ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Το τρίμηνο που έλειψα, δε συνέβησαν τρομερές αλλαγές στο χωριό. Από

την άλλη, όλοι συνειδητοποίησαν ότι ΕΓΩ είχα αλλάξει και ότι δεν
ήμουν πια το παιδάκι που ήξεραν. Εγώ στην αρχή, έπαιρνα κάπως
αρνητικά αυτή την αλλαγή πάνω μου, αλλά σύντομα κατάλαβα πως όλοι
μεγαλώναμε και αφήναμε πίσω μας σιγά—σιγά τα ανώριμα στοιχεία του
χαρακτήρα μας.
Εκείνο το βράδυ, που μόλις είχα γυρίσει, άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα.
Σε λίγο, ήρθε η μαμά μου στο δωμάτιο και είπε: «Έχουν έρθει κάποιοι
φίλοι σου».
«Πες τους να έρθουν μέσα».
Ήταν ο Τίμο με την παρέα του, οι οποίοι είχαν έρθει ‘να τα πούμε’. Με
ρωτούσαν πώς πέρασα στην Αυστραλία και πώς ήταν όλα. Στην αρχή,
μιλούσαμε για άσχετα θέματα, αλλά μετά πήραν ένα δήθεν σοβαρό ύφος
και ο Τίμο άρχισε να μου λέει: «Εμμ, ξέρεις ότι έχουμε μια μπάντα με τα
παιδιά, αλλά χρειαζόμαστε πλήκτρα και...»
«Δε μπαίνω σε κανενός τη μπάντα!», τον διέκοψα απότομα. «Έχω ήδη
δύο δικές μου, δε θέλω άλλη».
Σήκωσε το χέρι του να μου κάνει νόημα να σταματήσω. «Περίμενε, δε
σου λέω να γίνεις μέλος».
«Ε, τότε;».
«Λοιπόν, θα πάμε για περιοδεία στη Γερμανία και χρειαζόμαστε
πλήκτρα. Μπορείς να έρθεις;».
Πάλι ταξίδι; Αναστέναξα. «Πότε και για πόσον καιρό;».
«7 μέρες. Από τις 2 ως τις 8 Γενάρη».
«Μέσα», είπα και δώσαμε τα χέρια.
Ύστερα από λίγο, όμως, είπα κάπως δειλά—δειλά:
«Μήπως θα μπορούσα να φέρω και τον...εχμ...φίλο μου;».
Ο Τίμο σήκωσε τους ώμους του, δήθεν ότι αδιαφορεί για το αν θα φέρω
κάποιον ή όχι.
Τελικά, τηλεφώνησα στον Τζος, ο οποίος μετά χαράς θα μας
ακολουθούσε.
Ο Τίμο είχε μια μπάντα που λεγόταν Nattefrost (στα Νορβηγικά
‘παγωνιά της νύχτας’). Το στυλ τους ήταν περισσότερο ambient και δεν
ήταν άσχημο, αλλά υπήρχε λόγος που πήρα αρνητικά τα λόγια του στην
αρχή, νομίζοντας ότι προσπαθούσε να με βάλει στην μπάντα. Όταν
ήμασταν στο σχολείο και διαβάζαμε φανατικά το Metal Hammer, ήμουν
για ένα φεγγάρι στους Nattefrost. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο
έγραφαν μουσική ήταν πολύ ιδιαίτερος και δεν ταίριαζε πολύ με τα
γούστα μου. Εν ολίγοις, οι Nattefrost πίστευαν ότι σε μια μπάντα πρέπει
να υπάρχει 100 % ομαδικότητα και να γράφουν όλοι μαζί τραγούδια. Οκ,
δεκτό. Ο τρόπος όμως ποιος είναι; Σύμφωνα με αυτούς, καθόμαστε όλοι
μαζί γύρω από ένα τραπέζι με τα όργανά μας και ο καθένας πετάει ιδέες
και ήχους. Οπότε ο ήχος που έβγαινε ήταν ένας αχταρμάς, που δεν είχε
καμία συνοχή. Έτσι το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο από το
προσδοκώμενο. Σκεφτείτε ότι προσπαθείτε να φτιάξετε μια συνταγή. Και
απλά πετάτε όλα τα υλικά μέσα. Αυτό που βγαίνει δεν είναι μείγμα, αλλά
διάσπαρτα υλικά μέσα στην κατσαρόλα, χωρίς συνεκτικότητα. Αυτό
συνέβαινε και με τους Nattefrost. Χώρια που εγώ ΠΟΤΕ δεν μπορώ να
γράψω, όταν έχω τον άλλο πάνω από το κεφάλι μου. Θέλω την ησυχία
μου, για να φτιάξω ιστορία και να τη ντύσω. Για αυτούς τους λόγους και
αρνήθηκα να γίνω μέλος των Nattefrost.
Αφού πέρασε και η Πρωτοχρονιά, ξεκίνησα την περιοδεία με την μπάντα
του Τίμο. Δε θα πηγαίναμε αεροπορικώς, αλλά υπήρχε ένα τροχόσπιτο,
με το οποίο θα ταξιδεύαμε από τη Νορβηγία στη Γερμανία. Κάθε βράδυ
παίζαμε σε άλλη πόλη, οπότε, όπως ακούγεται λογικό, την υπόλοιπη
ημέρα την περνούσαμε στο φορτηγό. Συχνά, εγώ έμενα με τον Τζος,
συζητούσαμε ό,τι να ’ναι και γενικά περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Και
με τους άλλους, όμως περνούσαμε όμορφα, γιατί κάναμε τρέλλες εκεί
μέσα, ουρλιάζαμε, τραγουδούσαμε δυνατά και γενικότερα είχαμε κάψει
ό,τι εγκεφαλικό κύτταρο μας είχε απομείνει. Ο Τζος ευτυχώς ταίριαξε με
την παρέα του Τίμο. Και ναι, είναι αλήθεια ότι τότε έζησα τα ωραιότερα
χρόνια της ζωής μου.
Σε αυτό το πολύωρο ταξίδι, βάζαμε διάφορους δίσκους και ακούγαμε.
Συνήθως οι άλλοι έβαζαν καμμένο μέταλ και κοπανιόντουσαν. Αφού,
όμως, ο μάνατζερ μπούχτισε με όλα αυτά, άνοιξε το παράθυρο και όπως
ήταν όλα τα άλμπουμ τα πέταξε απέξω στην εθνική οδό, την ώρα που το
όχημα βρισκόταν εν κινήσει. Τότε γύρισε προς εμένα και με ένα πλατύ
χαμόγελο μου είπε: «Εσύ, γλυκιά μου, έχεις φέρει κανένα άλμπουμ;».
Χαμογέλασα διάπλατα, διότι εγώ δεν άκουγα αυτά που άκουγαν. Είχα
μαζί μου το Selling England by the Pound των Genesis, που ήταν ένα από
τα αγαπημένα μου άλμπουμ. Όμως, δεν ήθελα καθόλου να το φέρω
μπροστά, διότι ήμουν σίγουρη ότι θα εκσφενδονιζόταν και αυτό στο
δρόμο. Και δε θα το σήκωνα. Αλλά στο τέλος, με έπρηξαν (γιατί ήθελαν
να ακούσουν κάτι διαφορετικό) και έτσι έφερα μπροστά το Selling
England by the Pound και είπα: «Λοιπόν, δεν ξέρω αν θα σας αρέσει,
αλλά για μένα είναι από τα καλύτερα άλμπουμ, που γράφτηκαν ποτέ.
Είναι progressive rock. Έτσι και το πετάξεις απέξω, θα σου σπάσω το
κεφάλι. Είναι πολύτιμο». Τότε γέλασε και είπε: «Εντάξει, αν δε μου
αρέσει, θα το φέρω στο δικό σου το κεφάλι».
Και ενώ περίμενα να μου το πετάξει στο κεφάλι, θεωρώντας ότι είναι
γλυκανάλατο, ξαφνικά έπεσε απόλυτη σιωπή και όλοι το άκουγαν
προσηλωμένοι. Αυτό δείχνει ότι το θεωρούσαν ένα σοβαρότατο άλμπουμ
με ουσία και όχι τα κωλοχτυπήματα που άκουγαν για να περνάνε καλά.
Κάποια στιγμή, άκουσα πράγματα όπως Είναι υπέροχο ή μου θυμίζει το
άλμπουμ σας και εγώ έτριβα τα χέρια μου από ευχαρίστηση, γνωρίζοντας
ότι δε σνομπάρουν την progressive rock. Η αλήθεια είναι ότι όλοι εκεί
μέσα άκουγαν αποκλειστικά και μόνο μέταλ, εκτός από τον Τζος. Να πω
την αλήθεια, αν και μου αρέσει η μέταλ, δεν τα πάω καλά με τους
μεταλλάδες. Και ο λόγος είναι ότι είναι πολύ φανατισμένοι και θεωρούν
το είδος ιερό, λες και είναι θρησκεία. Επιπλέον, όπως ανέφερα κι αλλού,
η πλειονότητα των Νορβηγών μεταλλάδων είναι νεοναζί και φασίστες.
Από την άλλη, οι μεταλλάδες είναι πάρα πολύ ωραίοι άντρες και δεν
κρύβω το ότι τα 2/3 των σχέσεών μου ήταν μεταλλάδες. Και η μπάντα
του Τίμο ήταν πάρα πολύ καλή και από μουσική, αλλά και από
εξωτερική άποψη. Παίζαμε τα βράδια στα κλαμπ και υπήρχε τόση
ενέργεια και αδρεναλίνη, που ακόμα κι αν ήμουν ήσυχη ως άτομο,
μπροστά στα πλήκτρα δεν μπορούσα απλώς να σταθώ ως άγαλμα. Δε
δίσταζα να κοπανιέμαι μόνη μου στα πλήκτρα, ακόμα κι αν το κοινό
έβλεπε ένα κοριτσάκι να έχει διπλωθεί στα δύο με τα χέρια μπροστά στα
πλήκτρα και τα μαλλιά να γίνονται ανεμιστήρας. Και ούτε μια φορά δεν
ζαλίστηκα με το head-banging. Θέλω να πω ότι αυτό σε απελευθέρωνε,
σου έδινε την αίσθηση ότι θες να τα σπάσεις όλα, έβγαζες όλη την
επιθετικότητα που δεν μπορούσες να βγάλεις 17 χρόνια και καθόλου δε
με ένοιαζε αν κοπανούσα δυνατά τα πλήκτρα. Ήταν υπέροχες συναυλίες
και ναι έπαιζα μέταλ live.
Αυτή η περιοδεία, ωστόσο, δεν είχε καλή έκβαση. Αν και είπα στην αρχή
ότι κατά τους τρεις αυτούς μήνες της παραμονής μου στην Αυστραλία,
όλα παρέμειναν ίδια πίσω στη Νορβηγία, κάτι άλλαξε και αυτό ήταν
πολύ θλιβερό για μένα. Ο Τίμο ήταν ο κολλητός μου πάντα και μαζί
ακούγαμε μέταλ, όπως ξέρετε. Ωστόσο, εκείνος είχε επηρεαστεί πάρα
πολύ από όλα αυτά και οι προτιμήσεις του στη μέταλ είχαν εξελιχθεί
πολύ διαφορετικά από ό,τι περίμενα. Ενώ ήμασταν στο φορτηγό, έβαζε
και ακούγαμε μπλακ μέταλ συγκροτήματα, τα οποία μιλούσαν για
«καθαρές φυλές», «εθνικό καθαρισμό», «να διώξουμε τους μετανάστες»
κτλ. Μου έδειχνε ακόμα και βίντεο με τον Βαργκ Βίκερνες, ο οποίος
έλεγε κάτι παπαριές, σχετικά με τη θεωρία της εξέλιξης και για ποιον
λόγο είναι ψέμματα όλα αυτά. Έλεγε για το πόσο καλό κάνει ο
εθνικοσοσιαλισμός και άλλα παρόμοια ναζιστικά. Εμένα δε μου άρεσαν
καθόλου ούτε οι στίχοι των τραγουδιών και γενικά όλο αυτό το στυλ και
δεν ήξερα ότι ο Τίμο είχε τέτοιες απόψεις. Μάλιστα, του είπα:
«Αυτές οι μπάντες έχουν εθνικιστικές απόψεις και πολύ φασιστικές, θα
έλεγα. Για ποιον λόγο να υπάρχει τέτοιο μίσος μεταξύ των λαών;».
Και απαντούσε απολύτως φυσικά: «Μα το δικό μας κράτος πρέπει να
μεριμνήσει να διώξουμε όλους τους λαθρομετανάστες. Όλους αυτούς
τους τζιχαντιστές και τους γύφτους».1
«Γιατί να τους διώξουμε;».
«Γιατί μας παίρνουν τις δουλειές και μας κατακλέβουν».
«Σε έχει κλέψει ποτέ κανένας μετανάστης;».
Έμεινε να με κοιτάζει λίγο και έπειτα είπε: «Όχι, γιατί προσέχω αρκετά».
«Μάθε λοιπόν ότι ακόμα κι αν είναι λαθρομετανάστες, όπως λες, το ίδιο
το κράτος δεν τους δίνει άδεια παραμονής. Επίσης, δεν μας παίρνουν τις
δουλειές, γιατί κανείς δεν τους δίνει δουλειά».
«Ίνγκριντ, μήπως σου έκαναν πλύση εγκεφάλου όλοι αυτοί οι αναρχικοί
στην Αυστραλία, που έκανες παρέα; Το κράτος μας θα πρέπει να
αποτελείται 100% από Νορβηγούς».
Με αυτό που είπε προσβλήθηκα πάρα πολύ και είπα κάπως έντονα:

1
Να τονίσω ότι εκείνον τον καιρό είχαμε τεράστια ρεύματα Συρίων προσφύγων, εξαιτίας του
θρησκευτικού πολέμου. Πολλοί εγκαθίσταντο (αν μπορεί να το πει κανείς αυτό, εξαιτίας της άθλιας
υποδοχής τους από το κράτος) στη γειτονική από μας χώρα, Σουηδία, αλλά περνούσαν και στη
Ρωσία μέσω του Κίρκενες. Ο Τίμο τους απεχθανόταν, θεωρώντας τους υπανθρώπους, και αυτός ήταν
ο κύριος λόγος, για τον οποίο απομακρύνθηκα και διέκοψα τις σχέσεις μας.
«Δηλαδή εγώ σε ποια χώρα θα έπρεπε να ζήσω; Η μαμά μου είναι
Ρωσίδα και ο μπαμπάς μου Ελληνορουμάνος. Και η πλειονότητα των
Ρουμάνων είναι γύφτοι».
«Εσύ όμως γεννήθηκες στη Νορβηγία. Και έχεις ρίζες κιόλας».
«Ε και; Τα γονίδιά μου δεν είναι όμως από εκεί».
«Και ποιος νοιάζεται για τα γονίδια; Αυτά πες τα στη μάνα σου, που ποτέ
δεν κατάφερε να γίνει βιολόγος».
Καθώς, όπως φαινόταν με προσέβαλλε πολύ έντονα, είπα:
«ΕΣΥ πιστεύεις ότι όλα είναι θέμα βιολογίας, εφόσον μιλάς για εθνικό
καθαρισμό. Κάνε ένα τεστ DNA και αφού δεις την καταγωγή σου, θα
πάψεις να τα λες όλα αυτά. Όμως δε θέλω να συνεχίσω την κουβέντα,
διότι δε συμφωνώ με όλα αυτά που λες και αντιβαίνουν με τις
προσωπικές μου απόψεις για τη ζωή».
«Μάλλον οι παρέες σου και τα βιβλία που διαβάζεις σε έχουν κάνει
αναρχική», είπε ειρωνικά.
Τότε σκέφτηκα μέσα μου Καλύτερα αναρχική παρά ναζί.
Ευτυχώς αυτό το περιστατικό δεν επαναλήφθηκε, αλλά εγώ στη διάρκεια
της περιοδείας δεν ξανάνοιξα πολιτική και κοινωνική κουβέντα με τον
Τίμο. Περνούσαμε, όμως, γενικά ωραία και δεν άφησα το περιστατικό να
με στενοχωρήσει, προς το παρόν. Ως προς το χαρακτήρα μου,
όμως,παρατήρησα το εξής. Δεδομένου ότι έκανα παρόμοια πράγματα και
στην Αυστραλία, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι έχω πια αλλάξει.2 Όχι μόνο
ένοιωθα ελεύθερη, αλλά ήμουν και χαρούμενη. Ήμουν χαρούμενη με τον
εαυτό μου και περήφανη για το ότι είχα αρχίσει να δημιουργώ το δικό
μου στυλ, είχα το δικό μου γούστο και προτιμήσεις και το κυριότερο
ήταν ότι είχα πάψει να φοβάμαι. Δε με ενδιέφερε για το πώς θα με
κρίνουν οι άλλοι, φρόντιζα πολύ τον εαυτό μου και αυτά τα δυόμιση
χρόνια είχα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και προσπαθούσα και να
εκτιμάω τον εαυτό μου, όπως ήταν. Έκανα όνειρα για το μέλλον μου, για
τα οποία συχνά συζητούσα με τους φίλους μου. Βέβαια ήμουν ακόμη
πολύ συνεσταλμένη και ντροπαλή, αλλά δεν φοβόμουν την κριτική των
άλλων, όμως έκανα τη δική μου αυτοκριτική, προσπαθώντας να
μεταβάλω όσα στοιχεία του χαρακτήρα μου δε μου άρεσαν. Και για όλα
αυτά, πιστεύω ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο το ότι έμεινα μόνη μου
και γνώρισα όλους αυτούς τους αναρχικούς φίλους μου (όπως έλεγε ο
2
Για αυτό λέω ότι περνούσα τη 2η φάση της ζωής μου.
μαλάκας ο Τίμο) στην Αυστραλία, όπου ξαναπήγα το Πάσχα στον Τζος,
για να κάνουμε και ορειβασία.
Όταν όμως γυρίσαμε στη Νορβηγία, είχα μέσα μου θλίψη για όλα αυτά
που έγιναν με τον Τίμο. Σκόπευα να διακόψω οποιαδήποτε επαφή μαζί
του, διότι δεν μπορούσα να κάνω παρέα με ένα φασίστα, πόσο μάλλον να
είναι ο κολλητός μου. Μάλιστα, πήρα και τη Τζοάννα τηλέφωνο, σχεδόν
μέσα στα κλάμματα, να της πω για όλα αυτά και μου απάντησε:
«Καλά, δεν ξέρεις ότι ο Τίμο είναι τέτοιος; Αφού με τέτοια άτομα
συναναστρέφεται και τέτοια μουσική ακούει».
Τελικά ισχύει η φράση Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι και
αυτός ήταν και ένας άλλος λόγος, για τον οποίο σταμάτησα να κάνω
παρέα μαζί του. Φοβήθηκα ότι θα επηρέαζε και μένα και...απλώς
φανταστείτε εμένα να επικροτώ τον εθνικό καθαρισμό – εγώ που
πιστεύω ότι η μεγαλύτερη αρρώστια του πλανήτη είναι ο εθνικισμός.
Τότε θυμήθηκα την κολλητή μου, την Ιβάννα και όσα μου έλεγε για τον
Τίμο. Αχ, πόσο δίκιο είχε. Και αυτός, λοιπόν, είναι ο λόγος, για τον οποίο
δεν τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τους καμμένους μεταλλάδες, αλλά
αντιθέτως για τους λάτρεις της progressive rock πιστεύω ότι είναι
ανοιχτόμυαλοι.
Αφού στενοχωρήθηκα, κλαιγόμουν στη Μόνικα και έκλαψα αρκετά για
τον πρώην φίλο μου, αποφάσισα ότι αυτό δε θα με πάρει από κάτω. Πήγα
πίσω στο σχολείο και ξεκίνησα να ασχολούμαι με το δικό μου
συγκρότημα και τα μαθήματά μου.