ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ

Όταν μιλώ στους ανθρώπους για τα ενδιαφέροντά μου στην τελευταία

τάξη του δημοτικού, νομίζουν ότι ήμουν πραγματικά τρελή .Όμως, η
αλήθεια είναι ότι εκείνη την περίοδο μου άρεσαν πολύ τα βιβλία
φαντασίας, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, τα παραμύθια του Άντερσεν
ό,τι είχε να κάνει με Ντίσνεϋ, οι ταινίες, τα κόμιξ κτλ. Από την άλλη, το
όνειρό μου ήταν να γίνω γεωλόγος και συγκεκριμένα σεισμολόγος.
Ήμουν συνεπαρμένη με οτιδήποτε επιστημονικό, το σύμπαν και γενικά
με το φυσικό κόσμο. Μου άρεσε να βλέπω ντοκιμαντέρ με επιστήμη ή
για τη φύση στην τηλεόραση και γενικά να μαθαίνω για τον κόσμο. Για
αυτό οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται κάποιος να
ενδιαφέρεται και για τα βιβλία φαντασίας αλλά και για την επιστήμη.
Λοιπόν, δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτό που ξέρω στα σίγουρα
είναι ότι τη μία μέρα μπορεί να διάβαζα Άντερσεν και την άλλη για τα
ηφαίστεια.

Πριν τελειώσω το δημοτικό, έλυνα επίσης μαθηματικές ασκήσεις μόνη

μου. Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ να κάνω και οι συμμαθητές
μου νόμιζαν ότι έχω χάσει τα λογικά μου, καθώς σε κανέναν δεν αρέσει
να λύνει μαθηματικές ασκήσεις. Για μένα όμως ήταν ένας τρόπος
διαφυγής από την πραγματικότητα, ειδικά όταν άκουγα μαζί και
μινιμαλιστική μουσική ή soundtracks. Ήξερα ότι κανείς δε μπορούσε να
με αποσπάσει από αυτό. Όμως, μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να
καταλάβω πώς τα εφαρμοσμένα μαθηματικά μπορούν να βοηθήσουν στα
πρακτικά καθημερινά ζητήματα. Πέρα από αυτό, όμως, πάντα πίστευα
ότι όσο περισσότερα μαθαίνεις, τόσο καλύτερο είναι για την υγεία του
μυαλού σου. Και φυσικά, θα συμβούλευα όλους τους μεσήλικες να
ξεκινήσουν να μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα, να λύνουν σταυρόλεξα ή
Σουντόκου ή να φτιάχνουν χαϊκού. Είναι πολύ πιθανό να αποφύγετε
νωρίς το Αλτσχάιμερ και την άνοια. Τώρα, όσο για μένα, μου άρεσαν τα
μαθηματικά, γιατί είναι η βάση όλης της επιστήμης.

Αφού τελείωσα το δημοτικό, η οικογένειά μου κι εγώ επιστρέψαμε στο

σπίτι μας, στο Κίρκενες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο
ανακουφισμένη ένοιωθα. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το Κίρκενες – μου
είχαν λείψει τα πάντα εκεί. Εξάλλου, ποτέ δεν απόλαυσα τη ζωή μου
στην Κεφαλονιά. Και φυσικά εδώ θα γνώριζα το είδος των ατόμων που
πάντα θα ήθελα. Ωστόσο δε μείναμε στο ίδιο μέρος που ζούσαμε έξι
χρόνια πριν. Οι γονείς μου αγόρασαν ένα σπίτι στο Bjørnevatn, ένα
χωριό καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο του Κίρκενες και
3 χιλιόμετρα δυτικά από τα σύνορα της Ρωσίας, πάλι δίπλα στο δάσος
και τη λίμνη.

Η Μόνικα κι εγώ ξεκινήσαμε το Γυμνάσιο το 2008, αλλά αυτή τη φορά

ήμασταν συμμαθήτριες, για τον εξής λόγο. Στο Γυμνάσιό μας υπήρχαν
δύο δασκάλες μουσικής, μία για κάθε τμήμα: η μία ήταν η κυρία
Σόρενσεν και η άλλη η θεία Κάτι. Θα ήταν πολύ άβολο να είναι δασκάλα
σου η ίδια σου η θεία, και βέβαια το να είσαι συμμαθήτρια με την
αδερφή σου είναι λιγότερο προβληματικό. Η θεία σου δεν θα ξέρει πώς
να σου συμπεριφερθεί, σε περίπτωση που σε διδάσκει στο σχολείο.

Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι ήταν στην
Ελλάδα. Τα παιδιά ήταν πιο φιλικά και λιγότερο ομιλητικά –ακριβώς
αυτό που ήθελα να βρω. Μπορούσα να κάνω καινούριους φίλους εδώ,
χωρίς να με ενδιαφέρει για το τι θα έλεγαν για τον 'περίεργο' χαρακτήρα
μου. Γνώρισα δύο κορίτσια, που ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερα και
πήγαιναν στο σχολείο μου. Η μία ήταν μια ξανθιά, η Λάουρα, αλλά της
δώσαμε το όνομα 'Λούλου', γιατί τότε ήταν μικροσκοπική και κοντούλα.
Η άλλη κοπέλα ήταν η Ντίνα, η οποία είχε αρχίσει να έχει μια
καλοδουλεμένη φωνή σοπράνο. Και οι δυο τους ήταν 15 τότε και είχαν
μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Θυμάμαι που τους είπα τότε «Έχω μια
φίλη, την Τρέισι, που είναι από την Ιρλανδία».

Το ότι επέστρεψα στη Νορβηγία ήταν τέλειο και για έναν άλλο λόγο.
Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου πάλι, όχι όμως με τη θεία μου, διότι μου είπε
ότι είμαι σε τόσο προχωρημένο επίπεδο, που δεν μπορεί πια να με
αναλάβει. Έτσι γράφτηκα σε μια μουσική ακαδημία, στην ίδια όπου
μάθαινε η Ντίνα να τραγουδάει. Για αυτό κάποιες φορές κάναμε ντουέτο
και εμφανιζόμασταν και μαζί σε συναυλίες και εξετάσεις της ακαδημίας.
Εγώ μάλιστα σκεφτόμουν μάλιστα να αρχίσω να παίζω στο δρόμο με τα
όργανά μου. Σκόπευα να ολοκληρώσω τη μουσική μου εκπαίδευση, έτσι
ώστε να το χρησιμοποιήσω στο μέλλον, σε περίπτωση που δεν έβρισκα
δουλειά. Βλέπετε ότι εκείνη την εποχή δεν σκεφτόμουν καν το μέλλον
μου ως μουσικός. Ήμουν απολύτως σίγουρη ότι θα γίνω επιστήμονας,
τουλάχιστον σε ερευνητικό πεδίο. Και φυσικά οι γονείς μου δεν με
πίεσαν ποτέ να γίνω κάτι που δεν ήθελα. Πάντα έπαιρνα μόνη μου τις
αποφάσεις για τον εαυτό μου. Ωστόσο η μουσική ήταν κάτι που πάντοτε
αγαπούσα.

Μέχρι εκείνη την περίοδο, μου άρεσε πολύ να ακούω progressive rock
και Κέλτικη μουσική και πολύ σπάνια άκουγα άλλα είδη. Όμως, έκανα
παρέες και αυτά τα άτομα με επηρέασαν έτσι, ώστε να αρχίσω να
εξερευνώ και άλλα είδη μουσικής. Το πρώτο άτομο ήταν η Ντίνα, η
οποία έκανε μαθήματα κλασικού τραγουδιού και όπερας και της άρεσε
πολύ να ακούει τέτοια μουσική. Αλλά και εμένα μου άρεσε, γιατί έπαιζα
πιάνο, αλλά μέχρι τότε άκουγα κυρίως Σοπέν, συμφωνίες ή θέματα
ταινιών και video games. Η όπερα ήταν κάτι που δεν είχα πολυψάξει.
Αλλά η Ντίνα ερχόταν σπίτι μου συχνά και έβαζε άριες από όπερες στο
YouTube και κάποιες φορές τραγουδούσε κι εκείνη και ... ω Θεέ μου,
είχε εκπληκτική αλλά υπερβολικά ΔΥΝΑΤΗ φωνή, που έσπαγε τζάμια!

Ένας άλλος φίλος, υπεύθυνος για την μουσική μου εκπαίδευση ήταν ο
Τίμο. Αυτός ο τύπος άκουγε πάρα πολλή Μέταλ. Έτσι για 3 ολόκληρα
χρόνια, ήμουν κολλημένη με τη μέταλ. Αλλά σε εκείνον άρεσαν
περισσότερο σκοτεινά και βαριά είδη, όπως Ντεθ Μέταλ, Μπλακ Μέταλ
και κάθε λογής. Μου άσκησε τεράστια επίδραση, είναι η αλήθεια.
Αγοράζαμε το περιοδικό 'Metal Hammer' και πολύ συχνά καθόμασταν
στο πίσω θρανίο στην τάξη και το διαβάζαμε κάτω από το θρανίο. Αυτό,
φυσικά, είναι κάτι που δεν άρεσε στη δασκάλα και έλεγε μάλιστα
«Ίνγκριντ, αυτό είναι κάτι που δεν περίμενα ποτέ από σένα». Τότε
κοκκίνιζα και ζητούσα ταπεινά συγγνώμη, γιατί μισούσα τον αρνητικό
σχολιασμό εναντίον μου. Εξάλλου ήμουν και καλό κορίτσι. Συχνά ο Τίμο
ερχόταν σπίτι μου και ακούγαμε πολύ μέταλ. Έτσι βλέπετε ότι είχα δύο
τελείως αντίθετες μεταξύ τους επιρροές: όπερα και μέταλ. Πόσο αστείο
ακούγεται το γεγονός ότι αυτά είναι δύο είδη, με τα οποία δεν επιθυμώ
να ασχοληθώ μουσικά – τουλάχιστον όχι πλέον.

Η κολλητή μου, η Ιβάννα, με πείραζε κοροϊδευτικά, επειδή άκουγα

μέταλ. Πίστευε ότι οι μεταλλάδες είναι ηλίθιοι και θεωρούσε τη μέταλ
θρησκεία. Καθώς θυμάμαι τι έλεγε, πλέον πιστεύω ότι η Ιβάννα ήταν
κάπως υπερβολική, αλλά σε κάποιο σημείο είχε δίκιο. Και ο Τίμο δεν
ήταν και καμία ιδιαίτερα καλή επιρροή. Δε θέλω να κατηγορήσω
κανέναν και μιλάω από καθαρή εμπειρία, αλλά έχω παρατηρήσει ότι
πολλοί μπλακ μεταλλάδες έχουν μια κάπως νεοναζιστική ιδεολογία.
Αυτό ήταν κάτι που μου είχε επισημάνει τότε και η δασκάλα μουσικής
μας στο σχολείο, καθώς έβλεπε ότι είχα αρχίσει να εντρυφώ στη
Νορβηγική Μπλακ Μέταλ, δεν συμπαθούσε τον Τίμο και φοβόταν για
την αθωότητά μου. Βέβαια εγώ τότε θύμωνα, γιατί πίστευα ότι η μέταλ
είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. Από την άλλη, στη Νορβηγία
υπάρχει ολόκληρο είδος μουσικής με την ονομασία Νορβηγική
νεοναζιστική Μπλακ Μέταλ, κάτι που έπαιζε και ο Βαργκ Βίκερνες.
Αργότερα στη ζωή του και ο ίδιος ο Τίμο άρχισε να έχει μια εθνικιστική
ιδεολογία, να ψηφίζει ακροδεξιά κόμματα και να κατηγορεί τους
μετανάστες και τους Ασιάτες, αναφερόμενος στην 'ιδανική, καθαρή και
Ευρωπαϊκή φυλή'. Για αυτούς τους λόγους, και άλλους πολλούς,
σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί του. Έχω ακριβώς τις αντίθετες απόψεις,
είμαι αντι—εθνικίστρια και κατηγορώ τον εθνικισμό και την τυφλή πίστη
για τα προβλήματα του πλανήτη. Όχι η ίδια η μέταλ, αλλά οι κολλημένοι
μεταλλάδες, που συμπεριφέρονται ως θρησκόληπτοι, κατά τη γνώμη μου,
ανήκουν σε τούτη την κατηγορία. Και δε θα ήθελα να είμαι έτσι, για
αυτό και είμαι και λάτρης της παγκόσμιας/έθνικ μουσικής, δηλαδή της
μουσικής του λαού, που δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο εκπρόσωπό, ή
κάποιον δημιουργό και είναι αποτέλεσμα συλλογικού έργου.

Ακόμα και σήμερα ακούω από μέταλ: Στρατοβάριους, Σονάτα Άρκτικα,

Νάιτγουις, Μπάθορυ και Άγκαλοχ. Στην πραγματικότητα οι Άγκαλοχ
είναι η μπάντα που επηρέασε τον ήχο του πρώτου άλμπουμ του δικού
μου συγκροτήματος, σε μεγάλο βαθμό. Έχουν, συγκεκριμένα, αυτό το
τραγούδι το The Great Cold Death of the Earth, το οποίο για κάποιο
περίεργο λόγο μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και μου θύμιζε
πράγματα που αγαπούσα. Ήταν η ίδια περίοδος που οι φίλοι μου κι εγώ
συναντιόμασταν στο σπίτι, όταν οι χειμώνες ήταν τσουχτεροί. Ψήναμε
κάστανα στη φωτιά και βάζαμε Ντουμ Μέταλ. Υποθέτω ότι από τότε
ξεκίνησαν τα καλύτερα χρόνια της εφηβικής μου ηλικίας. Και κατά
κάποιον τρόπο προσπαθούσα να αντικαταστήσω τα προηγούμενα
σκατένια χρόνια μου στην Ελλάδα. Οι φίλοι μου επίσης με ζήλευαν, γιατί
ζούσα δίπλα στη λίμνη Έλβενες, ενώ εκείνοι έμεναν στο κέντρο του
Κίρκενες. Για αυτό συχνά έρχονταν και κοιμούνταν σπίτι μου ή εγώ στο
δικό τους, ιδιαίτερα όταν είχα πολύ διάβασμα και με έβαζαν σε τάξη.
Βλέπετε, το να ζεις στο χωριό, δεν ήταν κάτι ντροπιαστικό στο Κίρκενες.

Εκείνη την περίοδο ήμασταν όλοι λάτρεις της φύσης. Χάρη σε μένα (και
νοιώθω περήφανη για αυτό) είχαμε αρχίσει να φτιάχνουμε μικρά
αντικείμενα από ξύλο, πέτρες, χόρτα και οτιδήποτε βρίσκαμε στο δάσος.
Φυσικά, ποτέ δεν πειράξαμε κανέναν ζωντανό οργανισμό και στην
πραγματικότητα μερικά χρόνια αργότερα έγινα χορτοφάγος. Μάλιστα
κάποια χρόνια αργότερα άρχισα να δουλεύω ως εθελόντρια σε μια μη-
κερδοσκοπική οργάνωση στην Αυστραλία, όπου φροντίζαμε άγρια
πουλιά. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε αργότερα. Στο σχολείο, ήμουν
μέλος ενός ομίλου φωτογραφίας (κυρίως σχετικά με εξωτερικούς
χώρους). Ασχολούμουν με αρκετά πράγματα, και αν και δεν ήμουν πολύ
κοινωνική, περνούσα πολύ καλά με τους φίλους μου. Η Λούλου κι εγώ
σπάγαμε πολλή πλάκα. Όταν ήμουν 15 κι εκείνη18, είχα πάρει ένα
μυτερό, ψηλό, μπλε καπέλο και ένα κλαδί δέντρου, είχα πάει στη λίμνη
Έλβενες με τη Λούλου και ούρλιαζα 'ΔΕ ΘΑ
ΠΕΡΑΑΑΑΑΣΕΙΣΣΣΣ'*(*YOUUUUUSHALL NOOOOT PAAAAASS)
όπως ο Γκάνταλφ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Μια μέρα, προσέθεσα
'Φύγε ανόητη'* (*FLY,YOU FOOL. Κανονικά, ο Γκάνταλφ έλεγε στη
συντροφιά "Fly you fools", προτού τον τραβήξει στο κενό η σκιά. Όμως,
επειδή αναφερόμουν στη Λούλου μόνο, χρησιμοποίησα ενικό αριθμό.)
και έριξα τη Λούλου μέσα στη λίμνη. Όμως ήταν Μάιος και για τη
Νορβηγία είχε αρκετό κρύο. Σήμερα, όταν περνάω από εκεί, οδηγώντας,
πεθαίνω στα γέλια, γιατί θυμάμαι πόσο αθώες ήμασταν, όταν ήμασταν
έφηβες.