1

Ο Αμερικανοβιετναμέζος αστροφυσικός Τρινχ Χουάν Θουάν  του

Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στο επιστημονικό του βιβλίο «Η κρυφή
μελωδία» δέχεται την θεωρία περί Big Bang, της Μεγάλης δηλαδή
εκρήξεως με την οποία γεννήθηκε το Σύμπαν. Από ένα σημείο πολύ
μικρότερο από το κεφάλι μιας καρφίτσας εκλύονται τεράστιες ποσότητες
ενέργειας και έτσι γεννήθηκε το Σύμπαν και μαζί του ο χώρος και ο
χρόνος. Η συνέχεια επαληθεύεται επιστημονικά με μαθηματικές
εξισώσεις που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η μεγάλη έκρηξη έγινε
κατά τον κ. Θουάν πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια. Και αυτό είναι
κάτι που έχει ήδη αποδεχθεί η μεγάλη πλειοψηφία των επιστημόνων.
Μερικά εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά εμφανίζεται το
Σύμπαν, μικρό σε έκταση, αλλά με τεράστια πυκνότητα. Η θερμοκρασία
του υπερβαίνει τα 100 δισεκατομμύρια βαθμών Κελσίου. Η εξέλιξη όμως
είναι ταχύτατη. Ένα μόλις δευτερόλεπτο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη η
θερμοκρασία πέφτει στα 6 δισεκατομμύρια βαθμούς, ενώ παράλληλα έχει
ευρυνθεί η έκταση του σύμπαντος. Έτσι αρχίζει η γνωστή διαστολή του
σύμπαντος και η συνεχής ψύξη του. Το Σύμπαν απλώνεται συνεχώς στο
άπειρο απομακρυνόμενο από το αρχικό σημείο του.
Στις πρώτες στιγμές της γεννήσεως του Σύμπαντος το μόνο που υπάρχει
είναι μία μάζα καθαρής ενέργειας σε βρασμό, ο οποίος οδηγεί στην
οργάνωση του Χάους. Μετά από ένα δέκατο του δευτερολέπτου
γεννώνται τα πρωτόνια - οι πυρήνες του ατόμου του υδρογόνου. Η
καθαρή ενέργεια μετατρέπεται έπειτα σε ύλη, σε άτομα που σχηματίζουν
τα άστρα, τους πλανήτες, τους γαλαξίες. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα
στα 3 πρώτα λεπτά και 2/3 του λεπτού. Κατόπιν έρχεται μία περίοδος
χωρίς ουσιαστικές εξελίξεις που διαρκεί 700.000 περίπου χρόνια.
Η πορεία όμως του σύμπαντος σημαδεύεται από διάφορα στάδια. Το
πρώτο που περιγράφτηκε πιο πάνω, είναι το στάδιο της “καθαρής
ενέργειας”. Το δεύτερο στάδιο είναι το “χημικό”. Δημιουργούνται τα
 2

άστρα και όλο το στερέωμα που σήμερα προκαλεί το δέος του ανθρώπου.
Η τρίτη φάση είναι η “βιολογική περίοδος”, κατά την οποία εμφανίζεται
η ζωή, πάνω σε πλανήτες - κατά τους επιστήμονες - που δεν έχουν ούτε
πολύ υψηλές, ούτε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, και είναι πλούσια σε
χημικά αντιδραστήρια. Υπάρχει όμως και ένα τέταρτο στάδιο: μετά την
ενέργεια, την ύλη και τη ζωή έρχεται το αποκορύφωμα της δημιουργίας,
που είναι η δημιουργία της νοημοσύνης, των λογικών όντων, δηλαδή του
ανθρώπου.

Η μεγάλη συμβολή του νέου βιβλίου έγκειται κατ’αρχήν στην

επαναστατική διαπίστωση, ότι όλη η πορεία του σύμπαντος είναι
προγραμματισμένη για τη δημιουργία και εμφάνιση μέσα σε αυτό του
ανθρώπου. Όπως λέγει επί λέξει: “Η ύπαρξη του ανθρωπίνου όντος είναι
καταγεγραμμένη στις ιδιότητες κάθε ατόμου, κάθε άστρου και γαλαξία
του Σύμπαντος και μέσα σε καθένα από τους φυσικούς νόμους, που
διέπουν τον κόσμο”.  Η μεγάλη έκρηξη, συνεπώς, ήταν αναπόφευκτο να
οδηγήσει στον άνθρωπο.
Κατά τον κ. Θουάν ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος, ή
καλύτερα αποτελεί τον προορισμό, την εντελέχεια, του Σύμπαντος. Τα
πάντα δηλαδή δημιουργήθηκαν για τον άνθρωπο. 
Το επαναστατικό όμως είναι ότι το βιβλίο κάνει ακόμη ένα βήμα, που
γίνεται για πρώτη φορά σε επιστημονικό έργο. Δεν περιορίζεται απλώς
στη διαπίστωση και παραδοχή, ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε με σκοπό
να προκύψει η ζωή και η νοημοσύνη, αλλά δέχεται ότι υπάρχει και αυτός,
που ρύθμισε έτσι την πορεία του Σύμπαντος. Και αυτός είναι ο Θεός.
Γιατί κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. “Είναι σαν να
σημαδεύει στόχο διαμέτρου ενός εκατοστού του μέτρου σε απόσταση 15
δισεκατομμυρίων ετών φωτός” παρατηρεί, αν δηλαδή δεχθεί κανείς,
 3

όπως με πολλή αφέλεια γινόταν παλαιότερα, ότι η πορεία αυτή του

Σύμπαντος οφείλεται σε καθαρές συμπτώσεις. Στον Θεό, άλλωστε,
οφείλονται οι παγκόσμιες σταθερές, όπως η ταχύτητα του φωτός, η
βαρύτητα και άλλες, χωρίς τις οποίες το Σύμπαν θα είχε εντελώς
διαφορετική εξέλιξη, αν δεν οδηγείτο κιόλας σε σύντομη κατάρρευση.
Και τα γενικά συμπεράσματα του βιβλίου: Κάθε έννοια σύμπτωσης
πρέπει να αποκλεισθεί από την ιστορία του Σύμπαντος. Η δημιουργία του
από απλή σύμπτωση είναι κάτι που φαίνεται απίθανο. Ούτε μπορεί να
γίνει λόγος για πολλά σύμπαντα. Έτσι απομένει ο Θεός, “το ανώτατο ον”,
που οργάνωσε το σύμπαν κατευθύνοντάς το κατά τη βούλησή του. 
Τόσο το περιεχόμενο του βιβλίου του κυρίου Θουάν, όσο και τα
πορίσματα, στα οποία καταλήγει σήμερα με καθαρά επιστημονικά
κριτήρια η αστροφυσική, μας επιτρέπουν να διατυπώσουμε εντελώς
επιγραμματικά κάποιες παρατηρήσεις:

α) Καταρχήν η σύγχρονη Φυσική έρχεται να δώσει ένα καίριο χτύπημα

στην αθεΐα, η οποία, σε παλαιότερες μάλιστα εποχές, διακρινόταν για την
αλαζονεία της, αφού όχι μόνο διακήρυττε, αλλά φαινόταν να πιστεύει
κιόλας, ότι κατοχυρωνόταν από την επιστήμη. Αλλά και η ίδια η
επιστήμη, κυρίως τον 18ο και 19ο αιώνα, διακρινόταν από μία έπαρση,
ιδίως απέναντι στη Θρησκεία, που οδηγούσε σε ακραίες και, κυρίως
αθεμελίωτες διακηρύξεις.
Έπρεπε να έρθουν οι επιστήμονες όπως ο Einstein με τη θεωρία της
σχετικότητας και ο Heisenberg με τη θεωρία της απροσδιοριστίας, για να
συνειδητοποιήσει και η επιστήμη τη σχετικότητα και τα όριά της και να
αποκτήσει μεγαλύτερο αυτοσεβασμό και σοβαρότητα. 

β) Η επιστήμη του αιώνα μας έφτασε σε σημείο, με τη συνεχή πρόοδό

της να ψαύει τα ίχνη της παρουσίας του Θεού στο σύμπαν. Αυτό
 4

αποδεικνύει το βιβλίο του κυρίου Θουάν. Τι άλλο, παρά αναγνώριση της

αλήθειας της Αγίας Γραφής προσφέρει ο μεγάλος αυτός επιστήμονας;
Δέχεται δημιουργία του Σύμπαντος και πολύ ορθά δεν ασχολείται η
σύγχρονη επιστήμη με το τι υπήρχε πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη, γιατί
αυτό δεν είναι δικό της έργο. Δέχεται ακόμη προοδευτική εμφάνιση των
δημιουργημάτων, με απόληξη στην κορωνίδα της δημιουργίας, τον
άνθρωπο, που είναι, όπως φαίνεται στο βιβλίο βασιλιάς μέσα στο
Σύμπαν, ως το τελειότερο δημιούργημα και ο απόλυτος σκοπός του. Όσο,
λοιπόν, προοδεύει η επιστήμη, τόσο η παλαιότερη αντίθεσή της με τη
χριστιανική πίστη αποδεικνύεται φαινομενική, οφειλόμενη, όπως ελέχθη,
στην αλλοτρίωση του ίδιου του Χριστιανισμού πρώτα στη “φωτισμένη”
Δύση.