Ξανάρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική το Μάιο του 2012 (2028) και αυτό

έγινε στο πλαίσιο πραγματοποίησης ενός ονείρου μου. Δεν συνέθεσα δική
μου μουσική, αλλά διασκεύασα ένα άλμπουμ μαζί με τη Τζοάννα, τη νέα μας
τραγουδίστρια. Όταν ήμουν παιδάκι και είχα μόλις ανακαλύψει την Κέλτικη
μουσική, είχα βρει έναν δίσκο με Ουαλικά τραγούδια, ο οποίος μάλιστα
περιείχε το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα ποτέ στο Κέλτικο φεστιβάλ: το Y
Ddau Farch. Από τότε, λοιπόν, είχα όνειρο να διασκευάσω αυτό το δίσκο,
χρησιμοποιώντας μουσικούς της επιλογής μου και όχι του συγκροτήματος.
Ήταν πολύ πριν δημιουργηθεί το συγκρότημα, ωστόσο γνώριζα τον Μπράιαν
ήδη από τότε και σκεφτόμουν ότι θα δούλευα σίγουρα μαζί του. Τώρα μου
είχε έρθει κουτί, γιατί γνώριζα ακόμα περισσότερα άτομα, τα οποία έπαιζαν
Κέλτικη μουσική και ήμουν σίγουρη ότι θα συμφωνούσαν με την ιδέα μου.
Τα δύο πρώτα άτομα που σκέφτηκα ήταν η Τζοάννα κι ο Μπράιαν. Έτσι, ένα
πρωινό τηλεφώνησα στη Τζοάννα.
«Ναι, Τζοάννα εδώ», είπε αγουροξυπνημένη.
«Θέλεις να διασκευάσουμε έναν δίσκο με ουαλικά τραγούδια;», είπα
απότομα.
«Ε…νομίζω…αλλά τι ακριβώς εννοείς;».
Έσκασα στα γέλια και της είπα: «Εντάξει, όταν ξυπνήσεις για τα καλά και πιείς
καφέ, πάρε με πίσω».
Τελικά η Τζοάννα μου τηλεφώνησε μετά από ένα τέταρτο και μου είπε: «Τι
μου είπες για ουαλικά τραγούδια. Δεν κατάλαβα».
«Άκουσε», απάντησα. «Όταν ήμουν μικρή, είχα όνειρο να διασκευάσω ένα
συγκεκριμένο δίσκο με ουαλικά τραγούδια. Θες να συμμετέχεις σ’ αυτό το
πρότζεκτ;».
«Να τραγουδήσω εννοείς;».
«Ναι και να παίξεις κιθάρα».
«Εννοείται», μου απάντησε. «Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω ακούσει το άλμπουμ,
αλλά ουαλικά τραγούδια…ΟΥΑΟΥ!».
Χαμογέλασα. «Η εμπειρία θα είναι αξέχαστη».
«Και σκοπεύεις να χρησιμοποιήσεις και άλλα άτομα;»
«Βέβαια. Τον Μπράιαν σίγουρα. Την Άντζελα χρειαζόμαστε στη γκάιντα και
μάλλον θα χρειαστούμε τους μουσικούς από το Γιόρκσαϊρ. Θα πω στον
Μπράιαν να καλέσει μερικούς από το Blakey Ridge».
Κι έτσι έγινε. Ο Μπράιαν βρήκε την ιδέα μου θαυμάσια και αμέσως έσπευσε
να καλέσει μουσικούς, τους περισσότερους από τους οποίους γνώριζα. Ήταν
κοινοί φίλοι που έπαιζαν μουσική κυρίως στο Blakey Ridge και στο Κέλτικο
φεστιβάλ στην Ιρλανδία. Πέρασα ολόκληρο το καλοκαίρι του 2013
προσαρμόζοντας τα κομμάτια στο Musescore, έτσι ώστε να μπορέσω να
μοιράσω τα μέρη στα οποία θα έπαιζε ο κάθε μουσικός. Ο τρόπος που
δούλευα ήταν ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που δούλευα και όταν έγραφα
συμφωνική μουσική. Μόνο που αντί για συμφωνικά όργανα έβαζα
παραδοσιακά.
Ένα επιπλέον άτομο, με το οποίο δούλεψα ήταν η Σόννα, η σύντροφος του
Μπράιαν. Δεν έχω μιλήσει σε ολόκληρη την ιστορία για τη Σόννα, ωστόσο θα
μιλήσω εκτενώς για εκείνη αμέσως. Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι είμαι
τόσο δεμένη με τους Raglan Hundred, μόνο και μόνο επειδή έχω οικογένεια
μαζί τους. Αυτό όμως που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι έχω
και φιλικές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη τους. Μάλιστα η Σόννα είναι η
τελευταία κοπέλα με την οποία σύναψα σχέσεις πριν το 2021 και μια από τις
μοναδικές με την οποία συνεχίζουμε και είμαστε κολλητές. Είναι αλήθεια ότι
γνώρισα τους Raglan Hundred μέσω της Βίβιαν και του Μπράιαν, αλλά μέσα
σ’ όλη αυτή την ιστορία υπάρχει ένα κενό. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι
γνωριστήκαμε το 2022 με 2023, αφού δηλαδή είχα μετακομίσει πίσω στη
Νορβηγία. Η πραγματική ιστορία πάει ως εξής. Το 2021 είχα δει λάιβ τους
Raglan Hundred στο Blakey Ridge, όπου η τραγουδίστριά τους ήταν η Λίσα
Χάρρινγκτον. Η Σόννα ήταν μόλις 20 ετών και είχε μπει στο συγκρότημα για να
κάνει δεύτερα φωνητικά. Η Λίσα ήταν η τραγουδίστρια, όχι η Σόννα. Ο
Μπράιαν δεν ήξερε ακόμα τη Σόννα. Λίγο καιρό αργότερα, όταν βρισκόμουν
σε μαύρα χάλια στο νοσοκομείο, η Βίβιαν μου έκανε επίσκεψη μαζί με τον
Ίνγκμαρ. Εκείνη την όμορφη μέρα γνώρισα τον Ίνγκμαρ.
Η Σόννα κι εγώ γνωριστήκαμε τελείως τυχαία. Πρέπει να ήταν κάποια έκθεση
στο Γιόρκσαϊρ, στην οποία βρισκόταν κι εκείνη. Την αναγνώρισα, γιατί έχει
αυτό το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα στα μαλλιά -- αυτό που ήθελα χρόνια
να κάνω και ποτέ δε μπορούσα. Και της το είπα, οπότε κάπως έτσι ήρθαμε σε
επαφή. Της είπα ότι κάθε φορά που βλέπω κοκκινομάλλες, σφίγγεται η
καρδιά μου, γιατί κι εγώ θα ήθελα να είμαι κοκκινομάλλα σαν κι εκείνες.
Όπως είπα, την αναγνώρισα, γιατί είχα δει το συγκρότημα λάιβ και μου είχε
κάνει τρομερή εντύπωση η φωνή της. Η Σόννα είχε μια από τις ομορφότερες
και καθαρότερες φωνές που είχα ακούσει ποτέ και μου φαινόταν πολύ
περίεργο το ότι ο Μπράιαν δεν την είχε ακούσει ποτέ.
Η Σόννα κι εγώ είχαμε μια πολύ καλή σχέση από την αρχή, αλλά φοβόμουν να
την πλησιάσω, διότι είχα όλες αυτές τις τραυματικές εμπειρίες από τις δήθεν
φιλενάδες μου. Όμως η Σόννα είχε μια διαφορά. Δεν ήταν ξανθιά
χαζογκόμενα. Ήταν μια αθώα κοκκινομάλλα και ήταν τόσο…παιδάκι. Ήταν
πάρα πολύ μικρή τότε. Και κάποια στιγμή συζητήσαμε για το γεγονός ότι οι
περισσότερες φίλες μου στην Ιρλανδία ήταν φίδια και μου απάντησε το ίδιο
για τις φίλες της στην Αγγλία. Έτσι άρχισα να νοιάζομαι για αυτήν και ήθελα
να την προστατέψω από το δηλητήριο. Ακριβώς επειδή εγώ ήμουν αθώα και
δεν είχαν κανέναν να με προστατέψει, ήθελα να προστατέψω αυτό το
καλόκαρδο πλάσμα.
Έτσι λοιπόν, είχα γνωρίσει τη Σόννα στους φίλους μου και μετά χαράς τη
δέχτηκαν στην παρέα. Και μέσω εμού, γνωρίστηκε με τον Μπράιαν ως «η
δεύτερη τραγουδίστρια των Raglan Hundred». Ο Μπράιαν εντυπωσιάστηκε
από τη φωνή της και από….λοιπόν, από τα κόκκινά της μαλλιά, βέβαια…και
την ίδια. Και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Κλείνοντας την παρένθεση για τη φιλία μου με τη Σόννα, επιστρέφω στο
γεγονός ότι θα ήταν ένα από τα πρώτα άτομα με τα οποία θα δούλευα. Το
Σεπτέμβριο που τελείωσα τη μεταγραφή, πήγαμε στο στούντιο. Νομίζω πως
ήταν οι καλύτερες ηχογραφήσεις που είχαμε κάνει ποτέ. Τα παιδιά έμειναν
στην Αυστραλία για δύο μήνες περίπου και τις μέρες που είχαμε κενό,
πηγαίναμε εκδρομές. Παίρναμε το αυτοκίνητο και οδηγούσαμε για ώρες στο
μεγάλο δρόμο, τον Ocean Road. Και επειδή πλησίαζε Δεκέμβρης, στην
Αυστραλία ήταν καλοκαίρι και πηγαίναμε για μπάνιο.
Οι εκδρομές μας δεν είχαν αίσιο τέλος πάντοτε. Κάποια στιγμή θυμάμαι ότι
ήμασταν σε μια παραλία κοντά στη Μελβούρνη και αποφασίσαμε να κάνουμε
θαλάσσια σπορ. Όταν ήρθε η σειρά μου, λοιπόν, ανέβηκα σε ένα τζετ σκι.
Ωστόσο είναι πασίγνωστο το γεγονός ότι η ισορροπία του σώματός μου είναι
για κλάμματα. Το τζετ με τράβηξε με τόση δύναμη που έχασα την ισορροπία
μου και έσκασα στο νερό σαν σακί με πατάτες. Το θέμα είναι όμως ότι έπεσα
τόσο δυνατά και ανάσκελα, που χτύπησα τα πλευρά μου και δεν μπορούσα να
ανοίξω τους ώμους μου για δύο εβδομάδες. Οπότε δεν ξανατόλμησα ποτέ να
κάνω θαλάσσιο σπορ, πέρα από κωπηλασία ή καγιάκ.
Επιπλέον στην Αυστραλία υπάρχουν πολύ επικίνδυνα ζώα, ειδικά στη
θάλασσα. Κάποτε πήγαμε σε μια άλλη παραλία, όπου με τσίμπησαν
μέδουσες. Ευτυχώς δεν ήταν τόσο επίπονο, ώστε να χρειαστώ νοσηλεία, αλλά
τα πλοκάμια της μέδουσας ήταν στο σώμα μου για μέρες. Ήμουν τυχερή, διότι
στην Αυστραλία ζει ένα είδος μπλε μέδουσας, που θεωρείται το πιο
επικίνδυνο είδος στον κόσμο. Το τσίμπημά της είναι θανατηφόρο!
Τη χειρότερη εμπειρία στην Αυστραλία, όμως, δεν την είχα με μέδουσες.
Κάποιο απόγευμα κατέβηκα στον κήπο του σπιτιού μου για να μαζέψω μερικά
χόρτα. Είχα μερικούς σωρούς στο χώμα, που έπρεπε να τους πετάξω. Όπως
πήγα, λοιπόν, να σηκώσω έναν σωρό, βλέπω από κάτω του ένα τεράστιο
μαύρο κουλουριασμένο φίδι. Πετάχτηκα μερικά χιλιόμετρα πίσω και πάτησα
κάτι φωνές. Φοβάμαι πάρα πολύ τα φίδια και μάλιστα, για όποιον δεν το
ξέρει, ποτέ δεν μπόρεσα να δω εκείνη τη σκηνή στην πρώτη ταινία του Ιντιάνα
Τζόουνς, που είναι περικυκλωμένοι από φίδια. Πάντοτε φεύγω ή κλείνω τα
μάτια. Έχω, λοιπόν, οφιοφοβία! Η Γιοχάννα και ο Στέφαν, λοιπόν, βγήκαν έξω
να δουν γιατί ούρλιαζα έτσι και όταν τους είπα για το φίδι, άρχισαν να γελούν
με τα χάλια μου.
Έτσι λοιπόν, εκτός από τις ηχογραφήσεις, κάναμε και διάφορα μικρά ταξίδια.
Ταξίδια είχα αρχίσει να κάνω και με την οικογένειά μου, αλλά σε πιο μακρινά
μέρη και συνήθως στο εξωτερικό. Αφού ζούσαμε στην Αυστραλία, ήταν και
πιο εύκολο να πάμε ταξίδι στα νησιά της Ωκεανίας, που ήταν μέρη που
πάντοτε ονειρευόμουν να πάω.
Όταν ήμουν πιο μικρή, έβλεπα ντοκιμαντέρ ή διάφορες σειρές με εξωτικά
ταξίδια σε νησιά και έκτοτε αγάπησα τα νησιά. Ένα εξωπραγματικό και
υπέροχο όνειρο που είχα πάντοτε ήταν να πάρω ένα μικρό βαρκάκι και να
γυρίσω τα νησιά της Ωκεανίας. Μάλιστα κάποτε είχα δει και αυτό το τελείως
παράλογο όνειρο. Ήμουν λέει στα νησιά Γκαλαπάγκος, (Μάλιστα! Φαντάζομαι
πως θα ήθελα να δω τις χελώνες του Δαρβίνου) με την οικογένειά μου και
κολυμπούσαμε. Τότε βγήκαμε στην ακτή και πήγαμε σε μια καλύβα, στην
οποία έπαιζαν διάφοροι μουσικοί τραγούδια που ήταν μια ανάμειξη εθνικής
και λάτιν μουσικής. Αφού ακούσαμε τη μουσική τους, κατευθυνθήκαμε προς
το βαρκάκι μας. Ξαφνικά, βλέπουμε να έρχεται καταπάνω μας ένα τεράστιο
τσουνάμι, το οποίο όχι μόνο δεν μας έπνιξε, αλλά λειτουργώντας σαν κάποιο
είδος μεταφορικού μέσου, μας πέταξε σε μια ακτή που ήταν στην Παπούα-
Νέα Γουινέα.
Μια άλλη φορά είδα ένα ακόμα πιο αλλόκοτο όνειρο. Γενικά, τον καιρό που
ήμουν άρρωστη, συνήθιζα να ταξιδεύω χιλιάδες μίλια με το Google Earth.
Κάποιες φορές απλώς κοιτούσα τις ρότες των καραβιών, αν για παράδειγμα
κάποιο βαπόρι πήγαινε από τα νησιά της Καραϊβικής στα νησιά της Ωκεανίας.
Το όνειρο που είδα τότε, λοιπόν, ήταν ότι ξαφνικά έκανα η ίδια το ταξίδι με
την οικογένειά μου και ενώ βρισκόμασταν μέσα στον Ωκεανό, τεράστια
κύματα μας περικύκλωναν. Όχι, δεν επρόκειτο για εφιάλτης. Δαμάζαμε τα
κύματα επιτυχώς και το βλέπαμε ως περιπέτεια.
Ξέρω γιατί τα έβλεπα αυτά τα όνειρα. Διψούσα για ζωή και το γεγονός ότι
είχα ξεπεράσει τον καρκίνο, ήταν μια τεράστια δοκιμασία για μένα. Ήμουν
πεπεισμένη ότι θα ζούσα πάρα πολλά χρόνια, ότι θα πέθαινα σε βαθιά
γηρατειά, αλλά έπρεπε να κρατάω και μικρό καλάθι. Αν και ήμουν σίγουρη
για τη ζωή μου, αυτό δε σήμαινε ότι για την υπόλοιπη ζωή μου θα ήμουν
εντελώς αδρανής και θα σκεφτόμουν ότι μπορώ να αμελώ όσα θέλω ή πρέπει
να κάνω. Οι σοφοί λένε Μην αφήνεις για αύριο, όσα μπορείς να κάνεις
σήμερα.
Για αυτό το λόγο, έπρεπε να μάθω ότι καταρχάς δεν επιβιώνει κανείς μόνος
του. Άρα, θα ζούσα τις περιπέτειές μου μαζί με την οικογένειά μου. Και
επιπλέον, θα εμπλεκόμουν σε περιπέτειες, θα ήταν κάτι που θα έκανα. Δεν
θεωρούσα πια ουτοπικό αυτό που έκαναν όλοι αυτοί οι τρελλάρες στα
ντοκιμαντέρ. Απλώς ένα ταξίδι σε εξωτικά νησιά χρειάζεται χρήματα, χρόνο,
και πάρα πολύ καλή οργάνωση. Ο Στέφαν κι εγώ μπορούσαμε να το
πετύχουμε αυτό. Και οι δύο (και βέβαια η Γιοχάννα) αγαπούμε να
σχεδιάζουμε καινούριες περιπέτειες, αλλά και το ίδιο το μέλλον μας.
Το καλοκαίρι, λοιπόν, μείναμε στο Σίντνεϊ μόνο για τις ηχογραφήσεις. Όλο τον
υπόλοιπο καιρό, σχεδιάζαμε ταξίδια στα νησιά της Ωκεανίας. Πήγαμε στην
Παπούα Νέα Γουινέα, στα νησιά Φίτζι, στην Ταϊτή, τα νησιά Μπόρα Μπόρα,
στη Μικρονησία, στα νησιά Σολομώντα, στα Βανουάτου, στα νησιά Μάρσαλ
και σε πάρα πολλά άλλα. Ήταν μια τεράστια κρουαζιέρα, που έμεινε σε όλους
αξέχαστη, ιδιαίτερα στα παιδιά.
Το Σεπτέμβριο συνεχίσαμε τις ηχογραφήσεις για το δίσκο. Πριν είπα ότι
επρόκειτο για διασκευή του ουαλικού άλμπουμ, που άκουγα όταν ήμουν
δεκαπέντε. Αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Μέσα από τη συνεργασία μας
με τη Τζοάννα, γεννήθηκε κι ένα δικό μας κοινό τραγούδι: το Goodbye
Voyager. Ήταν ένα ημι-ακουστικό, ημι-κέλτικο και ημι-ροκ κομμάτι, το οποίο
παίχτηκε πολλές φορές λάιβ στο μέλλον.
Αν και με τη Τζοάννα γνωριζόμασταν κανονικά πάνω από 20 χρόνια, ήμασταν
φιλενάδες εδώ και τρία χρόνια περίπου. Μέρα με τη μέρα τη γνώριζα
καλύτερα και συνειδητοποιούσα πόσα κοινά και πόσο ίδιες ήμασταν τελικά.
Όταν ήμουν μικρή, η Βίβιαν αποκαλούσε την αδελφή μου και τη Τζοάννα ως
Τζοάννα στο τετράγωνο, αλλά όπως αποκαλύφθηκε περισσότερα κοινά είχε
με μένα παρά με την αδελφή μου. Με προστάτευε σαν να είμαι η μικρότερή
της αδελφή. Και για όποιον δεν το ξέρει, η Τζοάννα είχε σπουδάσει
Γλωσσολογία και το διδακτορικό της είχε ως θέμα τις νησίδες (για τους μη
γλωσσολόγους θα εξηγήσω αργότερα τι είναι τα νησιά και οι νησίδες --
πάντως δεν έχουν καθόλου να κάνουν με τα πραγματικά νησιά που
περιβάλλονται από θάλασσα).
Οι ηχογραφήσεις τελείωσαν και ο δίσκος κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2012.
Τιτλοφορήθηκε Music and Dances from Wales. Δεν επρόκειτο για ιδιαίτερος
τίτλος και κλέψαμε λίγο. Δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο μουσική από την
Ουαλία, γιατί είχαμε συνθέσει και ένα δικό μας κομμάτι.
Βλέπετε, λοιπόν, ότι όλον αυτόν τον καιρό, είχα ανακάμψει και συνέχεια
ήμουν δραστήρια. Η διατροφή μου είχε βελτιωθεί, αν και ήμουν υποχρεωτικά
βίγκαν. Ήμουν χορτοφάγος από 20 χρονών και, καθώς μετά την εγχείρηση το
στομάχι μου δεν άντεχε τα γαλακτοκομικά, είχα γίνει βίγκαν. Δεν είχα κανένα
απολύτως πρόβλημα μ’ αυτό και επιπλέον ένοιωθα το στομάχι μου πιο
ελαφρύ και χωρίς καούρες.
Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε σπίτι μας, στο
Κίρκενες. Αλλά υπήρχαν δύο πράγματα που με κρατούσαν πίσω. Το ένα ήταν
η σχολή που παρακολουθούσα, την οποία δεν είχα ολοκληρώσει ακόμη.
Σκεφτόμουν ότι μπορούσα να επιταχύνω την αποφοίτησή μου, μελετώντας
περισσότερο, αλλά πριν το καλοκαίρι του 2013 ήταν αδύνατο να τελειώσω.
Το άλλο ζήτημα ήταν τα μαθήματα που δίδασκα εγώ. Δεν ξαναδίδαξα στο
σχολείο πια και με μεγάλη λύπη αποχαιρέτισα τα παιδιά. Ωστόσο δεχόμουν
στο σπίτι μου μερικά μεταναστόπουλα, στα οποία έκανα ιδιαίτερα μαθήματα,
διότι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στο σχολείο λόγω της αδυναμίας τους
στην κατανόηση της γλώσσας. Τα παιδιά έρχονταν στο σπίτι κάθε απόγευμα.
Και ήταν αρκετά! Δεν ήθελα να έχω μια τυπική σχέση μαζί τους, ωστόσο, για
αυτό το λόγο, μετά το μάθημα, πάντα τους πρόσφερα φρούτα και χυλό (όπως
έκανε και η θεία μου) και συζητούσαμε λίγο. Κάποια στιγμή, ράγισε η καρδιά
μου. Είχα κάποια μεταναστόπουλα, τα οποία είχαν καταφέρει να φτάσουν
στην Αυστραλία από τη Συρία. Η Ευρώπη δεν τα δέχτηκε, συχνά ήταν
παράνομοι (γιατί δεν τους έδιναν άδεια παραμονής και δεν φταίνε τα
προσφυγάκια για αυτό) και έτσι έμεναν στο δρόμο. Κάποια είδαν το σπίτι
τους να γκρεμίζεται, το τρίχρονο αδελφάκι ενός είδε να σφάζουν τη μάνα και
άλλες αποτρόπαιες ιστορίες. Πώς θα μπορούσα να ζητήσω χρήματα από αυτά
τα πλάσματα; Αν κάποια από αυτά είχαν μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα,
τότε προσέφεραν κάποιο μικρό αντίτιμο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα
τους το ζητούσα.
Έκανα επομένως όλες τις δουλειές του κόσμου. Ήμουν δασκάλα, κηπουρός,
καλή μαμά, καλή σύζυγος, οικοδόμος κτλ. Την Τέχνη, ωστόσο, δεν τολμούσα
να την αγγίξω ακόμη (εκτός με το άλμπουμ με τα ουαλικά, που ήταν μια
υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου δεκαπέντε χρόνια πριν). Η Τέχνη θα
επανεμφανιζόταν λίγο καιρό αργότερα, όταν κάτι θα κέντριζε το ενδιαφέρον
μου τόσο πολύ, που θα μπορούσα να το εκφράσω μόνο μέσα από ένα νέο
άλμπουμ.