ვახტანგ ჯავახაძე

თოვლი

თოვლი მოვიდა თბილი და წყნარი

და კიდევ უფრო თეთრი და წმინდა,
მაგრამ არავინ გაუღო კარი
და მთელი ღამე ქუჩაში იდგა.

გარეთ ეძინა ლოდინით დაღლილს,

თავი მიადო ლითონის ბოძებს,
ძალიან ადრე ამდგარი ხალხის
ნაფეხურები ეყარა თოვლზე.

და მავთულები გარკვევით სჩანდნენ,

უსმენდნენ თოვლის უცნაურ შრიალს,
ზოგისთვის თოვლი მოვიდა ადრე,
ზოგისთვის თოვლი მოვიდა გვიან.

და ხანძარივით მოედო ირგვლივ,

ხალხს უბრუნებდა სინათლეს უხვად,
მათთვის ყველაფერს ამბობდა იგი,
რომელთაც დიდი დუმილი უყვართ.

იყო იმათი ერთგული მოძმე

და თავის სიტყვის მორჩილი მონა,
ზოგისთვის თოვლი მოვიდა დროზე,
ზოგისთვის თოვლი არასდროს მოვა.

სახლები ფანჯრებს აღებდნენ თრთოლვით,

დიდი ქალაქი სუნთქავდა უკეთ
და უხაროდათ პატარებს თოვლი,
რომელიც დიდებს მოსწყინდათ უკვე.