1,2,3,4 - 2,2,3,4,- 3,2,3,4 - 4,2,3,4 αντίστροφη μέτρηση για την

αλλαγή, έμειναν τέσσερις μπάρες, δεκαέξι μπιτς. Λούπα στο

αριστερό κομμάτι, χαμηλώνω μπάσα και ψιλές στο δεξί, χτυπάω το
cue στο ρυθμό του προηγούμενου για σωστό συγχρονισμό,low pass
φίλτρο στο δεξί και ακούγεται σαν να έρχεται από το σκοτεινό
δωμάτιο πίσω από την κουρτίνα στο υπόγειο στο οποίο βρισκόμαστε,
διακόσια πενήντα ιδρωμένα κορμιά στο ρυθμό μου, πεντακόσιες
διεσταλμένες κόρες να κοιτάνε μέσα από καπνούς, χίλια άκρα να
εκτοξεύονται σε όλες τις κατευθύνσεις, κεφάλια να χτυπάνε στα
σίδερα μπροστά στο booth, σε τοίχους, το ένα πάνω στο άλλο,
ανεβάζω τα bpm από 150 σε 190. Ο Τζέιμς δεν ήταν τόσο
ανοικτόμυαλος σε τέτοιες αλλαγές, προτιμούσε τον πατροπαράδοτο
τρόπο μιξαρίσματος, αλλαγή μπάσων λίγο πριν το drop ή το build-
up, κανένα spin back του δίσκου και το παραδοσιακό αργό
σταμάτημα της βελόνας, αυτά ήξερε, αυτά έκανε. Είχε το παλιό
δισκάδικο δύο στενά από το σπίτι μου και λίγο πιο κάτω ήταν το
σπίτι της θείας μου, όπου η μάνα μου νόμιζε πως περνούσα όλα τα
απογεύματα μετά το σχολείο, ποτέ δεν κατάλαβε γιατί κάνω τόση
παρέα με τη θεία μου, τι βρίσκαμε να πούμε τόσες ώρες; Ο Τζέιμς
μου έμαθε όμως, να κάνω σωστό beatmatching με το αυτί, κάτι που
τα περισσότερα ποζέρια που ακολουθείτε στο ίνστα δεν έχουν καν
ακουστά και παίρνουν χιλιάδες για να πατάνε play σε ένα
ηχογραφημένο μιξαρισμένο και mastered σετάκι. Αυτή η ικανότητα
θέλει χρόνια εξάσκησης αλλά δεν θα σε αφήσει ποτέ, σαν το
ποδήλατο, αστείο γιατί όταν έφευγα από το σπίτι του Τζέιμς,
πάντα μόλις ανάψουν τα φώτα του δρόμου, πήγαινα σπίτι και
συνέχιζα την εξάσκηση στους τροχούς του ποδηλάτου μου, αν το
έγερνα στο πάτωμα μπορούσα να εξασκήσω τα χέρια μου στο να
κάνουν το δίσκο να γυρίσει πιο αργά ή πιο γρήγορα για να φτάσει
το άλλο κομμάτι, μετρώντας μπιτς και μπάρες στο κεφάλι μου σε
κομμάτια που είχα αποστηθίσει από τα μαθήματα με τον Τζέιμς.
Έτσι κι αλλιώς σιγά μην μου αγόραζαν οι δικοί μου δίσκους και
μίξερ, δεν ήταν ποτέ της μουσικής, στο αυτοκίνητο ράδιο και
αργότερα κανένα παλιό-cd με καψουροτράγουδα, τα Χριστούγεννα το
απολίθωμα της Mariah Carrey που βγάζουν από τον πάγο κάθε χρόνο
από τα τέλη του Νιόβρη για να μας πρήζουν τα αρχίδια. Ποτέ δεν
κατάλαβα αυτή τη μανία με τα Χριστούγεννα και τις γιορτές, όλα
αυτά τα στολίδια, λαμπάκια χρωματιστές σαχλαμάρες,
αγιοβασίλιδες, χιονάνθρωπους ξέρεις πόσους δίσκους μπορούσα να
αγοράσω από τον Τζέιμς με αυτά τα λεφτά; Και ίσως να μπορούσε να
κρατήσει το μαγαζί λίγο παραπάνω. Όχι, ποτέ δεν κατάλαβαν την
ηλεκτρονική μουσική, όπως ποτέ δεν κατάλαβαν εμένα, ξέρεις κάτι
όμως τους λυπάμαι, δεν θα νιώσουν ποτέ το ρίγος, που σε διαπερνά
όταν οι σωστές συχνότητες βρίσκουν το δρόμο μέσα από το
ηχοσύστημα των πέντε χιλιάδων και βαττ, σκαρφαλώνουν το κορμί
σου που κινείται σαν το ζόμπι δεξιά, αριστερά και τρυπούν τη
μεμβράνη του αυτιού σου, σέρνονται μέσα από το κανάλι σου και
ξύνουν το μικρό κομματάκι του εγκεφάλου σου που δεν ήξερες καν
ότι χρειάζεται ξύσιμο, που δεν κατάφεραν όμως ούτε οι δικοί σου,
ούτε η παρέα σου, ούτε οι γκόμενες, ούτε τα ναρκωτικά να
αγγίξουν. Το να παίξεις το σωστό κομμάτι τη σωστή στιγμή, με τον
σωστό τρόπο είναι λίγο σαν να κάνεις σεξ. Θέλει οργάνωση,
εξάσκηση και τεχνική, αλλά αν δεν σου βγαίνει οργανικά και
αβίαστα, αγόρι μου, άστο καλύτερα. Κλειδώνω τα μάτια μου πάνω
της, δεν με κοιτάει, με βλέπει. Το νιώθει ότι έρχεται το
επόμενο, το ξέρει ότι αυτό που έρχεται το χρειάζεται και την
βλέπω να γέρνει το κεφάλι πίσω, σχεδόν με ηδονή, κάνει τα
κόκκαλα του μακριού λαιμού της να τονίζονται κάτω από το
υπεριώδης φως οι νεύρες της γυαλίζουν με γκλιττερ κάτω από την
ομίχλη του κανονιού με τον καπνό, οι συχνότητες κατεβαίνουν
γρήγορα από το ηχοσύστημα των πέντε χιλιάδων και βαττ και της
ανοίγουν το σουτιέν, βγάζει κάτι σαν ήχο, διαπέρασε τα ακουστικά
μου τα οποία συνήθως κόβουν όλο τον ήχο ακόμα και σε γεμάτο
κλαμπ. Διαφωνούσα πάντα με τον Τζέιμς για αυτό, γιατί ήθελα να
συγκεντρώνομαι να βγαίνω λίγο από το σώμα μου, και να ενώνομαι
έστω για αυτό το δίωρο μόνο με τη μουσική μου, για αυτό και
παίζω μουσική. Διαφωνούσαμε σε πολλά πράγματα, αυτός ήταν της
παλιάς σχολής, παλιό κεφάλι πως το λέμε; Εγώ ήθελα να αλλάξω τα
πράγματα να δοκιμάσω νέες τεχνικές, να μιξάρω διαφορετικά είδη
τα οποία νόμιζαν ότι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους αλλά να σε
ταξιδέψω. Ο Τζέιμς έλεγε πάντα να φοράω ακουστικά που αφήνουν
λίγο ήχο να περνάει για να νιώθω τον παλμό του κοινού μου.
Κατάφερα και προχώρησα όμως, πλέον παίζω μόνο ηλεκτρονικά, αλλά
πάντα έχω τα βινύλια πίσω μου στον πάγκο, για ασφάλεια, ένας
σκληρός, ένα στικάκι, μια sd, μπορεί να πάθουν το οτιδήποτε.
Ίσως να είναι ακόμη στο κεφάλι μου η φωνή του Τζέιμς που με
κατσάδιαζε πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, τόσο καλότροπος, δεν
κατάλαβα ποτέ τι κέρδιζε από τη σχέση μας, δεν τον πλήρωσα και
ποτέ για τα μαθήματα που μου έκανε στο μαγαζί, και αργότερα όταν
έκανα δικά μου λεφτά μου έδινε πάντα τα βινύλια μισοτιμής.
Νομίζω τον γέμιζε κάπως, ένιωθε πολύ περήφανος όταν μετά από
ώρες προσπάθειας κατάφερνα να κάνω μια συγχρονισμένη και μουσικά
σωστή αλλαγή. Τα Σάββατα ήταν για τη θεωρία της μουσικής, μου
μάθαινε για την αρμονία και ποια κομμάτια μπορούσαν να παιχτούν
με ποια άλλα, ήταν πολύ μεγάλος φανατικός ενός αρμονικού σετ.
Έρχεται το buildup, προσθέτω white noise στο τέταρτο κανάλι για
να γίνει πιο δραματικό και κόβω στη μέση τη λούπα μου καθώς
πλησιάζει το drop του επόμενου κομματιού, είναι όλα έτοιμα, όλες
οι κινήσεις χαρτογραφημένες στο μυαλό μου και τα χέρια μου
έτοιμα για εκτέλεση, το δεξί μου άρβυλο όπως πάντα να κρατάει το
ρυθμό για να μη χάσω το μέτρημα, στα χείλη μου σιγοψιθυρίζονται
τα μπιτς, 5,2,3,4 6,2,3,4. Οι συχνότητες κατεβαίνουν την
καλλίγραμμη πλάτη της και αγγίζουν τρυφερά τους μηρούς της, το
κεφάλι της γέρνει με δύναμη στα αριστερά, τα μάτια της είναι
κλειστά, βγάζει ακόμη μία μικροσκοπική κραυγή κάτω από την ανάσα
της, δαγκώνει τα χείλη της, 7,2,3,4 βάζω echo των δύο μπιτ στο
κανάλι τρία και οι συχνότητες οργιάζουν, ανοίγουν με βία τα
πόδια της, μικραίνω τη λούπα στο 1/32 του μπιτ, 8,2,3,4 και πάω
για το spinback ακριβώς όπως μου έμαθε ο Τζειμς κατεβάζω με βία
το fader και κάνω την παύση άρτια χρονομετρημένη 1,2,3,4 νιώθω
την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, έτοιμη να αρπάξει φωτιά, έτοιμη να
σηκώσει το μικρό υπόγειο από τα θεμέλια, διακόσια πενήντα
συγχρονισμένα κορμιά, διακόσιες πενήντα καρδιές να χτυπάνε στα
190 bpm μου, και οι πεντακόσιες διεσταλμένες κόρες να κοιτάνε
στο μικρό δωματιάκι με την κουρτίνα. Ένα πράγμα δεν μου έμαθε ο
Τζέιμς, μόνο ένα, δεν μου είπε ποτέ το γιατί ήρθε να με δει να
παίζω για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια, γιατί δεν άκουσε ποτέ
τις τεχνικές μου, εμένα του πρώτου και μοναδικού μαθητή του,
αλλά κυρίως δεν μου είπε τι είχε βάλει στο ποτό της κοπέλας, δεν
μου είπε πως μπόρεσε να της ανοίξει με βία τα πόδια, ενώ ήταν
αναίσθητη. Μου έμαθε όμως να έχω πάντα τα βινύλια πίσω μου στον
πάγκο για ασφάλεια, δεν μου είπε όμως πως να ανοίξω τη τσάντα,
δεν μου έμαθε να αρπάζω το Burn the Witch του CEKTA , το EP των
12 ιντσών, δεν μου έδειξε πως να το σπάω στον τοίχο, να αρπάζω
το πιο κοφτερό κομμάτι και δεν μου είπε ακριβώς σε πιο μέρος του
λαιμού του να το καρφώσω, για αυτό χρειάστηκε να το κάνω αρκετές
φορές, όπως ακριβώς με το beatmatching, χρειάστηκε να αστοχήσω
αρκετές φορές για να τα καταφέρω, όμως μετά από πολλές
προσπάθειες κατάφερα να διαπεράσω τον χοντρό του λαιμό να κόψω
ότι βρω μπροστά μου, οτιδήποτε για να σταματήσει, δεν βιάστηκα,
άφησα τη βελόνα να σταματήσει αργά στο δικό του βινύλιο, αργά
όπως κυλούσε το πηχτό του αίμα πάνω στα ανοικτά πόδια της
κοπέλας, και ταξίδευε στους μηρούς της, όπως αυτή με τη μουσική
μου, γλιστρούσε στην καλλίγραμμη πλάτη της, χάιδευε το
μισάνοικτο σουτιέν της και έβρισκε το δρόμο του με μικρές
σταλίτσες στα αρβύλα μου, τα άρβυλα αυτά έχουν χτυπήσει σε
πολλούς ρυθμούς, σε διαφορετικά bpms διπλούς χρόνους και δέκατα
έχτα, για πρώτη φορά όμως οι συχνότητες που διαπέρασαν τα
ακουστικά μου ήταν οι κραυγές του Τζέιμς, τελικά ίσως να είχε
δίκιο χρειάζεται να περνά λίγος ήχος, χρειάζεται να νιώθεις τον
παλμό του κοινού σου, ειδικά όταν τον αφαιρείς από τα ιδρωμένα
κορμιά τους, παύση 1,2,3,4 και Drop.