მძიმე იწერება:

1. ერთნაირ განსაზღვრებებთან: კეთილი, სახეღიმილიანი, გასხივოსნებული -

(ვითარების გარემოება-როგორი?)ქალი.
!არ იწერება თუ სხვადასხვა განსაზღვრებაა-
ხვალ (დროის გარემოება-როდის?) ლამაზი (ვითარების გარემოება-
როგორი?)ქალი უნდა ვნახო.
შედის ნებისმიერი მეტყველების ნაწილი!
თხა, ვირი, მგელი, ძაღლი -ყველა ცხოველია

2. ჩართული
ჩემი აზრით, ეს ლამაზია. რასაკვირველია, მე ქართული ვიცი. ამგვარად, მე
სტუდენტი ვარ.
3. ჩემმა შვილმა, აკაკი მგალობლიშვილმა, ფეხი მოიტეხა.

მე რომ ჩემი ამბავი მოგიყვეთ, აგეტირებათ...-რთული ქვეწყობილი.

მზე ამოდიოდა, ნათდებოდა...-რთული თანწყობილი
ციოდა...

ეს იმიტომ გვაკეთე, რომ შენთვის მესიამოვნებინა.- რთული ქვეწყობილი.

ეს გავაკეთე. შენთვის მესიამოვნებინა.

და სხვა.

„რომ“- ქვეწყობილ წინადადებებთან წერია.

ჩემმა შვილმა, აკაკი მგალობლიშვილმა, რომელიც სწავლობს 94-ე საჯარო სკოლაში,

ფეხი მოიტეხა. -რთული ქვეწყობილი.

ჩემმა შვილმა ფეხი მოიტეხა.

მე დამაგვიანდეს, იქნებ....გლ,გჯგყბჯყფვჯყტდჰტდ

ცივი, ნისლიანი და სევდიანი (ვითარების გარემოება) დღე იყო.

ადამიანს ოდითგანვე ჰქონდა მიდრეკილება თვალით აღსაქმელ მატერიებად
შემოენახა ემოციები, დასამახსოვრებელი ამბები, მნიშვნრლოვანი დეტალები...
სულ თავიდან რომ დავიწყოთ, მღვიმეთა გამოსახულებებში ჩვენი წინაპრების
აღქმის, ცხოვრების წესის და ღირებულებების შესახებ ფრაგმენტებია ჩაკირული.

მაგრამ, ფასადის უკან, ვინ იცის, იქნებ ამ პრიმიტიულ "კაცუნათაგან" რომელიმე,

ან ცხოველთაგან ერთ-ერთი, ავტორისთვის მნიშვნელოვანი არსება იყო და ამიტომ
დახატა.

პარალელურად იმისა, რომ მათ ყველაფერი ერთი დიდი ისტორიის ნაწილად

წარმოედგინათ და უბრალოდ გამოსახულებად ყოფნაც პატივად მიაჩნდათ, ასე
ინახავდნენ მოგონებებს კედლებზე.

ხელოვნება იხვეწებოდა და ამ პროცესში პრეისტორიის აკვანშივე შეიქმნა მრავალი

მშვენიერება. შემოვიდა მხატვრობა, როგორც დარგი და ისიც რაღაცის ან ვიღაცის
მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულებისა თუ განცდის აღბეჭდვის
საშუალებად იქცა. დიდ დროს უნდებოდნენ, თუმცა მაინც ხატავდნენ პორტრეტებს,
პეიზაჟებს და კიდევ ბევრს, რითაც იმახსოვრებდნენ და შეხედვისას იხსენებდნენ იქ
ან მასთან გატარებულ დროს, რომელიც ენატრებოდათ. ამგვარად გახდა ჩვენთვის
საკრალური ნივთი: ტილო, მარმარილო, ტყავი, პაპირუსი...
როდესაც კაცობრიობამ ტექნოლოგიური განვითარების მაღალ ეტაპს მიაღწია,
დაიწყო წამის დაჭერაზე მუშაობა და გამოიგონა ფოტოაფარატი. ეს იყო ჯადოსნური
ყუთი, რომელსაც შეეძლო შენი ემოციებით გაჟღენთილი მიმიკები უცბად დაენახა და
ფურცელზე ზუსტად დაეტანა. ფოტოაპარატი ყველას შეუყვარდა. ჩამოთვლილნი
მოწოდებულნი იყვნენ არ დაგკარგვოდა კარგი შეგრძნებები. თუმცა, კომპიუტერი,
ტელეფონი, სმარტფონი, მოძრავი ოთხკუთხედი დაფები, რომლებიც ჩვენს
ყოველდღიურობად იქცა, გახდა მიზეზი ხშირი კონტაქტისა და შემცირებული
მონატრებისა. სწორედ ამან გაამძაფრა სიახლოვის ნაკლებობის განცდა ერთმანეთს
მიმართ. შენთანაა, მაგრამ ვერ გვრძნობ. ესაუბრები და ისევ გენატრება. არც
დისტანციაა პრობლემა და მარტოც არ იგრძნობთ თავს საუბრისას, თუკი პროექტორს
გამოიყენებთ. მოიმზადეთ გემრიელი ვახშმები სადაც და როგორც ხართ, მსუბუქი
ნათება ოთახში, იქვე ერთი სურნელოვანი სანთელიც ააგიზგიზეთ და ჩაუჯექით
ერთმანეთს. მიეცით კეისარს კეისრისა და პაემანს პაემნისა.

შეყვანა