1.

PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R400 −R 400 L 247,04−256

Max błąd liniowości δ= ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T= N
2
U wy−U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U WY −U WYL − Δ R
U WYL = δ= = *podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić
4 R U WY 2R
wart. Temp. Czujnika X i =1066 U REF =2,5 V
na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
2,5× 1066
212−2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
*przekształcamy*
2
ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10−3∗400 )=256 Ω
R −R 400 L 247,04−256
Max błąd liniowości δ= 400 ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T= N
2
U wy−U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = = =% 2. W niezrównoważonym
U wy 2R
R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
U ΔR U −U WYL − Δ R
U WYL= Z δ= WY =
4 R U WY 2R
*podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić

wart. Temp. Czujnika X i =1066 U REF =2,5 V

na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
2
*przekształcamy*
 ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R −R 400 L 247,04−256
Max błąd liniowości δ= 400 ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T=
2N
U wy−U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
U ΔR U −U WYL − Δ R
U WYL = Z δ= WY =
4 R U WY 2R
*podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić

wart. Temp. Czujnika X i =1066 U REF =2,5 V

na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= =0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
212
*przekształcamy*

ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R400 −R 400 L 247,04−256

Max błąd liniowości δ= ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U −U
∆ T = 25 ° N x
2
U −U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = wy = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U WY −U WYL − Δ R
U WYL = δ= =
4 R U WY 2R
*podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić
wart. Temp. Czujnika na podst. Binarnego wyniku X i =1066 U REF =2,5 V
ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
2
*przekształcamy*

ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R400 −R 400 L 247,04−256

Max błąd liniowości δ= ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T= N
2
U −U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = wy = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U WY −U WYL − Δ R
U WYL = δ= = *podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić
4 R U WY 2R
wart. Temp. Czujnika X i =1066 U REF =2,5 V
na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
*przekształcamy*
2
ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R400 −R 400 L 247,04−256

Max błąd liniowości δ= ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T= N
2
U wy−U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla
 ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U WY −U WYL − Δ R
U WYL = δ= = *podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić
4 R U WY 2R
wart. Temp. X i =1066 U REF =2,5 V
Czujnika na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
*przekształcamy*
2
ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R400 −R 400 L 247,04−256

Max błąd liniowości δ= ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
U 25 °−U x
∆T= N
2
U −U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = wy = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

R± ΔR
równoramiennym mostku z czujnikiem U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U WY −U WYL − Δ R
U WYL = δ= = *podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić
4 R U WY 2R
wart. Temp. Czujnika X i =1066 U REF =2,5 V
na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
2,5× 1066
212−2,5 1066−x x= 12
=0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
*przekształcamy*
2
ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.

1. PT 100 Model linowy RϑL=R o (1+ Aϑ ) Dla ϑ =400 ° C

Rϑt =100 ( 1+ 3,9∗10 ∗400 )=256 Ω
−3

R −R 400 L 247,04−256
Max błąd liniowości δ= 400 ∗100 %= 100 %=−6,09 %
R 400−R o 247,04−100
Ea =k ( ϑ x −ϑ 0 )=k ( ϑ x −20° C ) U X =W dz ∗¿ ¿
 U 25 °−U x
∆T=
2N
U wy−U wyL −∆ R
T x =T 25 °−∆T δ = = =%
U wy 2R
2. W niezrównoważonym

równoramiennym mostku z czujnikiem

R± ΔR U Z =2V napięcie zasil. . Błąd liniowości statycznej funkcji dla

ΔR
ΔR 1 1 R
=0,5= U WY = U Z
R 2 4 ΔR
1+
R
UZ Δ R U −U WYL − Δ R
U WYL = δ= WY =
4 R U WY 2R
*podstawiamy* wychodzi -25% 3. Określić

wart. Temp. X i =1066 U REF =2,5 V

Czujnika na podst. Binarnego wyniku

ΔU
U 25 ℃=650 mV =−3 mV /℃ *tworzymy proporcje*

ΔT
12 2,5× 1066
2 −2,5 1066−x x= =0,65 [ V ] ΔU =U 25 ℃−U X ΔT =T 25℃ −T x
212
*przekształcamy*

ΔU 650 mV −650,634
ΔT = = =0,2113 ℃ T x =25 ℃−0,2113 ℃=24,7887[℃]
−3 mV −3 mV
Termopara to czujnik temperatury wykorzystujący zjawisko Seebecka, będący połączeniem dwóch różnych metali. Właściwości dynamiczne - stała czasowa T = T0.5 / ln2 [s] - współczynnik
wzmocnienia K - czas odpowiedzi Tu [s] (czas, po jakim ustala się na wyjściu napięcie odpowiadające zmianie temperatury w ośrodku, które badamy czujnikiem) - czas połówkowy T0.5  [s] (czas, gdy
wielkość na wyjściu osiąga połowę temperatury ośrodka badanego) Metody linearyzacji programowej to techniki pozwalające na zamianę problemu programowania nieliniowego na problem liniowy, co
umożliwia jego rozwiązanie za pomocą narzędzi optymalizacji liniowej: a) Metoda siecznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez iloczyn skalarny wektora
gradientu funkcji nieliniowej i wektora siecznego. B) Metoda stycznych polega na wyznaczaniu punktów startowych i kierunków optymalizacji poprzez równanie różniczkowej funkcji nieliniowej i prostej
stycznej do niej. C) Metoda najmniejszej sumy kwadratów polega na aproksymacji funkcji nieliniowej funkcją liniową, która najlepiej pasuje do danych, tj. która minimalizuje sumę kwadratów odległości
pomiędzy punktami danych a wartościami funkcji aproksymującej. D) Aproksymacja wielomianem zadanego stopnia polega na aproksymacji funkcji nieliniowej wielomianem o zadanym stopniu, który jest
dobierany tak, aby jak najlepiej pasował do danych. Błąd nieliniowości można wyznaczać na wiele sposobów, np. przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej w kilku losowo
wybranych punktach, przez porównanie wartości funkcji nieliniowej i jej aproksymacji liniowej dla punktów na brzegu danych, czy przez wyznaczenie różnicy pomiędzy funkcją nieliniową i jej
aproksymacją liniową.