

"Sino ka rin ba?"

"I'm the father of her son," Preston said proudly. "Sino ka rin?"

Gaano ba sila katagal magtatanungan kung sino ang isa't-isa?!

"I'm her ex," Benny replied.

Preston nodded. "Sus. Ex lang pala," sabi niya at tinalikuran kami. "Buti na lang
ako ang naging daddy mo," he told John as he was pushing his stroller away from us.
"Mas pogi ako, 'di ba?"

Tinignan ko nang masama si Benny. "If we can't separate personal from professional,