Professional Documents
Culture Documents
WSTĘP
DO MECHANIKI
KWANTOWEJ
SŁAWOMIR BRZEZOWSKI
WSTĘP
DO MECHANIKI KWANTOWEJ
Kacper Zalewski
REDAKTOR
Sławomir Brzezowski
Wstęp.................................................................................................... 7
Skorowidz:..................................................................................... 231
w stęp
Zachodzi więc pytanie, w jaki sposób my, makroskopowe istoty, moŜemy ten
świat opisać, skoro cały (prawie cały) stworzony przez nas aparat pojęciowy
odnoszący się do fizyki klasycznej staje się bezuŜyteczny.
Aby na nie odpowiedzieć, musimy najpierw uświadomić sobie, czym zaj-
muje się fizyka. W jednej ze swoich ksiąŜek pan Stanisław Lem dał poglądowy
wykład na temat relacji, jaka zachodzi między fizyką i matematyką1. Przyrównał
matematyka do krawca, który perfekcyjnie szyje rozmaite ubrania, o róŜnej liczbie
rękawów i nogawek. Pracę swoją na pozór wykonuje dla samej tylko satysfakcji, a
nikomu niepotrzebne ubrania gromadzi w szafie. Ta szafa to oczywiście czysta
matematyka, która obejmuje wszelkie teorie matematyczne, jakich się dorobiliśmy.
Do tej szafy zagląda fizyk poszukujący "ubrania" pasującego na jakiegoś stworka,
czyli na wycinek rzeczywistego świata, który fizykowi udało się zbadać i opisać.
Fizyk zajmuje się więc dopasowywaniem właściwych kawałków matematyki do
Ψ( x , t ) = Ψ0e (
i k ⋅ x − ωt )
r r
r
.
r
Przypomnijmy, Ŝe wektor falowy k i parametr ω wiąŜą się − odpowied-
nio − z długością fali λ i częstością ν "drgań" w ustalonym punkcie przestrzeni
wzorami
r 2π
k = , ω = 2πν .
λ
Analizując wyniki wspomnianych wyŜej szkolnych doświadczeń dowiedzie-
liśmy się, Ŝe o rozkładzie interferencyjnych maksimów i minimów decyduje układ
szczelin (tu – struktura kryształu) i długość fali padającej. Dowiedzieliśmy się wte-
dy teŜ, Ŝe prędkość fazowa v f fali nie ma związku z tym rozkładem. Skoro więc −
ω
jak pamiętamy − v f = r , to doświadczenie z elektronami, o którym mówimy, nie
k
wyznaczy częstości kołowej ω.
r r
Wróćmy do wektora falowego k , którego wartość bezwzględną k właśnie
zmierzyliśmy. Powtarzając doświadczenie z uŜyciem wiązek elektronów o róŜnych
r r r
znanych pędach p zorientujemy się, Ŝe zachodzi związek p = hk , gdzie
h = 1,054 ⋅ 10−34 J ⋅ sec . Symbolem h oznaczono podzieloną przez 2π stałą
−34
Plancka h = 6,625 ⋅ 10 J ⋅ sec .
Pozostała do wyznaczenia wartość częstości kołowej ω . MoŜemy tu przy-
wołać inne doświadczenie, polegające na wybijaniu elektronów z powłok atomo-
wych przez fotony − tzw. efekt fotoelektryczny. Wyniki zgodne z tym doświad-
czeniem uzyskuje się, jeŜeli bilans energii, w którym uwzględniamy energię fotonu,
energię potrzebną na wyrwanie elektronu z atomu i energię wybitego elektronu,
przeprowadzony jest przy załoŜeniu, Ŝe foton odpowiadający częstości ν niesie
energię
E = hν .
i r r
( p⋅ x − Et )
Ψ( x , t ) = Ψ0e h
r
r
odpowiadającą swobodnym elektronom o pędzie p i energii E .
12 1. Fale de Broglie’a
ZADANIE
∂2 ∂2 ∂2 1 ∂2
2 + 2 + 2 Ψ − 2 2 Ψ = 0,
∂x ∂y ∂z v ∂t
rr
i ( k ⋅x −ωt ) ω
spełniane wszak przez funkcję Ψ( x , t ) = Ψ0 e
r
, gdzie v = r jest − jak
k
wiemy − prędkością fazową fali. Równanie takie zasługuje na miano równania pod-
stawowego wtedy, gdy opisuje ruch fal w danym ośrodku. Prędkość propagacji fal
jest wtedy ustalona, związana z własnościami ośrodka i wbudowana na stałe do
równania. Jak się jednak przekonaliśmy, w naszym przypadku jest inaczej: nie ma
Ŝadnego nośnika fali (Ŝadnego ośrodka) a prędkość fali zaleŜy od prędkości elek-
tronu (por. z uwagą na końcu ostatniego zadania), czyli nie wynika z jakichś ustalo-
nych warunków zewnętrznych. Wniosek: równanie falowe nie nadaje się na funda-
mentalne równanie wyznaczające dynamikę funkcji falowej nierelatywistycznego
elektronu.1
1Ciągle
mówimy o elektronach. Jest to uwarunkowane historycznie. Mechanika
kwantowa powstała bowiem dla opisu zachowania się elektronów w atomach. W
14 2. Równanie Schrödingera
NaleŜy więc szukać dalej. Musimy napisać równanie, które będzie uni-
wersalne, waŜne dla wszelkich elektronów swobodnych, niezaleŜnie od ich pędu.
MoŜe to być równanie będące zapisem uniwersalnego związku między pędem i
r
p2
energią nierelatywistycznej cząstki swobodnej = E . Równanie to łatwo napi-
2m
sać
1 ∂2 ∂2 ∂2 r ∂ r
( − ih) 2 2 + 2 + 2 Ψ( x , t ) = ih Ψ( x , t ) ,
2m ∂x ∂y ∂z ∂t
czyli
h2 ∂
∆Ψ( x , t ) = ih Ψ( x , t ) .
r r
−
2m ∂t
Ostatni wzór jest właśnie szukanym równaniem. Jest to zupełnie fundamen-
talne dla mechaniki kwantowej równanie Schrödingera (tu mamy oczywiście jego
wersję obowiązującą dla cząstek swobodnych).
Warto zwrócić uwagę na widoczny tu związek między składowymi pędu i
odpowiednimi operatorami działającymi na funkcję falową (operatorami pędu):
r r
p → −ih(∂ x , ∂ y , ∂ z ) ≡ −ih∇ .
h2 ∂ 2 ∂2 ∂2 h2
− + + ≡ − ∆.
2m ∂x 2 ∂y 2 ∂z 2 2m
cji. Jest to przyczyna, dla której nazywanie operacji ih∂t operatorem energii jest
niewłaściwe. Do zagadnienia ewolucji czasowej wrócimy w dalszej części wykładu.
Zwróćmy uwagę na to, Ŝe równanie Schrödingera (podobnie, jak równanie
falowe) jest jednorodne, co ma skutek taki, Ŝe nie wyznacza ono amplitudy funkcji
falowej Ψ oraz − co waŜniejsze − suma róŜnych rozwiązań tego równania teŜ jest
jego rozwiązaniem: superpozycja kilku "fal"
r r
Ψ ( x , t ) = ∑ ci Ψi ( x , t ) ,
i
h2 r ∂ r
− ∆Ψi ( x , t ) = ih Ψi ( x , t ) ∀i ,
2m ∂t
teŜ jest rozwiązaniem równania Schrödingera, co moŜna łatwo pokazać korzystając
z liniowości operatorów występujących w równaniu.
Równanie Schrödingera dla cząstki swobodnej odgadliśmy jako zapis
związku między pędem i energią odniesiony do funkcji falowej. Daje to wskazów-
kę, jak postąpić w przypadku, gdy cząstka nie jest swobodna, tylko porusza się w
r
polu sił o potencjale V ( x ) . Związek między pędem i energią ma wtedy znaną po-
r
p2 r
stać + V ( x ) = E , a więc spróbujmy tak:
2m
h2 r r ∂ r
− 2 m ∆ + V ( x ) Ψ ( x , t ) = ih ∂ t Ψ ( x , t ) .
Ψ( x , t ) = ψ ( x )ϕ ( t ) .
r r
h2 r r ∂
− 2m ∆ + V ( x )ψ ( x )ϕ (t ) = ih ∂t [ψ ( x )ϕ ( t )] .
r
1 h2 r r 1 ∂
r − ∆ + V ( x ) ψ ( x ) = ih ϕ ( t ) .
ψ ( x ) 2m ϕ ( t ) ∂t
r
Przypomnijmy, Ŝe wyraŜenie ψ ( x )ϕ ( t ) jest kandydatem na rozwiązanie
równania. Oznacza to, Ŝe po jego podstawieniu do tego równania powinniśmy
r
otrzymać toŜsamość, czyli formułę prawdziwą dla kaŜdego x i kaŜdego t . Zau-
waŜmy, Ŝe dzięki niezaleŜności potencjału od czasu, obydwie strony powyŜszego
17
1 h2 r r 1 ∂
r − ∆ + V ( x ) ψ ( x ) = E oraz ih ϕ ( t ) = E ,
ψ ( x ) 2m ϕ ( t ) ∂t
czyli
h2 r r r ∂
− 2m ∆ + V ( x ) ψ ( x ) = Eψ ( x ) oraz ih
∂t
ϕ ( t ) = Eϕ ( t ) .
i
− Et
Drugie z tych równań moŜemy rozwiązać od razu: ϕ ( t ) = ϕ0 e h
, gdzie
ϕ0 jest dowolną stałą zespoloną. Pierwsze równanie staje się określone i moŜe być
r
rozwiązane dopiero po wybraniu potencjału V ( x ) . Nosi ono nazwę równania
Schrödingera niezaleŜnego od czasu.
Przedstawioną tu procedurę, tzw. separację zmiennych (tu: zmiennej cza-
sowej od zmiennych przestrzennych), spotkamy jeszcze w dalszej części wykładu.
Równanie przestrzenne ma postać równania własnego: operator liniowy
h2 r r
− ∆ + V ( x ) (operator energii) działa na obiekt ψ ( x ) (funkcję własną
2m
operatora energii), co ma być równowaŜne pomnoŜeniu tego obiektu przez liczbę
E (wartość własną energii). Z podobnymi zagadnieniami spotkaliśmy się juŜ na
zajęciach z algebry. Obiektami były tam wektory, na które działały operatory linio-
we. Pokrewieństwo między tamtymi zagadnieniami a równaniem własnym operato-
ra działającego na funkcję okaŜe się głębsze, niŜ na to w tej chwili wygląda: cała
r
mechanika kwantowa pełna jest równań własnych a funkcji ψ ( x ) przypiszemy w
przyszłości wektor. (Równanie czasowe teŜ jest w zasadzie równaniem własnym
operacji ih∂ t , jednak z powodów, które juŜ częściowo omawialiśmy, nie będziemy
tego podkreślać. Teraz jest trochę za wcześnie na to, aby przyczyna tej "dyskrymi-
nacji" mogła być przystępnie wyjaśniona.)
O inne przykłady równania własnego otarliśmy się juŜ, gdy mówiliśmy o
operatorze pędu i fali płaskiej. Funkcjami własnymi trójki operatorów od-
r
powiadających składowym pędu − ih∇ są fale płaskie:
18 2. Równanie Schrödingera
r i pr⋅xr r i pr⋅xr
− ih∇e h = pe h
PRZYKŁAD 1
0 dla x ≤ 0,
V ( x) =
U dla x > 0, gdzie U > 0.
h2 d 2
− ψ ( x ) = Eψ ( x ) ,
2m dx 2
dla współrzędnych dodatnich zaś
h2 d 2
− 2m dx 2 + U ψ ( x ) = Eψ ( x ) .
1
ψ I ( x ) = AI eikx + BI e −ikx , gdzie k= 2mE ,
h
co moŜna traktować jako superpozycję fal "płaskich" biegnących w przeciwnych
kierunkach (nasze rozwiązanie jest ogólne i na razie nie uwzględnia takich uwa-
runkowań, jak obecność źródła cząstek gdzieś daleko na ujemnej półosi x a takŜe
nie widzi bariery ograniczającej tę półoś od strony prawej).
W obszarze drugim otrzymamy
1
ψ II ( x ) = AII eik ' x + BII e − ik ' x , gdzie k' = 2m( E − U ) .
h
Występujące w tych rozwiązaniach amplitudy są na razie dowolne.
Na tym etapie orientujemy się, Ŝe istotne znaczenie ma wartość energii E.
RozwaŜmy wszystkie moŜliwości.
1. Energia ujemna.
ZauwaŜmy na marginesie, Ŝe energia ujemna nie mogłaby tu być zreali-
zowana, gdybyśmy stosowali opis klasyczny. W podejściu kwantowym przypadek
20 2. Równanie Schrödingera
a. E <U ,
b. E >U .
W przypadku "a" (przy którym zatrzymamy się teraz na dłuŜej) mamy
1
ψ II ( x ) = AII e −κx + BII eκx , gdzie κ= 2m(U − E ) ,
h
czyli tak, jak gdyby pęd k ' cząstki na prawo od progu był urojony. ZauwaŜmy, Ŝe
w opisie klasycznym w przypadku "a" cząstka nie mogłaby w ogóle wejść do obsza-
ru II, bo miałaby za małą energię i nie pokonałaby progu w punkcie x = 0 . W opi-
sie kwantowym funkcja ψ II jest róŜna od zera, chociaŜ jej wyŜej przyjęta postać
wymaga jeszcze pewnych zabiegów. Składnik proporcjonalny do amplitudy AII
jest funkcją malejącą ze wzrostem zmiennej x i to malejącą tym szybciej, im bar-
dziej wysokość progu U góruje nad wartością energii całkowitej E , czyli w im
większym stopniu obszar drugi jest niedostępny klasycznie. Drugi składnik rośnie
jednak nieograniczenie ze wzrostem x i musi być odrzucony przez połoŜenie
BII = 0 . Pokusa, aby połoŜyć takŜe AII = 0 i w ten sposób odtworzyć zgodną z
intuicją sytuację, w której cząstkom zabrania się wejścia do obszaru drugiego, nie
moŜe być zaspokojona, o czym się zaraz przekonamy.
Mamy więc w obszarze drugim:
ψ II ( x ) = AII e −κx
ψ I ( 0) = AI + BI = AII = ψ II ( 0)
ψ I ' (0) = ik ( AI − BI ) = −κAII = ψ II ' (0) .
BI − AII = − A ,
κ
BI + i AII = A ,
k
którego rozwiązanie jest następujące:
k − iκ 2k
BI = A , AII = A .
k + iκ k + iκ
W obszarze pierwszym mamy więc nałoŜone na siebie (czyli interferujące)
dwie fale: jedną biegnącą od generatora w kierunku progu, drugą odbitą od progu i
zmierzającą w przeciwnym kierunku. W obszarze drugim rozwiązanie nie przy-
pomina fali: jest to funkcja szybko malejąca, gdy posuwamy się "w głąb" progu.
Efekt, któremu ta funkcja odpowiada, jest czysto kwantowy: fizyka klasyczna za-
brania cząstkom o energii takiej, jaką tu rozwaŜamy, przechodzenia do obszaru
drugiego; mechanika kwantowa dopuszcza taką moŜliwość − cząstka moŜe wyła-
mać się z prawa zachowania energii biorąc energię jak gdyby "na kredyt", przy
ZADANIE
Znaleźć te punkty.
ZADANIE
ZADANIE
ZADANIE
PRZYKŁAD 2
0 dla x ≤ 0,
V ( x ) = U dla 0 < x < a , gdzie U > 0,
0 dla x ≥ a.
a. E <U ,
b. E >U .
Zaczniemy od przypadku "a". Postępując podobnie, jak poprzednio, wypi-
sujemy rozwiązania dla wszystkich trzech obszarów:
1
ψ I ( x ) = Aeikx + BI e −ikx , gdzie k= 2mE ,
h
1
ψ II ( x ) = AII e −κx + BII eκx , gdzie κ= 2m(U − E ) ,
h
ψ III ( x ) = AIII eikx + BIII e −ikx .
A + BI = AII + BII ,
ik ( A − BI ) = κ ( BII − AII ) ,
AII e −κa + BII eκa = AIII eika ,
κ ( BII eκa − AII e −κa ) = ikAIII eika .
24 2. Równanie Schrödingera
κ k
+ sinh κa
k κ
BI = − A ,
κ k
− sinh κa − 2i cosh κa
k κ
k
eκa − i −
κ
AII = A ,
κ k
− sinh κa − 2i cosh κa
k κ
k
e −κa − i +
κ
BII = A ,
κ k
− sinh κa − 2i cosh κa
k κ
2i
AIII = − A .
κ k
e − sinh κa − 2i cosh κa
ika
k κ
ZADANIE
Pokazać, Ŝe
2. Zachodzi związek:
2 2
BI + AIII = A .
2
cząstek odbitych od bariery i przechodzących przez barierę. Bilans musi się zga-
dzać.
PRZYKŁAD 3
1
ψ I ( x ) = AI e −κx + BI eκx , gdzie κ=2m(U − E ) ,
h
1
ψ II ( x ) = AII cos kx + BII sin kx , gdzie k = 2mE ,
h
(W obszarze drugim przyjęliśmy nieco inny zapis, niŜ przedtem, ale łatwo
pokazać, Ŝe jest on równowaŜny formule poprzednio uŜywanej pod warunkiem od-
powiedniego przedefiniowania amplitud.)
Z przyczyn, które juŜ znamy, kładziemy AI = BIII = 0 , zaś warunki szycia
dostarczą następujących równań dla pozostałych amplitud:
Otrzymaliśmy tym razem jednorodny układ równań, co — jak się zaraz oka-
Ŝe — ma istotne konsekwencje fizyczne. JeŜeli bowiem szukamy rozwiązań róŜ-
nych od zera, to musimy zadbać o spełnienie warunku znikania wyznacznika pod-
stawowego tego układu (warto obliczyć):
[ ]
e −2κa (κ 2 − k 2 ) sin 2 ka + 2κkcos2 ka = 0 ,
czyli
κ 2 − k 2 + 2κkctg2 ka = 0 .
h2 r r r
− 2m ∆ + V ( x ) ψ ( x ) = Eψ ( x ) .
e −κa
AII = BI ( k cos ka + κ sin ka ) ,
k
e −κa
BII = BI (κ cos ka − k sin ka ) ,
k
κ
AIII = BI cos 2 ka + sin 2 ka ,
k
e −κa
AII = BI ,
cos ka
BII = 0 ,
AIII = BI ,
AII = 0 ,
28 2. Równanie Schrödingera
e −κa
BII = − BI ,
sin ka
AIII = − BI .
ZADANIE
nieskończoności. Jaka byłaby wtedy funkcja falowa, gdybyśmy "na siłę" próbowali
ją unormować do jedności?
ZADANIE
ZADANIE
ΨI = A sin kx ,
ΨII = B1eκ ( x −a ) + B2 e −κ ( x −a ) ,
ΨIII = Ceik ( x −b ) + e − ik ( x −b ) ,
poniewaŜ falą padającą jest tu fala przesuwająca się w lewo w obszarze III.
PRZYKŁAD 4
h2 d 2 1 2
− 2m dx 2 + 2 kx ψ ( x ) = Eψ ( x ) .
h 2α 2 d 2 k 2 ξ ξ
− 2m dξ 2 + 2α 2 ξ ψ α = Eψ α ,
ξ
czyli oznaczając ψ ≡ u(ξ )
α
d 2 u( ξ )
+ 2 4 ξ 2 u( ξ ) = 2 2 u( ξ ) .
mk 2mE
−
dξ 2
hα hα
mk
Stałą α wybieramy w postaci α=4 (warto sprawdzić wymiar) i
h2
otrzymujemy
d 2 u( ξ )
− + ξ 2 u( ξ ) = λ u( ξ ) ,
dξ 2
2E m
gdzie w bezwymiarowej stałej λ= ukryta jest wartość własna energii.
h k
Dla wielkich wartości ξ powyŜsze równanie przybiera postać
d 2 u (ξ )
ξ2
±
− + ξ 2
u (ξ ) = 0 a jego rozwązanie łatwo odgadnąć: u (ξ ) = e 2
.
dξ 2
31
d2
2 − 2ξ
d
dξ
+ (λ − 1) ξ s H (ξ ) = 0 . [ ]
dξ
2k + 1 − λ
ak + 2 = ak
( k + 2)( k + 1)
a takŜe, Ŝe a0 s ( s − 1) = 0 i a1 (s + 1)s = 0 .
jeŜeli znany jest a1 (teŜ dowolny). Na pozór − znaleźliśmy juŜ rozwiązanie: wybie-
ramy dowolnie a 0 i a1 , reszty współczynników dostarczy wzór rekurencyjny.
Okazuje się jednak, Ŝe uzyskane w ten sposób funkcje będą się bardzo "źle" zacho-
wywać w nieskończoności (por. eksponenty rosnące nieograniczenie, które spotka-
liśmy w niektórych poprzednich przykładach).
Na razie nie wiemy, jak wysokiego stopnia winien być wielomian H(ξ ) .
Widać, Ŝe dla duŜych wartości parametru k stosunek kolejnych parzystych lub
a k +2 2
kolejnych nieparzystych współczynników zachowuje się jak ≈ . Mate-
ak k
matycy dowodzą, Ŝe nieskończony szereg potęgowy o takich własnościach musi
ξ n eξ
2
reprezentować funkcję zachowującą się w nieskończoności jak , gdzie n jest
pewną skończoną liczbą naturalną. Takie zachowanie funkcji H ( ξ ) byłoby nie do
przyjęcia (nienormowalność funkcji falowej).
Z tej sytuacji jest jednak wyjście. ZauwaŜmy, Ŝe licznik ułamkowego
współczynnika we wzorze rekurencyjnym rośnie ze wzrostem k . Gdyby wartość
tego współczynnika osiągała zero dla pewnej wartości k , to wszystkie następne
współczynniki o tej samej "parzystości" byłyby równe zero. Gdyby na przykład dla
k = 5 zachodziło 2 k + 1 − λ = 0 , to automatycznie mielibyśmy
a7 = a9 = a11 =... = 0 . Równocześnie jednak mielibyśmy na pewno róŜne od
zera wszystkie współczynniki "parzyste" (dlaczego?), jeŜeli nie zadbamy o to, aby
je wszystkie wyzerować kładąc a0 = 0 . W omawianym przykładzie funkcja
H ( ξ ) będzie więc nieparzystym wielomianem stopnia piątego i jej asymptotyczne
zachowanie będzie bez zarzutu (dlaczego?). Podobnie, gdy szereg urywa się na
jakimś wyrazie parzystym, trzeba wyrazy nieparzyste wyzerować "ręcznie", kładąc
a1 = 0 . JeŜeli wartość parametru λ jest taka, Ŝe nie urywa się Ŝaden z ciągów
(ani "parzysty" ani "nieparzysty"), to − zgodnie z tym, co było powiedziane wyŜej −
funkcja falowa ma niedopuszczalne zachowanie asymptotyczne i nie moŜe od-
powiadać Ŝadnej sytuacji fizycznej. Jakie więc są te szczególne wartości λ ? Ze
wzoru rekurencyjnego wynika, Ŝe powinno zachodzić λ = 2n + 1 dla jakiejś natu-
ralnej wartości n . Sięgając do definicji parametru λ , przekonujemy się, Ŝe wła-
śnie uzyskaliśmy warunek kwantujący energię:
1 k 1
En = n + h = n + hω c ; n = 0,1,2,...
2 m 2
(αx ) 2
−
Ψn ( x ) = N n Hn (αx )e 2
,
Hn ''−2ξHn '+2nHn = 0
Dla energii innych, niŜ wymienione wyŜej szczególne wartości, funkcja fa-
lowa zmierza do nieskończoności dla rosnących wartości x i nie moŜe od-
powiadać obiektowi fizycznemu. ZauwaŜmy, Ŝe nasze przewidywania co do cha-
rakteru widma oscylatora, znalazły potwierdzenie.
Warto zwrócić uwagę, Ŝe równanie Schrödingera nie przewiduje istnienia
funkcji falowej odpowiadającej cząstce spoczywającej na środku studni potencjału:
stan podstawowy (tak określa się w mechanice kwantowej stan o najniŜszej dopusz-
czalnej energii) odpowiada energii E 0 = 21 hω c róŜnej od zera! WiąŜe się to z
tzw. zasadą nieoznaczoności, o której będzie mowa w dalszej części wykładu.
ZADANIE
i
r − Et
przyrost fazy funkcji falowej Ψ( x , t ) (poprzez zawarty w niej czynnik e h ).
Skutkiem tego, przestrzenny rozkład prawdopodobieństwa znalezienia cząstki jest
stały w czasie (patrz następne zadanie). Stany takie nazywamy stanami stacjonar-
nymi ale nie są to jedyne stany będące rozwiązaniami równania Schrödingera za-
leŜnego od czasu. Aby to zobaczyć, rozwiąŜmy następujące
ZADANIE
i i
Ψ2 ( x , t ) = ψ 2 ( x ) e
− E1t − E2t
Ψ1 ( x , t ) = ψ 1 ( x )e h
, h
, ...
c αa + β b = α c a + β c b
ab ≤ a b ,
a ≡+ aa .
Przypomnimy teraz znane z algebry pojęcia takie, jak baza, rozkład wektora w
bazie, operator, reprezentacja operatora i wektora w bazie, zmiana reprezentacji
operatora i wektora przy zmianie bazy. Wszystko to zapiszemy w notacji Diraca.
W przestrzeni wektorowej, o której mowa, wprowadzamy bazę
e1 , e2 ,..., en , przy czym wymiar przestrzeni moŜe być nieskończony
( n = ∞ ). ZałoŜymy, Ŝe baza jest ortonormalna, czyli Ŝe ei e j = δij . Dowolny
wektor a moŜemy rozłoŜyć w bazie ortonormalnej:
37
n n n
a = ∑ ai ei = ∑ ei a ei = ∑ ei ei a .
i =1 i =1 i =1
n
ZauwaŜmy, Ŝe ciąg symboli ∑e
i =1
i ei zachowuje się tu jak operator jed-
nostkowy: moŜna go zawsze wpisać przed dowolnym wektorem nie zmieniając
tego wektora (znak sumy zwykle się pomija). Ta "drukarska" w zasadzie uwaga
bardzo skraca rachunki. Na przykład obliczanie iloczynu skalarnego dwóch wek-
torów a i b , rozłoŜonych w bazie ortonormalnej, przeprowadzone w zwykły
sposób wyglądałoby tak:
n n
a = ∑ ei a ei , b = ∑ ej b ej ,
i =1 j =1
n n
a b = ∑ ∑ a ei e j b ei e j
i =1 j =1
n n n
= ∑ ∑ a ei e j b δij = ∑ a ei ei b .
i =1 j =1 i =1
Jak widać jednak, cały powyŜszy rachunek moŜemy pominąć, jeŜeli przed
wektor b w iloczynie skalarnym a b wstawimy zdefiniowany wyŜej operator
jednostkowy.
Operator ten moŜe być zbudowany z wektorów dowolnej bazy ortonor-
malnej, a wyboru bazy − jak się niŜej okaŜe − dokonujemy w zaleŜności od tego, co
chcemy wyliczyć.
Jak wiemy, reprezentacją operatora liniowego w bazie jest macierz. Powstaje
ona w sposób następujący:
RozwaŜmy operator liniowy A$ działający w przestrzeni wektorowej
A$ a = b
38 3. Notacja Diraca
PowyŜsza formuła moŜe być odczytana jako zapis mnoŜenia macierzy kwa-
dratowej A o elementach Aki = ek A$ ei przez kolumnę współrzędnych wek-
a = ei ei a ,
e1 a
e2 a
czyli mamy kolumnę jego współrzędnych . Szukamy reprezentacji tego
M
e a
n
samego wektora w innej bazie ortonormalnej η1 , η2 ,..., ηn . Tego typu zadania
rozwiązujemy zaczynając od napisania tego, czego szukamy, a więc w tym wypad-
ku, od napisania symbolu reprezentacji wektora { }
a w bazie η : ηl a . Teraz
wystarczy juŜ tylko wstawić przed wektor a operator jednostkowy "zrobiony" z
wektorów bazy {e }:
ηl a = ηl ei ei a
39
η1 a
η2 a
i zadanie jest rozwiązane: kolumna nowych współrzędnych powstaje z
M
η a
n
e1 a
e2 a
kolumny starych współrzędnych drogą pomnoŜenia tej ostatniej przez
M
e a
n
macierz przejścia U o elementach U rs = ηr es
η1 a e1 a
η2 a e2 a
M =U M .
η a e a
n n
ZADANIE
ZADANIE
ηk A$ ηi = ηk er er A$ es es ηi .
40 3. Notacja Diraca
a A$ b = b A$ + a .
Sens powyŜszej definicji staje się jasny, jeŜeli odczytamy obydwie jej strony
w następujący sposób:
• Strona lewa: iloczyn skalarny wektora a przez przekształcony opera-
torem A$ wektor b ;
• strona prawa: iloczyn skalarny przekształconego operatorem A$ + wektora
a przez wektor b (w takiej właśnie kolejności!).
$ + ≡ A$ .
Operator hermitowski, to taki, dla którego A
ZADANIE
ZADANIE
Pokazać, Ŝe
• Wartości własne operatora hermitowskiego są rzeczywiste a wektory włas-
ne przypisane róŜnym wartościom własnym są "prostopadłe" (w sensie tego samego
iloczynu skalarnego, który występuje w definicji sprzęgania operatora po hermitow-
sku).
• Istnieje zawsze układ zupełny wektorów własnych operatora hermitow-
skiego będący ortonormalną bazą w przestrzeni wektorowej, w której ten operator
działa.
• JeŜeli ciąg liczb α1 , α 2 , α 3 ,... jest kompletem wartości własnych opera-
tora hermitowskiego A$ a odpowiadające im znormalizowane i prostopadłe do sie-
41
φ = ∑ α i α i φ + ∫ α α φ dα ,
i •
φ = α αφ .
x$ = x x x ,
+∞
x$ = ∫ x x x dx .
−∞
Ψ =
−∞
∫x x Ψ dx ≡ x x Ψ .
x Ψp ,E ( t = 0) = ψ ( x ) .
i
− Ek t
Ψ(t ) = ∑ ck e h ψ k , (gdzie ψ k = Ψk ( t = 0) ),
k
Ψ( x , t ) ≡ x Ψ( t )
ZADANIE
Rozwiązanie:
wektorom rzeczywiste wartości własne w taki sposób, aby wartość własna przypi-
sana wektorowi Φ była niezdegenerowana, i z tych elementów zbudować ob-
serwablę wg przepisu podanego w ostatnim zadaniu z poprzedniego rozdziału. JeŜe-
li tylko szereg będzie zbieŜny, to mamy określoną obserwablę B$ . Problem w tym,
Ŝe dla takiej przypadkowo "zmajstrowanej" obserwabli nie znamy przepisu jej mie-
rzenia. W praktyce więc iloczyn skalarny ma bezpośrednią interpretację tylko wte-
dy, gdy jeden z wektorów jest wektorem własnym jakiejś znanej obserwabli (czyli
takiej, dla której mamy przepis mierzenia) do niezdegenerowanej wartości własnej.
JeŜeli wspomniana wyŜej wartość własna jest zdegenerowana, to interpre-
∑
2
tację probabilistyczną ma suma Φb Ψ wykonana po wszystkich prostopad-
Φb
+∞ +∞ i
( px − Et )
Ψp , E ( t ) = ∫x x Ψp , E ( t ) dx = ∫xe h
dx
−∞ −∞
i +∞ i i +∞
− Et − Et
∫ x Ψ ( x )dx .
px
=e h
∫
−∞
x e h dx = e h
−∞
p
DELTA DIRACA
ZałóŜmy, Ŝe dla ε→0 maksimum funkcji staje się coraz wyŜsze i węŜsze
a konkretnie, Ŝe dla kaŜdego x ≠ x0 zachodzi lim f ε ( x − x0 ) = 0 ,
ε →0
+∞
lim f ε ( 0) = ∞
ε →0
i Ŝe ∫ f ε ( x − x )dx = 1 ,
−∞
0 a przynajmniej, Ŝe
+∞
+∞
lim ∫ φ ( x ) f ε ( x − x0 )dx = φ ( x0 ) ,
ε →0
−∞
bucjami i traktują jako odwzorowanie zbioru funkcji w zbiór liczb: delta Diraca
przyporządkowuje kaŜdej funkcji próbnej jej wartość w punkcie x0 . Przyczyna, dla
której fizycy wolą jednak rozumieć deltę jako graniczny przypadek odpowiednio
dobranej modelowej funkcji leŜy w tym, Ŝe w przyrodzie nie istnieje "wcielenie"
prawdziwej delty Diraca: w świecie realnym spotkamy tylko lepsze lub gorsze
przybliŜenia delty, zaś delta prawdziwa pozostaje tylko bardzo uŜytecznym ale abs-
trakcyjnym rachunkowym narzędziem.
ZADANIE
Pokazać, Ŝe :
1
1. δ ( ax ) = δ ( x ) (tu i niŜej a jest liczbą rzeczywistą),
a
δ (x2 − a2 ) = [δ ( x − a ) + δ ( x + a )] ,
1
2.
2a
3. Ψ( x )δ ( x − a ) = Ψ( a )δ ( x − a ) ,
d
4. x δ ( x ) = −δ ( x ) (pochodną delty naleŜy rozumieć w sensie całko-
dx
wania przez części).
ZADANIE
0 dla x < x0
Θ( x − x 0 ) = .
1 dla x ≥ x0
∂
Pokazać, Ŝe Θ( x − x 0 ) = δ ( x − x 0 ) i określić klasę funkcji próbnych.
∂x
ZADANIE
+∞
1 ik ( x − x 0 ) − ε k
Pokazać, Ŝe lim
ε → 0 2π ∫e
−∞
dk jest dobrym modelem delty Diraca.
ZADANIE
+∞
1
Ψ( x ) = ∫ Φ ( k )e
ikx
dk .
2π −∞
+∞ +∞ +∞
1 1
lim ∫ Ψ( x)e e dx = lim ∫ e−ik 'x e− ε x
− ik ' x − ε x
∫ Φ( k ) eikx
dk dx
2π ε →0 −∞ 2π
ε →0
−∞ −∞
+∞ +∞
1
= lim ∫ Φ( k )ei ( k − k ') x e − ε x dkdx = ∫ Φ( k )δ ( k − k ')dk = Φ( k ') .
2π ε →0 −∞ −∞
+∞ +∞
1 1
Φ( k ) = lim ∫ Ψ( x )e − ikx e − ε x dx = ∫ Ψ( x )e
− ikx
dx .
2π ε →0 −∞ 2π −∞
+∞
1 1
Ψ( x ) = ∫ Φ( k )e
ikx
dk , ∫ e −ik ' x ... dx
2π −∞
2π
+∞ +∞ +∞
1 1
∫ Ψ ( x )e dx = ∫ dkΦ( k ) i ( k − k ') x
∫e
− ik ' x
dx
2π −∞ −∞ 2π −∞
+∞
∫ Ψ ( x)
2
N , z czego wynika, Ŝe jeŜeli N ≠ 0 , to
2
sam moduł p dx
= ∫ N dx = ∞ . W stanie Ψp ( x ) gęstość prawdopodobieństwa znalezienia
2
cząstki jest wszędzie (w nieskończenie rozciągłym świecie) taka sama. Skoro więc
rozwaŜana funkcja falowa ma opisać j e d n ą cząstkę, to znormalizowane do jed-
ności prawdopodobieństwo "rozpuści się" w nieskończonej objętości dając zerową
gęstość prawdopodobieństwa. Wynika stąd istotna trudność, na jaką natrafiamy
próbując dokonać probabilistycznej interpretacji nienormowalnej funkcji falowej.
1
W rachunkach wygodna jest normalizacja N= , przy której zacho-
2πh
dzi związek
i
1 x( p'− p)
dx = δ ( p − p' ) .
2πh ∫
p p' = p x x p' = e h
i
1 − px
x = p px =
2πh ∫ pe h
dp .
ZADANIE
−ih d h p ( x − x ' )
i i
1 p( x − x ') d
dp = −ih δ ( x − x ') .
2πh ∫ ∫
= pe h dp = e
2πh dx dx
PołoŜeniowa reprezentacja operatora pędu jest więc silnie osobliwą "funk-
cją" dwóch zmiennych (dystrybucją). Działanie operatora pędu p$ na dowolny
wektor Ψ w przestrzeni Hilberta opiszemy w reprezentacji połoŜeń następująco:
p$ Ψ → przechodzimy do reprezentacji →
d d
→ x p$ x' x' Ψ = ∫ dx' −ih δ ( x − x')Ψ( x') = ∫ dx' ih δ ( x − x')Ψ( x')
dx dx'
55
d d
= −ih ∫ dx ' δ ( x − x ') Ψ( x ') = −ih Ψ( x ) .
dx ' dx
Widzimy, Ŝe dzięki obecności delty Diraca w reprezentacji połoŜeniowej opera-
tora pędu, jego działanie sprowadza się do podziałania na funkcję falową operato-
d
rem −ih . Sprawia to, Ŝe w rutynowych rachunkach zapominamy o tym, iŜ re-
dx
prezentacja operatora powinna zawierać dwie zmienne — dwa "wskaźniki macie-
rzowe".
h2 d 2 h2 d 2
→ x E$ kin x' x' Ψ = ∫ dx' − 2
δ ( x − x ') Ψ( x ') = − Ψ( x) .
2m dx' 2m dx 2
∂
p$ ↔ −ih ,
∂x
56 5. Reprezentacje połoŜeń i pędów
∂
chociaŜ na ogół operatorem pędu nazywa się operator −ih zapominając, Ŝe
∂x
jest to tylko jego reprezentacja (jedna z moŜliwych). W dalszej części wykładu zda-
rzy się nam to jeszcze wielokrotnie.
ZADANIE
Φ Ψ = ∫ Φ ( x ) Ψ( x )dx .
ZADANIE
ZADANIE
Przykład:
ZADANIE
ZADANIE
ZADANIE
( αx ) 2
−
Ψn ( x ) = N n Hn (αx )e 2
Wskazówki:
Pokazać, Ŝe współczynniki rozkładu funkcji (tzw. funkcji tworzącej)
S (ξ , s) = e − s + 2 sξ
2
na szereg potęgowy względem zmiennej s
∞
H k (ξ ) k
S ( ξ , s) = ∑ s
k =0 k!
∂S ∞
H (ξ ) k +1 ∞ H k ' (ξ ) k
= 2 sS = ∑ k 2s = ∑ s ,
∂ξ k =0 k! k =0 k!
∂S ∞
H (ξ ) ∞
H (ξ )
= ( −2 s + 2ξ ) S = ∑ k ( −2 s + 2ξ )s k = ∑ k s k −1 ,
∂s k =0 k! k =1 ( k − 1)!
H k ' = 2 kH k −1 ,
Hk +1 = 2ξH k − 2 kHk −1 .
Obliczyć całkę
58 5. Reprezentacje połoŜeń i pędów
+∞
∫e
−∞
− s 2 + 2 sξ − t 2 + 2 tξ − ξ 2
e e dξ
α
Stała normalizacyjna wynosi N n = .
π 2 n n!
+∞ +∞
Ψ = ∫p
−∞
p Ψ dp = ∫ p Ψ( p)dp
−∞
ZADANIE
ZADANIE
+∞ +∞
r r r i ( pr ⋅xr − Et ) 3
Ψpr , E ( t ) = ∫ x x Ψpr , E ( t ) d 3 x = ∫ x eh d x
−∞ −∞
− i +∞ −i +∞
r hi pr ⋅ xr 3 r r
x Ψpr ( x )d 3 x ,
Et Et
=e h
∫
−∞
x e d x=eh ∫
−∞
i rr
rr 1 p⋅x
xp = e h
,
(2πh) 3
+∞
()
r 1 r ikr⋅xr 3
Ψ( x ) = ∫ Φ k e d k
(2π ) 3 −∞
+∞ i rr
r 1 r p⋅x
x =
(2πh) 3 ∫
−∞
p e h
d3p,
+∞
()
r 1 r −ikr⋅xr 3
Φk =
(2π ) 3 −∞
∫ ( )e d x ,
Ψ x
prowadząca do wzoru
+∞ −i r r
r 1 r p⋅ x
p =
(2πh) 3 ∫
−∞
x eh d 3x ,
60 5. Reprezentacje połoŜeń i pędów
i rr
rr 1 p⋅x
xp = eh ,
(2πh) 3
i
r r r
rr rr rr 1 x ⋅( p ' − p ) r r
p p ' = p x x p' = 3 ∫
e h
d 3 x = δ 3 ( p − p' ) ,
(2πh)
i
r r r
rr rr rr 1 p⋅( x − x ' ) r r
x x' = x p p x' = 3 ∫
e h
d 3 p = δ 3 ( x − x' ) ,
(2πh)
−irr
r r rr 1 r p⋅ x
x = p px =
(2πh) 3
∫ p e h d3p,
irr −i r r
rrr rr rrr r r 1 p⋅x r r r p '⋅ x '
x p$ x' = x p p p$ p' p' x ' = 3 ∫
e h p'δ 3 ( p − p')e h d 3 pd 3 p' ,
(2πh)
r
p$ Ψ → przechodzimy do reprezentacji →
r r r r r r
= −ih ∫ d 3 x ' δ 3 ( x − x ')∇ xr ' Ψ( x ') = −ih∇ xr Ψ( x ) ,
rrr r rr r r r r r r
x x$ x ' = x ' x x ' = x ' δ 3 ( x − x ') = x δ 3 ( x − x ') ,
61
rrr r r r r r
[ r
] r r
x x$ x ' x ' Ψ = ∫ d 3 x ' xδ 3 ( x − x ') Ψ( x ') = xΨ( x ) ,
r r r rr r r r r r r
x V$ x ' = V ( x ' ) x x ' = V ( x ' )δ 3 ( x − x ') = V ( x )δ 3 ( x − x ') ,
3 h r r
2
r $ r r 3 r h2 r
→ x Ekin x ' x ' Ψ = ∫ d x' − ∆ x 'δ ( x − x ')Ψ( x ') = −
r ∆ xr Ψ( x ) ,
2m 2m
r r
Φ Ψ = ∫ Φ ( x ) Ψ ( x )d 3 x ,
[xˆ , pˆ ] Ψ
i j → −ihxi∂ x j Ψ ( x ) + ih∂ x j {xi Ψ ( x )} = ihδ ij Ψ ( x ) .
r r r
Zwróćmy uwagę na to, Ŝe komutator ten jest liczbą, czyli nie zaleŜy od re-
prezentacji. Jak wobec tego przedstawia się zagadnienie degeneracji tego opera-
tora? Czy operator ten jest hermitowski?
6 MOMENT PĘDU
r
W mechanice klasycznej moment pędu cząstki punktowej o pędzie p , obli-
czany względem ustalonego punktu O , definiuje się jako iloczyn wektorowy wek-
r
tora połoŜenia r (opartego o ten punkt) i wektora pędu
r r r
L = r × p.
L$ x = yp
$ $ z − zp
$$ y ,
L$ y = zp
$$ x − xp
$$ z ,
L$ z = xp
$$ y − yp
$$x ,
L$ x → −ih( y∂ z − z∂ y ) ,
L$ y → −ih( z∂ x − x∂ z ) ,
L$ → −ih( x∂ − y∂ ) .
z y x
[ L$ , L$ ] = ihε
i j ijk L$ k , i , j , k = 1,2,3 .
Komutatory te nie znikają, z czego wynika, Ŝe nie istnieje komplet wspólnych wek-
torów własnych dowolnych dwóch (i tym bardziej – trzech) składowych momentu
pędu. (Nie znaczy to, Ŝe nie mogą istnieć pojedyncze wspólne wektory własne
dwóch niekomutujących obserwabli – chodzi o k o m p l e t .)
ZADANIE
L$2 ≡ L$ x + L$ y + L$ z .
2 2 2
ZADANIE
Pokazać Ŝe [ L$ , L$ ] = 0 , i = 1,2,3 .
2
i
J$ 2 J 2 , J z = J 2 J 2 , J z ,
J$z J 2 , J z = J z J 2 , J z .
( J$ x
2
) ( )
+ J$ y J 2 , J z = J$ 2 − J$z J 2 , J z = J 2 − J z J 2 , J z .
2 2 2
( )
J 2 − J z są nieujemne, co wynika z następującego rozu-
2
Wartości własne
mowania:
Iloczyn skalarny wektora ( J$ x )
+ iJ$ y J 2 , J z przez siebie musi być liczbą
nieujemną. Na mocy hermitowskości operatorów J$x i J$ y moŜemy ten kwadrat
skalarny napisać w postaci
( )(
0 ≤ J 2 , J z J$x − iJ$ y J$ x + iJ$ y J 2 , J z )
2
{
= J 2 , J z J$ x + J$ y + i J$ x , J$ y
2
[ ]} J , J2
z .
( )(
0 ≤ J 2 , J z J$x + iJ$ y J$ x − iJ$ y J 2 , J z )
2
{
= J 2 , J z J$ x + J$ y − i J$x , J$ y
2
[ ]} J , J2
z .
( ) (
0 ≤ J 2 , J z J$x 2 + J$ y 2 J 2 , J z = J 2 , J z J$ 2 − J$z 2 J 2 , J z )
66 6. Moment pędu
(
= J 2 − Jz
2
) J ,J
2
z J 2 , Jz = J 2 − Jz ,
2
z czego wynika, Ŝe J ≥ J z
2 2
ZADANIE
{ } = J { J$ J , J } ,
J$ 2 J$+ J 2 , J z 2
+
2
z
J$ { J$ J , J } = J { J$ J , J } ,
2
−
2
z
2
−
2
z
J$ { J$ J , J } = ( J + h){ J$ J , J } ,
z +
2
z z +
2
z
J$ { J$ J , J } = ( J − h){ J$ J , J } .
z −
2
z z −
2
z
Z powyŜszego wynika, Ŝe
′
J$+ J 2 , J z = J 2 , J z + h ,
′
J$− J 2 , J z = J 2 , J z − h .
Wektory opisane dwoma ostatnimi wzorami mogą być (i na ogół są) znor-
malizowane inaczej, niŜ do jedynki, co zaznaczono primem.
67
ZADANIE (wynik tego zadania będzie potrzebny dopiero w dalszej części wykładu)
godzić dwa warunki, jakie na mocy powyŜszych rozwaŜań winien spełniać wektor
J$+ ( 1 ) J 2 , J z :
k +1
{
J$z J$+ ( 1 ) J 2 , J z
k +1
} = [ J + (k + 1)h]{ J$
z +
( k1 +1)
J 2 , Jz },
2° dla dowolnie unormowanego wspólnego wektora własnego operatorów
J$ 2 i J$z zachodzi opisana wyŜej nierówność między wartościami wła-
snymi, której to nierówności nie spełniają juŜ liczby J2 i
( J z + ( k1 + 1)h) 2
.
← ↓ →
1 k kroków 2 k kroków
J 2 , ( J z + h) , J 2 , J z , J 2 , ( J z − h)
.
J 2 , J zmax ,..., ,..., J 2 , J zmin
( J$ )( )
k1
x + iJ$ y J$x + iJ$ y J 2 , J z = wektor zerowy ,
( J$ − iJ$ )( J$ − iJ$ )
k2
x y x y J 2 , J z = wektor zerowy .
( J$ )( )( )
k1
x − iJ$ y J$ x + iJ$ y J$x + iJ$ y J 2 , J z = wektor zerowy ,
( J$ )( )
k1
2
− J$z 2 − hJ$z J$x + iJ$ y J 2 , J z = wektor zerowy ,
czyli
[J 2
− ( J z + k1h) − h( J z + k1h) J$x + iJ$ y
2
]( )
k1
J 2 , J z = wektor zerowy .
( J$ )
k1
Skoro jednak – jak przyjęliśmy wcześniej – wektor x + iJ$ y J 2 , Jz
jest wektorem niezerowym, to
J 2 − ( J z + k1h) − h( J z + k1h) = 0 .
2
J 2 − ( J z − k 2 h ) + h( J z − k 2 h ) = 0 .
2
[2 J z ]
+ h( k1 − k 2 ) ( k1 + k 2 + 1) = 0 ,
czyli
k 2 − k1
Jz = h .
2
operatora J$ , widmo
2 2
Wiemy juŜ, Ŝe dla ustalonej wartości własnej J
operatora J$z rozciąga się od liczby
k 2 − k1 k + k2
J zmax = h + k1h = 1 h ≡ jh
2 2
do liczby
k 2 − k1 k + k2
J zmin = h − k2 h = − 1 h = − jh ,
2 2
70 6. Moment pędu
2
Kierując się intuicją moglibyśmy przypuścić, Ŝe wektory własne J , mh
odpowiadające powyŜszym wartościom własnym operatora J$z , będą wektorami
własnymi operatora J$ do wspólnej wartości własnej h j (kwadrat długości
2 2 2
J 2 = h 2 j ( j + 1) ,
czyli kwadrat momentu pędu jest nieco większy od kwadratu maksymalnego rzutu
(por. uwaga u góry strony 66).
Wspólne wektory własne operatorów kwadratu momentu pędu i rzutu mo-
mentu pędu na wybrany kierunek, które prowizorycznie oznaczyliśmy przez
J 2 , J z , czyli h 2 j ( j + 1), hm , zapisuje się zwyczajowo symbolem j , m .
Warto zauwaŜyć, Ŝe mamy tu do czynienia z przypadkiem degeneracji: okre-
ślonej wartości własnej kwadratu momentu pędu, wyznaczonej jednoznacznie przez
parametr j , odpowiada (2 j + 1) –wymiarowa podprzestrzeń degeneracji rozpięta
na wektorach
j , j , j , j − 1 , j , j − 2 ,..., j ,− j .
2,2
11
, 2,1
0,0 ...
1,0 2,0
1,−1 2,−1
2,−2
Tabela moŜe być bez końca rozbudowywana w prawo. Widać z niej jeszcze
jedną degenerację: operator J$z teŜ jest zdegenerowany, na przykład jest on zdege-
nerowany w przestrzeni rozpiętej na wektorach wymienionych w powyŜszej tabeli.
Kolejne jej wiersze zawierają bowiem komplety wektorów własnych operatora J$z
do wspólnej wartości własnej mh . Jak widać – kaŜda z tych wartości własnych jest
nieskończenie zdegenerowana, poniewaŜ poziome rubryki są nieskończenie długie2.
Parametr j dla orbitalnego momentu pędu zwyczajowo oznacza się sym-
bolem l . Jak juŜ pisaliśmy wyŜej, i jak pokaŜemy za chwilę, parametr l przyjmuje
wartości: 0, 1, 2,..
MoŜemy teraz wrócić do ostatniego zadania i prześledzić, jak rodzi się wek-
tor zerowy we wzorze (na przykład)
( J$ )
k1 +1
x + iJ$ y J 2 , J z = wektor zerowy .
( J$ ) = ( J 2 − J z 2 − hJ z ) J 2 , J z = J 2 − ( J z 2 + hJ z ) ≥ 0 .
2 2
x + iJ$ y J 2 , J z
ZADANIE
Rozwiązanie:
czyli
y z
r = x2 + y2 + z2 , ϕ = arctg , θ = arccos ,
x x + y2 + z2
2
obliczamy
∂r ∂θ ∂ϕ
∂y = ∂r + ∂θ + ∂
∂y ∂y ∂y ϕ
∂ 1 ∂ cosϕ ∂
= sin θ sin ϕ + cosθ sin ϕ + ,
∂r r ∂θ r sin θ ∂ϕ
∂r ∂θ ∂ϕ
∂x = ∂r + ∂θ + ∂
∂x ∂x ∂x ϕ
∂ 1 ∂ sin ϕ ∂
= sin θ cosϕ + cosθ cosϕ − .
∂r r ∂θ r sinθ ∂ϕ
73
∂
L$ z = −ih .
∂ϕ
∂ ∂
L$ x = ih sin ϕ + ctgθ cos ϕ ,
∂θ ∂ϕ
∂ ∂
L$ y = ih − cos ϕ + ctgθ sin ϕ ,
∂θ ∂ϕ
1 ∂ ∂ 1 ∂2
L = −h
$2 2
sin θ +
∂θ sin 2 θ ∂ϕ 2
.
sin θ ∂θ
torów pozwala przewidzieć, Ŝe ich wspólne funkcje własne będą zaleŜały tylko od
kątów θ , ϕ .
Zaczniemy od operatora L$z . Jego równanie własne
∂
− ih Y (θ , ϕ ) = hmY (θ , ϕ )
∂ϕ
Y (θ , ϕ ) ∼ eimϕ ,
gdzie parametr m musi być liczbą całkowitą, bo inaczej funkcja falowa nie spełnia-
łaby relacji
74 6. Moment pędu
Y (ϕ + 2π ) = Y (ϕ ) .
1 ∂ ∂ 1 ∂2
− h2 sin θ + 2 Y (θ , ϕ ) = L Y (θ , ϕ ) ,
2
sin θ ∂θ ∂θ sin 2
θ ∂ϕ
1 d d L2 m2
sin θ dθ θ + − Θ( θ ) = 0 ,
dθ h 2 sin 2 θ
sin
d ( ) L2
2 dP w m2
dw
(1 − w ) + − P( w ) = 0 .
dw h 2 1 − w 2
m
dm
Pl m ( w) = (1 − w 2 ) 2 P ( w) ,
dw m l
1 dl
Pl ( w) = l l (1 − w ) .
2 l
2 l ! dw
3Por. Schiff L. I.: "Mechanika kwantowa", PWN Warszawa 1977 a takŜe Whitta-
ker E. T., Whatson G. N.: "Kurs analizy współczesnej", PWN Warszawa 1968.
75
Y (θ , ϕ ) = N l ,m Pl m ( cos θ ) eimϕ ≡ Yl ,m (θ , ϕ )
1
(2l + 1)(l − m )! 2
N l ,m = ε ,
4π (l + m )!
przy czym
( − 1) m dla m > 0 m+ m
ε= czyli ε = (− 1) 2 .
1 dla m ≤ 0
∫ Y (θ , ϕ )Y (θ , ϕ )dΩ = δ
l ,m l ',m ' δ
l ,l ' m ,m ' .
RUCH W POLU O
7 SYMETRII SFERYCZNEJ
ATOM WODORU
h2
− 2m ∆ r ,θ ,ϕ + V (r ) Ψ( r ,θ ,ϕ ) = EΨ( r ,θ ,ϕ ) .
e
1 ∂ 2 ∂ 1 ∂ ∂ 1 ∂2
∆ r ,θ ,ϕ = 2 r + sin θ + 2 2 .
r ∂r ∂r r 2 sin θ ∂θ ∂θ r sin θ ∂ϕ 2
1 ∂ ∂ 1 ∂2
− h 2
sin θ +
h2 1 ∂ 2 ∂ sin θ ∂θ ∂θ sin θ ∂ϕ
2 2
− r + + V r Ψ( r , θ , ϕ )
( )
2 me r 2
∂r ∂r 2 m e r 2
= EΨ(r ,θ , ϕ ) .
Ψ( r , θ , ϕ ) = f ( r )Y (θ , ϕ ) .
h 2 1 ∂ 2 ∂ L$θ2 ,ϕ
2 + V r f r Y (θ , ϕ ) = Ef r Y (θ , ϕ )
− r + ( ) ( ) ( )
2m e r ∂r ∂r 2mer
2
• Równanie dla części kątowej, które okazuje się być równaniem własnym
operatora L$2
L$θ2 ,ϕ Y (θ , ϕ ) = L2Y (θ , ϕ ) .
L$θ2 ,ϕ Yl (θ , ϕ ) = h 2 l ( l + 1)Yl (θ , ϕ ) ,
h 2 1 d 2 d h 2l ( l + 1)
− r + + V ( r ) f ( r ) = Ef ( r ) ,
2me r dr dr
2 2
2mer
Wskazówka:
Równanie
( )
x 2 f ' '+2 xf '+ x 2 − l (l + 1) f = 0
π
jl ( x ) = Jl + 1 ( x) .
2x 2
2mE
Rozwiązanie: ΨE ,l ,m (r , θ , ϕ ) = jl ( kr )Ylm (θ , ϕ ) , gdzie k 2 = .
h2
jl ( kr ) r
→∞
→
1
2ikr [ ]
( −i )l eikr − i l e−ikr .
1Np. Byron F., Fuller R., "Matematyka w fizyce klasycznej i kwantowej", tom 2,
PWN, Warszawa 1974.
80 7. Ruch w polu o symetrii sferycznej
Atom wodoru
h2 Ze2
2m r ,θ ,ϕ 4πε r Ψ(r ,θ ,ϕ ) = EΨ(r ,θ ,ϕ ) .
− ∆ −
e 0
Ψ(r , θ , ϕ ) = f ( r )Yl ,m (θ , ϕ ) ,
h 2 1 d 2 d h 2l (l + 1) Ze 2
− r + − f (r ) = Ef (r ) .
2me r dr dr
2
2me r 2 4πε0r
d 2 R 2me E me Ze2 l (l + 1)
+ + 2 − R = 0.
dr 2
h
2
2πε0h r r 2
d 2 32π 2ε02 h 2 E 2 l (l + 1)
2+ + − R=0
dρ Z 2me e4 ρ ρ 2
czyli
d2 2 l( l + 1)
dρ 2 − β + ρ − ρ 2 R = 0 ,
2
32π 2ε 02 h 2 E
−β =2
.
Z 2me e4
d2 2 d2 2
2 −β R = 0 (dla energii dodatnich: 2 + β R = 0 ),
dρ dρ
R'' = e− βρ ∑bk ( s + k )( s + k − 1) ρ s+k −2 − 2β ∑bk ( s + k ) ρ s+k −1 + β 2 ∑bk ρ s+k
k =0 k =0 k =0
e−βρ ρ s ∑bk [( s + k )( s + k − 1) − l( l + 1)]ρ k −2 − 2∑bk [β( s + k ) − 1]ρ k −1 = 0 .
k =0 k =0
∑ b [( s + k )( s + k − 1) − l(l + 1)]ρ
k =0
k
k −2
− 2 ∑ bk [β ( s + k ) − 1]ρ k −1 ≡ 0 .
k =0
czyli
b0 [ s( s − 1) − l (l + 1)]ρ −2
{ }
+ ∑ bk +1[( s + k + 1)( s + k ) − l (l + 1)] − 2bk [β ( s + k ) − 1] ρ k −1 ≡ 0 .
k =0
2[β ( k + l + 1) − 1]
bk +1 = bk .
( k + l + 2)( k + l + 1) − l(l + 1)
Współczynnik b0 jest więc dowolny i decyduje o normalizacji funkcji fa-
lowej (bo wszystkie następne są do niego proporcjonalne).
Dla duŜych wartości numeratora k , stosunek kolejnych współczynników
bk +1 2β
zachowuje się, jak . MoŜna pokazać, Ŝe jest to równoznaczne z asympto-
bk k
tycznym (dla duŜych wartości ρ ) zachowaniem rozwiniętej funkcji jak e
2 βρ
. Dla-
tego – podobnie, jak w przypadku oscylatora harmonicznego – musimy do-
prowadzić do urwania się szeregu, czyli zaŜądać, aby dla pewnego k = nr za-
chodziło
β (nr + l + 1) = 1
1
czyli β= , gdzie nr = 0,1,2,... .
(nr + l + 1)
32π 2ε 02 h 2 E
Skoro jednak β2 = − , czyli
Z 2me e4
Z 2 me e4 Z 2me e4
E=− β 2
= −
32π 2ε 02 h 2 32π 2ε 02 h 2 (nr + l + 1)
2
to
84 7. Ruch w polu o symetrii sferycznej
Atom wodoru
Z 2 me e4 Z 2me e4
En = − = − ,
32π 2ε 02 h 2n 2 8ε 02 h 2 n 2
ZADANIE
ZADANIE
kaŜdym innym (chociaŜby nawet było sferycznie symetryczne) polu sił nie da na
ogół zamkniętej orbity.
MoŜna pokazać, Ŝe degeneracja poziomów energetycznych względem liczby
kwantowej l jest skutkiem tej samej szczególnej symetrii. Łatwo przewidzieć, Ŝe
jakiekolwiek zniekształcenie pola usunie tę symetrię, czyli spowoduje rozszcze-
pienie danego poziomu na kilka poziomów (dokładnie: n poziomów, bo przy da-
nym n , liczba l moŜe przybierać n wartości).
Funkcje falowe wspólnych stanów własnych operatorów energii, kwadratu
orbitalnego momentu pędu i jego rzutu oznaczamy symbolem Ψn ,l ,m (r , θ , ϕ ) :
Rn ,l (r )
Ψn ,l ,m (r , θ , ϕ ) = Yl ,m (θ , ϕ ) .
r
l = 0,1,2,3,4,... → s, p, d , f ,... ,
ZADANIE
3
r
1 1 2 − a0
Ψ1,0,0 = e ,
π a0
3
r
1 1 2 r −
Ψ2 ,0,0 = 2 − e 2 a0 ,
4π 2a 0 a0
3
r
1 1 2 r − 2 a0
Ψ2 ,1, ±1 = e sin θe ±iϕ ,
8π 0 0
2 a a
3
r
1 1 2 r − 2 a0
Ψ2 ,1,0 = e cosθ ,
4π 2a0 a0
4πε0h2
gdzie stała a0 = 2 = 5,3 ⋅ 10−11 m jest tzw. promieniem Bohra. Jest to
me e
wielkość o wymiarze długości, obliczona jeszcze przed odkryciem mechaniki kwan-
towej w ramach tzw. modelu Bohra, w którym pełniła rolę promienia orbity pla-
netarnego ruchu elektronu wokół jądra w stanie o najniŜszej energii. Dziś pełni ona
rolę naturalnej jednostki długości dogodnej dla wyraŜania odległości wewnątrz-
atomowych.
Warto wiedzieć, Ŝe model Bohra, chociaŜ jest fałszywy, przewiduje zupełnie
poprawne wartości energii stanów związanych w jonach wodoropodobnych (czyli
jonach uzyskanych z dowolnego atomu przez usunięcie wszystkich elektronów
oprócz jednego). Dla atomów wieloelektronowych model załamuje się jednak i
dlatego ma juŜ dziś znaczenie wyłącznie historyczne.
87
2
ψ 100
88 7. Ruch w polu o symetrii sferycznej
Atom wodoru
2
ψ 200
Na wykresie (po prawej) widać, Ŝe centralne maksimum gęstości ładunku otoczone jest
chmurą sferycznie symetryczną o małej gęstości, której z przyczyn technicznych nie
uwidocznił lewy diagram. Ten sam defekt obciąŜa diagram dla funkcji (3,0,0). Dlatego
poniŜej zamieściliśmy diagram i wykres dla modułu (zamiast kwadratu modułu) funkcji
falowej, które dają pełniejszy obraz jakościowy przestrzennego rozkładu ładunku.
ψ 200
89
2 2
ψ 2 ,1,0 ψ 2 ,1,±1
2
ψ 300
Ψ300
2 2
ψ 310 ψ 311
91
ψ 320
2
2
ψ 32±2
2
ψ 32±1
Stany te moŜna sobie wyobrazić jako sferycznie symetryczną falę stojącą, na-
przemian odbijającą się od punktu centralnego i ściąganą z powrotem po pewnym
oddaleniu się od jądra.
ZADANIE
0 10a r
0 10a r
0 10a r
93
ZADANIE
Wskazówka:
∫ Ψ( x , x ) x
− Et r r r r
Ψ( t ) = e h
1 2 1 ⊗ x2 d 3 x1d 3 x2 .
h2 r r r r
h2
( )
− 2m ∆ x1 − 2 M ∆ xr2 + V x1 − x2 Ψ( x1 , x2 ) = EΨ( x1 , x2 ) .
r
r r
e
r r r
( ) ( )
h2 h2 r r
2( M + m ) X 2 µ ∆ xr + V ( x )Φ X , x = EΦ X , x ,
− ∆ r −
e
me M
gdzie µ= ≈ me oznacza tzw. masę zredukowaną układu złoŜonego z
me + M
elektronu i protonu.
94 7. Ruch w polu o symetrii sferycznej
Atom wodoru
ZADANIE
inny, niŜ dla stanu początkowego). Oznacza to, Ŝe dokonującej się w atomie „prze-
budowie” musi towarzyszyć krótkotrwała zaleŜność rozkładu ładunku od czasu. W
wyniku tego emitowany jest pakiet fali elektromagnetycznej — foton właśnie. Mie-
rząc jego częstość poznajemy róŜnicę poziomów energetycznych, co — jak juŜ
pisaliśmy na wstępie — umoŜliwia weryfikację teorii.
r
1Pamiętamy, Ŝe oddziaływanie momentu magnetycznego µ z zewnętrznym po-
r r r
lem magnetycznym B opisuje potencjał V = − B ⋅ µ . Pamiętamy teŜ, Ŝe klasycz-
r r r
na płaska pętla z prądem I posiada moment magnetyczny µ = IS , gdzie S jest
zorientowaną zgodnie z kierunkiem prądu powierzchnią pętli. Na podstawie po-
wyŜszego pokazuje się (ciągle w ramach fizyki klasycznej), Ŝe energia od-
działywania "pętli z prądem", którą tworzy okręŜny ruch punktowego ładunku q
r
zgromadzonego na cząstce o masie mcz , posiadającej orbitalny moment pędu L ,
98 8. Spin elektronu
r q r r
z polem magnetycznym B , wynosi V = − L ⋅ B , bo — jak łatwo spraw-
2mcz
r q r
dzić — µ= L.
2mcz
99
1 1 1 1
S$z w bazie złoŜonej z wektorów , oraz ,− .
2 2 2 2
Z tego, Ŝe jest to baza złoŜona z wektorów własnych operatora S$z do war-
h h
tości własnych i − , wynika, Ŝe reprezentacja operatora S$z jest postaci
2 2
h
0 h 1 0
S$z → 2 h = 2 0 − 1 .
0 −
2
[
= h 2 j ( j + 1) − m( m ± 1) , ]
2
J$± j , m
J$± j , m = h j ( j + 1) − m( m ± 1) j , m ± 1 .2
J$ + j , m = e iϕ h j ( j + 1) − m( m + 1) j , m + 1 ,
1 1 1 1
+ S$+ + = 0 , + S$+ − = h + 1 − − − + 1 = h ,
2 2 2 2
− S$+ + = 0 , − S$ − = 0 ,
+
0 h
czyli macierz operatora S$+ ma postać S$+ → , zaś podobnie wyliczona
0 0
0 0
macierz operatora S$− przyjmie kształt S$− → . Stąd juŜ łatwo moŜna wy-
h 0
liczyć poszukiwane reprezentacje:
my od J$ + j , m = h j ( j + 1) − m( m + 1) j , m + 1 i działamy na obydwie
strony operatorem J$ − :
J$ − J$ + j, m = h j( j + 1) − m( m + 1) J$ − j , m + 1 .
Po lewej stronie dostajemy
L= ( J$ 2
− J$ z 2 − hJ$ z ) [
j , m = h 2 j ( j + 1) − m( m + 1) ] j, m ,
czyli
[
h 2 j( j + 1) − m( m + 1) ] j , m = h j( j + 1) − m( m + 1) j, m
h j( j + 1) − m( m + 1)
h 0 1 $ h 0 − i
S$x = ( S$+ + S$− ) → , S y = ( S$+ − S$− ) →
1 1
.
2 2 1 0 2i 2 i 0
h
Powszechnie stosowane jest oznaczenie S$i = σ$ i , gdzie macierzowe re-
2
prezentacje trzech operatorów σ$i mają postać
0 1 0 − i 1 0
σx = , σy = , σz = ,
1 0 i 0 0 − 1
ZADANIE
1. (a 1 )
+ a2 ⊗ b = a1 ⊗ b + a2 ⊗ b ,
2. a ⊗ b1 + b2( )= a ⊗ b 1 + a ⊗ b2 ,
3. (λ a ) ⊗ b = a ⊗ (λ b ) ≡ λ ( a ⊗ b ) ,
[Φ [
⊗ Ψ ]⋅ ϕ ⊗ ψ ]≡ Φϕ Ψψ ,
gdzie Φ , ϕ ∈ A, Ψ , ψ ∈B .
r r
Ψ = ∫ d 3x ∑ Ψ ( x) x s ⊗ s ,
s =− 21 , 21
104 8. Spin elektronu
3
Ŝe elektron znajduje się w elemencie objętości d x a rzut jego spinu na wybrany
h r
kierunek wynosi ± . Parę funkcji Ψ± 1 ( x ) wypisuje się niekiedy w postaci ko-
2 2
r
Ψ1 ( x )
lumny r .
2
− 21 ( x )
Ψ
ZADANIE
h
Czy jeŜeli wiemy, Ŝe rzut spinu na kierunek osi z wynosi + ("spin równo-
2
legły do osi z"), to czy wiemy zarazem, Ŝe jego rzut na oś y w tym samym stanie
wynosi zero?
h
RozłoŜyć wektor własny operatora S$z do wartości własnej + w bazie
2
złoŜonej z wektorów własnych operatora S$y .
r q r
µ= L.
2mcz
Taki sam związek zachodzi dla dowolnej bryły obarczonej ładunkiem i masą
i wirującej wokół ustalonej osi pod warunkiem, Ŝe rozkłady masy i ładunku są iden-
tyczne (czyli, Ŝe dla gęstości masy i ładunku zachodzi związek ρq = αρm i stała
α jest taka sama wewnątrz całej bryły). Gdybyśmy rozciągnęli tę analogię na wiru-
jący elektron, to oczekiwalibyśmy, Ŝe rzut jego własnego momentu magnetycznego
−e h
na wyróŜniony kierunek przyjmie wartość . Z doświadczenia wynika jednak
2me 2
wartość dokładnie dwa razy większa, a konkretnie, operator energii oddziaływania
r
własnego momentu magnetycznego elektronu z polem magnetycznym B okazuje
się być równy (por. przypis na str. 97)
105
−e h r e h r
H$ spin = − σ$ ⋅ B = σ$ ⋅ B
me 2 me 2
=Ψ ~
H1
⊗Φ ~
H2 +Φ ~
H1
⊗Ψ ~
H2 ;
=Ψ ~
H1
⊗Φ ~
H2 −Φ ~
H1
⊗Ψ ~
H2 ,
106 8. Spin elektronu
~ ~
gdzie na przykład Ψ ~
H1
∈ H1 , zaś Ψ ~
H2
∈ H2 i jest jego kopią w przestrzeni
~
H2 . (W obydwu powyŜszych wzorach nie zadbaliśmy o normalizację).
Opisane wyŜej własności symetrii wektorów stanu dla układów wielu bo-
zonów mają bezpośrednie konsekwencje doświadczalne w postaci nadciekłości i
nadprzewodnictwa.
RozwaŜmy bowiem układ złoŜony z n identycznych bozonów, z których je-
den jest w stanie a , drugi w stanie b , itd., w końcu ostatni w stanie k . Wek-
tor stanu wielobozonowego (oznaczmy go symbolem ) jest elementem prze-
~ ~ ~
strzeni H1 ⊗ H2 ⊗...⊗ Hn , czyli jest symetryczną kombinacją liniową wektorów
postaci a ⊗ b ⊗...⊗ k
Przykład ( n = 2 ):
= N( a ⊗ b + b ⊗ a ) ,
~ ~
gdzie w składniku a ⊗ b zachodzi a ∈ H1 , b ∈ H2 , zaś w składniku
~ ~
b ⊗ a mamy b ∈ H1 , a ∈ H2 . Łatwo pokazać, Ŝe w szczególnym przy-
1
padku, gdy a b = 0 , mamy N = .
2
Dla n cząstek odpowiednia suma zawiera n! składników.
107
2
P= 1a .
= N [ Sym( a ⊗ 1 ⊗...⊗ 1 )] .
= N Sym( a ⊗ 1 ⊗...⊗ 1 )
2 2 2
= N
2
[ (n + 1)( a a 11
n
) + (n + 1)n( a 1 1 a 11
n −1
)] .
Stąd
1
N =
2
[ ]
.
( n + 1) 1 + n a 1 2
2 2
P ' = 1 ⊗ 1⊗...⊗1 = N 1 ⊗ 1⊗...⊗1 Sym(a ⊗ 1 ⊗ 1⊗...⊗1)
2
( n + 1) a 1 2 ( n + 1) a 1 2
= N ( n + 1) a 1 =
2
=
2
[ ]
.
( n + 1) 1 + n a 1 1+ n a 1
2 2
108 8. Spin elektronu
P' ( n + 1)
= 2 .
P 1+ n a 1
2
ZałóŜmy teraz, Ŝe << 1 . Oznacza to, Ŝe P << 1 , czyli Ŝe jest bar-
a1
dzo małe prawdopodobieństwo odnalezienia stanu 1 w stanie a . JeŜeli jednak
( n + 1 )-szy bozon w stanie a "dołącza się do licznego towarzystwa n bo-
zonów", które są wszystkie w stanie 1 , to prawdopodobieństwo tego, Ŝe znajdzie-
my go wraz z innymi w stanie 1 moŜe być od prawdopodobieństwa P wielo-
krotnie większe:
P' n +1 −2
lim = lim 2 = a1 >> 1 ,
n→∞ P n→∞ 1 + n a 1
2
albo jeŜeli nierówność a1 << 1 jest tak "mocna", Ŝe przy danym n równieŜ
2
n a1 << 1 , to
P' n +1
= 2 ∼ n +1
P 1+ n a 1
( n + 1) a 1 2
= N( a ⊗ b ⊗ c + b ⊗ c ⊗ a + c ⊗ a ⊗ b
− a ⊗ c ⊗ b − c ⊗ b ⊗ a − b ⊗ a ⊗ c ),
a ~
H1
b ~
H1
. . . k ~
H1
a ~
H2
b ~
H2
. . . k ~
H2
. . . . . .
=N .6
. . . . . .
. . . . . .
a ~
Hn
b ~
Hn
k ~
Hn
ZADANIE
s1 S1
= α1 + S1
+ β1 − S1
,
s2 S2
= α2 + S2
+ β2 − S2
,
s3 S3
= α3 + S3
+ β3 − S3
~ ~ ~
i tworzymy w przestrzeniach H1 , H2 i H3 trzy r ó Ŝ n e wektory, odpowiednio
Φ1 ~
H1
= Ψ1,0,0 H1
⊗ s1 S1
,
Φ2 ~
H2
= Ψ1,0,0 H2
⊗ s2 S2
,
Φ3 ~
H3
= Ψ1,0,0 H3
⊗ s3 S3
.
A$ Ψ = a Ψ ,
Ψ = I$ Ψ = ∑ ai ai Ψ = ∑ ai Ψ ai = ∑ ci ai .
i i i
ZADANIE
Rozwiązanie:
∑c = 1.
2
i
i
115
= ∑ ci , c.b.d.o.
2
Ψ wynosi Ψ
2
wektora
i
A$ ≡ ∑ ci ai ,
2
ZADANIE
• Pokazać, Ŝe A$ = Ψ A$ Ψ .
• Wyprowadzić wzór na wartość średnią operatora zapisaną w reprezen-
tacji połoŜeń.
nym punktem widma operatora A$ , więc liczba A$ nie moŜe być na ogół trak-
towana jako oczekiwany wynik pomiaru.
ZADANIE
Pokazać, Ŝe
∂A$
d $
dt
A =
∂t
+
i $ $
h
H, A [ ]
i wskazać klasyczny odpowiednik tego wzoru.
Na tej podstawie pokazać, Ŝe dla cząstki w potencjalnym polu sił zachodzi
(twierdzenie Ehrenfesta):
d r 1 r$
a. x$ = p ,
dt m
d r r$
b. p$ = F ,
dt
r$
gdzie pod symbolem operatora siłyF kryje się operator, którego połoŜeniowa re-
r r$ r 3 r r r
prezentacja ma postać: x F x ′ = −δ ( x − x ′)gradV ( x ) .
Wskazówka:
Skorzystać z tego, Ŝe
d $
A ≡
d
Ψ A$ Ψ = Ψ & + ∂ A$ ,
& A$ Ψ + Ψ A$ Ψ
dt dt ∂t
ZADANIE
ZADANIE
dϕ
Pokazać, Ŝe funkcja ϕ (r ) jest dodatnio określona. Pokazać, Ŝe → 0,
dr
gdy r → 0.
Pokazać, Ŝe dla dostatecznie duŜych odległości od jądra, potencjał V (r )
e2
powinien przechodzić w − .
4πε 0 r
h2 Ze2
−
2m ∆ − + ϕ (r ) Ψ(r ,θ , ϕ ) = EΨ(r ,θ ,ϕ ) .
e 4πε0r
Ψ(r , θ , ϕ ) = f ( r )Yl ,m (θ , ϕ ) ,
h 2 1 d 2 d h 2l (l + 1) Ze2
− r + − + ϕ (r ) f (r ) = Ef (r ) .
2me r dr dr
2
2me r 2
4πε0r
Ze 2
tron jest zanurzony w polu o potencjale − , co jest równowaŜne załoŜeniu,
4πε 0 r
Ŝe ϕ (r ) = 0 .
ZADANIE
Rozwiązanie:
h2 Ze 2
2m i 4πε r Ψ(ri ,θi ,ϕi ) = EΨ(ri ,θi ,ϕi ) ,
− ∆ −
e 0 i
czyli elektrony zajmowałyby takie same „pozycje”, jakie są przewidziane dla elek-
tronu w jonie wodoropodobnym. Konstrukcja powłoki elektronowej wymagałaby
jeszcze tylko uwzględnienia zakazu Pauliego:
• na poziomie n = 1 usadowiłyby się dwa elektrony (róŜniące się znakiem
rzutu spinu), kaŜdy opisany funkcją falową Ψ100 ,
• na poziomie n = 2 byłoby miejsce dla ośmiu elektronów: dwa elektrony
opisane byłyby funkcją falową Ψ200 i po dwa funkcjami Ψ21−1 , Ψ210 i Ψ211 .
itd.
W ten sposób zapełniane byłyby coraz wyŜsze poziomy. Wiemy juŜ, Ŝe atom
"stara się" mieć moŜliwie niską energię, w razie czego przenosząc elektrony na ew.
wolne niŜsze poziomy (z emisją kwantu pola elektromagnetycznego). Taki stabilny
stan układu, do którego atom zmierza, nazywamy stanem podstawowym.
opisane potencjałem −
Ze 2
+
( k − 1)e 2 (widać, Ŝe rozwiązanie stosownego
4πε 0r 4πε 0r
równania Schrödingera nie stanowi problemu) a umieszczanie kolejnych elektronów
nie zmienia konfiguracji przestrzennej elektronów wstawionych wcześniej.
Dla poprawienia wyliczonych opisanym wyŜej prymitywnym sposobem
funkcji falowych stosuje się róŜne metody. MoŜna na przykład obliczyć odpowia-
dający tym funkcjom i uśredniony po kątach rozkład gęstości ładunku i w polu po-
chodzącym od takiego sferycznie symetrycznego rozkładu ładunków znajdować
poprawione funkcje falowe elektronów, poczynając od elektronów leŜących najbli-
Ŝej jądra a kończąc na peryferyjnych. JeŜeli wielokrotne powtórzenie tej operacji
doprowadza do funkcji falowych, które juŜ nie zmieniają się wyraźnie przy kolej-
nych krokach, to na ogół okazuje się, Ŝe obliczone funkcje falowe i odpowiadające
im wartości średnie energii są zbliŜone do rzeczywistości (metoda Hartree).
Na osobne omówienie zasługują metody wariacyjne. Na wstępie roz-
wiąŜmy zadanie:
ZADANIE
Rozwiązanie:
F ( Ψ1 ) = Ψ1 H$ Ψ1 = E1 .
121
i =1 i =1
(
F ( Ψ ) = ∑ ci Ei > ∑ ci E1 = E1 ∑ ci
2 2
) i =1
2
= E1 = F ( Ψ1 ) ,
czyli
F ( Ψ ) > F ( Ψ1 )
Na tej samej zasadzie wektor Ψ2 realizuje minimum funkcjonału w pod-
przestrzeni ortogonalnej do wektora Ψ1 , itd.
wyŜej symetrię, co z kolei usuwa degenerację: jeŜeli na razie pominąć bardziej sub-
telne efekty, to naleŜy oczekiwać, Ŝe poziomy energetyczne atomów wieloelek-
tronowych numerowane będą dwoma liczbami kwantowymi: główną n i parame-
trem l , czyli Ŝe degeneracja energii względem parametru l zostanie usunięta.
Odnosi się to do sytuacji, kiedy mamy do czynienia z elektronem dodanym
do jonu, którego powłoki elektronowe są nam znane. Pozwala to obliczyć kształt
chmury elektronowej ekranującej jądro, czyli kształt potencjału efektywnego, za-
stanego w jonie przez wspomniany wyŜej dodawany elektron.
Dodatkowego wyjaśnienia wymaga sens parametru n w takim przypadku.
Pamiętamy, Ŝe rozwiązując zagadnienie atomu wodoru zdefiniowaliśmy główną
liczbę kwantową jako n = nr + l + 1 , gdzie liczba nr decydowała o ilości wę-
złów radialnej funkcji falowej. Okazuje się, Ŝe podobną klasyfikację moŜna wpro-
wadzić w przypadku opisu elektronu poruszającego się w polu potencjału efektyw-
nego: liczba nr równa jest ilości węzłów a liczba n = nr + l + 1 ogranicza od
góry dopuszczalne wartości parametru l : dla danego n , parametr l moŜe przy-
bierać wartości l = 0,1,.., n − 1 , czyli zamiast jednego poziomu E n , mamy n
poziomów odpowiadających wszystkim dopuszczalnym dla danego n wartościom
kwadratu orbitalnego momentu pędu. Klasyfikacja ta pomyślana jest w taki sposób,
aby przy stopniowym (czysto fikcyjnym) wyłączaniu oddziaływania między elektro-
nami, ich funkcje falowe przybrały postać funkcji wodorowych odpowiadających
danym wartościom parametrów n, l , m a poziomy energetyczne E n ,l dla danego
n i róŜnych l zbiegły się do poziomu wodoropodobnego E n .
Okazuje się, Ŝe poziomy energetyczne odpowiadające (przy danej wartości
parametru n ) wyŜszym wartościom krętu orbitalnego leŜą wyŜej, co pokazano na
schemacie.
Jest tak na przykład w atomach potasu, wapnia, miedzi a takŜe innych, cięŜ-
szych pierwiastkach, co prześledzić moŜna na podstawie poniŜszej tabeli, która
obejmuje pierwszych 40 pierwiastków tablicy Mendelejewa.
W tabeli warto teŜ zwrócić uwagę na gazy szlachetne (liczby atomowe 2, 10,
18, 36), które w ostatniej powłoce zawierają osiem elektronów.
W naszej tabeli nie występują momenty pędu wyŜsze, niŜ 2 (poziomy d ).
Poziom f występuje po raz pierwszy dopiero w 58 Ce (cer). WyŜsze momenty
pędu, tzn. l = 4,5,... w ogóle w stanach podstawowych nie występują.
Jak juŜ wspomniano wyŜej, energia emitowanych przez atom fotonów równa
jest róŜnicy poziomów energii elektronu w atomie między którymi elektron dokonu-
je przejścia, co pozwala na precyzyjną doświadczalną weryfikację teorii. Nie
wszystkie jednak przejścia są dopuszczalne i nie wszystkie są jednakowo praw-
dopodobne. Obliczanie prawdopodobieństw przejść nie jest moŜliwe w ramach pre-
zentowanego tu stacjonarnego opisu. Konieczne jest uwzględnienie oddziaływania
elektronów z zewnętrznym polem elektromagnetycznym, czyli sięgnięcie do półkla-
sycznych metod opisu (pole elektromagnetyczne zewnętrzne traktowane jest jako
klasyczne pole opisane równaniami Maxwella), albo do elektrodynamiki kwanto-
wej. Dopiero w ramach tych teorii moŜna wyjaśnić róŜnice prawdopodobieństw
przejść między róŜnymi poziomami a takŜe wskazać przejścia zabronione (reguły
wyboru).
Kolejne istotne modyfikacje pojawiają się, gdy przejdziemy do relatywistycznego
opisu oddziaływania elektronu z polem elektromagnetycznym. Znika wówczas de-
generacja poziomów energii względem parametru l : nawet w atomie wodoru po-
ziomy odpowiadające danej wartości głównej liczby kwantowej n są roz-
szczepione na n podpoziomów odpowiadających wartościom l = 0,1,..., n − 1
(tzw. struktura subtelna). Dalsze rozszczepienie poziomów otrzymamy po u-
względnieniu energii oddziaływania momentu magnetycznego elektronów z bardzo
słabym momentem magnetycznym jądra (tzw. struktura nadsubtelna).
124 10. Atomy wieloelektronowe
1s 2s 2p 3s 3p 3d 4s 4p 4d 5s
1H 1
2 He 2
3 Li 2 1
4 Be 2 2
5B 2 2 1
6C 2 2 2
7N 2 2 3
8O 2 2 4
9F 2 2 5
10 Ne 2 2 6
11 Na 2 2 6 1
12 Mg 2 2 6 2
13 Al 2 2 6 2 1
14 Si 2 2 6 2 2
15 P 2 2 6 2 3
16 S 2 2 6 2 4
17 Cl 2 2 6 2 5
18 Ar 2 2 6 2 6
19 K 2 2 6 2 6 1
20 C 2 2 6 2 6 2
21 Sc 2 2 6 2 6 1 2
22 Ti 2 2 6 2 6 2 2
23 V 2 2 6 2 6 3 2
24 Cr 2 2 6 2 6 4 1
25 Mn 2 2 6 2 6 5 2
26 Fe 2 2 6 2 6 6 2
27 Co 2 2 6 2 6 7 2
28 Ni 2 2 6 2 6 8 2
29 Cu 2 2 6 2 6 10 1
30 Zn 2 2 6 2 6 10 2
31 Ga 2 2 6 2 6 10 2 1
32 Ge 2 2 6 2 6 10 2 2
33 As 2 2 6 2 6 10 2 3
34 Se 2 2 6 2 6 10 2 4
35 Br 2 2 6 2 6 10 2 5
36 Kr 2 2 6 2 6 10 2 6
37 Rb 2 2 6 2 6 10 2 6 1
38 Sr 2 2 6 2 6 10 2 6 2
39 Y 2 2 6 2 6 10 2 6 1 2
40 Zr 2 2 6 2 6 10 2 6 2 2
11 SKŁADANIE
MOMENTÓW PĘDU
RozwaŜmy układ fizyczny, dla którego da się określić dwa momenty pędu. MoŜe to
być na przykład układ dwóch cząstek, z których kaŜda ma "swój" orbitalny moment pędu,
albo jedna cząstka, dla której oprócz orbitalnego momentu pędu określony jest spin. JuŜ w
fizyce klasycznej sytuacja taka upowaŜnia do zadania pytania o łączny moment pędu całego
układu. W rozdziale tym pokaŜemy, w jaki sposób zadaje się to pytanie w mechanice kwan-
towej i jaka jest na nie odpowiedź.
W obydwu wymienionych wyŜej przypadkach układ opisany jest w przestrzeni Hil-
berta będącej iloczynem tensorowym dwóch przestrzeni:
[ J$ , J$ ] = iε
1i 1j ijk J$1k ,
[ J$ , J$ ] = iε
2i 2j ijk J$2k ,
[ J$ , J$ ] ≡ 0$ .
1i 2j
( J$ 1k ) ( )
+ J$2 k a ⊗ b = J$1k a ⊗ b + a ⊗ J$2 k b . ( )
Łatwo pokazać, Ŝe operatory J$ są operatorami momentu pędu.
ZADANIE
J$12 = j1 ( j1 + 1) ,
J$ 2
2 = j2 ( j2 + 1) ,
J$1z = m1 ,
J$2z = m2 .
Jak wiemy, operatory J$12 i J$1z są zdegenerowane: kaŜdej wartości własnej j1 od-
powiada na przykład (2 j1 + 1) wymiarowa podprzestrzeń przestrzeni A , w której wszyst-
kie wektory są wektorami własnymi J$12 do tej samej wartości własnej j1 ( j1 + 1) . Dopiero
dołączenie komutującego z J$1 operatora J$1z usuwa degenerację: we wspomnianej pod-
2
wartości własnych m1 = − j1 ,..., j1 Podobnie jest z parą operatorów J$22 i J$2 z w przes-
.2
trzeni B.
m1 = − j1 ,..., j1 ,
m2 = − j2 ,..., j2
będących wspólnymi wektorami własnymi operatorów J$12 , J$22 , J$1z i J$2 z . Komplet tych
wektorów nazwiemy starą bazą.
ZADANIE
ZADANIE
Rozwiązanie:
rametrów ( j , m) nie wybiera jednoznacznie wektora w przestrzeni Hilberta, skoro jego po-
łoŜeniowa funkcja falowa moŜe być jeszcze pomnoŜona przez dowolną funkcję zmiennej ra-
dialnej.
128 11. Składanie momentów pędu
J$12 , J$22 , J$ 2 , J$z , które wybiorą inną bazę w omawianej podprzestrzeni (a dokładniej: opera-
tory J$ i J$ w inny sposób usuną degenerację pozostawioną przez operatory J$ i J$ po
2 2 2
z 1 2
ustaleniu ich dwóch wartości własnych, niŜ uczyniły to operatory J$1z i J$2 z ).
Poszukajmy więc wspólnych wektorów własnych operatorów J$1 , J$2 , J$ , J$z zawar-
2 2 2
( )
2
J$ 2 j1 , j1 ⊗ j2 , j2 = J$1 + J$2 j1 , j1 ⊗ j2 , j2
[ ]
= J$12 + J$22 + 2 J$1z J$2 z + ( J$1+ J$2− + J$1− J$2+ ) j1 , j1 ⊗ j2 , j2
= [ j1 ( j1 + 1) + j2 ( j2 + 1) + 2 j1 j2 + 0] j1 , j1 ⊗ j2 , j2
= ( j1 + j2 )( j1 + j2 + 1) j1 , j1 ⊗ j2 , j2 .
j1 , j2 , j1 + j2 , j1 + j2 = j1 , j1 ⊗ j2 , j2 ,
to odpowiedni współczynnik Clebscha-Gordana, czyli iloczyn skalarny wektora
j1 , j1 ⊗ j2 , j2 przez wektor j1 , j2 , j1 + j2 , j1 + j2 wynosi 1.
Współczynnik C-G jest iloczynem skalarnym wektora starej bazy przez wektor nowej
bazy . W podręcznikach moŜna spotkać kilka róŜnych oznaczeń dla tych współczynników,
np.:
j1 , m1 , j2 , m2 j , m , m1 , m2 j , m , C jjm
1m1 j2m2
.
j, m = ∑ j , m1 , j2 , m2 j , m j1 , m1 ⊗ j2 , m2 .
m1 =− j1 ,..., j1
1
m2 =− j2 ,..., j2
m1 + m2 = m
(Warto juŜ teraz zastanowić się, dlaczego w kaŜdym składniku sumy musi zachodzić
m = m1 + m2 , albo inaczej: dlaczego współczynniki C-G j1 , m1 , j2 , m2 j , m , dla któ-
rych ten warunek nie zachodzi, są równe zeru?)
OperatoryJ$+ i J$− działają wewnątrz rozwaŜanej podprzestrzeni rozpiętej na wspól-
nych wektorach własnych operatorów J$ , J$ , J$ i J$ (nie wyprowadzają poza tę prze-
2 2 2
1 2 z
j1 , j2 , j1 + j2 , j1 + j2 ,
j1 , j2 , j1 + j2 , j1 + j2 − 1 ,
.
.
.
j1 , j2 , j1 + j2 ,− ( j1 + j2 )
j1 + j2 , j1 + j2 = 3
2 , 23 = 11
, ⊗ 1
2 , 21 .
Zanim podziałamy na ten wektor operatorem J$− , musimy przypomnieć sobie zadanie
w rozdziale 6, w którym obliczyliśmy normy wektorów J$ j , m : ±
= ( J 2 − Jz 2 m Jz ) j, m = j ( j + 1) − m( m ± 1) .
2 2
J$± j , m
3
2 ⋅ 25 − 23 ⋅ 21 3
2 , 21 = 2 − 0 1,0 ⊗ 1
2 , 21 + 1
2 ⋅ 23 − 21 ⋅ ( − 21 ) 11
, ⊗ 1
2 ,− 21 ,
czyli
3
2 , 21 = 2
3 1,0 ⊗ 1
2 , 21 + 1
3 , ⊗
11 1
2 ,− 21 .
3
2 ,− 21 = 1
3 1,−1 ⊗ 1
2 , 21 + 2
3 1,0 ⊗ 1
2 ,− 21 ,
3
2 ,− 23 = 1,−1 ⊗ 1
2 ,− 21 .
ZADANIE
J$z j1 , m1 ⊗ j2 , m2 = (m1 + m2 ) j1 , m1 ⊗ j2 , m2 .
131
Widać stąd, Ŝe najwyŜsza moŜliwa wartość własna operatora J$z w omawianej pod-
przestrzeni wynosi ( j1 + j2 ) i moŜe być zrealizowana tylko na jeden sposób:
j1 , j1 ⊗ j2 , j2 .
RozwaŜmy teraz wartość własną j1 + j2 − 1 operatora J$z . Widać od razu, Ŝe ist-
nieją tylko dwa wektory starej bazy:
j1 , j1 − 1 ⊗ j2 , j2 , j1 , j1 ⊗ j2 , j2 − 1
(oraz wszystkie ich kombinacje liniowe) będące wektorami własnymi operatora J$z do tej
wartości własnej. W omawianej podprzestrzeni mamy więc dwuwymiarową podprzestrzeń
degeneracji operatora J$z do wartości własnej j1 + j2 − 1 .
PokaŜemy, Ŝe operator J$ jest w tej podprzestrzeni wewnętrzny4. Wcześniej juŜ po-
2
kazaliśmy, Ŝe
( )
J$ 2 = J$12 + J$22 + 2 J$1z J$2 z + J$1+ J$2− + J$1− J$2+ .
trzeni kompletną bazę złoŜoną z dwóch swoich wektorów własnych. Jeden z tych wektorów
potrafimy juŜ wyliczyć:
j1 , j2 , j1 + j2 , j1 + j2 − 1 = α j1 , j1 − 1 ⊗ j2 , j2 + β j1 , j1 ⊗ j2 , j2 − 1 ,
= − β j1 , j1 − 1 ⊗ j2 , j2 + α j1 , j1 ⊗ j2 , j2 − 1 ,
= j1 , j2 , j1 + j2 − 1, j1 + j2 − 1 .
MoŜemy stąd odczytać kolejne dwa współczynniki C-G, co pozostawiamy jako ćwi-
czenie.
Na wektor działamy znów wielokrotnie operatorem J$− otrzymując "drugą ko-
lumnę wektorów" nowej bazy:
j1 , j2 , j1 + j2 − 1, j1 + j2 − 1 ,
j1 , j2 , j1 + j2 − 1, j1 + j2 − 2 ,
.
.
.
j1 , j2 , j1 + j2 − 1,− ( j1 + j2 − 1) .
j1 , j1 − 2 j2 , j2 , j1 , j1 − 1 j2 , j2 − 1 , j1 , j1 j2 , j2 − 2
Symbole wektorów, których szukamy, ustawia się często w tabelę o kształcie trapezu
wypisując obok siebie kolejne kolumny wektorów nowej bazy wg schematu:
j1 + j2 , j1 + j2
j1 + j2 , j1 + j2 − 1 j1 + j2 − 1, j1 + j2 − 1
j1 + j2 , j1 + j2 − 2 j1 + j2 − 1, j1 + j2 − 2 j1 + j2 − 2, j1 + j2 − 2
. . : ..... .
. . j1 + j2 − 2,−( j1 + j2 − 2)
. j1 + j2 − 1,−( j1 + j2 − 1)
j1 + j2 ,−( j1 + j2 )
j1 + j2
∑ (2 j + 1) = (2 j 1 + 1)(2 j2 + 1) .
j = j1 − j2
j1 , j2 , j1 + j2 − k + 1, j1 + j2 − k J$1z j1 , j2 , j1 + j2 − k , j1 + j2 − k >0.
tabeli – przykładowo podkreślony linią pojedynczą), a lewy, to ten, który stoi na lewo od
niego, w tym samym wierszu, w sąsiedniej kolumnie (w tabeli – podkreślony linią pod-
wójną).
1 2
j1 , j2 , j , m = 1, 21 , 21 , 21 = ± 1,0 ⊗ 21 , 21 m , ⊗ 21 ,− 21 .
11
3 3
2 1 1 2
1,0 ⊗ 1
2 , 21 + , ⊗
11 1
2 ,− 21 J$1z ± 1,0 ⊗ 1
2 , 21 m , ⊗
11 ,− 21
1
2
3 3 3 3
2
=m ,
3
czyli trzeba wziąć dolne znaki:
1 2
1, 21 , 21 , 21 = − 1,0 ⊗ 21 , 21 + , ⊗ 21 ,− 21 .
11
3 3
2 1
1, 21 , 21 ,− 21 = − 1,−1 ⊗ 21 , 21 + 1,0 ⊗ 21 ,− 21 .
3 3
(2 j1 + 1)(2 j2 + 1) = (2 ⋅ 1 + 1) 2 ⋅
1
+ 1 = 6 . 3
, 23
2
2
3
2 , 21 1
2 , 21
Sześć znalezionych wektorów nowej bazy moŜna uło- 3
,− 21 1
,− 21
2 2
Ŝyć w tabelę o kształcie trapezu (obok). Kolumny tej tabeli
odpowiadają degeneracji w j -ach a wiersze w m -ach.
3
2 , − 23
135
Same współczynniki C-G zapisuje się w tabelach o tradycyjnym układzie rubryk (ni-
Ŝej):
j1 j2 3 3 1 3 1 3
2 2 2 2 2 2
j
1
1
2 3 1 1 1 1 3
2 2 2 2 2 2
m
1
1
2 1
1
1 1 2
2 3 3
0
1 2 1
2 3 3
0
1 2 1
2 3 3
1
1 1 2
2 3 3
1
1
2 1
m1 m2 .
( A$ − A$ )
2
∆A = ,
ZADANIE
2
Udowodnić, Ŝe ∆A = A$ 2 − A$ .
1
[ A$ , B$ ]
2
∆A∆B ≥ − ,
4
Dowód:
Definiujemy hermitowski operator odchylenia od średniej δA$ ≡ A$ − A$
K$ = δA$ + iλδB$ , gdzie λ jest
(i podobnie dla operatora B$ ). Utwórzmy operator
parametrem rzeczywistym, i obliczmy kwadrat skalarny wektora K$ Ψ (który –
jak wiemy – na pewno jest rzeczywisty i nieujemny):
( )( ) ( ) ( ) [ ]
2 2
0 ≤ Ψ δA$ − iλδB$ δA$ + iλδB$ Ψ = δA$ + λ2 δB$ + iλ δA$ , δB$ .
(δA$ ) (δB$ ) 1
[ ] 1
[ A$ , B$ ]
2 2 2 2
≥− δA$ , δB$ ≡− ,
4 4
co jest równowaŜne dowodzonej zasadzie nieoznaczoności.
Łatwo pokazać, Ŝe dla operatorów pędu i połoŜenia (w jednym wymiarze)
zasada nieoznaczoności ma postać
h
∆p∆x ≥ .
2
W przypadku trójwymiarowym identyczna zasada obowiązuje dla odpowied-
nich trzech par operatorów składowych.
ZADANIE (waŜne!)
ZADANIE
1
ξHn = Hn +1 + nHn −1 (przekształcony ostatni wzór na stronie 57)
2
140 12. Zasada nieokreśloności
Odpowiedzi:
h 1 1
x$ 2 = n + , pˆ 2 = n + hmωc .
n mω c 2 n
2
ZADANIE
p t = 0 = Ne −αp .
2
Rozwiązanie:
∞ i x2
N px
−αp2 N − 4h2α
Ψt =0 ( x) = x t = 0 = x p p t = 0 = ∫
2πh −∞
e h
e dp =
2αh
e .
1
• ( ∆x) 2 = αh 2 ; ( ∆p) 2 = .
4α
13 EWOLUCJA
WEKTORA STANU
d
H$ Ψ (t ) = ih Ψ (t ) .
dt
(Dlaczego mogliśmy sobie tu pozwolić na pochodną zupełną zamiast cząstkowej?)
Niech operator U$ ( t , t 0 ) , działający w przestrzeni Hilberta, będzie odpowiedzialny
za ewolucję czasową wektora stanu, czyli niech
Ψ (t ) = U$ (t , t 0 ) Ψ(t 0 ) ,
gdzie t 0 jest ustaloną chwilą czasu (nie ograniczając ogólności rozwaŜań moŜna zawsze
połoŜyć t 0 = 0 ). Podstawiając do równania Schrödingera otrzymujemy
$ $ (t , t ) Ψ (t ) = ih d U$ (t , t ) Ψ (t ) .
HU 0 0 0 0
dt
$ $ (t , t ) = ih d U$ (t , t ) .
HU 0 0
dt
(Jak naleŜy rozumieć pochodną operatora po czasie?)
Formalne rozwiązanie tego równania zapiszemy w postaci (zakładamy, Ŝe Hamilto-
nian nie zaleŜy od czasu)
144 13. Ewolucja wektora stanu
i
− (t − t0 ) H $
U$ (t , t0 ) = e h .
ZADANIE
ZADANIE
+ +
Pokazać, Ŝe operator U$ jest unitarny, czyli Ŝe U$ U$ = UU
$ $ = I$ .
Pokazać, Ŝe operator unitarny (kaŜdy) nie zmienia normy wektora, na który działa.
ZADANIE
t
i
U$ ( t , t 0 ) = I$ − ∫ H$ ( t ')U$ ( t ' , t 0 )dt ' .
h t0
OBRAZ HEISENBERGA
W przestrzeni Hilberta (i nie tylko) obowiązuje ogólna zasada: jeŜeli wszystkie wek-
tory poddamy dowolnemu unitarnemu przekształceniu → O$ , a wszystkie operatory
$ → OAO +
$ $ $ (tzw. transformacja podobieństwa), to nie
przekształcimy wg przepisu A
ulegają zmianie iloczyny skalarne wektorów (w szczególności nie ulegają zmianie normy
wektorów) oraz nie zmieniają się liczby postaci Ψ A$ Φ . Dowód jest trywialny. Równie
łatwo moŜna pokazać, Ŝe transformacja podobieństwa nie zmienia widm wartości własnych.
145
[ ] [ ]
−1 +
O$ = U$ (t , t0 ) ≡ U$ (t0 , t ) ≡ U$ (t , t0 ) dla dowolnego t 0 , na przykład dla t 0 = 0 . Po
takiej operacji, wektory Ψ( t ) , opisujące stany w przestrzeni Hilberta, przestają zaleŜeć od
czasu i przybierają postać taką, jaką miały w chwili t = 0 (indeksy S i H oznaczają — od-
powiednio — obrazy Schrödingera i Heisenberga):
Ψ( t ) ≡ Ψ( t ) S
→ U$ (0, t ) Ψ( t ) = Ψ( 0) ≡ Ψ H
,
A$ ≡ A$ S → U$ ( 0, t ) AU
$ $ (t ,0) ≡ A$ .
H
W przypadku, gdy operator Ĥ nie zaleŜy od czasu powyŜsze wzory zapisuje się czę-
sto w równowaŜnej postaci
i ˆ i ˆ i
Ht − tHˆ
Ψ (t ) S → e h Ψ (t ) Ψ (0) = Ψ (0)
Ht
S
= eh e h
S S
≡ Ψ H
,
i $ i $
Ht − Ht
A$ ≡ A$ S → e h A$ S e h ≡ A$ H .
ZADANIE
ZADANIE
d
Uzupełnić równanie ih Ψ H
=... , czyli napisać równanie Schrödingera w obra-
dt
zie Heisenberga.
Rezultat, który otrzymamy, skłoni nas do poszukiwań jakiegoś innego równania, które
przejmie obowiązki równania Schrödingera i będzie odpowiedzialne za opis ewolucji czaso-
wej w obrazie Heisenberga. Znaleźć to równanie.
146 13. Ewolucja wektora stanu
OBRAZ ODDZIAŁYWANIA
Czasami zdarza się, Ŝe Hamiltonian (w obrazie Schrödingera) jest sumą dwóch opera-
$ , dla którego juŜ wcześniej rozwiązaliśmy
torów: "zwykłego", to jest takiego operatora H 0
równanie Schrödingera i który powoduje ewolucję nie kryjącą przed nami Ŝadnych tajemnic,
i pewnego operatora V$ opisującego jakieś dodatkowe (zwykle słabe) oddziaływanie mody-
fikujące dobrze znaną, standardową ewolucję czasową. W takich przypadkach warto usunąć z
opisu tę nieciekawą część ewolucji czasowej a skupić się na ewolucji generowanej przez
operator V$ . Do tego właśnie słuŜy obraz oddziaływania (interakcji, Tomonagi). Przejście
i $
H0t
od obrazu Schrödingera do tego obrazu realizujemy operatorem O$ = e h :
i $
Ψ( t ) → Ψ( t ) Ψ( t )
H0t
S I
≡e h
S
(operator O$ jak gdyby kasuje tę nieciekawą część zaleŜności czasowej wektora stanu),
i $ i $
H0t − H0t
A$ S → A$ I = e h A$ S e h .
ZADANIE
d h H$ 0t d h H$ 0t − h Ht$
i i i
d
ih Ψ I
= ih e Ψ( t ) S = ih e e Ψ( 0)
dt dt dt
Ψ( t ) = U ( t , t 0 ) Ψ( t 0 )
~$
I I
i
− V$I ( t − t 0 )
U (t , t0 ) = e h
~$
?
t
i
U ( t , t 0 ) = I$ − λ ∫ VI ( t ')U ( t ' , t 0 )dt ' .
~$ ~$
h t0
i
t
i
2 t
t'
U ( t , t 0 ) = I$ + λ − ∫ V$I ( t ')dt ' + λ2 − $ ( t ') V$ (t ' ')dt ' 'dt '+... ,
~$
h t h ∫t I ∫t I
V
0 0 0
ZADANIE
t = 0 . Teraz moŜemy prześledzić, co będzie się działo z tym pakietem, gdy czas będzie
płynął.
• W szczególności, odpowiedzmy na pytanie, w jaki sposób będzie się z upływem
czasu zmieniać dyspersja połoŜenia i pędu. Odpowiedź na to pytanie jest jakościowo róŜna
dla pędu i dla połoŜenia. Wskazać przyczynę tej asymetrii.
• Czy wraz z upływem czasu zmienia się normalizacja wektora stanu?
Rozwiązanie:
i $
− Ht
t =e h
t=0 .
p$ 2
Skoro jednak cząstka jest swobodna, czyli H$ = , to dyspersja pędu nie będzie się
2m
zmieniać z upływem czasu. Mamy bowiem (por. rozdział 12)
( ∆p)2 = t p$ 2 t − ( t p$ t )
2
2
i p$ 2 i p$ 2
2 2
i p$ i p$
t − t t − t
= t =0e h 2m 2
p$ e h 2m
t = 0 − t = 0 e h 2 m pe
$ h 2 m t = 0 .
WyraŜenie to nie zaleŜy od czasu, bo zarówno operator kwadratu pędu, jak i operator
pędu komutują z operatorem Hamiltona cząstki swobodnej, czyli eksponenty w kaŜdym ze
składników znoszą się. Dyspersja pędu nie zaleŜy od czasu.
Operator połoŜenia nie komutuje z Hamiltonianem; spodziewamy się więc, Ŝe dysper-
sja połoŜenia będzie się zmieniać z upływem czasu. Obliczmy połoŜeniową funkcję falową w
chwili t :
i p$ 2 i p2
− t − t
x t = x p pt = x p pe h 2m
t=0 = x p pe h 2m
t=0
+∞
2α
i p2 i i p2
− t 1 px − t
= x pe p t=0 = ∫e e −αp dp
2
h 2m h h 2m
4 e
2πh π −∞
149
α 1 x 2
=4 exp − = Ψ( x , t ) .
2πh 2 it 4 h 2 α + it
α+
2mh 2mh
Warto sprawdzić, Ŝe wymiar tej (jak i kaŜdej innej połoŜeniowej) funkcji falowej
określonej w jednym wymiarze przestrzennym wynosi jeden nad pierwiastek z metra (dlacze-
go tak powinno być?).
Widać wyraźnie, Ŝe dyspersja połoŜenia będzie rosła z upływem czasu. Obliczmy bo-
wiem rozkład gęstości prawdopodobieństwa znalezienia cząstki w róŜnych punktach osi x:
α 1 α
Ψ( x , t ) = exp − x 2 .
2
2πh 2 t 2 t
2
α2 + 2 2 2h 2 α 2 +
4m h 4m2 h 2
2
W miarę upływu czasu, współczynnik przy x w wykładniku eksponenty maleje, co
świadczy o wzroście dyspersji połoŜenia.
Wynik ten jest łatwy do zrozumienia:
Cząstka opisana wybranym przez nas wektorem stanu jest swobodna, czyli pęd (a
więc i jego rozkład) powinien być niezmienny w czasie.
Z drugiej strony, skoro mamy pewien rozkład pędów (a nie jeden określony pęd), to
wraz z upływem czasu nasza niepewność co do połoŜenia cząstki powinna rosnąć: w chwili
Ψ( x ,0) ale w miarę
2
początkowej cząstka jest "jako-tako" zlokalizowana przez rozkład
upływu czasu winniśmy mieć coraz mniejsze pojęcie o połoŜeniu cząstki, bo — nie znając
pędu — nie wiemy, jak daleko mogła zalecieć.
+∞
∫ Ψ( x , t )
2
dx = 1 .
−∞
Wynik ten był jednak do przewidzenia bez takiego rachunku. Na początku (zadanie w
+∞
∫ Ψ( x,0)
2
poprzednim rozdziale) dopilnowaliśmy, aby dx = 1 . Skoro więc ewolucja wek-
−∞
tora stanu realizowana jest operatorem unitarnym, to norma wektora nie moŜe się zmieniać z
upływem czasu.
150 13. Ewolucja wektora stanu
MECHANIKA KLASYCZNA
r
Hamiltonian jest symetryczny względem translacji w kierunku
r a
⇒ składowa pędu w kierunku a jest całką ruchu.
MECHANIKA KWANTOWA
(reprezentacja połoŜeń)
∂
∂ϕ ,V (r , θ , ϕ ) = 0 ,
(innymi słowy: potencjał nie zaleŜy od zmiennej ϕ ), czyli znikaniu komutatora [ L$z , H$ ]
151
[ L$ , H$ ] = 0 ,
z
a to juŜ oznacza, Ŝe składowa momentu pędu wzdłuŜ osi symetrii jest całką ruchu.
ZADANIE
RÓWNANIE CIĄGŁOŚCI
Jak juŜ wiemy, za ewolucję wektora stanu w obrazie Schrödingera odpowiada unitar-
i
− H$ ( t − t0 )
( )
ny operator U$ t , t 0 = e h . Oznacza to w szczególności warunek zachowania normy
wektorów stanu, co zapisane na poziomie reprezentacji połoŜeń przyjmie postać
d r r
∫ Ψ ( x , t ) Ψ ( x , t )d 3 x = 0 .
dt
ZADANIE
d r r r
∫ ρ( x , t )d 3 x = − ∫ j ⋅ ds ,
dt V Σ
r r r
gdzie ρ ( x , t ) = Ψ ( x , t ) Ψ( x , t ) a całki rozciągnięte są – odpowiednio – na dowolną
objętość V i otaczającą ją powierzchnię zamkniętą Σ (minus stąd, Ŝe wypływowi prawdo-
152 13. Ewolucja wektora stanu
h2 r r r
− 2m ∆ + V ( x ) Ψ( x , t ) = ih∂ t Ψ( x , t ) ,
h2 r r r
− 2m ∆ + V ( x ) Ψ( x , t ) = −ih∂ t Ψ( x , t ) .
r r
Pierwsze z tych równań mnoŜymy przez funkcję Ψ( x , t ) , drugie przez Ψ( x , t ) i
następnie drugie odejmujemy od pierwszego a wynik obustronnie całkujemy po dowolnej
ustalonej objętości V . Otrzymamy
−∫
h
2mi
( Ψ∆Ψ − Ψ∆Ψ )d 3 x = ∫ ΨΨd 3 x .
d
dt V
V
( ) ( )
r r r r r
Ψ∆Ψ − Ψ∆Ψ = ∇ ⋅ Ψ∇Ψ − Ψ∇Ψ ≡ div Ψ∇Ψ − Ψ∇Ψ
W wyniku otrzymamy
( )
d h r r r
∫
dt V
ΨΨd 3 x = − ∫
Σ
2mi
Ψ∇Ψ − Ψ∇Ψ ⋅ ds ,
( )
r r h r r
j (x, t) = Ψ∇Ψ − Ψ∇Ψ .
2mi
d r r r r
∫ ρ( x , t )d 3 x = − ∫ j ( x , t ) ⋅ ds
dt V Σ
1 r r r
lim
V ,Σ→0 V ∫ j ⋅ ds = divj ,
Σ
1
Przed eksponentą mamy współczynnik o wartości metr do potęgi minus trzy drugie.
154 13. Ewolucja wektora stanu
∂ r r r
ρ ( x , t ) = −divj ( x , t ) .
∂t
Dla stanu stacjonarnego mamy oczywiście
r r r r ∂ r
ρ( x , t ) = ρ ( x ) , j (x, t) = j ( x) ,
r r
ρ = − divj = 0 .
∂t
ZauwaŜmy teŜ, Ŝe wyprowadzenie równania ciągłości zawiera załoŜenie o tym, Ŝe
funkcja reprezentująca potencjał jest rzeczywista. (Warto znaleźć odpowiednie miejsce w
wyprowadzeniu.) Dlatego zastosowanie zespolonego potencjału pozwala na „opis” przy-
padków, gdy liczba cząstek nie jest stała. Warto jednak pamiętać, Ŝe opisowi nie podlega
wówczas mechanizm ubywania, lub przybywania cząstek, które mogą zamieniać się na inne,
lub być produkowane z innych cząstek, a tylko odnotowany jest fakt zmiany ich liczby i in-
tensywność tego procesu. W równaniu ciągłości mamy wtedy oczywiście "manko", jeŜeli
cząstki giną
d r r r
∫ ρ( x , t )d 3 x < − ∫ j ⋅ ds ,
dt V Σ
d r r r
∫ ρ( x , t )d 3 x > − ∫ j ⋅ ds .
dt V Σ
STANY
14 NIEZWIĄZANE –
ROZPRASZANIE
Zajmiemy się teraz tą drugą grupą zagadnień. Mamy więc pole sił opisane
r
potencjałem V ( x ) wycechowanym tak, aby znikał w nieskończoności, i w tym
polu sił poruszają się cząstki o energii dodatniej (rozpraszanie). Przekonaliśmy się
juŜ wielokrotnie, Ŝe widmo energii takich cząstek jest ciągłe.
Na marginesie rachunków zawartych w rozdziale 7 (atom wodoru) wspom-
nieliśmy, Ŝe dla energii dodatnich rozwiązania równania Schrödingera będące re-
r
±iβ
prezentacjami stanów własnych operatora energii są proporcjonalne do e α , czyli
są nienormowalne. Rozwiązania, których tam poszukiwaliśmy, miały być rów-
nocześnie wspólnymi stanami własnymi operatorów L$ i L$z . Jak się przekonamy
2
niŜej (rozkład na fale parcjalne), rozwiązania tego typu słuŜą równieŜ do opisu roz-
praszania, niemniej jednak nie są one tymi rozwiązaniami, które są najlepiej do-
pasowane do realiów eksperymentalnych, przed jakimi stawia nas zagadnienie roz-
praszania.
Doświadczenie z rozpraszaniem cząstek wygląda bowiem następująco:
ustawiamy źródło pola rozpraszającego (w rzeczywistości – wiele źródeł wypeł-
156 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
niających pewien mały obszar przestrzeni, ale o tym na razie moŜemy zapomnieć) i
w kierunku tego źródła posyłamy wytworzony przez generator strumień cząstek o
znanych pędach (falę płaską). Tak więc cząstki, zanim wejdą w obszar działania
i r r
p⋅ x
pola rozpraszającego, opisane są funkcją falową βe . JeŜeli oś z usta- postaci1 h
moment pędu cząstek lecących wzdłuŜ osi z jest prostopadły do osi z (stąd zerowa
wartość rzutu), ale równocześnie wartości bezwzględne tych momentów pędu są
róŜne, w zaleŜności od tego , jak daleko od osi z cząstka leci. W fali płaskiej odnaj-
dziemy cząstki lecące we wszystkich moŜliwych odległościach, czyli spodziewamy
i
pz
się, Ŝe w fali βe h reprezentowane będą kwadraty momentu pędu od zerowego do
r
nieskończoności. Mówiąc ściśle: wektor p , którego połoŜeniową reprezentacją
i
pz
jest funkcja βe h
, rozłoŜony w bazie wspólnych wektorów własnych l , m ope-
∞
r
ratorów L$2 i L$z , musi mieć postać p = ∑ cl l ,0 . MoŜna pokazać, Ŝe w re-
l =0
prezentacji połoŜeń otrzymamy (por. zadanie na stronie 79)
∞
1
i i
pr cosθ
= ∑ ( 2l + 1)i l jl pr Pl ( cosθ ) .
pz
eh = eh
l=0
h
PRZYBLIśENIE BORNA
h2 r r r
− 2m ∆ + V ( x ) Ψ( x ) = EΨ( x ) ,
FUNKCJA GREENA
r r
A$ xr Ψ( x ) = ρ ( x ) ,
r
gdzie A$ xr jest liniowym operatorem róŜniczkowym, a ρ( x ) jest znaną funkcją.
Jak wiemy, ogólne rozwiązanie takiego równania jest sumą ogólnego roz-
r
$ r Ψ( x ) = 0 i dowolnego szczególnego roz-
wiązania równania jednorodnego A x
wiązania wyjściowego równania niejednorodnego.
RozwaŜmy równanie pomocnicze
A$ xr Gxr0 ( x ) = δ 3 ( x − x0 ) ,
r r r
r r
w którym w roli funkcji ρ( x ) występuje delta Diraca. Punkt x0 jest w tym równa-
niu ustalony i jego rola stanie się jasna za chwilę. Dowolne rozwiązanie tego rów-
nania nazywamy funkcją Greena operatora A $ r . Mamy oczywiście nieskończenie
x
wiele funkcji Greena danego operatora, róŜniących się o dowolne rozwiązanie rów-
r
$ r Ψ( x ) = 0 , a takŜe róŜniących się wyborem punktu r
nania jednorodnego A x x0 .
PoŜytek płynący ze znajomości funkcji Greena jest następujący:
ZałóŜmy, Ŝe znamy jedną z funkcji Greena operatora A$ xr . MoŜemy wtedy
od razu napisać jedno z rozwiązań równania wyjściowego:
r r r
Ψ( x ) = ∫ Gxr ' ( x ) ρ ( x ')d 3 x ' ,
r ρ( xr ) ρ (x )
r r r
, czyli ∆Φ ( x ) = − , gdzie E ( x ) = −gradΦ ( x ) ,
r
divE =
ε0 ε0
159
q
nością do współczynnika − ) funkcją Greena operatora Laplace'a ∆ :
ε0
1 1
r r = δ ( x − x0 ) .
3 r r
∆ −
4π x − x0
r r
Funkcja Greena jest więc rozwiązaniem równania A$ xr Ψ( x ) = ρ ( x ) dla
r
szczególnego, bo punktowego źródła umieszczonego w punkcie x0 . W rozwiązaniu
tym naleŜy oczekiwać tej samej dowolności, o której mówiliśmy na wstępie. Na
przykład do wybranej wyŜej elektrostatycznej funkcji Greena
r 1 1
Gxr0 ( x ) = − r r
4π x − x0
ε
G ' xr0 ( x ) = − r r − 0 ϕ (x ) ,
r 1 1 r
4π x − x0 Q
równieŜ moŜe w rozwaŜanym obszarze pełnić rolę funkcji Greena, ale teraz roz-
wiązanie uzyskane z jej wykorzystaniem, czyli funkcja
r −1
Φ(x ) = ∫ G 'xr ' (x )ρ (x ')d x'
r r 3 r
(Q = ∫ ρ ( x ') d 3 x ' )
ε0
r r r
ków brzegowych, a wzór całkowy Ψ( x ) = ∫ Gxr ' ( x ) ρ ( x ')d 3 x ' moŜna inter-
r r 3
pretować jako rozłoŜenie zadanego źródła ρ( x ) na źródła "punktowe" ρ( x ) d x
i sumowanie pól pochodzących od tych źródeł. Sumowanie to jest fizycznie po-
prawne dzięki liniowości operatora A$ xr .
( ∆ + k )G
0
2
r
x0
( xr ) = δ 3 ( xr − xr0 )
ZADANIE
Gxr0 ( x ) = G( x − x0 ) =
r r r
r r r 1 1 ik ⋅( x − x0 ) 3
(2π ) 3 ∫
e d k.
k0 2 − k 2
r
Podczas całkowania po składowych wektora k natrafiamy tu na osobliwość
k 0 2 − k 2 = 0 . Pokazać, Ŝe wartość główna tej całki jest funkcją Greena rozwaŜa-
161
tego samego operatora, róŜniące się od tej pierwszej o rozwiązania równania jedno-
rodnego ( ∆ + k )ϕ ( xr ) = 0 i spośród tych wszystkich funkcji Greena wybrać tę,
0
2
Rozwiązanie:
r
k wykonujemy we współrzędnych sfe-
Całkowanie po składowych wektora
rycznych. Ustawiamy oś z równolegle do wektora ( x − x0 ) (dlaczego mamy tu
r r
swobodę wyboru kierunku osi z?) i po wycałkowaniu po zmiennych kątowych
otrzymujemy:
r r
+∞
keik x − x0
G( x − x0 ) =
r r 1 1
∫ k0 2 − k 2 dk .
( 2π ) 2 i xr − xr0 −∞
Całka ta okaŜe się za chwilę jedną z moŜliwych funkcji Greena, chociaŜ nie
tą, która będzie nam potrzebna. Zanim jednak pokaŜemy, Ŝe G P jest funkcją Gre-
ena, rozwaŜmy następującą pomocniczą konstrukcję:
Rozszerzmy zakres zmienności parametru k na płaszczyznę zespoloną i
r r
1 1 keik x − x0
sprawdźmy, co otrzymamy w wyniku całkowania
(2π ) 2
r r
i x − x0 ∫C k02 − k 2 dk
dla następujących konturów C:
1.
,
162 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
2.
3.
4.
1 1 keikr 1 keikr
π
ir C∫2 k 0 2 − k 2
dk = ( 2 i)res 2
(2π )2 ir ( 2π )
2
k 0 − k 2 k =− k 0
1
=− e − ik 0r ≡ G1 ( r ) .
4πr
1 1 keikr 1 ik0r
∫ dk = − e ≡ G2 ( r ) .
(2π ) 2 ir C4 k 0 − k
2 2
4πr
2 ± ik x − x
(∆ )
1 r r
r r
1. r + k0 − r r e 0 0 = 0 dla x ≠ x0 (wygodnie
4π x − x0
x
r
jest przesunąć początek układu odniesienia do punktu x0 , bo wtedy
r r r
x − x0 = x = r i skorzystać z laplasjanu zapisanego we współrzędnych sferycz-
nych – str. 77).
2 ± ik x − x
(∆ ) 1 r r
2. Dla sprawdzenia, Ŝe wyraŜenie r + k0 − r r e 0 0
4π x − x0
x
r r
istotnie jest deltą Diraca δ 3 ( x − x0 ) , naleŜy je jeszcze scałkować po objętości (na
r
przykład) kuli o środku w punkcie x0 . (Wskazówka: laplasjan jest dywergencją z
gradientu a całka po objętości z dywergencji wektora moŜe być — jak wiemy —
wyraŜona jako odpowiednia całka powierzchniowa z samego wektora.) W wyniku
tego całkowania otrzymamy jedynkę, co dowodzi, Ŝe
( ∆ + k )G ( xr − xr ) = δ ( xr − xr ) .
0
2
1 0
3
0
( ∆ + k )G ( xr − xr ) = δ ( xr − xr ) .
0
2
2 0
3
0
164 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
Jak się okaŜe, do dalszych rozwaŜań będzie nam potrzebna tylko funkcja
G2 . Dla dokończenia rozwiązania zadania naleŜy jeszcze jednak pokazać, Ŝe nie
tylko całki po konturach C1 i C3 są funkcjami Greena, ale jest nią teŜ wartość
główna całki. W tym celu naleŜy obliczyć całki po nieskończenie małych pół-
okręgach
oraz .
1 1
OkaŜe się, Ŝe całka po konturze C6 wynosi − G1 , zaś całka po C7 daje G2 .
2 2
MoŜemy więc napisać, Ŝe
1 1
G2 = G P − G1 + G2 ,
2 2
czyli
1
GP = (G1 + G2 ) .
2
(Połowa sumy dwóch funkcji Greena jest funkcją Greena.)
ZADANIE
oraz
165
którym to obszarze "produkowała się" nowa fala, nakładająca się na falę padającą.
Spróbujmy podobnego podejścia w odniesieniu do zagadnienia trójwymia-
rowego. Weźmy więc falę płaską rozchodzącą się w kierunku osi z:
i
pz
βe h
≡ βeik 0 z i sprawdźmy, w jaki sposób równanie Schrödingera uzupełni tę
falę o dodatek wyprodukowany w obszarze działania sił rozpraszających.
ZauwaŜmy, Ŝe równanie Schrödingera zapisane w postaci
r
r 2mV ( x )
(∆ r
x + k0
2
) Ψ( x ) =
h 2
r r
Ψ( x ) ≡ ρ ( x )
doskonale nadaje się do przeprowadzenia tej analizy. Gdyby bowiem nie było pola
sił ( V
r
( x ) = 0 ), to mielibyśmy równanie (∆ r
x ) r
+ k 0 Ψ( x ) = 0 , którego rozwią-
2
r r r r
Ψ( x ) = βeik 0 z + ∫ G( x − x ')ρ( x ')d 3 x '
r r
r 1 eik 0 x − x ' r 3
Ψ( x ) = βeik 0 z − r r ρ ( x ') d x '
4π ∫ x − x '
r r
m eik0 x − x ' r r
= βe ik0 z
−
2πh 2 ∫ xr − xr ' V ( x ')Ψ( x ')d 3 x' ,
a cudzysłów zamieściliśmy dlatego, bo to w zasadzie ciągle jest równanie a nie roz-
r
( )
wiązanie: wciąŜ nie znamy gęstości ρ x ! OdłóŜmy jednak ten problem na póź-
niej, poniewaŜ juŜ teraz – jak się okaŜe – potrafimy przewidzieć ogólny kształt po-
szukiwanej funkcji falowej.
Porównywanie przewidywań teoretycznych z danymi doświadczalnymi w
przypadku rozpraszania prowadzimy następująco: obliczamy pełną funkcję falową
r
( )
Ψ x (to jeszcze ciągle jest przed nami), a następnie mierzymy gęstość prawdopo-
dobieństwa znalezienia cząstek rozproszonych w punktach leŜących daleko od cen-
trum rozpraszania, w róŜnych kierunkach w stosunku do kierunku fali padającej. W
r
powyŜszym wzorze będą nas więc interesować wartości całki dla wektorów x o
r
modułach znacznie większych od modułów tych wektorów x ' , po których realnie
całkujemy. Innymi słowy zakładamy, Ŝe licznik pomiarowy rejestrujący cząstki
rozproszone, stoi niewspółmiernie dalej od centrum rozpraszania, niŜ wynosi realny
zasięg sił rozpraszających. JeŜeli początek układu odniesienia wybierzemy we-
wnątrz obszaru, w którym zachodzi rozpraszanie (jak na rysunku), to otrzymamy
przybliŜoną równość
r
r r r r x r r
x − x ' ≈ x − x '⋅ r = r − x '⋅n ,
x
167
r
gdzie n jest jednostkowym
wektorem wskazującym od
centrum rozpraszania (czyli –
w praktyce – od bardzo małe-
go obszaru, z którego wylatu-
ją cząstki rozproszone) do
r
punktu x , czyli do odległego
miejsca, w którym ustawiono
licznik rejestrujący cząstki
rozproszone. Wchodząc z tym
przybliŜeniem pod całkę
otrzymujemy
ZADANIE
rr
m r r
A=− 2 ∫
e V ( x ' ) Ψ ( x ') d 3 x '
− ik ⋅ x '
2πh
r
ukryty jest wektor x .
O kątowym rozkładzie prawdopodobieństwa zarejestrowania cząstek rozpro-
szonych decyduje amplituda rozpraszania A . Znajdziemy teraz związek między
amplitudą rozpraszania i poznanym podczas zajęć z mechaniki klasycznej róŜnicz-
dσ
kowym przekrojem czynnym .
dΩ
Przypomnijmy jego definicję.
168 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
dσ
dn = N dΩ .
dΩ
dσ
ZauwaŜmy, Ŝe nieskończenie mała liczba dΩ (o wymiarze powierz-
dΩ
chni) jest równa powierzchni tej części prostopadłego przekroju strumienia cząstek
padających, z której to części cząstki są po rozproszeniu kierowane do kąta bry-
łowego dΩ . (Warto zadać sobie nieco trudu i zrozumieć, Ŝe tak jest w istocie.)
Zakładamy oczywiście, Ŝe licznik stoi daleko od centrum rozpraszania. Przy
tym załoŜeniu, róŜniczkowy przekrój czynny jest funkcją kątów θ i ϕ , a skoro
rozpraszanie jest w całości opisane przez amplitudę A , to musi istnieć związek
wyraŜający róŜniczkowy przekrój czynny przez amplitudę rozpraszania zaleŜną z
kolei od kątów rozpraszania. Wyprowadzimy teraz związek między róŜniczkowym
przekrojem czynnym i amplitudą rozpraszania.
r
Za gęstość prawdopodobieństwa znalezienia cząstki w zadanym punkcie x
r
( )
odpowiedzialna jest pełna funkcja falowa Ψ x . Realne warunki, w których wyko-
nywane jest doświadczenie, są jednak następujące: zamiast nieskończenie szerokiej
fali płaskiej mamy strumień cząstek, doprowadzony z generatora jakimś tunelem o
skończonej średnicy. Średnica ta musi być na tyle duŜa, aby moŜna było załoŜyć, Ŝe
obszar rozpraszania jest w całości zanurzony w jednorodnym strumieniu cząstek,
ale równocześnie dostatecznie mała, aby strumień cząstek padających nie sięgał do
miejsca, gdzie ustawiono licznik. (Stąd oczywiście pojawia się problem ekspery-
mentalny, jak zmierzyć przekrój czynny dla małych kątów θ .) Dlatego o prawdo-
169
A(θ , ϕ ) hk 0
2
hk
dn = ds = 0 A(θ , ϕ ) dΩ
2
2
r m m
hk 0 2
cząstek na sekundę. Podobnie moŜna stwierdzić, Ŝe N= β . Porównując z
m
definicją róŜniczkowego przekroju czynnego mamy od razu
2
dσ A(θ ,ϕ )
= .
dΩ β
dσ
σ =∫ dΩ .
dΩ
Jak pamiętamy z me-
chaniki klasycznej, całkowity
przekrój czynny jest tam rów-
ny łącznej powierzchni tej
części poprzecznego przekro-
ju strumienia cząstek nadlatu-
jących, z której cząstki wejdą
170 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
ZADANIE
r eik 0 r
Ψ ( x ) = βeik 0 z + A(θ , ϕ )
r
moŜna było traktować jako ścisły na powierzchni tej sfery. Dla tak zapisanej funkcji
falowej przeprowadzić jakościową dyskusję bilansu prądu prawdopodobieństwa
przepływającego przez powierzchnię wspomnianej sfery, a w szczególności wyja-
śnić następujący pozorny paradoks:
Funkcja falowa zagadnienia rozproszeniowego odpowiada stanowi stacjo-
narnemu, czyli całkowite prawdopodobieństwo obliczone dla wnętrza sfery powin-
no być stałe.
Całkowity prąd prawdopodobieństwa, obliczony dla fali płaskiej βe 0 ,
ik z
jest równy zero, poniewaŜ jedną połową sfery do jej wnętrza wpływa taki sam prąd,
eik0r
jaki wypływa drugą. Równocześnie prąd związany z falą A(θ , ϕ ) w całości
r
w y p ł y w a ze sfery. We wnętrzu sfery powinno więc ubywać cząstek, co byłoby
sprzeczne z warunkami stacjonarności
Wskazówka: Strumień cząstek padających, po przejściu przez obszar rozpra-
szania, powinien być słabszy, niŜ na początku, poniewaŜ część cząstek ulega roz-
proszeniu. Równocześnie jednak fala płaska βe 0 ma taką samą amplitudę przed,
ik z
r
r 2mβV ( x ) ik 0 z
r r
ik x − x '
ZADANIE
l l
sin ∆k sin ∆k y
2αβ m x 2 2
Odpowiedź: A = − , gdzie
πh 2 ∆k xl ∆k y l
r r r
∆k ≡ k 0 − k .
ZADANIE
∞
2 βm
A( k0 , k ) = − ( )
r r r r
r r ∫ rV ( r ) sin k ( )
0 − k r dr = A θ
h 2 k0 − k 0
173
ZADANIE
FALE PARCJALNE
h2
− 2m ∆ r ,θ ,ϕ + V ( r ) Ψ( r , θ , ϕ ) = EΨ(r , θ , ϕ ) , E > 0 ,
ikr
r e
Ψ( x ) = βeikz + A(θ ) .
r
Funkcja Ψ nie zaleŜy od kąta ϕ , jest więc funkcją własną operatora L$z do
wartości własnej hm = 0 , chociaŜ nie jest funkcją własną operatora L$ . Przypom-
2
Ψ = ∑ f l ( r ) Pl ( cosθ ) ,
l
gdzie kaŜdy składnik sumy z osobna (kaŜda fala parcjalna) spełnia równanie
h2
− 2m ∆ r ,θ ,ϕ + V ( r ) f l (r ) Pl ( cosθ )
h2 1 ∂ 2 ∂ h2l(l + 1)
= − r + + V (r ) f l (r ) Pl (cosθ ) = Ef l (r ) Pl (cosθ ) ,
2m r ∂r ∂r
2 2
2mr
czyli
h 2 1 d 2 d h 2l (l + 1)
− 2m r 2 dr r dr + 2mr 2 + V (r ) f l (r ) = Ef l (r )
Rl (r )
Podstawiając f l ( r ) = dostajemy równanie
r
d 2 l (l + 1) 2m 2mE
dr 2 − r 2 + k Rl ( r ) = h 2 V ( r ) Rl ( r ) , k = h 2 .
2 2
Rl ( r )
Ψ = ∑ ( 2l + 1)i l P ( cosθ ) .
l 2ikr l
1
Pozostawiając w równaniu na funkcje Rl ( r ) człony wiodące dla r >> i
k
1
dla r >> d ( jest rzędu długości fali de Broglie'a cząstek padających, r jest
k
odległością od centrum rozpraszania do licznika, gdzie następuje porównanie teore-
tycznie wyliczonej funkcji falowej z danymi pomiarowymi, zaś d oznacza zasięg
sił rozpraszających)
175
d2
dr 2 + k Rl ( r ) = 0
2
czyli
co porównane z innym zapisem tej samej funkcji (por. str. 156 i zadanie na str. 79)
r
Ψ( x ) = βeikz + Ψozpr (r ,θ ) = β ∑ ( 2l + 1)i l jl ( kr )Pl ( cosθ ) + Ψrozpr (r ,θ )
l
− i l e − ikr + ( − i ) eikr
1 l
r >> , d eikr
→ β ∑ ( 2l + 1)i
k l
Pl ( cosθ ) + A(θ )
l 2ikr r
C1l = −i l ,
natomiast
l ( 2l
eikr C − ( −i ) l ) eikr
A(θ ) = Ψ − βe = β ∑ ( 2l + 1)i
ikz
Pl ( cosθ ) ,
r l 2ik r
czyli
∞
e ikz
= ∑ ( 2l + 1)i l jl ( kr )Pl ( cosθ ) ,
l =0
jl ( kr ) r
→∞
→
1
2ikr
( )
−i l e − ikr + ( −i ) l eikr .
Fala płaska, a więc takŜe powyŜszy jej składnik, nie są oczywiście roz-
wiązaniami równania Schrödingera
2 ∆ r ,θ ,ϕ
− h 2 m + V ( r ) Ψ ( r , θ , ϕ ) = EΨ ( r , θ , ϕ )
(byłyby nimi, gdyby usunąć pole sił rozpraszających). Spodziewamy się więc, Ŝe
e − ikr
kaŜda fala zbieŜna P ( cosθ ) będąca składnikiem fali płaskiej, po wejściu do
r l
obszaru działania sił rozpraszających zacznie ulegać nie znanej na razie mody-
fikacji, której skutek „zobaczymy” w fali rozbieŜnej.
Obejrzyjmy diagramy pokazujące przestrzenny rozkład modułów swobod-
nych fal parcjalnych, czyli funkcji jl ( kr ) Pl (cosθ ) dla róŜnych wartości para-
metru l , poczynając od l = 0 . Oś z na tych diagramach jest pozioma i przebiega
w płaszczyźnie papieru przez ich środek, w którym wypada punkt r = 0 . Bok kaŜ-
−1
dego diagramu odpowiada odcinkowi 20 ⋅ k a stopień rozjaśnienia jest propor-
cjonalny do modułu funkcji falowej.
177
j0 ( kr ) P0 (cosθ ) j2 ( kr ) P2 (cosθ )
j1 ( kr ) P1 (cosθ ) j3 ( kr ) P3 (cosθ )
2 ∆ r ,θ ,ϕ
− h 2m jl ( kr ) Pl (cos θ ) = Ejl ( kr ) Pl (cosθ ) ,
bo tam gdzie nie znika potencjał V ( r ) , zeruje się funkcja jl ( kr ) Pl (cosθ ) , czyli
ich iloczyn moŜe być usunięty z równania.
Dla dostatecznie małego zasięgu potencjału i dostatecznie małych energii
cząstek padających (małe wartości k ), efektywnego rozpraszania dozna tylko fala
l = 0 . Dla coraz większych energii cząstek padających, do rozpraszania będą się
włączać kolejne fale parcjalne. Wynik ten moŜna było przewidzieć zwaŜywszy, Ŝe
duŜej wartości orbitalnego momentu pędu odpowiada przy zadanej energii odpo-
wiednio duŜy parametr zderzenia – cząstki nadlatujące z duŜym parametrem zde-
rzenia nie wchodzą do obszaru działania sił rozpraszających i zachowują się, jak
cząstki swobodne.
( hk ) 2
Przy zadanej energii cząstek padających E = i zasięgu potencjału
2m
d , prawie wszystkie składniki sumy w rozwinięciu
∞
βeikz = β ∑ (2l + 1)i l jl ( kr )Pl (cosθ )
l=0
β ∞ −i l e − ikr + ( −i )l eikr
→r →∞
∑ (2l + 1)i
2ik l = 0
l
r
Pl ( cosθ ) ,
l (l + 1) < kd (dlaczego?).
cego obliczenie amplitudy sprowadza się do znalezienia tylko jednej lub kilku no-
wych stałych C2 l (dla pierwszej lub pierwszych kilku wartości parametru l ) —
pozostałe będą niezmienione i wyniosą C2 l = ( − i ) . Oznacza to, Ŝe wyprowadzo-
l
1
r >> ,d C1l e − ikr + C2 l eikr
Ψ → β ∑ ( 2l + 1)i l
k
Pl (cosθ ) =
l 2ikr
β −i l e − ikr + C2 l eikr
= ∑ (2l + 1)i
2ik l
l
r
Pl (cosθ ) .
Jakie wartości przyjmują stałe C2 l dla tych fal parcjalnych, które realnie
odczują obecność pola?
Przede wszystkim pokaŜmy, Ŝe moduły tych liczb pozostaną równe jeden.
Wynika to z równania ciągłości, co zauwaŜymy rozwiązując kolejne zadanie:
ZADANIE
β −i l e − ikr + C2 l eikr
Ψl = (2l + 1)i l Pl ( cosθ ) .
2ik r
Rozwiązanie:
( )
r h r r
j(l ) = Ψl ∇Ψl − Ψl ∇ Ψl
2im
r r ∂ r 1 ∂ r 1 ∂
∇ = er + eθ + eϕ .
∂r r ∂θ r sin θ ∂ϕ
e h (2l + 1) β
( )
r r 2 2
jr ( l ) ≅ r − 1 + C2l Pl (cos θ ) .
2 2
2
4mk r
r r
Całka powierzchniowa po sferze ∫ jr (l ) ⋅ ds znika więc pod warunkiem, Ŝe
Σ
β
A(θ ) =
2ik
∑ (2l + 1)i (( −i ) S
l
l l
l )
− ( −i ) l Pl ( cosθ )
β
=
2ik
∑ (2l + 1)( S
l
l − 1)Pl ( cosθ ) ,
β eikr
Ψ = βe + ∑ (2l + 1)( Sl − 1)Pl (cosθ ) r ,
ikz
2ik l
β
Ψ=
2ikr
∑ (2l + 1)( S e
l
l
ikr
)
− ( −1) l e −ikr Pl ( cosθ ) .
ZADANIE
ZADANIE
π ...
4π ...
2 ∑(
σ el = 2l + 1) 1 − Sl ∑ (2l + 1) .
2
≤
k l =0 k2 l=0
182 14. Stany niezwiązane — rozpraszanie
2π
∑ (2l + 1)(1 − Re( S )) .
...
σ tot ≡ σ el + σ nel = l
k2 l =0
4π A( 0)
σ tot = Im ,
k β
które często formułuje się następująco: całkowity przekrój czynny równy jest (z
dokładnością do współczynnika) urojonej części amplitudy dla elastycznego roz-
praszania w przód.
Wskazówka:
Rozpraszaniu cząstek musi towarzyszyć zmniejszenie amplitudy wiązki czą-
stek padających, jeśli oglądać ją za centrum rozpraszającym, a to moŜe nastąpić
tylko na zasadzie...
r r r
Ψ ' ( x + da ) = Ψ ( x ) .
Interesuje nas zmiana funkcji falowej, opisującej obiekt fizyczny, przy jego
translacji, czyli róŜnica
r r r r r r
dΨ( x ) = Ψ' ( x ) − Ψ( x ) = Ψ ( x − da ) − Ψ ( x )
[ r r
]
r r r r
= Ψ ( x ) − ∇Ψ ⋅ da − Ψ( x ) = −∇Ψ ⋅ da .
Mamy więc:
r r r
[ r r
] r r i r r
Ψ ' ( x ) = Ψ( x ) + dΨ( x ) = 1$ − da ⋅ ∇ Ψ( x ) = x 1$ − da ⋅ p$ Ψ ,
h
czyli
i r r
Ψ ' = 1$ − p$ ⋅ da Ψ = T$dar Ψ .
h
184 15. Translacje i obroty
i r r
Operator T$dar = 1$ − p$ ⋅ da reprezentuje w przestrzeni Hilberta opera-
h
r
cję translacji o wektor da . Wyprowadzimy teraz postać tego operatora dla skoń-
r
czonej translacji a .
Ograniczymy się na razie do translacji wzdłuŜ osi x o odcinki oznaczane
symbolami a x , bx itd. Przede wszystkim powinno zachodzić
∞
T$ax = ∑ t$k (a x ) k ,
k =0
i
przy czym wiemy juŜ, Ŝe t$0 = 1$ , oraz Ŝe t$1 = − p$ .
h x
MoŜemy teraz napisać:
∞ ∞ ∞ n ∞ n
T$ax T$bx = ∑ t$k a x k ∑ t$l bx l = ∑ ∑ t$s a x s t$n− sbx n− s = ∑ ∑ t$s t$n− s a x sbx n− s .
k =0 l =0 n = 0 s= 0 n = 0 s= 0
∞ ∞ n
n
Tax Tbx = Tax +bx = ∑ t n (a x + bx ) = ∑ t n ∑ a x sbx n− s
$ $ $ $ n $
n =0 n =0 s= 0 s
n
t$s t$n− s = t$n ,
s
i
Korzystając z tego, Ŝe t$1 = − p$ , mamy od razu:
h x
2
1 1 i
t$2 = t$1t$1 = − p$ x ,
2 2 h
3
1 1 i
t$3 = t$1t$2 = − p$ x ,
3 3! h
,.........,
n
1 i
t$n = − p$ .
n! h x
∞ n
i
1 i − p$ x a x
T$ax = ∑ − p$ x a x n = e h .
n= 0 n !
h
i i
− p$ y a y − p$ z az
T$ay = e h , T$az = e h ,
r
a operator translacji w dowolnym kierunku a ma postać
i r$ r
− p⋅a
T$ar = e h
i r$ r i r$ r
− p⋅a p⋅a
T$ar T$ar + = e h e h = 1$ .
i
O$ ( n , dα ) = 1$ − L$ ⋅ ndα ,
r r
h
r i
r − L$ ⋅n α
O$ (n , α ) = e h .
ZADANIE
− L$ ⋅( n1ϕ1 + n2ϕ2 )
r i r ir r i
O$ ( n1 , ϕ1 )O$ ( n2 , ϕ2 ) = e h
r r − L$ ⋅n1ϕ1 − L$ ⋅n2ϕ2
e h =e h
− L$ ⋅( n2ϕ2 + n1ϕ1 )
i r r i r i r
= O$ (n2 , ϕ 2 )O$ ( n1 , ϕ1 ) .
− L$ ⋅n2ϕ2 − L$ ⋅n1ϕ1 r r
=e h
=e h
e h
− L$ ⋅( n1ϕ 1 + n2ϕ 2 )
i r i r i r r
− L$ ⋅n1ϕ 1 − L$ ⋅n2ϕ 2
Wskazówka: Zbadać wzór e h e h =e h
rozwijając
obydwie jego strony w szereg do drugiego rzędu włącznie.
Grupy tego rodzaju nazywamy grupami Liego, zaś operatory występujące w wy-
kładnikach eksponent są elementami algebr Liego.
r
Operatory iht$1 (czyli w przypadku grupy translacji operator p$ , a w przy-
r$
padku obrotów operator L ) nazywamy generatorami odpowiedniej grupy Liego.
Obydwie opisane wyŜej transformacje rozwaŜyliśmy w wersji czynnej, to
znaczy przesuwaliśmy lub obracaliśmy obiekt fizyczny względem układu odnie-
r r r
sienia ex , e y , ez . Wspominamy o tym, poniewaŜ niŜej odniesiemy się do biernej
wersji tych transformacji.
Wynikająca z hermitowskości generatorów unitarność operatorów repre-
zentujących translacje i obroty jest ich cechą nieprzypadkową. Wiemy bowiem, Ŝe
tylko transformacje unitarne gwarantują niezmienniczość iloczynu skalarnego do-
wolnych dwóch wektorów w przestrzeni Hilberta. JeŜeli więc mamy dwa wektory
Φ , Ψ w przestrzeni Hilberta, odpowiadające dwóm stanom jakiegoś obiektu
fizycznego, to ich iloczyn skalarny nie powinien się zmieniać, kiedy dokonujemy
przesunięcia lub obrotu tego obiektu. Aby to zrozumieć, wystarczy wyobrazić sobie
bierną wersję wykonywanych transformacji: obiekt fizyczny pozostawiamy w spo-
koju a odpowiedniej transformacji dokonujemy na układzie wektorów bazowych
r r r
ex , ey , ez , z tym, Ŝe przesuwamy lub obracamy w przeciwnym kierunku. W wy-
niku tak wykonanej transformacji, końcowa relacja między obiektem fizycznym a
trójwymiarową bazą jest taka sama, jak w przypadku transformacji czynnej. Jednak
tym razem obiekt fizyczny nie ulega Ŝadnej zmianie, w szczególności zmianie nie
ulegają wektory Φ , Ψ a więc ich iloczyn skalarny nie zmieni się.
r
(tzw. funkcje Dml ,m' (n , ϕ ) 1). Zainteresowanych odsyłamy do bardziej specjalis-
tycznych opracowań2.
RozwiąŜmy jeszcze zadanie, które zapozna nas z reprezentacją obrotów w
dwuwymiarowej przestrzeni S , odpowiadającej spinowi połówkowemu.
ZADANIE
i r$ r r$
O( n , ϕ ) = e
r − S ⋅n ϕ
$ h
(gdzie S = S$x , S$ y , S$z – por. rozdział 8)
Rozwiązanie:
1 W literaturze funkcje Dml ,m' podaje się zwykle w zaleŜności od kątów Eulera α,
β, γ .
2 Zalewski K.: „Wykłady o grupie obrotów”, PWN, Warszawa 1987.
Brzezowski S.: „Spinory”, skrypt UJ, 1995.
3 Określenie reprezentacja i jego pochodne uŜywane jest w fizyce w dwóch zna-
czeniach i podobnie jest w tekście tego zadania:
• Po raz pierwszy uŜyliśmy go w następującym znaczeniu:
Grupa obrotów wykonywanych w przestrzeni trójwymiarowej (grupa
O(3)), jako zbiór elementów z określoną "tabliczką mnoŜenia", moŜe być
rozwaŜna jako struktura całkowicie abstrakcyjna, w oderwaniu od czynno-
ści obracania obiektów w przestrzeni trójwymiarowej. Tak ją zresztą rozu-
mieją matematycy. Zbiór operacji potocznie nazywanych obrotami jest juŜ
tylko jedną z moŜliwych realizacji tego abstrakcyjnego zbioru – jego re-
prezentacją w trójwymiarowej przestrzeni wektorowej. Jednak równie
uprawnioną (inną) reprezentacją będzie zbiór operacji realizujących obroty
np. w przestrzeni Hilberta: obiekt obrócony w trzech wymiarach będzie
opisany innym wektorem stanu w przestrzeni Hilberta, niŜ obiekt nieobró-
cony.
Czasami uŜywa się terminu "reprezentacja" dla określenia samej prze-
strzeni, w której działa grupa, ale to juŜ jest Ŝargon.
• Po raz drugi uŜyliśmy go w znaczeniu macierzy reprezentującej daną ope-
rację (lub wektor) w ustalonej bazie. W innej bazie otrzymamy inne macie-
rze, czyli inną reprezentację.
189
( )
i i i
O$ ( ex , α ) = e h , O$ ey , β = e h , O$ ( ez , γ ) = e h .
r − S$xα r − S$y β r − S$ z γ
1 iα $
n
( )
i
− S$xα
=∑
n
e h
− S
n n! h x
1 iα h 0 1
n
1 iα 0 1
n n n n
O(ex , α ) = ∑ −
r
n n!
h 2 1 0
= ∑n n! 2 1 0 .
−
2k 2 k +1 2 k +1
∞
1 iα 0 1 ∞
iα
2k
1 0 1
=∑ − +∑ −
k = 0 ( 2 k )! k = 0 ( 2 k + 1)!
2 1 0 2 1 0
1 0 ∞ 1 kα
2k
0 1 ∞
( − 1) k α 2 k +1
= ∑ ( − 1) + ( − i )∑
0 1 k =0 (2 k ) ! 2 1 0 k = 0 ( 2 k + 1) ! 2
1 0 α 0 1 α α α
= cos + ( −i ) sin = σ t cos − iσ x sin
0 1 2 1 0 2 2 2
190 15. Translacje i obroty
α α
cos −i sin
= 2 2 ,
−i sin α α
cos
2 2
β β
β β cos 2 − sin
(
r
)
O ey , β = σ t cos − iσ y sin =
2 2 sin β
2 ,
β
cos
2 2
−i γ
r γ γ e 2 0 .4
O( ez , γ ) = σ t cos − iσ z sin = γ
2 2 i
0 e 2
r
Reprezentacja obrotu wokół dowolnego wektora n o kąt ϕ ma postać
r ϕ r r ϕ
O( n , ϕ ) = σ t cos − iσ ⋅ n sin .
2 2
ZADANIE
r r
cos Φ = cos ϕ 1 cos ϕ 2 − n1 ⋅ n2 sin ϕ 1 sin ϕ 2 ,
r r ϕ ϕ r ϕ ϕ r r ϕ ϕ
N sin Φ = n1 cos 1 sin 2 + n2 cos 2 sin 1 + n2 × n1 sin 1 sin 2 .
2 2 2 2 2 2
Jak z tych wzorów widać nieprzemienność grupy obrotów?
σ k σ j = δ kjσ 0 + iε kjlσ l .
SYMETRIA –
16 CAŁKI RUCHU –
DEGENERACJA
[ L$ x , y ,z ]
, H$ = 0 ,
H$ n = En n
i r$ r
− L⋅n α
=e h
n .
H$ = En ,
194 16. Symetria — całki ruchu — degeneracja
REPREZENATACJE REDUKOWALNE
I NIEREDUKOWALNE GRUPY
ZADANIE
π
trzeni Hilberta tym wektorem, obróćmy teraz wokół osi y o kąt (albo o kąt
2
π
− ), W wyniku tego obrotu, nasz obiekt fizyczny będzie ustawiony w stosunku
2
π
do osi x tak, jak przed obrotem był ustawiony w stosunku do osi z (dla kąta −
—
2
odpowiednio odwrotnie). Pokazać, Ŝe po takiej operacji nasz obiekt opisany jest
wspólnym wektorem własnym operatorów L$2 i L$ x do wartości własnych (odpo-
wiednio) h 2 l (l + 1) i ±hm .
Rozwiązanie:
π
Obrót wokół osi y o kąt α=± reprezentowany jest w przestrzeni Hil-
2
i π
− L$ y ±
$ =e h 2
berta operatorem O .
Pozostaje podziałać operatorami L$2 i L$ x na wektor O$ l , m :
$ $2 l , m = O$ h 2 l ( l + 1) l , m = h 2 l( l + 1)O$ l , m .
L$2 O$ l , m = OL
π π
iL$ y ± − iL$ y ±
2 2
e L$ x e = ± L$z .
Oznaczamy
L$ x e y = f$ (α )
iL$ y α − iL$ α
e
df$
dα
iL$ α
[ − iL$ α
]
iL$ α − iL$ α
= ie y L$ y , L$ x e y = e y L$z e y
d 2 f$
dα 2
iL$ α
[ − iL$ α
]
= ie y L$ y , L$ z e y = − f$ (α )
d 2 f$
= − f$ (α ) .
dα 2
f$ (α ) = A cos α + B sin α .
Warunki „początkowe”:
i stąd:
π
Po podstawieniu α=± otrzymujemy oczekiwany wynik.
2
Dla zainteresowanych — inne rozwiązanie:
[ [ [ ]]] [ ] [ [ ]]
∞
1 1 1
$ − A$ =
∑ n ! A$ , A$ , A$ ,... A$ , B$ ... = B$ + 1! A$ , B$ + 2 ! A$ , A$ , B$ +...
$
e A Be
n =0
iL$ y α − iL$ α
e L$ x e y
1
[
= L$ x + iL$ yα , L$ x +
1!
]
1 $
2!
[ [ ]]1
[ [ [
iLyα , iL$ yα , L$ x + iL$ yα , iL$ yα , iL$ yα , L$ x
3!
]]]+...
1 1 1
= L$ x + iα ( −iL$ z ) + (iα ) 2 L$ x + (iα ) 3 ( −iL$z ) +...
1! 2! 3!
1 1
= L$ x 1 + (iα ) 2 + (iα ) 4 +...
2! 4!
1 1 1
+ L$z ( −i )iα + ( −i )(iα ) 3 + ( −i )(iα ) 5 +...
1! 3! 5!
1 1 1 1 1
= L$ x 1 − α 2 + α 4 −... + L$z α − α 3 + α 5 −...
2! 4! 1! 3! 5!
= L$ cos α + L$ sin α .
x z
ZABURZENIA
17 NIEZALEśNE OD
CZASU
H$ 0 m = E m m .
H$ Ψ = W Ψ .
Ψ = Ψ0 + λ Ψ1 + λ2 Ψ2 +... ; Ψ0 = m ,
( H$ 0 )
+ λH$ ' ( Ψ0 + λ Ψ1 +...) = (W0 + λW1 +...)( Ψ0 + λ Ψ1 +...)
( H$ 0 )
− W0 Ψ0 = 0 ,
( H$ 0 − W ) Ψ = (W − H$ ') Ψ
0 1 1 0 ,
( H$ 0 − W ) Ψ = (W − H$ ') Ψ
0 2 1 1 + W2 Ψ0 ,
( H$ 0 − W ) Ψ = (W − H$ ') Ψ
0 3 1 2 + W2 Ψ1 + W3 Ψ0 ,
......................
( H$ 0 ) ( )
− W0 Ψs = W1 − H$ ' Ψs−1 + W2 Ψs−2 +...+Ws−1 Ψ1 + Ws Ψ0 .
......................
Ψ0 , Ψ0 + λ Ψ1 , Ψ0 + λ Ψ1 + λ2 Ψ2 itd.
ZADANIE
i stąd
Ψ1 = ∑ k k Ψ1 ,
k
W tym miejscu wskazana jest dłuŜsza dygresja, którą jednak moŜna pominąć
w pierwszym czytaniu.
PowyŜsze rozwinięcie wektora Ψ1 w bazie złoŜonej z wektorów k wy-
maga gwarancji, Ŝe ten układ wektorów, odpowiadający stanom związanym ope-
ratora H$ 0 , jest zupełny w stosunku do wektora Ψ , a więc w szczególności w
stosunku do pierwszej poprawki Ψ1 . Układ wektorów { k } odpowiadających
$ jest zupełny w przes-
całej dyskretnej części widma operatora hermitowskiego H o
trzeni wektorów normowalnych czyli odpowiadających stanom związanym. MoŜe
się jednak zdarzyć, Ŝe nawet słabe zaburzenie przemienia stan związany w niezwią-
zany.
RozwaŜmy na przykład atom wodoru umieszczony w słabym jednorodnym
polu elektrycznym. Poprowadźmy prostą przechodzącą przez jądro atomu rów-
nolegle do tego pola i wykreślmy potencjał oglądany wzdłuŜ tej prostej.
202 17. Zaburzenia niezaleŜne od czasu
oraz
(bo potencjał jest addytywny), przy czym nachylenie prostej na wykresie drugim
jest tym mniejsze, im słabsze jest zewnętrzne pole elektryczne.
RozwaŜmy ustalony poziom energetyczny W0 w atomie niezaburzonym. Z
powyŜszego wykresu widać, Ŝe jakkolwiek słabe będzie pole elektryczne, to dla
dostatecznie duŜej odległości od jądra (na rysunku – w prawo) przewaŜa owo słabe
pole elektryczne – Ŝaden elektron w atomie zanurzonym w takim polu nie jest cał-
kowicie związany.
Przypomina to sytuację opisaną w zadaniu na stronie 29 z odsyłaczem do
zadania 11 w zbiorze Flügge-Marschalla. Kto nie zrobił tego wcześniej, powinien
teraz przestudiować to zadanie. Niezupełna szczelność bariery oddzielającej elek-
tron w atomie od otoczenia sprawia, Ŝe pojawia się skończone prawdopodobieństwo
tego, iŜ elektron zostanie przez pole elektryczne wyrwany z atomu. Równocześnie,
ostry przed włączeniem pola elektrycznego, poziom E n ulegnie (oprócz przesunię-
cia do wartości W ) rozmyciu w tym sensie, Ŝe obok przypadków z elektronami na
poziomie W pojawią się mniej prawdopodobne przypadki elektronów o innych,
chociaŜ bliskich energiach.
W dalszym ciągu załoŜymy jednak, Ŝe pole zaburzające jest takie, iŜ stany
związane pozostają stanami związanymi.
k H$ 0 − W0 Ψ1 = k W1 − H$ ' Ψ0
czyli
k E k − Em Ψ1 = − k H$ ' m
k H$ ' m
k Ψ1 = dla kaŜdego k ≠ m; m Ψ1 = 0 .
Em − E k
k H$ ' m
Ψ ( 1) ≡ Ψ0 + λ Ψ1 = m + λ ∑ k .
k ≠m Em − E k
W1 = m H$ ' m
czyli
W ( 1) ≡ Em + λW1 = Em + λ m H$ ' m .
2
k H$ ' m m H$ ' k
W2 = m H ' Ψ1 = m H ' ∑ k
$ $ =∑ .
k ≠m E m − E k k ≠m E m − E k
k E k − E m Ψ2 = k W1 − H$ ' Ψ1
204 17. Zaburzenia niezaleŜne od czasu
czyli
k Ψ2 =
1
E k − Em
(
k Ψ1 W1 − k H$ ' Ψ1 . )
Podstawiając tu obliczoną wyŜej pierwszą poprawkę Ψ1 otrzymujemy po
krótkim rachunku:
Ψ ( 2 ) = m + λ Ψ1 + λ2 Ψ2
k H$ ' m
= m + λ∑ k
k ≠m Em − E k
(pamiętamy o tym, Ŝe wektor ten na ogół będzie źle znormalizowany i wymaga po-
nownego unormowania)
2
m H$ ' k
W ( 2 ) = Em + λW1 + λ2W2 = Em + λ m H$ ' m + λ2 ∑ .
k ≠m Em − Ek
k H$ ' m
Ψ (1) = m + λ ∑ k .
k ≠m Em − Ek
Ψ0 = am m + al l ,
( H$ 0 ) ( )
− W0 Ψ1 = W1 − H$ ' [am m + al l ] ,
czyli
( ) (
m H$ 0 − W0 Ψ1 = W1 − m H$ ' m am − m H$ ' l al ,)
( ) (
l H$ 0 − W0 Ψ1 = − l H$ ' m am + W1 − l H$ ' l al . )
Lewe strony ostatnich dwóch równań równe są zeru. Dostajemy więc układ
równań jednorodnych na współczynniki am , al
207
( m H$ ' m − W )a 1 m + m H$ ' l al = 0 ,
(
l H$ ' m am + l H$ ' l − W1 al = 0 , )
przypominający reprezentację równania własnego operatora H$ ' w bazie złoŜonej z
wektorów m i l .
Wynika z tego, Ŝe pierwsze poprawki do energii są wartościami własnymi
hermitowskiej macierzy
m H$ ' m m H$ ' l
.
l H$ ' m l H$ ' l
1
W1(1, 2 ) = ( H 'mm + H 'll ) ± ( H 'mm − H 'll )2 + 4 H 'ml 2 .
2
W przypadku, gdy H 'mm ≠ H ' ll , lub gdy H ' ml ≠ 0 (czyli gdy wyróŜnik
odpowiedniego równania jest róŜny od zera), dostajemy dwie róŜne wartości pierw-
szej poprawki i dwa konkretne wektory dopasowane. W przeciwnym wypadku ma-
my sytuację, gdy pierwszy rząd rachunku zaburzeń nie usuwa degeneracji. MoŜe to
być spowodowane tym, Ŝe operator λH $ ' opisujący zaburzenie posiada tę samą
symetrię, co Hamiltonian niezaburzony; w takim przypadku zaburzenie degeneracji
oczywiście nie usunie. MoŜe jednak teŜ być tak, Ŝe zaburzenie łamie symetrię a
pomimo to w pierwszym rzędzie (lub w pierwszych kilku rzędach) degeneracja nie
zostanie usunięta. W takim przypadku naleŜy liczyć poprawki w wyŜszych rzędach
w nadziei natrafienia na tę, która w końcu usunie degenerację. Sposób postępowa-
nia pokaŜemy niŜej na przykładzie drugiego rzędu.
Na razie jednak dokończmy rachunków w pierwszym rzędzie w przypadku,
gdy degeneracja juŜ w tym rzędzie zostaje usunięta. Dla kaŜdej z obydwu róŜnych
wartości pierwszej poprawki obliczamy odpowiedni zestaw współczynników:
• dla wartości W1( 1) mamy parę (am( µ ) , al ( µ ) ) , czyli wektor dopasowany
µ = am µ m + al µ l
( ) ( )
(poprawkę W1( 1) zapiszemy jako W1( µ ) ),
• dla wartości W1( 2 ) mamy parę (am(ν ) , al(ν ) ) , czyli wektor dopasowany
ν = am ν m + al ν l
( ) ( )
(odpowiednio — W1(ν ) ).
208 17. Zaburzenia niezaleŜne od czasu
k H$ ' µ
k Ψ1( µ ) = .
Em,l − E k
( H$ 0 ) ( )
− W0 Ψ2( µ ) = W1( µ ) − H$ ' Ψ1( µ ) + W2( µ ) µ
ν H$ ' Ψ1( µ ) = ν H$ ' ∑ k k Ψ1( µ ) + ν ν Ψ1( µ )
k ∉Deg.
∑
k ∉Deg.
H 'νk k Ψ1( µ )
ν Ψ1( µ ) = .
W1( µ ) − W1( ν )
1
W1( µ ) = W1(ν ) = ( H 'mm + H 'll ) = H 'mm = H 'll ,
2
0 = mW1 − H$ ' Ψ1 + W2 m Ψ0 ,
0 = l W1 − H$ ' Ψ1 + W2 l Ψ0 .
k H$ ' Ψ0
Ψ1 = ∑ k k Ψ1 + ? = ∑ k
Em,l − E k
+ ? ,
k ∉Deg . k ∉Deg .
Ψ0 = am m + al l .
Itd.
( H$ 0 + λH$ ' ) Ψ = W Ψ ,
H$ 0 m = Em m
W = Em + λ m H$ ' Ψ
k H$ ' Ψ
k Ψ =λ .
W − Ek
W (1) = Em + λ m H$ ' m .
k H$ ' m
(1)
k Ψ =λ ,
Em − E k + λ m H$ ' m
k H$ ' m
= m + λ∑ k .
k ≠m Em − E k + λ m H$ ' m
( )
1 r$ r 2
H$ = p + eA − eϕ ,
2me
r
gdzie A i ϕ oznaczają niezaleŜne od czasu potencjały pola elektromagnetyczne-
go
r r r r&
B = rotA , E = − grad ϕ − A
e r r rˆ e r r rˆ e r rˆ
λHˆ ' = (B × x) ⋅ p = B ⋅ ( x × p) = B⋅L
2me 2me 2me
Rozwiązanie:
Ψ0 = ∑a lm
l = 0 ,1,...,n −1
n, l , m .
m=− l ,...,l
e
λHˆ ' = BLˆz .
2me
e
λW1 = n, l , m λH$ ' n, l , m = Bh m
2me
e r r$ e 2 r r
( )
2
λH ' =
$ B⋅ L + B×x
2me 8me
Rozwiązanie:
eE
e a0 (r cosθ )r 2 drdΩ = 0 .
− 2r
λW1 = λ 1,0,0 H$ ' 1,0,0 = 3 ∫
πa 0
e r 4 − ar0
1 H$ ' 3 = 3 H$ ' 1 = 4 ∫
− r e dr (cosθ ) d cosθ = −3ea0 .
2
1
8a0 2a0
∫x e
n −x
Przydaje się całka dx = n !
0
0 0 −3ea0 E 0
0 0 0 0
,
−3ea0 E 0 0 0
0 0 0 0
Ψ0 = b1 1 + b2 2 + b3 3 + b4 4
−3ea0 Eb3 = 0 ,
−3ea0 Eb1 = 0 .
PRZYBLIśENIE ADIABATYCZNE
H$ ( t ) n( t ) = E n ( t ) n( t ) ,
które jednak w tym wypadku nie powstaje jako rezultat separacji czasu przepro-
wadzonej w pełnym równaniu Schrödingera
H$ ( t ) Ψ( t ) = ih∂ t Ψ( t ) .
220 18. Hamiltonian zaleŜny od czasu
i
− En ( t − t 0 )
Ψ ( t ) = ∑ n n Ψ ( t ) = ∑ n n Ψ( t 0 ) e h
n n
i
− E n ( t − t0 )
= ∑ n Ψn ( t 0 )e h
.
n
∫
i
− En ( t ') dt '
h
Ψ( t ) = ∑ n( t ) Ψn ( t )e t0
.
n
∫
i
− En ( t ') dt '
h
H$ ( t ) Ψ( t ) = ∑ E n (t ) n( t ) Ψn ( t )e t0
= ih∂ t Ψ( t )
n
t t
−i −i
h∫ h∫
E n ( t ') dt ' En ( t ') dt '
•
= ih ∑ n(t ) Ψn (t )e t0 + ∑ n( t ) Ψ & ( t )e t0
n
n n
t
−i
h∫
E n ( t ') dt '
i
− ∑ E n ( t ) n( t ) Ψn ( t )e t0 .
h n
t t
∫ ∫
i i
− En ( t ') dt ' − En ( t ') dt '
• h h
∑ n( t ) Ψn ( t )e t0
+∑ n( t ) Ψ
& ( t )e
n
t0
= 0.
n n
• •
n(t ) n(t ) , a oddzielnie m(t ) n(t ) dla ( m ≠ n ).
•
RozwaŜmy iloczyn n(t ) n(t ) . RóŜniczkujemy po czasie warunek unor-
mowania wektora n( t )
n(t ) n(t ) = 1
otrzymując
d • •
n(t ) n( t ) = 0 = n(t ) n(t ) + n(t ) n(t ) ,
dt
•
z czego wynika, Ŝe zaleŜny od czasu iloczyn skalarny n(t ) n(t ) jest czysto
•
urojony n(t ) n(t ) = −iγ (t ) .
my nowy komplet wektorów bazowych n' = eiα ( t ) n starając się tak dobrać
funkcje α ( t ) , aby ∀t zachodziło n' n& ' = 0 . A więc:
d
dt
(
)
n' n&' = e −iα ( t ) n eiα ( t ) n = n {iα& ( t ) n + n& }
mamy
&
m& H$ n + m H$ n + m H$ n& = 0 ,
czyli
En ( t ) m& n + m H$ n + E m ( t ) m n& = 0 .
&
m( t ) H$ ( t ) n( t ) m( t ) H$ ( t ) n(t )
& &
•
m(t ) n(t ) = = .
En (t ) − Em (t ) hω n m ( t )
Ψ e t0
.
m n
n≠m hωn m ( t )
Analiza ilościowa tego wzoru jest moŜliwa, gdy znamy operator H$ (t) . JeŜeli
jednak załoŜymy, Ŝe operator ten jest powoli zmienny w czasie (co oznacza, Ŝe
224 18. Hamiltonian zaleŜny od czasu
&
m H$ n
1
<< ), to moŜliwa jest jakościowa dyskusja otrzymanego wyniku.
hω nm sec
ZałóŜmy na przykład, Ŝe do chwili t0 Hamiltonian nie zaleŜał od czasu i Ŝe w
i
− Ek t
h
chwili t 0 układ jest w konkretnym stanie stacjonarnym k e , gdzie
m(t 0 ) H$ ( t 0 ) k ( t 0 )
&
& (t ) = −
Ψ dla m ≠ k oraz Ψ
& t = ( ) 0,
hω k m ( t 0 )
m 0 k 0
ne (pamiętamy, Ŝe ωkm (t ) =
1
[ E (t ) − Em (t )] ), nie jest zbyt mała. Z tym więk-
h k
szym teŜ prawdopodobieństwem, pomimo włączenia czasowej zaleŜności Hamilto-
nianu, nasz układ pozostanie na poziomie startowym E k (którego wartość powoli
zmienia się z czasem) i nie „przeskakuje” do innych poziomów.
t
− i ω nm ( t ' ) dt '
∫
Na uwagę zasługuje teŜ rola czynnika fazowego e t0 . Skoro bo-
wiem pochodna funkcji Ψm ( t ) zawiera takie czynniki, to i sama funkcja Ψm ( t )
teŜ będzie je zawierać. Mamy więc funkcję, która na początku (dlat = t o ) wynosi
zero (mówimy tu o funkcjach Ψm ( t ) dla m ≠ k ) i o której wiemy, Ŝe dla t > t 0
jej pochodna ma małą wartość bezwzględną, a sama funkcja ma oscylującą fazę.
iαt
(Funkcja εe jest przykładem funkcji tego typu.) Wartość modułu takiej funkcji
pozostaje więc mała nawet po długim czasie.
225
H$ 0 n = En n .
H$ 0 Ψ = ih∂t Ψ
i
− En t
Ψ = ∑ cn n e h
, gdzie cn = n Ψ .
n
W przypadku, gdy włączone jest zaburzenie λH$ ' ( t ) , czyli gdy obowiązuje
równanie ( H$ 0 )
+ λH$ ' ( t ) Ψ = ih∂t Ψ , powyŜsze rozwinięcie przestaje być
aktualne. Pozostaje jednak w mocy zupełność układu wektorów { n } , z czego
wynika, Ŝe rozwiązania równania zaburzonego
i
− Ent
Ψ(t ) = ∑ an ( t ) n = ∑ cn ( t ) n e h
n n
i
− En t
h
gdzie ekponenty e zostały dla wygody "wydobyte" z zaleŜnych od czasu
współczynników an ( t ) . Tak przygotowany wektor wstawiamy do równania
226 18. Hamiltonian zaleŜny od czasu
( H$ )∑ c ( t ) n e
i i
− En t − Ent
0 + λH ' ( t ) = ih∂t ∑ cn ( t ) n e
$ h h
n
n n
i i
( E k − En ) t i
c&k (t ) = − λ ∑ k H$ ' n cn ( t )e h = − λ ∑ H ' kn cn ( t )eiω knt
h n h n
i
( 0) − En t
Ψ = ∑ cn ( 0) n e h
i i
c&k ( 1) (t ) = − λ ∑ H ' kn δnmeiω knt = − λH ' km eiω kmt ,
h n h
z czego wynika, Ŝe
t
i
ck (1) ( t ) = δ km − λ H ' ( t ') eiωkmt ' dt ' .
h ∫t0 km
i
c&k ( 2 ) ( t ) = − λ ∑ H ' kn cn (1) ( t ) eiω knt
h n
itd.
Jak juŜ wiemy, współczynniki cl ( t ) mają prostą interpretację probabilis-
cl ( t ) jest prawdopodobieństwem tego, Ŝe w chwili t układ znajduje się
2
tyczną:
w stanie odpowiadającym wektorowi l .
ZADANIE
Rozwiązanie:
i
c&k ( ) ( t ) = − λ ∑ H ' kn cn ( ) (t )eiω kn t
2 1
h n
i i
t
= − λ ∑ H ' kn δ nm − λ ∫ H 'nm ( t ')eiω nmt 'dt ' eiω kn t
h n h t0
2
i 2 t
= − λH ' (t )e + − λ ∑ H ' (t )∫ H 'nm (t ')eiωnmt 'dt'eiωknt .
i iωkmt
h h n t0
2 t t'
i 2
[ ]
+ − λ ∑ ∫ H ' kn ( t ')∫ H 'nm (t ' ')eiω nmt '' dt ' 'eiω knt ' dt ' .
h n t0
t0
ZADANIE
gdzie
Rozwiązanie:
i
c&k ( ) ( t ) = −Θ(t ) λH ' ' km sin ωteiω kmt
1
h
1
[
= − Θ(t ) λH ' ' km ei (ω km +ω ) t − ei (ω km −ω ) t
2h
]
Dla t > T otrzymujemy więc
229
ck ( ) = δ km −
1 1
2h
[ ]
λH ' ' km ∫ ei (ω km +ω ) t ' − ei (ω km −ω ) t ' dt '
0
1 ei (ω km +ω ) T − 1 ei (ω km −ω ) T − 1
= δ km − λH ' ' km −
ω km − ω
.
2ih ω km + ω
2 (ω km ± ω )
.
230 18. Hamiltonian zaleŜny od czasu
SKOROWIDZ
interpretacja probabili-
A styczna 115
E
algebra Liego 187
amplituda 15 efekt fotoelektryczny 11 J
— rozpraszania 167 — Starka 215
atom wieloelektronowy — Zeemana 212 jon wodoropodobny 80
105, 117 elektron swobodny 11
ewolucja czasowa 143
K
B F
kąty Eulera 188
bariera potencjału 22 fala parcjalna 174, 176 komplet wspólnych
baza ortonormalna 36 — płaska 9 wektorów własnych
bierna wersja (transfor- fale de Broglie’a 9 63
macji) 187 fermiony 105 komutator 41, 56
bozony 105 funkcja falowa 10, 44
— — całkowalna z kwa-
dratem 52 L
C — — normowalna 28
— Greene’a 158 laser 230
całka ruchu 85, 150, — własna operatora lemat Schura 194
193 energii 17 liczba Avogadro 12
Condona-Schortley’a funkcje Bessela 79
konwencje 100, 133
cząstka swobodna 13,
155 G M
częstość 10
— kołowa 11 generator (grupy) 187, macierze Pauliego 102,
częstotliwość rezonan- 193 189
sowa 230 gęstość prawdopodo- masa elektromu 12
czynna wersja (transfor- bieństwa 10 — zredukowana 93
macji) 187 główna liczba kwantowa metoda iteracyjna (Bril-
czynnik fazowy 45 84 loina-Wignera) 211
grupa Liego 187 — Hartree 120
— obrotów 187 — Reyleigha-
D — symetrii 194 Schrıdingera
I 211
degeneracja 193, 204 — wariacji stałych 225
delta Diraca 50 iloczyn skalarny 36, 46 metody wariacyjne 120
długość fali 10 — tensorowy 103 model Bohra 86
dyspersja 137
232
twierdzenie Ehrenfesta
116
— Noether 150
— optyczne 182
wartość oczekiwana
115
— średnia 115
— własna 17, 33, 43
wektor 35
— dopasowany (do
zaburzenia) 205
— falowy 10
— stanu 44
wektory normowalne
155
widmo energii ciągłe 28
— — punktowe 28
wielkość fizyczna 14
wielomiany Hermite’a
33
współczynniki Clebscha-
Gordana 128
wynik pomiaru 43
wyznacznik Slatera 110
wzór Rutherforda 173