(*Όπως ανέφερα, δεν ασχολούμουν σχεδόν καθόλου με την Τέχνη, εκτός από

το βιβλίο που έγραψα για τη μνήμη του μπαμπά μου. Ακριβώς επειδή
δίδασκα και επιστήμη στο σχολείο, το μυαλό μου κινούνταν σε τέτοια
πλαίσια. Εκείνο τον καιρό, έβλεπα πάρα πολλά επιστημονικά βίντεο στο
YouTube, που εξηγούσαν για το σύμπαν, τον φυσικό κόσμο κι όλα αυτά που
πάντα με ενδιέφεραν. Έβλεπα ντοκιμαντέρ του Carl Sagan, του David
Attenborough, είχα διαβάσει μερικά βιβλία του Ντώκινς και φυσικά του
Πίνκερ. Περισσότερο, όμως, έβλεπα μερικούς youtubers, οι οποίοι είχαν
διάφορα εκπαιδευτικά βίντεο. Ένα κανάλι ήταν το Stated Clearly, άλλο το In a
Nutshell, άλλοι youtubers ήταν ο Mad Scientist και ο Astronium. Μάλιστα ο
τελευταίος, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Paul Wesley πρόσφατα
έγραψε ένα βιβλίο που ονομάζεται Ad Astra.
Τέλος πάντων, το YouTube έχει την τάση να προτείνει διάφορα βίντεο, τα
οποία έχουν άμεση σχέση με ό,τι έχεις δει. Κάποιο απόγευμα που γύρισα από
το σχολείο, λοιπόν, μπήκα στο YouTube και τα προτεινόμενα μου είχαν βγάλει
ένα βίντεο ενός Steven Anderson, που λεγόταν The Atheist Delusion. Τότε
έσκασα στα γέλια, γιατί ήταν προφανές ότι το βίντεο αντλούσε τον τίτλο του
από το βιβλίο του Richard Dawkins, The God Delusion. Σκέφτηκα ότι θα ήταν
κάποιος ψεκασμένος, ο οποίος προσπαθούσε να αποδομήσει το βιβλίο του
Ντώκινς, κρίνοντάς το βλάσφημο και σατανικό κτλ. Το βίντεο διαρκούσε γύρω
στα 20 λεπτά και σκέφτηκα ότι θα δω δύο λεπτά μόνο για να κοροϊδέψω κι
έπειτα θα το κλείσω. Όμως διαψεύστηκα. Ήταν το ωραιότερο βίντεο που είχα
δει ποτέ. Δεν είχα ξανασυμφωνήσει ποτέ στη ζωή μου τόσο πολύ με κανέναν.
Έτσι λοιπόν, κατέληξα να βλέπω όλο και περισσότερα βίντεό του και
συνειδητοποίησα ότι ήταν stand up κωμικός. Και όσο περίεργο κι αν
ακούγεται αποφάσισα να τον συναντήσω και να πάω για καφέ μαζί του.
Μάλιστα μου είπε ότι ήταν και μουσικός, οπότε καταλήξαμε να τζαμάρουμε
μαζί.)
Μετά το καλοκαίρι, αποφάσισα να κάνω μια τεράστια αλλαγή στη ζωή μου.
Όπως είπα και πριν, ο Στέφαν κι εγώ είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι, το οποίο
ονομαζόταν Άδραξε την Ημέρα και είχε διάφορα επίπεδα, τα οποία έπρεπε να
ξεπεράσουμε. Ένα από αυτά τα επίπεδα, τα οποία έπρεπε να περάσω ήταν να
τελειώσω κάτι, το οποίο είχα ξεκινήσει όταν ήμουν 18 χρονών κι απλώς το
παράτησα. Κι αναφέρομαι στο πρώτο μου όνειρο, που είχα από την ηλικία
των 5 ετών: να γίνω Γεωλόγος. Είχα σπουδάσει Γεωλογία για ένα εξάμηνο,
μέχρι που έφυγα από τη Νορβηγία. Ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι θα
πραγματοποιούσα κάτι τέτοιο, αλλά πλέον πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να
γίνει κι αυτό. Κι εξάλλου είμαι άνθρωπος που ξεκινάει κάτι από την αρχή,
οπότε το να πραγματοποιήσω το πρώτο μου όνειρο ήταν κάτι πολύ σημαντικό
για μένα. Επιπλέον ο χρόνος ήταν κατάλληλος, καθώς κι εγώ η ίδια περνούσα
μια φάση της ζωής μου, κατά την οποία δίδασκα επιστήμη στο σχολείο.
Επομένως το να πάω να μορφωθώ περαιτέρω ήταν ένα πολύ θετικό βήμα για
μένα. Εξάλλου έπρεπε να σταματήσω να ασχολούμαι μόνο με την Τέχνη.
Αρκετό κακό μου είχε κάνει. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάω πίσω στο
Πανεπιστήμιο και να παρακολουθήσω μαθήματα Γεωλογίας. Θα διαρκούσαν
δύο χρόνια, δηλαδή από το Σεπτέμβριο του 2027 (2011) έως το Σεπτέμβριο
του 2029 (2013). Παράλληλα μ’ αυτό θα συνέχιζα να διδάσκω στο σχολείο.
Συνειδητοποίησα ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Αυστραλίας δεν ήταν όπως
το ήξερα. Το επίπεδο των μαθητών είχε πέσει πάρα πολύ και αυτό είναι κάτι
το οποίο παρατήρησα και στους μαθητές μου, αλλά και στο σχολείο της
Γιοχάννας. Πολλά παιδιά είχαν πολύ χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και πολλές
φορές ήταν πολύ δύσκολο να τα κάνεις να ξεχωρίσουν έννοιες όπως επιστήμη
και πίστη. Ακόμα και μερικοί δάσκαλοι συγχέαν αυτά τα δύο. Αναφέρω
συγκεκριμένα ένα παράδειγμα από το σχολείο της κόρης μου. Η Γιοχάννα, η
οποία πήγαινε Πρώτη Γυμνασίου, μου είχε αναφέρει μερικά περιστατικά στο
μάθημα Βιολογίας στο σχολείο της. Η καθηγήτρια από την αρχή του εξαμήνου
είχε πει στους μαθητές ότι δεν θα δίδασκε ολόκληρο το βιβλίο, καθώς μερικές
από τις θεωρίες είναι λανθασμένες. Κάποια στιγμή στο μάθημα, λοιπόν, τα
παιδιά διδάσκονταν για την ταξινόμηση των ειδών. Η καθηγήτρια, λοιπόν,
βιολόγος (το τονίζω) είπε στα παιδιά ότι οι δεινόσαυροι ζούσαν την ίδια
περίοδο με το ανθρώπινο είδος. Η κόρη μου ήξερε για τα απολιθώματα και τις
γεωλογικές περιόδους, επειδή τα είχαμε πει και μαζί, αλλά και επειδή τα
διάβαζε στα βιβλία μου. Τότε τόλμησε να πει στην καθηγήτριά της ότι δεν
μπορούμε να βρούμε απολιθώματα στη λάθος γεωλογική περίοδο, γιατί αυτό
ακυρώνει ολόκληρη τη θεωρία της εξέλιξης. Η καθηγήτρια αφήνιασε και
άρχισε να λέει ότι η θεωρία της εξέλιξης είναι απλώς μια θεωρία και πλέον
παρωχημένη και δεν πρέπει να μιλάμε για αυτήν πια. Και αυτό το πράγμα το
έλεγε βιολόγος σε σχολείο! Πρότεινα στη Γιοχάννα να ρωτήσει τη δασκάλα
της για το πώς νόμιζε ότι εξελίχθηκαν…ή καλύτερα εμφανίστηκαν ή
αναπτύχθηκαν (αν δεν σας αρέσει η λέξη εξέλιξη) τα είδη, αλλά δεν ήθελε να
μπλέξει μαζί της. Ήταν απίστευτο αυτό το πράγμα. Οι καθηγητές
διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των παιδιών. Δεν γίνεται να προσπαθούν να
τα πείσουν, σε μια τόσο ευάλωτη ηλικία, ότι γεγονότα, τα οποία είναι
αποδεδειγμένα, πρόκειται απλώς για μερικές θεωρίες. Ευτυχώς η Γιοχάννα
προέρχεται από μια οικογένεια, η οποία δεν είναι τόσο ευκολόπιστη και
βεβαίως κι ο Στέφαν κι εγώ μορφωνόμαστε αρκετά και είμαστε βουτηγμένοι
μέσα στα βιβλία.
Ο χρόνος λοιπόν περνούσε και εγώ γινόμουν όλο και καλύτερα. Και για πρώτη
φορά στη ζωή μου ένοιωθα ότι άρχιζα να έχω μια ισορροπημένη οικογενειακή
ζωή. Περνούσα χρόνο με την οικογένειά μου, παίζαμε παιχνίδια, μιλούσαμε,
πηγαίναμε εκδρομές, βλέπαμε ταινίες….κάναμε τα πάντα! Τα Χριστούγεννα
του 2011 ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου, αν και για πρώτη
φορά ήταν καλοκαίρι. Η μοναδική στεναχώρια που είχαμε ήταν ότι για πρώτη
φορά ήμασταν χωρίς το μπαμπά. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ότι δεν ήμουν
πια απούσα. Πάντοτε στη ζωή μου ένοιωθα απούσα, ότι δηλαδή ήμουν εδώ
χωρίς να είμαι εδώ. Δηλαδή το σώμα ήταν παρόν, αλλά το μυαλό μου απόν.
Και αυτό πίστευα ότι θα έκανε κακό στα παιδιά, καθώς θα μεγάλωναν χωρίς
την παρουσία της μητέρας. Αλλά τα πράγματα είχαν αλλάξει. Εγώ ήμουν εκεί
και χαιρόμουν μάλιστα που είχα τα παιδιά μου, τη Γιοχάννα και την Έμμα.
Στις αρχές του 2012, το συγκρότημα ξεκίνησε μια καινούρια περιοδεία.
Χάρηκα, διότι ακολούθησαν τη συμβουλή μου και συνέχισαν προσωρινά
χωρίς εμένα. Στα φωνητικά ήταν η Τζοάννα, η οποία έπαιζε και ακουστική
κιθάρα. Και τα κατάφερναν τόσο καλά χωρίς εμένα, άρα γιατί
παραπονιόντουσαν ότι εγώ είμαι το συγκρότημα; Η Τζοάννα είχε μια από τις
ομορφότερες και καθαρότερες φωνές που είχα ακούσει ποτέ. Και επιπλέον,
μπορούσαμε να συνδυάσουμε το ακουστικό στοιχείο ακόμα καλύτερα.
Εξάλλου η ακουστική μουσική ήταν το είδος που μου άρεσε περισσότερο από
όλα. Το συγκρότημα ξεκίνησε τελείως ακουστικά και μάλιστα οι συνθέσεις
μου πατούν πάνω στην ακουστική μουσική. Και για όποιον δεν το ξέρει, ο
Μπράιαν είναι αυτός που με κρατάει, αλλιώς όλες μου οι συνθέσεις θα ήταν
μόνο ακουστικές. Αλλά εκείνος μου λέει πάντα να βάλω και κάτι πιο σύνθετο.
Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί να μην με αντικαταστήσει η Τζοάννα. Εξάλλου
δε θα έλειπα για πάντα.
Αν και το συγκρότημα πείστηκε για την προσωρινή μου αποχώρηση, το ίδιο
δεν μπορώ να πω ότι έγινε και με τους φανς. Ξέσπασε τεράστιος ντόρος μετά
την ανακοίνωσή μου ότι θέλω ένα διάλειμμα. Δεν ανέφερα τίποτα απολύτως
για την αρρώστια μου, αλλά είπα μόνο ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμα για
λόγους υγείας. Αντί, λοιπόν, να μου ευχηθούν περαστικά, με τρέλαναν στις
συνεντεύξεις ρωτώντας με για το τι έχω και για το αν πεθάνω και μάλιστα
κάποιοι με ρώτησαν πόσος χρόνος μου απομένει. Πραγματικά ήθελα να ξέρω
αν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και οι θαυμαστές καταλαβαίνουν ότι οι
καλλιτέχνες είναι άνθρωποι και όχι μηχανές παραγωγής. Τι νομίζουν ότι
είμαστε; Ρομπότ που κάνουν μηχανικές κινήσεις; Είμαστε απλοί άνθρωποι με
συναισθήματα και ανασφάλειες. Περνούσα τη δεύτερη χειρότερη φάση της
ζωής μου, από τότε κι έπειτα δεν ήξερα αν θα ξημέρωνε καινούρια μέρα για
μένα, πάντα σκεφτόμουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πεθάνω κι εκείνοι με
ρωτούσαν για το αν θα ζήσω; Και το χειρότερο ήρθε από την πλευρά των
θαυμαστών, οι οποίοι δεν είχαν το θεό τους. Δέχτηκα πάρα πολλά μηνύματα,
στα οποία ο κόσμος με έβριζε λέγοντας ότι παράτησα το συγκρότημα. Μου
έλεγαν ότι είμαι εγωίστρια και νάρκισσος και ότι νοιάζομαι μονάχα για τον
εαυτούλη μου, για αυτό έφυγα. Ότι ήθελα να ζήσω τη ζωάρα μου, χωρίς να με
νοιάζουν οι συνέπειες της αποχώρησής μου για τους άλλους. Ότι ήταν
πρόφαση ότι είχα πρόβλημα υγείας και ότι ήμουν μια χαρά, αλλά είπα και ένα
ψέμμα, για να τη βγάλω καθαρή. Μάλιστα. Όπως είπα και πριν, δεν ήξερα αν
θα πέθαινα ακόμη και προτίμησα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό, για να
μην τρομάξω κανέναν, για να μην γίνω βάρος σε κανέναν και….επιτέλους (!)
γιατί ήταν ένα δικό μου θέμα κι αν ήθελα να παρατήσω το συγκρότημα ακόμα
και για πάντα δεν αφορούσε κανέναν. Δεν θα έδινα και αναφορά στον κόσμο
για τις αποφάσεις μου. Αλλά συνειδητοποίησα ότι εγώ έφταιγα. Και έφταιγα
για τον εξής λόγο. Εγώ ήμουν εκείνη η οποία πήγαινε κι έλεγε τα πάντα. Δεν
έκρυβα ποτέ τον εαυτό μου και μάλιστα στις συνεντεύξεις μου είχα
αποκαλυφθεί άπειρες φορές. Οι δημοσιογράφοι ήξεραν ότι αν με ρωτήσουν
οτιδήποτε, εγώ θα απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια. Είχα βγάλει στη φόρα
πάρα πολύ προσωπικές πληροφορίες για μένα, διότι δε μου άρεσε ποτέ να
λέω ψέμματα ούτε να προσβάλλω τον άλλον, λέγοντας ότι είναι προσωπικό
ζήτημα αυτό που με ρωτάει. Από εκείνη την περίοδο και μετά, ωστόσο, πήρα
μια πολύ μεγάλη απόφαση, η οποία καθόρισε το υπόλοιπο της ζωής μου.
Έγινα όσο πιο μυστικοπαθής δεν ήμουν ποτέ. Και το κυριότερο. Δεν
ξαναέδωσα καμία συνέντευξη. Καθόλου. Ποτέ. Και για κανέναν λόγο.
Συνεντεύξεις, τέλος. Και το δήλωσα, ότι δηλαδή μετά από αυτό το γεγονός και
την δεύτερη προδοσία (η πρώτη ήταν με τη μήνυση), εγώ δεν πρόκειται να
ξαναεμφανιστώ ποτέ σε καμία συνέντευξη. Τα υπόλοιπα μέλη του
συγκροτήματος μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι συνεντεύξεις, όμως, για
μένα, είχαν τελειώσει για πάντα.
Οι Mostly Autumn έκαναν ένα διάλειμμα από την περιοδεία το Πάσχα. Έτσι
λοιπόν, η Άντζελα με επισκέφτηκε για πρώτη φορά στην Αυστραλία.
Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, όπως παλιά, βλέποντας ταινίες, πηγαίνοντας για
περπάτημα και πίνοντας ωραία κρασιά τα βράδια. Κάποια μέρα, λοιπόν,
αποφασίσαμε να πάμε για πεζοπορία στο βουνό. Όπως περπατούσαμε, είχε
μια τεράστια κατηφόρα. Εγώ, πάντα είχα φοβία με τα ύψη και μάλιστα δεν
μπορούσα να κατέβω από μεγάλο ύψος, διότι δεν είχα καλή ισορροπία.
Βλέποντας λοιπόν την κατηφόρα, με έπιασε ίλιγγος και είπα στην Άντζελα:
«Δεν μπορώ να κατέβω. Μπορείς να μου πιάσεις το χέρι;».
Τότε η Άντζελα μου είπε: «Όχι. Θα το κατέβεις μόνη σου για να ξεπεράσεις το
φόβο σου».
«Δεν μπορώ», είπα με τρεμάμενη φωνή. Μετά από πολλές διαμαρτυρίες, η
Άντζελα μου απάντησε το εξής: «Σκέψου, Λάουρα, τι είναι ο φόβος. Πώς
δημιουργούνται οι φοβίες; Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, που προκαλεί η
αμυγδαλή του εγκεφάλου, ώστε να μας αποτρέψει από το να πεθάνουμε.
Σχετίζεται με το ένστικτο της επιβίωσης».
Τότε είπα: «Δηλαδή εγώ φοβάμαι να κοιτάξω από ψηλά, διότι η αμυγδαλή
μου δίνει το ερέθισμα που με κάνει να σκέφτομαι ασυνείδητα ότι μπορεί να
πέσω και να σκοτωθώ;».
«Ακριβώς», μου είπε χαμογελώντας. «Κάνε αυτό το μικρό διάλογο με τον
εαυτό σου και σκέψου ότι ο φόβος είναι στο μυαλό σου. Ύστερα πάρε βαθιές
ανάσες, κατέβασε τα χέρια και κατέβα την κατηφόρα».
Προθυμοποιήθηκα να κατέβω, αλλά κοιτούσα συνέχεια το χώμα: «Μπροστά
να κοιτάζεις, Λάουρα. Όχι κάτω. Μπροστά».
Κατέβαινα, σκεπτόμενη ότι πρέπει να κοιτάζω μπροστά και επαναλάμβανα
συνέχεια τα λόγια ο φόβος είναι πλασματικός, ο φόβος είναι πλασματικός,
έτσι ώστε να το πιστέψω. Και τελικά δούλεψε. Κατάφερα να κατέβω, χωρίς να
με πιάσει ίλιγγος και ναυτία. Μάλιστα η Άντζελα με έβαζε γενικά να
κατεβαίνω κατηφόρες έτσι ώστε να συνηθίσω τον εαυτό μου να μην φοβάται.
Άλλες φορές πηγαίναμε σε απότομα λούνα παρκ. Λοιπόν, κάπως έτσι
κατάφερα να ξεπεράσω την υψοφοβία μου και έκτοτε κάνω ασκήσεις, έτσι
ώστε να αποκτήσω καλύτερη ισορροπία. Και αυτό που εύχομαι είναι μια μέρα
να έχω καλή ισορροπία (με όποια έννοια κι αν εκλάβει κανείς τη λέξη
ισορροπία).
Ένα βράδυ, η Άντζελα κι εγώ ήμασταν στο σπίτι και μιλούσαμε. Κάποια στιγμή
η κουβέντα γύρισε στην υγεία μου.
«Ό,τι κι αν είναι αυτό που έχεις, τώρα είσαι καλύτερα;».
«Υποτίθεται ότι μετά την εγχείρηση, το ξεπέρασα», είπα.
«Άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας».
Αναστέναξα. «Πάντα υπάρχει, Άντζελα. Αυτό που έπαθα είναι πάρα πολύ
σοβαρό και μπορεί να επανεμφανιστεί και…».
«Λάουρα, τι είχες;», με διέκοψε η Άντζελα.
«Δεν μπορώ να σου πω».
«Γιατί; Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια; Είμαι φίλη σου και ανησυχώ».
«Αν σου πω δεν θα το μάθει κανένας άλλος, εντάξει; Ούτε στο συγκρότημα».
«Εντάξει», είπε.
«Είχα καρκίνο στα κόκαλα, αλλά…τώρα είμαι καλά. Τον αφαίρεσα».
Η Άντζελα με κοιτούσε παγωμένη.
«Ζεις από…θαύμα», ψιθύρισε.
«Ζω επειδή ο ξάδερφός μου είναι καλός γιατρός».
Σωπάσαμε και οι δυο για λίγο.
«Αν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, θα μου το πεις, έτσι;».
Έγνεψα. «Το υπόσχομαι».
Με πήρε αγκαλιά. «Είσαι η καλύτερη φίλη που θα ήθελε κανείς να έχει».
Ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνονται. Τελικά οι άνθρωποι, με τους οποίους
σχετιζόμουν άμεσα, με νοιάζονταν περισσότερο από κάθε άλλον.