Autorka na samym wstępie traktuje memy jako rodzaj współczesnej sztuki -

ich genezy doszukuje się w barokowych emblematach, dadaizmie czy szeroko

rozumianej sztuce pop-artu. Wskazuje na grę między autorem a odbiorcą,
możliwości różnego odczytania sensu, konieczności podążania labiryntem, potrzebie
rozwiązania zagadki i znalezienia klucza, odkrycia znaczenia symbolicznego lub
rozpoznania dzieł należących do kanonu kultury. Memy wymagają od odbiorcy
pewnej wiedzy, orientacji w kulturze, znajomości kontekstu, pomysłowości, odkrycia
konceptu.
Memy w swoim założeniu są czymś powtarzalnym, czy to ze względu na
użyta grafikę, podpis czy nawet konkretny sufiks (w tym przypadku wskazuje na
“-eł”). Szablonowość ujawnia się też w występowaniu serii memów, powstałych
według tego samego modelu, lub obecności stron, które oferują gotowe wzory
tworzenia memów.
Choć najczęściej kojarzą nam się z treścią humorystyczną, często towarzyszy
im ironia i dystans to możemy trafić na memy dużo poważniejsze, ale i te nie są
pozbawione nuty satyry. Jak ujmuje to Łukasz Łoziński „memy stale oscylują
pomiędzy krytyką i afirmacją, szyderstwem i nostalgią, a komentarze odbiorców
wydają się potwierdzać, że takiej właśnie, operującej dwuznacznością rozrywki
oczekują”.
Odwołuje się również do intertekstualność memów i rozważa ją na kilku
poziomach między innymi odwołań międzymemowych, wewnętrznej gry elementów
językowych czy typu tekstu kultury, do którego odwołuje się autor (malarstwo,
rzeźba, muzyka, reklama, film itp.)