Geneza utworu i gatunek

GENEZA: Pan Tadeusz powstał w czasie pobytu Adama Mickiewicza w Paryżu,

w okresie, kiedy poeta przyglądał się z niepokojem sporom, jakie dzieliły
polską emigrację polistopadową. Utwór miał się stać dla Mickiewicza
sposobem na zapomnienie o kłótniach i bezustannych oskarżeniach, jakimi
obrzucali się emigranci. Pisanie Pana Tadeusza było również dla poety
pewnego rodzaju powrotem do kraju lat dziecięcych, do ojczyzny.

Pan Tadeusz powstawał w Paryżu w latach 1832-1834, wydany został w roku

1834. Utwór nie został odebrany od razu jako wielkie dzieło. Czytelnicy i
krytycy odnieśli się do Pana Tadeusza z dużą nieufnością, nie zrozumieli
wielkości dzieła. Nakład nie rozchodził się dobrze, wiele egzemplarzy zostało
w magazynach i było sprzedawanych później jako jedna z części wydania
zbiorowego dzieł Mickiewicza.

PAN TADEUSZ JAKO EPOPEJA: Dzieło Adama Mickiewicza to epopeja. Jest to

utwór dużych rozmiarów, pisany wierszem (trzynastozgłoskowcem),
ukazujący losy wybranej grupy bohaterów (są nimi zwykli, przeciętni ludzie,
przedstawiciele głównie średniej szlachty, choć pojawia się również
arystokracja oraz drobna szlachta zaściankowa) na tle ważnych,
przełomowych dla całego narodu wydarzeń. Narrator jest wszechobecny,
wszechwiedzący i obiektywny. Pojawiają się liczne opisy, zarówno statyczne,
jak i dynamiczne, mające na celu opóźnienie, czyli retardację rozwoju
wydarzeń i wzmożenie ciekawości czytelnika.