ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

OVER-THE-TOP

Το καλοκαίρι του 2013, οι τέσσερίς μας ξαναπήγαμε στο στούντιο, για να

ηχογραφήσουμε το 2ο μας άλμπουμ. Και τούτη τη φορά πάλι οι
ηχογραφήσεις έγιναν στο σχολείο, γιατί χρειαζόμασταν διάφορα όργανα,
τα οποία δεν είχαμε. Επομένως στο σχολείο βρίσκαμε ό,τι θέλαμε.
Ευτυχώς είχαμε δύο ολόκληρους μήνες δικούς μας, καθώς είχαμε
καλοκαιρινές διακοπές και προφανώς εγώ δεν είχα μαθήματα.
Ωστόσο δεν είχαμε ξεκινήσει καλά-καλά να μπαίνουμε στο στούντιο και
η Τρέισι σε κρυφή συνεργασία με τους άλλους, τα είχαν κανονίσει όλα
πίσω από την πλάτη μου. Κάποιο πρωινό, με άφησαν στο σπίτι να
κοιμάμαι και εκείνοι προφανώς πήγαν να ηχογραφήσουν. Τότε, με
ξύπνησε ένα τηλεφώνημα. «Ποιος είναι;», έκανα αγουροξυπνημένη.
«Ναι, Ίνγκριντ, εμείς είμαστε. Έλα αμέσως στο στούντιο», ακούστηκε η
φωνή της Τρέισι.
«Μα, γιατί με αφήσατε να κοιμάμαι;», παραπονέθηκα.
«Βρε, άσε τα λόγια και έλα! Αλλά, ετοιμάσου και έλα αμέσως. Στη
χειρότερη πες στον πατέρα σου να σε φέρει».
Και ευτυχώς ο πατέρας μου με πήγε στο σχολείο και καθ’ όλη τη
διάρκεια της διαδρομής, μου έλεγε διάφορα άσχετα πράγματα. Εγώ
έγνεφα καταφατικά, για να δείξω ότι τον προσέχω, αλλά στην
πραγματικότητα το μυαλό μου ήταν αλλού. Τελικά, το κατάλαβε και
ρώτησε: «Όλα καλά με το συγκρότημα;»
«Ναι!», έκανα. «Απλώς τα παιδιά μου είπαν να έρθω αμέσως για την
ηχογράφηση αλλά εκείνοι με άφησαν να κοιμάμαι. Κάτι μαγειρεύουν!»
«Μπορεί να σου έχουν ετοιμάσει κάποια έκπληξη».
Τελικά, όπως απεδείχθη, όλοι ήταν στο κόλπο. Τα παιδιά με άφησαν να
κοιμάμαι και πήγαν στο στούντιο, ενώ συνεννοήθηκαν με τον πατέρα
μου να με φέρει, ώστε να μου λέει ό, τι να ’ναι και να μην πάει το μυαλό
μου σε εκπλήξεις και άλλα παρόμοια. Τέλος πάντων, μπαίνοντας μέσα
στην αίθουσα ηχογράφησης δεν αντίκρισα τρία πρόσωπα, αλλά τέσσερα.
Και μάλιστα το τέταρτο είχε σχετικά μεγάλη ηλικία. Κοιτάζοντας
προσεκτικά, συνειδητοποίησα ότι…μα δε μπορούσε…αυτός ήταν…ο
Άλαν Πάρσονς! Ο συνθέτης, τον οποίο άκουγα συνέχεια και είχε γίνει ο
μουσικός μου ήρωας. Ο Άλαν Πάρσονς ήταν εδώ μαζί μας στο στούντιο!
Μα πώς; Τότε συνειδητοποίησα ακριβώς τι είχε γίνει και ποιος τα είχε
κανονίσει όλα. Μα βέβαια η Τρέισι, η οποία παρίστανε την αθώα
περιστερά.
«Ίνγκριντ, φαντάζομαι πως αναγνωρίζεις τον Άλαν, έτσι;», είπε.
Δώσαμε τα χέρια, όμως εγώ είχα μείνει άφωνη από το σοκ. Ένοιωσα να
ζαλίζομαι και ότι από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμούσα. Αχ, και το
ντύσιμο μου ήταν τόσο πρόχειρο για την περίσταση! Αλλά…ήταν ο
Άλαν Πάρσονς εδώ! Ο Άλαν Πάρσονς!!! Αλλά τελικά κατάφερα να του
πω ότι η μουσική του με είχε επηρεάσει πολύ και θεωρούσα το I Robot
τρομερό άλμπουμ με θεματική που σου δίνει τροφή για σκέψη. Από την
πλευρά του, μας είπε ότι άκουσε το πρώτο μας άλμπουμ και νόμιζε ότι
ακούει μια μπάντα της δεκαετίας του ’70. Και μάλιστα είπε σε μένα
προσωπικά:
«Μα πώς είναι δυνατόν σήμερα να παίζει κανείς Hammond Organ; Πού
το βρήκες;».
Κοκκίνισα αλλά του έδειξα το χώρο. «Να εδώ. Το βρήκα τυχαία και
ξεκίνησα να πειραματίζομαι. Όμως, θα ήθελα να αγοράσω ένα, αν το
έβρισκα και αν διέθετα τα χρήματα».
Κανονίσαμε τελικά να κάνει μερικά φωνητικά και τις αφηγήσεις στο
άλμπουμ μας. Και αυτό θα μας έπαιρνε γύρω στις δύο εβδομάδες. Και
ήταν τόσο καλός μαζί μας! Εγώ περίμενα να γνωρίσω έναν ξιπασμένο
ροκ σταρ, που περιφρονεί όλους τους άλλους και η διασημότητα τον έχει
διαβρώσει. Αλλά κάθε άλλο! Ήταν μετριοπαθής και ευγενέστατος μαζί
μας. Ήταν πραγματικός Άγγλος τζέντλεμαν. Μάλιστα τον φώναξα σε
κάποια στιγμή Σερ και σήκωσε την παλάμη του, λέγοντάς μου: «Μα σε
παρακαλώ. Άλαν να με φωνάζεις».
Όταν τελικά βρέθηκα μόνη μου με την Τρέισι, της είπα: «Μα πώς τα
κατάφερες;»
Γέλασε πονηρά: «Εσύ δε με πίστευες, ε;».
«Μα πώς;»
«Κοίταξε να δεις. Είχα γνωστούς στην Αγγλία, που είχαν συνεργαστεί
μαζί του. Επομένως τον βρήκα και του μίλησα για σένα και για όσα
θέλαμε να κάνουμε».
Την αγκάλιασα σφιχτά.
«Σε ευχαριστώ πολύ. Αυτό θα είναι μια από τις σημαντικότερες στιγμές
στη ζωή μου». Ήθελα να της πω ότι ήταν η καλύτερη φίλη, που θα ήθελε
ο καθένας να έχει, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω.
Τότε τραβήχτηκε απότομα:
«Μας χρωστάς κάτι. Έχασες το στοίχημα».
Ξέχασα ότι είχαμε βάλει στοίχημα! Και τελικά, όντως με
βιντεοσκόπησαν να είμαι ανεβασμένη στο τραπέζι και να τραγουδάω τον
Ύμνο της ΕΣΣΔ! Και μπορώ να πω ότι η εμπειρία ήταν τρομερά
τραυματική.
Περάσαμε το υπόλοιπο καλοκαίρι ηχογραφώντας. Στην αρχή, δουλέψαμε
με τα κομμάτια του Άλαν Πάρσονς. Τότε παρατήρησα πόσο γαμάτη είναι
η λονδρέζικη προφορά! Μου θύμιζε παλιές ασπρόμαυρες ταινίες. Και
τελικά, ο Άλαν έμεινε μιάμιση βδομάδα και μάλιστα έβγαινε μαζί μας για
φαγητό. Κάποτε τον έφερα και στο σπίτι μου. Όπως είπα προηγουμένως,
αυτό το άλμπουμ συντέθηκε συνολικά από τη μπάντα. Ωστόσο, εγώ είχα
και κάτι στο νου μου, που ήταν ξεκάθαρα δικό μου. Δεν ήθελα να
κάνουμε τα ίδια πράγματα με το Endless Quest, αλλά να υπερβούμε πολύ
τα όρια στο στυλ της μουσικής. Ήθελα έναν πολύ γεμάτο ήχο με κάθε
λογής όργανα. Για αυτό ένα Hammond Organ δεν αρκούσε. Προφανώς
και θα χρησίμευε ως βάση, ωστόσο η κύρια μελωδία θα έπρεπε να
βασίζεται αλλού. Αν και πίστευα ότι ποτέ δε θα έβρισκα επιρροές από τη
μέταλ, μια μπάντα που άκουγα φανατικά ήταν οι Stratovarius. Αυτό που
έκαναν και με εξέπληττε, ήταν ότι στα σόλο τους εναλλασσόταν
ηλεκτρική κιθάρα και συνθεσάιζερ και όλο αυτό γινόταν σε απίστευτα
μεγάλη ταχύτητα. Θέλω να πω ότι αυτό ήταν κάτι που θα ήθελα να
υπάρχει στο άλμπουμ μας, χωρίς όμως ο ρυθμός να είναι μέταλ.
Έτσι λοιπόν, όταν ξεκίνησα να παίζω πλήκτρα, ως βάση υπήρχαν μεν οι
τυπικοί ήχοι που χρησιμοποιούσα, σε συνδυασμό με το Hammond Organ,
ωστόσο η μελωδία μου είχε πολύ περίεργους ήχους. Δυστυχώς δε διέθετα
αναλογικό συνθεσάιζερ, στο οποίο βάζεις δικούς σου ήχους από
υπολογιστή, ούτε όμως χρησιμοποιούσα προγράμματα ήχου, γιατί δεν
είχα την παραμικρή ιδέα από αυτά. Χρησιμοποιούσα, όμως, ένα Korg
του σχολείου, το οποίο, μπορώ να πω, έκανε πολύ καλή δουλειά και είχε
και ευρύτατο ήχο.
Πολύ συχνά, ήμουν στην αίθουσα ηχογράφησης μόνη μου, επομένως δεν
είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου να ακούει τι παίζω. Αυτές τις
στιγμές, λοιπόν, έβρισκα την ευκαιρία να κάνω τρέλλες στο συνθεσάιζερ.
Μάλιστα, έλεγα στους τεχνικούς που βοηθούσαν (γιατί εκείνοι δεν ήταν
δυνατόν να φύγουν) να μου φέρουν ό,τι εξαρτήματα και μπίλιες υπήρχαν:
«Ας κάνουμε γρήγορα, προτού προλάβουν να έρθουν οι άλλοι».
Έβαζα περίεργα πράγματα πάνω στο συνθεσάιζερ, πείραζα τα ηχεία,
έκανα διαφόρους ήχους, ώστε να ακουστεί κάτι πιο αλλόκοτο. Και
βέβαια χρησιμοποίησα σχεδόν όλη τη σειρά από το Synth/Lead Pad των
πλήκτρων. Και αυτά γίνονταν κυρίως σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα
και οι άλλοι ούτε που είχαν πάρει χαμπάρι τι έκανα τόσον καιρό. Όσο
ήταν εκείνοι, ηχογραφούσα περισσότερο Hammond Organ. Σε αυτό το
άλμπουμ είχα δώσει ευρύ ήχο, ώστε να θυμίζει κάποια ορχηστρικά
βρετανικά προγκ κομμάτια της δεκαετίας του ’70 και κάτι σαν ελαφρύ
ποπ. Τέλος για 2η φορά έκανα γυναικεία φωνητικά. Όμως, όπως ανέφερα
πριν, είχα κόψει τις επαφές μου με τον Τίμο για αυτό αντρικά φωνητικά
έκανε ο Μάικλ, ο οποίος είχε τρομερή και πολύ δυναμική φωνή. Ήταν
υπέροχο για ντουέτο. Και για πρώτη φορά ένοιωσα ικανοποιημένη με τον
ήχο του συνθ, σε αντίθεση με το πρώτο άλμπουμ, όπου δεν καταφέραμε
να πετύχουμε τον ήχο που θέλαμε. Αλλά τώρα μετά από πολύ ψάξιμο,
βρήκαμε το κατάλληλο crew που μας βοήθησε με όλα αυτά τα
συστήματα, αν και πάλι η Σαμάνθα ήταν άφαντη.
Ηχογραφούσαμε το άλμπουμ το καλοκαίρι, ωστόσο παίζαμε τα
ορχηστρικά μέρη. Και αυτό γιατί δεν είχαμε γράψει όλους τους στίχους.
Υπήρχε η θεματική στο μυαλό μας και επρόκειτο για θέματα, για τα
οποία συζητούσαμε όλο το καλοκαίρι και βέβαια, είχαμε γράψει τα
κομμάτια του Άλαν Πάρσονς, ωστόσο υπήρχαν κενά. Ευτυχώς δεν
κολλήσαμε σε αυτό, ακριβώς επειδή εγώ άρχισα να ψάχνω ακόμα
περισσότερο. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησα την Τρίτη Λυκείου, γεγονός που
σήμαινε ότι διάβαζα πολύ. Και αλληλοεπιδρούσα πολύ περισσότερο με
τον κόσμο, ακριβώς επειδή αυτό τον ένα χρόνο δε ζούσα στην ερημιά.
Αντίθετα, τις καθημερινές κοιμόμουν στους φίλους μου, οι οποίοι έμεναν
στο κέντρο του Κίρκενες, κοντά στο σχολείο. Και αυτό βοηθούσε, διότι
από τη μία δε θα έχανα τόσο πολύ δρόμο με τις διαδρομές, καθώς το
σπίτι μας είναι 15 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο. Από την άλλη, θα
διάβαζα μαζί με τους φίλους μου και έτσι θα ήμουν περισσότερο
συγκεντρωμένη, ενώ στο χωριό θα πήγαινα συνέχεια για περπάτημα και
δε θα άνοιγα βιβλίο. Δεν είναι ότι δε μου άρεσε το διάβασμα. Το
αντίθετο μάλιστα. Ακόμα και το στούντιο, όπου ηχογραφούμε, κάθε
φορά εκτός από καλώδια έχει και βιβλία που φέρνω συνήθως εγώ, που
λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης για το εκάστοτε άλμπουμ. Όμως είναι
τελείως διαφορετικό το διάβασμα, όταν εξετάζεσαι σε αυτό και όταν
γίνεται υπό συνθήκες πίεσης.
Ήθελα να σπουδάσω Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο του Τρόμσο. Η
Τζοάννα μου είχε πει να έρθω να μείνω σε εκείνη, όμως εγώ αρνήθηκα,
διότι δεν ήταν δυνατόν να μπαστακωθώ σε εκείνη για 3-4 χρόνια. Έτσι,
επρόκειτο να νοικιάσω σπίτι κάπου και ευχόμουν να ήταν στα περίχωρα
και όχι μέσα στο κέντρο της πόλης. Και για να περάσω στο
Πανεπιστήμιο, εφόσον πλέον με έστρωναν οι φίλοι μου, έπρεπε για ένα
χρόνο να διαβάζω εντατικά. Αυτό ήταν μεν κουραστικό, αλλά αυτά που
διάβαζα μπορούσαμε να τα βάλουμε στο άλμπουμ. Γιατί έβρισκα και
πολλά βιβλία, τα οποία πέρα από το ότι ήταν επιστημονικά, σου άνοιγαν
και το μυαλό με τις ιδέες που σου περνούσαν. Κατέκριναν πολλά
κοινωνικά φαινόμενα, με τα οποία ενδεχομένως είχαμε μεγαλώσει, οπότε
δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να είμαστε σκεπτικοί πάνω σε αυτά, αλλά
τα καταπίναμε σαν τροφή. Για αυτό, θέλαμε να ονομάσουμε το άλμπουμ
μας Your Fantasy World, δίνοντάς του μια σαφώς ειρωνική χροιά. Γιατί,
μεταξύ άλλων, το άλμπουμ κατέκρινε και τους ηγέτες, οι οποίοι
προσπαθούν να έχουν εξουσία σε βάρος του λαού, κάναμε σφοδρή
κριτική στη θρησκεία, τη δεισιδαιμονία και γενικότερα την τυφλή πίστη
σε οτιδήποτε, από το οποίο απουσιάζουν τα αποδεικτικά στοιχεία.
Γύρω στον Οκτώβριο, δώσαμε δύο συνεντεύξεις: μία για τη Νορβηγία
και μία για την Ιρλανδία, στις οποίες μιλήσαμε για το άλμπουμ που θα
κυκλοφορούσαμε. Οι Νορβηγοί το περίμεναν πώς και πώς, διότι
θεωρούσαν ότι θα είχαν αρκετό ενδιαφέρον τα θέματα, τα οποία
πραγματευόταν. Στον αντίποδα βρισκόταν η Ιρλανδία, όπως περιμέναμε,
όπου υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις. Οι Ιρλανδοί στην πλειονότητά τους
είναι συντηρητικοί και πιστοί Καθολικοί, για αυτό το ότι κατακρίναμε τη
θρησκεία το θεωρούσαν πάρα πολύ βλάσφημο και γενικά ότι όλο το
άλμπουμ δεν θα είχε ίχνος φαντασίας. Το τελευταίο έχει πολύ μεγάλη
σημασία, γιατί οι Ιρλανδοί θα περίμεναν να έχουμε θεματική, που
σχετίζεται με θρύλους. Και αυτό γιατί θυμούνταν το άλμπουμ, που είχα
φτιάξει με τη Τζοάννα. Και όντως το Iernis σχετιζόταν με φανταστικούς
κόσμους, παραμύθια και αλχημεία και, βέβαια, ο κόσμος ήξερε ότι μου
άρεσαν οι ιστορίες και τα παραμύθια.
Λίγο πριν κυκλοφορήσουμε το άλμπουμ, πήγαμε να κάνουμε τα
τελευταία μιξαρίσματα. Τότε τα παιδιά με ρώτησαν: «Μα καλά, πώς στα
κομμάτια έκανες το συνθεσάιζερ να ακούγεται έτσι;». Χαμογέλασα
διάπλατα και βέβαια δεν τους είπα το μυστικό μου. Και είχαν εκπλαγεί
και όσοι το άκουγαν στο στούντιο για πρώτη φορά, γιατί θεωρούσαν ότι
κάτι τέτοιο έχει να γραφτεί 40 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ξεπεράσαμε
κάθε όριο στην progressive rock, παντρεύοντας χιλιάδες ήχους μεταξύ
τους και όπως έκαναν οι Stratovarius, βάζαμε συνθεσάιζερ να κάνει
διάλογο με ηλεκτρική κιθάρα. Ο ρυθμός ήταν απίστευτα περίπλοκος και
κάθε μέρα πονούσαν τα δάχτυλά μου, διότι προσπαθούσα να παίξω σόλο
στα πλήκτρα σε απίστευτη ταχύτητα. Εξάλλου, όπως είπα, ετούτο το
άλμπουμ δε βασίστηκε τόσο σε Hammond Organ, αλλά σε ήχους
συνθεσάιζερ που δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ, αλλά δε νομίζω και
να ξαναχρησιμοποιήσω.
Για εξώφυλλο, χρησιμοποιήσαμε το πρόσωπο ενός περίεργου πλάσματος,
το οποίο για εμάς συμβόλιζε τους λαϊκιστές, που κορόιδευαν τον κόσμο.
Βέβαια, αυτό έμοιαζε περισσότερο με κάτι σαν ανάμειξη της Κραυγής
του Μουνκ και του εξωφύλλου του In the Court of the Crimson King. Το
άλμπουμ κυκλοφόρησε το Νοέμβρη και αμέσως πήγαμε για μια μικρή
μόνο περιοδεία, διότι έπρεπε να διαβάσω για τις εξετάσεις μου.