เรื่ องของเขียว 3

ความรับผิดชอบเป็ นสิ่งที่ได้ ถกู ฝึ กและถูกปลูกฝั งมาตังแต่

้ ในวัยเด็ก ใช้ เวลาไม่เหมือนเด็กและวัยรุ่นเหมือนเพื่อนๆ จะพูดน้ อย
เสียงเบา และชอบอยู่คนเดียว ต่างจากสมัยนี ้ที่พดู เสียงดัง เป็ นเพราะก่อนออกมาทำธุรกิจส่วนตัวตอนทำงานระดับ Top
Management ในบริ ษัท International Pharmaceutical Business กับเจ้ านายชาวต่างชาติ IQ 160 พูดได้ 6 ภาษา
ทำงานด้ วยกันมา 10 กว่าปี ต้ องเถียงกันเรื่ องงานเสียงดังเกือบทุกวัน นอกจากนี ้ต้ องรบกับลูกน้ องที่มีสารพัดรูปแบบหลายครัง้
ต้ องด่า หลายครัง้ ต้ องตะโกนในห้ องประชุมเพื่อให้ ได้ ยินทัว่ กัน

เริ่ มเรี ยนระดับประถมศึกษาปี ที่ 1 ที่โรงเรี ยนจ่าการบุญ จังหวัดพิษณุโลก พอถึงประถมศึกษาปี ที่ 3 ก็ย้ายไปโรงเรี ยนผดุง
ราษฎร์ จังหวัดพิษณุโลก กับน้ องชายคนที่ 3 อายุราว 9 ปี ซึง่ พ่อจะเป็ นคนไปรับไปส่งทุกเช้ าเย็น ช่วงนันบ้ ้ านย้ ายจากตรงข้ าม
วัดท่ามะปราง ไปอยู่ติดโรงภาพยนต์พิษณุโลกรามา(ปั จจุบนั ปิ ดกิจการไปแล้ ว) พ่อและแม่จะให้ คา่ ขนมไปโรงเรี ยนคนละ 1
บาท และพาไปขึ ้นรถตุ๊กๆ พ่อจะถามทุกวันว่า วันนี ้จะขึ ้นรถหรื อเดิน ถ้ าเดินจะเอาค่ารถมาแบ่งกับน้ องเป็ นค่าขนม ซึง่ ผมและ
น้ องจะเลือกเดินไปโรงเรี ยนถึงแม้ วา่ ในวัยนันรู้ ้ วา่ ไกลมาก เพราะจะได้ คา่ ขนมยกเว้ นวันฝนตกกับวันที่ตื่นสาย ทำอย่างนี ้เป็ น
ประจำตังแต่ ้ ประถม 3 จนถึงประถม 6 ตอนย้ ายมบ้ านมาอยู่ที่วดั จันทร์ ตะวันออก จังหวัดพิษณุโลกถึงขึ ้นรถโรงเรี ยนฯ

ระยะทางที่เดินจากบ้ านที่พิษณุโลกรามาไปโรงเรี ยนฯ ต้ องเดินผ่านสถานีรถไฟจังหวัดฯ ซึง่ พ่อจะฝึ กให้ เดินบนรางรถไฟทุกครัง้

ที่ต้องเดินมาโรงเรี ยนฯ ทำให้ ออกกำลังกายและฝึ กการทรงตัวทุกวัน ร่างกายเลยแข็งแรงวัยเด็กจนถึงวัยทำงานอายุกลางคนจึง
ป่ วยจนต้ องเข้ าโรงพยาบาลน้ อยครัง้