Mit o Odyseuszu

Odyseusz był synem Laertesa i władcą Itaki. Kiedy wybuchła wojna trojańska, mężczyzna właśnie został szczęśliwym
ojcem syna Telemacha, którego urodziła mu piękna żona Penelopa. Nic dziwnego więc, że Odys nie chciał opuszczać
domu, symulował nawet szaleństwo, ale w końcu wyruszył z innymi pod Troję.

Po zakończeniu długoletniej wojny bohater pragnął szybko wrócić do domu. Okazało się jednak, że czekała go długa
tułaczka. Najpierw jego okręty zostały zagnane przez burzę do kraju Lotofagów, gdzie kilku ludzi ze świty Odyseusza
najadło się czarodziejskiego lotosu i nie chciało wracać do domu.

Następnie bohater trafił na jedną z wysp Morza Sycylijskiego, zamieszkaną przez cyklopów. Tam przywódca owych
istot – Polifem – uwięził Odyseusza w jaskini i codziennie zjadał jego dwóch towarzyszy. Bohater jednak upił Polifema,
a następnie wypalił mu oko. Przywiązał się potem wraz z przyjaciółmi do brzuchów baranów i w ten sposób opuścił
pieczarę. Cyklopi zamierzali ścigać Odyseusza, jednak nie wiedzieli, kogo mają gonić, ponieważ bohater powiedział
Polifemowi, że nazywa się Nikt. Polifem rzucił jednak na Odysa klątwę – był on synem Posejdona i poprosił swojego
ojca, żeby uniemożliwił bohaterowi szybki powrót do domu.

W dalszej podróży Odys odwiedził wyspę króla wiatrów Eola, który dał mu worek z wszystkimi wiatrami. Pomyślne
wiatry zapewniały spokojną podróż, jednak kiedy Odyseusz zasnął, jego towarzysze myśląc, że w worku znajdują się
skarby, otworzyli go i uwolnili złe wichry. W efekcie statki bohatera dotarły do kraju złych Lajstrygonów, którzy
zniszczyli większość okrętów Odysa. Kolejnym etapem podróży była wyspa czarodziejki Kirke, córki Słońca. Boginka
zaprosiła towarzyszy syna Laertesa do swojego pałacu, a następnie zamieniła ich w świnie. Kirke chciała następnie
uczynić podobnie z Odyseuszem, ale ten zabezpieczył się przed jej czarami zielem od Hermesa. Wtedy Kirke uwolniła
przyjaciół bohatera, zakochała się w Odyseuszu i gościła go u siebie przez rok.

Czarodziejka wyjawiła Odysowi, że powinien udać się do podziemi, gdzie wróżbita Tejrezjasz powie mu, co powinien
dalej czynić. Wieszcz zdradził herosowi, że dopiero kiedy spotka lud, który nigdy nie widział morza, będzie mógł wracać
do domu. W dalszej podróży Odyseusz przepływał obok wyspy syren, istot mających ciała w połowie kobiet, a w
połowie ptaków. Syreny swoim czarującym śpiewem sprowadzały podróżnych na manowce, jednak bohater zalepił
swoim przyjaciołom uszy woskiem, a sam przywiązał się do masztu i zakazał reagować na jego błagania zmiany kursu.

Następnie okręty przepływały między Sycylią a Italią. Znajdował się tam wąski przesmyk między dwiema skałami. Na
jednej z nich w pieczarze mieszkała Skylla – potwór, który porywał żeglarzy, na drugiej skale znajdowała się równie
przerażająca Charybda. Odyseusz chcąc ominąć Charybdę, podpłynął pod Skyllę, która porwała sześciu jego
towarzyszy. Bohater wraz ze swoją załogą dotarł do wyspy Heliosa, gdzie jego ludzie zabili i zjedli pasące się woły.
Kiedy wypłynęli w dalszą podróż, bóg słońca w zemście za ten czyn zatopił wszystkie statki i ocalił jedynie Odyseusza.

Bohater został wyrzucony na brzeg wyspy Ogigii. Mieszkała tam nimfa Kalipso, która wyleczyła Odysa i karmiła go
pokarmem bogów. Boginka pragnęła, by Odys został jej mężem, w zamian za co obiecywała mu nieśmiertelność. Po
ośmiu latach zjawił się jednak u Kalipso Hermes, który oznajmił, że z woli Dzeusa Odyseusz powinien ruszyć w dalszą
drogę. Posejdon po raz kolejny wzburzył morskie fale i Odyseusz wylądował jako rozbitek na wyspie Scherii, w kraju
Feaków rządzonym przez króla Alkinoosa. Kiedy Odyseusz opowiedział Feakom swoją historię, został
obdarowany skarbami i cudownym okrętem, który zabrał go do ojczyzny. Na miejscu okazało się, że Odys
został uznany za zmarłego, a jego żona Penelopa nie może opędzić się od zalotników, którzy marzą o
przejęciu królestwa. Penelopa przez dwa lata udawała, że zanim zdecyduje o wyborze męża, musi uszyć
szatę pośmiertną dla małżonka i w nocy pruła to, co uszyła w dzień.

Atena chcąc ocalić Odysa przed gniewem zalotników, zamieniła go w starca. Poznał go jedynie stary pies
Argos, który zaraz potem zdechł. Nazajutrz odbył się turniej o rękę Penelopy. Każdy z zalotników miał
wystrzelić z łuku Odyseusza tak, by strzała przeszła przez otwory dziesięciu ustawionych toporów. Nie udało
się to żadnemu mężczyźnie oprócz ubogiego żebraka. Okazało się, że był nim sam Odyseusz, który zabił z
łuku wszystkich zalotników, potem zaś żył ze swoją rodziną długo i szczęśliwie, oczekując na śmierć, która
miała po niego przyjść z morza.