‫ر‬
7 9 8 ّ
«
 ‫  و ا‬8‫»ر ا‬
 8   4 ‫ﺗﺄﻟﻴﻒ‬

‫ﺟﻠﺪ دوم‬

 !"# $9"&3‫ا‬7‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ا‬

1352 - ‫ﭼﺎپ اول‬
1389 ‫ آذر ﻣﺎه‬- ‫ﻧﺸﺮ اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻚ‬

http://bertrandrussell.mihanblog.com
E mail:
Farhad_1984@ymail.com
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ‪5 ....................................................................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺲ از ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ‪6 ................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪7 ...............................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻛﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ‪8 .................................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻟﻰ و ﻃﺎﻟﻮت و ﺟﺎﻟﻮت ‪14 .........................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ داود ‪21 .....................................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ‪28 .......................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻏﺰوات ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﻏﺰوهاى ﻛﻪ در اﺛﻨﺎى آن ﺑﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ‪29 .........................................................‬‬
‫ذﻛﺮ ﭘﻴﻜﺎر اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺎ ﭘﺪر زن ﺧﻮد ﺟﺮاده و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ وى را ﮔﺮﻓﺖ ‪35 .....................................‬‬
‫از ﭘﺲ ﻛﻴﻘﺒﺎد‪ ،‬ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪40 .................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪43 ................................................................................................‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺑﺤﻜﺎﻳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ ‪48 ............................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ اﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ و زرج ﻫﻨﺪى ‪48 ...............................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺼﻪ ﺷﻌﻴﺎ و ﺳﺨﺎرﻳﺐ ‪56 .......................................................................................................................‬‬
‫ذﻛﺮ ﺧﺒﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ و ﭘﺴﺮش ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ‪60 ............................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺟﻨﮓ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﻋﺮب ‪74 ................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺣﻮادث اﻳﺎم او ‪76 ............................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﻪ دوران ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ‪78 ...........................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ و دﺧﺘﺮ وى‪ ،‬ﺧﻤﺎﻧﻰ ‪79 ..............................................................................................................‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎز ﻣﻰروﻳﻢ ‪81 .....................................................................................................................‬‬
‫اﻛﻨﻮن از داراى ﺑﺰرگ و ﭘﺴﺮ وى داراى ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻫﻼك وى و ﺧﺒﺮ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دارا ﭘﺴﺮ‬
‫ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﻟﻘﺐ ﭼﻬﺮآزاد داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ‪82 ....................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺧﺒﺮ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺳﻜﻨﺪر ﻛﻪ ﺳﻴﺎق ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪87 .......................................... .‬‬
‫و اﻳﻨﺎن ﺷﺎﻫﺎن اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ‪88 ...............................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد ‪90 ..................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن روﻣﻰ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم از ﻋﺮوج ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ ‪106 ...........................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﻗﺎﻣﺖ ﻋﺮﺑﺎن در ﺣﻴﺮه و اﻧﺒﺎر ‪108 .....................................................................................................................‬‬

‫‪2‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ ‪120 ................................................................................................................................................‬‬
‫و از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺘﻰ ﺑﻮد ‪124 ....................................................................................................................‬‬
‫و از ﺣﻮادث اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺳﻪ رﺳﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪127 ..............................................................‬‬
‫و ﺷﻤﺸﻮن ﻧﻴﺰ در اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد ‪130 ...............................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﺮﺟﻴﺲ ‪131 .........................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ‪141 .............................................................................................................................................‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﺎ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻗﻴﺎم ﻛﺮد ‪141 ............................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺲ از اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ‪145 ....................................................................................................‬‬
‫و ﭘﺲ از ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮش ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ‪149 ................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪150 ...........................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪151 .......................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻬﺮام ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪151 ........................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻧﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪151 ........................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪152 .........................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ‪152 ..................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪157 .................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪157 ....................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﺮادرش ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪157 ............................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺪﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ‪158 ..........................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ‪162 .........................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪170 ........................................................................................................................‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪171 ..................................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻋﻤﺎل ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺮ ﻋﺮﺑﺎن و ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ ‪175 ........................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮش ﺑﻼش ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪176 ......................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻗﺒﺎد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪176 ............................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻗﺒﺎد در ﻣﻠﻚ وى ﭘﺪﻳﺪ آوردﻧﺪ ‪179 ...............................................................‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪181 ..........................................................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﺣﻮال ﺗﺒﻊ در اﻳﺎم ﻗﺒﺎد و اﻧﻮﺷﻴﺮوان و رﻓﺘﻦ ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﺣﺒﺸﻴﺎن ‪185 .............‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺗﻮﻟﺪ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ‪221 .....................................................................................................‬‬

‫‪3‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪232 ...................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪235 .........................................................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم زوال ﻣﻠﻚ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ اراده ﺧﺪاى رخ داد و ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺮ آن ﭼﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪاﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻴﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮت و ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﻗﺪرت داده ﺑﻮد ‪243 ........................................................‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻋﺎﻣﻼﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﺮز ﻋﺮب ﺑﻮدﻧﺪ ‪258 ................................‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪262 ........................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪269 .......................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪270 .....................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭘﻮران ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪270 .........................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭼﺸﻨﺴﺪه ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ‪270 ..................................................................................................................‬‬
‫ﭘﺲ از آن آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ‪271 ............................................................................................................................‬‬

‫‪4‬‬
 ‫ﺑﻨﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن رﺣﻴﻢ‬

‫ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﮕﻮ از ﺗﺎرﻳﺦ و ﻃﺒﺮي و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﺠﺎﻟﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺲ از ﺧﺘﻢ ﻛﺎر ﻛﻪ اﻣﻴﺪ‬
‫ﻫﺴﺖ دورﺗﺮ از ﺑﻬﺎر آﻳﻨﺪه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﻪ اي از اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎً دراز ﮔﻔﺘﻪ آﻳﺪ‪.‬‬

‫اﺟﻤﺎل ﺣﺴﺐ ﺣﺎل آﻧﻜﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮﻫﻨﮓ اﻳﺮان از وﻗﺖ ﺑﻨﻴﺎد‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي را در دﺳﺘﻮر ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ ردﻳﻒ اول داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ درﻳﻎ ﺑﻮد اﻳﻦ اﺛﺮ ﺑﺰرگ و ﻣﻔﺼﻞ و ﻛﻬﻦ ﻛﻪ ورﻗﻲ وزﻳﻦ از اﻧﺒﻮه ﻣ‪Ĥ‬ﺛﺮي ﻛـﻪ ﺗـﺎزان‬
‫ﭘﺎرﺳﻲ ﻧﮋاد در ﻗﻠﻤﺮو ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺮﻛﺐ اﺳﻼﻣﻲ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺴﻴﺎري ﺻﻔﺤﺎت و ﻓﺼﻮل آن از ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان ﺳـﺨﻦ دارد‬
‫ﺑﺎ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎي اﺻﻴﻞ ﻛﻪ در ﻫﻴﭻ ﻣﺮﺟﻊ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ اﺛﺮي‪ ،‬زي ﺗﺎزي ﻧﮕﺬارد و ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎرﺳﻲ ﻧﮕﻴﺮد و اﻳـﻦ‬
‫دور اﻓﺘﺎده ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬از ﭘﺲ ﻗﺮون‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ و ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﭘﺎرﺳﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر و ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻳﻜﻲ‬
‫از ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺨﻠﺺ و ﭘﺮ ﻛﺎر اﻳﺮان ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از رﺳﻢ و ﭘﻨﺪار راﻳﺞ زﻣﺎن‪ ،‬زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻲ را ﺟﻮﻻﻧﮕﺎه ﻧﺒﻮغ آﺳﻤﺎن‬
‫وار ﺧﻮﻳﺶ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ آراﺳﺘﻪ ﻧﮕﺮدد‪.‬‬

‫ﺳﭙﺎس ﺧﺪا را ﻛﻪ از ﭘﻲ ﺗﻮﻓﻴﻘﺎت ﻣﻜﺮر ﺳﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ اﻳﻦ ﺧﻠﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ ،‬و ﻋﻼﻗﻪ اوﻟﻴﺎي ﺑﻨﻴﺎد‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰه‬
‫ﻫﺴﺖ ﺷﺪ و ﻛﺎري ﻛﻪ در ﮔﺮو ﺳﺎﻟﻴﺎن دراز ﻣﻲ ﻧﻤﻮد ﺑﺎ ﻛﻮﺷﺶ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﺒﺎروز زودﺗﺮ از وﻗﺖ ﻣﻘﺮر‪ ،‬ره ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﺷﻜﺮ ﺧﺪاي‪.‬‬

‫اﻳﻨﻚ ﺷﻤﺎ و ﺟﻠﺪ دوم ﻛﻪ اﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ ﺟﻠﺪﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻓﻮاﺻﻞ ﻛﻮﺗﺎﻫﺘﺮ دﻧﺒﺎل آن در آﻳﺪ‪ .‬ان ﺷﺎءاﷲ‪.‬‬

‫اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪه‬
‫اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻣﺎه ‪1352‬‬

‫‪5‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪6‬‬

‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺲ از ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ ﺻﺤﺖ ﺗﺎرﻳﺦ را از ﻣﺪت ﻋﻤﺮ ﺷﺎﻫﺎن اﻳﺮان ﺗﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺨﻮر ﻧﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺨﻮر ارﺑﻎ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﭘﺴﺮ ﻓﺸـﻨﮓ ﭘﺴـﺮ رﺳـﺘﻢ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺗﺮك ﺑﺮ ﺧﻨﻴﺎرث و ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ آﻣﺪ و ﺑﻴﺸـﺘﺮ اﻳـﺎم در ﺑﺎﺑـﻞ و‬
‫ﻣﻬﺮﮔﺎنﻗﺬق ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬و در ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﺮ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻫﻼﻛﺖ ﻣﺮدم ﺷﺘﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬و ﺳﺘﻢ وى ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﺷﺪ و آﺑﺎدﻳﻬﺎى ﺧﻨﺎرث رو ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ ﻧﻬﺎد و ﻧﻬﺮﻫﺎ و ﻛﺎرﻳﺰﻫﺎ ﻛﻮر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻣﺮدم دﭼﺎر‬
‫ﻗﺤﻂ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺳﻮى ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺮﻛﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ آب ﻓﺮو رﻓﺖ و درﺧﺘﺎن ﻣﺜﻤﺮ ﺑﻰ ﺑﺎر ﺷﺪ و ﻣﺮدم در ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗـﺎ »زو« ﭘﺴـﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳـﺐ‬
‫ﻇﻬﻮر ﻛﺮد‪ .‬و ﻧﺎم »زو« ﺑﻪ ﺻﻮرت دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ آﻣﺪه و ﺑﻌﻀﻰ وى را زاب ﭘﺴﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳﻔﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ زاغ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ راﺳﺐ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻛﺎﻧﺠﻮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ زاب‪ ،‬ﭘﺴﺮ ارﻓﺲ ﭘﺴـﺮ ﻫﺮاﻧﺴـﻒ ﭘﺴـﺮ وﻧـﺪﻧﮓ ﭘﺴـﺮ‬
‫ارﻧﮓ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﺧﻮش ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻮ ﭘﺴﺮ ﻧﻮذر ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر زو ﭘﺴﺮ ﻣﺎدول دﺧﺘﺮ واﻣﻦ ﭘﺴﺮ واذرﮔﺎ ﭘﺴﺮ ﻗﻮد ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻢ ﭘﺴﺮ اﻓﺮﻳﺬون ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ در اﻳﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ ﻓﺮاﺳﻴﺎب در ﺣﺪود ﺗﺮﻛﺎن ﻣﻘﻴﻢ ﺑـﻮد‬
‫ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺷﺎه ﺑﺮ او ﺧﺸﻢ آورده ﺑﻮد و آﻫﻨﮓ ﻗﺘﻞ وى داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ درﺑﺎره ﻋﻔﻮ وى ﺑﺎ ﺷـﺎه‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و دادﮔﺮى ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺳﺰاوار ﻛﻴﻔﺮ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﺰرگ و ﺣﻘﻴﺮ و دور‬
‫و ﻧﺰدﻳﻚ را ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺗﻘﺎﺿﺎى آﻧﻬﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺴﺘﻰ دﻳﻦ اﺳـﺖ وﻟـﻰ اﮔـﺮ اﺻـﺮار‬
‫دارﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮ در ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ« و او را از ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮى ﻛﺸﻮر ﺗﺮﻛﺎن رﻓـﺖ و در ﻗﻠﻤـﺮو‬
‫واﻣﻦ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮ واﻣﻦ در ﻗﺼﺮ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻮد زﻳﺮا ﻣﻨﺠﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وى ﭘﺴﺮى ﺑﻴﺎرد ﻛﻪ واﻣﻦ‬
‫را ﺑﻜﺸﺪ و ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮد و دﺧﺘﺮ را ﻛﻪ از وى ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﺑﺴﺘﻦ »زو« ﺑﻮد از ﻗﺼﺮ ﺑﺮون آورد‪ .‬ﭘـﺲ‬
‫از آن ﭼﻮن ﻣﺪت ﻛﻴﻔﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﺪو اﺟﺎزه داد ﺳﻮى ﺧﻨـﺎرث‪ ،‬ﻣﻤﻠﻜـﺖ ﭘﺎرﺳـﻴﺎن‪ ،‬ﺑـﺎز‬
‫ﮔﺮدد و او‪ ،‬ﻣﺎدول دﺧﺘﺮ واﻣﻦ را ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ از ﻛﺸﻮر ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن آورد و ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﺎدول ﺑﻪ ﻛﺸـﻮر‬
‫اﻳﺮاﻧﻜﺮد رﺳﻴﺪ زو را ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬زو‪ ،‬در اﺛﻨﺎى ﭘﻴﻜﺎرﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﻛﺎن داﺷﺖ واﻣﻦ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸﺖ و ﻓﺮاﺳﻴﺎب را ﭘـﺲ از‬
‫ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ وى داﺷﺖ از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن راﻧﺪ و ﺗﺴﻠﻂ ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮ اﻗﻠﻴﻢ ﺑﺎﺑﻞ و ﻣﺮدم ﭘﺎرﺳـﻰ‬
‫از ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ زو ﭘﺴﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﺴﺘﺎن راﻧﺪه ﺷﺪ دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪7‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬زو‪ ،‬در اﺛﻨﺎى ﭘﻴﻜﺎرﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﻛﺎن داﺷﺖ واﻣﻦ ﭘﺪر ﺑﺰرگ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸﺖ و ﻓﺮاﺳﻴﺎب را ﭘـﺲ از‬
‫ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ وى داﺷﺖ از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن راﻧﺪ و ﺗﺴﻠﻂ ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﺮ اﻗﻠﻴﻢ ﺑﺎﺑﻞ و ﻣﺮدم ﭘﺎرﺳـﻰ‬
‫از ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ زو ﭘﺴﺮ ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﺮﻛﺴﺘﺎن راﻧﺪه ﺷﺪ دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﻴﺮون راﻧﺪن ﻓﺮاﺳﻴﺎب از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ روز اﺑﺎن در ﻣﺎه اﺑﺎن ﺑـﻮد و ﻋﺠـﻢ اﻳـﻦ روز را ﻋﻴـﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺷﺮ و ﺳﺘﻢ ﻓﺮاﺳﻴﺎب رﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و آﻧﺮا ﭘﺲ از ﻧﻮروز و ﻣﻬﺮﮔﺎن ﻋﻴﺪ ﺳﻮم ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫زو‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه راى و رﻋﻴﺖ ﻧﻮاز ﺑﻮد و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰﻫﺎ را ﻛﻪ ﻓﺮاﺳﻴﺎب در ﻛﺸﻮر ﺧﻨﺎرث‬
‫و ﻗﻠﻤﺮو ﺑﺎﺑﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ اﺻﻼح آرﻧﺪ و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎى وﻳﺮان را ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﻧﻬﺮﻫﺎ و ﻗﻨﺎﺗﻬﺎ را ﺣﻔﺮ ﻛﻨﻨﺪ و آﺑﻬﺎى رﻓﺘـﻪ‬
‫را ﺑﺮ آرﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از آﻧﭽﻪ ﺑﻮده ﺑﻮد ﺑﻬﺘﺮ ﻛﺮد و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺧﺮاج از ﻣـﺮدم ﺑﺮداﺷـﺖ و ﺑـﻪ روزﮔـﺎر وى‬
‫ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن آﺑﺎد ﺷﺪ و آب ﻓﺮاوان ﺑﻮد و ﻣﺮدم در رﻓﺎه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وى در ﻋﺮاق ﻧﻬﺮى ﺑﻜﻨﺪ و آﻧﺮا زاب ﻧﺎم داد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ دو ﺳﻮى آن ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا‬
‫»ﺷﻬﺮ ﻛﻬﻦ« ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و آﻧﺮا وﻻﻳﺘﻰ ﻛﺮد و »زواﺟﻰ« ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﻛﺮد‪ :‬زاب ﺑﺎﻻ و زاب ﻣﻴﺎﻧﻪ و زاب ﭘـﺎﻳﻴﻦ‬
‫و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﮔﻞ و درﺧﺖ از ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آرﻧﺪ و ﺑﻜﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫وى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺨﺘﻨﻰﻫﺎى ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﺑﺮاﻳﺶ ﻓﺮاﻫﻢ آوردﻧﺪ و ﺧﻮرﺷـﻬﺎى ﺟﻮراﺟـﻮر داﺷـﺖ و‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را از ﻏﻨﺎﺋﻢ و اﻣﻮال ﻛﻪ از ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻬﺮه داد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ زو‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺗـﺎج ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻧﻬـﺎد ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻫﻤـﻪ وﻳﺮاﻧﻴﻬـﺎى ﻓﺮاﺳـﻴﺎب ﺟـﺎدوﮔﺮ را آﺑـﺎد‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬وى ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ اﺛﺮط ﭘﺴﺮ ﺳﻬﻢ ﭘﺴﺮ ﻧﺮﻳﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﻃﻮرك ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺮ اﺳـﺐ ﭘﺴـﺮ اروﺷﺴـﺐ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻃﻮج ﭘﺴﺮ اﻓﺮﻳﺪون ﺷﺎه را در ﻛﺎر ﺷﺎﻫﻰ وزﻳﺮ و دﺳﺘﻴﺎر داﺷﺖ و ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺴـﺐ ﺷﻨﺎﺳـﺎن ﭘﺎرﺳـﻰ ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ وى‬
‫ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ اﺳﺎس ﭘﺴﺮ ﻃﻬﻤﻮس ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ ﻧﺮس ﭘﺴﺮ رﺣﺮ ﭘﺴﺮ دورﺳﺮ و ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬زو‪ ،‬و ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ در ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ اﻧﺒـﺎز ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬وﻟـﻰ ﻣﺸـﻬﻮر ﭼﻨﺎﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺎﻫﻰ از آن زو‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻃﻬﻤﺎﺳﺐ ﺑﻮد و ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ وزﻳﺮ و دﺳﺘﻴﺎر وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮﺷﺎﺳﺐ ﭘﻴﺶ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬دوران ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﺗﺎ وﻗﺘﻰ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﻛﻴﻘﺒﺎد ﭘﺴﺮ زاغ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺣﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻮذر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑـﻮد و ﻓﺮﻧـﻚ دﺧﺘـﺮ ﺑﺪﺳـﺎ را ﻛـﻪ از‬
‫ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﺗﺮك ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻰ اﻓﻨﻪ و ﻛﻰ ﻛﺎوس و ﻛﻰ ارش و ﻛﻴﺒﻪ ارش و ﻛﻴﻔﺎﺷﻴﻦ و ﻛﻴﺴـﻪ‬
‫را آورد ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه و ﭘﺪر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﻴﻘﺒﺎد وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣـﺎ دﻳـﺎر ﺗـﺮك را وﻳـﺮان ﻛﻨـﻴﻢ و در‬
‫اﺻﻼح دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪8‬‬

‫وى ﻣﻘﺪار آب ﺟﻮﻳﻬﺎ و ﭼﺸﻤﻪﻫﺎ را ﺑﺮاى آﺑﺨﻮر زﻣﻴﻦﻫﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد و ﻧﺎم و ﺣﺪود وﻻﻳﺘﻬـﺎ و ﻧﺎﺣﻴـﻪﻫـﺎ را‬
‫ﻣﻌﻠﻮم داﺷﺖ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ زﻣﻴﻨﺪارى ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد‪ ،‬و ده ﻳﻚ از ﺣﺎﺻﻞ زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاى ﻣﺨﺎرج ﺳﭙﺎه ﺑﮕﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﻴﻘﺒﺎد در ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ آﺑﺎدى و ﺣﻔﻆ ﻛﺸﻮر از دﺷﻤﻦ و ﮔﺮدنﻓﺮازى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻛﻴﺎﻧﻰ و اﻋﻘﺎﺑﺸﺎن از ﻧﺴﻞ وى ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﻣﻴﺎن وى و ﺗﺮﻛﺎن و اﻗﻮام دﻳﮕﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد و ﻣﺎ‬
‫ﺑﻴﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن و ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻨﺰدﻳﻚ رود ﺑﻠﺦ اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺎن را از دﺳـﺖ اﻧـﺪازى ﺑـﻪ ﻗﻠﻤـﺮو‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺎز دارد و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻛﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬
‫اﻳﻨﻚ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ و ﺳﺎﻻرﺷﺎن از ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن و ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر زو‪ ،‬و ﻛﻴﻘﺒﺎد ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ‬
‫رخ داد ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن و اﻣﻮر اﻗﻮام ﺳﻠﻒ ﺧﻼف ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻳﻮﺷﻊ ﺳﺎﻻرى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻛﺎﻟﺐ‬
‫ﺑﻦ ﻳﻮﻓﻨﺎ و ﭘﺲ از وى ﺑﺎ ﺣﺰﻗﻴﻞ ﺑﻦ ﺑﻮذى ﺑﻮد ﻛﻪ او را اﺑﻦ ﻋﺠﻮز ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺰﻗﻴﻞ ﺑﻦ ﺑﻮذى را اﺑﻦ ﻋﺠﻮز از آن رو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺎدرش ﺑـﻪ دوران‬
‫ﭘﻴﺮى و ﻧﺎزاﻳﻰ از ﺧﺪا ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﺪا ﺣﺰﻗﻴﻞ را ﺑﻪ او داد ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﺑﻦ ﻋﺠﻮز ﻟﻘـﺐ ﻳﺎﻓـﺖ و اﻳـﻦ آﻳـﻪ‬
‫ﻗﺮآن در ﺑﺎره ﻗﻮم وى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺣﺬَر‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻤﻮ‪‬ت‪ 243 :2 ‬ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﮕﺮ آﻧﻬـﺎ را ﻛـﻪ از ﺑـﻴﻢ‬
‫ﺧﺮَﺟ‪‬ﻮا ﻣﻦ د‪‬ﻳﺎرِ ‪‬ﻫﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻫﻢ‪ ‬أُﻟُﻮف‪ ‬‬
‫»أَ َﻟﻢ‪َ ‬ﺗﺮَ إِﻟَﻰ ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ َ‬
‫ﻣﺮگ از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺰاران ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﻨﻴﺪى«‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻪ و ﺳﺨﺘﻰ روزﮔﺎر دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫از ﺑﻠﻴﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻛﺎش ﻣﻰﻣﺮدﻳﻢ و راﺣﺖ ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ‪ «.‬و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺣﺰﻗﻴﻞ وﺣﻰ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﻮم ﺗﻮ از ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و آرزو ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ و آﺳﻮده ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣـﺮدن آﺳـﻮده ﻧﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﺷـﺪ ﻣﮕـﺮ‬
‫ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را از ﭘﺲ ﻣﺮگ زﻧﺪه ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻛﺮد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻣﺤﻞ ﺑﺮو ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛﺲ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫)وﻫﺐ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻳﻪ اﻟﻢ ﺗﺮ اﻟﻰ اﻟﺬﻳﻦ ﺧﺮﺟـﻮا ﻣـﻦ دﻳـﺎرﻫﻢ را در ﺑـﺎره آﻧﻬـﺎ ﻧـﺎزل‬
‫ﻓﺮﻣﻮد( ﺑﺮو و آﻧﻬﺎ را ﻧﺪا ﻛﻦ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و درﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮان ﻣﺮدﮔﺎن را ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬و ﺣﺰﻗﻴـﻞ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻧﺪا داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮﻳﺪ‪ «.‬و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﻫﺮ ﻛﺲ‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻧﺪا داد ﻛﻪ اى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﮔﻮﺷﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﻮﺷـﻴﺪ و‬
‫ﭘﺲ از ﮔﻮﺷﺖ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺟﻨﺒﻴﺪ و ﺣﺰﻗﻴﻞ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺪا داد ﻛﻪ اى ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﺑـﻪ ﺟﺴـﺪﻫﺎى‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻳﻜﺒﺎره اﷲ اﻛﺒﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻗﺼﻪ ﻗﻮم ﺣﺰﻗﻴﻞ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ در دﻫﻜﺪه داوردان ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻬﺮ واﺳـﻂ‬
‫ﺑﻮد و ﻃﺎﻋﻮن در آﻧﺠﺎ رخ داد و ﻏﺎﻟﺐ ﻣﺮدم آن ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و در ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﻓﺮود آﻣﺪﻧـﺪ و ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧـﺪﮔﺎن‬
‫ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻴﺮونﺷﺪﮔﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺗﻠﻔﺎﺗﺸﺎن زﻳﺎد ﻧﺒﻮد و ﭼﻮن ﻃﺎﻋﻮن ﺑﺮﻓﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ‬
‫‪9‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫در دﻫﻜﺪه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺎن از ﻣﺎ دور اﻧﺪﻳﺸﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ ﺗﻠﻔـﺎت‬
‫ﻧﺪاده ﺑﻮدﻳﻢ و اﮔﺮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻋﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺷﻮﻳﻢ‪ «.‬و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻋﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ و آﻧﻬﺎ ﻓـﺮارى ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﻰ و ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻜﺎن ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ درهاى وﺳﻴﻊ ﺑﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪاى از ﭘﺎﻳﻴﻦ دره ﻧـﺪا‬
‫داد و ﻓﺮﺷﺘﻪ دﻳﮕﺮ از ﺑﺎﻻى دره ﻧﺪا داد ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ‪ .‬و ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻤﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﻜﺮﻫﺎﺷﺎن ﺑﭙﻮﺳﻴﺪ و ﺣﺰﻗﻴﻞ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑـﺮ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﺬر ﻛﺮد و ﭼﻮن ﭘﻴﻜﺮﻫﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪه را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و در ﻛﺎرﺷﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮد و وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ اى ﺣﺰﻗﻴـﻞ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻧﻬﺎ را زﻧﺪه ﻣﻰﻛﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬آرى‪ ،‬و از ﻗﺪرت ﺧـﺪاى در ﻫﻼﻛـﺖ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﮕﻔﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﺪا ﺑﺪه‪ ،‬و او ﻧﺪا داد ﻛﻪ اى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و اﺳـﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮى ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪ و ﭘﻴﻜﺮﻫﺎى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪا وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻧـﺪا ﺑـﺪه اى اﺳـﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﮔﻮﺷﺖ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن و ﺟﺎﻣﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﻧﻤـﻮدار ﺷـﺪ‬
‫ﭘﺲ از آن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﺪا ﺑﺪه و او ﻧﺪا داد‪ :‬اى ﭘﻴﻜﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﺠﺎﻫﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺒﺤﺎﻧﻚ رﺑﻨﺎ و ﺑﺤﻤﺪك ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﻧـﺖ‪«.‬‬
‫و ﭘﻴﺶ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و آﺛﺎر ﻣﺮگ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮدار ﺑﻮد و ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﻛـﻪ ﻣـﻰﭘﻮﺷـﻴﺪﻧﺪ ﭼـﻮن ﻛﻔـﻦ‬
‫ﺧﺎك آﻟﻮد ﻣﻰﺷﺪ آﻧﮕﺎه در ﻣﺪت ﻣﻘﺪر ﺑﻤﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺼﺮى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬روزى ﻋﻤﺮ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﻛﺮد و دو ﻳﻬﻮدى ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺑﻪ دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ؟«‬
‫و ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﻧﻤﺎز ﺑﻜﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ در ﻛﺘﺎب ﻣﻮﺳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ وى را ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺠﺰ ﺣﺰﻗﻴﻞ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ اذن ﺧـﺪا‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن زﻧﺪه ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻳﺶ از ﺣﺰﻗﻴﻞ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬و ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺮده زﻧﺪه‬
‫ﻧﻜﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ در ﻛﺘﺎب ﺧﺪا ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪«.‬‬
‫ﻳﻬﻮدان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻗﺼﻪ زﻧﺪه ﻛﺮدن ﻣﺮدﮔﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وﺑﺎﻳﻰ در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رخ داد و ﺟﻤﻌﻰ از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﻳﻚ ﻣﻴﻞ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺧﺪاﻳﺸﺎن ﺑﻤﻴﺮاﻧﻴﺪ و دﻳﻮارى ﺑﺪور آﻧﻬﺎ ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ و ﭼـﻮن اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﭙﻮﺳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺰﻗﻴﻞ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﺳﺨﻨﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد و ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را زﻧـﺪه‬
‫ﺧﺮَﺟ‪‬ﻮا ﻣﻦ د‪‬ﻳﺎرِ ‪‬ﻫﻢ‪ 243 :2 ‬درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻛﺮد و آﻳﻪ أَ َﻟﻢ‪َ ‬ﺗﺮَ إِﻟَﻰ ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ َ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪10‬‬

‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ از ﭘﺲ ﻳﻮﺷﻊ ﺑـﻦ ﻧـﻮن ﺧـﺪا ﻋـﺰ و ﺟـﻞ ﻛﺎﻟـﺐ ﺑـﻦ ﻳﻮﻓﻨـﺎ را‬
‫ﺑﻤﻴﺮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺰﻗﻴﻞ ﺑﻦ ﺑﻮذى ﻛﻪ ﻟﻘﺐ اﺑﻦ ﻋﺠﻮز داﺷﺖ ﺳﺎﻻر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺪ و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺧﺮَﺟ‪‬ﻮا ﻣﻦ د‪‬ﻳﺎرِ ‪‬ﻫﻢ‪.«243 :2 ‬‬
‫در ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎد ﻛﺮده دﻋﺎ ﻛﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬أَ َﻟﻢ‪َ ‬ﺗﺮَ إِﻟَﻰ ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ َ‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻗﻮم ﺣﺰﻗﻴﻞ از ﻃﺎﻋﻮن ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎرى دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺑﻜﺸﺖ و آﻧﻬـﺎ‬
‫از ﺑﻴﻢ ﻣﺮگ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺰارﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﻓﺮﻣـﺎن داد ﻛـﻪ ﺑﻤﻴﺮﻳـﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﮕـﻰ‬
‫ﺑﻤﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﺪور آﻧﻬﺎ دﻳﻮارى ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ از درﻧﺪﮔﺎن ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و دﻓﻨﺸﺎن ﻣﻴﺴﺮ‬
‫ﻧﺒﻮد و روزﮔﺎرﻫﺎ ﺳﭙﺮى ﺷﺪ و اﺳﺘﺨﻮان ﭘﻮﺳﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺰﻗﻴﻞ ﺑﻦ ﺑﻮذى ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ و از ﻛﺎرﺷﺎن ﺷﮕﻔﺘﻰ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﺮ آﻧﻬﺎ رﺣﻢ آورد‪ ،‬و ﻧﺪا آﻣﺪ‪ :‬آﻳﺎ دوﺳﺖ دارى ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺸﺎن زﻧﺪه ﻛﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬آرى‪ .‬و وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ‬
‫را ﻧﺪا ﻛﻦ ﻛﻪ اى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪه ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و ﺣﺰﻗﻴﻞ ﻧﺪا داد و اﺳـﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺶ آﻣﺪ و ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﻮ اى ﮔﻮﺷﺖ و ﻋﺼﺐ و ﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اذن ﺧﺪا اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳـﺪ‪ :‬و او ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻛﺮد و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ ﻋﺼﺐ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﻮﺳﺖ و ﻣﻮى ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺧﻠﻘﺖ آن ﻛﺎﻣﻞ ﺷـﺪ اﻣـﺎ ﺟـﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه دﻋﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و از ﺧﻮد ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧـﻮد آﻣـﺪ ﻗـﻮم ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺳـﺒﺤﺎن اﷲ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺸﺎن زﻧﺪه ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻧﮕﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺰﻗﻴﻞ ﭼﻪ ﻣﺪت در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺣﺰﻗﻴﻞ را ﺑﻤﻴﺮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا را ﻛﻪ در‬
‫ﺗﻮرات ﺑﻮد ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ اﻟﻴﺎس ﭘﺴﺮ ﻳﺎﺳﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻓﻨﺤﺎص ﭘﺴﺮ ﻋﻴﺰار‪ ،‬ﭘﺴـﺮ ﻫـﺎرون‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮﺗﺎن را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺰﻗﻴﻞ را ﺑﻪ ﺟﻮار ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﻮادث ﺑـﺰرگ رخ‬
‫داد و ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا را از ﻳﺎد ﺑﺒﺮدﻧﺪ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا اﻟﻴـﺎس را ﺑـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮى ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﭼﻨـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺲ از ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ اﺣﻴﺎى ﺗﻮرات ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺒﻌﻮث ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و اﻟﻴﺎس ﺑﻪ دوران‬
‫ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺎب ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻧﺎم زﻧﺶ ازﺑﻞ ﺑﻮد و ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺼﺪﻳﻖ اﻟﻴﺎس ﻛﺮده ﺑـﻮد‬
‫و اﻟﻴﺎس ﻛﺎر وى را ﺳﺎﻣﺎن داده ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺘﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺑﻌـﻞ داﺷـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ آﻧـﺮا ﺑـﻪ ﺟـﺎى ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و از ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻄﻠﻌﺎن ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﺑﻌﻞ زﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ وى را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﺪا ﺣﻜﺎﻳﺖ اﻟﻴﺎس را ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺴﻦَ اﻟْﺨﺎ ‪‬ﻟﻘ‪‬ﻴﻦَ‪ ،‬اﷲ ر‪ ‬ﺑ ُﻜﻢ‪‬‬
‫ﺣ ‪‬‬
‫ﺳﻠ‪‬ﻴﻦَ‪ .‬إِذْ ﻗﺎل ‪‬ﻟ َﻘﻮ‪ ‬ﻣﻪ‪ ‬أَ ﻻ َﺗ ﱠﺘﻘُﻮنَ‪ .‬أَ َﺗﺪ‪‬ﻋ‪‬ﻮنَ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﻠًﺎ و‪َ ‬ﺗﺬَر‪‬ونَ أَ ‪‬‬
‫»و‪ ‬إِنﱠ إِﻟْﻴﺎس‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻤﻦَ ا ْﻟ ‪‬ﻤﺮْ ‪‬‬
‫و‪ ‬ر‪‬ب‪ ‬آﺑﺎ ‪‬ﺋ ُﻜﻢ‪ ‬ا ْﻟﺄَو‪‬ﻟ‪‬ﻴﻦَ ‪.«126 -123 :37‬‬
‫‪11‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻳﻌﻨﻰ‪» :‬و اﻟﻴﺎس از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﺪ؟ آﻳﺎ ﺑﻌـﻞ را ﻣـﻰﺧﻮاﻧﻴـﺪ و‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ آﻓﺮﻳﺪﮔﺎرﺗﺎن را ﻣﻰﮔﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاى ﻳﻜﺘﺎ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ و ﭘﺮوردﮔﺎر ﭘﺪران ﻗﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎﺳﺖ«‪.‬‬
‫اﻟﻴﺎس آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ دﻋﻮت ﻫﻤﻰ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺰ ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺴﻰ دﻋﻮت وى ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬و در‬
‫ﺷﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﺮ ﻧﺎﺣﻴﻪاى ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻨﺪ و آن ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ اﻟﻴﺎس ﺑﺎ وى ﺑﻮد روزى ﺑﺪو ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺨﺪا دﻋﻮت ﺗﺮا ﺑﻴﻬﻮده ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻓﻼن و ﻓﻼن )و ﺟﻤﻌﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﺑـﺖ‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺮد( ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ و ﻣﻰﻧﻮﺷﻨﺪ و در ﻧﻌﻤﺘﻨﺪ و ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻨﺪار ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ در دﻧﻴﺎﻳﺸﺎن ﻧﻘﺼﻰ ﻧﻴﺎورده و ﻣﺎ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮى ﻧﺪارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻪ اﻟﻴﺎس اﻧﺎ ﷲ ﮔﻔﺖ و ﻣﻮى ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺗﻦ او راﺳﺖ ﺷﺪ و ﺳﺨﻦ ﺷﺎه را رد ﻛﺮد و‬
‫از ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮﻓﺖ و آن ﺷﺎه ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﻫﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘـﺎن ﭘﺮداﺧـﺖ و اﻟﻴـﺎس ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﻔﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ اﺻﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮ‪«.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺧﺪا ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر روزى آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدﻳﻢ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻓﺮﻣـﺎن‬
‫دﻫﻰ‪.‬‬
‫اﻟﻴﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﺎران از آﻧﻬﺎ ﺑﺪار‪«.‬‬
‫و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎران ﻧﺒﺎرﻳﺪ و ﺣﺸﻢ و دواب و ﺧﺰﻧﺪه و درﺧﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬و اﻟﻴـﺎس‬
‫وﻗﺘﻰ آن ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮد از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻢ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻮد روزى او ﻣﻰرﺳﻴﺪ‪ ،‬و‬
‫ﭼﻮن در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ اﻃﺎﻗﻰ ﺑﻮى ﻧﺎن ﺑﻮد ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻟﻴﺎس اﻳﻨﺠﺎ آﻣـﺪه‪ «.‬و ﺑـﻪ ﺟﺴـﺘﺠﻮى او ﻣـﺰاﺣﻢ اﻫـﻞ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و اﻟﻴﺎس ﻧﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮى ﺑﻴﻤﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻟﻴﺴـﻊ ﺑـﻦ اﺧﻄـﻮب‪ ،‬و‬
‫زن او را ﭘﻨﺎه داد و ﻛﺎر وى را ﻧﻬﺎن داﺷﺖ و اﻟﻴﺎس دﻋﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﺴﺮ وى از ﺑﻴﻤﺎرى ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﻴﺮو اﻟﻴﺎس ﺷـﺪ‬
‫و ﺑﺪو اﻳﻤﺎن آورد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺮاه وى ﻣﻰرﻓﺖ‪.‬‬
‫و اﻟﻴﺎس ﭘﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻟﻴﺴﻊ ﺟﻮاﻧﻰ ﻧﻮ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﻟﻴﺎس وﺣـﻰ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺎران از ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻰ و ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎرى ﺧﻠﻖ ﺑﻰﮔﻨﺎه را از ﭼﻬﺎر ﭘﺎ و ﭘﺮﻧﺪه و ﺧﺰﻧﺪه و درﺧﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻫﻼﻛﺸﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺒﺎه ﻛﺮدى‪.‬‬
‫اﻟﻴﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﮕﺬار ﻣﻦ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ دﻋﺎ ﻛﻨﻢ و از ﺑﻼﺋﻰ ﻛﻪ ﺑﺪان دﭼﺎرﻧﺪ ﮔﺸﺎﻳﺶ آرم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎز آﻳﻨﺪ‬
‫و از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ‪ «.‬و ﺧﺪا ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬و اﻟﻴﺎس ﺳﻮى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ از ﻣﺤﻨـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎن آﻣﺪهاﻳﺪ و ﺣﺸﻢ و دواب و ﭘﺮﻧﺪه و ﺧﺰﻧﺪه و درﺧﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻛﺎر ﺷـﻤﺎ ﺑﺎﻃـﻞ و ﻓﺮﻳـﺐ‬
‫اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻴﺪ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ و واﻗﻒ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ و دﻋﻮت ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﺘﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﺷﻤﺎ از ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻴﺎرﻳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﺎﺟﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑـﺮ آورد ﺳـﺨﻦ ﺷـﻤﺎ درﺳـﺖ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪12‬‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﺑﺮ ﻧﻴﺎورد ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ و از آن دﺳﺖ ﺑﺮدارﻳﺪ و ﻣﻦ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ ﺑﻠﻴـﻪ از‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮ دارد و در ﻛﺎرﺗﺎن ﮔﺸﺎﻳﺶ آرد‪«.‬‬
‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻧﺼﺎف ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﺘﺎن و ﺑﺪﻋﺘﺎن ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎوردﻧـﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ اﺟﺎﺑـﺖ‬
‫ﻧﺒﻮد و در ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻛﺎر اﺛﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﺑﺎﻃﻞ و ﺿﻼﻟﺖ اﺳﺖ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى اﻟﻴـﺎس ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻰروﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ دﻋﺎ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫و اﻟﻴﺎس ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮ دارد و ﺑﺎران دﻫﺪ‪ .‬و اﺑﺮى ﭼـﻮن ﺳـﭙﺮ از درﻳـﺎ ﺑﺮآﻣـﺪ ﻛـﻪ آﻧـﺮا‬
‫ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و اﺑﺮﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺎ آن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺪا ﺑﺎران داد و زﻣﻴﻦ زﻧﺪه ﺷﺪ و ﺑﻠﻴﻪ ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﻮم از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺪﺗﺮ از ﭘﻴﺶ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻟﻴﺎس ﻛﻔﺮ آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺶ را ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ از دﺳﺖ ﻗﻮم آﺳﻮده ﺷـﻮد‪ .‬و ﺧـﺪا‬
‫وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻼن روز ﺑﻪ ﻓﻼن ﺷﻬﺮ رو و ﻫﺮ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪ ﺑﺮ آن ﻧﺸﻴﻦ و ﺑﻴﻢ ﻣﺪار‪ .‬و اﻟﻴﺎس ﺑﺮﻓﺖ و اﻟﻴﺴﻊ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﻋﻮد رﺳﻴﺪﻧﺪ اﺳﺒﻰ آﺗﺸﻴﻦ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﻴﺶ اﻟﻴﺎس ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد ﻛـﻪ ﺑـﺮ آن ﺟﺴـﺖ و‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و اﻟﻴﺴﻊ ﺑﺎﻧﮓ زد‪ :‬اﻟﻴﺎس‪ ،‬اﻟﻴﺎس‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻜﻨﻢ؟ و اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ارﺗﺒﺎﻃﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪا ﺑـﻪ اﻟﻴـﺎس ﺑـﺎل داد و‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻮر ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﻟﺬت ﺧﻮردن و ﭘﻮﺷﻴﺪن از او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑـﺎ ﻓﺮﺷـﺘﮕﺎن ﺑـﻪ ﭘـﺮواز در آﻣـﺪ و اﻧﺴـﺎن‪ -‬ﻓﺮﺷـﺘﻪ‬
‫زﻣﻴﻨﻰ‪ -‬آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻪ وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﭘﺲ از اﻟﻴﺎس‪ ،‬اﻟﻴﺴﻊ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺪ و ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﺒـﻮد و‬
‫درﮔﺬﺷﺖ و ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ ﺷﺪ و ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎ آﻧﺮا از‬
‫ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ارث ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و آراﻣﺶ در آن ﺑﻮد و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻣﻴﺮاث آل ﻣﻮﺳﻰ و آل ﻫﺮون‪ ،‬و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﻰ‬
‫رو ﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻨﺪوق را ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا دﺷﻤﻦ را ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ از ﺑﻌﻀﻰ ﻋﺎﻟﻤﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ آوردهاﻧﺪ آراﻣﺶ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺮ ﮔﺮﺑﻪ ﻣـﺮده ﺑـﻮد و ﭼـﻮن در ﺻـﻨﺪوق‬
‫ﺻﺪاى ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻰﻛﺮد از ﻓﻴﺮوزى اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﻼف داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﺪا ﻛﻮﻫﺸﺎن را ﻛﻪ در اﻳﻠﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺒﺎرك ﻛﺮده ﺑﻮد و دﺷﻤﻦ ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬
‫داﺧﻞ ﻧﻤﻰﺷﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺣﺎﺟﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺧﺎك را ﺑﺮ ﺻﺨﺮهاى ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫داﻧﻪ در آن ﻣﻰاﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻗﻮت ﺳﺎل ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ و از ﻳﻚ درﺧـﺖ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ﻣﺼـﺮف ﺳـﺎل‬
‫روﻏﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﺷﺎن ﺑﺰرگ ﺷﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا را رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻤﻨﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑـﻪ رﺳـﻢ ﻣﻌﻬـﻮد ﺻـﻨﺪوق را‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﻨﺪوق از دﺳﺘﺸﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺑـﻪ اﻳـﻼف رﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺻﻨﺪوق از دﺳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺶ ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﻏﻢ ﺻﻨﺪوق ﺑﻤﺮد و ﻛﺎرﺷﺎن آﺷﻔﺘﻪ ﺷـﺪ و اﺧـﺘﻼف‬
‫اﻓﺘﺎد و دﺷﻤﻦ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ و زﻧﺸﺎن را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎ آﺷﻔﺘﮕﻰ و اﺧﺘﻼف ﺑﺒﻮدﻧﺪ و ﮔﺎﻫﻰ در ﮔﻤﺮاﻫﻰ‬
‫ﻓﺮو ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻳﻜﻰ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻰداد ﺗﺎ ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﺸﺎن ﻛﻨﺪ و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﮔﺮاﻳﻴﺪﻧﺪ و ﺧﺪا ﺷـﺮ‬
‫‪13‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫دﺷﻤﻦ را از ﺳﺮﺷﺎن ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﺎﻟﻮت را ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸﺎن ﻛﺮد و ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ را ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑـﺎز‬
‫ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫از وﻓﺎت ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن ﺗﺎ اﺳﺘﻘﺮار ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى ﺑـﻪ ﺷـﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴـﺮ ﺑـﺎﻟﻰ ﭼﻬـﺎر ﺻـﺪ و‬
‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﻛﺎر ﻗﻮم ﺑﺎ ﻗﺎﺿﻴﺎن و ﺳﺎﻻران ﺑﻮد و زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭼﻴـﺮه ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ ﻣﺮدى از ﻧﺴﻞ ﻟﻮط ﺑﻮد ﻛﻮﺷﺎن ﻧﺎم ﻛﻪ ﺧﻮار و زﺑﻮﻧﺸﺎن ﻛـﺮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺎﻟﺐ ﭘﺴﺮ ﻗﻨﺲ‪ ،‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از دﺳﺖ وى ﺑﺮﻫﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺳﺎﻻرى ﻗﻮم‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺠﻠﻮن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﻣﺮدى از ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻫﻮد ﺷﻞ دﺳـﺖ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﻴﺮا ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن داد و ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎل ﺳﻼر ﻗﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﻛﻨﻌﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﻴﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺒﻮد و ﭘﺲ از آن ﻳﻚ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ زن ﺑﻪ ﻧﺎم دﺑﻮرا ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن داد و ﻣﺮدى ﺑﺎراق ﻧﺎم ﻣﺪت ﭼﻬـﻞ ﺳـﺎل از ﻃـﺮف وى ﺑـﻪ ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻣـﻮر ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﮔﺮوﻫﻰ از اﻋﻘﺎب ﻟﻮط ﻛﻪ ﻣﻘﺮﺷﺎن در ﺣﺪود ﺣﺠﺎز ﺑﻮد ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﻔﺖ ﺳـﺎل ﺑﺒﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﺮدى از اﻋﻘﺎب ﻧﻔﺜﺎﻟﻰ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﺪﻋﻮن ﺑﻦ ﺑﻮاش ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن داد و ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ وى ﺑﻮد و از ﭘﺲ ﺟﺪﻋﻮن ﭘﺴﺮش اﺑﻰ ﻣﻠﻚ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از اﺑﻰ ﻣﻠﻚ ﺗﻮﻟﻎ ﭘﺴﺮ داﺋﻰ‬
‫اﺑﻰ ﻣﻠﻚ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ وى ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﻎ‪ ،‬ﻣﺮدى از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﺎﺋﻴﺮ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻨﻰ ﻋﻤﻮن ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﺮدم ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺪت ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻳﻔﺘﺢ ﺷﺶ ﺳﺎل ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﺷﺪ و ﭘﺲ از او ﺑﺠﺸﻮن ﻛﻪ وى ﻧﻴﺰ از ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻣﺪت ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺳﺎﻻرى ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺲ از او آﻟﻮن‪ ،‬ده ﺳـﺎل‪ ،‬ﭘـﺲ از او ﻛﻴـﺮون ﻛـﻪ ﺑﻌﻀـﻰﻫـﺎ وى را‬
‫ﻋﻜﺮون ﺧﻮاﻧﺪهاﻧﺪ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﺮدم و ﺷﺎﻫﺎن ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﺷﻤﺸﻮن ﻛﻪ از ﺑﻨﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪت ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﺷﺪ‪ .‬و ﭘﺲ از ﺷﻤﺸﻮن ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ده ﺳﺎل ﺑﻰ ﺳﺎﻻر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫از آن ﻋﺎﻟﻰ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻪ دوران وى ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم ﻏﺰه و ﻋﺴﻘﻼن اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل از روزﮔﺎر ﻋﺎﻟﻰ ﻛﺎﻫﻦ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒـﺮى ﺑـﺮ اﻧﮕﻴﺨـﺖ و‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺪت ده ﺳﺎل ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﺑﺎ وى ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺼﻴﺎن ﺧﺪاى ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن ﺧـﻮار و‬
‫زﺑﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻧﺼﺐ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وى در راه ﺧـﺪا ﭘﻴﻜـﺎر ﻛﻨﻨـﺪ و‬
‫ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻛﺘﺎب ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﻳﺶ آورده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪14‬‬

‫ﺳﺨﻦ از ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻟﻰ و ﻃﺎﻟﻮت و ﺟﺎﻟﻮت‬

‫ﺧﺒﺮ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻟﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮن دوران ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ دراز ﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﺑﻮﻧﺸـﺎن‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ دﻳﺎرﺷﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮداﻧﺸﺎن را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﺑﺮدﻧﺪ و ﺻـﻨﺪوق ﻋﻬـﺪ را‬
‫ﻛﻪ آراﻣﺶ و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻴﺮاث آل ﻣﻮﺳﻰ و آل ﻫﺎرون در آن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﻇﻔﺮ ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺒﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫از ﺧﺪاى ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن را ﺳﺎﻣﺎن دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺪى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸﺎن ﺟﺎﻟﻮت ﺑﻮد ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ ﺑـﺮ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺗﻮرات را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎ وى ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر روﻧﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺒﻂ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺟﺰ ﻳﻚ زن آﺑﺴـﺘﻦ ﻧﻤﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ او را‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎدا دﺧﺘﺮى ﺑﻴﺎرد و ﺑﺎ ﭘﺴﺮى ﻋﻮض ﻛﻨﺪ از آن رو ﻛﻪ دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫را ﺑﻪ ﻣﻮﻟﻮد ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و زن از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮى ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ و ﭘﺴـﺮى آورد و ﻧـﺎم او را‬
‫ﺷﻤﻌﻮن ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺧﺪا دﻋﺎى ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬و ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪ و او را در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻪ ﻓـﺮا ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﺗـﻮرات وا‬
‫داﺷﺖ و ﭘﻴﺮى از ﻋﻠﻤﺎى ﻗﻮم ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ او را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﻴﺪ و‬
‫وﻗﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮى او رﺳﻴﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﺴﺮ ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﻴﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺲ را ﺑﺮوى اﻣـﻴﻦ ﻧﻤـﻰداﻧﺴـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺪاى ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ!«‬
‫و ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪى؟«‬
‫و ﭘﻴﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺘﺮﺳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮم ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬
‫و ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻔﺖ و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪى؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﺮا ﺧﻮاﻧﺪم ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ﺑﺎر ﺳﻮم ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ رو و رﺳﺎﻟﺖ ﺧﺪاﻳﺖ را ﺑﮕﺰار ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮى آﻧﻬﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﻌﻮن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮم رﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻜﺬﻳﺒﺶ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در ﻛﺎر ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻋﺠﻠﻪ ﻛﺮدى و ﺗﺮا اﻋﺘﺒﺎر‬
‫ﻧﻨﻬﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻦ ﻛﻪ در راه ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﺪ و ﻧﺸﺎن ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫ﺴ ‪‬ﻴ ُﺘﻢ‪ ‬إِنْ ُﻛ ‪‬ﺘﺐ‪ ‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬ا ْﻟﻘ‪‬ﺘﺎلُ أَﻟﱠﺎ ﺗُﻘﺎ ‪‬ﺗﻠُﻮا ﻗﺎﻟُﻮا و‪ ‬ﻣﺎ ﻟَﻨﺎ أَﻟﱠﺎ ﻧُﻘﺎ ‪‬ﺗﻞَ ﻓﻲ ﺳ‪‬ـﺒِﻴﻞِ اﷲ و‪ ‬ﻗَـﺪ‪‬‬
‫ﺷﻤﻌﻮن ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﻫﻞْ ‪‬ﻋ ‪‬‬
‫ﺧﺮِﺟ‪‬ﻨﺎ ﻣﻦ د‪‬ﻳﺎرِﻧﺎ و‪ ‬أَﺑ‪‬ﻨﺎﺋ‪‬ﻨﺎ ‪«246 :2‬‬
‫أُ ْ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺎرزار ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﺎرزار ﻧﻜﻨﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻛﻪ از دﻳﺎر و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫دور ﺷﺪهاﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺎرزار ﻧﻤﻰﻛﻨﻴﻢ«‪.‬‬
‫و او ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻋﺼﺎﻳﻰ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﻮل آن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺮدى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻮم ﺷﻮد‬
‫و ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻮل ﻗﺎﻣﺖ وى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪15‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻛﺴﺎن را ﺑﺎ آن اﻧﺪازه ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻨﺎن ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ ﻣﺮد ﺳﻘﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﻮد آب ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﺧﺮ‬
‫ﺧﻮد را ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى آن ﺑﻮد و ﭼﻮن او را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ اﻧـﺪازه ﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ آن ﺑـﻮد و‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮﺷﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ«‬
‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدى ﻣﺎ از ﺳﺒﻂ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ و او ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺎل ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺒﺐ ﻣﺎل ﭘﻴﺮو او ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺴﻢِ« ‪.247 :2‬‬
‫ﺠ ‪‬‬
‫ﻄﺔً ﻓﻲ ا ْﻟ ‪‬ﻌ ْﻠﻢِ و‪ ‬ا ْﻟ ِ‬
‫ﺴ َ‬
‫ﺻﻄَﻔﺎه‪ ‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬زاد‪‬ه‪ ‬ﺑ ‪‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺷﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬إِنﱠ اﷲ ا ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺧﺪا او را از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و وى را ﺑﻪ داﻧﺶ و ﺗﻦ ﺑﺰرﮔﻰ داد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻴﺎر‪.‬‬
‫ﺳﻜ‪‬ﻴ َﻨﺔٌ ﻣﻦ ر‪ ‬ﺑ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬ﺑ ‪‬ﻘ ‪‬ﻴﺔٌ ‪‬ﻣﻤ‪‬ﺎ َﺗﺮَك‪ ‬آلُ ﻣ‪‬ﻮﺳﻰ و‪ ‬آلُ ﻫـﺎر‪‬ونَ«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬إِنﱠ آ ‪‬ﻳﺔَ ‪‬ﻣ ْﻠ ‪‬ﻜﻪ‪ ‬أَنْ ‪‬ﻳﺄْ ‪‬ﺗ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬اﻟﺘﱠﺎﺑ‪‬ﻮت‪ ،‬ﻓ‪‬ﻴﻪ‪ ‬‬
‫‪.248 :2‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻧﺸﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﻨﺪوق )ﻣﻌﻬﻮد( ﺳﻮى ﺷﻤﺎ آﻳـﺪ ﻛـﻪ آراﻣﺸـﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎرﺗـﺎن و‬
‫ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪهاى از آﻧﭽﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻮﺳﻰ و ﻫﺎرون وا ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ در آﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫و آراﻣﺶ ﻃﺸﺘﻰ از ﻃﻼ ﺑﻮد ﻛﻪ دل ﭘﻴﻤﺒﺮان را در آن ﻣﻰﺷﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ داده ﺑﻮد و اﻟـﻮاح‬
‫را در آﻧﺠﺎ ﻧﻬﺎد و اﻟﻮاح ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ از در و ﻳﺎﻗﻮت و زﻣﺮد ﺑﻮد و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻴﺮاث‪ ،‬ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ و ﺧـﺮدهﻫـﺎى‬
‫اﻟﻮاح ﺑﻮد‪ .‬و ﺻﻨﺪوق و آﻧﭽﻪ در آن ﺑﻮد در ﺧﺎﻧﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى ﺷـﻤﻌﻮن اﻳﻤـﺎن آوردﻧـﺪ و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت دادﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺻﻨﺪوق را ﻣﻴﺎن زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و ﻛﺴﺎن آﻧﺮا ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃﺎﻟﻮت ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ زﻳﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻫﻨﮕﺎم روز ﺻﻨﺪوق را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻗﻮم ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻧـﺎ ﺑـﺪﻟﺨﻮاه‬
‫ﻣﻌﺘﺮف ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺪى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﻃﺎﻟﻮت ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﺸﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺟـﺎﻟﻮت ﻣـﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ و‬
‫دﻟﻴﺮ ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ ﺳﭙﺎه ﻣﻰرﻓﺖ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻧﻤﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺣﺮﻳﻒ را ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻄ ‪‬ﻌ ‪‬ﻤﻪ‪َ ‬ﻓﺈِ ﱠﻧﻪ‪ ‬ﻣﻨﱢﻲ ‪«.249 :2‬‬
‫ﺷﺮِب‪ ‬ﻣ ْﻨﻪ‪َ ‬ﻓ َﻠ ‪‬ﻴﺲ‪ ‬ﻣﻨﱢﻲ و‪ ‬ﻣﻦ َﻟﻢ‪ ‬ﻳ ْ‬
‫»إِنﱠ اﷲ ‪‬ﻣ ‪‬ﺒ َﺘﻠ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ِ ‬ﺑ َﻨ ‪‬ﻬﺮٍ‪َ ،‬ﻓ ‪‬ﻤﻦْ َ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺟﻮﺋﻰ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ از آن ﺑﻨﻮﺷﺪ از ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ از آن ﻧﺨﻮرد از‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و آن ﻧﻬﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻮد و از ﺑﻴﻢ ﺟﺎﻟﻮت از آن ﺑﻨﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛـﺲ از ﻧﻬـﺮ ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و ﻫﻔﺘـﺎد و‬
‫ﺷﺶ ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﻪ از آن ﻧﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻛﻒ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﺳﻴﺮاب‬
‫ﺑﻮد ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪16‬‬

‫ﻈﻨﱡـﻮنَ أَ ﱠﻧﻬ‪‬ـﻢ‪‬‬
‫ﺟﻨُـﻮد‪‬ه‪ ،‬ﻗـﺎل اﻟﱠـﺬ‪‬ﻳﻦَ ‪‬ﻳ ُ‬
‫» َﻓ َﻠﻤ‪‬ﺎ ﺟﺎو‪‬ز‪‬ه‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬و‪ ‬ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ آ ‪‬ﻣﻨُﻮا ‪‬ﻣ ‪‬ﻌﻪ‪ ،‬ﻗﺎﻟُﻮا ﻻ ﻃﺎ َﻗﺔَ َﻟﻨَﺎ ا ْﻟ ‪‬ﻴﻮ‪‬م‪ ‬ﺑِﺠﺎﻟُﻮت‪ ‬و‪ ‬‬
‫ﻣ‪‬ﻼﻗُﻮا اﷲ َﻛﻢ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬ﻓ َﺌﺔٍ َﻗﻠ‪‬ﻴ َﻠﺔٍ َﻏ َﻠ ‪‬ﺒﺖ‪ ‬ﻓ َﺌﺔً َﻛﺜ‪‬ﻴﺮَةً ِﺑﺈِذْنِ اﷲ و‪ ‬اﷲ ‪‬ﻣﻊ‪ ‬اﻟﺼ‪‬ﺎ ِﺑﺮِﻳﻦَ ‪.«249 :2‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ او ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ از ﺟﻮى ﺑﮕﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻣـﺮوز ﻣـﺎ را ﻃﺎﻗـﺖ ﻃـﺎﻟﻮت و‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن وى ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰروﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪه ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ‬
‫اﻧﺪك ﺑﺨﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺧﺪا ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺻﺎﺑﺮان اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺳﻪ ﻫﺰار و ﺷﺸﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﭼﻨﺪ ﻛﺲ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﻴﺼﺪ و ﻧﻮزده ﻛﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺟﻨﮕﺎوران ﺑـﺪر‬
‫ﺑﺎ وى ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﻠﻰ ﻣﺮﺑﻰ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ دو ﭘﺴﺮ ﺟﻮان داﺷﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﻗﺮﺑـﺎن ﺑـﺪﻋﺖ‬
‫آوردﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎن را ﺑﺮاى ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻪ دو ﻗﻼب ﻣﻰآوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ آن ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ ﻧﺼﻴﺐ ﻛﺎﻫﻦ ﺑـﻮد و‬
‫دو ﭘﺴﺮ وى ﻗﻼﺑﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬و ﻧﻴﺰ وﻗﺘﻰ زﻧﺎن در ﻗﺪس ﺑﻨﻤﺎز ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺘﻌﺮض آﻧﻬﺎ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺻﺪاﺋﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ!«‬
‫و او ﭘﻴﺶ ﻋﻴﻠﻰ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺿﺮم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺮاى ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﺗﺮا ﻧﺨﻮاﻧﺪم ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺻﺪاﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ!«‬
‫ﺑﺎز ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻦ دوﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺿﺮم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺮاى ﭼﻪ ﺧﻮاﻧﺪى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻧﺪم ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب و اﮔﺮ ﭼﻴﺰى ﺷﻨﻴﺪى ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺣﺎﺿﺮم ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪه ﺗـﺎ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫و ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺨﻔﺖ و ﺑﺎز ﺻﺪاﺋﻰ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺿﺮم‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪه ﺗﺎ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ﻋﻴﻠﻰ ﺑﺮو و ﺑﮕﻮ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﺪرى ﻣﺎﻧﻊ از آن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺖ را از ﺑﺪﻋﺖ در ﻗﺪس و ﻗﺮﺑﺎن‬
‫ﻣﻦ و از ﻋﺼﻴﺎن ﻣﻦ ﺑﺎز دارى و ﻣﻦ ﻛﺎﻫﻨﻰ را از ﺗﻮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮم و ﺗﺮا ﺑﺎ دو ﭘﺴﺮت ﻫﻼك ﻣﻴﻜﻨﻢ«‪.‬‬
‫و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻋﻴﻠﻰ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ و ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺣﻜﺎﻳﺖ را ﺑﮕﻔﺖ و ﻋﻴﻠﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و دﺷﻤﻨﻰ از اﻃﺮاف‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻛﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ دو ﭘﺴﺮش ﻣﺮدم را ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ را ﻛﻪ‬
‫ﻋﺼﺎى ﻣﻮﺳﻰ و اﻟﻮاح در آن ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﻓﻴﺮوز ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﻋﻴﻠﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد و ﻣﺮدى ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ او ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ دو ﭘﺴـﺮت ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﺮارى ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﻨﺪوق ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬
‫ﻣﺮد ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬دﺷﻤﻦ آﻧﺮا ﺑﺒﺮد‪«.‬‬
‫‪17‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻋﻴﻠﻰ آﻫﻰ ﻛﺸﻴﺪ و از ﻛﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎد و ﺑﻤﺮد و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺻﻨﺪوق را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ آﻧـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮدﻧﺪ و زﻳﺮ ﺑﺖ ﻣﻌﺒﻮد ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺖ روى آن ﺑﻮد و ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺖ زﻳﺮ ﺻﻨﺪوق ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺎز‬
‫آﻧﺮا روى ﺻﻨﺪوق ﻧﻬﺎدﻧﺪ و دو ﭘﺎى ﺑﺖ را ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﻣﻴﺦ ﻛﺮدﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎى ﺑﺖ ﻗﻄﻊ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﺧﻮد ﺑﺖ زﻳﺮ ﺻﻨﺪوق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺧﺪاى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ آﻧـﺮا‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺻﻨﺪوق را ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻧﺪ و در ﮔﻮﺷﻪاى از دﻫﻜﺪه ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻣﺮدم ﻧﺎﺣﻴـﻪاى ﻛـﻪ ﺻـﻨﺪوق آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد‬
‫دردى در ﮔﺮدن ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫و دﺧﺘﺮى از اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدام ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺻـﻨﺪوق در دﻫﻜـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ ﺑـﺪى‬
‫ﺑﻴﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎن راﺳﺘﻰ ﮔﻔﺘﺎرم اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ دو ﮔﺎو ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ دار ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻮغ ﺑﺮ آن ﻧﻨﻬـﺎده ﺑﺎﺷـﻨﺪ و‬
‫ﺻﻨﺪوق ﺑﺮ آن ﻧﻬﻴﺪ و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪﺷﺎن را ﺑﺪارﻳﺪ و ﮔﺎوان‪ ،‬ﺻﻨﺪوق را ﺑﺒﺮد و ﭼﻮن از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ در آﻳﺪ ﻳﻮغ را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى ﮔﻮﺳﺎﻟﮕﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدد‪ «.‬و ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﮔﺎوان ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﺎﺻﻞ در آن رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻓﺘﺎد و ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﻮى آن دوﻳﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ آن ﺷﺪ ﺟـﺎن‬
‫ﺑﺪاد ﻣﮕﺮ دو ﻣﺮد ﻛﻪ اﺟﺎزه ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺻﻨﺪوق را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻮه ﺑﻮد و ﺻﻨﺪوق آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻃﺎﻟﻮت‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺳﺎﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﻛـﻦ ﻛـﻪ در راه ﺧـﺪا‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاى ﭘﻴﻜﺎر از ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ از ﻣﺮدم اﻃﺮاف ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻤﻨﺎﻛﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺪو ﭘﻨﺎه ﺑﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻦ و روﻏﻦ ﻣﻘﺪس ﺑـﻪ او‬
‫ﺑﻤﺎل و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺮان ﭘﺪر ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و او را ﻫﻤﺮاه ﻏﻼﻣﻰ ﺑـﻪ ﺟﺴـﺘﺠﻮى آن ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ آﻣﺪﻧﺪ و از ﺧﺮان ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﺗﺮا ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا؟«‬
‫ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺒﻂ ﻣﻦ زﺑﻮﻧﺘﺮﻳﻦ اﺳﺒﺎط ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﺑﺮﮔﺮدى ﭘﺪرت ﺧﺮان ﺧﻮﻳﺶ را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﻼن ﺟﺎ رﺳﻰ وﺣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪18‬‬

‫آﻧﮕﺎه روﻏﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﺪو ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺣﻖﱡ ﺑِﺎ ْﻟ ‪‬ﻤ ْﻠﻚ‪ ‬ﻣﻨْـﻪ‪ ‬و‪ ‬ﻟَـﻢ‪ ‬ﻳ‪‬ـﺆْت‪‬‬
‫ﺤﻦُ أَ ‪‬‬
‫»إِنﱠ اﷲ َﻗﺪ‪ ‬ﺑ ‪‬ﻌﺚَ َﻟ ُﻜﻢ‪ ‬ﻃﺎﻟُﻮت‪ ‬ﻣﻠ‪‬ﻜﺎً‪ ،‬ﻗﺎﻟُﻮا أَﻧﱠﻰ ‪‬ﻳﻜُﻮنُ َﻟﻪ‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻤ ْﻠﻚ‪ ‬ﻋ َﻠﻴ‪‬ﻨﺎ و‪َ ‬ﻧ ‪‬‬
‫ﺴﻢِ ‪.«247 :2‬‬
‫ﺠ ‪‬‬
‫ﻄﺔً ﻓﻲ ا ْﻟ ‪‬ﻌ ْﻠﻢِ و‪ ‬ا ْﻟ ِ‬
‫ﺴ َ‬
‫ﺻﻄَﻔﺎه‪ ‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬زاد‪‬ه‪ ‬ﺑ ‪‬‬
‫ﺳ ‪‬ﻌﺔً ﻣﻦ اﻟْﻤﺎلِ‪ ،‬ﻗﺎل‪ :‬إِنﱠ اﷲ ا ‪‬‬
‫‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺧﺪا ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﺼﺐ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬از ﻛﺠﺎ وى را ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻛـﻪ ﻣـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﻰ از او ﺳﺰاوارﺗﺮﻳﻢ ﻛﻪ او را ﮔﺸﺎدﻛﻰ ﻣﺎل ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا او را از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و وى را ﺑﻪ داﻧـﺶ و ﺗـﻦ‬
‫ﺑﺰرﮔﻰ اﻓﺰود‪.‬‬
‫ﺳﺪى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ ﺟﺎﻟﻮت و ﺳﭙﺎﻫﺶ روﺑﺮو ﺷﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺻﺒﺮى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫در آن روز ﭘﺪر داود ﺑﺎ ﺳﻴﺰده ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺟﺰو ﻋﺎﺑﺮان ﻧﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و داود از ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮان ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ روزى داود ﭘﻴﺶ ﭘﺪر آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻓﻼﺧﻦ ﺧﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻴﻨﺪازم‪«.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﺗﺮا ﻣﮋده ﺑﺎد ﻛﻪ روزﻳﺖ را در ﻓﻼﺧﻦ ﻧﻬﺎدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن رﻓﺘﻢ و ﺷﻴﺮى ﺑﺪﻳﺪم و ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴـﺘﻢ و ﮔﻮﺷـﻬﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ و ﻣﺮا ﻧﻴﻨﺪاﺧﺖ«‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ! ﺗﻮ را ﻣﮋده ﺑﺎد ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺖ اﻳﻦ ﺑﺮﻛﺖ داده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و روز دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر! ﻣﻴﺎن ﻛﻮﻫﻬﺎ رﻓـﺘﻢ و ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﮔﻔـﺘﻢ و ﻛﻮﻫﻬـﺎ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺗﺴـﺒﻴﺢ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ! ﺗﺮا ﻣﮋده ﺑﺎد ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺖ اﻳﻦ ﺑﺮﻛﺖ داده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و داود ﭼﻮﭘﺎن ﺑﻮد و ﭘﺪر او را ﺑﻪ ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﺧﻮراﻛﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد و ﺑﺮادران وا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺎﺧﻰ ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ روﻏﻦ در آن ﺑﻮد ﺑﺎ زره آﻫﻨﻴﻦ و ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻟﻮت را ﻣﻴﻜﺸﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺷﺎخ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ و ﺑﺠﻮﺷﺪ ﺗﺎ روﻏﻦ از آن ﺑﺮﻳﺰد اﻣﺎ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش روان ﻧﺸﻮد و ﺑﺮ ﺳﺮ وى ﭼﻮن ﺗـﺎج ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫زره را ﺑﭙﻮﺷﺪ و اﻧﺪازه وى ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﺎ ﺷﺎخ و زره اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻨﺎن ﻧﺒﻮد ﻛـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﮔﻔﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪر داود ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﭘﺴﺮى دارى ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﭘﺴﺮم داود ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺧﻮراﻛﻰ ﺑﻴﺎورد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن داود ﺑﻴﺎﻣﺪ در راه از ﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ اى داود ﻣﺎ را ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻟﻮت را‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻜﺸﻰ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و داود ﺳﻨﮕﻬﺎ را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و در ﺗﻮﺑﺮه ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻜﺸﺪ دﺧﺘﺮم را ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﻪ او دﻫﻢ و ﻓﺮﻣﺎن او را در ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ روان‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﭼﻮن داود ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺷﺎخ را ﺑﺮ ﺳﺮ وى ﻧﻬﺎدﻧﺪ و روﻏـﻦ روان ﺷـﺪ و زره را ﺑﭙﻮﺷـﻴﺪ و اﻧـﺪازه وى ﺑـﻮد‪ .‬وى‬
‫ﻣﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﻪ زره را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاى وى ﮔﺸﺎد ﺑﻮد و ﭼﻮن داود ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﺑﺮاى وى ﺗﻨﮓ ﻣﻰﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫‪19‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﺟﺎﻟﻮت رﻓﺖ و ﺟﺎﻟﻮت از ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎن ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﺗﺮ و دﻟﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﭼﻮن داود را ﺑﺪﻳﺪ ﺑـﻴﻢ در دل‬
‫وى راه ﻳﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﻮان ﺑﺎز ﮔﺮد ﻛﻪ ﺣﻴﻔﻢ آﻳﺪ ﺗﺮا ﺑﻜﺸﻢ«‪.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺮا ﻣﻰﻛﺸﻢ‪ «.‬و ﺳﻨﮕﻬﺎ را ﺑﺮ آورد و در ﻓﻼﺧﻦ ﻧﻬﺎد و ﻫﺮ ﺳـﻨﮕﻰ را ﻛـﻪ ﺑـﺮ آوردى‬
‫ﻧﺎﻣﻰ ﺑﮕﻔﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪرم اﺑﺮاﻫﻴﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪرم اﺳﺤﺎق‪ ،‬و اﻳﻦ ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘـﺪرم اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‪،‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻓﻼﺧﻦ را ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻴﺪ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﻳﻜﻰ ﺷﺪ و آﻧﺮا رﻫﺎ ﻛﺮد و ﻣﻴﺎن دو ﭼﺸﻢ ﺟﺎﻟﻮت ﺧـﻮرد و ﺳـﺮش را‬
‫ﺳﻮراخ ﻛﺮد و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ رﺳﻴﺪ در ﺳﺮش ﻓﺮو ﺷﺪ و او را ﺑﻜﺸﺖ ﺗﺎ ﻛـﺲ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ آن ﻧﻤﺎﻧـﺪ و‬
‫ﺷﻜﺴﺖ در ﺳﭙﺎه ﺟﺎﻟﻮت اﻓﺘﺎد و داود ﻛﻪ ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻜﺸﺖ دﺧﺘﺮ ﻃـﺎﻟﻮت را ﺑـﻪ زﻧـﻰ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣـﺮدم ﺑـﻪ داود‬
‫ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ و او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻃﺎﻟﻮت از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ داود ﺣﺴﺪ ﺑﺮد و ﻗﺼﺪ ﻛﺸـﺘﻦ‬
‫وى ﻛﺮد و داود ﻗﺼﺪ وى را ﺑﺪاﻧﺴﺖ و ﻣﺸﻚ ﺷﺮاﺑﻰ در ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد ﻧﻬﺎد و ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه وى رﻓﺖ و ﻣﺸﻚ‬
‫را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰد و ﺑﺪرﻳﺪ و ﺷﺮاب از آن روان ﺷﺪ و ﻳﻚ ﻗﻄﺮه ﺷﺮاب ﺑﻪ دﻫﺎن وى اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا داود را‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺮزاد ﻛﻪ ﺷﺮاﺑﺨﻮاره ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن داود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﺎﻟﻮت رﻓﺖ و او ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺑﺎﻻى ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎ و راﺳﺖ و ﭼﭗ وى ﻫﺮ ﺟﺎ‬
‫دو ﺗﻴﺮ ﻧﻬﺎد و ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺗﻴﺮﻫﺎ را ﺑﺪﻳﺪ و ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا داود را ﺑﻴﺎﻣﺮزاد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ او‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﺑﻜﺸﺘﻤﺶ اﻣﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ و از ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن روزى ﻃﺎﻟﻮت ﺳﻮار ﺷﺪ و ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﻣﻰرﻓﺖ و ﻃﺎﻟﻮت ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز داود را ﻣﻰﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ داود ﺑﺘﺮﺳﻴﺪى ﻛﺲ ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﻴﺪى‪ .‬و ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻪ دﻧﺒﺎل وى دوﻳﺪ و داود ﺑﺘﺮﺳـﻴﺪ و‬
‫ﺑﺪوﻳﺪ و ﺑﻪ ﻏﺎرى در آﻣﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت وﺣﻰ ﻛﺮد و ﺑﺮ در آن ﺧﺎﻧﻪاى ﺗﻨﻴﺪ و ﭼﻮن ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻪ ﻏﺎر رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻏﺎر در آﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت را درﻳﺪه ﺑﻮد‪ «.‬و از آﻧﺠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و داﻧﺎﻳﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﻃﺎﻟﻮت را در ﻣﻮرد داود ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻃﺎﻟﻮت را از داود ﺑﺎز‬
‫دارد او را ﻣﻰﻛﺸﺖ و ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ داﻧﺎﻳﺎن ﻗﻮم ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ‪ ،‬و در ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ داﻧـﺎﺋﻰ ﻧﻤﺎﻧـﺪ ﻛـﻪ او را‬
‫ﻧﻜﺸﺖ ﺗﺎ زﻧﻰ را ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﺟﻼد ﻓﺮﻣﺎن داد او را ﺑﻜﺸـﺪ وﻟـﻰ ﺟـﻼد او را ﻧﻜﺸـﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ داﻧﺎﻳﻰ ﻧﻴﺎز اﻓﺘﺪ‪ «.‬و او را رﻫﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻧﻴﺖ ﺗﻮﺑﻪ در دل ﻃﺎﻟﻮت اﻓﺘﺎد و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﺮ او رﺣﻢ آوردﻧﺪ و ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺳﻮى ﮔﻮرﻫﺎ ﻣﻰﺷﺪ و ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد ﺷﻤﺎ را ﺑﺨﺪا ﻫﺮ ﻛﻪ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن اﻳﻦ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺖ ﻳﻜﻰ از ﻣﻴﺎن ﮔﻮرﻫﺎ ﻧﺪا داد ﻛﻪ اى ﻃﺎﻟﻮت ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﺘﻰ و اﻳﻨﻚ ﻣﺮدﮔﺎن‬
‫ﻣﺎ را آزار ﻣﻰدﻫﻰ! و ﻏﻢ و ﮔﺮﻳﻪ او ﻓﺰون ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﻼد ﺑﺮ ﻃﺎﻟﻮت رﺣﻤﺖ آورد و ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮد؟‬
‫ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻳﺎ در زﻣﻴﻦ داﻧﺎﻳﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ آﻳﺎ ﻣﺮا ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪20‬‬

‫ﺟﻼد ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﭼﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑـﻪ دﻫﻜـﺪهاى در آﻣـﺪ و‬
‫ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ زد و ﺑﺎﻧﮓ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻓﺎل ﺑﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺮوس در دﻫﻜﺪه ﻫﺴﺖ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺎ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﮕـﺮ ﺧﺮوﺳـﻰ ﺑـﻪ ﺟـﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻧﮓ آن ﺷﻨﻴﺪه ﺷﻮد؟ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ داﻧﺎﺋﻰ در زﻣﻴﻦ واﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ!«‬
‫و ﻏﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺟﻼد اﺳﺘﻮارى او را در ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺗـﺮا ﭘـﻴﺶ‬
‫داﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮم او را ﺧﻮاﻫﻰ ﻛﺸﺖ؟«‬
‫ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ«‬
‫و ﺟﻼد از او ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ ﻛﻪ زن داﻧﺎ ﻧﺰد اوﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻧﺰد وى ﺑﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ آﻳﺎ ﻣﺮا ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ را اﻫﻞ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﭼـﻮن ﻣﺮداﻧﺸـﺎن ﻫـﻼك ﻣـﻰﺷـﺪﻧﺪ زﻧـﺎن‬
‫ﻣﻰآﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﻼد ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ او ﺗﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺘﺮﺳﺪ و از ﺧﻮد ﺑﻰﺧﻮد ﺷﻮد‪ «.‬و ﭼـﻮن ﻧﺰدﻳـﻚ در رﺳـﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﺟﻼد ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﮕﺬاﺷﺖ و ﭘﻴﺶ زن رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻨﺖ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗـﺮا‬
‫از ﻛﺸﺘﻦ رﻫﺎﻧﺪم و ﭘﻨﺎه دادم؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺣﺎﺟﺘﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ دارم‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﻃﺎﻟﻮت آﻣﺪه ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﺪ آﻳﺎ او را ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫و زن از ﺗﺮس ﺑﻰﺧﻮد ﺷﺪ و ﺟﻼد ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﺎﻟﻮت ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﻧﺪارد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ آﻳﺎ وى را‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻧﺪاﻧﻢ ﻛﻪ وى را ﺗﻮﺑﻪ ﻫﺴﺖ وﻟﻰ ﺟﺎى ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮى را ﻣﻰداﻧﻴﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻗﺒﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن را ﻣﻰداﻧﻢ‪.‬‬
‫و زن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ و دﻋﺎ ﻛﺮد و ﻳﻮﺷﻊ از ﻗﺒﺮ در آﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﺎك از ﺳﺮ او ﻣﻰرﻳﺨﺖ و ﭼﻮن آن ﺳﻪ ﺗـﻦ را‬
‫ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ را ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺷﺪه؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ وﻟﻰ ﻃﺎﻟﻮت از ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ آﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ دارد؟«‬
‫ﻳﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دﺳﺖ ﺑﺪارد و ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر رود ﺗﺎ ﭘﻴﺶ‬
‫روى وى در راه ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ وى ﺣﻤﻠﻪ ﺑـﺮد و ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﻮد ﺷـﺎﻳﺪ اﻳـﻦ ﺗﻮﺑـﻪ وى‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺑﻤﺮد و در ﻗﺒﺮ ﺑﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﻃﺎﻟﻮت ﻏﻤﻴﻦﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻴﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﻧﺮوﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺑﮕﺮﻳﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻣﮋهﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﻳﺨﺖ و ﺗﻨﺶ ﻧﺰار ﺷﺪ و ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﻛﻪ ﺳﻴﺰده ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺰد وى آﻣﺪﻧـﺪ و ﺣـﺎﻟﺶ ﭘﺮﺳـﻴﺪﻧﺪ و او‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ وى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد و از آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ وى ﺑـﻪ ﭘﻴﻜـﺎر روﻧـﺪ و‬
‫‪21‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻣﺠﻬﺰﺷﺎن ﻛﺮد و ﺑﺎ وى ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ روى وى ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﻃـﺎﻟﻮت ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﻛﺮد و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و داود ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟـﻞ ﻛـﻪ وى را ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ و ﺣﻜﻤـﺖ داد‬
‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺷﻤﻌﻮن و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻃﺎﻟﻮت داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﻧﺎم ﻃﺎﻟﻮت ﺑﻪ ﺳﺮﻳﺎﻧﻰ ﺷﺎول ﺑﻮد و وى ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎل ﭘﺴﺮ ﺿﺮار ﭘﺴﺮ ﺑﺤﺮت ﭘﺴﺮ اﻓﻴﺢ ﭘﺴﺮ اﻳﺶ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻛﻪ از ﮔﻮر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺑﻪ وى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻟﻴﺴﻊ ﭘﺴـﺮ‬
‫اﺧﻄﻮب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﻫﻞ ﺗﻮرات ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻃﺎﻟﻮت از آﻏﺎز ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد در ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﭼﻬﻞ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ داود‪:‬‬
‫و او ﭘﺴﺮ اﻳﺸﻰ ﭘﺴﺮ ﻋﻮﺑﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻋﺰ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﻧﺤﺸﻮن ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻰ ﻧـﺎدب ﭘﺴـﺮ رام ﭘﺴـﺮ ﺣﻀـﺮون‬
‫ﭘﺴﺮ ﻓﺎرص ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮدا ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ داود ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪ و ﺳﺮخﻣﻮى و ﺗﻨﻚ ﻣﻮى و ﻧﻴﻚ ﺳﻴﺮت و ﭘﺎﻛﺪل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺮَﺟ‪‬ﻮا ﻣﻦ د‪‬ﻳﺎرِ ‪‬ﻫﻢ‪ ،243 :2 ‬رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫از اﺑﻦ زﻳﺪ درﺑﺎره آﻳﻪ‪ :‬أَ َﻟﻢ‪َ ‬ﺗﺮَ إِﻟَﻰ ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ َ‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻓﻼﻧﻰ ﻣﺮدﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻪ دﺳﺖ وى ﺑﻜﺸﺪ و ﻧﺸﺎن وى‬
‫اﻳﻦ ﺷﺎخ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺪ و آب از آن ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﭘﻴﺶ وى رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑـﻪ ﻣـﻦ وﺣـﻰ‬
‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﺟﺰو ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ ﻣﺮدى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻪ دﺳﺖ وى ﺑﻜﺸـﺪ و آن ﻣـﺮد دوازده ﻣـﺮد ﺑﻴـﺎورد‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻨﻪﻫﺎى درﺧﺖ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻣﻬﺎرت ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ را ﺑﺎ ﺷﺎخ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮد و اﺛـﺮى ﻧﺪﻳـﺪ و آن ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ‬
‫ﻣﺎﻫﺮ را ﺑﺎز آورد و ﺗﺠﺮﺑﻪ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮد و ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﺮدان را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺻـﻼح‬
‫دﻟﻬﺎ را ﻣﻘﻴﺎس ﻛﻨﻴﻢ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا او ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ اﻳﻨﺎن ﻓﺮزﻧﺪى ﻧﺪارد«‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﻧﮕﻔﺖ‪«.‬‬
‫و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺳﺨﻦ ﺗﺮا راﺳﺖ ﻧﺪاﻧﺪ و ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺴﺮى ﺟﺰ اﻳﻨﻬﺎ دارى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ‪ ،‬ﭘﺴﺮى ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪ دارم ﻛﻪ ﺷﺮﻣﻢ آﻳﺪ ﻛﺴﺎن او را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و او را در‬
‫ﮔﻠﻪ ﻧﻬﺎدهام‪«.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻓﻼن دره ﻓﻼن ﻛﻮه«‬
‫و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺮون ﺷﺪه و دره را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺳـﻴﻞ در آن روان ﺑـﻮد و ﺣﺎﻳـﻞ اﺳـﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه داود ﺷـﺪه ﺑـﻮد و او‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺟﻔﺖ ﺟﻔﺖ ﺑﺮ دوش از ﺳﻴﻞ ﮔﺬر ﻣﻰداد و آب ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ و ﭼﻮن داود را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻰ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪22‬‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮ اﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬او ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﺎ رﺣﻢ آرد و ﺑﻰ ﺷﻚ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن رﺣﻴﻢﺗﺮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺷﺎخ را ﺑـﺮ ﺳـﺮ وى ﻧﻬـﺎد و‬
‫آب ﺑﺠﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت دادﻧـﺪ ﺧـﺪا ﻋـﺰ و ﺟـﻞ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻮت ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺮدم ﻣﺪﻳﻦ رود و ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﺎن آﻧﺠﺎ را ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫او را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻏﻠﺒﻪ دﻫﻢ و ﻃﺎﻟﻮت ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﻮى ﻣﺪﻳﻦ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ را آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﻜﺸﺖ ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸـﺎن ﻛـﻪ‬
‫اﺳﻴﺮ ﺷﺪ و ﻣﻮاﺷﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎر ﻃﺎﻟﻮت را ﺑﺒﻴﻦ ﻛـﻪ در ﻓﺮﻣـﺎن ﻣـﻦ ﺧﻠـﻞ‬
‫آورد ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺪﻳﻦ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻮاﺷﻰ را ﺑﻴﺎورد ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ ﺑﮕﻴﺮم و ﺗﺎ ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻴﺎرم ﻛﻪ ﻣﻦ آن ﻛﺲ را ﮔﺮاﻣﻰ دارم ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﺮا ﺧﻮار دارد وى را ﺧﻮار ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫و ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﻃﺎﻟﻮت رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻛﺮدى؟ ﭼﺮا ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺪﻳﻦ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘـﻰ و ﭼـﺮا ﻣﻮاﺷـﻰ را‬
‫ﺑﻴﺎوردى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮاﺷﻰ را آوردم ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﺧﺎﻧﺪان ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ ﺑﻪ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺎز ﻧﻴﺎرد‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﺸﻰ ﺑﺮو ﻛﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ و آﻧﻜﻪ را‬
‫ﻓﺮﻣﺎن دﻫﻢ روﻏﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﻤﺎل ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﻮد و ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ ﺳﻮى اﻳﺸﻰ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴـﺮاﻧﺖ را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪه‪«.‬‬
‫و اﻳﺸﻰ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﻧﻜﻮ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻰآﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﻮﺋﻴﻞ او را ﺑﺪﻳﺪ و ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺤﻤﺪ ﻟﻠّﻪ‪ ،‬ان اﷲ ﺑﺼﻴﺮ ﺑﺎﻟﻌﺒﺎد‪ «.‬و ﺧﺪا ﺑـﺪو وﺣـﻰ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ وﻟﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﻨﻮن دﻟﻬﺎ واﻗﻔﻢ ﻣﻄﻠﻮب اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻠﻮب اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮى را ﺑﻴﺎر‪«.‬‬
‫و اﻳﺸﻰ ﺷﺶ ﭘﺴﺮ ﺑﺪو ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ درﺑﺎره ﻫﺮ ﻛﺪام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻠﻮب اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ دﻳﮕﺮى را ﺑﻴﺎر‪«.‬‬
‫و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﺟﺰ اﻳﻨﺎن ﭘﺴﺮى دارى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﭘﺴﺮى ﺳﺮخروى دارم ﻛﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان اﺳﺖ«‪«.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن داود ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺟﻮاﻧﻰ ﺳﺮخروى ﺑﻮد و روﻏﻦ ﻣﻘﺪس ﺑﺪو ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻣﻜﺘـﻮم دار‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ ﻃﺎﻟﻮت ﺧﺒﺮ ﺷﻮد او را ﺑﻜﺸﺪ‪«.‬‬
‫و ﺟﺎﻟﻮت ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﻣﺪ و اردو زد و ﻃﺎﻟﻮت ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﻓﺖ و اردو زد و‬
‫آﻣﺎده ﭘﻴﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺟﺎﻟﻮت ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻃﺎﻟﻮت ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻗﻮم ﻣﻦ و ﻗﻮم ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪23‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺮا ﻛﺸﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از آن ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺮا ﻛﺸﺘﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از آن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻃﺎﻟﻮت ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ در اردوى وى ﺑﺎﻧﮓ زد ﻛﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺟﺎﻟﻮت ﻣﻴﺮود؟ و دﻧﺒﺎﻟﻪ رواﻳﺖ و‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻃﺎﻟﻮت و ﺟﺎﻟﻮت و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن وى ﺑﻪ دﺳﺖ داود و رﻓﺘﺎر ﻃﺎﻟﻮت ﺑﺎ داود ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از اﻳﻦ رواﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﺗﻮان داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ داود ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻜﺸﺪ‬
‫و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻃﺎﻟﻮت آﻫﻨﮓ ﻛﺸﺘﻦ او ﻛﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ رواﻳﺘﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﭼﻨﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ داود‬
‫ﭘﺲ از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻃﺎﻟﻮت و ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ داود ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﻜﺸﺖ و ﺳﭙﺎه وى ﻫﺰﻳﻤﺖ ﺷﺪ ﻣـﺮدم ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫داود ﻗﺎﺗﻞ ﺟﺎﻟﻮت اﺳﺖ‪ .‬و ﻃﺎﻟﻮت ﺧﻠﻊ ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﺑﻪ داود اﻗﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻧﺎﻣﻰ از ﻃﺎﻟﻮت ﺷﻨﻴﺪه ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ داود ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ زﺑﻮر را ﺑﻪ وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺻﻨﻌﺖ آﻫﻦ آﻣﻮﺧﺖ و آﻫﻦ‬
‫را ﺑﺮاى وى ﻧﺮم ﻛﺮد و ﻛﻮﻫﻬﺎ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ وﻗﺘـﻰ ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﻛﻨـﺪ ﺑـﺎ وى ﻫﻤﺎﻫﻨـﮓ ﺷـﻮﻧﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻨﺎن ﺻﻮت ﺧﻮش ﻧـﺪاده ﺑـﻮد و وﻗﺘـﻰ زﺑـﻮر ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ‬
‫وﺣﺶ ﻣﺠﺬوب ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﺮدن آن را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺻـﻮت داود ﮔـﻮش ﻣـﻰداد و ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺰﻣﺎر و ﺑﺮﺑﻂ و ﺳﻨﺞ از آﻫﻨﮓ ﺻﻮت وى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫داود ﺳﺨﺖ ﻛﻮش ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﮔﺮﻳﺴـﺖ‪ .‬و ﺧـﺪاى وﺻـﻒ داود را ﺑـﺎ ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ‪:‬‬
‫ﺤﻦَ ﺑِﺎ ْﻟ ‪‬ﻌﺸ‪‬ـﻲ‪ ‬و‪‬‬
‫ﺨﺮْﻧَﺎ ا ْﻟﺠِﺒـﺎلَ ‪‬ﻣﻌ‪‬ـﻪ‪ ‬ﻳﺴ‪‬ـ ‪‬ﺒ ‪‬‬
‫ﺻ ِﺒﺮْ ﻋ‪‬ﻠﻰ ﻣﺎ ‪‬ﻳﻘُﻮﻟُﻮنَ و‪ ‬اذْ ُﻛﺮْ ‪‬ﻋ ‪‬ﺒﺪ‪‬ﻧﺎ داو‪‬د‪ ‬ذَا ا ْﻟﺄَ ‪‬ﻳﺪ‪ ‬إِ ﱠﻧﻪ‪ ‬أَو‪‬اب‪ .‬إِﻧﱠﺎ ﺳ‪‬ـ ﱠ‬
‫»ا ‪‬‬
‫ا ْﻟﺈِﺷْﺮاقِ« ‪.18 -17 :38‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺻﺒﻮرى ﻛﻦ و ﺑﻨﺪه ﻣﺎ داود را ﻳﺎد ﻛﻦ ﻛﻪ وى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﻣﺎ ﻛﻮﻫﻬـﺎ را رام‬
‫وى ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه و ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮ آﻣﺪن آﻓﺘﺎب ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺷﺐ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻴﻤﻪ اﻳﺎم را روزه ﻣﻰداﺷﺖ و ﺷﺐ و روز ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛﺲ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ وى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬روزى از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و اﺳـﺤﺎق و ﻳﻌﻘـﻮب ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض اﻣﺘﺤﺎن در آﻳﺪ و ﻫﻤﻪ ﻓﻀﻴﻠﺘﻬﺎى آﻧﺎن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﺪى رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬داود اﻳﺎم را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬روزى ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم داورى ﻣﻰﻛـﺮد و روزى‬
‫ﺑﺮاى ﻋﺒﺎدت ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و روزى ﺑﺎ زﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣـﻰﺑـﺮد‪ .‬و او را ﻧـﻮد و ﻧـﻪ زن ﺑـﻮد و در‬
‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻳﻜﺒﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﻧﻴﺎﻛﺎن ﻣﻦ ﻫﻤـﻪ ﻧﻴﻜـﻰﻫـﺎ را‬
‫ﺑﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﻴﺰ از ﻓﻀﺎﻳﻞ آﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪24‬‬

‫و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻴﺎﻛﺎن ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻌﺮض اﻣﺘﺤﺎن آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻠﻴـﻪﻫـﺎ ﺗﺤﻤـﻞ ﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻧﻜﺮدهاى‪ .‬اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﻛﻮر ﺷﺪ و ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻏﻢ دورى ﻳﻮﺳـﻒ دﭼـﺎر ﺷـﺪ‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﺗﻮﺑﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻠﻴﺎت ﻧﻴﻔﺘﺎدهاى‪.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺑﻠﻴﺎت آﻧﻬﺎ ده و از ﻋﻄﻴﺎت آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮهور ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻰروى ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و روزى ﭼﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛﺒﻮﺗﺮ ﻃﻼﺋﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﻴﺶ ﭘﺎى داود اﻓﺘﺎد و او ﺑﻪ ﻧﻤـﺎز‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺖ ﺑﺮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﮕﻴﺮد و ﻛﺒﻮﺗﺮ دور ﺷﺪ و داود ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن رﻓﺖ و دورﺗﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺳـﻮراﺧﻰ‬
‫اﻓﺘﺎد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﮕﻴﺮد و ﻛﺒﻮﺗﺮ از ﺳﻮراخ ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪ و داود ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻰرود ﻛﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل آن‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و زﻧﻰ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻮد و زن او را ﺑﺪﻳﺪ و ﻣﻮى ﺑﻴﻔﺸـﺎﻧﺪ‬
‫و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ و رﻓﺘﺎر وى رﻏﺒﺖ و ﺷﻮق داود را ﺑﻴﻔﺰود و ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺷـﻮﻫﺮ وى در ﻓـﻼن‬
‫اردوﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬و ﻛﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى اردو ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ اﻫﺮ ﻳﺎرا ﺳﻮى ﻓﻼن دﺷﻤﻦ ﻓﺮﺳﺖ و ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‬
‫و ﺑﻪ داود ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ او را ﺳﻮى ﻓﻼن دﺷﻤﻦ ﻓﺮﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد و ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎز ﻓﻴـﺮوز‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اردوﮔﺎه ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ داود ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﺎﺳﺦ آﻣﺪ ﻛﻪ او را ﺳﻮى ﻓﻼن دﺷﻤﻦ ﻓﺮﺳﺖ و ﻓﺮﺳـﺘﺎد‬
‫و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺷﻮﻫﺮ زن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و داود زن را ﺑﮕﺮﻓﺖ و اﻧﺪك ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ وى ﺑﺒﻮد ﻛﻪ ﺧـﺪا دو ﻓﺮﺷـﺘﻪ ﺑـﻪ ﺻـﻮرت‬
‫اﻧﺴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺷﻮﻧﺪ و روز ﻋﺒﺎدت داود ﺑﻮد و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ و از دﻳﻮار ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﮔـﺎه‬
‫وى در آﻣﺪﻧﺪ و داود ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺶ روى ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ دﻳﺪ و ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻴﻢ ﻣﺪار ﻛﻪ ﻣﺎ دو‬
‫ﺣﺮﻳﻔﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻴﻤﺎن از دﻳﮕﺮى ﺳﺘﻢ دﻳﺪه و ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ داورى ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻴﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺮادر ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ دارد و ﻣﻦ ﻳﻜﻰ دارم و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ دارم و ﺑﺮادرم ﻳﻜﻰ دارد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ آﻧﺮا از وى ﺑﮕﻴﺮم ﻛـﻪ ﺻـﺪ ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و او رﺿﺎﻳﺖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ‪«.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا ﻧﮕﺬارﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﻣﺮا ﺑﺎز دارى‪«.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻛﺎر دﺳﺖ زﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ و اﻳﻨﺠﺎﻳﺖ ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ‪ «.‬و ﺑﻴﻨﻰ و ﭘﻴﺸـﺎﻧﻰ ﺧـﻮﻳﺶ را ﻧﺸـﺎن‬
‫داد‪.‬‬
‫‪25‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى داود ﺣﻖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ و اﻳﻨﺠﺎى ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻮد و ﻧﻪ زن داﺷﺘﻰ و اﻫﺮﻳـﺎ ﻳـﻚ زن‬
‫داﺷﺖ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ او را ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدى ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و زﻧﺶ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ«‪.‬‬
‫و داود ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و ﻛﺲ را ﻧﺪﻳﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻮده و در ﺑﻠﻴﻪ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳـﺠﺪه‬
‫اﻓﺘﺎد و زارى ﻛﺮد و ﭼﻬﻞ روز ﺳﺠﺪه ﻛﺮد و ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺮورت ﺳﺮ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑـﺎز ﺑـﻪ ﺳـﺠﺪه رﻓـﺖ و‬
‫ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ از اﺷﻚ وى ﻋﻠﻒ روﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭼﻬﻞ روز ﺧﺪا ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ اى داود ﺳﺮ ﺑﺮدار ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﭼﮕﻮﻧﻪ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪهاى ﺗﻮ داور ﻋﺎدﻟﻰ و در ﻗﻀﺎوت ﺳﺘﻢ ﻧﻜﻨﻰ‪ ،‬اﻫﺮﻳـﺎ ﺑـﻪ روز‬
‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﻋﺮش ﺗﻮ آﻳﺪ و ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﭗ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮن از رﮔﻬﺎى آن ﺑﺮﻳـﺰد و‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪاﻳﺎ از اﻳﻦ ﺑﭙﺮس ﭼﺮا ﻣﺮا ﻛﺸﺖ«‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد اﻫﺮﻳﺎ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﻢ و از او ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ از ﺗـﻮ در ﮔـﺬرد و‬
‫ﭼﻮن در ﮔﺬرد وى را ﺑﻬﺸﺖ ﻋﻮض دﻫﻢ‪.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا اﻛﻨﻮن داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪهاى‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻤﺮد از ﺷﺮم ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﻨﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫از ﻋﻄﺎى ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ داود ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﻒ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﻳـﺎد ﻧﺒـﺮد و‬
‫ﭼﻮن آﻧﺮا ﻣﻰدﻳﺪ دﺳﺘﺶ ﻣﻰﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺳﺒﺐ ﺑﻠﻴﻪ وى آن ﺑﻮد ﻛﻪ روزى ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻮاﻧﺪ روزى ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﮔﻨﺎﻫﻰ از او ﺳﺮ ﻧﺰﻧـﺪ و‬
‫روزى ﻛﻪ آن ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺪ روزى ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺑﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﺴﺮ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪:‬‬
‫از ﺣﺴﻦ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ داود اﻳﺎم را ﭼﻬﺎر ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ :‬روزى ﺑـﺮاى زﻧـﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬و روزى ﺑـﺮاى‬
‫ﻋﺒﺎدت‪ ،‬و روزى ﺑﺮاى داورى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬و روزى ﺧﺎص ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺳـﺨﻦ ﻣـﻰﻛـﺮد و‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن را ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از آن روزﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺎص ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد از اﻳﻦ ﺑﺎب ﺳﺨﻦ رﻓﺖ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺴـﺎن روزى را‬
‫ﺑﻰ ارﺗﻜﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪ ،‬و داود در دل ﮔﺬراﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ و ﭼﻮن روز ﻋﺒـﺎدت وى رﺳـﻴﺪ در ﺑﺒﺴـﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ وى ﻧﺸﻮد و ﺑﻪ ﺗﻮرات ﭘﺮداﺧﺖ و در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ ﻗﺮاﺋﺖ ﻗﺮآن ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺒـﻮﺗﺮى ﻃﻼﺋـﻰ ﻛـﻪ از‬
‫ﻫﻤﻪ رﻧﮕﻬﺎى ﻧﻜﻮ ﭼﻴﺰى داﺷﺖ ﭘﻴﺶ روى وى اﻓﺘﺎد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﮕﻴﺮد و ﻛﺒﻮﺗﺮ ﭘﺮواز ﻛﺮد وﻟـﻰ ﭼﻨـﺪان دور‬
‫ﻧﺮﻓﺖ ﻛﻪ او را ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻛﻨﺪ و داود ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺒﻮﺗﺮ رﻓﺖ ﺗﺎ زﻧﻰ را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﻠﻘﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻰ‬
‫وى ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ آﻣﺪ‪ .‬و ﭼﻮن زن‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ داود را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻮ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﺪ و ﺗﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ رﻓﺘـﺎر ﻓﺮﻳﻔﺘﮕـﻰ‬
‫داود را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺷﻮﻫﺮ زن را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻣﻜﺎن رود و ﺟﺎﻳﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫زﻧﺪه ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪26‬‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺷﻮﻫﺮ زن ﺑﺮﻓﺖ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و داود از او ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى ﻛﺮد و ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺘﺎده ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ آن زن ﻣﺎدر ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ داود در ﻣﺤﺮاب ﺑﻮد دو ﻓﺮﺷﺘﻪ از دﻳﻮار ﻧﺰد وى آﻣﺪﻧﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣﺘﺨﺎﺻـﻤﺎن از‬
‫ﺧﺼ‪‬ـﻤﺎنِ ﺑ‪‬ﻐـﻰ‬
‫ﺨﻒ‪َ ،‬‬
‫در ﻣﺤﺮاب ﭘﻴﺶ او ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ از دﻳﻮار ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ داود ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻻ َﺗ َ‬
‫ﻄﻂْ و‪ ‬ا ‪‬ﻫﺪ‪‬ﻧﺎ إِﻟﻰ ﺳ‪‬ﻮاء‪ ‬اﻟﺼ‪‬ﺮاط‪ .‬إِنﱠ ﻫﺬا أَﺧ‪‬ـﻲ ﻟَـﻪ‪ ‬ﺗﺴ‪‬ـﻊ‪ ‬و‪ ‬ﺗﺴ‪‬ـﻌ‪‬ﻮنَ‬
‫ﺸ ‪‬‬
‫ﺤﻖﱢ و‪ ‬ﻻ ُﺗ ْ‬
‫ﺣ ُﻜﻢ‪ ‬ﺑ ‪‬ﻴﻨَﻨﺎ ﺑِﺎ ْﻟ ‪‬‬
‫‪‬ﺑ ‪‬ﻌﻀُﻨﺎ ﻋ‪‬ﻠﻰ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺾٍ ﻓَﺎ ‪‬‬
‫ﺠﺘ‪‬ـﻚ‪ ‬إِﻟـﻰ ﻧ‪‬ﻌﺎﺟِـﻪ‪ ‬و‪ ‬إِنﱠ‬
‫ﺣﺪ‪‬ةٌ ﻓَﻘﺎلَ أَ ْﻛ ‪‬ﻔ ْﻠﻨ‪‬ﻴﻬﺎ و‪ ‬ﻋﺰﱠﻧ‪‬ﻲ ﻓﻲ ا ْﻟﺨ‪‬ﻄﺎبِ‪ .‬ﻗﺎل َﻟ َﻘﺪ‪َ ‬ﻇ َﻠ ‪‬ﻤﻚ‪ِ ‬ﺑﺴ‪‬ﺆالِ َﻧ ‪‬ﻌ ‪‬‬
‫ﺠﺔٌ وا ‪‬‬
‫ﺠﺔً و‪ ‬ﻟﻲ‪َ ‬ﻧ ‪‬ﻌ ‪‬‬
‫َﻧ ‪‬ﻌ ‪‬‬
‫ﻀ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠﻰ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺾٍ إِﻟﱠﺎ ا ﱠﻟﺬ‪‬ﻳﻦَ آ ‪‬ﻣﻨُﻮا و‪ ‬ﻋ ‪‬ﻤﻠُﻮا اﻟﺼ‪‬ﺎﻟ‪‬ﺤﺎت‪ ‬و‪َ ‬ﻗﻠ‪‬ﻴﻞٌ ﻣﺎ ﻫ‪‬ـﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻇَـﻦﱠ داو‪‬د‪ ‬أَﻧﱠﻤـﺎ‬
‫ﺨﻠَﻄﺎء‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻴ ‪‬ﺒﻐ‪‬ﻲ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌ ُ‬
‫َﻛﺜ‪‬ﻴﺮاً ﻣﻦ ا ْﻟ ُ‬
‫ﺧﺮﱠ راﻛ‪‬ﻌﺎً و‪ ‬أَﻧﺎب‪ «24 -22 :38 ‬ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﻴﻢ ﻣﻜﻦ‪ ،‬دو ﺻﺎﺣﺐ دﻋﻮاﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻜﻴﻤﺎن ﺑﺪﻳﮕﺮى‬
‫ﺳ َﺘ ْﻐ َﻔﺮَ ر‪ ‬ﺑﻪ‪ ‬و‪َ ‬‬
‫َﻓ َﺘﻨﱠﺎه‪ ‬ﻓَﺎ ‪‬‬
‫ﺳﺘﻢ ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺣﻜﻢ ﻛﻦ و ﺟﻮر ﻣﻜﻦ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ راه رﻫﺒﺮى ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺮادر ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻧـﻮد و‬
‫ﻧﻪ ﻣﻴﺶ دارد و ﻣﻦ ﻳﻚ ﻣﻴﺶ دارم‪ ،‬ﮔﻮﻳﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ده و در ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﻐﻠﻮب ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺣﻘـﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻴﺶ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺿﻤﻴﻤﻪ ﻣﻴﺸﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺘﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﺮﻳﻜﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺘﻢ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪ و آﻧﻬـﺎ ﻛﻤﻨـﺪ‪ «.‬و داود ﺑﺪاﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ اﻣﺘﺤـﺎﻧﺶ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﻢ و از ﭘﺮوردﮔﺎرش آﻣﺮزش ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ رﻛﻮع اﻓﺘﺎد و ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﻣﺠﺎﻫﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ داود ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪ ﭼﻬﻞ روز ﺧﺪا را ﺳﺠﺪه ﻛـﺮد ﺗـﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ از‬
‫اﺷﻚ ﭼﺸﻢ وى ﭼﻨﺪان ﺳﺒﺰه روﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ وى را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻨﺎﻟﻴـﺪ ﻛـﻪ ﭘﺮوردﮔـﺎرا ﭘﻴﺸـﺎﻧﻰ ورم ﻛـﺮد و‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺨﺸﻜﻴﺪ و ﮔﻨﺎه داود ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻮد ﻫﺴﺖ و ﻧﺪا آﻣﺪ‪ :‬آﻳﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪاى ﻛـﻪ ﻏـﺬاﻳﺖ دﻫﻨـﺪ ﻳـﺎ ﺑﻴﻤـﺎرى ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻔﺎﻳﺖ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻈﻠﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﻳﺎرﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ؟‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و داود از ﺳﻮز دل ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ او را ﺑﻴﺎﻣﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫و داود ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و وﻗﺘﻰ ﻇﺮف آب ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از آﻧﺮا ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻨﺎه ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورد و ﭼﻨﺎن ﻣﻰﻧﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻢ ﺑﻮد ﺑﻨﺪﻫﺎى وى از ﻫـﻢ‬
‫ﺟﺪا ﺷﻮد و ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻫﻤﻪ آب را ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪ ﻇﺮف از اﺷﻚ وى ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ اﺷﻚ داود ﺑﺮاﺑـﺮ اﺷـﻚ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺧﻼﻳﻖ ﺑﻮد و اﺷﻚ آدم ﺑﺮاﺑﺮ اﺷﻚ داود و اﺷﻚ ﻫﻤﻪ ﺧﻼﻳﻖ ﺑﻮد‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ داود ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﮔﻨﺎه وى ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﮔﻨـﺎه ﻣـﻦ! ﮔﻨـﺎه‬
‫ﻣﻦ! ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮ‪ .‬و او را ﭘﻴﺶ آرﻧﺪ و آرام ﻧﮕﻴﺮد و ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﻣﺮا وا ﭘـﺲ ﺑـﺮ‪ .‬و ﭼـﻮن وا ﭘـﺲ رود آرام‬
‫ﻧﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬وﻗﺘﻰ داود ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ زﻧـﻰ‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و او را ﺑﺨﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎرى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮوه ﮔﻔﺖ وﻗﺘﻰ دﺷـﻤﻦ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻓﻼﻧﻰ را ﭘﻴﺶ روى ﺻﻨﺪوق ﺑﺪار‪ .‬در آن روزﮔﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺻﻨﺪوق ﻓﻴﺮوزى ﻣﻰﺟﺴﺘﻨﺪ و ﻫـﺮ‬
‫ﻛﻪ ﭘﻴﺶ روى ﺻﻨﺪوق ﺑﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﮔﺮدد ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﻳﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺷﻮﻫﺮ آن زن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و دو ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫‪27‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﺮ داود ﻧﺎزل ﺷﺪﻧﺪ و ﻗﺼﻪ او را ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و او ﺑﺪاﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﺠﺪه رﻓﺖ و ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺠﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ از اﺷﻚ وى‬
‫ﺳﺒﺰه روﻳﻴﺪ و زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ وى را ﺑﺨﻮرد و در ﺳﺠﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا داود ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻛﺮده از وﺳﻌﺖ‬
‫ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرا اﮔﺮ ﺑﺮ ﺿﻌﻒ داود رﺣﻢ ﻧﻴﺎرى و ﮔﻨﺎﻫﺶ ﻧﺒﺨﺸﻰ ﮔﻨﺎه او ﻗﺼﻪ آﻳﻨﺪﮔﺎن ﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى داود ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻨﺎه ﺗﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪ‪«.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎه ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻓﻼﻧﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺮوردﮔﺎرا‬
‫داود ﺧﻮن ﻣﺮا رﻳﺨﺘﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﻮد؟«‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭙﺮس‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و داود ﺑﻪ ﺳﺠﺪه اﻓﺘﺎد و ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ در ﺳﺠﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﺟﺒﺮﺋﻴـﻞ‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى داود از ﺧﺪا ﭘﺮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺖ ﺑﻪ داود ﺑﮕﻮ ﺧـﺪا روز رﺳـﺘﺎﺧﻴﺰ ﺷـﻤﺎ دو ﺗـﻦ را ﻓـﺮاﻫﻢ آرد و‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﻮﻧﻰ را ﻛﻪ ﭘﻴﺶ داود دارى ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺧﻮن ﻣﻦ از آن ﺗﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻌﻮض آن در‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ دارى‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﻫﻞ ﻛﺘﺎب‪ ،‬داود از ﭘﺲ ﻃﺎﻟﻮت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ ﺗﺎ ﻗﺼﻪ زن او رﻳﺎ رخ داد و داود ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد و‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ او را ﺧﻮار داﺷﺘﻨﺪ واﺑﺸﺎ ﭘﺴﺮ وى ﺑـﺮ ﺿـﺪ ﭘـﺪر ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ و ﻣﻨﺎﻓﻘـﺎن ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺧﺪا ﻋـﺰ و ﺟـﻞ ﺗﻮﺑـﻪ داود را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ ﺟﻤﻌـﻰ از ﻛﺴـﺎن ﺑـﻪ ﻃﺮﻓـﺪارى او‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮد ﺗﺎ او را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔـﺖ‬
‫ﺧﻮﻧﺶ ﻧﺮﻳﺰد و اﺳﻴﺮش ﻛﻨﺪ و ﺳﺮدار‪ ،‬او را ﻛﻪ ﻓﺮارى ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻛﺮد و ﺑﻪ درﺧﺘﻰ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﻣﻮى ﺑﻠﻨﺪ وى ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎى درﺧﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪ و او را ﺑﺪاﺷﺖ و ﺳﺮدار ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧـﻼف ﻓﺮﻣـﺎن داود ﺧـﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨـﺖ و داود‬
‫ﺳﺨﺖ ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮدار ﺗﻌﺮض ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ ﺑﻪ روزﮔﺎر داود ﻃﺎﻋﻮﻧﻰ ﺳﺨﺖ در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻓﺘﺎد و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس رﻓﺘﻨـﺪ و دﻋـﺎ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻠﻴﻪ ﻃﺎﻋﻮن را ﺑﺒﺮد و دﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪ و آﻧﺠﺎ را ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳـﻦ ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﻳـﺎزدﻫﻢ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داود ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻨﻴﺎن آن ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ داود در ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن وﺻﻴﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺮد و ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺮادر را ﺑﻜﺸﺪ و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺪر را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮد ﻓﺮﻣﺎن وى را ﻛﺎر ﺑﺴﺖ و ﺳﺮدار را ﺑﻜﺸـﺖ‬
‫و ﺑﻨﺎى ﻣﺴﺠﺪ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد‪.‬‬
‫درﺑﺎره ﺑﻨﺎى ﻣﺴﺠﺪ رواﻳﺘﻰ از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ داود ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎر ﻣﺮدم ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ را‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ و ﻛﺴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺎر ﻗﻮم را ﺑﻪ وى ﺧﺒﺮ دﻫﻨﺪ و ﺧﺪا ﺑﺎ وى ﻋﺘﺎب ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ وﻋﺪه ﻛﺮدهام ﻛﻪ ﻧﺴﻞ وى را ﺑﺮﻛﺖ دﻫﻢ و آﻧﻬﺎ را ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺸﻤﺎر ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎر ﭼﻴﺰى را ﺑﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪام ﺷﻤﺎر ﻧﺪارد‪ ،‬ﭘﺲ ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﭼﻴﺰ را اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﻴﺪ‪ :‬ﻳـﺎ ﺳـﻪ ﺳـﺎل‬
‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻣﺒﺘﻼ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه دﺷﻤﻦ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﻪ روز ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺮه ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪28‬‬

‫داود ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﻳﻢ و ﺗﺴﻠﻂ ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻪ دﺷﻤﻦ‬
‫ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ و اﮔﺮ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﺮگ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏﻴﺮ‪«.‬‬
‫وﻫﺐ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و در ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ از روز ﻫﺰاران ﻛﺲ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻤﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎرﺷـﺎن ﻣﻌﻠـﻮم ﻧﻴﺴـﺖ و‬
‫ﭼﻮن داود اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﺜﺮت ﻣﺮدﮔﺎن را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺎﻟﻴﺪ و دﻋـﺎ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻛﺮدهام و ﻏﺮاﻣﺖ آن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ دﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺷﻤﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﻨﺎه آن ﺑﻪ ﮔـﺮدن‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﮔﺬر‪«.‬‬
‫و ﺧﺪا دﻋﺎى او را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻛﺮد و ﻣﺮگ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬و داود ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺸـﻴﺮﻫﺎ‬
‫در ﻏﻼف ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻧﺮدﺑﺎن ﻃﻼﺋﻰ از ﺻﺨﺮه ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﺠﺪى ﺳﺎﺧﺖ‪«.‬‬
‫و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﺎى ﻣﺴﺠﺪ آﻏﺎز ﻛﻨﺪ و ﺧﺪا وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪاى ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﭼﻮن دﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮن آﻟﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰار آن ﻧﺒﺎﺷﻰ وﻟﻰ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو دﻫﻢ و از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دارم اﻳﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺴﺎزد‪ .‬و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ داود ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در ﺣﺪﻳﺚ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻫﺴﺖ ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻋﻤﺮ وى ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﭘﺲ از ﭘﺪر ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺪ و ﺧﺪا ﺟﻦ و آﺗﺶ و ﭘﺮﻧـﺪه و ﺑـﺎد را ﻣﺴـﺨﺮ وى‬
‫ﻛﺮد و ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﺪو داد‪ .‬ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﺪو دﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از وى ﻛﺲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و ﺧـﺪا‬
‫دﻋﺎى وى را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻛﺮد و ﻣﻠﻜﻰ ﭼﻨﺎن ﺑﺪو داد‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎرﮔﺎه ﻣﻰﺷﺪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎﻻى ﺳﺮ وى ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و اﻧﺲ و ﺟﻦ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺳﺖ و ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﻧﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ و ﭘﺮ ﻣـﻮى ﺑـﻮد و ﺟﺎﻣـﻪ ﺳـﻔﻴﺪ ﻣـﻰﭘﻮﺷـﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻰ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﺮدان در آﻣﺪ داود در اﻣﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ وى ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛـﺮد و ﺣﻜﺎﻳـﺖ وى و ﭘـﺪرش و داورى‬
‫درﺑﺎره ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﺸﺖ ﭼﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ در ﻛﺘﺎب ﻋﺰﻳﺰ ﺧﻮﻳﺶ آورد و ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺤ ْﻜ ‪‬ﻤ ِﻬﻢ‪ ‬ﺷـﺎ ‪‬ﻫﺪ‪‬ﻳﻦَ‪َ ،‬ﻓ َﻔ ‪‬ﻬﻤ‪‬ﻨﺎﻫـﺎ‬
‫ﺸﺖ‪ ‬ﻓ‪‬ﻴﻪ‪َ ‬ﻏ َﻨﻢ‪ ‬ا ْﻟ َﻘﻮ‪‬مِ و‪ُ ‬ﻛﻨﱠﺎ ‪‬ﻟ ‪‬‬
‫ﺤﺮْث‪ ‬إِذْ َﻧ َﻔ َ‬
‫ﺤﻜُﻤﺎنِ ﻓﻲ ا ْﻟ ‪‬‬
‫ﺳ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ إِذْ ‪‬ﻳ ‪‬‬
‫»و‪ ‬داو‪‬د‪ ‬و‪ ‬‬
‫ﺣﻜْﻤﺎً و‪ ‬ﻋﻠْﻤﺎً ‪«79 -78 :21‬‬
‫ﺳ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ و‪ُ ‬ﻛﻠ‪‬ﺎ آ َﺗﻴ‪‬ﻨﺎ ‪‬‬
‫‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و داود و ﺳﻠﻴﻤﺎن را )ﻳﺎد ﻛﻦ( آن دم ﻛﻪ در ﻛﺎر زراﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻗﻮم ﺷـﺒﺎﻧﻪ در آن ﭼﺮﻳـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬داورى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﮔﻮاه داورى ﻛﺮدﻧﺸﺎن ﺑـﻮدﻳﻢ‪ ،‬و ﺣﻜـﻢ ﺣـﻖ را ﺑـﻪ ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﻓﻬﻤﺎﻧـﺪﻳﻢ و ﻫـﺮ دو را‬
‫ﻓﺮزاﻧﮕﻰ و داﻧﺶ داده ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ درﺑﺎره اﻳﻦ آﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد و از ﭼـﺮاى‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺗﺒﺎه ﺷﺪ و داود ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان از آن ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪29‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ‪«.‬‬

‫داود ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دﻫﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻼح آن ﺑﭙﺮدازد و ﭼﻨﺎن ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬
‫را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻮﺳﺘﺎن دﻫﻰ ﻛﻪ از آن ﺑﻬﺮه ﮔﻴﺮد و ﭼﻮن ﻣﻮﺳﺘﺎن ﭼﻨﺎن ﺷﻮد ﻛﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﺻـﺎﺣﺒﺶ دﻫـﻰ و‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ دﻫﻰ‪ «.‬و ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺪاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﻬﻤﺎﻧﺪﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺮدى ﭘﻴﻜﺎر ﺟﻮى ﺑﻮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﺠﺎى زﻣـﻴﻦ ﻛـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﻮد ﺳـﻮى او‬
‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻐﻠﻮﺑﺶ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺖ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻴﺎرﻧﺪ و ﺧﻴﻤﻪ ﺑﺮ آن زﻧﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم و ﭼﻬﺎر‬
‫ﭘﺎ و اﺑﺰار ﺟﻨﮓ ﺑﺮ آن ﺑﺎر ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎد را ﻣﻰﮔﻔﺖ زﻳﺮ ﭼﻮب رود و آﻧﺮا ﺑﺮ دارد و ﺻـﺒﺤﮕﺎه ﻳـﻚ ﻣـﺎه راه ﺑﺒـﺮد و‬
‫ﺣ ‪‬ﻴﺚُ أَﺻﺎب‪‬‬
‫ﺠﺮِي ِﺑﺄَ ‪‬ﻣﺮِه‪ ‬ر‪‬ﺧﺎء‪ ‬‬
‫ﺨﺮْﻧﺎ َﻟﻪ‪ ‬اﻟﺮﱢﻳﺢ‪َ ‬ﺗ ‪‬‬
‫ﺴ ﱠ‬
‫ﺷﺎﻣﮕﺎه ﻳﻚ ﻣﺎه راه ﺑﻴﺎرد و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪َ » :‬ﻓ ‪‬‬
‫‪.«36 :38‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎد را رام وى ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن وى ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻰ ﻫﻤﻰ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷ ‪‬ﻬﺮٌ ‪«12 :34‬‬
‫ﺷ ‪‬ﻬﺮٌ و‪ ‬ر‪‬واﺣ‪‬ﻬﺎ َ‬
‫ﺴ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ اﻟﺮﱢﻳﺢ‪ُ ‬ﻏﺪ‪‬و‪‬ﻫﺎ َ‬
‫و ﻫﻢ او ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬و‪ ‬ﻟ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪» :‬و ﺑﺎد را ﺑﺮاى ﺳﻠﻴﻤﺎن رام ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﺪاد رﻓﺘﻨﺶ ﻳﻚ ﻣﺎه و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه رﻓﺘﻨﺶ ﻳﻚ ﻣﺎه راه ﺑﻮد«‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ دﺟﻠﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﻳﺎران ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺟﻦ ﻳـﺎ اﻧـﺲ ﺧﻄـﻰ ﻧﻮﺷـﺘﻪاﻧـﺪ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪﻳﻢ و آﻧﺮا ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺒﺤﮕﺎه از اﺻﻄﺨﺮ آﻣﺪﻳﻢ و ﻧﻴﻤـﺮوز اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ و ان ﺷﺎء اﷲ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺷﺐ در ﺷﺎم ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﻗﺮﻇﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اردوﮔﺎه ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻳﻜﺼﺪ ﻓﺮﺳﺦ ﺑﻮد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻓﺮﺳﺦ اﻧﺲ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻓﺮﺳﺦ ﺟﻦ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻓﺮﺳﺦ وﺣﻮش و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻓﺮﺳـﺦ ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن و ﻫـﺰار ﺧﺎﻧـﻪ از‬
‫آﺑﮕﻴﻨﻪ داﺷﺖ ﺑﺮ ﭼﻮب ﻛﻪ ﺳﻴﺼﺪ زن ﻣﻌﻘﻮد و ﻫﻔﺘﺼﺪ زن ﻣﻤﻠﻮك در آن ﺑﻮد و ﺑﺎد آﻧﺮا ﻣﻰﺑﺮد و ﻫﻨﮕـﺎﻣﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻴﺎن زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن ﻣﻰرﻓﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﻮ اﻓﺰودم ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺧﻼﻳﻖ ﺳﺨﻨﻰ‬
‫ﻛﻨﺪ ﺑﺎد ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺧﺒﺮ آرد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﺷﺸﺼﺪ ﻛﺮﺳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺷﺮاف اﻧﺲ ﻣﺠﺎور‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻰﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و اﺷﺮاف ﺟﻦ ﭘﻬﻠﻮﻳﺸﺎن ﺟﺎى ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن ﻣـﻰﮔﻔـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﺮ آﻧﻬـﺎ ﺳـﺎﻳﻪ‬
‫اﻓﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮدارد و ﺑﻪ ﻳﻚ روز ﻳﻚ ﻣﺎه راه ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻏﺰوات ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﻏﺰوهاى ﻛﻪ در اﺛﻨﺎى آن ﺑﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﻧﺎم ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺴﺐ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻳﻠﻤﻘﻪ دﺧﺘﺮ اﻟﻴﺸﺮح ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ دﺧﺘـﺮ اﻳﻠـﻰ ﺷـﺮح‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ دﺧﺘﺮ ذى ﺷﺮح ذى ﺟﺪن ﭘﺴﺮ اﻳﻠﻰ ﺷﺮح ﭘﺴﺮ ﺣﺎرث ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ ﭘﺴﺮ ﺻﻴﻔﻰ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ ﺳـﺒﺎ‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻳﺸﺠﺐ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﺮب ﭘﺴﺮ ﻗﺤﻄﺎن ﺑﻮد و ﺑﻰ ﺟﻨﮓ و ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻪ ﻧﺰد ﺳﻠﻴﻤﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪30‬‬

‫ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ روزى در راه ﻫﺪﻫﺪ را ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آب ﺑﻮد و‬
‫آب ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﺣﺎﺿﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﺪﻫﺪ داﻧﺪ و ﻫﺪﻫﺪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻫﺪﻫﺪ را ﺧﻮاﺳﺖ از آن رو ﻛﻪ در ﻧﺒﻮت ﺧﻠﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺼﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ در رواﻳﺖ اﺑﻦ ﻋﺒﺎس آﻣﺪه ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﻳﺎ‬
‫ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ وى ﻛﺮﺳﻰ ﻣﻰﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺲ اﺟﺎزه ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻰداد و‬
‫ﭘﺲ از اﻧﺲ ﺑﻪ ﺟﻦ اﺟﺎزه ﻣﻰداد ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑـﻪ ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ اﺟـﺎزه ﻧﺸﺴـﺘﻦ ﻣـﻰداد‪ ،‬آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑـﺮ دارد و او ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺑـﺮ ﺗﺨـﺖ ﺑـﻮد و ﻛﺴـﺎن ﺑـﺮ‬
‫ﻛﺮﺳﻰﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺒﺤﮕﺎه ﻳﻚ ﻣﺎه را ﻣﻰرﻓﺖ و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﻳﻚ ﻣﺎه را ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺸﺖ و ﺑﺎدى ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻃﻮﻓـﺎن و‬
‫ﻧﻪ ﻧﺴﻴﻢ و ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﻫﺮ دﺳﺘﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻳﻜﻰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮد و ﻫـﺮ‬
‫وﻗﺖ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰى از ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﭙﺮﺳﺪ از ﺳﺮ آن ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪ و ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﺳـﻠﻴﻤﺎن در راه ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺑﻴﺎﺑـﺎﻧﻰ‬
‫ﻓﺮود آﻣﺪ و از ﻋﻤﻖ آب ﭘﺮﺳﻴﺪ و اﻧﺴﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ «.‬و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗـﺎ ﻧـﺪاﻧﻢ ﻋﻤـﻖ‬
‫آب ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺮوم و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﻮ اﮔـﺮ ﭼﻴـﺰى در اﻳـﻦ ﺑـﺎب ﺗـﻮان‬
‫داﻧﺴﺖ ﻫﺪﻫﺪ داﻧﺪ‪ «.‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺪﻫﺪ را ﺑﻴﺎرﻳﺪ« و او را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺤ ﱠﻨﻪ‪ ‬أَو‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻴﺄْ ‪‬ﺗ ‪‬ﻴﻨﱢﻲ ِﺑﺴ‪‬ـﻠْﻄﺎنٍ ‪‬ﻣﺒِـﻴﻦٍ‬
‫ﺷﺪ‪‬ﻳﺪاً أَو‪َ ‬ﻟﺄَذْ ‪‬ﺑ ‪‬‬
‫»ﻣﺎ ‪‬ﻟﻲ‪ ‬ﻻ أَر‪‬ى ا ْﻟ ‪‬ﻬﺪ‪ ‬ﻫﺪ‪ ‬أَم‪ ‬ﻛﺎنَ ﻣﻦ اﻟْﻐﺎ ‪‬ﺋﺒِﻴﻦَ‪َ .‬ﻟﺄُ ‪‬ﻋﺬﱢ ‪‬ﺑ ﱠﻨﻪ‪ ‬ﻋ‪‬ﺬاﺑﺎً َ‬
‫‪«21 -20 :27‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭼﺮا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺴﺮ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ او ﻏﺎﻳﺐ اﺳﺖ‪ .‬وى را ﻋﺬاب ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻋـﺬاﺑﻰ ﺳـﺨﺖ ﻳـﺎ ﺳـﺮش را‬
‫ﻣﻰﺑﺮم ﻳﺎ دﻟﻴﻞ روﺷﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آورد‪.‬‬
‫و ﻋﻘﻮﺑﺖ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎل آن را ﻣﻰﻛﻨﺪ و در آﻓﺘﺎب ﻣﻰاﻓﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮواز ﻛﺮدن ﻧﻤـﻰﺗﻮاﻧﺴـﺖ و‬
‫ﺧﺰﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪ ﻳﺎ او را ﻣﻰﻛﺸﺖ و اﻳﻦ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﺪﻫﺪ ﺑﺮ ﻗﺼﺮ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﺸﺖ ﻗﺼﺮ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ دﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﺒﺰه ﻣﺎﻳﻞ ﺷﺪ و آﻧﺠـﺎ ﻓـﺮود آﻣـﺪ و‬
‫ﻫﺪﻫﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ را در ﺑﺴﺘﺎن دﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﭼﺮا ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻴﺎﺋﻰ؟«‬
‫ﻫﺪﻫﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻛﻴﺴﺖ؟« ﻫﺪﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺎم دارد و ﺑﺎد‬
‫و ﺟﻦ و اﻧﺲ و ﭘﺮﻧﺪه را ﻣﺴﺨﺮ او ﻛﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻫﺪﻫﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ؟«‬
‫ﻫﺪﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻫﺪﻫﺪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﮕﻔﺘﻰ آور اﺳﺖ و ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻦ ﻗﻮم زﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارد‬
‫و ﺗﺨﺘﻰ ﺑﺰرگ دارد و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪا ﺳﺠﺪه آﻓﺘﺎب ﻣﻰﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد و از ﺑﺴﺘﺎن ﭘﺮواز ﻛﺮد و ﭼـﻮن ﺑـﻪ اردو رﺳـﻴﺪ ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن ﭘـﻴﺶ وى‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﺮا ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد‪ «.‬و ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪31‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻫﺪﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻗﻴﺪى ﻧﻜﺮد؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮔﻔﺖ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻋﺬرى آﺷﻜﺎر ﺑﻴﺎرد‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﻫﺪﻫﺪ ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن آﻣﺪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮدى؟«‬
‫ﺟﺪ‪‬ت‪ ‬ا ‪‬ﻣﺮَأَةً َﺗ ‪‬ﻤ ‪‬ﻠ ُﻜ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬و‪ ‬أُو ‪‬ﺗ ‪‬ﻴﺖ‪ ‬ﻣﻦ ﻛُـﻞﱢ‬
‫ﺳ ‪‬ﺒﺈٍ ِﺑ َﻨ ‪‬ﺒﺈٍ ‪‬ﻳﻘ‪‬ﻴﻦٍ‪ .‬إِﻧﱢﻲ و‪ ‬‬
‫ﺟ ْﺌ ُﺘﻚ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬‬
‫ﺤﻂْ ﺑﻪ و‪ِ ‬‬
‫ﻄﺖ‪ ‬ﺑِﻤﺎ َﻟﻢ‪ُ ‬ﺗ ‪‬‬
‫ﺣ ْ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬أَ ‪‬‬
‫ﺼﺪ‪ ‬ﻫﻢ‪‬‬
‫ﺸﻴ‪‬ﻄﺎنُ أَﻋ‪‬ﻤﺎ َﻟ ‪‬ﻬﻢ‪َ ‬ﻓ ‪‬‬
‫ﺸ ‪‬ﻤﺲِ ﻣﻦ د‪‬ونِ اﷲ و‪ ‬ز‪ ‬ﻳﻦَ َﻟ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬اﻟ ﱠ‬
‫ﺠﺪ‪‬ونَ ﻟ‪‬ﻠ ﱠ‬
‫ﺴ ‪‬‬
‫ﺟﺪ‪‬ﺗُﻬﺎ و‪َ ‬ﻗﻮ‪‬ﻣ‪‬ﻬﺎ ‪‬ﻳ ‪‬‬
‫ﺷﻲ‪‬ء‪ ‬و‪ ‬ﻟَﻬﺎ ‪‬ﻋﺮْش‪ ‬ﻋﻈ‪‬ﻴﻢ‪ .‬و‪ ‬‬
‫َ‬
‫ﺨﻔُﻮنَ و‪ ‬ﻣـﺎ‬
‫ﺨﺐ‪‬ء‪ ‬ﻓﻲ اﻟﺴ‪‬ﻤﺎوات‪ ‬و‪ ‬ا ْﻟﺄَر‪‬ضِ و‪ ‬ﻳ ‪‬ﻌ َﻠﻢ‪ ‬ﻣﺎ ُﺗ ْ‬
‫ﺨﺮِج‪ ‬ا ْﻟ َ‬
‫ﺠﺪ‪‬وا ‪‬ﻟ ﱠﻠﻪ‪ ‬ا ﱠﻟﺬ‪‬ي ‪‬ﻳ ْ‬
‫ﺴ ‪‬‬
‫ﺴﺒِﻴﻞِ َﻓ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻻ ‪‬ﻳ ‪‬ﻬ َﺘﺪ‪‬ونَ‪ .‬أَﻟﱠﺎ ‪‬ﻳ ‪‬‬
‫‪‬ﻋﻦِ اﻟ ‪‬‬
‫ﺻﺪ‪ْ ‬ﻗﺖ‪ ‬أَم‪ُ ‬ﻛ ْﻨﺖ‪ ‬ﻣﻦ اﻟْﻜـﺎذ‪‬ﺑِﻴﻦَ‪ .‬اذْﻫ‪‬ـﺐ‪ِ ‬ﺑﻜ‪‬ﺘـﺎﺑِﻲ ﻫـﺬا‬
‫ﻈﺮُ أَ ‪‬‬
‫ﺳ َﻨ ْﻨ ُ‬
‫ُﺗ ‪‬ﻌ ‪‬ﻠﻨُﻮنَ اﷲ ﻻ إِﻟﻪ‪ ‬إِﻟﱠﺎ ‪‬ﻫﻮ‪ ‬ر‪‬ب‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻌﺮْشِ ا ْﻟ ‪‬ﻌﻈ‪‬ﻴﻢِ‪ .‬ﻗﺎل ‪‬‬
‫ﺟﻌ‪‬ﻮنَ ‪«28 -22 :27‬‬
‫ﻈﺮْ ﻣﺎ ذا ‪‬ﻳﺮْ ِ‬
‫َﻓﺄَ ْﻟ ‪‬ﻘﻪ‪ ‬إِ َﻟ ‪‬ﻴ ِﻬﻢ‪ُ ‬ﺛﻢ‪َ ‬ﺗﻮ‪‬لﱠ ‪‬ﻋ ْﻨ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻓَﺎ ْﻧ ُ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭼﻴﺰى دﻳﺪهام ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪهاى و ﺑﺮاى ﺗﻮ از ﺳﺒﺎ ﺧﺒﺮ درﺳﺖ آوردهام زﻧـﻰ دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﺳـﻠﻄﻨﺖ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارد و او را ﺗﺨﺘﻰ ﺑﺰرگ ﻫﺴﺖ‪ .‬وى را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗـﻮﻣﺶ ﺳـﻮاى ﺧـﺪا آﻓﺘـﺎب را ﺳـﺠﺪه‬
‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﻴﻄﺎن اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را ﺑﺮ اﻳﺸﺎن آراﺳﺘﻪ و از راه ﻣﻨﺤﺮﻓﺸﺎن ﻛﺮده و ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﺪاﻳﻰ را ﻛﻪ‬
‫در آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎن را آﺷﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ و آﻧﭽﻪ را ﻋﻴﺎن ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻰداﻧﺪ ﺳﺠﺪه ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﻳﻜﺘﺎ ﻛـﻪ ﺧـﺪاﻳﻰ‬
‫ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ و ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺮش ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ آﻳﺎ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻳﺎ از دروﻏﮕﻮﻳﺎﻧﻰ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫را ﺑﺒﺮ و ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﻴﻔﻜﻦ ﺳﭙﺲ دور ﺷﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻫﺪﻫﺪ ﻋﺬر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﻮد و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ و ﻗﻮم وى را ﻛﻪ از ﻫﺪﻫﺪ دﻳﮕﺮ ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮد ﺑﮕﻔـﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺬرى ﻧﻜﻮ آوردى ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ راﺳﺘﮕﻮﻳﻰ ﻳﺎ دروﻏﮕﻮﻳﻰ اﻳـﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻣـﺮا ﺑﺒـﺮ و ﭘـﻴﺶ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﻴﻨﺪاز‪«.‬‬
‫و ﻫﺪﻫﺪ ﺑﺮﻓﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ در ﻗﺼﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻮد ﻧﺎﻣـﻪ را ﺑﻴﻨـﺪاﺧﺖ ﻛـﻪ در داﻣـﻦ وى اﻓﺘـﺎد و‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ وى را ﺑﺮون آرﻧﺪ و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪا داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺴﻢِ اﷲ اﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻤﻦِ اﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻴﻢِ‪ .‬أَﻟﱠﺎ َﺗ ‪‬ﻌﻠُﻮا ‪‬ﻋﻠَـﻲ‪ ‬و‪‬‬
‫ﺳ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ و‪ ‬إِ ﱠﻧﻪ‪ِ ‬ﺑ ‪‬‬
‫»ﻳﺎ أَ ‪‬ﻳﻬ‪‬ﺎ ا ْﻟ ‪‬ﻤ َﻠﺄُ إِﻧﱢﻲ أُ ْﻟ ‪‬ﻘﻲ‪ ‬إِ َﻟﻲ‪ ‬ﻛ‪‬ﺘﺎب‪َ ‬ﻛﺮِﻳﻢ‪ .‬إِ ﱠﻧﻪ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬‬
‫ﺤﻦُ أُوﻟُـﻮا ﻗُـﻮ‪‬ةٍ و‪‬‬
‫ﺸ ‪‬ﻬﺪ‪‬ونِ‪ .‬ﻗﺎﻟُﻮا َﻧ ‪‬‬
‫ﺣﺘﱠﻰ َﺗ ْ‬
‫ﺴ ‪‬ﻠﻤ‪‬ﻴﻦَ‪ .‬ﻗﺎ َﻟﺖ‪ ‬ﻳﺎ أَ ‪‬ﻳﻬ‪‬ﺎ ا ْﻟ ‪‬ﻤ َﻠﺄُ أَ ْﻓﺘُﻮﻧ‪‬ﻲ ﻓﻲ أَ ‪‬ﻣﺮِي ﻣﺎ ُﻛ ْﻨﺖ‪ ‬ﻗﺎ ‪‬ﻃ ‪‬ﻌﺔً أَﻣ‪‬ﺮاً ‪‬‬
‫أْﺗُﻮﻧ‪‬ﻲ ‪‬ﻣ ‪‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻌﻠُـﻮا أَﻋ‪‬ـﺰﱠةَ‬
‫ﺧﻠُﻮا َﻗﺮْ ‪‬ﻳﺔً أَ ْﻓﺴ‪‬ـﺪ‪‬وﻫﺎ و‪ ‬‬
‫ﻈﺮِي ﻣﺎ ذا َﺗﺄْ ‪‬ﻣﺮِﻳﻦَ‪ .‬ﻗﺎ َﻟﺖ‪ ‬إِنﱠ ا ْﻟ ‪‬ﻤﻠُﻮك‪ ‬إِذا د‪َ ‬‬
‫ﺷﺪ‪‬ﻳﺪ‪ .‬و‪ ‬ا ْﻟﺄَ ‪‬ﻣﺮُ إِ َﻟ ‪‬ﻴﻚ‪ ‬ﻓَﺎ ْﻧ ُ‬
‫أُوﻟُﻮا ‪‬ﺑﺄْسٍ َ‬
‫ﺳﻠُﻮنَ‪َ .‬ﻓ َﻠﻤ‪‬ـﺎ ﺟـﺎء‪ ‬ﺳ‪‬ـ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ ﻗـﺎل أَ‬
‫ﺟﻊ‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻤﺮْ ‪‬‬
‫ﺳ َﻠﺔٌ إِ َﻟ ‪‬ﻴ ِﻬﻢ‪ِ ‬ﺑ ‪‬ﻬﺪ‪ ‬ﻳﺔٍ ﻓَﻨﺎ ‪‬ﻇﺮَةٌ ِﺑﻢ‪ ‬ﻳﺮْ ِ‬
‫أَ ‪‬ﻫﻠ‪‬ﻬﺎ أَذ‪ ‬ﱠﻟﺔً و‪ ‬ﻛَﺬ ‪‬ﻟﻚ‪ ‬ﻳ ْﻔ ‪‬ﻌﻠُﻮنَ‪ .‬و‪ ‬إِﻧﱢﻲ ‪‬ﻣﺮْ ‪‬‬
‫ﺠﻨُـﻮد‪ ‬ﻻ ‪‬ﻗﺒ‪‬ـﻞَ‬
‫ﺟﻊ‪ ‬إِ َﻟ ‪‬ﻴ ِﻬﻢ‪َ ‬ﻓ َﻠﻨَـﺄْ ‪‬ﺗ ‪‬ﻴ ﱠﻨ ‪‬ﻬﻢ‪ِ ‬ﺑ ‪‬‬
‫ﺧ ‪‬ﻴﺮٌ ‪‬ﻣﻤ‪‬ﺎ آﺗﺎ ُﻛﻢ‪ ‬ﺑﻞْ أَ ْﻧ ُﺘﻢ‪ِ ‬ﺑ ‪‬ﻬﺪ‪ ‬ﻳ ‪‬ﺘ ُﻜﻢ‪َ ‬ﺗ ْﻔﺮَﺣ‪‬ﻮنَ‪ .‬ار‪ِ ‬‬
‫ُﺗ ‪‬ﻤﺪ‪‬و َﻧﻦِ ﺑِﻤﺎلٍ ﻓَﻤﺎ آﺗﺎ ‪‬ﻧﻲ‪ ‬اﷲ َ‬
‫ﺟ ﱠﻨ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻣﻨْﻬﺎ أَذ‪ ‬ﱠﻟﺔً و‪ ‬ﻫﻢ‪ ‬ﺻﺎ ‪‬ﻏﺮُونَ ‪«37 -29 :27‬‬
‫ﺨﺮِ ‪‬‬
‫َﻟ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﺑِﻬﺎ و‪َ ‬ﻟ ُﻨ ْ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﮔﻔﺖ اى ﺑﺰرﮔﺎن ﻧﺎﻣﻪاى ﮔﺮاﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﻜﻨﺪهاﻧﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧـﺪاى رﺣﻤـﺎن‬
‫رﺣﻴﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻔﻮق ﻣﺠﻮﻳﻴﺪ و ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺮا در ﻛﺎرم ﻧﻈﺮ دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻰ ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﻓﻴﺼﻞ ده ﻛﺎرى ﻧﺒﻮدهام‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﻳﻢ و ﺟﻨﮕﺎوراﻧﻰ ﺳﺨﺖ ﻛﻮش و ﻛﺎر ﺑﻪ اراده ﺗﺴـﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪32‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دﻫﻜﺪهاى در آﻳﻨﺪ ﺗﺒﺎﻫﺶ ﻛﻨﻨﺪ و ﻋﺰﻳﺰاﻧﺶ را ذﻟﻴـﻞ ﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺪﻳﻪاى ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﮔﺎن ﭼـﻪ ﺧﺒـﺮ ﻣـﻰآورﻧـﺪ و ﭼـﻮن ﻧـﺰد‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺎل ﻣﺪد ﻣﻰدﻫﻴﺪ؟ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣـﻦ داده ﺑﻬﺘـﺮ از آﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ داده اﺳـﺖ‬
‫ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺪﻳﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮﺷﺪل ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﮔﺮد‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ آرﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﺤﻤﻞ آن‬
‫ﻧﻴﺎرﻳﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ذﻟﺖ ﺑﻴﺮوﻧﺸﺎن ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻣﻬﺮهاى دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ اﻳﻦ را ﺳﻮراخ ﻛﻦ و ﺳﻠﻴﻤﺎن از اﻧﺴـﻴﺎن‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻢ آن ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه از ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ را ﺑﺨﻮان« و ﭼﻮن ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻣـﺪ ﻣـﻮﺋﻰ‬
‫ﺑﻪ دﻫﺎن ﮔﺮﻓﺖ و در ﻣﻬﺮه رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪاى آﻧﺮا ﺳﻮراخ ﻛﺮد‪ .‬و ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺑﺎز ﮔﺸـﺘﻨﺪ وى‬
‫ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪ و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻗﻮﻣﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻫﺰار ﺳﺎﻻر ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻻر ده ﻫﺰار ﻛﺲ داﺷﺖ و ﺑﻘﻮﻟﻰ ﻫﺮ ﺳﺎﻻر ده‬
‫ﻫﺰار ﻫﺰار ﻛﺲ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪.‬‬
‫از ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺷﺪاد رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن رﻓﺖ ﺳﻴﺼﺪ و دوازده ﺳـﺎﻻر ﻫﻤـﺮاه‬
‫داﺷﺖ و ﻫﺮ ﺳﺎﻻر ده ﻫﺰار ﻛﺲ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺮدى ﭘﺮ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻧﻤﻰﻛﺮد ﺗﺎ از او ﭼﻴﺰى‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ و روزى ﺑﺮون آﻣﺪ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و در آن ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻏﺒﺎرى دﻳﺪ و ﮔﻔﺖ »اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ »اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺑﻠﻘﻴﺲ آﻣﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ »در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه اﺳﺖ؟«‬
‫ﻣﺠﺎﻫﺪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻣﻜﺎن را ﺑﺮاى ﻣﻦ وﺻﻒ ﻛﺮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮدم و ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺦ ﻣﻴﺎن ﻛﻮﻓـﻪ و‬
‫ﺣﻴﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺴ ‪‬ﻠﻤ‪‬ﻴﻦَ‪ .‬ﻗـﺎل‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن رو ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬أَ ‪‬ﻳ ُﻜﻢ‪ ‬ﻳﺄْﺗ‪‬ﻴﻨ‪‬ﻲ ِﺑ ‪‬ﻌﺮْﺷ‪‬ﻬﺎ َﻗ ‪‬ﺒﻞَ أَنْ ‪‬ﻳﺄْﺗُﻮﻧ‪‬ﻲ ‪‬ﻣ ‪‬‬
‫ﺠﻦﱢ أَﻧَﺎ آﺗ‪‬ﻴﻚ‪ ‬ﺑﻪ َﻗ ‪‬ﺒﻞَ أَنْ َﺗﻘُﻮم‪ ‬ﻣﻦ ﻣ‪‬ﻘﺎ ‪‬ﻣﻚ‪ ‬و‪ ‬إِﻧﱢﻲ ‪‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴﻪ‪َ ‬ﻟ َﻘﻮِي‪ ‬أَﻣ‪‬ﻴﻦٌ ‪«39 -38 :27‬‬
‫‪‬ﻋ ْﻔﺮِﻳﺖ‪ ‬ﻣﻦ ا ْﻟ ِ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬اى ﺑﺰرﮔﺎن ﻛﺪاﻣﺘﺎن ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﻄﻴﻌﺎﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻳﻨﺪ ﺗﺨﺖ وى را ﺑﺮاﻳﻢ ﻣـﻰآورﻳـﺪ‪ .‬دﻳـﻮى از‬
‫ﺟﻨﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ از ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺧﻴﺰى ﺗﺨﺖ را ﺳﻮى ﺗﻮ ﻣﻰآرم ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮاﻧﺎ و اﻣﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ آﻧﺮا زودﺗﺮ آرد؟«‬
‫ﻗﺎل ا ﱠﻟﺬ‪‬ي ‪‬ﻋ ْﻨﺪ‪‬ه‪ ‬ﻋ ْﻠﻢ‪ ‬ﻣﻦ ا ْﻟﻜ‪‬ﺘﺎبِ أَﻧَﺎ آﺗ‪‬ﻴﻚ‪ ‬ﺑﻪ َﻗ ‪‬ﺒﻞَ أَنْ ‪‬ﻳﺮْ َﺗﺪ‪ ‬إِ َﻟ ‪‬ﻴﻚ‪َ ‬ﻃﺮْ ُﻓﻚ‪.40 :27 ‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ آﻧﻜﻪ داﻧﺸﻰ از ﻛﺘﺎب )ﻧﻬﺎن( ﻧﺰد وى ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آﻧﺮا ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زﻧـﻰ ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﻰآرم‪.‬‬
‫‪33‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺪو ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ را‬
‫ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ از زﻳﺮ ﻛﺮﺳﻰ وى ﻧﻤﻮدار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن آﻧﺮا ﺑﺪﻳـﺪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ از ﻛـﺮم ﭘﺮوردﮔـﺎر ﻣـﻦ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آﻳﺎ ﺳﭙﺎس وى ﻣﻰﮔﺰارم«‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﺑﺮاى وى ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺑﺪو ﮔﻔـﺖ‪» :‬آﻳـﺎ ﺗﺨـﺖ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ؟«‬
‫و ﭼﻮن ﺗﺨﺖ را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ »ﮔﻮﻳﻰ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ«‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آﻧﺮا در ﻗﻠﻌﻪﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻬﺎدم و ﺳـﭙﺎﻫﻢ اﻃـﺮاف آن ﺑﻮدﻧـﺪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫آوردهاﻧﺪ؟«‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻴﺰى از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭙﺮس‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ آﺑﻴﺴﺖ ﻛﻪ زﻻل اﺳﺖ و ﻧﻪ از زﻣﻴﻦ آﻳﺪ و ﻧﻪ از آﺳﻤﺎن؟«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭼﻴﺰى را ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ ﻧﺨﺴﺖ از اﻧﺴﻴﺎن ﻣـﻰﭘﺮﺳـﻴﺪ اﮔـﺮ ﻧﻤـﻰداﻧﺴـﺘﻨﺪ از ﺟﻨﻴـﺎن‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ و اﮔﺮ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر آﺳﺎن اﺳﺖ ﺑﮕﻮى ﺗﺎ اﺳﺒﺎن را ﺑﺪواﻧﻨﺪ و ﻇﺮﻓﻰ از ﻋﺮق آن ﭘﺮ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺮق اﺳﺒﺎن«‬
‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ »راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ«‬
‫آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﭼﻪ رﻧﮓ دارد؟«‬
‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺗﺨﺖ ﻓﺮو ﺟﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﺠﺪه رﻓﺖ‪ .‬و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺴﻦ از ﺧﻮد ﺑﺮﻓﺖ و از ﺗﺨﺖ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔـﺎرت‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺗﻮ را ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺆاﻟﻰ از ﻣﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻜﺮار آن ﻧﻴﺎرم‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﺎز ﮔـﺮد و ﺑﻨﺸـﻴﻦ و ﺑﻠﻘـﻴﺲ را ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺨﻮان و ﻫﻤﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﺑﻴﺎر و از او و از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮس ﻛﻪ ﺳﺆاﻟﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﭼﻮن ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ وى ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺆال ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا از آب زﻻﻟﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻪ از آﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ از زﻣﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮاب دادم ﻋﺮق اﺳﺒﺎن‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪى؟«‬
‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺆال دﻳﮕﺮى ﻧﻜﺮدم‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪34‬‬

‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ از ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎدم‪«.‬‬

‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﺮا‪«.‬‬
‫و از ﺳﭙﺎه ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺟﻮاﺑﺸﺎن ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ از اﻧﺲ و ﺟﻦ و ﭘﺮﻧﺪه و ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻫﻤﮕﻰ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺟﺰ آب زﻻل ﭼﻴﺰى از ﺗﻮ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ« و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاى ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮد ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻞ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﺮى ﺑﺴﺎزﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻠﻘـﻴﺲ در آن ﭘـﻴﺶ ﻣـﻦ آﻳـﺪ« و ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻣﺴﺨﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮده و ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻣﻠﻜﻪ ﺳﺒﺎﺳـﺖ و‬
‫او را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﻴﺮد و ﭘﺴﺮى ﺑﻴﺎرد و ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ از ﺑﺮدﮔﻰ آزاد ﻧﺸﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺳﺎﻗﻬﺎى ﭘﺮ ﻣﻮى داﺷﺖ و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﮔﻔـﺖ ﺑﻨـﺎﻳﻰ ﺑﺴـﺎزﻧﺪ ﻛـﻪ ﺳـﺎﻗﻬﺎى وى را‬
‫ﺑﻪﺑﻴﻨﺪ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬و ﻗﺼﺮى از آﺑﮕﻴﻨﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻘﻪﻫﺎى آﺑﮕﻴﻨﻪ در آن ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ آب‬
‫ﺑﻮد و در دل ﻃﺒﻘﻪﻫﺎ از ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﺣﻴﻮاﻧﺎت درﻳﺎ از ﻣﺎﻫﻰ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻗﺼﺮ در آى‪ «.‬و ﺑﺮاى ﺳﻠﻴﻤﺎن در اﻗﺼﺎى ﻗﺼﺮ ﻛﺮﺳﻰاى ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﭼﻮن در آﻣﺪ و آﻧﺠﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﺳﻮى ﻛﺮﺳﻰ‬
‫رﻓﺖ و ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آرﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻗﺼﺮ در آى‪ «.‬و ﭼﻮن درون ﺷﺪ ﻣﺎﻫﻰ و ﺣﻴﻮاﻧﺎت را در آب ﺑﺪﻳﺪ و ﭘﻨﺪاﺷﺖ آﺑﮕﻴﺮ‬
‫اﺳﺖ و ﺳﺎﻗﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﻋﺮﻳﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ از آب ﮔﺬر ﻛﻨﺪ و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن او را‬
‫ﺑﺪﻳﺪ ﭼﺸﻢ از او ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺪا داد اﻳﻦ ﺑﻨﺎﻳﻰ از آﺑﮕﻴﻨﻪ اﺳﺖ و ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺟﺎﻣـﻪ ﻓـﺮو اﻓﻜﻨـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ر‪‬ب‪ ‬إِﻧﱢـﻲ‬
‫ﺳ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ ‪‬ﻟ ﱠﻠﻪ‪ ‬ر‪‬ب‪ ‬اﻟْﻌﺎ َﻟﻤ‪‬ﻴﻦَ ‪«.44 :27‬‬
‫ﺳ َﻠ ‪‬ﻤﺖ‪ ‬ﻣﻊ‪ ‬‬
‫َﻇ َﻠ ‪‬ﻤﺖ‪َ ‬ﻧ ْﻔﺴ‪‬ﻲ و‪ ‬أَ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺘﻢ ﻛﺮدهام اﻳﻨﻚ ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻄﻴﻊ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻣﻰﺷﻮم‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن اﻧﺴﻴﺎن را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻪ زﺷﺖ اﺳﺖ آﻧﺮا ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻮان ﺳﺘﺮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺑﺎ ﺗﻴﻎ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻴﻎ ﺳـﺎق زن را ﺑﺒـﺮد‪ «.‬آﻧﮕـﺎه ﺟﻨﻴـﺎن را ﺧﻮاﺳـﺖ و از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻮان ﺳﺘﺮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻴﻎ« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻴﻎ ﺳﺎق زن را ﺑﺒﺮد‪«.‬‬
‫و ﺟﻨﻴﺎن ﺑﻜﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻮره ﺑﺮاى او ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮره ﺑﻜﺎر رﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪35‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭘﻴﺶ وى ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑـﺎ‬
‫وى ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا داﻧﻢ ﻛﻪ او ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻣﺎ را ﻳﺎراى وى ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎ وى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻧﺘﻮان ﻛﺮد‪ «.‬و ﻛـﺲ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺎن ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻣﻰآﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪﺑﻴﻨﻢ ﻛﺎر ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ و دﻳﻨﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫آن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺗﺨﺖ وى را ﻛﻪ از ﻃﻼ ﺑﻮد و ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ ﻳﺎﻗﻮت و زﻣـﺮد و ﻣﺮوارﻳـﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ در ﭘﻴﺎﭘﻰ داﺷﺖ و درﻫﺎ را ﻗﻔﻞ زد و ﭼﻨﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ زﻧـﺎن ﺧـﺪﻣﺖ وى ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﺷﺸﺼﺪ زن ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺨﺖ را ﺣﻔﻆ ﻛﻦ ﻛـﻪ ﻛـﺲ ﻧـﺰد آن ﻧـﺮود و آﻧـﺮا‬
‫ﻧﺒﻴﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺑﺎ دوازده ﻫﺰار ﺳﺎﻻر از ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻻر ﻫﺰاران ﻛﺲ ﻫﻤﺮاه داﺷـﺖ و‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺟﻨﻴﺎن را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ روز و ﺷﺐ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻠﻘﻴﺲ را ﺑﺪو ﺧﺒﺮ دﻫﻨﺪ و ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﻦ‬
‫و اﻧﺲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺪاﻣﺘﺎن ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻗﻮم ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﺨﺖ وى را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻮاﻧﻴﺪ آورد؟«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻠﻘﻴﺲ اﺳﻼم آورد و اﺳﻼم وى ﻧﻜﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻠﻘﻴﺲ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﻛﺎر وى ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓـﺖ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻳﻜـﻰ از ﻣـﺮدم ﻗﻮﻣـﺖ را‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ زﻧﻰ او دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻛﺴﻰ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﺎﻫﻰ و ﻗﺪرت داﺷﺘﻪام زن ﻣﺮدان ﺷﻮد!«‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪ .‬رﺳﻢ اﺳﻼم ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴـﺰى را ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺣـﻼل ﻛـﺮده ﺣـﺮام‬
‫ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد ﻣﺮا ﺑﻪ ذو ﺗﺒﻊ ﭘﺎدﺷﺎه ﻏﻤﺪان ﺑﻪ زﻧﻰ ده‪ «.‬و ﺳﻠﻴﻤﺎن وى را ﺑـﻪ‬
‫ذى ﺑﺘﻊ داد و ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﻮﻫﺮش را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﻳﻤﻦ ﻛﺮد و زوﺑﻌﻪ اﻣﻴﺮ ﺟﻨﻴﺎن ﻳﻤﻦ را ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدام ﻛﻪ ذى ﺑﺘﻊ ﺗﺮا ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮد ﺑﺮاى وى ﻛﺎر ﻛﻦ«‪ .‬و او ﻧﻴـﺰ ﺑـﺮاى ذى ﺑﺘـﻊ در‬
‫ﻳﻤﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺮد و او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻤﻦ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻤﺮد و ﺳﺎﻟﻰ ﮔﺬﺷﺖ و ﺟﻨﻴﺎن ﻣﺮگ وى را ﻧﺪاﻧﺴـﺘﻨﺪ و‬
‫ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ و از ﺗﻬﺎﻣﻪ ﮔﺬﺷﺖ و وﻗﺘﻰ ﺑﻪ دل ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زد ﻛﻪ اى ﮔﺮوه ﺟـﻦ! ﺷـﺎه‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻤﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ .‬و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﻨﺪ ﺑﺮ دو ﺳﻨﮓ ﺑـﺰرگ ﭼﻨـﻴﻦ ﻧﻮﺷـﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣـﺎ ﺳـﻠﺤﻴﻦ را در‬
‫ﻫﻔﺘﺎد و ﻫﻔﺖ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻛﺎر داﻳﻢ ﺑﻨﺎ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺻﺮواح و ﻣﺮاح و ﺑﻴﻨﻮن و ﻫﻨﺪ و ﻫﻨﻴﺪ و ﺗﻠﺜﻮم را ﺑﺴﺎﺧﺘﻴﻢ‪ .‬و اﻳﻦ ﻧﺎم‬
‫ﻗﻠﻌﻪﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ذى ﺑﺘﻊ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن دﺳﺖ ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ذى ﺑﺘـﻊ و‬
‫ﺑﻠﻘﻴﺲ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﭘﻴﻜﺎر اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺎ ﭘﺪر زن ﺧﻮد ﺟﺮاده و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ وى را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ در ﻳﻜﻰ از ﺟﺰاﻳﺮ درﻳـﺎ ﺑﻨـﺎم ﺻـﻴﺪون ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺰرگ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺎن ﺳﻮى او راه ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎى وى ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﻗﺪرﺗﻰ داده ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪36‬‬

‫ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ ﺗﺎب ﻣﻘﺎوﻣﺖ وى ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎد ﺳﻮى آن ﺗﻮاﻧﺴﺖ رﻓﺖ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳـﺒﺐ آﻫﻨـﮓ‬
‫آن ﺷﻬﺮ ﻛﺮد و ﺑﺎد او را ﺑﺮ آب ﻣﻰﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮد از ﺟﻦ و اﻧﺲ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه را ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﻠـﻖ‬
‫آﻧﺠﺎ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و از ﺟﻤﻠﻪ اﺳﻴﺮان‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﻰ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﺋﻰ وى ﻧﺒﻮد‪ .‬و او را ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺶ ﻛـﺮد و‬
‫ﺑﻪ اﺳﻼم ﺧﻮاﻧﺪ و او ﺑﺎ ﺑﻰﻣﻴﻠﻰ اﺳﻼم آورد و ﺳﻠﻴﻤﺎن وى را ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ زﻧﺎن ﺧﻮد دوﺳﺖ داﺷﺖ و دل در او‬
‫ﺑﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻨﺰﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺳﻠﻴﻤﺎن داﺷﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻏﻤﻴﻦ و ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺣﺎل وى ﺑﺪﻳﺪ‬
‫ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻏﻢ و ﮔﺮﻳﻪ داﻳﻢ از ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﻣﺎﺟﺮاى ﭘﺪرم را ﺑﻪ ﻳﺎد آرم ﻏﻤﻴﻦ ﺷﻮم‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰاى ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ داد و ﺑﻪ اﺳﻼم ﻫﺪاﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ وﻟﻰ وﻗﺘﻰ از او ﻳﺎد ﻛﻨﻢ ﻏﻤﻢ اﻓﺰون ﺷﻮد اﮔﺮ ﮔﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﭘـﺪرم را‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ و ﺷﺐ آﻧﺮا ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻣﻴﺪوارم ﻏﻢ ﺑﺮود و دﻟﻢ آرام ﮔﻴـﺮد‪ «:‬و ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﺑـﻪ ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺻﻮرت ﭘﺪرش را در ﺧﺎﻧﻪ وى ﻧﻘﺶ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻜﺮدﻧﺪ و ﭘﺪر را ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪ وﻟﻰ ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ و آﻧـﺮا‬
‫ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن از ﺧﺎﻧﻪ وى ﺑﺮون ﻣﻴﺸﺪ ﺑﺎ ﻧﺪﻳﻤﮕﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳـﺠﺪه او ﺑـﻮد ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ در اﻳـﺎم‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﻣﻰﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﻬﻞ روز ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﺒﺮ ﺑﻪ آﺻـﻒ‬
‫ﺑﻦ ﺑﺮﺧﻴﺎ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ در ﻏﻴﺎب ﻳﺎ ﺣﻀـﻮر ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪﻫـﺎى وى‬
‫ﻣﻰﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺳﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪه و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻋﻤﺮم ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮ رﺳﻴﺪه و وﻗﺖ رﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪه و دوﺳﺖ دارم ﭘﻴﺶ از ﻣﺮگ از ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺳﻠﻒ ﻳﺎد ﻛـﻨﻢ و ﺳـﺘﺎﻳﺶ آﻧﻬـﺎ ﻛـﻨﻢ و‬
‫ﭼﻴﺰى از اﻣﻮرﺷﺎن را ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻦ« و ﻣﺮدم را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و آﺻﻒ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺴﺘﺎد و از اﻧﺒﻴﺎى ﺳﻠﻒ ﻳﺎد ﻛـﺮد و‬
‫از ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺳﺨﻦ آورد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮدﺑﺎر و ﭘﺎرﺳﺎ و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮدى‪ ،‬در‬
‫ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﺎرت اﺳﺘﻮار ﺑﻮد‪ ،‬در ﺟﻮاﻧﻰ از ﻧﺎرواﻳﻰ دور ﺑﻮدى‪«.‬‬
‫و ﺳﻠﻴﻤﺎن آزرده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺷـﺪ آﺻـﻒ را ﺧﻮاﺳـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺳﻠﻒ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدى و ﻫﻤﻪ را ﺑﻰ درﻳﻎ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮔﻔﺘﻰ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪى از ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻣﻦ در ﺟﻮاﻧﻰ‬
‫ﮔﻔﺘﻰ و از دوران ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﻰ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪى‪ ،‬ﻣﮕﺮ در آﺧﺮ روزﮔﺎرم ﭼﻪ ﻛﺮدهام؟«‬
‫آﺻﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭼﻬﻞ روز ﭘﻴﺶ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨـﺪ‪ «.‬ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬در ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﻦ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن اﻧﺎ ﷲ ﮔﻔﺖ و اﻓﺰود‪» :‬داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدى ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺳﺨﻦ ﻛﺮدى‪«.‬‬
‫‪37‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺖ را ﺑﺸﻜﺴﺖ و زن و ﻧﺪﻳﻤﮕﺎن وى را ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻃﻬﺎرت ﺑﻴﺎرﻧﺪ‬
‫و آن ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺷﻴﺰﮔﺎن ﻣﻰرﺷﺘﻨﺪ و دوﺷﻴﺰﮔﺎن ﻣﻰﺑﺎﻓﺘﻨﺪ و دوﺷﻴﺰﮔﺎن ﻣﻰﺷﺴـﺘﻨﺪ و زﻧـﻰ ﻛـﻪ ﺧـﻮن‬
‫دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺪان دﺳﺖ ﻧﻤﻰزد و آﻧﺮا ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻴﺎرﻧﺪ و ﺑـﺮ آن ﻧﺸﺴـﺖ و‬
‫ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺗﺬﻟﻞ در ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻏﻠﻄﻴﺪ و دﻋﺎ و اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻛﺮد و ﻫﻤﻰ ﮔﻔﺖ »ﭘﺮوردﮔﺎرا اﻳـﻦ ﺑﻠﻴـﻪ‬
‫آل داود اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﺮا ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ« و ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺗﻀﺮع ﻛﺮد آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و زﻧﻰ در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﻴﻨﻪ ﻧﺎم ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰ ﻣﻰﺷﺪ ﻳﺎ زﻧﻰ ﺧﻮاﺳﺖ دﻳﺪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑـﺪو ﻣـﻰداد‬
‫ﺗﺎ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﺷﻮد و اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺟﺰ ﺑﺎ ﻃﻬﺎرت ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آن روز ﺑـﻪ‬
‫رﺳﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﻪ او داد و ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰ رﻓﺖ و ﺷﻴﻄﺎن درﻳﺎ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺻﺨﺮ ﺑﻮد ﺑـﻪ ﺻـﻮرت ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﭘـﻴﺶ‬
‫اﻣﻴﻨﻪ آﻣﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺮﻧﺪه و ﺟﻦ و اﻧﺲ ﺑﺮ او ﮔﺮد آﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ را از اﻣﻴﻨﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داودم‪«.‬‬
‫اﻣﻴﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دروغ ﮔﻔﺘﻰ ﺗﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﻧﻴﺴﺘﻰ‪ ،‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﮕﺮﻓﺖ و اﻳﻨﻚ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻣـﻰﮔﺬﺷـﺖ و‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻢ« و ﺧﺎك ﺑﺮ او ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ اﻳـﻦ دﻳﻮاﻧـﻪ را ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ ﭘﻨـﺪارد‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود اﺳﺖ‪ .‬و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﺑﻪ درﻳﺎ رﻓﺖ و ﺑﺮاى ﻣﺮدم درﻳﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﻰﺑـﺮد و ﻫـﺮ روز دو‬
‫ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻪ او ﻣﻰدادﻧﺪ و ﺷﺐ ﻳﻜﻰ را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎن ﻣﻰداد و دﻳﮕﺮى را ﺑﺮﻳﺎن ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﺧﻮرد و ﭼﻬﻞ روز ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر اﻳﺎﻣﻰ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ وى ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و آﺻﻒ و ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ در آن ﭼﻬـﻞ‬
‫روز از ﺣﻜﻮﻣﺖ دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﻴﺮت ﺑﻮدﻧﺪ و آﺻﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﮔﺮوه ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ آﻳـﺎ ﺷـﻤﺎ ﻧﻴـﺰ ﭼـﻮن ﻣـﻦ‬
‫اﺧﺘﻼف ﺣﻜﻮﻣﺖ ﭘﺴﺮ داود را دﻳﺪهاﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ زﻧﺎن وى روم و ﺑﭙﺮﺳﻢ آﻳﺎ در اﻣﻮر ﺧـﺎص وى ﻧﻴـﺰ ﭼـﻮن ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﻋﺎﻣـﻪ ﻧـﺎس‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮى دﻳﺪهاﻧﺪ‪ «.‬و ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎ زﻧﺎن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ در رﻓﺘﺎر ﭘﺴﺮ داود ﺗﻐﻴﻴﺮى دﻳﺪهاﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ در اﻳﺎم ﺧﻮن از ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻴﭙﻮﺷﺪ و ﻏﺴﻞ ﺟﻨﺎﺑﺖ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ« و آﺻﻒ اﻧﺎ ﷲ ﮔﻔـﺖ و‬
‫اﻓﺰود ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻼﻳﻰ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ .‬و ﺳﻮى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺘﺎر وى ﺑﺎ ﺧﺎﺻﻪ ﺑﺘﺮاز ﻋﺎﻣﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭼﻬﻞ روز ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ ﺷﻴﻄﺎن از ﺗﺨﺖ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑـﻪ درﻳـﺎ ﮔﺬﺷـﺖ و اﻧﮕﺸـﺘﺮ در آن اﻓﻜﻨـﺪ و‬
‫ﻣﺎﻫﻰاى آﻧﺮا ﺑﻠﻌﻴﺪ و ﻳﻜﻰ از ﺻﻴﺎدان‪ ،‬ﻣﺎﻫﻰ را ﺑﺪﻳﺪ و ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺳﻠﻴﻤﺎن آن روز ﺑﺮاى او ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑـﻮد و ﭼـﻮن‬
‫ﺷﺐ آﻣﺪ و دو ﻣﺎﻫﻰ او را ﺑﺪاد ﻳﻜﻰ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺑﻠﻌﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﻠﻴﻤﺎن دو ﻣﺎﻫﻰ ﺧﻮد را ﺑﺒﺮد‬
‫و ﻳﻜﻰ را ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ در ﺷﻜﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎن داد و ﻣﺎﻫﻰ دﻳﮕﺮ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺷﻜﻢ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺎن ﻛﻨﺪ و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪38‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺮ را از ﺷﻜﻢ آن ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﺮد و ﺳﺠﺪه ﺧﺪا ﻛﺮد و ﭘﺮﻧﺪه و ﺟﻦ و اﻧﺲ ﺑﺮ او ﮔﺮد آﻣـﺪ و‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﻪ وى از ﻣﺎﺟﺮاى ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮد و از ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮد و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ را ﺑﮕﻔﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن درﻳﺎ را ﺑﻴﺎرﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ وى را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن درون ﺳﻨﮕﻰ را ﺗﻬﻰ ﻛﺮد و ﺷـﻴﻄﺎن‬
‫را در آن ﻛﺮد و آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ آﻫﻦ و ﺳﺮب ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳ َﻠﻴ‪‬ﻤﺎنَ ‪ 34 :38‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻴﻜﺮى ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد‬
‫ﺳﺪى درﺑﺎره آﻳﻪ و‪َ ‬ﻟ َﻘﺪ‪َ ‬ﻓ َﺘﻨﱠﺎ ‪‬‬
‫ﻛﻪ ﭼﻬﻞ روز ﺑﺮ ﺗﺨﺖ وى ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﻳﻜﺼﺪ زن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﺟﺮاده ﻧﺎم داﺷﺖ و از ﻫﻤﻪ زﻧﺎن ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ از‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺪو ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻧﺎﭘﺎك ﺑﻮدى ﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺖ رﻓﺘﻰ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ را در آوردى و ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﺰ وى‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻜﺮدى‪ .‬روزى ﺟﺮاده ﭘﻴﺶ ﺳﻠﻴﻤﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادر ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﻼﻧﻰ اﺧﺘﻼﻓﻰ دارد ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻮن‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮد وى داورى ﻛﻨﻰ‪ «.‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ« اﻣﺎ ﻧﻜﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻪ اﻓﺘﺎد اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺮاده داد و آﺑﺮﻳﺰﮔﺎه ﺷﺪ و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت وى ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺑﺪه« و اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺑﺪو داد ﻛﻪ ﺑﺮﻓﺖ‬
‫و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺲ از آن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﺟﺮاده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ« و از ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﺮون ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺷﻴﻄﺎن ﭼﻬﻞ روز ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم داورى ﻛﺮد و ﻣﺮدم از اﺣﻜﺎم وى ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻗﺎرﻳﺎن و ﻋﻠﻤـﺎى‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ زﻧﺎن ﺳﻠﻴﻤﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ از ﻛﺎر اﻳﻦ ﺑﻪ ﺷـﮕﻔﺘﻴﻢ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺳـﻠﻴﻤﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻘﻠﺶ رﻓﺘﻪ و اﺣﻜﺎم او ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‪ «.‬و زﻧﺎن ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻗﺎرﻳﺎن و ﻋﺎﻟﻤﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺧﻴـﺮه در‬
‫او ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻮرات ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﺪ و ﺷﻴﻄﺎن از ﭘﻴﺶ روى آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه رﺳـﻴﺪ و اﻧﮕﺸـﺘﺮ ﺑـﺎ‬
‫وى ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﭘﺮواز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ رﺳﻴﺪ و اﻧﮕﺸﺘﺮ از دﺳﺖ وى ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﺘﺎد و ﻳﻜﻰ از ﻣﺎﻫﻴﺎن درﻳﺎ آﻧﺮا ﺑﻠﻌﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺣﺎل ﺳﺮﮔﺮداﻧﻰ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﺻﻴﺎدان درﻳﺎ رﺳﻴﺪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ وى ﺳﺨﺖ‬
‫ﺷﺪ و از ﺻﻴﺎد ﺧﻮردﻧﻰ ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻢ‪ «.‬و ﻳﻜﻰ از ﺻﻴﺎدان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و او را ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺰد و ﺳﺮش‬
‫ﺑﺸﻜﺴﺖ و او ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺻﻴﺎدان‪ ،‬ﻫﻤﻜـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ را ﻣﻼﻣـﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺪ ﻛﺮدى ﻛﻪ او را زدى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻨﺪارد ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آﻧﮕﺎه دو ﻣﺎﻫﻰ ﺑﺪو دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎ رﻓﺖ و ﺷﻜﻢ آﻧﺮا ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺮداﺧﺖ و اﻧﮕﺸـﺘﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را در ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﺮد و ﺧﺪا ﺷﻜﻮه و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى را ﭘﺲ آورد و ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎن‬
‫ﺑﻪ دور وى ﺑﭙﺮواز آﻣﺪ و ﺻﻴﺎدان ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ وى ﺳﻠﻴﻤﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﺬر ﺧـﻮاﻫﻰ از رﻓﺘـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ آﻣﺪﻧـﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﻋﺬرﺗﺎن را ﻣﻴﺴﺘﺎﻳﻢ و ﻧﻪ رﻓﺘﺎرﺗﺎن را ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛـﻪ آﻧﭽـﻪ ﺷـﺪ ﺷـﺪﻧﻰ ﺑـﻮد‪ «.‬و ﺑـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و از آن روز ﺑﺎد و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﻣﺴﺨﺮ وى ﺷـﺪﻧﺪ و از ﭘـﻴﺶ ﻣﺴـﺨﺮ وى‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﮔﻔﺘﺎر وى ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫‪39‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺣﺪ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺪ‪‬ي إِ ﱠﻧﻚ‪ ‬أَ ْﻧﺖ‪ ‬ا ْﻟﻮ‪‬ﻫ‪‬ﺎب‪.«35 :38 ‬‬
‫»و‪ ‬ﻫﺐ‪ ‬ﻟ‪‬ﻲ ‪‬ﻣﻠْﻜﺎً ﻻ ‪‬ﻳ ْﻨ ‪‬ﺒﻐ‪‬ﻲ ‪‬ﻟﺄَ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و ﻣﺮا ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ ده ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻨﺪهاى‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﺑﻪ ﺻﻨﺪوﻗﻰ آﻫﻨﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ و ﻗﻔﻞ زدﻧـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻬﺮ زد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺻﻨﺪوق را ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﻜﻨﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﺴﺖ ﺗﺎ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﻮد و ﻧﺎم اﻳﻦ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﺣﺒﻘﻴﻖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﭘﺲ داده ﺑﻮد ﺑﺒﻮد و ﻫﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ از‬
‫ﻣﺤﺮاﺑﻬﺎ و ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎ و ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ و دﻳﮕﻬﺎى ﺑﺰرگ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺟﻨﻴﺎن ﺑﺮاى وى ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و از ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﻫـﺮ‬
‫ﻛﻪ را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺬاب ﻣﻰﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﻪ را ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد رﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮد و ﭼﻮن اﺟﻞ وى در رﺳﻴﺪ و ﺧﺪا اراده ﻓﺮﻣﻮد‪،‬‬
‫وى را ﺑﻪ ﺟﻮار ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﻗﺼﻪ ﻣﺮگ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ در رواﻳﺖ اﺑﻦ ﻋﺒﺎس از ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﻮد درﺧﺘﻰ ﭘﻴﺶ روى ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰدﻳﺪ و از آن ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫و ﺟﻮاب ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ‪» :‬ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن«‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻛﺎرى‪ ،‬ﺑﺮاى ﻛﺎﺷﺘﻦ ﻛﻪ ﺑﻜﺎرﻧﺪت ﻳﺎ ﺑﺮاى دوا ﻛﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪت؟«‬
‫ﻳﻚ روز ﻛﻪ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد درﺧﺘﻰ ﭘﻴﺶ روى ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺮوب‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﭼﻪ ﺑﺎﺷﻰ؟«‬
‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﺮاى وﻳﺮان ﻛﺮدن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻣﺮگ ﻣﺮا از ﺟﻨﻴﺎن ﻣﻜﺘﻮم دار ﺗﺎ اﻧﺴﻴﺎن ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﻴـﺎن ﻏﻴـﺐ ﻧﺪاﻧﻨـﺪ‪ .‬و از آن‬
‫درﺧﺖ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑﺘﺮاﺷﻴﺪ و ﺳﺎﻟﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺑﺮ آن ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ و ﺟﻨﻴﺎن ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ ﻣﺸـﻐﻮل ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﻋﺼﺎ را ﺑﺨﻮرد و ﭘﻴﻜﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻴﻔﺘﺎد و اﻧﺴﻴﺎن ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﻨﻴﺎن داﻧـﺎى ﻏﻴـﺐ ﺑﻮدﻧـﺪ در ﻋـﺬاب‬
‫ﺧﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻳﻚ ﺳﺎل و دو ﺳﺎل و ﻳـﻚ ﻣـﺎه و دو ﻣـﺎه ﻳـﺎ ﻛﻤﺘـﺮ و‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﻣﻰﺷﺪ و ﺧﻮردﻧﻰ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ و وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﮔﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑـﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس در آﻣﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ روز درﺧﺘﻰ در آﻧﺠﺎ ﻣﻰروﻳﻴﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﺶ درﺧـﺖ ﻣـﻰﺷـﺪ و‬
‫ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ و درﺧﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰداد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮاى ﭼـﻪ‬
‫روﻳﻴﺪهاى؟ و درﺧﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰداد‪ :‬ﺑﺮاى ﻓﻼن و ﻓﻼن روﻳﻴﺪهام و ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﺮ آرﻧـﺪ و اﮔـﺮ ﺑـﺮاى ﻛﺸـﺘﻦ‬
‫روﺋﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻜﺎرﻧﺪ و اﮔﺮ ﺑﺮاى دوا روﻳﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاى دوا ﺑﻜﺎر ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬و درﺧﺘﻰ ﺑﺮوﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺮوﺑﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﭼﻮن‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮاى ﭼﻪ روﻳﻴﺪهاى؟ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺑﺮاى ﺧﺮاب ﻛﺮدن اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ‬
‫را در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﺧﺮاب ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ ﻣﺮگ ﻣﻦ و ﺧﺮاب ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس از ﺗﻮ اﺳﺖ‪ .‬و آﻧﺮا ﺑﻜﻨﺪ و در ﺑﺎﻏﻰ ﻛﻪ داﺷـﺖ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪40‬‬

‫ﺑﻜﺎﺷﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب در آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺮ ﻋﺼـﺎﻳﻰ ﺗﻜﻴـﻪ داﺷـﺖ و ﺑﻤـﺮد و ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﻧﺪاﻧﺴـﺘﻨﺪ و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮاى او ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آﻳﺪ و ﻋﻘﻮﺑﺘﺸﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ دور ﻣﺤﺮاب ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺤﺮاب از ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ ﺳـﻮراﺧﻬﺎ داﺷـﺖ و‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻤﺘﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ اﮔﺮ از اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﺮوم و از آن ﺳﻮ در آﻳـﻢ ﭼﺎﺑـﻚ ﺑﺎﺷـﻢ و ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ در آﻣﺪ و ﺑﮕﺬﺷﺖ و اﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎﻧﻰ در ﻣﺤﺮاب ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﻣﻰدﻳﺪ آﺗﺶ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و آن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﮕﺬﺷﺖ‬
‫و ﺻﺪاﻳﻰ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺸﻨﻴﺪ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ رﻓﺖ و ﺻﺪاﻳﻰ ﻧﺸﻨﻴﺪ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ رﻓﺖ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻳﺴـﺘﺎد و ﻧﺴـﻮﺧﺖ و‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻛﺴﺎن را ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺮده اﺳﺖ و در ﺑﮕﺸـﻮدﻧﺪ و او‬
‫را ﺑﺮون آوردﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺼﺎى او را ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﻛﻰ ﻣﺮده اﺳﺖ و ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ را ﺑـﺮ ﻋﺼـﺎ‬
‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ روز و ﻳﻚ ﺷﺐ آﻧﺮا ﺑﺨﻮرد و از روى آن ﺣﺴﺎب ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘـﻴﺶ ﻣـﺮده‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺮدم ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﻴﺎن ﻏﻴﺐ ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻏﻴﺐ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﺑـﻪ ﻛـﺎر وى‬
‫ﻧﻤﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺲ از آن ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﻏﺬا ﺧﻮردى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻏﺬا ﺑﺮاى ﺗﻮ آﻣـﺎده ﻣـﻰﺷـﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰﺷﺪ وﻟﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ آب و ﮔﻞ آرﻳﻢ‪ .‬و ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷـﺪ آب‬
‫و ﮔﻞ ﺑﺮاى او ﺑﺮﻧﺪ و اﻳﻦ ﮔﻞ ﻛﻪ در داﺧﻞ ﭼﻮب ﻣـﻰﺑﻴﻨـﺪ ﻫﻤﺎﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺷـﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑـﺮاى ﺳـﭙﺎس از ﻣﻮرﻳﺎﻧـﻪ‬
‫آوردهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﺴﺎل ﭼﻬﺎرم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮد ﺑﻨﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘـﺪس را‬
‫آﻏﺎز ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻛﻨﻮن از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺷﺎﻫﻰ اﻗﻠﻴﻢ ﺑﺎﺑﻞ و ﻣﺸﺮق داﺷﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫از ﭘﺲ ﻛﻴﻘﺒﺎد‪ ،‬ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ روزى ﻛﻪ ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا اﻳﻦ زﻣﻴﻦ و ﻣﺨﻠﻮق آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﻛـﻪ در ﻛـﺎر‬
‫اﻃﺎﻋﺖ وى ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫وى ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن اﻃﺮاف ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸـﺖ و ﻛﺸـﻮر و رﻋﻴـﺖ را از دﺳـﺖ اﻧـﺪازى دﺷـﻤﻨﺎن‬
‫اﻃﺮاف ﻣﺼﻮن داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻗﺎﻣﺖ ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮى آورد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﺎل و ﻛﻤـﺎل و ﺧﻠﻘـﺖ ﻧﻜـﻮ ﺑـﻪ دوران ﺧـﻮد ﻫﻤﺎﻧﻨـﺪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﻧﺎم وى را ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ رﺳﺘﻢ دﻟﻴﺮ ﭘﺴﺮ دﺳﺘﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﺮاﻣﺎن ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺳﻴﺴﺘﺎن و ﺗﻮاﺑﻊ ﺳﭙﺮد ﺗـﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ وى ﻗﻴﺎم ﻛﻨﺪ‪ .‬و رﺳﺘﻢ ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﺮد و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻛﻨﺎر رﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺗـﺎ‬
‫ﻃﻔﻞ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﺘﺎر و داﻳﻪ ﺑﺮاى وى ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﭼﻮن ﺑﺰرگ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﻴﻢ وى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﭼﻮن ﻗﺪرت‬
‫‪41‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﻮارى ﻳﺎﻓﺖ وى را ﺳﻮارى آﻣﻮﺧﺖ ﺗﺎ در ﻓﻨﻮن آداب ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ و در ﺳﻮار ﻛﺎرى ﺳﺮ ﺷﺪ و ﻣﺮدى ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫وى را ﭘﻴﺶ ﭘﺪر آورد و ﻛﻴﻜﺎوس ﭘﺴﺮ را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد و او را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻣﺎﻫﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻴﻜﺎوس دﺧﺘﺮ ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮﻛﺎن را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ زن وى دﺧﺘﺮ ﺷﺎه‬
‫ﻳﻤﻦ ﺑﻮد و ﺳﻮداﺑﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد و در ﺳﻴﺎوﺧﺶ دل ﺑﺴﺖ و او را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و‬
‫ﻗﺼﻪ او و ﺳﻴﺎوﺧﺶ دراز اﺳﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻮداﺑﻪ ﭼﻮن اﻣﺘﻨﺎع ﺳﻴﺎوﺧﺶ را از ﺑﺪﻛﺎرى ﺑﺪﻳﺪ ﭘـﺪر‬
‫را ﺑﺎ وى ﺑﺪ دل ﻛﺮد و ﺳﻴﺎوﺧﺶ از رﺳﺘﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ از ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺷﺎه ﺗﺮﻛﺎن وﻗﺘﻰ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ زﻧﻰ ﻛﻴﻜﺎوس داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﻣﻨﻈـﻮر ﺳـﻴﺎوﺧﺶ اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘﺪر دور ﺷﻮد و از ﻛﻴﺪ ﺳﻮداﺑﻪ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و رﺳﺘﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و از ﻛﻴﻜﺎوس اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان ﻫﻤﺮاه ﺳـﻴﺎوﺧﺶ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺟﻨـﮓ‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺳﻮى دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻣﻴﺎن وى و ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺻﻠﺢ ﺷﺪ و ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﻗﺼﻪ ﺻـﻠﺢ را‬
‫ﺑﺎ ﭘﺪر ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺪر ﺑﺪو ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻮﻳﺶ وﻓﺎ ﻧﻜﻨـﺪ ﺑـﺎ وى ﺟﻨـﮓ ﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﭼﻨﺎن دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﻓﺮاﺳﻴﺎت از ﭘﺲ ﺻﻠﺤﻰ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮده و ﻧﻘﺾ ﻧﺸﺪه ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻨﮓ و ﻋﺎر اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺪر ﻋﻤﻞ ﻧﻜﺮد و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﻛﻴﺪ زن ﭘﺪر اﺳﺖ ﻛﻪ دل در او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﻗﺒﺎل ﻧﺪﻳﺪ و از‬
‫ﭘﺪر ﮔﺮﻳﺰان ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﻧﻮﺷﺖ و اﻣﺎن ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺳـﻮى او رود و ﭘـﺪر را رﻫـﺎ ﻛﻨـﺪ و ﻓﺮاﺳـﻴﺎت‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺳﻔﻴﺮى ﻛﻪ در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺗﺮك ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻴﺮان ﭘﺴﺮ وﻳﺴﻐﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ وى را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻜـﺎوس رﻓـﺖ و ﭼـﻮن‬
‫ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻓﺮاﺳﻴﺎت رﺳﻴﺪ وى را ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ وﺳﻔﺎﻓﺮﻳﺪ را ﺑـﻪ زﻧـﻰ وى داد و او ﻣـﺎدر‬
‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و ﭼﻮن ادب و ﻋﻘﻞ و ﻛﻤﺎل و دﻟﻴـﺮى وى را ﺑﺪﻳـﺪ ﺑـﺮ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و دل ﺑﺎ او ﺑﺪ ﻛﺮد و دو ﭘﺴﺮ ﻓﺮاﺳﻴﺎت و ﺑﺮادرش ﻛﻴﺪر ﭘﺴﺮ ﻓﺸﻨﻜﺎن ﺑﺪ دﻟﻰ وى‬
‫را ﺑﻴﻔﺰودﻧﺪ و ﻛﺎر ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﺣﺴﺪ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎت اﺟﺎزه داد او را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﻗﺼﻪ دراز اﺳﺖ و او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و اﻋﻀﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧـﺪ و زن ﺳـﻴﺎوﺧﺶ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎت آﺑﺴﺘﻦ ﻛﻴﺨﺴﺮوﻧﻪ ﺑﻮد و وﺳﻴﻠﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻤﻞ وى را ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﻴﺮان ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺻﻠﺢ ﻣﻴﺎن ﻓﺮاﺳﻴﺎت و ﺳـﻴﺎوﺧﺶ ﻛﻮﺷـﻴﺪه ﺑـﻮد از ﻗﺘـﻞ وى ﺧﺒـﺮ ﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﺎر‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎت را ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪ و وى را از ﻋﺎﻗﺒـﺖ ﺧﻴﺎﻧـﺖ ﺑـﻴﻢ داد و از ﺧﻮﻧﺨـﻮاﻫﻰ ﻛﻴﻜـﺎوس و رﺳـﺘﻢ ﺑﺘﺮﺳـﺎﻧﻴﺪ و از‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ وﺳﻔﺎﻓﺮﻳﺪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ وى ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﺎر ﺑﻨﻬﺪ ﻣﻮﻟﻮد را ﺑﻜﺸﺪ و ﻓﺮاﺳﻴﺎت‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن وﺳﻔﺎﻓﺮﻳﺪ ﺑﺰاد ﻓﻴﺮان ﺑﺮ او و ﻣﻮﻟﻮد رﻗﺖ آورد و از ﻛﺸﺘﻦ او ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ و ﻛﺎر را ﭘﻮﺷﻴﺪه داﺷﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻣﻮﻟﻮد ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻴﻜﺎوس »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز را ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﺗـﺎ ﻣﻮﻟـﻮد زن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪42‬‬

‫ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﺑﺠﻮﻳﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎدر ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮد‪ .‬و »ﺑﻰ« ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻣﻮﻟﻮد ﺑﻮد و ﻛـﺲ از او‬
‫ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد‪ .‬آﻧﮕﺎه از ﻣﻮﻟﻮد ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺮد و ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪ را از دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﻛﻴﻜﺎوس از ﻗﺘﻞ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺳﺎﻻران ﺧﻮﻳﺶ و از ﺟﻤﻠﻪ رﺳـﺘﻢ دﻟﻴـﺮ ﭘﺴـﺮ‬
‫دﺳﺘﺎن و ﻃﻮس ﭘﺴﺮ ﻧﻮذران را ﻛﻪ ﺷﺠﺎع و ﺟﻨﮕﺎور ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از ﺗﺮﻛـﺎن ﺑﺴـﻴﺎر ﻛـﺲ ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ و اﺳـﻴﺮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺟﻨﮕﻬﺎى ﺳﺨﺖ داﺷﺘﻨﺪ و رﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻬﺮ و ﺷﻬﺮه دو ﭘﺴـﺮ ﻓﺮاﺳـﻴﺎت را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﻃﻮس ﻧﻴﺰ ﻛﻴﺪر ﺑﺮادر ﻓﺮاﺳﻴﺎت را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﻣﻄﻴﻊ ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴـﺮ‬
‫داود اﻃﺎﻋﺖ وى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﻴﻜﺎوس ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺷﻬﺮى ﺑﺮاى وى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و آﻧﺮا ﻛﻴﺪر و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻗﻴﻘﺪور ﻧﺎم‬
‫ﻛﺮد و ﻃﻮل ﺷﻬﺮ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﺑﻮد و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﺣﺼـﺎرى از ﺳـﺮب و ﺣﺼـﺎرى از ﺷـﺒﻪ و‬
‫ﺣﺼﺎرى از ﻣﺲ و ﺣﺼﺎرى از ﺳﻔﺎل و ﺣﺼﺎرى از ﻧﻘﺮه و ﺣﺼﺎرى از ﻃﻼ ﺑﻪ دور ﺷﻬﺮ ﺑﺮ آرﻧﺪ و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺷﻬﺮ را‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﺎ و ﺧﺰﻳﻨﻪ و ﻣﺎل و ﻣﺮدم ﻣﻴﺎن آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻴﻜﺎوس ﻣﻰﺧﻮرد و ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰﮔﺎه ﻧﻤﻰرﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻛﺲ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺮ ﻛﻴﻜﺎوس را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ و او ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻣﺎن داد‬
‫ﺗﺎ ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ آﻫﻨﮓ وﻳﺮان ﻛﺮدن ﺷﻬﺮ داﺷﺖ دﻓﻊ ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻛﻴﻜﺎوس دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎب‬
‫دﻓﺎع ﻧﺪارﻧﺪ ﺳﺮان آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻴﻜﺎوس ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﻴﺮوز ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن در اﻓﺘﺎد ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﺷﻮﻛﺖ و ﻣﻠﻚ‬
‫و ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﺪاوم ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ رود‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﻜﺎوس از ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ آﻣـﺪ و ﮔﻔـﺖ ﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ زﻣـﻴﻦ‬
‫ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻪام و ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر آﺳﻤﺎن و ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﺑﺎﻻى آﻧﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﺪاﻧﻢ و ﺧﺪا ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﺑﺪو داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﺧـﻮد در‬
‫ﻫﻮا ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺮو از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻴﻔﺘﺎدﻧﺪ و ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ و او ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮد‬
‫و آن روز ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰ رﻓﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﮔﺮﻓﺖ و زﻣﻴﻦ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ و ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮد و ﮔﺎﻫﻰ ﻓﻴﺮوز ﻣﻰﺷﺪ و زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻐﻠﻮب‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر دﻳﺎر ﻳﻤﻦ رﻓﺖ و در آن ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ ذو اﻻذﻋﺎر ﭘﺴﺮ اﺑﺮﻫﻪ ذو اﻟﻤﻨﺎر ﭘﺴﺮ‬
‫راﺋﺶ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪ ذو اﻻذﻋﺎر ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ وى آﻣﺪ و او ﻓﻠﺞ ﺑـﻮد و ﭘـﻴﺶ از آن ﺑـﺮاى ﺟﻨـﮓ ﺑـﺮون‬
‫ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﭼﻮن ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻼد وى آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺣﻤﻴﺮ و اﻋﻘﺎب ﻗﺤﻄﺎن ﺑﺮون ﺷـﺪ و ﺑـﺮ او‬
‫ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و اﺳﻴﺮش ﻛﺮد و اردوﻳﺶ را ﻏﺎرت ﻛﺮد و ﻛﻴﻜﺎوس را در ﭼﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻃﺒﻘﻰ ﺑﺮ آن ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم رﺳﺘﻢ ﻛﻪ دﻟﻴﺮى ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮد از ﺳﻴﺴﺘﺎن در آﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨـﺪار ﭘﺎرﺳـﻴﺎن‬
‫دﻳﺎر ﻳﻤﻦ را درﻧﻮردﻳﺪ و ﻛﺒﻮس را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﻴﻜﺎوس ﺑﻮد از زﻧﺪان رﻫﺎﻳﻰ داد‪.‬‬
‫‪43‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﻫﻞ ﻳﻤﻦ وﻗﺘﻰ ذو اﻻذﻋﺎر از آﻣﺪن رﺳﺘﻢ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺳﻮى او رﻓﺖ و ﻫﺮ دو ﺣﺮﻳﻒ‬
‫ﺑﻪ دور اردوى ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻨﺪق زدﻧﺪ ﻛﻪ از ﻫﻼك ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﻧﺪ ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫و ﺻﻠﺢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﻜﺎوس را ﺑﻪ رﺳﺘﻢ دﻫﻨﺪ و ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺧﻴﺰد‪.‬‬
‫و رﺳﺘﻢ ﻛﻴﻜﺎوس را ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد و ﻛﻴﻜﺎوس رﺳﺘﻢ را از ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺷﺎه آزاد ﻛـﺮد و ﺳﻴﺴـﺘﺎن و زاﺑﻠﺴـﺘﺎن را‬
‫ﺗﻴﻮل او ﻛﺮد و ﻛﻼﻫﻰ زرﺑﻔﺖ داد و ﺗﺎج ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻰ از ﻧﻘﺮه ﻧﺸﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎى آن ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗـﺎ‬
‫ﻣﺮگ ﻛﻴﻜﺎوس و ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻌﺪ آن وﻻﻳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ رﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻴﻜﺎوس ﻳﻜﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار داﻧﺸﻮران ﭘﺎرﺳﻰ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ در ﻋﺰا ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد ﺷﺎدوس ﭘﺴﺮ ﻛﻮدرز ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﺎﺗﻢ‬
‫ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮش ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﺑﻪ ﻛﻴﻜـﺎوس رﺳـﻴﺪ و ﺷـﺎدوس ﺳـﻴﺎه‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﭘﻴﺶ ﺷﺎه رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮده ﻛﻪ روزى ﺗﺎرﻳﻚ و ﺳﻴﺎه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻫﺎﻧﻰ در ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﺎر اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ را در ﺑﺎره اﺳﺎرت ﻛﺎوس ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﻳﻤﻦ ﺗﺄﻳﻴﺪ‬
‫ﻛﺮده آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﺎووس ﻫﻔﺖ ﺳﺎل در زﻧﺠﻴﺮ ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز ﻛﻴﺨﺴﺮو را از دﻳﺎر ﺗﺮك آورد ﻛﻴﻜﺎووس ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو داد و ﭼﻮن ﺷﺎه ﺷﺪ و‬
‫ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺮاى رﻋﻴﺖ ﺧﻄﺒﻪاى ﺑﻠﻴﻎ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﭘﺪرش ﺳﻴﺎوﺧﺶ را از ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺗـﺮك‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﮔﻮدرز ﺳﭙﻬﺒﺪ اﺻﻔﻬﺎن و ﻧﻮاﺣﻰ ﺧﺮاﺳﺎن ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ وى آﻳﺪ و ﭼـﻮن ﺑﻴﺎﻣـﺪ ﻗﺼـﺪ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﭘﺪر را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﻋﺮﺿﻪ ﻛﻨﺪ و ﺳﻰ ﻫﺰار ﻣﺮد از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻃﻮس ﭘﺴﺮ ﻧﻮذران ﻣﻠﺤﻖ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ راﻫﻰ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻮدرز ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﻧﺨﺒﻪ ﺳﭙﺎه وى ﺑﻪ ﻃﻮس ﭘﻴﻮﺳﺖ و‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ ﺑﺮ زاﻓﺮه ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻜﺎووس ﻋﻤﻮى ﻛﻴﺨﺴﺮو و »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز و ﺑﺴﻴﺎرى از ﺑﺮادران‬
‫وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ ﻃﻮس ﮔﻔﺖ آﻫﻨﮓ ﻓﺮاﺳﻴﺎت و ﻃﺮﺧﺎﻧﻬﺎى وى ﻛﻨﺪ و از آن ﻧﺎﺣﻴﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﻛﻪ ﺑﺮادر‬
‫وى ﻓﺮوذ ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوﺧﺶ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮔﺬر ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮوذ از زﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺮز آﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬زاده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ‬
‫ﺳﻮى ﻓﺮاﺳﻴﺎت در ﻳﻜﻰ از ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺗﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ وﻗﺖ آﺑﺴﺘﻨﻰ او را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻃﻮس در ﻛﺎر ﻓﺮود ﺧﻄﺎ ﻛﺮد و ﭼﻮن از ﺷﻬﺮى ﻛﻪ وى آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺒﻰ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺟﻨﮕﻰ‬
‫رﻓﺖ ﻛﻪ ﻓﺮود ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮزآﻓﺮه ﻧﺎﻣـﻪاى ﺳـﺨﺖ ﻧﻮﺷـﺖ و ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻃﻮس ﭘﺴﺮ ﻧﻮذران و ﺟﻨﮓ ﻓﺮوذ را ﺑﮕﻔﺖ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﻃﻮس را درﺑﻨﺪ ﻛﻨـﺪ و ﺳـﻮى او ﻓﺮﺳـﺘﺪ و ﺧـﻮد او‬
‫ﺳﭙﺎه را ﺳﻮى ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮد و ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﺮزاﻓﺮه رﺳﻴﺪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧـﺪ و ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻃﻮس را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن اﻣﻴﻦ ﺳﻮى ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻛـﺎر ﺳـﭙﺎه را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ و از رود‬
‫ﻣﻌﺮوف ﻛﺎﺳﺮود ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﺒﺮ ﺑﻪ اﻓﺮاﺳﻴﺎب رﺳﻴﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺮادران و ﻃﺮﺧﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮزاﻓﺮه‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و در ﺟﺎﻳﻰ از دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم واش دو ﺳﭙﺎه روﺑﺮو ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪44‬‬

‫ﻓﻴﺮان ﭘﺴﺮ وﻳﺴﻐﺎن و ﺑﺮادراﻧﺶ و ﻃﺮاﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز داﻣﺎد ﻓﺮاﺳﻴﺎت و ﻫﻤﺎﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﻓﺸﻨﮕﺎن ﻧﻴـﺰ ﺟـﺰو‬
‫ﺳﭙﺎه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮزاﻓﺮه وﻗﺘﻰ ﺷﺪت ﺟﻨﮓ و ﺑﺴﻴﺎرى ﻛﺸﺘﮕﺎن را ﺑﺪﻳـﺪ ﺳﺴـﺘﻰ ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﭘﺮﭼﻢ را ﺑﺎﻻى ﻛﻮه ﺑﺮد و ﻛﺎر ﺑﺮادران ﮔﻮدرز آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚ روز ﻫﻔﺘﺎد ﻛـﺲ از آﻧﻬـﺎ ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪ و از دو‬
‫ﮔﺮوه ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﻫﻼك ﺷﺪ و ﺑﺮزاﻓﺮه ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﻏﻢ و ﻣﺼﻴﺒﺘﺸﺎن ﭼﻨـﺪان ﺑـﺰرگ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ آرزوى ﻣﺮگ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﺸﺎن از ﺳﻄﻮت ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ وى رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮزاﻓﺮه را ﺳﺨﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﻜﺴﺖ از آن ﺧﻮردﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻔﺎرش‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺒﺴﺘﻴﺪ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺪ دارد و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ آرد‪ «.‬و ﻣـﺎﺟﺮاى آﻧﻬـﺎ در ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬
‫ﭼﻨﺎن اﺛﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻬﺮهاش ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﺧﻮر و ﺧﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن روزى ﭼﻨﺪ از آﻣﺪﻧﺸﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻮدرز را ﺧﻮاﺳﺖ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣـﺪ ﺑـﺎ او ﻫﻤـﺪردى‬
‫ﻛﺮد و ﮔﻮدرز از ﺑﺮزاﻓﺮه ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﺰﻳﻤﺖ او ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺮ ﭘـﺪران ﻣـﺎ‬
‫ﺣﻖ ﺧﺪﻣﺖ دارى و ﺳﭙﺎه و ﺧﺰﻳﻨﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﺗﻮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ آﻣﺎده ﭘﻴﻜﺎر ﻓﺮاﺳﻴﺎت و‬
‫ﻛﺸﺘﻦ او و وﻳﺮان ﻛﺮدن دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﮔﻮدرز ﺳﺨﻦ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ وى ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻓﻴﺮوز! ﻣﺎ رﻋﻴﺖ‬
‫و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮاﻳﻢ و آﻓﺖ و ﺑﻠﻴﺖ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻫﺎن‪ .‬ﭘﺴﺮان ﻣﻘﺘﻮل ﻣﻦ ﻓﺪاى ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺎ از ﻓﺮاﺳﻴﺎت‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ و از دﻳﺎر ﺗﺮك ﺗﻼﻓﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﺎه از آﻧﭽﻪ رﻓﺖ ﻏﻤﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ و از ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛـﻪ ﺟﻨـﮓ را‬
‫زﻳﺮ و رو ﻫﺴﺖ‪ «.‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن وى را ﻛﺎر ﻣﻰﺑﻨﺪد و ﺧﺮﺳﻨﺪ از ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه و ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳـﺮ ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫ﺗﺮﻛﺎن دارد و ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻼن ﺧﻮﻳﺶ در آﻓﺎق ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻣﻘﺮر در ﺻﺤﺮاى ﺷﺎه اﺳﻄﻮن ﺑﻠﺦ ﻓﺮاﻫﻢ آﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮان ﺳﭙﺎه در آﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺎ ﺳﭙﻬﺒﺪان و ﻳﺎران آﻧﻬﺎ و ﺑﺮزاﻓﺮه و ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ و ﮔﻮدرز و‬
‫ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﭘﺴﺮاﻧﺶ آﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ و ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﺳﭙﺎه را ﺳﺎن دﻳـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﻣﻘﺪار آن ﺑﺪاﻧﺪ و از ﺣﺎل آن واﻗﻒ ﺷﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ ﻛﺸﻮادﮔﺎن و ﻣﻴﻼد ﭘﺴﺮ ﮔﺮﮔﻴﻦ و اﻏﺺ ﭘﺴـﺮ ﻛﻨﻴـﺰ‬
‫ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﻛﻪ ﺷﻮﻣﺎﻫﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻗﺼـﺪ دارد از ﭼﻬـﺎر ﺳـﻮ ﺳـﭙﺎه ﻓﺮﺳـﺘﺪ ﺗـﺎ از درﻳـﺎ و‬
‫ﺧﺸﻜﻰ ﺗﺮﻛﺎن را در ﻣﻴﺎن ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺳﺎﻻرى ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﮔﻮدرز ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﻫﻤﺮاه وى ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺮاﺳﺎن در آﻳﺪ و ﺑﺮزاﻓﺮه و »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز و ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﭙﻬﺒﺪان را ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﭘﺮﭼﻢ ﺑـﺰرگ را‬
‫ﻛﻪ درﻓﺶ ﻛﺎﺑﻴﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺪو داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭘﻴﺶ از آن ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﻳﻦ درﻓﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮدارى ﻧﺪاده ﺑﻮد و در ﻛﺎرﻫﺎى ﺑﺰرگ آﻧﺮا ﺑـﺎ‬
‫ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪45‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻪ ﻣﻴﻼد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﭼﻴﻦ در آﻳﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺳﺮان را ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻮدرز ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻏـﺺ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﺮوﻫﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮوه ﻣﻴﻼد ﻫﻤﺮاه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺰر در آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮادران و ﺑﻨﻰ ﻋﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻴﺰ‬
‫ﺑﺎ ﺳﻰ ﻫﺰار ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻫﻤﺮاه ﺷﻮﻣﻬﺎن ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﻣﺤﻠﻰ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ راه ﮔﻮدرز و ﻣﻴﻼد در آﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺷﻮﻣﻬﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺳﺘﺎد از آن رو ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد و ﻧﺬر ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ وى ﺑﺮﺧﻴﺰد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺳﺮان ﺑﺮاه ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻮدرز از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺮاﺳـﺎن ﺑـﻪ دﻳـﺎر ﺗـﺮك در آﻣـﺪ و از ﻓﻴـﺮان ﭘﺴـﺮ‬
‫وﻳﺴﻐﺎن آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺟﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ در ﻣﻴﺎﻧﻪ رخ داد ﻛﻪ در اﺛﻨﺎى آن ﺑﻴﮋن ﭘﺴﺮ ﺑﻰﺧﻤﺎن ﭘﺴﺮ وﻳﺴﻐﺎن در ﺟﻨﮓ‬
‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﮔﻮدرز ﻓﻴﺮان را ﺑﻜﺸﺖ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﮔﻮدرز آﻫﻨﮓ ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﻛﺮد و ﺳﻪ ﺳـﭙﺎه ﻫـﺮ ﻳـﻚ از‬
‫ﺟﻬﺘﻰ ﺑﺪو ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو از راه ﮔﻮدرز ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﮔﻮدرز رﺳﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫ﻛﺲ از ﺗﺮﻛﺎن و از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻴﺮان ﺳﺮ ﺳﭙﻬﺒﺪان ﻓﺮاﺳﻴﺎت را ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ او ﺑﻮد ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺮادران ﻓﻴﺮان‬
‫ﭼﻮن ﺧﻤﺎن و اوﺳﺘﻬﻦ و ﮔﻠﺒﺎد و ﺳﻴﺎﻣﻚ و ﺑﻬﺮام و ﻓﺮﺷﺨﺎد و ﻓﺮﺧﻼد ﺑﺎ ﭘﺴﺮش روﺑﻦ ﻛﻪ ﻣﻘﺮب ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺑـﻮد‬
‫ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ از ﺑﺮادران ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﭼﻮن زﻳﺪراى )ﻳﺎ رﺗﺪراى( و اﻧﺪرﻣﺎن و اﺳﻔﺨﺮمواﺧﺴﺖ را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑـﺮوا ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻓﺸﻨﮕﺎن ﻛﺸﻨﺪه ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﺑﺎﺳﻴﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮدرز ﻛﺸﺘﮕﺎن و اﺳﻴﺮان و ﻏﻨﻴﻤﺖﻫﺎ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد از اﺳﺐ و ﻣﺎل ﺷﻤﺎر ﻛـﺮد‪ .‬ﺳـﻰ ﻫـﺰار اﺳـﺘﺮ ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ داﺷﺖ و ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد و اﺳﺐ و ﻧﻘﺮه و ﻣﺎل ﺑﻰ ﺷﻤﺎر ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮاﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﺳﻴﺮ و ﻣﻘﺘﻮل ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﭘﺮﭼﻢ ﺧﻮد ﻧﻬﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻴﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ‬
‫و ﭼﻮن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ اردو رﺳﻴﺪ ﻣﺮدان ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻮدرز و دﻳﮕﺮ ﺳﭙﻬﺒﺪان از او اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬و ﭼـﻮن‬
‫وارد اردوﮔﺎه ﺷﺪ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎ را ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﺪﻳﺪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺟﺜﻪاى ﻛﻪ دﻳﺪ ﺟﺜﻪ ﻓﻴﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺮﭼﻢ ﮔﻮدرز‬
‫ﺑﻮد و ﭼﻮن در او ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻛﻮه ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻠﻪ دﺳﺖﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻰ! ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﻳﻰ و‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﻃﺮﻓﺪار ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻰ ﻣﮕﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺬل ﻧﻜﺮدم و ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻜﺮدم اﻣﺎ‬
‫ﺧﻮب اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدى‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ راﺳﺘﮕﻮ و ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﺮادران و راز دار ﻧﺒﻮدى‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺗﺮا از ﻣﻜﺮ و ﺑـﻰوﻓـﺎﻳﻰ ﻓﺮاﺳـﻴﺎت‬
‫ﺧﺒﺮ دار ﻧﻜﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﻢ ﮔﻮش ﻧﺪادى و ﺑﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻮدى ﺗﺎ ﺷﻴﺮان ﺟﻨﮕﺎور ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﻮ رﺳـﻴﺪﻧﺪ و ﻓﺮاﺳـﻴﺎت‬
‫ﺑﺮاﻳﺖ ﻛﺎرى ﺑﺴﺎﺧﺖ و از دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻓﺘﻰ و ﺧﺎﻧﺪان وﻳﺴﻐﺎن را ﺑﻪ ﻓﻨﺎ دادى‪ .‬درﻳﻎ از ﻋﻘﻞ و ﻓﻬﻢ ﺗﻮ‪ .‬درﻳﻎ از وﺟﻮد و‬
‫راﺳﺘﮕﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻏﻢ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮرﻳﻢ«‪.‬‬
‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻫﻤﭽﻨﺎن رﺛﺎى ﻓﻴﺮان ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﭼﻢ »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔـﻮدرز رﺳـﻴﺪ و ﭼـﻮن ﺑﺎﻳﺴـﺘﺎد ﺑـﺮوا ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻓﺸﻨﮕﺎن را دﻳﺪ ﻛﻪ اﺳﻴﺮ »ﺑﻰ« ﺑﻮد و از ﻛﺎر وى ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬وى ﺑﺮوا ﻗﺎﺗﻞ ﺳﻴﺎوﺧﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻛﺸـﺘﻦ‬
‫اﻋﻀﺎى او را ﺑﺮﻳﺪه اﺳﺖ و ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﻜﺮاﻧﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوا‪ ،‬ﺳﭙﺎس‬
‫ﺧﺪا ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻓﺘﺎدى‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻮدى ﻛﻪ ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﻛﺸﺘﻰ و اﻋﻀﺎى وى را ﺑﺮﻳﺪى‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻮدى ﻛـﻪ زﻳﻨـﺖ از‬
‫وى ﮔﺮﻓﺘﻰ و از ﻣﻴﺎن ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ وى ﭘﺮداﺧﺘﻰ و ﺑﺎ ﻛﺎر زﺷﺖ ﺧﻮد درﺧﺖ دﺷﻤﻨﻰ ﻛﺎﺷﺘﻰ و اﻳﻦ ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪46‬‬

‫را ﭘﺪﻳﺪ آوردى و ﻣﻴﺎن دو ﮔﺮوه آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻰ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻮدى ﻛﻪ ﭼﻬﺮه او را دﮔﺮﮔﻮن ﻛﺮدى و ﻗﻮت از او ﺑﺒﺮدى‪ .‬اى‬
‫ﺗﺮك ﭼﺮا از ﺟﻤﺎل او ﺑﺎك ﻧﺪاﺷﺘﻰ و ﭼﺮا وى را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻮرى ﻛﻪ از ﭼﻬﺮهاش ﺗﺎﺑﺎن ﺑﻮد واﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ‪ .‬ﺷﺠﺎﻋﺖ و‬
‫ﻗﻮت ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺮادر ﺟﺎدوﮔﺮت ﺗﺮا ﻳﺎرى ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺮا ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ ﻛﻪ ﭼـﺮا او را ﻛﺸـﺘﻪاى ﺑﻠﻜـﻪ از اﻳـﻦ‬
‫ﺟﻬﺖ ﻣﻰﻛﺸﻢ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﺮدهاى و ﻗﺎﺗﻞ وى را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﻴﺎﻧﺖ و ﻃﻐﻴﺎن ﻣﻰﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﻋﻀﺎى ﺑﺮوا را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﭘﺲ از آن وﻳﺮا ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬و »ﺑﻰ« ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و ﻛﻴﺨﺴـﺮو ﻫﻤﭽﻨـﺎن از‬
‫ﭘﺮﭼﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﭼﻢ و از اﺳﭙﻬﺒﺪ ﺑﻪ اﺳﭙﻬﺒﺪ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﻫﺮ ﻛﺪام ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ از آﻧﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﺎد ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺧﻮﻳﺶ رﺳﻴﺪ و ﭼﻮن آرام ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮزاﻓﺮه ﻋﻤﻮى ﺧﻮد را ﺧﻮاﺳﺖ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣـﺪ او را ﺑـﻪ دﺳـﺖ راﺳـﺖ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ و از اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻠﺒﺎد ﭘﺴﺮ وﻳﺴﻐﺎن را در ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺸـﺘﻪ ﺑـﻮد ﺧﺮﺳـﻨﺪى ﻛـﺮد و ﺟـﺎﻳﺰه ﻧﻜـﻮ داد و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﻛﺮﻣﺎن و ﻣﻜﺮان و اﻃﺮاف ﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﮔﻮدرز را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﭙﻬﺒﺪ دﻟﻴﺮ اﻳﻦ ﻓﻴﺮوزى ﺑﺰرگ از ﺧـﺪا ﻋـﺰ و ﺟـﻞ‬
‫ﺑﻮد و از ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﻗﻮت ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ رﻋﺎﻳﺖ ﺣﻖ ﻣﺎ ﻛﺮدى و ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را در راه ﻣﺎ ﺑﺬل ﻛﺮدى و‬
‫اﻳﻦ را ﺑﻴﺎد ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ و اﻳﻨﻚ ﻣﻘﺎم ﺑﺰرﮔﻔﺮﻣﺬار را ﻛﻪ وزارت اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ارزاﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ و اﺻﻔﻬﺎن و ﮔﺮﮔﺎن‬
‫و ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن آن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪ .‬ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ را ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪار‪«.‬‬
‫ﮔﻮدرز ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ و ﺧﺮﺳﻨﺪ از ﭘﻴﺶ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﺳﭙﻬﺒﺪان ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﮔﻮدرز‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺨﺖ ﻛﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻛﺸﺘﻦ ﻃﺮﺧﺎﻧﻬﺎى ﺑﺰرگ و ﻓﺮزﻧـﺪان ﻓﺸـﻨﮕﺎن و وﻳﺴـﻐﺎن دﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﭼﻮن ﮔﺮﮔﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻴﻼدان و ﺑﻰﺷﺎدوك و ﻟﺨﺎم و ﮔﺪﻣﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز و ﺑﻴﮋن و ﺑﺮازه ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻔﻐﺎن و ﻓﺮوزه‬
‫ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻣﺪان و زﻧﺪه ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺑﺮﻳﻐﺎن و ﺑﺴﺘﺎم ﭘﺴﺮ ﻛﺰدﻫﻤﺎن و ﻓﺮﺗﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻔﺎرﻏﺎن‪ .‬و ﻳﻜﺎﻳﻚ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻌﻀﻰ را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ وﻻﻳﺘﻬﺎى ﺑﺰرگ داد و ﺑﻌﻀﻰ را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﻨﺼﻮب ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ از ﻣﻴﻼد و اﻏﺺ و ﺷـﻮﻣﻬﺎن ﺑـﺎ ﺧﺒـﺮ ﻛﺸـﺘﺎر ﺗﺮﻛـﺎن و ﺷﻜﺴـﺖ ﺳـﭙﺎﻫﻬﺎى‬
‫ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﻳﻜﻰ از ﭘﺲ دﻳﮕﺮى ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ اﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و در ﻣﺤﻠﻰ از دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺪو ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﭼﻬﺎر ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﺳﻴﺎت را در ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻛﺸﺘﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و وﻳﺮاﻧﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﻛﺎر ﺑﺮ او ﺗﻨﮓ ﺷﺪ و از ﻓﺮزﻧﺪان وى ﺟﺰ ﺷﻴﺪه ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد او را ﺑﺎ ﺳﭙﺎه و ﻟﻮازم ﻧﺒﺮد ﺳﻮى ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ وى رﺳﻴﺪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮاﺳﻴﺎت وى را ﺑﺮاى ﻛﻴﺪ و ﻣﻜﺎرى ﻓﺮﺳـﺘﺎده اﺳـﺖ‬
‫اﺳﭙﻬﺒﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ اورد و ﮔﻔﺖ ﻣﺮاﻗﺐ ﻛﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻴﺨﺴﺮو از ﺷﻴﺪه ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎب ﻣﻘﺎوﻣـﺖ وى ﻧـﺪارد و ﭼﻬـﺎر روز در‬
‫ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﺻﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﮔﺮ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﺎن ﻛﻴﺨﺴﺮو را ﺑﻴﺎراﺳﺖ و آراﻳﺸﻰ ﻧﻜﻮ‬
‫ﺑﻮد و ﻛﺸﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر از دو ﺳﻮى ﺷﺪ و ﻣﺮدان ﺧﻨﺎرث ﺑﻪ ﺟﺎن ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﺷﻴﺪه ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻳـﺎراى ﻣﻘﺎوﻣـﺖ‬
‫ﻧﺪارد و ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﻳﺎران ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ وى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﮔﺮد ﺑﺪو رﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮز ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺪو زد ﻛـﻪ از‬
‫‪47‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺎى دراﻣﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺮ ﺟﺜﻪ وى ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و آﻧﺮا ﺧﺸﻦ و زﺷﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﻟﻮازم اردوى ﺗﺮﻛﺎن ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻛﻴﺨﺴـﺮو‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻃﺮﺧﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭼﻮن ﺑﺎ ﻛﻴﺨﺴﺮو روﺑﺮو ﺷـﺪ ﺟﻨﮕـﻰ ﺳـﺨﺖ در‬
‫ﻣﻴﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن دﻳﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮدان ﺧﻨﻴﺎرث ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺗﺮك در آوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻛـﺎر دراز ﺷـﺪ و ﺧـﻮن‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮدرز و ﭘﺴﺮاﻧﺶ و ﮔﺮﮔﻴﻦ و ﮔﺮد و ﺑﺴﻄﺎم اﺳﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻓﺮاﺳﻴﺎت آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮن ﺷﻴﺮان ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ از ﻛﻴﺨﺴﺮو دﻓﺎع ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﻛﺸﺘﮕﺎن را ﺷﻤﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸـﺘﺮ از ﻳﻜﺼـﺪ‬
‫ﻫﺰار ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺑﻜﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و او ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از وﻻﻳﺘـﻰ ﺑـﻪ وﻻﻳﺘـﻰ ﮔﺮﻳﺨـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫آذرﺑﻴﺠﺎن رﺳﻴﺪ و در ﺑﺮﻛﻪاى ﺑﻪ ﻧﺎم ﭼﺎه ﺧﺎﺳﻒ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻛﻴﺨﺴﺮو آوردﻧﺪ وى را در ﺑﻨﺪ آﻫﻨﻴﻦ ﻛﺮد آﮔﺎه آﻧﮕـﺎه ﺳـﻪ روز ﺑـﺮاى‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از آن ﻓﺮاﺳﻴﺎت را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و از ﺳﺒﺐ ﻗﺘﻞ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛـﻪ دﺳـﺘﺎوﻳﺰى ﻧﺪاﺷـﺖ و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪ .‬و »ﺑﻰ« ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و وى را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ وى ﺳﻴﺎوﺧﺶ را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﻮن وى را ﭘﻴﺶ ﻛﻴﺨﺴﺮو آورد ﻛﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را در آن ﻓﺮو ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺳـﻴﺎوﺧﺶ و‬
‫ﺳﺘﻤﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻛﺮدﻳﺪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻓﻴﺮوزى و ﻏﻨﻴﻤﺖ و ﺧﺮﺳﻨﺪى از آذرﺑﻴﺠﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻴﻨﻪ ﺟﺪ اﻋﻼى ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن در ﺟﻨﮓ ﺗﺮﻛﺎن ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮدﻧـﺪ از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﻛﻰارش ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻨﻪ ﺷﺎه ﺧﻮزﺳﺘﺎن و ﻧـﻮاﺣﻰ ﺑﺎﺑـﻞ ﻣﺠـﺎور آن و ﻛـﻰ ﺑـﻪ ارش ﺷـﺎه ﻛﺮﻣـﺎن و اﻃـﺮاف و‬
‫ﻛﻰاوﺟﻰ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻤﻨﻮش ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻔﺎﺷﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﻪ ﺷﺎه ﻓﺎرس و اﻳﻦ ﻛﻰاوﺟﻰ ﭘﺪر ﻛﻰﻟﻬﺮ اﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﻜﻰ از ﺑﺮادران ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻰﺷﺮاﺳﻒ از آن ﺑﺲ ﻛﻪ ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺮادر وى را ﺑﻜﺸﺖ ﺳﻮى دﻳﺎر‬
‫ﺗﺮﻛﺎن رﻓﺖ و ﺑﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﺮادر ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﺴﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺮزاﺳﻒ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﭘﺪر ﺷﺎﻫﻰ ﺗﺮﻛﺎن ﻳﺎﻓـﺖ و‬
‫ﻣﺮدى ﺟﺒﺎر و ﻃﻐﻴﺎﻧﮕﺮ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮادرزاده ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ و ﮔﻮدرز ﭘﻴﻜـﺎر ﻛـﺮد و ﮔـﻮدرز ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻛﺸﻮادﮔﺎن ﭘﺴﺮ دﺳﺤﺮه ﭘﺴﺮ ﻓﺮﺣﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺣﻨﺮ ﭘﺴﺮ رﺳﻮد ﭘﺴﺮ اورب ﭘﺴـﺮ داح ﭘﺴـﺮ رﻳﺴـﻚ ﭘﺴـﺮ ارس ﭘﺴـﺮ‬
‫وﻧﺪﻧﮓ ﭘﺴﺮ رﻋﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدراﺣﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻮاگ ﭘﺴﺮ ﻧﻮذر ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻛﻴﺨﺴﺮو از ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺳﻴﺎوﺧﺶ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ و در ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ آرام ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻰ‬
‫رﻏﺒﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ زﻫﺪ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﻨﺎرهﮔﻴـﺮى دارد ﻛـﻪ ﺳـﺨﺖ‬
‫ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻀﺮع ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ در او اﺛـﺮ ﻧﻜـﺮد و ﭼـﻮن ﻧﻮﻣﻴـﺪ ﺷـﺪﻧﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻛﻨﻮن ﻛﻪ اﺻﺮار دارى ﻳﻜﻰ را ﻧﺎﻣﺰد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻦ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑـﺮدارﻳﻢ و ﻟﻬﺮاﺳـﻒ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑـﻮد و‬
‫ﻛﻴﺨﺴﺮو ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺪو اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ ﺟﺎﻧﺸـﻴﻦ وى وﺻـﻰ ﻣﻨﺴـﺖ و ﻟﻬﺮاﺳـﻒ ﺟﺎﻧﺸـﻴﻨﻰ ﻛﻴﺨﺴـﺮو را‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻛﺴﺎن ﺑﺪو اﻗﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻧﻬﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛـﺲ ﻧﺪاﻧﺴـﺖ ﻛﺠـﺎ‬
‫ﻣﺮد و ﻣﺮﮔﺶ ﭼﺴﺎن ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﺳﺨﻦ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪48‬‬

‫ﭘﺲ از ﻛﻴﺨﺴﺮو و ﻟﻬﺮاﺳﻒ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺒﻰ ﻛﻪ وى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻛﺎﻣﺎس و اﺳﭙﻬﺮ و رﻣﻰ و رﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺑﺤﻜﺎﻳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﭘﺲ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ‪:‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﭘﺴﺮ وى رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷـﺪ و ﻣـﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ وى ﻫﻔـﺪه‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻣﻤﺎﻟﻚ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ و اﺑﻴﺎ ﭘﺴـﺮ رﺣـﺒﻌﻢ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺳـﺒﻂ ﻳﻬـﻮدا و ﺑﻨﻴـﺎﻣﻴﻦ‬
‫داﺷﺖ و اﺳﺒﺎط دﻳﮕﺮ ﻳﻮرﺑﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺑﻂ ﻏﻼم ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺑـﺎﻧﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺟﺮاده زن ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺧﺎﻧﻪ وى ﺑﺮاى ﺑﺘﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﺮزﻧﺪان وى را ﺑﺒﺮد‬
‫و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺣﺒﻌﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن آﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﭘﺪر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮدا و ﺳﺒﻂ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ و ﻣـﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫وى ﭼﻬﻞ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ اﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ و زرج ﻫﻨﺪى‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم آﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﻣﺮدى ﭘﺎرﺳـﺎ ﺑـﻮد و‬
‫ﭘﺎﻳﺶ ﻟﻨﮓ ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم زرج ﺟﺒﺎرى ﺑـﺪﻛﺎره ﺑـﻮد و ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﺧـﻮﻳﺶ و اﺑﻴـﺎ‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد و دو ﺑﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ آن ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ و ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﻛﺸﻴﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از وى ﭘﺴﺮش اﺳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻣﻨﺎدى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻧﺪا دﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ و ﻛﺎﻓﺮ ﺑﻤﺮد و اﻳﻤـﺎن و‬
‫ﻣﺆﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺖ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﺮ اﻓﺘﺎد و اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻣﻠﻚ‬
‫و روزﮔﺎر ﻣﻦ ﺑﻜﻔﺮ ﺳﺮ ﺑﺮ دارد او را ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﻃﻮﻓﺎن و ﻏﺮﻗﻪ دﻧﻴﺎ و ﻓﺮو رﻓﺘﻦ دﻫﻜﺪهﻫﺎ و ﺑﺎرﻳﺪن ﺳﻨﮓ و آﺗﺶ‬
‫از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺧﺪا و ﻋﺼﻴﺎن وى ﺑﻮد از اﻳﻦ رو از ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺧﺪا ﺑﺪارﻳﻢ و در اﻃﺎﻋﺖ وى ﺑﻜﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ‬
‫زﻣﻴﻦ را از ﻟﻮث ﮔﻨﺎه ﭘﺎك ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ و از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﻮم وى اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻣﺎدر ﺷﺎه ﺷﺪﻧﺪ و از رﻓﺘـﺎر ﭘﺴـﺮ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻜﻮه ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ آﻧﻬﺎ را از دﻳﻨﺸﺎن دور ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ‪ .‬و ﻣـﺎدر‬
‫ﺷﺎه ﺗﻌﻬﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﺎن اﻳﺎم ﭘﺪر ﺑﺎز ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﺎه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﺷﺮاف و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﭘﻴﺶ وى ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎدرش ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺷﺎه ﺑﻪ اﺣﺘـﺮام ﻣـﺎدر از‬
‫ﺟﺎى ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ وﻟﻰ ﻣـﺎدر ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘﺴـﺮ ﻣـﻦ ﻧﻴﺴـﺘﻰ اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﻧﭙﺬﻳﺮى و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻧﻜﻨﻰ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﻪ رﺷﺎد و ﺑﻬﺮهورى اﺳﺖ و ﻧﺎﻓﺮﻣـﺎﻧﻰ ﻣـﻦ ﻣﻮﺟـﺐ‬
‫ﺧﺴﺮان‪ .‬ﭘﺴﺮم! ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﻛﺎرى ﺑﺰرگ آﻏﺎزﻳﺪهاى و ﮔﻔﺘﻪاى ﻛﻪ ﻗﻮﻣﺖ از دﻳﻦ ﺑﮕﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧـﺪاﻳﺎن ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻛﺎﻓﺮ ﺷﻮﻧﺪ و رﺳﻢ ﭘﺪران ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻢ ﻧﻮ آوردهاى و ﺑﺪﻋﺖ ﻧﻬﺎدهاى و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاى ﻛـﻪ ﺷـﻮﻛﺖ ﺗـﺮا ﺑﻴﻔﺰاﻳـﺪ و‬
‫ﻗﺪرت ﺗﺮا اﺳﺘﻮار ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭘﺴـﺮم! ﺧﻄـﺎ ﻛـﺮدهاى و ﮔﻨـﺎه آوردهاى و ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﺧـﻮﻳﺶ ﻛﺸـﺎﻧﻴﺪهاى و‬
‫‪49‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻪاى آزادﮔﺎن را ﺑﻨﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﻰ و ﺿﻌﻴﻔﺎن را ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺮو دﻫﻰ‪ ،‬رأى داﻧﺸﻮران را ﺧﻮار ﻛﺮدهاى‬
‫و ﺑﻪ ﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﺧﺮدوران رﻓﺘﻪاى و ﺗﺎﺑﻊ رأى ﺳﻔﻴﻬﺎن ﺷﺪهاى و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﺳﺒﻜﺴـﺮى و ﺧﺮدﺳـﺎﻟﻰ و ﻧـﺎداﻧﻰ‬
‫ﻛﺮدهاى‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﻧﭙﺬﻳﺮى و ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﺎﺳﻰ از ﻧﺴﻞ ﭘﺪر ﻧﺒﺎﺷﻰ و ﭼﻮن ﺗﻮ ﻛﺴﻰ ﺳﺰاوار ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮم! ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﻰ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ دادهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ آن ﻓﺮﻋـﻮن را ﻏـﺮق‬
‫ﻛﺮد و ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را از ﻇﻠﻤﺎت رﻫﺎﻳﻰ داد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﭼﻮن داود ﺑﻪ ﺗﻮ دادهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ را ﺑﻜﺸﺖ و دﻫﺎن ﮔﺮگ ﺑﺪرﻳﺪ و ﺟﺎﻟﻮت ﺟﺒﺎر را ﺑﻜﺸﺖ ﻳﺎ‬
‫ﻣﻠﻚ و ﺣﻜﻤﺘﻰ ﺑﺮﺗﺮ از ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﺖ دادهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺣﻜﻴﻤﺎن ﺑﻮد و ﺣﻜﻤﺖ وى ﺳﺮﻣﺸﻖ اﺧﻼف ﺑـﻮد‪ .‬ﭘﺴـﺮم اﮔـﺮ‬
‫ﻧﻴﻜﻰ ﺳﻮى ﺗﻮ آﻳﺪ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻬﺮه ﺑﺮم و اﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺷﻮد ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ ﺳﻴﻪ روزﺗﺮ ﺷﻮم‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدر! روا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳـﻔﺮه ﻧﺸـﻴﻨﻢ و روا ﻧﺒﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺟـﺰ ﭘﺮوردﮔـﺎر ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﭙﺮﺳﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﻰ ﻫﺪاﻳﺖ ﻳﺎﺑﻰ و اﮔﺮ ﻧﻜﻨﻰ ﮔﻤﺮاه ﺷﻮى‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺘﻰ و ﻣﻨﻜﺮ ﻫﻤـﻪ ﺧـﺪاﻳﺎن‬
‫ﺟﺰ او ﺷﻮى و ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﭙﺬﻳﺮد دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﻳﺎرى ﺧﺪا ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺪه اوﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺑﺘﺎن ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﻧﺪارم و از دﻳﻦ ﭘﺪراﻧﻢ ﻧﺒﺮم و رﺳﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺗﻮ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻜﻨﻢ و ﺧﺪاﻳﻰ را ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻧﭙﺮﺳﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدر! اﻳﻦ ﺳﺨﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺪ‪ «.‬و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ او را ﺑﻴﺮون ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻏﺮﺑـﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺐ و ﻋﺴﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ اﺻﺮار ﻛﻨﺪ او را ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ .‬و ﭼـﻮن اﺳـﺒﺎط اﻃـﺮاف‬
‫وى اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ از ﻣﻬﺎﺑﺘﺶ ﺑﻠﺮزﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻄﻴﻊ او ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻣـﺎدر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻪ دﻳﻦ وى ﻧﮕﺮوﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟« و ﺣﻴﻠﻪﻫـﺎ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻜﺮﺷﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و از دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﻳﺪ ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ از دﻳﺎر وى ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‬
‫و در دﻳﺎر دﻳﮕﺮ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ و آﻫﻨﮓ زرج ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ وى را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺳﺎ و ﭘﻴـﺮواﻧﺶ وادارﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﭘﻴﺶ زرج ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ او ﺳﺠﺪه ﺑﺮدﻧﺪ و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻛﻴﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮاﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻛﺪام ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻨﻴﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮاﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﻮ ﻫﻤﻰ ﺑﺎﻟﻴﺪﻳﻢ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺮدﺳﺎل و ﺳﻔﻴﻪ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و دﻳﻦ ﻣﺎ را ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و راى ﻣﺎ را ﺧﻮار ﺷﻤﺮد و ﭘﺪران ﻣﺎ را ﻛﺎﻓﺮ داﻧﺴـﺖ و از ﺧﺸـﻢ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﺎك ﻧﺪاﺷﺖ و اﻳﻨﻚ ﺳﻮى ﺗﻮ آﻣﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣـﺎ ﺳـﺰاوارﺗﺮى‪ .‬ﻣـﺎ ﺳـﺮان ﻗـﻮم‬
‫ﺧﻮدﻳﻢ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر دارد و ﻣﺮدم ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﻌﺎش ﻣﺮﻓﻪ و آﺑﺎدى ﺑﺴﻴﺎر و ﮔﻨﺞﻫﺎ و ﺳﻰ ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪50‬‬

‫ﻣﺮدم ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻮﺳﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﺎ و زﻣﻴﻨﻤﺎن از آن ﺗﻮاﻳﻢ‪ .‬ﺑﻼد ﻣﺎ ﺑﻼد ﺗﺴﺖ‬
‫و ﻫﻴﭽﻜﺲ آﻧﺠﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻰ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺟﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﻮاَﻧﺪ«‪.‬‬
‫زرج ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻋﻮت ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮم و ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻄﻴﻊﺗﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﻧﻴـﺎﻳﻢ ﺗـﺎ رﺳـﻮﻻن‬
‫اﻣﻴﻦ از ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و اﮔﺮ ﻛﺎر ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺷـﺎﻫﺎن آن ﺳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﺳﺨﻨﺘﺎن دروغ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﻤﺎ را ﻋﻘﻮﺑﺘﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ اﻧﺼﺎف ﻛﺮدى و ﺣﻜﻢ ﻋﺎدﻻﻧﻪ آوردى و ﺑﺪان رﺿﺎﻳﺖ دارﻳﻢ«‪.‬‬
‫زرج ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را روزى ﻣﻘﺮر دﻫﻨﺪ و از ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮدم اﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺒـﺮ ﮔﻴـﺮى ﻓﺮﺳـﺘﺪ و‬
‫ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ دروغ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺷﻮﻧﺪ و اﮔﺮ راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﻜﻮﻳﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺎﻧﺖ و دﻳﻨﺪارى و ﻧﻴﻚ اﻧﺪﻳﺸﻴﺘﺎن ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﻴﺰى از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ و اﺣﻮال آن ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ و‬
‫از داﻧﺶ ﻣﺮدم و ﺷﺎه و ﺳﭙﺎه و ﺷﻤﺎرﺷﺎن و ﺷﻤﺎر آﺑﻬﺎ و درهﻫﺎ و راﻫﻬﺎ و درﺑﻨﺪﻫﺎى آﺳﺎن و ﺳـﺨﺖ ﺧﺒـﺮ آرﻳـﺪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻰ آﻧﺠﺎ را ﻋﻴﺎن دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻢ و از ﺧﺰﻳﻨﻪ ﭼﻨﺪان ﻳﺎﻗﻮت و ﻣﺮﺟﺎن و ﻟﺒﺎس ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ راﻏﺐ‬
‫آن ﺷﻮﻧﺪ و از ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺮﻧﺪ‪ «.‬و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺰاﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از آن ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻟﻮازم ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ داد و ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺳﻮى وى آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ راﻫﻬﺎ را وﺻﻒ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﺎﻫﺎ را ﻳﺎد ﻧﻤﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ درزى ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺎﺣﻞ‬
‫درﻳﺎ ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻳﻠﻴﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ وارد آن ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎر ﮔﺸﻮدﻧﺪ‬
‫و ﻛﺎﻻى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺲ ﺑﻪ ﻛﺎﻻى آﻧﻬﺎ اﻗﺒﺎل ﻧﻜﺮد و ﺗﺠﺎرﺗﺸـﺎن رواج‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺖ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻴﺰ ﻛﻢ ﭼﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر دادﻧﺪ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و اﺧﺒﺎرﺷﺎن ﺑﺪاﻧﻨﺪ و در ﻛﺎرﺷﺎن ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﻨـﺪ‬
‫و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ آرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه آﺳﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از زﻧﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺷـﻮﻫﺮ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ اﻣـﺎ در زى زﻧـﺎن‬
‫ﺷﻮﻫﺮ دار در آﻳﺪ او را ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻳﺎ از وﻻﻳﺖ ﺳﻮى ﺟﺰاﻳﺮ درﻳﺎ ﺑﺮاﻧﻨﺪ زﻳﺮا اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺮاى اﻫـﻞ دﻳـﻦ ﻛﻴـﺪى ﺑـﺪﺗﺮ از‬
‫زﻧﺎن ﻧﺪارد و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ زﻧﺎن ﺑﻰ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺎ ﻧﻘﺎب و ﺟﺎﻣﻪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﺮون ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺲ آﻧﻬﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ و ﭼﻮن‬
‫اﻣﻴﻨﺎن ﺷﺎه ﻫﻨﺪ از ﻛﺎﻻى ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ ﺻﺪ درم ﻗﻴﻤﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ درم ﻣﻰدادﻧﺪ زﻧﺎن ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه و ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻫﻞ دﻳﻨﺸﺎن ﻧﺪاﻧﻨﺪ و ﻛﺎﻻى ﻗﻮم ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و آﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‬
‫و اﺧﺒﺎر ﺷﻬﺮ و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎ و ﺷﻤﺎر آﻧﻬﺎ را ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻛﺎﻻى ﻣﺮﻏﻮب ﺧﻮﻳﺶ را از در و ﻣﺮﺟﺎن و ﻳﺎﻗﻮت ﺑﺮاى ﻫﺪﻳـﻪ‬
‫ﺷﺎه ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از اﻫﻞ ﺷﻬﺮ از ﺧﺒﺮ وى ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎه از آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﺨﺮﻳﺪه ﺑـﻮد و ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺷﺎه ﺗﻮاﻧﮕﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﭼﻴﺰى از ﻣﺎ ﻧﺨﺮد ﻛﻪ ﻛﺎﻻﻫﺎى ﻃﺮﻓﻪ دارﻳﻢ و آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﺪ و ﻧﻈﻴﺮ آن در ﺧﺰاﻧﻪ ﻧﺪارد‬
‫ﺑﻪ او دﻫﻴﻢ و اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻛﺎﻻى ﻣﺎ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻰ ﺑﻬﺎ ﺑﺪو دﻫﻴﻢ‪ «.‬ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫وى ﭼﻨﺪان ﻣﻜﻨﺖ و ﺧﺰﻳﻨﻪ و ﻛﺎﻻ دارد ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﻈﻴﺮ آن ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺧﺰﻳﻨﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻰ از ﻣﺼﺮ آورده و زﻳﻮرﻫﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن ﺟﺎﻧﺸـﻴﻦ ﻣﻮﺳـﻰ ﻓـﺮاﻫﻢ ﻛـﺮد و ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺳﺎﻻر ﺧﺮدﻣﻨﺪان و ﺷﺎﻫﺎن از ﻣﻜﻨﺖ و ﻇﺮوف ﺑﻰ ﻧﻈﻴﺮ ﮔﺮد آورد ﺑﻪ ﻧﺰد اوﺳﺖ‪.‬‬
‫‪51‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫اﻣﻴﻨﺎن ﺷﺎه ﻫﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﻜﺎر او ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟ ﺷﻮﻛﺖ وى ﺑﻪ ﭼﻴﺴـﺖ و ﺳـﭙﺎﻫﺶ ﭼﻨـﺪ اﺳـﺖ و اﮔـﺮ‬
‫ﺷﺎﻫﻰ ﺳﻮى وى آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺶ را ﭘﺎره ﻛﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﺪ و ﺷﻤﺎر ﺳﭙﺎﻫﺶ ﭼﻨﺪ اﺳﺖ و ﭼﻘﺪر ﻣﺮد و اﺳﺐ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺟﻨﮓ آرد و آﻳﺎ ﻣﻬﺎﺑﺖ وى از ﻛﺜﺮت ﻣﻜﻨﺖ و ﺧﺰﻳﻨﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ دارد؟«‬
‫ﻗﻮم ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﭙﺎه ﭘﺎدﺷﺎه آﺳﺎ ﻛﻢ اﺳﺖ و ﻧﻴﺮوى وى اﻧﺪكﺗﺮ اﺳﺖ وﻟﻰ وى را دوﺳـﺘﻰ ﻫﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ اﮔﺮ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و از او ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ را از ﭘﻴﺶ ﺑﺮدارد ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮداﺷﺖ‪«.‬‬
‫اﻣﻴﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دوﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻴﺴﺖ و ﺷﻤﺎر ﺳﭙﺎﻫﺶ ﭼﻴﺴﺖ؟ و ﺟﻨﮕﺎورى وى ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ و ﺳﭙﺎه و‬
‫ﻛﺸﺘﻰ ﭼﻨﺪ دارد و ﻣﺤﻞ و ﻣﻘﺮ وى ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻘﺮ وى ﺑﺎﻻى آﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ و ﺑﺮ ﻋﺮش ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺷﻤﺎر ﻧـﺪارد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻨﺪه اوﻳﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ درﻳﺎ را ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ رﻳﺰد و اﮔﺮ رودﻫﺎ را ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻓﺮو رود ﻣﻘﺮ او را دﻳﺪن و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻧﺘﻮان و او دوﺳﺖ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن آﺳﺎ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و اﻣﻴﻨﺎن ﻫﻤﻪ اﺧﺒﺎر آﺳﺎ را ﺑﻨﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه از ﺗﺤﻔﻪﻫﺎى‬
‫دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺪﻳﻪاى دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ از ﻣﺎ ﺑﺨﺮى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ دﻫﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ« و ﭼﻮن ﺑﻴﺎوردﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ ﻓﻨﺎ ﺷﻮد و ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﻓﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ«‪.‬‬
‫اﺳﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﺪان ﻧﻴﺎزى ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ روﻧﻖ آن ﻧﺮود و ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫اﻣﻴﻨﺎن از ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺪﻳﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺲ داد و از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘـﺪس ﺳـﻮى زرج ﻫﻨـﺪى رﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﭘﻴﺶ وى رﺳﻴﺪﻧﺪ دﻓﺘﺮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺸﻮدﻧﺪ و آﻧﭽﻪ از ﻛﺎر ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﮕﻔﺘﻨـﺪ و از‬
‫دوﺳﺖ آﺳﺎ ﺳﺨﻦ آوردﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن زرج ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﺰت ﺧﻮﻳﺶ و آﻓﺘﺎب و ﻣﺎه ﻛﻪ ﻣﻌﺒﻮدﺷﺎن ﺑﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ داد ﻛـﻪ‬
‫از آﻧﭽﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ دﻳﺪهاﻧﺪ ﭼﻴﺰى ﻣﻜﺘﻮم ﻧﺪارﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ زرج ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ رﻓﺘﻪاﻳﺪ و از ﻛﺎرﺷﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘـﻪاﻳـﺪ از دوﺳـﺖ اﺳـﺎ ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮدهاﻧـﺪ و دروغ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ اﺳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣـﻦ ﺳـﭙﺎه و اﺑـﺰار ﻧـﺪارد و ﻗـﻮم وى دﻟﻴﺮﺗـﺮ و‬
‫ﺟﺴﻮرﺗﺮ از ﻗﻮم ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ اﮔﺮ ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﻦ آرد ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ آرم‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺮوان وى‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ از ﻫﺮ وﻻﻳﺖ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﻨﺪ و از ﻳﺎﺟﻮج و ﻣﺎﺟﻮج و ﺗﺮك و ﻓـﺎرس و اﻗـﻮام دﻳﮕـﺮ ﻛـﻪ ﻣﻄﻴـﻊ وى‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬
‫»از زرج‪ ،‬ﺟﺒﺎر ﻫﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه زﻣﻴﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﺑﺪو رﺳﺪ ﻣﺮا زﻣﻴﻨﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺻـﻞ آن‬
‫رﺳﻴﺪه و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﻣﻼن ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ درو ﻛﻨﻨﺪ ﻏﻨﻴﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﻛﻨﻢ و اﻳـﻦ ﻗـﻮم از ﻣـﻦ دورﻧـﺪ و ﺑـﺮ‬
‫ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﭼﻴﺮه ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺮا ﻣﻘﻬﻮر ﻛﺮدهاﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺨﺸـﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺑـﺮ‬
‫ﺿﺪﺷﺎن ﻗﻴﺎم ﻛﻨﻨﺪ اﮔﺮ ﺗﺠﻬﻴﺰات ﻧﺪارﻳﺪ ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺰاﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬و ﻛﺴـﺎن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪52‬‬

‫از ﻫﺮ وﻻﻳﺖ ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و اﺳﺐ و ﺳﻮار و ﭘﻴﺎده و ﻟﻮازم آوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷـﺪﻧﺪ از ﺧـﺰاﻳﻦ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺳﻼح و ﺗﺠﻬﻴﺰات داد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺎرﺷﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﻚ ﻫﺰار ﻫﺰار و ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ از ﺑﻼد‬
‫وى آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﺮﻛﺐ آﻣﺎده ﻛﻨﻨﺪ و اﺳﺘﺮ آن را ﭼﻬﺎر ﭼﻬﺎر ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر اﺳﺘﺮ ﺗﺨﺖ و‬
‫ﺧﻴﻤﻪاى ﺗﻌﺒﻴﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و در ﻫﺮ ﺧﻴﻤﻪ ﻛﻨﻴﺰى ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺮﻛﺐ ده ﺧﺎدم و ﭘﻨﺞ ﻓﻴﻞ ﻫﻤﺮاه ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫـﺮ‬
‫ﺳﭙﺎه وى ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﺷﺪ و ﻳﻜﺼﺪ ﻛﺲ از ﺳﺮان آﻧﻬﺎ را ﺧﺎﺻﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺳﻮار ﺷﻮﻧﺪ و در ﻫﺮ ﺳﭙﺎه‬
‫ﻛﺴﺎن ﻧﻬﺎد و ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد و ﭼﻮن اﻧﺒﻮه ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﺪﻳﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻓﺖ ﺷﻮﻛﺖ و ﺷﻜﻮه‬
‫وى در دل ﺣﺎﺿﺮان ﺑﻴﻔﺰود و ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه زرج ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺖ آﺳﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﻪ وى را از ﻣﻦ ﻣﺼﻮن دارد؟ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮ ﻣـﻦ ﭼﻴـﺮه‬
‫ﺷﺪن ﻧﺘﻮاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ آﺳﺎ و دوﺳﺖ وى ﻣﺮا و ﺳﭙﺎﻫﻢ را ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﺟﺮأت ﭘﻴﻜﺎرم ﻧﻜﻨﻨﺪ زﻳﺮا در ﻗﺒﺎل ﻫﺮ ﺳﭙﺎﻫﻰ او ﻫﺰار‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ دارم‪ .‬ﺑﻪ زودى آﺳﺎ اﺳﻴﺮ ﻣﻦ ﺷﻮد و ﻗﻮم وى را ﺑﻪ اﺳﻴﺮى آرم« و ﻫﻤﭽﻨﺎن آﺳﺎ را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻛﺮد و ﺳﺨﻨﺎن‬
‫ﻧﺎروا در ﺑﺎره او ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﺼﻪ زرج و رﻓﺘﺎر وى ﺑﻪ آﺳﺎ رﺳﻴﺪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ آﺳـﻤﺎﻧﻬﺎ و‬
‫زﻣﻴﻦ و ﻣﺨﻠﻮق آﻧﺮا ﺑﻪ ﻗﺪرت آﻓﺮﻳﺪى و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﻗﺒﻀﻪ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ دارى و ﺳﺨﺘﻰ ﻧﻴـﺰ دارى‬
‫از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻣﺎ ﻧﻨﮕﺮى و ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤﺎن را ﻛﻴﻔـﺮ ﻧـﺪﻫﻰ و رﺣﻤـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ را ﻛـﻪ ﺧـﺎص ﺧﻼﻳـﻖ‬
‫ﻛﺮدهاى ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺎ ﻛﻨﻰ‪ .‬ﺿﻌﻒ ﻣﺎ و ﻗﻮت دﺷﻤﻦ ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﻣﺎ و ﻛﺜﺮت دﺷﻤﻦ ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻏﻢ و ﺗﻨﮕﻨﺎى ﻣﺎ و ﺷﺎدى و‬
‫آﺳﺎﻳﺶ دﺷﻤﻦ ﺑﺒﻴﻦ و زرج و ﺳﭙﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻮن و ﺳﭙﺎﻫﺶ را ﻏﺮق ﻛﺮدى و ﻣﻮﺳﻰ و ﻗـﻮﻣﺶ را‬
‫ﻧﺠﺎت دادى ﺑﻪ درﻳﺎ ﻏﺮق ﻛﻦ از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﺬاب ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ زرج و ﻗﻮﻣﺶ ﻓﺮود آرى‪«.‬‬
‫در ﺟﻮاب ﺑﻪ آﺳﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ را ﺷﻨﻴﺪم و ﺗﻀﺮع ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﻋﺮش ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫اﮔﺮ زرج ﻫﻨﺪى و ﻗﻮم وى را ﻏﺮق ﻛﻨﻢ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ و دﻳﮕﺮان ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺮدهام وﻟﻰ درﺑﺎره زرج و ﻗـﻮم‬
‫وى ﻗﺪرت ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ زﺣﻤﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﺒﺮم و ﻏﻨﻴﻤﺘﺸﺎن ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﻛﻨﻢ و ﺳﭙﺎﻫﺸﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗـﻮ دﻫـﻢ ﺗـﺎ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ آﺳﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻧﻜﻨﺪ و ﺳﭙﺎه وى ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻧﺸﻮد و ﻣﻄﻴﻊ وى ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﮕﺮدد‬
‫ﻣﻦ او را ﻣﻬﻠﺖ دﻫﻢ ﺗﺎ از ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﺑﺪ آﻧﮕﺎه وى را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻛﺸﺎﻧﻢ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗـﻮ‬
‫و ﻗﻮﻣﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫و زرج و ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺗﺮﺷﻴﺶ ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻴﻚ روز ﺟﻮﻳﻬﺎ را ﺑﺨﺸﻜﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺒﺰهزارﻫﺎ‬
‫را ﻣﺤﻮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ و وﺣﺶ از آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻳﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﭼﻮن ﺑـﻪ دو ﻣﻨﺰﻟـﻰ اﻳﻠﻴـﺎ رﺳـﻴﺪﻧﺪ‬
‫زرج از آﻧﺠﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮد را در اﻳﻠﻴﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪ و دﺷﺖ و ﻛﻮه از آﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ و دل ﻣﺮدم ﺷﺎم از ﺗﺮﺳﺸﺎن آﻛﻨﺪه ﺷﺪ و‬
‫ﻫﻼك ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و آﺳﺎ ﻗﺼﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ از ﺷﻤﺎر و ﻛﺎرﺷﺎن ﺧﺒﺮ‬
‫آرﻧﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن آﺳﺎ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﺑﺎﻻى ﺗﭙﻪاى ﻗﻮم را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و ﺳﻮى آﺳﺎ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﭼﺸﻢ‬
‫‪53‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﮔﻮش ﺑﻨﻰ آدم ﭼﻮن آﻧﻬﺎ و ﻓﻴﻼن و اﺳﺒﺎن و ﺳﻮاراﻧﺸﺎن ﻧﺪﻳﺪه و ﻧﺸﻨﻴﺪه و ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺪﻳﻦ ﺷـﻤﺎر و‬
‫ﺳﻼح ﻣﺮدم ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ از ﺷﻤﺎرﺷﺎن ﻧﺎﺗﻮان ﺷﺪه و ﻳﺎراى ﺟﻨﮕﺸﺎن ﻧﺪارﻳﻢ و اﻣﻴﺪﻣﺎن ﺑﺒﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺟﺎﻣﻪ درﻳﺪﻧﺪ و ﺧﺎك ﺑﻪ ﺳﺮ رﻳﺨﺘﻨﺪ و در ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺮ دادﻧﺪ و‬
‫از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ وداع ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﻴﺶ ﺷﺎه رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻤﮕﻰ ﺳﻮى اﻳﻦ ﻗﻮم ﺷﻮﻳﻢ و دﺳﺖ اﻃﺎﻋﺖ دﻫﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﻣـﺎ رﺣـﻢ‬
‫آرﻧﺪ و در دﻳﺎرﻣﺎن وا ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻛﺎﻓﺮان ﻧﻬﻴﻢ و ﺧﺎﻧﻪ و ﻛﺘﺎب ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﺪﻛﺎران واﮔﺬارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺎرهاى ﺑﺴﺎز و از دوﺳﺖ و ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﺼﺮت وى وﻋﺪه ﻣﻰدادى و ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎن‬
‫وى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪى ﻳﺎرى ﺑﺨﻮاه‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ از ﻣﺎ ﺑﺮ ﻧﺪارد دﺳﺖ در دﺳﺖ دﺷﻤﻦ ﻣﻰﻧﻬﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ از ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪن‬
‫ﺑﺮﻫﻴﻢ‪.«.‬‬
‫آﺳﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺮا ﺟﺰ ﺑﻪ ﺗﻀﺮع و ﺧﻮارى ﻧﺮم ﻧﺘﻮان ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﻮى وى ﺷﻮ ﺷﺎﻳﺪ اﺟﺎﺑﺖ ﺗﻮ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﺿﻌﻒ ﻣﺎ رﺣﻢ آرد ﻛﻪ دوﺳﺖ در اﻳﻦ ﺣﺎل دوﺳﺖ ﺧـﻮد‬
‫را واﻧﮕﺬارد‪«.‬‬
‫آﺳﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﮔﺎه رﻓﺖ و ﺗﺎج از ﺳﺮ ﺑﻨﻬﺎد و ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه دﺳﺖ ﺑﻪ دﻋﺎ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ دﻟﻰ ﻏﻤﻴﻦ و ﺗﻀﺮع ﻓﺮاوان و اﺷﻚ روان ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ!‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن و ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺮش ﻋﻈﻴﻢ‪ .‬ﺧﺪاى اﺑﺮاﻫﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و اﺳﺒﺎط‪ ،‬ﺗﻮ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻰ از ﺧﻠﻖ ﻧﻬﺎن ﻣﺎﻧﻰ و ﻣﻘﺮ ﺗﻮ را ﻧﺘﻮان داﻧﺴﺖ و از ﻛﻨﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮ ﺧﺒـﺮ ﻧﺘـﻮان ﻳﺎﻓـﺖ‪ .‬ﺗـﻮ آن‬
‫ﺑﻴﺪارى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮود و آن ﺗﺎزهاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺷﺐ و روز ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﺮا ﺑﻪ آن دﻋﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ ﻛﻪ‬
‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﺧﻮاﻧﺪ و آﺗﺶ ﺑﺮ او ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدى و او را ﺑﻪ ﺻﻒ ﻧﻴﻜﺎن ﺑﺮدى و دﻋـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﻣﻮﺳـﻰ ﻛﻠـﻴﻢ ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﻇﻠﻤﺖ رﻫﺎﻧﻴﺪى و از ﻋﺒﻮدﻳﺖ آزاد ﻛﺮدى و از درﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ رﺳﺎﻧﻴﺪى و ﻓﺮﻋـﻮن و‬
‫ﻛﺴﺎﻧﺶ را ﻏﺮق ﻛﺮدى و ﺑﻪ آن ﺗﻀﺮع ﻛﻪ ﺑﻨﺪه ﺗﻮ داود ﻛﺮد و او را ﺑﺮداﺷﺘﻰ و از ﭘﺲ ﺿـﻌﻒ ﻗـﻮت دادى و ﺑـﺮ‬
‫ﺟﺎﻟﻮت ﺟﺒﺎر ﻓﻴﺮوز ﻛﺮدى و او را ﺑﺸﻜﺴﺘﻰ و ﺑﻪ دﻋﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻛﺮد و ﺣﻜﻤﺘﺶ دادى و رﻓﻌﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪى و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن ﻛﺮدى‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪه ﻛﻨﻰ و ﺟﻬﺎن را ﻓﺎﻧﻰ ﻛﻨﻰ و ﺗﻨﻬﺎ و ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﻰ و ﻓـﺎﻧﻰ‬
‫ﻧﺸﻮى و ﺗﺎزه ﺑﺎﺷﻰ و ﻛﻬﻨﮕﻰ ﻧﮕﻴﺮى‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ آرى و دﻋﺎﻳﻢ اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺴـﺘﻤﻨﺪم و‬
‫از ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺿﻌﻴﻔﺘﺮ و ﺑﻴﭽﺎرهﺗﺮ و ﺑﻠﻴﻪاى ﺑﺰرگ و ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻛﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ رﻓﻊ آن ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬
‫و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻗﻮت و وﺳﻴﻠﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ﺑﺮ ﺿﻌﻒ ﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اراده ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ رﺣﻢ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛـﻪ را ﺧـﻮاﻫﻰ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ رﺣﻢ ﻓﺮﻣﺎﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪54‬‬

‫ﻋﺎﻟﻤﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ از ﺑﻴﺮون دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻨﺪه ﺧﻮﻳﺶ را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﭘﻨﺎه آورده و او را ﺑﻪ دﺷﻤﻦ وا ﻣﮕﺬار و ﺑﻴﺎد آر ﻛﻪ دوﺳﺘﺪار ﺗﻮ اﺳﺖ و از ﻣﺎدر و ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻄﻴﻌﺎن ﺗﻮ‬
‫ﺟﺪاﻳﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا آﺳﺎ را ﻛﻪ در ﻧﻤﺎزﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﺠﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮد آﻧﮕﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى آﺳﺎ دوﺳﺖ‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﮕﺬارد‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪهام و ﻳﺎرى ﺗـﺮا واﺟـﺐ‬
‫داﻧﻢ و دﺷﻤﻦ از ﺗﻮ دﻓﻊ ﻛﻨﻢ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﻨﺪ زﺑﻮن ﻧﺸﻮد و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻗﻮت از ﻣﻦ دارد ﺳﺴﺘﻰ ﻧﮕﻴﺮد‪ .‬ﺗﻮ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪهاى و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺨﺘﻰ ﺗﺮا واﻧﮕﺬارم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﻣﺎن ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪهاى و ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺗﺮس ﺗﺮا رﻫﺎ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬ﺧﺪاى ﺗﻮاﻧﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﻗﺴﻢ ﻣﻰﺧﻮرم ﻛﻪ اﮔﺮ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠـﻮق آن ﺑـﻪ ﺧـﻼف ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﭼﺎرهاى ﭘﺪﻳﺪ آرم و ﭼﻴﺰى از رﺑﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮام و دﺳﺖ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻳﺎراﻧﺖ ﻧﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫و آﺳﺎ ﺧﻨﺪان از ﻧﻤﺎزﮔﺎه در آﻣﺪ و ﭘﻴﺎم ﺧﺪا را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ و ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺗﺼﺪﻳﻖ وى ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻘـﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻜﺬﻳﺐ وى ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آﺳﺎ ﻟﻨﮓ ﺑﺮﻓﺖ و ﻟﻨﮓ ﺑﻴﺎﻣﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ و ﺧﺪا اﺟﺎﺑﺖ او ﻛـﺮده‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎى او را درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻰﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺟﻨـﮓ ﺷـﻮد و ﻧـﺎﺑﻮد‬
‫ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫در آن اﺛﻨﺎى ﻛﻪ ﺷﺎه از ﻛﺮم ﺧﺪاى ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن زرج ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و وارد اﻳﻠﻴﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ از‬
‫زرج ﺑﺮاى آﺳﺎ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﺑﻪ وى و ﻗﻮﻣﺶ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻨﻜﺮ ﺧﺪا ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪:‬‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮد را ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﻗﻮﻣﺖ ﺷﺪه ﺑﺨﻮان ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ آﻳﺪ و ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﻮد و‬
‫داﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﻪ او و ﻧﻪ دﻳﮕﺮى ﺗﺎب ﻣﻦ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻣﻦ زرج ﺷﺎه ﻫﻨﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن آﺳﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ اﺷﻚ از دﻳﺪﮔﺎﻧﺶ روان ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﮔﺎه در آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺗﻮ آن ﺑﻴـﺪارى‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮود و آن ﺗﺎزهاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺷﺐ و روز ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﺑﮕﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ را از دﻳﺪار ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﻧﺪارم اﻣﺎ ﺑﻴﻢ دارم اﻳﻦ ﻧﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻦ ﻧﻤﻮدهاى ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﮔﻴـﺮد‪ .‬ﺷـﺎﻫﺪ اﻳـﻦ‬
‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻮدهاى و داﻧﻰ ﻛﻪ در آن ﭼﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﻫﺪف آن ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺑﻨﺪهات زرج ﺳﺮ ﺧﻼف ﺗﻮ دارد و‬
‫ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎروا ﻓﺨﺮ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺳﺨﻦ آرد و ﺗﻮ ﺷﺎﻫﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدهاى‪«.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ آﺳﺎ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﻣﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺎﺑﺪ و وﻋﺪه ﻣﻦ ﺧﻼف ﻧﺪارد و ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ دﮔﺮ ﻧﺸﻮد از ﻧﻤﺎزﮔﺎه‬
‫ﺑﺮون ﺷﻮ و ﺳﭙﺎﻫﺖ را ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫آﺳﺎ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘﻴﺎم ﺧﺪا را ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ و دوازده ﻛﺲ از ﺳﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﻫـﺮ‬
‫ﻳﻚ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر دﻧﻴﺎ ﻧﭙﺮدازﻧـﺪ و ﺑـﺮ ﺗﭙـﻪ ﻛﻮﺗـﺎﻫﻰ در‬
‫ﻗﺒﺎل زرج ﺑﺎﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و از آﻧﺠﺎ او و ﻗﻮﻣﺶ را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪55‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن زرج آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺮاى اﻳﻨﻬـﺎ ﺳـﭙﺎه آوردم و ﻣـﺎل ﺧـﺮج‬
‫ﻛﺮدم!« و ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ وﺻﻒ آﺳﺎ و ﻗﻮم وى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻛـﻪ ﭘﻨﺪاﺷـﺘﻴﺪ‬
‫ﺷﻤﺎر اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ« و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ اﻣﻴﻨﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﮔﻴﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ آﺳﺎ ﺗﻀﺮع ﻫﻤﻰ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زرج ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم ﭼﻜﻨﻢ ﺷﻤﺎرﺷﺎن در ﻗﺒﺎل ﻣﺎ ﭼﻨﺎن اﻧﺪﻛﺴﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺟﻨـﮓ ﻧﺒﺎﻳـﺪ‪ «.‬و‬
‫ﻛﺲ ﭘﻴﺶ آﺳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ دوﺳﺖ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ او ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮدى و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻗـﺪرت‬
‫ﻣﻦ ﻣﺼﻮن ﻣﻰدارد ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻦ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﻜﻢ ﺧﻮﻳﺶ درﺑﺎره ﺷﻤﺎ روان ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﻴﻜﺎر‬
‫ﻣﻨﻴﺪ؟‬
‫آﺳﺎ ﺟﻮاب داد ﻛﻪ اى ﺗﻴﺮه روز ﻧﺪاﻧﻰ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﮕﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺎ ﺿﻌﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﭼﻴﺮه ﺷـﻮى‬
‫ﻳﺎ ﺑﻪ اﻧﺪك ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎر او ﺑﺮ آﻳﻰ؟ وى از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﻗﺎﻫﺮﺗﺮ اﺳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ زﺑـﻮﻧﺘﺮ و‬
‫ﺿﻌﻴﻒﺗﺮ از آﻧﻨﺪ ﻛﻪ او را آﺷﻜﺎر ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻚ او ﺑﺎ ﻣﻨﺴﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ وى ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻐﻠﻮب ﻧﺸﻮد‪ .‬اى ﺗﻴﺮه روز‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ دارى ﺑﻴﺎر ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻰ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮت آﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﻮم زرج ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زرج ﺗﻴﺮاﻧﺪازان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺗﻴـﺮ اﻧـﺪازى‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﺪاى از ﻫﺮ آﺳﻤﺎن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﻳﺎرى و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ آﺳﺎ و ﻗﻮم وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و آﺳﺎ آﻧﻬـﺎ را در ﺟﺎﻫﺎﻳﺸـﺎن‬
‫ﺗﻮﻗﻒ داد و ﭼﻮن ﻣﺸﺮﻛﺎن ﺗﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﺧﻮرﺷﻴﺪ و زﻣﻴﻦ ﺣﺎﻳﻠﻰ ﭘﺪﻳﺪ آوردﻧـﺪ ﻛـﻪ ﮔـﻮﻳﻰ اﺑـﺮى ﺑـﻮد و‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﻴﺮﻫﺎ را از آﺳﺎ و ﻗﻮﻣﺶ دور ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﻴﺮﻫﺎ را ﺳﻮى ﻗﻮم زرج اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻴﺮى‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻴﺮش ﺑﺪو رﺳﻴﺪ و ﻫﻤﻪ ﺗﻴﺮاﻧﺪازان زرج ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ آﺳﺎ و ﻗﻮﻣﺶ ﺣﻤﺪ ﺧﺪا ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺗﺴﺒﻴﺢ او ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﭼـﻮن‬
‫زرج ﺗﻴﺮه روز آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﺗﺮس در دﻟﺶ اﻓﺘﺎد و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺳﺎ ﻛﻴـﺪى ﻋﻈـﻴﻢ و ﺟـﺎدوﻳﻰ ﻣـﺆﺛﺮ‬
‫دارد‪ .‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻨﻨﺪ و ﻫﻴﭻ داﻧﺎ ﺑﺎ ﻣﻜﺮﺷﺎن ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﺮا از ﻣﺼﺮ آﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن از درﻳﺎ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺷﺎه ﻫﻨﺪى ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪا داد ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ را ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﻳﺪ و آﻧﻬﺎ را در ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ و ﻫﻨﺪوان ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺟﺰ زرج و زﻧﺎﻧﺶ و‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺶ ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن زرج اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﺧﻮد ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﻫﻤﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺳﺎ آﺷـﻜﺎر ﺑـﻮد اﻣـﺎ دوﺳـﺖ وى‬
‫ﻧﻬﺎﻧﻰ ﻣﺮا ﺗﺒﺎه ﻛﺮد‪ .‬و او و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ را دﻳﺪم ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﻨﮓ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﻨﮓ در ﻗﻮم ﻣﻦ اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن آﺳﺎ ﻓﺮار زرج را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ زرج ﻓﺮارى ﺷﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و او ﺣﺎﻳﻞ ﻧﺸـﻮى ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ آرد«‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪56‬‬

‫وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﺪوان را ﺗﻮ ﻧﻜﺸﺘﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﻛﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎش ﻛﻪ اﮔﺮ در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫را ﻫﻼك ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬زرج در ﭼﻨﮕﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﻳﺎرى او ﻧﻜﻨﺪ و از ﭼﻨﮓ ﻣـﻦ رﻫـﺎﻳﻰ ﻧﻴﺎﺑـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اردوﻫﺎى او را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﺮه و ﻛﺎﻻ و ﭼﻬﺎر ﭘﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎداش ﺗﻮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷـﺪى و‬
‫ﺑﺮاى ﻛﻤﻜﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﻣﺰد ﻧﺨﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫زرج ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ درﻳﺎ رﺳﻴﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰد و ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﺎ او ﺑﻮد و ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ آﻣﺎده ﻛﺮدﻧﺪ‬
‫و ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ درﻳﺎ روان ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺪا از اﻃﺮاف زﻣﻴﻨﻬﺎ و درﻳﺎﻫﺎ ﺑﺎدﻫﺎ ﺑﻪ آن درﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﻣﻮاج از‬
‫ﻫﺮ ﺳﻮ درﻫﻢ اﻓﺘﺎد و ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد ﺗﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﻮد ﻏﺮق ﺷﺪ و ﻣﻮج ﭼﻨﺎن آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﺷﻬﺮﻫﺎى اﻃﺮاف ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﻠﺮزﻳﺪ و آﺳﺎ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮد و ﺧﺪا ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮ‬
‫و ﻗﻮﻣﺖ و اﻫﻞ دﻫﻜﺪهﻫﺎ ﻓﺮود آﻳﻴﺪ و ﻏﻨﻴﻤﺘﻰ را ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺘﺎن داده ﺑﻪ ﻗﻮت ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺷﻜﺮ آن ﺑﮕﺰارﻳﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﻛﻪ از اﻳﻦ اردوﻫﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﮕﻴﺮد ﺑﺮ او ﺣﻼل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻗﻮم آﺳﺎ ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و ﺷﻜﺮ و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﺪت ﺳﻪ ﻣﺎه اردوﻫﺎ را ﺑـﻪ دﻫﻜـﺪهﻫـﺎى ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﺳﺎ ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎظ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺘﻠﻴﺎ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻏﺰﻟﻴﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮم ﻣﺎدر اﺧﺰﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻠﻮك ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﺟﺰ ﻳﻮاش ﭘﺴﺮ اﺧﺰﻳﺎ ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ ﻧﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻳﻮاش و ﻳﺎراﻧﺶ ﻋﺘﻠﻴﺎ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﻮاش ﭘﺴﺮ اﺧﺰﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اﻣﻮﺻﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﻮاش ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛـﺮد و ﻋﺎﻗﺒـﺖ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻋﻮزﻳﺎ ﭘﺴﺮ اﻣﻮﺻﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﻮزﻳﺎ را ﻏﻮزﻳﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭘﻨﺠـﺎه‬
‫و دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻳﻮﺗﺎم ﭘﺴﺮ ﻋﻮزﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اﺣﺎز ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺗﺎم ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺎز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ وى دوﺳﺖ ﺷﻌﻴﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ از اﻧﻘﻀـﺎى ﻋﻤـﺮ او ﺧﺒـﺮ‬
‫داد و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻀﺮع ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻤﺮش اﻓﺰوده ﺷﺪ و ﻣﻬﻠﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﻌﻴﺎ ﺑﻪ او اﻋـﻼم ﻛـﺮد‪ .‬وﻟـﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق دوﺳﺖ ﺷﻌﻴﺎ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ از او ﺑﻮد ﺻﺪﻳﻘﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺼﻪ ﺷﻌﻴﺎ و ﺳﺨﺎرﻳﺐ‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻣﻮﺳﻰ را از ﺣﻮادث ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺒـﺮ داده ﺑـﻮد و‬
‫ﺴﺪ‪‬نﱠ ﻓﻲ ا ْﻟﺄَر‪‬ضِ ‪‬ﻣﺮﱠ َﺗ ‪‬ﻴﻦِ و‪َ ‬ﻟ َﺘ ‪‬ﻌ ُﻠﻦﱠ ‪‬ﻋ ُﻠﻮ‪‬ا َﻛﺒِﻴـﺮاً‪ .‬ﻓَـﺈِذا ﺟـﺎء‪ ‬و‪‬ﻋ‪‬ـﺪ‪‬‬
‫ﻀﻴ‪‬ﻨﺎ إِﻟﻰ ‪‬ﺑﻨ‪‬ﻲ إِﺳ‪‬ﺮاﺋ‪‬ﻴﻞَ ﻓﻲ ا ْﻟﻜ‪‬ﺘﺎبِ َﻟ ُﺘ ْﻔ ‪‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬و‪َ ‬ﻗ َ‬
‫‪57‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺷﺪ‪‬ﻳﺪ‪ ‬ﻓَﺠﺎﺳ‪‬ﻮا ﺧ‪‬ﻼلَ اﻟﺪ‪‬ﻳﺎرِ و‪ ‬ﻛﺎنَ و‪‬ﻋ‪‬ﺪاً ‪‬ﻣ ْﻔﻌ‪‬ﻮﻟًﺎ‪ .‬ﺛُـﻢ‪ ‬ر‪‬د‪‬د‪‬ﻧـﺎ َﻟﻜُـﻢ‪ ‬ا ْﻟﻜَـﺮﱠةَ‬
‫أُوﻻﻫ‪‬ﻤﺎ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺜْﻨﺎ ‪‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﺒﺎداً ﻟَﻨﺎ أُوﻟ‪‬ﻲ ‪‬ﺑﺄْسٍ َ‬
‫ﺴ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬إِنْ أَﺳ‪‬ـﺄْ ُﺗﻢ‪َ ‬ﻓﻠَﻬـﺎ ﻓَـﺈِذا‬
‫ﺴ ْﻨ ُﺘﻢ‪ ‬ﻟﺄَ ْﻧ ُﻔ ‪‬‬
‫ﺣ ‪‬‬
‫ﺴ ْﻨ ُﺘﻢ‪ ‬أَ ‪‬‬
‫ﺣ ‪‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻌﻠْﻨﺎ ُﻛﻢ‪ ‬أَ ْﻛ َﺜﺮَ َﻧﻔ‪‬ﻴﺮاً إِنْ أَ ‪‬‬
‫‪‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ِﻬﻢ‪ ‬و‪ ‬أَ ‪‬ﻣﺪ‪‬د‪‬ﻧﺎ ُﻛﻢ‪ِ ‬ﺑﺄَﻣ‪‬ﻮالٍ و‪ ‬ﺑﻨ‪‬ﻴﻦَ و‪ ‬‬
‫ﺧﻠُﻮه‪ ‬أَو‪‬لَ ‪‬ﻣﺮﱠةٍ و‪ ‬ﻟ ‪‬ﻴ َﺘ ‪‬ﺒﺮُوا ﻣﺎ ‪‬ﻋ َﻠﻮ‪‬ا َﺗ ْﺘﺒِﻴﺮاً ﻋ‪‬ﺴﻰ ر‪ ‬ﺑ ُﻜﻢ‪ ‬أَنْ‬
‫ﺠﺪ‪ ‬ﻛَﻤﺎ د‪َ ‬‬
‫ﺴ ِ‬
‫ﺧﻠُﻮا ا ْﻟ ‪‬ﻤ ‪‬‬
‫ﺧﺮَةِ ‪‬ﻟ ‪‬ﻴﺴ‪‬ﻮؤُا و‪‬ﺟ‪‬ﻮ ‪‬ﻫ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻟ ‪‬ﻴﺪ‪ُ ‬‬
‫ﺟﺎء‪ ‬و‪ ‬ﻋﺪ‪ ‬اﻟْ‪ Ĥ‬‬
‫ﺣﺼ‪‬ﻴﺮاً ‪.«8 -4 :17‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻬ ﱠﻨﻢ‪ ‬ﻟﻠْﻜﺎ ‪‬ﻓﺮِﻳﻦَ ‪‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻌﻠْﻨﺎ ‪‬‬
‫ﺣ ‪‬ﻤ ُﻜﻢ‪ ‬و‪ ‬إِنْ ‪‬ﻋﺪ‪ُ ‬ﺗﻢ‪ ‬ﻋﺪ‪‬ﻧﺎ و‪ ‬‬
‫‪‬ﻳﺮْ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و در آن ﻛﺘﺎب ﺑﻪ ﭘﺴﺮان اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻋﻼم ﻛﺮدﻳﻢ ﻛـﻪ دو ﺑـﺎر در اﻳـﻦ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﻓﺴـﺎد ﻣـﻰﻛﻨﻴـﺪ و‬
‫ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﺑﺰرگ‪ .‬و ﭼﻮن ﻣﻮﻋﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻰ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﺳـﺨﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ در داﺧﻞ دﻳﺎرﺷﺎن ﻛﺸﺘﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﻦ و ﻋﺪهاى اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬـﺎ دوﻟـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ دادﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻬﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺪدﺗﺎن دادﻳﻢ وﻋﺪه ﺷﻤﺎ را ﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﺑـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﻴﻜـﻰ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﺪ و اﮔﺮ ﺑﺪى ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮاى ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ و ﭼﻮن ﻣﻮﻋﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ )آﻧﻬﺎ را ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ( ﺗﺎ ﺑﺰرﮔﺎﻧﺘﺎن را ﺣﻘﻴﺮ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و داﺧﻞ اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎر اول ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻨﺪ ﻧـﺎﺑﻮد ﻛـﺮدن‬
‫ﻛﺎﻣﻞ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن رﺣﻤﺘﺎن ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻨﻴﻢ و ﺟﻬﻨﻢ را زﻧﺪان ﻛﺎﻓﺮان ﻛﺮدهاﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ و ﮔﻨﺎﻫﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﺪا ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎن و ﺑﺨﺸـﺎﻳﻨﺪه و ﻧﻜﻮﻛـﺎر ﺑـﻮد و از ﺟﻤﻠـﻪ‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﻳﺸﺎن ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼـﻮن ﺧـﺪا ﻛﺴـﻰ را‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻰداد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮى ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ وى را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ و ﻣﻴﺎن او و ﺧﺪاى واﺳﻄﻪ ﺑﺎﺷﺪ و در‬
‫ﻛﺎر ﻗﻮم ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻛﺘﺎب ﻣﻨﺰل ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺄﻣﻮر ﭘﻴـﺮوى از ﺗـﻮرات و اﺣﻜـﺎم آن ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻛﺴﺎن را از ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻌﻴﺎ ﭘﺴـﺮ‬
‫اﻣﺼﻴﺎ را ﺑﺎ وى ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و اﻳﻦ ﭘﻴﺶ از ﺑﻌﺜﺖ ﻋﻴﺴﻰ و زﻛﺮﻳﺎ و ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻮد و ﺷﻌﻴﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻇﻬﻮر ﻋﻴﺴﻰ و‬
‫ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﺸﺎرت داد‪ .‬و اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺪﺗﻰ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس داﺷﺖ و ﭼﻮن اﻳـﺎم ﻣﻠـﻚ او ﺑـﻪ‬
‫آﺧﺮ رﺳﻴﺪ و ﺣﻮادث ﺑﺰرگ رخ داد و ﺷﻌﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ را ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و او ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﭘﺮﭼﻢ داﺷﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ در اﻃﺮاف ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻓﺮود آﻣﺪ و ﭘﺎدﺷـﺎه ﺑﻴﻤـﺎر ﺑـﻮد و‬
‫ﺳﺎق ﭘﺎى او زﺧﻤﺪار ﺑﻮد و ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺰد وى آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه! ﺳﺨﺎرﻳﺐ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﺶ‬
‫و ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮود آﻣﺪهاﻧﺪ و ﻣﺮدم ﺑﺘﺮﺳﻴﺪهاﻧﺪ و وﺣﺸﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ«‪.‬‬
‫و ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮ ﺷﺎه ﮔﺮان ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى آﻳﺎ درﺑﺎره اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ وﺣﻴﻰ آﻣﺪه ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺎ ﻣـﺎ و‬
‫ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺣﻴﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﻮ و ﺑﮕﻮ ﻛـﻪ وﺻـﻴﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ و از ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ و ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﭘـﻴﺶ ﺻـﺪﻳﻘﻪ ﭘﺎدﺷـﺎه ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﺻـﻴﺖ ﻛﻨـﻰ و از ﺧﺎﻧـﺪان ﺧـﻮﻳﺶ ﻫـﺮ ﻛـﻪ را‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻰ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺮد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪58‬‬

‫و ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺑﮕﻔﺖ وى رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻛﺮد و ﻧﻤﺎز ﻛﺮد و ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﮔﻔـﺖ و دﻋـﺎ ﻛـﺮد و‬
‫ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﺗﻀﺮع و اﺧﻼص و ﺗﻮﻛﻞ و ﺻﺒﺮ و ﻇﻦ ﺻﺎدق ﺑﻪ ﺧـﺪاى‪ ،‬ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﺧـﺪا! اى ﭘﺮوردﮔـﺎر‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎران و ﺧﺪاى ﺧﺪاﻳﺎن! اى ﻗﺪوس ﻣﺘﻘﺪس‪ ،‬اى رﺣﻤﺎن‪ ،‬اى رﺣﻴﻢ ﺑﺨﺸﺎﻳﻨﺪه‪ ،‬اى رﺋﻮﻓﻰ ﻛﻪ ﺧﻮر و ﺧﻮاب‬
‫ﻧﺪارى‪ ،‬ﻋﻤﻞ و رﻓﺘﺎر ﻧﻜﻮى ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﺎد آر ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﺗﻮ ﺑﻮده و ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ داﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻬﺎن و آﺷﻜﺎر‬
‫ﻣﻦ از ﺗﻮ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫و ﺧﺪاى رﺣﻤﺎن دﻋﺎى او را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻨﺪهاى ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﺷـﻌﻴﺎ وﺣـﻰ ﻛـﺮد و ﻓﺮﻣـﺎن داد ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺪﻳﻘﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا دﻋﺎﻳﺖ را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﺮد و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و رﺣﻢ آورد ﻛﻪ ﮔﺮﻳـﻪ ﺗـﻮ را ﺑﺪﻳـﺪ و ﻣﺮﮔـﺖ را‬
‫ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﺮا از دﺷﻤﻨﺖ ﺳﺨﺎرﻳﺐ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ و ﺳﭙﺎﻫﺶ رﻫﺎﻳﻰ داد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ درد از وى ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺪى و ﻏﻢ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﺠﺪه اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى‬
‫ﺧﺪاى ﻣﻦ و ﭘﺪراﻧﻢ! ﺳﺠﺪه و ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺗﻜﺮﻳﻢ و ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺗﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻰ دﻫﻰ و‬
‫از ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﮔﻴﺮى‪ .‬ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﻰ ﻋﺰت دﻫﻰ و ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﻰ زﺑﻮن ﻛﻨﻰ‪ .‬داﻧﺎى ﻏﻴﺐ و آﺷﻜﺎرى اول‬
‫و آﺧﺮ و ﻇﺎﻫﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﺗﻮﻳﻰ ﻛﻪ دﻋﻮت ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻰ و ﺑﻪ ﺗﻀﺮع ﻣﻦ رﺣﻢ آوردى«‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻌﻴﺎ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎه ﺻﺪﻳﻘﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫آب اﻧﺠﻴﺮ ﺑﻴﺎرد و ﺑﺮ زﺧﻢ ﻧﻬﺪ ﻛﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ و ﺑﻪ ﺷﻮد و ﺷﺎه ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﺷﺎه ﺑﻪ ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاه ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟«‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﮕﻮ ﺷﺮ دﺷﻤﻦ را از ﺗﻮ ﺑﺮدارم و ﺗﺮا از آﻧﻬﺎ رﻫﺎﻳﻰ دﻫـﻢ و‬
‫ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﭘﻨﺞ ﺗﻦ از دﺑﻴﺮان وى ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ «.‬و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺎﻧﮕﺰﻧﻰ ﺑﺮ در ﺷﻬﺮ آﻣـﺪ و‬
‫ﺑﺎﻧﮓ زد اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺪا ﺷﺮ دﺷﻤﻦ از ﺗﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﻨﺨﺎرﻳﺐ و ﻛﺴﺎﻧﺶ ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه ﺑﺮون آﻣﺪ ﺳﻨﺨﺎرﻳﺐ را ﺑﺠﺴﺖ و ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺎﻓﺖ و ﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛـﻪ او‬
‫را ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ از دﺑﻴﺮاﻧﺶ ﻛﻪ ﻳﻜﻰﺷﺎن ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد در ﻏﺎرى ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و زﻧﺠﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺠﺪه اﻓﺘﺎد و از ﻫﻨﮕﺎم ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺴـﻴﻨﮕﺎه ﺑـﻪ ﺳـﺠﺪه ﺑـﻮد آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻨﺨﺎرﻳﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﺖ«‪.‬‬
‫ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ از دﻳﺎرم در آﻳﻢ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺷﻤﺎ را ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﻨـﺪ اﻣـﺎ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻧﺸﻨﻴﺪم و از ﺳﺒﻜﺴﺮى ﺑﻪ ﺗﻴﺮه روزى اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻌﻘﻞ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪم اﻣﺎ‬
‫ﺗﻴﺮه روزى ﺑﺮ ﻣﻦ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻢ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاى ﺗﻮاﻧﺎ را ﻛﻪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬اﻳﻨﻜـﻪ ﺗـﻮ و‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺖ را ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮاى ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ از آن رو ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ از آن ﺑﻴﻨﻴﺪ و در دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﺗﻴﺮه‬
‫روزﻳﺘﺎن ﻓﺰون ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮ دﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺮد و ﻋﺒﺮت ﺧﻠﻒ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد ﺧﺪاى ﺑﺎﻗﻴﺘﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮن ﺗﻮ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا از ﺧﻮن ﺑﻮزﻳﻨﮕﺎن ﻧﺎﭼﻴﺰﺗﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪59‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮﺷﺎن ﻛﺮد و ﻫﻔﺘـﺎد روز ﺑـﻪ دور ﺑﻴـﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و ﻫﺮ روز دو ﻧﺎن ﺟﻮﻳﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﻣﻰداد‪.‬‬
‫ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن از آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻓﺮﻣـﺎن‬
‫دارى ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪ‪ «.‬و ﺷﺎه آﻧﻬﺎ را ﺳﻮى زﻧﺪان اﻋﺪام ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷـﺎه ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﻢ دﻫﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻬـﺪ و ﻣﺮﻛـﺐ‬
‫دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻼد ﺧﻮﻳﺶ رﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ و او ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻣﺮدم را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺳﭙﺎه وى ﭼﻪ ﻛﺮد و ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﺟﺎدوﮔﺮان‬
‫او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺎ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر آﻧﻬﺎ و ﭘﻴﻤﺒﺮﺷﺎن را ﺑﺎ آن وﺣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ وى ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاى ﺗﻮ‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ اﻣﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ ﻧﻜﺮدى و ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﺧﺪاى اﻳﻦ ﻗﻮم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻴﺎرد ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﻛﺎر ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ و آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﺷﺮ وى را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺬﻛﺎر و ﻋﺒﺮت آﻣﻮز ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫از آن ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﻛﺘﺎب ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺑﻪ ﺳـﻮى او رﻓـﺖ ﻟﻨـﮓ ﺑـﻮد و‬
‫ﻟﻨﮕﻰ وى از ﻋﺮق اﻟﻨﺴﺄ ﺑﻮد و ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻴﻤﺎرى و ﺿﻌﻔﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻃﻤﻊ در ﻣﻠﻚ وى ﺑﺴﺖ و ﭘـﻴﺶ‬
‫از ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻴﻔﺮ ﺳﻮى او رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ و دﺑﻴﺮ اﻳﻦ ﺷـﺎه ﺑـﻮد و‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎدى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﭙﺎه وى را ﻫﻼك ﻛﺮد و او و دﺑﻴﺮش ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﺷﺎه ﺑﺎﺑﻠﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮش‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از ﻗﺘﻞ ﻳﺎر ﺧﻮد ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﭘﺴﺮ ﭘﺪر ﻛﺶ را ﺑﻜﺸﺖ ﭘﺲ از آن ﺳـﻨﺤﺎرﻳﺐ ﻛـﻪ در‬
‫ﻧﻴﻨﻮى ﻣﻘﺮ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه آذرﺑﻴﺠﺎن ﺳﻮى ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ و ﺷﺎه آذرﺑﻴﺠﺎن ﺳـﻠﻤﺎن ﭼـﭗ دﺳـﺖ ﺑـﻮد و‬
‫ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﺳﻠﻤﺎن اﺧﺘﻼف ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺠﻨﮕﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻫﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدى رﻓﺖ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺣﺰﻗﻴﺎﻳﺎر ﺷﻌﻴﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮﺻﻞ ﺑﻮد و ﭼـﻮن ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را ﻣﺤﺎﺻﺮ ﻛﺮد ﺧﺪا ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻳﻜﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﭘﻨﺠﻬﺰار ﻛـﺲ از ﺳـﭙﺎه وى را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﻨﺸﺎ ﭘﺴﺮ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﺳﻰ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او آﻣﻮن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺎ دوازده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺴﺮ آﻣﻮن ﺳﻰ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮﻳﺪه و ﻋﺎﺟﺰ ﻣﺼـﺮ‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﺎﻫﻮاﺣﺎز ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وى آﻣﺪ و او را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺳﻮى ﻣﺼﺮ ﺑـﺮد و‬
‫ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﻳﺎﻫﻮاﺣﺎز را ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺪر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد و ﺧﺮاﺟﻰ ﺑﺮ او ﻧﻬـﺎد و ﻳﻮﻳـﺎﻗﻴﻢ ﺧـﺮاج را از ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪60‬‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد ﭘﺲ از او ﻳﻮﻳﺎﺣﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺳﻪ ﻣـﺎه‬
‫ﭘﺲ از آﻏﺎز ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‪ ،‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وى آﻣﺪ و او را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد و ﻣﺘﻨﻴﺎ ﻋﻤﻮى وى را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪ و او را ﺻﺪﻳﻘﻴﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬و ﺻﺪﻳﻘﻴﺎ ﺑﻪ ﺧﻼف ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وى آﻣﺪ‪ ،‬و او را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎد‬
‫و ﻣﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪ و ﻓﺮزﻧﺪش را ﭘﻴﺶ روﻳﺶ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ و ﺷﻬﺮ و ﻫﻴﻜﻞ را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ داد و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و‬
‫ﺑﺎ ﺷﺎه اﺳﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد و آﻧﺠﺎ ﺑﺒﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻮرش ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ اﺳﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪى ﻛـﻪ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ‬
‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎزﺷﺎن ﺑﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎدر ﻛﻮرش ﺟﺎوﻳﻞ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺣﺎوﻳـﻞ اﺳـﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑـﻮد‪ .‬و ﻫﻤـﻪ ﻣـﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺻﺪﻳﻘﻴﺎ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻮﻳﺎﺣﻴﻦ ده ﺳﺎل و ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و ﺷﺎم از اﺷﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺷﺪ و ﻋﺎﻣﻞ وى ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻛـﻪ ﺣﻜﺎﻳـﺖ وى را از ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ درﮔﺬﺷﺖ ﻛﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ و ﺷـﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﻣﺒﻌﻮث ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ او اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷـﻌﻴﺎ ﮔﻔـﺖ ﻣﻴـﺎن ﻗـﻮم ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺨﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺗﻮ وﺣﻰ ﻛﻨﻢ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ ﺧﺪا زﺑﺎﻧﺶ را ﺑﻪ وﺣﻰ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و وﻋﻈﺸـﺎن ﻛـﺮد و‬
‫ﺗﺬﻛﺎر داد و از ﺣﻮادث ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ و ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﺮﺷﻤﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﺣﻮادﺛﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺷﻌﻴﺎ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﺮ او ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﻨﺪش و از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ درﺧﺘﻰ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺑﻪ درون آن ﺷـﺪ و‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮﺳﻴﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺎس او را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮم ﻧﺸﺎن داد و اره ﺑﺮ درﺧﺖ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و او را ﺑﺎ درﺧﺖ‬
‫ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺼﻪ ﺷﻌﻴﺎ را و اﻳﻨﻜﻪ ﻗﻮم وى او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻬﻴﻞ ﺑﺨﺎرى ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪهام‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﺧﺒﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ و ﭘﺴﺮش ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ‬
‫ﭘﺲ از ﻛﻴﺨﺴﺮو ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻮﺟﻰ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻤﻨﻮش ﭘﺴـﺮ ﻛﻴﻔﺎﺷـﻴﻦ ﺑـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﭘﺎرﺳـﻴﺎن رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﻛﻴﺨﺴﺮو او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻧﻴﻜـﻰ را ﺑـﺮ دﻳﮕـﺮ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﺑﺮﺗـﺮى‬
‫دﻫﻴﻢ‪ «.‬و ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻰ از ﻃﻼى ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ اﻗﺴﺎم ﺟﻮاﻫﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺮاﺳـﺎن ﺑﻠـﺦ را ﺑﻨﻴـﺎد‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﺮا »ﺣﺴﻨﺎ« ﺧﻮاﻧﺪ و دﻳﻮاﻧﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ آورد و ﺷﺎﻫﻰ وى ﻧﻴﺮو ﮔﺮﻓﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺧـﻮﻳﺶ ﺳـﭙﺎه ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪ و‬
‫زﻣﻴﻦ را آﺑﺎد ﻛﺮد و ﺧﺮاج ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻘﺮرى ﺳﭙﺎه ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻘﻮﻟﻰ ﻧﺎم وى ﺑـﻪ ﻓﺎرﺳـﻰ‬
‫ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺷﺎه ﺑﺮادرزاده ﻛﺎوس ﺑﻮد و ﺷﻬﺮ ﺑﻠـﺦ را ﺑﻨﻴـﺎد ﻛـﺮد و در‬
‫اﻳﺎم وى ﺷﻮﻛﺖ ﺗﺮك ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﻛﺎن ﭘﻴﻜﺎر داﺷـﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳـﺪ و ﺑﺨـﺖ ﻧﺼـﺮ ﺑـﻪ‬
‫روزﮔﺎر ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺑﻮد و ﺳﭙﻬﺒﺪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻏﺮب دﺟﻠﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ اﻫﻮاز ﺗﺎ ﺳﺮزﻣﻴﻦ روم ﺑﻮد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻣﺸﻖ رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﺎ وى ﺑﻪ ﺻﻠﺢ آﻣﺪﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﻮى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان داود ﺑﻮد ﺻﻠﺢ ﻛﺮد و از او ﮔﺮوﮔﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و ﭼـﻮن ﺑـﻪ ﻃﺒﺮﻳـﻪ‬
‫‪61‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫رﺳﻴﺪ ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻠﻴﺎن ﮔﺮوﮔﺎن دادى و ﻣﺎ‬
‫را زﺑﻮن ﻛﺮدى‪ «.‬و آﻣﺎده ﭘﻴﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺮدار ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﺎﺳﺦ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوﮔﺎﻧﻬﺎ را ﮔﺮدن‬
‫ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ وى ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رﺳﻴﺪ و ﺷﻬﺮ را ﺑـﻪ زور ﺑﮕﺮﻓـﺖ و‬
‫ﺟﻨﮕﺎوران را ﺑﻜﺸﺖ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ارﻣﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ را در زﻧﺪان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺧـﺪا او را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﻣﺎﺟﺮاى ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻴﻢ دﻫﺪ و اﻋﻼم ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ و از اﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﺑـﺮ ﻧﺪارﻧـﺪ‬
‫ﺧﺪا ﻛﺴﻰ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﮕﺎوران را ﺑﻜﺸﺪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﻪ ﭼﻴﺴﺖ«؟‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺗﺎ ﻗﻮم را از ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎن ﺧﺒﺮ ﻛﻨـﺪ و او را دروﻏـﺰن داﻧﺴـﺘﻪاﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫زﻧﺪان اﻓﻜﻨﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺑﺪ ﻣﺮدﻣﻰ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪا ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ «.‬و آزادش ﻛﺮد و ﺑﻨﻮاﺧﺖ‪.‬‬
‫و ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دور ارﻣﻴﺎ ﻓـﺮاﻫﻢ آﻣـﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬ﺑـﺪ ﻛـﺮدﻳﻢ و ﺳـﺘﻢ‬
‫آوردﻳﻢ و اﻛﻨﻮن از آﻧﭽﻪ ﻛﺮدهاﻳﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﺑـﺮﻳﻢ از ﺧـﺪا ﺑﺨـﻮاه ﻛـﻪ ﺗﻮﺑـﻪ ﻣـﺎ را ﺑﭙـﺬﻳﺮد‪ «.‬و او‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫و ارﻣﻴﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺷﻬﺮى ﻛﻪ وﻳﺮان ﺷﺪه و ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺶ ﺧﺸﻢ آورده‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ «.‬و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﺎه ﻣﺼﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪاﻧـﺪ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﺎز ﻓﺮﺳﺖ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻮ آﻳﻢ و دﻳﺎر ﺗﻮ را ﭘﺎﻳﻤﺎل اﺳﺒﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺷﺎه ﻣﺼﺮ ﺑﺪو ﻧﻮﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻨﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ آزادﮔﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺪو ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺑﻜﺸﺘﺶ و ﻣﺮدم ﻣﺼﺮ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻐـﺮب رﻓـﺖ و ﺗـﺎ‬
‫اﻗﺼﺎى آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬از آن ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و اردن را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ داﻧﻴﺎل و ﭘﻴﻤﺒـﺮان دﻳﮕـﺮ از‬
‫آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در آن روزﮔﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺠﺎز در ﻳﺜﺮب و وادى اﻟﻘﺮى‬
‫و دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻫﺎ ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را آﺑﺎد ﻣﻰﻛﻨﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﺮو و ﻓﺮود آى‪ .‬و‬
‫ارﻣﻴﺎ ﺑﺮﻓﺖ و آﻧﺠﺎ وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺒﺤﺎن اﷲ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻓﺮود آﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠـﺎ را‬
‫آﺑﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻰ اﻳﻨﺠﺎ آﺑﺎد ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﺮا از ﭘﺲ ﻣﺮگ زﻧﺪه ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺳﺮ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد‬
‫و ﺑﺨﻔﺖ و ﺧﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺳﺒﺪى ﻛﻪ ﺧﻮراﻛﻰ در آن ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل در ﺧﻮاب ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ‬
‫و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﻻ دﺳﺖ وى ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪62‬‬

‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﭘﺲ از او ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺧﺒﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ دﻳﺎر ﺷﺎم وﻳﺮان ﺷﺪه و درﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻓﺮاوان ﺷﺪه و از اﻧﺴﻴﺎن ﻛـﺲ آﻧﺠـﺎ ﻧﻤﺎﻧـﺪه و‬
‫ﻣﻴﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺪا داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﺎز ﮔﺮدد‪ ،‬و ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﻧﺪان داود را ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﻬﺎ ﻛﺮد و‬
‫ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را آﺑﺎد ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﺠﺪ آﻧﺮا ﺑﺴﺎزد و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﺎر ﺑﺴـﺘﻨﺪ و ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس را آﺑـﺎد‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﭼﺸﻤﺎن ارﻣﻴﺎ را ﮔﺸﻮد و ﺷﻬﺮ را ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ آﺑﺎد ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻨﻴﺎن ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن در‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮد ﺗﺎ ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا وى را ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ و ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺑﻴﺸـﺘﺮ از ﺳـﺎﻋﺘﻰ ﻧﺨﻔﺘـﻪ و ﺷـﻬﺮ را‬
‫ﺧﺮاب و ﺑﻰ ﺳﻜﻨﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﺪان ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﺎرﺷﺎن ﺳﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺴـﻴﺎر ﺷـﺪﻧﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ دوران‬
‫ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ‪ ،‬روﻣﻴﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از آن ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻇﻬﻮر زرادﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﻮﺳﻴﺎن وى را ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ روزﮔـﺎر ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻨﺪار ﺟﻤﻌﻰ از ﻋﻠﻤﺎى اﻫﻞ ﻛﺘﺎب زرادﺷﺖ از ﻣﺮدم ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻮد و ﺧﺎدم ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﮔﺮدان ارﻣﻴﺎ ﺑﻮد و ﻣﻘﺮب او‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺎ وى ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮد و دروغ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻛﺮد و ﻟﻚ و ﭘﻴﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﻳﺎر آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓـﺖ و دﻳـﻦ‬
‫ﻣﺠﻮس را ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و از آﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﻣﻘﺮ داﺷﺖ و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪ و دﻳﻦ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫را واﻧﻤﻮد ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ دل در آن ﺑﺴﺖ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻗﺒﻮل آن وادار ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر از رﻋﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ ﺗﺎ دﻳﻦ زرادﺷﺖ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻳﻜﺼﺪ و دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ دﻳﮕﺮ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ و ﻣﻄﻠﻌﺎن اﻣﻮر ﺳﻠﻒ ﮔﻔﺘﻪاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻛـﻰ ﻟﻬﺮاﺳـﺐ ﺑـﺎ ﻣـﺮدم ﻣﻤﻠﻜـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ روش‬
‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه داﺷﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن اﻃﺮاف اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮﻛﻮب ﻛﺮد و ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻔﻘﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣـﻰﻛـﺮد‪.‬‬
‫در ﺣﻔﺮ ﻧﻬﺮﻫﺎ و ﺑﻨﻴﺎد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و آﺑﺎدى ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻫﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺖ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‪ ،‬و ﺷـﺎﻫﺎن روم و ﻣﻐـﺮب و‬
‫ﻫﻨﺪ و ﺟﺎﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺎج ﺑﻪ او ﻣـﻰدادﻧـﺪ و در ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎ ﺣﺮﻣـﺖ وى ﻣـﻰداﺷـﺘﻨﺪ و او را ﺷـﺎه ﺷـﺎﻫﺎن‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ از ﺷﻮﻛﺖ وى ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از اورﺷﻠﻴﻢ ﮔﻨﺞ و ﻣﺎل ﻓﺮاوان ﺑﺮاى وى آورد و ﭼﻮن ﻧﻴﺮوى وى ﺳﺴـﺘﻰ ﮔﺮﻓـﺖ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد و ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺎر ﻣﻠﻚ ﺑﺪو ﺳـﭙﺮد‪ .‬و ﻣـﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻟﻬﺮاﺳـﺐ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻣﺮدى از ﻋﺠﻢ ﺑـﻮد و از ﻓﺮزﻧـﺪان‬
‫ﮔﻮدرز‪ ،‬و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺪت ﺑﺰﻳﺴﺖ و ﻋﻤﺮش از ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد و در ﺧﺪﻣﺖ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺷﺎه ﭘﺪر ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد و‬
‫ﻟﻬﺮاﺳﺐ او را ﺳﻮى ﺷﺎم و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻳﻬﻮدان را از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ و آﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭘﺲ‬
‫از ﻟﻬﺮاﺳﺐ در ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺴﺮش ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد و ﭘﺲ از او در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻮد و ﺑﻬﻤﻦ در ﺷﻬﺮ ﺑﻠﺦ ﻣﻘﺮ داﺷﺖ و‬
‫ﺑﻠﺦ را ﺣﺴﻨﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻮ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رود و ﻳﻬﻮد را ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ و ﺳـﺒﺐ آن ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﻬﻤﻦ ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼـﻮن ﺑﻬﻤـﻦ ﺧﺒـﺮ‬
‫‪63‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ را ﺧﻮاﺳﺖ و وى را ﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ رود و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﺎم و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس در آﻳـﺪ و‬
‫ﺳﻮى ﻳﻬﻮدان رود و ﻣﺮدان را ﺑﻜﺸﺪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﮔﻴﺮد‪ .‬و ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ از اﺷﺮاف و ﺳـﺮان‬
‫ﺑﺮاى ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ و وى از ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‪ ،‬دارﻳﻮش ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺮى را ﻛـﻪ از ﻓﺮزﻧـﺪان ﻣـﺎذى ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺚ ﭘﺴﺮ ﻧﻮح ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و او ﺧﻮاﻫﺮزاده ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ ﻛﻮرش ﻛﻴﻜﻮان را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻴﻠﻢ ﭘﺴـﺮ ﺳـﺎم ﺑـﻮد و ﺧﺰاﻧـﻪ دار اﻣـﻮال ﺑﻬﻤـﻦ ﺑـﻮد ﺑـﺎ‬
‫اﺧﺸﻮﻳﺮش ﭘﺴﺮ ﻛﻮرش ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﻟﻘﺐ ﻋﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻛﻮرش ﭘﺴـﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ‪ .‬و ﺑﻬﻤـﻦ اﻳـﻦ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻛﺲ را ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺪان وى و ﺧﺎﺻﺎن او ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﻛﺮد و ﺳﻴﺼﺪ ﺗﻦ از اﺳﺎوره را ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﻫـﺰار‬
‫ﺳﭙﺎه ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺖ و اﺟﺎزه داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻘﺮر ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ رﺳﻴﺪ و ﻳﻚ ﺳﺎل‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﻮازم و اﺑﺰار ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﮔﺮوﻫﻰ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪ و از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻣـﺮدى از ﻓﺮزﻧـﺪان‬
‫ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺷﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺎز ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺎم و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و ﻳﺎر ﺷﻌﻴﺎى ﭘﻴﻤﺒﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺎم‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ ﻧﺒﻮزرادان ﭘﺴﺮ ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺷﺎه ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻮد و ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﭘﺴﺮ دارﻳﻮش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺴﺐ‬
‫از ﻧﻤﺮود ﭘﺴﺮ ﻛﻮش ﭘﺴﺮ ﺣﺎم ﭘﺴﺮ ﻧﻮح داﺷﺖ‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﻧﻮاده ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ رﻓﺘﺎرى ﻛﻪ ﺣﺰﻗﻴﺎ و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﻪ وﻗﺖ ﭘﻴﻜﺎر ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﺑﺎ ﺟﺪ وى ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و او را وﺳﻴﻠﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﻛﺮد و ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ او را ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ ﻓﺮاوان از‬
‫ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد و از ﭘﻰ او رﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﭙﺎﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رﺳﻴﺪ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺧـﺪا اراده ﻓﺮﻣـﻮده ﺑـﻮد ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ را‬
‫ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻛﻨﺪ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﻳﻮﻳﺎﺣﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻳﺎﻗﻴﻢ ﭘﺎدﺷـﺎه وﻗـﺖ ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد ﻫﻤﺮاه ﺑﺮد و ﻣﺘﻨﻴﺎ ﻋﻢ ﻳﻮﺣﺴﺎ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد او را ﺻﺪﻗﻴﺎ ﻧﺎم ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ رﺳﻴﺪ ﺻﺪﻗﻴﺎ ﺑﺨﻼف وى ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وى رﻓﺖ و‬
‫ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﻬﺮ و ﻫﻴﻜﻞ را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﺻﺪﻗﻴﺎ را ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎد و ﻣﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ وى را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ او را‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﺑﺮ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻳﻦ رواﻳﺖ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻓﺮزﻧﺪ‬
‫وى اوﻟﻤﺮدوخ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آن ﻧﺎﺣﻴﻪ داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺑﻤﺮد ﭘﺴﺮش ﺑﻠﺘﺸﺼـﺮ ﻳـﻚ‬
‫ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻠﺘﺸﺼﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﺎر وى آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﻤﻦ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺸﺮق رﻓﺖ او را ﻣﻌـﺰول ﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎى وى دارﻳﻮش ﻣﺎذوى را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎذى ﭘﺴﺮ ﻳﺎﻓﺚ ﭘﺴﺮ ﻧﻮح اﻧﺘﺴﺎب داﺷﺖ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑـﻞ و ﻧـﻮاﺣﻰ ﻣﺠـﺎور‬
‫ﭼﻮن ﺷﺎم و ﺟﺎﻫﺎى دﻳﮕﺮ داد و او ﺑﻠﺘﺸﺼﺮ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل در ﺑﺎﺑﻞ و ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﭘﺲ از آن‬
‫ﺑﻬﻤﻦ وى را ﻋﺰل ﻛﺮد و ﻛﻴﺮش ﻏﻴﻠﻤﻰ را ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﻴﻠﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﺎم ﭘﺴﺮ ﻧﻮح ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎى وى ﻧﺼﺐ ﻛﺮد‪ .‬و‬
‫ﻏﻴﻠﻢ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺟﺎﻣﺮ ﺑﺎ ﻣﺎذى ﺑﻪ ﻣﺸﺮق ﻣﻰرﻓﺖ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮد و ﭼـﻮن ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑـﻞ ﺑـﻪ ﻛﻴـﺮش‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪64‬‬

‫رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺪارا ﻛﻨﺪ و اﺟﺎزه دﻫﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻘـﺮ ﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى آﻧﻬﺎ ﻛﻨﺪ‪ .‬و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن داﻧﻴﺎل ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻣﻮرﺷﺎن‬
‫را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻴﺮش ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑﻞ و اﻃﺮاف داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از وﻗﺖ ﺗﺴـﻠﻂ ﺑﺨـﺖ ﻧﺼـﺮ ﺗـﺎ‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺎر وى و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻴﺮش ﻏﻴﻠﻤﻰ دوران ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻪ ﺷﻤﺎر اﺳﺖ و ﻫﻔﺘﺎد ﺳـﺎل‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻣﻨﺴﻮب دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻳﻜﻰ از ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺧﺸﻮارش ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺮش ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻣﺎﺳـﺐ ﻛـﻪ ﻟﻘـﺐ ﻋـﺎﻟﻢ داﺷـﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑﻞ ﻳﺎﻓﺖ و او ﻳﻜﻰ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻻر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﺘﺮﺷﻪ ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑﻞ از‬
‫آن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ وﺿﻌﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬و ﻛﺮ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ دﺷﻜﺎل ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ‬
‫ﺑﻬﻤﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳﻨﺪ و ﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﺑﺨﻼف وى ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﭘﻴﺮو او ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻬﻤﻦ‬
‫اﻣﻮر آن ﻧﺎﺣﻴﻪ را ﺑﻪ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺳﭙﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻮى ﻛﺮ اردﺷﻴﺮ رود و او ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﺎ وى ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و او را ﺑﺎ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻬﻤﻦ ﻛﺎر وى را ﺑﻴﻔﺰود و ﭼﻨﺪ وﻻﻳﺖ ﺑﺪو داد و او در ﺷﻮش ﻣﻘـﺮ ﮔﺮﻓـﺖ و اﺷـﺮاف را‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﻮراﻧﻴﺪ و ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﻫﻨـﺪ و ﺣـﺒﺶ و ﻣﺠـﺎور درﻳـﺎ‬
‫داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﻚ روز ﺑﺮاى ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻻر ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﺎﻻر ﻫﺰار ﻣﺮد از دﻟﻴﺮان ﺳـﭙﺎه ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ‬
‫ﻳﻜﻴﺸﺎن در ﺟﻨﻚ ﺑﺎ ﺻﺪ ﻣﺮد ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻘﺮ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮد وﻟﻰ در ﺷﻮش ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و از اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ زﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺷﺘﺮ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺣﺎوﻳﻞ را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و اﺷﺘﺮ را ﻣﺮدﺧﺎى ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻢ و ﺑﺮادر ﺷﻴﺮى وى ﺑﻮد ﭘﺮورده ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻣﺮدﺧﺎى اﺷﺘﺮ‬
‫را ﺷﻴﺮ داده ﺑﻮد و ﺳﺒﺐ زﻧﺎﺷﻮﻳﻰ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﺎ اﺷﺘﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ و ﺷﺘﺎ را ﻛﻪ ﺟﻤﻴﻞ و زﻳﺒﺎ و ﺟﻠﻴﻞ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻜﺸﺖ از آن رو ﻛﻪ ﺷﺎه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻰ ﭘﺮده در آﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم او را ﺑﻪﺑﻴﻨﻨﺪ و ﺟﻼﻟﺖ و ﺟﻤﺎل وى را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‬
‫و او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺷﺎه او را ﺑﻜﺸﺖ و از ﻛﺸﺘﻦ وى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ زﻧﺎن دﻧﻴﺎ را ﺑﻨﮕﺮد و ﭼﻨـﺎن ﻛـﺮد و‬
‫اﺷﺘﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻧﺼﺎرى اﺷﺘﺮ وﻗﺘﻰ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ رﻓﺖ اﺷﺘﺮ ﺑﺮاى وى ﭘﺴﺮى آورد ﻛﻪ او را ﻛﻴﺮش ﻧﺎم ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻣﺮدﺧﺎى ﺗﻮرات ﺑﻪ او آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑـﻪ دﻳـﻦ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ در‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد و از داﻧﻴﺎل ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺣﻨﻨﻴﺎ و ﻣﻴﺸﺎﻳﻞ و ﻋﺰارﻳﺎ ﭼﻴﺰ‬
‫آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس روﻧﺪ و ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻫﺰار ﭘﻴﻤﺒﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ زﻧﺪهام ﻳﻜﻴﺸﺎن از ﻣﻦ ﺟﺪا ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫اﺧﺸﻮﻳﺮش ﻛﺎر ﻗﻀﺎ را ﺑﻪ داﻧﻴﺎل داد و ﻫﻤﻪ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪو ﺳﭙﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴﺰﻫـﺎ را ﻛـﻪ در‬
‫ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺑﻮد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد در آرد و ﺑﺎز ﭘﺲ ﺑﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﭘﺮداﺧﺖ ﻛﻪ‬
‫در اﻳﺎم ﻛﻴﺮش ﭘﺴﺮ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺮﻓﺖ و آﺑﺎد ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪65‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻴﺮش ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺑﻬﻤﻦ و ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳـﺎل ﺑـﻮد و ﺑﻬﻤـﻦ ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﺳـﻴﺰدﻫﻢ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻴﺮش ﺑﻤﺮد و ﻣﺮگ ﻛﻴﺮش ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻛﻴـﺮش ﭘﺴـﺮ‬
‫اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻛﻪ اﻫﻞ ﺳﻴﺮت و ﺧﺒﺮ درﺑﺎره ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ و ﻛﺎر وى ﺑﺎ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ آوردهاﻧـﺪ‪ .‬وﻟـﻰ‬
‫ﻣﻄﻠﻌﺎن ﺳﻠﻒ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ رواﻳﺖ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﺟﺒﻴﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﻗﺘﻰ ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﻰﻛـﺮد ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﺷﺪ‪‬ﻳﺪ‪ 5 :17 ‬ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻰ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ ﺳﺨﺖ ﻛﻪ ﺑـﺮ‬
‫ﻋﺒﺎرت رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺜْﻨﺎ ‪‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﺒﺎداً ﻟَﻨﺎ أُوﻟ‪‬ﻲ ‪‬ﺑﺄْسٍ َ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ‪ .‬و ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و دﻳﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﺮ اﺷﻚ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﺘﺎب را ﺑﺒﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا از‬
‫روزﮔﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻛﻪ ﻫﻼك ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ او دادهاى ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻨﻤﺎ‪ «.‬و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪى از اﻫﻞ ﺑﺎﺑﻞ را ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ و اﻳﻦ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﻣﺮدى ﺗﻮاﻧﮕﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎل و ﻏﻼم آﻫﻨﮓ ﺑﺎﺑﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻰ رﻓﺖ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﺗﺠﺎرت دارم‪ «.‬و در ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﻓﺮود‬
‫آﻣﺪ و آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﻛﺮاﻳﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﺰ او در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻼﻃﻔﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و‬
‫ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ او را ﻋﻄﺎ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪى ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آرى ﻣﺴﺘﻤﻨﺪى از ﺧﺎﻧﺪان ﻓﻼن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻧﺎم دارد‪«.‬‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ و ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﺳﻮى او روﻳﻢ‪ .‬و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ او رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ‪«.‬‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﺑﺮ دارﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺑﺮد و ﭘﺮﺳـﺘﺎرى ﻛـﺮد ﺗـﺎ ﺷـﻔﺎ ﻳﺎﻓـﺖ و‬
‫ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ و روزى داد‪ .‬آﻧﮕﺎه اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﺼﺪ رﺣﻴﻞ دارد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ‬
‫»ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻮ از ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از آن ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ آن ﻫﻤﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﺮدى و ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺗﺮا ﻋﻮض دﻫﻢ«‪.‬‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ »ﭼﻴﺰ ﺳﺎدهاى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪى از ﻣﻦ درﻳﻎ ﻧﺪارى‪«.‬‬
‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ »ﻣﺮا ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻛﻨﻰ؟« ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﻤﻰدﻳﺪ ﻛﻪ درﺧﻮاﺳـﺖ او را‬
‫ﺑﭙﺬﻳﺮد اﻣﺎ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﻛﻪ او را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا از ﻗﺒﻮل درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰزﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟـﻞ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻗﻀﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد ﻛﻪ در ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه و روزﮔﺎر ﻛﺎر ﺧﻮد را ﻣﻰﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﻴﺤﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﺎﺑﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺷﺪ اﮔﺮ ﻃﻠﻴﻌﻪاى ﺑﻪ ﺷﺎم ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ زﻳﺎن دارد ﻛﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻰ را در ﻧﻈﺮ دارﻳﺪ«؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﻼﻧﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪66‬‬

‫و ﺻﻴﺤﻮن آن ﻣﺮد را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﻜﻪ ﺑﻪ او داد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ در ﻣﻄﺒﺦ وى ﺑﻮد و ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاى‬
‫ﺧﻮردن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و ﭼﻮن ﻃﻠﻴﻌﻪدار ﺑﻪ ﺷﺎم رﺳﻴﺪ دﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﺳﺐ و ﻣﺮد دﻟﻴـﺮ دارد و‬
‫آﺷﻔﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ و ﭼﻴﺰى ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺮدم ﺷﺎم ﻫﻤﻰ رﻓﺖ و ﻣﻰﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﺮا ﺷـﻤﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﻤﻰروﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺮوﻳﺪ ﺧﺰاﻧﻪ آن آﺳﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺪ«‪.‬‬
‫و ﺑﺠﻮاب ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﻧﺪاﻧﻴﻢ و ﺟﻨﮕﺎور ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ« و ﻣﺠﻠﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻃﻠﻴﻌﻪدار آﻧﭽﻪ را دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎه ﮔﻔﺖ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﻮاران ﺷﺎه ﻣـﻰﮔﻔـﺖ‪» :‬اﮔـﺮ‬
‫ﺷﺎه ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰى دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ «.‬و ﺷﺎه او را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و او ﺧﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﻴﻔﺰود ﻛﻪ ﻓﻼﻧﻰ ﭼﻮن دﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ اﺳﺐ و ﻣﺮد دﻟﻴﺮ دارد آﺷﻔﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ و ﭼﻴﺰى ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻦ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﺎم ﺑﺎ‬
‫ﻣﺮدم ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ و ﭼﻨﺎن و ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪ .‬و ﻃﻠﻴﻌﻪدار ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا رﺳـﻮا‬
‫ﻛﺮدى ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﻜﻪ ﺑﮕﻴﺮ و از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ دﺳﺖ ﺑﺮدار‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺑﺎﺑﻞ را ﺑﻪ ﻣﻦ دﻫﻰ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫و روزﮔﺎر ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺮد و ﺷﺎه ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺷﻮد اﮔﺮ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺷﺎم ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺿﺮب‬
‫ﺷﺼﺘﻰ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎز آﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ زﻳﺎن دارد«؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻛﻰ ﻧﻈﺮ دارﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﻼﻧﻰ«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺮدى را ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺎم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ‪ «.‬و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻔﺮﺳـﺘﺎد‪ .‬و ﭼﻬـﺎر‬
‫ﻫﺰار ﻛﺲ از ﻧﺨﺒﻪ ﺳﻮاران ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ وى ﻫﻤﺮاه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و در وﻻﻳﺖ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و وﻳﺮاﻧﻰ و ﻛﺸﺘﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ ﺻﻴﺤﻮن در ﮔﺬﺷﺖ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدى را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻳﺎراﻧﺘﺎن از ﺷﺎم ﺑﺎز آﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻮاران ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺷﺎﻳﺪ راى دﻳﮕﺮ زﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺗﺄﻣﻞ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ اﺳﻴﺮ و ﻣﺎل ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﭘﺨﺶ ﻛـﺮد و ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬ﻫـﻴﭽﻜﺲ‬
‫ﺑﺮاى ﺷﺎﻫﻰ از او ﺳﺰاوارﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از آن رو ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﻛﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪:‬‬
‫از ﺳﺪى رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺻﻴﺤﺎﺋﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ‬
‫اﻟﺴﻼم را ﻛﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫‪67‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﻧﻴﺰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﺲ از ﺷﻌﻴﺎ ﻣﺮدى از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻛﻪ ﻳﺎﺷﻴﻪ ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد و ﺧﻀﺮ را ﭘﻴﻤﺒﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﺮد‪ .‬و ﺑﮕﻔﺘﻪ وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻧﺎم ﺧﻀﺮ ارﻣﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻠﻘﻴﺎ ﺑﻮد و از ﺳﺒﻂ‬
‫ﻫﺎرون ﺑﻮد‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻳﻤﻨﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟـﻞ وﻗﺘـﻰ ارﻣﻴـﺎ را ﺑـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮى ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ارﻣﻴﺎ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺗﺮا ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﻢ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻣﺖ و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺗﺮا در ﺷـﻜﻢ ﻣـﺎدر ﻧﻘـﺶ‬
‫ﺑﻨﺪى ﻛﻨﻢ ﭘﺎﻛﻴﺰهات ﻛﺮدم و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎﻟﻎ ﺷﻮى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮت ﻛﺮدم و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻰ اﻣﺘﺤﺎﻧـﺖ‬
‫ﻛﺮدم و ﺑﺮاى ﻛﺎرى ﺑﺰرگ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ارﻣﻴﺎ را ﺳﻮى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ او را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ و از ﭘﻴﺶ ﺧﺪا ﺑﻪ وى ﺧﺒـﺮ‬
‫آرد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬آﻧﮕﺎه در ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎى ﺑﺰرگ رخ داد و ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻫﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺤﺎرم را ﺣﻼل ﺷﻤﺮدﻧﺪ‬
‫و ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻛﻪ از ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ و ﺳﭙﺎه وى ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن داده ﺑﻮد از ﻳﺎد ﺑﺒﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ وﺣـﻰ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ رو و آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣـﻰﮔـﻮﻳﻢ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑﮕـﻮى و ﻧﻌﻤﺘﻬـﺎى ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻳﺎدﺷـﺎن آر و از‬
‫ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﺷﺎن ﺳﺨﻦ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﻴﺮوﻳﻢ ﻧﺪﻫﻰ ﺿﻌﻴﻔﻢ و اﮔﺮ ﻫﺪاﻳﺘﻢ ﻧﻜﻨﻰ ﺧﻄﺎ ﻛﻨﻢ و اﮔﺮ ﻳﺎرﻳﻢ ﻧﻜﻨﻰ زﺑﻮن ﺷﻮم«‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اراده ﻣﻦ اﺳﺖ و دﻟﻬﺎ و دﺳـﺘﻬﺎ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ دارم و‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﺮداﻧﻢ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﻰ و ﻣﻦ ﺧﺪاى ﺑﻰﻣﺎﻧﻨﺪم و آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و ﻫﺮ ﭼـﻪ در آن ﻫﺴـﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ درﻳﺎﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدم و ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﻓﺮﻣﺎن دادم و ﻋﻤﻞ ﻛـﺮد و ﺣـﺪ آﻧـﺮا ﻣﻌـﻴﻦ‬
‫ﻛﺮدم و از آن ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﻨﺪ و ﻣﻮﺟﻬﺎى ﭼﻮن ﻛﻮه ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺪ ﻣﻘﺮر رﺳﻴﺪ از ﺑـﻴﻢ ﻓﺮﻣـﺎن ﻣـﻦ ﺑـﻪ ذﻟـﺖ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ اوﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮام و ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﺪى ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺰرگ از ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدهام‬
‫ﻛﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺮا اﺑﻼغ ﻛﻨﻰ و ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺮو ﺗﻮ ﺷﻮﻧﺪ ﭘﺎداش ﺑﺮى و از ﭘﺎداش آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻛﻢ ﻧﺸﻮد و‬
‫اﮔﺮ ﻗﺼﻮر ﻛﻨﻰ ﮔﻨﺎﻫﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﮔﻤﺮاﻫﻴﺸﺎن وا ﮔﺬاﺷﺘﻪاى و ﭼﻴﺰى از ﮔﻨﺎه آﻧﻬﺎ ﻛﻢ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺳﻮى‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻮ و ﺑﮕﻮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﻰ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎدﺗﺎن ﻣﻰآرد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮﺑـﻪ وا دارد و از‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮس ﻛﻪ ﭘﺪران آﻧﻬﺎ از اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ دﻳﺪهاﻧﺪ و از ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬آﻳـﺎ ﻛﺴـﻰ ﭘـﻴﺶ از آﻧﻬـﺎ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻛﺮده ﻛﻪ از اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺗﻴﺮه روز ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻋﺼﻴﺎن ﻣﻦ ﻛﺮده ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻋﺼـﻴﺎن ﻣـﻦ ﻧﻴﻜـﺮوز ﺷـﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﺎن ﻛﻪ ﺟﺎﻫﺎى ﺧﻮب را ﺑﻪ ﻳﺎد آرﻧﺪ ﺳﻮى آن روﻧﺪ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم در ﻣﺮﺗﻊ ﻫﻼﻛﺖ ﺑﻪ ﭼﺮا رﻓﺘـﻪاﻧـﺪ‬
‫اﺣﺒﺎر و راﻫﺒﺎﻧﺸﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺮا ﺑﻨﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺸﺎن وا داﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻼف ﻛﺘﺎب ﻣﻦ‬
‫در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن داورى ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺸﺎن ﺷﺪه و ﻳﺎد ﻣﺮا از ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮدهاﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺴﻮر‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ و اﻣﻴﺮاﻧﺸﺎن و ﺳﺮاﻧﺸﺎن ﻛﻔﺮان ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻦ ﻛﺮدهاﻧﺪ و از ﻣﻜﺮ ﻣﻦ اﻳﻤﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻛﺘـﺎب ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻳﻜﺴـﻮ‬
‫ﻧﻬﺎدهاﻧﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺮا ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ اﻃﺎﻋﺘﺸﺎن ﻛﺮدهاﻧﺪ اﻃﺎﻋﺘﻰ ﻛـﻪ در ﺧـﻮر ﻛﺴـﻰ ﺟـﺰ ﻣـﻦ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪68‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ و روا ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﻋﺼﻴﺎن ﻣﻦ اﻃﺎﻋﺖ اﻳﺸﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﺷﺎن را ﻛﻪ از ﺟﺴﺎرت و ﻏـﺮور در دﻳـﻦ‬
‫ﻣﻦ آوردهاﻧﺪ و ﺑﺮ رﺳﻮﻻن ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﻼل ﻣﻦ واﻻﺳﺖ و ﻣﻜﺎﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺳﺖ و ﺷﺄن ﻣﻦ ﺑﺰرگ‬
‫اﺳﺖ و روا ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ را در ﻛﺎر ﻋﺼﻴﺎن ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﻧﺪ و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺨﻠﻮق ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻦ ﺧـﺪا ﺷـﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺎرﻳﺎن و ﻓﻘﻴﻬﺎﻧﺸﺎن در ﻣﺴﺠﺪﻫﺎ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ آﺑﺎدى آن ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﻦ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ و ﻓﻘـﻪ‬
‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻠﻢ ﻣﻰآﻣﻮزﻧﺪ و ﻋﻠﻢ ﻧﻪ ﺑﺮاى ﻋﻤﻞ ﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻘﻬﻮر و ﻣﻐﺮور ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﻊ ﺟﻤﺎﻋﺘﻨﺪ و آرزو دارﻧﺪ ﻛﻪ از ﻧﺼﺮت و ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺪران ﺑﻬﺮهور ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻰ راﺳﺘﻰ و ﺗﻔﻜﺮ و ﻋﺒﺮت‬
‫آﻣﻮزى ﺳﺰاوار آن ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﺎرﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرى ﻛﺮدهاﻧﺪ و در ﻗﺒﺎل ﺑﺪﻋﺘﮕﺮان در ﻛﺎر‬
‫ﻣﻦ ﻛﻮﺷﻴﺪهاﻧﺪ و ﺟﺎن و ﺧﻮن ﺑﺬل ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺻﺒﻮر و راﺳﺘﮕﻮ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳـﻦ ﻣـﻦ ﻧﻔـﻮذ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم ﻣﺪارا ﻛﺮدهام ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎز آﻳﻨﺪ و ﻋﻤﺮﺷﺎن را دراز ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ و از آﺳﻤﺎن ﺑﺎراﻧﺸﺎن‬
‫دﻫﻢ و زﻣﻴﻦ را ﺑﺮوﻳﺎﻧﻢ و ﻋﺎﻓﻴﺘﺸﺎن دﻫﻢ و ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﻓﻴﺮوزﺷﺎن ﻛﻨﻢ وﻟﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻃﻐﻴﺎﻧﺸﺎن ﺑﻴﻔﺰاﻳـﺪ و از ﻣـﻦ‬
‫دورﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺮا ﻓﺮﻳﺐ دﻫﻨﺪ ﻳﺎ اﺳﺘﻬﺰا ﻛﻨﻨﺪ! ﺑﻪ ﻋﺰﺗﻢ ﻗﺴﻢ ﻓﺘﻨـﻪاى ﺑﻴـﺎرم‬
‫ﻛﻪ ﻋﺎﻗﻞ در آن ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪ و ﺣﻜﻤﺖ ﺣﻜﻴﻢ و رأى ﻣﺪﺑﺮ ﺑﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺟﺒﺎرى‪ ،‬ﺳﻨﮕﺪل و ﺳﺮﻛﺶ و ﻣﻬﻴﺐ‬
‫و ﺑﻰ رﺣﻢ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ دﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﻴﺮواﻧﻰ ﭼﻮن ﺳﻴﺎﻫﻰ ﺷﺐ دﻳﺠﻮر و ﺳﭙﺎﻫﻰ ﭼﻮن ﭘﺎرهﻫﺎى اﺑـﺮ و ﻛﺸـﺘﻰﻫـﺎ‬
‫ﭼﻮن ﻣﻮج ﻛﻪ وزش ﭘﺮﭼﻤﺶ ﭼﻮن ﭘﺮواز ﺑﺎزان ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﻤﻠﻪ ﺳﻮاراﻧﺶ ﭼﻮن ﭘﺮواز ﻋﻘﺎﺑﺎن‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺚ ﻫﻼك ﻛﻨﻢ و ﻳﺎﻓـﺚ ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﺎﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻳﺎﻓﺚ ﭘﺴﺮ ﻧﻮح ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼﻣﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ارﻣﻴﺎ وﺣﻰ ﺧﺪا ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺪرﻳﺪ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ رﻳﺨـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬روزى‬
‫ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ و روزى ﻛﻪ ﺗﻮرات آﻣﻮﺧﺘﻢ ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ اﻳﺎم ﻣﻦ روزى ﺑﻮد ﻛـﻪ از ﻣـﺎدر ﺑـﺰادم‪ .‬ﻣـﺮا آﺧـﺮ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دﭼﺎر ﺷﺮ ﺷﻮم اﮔﺮ ﺧﻴﺮى ﺑﺮاى م ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا آﺧﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻤﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺗﻴﺮه روزى و ﻫﻼك ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺗﻀﺮع و زارى و ﺳﺨﻦ وى را ﺷﻨﻴﺪ ﻧﺪا داد ﻛﻪ اى ارﻣﻴﺎ وﺣﻰ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﭘﺮوردﮔﺎرا‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را در وﺿﻌﻰ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺮا ﻫﻼك ﻓﺮﻣﺎى«‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻌﺰت و ﺟﻼﻟﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻫﻼك ﻧﻜﻨﻢ ﻣﮕـﺮ آﻧﻜـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻰ‪«.‬‬
‫ارﻣﻴﺎ از ﮔﻔﺘﺎر ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺪل ﺷـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻗﺴـﻢ ﺑـﻪ آن ﻛـﺲ ﻛـﻪ ﻣﻮﺳـﻰ را ﺑـﻪ ﺣـﻖ‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻫﻼك ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ارﻣﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ و وﺣﻰ ﺧﺪا را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﻮرﺳﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﻋﺬاﺑﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺜﺮت ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎﺳﺖ و اﮔﺮ از ﻣﺎ در ﮔﺬرد از ﻗﺪرت‬
‫اوﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪69‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از وﺣﻰ ﺧﺪا ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ و ﻋﺼﻴﺎن و ﺑﺪﻛﺎرى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻴﻔﺰود و ﻫﻼﻛﺸﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺪ و وﺣـﻰ‬
‫ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ آﺧﺮت را از ﻳﺎد ﺑﺮدﻧﺪ و وﺣﻰ ﺧﺪا از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻛﺎر دﻧﻴﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸـﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺳﻄﻮت ﺧﺪاى ﺑﺮﺳﺪ و ﻗﻮﻣﻰ ﺳﻨﮕﺪل را ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺪ از اﻳـﻦ رﻓﺘـﺎر‬
‫ﺑﺎز آﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﮔﺸﺎده دﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮔﺮان ﻣﻬﺮﺑﺎن‪«.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﻮم ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ از رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ و ﺧﺪا در دل ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭘﺴﺮ ﻧﺒﻮزراذان ﭘﺴـﺮ ﺳـﻨﺤﺎرﻳﺐ‬
‫ﭘﺴﺮ دارﻳﺎس ﭘﺴﺮ ﻧﻤﺮود )ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ درﺑﺎره ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻛﺮد( ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻟﻎ ﭘﺴﺮ ﻋـﺎﺑﺮ اﻓﻜﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻮى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رود و آن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺪ وى ﺳﻨﺤﺎرﻳﺐ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻫـﺰار ﭘـﺮﭼﻢ در آﻣـﺪ و‬
‫آﻫﻨﮓ ﻣﺮدم ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﻗﺼﺪ ﺷﻤﺎ دارد‪ .‬ﺷﺎه ارﻣﻴﺎ را‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آن وﺣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮدم ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس را ﻫـﻼك‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ ﺧﻼف وﻋﺪه ﻧﻜﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺪو اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن وﻗﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و ﻫﻨﮕﺎم زوال ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ رﺳـﻴﺪ و ﺧـﺪا اراده ﻫﻼﻛﺸـﺎن ﻓﺮﻣـﻮد‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪاى را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ارﻣﻴﺎ ﺑﺮو و از او ﻓﺘﻮى ﺑﺨﻮاه و ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺘﻔﺘﺎ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮدى از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺰد ارﻣﻴﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻢ‪ ،‬آﻣﺪهام درﺑﺎره ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪاﻧﻢ از ﺗﻮ ﻓﺘﻮى ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻓﺮﻣـﺎن ﺧـﺪاى‬
‫ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﺮدهام و ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻪام اﻣﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﻦ دﺷﻤﻨﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻔﺰود‪ .‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا در ﻛﺎر آﻧﻬﺎ ﻓﺘـﻮى‬
‫ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻜﻮﻳﻰ ﻛﻦ و ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا رﻓﺘﺎر ﻛﻦ و اﻣﻴﺪ ﺧﻴﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش«‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺑﻨﺸﺴـﺖ و ارﻣﻴـﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ«؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺘﺎء در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪاﻧﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪم‪«.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ وى ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﻧﻜﻮ ﻧﺸﺪ و ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﻗﺴﻢ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻪ ﻛﺴـﻰ ﺑـﺎ ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪان ﺧـﻮد‬
‫ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﺮدهام و ﺑﻴﺸﺘﺮ«‪.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺎن ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺮد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻦ و از ﺧﺪاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﭘﺎرﺳـﺎى ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻼح آرد ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺻﻠﺢ اﻓﻜﻨﺪ و ﺑﻪ رﺿﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ و از ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دارد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪70‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﭘﻴﺶ ارﻣﻴﺎ ﺑﺮﻓﺖ و روزى ﭼﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻠـﺦ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﻴـﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس را در ﻣﻴﺎن داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛـﻪ ﺳـﺨﺖ آﺷـﻔﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ارﻣﻴﺎ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا وﻋﺪه ﭘﺮوردﮔﺎرت ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم‪«.‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ارﻣﻴﺎ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻳﺎرى ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪاى ﺧﻮﺷﺪل ﺑﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و‬
‫ﭘﻴﺶ او ﻧﺸﺴﺖ و ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ دو ﺑﺎر درﺑﺎره ﻛﺎر ﻛﺴﺎﻧﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪم‪«.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻨﻮز از رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻧﺪ؟«‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺑﺮ رﻓﺘﺎرى ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﺻﺒﻮر ﺑﻮدم و ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻠﻴﻪاى ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ دﻳﺪ و ﭼﻮن اﻣﺮوز ﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻢ دﻳـﺪم ﺑـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎى ﺧـﻼف رﺿـﺎى ﺧـﺪا دﺳـﺖ‬
‫زدهاﻧﺪ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎرﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻛﺎرى ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣﺎﻳـﻪ ﺧﺸـﻢ ﺧﺪاﺳـﺖ اﮔـﺮ رﻓﺘﺎرﺷـﺎن ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﭘـﻴﺶ ﺑـﻮد‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻰﺷﺪم و ﺻﺒﻮر ﺑﻮدم و اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻢ وﻟﻰ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاى و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗـﻮ ﺧﺸـﻤﮕﻴﻦ ﺷـﺪم و‬
‫آﻣﺪم ﻛﻪ ﺗﺮا ﺧﺒﺮ دﻫﻢ‪ .‬ﺗﺮا ﺑﺨﺪاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺒﻌﻮﺛﺖ ﻛﺮد در ﺣﻖ آﻧﻬﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻫﻼﻛﺸﺎن ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ارﻣﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺣـﻖ و ﺻـﻮاﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﺸـﺎن دار و اﮔـﺮ ﻋﺎﺻـﻰ ﺗﻮاﻧـﺪ و از‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن ﺧﺸﻨﻮد ﻧﻴﺴﺘﻰ ﻫﻼﻛﺸﺎن ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﭼﻮن ﻛﻠﻤﻪ از دﻫﺎن ارﻣﻴﺎ در آﻣﺪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺻﺎﻋﻘﻪاى از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‬
‫را ﺑﺴﻮﺧﺖ و ﻫﻔﺖ در آﻧﺮا ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ارﻣﻴﺎ اﻳﻦ را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺟﺎﻣﻪ درﻳﺪ و ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه زﻣﻴﻦ و اى ارﺣـﻢ‬
‫اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ! وﻋﺪهاى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻬﺎدى ﭼﻪ ﺷﺪ؟«‬
‫ﻧﺪا آﻣﺪ ﻛﻪ اى ارﻣﻴﺎ اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﻓﺘﻮاى ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺪاﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ارﻣﻴﺎ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻫﻤﺎن ﻓﺘﻮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر داد و آن ﻣﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﻮد و از ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻣﺮدم ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﻫﻤﺪم درﻧﺪﮔﺎن ﺷﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس در آﻣﺪ و در ﺷﺎم ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﻛﺮد و‬
‫از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭼﻨﺪان ﺑﻜﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﻛﺪام ﺳﭙﺮ ﺧﻮﻳﺶ را از ﺧﺎك ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ و در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺧﺎك در آن رﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﺧـﻮد ﺑﺒـﺮد و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ ﻣـﺮدم ﺑﻴـﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس را ﻓﺮاﻫﻢ آرﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺰرگ و ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﻳﻜﺼﺪ ﻛﻮدك از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪ و‬
‫‪71‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺳﭙﺎه را ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﻪ ﻏﻨـﺎﻳﻢ‬
‫ﻣﺎ از آن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ ﻛﻮدﻛﺎن را ﻛﻪ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪى ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﭼﻬﺎر ﻏﻼم رﺳﻴﺪ و داﻧﻴﺎل و ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ و ﻋﺰارﻳـﺎ و ﻣﻴﺸـﺎﺋﻞ از آن ﺟﻤﻠـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻔﺖ ﻫﺰار ﻛﺲ از ﺧﺎﻧﺪان داود ﺑﻮد و ﻳﺎزده ﻫﺰار ﻛﺲ از ﺳﺒﻂ ﻳﻮﺳﻒ و ﺑﺮادرش ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﻮد و ﻫﺸـﺖ‬
‫ﻫﺰار از ﺳﺒﻂ اﺷﺘﺮ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻮد و ﭼﻬﺎرده ﻫﺰار از ﺳﺒﻂ زﺑﺎﻟﻮن و ﻧﻔﺜﺎﻟﻰ ﭘﺴﺮان ﻳﻌﻘـﻮب ﺑـﻮد و ﭼﻬـﺎر ﻫـﺰار‬
‫ﻛﺲ از ﺳﺒﻂ روﺑﻴﻞ و ﻻوى ﭘﺴﺮان ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻮد و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار از ﺳﺒﻂ ﻳﻬﻮدا ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺳﻪ ﮔﺮوه ﻛﺮد‪ :‬ﻳﻚ ﺳﻮم را ﺑﻪ ﺷﺎم ﻣﻘﺮ داد و ﻳﻚ ﺳﻮم را ﺑﻪ اﺳـﻴﺮى‬
‫ﺑﺮد و ﻳﻚ ﺳﻮم را ﺑﻜﺸﺖ و ﻇﺮوف ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﻮدك ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد و اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ اول ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ و ﺳﺘﻤﮕﺮﻳﻬﺎى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺳﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﻮى ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ارﻣﻴﺎ ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻇﺮﻓﻰ از ﻓﺸﺮده‬
‫اﻧﮕﻮر ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ اﻧﺠﻴﺮ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﻳﻠﻴﺎ در آﻣﺪ و وﻳﺮاﻧﻰ آن ﺑﺪﻳﺪ ﺷـﻚ در دل او اﻓﺘـﺎد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﺪا ﺗﺎ ﻛﻰ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺮده را زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد؟« و ﺧﺪا او را ﺑـﺎ ﺧـﺮش ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻣـﺮگ ﺑـﺮد و ﻳﻜﺼـﺪ ﺳـﺎل‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻮد‪ .‬ﻓﺸﺮده اﻧﮕﻮر و ﺳﺒﺪ اﻧﺠﻴﺮ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻮد و ﺧﺪا ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺲ او را ﻧﺪﻳﺪ آﻧﮕﺎه وى‬
‫را زﻧﺪه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻈﺮْ إِﻟـﻰ ﻃَﻌﺎﻣ‪‬ـﻚ‪ ‬و‪ ‬ﺷَـﺮا ِﺑﻚ‪ ‬ﻟَـﻢ‪‬‬
‫»ﻗﺎل َﻛﻢ‪َ ‬ﻟ ِﺒ ْﺜﺖ‪ .‬ﻗﺎل َﻟ ِﺒ ْﺜﺖ‪ ‬ﻳﻮ‪‬ﻣﺎً أَو‪ ‬ﺑ ‪‬ﻌﺾ‪ ‬ﻳﻮ‪‬مٍ‪ .‬ﻗﺎل ‪‬ﺑﻞْ َﻟ ِﺒ ْﺜﺖ‪ ‬ﻣ‪‬ﺎ َﺋﺔَ ﻋﺎمٍ ﻓَـﺎ ْﻧ ُ‬
‫ﺸﺰُﻫﺎ ُﺛﻢ‪َ ‬ﻧ ْﻜﺴ‪‬ﻮﻫﺎ َﻟﺤ‪‬ﻤﺎً ‪«259 :2‬‬
‫ﻈﺮْ إِﻟَﻰ ا ْﻟﻌ‪‬ﻈﺎمِ َﻛ ‪‬ﻴﻒ‪ُ ‬ﻧ ْﻨ ‪‬‬
‫ﺠ ‪‬ﻌ َﻠﻚ‪ ‬آ ‪‬ﻳﺔً ﻟ‪‬ﻠﻨﱠﺎسِ و‪ ‬ا ْﻧ ُ‬
‫ﻈﺮْ إِﻟﻰ ﺣ‪‬ﻤﺎرِك‪ ‬و‪ ‬ﻟ َﻨ ‪‬‬
‫ﺴ ﱠﻨﻪ‪ ‬و‪ ‬ا ْﻧ ُ‬
‫‪‬ﻳ َﺘ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻮدهاى؟ ﮔﻔﺖ ﻳﻚ روز ﻳﺎ ﻗﺴﻤﺘﻰ از روز ﺑﻮدهام‪ .‬ﮔﻔﺖ )ﻧﻪ( ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺪ ﺳﺎل ﺑﻮدهاى‪.‬‬
‫ﺧﻮردﻧﻰ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺸﺪه! و دراز ﮔﻮش ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑﻨﮕـﺮ! ﺗـﺮا ﺑـﺮاى ﻣـﺮدم ﻋﺒﺮﺗـﻰ‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﺮد‪ .‬اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن ﻛﻨﻴﻢ ﺳﭙﺲ آﻧﺮا ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﺧﺮ ﺧﻮد را ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﻣﺮده ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﺮوق و ﻋﺼﺐ آن ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ آورد و ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ و‬
‫روح در آن روان ﺷﺪ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻓﺸﺮده اﻧﮕﻮر و اﻧﺠﻴﺮ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻮد و‬
‫دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﻗﺪرت ﺧﺪا را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﺪا ارﻣﻴﺎ را زﻧﺪه ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻮﺳﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎ دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد آﻧﮕﺎه ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪ و از آﻧﭽﻪ ﻣﻰدﻳـﺪ در ﺷـﮕﻔﺖ ﺑـﻮد و‬
‫ﭼﻴﺰى ﺑﺪان رﺳﻴﺪ و آﻧﭽﻪ را دﻳﺪه ﺑﻮد از ﻳﺎد ﺑﺮد و داﻧﻴﺎل و ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ و ﻋﺰارﻳﺎ و ﻣﻴﺸﺎﻳﻞ را ﻛﻪ از ﻧﺴـﻞ ﭘﻴﻤﺒـﺮان‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪم و ﺣﺎدﺛﻪاى ﺷﺪ و آﻧﺮا ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺑﻮد از ﻳﺎد ﺑـﺮدم‪ .‬ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﺄوﻳﻞ آن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪72‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارم و اﮔﺮ ﺗﺄوﻳﻞ آﻧﺮا ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﻬﺎ از ﭘﻴﺶ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺧﻮاب را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻋﻼم ﻛﻨﺪ و ﺧﺪا ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺠﺴﻤﻪاى در ﺧﻮاب دﻳﺪى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺎﻫﺎ و ﺳﺎﻗﻬﺎى آن از ﺳﻔﺎل ﺑﻮد و زاﻧﻮ و ران آن از ﻣﺲ ﺑﻮد و ﺷﻜﻤﺶ از ﻧﻘﺮه ﺑﻮد و ﺳﻴﻨﻪاش از‬
‫ﻃﻼ ﺑﻮد و ﺳﺮ و ﮔﺮدﻧﺶ از آﻫﻦ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدى و از آن در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدى ﺳﻨﮕﻰ از آﺳﻤﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و آﻧﺮا‬
‫ﺑﻜﻮﻓﺖ و اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ را از ﻳﺎد ﺗﻮ ﺑﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺄوﻳﻞ آن ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﺄوﻳﻞ آن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎﻫﺎن را دﻳﺪهاى ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻤﺘﺮ و ﺑﻌﻀـﻰ‬
‫را ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻌﻀﻰ را ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﻔﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺳﺴﺖﺗﺮ و ﻧﺮمﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺎﻻى آن‬
‫ﻣﺲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ و اﺳﺘﻮارﺗﺮ و ﺑﺎﻻى ﻣﺲ ﻧﻘﺮه اﺳﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺎﻻى ﻧﻘﺮه ﻃﻼ اﺳﺖ ﻛـﻪ از‬
‫آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از آن آﻫﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﻮ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻗﻮىﺗﺮى و از ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ‪ .‬و‬
‫ﺻﺨﺮهاى ﻛﻪ دﻳﺪى ﺧﺪا از آﺳﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﺠﺴﻤﻪ را ﺑﻜﻮﻓﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮى اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺧـﺪا از آﺳـﻤﺎن ﺑﺮاﻧﮕﻴـﺰد و‬
‫ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻜﻮﺑﺪ و ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ وى ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﺮدم ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻏﻼﻣﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ دﻫﻰ و دادى از‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺎﻧﻤﺎن از ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺪهاﻧﺪ و دﻟﺒﺴﺘﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ و رو ﺳﻮى آﻧﻬﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻴﺮوﻧﺸﺎن ﻛـﻦ‬
‫ﻳﺎ ﺑﻜﺶ‪«.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸـﺪ‪ «.‬و ﭼـﻮن ﺑـﺮاى ﻛﺸـﺘﻦ‬
‫آوردﻧﺪﺷﺎن ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا ﻣﺎ از ﮔﻨﺎه دﻳﮕﺮان ﺑﻠﻴﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬و ﺧﺪا ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺷﻔﻘﺖ و رﺣﻢ‬
‫آورد و وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن زﻧﺪهﺷﺎن ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﮕﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑـﺎﻗﻰ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫داﻧﻴﺎل و ﺣﻨﺎﻧﻴﺎ و ﻋﺰارﻳﺎ و ﻣﻴﺸﺎﻳﻞ از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺪا اراده ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﻫﻼك ﻛﻨﺪ ﺑﺎ اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰداﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺮاب ﻛﺮدم ﭼﻪ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻜﺸﺘﻢ ﻛﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا و ﻳﻜﻰ از ﻣﺴﺎﺟﺪ وى ﺑﻮد و اﻳﻨﺎن از ﻧﺴﻞ ﭘﻴﻤﺒـﺮان ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺳـﺘﻢ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻌﺪى ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﻋﺼﻴﺎن آوردﻧﺪ و ﺗﺮا ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ آﻧﻬـﺎ ﺗﺴـﻠﻂ دادﻧـﺪ و ﭘﺮوردﮔﺎرﺷـﺎن ﭘﺮوردﮔـﺎر‬
‫‪73‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮق اﺳﺖ و ﮔﺮاﻣﻰ و ﻣﺼﻮن و ﻋﺰﻳﺰﺷﺎن دارد و ﭼﻮن ﻋﺼﻴﺎن او ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺘﺸﺎن‬
‫داد و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺗﻮان رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻻ روم و ﻫﺮ ﻛـﻪ را در آﻧﺠـﺎ ﻫﺴـﺖ ﺑﻜﺸـﻢ و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ از ﻛﺎر زﻣﻴﻦ و ﻣﺮدم آن ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪام‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻗﺪرت اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺪارى و ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺧﻼﻳﻖ ﻗﺎدر ﺑﻪ آن ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪﺗﺎن را ﻣﻴﻜﺸﻢ‪«.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﺧﺪا ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨـﺖ ﺗـﺎ ﺿـﻌﻒ و زﺑـﻮﻧﻰ وى را‬
‫آﺷﻜﺎر ﻛﻨﺪ و آن ﭘﺸﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮراخ ﺑﻴﻨﻰاش رﻓﺖ و وارد ﻣﻐﺰش ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﺦ ﻧـﻴﺶ زدن ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﻗﺮار و آرام ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺳﺮ او را در ﻣﺤﻞ ﻣﺦ ﺑﻜﻮﺑﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻣﺮﮔﺶ در رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﺒـﺎن ﺧـﻮد ﮔﻔـﺖ‪» :‬وﻗﺘـﻰ‬
‫ﺑﻤﺮدم ﺳﺮم را ﺑﺸﻜﺎﻓﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻛﺸﺖ؟« و ﭼﻮن ﺑﻤﺮد ﺳﺮ او را ﺷﻜﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺸـﻪ را دﻳﺪﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﺦ او ﻧﻴﺶ ﻣﻰزﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را رﻫﺎﻳﻰ داد و رﺣﻤﺸﺎن ﻛﺮد و ﺳﻮى ﺷﺎم و اﻳﻠﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎز‬
‫ﺑﺮد و در آﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻧﺪ و از آﻧﭽﻪ ﺑﻮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﻴﺮان ﻣﻘﺘﻮل‬
‫را ﻧﻴﺰ زﻧﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﻪ ﺷﺎم در آﻣﺪﻧﺪ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮرات از دﺳﺖ آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻮﺧﺘﻪ و‬
‫ﻓﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺰﻳﺮ ﻛﻪ از اﺳﻴﺮان ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺐ و روز ﺑﺮ ﺗﻮرات ﻣﻰﮔﺮﻳﺴﺖ و از ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد و در دل درهﻫﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻛﺎرش ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻮد‪ .‬روزى ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺳﻮى وى آﻣﺪ‬
‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻋﺰﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪات از ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮ ﻛﺘﺎب و ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا ﻣﻰﮔﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺧﻄﺎﻫﺎى ﻣﺎ و ﺧﺸﻢ ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﭼﻨـﺎن ﺷـﺪ‬
‫ﻛﻪ دﺷﻤﻦ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﭼﻴﺮه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮداﻧﻤﺎن را ﻛﺸﺖ و دﻳﺎرﻣﺎن را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﻛﺘﺎب ﺧﺪا را ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑـﻮد و‬
‫دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﺳﺎﻣﺎن ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺴﻮزاﻧﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮ ﺗﻮرات ﻧﮕﺮﻳﻢ ﺑﺮ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﮕﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫آن ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ دوﺳﺖ دارى ﻛﻪ ﺗﻮرات ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﮔﺮدد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﺑﺮﮔﺮد و روزه ﺑﺪار و ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﻦ و ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﻦ و ﻓﺮدا ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﺎ‪«.‬‬
‫ﻋﺰﻳﺮ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و روزه ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻛﺮد و ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﺮد و ﺑﻮﻋﺪهﮔﺎه رﻓﺖ و آن ﻣـﺮد ﻛـﻪ ﻓﺮﺷـﺘﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻮد ﺑﺎ ﻇﺮف آﺑﻰ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪ و آب را ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗـﻮرات در ﺳـﻴﻨﻪ وى ﻧﻤـﻮدار ﺷـﺪ و ﺳـﻮى ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺗﻮرات را ﺑﺎ ﺣﻼل و ﺣﺮام و ﺳﻨﺘﻬﺎ و ﻓﺮﻳﻀﻪﻫﺎ و ﺣﺪود آن ﺑﺮاى ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻮﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﺳﺎﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ و ﻋﺰﻳـﺮ ﻣﻴـﺎن آﻧﻬـﺎ ﺑـﻮد و ﺣـﻖ ﺧـﺪا را‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪74‬‬

‫ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا وى را ﺑﻪ ﺟﻮار ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺰﻳﺮ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪا ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﺻﻼح آرد و ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﺪ و ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺗﻮرات وادار ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻌﻰ دﻳﮕﺮ از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ درﺑﺎره ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ و ﺟﻨﮓ وى ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺨﻨﺎن دﻳﮕﺮ آوردهاﻧﺪ ﻛﻪ از‬
‫ذﻛﺮ آن ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب دراز ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺟﻨﮓ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﻋﺮب‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ آﻏﺎز ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮاق و اﺳـﺘﻘﺮار در ﺣﻴـﺮه و‬
‫اﻧﺒﺎر ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺴﺎ ﭘﺴﺮ زرﺑﺎﺑﻞ ﭘﺴﺮ ﺷﻠﺘﻴﻞ از اﻋﻘﺎب ﻳﻬـﻮدا وﺣـﻰ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺮو و ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﺷﺎن ﻛﻠﻮن و در ﻧﺪارد و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ دﻳﺎر آﻧﻬـﺎ ﺑﺘـﺎزد و‬
‫ﻣﺮدان ﺑﻜﺸﺪ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﻏﺎرت ﻛﻨﺪ و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﺎﻓﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺑـﻪ ﺟـﺰ ﻣـﻦ ﺧـﺪاﻳﺎن دﻳﮕـﺮ ﮔﺮﻓﺘـﻪاﻧـﺪ و‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮان و رﺳﻮﻻن ﻣﺮا ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺎ از ﻧﺠﺮان ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ رﺳﻴﺪ و ﻧـﺎم وى ﻧﺒﻮﺧـﺬ ﺑـﻮد و ﻋﺮﺑـﺎن ﻧـﺎم او را‬
‫ﻋﺮﺑﻰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ دوران ﻣﻌﺪ ﺑﻦ ﻋـﺪﻧﺎن ﺑـﻮد و ﺑﺨـﺖ ﻧﺼـﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن ﻋﺮب ﻛﻪ در دﻳﺎر وى ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺎل و ﻛﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﺎﺑـﻞ ﻣـﻰآوردﻧـﺪ و ﺣﺒﻮﺑـﺎت و ﺧﺮﻣـﺎ و ﺟﺎﻣـﻪ‬
‫ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد و در ﻧﺠﻒ ﻗﻠﻌﻪاى اﺳﺘﻮار ﺑﺴـﺎﺧﺖ و ﻫﻤـﻪ را در آﻧﺠـﺎ ﻧﻬـﺎد و‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﺪا داد و ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺒﺮ در ﻣﻴﺎن ﻋﺮﺑﺎن ﻣﺠـﺎور ﭘﺨـﺶ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ آﻣﺪﻧﺪ و اﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻴﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ از ﻗﻴﺎم ﺗﻮ از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﺷﺪهاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﻰ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ از ﻛﺎرﻫـﺎى ﭘﻴﺸـﻴﻦ اﺳـﺖ از آﻧﻬـﺎ ﺑﭙـﺬﻳﺮ و‬
‫ﻧﻴﻜﻮﺷﺎن ﺑﺪار‪ «.‬و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ آﻧﻬﺎ را در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮاد ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻓﺮات ﻣﻨﺰل داد ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ اردوﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و‬
‫آﻧﺮا اﻧﺒﺎر ﻧﺎم ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻣﺮدم ﻗﻠﻌﻪ را رﻫﺎ ﻛﺮد اﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ زﻧﺪه ﺑﻮد در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﭼـﻮن ﺑﻤـﺮد ﺑـﻪ ﻣـﺮدم اﻧﺒـﺎر‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺣﻴﺮه داﺷﺖ وﻳﺮان ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ ﭼﻨﻴﻦ آورده ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺪﻧﺎن ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺧﻮﻳﺶ آﻏﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﺮدم رس ﺑـﺮ ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﺧﻮد ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم ﺣﻀﻮر ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺘﻨـﺪ و ﭼـﻮن ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺟﺮى ﺷﺪﻧﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺟﺎزه داد ﻧﺴﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺪﻧﺎن ﺑﻮد ﻓﻨﺎ ﺷﻮد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼـﺮ را‬
‫ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ و ﭼﻮن وى از ﺧﺮاب ﻛﺮدن ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﻰ و ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬
‫را در ﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﻋـﺮب در آﻳـﺪ و‬
‫اﻧﺴﺎن و ﭼﻬﺎر ﭘﺎ زﻧﺪه ﻧﮕﺬارد و ﻫﻤﻪ را در ﻫﻢ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﻛﻪ اﺛﺮ از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻣﻴﺎن اﻳﻠﻪ و اﺑﻠـﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻰ‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ وارد ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﻨﺒﻨﺪه ﺑﻮد ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ارﻣﻴﺎ و ﻳﻮﺣﻨﺎ وﺣـﻰ‬
‫‪75‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻗﻮم ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﻢ داد و ﺑﺲ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از ﻋﻴﺶ ﻧﻌﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﺪاﻳﻰ‬
‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺮدم ﻋﺮﺑﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻢ دادم اﻣﺎ ﻟﺠﺎﺟﺘﺸﺎن ﺑﻴﻔﺰود و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ دادم ﻛﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴـﺮم‪.‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﻣﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺪﻧﺎن را درﻳﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ از ﻓﺮزﻧﺪان اوﺳـﺖ ﻛـﻪ در آﺧـﺮ اﻟﺰﻣـﺎن وى را‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰم و ﭘﻴﻤﺒﺮى را ﺑﺪو ﺧﺘﻢ ﻛﻨﻢ و ﻣﻌﺪ را ﺑﻪ وى ﻋﺰت دﻫﻢ‪.‬‬
‫دو ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه و از ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻋـﺪﻧﺎن را ﺑﺪﻳﺪﻧـﺪ و‬
‫ﺳﻮى ﻣﻌﺪ رﻓﺘﻨﺪ و وى دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮﺧﻴﺎ او را ﺑﺮ ﻳﺮاق ﺳﻮار ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وى ﺳﻮار ﺷﺪ و در ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮان رﺳﻴﺪﻧﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﺮاى ارﻣﻴﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪ و او ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﺮان رﺳﻴﺪ و ﻋﺪﻧﺎن و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ در ذات ﻋﺮق رو‬
‫ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻋﺪﻧﺎن را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺑﻪ دﻳﺎر ﻋﺮب ﺗﺎﺧﺖ و ﻋﺪﻧﺎن را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر رﺳـﻴﺪ و‬
‫وﻗﺘﻰ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﺮﺑﺎن از اﻃﺮاف ﻋﺮﺑﻪ در ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دو ﮔﺮوه ﺧﻨﺪق زدﻧـﺪ و ﺑﺨـﺖ‬
‫ﻧﺼﺮ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻣﻨـﺎدى از دل آﺳـﻤﺎن ﻧـﺪا داد ﻛـﻪ اﻧﺘﻘـﺎم ﭘﻴﻤﺒـﺮان را‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬و از ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮ در آﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﻋﺪﻧﺎن و ﺑﺨﺖ‬
‫ﻧﺼﺮ از ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در ﺣﻀﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻫﺰﻳﻤﺖ ﺟﺎن ﺑـﻪ در ﺑـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ دو‬
‫ﮔﺮوه ﺷﺪﻧﺪ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻪ رﻳﺴﻮب ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻚ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﮔﺮوﻫﻰ دﻳﮕﺮ آﻫﻨﮓ و ﺑﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺧﺪاى از اﻳﻦ آﻳﺎت آﻧﻬﺎ را ﻣﻨﻈﻮر دارد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺣﺴ‪‬ﻮا ‪‬ﺑﺄْﺳ‪‬ﻨﺎ إِذا ‪‬ﻫﻢ‪ ‬ﻣﻨْﻬﺎ ‪‬ﻳﺮْ ُﻛﻀُﻮنَ‪.‬‬
‫ﺧﺮِﻳﻦَ‪َ .‬ﻓ َﻠﻤ‪‬ﺎ أَ ‪‬‬
‫ﺸﺄْﻧﺎ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺪ‪‬ﻫﺎ َﻗﻮ‪‬ﻣﺎً آ َ‬
‫ﺼﻤ‪‬ﻨﺎ ﻣﻦ َﻗﺮْ ‪‬ﻳﺔٍ ﻛﺎ َﻧﺖ‪ ‬ﻇﺎ ‪‬ﻟ ‪‬ﻤﺔً و‪ ‬أَ ْﻧ َ‬
‫»و‪َ ‬ﻛﻢ‪َ ‬ﻗ ‪‬‬
‫ﺴ َﺌﻠُﻮنَ‪ .‬ﻗﺎﻟُﻮا ﻳﺎ و‪ ‬ﻳﻠَﻨﺎ إِﻧﱠﺎ ُﻛﻨﱠﺎ ﻇﺎ ‪‬ﻟﻤ‪‬ﻴﻦَ‪ .‬ﻓَﻤﺎ زا َﻟﺖ‪ ‬ﺗﻠْـﻚ‪‬‬
‫ﺟﻌ‪‬ﻮا إِﻟﻰ ﻣﺎ أُ ْﺗﺮِ ْﻓ ُﺘﻢ‪ ‬ﻓ‪‬ﻴﻪ‪ ‬و‪ ‬ﻣ‪‬ﺴﺎ ‪‬ﻛ ‪‬ﻨ ُﻜﻢ‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻌ ﱠﻠ ُﻜﻢ‪ُ ‬ﺗ ‪‬‬
‫ﻻ َﺗﺮْ ُﻛﻀُﻮا و‪ ‬ار‪ِ ‬‬
‫ﺣﺼ‪‬ﻴﺪاً ﺧﺎ ‪‬ﻣﺪ‪‬ﻳﻦَ ‪«15 -11 :21‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻌﻠْﻨﺎ ‪‬ﻫﻢ‪ ‬‬
‫ﺣﺘﱠﻰ ‪‬‬
‫د‪‬ﻋ‪‬ﻮا ‪‬ﻫﻢ‪ ‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭼﻘﺪر دﻫﻜﺪهﻫﺎ را ﻛﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻴﻢ و از ﭘﺲ آﻧﻬﺎ ﮔﺮوﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﭘﺪﻳﺪ آوردﻳـﻢ‪ .‬و‬
‫ﭼﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﻣﺎ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻧﺪ از آن ﮔﺮﻳﺰان ﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺮﻳﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻟﺬﺗﻬﺎ و ﻣﺴﻜﻨﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدﻳـﺪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ اى واى ﺑﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﻮدهاﻳﻢ‪ .‬ادﻋﺎﻳﺸﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ در و ﺷـﺪه‬
‫و ﺑﻴﺠﺎﻧﺸﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ اﺳﻴﺮاﻧﻰ ﻛﻪ از ﻋﺮﺑﻪ ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و آﻧﻬﺎ را در اﻧﺒﺎر ﺟﺎ داد و آﻧﺠﺎ را اﻧﺒﺎر‬
‫ﻋﺮب ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﺎم اﻧﺒﺎر ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﻧﺒﻄﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻣﻴﺨﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از ﻋﺮﺑﻪ ﺑﺎز آﻣﺪ ﻋﺪﻧﺎن‬
‫ﺑﻤﺮد و دﻳﺎر ﻋﺮب در اﻳﺎم زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ وﻳﺮان ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن او ﺑﻤﺮد ﻣﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺪﻧﺎن ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺻﻠﻮات اﷲ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ رﻓﺖ و آﺛﺎر آن را ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎ داﺷﺖ و ﺣﺞ ﻛﺮد و ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺣﺞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻣﻌﺪ از ﻣﻜﻪ ﺑﻪ رﻳﺴﻮب رﻓﺖ و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ را ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫آورد و ﭘﺮﺳﻴﺪ از اﻋﻘﺎب ﺣﺎرث ﭘﺴﺮ ﻣﻀﺎص ﺟﺮﻫﻤﻰ ﻛﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؟ ﺣﺎرث ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دوس ﻋﺒـﻖ‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﺟﺮﻫﻢ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺟﺮﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺟﻠﻬﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ« و ﻣﻌﺪ ﻣﻌﺎﻧـﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ وى را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺰار ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺪ از او زاد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪76‬‬

‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺣﻮادث اﻳﺎم او‬

‫ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ از ﻋﺠﻢ و ﻋﺮب ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻛﻰ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد در آﻏﺎز‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﻋﻤﻞ و داﻧﺶ ﺧﻮﻳﺶ را ﺻﺮف وﺻﻮل ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى ﺷﻬﺮ ﻓﺴﺎ را در ﻓﺎرس ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و در ﻫﻨﺪ و ﺑﻼد دﻳﮕﺮ آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ ﺳﺎﺧﺖ و ﻫﻴﺮﺑـﺪان ﺑـﺮ آن‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﻫﻔﺖ ﻛﺲ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ را ﻣﺮﺗﺒﺖ داد و ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﻠﻚ را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻰام ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ زرادﺷﺖ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻴﻤﺎن ﻇﻬﻮر ﻛﺮد و دﻋﻮى ﭘﻴﻤﺒﺮى داﺷﺖ و ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ‬
‫را ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ در اول ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﻳﻦ وى ﮔﺮوﻳﺪ و ﻛﺘﺎب وى را ﻛﻪ وﺣﻰ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷـﺖ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺘﺎب زرادﺷﺖ ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ دوازده ﻫﺰار ﮔﺎو ﺣﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﻼ ﻣﻨﻘﺶ ﺷﺪه ﺑـﻮد و ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ آﻧـﺮا در‬
‫اﺳﺘﺨﺮ در ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم درﺑﻴﺸﺖ ﻧﻬﺎد و ﻫﻴﺮﺑﺪان ﺑﺮ آن ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻢ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﻤﻨﻮع داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ در اﻳﻦ روزﮔﺎر ﺑﺎ ﺧﺮزاﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﻛﻰ ﺳﻮاﺳﻒ ﺑﺮادر ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮك ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﻮد و از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﺷﺮاﻳﻂ ﺻﻠﺢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﺮ در ﺧﺮزاﺳﻒ اﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺒﺎن ﻧﻮﺑﺘﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮ در ﭘﺎدﺷـﺎﻫﺎن‬
‫ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪ و زرادﺷﺖ ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎه ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰد و او ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و اﺳﺐ و ﻧﮕﻬﺒﺎن آﻧﺮا ﺑﺨﻮاﺳـﺖ و‬
‫ﺧﺮزاﺳﻒ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬و او ﺟﺎدوﮔﺮى ﺑﻰ ﺑﺎك ﺑﻮد‪ ،‬و دل ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ ﻧﻬـﺎد و ﻧﺎﻣـﻪاى‬
‫ﺳﺨﺖ ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎرى ﺑﺰرگ آورده و ﮔﻔﺘﻪ زردﺷﺖ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ زرادﺷـﺖ را‬
‫ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وى آﻳﺪ و ﺧﻮن وى و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺮﻳﺰد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ آﻣﺪ وى ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧـﻮﻳﺶ را ﻓـﺮاﻫﻢ آورد‬
‫ﻛﻪ ﺟﺎﻣﺎﺳﻒ ﻋﺎﻟﻢ و ﻣﻨﺠﻢ ﻗﻮم وزرﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺷـﺎه ﺗﺮﻛـﺎن ﻧﺎﻣـﻪاى ﺳـﺨﺖ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ و اﻋﻼم ﺟﻨﮓ ﻛﺮد و ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺮزاﺳﻒ از ﺟﻨﮓ ﺑﻤﺎﻧﺪ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺴﻮى ﻳﻚ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻨـﺪ‬
‫و ﻫﺮ ﻳﻚ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻰ ﺷﻤﺎر ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و زرﻳﻦ ﺑﺮادر ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﻧﺴـﻄﻮر ﭘﺴـﺮ زرﻳـﻦ و اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر و ﭘﺸـﻮﺗﻦ‬
‫ﭘﺴﺮان ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺧﺎﻧﺪان ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺮزاﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻫﺮﻣﺰ و اﻧﺪرﻣﺎن را ﻛﻪ ﺑﺮادران وى ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ و ﺑﻴﺪرﻓﺶ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪ .‬زرﻳﻦ در اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺳﺨﺖ ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ‬
‫و ﭘﺴﺮش اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺟﺎى او را ﭘﺮ ﻛﺮد و ﺑﻴﺪرﻓﺶ در ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺷﻜﺴـﺖ در ﺗﺮﻛـﺎن اﻓﺘـﺎد و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺧﺮزاﺳﻒ ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﺎﻟﻰ ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﺮزم ﺑـﺮ ﺿـﺪ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﻓﺘﻨـﻪﮔـﺮى ﻛـﺮد و دل‬
‫ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﺎ وى ﺑﺪ ﺷﺪ و او را ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺳﭙﺲ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دژى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ‬
‫زﻧﺪان زﻧﺎن ﺑﻮد و ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺳﻮى ﻛﺮﻣﺎن و ﺳﻴﺴﺘﺎن رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻃﻤﻨـﺪر رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﻋﻠـﻢ دﻳـﻦ‬
‫آﻣﻮزد و ﻣﺘﻨﺴﻚ ﺷﻮد و ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﭘﺪر ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﭘﻴﺮى ﻓﺮﺗﻮت و از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧـﺰاﻳﻦ و اﻣـﻮال و زﻧـﺎن‬
‫ﺷﺎه و ﺧﻄﻮس ﺑﺎﻧﻮى ﺣﺮم در ﺑﻠﺦ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﺑﻪ ﺧﺮزاﺳﻒ ﺧﺒﺮ ﺧﺮزاﺳﻒ ﺧﺒﺮ دادﻧـﺪ و ﭼـﻮن ﻗﻀـﻴﻪ را‬
‫‪77‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﺪاﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻰ ﺷﻤﺎر ﻓﺮاﻫﻢ آرد و از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﺑﻠﺦ راﻧﺪ و اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﻣﻤﻠﻜـﺖ‬
‫وى ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺪود ﻣﻠﻚ ﭘﺎرﺳﻴﺎن رﺳﻴﺪ ﮔﻮﻫﺮﻣﺰ ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻧـﺎﻣﺰد ﺟﺎﻧﺸـﻴﻨﻰ‬
‫وى ﺑﻮد ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﻓﺮاوان از ﻣﺮدان ﺟﻨﮕﻰ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺮود و در دل ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﺮدم ﺑﻜﺸﺪ و‬
‫ﺑﺮ دﻫﻜﺪهﻫﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﻮﻫﺮﻣﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺮد و ﺧـﻮن ﺑﺴـﻴﺎر ﺑﺮﻳﺨـﺖ و ﺑـﻰ ﺣﺮﻣﺘـﻰ ﻓـﺮاوان ﻛـﺮد و‬
‫ﺧﺮزاﺳﻒ از دﻧﺒﺎل وى ﺑﺮﻓﺖ و دﻓﺘﺮﻫﺎ ﺑﺴﻮﺧﺖ و ﻟﻬﺮاﺳﻒ و ﻫﻴﺮﺑﺪان ﺑﻜﺸﺖ و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ وﻳﺮان ﻛﺮد و ﺑﺮ اﻣﻮال‬
‫و ﮔﻨﺠﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و دو دﺧﺘﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ را ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺧﻤﺎﻧﻰ و دﻳﮕﺮى ﺑﺎذاﻓﺮه ﻧﺎم داﺷﺖ اﺳـﻴﺮ ﻛـﺮد و ﭘـﺮﭼﻢ‬
‫ﺑﺰرگ را ﻛﻪ درﻓﺶ ﻛﺎﺑﻴﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ ﭘﺮداﺧـﺖ و ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ از او ﺑﮕﺮﻳﺨـﺖ و در‬
‫ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﺠﺎور ﻓﺎرس در ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻃﻤﻨﺪر ﺣﺼﺎرى ﺷﺪ و ﺣﻮادث ﺳﺨﺖ ﺑﺮ او رخ داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﻛﺎر ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ را ﭘﻴﺶ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ او را از زﻧﺪان در آورد و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺷﺎه آورد ﻛﻪ او را ﺑﻨﻮاﺧﺖ و وﻋﺪه داد ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻧﻬﺪ و ﭼﻨﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺑﺎ وى ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﻛـﺎر‬
‫ﺳﭙﺎه و ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ ﺧﺮزاﺳﻒ را ﺑﺪو ﺳﭙﺮد و ﭼﻮن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳﺨﻦ ﭘﺪر ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ وى ﺧﻢ ﺷﺪ و از ﭘـﻴﺶ او‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺎه راﺳﺎن دﻳﺪ و ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺳﭙﺎه ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻴﭙﻮر زدﻧﺪ و ﺳﭙﺎه را ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫آورد و ﺳﻮى اردوﮔﺎه ﺗﺮﻛﺎن روان ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺗﺮﻛﺎن ﺳﭙﺎه وى ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻮﻫﺮﻣﺰ و اﻧـﺪرﻣﺎن ﺑـﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﻨﮓ اﻓﺘﺎد و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻧﻴﺰه ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﻮن ﺑـﺮق ﺟﻬﻨـﺪه ﻳـﻮرش آورد و ﺑـﺎ ﺗﺮﻛـﺎن در آوﻳﺨـﺖ و‬
‫زﺧﻤﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎر زد و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﺗﺮك رﺧﻨﻪ اﻓﺘﺎد و ﺗﺮﻛﺎن ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از زﻧﺪان در‬
‫آﻣﺪه و ﺑﻪ ﻫﺰﻳﻤﺖ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﭙﺮداﺧﺘﻨﺪ و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﺎزﮔﺸﺖ و درﻓﺶ ﺑﺰرگ را ﻛـﻪ ﭘـﺲ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‬
‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮد و ﭘﻴﺶ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ از ﻇﻔﺮ وى ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﺗﺮﻛـﺎن را دﻧﺒـﺎل ﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺮزاﺳﻒ دﺳﺖ ﻳﺎﻓـﺖ او را ﺑـﻪ اﻧﺘﻘـﺎم ﻟﻬﺮاﺳـﺐ ﺑﻜﺸـﺪ و ﮔـﻮﻫﺮ ﻣـﺰ و اﻧـﺪرﻣﺎن را ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﻓﺮزﻧﺪان وى زﻧﺪه ﻧﮕﺬارد و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎى ﺗﺮﻛﺎن را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ و ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺴﻮزد و ﻣـﺮدﻣﺶ را ﺑـﻪ اﻧﺘﻘـﺎم‬
‫ﻣﺮدان دﻳﻦ ﺑﻜﺸﺪ و اﺳﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮد و از ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ وى ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر از راﻫﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از او ﻛﺴﻰ ﻧﭙﻴﻤﻮده ﺑﻮد ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن در آﻣـﺪ و از ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﺳـﭙﺎه و‬
‫ﻛﺸﺘﻦ درﻧﺪﮔﺎن و ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺮغ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از او ﻛﺲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﺷﻬﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺗﺮﻛﺎن را ﻛﻪ دز‬
‫روﺋﻴﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺷﺎه و ﺑﺮادران و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن وى را ﺑﻜﺸﺖ و اﻣﻮال وى را ﻏﺎرت ﻛﺮد و زﻧـﺎن وى را ﺑـﻪ‬
‫اﺳﻴﺮى ﮔﺮﻓﺖ و دو ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﺪر ﻓﺘﺤﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺟﺰ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‪ ،‬ﻓﺸـﻮﺗﻦ‬
‫ﺑﺮادر وى و آذرﻧﻮش و ﻣﻬﺮﻳﻦ ﭘﺴﺮان اﺑﺴﻪ ﻧﻴﺰ ﻫﻨﺮ ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﺮاى وﺻﻮل ﺑﻪ ﺷﻬﺮ از رودﻫﺎى ﺑﺰرگ ﭼﻮن ﻛﺎﺳﺮوذ و ﻣﻬﺮروذ و ﻳﻚ رود ﺑﺰرگ دﻳﮕﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و‬
‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﻓﺮاﺳﻴﺎت ﻛﻪ و ﻫﺴﻜﻨﮓ ﻧﺎم داﺷﺖ در آﻣﺪ و دﻳـﺎر ﺗﺮﻛـﺎن را در ﻫـﻢ ﻛﻮﻓـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫اﻗﺼﺎى ﺣﺪود آن و دﻳﺎر ﺗﺒﺖ و درﺑﻨﺪ ﺻﻮل رﺳﻴﺪ آﻧﮕﺎه وﻻﻳﺖ ﺗﺮﻛﺎن را ﭘﺎره ﭘﺎره ﻛﺮد و ﻫﺮ ﻧﺎﺣﻴﻪ را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪78‬‬

‫ﺳﺮان ﺗﺮك داد و اﻣﺎﻧﺸﺎن داد و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ ﺧﺮاﺟﻰ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺳﻮى ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﺑﺎز‬
‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺣﺴﺪ ﻣﻰﺑﺮد او را ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﺳﺘﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را وﻟﻴﻌﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻛﺎن‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻓﻴﺮوز ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ رﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰى از ﻛﺸـﻮر ﻣـﺎ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ دارد و‬
‫ﭘﻨﺪارد ﻛﻪ ﻛﺎﺑﻮس وى را از ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺷﺎه آزاد ﻛﺮده و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻴﺎرد ﺑﺮو و او را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آر‪ «.‬و اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﺳـﻮى‬
‫رﺳﺘﻢ ﺷﺪ و رﺳﺘﻢ او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻳﻜﺼﺪ و دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد و ﭘﺲ از آن ﺑﻤﺮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺳﻤﻰ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺳﻮى ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻮى ﺑﻠﺦ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ در آﻣﺪ و‬
‫ﺑﺎ زرادﺷﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺠﻮس و ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ داﻧﺎ ﭘﺴﺮ ﻓﺤﺪ ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﺳﻤﻰ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﺮد و زرادﺷـﺖ اﻳـﻦ‬
‫زﺑﺎن را آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﺎر ﺳﻤﻰ را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻰ ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ و ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﻧﺎﻇﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و از اﻳﻦ رو وى را ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ‬
‫داﻧﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻋﺠﻤﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻓﺤﺪ ﭘﺴﺮ »ﻫﻮ« ﭘﺴﺮ ﺣﻜﺎو ﭘﺴﺮ ﻧﺬﻛﺎو ﭘﺴﺮ ﻓـﺮس ﭘﺴـﺮ رج‬
‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮراﺳﺮو ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺷﺎه ﺑﻮد‪ .‬و زرادﺷﺖ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﻓﺮدواﺳﻒ ﭘﺴﺮ ارﻳﺤﺪ ﭘﺴـﺮ ﻣﻨﺠﺪﺳـﻒ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺟﺨﺸﻨﺶ ﭘﺴﺮ ﻓﻨﺎﻓﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﺣﺪى ﭘﺴﺮ ﻫﺮدان ﭘﺴﺮ ﺳﻔﻤﺎن ﭘﺴﺮ وﻳﺪس ﭘﺴﺮ ادرا ﭘﺴﺮ رج ﭘﺴﺮ ﺧﻮراﺳـﺮو ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﭘﺪرش ﻟﻬﺮاﺳﺐ دﻳﻦ ﺻﺎﺑﻴﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻤﻰ و زرادﺷﺖ دﻳﻦ ﺧـﻮﻳﺶ را‬
‫ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻰام ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد و ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻳﻜﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫از آن ﻫﻔﺖ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻣﺮﺗﺒﺖ داد ﻳﻜﻰ ﺑﻬﻜﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ در دﻫﺴﺘﺎن ﮔﺮﮔﺎن ﻣﻘـﺮ داﺷـﺖ و ﻗـﺎرن‬
‫ﻓﻬﻠﻮى ﻛﻪ در وﻻﻳﺖ ﻧﻬﺎوﻧﺪ ﻣﻘﺮ داﺷﺖ و ﺳﻮرﻳﻦ ﻓﻬﻠﻮى ﻛﻪ ﻣﻘﺮ وى ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﻮد و اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﻓﻬﻠﻮى ﻛـﻪ ﻣﻘـﺮ‬
‫وى رى ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﻪ دوران ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ و ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛـﺎﺑﻮس ﺑـﻪ دوران ﺳـﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴـﺮ داود ﻋﻠﻴﻬﻤـﺎ‬
‫اﻟﺴﻼم ﺑﻮد و از ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻤﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻢ از ﺑﻠﻘﻴﺲ دﺧﺘﺮ اﻳﻠﻴﺸﺮح ﺳﺨﻦ آوردﻳﻢ‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﻳﺎﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮ و ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻔﺮ رﺳﻴﺪ ﻛـﻪ‬
‫او را ﻳﺎﺳﺮ اﻧﻌﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻧﺎم از آن رو ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﻌﺎم وى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻗﻮم ﻧﻴﺮو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﺎرﺷﺎن ﺳـﺎﻣﺎن‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪79‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﻫﻞ ﻳﻤﻦ‪ ،‬ﻳﺎﺳﺮ اﻧﻌﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺳﻮى ﻣﻐﺮب رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ درهاى ﺑﻪ ﻧﺎم دره ﺷﻦ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از او‬
‫ﻛﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ از ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﻦ ﮔﺬر ﻧﻴﺎﻓﺖ و در اﺛﻨﺎى اﻗﺎﻣﺖ وى ﺷﻦ ﮔﺸﻮده ﺷـﺪ و‬
‫ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻋﻤﺮو ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﺧﻮد ﻋﺒﻮر ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﺎز ﻧﮕﺸـﺘﻨﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻰ ﻣﺴﻴﻦ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دره ﻧﺼﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﻨﺪ ﺑـﺮ ﺳـﻴﻨﻪ‬
‫آن ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺖ از ﻳﺎﺳﺮ اﻧﻌﻢ ﺣﻤﻴﺮى اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ از وى ﺗﺒﻊ‪ ،‬ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻧﺎم وى اﺑﻮ ﻛﺮب ﺑﻮد و ﺑﻪ روزﮔـﺎر ﺑﺸﺘﺎﺳـﺐ وارد‬
‫ﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻮد و از ﻳﻤﻦ ﺑﻪ راﻫﻰ ﻛﻪ راﺋﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻮى ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻃﻰ رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ آﻫﻨﮓ‬
‫اﻧﺒﺎر ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﻴﺮه رﺳﻴﺪ و ﺷﺐ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎد و ﺑﻤﺎﻧﺪ و آﻧﺠﺎ ﺣﻴﺮه ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﺮﻓﺖ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﺮدم ازد و ﻟﺨﻢ و ﺟﺬام و ﻋﺎﻣﻠﻪ و ﻗﻀﺎﻋﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻃﻰ و ﻛﻠﺐ و ﺳﻜﻮن و ﺑﻠﺤﺎرث ﺑﻦ ﻛﻌﺐ و اﻳﺎد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و اﺑـﻮ ﻛـﺮب ﺳـﻮى‬
‫اﻧﺒﺎر رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ﻣﻮﺻﻞ و آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﺮﻛـﺎن رو ﺑـﻪ رو ﺷـﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺷﻜﺴـﺖ داد و ﻣـﺮدان‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﻴﺮ ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و روزﮔـﺎرى ﺑﺰﻳﺴـﺖ و ﺷـﺎﻫﺎن از او ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﺗﻌﻈﻴﻢ وى ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﻪﻫﺎ و ﺗﺤﻔﻪﻫﺎ از ﺣﺮﻳﺮ و ﻣﺸﻚ و ﻋﻮد و دﻳﮕﺮ‬
‫ﻛﺎﻻى ﻫﻨﺪ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪ و اﺑﻮ ﻛﺮب ﭼﻴﺰﻫﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از دﻳﺎر ﺷﻤﺎ آﻳﺪ؟«‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺰﻧﺪت ﻣﺒﺎد از دﻳﺎر ﻣﺎ ﻛﻤﺘﺮ آﻳﺪ و از ﭼﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ آﻳﺪ‪ «.‬و وﺻﻒ دﻳﺎر ﭼﻴﻦ و وﺳـﻌﺖ و‬
‫آﺑﺎداﻧﻰ و ﻓﺮاواﻧﻰ ﺗﺤﻔﻪﻫﺎى آن ﺑﮕﻔﺖ و او ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﭼﻴﻦ رود و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺣﻤﻴﺮ از راه ﺳـﺎﺣﻞ ﺗـﺎ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻛﺎﺋﻚ و ﺳﻴﻪ ﻛﻼﻫﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﻳﻜﻰ از ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻧﺎﺑﺖ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﺴـﻴﺎر ﺳـﻮى ﭼـﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺗﺒﻊ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﻦ رﺳﻴﺪ و ﻣﺮدان ﺑﻜﺸﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺑﺪﻳﺪ در ﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻳﻤﻨﻴﺎن رﻓﺘﻦ و آﻣﺪن و اﻗﺎﻣﺖ وى ﺑﻪ ﭼﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و دوازده ﻫﺰار ﺳﻮار از ﺣﻤﻴﺮ‬
‫در ﺗﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻬﺎد ﻛﻪ اﻫﻞ ﺗﺒﺖ از آﻧﻬﺎﻳﻨﺪ و ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻋـﺮب ﺷـﻤﺎرﻧﺪ و ﺧـﻮى و رﻧـﮓ ﻋـﺮب‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﻊ ﺑﺎ ﻗﻮم ﻋﺮب ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺮون ﻛﻮﻓﻪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻨﺰﻟﻬﺎى راه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺿﻌﻔﺎى ﻗﻮم آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺣﻴﺮه ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﺒﻊ ﺑﺮﻓﺖ و وﻗﺘﻰ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫از ﻫﻤﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب از ﺑﻨﻰ ﻟﺤﻴﺎن و ﻫﺬﻳﻞ و ﺗﻤﻴﻢ و ﺟﻌﻔﻰ و ﻃﻰ و ﻛﻠﺐ آﻧﺠﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ و دﺧﺘﺮ وى‪ ،‬ﺧﻤﺎﻧﻰ‬
‫ﭘﺲ از ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻧﻮاده وى اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى روزى ﻛـﻪ ﺗـﺎج ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻧﻬـﺎد و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ وﻓﺎ ﭘﺎﺑﻨﺪﻳﻢ و ﻣﺪﻳﻮﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻨﻴﻢ‪ «.‬و او را اردﺷﻴﺮ دراز دﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨـﺪ از‬
‫آن رو ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺠﺎور دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺎدﺷﺎه اﻗﻠﻴﻤﻬﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪80‬‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى در ﺳﻮاد ﻋﺮاق ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و آﺑﺎد اردﺷﻴﺮ ﻧﺎم ﻛـﺮد و ﻫﻤـﺎن دﻫﻜـﺪه ﺑﻬﻤﻴﻨﻴﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫اﻛﻨﻮن در زاب ﺑﺎﻻ ﻫﺴﺖ‪ .‬در ﻧﺎﺣﻴﻪ دﺟﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﺑﻬﻤﻦ اردﺷﻴﺮ ﻧﺎم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن اﺑﻠﻪ اﺳـﺖ‪ .‬و‬
‫ﻫﻢ او ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎن رﻓﺖ و رﺳﺘﻢ و ﭘﺪرش دﺳﺘﺎن و ﺑﺮادرش ازواره و ﭘﺴﺮش ﻓﺮﻣﺮز را ﺑﻜﺸﺖ‬
‫و ﺑﺮاى روزى ﺳﭙﺎه و ﺧﺮج ﻫﻴﺮﺑﺪان و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ و ﻣﺼﺎرف دﻳﮕﺮ ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺪر داراى ﺑﺰرگ و ﭘﺪر ﺳﺎﺳﺎن ﺑﻮد و آﺧﺮﻳﻦ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻚ و ﻓﺮزﻧـﺪان وى‬
‫از ﻧﺴﻞ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ‪ ،‬اردﺷﻴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ‬
‫رﺳﻴﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺘﻮاﺿﻊ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺧﻮى ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى وى ﺑﻪ ﻧﺎم اردﺷﻴﺮ ﺑﻨﺪه ﺧـﺪا و ﺧـﺎدم ﺧـﺪا و‬
‫ﻣﺪﺑﺮ اﻣﻮر ﺷﻤﺎ ﺻﺪور ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ وى ﺑﺎ ﻳﻚ ﻫﺰار ﻫﺰار ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ روم ﻧﺰدﻳﻚ رﻓﺖ‪.‬‬
‫و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻤﺮد و دارا در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺑﻮد و ﺧﻤﺎﻧﻰ را ﺑـﻪ ﭘـﺎس ﭘـﺪرش ﺑﻬﻤـﻦ ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﻫﺎن زﻣﻴﻦ ﺧﺮاﺟﮕﺰار ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻮﻛﺖ و ﺗﺪﺑﻴﺮ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﻪﻫـﺎ و‬
‫ﻣﻜﺘﻮﺑﻬﺎ داﺷﺖ ﻛﻪ از ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﭘﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺑﻬﻤﻦ اﺳﺘﻮرﻳﺎ ﺑﻮد ﻳﺎ اﺳﺘﺎر و او دﺧﺘﺮ ﻳﺎﺋﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻰ ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺎ ﭘﺴﺮ ﻃﺎﻟﻮت ﺷﺎه ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻗﺒﺲ ﭘﺴﺮ اﺑﻞ ﭘﺴﺮ ﺻﺎرور ﭘﺴﺮ ﺑﺤﺮث ﭘﺴﺮ اﻓﻴﺢ ﭘﺴﺮ اﻳﺸﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ‬
‫ﺧﻠﻴﻞ اﻟﺮﺣﻤﺎن ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻬﻤﻦ‪ ،‬راﺣﺐ دﺧﺘﺮ ﻓﻨﺤﺲ از اوﻻد رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴـﺮ‬
‫داود ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻬﻤﻦ زر ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺴﺮ ﺷﻠﺘﺎﻳﻞ و ﺑﺮادر راﺣﺐ را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ داد و رﻳﺎﺳـﺖ‬
‫ﺟﺎﻟﻮت را ﺑﺪو ﺳﭙﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺧﻮاﻫﺮش او را ﺳﻮى ﺷﺎم ﭘﺲ آورد‪.‬‬
‫ﺑﻬﻤﻦ دو ﭘﺴﺮ داﺷﺖ داراى ﺑﺰرگ و ﺳﺎﺳﺎن و دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﻓﺮﻧﮓ و ﺑﻬﻤـﻦ دﺧـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣﻌﻨـﻰ ﺑﻬﻤـﻦ‬
‫ﺧﻮش ﻧﻴﺖ اﺳﺖ و ﺧﻤﺎﻧﻰ ﭘﺲ از او ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻬﻤﻦ ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﻤﺎﻧﻰ دﺧﺘﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و او را ﺑﻪ ﭘﺎس ﻧﻴﻜﻮﻳﻴﻬﺎى ﭘﺪر و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ ﻛﻤـﺎل‬
‫ﻋﻘﻞ و ﺟﻤﺎل و ﺳﻮارﻛﺎرى و دﻟﻴﺮى ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻟﻘﺐ وى ﺷﻬﺮ آزاد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻤﺎﻧﻰ از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ داراى ﺑﺰرگ را از ﺑﻬﻤﻦ ﺑﺎر ﮔﺮﻓـﺖ از‬
‫او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺷﻜﻤﺶ ﻧﻬﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ دارا دﻫﺪ و ﺑﻬﻤﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد و ﺗﺎج ﺑﻪ دارا داد ﻛـﻪ در ﺷـﻜﻢ‬
‫ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﺳﺎﺳﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ رﻓﺘﺎر ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮد ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ و ﭼﻮن ﻛﺎر ﭘﺪر ﺑﺪﻳﺪ‬
‫ﺳﻮى اﺳﺘﺨﺮ رﻓﺖ و ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ و از روش ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﻪ در رﻓﺖ و ﻋﺎﺑﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻻى ﻛﻮﻫﻬﺎ رﻓـﺖ و ﺑـﻪ ﻋﺒـﺎدت‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى ﭼﻨﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر آن ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻛﺎر را زﺷﺖ و رﺳﻮا داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﺳﺎﺳﺎن ﭼﻮﭘﺎن ﺷﺪه« و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﻣﻨﺴﻮب داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺳﺎﺳﺎن دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻟﺘﻴﺎل ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺴﺮ اوﺷﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﻗﻮن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﻰ ﭘﺴﺮ ﻫﺎزﻗﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺎز ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺛﺎم‬
‫ﭘﺴﺮ ﻋﻮزﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﻮرام ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺷﺎﻓﻂ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪81‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻤﺮد‪ ،‬ﭘﺴﺮش دارا در ﺷﻜﻢ ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد او را ﺑﺰاد‬
‫و ﻧﺨﻮاﺳﺖ اﻳﻦ را ﻋﻠﻨﻰ ﻛﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﻧﻬﺎد و ﮔﻮﻫﺮى ﮔﺮاﻧﻘﺪر ﻫﻤﺮاه وى ﻛﺮد و ﺑﻪ رود ﻛﺮ اﺳﺘﺨﺮ و ﺑﻪ‬
‫ﻗﻮﻟﻰ ﺑﻪ رود ﺑﻠﺦ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬و ﺗﺎﺑﻮت ﺑﻪ دﺳﺖ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻰ از اﻫﻞ اﺳﺘﺨﺮ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻃﻔﻞ ﻛﻮﭼﻚ وى ﻣﺮده ﺑﻮد و ﭼـﻮن‬
‫دارا را ﺑﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬او را ﭘﻴﺶ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و از زﻳﺒﺎﻳﻰ وى و ﮔﺮاﻧﻘﺪرى ﮔﻮﻫﺮى ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪى ﻛﺮد و‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎرى او ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن رﺷﺪ ﻛﺮد و ﺧﻤﺎﻧﻰ ﻣﻘﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪ ﻛﺮده و ﭘﺴﺮ را در ﺧﻄﺮ ﻫـﻼك اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﻛـﺎرش‬
‫ﻋﻠﻨﻰ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ و اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺻﻔﺎت ﺷﺎﻫﺰادﮔﺎن داﺷﺖ و ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺗﺎج ﺑﺪو داد و ﻛﺎر‬
‫ﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻓﺎرس رﻓﺖ و ﺷﻬﺮ اﺳﺘﺨﺮ را ﺑﻨﻴـﺎد ﻛـﺮد و ﭘﻴـﺎﭘﻰ ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ روم‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻓﻴﺮوزى ﻳﺎﻓﺖ و دﺷﻤﻨﺎن را ﺑﺸﻜﺴﺖ و از دﺳﺖ اﻧﺪازى ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز داﺷﺖ‪ ،‬و رﻋﻴﺖ در اﻳﺎم‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او در رﻓﺎه و ارزاﻧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ روم ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﺳﻴﺮان ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاى وى آوردﻧﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻳﺎن روﻣـﻰ ﻛـﻪ در‬
‫اﻧﻤﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ در ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ از ﺣﻮزه اﺳﺘﺨﺮ ﺑﻨﺎﻳﻰ ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﮕﻔﺖ آورد ﺑﻪ ﺳـﺒﻚ روم ﺑﺴـﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜـﻰ از ﺑﻨﺎﻫـﺎ در‬
‫ﺷﻬﺮ اﺳﺘﺨﺮ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮى در راه داراﺑﮕﺮد در ﻳﻚ ﻓﺮﺳﺨﻰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد و ﺳـﻮﻣﻰ در ﭼﻬـﺎر ﻓﺮﺳـﺨﻰ ﺷـﻬﺮ در راه‬
‫ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻮد و ﺧﻤﺎﻧﻰ در ﻃﻠﺐ رﺿﺎى ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺳﺨﺖ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ و ﻧﺼﺮت و ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺧـﺮاج از رﻋﻴـﺖ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻰ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎز ﻣﻰروﻳﻢ‬
‫و ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺎﻣﺸﺎن را ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﺎﻫﺎن اﻳﺮان ﻛﻪ ﻣﻌﺎﺻﺮﺷﺎن ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎد ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫از ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا ﮔﺮوﻫﻰ از اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮده ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺑﻴـﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻛﻴﺮش‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴـﺮ اﺳـﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺎﺑﻞ داﺷﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از وى ﻧﻴﺰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﺑـﻮد و ﺧﻤـﺎﻧﻰ ﭘـﺲ از ﻣـﺮگ ﻛﻴـﺮش ﭘﺴـﺮ‬
‫اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻰ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻣﺪت وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘـﺪس از‬
‫آن وﻗﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ آﻧﺮا وﻳﺮان ﻛﺮد ﺗﺎ وﻗﺘﻰ آﺑﺎد ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اﻫﻞ ﻛﺘﺐ ﻗﺪﻳﻢ و ﻋﺎﻟﻤﺎن اﺧﺒﺎر ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻫﻔﺘـﺎد‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ روزﮔـﺎر‬
‫ﺧﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب آوردﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﻛﻴﺮش ﻫﻤﺎن ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻨﻜﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﮔﻮﻳﻨـﺪ ﻛـﻰ ارش‬
‫ﻋﻤﻮى ﺟﺪ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻰ ارش ﺑﺮادر ﻛﻴﻜﺎوس ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ‬
‫ﻛﻰ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻛﺒﻮﺟﻰ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻤﻨﻮش ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻜﺎوس ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﻰارش ﻫﺮﮔﺰ از ﺟﺎﻧﺐ ﻛﻴﻜﺎوس و ﻛﻰﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوﺧﺶ و از ﺟﺎﻧﺐ ﻟﻬﺮاﺳـﺐ ﭘﺎدﺷـﺎه ﻧﺒـﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ در ﺧﻮزﺳﺘﺎن و ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺠﺎور آن از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ داﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰﻳﺴﺖ و واﻻ ﻗﺪر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪82‬‬

‫و ﭼﻮن ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را آﺑﺎد ﻛﺮد و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ ﻋﺰﻳﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و از ﭘﻴﺶ ﺣﻜﺎﻳﺖ‬
‫او و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را آوردهام و ﭘﻴﺶ از آن و ﺑﻌﺪ از آن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺎﻫﺎن اﻳﺮان ﻣﻌﻴﻦ‬
‫ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدى از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ اﻳﺸـﺎن ﺑـﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴـﺎن و روﻣﻴـﺎن‬
‫رﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﺳﻜﻨﺪر وﻗﺘﻰ دارا را ﺑﻜﺸﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﻫﻤﻪ ﻣﺪت آن ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ ﻫﺸـﺘﺎد و‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن از داراى ﺑﺰرگ و ﭘﺴﺮ وى داراى ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻫﻼك وى و ﺧﺒﺮ ذو اﻟﻘـﺮﻧﻴﻦ و‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دارا ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﻛﻪ ﻟﻘﺐ ﭼﻬﺮآزاد داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ وى ﻣﻘﻴﻢ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺖ و ﺷﺎﻫﺎن اﻃﺮاف ﺧﺮاﺟﮕﺰار وى ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻓـﺎرس‬
‫ﺷﻬﺮ دارا ﺑﮕﺮد را ﺑﺴﺎﺧﺖ و اﺳﺒﺎن ﭘﺴﺖ را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد و ﺑﻪ دارا ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﺖ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬از ﻫﻤـﻴﻦ رو‬
‫ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪو داد و وﻟﻴﻌﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و وزﻳﺮ دارا ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﻮد و رﺳﻴﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﻮ ﺟﻮاﻧﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ داراى ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺒﺮى ﻧﺎم داﺷﺖ دﺷﻤﻨﻰ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷـﺎه ﻓﺘﻨـﻪﮔـﺮى ﻛـﺮد‪ .‬و ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺷﺎه ﺷﺮﺑﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﺒﺮى داد او را ﺑﻜﺸـﺖ و دارا ﻛﻴﻨـﻪ رﺳـﻴﻦ و ﺟﻤﻌـﻰ از ﺳـﺮان را ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﺿـﺪ ﺑﺒـﺮى‬
‫ﻫﻤﺪﺳﺘﻰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دارا دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭘﺴﺮ وى دارا ﭘﺴﺮ دارا ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻣﺎدر وى ﻣﺎﻫﻴﺎﻫﻨـﺪ دﺧﺘـﺮ ﻫـﺰار ﻣـﺮد‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮادﻣﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ ورﻃﻪ ﻫﻼك ﻧﻴﻨﺪازﻳﻢ و ﻫـﺮ ﻛـﻪ در آن اﻓﺘـﺪ‬
‫ﺑﺮوﻧﺶ ﻧﻴﺎرﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى ﺷﻬﺮ دارا را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﺮادر ﺑﺒﺮى را دﺑﻴﺮى داد و وزﻳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑـﺎ‬
‫وى و ﺑﺮادرش اﻧﺲ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و او ﺷﺎه را ﺑﺎ ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﺪ دل ﻛﺮد و ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ داد و ﺧﺎص و ﻋﺎم‬
‫از ﺷﺎه ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻴﺰارى ﻛﺮدﻧﺪ و او ﺟﻮاﻧﻰ ﻣﻐﺮور و ﺳﺨﺖ ﺳﺮ و ﻛﻴﻨﻪﺗﻮز و ﺟﺒﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﭘﺲ دارا ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ‪ ،‬دارا ﭘﺴﺮ دارا ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻛـﺮد و‬
‫رﻓﺘﺎر وى ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﻧﺒﻮد و ﺳﺮان آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺮ او ﺗﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻤﻠﻜﺖ از وى ﺑﻪ ﺟﺎن‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از او آﺳﻮده ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺑﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و اﺳﺮار دارا‬
‫را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﺟﻨﮓ ﺑﻮد آﻧﮕﺎه ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از‬
‫ﻳﺎران دارا وى را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮش را ﭘﻴﺶ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺰاى ﻛﺴـﻰ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺮى ﺷﻮد ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪر‪ ،‬روﺷﻨﻚ دﺧﺘﺮ دارا را ﺑﺰﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑـﻪ ﻫﻨﺪوﺳـﺘﺎن و ﻧـﻮاﺣﻰ ﻣﺸـﺮق ﺗﺎﺧـﺖ‪ ،‬ﺳـﭙﺲ از آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و آﻫﻨﮓ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮاد ﺑﻤﺮد و او را در ﺗﺎﺑﻮﺗﻰ از ﻃﻼ ﺑﻪ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑـﻪ روزﮔـﺎر وى ﻣﻠـﻚ روم ﻓـﺮاﻫﻢ آﻣـﺪ و ﭘـﻴﺶ از اﺳـﻜﻨﺪر‬
‫ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮد و ﻣﻠﻚ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ از اﺳﻜﻨﺪر ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪83‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫دﻳﮕﺮى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ دارا ﭘﺴﺮ دارا ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﺷﻬﺮى وﺳﻴﻊ ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و دار ﻧﻮا‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن دارا ﻧﺎم دارد و ﺷﻬﺮ را آﺑﺎد ﻛﺮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد در آن ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻓﻴﻠﻘـﻮس‬
‫ﭘﺪر اﺳﻜﻨﺪر ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ از ﻣﺮدم ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻮد و ﺷﺎه آﻧﺠﺎ و وﻻﻳﺘﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ دارا ﺻﻠﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﺧﺮاﺟﻰ ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﭼﻮن ﻓﻴﻠﻘﻮس ﺑﻤﺮد اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺴﺮ وى ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺧﺮاج ﭘﺪر را ﻧﻔﺮﺳـﺘﺎد و دارا‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و وى را ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺟﻮاﻧﻰ و ﻧﺎداﻧﻰ ﺧﺮاج ﻣﺮﺳﻮم ﭘـﺪر را ﻧـﺪاده اﺳـﺖ و‬
‫ﭼﻮﮔﺎن و ﮔﻮﻳﻰ را ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاى ﻛﻨﺠﺪ ﺑﺮاى او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ وى ﻛﻮدك اﺳﺖ و ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﮔـﻮى و ﭼﻮﮔـﺎن‬
‫ﺑﺎزى ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻧﭙﺮدازد و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻨـﺪ ﻛـﺲ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ و او را ﺑﺒـﺮد و‬
‫ﺷﻤﺎر ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن وى ﺑﻪ اﻧﺪازه داﻧﻪﻫﺎى ﻛﻨﺠﺪﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى او ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ وى را ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﭼﻮﮔﺎن و ﮔﻮ را ﻣﺒﺎرك ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﮔﺎن ﻛﺮه را ﺑﺰﻧـﺪ‬
‫و ﺑﻜﺸﺪ و زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﻛﺮه ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻚ دارا را ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳـﺖ ﻛﻨـﺪ و وﻻﻳـﺖ او را ﺑـﻪ‬
‫ﺣﻮزه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و ﻛﻨﺠﺪ را ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﮔﺎن داﻧﺪ ﻛﻪ روﻏﻦ دارد و از ﺗﻠﺨﻰ و ﺗﻨﺪى ﺑﻪ دور اﺳﺖ و ﻛﻴﺴﻪاى‬
‫ﭘﺮ از ﺧﺮدل ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮى دارا ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺮدل اﻧﺪك اﺳﺖ وﻟﻰ ﺗﻨﺪى و ﺗﻠﺨﻰ و ﻗﻮت ﺑﺴـﻴﺎر دارد و‬
‫ﺳﭙﺎه وى ﭼﻨﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﻮاب اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ دارا رﺳﻴﺪ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و آﻣﺎده ﭘﻴﻜﺎر اﺳﻜﻨﺪر ﺷﺪ‪ .‬اﺳﻜﻨﺪر ﻧﻴـﺰ‬
‫آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺳﻮى ﻗﻠﻤﺮو دارا روان ﺷﺪ و دارا ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮى اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎﺧﺖ و ﭼﻮن رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ ﺟﻨﮕﻰ‬
‫ﺳﺨﺖ در اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه دارا ﺑﺸﻜﺴﺖ و دو ﺗﻦ از ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن دارا ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﻣﺮدم ﻫﻤﺪان ﺑﻮدﻧـﺪ دارا را از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺿﺮﺑﺖ زدﻧﺪ و از اﺳﺐ ﺑﻴﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن از اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻘﺮب ﺑﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دارا را اﺳﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻧﻜﺸﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن از ﻛﺎر دارا ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺳـﻮى وى رﻓـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫وﻗﺖ ﺟﺎن دادن او رﺳﻴﺪ و از اﺳﺐ ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪ و ﺑﺎﻻى ﺳﺮ وى ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺮ ﻛﺸﺘﻦ او ﻧﺪاﺷﺘﻪ و‬
‫آﻧﭽﻪ رخ داده ﺑﻪ ﺧﻼف راى وى ﺑﻮده و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫دارا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا دو ﺣﺎﺟﺖ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ آﻧﻜﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺮا از ﻗﺎﺗﻼﻧﻢ ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ و دﻳﮕﺮ آﻧﻜﻪ دﺧﺘﺮم روﺷﻨﻚ را‬
‫ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮى‪«.‬‬
‫و اﺳﻜﻨﺪر ﻫﺮ دو را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎن دارا را ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و روﺷﻨﻚ را زن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﻗﻠﻤـﺮو‬
‫دارا را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى از آن اﺳﻜﻨﺪر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ اﺳﻜﻨﺪر ﻛﻪ ﺑﺎ داراى ﻛﻮﭼﻚ ﭘﻴﻜﺎر ﻛـﺮد ﺑـﺮادر وى ﺑـﻮد و داراى‬
‫ﺑﺰرگ ﻣﺎدر اﺳﻜﻨﺪر را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او دﺧﺘﺮ ﭘﺎدﺷﺎه روم ﺑﻮد و ﻫﻼى ﻧﺎم داﺷﺖ و او را ﭘﻴﺶ دارا آوردﻧﺪ‬
‫و ﺑﻮى ﺑﺪ داﺷﺖ و ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮى ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬داﻧﺎﻳﺎن ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ وى را ﺑﺎ ﺑﻮﺗﻪ ﺳﻨﺪر ﻋﻼج ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد و ﺗﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﺟﻮﺷﺎﻧﺪه ﺳﻨﺪر ﺑﺸﺴﺖ و ﺑﺴﻴﺎرى از آن ﺑﻮى ﺑﺪ ﺑﺮﻓﺖ وﻟﻰ ﻫﻤﻪ ﻧﺮﻓﺖ ودﺷﺎه از آن ﺑـﻮى ﻛـﻪ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد از او‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪84‬‬

‫ﺑﻴﺰار ﺷﺪ و رﻫﺎ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد و زن از ﺷﺎه ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮى آورد و او را ﺑﻪ ﻧﺎم درﺧﺘﻰ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻮى از وى ﺑﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺎه ﺳﻨﺪروس ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﻧﺎم اﺳﻜﻨﺪروس از آﻧﺠﺎ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﭼﻮن داراى ﺑﺰرگ ﺑﻤﺮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﺮش داراى ﻛﻮﭼﻚ رﺳﻴﺪ و ﺷﺎﻫﺎن روم ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﻪ داراى‬
‫ﺑﺰرگ ﺧﺮاج ﻣﻰدادﻧﺪ و ﭼﻮن ﭘﺪر ﻫﻼى ﭘﺎدﺷﺎه روم و ﺟﺪ ﻣﺎدرى اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻤـﺮد ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ دﺧﺘـﺮزاده وى‬
‫رﺳﻴﺪ و داراى ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﺮاﺟﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﻫﻰ و اﺳﻼف ﺗﻮ ﻣﻰدادﻧﺪ دﻳـﺮ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺧـﺮاج وﻻﻳـﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻮ آﻳﻴﻢ‪ .‬و ﺟﻮاب آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺮغ را ﺑﻜﺸﺘﻢ و ﮔﻮﺷﺖ آن ﺑﺨﻮردم و از آن ﺟـﺰ‬
‫ﭘﺮ و ﭘﺎى ﻧﻤﺎﻧﺪ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺼﻠﺢ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫و دارا ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎراﺳﺖ و آﻫﻨﮓ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮد و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ دو ﺣﺎﺟﺐ دارا ﮔﻔـﺖ‪» :‬او را ﺑﻜﺸـﻴﺪ ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﺪ« و ﺣﺎﺟﺒﺎن ﭼﻴﺰى ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻣﺎ از ﺑﻘﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و ﭼـﻮن دو ﺳـﭙﺎه آﻣـﺎده ﭘﻴﻜـﺎر ﺷـﺪ‬
‫ﺣﺎﺟﺒﺎن دارا وى را در ﻣﻴﺪان ﭘﻴﻜﺎر ﺿﺮﺑﺖ زدﻧﺪ و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻴﺎﻣﺪ و او در ﺧﻮن ﺧﻮد ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد در ﻟﺤﻈﺎت آﺧـﺮ‬
‫ﺑﻮد و ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺧﺎك از ﭼﻬﺮه او ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺳﺮش ﺑﻪ داﻣـﻦ ﮔﺮﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﺷـﺮﻳﻒ ﺷـﺮﻳﻔﺎن و آزاده‬
‫آزادﮔﺎن و ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﺣﺎﺟﺒﺎﻧﺖ ﺗﺮا ﻛﺸﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر راﺿﻰ ﻧﺒﻮدم ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﮕﻮى‪«.‬‬
‫دارا وﺻﻴﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ دﺧﺘﺮش روﺷﻨﻚ را ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮد و آزادﮔﺎن ﭘﺎرﺳـﻰ را ﻧﮕﻬـﺪارد و ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪ ﺑـﺮ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﮕﻤﺎرد‪.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﮔﻔﺘﻪ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬و ﭼﻮن ﻗﺎﺗﻼن دارا ﭘﻴﺶ اﺳﻜﻨﺪر آﻣﺪﻧﺪ آﻧﭽﻪ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺪاد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﺷﺮط ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻛﺮدم اﻣﺎ ﺑﻘﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ ﭘـﺲ ﺷـﻤﺎ را ﺑﻜﺸـﻢ ﻛـﻪ ﻗﺎﺗـﻞ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﺎن را ﺑـﺎﻗﻰ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺟﺰ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺻﺮﻳﺢ روا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ «.‬و آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر داراى ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺷﺎه روم ﺑﻪ وى ﺧﺮاج ﻣﻰداد و او ﺑﻤﺮد و اﺳﻜﻨﺪر ﺷـﺎه روم‬
‫ﺷﺪ و ﻣﺮدى دوراﻧﺪﻳﺶ و ﺗﻮاﻧﺎ و ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﻐﺮب رﻓﺖ و ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬
‫را ﻗﻮى دﻳﺪ و ﺑﺮ داراى ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺸﻮرﻳﺪ و از ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺧﺮاج ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺳﺮ ﺑـﺎز زد و دارا ﺧﺸـﻢ آورد و ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎى‬
‫ﺳﺨﺖ ﻧﻮﺷﺖ و ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺗﻴﺮه ﺷﺪ و ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﻫﻢ آوردﻧﺪ و آﻫﻨﮓ ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و در ﻣﺮز ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻪﻫـﺎ‬
‫در ﻣﻴﺎﻧﻪ رﻓﺖ و اﺳﻜﻨﺪر از ﭘﻴﻜﺎر دارا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و وى را ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺧﻮاﻧﺪ و دارا در ﻛﺎر وى ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ راى زد‬
‫و او را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دل ﺑﺎ وى ﺑﺪ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫درﺑﺎره ﻣﺮز و ﻣﺤﻞ ﺗﻼﻗﻰ دارا و ﺳﻜﻨﺪر اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ در ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﺧﺮاﺳـﺎن و‬
‫ﻣﺠﺎور ﺧﺰر ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺳﺨﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﻼﺣﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر اﻓﺘﺎد و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻮﻛﻔﺮاﺳﺐ ﻧﺎم‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ آن روز ﻳﻜﻰ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺻﻔﻬﺎ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و اﺳﻜﻨﺪر را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺿﺮﺑﺘﻰ زد ﻛـﻪ ﺟـﺎن‬
‫وى ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎد و اﺳﻜﻨﺪر از ﻛﺎر وى ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ از ﺳﻮاران ﻓﺎرﺳـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ از دﻟﻴﺮﻳﺸـﺎن‬
‫‪85‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﺨﻦ ﺑﻮد« و ﻛﻴﻨﻪ ﻳﺎران دارا ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ و دو ﺗﻦ از ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن وى ﻛـﻪ از ﻣـﺮدم ﻫﻤـﺪان ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﺎ اﺳـﻜﻨﺪر ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺟﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دارا ﺿﺮﺑﺖ زدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺮگ وى ﺷﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ وﻗﺘﻰ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﺒﺮ ﺑﻪ اﺳﻜﻨﺪر رﺳﻴﺪ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮد ﺳﻮار ﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ دارا رﺳـﻴﺪ وى‬
‫ﺟﺎن ﻣﻰداد و ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻪ داﻣﻦ ﻧﻬﺎد و ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﻮﻳﺶ آﺳﻴﺐ دﻳـﺪ و‬
‫ﻣﻌﺘﻤﺪاﻧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪى ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ از ﻣـﻦ ﺑﺨـﻮاه ﻛـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪى را‬
‫رﻋﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ «.‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻘﺼﻮد وى ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪى ﻣﻴﺎن ﺳﻠﻢ و ﻫﻴﺮج دو ﭘﺴﺮ اﻓﺮﻳﺬون ﺑـﻮد و از ﺣﺎدﺛـﻪ وى ﺳـﺨﺖ‬
‫ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس داﺷﺖ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮن وى ﻧﻴﺎﻟﻮده ﺑﻮد‪ .‬و دارا از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ دﺧﺘـﺮش روﺷـﻨﻚ را‬
‫زن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن وى را ﺑﮕﻴﺮد و اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و آن دو ﻛﺲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دارا ﺣﻤﻠـﻪ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺎداش ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و اﺳﻜﻨﺪر ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ دو را ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﻧﺪا دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺷـﺎه‬
‫ﺧﻮد ﺟﺮى ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻣﺮدم وﻻﻳﺖ ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﻨﺪ ﺳﺰاﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اﺳﻜﻨﺪر ﻛﺘﺐ و ﻋﻠﻮم و ﻧﺠﻮم و ﺣﻜﻤﺖ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻳﺎﻧﻰ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﻪ روﻣـﻰ ﺑـﺮ‬
‫ﮔﺮداﻧﻴﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮان دارا اﺷﻚ و ﻧﻨﻮدا را و اردﺷﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ روﺷﻨﻚ ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬
‫وى ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺎﺟﻰ ﻛﻪ ﭘﺪر اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﻣﻰداد ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻃﻼ ﺑﻮد و ﭼـﻮن اﺳـﻜﻨﺪر ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ دارا ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎج ﺧﻮاﺳﺖ و اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺎﺳﺦ داد ﻣﺮﻏﻰ را ﻛﻪ ﺗﺨـﻢ ﻃﻼﻳـﻰ ﻣﻴﻜـﺮد ﻛﺸـﺘﻢ و‬
‫ﺧﻮردم‪ ،‬و آﻣﺎده ﺟﻨﮓ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺲ از دارا ﭘﺴﺮ دارا ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬از ﭘﻴﺶ ﺳﺨﻦ ﻛﺴﻰ را ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ وى ﺑـﺮادر دارا و ﭘﺴـﺮ‬
‫داراى ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻳﺎد ﻛﺮدم‪.‬‬
‫روﻣﻴﺎن و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻧﺴﺐ ﺷﻨﺎﺳﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺴﺮ ﻓﻴﻠﻘﻮس ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻠﺒﻮس ﭘﺴﺮ ﻣﻄﺮﻳﻮس و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻣﺼﺮﻳﻢ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺲ ﭘﺴﺮ ﻫﺮدس ﭘﺴـﺮ ﻣﺒﻄـﻮن‬
‫ﭘﺴﺮ روﻣﻰ ﭘﺴﺮ ﻟﻤﻄﻰ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎن ﭘﺴﺮ ﻳﺎﻓﺚ ﭘﺴﺮ ﺛﻮﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﺮﺣﻮن ﭘﺴﺮ روﻣﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﻣـﺮﺑﻂ ﭘﺴـﺮ ﻧﻮﻓﻴـﻞ ﭘﺴـﺮ‬
‫روﻣﻰ ﭘﺴﺮ اﺻﻔﺮ ﭘﺴﺮ ﻳﻔﺰ ﭘﺴﺮ ﻋﻴﺺ ﭘﺴﺮ اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ اﻟﺮﺣﻤﺎن ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺲ از ﻣﺮگ دارا ﻣﻠﻚ وى را ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮاق و روم و ﻣﺼﺮ و ﺷﺎم ﺷﺪ و‬
‫ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺎن دﻳﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻳﻚ ﻫﺰار و ﭼﻬﺎر ﺻـﺪ ﻫـﺰار ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻫﺸﺘﺼـﺪ ﻫـﺰار ﺳـﭙﺎه وى و‬
‫ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﭙﺎه دارا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻋﻮض دارا ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﻼف ﺗﻬﺪﻳـﺪ وى ﺗﻮﻓﻴـﻖ‬
‫داد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪86‬‬

‫وى ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎ و دژﻫﺎ و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ را ﻛﻪ در ﻗﻠﻤﺮو ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑـﻮد وﻳـﺮان ﻛـﺮد و ﻫﻴﺮﺑـﺪان را ﺑﻜﺸـﺖ و‬
‫ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺎ دﻳﻮاﻧﻬﺎى دارا ﺑﺴﻮﺧﺖ و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ دارا ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺳﻮى ﻫﻨﺪوﺳـﺘﺎن‬
‫رﻓﺖ و ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﻬﺮ وى را ﺑﮕﺸﻮد و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﻦ رﻓﺖ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷﺪ و ﺗﺒﺖ و ﭼﻴﻦ را ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ آورد و ﺑﺎ ﭼﻬـﺎر ﺻـﺪ ﻣـﺮد ﺑـﻪ ﺟﺴـﺘﺠﻮى‬
‫ﭼﺸﻤﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺎت رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺎور ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل اﺳﺖ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻨﻮﺑﻰ اﺳﺖ و ﻫﻴﺠـﺪه روز در‬
‫ﻇﻠﻤﺎت راه ﭘﻴﻤﻮد و ﺑﺮون آﻣﺪ و ﺳﻮى ﻋﺮاق ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد و در اﺛﻨﺎى راه در ﺷـﻬﺮ‬
‫زور ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺳﻰ و ﺷﺶ ﺳﺎل داﺷﺖ و ﺟﺜﻪ وى را ﺑﻪ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرش ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻓﺎرﺳﻴﺎن ﻣﺪت ﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻧﺼﺎرى ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻴﺰده ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﻗﺘﻞ دارا ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻮم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﺳﻴﺰده ﺷﻬﺮ ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ را اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ ﻧﺎم داد‪ :‬ﻳﻜﻰ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻰ ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮات و ﻣﺮو و ﺳـﻤﺮﻗﻨﺪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻮﻧﺎن و دﻳﺎر ﻫﻴﻼﻗﻮس ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮى ﺑﺮاى ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎى دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻤﺮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮ وى اﺳﻜﻨﺪروس ﻋﺮﺿﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻋﺒﺎدت و ﮔﻮﺷـﻪ‬
‫ﮔﻴﺮى را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس ﭘﺴﺮ ﻟﻮﮔﻮس را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻫﺸﺘﺎد‬
‫و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ اﺳﻜﻨﺪر و ﭘﺲ از او ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ روﻣﻴـﺎن رﺳـﺪ ﺷـﺎﻫﻰ از‬
‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﻮد و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و اﻃﺮاف آن دﻳﻦ و رﻳﺎﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻧـﻪ ﺑـﺮ ﻃﺮﻳـﻖ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‪ ،‬ﺗـﺎ‬
‫وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﭘﺎرﺳﻴﺎن و روﻣﻴﺎن آﺛﺎرﺷﺎن را وﻳﺮان ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن را‬
‫از از آﻧﺠﺎ ﺑﺮاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﭘﺲ ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس ﭘﺴﺮ ﻟﻮﮔﻮس ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس دﻳﻨﺎﻧﻮس ﭼﻬﻞ ﺳـﺎل ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺷـﺎم و ﻣﺼـﺮ و ﻧـﻮاﺣﻰ‬
‫ﻣﻐﺮب داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس اورﮔﺎﻃﺲ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس ﻓﻴﻼﻓﻄﺮ ﻳﺎزده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس اﻓﻴﻔﺎﻧﺲ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس اورﮔﺎﻃﺲ ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس ﺳﺎﻃﺮ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس اﺣﺴﻨﺪر ﻳﺎزده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪87‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮﺳﻰ ﻛﻪ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس دوﻧﺴﻴﻮس ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻄﻠﻤﻴﻮس ﻗﺎﻟﻮﺑﻄﺮى ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﻪ اﻳﻨﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﭘﺲ از اﺳـﻜﻨﺪر ﺑﻄﻠﻤﻴـﻮس ﻟﻘـﺐ ﻣـﻰﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺧﺴﺮو ﻟﻘﺐ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن را ﻣﻘﺪوﻧﻰ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻗﺎﻟﻮﺑﻄﺮى ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎم از روﻣﻴﺎن ﺧﺎﻟﺺ ﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﺷﺪ ﻛﺎﻳﻮس ﻳﻮﻟﻴﻮس ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﮔﻮﺳﺘﻮس ﺳﻰ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎم داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﻞ و دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ وى ﺳﻴﺼﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻗﻴﺎم اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺧﺒﺮ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺳﻜﻨﺪر ﻛﻪ ﺳﻴﺎق ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ درﺑﺎره ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﺳﻜﻨﺪر در ﻋﺮاق ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و در ﻛﺎر ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻜﺎن ﺷﺎﻫﻰ اﻗﻠﻴﻢ ﺑﺎﺑﻞ داﺷﺘﻨﺪ اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ از اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻼﻛﻮس ﺳﻠﻴﻜﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ و ﭘﺲ از او اﻧﺘﻴﺤﺲ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و اﻧﺘﻴﺤﺲ ﺷﻬﺮ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﺳﻮاد ﻛﻮﻓﻪ در ﺗﺼﺮف اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻮد و در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺟﺒﺎل و اﻫﻮاز‬
‫و ﻓﺎرس رﻓﺖ و آﻣﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم اﺷﻚ ﻇﻬﻮر ﻛﺮد و او ﭘﺴﺮ داراى ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﺗﻮﻟﺪ و رﺷـﺪ وى ﺑـﻪ‬
‫رى ﺑﻮده ﺑﻮد‪ .‬و ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮاﻫﻢ آورد و آﻫﻨﮓ اﻧﺘﻴﺤﺲ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺳﻮاد ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓـﺖ و از ﻣﻮﺻـﻞ ﺗـﺎ رى و‬
‫اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ وى اﻓﺘﺎد و ﺑﺴﺒﺐ ﻧﺴﺐ و ﺷﺮف ﻛﻪ داﺷﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻓﻴﺮوزى وى دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋـﻒ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ او ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺮﺗﺮى وى ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و در ﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎ ﻧـﺎم وى را ﻣﻘـﺪم داﺷـﺘﻨﺪ و او ﻧﻴـﺰ وﻗﺘـﻰ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻣﻰﻧﻮﺷﺖ از ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ آﻏﺎز ﻣﻰﻛﺮد و او را ﺷﺎه ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﻫﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ وﻟﻰ ﻋﺰل و ﻧﺼﺐ ﻫﻴﭽﻴﻚ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎ‬
‫وى ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ از وى ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎر دوم ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﺑﺮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﻄﻠﻌﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ وى را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﺮ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺴـﻠﻂ ﻛـﺮد و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻤﺎﻋﺘﺸﺎن ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻧﺸﺪ و ﺧﺪا ﭘﻴﻤﺒﺮى از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻓﺖ و زﺑﻮﻧﺸﺎن ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬روﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﻻرى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ اﻧﺘﻴﺤﺲ ﻛﻪ اﺷﻚ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ او را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻼش ﭘﺪر اردوان ﺑﻮد ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻜﺎن وى را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻼش‬
‫ﺑﻪ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ روﻣﻴﺎن ﺑﺮاى ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ دﻳﺎرﺷﺎن ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪهاﻧﺪ و ﺟﻤﻊ ﺳﭙﺎﻫﺸﺎن ﭼﻨﺪان اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ وى ﺗﺎب ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺪارد و اﮔﺮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى آﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﺎﻫﺎن دﻳﮕـﺮ ﻧﻴـﺰ ﻇﻔـﺮ ﻳﺎﺑﻨـﺪ و ﻫـﺮ ﻳـﻚ از ﻣﻠـﻮك‬
‫اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮد و ﺳﻼح و ﻣﺎل ﺳﻮى ﺑﻼش ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑـﺮ او ﻓـﺮاﻫﻢ آﻣـﺪ و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺣﻀﺮ را ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد و ﺷﺎﻫﻰ وى از ﻣﺮز ﺳﻮاد ﺗﺎ ﺟﺰﻳﺮه ﺑﻮد ﺳﺎﻻرى داد و او ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪88‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﺎه روم رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و او را ﺑﻜﺸﺖ و اردوﻳﺶ را ﻏﺎرت ﻛﺮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ روﻣﻴﺎن را ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ‬
‫وادار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را از روﻣﻴﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺰار ﺷﻬﺮ ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻦ ﺑﻮد و او ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫روم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﺷﺪ و ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و اردن ﺑﺮون راﻧـﺪ ﻛـﻪ ﭘﻨﺪاﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ را ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﭼﻮﺑﻰ را ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮ آن آوﻳﺨﺘـﻪاﻧـﺪ ﺑﮕﺮﻓـﺖ و روﻣﻴـﺎن آﻧـﺮا‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺰاﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻠﻚ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ رﺳـﻴﺪ‪ .‬ﻫﺸـﺎم اﻳـﻦ ﻫﻤـﻪ را ﮔﻔﺘـﻪ اﻣـﺎ ﻣـﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻗﻮم را ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ از ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﻓﺎرﺳﻴﺎن ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ اﺳﻜﻨﺪر ﻣﻠﻚ دارا ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﺎﻫﺎن‬
‫ﭘﺎرﺳﻰ اﻓﺘﺎد وﻟﻰ ﻫﻤﮕﻴﺸﺎن ﻣﻄﻴﻊ ﺷﺎه دﻳﺎر ﺟﺒﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻃﺎﻋﺖ وى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و اﻳﻨﺎن ﺷﺎﻫﺎن اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪:‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ‪ ،‬دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺪت اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬـﻞ و ﻳﻜـﻢ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ وى‪ ،‬ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻇﻬﻮر ﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻋﺮوج ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺘﻮس ﭘﺴﺮ اﺳﻔﺴﻴﺎﻧﻮس ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫روﻣﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان آﻧﺠﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و زن و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷـﻬﺮ‬
‫را وﻳﺮان ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻨﮓ روى ﺳﻨﮓ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎﻧﺎن ﺑﺰرگ‪ ،‬ده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻴﮋن اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز اﺷﻜﺎﻧﻰ ﻧﻮزده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﺮﺳﻰ اﺷﻜﺎﻧﻰ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻫﺮﻣﺰ اﺷﻜﺎﻧﻰ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان اﺷﻜﺎﻧﻰ دوازده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو اﺷﻜﺎﻧﻰ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻼش اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﻛﻮﭼﻚ اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻛـﻪ اﺳـﻜﻨﺪر ﻣﻤﻠﻜـﺖ را ﻣﻴﺎﻧﺸـﺎن ﺗﻘﺴـﻴﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﭘـﺲ از او‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻮاد ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻣـﺮگ اﺳـﻜﻨﺪر ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ روﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻜﻰ از ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺟﺒﺎل و اﺻﻔﻬﺎن داﺷﺖ‪ ،‬و ﭘﺲ از‬
‫‪89‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫وى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﻮاد ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن آﻧﺠﺎ و ﻣﺎﻫﺎت و ﺟﺒﺎل و اﺻﻔﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺎﻻرى دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻮك‬
‫اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ رﺳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وى و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﻘﺪم دﻫﻨﺪ از اﻳﻦ رو در ﻛﺘﺐ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺎﻫﺎن ﻧﺎم‬
‫اﻳﺸﺎن آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺎم ﺷﺎﻫﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﭘﻨﺠﺎه و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺲ از آﻏﺎز ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋـﻒ در‬
‫اورىﺷﻠﻢ ﺑﺰاد و ﻫﻢ روزﮔﺎرﺷﺎن از اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﻗﻴـﺎم اردﺷـﻴﺮ ﭘﺴـﺮ ﺑﺎﺑـﻚ و ﻗﺘـﻞ اردوان و اﺳـﺘﻘﺮار ﺷـﺎﻫﻰ وى‬
‫دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﻫﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺟﺒﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ داﺷﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﻮاد ﭼﻴﺮه ﺷـﺪﻧﺪ‬
‫اﺷﻚ ﭘﺴﺮ ﺣﺮه ﭘﺴﺮ رﺳﺎن ﭘﺴﺮ ارﺗﺸﺎك ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﻫﻢ ﭘﺴﺮ ران ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ دارا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻴﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد و وى از ﻓﺮزﻧﺪان ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑـﻮد و ده‬
‫ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از وى اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺳﻰ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻴﮋن ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﮋن ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﺮﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻮدرز ﻛﻮﭼﻚ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن دوازده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻪآﻓﺮﻳﺪ اﺷﻜﺎﻧﻰ ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻼش اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﻛﻮﭼﻚ اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬وى ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣـﺰ ﭘﺴـﺮ ﺑﻼﺷـﺮ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ اﺷﻜﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﺟﺪش ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻘﺒﺎد ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﮔﻮﻳﻨـﺪ ﻗﻠﻤـﺮو وى از ﻫﻤـﻪ‬
‫اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ و ﺑﻠﻨﺪ آوازهﺗﺮ ﺷﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﭼﻴﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اردوان وﻻﻳﺖ اﺳﺘﺨﺮ را ﻛﻪ ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﺮﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﮔﻮر و دﻳﮕﺮ ﻧﻮاﺣﻰ ﻓﺎرس ﺗﺴـﻠﻂ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺎﻫﺎن آﻧﺠﺎ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ داﺷﺖ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬و‬
‫ﭘﺲ از وى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اردﺷﻴﺮ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪90‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﭘﺲ از اﺳﻜﻨﺪر ﻧﻮد ﭘﺎدﺷﺎه در ﻋﺮاق و ﺷﺎم و ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﻧﻮد ﻗـﻮم ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ داﺷـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﮕﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﺪاﻳﻦ را ﻛﻪ اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن اﻓﻘﻮر ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﺷـﺎﭘﻮر ﭘﺴـﺮ اﺷـﻜﺎن ﭘﺴـﺮ اشﺟﺒـﺎر ﭘﺴـﺮ ﺳـﻴﺎوش ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻛﻴﻜﺎوس ﺷﺎه ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﻓﻘﻮر ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻣﺴﻴﺢ و ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴـﻼم ﺑـﻪ روزﮔـﺎر‬
‫وى ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اﻓﻘﻮر ﭘﻨﺠﺎه و ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺧﻮﻧﺨـﻮاﻫﻰ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﺮادرزادهاش اﺑﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﻮدرز ﭘﺴﺮ اﺑﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﺳﻰ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﺮادرش ﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ اﺑﺰان ﺳﻰ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻫﺮﻣﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﻴﺮوزان ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﺳﻰ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوزان ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اردوان ﭘﺴﺮ ﺑﻼش ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و او آﺧﺮﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه اﺷﻜﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ اردﺷـﻴﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﻜﺎن او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ در ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﺳـﻪ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﺼﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺗﺴﻠﻂ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﭘﻨﺠﺎه و ﻳـﻚ ﺳـﺎل ﭘـﺲ از‬
‫آﻏﺎز ﺷﺎﻫﻰ اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮان ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را ﺑﺰاد‪ ،‬وﻟـﻰ ﺑـﻪ ﭘﻨـﺪار ﻧﺼـﺎرى ﺗﻮﻟـﺪ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻴﺼﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺗﺴﻠﻂ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻮد و ﻧﻴﺰ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ‬
‫از ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻋـﺮوج ﺳـﻰ و دو ﺳـﺎل و‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﺰﻳﺴﺖ و ﻣﺮﻳﻢ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻋﺮوج وى زﻧﺪه ﺑﻮد و ﻋﻤﺮ وى ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر رود اردن ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺪﻳﺪ و ﻳﺤﻴﻰ ﭘﻴﺶ از ﻋﺮوج‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و زﻛﺮﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺧﻴﺎ و ﭘﺪر ﻳﺤﻴﻰ ﺑﺎ ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺛﺎن ﭘﺪر ﻣﺮﻳﻢ دو ﺧﻮاﻫﺮ را ﺑﻪ زﻧﻰ داﺷـﺘﻨﺪ‬
‫و آﻧﻜﻪ زن زﻛﺮﻳﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻮد و آن دﻳﮕﺮ ﻛﻪ زن ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺛﺎن ﺑﻮد ﻣﺎدر ﻣـﺮﻳﻢ ﺑـﻮد‪ ،‬و وﻗﺘـﻰ‬
‫ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺛﺎن ﺑﻤﺮد ﻣﺎدر ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎردار ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻣﺮﻳﻢ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻛﺮﻳﺎ از ﭘﺲ ﻣﺮگ ﻣـﺎدر ﺳﺮﭘﺮﺳـﺖ وى‬
‫‪91‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺷﺪ از آن رو ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻪ وى‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺎدرش‪ ،‬زن زﻛﺮﻳﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎم ﻣﺎدر ﻣﺮﻳﻢ ﺣﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﻓﺎﻗﻮد ﭘﺴﺮ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻮد و ﻧـﺎم‬
‫ﺧﻮاﻫﺮش‪ ،‬ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ‪ ،‬اﺷﺒﺎع دﺧﺘﺮ ﻓﺎﻗﻮد ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ زﻛﺮﻳﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﺮﻳﻢ ﺷﺪ‪ ،‬وى ﻧﺎﻣﺰد ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘـﻮب‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺛﺎن ﭘﺴﺮ اﻟﻴﻌﺎزار ﭘﺴﺮ اﻟﻴﻮذ ﭘﺴﺮ اﺣﻴﻦ ﭘﺴﺮ ﺻﺎدوق ﭘﺴﺮ ﻋﺎزور ﭘﺴﺮ اﻟﻴﺎﻗﻴﻢ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﻮذ ﭘﺴﺮ زرﺑﺎﺑـﻞ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺷﻠﺘﻴﻞ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺣﻨﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﻣﻮن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺎ ﭘﺴﺮ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺎز ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺛﺎم ﭘﺴﺮ ﻋﻮزﻳﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﻮرام ﭘﺴﺮ‬
‫ﻳﻬﻮﺷﺎﻓﺎط ﭘﺴﺮ اﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد و ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮى ﻣـﺮﻳﻢ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻃﺒﻖ رواﻳﺖ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﻧﺴﺐ ﻣﺮﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ ﻳﺎﺷﻬﻢ ﭘﺴﺮ اﻣﻮن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﺎ ﭘﺴﺮ ﺣﺰﻗﻴﺎ ﭘﺴﺮ اﺣﺰﻳﻖ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺛﺎم ﭘﺴﺮ ﻋﺰرﻳـﺎ ﭘﺴـﺮ‬
‫اﻣﺼﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﻳﺎوش ﭘﺴﺮ اﺣﺰﻳﻬﻮ ﭘﺴﺮ ﻳﺎرم ﭘﺴﺮ ﻳﻬﺸﺎﻓﺎط ﭘﺴﺮ اﺳﺎ ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن‪.‬‬
‫و ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ و ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎم رﻓﺖ و ﻛﺴﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﻳﺤﻴﻰ و ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻴﺴﻰ را ﺗﻌﻤﻴﺪ داد از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺎ دوازده ﺗﻦ از ﺣﻮارﻳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺴﺎن را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻫﻨﺪ و از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺣﺮام ﻛﺮدﻧﺪ ﻧﻜﺎح دﺧﺘﺮ ﺑﺮادر ﺑﻮد‪ .‬از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻧﻴﺰ رواﻳﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺮادرزادهاى ﺑﻮد ﻛﻪ دل در او ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ وى را ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮد و ﻫﺮ‬
‫روز ﻳﻚ ﺣﺎﺟﺖ از او روا ﻣﻰﻛﺮد و ﭼﻮن ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ از ﻗﻀﻴﻪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﭘـﻴﺶ ﺷـﺎه ﺷـﺪى و‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺑﮕﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﺳﺮ ﺑﺒﺮى«‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﺷﺎه ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﺳﺮ ﺑﺒﺮى‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﺑﺨﻮاه«‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ«‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﺧﺘﺮ اﺻﺮار ﻛﺮد‪ ،‬ﺷﺎه ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻃﺸﺘﻰ ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﻳﺤﻴﻰ را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ و ﻗﻄﺮهاى از ﺧﻮن‬
‫وى را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺠﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﭘﻴﺮ زﻧﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪ و ﺧﻮن را ﺑﺪو ﺑﻨﻤﻮد و ﺧﺪا ﺑﻪ دل وى اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭼﻨﺪان ﺑﻜﺸﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮن آرام‬
‫ﺷﻮد و ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ از ﻳﻚ ﻧﺴﻞ ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﻮن از ﺟﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد و ﺟﻤﻌﻰ از ﻳﺎران ﭘﻴﻤﺒﺮ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺮاﺑـﻰ‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و ﻫﻼك ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮﻛﻰ ﻳﺘﻴﻢ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺑﻴﻮه ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ‬
‫ﻣﻘﺮ دارد و رﺳﻢ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ و ﺧﻮاﺑﺸﺎن راﺳﺖ ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎدر ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻓﺮود آﻣﺪ و او ﺑﻪ ﻫﻴﺰمﭼﻴﻨﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣـﺪ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻴﺰم را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ و ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﺳﻪ درم ﺑﺪو داد و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪92‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ درم ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﺮ و ﺑﺎ درم دﻳﮕﺮ ﻧﺎن و ﺑﻪ دﻳﮕﺮ درم ﺷﺮاب‪ .‬و ﺑﺨﻮردﻧﺪ و ﺑﻨﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ روز دوم ﺷـﺪ‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا اﻣﺎن ﻧﺎﻣﻪاى ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺷﺎﻳﺪ روزى ﺷﺎه ﺷﻮى‪«.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻣﺴﺨﺮه ﻛﺮدهاى؟«‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا ﻣﺴﺨﺮه ﻧﻜﺮدهام‪ ،‬ﭼﻪ زﻳﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮم ﻛﻨﻰ‪ «.‬ﻣﺎدر ﺑﺨـﺖاﻟﻨﺼـﺮ ﺑـﺎ او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا ﭼﻪ زﻳﺎن اﮔﺮ ﺷﺎه ﺷﺪى ﭼﻴﺰى از ﻛﻒ ﻧﺪادهاى‪«.‬‬
‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ اﻣﺎنﻧﺎﻣﻪاى ﺑﺮاى وى ﺑﻨﻮﺷﺖ و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﻛﺴـﺎن اﻃـﺮاف ﺗـﻮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و‬
‫ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﮕﺬار ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺪان ﺗﻮاﻧﻰ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻧﻴﻰ ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮ ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‪«.‬‬
‫و اﺳﺮاﺋﻴﻠﻰ وى را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﻋﻄﺎ داد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﮔﺮاﻣﻰ ﻣﻰداﺷﺖ و ﻣﻘـﺮب وى ﺑـﻮد و در ﻛﺎرﻫـﺎى‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ او ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد و ﻛﺎرى را ﺟﺰ ﺑﻪ رأى وى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﻰﺑﺮد و ﺷـﺎه ﺑـﺮ ﺳـﺮ آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ دﺧﺘـﺮ زن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ زﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮد و از ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ وى را از ﻧﻜﺎح دﺧﺘﺮ زن ﻣﻨﻊ ﻛﺮد و ﻣـﺎدر دﺧﺘـﺮ ﺧﺒـﺮ ﻳﺎﻓـﺖ و‬
‫ﻛﻴﻨﻪ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺖ و وﻗﺘﻰ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺮاب ﺷﺎه ﻣﻰرﻓﺖ و ﺟﺎﻣﻪاى ﻧﺎزك و ﺳﺮخ ﺑﺪو ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‬
‫و ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻛﺮد و زﻳﻮر آوﻳﺨﺖ و روى آن ﭘﻮﺷﺸﻰ ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ وى ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﻛـﻪ ﺷـﺎه را‬
‫ﺷﺮاب دﻫﺪ و ﻋﺸﻮه ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ او را ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬارد ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺪﻫﺪ و اﮔﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫـﺪ ﮔﻮﻳـﺪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را در ﻃﺸﺘﻰ ﺑﻴﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫و دﺧﺘﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎه ﺷﺮاب داد و ﻋﺸﻮه ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺷﺮاب او را ﺑﮕﺮﻓﺖ دﺧﺘﺮ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﮕﺬارم ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪﻫﻰ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ؟«‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﻰ و ﺳﺮ وى را در اﻳﻦ ﻃﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آرﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬واى ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺑﺨﻮاه‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ را در ﻃﺸﺖ ﺑﻴﺎورد و ﺗﺎ وﻗﺘﻰ آﻧﺮا ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﻧﻬﺎدﻧـﺪ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ﺧﻮن ﻳﺤﻴﻰ ﺟﻮﺷﺶ داﺷﺖ و ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺎك ﺑﺮ آن رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺧﻮن از ﺧﺎك ﺑﺮ آﻣﺪ و‬
‫ﺑﺎز ﺧﺎك رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺧﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎك رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪى دﻳﻮار ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪ و ﺧﻮن از ﺟﻮﺷﺶ ﺑﺎز‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪93‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﺻﻴﺤﺎﺋﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﺮدم را ﻧﺪا داد و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺳﻮى ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳـﺘﺪ و ﻣـﺮدى را‬
‫ﺳﺎﻻرى ﺳﭙﺎه دﻫﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاى ﺳﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ در‬
‫آﻣﺪهام و ﺳﺨﻦ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺷﻨﻴﺪهام ﻣﺮا ﺑﻔﺮﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺻﻴﺤﺎﺋﻴﻦ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﻓﺮﺳﺘﺎد و او ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﺷـﻬﺮﻫﺎى ﺧـﻮد ﺣﺼـﺎرى‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻳﺎراى آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﭼﻮن ﻛﺎر ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ ﺷﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ و ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ ﭘﻴﺮزﻧﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﻻر ﺳﭙﺎه ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫و ﭼﻮن ﭘﻴﺮزن را ﭘﻴﺶ ﺑﺨﺖﻧﺼﺮ آوردﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻰ ﭘـﻴﺶ از ﮔﺸـﻮدن ﺷـﻬﺮ ﺳـﭙﺎه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺒﺮى؟«‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى دراز ﻣﺎﻧﺪهام و ﻳﺎراﻧﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪاﻧﺪ و ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﺎب ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰدﻫﻰ و ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻰﻛﺸﻰ و‬
‫ﭼﻮن ﺑﮕﻮﻳﻢ دﺳﺖ ﺑﺮدار دﺳﺖ ﻣﻰدارى؟«‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﻮد ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻬﺎر ﮔﺮوه ﻛﻦ و ﻫﺮ ﮔﺮوه را ﺑﺮ ﻳﻚ ﮔﻮﺷـﻪ ﺷـﻬﺮ ﺑـﺪار ﻛـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮ دارﻧﺪ و ﺑﺎﻧﮓ زﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﻮن ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﻣﺎ را ﻓﻴﺮوزى ده و دﻳﻮارﻫﺎ ﻓـﺮو‬
‫رﻳﺰد‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﻬﺮ ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪ ،‬و از اﻃﺮاف آن در آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و زن ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم اﻳﻦ ﺧﻮن ﻛﺸﺘﺎر ﻛﻦ ﺗﺎ آرام ﮔﻴﺮد‪ «.‬و او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﻮن ﻳﺤﻴـﻰ ﺑـﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﭼﻨﺪان ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ ﻛﻪ ﺧﻮن آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻣﺮد و زن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﻮن آرام ﮔﺮﻓﺖ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺖ ﺑﺪار ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ راﺿﻰ ﻧﺸﻮد‬
‫ﻣﮕﺮ ﻗﺎﺗﻞ وى ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ وى رﺿﺎ دادهاﻧﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬و ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺎنﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از‬
‫او و اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪاش دﺳﺖ ﺑﺪاﺷﺖ و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻻﺷﻪ در آن اﻓﻜﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻻﺷﻪﻳﻰ‬
‫در آن اﻓﻜﻨﺪ ﺳﺮاﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﺎل را ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬روﻣﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ را ﺑﺮ وﻳﺮاﻧﻰ ﻳﺎرى دادﻧﺪ از آن رو ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس را وﻳﺮان ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ داﻧﻴﺎل و ﻋﻠﻴﺎ و ﻋﺰرﻳﺎ و‬
‫ﻣﻴﺸﺎﺋﻴﻞ ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ رأس اﻟﺠﺎﻟﻮت ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ رﺳﻴﺪ ﺻﻴﺤﺎﺋﻴﻦ ﻣﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺷﺎه ﺷﺪ و داﻧﻴﺎل و ﻳﺎران وى را ﺑﻴﺸـﺘﺮ از ﻫﻤـﻪ ﮔﺮاﻣـﻰ داﺷـﺖ و ﻣﺠﻮﺳـﺎن ﺣﺴـﺪ ﺑﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﻓﺘﻨﻪﮔﺮى ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ داﻧﻴﺎل و ﻳﺎران وى ﺧﺪاى ﺗﺮا ﻧﻤﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ و از ذﺑﻴﺤﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪94‬‬

‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ آﻧﻬﺎ را ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ را ﺧﺪاﻳﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‬
‫و از ذﺑﻴﺤﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮرﻳﻢ«‪.‬‬
‫و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﮔﻮداﻟﻰ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﻛﻪ ﺷﺶ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻴﺮى درﻧﺪه ﺑﻪ ﮔـﻮدال اﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮرد‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﻢ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و‬
‫ﺷﻴﺮ ﺟﻠﻮﺷﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎده و ﻫﻴﭽﻴﻚ را زﺧﻤﻰ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﻳﻜـﻰ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻮد‪ ،‬و ﭼـﻮن ﻫﻤـﻪ را ﺑـﺮ‬
‫ﺷﻤﺮدﻧﺪ ﻫﻔﺖ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻤﻰ ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺷﺶ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻔﺘﻤﻰ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫وى آﻣﺪ و ﺳﻴﻠﻰ زد ﻛﻪ ﺟﺰو وﺣﻮش ﺷﺪ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭼﻨﺎن ﺑﻮد‪«.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ رواﻳﺘﻬﺎ ﻛﻪ آوردهام و رواﻳﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺎوردهام و ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ‬
‫زﻛﺮﻳﺎ را ﻛﺸﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد اﻫﻞ ﺳﻴﺮت و ﺧﺒﺮ و اﻃﻼع از اﺧﺒﺎر ﺳﻠﻒ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺳـﺎﻳﺮ‬
‫ﻣﻠﻞ ﺧﻄﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎق دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻌﻴﺎ ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﺧـﻮﻳﺶ را‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ارﻣﻴﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻠﻘﻴﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از روزﮔﺎر ارﻣﻴﺎ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴـﺮ زﻛﺮﻳـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى ﭼﻬﺎر ﺻﺪ و ﺷﺼﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻮد و اﻳﻦ در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ و از ﻫﻨﮕﺎم وﻳﺮاﻧﻰ‬
‫ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺗﺎ آﺑﺎداﻧﻰ آﻧﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻛﻴﺮش ﭘﺴﺮ اﺧﺸﻮﻳﺮش ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺑﺎﺑـﻞ از ﺟﺎﻧـﺐ اردﺷـﻴﺮ ﺑﻬﻤـﻦ ﭘﺴـﺮ‬
‫اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺷﻤﺎرﻧﺪ و از آﺑﺎداﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺗﺎ ﻇﻬﻮر اﺳﻜﻨﺪر ﻛﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻫﺸﺘﺎد و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل داﻧﻨﺪ و از ﭘﺲ ﺗﺴﻠﻂ اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ را ﺳﻴﺼﺪ‬
‫و ﺳﻪ ﺳﺎل داﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺠﻮﺳﺎن ﻧﻴﺰ درﺑﺎره ﻣﺪت وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس و ﻛﺎر ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺗﺴﻠﻂ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﺮ ﺑﻴﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس و ﺷﺎم و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن دارا‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺼﺎرى و ﻳﻬﻮد ﻣﻮاﻓﻘﻨﺪ و در ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ اﺳـﻜﻨﺪر و ﻣﻮﻟـﺪ ﻳﺤﻴـﻰ‬
‫اﺧﺘﻼف دارﻧﺪ و ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺎه و ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻮده اﺳـﺖ و اﺧـﺘﻼف ﻣﻴـﺎن ﻣﺠـﻮس و ﻧﺼـﺎرى درﺑـﺎره ﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﻣﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﻰ و ﻋﻴﺴﻰ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻧﺼﺎرى ﻳﺤﻴﻰ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﻴﺶ از ﻋﻴﺴﻰ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ و ﻗﺎﺗﻞ وى ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷـﺎﻫﺎن ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ‬
‫ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻫﻴﺮدوس ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﻧﻰ ﻫﻴﺮوذﻳﺎ ﻧﺎم ﻛﻪ زن ﺑﺮادر ﻓﻴﻠﻘﻮس ﺑﺮادر ﺷﺎه ﺑﻮد و ﺷﺎه ﻋﺎﺷـﻖ وى ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻓﺠﻮر رﺿﺎﻳﺖ داد و دﺧﺘﺮى داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻣﻴﻰ و ﻫﻴﺮدوس ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻴﺮوذﻳﺎ زن ﺑـﺮادر ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫زﻧﺎ ﻛﻨﺪ و ﻳﺤﻴﻰ او را ﻣﻨﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻴﺮدوس دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ دﺧﺘﺮ وى ﺑﻮد و روزى دﺧﺘﺮ ﻛﻪ او را‬
‫ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺸﻰ ﻛﺮد و ﺷﺎه ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻳﺎران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن وى را ﻛـﺎر ﺑﻨـﺪد و‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﻳﺤﻴﻰ را ﺑﻴﺎرﻧﺪ و آوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﻫﻴﺮدوس ﺧﺒﺮ را ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﺣﻴﺮان ﺷﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر و اﻣﻮر ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ را در اﻳﻦ ﺑﺎب از ﭘﻴﺶ ﺿﻤﻦ رواﻳﺖ ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ آوردهام‪.‬‬
‫‪95‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻔﺘﺎر اﺑﻦ اﺳﺤﺎق در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫آوردﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ رﺳﻮﻻن ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎد زﻛﺮﻳﺎ و ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ و ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ از ﺧﺎﻧـﺪان داود ﻋﻠﻴـﻪ‬
‫اﻟﺴﻼم ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺴﺐ ﻳﺤﻴﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ :‬ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﭘﺴﺮ ادى ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﭘﺴﺮ ﺻﺪوق ﭘﺴﺮ ﻧﺤﺸـﻴﺎن ﭘﺴـﺮ‬
‫داود ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﺴﻠﻢ ﭘﺴﺮ ﺻﺪﻳﻘﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺧﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﻔﺎﻃﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﻓﺎﺣﻮر ﭘﺴﺮ ﺷﻠﻮم ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻔﺎﺷﺎط ﭘﺴـﺮ‬
‫آﺳﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺑﻴﺎ ﭘﺴﺮ رﺣﺒﻌﻢ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم را از ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮد و ﻳﺤﻴـﻰ ﭘﺴـﺮ زﻛﺮﻳـﺎ‬
‫ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻬﻢ و ﺳﻠﻢ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ زﻛﺮﻳﺎ را ﻧﻴـﺰ ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻳﻜـﻰ از ﭘﺎدﺷـﺎﻫﺎن ﺑﺎﺑـﻞ را ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺮدوس ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻫﻞ ﺑﺎﺑﻞ ﺳﻮى آﻧﻬﺎ رﻓﺖ و وارد ﺷﺎم ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ‬
‫از ﺳﺎﻻران ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﻧﺒﻮزراذان ﻓﻴﻠﺪار ﻧﺎم داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردهام ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ اﻫﻞ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس‬
‫ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪم ﭼﻨﺪان از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺸﺎن در اردوﮔﺎه ﻣﻦ روان ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ «.‬و‬
‫ﻓﺮﻣﺎن داد از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﺸﺎن روان ﺷﻮد و ﻧﺒﻮزراذان وارد ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺷﺪ و در ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﺧﻮﻧﻰ‬
‫را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻗﺼﻪ اﻳﻦ ﺧﻮن ﺟﻮﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و ﭼﻴﺰى‬
‫را ﻣﻜﺘﻮم ﻧﺪارﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﺮدهاﻳﻢ و ﺧﺪا ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻰﺟﻮﺷﺪ و از‬
‫ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻗﺮﺑﺎن ﻛﺮدهاﻳﻢ و ﺟﺰ اﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﻫﻤﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻮن روزﮔﺎر اول ﺑﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ وﻟﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﭘﻴﻤﺒﺮى از ﻣﺎ ﺑﺮﻓﺘﻪ از اﻳﻦ رو ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﺒﻮزراذان در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺧﻮن ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﻫﻔﺘﺎد ﻛﺲ از ﺳﺮان آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﻮن آرام ﻧﺸﺪ و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺗﻦ از ﺟﻮاﻧﺎن آﻧﻬﺎ را روى ﺧﻮن ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و از ﺟﻮﺷﺶ ﻧﻴﻔﺘـﺎد و ﭼـﻮن اﻳـﻦ ﺑﺪﻳـﺪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ واى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻳﻜﺘﻦ از ﺷﻤﺎ را زﻧﺪه ﻧﮕﺬارم و ﻫﻤﻪ را ﺑﻜﺸـﻢ ﺳـﺨﻦ راﺳـﺖ ﮔﻮﻳﻴـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮدن ﻧﻬﻴﺪ ﻛﻪ دﻳﺮ روزﮔﺎرﻳﺴﺖ در زﻣﻴﻦ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ داﺷـﺘﻪاﻳـﺪ و ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪاﻳـﺪ‬
‫ﻛﺮدهاﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن ﺳﺨﺘﻰ ﻛﺎر و ﺷﺪت ﻛﺸﺘﺎر را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﻮن ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ‬
‫را از ﺑﺴﻴﺎرى ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻣﻨﻊ ﻣﻰﻓﺮﻣﻮد و اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻫﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و‬
‫ﻣﺎ را از آﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰداد اﻣﺎ ﺗﺼﺪﻳﻖ او ﻧﻜﺮدﻳﻢ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﺒﻮزراذان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم وى ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺎﻣﺶ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪96‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ و ﺧﺪاﻳﺘﺎن اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن وى را از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ «.‬و ﭼﻮن ﻧﺒﻮزراذان دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ آوردﻧﺪ ﺳﺠﺪه ﺷﻜﺮ ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻛﺴﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬درﻫﺎى ﺷﻬﺮ را ﺑﺒﻨﺪﻳـﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﺲ از‬
‫ﺳﭙﺎه ﺧﺮدوس را ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺧﺪاى ﻣﻦ‬
‫و ﺧﺪاى ﺗﻮ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ و ﭼﻪ ﻣﻘﺪار ﻛﺸﺘﻪ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اذن ﺧـﺪا ﭘـﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻗﻮم ﺗﺮا زﻧﺪه ﻧﮕﺬارم آرام ﮔﻴﺮ‪ «.‬و ﺑﻪ اذن ﺧﺪا ﺧﻮن ﻳﺤﻴﻰ آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺒﻮزراذان دﺳﺖ از ﻛﺸﺘﻦ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﺪاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺨﺪاى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻤﺎن دارم و ﺗﺼﺪﻳﻖ او ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﻳﻘﻴﻦ دارم ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ‬
‫و اﮔﺮ ﺧﺪاﻳﻰ ﺟﺰ او ﺑﻮد ﻛﺎرﻫﺎ ﺳﺎﻣﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺮﻳﻚ داﺷﺖ آﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ و اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪ‬
‫داﺷﺖ ﺳﺎﻣﺎن ﻧﺒﻮد و ﺗﺒﺎرك و ﺗﻘﺪﻳﺲ و ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﻛﺒﺮﻳﺎ و ﺗﻌﻈﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻠﻚ اﻟﻤﻠﻮﻛﻰ را رواﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﺣﻜﻤﺖ و ﺟﺒﺮوت و ﻋﺰت ﺧـﻮﻳﺶ ﺑـﺪارد و زﻣـﻴﻦ را ﺑﮕﺴـﺘﺮده و ﻣﻴﺨﻬـﺎ در آن ﻧﻬـﺎده ﻛـﻪ ﻧﻠـﺮزد و‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻮد و ﻣﻠﻜﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه وﺣﻰ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﺒﻮزراذان ﻧﻮ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻧﺒﻮزراذان ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺧﺮدوس ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪان از ﺷﻤﺎ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺘﺎن‬
‫در اردوﮔﺎه روان ﺷﻮد و ﻣﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ او ﻧﺘﻮاﻧﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻓﺮﻣﺎن دارى ﻛﺎر ﺑﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﻨﺪﻗﻰ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ و از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ از اﺳﺐ و اﺳﺘﺮ و ﺧﺮ و ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺷﺘﺮ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ‬
‫و ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮن در اردوﮔﺎه روان ﺷﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﭘـﻴﺶ ﻛﺸـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﺮ ﭼﻬـﺎر ﭘﺎﻳـﺎن‬
‫اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ روى آﻧﺮا ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺧﺮدوس ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ در ﺧﻨﺪق ﻫﺴﺖ از ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳـﺖ و ﭼـﻮن‬
‫ﺧﻮن ﺑﻪ اردوﮔﺎه وى رﺳﻴﺪ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻧﺒﻮزراذان ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از ﻛﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﺪار ﻛﻪ ﺧﻮﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻧـﺰد ﻣـﻦ‬
‫رﺳﻴﺪ و از آﻧﭽﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺮدوس ﺳﻮى ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻫﻼك ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﻳـﺎ ﻧﺰدﻳـﻚ ﻫـﻼك ﺑﻮدﻧـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﺣﺎدﺛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮد و ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻤـﺪ ﺻـﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و‬
‫ﺳﻠﻢ ﺧﺒﺮ داد‪ .‬ﺣﺎدﺛﻪ اول از ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ و ﺳﭙﺎه وى ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﺣﺎدﺛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ از ﺧﺮدوس و ﺳﭙﺎه وى‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺎرﺷﺎن وﻳﺮان ﺷﺪ و ﻣﺮداﻧﺸﺎن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪﺷﺎن اﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا ﻋﺰ‬
‫و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬و ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن ﻛﺎﻣﻞ‪«.‬‬
‫اﻛﻨﻮن ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺎدر او ﺑﺎز ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ و ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻦ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻢ وى‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ وﻗﺘـﻰ ﻣـﺮﻳﻢ آب‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﻳﻮﺳﻒ آب ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻮزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻏﺎرى ﻛﻪ آب ﺧﻮﺷﮕﻮار آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﻛﻮزه ﺧﻮﻳﺶ را‬
‫ﭘﺮ آب ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺴﻪ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺘﻨﺪ و آن روز ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣـﺮﻳﻢ را ﺑﺪﻳـﺪ و درازﺗـﺮﻳﻦ و ﮔﺮﻣﺘـﺮﻳﻦ روز‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد ﻣﺮﻳﻢ آب ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰآﻳﻰ ﺑﺮاى آب ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮوﻳﻢ؟«‬
‫‪97‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ »ﻣﻦ آﻧﻘﺪر آب دارم ﻛﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﺪان ﺑﺲ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﻰ ﺑﺨﺪا ﻣﻦ آب ﻧﺪارم‪ «.‬و ﻛﻮزه ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻏﺎر در آﻣﺪ و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ را آﻧﺠﺎ‬
‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ وى را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮدى در آورده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬إِﻧﱠﻤﺎ أَﻧَﺎ ر‪‬ﺳ‪‬ﻮلُ ر‪ ‬ﺑﻚ‪ ‬ﻟﺄَ ‪‬ﻫﺐ‪َ ‬ﻟﻚ‪ ‬ﻏُﻼﻣﺎً‬
‫ﺠ ‪‬ﻌﻠَـﻪ‪‬‬
‫ﺸﺮٌ و‪َ ‬ﻟﻢ‪ ‬أَك‪ ‬ﺑ ‪‬ﻐﻴ‪‬ﺎ‪ .‬ﻗﺎل ﻛَﺬ ‪‬ﻟﻚ‪ ‬ﻗﺎل ر‪ ‬ﺑﻚ‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬ﻋ َﻠﻲ‪ ‬ﻫ ‪‬ﻴﻦٌ و‪ ‬ﻟ َﻨ ‪‬‬
‫ﺴﻨ‪‬ﻲ ‪‬ﺑ َ‬
‫ﺴ ‪‬‬
‫ز‪ ‬ﻛﻴ‪‬ﺎ‪ .‬ﻗﺎ َﻟﺖ‪ ‬أَﻧﱠﻰ ‪‬ﻳﻜُﻮنُ ﻟ‪‬ﻲ ﻏُﻼم‪ ‬و‪َ ‬ﻟﻢ‪ ‬ﻳ ‪‬ﻤ ‪‬‬
‫ﻀﻴ‪‬ﺎ ‪«.21 -19 :19‬‬
‫ﺣ ‪‬ﻤﺔً ‪‬ﻣﻨﱠﺎ و‪ ‬ﻛﺎنَ أَﻣ‪‬ﺮاً ‪‬ﻣ ْﻘ ‪‬‬
‫آ ‪‬ﻳﺔً ﻟ‪‬ﻠﻨﱠﺎسِ و‪ ‬ر‪ ‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮام ﻛﻪ ﺗﺮا ﭘﺴﺮى ﭘﺎﻛﻴﺰه دﻫﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﺮا ﭘﺴﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴـﻰ‬
‫ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪه و زﻧﺎﻛﺎر ﻧﺒﻮدهام‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ آﺳـﺎن اﺳـﺖ ﺗـﺎ آﻧـﺮا آﻳـﺖ ﻛﺴـﺎن و‬
‫رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﻢ و ﻛﺎرى اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاى ﺷﺪ و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ در ﮔﺮﻳﺒـﺎن وى دﻣﻴـﺪ و ﺑﺮﻓـﺖ و ﻣـﺮﻳﻢ ﻛـﻮزه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را آب ﻛﺮد‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺟﺒﺮﺋﻴـﻞ را ﺳـﻮى ﻣـﺮﻳﻢ ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻓﺮﺷـﺘﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﻣﺮدى درآﻣﺪ و ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎر ﺑﺎﺷﻰ از ﺗﻮ ﺑﻪ رﺣﻤﺎن ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑـﺮم« و ﺟﺒﺮﺋﻴـﻞ در ﮔﺮﻳﺒـﺎن‬
‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ وى دﻣﻴﺪ و دم ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ رﺣﻢ رﺳﻴﺪ و ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺠﺎر ﺑﺎ وى ﺑﻮد و ﺳﻮى ﻣﺴﺠﺪى ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻮه ﺻﻬﻴﻮن ﺑﻮد ﻣﻰرﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫اﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪﻫﺎى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد و ﻣﺮﻳﻢ و ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﺠﺪ در ﺑﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺪﻣﺖ‬
‫آن ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﺑﺪان رﻏﺒﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﻛﺎر آﻧﺮا از روﺷﻨﻰ و رﻓﺘﻦ و ﭘﺎك ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ و‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﻣﺮدم روزﮔﺎر ﻛﻮﺷﺎﺗﺮ و ﻋﺎﺑﺪﺗﺮ از آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎر دارى ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﺰرگ و زﺷﺖ ﺷـﻤﺮد و ﻧﺪاﻧﺴـﺖ ﭼـﻪ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ وى را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﻰ او را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآورد و اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ از او ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ و‬
‫اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ وى را ﺑﻰ ﮔﻨﺎه داﻧﺪ آﺑﺴﺘﻨﻰ او را ﻣﻰدﻳﺪ و ﭼﻮن ﻛﺎر ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﺑـﺎ ﻣـﺮﻳﻢ ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮد و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﺨﻦ وى آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎره ﺗـﻮ ﭼﻴـﺰى در دل دارم ﻛـﻪ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ از ﻳـﺎد ﺑﺒـﺮم وﻟـﻰ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬و ﭘﻨﺪارم ﻛﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ از آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﮕﻮى‪«.‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻜﻮ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ آﻳﺎ ﻛﺸﺖ ﺑﻲ ﺑﺬر ﺑﺮوﻳﺪ؟«‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آري‪«.‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ درﺧﺘﻲ ﺑﻲ ﺑﺎران ﺑﺮاﻳﺪ؟«‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آري‪«.‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﻰ ﻣﺮد آﻳﺪ؟«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪98‬‬

‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى؟«‬

‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا وﻗﺘﻰ ﻛﺸﺖ را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪ آﻧﺮا ﺑﺪون ﺑﺬر آﻓﺮﻳﺪ و ﺑﺬر از ﻛﺸـﺘﻰ آﻣـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪا آﻧﺮا ﺑﻰ ﺑﺬر روﻳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا درﺧﺖ را ﺑﻰ ﺑﺎران ﺑﺮوﻳﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪت ﺧﻮﻳﺶ وﻗﺘﻰ درﺧﺖ‬
‫را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪ ﺑﺎران را ﻣﺎﻳﻪ زﻧﺪﮔﻰ آن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭘﻨﺪارى ﻛﻪ ﺧـﺪا ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴـﺖ درﺧـﺖ را ﺑﺮوﻳﺎﻧـﺪ و از آب ﻛﻤـﻚ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و اﮔﺮ آب ﻧﺒﻮد ﻗﺪرت روﻳﺎﻧﺪن آن را ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ و ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﻫـﺮ ﭼـﻪ را ﺧﻮاﻫـﺪ ﮔﻮﻳـﺪ ﺑﺒـﺎش و‬
‫ﺑﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ آدم و ﻫﻤﺴﺮ او را ﺑﻰ ﻣﺮد و زن آﻓﺮﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺮﻳﻢ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺖ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻮﺳﻒ راه ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺖ وى از ﺟﺎﻧـﺐ ﺧـﺪا ﻋـﺰ و‬
‫ﺟﻞ اﺳﺖ و ﭼﻮن راز ﭘﻮﺷﻰ وى را ﺑﺪﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪن از او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬و ﻳﻮﺳﻒ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﺠﺪ را ﺑﻪ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﺮﻳﻢ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد ﻛﻪ ﺗﻦ ﻻﻏـﺮ و رﻧـﮓ زرد و ﺗﻴﺮﮔـﻰ ﭼﻬـﺮه و ﺑﺮﺟﺴـﺘﮕﻰ ﺷـﻜﻢ و ﺿـﻌﻒ و‬
‫آﺷﻔﺘﮕﻰ ﻧﮕﺎه وى را ﻣﻰدﻳﺪ و ﻣﺮﻳﻢ از آن ﭘﻴﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن وﻗﺖ وﺿﻊ ﻣﺮﻳﻢ رﺳﻴﺪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﺷـﻮ ﻛـﻪ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻋﻴﺐ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪت را ﺑﻜﺸﻨﺪ و او ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ ﻛﻪ در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻳﺤﻴﻰ را‬
‫آﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮد و ﭼﻮن دﻳﺪار ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺎدر ﻳﺤﻴﻰ آﺑﺴﺘﻨﻰ وى را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺠﺪه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﻳﻤﺎن آورد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺮﻳﻢ را ﺑﺮ ﺧﺮ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ و آﻫﻨﮓ ﻣﺼﺮ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺟﻞ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮز ﻣﺼﺮ و اﻧﺘﻬﺎى دﻳﺎر ﻗﻮم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺮﻳﻢ را درد زادن ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آﺧﻮر ﺧﺮى در ﻛﻨـﺎر ﻧﺨﻠـﻰ‬
‫ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﻫﻨﮕﺎم زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد و درد زادن ﺳﺨﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﺨﻞ ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و آﻧﺮا ﺑﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او را در‬
‫ﺟﻌ‪‬ـﻞَ ر‪‬ﺑ‪‬ـﻚ‪‬‬
‫ﺤﺰَﻧ‪‬ـﻲ ﻗَـﺪ‪ ‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دور او ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﺰاد ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ أَﻟﱠـﺎ َﺗ ‪‬‬
‫ﺷﺮَﺑِﻲ و‪َ ‬ﻗﺮﱢي ‪‬ﻋﻴ‪‬ﻨﺎً َﻓﺈِﻣ‪‬ﺎ ﺗَـﺮَ ِﻳﻦﱠ ﻣـﻦ‬
‫ﺟ ‪‬ﻨﻴ‪‬ﺎ‪َ .‬ﻓ ُﻜﻠ‪‬ﻲ و‪ ‬ا ْ‬
‫ﺨ َﻠﺔِ ﺗُﺴﺎ ‪‬ﻗﻂْ ‪‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴﻚ‪ ‬ر‪‬ﻃَﺒﺎً ‪‬‬
‫ﺠﺬْعِ اﻟ ﱠﻨ ْ‬
‫ﺳﺮِﻳ‪‬ﺎ‪ .‬و‪ ‬ﻫﺰﱢي إِ َﻟ ‪‬ﻴﻚ‪ِ ‬ﺑ ِ‬
‫ﺤ َﺘﻚ‪ ‬‬
‫َﺗ ‪‬‬
‫ﺴﻴ‪‬ﺎ ‪«.26 -24 :19‬‬
‫ﺻﻮ‪‬ﻣﺎً َﻓ َﻠﻦْ أُ َﻛ ﱢﻠﻢ‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻴﻮ‪‬م‪ ‬إِ ْﻧ ‪‬‬
‫ﺸﺮِ أَﺣ‪‬ﺪاً َﻓﻘُﻮﻟ‪‬ﻲ إِﻧﱢﻲ َﻧﺬَر‪‬ت‪ ‬ﻟ‪‬ﻠﺮﱠﺣ‪‬ﻤﻦِ ‪‬‬
‫ا ْﻟ ‪‬ﺒ َ‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت آﻗﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﺗﻨﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻦ را ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺠﻨﺒﺎن ﻛـﻪ ﺧﺮﻣـﺎى‬
‫ﺗﺎزه ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﻮر و ﺑﻨﻮش و دﻟﺖ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ از آدﻣﻴﺎن ﻛﺴﻰ را دﻳﺪى ﺑﮕـﻮ ﺑـﺮاى ﺧـﺪا روزهاى ﻧـﺬر‬
‫ﻛﺮدهام و اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﺳﺨﻦ ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫و ﺧﺮﻣﺎ ﺑﺮ او ﻣﻰاﻓﺘﺎد و اﻳﻦ ﺑﻪ وﻗﺖ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﺑﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﻴﺪه ﻣﻰﺷﺪ ﻫﺮ ﻛﺠـﺎ ﺑـﻮد‬
‫واروﻧﻪ ﺷﺪ و ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و وﺣﺸﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﺒﺐ آن ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﭘﻴﺶ اﺑﻠﻴﺲ ﺷـﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻋﺮش ﺧﺪاى ﻛﻪ ﺑﺮ آب ﺑﻮد در ﻟﺠﻪ اى ﺳﺒﺰ ﺟﺎى داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﭘﺮدهﻫﺎى ﺗﻮر ﻛﻪ ﭘﻴﺶ روى رﺣﻤـﺎن‬
‫آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺮده داﺷﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎﻋﺖ از روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ وى رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﭼـﻮن اﺑﻠـﻴﺲ ﮔـﺮوه آﻧﻬـﺎ را‬
‫‪99‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺮ ﻛﺮ ﻓﺮاﻫﻤﺸﺎن ﻧﺪﻳﺪه ﺑـﻮد و آﻧﻬـﺎ را دﺳـﺘﻪ ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺘﻪ ﻣﻰدﻳﺪ و ﭼﻮن ﺣﺎل ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در زﻣﻴﻦ ﺣﺎدﺛﻪ اى ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺘﺎن را وارون ﻛﺮده‪ .‬ﺑﺮاى ﻫﻼك ﺑﻨﻰ‬
‫آدم ﭼﻴﺰى ﺑﻬﺘﺮ از آن ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺑﺘﺎن ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ و ﺑـﺎ ﻛﺴـﺎن ﺳـﺨﻦ ﻣـﻰﻛـﺮدﻳﻢ و ﻛﺎرﺷـﺎن را ﺳـﺎﻣﺎن‬
‫ﻣﻰدادﻳﻢ و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ و از ﭘﺲ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺘﺎن در ﭼﺸﻢ آدﻣﻴﺎن ﺣﻘﻴﺮ و زﺑﻮن ﺷﺪه‬
‫و ﺑﻴﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺮﺳﺘﺶ آن ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻜﻪ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ ﺷـﻮﻳﻢ ﻫﻤـﻪ زﻣـﻴﻦ را‬
‫ﺑﮕﺸﺘﻴﻢ و درﻳﺎﻫﺎ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮدﻳﻢ و ﭼﻴﺰى ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫اﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪاى ﺑﺰرگ اﺳﺖ و داﻧﻢ ﻛﻪ از ﻣﻦ ﻧﻬﺎن داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺸﺖ و ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﮔﺬر ﻛﺮد و ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را‬
‫ﺑﻪ دور آن دﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺰرگ آﻧﺠﺎﺳﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ از ﺑـﺎﻻ ﺑـﺪاﻧﺠﺎ ﻓـﺮود آﻳـﺪ اﻣـﺎ ﺳـﺮﻫﺎ و ﺑﺎزوﻫـﺎى‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﺑﻮد و راه ﻧﺒﻮد و ﺧﻮاﺳﺖ از زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ در ﺷﻮد اﻣﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎى ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭘﺎﺋﻴﻦﺗﺮ از آﻧﺠﺎ‬
‫ﻛﻪ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺬر ﻛﻨﺪ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﮔﺬر ﻛﻨﺪ اﻣﺎ او را دور ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻧﺎﭼـﺎر‬
‫ﺳﻮى ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻦ را از ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب و ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ و ﻓﻀﺎى ﺑﺎﻻ ﺑﮕﺸـﺘﻢ و‬
‫در اﺛﻨﺎى ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رﺳﻴﺪم‪ «.‬و آﻧﻬﺎ را از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺒﺮ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧـﺮا از ﻣـﻦ ﻧﻬـﺎن داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از او ﻫﻴﭻ ﻣﻮﻟﻮدى در رﺣﻢ زﻧﻰ ﺟﺎ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ و زﻧﻰ ﻧﺰاد ﻣﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم و اﻣﻴﺪ ﻫﺴﺖ‬
‫ﻛﺴﺎن را ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﺪو ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﺑﻪ ﮔﻤﺮاﻫﻰ ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺑﺮاى ﻣﻦ‬
‫و ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖﺗﺮ از او ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﺎرهاى ﻃﻠﻮع ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از‬
‫ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﻃﻠﻮع آن ﺳﺘﺎره از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﻮﻟﻮدﻳﺴﺖ ﻛﻪ در ﻛﺘﺎب داﻧﻴﺎل از او ﺳـﺨﻦ ﻫﺴـﺖ‪ ،‬و ﺑـﻪ‬
‫ﻃﻠﺐ او ﺑﺮون ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻃﻼ و ﻣﺮو ﻛﻨﺪر ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺷﺎم ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻴﺮوﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺣﻜﺎﻳﺖ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻃﻼ و ﻣﺮو ﻛﻨﺪر ﺑﺮاى وى ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺜﺎل اوﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﻼ ﺳﺎﻻر ﻫﻤﻪ ﻛﺎﻻﻫﺎﺳﺖ و اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻻر ﻣﺮدم روزﮔﺎر ﺧﻮد‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺮ زﺧﻤﻬﺎ و ﺷﻜﺴﺘﮕﻰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺮ ﺑﻴﻤﺎرى را ﺷﻔﺎ دﻫـﺪ و دود ﻛﻨـﺪر ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن‬
‫رﺳﻴﺪ و ﻫﻴﭻ دود دﻳﮕﺮ ﻧﺮﺳﺪ و اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﻧﻴﺰ ﺧﺪا ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻪ روزﮔﺎر وى ﻫﻴﭻ ﻛـﺲ دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎﻻ‬
‫ﻧﺮود‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎه اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻮﻟﻮد را در دل ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﭼﻮن ﺟﺎى او را‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻛﺎر وى دﻟﺒﺴﺘﻪام‪«.‬‬
‫آن ﮔﺮوه ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺪﻳﻪﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ دادﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺳﻮى آن ﭘﺎدﺷﺎه ﺑـﺎز‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ و ﺟﺎى ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪاى آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮى وى ﺑﺎز ﻧﮕﺮدﻳﺪ و ﻣﻜـﺎن ﻣﻮﻟـﻮد را‬
‫ﺑﻪ او ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﺘﻦ وى دارد‪ «.‬و آﻧﻬﺎ از راه دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪100‬‬

‫و ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻮﻟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻫﻤﺎن ﺧﺮ ﻧﻬﺎد و ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼـﺮ در آﻣﺪﻧـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻓﻼﺗﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»و‪ ‬آو‪‬ﻳ‪‬ﻨﺎﻫ‪‬ﻤﺎ إِﻟﻰ ر‪ ‬ﺑﻮ‪‬ةٍ ذات‪ ‬ﻗَﺮارٍ و‪ ‬ﻣﻌ‪‬ﻴﻦٍ ‪«50 :23‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و ﺑﺮ ﻓﻼﺗﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻰ ﺑﺎ آب ﺟﺎرى داﺷﺖ ﺟﺎﻳﺸﺎن دادﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﻣﺮﻳﻢ دوازده ﺳﺎل ﻣﻮﻟﻮد ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﺮدم ﻧﻬﺎن داﺷﺖ و ﻛﺲ را از او ﺧﺒﺮ ﻧـﺪاد و ﻫـﻴﭽﻜﺲ را ﺑـﺮ او‬
‫اﻣﻴﻦ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﺑﻪ وﻗﺖ درو ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻪﭼﻴﻨﻰ ﻣﻰرﻓﺖ و ﮔﻬﻮاره ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﻇﺮﻓﻰ ﻛـﻪ ﺧﻮﺷـﻪ در آن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ رﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﻳﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﺮدم از او دﻳﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻫﻘﺎﻧﻰ از ﻣﺮدم ﻣﺼﺮ ﻣﻘﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺞ وى را دزدﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﺰ ﻣﺴـﺘﻤﻨﺪان ﻛـﺲ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ او ﻣﻘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﻛﻨﺪ و ﻣﺮﻳﻢ از ﺑﻠﻴﻪ دﻫﻘﺎن ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﻏﻢ ﻣـﺎدر‬
‫را از ﺑﻠﻴﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدر‪ ،‬دوﺳﺖ دارى ﻛﻪ ﻣﺎل او را ﺑﻴﺎﺑﻢ؟«‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﭘﺴﺮم‪«.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮاﻫﻢ آرد‪ «.‬و ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ دﻫﻘﺎن ﺑﮕﻔـﺖ و او‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﻴﺶ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﭼﻮن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى دو ﻣﺮد رﻓﺖ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ‬
‫ﻛﻮر ﺑﻮد و دﻳﮕﺮى ﺷﻞ ﺑﻮد و ﺷﻞ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻛﻮر ﺳﻮار ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺮدار‪«.‬‬
‫ﻛﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮان اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻳﺸﺐ او را ﺑﺮداﺷﺘﻰ!«‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻮر را ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻞ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد ﺷﻞ ﺑﻪ ﭘﻨﺠـﺮه ﺧﺰاﻧـﻪ‬
‫رﺳﻴﺪ و ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺸﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺻﻮرت ﺑﺮاى رﺑﻮدن ﻣﺎل ﺗﻮ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻮر از ﻧﻴﺮوى ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫و ﺷﻞ از ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﺖ‪«.‬‬
‫و ﻛﻮر و ﺷﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ‪ «.‬و ﻣﺎل دﻫﻘﺎن را ﺑﺪادﻧﺪ ﻛـﻪ در ﺧﺰاﻧـﻪ ﻧﻬـﺎد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﻣـﺮﻳﻢ‬
‫ﻧﺼﻒ آﻧﺮا ﺑﮕﻴﺮ‪«.‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫دﻫﻘﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮت ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺄن و ﺣﺮﻣﺖ وى ﺑﻴﺶ از ﻣﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و دﻫﻘﺎن ﺑﺮاى ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺮوﺳﻰ ﻛﺮد و ﺟﺸﻨﻰ ﺑﭙﺎ ﻛـﺮد و ﻫﻤـﻪ ﻣـﺮدم ﻣﺼـﺮ را ﻓـﺮاﻫﻢ آورد و ﭼـﻮن‬
‫ﻋﺮوﺳﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ ﺟﻤﻌﻰ از اﻫﻞ ﺷﺎم ﻛﻪ دﻫﻘﺎن دﻋﻮﺗﺸﺎن ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ او ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و دﻫﻘـﺎن‬
‫ﺷﺮاب ﻧﺪاﺷﺖ و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮ وى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى دﻫﻘﺎن درآﻣﺪ ﻛـﻪ دو‬
‫ردﻳﻒ ﺧﻤﺮه در آن ﺑﻮد و دﺳﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﺧﻤﺮهﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﺷـﺮاب ﺷـﺪ و در اﻳـﻦ ﻫﻨﮕـﺎم دوازده ﺳـﺎل‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪101‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد ﻣﺮدم از ﺷﺄن وى و ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺪو داده ﺑﻮد ﺣﻴﺮت ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧـﺪا ﻋـﺰ و‬
‫ﺟﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﺒﺮ و او ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺷﺎم ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻰ ﺳﺎﻟﻪ ﺷـﺪ و‬
‫وﺣﻰ ﺑﺪو آﻣﺪ و ﻣﺪت ﭘﻴﻤﺒﺮى او ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا وى را ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﻠﻴﺲ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺪﻳﺪ ﺗﺎب وى ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮدى ﺳﺎﻟﺨﻮرده و ﻧﻴﻚ ﻣﻨﻈﺮ در آﻣﺪ و دو ﺷﻴﻄﺎن‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت وى در آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﮔﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﺑﻴﻤﺎر ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﻋﻴﺴـﻰ ﻓـﺮاﻫﻢ ﻣـﻰﺷـﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪو ﻣﻰرﺳﻴﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ رﺳﻴﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳـﻠﻢ ﺳـﻮى او ﻣـﻰﺷـﺪ و ﺑـﻪ دﻋـﺎ‬
‫ﻋﻼﺟﺶ ﻣﻰﻛﺮد و اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﺮدم از ﻧﻴﻜﻰ ﻣﻨﻈﺮش ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘـﻴﺶ وى آﻣـﺪ و ﭼـﻮن او را‬
‫ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ دورش ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ از ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و از ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر اﻳﻦ ﻣﺮد ﻋﺠﻴـﺐ اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ در ﮔﻬﻮاره ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﻣﺮده زﻧﺪه ﻛﺮد و از ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮ داد و ﺑﻴﻤﺎر ﺷﻔﺎ داد و او ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از دو ﻫﻤﺮاه اﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﺮ! ﻧﺎدرﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ و ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ روا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﻤﺎﻳـﺎن‬
‫ﺷﻮد و در رﺣﻢ ﺟﺎى ﮔﻴﺮد و ﺷﻜﻢ زﻧﺎن ﺟﺎى وى ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﺮد ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬
‫آن دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎدرﺳﺖ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ :‬ﻫﺮ دو ﺧﻄﺎ ﻛﺮدﻳﺪ و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬روان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻓﺮزﻧﺪ ﮔﻴﺮد وﻟﻰ او‬
‫ﻧﻴﺰ ﺧﺪاﻳﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﻠﻴﺲ و دو ﻫﻤﺮاه وى ﺳﺨﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﻧﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻰ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد و ﮔﺮوﻫﻰ از ﻳﺎران ﭘﻴﻤﺒﺮ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ دﭼﺎر ﺣﻴﺾ ﺷﺪ و از ﻣﺤﺮاب ﺑـﻪ ﻳﻜﺴـﻮ‬
‫ﺷﺮْ ‪‬ﻗﻴ‪‬ﺎ ﻓَﺎ ﱠﺗﺨَـﺬَت‪ ‬ﻣـﻦ‬
‫رﻓﺖ و ﭘﺲ دﻳﻮار ﻧﻬﺎن ﺷﺪ و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ درﺑﺎره او ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬إِذ‪ ‬ا ْﻧ َﺘ ‪‬ﺒﺬَت‪ ‬ﻣﻦ أَ ‪‬ﻫﻠ‪‬ﻬﺎ ﻣ‪‬ﻜﺎﻧﺎً َ‬
‫ﺳﻮِﻳ‪‬ﺎ‪ .‬ﻗﺎ َﻟﺖ‪ ‬إِﻧﱢﻲ أَﻋ‪‬ﻮذُ ﺑِﺎﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻤﻦِ ‪‬ﻣ ْﻨﻚ‪ ‬إِنْ ُﻛ ْﻨﺖ‪َ ‬ﺗ ‪‬ﻘﻴ‪‬ﺎ ﻗـﺎل إِﻧﱠﻤـﺎ‬
‫ﺳﻠْﻨﺎ إِ َﻟﻴ‪‬ﻬﺎ ر‪‬وﺣ‪‬ﻨﺎ َﻓ َﺘ ‪‬ﻤ ﱠﺜﻞَ ﻟَﻬﺎ ‪‬ﺑﺸَﺮاً ‪‬‬
‫د‪‬و ‪‬ﻧ ِﻬﻢ‪ ‬ﺣ‪‬ﺠﺎﺑﺎً َﻓﺄَر‪ ‬‬
‫أَﻧَﺎ ر‪‬ﺳ‪‬ﻮلُ ر‪ ‬ﺑﻚ‪ ‬ﻟﺄَ ‪‬ﻫﺐ‪َ ‬ﻟﻚ‪ ‬ﻏُﻼﻣﺎً ز‪ ‬ﻛﻴ‪‬ﺎ ‪«.19 -16 :19‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬آن دم ﻛﻪ در ﺟﺎﻳﻰ رو ﺑﻪ آﻓﺘﺎب از ﻛﺴﺎن ﺧﻮد دورى ﮔﺮﻓﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ ﭘﺮدهاى آوﻳﺨﺖ و روح‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪو ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﺮ او ﻧﻤﻮدار ﺷﺪ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎرى ﺑﻪ ﺧﺪاى رﺣﻤـﺎن از‬
‫ﺗﻮ ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑﺮم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮام ﻛﻪ ﺗﺮا ﭘﺴﺮى ﭘﺎﻛﻴﺰه دﻫﻢ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه روﭘﻮش وى ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و دو آﺳﺘﻴﻦ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و در ﮔﺮﻳﺒﺎن ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ دﻣﻴﺪ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ رو ﺑﺎز ﺑـﻮد و‬
‫دم ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ وى در آﻣﺪ و ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻫﺮش زن زﻛﺮﻳﺎ ﺷﺒﻰ ﺑﻪ دﻳﺪار وى آﻣﺪ و ﭼﻮن در ﺑﮕﺸﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺶ وى‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ آﺑﺴﺘﻨﻢ«‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ آﺑﺴﺘﻨﻢ؟«‬
‫زن زﻛﺮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ در ﺷﻜﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺷﻜﻢ ﺗﻮ اﺳﺖ ﺳﺠﺪه ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ «.‬و ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺪا‬
‫ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬و ﻛﻠﻤﻪ ﺧﺪا را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮد« و زن زﻛﺮﻳﺎ ﻳﺤﻴـﻰ را ﺑﻴـﺎورد و ﭼـﻮن ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫وﺿﻊ ﻣﺮﻳﻢ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺮﻗﻰ ﻣﺤﺮاب ﺷﺪ و درد زادن او را ﺳﻮى ﻧﺨﻠﻰ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﺣـﺎل درد ﻣـﻰﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪102‬‬

‫»اى ﻛﺎش از اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮدم و ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدم« و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑـﺪو ﻧـﺪا داد اﻻ ﺗﺤﺰﻧـﻰ ﻗـﺪ ﺟﻌـﻞ رﺑـﻚ‬
‫ﺗﺤﺘﻚ ﺳﺮﻳﺎ‪«.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪» :‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت آﻗﺎﻳﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻬﺎد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﺰاد ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺰاﻳﻴﺪ و ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧـﺪ و او را‬
‫ﺧﺖ‪ ‬ﻫـﺎر‪‬ونَ ﻣـﺎ‬
‫ﺷﻴ‪‬ﺌﺎً َﻓﺮِﻳ‪‬ﺎ ﻳﺎ أُ ْ‬
‫ﺟ ْﺌﺖ‪َ ‬‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻗﻮم آﻣﺪ و ﻣﻮﻟﻮد را ﺑﻪ ﺑﻐﻞ داﺷﺖ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﺎ ‪‬ﻣﺮْ ‪‬ﻳﻢ‪َ ‬ﻟ َﻘﺪ‪ِ ‬‬
‫ﺳﻮ‪‬ء‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ﻛﺎ َﻧﺖ‪ ‬أُ ‪‬ﻣﻚ‪ ‬ﺑ ‪‬ﻐﻴ‪‬ﺎ ‪«28 -27 :19‬‬
‫ﻛﺎنَ أَﺑ‪‬ﻮك‪ ‬ا ‪‬ﻣﺮَأَ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬اى ﻣﺮﻳﻢ ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﻛﺮدهاى‪ .‬اى ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﺮون ﻧﻪ ﭘﺪرت ﻣﺮد ﺑﺪى ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻣﺎدرت‬
‫زﻧﺎ ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﻳﻢ از اﻋﻘﺎب ﻫﺎرون ﺑﺮادر ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﺮاﺑﺖ او را ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﺎرون ﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ و ﭼـﻮن ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﺎ را ﺗﻤﺴـﺨﺮ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻮدك ﺳﺨﻦ ﻛﻨﻴﻢ از زﻧﺎ ﻛﺮدﻧﺶ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪َ » :‬ﻛ ‪‬ﻴﻒ‪ُ ‬ﻧ َﻜ ﱢﻠﻢ‪ ‬ﻣﻦ ﻛﺎنَ ﻓـﻲ ا ْﻟ ‪‬ﻤﻬ‪‬ـﺪ‪‬‬
‫ﺻ ِﺒﻴ‪‬ﺎ ‪«29 :19‬‬
‫‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﻮدك و در ﮔﻬﻮاره اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﻴﻢ؟‬
‫ﺟ ‪‬ﻌ َﻠﻨ‪‬ﻲ ﻣ‪‬ﺒﺎر‪‬ﻛﺎً أَ ‪‬ﻳﻦَ ﻣﺎ ُﻛ ْﻨﺖ‪:19 ‬‬
‫ﺟ ‪‬ﻌ َﻠﻨ‪‬ﻲ َﻧ ِﺒﻴ‪‬ﺎ و‪ ‬‬
‫و ﻋﻴﺴﻰ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬إِﻧﱢﻲ ‪‬ﻋ ‪‬ﺒﺪ‪ ‬اﷲ آﺗﺎ ‪‬ﻧﻲ‪ ‬ا ْﻟﻜ‪‬ﺘﺎب‪ ‬و‪ ‬‬
‫‪«.31 -30‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺑﻢ داده و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮم ﻛﺮده و ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺰون ﻣﺎﻳﻪام ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺟﺰ زﻛﺮﻳﺎ وى را آﺑﺴﺘﻦ ﻧﻜﺮده ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻴﺶ او ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى‬
‫او ﺑﺮ آﻣﺪﻧﺪ و زﻛﺮﻳﺎ از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﺑﺮ او ﻧﻤﻮدار ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى زﻛﺮﻳﺎ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰرﺳﻨﺪ از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ اﻳﻦ درﺧﺖ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ و داﺧﻞ آن ﺷﻮى‪ «.‬او ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و درﺧﺖ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و‬
‫داﺧﻞ آن ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﻪ رداى وى ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺷـﻴﻄﺎن ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬اى ﭼﻮﭘـﺎن آﻳـﺎ‬
‫ﻣﺮدى را اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺪﻳﺪى؟«‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ درﺧﺖ را ﺟﺎدو ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و وارد آن ﺷﺪ و اﻳﻦ رﺷﺘﻪ رداى اوﺳﺖ«‪.‬‬
‫و ﻗﻮم ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و درﺧﺖ را ﺑﺎ ارهﻫﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و زﻛﺮﻳﺎ در آن ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻴﭻ ﻳﻬﻮدى را ﻧﻪﺑﻴﻨﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ رﺷﺘﻪ در‬
‫رداى او ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﺰاد ﻫﻤﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ رو در اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از دﻧﻴﺎ ﺑﺮون ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ از‬
‫ﻣﺮگ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﺣﻮارﻳﺎن را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ درﺳﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﺎرى ﻫﺴﺖ‪ «.‬و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ وى ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﺎﻣﺸﺎن داد و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﭼﻮن‬
‫‪103‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از ﻏﺬا ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺷﺴﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﺎﻛﻴﺰهﺷﺎن ﻛﺮد و دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎﻣـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﺎﻟﻴﺪ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺰرگ ﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﻛﺎر ﻣﺮا اﻧﻜﺎر ﻛﻨﺪ از ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷـﺪ و ﻣـﻦ ﻧﻴـﺰ از او ﻧﺒﺎﺷـﻢ‪ «.‬و آﻧﻬـﺎ ﺧـﺎﻣﻮش‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ اﻣﺸﺐ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷـﻤﺎ اﻳﺴـﺘﺎدم و دﺳـﺘﺎن‬
‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮم‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻜﻨﻴـﺪ و ﺧـﺪﻣﺖ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻛﺮدم و ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺷـﻤﺎ ﻛﻤـﻚ ﮔﻴـﺮم اﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪ و در ﻛﺎر دﻋﺎ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣﺮگ ﻣﺮا ﻋﻘﺐ اﻧﺪازد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ دﻋﺎ ﻛﻨﻨﺪ و در ﻛﺎر دﻋﺎ ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﮔﺮﻓﺖ و دﻋﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺮد و ﻋﻴﺴﻰ آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﺑﻴﺪار ﻛﺮدن ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺒﺤﺎن اﷲ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻛﺎر ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﻧﻴﺎرﻳﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻧﺪاﻧﻴﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺻﺤﺒﺖ دراز ﺷﺪ و اﻣﺸﺐ ﺗﺎب ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺪارﻳﻢ و ﭼـﻮن‬
‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮﭘﺎن را ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﻮد‪ «.‬و ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و از ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺧﺒﺮ داد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺧﺮوس ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻦ ﺷﻮد و ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﺪﻛﻰ درﻫﻢ‬
‫ﺑﻔﺮوﺷﺪ و ﺑﻬﺎى ﻣﺮا ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬
‫و ﺣﻮارﻳﺎن ﺑﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻬﻮدان ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷـﻤﻌﻮن را ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﺣﻮارﻳﺎن ﺑﻮد ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ از ﻳﺎران اوﺳﺖ‪ ،‬و او اﻧﻜﺎر ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﻳﺎران ﻋﻴﺴﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ «.‬ﺳﭙﺲ‬
‫دﻳﮕﺮى او را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن اﻧﻜﺎر ﻛﺮد و ﺑﺎﻧﮓ ﺧـﺮوس ﺷـﻨﻴﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴـﺖ‪ ،‬و ﭼـﻮن ﺻـﺒﺢ در آﻣـﺪ ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﺣﻮارﻳﺎن ﭘﻴﺶ ﻳﻬﻮدان آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰدﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻤـﺎﻳﻢ؟« و ﺳـﻰ درم ﺑـﺮاى او ﻣﻌـﻴﻦ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﻳﻜﻰ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد‪ ،‬و او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﺑﻨـﺪ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ رﻳﺴـﻤﺎن‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ و رﻳﺴﻤﺎن را ﺑﻜﺸﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺮده زﻧﺪه ﻛﺮدى و ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺮاﻧﺪى و دﻳﻮاﻧﻪ را ﺷﻔﺎ دادى ﭼﺮا‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را از اﻳﻦ رﻳﺴﻤﺎن رﻫﺎ ﻧﻜﻨﻰ؟« و آب دﻫﺎن ﺑﺮ او اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺧﺎر ﺑﺮ او اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ دارى ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ وى را ﺑﺮ آن ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﺧﺪا او را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ وى را ﺑﻴﺎوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻫﻔﺖ روز ﺑـﺮدار‬
‫ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻋﻴﺴﻰ و زﻧﻰ ﻛﻪ او را ﻋﻼج ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﺟﻨﻮن ﺷﻔﺎ داده ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻣﺼﻠﻮب ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﭼﻴﺴﺖ؟« و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﺪى ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﻴﺪ و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻮارﻳﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﻓﻼن ﺟﺎ ﻣﺮا ﺑﻪﺑﻴﻨﻨﺪ‪ «.‬و ﻳﺎزده ﻛﺲ از ﺣﻮارﻳﺎن‪ ،‬وى را در آﻧﺠﺎ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و آن ﻛﺲ ﻛﻪ او را ﻓﺮوﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن وا ﻧﻤﻮده ﺑﻮد ﻧﺒﻮد و از ﻳﺎران ﺳﺮاغ او را ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و ﺧﻮد را ﺧﻔـﻪ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻜﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪104‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ او را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪«.‬‬

‫آﻧﮕﺎه از ﺣﺎل ﺟﻮاﻧﻰ ﻳﺤﻴﻰ ﻧﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ او را ﺑﺒﺮﻳـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻗﻮﻣﻰ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻢ دﻫﺪ و دﻋﻮت ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻣﺪت ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﻴﺴﻰ را ﺑﻰ ﺟﺎن ﻛﺮد آﻧﮕـﺎه وى را‬
‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻧﺼﺎرى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ او را ﺑﻴﺠﺎن ﻛﺮد ﭘﺲ از آن زﻧﺪه ﻛـﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮود آى و در ﻛﻮه ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ رو ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻮن او ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ و ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﻣﺎﻧﻨـﺪ وى‬
‫ﻏﻢ ﺗﻮ ﻧﺨﻮرده و او ﺣﻮارﻳﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ آرد و آﻧﻬﺎ را در زﻣﻴﻦ ﺑﭙﺮاﻛﻦ ﺗﺎ دﻋﻮت ﺧﺪا ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻜﺮدى‪«.‬‬
‫و ﺧﺪا او را ﭘﻴﺶ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﺑﺮد و ﻛﻮه ﭘﺮ ﻧﻮر ﺷﺪ و ﺣﻮارﻳﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد وى آﻣﺪﻧـﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺑﭙﺮاﻛﻨـﺪ و ﮔﻔـﺖ‬
‫آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﺪو ﻓﺮﻣﺎن داده از ﺟﺎﻧﺐ وى ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ وى را ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﺎل داد و ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻮر ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﻟﺬت ﺧﻮر و ﻧﻮش از‬
‫او ﺑﺒﺮد و ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﭘﺮواز آﻣﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دور ﻋﺮش اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن‪ -‬ﻓﺮﺷﺘﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ -‬زﻣﻴﻨﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺣﻮارﻳﺎن ﺳﻮى آﻧﺠﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮود آﻣﺪ ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺼﺎرى ﺑﺨﻮر ﺳﻮزﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮارﻳﺎن و ﭘﻴﺮواﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﭘﻄﺮس ﺣـﻮارى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭘـﻮﻟﺲ را ﺑـﺎ وى‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از ﭘﻴﺮوان ﺑﻮد و ﺣﻮارى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺳﻮى روﻣﻴـﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺷـﺪ و اﻧـﺪراﻳﻴﺲ و ﻣﺘـﻰ را ﺑـﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ‬
‫آدﻣﺨﻮران ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮدان ﺑﻮد و ﺗﻮﻣﺎس را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻓﻴﻠﺒﺲ را ﺑﻪ ﻗﻴﺮوان و ﻛﺎرﺗﺎژ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن اﻓﺮﻳﻘﻴﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺤﻨﺲ را ﺑﻪ دﻓﺴﻮس ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ دﻫﻜﺪه ﺟﻮاﻧﺎن اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ ﺑﻮد و ﻳﻌﻘﻮب‬
‫را ﺑﻪ اورىﺷﻠﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن اﻳﻠﻴﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﻮد و اﺑﻦ ﺗﻠﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﺮاﺑﻴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺠـﺎز‬
‫ﺑﻮد و ﺳﻴﻤﻦ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮﺑﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻓﺮﻳﻘﻴﻪ اﺳﺖ و ﻳﻬﻮدا را ﻛﻪ از ﺣﻮارﻳﺎن ﻧﺒﻮد ﺳﻮى ارﻳﻮﺑﺲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و زﻛﺮﻳﺎ ﻳﻮﻃﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻳﻮذس ﻧﻬﺎد ﻛﻪ او را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از زرﻗﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از زﻧﺎن ﻣﺎ ﻧﺬر داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻻى ﺟﻤﺎء رود ﻛﻪ ﻛـﻮﻫﻰ اﺳـﺖ در ﻋﻘﻴـﻖ و‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ وى ﺑﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﻛﻮه ﺷﺪﻳﻢ ﮔﻮرى ﺑﺰرگ دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ دو ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ ﺑﺮ آن ﺑﻮد‬
‫ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺮ و دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺎﻫﺎ و ﻧﻮﺷﺘﻪاى ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﻨﺪ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺴﺖ و دو‬
‫ﺳﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺳﺮازﻳﺮى ﻛﻮه ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛﺮد و ﻳﻜﻰ را ﺑﻴﻨﺪاﺧﺘﻢ و دﻳﮕﺮى را ﭘـﺎﻳﻴﻦ آوردم و ﺑـﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﺳﺮﻳﺎﻧﻰ زﺑﺎن ﻧﺸﺎن دادم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﻳﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ آﻧﺮا ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟ و ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﺑﻮر ﻧﻮﻳﺴﺎن ﻳﻤﻦ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﻂ‬
‫ﻣﺴﻨﺪ ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻧﺸﺎن دادم و آﻧﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﻛﺴﻰ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻂ را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﺳﻨﮓ را زﻳﺮ ﺻﻨﺪوﻗﻰ اﻧـﺪاﺧﺘﻢ و ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻰ از دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺧﺰران ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻂ دارﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آرى«‪.‬‬
‫‪105‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﻨﮓ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دادم ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻂ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﻗﺒﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻣﺮﻳﻢ اﺳﺖ« و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻳﻦ دﻳﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ در آن روزﮔﺎر ﻋﻴﺴﻰ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﻣـﺮده ﺑـﻮد و ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻛـﻮه ﺑـﻪ‬
‫ﮔﻮرش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺣﻮارﻳﺎن ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و در آﻓﺘﺎﺑﺸﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻋﺬاﺑﺸﺎن دادﻧـﺪ و ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻛﺴﺎن ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺷﺎه روم ﻛﻪ ﻳﻬﻮدان زﻳﺮ ﺗﺴﻠﻂ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﺑـﺪو ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»ﻳﻜﻰ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ او ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و وى را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﺧﺪاﺳـﺖ و‬
‫ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد و ﻣﺮده زﻧﺪه ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻴﻤﺎر ﺷﻔﺎ داده ﺑﻮد و از ﮔﻞ ﺷﻜﻞ ﻣﺮﻏﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و در آن دﻣﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ اذن ﺧﺪا ﻣﺮﻏﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮ داده ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺷﺎه روم ﮔﻔﺖ‪» :‬واى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺣﻜﺎﻳﺖ وى و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ وى را ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻳﻬﻮدان رﻫﺎ ﻧﻤﻰﻛﺮدم‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺣﻮارﻳﺎن را از ﭼﻨﮓ آﻧﻬﺎ در آورد و از دﻳـﻦ و ﻛـﺎر ﻋﻴﺴـﻰ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ و ﺧﺒﺮ وى را ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮو دﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺷﺪ و ﺳﺮﺟﺲ را ﺑﺠﺴﺖ و ﺑﻴﺎﻓﺖ و دارى را ﻛـﻪ ﺑـﺮ آن‬
‫آوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ وى ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﻨـﻰ اﺳـﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺎﺧـﺖ و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﺖ و رﻳﺸﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻴﮕﺮى روم از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮد ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﻞ و دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اوﮔﻮﺳﺘﻮس ﺑـﻮد و‬
‫اوﮔﻮﺳﺘﻮس ﭘﺲ از آن ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﭼﻨـﺪ‬
‫روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻳﻬﻮدان ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ رﻳﺎﺳﺖ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺑﺎ ﻗﻴﺼـﺮ ﺑـﻮد و ﭘﺎدﺷـﺎه ﺑﻴـﺖ‬
‫اﻟﻤﻘﺪس از ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻴﺼﺮ ﻫﻴﺮدوس ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ رﺳﻮﻻن ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻛﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺧﻄـﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن آﻧﻬﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ ﺗﺤﻔﻪ ﻃﻼ و ﻣﺮو ﻛﻨﺪر را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬
‫ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻃﻠﻮع ﺳﺘﺎره وى را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از روى ﻧﺠﻮم ﺗﻮﻟﺪ وى را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺤﻔﻪﻫﺎ را در ﺑﻴـﺖ‬
‫ﻟﺤﻢ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ دادﻧﺪ و ﭼﻮن ﻫﻴﺮدوس ﺧﺒﺮ آﻧﻬﺎ را ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ او را ﺑﻜﺸﺪ‬
‫و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﻗﺼﺪ ﺷﺎه را ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﻛـﻮدك را‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎدر وى ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻫﻴﺮدوس ﺑﻤﺮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﻛﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﻮد ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻫﻴﺮدوس ﺑﻤﺮد و ارﻛﻼوس ﭘﺴﺮش‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ و آﻧﻜﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻛﻮدك داﺷﺖ ﺑﺮﻓﺖ و او ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮه ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺷـﻌﻴﺎى‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻋﻮت ﺗﻮ از ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ارﻛﻼوس ﺑﻤﺮد ﻫﻴﺮدوس ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ را در وﻻﻳـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻛﺮد و در آن وﻗﺖ رﻳﺎﺳﺖ از آن ﺷﺎﻫﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ و روﻣﻰ ﺑﻮد و ﻫﻴـﺮدوس و ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ از ﺟﺎﻧـﺐ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ ﻟﻘﺐ ﺷﺎه داﺷﺘﻨﺪ و ﺷﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ ﻟﻘﺐ ﻗﻴﺼﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس ﺑـﻪ وﻗـﺖ ﺻـﻠﻴﺐ ﻛـﺮدن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪106‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻫﻴﺮدوس ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﭘﺴﺮ اﻛﻮﺳﺘﻮس داﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﻨﺼـﺐ ﻗﻀـﺎ ﻧﺪاﺷـﺖ و‬
‫ﻳﻚ ﻣﺮد روﻣﻰ ﺑﻨﺎم ﻓﻴﻼﻃﻮس از ﺟﺎﻧﺐ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﻨﺼﺐ ﻗﻀﺎ داﺷﺖ و ﻟﺌﻮﻧﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﻬﺮﻳﻦ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﺎﻟﻮت داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎى او آوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ ﻳﻚ ﻣـﺮد اﺳـﺮاﺋﻴﻠﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﻳﺸـﻮع ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻓﻨﺪﻳﺮا ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل و ﭼﻨـﺪ روز ﺗـﺎ ﺑـﻪ وﻗـﺖ ﻋـﺮوج‬
‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺲ از آن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن روﻣﻰ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم از ﻋﺮوج ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﻧﺼﺎرى از ﭘﺲ ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎم از ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و ﻏﻴـﺮه ﺑـﻪ ﮔـﺎﻳﻮس ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس رﺳﻴﺪ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮ ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻠﻮدﻳﻮس ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﻴﺮون ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻄﺮس و ﭘﻮﻟﺲ را ﺑﻜﺸﺖ و واروﻧﻪ ﺑﻴﺎوﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻮﻃﻼﻳﻮس ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﺳﻔﺴﻴﺎﻧﻮس ﭘﺪر ﺗﺘﻮس ده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻮم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺎل ﭼﻬﻠـﻢ‬
‫ﻋﺮوج ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺗﺘﻮس ﭘﺴﺮ ﺧـﻮد را ﺳـﻮى ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ آﻧﺠـﺎ را وﻳـﺮان ﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺗﺘﻮس ﭘﺴﺮ اﺳﻔﺴﻴﺎﻧﻮس دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او دوﻣﻄﻴﺎﻧﻮس ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﺎرواس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻃﺮاﻳﺎﻧﻮس ﻧﻮزده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻫﺪرﻳﺎﻧﻮس ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺗﺘﻮرس ﭘﺴﺮ ﺑﻄﻴﺎﺗﻮس ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﺮﻛﻮس و ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﻧﻮزده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻛﻮذوﻣﻮس ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﺮﻃﻨﺎﺟﻮس ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺳﺒﺮوس ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﻧﻄﻨﻴﺎوس ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﺮﻗﻴﺎﻧﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﻧﻄﻴﻨﺎﻧﻮس ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﻟﺤﺴﻨﺪروس ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪107‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺲ از او ﻛﺴﻤﻴﺎﻧﻮس ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ از او ﺟﻮردﻳﺎﻧﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﻠﻴﻔﻮس ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او داﻗﻴﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﮔﺎﻟﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او واﻟﺮﻳﻴﺎﻧﻮس و ﻛﺎﻟﻴﻮﻧﺲ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﻛﻠﻮدﻳﻮس ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻛﺮﻳﻄﺎﻟﻴﻮس دو ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اورﻟﻴﺎﻧﻮس ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺗﻴﻘﺘﻮس ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﻮﻟﻮرﻳﻮس ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روز ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻓﺮاﺑﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻛﻮروس و دو ﭘﺴﺮش دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ دوﻗﻠﻄﻴﺎﻧﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﺤﺴﻤﻴﺎﻧﻮس ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻨﻮس ﺳﻰ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﻟﻴﺎﻧﻮس ﻣﻨﺎﻓﻖ دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﻮﻳﺎﻧﻮس ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او واﻟﻤﻄﻴﺎﻧﻮس و ﮔﺮﻃﻴﺎﻧﻮس ده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﺧﺮﻃﺎﻧﻮس و واﻟﻨﻄﻴﺎﻧﻮس ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﺗﻴﺎداﺳﻴﺲ ﺑﺰرگ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ارﻛﺎدﻳﻮس و اﻧﻮرﻳﻮس ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﺗﻴﺎداﺳﻴﺲ ﻛﻮﭼﻚ و واﻟﻨﻄﻴﺎﻧﻮس ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﻣﺮﻛﻴﺎﻧﻮس ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اوﻻون ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او زاﻧﻮن ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اﻧﺴﻄﺎس ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او اوﻳﻮﺳﻄﻨﻴﺎﻧﻮس ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪108‬‬

‫ﭘﺲ از او اوﻳﻮﺳﻄﻨﻴﺎﻧﻮس ﭘﻴﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ از او ﻳﻮﺳﻄﻨﻴﺲ دوازده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻃﻴﺒﺎرﻳﻮس ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﺮﻳﻘﻴﺲ و ﺗﺎداﺳﻴﺲ ﭘﺴﺮش ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آﻧﻬﺎ ﻓﻮﻗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل و ﺷﺶ ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻫﺮﻗﻞ ﺳﻰ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧـﺪا ﺻـﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و ﺳـﻠﻢ ﺑـﻪ او ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻨﺎن از ﻫﻨﮕﺎم آﺑﺎدى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس از ﭘﺲ وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻫﺠﺮت ﻫﺰار و ﺑﻴﺴﺖ‬
‫و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻫﺠﺮت ﻧﻬﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑـﻮد ﻛـﻪ از وﻗـﺖ ﻇﻬـﻮر‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻴﺼﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎ ﻋﺮوج ﻋﻴﺴﻰ ﺳﻰ و دو ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﻋﺮوج ﻋﻴﺴﻰ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﻪ وﻗﺖ ﻫﺠﺮت ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻫﺸﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﻰ ﭘﺴﺮ زﻛﺮﻳﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ روزﮔﺎر اردﺷـﻴﺮ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﻚ و ﺳﺎل ﻫﺸﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻮد و ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺎﭘﻮر ﺷﺎه ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﺮاى ﭘﻴﻜـﺎر ﻳﻬﻮدﻳـﺎن‬
‫ﺳﻮى ﺷﺎم رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﻗﺎﻣﺖ ﻋﺮﺑﺎن در ﺣﻴﺮه و اﻧﺒﺎر‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮادث اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳـﻞ ﻋـﺮب در ﺣﻴـﺮه و اﻧﺒـﺎر ﺑـﻮد و اﻳـﻦ ﻗﺒﺎﻳـﻞ از‬
‫روﺳﺘﺎﻫﺎى ﻋﺮاق آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻤﺮد ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮﺷـﺎن داده ﺑـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺮدم اﻧﺒﺎر ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺣﻴﺮه ﺑﻰ ﺳﻜﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن ﺳﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ از دﻳﺎر ﻋﺮب ﻧﻴﺎﻣـﺪ و در اﻧﺒـﺎر‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﺮدم آن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺣﻴﺮه آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ از ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب و اﻋﻘﺎب اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و ﻧﺴﻞ ﻣﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺪﻧﺎن‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺪﻧﺎن و دﻳﮕﺮ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷـﺪﻧﺪ و ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻬﺎﻣـﻪ و‬
‫ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺠﺎور آﻧﺮا ﭘﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن رخ داد و ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺟﺎى وﺳﻴﻊ و ﻳﻴﻼق ﺳـﻮى دﻳـﺎر‬
‫ﻳﻤﻦ و ﻣﺮﺗﻔﻌﺎت ﺷﺎم ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻓﺮود آﻣﺪﻧـﺪ و ﺟﻤـﺎﻋﺘﻰ از ازد‬
‫آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮو آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻨﻰ ﻋـﺎﻣﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻋـﺎﻣﺮ ﻣـﺎء‬
‫اﻟﺴﻤﺎء ﻟﻘﺐ داﺷﺖ و ﭘﺴﺮ ﺣﺎرﺛﻪ ﻏﻄﺮﻳﻒ ﭘﺴﺮ ﺛﻌﻠﺒﻪ ﭘﺴﺮ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﭘﺴﺮ ﻣﺎزن ﭘﺴﺮ ازد ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ از ﺗﻬﺎﻣﻪ آﻣﺪﻧﺪ ﻣﺎﻟﻚ و ﻋﻤﺮ دو ﭘﺴﺮ ﻓﻬﻢ ﭘﺴﺮ ﺗﻴﻢ اﷲ ﭘﺴﺮ اﺳﺪ ﭘﺴﺮ وﺑﺮه ﭘﺴﺮ ﺗﻐﻠـﺐ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺣﻠﻮان ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮان ﭘﺴﺮ اﻟﺤﺎف ﭘﺴﺮ ﻗﻀﺎﻋﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﺎﻟﻚ ﭘﺴﺮ زﻫﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮ و ﭘﺴﺮ ﻓﻬﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺗﻴﻢ اﷲ ﭘﺴﺮ اﺳﺪ ﭘﺴﺮ وﺑﺮه ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ از ﻗﻮﻣﺸﺎن‪.‬‬
‫‪109‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﺣﻴﻘﺎر ﭘﺴﺮ ﺣﻴﻖ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﻗﻨﺺ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺪﻧﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﻰ ﻗﻨﺺ‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﻛﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻏﻄﻔﺎن ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮ ﻃﻤﺜﺎن ﭘﺴﺮ ﻋﻮذ ﻣﻨﺎة ﭘﺴﺮ ﻳﻘﺪم ﭘﺴﺮ اﻓﺼﻰ ﭘﺴﺮ دﻋﻤﻰ ﭘﺴﺮ اﻳﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﺰار ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﻌﺪ ﭘﺴﺮ ﻋﺪﻧﺎن‪.‬‬
‫و زﻫﺮه ﭘﺴﺮ ﺣﺎرث ﭘﺴﺮ ﺷﻠﻞ ﭘﺴﺮ زﻫﺮ ﭘﺴﺮ اﻳﺎد‪.‬‬
‫و ﺻﺒﺢ ﭘﺴﺮ ﺻﺒﺢ ﭘﺴﺮ ﺣﺎرث ﭘﺴﺮ دﻋﻤﻰ ﭘﺴﺮ اﻳﺎد‪.‬‬
‫و ﺟﻤﻌﻰ از ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﻛﻪ در ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﭘﻴﻤﺎن ﺗﻨﻮخ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ اﻗﺎﻣﺖ‪ ،‬و ﺗﻌﻬﺪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻳﺎر و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﺎم ﺗﻨﻮخ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻗﺒﻴﻠﻪاى ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﻗﺒﺎﻳﻠﻰ از ﻧﻤﺎرة ﺑﻦ ﻟﺨﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﺎﻟﻚ ﭘﺴﺮ زﻫﻴﺮ‪ ،‬ﺟﺬﻳﻤﺔ اﻻﺑﺮش ﭘﺴﺮ ﻣﺎﻟﻚ ازدى را دﻋﻮت ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﻣﻘﻴﻢ ﺷﻮد و ﻟﻤﻴﺲ ﺧـﻮاﻫﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ و دﺧﺘﺮ زﻫﻴﺮ را زن او ﻛﺮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻗﻮم ازد آﻧﺠﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ و از ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﻘـﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻟـﻚ و‬
‫ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮان ﻓﻬﻢ و ازد ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻚ ﺳﺨﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪن اﻳﻦ ﻗﺒﺎﻳﻞ در ﺑﺤﺮﻳﻦ و ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺪﻧﺸﺎن ﺑﻪ دوران ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻜﻨﺪر ﭘﺲ از‬
‫ﻛﺸﺘﻦ دارا ﭘﺴﺮ ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺸﺎن داده ﺑﻮد و وﻻﻳﺘﻬﺎ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و وﻗﺘﻰ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﻚ ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﻐﻠﻮﺑﺸﺎن ﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷـﺪﻧﺪ و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﺮ‬
‫وى اﺳﺘﻮار ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ از آن رو ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻫﺮ ﻳﻜﻴﺸﺎن زﻣﻴﻨﻰ اﻧﺪك ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻨـﺪ ﻗﺼـﺮ و ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﻮد و اﻃﺮاف آن ﺧﻨﺪﻗﻰ ﺑﻮد و دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﻚ وى ﺑﻮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ وى زﻣﻴﻨﻰ اﻧﺪك داﺷﺖ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﭼﻮن ﺑﺮق ﺑﻪ‬
‫دﻳﮕﺮى ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮد و ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺸﺖ و ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻣﻘﺮ داﺷـﺘﻨﺪ دل در روﺳـﺘﺎى ﻋـﺮاق ﺑﺴـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻋﺠﻤﺎن را از دﻳﺎر ﻋﺮب ﻣﺠﺎور آن ﺑﺮاﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ و اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ‬
‫را ﻓﺮﺻﺘﻰ داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺮاﻧﺸﺎن ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮى ﻋﺮاق روﻧـﺪ و ﺟﻤﺎﻋﺘﺸـﺎن ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻫﻤﺪاﺳـﺘﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻴﻘﺎر ﺑﻦ ﺣﻴﻖ و ﻗﻮم وى و ﺟﻤﻌﻰ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ارﻣﺎﻧﻴﺎن ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ و ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺠﺎور آن ﺗﺎ ﻣﻮﺻﻞ ﻣﻘﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ اردواﻧﻴﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋـﻒ ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ دﻫﻜﺪه ﻧﻔﺮ در ﺳﻮاد ﻋﺮاق ﺗﺎ اﺑﻠﻪ و ﺣﺪود ﺑﺎدﻳﻪ ﺑﻮد و ﻋﺮﺑﺎن را ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ راه ﻧﺪادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻋﺎد را ارم ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻋﺎد ﻓﻨﺎ ﺷﺪ ﺛﻤﻮد را ارم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬و ارﻣﺎﻧﻴﺎن ﻳﻌﻨﻰ ﻧﺒﻄﻴﺎن ﺳﻮاد ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه‬
‫ارم ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻣﺸﻖ را ﻧﻴﺰ ارم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و اﻳﻦ ﻗﻮم ﻛﻪ از ﺑﺤﺮﻳﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ از ﺳﻮاد ﻋﺮاق دورى ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻴﺎن ﻋﺮﺑﺎن اﻧﺒﺎر و ﻋﺮﺑﺎن ﺣﻴﺮه‬
‫ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن ﻗﻨﺺ ﺑﻦ ﻣﻌﺪ از آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻴﺮه ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻦ ﻋﻤـﺮو‬
‫ﺑﻦ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﻤﻢ ﺑﻦ ﻧﻤﺎره ﺑﻦ ﻟﺨﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺘﺴﺎب دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪110‬‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻀﺮ و ﺣﻤﺎدراوﻳﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و درﺑﺎره ﻗـﻨﺺ ﺑـﻦ ﻣﻌـﺪ ﭼﻴـﺰى درﺳـﺘﺘﺮ از‬
‫ﺳﺨﻦ ﺟﺒﻴﺮ ﺑﻦ ﻣﻄﻌﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻌﻤﺎن از اﻋﻘﺎب وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و اﻧﺒﺎر را از آن رو اﻧﺒﺎر ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ذﺧﻴﺮه آذوﻗﻪ در آن ﺑﻮد و ﻛﺴﺮى روزى ﻛﺴﺎن ﺧﻮﻳﺶ را از آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﻰداد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﺎﻟﻚ و ﻋﻤﺮ و ﭘﺴﺮان ﻓﻬﻢ ﺑﻦ ﺗﻴﻢ اﷲ و ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ زﻫﻴﺮ ﺑﻦ ﻓﻬﻢ ﺑـﻦ ﺗـﻴﻢ اﷲ و ﻏﻄﻔـﺎن ﺑـﻦ‬
‫ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻃﻤﺜﺎن و زﻫﺮ ﺑﻦ ﺣﺎرث و ﺻﺒﺢ ﺑﻦ ﺻﺒﺢ و ﻋﺸﺎﻳﺮ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻧﺒﺎر ﭘﻴﺶ ﺷـﺎه ارﻣﺎﻧﻴـﺎن رﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﻧﻤﺎرة ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻧﻤﺎره ﺑﺎ ﻧﺠﺪه ﻛﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪاى از ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺪه و ﻣﻠﻜﺎن ﺑﻦ ﻛﻨﺪه اﻧﺘﺴﺎب داﺷﺘﻨﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ و ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮان ﻓﻬﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺶ ﺷﺎه اردواﻧﻴﺎن رﻓﺘﻨﺪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ را در ﻗﻠﻌـﻪاى ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﺮاى ﺗﺠﺎر ﻋﺮب ﺑﻨﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺟﺎى داد و ﻣﻘﻴﻤﺎن ﻧﻔﺮ و ﻣﻘﻴﻤﺎن اﻧﺒﺎر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻮدﻧﺪ و از ﻋﺠﻤﺎن ﺑﺮ‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺒﻊ اﺳﻌﺪ اﺑﻮ ﻛﺮب ﭘﺴﺮ ﻣﻠﻴﻜﺮب ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ و ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺳﭙﺎه را ﻛﻪ ﻳﺎراى رﻓـﺘﻦ و‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در آﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻌﺐ ﺑﻦ ﺟﻌﻴﻞ ﺗﻐﻠﺒﻰ ﺷﻌﺮى دارد ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪ :‬ﺗﺒﻊ در ﺳﻔﺮى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻮم ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻰرﻓـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﻴﺮه ﻣﺮدم ﻋﺪن ﻓﺮود آﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﺗﺒﻊ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ و آﻧﻬﺎ را ﻛﻪ ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و از ﻫﻤﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻰ ﻟﺤﻴﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺟﺮﻫﻤﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ از ﺟﻌﻔﻰ و ﻃﻰ و ﻛﻠﺐ و ﺗﻤﻴﻢ ﻛﺲ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن ﺟﺮﻫﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺣﻴﺮه ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻟﺤﻴﺎن ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺟﺮﻫﻤﻴﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﻘﻴﻤﺎن اﻧﺒﺎر و ﺣﻴﺮه و اﻃﺮاف ﺣﻴﺮه ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻓﺮات و ﻣﻐﺮب آن ﺗﺎ ﺣﺪود اﻧﺒﺎر در ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ و‬
‫ﺧﻴﻤﻪﻫﺎ ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺳﺎﺧﺘﻪ در ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮى آﻣﻴﺰش ﻧﻜﺮدﻧـﺪ و ﺟﻤﺎﻋﺘﺸـﺎن ﻣﻴـﺎن‬
‫اﻧﺒﺎر و ﺣﻴﺮه ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻴﺮوﻧﻰ ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻓﻬﻢ ﺑﻮد و ﻣﻘﺮ وى در ﺣﺪود‬
‫اﻧﺒﺎر ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻤﺮد ﺑﺮادرش ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻓﻬﻢ ﺷﺎه ﺷﺪ و ﭼﻮن ﻋﻤﺮو ﺑﻤﺮد ﺟﺬﻳﻤﺔ اﻻﺑﺮش ﺑـﻦ ﻣﺎﻟـﻚ ﺑـﻦ‬
‫ﻓﻬﻢ ﺑﻦ ﻏﺎﻧﻢ ﺑﻦ دوس ازدى ﺷﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﻧﺴﺐ وى ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ :‬دوس ﺑﻦ ﻋﺪﻧﺎن ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ زﻫﺮان ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﺑﻦ‬
‫ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ ازد ﺑﻦ ﻏﻮث ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻛﻬﻼن ﺑﻦ ﺳﺒﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻘﻮﻟﻰ ﺟﺬﻳﻤﺔ اﻻﺑﺮش از ﻋﺮﺑﺎن ﻋﺎرﺑﻪ ﻗﺪﻳﻢ‪ ،‬از ﺑﻨﻰ و ﺑﺎر ﺑﻦ اﻣﻴﻢ ﺑﻦ ﻟﻮذ ﺑﻦ ﺳﺎم ﺑـﻦ ﻧـﻮح ﺑـﻮد و‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻪ راى و ﺗﺪﺑﻴﺮ و دﻟﻴﺮى و دور اﻧﺪﻳﺸﻰ از ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻋﺮب ﺳﺮ ﺑﻮد و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮاق داﺷﺖ و ﻋﺮب را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﺎ ﺳـﭙﺎه ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ رﻓـﺖ‪ .‬وى ﺑـﺮص داﺷـﺖ و ﻋﺮﺑـﺎن‬
‫‪111‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺼﺮاﺣﺖ از ﺑﺮص وى ﺳﺨﻦ آرﻧﺪ و او را ﺟﺬﻳﻤﻪ روﺷﻦ ﻳﺎ ﺟﺬﻳﻤﻪ اﺑـﺮش ﮔﻔﺘﻨـﺪ و اﺑـﺮش ﻳﻌﻨـﻰ دو‬
‫رﻧﮓ‪.‬‬
‫ﻗﻠﻤﺮو ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺣﻴﺮه و اﻧﺒﺎر و ﺑﻘﻪ و ﻫﻴﺖ و اﻃﺮاف آن و ﻋﻴﻦ اﻟﺘﻤـﺮ و ﺣـﺪود دﺷـﺖ ﺗـﺎ ﻏﻤﻴـﺮ و‬
‫ﻗﻄﻘﻄﺎﻧﻪ و ﺧﻔﻴﻪ و ﻣﺠﺎور آن ﺑﻮد و ﺧﺮاج ﺑﻪ وى ﻣﻰرﺳﻴﺪ و ﻛﺴﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وى در ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﺟـﻮ و‬
‫اﻃﺮاف آن ﺑﻪ ﻗﻮم ﻃﺴﻢ و ﺟﺪﻳﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ اﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﻰ ﻛﺮب ﺑﺮ ﺧﻮرد ﻛﻪ در ﻳﻤﺎﻣـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺴﻢ و ﺟﺪﻳﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺳﭙﺎه ﺗﺒﻊ ﺑﻪ دﺳﺘﻪاى از ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺟﺬﻳﻤـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﺬﻳﻤﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺷﻌﺮى ﺳﻮزﻧﺎك ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺟﺎﻫﻠﻰ درﺑﺎره ﭘﻴﻜﺎرﻫﺎى وى ﺑﺎ اﻗﻮام ﻛﻬﻦ و ﻋﺮﺑﺎن ﻋﺎرﺑﻪ و ﻏﺎرﺗﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﺮد ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﺟﺬﻳﻤﻪ در ﻳﺒﺮﻳﻦ ﻣﻘﺮ دارد‪«.‬‬
‫»و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻛﻪ ﻋﺎد ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﻮد داﺷﺖ‪«.‬‬
‫»ﺗﺼﺮف ﻛﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﻫﻨﻰ و ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻰ ﭘﺮداﺧﺖ و دو ﺑﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا ﺿﻴﺰﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺟﺎﻳﻰ ﺿﻴﺰﻧﺎن در ﺣﻴﺮه‬
‫ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ آن ﺑﺎران ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﻇﻔﺮ ﻣﻰﺟﺴﺖ و ﻗﻮم اﻳﺎد در ﻋﻴﻦ اﺑـﺎغ ﺑـﻮد و اﺑـﺎغ‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﻘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺎ اﻳﺎد ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮد از آن رو ﻛﻪ ﺟﻮاﻧﻰ ﺻـﺎﺣﺐ‬
‫ﺟﻤﺎل از ﻗﻮم ﻟﺨﻢ ﺑﻨﺎم ﻋﺪى ﭘﺴﺮ ﻧﺼﺮ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻟﮕﺎن اﻳﺎدى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺟﺬﻳﻤﻪ از وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر اﻳﺎدﻳﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫و اﻳﺎدﻳﺎن ﻛﺴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺬﻳﻤﻪ را ﻣﺴﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و دو ﺑﺖ را ﺑﺮﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺒﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺟﺬﻳﻤـﻪ ﭘﻴـﺎم‬
‫دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﺎﻧﺖ از ﺗﻮ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ راﻏﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ اﮔﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ﻧﻴـﺎﻳﻰ‬
‫ﺑﺘﺎن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺪى ﭘﺴﺮ ﻧﺼﺮ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻫﻴﺪ‪ «.‬و ﻋﺪى را ﺑﺎ ﺑﺘﺎن ﺑﺪو دادﻧﺪ و اﻳﺎدﻳﺎن را وا ﮔﺬاﺷـﺖ‬
‫و ﻋﺪى را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺷﺮاﺑﺪار ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ رﻗﺎش دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻟﻚ و ﺧﻮاﻫﺮ ﺟﺬﻳﻤﻪ‪ ،‬ﻋﺪى را ﺑﺪﻳﺪ و ﻋﺎﺷﻖ او ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺮا از ﺷﺎه ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى ﻛﻦ ﻛﻪ ﻧﺴﺐ و ﻣﻘﺎم دارى‪«.‬‬
‫ﻋﺪى ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻴﺎرم ﻛﻪ ﺑﺎ وى در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺳﺨﻦ آرم و اﻣﻴﺪ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺗﺮا زن ﻣﻦ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫رﻗﺎش ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺮاب ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺪﻳﻤﺎﻧﺶ ﺣﻀـﻮر داﺷـﺘﻨﺪ وى را ﺷـﺮاب ﺧـﺎﻟﺺ ﺑـﺪه و ﺷـﺮاب‬
‫دﻳﮕﺮان را ﺑﺎ آب ﺑﻴﺎﻣﻴﺰ و ﭼﻮن ﺷﺮاب او را ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺮا از او ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى ﻛﻦ ﻛﻪ رد ﻧﻜﻨﺪ و درﻳﻎ ﻧﻴـﺎرد و ﭼـﻮن‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ زﻧﻰ ﺗﻮ داد ﻗﻮم را ﺷﺎﻫﺪ ﮔﻔﺘﺎر وى ﮔﻴﺮ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪112‬‬

‫و ﺟﻮان ﻟﺨﻤﻰ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ رﻗﺎش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺷﺮاب ﺟﺬﻳﻤﻪ را ﮔﺮﻓﺖ رﻗﺎش را از او ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى‬
‫ﻛﺮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺮ را ﺑﻪ زﻧﻰ او داد و ﻋﺪى ﺑﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﺎ وى ﻋﺮوﺳﻰ ﻛﺮد و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺟﺬﻳﻤﻪ او را‬
‫دﻳﺪ ﻛﻪ زﻋﻔﺮان ﺧﻮﺷﺒﻮى ﻣﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﺒﺐ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻋﺪى اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺛﺎر ﻋﺮوﺳﻰ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺮوﺳﻰ ﺑﺎ ﻛﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ رﻗﺎش‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬واى ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻰ او را زن ﺗﻮ ﻛﺮد؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎه او را زن ﻣﻦ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮﻳﺶ زد و از ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻏﻠﻄﻴﺪ و ﻋﺪى ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫و ﻛﺲ ﻳﺎد او ﻧﻜﺮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﻌﺮى ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﭘﻴﺎم داد‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ و دروغ ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫»آﻳﺎ ﺑﺎ آزادهاى زﻧﺎ ﻛﺮدى ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺮد دو رﮔﻪ‪«.‬‬
‫»ﻳﺎ ﺑﺎ ﻏﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺳﺰاوار ﻏﻼﻣﻰ‪«.‬‬
‫»ﻳﺎ ﺑﺎ ﺳﻔﻠﻪاى ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آﻧﻰ‪«.‬‬
‫رﻗﺎش ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮا زن ﻣﺮدى ﻋﺮب ﻣﻌﺮوف و واﻻ ﻧﮋاد ﻛﺮدى و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺸﻮرت ﻧﻜﺮدى و ﻣﻦ اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ از او دﺳﺖ ﺑﺪاﺷﺖ و ﻋﺬرش را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﻋﺪى ﺳﻮى اﻳﺎد رﻓﺖ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺒﻮد و روزى ﺑﺎ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﺷﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺗﻴﺮى ﺑﺰد ﻛﻪ‬
‫ﻋﺪى ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫و رﻗﺎش آﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮى ﺑﺰاد و ﻧﺎم وى را ﻋﻤﺮو ﻛﺮد و ﺑﭙـﺮورد و ﭼـﻮن ﺑـﺰرگ ﺷـﺪ او را ﻋﻄـﺮ زد و‬
‫ﻟﺒﺎس ﻓﺎﺧﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﭘﻴﺶ ﺟﺬﻳﻤﻪ آورد ﻛﻪ ﭼﻮن او را ﺑﺪﻳﺪ ﻣﺤﺒﺘﺶ را ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧـﺪان‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺒﻮد‪.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎ در ﺳﺎﻟﻰ ﭘﺮ ﻋﻠﻒ ﻛﻪ ﻗﺎرچ ﻓﺮاوان ﺑﻮد ﺷﺎه ﺑﺮون ﺷﺪ و در ﺑﺎﻏﻰ ﺑﺮاى او ﻓﺮش ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ ﻋﻤﺮو ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ ﭼﻴﺪن ﻗﺎرچ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻛﻮدﻛﺎن ﻗﺎرچ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآوردﻧﺪ ﻣﻴﺨﻮردﻧﺪ و ﭼﻮن ﻋﻤﺮو ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻣﻰآورد ﻧﮕﻪ ﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﻮدﻛﺎن دوان آﻣﺪﻧﺪ و ﻋﻤﺮو ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﺷﻌﺮى ﻣـﻰﮔﻔـﺖ ﺑـﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﻣﻦ اﻳﻦ را ﭼﻴﺪهام و اﺧﺘﻴﺎر آﻧﺮا دارم‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﭼﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﭼﻴﺪ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻰﻧﻬﺎد‪«.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ او را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮاﻧﺪ و ﺟﺎﻳﺰه داد‪.‬‬
‫‪113‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﺟﻦ ﻋﻤﺮو را ﺑﺮﺑﻮد و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى او در آﻓﺎق ﺑﮕﺸﺖ و ﺧﺒﺮى از او ﻧﺸﻨﻴﺪ و دﺳﺖ از‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﺎ دو ﻣﺮد ﻳﻜﻰ ﺑﻨﺎم ﻣﺎﻟﻚ و دﻳﮕﺮى ﻋﻘﻴﻞ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺴﺮ ﻓﺎرج ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ آﻧﻜﻪ ﭼﻴﺰى‬
‫ﺑﻪ ﺷﺎه ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻟﺐ آﺑﻰ ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﻨﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ام ﻋﻤﺮ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻏﺬاﻳﻰ آﻣﺎده ﻛﺮد و در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ ﻏﺬا ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ ﻣﺮدى ﺧﺎك آﻟﻮد ژوﻟﻴﺪه ﻣﻮى ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻨﻬﺎى‬
‫دراز و ﺣﺎﻟﻰ ﺗﺒﺎه داﺷﺖ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎرى ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺖ دراز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻨﻴﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﭘﺎﭼﻪاى ﺑﺪو داد ﻛﻪ ﺑﺨﻮرد‬
‫و ﻛﻔﺎﻓﺶ ﻧﺪاد و ﺑﺎز دﺳﺖ دراز ﻛﺮد ﻛﻨﻴﺰ ﮔﻔﺖ »اﮔﺮ اﺳﺘﺨﻮان ﺳﺎق ﺑﻪ ﺑﻨﺪه ﺑﺪﻫﻰ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﺎزو ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪ «.‬و‬
‫اﻳﻦ ﺑﺮاى ﻣﺮدم زﻳﺎده ﻃﻠﺐ ﻣﺜﺎل ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ آن دو ﺷﺨﺺ ﺷﺮاب داد و دﻫﺎن ﻣﺸﻚ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اى ام ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺟﺎم را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪادى در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﮔﺮدش ﺟﺎم ﺑﻪ ﻃﺮف راﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﻰ اى ام ﻋﻤـﺮ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﻳﺎر ﺟﺎم ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺪﺗﺮ از آن دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫آن دو ﻣﺮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ﻧﺴﺒﻢ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و او را ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺳـﺮش را ﺑﺸﺴـﺘﻨﺪ و ﻧـﺎﺧﻦ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﻣـﻮﻳﺶ ﻛﻮﺗـﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ و از‬
‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى ﺧﻮب ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺪو ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑـﺮاى ﭘﺎدﺷـﺎه ﮔﺮاﻧﻘـﺪرﺗﺮ و ﻣﺮﻏـﻮﺑﺘﺮ از ﺧـﻮاﻫﺮزاده او ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاﻳﺶ ﭘﺴﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻫﺪﻳﻪاى ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ در ﺟﺬﻳﻤﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ و او را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻋﻤﺮو ﻣﮋده دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و او را ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺰد ﻣﺎدرش ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﺎدام ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻰ و ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻧﺪﻳﻢ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺪﻳﻤﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬و ﻧﺪﻳﻤﺎن ﻣﻌﺮوف ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻫﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺘﻤﻢ ﺑﻦ ﻧﻮﻳﺮه ﻳﺮﺑﻮﻋﻰ در رﺛﺎى‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ وﻟﻴﺪ در ﺟﻨﮓ ﺑﻄﺎح ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ اﻳﺸﺎن را ﻣﻨﻈـﻮر دارد ﻛـﻪ ﮔﻮﻳـﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ روزﮔﺎران دراز ﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﺪﻳﻤﺎن ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ و ﭼـﻮن ﭘﺮاﻛﻨـﺪه‬
‫ﺷﺪﻳﻢ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻦ و ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺎ آن اﻧﺲ دراز ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدهاﻳﻢ‪«.‬‬
‫و اﺑﻮ ﺧﺮاش ﻫﺬﻟﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ ﻣﺎﻟﻚ و ﻋﻘﻴﻞ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن ﺟﺎﻧﻰ ﺟﺪا ﺷﺪهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻋﻤﺮو ﺑﺪو ﭘﺮداﺧﺖ و ﺧﺪﻣﻪ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ در ﺣﻤـﺎم ﻛـﺎر وى را ﺳـﺎﻣﺎن دﻫـﺪ و ﭼـﻮن ﺑـﺮون ﺷـﺪ‬
‫ﺟﺎﻣﻪﻫﺎى ﺧﻮب ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﺪو ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﺬرى ﻛﻪ داﺷﺖ ﻳﻚ ﻃﻮق ﻃـﻼ ﺑـﻪ ﮔـﺮدن او ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﻀﻮر داﻳﻰ ﺧﻮد رود‪ .‬ﭼﻮن داﻳﻴﺶ رﻳﺶ او را ﺑﺎ ﻃﻮق ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻤﺮو از ﺳﻦ ﻃﻮق ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ«‬
‫ﻋﻤﺮو ﺑﺎ ﺟﺬﻳﻤﻪ داﻳﻰ ﺧﻮد ﺑﺒﻮد و ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎى او را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪114‬‬

‫و ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮب ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺰﻳﺮه و ﻣﺮﺗﻔﻌﺎت ﺷﺎم‪ ،‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻇﺮب ﺑﻦ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ اذﻳﻨﺔ ﺑﻦ ﺳـﻤﻴﺪع ﺑـﻦ‬
‫ﻫﻮﺑﺮ ﻋﻤﻠﻘﻰ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻋﻤﻠﻴﻘﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺳﭙﺎﻫﻰ از ﻋﺮﺑﺎن ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺳﻮى او ﺷﺪ و آﻫﻨﮓ ﭘﻴﻜﺎر او داﺷﺖ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻇﺮب ﺑﺎ ﺳﭙﺎه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ از ﺷﺎم ﺑﻴﺎﻣﺪ و رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻴﻜﺎرى ﺳﺨﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻇﺮب ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﭘﺮاﻛﻨﺪه‬
‫ﺷﺪ و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺖ و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از ﻋﻤﺮو دﺧﺘﺮش زﺑﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻧﺎم وى ﻧﺎﺋﻠﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺳﭙﺎه زﺑﺎ از ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ و ﻋﺮﺑﺎن ﻋﺎرﺑﻪ و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻀﺎﻋﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮاﻫﺮى داﺷﺖ زﺑﻴﺒﻪ ﻧﺎم و ﺑﺮ ﻛﻨـﺎره‬
‫ﻏﺮﺑﻰ ﻓﺮات ﻗﺼﺮى اﺳﺘﻮار ﺑﺮاى وى ﺑﺴﺎﺧﺖ و زﻣﺴﺘﺎن را ﭘﻴﺶ وى ﺑﻪ ﺳـﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد ﺑﻬـﺎر را در ﺑﻄـﻦ اﻟﻨﺠـﺎر‬
‫ﻣﻰﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﺗﺪﻣﺮ ﻣﻰرﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻛﺎر زﺑﺎ اﺳﺘﻘﺮار ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﭘﺪر آﻫﻨﮓ ﺟﻨﮓ ﺟﺬﻳﻤﺔ اﻻﺑﺮش داﺷﺖ و ﺧﻮاﻫﺮ وى زﺑﻴﺒـﻪ‬
‫ﻛﻪ زﻧﻰ ﻫﻮﺷﻴﺎر و ﺻﺎﺣﺐ راى ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺟﺬﻳﻤﻪ روى و ﻓﻴﺮوز ﺷﻮى اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻰ‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮى ﻣﻠﻜﺖ ﺑﺮود ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺣﺎل ﻧﻴﺴﺖ و ﺧﻄﺎى آن ﺗﻼﻓﻰ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و ﺗﻮﻓﻴﻖ و ﺳﺨﺘﻰ‬
‫و ﺣﺎدث ﻧﺪﻳﺪهاى و ﻧﺪاﻧﻰ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺨﺖ از ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪«.‬‬
‫زﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬راى ﺗﻮ ﺻﻮاﺑﺴﺖ« و ﻧﻴﺖ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و راه ﻣﻜﺮ و ﻓﺮﻳﺐ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬
‫زﻧﺎن ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻛﺴﻰ را ﺟﺰ ﺗﻮ ﻫﻤﺸﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آى و ﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﻰ ﻣـﻦ ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻛﻦ و دﻳﺎر ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﺤﻖ ﻛﻦ و ﻛﺎر ﻣﺮا ﺑﺎ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻬﺪه ﻛﻦ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ زﺑﺎ ﺑﻪ ﺟﺬﻳﻤﻪ رﺳﻴﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن وى ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻃﻤﻊ وى ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ و ﺑﻪ ﻗﺒﻮل دﻋﻮت وى راﻏﺐ‬
‫ﺷﺪ و ﻳﺎران ﻗﺪﻳﻤﻰ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد و ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮود و ﺷﺎﻫﻰ او را ﺑﻪ‬
‫ﻛﻒ آرد ﻣﮕﺮ ﻗﺼﻴﺮ و او ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻟﺨﻤﻰ ﺑﻮد و ﭘﺪرش ﺳﻌﺪ ﻳﻜﻰ از ﻛﻨﻴﺰﻛﺎن ﺟﺬﻳﻤﻪ را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﻗﺼﻴﺮ را آورده ﺑﻮد‪ .‬وى ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺧﺮدﻣﻨﺪ و دوراﻧﺪﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ داﺷﺖ راى ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺪاد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راى ﺳﺴﺖ اﺳﺖ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻋﻴﺎن« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺬﻳﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪو ﺑﻨـﻮﻳﺲ اﮔـﺮ راﺳـﺖ ﮔﻮﻳـﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻳﺪ وﮔﺮﻧﻪ در دام وى ﻧﻴﻔﺘﺎدهاى ﻛﻪ ﭘﺪر او را ﻛﺸﺘﻪاى‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﺟﺬﻳﻤﻪ راى ﻗﺼﻴﺮ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻫﺮزاده ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى را ﺑﺨﻮاﺳﺖ او از او راى ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫و ﻋﻤﺮو او را ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم ﻧﻤﺎره ﻛﻪ ﻗﻮم ﻣﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﻒ زﺑﺎر رﻓﺘﻪاﻧﺪ و اﮔﺮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻰﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ «.‬و ﺟﺬﻳﻤﻪ راى او را ﻛﺎر ﺑﺴﺖ و ﺧﻼف راى ﻗﺼﻴﺮ ﻛﺮد و ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔـﺖ‪» :‬راى ﻗﺼـﻴﺮ را اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻧﻬﺸﻞ ﺑﻦ ﺣﺮى ﺑﻦ ﺿﻤﺮه ﺑﻦ ﺟﺎﺑﺮ ﺗﻤﻴﻤﻰ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻮﻻﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻼف ﻣﻦ ﻛﺮد و راى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در ﺑﻘﻪ ﻛﺲ اﻃﺎﻋﺖ ﻗﺼﻴﺮ ﻧﻜﺮد‪«.‬‬
‫‪115‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»و ﭼﻮن ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﻋﻴﺎن ﺷﺪ‪«.‬‬

‫»آرزو ﻛﺮد ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ «.‬و ﻋﺮﺑﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫»در ﺑﻘﻪ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ‪ ،‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﻛﺮد و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﺤﻰ را ﺳﺎﻻرى ﺳﭙﺎه داد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺳﺮان ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻓﺖ و از ﻛﻨﺎره ﻏﺮﺑﻰ ﻓﺮات رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻓﺮﺿﻪ رﺳﻴﺪ ﻗﺼﻴﺮ را ﭘﻴﺶ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬راى ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺑﻘﻪ از راى ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪى‪ «.‬و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن زﺑﺎ ﺑﺎ ﻫﺪﻳﻪﻫﺎ و ﺗﺤﻔﻪﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺟﺬﻳﻤﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟«‬
‫ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰى اﻧﺪك در ﺣﺎدﺛﻪاى ﺑﺰرگ« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰرﺳﺪ اﮔﺮ ﭘﻴﺶ روى ﺗﻮ ﺷﺪﻧﺪ اﻳﻦ زن راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫و اﮔﺮ ﺑﻪ دو ﺳﻮى ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺮا از ﭘﺲ اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ دارﻧﺪ و ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﻧﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻋﺼـﺎ ﺑـﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻳﻢ و ﻋﺼﺎ اﺳﺐ ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻣﻴﺎن وى و ﻋﺼﺎ ﺣﺎﻳﻞ ﺷـﺪ و ﻗﺼـﻴﺮ‬
‫ﺳﻮار آن ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺟﺬﻳﻤﻪ وى را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﻣﻰرود ﮔﻔﺖ‪» :‬دور اﻧﺪﻳﺸﻰ ﺑﺮ ﭘﺸـﺖ ﻋﺼـﺎ اﺳـﺖ« و اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻤﺮاه ﻧﺸﻮد‪ «.‬و اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪ .‬و ﻗﺼﻴﺮ ﺗﺎ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻋﺼـﺎ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و اﺳﺐ ﺳﻘﻂ ﺷﺪ ﻛﻪ راﻫﻰ دراز رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮﺟﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮج ﻋﺼﺎ ﻧﺎم ﮔﺮﻓـﺖ و ﻋـﺮب ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﻋﺼﺎ آورد« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ زﺑﺎ در آﻣﺪ و ﭼﻮن زﺑﺎ وى را ﺑﺪﻳﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻨﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺮد و ﻣﻮﻫﺎى آﻧﺮا ﺑﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬رﺳﻢ ﻋﺮوس ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ رﺳﻴﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﺨﺸﻜﻴﺪ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪«.‬‬
‫زﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﻛﻤﻴﺎﺑﻰ ﺗﻴﻎ ﻳﺎ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬رﺳﻢ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﺧﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻫﺎرى را ﻋﻼج ﻛﻨﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ او را ﺑﺮ ﺳـﻔﺮه ﭼـﺮﻣﻴﻦ ﻧﺸـﺎﻧﻴﺪ و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻃﺸﺘﻰ از ﻃﻼ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺷﺮاب ﺑﺪو داد ﻛﻪ ﻣﺴﺖ ﺷﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ رﮔﻬﺎى وﻳﺮا ﺑﺰدﻧﺪ‬
‫و ﻃﺸﺖ را ﭘﻴﺶ ﺑﺮد ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻴﺰى از ﺧﻮن ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﺮون ﻃﺸﺖ ﺑﺮﻳﺰد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ او ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫و رﺳﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن را ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺟﺰ در ﭘﻴﻜﺎر و اﻳﻦ از ﺣﺮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد و ﭼﻮن دﺳﺘﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﭼﻴﺰى از ﺧﻮن وى ﺑﻴﺮون ﻃﺸﺖ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫زﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮن ﺷﺎه را ﻫﺪر ﻣﻜﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺬﻳﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻫﺪر داده اﻫﻤﻴﺖ ﻣﺪﻫﻴﺪ« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﺬﻳﻤﻪ ﺑﻤﺮد و زﺑﺎ ﺧﻮن وى را ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﺟﻌﺒﻪاى ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪116‬‬

‫ﻗﺼﻴﺮ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻋﺼﺎ ﺳﻘﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى رﻓﺖ ﻛﻪ در ﺣﻴﺮه ﺑﻮد و ﻣﻴـﺎن ﻛﺴـﺎن وﻓـﺎق‬
‫آورد ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﺠﻦ ﺟﺮﻣﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺻـﻠﺢ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﺠﻦ ﻣﻄﻴﻊ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﺑﺪو روى آوردﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﻋﺪى ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻣﺎده ﺷﻮ و ﺧﻮن داﻳﻴﺖ را وا ﻣﮕﺬار‪ «.‬ﻋﻤﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ زﺑﺎ ﻛﻪ ﭼﻮن‬
‫ﻋﻘﺎب از دﺳﺘﺮس ﻣﻦ ﺑﻪ دور اﺳﺖ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺮد؟«‬
‫و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زﺑﺎ از ﻛﺎﻫﻨﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺎر و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫و ﻛﺎﻫﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﻼك ﺗﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻏﻼﻣﻰ زﺑﻮن و ﻏﻴﺮ اﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋـﺪى ﻧـﺎم دارد‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ وى ﻧﻤﻴﺮى‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﻴﺮى‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ او ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و زﺑﺎ از ﻋﻤﺮو ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و از ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪاى داﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﻧﻘﺒﻰ زد و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺣﺎدﺛﻪاى رخ‬
‫دﻫﺪ از ﻧﻘﺐ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺧﻮﻳﺶ روم و ﻣﺮد ﻣﺼﻮرى را ﻛﻪ در دﻳﺎر وى ﺑﻬﺘﺮ از او ﻛﺲ ﻧﺒﻮد ﭘـﻴﺶ ﺧﻮاﻧـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﺎﺷﻨﺎس ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى رو و ﺑﺎ ﻛﺴﺎن وى ﺑﻴﺎﻣﻴﺰ و ﻫﻨـﺮ ﺧـﻮﻳﺶ ﺑﻨﻤـﺎى و ﺗﺼـﻮﻳﺮ ﻋﻤـﺮو را ﻧﺸﺴـﺘﻪ و‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﺎدى و ﺑﺎ ﺳﻼح آﻣﺎده ﻛﻦ و ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آر‪ «.‬و ﻣﺼﻮر ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮو رﺳﻴﺪ و ﻓﺮﻣﺎن زﺑـﺎ را‬
‫اﻧﺠﺎم داد و ﭘﻴﺶ وى ﺑﺎز ﮔﺸﺖ ﻛﻪ زﺑﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى را ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﺑﺒﻴﻨـﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳـﺪ و از او ﺣـﺬر‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻨﻰ ﻣﺮا ﺑﺒﺮ و ﭘﺸﺖ ﻣﺮا زﺧﻤﺪار ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻋﻤﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺳﺰاوار اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﺮا ﺑﺨﻮدم واﮔﺬار و ﻛﺲ ﻣﻼﻣﺖ ﺗﻮ ﻧﻜﻨﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺪر زﺑﺎ ﻧﻘﺐ را ﺑﺮاى او و ﺧﻮاﻫﺮش آﻣﺎده ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻗﻠﻌﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ از ﺧﻮاﻫﺮ وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻋﻤﺮو ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ داﻧﻰ« و ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﭘﺸﺖ ﺧﻮد را زﺧﻤﺪار ﻛـﺮد و ﻋـﺮب‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﺣﻘﻪاى ﺑﺮﻳﺪ‪ «.‬و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﺼﻴﺮ ﺑﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﭘﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ را زﺧﻤﺪار ﻛﺮد ﺑﺮون ﺷﺪ ﮔﻮﻳﻰ ﻓـﺮارى ﺑـﻮد و ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫واﻧﻤﻮد ﻛﻪ ﻋﻤﺮو اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺎ وى ﻛﺮده ﺑﻮد و از آن روز ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺼﻴﺮ در ﻛﺎر زﺑﺎ داﻳﻰ وى را ﻓﺮﻳـﺐ‬
‫داده اﺳﺖ و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ زﺑﺎ رﺳﻴﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻗﺼﻴﺮ ﺑﺮ در اﺳﺖ‪ «.‬و او را ﭘﻴﺶ زﺑﺎ ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻴﺶ ﺑﺮﻳﺪه‬
‫ﺑﻮد و ﭘﺸﺘﺶ زﺧﻤﺪار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ داﻳﻰ او را ﻓﺮﻳﺐ دادهام و وى را ﺑﻪ آﻣﺪن ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺗﺮﻏﻴﺐ‬
‫ﻛﺮدهام و ﺑﺎ او ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدهام و ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺑﻮدهام و ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﻰ‪ .‬و اﻳﻨﻚ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪهام و داﻧﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺧﻮارﺗﺮ از ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫‪117‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫زﺑﺎ ﺑﺎ وى ﻣﻼﻃﻔﺖ آورد و ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮد و وى را ﻣﺮدى دوراﻧﺪﻳﺶ و در ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﺠﺮب و داﻧﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﺼﻴﺮ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ زﺑﺎ ﺑﺪو اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮده ﺑﺎ وى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا در ﻋﺮاق ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﻫﺴﺖ و آﻧﺠﺎ ﺗﺤﻔﻪ‬
‫و ﺟﺎﻣﻪ و ﻋﻄﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﺮا ﺳﻮى ﻋﺮاق ﻓﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎرم و از ﺟﺎﻣﻪﻫﺎى ﻧﻜﻮ و ﻛﺎﻻ و ﺑﻮى ﺧﻮش آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﻴﺎرم ﻛﻪ ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺑﺮى و ﺷﺎﻫﺎن را ﺑﺪان ﻧﻴﺎز ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﻔﻪاى ﭼﻮن ﺗﺤﻔـﻪﻫـﺎى ﻋـﺮاق ﻧﻴﺴـﺖ‪ «.‬و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن زﺑﺎ را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد ﺗﺎ وى را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﻛﺎرواﻧﻰ ﺑﺪو داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮى ﻋﺮاق رو و ﻛﺎﻻﻳﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗـﻮ‬
‫دادهام ﺑﻔﺮوش و از ﺗﺤﻔﻪﻫﺎى آﻧﺠﺎ از ﺟﺎﻣﻪ و ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺨﺮ‪«.‬‬
‫ﻗﺼﻴﺮ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ زﺑﺎ داده ﺑﻮد ﺳﻮى ﻋﺮاق ﺷﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻪ ﺣﻴﺮه آﻣﺪ و ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺷﺪ و ﺣﻜﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎ او ﺑﮕﻔﺖ و اﻓﺰود‪» :‬ﭘﺎرﭼﻪ و ﺗﺤﻔﻪ و ﻛﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ده ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﻪ زﺑﺎ دﺳﺘﺮس دﻫﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻴﺮى‬
‫و دﺷﻤﻦ را ﺑﻜﺸﻰ‪«.‬‬
‫ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى آﻧﭽﻪ را ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪو داد و ﺑﻪ اﻗﺴﺎم ﺟﺎﻣﻪ و ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﻣﺠﻬﺰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را ﭘﻴﺶ‬
‫زﺑﺎ ﺑﺮد و ﺑﺪو ﺑﻨﻤﻮد ﻛﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮد و ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و اﻋﺘﻤﺎدش ﺑﺪو ﻓﺰوﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﺎر اول ﻛـﺎﻻ ﺑـﺪو‬
‫داد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﺮاق رﺳﻴﺪ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى را ﺑﺪﻳﺪ و از ﭘﻴﺶ وى ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺖ زﺑﺎ ﻣﻰﭘﺴﻨﺪد ﺑﺎر ﻛﺮد‬
‫و از ﻫﻴﭻ ﻛﻮﺷﺸﻰ وا ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺗﺤﻔﻪ و ﻛﺎﻻﻫﺎى ﺧﻮب ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﻪ ﻋﺮاق آﻣﺪ و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﺑﺎز ﮔﻔﺖ و اﻓﺰود ﻛﻪ ﻳﺎران و ﺳﺮﺑﺎزان ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫آر و ﺟﻮاﻟﻬﺎ آﻣﺎده ﻛﻦ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻗﺼﻴﺮ اول ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻮال ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮ ﻫﺮ ﺷﺘﺮ دو ﻣﺮد در دو ﺟﻮال ﺑﺎر ﻛﻦ و ﮔﺮه در ﺟﻮاﻟﻬﺎ را ﺑﻪ درون ﻧﻪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺸـﻬﺮ زﺑـﺎ در‬
‫آﻳﻨﺪ ﺗﺮا ﺑﺮ در ﻧﻘﺐ او واﮔﺬارم و ﻣﺮدان از ﺟﻮاﻟﻬﺎ در آﻳﻨﺪ و ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻧﮓ زﻧﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺸﺎن آﻳﺪ ﺑﺎ‬
‫او ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻨﺪ و اﮔﺮ زﺑﺎ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﻧﻘﺐ آﻣﺪ او را ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰﻧﻰ‪«.‬‬
‫و ﻋﻤﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻗﺼﻴﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮدان را در ﺟﻮاﻟﻬﺎ ﺑﺎر ﻛﺮد و ﺷـﺘﺮان را ﻛـﻪ ﻣـﺮد و اﺳـﻠﺤﻪ ﺑـﺎر‬
‫داﺷﺖ ﺳﻮى زﺑﺎ ﺑﺮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻬﺮ وى رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺼﻴﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ و ﻣﮋده داد و ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﺟﺎﻣـﻪ و‬
‫ﺗﺤﻔﻪ ﺑﺴﻴﺎر آورده و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻗﻄﺎرﻫﺎى ﺷﺘﺮ را ﺑﺎ ﺑﺎرﻫﺎى آن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻗﺼﻴﺮ روز ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷﺐ راه ﻣﻰﺳﭙﺮد و او ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﻪ روز ﻛﻤـﻴﻦ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﺐ راه ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن زﺑﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺷﺘﺮان را دﻳﺪ ﻛﻪ از ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﺎر ﮔﻮﻳﻰ ﭘﺎﻫﺎى آن در زﻣﻴﻦ ﻓـﺮو ﻣـﻰﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﻗﺼـﻴﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺷﺘﺮان ﻛﻨﺪ ﻣﻰرود‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺳﻨﮓ ﻳﺎ آﻫﻦ ﺑﺎر دارد؟«‬
‫و ﺷﺘﺮان وارد ﺷﻬﺮ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺷﺘﺮ آﺧﺮ رﺳﻴﺪ دروازهﺑﺎن ﺑﻰﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﺨﻰ را ﻛﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﻮاﻟﻰ ﻓﺮود ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻔﻞ ﻣﺮدى ﻛﻪ در آن ﺑﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺑﺎدى از او رﻫﺎ ﺷﺪ و دروازهﺑـﺎن ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺸﺘﺎ ﺑﺴﻘﺎ‪ «.‬و اﻳﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﺒﻄﻰ ﻳﻌﻨﻰ در ﺟﻮاﻟﻬﺎ ﺷﺮى ﻫﺴﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪118‬‬

‫و ﭼﻮن ﺷﺘﺮان ﺑﻪ وﺳﻂ ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪ ﺑﺨﻔﺖ و ﻗﺼﻴﺮ ﻋﻤﺮو را ﺑﻪ در ﻧﻘﺐ ﺑﺮد و آﻧﺠﺎ را ﺑﺪو ﺑﻨﻤﻮد و ﻣـﺮدان‬
‫از ﺟﻮاﻟﻬﺎ در آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺑﺎﻧﮓ زدﻧﺪ و ﺷﻤﺸﻴﺮ در اﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﺮ در ﻧﻘﺐ اﻳﺴﺘﺎد و‬
‫زﺑﺎ ﻓﺮارى ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺐ در آﻳﺪ و ﻋﻤﺮو را اﻳﺴﺘﺎده دﻳـﺪ و از روى ﺻـﻮرﺗﻰ ﻛـﻪ ﻣﺼـﻮر وى ﻛـﺮده ﺑـﻮد او را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ و اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻤﻜﻴﺪ ﻛﻪ زﻫﺮ در آن ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﻋﻤـﺮو« و اﻳـﻦ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﺪ آﻧﮕﺎه ﻋﻤﺮو ﭘﻴﺶ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰد و او را ﺑﻜﺸﺖ و از ﺷﻬﺮ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻋﺮاق ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺟﺬﻳﻤﻪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮزادهاش ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى رﺳﻴﺪ و او ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﻴﺮه را ﻣﻘﺮ‬
‫ﺷﺎﻫﺎن ﻋﺮب ﻛﺮد و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ از ﺷﺎﻫﺎن ﻋﺮﺑﻰ ﻋﺮاق ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺣﻴﺮه در ﻛﺘﺐ ﺧﻮﻳﺶ از او ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ ﻳﺎد‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ ﻧﺼﺮ ﻧﺴﺐ از او دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻋﻤﺮش ﺑﻪ ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل رﺳﻴﺪ و در اﻳـﻦ روزﮔـﺎر دراز ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﻣﺴﺘﺒﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻛﺮد و ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺴﺎن ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺳﺮ و ﻛـﺎرى‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﺎرى ﺑﺎ او ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﺎ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ درﺑﺎره ﺟﺬﻳﻤﻪ و ﺧﻮاﻫﺮزادهاش ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ از آن رو ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ درﺑﺎره ﺷﺎﻫﺎن‬
‫ﻳﻤﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺸﺎن ﻧﻈﺎم ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺳﺎﻻرى ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮ وﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و از آن ﺑﻴﺶ ﻧﺒـﻮد و اﮔـﺮ‬
‫ﻛﺴﻰ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و از ﻣﺤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮد و از وﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ دورﺗﺮ رﻓﺖ اﮔـﺮ ﭼـﻪ ﻣﺴـﺎﻓﺘﻰ دراز‬
‫ﭘﻴﻤﻮد ﻧﻪ از اﻳﻦ رو ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻳﺎ ﭘﺪراﻧﺶ در آﻧﺠﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺴﺘﻘﺮ داﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﭼـﻮن ﺑﻌﻀـﻰ رﻫﺰﻧـﺎن‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮى ﻣﺮدم از ﻧﺎﺣﻴﻪاى ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪاى ﻫﺠﻮم ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﺛﺒـﺎت‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻳﻤﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد و ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﻳﻜﻴﺸـﺎن از وﻻﻳـﺖ ﺧـﻮﻳﺶ ﺑـﺮون ﻣـﻰﺷـﺪ و ﻏﻨﻴﻤـﺖ‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻴﻢ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﻣﻰﺷﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺮدم وﻻﻳﺖ وى ﻣﻄﻌـﻴﺶ‬
‫ﻧﺒﻮد و ﺧﺮاج ﻧﻤﻰداد ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﺟﺬﻳﻤﻪ ﻛﻪ از او ﺳﺨﻦ آوردﻳـﻢ و او و ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﺶ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ در ﻧﻮاﺣﻰ ﻋﺮاق و ﺻﺤﺮاى ﺣﺠﺎز ﻋﺮب از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷـﺘﻨﺪ و ﻛـﺎر ﻋﺮﺑـﺎن‬
‫ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺎﻣﺎن ﻣﻰدادﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮو‪ ،‬ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر را ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﻬﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮ دادﻧﺪ و اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن درﺑﺎره ﺟﺬﻳﻤﻪ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى از اﻳﻦ رو ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻴﻢ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ را ﺑﺮ ﺳﻴﺎق ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﻳﺎد ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﺣﻜﺎﻳﺖﻫﺎ ﻛﻪ درﺑﺎره آﻧﻬـﺎ آوردهاﻧـﺪ ﺷـﺎﻫﺪ ﺑﻴـﺎرﻳﻢ‪ .‬ﻛـﺎر‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ و دﻳﮕﺮ ﻋﺎﻣﻼن ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﺮ ﻣﺮز ﻋﺮﺑﺎن ﺻﺤﺮاى ﻋﺮاق ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﺣﻴﺮه روﺷﻦ ﺑﻮد و‬
‫در ﻛﻨﻴﺴﻪﻫﺎ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ اﺧﺒﺎر ﻋﺮب و اﻧﺴﺎب آل ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ و ﻣﺪت ﻋﻤﺮ آﻧﻬـﺎ را ﻛـﻪ ﻋﺎﻣـﻞ ﺧﺴـﺮوان‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺸﺎن را از دﻳﺮﻫﺎى ﺣﻴﺮه در آوردم ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﺷﺎن آﻧﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﻟﺨﻤﻰ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ از ذﻛﺮ ﺗﺴﻠﻂ ﺣﺒﺸﻪ ﺑﺮ ﻳﻤﻦ‪ ،‬ﺧـﻮاب‬
‫وى را ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﻖ و ﺳﻄﻴﺢ درﺑﺎره آن ﺑﻴﺎرﻳﻢ و ﭼﻮن رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ از ﺳﺆال ﺷﻖ و ﺳﻄﻴﺢ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓـﺖ اﻳـﻦ‬
‫‪119‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ در دﻟﺶ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻰ آﻧﻬﺎ درﺑﺎره ﻛﺎر ﺣﺒﺸﻪ ﺑﻨﺎﭼﺎر رخ ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان و ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻟﻮازم ﺳﻔﺮ ﻋﺮاق ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﺧﺮزاد ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را در ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮ داد‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﻴﺮه از ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻨﻰ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد‪ .‬وى ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺬر ﭘﺴﺮ ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺬر ﭘﺴﺮ‬
‫ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮ ﻋﺪى ﭘﺴﺮ رﺑﻴﻌﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﺼﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻛﻨﻮن از ﻛﺎر ﻃﺴﻢ و ﺟﺪﻳﺲ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻜﺎﻳـﺖ آﻧﻬـﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑـﻪ روزﮔـﺎر ﻣﻠـﻮك‬
‫اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻓﻨﺎى ﺟﺪﻳﺲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺴﺎن ﭘﺴﺮ ﺗﺒﻊ ﺑﻮد و ﺳﺎﺑﻘﺎ از ﺗﺒﻌﺎن ﺣﻤﻴـﺮ ﻛـﻪ ﺑـﻪ روزﮔـﺎر ﻣﻠـﻮك ﭘﺎرﺳـﻴﺎن‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدهاﻳﻢ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق و دﻳﮕﺮ ﻣﻄﻠﻌﺎن ﻋﺮب رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺴﻢ و ﺟﺪﻳﺲ از ﺳﺎﻛﻨﺎن ﻳﻤﺎﻣﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در آن‬
‫روزﮔﺎر از ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺳﺒﺰﺗﺮ و آﺑﺎدﺗﺮ و ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰﺗﺮ ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﻣﻴﻮه و ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ و ﻗﺼﻮر ﺑﻠﻨﺪ‬
‫داﺷﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﻃﺴﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ و ﺟﺒﺎر ﺑﻮد و ﭼﻴـﺰى ﻣـﺎﻧﻊ ﻫـﻮس او ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ ﺷـﺪ و ﻧـﺎم وى‬
‫ﻋﻤﻠﻴﻖ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮدم ﺟﺪﻳﺲ را زﺑﻮن ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﺴﺎرت زده ﺑﻮد و از ﺟﻤﻠﻪ ﺳـﺘﻤﻬﺎى وى آن ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن داده ﺑﻮد ﻫﻴﭻ دوﺷﻴﺰهاى از ﻣﺮدم ﺟﺪﻳﺲ را ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺒﺮﻧﺪ ﻣﮕﺮ او را ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﺮﻧﺪ و دوﺷﻴﺰﮔﻰ‬
‫او ﺑﺮ دارد‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﺟﺪﻳﺲ ﻛﻪ اﺳﻮد ﺑﻦ ﻏﻔﺎر ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﺮان ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﻧﻨـﮓ و زﺑـﻮﻧﻰ را‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﮓ روا ﻧﻴﺴﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﻋﺰت روزﮔﺎران و رﻓﻊ ﻣﺬﻟﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺷﺎه و ﻛﺴﺎن وى از ﻗﻮم ﻃﺴﻢ ﻏﺬاﻳﻰ آﻣﺎده ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ و ﻣﻦ ﺷﺎه را ﻣﻰﻛﺸﻢ و ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺪ‪«.‬‬
‫و ﺟﺪﻳﺴﻴﺎن راى او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ وى ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه اﺳﻮد ﻏﺬاﻳﻰ آﻣﺎده ﻛﺮد و ﻗﻮم ﺧـﻮﻳﺶ را‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎ را از ﻏﻼف در آوردﻧﺪ و در رﻳﮓ ﻧﻬﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﻗﻮم ﺑﺎ زﻳﻮرﺷﺎن داﻣـﻦ‬
‫ﻛﺸﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻳﺪ و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم را ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ وﻗﺘـﻰ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﺘﻴﺪ ﻓﺮو ﻣﺎﻳﮕﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺷﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮان ﻗﻮم را ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻔﻠﮕﺎن ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﻃﺴﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم رﻳﺎح ﺑﻦ ﻣﺮه ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ رﻓﺖ و از او ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و‬
‫ﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻗﻮم ﺣﻤﻴﺮ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻨﺰﻟﻰ ﻳﻤﺎﻣﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ رﻳﺎح ﺑﻪ ﺣﺴﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﮔﺰﻧـﺪت ﻣﺒـﺎد ﻣـﺮا‬
‫ﺧﻮاﻫﺮى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ از ﺟﺪﻳﺲ دارد و ﻫﻴﭽﻜﺲ در ﺟﻬﺎن دورﺑﻴﻦ ﺗﺮ از او ﻧﻴﺴﺖ و ﺳﻮار را از ﺳﻪ ﺷﺐ راه‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﻴﻢ دارم ﻛﻪ ﻗﻮم را از ﺗﻮ ﺧﺒﺮدار ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻳﺎران ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪه ﺗﺎ درﺧﺘﻰ از زﻣـﻴﻦ ﺑﻜﻨـﺪ و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪120‬‬

‫آﻧﺮا ﺟﻠﻮ ﺧﻮد ﮔﻴﺮد و راه رود‪ «.‬و ﺣﺴﺎن ﭼﻨﺎن ﻓﺮﻣﺎن داد و ﺑﻜﺮدﻧﺪ و راه ﭘﻴﻤﻮد و ﻳﻤﺎﻣﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮم ﺟﺪﻳﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدى ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻣﻴﺎن درﺧﺘﻰ ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﻛﺘﻰ را ﮔﺎز ﻣﻰزﻧﺪ ﻳﺎ ﭘﺎﭘﻮﺷﻰ را ﻣﻰدوزد‪«.‬‬
‫و ﻗﻮم ﺳﺨﻦ او را ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻛﺎر ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺴﺎن ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺧـﺖ و‬
‫ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﺮد و دﻳﺎرﺷﺎن را وﻳﺮان ﻛﺮد و ﻗﺼﺮﻫﺎ و دژﻫﺎﻳﺸﺎن را در ﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ‪ .‬در آن روزﮔﺎر ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻳﻤﺎﻣﻪ را ﺟﻮ‬
‫و دﻫﻜﺪه ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻳﻤﺎﻣﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮه را ﭘﻴﺶ ﺣﺴﺎن آوردﻧﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ وى را در آرﻧﺪ و رﮔﻬﺎى ﺳﻴﺎه در آن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪو‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ رﮔﻬﺎى ﺳﻴﺎه ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺛﻤﺪ ﻧﺎم دارد و از آن ﺳﺮﻣﻪ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪم و ﺣﺴﺎن ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺟـﻮ را‬
‫ﻳﻤﺎﻣﻪ ﻧﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﻛﻪ ﺟﺪﻳﺲ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد ذو ﻣﻌﺎﻫﺮ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ ﺗﺒﻊ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻮ ﻛـﺮب ﭘﺴـﺮ ﻣﻠﻴﻜـﺮب‬
‫ﺑﻮد و ﭘﺪر ﺗﺒﻊ ﺑﻦ ﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﻫﻞ ﻳﻤﻦ ﺳﻮى ﻣﻜﻪ رﻓﺖ و ﻛﻌﺒﻪ را ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و دره ﻣﻄﺎﺑﺦ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺎم از آن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻄﺒﺦﻫﺎ در آن ﺑﻨﺎ ﻛﺮد و ﻣﺮدم را ﻏﺬا داد و اﺟﻴﺎد از آن رو اﺟﻴﺎد ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اﺳـﺒﺎن وى‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و اﺟﻴﺎد ﺑﻤﻌﻨﻰ اﺳﺒﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ وى ﺑﻪ ﻳﺜﺮب آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﻣﻨﺰل ﺷﺎه ﻧﺎم دارد ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﻳﻬـﻮدان‬
‫ﺑﻜﺸﺖ از آن رو ﻛﻪ ﻣﺮدم اوس و ﺧﺰرج از آﻧﻬﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ ﺟﻮار ﻧﺪارﻧﺪ و ﻫﻢ او ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺣﺴﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﻤﺮ ذو اﻟﺠﻨﺎح را ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاى وﺻﻮل ﺑﻪ ﭼﻴﻦ ﺳﺒﻘﺖ‬
‫ﺟﻮ ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﻤﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺷﻬﺮ را ﺑﮕﺸﻮد و ﻣﺮدان ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻴﺮ و ﻏﻨﻴﻤـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﺳﻮى ﭼﻴﻦ رﻓﺖ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﻳﻤﻦ ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ در ﭼﻴﻦ ﺑﻤﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎل و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺳﻮى ﺗﺒﻊ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮادث اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﻮاﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻏﺎر ﭘﻨﺎه ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ‪:‬‬
‫اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ ﺟﻮاﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ وﺻﻒ اﻳﺸﺎن را‬
‫ﺴ ‪‬ﺒﺖ‪ ‬أَنﱠ أَﺻ‪‬ﺤﺎب‪ ‬ا ْﻟ َﻜﻬ‪‬ـﻒ‪‬‬
‫ﺣ ‪‬‬
‫در ﻗﺮآن ﻣﺠﻴﺪ آورده و ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮده‪» :‬أَم‪ ‬‬
‫و‪ ‬اﻟﺮﱠﻗ‪‬ﻴﻢِ ﻛﺎﻧُﻮا ﻣﻦ آﻳﺎﺗ‪‬ﻨﺎ ‪‬ﻋﺠ‪‬ﺒﺎً ‪«.9 :18‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاى از ﺟﻤﻠﻪ آﻳﻪﻫﺎى ﻣﺎ اﻫﻞ ﻏﺎر و رﻗﻴﻢ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪121‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و رﻗﻴﻢ ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻮم اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ در ﻟﻮﺣﻰ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺧﺒﺮ و ﺣﻜﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎز ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑـﺮ در‬
‫ﻏﺎر ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﺸﺎن آوﻳﺨﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻰ ﻛﻪ ﺳﻮى آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻟﻮﺣﻰ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و در ﺻـﻨﺪوﻗﻰ‬
‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ و آﻧﺮا ﭘﻴﺶ ﺟﻮاﻧﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻏﺎر ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن ﻏﺎر‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻔﺘﻪ ﻫﻔﺖ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺸﺘﻤﻴﺸﺎن ﺳﮕﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﻮده‪» :‬و ﺟﺰ اﻧﺪﻛﻰ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪاﻧﻨـﺪ« و ﻣـﻦ از آن‬
‫اﻧﺪﻛﻢ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻧﺎم ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻛﻪ ﻏﺬا ﻣﻰﺧﺮﻳﺪ ﻳﻤﻨﻴﺢ ﺑﻮد و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ درﺑﺎره او ﻓﺮﻣﻮده ﻛﻪ وﻗﺘﻰ از ﺧﻮاب دراز‬
‫ﻈﺮْ أَﻳ‪‬ﻬﺎ أَز‪‬ﻛﻰ ﻃَﻌﺎﻣﺎً َﻓ ْﻠ ‪‬ﻴﺄْ ‪‬ﺗ ُﻜﻢ‪ِ ‬ﺑﺮِز‪‬قٍ ‪‬ﻣﻨْـﻪ‪:18 ‬‬
‫ﺣﺪ‪ُ ‬ﻛﻢ‪ِ ‬ﺑﻮ‪‬رِ ‪‬ﻗ ُﻜﻢ‪ ‬ﻫﺬ‪‬ه‪ ‬إِﻟَﻰ ا ْﻟ ‪‬ﻤﺪ‪‬ﻳ َﻨﺔِ َﻓ ْﻠ ‪‬ﻴ ْﻨ ُ‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓَﺎ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺜُﻮا أَ ‪‬‬
‫‪«.19‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻳﻜﻴﺘﺎن را ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮﻟﺘﺎن ﺑﻪ ﺷـﻬﺮ ﺑﻔﺮﺳـﺘﻴﺪ ﺗـﺎ ﺑﻨﮕـﺮد ﻃﻌـﺎم ﻛـﺪام ﻳﻜﻴﺸـﺎن ﭘـﺎﻛﻴﺰهﺗـﺮ اﺳـﺖ و‬
‫ﺧﻮردﻧﻰاى از آﻧﺠﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎرد‪.‬‬
‫وﻟﻰ در رواﻳﺖ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎم وى ﻳﻤﻠﻴﺨﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎر ﺟﻮاﻧﺎن ﻫﺸﺖ ﺑﻮد و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﻔﺘﻪ او ﺳﮕﺸﺎن ﻧﻬﻤﻴﻨﺸـﺎن ﺑـﻮد و ﻫـﻢ او‬
‫درﺑﺎره ﻧﺎم ﺟﻮاﻧﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﺎن ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه از ﺟﺎﻧﺐ ﻫﻤـﻪ ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮد ﻣﻜﺴـﻤﻠﻴﻨﺎ ﻧـﺎم داﺷـﺖ و دﻳﮕـﺮى‬
‫ﻣﺤﺴﻤﻠﻴﻨﺎ و ﺳﻮﻣﻰ ﻳﻤﻠﻴﺨﺎ و ﭼﻬﺎرﻣﻰ ﻣﺮﻃﻮس و ﭘﻨﺠﻤﻰ ﻛﺴﻮﻃﻮﻟﺶ و ﺷﺸﻤﻰ ﺑﻴﺮوﻧﺲ و ﻫﻔﺘﻤﻰ رﺳﻤﻮﻧﺲ و‬
‫ﻫﺸﺘﻤﻰ ﺑﻄﻮﻧﺲ و ﻧﻬﻤﻰ ﻗﺎﻟﻮس ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﺠﺎﻫﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻴﺸﺎن ﭼﻨﺪان ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺸﺎن ﭼﻮن ﻧﻘـﺮه ﺳـﭙﻴﺪ ﺑـﻮد و از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ روﻣﻴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﺎن ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ اﺳﻼم ﻫﺪاﻳﺘﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺟﻤﻌﻰ از ﻋﻠﻤـﺎى‬
‫ﺳﻠﻒ ﺷﺮﻳﻌﺘﺸﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻣﻼﺋﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ و رﻗﻴﻢ ﺑﺮ دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺑـﻦ ﻣـﺮﻳﻢ ﺻـﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و‬
‫ﺳﻠﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻴﺮو اﺳﻼم ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸﺎن ﻛﺎﻓﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر و ﺣﻜﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ و رﻓﺘﻨﺸﺎن ﺑﻪ ﻏﺎر ﭘﻴﺶ از ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻠﻴـﻪ اﻟﺴـﻼم ﺑـﻮد و ﻣﺴـﻴﺢ‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﺲ از ﻋﺮوج ﻣﺴﻴﺢ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎن وى و ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ آﻧﻬﺎ را از ﺧﻮاب ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻋﻠﻤﺎى اﺳﻼم ﺑﺮ آﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ آﻧﻬﺎ از ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد و ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﻣﺮدم ﺳﻠﻒ ﺧﻼف‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ در اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و در آن روزﮔﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ دﻗﻴﻨﻮس ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد و ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ ﺟﻮاﻧـﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻼف دﻳﻦ وﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﻠﺒﺸﺎن ﺑﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ از او ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻫﻰ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ‬
‫رواﻳﺖ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻧﻴﺨﻠﻮس ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪122‬‬

‫وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ درﺑﺎره ﺳﺒﺐ اﻳﻤﺎن ﺟﻮاﻧﺎن و ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺸﺎن ﺑﺎ ﻗﻮم ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺣﻮارﻳـﺎن ﻋﻴﺴـﻰ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﺳﻮى ﺷﻬﺮ اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ رﻓﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ در آﻳﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ در ﺷﻬﺮ ﺑﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ در آﻳﺪ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺮا ﺳﺠﺪه ﻛﻨﺪ و او ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻣﻰ در آﻣﺪ و در آﻧﺠﺎ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﺰدور ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﺣﻤﺎم ﺑﻮد و ﺣﻤﺎم ﭘﺮ ﺑﺮﻛﺖ ﺷﺪ و روزى او ﻓﺮاخ ﺷﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺷﻬﺮ دﻟﺒﺴﺘﻪ او ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن و‬
‫زﻣﻴﻦ و آﺧﺮت ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰداد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ او اﻳﻤـﺎن آوردﻧـﺪ و ﺗﺼـﺪﻳﻘﺶ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻣﺎﻧﻨـﺪ وى ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺣﻮارى ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻤﺎم ﺷﺮط ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐ آزاد ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ از ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺸﻮى و ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺷﺎه ﺑﺎ زﻧﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و او را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم در آورد و ﺣﻮارى او را ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻫﻰ و ﺑﺎ اﻳـﻦ زن‬
‫ﺑﻪ ﺣﻤﺎم در ﻣﻰﺷﻮى‪ «.‬و ﭘﺴﺮ ﺷﺎه ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم در آﻣـﺪ و آن زن ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬
‫وى ﺑﻮد و ﺣﻮارى ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎر اول ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ و ﺳﺨﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺷﺎه اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜـﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺷﺪ و زن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺑﺸﺪ و ﻫﺮ دو در ﺣﻤﺎم ﺑﻤﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎه ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻤﺎﻣﻰ ﭘﺴﺮت را ﻛﺸﺖ‬
‫و ﺷﺎه ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺣﻮارى ﺑﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺪو دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬و از ﻣﺼﺎﺣﺒﺎن وى ﭘﺮﺳـﻴﺪ و ﻧـﺎم ﺟﻮاﻧـﺎن را‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ آﻣﺪ و ﺟﻮاﻧﺎن از ﺷﻬﺮ ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﺧﻮردﻧﺪ ﻛـﻪ در ﻣﺰرﻋـﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و دﻳﻦ آﻧﻬﺎ داﺷﺖ و ﺑﺎ او ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑﺮﻓـﺖ و ﺳـﮕﺶ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻏﺎر ﭘﻨﺎه ﺑﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻤﺎﻧﻴﻢ و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﻮد ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺎه و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ وارد ﻏـﺎر ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺎر در آﻳﺪ ﺗﺮﺳﺎن ﻣﻰﺷﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در آﻳﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺑـﻪ ﺷـﺎه ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﻰ؟«‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻏﺎر را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﮕﺬار از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد‪ .‬و از آن ﭘﺲ ﻛﻪ در ﻏﺎر را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ روزﮔﺎرﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫ﻏﺎر در ﺑﺎران ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻴﺸﺪ اﮔﺮ در ﻏـﺎر را ﻣـﻰﮔﺸـﻮدم و ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪان ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ درون آن‬
‫ﻣﻰﺑﺮدم‪ «.‬و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ روزﻧﻰ ﮔﺸﻮد و ﺑﻪ درون رﻓﺖ و ﺻﺒﺤﮕﺎه روز ﺑﻌﺪ ﺧﺪا ﺧﻔﺘﮕﺎن را ﺟـﺎن داد و‬
‫ﻳﻜﻰ را ﺑﺎ ﭘﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺨﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ در ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺷﮕﻔﺖ دﻳـﺪ‪ ،‬و ﺳـﺮاﻧﺠﺎم‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺮدى رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ درﻫﻤﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺧﻮردﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ده‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ درﻫﻤﻬﺎ را از ﻛﺠﺎ آوردهاى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ و ﻳﺎراﻧﻢ ﺷﺐ ﺑﺮون ﺷﺪﻳﻢ و ﺷﺐ ﺑﺨﻔﺘﻴﻢ و ﺻﺒﺤﮕﺎه ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ درﻫﻤﻬﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻓﻼن ﺷﺎه ﺑﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ رﺳﻴﺪه‪«.‬‬
‫و او را ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﺮد ﻛﻪ ﻣﺮدى ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ درﻫﻤﻬﺎ را از ﻛﺠﺎ آوردهاى؟«‬
‫‪123‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺮوز ﻣﻦ و ﻳﺎراﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻳﻢ و ﺷﺐ درآﻣﺪ ﺑﻪ ﻓﻼن ﻏﺎر رﻓﺘﻴﻢ آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻏـﺬاﻳﻰ‬
‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺨﺮم‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎران ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻏﺎر‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺑﺎ وى ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ در ﻏﺎر رﺳﻴﺪﻧﺪ و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﭘﻴﺶﺗﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻳﺎراﻧﻢ ﺷﻮم‪«.‬‬
‫و او را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﻬﺎ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ و آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫وارد ﻏﺎر ﺷﻮد ﺗﺮﺳﺎن ﻣﻰﺷﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ و ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آن ﻧﻤـﺎز‬
‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻋﻜﺮﻣﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﺎدﺷﺎه روم ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺪا اﺳﻼم را ﻧﺼﻴﺐ آﻧﻬﺎ ﻛـﺮد و‬
‫ﺑﺎ دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮ ﺧﻮش ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻏﺎر ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﺑﺮد و روزﮔﺎرى‬
‫دراز ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﺸﺎن ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ و ﻗﻮﻣﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى آﻧﻬﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺸﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد و درﺑﺎره روح‬
‫و ﺟﺴﻢ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻨﺪ ﻳﻜﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬روح و ﺟﺴﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪ «.‬دﻳﮕﺮى ﻣﻰﮔﻔﺖ روح ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد و ﺟﺴﻢ را زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮرد و ﭼﻴﺰى ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ «.‬و ﺷﺎه از اﺧﺘﻼﻓﺸﺎن ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮد و ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺮ ﺧﺎﻛﺴـﺘﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا اﺧﺘﻼف اﻳﻨﺎن را ﻣﻰﻧﮕﺮى ﻛﺴﻰ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ‪ «.‬و ﺧﺪا اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﻳﻜﻴﺸﺎن را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﺮاﻳﺸـﺎن ﺑﺨـﺮد و او ﺑـﻪ ﺑـﺎزار‬
‫رﻓﺖ و ﻛﺴﺎن را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ اﻣﺎ راﻫﻬﺎ را ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ و اﻳﻤﺎن را در ﺷﻬﺮ راﻳﺞ دﻳﺪ و ﻧﻬـﺎﻧﻰ ﺑﺮﻓـﺖ ﺗـﺎ ﭘـﻴﺶ ﻣـﺮدى‬
‫رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ از او ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﺨﺮد و ﭼﻮن ﭘﻮل را ﺑﺪﻳﺪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﺷﺘﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻓﻼن ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﻓﻼن اﺳﺖ؟« و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه ﺑﺮد ﻛﻪ از او ﭘﺮﺳﺶ ﻛﺮد و‬
‫ﺟﻮان ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻔﺖ و ﺷﺎه ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﺮدم را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺷـﻤﺎ در ﻛـﺎر روح و‬
‫ﺟﺴﻢ اﺧﺘﻼف ﻛﺮدﻳﺪ و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺷﻤﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﻣـﺮدى از ﻗـﻮم ﻓـﻼن‪ «.‬ﻳﻌﻨـﻰ ﺷـﺎﻫﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﻳﺎراﻧﻢ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﺷﺎه ﺳﻮار ﺷﺪ و ﻛﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ در ﻏﺎر رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺟﻮان ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳـﺪ ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻳﺎران ﺧﻮد ﺷﻮم‪ «.‬و ﭼﻮن آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﺧﺪا او را ﺑﺨﻮاب ﺑﺮد و آﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮد و ﭼﻮن دﻳﺮى ﺷـﺪ و ﺑـﺎز‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺷﺎه در آﻣﺪ و ﻣﺮدم در آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﻴﻜﺮﻫﺎ را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﺎه ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ آﻳﺘـﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪاى ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻗﺘﺎده ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﺑﺎ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻏﺰا رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻏﺎر ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آن اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻮد‬
‫و ﻳﻜﻰ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺘﺨﻮان اﺻﺤﺎب ﻛﻬﻒ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﺳﺘﺨﻮاﻧﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪124‬‬

‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫و از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮان ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺘﻰ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻳﻮﻧﺲ از دﻫﻜﺪهﻫﺎى ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﻧﻴﻨﻮى ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻗﻮم وى ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﺧﺪا ﻳﻮﻧﺲ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﻨﻌﺸﺎن ﻛﻨﺪ و وادارﺷﺎن ﻛﻨﺪ ﺗﺎ از ﻛﻔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﮔﺮاﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺣﻜﺎﻳﺖ وى و ﻗﻮﻣﺶ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ در ﻛﺘﺎب ﺧﻮﻳﺶ آورده و ﻓﺮﻣﻮده‪َ » :‬ﻓ َﻠﻮ‪ ‬ﻻ ﻛﺎ َﻧﺖ‪َ ‬ﻗﺮْ ‪‬ﻳﺔٌ‬
‫ﺨﺰْيِ ﻓﻲ ا ْﻟﺤ‪‬ﻴﺎةِ اﻟﺪ‪‬ﻧْﻴﺎ و‪ ‬ﻣ ﱠﺘﻌ‪‬ﻨﺎ ‪‬ﻫﻢ‪ ‬إِﻟـﻰ ﺣ‪‬ـﻴﻦٍ‬
‫ﺸﻔْﻨﺎ ‪‬ﻋ ْﻨ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﺬاب‪ ‬ا ْﻟ ‪‬‬
‫آ ‪‬ﻣ َﻨﺖ‪َ ‬ﻓ َﻨ َﻔﻌ‪‬ﻬﺎ إِﻳﻤﺎﻧُﻬﺎ إِﻟﱠﺎ َﻗﻮ‪‬م‪ ‬ﻳ‪‬ﻮ ُﻧﺲ‪َ ‬ﻟﻤ‪‬ﺎ آ ‪‬ﻣﻨُﻮا َﻛ َ‬
‫‪«.98 :10‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻫﻴﭻ دﻫﻜﺪهاى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ )ﭘﺲ از ﻋﺬاب( اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎرد و اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺳﻮدش دﻫﺪ ﻣﮕﺮ ﻗـﻮم ﻳـﻮﻧﺲ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ و در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﻋﺬاب ﺧﻔﺖ را از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ و ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻬﺮهورﺷﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻈﻠُﻤﺎت‪ 87 :21 ‬أَنْ ﻻ إِﻟـﻪ‪‬‬
‫ﻈﻦﱠ أَنْ َﻟﻦْ َﻧ ْﻘﺪ‪‬ر‪ ‬ﻋ َﻠ ‪‬ﻴﻪ‪ ‬ﻓَﻨﺎدى ﻓﻲ اﻟ ﱡ‬
‫و ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬و‪ ‬ذَا اﻟﻨﱡﻮنِ إِذْ ذَ ‪‬ﻫﺐ‪ ‬ﻣ‪‬ﻐﺎﺿ‪‬ﺒﺎً َﻓ َ‬
‫ﺠﻴ‪‬ﻨﺎه‪ ‬ﻣﻦ ا ْﻟ َﻐﻢ‪ ‬و‪ ‬ﻛَﺬ ‪‬ﻟﻚ‪ُ ‬ﻧ ْﻨﺠِـﻲ ا ْﻟﻤ‪‬ـﺆْ ‪‬ﻣﻨ‪‬ﻴﻦَ ‪-87 :21‬‬
‫ﺠﺒ‪‬ﻨﺎ َﻟﻪ‪ ‬و‪َ ‬ﻧ ‪‬‬
‫ﺳ َﺘ ‪‬‬
‫ﺳﺒ‪‬ﺤﺎ َﻧﻚ‪ ‬إِﻧﱢﻲ ُﻛ ْﻨﺖ‪ ‬ﻣﻦ اﻟﻈﱠﺎ ‪‬ﻟﻤ‪‬ﻴﻦَ‪ ،‬ﻓَﺎ ‪‬‬
‫إِﻟﱠﺎ أَ ْﻧﺖ‪ ‬‬
‫‪«.88‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و ذواﻟﻨﻮن را ﻳﺎد ﻛﻦ آن دم ﻛﻪ ﺧﺸﻤﻨﺎك ﺑﺮﻓﺖ و ﮔﻤﺎن داﺷﺖ ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ‪،‬‬
‫از ﻇﻠﻤﺎت ﻧﺪا داد ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﻮدهام‪ ،‬ﭘﺲ اﺟﺎﺑﺘﺶ ﻛـﺮدﻳﻢ و‬
‫از ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻧﺠﺎﺗﺶ دادﻳﻢ و ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎت ﻣﻰدﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻤﺎى ﺳﻠﻒ اﻣﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ درﺑﺎره ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﻳﻮﻧﺲ ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﺑﺎ وى ﺳﺨﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﻮد اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻗﺼﻪ ﭘﻴﺶ از دﻋﻮت ﻗـﻮم‬
‫و اﺑﻼغ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﻮد زﻳﺮا وﻗﺘﻰ ﻋﺬاب ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮم وى ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﭘﻴﺶ آﻧﻬـﺎ رود و از ﻗـﻮت ﻋـﺬاب‬
‫ﺧﺒﺮﺷﺎن دﻫﺪ ﺗﺎ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎز آﻳﻨﺪ و او ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﺪا ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪاد و از ﺷﺘﺎب ﺧﺪا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪:‬‬
‫از ﺷﻬﺮ ﺑﻦ ﺣﻮﺷﺐ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﭘﻴﺶ ﻳﻮﻧﺲ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮى ﻣﺮدم ﻧﻴﻨﻮى‬
‫رو و ﺑﻴﻤﺸﺎن ده ﻛﻪ ﻋﺬاب ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ« ﻳﻮﻧﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻰ ﺑﺠﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﻋﺎﺟﻞﺗﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﻮﻧﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﭘﻮﺷﻰ ﺑﺠﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﻋﺎﺟﻠﺘﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﻳﻮﻧﺲ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺳﻮى ﻛﺸﺘﻰ رﻓﺖ و ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺸﺘﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﭘﻴﺶ و ﭘﺲ ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و‬
‫ﻗﺮﻋﻪ زدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺷﺪ و ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و دم ﺗﻜﺎن ﻣﻰداد و ﻧﺪا آﻣﺪ ﻛﻪ اى ﻣﺎﻫﻰ ﻣﺎ ﻳﻮﻧﺲ را روزى ﺗﻮ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮا ﺣﺮز و ﻧﻤﺎزﮔﺎه وى ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫‪125‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻣﺎﻫﻰ او را ﺑﺒﻠﻌﻴﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮد ﺗﺎ از اﺑﻠﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﭙﺲ او را ﺑﺒﺮد ﺗﺎ از دﺟﻠﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑـﺎز او را ﺑﺒـﺮد‬
‫ﺗﺎ در ﻧﻴﻨﻮى اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﭘﺲ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ او را ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺣﺎدﺛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را دﻋﻮت ﻛﺮد و رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺰاﺷﺖ وﻟـﻰ‬
‫ﻧﺰول ﻋﺬاب را ﺑﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻌﻴﻦ وﻋﺪه داد و ﭼﻮن ﺗﻮﺑﻪ آوردﻧﺪ و ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪاى ﺑﺎزﮔﺸـﺘﻨﺪ از آﻧﻬـﺎ ﺟـﺪا ﺷـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﻋﺬاب ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺪ و آﻧﻬﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮد و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ در ﺗﻨﺰﻳﻞ ﻋﺰﻳﺰ آورده ﻋﺬاب از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﻳﻮﻧﺲ از ﺳﻼﻣﺖ ﻗﻮم و رﻓﻊ ﻋﺬاﺑﻰ ﻛﻪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻋﺪهاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮم‬
‫دادم دروغ ﺷﺪ‪ «.‬و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺮﻓﺖ و ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺳﻮى ﻗﻮم ﺑﺎز ﮔﺮدد ﻛﻪ دروغ وى را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪:‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻳﻮﻧﺲ را ﺑﻪ اﻫﻞ دﻫﻜﺪهاش ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨـﺖ و دﻋـﻮت‬
‫وى را رد ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﺪا ﺑﺪو وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ روز ﻓﻼن و ﻓﻼن ﻋﺬاب ﻓﺮﺳﺘﻢ از ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺑﺮون ﺷﻮ و او ﻗﻀـﻴﻪ را ﺑـﻪ ﻗـﻮم‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮ داد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺮاﻗﺐ او ﺑﺎﺷﻴﺪ اﮔﺮ از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺮون ﺷﺪ ﻋﺬاب آﻣﺪﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺒﻰ ﻛﻪ وﻋﺪه ﻋﺬاب ﺑﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎه آن ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻗﻮم از دﻧﺒـﺎل وى ﺑـﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧـﺪ و از ﺷـﻬﺮ در‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺗﭙﻪاى رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن را از ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه ﺧﺪا ﺗﻀﺮع ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺨﺸﺶ ﻃﻠﺒﻴﺪﻧﺪ‬
‫و ﻳﻮﻧﺲ در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺒﺮ دﻫﻜﺪه و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ ﺑـﺮ او ﮔـﺬر ﻛـﺮد و از او ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪» :‬ﻣـﺮدم ﺷـﻬﺮ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﭘﻴﻤﺒﺮﺷﺎن ﺑﺮﻓﺖ ﺻﺪق وﻋﺪه وى ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و از ﺷﻬﺮ ﺳﻮى ﺗﭙﻪاى رﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﻓﺮزﻧﺪان را‬
‫از ﻣﺎدر ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻀﺮع ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺗﻮﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و ﻋﺬاب ﻧﻴﺎﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﻮﻧﺲ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻧﺮوم ﻛﻪ دروﻏﮕﻮ ﺷﺪهام‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ وﻋﺪه‬
‫ﻋﺬاب دادم و ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ «.‬و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﻪ راه ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ و ﺷﻴﻄﺎن وى را ﺑﻠﻐﺰاﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫از رﺑﻴﻊ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎب‪ ،‬ﻳﻜﻰ ﻛﻪ ﻗﺮآن را از ﺑﺮ داﺷﺖ‪ ،‬از ﻗﻮم ﻳﻮﻧﺲ ﺳـﺨﻦ‬
‫آورد ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻴﻤﺸﺎن داد و ﺗﻜﺬﻳﺐ وى ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻋﺬاب ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ و از آﻧﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﺪ‬
‫و ﭼﻮن ﻗﻮم اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و ﻋﺬاب آﻧﻬﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮد از ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮون ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﻰ ﺑﻠﻨـﺪ رﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﺗﻀﺮع ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا را از روى اﺧﻼص ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺬاب از آﻧﻬﺎ ﺑﺮ دارد و ﭘﻴﻤﺒﺮﺷﺎن را ﺑﺎز آرد و ﺧﺪاى ﻋﺬاب‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪126‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻮم ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺬاب آﻧﻬﺎ را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﻳﻮﻧﺲ اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫ﻋﺘﺎب ﻛﺮد و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺮﻓﺖ و ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﺳﺨﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻛﺸـﺘﻰ ﻧﺸﺴـﺖ و ﻃﻮﻓـﺎن ﺑـﺪان‬
‫رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ از ﮔﻨﺎه ﻳﻜﻰ از ﻛﺸﺘﻰﻧﺸﻴﻨﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻮﻧﺲ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر اوﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ از ﮔﻨﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﻜﻨﻴﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﻗﺮﻋﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و او ﮔﻨﻬﻜﺎر در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ از ﮔﻨﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑـﻪ درﻳـﺎ‬
‫اﻓﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻗﺮﻋﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و او ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔـﺘﻢ ﻛـﻪ اﻳـﻦ از ﮔﻨـﺎه ﻣـﻦ اﺳـﺖ‪ «.‬و‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﻜﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر ﺳﻮم ﻗﺮﻋﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و او ﮔﻨﺎﻫﻜﺎر در آﻣﺪ و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺪﻳـﺪ ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ را ﺑـﻪ‬
‫درﻳﺎ اﻓﻜﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻣﺎﻫﻰ او را ﺑﺒﻠﻌﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﻳﻮﻧﺲ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮﻳﺶ را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﻧﺪا داد‪ :‬ﺧﺪاﻳﻰ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗـﻮ ﮔـﻮﻳﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻦ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﻮدهام و از ﭘﻴﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺪا درﺑﺎره وى ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﻄ ‪‬ﻨﻪ‪ ‬إِﻟﻰ ‪‬ﻳﻮ‪‬مِ ‪‬ﻳ ‪‬ﺒ ‪‬ﻌﺜُﻮنَ َﻓ َﻨ ‪‬ﺒﺬْﻧﺎه‪ ‬ﺑِﺎ ْﻟﻌ‪‬ﺮاء‪ ‬و‪ ‬ﻫ‪‬ـﻮ‪ ‬ﺳ‪‬ـﻘ‪‬ﻴﻢ‪-143 :37 ‬‬
‫ﺴ ‪‬ﺒﺤ‪‬ﻴﻦَ َﻟ َﻠ ِﺒﺚَ ﻓﻲ ‪‬ﺑ ْ‬
‫» َﻓ َﻠﻮ‪ ‬ﻻ أَ ﱠﻧﻪ‪ ‬ﻛﺎنَ ﻣﻦ ا ْﻟ ‪‬ﻤ ‪‬‬
‫‪«.145‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬اﮔﺮ از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻮﻳﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬در ﺷﻜﻢ ﻧﻬﻨﮓ ﺗﺎ روزى ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎن زﻧﺪه ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ او‬
‫را ﺑﻪ ﺻﺤﺮا اﻓﻜﻨﺪﻳﻢ و ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻓﻜﻨﺪه ﺷﺪ ﺧﺪا درﺧﺖ ﻛﺪوﺋﻰ ﺑﺮ او ﺑﺮوﻳﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ درﺧﺖ ﻛﺪو ﺑﺮ او ﺷـﻴﺮ‬
‫اﻓﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺮوى وى ﺑﺎزﮔﺸﺖ و روزى ﻧﺰدﻳﻚ درﺧﺖ رﻓﺖ و آﻧﺮا ﺧﺸﻜﻴﺪه ﻳﺎﻓـﺖ و ﻏﻤـﻴﻦ ﺷـﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴـﺖ و‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺮاى درﺧﺘﻰ ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪى و ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻰ و ﺑﺮ ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار ﻛﺲ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻏﻤـﻴﻦ‬
‫ﻧﺸﺪى و ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻫﻤﻪ را ﻫﻼك ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا وى را از ﮔﻤﺮﻫﻰ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺻﻒ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﺑﺮد و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺳﻮى ﻗﻮم ﺧـﻮﻳﺶ رود و‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و او ﺳﻮى ﻗﻮم روان ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ رﺳـﻴﺪ و از ﻗـﻮم ﻳـﻮﻧﺲ و ﺣـﺎل آﻧﻬـﺎ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﭼﻮﭘﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﻜﻨﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ دارﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻮﻧﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪهام‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻰ ﺷﺎﻫﺪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫ﻳﻮﻧﺲ‪ ،‬ﺑﺰى از ﮔﻠﻪ او را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪهاى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﻜﺎن ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪهاى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﻳﻦ درﺧﺖ ﺷﻬﺎدت دﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪهاى‪«.‬‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﻮم رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪه و ﺗﻜﺬﻳﺐ او ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آزارش ﻛﻨﻨﺪ و ﭼﻮﭘـﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺘﺎب ﻣﻴﺎرﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در آﻳﺪ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ در آﻣﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ را آﻧﺠﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد و‬
‫‪127‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از آن ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻣﻜﺎن ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ وى ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪه و از ﺑﺰ ﭘﺮﺳﻴﺪ و آن ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ‬
‫را دﻳﺪه و از درﺧﺖ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ را دﻳﺪه ﭘﺲ از آن ﻳـﻮﻧﺲ ﭘـﻴﺶ ﻗـﻮم آﻣـﺪ و‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺳﻠْﻨﺎه‪ ‬إِﻟﻰ ﻣ‪‬ﺎ َﺋﺔِ أَ ْﻟﻒ‪ ‬أَو‪ ‬ﻳﺰِﻳﺪ‪‬ونَ ﻓَ‪ Ĥ‬ﻣﻨُﻮا َﻓ ‪‬ﻤ ﱠﺘﻌ‪‬ﻨﺎ ‪‬ﻫﻢ‪ ‬إِﻟﻰ ﺣ‪‬ﻴﻦٍ ‪«.148 -147 :37‬‬
‫»و‪ ‬أَر‪ ‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬و او را ﺑﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻤﺎن آوردﻧﺪ و ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺮﺧﻮردارﺷﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ و اﻳﻦ رواﻳﺖ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ وﻋﺪه ﻋﺬاب داد‬
‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺳﻪ روز ﻋﺬاب ﺑﻴﺎﻳﺪ« و ﻗﻮم ﻣﺎدر از ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪا ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و اﺳﺘﻐﻔﺎر‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﻮﻧﺲ در اﻧﺘﻈﺎر ﻋﺬاب ﺑﻮد و ﭼﻴﺰى ﻧﺪﻳﺪ و دروﻏﮕﻮ در آﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻨﺶ راﺳﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و در ﻇﻠﻤﺎت ﻧﺪا داد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻰ و ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ و ﻇﻠﻤﺖ درﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻮ ﻫﺮﻳﺮه رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد وﻗﺘﻰ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﻧﺲ را در ﺷﻜﻢ‬
‫ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻰ وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ او را ﺑﮕﻴﺮ اﻣـﺎ ﮔﻮﺷـﺖ وى را ﻣﺨـﺮاش و اﺳـﺘﺨﻮاﻧﺶ را ﻣﺸـﻜﻦ‪ .‬و‬
‫ﻣﺎﻫﻰ ﻳﻮﻧﺲ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و در درﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﻤﻖ درﻳﺎ رﻓـﺖ ﻳـﻮﻧﺲ ﺻـﺪاﻳﻰ ﺷـﻨﻴﺪ و ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫و ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻛﻪ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻮد وﺣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن درﻳﺎﺳﺖ ﮔﻮﻳﺪ و او ﻧﻴﺰ در ﺷﻜﻢ‬
‫ﻣﺎﻫﻰ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻔﺖ و ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﺴﺒﻴﺢ او ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ ﺻـﺪاﻳﻰ ﺿـﻌﻴﻒ از زﻣﻴﻨـﻰ ﻏﺮﻳـﺐ‬
‫ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﺑﻨﺪه ﻣﻦ ﻳﻮﻧﺲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﻛﺮده و او را ﺑﻪ درﻳﺎ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎﻫﻰ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮدهام‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻤﺎن ﺑﻨﺪه ﭘﺎرﺳﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ و روز‪ ،‬ﻛﺎر ﻧﻴﻜﻰ از او ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺎﻻ ﻣﻰآﻣﺪ؟«‬
‫ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﻮد »آرى‪«.‬‬
‫و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ وى ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﻫﻰ او را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻓﻜﻨﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪاى ﻓﺮﻣﻮد ﺑﻴﻤﺎر‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻴﻤﺎرى وى آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ وى را ﭼﻮن ﻃﻔﻞ ﻧﻮزاد اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ ﻧﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ وى را ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ اﻓﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﭼـﻮن ﻃﻔـﻞ ﻧـﻮزاد ﺑـﻮد و‬
‫ﭼﻴﺰى از او ﻛﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻮ ﻫﺮﻳﺮه رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﻳﻮﻧﺲ را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻓﻜﻨﺪ و ﺧﺪا درﺧﺖ ﻛﺪوﻳﻰ ﺑﺮ او ﺑﺮوﻳﺎﻧﻴـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ او را ﺷﻴﺮ داد ﺗﺎ ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و از ﺣﻮادث اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺳﻪ رﺳﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎد‬
‫و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ در ﺗﻨﺰﻳﻞ از آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ آورد و ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪128‬‬

‫ﺳﻠْﻨﺎ إِ َﻟ ‪‬ﻴ ِﻬﻢ‪ ‬ا ْﺛﻨَـ ‪‬ﻴﻦِ َﻓﻜَـﺬﱠﺑ‪‬ﻮﻫ‪‬ﻤﺎ َﻓ ‪‬ﻌﺰﱠز‪‬ﻧـﺎ ﺑِﺜﺎﻟ‪‬ـﺚ‪‬‬

‫ﺳﻠُﻮنَ إِذْ أَر‪ ‬‬
‫ﺿﺮِب‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﻣ َﺜﻠًﺎ أَﺻ‪‬ﺤﺎب‪ ‬ا ْﻟ َﻘﺮْ ‪‬ﻳﺔِ إِذْ ﺟﺎء‪‬ﻫ‪‬ﺎ ا ْﻟ ‪‬ﻤﺮْ ‪‬‬
‫»و‪ ‬ا ْ‬
‫ﺳﻠُﻮنَ ‪«.14 -13 :36‬‬
‫ﻓَﻘﺎﻟُﻮا إِﻧﱠﺎ إِ َﻟ ‪‬ﻴ ُﻜﻢ‪ ‬ﻣﺮْ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﺮاى اﻳﺸﺎن ﻣﺮدم آن دﻫﻜﺪه را ﻣﺜﻞ ﺑﺰن‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺳﻮﻳﺸﺎن آﻣﺪﻧﺪ وﻗﺘﻰ دو ﺗﻦ ﺳﻮﻳﺸﺎن‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ و ﺗﻜﺬﻳﺒﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻰ ﻧﻴﺮوﻳﺸﺎن دادﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﭘﻴﻐﺎم آوران ﺷﻤﺎﺋﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن درﺑﺎره اﻳﺸﺎن اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاى در اﻳﻦ آﻳﻪ ﻳﺎدﺷﺎن ﻛﺮده‬
‫و ﺣﻜﺎﻳﺘﺸﺎن را آورده ﭘﻴﻤﺒﺮان و رﺳﻮﻻﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮى ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن روم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪﻧﺪ و او اﻧﻄﻴﺨﺲ ﺑﻮد‬
‫و ﺷﻬﺮى ﻛﻪ ﺷﺎه در آن ﺑﻮد و ﺧﺪا رﺳﻮﻻن را ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻳﻤﻨﻰ و ﻫﻢ از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدى در اﻧﻄﺎﻛﻴـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺣﺒﻴـﺐ ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ و ﺣﺮﻳﺮ ﻣﻰﺑﺎﻓﺖ و ﻣﺮدى ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺬام در او اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻳﻜﻰ از درﻫﺎى دور اﻓﺘـﺎده ﺷـﻬﺮ ﺟـﺎ‬
‫داﺷﺖ و ﻣﺆﻣﻨﻰ ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺑﻮد و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺴﺐ ﺧﻮﻳﺶ را دو ﻧﻴﻤﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻳﻚ ﻧﻴﻤـﻪ را‬
‫ﺑﺮاى روزى ﻋﻴﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻴﻢ دﻳﮕﺮ را ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻰداد و ﭼﻮن دل ﭘﺎك و ﻓﻄﺮت اﺳﺘﻮار داﺷﺖ ﺑﻴﻤﺎرى‬
‫و ﺿﻌﻒ و ﻛﺎر را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻲ ﺷﻤﺮد‪.‬‬
‫و در ﺷﻬﺮ ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﻄﻴﺨﺲ ﭘﺴﺮ اﻧﻄﻴﺨﺲ ﭘﺴﺮ اﻧﻄﻴﺨﺲ ﻛﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد و ﻣﺸـﺮك ﺑـﻮد و‬
‫ﺧﺪا رﺳﻮﻻن ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺻﺎدق و ﺻﺪوق و ﺷﻠﻮم ﻧﺎم داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬دو ﺗـﻦ از آﻧﻬـﺎ را ﺳـﻮى ﻓﺮﻋـﻮن و‬
‫ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﻜﺬﻳﺒﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﻮﻣﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ از ﺣﻮارﻳﺎن ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و رﺳﻮﻻن ﺧﺪا ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ رﺳﻮﻻن ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻰ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد رﺳﻮﻻن ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد ﭼﻮن دو ﺗـﻦ‬
‫را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ و ﺗﻜﺬﻳﺒﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻰ ﺗﺄﻳﻴﺪﺷﺎن ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫از ﻗﺘﺎده رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ دو ﺗﻦ از ﺣﻮارﻳﺎن را ﺳﻮى اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ از ﺷﻬﺮﻫﺎى‬
‫روم ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﻮﻣﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ آﻳﻪ ‪..‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺷﺎه را دﻋﻮت ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را اﻋـﻼم ﻛﺮدﻧـﺪ و رﺳـﺎﻟﺖ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺟ ‪‬ﻤ ﱠﻨ ُﻜﻢ‪ ‬و‪َ ‬ﻟ ‪‬ﻴ ‪‬ﻤﺴ‪‬ـ ﱠﻨ ُﻜﻢ‪ ‬ﻣﻨﱠـﺎ ﻋ‪‬ـﺬاب‪‬‬
‫ﻄ ‪‬ﻴﺮْﻧﺎ ِﺑ ُﻜﻢ‪َ ‬ﻟ ‪‬ﺌﻦْ َﻟﻢ‪َ ‬ﺗ ْﻨ َﺘﻬ‪‬ﻮا َﻟﻨَـﺮْ ‪‬‬
‫واﻧﻤﻮدﻧﺪ و از دﻳﻦ ﻗﻮم ﻋﻴﺐ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻗﺎﻟﻮا‪» :‬إِﻧﱠﺎ َﺗ َ‬
‫ﺴﺮِﻓُﻮنَ ‪«.19 -18 :36‬‬
‫أَﻟ‪‬ﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺎﻟُﻮا ﻃﺎ ‪‬ﺋﺮُ ُﻛﻢ‪ ‬ﻣ ‪‬ﻌ ُﻜﻢ‪ ‬أَ إِنْ ذُ ﱢﻛﺮْ ُﺗﻢ‪ ‬ﺑﻞْ أَ ْﻧ ُﺘﻢ‪َ ‬ﻗﻮ‪‬م‪ ‬ﻣ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﻮن ﺑﺪ زدهاﻳﻢ اﮔﺮ ﺑﺲ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺳﻨﮕﺴﺎرﺗﺎن ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و ﻋﺬاﺑﻰ اﻟﻢاﻧﮕﻴﺰ از ﻣﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻧﺎﻣﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻳﺪ ﺑﺨﺖ ﺑﺪﺗﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺮوﻫﻰ اﻓﺮاط ﻛﺎرﻳﺪ‪.‬‬
‫‪129‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﺷﺎه و ﻗﻮم وى ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻦ رﺳﻮﻻن ﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺒﻴﺐ ﻛﻪ ﺑﺮ در دور اﻓﺘﺎده ﺷﻬﺮ ﺑـﻮد ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻳﺎدﺷﺎن آورد و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوى رﺳﻮﻻن دﻋﻮﺗﺸﺎن ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳـﺎ ﻗَـﻮ‪‬مِ ا ﱠﺗ ِﺒﻌ‪‬ـﻮا ا ْﻟ ‪‬ﻤﺮْﺳ‪‬ـﻠ‪‬ﻴﻦَ‪.‬‬
‫ﺴ َﺌ ُﻠ ُﻜﻢ‪ ‬أَﺟ‪‬ﺮاً و‪ ‬ﻫﻢ‪ ‬ﻣ ‪‬ﻬ َﺘﺪ‪‬ونَ ‪.21 -20 :36‬‬
‫ا ﱠﺗ ِﺒﻌ‪‬ﻮا ﻣﻦ ﻻ ‪‬ﻳ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬اى ﻗﻮم ﭘﻴﺮو اﻳﻦ رﺳﻮﻻن ﺷﻮﻳﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻣـﺰدى از ﺷـﻤﺎ ﻧﻤـﻰﺧﻮاﻫﻨـﺪ و ﺧﻮدﺷـﺎن ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫از ﻗﺘﺎده رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺣﺒﻴﺐ ﺑـﻪ ﻧـﺰد رﺳـﻮﻻن رﺳـﻴﺪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬آﻳـﺎ ﺑـﺮاى اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻣـﺰدى‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﭘﻴﺮو رﺳﻮﻻن ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮو ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺷـﻮﻳﺪ ﻛـﻪ ﻫـﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘـﻪاﻧـﺪ و از ﺷـﻤﺎ ﻣـﺰد ﻫـﺪاﻳﺖ‬
‫ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آﻧﮕﺎه ﺣﺒﻴﺐ ﺑﺎ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﻗﻮم ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آورد و دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ و ﻋﺒﺎدت ﭘﺮوردﮔﺎر را ﻋﻴﺎن‬
‫ﺟﻌ‪‬ﻮنَ‪.‬‬
‫ﻄﺮَﻧ‪‬ﻲ و‪ ‬إِ َﻟ ‪‬ﻴﻪ‪ُ ‬ﺗﺮْ ‪‬‬
‫ﻛﺮد و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﺳﻮد و زﻳﺎن ﺗﻮاﻧﺪ رﺳﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬و‪ ‬ﻣﺎ ‪‬ﻟﻲ‪ ‬ﻻ أَ ‪‬ﻋ ‪‬ﺒﺪ‪ ‬ا ﱠﻟﺬ‪‬ي َﻓ َ‬
‫ﻀﺮﱟ ﻻ ُﺗ ْﻐﻦِ ‪‬ﻋﻨﱢﻲ ﺷَـﻔﺎ ‪‬ﻋ ُﺘ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬ﺷَـﻴ‪‬ﺌﺎً و‪ ‬ﻻ ‪‬ﻳ ْﻨﻘ‪‬ـﺬُونِ‪ .‬إِﻧﱢـﻲ إِذاً َﻟﻔ‪‬ـﻲ ﺿَـﻼلٍ‬
‫ﺨﺬُ ﻣﻦ د‪‬و ‪‬ﻧﻪ‪ ‬آ ‪‬ﻟ ‪‬ﻬﺔً إِنْ ‪‬ﻳﺮِد‪‬نِ اﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻤﻦُ ِﺑ ُ‬
‫أَ أَ ﱠﺗ ‪‬‬
‫ﺳ ‪‬ﻤﻌ‪‬ﻮنِ ‪«.25 -22 :36‬‬
‫‪‬ﻣﺒِﻴﻦٍ‪ ،‬إِﻧﱢﻲ آ ‪‬ﻣ ْﻨﺖ‪ِ ‬ﺑﺮَ ‪‬ﺑ ُﻜﻢ‪ ‬ﻓَﺎ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﻣﺮا ﭼﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﻰ را ﻛﻪ اﻳﺠﺎدم ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺳﻮى وى ﺑﺎز ﻣﻴﺮوﻳﺪ ﻋﺒـﺎدت ﻧﻜـﻨﻢ‪ ،‬آﻳـﺎ ﺟـﺰ او‬
‫ﺧﺪاﻳﺎﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاى رﺣﻤﺎن ﮔﺰﻧﺪى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻔﺎﻋﺘﺸﺎن ﻛﺎرى ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺴﺎزد و ﺧﻼﺻﻢ ﻧﻜﻨﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻦ در ﺿﻼﻟﺘﻰ آﺷﻜﺎرم‪) ،‬اى ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان( ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن اﻳﻤﺎن دارم )اﻳﻤﺎن آوردن( ﻣـﺮا‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻛﺎﻓﺮ او ﺷﺪهاﻧﺪ اﻳﻤﺎن دارم و ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺑﺸـﻨﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘـﺲ ﻫﻤﮕـﻰ ﻫﻤـﺪل ﺑـﺮ او‬
‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ زﺑﻮن و ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد و ﻛﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از او دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وى را ﭼﻨﺪان ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧـﺎﻳﺶ از دﺑـﺮ در آﻣـﺪ و ﺧـﺪاى ﻋـﺰ و ﺟـﻞ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺒﻬﺸﺖ در آى« و زﻧﺪه ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ در آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ روزى ﺧﻮرد و ﺧﺪا ﺑﻴﻤﺎرى و ﻏﻢ و رﻧﺞ دﻧﻴﺎ از وى ﺑﺒـﺮد و‬
‫ﺟ ‪‬ﻌ َﻠﻨ‪‬ـﻲ ﻣـﻦ‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ رﺣﻤﺖ و ﺑﻬﺸﺖ و ﻛﺮم ﺧﺪا رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎ َﻟ ‪‬ﻴﺖ‪َ ‬ﻗﻮ‪‬ﻣ‪‬ﻲ ‪‬ﻳ ‪‬ﻌ َﻠﻤ‪‬ـﻮنَ ﺑِﻤـﺎ َﻏﻔَـﺮَ ﻟ‪‬ـﻲ ر‪‬ﺑ‪‬ـﻲ و‪ ‬‬
‫ا ْﻟ ‪‬ﻤ ْﻜﺮَﻣ‪‬ﻴﻦَ ‪«.27 -26 :36‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬اى ﻛﺎش ﻗﻮم ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﺮا آﻣﺮزﻳﺪه و از ﻧﻮاﺧﺘﮕﺎﻧﻢ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬و ﺧـﺪا ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫وى ﭼﻨﺎن ﺧﺸﻢ آورد و ﻗﻮم را ﻋﺬاب ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬او ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬و‪ ‬ﻣﺎ أَ ْﻧﺰَﻟْﻨﺎ ﻋ‪‬ﻠﻰ‬
‫ﺣﺪ‪‬ةً َﻓﺈِذا ‪‬ﻫﻢ‪ ‬ﺧﺎ ‪‬ﻣﺪ‪‬ونَ ‪.29 -28 :36‬‬
‫ﺤﺔً وا ‪‬‬
‫ﺻ ‪‬ﻴ ‪‬‬
‫ﺟ ْﻨﺪ‪ ‬ﻣﻦ اﻟﺴ‪‬ﻤﺎء‪ ‬و‪ ‬ﻣﺎ ُﻛﻨﱠﺎ ‪‬ﻣ ْﻨﺰِﻟ‪‬ﻴﻦَ إِنْ ﻛﺎ َﻧﺖ‪ ‬إِﻟﱠﺎ ‪‬‬
‫َﻗﻮ‪ ‬ﻣﻪ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺪ‪‬ه‪ ‬ﻣﻦ ‪‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬از ﭘﻰ آن ﺳﭙﺎﻫﻰ از آﺳﻤﺎن ﺳﻮى اﻳﺸﺎن ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ )ﺳﭙﺎه( ﻧﺎزل ﻛﻦ ﻧﺒـﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺠـﺰ ﻳـﻚ‬
‫ﺻﻴﺤﻪ ﻧﺒﻮد و آن وﻗﺖ ﻫﻤﮕﻴﺸﺎن ﺑﻰﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪130‬‬

‫و ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺎه و ﻣﺮدم اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﻫﻼك ﻛﺮد و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﺲ از اﻳﺸﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ رﺳﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﻗﺼﻪ او ﺑﻪ ﻳﺲ ﻫﺴﺖ ﺣﺒﻴﺐ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺧﻮره در او اﻓﺘـﺎده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از اﺑﻮ ﻣﺨﻠﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎم وى ﺣﺒﻴﺐ ﭘﺴﺮ ﻣﺰى ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺷﻤﺸﻮن ﻧﻴﺰ در اﻳﺎم ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮد‬
‫وى در ﻳﻜﻰ از ﺷﻬﺮﻫﺎى روم ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪا وى را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :،‬و ﻗﻮم وى ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺣﻜﺎﻳـﺖ‬
‫وى ﺑﺎ ﻗﻮم ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ در رواﻳﺖ وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻳﻤﻨﻰ آﻣﺪه ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻮن ﻣﺮدى ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎدرش او را ﻧﺬر‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و از ﺷﻬﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺶ ﻛﺎﻓﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻘﺮ وى در ﭼﻨﺪ ﻣﻴﻠﻰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻏﺰاى ﻗﻮم ﻣﻰرﻓﺖ و در راه ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﻬﺎد ﻣﻰﻛﺮد و ﺣﻮاﺋﺞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻰﻛﺸﺖ و اﺳﻴﺮ و ﻣﺎل‬
‫ﻣﻰﺑﺮد و ﻧﻴﺮوى ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﺑﻪ آﻫﻦ و ﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻗﻮم ﺗﺎب وى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻤـﻚ‬
‫زﻧﺶ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﻴﺶ زن وى رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺰدى ﺑﺮاى او ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ او را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺑﻨﺪم‪«.‬‬
‫و رﻳﺴﻤﺎﻧﻰ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺪو دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﺑﺨﻔـﺖ دﺳـﺖ وى را ﺑـﻪ ﮔـﺮدن ﺑﺒﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺑﻴـﺎﻳﻴﻢ و او را‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ زن دﺳﺖ وى را ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺴﺖ و ﭼﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ رﻳﺴﻤﺎن را ﺑﺎ دﺳﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ از ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدى؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﻮت ﺗﻮ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪهام‪«.‬‬
‫و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻗﻮم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬وى را ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﻮدى ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫و ﻏﻠﻰ آﻫﻨﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﺑﺨﻔﺖ ﻏﻞ را ﺑﻪ ﮔﺮدن او ﺑﻨﻪ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ زن ﻏﻞ‬
‫آﻫﻨﻴﻦ را ﺑﻪ ﮔﺮدن وى ﻧﻬﺎد و ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﻏﻞ را ﺑﻜﺸﻴﺪ و از دﺳﺖ وى ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدى؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﻮت ﺗﻮ را ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻮن ﺗﻮ در دﻧﻴﺎ ﻧﺪﻳﺪهام‪ ،‬آﻳﺎ در ﺟﻬﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻴﺮه ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬و آن ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و زن ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺻﺮار ﻛﺮد‪ .‬و ﺷﻤﺸﻮن ﻛﻪ ﻣﻮى ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرم ﻣﺮا ﻧﺬر ﻛﺮده و ﭼﻴﺰى‬
‫ﺑﺠﺰ ﻣﻮﻳﻢ ﻣﺮا ﻧﺒﻨﺪد و ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺮه ﻧﺸﻮد‪«.‬‬
‫‪131‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺨﻔﺖ زن دﺳﺖ او را ﺑﺎ ﻣﻮى ﺳﺮش ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﻛـﺲ ﭘـﻴﺶ ﻗـﻮم‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﻨﻰاش ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻛﻮر ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑـﺮاى دﻳـﺪن ﻣـﺮدم ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻣﻨﺎرهاى ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺎرهاى ﺳﺘﻮﻧﺪار ﺑﻮد و ﺷﺎه ﺑﺎﻻى آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓﺘﺎر ﻗﻮم را ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻋﻀﺎى ﺷﻤﺸﻮن را ﻧﺎﻗﺺ ﻛﺮدﻧﺪ و او را ﺑﭙﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ وى را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ دﻫﺪ‬
‫و ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ دو ﺳﺘﻮن از ﻣﻨﺎره را ﻛﻪ ﺷﺎه و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﺮ آن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮد و ﺳﻮى ﺧﻮد ﺑﻜﺸﺪ و ﺳـﺘﻮﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﺸﻢ او را ﺑﺎز داد و زﺧﻢ از ﺗﻦ وى ﺑﺒﺮد و ﻣﻨﺎره ﺑﺎ ﺷﺎه و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺑﻮد ﺑﻴﻔﺘـﺎد و ﻫﻤﮕـﻰ‬
‫ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺟﺮﺟﻴﺲ‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻨﺪهاى ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮد از ﻣﺮدم ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺣﻮارﻳﺎن ﻣﺴﻴﺢ را دﻳﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﺗﺠﺎرﺗﻰ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺠﺎرت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺒﻮد و ﻣﺎزاد آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺑﺬل ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻜﺒﺎر‬
‫ﺳﻮى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻮﺻﻞ رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ داذاﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﻤﻪ ﺷﺎم داﺷﺖ و ﺟﺒﺎرى ﮔﺮدﻧﻜﺶ ﺑﻮد و ﺟﺰ ﺧـﺪاى‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻛﺲ ﺗﺎب وى ﻧﺪاﺷﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﺮدى ﭘﺎرﺳﺎ و ﻣﺆﻣﻦ از ﻣـﺮدم ﻓﻠﺴـﻄﻴﻦ ﺑـﻮد و اﻳﻤـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﻬـﺎن‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮدم ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎن ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺣﻮارﻳﺎن ﻋﻴﺴﻰ را دﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و از آﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﺎل و ﺗﺠﺎرت ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﺻﺪﻗﻪ ﻓﺮاوان ﻣﻰداد و ﮔﺎه ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎل ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻰداد و ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻴﻨﻮا ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآورد‪ ،‬و ﻛﺎر‬
‫وى ﺑﺎ ﻣﺎل ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﺐ ﻣﺎل ﺑﺮاى ﺻﺪﻗﻪ ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﻴﻨﻮاﻳﻰ را از ﺗـﻮاﻧﮕﺮى دوﺳـﺘﺘﺮ داﺷـﺖ و از‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ ﻣﺸﺮﻛﺎن آﺷﻔﺘﻪ دل ﺑﻮد و ﺑﻴﻢ داﺷﺖ وى را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ دﻳﻨﺶ ﺑﻴﺎزارﻧـﺪ ﻳـﺎ از دﻳـﻨﺶ ﺑﮕﺮداﻧﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫آﻫﻨﮓ ﺷﺎه ﻣﻮﺻﻞ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻣﺎﻟﻰ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺪون ﻫﺪﻳﻪ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺎن دﻳﮕﺮ را ﺑﺮ او ﺗﺴﻠﻂ ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه رﺳﻴﺪ وى در اﻧﺠﻤﻦ ﺑﻮد و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺷﺎﻫﺎن ﻗﻮﻣﺶ ﭘﻴﺶ وى ﺑﻮدﻧﺪ و آﺗﺸـﻰ اﻓﺮوﺧﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﻟﻮازم ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺮاى ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺖ وى را ﻛﻪ اﻓﻠﻮق ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﭙﺎ دارﻧﺪ و ﻣﺮدم ﺑﺮ‬
‫آن ﺑﮕﺬرﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺳﺠﺪه ﻧﺒﺮد در آﺗﺸﺶ اﻓﻜﻨﻨﺪ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻴﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪﺧﺪا ﺑﻐﺾ‬
‫ﺷﺎه را در دل وى اﻓﻜﻨﺪ و اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺟﻬﺎد ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺎﻟﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑـﻪ ﻣـﺮدم ﺑﺨـﺶ ﻛـﺮد و‬
‫ﭼﻴﺰى از آن ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺎل ﺟﻬﺎد ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و دوﺳﺖ داﺷﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺟـﺎن ﻛـﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﺷﺎه آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﺪه ﻣﻤﻠﻮﻛﻰ و ﻛﺎرى ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻳﺎ ﺑـﺮاى دﻳﮕـﺮى‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﻰ و ﺑﺎﻻى ﺗﻮ ﭘﺮوردﮔﺎرى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺮا آﻓﺮﻳﺪه و روزى داده و اوﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﻤﻴﺮاﻧـﺪ و زﻧـﺪه ﻛﻨـﺪ و زﻳـﺎن‬
‫دﻫﺪ و ﺳﻮد رﺳﺎﻧﺪ و ﺗﻮ ﻳﻜﻰ از ﻣﺨﻠﻮق ﻛﺮ و ﮔﻨﮓ او را ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻜﻨﺪ و ﻧﺒﻴﻨﺪ و ﺳﻮد و زﻳﺎن ﻧﺪارد و در ﻗﺒﺎل‬
‫ﺧﺪا ﻛﺎرى ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه آراﺳﺘﻪاى ﻛﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﺮدم ﻛﻨﻰ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﺮدهاى و ﻣﺮدم‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪132‬‬

‫را ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت آن وادار ﻛﺮدهاى و آﻧﺮا ﭘﺮوردﮔﺎر ﻧﺎﻣﻴﺪهاى‪ «.‬و از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن در ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧـﺪاى و ﺑﻴـﺎن ﺣـﺎل‬
‫ﺑﺖ ﻛﻪ در ﺧﻮر ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ او ﻛﻴﺴﺖ و از ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻨﺪه او و ﻓﺮزﻧﺪ ﻛﻨﻴﺰ اوﻳﻢ و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎه وى از ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن‬
‫زﺑﻮﻧﺘﺮ و ﻓﻘﻴﺮﺗﺮم‪ ،‬از ﺧﺎﻛﻢ آﻓﺮﻳﺪهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭼﻪ آﻣﺪه و ﺧﻴﺎل او ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫و او ﺷﺎه را ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ و ﺗﺮك ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﻧﻴﺰ ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻛﻪ ﭘﻨﺪارى ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن اﺳـﺖ ﭼﻨـﺎن‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻰﺑﺎﻳﺪ اﺛﺮ وى ﺑﺮ ﺗﻮ دﻳﺪه ﺷﻮد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اﺛﺮ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﺎﻫﺎن ﻗﻮم دﻳﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ وى ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺧﺪا ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :،‬ﻃﺮﻗﺒﻠﻴﻨﺎ را ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﻗﻮم ﺗﺴﺖ و ﻧﻌﻤﺖ از ﺗـﻮ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ اﻟﻴﺎس و آن ﻧﻌﻤﺖ ﻛﻪ از ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻗﻴﺎس ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﻛﺮد‪ ،‬اﻟﻴﺎس در آﻏﺎز اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﺬا ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ و‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﻰرﻓﺖ و از ﻛﺮم ﺧﺪاى ﺑﺎل در آورد و ﻧﻮر ﭘﻮﺷـﻴﺪ و اﻧﺴـﺎن‪ -‬ﻓﺮﺷـﺘﻪ آﺳـﻤﺎﻧﻰ‪ -‬زﻣﻴﻨـﻰ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭘﺮواز ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻣﺠﻠﻴﻄﻴﺲ را ﺑﺎ آن ﻧﻌﻤﺖ ﻛﻪ از ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺰرگ ﻗﻮم ﺗﻮ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ و‬
‫ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺑﺪو داده ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮاﻧﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ او را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮﺗﺮى داد‪ ،‬و او و ﻣﺎدرش را آﻳـﺖ‬
‫ﻋﺒﺮت آﻣﻮزان ﻛﺮد‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﻛﺎر ﻣﺴﻴﺢ و آن ﻛﺮاﻣﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وى داده ﺳﺨﻦ آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣـﺎدرى را ﻛـﻪ ﺧـﺪاى‬
‫ﺑﺮاى ﻛﻠﻤﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و درون وى را ﺑﺮاى روح ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﺮد و ﺳﺎﻻر ﻛﻨﻴﺰان ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ازﺑﻴـﻞ‬
‫ﻛﻪ از ﺗﻮ ﻧﻌﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻗﻴﺎس ﺗﻮاﻧﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ازﺑﻴﻞ از ﭘﻴﺮوان ﺗﻮ ﺑﻮد و ﺑﺮ دﻳﻦ ﺗﻮ ﺑـﻮد و ﺧـﺪا وى را ﺑـﻪ ﺧـﻮد وا‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺳﮕﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او ﻫﺠﻮم ﺑﺮد و ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺨﻮرد و ﺷﻐﺎﻻن و ﮔﺮﮔﺎن اﻋﻀﺎﻳﺶ را ﺑﺪرﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ دو ﻣﺮد را ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ آوردى ﺑﻪ ﻧـﺰد‬
‫ﻣﺎ ﺑﻴﺎر ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و از ﻛﺎرﺷﺎن ﻋﺒﺮت ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﭼﻨﻴﻦ در ﺑﺸﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﻜﺎر ﺗﻮ از آﻧﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا را ﻧﺸﻨﺎﺳﻰ و اﻳﻦ دو ﻣﺮد را ﻧﺘﻮاﻧﻰ دﻳﺪ و ﭘﻴﺶ ﺗـﻮ ﻧﻴﺎﻳﻨـﺪ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻧﻬﺎ ﮔﺮاﻳﻰ و ﻣﻨﺰﻟﺖ اﻳﺸﺎن ﻳﺎﺑﻰ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ دروﻏﮕﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﻋﻴﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻰ ﻛﻪ اﺛﺒﺎت ﻛﺮدن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻰ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺷﺎه ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﻣﺨﻴﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﺮ اﻓﻠﻮق ﺳﺠﺪه ﺑﺮد و ﭘﺎداش ﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻗﻠﻮن آﺳﻤﺎن را ﺑﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ )و ﭼﻴﺰﻫﺎ از ﻗﺪرت ﺧـﺪاى ﺑـﺮ ﺷـﻤﺮد( ﺳـﺨﻦ ﺻـﻮاب‬
‫آوردهاى و ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ ﻛﺮدهاى وﮔﺮﻧﻪ ﻧﺠﺲ و ﻣﻠﻌﻮﻧﻰ و ﮔﻢ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫‪133‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﺷﺎه ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻧﺎﺳﺰاى او و ﺧﺪاﻳﺎن او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﮔﻔﺘﺎر وى ﺳـﺨﺖ ﺧﺸـﻤﮕﻴﻦ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ دارى ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺷﻜﻨﺠﻪ وى ﻧﺼﺐ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى آﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮ آن ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺮ وى را ﺑﺪرﻳـﺪ‬
‫و ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻮﺳﺖ و ﻋﺮوﻗﺶ ﭘﺎره ﭘﺎره ﺷﺪ و ﺳﺮﻛﻪ و ﺧﺮدل ﺑﺮ آن رﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻤﺮد ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﺶ ﻣﻴﺦ آﻫﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎوردﻧـﺪ و ﺳـﺮخ ﻛﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺗﺶ ﺷﺪ و در ﺳﺮ او ﻓﺮو ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺶ روان ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﻳﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻤﺮد ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﻮﺿﻰ ﻣﺴﻴﻦ آوردﻧﺪ و زﻳﺮ آن آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺳـﺮخ‬
‫ﺷﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺮﺟﻴﺲ را در آن ﻧﻬﻨﺪ و ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺧﻨﻚ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﻳﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻧﻤﺮد وى را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ از اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺪﻳﺪى؟«‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺮا ﺧﺪاﻳﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬ﺷﺎه ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺗﻮ ﺻﺒﻮرى داد ﻛﻪ ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ وﺣﺸﺖ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﻋﺰم ﻛـﺮد وى را‬
‫ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎن ﺷﺎه ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ او را در زﻧﺪان رﻫﺎ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ ﺑـﻴﻢ ﻫﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻼف ﺗﻮ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺑﮕﻮ در زﻧﺪان ﺷﻜﻨﺠﻪاش ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ از ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را در زﻧﺪان ﺑﻪ رو در اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺦ آﻫﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻮﻓﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ دﺳﺖ و ﻫﺮ ﭘﺎ ﻣﻴﺨﻰ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﺘﻮﻧﻰ از ﻣﺮﻣﺮ ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﺑﺮ ﭘﺸﺖ وى ﻧﻬﻨﺪ‪ .‬ﻫﻔﺖ ﻛﺲ ﺳﺘﻮن را‬
‫ﺣﻤﻞ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎرده ﻛﺲ ﺑﻪ ﺣﻤﻞ آن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﻫﻴﺠـﺪه ﻛـﺲ آﻧـﺮا‬
‫ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺗﻤﺎم روز ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﻴﺨﻜﻮب و زﻳﺮ ﺳـﺘﻮن ﺑـﻮد و ﭼـﻮن ﻋـﺮق ﻛـﺮد ﻓﺮﺷـﺘﻪاى ﺳـﻮى وى آﻣـﺪ )و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻛﻤﻚ دﻳﺪ و وﺣﻰ ﺳﻮى وى آﻣﺪ( و ﺳﻨﮓ از او ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻴﺨﻬـﺎ را از دﺳـﺖ و‬
‫ﭘﺎﻳﺶ در آورد و ﻏﺬا و آب ﺧﻮراﻧﻴﺪ و ﻣﮋده رﺳﺎﻧﺪ و دل داد و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن وى را از زﻧﺪان در آورد و ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ‬
‫دﺷﻤﻦ ﺧﻮد رو و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ در راه ﺧﺪا ﺑﺎ وى ﺟﻬﺎد ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﻮﺷﺪل و ﺻﺒﻮر ﺑﺎش ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺗﺮا ﺑﺒﻼى اﻳﻦ دﺷﻤﻦ دﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ دﻫﺪ و ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﻜﺸﺪ و ﺗﺮا ﺟﺎن دﻫـﻢ و ﭼـﻮن ﺑـﺎر ﭼﻬـﺎرم‬
‫ﺷﻮد ﺟﺎن ﺗﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮم و ﭘﺎداش ﻛﺎﻣﻞ دﻫﻢ‪«.‬‬
‫و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺴﺎن ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎده و آﻧﻬﺎ را ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺟﺮﺟﻴﺴﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻛﻰ ﺗﺮا از زﻧﺪان در آورد؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﻜﻪ ﻗﺪرت وى ﺑﺎﻻى ﻗﺪرت ﺗﻮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪134‬‬

‫و ﭼﻮن ﺷﺎه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﺧﺸﻢ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﻗﺴﺎم ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻴﺎرﻧﺪ و ﭼﻴﺰى واﻧﮕﺬارﻧـﺪ‪ .‬و‬
‫ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ آن ﻫﻤﻪ اﺑﺰار ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﻛﻪ ﺑﺮاى او ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ آﻧﮕﺎه ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را‬
‫ﺑﻪ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬و ﭼﻮن از ﻣﻼﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓـﺖ وى را‬
‫ﻣﻴﺎن دو دار ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺷﻤﺸﻴﺮى ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻓﺸﺎر دادﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن دو ﭘﺎﻳﺶ رﺳﻴﺪ و دو ﻧﻴﻤﻪ ﺷـﺪ آﻧﮕـﺎه‬
‫ﻫﺮ ﻧﻴﻤﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎره ﭘﺎره ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎه ﻫﻔﺖ ﺷﻴﺮ درﻧﺪه داﺷﺖ ﻛﻪ در ﭼﺎﻫﻰ ﺑﻮد و از وﺳﺎﻳﻞ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﭘﻴﻜﺮ ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﭘﻴﺶ ﺷﻴﺮان اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻮى آن ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﻪ ﺷﻴﺮان ﻓﺮﻣـﺎن داد و‬
‫ﺳﺮ ﻓﺮود آورد و ﺑﻪ ﺧﻀﻮع آﻣﺪ و ﺑﺮ ﭘﻨﺠﻪ اﻳﺴﺘﺎد و از رﻧﺞ ﺑﺎك ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻳﻚ روز ﻣﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬و اﻳـﻦ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮگ وى ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺷﺐ در آﻣﺪ ﺧﺪا ﭘﺎرهﻫﺎى ﺗﻦ وى را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﭘﻴﻜﺮ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺟـﺎن‬
‫وى را ﺑﺎز داد و ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ وى را از ﭼﺎه در آورد و ﻏﺬا و آب ﺧﻮراﻧﻴﺪ و ﻣﮋده رﺳﺎﻧﻴﺪ و دل داد‪.‬‬
‫و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺪا داد‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﺣﺎﺿﺮم‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻗﺪرت ﺧﺎﻟﻖ آدم از ﺧﺎك‪ ،‬ﺗﺮا از ﻗﻌﺮ ﭼﺎه در آورد ﺳﻮى دﺷـﻤﻦ ﺧـﻮﻳﺶ ﺷـﻮ و‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ در راه ﺧﺪا ﺑﺎ وى ﺟﻬﺎد ﻛﻦ و ﭼﻮن ﺻﺎﺑﺮان ﺑﻤﻴﺮ‪.‬‬
‫و ﻗﻮم در اﻃﺮاف ﺑﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻴﺪى داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺪل ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﻣﺮده ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ و ﭼﻮن او را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺟﺮﺟﻴﺲ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮔﻮﻳﻰ ﺧﻮد اوﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻧﻬﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺟﺮﺟﻴﺲ اﺳﺖ‪ ،‬آراﻣﺶ و ﻧﺘﺮﺳﻰ او را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪى ﺑﻮدﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻛﺸﺘﻴﺪ و ﭘﺎره ﭘﺎره ﻛﺮدﻳـﺪ و ﺧـﺪا‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﻜﻰ اﺳﺖ و از ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺮا زﻧﺪه ﻛﺮد و ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﺎز داد‪ ،‬ﺳﻮى اﻳﻦ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺰرگ آﻳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫اﻳﻦ آﻳﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺟﺎدوﮔﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ دﺳﺘﺎن و ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ وى ﺟﺎدو ﺷﺪه‪«.‬‬
‫و ﻫﻤﻪ ﺟﺎدوﮔﺮان دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ آوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺷﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻻرﺷﺎن ﮔﻔـﺖ‪» :‬از ﺟﺎدوﻫـﺎى ﺑـﺰرگ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺪل ﺷﻮم‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻻر ﺟﺎدوﮔﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻮ ﮔﺎو ﻧﺮى ﺑﻴﺎرﻧﺪ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺑﻴﺎوردﻧﺪ در ﻳﻚ ﮔﻮش آن دﻣﻴﺪ ﻛﻪ دو ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺪ‪،‬‬
‫آﻧﮕﺎه در ﮔﻮش دﻳﮕﺮ دﻣﻴﺪ ﻛﻪ دو ﮔﺎو ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺬرى ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﻴﻔﺸـﺎﻧﺪ و ﺑﺮوﻳﻴـﺪ و ﺑﺮﺳـﻴﺪ و درو‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻜﻮﻓﺖ و ﺑﺎد داد و آرد ﻛﺮد و ﺧﻤﻴﺮ ﻛﺮد و ﻧﺎن ﻛﺮد و ﺑﺨﻮرد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﺗﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺟﺎﻧﻮرى ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻻر ﺟﺎدوﮔﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮرى ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﮕﺶ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫‪135‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻮ ﻇﺮف آﺑﻰ ﺑﻴﺎرﻧﺪ‪«.‬‬

‫و ﭼﻮن آب را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ در آن دﻣﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﺪو ﺑﮕﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ آب را ﺑﻨﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ آب را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ و ﭼﻮن ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮﻧﻰ؟«‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﻚ‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم و ﺧﺪا ﻟﻄﻒ ﻛﺮد و ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮت داد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺮدى ﭼﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ روﺑﺮو ﺑﻮدم ﺑﺮ او ﭼﻴﺮه‬
‫ﻣﻰﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺒﺎر آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ روﺑﺮوﻳﻰ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺗﺎب وى ﻧﻴﺎرد‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﻰ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ از ﺟﺮﺟﻴﺲ و ﻋﺠﺎﻳﺐ اﻋﻤﺎل وى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺟﺮﺟﻴﺲ در ﻛﻤـﺎل‬
‫ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻮد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﻦ زﻧﻰ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪم و ﻣﺎل و ﻣﻌﺎﺷﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺠﺰ ﮔـﺎوى ﻛـﻪ ﺑـﺎ آن ﻛﺸـﺖ‬
‫ﻣﻰﻛﺮدم و ﺑﻤﺮد‪ .‬آﻣﺪم ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ آرى و از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﻛﻪ ﮔﺎو ﻣﺮا زﻧﺪه ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑﺪو داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو و ﮔﺎو را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ ﺑﺰن و ﺑﮕﻮ ﺑﻪ اذن ﺧﺪا زﻧﺪه ﺷﻮ‪«.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﺎو ﻣﻦ روزﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده و درﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮده و از ﺟﺎى ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧـﺰد ﺗـﻮ‬
‫روزﻫﺎ راه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻳﻚ دﻧﺪان ﮔﺎو را ﺑﻴﺎﺑﻰ و ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺰﻧﻰ ﺑﻪ اذن ﺧﺪا از ﺟﺎى ﺑﺮﺧﻴﺰد‪«.‬‬
‫زن ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺮدن ﮔﺎو رﻓﺖ و ﻳﻚ دﻧﺪان و ﻣﻮى دم آﻧﺮا ﺑﻴﺎﻓﺖ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻜﺠﺎ ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺪو داده ﺑﻮد ﺑﺰد و ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ را ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﺎو ﻳﺎد داده ﺑﻮد ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﺎو زﻧﺪه ﺷـﺪ و‬
‫زن آﻧﺮا ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻗﻮم رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﺎﺣﺮ آن ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺷﺎه از ﻫﻤﻪ واﻻﺗﺮ ﺑﻮد ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى‬
‫ﻗﻮم ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎدو ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ‬
‫واﻧﻤﻮد ﻛﺮده ﻛﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪاش ﻣﻰدﻫﻴﺪ اﻣﺎ آزار ﺷﻤﺎ ﺑﺪو ﻧﻤﻰرﺳﺪ و ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ واﻧﻤـﻮده ﻛـﻪ وى را ﻛﺸـﺘﻪاﻳـﺪ اﻣـﺎ‬
‫ﻧﻤﺮده‪ ،‬آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺎدوﮔﺮى دﻳﺪهاﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮگ را از ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﺪ ﻳﺎ ﻣـﺮدهاى را زﻧـﺪه ﻛﻨـﺪ‪ «!.‬آﻧﮕـﺎه ﻛـﺎر‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ را درﺑﺎره ﮔﺎو ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ آورد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮش ﺑﺪو دادهاى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل وى را دﻳﺪهام ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﻛﺎر او ﺑﺸﮕﻔﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در دل ﺗﻮ اﺛﺮ ﻛﺮده‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪو اﻳﻤﺎن آوردهام و از ﺑﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺰارم‪«.‬‬
‫و ﺷﺎه و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮﻫﺎ ﺑﺪو ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﺮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻃﺎﻋﻮن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ در ﮔﺬﺷﺖ و ﭼﻮن ﻣﺮدم از ﻣﺮگ وى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ وﺣﺸﺖ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻛـﺎر‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪136‬‬

‫وى را ﻧﻬﺎن داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم رﻓﺖ و ﻛﺎر وى را ﻋﻠﻨﻰ ﻛﺮد و ﺳﺨﻨﺎن وى را ﺑـﺎز‬
‫ﮔﻔﺖ و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛﺲ ﭘﻴﺮو ﺳﺨﻨﺎن او ﺷﺪﻧﺪ و او ﺧﻮد ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ راﺳـﺖ ﮔﻔـﺖ و ﺧـﻮدش ﮔﻔـﺖ‬
‫ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺮزد‪.‬‬
‫و ﺷﺎه آﻧﻬﺎ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺮد و ﺷﻜﻨﺠﻪﻫﺎى ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن داد و ﺑﻜﺸﺖ و اﻋﻀﺎء ﺑﺮﻳﺪ ﺗـﺎ ﻫﻤـﻪ را ﻧـﺎﺑﻮد‬
‫ﻛﺮد و ﭼﻮن از ﻛﺎرﺷﺎن ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ روى ﺑﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﻰ ﻛﻪ ﻳﺎران ﺗﻮ‬
‫را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ واﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﭘﺎداﺷﺸﺎن دادﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺑﻨﺎم ﻣﺠﻠﻴﻄﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاى ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﻮ ﻣﺨﻠـﻮق را آﻓﺮﻳـﺪه و‬
‫دوﺑﺎره آﻧﻬﺎ را زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﮔـﺮ ﺧـﺪاﻳﺖ اﻧﺠـﺎم دﻫـﺪ ﺑـﻪ ﺗـﻮ اﻳﻤـﺎن آرم و‬
‫ﺗﺼﺪﻳﻘﺖ ﻛﻨﻢ و زﺣﻤﺖ ﻗﻮم را از ﺗﻮ ﺑﺮ دارم‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬ﭼﻬﺎرده ﻛﺮﺳﻰ زﻳﺮ ﭘﺎى دارﻳﻢ و ﺧﻮاﻧﻰ در‬
‫ﻣﻴﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ و ﻗﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮ آن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را از ﭼﻮب ﺧﺸﻚ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧـﺪ ﻛـﻪ از درﺧﺘـﺎن ﮔﻮﻧـﻪﮔـﻮن‬
‫آﻣﺪه‪ ،‬از ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ و ﻛﺮﺳﻰﻫﺎ و اﻳﻦ ﺧﻮان را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ اول آﻓﺮﻳﺪ ﺑﺎز ﺑـﺮد ﺗـﺎ ﺳـﺒﺰ‬
‫ﺷﻮد و ﻫﺮ ﻳﻚ از ﭼﻮﺑﻬﺎ را ﺑﻪ رﻧﮓ ﺑﺮگ و ﮔﻞ و ﻣﻴﻮه ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎرى ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮔﺮان اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا آﺳﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و از ﺟﺎى ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺮﺳﻴﻬﺎ و ﻇﺮﻓﻬﺎ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮب ﻧﻬﺎن ﺷﺪ‬
‫و ﭘﻮﺳﺖ آورد و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﻧﻤﻮدار ﺷﺪ و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻣﺠﻠﻴﻄﻴﺲ را ﻛﻪ آن ﺗﻘﺎﺿـﺎ ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺑـﺮ ﺟـﺮﺟﻴﺲ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ و او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ را ﭼﻨﺎن ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﻴﻠﻪ او ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﻮد«‪ .‬و ﭘﻴﻜﺮ ﮔـﺎوى ﺑـﺰرگ و ﺗـﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻰ از ﻣﺲ ﺑﺴﺎﺧﺖ و آن را از ﻧﻔﺖ و ﺳﺮب و ﮔﻮﮔﺮد و زرﻧﻴﺦ ﭘﺮ ﻛﺮد و ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﻪ درون آن ﺟـﺎى داد و‬
‫زﻳﺮ ﭘﻴﻜﺮ آﺗﺶ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ در آن ﺑﻮد ذوب ﺷﺪ و در ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ در آن ﻣﻴﺎن ﺑﻤﺮد و‬
‫ﭼﻮن ﺟﺎن ﺑﺪاد ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺎدى ﺳﺨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ آﺳﻤﺎن را از اﺑﺮى ﺳﻴﺎه و ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﭘﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ رﻋﺪ و ﺑﺮق‬
‫و ﺻﺎﻋﻘﻪ ﭘﻴﺎﭘﻰ داﺷﺖ و ﺗﻮﻓﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ دﻳﺎرﺷﺎن را ﭘﺮ از دود و ﻇﻠﻤﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺳﻴﺎه‬
‫و ﻇﻠﻤﺎﻧﻰ ﺷﺪ و روزﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﻴﺮت و ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺐ از روز ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﻜﺮى را ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ در آن ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﭼﻨﺎن ﺑﺰﻣﻴﻦ ﻛﻮﻓـﺖ‬
‫ﻛﻪ از ﺷﺪت آن ﻣﺮدم ﺷﺎم ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻫﻤﮕﻰ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آن را ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ و از ﺷﺪت ﻫﻮل ﺑﺮ وى در‬
‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﭘﻴﻜﺮ درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ زﻧﺪه از آن در آﻣﺪ و ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺴـﺘﺎد و ﺑـﺎ ﻗـﻮم ﺳـﺨﻦ ﮔﻔـﺖ ﻇﻠﻤـﺖ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﻴﻦ آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ روﺷﻦ ﺷﺪ و ﻗﻮم ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪﻧﺪ و ﻳﻜﻰﺷﺎن ﻛﻪ ﻃﺮﻗﺒﻠﻴﻨﺎ ﻧﺎم داﺷـﺖ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﺠﺎﻳﺐ از ﻋﻤﻞ ﺗﻮ ﻳﺎ از ﻋﻤﻞ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ اﺳﺖ‪ «.‬اﮔﺮ ﻋﻤﻞ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ اﺳـﺖ از‬
‫او ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﺎ را زﻧﺪه ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻣﺮدﮔﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰﺷﺎن را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ و‬
‫‪137‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ از روزﮔﺎر ﻣﺎ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺖ را ﺑﺨﻮان ﺗﺎ زﻧﺪهﺷﺎن ﻛﻨﺪ و ﭼﻨﺎن ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻮدهاﻧﺪ و آﻧﻬـﺎ را‬
‫ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ ﺑﻪﺑﻴﻨﻴﻢ و آﻧﻬﺎ را ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻗﺼﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻴﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺪارا ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﻫﻤـﻪ ﻋﺠﺎﻳـﺐ وا ﻧﻤﺎﻳـﺪ ﺗـﺎ ﺣﺠـﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺧﺸﻢ وى ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻗﺒﺮﻫﺎ را ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺳﺘﺨﻮان و ﺧﺎك در آن ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺪﻋﺎ ﭘﺮداﺧـﺖ و ﻫﻨـﻮز ﻛﺴـﺎن از‬
‫ﺟﺎى ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺪه ﻛﺲ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮد و ﭘﻨﺞ زن و ﺳﻪ ﻛﻮدك را ﺑﺪﻳﺪﻧـﺪ و ﻳﻜﻴﺸـﺎن ﭘﻴـﺮى ﻓﺮﺗـﻮت ﺑـﻮد و‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﻴﺮ ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﻣﻦ ﻳﻮﺑﻴﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ ﻣﺮدهاى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻓﻼن و ﻓﻼن وﻗﺖ« و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد و ﭼـﻮن ﺷـﺎه و ﻳـﺎران وى‬
‫اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪ اﻗﺴﺎم ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻪ او دادهاﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗﺸﻨﮕﻰ‪«.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او دادﻧﺪ و وى را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺮزﻧﻰ ﻓﺮﺗﻮت و ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و ﭘﻴـﺮ زن ﭘﺴـﺮى ﻛـﻮر و‬
‫ﺷﻞ داﺷﺖ و وى را در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻏﺬا و آب از ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻪ او ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﺬا و آب ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻰﺷﻮد؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺪو ﻗﺴﻢ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ از ﻓﻼن و ﻓﻼن وﻗـﺖ ﺧـﻮردﻧﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻪاﻳـﻢ اﻳﻨـﻚ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺷﻮم و ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺠﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ؟«‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫و ﺟﺮﺟﻴﺲ وى را ﺳﻮى ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪ و زن ﺗﺼﺪﻳﻖ او ﻛﺮد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﻴـﺰى ﺑﺠﻮﻳـﺪ و ﺳـﺘﻮﻧﻰ از ﭼـﻮب‬
‫ﺧﺸﻚ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻮﺑﻬﺎى ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ آن ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ دﻋـﺎ ﭘﺮداﺧـﺖ و ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺘﻮن ﺧﺸﻚ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎرﻫﺎى ﺧﻮردﻧﻰ ﺑﻴﺎورد ﺣﺘﻰ ﻟﻮﺑﻴﺎ و ﻟﺒﺎ‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﻟﺒﺎ ﮔﻴﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺷﺎم روﻳﺪ و داﻧﻪ آن را ﺑﺨﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫و از ﺳﺘﻮن ﺷﺎﺧﻰ ﺑﺮآﻣﺪ و ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪ و اﻃﺮاف ﺳﺎﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﺨﻮرد و‬
‫ﭼﻮن زن ﺑﻴﺎﻣﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ او در ﺧﺎﻧﻪاش ﭼﻪ رخ داده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑـﻪ ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ ﮔﺮﺳـﻨﮕﻰ‬
‫ﺧﻮردﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ داد اﻳﻤﺎن دارم‪ ،‬از اﻳﻦ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺰرگ ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﺮا ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ را ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ آر‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺴﺮ را ﻧﺰدﻳﻚ آورد آب دﻫﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ وى اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ و در ﮔﻮش وى دﻣﻴﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻨﻮا‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺖ رﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ زﺑﺎن و ﭘﺎى او را ﻧﻴﺰ ﺑﮕﺸﺎى‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪138‬‬

‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ روزى ﺑﺰرگ دارد‪«.‬‬

‫و ﺷﺎه ﺑﮕﺮدش ﺷﻬﺮ ﺑﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن درﺧﺖ را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻳـﺎران ﺧـﻮﻳﺶ ﮔﻔـﺖ‪» :‬درﺧﺘـﻰ اﻳـﻦ ﺟـﺎ‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ درﺧﺖ از ﻋﻤﻞ ﺟﺎدوﮔﺮى روﻳﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﻪ او دﻫﻰ و اﻳﻨـﻚ از‬
‫آن ﺳﻴﺮ ﺑﺨﻮرده و زن ﻓﻘﻴﺮ را ﺳﻴﺮ ﻛﺮده و ﭘﺴﺮ او را ﺷﻔﺎ داده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪ و درﺧﺖ را ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ درﺧﺖ را ﺑﺒﺮدﻧﺪ ﺧﺪا آن را ﭼﻨـﺎن‬
‫ﻛﻪ ﺑﻮده ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻜﺎﻧﻴﺪ و آن را ﺑﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﺮو در اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ و ﭼﻬﺎر ﻣﻴﺦ ﺑـﺮ او ﻛﻮﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﭼﺮﺧﻰ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ زدﻧﺪ و زﻳﺮ ﭼﺮخ ﺧﻨﺠﺮﻫﺎ و ﻛﺎردﻫﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﭼﻬﻞ ﮔﺎو ﺑﻪ ﭼﺮخ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ آن را ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺟﺮﺟﻴﺲ زﻳﺮ آن ﺳﻪ ﭘﺎره ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﭘﺎره را ﺑـﻪ آﺗـﺶ ﺑﺴـﻮﺧﺘﻨﺪ و ﭼـﻮن‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﺴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ را ﺑﻪ درﻳﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ و از ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪاﻳﻰ از آﺳـﻤﺎن‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ اى درﻳﺎ ﺧﺪاﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼـﻪ از اﻳـﻦ ﭘﻴﻜـﺮ ﭘـﺎك در ﺗـﻮ ﻫﺴـﺖ ﻣﺤﻔـﻮظ دارى ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ آن را ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﭘﺲ آرم‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺪا ﺑﺎدﻫﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ را از درﻳﺎ ﺑﺮ آورد و ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﭘﺮاﻛﻨﺪن‬
‫ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻮده ﺑﻮد و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﭘﺮاﻛﻨﺎن از ﺟﺎى ﺧﻮد ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ آﻣﺪ و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻏﺒﺎر آﻟﻮد‬
‫از آن در آﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻰﺗﻜﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﭘﺮاﻛﻨﺎن ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺻﺪاﻳﻰ را‬
‫ﻛﻪ ﺳﺒﺐ اﺣﻴﺎى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎدى ﻛﻪ او را ﻓﺮاﻫﻢ آورده ﺑﻮد ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺧﻴﺮ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺒﺎﺷﺪ رﺿﺎ ﻣﻰدﻫﻰ؟ اﮔﺮ ﻣﺮدم ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﺮا ﻣﻐﻠﻮب ﻛﺮدهاى ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻣﻰآرم و ﭘﻴﺮو ﺗﻮ ﻣﻰﺷﻮم‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻪ اﻓﻠﻮن ﺳﺠﺪه ﻛﻦ ﻳـﺎ ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪى ﺑـﺮاى آن‬
‫ﻗﺮﺑﺎن ﻛﻦ و ﻣﻦ آن ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﻮى‪«.‬‬
‫ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ از وى ﺑﺸﻨﻴﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺷﺎه او را ﭘﻴﺶ ﺑـﺖ ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﺪ آن را‬
‫ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺑﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد و ﺷﺎه از آن اﻣﻴﺪ ﺑﺒﺮد اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎرد و ﺑﺎ ﺷﺎه ﺧﺪﻋـﻪ ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﺑﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ او را ﺳﺠﺪه ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى ﻗﺮﺑﺎن ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه از ﺳﺨﻦ وى ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎى وى ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ اﻳـﻦ‬
‫روز را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﺮ ﺑﺮى و اﻳﻦ ﺷﺐ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﻰ و ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻰ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻰ‬
‫و رﻧﺞ ﺷﻜﻨﺠﻪ از ﺗﻮ ﺑﺮود و ﻣﺮدم ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻮ را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﻨﺎن آن را ﺑﺮون ﺑﺮد و ﺟﺮﺟﻴﺲ در آن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺷﺐ در رﺳﻴﺪ و ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ و ﻧﻤﺎز ﻛﺮد و زﺑﻮر ﺧﻮاﻧﺪ و ﺻﻮﺗﻰ ﺧﻮش داﺷﺖ‪ .‬و ﭼﻮن زن ﺷﺎه ﺻﻮت وى ﺑﺸـﻨﻴﺪ‬
‫ﺳﻮى وى ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﺮﺟﻴﺲ او را دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻮد و ﺑﺎ وى ﻣﻴﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ او را ﺑـﻪ اﻳﻤـﺎن‬
‫‪139‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻤﺎن آورد و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻬﺎن دارد و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﺪ وى را ﺳﻮى ﺑﺘﺨﺎﻧـﻪ ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺠﺪه ﺑﺘﺎن ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮزﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ در ﺧﺎﻧﻪ وى زﻧﺪاﻧﻰ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬ﻣـﻰداﻧـﻰ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از ﺗـﻮ‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﮔﺮاﻳﻴﺪ و ﺷﺎه او را ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻧﺪاﺧﺖ و وى را ﺑﻪ ﺑﺘﺨﺎﻧـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ روان‬
‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﺳﺠﺪه ﺑﺘﺎن ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﻴﺮ زن ﺑﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ دوش داﺷﺖ و ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣـﺮدم از او‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ در آﻣﺪ و ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى در آﻣﺪﻧﺪ ﭘﻴﺮ زن را دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ دوش‬
‫داﺷﺖ و از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮ زن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮاﻧﺪ ﻛـﻪ زﺑـﺎن ﮔﺸـﻮد و ﭘﺎﺳـﺦ وى ﺑـﺪاد و از آن‬
‫ﭘﻴﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه از دوش ﻣﺎدر ﺑﻪ زﻳﺮ آﻣﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷـﺪه ﺑـﻮد راه رﻓـﺘﻦ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﻴﺶ از آن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ راه ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ روى ﺟﺮﺟﻴﺲ اﻳﺴﺘﺎد ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو و اﻳﻦ ﺑﺘﺎن را ﺑﻨﺰد ﻣﻦ ﺑﺨﻮان‪«.‬‬
‫در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺘﺎن ﺑﺮ ﻛﺮﺳﻰﻫﺎى ﻃﻼ ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﺎد و ﻳﻚ ﺑﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻮم‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه را ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ ﻧـﺎن‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺑﺘﺎن ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ؟«‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﺎﻟﻘﺘﺎن ﻗﺴﻤﺘﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ وى ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺴﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺑﺘﺎن ﺑﮕﻔﺖ ﻫﻤﮕﻰ روان ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻮى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻏﻠﺘﻴﺪﻧـﺪ و ﭼـﻮن ﭘـﻴﺶ وى‬
‫رﺳﻴﺪﻧﺪ زﻣﻴﻦ را ﺑﭙﺎى ﺑﻜﻮﻓﺖ و ﺑﺘﺎن ﺑﺎ ﻛﺮﺳﻰﻫﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮو ﺷﺪ و اﺑﻠـﻴﺲ از ﺷـﻜﻢ ﻳﻜـﻰ از ﺑﺘـﺎن در آﻣـﺪ و‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮود ﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن از ﭘﻴﺶ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻮى ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ وى را ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﻣﻄﻴﻊ ﺷﺪ و ﺟـﺮﺟﻴﺲ‬
‫ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺎن ﻧﺎﭘﺎك و اى ﻣﺨﻠﻮق ﻣﻠﻌﻮن ﭼﺮا ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻫﻼك ﻣﻰﻛﻨـﻰ و ﻣـﺮدم را ﺑـﺎ ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻼﻛﺖ ﻣﻰدﻫﻰ و ﻧﻴﻚ ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮ و ﺳﭙﺎﻫﺖ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﺑﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺨﻴﺮم ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻛﻪ زﻳﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻫﺴﺖ و ﻇﻠﻤﺖ و ﺷﺐ ﺑﺮ آن در آﻳﺪ‬
‫ﺑﺮ ﮔﻴﺮم ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ آدم را ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺿﻼﻟﺖ اﻓﻜﻨﻢ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺿﻼﻟﺖ را اﺧﺘﻴﺎر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻟﺬت ﻣـﻦ‬
‫از آن ﻫﻤﺴﻨﮓ ﻟﺬﺗﻬﺎى ﻫﻤﻪ ﻣﺨﻠﻮق ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﻪ ﺳﺠﺪه ﭘﺪر‬
‫ﺗﻮ آدم وا داﺷﺖ و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ و ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ و اﺳﺮاﻓﻴﻞ و ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺮب و ﻫﻤـﻪ ﺳـﺎﻛﻨﺎن ﺳـﻤﻮات ﺳـﺠﺪه او‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮق را ﺳﺠﺪه ﻧﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ از او ﺑﻬﺘﺮم‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻴﻄﺎن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﺟﺮﺟﻴﺲ او را رﻫﺎ ﻛﺮد و از آن روز اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺑﺘﻰ ﻧﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺲ از‬
‫آن ﻧﻴﺰ ﻧﺮود ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮو ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ ﻣﺮا ﻓﺮﻳﺐ دادى و ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺮا ﻫﻼك ﻛﺮدى‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪140‬‬

‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎر را از روى ﻗﺼﺪ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻋﺒﺮت ﮔﻴﺮى و ﺑـﺪاﻧﻰ ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺑﺘـﺎن ﭼﻨـﺎن ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﻦ ﻣﺤﻔﻮظ ﺗﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎﻧﻰ ﺗﻜﻴﻪ دارى ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﺿﻌﻴﻔﻢ و واﺑﺴﺘﻪ ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺸﻢ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﮕﻔﺖ زن ﺷﺎه ﺑﺎ ﻗﻮم ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻴﺎن ﻛﺮد و از دﻳﻦ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺟﺪاﻳﻰ ﮔﺮﻓﺖ و اﻋﻤﺎل ﺟﺮﺟﻴﺲ را ﺑﺎ ﻋﺒﺮتﻫﺎ ﻛﻪ آورده ﺑﻮد ﺑﺮ ﺷﻤﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮد دﻋﺎ ﻛﻨﺪ و زﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮو ﺑﺮد و ﻫﻤﮕﻰ ﻫﻼك ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬اى ﻗﻮم از ﺧـﺪا‬
‫ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﺪﻫﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬واى ﺑﺮ ﺗﻮ‪ .‬اﺳﻜﻨﺪره ﭼﻪ زود اﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺗﺮا ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﮔﻤﺮاه ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل از‬
‫او ﺑﺮﺣﻤﺖ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪«.‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺒﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﭼﺴﺎن ﺧﺪا وى را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﻔﺮ ﻣﻰدﻫـﺪ و در ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﺣﺠـﺖ و ﻓﻴـﺮوزى وى‬
‫آﺷﻜﺎر ﻣﻰﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﺑﺮدارى ﻛﻪ ﺟﺮﺟﻴﺲ را آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى آﻫﻨﻴﻦ را ﺑـﺮ ﺗـﻦ او ﺑﻜـﺎر‬
‫اﻧﺪازﻧﺪ و ﭼﻮن رﻧﺞ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺪو رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺟﺮﺟﻴﺲ از ﺧﺪاﻳﺖ ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ رﻧـﺞ ﻣـﺮا ﺳـﺒﻚ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ از‬
‫ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﺮﻧﺠﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕﺮ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﺟﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻨﺪه ﺗﻮ از ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﺟﻰ از زﻳﻮر ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟـﺎن ﻣﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ در آﻳﺪ و او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺎج ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ و ﺳﻮى ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺪا ﺟﺎن وى را ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺑﻪ دﻋﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺑﻠﻴـﻪ ﻛﺮاﻣـﺖ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪى ﺗﺎ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺷﻬﻴﺪاﻧﻢ دﻫﻰ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ روزﻫﺎى آﺧﺮ ﻣﻦ رﺳﻴﺪه ﻛﻪ وﻋﺪه دادهاى از ﺑﻠﻴﻪ دﻧﻴﺎ آﺳﻮدهام ﻛﻨﻰ‪،‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮى و از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺮوم ﺗﺎ ﺳﻄﻮت و ﻋﺬاب ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم ﮔﺮدﻧﻜﺶ ﻓﺮود‬
‫آرى و دل ﻣﺮا ﺧﻨﻚ ﻛﻨﻰ و دﻳﺪهام روﺷﻦ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻤﻦ ﺳﺘﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﻜﻨﺠﻪام دادﻧﺪ و از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺲ از ﻣﻦ ﻫﺮ دﻋﻮﺗﮕﺮى ﺑﺒﻼ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﻮد و ﻣﺮا ﻳﺎد ﻛﻨﺪ و ﺗﺮا ﺑﻨﺎم ﻣـﻦ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ﺑﻠﻴـﻪ از او ﺑـﺮدارى و‬
‫رﺣﻤﺶ آرى و اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻰ و ﻣﺮا ﺷﻔﻴﻊ وى ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﺮﺟﻴﺲ اﻳﻦ دﻋﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ آن ﻗﻮم آﺗﺶ ﺑﺎرﻳﺪ و ﭼـﻮن ﺑﺴـﻮﺧﺘﻨﺪ ﺳـﻮى وى ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺰدﻧﺪ ﻛﻪ از ﺷﺪت ﺳﻮزش‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاى ﻣﺮگ ﭼﻬﺎرم را ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ در آن ﺑﻮد ﺑﺴﻮﺧﺖ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﺷﺪ ﺧﺪا آن را از روى زﻣﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮد و‬
‫واروﻧﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺷﺪ و روزﮔﺎرى دراز ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ از زﻳﺮ آن دودى ﻋﻔﻦ ﺑﺮون ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ آن را‬
‫ﻣﻰﺑﻮﻳﻴﺪ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻰﺷﺪ و ﺑﻴﻤﺎرىﻫﺎى ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪141‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎن ﻛﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺟﺮﺟﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ وى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻰ و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ و زن ﺷـﺎه‬
‫ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺮزاد از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن‬
‫اﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺣﻮادث ﻣﻌﺘﺒﺮى را ﻛﻪ از دوران ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔـﺎر اردﺷـﻴﺮ ﻣﻴـﺎن ﭘﺎرﺳـﻴﺎن و ﺑﻨـﻰ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ و روم و ﻋﺮب ﺑﻮد ﻳﺎد ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺨﻦ از ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن و ﺳﺎﻟﻬﺎى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺸﺎن ﺑﺎز ﻣـﻰروﻳـﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻴﺎق ﺗﺎرﻳﺦ را ﺑﻪ ﻛﻤﺎل ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن از ﻫﻨﮕﺎم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻧﺼﺎرى و اﻫﻞ ﻛﺘﺐ ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺑﻴﺴـﺖ و‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎل و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺠﻮس دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﺎ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻗﻴﺎم ﻛﺮد‬
‫و ﻧﺴﺐ وى ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ :‬اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﭘﺴﺮ ﻣﻠﻚ ﺧﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑـﻚ ﭘﺴـﺮ ﺳﺎﺳـﺎن‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﭘﺴﺮ ﻣﻬﻮﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﺷﺎه ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻮﺟﻰ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﻤﻨﺶ‪.‬‬
‫و ﺑﻘﻮﻟﻰ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﭘﺴﺮ زرار ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺎﻓﺮﻳﺪ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤـﻦ‬
‫ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻟﻬﺮاﺳﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن دارا ﭘﺴﺮ دارا ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر را ﺑﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﻜﻨﺪر ﺑـﻪ ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫ﺑﻮد و ﺣﺎﺟﺒﺎﻧﺶ او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻪ اﻫﻠﺶ ﺑﺎز ﺑﺮد و رﺳﻢ و ﻧﻴﺎﻛﺎن ﺳﻠﻒ ﺧﻮﻳﺶ را ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ از او‬
‫ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﺑﻮده ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺲ آرد و ﺷﺎﻫﻰ از آن ﻳﻚ ﺳﺎﻻر و ﻳﻚ ﺷﺎه ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ در ﻳﻜﻰ از دﻫﻜﺪهﻫﺎى اﺻﻄﺨﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻃﻴﺮوده ﻛﻪ از روﺳﺘﺎى ﺧﻴﺮ از وﻻﻳﺖ‬
‫اﺻﻄﺨﺮ ﺑﻮد و ﺟﺪ ﺳﺎﺳﺎن ﻣﺮدى دﻟﻴﺮ و ﺟﻨﮕﺎور ﺑﻮد و دﻟﻴﺮى و ﺟﻨﮕﺎورى او ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﺘﻨﻪ ﺑﺎ ﻫﺸﺘﺎد ﻛﺲ‬
‫از دﻟﻴﺮان و ﭘﻴﻜﺎرﺟﻮﻳﺎن اﺻﻄﺨﺮ ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و ﻣﻐﻠﻮﺑﺸﺎن ﻛﺮد و زن وى از ﻧﮋاد ﮔﺮوﻫﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﻓﺎرس ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫را ﺑﺎزرﻧﮕﻴﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﺎﻣﺶ را ﻣﺒﻬﺸﺖ ﺑﻮد و ﺟﻤﺎل و ﻛﻤﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﺳﺎن ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ آﺗﺸﻜﺪه اﺻﻄﺨﺮ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ آن را آﺗﺸﻜﺪه آﻧﺎﻫﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻜﺎر و ﺳﻮار ﻛﺎرى دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن راﻣﺒﻬﺸﺖ ﺑﺎﺑﻚ را ﺑﻴﺎورد ﻣﻮى‬
‫وى ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ وﺟﺐ دراز ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﻤﺎل رﺳﻴﺪ ﭘﺲ از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺮدم ﭘﺮداﺧﺖ و اردﺷﻴﺮ را ﺑﻴـﺎورد و‬
‫ﺷﺎﻫﻰ اﺻﻄﺨﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﺑﺎزرﻧﮕﻴﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮزﻫﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺑﮕﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮى ﻧﺎم وى‬
‫ﺟﺰﻫﺮ ﺑﻮد و ﺧﻮاﺟﻪاى داﺷﺖ ﺗﻴﺮى ﻧﺎم ﻛﻪ او را ارﻛﺒﺪ داراﺑﮕﺮد ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﻫﻔﺘﺴﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﭘـﺪر‪ ،‬او‬
‫را ﺑﻪ ﺑﻴﻀﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺟﺰﻫﺮ ﺑﺮد و ﭘﻴﺶ وى ﺑﺪاﺷﺖ و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ را ﺑﻪ ﺗﻴﺮى ﺑﺴـﭙﺎرد ﻛـﻪ ﻣﺮﺑـﻰ وى‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺲ از وى ارﻛﺒﺪ ﺷﻮد و ﺟﺰ ﻫﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺖ و او را ﺳﻮى ﺗﻴﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧﻮﺷـﺪﻟﻰ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺗﻴﺮى ﺑﻤﺮد ﻛﺎر ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ رﺳﻴﺪ و از ﻋﻬﺪه ﺑﺮ آﻣﺪ و ﺟﻤﻌﻰ از ﻣﻨﺠﻤﺎن و ﭘﻴﺶ ﮔﻮﻳـﺎن از زاﻳﭽـﻪ‬
‫ﺧﻮب وى ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه وﻻﻳﺖﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد و اردﺷﻴﺮ ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻣﻴﻜﺮد و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺧﺒـﺮ ﺷـﺎﻳﻊﺗـﺮ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪142‬‬

‫ﻣﻰﺷﺪ و ﺷﺒﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺑﺎﻻى ﺳﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺧﺪا ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ وﻻﻳـﺖﻫـﺎ ﺑـﺪو‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ داد و آﻣﺎده اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﻛﺮد و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ و دﻟﻴﺮﺗـﺮ از ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺎر وى اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻮى ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻮد در وﻻﻳﺖ داراﺑﮕﺮد و ﺷﺎﻫﻰ را ﻛﻪ آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﻮد و ﻓﺎﺳﻴﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻣﺤﻠﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻛﻮﻧﺲ رﻓﺖ و ﺷﺎﻫﻰ را ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻜﺸـﺖ ﺳـﭙﺲ‬
‫ﺳﻮى ﻣﺤﻠﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﺮوﻳﺮ رﻓﺖ و دارا ﺷﺎه آﻧﺠﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺮ اﻳﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧـﻮﻳﺶ ﮔﻤﺎﺷـﺖ و‬
‫ﺣﻜﺎﻳﺖ و ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻨﻮﺷﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﺮ ﻛﻪ در ﺑﻴﻀﺎ ﺑﻮد ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ .‬و ﺑﺎﺑﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺮد و‬
‫ﺟﺰ ﻫﺮ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺗﺎج وى ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اردوان ﭘﻬﻠﻮى ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﺒﺎل و ﻧﻮاﺣﻰ ﻣﺠﺎور ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﺗﻀﺮع ﻛﺮد و‬
‫اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎج ﺟﺰ ﻫﺮ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺪ و اردوان ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺳﺨﺖ داد و اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛـﻪ او و‬
‫اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮش در ﻛﺸﺘﻦ ﺷﺎﻫﺎن ﺧﻄﺎ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎﺑﻚ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮد و ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺪر ﺷﺎه ﺷﺪ و ﺑـﻪ اردﺷـﻴﺮ ﻧﻮﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻮى وى آﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اردﺷﻴﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺷﺎﭘﻮر از رﻓﺘﺎر وى ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺳﻮى وى رﻓﺖ ﺗـﺎ ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﺧﺒﺮ وى ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺳﻮى اﺻﻄﺨﺮ ﺷـﺪ و در آﻧﺠـﺎ ﺗﻌـﺪادى از ﺑـﺮادران ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻌﻀﻰﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ از او ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮادران ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﻄﻴـﻊ‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻗﺪرت آﻏﺎز ﻛﺮد و ﻛﺴﺎن را ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﺖﻫﺎ‬
‫ﻧﻬﺎد و ﻳﻜﻰ را ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﺮﺳﺎم ﭘﺴﺮ رﺣﻔﺮ وزﻳﺮ ﻛﺮد و اﺧﺘﻴﺎر داد و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﺳﭙﺮد و ﻳﻜﻰ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﻛﺮد و ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﻛﺸﺘﻦ وى دارﻧﺪ و ﺑﺴـﻴﺎر ﻛـﺲ از آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﺮدم دارا ﺑﮕﺮد ﺑﺸﻮرﻳﺪﻧﺪ و ﺳﻮى آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺷﻬﺮ ﺑـﺎ ﺑﮕﺸـﻮد و ﮔﺮوﻫـﻰ از ﻣـﺮدم آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻛﺮﻣﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻼش آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ او ﺟﻨﮕـﻰ ﺳـﺨﺖ ﻛـﺮد و اردﺷـﻴﺮ ﺧـﻮد‬
‫ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و ﺑﻼش را ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ او ﻧﻴﺰ اردﺷﻴﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ آﻧﺠﺎ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻛﻨﺎره درﻳﺎى ﻓﺎرس ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﺘﻨﺒﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﺎن ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ و اردﺷـﻴﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮى او رﻓﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ دو ﻧﻴﻤﻪ ﻛﺮد و اﻃﺮاﻓﻴﺎن وى را ﺑﻜﺸﺖ و از ﺳﺮداﺑﻪﻫـﺎى آﻧﺠـﺎ‬
‫ﮔﻨﺞﻫﺎ ﺑﺪﺳﺖ آورد‪.‬‬
‫‪143‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه از اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﻬﺮك ﭘﺎدﺷﺎه اﺑﺮﺳﺎس و ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺎﻫﺎن اﻣﺜﺎل وى ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ وى آﻳﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﺷﺪ و ﻣﻬﺮك را ﺑﻜﺸﺖ آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻣﺤﻞ ﮔﻮر ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺑﻨﻴـﺎد آن ﭘﺮداﺧـﺖ و ﻗﺼـﺮ‬
‫ﻃﺮﺑﺎل و آﺗﺸﻜﺪه آﻧﺠﺎ را ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده اردوان ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﻛﺴﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اى ﻛﺮد ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪه در ﺧﻴﻤﻪ‬
‫ﻛﺮدان‪ ،‬از ﺣﺪ ﺧﻮد ﺑﺮون رﻓﺘﻪاى و ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪهاى‪ .‬ﻛﻰ ﺑﺘﻮ اﺟﺎزه داد ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑـﺮ ﺳـﺮ ﻧﻬـﻰ و‬
‫وﻻﻳﺖ ﺑﮕﻴﺮى و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻛﺴﺎن ﺑﺎﻃﺎﻋﺖ آرى؟ ﻛﻰ ﺑﺘﻮ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎد ﻛﻨﻰ ﻣﻘﺼﻮد ‪ -‬ﮔـﻮر‬
‫ﺑﻮد ‪ -‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﻨﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﺑﺘﻮ دﻫﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﺑﺴﺎزى ﻛﻪ ده ﻓﺮﺳﺦ دراز ﺑﺎﺷـﺪ و ﻧـﺎم آن را رام اردﺷـﻴﺮ‬
‫ﻛﻨﻰ‪ .‬و ﻫﻢ ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه اﻫﻮاز را ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﭙﺎﺳﺦ ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎﺟﻰ را ﻛﻪ ﺑﺴﺮ ﻧﻬﺎدم و وﻻﻳﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﺸﻮدم ﺧﺪاى ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻛﺮد و ﻛﻤﻚ ﻛﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺟﺒﺎران و ﺷﺎﻫﺎن را ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻬﺮى ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺎزم و رام اردﺷﻴﺮ ﻧﺎم ﻛﻨﻢ اﻣﻴﺪوارم ﻛﻪ ﺗﻮ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻢ و‬
‫ﺳﺮت را ﺑﺎ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎﻳﺖ را ﺑ‪Ĥ‬ﺗﺸﻜﺪه اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﻓﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اردﺷﻴﺮ آﻫﻨﮓ اﺳﺘﺨﺮ ﻛﺮد و اﺑﺮﺳﺎم را در اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﻧﻬﺎد و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ اﺑﺮﺳﺎم رﺳﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎه اﻫﻮاز آﻣﺪه و ﻣﻐﻠﻮب ﺑﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺳﻮى اﺻﻔﻬﺎن ﺷﺪ و ﺷﺎذﺷﺎﭘﻮر ﺷﺎه آﻧﺠﺎ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻓﺎرس ﺑﺎز ﺷﺪ و آﻫﻨﮓ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻴﺮوﻓﺮﺷﺎه اﻫﻮاز ﻛﺮد و از راﻣﻬﺮﻣﺰ ﺳﻮى ارﮔﺎن و ﺳﺎر و ﻃﺎﺷـﺎن‬
‫ﺷﺪ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮق رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ از ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دﺟﻴـﻞ ﻓـﺮود آﻣـﺪ و ﺷـﻬﺮ را‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺷﻬﺮ ﺳﻮق اﻻﻫﻮاز را ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻓﺮاوان ﺳﻮى ﻓﺎرس ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﻓﺎرس از راه ﺟﺮه و ﻛﺎزرون ﻋﺰﻳﻤﺖ اﻫﻮاز ﻛﺮد و از اﻫﻮاز ﺳﻮى ﻣﻴﺴﺎن ﺷﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ را‬
‫ﻛﻪ ﺑﻨﺪو ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻜﺸﺖ و ﻛﺮخ ﻧﻴﺴﺎن را ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻓﺎرس ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ اردوان ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﺪ و اردوان ﭘﺎﺳـﺦ داد ﻛـﻪ‬
‫در آﺧﺮ ﻣﻬﺮ ﻣﺎه در ﺻﺤﺮاى ﻫﺮﻣﺰﮔﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ روﺑﺮو ﺷﻮم‪.‬‬
‫و اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺶ از او ﺑﺮﻓﺖ و در ﺻﺤﺮا ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻨﺪق زد و ﭼﺸﻤﻪاى را ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد و‬
‫اردوان ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻗﻮم ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ اردوان رﻓﺖ و در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺷـﺪ‬
‫و در ﺑﻨﺪاز دﺑﻴﺮ اردوان ﺑﺪﺳﺖ ﺷﺎﭘﻮر ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و اردﺷﻴﺮ ﺳـﻮى اردوان ﺷـﺪ و او را ﺑﻜﺸـﺖ و ﺑﺴـﻴﺎر ﻛـﺲ از‬
‫ﻛﺴﺎن وى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﮔﺮﻳﺰان ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺳﺮ اردوان را ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻛﺮد و آن روز‬
‫اردﺷﻴﺮ را ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻧﺎم دادﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اردﺷﻴﺮ از ﻣﺤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﻫﻤﺪان رﻓﺖ و آﻧﺠـﺎ را ﺑﮕﺸـﻮد و ﺟﺒـﻞ و آذرﺑﺎﻳﺠـﺎن و ارﻣﻴﻨﻴـﻪ و‬
‫ﻣﻮﺻﻞ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺼﺮف ﻛﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ از ﻣﻮﺻﻞ ﺳﻮى ﺳﻮرﺳﺘﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮاد ﺑﻮد و آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﺼـﺮف‬
‫آورد و ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دﺟﻠﻪ روﺑﺮوى ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن ﻛﻪ در ﺷﺮق ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﻮد در ﺟﻬﺖ ﻏﺮب ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺖ و آﻧﺮا »ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪144‬‬

‫اردﺷﻴﺮ« ﻧﺎم ﻛﺮد و آﻧﺮا وﻻﻳﺘﻰ ﻛﺮد و ﺑﻬﺮﺳﻴﺮ و روﻣﻘﺎن و ﻧﻬﺮ درﻗﻴﻂ و ﻛﻮﺛﻰ و ﻧﻬﺮ ﺟـﻮﺑﺮ را ﺑـﺪان ﭘﻴﻮﺳـﺖ و‬
‫ﻋﺎﻣﻼن ﺑﺮ آن ﮔﻤﺎﺷﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﺳﻮاد ﺳﻮى اﺻﻄﺨﺮ رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ﺳﻴﺴﺘﺎن و ﮔﺮﮔﺎن رﻓﺖ و از آﻧﺠﺎ آﻫﻨﮓ اﺑﺮ ﺷﻬﺮ و ﻣﺮو‬
‫ﻛﺮد و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ﺑﻠﺦ و ﺧﻮارزم رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺠﺎور ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ﻣﺮو ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺟﻤﻌﻰ را ﺑﻜﺸﺖ‬
‫و ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﻪ آﺗﺸﻜﺪه آﻧﺎﻫﻴﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد آﻧﮕﺎه از ﻣﺮو ﺳﻮى ﻓﺎرس رﻓﺖ و در ﺷﻬﺮ ﮔﻮر ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﺳـﺘﺎدﮔﺎن‬
‫ﺷﺎه ﻛﻮﺷﺎن و ﺷﺎه ﻃﻮران و ﺷﺎه ﻣﻜﺮان ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اردﺷﻴﺮ از ﮔﻮر ﺳﻮى ﺑﺤﺮﻳﻦ رﻓﺖ و ﺳﻨﻄﺮق ﺷﺎه آﻧﺠﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد و او ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ را از‬
‫ﺣﺼﺎر ﺷﻬﺮ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ و ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺎن ﺑﺪاد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻣﺪاﻳﻦ رﻓﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺎﭘﻮر داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ دﻫﻜﺪه ﻻر از روﺳﺘﺎى ﻛﻮﺟﺮان‪ ،‬از روﺳﺘﺎﻫﺎى ﺳﺎﺣﻞ اردﺷﻴﺮ ﺧـﺮه ﻣﻠﻜـﻪاى ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗﻌﻈـﻴﻢ و‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺎل و ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ و ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان داﺷﺖ و اردﺷﻴﺮ ﺷﻬﺮ وى را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد و او را ﺑﻜﺸﺖ و‬
‫ﻣﺎل و ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اردﺷﻴﺮ ﻫﺸﺖ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻬﺮ‪ :‬رام اردﺷﻴﺮ و ﺷﻬﺮ رﻳﻮ اردﺷﻴﺮ و ﺷـﻬﺮ اردﺷـﻴﺮ‬
‫ﺧﺮه ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﮔﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرس ﺑﻮد و ﻫﺮﻣﺰ اردﺷﻴﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮق اﻻﻫﻮاز ﺑﺎﺷﺪ ﺑـﻪ اﻫـﻮاز ﺑـﻮد و ﺷـﻬﺮ ﺑـﻪ‬
‫اردﺷﻴﺮ در ﻏﺮب ﻣﺪاﻳﻦ و اﺳﺘﺎﺑﺎذ اردﺷﻴﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺮخ ﻣﻴﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮاد ﺑﻮد و ﻓﺴﺎ اردﺷﻴﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮ‬
‫ﺧﻂ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﺑﻮد و ﺑﻮذاردﺷﻴﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺰه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺻﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اردﺷﻴﺮ ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮر ﺑﻪ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﺑﻠﻴﻎ ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ و در اواﺧﺮ روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺠﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ وﺻﻴﺖ ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه روش و ﭘﻴﺮوز ﺑﻮد و ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﺳﭙﺎه وى ﻧﺸﻜﺴﺖ و ﭘﺮﭼﻢ او وا ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬وﻻﻳﺘﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ آورد و ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد و ﻣﺮاﺗﺐ ﻧﻬﺎد و آﺑﺎدى ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى از وﻗﺘﻰ ﻛﻪ اردوان را ﺑﻜﺸﺖ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻤﺮد ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل و ده ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﻋﺮاق آﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﺠﺎ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺎﺑﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ارﻣﺎﻧﻴﺎن ﺑﻮد و اردوان ﭘﺎدﺷﺎه اردواﻧﻴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ارﻣﺎﻧﻴﺎن ﻧﺒﻄﻴﺎن ﺳﻮاد ﺑﻮدﻧﺪ و اردواﻧﻴﺎن ﻧﺒﻄﻴﺎن ﺷﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ دو ﺷﺎه ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺎر اردﺷﻴﺮ ﻫﻤﺪل ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳـﻚ روز‬
‫اﻳﻦ و ﻳﻚ روز آن ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰﻛﺮد و روزى ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد اردﺷﻴﺮ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻤﻰﻛﺮد و روزى ﻛﻪ ﻧﻮﺑﺖ اردوان ﺑـﻮد‬
‫او ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻤﻰآﻣﺪ و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺻﻠﺢ ﻛﺮد ﻛﻪ از ﺟﻨﮓ دﺳﺖ ﺑﺪارد و او را ﺑﺎ اردوان واﮔﺬارد‬
‫و اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﺎ را ﺑﺎ ﻣﻠﻜﺶ واﮔﺬارد‪ ،‬و اردﺷﻴﺮ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ اردوان ﻓﺮاﻏﺖ ﺑﺎل ﻳﺎﻓـﺖ و ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ او را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺮ ﻣﻠﻚ وى ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷﺪ‪ ،‬و اردﺷﻴﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﺮاق را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد و ﺷﺎﻫﺎن‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ وى آﻣﺪﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را ﻣﻘﻬﻮر ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى از اراده ﺧﻮﻳﺶ وا داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪145‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﺮاق را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرى از ﺗﻨﻮﺧﻴﺎن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﻗﻠﻤـﺮو وى ﺑﻤﺎﻧﻨـﺪ و‬
‫اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﻨﻨﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ از ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻀﺎﻋﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎﻟﻚ و ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮان ﻓﻬﻢ و ﻣﺎﻟﻚ ﺑـﻦ زﻫﻴـﺮ و دﻳﮕـﺮان‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮى ﺷﺎم رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻀﺎﻋﻪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎدﺛﻪاى ﻣﻴ‪Ĥ‬وردﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻰ ﻣﻌﺎش دﭼﺎر ﻣـﻰﺷـﺪﻧﺪ ﺳـﻮى‬
‫ﻋﺮاق ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و اﻳﻨﺎن ﺳﻪ ﮔﺮوه ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﮔﺮوﻫﻰ ﺗﻨﻮﺧﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻏﺮب ﻓﺮات ﻣﺎ‬
‫ﺑﻴﻦ ﺣﻴﺮه و اﻧﺒﺎر در ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻬﺎ و ﺧﻴﻤﻪﻫﺎى ﻣﻮﻳﻴﻦ و ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺟﺎى ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮوه دﻳﮕﺮ ﻋﺒﺎدﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در‬
‫ﺣﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﮔﺮوه ﺳﻮم اﺧﻼف ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﺣﻴـﺮه ﭘﻴﻮﺳـﺘﻨﺪ و ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ اﻗﺎﻣـﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﺗﻨﻮﺧﻴﺎن و ﻋﺒﺎدﻳﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻣﻄﻴﻊ اردﺷﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﻴﺮه و اﻧﺒﺎر ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﺑﻨﻴﺎن ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻴﺮه ﺑﻰ ﺳﻜﻨﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺑﺨﺖ ﻧﺼﺮ ﻣﺮدﻣﺶ از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى اﻧﺒﺎر رﻓﺘﻨﺪ و اﻧﺒﺎر ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه‬
‫و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آﺑﺎد ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺣﻴﺮه آﺑﺎدى ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮو در آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫ﺣﻴﺮه ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺳﻰ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آﺑﺎد ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﻮﻓﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺷﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﻤﺮو‬
‫ﺑﻦ ﻋﺪى ﻳﻜﺼﺪ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ :‬ﭘﻨﺠﺎه و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ روزﮔﺎر اردوان و ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ و ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳـﺎل ﺑـﻪ‬
‫روزﮔﺎر ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن‪ ،‬ﻛﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه در اﻳﺎم اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻮد و ﻫﺸـﺖ ﺳـﺎل و دو ﻣـﺎه در‬
‫اﻳﺎم ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺲ از اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ‬
‫و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻤﺮد‪ ،‬ﭘﺴﺮش ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛـﻪ وﻗﺘـﻰ اردﺷـﻴﺮ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﻚ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ از اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن ﻛﻪ ﻣﻠﻮك اﻟﻄﻮاﺋﻒ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻜﺸﺖ و ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﺮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﺰرگ ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﺟﺪ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ روزى ﺑـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫رﺳﻴﺪ از ﻧﺴﻞ اﺷﻚ ﭘﺴﺮ ﺧﺮه ﻳﻜﻰ را ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارد و اﻳﻦ را ﺑﺮ اﻋﻘﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺮر داﺷﺖ‪ ،‬و وﺻﻴﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻳﻚ ﺗﻦ از آﻧﻬﺎ را ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧـﺪان وى ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻳﺎﻓـﺖ‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺻﻴﺖ ﺟﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺳﺎن ﻫﻤﻪ را از زن و ﻣﺮد ﺑﻜﺸﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ ﮔﻮﻳﻨـﺪ ﻳﻜـﻰ از‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ در دار اﻟﻤﻠﻚ دﺧﺘﺮى ﻳﺎﻓﺖ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺟﻤﺎل وى ﺷﺪ و از ﻧﺴﺐ وى ﭘﺮﺳـﻴﺪ و او‬
‫دﺧﺘﺮ ﺷﺎه ﻣﻘﺘﻮل ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺧﺎدم ﻳﻜﻰ از زﻧﺎن ﺷﺎه ﺑﻮده و اردﺷﻴﺮ ازو ﭘﺮﺳﺪ ﻛﻪ دوﺷﻴﺰهاى ﻳﺎ زن؟‬
‫دﺧﺘﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬دوﺷﻴﺰهام‪«.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ وى در آﻣﻴﺨﺖ و او را ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ از اردﺷﻴﺮ ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ ﺑـﺎر دارى‪،‬‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را در اﻣﺎن داﻧﺴﺖ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ اﺷﻚ اﺳﺖ و اردﺷﻴﺮ از او ﺑﻴﺰار ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺴـﺮ ﺳـﺎم را‬
‫ﺑﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺮى ﻓﺮﺗﻮت ﺑﻮد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ زن ﻣﻘﺮ ﺷﺪه ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ اﺷﻚ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﺬر ﭘـﺪرﻣﺎن‬
‫ﺳﺎﺳﺎن وﻓﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺎى وى‪ ،‬در دل ﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ داﻧﺴﺘﻪاى او را ﺑﺒﺮ و ﺑﻜﺶ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪146‬‬

‫ﭘﻴﺮ او را ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮد و زن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎر دارد و ﻗﺎﺑﻠﮕﺎن ﺑﻴﺎورد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎر دارد و او را در ﺳﺮداﺑﻰ‬
‫ﻧﻬﺎد و ﻣﺮدى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪ و در ﺣﻘﻪاى ﻧﻬﺎد و ﻣﻬﺮ زد و ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺷﺎه ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻛﺮدى؟«‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ او را در ﺷﻜﻢ زﻣﻴﻦ ﺟﺎى دادم‪ ،‬و ﺣﻘﻪ را ﺑﻪ ﺷﺎه داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﻧﻬﺪ و ﺑﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺳﭙﺎرد‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و زن ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺮ ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﺎر ﻧﻬﺎد و ﭘﻴﺮ ﻧﺨﻮاﺳـﺖ ﭘﺴـﺮ ﺷـﺎه را ﺧـﻮد ﺳـﺮاﻧﻪ ﻧـﺎم ﮔـﺬارد و‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻮدﻛﻰ ﺷﺎه را از او ﺧﺒﺮدار ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﺪ و ادب آﻣﻮزد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم وﻻدت زاﻳﭽﻪ ﻛﻮدك ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﻃﺎﻟﻊ وى ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻰرﺳﺪ و ﻧـﺎﻣﻰ‬
‫ﻋﺎم ﺑﺮ او ﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﺻﻔﺖ و ﻧﺎم ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺷﺎه از ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﺑـﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳـﺪن ﺗﻮاﻧـﺪ و ﻧـﺎﻣﺶ ﺷـﺎﻫﭙﻮر ﻛـﺮد و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺖ و ﻋﺮب او را ﺷﺎﺑﻮر ﺳﭙﺎه ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ وى را اﺷﻪﭘﻮر ﻧﺎم ﻛﺮد و اﺷﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻛﻮدك از ﻧﺴﻞ وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ روزﮔﺎرى دراز ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد و ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬و روزى ﭘﻴﺮ اﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﻛﻮدك ﺑﻪ ﻧـﺰد وى ﺑـﻮد ﺑـﺮ ﺷـﺎه‬
‫درآﻣﺪ و وى را ﻏﻤﻴﻦ ﻳﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﻢ ﺷﺎه از ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫اردﺷﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﻤﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﺷﻤﺸﻴﺮ زدهام ﺗـﺎ ﻣﻘﺼـﺪ ﺧـﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘـﻪام و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺪراﻧﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ راﺳﺖ ﺷﺪه و ﺑﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻰ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﺑﻤﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺪاﻳﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺪارد و ﻋﻤﺮ دراز دﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮزﻧـﺪى ﻧﻜـﻮ و ﮔﺮاﻧﻘـﺪر‬
‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺣﻘﻪاى را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدم و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدى ﺑﺨﻮاه ﺗﺎ ﻧﺸﺎن آن ﺑﻪ ﺗﻮ وا ﻧﻤﺎﻳﻢ‪«.‬‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺣﻘﻪ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﻧﻘﺶ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ و آﻧـﺮا ﺑﮕﺸـﻮد و ﻣﺮداﻧﮕـﻰ ﭘﻴـﺮ را در آن دﻳـﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﻧﺎﻣﻪاى ﻛﻪ ﭼﻮن دﺧﺘﺮ اﺷﻚ را ﺑﻴﺎزﻣﻮدﻳﻢ ﻛﻪ از ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن اردﺷﻴﺮ ﺑﺎردار ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ وى ﻓﺮﻣﺎن داده‬
‫ﺑﻮد و ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن ﻛﺸﺖ ﺷﺎه را روا ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و دﺧﺘﺮ اﺷﻚ را ﺑﻪ ﺷﻜﻢ زﻣﻴﻦ ﺳﭙﺮدﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺎه ﻓﺮﻣﻮده ﺑـﻮد و‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﺮاﺋﺖ آوردﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺸﻰ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺎرد و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻛﺸﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫ﻓﻼن از ﺳﺎل ﻓﻼن ﺑﻪ اﻫﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اردﺷﻴﺮ ﺑﺪو ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﺎ ﻳﻜﺼﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻳﻚ ﻫﺰار ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ و ادب و ﭘﻮﺷـﺶ وى‬
‫ﺑﻴﺎرد و ﭘﻴﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ از آن ﻣﻴﺎن ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻮش داﺷﺖ و ﺑﻪ دل ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺑﻰ‬
‫آﻧﻜﻪ اﺷﺎرﺗﻰ ﻳﺎ ﺳﺨﻨﻰ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﺠﺎور اﻳﻮان روﻧﺪ و ﭼﻮﮔﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺎ ﮔﻮى ﺑـﺎزى ﻛﻨﻨـﺪ و اردﺷـﻴﺮ در‬
‫اﻳﻮان ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻮد و ﮔﻮى ﺑﻪ اﻳﻮان اﻓﺘﺎد و ﭘﺴﺮان ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻮان ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺠﺰ ﺷﺎﭘﻮر ﻛـﻪ ﺑﺸـﺪ و اردﺷـﻴﺮ‬
‫اﻗﺪام و ﺟﺮﺋﺖ وى را ﺑﺎ آن ﻣﻬﺮ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ دل ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻳﺪار ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪى او ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اردﺷﻴﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎهﭘﻮر ﻧﺎم دارم‪«.‬‬
‫‪147‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و اردﺷﻴﺮ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﺎهﭘﻮر را ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪى وى را ﻣﻌﻠﻮم داﺷﺖ ﻛﺎر وى را آﺷﻜﺎر ﻛﺮد و ﺗﺎج ﺑﺪو داد و ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪ .‬و ﭼﻨﺎن‬
‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﻴﺎن از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻮد در زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺪر‪ ،‬ﻋﻘﻞ و ﻓﻀﻞ و داﻧﺶ و دﻟﻴـﺮى و ﺑﻼﻏـﺖ و‬
‫رأﻓﺖ و ﻧﻴﻜﺪﻟﻰ وى را ﺑﻴﺎزﻣﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﻴﺶ وى ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى وى ﻋﻤﺮ دراز ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ و از ﻓﻀـﺎﻳﻞ‬
‫ﭘﺪرش ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﭘﻮر ﺑ‪Ĥ‬ﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﭼﻴﺰى ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻳﺎد ﭘﺪر ﻧﻴﺴﺖ و وﻋﺪهﻫﺎى ﻧﻜـﻮ‬
‫داد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ از ﻣﺎل ﺧﺰﻳﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮان و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن و ﺣﺎﺟﺘﻤﻨﺪان دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻼن وﻻﻳﺘﻬﺎ ﻧﻮﺷـﺖ ﺗـﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺮم و اﺣﺴﺎن وى ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ و دور و ﺷﺮﻳﻒ و ﺣﻘﻴﺮ و ﺧﺎص و ﻋﺎم رﺳﻴﺪ و ﻣﻌﺎﺷﺸﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺎﻣﻼن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﺑﺮ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ و ﻛﺎر رﻋﻴـﺖ‪ ،‬ﻧﻈـﺎرت دﻗﻴـﻖ داﺷـﺖ و روش ﻧﻴـﻚ وى ﻋﻴـﺎن ﺷـﺪ و‬
‫آوازهاش ﺑﻠﻨﺪى ﮔﺮﻓﺖ و از ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﺳﺎل ﻳﺎزدﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه روم آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻰ ﺷـﻬﺮ‬
‫را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه از ﺳﻮى ﺧﺮاﺳﺎن ﺧﺒﺮﻫﺎ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺠﺎ ﻣﻰﺷﺪ و آﻫﻨﮓ ﺧﺮاﺳﺎن ﻛـﺮد و ﻛـﺎر آﻧﺠـﺎ را‬
‫ﺳﺎﻣﺎن داد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺣﺼﺎر ﺷﻬﺮ ﻓﺮو رﻳﺨﺖ و ﺷﻜﺎﻓﻰ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر از آﻧﺠﺎ درآﻣﺪ و ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎل‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻪ از ﻗﻴﺼﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ دﺳﺖ آورد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ از ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺳﻮى ﺷﺎم و دﻳﺎر روم رﻓﺖ و ﺑﺴﻴﺎرى از ﺷـﻬﺮﻫﺎى آﻧﺠـﺎ را ﺑﮕﺸـﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪ :‬از ﺟﻤﻠـﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﮔﺸﻮد ﻗﺎﻟﻮﻗﻴﻪ و ﻗﺬوﻗﻴﻪ )ﻛﻴﻠﻜﻴﻪ و ﭘﺎدوﻛﻴﻪ( ﺑﻮد و در اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ اﻟﺮﻳﺎﻧﻮس ﭘﺎدﺷﺎه روم را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮد‬
‫و ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﺟﻨﺪىﺷﺎﭘﻮر ﻣﻘﺮ داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى اﻟﺮﻳﺎﻧﻮس را ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺪ ﺷﻮﺷﺘﺮ وا داﺷﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﻬﻨﺎى آﻧﺮا ﻫﺰار ذراع ﻛﻨـﺪ و روﻣـﻰ‪،‬‬
‫ﺑﻨﺪ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ از روم آورد ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﭘﺲ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﺑﻨﺎ آزادى ﺧﻮﻳﺶ را از ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺨﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر از او ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻴﻨﻴﺶ را ﺑﺒﺮﻳﺪ و آزادش ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻜﺮﻳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻴﻦ دﺟﻠﻪ و ﻓﺮات ﺷﻬﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻀﺮ ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ از ﺟﺮﻣﻘﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻃﺮون آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮد و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺑﻮ داود اﻳﺎدى درﺑﺎره وى ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺮگ را ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ از ﺣﻀﺮ ﺑﺮ ﺳـﺎﻃﺮون‪ ،‬ﺧﺪاوﻧـﺪﮔﺎر ﻣـﺮدم‬
‫آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه‪ «.‬و ﻋﺮب وى را ﺿﻴﺰن ﻧﺎم دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺿﻴﺰن از ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺟﺮﻣﻰ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ از ﻋﺮب ﺑﻮد و ﻧﺴﺐ وى ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻮد‪ :‬ﺿـﻴﺰن‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﻴﺪ ﭘﺴﺮ اﺟﺮام ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮو ﭘﺴﺮ ﻧﺨﻊ ﭘﺴﺮ ﺳﻠﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺣﻠﻮان‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮان‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻟﺤـﺎف‪ ،‬ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻗﻀﺎﻋﻪ‪ .‬و ﻣﺎدر ﺿﻴﺰن از ﻗﻮم ﺗﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﻠﻮان ﺑﻮد و ﺟﻴﻬﻠﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺿﻴﺰن ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎدر ﺷﻬﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪148‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﺿﻴﺰن ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟﺰﻳﺮه ﺑﻮد و از ﺑﻨﻰ ﻋﺒﻴﺪ ﺑـﻦ اﺟـﺮام و ﻗﺒﺎﻳـﻞ ﻗﻀـﺎﻋﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﻰﺷﻤﺎر ﺑﺎ وى ﺑﻮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺗﺎ ﺷﺎم ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺿﻴﺰن ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺳﻮى ﺧﺮاﺳﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﻮﺷـﻪاى از ﺳـﻮاد‬
‫دﺳﺖ اﻧﺪازى ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻴﺎﻣﺪ و از ﻣﺎﺟﺮا ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﻮى وى رﻓـﺖ و ﺑـﺮ ﻗﻠﻌـﻪ وى اردو زد و ﺿـﻴﺰن‬
‫ﺣﺼﺎرى ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺪار اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻣﺤﺎﺻﺮه وى را اداﻣﻪ داد و ﻗﻠﻌﻪ را وﻳﺮان ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺿـﻴﺰن‬
‫دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در ﺷﻌﺮ اﻋﺸﻰ ﻫﺴﺖ ﻣﺤﺎﺻﺮه دو ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺿﻴﺰن ﻛﻪ ﻧﻀﻴﺮه ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬و از زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ زﻧـﺎن روزﮔـﺎر ﺧـﻮﻳﺶ ﺑـﻮد‪ ،‬آزار زﻧﺎﻧـﻪ‬
‫داﺷﺖ و ﺑﻴﺮون ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ و رﺳﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻧﺎن را ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم آزار ﺑـﺮون ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬و ﺷـﺎﭘﻮر ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﻧﻜﻮ روى ﺑﻮد و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و ﻋﺸﻖ در ﻣﻴﺎﻧﻪ آﻣﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﻧﻮﺷـﺖ‪ :‬ﭼـﻪ ﭘﺎداﺷـﻢ‬
‫دﻫﻰ اﮔﺮ راﻫﻰ ﺑﻨﻤﺎﻳﻢ ﻛﻪ ﺣﺼﺎر ﺷﻬﺮ را وﻳﺮان ﻛﻨﻰ و ﭘﺪرم را ﺑﻜﺸﻰ؟‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ‪ ،‬و ﺗﺮا ﺑﺎﻧﻮى ﺣﺮم ﻛﻨﻢ و ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﻢ‪ «.‬دﺧﺘﺮ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻛﺒـﻮﺗﺮى‬
‫ﺳﺒﺰ و ﻃﻮﻗﺪار ﺑﮕﻴﺮ و ﭘﺎى آﻧﺮا ﺑﺎ ﺧﻮن ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ دوﺷﻴﺰهاى ﻛﺒﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﻨﻮﻳﺲ و رﻫﺎ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻴﻨﺪ‬
‫و ﻓﺮو رﻳﺰد‪ «.‬و اﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ آن وﻳﺮان ﻧﻤﻰﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و آﻣﺎده ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن را ﺷﺮاب ﻣﻰدﻫﻢ‪ ،‬و ﭼﻮن ﻣﺴﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ آﻧﻬـﺎ‬
‫را ﺑﻜﺶ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ در آى‪ ،‬و ﭼﻮن ﺣﺼﺎر ﻓﺮو رﻳﺨﺖ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﺸﻮد و ﺿﻴﺰن را ﺑﻜﺸﺖ و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻗﻀﺎﻋﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﺴﻰ از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎم ﺗﻮان ﺑﺮد و ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﻰ ﺣﻠﻮان ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ داد و ﻧﻀﻴﺮه دﺧﺘﺮ ﺿﻴﺰن را ﺑﺒﺮد و در ﻋﻴﻦ اﻟﺘﻤﺮ ﻋﺮوس ﺧﻮد ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻧﻀﻴﺮه ﻫﻤﻪ ﺷﺐ از ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺴـﺘﺮ وى ﺣﺮﻳـﺮ ﭘـﺮ ﺷـﺪه از اﺑﺮﻳﺸـﻢ ﺑـﻮد‪ .‬و ﺷـﺎﭘﻮر‬
‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻰ آراﻣﻰ وى از ﭼﻴﺴﺖ و ﺑﺮگ ﻣﻮردى دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻢ وى ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و آﻧﺮا ﺧﺮاﺷـﻴﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭘﻮﺳﺖ وى ﭼﻨﺪان ﻧﺮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺨﺶ از زﻳﺮ آن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرت ﺗﺮا از ﭼـﻪ ﻏـﺬا‬
‫داد؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻛﺮه و ﻣﻐﺰ و ﺷﻴﺮه ﻧﺨﻞ ﻧﻮرس و ﺷﺮاب ﺻﺎﻓﻰ‪ «.‬ﺷﺎﭘﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﭘﺪرت ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏـﺬاﻳﺖ داد‬
‫ﭼﻪ ﻛﺮدى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﻨﻰ؟« و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﺳﺮﻛﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻴﺴﻮان زن را ﺑﻪ دم آن ﺑﺴﺖ و اﺳﺐ‬
‫را ﺑﺘﺎﺧﺖ و ﭘﻴﻜﺮ وى ﭘﺎره ﭘﺎره ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮان در ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ از ﺿﻴﺰن ﺑﺴﻴﺎر ﻳﺎد ﻛﺮدﻧﺪ و ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ در اﺷﻌﺎر ﺧـﻮﻳﺶ وى را ﻣﻨﻈـﻮر‬
‫دارد ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»و ﺻﺎﺣﺐ ﺣﻀﺮ ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد«‬
‫»و دﺟﻠﻪ و ﺧﺎﺑﻮر ﺧﺮاﺟﮕﺰار وى ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪149‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»ﺣﻀﺮ را از ﻣﺮﻣﺮ ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﺎ ﮔﭻ ﺑﻴﺎراﺳﺖ«‬

‫»و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن در اوج آن آﺷﻴﺎن ﮔﺮﻓﺖ«‬
‫»ﺣﻮادث روزﮔﺎر او را واﻧﮕﺬاﺷﺖ«‬
‫»و ﻣﻠﻚ وى ﻓﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﺮ در او ﻛﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺷﺎﭘﻮر در ﻣﻴﺴﺎن‪ ،‬ﺷﺎد ﺷﺎﭘﻮر را ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻧﺒﻄﻰ دﻳﻤﺎ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻇﻬﻮر ﻣﺎﻧﻰ‪ ،‬زﻧﺪﻳﻖ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺟﻨﺪىﺷﺎﭘﻮر رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺪ ﭘﻴﺮى ﺑﻴﻞ ﻧﺎم را آﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ و از او ﭘﺮﺳـﻴﺪ‪:‬‬
‫»آﻳﺎ روا ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎن ﺷﻮد؟«‬
‫ﺑﻴﻞ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ در اﻳﻦ ﺳﻦ ﻛﻪ دارم ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﻮاﻧﻢ آﻣﻮﺧـﺖ روا ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ در اﻳﻨﺠـﺎ ﺷـﻬﺮى ﺑﻨﻴـﺎن‬
‫ﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ دو ﻛﺎر ﻛﻪ ﭘﻨﺪارى ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﺸﻮد« و ﺷﻬﺮ را رﺳﻢ ﻛﺮد و ﺑﻴﻞ را ﺑـﻪ آﻣﻮزﮔـﺎرى ﺳـﭙﺮد و‬
‫ﻣﻘﺮر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل وى را ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﺣﺴﺎب ﻛﺮدن آﻣﻮزد و ﻣﻌﻠﻢ ﺑﺎ وى ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺳﺮ و رﻳﺶ او را ﺑﺘﺮاﺷﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺒﺎﺷﺪ و در ﺗﻌﻠﻴﻢ وى ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ او را ﭘـﻴﺶ ﺷـﺎﭘﻮر آورد ﻛـﻪ ﺗﻌﻠـﻴﻢ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎﻫﺮ ﺑﻮد و ﺷﺎﭘﻮر ﺷﻤﺎر و ﺛﺒﺖ ﻣﺨـﺎرج ﺷـﻬﺮ را ﺑـﻪ وى ﺳـﭙﺮد و آن ﻧﺎﺣﻴـﻪ را وﻻﻳـﺖ ﻛـﺮد و ﺑﻬـﺎ‬
‫زﻧﺪﻳﻮﺷﺎﭘﻮر ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ آن »ﺑﻪ از اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ« ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺷﻬﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﻧﻴﺰ ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺖ و ﻫﻤﺎﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺟﻨﺪﻳﺸـﺎﭘﻮر‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﻣﺮدم اﻫﻮاز آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺑﻴﻞ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺮگ ﺷﺎﭘﻮر در رﺳﻴﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮﻣﺰ داد و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﻧﻬﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺪان ﻛﺎر ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎﭘﻮر اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﻰ ﺳﺎل و ﭘﺎﻧﺰده روز ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻌﻀـﻰ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻰ و ﻳﻚ ﺳﺎل و ﺷﺶ ﻣﺎه و ﻧﻮزده روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮش ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ‬
‫ﻫﺮﻣﺰ را ﺟﺴﻮر ﻟﻘﺐ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻦ و ﺧﻠﻘﺖ و ﺻﻮرت ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ رأى و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﭼﻮن او ﻧﺒﻮد و‬
‫ﺑﻪ دﻟﻴﺮى و ﺟﺴﺎرت و ﭘﺎﻳﻤﺮدى ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎدرش از دﺧﺘﺮان ﻣﻬﺮك ﺷﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ اردﺷﻴﺮ او را در اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﻨﺠﻤﺎن ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻧﺴﻞ وى ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن وى را دﻧﺒﺎل ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ را ﺑﻜﺸﺖ و‬
‫ﻣﺎدر ﻫﺮﻣﺰ از ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺟﺴﺖ و داراى ﻋﻘﻞ و ﺟﻤﺎل و ﻛﻤﺎل و ﺛﺒﺎت ﺑﻮد و ﺳﻮى ﺑﺎدﻳﻪ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ ﭘﻨﺎه ﺑـﺮد‪.‬‬
‫روزى ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﺷﻜﺎر ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﺷﻜﺎر ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ و ﺗﺸﻨﻪ ﺷﺪ و ﺧﻴﻤـﻪﻫـﺎﻳﻰ را‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻫﺮﻣﺰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪ و ﺳﻮى آن ﺷﺪ و ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮدﻧﺪ و آب ﺧﻮاﺳـﺖ و آن زﻣـﺎن آب ﺑـﺪو داد و‬
‫ﺟﻤﺎﻟﻰ ﺑﻰﻣﺎﻧﻨﺪ و اﻧﺪاﻣﻰ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ و ﭼﻬﺮهاى زﻳﺒﺎ دﻳﺪ و ﭼﻴـﺰى ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧـﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧـﺪ و ﺷـﺎﭘﻮر‬
‫درﺑﺎره آن زن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن وى را دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧـﺪ و ﺷـﺎﭘﻮر ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ او را زن ﺧـﻮﻳﺶ ﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪150‬‬

‫ﭼﻮﭘﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺷﺎﭘﻮر او را ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﻨﻨﺪ و ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ وى در آﻣﻴﺰد و ﭼﻮن ﺑﺎ وى ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺷﺪ و آﻧﭽﻪ ﻣﺮد از زن ﺧﻮاﻫﻨﺪ از او ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﺘﻨﺎع ﻛﺮد و در ﻛﺸﺎﻛﺶ‬
‫ﺑﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ و وى را از ﻧﻴﺮوى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ آورد و ﭼﻮن اﻳﻦ ﻛﺎر دراز ﺷـﺪ ﺷـﺎﭘﻮر ﺣﻴـﺮت ﻛـﺮد و‬
‫ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪ و زن ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻬﺮك اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ از آﺳﻴﺐ اردﺷﻴﺮ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧـﺪ و ﺷـﺎﭘﻮر ﺑـﺎ او‬
‫ﭘﻴﻤﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎرش را ﻧﻬﺎن دارد و ﺑﺎ او ﺑﻴﺎﻣﻴﺨﺖ و ﻫﺮﻣﺰ را ﺑﻴﺎورد و ﻛـﺎرش ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﻧﻬـﺎن ﻣﺎﻧـﺪ و ﺳـﺎﻟﻬﺎ‬
‫ﺳﭙﺮى ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ روزى اردﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴـﺰى ﺑـﺎ او ﺑﮕﻮﻳـﺪ و‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ در آﻣﺪ و ﭼﻮن آرام ﮔﺮﻓﺖ ﻫﺮﻣﺰ درآﻣﺪ و ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮﮔﺎﻧﻰ ﺑـﻪ دﺳـﺖ داﺷـﺖ و ﺑـﺎ آن ﺑـﺎزى‬
‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮔﻮى ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻰزد و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ او را ﺑﺪﻳﺪ ﺣﻴﺮت ﻛﺮد و ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى او را ﺑﺪﻳﺪ و ﻛﻴﺎﻧﻴﺎن در‬
‫ﺧﺎﻧﺪان اردﺷﻴﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮﺑﻰ ﺻﻮرت و درﺷﺘﻰ اﻧﺪام و دﻳﮕﺮ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺗﻦ‪ ،‬ﻧﺸـﺎﻧﻪﻫـﺎ داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬و‬
‫اردﺷﻴﺮ او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و از ﺷﺎﭘﻮر درﺑﺎره وى ﭘﺮﺳﻴﺪ و او ﺑﻪ رﺳﻢ اﻗﺮار ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ رو اﻓﺘﺎد و ﭘﺪر را از ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ﻛﺎر آﮔﺎه ﻛﺮد‪ ،‬و اردﺷﻴﺮ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻰ ﻣﻨﺠﻤﺎن درﺑﺎره ﻧﺴﻞ ﻣﻬﺮك ﻛﻪ ﻳﻜـﻰ از آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻫﺮﻣﺰ داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻧﺴﻞ ﻣﻬﺮك ﺑﻮد‪ «.‬و دﻟﺶ آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺮاﻧﻰ از‬
‫ﺧﺎﻃﺮ وى ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اردﺷﻴﺮ درﮔﺬﺷﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر رﺳﻴﺪ ﻫﺮﻣﺰ را وﻻﻳﺖ ﺧﺮاﺳﺎن داد و وى را آﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳـﺘﺎد‬
‫ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺘﻘﻼل ﻧﺸﺎن داد و ﺷﺎﻫﺎن ﻣﺠﺎور را ﺳﺮﻛﻮب ﻛﺮد و ﺳﺨﺖ ﺟﺒﺎرى ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﻓﺘﻨﻪﮔﺮان ﺑﺮاى ﺷﺎﭘﻮر ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪ و او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﺮﻣـﺰ را ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ﻧﻴﺎﻳـﺪ و ﺳـﺮ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دارد و اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﻣﺰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﭼﻴﺰى ﺑﺮ آن اﻓﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﺪ و آﻧـﺮا در ﭘﻮﺷﺸـﻰ‬
‫ﮔﺮاﻧﻘﺪر ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﺣﻘﻪاى ﻧﻬﺎد و ﺳﻮى ﺷﺎﭘﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﻨﻴﺪهﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ و اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را از آن ﺳﺒﺐ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻬﻤﺖ از ﺧﻮد ﺑﺮدارد ﻛﻪ رﺳﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﻗﺺ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻧﻜﻨﺪ و ﭼﻮن‬
‫ﻧﺎﻣﻪ و ﺣﻘﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر رﺳﻴﺪ دﻟﺶ از ﺣﺴﺮت ﭘﺎره ﺷﺪ و ﻏﻤﮕﻴﻨﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ او ﻧﻮﺷﺖ و اﻋـﻼم ﻛـﺮد ﻛـﻪ اﮔـﺮ‬
‫اﻋﻀﺎى ﺗﻦ ﺧﻮد را ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﺒﺮد ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﺮاى ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮ او ﻧﮕﺰﻳﻨﺪ و ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﺮ او در آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى وى دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳـﺦ ﻧﻜـﻮ داد و ﺻـﺪق‬
‫ﮔﻔﺘﺎر وى ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﻴﺮت ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﻋـﺪاﻟﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد و روش ﻧﻴﺎﻛـﺎن داﺷـﺖ و وﻻﻳـﺖ‬
‫راﻣﻬﺮﻣﺰ را ﭘﺪﻳﺪ آورد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﻳﻚ ﺳﺎل و ده روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫و او ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪151‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘﺲ ﻣﺮگ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ‪ ،‬ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺎﭘﻮر و ﻋﺎﻣﻞ ﻫﺮﻣﺰ و ﺑﻬﺮام ﺑﺮ ﻣﺮز‬
‫ﻋﺮب و ﻗﺒﺎﻳﻞ رﺑﻴﻌﻪ و ﻣﻀﺮ و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺻﺤﺮاى ﻋﺮاق و ﺣﺠﺎز و ﺟﺰﻳﺮه‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮو ﺑﻮد ﻛﻪ وى را اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑـﺪء‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬و او ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎه از آل ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ و ﻋﻤﺎل ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻪ ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﻳﻜﺼﺪ و ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪ :‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻳﻚ ﻣﺎه در اﻳﺎم‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ و ﻳﻚ ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ روز در اﻳﺎم ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر و ﺳﻪ ﺳﺎل و ﺳﻪ ﻣﺎه و ﺳﻪ روز در اﻳﺎم ﺑﻬﺮام‬
‫ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ و ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل در اﻳﺎم ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﻣﺮدى ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﻮد و ﻣﺮدم از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﺧﻮﺷﺪل ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻴﺮت ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و در‬
‫ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﻛﺴﺎن ﺑﺮ روش ﭘﺪران ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎﻧﻰ زﻧﺪﻳﻖ ﺑﻬﺮام را ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﻛﺎر وى را ﺑﻴﺎﻣﻮزد و او را دﻋﻮﺗﮕﺮ ﺷـﻴﻄﺎن‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ و از ﻛﺎه اﻧﺒﺎﺷـﺘﻨﺪ و ﺑـﺮ ﻳﻜـﻰ از دروازﻫـﺎى ﺷـﻬﺮ ﺟﻨﺪﻳﺸـﺎﭘﻮر‬
‫ﺑﻴﺎوﻳﺨﺘﻨﺪ ﻛﻪ دروازه ﻣﺎﻧﻰ ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﺎران و ﭘﻴﺮوان دﻳﻦ او را ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻪ ﺳـﺎل و ﺳـﻪ‬
‫ﻣﺎه و ﺳﻪ روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫او ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى در ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺼﻴﺮ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑـﺮاى ﭘـﺪراﻧﺶ دﻋـﺎ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﻮاب ﻧﻴﻜﻮ داد و ﺳﻴﺮت ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ روزﮔﺎر ﻛﻤﻚ ﻛﻨـﺪ ﺳـﭙﺎس‬
‫اﻳﻦ ﺑﺪارﻳﻢ و اﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺸﻨﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫درﺑﺎره ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ وى ﻫﻴﺠـﺪه ﺳـﺎل ﺑـﻮد و‬
‫ﺑﻌﻀﻰ آﻧﺮا ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻬﺮام ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫و او ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔـﺎن ﭘـﻴﺶ‬
‫وى ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮاى وى ﺑﺮﻛﺖ ﺷﺎﻫﻰ و ﻋﻤﺮ دراز ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺟﻮاب ﻧﻜﻮ داد‪.‬‬
‫وى ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻧﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫او ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﺑﻮد و ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام ﺳﻮم ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫دﻋﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و وﻋﺪه ﻧﻜﻮ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ وى را در ﻛﺎرﻫﺎ ﻳﺎرى ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ روش ﻧﻜﻮ داﺷـﺖ‪ ،‬و روزى ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»از ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاى ﺑﺮ ﻧﻌﻤﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪152‬‬

‫و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ از آن ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫و او ﭘﺴﺮ ﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد و ﻣﺮدم از او ﺗﺮﺳـﺎن ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ از رﻓﺘﺎر وى ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺳﺨﺘﻰ دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﻢ ﻛﺴﺎن از ﺳﺨﺘﻰ وى در ﻛﺎر ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ ﺑﻮده‬
‫وﻟﻰ ﺧﺸﻮﻧﺖ رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ را دﮔﺮ ﻛﺮده و ﻧﺮﻣﻰ و رأﻓﺖ آورده اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤـﺖ ﻛـﺮد و ﺑـﺎ رﻋﻴـﺖ‬
‫ﻣﻨﺼﻒ ﺑﻮد و در ﺑﻬﺒﻮد ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان و آﺑﺎداﻧﻰ وﻻﻳﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻤﺮد ﭘﺴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و اﻳﻦ ﺑﺮاى ﻣﺮدم دﺷﻮار ﺑﻮد و از ﻛﺎر زﻧﺎن وى ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎر دارد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ ﻛﻮدﻛﻰ را ﻛﻪ در ﺷﻜﻢ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ داد و ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺷﺶ ﺳﺎل و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل و ﭘـﻨﺞ‬
‫ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‬
‫او ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷـﺎﭘﻮر ﭘﺴـﺮ اردﺷـﻴﺮ ﺑـﻮد و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ از‬
‫وﺻﻴﺖ ﭘﺪر ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﺮدم از ﺗﻮﻟﺪ وى ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺒﺮ آﻧﺮا در آﻓﺎق ﭘﺮاﻛﻨﺪﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﭘﻴـﻚ ﺑـﻪ‬
‫آﻓﺎق و اﻃﺮاف ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و وزﻳﺮان و دﺑﻴﺮان ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ در اﻳﺎم ﭘﺪر وى داﺷﺘﻨﺪ اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﻓﺎش ﺷﺪ و ﻣﻤﺎﻟﻚ ﻣﺠﺎور ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺪارﻧﺪ و ﻛﻮدﻛﻰ در ﮔﻬـﻮاره‬
‫دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم او ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬و ﺗﺮك و روم ﻃﻤﻊ در ﻣﻤﻠﻜﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ و دﻳﺎر ﻋﺮﺑﺎن از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻣﻤﺎﻟﻚ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ اﻗﻮام دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى از ﻣﻌﻴﺸﺖ و‬
‫دﻳﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ وﺿﻊ ﻣﻌﺎﺷﺸﺎن ﺑﺪو ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر از آﻧﻬـﺎ از دﻳـﺎر ﻋﺒـﺪ اﻟﻘـﻴﺲ و ﺑﺤـﺮﻳﻦ و‬
‫ﻛﺎﻇﻤﻪ از درﻳﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و در ﺳﻮاﺣﻞ اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه و ﻛﻨﺎرهﻫﺎى ﻓﺎرس ﻓﺮود آﻣﺪﻧـﺪ و ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪ و ﻛﺸـﺖ و ﻣـﺎل‬
‫ﻛﺴﺎن ﺑﺒﺮدﻧﺪ و ﺗﺒﺎﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺒﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻰ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎرﺷﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻮدﻛﻰ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻬﺎﺑﺖ وى ﺑﺪﻟﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﺸﺎن ﺗـﺪﺑﻴﺮ و ﻓﻬـﻢ ﻧﻜـﻮى وى آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺷـﺒﻰ در ﻗﺼـﺮ ﺷـﺎﻫﻰ ﻃﻴﺴـﺒﻮن ﺑـﻮد و‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎن از ﻏﻮﻏﺎى ﻛﺴﺎن از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟«‬
‫ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺿﺠﻪ از آﻳﻨﺪﮔﺎن و روﻧﺪﮔﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻞ دﺟﻠﻪ ازدﺣﺎم ﻛـﺮدهاﻧـﺪ‪ «.‬ﺑﻔﺮﻣـﻮد ﺗـﺎ ﭘـﻞ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺎزﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﻜﻰ ﮔﺬرﮔﺎه آﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ و دﻳﮕﺮى ﮔﺬرﮔﺎه روﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺮدم ازدﺣﺎم ﻧﻜﻨﻨـﺪ و ﻣـﺮدم از‬
‫ﻫﻮﺷﻴﺎرى وى ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺮدﺳﺎﻟﻰ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﺴﺖ و ﻓﺮﻣﺎن وى را ﻛﺎر ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ آن روز ﻏﺮوب ﻛﻨﺪ ﭘﻠﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم از‬
‫ﺧﻄﺮ ﮔﺬر ﺑﺮ ﭘﻞ آﺳﻮده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪153‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻮدك ﺑﻪ ﻳﻚ روز ﭼﻨﺪان رﺷﺪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﻣﺪﺗﻰ دراز ﻣـﻰﻛـﺮد‪ .‬و دﺑﻴـﺮان و‬
‫وزﻳﺮان ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺮ او ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ او ﻋﺮﺿﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﺎر ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﺮزﻫﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺒﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻛﺎر را ﺑﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺰرگ وا ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣـﺎ او‬
‫ﮔﻔﺖ اﻳﻦ را ﭼﻨﺪان ﺑﺰرگ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ آن آﺳﺎن اﺳﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻨﻮﻳﺴـﻨﺪ ﻛـﻪ اﻗﺎﻣـﺖ‬
‫اﻳﺸﺎن در آﻧﺠﺎﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ دراز ﺷﺪه و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺪت از دوﺳﺘﺎن و ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ دور ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻫـﺮ ﻛـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺎن ﺧﻮد ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺸﻮد و اﺟﺎزه دارد‪ .‬و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ در ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﭘﺎى او ﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ و‬
‫آﻧﻬﺎ ﻛﻪ رﻓﺘﻦ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺣﺎﺟﺖ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ دور ﻧﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن وزﻳﺮان اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ آﻧﺮا ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ در ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﺎر ﺳﭙﺎه ﺗﺠﺮﺑـﻪ دراز داﺷـﺖ‬
‫اﺻﺎﺑﺖ راى و درﺳﺘﻰ ﻣﻨﻄﻖ وى از اﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎى وى ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﻪ وﻻﻳﺘﻬﺎ و ﻣﺮزﻫﺎ رﺳﻴﺪ و ﻛﺎر ﻳﺎراﻧﺶ اﺳﺘﻮارى ﮔﺮﻓﺖ و دﺷﻤﻨﺎن زﺑﻮن ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪ و ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻼح ﺑﺮ ﮔﻴﺮد و ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺳﺮان ﺳـﭙﺎه و ﻳـﺎران‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ را ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﺪراﻧﺶ ﺑﻪ او و آﻧﻬـﺎ داده‬
‫ﺑﻮد ﻳﺎد ﻛﺮد و از ﺧﻠﻞﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻛﻮدﻛﻰ وى در ﻛﺎرﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺨﻦ آورد و ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺮاى دﻓـﺎع از‬
‫ﺣﺮﻳﻢ ﻣﻠﻚ آﻏﺎز ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﺳﻮى ﺑﻌﻀﻰ دﺷﻤﻨﺎن رود و ﻫﺰار ﻣﺮد ﺟﻨﮕﻰ ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻗﻮم ﺑﻪ ﭘﺎى ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺎس داﺷﺘﻨﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺳـﺎﻻران‬
‫و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ زﺣﻤﺖ رﻓﺘﻦ از وى ﺑﺲ ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻤﺮاه ﺑـﺮدارد و‬
‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻫﺰار ﻛﺲ از دﻟﻴﺮان و ﻧﺨﺒﮕﺎن ﺳﭙﺎه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن وى ﻛﺎر ﻛﻨﻨﺪ و از ﻋﺮﺑـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻛﺴﻰ را ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻏﻨﻴﻤﺖ دل ﻧﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ را ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﭘﺎرﺳﻴﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﺮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻴﺮ ﻓﺮاوان ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻓﺮارى ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ از درﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﻂ رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ دﻳﺎر ﺑﺤـﺮﻳﻦ ﺗﺎﺧـﺖ و ﻣـﺮدم ﺑﻜﺸـﺖ و ﻓﺪﻳـﻪ‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻧﭙﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺠﺮ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ از ﻋﺮﺑﺎن ﺗﻤﻴﻢ و ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ و ﻋﺒﺪ اﻟﻘـﻴﺲ آﻧﺠـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﺎر آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﭼﻨﺪان ﺧﻮن ﺑﺮﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺳﻴﻞ ﺑﺎران روان ﺷﺪ و ﻓﺮارﻳﺎن ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻏﺎر ﻛﻮه و‬
‫ﺟﺰﻳﺮه درﻳﺎ از او در اﻣﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى دﻳﺎر ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ ﺷﺪ و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد‪ ،‬ﺟﺰ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ رﻳﮕـﺰار ﭘﻨﺎﻫﻨـﺪه‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ﻳﻤﺎﻣﻪ ﺷﺪ و آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺘﺎرى ﺳﺨﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از آﺑﻬﺎى ﻋﺮب ﮔﺬﺷﺖ آﻧـﺮا ﻛـﻮر‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﺎﻫﻰ ﮔﺬﺷﺖ آﻧﺮا ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪154‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺪﻳﻨﻪ رﻓﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ را از ﻋﺮﺑﺎن‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﺲ از آن ﺳﻮى دﻳـﺎر‬
‫ﺑﻜﺮ و ﺗﻐﻠﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم ﻣﻴﺎن ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن و ﻗﻠﻤﺮو روم ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻛﺲ از ﻋﺮﺑﺎن را ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻜﺸﺖ‬
‫و اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و آﺑﻬﺎﻳﺸﺎن را ﻛﻮر ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ از ﺑﻨﻰ ﺗﻐﻠﺐ را در دارﻳﻦ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ را ﻫﻴﺞ ﮔﻮﻳﻨﺪ و در ﺧـﻂ ﻣﻘـﺮ داد و ﺑﻨـﻰ ﻋﺒـﺪ‬
‫اﻟﻘﻴﺲ و ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺗﻤﻴﻢ را در ﻫﺠﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻨﻰ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﻳﻞ را ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎن ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﻜﺮاﺑـﺎن ﻧـﺎم ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬و‬
‫ﺑﻨﻰ ﺣﻨﻈﻠﻪ را ﺑﻪ رﻣﻴﻠﻪ اﻫﻮاز ﺑﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮاد ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻧﺎم آﻧﺮا ﺑﺰرگ ﺷﺎﭘﻮر ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن اﻧﺒﺎر ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻫﻮاز ﻧﻴﺰ دو ﺷﻬﺮ ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ اﻳﺮاﻧﺨﺮه ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﺷﺎﭘﻮر و ﺑﻼد وى و‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻳﺎﻧﻰ ﻛﺮخ ﻧﺎم دارد و دﻳﮕﺮى ﺷﻮش ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺷﻬﺮ را در ﭘﻬﻠﻮى دزى ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻮت داﻧﻴﺎل ﭘﻴﻤﺒﺮ در آن ﺑـﻮد‬
‫ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﻫﻢ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ روم ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و اﺳﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻳﺮاﻧﺨﺮه ﺷﺎﭘﻮر ﺟﺎ داد و ﻋﺮﺑﺎن آﻧﺮا‬
‫ﺑﻪ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺷﻮش ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ درﺑﺎر ﺟﺮﻣﻰ ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و آﻧﺮا ﺧﻨﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﻧﺎﻣﻴﺪ و آﻧﺮا وﻻﻳﺘﻰ ﻛﺮد‬
‫و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺮاﺳﺎن ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﻧﺸﺎﺑﻮر ﻧﺎﻣﻴﺪ و آﻧﺮا وﻻﻳﺘﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺎ ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻦ ﺷﺎه روم ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺷﺪ و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ را ﺑﻨﻴﺎن ﻛـﺮد و ﻧﺨﺴـﺘﻴﻦ ﻛـﺲ از‬
‫ﺷﺎﻫﺎن روم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺮگ ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻦ در رﺳﻴﺪ ﻣﻠﻚ را ﻣﻴﺎن ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺳﻪ ﭘﺴﺮش ﺑﻤﺮدﻧﺪ‬
‫روﻣﻴﺎن ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﻧﺪان ﻗﺴﻄﻨﻄﻴﻦ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ وى ﺑـﻪ دﻳـﻦ روم ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ از‬
‫ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ ﺑﻮده ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﺪ اﻳﻦ را ﻧﻬﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و اﻇﻬﺎر ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ روم رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻳﻦ روﻣﻰ آﺷﻜﺎر ﻛﺮد و آﻧﺮا ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ از ﭘﻴﺶ رواج داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ آورد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا‬
‫زﻧﺪه دارﻧﺪ و ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ را وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪ و اﺳﻘﻔﺎن و اﺣﺒﺎر ﻧﺼﺎرى را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ او ﺳﭙﺎﻫﻰ از روﻣﻴﺎن و از ﺧﺰراﻧﻰ ﻛﻪ در ﻣﻤﻠﻜﺖ وى ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻋﺮﺑﺎن ﻓـﺮاﻫﻢ آورد ﺗـﺎ ﺑـﺎ ﺷـﺎﭘﻮر و‬
‫ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﺪ و ﻋﺮﺑﺎن ﻓﺮﺻﺖ را ﺑﺮاى اﻧﺘﻘﺎم ﻛﺸﺘﺎرى ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر از ﻣﺮدم ﻋـﺮب ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﻣﻨﺎﺳـﺐ‬
‫ﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﻳﻜﺼﺪ و ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﺑﻄﺮﻳﻘﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺎم ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺑﺮ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺳﭙﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر از ﻛﺜﺮت ﺳﭙﺎه روم و ﻋﺮب و ﺧﺰر ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه داﺷـﺖ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﺧﺒﺮ ﮔﻴﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از ﺷﻤﺎر و ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻴﻜﺎرﺟﻮﻳﻴﺸﺎن ﺧﺒﺮ آرﻧﺪ و ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺒﺮﮔﻴﺮان‬
‫درﺑﺎره ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس و ﺳﭙﺎه وى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺪ و ﺷﺎﭘﻮر ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﻌﺘﻤﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﭙﺎه روﻣﻴﺎن را‬
‫ﺑﻨﮕﺮد و ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ اردوﮔﺎه ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﻃﻠﻴﻌﻪدار ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس رﺳﻴﺪ ﻛﺴﺎﻧﻰ را از ﻫﻤﺮاﻫـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ ﺑـﻪ اردوﮔـﺎه‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺧﺒﺮ درﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺮاى وى ﺑﻴﺎرﻧﺪ و روﻣﻴﺎن از ﻛﺎر آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ و ﻫﻤـﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺑﺮدﻧﺪ و ﻫﻴﭽﻴﻚ از آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از رﻓﺘﻦ ﺳﻮى اردوﮔﺎه وى ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻛﻪ‬
‫‪155‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻗﻀﻴﻪ را ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻔﺖ و ﺟﺎى ﺷﺎﭘﻮر را ﺑﻨﻤﻮد و ﮔﻔﺖ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺎ وى ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﭘﻮر را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﺴـﻠﻴﻢ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﺷﺎﭘﻮر ﻓﺮﺳـﺘﺎد و از ﻣـﺎﺟﺮا ﺧﺒـﺮدار‬
‫ﻛﺮد و وى از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺳﻮى اردوﮔﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺮﺑﺎن ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺑﻮدﻧﺪ از او اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﻨـﺪ و اﺟـﺎزه داد و آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺟﻤﻊ او را ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺷـﺎﭘﻮر ﺑـﺎ ﺑﻘﻴـﻪ ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن را ﻛﻪ ﻣﻘﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد و ﻣﺎل و ﺧﺰﻳﻨﻪ وى ﻛـﻪ آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ در آﻓﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ از ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس و ﻋﺮﺑـﺎن ﻫﻤـﺮاه وى‬
‫ﭼﻪ دﻳﺪه و ﺑﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ از ﻫـﺮ ﺳـﻮى ﺳـﭙﺎه‬
‫ﺳﻮى وى آﻣﺪ و ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮد و ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن را از او ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺑﺎ ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اردﺷﻴﺮ و اﻃﺮاف آن ﻓﺮود آﻣﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺎن وى و ﺷﺎﭘﻮر ﺑﺮﻓـﺖ و آﻣـﺪ ﺑـﻮد‪ .‬و ﻳـﻚ روز ﻛـﻪ‬
‫ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس در ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻴﺮى ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻪ ﻗﻠﺐ وى رﺳﻴﺪ و ﺑﻤـﺮد و ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن وى از ﺣﺎدﺛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و از ﭘﻴﺸﺮوى در دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻮرى ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺷـﺎه و ﺳـﺎﻻر ﻧﺒـﻮد و از‬
‫ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻬﺪهدار ﺷﺎﻫﻰ ﺷﻮد و او را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮدارﻧﺪ و او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و اﺻﺮار ﻛﺮدﻧﺪ و ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻳﻦ ﻧﺼﺮاﻧﻰ دارد و ﺷﺎه ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ دﻳﻦ دﻳﮕﺮ دارﻧﺪ ﻧﻤﻰﺷﻮد و روﻣﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ دﻳﻦ وى‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ و از ﺑﻴﻢ ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس آﻧﺮا ﻧﻬﺎن ﻣﻰداﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺸﺎن ﻫـﻢ آﻫﻨـﮓ ﺷـﺪ و او را ﺑـﻪ ﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ آﺷﻜﺎر ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎﭘﻮر از ﻣﺮگ ﻟﻠﻴﺎﻧﻮس ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه روم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﻣﻐﻠﻮب‬
‫ﻣﺎ ﻛﺮد و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻂ داد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺘﻢ آورده ﺑﻮدﻳﺪ و ﺑﻪ دﻳﺎر ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﺪ و اﻣﻴﺪ دارﻳـﻢ ﻛـﻪ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻳﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑـﻪ ﺳـﺎﻻرى ﺑﺮداﺷـﺘﻪاﻳـﺪ وى را‬
‫ﺳﻮى ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﺎﭘﻮر ﺷﻮد اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﺑﺎ رأى وى ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﻧﺒﻮد و او ﺑـﻪ رأى‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﺸﺘﺎد ﻛﺲ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﭙﺎه ﺳﻮى ﺷﺎﭘﻮر آﻣﺪ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷـﺖ و ﺷـﺎﭘﻮر از آﻣـﺪن وى‬
‫ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﻴﺸﻮاز ﻛﺮد و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﭘﻮر وى را ﺑﻪ ﺳﭙﺎﺳﺪارى از ﻛﺎرى ﻛـﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد در‬
‫آﻏﻮش ﻛﺸﻴﺪ و آن روز ﺑﺎ وى ﻏﺬا ﺧﻮرد و ﺗﻨﻌﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺳﺮداران و ﺳﺮان ﺳﭙﺎه روم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺟﺰ ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﻛﺴﻰ را ﺑﻪ‬
‫ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮدارﻧﺪ در دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس آﻧﻬﺎ را از ﺳﻄﻮت وى ﻣﻴﺮﻫﺎﻧﺪ و از ﻛﻮﺷـﺶ‬
‫وى ﻛﺎر ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪156‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﺷﺎﭘﻮر ﮔﻔﺖ ﻛﻪ روﻣﻴﺎن ﺑﻪ دﻳﺎر ﻣﺎ ﻫﺠﻮم آوردهاﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ و درﺧﺖ و ﻧﺨـﻞ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮاد ﺑﻮده ﺑﺮﻳﺪهاﻧﺪ و آﺑﺎداﻧﻰ آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺎى اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻰ و ﺗﺒﺎﻫﻰ را ﺑﺪﻫﻴﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻮض آن ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ و وﻻﻳﺖ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﺼﺮف ﻣﺎ دﻫﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ وﻻﻳﺖ از دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮده و روﻣﻴﺎن ﺑﺮ آن ﺗﺴـﻠﻂ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس و ﺳﺮان ﺳﭙﺎه وى ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ آﻫﻨﮕﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ را ﺑـﺪو دادﻧـﺪ و‬
‫ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و از ﺗﺴﻠﻂ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ دﻳﻦ دﻳﮕﺮ داﺷﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻮى ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﻤﻠﻜـﺖ روم‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﭘﻮر ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و دوازده ﻫﺰار ﺧﺎﻧﺪان از ﻣﺮدم اﺻـﻄﺨﺮ و اﺻـﺒﻬﺎن و وﻻﻳﺘﻬـﺎى دﻳﮕـﺮ را ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺑﺮد و آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ داد‪.‬‬
‫ﻳﻮﺳﺎﻧﻮس ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺳﻮى روم رﻓﺖ و ﻣﺪﺗﻰ آﻧﺠﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫و ﺷﺎﭘﻮر از ﻋﺮﺑﺎن ﻛﺸﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد و ﺷﺎﻧﻪ ﺳﺮان ﻋﺮب را در آورد ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ وى را ذو اﻷﻛﺘﺎف ﻧـﺎم‬
‫دادﻧﺪ )ﻛﻪ اﻛﺘﺎف ﺟﻤﻊ ﻛﺘﻒ اﺳﺖ ﻛﻪ در زﺑﺎن ﻋﺮب ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪(.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻜﺸﺖ و از ﺣﺪود ﻗﻠﻤﺮو ﭘﺎرﺳﻴﺎن‬
‫و ﺑﺤﺮﻳﻦ و ﻳﻤﺎﻣﻪ ﺑﺮوﻧﺸﺎن راﻧﺪ ﺳﻮى ﺷﺎم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺣﺪود روم رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﺳﺮ آن دارد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫روم در آﻳﺪ و اﺳﺮارﺷﺎن ﺑﺠﻮﻳﺪ و اﺧﺒﺎر ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﺷﻤﺎر ﺳﭙﺎﻫﺸﺎن ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ روم در آﻣﺪ و ﻣﺪﺗﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺸﺖ و‬
‫ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻗﻴﺼﺮ وﻟﻴﻤﻪاى داده و ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ ﻛﺴـﺎن ﮔﻔﺘـﻪ ﺗـﺎ ﺑـﺮ ﺳـﻔﺮه وى ﺣﺎﺿـﺮ ﺷـﻮﻧﺪ و ﺷـﺎﭘﻮر درزى‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮﻓﺖ و در ﺟﻤﻊ ﺣﻀﻮر ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻗﻴﺼﺮ را ﺑـﻪﺑﻴﻨـﺪ و وﺿـﻊ ﺳـﻔﺮه او را ﺑﺪاﻧـﺪ‪ .‬و او را ﺑﺸـﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻗﻴﺼﺮ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ وى را در ﭘﻮﺳﺖ ﮔﺎوى ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى دﻳﺎر ﭘﺎرﺳـﻴﺎن روان ﺷـﺪ و‬
‫ﺷﺎﭘﻮر را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺣﺎل ﻫﻤﺮاه ﺑﺮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﻬﺮﻫﺎ و دﻫﻜﺪهﻫﺎ وﻳﺮان ﻛﺮد و ﻧﺨﻞ و درﺧﺖ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ‬
‫ﺟﻨﺪﻳﺸﺎﭘﻮر رﺳﻴﺪ و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺣﺼﺎرى ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﻧﺼﺐ ﻛﺮد و ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺷﻬﺮ را وﻳﺮان ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺒﻰ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن روﻣﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺟﻤﻌﻰ از اﺳﻴﺮان اﻫﻮاز ﻧﺰدﻳﻚ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ از‬
‫ﻣﺸﻜﻬﺎى روﻏﻦ زﻳﺘﻮن ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﺮ آن ﭘﻮﺳﺖ ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺮم ﺷﺪ و از آن درآﻣﺪ و‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ دروازه ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪ و ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ درآﻣﺪ ﻣﺮدم از ﺣﻀﻮر وى ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎﻧـﮓ ﺳـﭙﺎس و ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و‬
‫ﻳﺎران ﻗﻴﺼﺮ از ﺑﺎﻧﮓ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺮدم ﺷـﻬﺮ را ﻓـﺮاﻫﻢ آورد و آﻣـﺎده ﻛـﺮد و ﺳـﺤﺮﮔﺎه ﺑـﺮ‬
‫روﻣﻴﺎن ﺗﺎﺧﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻜﺸﺖ و ﻗﻴﺼﺮ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و اﻣﻮال و زﻧﺎن وى را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻗﻴﺼﺮ را ﺑﻨﺪ آﻫﻨﻴﻦ ﻧﻬﺎد و ﺑﺮاى آﺑﺎد ﻛﺮدن وﻳﺮاﻧﻰﻫﺎ ﻛﻪ آورده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﮔﻔﺖ از‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ روم ﺧﺎك ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ آرد ﺗﺎ وﻳﺮاﻧﻴﻬﺎى آﻧﺮا ﻣﺮﻣﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﺨﻞ و درﺧﺖﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد زﻳﺘﻮن‬
‫ﺑﻜﺎرد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﭘﺎﺷﻨﻪ وى را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﺮ ﺧﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺳﻮى روم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺰاى ﺗﺠﺎوز ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪157‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ﻣﺪﺗﻰ در ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر روم رﻓﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﻣـﺮدم آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و اﺳﻴﺮ ﻓﺮاوان ﮔﺮﻓﺖ و در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻮش ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﻧﺎﻣﻴﺪ و اﺳﻴﺮان را در آن ﺟﺎ‬
‫داد‪ .‬ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن دادن ﻛﺎر ﻋﺮﺑﺎن ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻌﻀﻰ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺗﻐﻠﺐ و ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ و ﺑﻜـﺮ ﺑـﻦ و اﻳـﻞ را در‬
‫ﻛﺮﻣﺎن و ﺗﻮج و اﻫﻮاز ﺳﻜﻮﻧﺖ داد و ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر را ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎى دﻳﮕﺮ در ﺳﻨﺪ و ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد و ﻃﺒﻴﺒﻰ از‬
‫ﻫﻨﺪ ﺑﻴﺎورد و در ﻛﺮخ ﺷﻮش ﻣﻘﺮ داد و ﭼﻮن او ﺑﻤﺮد ﻣﺮدم ﺷﻮش و ارث ﻃﺐ وى ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ اﻫـﻞ‬
‫آن ﻧﺎﺣﻴﻪ از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﻤﺎن از رﻣﻮز ﻃﺐ واﻗﻔﺘﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﭘﻮر اردﺷﻴﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﺎﭘﻮر ﻫﻔﺘﺎد و دو ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺷﺎﭘﻮر اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﺪء ﻋﺎﻣﻞ وى ﺑﺮ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﻀﺮور ﺑﻴﻌﻪ ﺑﻤﺮد و ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ وى ﻋﻤﺮو ﺑـﻦ اﻣـﺮؤ‬
‫اﻟﻘﻴﺲ را ﺑﻪ ﺟﺎى او ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه اﻳﺎم ﺷﺎﭘﻮر و ﻫﻤﻪ دوران ﺑﺮادرش اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣـﺰ و ﺑﻌﻀـﻰ اﻳـﺎم‬
‫ﺷﺎﭘﻮر در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﻮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﻫﻤﻪ دوران ﻋﺎﻣﻠﻰ وى و ﺷﺎﻫﻰ ﻋﺮﺑﺎن ﺳﻰ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫و او ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﻚ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم را ﺑﺎر داد و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﺑـﺮاى او دﻋـﺎى ﻓﻴـﺮوزى ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺷـﺎﭘﻮر‬
‫ﺑﺮادرش را ﺳﭙﺎس داﺷﺘﻨﺪ و ﺟﻮاب ﻧﻜﻮ داد و ﺳﭙﺎﺳﺪارى آﻧﻬﺎ را از ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺴﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى اﺳﺘﻘﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫و از ﭘﺲ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺮدم او را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻧﺮﺳﻰ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺮدم ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺪر ﺑﺪو ﺑﺎز‬
‫ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را ﻧﻴﻜﻮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﻣﺪارا ﻛﻨﻨﺪ و روش ﻧﻜﻮ ﮔﻴﺮﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ وزﻳﺮان و دﺑﻴﺮان و اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد و ﺧﻄﺎﺑﻪاى ﺑﻠﻴﻎ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑـﺎ رﻋﻴـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ و رأﻓﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺳﺘﻰ و اﻃﺎﻋﺘﺸﺎن را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﻤﻮى ﻣﺨﻠﻮﻋﺶ اردﺷﻴﺮ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻃﻨﺎﺑﻬﺎى ﺧﻴﻤﻪ وى را ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺧﻴﻤﻪ ﺑـﺮ او ﻓـﺮود آﻣـﺪ )و ﺑﻤـﺮد( و ﻣـﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﺮادرش ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫او ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﺑﻮد و ﻟﻘﺐ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه داﺷﺖ‪ .‬از آن روز ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺷﺎﭘﻮر در اﻳﺎم زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫وﻻﻳﺖ ﻛﺮﻣﺎن ﺑﺪو داده ﺑﻮد‪ ،‬وى ﺑﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﺷـﺖ و ﺑـﻪ اﻃﺎﻋـﺖ ﺗﺮﻏﻴـﺐ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛـﺎرى و‬
‫ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺎه ﻓﺮﻣﺎن داد‪ .‬در ﻛﺮﻣﺎن ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎد ﻛﺮد‪ .‬در ﻛﺎر رﻋﻴﺖ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﻜﻮ و روش ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه داﺷﺖ ﻣﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﻳﺎزده ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻤﻌﻰ از ﺟﻨﮕﺎوران ﺑﺮ وى ﺑﺸﻮرﻳﺪﻧﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺗﻴﺮى ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪158‬‬

‫ﭘﺲ از او ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺪﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ‬

‫وى ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺴـﺐ ﺷﻨﺎﺳـﺎن ﭘﺎرﺳـﻰ‬
‫ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺪﻛﺎر ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ وى ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﺸﺎم ﻛﻠﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺳـﺨﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و اﻳﻦ ﻧﺴﺐ آوردهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺰدﮔﺮد ﻣﺮدى ﺧﺸﻦ و ﺳﻨﮕﺪل ﺑﻮد و ﻋﻴﻮب ﻓﺮاوان داﺷﺖ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻋﻴﺐ وى آن ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻫﻮﺷﻴﺎرى و ادب و اﻗﺴﺎم داﻧﺶ را ﻛﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و در آن ﻣﻬﺎرت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻰﺑـﺮد و‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى زﻳﺎن آور ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﺼﻴﺮت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻓﺘﻨﻪﮔﺮى و ﻣﻜﺎرى ﺻﺮف ﻣﻰﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺮ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ادب ﻛﺴﺎن اﻋﺘﻨﺎ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﺪﺗﺮ از ﻫﻤـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺧﺸﻦ و ﺗﻨﺪﺧﻮى ﺑﻮد و ﺧﻄﺎى اﻧﺪك از ﻧﻈﺮ وى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ ﻣﻰﻧﻤﻮد و ﻟﻐﺰش ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﻪ دﻳﺪه وى ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻨﺰد ﻳﺰدﮔﺮد ﻣﻘﺮب ﺑﻮد ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺖ درﺑﺎره ﻛﺴﻰ ﭘﻴﺶ وى ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪ‬
‫ﮔﻤﺎن ﺑﻮد و ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻣﻴﻦ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺖ و ﻫﻴﭽﻜﺲ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻤﺮدى ﭘﺎداش ﻧﻤﻰداد‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮوﻣﺎﻳـﻪاى‬
‫را ﺑﺮ ﻣﻰآورد‪ ،‬آﻧﺮا ﻧﻴﻚ ﻣﻰﺷﻤﺮد و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺮاى دﻳﮕﺮى ﺳﺨﻨﻰ ﺑﺎ وى ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﺮاى اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاى و دﺳﺘﻤﺰد ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟« و ﻛﺲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻣﻠﻮك دﻳﮕﺮ ﺑـﺎ وى ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮدن ﻧﻴﺎرﺳـﺖ و‬
‫رﻋﻴﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻬﺎى ﻧﻴﻚ و رﺳﻮم ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺎﺑﻖ از ﺳﻄﻮت و آزار وى ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑـﺮ ﺿـﺪش‬
‫ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ و ﻫﻤﺪﻟﻰ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫رأى وى آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻛﻨﺪ وى را ﭼﻨﺪان ﻋﻘﻮﺑﺖ دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﻣﺎﻧﻨـﺪ آن ﻣﻴﺴـﺮ‬
‫ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻘﻮﺑﺖ وى اﻧﺪك ﻧﺒﻮد و ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ از آن ﻣﺘﺼﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺒـﺮ ﻣـﻰﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﺧﺎﺻﺎن وى ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﻜﺎران ﺧﻮﻳﺶ دوﺳﺘﻰ اﺳﺘﻮار دارد‪ ،‬وى را از ﻛﺎر ﺑﺮ ﻣﻰداﺷﺖ‪.‬‬
‫در آﻏﺎز ﻛﺎر ﻧﺮﺳﻰ را وزارت داد ﻛﻪ ﺧﺮدﻣﻨﺪ روزﮔﺎر ﺑـﻮد و در ادب و ﻓﻀـﻞ ﺳـﺮآﻣﺪ ﻛﺴـﺎن ﺑـﻮد و او را‬
‫ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ و ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻫﺰار ﺑﻨﺪه ﻟﻘﺐ دادﻧﺪ و رﻋﻴﺖ اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﻮى ﺑـﺪ ﺧـﻮﻳﺶ واﮔـﺬارد و‬
‫ﻧﺮﺳﻰ او را ﺑﻪ ﺻﻼح آرد‪ .‬و ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى اﺳﺘﻘﺮار ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان را اﻫﺎﻧﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد و ﺿﻌﻴﻔﺎن را‬
‫ﺑﻴﺎزرد و ﺧﻮن ﺑﺴﻴﺎر رﻳﺨﺖ و ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺘﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻋﻴﺖ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻮر وى ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺳﺘﻢ وى ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ زودﺗﺮ از او رﻫﺎﻳﻴﺸﺎن دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻮد و روزى در ﻗﺼﺮ ﺑﻮد و اﺳﺒﻰ ﻟﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و ﺧﻮﺑﻰ آن ﻛـﺲ ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺮ در ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺮدم از آن ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﭼﻴﺰى ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑـﻪ ﻳﺰدﮔـﺮد ﺧﺒـﺮ دادﻧـﺪ و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﺳﺐ را زﻳﻦ ﻧﻬﻨﺪ و ﻟﮕﺎم ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺲ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻴﺎرﺳﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺳﺐ ﺳـﺮﻛﺶ اﺳـﺖ و او ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﻰ رﻓﺖ ﻛﻪ اﺳﺐ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﮕﺎم زد و ﻧﻤﺪى ﺑﺮ ﭘﺸـﺖ آن اﻧـﺪاﺧﺖ و زﻳـﻦ ﻛـﺮد و ﺗﻨـﮓ‬
‫‪159‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻜﺸﻴﺪ و اﺳﺐ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد و ﭼﻮن دم را ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ زﻳﻦ را ﺟﺎى دﻫﺪ اﺳﺐ ﭘﺸﺖ ﺑـﺪو ﻛـﺮد و ﻟﮕـﺪى‬
‫روى ﻗﻠﺐ او زد ﻛﻪ در ﺟﺎ ﺑﻤﺮد و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻰ اﺳﺐ را ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ اﺳﺐ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﻛﺲ ﺑﺪان ﻧﺮﺳﻴﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺳﺒﺐ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و رﻋﻴﺖ رﻫﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫اﻳﻦ از ﺻﻨﻊ و رأﻓﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه و ﺷﺎﻧﺰده روز ﺑﻮد و ﺑـﻪ ﻗـﻮﻟﻰ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻳﺎزده ﺳﺎل و ﭘﻨﺞ ﻣﺎه و ﻫﻴﺠﺪه روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻤﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺸﺎم‪ ،‬ﺷﺎﭘﻮر ﻋﻤﻞ وى را ﺑﻪ اوس ﺑﻦ ﻗﻼم داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وى از ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ ﺑﻮد و از ﺑﻨﻰ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﻤﻠﻴﻖ ﺑﻮد و ﺟﺤﺠﺒﺎ ﺑﻦ ﻋﺘﻴـﻚ ﺑـﻦ ﻟﺨـﻢ ﺑـﺮ او ﺑﺸـﻮرﻳﺪ و‬
‫ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺖ و ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ اوس ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ دوران ﺑﻬﺮام ﭘﺴـﺮ ﺷـﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘـﺎف‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از وى اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻋﻬﺪه دار ﻋﻤﻞ وى ﺷﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﺒﻮد و ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻳﺰدﮔﺮد‬
‫ﺑﺪﻛﺎر درﮔﺬﺷﺖ و ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ وى ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو را ﻋﺎﻣﻠﻰ داد‪ ،‬و ﻣﺎدر ﻧﻌﻤﺎن ﺷﻘﻴﻘﻪ دﺧﺘـﺮ‬
‫اﺑﻰ رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻦ ذﻫﻞ ﺑﻦ ﺷﻴﺒﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﭼﺎﺑﻜﺴﻮار ﺟﻨﮓ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺑﻮد و ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮرﻧﻖ ﺑﻮد و ﺧﻮرﻧﻖ را از آن رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻳﺰدﮔـﺮد‬
‫ﺑﺪﻛﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف را ﭘﺴﺮ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺤﻠﻰ ﺧﻮش و ﭘﺎك و دور از درد‬
‫و ﺑﻴﻤﺎرى ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ و ﺑﺮون ﺣﻴﺮه را ﺑﺪو ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ ﻧﻌﻤـﺎن داد و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﺧﻮرﻧـﻖ‬
‫ﺑﺴﺎزد و ﺑﻬﺮام ﮔﻮر را در آن ﻣﻨﺰل دﻫﺪ و وى را ﺳﻮى ﺑﺎدﻳﻪﻫﺎى ﻋﺮب ﺑﺮد‪.‬‬
‫و آﻧﻜﻪ ﺧﻮرﻧﻖ را ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻣﺮدى ﺳﻨﻤﺎر ﻧﺎم ﺑﻮد و ﭼﻮن از ﺑﻨـﺎى آن ﻓﺮاﻏـﺖ ﻳﺎﻓـﺖ از ﻧﻴﻜـﻰ و ﻛﻤـﺎل آن‬
‫ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺰد ﻣﺮا ﻣـﻰدﻫﻴـﺪ و رﻓﺘـﺎرى ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﻣـﻰﻛﻨﻴـﺪ ﺑﻨـﺎﻳﻰ‬
‫ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﮕﺮدد‪«.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﺴﺎزى و ﻧﺴﺎﺧﺘﻰ؟«‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را از ﻓﺮاز ﺧﻮرﻧﻖ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﻃﻤﺤﺎن ﻗﻴﻨﻰ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﺨﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﺑﻪ ﻻت و ﻋﺰى‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﭘﺎداش ﺳﻨﻤﺎر ﺑﻪ او دادﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﺳﻠﻴﻂ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺴﺮان اﺑﻮ ﻏﻴﻼن در ﻗﺒﺎل ﭘﻴﺮى«‬
‫»و ﻧﻴﻚ رﻓﺘﺎرى وى«‬
‫»ﭘﺎداش ﺳﻨﻤﺎر ﺑﻪ او دادﻧﺪ«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪160‬‬

‫و ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ اﻳﺎس ﻧﻬﺸﻠﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫»ﺧﺪاى رﻓﺘﺎر ﺑﺪ ﻛﺎر را«‬
‫»ﭘﺎداش ﺳﻨﻤﺎر دﻫﺪ و ﻛﺎﻣﻞ دﻫﺪ«‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﻛﻠﺒﻰ ﻧﻴﺰ ﺷﻌﺮى در اﻳﻦ ﺑﺎب دارد‪ .‬و ﻗﺼﻪ ﭼﻨـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ وى اﺳـﺒﻬﺎﻳﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻣﺎرﻳﻪ ﻏﺴﺎﻧﻰ ﻫﺪﻳﻪ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ او رﻓﺖ و اﺳﺒﺎن را ﺑﭙﺴﻨﺪﻳﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى و ﺻﺤﺒﺖ وى ﺷﺪ‬
‫و ﺷﺎه را ﭘﺴﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺑﻨﻰ ﺣﻤﻴﻢ ﺑﻦ ﻋﻮف از ﺗﻴﺮه ﺑﻨﻰ ﻋﺒﺪ ود از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻛﻠﺐ ﺑﻪ رﺿـﺎع ﺑـﻮد و ﻣـﺎرى او را‬
‫ﮔﺰﻳﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎه ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ او را ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻗﻮم را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آر‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺎن ﻣﺮدﻣﻰ آزادهاﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺴﺐ و ﻋﻤﻞ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮى ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﺣﺎرث ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎ ﺑﻴﺎرﺷﺎن و ﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﻛﻨﻢ«‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻋﻄﺎى ﺗﻮ اﻣﻴﺪﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﺣﺎﻳﻞ آن ﺷﺪ« و دو ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺮاﺣﻴﻞ و‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﺤﺎرث را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺷﻌﺮى ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﻣﺮا ﭘﺎداش ﺳﻨﻤﺎر داد«‬
‫»و ﺧﺪا او را ﺳﺰاى ﺑﺪ دﻫﺪ«‬
‫»و ﺳﻤﻨﺎر را ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮد«‬
‫»ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻨﻴﺎن ﺑﺮآورد«‬
‫»و آﺟﺮ و ﻣﻼط ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﺮد«‬
‫»و ﭼﻮن ﺑﻨﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ«‬
‫»و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻮﻫﻰ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ«‬
‫»و ﺳﻤﻨﺎر ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻄﺎﻫﺎ دارد«‬
‫»و دوﺳﺘﻰ و ﺗﻘﺮب ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ«‬
‫»ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻧﺎﻛﺲ را از ﺑﺎﻻى ﺑﺮج ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ«‬
‫»و ﺣﻘﺎ اﻳﻦ از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻋﺠﻴﺒﺘﺮ ﺑﻮد«‬
‫»ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﺰد آل ﺟﻔﻨﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮد«‬
‫»و او ﺑﺮ ﺿﺪ ﻛﻠﺐ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻪ دﻳﺎرﺷﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎﺧﺖ«‬
‫»ﮔﺰﻧﺪت ﻣﺒﺎد از ﮔﻔﺘﻪ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ درﮔﺬر«‬
‫»ﻛﻪ ﭘﻴﺶ روى ﭘﺴﺮ ﺟﻔﻨﻪ«‬
‫»ﻣﺮداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ از ﻗﻮم ﺑﮕﺮداﻧﻨﺪ«‬
‫‪161‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺷﺎم رﻓﺖ و ﺑﺮاى ﻣﺮدم آﻧﺠـﺎ ﺑﻠﻴـﻪﻫـﺎى ﻓـﺮاوان ﭘﺪﻳـﺪ آورد و اﺳـﻴﺮ و‬
‫ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ و از ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ دﺷﻤﻨﺎن ﻣـﻰرﻓـﺖ و ﺷـﺎه‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن دو ﮔﺮوه ﻫﻤﺮاه وى ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ را دو ﺳﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ و از ﻣﺮدم ﺗﻨﻮخ ﺑﻮدﻧﺪ و دﻳﮕﺮى را ﺷﻬﺒﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﻛﻪ از ﻣﺮدم ﻓﺎرس ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ دو ﮔﺮوه را دو ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن ﺑﻪ ﺷﺎم و ﺑﻪ ﻗﺒﺎﻳـﻞ ﻋـﺮب‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﻚ روز ﺑﻬﺎر ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ ﻧﺠﻒ را ﺑﺎ ﺑﺴـﺘﺎﻧﻬﺎ و ﻧﺨـﻞ و ﺑـﺎغ و ﻧﻬـﺮ در‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮب ﺑﺪﻳﺪ و ﻓﺮات را ﻛﻪ در ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺸﺮق و در دل ﻧﺠﻒ ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪ و ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ زﻳﺒﺎﻳﻰ و ﺻﻔﺎى ﻧﻬﺮﻫﺎ ﺷـﺪ‬
‫و ﺑﻪ وزﻳﺮ و ﻧﺪﻳﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﺮى دﻳﺪهاى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺎﻳﻨﺪه ﺑﻮدى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﻳﻨﺪه ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬آﻧﭽﻪ در آﺧﺮت ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﺮا ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ؟«‬
‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺗﺮك دﻧﻴﺎ و ﻋﺒﺎدت ﺧﺪا و ﻃﻠﺐ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﻌﻤﺎن از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ دﺳـﺖ ﻛﺸـﻴﺪ و ﺧﺮﻗـﻪ ﭘﻮﺷـﻴﺪ و ﭘﻨﻬـﺎﻧﻰ ﺑﮕﺮﻳﺨـﺖ و ﻛـﺲ ﻧﺪاﻧﺴـﺖ و‬
‫ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻣﺮدم ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ در وى آﻣﺪﻧﺪ و ﭼﻮن روزﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﭼﻮن اﻧﺘﻈﺎر دراز ﺷﺪ او را ﺑﺠﺴﺘﻨﺪ‬
‫و ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﻋﺒﺎدى در اﻳﻦ ﺑﺎب ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»درﺑﺎره ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮرﻧﻖ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ«‬
‫»ﻛﻪ روزى ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد«‬
‫»و ﻫﺪاﻳﺖ را ﺑﺼﻴﺮﺗﻬﺎﺳﺖ«‬
‫»و از ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ و ﻣﻠﻚ ﺑﺴﻴﺎر«‬
‫»و درﻳﺎى ﻧﻤﺎﻳﺎن و ﻗﺼﺮ ﺳﺪﻳﺮ«‬
‫»ﺧﻮﺷﺪل ﺑﻮد«‬
‫»و دﻟﺶ ﺑﻠﺮزﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪«:‬‬
‫»زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﻮى ﻣﺮگ رود ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻓﻴﺮوزى و ﻣﻠﻚ و ﮔﺮوه‪«،‬‬
‫»در ﮔﻮر ﻓﺮو ﺷﻮﻧﺪ«‬
‫»و ﭼﻮن ﺑﺮﮔﻬﺎى ﺧﺸﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﺻﺒﺎ و دﺑﻮر ﺷﻮد«‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻧﻌﻤﺎن ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﺮﻓﺖ و در ﺟﻬﺎن ﺑﮕﺸﺖ ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪162‬‬

‫اﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل در اﻳﺎم ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل در اﻳﺎم ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﻰ‬
‫ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭼﻨﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮش ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﺧﺸﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﻛﺮﻣﺎﻧﺸﺎه‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮر ذو اﻷﻛﺘﺎف ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮﻟﺪ وى ﺑﻪ ﻫﺮﻣﺰد روز ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ از روز ﺑﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﭘﺪرش ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﺗﻮﻟﺪ وى ﻣﻨﺠﻤﺎن درﺑﺎر را ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ زاﻳﭽﻪ وى را ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ وى را ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺠﻤﺎن درﺟﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻃﺎﻟﻊ ﻧﺠﻮم ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﺰدﮔﺮد ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘـﺪر ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻬﺮام دﻫﺪ و رﺿﺎع وى ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻬﺘﺮ آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﻴﻨﺪ‬
‫و ﻳﺰدﮔﺮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﻛﻪ رﺿﺎع و ﺗﺮﺑﻴﺖ وى را ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﻳﺎ روﻣﻴﺎن ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﭘﺎرﺳﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺑﺎر وى ﺑﻮدﻧﺪ واﮔﺬارد‬
‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻋﺮﺑﺎن را ﺑﺮاى ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﭘﺮﺳﺘﺎرى وى ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر را ﺧﻮاﺳـﺖ و او را ﺳﺮﭘﺮﺳـﺖ ﺑﻬـﺮام‬
‫ﻛﺮد و ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و ﺷﺎه ﻋﺮب ﻛﺮد و دو ﻣﺮﺗﺒﻪ واﻻ ﺑﻪ او داد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ را‪» :‬رام اﺑﺰود ﻳﺰدﺟﺮد« ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻳﻌﻨـﻰ‪:‬‬
‫ﺧﺮﺳﻨﺪى ﻳﺰدﺟﺮد ﺑﻴﻔﺰود‪ .‬و دﻳﮕﺮى را »ﻣﻬﺸﺖ« ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه‪.‬‬
‫و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻨﺰﻟﺖ و اﺳﺘﺤﻘﺎق ﻣﺮﺗﺒﺖ وى ﺣﻠﻪ و ﺧﻠﻌﺖ دﻫﻨﺪ‪ .‬و ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺑﻬﺮام را ﺑـﻪ دﻳـﺎر‬
‫ﻋﺮب ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﻣﻨﺬر او را ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮد و ﺑﺮاى رﺿـﺎع وى ﺳـﻪ زن ﺧـﻮش ﺑﻨﻴـﻪ و ﻫﻮﺷـﻴﺎر و ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﺷـﺪه از‬
‫ﺑﺰرﮔﺰادﮔﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻛﻪ دو ﺗﻦ از ﻋﺮب ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﻋﺠﻢ ﺑﻮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻪ و ﻓﺮش و ﺧﻮردﻧﻰ و آب و ﻫﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬و ﺳﻪ ﺳﺎل او را ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻴﺮ دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم از ﺷﻴﺮ ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﻬﺮام ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺖ‪» :‬دو ادب آﻣﻮز داﻧﺎ و ﻣﺠﺮب ﺑﻴﺎر ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﻮﺷـﺘﻦ و ﺗﻴﺮاﻧـﺪازى و‬
‫ﻗﺎﻧﻮن آﻣﻮزﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻨﻮز ﺧﺮدﺳﺎﻟﻰ و وﻗﺖ ﺗﻌﻠﻴﻤﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﻮرس ﻣﺸﻐﻮل ﺑـﺎش ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻨﻰ ﺑﺮﺳﻰ ﻛﻪ ﺗﺎب ادب آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﻴﺎرى و ﻛﺲ ﺑﻴﺎرم ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ آﻣﻮزد‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺮدﺳﺎﻟﻢ اﻣﺎ ﻋﻘﻞ ﻣﺠﺮب دارم و ﺗﻮ ﺳﺎﻟﺨﻮردهاى اﻣﺎ ﻋﻘﻞ ﺧﺮد دارى ﻣﮕﺮ ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﭼﻪ را از ﭘﻴﺶ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺠﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻧﺠﻮﻳﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺰادهام و ﺑﻪ اذن ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻢ‪ ،‬و ﺷﺎﻫﺎن را ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻧﻜﻮ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ زﻳﻨﺖ و ﺗﻜﻴـﻪ‬
‫ﮔﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ و از آن ﻧﻴﺮو ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ادب آﻣﻮزاﻧﻰ را ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آر‪«.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻬﺮام را ﺑﻪ درﺑﺎر ﺷﺎه ﺧﺒﺮ داد و ﺟﻤﻌﻰ از ﻗﺎﻧﻮن ﺷﻨﺎﺳﺎن ﭘﺎرﺳـﻰ و اﺳـﺘﺎدان ﺗﻴﺮاﻧـﺪازى و‬
‫ﭼﺎﺑﻜﺴﻮارى و ﺧﻂ و اﻫﻞ ادب‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺧﺮد ﭘﻴﺸﮕﺎن ﭘﺎرس و روم و ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن ﻋﺮب ﭘـﻴﺶ وى آﻣﺪﻧـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻳﻚ از رﺷﺘﻪﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎن آن ﭘﻴﺶ وى آﻳﻨﺪ و‬
‫وى را از آﻧﭽﻪ داﻧﻨﺪ ﻣﺴﺘﻔﻴﺪ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪163‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻬﺮام آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﻮﺧﺖ و ﺑﻪ اﻫﻞ ﺧﺮد و ﺳﺨﻦ ﮔﻮش ﻓﺮا داد و آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪ ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﮔﺮﻓـﺖ‪ ،‬و‬
‫آﻧﭽﻪ را آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎ داد‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ دوازده ﺳﺎﻟﮕﻰ رﺳﻴﺪ از ﻣﻌﻠﻤﺎن و اﻫﻞ ادب ﺳﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮى‬
‫وى ﻣﻘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺟﺎﻳﺰه داد و ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮد و ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺗﻴﺮ و ﺳـﻮارى را ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﭘـﻴﺶ وى‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﻓﺮا ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺧﺒﺮ دﻫﺪ ﺗﺎ اﺳﺒﺎن اﺻـﻴﻞ ﻧـﺮ و ﻣـﺎده ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻴﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺧﺒﺮ داد و ﭼﻮن ﻣﻨﺬر از رأى ﺑﻬﺮام درﺑﺎره ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن اﺳﺐ ﻣﺮﻛﻮب ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺪو‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺮﺑﺎن را ﺑﻪ دواﻧﻴﺪن اﺳﺒﺎﻧﺸﺎن وادار ﻣﻜﻦ ﺑﮕﻮ اﺳﺒﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را ﻋﺮﺿـﻪ ﻛﻨﻨـﺪ و ﻫـﺮ ﻛـﺪام را ﺧـﻮاﻫﻰ‬
‫ﺑﺮﮔﺰﻳﻦ و ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﻬﺪار‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺨﻦ ﻧﻴﻚ ﮔﻔﺘﻰ وﻟﻰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮف و ﺳﻴﺎدت از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدان ﺑﺮﺗﺮم ﺑﺎﻳـﺪ اﺳـﺒﻢ ﻧﻴـﺰ از‬
‫ﻫﻤﻪ اﺳﺒﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺐ را ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻮان داﻧﺴﺖ‪ ،‬و ﺗﺠﺮﺑﻪاى ﺑﻬﺘﺮ از دواﻧﻴﺪن اﺳﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﺳﺨﻦ وى را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ اﺳﺒﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎوردﻧـﺪ و ﺑﻬـﺮام و ﻣﻨـﺬر‬
‫ﺑﺮاى ﺣﻀﻮر ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و اﺳﺒﺎن از دو ﻓﺮﺳﻨﮕﻰ دوﻳﺪن آﻏﺎز ﻛﺮد و اﺳﺒﻰ ﺳﺮﺧﻤﻮى ﭘﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮ اﺳﺒﺎن ﻛﻢ ﺑﻪ ﻛﻢ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ دو اﺳﺐ از ﭘﻰ ﺑﻮد و ﺳﻪ اﺳﺐ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ ﻧﺰدﻳﻚ آﺧـﺮ ﺑـﻮد و‬
‫ﻣﻨﺬر اﺳﺐ ﺳﺮﺧﻤﻮى را ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﻨﻤﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا آﻧﺮا ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺒﺎرك ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﺳﺐ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﻪ داﺷﺘﻦ آن ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﻨﺬر را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ روزى ﺑﻬﺮام ﺑﺮ اﺳﺐ ﺳﺮﺧﻤﻮى ﻛﻪ ﻣﻨﺬر ﺑﺪو داده ﺑـﻮد ﺑـﺮ ﻧﺸﺴـﺖ و ﺑـﻪ ﺷـﻜﺎر رﻓـﺖ و‬
‫ﺷﺒﺤﻰ دﻳﺪ و ﺗﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و آﻫﻨﮓ آن ﻛﺮد و ﺷﻴﺮى دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺮى ﺗﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ آﻧﺮا ﺑﻪ دﻫـﺎن ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪرد و ﺑﻬﺮام ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ از ﺷﻜﻢ وى و ﭘﺸﺖ ﺧﺮ در آﻣﺪ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳـﻴﺪ و ﻳـﻚ‬
‫ﺳﻮم آن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﻓﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﻋﺮﺑﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻬﺮام و دﻳﮕﺮان ﺑﻮد و ﺑﻬﺮام ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻗﺼـﻪ‬
‫ﺷﻴﺮ و ﺧﺮ را ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ دﻳﺪار ﭘﺪر دارد و ﺳﻮى ﭘﺪر رﻓﺖ و ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺪﺧﻮى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪ‬
‫اﻋﺘﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻬﺮام را ﺑﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺳﭙﺮد و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ رﻧﺞ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادر ﻗﻴﺼـﺮ ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﺛﻴـﺎذوس ﺑـﺎ‬
‫ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺻﻠﺢ ﺑﻪ درﺑﺎر ﻳﺰدﮔﺮد آﻣﺪ و ﺑﻬﺮام از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻳﺰدﮔﺮد ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﺟﺎزه دﻫـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮى ﻣﻨﺬر ﺑﺎز ﮔﺮدد و ﺳﻮى دﻳﺎر ﻋﺮب رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﻨﻌﻢ و ﺧﻮﺷﻰ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻤﺮد ﺑﻬﺮام ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮد و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳـﺒﺐ‬
‫رﻓﺘﺎر ﺑﺪ ﻳﺰدﮔﺮد ﻛﺴﻰ از ﺧﺎﻧﺪان او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﺰدﮔـﺮد ﭘﺴـﺮى ﺟـﺰ ﺑﻬـﺮام ﻧـﺪارد ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ و ﺑﻬﺮام ﻫﺮﮔﺰ وﻻﻳﺘﻰ ﻳﺎ ﻛﺎرى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ وى را ﺑﺪان ﺗﻮان آزﻣﻮد و ﺣﺎل وى را ﺗﻮان ﺷـﻨﺎﺧﺖ و‬
‫رﺳﻮم ﻋﺠﻢ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ و روش ﻋﺮﺑﺎن دارد و ﺧﻮى وى ﭼﻮن ﺧﻮى آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪164‬‬

‫و ﻫﻤﮕﺎن ﻣﺘﻔﻖ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را از ﺑﻬﺮام ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﻜـﻰ از ﺧﺎﻧـﺪان اردﺷـﻴﺮ ﺑﺎﺑـﻚ دادﻧـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺴﺮو ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﻳﺰدﮔﺮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺑﻬﺮام رﺳﻴﺪ و او ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى ﻋﺮاق ﺑﻮد و ﻣﻨﺬر را ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺴﺮ‬
‫وى و ﺟﻤﻌﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻋﺮب ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرم ﺑﺎ ﭘﺎرﺳﻴﺎن‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﺧﻮى و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮ ﺑـﻮد اﻣـﺎ ﮔﻤـﺎن ﻧـﺪارم‬
‫اﺣﺴﺎن و اﻧﻌﺎم وى را درﺑﺎره ﻋﺮﺑﺎن اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻴﺪ« آﻧﮕﺎه ﺧﺒـﺮ ﻣـﺮگ ﭘـﺪر را و اﻳﻨﻜـﻪ ﭘﺎرﺳـﻴﺎن از روى ﻣﺸـﻮرت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮى دادهاﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻤﻨﺎك ﻣﺒﺎش ﺗﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮى ﺑﺠﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﻨﺬر ده ﻫﺰار ﻛﺲ از ﺳﻮاران ﻋﺮب آﻣﺎده ﻛﺮد و ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺳـﻮى ﻃﻴﺴـﺒﻮن و ﺑـﻪ اردﺷـﻴﺮ دو‬
‫ﺷﻬﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﺠﺎ اردو زﻧﺪ و ﭘﻴﺸﺘﺎزان ﺳﻮى دو ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺪ و اﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫وى آﻣﺪ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎى ﻣﺠﺎور ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و اﺳﻴﺮ ﮔﻴﺮد و وى را از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﻣﻨﻊ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ دو ﺷـﻬﺮ ﻓـﺮود آﻣـﺪ و ﭘﻴﺸـﺘﺎزان ﺳـﻮى دو ﺷـﻬﺮ ﻓﺮﺳـﺘﺎد و از ﭘﻴﻜـﺎر ﭘﺎرﺳـﻴﺎن‬
‫ﺧﻮددارى ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ درﺑﺎر ﺑﻮدﻧﺪ »ﺟﻮاﻧﻰ« ﻧﺎﻣﻪدار ﻳﺰدﮔﺮد را ﺳـﻮى ﻣﻨـﺬر ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﻛﺎر ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﺪو ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﻮاﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻨﺬر رﺳﻴﺪ و او ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﺑﻬﺮام ﺷﺎه را ﺑﺒﻴﻦ‪ «.‬و ﻛﺲ ﻓﺮﺳـﺘﺎد‬
‫ﻛﻪ او را ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺮام ﺑﺮد و ﭼﻮن ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺑﻬﺮام در آﻣﺪ از ﺟﻤﺎل و روﻧﻖ وى ﺣﻴﺮت ﻛﺮد و از ﺳﺠﺪه ﻛﺮدن‬
‫ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﺎر وى و ﻏﻔﻠﺖ از ﺳﺠﺪه ﻛﺮدن از روى ﺣﻴـﺮت ﺑـﻮد و ﺑـﺎ وى ﺳـﺨﻦ ﻛـﺮد و‬
‫وﻋﺪهﻫﺎى ﻧﻜﻮ داد و او را ﺳﻮى ﻣﻨﺬر ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﺟﻮاب ﻧﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎره ﻧﺎﻣﻪاى ﻛﻪ آورده ﺑﻮدى اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﺮدم و ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﻬـﺮام ﺷـﺎه ﺳـﻮى ﺷـﻤﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺧﺪا ﭘﺲ از ﭘﺪر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو داده و او را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﻮاﻧﻰ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻨﺬر ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﻣﻬﺎﺑﺖ و روﻧﻖ ﺑﻬﺮام را از ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺬراﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻳـﺎد آورد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﺑﻬﺮام رأى زده ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺘﺨﻮش دﺷﻤﻨﻰ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣـﻦ‬
‫ﺟﻮاب ﻧﻴﺎرم داد‪ ،‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺷﺎﻫﺎن درآﻳﻰ و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ ﻛﻪ آﻧﺠﺎﻳﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻳﻨﺪ و‬
‫ﻣﺸﻮرت اﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺗﻮ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﺟﻮاﻧﻰ را ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و آﻣﺎده ﺷﺪ و ﻳﻚ روز ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﺟﻮاﻧﻰ ﻫﻤﺮاه ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﺳﻰ ﻫﺰار ﻛـﺲ از‬
‫ﺳﻮاران و دﻟﻴﺮان ﻋﺮب ﺳﻮى دو ﺷﻬﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﻓﺖ و ﭼﻮن آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺮدم را ﻓﺮاﻫﻢ آرﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﺮ‬
‫ﻛﺮﺳﻰ ﻃﻼى ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ وى ﺑﻮد و ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و از ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺪر ﺑﻬﺮام و ﺑﺪرﻓﺘﺎرى وى ﻳﺎد ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺳﻮء ﺗﺪﺑﻴﺮ زﻣﻴﻦ را وﻳﺮان ﻛﺮد‬
‫و ﻇﻠﻢ و ﻛﺸﺘﺎر ﻛﺮد و در ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮدم ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺴﻴﺎرى ﻛﺎرﻫﺎى زﺷﺖ دﻳﮕﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﭘﻴﻤـﺎن‬
‫‪165‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﻰ از ﻧﺴﻞ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻧﺪ و از ﻣﻨﺬر ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﭼﻴـﺰى ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮش ﻧﺪارﻧﺪ وادار ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﮔﻔﺘﺎر آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا ﭘﺎﺳﺦ ﻗـﻮم ﺑﺎﻳـﺪ داد ﻛـﻪ از ﻣـﻦ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮى‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺨﻨﮕﻮﻳﺎن را درﺑﺎره آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻳﺰدﮔﺮد ﻧﺴﺒﺖ دادﻧﺪ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ از آن واﻗﻒ ﺑﻮدهام‬
‫و از رﻓﺘﺎر وى راﺿﻰ ﻧﺒﻮدهام و ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﺖ و روش وى ﻧﺮﻓﺘﻪام و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪام ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣـﻦ‬
‫دﻫﺪ ﺗﺎ ﺗﺒﺎﻫﻰﻫﺎ را ﻛﻪ ﭘﺪﻳﺪ آورده اﺻﻼح ﻛﻨﻢ و ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺳﺎﻟﻰ از ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺮدم وﻓﺎ ﻧﻜﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻨﺎره ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﺷﺎﻫﺪ‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻴﺮم و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎب داورى ﻛﻨﺪ‪ ،‬و رﺿﺎ ﻣﻰدﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺗـﺎج و‬
‫زﻳﻮر ﺷﺎﻫﻰ از ﻣﻴﺎن دو ﺷﻴﺮ درﻧﺪه ﺑﺮدارد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از او ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻗﻮم ﮔﻔﺘﺎر ﺑﻬﺮام را ﺑﺎ وﻋﺪهﻫﺎ ﻛﻪ داده ﺑﻮد ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و اﻣﻴﺪوار ﺷﺪﻧﺪ و ﺑـﺎ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻬﺮام را رد ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻛﺮد و اﮔﺮ ﻣﺼﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از او ﺑﺮﮔﻴﺮﻳﻢ ﺑﻴﻢ ﻫﻼﻛﺘﻤﺎن ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫از ﻋﺮﺑﺎن ﺳﭙﺎه و ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎر دارد‪ .‬وى را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺖ از روى اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﻗﻮت و دﻟﻴﺮى و ﺟﺮﺋـﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ او دﻫﻴﻢ و اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﻨﻴﻢ و اﮔﺮ از ﺿﻌﻒ و زﺑﻮﻧﻰ ﻫﻼك‬
‫ﺷﻮد از ﻫﻼﻛﺖ وى ﺑﺮى ﺑﺎﺷﻴﻢ و از ﺷﺮ و ﻏﺎﻳﻠﻪ وى در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﺗﻔﺎق ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺮام از ﭘﺲ آن ﺳﺨﻨﺎن ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑـﻪ ﻣﺠﻠـﺲ‬
‫روز ﭘﻴﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎن دﻳﺮوز ﻣﺮا ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﻳﻴﺪ و ﻳﺎ ﺧـﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﻴـﺪ و‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻗﻮم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺧﺴﺮو را ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪهاﻳﻢ و از او ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺪﻳﺪهاﻳﻢ وﻟﻰ رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻰدﻫﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺗﺎج و زﻳﻮر ﺷﺎﻫﻰ را ﻣﻴﺎن دو ﺷﻴﺮ ﻧﻬﻨﺪ و ﺗﻮ و ﺧﺴﺮو ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﻛﺸﺎﻛﺶ ﻛﻨﻴﺪ و ﻫﺮ ﻛـﻪ ﺗـﺎج از‬
‫ﻣﻴﺎن دو ﺷﻴﺮ ﺑﺮدارد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو دﻫﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ آﻧﻬﺎ رﺿﺎ داد و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﻛﻪ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎه ﻣﻰﻧﻬﺎد ﺗﺎج و زﻳﻮر ﺷـﺎﻫﻰ را ﺑﻴـﺎورد و در‬
‫ﻣﺤﻠﻰ ﻧﻬﺎد و ﺑﺴﻄﺎم اﺳﭙﻬﺒﺪ‪ ،‬دو ﺷﻴﺮ درﻧﺪه ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻴﺎورد و ﻳﻜﻰ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮى ﻣﺤـﻞ ﺗـﺎج و دﻳﮕـﺮى را در‬
‫ﺳﻮى دﻳﮕﺮ ﺑﺪاﺷﺖ و ﺑﻨﺪ رﻫﺎ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎج و زﻳﻮر ﺑﺮ ﮔﻴﺮ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻏﺎز ﻛﺮدن و ﺗﺎج و زﻳﻮر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﻖ ﺗﻮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻪ ارث ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ و ﻣـﻦ ﺑـﺮ‬
‫آن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻪام‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺘﺎر او را ﻧﺎﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ از دﻟﻴﺮى و ﻗﻮت ﺧﻮﻳﺶ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺖ و ﮔﺮزى ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺳـﻮى‬
‫ﺗﺎج و زﻳﻮر ﺷﺪ و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﻧﺒﺎزى ﺗﻮ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﻪ ﺳﻮى آن ﻣﻰروى ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺗـﻮ اﺳـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫رأى ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا از اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺗﻠﻒ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﺮى ﻫﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪166‬‬

‫ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﺑﺮى ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬

‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى دو ﺷﻴﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﭼﻮن ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ اﺻﺮار وى ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺎش ﻛﻦ و از‬
‫آن ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ‪ ،‬آﻧﮕﺎه اﮔﺮ رﻓﺘﻨﻰ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺮو‪«.‬‬
‫و ﺑﻬﺮام ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺎش ﻛﺮد و ﺳﻮى دو ﺷﻴﺮ رﻓﺖ و ﻳﻜﻰ از ﺷﻴﺮان ﺳﻮى وى آﻣـﺪ و ﭼـﻮن‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﺑﻬﺮام ﺑﺮﺟﺴﺖ و ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺮ ﻧﺸﺴﺖ و دو ﭘﻬﻠﻮى آﻧﺮا ﺑﺎ زاﻧﻮان ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن ﺑﻔﺸﺮد ﻛـﻪ ﺳﺴـﺘﻰ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﮔﺮزى ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ آن ﻛﻮﻓﺘﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺷﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺪو ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ دو ﮔﻮش آﻧﺮا‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺳﺮ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻮﻓـﺖ ﺗـﺎ ﻣـﺦ ﺷـﻴﺮان ﻓـﺮو‬
‫رﻳﺨﺖ و ﺳﺮ ﻫﺮ دو را ﺑﺎ ﮔﺮزى ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﻜﻮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﺴﺮو و دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮان ﻧﺎﻇﺮ ﻛﺎر وى ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻬﺮام ﺗﺎج و زﻳﻮر ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺴﺮو ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻧﮓ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﺑﻬﺮام را ﻛﻪ ﻳﺎران‬
‫ﻣﻄﻴﻊ دارد ﻋﻤﺮ دﻫﺎد و ﺷﺎﻫﻰ ﻫﻔﺖ اﻗﻠﻴﻢ زﻣﻴﻦ ﻧﺼﻴﺐ وى ﻛﻨﺎد‪ «.‬و ﻫﻤﻪ ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺎﻧـﮓ زدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﻄﻴـﻊ و‬
‫ﻣﻌﺘﺮف ﺑﻬﺮام ﺷﺎﻫﻴﻢ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﺧﻮﺷﺪﻟﻴﻢ‪ .‬و دﻋﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫روز دﻳﮕﺮ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن وﻻﻳﺎت و وزﻳﺮان ﻣﻨﺬر را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﺑﻬﺮام ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از ﺑﺪﻳﻬﺎﻳﺸﺎن در ﮔﺬرد و ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺬر ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ دل دارد ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬و ﺑﻬﺮام ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و آﻧﻬﺎ را اﻣﻴﺪوار ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ رﻋﻴﺖ آﺳﻮده ﺷـﻮﻧﺪ و آرام ﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﻫﻔـﺖ روز‬
‫ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﺎر داد وﻋﺪهﻫﺎى ﻧﻜﻮ داد و ﺑﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎرى و اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪاى ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﭘﺲ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ و ﺗﻔﺮﻳﺢ را از ﻛﺎرﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﭼﻨﺪان ﻛـﻪ‬
‫ﻋﻴﺒﮕﻮﻳﻰ رﻋﻴﺖ ﺑﺮ رﻓﺘﺎر وى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ و ﺷﺎﻫﺎن اﻃﺮاف ﺑﻪ ﻃﻤﻊ دﺳﺖ اﻧﺪازى ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو وى اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﺘﻴﺰهﺟﻮﻳﻰ اﻓﺘﺎد ﺧﺎﻗﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮك ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ دوﻳﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار از ﺗﺮﻛﺎن ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ‬
‫وى آﻣﺪ و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻗﺎن ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺰرگ آﻫﻨﮓ ﺑﻼدﺷﺎن دارد و ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﺮوﻫـﻰ از‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﺻﺎﺣﺐ رأى و ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺮام ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاى اﻳﻦ دﺷﻤﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﻋﻴﺶ ﺗﻮ‬
‫اﺳﺖ آﻣﺎده دﺷﻤﻦ ﺑﺎش ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺣﺎدﺛﻪاى رخ دﻫﺪ ﻛﻪ دﭼﺎر ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ و ﻧﻨﮓ ﺷﻮى‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ اﺳﺖ و ﻣﺎ دوﺳﺘﺎن اوﻳﻴﻢ‪ .‬و ﺑﻪ ﺗﻔﺮﻳﺢ و ﻟﺬﺗﺠﻮﻳﻰ و ﺷﻜﺎر ﻣﺼﺮﺗﺮ‬
‫ﺷﺪ و ﺳﻮى آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ در آﺗﺸﻜﺪه آﻧﺠﺎ ﻋﺒﺎدت ﻛﻨﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺳﻮى ارﻣﻴﻨﻴﻪ رود ﻛﻪ در ﺟﻨﮕﻠﻬﺎى آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻜﺎر ﭘﺮدازد و در راه ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ و ﻫﻔﺖ ﻛﺲ از ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ را ﺑـﺎ ﺳﻴﺼـﺪ ﺗـﻦ از ﻳـﺎران دﻟﻴـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮد و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺮﺳﻰ واﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻛﺴﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﺮﻓﺘﻪ و اﻣﻮر را ﺑﻪ ﺑﺮادر واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ داﻧﺴـﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻋﻤـﻞ وى‬
‫ﻓﺮار از دﺷﻤﻦ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻠﻚ اﺳﺖ و ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ را ﺳﻮى ﺧﺎﻗـﺎن ﻓﺮﺳـﺘﻨﺪ و ﺧﺮاﺟﮕـﺰارى وى‬
‫ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻧﻜﻨﻨﺪ دﻳﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﻏﺎرت دﻫﺪ و ﺟﻨﮕﺎوراﻧﺸﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫‪167‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﺧﺎﻗﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻗﻮم اﺗﻔﺎق ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﻨﻨـﺪ و ﺧـﺎﻃﺮش از ﻃـﺮف اﻳﺸـﺎن ﺑﻴﺎﺳـﻮد و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز و وﻳﺮاﻧﻰ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﻳﻜﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﺎﻗﺎن ﺑﻴﺎرد و ﺧﺒﺮ ﮔﻴﺮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻗﺼﻪ ﺧﺎﻗﺎن و ﻗﺼﺪ وى را ﺑﮕﻔـﺖ و‬
‫ﺑﻬﺮام ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺧﻮد ﺑﺮﻓﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻗﺎن ﺗﺎﺧﺖ و وى را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸـﺖ و از ﺳـﭙﺎه وى‬
‫ﻛﺸﺘﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺮد و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻓﺮارى ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﺗﻌﺎﻗﺒﺸﺎن ﻛﺮد و ﺑﻜﺸﺖ و ﻏﻨﻴﻤﺖ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳـﭙﺎه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﻟﻢ و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎز آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎج و ﺳﺮﭘﻮش ﺧﺎﻗﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻬﺮام اﻓﺘﺎد و ﺑﺮ وﻻﻳﺖ او از ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺮﻛﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﺮزﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻠﻰ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺗﺨﺘﻰ از ﻧﻘﺮه ﺑﺪو داد‪ .‬ﻛﺴﺎن از ﺑﻼد ﻣﺠﺎور ﻗﻠﻤﺮو ﺧﺎﻗﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻬﺮام اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫و ﺧﻀﻮع ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺮام آﻣﺪﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ و آﻧﻬﺎ ﺣﺪى ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از آﻧﺠﺎ ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﻨﻨﺪ و‬
‫اوﺣﺪى ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد و ﻣﻨﺎرى ﺑﺴﺎﺧﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻴﺮوز ﺷﺎه ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ آﻧـﺮا در ﺑـﻼد‬
‫ﺗﺮﻛﺎن ﭘﻴﺶ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻬﺮام ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎ وراء اﻟﻨﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨـﺪ و او ﺟﻨـﮓ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻬﺮام و ﺑﺎﺟﮕﺰارى وى ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻬﺮام ﺳﻮى آذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﺧﻮﻳﺶ رود ﻛﻪ در ﺳﻮاد ﺑﻮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﻤـﻪ ﻳـﺎﻗﻮت ﺳـﺮخ و‬
‫ﺟﻮاﻫﺮ دﻳﮕﺮ را ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺎج ﺧﺎﻗﺎن ﺑﻮد در آﺗﺸﻜﺪه آذرﺑﻴﺠﺎن ﺑﻴﺎوﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﻃﻴﺴﺒﻮن رﻓﺖ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﭙﺎه و ﻋﻤﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷـﺖ از ﻛﺸـﺘﻪ‬
‫ﺷﺪن ﺧﺎﻗﺎن و ﻛﺎر ﺳﭙﺎه وى ﺧﺒﺮﺷﺎن داد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻬﺮام ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺮﺳﻰ را وﻻﻳﺖ ﺧﺮاﺳﺎن داد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ رود و در ﺑﻠﺦ ﻣﻘﺮ ﮔﻴﺮد و او را‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد داد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام در اواﺧﺮ روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﻣﺎه رﻓﺖ و روزى ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﺷﻜﺎر ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮر ﺧﺮى ﺗﺎﺧﺖ و‬
‫در ﺗﻌﺎﻗﺐ آن دور ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻰ اﻓﺘﺎد و ﻏﺮق ﺷﺪ و ﻣﺎدرش ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ و ﻧﺰدﻳـﻚ ﭼـﺎه‬
‫ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آن ﻣﺎل ﺑﻪ ﻛﺴﻰ دﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام را از ﭼﺎه در آورد و از ﭼﺎه ﮔﻞ و ﻟﺠﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮآوردﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺗﭙﻪﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺟﺜﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻬﺮام از ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﺳﻮى ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑـﺮاى اﻫـﻞ ﻣﻤﻠﻜـﺖ‬
‫ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﺳﺮ آن دارد ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧﻴـﺮ و رﻓﺎﻫﺸـﺎن ﻛـﺎر ﻛﻨـﺪ و اﮔـﺮ از راه‬
‫راﺳﺖ ﺑﮕﺮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﺪر ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺪرش در آﻏﺎز ﻛﺎر ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ و اﻧﺼﺎف ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد‬
‫و ﻗﺪر ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﺪر ﻧﺸﻨﺎﺳﺎن در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻠﻮك ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و او ﻧﻴﺰ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﺮاﻳﻴﺪ و ﺳﺘﻢ ﻛﺮد و ﺧﻮن ﺑﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪168‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻬﺮام از ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻛﺎن از راه آذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﻳﺎﻗﻮت و ﺟﻮاﻫﺮ ﺗﺎج ﺧﺎﻗـﺎن و ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﮔـﻮﻫﺮ‬
‫ﻧﺸﺎن وى را ﺑﺎ زﻳﻮر ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ آﺗﺸﻜﺪه ﺷﻴﺰداد و ﺧﺎﺗﻮن زن ﺧﺎﻗﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻧﺠﺎ ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺑـﻪ ﺳﭙﺎﺳـﺪارى‬
‫ﻓﻴﺮوزى ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد ﺳﻪ ﺳﺎل ﺧﺮاج از ﻣﺮدم ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻓﻘﻴـﺮان و ﻣﺴـﺘﻤﻨﺪان ﺑﺨـﺶ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار ﻫﺰار درم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ و ﻣﺮدم واﻻ ﻧﮋاد داد‪ ،‬و درﺑﺎره ﻛﺎر ﺧﺎﻗﺎن ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﻪ آﻓﺎق ﻧﻮﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‬
‫ﻛﻪ وﻗﺘﻰ از آﻣﺪن ﺧﺎﻗﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺧﺪا ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺮ او ﺗﻮﻛﻞ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﻛﺲ از اﻫﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ و ﺳﻴﺼﺪ ﺳﻮار از ﻧﺨﺒﻪ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ از راه آذرﺑﻴﺠﺎن و ﻛﻮه ﻗﺒﻖ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﺧـﻮارزم درآﻣـﺪ و‬
‫ﺧﺪاﻳﺶ ﻓﻴﺮوزى داد و از ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺧﺮاج ﺳﺨﻦ آورد‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ وى ﺑﻼﻏﺖ آﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺧﺮاج را ﺑﻪ ﺧﺮاﺟﮕﺰاران ﺑﺒﺨﺸـﻨﺪ و ﺑـﺪو‬
‫ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻫﺰار درﻫﻢ اﺳـﺖ و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﻧﮕﻴﺮﻧـﺪ و ﻳﻜﺴـﻮم ﺧـﺮاج آن ﺳـﺎل را ﻧﻴـﺰ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺑﻬﺮام ﮔﻮر از ﭘﻴﻜﺎر ﺧﺎﻗﺎن ﺗﺮك ﺑﻪ ﻃﻴﺴﺒﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺮﺳﻰ را وﻻﻳﺖ ﺧﺮاﺳﺎن‬
‫داد و او را ﺑﻪ ﺑﻠﺦ ﻣﻘﺮ داد و ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﺮازه را وزارت داد و ﺑﻪ ﺻﻒ ﺧﺎﺻﺎن ﺧـﻮﻳﺶ آورد و ﺑﺰرﮔﻔـﺮ ﻣـﺪار‬
‫ﻛﺮد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﻮى دﻳﺎر ﻫﻨﺪ ﻣﻰرود ﺗﺎ اﺧﺒﺎر آن ﺑﺪاﻧﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰى از آن ﻣﻤﻠﻜﺖ را ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد و ﭼﻴﺰى از ﺧﺮاج ﻣﺮدم ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﺒﻚ ﻛﻨﺪ و وى را آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد داد و ﺑﺮﻓﺖ و ﻧﺎﺷـﻨﺎس‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﻨﺪ درآﻣﺪ و ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺒﻮد و ﻛﺲ از ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ از ﻛﺎر وى ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ وﻟﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮارى و دﻟﻴـﺮى وى‬
‫در ﺟﻨﮓ درﻧﺪﮔﺎن و ﺟﻤﺎل و ﻛﻤﺎل ﺧﻠﻘﺖ وى ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛـﻪ در ﮔﻮﺷـﻪاى از‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻓﻴﻠﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ راه ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺘﻪ و از ﻳﻜﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺎى ﻓﻴﻞ را ﺑﻪ وى ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ‬
‫آﻧﺮا ﺑﻜﺸﺪ و ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﺎه رﺳﻴﺪ او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻳﻜﻰ را ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺧﺒﺮ وى ﺑﻴﺎرد و ﭼﻮن ﺑﻬﺮام و ﻓﺮﺳﺘﺎده‬
‫ﺷﺎه ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻘﺮ ﻓﻴﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎﻻى دﺧﺘﺮى ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﺑﻬﺮام را ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻓﻴـﻞ‬
‫رﻓﺖ و ﺑﺎﻧﮓ زد و ﻓﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻛﻒ ﺑﻪ دﻫﺎن آورده ﺑﻮد و ﺻﺪاﻳﻰ ﺑﺰرگ و ﻣﻨﻈﺮى ﻫـﻮلاﻧﮕﻴـﺰ داﺷـﺖ و ﭼـﻮن‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻬﺮام رﺳﻴﺪ ﺗﻴﺮى ﺑﻪ آن زد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن دو ﭼﺸﻤﺶ ﺧﻮرد و ﭼﻨﺎن ﻓﺮو رﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد دﻳﺪه ﻧﺸﻮد و‬
‫ﺑﺎز ﺗﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻓﻴﻞ رﺳﻴﺪ و ﺑﺮﺟﺴﺖ و ﺧﺮﻃﻮم آن ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺳﺨﺖ ﺑﻜﺸـﻴﺪ و ﻓﻴـﻞ ﺑـﻪ زاﻧـﻮ در آﻣـﺪ و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻪ آن زد ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﺪاد و ﺳﺮ ﻓﻴﻞ را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﻪ دوش ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ راه رﺳﻴﺪ و ﻓﺮﺳـﺘﺎده‬
‫ﺷﺎه وى را ﻣﻰدﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ از دﻟﻴﺮى و ﺟﺮﺋﺖ وى ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ آﻣﺪه و ﻋﻄﺎى ﺑﺰرگ‬
‫داد و از ﻛﺎر وى ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻴﺎﻧﻢ و ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻢ آورد و از او ﺑﻪ ﭘﻨﺎه‬
‫ﺗﻮ آﻣﺪم‪«.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺷﺎه را دﺷﻤﻨﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻨﺎزﻋﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان ﺳﻮى وى آﻣـﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻗﺪرت وى ﺧﺒﺮ داﺷﺖ‪ ،‬و ﺷﺎه ﺣﺮﻳﻒ از او اﻃﺎﻋﺖ و ﺧﺮاﺟﮕﺰارى ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ و ﺷﺎه ﻳﺎر‬
‫‪169‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻬﺮام ﺳﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻬﺮام وى را ﻣﻨﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر وى را ﻓﻴﺼﻞ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬و ﺷﺎه از ﮔﻔﺘﻪ وى‬
‫آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻬﺮام ﻣﺠﻬﺰ ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﺎ دﺷﻤﻦ رو ﺑﺮو ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮاران ﻫﻨﺪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ ﻣـﺮا ﻣﺮاﻗﺒـﺖ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻫﺠﻮم ﺑﺮد و ﻳﻜﻰ را ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰزد ﻛﻪ ﺗﺎ دﻫﺎﻧﺶ ﻣﻰرﺳﻴﺪ و دﻳﮕﺮى را ﺿـﺮﺑﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﻤﺮ ﻣﻰزد و ﺑﻪ دو ﻧﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬ﺧﺮﻃﻮم ﻓﻴﻞ را ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﻄﻊ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺳـﻮار را از زﻳـﻦ ﻓـﺮو ﻣـﻰﻛﺸـﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺪوان ﺗﻴﺮ اﻧﺪازى ﻧﺪاﻧﻨﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن ﭘﻴﺎدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﺎ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻴـﺮ در او‬
‫ﻓﺮو ﻣﻰرﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪﻧﺪ ﻓﺮارى ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺮ ﭼﻴﺰى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻳﺎر ﺑﻬﺮام اردوﮔﺎه دﺷﻤﻦ را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓـﺖ‬
‫و ﺧﻮﺷﺪل ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘـﺎداش‪ ،‬دﺧﺘـﺮ ﺧـﻮﻳﺶ را زن او ﻛـﺮد و دﻳﺒـﻞ و ﻣﻜـﺮان و‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻨﺪ را ﺑﺪو داد و ﻣﻜﺘﻮب ﻧﻮﺷﺖ و ﺷﺎﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ وﻻﻳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺠـﻢ ﻣﻨﻀـﻢ‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﺮاج آن را ﺑﻪ ﺑﻬﺮام دﻫﻨﺪ و ﺑﻬﺮام ﺧﻮﺷﺪل ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻬﺮام‪ ،‬ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﺮازه را ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﺳﭙﺎه ﺳﻮى روم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ آﻫﻨﮓ ﺳـﺎﻻر‬
‫ﻗﻮم ﻛﻨﺪ و درﺑﺎره ﺑﺎج و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺟﺰ ﻛﺴﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﻛﻔﺎﻳﺖ آن ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ و او ﺑـﺎ ﮔـﺮوه‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ درآﻣﺪ و رﻓﺘﺎرى ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ داﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺰرگ روم ﺑﺎ وى ﺻﻠﺢ ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺑﻬـﺮام را‬
‫ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ و او ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ را ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﺳﻢ وى را ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺮﺳﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﮔﺎﻫﻰ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و او ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﺮازه ﭘﺴﺮ ﻓﺮﺧﺰاد ﭘﺴﺮ ﺧﻮرﻫﺒـﺎذ ﭘﺴـﺮ ﺳﻴﺴـﻔﺎذ ﭘﺴـﺮ ﺳﻴﺴـﻨﺎﺑﺮوه ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻛﻰاﺷﻚ ﭘﺴﺮ دارا ﭘﺴﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﭘﺴﺮ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر ﭘﺴﺮ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ را ﻋﺰﻳﺰ داﺷﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺴﻦ رﻓﺘﺎر و اﺻﺎﺑﺖ رأى و ﻣﺮدﻣـﺪارى‬
‫وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ را ﭘﺴﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﭘﺪر داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى ﺷﺎﻫﺎن ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺗﺒـﺖ وى ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻪ ﺗﻦ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻜﻰ زراوﻧﺪاد ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ وى را ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ دﻳﻦ و ﻓﻘﻪ وا داﺷﺖ و‬
‫ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺑﺰرگ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻬﺮام ﮔﻮر وﻳﺮا ﻫﻴﺮ ﺑﺪان ﻫﻴﺮﺑﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺑـﺪان ﻣﻮﺑـﺪ ﺑـﻮد و دﻳﮕـﺮى ﻣـﺎ‬
‫ﺟﺸﻨﺲ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ دﻳﻮان ﺧﺮاج را ﺑﻪ دﺳـﺖ داﺷـﺖ و ﻋﻨـﻮان وى »راﺳـﺘﺮاى و‬
‫ﺷﺎﻧﺴﻼن« ﺑﻮد و ﻧﺎم ﺳﻮﻣﻰ ﻛﺎرد ﺑﻮد و ﺳﺎﻻر ﺑﺰرگ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و ﻋﻨﻮان اﺳﻄﺮانﺳﻼن داﺷﺖ و اﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺘﻰ ﺑﺎﻻى‬
‫اﺳﭙﻬﺒﺬ ﺑﻮد و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ارﻛﺒﺬ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻨﻮان ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﺑﺰرﮔﻔﺮﻣﺪار ﺑﻮد ﻳﻌﻨﻰ وزﻳﺮ وزﻳﺮان و ﺳﺮ ﺳﺮان‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ از دﻫﻜﺪه اﻳﺮوان از روﺳﺘﺎى دﺷﺘﺒﺎرﻳﻦ از وﻻﻳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﺑﻮد و در آﻧﺠـﺎ و ﻫـﻢ در‬
‫ﺟﺮه ﻛﻪ از وﻻﻳﺖ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻮد و ﺑﻪ دﺷﺘﺒﺎرﻳﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﻫﺎى ﺑﻠﻨـﺪ ﺳـﺎﺧﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠـﻪ آﺗﺸـﻜﺪهاى ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﭙﺎﺳﺖ و آﺗﺶ آن ﺑﺠﺎﺳﺖ و آﻧﺮا ﻣﻬﺮ ﻧﺮﺳﻴﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪170‬‬

‫و ﻫﻢ او ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﺮوان ﭼﻬﺎر دﻫﻜﺪه ﮔﺮﻓﺖ و در ﻫﺮ ﻛﺪام آﺗﺸﻜﺪهاى ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﻳﻜﻰ را ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻛﺮد و »ﻓﺮازﻣﺮا آورد ﺧﺪاﻳﺎن« ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻰ آن »ﺳﺮور ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻦ آر« ﺑﺎﺷﺪ و دﻳﮕﺮى را ﺧـﺎص زراوﻧـﺪاد‬
‫ﻛﺮدى و زراوﻧﺪادان ﻧﺎﻣﻴﺪ و دﻳﮕﺮى را ﺑﻪ ﻛﺎرد داد ﻛﺎرداران ﻧﺎﻣﻴﺪ و دﻳﮕﺮ را ﺑـﻪ ﻣﺎﺟﺸـﻨﺲداد و ﻣﺎﺟﺸﻨﺴـﻔﺎن‬
‫ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ در آن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺳﻪ ﺑﺎغ ﮔﺮﻓﺖ و در ﻫﺮ ﺑﺎغ دوازده ﻫﺰار ﻧﺨﻞ ﻛﺸﺖ و در ﻳﻚ ﺑﺎغ دوازده ﻫﺰار زﻳﺘـﻮن‬
‫ﻛﺸﺖ و در ﻳﻚ ﺑﺎغ دوازده ﻫﺰار ﺳﺮو ﻛﺸﺖ و اﻳﻦ دﻫﻜﺪهﻫﺎ و ﺑﺎﻏﻬﺎ و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ ﺗـﺎ ﻛﻨـﻮن ﺑـﻪ دﺳـﺖ اﻋﻘـﺎب‬
‫اوﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﭘﺲ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﻛﺎر ﺧﺎﻗﺎن و ﺷﺎه روم از راه ﻳﻤﻦ ﺳﻮى دﻳﺎر ﺳﻮدان رﻓﺖ و ﻣﺮدم ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﮔﺮوﻫﻰ اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز آﻣﺪ و ﻛﺎر ﻫﻼﻛﺖ وى ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺎوردم‪.‬‬
‫در ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻬﺮام اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ او ﻫﻴﺠـﺪه ﺳـﺎل و ده ﻣـﺎه و‬
‫ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻮد و ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل و دو ﻣﺎه و ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫و او ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﻗـﻮم‪ ،‬ﭘـﻴﺶ وى ﺷـﺪﻧﺪ و دﻋـﺎ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﻣﺒﺎرﻛﺒﺎد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻜﻮ داد و از ﭘﺪر و ﻣﻨﺎﻗﺐ وى ﻳﺎد ﻛﺮد و از رﻓﺘﺎر وى ﺑﺎ رﻋﻴﺖ ﺳـﺨﻦ آورد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ رﻓﺘﺎر وى را ﭼﻮن ﭘﺪر ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛـﻪ ﺧﻠﻮﺗﻬـﺎى وى در‬
‫ﺻﻼح اﻧﺪﻳﺸﻰ ﻣﻤﻠﻜﺖ و ﻛﻴﺪ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن اﺳﺖ و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﺑﺮازه و وزﻳﺮ ﭘﺪر را وزارت داده و‬
‫ﺑﺎ رﻋﻴﺖ روش ﻧﻜﻮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و رﺳﻮم ﻧﻴﻚ ﺑﻨﻴﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺑـﺎ رﻋﻴـﺖ و‬
‫ﺳﭙﺎه رؤف ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﺰدﮔﺮد را دو ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪ :‬ﻳﻜﻰ ﻫﺮﻣﺰ ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﺳﻴﺴﺘﺎن داﺷﺖ و دﻳﮕﺮى ﻓﻴﺮوز ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻫﺮﻣﺰ از ﭘـﺲ‬
‫ﻣﺮگ ﭘﺪر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻓﻴﺮوز از وى ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ دﻳﺎر ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رﻓـﺖ و ﻗﺼـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ و ﺑـﺮادر را ﺑـﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺣﻖ اوﺳﺖ و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻛﺮد ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺪو دﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﺮﻣﺰ‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺪر ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻓﻴﺮوز ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﺘﻤﮕﺮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺷﺎه ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا‬
‫ﺳﺘﻢ را ﻧﭙﺴﻨﺪد و ﻛﺎر ﺳﺘﻤﮕﺮان را ﺑﻪ ﺻﻼح ﻧﻴﺎرد‪ ،‬در ﻗﻠﻤﺮو ﺷﺎه ﺳﺘﻤﮕﺮ اﻧﺼﺎف ﺟﺰ ﺑﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺘـﻮان داﺷـﺖ‪ «.‬و‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻓﻴﺮوز ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻓﻴﺮوز ﻃﺎﻟﻘﺎن را ﺑﻪ وى داد و ﺑـﺎ ﻛﻤـﻚ ﺳـﭙﺎه او ﺑـﺎ ﻫﺮﻣـﺰ ﺑﺠﻨﮕﻴـﺪ و وى را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و ﺳﭙﺎﻫﺶ را ﺑﭙﺮاﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ روﻣﻴﺎن ﺧﺮاﺟﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﻣﻰداده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﻧﺪادﻧﺪ و او ﻣﻬﺮﻧﺮﺳﻰ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﺮازه را ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آن ﮔﺮوه ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ دﻳﮕﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪171‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬

‫وى ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﺑﻮد‪ ،‬و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭘﺲ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮادر و ﺳﻪ ﺗﻦ از ﺧﺎﻧﺪان ﺧـﻮﻳﺶ را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺮوز از ﺧﺮاﺳﺎن ﺳﭙﺎه آﻣﺎده ﻛﺮد و از ﻣـﺮدم ﻃﺨﺎرﺳـﺘﺎن و دﻳـﺎر‬
‫ﻣﺠﺎور آن ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺳﻮى ﺑﺮادر رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ رى ﺑﻮد و ﻣﺎدرﺷﺎن ﻳﻜﻰ ﺑﻮد و دﻳﻨﻚ ﻧﺎم داﺷﺖ و در ﻣﺪاﻳﻦ‬
‫ﻣﻘﺮ داﺷﺖ و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر آن ﺣﺪود ﻣﻰﻛﺮد‪ .‬ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﺑﺮادر ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و او را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎ ﻛﺴﺎن ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫ﻛﺮد و روش ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و دﻳﻨﺪار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻓﻴﺮوز ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻗﺤﻄﻰ ﺷﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻜﻮ ﻛﺮد و ﻫﺮ ﭼﻪ در ﺧﺰاﻧﻪ ﺑـﻮد ﺑﺨـﺶ ﻛـﺮد و‬
‫ﺧﺮاج ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ راه ﺑﺪر ﻛﻪ در آن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﻰ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﻓﻴﺮوز ﺳﻮى ﻗﻮم ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻃﺨﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻨﺪ و در اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺎﻳﻴـﺪ آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آﻧﻜﻪ وى را ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺮادر ﻛﻤﻚ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﻮم روش ﻗﻮم ﻟﻮط داﺷﺘﻨﺪ و ﻓﻴﺮوز روان داﺷﺖ آن دﻳﺎر را ﺑﻪ دﺳﺖ آﻧﻬﺎ واﮔﺬارد و ﺑﻪ‬
‫ﺟﻨﮕﺸﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭼﻬﺎر ﭘﺴﺮ و ﭼﻬﺎر ﺑﺮادر وى ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﻋﻨﻮان‬
‫ﺷﺎﻫﻰ داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻳﻜﻰ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻮﺧﺮه ﻛﻪ اﻫﻞ ﺷﻴﺮاز ﺑـﻮد‬
‫ﺳﻮى آﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻮﺧﺮه در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه و در راه ﺧﺪا ﺑـﺮون ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺳـﺎﻻر‬
‫ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و وى را از ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺮون راﻧﺪ و ﺑﻪ ﺻﻠﺢ از ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺸﺮط آﻧﻜﻪ از اﺳـﻴﺮان‬
‫اردوﮔﺎه ﻓﻴﺮوز ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﻴﺮوز ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﺸﺎم دﻳﮕﺮ اﻫﻞ ﺧﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﺮوز ﺷﺎﻫﻰ ﺗﻨﺪ ﺧﻮى و ﻣﻜﺎر ﺑﻮد و ﺑـﺮاى ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ و رﻋﻴـﺖ‬
‫ﺷﻮم ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎر و ﮔﻔﺘﺎرش ﻣﺎﻳﻪ ﺧﺴﺎرت وى و اﻫﻞ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ در ﻣﻠﻚ وى ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺎﭘﻰ ﻗﺤﻂ ﺷﺪ و ﺟﻮى و ﻛﺎرﻳﺰ و ﭼﺸـﻤﻪ ﻓـﺮو ﺷـﺪ و درﺧـﺖ و ﺑﻴﺸـﻪ‬
‫ﺑﺨﺸﻜﻴﺪ و ﺑﻪ دﺷﺖ و ﻛﻮه‪ ،‬ﻛﺸﺖ و ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺒﺎه ﺷﺪ و ﭘﺮﻧﺪه و درﻧﺪه ﺑﻤﺮد و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﭼﻬﺎر ﭘﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧـﺪ و‬
‫ﺑﺎر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮد و آب دﺟﻠﻪ ﻛﻢ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﻣﺤﻨﺖ و ﺳـﺨﺘﻰ اﻓﺘﺎدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ رﻋﻴـﺖ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺮاج و ﺟﺰﻳﻪ و ﻧﻮﺑﺘﻰ و ﺑﻴﮕﺎرى ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ و اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮﻳﺶ دارﻧﺪ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗـﺎ ﺑـﺮاى‬
‫ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻗﻮت ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و در ﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ اﻧﺒﺎر و ذﺧﻴﺮه دارد ﻛﻪ ﺧﺮاج و ﺟﺰﻳﻪ و ﻧﻮﺑﺘﻰ و ﺑﻴﮕﺎرى‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ و اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮﻳﺶ دارﻧﺪ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻗﻮت ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ و د ﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﻛـﻪ ﻫـﺮ ﻛـﻪ‬
‫اﻧﺒﺎر و ذﺧﻴﺮه دارد ﻛﻪ ﻗﻮت ﻣﺮدم ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ در آرد و در آن ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺧﺎص ﻛﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺗﻮاﻧﮕﺮ و ﺑﻴﻨﻮا‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪172‬‬

‫و ﺷﺮﻳﻒ و ﺣﻘﻴﺮ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و اﻋﻼم ﻛﺮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺑﻤﺮده ﻣﺮدم آن ﺷﻬﺮ ﻳـﺎ‬
‫دﻫﻜﺪه ﻳﺎ ﻣﺤﻞ ﻣﺮگ وى را ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺳﺨﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و در آن دوران ﺳﺨﺘﻰ و ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ رﻋﻴﺖ را ﭼﻨﺎن راه ﺑﺮد ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻧﻤـﺮد ﻣﮕـﺮ ﻳﻜـﻰ از‬
‫روﺳﺘﺎى وﻻﻳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺪﻳﻪ و ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻴﺎن و ﻣﺮدم اردﺷﻴﺮﺧﺮه و ﻓﻴﺮوز اﻳﻦ را ﺣﺎدﺛﻪاى ﻋﻈـﻴﻢ‬
‫ﺷﻤﺮدﻧﺪ‪ .‬و او ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ ﻛﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ از او و رﻋﻴﺖ او درﻳﻎ ﻧﺪارد و ﺑﺎران ﺑﺒـﺎرد و ﺧـﺪاى اﺟﺎﺑـﺖ‬
‫ﻛﺮد و وﻻﻳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﺮ آب ﺷﺪ و درﺧﺘﺎن ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻴﺮوز ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ رى ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎزﻧﺪ و آﻧﺮا ﻓﻴﺮوز ﻧﺎم ﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﮔﺮﮔﺎن و درﺑﻨـﺪ ﺻـﻮل ﻧﻴـﺰ ﺷـﻬﺮى‬
‫ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و آﻧﺮا روﺷﻦ ﻓﻴﺮوز ﻧﺎم ﻛﺮد و در آذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و آﻧﺮا ﺷﻬﺮام ﻓﻴﺮوز ﻧﺎم ﻛﺮد و ﭼـﻮن‬
‫ﻗﻠﻤﺮو وى اﺣﻴﺎ ﺷﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او اﺳﺘﻮار ﺷﺪ و دﺷﻤﻨﺎن را ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﻐﻠﻮب ﻛـﺮد‪ ،‬و از ﺑﻨﻴـﺎن اﻳـﻦ ﺳـﻪ ﺷـﻬﺮ‬
‫ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﺧﺮاﺳﺎن رﻓـﺖ و آﻫﻨـﮓ ﺟﻨـﮓ اﺧﺸـﻨﻮار ﺷـﺎه ﻫﻴﻄﺎﻟﻴـﺎن داﺷـﺖ و ﭼـﻮن‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻳﻜﻰ از ﻳﺎران اﺧﺸﻨﻮار ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر او ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دو دﺳﺖ و دو ﭘـﺎى ﻣـﺮا ﻗﻄـﻊ‬
‫ﻛﻦ و ﺑﻪ راه ﻓﻴﺮوز ﺑﻴﻔﻜﻦ و ﺑﺎ ﻋﻴﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻦ‪ «.‬ﻣﻘﺼـﻮد وى از اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺣﻴﻠـﻪ ﺑـﺎ ﻓﻴـﺮوز ﺑـﻮد و‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﺑﺎ وى ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﻪ راه ﻓﻴﺮوز اﻓﻜﻨﺪ و ﭼﻮن ﻓﻴﺮوز ﺑﺮ او ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺳﺒﺐ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﻗﺼﻪ او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺧﺸﻨﻮار اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﺮد از آن رو ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎب ﻓﻴﺮوز و ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻧﺪارى‪«.‬‬
‫ﻓﻴﺮوز ﺑﺮ او رأﻓﺖ ﻛﺮد و رﺣﻤﺖ آورد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﻫﻤﺮاه ﺑﺮدارﻧﺪ‪ .‬و آن ﻣﺮد ﺑـﻪ ﻓﻴـﺮوز ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫روى ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ‪ ،‬او و ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ راﻫﻰ ﻛﻮﺗﺎه راﻫﺒﺮ ﻣـﻰﺷـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﺎ ﻛﻨـﻮن ﻛـﺲ از آن راه ﺳـﻮى ﺷـﺎه‬
‫ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻓﻴﺮوز ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮرد و ﺳﭙﺎه را از راﻫﻰ ﻛﻪ وى ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺒـﺮد و ﺑﻴﺎﺑـﺎن ﭘـﺲ از ﺑﻴﺎﺑـﺎن‬
‫درﻧﻮردﻳﺪ و ﭼﻮن از ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻧﺰدﻳﻚ آﻳﻨﺪ و اﻧﺘﻬﺎى ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ و ﭼﻮن آﻧﻬـﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﭘﺲ رﻓﺘﻦ و ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻛﺮد و ﻳﺎران ﻓﻴﺮوز‬
‫ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺣﺬر ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد و ﻧﻜﺮدى و اﻛﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﺑﺮﺧﻮرﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن از ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺟﺎن ﺑﺪادﻧﺪ و ﻓﻴﺮوز و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ رﻫﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ رﺳـﻴﺪﻧﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮ آن ﺣﺎل ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺰدﻳﻚ دﺷﻤﻦ ﺷﺪﻧﺪ اﺧﺸﻨﻮار را ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑـﻪ ﺷـﺮط آﻧﻜـﻪ راﻫﺸـﺎن را ﺑـﺎز‬
‫ﮔﺬارد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ و ﻓﻴﺮوز ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻴﺎرد و آﻫﻨﮓ دﻳﺎرﺷﺎن ﻧﻜﻨﺪ‬
‫و ﺳﭙﺎه ﺑﺮاى ﺟﻨﮕﺸﺎن ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﻣﻴﺎن دو ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺣﺪى ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از آن ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﺑﺪﻳﻦ رﺿﺎ داد و ﻓﻴﺮوز ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﻧﻮﺷﺖ و ﻣﻬﺮ زد و ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺎﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و ﺷﺎه ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن راه‬
‫او را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫‪173‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ رﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺖ و ﺗﻌﺼﺐ وى را ﺳﻮى اﺧﺸﻨﻮار ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ و ﺳﻮى او ﺣﻤﻠـﻪ ﺑـﺮد و‬
‫ﺑﻪ رأى وزﻳﺮان و ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻜﻨﻰ را ﻧﻤﻰﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ رأى ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻓﻴﺮوز را ﻣﻨﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﻜﻰ از ﺧﺎﺻﺎن وى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ رأى او را ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳـﺪ و‬
‫ﻧﺎﻣﺶ ﻣﺰدﺑﻮذ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺰدﺑﻮذ اﺻﺮار وى ﺑﺪﻳﺪ آﻧﭽﻪ را در ﻣﻴﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد در ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻨﻮﺷﺖ و از ﻓﻴﺮوز ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻬﺮ ﺑﺮ‬
‫آن ﻧﻬﺪ‪ .‬ﻓﻴﺮوز ﺳﻮى دﻳﺎر اﺧﺸﻨﻮار رﻓﺖ و اﺧﺸﻨﻮار ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ و دﻳﺎر ﻓﻴﺮوز ﺧﻨﺪﻗﻰ ﺑﺰرگ ﻛﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن‬
‫ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﺧﻨﺪق رﺳﻴﺪ ﭘﻠﻬﺎ زد و ﭘﺮﭼﻤﻬﺎ ﺑﺮ آن ﻧﺼﺐ ﻛﺮد و آﻧﺮا ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد و ﺳﻮى‬
‫ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ اردوﮔﺎه آﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪ اﺧﺸﻨﻮار ﻣﻜﺘﻮب وى را ﺑﻪ ﻳـﺎدش آورد و ﮔﻔـﺖ ﭘﻴﻤـﺎن ﻧﺸـﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﻓﻴـﺮوز‬
‫ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺨﻨﺎن دراز ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از آن ﺟﻨﮓ اﻓﺘﺎد و ﻳﺎران ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻴﻤـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و اﺧﺸﻨﻮار ﻣﻜﺘﻮب ﻓﻴﺮوز را ﺑﺮون آورد و ﺑﺮ ﻧﻴـﺰه ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺎ اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻜﺘﻮب را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮ‪«.‬‬
‫و ﻓﻴﺮوز ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﻣﺤﻞ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎ را از ﻳﺎد ﺑﺮد و در ﺧﻨﺪق اﻓﺘﺎد و ﺑﻤﺮد و اﺧﺸﻨﻮار ﺑﻨﻪ ﻓﻴـﺮوز و زﻧـﺎن و‬
‫اﻣﻮال و دﻳﻮاﻧﻬﺎى وى را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﻜﺴﺘﻰ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم وﻻﻳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه در ﺳﻴﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻋﻠـﻢ و دﻟﻴـﺮى و ﺟﺮﺋـﺖ ﺑﺴـﻴﺎر داﺷـﺖ و ﻧـﺎﻣﺶ‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﺑﻮد و ﮔﺮوﻫﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن از ﻛﺎر ﻓﻴﺮوز ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ اﺧﺸﻨﻮار رﺳﻴﺪ و ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﻋﻼم ﺟﻨﮓ ﻛﺮد و او را ﺑﻪ ﻧـﺎﺑﻮدى ﺗﻬﺪﻳـﺪ ﻛـﺮد‪ .‬و اﺧﺸـﻨﻮار‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺰرگ ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ ﺳﻮﺧﺮا ﺳﻮاره ﺳـﻮى اﻳﺸـﺎن ﺷـﺪ و آﻧﻬـﺎ را از ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺗﻴﺮى ﺳﻮى ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن دو ﭼﺸﻢ اﺳﺒﺶ ﻓﺮود رﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺗﻴـﺮ در‬
‫ﺳﺮ اﺳﺐ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮد و اﺳﺐ ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺳﻮﺧﺮا ﺳﻮار را زﻧﺪه واﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﻳﺎر ﺧﻮد ﺷﻮد و آﻧﭽﻪ را‬
‫دﻳﺪهاى ﺑﺎ وى ﺑﮕﻮ‪ .‬و آﻧﻬﺎ ﺳﻮى اﺧﺸﻨﻮار رﻓﺘﻨﺪ و اﺳﺐ را ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﺗﻴـﺮ را ﺑﺪﻳـﺪ ﺣﻴـﺮان‬
‫ﺷﺪ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺳﻮﺧﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﮕﻮى‪.‬‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﻮان را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز دﻫﻰ و اﺳﻴﺮان را آزاد ﻛﻨﻰ و اﺧﺸﻨﻮار ﭼﻨﺎن ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﻳﻮان ﺑﻪ دﺳﺖ وى رﺳﻴﺪ و اﺳﻴﺮان آزاد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻬﺮﺳﺖ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﻴـﺮوز ﺑـﻮده‬
‫ﺑﻮد از دﻳﻮان در آورد و ﺑﻪ اﺧﺸﻨﻮار ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﻴﮕﺮدد ﺗﺎ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎ را ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺧﺸﻨﻮار ﻣﻌﻠﻮم داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﺮﻳـﺪ و ﺳـﻮﺧﺮا ﭘـﺲ از آزادى‬
‫اﺳﻴﺮان و ﮔﺮﻓﺘﻦ دﻳﻮان و اﺳﺘﺮداد اﻣﻮال و ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻓﻴـﺮوز ﺑـﻮد ﺳـﻮى ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺎرﺳـﻴﺎن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪174‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻋﺠﻤﺎن رﻓﺖ وى را ﺑﺰرگ ﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﻣﺮﺗﺒﺖ او ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺷﺎه ﻛﺴﻰ ﺑـﺎﻻﺗﺮ‬
‫از او ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﭘﺴﺮ وﻳﺴﺎﺑﻮر ﭘﺴﺮ رﻫﺎن ﭘﺴﺮ ﻧﺮﺳﻰ ﭘﺴﺮ وﻳﺴﺎﺑﻮر ﭘﺴﺮ ﻗﺎرن ﭘﺴﺮ ﻛﺮوان ﭘﺴﺮ اوﺑﻴـﺪ ﭘﺴـﺮ ﺗﻴﺮوﻳـﻪ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻛﺮدﻧﻚ ﭘﺴﺮ ﻧﺎور ﭘﺴﺮ ﻃﻮس ﭘﺴﺮ ﻧﻮدﻛﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺸﻮ ﭘﺴﺮ ﻧﻮذر ﭘﺴﺮ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺧﺒﺮ ﻓﻴﺮوز و ﺧﺒﺮ اﺧﺸﻨﻮار را ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧـﻪ آوردهاﻧـﺪ ﻛـﻪ ﮔﻔﺘـﻴﻢ وﻟـﻰ‬
‫اﻓﺰودهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ آﻫﻨﮓ اﺧﺸﻨﻮار ﺑﺮون ﻣﻰﺷﺪ ﺳﻮﺧﺮا را در ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن و ﺷﻬﺮ ﺑﻬﺮﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺷـﻬﺮ‬
‫ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺮﺗﺒﺖ ﺳﻮﺧﺮا‪ :‬ﻗﺎرون ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﻴﺴﺒﻮن و ﺑﻬﺮ ﺳﻴﺮ‪ ،‬وﻻﻳﺖ ﺳﻴﺴﺘﺎن ﻧﻴﺰ داﺷﺖ و ﭼﻨـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﻣﻴﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺮاﺳﺎن و ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺮﻛﺎن ﻣﻨﺎرى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗﺮﻛـﺎن از آﻧﺠـﺎ ﺗﺠـﺎوز ﻧﻜﻨﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺮاﺳﺎن ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺴﺒﺐ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن دو ﮔﺮوه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺗﺠـﺎوز ﻧﺸـﻮد‪ .‬و ﻓﻴـﺮوز ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﭘﻴﻤﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻣﻨﺎر ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﻧﮕﺬرد و ﺑﻪ دﻳﺎر ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن در ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﻣﻨﺎر رﺳﻴﺪ‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﻓﻴﻞ ﺑﺪان ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺮد ﻣﻨﺎر را ﭘﻴﺶ روى ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و دﻧﺒـﺎل آن ﻣـﻰرﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ اﺧﺸﻨﻮار داﺷﺖ وﻓﺎ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺧﺸﻨﻮار از ﻛﺎر ﻓﻴﺮوز درﺑﺎره ﻣﻨﺎر ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﺲ ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﺳﻼف ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺲ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻛﻦ و ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ دﺳﺖ ﻧﺰدهاﻧﺪ دﺳﺖ ﻣﺰن‪ «.،‬وﻟﻰ ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ وى اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜـﺮد و ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫اﺧﺸﻨﻮار را در ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﭘﻨﺪاﺷﺖ و او را ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﺧﺸﻨﻮار از ﭘﻴﻜﺎر وى درﻳﻎ ﻛﺮد و آﻧﺮا ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ‬
‫ﺷﻤﺮد از آن رو ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﻜﺎرﻫﺎى ﺗﺮﻛﺎن ﺧﺪﻋﻪ و ﻣﻜﺎرى ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ اردوﮔﺎه وى ﺧﻨﺪﻗﻰ ﺑﺎ ده ذراع ﭘﻬﻨﺎ و ﺑﻴﺴﺖ ذراع ﻋﻤﻖ ﺑﻜﻨﺪﻧﺪ و آﻧﺮا ﺑﺎ ﭼﻮﺑﻬﺎى‬
‫ﺳﺴﺖ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺧﺎك ﺑﺮ ﭼﻮﺑﻬﺎ رﻳﺨﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ راﻫﻰ ﺷﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺘﻰ ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﻴﺮوز ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ اﺧﺸﻨﻮار ﺑﺎ ﺳﭙﺎه از اردوﮔﺎه ﺑﺮﻓﺘﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮارى ﺷﺪهاﻧـﺪ و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﻃﺒﻞ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ اﺧﺸﻨﻮار و ﻳﺎران وى ﺑﺮﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺬرﮔﺎﻫﺸﺎن از روى‬
‫ﺧﻨﺪق ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪق ﭘﻮﺷﻴﺪه ﻗﺪم ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻓﻴﺮوز و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﭙﺎه وى در آن رﻳﺨﺘﻨـﺪ و‬
‫ﻫﻤﮕﻰ ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﺳﻮى اردوﮔﺎه ﻓﻴﺮوز ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ در آن ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و‬
‫ﻓﻴﺮوز دﺧﺖ دﺧﺘﺮ ﻓﻴﺮوز ﺑﺎ زﻧﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ وى اﻓﺘﺎد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺜﻪ ﻓﻴﺮوز را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺴـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ در ﺧﻨـﺪق‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ در آوردﻧﺪ و در ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫و اﺧﺸﻨﻮار ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻓﻴﺮوز دﺧﺖ در آﻣﻴﺰد و او اﺑﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻫﻼك ﻓﻴﺮوز ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن رﺳﻴﺪ ﺑﻠﺮزﻳﺪﻧﺪ و وﺣﺸﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻧـﺰد‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺳﻮى دﻳﺎر ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﮔﺮﮔﺎن رﺳﻴﺪ‬
‫‪175‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و اﺧﺸﻨﻮار از ﺣﺮﻛﺖ وى ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻜﺎر ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز وى آﻣﺪ و ﻛـﺲ ﻓﺮﺳـﺘﺎد و از ﻣﻘﺼـﺪ‬
‫وى ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ و از ﻧﺎم و ﻣﺮﺗﺒﺖ وى ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺮا ﻧﺎم دارد و ﻣﺮﺗﺒﺖ وى ﻗﺎرن اﺳﺖ و آﻣﺪه ﺗﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﻓﻴﺮوز را ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫اﺧﺸﻨﻮار ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻮ در راﻫﻰ ﻛﻪ ﮔﺎم ﻣﻴﺰﻧﻰ ﭼﻮن ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﻴﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫در ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻦ از ﻛﺜﺮت ﺳﭙﺎه ﺟﺰ ﻫﻼﻛﺖ و ﻧﺎﺑﻮدى ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺒﺮد‪ «.‬وﻟﻰ ﺳﻮﺧﺮا ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ وى اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﺳﭙﺎه وى آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻼح ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻮى اﺧﺸﻨﻮار ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ ﻣﺮدى دﻟﻴﺮ و ﭘﺪر دل ﺑﻮد و اﺧﺸﻨﻮار از‬
‫در ﺻﻠﺢ در آﻣﺪ اﻣﺎ ﺳﻮﺧﺮا ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻛﻪ از اردوﮔﺎه ﻓﻴﺮوز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ دﻫـﺪ‪ ،‬و اﺧﺸـﻨﻮار‬
‫ﻫﻤﻪ اﻣﻮال و ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎ و زﻧﺎن ﻓﻴﺮوز را ﺑﺎ ﻓﻴﺮوز دﺧﺖ و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ وى‬
‫اﺳﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﺮد و او ﺳﻮى دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻓﻴﺮوز اﺧﺘﻼف ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻴﺴـﺖ و ﺷـﺶ ﺳـﺎل ﺑـﻮد و ﺑﻌﻀـﻰ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻋﻤﺎل ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﺮ ﻋﺮﺑﺎن و ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﺷﺮاف ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻠﻮﻛﺸـﺎن در ﺑﻮدﻧـﺪ و از ﺟﻤﻠـﻪ‬
‫ﻛﺴﺎن ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﻣﻰﻛﺮد ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﻛﻨﺪى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﻛﻨﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﭼﻮن ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﺳﻮى ﺟﺪﻳﺲ ﻣﻰرﻓﺖ وى را ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﭼﻮن ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﻊ‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺴﺎن اﺑﻦ ﺗﺒﻊ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎى او ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﻛﻨﺪى را ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺻﺎﺣﺐ رأى‬
‫و ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاى آﻧﻜﻪ ﻋﻤﺮو را ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮادر را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ را زن او ﻛﺮد و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﺮا ﺑﻠﻴﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫﻴﭽﻴـﻚ از‬
‫ﻋﺮﺑﺎن ﻃﻤﻊ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﺑﺮاى ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺠﺮ‪ ،‬ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو را آورد‪ ،‬و از ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﻊ‪ ،‬ﻋﺒـﺪ ﻛـﻼل‬
‫ﺑﻦ ﻣﺜﻮب ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آﻧﻜﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺣﺴﺎن ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺗﺒﻊ ﺑﻦ ﺣﺴـﺎن ﻛـﻪ ﺟـﻦ زده‬
‫ﺑﻮد و ﻋﺒﺪ ﻛﻼل ﺑﻦ ﻣﺜﻮب ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻛﺴﻰ ﺑﺮون از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ در ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻃﻤﻊ ﻧﻴﺎرد و ﻛﺎر ﻣﻠﻚ‬
‫را ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و روش ﻧﻜﻮ ﭘﻴﺶ ﺑﺮد‪ .‬و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ وى ﭘﻴﺮو دﻳﻦ ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮد و ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﻗـﻮم وى‬
‫ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ دﻳﻦ ﭘﻴﺮوى ﻛﻨﻨﺪ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﺮدى از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻏﺴـﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﺷـﺎم‬
‫ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺮد ﻏﺴﺎﻧﻰ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺗﺒﻊ ﺑﻦ ﺣﺴﺎن از ﺟﻦزدﮔﻰ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓـﺖ‬
‫و از ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺠﻮم داﻧﺎﺗﺮ ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻤﺎن زﻣﺎﻧﻪ ﺧﺮدﻣﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد و از ﺣﻮادث ﺳﻠﻒ و ﺧﻠـﻒ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺗﺒﻊ ﺑﻦ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﻗﻮم ﺣﻤﻴﺮ و ﻋﺮﺑﺎن ﻣﻬﺎﺑﺖ وى را در دل ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و وى‬
‫ﺧﻮاﻫﺮزاده ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﻛﻨﺪى را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺰرگ ﺳﻮى دﻳﺎر ﻣﻌﺪ و ﺣﻴﺮه و دﻳﺎر ﻣﺠﺎور آن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪176‬‬

‫ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺖ و او ﺳﻮى ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻦ ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺷﺪ و ﺟﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﻌﻤﺎن و ﮔﺮوﻫـﻰ از ﺧﺎﻧـﺪان‬
‫وى را ﺑﻜﺸﺖ و ﻳﺎران او را ﻣﻨﻬﺰم ﻛﺮد و ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن اﻛﺒﺮ و ﻣﺎدرش ﻣﺎء اﻟﺴﻤﺎء ﻛـﻪ زﻧـﻰ از ﻗـﻮم ﻧﻤـﺮ ﺑـﻮد‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﺧﺎﻧﺪان ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺷﺎﻫﻰ از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺴﺮش ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ و ﻣﺎدر وى ﻫﻨﺪ دﺧﺘﺮ زﻳﺪ ﻣﻨﺎة ﺑﻦ‬
‫زﻳﺪ اﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻏﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻨﺬر ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﺳﺎل و ﻧـﻪ ﻣـﺎه ﺑـﻪ روزﮔـﺎر‬
‫ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد و ﻫﻴﺠﺪه ﺳﺎل ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام و ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد‪.‬‬
‫و ﭘﺲ از ﻣﻨﺬر ﭘﺴﺮ وى اﺳﻮد ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ رﺳـﻴﺪ و ﻣـﺎدر وى ﻫـﺮ دﺧﺘـﺮ ﻧﻌﻤـﺎن از ﻓﺮزﻧـﺪان‬
‫ﻫﻴﺠﻤﺎﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﺑﻰ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ذﻫﻞ ﺑﻦ ﺷﻴﺒﺎن ﺑﻮد و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل در اﺳﺎرت ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد و‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻮد ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ده ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻪ روزﮔـﺎر ﺑـﻼش‬
‫ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮش ﺑﻼش ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮادرش ﻗﺒﺎد در ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎ وى ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪ و ﺳﻮى ﺧﺎﻗﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮﻛﺎن ﮔﺮﻳﺨﺖ و از او ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻼش ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد ﺑﺰرﮔـﺎن‬
‫و ﺳﺮان ﻗﻮم ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻬﻨﻴﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺮا را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‬
‫ﭘﺎداش دﻫﺪ و ﺑﻼش وى را ﺟﺰو ﺧﺎﺻﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ و ﻋﻄﺎ داد‪.‬‬
‫ﺑﻼش روﺷﻰ ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و ﺑﻪ آﺑﺎداﻧﻰ راﻏﺐ ﺑﻮد و از ﺣﺴﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ وى ﻳﻜﻰ آن ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣـﻰﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى ﺧﺮاب ﺷﺪه و ﻣﺮدﻣﺶ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ دﻫﻜﺪهاى را ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ در آن ﺑﻮد ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﭼﺮا ﻛﻤﻜﺸﺎن ﻧﻜﺮده ﺗﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮدن ﻧﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫وى در ﺳﻮاد‪ ،‬ﺷﻬﺮى ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد و آﻧﺮا ﺑﻼﺷﺎواذ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺑﺎط ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺪاﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻼش ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻗﺒﺎد ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﻗﺒﺎد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻮد ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻗﺎن رﻓﺖ و ﺑﺮ‬
‫ﺿﺪ ﺑﺎدر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻼش ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و در راه از ﺣﺪود ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﻨﻰ ﭼﻨـﺪ از ﻳـﺎران ﺧـﻮﻳﺶ را ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﺎ وى ﺳﻔﺮ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﻛﻪ زر ﻣﻬﺮ ﭘﺴﺮ ﺳﻮﺧﺮا از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮد و ﺷـﻮق آﻣﻴـﺰش در ﻗﺒـﺎد‬
‫ﺑﺠﻨﺒﻴﺪ و ﺷﻮق ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ زرﻣﻬﺮ ﺑﮕﻔﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ زﻧﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺴﺐ ﺑﺮاى وى ﺑﺠﻮﻳﺪ و زرﻣﻬﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و‬
‫ﺳﻮى زن ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻳﻜﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺑﻮد و دﺧﺘﺮى دوﺷﻴﺰه داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎر‬
‫زﻳﺒﺎ ﺑﻮد و درﺑﺎره دﺧﺘﺮ ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ وى را ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺎد ﻓﺮﺳﺘﺪ و زن ﻗﺼـﻪ ﺑـﺎ ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﮕﻔـﺖ و‬
‫زرﻣﻬﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن زن و ﺷﻮﻫﺮ را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺎد ﺷﺪ و ﻧـﺎم وى ﻧﻴﻮﻧـﺪﺧﺖ ﺑـﻮد و‬
‫‪177‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻗﺒﺎد ﻫﻤﺎﻧﺸﺐ ﺑﺎ وى در آﻣﻴﺨﺖ و اﻧﻮﺷﻴﺮوان را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﺰه ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺪو دﻫﻨـﺪ و ﻋﻄـﺎى ﺷﺎﻳﺴـﺘﻪ‬
‫داد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ وﺿﻊ ﻗﺒﺎد را از او ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺪاﻧﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻦ ﭘﻮش وى زرﺑﻔـﺖ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ وى از اﺑﻨﺎى ﻣﻠﻮك اﺳﺖ و ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد ﺳﻮى ﺧﺎﻗﺎن رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد وى رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑـﺮادر در ﻛـﺎر ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ اﺧـﺘﻼف ﻛـﺮده و‬
‫ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻤﻚ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻗﺎن وﻋﺪه ﻧﻴﻚ داد‪ ،‬و ﻗﺒﺎد ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻗﺎن ﺑﺒﻮد و اﻧﺠﺎم وﻋﺪه ﺑﻪ ﻃﻔﺮه ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺪت دراز ﺷﺪ ﻗﺒﺎد ﻛﺲ ﭘﻴﺶ زن ﺧﺎﻗﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ وى را ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻤﺎرد و ﺑﺎ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ و اﻧﺠﺎم وﻋﺪه را ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬و زن ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﭘﻴﻮﺳـﺘﻪ ﺑـﺎ ﺧﺎﻗـﺎن ﺳـﺨﻦ داﺷـﺖ ﺗـﺎ وى‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻫﻤﺮاه ﻗﺒﺎد ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﻗﺒﺎد ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺪود ﻧﻴﺸﺎﺑﻮر رﺳﻴﺪ از ﻣﺮدى ﻛـﻪ دﺧﺘـﺮ را ﭘـﻴﺶ‬
‫وى آورده ﺑﻮد از ﻛﺎر دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ و او از ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺧﺒﺮ آورد ﻛﻪ ﭘﺴﺮى آورده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ دﺧﺘﺮ را ﭘﻴﺶ وى آرﻧﺪ‪ .‬و او ﺑﻴﺎﻣﺪ و اﻧﻮﺷﻴﺮوان را ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒـﺎل ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺎد ﺷﺪ از ﻗﺼﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻓﺮزﻧﺪ اوﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﺟﻤـﺎل‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﺑﻼش ﺑﻪ ﻗﺒﺎد رﺳﻴﺪ و ﭘﺴﺮ را ﻣﺒﺎرك ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ وى و ﻣـﺎدرش را ﺑـﺮ‬
‫ﻣﺮﻛﺐ زﻧﺎن ﻣﻠﻮك ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ رﺳﻴﺪ و ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻮﺧﺮا را از ﺧﺎﺻـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺪو ﺳﭙﺮد و ﺳﭙﺎس ﺧﺪﻣﺖ ﭘﺴﺮ وى را ﺑﺪاﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻪ اﻃـﺮاف ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن را ﺳﺮﻛﻮب ﻛﺮدﻧﺪ و اﺳﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻴﺎن اﻫﻮاز و ﻓﺎرس ﺷﻬﺮ ارﮔﺎن را ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد و ﻫﻢ او ﺷـﻬﺮ‬
‫ﺣﻠﻮان را ﺑﺴﺎﺧﺖ و در وﻻﻳﺖ اردﺷﻴﺮ ﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﺎرزﻳﻦ ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﺎد ﺧﺮه ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﺑﺠﺰ‬
‫ﺷﻬﺮﻫﺎ و دﻫﻜﺪهﻫﺎ و ﻧﻬﺮﻫﺎ و ﭘﻠﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ روزﮔﺎر ﻗﺒﺎد ﺳﭙﺮى ﺷﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻮﺧﺮا ﺑﻮد ﻣﺮدم ﺑـﺪو ﮔﺮوﻳﺪﻧـﺪ و ﻗﺒـﺎد را‬
‫ﺳﺒﻚ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻗﺒﺎد ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﻧﻜﺮد و ﺑﺪان رﺿﺎ ﻧﺪاد و ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر رازى ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻬـﺮان ﺑـﻮد و اﺳـﭙﻬﺒﺪ‬
‫وﻻﻳﺖ رى ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺳﻮﺧﺮا را ﺑﺎ وى در ﻣﻴـﺎن ﻧﻬـﺎد و ﻓﺮﻣـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ درﺑﺎره او ﺑﺪاد‪.‬‬
‫و روز دﻳﮕﺮ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺎد رﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺮا ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺷﺎﭘﻮر ﺳﻮى ﻗﺒﺎد رﻓﺖ از ﺳـﻮﺧﺮا‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و وى را ﻧﺪﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﻮﺧﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﺪى را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن‬
‫وى اﻓﻜﻨﺪ و ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﺑﻪ زﻧﺪان ﺳﭙﺮد و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺎد ﺳﻮﺧﺮا ﻛﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎد ﻣﻬﺮان وزﻳﺪ‪ .‬و اﻳـﻦ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻗﺒﺎد ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺮا را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪178‬‬

‫و ﭼﻮن ده ﺳﺎل از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻗﺒـﺎد ﮔﺬﺷـﺖ ﻣﻮﺑـﺪان ﻣﻮﺑـﺪ و ﺑﺰرﮔـﺎن ﻗـﻮم ﻫﻤﺴـﺨﻦ ﺷـﺪﻧﺪ و وى را از‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺮو ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺰدك و ﻳﺎران وى ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ ﺧـﺪا‬
‫روزﻳﻬﺎى را در زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد ﺗﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺎوات ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺮدم در ﻛﺎر آن ﺑﺎ ﻳـﻚ دﻳﮕـﺮ ﺳـﺘﻢ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﺗﻮاﻧﮕﺮان ﺑﺮاى ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و از دارا ﺑﻪ ﻧﺪار ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﺎل و زن و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻴﺶ‬
‫از آن دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن ﺣﻖ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻓﺮو ﻣﺎﻳﮕﺎن اﻳﻦ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﺪل ﻣﺰدك و ﻳﺎران وى ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻠﻴﻪ ﻣﺮدم ﺷﺪﻧﺪ و‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺴﺎن در ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺎﻳﻪ و زن و ﻣﺎل ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﺎراى ﻣﻘﺎوﻣـﺖ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﻗﺒﺎد را ﺑﻪ ﺗﺮوﻳﺞ اﻳﻦ روش وا داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻠﻊ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺲ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻣﺎﻟﻚ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﻗﺒﺎد را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻛـﺲ ﺑـﺪو‬
‫دﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺮادر وى را ﻛﻪ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﺒﺎد ﮔﻔﺘﻨﺪ در اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻨﻪ‬
‫ﻛﺮدهاى و ﭘﺎك ﻧﺸﻮى ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ زﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻫﻤﮕﺎﻧﻰ ﻛﻨﻰ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ وى را ﺳﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﻗﺮﺑﺎن آﺗﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن زرﻣﻬﺮ ﭘﺴﺮ ﺳﻮﺧﺮا ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﺳﺖ وى ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﻴﺎم ﻛﺮد و از ﺟـﺎن ﮔﺬﺷـﺖ و‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﻣﺰدﻛﻴﺎن ﺑﻜﺸﺖ و ﻗﺒﺎد را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺲ آورد و ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ را ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻣﺰدﻛﻴﺎن‬
‫ﻗﺒﺎد را ﺑﺮ ﺿﺪ زرﻣﻬﺮ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ وى را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫و ﻗﺒﺎد از ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺧﻮب ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﺰدك وى را ﺑﻪ آن ﻛﺎرﻫﺎ واداﺷﺖ و وﻻﻳﺖ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و‬
‫ﻛﺎر ﻣﺮزﻫﺎ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻄﻠﻌﺎن اﺧﺒﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﻗﺒﺎد را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮدﻧﺪ ﺑـﻪ ﺳـﺒﺐ آﻧﻜـﻪ ﭘﻴـﺮو‬
‫ﻣﺰدك ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻋﻮت وى ﻫﻤﺪﻟﻰ داﺷﺖ و ﺑﺮادرش ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ ﻓﻴـﺮوز را ﺑـﻪ ﺟـﺎى وى ﺑـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺮ ﻗﺒﺎد ﺑﻪ زﻧﺪان رﻓﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﺶ او ﺷﻮد و زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ و ﻃﻤﻊ در او ﺑﺴﺖ و ﻗﺼـﺪ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ ﻗﺒﺎد ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻮس وى ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻴﺴﺖ و اﺟﺎزه ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪان درآﻳﺪ و روزى‬
‫ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺎد ﺑﺒﻮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را در ﻳﻜﻰ از ﻓﺮاﺷﻬﺎ ﻛﻪ در زﻧﺪان داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﭽﻨﺪ و ﻳﻜـﻰ از ﻏﻼﻣـﺎن وى ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺧﻮد دار ﺑﻮد آﻧﺮا ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از زﻧﺪان در آﻳﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻏﻼم ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ و‬
‫ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺎرﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ .‬و ﺧﻮاﻫﺮ ﻗﺒﺎد از دﻧﺒﺎل ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺴﺘﺮ اﻳﺎم زﻧﺎﻧﮕﻰ اوﺳﺖ و ﻣﻰرود ﺗﺎ ﭘـﺎﻛﻴﺰه‬
‫ﺷﻮد و ﺑﺎز ﮔﺮدد و زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮔﻔﺘﻪ او را ﺑﺎور ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻓﺮاش دﺳﺖ ﻧﺰد و ﺑﺪان ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ از ﻧﺎﭘﺎﻛﻰ آن ﺑـﺮ‬
‫ﺣﺬر ﺑﻮد و راه ﻏﻼم ﺣﺎﻣﻞ ﻗﺒﺎد را ﺑﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ وى را ﺑﺒﺮد و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻗﺒﺎد ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن رﻓﺖ ﻛﻪ از ﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﺪ و ﺳﭙﺎه ﺑﮕﻴﺮد و ﺑـﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ وى را از ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬و در راه ﺧﻮﻳﺶ در اﺑﺮﺷـﻬﺮ ﭘـﻴﺶ ﻳﻜـﻰ از ﺑﺰرﮔـﺎن ﻣﻨـﺰل‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ دﺧﺘﺮى دوﺷﻴﺰه داﺷﺖ و در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷـﻴﺮوان را ﺑـﻪ زﻧـﻰ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫‪179‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺳﻔﺮ‪ ،‬اﻧﻮﺷﻴﺮوان و ﻣﺎدر او را ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ را ﻣﻐﻠﻮب ﻛﺮد و ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﺷﺶ‬
‫ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻗﺒﺎد ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر روم رﻓﺖ و ﻳﻜﻰ از ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺟﺰﻳﺮه را ﻛﻪ آﻣﺪ ﮔﻮﻳﻨـﺪ ﺑﮕﺸـﻮد و ﻣـﺮدم آﻧﺠـﺎ را‬
‫اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻓﺎرس و ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻫﻮاز ﺷﻬﺮى ﺑﺴﺎﺧﺖ و راﻣﻘﺒﺎد ﻧﺎم ﻛﺮد و ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻘﺒﺎد ﮔﻮﻳﻨﺪ و‬
‫ارﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﻮﻳﻨﺪ و وﻻﻳﺘﻰ ﭘﺪﻳﺪ آورد و روﺳﺘﺎﻫﺎ از وﻻﻳﺖ ﺳﺮق و وﻻﻳﺖ راﻣﻬﺮﻣﺰ ﺑﺪان ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺴﺮى داد و ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻧﻮﺷﺖ و ﻣﻬﺮ زد و ﭼﻮن ﺑﻤﺮد ﻛﺴـﺮى‬
‫آﻧﭽﻪ را ﻗﺒﺎد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺎر ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻗﺒﺎد ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮادرش ﺟﺎﻣﺎﺳﺐ ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻗﺒﺎد در ﻣﻠﻚ وى ﭘﺪﻳﺪ آوردﻧﺪ‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﺪى ﻛﻨﺪى ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺎن ﺑـﻦ ﻣﻨـﺬر ﺑـﻦ اﻣـﺮؤ‬
‫اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻦ ﺷﻘﻴﻘﻪ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن اﻛﺒﺮ ﺟﺎن ﺑﺪر ﺑﺮد و ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑـﺮ ﻣﻠـﻚ‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از‬
‫ﺗﻮ ﺑﻮد ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد زﻧﺪﻳﻘﻰ ﻧﻜﻮ ﻛﺎر ﺑﻮد و از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﺑﻴﺰار ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺪارا ﻣﻰﻛﺮد و ﺑـﻪ روزﮔـﺎرى وى آﺷـﻔﺘﻪ‬
‫ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﺑﺎ وى ﺟﺴﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻛﻨﺪى ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺮ ﭘﻞ ﻓﻴﻮم ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ و ﻗﺒﺎد ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻃﺒﻖ ﺧﺮﻣﺎ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻪﻫﺎى آن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﻃﺒﻖ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺧﺮﻣﺎى ﺑﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻪ در آن رﻳﺨﺖ و ﭘﻴﺶ روى آﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻃﺒﻘﻰ ﻛﻪ ﺧﺮﻣﺎى ﻫﺴﺘﻪدار داﺷﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺣﺎرث ﺑـﻮد و ﻃﺒـﻖ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻰ ﻫﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﺒﺎد ﺑﻮد و ﺣﺎرث ﺧﺮﻣﺎ ﺧﻮرد و ﻫﺴﺘﻪ ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و ﻗﺒﺎد از ﻃﺒـﻖ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻴﺨﻮرد و ﺑﻪ ﺣﺎرث ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮردى‪«.‬‬
‫ﺣﺎرث ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺴﺘﻪ ﺧﺮﻣﺎ را ﺷﺘﺮان و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﺎ ﺧﻮرد« و ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﺎد وى را اﺳﺘﻬﺰاء ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺗﻮاﻓﻖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻳﺎران وى اﺳﺒﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺣـﺪود ﻓـﺮات آرﻧـﺪ و از آن ﺗﺠـﺎوز‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﭼﻮن ﺣﺎرث ﺿﻌﻒ ﻗﺒﺎد را ﺑﺪﻳﺪ ﻃﻤﻊ در ﺳﻮاد ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ اردوﮔﺎﻫﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ از ﻓﺮات ﺑﮕﺬرﻧﺪ‬
‫و در ﺳﻮاد ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎز ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد در ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻧﮓ اﺳﺘﻤﺪاد آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ زﻳﺮ ﺳﺮ ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ «.‬و ﻛﺲ ﭘـﻴﺶ ﺣـﺎرث‬
‫ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از دزدان ﻋﺮب ﺑﻪ ﻏﺎرت آﻣﺪهاﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ او را ﺑﻪﺑﻴﻨﺪ و ﺣﺎرث ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻗﺒﺎد ﺑﺪو‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎرى ﻛﺮدى ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺣﺎرث ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻜﺮدم و ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻳﻨﺎن از دزدان ﻋﺮﺑﻨﺪ و ﻋﺮﺑﺎن را ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺳﭙﺎه ﺑـﺎز ﻧﺘـﻮاﻧﻢ‬
‫داﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﻗﺒﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ؟«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪180‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻴﺰى از ﺳﻮاد ﺗﻴﻮل ﻣﻦ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ از آن ﻛﻤﻚ ﮔﻴﺮم‪«.‬‬

‫و ﻗﺒﺎد ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ زﻳﺮ ﻓﺮات را ﻛﻪ ﻣﺠﺎور ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻮد ﺑﺪو دﻫﻨﺪ و آن ﺷﺶ ﺑﺨـﺶ ﺑـﻮد و ﺣـﺎرث ﺑـﻦ ﻋﻤـﺮو‬
‫ﻛﻨﺪى ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در ﻣﻠﻚ ﻋﺠﻤﺎن ﻃﻤﻊ ﺑﺴـﺘﻪام و ﺷـﺶ ﺑﺨـﺶ از آن ﮔﺮﻓﺘـﻪام ﺳـﭙﺎه‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻦ و ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻠﻜﺸﺎن ﺑﻰ دﻓﺎع اﺳﺖ و ﺷـﺎه ﮔﻮﺷـﺖ ﻧﻤﻴﺨـﻮرد و ﺧـﻮن رﻳﺨـﺘﻦ روا ﻧﻤﻴـﺪارد ﻛـﻪ روش‬
‫زﻧﺪﻳﻘﺎن دارد‪.‬‬
‫ﺗﺒﻊ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ در ﺣﻴﺮه و ﻧﺰدﻳﻚ ﻓﺮات ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺸﻪ او را آزار ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاى وى ﻧﻬﺮى ﺗﺎ ﻧﺠﻒ ﺑﻜﻨﺪ و ﺣﺎرث ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﻬﺮ ﺣﻴـﺮه اﺳـﺖ‪ .‬و‬
‫ﺗﺒﻊ آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺷﻤﺮ ذو اﻟﺠﻨﺎح ﺑﺮادرزاده ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﻮى ﻗﺒﺎد ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑـﺎ وى ﺟﻨـﮓ ﻛـﺮد و ﻗﺒـﺎد را‬
‫ﻣﻨﻬﺰم ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻮى رى رﻓﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﻪ وى رﺳﻴﺪ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺒﻊ‪ ،‬ﺷﻤﺮ را ﺳﻮى ﺧﺮاﺳﺎن روان ﻛﺮد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺣﺴﺎن را ﺳﻮى ﺳﻐﺪ روان ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻛﻪ زودﺗﺮ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻴﻦ رﺳﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻫﺮ ﻳﻚ را ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار و ﭼﻬﻞ ﻫـﺰار ﺑـﻮد و‬
‫ﺑﺮادرزاده ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻔﺮ را ﺳﻮى روم روان ﻛﺮد و ﻳﻌﻔﺮ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷﺪﻧﺪ و ﺑـﺎج‬
‫دادﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻮى روﻣﻴﻪ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه راه ﺑﻮد و آﻧﺠﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛـﺮد و ﺳـﭙﺎه وى ﮔﺮﺳـﻨﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ و ﻃﺎﻋﻮن در اﻳﺎﺷﻦ اﻓﺘﺎد و ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻧﺪ و روﻣﻴﺎن ﻛﻪ از ﺣﺎﻟﺸﺎن واﻗﻒ ﺷﺪﻧﺪ ﺑـﺮ آﻧﻬـﺎ ﺗﺎﺧﺘﻨـﺪ و ﻫﻤـﻪ را‬
‫ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ از آﻧﻬﺎ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫و ﺷﻤﺮ ذو اﻟﺠﻨﺎح ﺗﺎ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﺑﺮﻓﺖ و آﻧﺠﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛـﺮد و ﻛـﺎرى ﻧﺴـﺎﺧﺖ و ﭼـﻮن ﭼﻨـﻴﻦ دﻳـﺪ ﺑـﺮ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺷﻬﺮ ﮔﺬر ﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و از ﺣﺎل ﺷﻬﺮ و ﺳﭙﺎه آن ﭘﺮﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﺷﻬﺮ اﺣﻤﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﺟﺰ ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻧﺪارد و دﺧﺘﺮى دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺮدم ﻣﻰرﺳﺪ‪«.‬‬
‫و ﺷﻤﺮ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﻫﺪﻳﻪاى ﺳﻮى دﺧﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن آﻣﺪم ﻛـﻪ‬
‫آوازه ﻋﻘﻞ ﺗﺮا ﺷﻨﻴﺪهام و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ زن ﻣﻦ ﺷﻮى ﺗﺎ ﭘﺴﺮى ﺑﻴﺎرم ﻛﻪ ﺷﺎه ﻋﺮب و ﻋﺠﻢ ﺷﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﺎل‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪهام ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺻﻨﺪوق ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه اﻳﻨﺠﺎ دارم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰدﻫﻢ و ﺑـﻪ ﺳـﻮى ﭼـﻴﻦ ﻣـﻰروم اﮔـﺮ اﻳـﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ از آن ﻣﻦ ﺷﺪ ﺗﻮ زن ﻣﻨﻰ و اﮔﺮ ﻫﻼك ﺷﺪم اﻳﻦ ﻣﺎل از آن ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﻴﻐﺎم ﺑﺪﺧﺘﺮ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ ﻣﺎل را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﻤﺮ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺻﻨﺪوق ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺻﻨﺪوق دو ﻣﺮد ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ را ﭼﻬﺎر دروازه ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ دروازه ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻣﺮد ﺑﻮد و ﺻﺪاى زﻧﮓ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد و اﻳﻦ را ﺑﺎ رﺳـﻮﻻن ﺧـﻮﻳﺶ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ در آﻣﺪﻧﺪ زﻧﮓ زده ﺷﺪ و ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و دروازهﻫﺎ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺮ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ در‬
‫آﻣﺪ و ﻣﺮدم ﺑﻜﺸﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ در آن ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد‪.‬‬
‫‪181‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﺷﻤﺮ ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﭼﻴﻦ روان ﺷﺪ و ﺑﺎ اﻧﺒﻮه ﺗﺮﻛﺎن رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺳﻮى ﭼﻴﻦ رﻓﺖ و‬
‫دﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪه و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ آﻧﺠـﺎ ﺑﺒﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺑﻤﺮدﻧـﺪ و‬
‫اﻗﺎﻣﺘﺸﺎن در ﭼﻴﻦ ﻳﺎزده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺷﻤﺮ و ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﻊ در ﭼﻴﻦ ﺑﺒﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﺮدﻧﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﻊ ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ و آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻨﺎرﻫﺎ ﻧﻬﺎد و ﭼﻮن رﺧﺪادى ﺑﻮد ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه آﺗﺶ ﻣﻴﺎﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺧﺒﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ دو ﺑﺎر آﺗﺶ از ﻃﺮف ﻳﻤﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ اﻳﻦ ﻫﻼﻛﺖ ﻳﻌﻔﺮ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر اﻓﺮوﺧﺘـﻪ ﺷـﺪ ﻫﻼﻛـﺖ‬
‫ﺗﺒﻊ اﺳﺖ و اﮔﺮ آﺗﺶ از ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﺣﺴﺎن اﺳﺖ و اﮔﺮ دو آﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻼﻛﺖ ﻫﺮ دو اﺳﺖ و ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه دو آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﻫﻼﻛﺖ ﻳﻌﻔﺮ ﺑﻮد ﭘﺲ از آن ﺳﻪ آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﻫﻼﻛﺖ ﺗﺒﻊ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻮرد اﺗﻔﺎق ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺮ و ﺣﺴﺎن از ﻫﻤﺎن راه ﻛﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﻣﻮال و اﻗﺴﺎم ﮔﻮﻫﺮ‬
‫و ﺑﻮى ﺧﻮش و اﺳﻴﺮ ﻛﻪ از ﭼﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﺒﻊ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﺒﻊ ﺑـﻪ ﻣﻜـﻪ‬
‫رﻓﺖ و ﺑﻪ دره ﻓﺮود آﻣﺪ و ﻣﻄﺒﺨﻬﺎ ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺮگ ﺗﺒﻊ ﺑﻪ اﻳﻤﻦ ﺑﻮد و ﭘﺲ از او ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﻣﻠﻮك ﻳﻤﻦ از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻼد دﻳﮕﺮ ﻧﺮﻓﺖ‬
‫و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺗﺒﻊ ﻳﻜﺼﺪ و ﻳﺎزده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﻊ دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﺧﺒﺎرى ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه وى از ﻳﺜﺮب ﺳﻮى ﻣﻜﻪ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ داﻧﺶ ﻛﻌﺐ اﻻﺣﺒﺎر از ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻣﻴﺮاث اﺧﺒﺎر ﻳﺜﺮب ﺑﻮد و ﻛﻌﺐ اﻻﺧﺒﺎر از ﻗـﻮم ﺣﻤﻴـﺮ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق آن ﻛﺲ از ﺗﺒﻌﺎن ﻛﻪ ﺳﻮى ﻣﺸﺮق رﻓﺖ ﺗﺒﻊ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻮ ﻛﺮب ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻴﻜـﺮب‬
‫ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ذى اﻻذﻋﺎر‪ ،‬ﭘﺪر ﺣﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﭙﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺮام ﮔﻮر ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻓﺎذوﺳـﺒﺎن‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺳﻮى دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﻧﺴﺨﻪ ﻧﺎﻣﻪ وى ﺑﻪ ﻓﺎذوﺳﺒﺎن آذرﺑﻴﺠﺎن ﭼﻨـﻴﻦ ﺑـﻮد‪:‬‬
‫ﺑﻨﺎم ﺧﺪاى ﺑﺨﺸﻨﺪه ﻣﻬﺮﺑﺎن از ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺴﺮى ﭘﺴﺮ ﻗﺒﺎد ﺑﻪ ﺳﻮى وارى ﭘﺴﺮ ﻧﺨﻴﺮﺟـﺎن ﻓﺎذوﺳـﺒﺎن آذرﺑﻴﺠـﺎن و‬
‫ارﻣﻨﻴﻪ و ﺗﻮاﺑﻊ و دﻧﺒﺎوﻧﺪ و ﻃﺒﺮﺳﺘﺎن و ﺗﻮاﺑﻊ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ از آن ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ ﻓﻘﺪان ﻛﺴﻰ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻓﻘﺪاﻧﺶ زوال ﻧﻌﻤﺖ آﻳﺪ و ﻓﺘﻨﻪ زاﻳﺪ و ﺑﺪى رخ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﺟﺎن و ﺣﺸﻢ و ﻣﺎل و ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ‬
‫وﺣﺸﺘﻰ و ﻓﻘﺪاﻧﻰ ﺑﺮﺗﺮ از ﻓﻘﺪان ﺷﺎه ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ«‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎﻫﻰ ﻛﺴﺮى اﺳﺘﻘﺮار ﮔﺮﻓﺖ آﻳﻴﻦ ﻣﺮد ﻣﻨﺎﻓﻘﻰ از اﻫﻞ ﻓﺴﺎ را ﻛـﻪ زر داﺷـﺖ ﭘﺴـﺮ ﺧﺮﮔـﺎن ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ وى ﺑﺪﻋﺘﻰ در دﻳﻦ ﻣﺠﻮس آورده ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﭘﻴﺮو ﺑﺪﻋﺖ او ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮدى از‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪182‬‬

‫اﻫﻞ ﻣﺬرﻳﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺰدك ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﻣﺮدم را ﺑﺪﻋﺖ وى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﺮدم ﻣـﻰﮔﻔـﺖ و‬
‫رواج ﻣﻰداد و ﺑﺪان ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮد ﻣﺴﺎوات در ﻣﺎل و زن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎرى اﺳﺖ ﻧﻜﻮ ﻛﻪ ﺧـﺪا ﺧـﻮش‬
‫دارد و ﺑﺮ آن ﺛﻮاب ﻧﻴﻚ ﻣﻴﺪﻫﺪ و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﺟﺰو دﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﺟﺰو روﺷﻬﺎى ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ «.‬و ﻓﺮوﻣﺎﻳﮕﺎن را ﺑﺮ‬
‫ﺿﺪ ﺑﺰرﮔﺎن ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺳﻔﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻒ درآﻣﻴﺨـﺖ و راه ﻏﻀـﺐ ﺑـﺮاى ﻏﺎﺻـﺐ و راه ﺳـﺘﻢ ﺑـﺮاى‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﺪﻛﺎران ﻓﺮﺻﺖ اﻗﻨﺎع ﻫﻮس ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺎﻧﻰ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ در آﻧﻬـﺎ ﻃﻤـﻊ ﻧﻤـﻰ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺴﺖ و ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻪاى ﻋﻈﻴﻢ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﻈﻴﺮ آن ﻧﺸـﻨﻴﺪه ﺑـﻮد و ﻛﺴـﺮى ﻣـﺮدم را از ﭘﻴـﺮوى‬
‫ﺑﺪﻋﺖ زرادﺷﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺮﮔﺎن و ﻣﺰدك ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﺎز داﺷﺖ و ﺑﺪﻋﺖ آﻧﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮ داﺷﺖ و از آن ﺟﻤﺎﻋـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ روش ﺛﺒﺎت ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻨﻊ ﻛﺴﺮى اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و ﻣﺎﻧﻴﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫آﻳﻴﻦ ﻣﺠﻮس را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﻴﺮو آﻧﻨﺪ اﺳﺘﻮار ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺴﺮى اﺳﭙﻬﺒﺪى ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻻرى ﺳﭙﺎه ﺑﻮد از آن ﻳﻜـﻰ ﺑـﻮد و ﻛﺴـﺮى ﻛـﺎر اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻨﺼﺐ را ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎر اﺳﭙﻬﺒﺪ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ اﺳﭙﻬﺒﺪ ﻣﺸﺮق ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺧﺮاﺳـﺎن و ﺗﻮاﺑـﻊ ﺑـﻮد و اﺳـﭙﻬﺒﺪ‬
‫ﻣﻐﺮب و اﺳﭙﻬﺒﺪ ﻧﻴﻤﺮوز ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﻳﻤﻦ ﺑﻮد و اﺳﭙﻬﺒﺪ آذرﺑﻴﺠﺎن و ﺗﻮاﺑﻊ ﻛﻪ وﻻﻳﺖ ﺧﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻈﻢ‬
‫ﻣﻠﻚ داﻧﺴﺖ و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﺳﻼح و ﻣﺮﻛﻮب داد و آن وﻻﻳﺘﻬﺎ ﻛﻪ از ﻗﻠﻤﺮو ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮده ﺑـﻮد و از ﺗﺼـﺮف ﻗﺒـﺎد‬
‫ﺷﺎه ﺑﻪ ﺳﺒﺐﻫﺎى ﮔﻮﻧﻪﮔﻮن ﺑﻪ ﭼﻨـﮓ ﺷـﺎﻫﺎن دﻳﮕـﺮ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ﭼـﻮن ﺳـﻨﺪ و ﺑﺴـﺖ و رﺧـﺞ و زاﺑﻠﺴـﺘﺎن و‬
‫ﻃﺨﺎرﺳﺘﺎن و دﻫﺴﺘﺎن و ﻛﺎﺑﻠﺴﺘﺎن ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و از ﻗﻮم ﺑﺎرز ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه را از دﻳﺎرﺷﺎن ﻛـﻮچ‬
‫داد و ﺑﻪ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻫﺎى ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻣﻘﺮ داد ﻛﻪ ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷﺪﻧﺪ و در ﺟﻨﮕﻬﺎ از آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻗﻮم‬
‫ﺻﻮل را اﺳﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺑﻜﺸﺖ و ﻫﺸﺘﺎد ﻛﺲ از دﻟﻴﺮاﻧﺸـﺎن را ﻧﮕﻬﺪاﺷـﺖ و در ﺑﻬـﺮام ﻓﻴـﺮوز‬
‫ﻣﺴﻜﻦ داد و در ﺟﻨﮕﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ از آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮم اﺑﺨﺰ و ﻗﻮم ﺑﻨﺠﺮ و ﻗﻮم ﺑﻠﻨﺠﺮ و ﻗﻮم اﻻن ﻫﻤﺪل ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ دﻳـﺎر وى ﺣﻤﻠـﻪ ﺑﺮﻧـﺪ و ﺳـﻮى‬
‫ارﻣﻴﻨﻴﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﺮا ﻏﺎرت ﻛﻨﻨﺪ و راﻫﺸﺎن ﺑﺎز و آﺳﺎن ﺑﻮد و ﻛﺴﺮى ﻛﺎرﺷﺎن را ﻧﺪﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن در‬
‫دﻳﺎر وى ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮدﺷﺎن ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ده ﻫـﺰار ﻛـﺲ ﻛـﻪ اﺳـﻴﺮ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و در آذرﺑﻴﺠﺎن و اﻃﺮاف ﻣﺴﻜﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻴﺮوز ﺷﺎه در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺻﻮل و اﻻن ﺑﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ را از دﺳﺘﺒﺮد اﻗـﻮام ﻣـﺬﻛﻮر‬
‫ﻣﺼﻮن دارد‪ .‬ﺷﺎه ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز ﭘﺲ از ﭘﺪر در آﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺎﺧﺖ و ﭼﻮن ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ رﺳـﻴﺪ‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺻﻮل و ﻧﺎﺣﻴﻪ ﮔﺮﮔﺎن ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎ و دﻳﻮارﻫﺎ و ﺑﻨﺎﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺴـﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اﻫﻞ وﻻﻳﺖ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ دﺷﻤﻨﻰ ﺣﻤﻠﻪ آورد ﺑﺪان ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻨﺠﺒﻮا ﺧﺎﻗﺎن ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺗﺮﻛﺎن ﻗﻮﻳﺘﺮ و دﻟﻴﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮ داﺷﺖ و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ وزر ﺷﺎه ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﭘﻴﻜـﺎر ﻛـﺮد و از ﺑﺴـﻴﺎرى و دﻟﻴـﺮى ﻫﻴﻄﺎﻟﻴـﺎن ﺑـﻴﻢ ﻧﻜـﺮد و وزر ﺷﺎﻫﺸـﺎن را ﺑـﺎ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﺶ ﺑﻜﺸﺖ و اﻣﻮال وى را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ و دﻳﺎرﺷﺎن را ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﻛﺴﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد‪ .‬و‬
‫‪183‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻫﻢ او ﻗﻮم اﺑﺨﺰ و ﺑﻨﺠﺮ و ﺑﻠﻨﺠﺮ را اﺳﺘﻤﺎﻟﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ وى ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻓﺪﻳﻪاى ﻣﻰدادهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﺎرﺷﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺒﺮدﻧﺪ و ﺳﻨﺠﺒﻮا ﺑﺎ ﻳﻜﺼﺪ و ده ﻫﺰار ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻴﺎﻣـﺪ و ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫دﻳﺎر ﺻﻮل رﺳﻴﺪ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﺮد و ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازى ﻛﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﻣـﺎل ﺑـﺪو‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﻓﺪﻳﻪاى را ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﻗﻮم اﺑﺨﺰ و ﺑﻨﺠﺮ و ﺑﻠﻨﺠﺮ ﻣﻰدادهاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﻫﺪ و اﮔﺮ زود‬
‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺪ ﺑﻪ دﻳﺎر او ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮد و ﺟﻨﮓ ﻣﻰاﻧﺪازد و ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪ وى ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﻣﺎﻧـﺪ و آﻧﭽـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﻧﺪاد ﻛﻪ درﺑﻨﺪ ﺻﻮل را ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و راﻫﻬﺎ و درهﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﻨﺠﺒﻮا ﺧﺎﻗﺎن در ﭘﻴﺶ داﺷﺖ اﺳﺘﻮار ﺑـﻮد و ﻣـﺮز‬
‫ارﻣﻴﻨﻴﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺳﻮار و ﭘﻴﺎده از ﺗﻄﺎول دﺷﻤﻦ ﻣﺼﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻨﺠﺒﻮا ﺧﺎﻗﺎن ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﻣﺮز ﺻـﻮل را اﺳـﺘﻮار ﻛـﺮده ﻧﻮﻣﻴـﺪ ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ و آن ﮔﺮوه دﺷﻤﻦ ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮﮔﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ دژﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ اﻧـﺪازى ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ و‬
‫ﻏﺎرت ﻧﺒﺮد و ﭼﻴﺮه ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﻣﺪﺑﺮ و داﻧﺎ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ و دﻟﻴﺮ و رؤف و دوراﻧﺪﻳﺶ و رﺣﻴﻢ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺳـﺨﻦ ﺑﺴـﺮ ﺑﺮدﻧـﺪ ﻛﺴـﺮى ﺑـﻪ ﺳـﺨﻦ اﻳﺴـﺘﺎد و‬
‫ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺷﻤﺮد ﻛﻪ ﺧﻠﻖ را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪه و ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮرﺷﺎن ﻛﺮده و روزى و ﻣﻌﺎش ﻣﻘﺮر داﺷـﺘﻪ و ﭼﻴـﺰى‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻛﻪ در ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد ﻧﻴﺎورد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﺑﻠﻴﻪ ﻣﺮدم و ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺎرﻫﺎ و ﻣﺤﻮ دﻳﻦ و ﻓﺴﺎد ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪ و ﻣﻌﺎش ﺳﺨﻦ آورد و ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫دارد ﻛﺎرﻫﺎ را ﺳﺎﻣﺎن دﻫﺪ و رﻳﺸﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺮﻏﻴﺒﺸﺎن ﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﺮان ﻣﺰدﻛﻴﺎن را ﮔﺮدن زدﻧﺪ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﻣﻴﺎن ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺴـﻴﺎرى از‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻛﻪ اﻣﻮال ﻛﺴﺎن ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻜﺸﺖ و اﻣﻮال را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﭘﺲ داد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫـﺮ ﻣﻮﻟـﻮدى ﻛـﻪ در‬
‫ﻧﺴﺐ وى اﺧﺘﻼف ﺑﻮد و ﭘﺪر ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ او ﺑﻮد ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد و ﭼﻴﺰى از ﻣﺎل آن ﻣﺮد ﺑﺪو‬
‫دﻫﻨﺪ و ﻫﺮ زﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ زور ﺑﺮدهاﻧﺪ ﻣﻬﺮ وى را ﺑﻪ ﻏﺮاﻣﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻛﺴﺎﻧﺶ را راﺿﻰ ﻛﻨﻨﺪ و زن را ﻣﺨﻴـﺮ ﻛﻨﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آن ﻣﺮد ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻳﺎ زن دﻳﮕﺮى ﺷﻮد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ وى را ﺷﻮﻫﺮى ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎز ﮔﺮدد‪.‬‬
‫و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎل دﻳﮕﺮى زﻳﺎن زده ﻳﺎ ﻣﻈﻠﻤﻪاى ﻛﺮده ﺣـﻖ از وى ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ و ﻇـﺎﻟﻢ را ﺑـﻪ اﻧـﺪازه‬
‫ﺟﺮﻣﺶ ﻋﻘﻮﺑﺖ دﻫﻨﺪ‪ .‬و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ دﺧﺘﺮان ﻣﺮدم ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺴـﺐ را ﻛـﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺸـﺎن ﻣـﺮده ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺷـﻮﻫﺮان‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ دﻫﻨﺪ و ﺟﻬﺎزﺷﺎن را از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺑﺪاد و ﺟﻮاﻧﺎﻧﺸﺎن را زن از ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺑﺰرگ داد و ﻛﺎﺑﻴﻦ زﻧﺎن ﺑﺪاد و‬
‫ﺗﻮاﻧﮕﺮﺷﺎن ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻼزم در وى ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ در ﻛﺎرﻫﺎ از آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﮔﻴﺮد‪ .‬و زﻧﺎن ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﺨﻴﺮ ﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ زﻧﺎن وى ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﻘﺮرى ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺜﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮاﻧﻰ ﻫﻤﺸﺄن ﺧـﻮد ﺑﺠﻮﻳﻨـﺪ‪ .‬و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻧﻬﺮﻫﺎ و ﻛﺎرﻳﺰﻫﺎ ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﻣﺮدم آﺑﺎدى ﻛﻮش را ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺎ دﻫﻨﺪ و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﻠﻬﺎى ﺧﺮاب‬
‫دﻫﻜﺪهﻫﺎى وﻳﺮان را ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﻮده اﺻﻼح ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﭘﺮداﺧـﺖ و ﺑـﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎﻧﺸـﺎن ﻣﺮﻛـﻮب و‬
‫ﻟﻮازم داد و ﻣﻘﺮرى ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮد‪ ،‬و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ را ﮔﻤﺎﺷﺘﮕﺎن ﻧﻬﺎد و راﻫﻬﺎ را اﻣﻦ ﻛﺮد و در آن ﺑﻨﺎﻫﺎ و دژﻫﺎ ﻧﻬـﺎد‪،‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪184‬‬

‫و در ﺑﺮﮔﺰﻳﺪن ﺣﺎﻛﻤﺎن و ﻋﺎﻣﻼن و وﻻﻳﺘﺪاران دﻗﺖ ﻛﺮد و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ وﺟﻬﻰ ﺑﻨﻮاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳـﻴﺮت‬
‫و ﻣﻜﺎﺗﻴﺐ اردﺷﻴﺮ ﭘﺮداﺧﺖ و از آن ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻣﻠﻚ ﻧﻈﺎم ﮔﺮﻓﺖ و وﻻﻳﺖﻫﺎ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ آﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ رﻓـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮان ﺳﭙﺎه ﻗﻴﺼﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﻬﺮ را ﺑﮕﺸﻮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ و ﺗﻌﺪاد ﻣﻨﺎزل و راﻫﻬﺎ‬
‫و ﻫﺮ ﭼﻪ در آن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ آرﻧﺪ و ﭘﻬﻠﻮى ﻣﺪاﻳﻦ ﺷﻬﺮى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آن ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﺷﻬﺮى را ﻛﻪ ﻧﺎم روﻣﻴﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﺑﻴﺎورد و در آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ داد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن از در ﺷﻬﺮ درون ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺮدم ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ در اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ داﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻮﻳﻰ از آن ﺑﺮون ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه آﻫﻨﮓ ﺷﻬﺮ ﻫﺮﻗﻞ ﻛﺮد و آﻧﺮا ﺑﮕﺸﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ و ﺷﻬﺮﻫﺎى دﻳﮕﺮ را ﺑﮕﺸﻮد و از آن ﭘﺲ ﻛﻪ‬
‫ﻗﻴﺼﺮ اﻃﺎﻋﺖ آورد و ﻓﺪﻳﻪ داد ﮔﺮوﻫﻰ از ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ روم ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن از آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺳﻮى ﺧﺰر رﻓﺖ و اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮﻧﻬﺎ ﻛﻪ از رﻋﻴﺖ وى رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﮕﺮﻓـﺖ‪ ،‬آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺳﻮى ﻋﺪن رﻓﺖ و ﻣﺠﺎور ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺒﺸﻪ ﺟﺎﻳﻰ از درﻳﺎ را ﻣﻴﺎن دو ﻛﻮه ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎى ﺑﺰرگ و ﺳﻨﮓ و ﺳﺘﻮﻧﻬﺎى‬
‫آﻫﻨﻴﻦ و زﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺑﺒﺴﺖ و ﺑﺰرﮔﺎن آن دﻳﺎر را ﺑﻜﺸﺖ و ﺳﻮى ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻫﻤﻪ وﻻﻳﺖ روم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳـﻮى‬
‫ﻫﺮ ﻗﻠﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ارﻣﻴﻨﻴﻪ و ﻫﻤﻪ وﻻﻳﺘﻬﺎى ﺣﺪود ﻋﺪن ﺗﺎ درﻳﺎ ﻣﻄﻴﻊ وى ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن را ﺷﺎه ﻋﺮﺑﺎن ﻛﺮد و ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺖ آﻧﮕﺎه در ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﻤﺎﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻣـﻮر‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺟﺪ ﺧﻮد ﻓﻴﺮوز آﻫﻨﮓ ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن اﻧﻮﺷﻴﺮوان داﻣﺎد ﺧﺎﻗﺎن ﭼﻴﻦ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از رﻓﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﻗﺼﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺳﻮى ﻫﻴﻄﺎﻟﻴﺎن آﻳﺪ و ﺳﻮى آﻧﻬﺎ‬
‫ﺷﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺸﺎن را ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﺎﻧﺪان وى را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد و از ﺑﻠﺦ و ﻣـﺎوراى آن ﺑﮕﺬﺷـﺖ و ﺳـﭙﺎه ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ‬
‫ﻓﺮﻏﺎﻧﻪ ﻓﺮود آورد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه از ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ رﺳﻴﺪ ﮔﺮوﻫﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ ﺣﺒﺸﻪ از او ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ از ﻣﺮدم دﻳﻠﻢ و اﻃﺮاف ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﺴﺮوق ﺣﺒﺸﻰ را در ﻳﻤﻦ ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ‬
‫و آﻧﺠﺎ ﻣﻘﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻈﻔﺮ و ﻓﻴﺮوز ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ اﻗﻮام ﻣﻬﺎﺑﺖ وى را ﺑﻪ دل داﺷﺘﻨﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎﻧﺸﺎن از ﺗﺮك‬
‫و ﭼﻴﻦ و ﺧﺰر و اﻣﺜﺎل آن ﺑﻪ در وى را ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺎﻟﻤﺎن را ﮔﺮاﻣﻰ ﻣﻰداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻣﻮﻟﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳـﻠﻢ در آﺧـﺮ روزﮔـﺎر‬
‫وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑـﻦ ﻋﺒـﺪ اﻟﻤﻄﻠـﺐ ﭘـﺪر ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﺧﺪاى ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﻞ و دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫‪185‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺸﺎم ﭼﻮن ﻛﺎر اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﻧﻴﺮو ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن اﻛﺒـﺮ را ﺑﺨﻮاﺳـﺖ و ﺣﻴـﺮه و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ اﻛﻞ اﻟﻤﺮار را ﺑﺪو داد‪ .‬ﻣﺎدر ﻣﻨﺬر‪ ،‬ﻣﺎء اﻟﺴﻤﺎء از ﻗﻮم ﻧﻤـﺮ ﺑـﻮد و ﻫﻤﭽﻨـﺎن در‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺣﻴﺮه ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻪ ﻗﻮم ﺑﺮﺟﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻨﺪ ﺑﺎب و اﺑﻮاب را ﺑﺴﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از ﭘﺲ اﺳﻮد ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﺮادر وى ﻣﻨﺪر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﺎه ﻋﺮﺑـﺎن ﺷـﺪ و‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻧﻌﻤﺎن ام اﻟﻤﻠﻚ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺠﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻛﻨﺪى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﺑﻮ ﻳﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻋﻠﻘﻤﺔ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ ذﻣﻴﻞ ﺑﻦ ﺛﻮر ﺑﻦ اﺳﺲ ﺑﻦ رﺑﻰ ﺑﻦ ﻧﻤﺎرة ﺑﻦ ﻟﺨـﻢ ﺳـﻪ‬
‫ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﻨﺬر ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ اﻟﺒﺪء ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ و ﻟﻘﺐ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ داﺷﺖ و اﻳﻦ ﻟﻘﺐ از آن ﻳﺎﻓﺖ ﻛـﻪ دو‬
‫رﺷﺘﻪ ﻣﻮى ﺑﺎﻓﺘﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﻣﻨﺬر ﻣﺎرﻳﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻣﺎء اﻟﺴﻤﺎء دﺧﺘﺮ ﻋﻮف ﺑﻦ ﺟﺸﻢ ﺑﻦ ﻫﻼك ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻦ زﻳﺪ‬
‫ﺑﻦ ﻣﻨﺎة ﺑﻦ ﻋﺎﻣﺮ اﻟﻀﺤﻴﺎن ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺧﺰرج ﺑﻦ ﺗﻴﻢ اﷲ ﺑﻦ ﻧﻤﺮ ﺑﻦ ﻗﺎﺳﻂ ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭼﻬـﻞ و‬
‫ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﭘﺴﺮش ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﻣﺎدر ﻋﻤﺮو ﻫﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤـﺮو ﺑـﻦ‬
‫ﺣﺠﺮ آﻛﻞ اﻟﻤﺮار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻫﺸﺖ ﺳﺎل و ﻫﺸﺖ ﻣﺎه از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻـﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و‬
‫ﺳﻠﻢ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ روزﮔﺎر اﻧﻮﺷﻴﺮوان و ﺑﻪ ﺳﺎل ﻓﻴﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ اﻷﺷﺮم اﺑﻮ ﻳﻜﺴﻮم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻫﺠـﻮم‬
‫ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از اﺣﻮال ﺗﺒﻊ در اﻳﺎم ﻗﺒﺎد و اﻧﻮﺷﻴﺮوان و رﻓﺘﻦ ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﻤـﻦ ﺑـﺮاى ﭘﻴﻜـﺎر‬

‫ﺣﺒﺸﻴﺎن‬
‫از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺒﻊ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻮ ﻛﺮب ﺑﻮد وﻗﺘﻰ از ﻣﺸﺮق ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫راﻫﺶ از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎر اول ﻛﻪ از آﻧﺠﺎ ﮔﺬر ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﺪى ﻧﻜﺮد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را آﻧﺠﺎ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺳﻮى ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎز آﻣﺪ آﻫﻨﮓ وﻳﺮان ﻛﺮدن ﺷﻬﺮ و ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن ﻣﺮدم و ﺑﺮﻳﺪن ﻧﺨﻞ داﺷﺖ و ﻗﻮم اﻧﺼﺎر‬
‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ وى را ﻧﮕﺬارﻧﺪ و ﺳﺎﻻرﺷﺎن ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻇﻠﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ ﻧﺠﺎر ﺑﻮد و ﭘﺲ از او‬
‫ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻣﺒﺬول ﺑﻮد و ﺑﺮاى ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺗﺒﻊ آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﻣﺪﻳﻨﻪ از ﺑﻨﻰ ﻋﺪى ﺑﻦ‬
‫ﻧﺠﺎر ﻛﻪ اﺣﻤﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدان ﺗﺒﻊ را در ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺧﻮد دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺨـﻞ ﻣـﻰﺑﺮﻳـﺪ و او را ﺑـﺎ داس زد و‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و در ﭼﺎﻫﻰ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا ذات ﺗﻮﻣﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﺒﻊ را ﻛﻴﻨﻪﺗﻮزﺗﺮ ﻛﺮد و در آن اﺛﻨـﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد اﻧﺼﺎرﻳﺎن ﺑﻪ روز ﺑﺎ وى ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺐ آرام ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و او از ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﺣﻴﺮت ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻨﺎن ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﺮﻳﻤﻨﺪ و دو ﺗﻦ از اﺣﺒﺎر ﻳﻬﻮد ﺑﻨﻰ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ داﻧﺸﻮر و ﭘﺮ ﻣﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪186‬‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آﻫﻨﮓ وﻳﺮاﻧﻰ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﻧﺎﺑﻮدى ﻣﺮدم آن دارد و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺷﺎه ﻣﻜﻦ ﻛﻪ اﮔـﺮ اﺻـﺮار‬
‫ﻛﻨﻰ ﺧﺪا ﺗﺮا ﻧﮕﺬارد و ﺑﻴﻢ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ آﺧﺮت ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺒﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻛﻪ در آﺧﺮ اﻟﺰﻣﺎن از ﻗﻮم ﻗﺮﻳﺶ آﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺠﺮت ﻛﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻘﺮ وى ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪ از ﻗﺼﺪى ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﺪﻳﻨﻪ داﺷﺖ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و از ﻋﻠـﻢ آﻧﻬـﺎ ﺧﺒـﺮ ﻳﺎﻓـﺖ و از‬
‫ﮔﻔﺘﺎرﺷﺎن ﺣﻴﺮت ﻛﺮد و از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮﻓﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﺑﺮد و ﭘﻴﺮو دﻳﻨﺸﺎن ﺷﺪ و ﻧﺎم آن دو ﺣﺒﺮ‬
‫ﻛﻌﺐ و اﺳﺪ ﺑﻮد و از ﺑﻨﻰ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻤﻮ زاده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺎﻟﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮدم روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺗﺒﻊ و ﻳﺎران وى ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و از راه ﻣﻜﻪ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻴﺎن ﻣﻜﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ‬
‫از ﻣﺮدم ﻫﺬﻳﻞ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺷﺎه ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻛﻬﻦ راﻫﺒﺮ ﺷﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻠـﻚ‬
‫ﺳﻠﻒ از آن ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدهاﻧﺪ و در آﻧﺠﺎ ﻣﺮوارﻳﺪ و زﻣﺮد و ﻳﺎﻗﻮت و ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﺗﺒﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺎﻧﻪاى در ﻣﻜﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت آن ﻗﻴﺎم ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰد آن ﻧﻤﺎز ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺬﻟﻴﺎن از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻗﺼﺪ ﻫﻼك وى داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﺷﺎﻫﺎن ﻛـﻪ ﻗﺼـﺪ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ و ﺑﺪان ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﺪ ﻫﻼك ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دل ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ آﻧﻬﺎ داد ﻛﺲ ﭘﻴﺶ دو ﺣﺒﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد و رأى آﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻗﻮم ﻗﺼـﺪ‬
‫ﻫﻼك ﺗﻮ و ﻫﻼك ﺳﭙﺎه ﺗﻮ دارﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻨﺎن ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻼك ﺷﻮى و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻼك ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ وﻗﺘﻰ آﻧﺠﺎ رﺳﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪم ﻛﺮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬وﻗﺘﻰ آﻧﺠﺎ رﺳﻰ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻃـﻮاف ﺑـﺮو ﺣﺮﻣـﺖ ﺑـﺪار و ﺳـﺮ ﺑﺘـﺮاش و‬
‫ﺗﻮاﺿﻊ ﻛﻦ ﺗﺎ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺨﺪا اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺘﺎﻧﻰ‬
‫ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎدهاﻧﺪ و ﺧﻮﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد آن رﻳﺰﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﻰ ﻧﺎﭘﺎك و ﻣﺸﺮﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺗﺒﻊ ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ آﻧﻬﺎ و راﺳﺘﻰ ﮔﻔﺘﺎرﺷﺎن را ﺑﺪاﻧﺴﺖ و ﻫﺬﻟﻴﺎن را ﺑﻴﺎورد و دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺑﺒﺮﻳـﺪ آﻧﮕـﺎه‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ رﺳﻴﺪ و در ﺧﻮاب ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧـﻪ را ﺑﭙﻮﺷـﺎﻧﺪ و ﺑﭙﻮﺷـﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ ﺗﺒـﻊ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻼن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ از ﺟﺮﻫﻤﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫را ﭘﺎك ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪ و ﺧﻮن و ﻣﺮده و ﺣﺎﻳﺾ ﺑﻪ ﻧﺰد آن ﻧﺒﺮدﻧﺪ و در و ﻛﻠﻴﺪى ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ‬
‫و آن دو ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ رﻓﺖ و ﭼﻮن آﻧﺠﺎ رﺳـﻴﺪ ﻗـﻮم ﺧـﻮﻳﺶ را ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو دﻳـﻦ او ﺷـﻮﻧﺪ و آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ از آﺗﺸﻰ ﻛﻪ در ﻳﻤﻦ ﺑﻮد داورى ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫‪187‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺗﺒﻊ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ آﻧﺠـﺎ در آﻳـﺪ‬
‫ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﻣﺎﻧﻊ او ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻪ از دﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺪهاى ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ در آﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺒﻊ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ از دﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬داورى ﺑﻪ آﺗﺶ ﺑﺮﻳﻢ‪ «.‬و ﺗﺒﻊ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻤﻨﻴﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ در ﻳﻤﻦ آﺗﺸﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ اﺧﺘﻼﻓﻰ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ داورى ﻣﻰﻛﺮد و ﻇﺎﻟﻢ را‬
‫ﻣﻰﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻣﻈﻠﻮم زﻳﺎن ﻧﻤﻰزد و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺗﺒﻊ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺼﺎف دادﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﻗﻮم وى ﺑﺘﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و دو ﺣﺒﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ ﮔـﺮدن آوﻳﺨﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ آﺗﺶ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮون ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻨﺸﺴﺘﻨﺪ و آﺗﺶ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺳﻮى آﻧﻬﺎ آﻣﺪ از آن دور ﺷﺪﻧﺪ و ﺑـﻴﻢ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻼﻣﺘﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺻﺒﻮرى ﻛﻨﻴﺪ« و آﻧﻬﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺗﺶ ﺑﺮﺳﻴﺪ و‬
‫ﺑﺘﺎن را ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺣﻤﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﺖ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﻮرد و دو ﺣﺒﺮ ﺑﺎ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﮔـﺮدن داﺷـﺘﻨﺪ ﺑـﺮون ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺸﺎن ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ زﻳﺎﻧﻰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﺑﻪ دﻳﻦ ﺗﺒﻊ آﻣﺪﻧﺪ و رﻳﺸﻪ ﻳﻬﻮدﻳﮕﺮى در ﻳﻤـﻦ از‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ دو ﺣﺒﺮ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮون ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﺗـﺶ رﻓﺘﻨـﺪ‬
‫ﻛﻪ آﻧﺮا ﭘﺲ ﺑﺮﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﭘﺲ ﺑﺮد ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﺑﺎ ﺑﺘﺎن ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ آﺗﺶ را ﭘﺲ ﺑﺮﻧﺪ و آﺗﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮرد و از آن دور ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘـﺲ ﺑﺮدﻧـﺪ و‬
‫دو ﺣﺒﺮ ﻧﺰدﻳﻚ آﺗﺶ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻮرات ﺧﻮاﻧﺪن آﻏﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و آﺗﺶ ﭘﺲ رﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﺤﻠـﻰ ﻛـﻪ در آﻣـﺪه ﺑـﻮد‬
‫راﻧﺪﻧﺪ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﭘﻴﺮو دﻳﻦ آﻧﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻪاى داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧـﺎم رﺛـﺎم ﻛـﻪ وﻗﺘـﻰ ﻣﺸـﺮك ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗﻌﻈـﻴﻢ آن‬
‫ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ و آن ﺟﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه داﺷﺘﻨﺪ و از آن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و دو ﺣﺒﺮﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺷـﻴﻄﺎن اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺒﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ و ﺑﺎ ﻋﻘﻠﺸﺎن ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ او واﮔﺬار‪ ،‬و ﺗﺒﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ داﻧﻴﺪ و او«‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﺮدم ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺳﮕﻰ ﺳﻴﺎه از آﻧﺠﺎ ﺑﺮون آوردﻧـﺪ و ﺳـﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧـﺪ و ﺧﺎﻧـﻪ را وﻳـﺮان ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه آن در ﻳﻤﻦ ﻫﺴﺖ و آﺛﺎر ﺧﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﻣﻰرﻳﺨﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺒﻊ در ﺑﺎب اﻳﻦ ﺳﻔﺮ و ﻗﺼﺪى ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﺪﻳﻨﻪ داﺷﺖ و ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺬﻟﻴﺎن ﻛﺮد و رﻓﺘﺎرى ﻛﻪ در ﻣﻜـﻪ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺖ و آﻧﭽﻪ دو ﺣﺒﺮ درﺑﺎره ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳـﻠﻢ ﺑـﺪو ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻗﺼـﻴﺪهاى دارد ﺑـﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﭼﺮا ﺧﻔﺘﻦ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺧﻔﺘﻦ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎرى و ﮔﻮﻳﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻔﺘﻪاى«‬
‫»از ﻛﻴﻨﻪ دو ﺳﺒﻂ ﻛﻪ در ﻳﺜﺮب ﺟﺎى ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ«‬
‫»ﻛﻪ ﺳﺰاوار ﻋﻘﻮﺑﺖ روزى ﺳﻴﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬
‫»ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻫﻰ ﺑﻮد«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪188‬‬

‫»ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺖ آن ﺧﻮش ﺑﻮد و ﺧﻔﺘﻦ آن ﺧﻮش ﺑﻮد«‬

‫»و در ﻣﺮﺗﻔﻌﻰ ﻣﻴﺎن ﻋﻘﻴﻖ و ﺑﻘﻴﻊ ﻏﺮﻗﺪ ﺟﺎى داﺷﺘﻢ«‬
‫»وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﻓﺮود آﻣﺪﻳﻢ دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﺎر ﺟﻮش ﻣﻰزد«‬
‫»و ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺷﺪم«‬
‫»در آﻧﺠﺎ ﻧﺨﻞ و ﺧﺮﻣﺎ واﻧﮕﺬارم«‬
‫»وﻟﻰ ﺣﺒﺮ داﻧﺸﻮرى از ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺳﻮى ﻣﻦ آﻣﺪ«‬
‫»ﻛﻪ ﺳﺎﻻر ﻳﻬﻮد ﺑﻮد«‬
‫»و ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﻳﻦ دﻫﻜﺪه دﺳﺖ ﺑﺪار«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﺮاى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﻜﻪ ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﺎﻧﺪه«‬
‫»وى از ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺪاﻳﺘﮕﺮ ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫»و از آﻧﻬﺎ درﮔﺬﺷﺘﻢ«‬
‫»و از ﺑﻴﻢ ﻋﻘﻮﺑﺖ روزى دراز«‬
‫»و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﻋﻔﻮ ﺧﺪا ﺑﻪ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ و رﻫﺎﻳﻰ از ﺟﻬﻨﻢ ﺳﻮزان«‬
‫»آﻧﻬﺎ را واﮔﺬاﺷﺘﻢ«‬
‫»و از ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ«‬
‫»ﻣﺮدﻣﻰ واﻻ ﻧﺴﺐ و دﻟﻴﺮ را«‬
‫»ﻛﻪ ﻓﻴﺮوزى ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﻮد«‬
‫»آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ«‬
‫»و از اﻳﻦ ﻛﺎر از ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺤﻤﺪ اﻣﻴﺪ ﺛﻮاب داﺷﺘﻢ«‬
‫»و ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺪاى را ﺑﻪ دره ﻣﻜﻪ« »ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﺎك ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻨﺪ«‬
‫»و ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﻫﺬﻳﻞ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ«‬
‫»و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻣﺎﻟﺨﺎﻧﻪاى ﻛﻬﻦ ﻫﺴﺖ«‬
‫»ﻛﻪ ﮔﻨﺠﻬﺎى ﻣﺮوارﻳﺪ و زﻣﺮد دارد«‬
‫»و ﻛﺎرى ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻧﮕﺬاﺷﺖ«‬
‫»و ﺧﺪاوﻧﺪ از وﻳﺮاﻧﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻛﺮد«‬
‫»و از اﻣﻴﺪﻫﺎ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪم«‬
‫»و آﻧﻬﺎ را ﻋﺒﺮت ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن ﻛﺮدم«‬
‫»ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد«‬
‫»و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻠﻮك اﻃﺎﻋﺖ وى ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ«‬
‫‪189‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»ﺷﺎه ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ و ﻣﻐﺮﺑﻬﺎ ﺑﻮد«‬

‫»و از ﺣﻜﻴﻢ راﻫﺒﺮ داﻧﺶ ﻣﻰﺟﺴﺖ«‬
‫»و ﻏﺮوﺑﮕﺎه ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺑﺪﻳﺪ«‬
‫»ﻛﻪ در ﭼﺸﻤﻪاى ﻓﺮو ﻣﻰرﻓﺖ«‬
‫»و ﻋﻤﻪام ﺑﻠﻘﻴﺲ ﭘﻴﺶ از او ﺑﻮد«‬
‫»و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻫﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد وى رﻓﺖ«‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﺼﺎرﻳﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺗﺒﻊ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻛﻪ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻴﻨﻪ داﺷـﺖ‬
‫و وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ آﻣﺪ ﻗﺼﺪ ﻫﻼك آﻧﻬﺎ داﺷﺖ و اﻧﺼﺎرﻳﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ در ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»از ﻛﻴﻨﻪ دو ﺳﺒﻂ ﻛﻪ در ﻳﺜﺮب ﺟﺎى ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ«‬
‫»ﻛﻪ ﺳﺰاوار ﻋﻘﻮﺑﺖ روزى ﺳﻴﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ«‬
‫و ﻫﻢ از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﺷﺎﻓﻊ ﺑﻦ ﻛﻠﻴﺐ ﺻﺪﻓﻰ ﻛﺎﻫﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺗﺒﻊ آﻣﺪ و ﻣﺪﺗﻰ‬
‫ﭘﻴﺶ وى ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺖ از او ﺟﺪا ﺷﻮد ﺗﺒﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻋﻠﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪه«‬
‫ﺷﺎﻓﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺒﺮ ﮔﻮﻳﺎ و ﻋﻠﻢ درﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻗﻮﻣﻰ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﺷﺎﻓﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﻏﺴﺎن را دﻧﺒﺎﻟﻪاى ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰاى ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﺷﺎﻓﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﺷﺎﻓﻊ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻜﻮى ﻧﻜﻮ ﻛﺎر ﻛﻪ وﺻﻔﺶ در زﺑﻮر ﻫﺴﺖ و اﻣﺘﺶ در ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮى ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﻇﻠـﻢ را ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻮر ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﻣﺖ وى‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ ﻟﻮى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺗﻴﺮه ﻗﺼﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺒﻊ ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و زﺑﻮر را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ‪ ،‬و در آن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺻﻔﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ را ﺑﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﻟﺨﻢ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺗﺒﻌﺎن ﺣﻤﻴﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻧﺎم وى رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼـﺮ ﺑـﻮد‪ ،‬و ﭘـﻴﺶ از‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺗﺒﻊ اول ﺑﻮد و او زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ذى اﻻﻋﺎر ﺑﻦ اﺑﺮه ذى اﻟﻤﻨﺎر ﺑﻦ راﺋﺶ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺻﻴﻔﻰ ﺳﺒﺎى‬
‫اﺻﻐﺮ ﺑﻦ ﻛﻬﻒ اﻟﻈﻠﻢ ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﻦ ﺟﺸﻢ ﺑﻦ واﺋﻞ ﺑﻦ ﻏﻮث ﺑﻦ ﻗﻄـﻦ ﺑـﻦ‬
‫ﻋﺮﻳﺐ ﺑﻦ زﻫﻴﺮ ﺑﻦ اﻳﻤﻦ ﺑﻦ ﻫﻤﻴﺴﻊ ﺑﻦ ﻋﺮﻧﺠﺞ ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻦ ﺳﺒﺎى اﻛﺒﺮ ﺑﻦ ﻳﻌﺮب ﺑﻦ ﻳﺸﺠﺐ ﺑﻦ ﻗﺤﻄـﺎن ﺑـﻮد و‬
‫ﻧﺎم ﺳﺒﺎ ﻋﺒﺪ ﺷﻤﺲ ﺑﻮد و او را ﺳﺒﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ از آن رو ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺲ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓـﺖ و اﺳـﻴﺮ را‬
‫ﺳﺒﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺒﻌﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪190‬‬

‫آﻧﮕﺎه از ﭘﺲ ﺗﺒﻊ او زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺷﻤﺮ ﻳﺮﻋﺶ اﺑﻦ ﻳﺎﺳﺮ ﻳﻨﻌﻢ اﺑﻦ ﻋﻤﺮو ذى اﻻذﻋﺎر ﭘﺴﺮ ﻋـﻢ وى ﺑـﻮد‪ ،‬و‬
‫ﺷﻤﺮ ﻳﺮﻋﺶ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺖ و ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ را ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮد و ﺣﻴﺮه را ﺑﺴـﺎﺧﺖ و ﻫـﻢ اوﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﺷﻤﺮ اﺑﻮ ﻛﺮب ﻳﻤﺎﻧﻴﻢ«‬
‫»ﻛﻪ اﺳﺐ از ﻳﻤﻦ و ﺷﺎم آوردهام«‬
‫»ﺗﺎ ﺳﻮى ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻰ روم ﻛﻪ«‬
‫»ﻣﺎوراى ﭼﻴﻦ در ﻋﺜﻢ و ﻳﺎم«‬
‫»ﺗﻤﺮد ﻣﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ«‬
‫»و در دﻳﺎر ﺑﻪ اﻧﺼﺎف ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻰ ﻛﻨﻴﻢ«‬
‫»ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از آن ﺑﻴﺮون ﻧﺒﺎﺷﺪ«‬
‫و اﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪهاى دراز اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭘﺲ از ﺷﻤﺮ ﻳﺮﻋﺶ ﺑﻦ ﻳﺎﺳﺮ ﻳﻨﻌﻢ‪ ،‬ﺗﺒﻊ اﺻﻐﺮ ﺑﻮد و او ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻮ ﻛﺮب ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻴﻜﺮب ﺑﻦ زﻳﺪ‬
‫اﺑﻦ ﺗﺒﻊ اول اﺑﻦ ﻋﻤﺮو ذو اﻻذﻋﺎر ﺑﻮد و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻮى ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺪ و دو ﺣﺒﺮ ﻳﻬﻮد را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﻤـﻦ‬
‫ﺑﺮد و ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺮام را آﺑﺎد ﻛﺮد و ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و آن اﺷﻌﺎر ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺗﺒﻌﺎن ﭘﻴﺶ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﻟﺨﻤﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻤﺮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﻤﻪ ﻳﻤـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﻰ ﻛﺮب ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻴﻜﺮب ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ذى اﻻذﻋﺎر رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺧـﻮاﺑﻰ دﻳـﺪ ﻛـﻪ او را ﺑـﻪ وﺣﺸـﺖ اﻧـﺪاﺧﺖ و از ﻣـﺮدم‬
‫ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺎﻫﻦ و ﺳﺎﺣﺮ و ﭘﻴﺸﮕﻮى و ﻣﻨﺠﻢ ﺑﻮد ﺑﻴﺎورد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪهام ﻛﻪ از آن‬
‫ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدهام ﺗﻌﺒﻴﺮ آن را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻮاب ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻮى ﺗﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ آن ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻮاب را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ آن داﻧﺪ ﺧﻮاب را‬
‫ﻧﻴﺰ از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﺑﺪو ﺑﮕﻮﻳﻢ داﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از آن ﮔﺮوه ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷـﺎه‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺳﻄﻴﺢ و ﺷﻖ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از آﻧﻬﺎ داﻧﺎﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و آﻧﻬﺎ ﺗﺮا از آﻧﭽـﻪ ﺧـﻮاﻫﻰ ﺧﺒـﺮ‬
‫دﻫﻨﺪ‪ «.‬ﻧﺎم ﺳﻄﻴﺢ رﺑﻴﻊ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻣﺎزن ﺑﻦ ذﺋﺐ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺎزن ﺑﻦ ﻏﺴﺎن ﺑﻮد و وﻳـﺮا ذﺋﺒـﻰ‬
‫ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺴﺐ از ذﺋﺐ ﺑﻦ ﻋﺪى داﺷﺖ و ﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺻﻌﺐ ﺑﻦ ﻳﺸﻜﺮ ﺑﻦ رﻫﻢ ﺑﻦ اﻓﺮك ﺑﻦ ﻧﺬﻳﺮ ﺑـﻦ ﻗـﻴﺲ‬
‫ﺑﻦ ﻋﺒﻘﺮ ﺑﻦ اﻧﻤﺎر ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺳﻄﻴﺢ ﭘﻴﺶ از ﺷﻖ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑـﻪ‬
‫روزﮔﺎر آﻧﻬﺎ ﻛﺎﻫﻨﻰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺷﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﺳﻄﻴﺢ ﺑﻴﺎﻣﺪ او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﻄﻴﺢ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪهام‬
‫ﻛﻪ از آن ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدهام ﻣﺮا از آن ﺧﺒﺮ ﺑﺪه ﻛﻪ اﮔﺮ درﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮ آﻧﺮا ﻧﻴﺰ درﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ‪«.‬‬
‫‪191‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺟﻤﺠﻤﻪاى دﻳﺪى ﻛﻪ از ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺑﺮ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮔـﺮم اﻓﺘـﺎد و ﻫـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪ داﺷﺖ از آن ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﻄﻴﺢ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ از ﺗﻌﺒﻴﺮ آن ﭼﻪ داﻧﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻴﺎن دو ﻛﺸﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ درآﻳﻨﺪ و از اﺑﻴﻦ ﺗﺎﺟﺮش را ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺼﺮف آرﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﻄﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺪرت اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪاى ﺧﺸﻢآورد و رﻧﺞزاﺳﺖ ﻛﻰ رخ دﻫﺪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣﻦ ﻳﺎ‬
‫ﭘﺲ از ﻣﻦ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺷﺼﺖ ﻳﺎ ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺸﺎن دوام ﻳﺎﺑﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ از ﻫﻔﺘﺎد و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ و ﻫﻤﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ و ﻓﺮار ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﻗﺘﻞ و ﻫﺰﻳﻤﺘﺸﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﻰ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ دﺳﺖ ارم ذى ﻳﺰن ﺑﺎﺷﺪ ﻛـﻪ از ﻋـﺪن ﺳـﻮى آﻧﻬـﺎ آﻳـﺪ و ﻫـﻴﭽﻜﺲ از آﻧﻬـﺎ در ﻳﻤـﻦ‬
‫ﻧﮕﺬارد‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﺗﺴﻠﻂ وى دوام ﻳﺎﺑﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺎﻧﺪ!«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﻤﺒﺮى ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛﻪ وﺣﻰ از ﺑﺎﻻ ﺑﺪو رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻜﻰ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻏﺎﻟﺐ ﺑﻦ ﻗﻬﺮ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻧﻀﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻗـﻮم وى ﺗـﺎ آﺧـﺮ روزﮔـﺎر‬
‫ﺑﭙﺎﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﻄﻴﺢ ﻣﮕﺮ روزﮔﺎر را آﺧﺮى ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى روزى ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ و آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮاﻫﻢ آﻳﻨﺪ و ﻧﻜﻮﻛﺎران ﻧﻴﻜﺮوز ﺷﻮﻧﺪ و ﺑـﺪﻛﺎران ﺗﻴـﺮه روز‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻰ درﺳﺖ اﺳﺖ؟«‬
‫ﺳﻄﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺷﻔﻖ و ﺗﺎرﻳﻜﻰ و در ﺑﺰرگ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮآﻳﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ راﺳﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻖ در رﺳﻴﺪ و ﺷﺎه او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﻖ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪهام ﻛﻪ از‬
‫آن ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدهام‪ ،‬ﻣﺮا از آن ﺧﺒﺮ ده ﻛﻪ اﮔﺮ درﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻌﺒﻴﺮ آﻧﺮا ﻧﻴﺰ درﺳﺖ ﮔﻮﻳﻰ« و آﻧﭽﻪ را ﺳـﻄﻴﺢ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻬﺎن داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎن آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻔﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻣﺨﺘﻠﻒ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪192‬‬

‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪاى دﻳﺪى ﻛﻪ از ﺗﺎرﻳﻜﻰ درآﻣﺪ و ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻏﻰ و ﺗﭙﻪاى اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﻪ ﺟﻨﺒﻨـﺪﮔﺎن از‬
‫آن ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ آﻧﻬﺎ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻰ از ﺗﻌﺒﻴﺮ آن ﭼﻪ داﻧﻰ؟«‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﻣﻴﺎن دو ﺳﻨﮕﺴﺘﺎن ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ درآﻳﻨﺪ و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻛﻪ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻧﺮم دارد ﭼﻴﺮه ﺷﻮﻧﺪ و از اﺑﻴﻦ ﺗﺎ ﻧﺠﺮان را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آرﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﻖ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺪرت ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪاى ﺧﺸﻢآورد و رﻧﺞزاﺳﺖ ﻛﻰ رخ دﻫﺪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻣـﻦ‬
‫ﻳﺎ ﭘﺲ از ﻣﻦ؟«‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺰرﮔﻰ واﻻ ﻣﻘﺎم ﺷﻤﺎ را از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ زﺑـﻮن‬
‫ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺰرگ واﻻ ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ دﻧﻰ و ﻧﻪ دﻧﻰﭘﺮور ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ذى ﻳﺰن درآﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى دوام ﻳﺎﺑﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺻﺎﺣﺒﺎن دﻳﻦ و ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺣﻖ و ﻋﺪاﻟﺖ آرد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻗـﻮم‬
‫وى ﺗﺎ ﺑﻪ روز ﻓﻴﺼﻞ ﺑﭙﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬روز ﻓﻴﺼﻞ ﭼﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬روزى ﻛﻪ واﻟﻴﺎن ﺳﺰا ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و از آﺳﻤﺎن ﻧﺪاﻫﺎ آﻳﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن ﺷـﻨﻮﻧﺪ و ﻣﺮدﻣـﺎن‬
‫ﺑﺮاى وﻋﺪهﮔﺎه ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﻜﻰ و ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺑﻴﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻰ درﺳﺖ اﺳﺖ؟«‬
‫ﺷﻖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى ﺑﻪ ﺧﺪاى آﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و ﻓﺮاز و ﻧﺸﻴﺒﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن آن ﻫﺴﺖ ﻛـﻪ آﻧﭽـﻪ ﺑـﺎ ﺗـﻮ ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ و دروغ در آن ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎه از ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش آﻣﺪ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻨـﺪ از ﺣﺒﺸـﻪ اﺳـﺖ و ﭘﺴـﺮان و‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻮى ﻋﺮاق ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﭘﻮر ﭘﺴﺮ ﻓﺮﺧﺰاد ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را در ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮ داد و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﻴﺮه از اﻋﻘﺎب رﺑﻴﻌـﺔ ﺑـﻦ‬
‫ﻧﺼﺮ ﺑﻮد و ﻧﺴﺐ وى ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺳﻄﻴﺢ و ﺷﻖ ﺑﺎ رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ آن ﺳﺨﻨﺎن ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و رﺑﻴﻌـﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان و ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﺮاق ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻗﻀﻴﻪ در ﻣﻴﺎن ﻋﺮﺑﺎن ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺣﺒﺸﻴﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻳﻤﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﺎرى ﻛﻪ از آن ﺳﺨﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد رخ داد‪ ،‬اﻋﺸﻰ ﺑﻜﺮى ﻛﻪ از ﺑﻨﻰ ﻗﻴﺲ ﺑﻮد ﺿﻤﻦ اﺷﻌﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد آورى ﺣﻜﺎﻳﺖ دو ﻛﺎﻫﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪193‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»ﺣﻘﺎ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﮋدهدارى ﭼﻨﺎن ﻧﻈﺮ ﻧﻜﺮد«‬

‫»ﻛﻪ ذﺋﺒﻰ در ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﺠﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪«.‬‬
‫ﻋﺮﺑﺎن ﺳﻄﻴﺢ را ذﺋﺒﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ از آن رو ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ذﺋﺐ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺼﺮ ﺑﻤﺮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ ﺑﺤﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻰ ﻛﺮب ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻴﻜﺮب ﺑﻦ زﻳـﺪ ﺑـﻦ‬
‫ﻋﻤﺮو ذى اﻻذﻋﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ از ﺟﻤﻠﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻛـﺎر ﺣﺒﺸـﻴﺎن را ﭘـﻴﺶ آورد و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ از ﺣﻤﻴـﺮ ﺑﺮﻓـﺖ و‬
‫ﻗﺪرﺗﺸﺎن ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪ‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻰ ﺳﺒﺒﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻛﺮب ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻳﻤـﻦ‬
‫روان ﺷﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب و ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺠﻢ ﺑﺘﺎزد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺒﻌﺎن ﭘﻴﺶ از او ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮاق رﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ وى ﺑﺮوﻧﺪ و آﻫﻨﮓ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﺑﺮادر ﺣﺴﺎن ﻛﻪ در ﺳﭙﺎه وى ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮادرت را ﺑﻜـﺶ و ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺟـﺎى وى ﺗـﺮا‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ دﻳﺎرﻣﺎن ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻰ‪«.‬‬
‫و او ﺳﺨﻨﺸﺎن را ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻋﻤﺮو و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻛﺸـﺘﻦ وى ﻫﻤﺴـﺨﻦ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ذى رﻋﻴﻦ ﺣﻤﻴﺮى ﻛﻪ ﻋﻤﺮو را ﻣﻨﻊ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﺪان ﺷـﺎﻫﻰ ﻣﻤﻠﻜـﺖ ﻣﺎﻳﻴـﺪ‪ ،‬ﺑـﺮادرت را‬
‫ﻣﻜﺶ و ﻛﺎر ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را آﺷﻔﺘﻪ ﻣﻜﻦ‪«.‬‬
‫اﻣﺎ وى ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ذو رﻋﻴﻦ ﻛﻪ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﻮد ﺻﻔﺤﻪاى ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و در آن ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬
‫»ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺪارى را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﺮﻳﺪارى ﻛﻨﺪ«‬
‫»ﻧﻴﻜﺮوز آﻧﻜﻪ آﺳﻮده ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻔﺖ«‬
‫»ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ«‬
‫»و ﺧﺪا ﻋﺬر ذى رﻋﻴﻦ را ﻧﭙﺬﻳﺮد«‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺻﻔﺤﻪ را ﻣﻬﺮ زد و ﭘﻴﺶ ﻋﻤﺮو آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮب را ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻧﮕﻬﺪار ﻛﻪ ﻣﺮا ﺣﺎﺟﺘﻰ در‬
‫آن ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺣﺴﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮادرش ﻋﻤﺮو و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻦ وى ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷـﺪهاﻧـﺪ‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺷﻌﺮى ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»اى ﻋﻤﺮو در ﻣﺮگ ﻣﻦ ﺷﺘﺎب ﻣﺪار‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﺑﻰ دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪى ﺧﻮاﻫﻰ ﮔﺮﻓﺖ‪«.‬‬
‫و ﻋﻤﺮو ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮادر اﺻﺮار داﺷﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه وى ﺑﻪ ﻳﻤـﻦ ﺑﺎزﮔﺸـﺖ و ﻳﻜـﻰ از ﺷـﺎﻋﺮان‬
‫ﺣﻤﻴﺮى ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﺪا را ﻛﻰ ﺑﻪ روزﮔﺎران ﺳﻠﻒ«‬
‫»ﻣﻘﺘﻮﻟﻰ ﭼﻮن ﺣﺴﺎن دﻳﺪه اﺳﺖ«‬
‫»ﻗﻴﻼن از ﺑﻴﻢ ﺳﭙﺎه‪ ،‬وى را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪194‬‬

‫»و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺎك«‬

‫»ﻣﺮده ﺷﻤﺎ ﻧﻜﻮ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫»و زﻧﺪه ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻻر ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫»و ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻻران ﺑﺎﺷﻴﺪ«‬
‫و ﭼﻮن ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻰ ﻛﺮب ﺑﻪ ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪ ﺧﻮاب از او ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺑﻰﺧﻮاﺑﻰ دﭼﺎر ﺷـﺪ و ﭼـﻮن‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﻨﺖ اﻓﺘﺎد از ﻃﺒﻴﺒﺎن و ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﻋﺎرﻓﺎن ﻋﻼج ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻣﻰﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﻮاب از ﻣـﻦ ﺑﺮﻓﺘـﻪ و از‬
‫ﺑﻰﺧﻮاﺑﻰ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ رﻧﺠﻢ‪ «.‬و ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻫﺮ ﻛﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺮادر ﻳﺎ ﺧﻮﻳﺸـﺎوﻧﺪ را ﺑـﻪ ﺳـﺘﻢ ﺑﻜﺸـﺪ‬
‫ﺧﻮاب از او ﺑﺮود و ﺧﺪا ﺑﻰﺧﻮاﺑﻰ را ﺑﺮ او ﭼﻴﺮه ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻫﻤﻪ اﺷﺮاف ﺣﻤﻴﺮ و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ ﻛﻪ وى را ﺑﻪ ﻛﺸـﺘﻦ ﺑـﺮادر ﺧﻮاﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺖ ﻳﺎزﻳﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ذى رﻋﻴﻦ رﺳﻴﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻜﺸﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا زﻳﻨﻬﺎرى ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻳﻨﻬﺎر ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدم و ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻬﺎدم ﺑﻴﺎر‪«.‬‬
‫ﻣﻜﺘﻮب را ﺑﻴﺎورد و ﻣﻀﻤﻮن آن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ذو رﻋﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮا از ﻛﺸﺘﻦ ﺑﺮادر ﻣﻨﻊ ﻛﺮدم و ﻓﺮﻣﺎن ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺒﺮدى و ﭼﻮن اﺻﺮار ﻛﺮدى اﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮب ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻬﺎدم ﻛﻪ ﺣﺠﺖ و ﻋﺬر ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻢ اﮔﺮ ﺑـﺮادر را‬
‫ﺑﻜﺸﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ رﺳـﻴﺪ و ﭼـﻮن آﻫﻨـﮓ ﻛﺸـﺘﻦ آن ﻛﺴـﺎﻧﻰ ﻛﻨـﻰ ﻛـﻪ ﻛﺸـﺘﻦ ﺑـﺮادر از ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻜﺘﻮب ﻣﺎﻳﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ او را رﻫﺎ ﻛﺮد و از ﻫﻤﻪ اﺷﺮاف ﺣﻤﻴﺮ او را ﻧﻜﺸﺖ ﻛﻪ دﻳﺪ وى ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ ﻛﺮده اﻣﺎ‬
‫ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﻋﻤﺮو ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﺷﺮاف ﺣﻤﻴﺮ و اﻫﻞ ﻳﻤﻦ را ﻣﻰﻛﺸﺖ ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺎ ﺧﻮاب را ﺑﻪ ﺑﻴﺪارى ﻓﺮوﺧﺘﻴﻢ«‬
‫»وﻗﺘﻰ ﺟﻨﺎﻳﺖ آوردﻧﺪ ﺑﺎﻧﮓ زدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ«‬
‫»و ﻋﺬر ذى رﻋﻴﻦ آﺷﻜﺎر ﺷﺪ«‬
‫»ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻣﻜﺎرى ﻛﺮدﻧﺪ«‬
‫»ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم اﺑﻦ رﻫﻢ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ«‬
‫»آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺣﺴﺎن ﺑﻦ رﻫﻢ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ«‬
‫»ﻛﻪ ﺣﺴﺎن ﻣﻘﺘﻮل ﺷﻮرﺷﻴﺎن ﺑﻮد«‬
‫»ﺑﻜﺸﺘﻴﻤﺸﺎن و ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫»و ﭼﺸﻤﺎن زﻧﺎن آزاده ﻛﻪ از ﻏﻢ ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻮد«‬
‫»از ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ آرام ﮔﺮﻓﺖ«‬
‫‪195‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»زﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﻪ آرامدﻟﻨﺪ«‬

‫»و ﭼﻮن ﻓﺮوغ ﺷﻌﺮى ﺑﺮ آﻳﺪ ﺳﻴﺎه ﭼﺸﻤﺎﻧﻨﺪ«‬
‫»ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﻧﺘﺴﺎب ﻣﺎ را ﺑﻪ وﻓﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪«.‬‬
‫»و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ از او دورى ﻛﻨﻴﻢ«‬
‫»ﻣﺎ از ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎن ﺑﺮﺗﺮﻳﻢ«‬
‫»ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻃﻼ از ﻧﻘﺮه ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ«‬
‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺷﺪهاﻳﻢ«‬
‫»و ﭘﺲ از دو ﺗﺒﻊ ﻗﺪرت ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ اﻓﺘﺎد«‬
‫»ﭘﺲ از داود ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﻣﺎ ﺷﺪ«‬
‫»و ﺷﺎﻫﺎن ﻣﺸﺮق ﺑﻨﺪه ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ«‬
‫»در ﻇﻔﺎر‪ ،‬زﺑﻮر ﻣﺠﺪ رﻗﻢ ﻛﺮدﻳﻢ«‬
‫»ﻛﻪ ﻣﺮدم دو ﺷﻬﺮ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ«‬
‫»وﻗﺘﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪه ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻮ ﻛﻮ«‬
‫»ﻣﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ«‬
‫»دل ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﻜﺎران ﺧﻨﻚ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﻣﻜﺮﺷﺎن ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻦ و ﻣﺮگ آﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫»اﻃﺎﻋﺖ آﻧﻬﺎ ﻛﺮدم و رﺷﺎد ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﮔﻤﺮﻫﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺶ و زﻳﻮر ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدﻧﺪ«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺗﺒﻊ ﻣﻮﺛﺒﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ از آن رو ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑـﺮادر ﺧـﻮﻳﺶ ﺗﺎﺧـﺖ و او را‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و وﺛﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﺎﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻛﺎر ﺣﻤﻴﺮ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮد و‬
‫ﻟﺨﻨﻴﻌﻪ ﻳﻨﻮف دو ﺷﻨﺎﺗﺮ ﻧﺎم داﺷﺖ ﻗﻴﺎم ﻛﺮد و ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﻬﺎ ﺷﺪ و ﻧﻴﻜﺎن ﻗﻮم را ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﺎﻧـﺪاﻧﻬﺎى ﻣﻤﻠﻜـﺖ را‬
‫ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن درﺑﺎره ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺎر ﻗﻮم و ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺟﻤﻊ و ﻓﻨﺎى ﻧﻴﻜﺎن ﺷﻌﺮى ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﺣﻤﻴﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻰﻛﺸﺪ«‬
‫»و ﺑﺰرﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ را دور ﻣﻰﻛﻨﺪ«‬
‫»و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ زﺑﻮﻧﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰآورد«‬
‫»دﻧﻴﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﻋﻘﻠﻰ وﻳﺮان ﻣﻰﻛﻨﺪ«‬
‫»و آﻧﭽﻪ از دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺒﺎه ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪196‬‬

‫»ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﺳﻠﻒ«‬

‫»ﺑﺎ ﻇﻠﻢ و اﺳﺮاف ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﺪﻛﺎرى اﻓﺘﺎدﻧﺪ«‬
‫»و ﺧﺴﺎرت دﻳﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﻟﺨﻨﻴﻌﻪ ﻳﻨﻮف دوﺷﺘﺎﺗﺮ ﺑﺎ ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﻛﺮد و او ﻣﺮدى ﺑﺪ ﻛﺎره ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ روش ﻗﻮم ﻟـﻮط‬
‫داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺰ ﻛﺸﺘﺎر و ﺳﺘﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از اﺑﻨﺎى ﻣﻠﻮك ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﻴﺪه وى را ﻣﻰﺧﻮاﺳـﺖ و در‬
‫ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﻪاى ﻛﻪ ﺧﺎص اﻳﻦ ﻛﺎر داﺷﺖ ﺑﺎ وى ﻣﻰآﻣﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺘﻮاﻧﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه از ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻰ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و آﻧﻬﺎ ﻓﺮوﺗﺮ از وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴـﻮاﻛﻰ ﺑـﺮ ﻣـﻰﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫دﻫﺎن ﻣﻰزد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ از ﻛﺎر وى ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه وى را را رﻫﺎ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑـﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧـﺎن و ﺑـﺮ ﻣـﺮدم‬
‫ﺑﮕﺬرد ﻛﻪ او را رﺳﻮا ﻛﺮده ﺑﻮد و آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬زرﻋﻪ ذو ﻧﻮاس ﭘﺴﺮ ﺗﺒﺎن اﺳﻌﺪ اﺑﻦ ﻛﺮب ﺑﻦ ﻣﻠﻜﻴﻜـﺮب‬
‫ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ و ذى اﻻذﻋﺎر ﺑﺮادر ﺣﺴﺎن ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺣﺴﺎن ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ زرﻋﻪ ﻛﻮدﻛﻰ ﺧﺮدﺳـﺎل ﺑـﻮد و‬
‫ﭼﻮن ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﻰ زﻳﺒﺎ روى ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ و ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮد و ﻟﺨﻨﻴﻌﻪ ﻳﻨﻮف دوﺷﻨﺎﺗﺮ او را ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ وى‬
‫ﻫﻤﺎن ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از او ﺑﺎ اﺑﻨﺎى ﻣﻠﻮك ﻣﻰﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺑﻴﺎﻣـﺪ و زرﻋـﻪ ﺑﺪاﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻣﻘﺼـﻮد‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﻛﺎرد ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و در ﭘﺎﭘﻮش ﺧﻮد ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﻨﻮف‬
‫در را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ وى در آوﻳﺨﺖ ذو ﻧﻮاس ﺑﺎ ﻛﺎرد ﺑﺮ او ﺟﺴﺖ و ﭼﻨﺪان ﺿﺮﺑﺖ زد ﻛﻪ او را ﺑﻜﺸﺖ و در روزن ﺑﺎﻻ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﻰﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻣﺴﻮاك او را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و دردﻫـﺎﻧﺶ ﻧﻬـﺎد و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻣﺮدم رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ذو ﻧﻮاس ﺗﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﺸﻚ؟« و او ﮔﻔﺖ »از روزن ﺑﭙﺮﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ آﻳـﺎ ذو ﻧـﻮاس ﺗـﺮ‬
‫اﺳﺖ؟«‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه ﻟﺨﻨﻴﻌﻪ ﻳﻨﻮف دوﺷﻨﺎﺗﺮ را در روزن ﺑﺪﻳﺪﻧـﺪ و ﻛـﻪ‬
‫ذو ﻧﻮاس ﻧﻬﺎده ﺑﻮد و ﻣﺴﻮاك ﺑﻪ دﻫﺎن داﺷﺖ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ذو ﻧﻮاس ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪو رﺳـﻴﺪﻧﺪ‬
‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬روا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻛﺴﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﻧﺎﭘﺎك آﺳﻮده ﻛﺮدى« و او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و آﺧﺮﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﻤﻴﺮ ﺑﻮد و دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺎم وى ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺪ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوى او دﻳﻦ‬
‫ﻳﻬﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺪﺗﻰ در ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺒﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﻣﻌﺘﻘﺪان دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﺠﺮان ﻣﻘﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮو اﻧﺠﻴـﻞ ﺑﻮدﻧـﺪ و اﻫـﻞ‬
‫ﻓﻀﻴﻠﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻻرﺷﺎن در ﻛﺎر دﻳﻦ ﻣﺮدى ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ و ﺟﺎى دﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﺮان ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ در آن روزﮔﺎر ﺧﻮﺑﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﺑﻮد و ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ و ﺳﺎﻳﺮ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺮوان دﻳﻦ‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﻛﻪ ﻓﻴﻤﻮن ﻧﺎم داﺷﺖ ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﻇﻬﻮر ﻛﺮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﻴﺮو آن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن زرﻋﻪ ذو ﻧﻮاس ﭘﻴﺮو دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﺷﺪ ﻧﺎم ﻳﻮﺳﻒ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻮ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻧﺠﺮان ﮔﻮدال‬
‫ﺑﻜﻨﺪ و ﻧﺼﺎرى را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫‪197‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﻳﻤﻨﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ رواج دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﺠﺮان ﺑﺴﺒﺐ ﻳﻜﻰ از ﭘﻴﺮوان آن ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻧﺎم ﻓﻴﻤﻴﻮن داﺷﺖ و ﻣﺮدى ﭘﺎرﺳﺎ و ﻛﻮﺷﺎ و زاﻫﺪ و ﻣﺴﺘﺠﺎب اﻟﺪﻋﻮه ﺑﻮد و در دﻫﻜﺪهﻫﺎ ﻫﻤﻰ ﮔﺸﺖ و ﭼﻮن در‬
‫دﻫﻜﺪهاى او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺳﻮى دﻫﻜﺪه دﻳﮕﺮ ﻣﻰرﻓﺖ ﻛﻪ او را ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و از ﻛﺴﺐ ﺧـﻮﻳﺶ روزى ﻣﻴﺨـﻮرد‬
‫ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد و ﻛﺎر ﮔﻞ ﻣﻰﻛﺮد و ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ را ﮔﺮاﻣﻰ ﻣﻰداﺷﺖ و ﺑﻪ روز ﻳﻜﺸـﻨﺒﻪ ﻛـﺎر ﻧﻤـﻰﻛـﺮد و ﺳـﻮى ﺑﻴﺎﺑـﺎن‬
‫ﻣﻰﺷﺪ و ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن در ﻳﻜﻰ از دﻫﻜﺪهﻫﺎى ﺷﺎم ﻧﻬﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧـﺎم‬
‫ﺻﺎﻟﺢ او را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ و ﭼﻨﺎن او را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰى را ﻣﺎﻧﻨﺪ وى دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻫـﺮ ﻛﺠـﺎ‬
‫ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل وى ﺑﻮد و ﻓﻴﻤﻴﻮن از او ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻳﻜﺒﺎر ﻛﻪ ﺑﻪ روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺷﺪ و‬
‫ﺻﺎﻟﺢ از دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ و ﻓﻴﻤﻴﻮن ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻛـﻪ او را ﻣـﻰدﻳـﺪ اﻣـﺎ از وى ﻧﻬـﺎن ﺑـﻮد و‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻳﺴﺘﺎد و در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰﻛﺮد‪ ،‬اژدﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺎر ﻫﻔﺖ ﺳـﺮ ﺑـﻮد ﺳـﻮى وى آﻣـﺪ و ﭼـﻮن‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن او را ﺑﺪﻳﺪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮد و ﻣﺎر ﺑﻤﺮد و ﺻﺎﻟﺢ ﻛﻪ آﻧﺮا دﻳﺪه ﺑﻮد ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺷﺪ و ﺑﺮ ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و‬
‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮآورد ﻛﻪ اى ﻓﻴﻤﻴﻮن اژدﻫﺎ آﻣﺪ و او ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﺮد و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺐ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﻴﻤﻴﻮن وى را دﻳﺪه و ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ اى ﻓﻴﻤﻴﻮن!‬
‫ﺧﺪا داﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰى را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪام و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺗﻮ ﺷﻮم و ﻫﺮ ﻛﺠﺎ روى ﺑـﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﻰ‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ اﮔﺮ ﭘﻨﺪارى ﻛﻪ ﺗﺎب آن دارى ﺑﻴﺎ‪.‬‬
‫و ﺻﺎﻟﺢ ﻣﻼزم وى ﺷﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻣﺮدم ده از ﺣﺎل وى ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻴﻤـﺎرى ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﺮ ﻣﻰﺧﻮرد ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮدم و ﺷﻔﺎ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ اﻣﺎ اﮔـﺮ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ او را ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﺑﻴﻤـﺎرى ﺑﺒﺮﻧـﺪ‬
‫ﻧﻤﻰرﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم دﻫﻜﺪه را ﭘﺴﺮى ﻛﻮر ﺑﻮد و ﺟﻮﻳﺎى ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﻴﻤﻴﻮن ﭘﻴﺶ ﻛﺴـﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﺟﻮﻳﺎى وى ﺷﻮد ﻧﻤﻴﺮود‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ دﺳﺘﻤﺰد ﺑﺮاى ﻛﺴﺎن ﺑﻨﺎ ﻣﻰﺳﺎزد‪«.‬‬
‫و آن ﻣﺮد ﭘﺴﺮ را در ﺣﺠﺮه ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎد و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ او اﻓﻜﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﻓﻴﻤﻴﻮن رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻓﻴﻤﻴـﻮن‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻛﺎر ﻛﻨﻰ« و او ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﺮه ﻣﺮد در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎرى ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ اﻧﺠﺎم ﺑﺎﻳﺪ‬
‫داد ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎن و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد و »ﺟﺎﻣﻪ از روى ﭘﺴﺮ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻓﻴﻤﻴـﻮن ﻳﻜـﻰ از ﺑﻨـﺪﮔﺎن‬
‫ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﻴﻤﻴﻮن ﭘﺴﺮ را ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ دﺷﻤﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ در آﻣﺪه ﺗﺎ ﻧﻌﻤﺖ را ﺗﺒﺎه‬
‫ﻛﻨﺪ او را ﺷﻔﺎ ﺑﺪه و دﺷﻤﻦ ﻧﻌﻤﺖ را از او ﺑﺎز دار‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪198‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻋﺎﻓﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و از دﻫﻜﺪه ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺻﺎﻟﺢ از‬
‫دﻧﺒﺎل وى ﺑﻮد و در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ در ﺷﺎم ﺑﻪ راه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ درﺧﺘﻰ ﺑﺰرگ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺮدى از درﺧﺖ ﺑﺎﻧﮓ زد‪» :‬ﺗـﻮ‬
‫ﻓﻴﻤﻴﻮن ﻫﺴﺘﻰ؟«‬
‫و او ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﺑﺎﻧﮓ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﻰ ﺑﻴﺎﻳﻰ ﺗﺎ ﺻﺪاﻳﺖ را ﺷﻨﻴﺪم و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮﻳﻰ‪ ،‬ﻣـﺮو ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻣﻦ ﭘﺮدازى ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و آن ﻛﺲ ﺑﻤﺮد و ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﺪو ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺶ ﺳﭙﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺮﻓﺖ و ﺻﺎﻟﺢ ﻫﻤﺮاه او ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻛﺎرواﻧﻰ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺒﺮدﻧﺪ و در ﻧﺠـﺮان ﺑﻔﺮوﺧﺘﻨـﺪ و ﻣـﺮدم‬
‫ﻧﺠﺮان در آن وﻗﺖ ﺑﺮ دﻳﻦ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺨﻠﻰ دراز را ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ و ﻫـﺮ ﺳـﺎل ﻋﻴـﺪى‬
‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ روز ﻋﻴﺪ ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎى ﺧﻮب و زﻳﻮر زﻧﺎن ﺑﺮ ﻧﺨﻞ ﻣﻰآوﻳﺨﺘﻨﺪ و ﻳﻚ روز اﻃﺮاف آن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫و ﻳﻜﻰ از اﺷﺮاف آن ﻗﻮم ﻓﻴﻤﻴﻮن را ﺧﺮﻳﺪ و دﻳﮕﺮى ﺻﺎﻟﺢ را ﺧﺮﻳﺪ و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻓﻴﻤﻴﻮن در ﺧﺎﻧﻪ آﻗﺎى ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻧﻤﺎز ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻧﻮر ﻣﻰﺷﺪى و ﺑﻰ ﭼﺮاغ روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬و آﻗﺎى وى اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ و ﺣﻴﺮت ﻛـﺮد و از دﻳـﻦ وى‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﻓﻴﻤﻴﻮن وى را از دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﺎﻃﻠﻴﺪ و اﻳﻦ ﻧﺨﻞ ﺳﻮد ﻧﺪﻫﺪ و زﻳﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ‬
‫و اﮔﺮ ﺧﺪاى ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﺿﺪ آن ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﻫﻼﻛﺶ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ و ﺑﻰ ﺷﺮﻳﻚ اوﺳﺖ‪«.‬‬
‫و آﻗﺎى او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮدى ﺑﻪ دﻳﻦ ﺗﻮ در آﻳﻴﻢ و دﻳﻦ ﺧﻮﻳﺶ را رﻫﺎ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬و ﻓﻴﻤﻴﻮن ﺑﭙﺎ ﺧﺎﺳﺖ و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺖ و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﻛﺮد و ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺿﺪ ﻧﺨﻞ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧـﺪ‬
‫ﺑﺎدى ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ آﻧﺮا از رﻳﺸﻪ ﺑﻜﻨﺪ و ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﭘﻴﺮو دﻳﻦ او ﺷﺪﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﺮﻳﻢ آورد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻴﺎن ﻧﺼﺎرى ﺑﻮد ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ و رواج ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ در ﻧﺠﺮان از‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺪﻳﺚ وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ درﺑﺎره ﺧﺒﺮ ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﻗﺮﻇﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﺑﺖﭘﺮﺳـﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ و در ﻳﻜـﻰ از دﻫﻜـﺪهﻫـﺎى‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺠﺮان ﺳﺎﺣﺮى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻧﺠﺮان ﺳﺤﺮ ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ و ﭼﻮن ﻓﻴﻤﻴﻮن آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣـﺪ و او را ﺑـﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺮدى اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه اﺳﺖ آﻧﮕﺎه ﻣﻴﺎن ﻧﺠﺮان و دﻫﻜـﺪه ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﺣﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺧﻴﻤﻪاى ﺑﭙﺎ ﻛﺮد و ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﺳﺎﺣﺮ ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ ﻛـﻪ ﺳﺤﺮﺷـﺎن‬
‫آﻣﻮزد و ﺛﺎﻣﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺒﺪ اﷲ را ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﺎن اﻫﻞ ﻧﺠﺮان ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن ﺑﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻴﻤـﻪ ﻣـﻰﮔﺬﺷـﺖ از‬
‫ﻧﻤﺎز و ﻋﺒﺎدت وى ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺪو ﮔﻮش ﻣﻰداد ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺷـﺪ و ﺧـﺪا را ﻳﻜﺘـﺎ ﺷـﻤﺮد و‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ او ﻛﺮد و از اﺳﻢ اﻋﻈﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰداد اﻣﺎ از او ﻧﻬﺎن داﺷﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺮادرزاده ﺗـﻮ ﺗـﺎب آن‬
‫ﻧﺪارى و ﻣﻦ از ﺿﻌﻒ ﺗﻮ ﺑﻴﻤﻨﺎﻛﻢ‪ «.‬و ﺑﺪو ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪199‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺛﺎﻣﺮ ﭘﺪر ﻋﺒﺪ اﷲ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﺳﺎﺣﺮ ﻣﻰرود‪ .‬و ﭼﻮن ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻳﺎر وى از ﺗﻌﻠﻴﻢ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ درﻳﻎ ﻛﺮد و از ﺿﻌﻒ وى ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻣﻘﺪارى ﺗﻴﺮ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻫﺮ ﻧـﺎﻣﻰ ﻛـﻪ از ﺧـﺪا‬
‫ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺗﻴﺮى ﻧﻮﺷﺖ و آﺗﺸﻰ ﺑﻴﻔﺮوﺧﺖ و ﺗﻴﺮﻫﺎ را ﻳﻜﺎﻳﻚ در آﺗﺶ اﻓﻜﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﺳﻢ اﻋﻈـﻢ رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﺗﻴﺮ آﻧﺮا ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ ﺗﻴﺮ ﺑﺮﺟﺴﺖ و از آﺗﺶ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻧﺴﻮﺧﺖ و ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و آﻧﺮا ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﭘـﻴﺶ ﻳـﺎر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺳﻢ اﻋﻈﻢ را ﻛﻪ وى ﻣﻜﺘﻮم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎن و ﭼﻨﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ داﻧﺴﺘﻰ؟«‬
‫و ﻋﺒﺪاﷲ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادر زاده آﻧﺮا ﺑﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻰ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دار ﺑﺎش و ﭘﻨﺪارم ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻰ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻧﺠﺮان ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﻰرﺳﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﺪه ﺧﺪا اﮔـﺮ ﺧـﺪا را ﻳﻜﺘـﺎ‬
‫ﺑﺪاﻧﻰ و ﺑﻪ دﻳﻦ ﻣﻦ در آﻳﻰ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﺮا از اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ ﻛﻪ دارى ﺷﻔﺎ دﻫﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻴﻤﺎر ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧﺪا را ﻳﻜﺘﺎ ﻣﻰﺷﻤﺮد و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬و ﻋﺒﺪاﷲ دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮد و ﺷـﻔﺎ ﻣـﻰﻳﺎﻓـﺖ ﺗـﺎ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در ﻧﺠﺮان ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪ و ﭘﻴﺮو دﻳﻦ او ﺷﺪ و ﻋﺒﺪاﷲ دﻋﺎ ﻛﺮد و ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬و ﺧﺒﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺷﺎه ﻧﺠﺮان رﺳﻴﺪ و او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﻣﺮا ﺗﺒﺎه ﻛﺮدى و ﺑﻪ ﺧﻼف دﻳﻦ ﻣﻦ و دﻳـﻦ ﭘـﺪراﻧﻢ‬
‫رﻓﺘﻰ و ﻣﻦ اﻋﻀﺎى ﺗﺮا ﻣﻲ ﺑﺮم‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺪرت اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺪارى‪«.‬‬
‫و ﺷﺎه او را ﺳﻮى ﻛﻮه ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ وى را از ﻗﻠﻪ ﺑﻴﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ و آﺳﻴﺐ ﻧﺪﻳـﺪ و ﺳـﻮى‬
‫آﺑﻬﺎ و درﻳﺎﭼﻪﻫﺎى ﻧﺠﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ در آن ﻣﻰاﻓﺘﺎد ﻫﻼك ﻣﻰﺷﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻰ آﺳﻴﺐ ﺑﺮون آﻣﺪ و ﭼﻮن‬
‫ﺷﺎه ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻣﺮا ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﻛﺸﺖ ﺗﺎ ﺧﺪا را ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻤﺎرى و ﺑﻪ دﻳﻦ ﻣﻦ در آﻳﻰ‬
‫و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﺑﻰ و ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻰ‪«.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺪا را ﻳﻜﺘﺎ ﺷﻤﺮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ ﺷﻬﺎدت ﮔﻔﺖ آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻋﺼـﺎﻳﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ داﺷـﺖ‬
‫زﺧﻤﻰ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺳﺮ وى زد و او را ﺑﻜﺸﺖ‪ .‬و ﺷﺎه ﻧﻴﺰ در ﺟﺎى ﺑﻤﺮد و ﻫﻤـﻪ ﻣـﺮدم ﻧﺠـﺮان ﺑـﻪ دﻳـﻦ‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ در آﻣﺪﻧﺪ و دﻳﻦ وى دﻳﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ و ﺷﺮﻳﻌﺖ اﻧﺠﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﻛﻪ در دﻳﮕﺮ ﻣﺮدم ﻧﺼﺎرى ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪ و اﺻﻞ ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ ﻧﺠﺮان از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻛﻌﺐ ﻗﺮﻇﻰ و ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺮدم ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ذوﻧﻮاس ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ از ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ ﺑﻮد ﺳﻮى آﻧﻬﺎ رﻓﺖ و ﻓﺮاﻫﻤﺸﺎن آورد و ﺑﻪ‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﮕﺮى ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﺨﻴﺮﺷﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻳﻬﻮدى ﺷﻮﻧﺪ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ و ﮔﻮداﻟﻰ ﺑﻜﻨـﺪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪200‬‬

‫و ﻣﺮدم ﺑﻪ آﺗﺶ ﺑﺴﻮﺧﺖ و ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻜﺸﺖ و اﻋﻀﺎء ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ را ﻫﻼك ﻛﺮد‬
‫و از آن ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم دوس ذو ﺛﻌﻠﺒﺎن ﺑﺮ اﺳﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮد و ﺑﻪ رﻳﮕﺰار رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و از ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﻳﻤﻦ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ آﻧﻜﻪ ﺟﺎن در ﺑﺮد ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻧـﺎﻣﺶ ﺟﺒـﺎر ﺑـﻦ‬
‫ﻓﻴﺾ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ وى دوس ذو ﺛﻌﻠﺒﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ذوﻧﻮاس ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺎى ﻳﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ در ﺑﺎره اﻳﻦ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺑـﺎ ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺷﻬ‪‬ﻮد‪ .‬و‪ ‬ﻣﺎ‬
‫ﺧﺪ‪‬ود‪ .‬اﻟﻨﱠﺎرِ ذات‪ ‬ا ْﻟﻮ‪‬ﻗُﻮد‪ .‬إِذْ ‪‬ﻫﻢ‪ ‬ﻋ َﻠﻴ‪‬ﻬﺎ ُﻗﻌ‪‬ﻮد‪ .‬و‪ ‬ﻫﻢ‪ ‬ﻋ‪‬ﻠﻰ ﻣﺎ ‪‬ﻳ ْﻔ ‪‬ﻌﻠُﻮنَ ﺑِﺎ ْﻟ ‪‬ﻤﺆْ ‪‬ﻣﻨ‪‬ﻴﻦَ ُ‬
‫» ُﻗ ‪‬ﺘﻞَ أَﺻ‪‬ﺤﺎب‪ ‬ا ْﻟﺄُ ْ‬
‫ﺤﻤ‪‬ﻴﺪ‪ «8 -4 :85 ‬ﻳﻌﻨﻰ‪» :‬اﻫﻞ آﺗﺶ ﻫﻴﺰﻣﺪار ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ‬
‫َﻧ َﻘﻤ‪‬ﻮا ‪‬ﻣ ْﻨ ‪‬ﻬﻢ‪ ‬إِﻟﱠﺎ أَنْ ‪‬ﻳﺆْ ‪‬ﻣﻨُﻮا ﺑِﺎﻟ ﱠﻠﻪ‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻌﺰِﻳﺰِ ا ْﻟ ‪‬‬
‫ﻛﻨﺎره ﮔﻮدال ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎﻇﺮ آن ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻨﺎﻫﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺪاى ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺳﺘﻮده اﻳﻤﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ذوﻧﻮاس ﺑﻜﺸﺖ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ رﺋﻴﺲ و ﺳﺎﻻر ﻧﺼﺎرى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗـﻮﻟﻰ ﻋﺒـﺪ اﷲ ﺑـﻦ‬
‫ﺛﺎﻣﺮ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ذو ﻧﻮاس ﺑﻮده ﺑﻮد او را ﺑﻜﺸﺖ و ﻋﺒﺪ اﷲ اﺻﻞ اﻳﻦ دﻳـﻦ‬
‫ﺑﻮد و ذو ﻧﻮاس ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از او ﭘﻴﺮو دﻳﻦ او ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻛـﺲ در آن ﻃﻤـﻊ ﻧﻴﺎرﺳـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫روزﮔﺎر اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﻛﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮ دﻳﺎرﺷﺎن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺒﺐ آﻣﺪن ﺣﺒﺸﻴﺎن ﭼﻨﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آن ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ذوﻧﻮاس ﺣﻤﻴﺮى ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻤﻦ ﺑﻮد و ﺑﺮ دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﺑﻮد و ﻳﻚ ﻳﻬﻮدى ﺑﻪ ﻧﺎم دوس از ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﭘﻴﺶ وى آﻣـﺪ‬
‫و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان دو ﭘﺴﺮ وى را ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ و از وى ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﺑـﺮ‬
‫دﻳﻦ ﻧﺼﺎرى ﺑﻮدﻧﺪ و ذو ﻧﻮاس از دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻧﺠﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸـﺖ و ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺣﺒﺸﻪ رﻓﺖ و ﻗﺼﻪ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و اﻧﺠﻴـﻞ را ﻛـﻪ ﻗﺴـﻤﺘﻰ از آن ﺑـﻪ آﺗـﺶ‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪو ﺑﻨﻤﻮد و ﺷﺎه ﺣﺒﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻣﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺸﺘﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗـﺎ ﻛﺸـﺘﻴﻬﺎ‬
‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدان ﺑﺮ آن ﺑﺒﺮم‪ «.‬و ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و اﻧﺠﻴﻞ ﺳـﻮﺧﺘﺮ ﺳـﻮى وى ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﻗﻴﺼـﺮ‬
‫ﻛﺸﺘﻴﻬﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد‪«.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎب ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﻧﺠﺮان وﻳﺮاﻧﻪاى از وﻳﺮاﻧﻪﻫﺎى ﻧﺠﺮان را ﺑﺮاى ﻛﺎرى ﺑﻜﻨـﺪ و ﻋﺒـﺪ‬
‫اﷲ ﺑﻦ ﺛﺎﻣﺮ را زﻳﺮ ﺧﺎك ﺑﻴﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﺑﻪ زﺧﻢ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ داﺷﺖ و آن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد و ﭼـﻮن‬
‫دﺳﺖ وى را ﭘﺲ ﺑﺮد ﺧﻮن روان ﺷﺪ و ﭼﻮن دﺳﺖ وى ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻮد رﻫﺎ ﺷﺪ ﺧﻮن ﺑﺎﻳﺴـﺘﺎد و اﻧﮕﺸـﺘﺮى ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖ وى ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬رﺑﻰ اﷲ« و ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﻛﺮد و ﻗﻀﻴﻪ را ﺧﺒﺮ داد و ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻮﺷـﺖ‬
‫ﻛﻪ وى را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬارﻳﺪ و ﺧﺎك ﺑﺮ او رﻳﺰﻳﺪ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪201‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﻗﻮم ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪﻧﺪ دوس ذو ﺛﻌﻠﺒﺎن ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﻗﻴﺼﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواى روم ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ ذو ﻧﻮاس‬
‫و ﺳﭙﺎﻫﺶ از او ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻗﺼﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻴﺼﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺎر ﺗﻮ از ﻣﺎ دور اﺳﺖ و ﺳﭙﺎه آﻧﺠﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺎه ﺣﺒﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ دﻳﻦ اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺗﺮا ﻳﺎرى ﻛﻨﺪ و از آن ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ و اﻫﻞ دﻳﻦ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد اﻧﺘﻘـﺎم‬
‫ﺑﮕﻴﺮد« و ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻪ ﺷﺎه ﺣﺒﺸﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و از ﺣﻖ وى و ﺑﻠﻴﻪ او و ﻧﺼﺎرى ﺳـﺨﻦ آورد و ﮔﻔـﺖ ﺗـﺎ وى را‬
‫ﻳﺎرى ﻛﻨﺪ و از ﺳﺘﻤﮕﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﻴﺮد و ﭼﻮن دوس ذو ﺛﻌﻠﺒﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﻗﻴﺼﺮ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﻧﺠﺎﺷﻰ ﺷـﺎه ﺣﺒﺸـﻪ ﺑـﺮد وى‬
‫ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ از ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺎ وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﺣﺒﺸﻪ را اﻣﻴﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ارﻳﺎط ﺑـﻮد و ﺑـﺪو‬
‫ﮔﻔﺖ وﻗﺘﻰ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻰ ﻳﻚ ﺳﻮم ﻣﺮداﻧﺸﺎن را ﺑﻜﺶ و ﻳﻚ ﺳﻮم دﻳﺎرﺷﺎن را وﻳﺮان ﻛﻦ و ﻳﻚ ﺳﻮم زﻧﺎن‬
‫و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را اﺳﻴﺮ ﻛﻦ‪.‬‬
‫ارﻳﺎط ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﺮﻓﺖ و أﺑﺮﻫﺔ اﻷﺷﺮم در ﺳﭙﺎه وى ﺑـﻮد و ﺑـﻪ درﻳـﺎ ﻧﺸﺴـﺖ و دوس ذو ﺛﻌﻠﺒـﺎن را ﻫﻤـﺮاه‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ذو ﻧﻮاس از آﻣﺪﻧﺸﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻤﻦ را ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ وى‬
‫ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ روزﮔﺎرى ﺑﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻠﻴﻪ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد و اﻣﺎ ﺟﻨﮕﻰ ﻧﺸﺪ و اﻧﺪك ﺑﺮﺧﻮردى ﺑﺎ ذو ﻧﻮاس ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻤﻨﻴﺎن ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ارﻳﺎط ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻪ ﻳﻤـﻦ‬
‫درآﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ذوﻧﻮاس ﺑﻠﻴﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺧﻮد ﺳﻮى درﻳﺎ رﻓﺖ و آن را ﺑﺰد و ﺑﻪ درﻳﺎ ﺷـﺪ و در آب‬
‫ﺗﻨﮓ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﻮد رﺳﻴﺪ و در آن ﻓﺮو رﻓﺖ و روزﮔﺎر وى ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ارﻳﺎط ﺑﺎ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﺗﺎﺧﺖ و ﻳﻚ ﺳﻮم ﻣﺮدان ﺑﻜﺸﺖ و ﻳﻚ ﺳﻮم وﻻﻳﺖ وﻳﺮان ﻛﺮد و ﻳـﻚ ﺳـﻮم‬
‫اﺳﻴﺮان را ﭘﻴﺶ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻳﻤﻦ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف ﮔﺮﻓﺖ و زﺑﻮن ﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ وﻳﺮاﻧﻴﻬﺎ ﻛﻪ ارﻳﺎط در ﻳﻤﻦ آورد وﻳﺮاﻧﻰ ﻗﻠﻌﻪﻫﺎى ﺳﻠﺤﻴﻦ و ﺑﻴﻨﻮن و ﻏﻤﺪان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫و ذو ﺟﺪن ﺣﻤﻴﺮى ﺑﻪ ﻳﺎد زﺑﻮﻧﻰ ﻳﻤﻦ و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎى وﻳﺮان ﺷﺪه آن ﺷﻌﺮى ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»آﺳﺎن ﮔﻴﺮ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ رﻓﺘﻪ را ﭘﺲ ﻧﻴﺎرد‬
‫و از ﺗﺎﺳﻒ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻫﻼك ﻣﻜﻦ‬
‫ﺑﻴﻨﻮن ﺑﺮﻓﺖ و اﺛﺮ از آن ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫و از ﭘﺲ ﺳﻠﺤﻴﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‪«.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎى ﻗﻴﺼﺮ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻧﺠﺎﺷﻰ رﻓﺖ ﺣﺒﺸﻴﺎن را در آن ﻧﺸـﺎﻧﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻨﺪب رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ذو ﻧﻮاس ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﻗﻴﻼن ﻳﻤﻦ ﻧﻮﺷﺖ و ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺣﺒﺸﻪ و دﻓﻊ آﻧﻬﺎ از ﻳﻤﻦ ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ از وﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ دﻓﺎع ﻛﻨﺪ و ﭼـﻮن‬
‫اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻠﻴﺪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﺎر ﻛﺮد و ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺣﺒﺸﻴﺎن روﺑﺮو ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ‬
‫ﻛﻠﻴﺪ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎى ﻳﻤﻦ را ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ آوردهام ﻛﻪ ﻣﺎل و زﻣﻴﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺮد و زن و ﻓﺮزﻧـﺪ ﻧﮕﻬﺪارﻳـﺪ‪ «.‬و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪202‬‬

‫ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﻨـﻮﻳﺲ و او را ﺑـﻪ ﻧﺠﺎﺷـﻰ ﻧﻮﺷـﺖ‪ .‬و او ﻓﺮﻣـﺎن داد ﻛـﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧـﺪ و ذو ﻧـﻮاس‬
‫ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺎ در آورد و ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﺘﻤﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ اﻳﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫـﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ‪ «.‬و‬
‫ﻳﺎران وى را ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪﻫﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻛﺮد و ﻛﻠﻴﺪﻫﺎ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد و از ﭘﻴﺶ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ذو ﻧـﻮاس ﺑـﻪ ﻫـﺮ‬
‫ﮔﻮﺷﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در وﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻤﻪ ﮔﺎوان ﺳﻴﺎه را ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺰ اﻧﺪﻛﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﺠﺎﺷﻰ از ﻛﺎر ذو ﻧﻮاس ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑـﺎ دو ﺳـﺎﻻر ﻛـﻪ ﻳﻜﻴﺸـﺎن‬
‫اﺑﺮﻫﺔ اﻻﺷﺮم ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ذو ﻧﻮاس دﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎب اﻳﺸﺎن ﻧﺪارد ﺑﺮ اﺳﺐ ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫درﻳﺎ زد و در آن ﻓﺮو ﺷﺪ و روزﮔﺎر او ﺑﻪ ﺳﺮ رﻓﺖ و اﺑﺮﻫﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺻﻨﻌﺎ و وﻻﻳﺎت ﻳﻤﻦ ﺷﺪ و ﭼﻴﺰى ﺑﺮاى ﻧﺠﺎﺷﻰ‬
‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ از اﻃﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﺑﺪر ﺷﺪه و ﭘﻨﺪارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻰ ﻧﻴﺎز ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺠﺎﺷﻰ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺳﻮى اﺑﺮﻫﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺎﻻر آن ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ارﻳﺎط ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺪو‬
‫ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ از ﻳﻚ دﻳﻦ و دﻳﺎرﻳﻢ و ﺑﺎﻳﺪ اﻫﻞ دﻳﺎر و دﻳﻦ ﺧﻮد را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻳﻢ ﭘـﺎس ﺑـﺪارﻳﻢ‪ .‬اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺣﺮﻳﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻴﺮه ﺷﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از او ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺒﺸﻴﺎن در ﻣﻴﺎﻧـﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ارﻳﺎط ﺑﺪﻳﻦ رﺿﺎ داد و اﺑﺮﻫﻪ دل ﺑﻪ ﻣﻜﺎرى داﺷﺖ و ﺟﺎﻳﻰ را وﻋﺪهﮔﺎه ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﺠـﺎ رو ﺑـﻪ رو‬
‫ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ارﻧﺠﺪه ﻧﺎم داﺷﺖ در ﮔﻮداﻟﻰ ﻧﺰدﻳﻚ وﻋﺪهﮔﺎه ﺑﻪ ﻛﻤﻴﻦ ارﻳﺎط ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ ارﻳﺎط ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻛﺮد و اﺑﺮﻫﻪ را ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﻛﻮﺗﺎه ﺧﻮد ﺑﺰد و ﻧﻴﺰ از ﺳﺮ او ﺑﮕﺬﺷـﺖ و‬
‫ﻧﺮﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ او را ﺑﺪرﻳﺪ و اﺷﺮم از آن ﻧﺎم ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﺮم درﻳﺪن ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و ارﻧﺠﺪه از ﮔﻮدال ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﻪ ارﻳﺎط زد ﻛﻪ ﻛﺎرﮔﺮ ﺷﺪ و او را ﺑﻜﺸﺖ و اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻪ ارﻧﺠﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺨﻮاه‪«.‬‬
‫ارﻧﺠﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ زﻧﻰ در ﻳﻤﻦ ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺮود ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻳﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫روزﮔﺎرى ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ و ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ ارﻧﺠﺪه را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻨﮕﺎم آن رﺳﻴﺪه ﻛـﻪ آزادﮔـﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﺠﺎﺷﻰ از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ارﻳﺎط ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻧﭙﺮدازد ﺗﺎ ﺧﻮن اﺑﺮﻫﻪ را ﺑﺮﻳـﺰد و‬
‫ﺧﺎك وى را ﻟﮕﺪﻛﻮب ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﺮﻫﻪ از ﺳﻮﮔﻨﺪ وى ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ارﻳﺎط ﺑﻨﺪه ﺗﻮ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺪه ﺗـﻮام‪ .‬او‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﺗﺮا ﺧﻮار ﻛﻨﺪ و ﺳﭙﺎه ﺗﺮا ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻢ دﺳﺖ از ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﺪارد ﺗﺎ ﻛﺲ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﻢ و‬
‫اﮔﺮ ﻓﺮﻣﻮدى از ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دارم ﺗﺴﻠﻴﻢ وى ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﻣـﻦ اﺻـﺮار ﻛـﺮد و ﺑـﺎ او‬
‫ﺑﺠﻨﮕﻴﺪم و ﭼﻴﺮه ﺷﺪم‪ .‬ﻗﺪرت ﻣﻦ از آن ﺗﻮ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻗﺴﻢ ﺧﻮردهاى از ﭘﺎى ﻧﻨﺸﻴﻨﻰ ﺗﺎ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺰى و‬
‫ﺑﺨﺎﻛﻢ ﺑﺘﺎزى‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻇﺮﻓﻰ از ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ و ﻛﻴﺴﻪاى از ﺧﺎك اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳـﻮى ﺗـﻮ ﻓﺮﺳـﺘﺎدهام ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﻨﻰ‪ .‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺪه ﺗﻮام و ﻋﺰت ﻣﻦ ﻋﺰت ﺗﻮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪203‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻧﺠﺎﺷﻰ از او ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ و او را در ﻋﻤﻠﺶ واﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ارﻳﺎط ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه اﺑﺮﻫﻪ ﺣﺒﺸﻰ در ﻛﺎر ﺣﺒﺸﻴﺎن ﻳﻤﻦ ﺑـﺎ‬
‫وى ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و او ﺟﺰو ﺳﭙﺎه ارﻳﺎط ﺑﻮد و ﺗﻔﺮﻗﻪ در ﺣﺒﺸﻴﺎن اﻓﺘﺎد و ﻫﺮ ﮔﺮوه ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫و آﻫﻨﮓ ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن دو ﮔﺮوه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻧﺪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻪ ارﻳﺎط ﭘﻴﻐﺎم داد‪ :‬از اﻳﻨﻜﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ ﻛﺎرى از ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻴﺒﺮى‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﺮ ﻛـﻪ ﺣﺮﻳـﻒ را ﻛﺸـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﭙﺎه وى دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ارﻳﺎط ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ اﻧﺼﺎف دادى‪ ،‬ﺑﻴﺎ‪ .‬و اﺑﺮﻫﻪ ﺳﻮى او رﻓﺖ‪ .‬وى ﻣﺮدى ﻛﻮﺗﺎه و ﭼﺎق و ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮد ﺑﻮد و ﺑﻪ‬
‫ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ارﻳﺎط ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ و ﻧﻴﻚ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد و ﻧﻴﺰه ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اﺑﺮﻫﻪ ﻛﻨﺎر ﺗﭙﻪاى اﻳﺴﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وى ﻣﺼﻮن ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻜﻰ از ﻏﻼﻣﺎن وى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺘﻮده ﺑﺮ ﺗﭙﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻚ دﻳﮕﺮ ﺷﺪﻧﺪ ارﻳﺎط ﺑﺎ ﻧﻴﺰه ﺑﻪ ﺳﺮ اﺑﺮﻫﻪ زد و ﭘﻴﺶ ﺳﺮ او را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻧﻴـﺰه ﺑـﻪ ﭘﻴﺸـﺎﻧﻰ‬
‫اﺑﺮﻫﻪ رﺳﻴﺪ و اﺑﺮو و ﭼﺸﻢ و ﺑﻴﻨﻰ و ﻟﺒﺶ ﺑﺪرﻳﺪ و از اﻳﻦ رو اﺑﺮﻫﻪ اﺷﺮم ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺘﻮده ﻏﻼم اﺑﺮﻫﻪ از ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﻪ ارﻳﺎط ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و او را ﻛﺸﺖ و ﺳﭙﺎه وى ﺑﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺣﺒﺸﻴﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﺪور او ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﺷﺮم ﺑﻪ ﻋﺘﻮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺨﻮاه‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ او را ﻛﺸﺘﻰ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى او را ﺑـﻪ ﻋﻬـﺪه‬
‫دارم‪ «.‬ﻋﺘﻮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﺮوﺳﻰ از ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ ﭘﻴﺶ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺮود ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺑﺎ وى در آﻣﻴﺰم«‪.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى ارﻳﺎط را ﺑﺪاد‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺳﺨﺖ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻰﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮ اﻣﻴﺮم ﺗﺎﺧﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ‪ «.‬و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك اﺑﺮﻫﻪ ﭘﺎى ﻧﻬﺪ و ﻣـﻮى ﭘﻴﺸـﺎﻧﻰ وى را ﺑﺒـﺮد‪ .‬و‬
‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﻪ اﺑﺮﻫﻪ رﺳﻴﺪ ﺳﺮ ﺑﺘﺮاﺷﻴﺪ و ﻛﻴﺴﻪاى از ﺧﺎك ﻳﻤﻦ ﭘﺮ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ اى‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ارﻳﺎط ﺑﻨﺪه ﺗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺪه ﺗﻮام‪ .‬درﺑﺎره ﻛﺎر ﺗﻮ اﺧﺘﻼف ﻛﺮدﻳﻢ و ﻫﺮ دو ﻣﻄﻴﻊ ﺗﻮ ﺑﻮدﻳﻢ وﻟﻰ ﻣﻦ در‬
‫ﻛﺎر ﺣﺒﺸﻴﺎن از او ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ و ﻣﺪﺑﺮﺗﺮم و ﭼﻮن از ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺷﺎه ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﺘﺮاﺷﻴﺪم و ﻛﻴﺴﻪاى از ﺧـﺎك ﻳﻤـﻦ‬
‫ﺳﻮى وى ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ زﻳﺮ ﭘﺎى ﻧﻬﺪ و ﺑﺴﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺷﻰ رﺳﻴﺪ از اﺑﺮﻫﻪ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ و ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻤﻦ ﺑﺎش ﺗﺎ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﺮﻫﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺠﺎﺷﻰ از او ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ و ﺷﺎﻫﻰ ﺣﺒﺸﻴﺎن و ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻤﻦ داد ﻛﺲ ﭘﻴﺶ اﺑﻮ ﻣﺮة‬
‫ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﻓﺮﺳﺘﺎد و زن وى رﻳﺤﺎﻧﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺖ‪ .‬اﺑﻮ ﻣﺮه ﻟﻘﺐ ذو ﺟﺪن داﺷﺖ و رﻳﺤﺎﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻠﻘﻤﺔ ﺑﻦ ﻣﺎﻟـﻚ‬
‫ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻛﻬﻼن ﺑﻮد و ﻣﻌﺪى ﻛﺮب را ﺑﺮاى اﺑﻮ ﻣﺮده آورده ﺑﻮد و ﭘﺲ از اﺑﻮ ﻣﺮده ﭘﺴـﺮى ﺑـﻪ ﻧـﺎم ﻣﺴـﺮوق و‬
‫دﺧﺘﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺴﺒﺎﺳﻪ ﺑﺮاى اﺑﺮﻫﻪ آورد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪204‬‬

‫و اﺑﻮ ﻣﺮه از اﺑﺮﻫﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و وى ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻳﻤﻦ ﺑﺒﻮد و ﻋﺘﻮده ﻏﻼﻣﺶ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻳﻤـﻦ ﭼﻨـﺎن‬
‫ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﺣﻤﻴﺮ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺧﺜﻌﻢ ﻋﺘﻮده را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﻣﺮدى ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺰرگ و ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮد و ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺼﺎرى ﭘﺎى ﺑﻨﺪ ﺑﻮد و ﭼﻮن از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﺘﻮده ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ اﻛﻨﻮن ﻣﺮدم ﺗﻴﺰ ﻛﻮش در ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﻛﻪ از آﻧﭽﻪ ﻣﺮدان را ﻋﺎر ﺑﺎﻳﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻋـﺎر‬
‫دارد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﮔﻔـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى وى را از ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ و در ﻛﺎر ﻛﺸﺘﻦ وى از ﻣﻦ ﺑﺪى ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و اﺑﺮﻫﻪ ﻗﻠﻴﺲ را ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺎ ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن روزﮔﺎر در ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﺒﺸﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪام ﻛـﻪ ﭘـﻴﺶ از ﺗـﻮ ﻣﺎﻧﻨـﺪ آن را‬
‫ﺑﺮاى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و از ﭘﺎى ﻧﻨﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺞ ﮔﺰاران ﻋﺮب را ﺑﻪ ﺳﻮى آن ﺑﮕﺮداﻧﻢ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﺮﺑﺎن از ﻧﺎﻣﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﺳﺨﻦ آوردﻧﺪ ﻳﻜﻰ از ﻧﺴﻰ ﮔﺮان ﺗﻴﺮه ﺑﻨـﻰ ﻓﻘـﻴﻢ از ﻃﺎﻳﻔـﻪ ﺑﻨـﻰ‬
‫ﻣﺎﻟﻚ ﺧﺸﻢ آورد و ﺳﻮى ﻗﻠﻴﺲ ﺷﺪ و در آن ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛﺮد و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﭘﻴﻮﺳﺖ و اﺑﺮﻫﻪ ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﺮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻜﻰ از دﻟﺒﺴﺘﮕﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻜﻪ ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺮ آن زﻳﺎرت ﻣـﻰﺑﺮﻧـﺪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﻛـﺮده از آن رو ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺣﺞ ﮔﺰاران ﻋﺮب را ﺳﻮى ﻗﻠﻴﺲ ﺑﮕﺮداﻧﻰ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه و آﻣـﺪه و ﭼﻨـﻴﻦ ﻛـﺮده ﻳﻌﻨـﻰ‬
‫ﻗﻠﻴﺲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ زﻳﺎرت ﻧﻴﺴﺖ«‪.‬‬
‫و اﺑﺮﻫﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻮى ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻜﻪ رود آن را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﻋﺮﺑﺎن ﭘﻴﺶ اﺑﺮﻫﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺮم او ﻣﻴﺠﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ اﺑﻦ ﺣﺰاﺑﺔ ذﻛﻮاﻧﻰ‬
‫ﺳﻠﻤﻰ ﺑﺎ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﻗﻮم وى و ﺑﺮادرش ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛـﻪ ﺑـﻪ در اﺑﺮﻫـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻴﺪ او ﻓﺮا رﺳﻴﺪ و از ﻏﺬاى ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻏﺬاى اﺑﺮﻫﻪ را ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ آوردﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ اﻳﻦ را ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻋﺮﺑﺎن ﻋﻴﺐ ﻣﺎ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ «.‬و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﻴﺶ اﺑﺮﻫﻪ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻦ روز ﻋﻴﺪ ﻣﺎﺳـﺖ ﻛـﻪ در آن‬
‫ﺟﺰ دﻧﺪه و دﺳﺖ ﻧﺨﻮرﻳﻢ‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﻏﺬاى ﺧﻮﻳﺶ را از روى اﺣﺘﺮام ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻛﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻨﺰﻟﺘﻰ دارﻳﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﺑﺮﻫﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ را ﺗﺎج داد و اﻣﻴﺮ ﻗﻮم ﻣﻀﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺑﮕﺮدد و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ‬
‫زﻳﺎرت ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد دﻋﻮت ﻛﻨﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻨـﻰ ﻛﻨﺎﻧـﻪ رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﻣﺮدم ﺗﻬﺎﻣﻪ از ﻛﺎر وى ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ آﻣﺪﻧﺶ ﺑﺮاى ﭼﻴﺴﺖ و ﻳﻜﻰ از ﻫﺬﻳﻞ را ﻛﻪ ﻋﺮوة ﺑﻦ ﺣﻴـﺎض ﻏﻼﺻـﻰ‬
‫ﻧﺎم داﺷﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮى ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺧﺰاﻋﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﺮادر را ﻛﺸـﺘﻪ‬
‫‪205‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫دﻳﺪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﭘﻴﺶ اﺑﺮﻫﻪ رﻓﺖ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺮادر را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و ﺧﺸﻢ و ﻛﻴﻨﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻴﻔﺰود و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ ﻛﻨﺎﻧﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﻧﺠﺎﺷﻰ از اﺑﺮﻫﻪ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ و او را در ﻋﻤﻠـﺶ واﮔﺬاﺷـﺖ ﻛﻠﻴﺴـﺎى‬
‫ﺻﻨﻌﺎ را ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﻨﺎﻳﻰ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﻼ و رﻧﮕﻬﺎى ﺷﮕﻔﺖ آورد ﺑﺮ آورد و ﺑـﻪ‬
‫ﻗﻴﺼﺮ ﻧﻮﺷﺖ و ﺧﺒﺮ داد ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ در ﺻﻨﻌﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﺑﺴﺎزد ﻛﻪ اﺛﺮ آن ﭘﺎﻳﺪار ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬و در اﻳﻦ ﻛﺎر از او ﻛﻤﻚ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ و ﻧﺠﺎﺷﻰ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮ و ﻣﻮزاﺋﻴﻚ و ﻣﺮﻣﺮ ﺑﺮاى او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن ﺑﻨﺎ ﺑﺴﺮ رﻓـﺖ‪ ،‬ﺑـﻪ ﻧﺠﺎﺷـﻰ ﻧﻮﺷـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺣﺞ ﮔﺰاران ﻋﺮب را ﺳﻮى آن ﺑﮕﺮداﻧﻢ و ﻋﺮﺑﺎن اﻳـﻦ را ﺑﺸـﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺳـﺨﺖ ﺑـﺰرگ ﺷـﻤﺮدﻧﺪ و ﺗـﺎب‬
‫ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻛﻨﺎﻧﻪ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ در آﻣﺪ و در آن ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻛـﺮد و اﺑﺮﻫـﻪ‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و دل ﺑﻪ ﻏﺰاى ﻣﻜﻪ و وﻳﺮان ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻓﻴﻞ را ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ذو‬
‫ﻧﻔﺮ ﺣﻤﻴﺮى ﺑﺎ او رو ﺑﺮو ﺷﺪ ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺎ وى ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و اﺳﻴﺮش ﻛﺮد و او ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻦ ﺑﻨﺪه ﺗـﻮام ﻣـﺮا‬
‫ﻧﮕﻬﺪار ﻛﻪ زﻧﺪه ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻨﻢ ﺑﺮاى ﺗﻮ از ﻛﺸﺘﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬و اﺑﺮﻫﻪ او را زﻧﺪه ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ﭘـﺲ از آن ﻧﻔﻴـﻞ ﺑـﻦ‬
‫ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺑﺎ وى رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺎ وى ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ را ﻣﻨﻬﺰم ﻛﺮد و ﺧﻮدش را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و او‬
‫ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﺪهاش ﻧﮕﻬﺪارد و اﺑﺮﻫﻪ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و او را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﺑﻠﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬وﻗﺘﻰ اﺑﺮﻫﻪ آﻫﻨﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﻓﻴﻞ را ﻧﻴـﺰ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﺑﺮد‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻋﺮﺑﺎن ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ اﺑﺮﻫﻪ ﺳﺮ وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﷲ اﻟﺤﺮام دارد‪ ،‬اﻳﻦ را ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺷـﻤﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﻜـﺎر ﺑـﺎ او را‬
‫ﺣﻖ ﺧﻮﻳﺶ و داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ذو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ از ﺑﺰرﮔﺎن و ﺷﺎﻫﺎن اﻫﻞ ﻳﻤـﻦ ﺑـﻮده ﺑـﻮد ﻗﻴـﺎم ﻛـﺮد و ﻗـﻮم‬
‫ﺧﻮﻳﺶ و دﻳﮕﺮ ﻋﺮﺑﺎﻧﻰ را ﻛﻪ آﻣﺎده ﻗﺒﻮل ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﺑﺮﻫﻪ و دﻓﺎع از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ او رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ و‬
‫ﺟﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ از ﻳﺎران ذو ﻧﻔﺮ ﺑﻮد و ﭼﻮن اﺑﺮﻫﻪ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻜﺸﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮا ﻣﻜـﺶ‬
‫ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاﻫﻴﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و اﺑﺮﻫﻪ او را ﻧﻜﺸﺖ و در ﺧﻴﻤﻪاى ﺑﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﻮد آﻧﮕﺎه ﺑﻪ راه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻓﺖ و ﻗﺼﺪ ﻛﻌﺒـﻪ‬
‫داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺜﻌﻢ رﺳﻴﺪ ﻧﻔﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺑﺎ دو ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﺜﻌﻢ‪ ،‬ﺷـﻬﺮان و ﻧـﺎﻫﺲ‪ ،‬و دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﻛﻪ ﭘﻴﺮو او ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﺳـﺮ راه ﺑﮕﺮﻓـﺖ و ﺟﻨـﮓ اﻧـﺪاﺧﺖ و اﺑﺮﻫـﻪ او را ﺑﻜﺸـﺖ و اﺳـﻴﺮ ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮا ﻣﻜﺶ ﻛﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﺑﻠﺪ ﺗﻮ ﻣﻰﺷﻮم و دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣـﻰدﻫـﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺷﻬﺮان و ﻧﺎﻫﺲ ﻣﻄﻴﻊ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ او را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ و رﻫﺎ ﻛﺮد و او را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ راه ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻃﺎﺋﻒ رﺳﻴﺪ ﻣﺴـﻌﻮد‬
‫ﺑﻦ ﻣﻌﺘﺐ ﺑﺎ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﻣﺮدم ﺛﻘﻴﻒ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻄﻴﻊ ﺗـﻮاﻳﻢ و ﺳـﺮ ﺧـﻼف ﺗـﻮ‬
‫ﻧﺪارﻳﻢ و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪاى ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ آن آﻣﺪهاى‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻻت را ﻣﻘﺼﻮد داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧـﻪاى ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪206‬‬

‫ﻣﻰﺟﻮﻳﻰ در ﻣﻜﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن ﻛﻌﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﺎ ﻛﺲ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬و اﺑﺮﻫﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬﺷﺖ و‬
‫اﺑﻮ رﻏﺎل را ﺑﺎ وى ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺮون ﺷﺪ و اﺑﻮ رﻏﺎل ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﻤﺲ رﺳﻴﺪ و در آﻧﺠﺎ اﺑـﻮ رﻏـﺎل‬
‫ﺑﻤﺮد و ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﻗﺒﺮ وى ﺳﻨﮓ زدﻧﺪ و ﻫﻤﺎن ﻗﺒﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎن در ﻣﻐﻤﺲ ﺑﺪان ﺳﻨﮓ ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﻤﺲ ﻓﺮود آﻣﺪ ﻳﻜﻰ از ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﻮد ﺑﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﺑـﺎ ﮔﺮوﻫـﻰ ﺑﻔﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻮى ﻣﻜﻪ ﺷﺪ و اﻣﻮال ﻣﻜﻴﺎن را از ﻗﺮﻳﺶ و دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻧﺪ و از ﺟﻤﻠﻪ دوﻳﺴﺖ ﺷﺘﺮ از ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ در آن روزﮔﺎر ﺑﺰرگ و ﺳﺎﻻر ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ و ﻛﻨﺎﻧﻪ و ﻫﺬﻳﻞ و دﻳﮕﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑـﺎ وى ﺟﻨـﮓ‬
‫اﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎب وى ﻧﺪارﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫و اﺑﺮﻫﻪ ﺣﻨﺎﻃﻪ ﺣﻤﻴﺮى را ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻻر و ﺑﺰرگ ﺷﻬﺮ را ﺑﺠﻮى و ﺑﺪو ﺑﮕﻮى ﻛﻪ ﺷـﺎه‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم‪ ،‬ﺑﺮاى وﻳﺮان ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪهام و اﮔﺮ ﺑﻪ دﻓﺎع از آن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴـﺎز‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﻧﺪارم‪ «.‬و اﮔﺮ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﻧﺪارد او را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آر‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺣﻨﺎﻃﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ در ﺷﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻻر و ﺑﺰرگ ﻣﻜﻪ ﻛﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻦ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﻦ ﻗﺼﻰ‪«.‬‬
‫و ﺣﻨﺎﻃﻪ ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪ و آﻧﭽﻪ را اﺑﺮﻫﻪ ﻓﺮﻣﺎن داده ﺑﻮد ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ وى ﻧﺪارﻳﻢ و ﺗﺎب آن ﻧﻴﺎرﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﺖ اﷲ اﻟﺤﺮام اﺳﺖ و ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاى از آن دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮده و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ اﺑﺮﻫﻪ واﮔﺬارد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺎ را ﻧﻴﺮوى دﻓﺎع ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻃﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺮا ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮم‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﭘﺴﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اردوﮔﺎه رﺳـﻴﺪ‪ .‬و از دو ﻧﻔـﺮ ﺟﻮﻳـﺎ ﺷـﺪ ﻛـﻪ‬
‫دوﺳﺖ وى ﺑﻮد و او را در زﻧﺪان ﺑﻴﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه ﻛﺎرى ﺗﻮاﻧﻰ ﺳﺎﺧﺖ‪«.‬‬
‫ذو ﻧﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺷﺎه اﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺻﺒﺢ و ﺷﺐ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮد ﻛـﻪ او را ﺑﻜﺸـﺪ ﭼـﻪ ﻛـﺎرى‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻛﺎرى از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻓﻴﻠﺒﺎﻧﺎن را ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺘﻰ اﺳـﺖ و ﻛـﺲ ﭘـﻴﺶ او ﻓﺮﺳـﺘﻢ و‬
‫ﺳﻔﺎرش ﺗﻮ ﻛﻨﻢ و ﺣﻖ ﺗﻮ را ﺑﺸﻤﺎرم و از او ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ از ﺷﺎه ﺑﺮاى ﺗﻮ اﺟﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ و ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺧـﻮاﻫﻰ ﺑـﺎ وى‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻰ‪ .‬و اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻴﻚ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮا ﺑﺲ‪«.‬‬
‫ذو ﻧﻔﺮ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ اﻧﻴﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺳﺎﻻر ﻗـﺮﻳﺶ و ﻗﺎﻓﻠـﻪ ﺳـﺎﻻر‬
‫ﻣﻜﻴﺎن‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ دﺷﺖ و وﺣﻮش را در ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﻏﺬا ﻣﻰدﻫﺪ و ﺷﺎه دوﻳﺴﺖ ﺷﺘﺮ از او ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑـﺮاى وى‬
‫از ﺷﺎه اﺟﺎزه ﺑﺨﻮاه و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ او ﻛﻤﻚ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫‪207‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫اﻧﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ«‪ .‬و ﺑﺎ اﺑﺮﻫﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻨﻚ ﺳﺎﻻر ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮ در ﺗﻮ اﺟﺎزه‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬وى ﻛﺎرواﻧﺴﺎﻻر ﻣﻜﻪ اﺳﺖ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ دﺷﺖ و وﺣﻮش را ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ ﺧﻮراﻛﻰ ﻣﻰدﻫﺪ او را اﺟﺎزه‬
‫ﺑﺪه ﺗﺎ ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺎ وى ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺑﺮﻫﻪ اﺟﺎزه داد و ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﻧﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد و ﭼـﻮن اﺑﺮﻫـﻪ وى را ﺑﺪﻳـﺪ ﺑـﺰرگ‬
‫داﺷﺖ و ﻧﺨﻮاﺳﺖ وى را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ و ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠـﺐ را ﺑـﺎ وى ﺑـﺮ ﺗﺨـﺖ ﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ از ﺗﺨﺖ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﺮ ﻓﺮش ﻧﺸﺴﺖ و وى را ﭘﻬﻠﻮى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸـﺎﻧﻴﺪ آﻧﮕـﺎه ﺑـﻪ ﺗﺮﺟﻤـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪو ﺑﮕﻮى ﺣﺎﺟﺖ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺟﺖ ﻣﻦ آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎه دوﻳﺴﺖ ﺷﺘﺮ ﻣﺮا ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺪﻫﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪو ﺑﮕﻮ وﻗﺘﻰ ﺗﺮا دﻳـﺪم ﻓﺮﻳﻔﺘـﻪات ﺷـﺪم وﻟـﻰ‬
‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﻛﺮدى از ﺗﻮ ﺑﻴﺰار ﺷﺪم‪ .‬درﺑﺎره دوﻳﺴﺖ ﺷﺘﺮ ﻛﻪ از ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻰ اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪاى را ﻛﻪ دﻳﻦ‬
‫ﺗﻮ و دﻳﻦ ﭘﺪران ﺗﻮ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﺮاى وﻳﺮان ﻛﺮدﻧﺶ آﻣﺪهام رﻫﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ و درﺑﺎره آن ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻴﻜﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺘﺮاﻧﻢ و ﺧﺎﻧﻪ را ﻧﻴﺰ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از آن ﺑﺎز دارد‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻧﺘﻮاﻧﺪ داﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ داﻧﻰ و او‪ ،‬ﺷﺘﺮان ﻣﺮا ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻄﻠﻌﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻧﻔﺎﺛﻪ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ دﺋﻞ ﺑﻦ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎة ﺑﻦ‬
‫ﻛﻨﺎﻧﻪ ﻛﻪ در آن روزﮔﺎر ﺳﺎﻻر ﺑﻨﻰ ﻛﺸﻨﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮﻳﻠﺪ ﺑﻦ واﺋﻠﻪ ﻫﺬﻟﻰ ﺳﺎﻻر ﻫﺬﻳﻞ ﭘﻴﺶ اﺑﺮﻫﻪ رﻓﺘﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﻮم اﻣﻮال ﺗﻬﺎﻣﻪ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺎز ﮔﺮدد و ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان ﻧﻜﻨـﺪ و او ﻧﭙـﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺧـﺪا ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫داﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﺷﺘﺮان ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ داد و ﭼﻮن ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﻧـﺰد ﻗـﺮﻳﺶ ﺑـﺎز‬
‫آﻣﺪ و ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ از ﻣﻜﻪ درآﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ و درهﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺮﻧﺪ ﻛـﻪ از آﺳـﻴﺐ ﺳـﭙﺎه‬
‫اﺑﺮﻫﻪ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ و ﺣﻠﻘﻪ در ﻛﻌﺒﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﻛﺴﺎﻧﻰ از ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ وى ﺑﺎﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺧـﺪا را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ و از او ﺑﺮ ﺿﺪ اﺑﺮﻫﻪ و ﺳﭙﺎه وى ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺣﻠﻘﻪ در ﻛﻌﺒﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا ﺟﺰ ﺗﻮ اﻣﻴﺪى ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا‪ ،‬ﻗﺮق ﺧﻮﻳﺶ را از آﻧﻬﺎ ﻣﺼﻮن دار‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﺎﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﮕﺬار ﻛﻪ اﻗﺎﻣﺘﮕﺎه ﺗﺮا وﻳﺮان ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪208‬‬

‫ﭘﺲ از آن ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺣﻠﻘﻪ در ﻛﻌﺒﻪ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻗﺮﺷﻴﺎن ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻨﺎﻫﻨـﺪه ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ درآﻳﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن اﺑﺮﻫﻪ آﻣﺎده دﺧﻮل ﻣﻜﻪ ﺷﺪ و ﻓﻴﻞ ﺧﻮد را ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮد و ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﻧﺎم ﻓﻴﻞ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ و ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﺑﺎز ﮔﺮدد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﻴﻞ را ﺳﻮى ﻣﻜﻪ ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻧﻔﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﻬﻠﻮى آن اﻳﺴـﺘﺎد و ﮔـﻮش ﻓﻴـﻞ را‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺤﻤﻮد ﺑﺨﻮاب و رﺷﻴﺪاﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ آﻣﺪهاى ﺑﺎز ﮔﺮد ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺮم ﺧﺪاى ﻫﺴﺘﻰ«‪ .‬آﻧﮕﺎه‬
‫ﮔﻮش ﻓﻴﻞ را ﺑﮕﺬاﺷﺖ و ﻓﻴﻞ ﺑﺨﻔﺖ و ﻧﻔﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺐ دوان ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﻛﻮه رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﻓﻴﻞ را ﺑﺰدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﺒﺮ زﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺮش زدﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻮب ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎﻫﺎى ﻧﺮم ﺷﻜﻢ آن ﻓﺮو ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺪرﻳﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ و آن را ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬
‫دوان ﺑﺮﻓﺖ و ﺳﻮى ﺷﺎم ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺳﻮى ﻣﺸﺮق ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺳـﻮى ﻣﻜـﻪ ﺑﺪاﺷـﺘﻨﺪ و‬
‫ﺑﺨﻔﺖ‪.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮﻧﺪهاى از درﻳﺎ ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﭼﻮن ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد ﻳﻜـﻰ در‬
‫ﻣﻨﻘﺎر و دو در ﭘﺎﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺨﻮد و ﻋﺪس ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﻫﻼك ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺮﺳﻴﺪ و ﻓﺮارى ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و‬
‫راﻫﻰ را ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰﺟﺴﺘﻨﺪ و ﺟﻮﻳﺎى ﻧﻔﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ راه ﻳﻤﻦ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ و ﻧﻔﻴﻞ ﭼـﻮن‬
‫ﻋﺬاب ﺧﺪا را ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻓﺮود آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪ ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ راه ﻓﺮار ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»و اﺷﺮم ﻣﻐﻠﻮب‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺸﻮد‪«.‬‬
‫ﺣﺒﺸﻴﺎن در راه ﻣﻰرﻳﺨﺘﻨﺪ و در آﺑﮕﺎﻫﻬﺎ ﻫﻼك ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﺑﻪ اﺑﺮﻫﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى را ﻫﻤﺮاه ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻳﻜﺎﻳﻚ اﻓﺘﺎدن ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن اﻧﮕﺸﺘﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺎد ﻣﺪﺗﻰ ﭼﺮك و ﺧـﻮن از آن روان ﺑـﻮد و ﭼـﻮن ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻨﻌﺎ رﺳﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻮﺟﻪ ﻣﺮغ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻴﻨﻪاش ﺷﻜﺎﻓﺖ و دﻟﺶ ﺑﺮون اﻓﺘﺎد و ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻧﺠﺎﺷﻰ اﺑﻮ ﺻﺤﻢ ارﻳﺎط را ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛﺲ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷـﺎﻫﺎن‬
‫را ﻋﻄﺎ داد و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان را زﺑﻮن ﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﺮﻫﻪ اﻻﺷﺮم اﺑﻮ ﻳﻜﺴﻮم ﻗﻴﺎم ﻛﺮد و ﻛﺴﺎن را ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ارﻳﺎط را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﺮ ﻳﻤﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺮدم در ﻣﻮﺳـﻢ ﺣـﺞ‬
‫ﺑﺮاى رﻓﺘﻦ ﺳﻮى ﺑﻴﺖ اﷲ اﻟﺤﺮام آﻣﺎده ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم ﻛﺠﺎ ﻣﻰروﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ زﻳﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻣﻰروﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﻜﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا از ﭼﻴﺴﺖ؟«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺳﻨﮓ«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮﺷﺶ آن از ﭼﻴﺴﺖ؟«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺣﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﻧﺪ«‪.‬‬
‫‪209‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺑﺮاى ﻛﺴﺎن ﻣﻴﺴﺎزم«‪.‬‬

‫و ﺧﺎﻧﻪاى از ﻣﺮﻣﺮ ﺳﭙﻴﺪ و ﺳﺮخ و زرد و ﺳﻴﺎه ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﺎ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻪ دور آن ﻧﻬﺎد و‬
‫ﺑﺮ درﻫﺎى آن ورق و ﻣﻴﺦ و ﻃﻼ زد و ﻣﻴﺎن آن ﺟﻮاﻫﺮ ﻧﻬﺎد و ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ ﺳﺮخ و ﺑﺰرگ در آن ﻧﻬﺎد و ﭘﺮده ﺑﻴﺎوﻳﺨﺖ‬
‫و ﻋﻮد ﺑﺴﻮﺧﺖ و دﻳﻮارﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﺸﻚ ﺑﻴﺎﻟﻮد ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺳﻴﺎه ﺷﺪ و ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ ﻧﻬﺎن ﺷﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣـﺮدم ﺧﺎﻧـﻪ را‬
‫زﻳﺎرت ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﺳﺎﻟﻬﺎ زﻳﺎرت ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﺴﺎن در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻘـﻴﻢ ﺷـﺪﻧﺪ و ﻣﻨﺎﺳـﻚ‬
‫ﺑﮕﺰاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻔﻴﻞ ﺧﺜﻌﻤﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺼﺪى ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ داﺷﺖ و ﻳﻜﻰ از ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻪ ﻛﺲ را ﺑﻴﺪار ﻧﺪﻳﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻛﺜﺎﻓﺖ آورد و ﻗﺒﻠﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺑﻴﺎﻟﻮد و ﻣﺮدار ﻓﺮاﻫﻢ آورد و در آن اﻓﻜﻨﺪ و اﺑﺮﻫﻪ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺳـﺨﺖ‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا آن را ﺳـﻨﮓ ﺑـﻪ ﺳـﻨﮓ وﻳـﺮان‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺷﻰ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﻗﺼﻪ را ﺧﺒﺮ داد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﻮد ﻓﻴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻔﺮﺳـﺘﺪ و آن ﻓﻴﻠـﻰ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪى و ﺑﺰرﮔﻰ و ﻗﻮت آن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺠﺎﺷﻰ ﻓﻴﻞ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن ﻓﻴﻞ ﺑﺮﺳﻴﺪ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﺮﻓﺖ و ﺷﺎه ﺣﻤﻴﺮ و ﻧﻔﻴﻞ ﺑﻦ ﺣﺒﻴﺐ ﺧﺜﻌﻤـﻰ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﻮم ﺷﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﺎران وى ﭼﻬﺎر ﭘﺎﻳﺎن ﻣـﺮدم را ﻏـﺎرت ﻛﻨﻨـﺪ و ﺷـﺘﺮان ﻋﺒـﺪ‬
‫اﻟﻤﻄﻠﺐ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻔﻴﻞ دوﺳﺖ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ او در ﺑﺎره ﺷﺘﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﻧﻔﻴﻞ ﺑﺎ اﺑﺮﻫﻪ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﺎه! ﺳﺎﻻر ﻋﺮب ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ واﻻﺗﺮ اﺳﺖ و ﺷﺮف ﻗﺪﻳﻢ دارد و ﻛﺴﺎن را ﺑﺮ اﺳـﺐ ﺑـﺮد و‬
‫ﻣﺎل ﺑﺨﺸﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻃﻌﺎم ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪه‪«.‬‬
‫ﻧﻔﻴﻞ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ را ﭘﻴﺶ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ؟«‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﺘﺮان ﻣﺮا ﭘﺲ دﻫﻰ‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻧﭽﻪ درﺑﺎره ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪم ﻓﺮﻳﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ درﺑﺎره ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺷﺮف ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺘﺮان ﻣﺮا ﺑﺪه و اﻳﻦ ﺗﻮ و اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا ﺣﻔﻆ ﻣﻴﻜﻨﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﺮﻫﻪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺷﺘﺮان وى را ﺑﺪادﻧﺪ و آﻧﺮا ﻋﻼﻣﺖ زد و ﺧﺎص ﻗﺮﺑﺎن ﻛﺮد و در ﺣﺮم رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﻴـﺰى از‬
‫آن را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﭘﺮوردﮔﺎر ﺣﺮم ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺣﺮا ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺎﺋﺬ ﺑﻦ ﻋﻤﺮان ﺑﻦ ﻣﺨﺰوم و ﻣﻄﻌﻢ ﺑﻦ ﻋﺪى و اﺑﻮ ﻣﺴﻌﻮد‬
‫ﺛﻘﻔﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﺧﺪاﻳﺎ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ را ﺣﻔﻆ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﺻﻠﻴﺐ آﻧﻬﺎ و ﻧﻴﺮوﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﻧﻴﺮوى ﺗﻮ ﻏﺎﻟﺐ ﻧﺸﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪210‬‬

‫»اﮔﺮ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ واﮔﺬارى ﺧﻮد داﻧﻰ‪«.‬‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن از درﻳﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﺳﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد دو ﭘﺎى و ﻳﻜﻰ در ﻣﻨﻘـﺎر و‬
‫ﺳﻨﮕﻬﺎ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ وى را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎ ﺟﺎى ﺳﻨﮓ ﻗﺮﺣﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و اﻳـﻦ ﻧﺨﺴـﺘﻴﻦ‬
‫ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ آﺑﻠﻪ و درﺧﺘﺎن ﺗﻠﺦ ﭘﺪﻳﺪ آﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﻜﺸﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻴﻠﻰ ﺧﺮوﺷﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ درﻳﺎ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺑﺮﻫﻪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻗﻮم ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و اﻋﻀﺎى اﺑﺮﻫﻪ ﻳﻜﺎﻳﻚ اﻓﺘﺎدن ﮔﺮﻓـﺖ و ﻓﻴـﻞ ﻧﺠﺎﺷـﻰ‪ ،‬ﻣﺤﻤـﻮد‪،‬‬
‫ﺑﺨﻔﺖ و ﺑﻪ ﺣﺮم در ﻧﻴﺎﻣﺪ و آﺳﻴﺐ ﻧﺪﻳﺪ اﻣﺎ ﻓﻴﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﺮم در آﻣﺪ و ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻴﺰده ﻓﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ از ﺣﺮا ﻓﺮود آﻣﺪ و دو ﺗﻦ از ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺮ او را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘـﺮ‬
‫داﻧﺴﺘﻰ‪«.‬‬
‫از ﻣﻐﻴﺮه ﺑﻦ اﺧﻨﺲ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ اول ﺑﺎر در آن ﺳﺎل ﺣﺼﺒﻪ و آﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋـﺮب دﻳـﺪه ﺷـﺪ و‬
‫اول ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ درﺧﺖ ﺗﻠﺦ آﻧﺠﺎ دﻳﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن اﺑﺮﻫﻪ ﻫﻼك ﺷﺪ ﭘﺴﺮ وى ﻳﻜﺴﻮم ﺑﻦ اﺑﺮﻫﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺷﺪ و ﺣﻤﻴﺮ و ﻗﺒﺎﻳﻞ‬
‫ﻳﻤﻦ زﺑﻮن ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ و زﻧﺎﻧﺸﺎن را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮداﻧﺸﺎن را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸـﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻰ ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﺷﺎن و ﻋﺮﺑﺎن وا داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﭼﻮن ﺧﺪا ﺣﺒﺸﻴﺎن را از ﻣﻜﻪ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و آن ﻋـﺬاب ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ رﺳـﻴﺪ ﻋﺮﺑـﺎن ﺑـﻪ ﺗﻌﻈـﻴﻢ ﻗـﺮﻳﺶ‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻫﻞ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺷﺮ دﺷﻤﻦ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﻳﻜﺴﻮم ﭘﺴﺮ اﺑﺮﻫﻪ ﺑﻤﺮد ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻣﺴﺮوق ﺑﻦ اﺑﺮﻫﻪ رﺳﻴﺪ و ﺑﻠﻴﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ دراز ﺷﺪ و ﺗﺴﻠﻂ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮ ﻳﻤﻦ از وﻗﺘﻰ ارﻳﺎط آﻧﺠﺎ در آﻣﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻣﺴﺮوق را ﺑﻜﺸـﺘﻨﺪ‬
‫و ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﺮون راﻧﺪﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎد و دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﻴﺎﭘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ارﻳﺎط‪ ،‬ﭘﺲ از او اﺑﺮﻫﻪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن‬
‫ﻳﻜﺴﻮم ﺑﻦ اﺑﺮﻫﻪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻣﺴﺮوق ﺑﻦ اﺑﺮﻫﻪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﺣﻤﻴﺮى ﻛﻪ ﻛﻴﻨﻪ اﺑﻮ ﻣﺮه داﺷﺖ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘـﻴﺶ ﻗﻴﺼـﺮ ﭘﺎدﺷـﺎه روم رﻓـﺖ و‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﺮون ﻛﻨﺪ و وﻻﻳﺖ ﺑﮕﻴﺮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ از روﻣﻴﺎن ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ دﻫﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﺷﺎه روم ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ او ﻧﻴﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﻴﺮه رﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨـﺬر از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻛﺴﺮى ﻋﺎﻣﻞ آﻧﺠﺎ و ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮاق ﺑﻮد و ﺑﻠﻴﻪ و ذﻟﺖ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﻣﻴﺮوم ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺎش ﺗﺎ وﻗﺖ رﻓﺘﻨﻢ در رﺳﺪ و ﺗـﺮا ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﺮم‪ «.‬و او ﭘﻴﺶ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﻮى ﻛﺴﺮى ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺎ وى ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﻌﻤﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى رﺳﻴﺪ و از ﻛﺎرى ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ از ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳـﺰن و ﻣﻘﺼـﻮد وى‬
‫ﺳﺨﻦ آورد و ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو اﺟﺎزه دﻫﺪ و ﻛﺴﺮى ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪211‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﺮى در اﻳﻮان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎج در آن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﺎج ﭼﻮن ﻇﺮﻓﻰ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﻳﺎﻗﻮت و زﻣﺮد و ﻣﺮوادرﻳﺪ و ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه در آن ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ ﻃﻼ ﺑﻪ ﻃﺎق آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﮔـﺮدن‬
‫وى ﺗﺤﻤﻞ آن ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪﻫﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﺳﺮ را داﺧـﻞ ﺗـﺎج‬
‫ﻣﻰﻛﺮد و ﭼﻮن ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺟﺎﻣﻪ از ﺗﺎج ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ او را ﻣﻰدﻳﺪ و از ﭘﻴﺶ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد از ﻫﻴﺒﺖ وى‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻰاﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺴﺮى ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه! ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮ دﻳﺎر ﻣﺎ ﭼﻴﺮه‬
‫ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺪام ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺣﺒﺸﻪ ﻳﺎ ﺳﻨﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺒﺸﻪ و آﻣﺎدهام ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬﺎ ﻳﺎرى دﻫﻰ و از دﻳﺎر ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﻨﻰ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﻧﺠـﺎ از ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ دور اﺳﺖ و زﻣﻴﻦ ﻛﻢ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺰ و ﺷـﺘﺮ دارد و ﻣـﺎ را‬
‫ﺑﺪان ﻧﻴﺎز ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب ﻛﻪ ﺑﺪان ﻧﻴﺎز ﻧﺪارم درﮔﻴﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ده ﻫﺰار درم ﺑﺪو ﺟﺎﻳﺰه دﻫﻨﺪ و ﺟﺎﻣﻪ ﻧﻜﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻮن ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﺑـﺮون ﺷـﺪ‬
‫درﻣﻬﺎ را ﺑﺮ ﻛﺴﺎن ﻣﻰﭘﺮاﻛﻨﺪ و زن و ﻛﻮدﻛﺎن و ﻏﻼﻣﺎن و ﻛﻨﻴﺰان ﻣﻰرﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻋﺮب ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻋﻄﻴﻪ دادى درﻣﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻣﻰﭘﺮاﻛﻨـﺪ و ﻏﻼﻣـﺎن و‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن و ﻛﻨﻴﺰان ﻣﻰرﺑﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮدى در ﺧﻮر اﻋﺘﻨﺎ اﺳﺖ‪ ،‬وى را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آرﻳﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻄﺎى ﺷﺎه را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﭘﺮاﻛﻨﺪى؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻄﻴﻪ ﺷﺎه ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﻫﻬﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه اﺳﺖ‪ «.‬ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺷـﺎه را ﺑـﺪان‬
‫راﻏﺐ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﻳﻰ او را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و اﻓﺰود‪» :‬ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺷﺎه آﻣﺪم ﻛﻪ ﺳﺘﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﻴﺮد و زﺑﻮﻧﻰ از ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺮدارد‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎش ﺗﺎ در ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮم‪«.‬‬
‫و ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺴﺮى ﺑﺒﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﺴﺮى ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن و ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮان را ﻛﻪ در اﻣﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد ﻓـﺮاﻫﻢ آورد و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»در ﻛﺎر اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ؟«‬
‫ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه در زﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺗﻮ ﻣﺮداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑـﺎ وى ﺑﻔﺮﺳـﺖ‪ ،‬اﮔـﺮ‬
‫ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪاى و اﮔﺮ ﺑﺮ دﻳﺎر وى ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻣﻠﻜﻰ ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ اﻓﺰودهاى«‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬راى درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎر ﻣﺮدان زﻧﺪاﻧﻰ را ﻣﻌﻠـﻮم دارﻳـﺪ«‪ .‬و ﭼـﻮن ﺷـﻤﺎر ﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻣﺮد زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪212‬‬

‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﺐ و ﺧﺎﻧﺪان ﻛﻴﺴﺖ و او را ﺳﺎﻻرﺷﺎن ﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫وﻫﺮز از ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﻧﺴﺐ و ﺧﺎﻧﺪان ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﺮدى ﺳـﺎﻟﺨﻮرده ﺑـﻮد و او را ﺑـﺎ ﺳـﻴﻒ ﻓﺮﺳـﺘﺎد و‬
‫ﺳﺎﻻرى ﺑﺪو داد و ﻛﺴﺎن را ﺑﺮ ﻫﺸﺖ ﻛﺸﺘﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺸﺘﻰ ﺻﺪ ﻣﺮد ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ دل درﻳﺎ ﺷﺪﻧﺪ دو ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ در آن ﺑﻮد ﻓﺮو ﺷﺪ و ﺷﺶ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﺎ ﺷﺸﺼﺪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﻳﻤـﻦ‬
‫و ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺪن رﺳﻴﺪ ﻛﻪ وﻫﺮز و ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳﺰن از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻤﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺮز ﺑﻪ ﺳﻴﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ دارى؟«‬
‫ﺳﻴﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ‪ ،‬ﻣﺮد ﻋﺮﺑﻰ و اﺳﺐ ﻋﺮﺑﻰ و ﻣﺮدان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺗﻮ ﻫﻤﺮاه ﻣﻰﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﺑﻴﻢ«‬
‫وﻫﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺼﺎف دادى و ﻧﻜﻮ ﮔﻔﺘﻰ«‪.‬‬
‫ﺳﻴﻒ از ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻣﺴﺮوق ﺑـﻦ اﺑﺮﻫـﻪ ﺧﺒـﺮ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﺣﺒﺸـﻰ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﺮد و ﺳﻮى آﻧﻬﺎ روان ﺷﺪ و ﭼﻮن دو ﺳﭙﺎه ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺷﺪ و ﻛﺴﺎن رو ﺑﻪ روى ﻳﻚ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻫﺮز ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻧﻮزاد ﻧﺎم داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﻮارى ﭼﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻜـﻦ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺸﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﻮزاد ﺑﺮﻓﺖ و ﺟﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺮون ﺷﺪن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و وى را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻛﻴﻨﻪ وﻫﺮز‬
‫را ﺑﻴﻔﺰود و ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺸﺎن ﻣﺼﺮﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﺑـﺮاى ﺟﻨـﮓ اﻳﺴـﺘﺎد و ﻫـﺮز ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺷـﺎه آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آن ﻣﺮد را ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ دارد و ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ او ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ ﺳﺮخ ﻫﺴﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟«‬
‫وﻫﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺎﻫﺸﺎن ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه وﻫﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﺪﺗﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ آﻧﮕﺎه وﻫﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﺑﺮ ﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ اﺳﺘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭽﻪ ﺧﺮ! زﺑﻮن ﺷﺪ و ﻣﻠﻜﺶ ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻰ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﮔﻮش ﺑـﻪ ﻣـﻦ دارﻳـﺪ اﻛﻨـﻮن ﺗﻴـﺮى ﺳـﻮى او رﻫـﺎ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ دﻳﺪﻳﺪ ﻳﺎران وى اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺸـﺎﻧﻪ ﻧﺮﺳـﻴﺪ‪ ،‬و‬
‫اﮔﺮ دﻳﺪﻳﺪ ﺑﻪ دور او ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ ﺗﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺪو رﺳﻴﺪه و ﺣﻤﻠﻪ آﻏﺎز ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪213‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﻛﻤﺎن ﺑﻪ زه ﻛﺮد و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ از ﺑﺲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﺲ آﻧﺮا زه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﺑﺮوﻫﺎى‬
‫وى را ﺑﺒﺴﺘﻨﺪ آﻧﮕﺎه ﺗﻴﺮى ﺑﻪ ﻛﻤﺎن ﻧﻬﺎد و ﺳﺨﺖ ﺑﻜﺸﻴﺪ و رﻫﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﻗﻮت ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺴـﺮوق ﺧـﻮرد و در‬
‫ﺳﺮ وى ﻓﺮو ﺷﺪ و از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺪر آﻣﺪ و از ﻣﺮﻛﺐ ﺑﻴﻔﺘﺎد و ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮ او ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و‬
‫ﻫﺰﻳﻤﺖ در ﺣﺒﺸﻴﺎن اﻓﺘﺎد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و وﻫﺮز آﻫﻨﮓ ﺻﻨﻌﺎ ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺑﻪ در ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺮﭼﻢ ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻪ درون ﻧﺸـﻮد دروازه‬
‫را وﻳﺮان ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و دروازه ﺻﻨﻌﺎ را وﻳﺮان ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﺮﭼﻢ اﻓﺮاﺷﺘﻪ در آﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﭼﻢ را رو ﺑﻪ روى او ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن وﻫﺮز ﺑﺮ ﻳﻤﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﺣﺒﺸﻴﺎن را از آﻧﺠﺎ ﺑﺮون راﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻳﻤﻦ را ﺑـﻪ ﺗﺼـﺮف‬
‫آوردم و ﺣﺒﺸﻴﺎن را ﺑﺮون ﻛﺮدم‪ «.‬و ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻛﺴﺮى ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﻴﻒ ﺑـﻦ ذى ﻳـﺰن را ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻳﻤﻦ ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ ﺳﻴﻒ ﺑﺎج و ﺧﺮاﺟﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ وﻫﺮز ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎز ﮔﺮدد و ﺳﻴﻒ ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻳﻤﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرش ذو ﻳﺰن از ﭘﺎدﺷﺎه ﻳﻤﻦ ﺑﻮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺪﻳﺚ اﺑﻦ اﺳﺤﺎق درﺑﺎره ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﺣﺒﺸﻴﺎن و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﻛﺴـﺮى ﺳـﻮى ﻳﻤـﻦ ﻓﺮﺳـﺘﺎد‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ درﺑﺎره ﺷﺎﻫﻰ ﻳﻜﺴﻮم و ﻣﺴﺮوق ﭘﺴﺮان اﺑﺮﻫﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻗﺼﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛـﻪ اﺑـﻮ ﻣـﺮه‬
‫ﻓﻴﺎض ذو ﻳﺰن از اﺷﺮاف ﻳﻤﻦ ﺑﻮد و رﻳﺤﺎﻧﻪ دﺧﺘﺮ ذو ﺟﺪن زن وى ﺑﻮد و ﭘﺴـﺮى آورد و ﻧـﺎم وى را ﻣﻌـﺪﻳﻜﺮب‬
‫ﻛﺮد‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ زﻧﻰ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻤﺎل ﺑﻮد و اﺑﺮﻫﺔ اﻻﺷﺮم او را از اﺑﻮ ﻣﺮه ﺑﮕﺮﻓﺖ و زن ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد‪ ،‬و اﺑﻮ ﻣﺮه از ﻳﻤـﻦ‬
‫ﺑﺮون ﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻨﻰ ﻣﻨﺬر رﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨـﺪ ﺑـﻮد و از او ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻧﺎﻣـﻪاى ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺴﺮى ﻧﻮﻳﺴﺪ و ﻗﺪر و ﺷﺮف وى را ﻳﺎد ﻛﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺳﻮى او ﻣﻰرود‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺘﺎب ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﻣﻰروم‪ ،‬و اﻛﻨﻮن وﻗﺖ آن ﻣﻰرﺳﺪ‪«.‬‬
‫و اﺑﻮ ﻣﺮه ﭘﻴﺶ وى ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺎ وى ﺳﻮى ﻛﺴﺮى رﻓﺖ‪ ،‬و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺷﺪ و ﺷﺮف و ﺣـﺎل‬
‫ذوﻳﺰﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺮاى وى اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ و ذو ﻳﺰن درآﻣﺪ و ﻋﻤﺮ ﺑﺮاى او ﺟﺎ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮد و ﻛﺴـﺮى از رﻓﺘـﺎر وى‬
‫ﻗﺪر و ﺷﺮف ذو ﻳﺰن ﺑﺪاﻧﺴﺖ و او را ﺑﻨﻮاﺧﺖ و ﻣﻼﻃﻔﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر آﻣﺪهاى؟«‬
‫ذو ﻳﺰن ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﻴﺎﻫﺎن ﺑﺮ دﻳﺎر ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻛﺎرﻫﺎى زﺷﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷـﺎه‬
‫ﻳﺎد آن ﻧﻴﺎرم ﻛﺮد‪ ،‬و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻓﻀﻞ و ﻛﺮم ﺷﺎه و ﺑﺰرﮔﻰ او در ﻣﻴﺎن ﺷﺎﻫﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻰ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﻰ ﻣـﺎ‪،‬‬
‫ﻳﺎرﻳﻤﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﻛﻪ اﻣﻴﺪوار آﻣﺪهاﻳﻢ و اﻣﻴﺪ ﻣﻰدارﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺷﺎه دﺷﻤﻦ ﻣﺎ را ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺑـﺮ او‬
‫ﻓﻴﺮوزﻣﺎن ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺎ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺷﺎه ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ را ﺑﺮآرد و اﻣﻴﺪ ﻣﺎ را ﻣﺤﻘﻖ ﻛﻨﺪ ﺳـﭙﺎﻫﻰ ﺑـﺎ ﻣـﻦ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ از دﻳﺎر ﻣﺎ ﺑﺮاﻧﻨﺪ و آﻧﺮا ﺑﻪ ﻣﻠﻚ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺣﺎﺻﻞ و ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺴـﻴﺎر دارد و‬
‫ﭼﻮن دﻳﮕﺮ وﻻﻳﺖ ﺷﺎه از دﻳﺎر ﻋﺮﺑﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ دﻳﺎر ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺪام ﺳﻴﺎﻫﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺒﺸﻪ ﻳﺎ ﺳﻨﺪ؟«‬
‫ذو ﻳﺰن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺒﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪214‬‬

‫اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﻛﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﺮا ﺑﺮآرم اﻣﺎ راه ﺳﭙﺎه ﺗﺎ دﻳﺎر ﺗﻮ دﺷﻮار اﺳﺖ و ﺧـﻮش ﻧـﺪارم ﻛـﻪ‬
‫ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﻜﻨﻢ‪ ،‬درﺑﺎره آﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ و ﺧﻮش آﻣﺪهاى‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ وى را ﻣﻨﺰل دﻫﻨﺪ و ﺣﺮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ذو ﻳﺰن ﻗﺼﻴﺪهاى ﺑﻪ ﺣﻤﻴﺮى ﺳﺮود و ﻛﺴﺮى را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮد و ﭼﻮن ﺑـﺮاى وى ﺗﺮﺟﻤـﻪ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ آﻧﺮا ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬رﻳﺤﺎﻧﻪ دﺧﺘﺮ ذو ﺟﺪن ﺑﺮاى اﺑﺮﻫﺔ اﻻﺷﺮم ﭘﺴﺮى آورد ﻛﻪ ﻧﺎم وى را ﻣﺴﺮوق ﻛﺮد و ﻣﻌـﺪى ﻛـﺮب‬
‫ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن ﺑﺰرگ ﺷﺪ و ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ اﺑﺮﻫﻪ ﭘﺪر او ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﻴﺶ ﻣﺎدر رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺪر ﻣﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﺮم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد ﻓﻼﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺳﺰا ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﺑﻮ ﻣﺮه ﻓﻴﺎض ﭘﺪر ﺗﻮ اﺳﺖ‪ .‬و ﻗﺼﻪ وى را ﺑﮕﻔﺖ و ﺳﺨﻨﺎن او در ﺟﺎن ﭘﺴﺮ اﺛﺮ ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﺪﺗﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻮد ﺗﺎ اﺷﺮم ﺑﻤﺮد و ﻳﻜﺴﻮم ﭘﺴﺮ وى ﻧﻴﺰ ﺑﻤﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن ﺳﻮى ﭘﺎدﺷﺎه روم رﻓﺖ از آن‬
‫رو ﻛﻪ ﻛﺴﺮى در ﻳﺎرى ﭘﺪرش ﺳﺴﺘﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد وﻟﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺰد ﭘﺎدﺷـﺎه روم ﻧﻴـﺰ ﻣﻘﺼـﻮد ﺧـﻮش را ﻧﻴﺎﻓـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﻜﻴﺶ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻮد و ﺣﻤﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺳﻮى ﻛﺴﺮى رﻓﺖ و روزى ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد در‬
‫راه وى اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎﻧﮓ زد‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮا ﻣﻴﺮاﺛﻰ ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ ﻫﺴـﺖ‪ «.‬و ﭼـﻮن ﺷـﺎه از ﺳـﻮارى ﺑـﺎز آﻣـﺪ او را‬
‫ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻴﺴﺘﻰ و ﻣﻴﺮاث ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن‪ ،‬آن ﭘﻴﺮ ﻳﻤﻨﻰام ﻛﻪ وﻋﺪه ﻛﻤﻚ ﺑﻪ او دادى و ﺑﻪ در ﺗﻮ ﻣﺮد و آن وﻋﺪه ﺣﻖ ﻣﻦ‬
‫و ﻣﻴﺮاث ﻣﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻋﻬﺪه آن ﺑﺮ آﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى رﻗﺖ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺎﻟﻰ ﺑﺪو دﻫﻨﺪ‪ .‬و ﭘﺴﺮ ﺑﺮون ﺷﺪ و در ﻫﻢ ﻣﻰﭘﺮاﻛﻨﺪ و ﻣﺮدم ﻣـﻰرﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﻛﺴﺮى ﺑﺪو ﭘﻴﻐﺎم داد‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟«‬
‫ﭘﺴﺮ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﺎل ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺳﭙﺎه آﻣﺪم‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﭘﻴﻐﺎم داد‪» :‬ﺑﺎش ﺗﺎ در ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮم‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻛﺴﺮى در ﻛﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺳﭙﺎه ﻫﻤﺮاه ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن ﺑﺎ وزﻳﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺑﺪان ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬اﻳﻦ ﻏﻼم را ﺣﻘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه و ﭘﺪرش ﺑﻪ در ﺷﺎه ﻣﺮده و ﺑﺪو وﻋﺪه‬
‫دادهاى‪ ،‬در زﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺷﺎه ﻣﺮدان دﻟﻴﺮ و ﺷﺠﺎع ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺗﻮاﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ اﮔـﺮ ﻇﻔـﺮ ﻳﺎﺑﻨـﺪ از آن ﺷـﺎه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ از ﺷﺮﺷﺎن آﺳﻮدهاى و ﻣﺮدم ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﻴﺰ آﺳﻮدهاﻧﺪ و اﻳﻦ از ﺻﻮاب دور ﻧﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬راى درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدان را ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻤﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻴﺸﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺧﻮﻳﺶ داد ﻛﻪ وﻫﺮز ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻛﺴﺮى وﻳﺮا ﺑﺎ ﻫﺰار ﺳﻮار ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﻬﺰﺷـﺎن‬
‫ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻫﺸﺖ ﻛﺸﺘﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻛﺸﺘﻰ ﺻﺪ ﻛﺲ ﺑﻮد و دو ﻛﺸـﺘﻰ از ﻫﺸـﺖ ﻛﺸـﺘﻰ‬
‫‪215‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺷﺶ ﻛﺸﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺣﻀﺮﻣﻮت ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺴﺮوق ﺑﺎ ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰار از ﺣﺒﺶ‬
‫و ﺣﻤﻴﺮ و ﻋﺮﺑﺎن ﺳﻮى آﻧﻬﺎ آﻣﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬و وﻫﺮز ﺑﺮ ﺳـﺎﺣﻞ درﻳـﺎ ﺟـﺎى ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ درﻳﺎ داد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺴﺮوق ﻛﻤﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ ﻃﻤﻊ در اﻳﺸﺎن ﺑﺴﺖ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ وﻫﺮز ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻊ اﻧﺪك‬
‫ﭼﺮا آﻣﺪى؟ ﺳﭙﺎه ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻳﺎراﻧﺖ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻓﻜﻨﺪهاى‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ اﺟﺎزه دﻫـﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮدى و ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻧﻴﺎوﻳﺰم و ﻫﻴﭽﻜﺴﻰ از ﺗﻮ و ﻳﺎراﻧﺖ‪ ،‬از ﻣﻦ و ﻳﺎراﻧﻢ ﺑـﺪى ﻧﺒﻴﻨـﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ ﻫﻤﻴﻨﺪم ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ اﻧﺪازم‪ ،‬و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﻣﻬﻠﺖ دﻫﻢ ﺗﺎ در ﻛﺎر ﺧـﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕـﺮى و ﺑـﺎ ﻳﺎراﻧـﺖ ﻣﺸـﻮرت‬
‫ﻛﻨﻰ؟‬
‫وﻫﺮز ﻛﺎر را ﺑﺰرگ دﻳﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻫﺶ ﻃﺎﻗﺖ دﺷﻤﻦ ﻧﻴﺎرﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺴﺮوق ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣـﻦ‬
‫و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ وﻗﺘﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﻦ و ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻜﻨـﻴﻢ ﺗـﺎ ﻣـﺪت ﺑـﻪ ﺳـﺮ رود و در ﻛـﺎر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺮوق ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺪام در اردوﮔﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ده روز از ﻣﺪت ﭘﻴﻤـﺎن ﮔﺬﺷـﺖ ﭘﺴـﺮ‬
‫وﻫﺮز ﺑﺮ اﺳﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﭙﺎه ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺮﻓﺖ و اﺳﺒﺶ او را ﺑﻪ اردوﮔﺎه اﻧـﺪاﺧﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮﻧﺶ‬
‫ﺑﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و وﻫﺮز ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺴﺮ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻣﺴﺮوق ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ داﻧﻴﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺴﺮ ﻣﺮا ﻛﺸﺘﻴﺪ؟‬
‫ﻣﺴﺮوق ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺠﻮم آورد و ﺑﻪ اردوﮔﺎه ﻣﺎ در آﻣﺪ و ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺳﺒﻚﺧﺮدان ﻣﺎ ﺑـﺮ‬
‫او ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ او راﺿﻰ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫وﻫﺮز ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ زﻧﺎزاده ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﻣـﻦ ﺑـﻮد ﺻـﺒﺮ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺧﻴﺎﻧـﺖ‬
‫ﻧﻤﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﺬرد‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺟﺜﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻰ ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻛﻪ آﻧﺮا ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻳـﺪ‬
‫و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﺮاب ﻧﻨﻮﺷﺪ و روﻏﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﺎﻟﺪ ﺗﺎ ﻣﺪت ﻣﻘﺮر ﻣﻴﺎن او و ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺳﭙﺮى ﺷﻮد و ﭼـﻮن‬
‫ﻳﻚ روز ﺑﻪ ﻣﺪت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﺸﺘﻰﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎ آن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ آﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻫـﺮ ﺟﺎﻣـﻪ‬
‫ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺴﻮزﻧﺪ و ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ دارﻧﺪ ﭼﻴﺰى واﻧﮕﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﺷﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»از اﻳﻦ ﺗﻮﺷﻪ ﺑﺨﻮردى‪ «.‬و ﺑﺨﻮردﻧﺪ و ﭼﻮن ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه را ﺑﻪ درﻳﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺨﻦ اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺸﺘﻰﻫﺎ را ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴـﺪ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺳـﻮى دﻳﺎرﺗـﺎن راه ﻧﺪارﻳـﺪ و‬
‫ﺟﺎﻣﻪﻫﺎﻳﺘﺎن را ﺳﻮﺧﺘﻢ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻓﻴﺮوزى از ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪﻫﺎى ﺷﻤﺎ از آن آﻧﻬﺎ ﺷﻮد و ﺗﻮﺷﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑـﻪ درﻳـﺎ‬
‫رﻳﺨﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﻳﻚ روز ﺗﻮﺷﻪ ﻧﺪارﻳﺪ اﮔﺮ ﻣﺮدﻣﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻨﻴﺪ و ﺛﺒﺎت‬
‫ورزﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﻛﺮدن ﻧﺨﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮﻳﺶ اﻓـﺘﻢ ﺗـﺎ از ﭘﺸـﺘﻢ در آﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺗﺴﻠﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺑﻴﻨﻴﺪ وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻻر ﺷﻤﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﻛﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪216‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ ﻳﺎ ﻓﻴﺮوز ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﺻﺒﺤﮕﺎه روزى ﻛﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻫﺮز ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﭘﺸﺖ ﺑﻪ درﻳﺎ داد و ﻗـﻮم را‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻤﺮدى ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻜﻰ از دو ﺑﻬﺮه ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ‪ :‬ﻳﺎ ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﭘﻴـﺮوز ﻣـﻰﺷـﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻳـﺎ ﻧﻴﻜﻨـﺎم‬
‫ﻣﻴﻤﻴﺮﻳﺪ‪ «.‬و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻛﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ زه ﻛﻨﻨـﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭼـﻮن ﻓﺮﻣـﺎن ﺗﻴﺮاﻧـﺪازى دادم‪ ،‬ﻳﻜﺒـﺎره ﺑـﺎ ﺑﻨﺠﻜـﺎن‬
‫»ﭘﻨﺠﮕﺎن؟« ﺗﻴﺮ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ «.‬و ﻣﺮدم ﻳﻤﻦ از آن ﭘﻴﺶ ﺗﻴﺮ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﺴﺮوق ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ ﻛﻪ دو ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺮ ﻓﻴﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗـﺎج ﺑـﻪ ﺳـﺮ داﺷـﺖ و ﺑـﺮ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ وى ﻳﺎﻗﻮﺗﻰ ﺳﺮخ ﺑﻮد و ﺑﻪ درﺷﺘﻰ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و ﻣﺎﻧﻌﻰ در راه ﻓﻴﺮوزى ﻧﻤﻰدﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺸﻢ وﻫﺮز ﺧﻮب ﻧﻤﻰدﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰرﮔﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻮار ﻓﻴﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻛﻤﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺮوق ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ وﻫﺮز ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺐ ﻧﺸﺴﺖ و او ﮔﻔﺖ اﺑﺮوان ﻣﺮا‬
‫ﺑﺮدارﻳﺪ ﻛﻪ از ﺑﺴﻴﺎرى ﺳﻦ اﺑﺮواﻧﺶ ﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و اﺑﺮوان وى را ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻨﺪى ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺗﻴﺮى ﺑﺮ آورد و ﺑﻪ دل ﻛﻤﺎن ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺴﺮوق را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻛﻨﻴﺪ« و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻛﻤـﺎن را ﺑـﺮ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻴﺮاﻧﺪازى داد و ﻛﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺗﻴﺮ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺗﻴﺮ ﺑﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻰ ﺑﭽﻪ آﻫﻮﻳﻰ‬
‫ﺗﻴﺰﺗﻚ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﺴﺮوق ﺧﻮرد ﻛﻪ از ﻣﺮﻛﺐ ﺑﻴﻔﺘﺎد و در آن ﺗﻴﺮاﻧـﺪازى ﺑﺴـﻴﺎر ﻛـﺲ از ﺳـﭙﺎه دﺷـﻤﻦ‬
‫ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺳﺎﻻر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎده دﻳﺪﻧﺪ ﺻﻔﺸﺎن ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﻣﻨﻬﺰم ﺷـﺪﻧﺪ و وﻫـﺮز ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺪم ﺟﺜﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎك ﻛﻨﻨﺪ و ﺟﺜﻪ ﻣﺴﺮوق را ﺑﻪ ﺟﺎى آن اﻓﻜﻨﻨﺪ و از اردوﮔﺎه ﺣﺒﺸﻴﺎن ﭼﻨﺪان ﻏﻨﻴﻤـﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﺒﻮد و ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﭘﺎرﺳﻰ از ﺣﺒﺸﻴﺎن و ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻋﺮﺑﺎن ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﺼﺖ اﺳﻴﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫وﻫﺮز ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن و ﻋﺮﺑﺎن دﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﺎن ﭘﺮدازﻳﺪ و ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ را ﺑـﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارﻳـﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﻳﻚ ﺷﺐ و روز آﻧﺮا ﺑﺪواﻧﻴﺪ و در ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮد ﺗﻴﺮى دﻳﺪ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻣـﺎ‬
‫در ﺑﻪ ﺧﻄﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه آﻣﺪى؟« و ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه وﻫﺮز ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺎ در آﻣﺪ و ﺑﺮد ﻳﺎر ﻳﻤﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺖ و ﻋﺎﻣﻼن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ وﻻﻳﺎت ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬اﺑـﻮ اﻣﻴـﺔ‬
‫ﺑﻦ اﺑﻰ اﻟﺼﻠﺖ ﺛﻘﻔﻰ را درﺑﺎره ﭘﺴﺮ ذوﻳﺰﻳﻦ و ﻛﺎر وى و وﻫﺮز و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﻌﺮى ﻫﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻰ ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ذو ﻳﺰن اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺠﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﻛﺎر دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻪ درﻳﺎ ﺳﺮ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫»وﻗﺘﻰ زﺑﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﻮى ﻫﺮﻗﻞ رﻓﺖ و ﻛﺎرى ﻧﺴﺎﺧﺖ‪«.‬‬
‫»آﻧﮕﺎه از ﭘﺲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺳﻮى ﻛﺴﺮى رﻓﺖ‪«.‬‬
‫»و راﻫﻰ دراز ﭘﻴﻤﻮد‪«.‬‬
‫»آﻧﮕﺎه آزاد ﻣﺮدان را ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪«.‬‬
‫‪217‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫»ﺣﻘﺎ ﻛﻪ در زﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر دور رﻓﺖ«‬

‫»ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺮاى وى ﭼﻮن ﻛﺴﺮى ﺷﻬﻨﺸﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﻧﺒﻮد«‬
‫»ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ وﻫﺮز ﻛﻪ ﺑﻪ روز ﺟﻨﮓ ﺗﺎﺧﺖ آورد‪«.‬‬
‫»ﺧﺪاى ﻧﻴﻚ ﺑﺪارد آن ﮔﺮوه را ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ«‬
‫»و در ﻣﻴﺎن ﻛﺴﺎن ﻧﻈﻴﺮﺷﺎن را ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﻳﺎﻓﺖ«‬
‫»ﻛﻪ ﺳﺎﻻران و دﻟﻴﺮان و ﻧﻜﻮ ﻣﻨﻈﺮان و ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎﻧﻨﺪ«‬
‫»ﺷﻴﺮاﻧﻨﺪ ﻛﻪ در ﺑﻴﺸﮕﺎن ﺑﭽﻪ ﭘﺮورﻧﺪ«‬
‫»ﭼﻨﺪان ﺗﻴﺮ اﻧﺪازﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ اﺑﺮﻫﺎﺳﺖ«‬
‫»ﻛﻪ اﻧﺒﻮه و ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺳﻮى ﻫﺪف رود«‬
‫»ﺷﻴﺮان را ﺳﻮى ﺳﮕﺎن ﺳﻴﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎدى«‬
‫»و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎﻧﺸﺎن در زﻣﻴﻦ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ«‬
‫»ﺑﻨﻮش و ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺧﻮش ﺑﺎد«‬
‫»و ﺑﺎﻻى ﻗﺼﺮ ﻏﻤﺪان ﺗﻜﻴﻪ زن«‬
‫»ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ«‬
‫»و ﻣﺸﻚ ﺑﻴﻨﺪاى ﻛﻪ دﺷﻤﻦ زﺑﻮن ﺷﺪ«‬
‫»و در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻢ و ﺧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش«‬
‫»ﻓﻀﺎﺋﻞ اﻳﻨﺴﺖ ﻧﻪ دو ﻛﺎﺳﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺷﻴﺮ«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﺎ آب در آﻣﻴﺨﺘﻪ و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺸﺎب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن وﻫﺮز ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺳﻴﻒ را ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ داد وى ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺗﺎﺧﺖ‬
‫و ﻛﺸﺘﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺷﻜﻢ زﻧﺎن ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﭽﮕﺎن ﺑﻜﺸﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮد ﺟـﺰ اﻧـﺪﻛﻰ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ را ﺑﻨـﺪه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و از آﻧﻬﺎ دوﻧﺪﮔﺎن ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺰهﻫﺎى ﻛﻮﺗﺎه ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ وى ﺑﺪوﻧﺪ و ﻣﺪﺗﻰ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دراز ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﺣﺎل ﺑﺒﻮد و ﻳﻚ روز ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺗﻴﺰدوان ﺑﻮد وى را ﺑﺎ ﻧﻴﺰهﻫﺎ ﺑﺰدﻧﺪ و ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﻳﻜﻰ از ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻗﻴـﺎم‬
‫ﻛﺮد و در ﻳﻤﻦ ﻛﺸﺘﺎر ﻛﺮد و ﺗﺒﺎﻫﻰ آورد و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﺮى رﺳﻴﺪ وﻫﺮز را ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻛـﺲ ﺳـﻮى آﻧﻬـﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻴﺎه و دو رﮔﻪ در ﻳﻤﻦ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﻜﺸﺪ و ﻫﺮ ﻛـﻪ ﻣـﻮى ﻣﺠﻌـﺪ‬
‫دارد و ﻧﺴﺐ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﺎن ﻣﻰﺑﺮد زﻧﺪه ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻫﺮز ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﻤﻦ درآﻣﺪ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺣﺒﺸﻰ آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﺑﻜﺸـﺖ و‬
‫ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﻧﻮﺷﺖ و ﻛﺴﺮى وى را ﻋﺎﻣﻞ ﻳﻤﻦ ﻛﺮد و آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺧﺮاج ﺑﺮاى ﻛﺴﺮى ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻤﺮد و‬
‫ﭘﺲ از وى ﻛﺴﺮى اﻣﺎرت ﺑﻪ ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن ﭘﺴﺮ وﻫﺮز داد و او ﻧﻴﺰ ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد و ﭘﺲ از وى ﻛﺴﺮى اﻣﺎرت ﺑﻪ ﺑﻴﻨﮕﺎن‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﺮزﺑﺎن ﭘﺴﺮ وﻫﺮز داد و ﺑﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد و ﭘﺲ از او ﻛﺴﺮى اﻣﺎرت ﺑﻪ ﺧﺮﺧﺴﺮه ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻨﻜﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﺮزﺑﺎن ﭘﺴﺮ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪218‬‬

‫وﻫﺮز داد و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﺑﺮ وى ﺧﺸﻢ آورد و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻳﻤـﻦ او را ﺑـﺮ دوش ﺑﻴﺎرﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺴﺮى رﺳﻴﺪ ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ او را ﺑﺪﻳﺪ و ﺷﻤﺸﻴﺮى را ﻛﻪ از آن ﭘﺪر ﻛﺴﺮى‬
‫ﺑﻮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻤﺮ وى ﺑﺴﺖ و ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻤﺸﻴﺮ از ﻛﺸﺘﻦ وى ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ و از ﻛﺎر ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎذن را ﺑﻪ‬
‫ﻳﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻋﺎﻣﻞ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﻴﺎن ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان و ﻳﺨﻄﻴﺎﻧﻮس ﺷﺎه روم ﺻﻠﺢ ﺑﻮد اﻣﺎﻣﻴﺎن ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﺟﺒﻠﻪ ﻛـﻪ ﻳﺨﻄﻴـﺎﻧﻮس‬
‫وى را ﺷﺎﻫﻰ ﻋﺮﺑﺎن و ﺷﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن ﻛﻪ از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻟﺨﻢ ﺑﻮد و ﻛﺴﺮى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻋﻤﺎن و‬
‫ﺑﺤﺮﻳﻦ و ﻳﻤﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﻃﺎﻳﻒ و ﺑﻘﻴﻪ ﺣﺠﺎز و ﻋﺮﺑﺎن ﻣﻘﻴﻢ آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ وى داده ﺑﻮد اﺧﺘﻼف اﻓﺘﺎد و ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﺟﺒﻠـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻨﺬر ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و از ﻳﺎران وى ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و اﻣﻮال وى را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﺬر ﺷﻜﺎﻳﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺴﺮى ﺑﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎه روم ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ اﻧﺼﺎف وى از ﺧﺎﻟﺪ ﺑﮕﻴﺮد و ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﻳﺨﻄﻴﺎﻧﻮس ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻳﺎدآورى ﻛﺮد و آﻧﭽﻪ را از ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﺟﺒﻠﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﺎه روم ﺑﺮ ﻣﻨﺬر ﻋﺎﻣﻞ وى ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺧﺒﺮ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﻓﺮﻣﺎن دﻫﺪ آﻧﭽﻪ را از ﻗﻠﻤﺮو ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺮده ﭘﺲ دﻫﺪ و ﺧـﻮن ﺑﻬـﺎى‬
‫ﻋﺮﺑﺎن ﻣﻘﺘﻮل را ﺑﭙﺮدازد و اﻧﺼﺎف ﻣﻨﺬر را از ﺧﺎﻟﺪ ﺑﮕﻴﺮد و ﻣﻜﺘﻮب وى را ﺳﺒﻚ ﻧﮕﻴﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺻﻠﺢ ﻓﻴﻤﺎ ﺑﻴﻦ‬
‫را ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ درﺑﺎره اﻧﺼﺎف ﮔﻴﺮى ﻣﻨﺬر ﻣﻜﺮر ﺷﺪ اﻣﺎ ﻳﺨﻄﻴﺎﻧﻮس اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى آﻣﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮد و ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻳﺨﻄﻴﺎﻧﻮس ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺷﻬﺮدار او رﻫﺎ و ﻣﻨﺒﺞ‬
‫و ﻗﻨﺴﺮﻳﻦ و ﺣﻠﺐ و اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﻛﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺷﻬﺮ ﻓﺎﻣﻴﻪ و ﺣﻤﺺ و ﺑﺴﻴﺎرى ﺷـﻬﺮﻫﺎى دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﺠﺎور اﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ را ﺑﻪ زور ﺗﺼﺮف ﻛﺮد و ﻣﺎل ﺑﺒﺮد و زن و ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را ﺑﻪ اﺳـﺎرت‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺳﻮاد ﺑﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻣﺠﺎور ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن ﺷﻬﺮى ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻬﺮ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ‬
‫از ﭘﻴﺶ ﺑﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬و ﻣﺮدم اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ را در آﻧﺠﺎ ﻣﻘﺮ داد و ﻫﻤﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ آﻧﺮا روﻣﻴﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ و آﻧﺮا وﻻﻳﺖ ﻛـﺮد و ﭘـﻨﺞ‬
‫ﺑﺨﺶ ﻧﻬﺎد‪ :‬ﺑﺨﺶ ﻧﻬﺮوان ﺑﺎﻻ و ﺑﺨﺶ ﻧﻬﺮوان ﻣﻴﺎﻧﻪ و ﺑﺨﺶ ﻧﻬﺮوان ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺑﺨﺶ ﺑﺎدراﻳـﺎ و ﺑﺨـﺶ ﺑﺎﻛﺴـﺎﻳﺎ‪ ،‬و‬
‫ﺑﺮاى اﺳﻴﺮاﻧﻰ ﻛﻪ از اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ ﺑﻪ روﻣﻴﻪ آورده ﺑﻮد روزى ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد و ﻳﻜﻰ از ﻧﺼﺎراى اﻫﻮاز را ﻛﻪ ﺑﺮاز ﻧﺎم داﺷـﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺑﺮ اﻫﻞ ﺣﺮﻓﻪ ﺷﻬﺮ رﻳﺎﺳﺖ داد و اﻳﻦ از روى رأﻓﺖ ﺑﺎ اﺳﻴﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻤﻜﻴﺸﻰ ﺑﺎ‬
‫ﺑﺮاز اﻧﺲ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺨﻄﻴﺎﻧﻮس دﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺷﺎم و ﻣﺼﺮ را از ﻛﺴﺮى ﺑﺨﺮﻳﺪ و اﻣﻮال ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺑﻬـﺎى آن ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﺗﻌﻬـﺪ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺎﺟﻰ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﻛﺴﺮى ﺑﻪ دﻳﺎر روم ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﻜﺘﻮﺑﻰ ﻧﻮﺷﺖ و او ﺑﺰرﮔﺎن روم ﻣﻬﺮ زدﻧﺪ و ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﺎج را ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻧﻮﺷﻴﺮوان‪ ،‬ﺷﺎﻫﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ آﺑـﺎدى و آﺑﮕﻴـﺮى از وﻻﻳـﺖ ﻳـﻚ‬
‫ﺳﻮم ﺧﺮاج ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از وﻻﻳﺘﻰ ﻳﻚ ﭼﻬﺎرم و از وﻻﻳﺘﻰ ﻳﻚ ﭘﻨﺠﻢ و از وﻻﻳﺖ ﻳﻚ ﺷﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﺎج ﺳﺮاﻧﻪ ﻣﻘﺪار‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬و ﺷﺎه ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز در اواﺧﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ را از دﺷﺖ و ﻛﻮه ﻣﺴﺎﺣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺧﺮاج آن ﻣﻌﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺴﺎﺣﻰ ﺷﺪ وﻟﻰ ﻗﺒﺎد از آن ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﺴﺎﺣﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫‪219‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن ﻛﺴﺮى ﭘﺴﺮ ﻗﺒﺎد ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺳـﺮ ﺑﺮﻧـﺪ و ﻧﺨـﻞ و و زﻳﺘـﻮن و ﺳـﺮﻫﺎ را‬
‫ﺷﻤﺎره ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﺑﻴﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﻼﺻﻪ آﻧﺮا اﺳﺘﺨﺮاج ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎر ﻋﺎم دارد و ﺑﻪ دﺑﻴﺮ ﺧﺮاج ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را درﺑﺎره ﻣﺤﺼﻮل زﻣﻴﻦ و ﺷﻤﺎر ﻧﺨﻞ و زﻳﺘﻮن و ﺳﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣـﺪه ﺑـﻮد ﺑـﺮاى آﻧﻬـﺎ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ و‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺟﺮﻳﺐ ﻧﺨﻞ و زﻳﺘﻮن و ﺑﺮ ﻫﺮ ﺳﺮ ﺧﺮاﺟﻰ ﻣﻘﺮر دارﻳـﻢ و‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻤﺖ در ﺳﺎل ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و در ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺎﻟﻰ ﻓﺮاﻫﻢ آﻳﺪ ﻛﻪ اﮔـﺮ در ﻳﻜـﻰ از ﻣﺮزﻫـﺎ ﻳـﺎ ﻳﻜـﻰ از‬
‫وﻻﻳﺎت ﺧﻠﻠﻰ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻳﺎ ﻓﻴﺼﻞ آن ﺷﺪﻳﻢ ﻣﺎل آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺧﺮاج ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﻧﺒﺎﺷـﺪ‬
‫ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ دارﻳﺪ؟«‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺣﺎﺿﺮان ﻣﺸﻮرﺗﻰ ﻧﺪاد و ﻛﻠﻤﻪاى ﻧﮕﻔﺖ و ﻛﺴﺮى اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺳﻪ ﺑـﺎر ﮔﻔـﺖ و ﻳﻜـﻰ از آن‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺖ ﻋﻤﺮ دﻫﺎد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﺎ ﻛﻰ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮد و ﻛﺸـﺘﻰ ﻛـﻪ ﺑﺨﺸـﻜﺪ و‬
‫ﻧﻬﺮى ﻛﻪ ﻓﺮو رود و ﭼﺸﻤﻪ ﻳﺎ ﻗﻨﺎﺗﻰ ﻛﻪ آب آن ﺑﺒﺮد ﺧﺮاج داﻳﻢ ﺗﻮان ﻧﻬﺎد؟«‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﺮد ﺷﻮم از ﭼﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺮدﻣﻰ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از دﺑﻴﺮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺎ دواﺗﻬﺎ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮد‪«.‬‬
‫و دﺑﻴﺮان ﺑﺨﺼﻮص او را ﺑﺰدﻧﺪ ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى از راى او ﺑﻴﺰارى ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻛﺴﺮى ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮان ﻧﻴﻜﺨﻮاه را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ در ﻣﺴﺎﺣﺖ زﻣﻴﻦ و ﺷـﻤﺎر ﻧﺨـﻞ و‬
‫زﻳﺘﻮن و ﺗﻌﺪاد ﺳﺮ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ و ﭼﻨﺪاﻧﻜﻪ ﺻﻼح رﻋﻴﺖ و رﻓﺎه ﻣﻌﺎش آﻧﻬﺎ اﻗﺘﻀﺎ ﻛﻨﺪ ﺧﺮاج ﻣﻘﺮر دارﻧﺪ و ﺑﺪو ﮔﺰارش‬
‫ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﻳﻚ از آﻧﻬﺎ رأى ﺧﻮﻳﺶ را درﺑﺎره ﻣﻘﺪار ﺧﺮاج ﺑﮕﻔﺖ و ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻗﻮت اﻧﺴﺎن و ﺑﻬﺎﺋﻢ ﻛﻪ‬
‫ﮔﻨﺪم و ﺟﻮ و ﺑﺮﻧﺞ و ﺗﺎك و ﺳﺒﺰى و ﻧﺨﻞ و زﻳﺘﻮن ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺮاج ﻧﻬﻨﺪ و از ﻫﺮ ﺟﺮﻳﺐ ﺗﺎﻛﺴـﺘﺎن ﻫﺸـﺖ درم و از‬
‫ﻫﺮ ﺟﺮﻳﺐ ﺳﺒﺰﻳﻜﺎرى ﻫﻔﺖ درم و از ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﺨﻞ ﭘﺎرﺳﻰ ﻳﻚ درم و از ﻫﺮ ﺷﺶ ﻧﺨﻞ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻳـﻚ درم و از‬
‫ﻫﺮ ﺷﺶ درﺧﺖ زﻳﺘﻮن ﻧﻴﺰ ﻳﻚ درم ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﺮ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﺮاج ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻚ ﻧﺨﻠﻬﺎ و ﺑﻪ ﺟـﺰ اﻳـﻦ ﻫﻔـﺖ‬
‫ﻣﺤﺼﻮل ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم در ﻛﺎر ﻣﻌﺎش ﻧﻴﺮو ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺧﺮاج ﺳﺮاﻧﻪ ﻧﻬﺎدﻧﺪ ﺑﺠﺰ اﻫﻞ ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺑﺰرگ و ﺟﻨﮕﺎوران و ﻫﻴﺮﺑﺪان و دﺑﻴﺮان و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺎه در ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﺮا ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﻛﺮدﻧﺪ دوازده درم و ﻫﺸﺖ درم و ﺷـﺶ درم ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ﺗـﻮاﻧﮕﺮى و‬
‫ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻰ ﻣﺮد و ﺑﺮ ﻛﻤﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﺳﺮاﻧﻪ ﻧﻨﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﺮاج را ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﮔﺰارش دادﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﭙﺴﻨﺪﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﺟﺮا ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﺎﻻﻧﻪ ﺳﻪ ﻗﺴﻂ ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ‬
‫ﻫﺮ ﻗﺴﻂ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎه و آﻧﺮا ﺑﺮاﺳﻴﺎر ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺗﺮاﺿﻰ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪220‬‬

‫ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎب وﻗﺘﻰ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن را ﺑﮕﺸﻮد ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺎر ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ از اﻫـﻞ ذﻣـﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ‬
‫وﻟﻰ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺟﺮﻳﺐ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺮ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻣﻴﻦ ﻣﺰروع ﺧﺮاﺟﻰ ﻧﻬﺎد و ﺑﺮ ﻫﺮ ﺟﺮﻳﺐ ﻛﺸﺖ ﮔﻨﺪم ﻳﺎ ﺟﻮ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ‬
‫ﻳﺎ دو ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻧﻬﺎد و روزى ﺳﭙﺎه از آن داد و در ﻋﺮاق درﺑﺎره ﺧﺮاج زﻣﻴﻦ و ﻧﺨﻞ و زﻳﺘﻮن و ﺳﺮاﻧﻪ ﺧﻼف ﺗﺮﺗﻴـﺐ‬
‫ﻛﺴﺮى ﻧﻜﺮد و آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻛﺴﺮى از ﻟﻮازم ﻣﻌﺎش ﻛﺴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ از ﻧﻬﺎدهﻫﺎى وى ﻧﺴﺨﻪﻫﺎ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﺴـﺨﻪاى را در دﻳـﻮان ﻧﻬـﺎد و ﻧﺴـﺨﻪاى ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻤﺎل ﺧﺮاج داد ﺗﺎ از روى آن ﺧﺮاج ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻧﺴﺨﻪاى ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻴﺎن وﻻﻳﺘﻬﺎ داد و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﻋﻤﺎل وﻻﻳـﺖ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ در ﻧﺴﺨﻪ دﻳﻮان ﺑﻮد از ﻛﺴﺎن ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﻛﺸﺖ و ﺣﺎﺻﻞ آﻓﺖ رﺳﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه آﻓﺖ ﺧﺮاج از او ﺑﺮدارﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ از اﻫﻞ ﺳﺮاﻧﻪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮد ﻳﺎ از ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﮕﻰ درﮔﺬرد ﺳﺮاﻧﻪ وى ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺪو ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﻣﻼن را ﺑـﻪ ﻣﻘﺘﻀـﺎى آن ﻛـﺎر‬
‫ﻛﺮدن ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﻣﻼن از ﻛﻤﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﺎن ﺳﺮاﻧﻪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﻳﻜﻰ از دﺑﻴﺮان را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺮف و ﻣﺮوت و ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣﻮر ﺑﻮد و ﺑﺎﺑﻚ ﻧﺎم داﺷﺖ ﭘﺴﺮ‬
‫ﭘﻴﺮوان ﺑﻪ دﻳﻮان ﺳﭙﺎه ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ و او ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﻣﻦ راﺳﺖ ﻧﺸﻮد ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﭘﻴﺶ ﻫﺮ ﻛﺎر ﻛﻪ‬
‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻠﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺧﻴﺰد« و ﻛﺴﺮى ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎﺑﻚ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ در ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه را ﻣﻰدﻳﺪ ﺳﻜﻮﻳﻰ ﺑﺴﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻓﺮش ﺳﻮﺳﻨﮕﺮد ﮔﺴﺘﺮد و ﺟـﺎﺟﻴﻢ‬
‫ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺑﺮ آن ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎﻟﺸﻬﺎ ﺑﺮاى ﺗﻜﻴﻪ وى ﻧﻬﺎدﻧﺪ آﻧﮕﺎه ﺑﺮ ﻓﺮش ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺎدى وى در ﺳـﭙﺎه ﻧـﺪا داد ﻛـﻪ‬
‫ﺳﻮاران ﺑﺎ اﺳﺐ و ﺳﻼح و ﭘﻴﺎدﮔﺎن ﺑﺎ ﺳﻼح ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺳﭙﺎه ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻓﺮﻣﺎن داده ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ اﻣﺎ ﻛﺴﺮى را در‬
‫آن ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻧﺪﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬
‫و روز دوم ﻣﻨﺎدى وى ﻫﻤﺎن ﻧﺪا داد و ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭼﻮن ﻛﺴﺮى را در ﻣﻴﺎﻧـﻪ ﻧﺪﻳـﺪ ﮔﻔـﺖ ﺑﺮوﻧـﺪ و روز‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻨﺎدى ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ روز ﺳﻮم ﻧﺪا داد ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﺳﭙﺎه و آﻧﻜﻪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ دارد ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﺴﺎﻫﻞ ﻧﻴﺴﺖ و ﻛﺴﺮى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﺎج ﺑﺮ ﻧﻬﺎد و ﺳﻼح ﺟﻨﮕﺎوران ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎه ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺑﺎﺑﻚ ﺷﺪ‪ .‬و ﺳﻼح ﺳﻮاران زره ﺑﻮد و ﺳﺎق ﺑﻨﺪ و ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻧﻴﺰه و ﺳﭙﺮ و ﮔﺮز و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ و ﺗﺒﺮ زﻳﻦ و ﺟﻌﺒﻪاى ﺑﺎ‬
‫دو ﻛﻤﺎن و ﺳﻰ ﺗﻴﺮ و دو زه ﭘﻴﭽﻴﺪه و آوﻳﺨﺘﻪ از ﭘﺸﺖ ﺧﻮد‪.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى ﺑﺎ ﺳﻼح ﺗﻤﺎم ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺑﻚ ﺷﺪ ﺑﺠﺰ دو زه آوﻳﺨﺘﻪ و ﺑﺎﺑﻚ ﻧﺎم وى را رﻗﻢ ﻧﺰد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎى داد اﻳﺴﺘﺎدهاى ﻛﻪ ﺗﺴﺎﻫﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬از اﻗﺴﺎم ﺳﻼح آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎر‪«.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى دو زه را ﺑﻴﺎورد و ﺑﻴﺎوﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﻣﻨﺎدى ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﻴﺮ و ﺳﺎﻻر دﻟﻴﺮان ﭼﻬـﺎر ﻫـﺰار‬
‫درم و ﻳﻚ درم« و ﻧﺎم وى را رﻗﻢ زد و ﻛﺴﺮى ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺎﺑﻚ ﺷﺎه را از ﺟﻨﮕﺎوراﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻀﻮرى از ﻫﻤـﻪ ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻳﻚ درم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ داد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺎﺑﻚ از ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺸﻮﻧﺘﻰ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﻛﺮدم از آن رو ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدهاى اﻧﺠﺎم ﺷﻮد و آﻧﭽﻪ ﺷﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮد‪«.‬‬
‫‪221‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺻﻼح رﻋﻴﺖ و ﻧﻈﻢ اﻣﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﺮى ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از اﻫﻞ ﻳﻤﻦ ﻛﻪ ﺳﻴﻔﺎن ﺑﻦ ﻣﻌﺪ ﻳﻜﺮب و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﺳﻴﻒ ﺑﻦ ذى ﻳـﺰن ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻴﺎه آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﻳﻤﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن دﻳﺎر ﻳﻤﻦ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺴﺮى درآﻣﺪ ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻓﺮاوان ﺳـﻮى ﺳـﺮﻧﺪﻳﺐ‬
‫ﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮد و وى را ﺑﻜﺸﺖ و آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورد و ﻣـﺎل و‬
‫ﺟﻮاﻫﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاى ﻛﺴﺮى ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﻐﺎل ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان از دﻳﺎر ﺗﺮك ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ اﻓﺘـﺎد و‬
‫ﻛﺴﺮى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ درﻧـﺪﮔﺎن ﺑـﻪ دﻳـﺎر ﻣـﺎ‬
‫اﻓﺘﺎده و ﻣﺮدم از آن ﺑﺘﺮﺳﻴﺪهاﻧﺪ و ﺗﺮﺳﺸﺎن ﻣﺎﻳﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﺎ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻮرى ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺑﺪ ﻣﻮﺑﺪان ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺖ ﻋﻤﺮ دﻫﺎد از ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎرى ﻛﻪ ﺳـﺘﻢ ﺑـﺮ‬
‫داد ﭼﻴﺮه ﺷﻮد‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﺮدم آن ﻫﺠﻮم ﺑﺮد و ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ اﻓﺘﺪ و ﺑﻴﻢ دارم ﻛﻪ اﻳﻦ درﻧـﺪﮔﺎن‬
‫از آن ﺳﺒﺐ ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن اوان ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﺮك ﺑﻪ اﻗﺼـﺎى دﻳـﺎر او ﻫﺠـﻮم آوردهاﻧـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫وزﻳﺮان و ﻋﺎﻣﻼن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ از ﻋﺪل ﺑﻪ در ﻧﺮوﻧﺪ و در ﻫﻴﭻ ﻣﻮرد ﺑـﻪ ﺧـﻼف آن ﻛـﺎر‬
‫ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن داد ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ دﺷﻤﻦ از دﻳﺎر وى ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺗﻜﻠﻒ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﻴﻔﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﻓﺮزﻧﺪان ادب آﻣﻮﺧﺘﻪ داﺷﺖ و از ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻫﺮﻣﺰ داد ﻛﻪ ﻣﺎدرش دﺧﺘﺮ ﺧـﺎﺗﻮن و‬
‫ﺧﺎﻗﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﻣﻌﺘﺪل و درﺳﺖ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﻣﻠـﻚ ﻧﮕـﻪ دارد و ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻣـﻮر ﻣﻠـﻚ و‬
‫رﻋﻴﺖ ﺗﻮاﻧﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻟﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻰ ﻛـﻪ اﺑﺮﻫـﻪ اﻻﺷـﺮم اﺑـﻮ‬
‫ﻳﻜﺴﻮم ﺑﺎ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺳﻮى ﻣﻜﻪ آﻣﺪ و ﻓﻴﻞ آورد و ﺳﺮ وﻳﺮان ﻛﺮدن ﺑﻴﺖ اﷲ اﻟﺤﺮام داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺑﺴـﺎل ﭼﻬـﻞ و‬
‫دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺴﺮى ﺑﻮد و ﺟﻨﮓ ﺟﺒﻠﻪ ﻛﻪ از ﺣﻮادث ﻣﻌﺮوف ﻋﺮب ﺑﻮد در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎل رخ داد‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺗﻮﻟﺪ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ‪:‬‬
‫ﻣﺨﺮﻣﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﻋﺎم اﻟﻔﻴﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن از ﻗﺒﺎث ﺑﻦ اﺷﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﻳﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ؟«‬
‫و او ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ از او زودﺗﺮ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﺪ‬
‫وى‪ ،‬ﻓﻀﻠﻪ ﻓﻴﻞ را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮد و اﻣﻴﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺷـﻤﺲ را دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﭘﻴـﺮى ﻓﺮﺗـﻮت ﺑـﻮد و ﻏﻼﻣـﺶ او را‬
‫ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ و ﭘﺴﺮ وى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﺒﺎث ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ داﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪222‬‬

‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﭘﺪر ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺳﺎل ﭼﻬﻞ و دوم‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻧﻴﺰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ در ﻋﺎم اﻟﻔﻴﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺑﻰ ﺣﻮﻳﺮث ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻠﻚ ﻣﺮوان ﺑﻪ ﻗﺒﺎث ﺑﻦ اﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﺒﺎث ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮى ﻳﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮ‬
‫ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ؟‬
‫ﻗﺒﺎث ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ از او ﺳﺎﻟﻤﻨﺪﺗﺮم‪ ،‬ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﺳﺎل ﻓﻴـﻞ‬
‫ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﻦ و ﻣﺎدرم ﺑﺮ ﻓﻀﻠﻪ ﻓﻴﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ آﻣﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ در ﻋﺎم اﻟﻔﻴﻞ ﺑﻪ روز دوﺷﻨﺒﻪ دوازدﻫﻢ‬
‫رﺑﻴﻊ اﻻول ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬و ﺗﻮﻟﺪ وى در ﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﻬﺮه ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا آﻧـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻦ اﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮد و در ﺗﺼﺮف ﻋﻘﻴﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻤﺮد‪ ،‬و ﭘﺴﺮان وى ﺧﺎﻧﻪ را ﺑـﻪ ﻣﺤﻤـﺪ ﺑـﻦ ﻳﻮﺳـﻒ‬
‫ﺑﺮادر ﺣﺠﺎج ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و او ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻪ اﺑﻦ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﻬﺮه ﺷﺪ ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻟﺪﮔﺎه ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫را در آن اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻴﺰران آﻧﺮا ﺟﺪا ﻛﺮد و ﻣﺴﺠﺪى ﻛﺮد ﻛﻪ در آن ﻧﻤﺎز ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ داﻧﺪ ﻛﻪ آﻣﻨـﻪ دﺧﺘـﺮ وﻫـﺐ ﻣـﺎدر‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪو ﻧﺪا رﺳـﻴﺪ‪ :‬ﻣﻮﻟـﻮد ﺗـﻮ‬
‫ﺳﺎﻻر اﻳﻦ اﻣﺖ ﺷﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ﺑﮕﻮ‪» :‬وى را از ﺷﺮ ﺣﺴﻮدان ﺑﻪ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﻰﺳﭙﺎرم‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﻧﺎﻣﺶ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻦ و ﭼﻮن ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻮرى از او درآﻣﺪ ﻛﻪ در آن ﻗﺼﺮﻫﺎى ﺑﺼﺮاى ﺷﺎم را دﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﺎر ﺑﻨﻬـﺎد ﻛـﺲ‬
‫ﭘﻴﺶ ﺟﺪ وى ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﺴﺮى آوردهاى ﺑﻴﺎ و او را ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬و ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻃﻔﻞ را ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬و آﻣﻨﻪ آﻧﭽﻪ را‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎردارى دﻳﺪه ﺑﻮد و ﻧﺪاﻳﻰ را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻛﻮدك ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ اﺑﻰ اﻟﻌﺎص ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺎدرم ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎر ﻧﻬﺎدن آﻣﻨﻪ دﺧﺘﺮ وﻫﺐ ﻣﺎدر ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧـﺪا ﺣﻀـﻮر داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻮر ﺑﻮد و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﭼﻨﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ روى ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد‪«.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﻣﻮﻟﻮد را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﭘﻴﺶ ﻫﺒﻞ ﺑﺮد ﻛﻪ در دل ﻛﻌﺒـﻪ ﺑـﻮد و‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﺧﺪا را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻋﻄﺎى وى را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ آﻧﮕﺎه ﭘﻴﺶ آﻣﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻃﻔـﻞ را ﺑـﻪ او داد و ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮى داﻳﻪ ﺑﺮآﻣﺪ و زﻧﻰ از ﺑﻨﻰ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺑﻜﺮ را ﻛﻪ ﺣﻠﻴﻤﻪ دﺧﺘﺮ اﺑﻮ ذوﻳﺐ ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬و اﺑﻮ ذوﻳﺐ ﻋﺒـﺪ اﷲ‬
‫ﺑﻦ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﺷﺠﻨﺔ ﺑﻦ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ رزام ﺑﻦ ﻧﺎﺻﺮة ﺑﻦ ﻗﺼﻴﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻫﻮازن ﺑﻦ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻦ ﻋﻜﺮﻣﺔ ﺑﻦ‬
‫ﺧﺼﻔﺔ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻋﻴﻼن ﺑﻦ ﻣﻀﺮ ﺑﻮد و ﻧﺎم ﺷﻮﻫﺮ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰى ﺑﻦ رﻓﺎﻋﺔ ﺑﻦ ﻣﻼن ﺑﻦ ﻧﺎﺻﺮة‬
‫ﺑﻦ ﻗﺼﻴﺔ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ ﻫﻮازن ﺑﻦ ﻣﻨﺼﻮر ﺑﻦ ﻋﻜﺮﻣﺔ ﺑﻦ ﺧﺼﻔﺔ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻋﻴﻼن ﺑﻦ ﻣﻀـﺮ ﺑـﻮد و ﻧـﺎم‬
‫ﺑﺮادر ﺷﻴﺮى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺣﺎرث و ﻧﺎم ﺧﻮاﻫﺮان ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ اﻧﻴﺴﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث ﺑﻮد و ﺟﺬاﻣﻪ دﺧﺘـﺮ ﺣـﺎرث‬
‫‪223‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺷﻴﻤﺎ« ﺷﻬﺮه ﺷﺪ و ﻗﻮﻣﺶ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻴﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدر در ﻛﺎر ﭘﺮﺳـﺘﺎرى ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﺷﺮﻳﻚ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﺑﺮه دﺧﺘﺮ اﺑﻮ ﺗﺠﺮاة رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا را ﺷﻴﺮ داد ﺛﻮﻳﺒﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺷـﻴﺮ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪو داد و ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﻣﺴﺮوح ﺑﻮد و اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺑﻮد و ﭘﻴﺶ از آن ﻧﻴـﺰ ﺛﻮﻳﺒـﻪ‬
‫ﺣﻤﺰه ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ را ﺷﻴﺮ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻧﻴﺰ اﺑﻮ ﺳﻠﻤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻻﺳﺪ ﻣﺨﺰوﻣﻰ را ﺷﻴﺮ داد‪.‬‬
‫از ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ اﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺳـﻌﺪى دﺧﺘـﺮ اﺑﻮذوﻳـﺐ و ﻣـﺎدر رﺿـﺎﻋﻰ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻛﻪ از دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ در آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺷﻮﻫﺮش ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮاه وى ﺑﻮد و ﻳـﻚ‬
‫ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺮى داﺷﺖ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ از زﻧﺎن ﺑﻨﻰ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺑﻜﺮ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺷﻴﺮ دادن ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ و اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻰ ﺧﺸﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺮ ﻣﺎده ﺳﭙﻴﺪى داﺷﺘﻴﻢ و ﺷﺘﺮى داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﻄﺮه ﺷﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه از ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﻮدﻛﻢ‬
‫ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاب ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺘﺎن ﻣﻦ ﺷﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺷﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻰ اﻣﻴﺪ ﺑـﺎران و ﮔﺸـﺎﻳﺶ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﺮ ﺧﻮﻳﺶ در آﻣﺪم ﻛﻪ ﻛﺎروان ﻧﻴﺎرﻳﺴﺖ رﻓﺖ از ﺑﺲ ﺿﻌﻴﻒ و ﻻﻏﺮ ﺑﻮد و ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺤﻨﺖ آﻧﻬﺎ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻜﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ در ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻛﻮدﻛﺎن ﺷﻴﺮﺧﻮاره ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺎن ﻋﺮﺿـﻪ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻛﺲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وى ﭘﺪر ﻧﺪارد‪ ،‬و ﻣﺎ از ﭘﺪر ﻛﻮدﻛﺎن اﻣﻴﺪ ﻧﻜﻮﻳﻰ داﺷﺘﻴﻢ و ﻣﻰﮔﻔﺘـﻴﻢ‬
‫ﻣﺎدر و ﺟﺪ او ﭼﻪ ﻛﺎرى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ او را ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ زﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺠﺰ ﻣﻦ و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﺎراﻧﻢ ﺑﺎز ﮔﺮدم‬
‫و ﻛﻮدﻛﻰ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺨﺪا ﻣﻰروم و اﻳﻦ ﻳﺘﻴﻢ را ﻣﻰﮔﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﺷﻮﻫﺮم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻴﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ او ﻣﺎ را ﺑﺮﻛﺖ دﻫﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺑﺮﻓﺘﻢ و وى را ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ از آن رو ﻛﻪ ﻛﻮدك دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭼﻮن او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺠﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ و او را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭘﺴﺘﺎﻧﻢ ﭘﺮ ﺷﻴﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺑﺨﻮرد ﺗﺎ ﺳﻴﺮ ﺷﺪ ﺑﺮادرش ﻧﻴﺰ ﺑﺨﻮرد ﺗﺎ ﺳـﻴﺮ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﺨﻔﺘﻨﺪ و او ﭘﻴﺶ از آن ﺧﻮاب ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﻮﻫﺮم ﺷﺘﺮ را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ آورده ﺑﻮد و از آن ﺑﺪوﺷـﻴﺪ و ﺑﻨﻮﺷـﻴﺪ و‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪم و ﻫﺮ دو ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ و ﺷﺒﻤﺎن ﺧﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻠﻴﻤـﻪ ﻣـﻰداﻧـﻰ ﻛـﻪ ﻛـﻮدك ﻣﺒـﺎرﻛﻰ ﮔﺮﻓﺘـﻪاى‪ «.‬ﮔﻔـﺘﻢ‪:‬‬
‫»اﻣﻴﺪوارم ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺮون ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﺮ ﺧﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﻛﻮدك را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺨﺪا ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎروان از‬
‫ﻣﺎ وا ﻣﺎﻧﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺪام از ﺧﺮان آﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ از ﺧﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﺎراﻧﻢ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى دﺧﺘﺮ اﺑﻰ ذوﻳﺐ ﺑـﺎش‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ آن آﻣﺪى‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﻫﻤﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻮب ﭼﻴﺰى ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪224‬‬

‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ دﻳﺎر ﺑﻨﻰ ﺳﻌﺪ ﺷﺪﻳﻢ و زﻣﻴﻨﻰ از آن ﺧﺸﻚﺗﺮ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻣـﺎ ﭼـﻮن ﺑﺎزﮔﺸـﺘﻴﻢ ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪاﻧﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه از ﭼﺮا ﻣﻰآﻣﺪ ﺳﻴﺮ و ﭘﺮ ﺷﻴﺮ ﺑﻮد و ﻣﻰدوﺷﻴﺪﻳﻢ و ﻣﻰﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ اﻣﺎ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﺷـﻴﺮ ﻧﻤـﻰدوﺷـﻴﺪ و در‬
‫ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﻄﺮه ﺷﻴﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﺴﺎن ﻗﻮم ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﭘﺎن‬
‫دﺧﺘﺮ اﺑﻮ ذوﻳﺐ ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان آﻧﻬﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎز ﻣﻰآﻣﺪ و ﻳﻚ ﻗﻄﺮه ﺷﻴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪان ﻣـﻦ ﭘـﺮ‬
‫ﺷﻴﺮ ﺑﻮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺑﺮﻛﺖ ﺧﺪاى ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ دو ﺳﺎل ﺑﺮﻓﺖ و او را از ﺷﻴﺮ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻴﭻ ﻛﻮدك دﻳﮕﺮ ﭼﻮن او‬
‫رﺷﺪ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دو ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻃﻔﻠﻰ درﺷﺖ اﻧﺪام ﺑﻮد‪.‬‬
‫و او را ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرش ﺑﺮدﻳﻢ و ﺧﻮش داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ از ﺑﺲ ﺑﺮﻛﺖ ﻛﻪ از او دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻳﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﭼﻪ ﺷﻮد اﮔﺮ ﭘﺴﺮم را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﮔﺬارى ﺗﺎ ﺑﺰرگ ﺷﻮد ﻛﻪ از وﺑﺎى ﻣﻜﻪ ﺑـﺮ‬
‫او ﺑﻴﻢ دارم« و ﭼﻨﺪان ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ وى را ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﺲ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﻚ روز ﺑﺎ ﺑﺮادرش‬
‫ﭘﺸﺖ ﺧﻴﻤﻪﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮادرش دوان ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ و ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪» :‬دو ﻣﺮد ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮش آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮادر ﻗﺮﺷـﻰ‬
‫ﻣﺮا ﺑﻴﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺷﻜﻤﺶ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻜﺎوﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ و ﭘﺪرش ﺑﺪوﻳﺪﻳﻢ و او را دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﭘﺴﺮم ﻗﺼﻪ‬
‫ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دو ﻣﺮد ﺳﭙﻴﺪ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﻴﻔﻜﻨﺪﻧﺪ و ﺷﻜﻤﻢ را ﺑﺸﻜﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻴﺰى در آن ﻣﻰﺟﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻣﺎ ﺳﻮى ﺧﻴﻤﻪﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز رﻓﺘﻴﻢ و ﭘﺪرش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻠﻴﻤـﻪ ﺑـﻴﻢ دارم ﭘﺴـﺮ ﻣﺠـﺬوب‬
‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد وى را ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﺪه‪ «.‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و او را ﺑﺒﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش دﻫﻴﻢ و او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻮش داﺷﺘﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﭼﺮا او را ﺑﻴﺎوردى؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺪا ﭘﺴﺮم را ﺑﻪ رﺷﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﻣﻦ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺮدم و از ﺣﻮادث ﺑﺮ او ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻢ و او را ﭘﻴﺶ‬
‫ﺗﻮ آوردم ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬راﺳﺖ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺻﺮار ﻛﺮد ﺗﺎ ﻗﺼﻪ را ﻧﻘﻞ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬از ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ او ﻗﺼﻪ وى ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺪو راه ﻧﺪارد و ﭘﺴﺮم ﭼﻴﺰى ﻣﻴﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻛﻪ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آرى ﺑﮕﻮى‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ او را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﻮرى از ﻣﻦ درآﻣﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺮﻫﺎى ﺑﺼﺮاى ﺷﺎم را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺨـﺪا‬
‫ﺣﻤﻠﻰ ﺳﺒﻜﺘﺮ و آﺳﺎﻧﺘﺮ از او ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﭼﻮن وى را ﺑﻨﻬﺎدم دﺳﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد و ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮداﺷـﺖ او را‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﮔﺬار و آﺳﻮده ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮو‪«.‬‬
‫ﺷﺪاد ﺑﻦ اوس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬روزى ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺮى ﻓﺮﺗﻮت از ﺑﻨﻰ‬
‫ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺗﻜﻴﻪ داﺷﺖ و ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و وى را ﺑﻪ ﺟـﺪش ﻣﻨﺴـﻮب‬
‫‪225‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪهام ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاﻳﻰ و ﺗﺮا ﺑﺎ ﻫﻤﺎن دﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ‬
‫و ﻣﻮﺳﻰ و ﻋﻴﺴﻰ و دﻳﮕﺮ ﭘﻴﻤﺒﺮان را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻘﺎ ﺑـﺰرگ ﺳـﺨﻦ آوردى ﻛـﻪ ﭘﻴﻤﺒـﺮان و ﺧﻠﻴﻔﮕـﺎن از دو‬
‫ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ از اﻳﻦ ﻗﻮﻣﻰ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ و ﺑﺖ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪهاﻧﺪ ﺗﺮا ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮى ﭼﻜـﺎر؟ وﻟـﻰ ﻫـﺮ‬
‫ﺳﺨﻨﻰ را ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻔﺘﺎر و آﻏﺎز ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮى‪«.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى از ﺳﺆال وى در ﻋﺠﺐ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺑﺮادر ﺑﻨﻰ ﻋﺎﻣﺮى اﻳﻦ ﻗﺼﻪ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪى دراز اﺳﺖ‬
‫و ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻫﺎ ﺟﻔﺖ ﻛﺮد و ﺑﺨﻔﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﺘﺮ ﺧﺴﺒﺪ‪.‬‬
‫و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺑﺮادر ﻋﺎﻣﺮى! ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻔﺘﺎر و آﻏﺎز ﻛﺎر ﻣـﻦ ﭼﻨﺎﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫دﻋﻮت ﭘﺪرم اﺑﺮاﻫﻴﻤﻢ و ﺑﺸﺎرت ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻤﻢ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣـﺎدرم ﺑـﻮدم و ﭼـﻮن ﻣـﺮا ﺑـﺎر ﮔﺮﻓـﺖ از‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻮرى در ﺷﻜﻢ دارد و ﭼﺸـﻢ ﻣـﻦ از‬
‫ﭘﻰ ﻧﻮر ﺑﻮد و ﻧﻮر ﭘﻴﺶ دﻳﺪه ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ و ﻣﻐﺮﺑﻬﺎى زﻣﻴﻦ ﺑﺮاى ﻣﻦ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ از آن ﻣـﺎدرم ﻣـﺮا‬
‫ﺑﻨﻬﺎد و ﺑﺰرگ ﺷﺪم و ﭼﻮن ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﺑﺘﺎن ﻗﺮﻳﺶ را دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻢ و از ﺷﻌﺮ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدم و در ﺑﻨـﻰ ﻟﻴـﺚ ﺑـﻦ‬
‫ﺑﻜﺮ ﺷﻴﺮ ﺧﻮردم و ﻳﻚ روز ﻛﻪ از ﻛﺴﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﺑﻮدم و در دل درهاى ﺑﺎ ﻛﻮدﻛﺎن ﻫﻤﺴﺎل ﺳﺒﺪ ﺑـﺎزى‬
‫ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﺳﻪ ﻛﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﻳﻚ ﻃﺸﺖ ﻃﻼ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﺑﺮف ﺑﻮد و ﻣﺮا از ﻣﻴﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻢ ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫و آﻧﻬﺎ ﮔﺮﻳﺰان ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ دره رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آن ﺳﻪ ﻛﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛـﻪ او از ﻣـﺎ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺳﺎﻻر ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ و ﭘﺪر ﻧﺪارد و ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮارى اﻳﻨﺠﺎ اﻓﺘﺎده و ﺷﻤﺎ را از ﻛﺸﺘﻦ او ﺳﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ اﮔـﺮ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﺪ او را ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺑﻜﺸﻴﺪ و اﻳﻦ ﭘﺴﺮ را ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺪر ﻧـﺪارد و ﭼـﻮن‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ آن ﻛﺴﺎن ﺟﻮاﺑﺸﺎن ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺳﻮى ﻗﺒﻴﻠﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ دﻫﻨﺪ و ﻛﻤﻚ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﻛﺲ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﻜﻨﺪ آﻧﮕﺎه ﺳﻴﻨﻪ ﻣﺮا ﺗﺎ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺗﻬﻴﮕـﺎه ﺑﺸـﻜﺎﻓﺖ و‬
‫ﻣﻦ او را ﻫﻤﻰ دﻳﺪم اﻣﺎ دردى ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه اﺣﺸﺎى ﺷﻜﻢ ﻣﺮا ﺑﺮون آورد و ﺑﺎ آن ﺑﺮف ﺑﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻛﻴﺰه ﻛـﺮد و‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮﺷﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑـﺮو« و او را از ﻣـﻦ دور ﻛـﺮد و دﺳـﺖ ﺑـﻪ‬
‫دروﻧﻢ ﺑﺮد و دﻟﻢ را در آورد و ﻣﻦ او را ﻫﻤﻰ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ و دل را ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺧﻮﻧﻰ ﺳﻴﺎه از آن ﺑﺮآورد و ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ‬
‫و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻰ ﭼﻴﺰى از آن ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و اﻧﮕﺸﺘﺮى از ﻧﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ وى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪه‬
‫را ﺧﻴﺮه ﻣﻰﻛﺮد و دل ﻣﺮا ﺑﺎ آن ﻣﻬﺮ زد ﻛـﻪ ﭘـﺮ از ﻧـﻮر ﺷـﺪ و روزﮔـﺎرى دراز ﺧﻨﻜـﻰ ﻣﻬـﺮ را در دل ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻪ رﻓﻴﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺮو« و دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را از ﺳﻴﻨﻪ ﺗﺎ ﺗﻬﻴﮕﺎه ﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑـﻪ‬
‫اذن ﺧﺪاى ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺷﻜﺎف اﻟﺘﻴﺎم ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از آن دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ و ﺑﻪ آن ﻛﺲ ﻛـﻪ‬
‫دل ﻣﺮا ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺎ ده ﺗﻦ از اﻣﺘﺶ وزن ﻛﻦ« و وزن ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮدم ﮔﻔـﺖ‪» :‬او را ﺑـﺎ‬
‫ﺻﺪ ﺗﻦ از اﻣﺘﺶ وزن ﻛﻦ« و وزن ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮدم ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺎ ﻫﺰار ﻛﺲ از اﻣﺘﺶ وزن ﻛﻦ« و‬
‫وزن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮدم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ او را ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻣﺘﺶ وزن ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﻣـﺮا در‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪226‬‬

‫آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺮ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻴﻢ ﻣﺪار ﻛﻪ اﮔﺮ داﻧﻰ ﭼـﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬـﺎ ﺑـﺮاى ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺪل ﺷﻮى‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و در آن ﺣﺎل ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﻮم ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺎدر ﺷﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻗـﻮم ﺑـﻮد و ﺑﺎﻧـﮓ ﻣـﻰزد‪» :‬ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﺎ ﺗﻮ آن ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ« آﻧﮕـﺎه ﻣـﺎدرم ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺗﻨﻬﺎى ﻣﻦ‪«.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺮ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺧﻮش ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷـﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن وى و ﻣﺆﻣﻨﺎن زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﺎدرم ﺑﺎﻧﮓ زد‪» :‬اى ﻳﺘﻴﻢ ﻣﻦ از ﻣﻴﺎن ﻳﺎراﻧﺖ ﺗﺮا ﻧﺎ ﺗﻮان دﻳﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻜﺸﻨﺪ‪«.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺑﺒﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺧﻮش ﻳﺘـﻴﻢ ﻛـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺎﺷﻰ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪا ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺰرگ دارى‪ ،‬ﻧﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮا ﺑﻪ ﻟﺐ دره آوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﻣﺎدر ﺷﻴﺮﻳﻢ ﻣﺮا ﺑﺪﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺗﺮا زﻧﺪه ﻣـﻰﺑﻴـﻨﻢ؟« و ﺑﻴﺎﻣـﺪ و‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاﺋﻰ ﻛﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ ﻣﻦ در ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرم ﺑﻮدم و دﺳﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﻜﻰ‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﻗﻮم آﻧﻬﺎ را دﻳﺪهاﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻴﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﺠﺬوب ﺷﺪه ﻳﺎ ﺟﻨﻰ‬
‫ﺷﺪه او را ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻋﻼج ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اى ﻓﻼﻧﻰ ﻣﻦ از آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ دورم ﻋﻘﻠﻢ ﺧﻠﻞ ﻧﺪارد‪ ،‬دﻟﻢ ﻋﻴﺐ ﻧﺪارد و ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫و ﭘﺪرم و ﺷﻮﻫﺮ داﻳﻪام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ او ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﻴـﺪوارم ﻛـﻪ ﭘﺴـﺮم آﺳـﻴﺐ‬
‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬و ﻫﻤﺴﺨﻦ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﻛﺎﻫﻦ ﺑﺮﻧﺪ و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪﻳﻢ و ﻗﺼﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ او ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ از ﭘﺴﺮ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ ﻛﻪ وى ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻴﻜﺘﺮ داﻧﺪ‪«.‬‬
‫و از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ و ﻗﺼﻪ ﺧﻮﻳﺶ را آﻏﺎز ﺗﺎ اﻧﺠﺎم ﺑﮕﻔﺘﻢ و ﭼﻮن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺑﺮﺟﺴﺖ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎﻧـﮓ‬
‫زد‪» :‬واى ﺑﺮ ﻗﻮم ﻋﺮب‪ ،‬واى ﺑﺮ ﻗﻮم ﻋﺮب‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ را ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻻت و ﻋﺰى ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫اﮔﺮ او را ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬دﻳﻨﺘﺎن را دﮔﺮ ﻛﻨﺪ و ﻋﻘﻞ ﺷﻤﺎ و ﭘﺪراﻧﺘﺎن را ﻳﺎوه ﺷﻤﺎرد و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺧﺘﻼف ﻛﻨﺪ و دﻳﻨﻰ ﺑﻴﺎرد‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﺎدرم ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺮا از ﺑﺮ او ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ از ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﺮفﺗﺮ و دﻳﻮاﻧﻪﺗﺮى‪ ،‬اﮔـﺮ ﻣـﻰداﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﻫﺮﮔﺰ او را ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﻤﻰآوردم ﻛﺴﻰ ﺑﺠﻮى ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﻜﺸﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ اﻳـﻦ ﭘﺴـﺮ را ﻧﺨـﻮاﻫﻴﻢ‬
‫ﻛﺸﺖ!«‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺎﻧﻢ ﺑﺮدﻧﺪ و از آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮدم و ﻧﺸﺎن ﺷﻜﺎف از ﺳـﻴﻨﻪ ﺗـﺎ‬
‫ﺗﻬﻴﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬اى ﺑﺮادر ﻋﺎﻣﺮى ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻔﺘﺎر ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪227‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻣﺮد ﺑﻨﻰ ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺰ او ﺧﺪاﻳﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎر ﺗﻮ ﺑﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎى ﻣـﻦ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮى‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از آن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﻨﺪه ﻣﻴﮕﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻰ‬
‫ﺑﭙﺮس« و ﺑﻪ ﻣﺮد ﻋﺎﻣﺮى اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﻨﻰ ﻋﺎﻣﺮ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮى داﻧﺶ ﻣﻦ از ﭼﻪ ﻓﺰون ﺷﻮد؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از آﻣﻮﺧﺘﻦ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎن داﻧﺶ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺮﺳﻴﺪن‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪى از ﭼﻪ ﻓﺰون ﺷﻮد؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از ﻟﺠﺎﺟﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮى آﻳﺎ ﻧﻴﻜﻰ ﭘﺲ از ﺑﺪﻛﺎرى ﺳﻮد دﻫﺪ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد »آرى‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﮔﻨﺎه را ﺑﺸﻮﻳﺪ و اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ را ﻣﺤـﻮ ﻛﻨـﺪ و ﭼـﻮن ﺑﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم‬
‫ﮔﺸﺎدﮔﻰ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻠﻴﻪ وى را ﻳﺎرى ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻌﺰت و ﺟﻼﻟﻢ ﺳـﻮﮔﻨﺪ ﻛـﻪ دو اﻣﻨﻴـﺖ ﺑـﻪ ﺑﻨـﺪه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪﻫﻢ و دو ﺑﻴﻢ ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﺪ روزى ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ را در ﻗﻠﻤﺮو ﻗﺪس‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آرم از ﻣﻦ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬و اﻣﻨﻴﺖ وى ﭘﺎﻳﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ و آﻧﺮا ﭼﻮن اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺴﺎن ﻣﺤﻮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﻪ دﻧﻴـﺎ‬
‫از ﻣﻦ اﻳﻤﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬روزى ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮاﻫﻢ آرم از ﻣـﻦ ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺑﺎﺷـﺪ و ﺑـﻴﻢ وى‬
‫ﭘﺎﻳﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ‪ ،‬ﻛﺴﺎن را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﻰ ﺧﻮاﻧﻰ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺑﻰ اﻧﺒﺎز ﺧﻮاﻧﻢ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى را ﻫﻤﺴﻨﮓ ﺧـﺪا ﻧـﺪاﻧﻰ و ﻻت و‬
‫ﻋﺰى را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻰ و ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ و رﺳﻮﻻن را ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﺧﺪا آﻣﺪهاﻧﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻰ و ﭘﻨﺞ ﻧﻤﺎز ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺰارى و ﻫﺮ‬
‫ﺳﺎل ﻳﻚ ﻣﺎه روزه ﺑﺪارى و زﻛﺎت ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﻫﻰ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺗﺮا ﺑﺪان ﭘﺎﻛﻴﺰه دارد و ﻣﺎﻟﺖ را ﻧﻜـﻮ ﻛﻨـﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻰ ﺣﺞ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻨﻰ و از ﺟﻨﺎﺑﺖ ﻏﺴﻞ ﻛﻨﻰ و ﺑﻪ ﻣﺮگ و ﺣﺸﺮ ﭘﺲ از ﻣﺮگ و ﺑﻬﺸﺖ و ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﻰ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ ﭘﺎداش ﭼﻪ دارم؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻬﺸﺘﻬﺎى ﺟﺎوﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻮﻳﻬﺎ در آن روان اﺳﺖ و ﺟﺎوداﻧﻪ در آن‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﻳﻦ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻣﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ‪ ،‬آﻳﺎ از دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آﺳﻮدﮔﻰ ﻣﻌﺎش را دوﺳﺖ دارم؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آرى ﻓﻴﺮوزى و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺑﻼد‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪228‬‬

‫و ﻋﺎﻣﺮى ﺑﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﭘﻴﺮو دﻳﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﺑﻦ اﺳﺤﺎق ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﭘﺪر ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺑﻤﺮد‪ ،‬ﻣﺎدر ﭘﻴﻤﺒﺮ‪ ،‬آﻣﻨﻪ دﺧﺘﺮ وﻫـﺐ‬
‫ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﻦ زﻫﺮه ﺑﺎردار وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻫﺸﺎم ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺘﻤﺎﻫﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻤﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ واﻗﺪى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﺎران ﻣﺎ در اﻳﻦ اﺧﺘﻼف ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑـﻦ ﻋﺒـﺪ اﻟﻤﻄﻠـﺐ ﺑـﺎ ﻛـﺎروان‬
‫ﻗﺮﻳﺶ از ﺷﺎم ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد و آﻧﺠـﺎ ﺑﺒـﻮد ﺗـﺎ در ﮔﺬﺷـﺖ و در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺎﺑﻐـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﺧﺎك رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ در آﻳﻰ ﮔﻮر وى ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﺰم اﻧﺼﺎرى رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ آﻣﻨﻪ ﻣﺎدر ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﺧـﺪاى ﺑﻤـﺮد وى ﺷـﺶ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮگ آﻣﻨﻪ در اﺑﻮاء ﻣﻴﺎن ﻣﻜﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎﻟﮕـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را ﻛـﻪ از‬
‫ﺑﻨﻰ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻧﺠﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫از ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﺻﻔﻮان رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻮر آﻣﻨﻪ در ﻣﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺐ اﺑﻰ ذر اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﺑﻦ اﺳﺤﺎق رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻤﺮد ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠﺐ دهﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ از ﭘﺲ ﻣﺮگ ﻋﺒﺪ اﻟﻤﻄﻠـﺐ ﺑـﻪ ﻧـﺰد‬
‫اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﻮد و ﻓﺮزﻧﺪان وى ﻗﻰ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﭘﺎﻛﻴﺰه و روﻏﻦ زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن از ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻛﺎر ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﭘﺴﺮ ﻗﺒﺎد ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫از ﻫﺎﻧﻰ ﻣﺨﺰوﻣﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬و او ﻳﻜﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل زﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا اﻳﻮان‬
‫ﻛﺴﺮى ﺑﻠﺮزﻳﺪ و ﭼﻬﺎرده ﻛﻨﮕﺮه آن ﺑﻴﻔﺘﺎد و آﺗﺶ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﻧﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮد و درﻳﺎﭼﻪ ﺳﺎوه ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﻮﺑﺪان ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺘﺮان درﺷﺖ اﻧﺪام ﻛﻪ اﺳﺒﺎن ﺗـﺎزى را ﻣـﻰﻛﺸـﻴﺪ از‬
‫دﺟﻠﻪ ﮔﺬﺷﺖ و در دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻛﺴﺮى از آﻧﭽﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮد و ﺻﺒﻮرى ﻛﺮد و دﻟﻴﺮى ﻧﻤﻮد‪ .‬آﻧﮕـﺎه ﭼﻨـﺎن دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺎﺟﺮا را از وزﻳﺮان و ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻬﺎن ﻧﺪارد و ﺗﺎج ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﭼﻮن‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺼﻪ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ‪ ،‬داد در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ از ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ آﺗﺶ ﺧﺒﺮ آﻣﺪ و ﻏﻢ ﺑﺮ ﻏﻤـﺶ اﻓـﺰود و ﻣﻮﺑـﺪان‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﺷﺎه را ﻧﻴﻚ ﺑﺪارد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﺑﻰ دﻳﺪم و ﺧﻮاب ﺷﺘﺮان را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﻮﺑﺪان اﻳﻦ ﭼـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ؟« ﻛـﻪ ﻣﻮﺑـﺪان را از ﻫﻤـﻪ ﻛـﺲ ﺑـﻪ اﻳﻨﮕﻮﻧـﻪ ﭼﻴﺰﻫـﺎ داﻧـﺎﺗﺮ‬
‫ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺑﺪان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰى از ﺳﻮى ﻋﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬از ﻛﺴﺮى ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﺮد داﻧـﺎﻳﻰ را‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از او ﺑﭙﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫‪229‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﻧﻌﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﺣﻴﺎن ﺑﻦ ﺑﻘﻠﻴﻪ ﻏﺴﺎﻧﻰ را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن ﭘـﻴﺶ ﻛﺴـﺮى آﻣـﺪ ﺑـﺪو‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ را از ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮاﻧﻰ داد؟«‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎه ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﮔﺮ داﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻰ داﻧﺪ‪ «.‬و ﻛﺴﺮى آﻧﭽﻪ را دﻳﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻳﻰ ﻣﻦ اﻳﻦ داﻧﺪ ﻛﻪ در ﻣﺮﺗﻔﻌﺎت ﺷﺎم ﻣﻘﺮ دارد و ﻧﺎﻣﺶ ﺳﻄﻴﺢ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ او ﺷﻮ و آﻧﭽﻪ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ از او ﺑﭙﺮس و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻦ آر‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻴﺶ ﺳﻄﻴﺢ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺮگ ﺑﻮد و ﺳﻼم ﻛـﺮد و درود ﮔﻔـﺖ و ﺳـﻄﻴﺢ‬
‫ﺟﻮاب ﻧﻴﺎرﺳﺖ و ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﺷﻌﺮى ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»داﻧﺎى ﺑﺰرگ ﻳﻤﻦ ﻛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺷﻨﻮا«‬
‫»اﻳﻨﻚ ﭘﻴﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺳﻨﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ آﻣﺪه«‬
‫»ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺳﺎﻻر ﻋﺠﻢ اﺳﺖ«‬
‫و ﭼﻮن ﺳﻄﻴﺢ ﺳﺨﻦ وى ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﺘﺮى آﻣـﺪى و ﺳـﻮى ﺳـﻄﻴﺢ‬
‫آﻣﺪى اﻣﺎ ﺳﻮى ﺿﺮﻳﺢ آﻣﺪى‪ ،‬ﺷﺎه ﺑﻨﻰ ﺳﺎﺳﺎن ﺗﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮاى ﻟﺮزش اﻳﻮان ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺎﻣﻮﺷـﻰ ﻧﻴـﺮان‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮاب ﻣﻮﺑﺪان ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬ﺷﺘﺮان ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ دﻳﺪه ﻛﻪ اﺳﺒﺎن ﺗﺎزى ﻣﻰﻛﺸﻴﺪه و دﺟﻠﻪ را در ﻧﻮر دﻳﺪه‬
‫و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻳﺎر وى رﺳﻴﺪه‪ ،‬اى ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ وﻗﺘﻰ ﺗﻼوت ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻮد و ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺰاوه )ﻋﺼﺎ( ﺑﻴﺎﻳﺪ و دره ﺳـﻤﺎوه‬
‫روان ﺷﻮد و درﻳﺎﭼﻪ ﺳﺎوه ﻓﺮو رود و آﺗﺶ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺎم ﺷﺎم ﺳﻄﻴﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ و از اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺷـﻤﺎر‬
‫ﻛﻨﮕﺮهﻫﺎ ﺷﺎه و ﻣﻠﻜﻪ آﻳﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻪ آﻣﺪﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪«.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و در ﺟﺎ ﺑﻤﺮد و ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز آﻣﺪ و ﺷﻌﺮى ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ﺷﺘﺎب ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺮد واﻻ ﻫﻤﺖ ﻣﺠﺮﺑﻰ‪«.‬‬
‫»و از ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﻔﺮﻳﻖ ﺑﻴﻢ ﻣﺪار‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﺳﺎن ﺑﺮود‪«.‬‬
‫»روزﮔﺎر ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻰﺷﻮد‪«.‬‬
‫»ﺑﺴﺎ روزﮔﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ ﺷﻴﺮان ﺷﻜﺎر اﻓﻜﻦ از ﺻﻮﻟﺘﺸﺎن ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﻣﻬﺮان ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺼﺮ و ﺑﺮادراﻧﺶ‪«،‬‬
‫»و ﻫﺮﻣﺰان و ﺷﺎﭘﻮر و ﺷﺎﭘﻮر‪«،‬‬
‫»از آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﺮدم دوﺳﺘﺪار ﻓﺮازﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪230‬‬

‫»و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﻴﺐ اﻓﺘﺪ ﺣﻘﻴﺮ و ﻣﺘﺮوك ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫»و ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ و از ﺷﺮ دورى ﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﺒﺪ اﻟﻤﺴﻴﺢ ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺑﺎز رﻓﺖ و ﺳﺨﻨﺎن ﺳﻄﻴﺢ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻛﺴﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻬﺎرده ﻛﺲ از ﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺎدﺛﻪﻫﺎ رخ داده ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ده ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﺑﺎﻗﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻋﺜﻤﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻫﺮز اﻣﻮال و ﺗﺤﻔﻪﻫﺎ را از ﻳﻤـﻦ ﺳـﻮى ﻛﺴـﺮى ﻓﺮﺳـﺘﺎد و‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﻤﻴﻢ رﺳﻴﺪ ﺻﻌﺼﻌﺔ ﺑﻦ ﻧﺎﺟﻴﺔ ﺑﻦ ﻋﻘﺎل ﻣﺠﺎﺷﻌﻰ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ را دﻋﻮت ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺎروان ﺗﺎزﻧﺪ اﻣﺎ‬
‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ دﻳﺎر ﺑﻨﻰ ﻳﺮﺑﻮع رﺳﻴﺪ آﻧﻬﺎ را دﻋﻮت ﻛﺮد و ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و او ﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﺑﻨـﻰ ﻳﺮﺑـﻮع‬
‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎروان ﺑﻪ دﻳﺎر ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ ﮔﺬر ﻛﻨﺪ و ﺑﺮ آن ﺑﺘﺎزﻧﺪ و از آن ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻨﻰ ﻳﺮﺑﻮع اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﺎروان را ﻏﺎرت ﻛﺮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﺑﻨﻰ ﺳﻠﻴﻂ ﻛﻪ ﻧﻄﻒ ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ ﺧﻮرﺟﻴﻨﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻛﻪ ﺟﻮاﻫﺮ در آن ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺳـﺨﻦ ﻣﺜـﻞ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﮔـﻨﺞ ﻧﻄـﻒ ﺑﻜـﻒ آورد‪ .‬و‬
‫ﺻﻌﺼﻌﻪ ﺳﺒﺪى ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻛﻪ در آن ﺷﻤﺶ ﻧﻘﺮه ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﻛﺎروان ﺑﻪ ﻳﻤﺎﻣﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ ﻫﻮذة ﺑﻦ ﻋﻠﻰ‬
‫ﺣﻨﻔﻰ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺗﻮﺷﻪ داد و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺴﺮى ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮذه ﺟﻤﺎل و ﻓﺼﺎﺣﺘﻰ داﺷﺖ و ﻛﺴﺮى ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ او ﺷﺪ و رﻓﺘﺎر وى را ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻛـﺎروان ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آورد و‬
‫رﺷﺘﻪ ﻣﺮوارﻳﺪى ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ او ﺑﺴﺖ و ﻗﺒﺎى دﻳﺒﺎ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺟﺎﻣﻪﻫﺎى ﺑﺴﻴﺎر داد از اﻳـﻦ رو وى را ﻫـﻮذه‬
‫ﺗﺎﺟﺪار ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺎن ﻛﻪ ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ از ﻗﻮم ﺗﻮاﻧﺪ؟«‬
‫ﻫﻮذه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺻﻠﺢ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﺮگ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد رﺳﻴﺪى« و در دل ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﭙﺎه ﺳﻮى ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﻓﺮﺳـﺘﺪ ﺑـﺪو ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪» :‬دﻳﺎرﺷـﺎن‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺮاﻫﺎ و ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ راه آن ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ و آب از ﭼﺎﻫﻬﺎﺳـﺖ و ﺑـﻴﻢ ﻫﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﺎﻫﻬﺎ را ﻛﻮر ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﭙﺎه ﻫﻼك ﺷﻮد‪ «.‬و ﻣﺼﻠﺤﺖ آن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺤـﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣـﻪ ﻧﻮﻳﺴـﺪ و‬
‫ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺤﺮﻳﻦ آزاد ﻓﺮوز ﭘﺴﺮ ﺟﺸﻨﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎن او را ﻣﻜﻌﺒﺮ ﻣﻴﻨﺎﻣﻴﺪﻧﺪ از آن رو ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭘـﺎ ﻣـﻰﺑﺮﻳـﺪ و‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارد‪.‬‬
‫ﻛﺴﺮى ﺑﻪ آزاد ﻓﺮوز ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﻴﻚ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻫﻮذه را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﺎز ﻛﺮم ﻛﺮد و ﺻﻠﻪ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﻦ ﺑﺮو و دل ﻣﻦ و دل ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻨﻚ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫‪231‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻫﻮذه ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻜﺒﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ وﻗﺖ ﺧﻮﺷـﻪﭼﻴﻨـﻰ ﺑـﻮد و ﺑﻨـﻰ ﺗﻤـﻴﻢ در آن‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮاى آذوﻗﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺧﻮﺷﻪ ﭼﻴﺪن ﺑﻪ ﻫﺠﺮ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻨﺎدى ﻣﻜﻌﺒﺮ ﻧﺪا داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺑﻨﻰ ﺗﻤـﻴﻢ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎه ﻓﺮﻣﻮده ﺗﻮﺷﻪ و ﺧﻮراﻛﻰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧـﺪ و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﻣﺸـﻘﺮ در‬
‫آورد‪ ،‬ﻣﺸﻘﺮ دژى ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن دژى دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﻔﺎ ﺑﻮد و ﻣﻴـﺎن دو دژ ﻧﻬـﺮى ﺑـﻮد ﻛـﻪ آﻧـﺮا ﻣﺤﻤـﻞ‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰار ﻣﺸﻘﺮ ﺑﺴﻚ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﻫﻴﻮذان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﻛﺴـﺮى ﺑـﻮد و وى را ﺑـﺮاى ﺑﻨﻴـﺎن دژ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻛﺎر آﻏﺎز ﺷﺪ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﻠﮕﺎن در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ زﻧـﺎﻧﻰ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑﺎﺷـﻨﺪ اﮔـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻰ ﺑﻨﻴﺎن ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ و ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ از آن ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬و او از ﺣﺪود ﺳﻮاد و اﻫﻮاز زﻧﺎن ﺑﺪﻛﺎره ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﺮد و ﻣﺸﻜﻬﺎى ﺷﺮاب از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﺎرس از راه درﻳﺎ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬و آن ﻗﻮم آﻣﻴﺰش و ﺗﻮاﻟﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻫﺠﺮ‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻰ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﺎم ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن اﺳﻼم ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻋﺒﺪ اﻟﻘـﻴﺲ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»ﺷﻤﺎر و ﻟﻮازم و ﺗﻤﻜﻦ ﻓﺮاوان ﻣﺎ را ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﻣﺎ را ﺟﺰو ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺸﻤﺎرﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ زن دﻫﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮادران و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻣﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﮔﺮوه ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﻛﻨﻴـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ را از دﺳﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ داد‪«.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻗﻮم ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺮم ﻧﺪارى ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ اﺻﻞ و ﻧﺴﺒﺸﺎن را ﻣﻰداﻧﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠﺤﻖ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻋﺮﺑﺎن دﻳﮕﺮ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻦ ﻛﺎر ﻏﻢ ﻧﺨﻮرﻳﻢ‪ «.‬و اﻳﻦ ﻗﻮم ﻣﻴﺎن ﻋﺮﺑﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺘﺴﺎب ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻋﺒﺪ اﻟﻘﻴﺲ اﻧﻜﺎرﺷﺎن ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﻜﻌﺒﺮ ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ را ﺑﻪ دژ ﻣﺸﻘﺮ درآورد‪ ،‬ﻣﺮداﻧﺸـﺎن را ﺑﻜﺸـﺖ و ﭘﺴـﺮان را ﺑﮕﺬاﺷـﺖ در آن روز‬
‫ﻗﻌﻨﺐ رﻳﺎﺣﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺎﺑﻜﺴﻮار ﺑﻨﻰ ﻳﺮﺑﻮع ﺑﻮد و دو ﺗﻦ از ﻣﺮدان ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺷﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﻣﻠﻮك داﺷـﺘﻨﺪ او‬
‫را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭘﺴﺮان را در ﻛﺸﺘﻰﻫﺎ ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از آﻧﻬﺎ را اﺧﺘﻪ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺒﻴﺮة ﺑﻦ ﺟﺪﻳﺮ ﻋﺪوى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از آن ﭘﺲ ﻛﻪ اﺻﻄﺨﺮ ﮔﺸﻮده ﺷﺪ ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از آﻧﻬﺎ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺧﻴﺎط ﺑﻮد‪.‬‬
‫در آن روز ﻋﺒﻴﺪ ﺑﻦ وﻫﺐ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ در ﻫﺠﻮم ﺑﺮد و آﻧﺮا ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﻴـﺮون ﺷـﺪ و‬
‫ﺷﻌﺮى ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ﻫﻨﺪ را ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم و ﻫﻨﮕﺎم ﻳﺎدآورى او ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻳﺎد آوردم ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و او ﻣﺎﻫﻬﺎ راه ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﺣﺠﺎزى واﻻ ﻧﺴﺐ ﻛﻪ ﻛﺴﺎن وى‪«،‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪232‬‬

‫»ﺑﺮ ﺗﭙﻪﻫﺎى ﺧﺮﻳﻒ ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ«‬

‫»آﻳﺎ ﻗﻮم ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ زور در ﻣﺸﻘﺮ«‬
‫»از ﺷﺮف ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﺮدم«‬
‫»و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻊ در زدم«‬
‫»ﻛﻪ ﻫﺮ در ﺑﺴﺘﻪ از آن ﺑﺎز ﻣﻰﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻫﻮذه ﺑﻦ ﻋﻠﻰ آن روز درﺑﺎره ﻳﻜﺼﺪ ﻛﺲ از اﺳﻴﺮان ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﻜﻌﺒﺮ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ روز ﻋﻴﺪ ﻓﺼـﺢ‬
‫ﻧﺼﺎرى آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وى ﺑﺨﺸﻴﺪ و رﻫﺎ ﻛﺮد و اﻋﺸﻰ را در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺷﻌﺮى ﻫﺴﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﻣﺮدم ﺗﻤﻴﻢ را از روز ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﭘﺮس«‬
‫»وﻗﺘﻰ اﺳﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﮕﻰ زﺑﻮن ﺑﻮدﻧﺪ‪«،‬‬
‫»در دل ﻣﺸﻘﺮ در زﻣﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ«‬
‫»و از ﭘﺲ ﺳﺨﺘﻰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ راه ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻜﺼﺪ ﺗﻦ از آﻧﻬﺎ را رﻫﺎ ﻛﻨﻢ‪«،‬‬
‫»و ﻳﻜﺼﺪ ﺗﻦ را از اﺳﺎرت آزاد ﻛﺮد‪«،‬‬
‫»و ﻫﻤﮕﻰ از ﺑﻨﺪ رﻫﺎﻳﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ«‬
‫»و ﺑﻪ زور ﻓﺼﺢ آﻧﻬﺎ را وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﺮب ﻛﺮد‪«.‬‬
‫»و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ از ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﻴﺪ داﺷﺖ«‬
‫»وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﺳﺨﻨﮕﻮى آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻛﻨﺪ‪«،‬‬
‫»اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻴﺎرﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﻣﺮگ وﻫﺮز در رﺳﻴﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ در اواﺧﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﺎ ﺗﻴـﺮى‬
‫ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ و او را ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ« و ﺗﻴﺮى ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺗﻴـﺮ اﻓﺘـﺎد ﮔـﻮر‬
‫ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﺗﻴﺮ ﭘﺸﺖ دﺑﺮ اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻌﻢ اﺳﺖ و اﻛﻨﻮن ﻣﻘﺒﺮه وﻫﺮز ﻧﺎم دارد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻛﺴﺮى از ﻣﺮگ وﻫﺮز ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﻜﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺧﻮﻳﺶ را ﺳﻮى ﻳﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ زﻳـﻦ ﻧـﺎم‬
‫داﺷﺖ‪ .‬وى ﺟﺒﺎرى اﻓﺮاﻃﮕﺮ ﺑﻮد و ﻛﺴﺮى او را از ﻛﺎر ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮوزان را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﻤﺎﺷﺖ و در ﻳﻤﻦ ﺑﺒﻮد و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ آورد و ﻓﺮزﻧﺪ وى ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان در ﮔﺬﺷﺖ و ﻣـﺪت ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ وى ﭼﻬـﻞ و ﻫﺸـﺖ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﺎدر ﻫﺮﻣﺰ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻗﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪233‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى از ادب ﺑﻬﺮه ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺿﻌﻴﻔﺎن و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﻧﻴﻜﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺆوﻧﻪ ﺑﺮ اﺷﺮاف ﻧﻬﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ او ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و او ﻧﻴﺰ دﺷﻤﻦ اﺷﺮاف ﻣﻤﻠﻜﺖ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان او را دﻋﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺎس ﭘﺪرش ﮔﻔﺘﻨﺪ و وﻋﺪهﻫﺎى ﻧﻴﻚ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد‪ .‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ‬
‫رﻋﻴﺖ ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﺨﺘﻰ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن ﺗﻄﺎول ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋـﺪاﻟﺖ وى ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻴﻼق ﺳﻮى ﻣﺎه ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ در ﺳﭙﺎه ﻧـﺪا دﻫﻨـﺪ ﻛـﻪ از ﻛﺸـﺘﺰارﻫﺎ دورى ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫دﻫﻘﺎﻧﺎن ﺧﺴﺎرت ﻧﺰﻧﻴﺪ و اﺳﺒﺎن ﺧﻮﻳﺶ را از ﺗﺒﺎه ﻛﺮدن ﻛﺸﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ .‬و ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛـﻪ از‬
‫ﻓﺮﻣﺎن وى ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﺪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺷﻮد و ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ وى در ﺳﭙﺎه ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ از اﺳﺒﺎن وى در ﻛﺸﺘﺰارى ﺑﺮ ﻛﻨﺎر راه‬
‫ﭼﺮﻳﺪ و آﻧﺮا ﺗﺒﺎه ﻛﺮد و اﺳﺐ را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺶ آن ﻛﺲ ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺗﺒﺎﻫﻜﺎران ﺑـﺮ ﮔﻤﺎﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻫﺮﻣﺰ را درﺑﺎره ﺧﺴﺮو ﺑﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺎن وى ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪد و ﻗﺼﻪ اﺳـﺐ و ﺗﺒﺎﻫﻜـﺎرى آﻧـﺮا ﺑـﺎ‬
‫ﻫﺮﻣﺰ ﺑﮕﻔﺖ و او ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ دو ﮔﻮش اﺳﺐ را ﺑﺒﺮﻧﺪ و دم آﻧﺮا ﺑﻜﻨﻨﺪ و از ﺧﺴﺮو ﻏﺮاﻣـﺖ ﮔﻴﺮﻧـﺪ‪ ،‬و ﭼـﻮن آن‬
‫ﻛﺲ از ﭘﻴﺶ ﻫﺮﻣﺰ درآﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن وى را درﺑﺎره ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪد‪ ،‬ﺧﺴﺮو ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از‬
‫او ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ و او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻫﺮﻣﺰ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و او ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﻛﺴﺎن ﭘﻴﺶ ﻫﺮﻣﺰ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺒﻰ ﻛﻪ در ﻛﺸﺘﺰار ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛـﺮده ﭼﻤـﻮش‬
‫ﺑﻮده و ﻟﺨﺖ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﺰار ﺷﺪه و ﻫﻤﺎﻧﺪم آﻧﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ «.‬و از ﻫﺮﻣﺰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﮔـﻮش و دم ﺑﺮﻳـﺪن‬
‫اﺳﺐ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺧﺴﺮو ﻓﺎل ﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻣﺰ ﺳﺨﻦ آﻧﻬﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ اﺳﺐ را ﮔﻮش ﺑﺒﺮﻧﺪ و دم ﺑﻜﻨﻨـﺪ و از ﺧﺴـﺮو ﻧﻴـﺰ ﻣﺎﻧﻨـﺪ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻛﺴﺎن ﻏﺮاﻣﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ او روزى در آﻏﺎز رﺳﻴﺪن اﻧﮕﻮر ﺑـﺮ ﻧﺸﺴـﺖ و آﻫﻨـﮓ ﺑﻴـﺮون ﻣـﺪاﻳﻦ ﻛـﺮد و راه وى از ﺑﺴـﺘﺎﻧﻬﺎ و‬
‫ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻰ از ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺷﺎه ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﺮﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد در ﺗﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻰ ﻧﻈـﺮ ﻛـﺮد و ﻏـﻮره ﺑﺪﻳـﺪ و ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﻪ از آن ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻏﻼم ﺧﻮﻳﺶ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮ و ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﭙﺰ و آﺑﮕﻮﺷﺘﻰ ﺑﺴﺎز ﻛﻪ در اﻳـﻦ‬
‫اوان ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﻓﺘﺪ‪«.‬‬
‫و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و او را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮد از ﺑﻴﻢ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻫﺮﻣﺰ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻃـﻼ ﻧﺸـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﻮض ﻏﻮرهاى ﻛﻪ از ﺗﺎﻛﺴﺘﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪو داد و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺨﺮﻳﺪ و از ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﻨﺖ ﺑـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺑﮕﺮﻓﺖ و او را رﻫﺎ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻫﺮﻣﺰ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﻴﺮوز ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪان دﺳﺖ ﻣﻰﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺮدى ﺧﺮدﻣﻨﺪ و ﻣﻜﺎر و ﺑـﺪ‬
‫ﻧﻴﺖ ﺑﻮد و از ﺧﺎﻟﮕﺎن ﺗﺮك ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑﺰرﮔـﺎن را ﺧﻔﻴـﻒ داﺷـﺖ و از داﻧﺸـﻮران و ﺑﺰرﮔـﺎن و‬
‫ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺳﻴﺰده ﻫﺰار ﻛﺲ و ﺷﺸﺼﺪ ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺖ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﻤﺪﻟﻰ ﺑﺎ ﺳﻔﻠﮕﺎن و ﺻﻼح ﻛـﺎر اﻳﺸـﺎن‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از ﺑﺰرﮔﺎن را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮد و از ﻛـﺎر ﺑﻴﻨـﺪاﺧﺖ و ﺗﻨـﺰل ﻣﺮﺗﺒـﺖ داد و ﺳـﭙﺎه را ﺳـﺎﻣﺎن داد و‬
‫ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران را ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻛﺮد‪ .‬و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺲ از اﻃﺮاﻓﻴﺎن را دل ﺑﺎ وى ﺑﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺪا ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ ﻛﺎرﺷـﺎن دﮔـﺮ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪234‬‬

‫ﺷﻮد و ﻣﻠﻜﺸﺎن ﺑﺮود و ﻫﺮ ﭼﻴﺰى را ﺳﺒﺒﻰ ﺑﺎﻳﺪ و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﺮﺑﺪان ﺑﺮ ﺿﺪ ﻧﺼﺎرى ﻣﻘﺎﻟﺘﻰ ﺑﺪو ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و‬
‫زﻳﺮ آن ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ دو ﭘﺎﻳﻪ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻗﻮام ﻧﮕﻴﺮد و دو ﭘﺎﻳﻪ ﭘﺴﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ‬
‫ﺗﺒﺎه ﻛﺮدن ﻧﺼﺎرى و ﭘﻴﺮوان دﻳﻨﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﻣﺎ ﺟﺎى دارﻧﺪ اﺳﺘﻮار ﻧﺸﻮد از ﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻧﺼﺎرى دﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻧﻴﻚ ﭘﺮدازﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺼﺎرى و اﻫﻞ دﻳﻨﻬﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺳـﭙﺎس ﻛﻨﻨـﺪ و ﺑـﻪ دﻳﻨﺘـﺎن راﻏـﺐ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺎن ﺑﺮ ﺿﺪ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ دﻳﮕﺮ ﺷﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﺑﺰرگ ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻪ ﺳﺎل ﻳﺎزدﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﺎ ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﭙﺎه ﺗﺎ ﺑﺎدﻏﻴﺲ و ﻫﺮات ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪ و ﺷـﺎه روم ﺑـﺎ‬
‫ﻫﺸﺘﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﭙﺎه از ﻣﺮزﻫﺎ درآﻣﺪ و آﻫﻨﮓ او داﺷﺖ و ﺷﺎه ﺧﺰر ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑـﺰرگ ﺑـﻪ ﺑـﺎب و اﺑـﻮاب رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺮد و وﻳﺮاﻧﻰ آورد و دو ﺗﻦ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻨﺎم ﻋﺒﺎس اﺣﻮل و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ازرق ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ اﻧﺒﻮه از ﻣﺮدم ﻋﺮب ﺑﺮ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﻓﺮات ﻓﺮود آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺳﻮاد ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و دﺷﻤﻨﺎن ﻫﺮﻣﺰ ﺟـﺮى ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﻪ ﻗﻠﻤـﺮو وى ﻫﺠـﻮم‬
‫آوردﻧﺪ و ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎزﺷﺎن ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن را ﻏﺮﺑﺎﻟﻰ ﭘـﺮ ﺳـﻮراخ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧـﺪ و ﮔﻔﺘﻨـﺪ دﺷـﻤﻨﺎن دﻳـﺎر‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن را ﭼﻨﺎن در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ زه دو ﺳﻮى ﻛﻤﺎن را ﺑﺒﺮ ﮔﻴﺮد و ﺷﺎ ﺑﻪ ﺷﺎه ﺗﺮﻛـﺎن ﻛـﺲ ﭘـﻴﺶ ﻫﺮﻣـﺰ و‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و آﻣﺪن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺷﺎه ﺧﺒﺮ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻠﻬﺎ را ﻣﺮﻣﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﻮى دﻳﺎر ﺷﻤﺎ ﮔـﺬر‬
‫ﻛﻨﻢ و ﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﻬﺮ و رود ﻛﻪ در راه ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺎر روم ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﻞ ﺑﺮ آن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻞ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺧـﻮاﻫﻢ از دﻳـﺎر ﺷـﻤﺎ‬
‫ﺳﻮى دﻳﺎر روم ﺷﻮم‪«.‬‬
‫و ﻫﺮﻣﺰ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﭘﺮداﺧﺖ و ﻫﻤﮕﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ آﻫﻨﮓ ﺷﺎه ﺗﺮﻛﺎن ﻛﻨـﺪ و او‪،‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﺟﺸﻨﺲ را ﻛﻪ از ﻣﺮدم رى ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺎم ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮه ﺑﻮد ﺑﺎ دوازده ﻫﺰار ﻣﺮد ﻛﻪ ﺑﻬﺮام از ﺳﺎﻟﺨﻮردﮔﺎن ﻧﻪ‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺳﻮى ﺗﺮﻛﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻫﻤﻪ دﻳﻮاﻧﻴﺎن را ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺮس داﺷﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺮد ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﻛﺲ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻬﺮام‬
‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﻫﺮات و ﺑﺎدﻏﻴﺲ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﺑﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ وى اردو زد و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﺟﻨﮕﻬﺎ در‬
‫ﻣﻴﺎن رﻓﺖ و ﺑﻬﺮام ﺗﻴﺮى ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ و ﺷﺎﺑﻪ را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬در ﻣﻠﻚ ﻋﺠﻢ ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﻮد ﻳﻜﻰ ﺗﻴﺮ ارﺷﺸﻴﺎﻃﻴﺮ ﻣﻴﺎن ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ و ﻓﺮاﺳﻴﺎب ﺑﻮد و دﻳﮕﺮى ﺗﻴﺮ‬
‫ﺳﻮﺧﺮا ﺑﺮ ﺿﺪ ﺗﺮﻛﺎن ﺑﻮد و دﻳﮕﺮى ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻴﺮ ﺑﻬﺮام ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﺎﺑﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻬﺮام اردوى وى را ﻏﺎرت ﻛﺮد و در ﺟﺎى او ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮ ﻣﻮذه ﭘﺴﺮ ﺷﺎﺑﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ و ﻫﺰﻳﻤﺖ ﻳﺎﻓﺖ و در ﻗﻠﻌﻪاى ﺣﺼﺎرى ﺷﺪ و ﺑﻬﺮام ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ و او را اﺳﻴﺮ ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﻫﺮﻣﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و از ﻗﻠﻌﻪ وى ﮔﻨﺠﻬﺎى ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬از ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺟﻨﮓ از ﻣﺎل و ﺟﻮاﻫﺮ و آﺑﮕﻴﻨﻪ و ﺳﻼح و ﻛﺎﻻى دﻳﮕﺮ دوﻳﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫـﺰار ﺑـﺎر ﺷـﺘﺮ‬
‫ﺑﺮاى ﻫﺮﻣﺰ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻬﺮام را از آن ﻫﻤﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ و ﺑﻬﺮام از ﺳﻄﻮت ﻫﺮﻣﺰ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ و ﺳﭙﺎه‬
‫وى ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﻣﺰ را از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و آﻫﻨﮓ ﻣﺪاﻳﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و از ﻛـﺎر وى ﺧﺸـﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫‪235‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺴﺮش ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺮاى ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻬﺘﺮ از اوﺳﺖ‪ «.‬و ﺣﺎﺿﺮان در ﻫﺮﻣﺰ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﻤـﻚ آﻧﻬـﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻨﺪ و‬
‫ﭘﺮوﻳﺰ از ﺑﻴﻢ ﭘﺪر ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﺑﻪ آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺖ و ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن و اﺳﭙﻬﺒﺪان ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ وى‬
‫ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﻗﻮم در ﻣﺪاﻳﻦ ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم ﺧﺎﻟﮕﺎن ﭘﺮوﻳﺰ ﻧﻴﺰ در آن ﻣﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و ﻫﺮﻣﺰ را از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ از آن رو ﻛﻪ ﻛﺸـﺘﻦ وى را ﺧـﻮش‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺮوﻳﺰ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ از آذرﺑﻴﺠﺎن ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻪ دار اﻟﻤﻠﻚ آﻣـﺪ و زودﺗـﺮ از ﺑﻬـﺮام آﻧﺠـﺎ‬
‫رﺳﻴﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ را ﻗﺒﻀﻪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺑﻬﺮام در اﻓﺘـﺎد و ﺑـﺮ ﺳـﺎﺣﻞ رود ﻧﻬـﺮوان ﺑـﺎ او رو ﺑـﻪ رو ﺷـﺪ و در ﻣﻴﺎﻧـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ رﻓﺖ و ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻪ ﺑﻬﺮام ﮔﻔﺖ ﻛﻪ او را اﻣﺎن ﻧﻤﻰدﻫﺪ و ﻣﺮﺗﺒـﺖ ﻓـﺰون ﻣـﻰﻛﻨـﺪ و وﻻﻳـﺖ او را ﺑﻴﺸـﺘﺮ‬
‫ﻣﻰﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻬﺮام ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺟﻨﮕﻬﺎ در ﻣﻴﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر از ﭘﺲ ﺟﻨﮕﻬﺎ و ﺷـﺒﻴﺨﻮﻧﻬﺎ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮارى ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﻰ ﺳﻮى ﭘﺎدﺷﺎه روم رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺟﻤﻌﻰ از دﻟﻴﺮان ﻫﻤﺮاه ﺑﻬﺮام ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻪ ﺗﻦ از ﺳﺮان ﺗﺮك ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﭼﺎﺑﻜﺴﻮارى و‬
‫دﻟﻴﺮى ﻛﺲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺷﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬و روز ﭘﺲ از ﺷﺒﻴﺨﻮن ﭘﺮوﻳﺰ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻬﺮام ﺧﻮاﻧـﺪ و ﺳﺴـﺘﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫دﻟﻴﺮان ﺗﺮك آﻫﻨﮓ ﭘﺮوﻳﺰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮوﻳﺰ ﺳﻮى آﻧﻬﺎ رﻓﺖ و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﻦ را ﻳﻜﻰ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧـﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻜﺸﺖ و از ﻧﺒﺮدﮔﺎه ﺑﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺳﺴﺘﻰ و ﺿﻌﻒ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ آﻫﻨﮓ ﻃﻴﺴﺒﻮن ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ ﭘﺪر رﻓـﺖ و‬
‫ﻛﺎر ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و رأى ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻮرﺑـﻖ ﭘﺎدﺷـﺎه روم ﺷـﻮد و از او ﻛﻤـﻚ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ‪«..‬‬
‫و ﭘﺮوﻳﺰ زن و ﻓﺮزﻧﺪ را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮد ﻛﻪ از دﺳﺖ اﻧﺪازى ﺑﻬﺮام در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ اﻧﺪك ﺑﺮﻓﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و ﻛﺮدى ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻦ ﻧﻴﺰ در آن ﻣﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ رﺳـﻴﺪ ﺑـﻪ ﻣﻮرﻳـﻖ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ و ﺷﺎه روم وى را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﻳﻢ را ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻮد زن او ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻳﺎزده ﺳﺎل و ﻧﻪ ﻣﺎه و ده روز ﺑﻮد اﻣـﺎ ﺑﮕﻔﺘـﻪ ﻫﺸـﺎم ﺑـﻦ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى از ﻫﻤﻪ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ دﻟﻴﺮى و ﺗﺪﺑﻴﺮ و دور اﻧﺪﻳﺸﻰ ﺳﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑـﻪ‬
‫ﻗﺪرت و ﻓﻴﺮوزى و ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﻣﺎل و ﮔﻨﺞ و ﻳﺎرى ﺑﺨﺖ ﭼﻮن او ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ او را ﭘﺮوﻳﺰ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﻴﺮوز اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮد و ﻫﺮﻣﺰ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﭘﺮوﻳﺰ ﺳﺮ آن دارد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺷـﺎه ﺷـﻮد و ﭘﺮوﻳـﺰ از‬
‫ﺑﻴﻢ ﭘﺪر ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺳﻮى آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺖ و ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻴﺎن ﻛﺮد و ﺟﻤﻌﻰ از ﺳﭙﻬﺒﺪان و دﻳﮕﺮ ﻛﺴﺎن ﺑﺮ وى ﻓﺮاﻫﻢ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺎرى او ﻛﻨﻨﺪ وﻟﻰ او ﻛﺎرى ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪236‬‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ اذﻳﻦ ﺟﺸﻨﺲ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺳﭙﺎﻫﺶ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﻮى ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﺑﻮد و ﻛﺎر ﻫﺮﻣﺰ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬دﺧﺘـﺮ آذﻳـﻦ ﺟﺸـﻨﺲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫ﭘﺮوﻳﺰ دوﺳﺘﻰ داﺷﺖ ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺣﺎدﺛﻪ اذﻳﻦ ﺟﺸﻨﺲ ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺰرﮔـﺎن ﻗـﻮم ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻠﻊ وى ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ و اﮔﺮ ﭼﻮﺑﻴﻦ زودﺗﺮ از او ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ رﺳﺪ ﺑﺮ آﻧﺠﺎ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوﻳﺰ رﺳﻴﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﺮدم ارﻣﻴﻨﻴﻪ و آذرﺑﻴﺠﺎن ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﺳﻮى ﻣﺪاﻳﻦ رﻓﺖ‬
‫و ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن از آﻣﺪﻧﺶ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دورش ﻓﺮاﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﺗـﺎج ﺷـﺎﻫﻰ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻧﻬـﺎد و ﺑـﻪ ﺗﺨـﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬روش ﻣﺎ ﻧﻜﻮ ﻛﺎرى و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻫﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪ ﻣﺎ ﻛﺴﺮى ﭘﺴﺮ ﻗﺒﺎد ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺑﻮد و ﭘـﺪر‬
‫ﻣﺎ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ داورى ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ راه اﻃﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫و روز ﺳﻮم ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﺷﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺪاﻳﺖ ﻋﻤﺮ دﻫﺎد‪ ،‬ﺗـﻮ داﻧـﻰ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ از آﻧﭽﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮى ﺑﻮدم و ﻧﻬﺎن ﺷﺪم و ﺑﻪ آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺘﻢ از آن رو ﻛﻪ ﺑـﻴﻢ داﺷـﺘﻢ ﻣـﺮا‬
‫ﺑﻜﺸﻰ‪«.‬‬
‫ﻫﺮﻣﺰ ﮔﻔﺘﺎر او را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺴﺮ ﻣﺮا دو ﺣﺎﺟﺖ ﻫﺴﺖ ﻳﻜﻰ آﻧﻜﻪ اﻧﺘﻘـﺎم ﻣـﺮا از آﻧﻬـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻠﻌﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﮕﻴﺮى و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺣﻢ ﻧﻜﻨﻰ‪ ،‬دﻳﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻫﺮ روز ﺳﻪ ﻛﺲ را ﻣﻮﻧﺲ ﻣﻦ ﻛﻨـﻰ ﻛـﻪ‬
‫راى ﺻﺎﻳﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﺟﺎزه دﻫﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻳﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺮوﻳﺰ ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺪاﻳﺖ ﻋﻤﺮ دﻫﺎد ﺑﻬﺮام ﺑﻰ دﻳﻦ ﺑﺮ در اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻧﻴﺮو و‬
‫ﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ دﺳﺖ دراز ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪاﻳﻢ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻓﻴﺮوز ﻛﻨﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺗﻮام و در‬
‫اﺧﺘﻴﺎر ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﻬﺮام ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو آﻣﺪ و ﻣﺮدم او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺷـﺘﺎب آﻫﻨـﮓ‬
‫ﻣﺪاﻳﻦ ﻛﺮد و ﭘﺮوﻳﺰ دﻳﺪ ﮔﺮان ﺑﺮ او ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﻚ رﺳﻴﺪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺻﻼح در ﻣﻼﻳﻤﺖ دﻳﺪ و ﺳﻼح ﭘﻮﺷﻴﺪ‬
‫و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ زﻳﻨﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﻼح ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ و ﺑﺎ ﻳـﻚ ﻫـﺰار‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻰ آﻫﻨﮓ ﺑﻬﺮام ﻛﺮد و ﻣﺮدم ﺑﺮاى او دﻋﺎ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و دﻳﮕـﺮ ﺳـﺮان ﺑـﻪ دور وى ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رود ﻧﻬﺮوان رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻬﺮام از آﻣﺪن وى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮ اﺳﺒﻰ اﺑﻠﻖ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ دﻟﺒﺴﺘﻪ آن ﺑﻮد و ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و اﻳـﺰد‬
‫ﺟﺸﻨﺲ ﺑﺎ وى ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ از ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﺮك ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻬﺮام ﺗﻌﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮوﻳﺰ را ﺑﻪ اﺳـﺎرت‬
‫ﭘﻴﺶ وى آرﻧﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻬﺮام زﻳﻨﺖ و ﺗﺎج ﺧﺴﺮو را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ درﻓﺶ ﻛﺎﺑﻴﺎن‪ ،‬ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺰرگ ﭘﺎرﺳﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮش اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و دﻳﮕﺮ ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﺎ وى ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻼح ﻧﻜﻮ و اﺳﺒﺎن ﺧﻮب داﺷـﺘﻨﺪ ﻏﻤـﻴﻦ ﺷـﺪ و ﺑـﺎ ﻫﻤﺮاﻫـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ در ﻓﻼن را ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺖ و ﭘﻴﻪ آورده و از ﻧﻮﺟـﻮاﻧﻰ ﺑﮕﺸـﺘﻪ و ﻣﺠـﺮب ﺷـﺪه و رﻳـﺶ‬
‫درآورده و ﺟﻮان ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪه و ﺗﻦ و ﺗﻮش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده«‪.‬‬
‫‪237‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫در آن اﺛﻨﺎ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ رود ﻧﻬﺮوان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﺴﺮو ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺪاﻣﻴﻚ از اﻳﻨﺎن ﺑﻬﺮام اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام ﻛﻪ ﻛﺮدى ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻄﻴﻊ ﭘﺮوﻳﺰ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺖ ﻋﻤﺮ دﻫﺎد ﺳﻮار اﺳﺐ اﺑﻠﻖ ﺑﻬﺮام اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺮام! ﺗﻮ ﺳﺘﻮن ﻣﻤﻠﻜﺖ و ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه رﻋﻴـﺖ ﻣـﺎﻳﻰ و در ﻛـﺎر ﻣـﺎ ﻧﻴـﻚ‬
‫ﻛﻮﺷﻴﺪهاى و ﻣﻤﺘﺤﻦ ﺑﻮدهاى و ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ روزى ﻣﻴﻤﻮن اﺳﭙﻬﺒﺪى ﻫﻤﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن را ﺑﻪ ﺗﻮ دﻫﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺮام ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ روزى ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮا ﺑﻴﺎوﻳﺰم‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﺳﺨﺖ ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ اﻣﺎ اﺛﺮ آن ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش ﻧﻤﻮدار ﻧﺸﺪ و ﺳﺨﻦ در ﻣﻴﺎﻧﻪ دراز ﺷﺪ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﭘﺮوﻳـﺰ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى روﺳﭙﻰزاده ﻛﻪ در ﭼﺎدر ﻛﺮدان ﺑﺰرگ ﺷﺪهاى!« و ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن آورد و آﻧﭽﻪ را ﭘﺮوﻳﺰ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و از اﻳﺮش ﺟﺪ ﺑﻬﺮام ﺳﺨﻦ رﻓﺖ و ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﺮش ﺟـﺪ وى از ﻣﻨـﻮﭼﻬﺮ اﻃﺎﻋـﺖ‬
‫ﻣﻰﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ دل آزردﮔﻰ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام را ﺧﻮاﻫﺮى ﺑﻮد ﻛﺮدﻳﻪ ﻧﺎم ﻛﻪ زﻧﻰ ﻛﺎﻣﻞ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد و او را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻛﺮدﻳﻪ ﺑﻬـﺮام را‬
‫از ﺑﺪ زﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺷﺎه در آﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻬﺮام ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻣﻴﺎن وى و ﺧﺴﺮو ﺷﺒﻴﺨﻮﻧﻰ ﺑﻮد و روز ﭘﺲ از ﺷﺒﻴﺨﻮن ﺧﺴﺮو ﺑـﻪ ﻧﺒﺮدﮔـﺎه آﻣـﺪ و‬
‫ﭼﻮن آن ﺳﻪ ﺗﺮك دﻟﻴﺮ وى را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻗﺼﺪ او ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺮوﻳﺰ ﻫﺮ ﺳﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﺖ و ﻣـﺮدم را ﺑـﻪ‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺮد و ﺳﺴﺘﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﺪﻳﺪ و ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﻛﻤﻚ ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻰ از ﺷﺎﻫﺎن ﺷﻮد و ﭘﻴﺶ ﭘﺪر‬
‫رﻓﺖ و ﺑﺎ وى ﻣﺸﻮرت ﻛﺮد و او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﻮى ﺷﺎه روم ﺷﻮد و زﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎى اﻣﻨﻰ ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ ﮔﺮوﻫـﻰ‬
‫اﻧﺪك ﻛﻪ ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و ﻛﺮدى ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام در آن ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن از ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﺮون ﺷﺪ ﻗﻮم ﺑﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮام ﻫﺮﻣﺰ را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺎز ﺑﺮد و از ﺟﺎﻧﺐ وى ﺑـﻪ ﺷـﺎه‬
‫روم ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ و اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ‬
‫را ﺗﻠﻒ ﻛﻨﻨﺪ و او ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ ،‬و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و ﺑﻌﻀﻰ ﻳﺎراﻧﺸﺎن ﺳﻮى ﻫﺮﻣﺰ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و او را ﺧﻔـﻪ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﺳﻮى ﺧﺴﺮو ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻴﻤﻮن ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻓـﺮات رﺳـﻴﺪﻧﺪ و از آن‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و راه ﺻﺤﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺮﺷﻴﺪان ﺑﻠﺪ راﻫﺸﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ دﻳﺮى رﺳﻴﺪﻧﺪ و آﻧﺠﺎ ﻓﺮود آﻣﺪﻧـﺪ‬
‫و ﺳﭙﺎه ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺳﺎﻻرى ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوش در رﺳﻴﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪى ﭘﺮوﻳﺰ را از ﺧﻮاب‬
‫ﺑﻴﺪار ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺪﺑﻴﺮى ﻛﻦ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺮ در اﺳﺖ« و ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻧﺪاﻧﻢ«‪.‬‬
‫ﺑﻨﺪى ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت وى ﺑﺬل ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮﻳﺶ ﺑـﻪ وى دﻫـﺪ و ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن از دﻳﺮ ﺑﺮون ﺷﻮد‪ ،‬و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺮﺳﺪ در ﻛﻮه ﻧﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ‬
‫ﺳﻴﺎوش ﺑﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪى ﻛﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﭘﺮوﻳﺰ داﺷﺖ از ﺑﺎﻻى دﻳﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ و او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻨﺪار اﻧـﺪاﺧﺖ ﻛـﻪ ﭘﺮوﻳـﺰ‬
‫اﺳﺖ و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻣﻬﻠﺖ دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺗﺴﻠﻴﻢ وى ﺷﻮد و ﺑﻬﺮام دﺳﺖ از او ﺑﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﺣﻴﻠﻪ‬
‫وى ﺑﺪاﻧﺴﺖ و او را ﺳﻮى ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﺮد ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوش ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪238‬‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺑﻪ دار اﻟﻤﻠﻚ ﻣﺪاﺋﻦ درآﻣﺪ و ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﻧﺎﺳﺰاى ﭘﺮوﻳﺰ ﮔﻔﺖ و ﻣﺬﻣﺖ او ﻛﺮد و ﻣﻴﺎن او و ﺳﺮان ﻗﻮم ﻣﻨﺎﻇﺮهﻫﺎ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ دل ﺑـﺎ او‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﻰ ﺑﻬﺮام ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺸﺴﺖ و ﺗﺎج ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﻣﺮدم از ﺑﻴﻢ اﻃﺎﻋﺖ وى ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺑﻬﺮام ﭘﺴﺮ ﺳﻴﺎوش ﺑﺎ ﺑﻨﺪى ﻫﻤﺪل ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ را ﺑﻜﺸﺪ و ﭼﻮﺑﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻬﺮام را ﺑﻜﺸﺖ‬
‫و ﺑﻨﺪى ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﺑﻪ آذرﺑﻴﺠﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﻄﺎﻛﻴﻪ رﺳﻴﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻮرﻳﻖ ﭘﺎدﺷﺎه روم ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﺟﻤﻌﻰ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬
‫را ﺳﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺖ و ﻣﻮرﻳﻖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮﻳﻢ را زن او ﻛﺮد و ﭘﻴﺶ او ﻓﺮﺳـﺘﺎد و‬
‫ﺛﻴﺎدوس ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺷﺼﺖ ﻫﺰار ﺳﭙﺎه رواﻧﻪ ﻛﺮد ﺑﺎ ﻣﺮدى ﺳﺮﺟﺲ ﻧﺎم ﻛﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﺳﭙﺎه ﻛﻨﺪ و ﻣـﺮدى‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺮوى وى ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺰار ﻣﺮد ﺑﻮد و ﺷﺮط ﻧﻬﺎد ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺎﺟﻰ را ﻛﻪ ﭘـﺪراﻧﺶ از ﺷـﺎﻫﺎن روم ﻣـﻰﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺮوﻳﺰ رﺳﻴﺪ ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪ و ﭘـﻨﺞ روز آﺳـﻮده ﺑـﺎش داد آﻧﮕـﺎه ﺳـﻴﺎه راﺳـﺎن دﻳـﺪ و‬
‫ﺳﺎﻻران ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮد و ﺗﻴﺎدوس و ﺳﺮﺟﺲ و دﻟﻴﺮى ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺰار ﻣﺮد ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺑﺮﻓـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫آذرﺑﻴﺠﺎن رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى دﻧﻖ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺑﻨﺪوﻳﻪ و ﻳﻜﻰ از اﺳﺒﻬﺒﺪان وﻻﻳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻮﺳﻴﻞ ﺑﺎ ﭼﻬـﻞ ﻫـﺰار‬
‫ﻣﺮد ﺟﻨﮕﻰ ﭘﻴﺶ وى آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺮدم از ﻓﺎرس و اﺻﻔﻬﺎن و ﺧﺮاﺳﺎن ﺳﻮى ﭘﺮوﻳﺰ آﻣﺪن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻬﺮام ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻪ ﺻﺤﺮاى دﻧﻖ ﻓﺮود آﻣﺪه و از ﻣﺪاﻳﻦ ﺳﻮى او ﺷﺪ و ﺟﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ در ﻣﻴﺎﻧﻪ‬
‫رﻓﺖ و دﻟﻴﺮ روﻣﻰ در ﺟﻨﮓ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻴﺮون ﺳﭙﺎه ﺑﺎ ﭼﻬﺎرده ﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﺮدى ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴـﻄﺎم و ﺷـﺎﭘﻮر اﻧـﺪﻳﺎن و‬
‫اﺑﺎدر و ﻓﺮﺧﺰاد و ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﺟﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ ﻛﺮد و ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻪ ﮔﺒﺮان ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎﻳﻰ رﻓﺖ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬
‫ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد وى را از ﻓﺮاز ﻛﻮه ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻴﺮون ﺳﭙﺎه ﺑﺎ ﭼﻬﺎرده ﻛﺲ ﻛﻪ ﻛﺮدى ﺑﺮادر ﺑﻬﺮام و ﺑﻨﺪى و ﺑﺴﻄﺎم و ﺷـﺎﭘﻮر اﻧـﺪﻳﺎن و‬
‫اﺑﺎدر و ﻓﺮﺧﺰاد و ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻬﺮام ﺟﻨﮕﻰ ﺳﺨﺖ ﻛﺮد و ﺟﻨﮓ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻪ ﮔﺒﺮان ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎﻳﻰ رﻓﺖ و ﺑﻬﺮام ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪو دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬
‫ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﺪارد ﭼﻪ ﺑﻮد و وى را ﻓﺮاز ﻛﻮه ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﻨﺠﻤﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮوﻳﺰ ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺎ ﺑﻬـﺮام ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﺮد و ﻧﻴﺰه وى را از ﻛﻔﺶ ﺑﺮﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺮش زد ﺗﺎ ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺑﻬﺮام آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﺪاﻧﺴـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ و ﺳﻮى ﺧﺮاﺳﺎن ﺷﺪ آﻧﮕﺎه ﺳﻮى ﺗﺮﻛﺎن رﻓﺖ و ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻴﺴﺖ ﻫـﺰار ﻫـﺰار درم ﻣﻴـﺎن ﺳـﭙﺎه‬
‫ﭘﺨﺶ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺳﻮى ﻣﻮرﻳﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﺎز رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪239‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭘﺮوﻳﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻧﺼﺎرى ﻧﻮﺷﺖ و اﺟﺎزه داد ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎ ﺑﻨﻴﺎد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺰ ﮔﺒﺮان ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺑﻪ دﻳﻦ آﻧﻬﺎ درآﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﺳﺒﺐ آن ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﺎ ﻗﻴﺼﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﺟﻰ را ﻛﻪ از او ﻣﻰﮔﻴﺮد ﺑﺮاى ﭘﺎرﺳﻴﺎﻧﻰ ﻛـﻪ‬
‫در ﻗﻠﻤﺮو روم ﻣﻘﺮ دارﻧﺪ ﺧﺮج ﻛﻨﺪ و آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﺴﺎزد و ﻗﻴﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨـﻴﻦ ﺷـﺮﻃﻰ ﺑـﺮاى ﻧﺼـﺮاﻧﻴﺎن دﻳـﺎر‬
‫ﭘﺎرس ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺮام در ﻣﻴﺎن ﺗﺮﻛﺎن ﻣﻴﺰﻳﺴﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻮد و ﭘﺮوﻳﺰ در ﻛﺎر وى ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺮد و ﻣـﺮدى ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬
‫ﻫﺮﻣﺰ را ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮى ﮔﺮاﻧﻘﺪر و ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺳﻮى ﺗﺮﻛﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛـﻪ وﺳـﻴﻠﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨـﺖ و ﮔـﻮﻫﺮ را ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺗﺤﻔﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻮن زن ﺷﺎه داد و او ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻬﺮام را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺧﺎﻗﺎن از ﻣﺮگ ﺑﻬﺮام ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻛﺮدﻳﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و زن وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻏﻢ ﺧـﻮﻳﺶ را از‬
‫ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻬﺮام ﺑﮕﻔﺖ و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ زن ﻧﻄﺮ ﺑﺮادر ﺧﺎﻗﺎن ﺷﻮد و ﺧﺎﺗﻮن را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﻬﺮام ﻃـﻼق‬
‫داد‪.‬‬
‫و ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻛﺮدﻳﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺮم داد و ﻧﻄﺮ را ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﻫﻤﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮادر وى ﺑﻮدﻧﺪ از دﻳـﺎر‬
‫ﺗﺮﻛﺎن ﺑﺮون آورد و ﺑﻪ ﺣﺪود دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻄﺮ ﺗﺮك ﺑﺎ دوازده ﻫﺰار ﺳﭙﺎه ﺑـﻪ ﺗﻌﻘﻴـﺐ او ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ و‬
‫ﻛﺮدﻳﻪ ﻧﻄﺮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻪ راه اداﻣﻪ داد و ﺑﻪ ﻛﺮدى ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ از ﭘﺮوﻳـﺰ ﺑـﺮاى‬
‫وى اﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺮوﻳﺰ رﺳﻴﺪ او را ﺑﻪ زﻧﻰ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪو ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪ و از آن ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻪ ﺑﻬـﺮام را‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺳﭙﺎس داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﻰﻫﺎ و اﻟﻄﺎف ﻣﻮرﻳﻖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﻛـﺮد‬
‫روﻣﻴﺎن ﻣﻮرﻳﻖ را ﺧﻠﻊ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن وى را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ روﻣﻴﺎن ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻮرﻳﻖ را ﻧﮕﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ و او را ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺧﺸﻢ آورد و‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﻮرﻳﻖ را ﻛﻪ ﺳﻮى وى آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﺎه داد و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ روم ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺳﻪ ﺗﻦ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ‬
‫ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان ﻫﻤﺮاه وى ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران رﻣﻴﻮزان ﻧﺎم داﺷﺖ و او را ﺳﻮى دﻳﺎر ﺷﺎم ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ آﻧﺠـﺎ را ﺑـﻪ ﺗﺼـﺮف آورد و ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس درآﻣﺪ‪ ،‬و اﺳﻘﻒ آﻧﺠﺎ را ﺑﺎ ﻛﺸﻴﺸﺎن و ﻧﺼﺮاﻧﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺮﻓـﺖ‬
‫ﺗﺎ ﭼﻮب ﺻﻠﻴﺐ را ﺑﻪ دﺳﺖ آرد و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق ﻃﻼ ﻧﻬﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و در ﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑـﻪ ﺧـﺎك ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و روى آن ﺳﺒﺰى ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و رﻣﻴﻮزان اﺻﺮار ورزﻳﺪ ﺗﺎ ﺟﺎى آﻧﺮا ﺑﻨﻤﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻜﻨـﺪ و‬
‫ﺻﻠﻴﺐ را ﺳﻮى ﺧﺴﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮدار دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻓﺎذوﺳﺒﺎن ﻣﻐﺮب ﺑﻮد و ﺑﺮﻓﺖ و ﻣﺼﺮ و اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ و دﻳﺎر ﻧﻮﺑﻪ را ﺑﮕﺮﻓﺖ و‬
‫ﻛﻠﻴﺪﻫﺎى ﺷﻬﺮ اﺳﻜﻨﺪرﻳﻪ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪240‬‬

‫ﺳﺮدار ﺳﻮم ﻓﺮﻫﺎن ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻬﺮﺑﺮاز داﺷﺖ و آﻫﻨﮓ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻠﻴﺞ ﻓـﺮود‬
‫آﻣﺪ و ﺧﻴﻤﻪ زد و ﺧﺴﺮو ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاﻫﻰ ﻣﻮرﻳﻖ دﻳﺎر روم را وﻳﺮان ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺲ از روﻣﻴﺎن ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻣﻮرﻳﻖ در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻮﻓﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻛﺎره ﺑﻮد و ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس و ﺑﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬و ﻣـﺮدى ﺑـﻪ ﻧـﺎم‬
‫ﻫﺮﻗﻞ را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻫﺮﻗﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﺑـﻪ دﻳـﺎر روم آن ﻫﻤـﻪ وﻳﺮاﻧـﻰ و ﻛﺸـﺘﺎر و اﺳـﺎرت و ﻏـﺎرت و‬
‫ﺑﻰﺣﺮﻣﺘﻰ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻨﺎﻟﻴﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ وى و ﻣﺮدﻣﺶ را از ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن رﻫﺎ ﻛﻨﺪ و ﺑـﻪ ﺧـﻮاب دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺮدى ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻧﻜﻮ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ وى ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﻳﻜﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺰد آﻧﻬـﺎ آﻣـﺪ و آن ﻣـﺮد را از ﺟـﺎى‬
‫ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬و ﺑﻪ ﻫﺮﻗﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ دادم‪ «.‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﻮاب را ﺑﺎ ﻛﺲ ﻧﮕﻔﺖ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮدى دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ زﻧﺠﻴﺮى دراز ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ و‬
‫آﻧﺮا ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﺮد ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ وى ﺳﭙﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﺧﺴﺮو را ﺑﻪ ﺗﻮ دادم ﺑﺪو ﺣﻤﻠﻪ ﺑـﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﻇﻔﺮ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ او دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻰ و ﺑﻪ آرزوى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﻰ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاب ﻣﻜﺮر ﺷﺪ آﻧﺮا ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن روم و ﺻﺎﺣﺒﺎن راى در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑـﺮ ﺧﺴـﺮو‬
‫ﻇﻔﺮ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪو ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻫﺮﻗﻞ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﺷﺪ و ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻛﺮد و از راﻫﻰ ﻛـﻪ ﺷـﻬﺮﺑﺮاز‬
‫در آن ﻧﺒﻮد ﺳﻮى ارﻣﻴﻨﻴﻪ رﻓﺖ و از ﭘﺲ ﻳﻚ ﺳﺎل در ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻫﺮﻗﻞ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ رﺳﻴﺪ‬
‫ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻓﺎذوﺳﺒﺎن ﻣﻐﺮب ﺑﻪ در ﺧﺴﺮو ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎه ﺑﺎ وى ﺑﺪ دل ﺷﺪه ﺑﻮد و از آن ﻣﺮز ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺷـﻬﺮﺑﺮاز‬
‫در ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ اردو زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو از ﺳﻘﻮط ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﻜﻰ از ﺳﺮداران ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺎم راﻫﺰار ﺑﺎ دوازده ﻫﺰار ﻣـﺮد‬
‫ﺟﻨﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻫﺮﻗﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ در ﻧﻴﻨﻮى ﻛﻪ از وﻻﻳﺖ ﻣﻮﺻﻞ و ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دﺟﻠﻪ ﺑﻮد ﺑﻤﺎﻧـﺪ و ﻧﮕـﺬارد‬
‫روﻣﻴﺎن از دﺟﻠﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺧﺴﺮو از ﻛﺎر ﻫﺮﻗﻞ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ در ﻗﺼﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد و راﻫﺰار ﻓﺮﻣﺎن وى را ﻛﺎر ﺑﺴﺖ و‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اردو زد و ﻫﺮﻗﻞ از ﺟﺎى دﻳﮕﺮ از دﺟﻠﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﭘﺎرﺳـﻰ رﺳـﻴﺪ و‬
‫راﻫﺰار ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪ ﻛﻪ وى ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﺳﭙﺎه دارد و راﻫﺰار ﺑﺪاﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ او و ﺳـﭙﺎﻫﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه دارد ﺗﺎب ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎد ﻫﺰار ﺳﭙﺎه ﻧﺪارﻧﺪ و ﻣﻜﺮر ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻗﻞ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ آﻣـﺪه ﻛـﻪ وى و‬
‫ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺗﺎب آن ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﺟﻤﻊ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ و ﺳﻼح ﺧﻮب دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺴﺮو ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﺎﺳـﺦ ﻣـﻰداد ﻛـﻪ اﮔـﺮ ﺗـﺎب‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ روﻣﻴﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﻜﺸﻨﺪ و در ﻛﺎر اﻃﺎﻋﺖ وى ﺟﺎﻧﺒﺎزى ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺎﺳﺨﻬﺎى ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى راﻫﺰار ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻣﻜﺮر ﺷﺪ ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺎراﺳﺖ و ﺑﺎ روﻣﻴـﺎن ﺟﻨـﮓ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ او را ﺑﺎ ﺷﺸﻬﺰار ﻛﺲ ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻫﺰﻳﻤﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﺧﺴـﺮو از ﻛﺸـﺘﻪ ﺷـﺪن راﻫـﺰار و‬
‫‪241‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻓﻴﺮوزى ﻫﺮﻗﻞ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻠﺮزﻳﺪ و از ﻗﺼﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ رﻓﺖ و ﺣﺼﺎرى ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺎب ﺟﻨﮓ ﻫﺮﻗﻞ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫و ﻫﺮﻗﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺪاﻳﻦ رﺳﻴﺪ و ﺧﺴﺮو ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ وى آﻣﺎده ﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﺮﻗﻞ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ روم ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺳﺮداران ﺳﭙﺎه ﻫﺰﻳﻤﺖ ﺷﺪه ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺮداران و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در ﺟﻨﮓ ﺳﺴﺘﻰ‬
‫ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﺑﺪو وا ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪان ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻘﻮﺑﺘﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﻮى وى آﻳﺪ و در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺷﺘﺎب ﻛﻨﺪ و ﻛﺎر روﻣﻴﺎن را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ درﺑﺎره ﻛﺎر ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن و ﺷﺎه روم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﺳﻨ‪‬ﻴﻦَ‪ ،‬ﻟ ﱠﻠﻪ‪ ‬ا ْﻟﺄَ ‪‬ﻣﺮُ ﻣـﻦ َﻗﺒ‪‬ـﻞُ و‪‬‬
‫ﻀﻊِ ‪‬‬
‫ﺳ ‪‬ﻴ ْﻐ ‪‬ﻠﺒ‪‬ﻮنَ‪ .‬ﻓﻲ ِﺑ ْ‬
‫»اﻟﻢ‪ُ ،‬ﻏ ‪‬ﻠ ‪‬ﺒﺖ‪ ‬اﻟﺮﱡوم‪ ‬ﻓﻲ أَد‪‬ﻧَﻰ ا ْﻟﺄَر‪‬ضِ و‪ ‬ﻫﻢ‪ ‬ﻣﻦ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺪ‪َ ‬ﻏ َﻠ ِﺒ ِﻬﻢ‪ ‬‬
‫ﺨﻠ‪‬ـﻒ‪ ‬اﷲ و‪‬ﻋ‪‬ـﺪ‪‬ه‪ ‬و‪‬‬
‫ﺼﺮُ ﻣﻦ ﻳ‪‬ﺸﺎء‪ ‬و‪ ‬ﻫﻮ‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻌﺰِﻳﺰُ اﻟﺮﱠﺣ‪‬ﻴﻢ‪ .‬و‪‬ﻋ‪‬ـﺪ‪ ‬اﷲ ﻻ ‪‬ﻳ ْ‬
‫ﺼﺮِ اﷲ ‪‬ﻳ ْﻨ ‪‬‬
‫ﻣﻦ ‪‬ﺑ ‪‬ﻌﺪ‪ ‬و‪ ‬ﻳﻮ‪ ‬ﻣ ‪‬ﺌﺬ‪ ‬ﻳ ْﻔﺮَح‪ ‬ا ْﻟ ‪‬ﻤﺆْ ‪‬ﻣﻨُﻮنَ‪ِ .‬ﺑ َﻨ ‪‬‬
‫ﻟ ‪‬ﻜﻦﱠ أَ ْﻛ َﺜﺮَ اﻟﻨﱠﺎسِ ﻻ ‪‬ﻳ ‪‬ﻌ َﻠﻤ‪‬ﻮنَ ‪«6 -1 :30‬‬
‫ﻳﻌﻨﻰ‪ :‬روﻣﻴﺎن در ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻐﻠﻮب ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻫﻢ آﻧﻬﺎ از ﭘﺲ ﻣﻐﻠـﻮب ﺷﺪﻧﺸـﺎن ﺑـﻪ زودى در‬
‫ﻃﻰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ و ﺑﻌﺪﺗﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اراده ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و آن روز ﻣﺆﻣﻨﺎن از ﻳـﺎرى ﺧـﺪا‬
‫ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎرى ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻮ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و رﺣﻴﻢ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻋـﺪه ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺧـﺪا از وﻋـﺪه‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻜﻨﺪ وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪:‬‬
‫از ﻋﻜﺮﻣﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ روﻣﻴﺎن و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳـﻚ ﭘﻴﻜـﺎر ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺳـﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫اذرﻋﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ و روﻣﻴﺎن ﻣﻨﻬﺰم ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻـﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و ﺳـﻠﻢ و‬
‫ﻳﺎران وى رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻠﺒﻪ ﮔﺒﺮان اﻣﻰ را ﺑﺮ روﻣﻴـﺎن اﻫـﻞ ﻛﺘـﺎب‬
‫ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻛﺎﻓﺮان ﻣﻜﻪ ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﺎران ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻫﻞ ﻛﺘﺎﺑﻴـﺪ و‬
‫ﻧﺼﺎرى ﻧﻴﺰ اﻫﻞ ﻛﺘﺎﺑﻨﺪ و ﻣﺎ اﻣﻴﺎﻧﻴﻢ و ﺑﺮادران ﭘﺎرﺳﻰ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺑﺮادران ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺷﻤﺎ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣـﺎ‬
‫ﭘﻴﻜﺎر ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻇﻔﺮ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ‪ «.‬و آﻳﺎت اﻟﻢ ﻏﻠﺒﺖ اﻟﺮوم ﺗﺎ ﻫﻢ ﻏﺎﻓﻠﻮن ﻧﺰول ﻳﺎﻓﺖ و اﺑـﻮ ﺑﻜـﺮ ﺻـﺪﻳﻖ ﺳـﻮى‬
‫ﻛﻔﺎر ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮادراﻧﺘﺎن ﺑﺮ ﺑﺮادران ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﺑﺨﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ روﻣﻴﺎن ﺑﺮ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻏﻠﺒـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ و اﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﺑﻰ ﺑﻦ ﺧﻠﻒ ﺟﻤﺤﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى اﺑﻮ ﻓﻀﻴﻞ دروغ ﮔﻔﺘﻰ‪«.‬‬
‫اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﺗﻮ دروﻏﮕﻮﺗﺮى‪«.‬‬
‫اﺑﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ ده ﺷﺘﺮ ﺷﺮط ﻣﻰﻛﻨﻢ اﮔﺮ روﻣﻴﺎن ﺑﺮ ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﻇﻔـﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ ﻣـﻦ‬
‫ﺑﺎﺧﺘﻪام و اﮔﺮ ﻇﻔﺮ از ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺎﺧﺘﻪاى‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺷﺪ و ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل از ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺮط را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻦ و ﻣﺪت را ﺑﻴﻔﺰاى‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪242‬‬

‫اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺮﻓﺖ و اﺑﻰ را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪى؟«‬
‫اﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺮط را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﻴﻢ و ﻣﺪت را ﺑﻴﻔﺰاﻳﻴﻢ ﺷﺮط ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺪت ﻧﻪ ﺳﺎل‪«.‬‬
‫اﺑﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫از ﻋﻜﺮﻣﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﭘﺎرﺳﻴﺎن زﻧﻰ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺟـﺰ ﺷـﺎﻫﺎن دﻟﻴـﺮ ﻧﻤـﻰآورد و ﺧﺴـﺮو او را‬
‫ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺳﻮى روم ﻓﺮﺳـﺘﻢ و ﻳﻜـﻰ از ﭘﺴـﺮان ﺗـﻮ را ﺳـﺎﻻر آن ﻛـﻨﻢ راى ﺗـﻮ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ و ﺳﺎﻻرى‪ ،‬ﻛﺪاﻣﻴﻦ را دﻫﻢ؟«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و آن زن ﻛﻪ از روﺑﺎه ﻣﻜﺎرﺗﺮ ﺑﻮد و از ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻣﺤﺘﺎﻃﺘﺮ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮﺧﺎن از ﺗﻴﺮ ﻧﺎﻓﺬﺗﺮ و ﺷـﻬﺮﺑﺮاز‬
‫از ﺧﺎره ﺑﺮدﺑﺎرﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺪام را ﺧﻮاﻫﻰ ﺳﺎﻻر ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮدﺑﺎر را ﺳﺎﻻر ﻣﻰﻛﻨﻢ‪ «.‬و ﺳﺎﻻرى ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺑﺮاز داد و وى ﺑـﺎ ﺳـﭙﺎه ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﺳـﻮى‬
‫روﻣﻴﺎن ﺷﺪ و ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺖ و ﻣﺮدم ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﻬﺮﻫﺎ وﻳﺮان ﻛﺮد و درﺧﺘﺎن زﻳﺘﻮن ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫راوى ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺎ ﻋﻄﺎى ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ ﺑﮕﻔﺘﻢ و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ دﻳﺎر ﺷﺎم را ﻧﺪﻳﺪهاى؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ آﻧﺠﺎ روى ﺷﻬﺮﻫﺎى وﻳﺮان ﺷﺪه و درﺧﺘﺎن زﻳﺘﻮن ﻗﻄﻊ ﺷﺪه را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺲ از آن ﺳﻮى ﺷﺎم ﺷﺪم و آﻧﺠﺎ را او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪﻳﺪم‪«.‬‬
‫از ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﻳﻌﻤﺮ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﺮدى را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﻄﻤﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ از روﻣﻴﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﺴـﺮو‬
‫ﻧﻴﺰ ﺷﻬﺮﺑﺮاز را رواﻧﻪ ﻛﺮد و در اذرﻋﺎت و ﺑﺼﺮى رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺎم اﺳﺖ و ﭘﺎرﺳـﻴﺎن و‬
‫روﻣﻴﺎن ﭘﻴﻜﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﻛﺎﻓﺮان ﻗﺮﻳﺶ ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫اﻟﻢ ﻏﻠﺒﺖ اﻟﺮوم را ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺣﺪﻳﺜﻰ ﭼﻮن ﺣﺪﻳﺚ ﻋﻜﺮﻣﻪ آورده و اﻓﺰوده ﻛﻪ ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺗﺎﺧـﺖ و ﺗـﺎز ﻛـﺮد و ﺷـﻬﺮﻫﺎى‬
‫روﻣﻴﺎن را ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻴﺞ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﺧﺴﺮو ﺑﻤﺮد و روﻣﻴﺎن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺷـﻬﺮﺑﺮاز و ﻳـﺎراﻧﺶ‬
‫ﻣﻨﻬﺰم ﺷﺪﻧﺪ و روﻣﻴﺎن ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﻛﺸﺘﺎرﺷﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و در ﺣﺪﻳﺚ ﻋﻜﺮﻣﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮن ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ روﻣﻴﺎن ﻇﻔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻓﺮﺧﺎن ﺑﻪ ﺷﺮاب ﻧﺸﺴﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﺴﺮو ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ «.‬و ﺧﺒﺮ ﺑـﻪ ﻛﺴـﺮى رﺳـﻴﺪ و ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮﺑﺮاز‬
‫ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ ﺳﺮ ﻓﺮﺧﺎن را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺧﺎن ﻛﺲ ﻧﻴﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺻﻮﻟﺖ و ﺑﺎﻧﮓ وى در دﺷﻤﻦ اﺛﺮ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر دارد و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در ﻣﺮدان ﭘﺎرﺳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ وى ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ و زودﺗﺮ ﺳﺮ او را ﺑﻔﺮﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﻋﺬر اﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫‪243‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﺧﺴﺮو ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد و ﭘﻴﻜﻰ ﺳـﻮى ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺷـﻬﺮﺑﺮاز را از ﺳـﺎﻻرى‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﺎﻻرى ﺑﻪ ﻓﺮﺧﺎن دادم‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻧﺎﻣﻪ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﻪ ﭘﻴﻚ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﻓﺮﺧﺎن ﺑﻪ ﺷـﺎﻫﻰ رﺳـﻴﺪ و‬
‫ﺑﺮادرش ﻣﻄﻴﻊ او ﺷﺪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ او ده‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﻴﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺑﺮاز داد و ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ‪ «.‬و از ﺗﺨـﺖ ﻓـﺮو ﺷـﺪ و ﻓﺮﺧـﺎن ﺑـﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﻴﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪو داد و ﻓﺮﺧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻬﺮﺑﺮاز را ﺑﻴﺎرﻳﺪ‪ «.‬و ﭼﻮن ﺷﻬﺮﺑﺮاز را ﭘﻴﺶ ﺑﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﮔـﺮدﻧﺶ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺘﺎب ﻣﻜﻦ ﺗﺎ وﺻﻴﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ«‪.‬‬
‫و ﻓﺮﺧﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﺷﻬﺮﺑﺮاز از ﻣﺤﻔﻈﻪ اوراق ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪو ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ درﺑـﺎره ﺗـﻮ ﺑـﻪ ﺧﺴـﺮو‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺑﻴﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻰ‪«.‬‬
‫و ﻓﺮﺧﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﺮادر داد و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﻪ ﺷﺎه روم ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻛﺎرى ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﻚ ﻧﺘـﻮان‬
‫ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﺘﻮان ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ آى و ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺠﺎه روﻣﻰ ﻫﻤﺮاه ﻣﻴﺎر ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑـﺎ ﭘﻨﺠـﺎه ﭘﺎرﺳـﻰ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ روﻣﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺧﻮﻳﺶ دﻳﺪوران ﺑﻪ راه ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑـﻴﻢ ﺣﻴﻠـﻪ داﺷـﺖ و دﻳـﺪ‬
‫وران ﺧﺒﺮ آوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺮد ﺑﺎ وى ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻓﺮش ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و در ﺧﻴﻤﻪ دﻳﺒـﺎ دﻳـﺪار ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﺮ ﻳﻜﻴﺸـﺎن ﻛـﺎردى ﺑـﻮد و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻰ ﺑﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و دﻟﻴﺮى ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺗﺮا ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ دادﻳﻢ و ﺧﺴﺮو ﺑﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺣﺴﺪ آورد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮادر ﺑﻜﺸﻢ و ﻣﻦ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻢ و از ﺑﺮادرم ﺧﻮاﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺮا ﺑﻜﺸـﺪ و ﻫـﺮدوان او را از‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻪاﻳﻢ و ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ ﺑﺎ وى ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻗﻴﺼﺮ ﮔﻔﺖ ﻛﺎر ﺻﻮاب ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻳﻜﻴﺸﺎن ﺑﻪ دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬راز ﻣﻴﺎن دو ﻛﺲ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن از دو ﻛﺲ ﺑﮕﺬرد ﻓـﺎش ﺷـﻮد‪ ،‬و در آن‬
‫دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺗﺮﺟﻤﺎن را ﺑﺎ ﻛﺎرد ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺧﺪا ﺧﺴﺮو را ﻫﻼك ﻛﺮد و ﺑﻪ روز ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺧﺒـﺮ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ رﺳﻴﺪ و ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﺣﻮادﺛﻰ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم زوال ﻣﻠﻚ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻪ اراده ﺧﺪاى رخ داد و ﻋﺮﺑـﺎن ﺑـﺮ آن‬

‫ﭼﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭘﻴﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻧﺒﻮت و ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﻗﺪرت داده ﺑﻮد‬
‫از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﺮ دﺟﻠﻪ ﺑﻨﺪى ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﭼﻨﺪان ﻣﺎل ﺑﺮ آن ﺧـﺮج ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﻛﺲ اﻧﺪازه آن ﻧﺪاﻧﺴﺖ و اﻳﻮان وى ﺑﻨﺎﻳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﻧﺪﻳﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬و ﻫﻨﮕـﺎﻣﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺎر ﻣـﻰداد ﺗـﺎج‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻰآوﻳﺨﺖ و در اﻳﻮان ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ و ﺷﺼﺖ داﻧﺎ از ﻛﺎﻫﻦ و ﺟﺎدوﮔﺮ و ﻣﻨﺠﻢ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻳﻜﻰ از ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻮد ﺳﺎﻳﺐ ﻧﺎم ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺮﺑـﺎن ﭘﻴﺸـﮕﻮﻳﻰ ﻣـﻰﻛـﺮد و ﻛﻤﺘـﺮ ﺑـﻪ ﺧﻄـﺎ‬
‫ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺎذان وى را از ﻳﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬و وﻗﺘﻰ ﺧﺴﺮو دل ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺖ ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﺟﺎدوﮔﺮان و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪244‬‬

‫ﻣﻨﺠﻤﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰآورد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟« و ﭼﻮن ﺧﺪاى ﻋﺰ و ﺟﻞ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧـﻮﻳﺶ ﺻـﻠﻰ‬
‫اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن اﻳﻮان ﻛﺴﺮى از ﻣﻴﺎن ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻰ آﻧﻜﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰاى ﺑـﺮ آن اﻓﺘـﺎده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻨﺪ دﺟﻠﻪ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﻏﻤﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﻃﺎق ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ از ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺑﻨﺪ دﺟﻠﻪ ﻛﻮر ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬و ﺷﺎه ﺑﺸﻜﺴﺖ‪ 1‬آﻧﮕﺎه ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﺳﺎﺣﺮان و ﻣﻨﺠﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﺳـﺖ و‬
‫ﺳﺎﺋﺐ ﻧﻴﺰ در ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﺎق ﺷﺎﻫﻰ ﻣﻦ ﺑﻰ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰاى ﺑﺸﻜﺎﻓﺖ و ﺑﻨﺪ دﺟﻠﻪ ﻛﻮر ﻓﺮو رﻓـﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺷﺎه ﺑﺸﻜﺴﺖ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫آن ﮔﺮوه ﺑﺮون ﺷﺪﻧﺪ و در ﻛﺎر وى ﺑﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻃﺮاف آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و زﻣﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣـﻰﻧﻤـﻮد و در‬
‫ﻋﻠﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﺎدوى ﺟﺎدوﮔﺮ و ﻛﺎﻫﻨﻰ ﻛﺎﻫﻦ و ﻧﺠﻮم ﻣﻨﺠﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﺐ ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ را ﺑﺮ ﺗﭙﻪاى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮد و ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ از ﺳﻮى ﺣﺠﺎز ﺑﺮﻗـﻰ ﺟﺴـﺖ و اوج ﮔﺮﻓـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺸﺮق رﺳﻴﺪ و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎﻏﻰ ﺳﺒﺰ دﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔـﺮ آﻧﭽـﻪ ﻣـﻰﺑﻴـﻨﻢ‬
‫راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ از ﺣﺠﺎز ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ در آﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮق رﺳﻴﺪ و زﻣﻴﻦ از او ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﺷﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﻣﻨﺠﻤﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻔﺘﻨﺪ و ﺳﺎﻳﺐ ﻧﻴﺰ آﻧﭽﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﻠﻢ ﺷﻤﺎ از ﻛﺎر ﻧﻴﻔﺘﺎده ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺰى ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و آن ﭘﻴﻤﺒﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﻌﻮث ﺷـﺪه‬
‫ﻳﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺸﻜﻨﺪ و اﮔﺮ ﺧﺒـﺮ زوال ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺧﺴـﺮو را ﺑـﺎ وى ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ ﺷـﻤﺎ را‬
‫ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﺨﻨﻰ ﺑﻴﺎرﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﻠﻴﻪ را ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ ﭘﺲ اﻧﺪازﻳﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﻴﺶ ﻛﺴﺮى ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺪﻳﺪﻳﻢ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﻤﺎن ﺗﻮ ﻛﻪ ﻃﺎق ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ را‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺎب آﻧﻬﺎ ﺑﻨﺎ ﻛﺮدهاى و ﺑﻨﺪ دﺟﻠﻪ ﻛﻮر را ﺳﺎﺧﺘﻪاى ﺑﻨﺎى ﺣﺴﺎب ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻨﺤﻮس داﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﭼﻮن ﺷﺐ و‬
‫روز ﺑﮕﺸﺘﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻨﺤﻮس ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ آﻣﺪه و ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﺑﻨﻴﺎن ﺷﺪه و ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻰ ﮔﺮاﻳﻴـﺪه اﻳﻨـﻚ ﻣـﺎ‬
‫ﺣﺴﺎب دﻳﮕﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﻴﺎن ﺑﺮ آن ﻧﻬﻰ و از وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﺮاى او ﺑﻜﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ آن ﺑﻨﻴﺎن ﻛﻦ« و ﻫﺸـﺖ ﻣـﺎه در ﺳـﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨـﺪ‬
‫دﺟﻠﻪ ﻛﺎر ﻛﺮد و در اﻳﻦ ﻛﺎر ﭼﻨﺪان ﻣﺎل ﺧﺮج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺲ اﻧﺪازه آن ﻧﺪاﻧﺴﺖ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮ رﻓﺖ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺑـﺮ‬
‫دﻳﻮار ﺑﻨﺪ ﻧﺸﻴﻨﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻓﺮش و ﺑﺴﺎط ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﻨﺪ و ﮔﻞ ﺑﻴﻔﺸﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن را ﺑﮕﻔـﺖ ﺗـﺎ ﻓـﺮاﻫﻢ آﻳﻨـﺪ و ﺑـﺎزﻳﮕﺮان‬
‫ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ و در آن ﺣﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ دﺟﻠﻪ ﺑﻨﺎ را از زﻳﺮ وى ﺑﺒﺮد و دم ﻣﺮگ ﺑﻮد ﻛـﻪ او را‬
‫ﺑﺮ آوردﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﺮ آﻣﺪ ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﺳﺎﺣﺮان و ﻣﻨﺠﻤﺎن را ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻜﺼﺪ ﺗـﻦ از آﻧﻬـﺎ را ﺑﻜﺸـﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ را ﭼﺎق ﻛﺮدم و از ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺗﻘﺮب دادم و ﻣﻘﺮرى دادم ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﻛﻨﻴﺪ«‪.‬‬

‫‪ .1‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻰ آﻣﺪه‪.‬‬

‫‪245‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻄﺎ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﻠﻔﺎن ﻣﺎ ﺧﻄﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﺣﺴﺎب دﻳﮕﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻨﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﺳﻌﺪ ﺑﻨﻴﺎن ﻛﻨﻰ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﻌﻤﻞ آرﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺴﺎب ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﻛﺎﻫﻨﺎن و ﻣﻨﺠﻤﺎن و ﺟﺎدوﮔﺮان ﺣﺴﺎب ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﺎ ﻛـﻦ‪ «.‬و ﻫﺸـﺖ ﻣـﺎه دﻳﮕـﺮ ﻛـﺎر ﻛـﺮد و‬
‫ﭼﻨﺪان ﻣﺎل ﺧﺮج ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺲ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﺎر ﺑﻨﺎ را ﺑﺴﺮ ﺑﺮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬در آﻳﻢ و ﺑﺮ آن ﻧﺸﻴﻨﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫اﻣﺎ از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﺑﻴﻢ داﺷﺖ و ﺑﺮ اﺳﺒﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ از روى آن ﺑﮕﺬرد و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺬر‪ ،‬دﺟﻠﻪ او را ﺑـﺎ‬
‫ﺑﻨﺪ ﺑﺒﺮد‪ .‬و دم ﻣﺮگ ﺑﻮد ﻛﻪ او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و آن ﮔﺮوه را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﺪا اﮔﺮ راﺳﺖ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ دروغ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﻴﺴﺖ ﻫﻤﺘﺎن را ﺑﻜﺸﻢ و ﻛﺖﻫﺎ را ﺑﺮون آرم و زﻳﺮ ﭘﺎى ﻓﻴﻞ اﻓﻜﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺗﻮ دروغ ﻧﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﺑﻨﺪ دﺟﻠﻪ ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﻃﺎق اﻳﻮان ﺑـﻰ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰاى ﺑﺸـﻜﺎﻓﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن دادى ﺑﻪ داﻧﺶ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﭼﻴﺴﺖ و ﺑﺪﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و اﻃﺮاف آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد و داﻧﺶ ﻣﺎ از ﻛﺎر ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻮد و ﺟﺎدوى ﺟﺎدوﮔﺮ و ﻛﺎﻫﻨﻰ ﻛﺎﻫﻦ و ﻧﺠﻮم ﻣﻨﺠﻢ راﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر‬
‫از آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪه ﻳﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و داﻧﺸﻤﺎن ﺣﺎﻳﻞ آوردهاﻧـﺪ و ﺑـﻴﻢ‬
‫داﺷﺘﻴﻢ اﮔﺮ ﺗﺮا از زوال ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺒﺮ دﻫﻴﻢ ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﻰ و از ﻣﺮگ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدﻳﻢ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎن ﺑﻴﺰار ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ دﻳﺪى ﺑﻬﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﻣﻬﻠﺖ ﺟﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ در ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺪﺑﻴﺮى ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﺮس ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو آﻧﻬﺎ را رﻫﺎ ﻛﺮد و از ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫از ﺣﺴﻦ ﺑﺼﺮى رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﺎران ﭘﻴﻤﺒﺮ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺣﺠﺖ ﺧﺪاى ﺑـﺮ ﺧﺴـﺮو‬
‫درﺑﺎره ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺑـﺪو ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﻛـﻪ دﺳـﺖ از دﻳـﻮار ﺧﺎﻧـﻪ وى ﺑـﺮون ﻛـﺮد و ﻧـﻮر از آن‬
‫ﻣﻴﺪرﺧﺸﻴﺪ و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﺪﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﺧﺴﺮو ﺑﻴﻢ ﻣﺪار ﻛﻪ ﺧﺪا ﭘﻴﻤﺒﺮى ﻓﺮﺳﺘﺎده و ﻛﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ‬
‫او ﻧﺎزل ﻛﺮده ﭘﻴﺮو او ﺷﻮ ﺗﺎ در دﻧﻴﺎ و آﺧﺮت اﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﻰ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪246‬‬

‫از ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ ﻓﺮﺷـﺘﻪاى ﺳـﻮى ﻛﺴـﺮى ﻓﺮﺳـﺘﺎد و او در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ اﻳﻮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﺪان در ﻧﻤﻰﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن او را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم روز ﺑﻮد‪ ،‬در ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاب ﻧﻴﻤﺮوز‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺧﺴﺮو اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎر وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻢ‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﻞ ﺑﻬﻞ« و ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﭘﻴﺶ وى ﺑﺮﻓﺖ و ﺧﺴﺮو ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ‬
‫و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮض ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻰ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ راه داد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻣﺎ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎﻣﺪ در ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد وى آﻣﺪ و ﻫﻤﺎن ﺳـﺨﻦ ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎر وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ را ﺑﺸﻜﻨﻢ«‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﻞ ﺑﻬﻞ‪ ،‬ﺑﻬﻞ‪ «.‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺧﺴﺮو ﺣﺎﺟﻴﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮض ﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎر اول ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻛﺲ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ درآﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻮم ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻫﻤﺎن ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷـﻮ وﮔﺮﻧـﻪ اﻳـﻦ ﻋﺼـﺎ را‬
‫ﺑﺸﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﻞ ﺑﻬﻞ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻋﺼﺎ را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺑﺮون ﺷﺪ و اﻳﻦ زوال ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻮد و ﻗﻴﺎم ﭘﺴﺮش و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻛـﻪ او‬
‫را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﺑﻮ ﺳﻠﻤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﺷﺪ و دو ﻇﺮف ﺑـﻪ دﺳـﺖ داﺷـﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ‪ ،‬و او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ« و دو ﻇﺮف را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻫﻼﻛﺖ وى رخ داد‪.‬‬
‫از ﻋﺒﺪ اﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ اﺑﻰ ﺑﻜﺮه رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه در اﻳﻮان ﻣﺪاﻳﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران‬
‫ﻗﺼﺮ را در ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮدى ﺑﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ و ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺧﺴﺮو اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى‬
‫ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮى‪ «.‬و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺳﻪ ﺑـﺎر ﮔﻔـﺖ و ﻛﺴـﺮى ﺑـﻪ ﭘﺸـﺖ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و او را ﻣﻴﺪﻳﺪ و ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻰداد آﻧﮕﺎه ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺴﺮو ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ راه دادى؟«‬
‫ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻦ راه ﻧﺪادم و از ﻃﺮف ﻣﺎ ﻛﺲ در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺷﺪ ﺧﺴﺮو از ﺣﺎدﺛﻪ آن ﺷﺐ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﻮد و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳـﺘﺎد‬
‫ﻛﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﻣﺮا در ﻣﻴﺎن ﮔﻴﺮ و ﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﺸﻮد و ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﭼﻨـﺎن ﻛـﺮد و ﭼـﻮن آن ﺳـﺎﻋﺖ در آﻣـﺪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﺮد ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺧﺴﺮو اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻋﺼﺎﻳﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ‪» :‬اى ﺧﺴـﺮو ﭘﺴـﺮ ﻫﺮﻣـﺰ ﻣـﻦ‬
‫‪247‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮى ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺧﺴﺮو در او ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد و‬
‫او ﺑﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﺧﺴﺮو ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺪادم ﻛﻪ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﺸﻮد؟«‬
‫ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺨﺪا از ﻃﺮف ﻣﺎ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ در ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه؟«‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﺳﺎل دﻳﮕﺮ درآﻣﺪ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﺳﺎﻻرﺷﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﺮا در ﻣﻴﺎن ﮔﻴﺮﻳﺪ و‬
‫ﻫﻴﭻ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻣﺮد در ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن آن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻴﺎﻣﺪ آن ﻣﺮد ﺑﺮ ﺧﺴﺮو اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ‬
‫ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺪاﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮى‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬اﻳﻦ را ﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ و ﺧﺴﺮو ﺑـﺪو‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ آن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺧﺴﺮو ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻰ ﺑﺨﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﺸﻜﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻋﺼﺎ را‬
‫ﺑﺸﻜﻨﻢ‪ «.‬آﻧﮕﺎه ﻋﺼﺎ را ﺑﺸﻜﺴﺖ و ﺑﺮون ﺷﺪ‪ .‬و ﺧﺴﺮو ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺪاده ﺑـﻮدم‬
‫ﻛﻪ اﻣﺸﺐ از زن و ﻣﺮد ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺸﻮد؟«‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﻧﺸﺪ‪«.‬‬
‫‪192‬ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺴﺮش ﺑﺮ او ﺗﺎﺧﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫از ﺣﻮادث روزﮔﺎر ﺧﺴﺮو ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻗﻮم رﺑﻴﻌﻪ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد و در ذى ﻗﺎر رو ﺑﻪ‬
‫رو ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻗﻮم رﺑﻴﻌﻪ ﺳﭙﺎه ﺧﺴﺮو را ﺑﺸﻜﺴﺘﻪاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺮب از ﻋﺠﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﻓﻴﺮوزى ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ «.‬و در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ دو ﮔﺮوه ﺟﻨﮓ‬
‫ﻗﺮاﻗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﻨﮓ اﻧﺤﻨﺎى ذو ﻗﺎر ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﻨﮓ اﻧﺤﻨﺎى ﻗﺮاﻗﺮ ﺑﻮد و ﺟﻨﮓ ﺣﺒﺎﺑﺎت ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﻨﮓ ذو اﻟﻌﺠﺮم ﺑﻮد و‬
‫ﺟﻨﮓ ﻏﺪوان ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﻨﮓ ﺑﻄﺤﺎى ذو ﻗﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ در اﻃﺮاف دﺷﺖ ذوﻗﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪه ﻣﻌﻤﺮ ﺑﻦ ﻣﺜﻨﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺟﻨﮓ ذو ﻗﺎر آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑـﻦ ﻣﻨـﺬر ﻟﺨﻤـﻰ‬
‫ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﻋﺒﺎدى را ﺑﻜﺸﺖ و ﻋﺪى از ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﺎن ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫درﺑﺎره ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﺎد ﺑﻦ زﻳـﺪ ﺑـﻦ اﻳـﻮب ﺑـﻦ‬
‫ﻣﺤﺮوف ﺑﻦ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﻋﺼﻴﻪ ﺑﻦ اﻣﺮؤ اﻟﻘﻴﺲ ﺑﻦ زﻳﺪ ﻣﻨﺎة ﺑﻦ ﺗﻤﻴﻢ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ آورد‪ :‬ﻋﺪى ﺷﺎﻋﺮ ﻛـﻪ ﻧﻜـﻮ ﻣﻨﻈـﺮ و‬
‫ﺷﺎﻋﺮ و ﺳﺨﻨﻮر ﺑﻮد و ﻛﺘﺐ ﻋﺮﺑﺎن و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻋﻤﺎر و ﻋﻤﺮو‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺑﺮادر ﻳﻚ ﺑﺮادر ﻣﺎدرى داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﺪى ﭘﺴﺮ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺑﻮد و از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻃﻰ ﺑﻮد‪ .‬و ﻋﻤﺎر ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴـﺮو‬
‫ﺑﻮد‪ .‬و ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻫﻼك ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮى ﭘﺎﺑﻨﺪ دﻳﻦ ﻧﺼﺎرى ﺑﻮد و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﺧﺴﺮوان‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎن و ﺣﻜﻮﻣﺖ از آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻴﻮل ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪248‬‬

‫و ﭼﻮن ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﻪ ﻋﺪى ﺳﭙﺮد و آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ رﺿـﺎع وى‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﻗﻮم ﺑﻨﻰ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺗﺮﺑﻴﺖ او ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﻰ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﺴﺐ ﺑﻪ ﻟﺨﻢ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺰرﮔﺎن‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﺠﺰ ﻧﻌﻤﺎن ده ﭘﺴﺮ داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮان وى را روﺷﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ از آن رو ﻛﻪ ﻧﻜـﻮ ﻣﻨﻈـﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و اﻋﺸﻰ ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن دارد‪:‬‬
‫»ﭘﺴﺮان ﻣﻨﺬر ﻛﻪ روﺷﻨﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ در ﺣﻴﺮه روﻧﺪ«‬
‫و ﻧﻌﻤﺎن ﺳﺮخ و ﭘﻴﺲ و ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺪ ﺑﻮد و ﻣﺎدرش ﺳﻠﻤﻰ دﺧﺘﺮ واﺋﻞ ﺑﻦ ﻋﻄﻴﺔ رﻳﺨﺘﻪﮔﺮ از اﻫﻞ ﻓﺪك ﺑـﻮد‪،‬‬
‫و ﻣﺎدرش زن ﺣﺎرث ﺑﻦ ﺣﺼﻦ ﺑﻦ ﺿﻤﻀﻢ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ ﺟﻨﺎب ﻛﻠﺒﻰ ﺑﻮد و ﻗﺎﺑﻮس ﺑﻦ ﻣﻨﺬر اﻛﺒﺮ ﻋﻤﻮى ﻧﻌﻤﺎن‪،‬‬
‫ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ و ﺑﺮادران وى را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺟـﺰو دﺑﻴـﺮان وى ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑـﺮاى او‬
‫ﺗﺮﺟﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﻤﺮد ﻛﺎر ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﻃﺎﺋﻰ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎﻫﻰ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬و ﺧﺴﺮو ﻣﺮدى ﻣﻰﺟﺴﺖ ﻛﻪ او را ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺮﺑﺎن ﻛﻨﺪ و ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ را ﺑﺨﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از‬
‫ﺑﻨﻰ ﻣﻨﺬر ﻛﻰ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه و آﻳﺎ ﭼﻴﺰى از آﻧﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮان داﺷﺖ؟«‬
‫ﻋﺪى ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮداﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺲ ﭘﻴﺶ آﻧﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻢ‪ «.‬و ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺶ ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳـﺪ ﻓـﺮود‬
‫آورد و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺪى ﺑﺮادران ﻧﻌﻤﺎن را ﮔﺮاﻣﻴﺘﺮ ﻣﻰداﺷﺖ و ﭼﻨﺎن وا ﻣﻰﻧﻤﻮد ﻛﻪ اﻣﻴﺪى از او ﻧـﺪارد و در‬
‫ﺧﻠﻮت ﺑﺎ ﻳﻜﺎﻳﻚ آﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﺎه از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻋﺮﺑﺎن را ﺳﺎﻣﺎن ﺗﻮاﻧﻴﺪ داد ﮔﻮﻳﻴـﺪ‪ :‬ﺗـﻮاﻧﻴﻢ داد‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﻌﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﺎه درﺑﺎره ﺑﺮادراﻧﺖ از ﺗﻮ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﮕﻮ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ درﻣـﺎﻧﻢ ﺑـﻪ ﻛـﺎر دﻳﮕـﺮان‬
‫درﻣﺎﻧﺪه ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪ «.‬درﻣﺎﻧﺪهﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫و ﻳﻜﻰ از ﺑﻨﻰ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺪى ﻧﺎم داﺷﺖ و ﭘﺴﺮ اوس ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻮد و ﻣﺮدى ﺷﺎﻋﺮ و ﺳﺮ ﺳﺨﺖ ﺑـﻮد و‬
‫ﺑﻪ اﺳﻮد ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻣﻴﺪوارم و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻼف ﻋـﺪى ﺑـﻦ زﻳـﺪ روى ﻛـﻪ او‬
‫ﺧﻴﺮ ﺧﻮاه ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬اﻣﺎ اﺳﻮد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ او اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻋﺪى ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮان ﻣﻨﺬر را ﺑﻪ ﻧﺰد وى آرد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﻣﺮدان دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪﺷﺎن ﻛﻤﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﭘﺮﺳﻴﺪ آﻳﺎ ﻛﺎر ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧـﻮﻳﺶ را ﺳـﺎﻣﺎن ﺗﻮاﻧﻴـﺪ‬
‫داد؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮاﻧﻴﻢ داد‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﻌﻤﺎن ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﺷﺪ ﻣﺮدى ﺣﻘﻴﺮ دﻳﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻳﺎ ﻛـﺎر ﻋﺮﺑـﺎن را ﺳـﺎﻣﺎن ﺗـﻮاﻧﻰ‬
‫داد؟«‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮاﻧﻢ داد‪«.‬‬
‫‪249‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﺑﺮادران ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟«‬

‫ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ درﻣﺎﻧﻢ ﺑﻜﺎر دﻳﮕﺮان درﻣﺎﻧﺪهﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ او داد و ﺟﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺗﺎﺟﻰ داد ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﻫﺰار درم ﺑﻬﺎ داﺷﺖ و ﺑـﻪ ﻣﺮوارﻳـﺪ و‬
‫ﻃﻼ آراﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﻌﻤﺎن از ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺪى ﺑﻦ اوس ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻪ اﺳﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎش ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻼف راى درﺳﺖ رﻓﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ در ﻛﻠﻴﺴﺎﻳﻰ ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﻰ‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آى ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺎﺟﺘﻰ ﻫﺴﺖ‪ .‬و اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﻴﺎﻣﺪ و در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺑﺨﻮردﻧﺪ و ﺑﻨﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﻋﺪى‬
‫ﺑﺎ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻋﺪى ﺗﻮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ آﻧﻰ ﻛﻪ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻰ و ﻛﺲ را ﺑـﻪ ﺳـﺒﺐ آن ﻣﻼﻣـﺖ ﻧﻜﻨـﻰ‪.‬‬
‫داﻧﻢ ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻰ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ اﺳﻮد ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﺪ ﻧﻪ رﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﻧﻌﻤﺎن‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‬
‫آن ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻛﺮد ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻜﻦ و ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻛﺎرى ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﻫﻤﺎن ﻣﻰﻛﺮدى ﻛﻴﻨﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دل ﻣﮕﻴﺮ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﺼﺎف ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از آن ﻧﻜﺮدم ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ ﻛﺮد‪«.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﺮاى ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺎﺳﺰاى او ﻧﮕﻮﻳﺪ و ﺣﺎدﺛﻪ ﺑـﺮاى وى‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ و ﻧﻴﻜﻰ از او درﻳﻎ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ زﻧـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫ﻧﺎﺳﺰاى او ﻧﮕﻮﻳﺪ و ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺮاى او ﻧﺨﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﻴﺮه ﻣﻘﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﺮاى ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﺷﻌﺮى ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻋﺪى از ﺟﺎﻧﺐ ﻋﺪى ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ«‬
‫»ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﻴﺮوﻳﺖ ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻜﻦ«‬
‫»ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺎ ﺑﺪون ﺿﺮورت ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪ«‬
‫»اﮔﺮ ﻓﻴﺮوز ﺷﻮى ﻓﻴﺮوزﻳﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ«‬
‫»و اﮔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮى ﻛﺲ را ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻜﻦ«‬
‫»وﻗﺘﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪﺑﻴﻨﻰ«‬
‫»ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﻮى‪«.‬‬
‫و ﻫﻢ ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻪ اﺳﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻧﺮﺳﻴﺪى اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮﻳﺶ را از اﻳﻦ ﻣﻌـﺪى ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻛﺮد ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ از ﻣﻜﺮ ﻣﻌﺪﻳﺎن ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺘﻮان ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن وى ﻧﺒﺮى‪ ،‬اﻣﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻼف ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﻛﺎر ﻛﺮدى‪.‬‬
‫اﺳﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻛﻨﻮن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﻛﺮد؟«‬
‫ﻋﺪى ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ از ﻣﺎل و زﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ آرى ﻧﺰد ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﻰ‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪250‬‬

‫اﺳﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮد‪ .‬و اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ را ﻣﺎل و زﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﻫﺪﻳﻪاى از او ﺑﻪ در ﻧﻌﻤﺎن ﻣﻰرﺳـﻴﺪ و‬
‫ﭘﻴﺶ ﻧﻌﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰ ﺷﺪ و ﻛﺎر ﻣﻠﻚ ﺑﻰ ﻣﺸﻮرت وى ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﻰﺑﺮد و ﻫﺮ وﻗﺖ از ﻋـﺪى ﺑـﻦ زﻳـﺪ ﭘـﻴﺶ وى ﻳـﺎد‬
‫ﻣﻰﻛﺮد ﺛﻨﺎى وى ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻓﻀﺎﺋﻠﺶ ﺑﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﺪى ﺑﻰ ﻣﻜﺮ و ﺧﺪﻋﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﻧﻌﻤﺎن ﻣﻨﺰﻟﺖ اﺑﻦ ﻣﺮﻳﻨﺎ را ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﻣﻼزم وى ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺮوى او ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﻦ‬
‫ﻣﺮﻳﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﺎران ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺎه از ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜـﻰ ﻳـﺎد ﻛـﻨﻢ ﮔﻮﻳﻴـﺪ‪:‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ اﻣﺎ ﻛﺲ از او در اﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎه‪ ،‬ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻌﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺎﻣﻞ اوﺳﺖ و اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬
‫او ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن داد‪ «.‬و ﭼﻨﺪان ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﻛﻴﻨﻪ او را ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻧﺎﻣﻪاى از زﺑﺎن ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻳﺎران وى ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﻛﺲ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ ﺗـﺎ ﻧﺎﻣـﻪ را از راه‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻋﺪى ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻦ آى ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ‪ ،‬و او ﺑﻪ در ﺧﺴﺮو ﺑﻮد و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﺴﺮو اﺟﺎزه داد و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ‬
‫ﻧﻌﻤﺎن رﺳﻴﺪ ﺑﻰ درﻧﮓ او را ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﻜﻨﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭘﻴﺶ او ﻧﻴﺎرﺳﺖ رﻓﺖ و ﻋﺪى در زﻧﺪان ﺷﻌﺮ ﻣﻰﮔﻔـﺖ‬
‫و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﻌﺮى ﻛﻪ در زﻧﺪان ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ﻛﺎش از ﺷﺎه ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ«‬
‫»و ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺮﺳﺶ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫و اﺷﻌﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺖ‪ .‬و ﭼﻮن ﺷﻌﺮى ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻧﻌﻤﺎن ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ از زﻧﺪاﻧﻰ ﻛﺮدن وى ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷـﺪ و‬
‫ﻛﺲ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد و وﻋﺪه ﻣﻰداد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻴﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ او را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ اﻧﮕﻴﺰد‪.‬‬
‫و ﻋﺪى ﺷﻌﺮى ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و اﺑﺮى ﺑﺪﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺮﻗﻬﺎ داﺷﺖ«‬
‫»ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻛﻮه ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻰرﻓﺖ‪«.‬‬
‫و ﻫﻢ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺒﻰ دراز و ﺗﺎرﻳﻚ دارم« ﺗﺎ آﺧﺮ‬
‫و ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺒﻬﺎ و روزﻫﺎ ﺑﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪ« ﺗﺎ آﺧﺮ‬
‫و ﭼﻮن از ﺗﻀﺮع در ﻣﺎﻧﺪ اﺷﻌﺎرى ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و از ﻣﺮگ ﻳﺎد ﻛﺮد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺳﻠﻒ را ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫وى آورد‪ ،‬ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﺪ‪:‬‬
‫»آﻳﺎ وداع ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه« ﻛﻪ ﻗﺼﻴﺪهاى دراز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﺑﺤﺮﻳﻦ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻳﻜﻰ از ﻏﺴﺎﻧﻴﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪ و از ﺣﻴﺮه ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و‬
‫او را ﻏﺎرﺗﮕﺮ ﺣﻴﺮه ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻛﺎﺳﻪ ﻣﻌﺮوف ﭘﺴﺮ ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﺴﻮﺧﺖ‪ .‬و ﻋﺪى ﺷﻌﺮى ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»آﺗﺸﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻛﻪ دو ﺳﻮى ﺣﻴﺮه را ﺑﺴﻮﺧﺖ«‬
‫»و ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﺮدش و ﺳﻔﺮ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮدى‪«.‬‬
‫‪251‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﭼﻮن روزﮔﺎر زﻧﺪان ﻋﺪى ﺑﻪ درازا ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻛﺴﺮى ﺑﻮد ﺷـﻌﺮى ﻧﻮﺷـﺖ ﺑـﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»ﺑﻪ او ﻛﻪ از ﻣﻦ دور اﻓﺘﺎده ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«:‬‬
‫»ﻛﻪ ﺑﺮادرت و ﭘﺎره دﻟﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ او ﺑﻮدى«‬
‫»ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻳﺎ ﺳﺘﻢ‪ ،‬در ﺑﻨﺪ آﻫﻨﻴﻦ اﺳﺖ«‬
‫»اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻰ«‬
‫»ﺧﻮاﺑﻰ ﻛﻨﻰ ﻛﻪ رؤﻳﺎ در آن ﻧﺒﺎﺷﺪ«‬
‫و ﭼﻮن ﺑﺮادر ﻋﺪى ﻧﺎﻣﻪ وى را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺷﺪ و ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و او ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﻴﻚ ﻓﺮﺳﺘﺎد‬
‫و ﻧﺎﻳﺐ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺪر ﺷﺎه ﺑﺪو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و دﺷﻤﻨﺎن ﻋﺪى از ﺑﻨﻰ ﺑﻘﻴﻠﻪ ﻏﺴﺎن ﭘـﻴﺶ ﻧﻌﻤـﺎن‬
‫آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻢ اﻛﻨﻮن او را ﺑﻜﺶ و او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪«.‬‬
‫و ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺎه ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺮادر ﻋﺪى ﺑﺪو رﺷﻮه داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﻋﺪى ﺷﻮد و ﺑﺒﻴﻨﺪ او‬
‫ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻪ زﻧﺪان ﭘﻴﺶ ﻋﺪى ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى رﻫﺎﻳﻰ ﺗﻮ آﻣﺪهام‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻰ؟«‬
‫ﻋﺪى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آن ﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻰ« و وﻋﺪه ﺧﻮب داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﺮو و ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ده‬
‫ﺗﺎ ﻧﺰد وى ﻓﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺨﺪا اﮔﺮ از ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﺮوى ﻣﺮا ﻣﻴﻜﺸﺪ‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ را ﭘﻴﺶ ﺷﺎه ﺑﺒﺮم و ﺑﻪ او دﻫﻢ‪«.‬‬
‫و ﺧﺒﺮﭼﻴﻦ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﺪى ﺷﺪ و او را ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻫﻴﭽﻜﺲ از ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻮ و دﻳﮕﺮان را ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارد‪.‬‬
‫و ﻧﻌﻤﺎن دﺷﻤﻨﺎن ﻋﺪى را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ او را ﺧﻔﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮر ﻛﺮدﻧﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧـﺰد ﻧﻌﻤـﺎن‬
‫ﺷﺪ و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ و ﻣﻨﺖ ﺑﺮم« و ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻣﺜﻘﺎل ﺑﺎ ﻛﻨﻴﺰى ﺑﺮاى وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺻـﺒﺢ‬
‫ﺷﻮد ﺑﻪ زﻧﺪان ﺷﻮ و او را ﺑﺮون آر‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﺷﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋﺪى روزﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻤﺮد و ﻣـﺎ از‬
‫ﺑﻴﻢ ﺷﺎه ﺟﺮﺋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ وى ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﻋﺪى را ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﻴﺶ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﭘﻴﺶ او رﻓﺘﻢ زﻧﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎه ﺗﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺗﻮ زودﺗﺮ از آﻧﻜﻪ ﻧﺰد ﻣـﻦ آﻳـﻰ ﭘـﻴﺶ ﻋـﺪى رﻓﺘـﻰ! دروغ‬
‫آوردى‪ ،‬رﺷﻮه ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ راه ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻴﺮوى‪ ،‬و او را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ آﻧﮕﺎه ﺟﺎﻳﺰه ﺑﻴﺸﺘﺮ داد و ﺣﺮﻣﺖ ﻛـﺮد و ﺗﻌﻬـﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﺮى ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻋﺪى ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن وى ﻣﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻧﻌﻤﺎن از ﻣﺮگ ﻋﺪى ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و دﺷﻤﻨﺎن ﻋـﺪى ﺑـﺮ ﻧﻌﻤـﺎن ﺟﺴـﻮر‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ‪ ،‬و ﻳﻜﻰ از روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻜﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد زﻳﺪ ﭘﺴﺮ ﻋـﺪى را ﺑﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪252‬‬

‫»ﺗﻮ ﻛﻴﺴﺘﻰ؟«‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﺪى ﺑﻦ زﻳﺪم‪ «.‬و ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺎ وى ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﭘﺴﺮى دﻳـﺪ ﺑـﺎ ﻃﺒـﻊ ﻇﺮﻳـﻒ و از‬
‫دﻳﺪن وى ﺧﻮﺷﺪل ﺷﺪ و ﻣﻘﺮب ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮد و ﻋﻄﺎ داد و از آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﭘﺪر وى رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻋـﺬر ﺧﻮاﺳـﺖ و ﻟـﻮازم‬
‫ﺳﻔﺮ داد و ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﺪى ﺑﻪ ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ و ﺧﺮد ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد و ﺑﺪو آن رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛـﺲ را از آن ﭼـﺎره‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ و روزﮔﺎرش ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ و روزﻳﺶ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﭼﻮن ﻣﻦ از ﻣﺮگ وى ﻏﻢ ﻧﺨﻮرد و ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻮن ﻳﻜﻰ از دﺳﺖ ﺷﺎه ﺑﺮود ﺧﺪا ﻳﻜﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎى وى آرد ﻛﻪ ﺧﺪا ﺷـﺎﻫﻰ و ﺷـﺎن وى را ﺑـﺰرگ ﻣـﻰدارد‪.‬‬
‫اﻳﻨﻚ ﭘﺴﺮ ﻋﺪى ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪه و ﻛﻢ از او ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻦ او را ﺳﻮى ﺷﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺪ او را ﺑـﻪ ﺟـﺎى ﭘـﺪر‬
‫ﮔﻤﺎرد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺷﺪ وى را ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺪر ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﻋﻤﻮى وى را ﺑﻪ ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﻛﺎرﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻋﺮب و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﻌﻤﺎن ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﺎ وى ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺳﺎل دو ﻛﺮه اﺳﺐ ﺳﺮخﻣـﻮى از ﺟﺎﻧـﺐ ﻋـﺮب‬
‫ﻣﻘﺮرى داﺷﺖ ﺑﺎ ﻗﺎرچ ﺗﺎزه و ﺧﺸﻚ و ﭘﻨﻴﺮ و ﭼﺮم و دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻻى ﻋﺮب و اﻳﻦ ﻛﺎر ﻋﺪى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن زﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو اﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ درﺑﺎره ﻧﻌﻤﺎن از او ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺛﻨﺎى او ﮔﻔﺖ و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑـﻪ ﺟـﺎى‬
‫ﭘﺪر ﻛﺎر ﻛﺮد و ﺧﺴﺮو ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ او ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن را وﺻﻔﻰ از زﻧﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﻮد و آن وﺻﻒ را ﺑﻪ‬
‫وﻻﻳﺘﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ وﻟﻰ از دﻳﺎر ﻋﺮب ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺟﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻃﻠﺐ زﻧﺎن ﺑﺮآﻣﺪ و زﻳﺪ وﺻﻒ ﻣﺬﻛﻮر را ﺑﻨﻮﺷﺖ و ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪ و درﺑﺎره ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﺎه درﺑﺎره زﻧﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و وﺻﻒ را ﺑﺨﻮاﻧﺪم و از ﻛـﺎر ﺧﺎﻧـﺪان‬
‫ﻣﻨﺬر ﺧﺒﺮ دادم و داﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﻨﺪه ﺗﻮ ﻧﻌﻤﺎن از دﺧﺘﺮان وى و ﻋﻤﺎﻧﺶ و ﻛﺴﺎﻧﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻴﺴﺖ زن ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﺻﻔﺖ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ‪«.‬‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺧﻮى ﻋﺮب و ﻧﻌﻤﺎن آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را از ﻋﺠﻢ ﺑﺮﺗـﺮ ﺷـﻤﺎرﻧﺪ و ﻣـﻦ‬
‫ﺧﻮش ﻧﺪارم ﻛﻪ دﺧﺘﺮان را ﻧﻬﺎن ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ روم ﻓﺮﺻﺖ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﻧﻴﺎﻳـﺪ‪ .‬ﻣـﺮا ﺑﻔﺮﺳـﺖ و ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﻋﺮﺑﻰ داﻧﺪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﭼﺎﺑﻚ ﻣﺮدى ﻫﻤﺮاه وى ﻛﺮد و زﻳﺪ ﺑﺎ وى ﺣﺮﻣﺖ و ﻣﻼﻃﻔﺖ ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺮه رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﭘﻴﺶ‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ وى ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎه را ﺑﺮاى ﻛﺴﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد زﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ و ﺗﺮا ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺮده‬
‫ﻛﻪ ﻛﺲ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده‪«.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟«‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﺻﻒ آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ آوردهاﻳﻢ و وﺻﻒ از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣﻨـﺬر اﻛﺒـﺮ در ﺟﻨـﮓ‬
‫ﺣﺎرث اﻛﺒﺮ ﭘﺴﺮ اﺑﻮ ﺷﻤﺮ ﻏﺴﺎﻧﻰ ﻛﻨﻴﺰى ﺑﺎ ﺳﻴﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺪﻳﻪ اﻧﻮﺷـﻴﺮوان ﻛـﺮد و در وﺻـﻒ وى ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫‪253‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻛﻴﺰه رﻧﮓ‪ ،‬ﺳﭙﻴﺪ ﮔﺮدن و ﺑﻨﺎﮔﻮش‪ ،‬ﺳﭙﻴﺪ روى‪ ،‬درﺷﺖ اﺑﺮوى‪ ،‬درﺷﺖ ﭼﺸـﻢ‪ ،‬ﺳـﻴﺎه‬
‫ﭼﺸﻢ‪ ،‬زﻳﺒﺎ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺧﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬و ﻛﺸﻴﺪه اﺑﺮو‪ ،‬ﺳﭙﻴﺪى و ﺳﻴﺎﻫﻰ دﻳﺪه ﻣﺸﺨﺺ‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪه ﭼﻬﺮه‪ ،‬ﻧﻜﻮ‬
‫ﻗﺪ‪ ،‬ﺳﻴﺎه ﮔﻴﺴﻮ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺳﺮ‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﮔﻮﺷﻮار‪ ،‬ﮔﺸﺎده ﺳﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻧﺎرﭘﺴﺘﺎن‪ ،‬درﺷﺖ ﺑﺎزو ﺑﺎ ﺳﺎق ﻧﻜﻮ و دﺳـﺖ ﻇﺮﻳـﻒ و‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﺧﻮش ﺷﻜﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﮔﺮدن ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬درﺷﺖ ﻛﻔﻞ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻴﺪه روان‪ ،‬ﮔﺮد زاﻧﻮ‪ ،‬ﺳـﻄﺒﺮ ﺳـﺎق‪،‬‬
‫ﻣﭻ ﭘﺮ‪ ،‬ﻇﺮﻳﻒ ﭘﺎى‪ ،‬ﻧﺮم رﻓﺘﺎر‪ ،‬ﻧﺎزﭘﺮور‪ ،‬ﻇﺮﻳﻒ ﭘﺎﺷﻨﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮ ﻧﺴﺒﺖ‪ ،‬ﺳـﺨﺘﻰ ﻧﺪﻳـﺪه‪ ،‬ﺑـﺎ آرزم‪ ،‬ﻣـﻮﻗﺮ‪،‬‬
‫ﻧﻴﻚ ﺳﻴﺮت‪ ،‬دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺐ ﭘﺪر ﻧﻪ ﺧﺎﻧﺪان‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﻧﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ‪ ،‬ادب آﻣﻮﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ راى ﻣـﺮدم واﻻ و رﻓﺘـﺎر‬
‫ﻣﺮدم ﻣﺤﺘﺎج ﻛﺎر آزﻣﻮده‪ ،‬ﻛﻮﺗﺎه زﺑﺎن‪ ،‬ﻧﺮم ﺻﺪا ﻛﻪ زﻳﻨﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎﻳﻪ رﻧﺞ دﺷﻤﻦ اﮔﺮ او را ﺑﺨﻮاﻫﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬
‫و اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺑﺲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻴﻦ و ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ و ﻟﺮزان ﻟﺐ و ﭘﺬﻳﺮﺷﮕﺮ‪«.‬‬
‫و ﻛﺴﺮى اﻳﻦ وﺻﻒ را ﺑﭙﺴﻨﺪﻳﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﻪ دﻳﻮان ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ و از ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﻣـﻰرﺳـﻴﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ رﺳﻴﺪ و زﻳﺪ اﻳﻦ وﺻﻒ را ﺑﺮاى ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺮ او ﺳﺨﺖ آﻣﺪ و ﺑﻪ زﻳـﺪ ﮔﻔـﺖ و ﻓﺮﺳـﺘﺎده‬
‫ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﮕﺮ در زﻳﺒﺎ روﻳﺎن ﺳﻮاد و دﻳﺎرش ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻴﺪ؟ و ﺑﻪ ﺟﺎى زﻳﺒﺎ روى ﻛﻠﻤﻪ ﻋـﻴﻦ ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺎر ﺑﺮد ﻛﻪ اﺳﺘﻌﺎره از زﻳﺒﺎ روى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده از زﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻋﻴﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﺎو اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺴﺮو از اﻳﻦ ﻃﻠـﺐ ﺣﺮﻣـﺖ ﺗـﻮ ﺧﻮاﺳـﺖ و اﮔـﺮ ﻣـﻰداﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺗـﺮا ﺳـﺨﺖ آﻳـﺪ‬
‫ﻧﻤﻰﻧﻮﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن دو روز آﻧﻬﺎ را ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﻜﻪ ﺷﺎه ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣـﻦ ﻧﻴﺴـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎه ﻋﺬر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﮕﻮى‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ زﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪى ﺑﺎ ﺷﺎه ﺑﮕﻮى ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ‬
‫ﻧﮕﻮﻳﻢ و ﺑﻪ ﺧﻼف ﺗﻮ ﻧﺮوم‪ «.‬و ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺷﺪﻧﺪ زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻧﺎﻣﻪ وى‪ ،‬و ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ زن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ از ﺗﻴﺮه روزى آﻧﻬﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺑﺮﻫﻨﮕـﻰ‬
‫را ﺑﺮ ﺳﻴﺮى و ﭘﻮﺷﻴﺪﮔﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪهاﻧﺪ و ﺑﺎد ﺳﻤﻮم را از ﺧﻮﺷﻴﻬﺎى دﻳﺎر ﺗﻮ و ﺑﻬﺘﺮ داﻧﻨﺪ و آﻧﺮا زﻧـﺪان ﺷـﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺑﭙﺮس ﻛﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﺎه را ﮔﺮاﻣﻰﺗﺮ از آن ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘـﻪ او را ﺑـﻪ زﺑـﺎن‬
‫آرم«‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو از ﻓﺮﺳﺘﺎده ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟«‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن‪» :‬ﻣﮕﺮ ﮔﺎوان ﺳﻮاد او را ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ زﻧﺎن ﻣﺎ ﺑﺮ آﻣﺪه اﺳﺖ؟«‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪254‬‬

‫و ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در دل وى ﻛﺎرﮔﺮ اﻓﺘﺎد وﻟﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻨﺪه ﻛﻪ ﺑـﺪﺗﺮ‬
‫از اﻳﻦ ﮔﻮﻳﺪ و آﻧﮕﺎه ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﺪ« و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺧﺴﺮو ﻣﺎﻫﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﮕﻔﺖ و ﻧﻌﻤﺎن‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰﺑﺮد ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﺪو رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺎ ﻛﻪ ﺷﺎه را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎن رﺳﻴﺪ ﺳﻼح ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﻃﻰ رﻓﺖ از‬
‫آن رو ﻛﻪ ﻓﺮﻋﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﺔ ﺑﻦ ﻻم زن وى ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮى ﺑﺮاى او آورده ﺑﻮد و ﻧﻴﺰ زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ‬
‫اوس ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ زن وى ﺑﻮد از اﻳﻦ رو ﺳﻮى ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻃﻰ رﻓﺖ ﻛﻪ او را ﻣﻘﺮ دﻫﻨﺪ و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﻧﺒﻮدى ﺑﺎ ﺗﻮ ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﭼﻪ ﻻزم ﻛﻪ ﺧﺴﺮو را دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫و ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻌﻤﺎن را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ﺑﺠﺰ ﺑﻨﻰ رواﺣﺔ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ ﻣﻴﺠﻨﮕﻴﻢ‪ «.‬ﻛﻪ‬
‫در ﻛﺎر ﻣﺮوان ﻗﺮظ ﻣﻨﺘﻰ از او ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﻓﻨﺎ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎب ﺧﺴﺮو ﻧﺪارﻳﺪ‪ «.‬و ﻧﻬﺎﻧﻰ ﺑﻪ دﺷـﺖ ذو ﻗـﺎر ﭘـﻴﺶ‬
‫ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﻰ ﺷﻴﺒﺎن رﻓﺖ و ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﺑﻰ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ذﻫـﻞ ﺑـﻦ ﺷـﻴﺒﺎن را ﺑﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻻرى واﻻ ﻗﺪر ﺑﻮد و ﺳﺎﻻر رﺑﻴﻌﻪ‪ ،‬ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ذى اﻟﺠﺪﻳﻦ ﺑﻮد و ﻛﺴﺮى اﺑﻠﻪ را ﺑﻪ‬
‫ﺗﻴﻮل ﺑﺪو داده ﺑﻮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺪو ﺳﭙﺎرد و ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺎﻧﻰ ﻛﺴﺎن وﻳﺮا از آﻧﭽﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺤﻔﻮظ ﻣﻰدارد ﺣﻔﻆ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻧﻌﻤﺎن ﺳﻮى ﺧﺴﺮو رﻓﺖ و زﻳﺪ ﺑﻦ ﻋﺪى را ﺑﺮ ﭘﻞ ﺳﺎﺑﺎط دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻌﻤﺎﻧﻚ ﺧـﻮدت‬
‫را ﻧﺠﺎت ﺑﺪه«‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﻮ ﻛﺮدى‪ ،‬ﺑﺨﺪا اﮔﺮ ﺟﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻛﻨﻢ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﭘـﺪرت ﻛـﺮدم‪ «.‬زﻳـﺪ ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﻌﻤﺎﻧﻚ! ﺑﺮو ﭼﻨﺎن اﺧﻴﻪاى ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪام ﻛﻪ اﺳﺐ ﭼﻤﻮش ﺑﺮﻳﺪن آن ﻧﺘﻮاﻧﺪ‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﺮ در اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺑﻨـﺪ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺑـﻪ زﻧـﺪان ﺧـﺎﻧﻘﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻮد ﺗﺎ ﻃﺎﻋﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺮد و ﻣﺮدم ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ وى ﺑـﻪ ﺳـﺎﺑﺎط ﺑـﻮد و اﻳـﻦ‬
‫ﭘﻨﺪار از ﺷﻌﺮ اﻋﺸﻰ آﻣﺪه ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮرﻧﻖ‪ ،‬در ﺳﺎﺑﺎط از ﻣﺮگ ﻣﺼﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﻣﺮگ وى در ﺧﺎﻧﻘﻴﻦ رخ داد و اﻳﻦ ﻛﻤﻰ ﭘﻴﺶ از اﺳﻼم ﺑﻮد و ﭼﻴﺰى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰ و ﺟﻞ‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ را ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ و ﺟﻨﮓ ذوﻗﺎر ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻌﻤﺎن رخ داد‪.‬‬
‫از اﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪه ﻣﻌﻤﺮ ﺑﻦ ﻣﺜﻨﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻧﻌﻤﺎن ﻋﺪى را ﺑﻜﺸﺖ ﺑﺮادر ﻋﺪى و ﭘﺴﺮش ﺑـﻪ در‬
‫ﺧﺴﺮو ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎﻣﻪ اﻋﺘﺬار ﻧﻌﻤﺎن را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗـﺎ‬
‫وى را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻧﻌﻤﺎن از ﺧﺴﺮو ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺷﺪ ﻣﺎل و ﺳﻼح ﺧﻮﻳﺶ را ﺑـﺎ ﭼﻴﺰﻫـﺎى دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻫـﺎﻧﻰ ﺑـﻦ‬
‫ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻋﺎﻣﺮ ﺑﻦ ﺧﺼﻴﺐ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو اﻟﻤﺰدﻟﻒ ﺑﻦ اﺑﻰ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ذﻫﻞ ﺑﻦ ﺷﻴﺒﺎن ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﻪ ﺳﭙﺮد‪ ،‬از آن رو ﻛـﻪ‬
‫ﻧﻌﻤﺎن دو دﺧﺘﺮ ﺑﺪو داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪255‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫و ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﺔ ﺑﻦ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮد و اﻳـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﻜﺸﺖ اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﻃﺎﻳﻰ را ﻋﺎﻣﻞ ﺣﻴﺮه و ﻫﻤﻪ وﻻﻳﺘﻬﺎ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪه ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺧﺴﺮو از ﺑﻬﺮام ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼـﻪ ﻃـﺎﻳﻰ ﮔﺬﺷـﺖ و اﻳـﺎس اﺳـﺐ و‬
‫ﺷﺘﺮى ﺑﺪو ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻛﺮد و ﺧﺴﺮو ﺳﭙﺎس او ﮔﻔﺖ ‪ ،‬و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﻪ اﻳﺎس ﻧﻮﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺗﺮﻛـﻪ ﻧﻌﻤـﺎن‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ و او ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻪ را ﺑﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﺑﻪ اﻳﺎس ﻓﺮﻣﺎن داد ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و ﭘﻴﺶ وى ﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺎس ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﻫﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ زرهﻫﺎﻳﻰ را ﻛﻪ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮد ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺖ آﻧﻜـﻪ ﻛﻤﺘـﺮ ﻛﻨـﺪ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ زره ﺑﻮد و آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﺪ ﮔﻮﻳﺪ ﻫﺸﺘﺼﺪ زره ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﺎﻧﻰ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰى را ﻛﻪ در ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬و ﭼﻮن ﻫﺎﻧﻰ اﺑﺎ ﻛﺮد ﺧﺴﺮو ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺮد و‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ زرﻋﻪ ﺗﻐﻠﺒﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﻧﺎﺑﻮدى ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ را ﺧـﻮش داﺷـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﺮ ﺷﺎﻫﺎن ﺧﻮاﻫﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺗﻮان ﻛﺮد؟«‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬آرى‪«.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻠﺘﺸﺎن ﺑﺎﻳﺪ داد ﺗﺎ ﮔﺮﻣﺎ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺮﻣﺎ ﺑﺮ آﺑﮕﺎه ﺧﻮﻳﺶ رﻳﺰﻧـﺪ ﻛـﻪ آﻧـﺮا ذو ﻗـﺎر‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ آﺗﺶ رﻳﺰد و آﻧﻬﺎ را ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﮕﻴﺮ و ﻣﻦ ﻛﺎرﺷﺎن را ﻓﻴﺼﻠﻪ ﻣﻰدﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺳﺨﻦ ﻧﻌﻤﺎن را ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ آﺑﮕﺎه ﺧﻮﻳﺶ رﻳﺰﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺮواﻧـﻪ ﺑـﺮ آﺗـﺶ رﻳـﺰد ﺑـﺮاى ﺧﺴـﺮو‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﮔﺮﻣﺎ ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و در اﻧﺤﻨﺎى ذو ﻗﺎر ﻓﺮود آﻣﺪﻧـﺪ و ﻛﺴـﺮى‬
‫ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ زرﻋﻪ را ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺎه ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﻛﻨﺪ ﻳﺎ از اﻳﻦ دﻳﺎر ﺑﺮوﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫و ﻗﻮم ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﺔ ﺑﻦ ﺳﻴﺎر ﻋﺠﻠﻰ را ﺳﺎﻻر ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ وى را ﻣﺒـﺎرك‬
‫ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﻈﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻳﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻜﺸﻨﺪ و زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﻴﺮى ﺑﺮﻧـﺪ و اﮔـﺮ‬
‫ﺑﺮوﻳﺪ از ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻫﻼك ﺷﻮﻳﺪ و ﺑﻨﻰ ﺗﻤﻴﻢ ﺳﺮ راه ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮدﺗﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺟﻨﮓ ﺷﺎه را آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﺷﺎه ﻛﺲ ﭘﻴﺶ اﻳﺎس ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﻴﺶ ﻫﺎﻣﺮز ﺗﺴﺘﺮى ﻛﻪ ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن وى در ﻗﻄﻘﻄﺎﻧـﻪ ﺑـﻮد و ﭘـﻴﺶ‬
‫ﺟﻼﺑﺰﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺑﺎرق ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ذو اﻟﺠﺪﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺎﻣـﻞ وى‬
‫ﺑﺮ دﺷﺖ ﺳﻔﻮان ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﻴﺶ اﻳﺎس روﻳﺪ و ﭼﻮن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪﻳﺪ ﺳﺎﻻرى ﺑﺎ اﻳﺎس ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪256‬‬

‫و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺎ ﺳﭙﺎه و ﻓﻴﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺎﻻرى ﺑﺎ ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺑﻮد و ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﻣﺒﻌﻮث ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻛـﺎر‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻴﻤﺒﺮ درﺑﺎره ﺣﺎدﺛﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻨﻚ ﻋـﺮب از ﻋﺠـﻢ اﻧﺘﻘـﺎم ﮔﺮﻓـﺖ« و آن روز ﺑـﻪ‬
‫ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ روز ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﻗﻴﺲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﭘﻴﺶ ﻫﺎﻧﻰ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﻠﺤﻪ ﻧﻌﻤـﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ده ﻛﻪ ﻧﻴﺮو ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ اﺳﻠﺤﻪ ﻧﻴﺰ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﭘـﺲ‬
‫دﻫﻨﺪ‪ «.‬و او ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و زره و ﺳﻼح را ﺑﻪ ﻣﺮدان دﻟﻴﺮ ﻗﻮم داد و ﭼﻮن ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻪ ﺑﻜﺮ ﺑﻦ واﺋﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‬
‫ﻫﺎﻧﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﮔﺮوه ﺑﻜﺮﻳﺎن ﺷﻤﺎ ﺗﺎب ﺳﭙﺎه ﺧﺴﺮو و ﻋﺮﺑﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن را ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺳﻮى ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺷﻮﻳﺪ‪ «.‬و ﻣﺮدم‬
‫ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﺔ ﺑﻦ ﺳﻴﺎر ﺑﺮ آﺷﻔﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻣـﺎ را ﻧﺠـﺎت دﻫـﻰ اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻫـﻼك‬
‫ﻣﻰدﻫﻰ«‪ .‬و ﻣﺮدم را ﭘﺲ آورد و ﺑﻨﺪ ﻫﻮدجﻫﺎ را ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺑﻜﺮ آﻫﻨـﮓ ﻓـﺮار ﻛﻨﻨـﺪ زﻧـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺮدن ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ و او را »ﺑﻨﺪ ﺑﺮ« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺑﻪ دﺷﺖ ذو ﻗﺎر ﺧﻴﻤﻪاى ﺑﭙﺎ ﻛﺮد و ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺧﻴﻤﻪ ﻧﮕﺮﻳﺰد او ﻧﮕﺮﻳﺰد‪ .‬و ﻛﺴـﺎﻧﻰ از ﻗـﻮم‬
‫ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺎه آب ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و ﻋﺠﻤـﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧـﺪ و در اﻧﺤﻨـﺎى دﺷـﺖ ﺟﻨـﮓ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻋﺠﻤﺎن از ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﻨﺎﻟﻴﺪﻧﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺑﺮاى ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺑﻜﺮﻳﺎن ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺳـﻮى ﺟﺒﺎﺑـﺎت رﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﺑﻜﺮﻳﺎن و ﻋﺠﻠﻴﺎن ﭘﻴﺸﺮوان ﺑﮕﻮ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺮدم ﻋﺠﻞ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻜﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺎه ﻋﺠﻢ ﺑﺎ‬
‫آﻧﻬﺎ در آوﻳﺨﺖ و ﻛﺴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻗﻮم ﻋﺠﻞ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﻜﺮﻳﺎن ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﻋﺠﻠﻴﺎن را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻤﺮداﻧـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ از زﻧﺎﻧﺸﺎن ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻴﺪ«‬
‫»اى ﻋﺠﻠﻴﺎن ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺪاﻳﺘﺎن ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ«‬
‫و ﻫﻢ او ﺑﻪ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﺴﺎن ﺷﻌﺮى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﻓﻴﺮوز ﺷﻮﻳﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺮ ﮔﻴﺮﻳﻢ«‬
‫»و ﻓﺮش دﻳﺒﺎ ﮔﺴﺘﺮﻳﻢ«‬
‫»و اﮔﺮ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ دور ﺷﻮﻳﻢ«‬
‫»دورى ﺑﻰ اﺷﺘﻴﺎق‪«.‬‬
‫و ﻳﻚ روز در ﺟﺒﺎﺑﺎت ﺑﺠﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و ﻋﺠﻤﺎن ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻮى ﺳﻴﻠﮕﺎه ذو ﻗﺎر ﺷﺪﻧﺪ و ﻗـﻮم اﻳـﺎد ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬
‫اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻧﻰ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺑﻜﺮﻳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻛـﺪاﻣﻴﻚ را ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺧﻮاﻫﻴـﺪ‪ :‬اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و وﻗﺘﻰ ﻋﺠﻤﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ روﺑﺮو ﺷﺪﻧﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻳﺎدﻳﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﺪ و ﻓﺮارﻳﺸﺎن ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑﻜﺮﻳﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫و زﻧﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮدان را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﻤـﺎر ﺳـﻜﻮﻧﻰ ﻛـﻪ ﻫـﻢ ﭘﻴﻤـﺎن ﺑﻨـﻰ‬
‫‪257‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﺷﻴﺒﺎن ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﮔﺮوه ﺑﻨﻰ ﺷﻴﺒﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪ و ﻣﺮا ﻛﻤﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﻛﻨﻴﺪ‪ «.‬و ﭼﻨﺎن ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬و ﻳﺰﻳـﺪ ﺑـﻦ‬
‫ﺣﻤﺎر اﺳﻴﺮ ﮔﺮوه ﺷﺪ و در ﻣﺤﻠﻰ از دﺷﺖ ذو ﻗﺎر ﻛﻪ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن »ﺟﺐ« ﻧﺎم دارد ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و دﻟﻴﺮى ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻣﻴﻤﻨﻪ اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﻫﺎﻣﺮز ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﻴﺴﺮه وى ﺟﻼ ﺑﺰﻳﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﺮ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﺳﺎﻻر ﺑﻜﺮ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻬﺮ ﺷﻴﺒﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﻴﺴﺮه وى ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﺔ ﺑـﻦ‬
‫ﺳﻴﺎر ﻋﺠﻠﻰ ﺑﻮد و ﻛﺴﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻛﺮدن و رﺟﺰ ﮔﻔﺘﻦ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﻪ ﺷﻌﺮى ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻼﺻـﻪ‬
‫ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ﻫﻤﮕﻨﺎﻧﺘﺎن ﺑﻴﺎﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺒﺎﻳﺪ ﻛﻮﺷﻴﺪ«‬
‫»ﭼﺮا ﻧﻜﻮﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺮدى دﻟﻴﺮم«‬
‫»و ﺗﻴﺮ در ﻛﻤﺎن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎزوى ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫»ﻳﺎ ﺳﺨﺘﺘﺮ«‬
‫»ﺧﺒﺮﻫﺎى ﻗﻮم ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ«‬
‫»ﻛﻪ از ﻣﺮدن ﮔﺮﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ«‬
‫»ﺑﻨﻰ ﺷﻴﺒﺎن ﺿﺮﺑﺖ ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﭘﺎﻳﻤﺮدى ﻛﻨﻴﺪ«‬
‫و ﻫﻢ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺷﻌﺮى ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»اى ﻗﻮم ﺑﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﺧﻮش ﻛﻨﻴﺪ«‬
‫»ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روز اﺳﺐ ﺳﻮارى ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ«‬
‫و ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻜﺴﺮ ﺑﻦ ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺳﻴﺎر ﺷﻌﺮى ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺷﻤﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰد«‬
‫»از ﺣﺮﻳﻢ و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ و ﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫»ﻣﻦ ﭘﺴﺮ آﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻄﺮت ﺧﻮد ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد«‬
‫»و ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ روش ﻛﻬﻦ ﻣﻰروﻧﺪ«‬
‫»ﭼﻪ دور ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻪ ﺧﺎﻟﺺ و اﺻﻴﻞ«‬
‫ﻓﺮاس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺣﻨﻈﻠﻪ را از ﭘﻰ ﻫﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺎﻻرى ﻗﻮم ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮدﻧﺪ و او ﺳـﻮى ﻣﺎرﻳـﻪ دﺧﺘـﺮ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدر ده ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از آﻧﻬﺎ ﺟﺎﺑﺮ ﺑﻦ اﺑﺠﺮ ﺑﻮد و ﺑﻨﺪ ﻫﻮدج وى را ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‬
‫و ﺑﻨﺪ ﻫﻮدج زﻧﺎن را ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﻗﺮﻳﻦ ﺷﻴﺒﺎﻧﻰ ﺷﻌﺮى ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫»اى ﺑﻨﻰ ﺷﻴﺒﺎن ﺻﻒ ﺑﻪ ﺻﻒ ﭘﻴﺶ روﻳﺪ«‬
‫»اﮔﺮ ﻇﻔﺮ ﻳﺎﺑﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب ﻣﺎ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ«‬
‫و ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺗﻦ از ﻧﺒﻰ ﺷﻴﺒﺎن آﺳﺘﻴﻦ ﻗﺒﺎﻫﺎى ﺧﻮﻳﺶ را از ﺑﺎزو ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺷﻤﺸـﻴﺮ آﺳـﺎﻧﺘﺮ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ زد و‬
‫ﺟﻨﮓ آﻏﺎزﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪258‬‬

‫‪1‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﻫﺎﻣﺮز ﻧﺪا داد »ﻣﺮد ﻣﺮد«‪.‬‬
‫و ﺑﺮد ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ ﻳﺸﻜﺮى ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻫﻤﺎورد ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺼﺎف ﻛﺮد« و ﺳﻮى ﻫﺎﻣﺮز رﻓﺖ و او را ﺑﻜﺸﺖ‪.‬‬
‫و ﺳﻮﻳﺪ ﺑﻦ اﺑﻰ ﻛﺎﻫﻞ ﺷﻌﺮى ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫»و ﺑﺮﻳﺪ از ﻣﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺷﻤﺎ در اﻓﺘﺎد«‬
‫»ﻣﺮزﺑﺎن و ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران را ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﺣﻨﻈﻠﺔ ﺑﻦ ﺛﻌﻠﺒﻪ ﻧﺪا داد‪ ،‬اى ﻗﻮم ﻧﻪ اﻳﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﻴﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ رﻳﺰد و ﻣﻴﺴﺮه ﺑﻜﺮ ﻛﻪ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺳـﺎﻻر آن‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻴﻤﻨﻪ ﺳﭙﺎه اﻳﺎس ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ ،‬ﺳﺎﻻر ﻣﻴﻤﻨﻪ اﻳﺎس‪ ،‬ﻫﺎﻣﺮز ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮد او را ﻛﺸـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻣﻴﻤﻨـﻪ ﺑﻜـﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎﻻرى ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻴﺴﺮه ﺳﭙﺎه اﻳﺎس ﻛﻪ ﺳﺎﻻر آن ﺟﻼ ﺑﺰﻳﻦ ﺑﻮد ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﻛﻤﻴﻦ ﺟـﺎب ذو ﻗـﺎر ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺎﻻر آن ﻳﺰﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﺎر ﺑﻮد از ﭘﺲ ﺳﭙﺎه درآﻣﺪ و ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد ﻛﻪ اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد و اﻳﺎدﻳـﺎن‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ وﻋﺪه داده ﺑﻮدﻧﺪ راه ﻓﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻓﺮارى ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻠﻴﻂ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺳﻴﺮان ﻣﺎ ﻛﻪ آن روز در ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺘﻰ دو ﮔﺮوه روﺑﺮو ﺷﺪ و ﺑﻜﺮ راه ﻓﺮار‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻗﺼﺪ آب دارﻧﺪ و ﭼﻮن ﺳﻴﻼﺑﮕﺎه را ﻃﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى دﻳﮕـﺮ رﺳـﻴﺪﻧﺪ و از آﺑﮕـﺎه ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ اﻳﻦ ﻓﺮار اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ در ﮔﺮﻣﺎى ﻧﻴﻤﺮوز ﺑﻮد و روزى ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮم ﺑﻮد و ﮔﺮوه ﺑﻨﻰ ﻋﺠﻞ ﺑﻴﺎﻣﺪﻧـﺪ و ﮔـﻮﺋﻰ‬
‫دﺳﺘﻪ ﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻜﻰ ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﻗﻮم ﺑﻴﺎﻣﻴﺨﺘﻨﺪ و ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ را ﺗﺸـﺠﻴﻊ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺣﻤﻠـﻪ ﺑﺮدﻧـﺪ و‬
‫رﻳﺴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ اﻓﺘﺎد و دﺳﺘﻬﺎ ﺑﻜﺸﻴﺪﻧﺪ و ﭘﺲ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺎرﺳﻴﺎن راﻣﻴﺎن ﻣﺴﻴﻞ ذو ﻗﺎر ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ راﺣﻀﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮاس ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ و ﭼﻴﺰى ﻧﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ در ادم ﺑـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ‬
‫ذو ﻗﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ از ﺑﻨﻰ ﻋﺠﻞ ﺳﻰ ﺳﻮار ﺑﻮد از دﻳﮕﺮ ﺗﻴﺮهﻫﺎى ﺑﻨﻰ ﺑﻜﺮ ﺷﺼﺖ ﺳﻮار ﺑﻮد و ﺣﻨﻈﻠـﺔ ﺑـﻦ‬
‫ﺛﻌﻠﺒﻪ‪ ،‬ﺟﻼﺑﺰﻳﻦ را ﺑﻜﺸﺖ و ﺷﺎﻋﺮان ﻋﺮب درﺑﺎره ﺟﻨﮓ ذو ﻗﺎر اﺷﻌﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ از ﻋﺎﻣﻼﻧﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﺮز ﻋﺮب ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن آل ﻧﺼﺮ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﻪ را ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻠﻮك ﭘﺎرﺳﻴﺎن‬
‫ﺑﺮ ﻣﺮز ﻋﺮب ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎد ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣﺪت ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﺮ ﻳﻜﻴﺸﺎن را ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ و اﻛﻨﻮن ﻧﺎم ﺷﺎﻫﺎن اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان را ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎﻫﻰ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪:‬‬

‫‪ .1‬در ﻣﺘﻦ اﻳﻦ دو ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﻰ آﻣﺪه‪.‬‬

‫‪259‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺲ از ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻫﻨﺪ ﺑﺮادرش ﻗﺎﺑﻮﺳﺮ ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﻣﺎدر ﻗﺎﺑﻮس ﻫﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث ﺑﻦ ﻋﻤﺮو‬
‫ﺑﻮد و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻪ دوران اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد و ﺳﻪ ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑـﻪ دوران ﻫﺮﻣـﺰ‬
‫ﭘﺴﺮ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻗﺎﺑﻮس ﺑﻦ ﻣﻨﺬر‪ ،‬ﺳﻬﺮب ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻣﻨﺬر اﺑﻮ اﻟﻨﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﻧﻌﻤﺎن ﻣﻨﺬر اﺑﻮ ﻗﺎﺑﻮس ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪ :‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل و ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻪ روزﮔﺎر ﻫﺮﻣﺰ‬
‫ﭘﺴﺮ اﻧﻮﺷﻴﺮوان و ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ‪ ،‬اﻳﺎس ﺑﻦ ﻗﺒﻴﺼﻪ ﻃﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﺨﻴﺮ ﺟﺎن ﻧﻪ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺑﻦ ﻫﺸﺎم ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻫﺸﺘﻤﺎه از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ او ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ و ﺳـﻠﻢ‬
‫ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن آزادﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺎﻣﺎن ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﻨﺪاد ﻫﻤﺪاﻧﻰ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﺮد ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل و ﻫﺸـﺖ ﻣـﺎه‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ و ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮو و ﻳـﻚ ﺳـﺎل و ﻫﻔـﺖ ﻣـﺎه ﺑـﻪ روزﮔـﺎر‬
‫اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺮوﻳﻪ و ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻪ روزﮔﺎر ﭘﻮراﻧﺪﺧﺖ دﺧﺘﺮ ﺧﺴﺮو‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﻣﻨﺬر ﺑﻦ ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﻣﻨﺬر ﻛﻪ ﻋﺮﺑﺎن او را ﻏﺮور ﻧﺎﻣﻴﺪهاﻧﺪ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ وﻟﻴﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و در ﺟﻨﮓ ﺟﻮاﺛﺎ در ﺑﺤﺮﻳﻦ ﻛﺸﺘﻪ ﺷـﺪ‪ .‬وى آﺧـﺮﻳﻦ ﭘﺎدﺷـﺎه از ﺧﺎﻧـﺪان رﺑﻴﻌـﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﺎ‬
‫اﻧﻘﺮاض ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺷﺎﻫﻰ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺸـﺎم ﻫﻤـﻪ ﺷـﺎﻫﺎن ﺣﻴـﺮه از آل ﻧﺼـﺮ و ﻋﺒﺎدﻳـﺎن و ﭘﺎرﺳـﻴﺎن ﺑﻴﺴـﺖ ﻛـﺲ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬و ﻣـﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺸﺎن ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﺎل و ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻛﻨﻮن از ﻣﺮوزان ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻫﺮﻣﺰ و ﭘﺴﺮش ﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤﻦ داﺷﺖ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از او ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﻤـﻦ‬
‫رﺳﻴﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ‪:‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮو‪ ،‬زﻳﻦ را از ﻳﻤﻦ ﺑﺮداﺷـﺖ و ﻣـﺮوزان را ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎى وى ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪ آورد‪ ،‬و ﻓﺮزﻧﺪ وى ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻣـﺮدم ﻳﻜـﻰ از ﻛﻮﻫﺴـﺘﺎﻧﻬﺎى‬
‫ﻳﻤﻦ ﻛﻪ آﻧﺮا ﻣﺼﺎﻧﻊ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ وى ﻛﺮدﻧﺪ و ﺧﺮاج ﻧﺪادﻧﺪ و ﻣﺼﺎﻧﻊ ﻛﻮﻫﻰ دراز و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ آن‬
‫ﻛﻮﻫﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻴﺎن دو ﻛﻮه ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪك ﺑﻮد و اﻣﺎ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ از ﻳﻚ راه ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺮد‬
‫ﺗﻨﻬﺎ از آن دﻓﺎع ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﺮوزان دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ راه ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻛﻮه ﻣﺠﺎور ﺷﺪ ﻛﻪ رو ﺑﻪ روى دژ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و ﺗﻨﮕﺘﺮﻳﻦ ﺟـﺎى‬
‫دره را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻀﺎى ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮاى ﮔﺸﻮدن دژ ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ دو ﺻﻒ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻨﺪﻧﺪ و ﻳﻜﺒﺎره ﺑﺎﻧﮓ زﻧﻨﺪ و او اﺳﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮد و ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺪواﻧﻴﺪ و ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪ و از ﺗﻨﮕﻪ ﺑﮕﺬﺷـﺖ و ﺑـﺎﻻى در‬
‫رﺳﻴﺪ و ﭼﻮن ﺣﻤﻴﺮﻳﺎن ﻛﺎر وى را ﺑﺪﻳﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ «.‬و ﻣـﺮوزان ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺗﻌـﺮض ﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪260‬‬

‫ﭘﺎرﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺎزوﻫﺎى ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ و از دژ ﻓﺮودﺷﺎن آورد و ﮔﺮوﻫﻰ از آﻧﻬـﺎ را ﺑﻜﺸـﺖ و‬
‫ﺑﻌﻀﻰ را اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎ ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﻨﻮﺷﺖ از ﻛﺎر وى ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻛﺮد و ﺑـﺪو ﻧﻮﺷـﺖ‪ :‬ﻫـﺮ ﻛـﻪ را‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻦ و ﺳﻮى ﻣﻦ آى‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺮوزان را دو ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻳﻜﻰ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻰ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد و راوى ﺷﻌﺮ ﺑﻮد و ﺧﺮﺧﺴـﺮه ﻧـﺎم داﺷـﺖ و‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﺎﺑﻜﺴﻮارى ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻰ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﺮد و روش دﻫﻘﺎﻧﺎن داﺷـﺖ و ﻣـﺮوزان‪ ،‬ﺧﺮﺧﺴـﺮه را ﺑـﺮ ﻳﻤـﻦ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ ﻛﻪ او را از ﻫﻤﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و در ﻳﻜﻰ از دﻳﺎر ﻋﺮب ﺑﻤـﺮد و وى را ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺒﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺻﻨﺪوق را در ﺧﺰاﻧﻪ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﺮ آن ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ :‬ﻓﻼن‬
‫ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﻛﺮد در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﻗﺼﻪ ﺗﻨﮕﻨﺎى ﻛﻮه را ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺧﺴﺮو از ﻋﺮبﻣ‪Ĥ‬ﺑﻰ ﺧﺮﺧﺴﺮه ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺷﻌﺮ رواﻳﺖ ﻣﻰﻛﺮد و روش ﻋﺮﺑﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او‬
‫را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎذان را ﺑﻪ ﺟﺎى وى ﺑﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ و او آﺧﺮ ﻛﺲ از واﻟﻴﺎن ﻋﺠﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻮى ﻳﻤﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو از ﺑﺴﻴﺎرى ﻣﺎل و اﻗﺴﺎم ﺟﻮاﻫﺮ و ﻛﺎﻻ و اﺳﺐ ﻛﻪ ﻓﺮاﻫﻢ داﺷﺖ و وﻻﻳﺘﻬﺎى دﺷـﻤﻦ ﻛـﻪ ﮔﺸـﻮده‬
‫ﺑﻮد و آن ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻛﻪ در ﻛﺎرﻫﺎ داﺷﺖ ﮔﺮدﻧﻔﺮازى ﻛﺮد و ﺑﻐﺮور اﻓﺘﺎد و ﺣﺮﻳﺺ ﺷﺪ‪ ،‬در اﻣﻮال ﻣﺮدم ﺑﻪ دﻳﺪه ﺣﺴﺪ‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و وﺻﻮل ﺧﺮاج را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم دﻫﻜﺪه ﺧﻨﺪق از وﻻﻳﺖ ﺑﻬﺮ ﺳـﻴﺮ ﺳـﭙﺮد ﻛـﻪ وى را ﻓﺮﺧـﺰاد ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺳﻤﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم را ﺷﻜﻨﺠﻪ داد و ﺳﺘﻢ ﻛﺮد و اﻣﻮال ﻛﺴﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎ ﺣﻖ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ اﻓﺘﺎد‬
‫و ﻣﻌﺎﺷﺸﺎن ﺧﻠﻞ ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﺴﺮو و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى را دﺷﻤﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭼﻨﺪان ﻣﺎل ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﺷـﺎﻫﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎه وى ﺗﺎ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﻴﻪ و اﻓﺮﻳﻘﻴﻪ رﺳﻴﺪ وى زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﻮد و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻣـﺪاﻳﻦ و‬
‫ﻫﻤﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وى را دوازده ﻫﺰار زن و ﻛﻨﻴﺰ ﺑﻮد و ﻫﺰار ﻓﻴﻞ ﻳﻜﻰ ﻛﻢ و ﭘﻨﺠﺎه ﻫﺰار ﻣﺮﻛـﻮب داﺷـﺖ از اﺳـﺐ و‬
‫ﻳﺎﺑﻮ و اﺳﺘﺮ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺟﻮاﻫﺮ و ﻇﺮوف و ﭼﻴﺰﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﺑﺴﻴﺎر دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮى ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ در ﻣﻘﺮ وى ﺳﻪ ﻫﺰار زن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻔﺖ و ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ و ﻧﻐﻤﻪﮔﺮى و ﻛﺎرﻫﺎى‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﺰارﻫﺎ ﻛﻨﻴﺰ داﺷﺖ و ﺳﻪ ﻫﺰار ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ وى در ﺑﻮد و ﻫﺸﺖ ﻫﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ اﺳﺐ ﺑﺮاى ﺳﻮارى داﺷﺖ‬
‫و ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﺷﺼﺖ ﻓﻴﻞ و دوازده ﻫﺰار اﺳﺘﺮ ﺑﻨﻪ او را ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ ﺑﺴﺎزﻧﺪ و دوازده ﻫﺰار ﻫﻴﺮﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آن ﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﺎل ﻫﻴﺠﺪﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺧﺮاج و دﻳﮕﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎل را ﺷﻤﺎر ﻛﻨﺪ و ﺑﺪو ﮔﺰارش دادﻧﺪ ﻛـﻪ در آن ﺳـﺎل از ﺧـﺮاج و دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎل ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻫﺰار ﻫﺰار و ﺑﻴﺴﺖ ﻫﺰار ﻫﺰار ﻣﺜﻘﺎل ﻧﻘﺮه ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻫﻤﻮزن ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﻫﺰار درم‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و آﻧﺮا ﺑﻪ ﺧﺰاﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن ﺳﭙﺮد ﻛﻪ آﻧﺮا ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎده و ﺑﻬﺎر ﺣﻮد ﺧﺴﺮو ﻧﺎم ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬و ﺟـﺰ اﻳـﻦ از‬
‫ﺳﻜﻪ ﻓﻴﺮوز ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮد و ﻗﺒﺎد ﭘﺴﺮ ﻓﻴﺮوز دوازده ﻫﺰار ﻛﻴﺴﻪ داﺷﺖ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻛﻴﺴﻪ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﻣﺜﻘـﺎل ﻧﻘـﺮه‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺠﻤﻮع آن ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﻫﺰار ﻣﺜﻘﺎل ﻣﻰﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻮزن ﺷﺼﺖ و ﻫﺸﺖ ﻫـﺰار ﻫـﺰار و ﭘﺎﻧﺼـﺪ ﻫـﺰار و‬
‫‪261‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ درم و ﻳﻚ ﻧﺼﻒ و ﻳﻚ ﺳﻮم ﻫﺸﺘﻢ درم ﺑﻮد‪ .‬و ﺟﻮاﻫﺮ و ﺟﺎﻣﻪ و ﻛﺎﻻﻫﺎى دﻳﮕﺮ ﭼﻨﺪان داﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﺷﻤﺎر آن ﻧﺪاﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﻣﺮدم را ﺧﻮار ﺷﻤﺮد و ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ را ﺳﺒﻚ ﮔﺮﻓـﺖ ﻛـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎه ﻋﺎﻗـﻞ دوراﻧـﺪﻳﺶ‬
‫ﻧﮕﻴﺮد و ﮔﺮدﻧﻔﺮازى و ﺟﺴﺎرت وى ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ زادان ﻓﺮوخ ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن در ﺧﻮﻳﺶ را‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻨﺪﻳﺎن و زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﻜﺸﺪ و ﭼﻮن ﺷﻤﺎر ﻛﺮدﻧﺪ ﺳﻰ و ﺷﺸـﻬﺰار ﻛـﺲ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬و زادان ﻓـﺮوخ از‬
‫ﻛﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ درﻳﻎ ﻛﺮد و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎ آورد ﺗﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺴﺮو را ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﺒﻨﺪد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺳﺒﺒﻰ ﭼﻨﺪ دﺷﻤﻨﻰ ﻣﺮدم ﻣﻤﻠﻜﺖ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ :‬ﻳﻜﻰ آﻧﻜﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮﺷـﺎن ﻣـﻰﻛـﺮد و ﺑﺰرﮔـﺎن را‬
‫زﺑﻮن ﻣﻰﺷﻤﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻓﺮﺧﺎنزاد ﭘﺴﺮ ﺳﻤﻰ را ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮم آﻧﻜـﻪ ﻓﺮﻣـﺎن داده ﺑـﻮد ﻫﻤـﻪ‬
‫زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎرم آﻧﻜﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻓﺮارﻳﺎن را ﻛﻪ از ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻫﺮﻗﻞ و روﻣﻴﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوﻫﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺳﻮى ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺴـﺮو ﭘﺮوﻳـﺰ و ﺑـﺮادران وى آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺴﺮو ادب آﻣﻮزان ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ادﺑﺸﺎن آﻣﻮزﻧﺪ و ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﮔﻤﺎﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻧﮕﺬارﻧـﺪ از آﻧﺠـﺎ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﻴﺮوﻳﻪ را ﺑﻴﺎوردﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮدﺳﻴﺮ درآﻣﺪ و ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﻫﻤﻪ ﻓﺮارﻳﺎن‬
‫ﺟﻨﮓ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ را داﺷﺖ ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻧـﮓ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ‪ :‬ﻗﺒـﺎد ﺷﺎﻫﻨﺸـﺎه ﺻـﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻴﺪان ﺧﺴﺮو ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻗﺼﺮ ﻓﺮارى ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺴﺮو ﻓﺮارى و ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻫﻨﺪوان ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻗﺼﺮ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎه آذر او را ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ و در ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ درآﻣﺪ و ﺑﺰرﮔﺎن ﺑﺮ او ﻓﺮاﻫﻢ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺪو دادﻧﺪ و ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎد و او را از آﻧﭽﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻼﻣﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﻫﻴﺠﺪه ﭘﺴﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺑﻮد و او ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد و ﻣﻨﺠﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﭘﺴﺮان ﺗﻮ ﭘﺴﺮى ﺑﻴﺎرد ﻛﻪ وﻳﺮاﻧـﻰ‬
‫اﻳﻮان و اﻧﻘﺮاض ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ وى ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺸﺎن وى آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻘﺼﻰ در ﭘﻴﻜﺮ دارد ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺳـﺒﺐ ﭘﺴـﺮان‬
‫ﺧﻮﻳﺶ را از زﻧﺎن ﺑﺎز داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺪﺗﻰ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻧﻰ دﺳﺘﺮس ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺷﻜﺎﻳﺖ ﭘﻴﺶ ﺷـﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺮد و ﺑﻪ ﭘﻴﻐﺎم از ﺷﻮر و رﻏﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺨﻦ ﻛﺮد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ زﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺰد وى آورد وﮔﺮﻧـﻪ ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ را‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد ﻛﻪ زﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ در ﺧﻮر اﻋﺘﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و دﺳـﺖ زدن ﺗـﻮ ﺑـﻪ او‬
‫ﺧﻮش آﻳﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﮔﺮ زن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎك ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺣﺠﺎﻣﺘﮕﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺰد وى ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ وى دﺧﺘﺮ ﻳﻜﻰ از اﺷﺮاف ﺑﻮد و ﺷﻴﺮﻳﻦ در ﻣﻮردى‬
‫ﺑﺪو ﺧﺸﻢ آورده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺻﻒ ﺣﺠﺎﻣﺘﮕﺮان ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن دﺧﺘﺮ ﭘـﻴﺶ ﺷـﻬﺮﻳﺎر رﻓـﺖ ﺑـﺎ وى در آﻣﻴﺨـﺖ و‬
‫ﻳﺰدﮔﺮد را ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ او را در ﮔﻮﺷﻪاى ﺑﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر ﻧﻬﺎد و ﻛﺎر ﻣﻮﻟﻮد را ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺳـﺎل ﻧﻬـﺎن‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪262‬‬

‫داﺷﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﻴﺮى ﺑﺎ ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺷﺎه ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﻛـﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﻜﻰ از ﭘﺴﺮان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ آن ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪى ﻛﻪ دارد ﺑﺒﻴﻨﻰ؟«‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎك ﻧﺒﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﻳﺰدﮔﺮد را ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻴﺎراﺳﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺑﺮد و ﮔﻔـﺖ‪» :‬اﻳـﻦ ﻳﺰدﮔـﺮد ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو او را ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮد و دل در او ﺑﺴﺖ و ﺷـﺒﺎﻧﮕﺎه او را ﭘـﻴﺶ ﺧـﻮد ﻧﮕـﻪ‬
‫ﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﺮد ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻨﺠﻤﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد آورد و او را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺮﻫﻨـﻪ‬
‫ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﺮود و ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻋﻴﺐ را در ﺗﻬﻴﮕﺎه وى ﺑﺪﻳﺪ و ﺳﺨﺖ ﺧﺸﻢ آورد و او را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﻛﻪ ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ و ﺷﻴﺮﻳﻦ داﻣﻦ وى را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺳﻮﮔﻨﺪ داد ﻛﻪ ﻳﺰدﮔﺮد را ﻧﻜﺸﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰى درﺑـﺎره اﻳـﻦ ﻣﻠـﻚ‬
‫ﻣﻘﺪر ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از آن ﻧﺘﻮان ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺒﺮ ﻛﻪ ﻧﻪﺑﻴﻨﻤﺶ‪ «.‬و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺳﻴﺴـﺘﺎن‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻳﺰدﮔﺮد ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﻰ در ﺳﻮاد ﺑﻮد و در دﻫﻜﺪهاى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﻤﺎﻧﻴﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺴﺮو ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧﺪ و او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺳﻰ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻰ و دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴـﻪ‬
‫و ﺳﻠﻢ از ﻣﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻫﺠﺮت ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از او ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫و ﻧﺎم وى ﻗﺒﺎد ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﭘﺮوﻳﺰ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﻰ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ و ﭘﺪر را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮد ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﭘﻴﺶ وى ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺎ را دو ﺷﺎه ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﺮى را ﺑﻜﺶ و ﻣﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻳﺎ ﺗﺮا ﺑﺮدارﻳﻢ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺶ از او ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﺑﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﺷﻴﺮوﻳﻪ اﺛﺮ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺴﺮو را از ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﺒﺮﻧﺪ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎرﺳـﻔﻨﺪ‬
‫ﺟﺎى دﻫﻨﺪ و او را ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻮﺗﻰ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺳﻮى آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺳﭙﺎه ﺑﺎ وى‬
‫ﺑﻮد و در راه ﺑﺮ ﻛﻔﺸﮕﺮى ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ دﻛﺎن ﻛﻨﺎر راه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺳـﻮاران را ﺑﺪﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺮدى روى‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﺑﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ روى ﺑﺴﺘﻪ ﺧﺴﺮو اﺳﺖ و ﻗﺎﻟﺒﻰ ﺳﻮى او اﻧﺪاﺧﺖ و ﻳﻜﻰ از آن ﻛﺴﺎن ﻛﻪ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﺧﺴﺮو ﺑﻮد ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﺮدن ﻛﻔﺸﮕﺮ را ﺑﺰد و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺴﺮو در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎرﺳﻔﻨﺪ ﺟﺎى ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ را ﻛـﻪ ﺑـﺮ در ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﻓﺮاﻫﻢ آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮ ﺳﺮ آﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮﺳﺘﻴﻢ و ﺳﻮء ﺗﺪﺑﻴﺮ وى را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪«.‬‬
‫‪263‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮدى را ﺑﺨﻮاﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﻧﺎم داﺷﺖ و از ﻣـﺮدم اردﺷـﻴﺮ ﺧـﺮه ﺑـﻮد و ﺳـﺎﻻر ﮔﺮوﻫـﻰ از‬
‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﻣﻠﻚ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺪر ﻣﺎ ﺷﻮد و ﺑﺎ وى ﺑﮕﻮى ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺎ و ﻧﻪ‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ از رﻋﻴﺖ ﻣﺎ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺪان دﭼﺎر ﺷﺪى ﻧﺒﻮدهاﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﻗﻀﺎى ﺧﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺮ اﻋﻤﺎل ﺑـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﻮﻳﺶ ﻫﺮﻣﺰ را ﺑﻜﺸﺘﻰ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از او ﺑﮕﺮﻓﺘﻰ و ﻣﻴﻞ ﻛﺸـﻴﺪى و درﺑـﺎره وى ﺧﻄﺎﻫـﺎى‬
‫ﺑﺰرگ ﻛﺮدى‪ ،‬و ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺪ ﻛﺮدى ﻛﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻰ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﺎن ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮﺷﺪﻟﻰ ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻮد‬
‫ﻣﻨﻊ ﻛﺮدى و ﺑﺴﻴﺎر ﻛﺴﺎن را ﺑﻪ روزﮔﺎران دراز ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺑﺪاﺷﺘﻰ ﻛﻪ از ﻧﺪارى و ﺗﻨﮕﺪﺳـﺘﻰ و دورى از دﻳـﺎر و‬
‫زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺗﻴﺮه روز ﺷﺪﻧﺪ و زﻧﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺎص ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮدى و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دوﺳﺘﻰ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﻧﻜـﺮدى و آﻧﻬـﺎ را از‬
‫ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ و ﻧﺴـﻞ از آﻧﻬـﺎ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻨﺪ داﺷـﺖ ﺑﺪاﺷـﺘﻰ و ﺑـﻪ ﻧﺎرﺿـﺎﻳﻰ و ﻧﺎﺧﻮﺷـﻰ ﭼـﻮن زﻧـﺪاﻧﻴﺎن‬
‫ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻰ‪ ،‬و در ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺮاج ﺑﺎ ﻫﻤﻪ رﻋﻴﺖ ﺑﺪ ﻛﺮدى و ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺳﻨﮕﺪﻟﻰ ﺣﺮﻣﺖ ﻛﺴﺎن ﺑﺒﺮدى و آن‬
‫ﻣﺎل ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ از ﻣﺮدم ﺑﺴﺘﺪى ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮاﻫﻢ آوردى و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺸﺎﻧﺪى و ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻪ و ﺧﺴـﺎرت‬
‫اﻓﻜﻨﺪى‪ ،‬و در ﻣﺮز روم و دﻳﮕﺮ ﻣﺮزﻫﺎ‪ ،‬ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻓﺮاوان ﺑﺪاﺷﺘﻰ و آﻧﻬﺎ را از ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده دور ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻰ و ﺑﺎ‬
‫ﻣﻮرﻳﻖ ﺷﺎه روم ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدى و ﭘﺎس ﻧﻌﻤﺖ وى ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺮا ﭘﻨﺎ داد و در ﻛﺎرت ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ و ﺷﺮ دﺷﻤﻦ از ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻮ داد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﻖ وى ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ و ﭼﻮن ﺻﻠﻴﺐ را‬
‫ﻛﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺗﺮا و ﻣﺮدم ﺑﻼدت را ﺑﺪان ﻧﻴﺎز ﻧﺒﻮد ﺑﺎز ﭘﺲ ﻧﺪادى‪ ،‬اﮔﺮ در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺣﺠﺘﻰ دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣـﺎ و‬
‫رﻋﻴﺖ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺑﮕﻮى و اﮔﺮ ﺣﺠﺖ ﻧﺪارى ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻦ و از ﺧﺪاى ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺨـﻮاه ﺗـﺎ ﻓﺮﻣـﺎن ﺧـﻮﻳﺶ را درﺑـﺎره ﺗـﻮ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪«.‬‬
‫اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﭘﻴﻐﺎم ﺷﻴﺮوﻳﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد و ﺳﻮى ﺧﺴﺮو ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﻐﺎم ﺑﮕﺰارد و ﭼﻮن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳـﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺧﺴﺮو را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻴﻠﻨﻮس ﺳﺎﻻر ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﻮﻛﻞ او را ﺑﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﻟﺨﺘـﻰ ﺳـﺨﻦ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ از او اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺷﻮد و ﭘﻴﻐﺎم ﺷﻴﺮوﻳﻪ را ﺑﮕﺰارد‪.‬‬
‫ﺟﻴﻠﻨﻮس ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﭘﺮده از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺴـﺮو ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ ﻧـﺰد وى رﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﺧـﺪاﻳﺖ ﻋﻤـﺮ دﻫـﺎد‪،‬‬
‫اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﺑﺮ در اﺳﺖ و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺷﺎه وى را ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﻰ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎده و اﺟﺎزه ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬راى‬
‫ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﺧﺴﺮو ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﻣﺰاح ﮔﻔﺖ‪» :‬اى اﺳﻔﺎذان ﺟﻴﻠﻨﻮس ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﻧﻴﺴـﺖ ﻛـﻪ اﮔـﺮ‬
‫ﭘﻴﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ از ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺷﺎه اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﻰ وى ﻣﺎ را اﺟﺎزه ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﺎ را اﺟﺎزه و ﺣﺎﺟـﺐ ﻫﺴـﺖ ﭘـﺲ‬
‫ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺷﺎه ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻨﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ :‬ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﺪ و ﺷﻮد و ﺷﺎه ﻓﺮﻣﺎن دﻫﺪ و ﻧﻔﺎذ ﻳﺎﺑـﺪ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﭘﻴﺎم ﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺰارد‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺟﻴﻠﻨﻮس اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺑﺸﻨﻴﺪ از ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﺑﺮون ﺷﺪ و دﺳﺖ اﺳﻔﺎذﺟﺸـﻨﺲ را ﺑﮕﺮﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو در آى‪«.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪264‬‬

‫و اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ وى ﻳﻜﻰ از ﺧﺎدﻣﺎن را ﻛﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﺑﺨﻮاﺳـﺖ و روﭘـﻮش ﺧـﻮﻳﺶ را ﺑـﻪ او‬
‫ﺳﭙﺮد و دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﻴﺪ ﭘﺎﻛﻴﺰهاى از آﺳﺘﻴﻦ درآورد و ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو درآﻣﺪ و ﭼﻮن او را‬
‫ﺑﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك اﻓﺘﺎد و ﺳﺠﺪه ﺑﺮد و ﺧﺴﺮو ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ «.‬و او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫و ﺧﺴﺮو ﺑﺮ ﺳﻪ رو ﻛﺶ دﻳﺒﺎى ﺧﺴﺮواﻧﻰ زرﺑﻔﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮش اﺑﺮﻳﺸﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑـﻮد و ﺑـﺮ ﺳـﻪ‬
‫ﺑﺎﻟﺶ زرﺑﻔﺖ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﮔﻼﺑﻰ زرد و ﻛﺎﻣﻼ ﮔﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ و ﭼﻮن اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ را ﺑﺪﻳﺪ ﭼﻬـﺎر‬
‫زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻼﺑﻰ را ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﻧﻬﺎد ﻛﻪ از روى آن ﺑﮕﺸﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﮔﺮد ﺑﻮد و ﺑﺎﻟﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﺮم و از روﻛﺶﻫﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮش اﻓﺘﺎد و از ﻓﺮش ﺑﮕﺸﺖ و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﺧﺎك آﻟﻮد و اﺳﻔﺎذﺟﺸـﻨﺲ آﻧـﺮا ﺑﺮﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﻪ آﺳـﺘﻴﻦ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎك ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﻧﻬﺪ و او اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﻼﺑﻰ را دور ﻛﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﻜﺴﻮ ﺑﻨﻪ«‪.‬‬
‫و اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﻓﺮش ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﻟﺨﺘﻰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﻛﺎر ﺳﺨﻦ آورد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ رو ﺑﻪ ادﺑﺎر دارد ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻘﺒﻞ ﻧﺸﻮد‬
‫و ﭼﻮن رو ﺑﻪ اﻗﺒﺎل دارد ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺪﺑﺮ ﻧﺸﻮد و اﻳﻦ ﺑﻪ روزﮔﺎر روان ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔـﺖ‪» :‬ﻛﺸـﺘﻦ و اﻓﺘـﺎدن و‬
‫ﺧﺎك آﻟﻮد ﺷﺪن اﻳﻦ ﮔﻼﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻮد از ﭘﻴﺎم ﺗﻮ و آﻧﭽﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﺧﺒﺮ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﮔﻼﺑﻰ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺸﺎن ﺧﻴﺮ اﺳﺖ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﺘﺎد و ﺑﺮ ﻓﺮش ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و دور ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧـﺎك ﺑﻴـﺎﻟﻮد و اﻳـﻦ از‬
‫روى ﻓﺎل دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻮﻛﺖ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﻮام اﻓﺘﺎد و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ از ﻣﺎ ﺑﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ اﺧـﻼف ﻣـﺎ ﻧﻴـﺰ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﺴﻰ رﺳﺪ ﻛﻪ از ﻣﺮدم ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻚ از ﭘﻴﺎﻣﻰ ﻛﻪ دارى ﺳﺨﻦ آر‪«.‬‬
‫اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﭘﻴﺎم ﺷﻴﺮوﻳﻪ را ﺑﮕﻔﺖ و ﻛﻠﻤﻪاى واﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﻧﺴﻖ آﻧﺮا دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻛﻮﺗﺎه زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﮕﻮى ﻛﻪ ﻫـﻴﭻ ﺧﺮدﻣﻨـﺪ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﮔﻨـﺎه ﻛﻮﭼـﻚ‬
‫دﻳﮕﺮى را ﭘﻴﺶ از ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﻳﻘﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﭙﺮاﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاى و ﭘﺮاﻛﻨـﺪهاى و‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺴﻮب داﺷﺘﻪاى‪ ،‬و آن ﻛﻪ ﮔﻨﻬﻜﺎرى را ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻛﻨﺪ و ﻣﻼﻣﺖ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻳﺸـﺘﻦ را از ﮔﻨـﺎه و ﺑـﺪى ﺑـﺮ‬
‫ﻛﻨﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اى ﻛﻮﺗﺎه زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺑﺮى از داﻧﺶ! اﮔﺮ ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاى روا ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﻮ ﺑﮕـﻮﻳﻰ و‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﻛﻨﻰ‪ ،‬اﮔﺮ ﻋﻴﻮب ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪاﻧﻰ و از ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻴﻮب ﺧـﻮﻳﺶ ﭘـﺮداز و ﻋﻴﺒﮕـﻮﻳﻰ ﻣـﺎ‬
‫ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺎروا ﺗﺮا ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻰ و ﺳﺴﺘﻰ راى ﺷﻬﺮه ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬
‫ﺑﺎر ﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻛﺸﺘﻦ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﺗﺮا ﺑﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺣﺠﺘﻰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﻤﻪ داوران ﻫﻤﻜﻴﺶ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻠﻒ ﻣﺮد ﻛﺸﺘﻨﻰ را از ﭘﺪر دور ﺷﻤﺎرﻧﺪ و از آﻣﻴﺰش و ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﻧﻴﻜﺎن در ﻛﺎرﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﺮ ﻛﻨﺎر دارﻧﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ رﺳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺻﻼح آوردهاﻳﻢ و ﻛﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﻣﺮدم ﻫﻢﻛﻴﺸﺎن و ﺑﺎ ﺗﻮ و ﻫﻤـﻪ‬
‫ﭘﺴﺮاﻧﻤﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮده ﻛﻪ ﻗﺼﻮرى ﻧﻜﺮدهاﻳﻢ و ﻛﺲ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺠﺖ و ﻣﻼﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ اﻳﻦ ﺣﺠﺖ ﻛﻪ آوردم و اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻰ ﻧﻘﺺ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫـﻢ از ﮔﻨﺎﻫـﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﺑـﺮ ﻣـﻦ ﻳـﺎد‬
‫ﻛﺮدهاى ﺑﻪ ﺷﺮح ﺳﺨﻦ آرم ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻟﺖ و ﺑﻰﺧﺮدى و ﻛﺎر ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪاﻧﻰ‪ :‬آﻧﭽﻪ درﺑﺎره ﭘﺪر ﻣـﺎ ﻫﺮﻣـﺰ ﮔﻔﺘـﻪاى‬
‫‪265‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﻛﺎران و ﻓﺘﻨﻪ ﮔﺮان ﻫﺮﻣﺰ را ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﺘﻬﻢ داﺷﺖ و ﻛﻴﻨﻪ ﻣـﺎ را‬
‫ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﺪ دﻟﻰ وى ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪاﻧﺴﺘﻴﻢ از او ﺑﻴﻤﻨـﺎك ﺷـﺪﻳﻢ و از در او دورى ﮔﺰﻳـﺪﻳﻢ و ﺳـﻮى‬
‫آذرﺑﻴﺠﺎن ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﻄﺎول وى ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺎر ﻣﻠﻚ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن از ﻛﺎر وى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ از آذرﺑﻴﺠﺎن ﺑﻪ‬
‫در او ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻬﺮام ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻛﻪ از اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻪ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان از ﻋﺎﺻﻴﺎن در ﺧﻮر ﻛﺸﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺠﻮم‬
‫آورد و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﺮك ﻣﻤﻠﻜﺖ وادار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر روم ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه و ﻟﻮازم از آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺎﻣﺪﻳﻢ و ﺑـﺎ وى ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و ﻛﺎر ﻫﻼك وى را ﺑﻪ دﻳﺎر ﺗﺮﻛﺎن ﻫﻤﮕﺎن داﻧﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻣﻠﻚ آرام ﺷﺪ و ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣـﺎ‬
‫اﺳﺘﻮار ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺧﺪا ﺑﻠﻴﺎت و آﻓﺎت از رﻋﻴﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻳﺒﺎﭼﻪ و ﻣﻤﻠﻜـﺖ دارى آن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﭘﺪر ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ﺧﻮن او ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ و ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎن را ﻛﻪ در ﻛﺸﺘﻦ وى اﻧﺒﺎز ﺑﻮدهاﻧﺪ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ و ﭼﻮن‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدﻳﻢ و ﻣﻘﺼﻮد ﺣﺎﺻﻞ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر دﻳﮕﺮ ﭘﺮدازﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ در ﺧﻮن‬
‫وى اﻧﺒﺎز ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻛﺸﺘﻦ وى ﻛﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻜﺸﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻛﺎر ﭘﺴﺮان ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮان ﻣﺎ ﺟﺰ آﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻦ ﺳﺎﻟﻢ داﺷﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن‬
‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ از ﺣﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺠﺎوز ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻴﻢ رﻋﻴﺖ را ﺑﻪ ﺑﻠﻴﻪ و ﺧﺴﺎرت اﻓﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬
‫در ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺮﻛﻮب و ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺋﺞ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪان ﻣﺎل ﺧﺮج ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ داﻧﻰ‪.‬‬
‫و ﺣﻜﺎﻳﺖ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺠﻤﺎن از زاﻳﭽﻪات ﺣﻜﻢ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰى اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘـﻴﻢ ﺗـﺮا‬
‫ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺣﻜﺎﻳﺖ زاﻳﭽﻪ ﺗﺮا ﻣﻬﺮ زدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﭙﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ اﻋﺘﻤـﺎد داﺷـﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﻴﺸﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻰ و ﺷﺸﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن و از ﻛﺎرﻫـﺎى ﻣﺨﺘﻠـﻒ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن را ﻫﺪﻳﻪﻫﺎ داده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﻧﺎﻣﻪ ﺟﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﺪﻳﻪ ﺗﻮ ﻳـﻚ‬
‫ﻓﻴﻞ ﺑﻮد و ﻳﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻳﻚ ﺑﺎز ﺳﭙﻴﺪ و دﻳﺒﺎﭼﻪاى زرﺑﻔﺖ و زﻳﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻨﺪى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻣﻀـﻤﻮن آن را‬
‫ﻧﻬﺎن دار‪.‬‬
‫و ﺑﻔﺮﻣﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻫﺪﻳﻪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮا ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن زﻳـﺮ ﻧﻮﺷـﺖ ﻧﮕﻬﺪاﺷـﺘﻴﻢ و ﻳـﻚ دﺑﻴـﺮ‬
‫ﻫﻨﺪى ﺑﻴﺎوردﻳﻢ و ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻬﺮ از ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺧﻮﺷﺪل ﺑﺎش و آﺳﻮده ﺧـﺎﻃﺮ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎه آذر و روز دﻳﺒﺎذر ﺑﻪ ﺳﺎل ﺳﻰ و ﻫﺸﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺴﺮو ﺗﺎﺟﺪار ﺷﻮى و ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ او ﺑﮕﻴـﺮى‪ «.‬و ﻳﻘـﻴﻦ‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﻫﻼك ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰى از روزى و ﻛﻤﻚ و ﻋﻄـﺎى ﺗـﻮ ﻧﻜﺎﺳـﺘﻴﻢ و ﺑـﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻨﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺪادﻳﻢ و ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻣﻴﺸﺎ را ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻬﺮ زدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﺳﭙﺮدﻳﻢ و او ﻫﻢ‬
‫اﻛﻨﻮن زﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و ﭘﻴﻜﺮ درﺳﺖ و اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﻰ ﻗﻀﻴﻪ زاﻳﭽـﻪ ﺧـﻮﻳﺶ و ﻧﺎﻣـﻪ ﻓﺮﻣﻴﺸـﺎ را از او ﺑﮕﻴـﺮى و‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻰ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮى و اﺳﻒ ﺧﻮرى‪.‬‬
‫درﺑﺎره زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺟﻮاب ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ از روزﮔﺎر ﻛﻴﻮﻣﺮث ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺗـﺪﺑﻴﺮ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و از روزﮔﺎر ﺑﺸﺘﺎﺳﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ دوران ﻣﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣﻮر ﺑﺎ ﻣﻌﺪﻟﺖ و ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎرى ﺑﻮد‪ ،‬اﮔـﺮ‬
‫ﺧﺮد و داﻧﺶ و ادب ﻧﺪارى‪ ،‬از رﺟﺎل دﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎى اﻳﻦ آﻳﻴﻦاﻧﺪ از ﺣﺎل آﻧﻜﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ و ﺧﻼف ﺷﺎﻫﺎن ﻛﻨﺪ‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪266‬‬

‫و ﭘﻴﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻛﺸﺘﻦ ﺷﻮد ﺑﭙﺮس ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻨـﻴﻦ ﻛﺴـﺎن در ﺧـﻮر رﺣـﻢ و ﺑﺨﺸـﺶ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ آﻧﻬﺎ را ﻛﻪ ﺑﻪ داورى درﺳﺖ ﺳﺰاوار ﻛﺸﺘﻦ و ﻣﻴﻞ ﻛﺸﻴﺪن و دﺳﺖ و ﭘﺎ‬
‫و اﻋﻀﺎ ﺑﺮﻳﺪن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﻰ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻳﻢ و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻛﻼن زﻧﺪان و دﻳﮕﺮ وزﻳﺮان ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﻛﺸﺘﻨﻰ را زودﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺸﺖ ﻣﺒﺎدا ﺣﻴﻠﻪ آرﻧﺪ و ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘﻦ ﺷﺎه ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻧﻔﻮس دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و‬
‫از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﺑﻴﺰار ﺑﻮدﻳﻢ و ﺷﺘﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻛﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ و در زﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻣﻰداﺷﺘﻴﻢ و در ﻛـﺎر‬
‫ﻋﻘﻮﺑﺘﺸﺎن ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ از ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﺮاب و ﺑﻮﻳﻴﺪن ﮔﻞ ﺑﺎزﺷﺎن دارﻳﻢ و از ﺳﻨﺖ‬
‫ﺳﻠﻒ در ﻣﻮرد ﻣﻨﻊ زﻧﺪاﻧﻴﺎن از ﻟﺬﺗﺠﻮﻳﻰ و ﺗﻨﻌﻢ ﺗﺠﺎوز ﻧﻜـﺮدﻳﻢ و ﺧـﻮردﻧﻰ و آﺷـﺎﻣﻴﺪﻧﻰ و دﻳﮕـﺮ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻨﺎﺳﺐ دادﻳﻢ و ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را از زﻧﺎﻧﺸﺎن ﺑﺪارﻧﺪ و از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻨﻊ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ اﻳﻦ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺗﺒﻬﻜﺎر ﻛﺸﺘﻨﻰ را از زﻧـﺪان در آرى و زﻧـﺪاﻧﻬﺎ را وﻳـﺮان ﻛﻨـﻰ اﮔـﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻰ ﮔﻨﺎه ﺧﺪا و ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﺮدهاى و در دﻳﻦ ﺧﻠﻞ آوردهاى و ﺧﻼف ﺳـﻨﺘﻬﺎ و دﺳـﺘﻮرﻫﺎ رﻓﺘـﻪاى ﻛـﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﻛﺸﺘﻨﻰ را در ﺧﻮر رﺣﻢ و ﺑﺨﺸﺶ ﻧﺪاﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺪان ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻠﻮك ﻫﺮﮔﺰ دوﺳﺘﺪار ﻣﻠﻮك ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و ﻋﺎﺻﻴﺎن ﺷﺎﻫﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار اﻳﺸﺎن ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ :‬ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻣﺠﺮﻣﺎن را ﻣﺆﺧﺮ ﻣﺪارﻳﺪ ﻛﻪ زﻳﺎن ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﺴﺎرت ﻣﻠﻚ‪ ،‬اﮔﺮ از رﻫـﺎ ﻛـﺮدن‬
‫اﻳﻦ ﺗﺒﻬﻜﺎران ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻛﺸﺘﻨﻰ ﺧﻮﺷﺪل ﺷﻮى‪ ،‬در ﺗﺪﺑﻴﺮ اﻣـﻮر ﻣﻠـﻚ ﻋﻮاﻗـﺐ آن ﺑﺒﻴﻨـﻰ و اﻫـﻞ دﻳـﻦ را‬
‫ﺧﺴﺎرت زﻧﻰ و ﺑﻠﻴﻪ رﺳﺎﻧﻰ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﻣﺎل و ﻛﺎﻻ و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ و ﺧﺸﻮﻧﺖ از ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﻳﺶ اﻧﺪوﺧﺘﻴﻢ ﻧﻪ از دﻳﺎر دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ‬
‫و ﻏﻠﺒﻪ و ﭘﻴﻜﺎر‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺨﻨﻰ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﺎداﻧﻰ ﮔﻔﺘﻪ آﻳﺪ ﭘﺎﺳـﺦ ﻧﮕﻔـﺘﻦ اﺳـﺖ‬
‫وﻟﻰ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪادن ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ در آﻧﭽﻪ ﻛﺮدهاﻳﻢ ﺣﺠﺖ ﻗﻮى دارﻳﻢ و ﻋﺪر ﻣﺎ‬
‫واﺿﺢ اﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺑﺪان اى ﻧﺎدان ﻛﻪ ﻣﻠﻚ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﭘﺲ از ﺧﺪاى ﺑﻪ ﻣـﺎل و ﺳـﭙﺎه اﺳـﺘﻮار ﻣﺎﻧـﺪ ﺧﺎﺻـﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ دﻳـﺎر‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن از ﻫﺮ ﺳﻮى آﻧﺮا در ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺑﻠﻌﻴﺪن آﻧﭽﻪ ﺷﺎه ﺑﻪ دﺳـﺖ دارد آﻣـﺎدهاﻧـﺪ و‬
‫دﻓﻊ و رد دﺷﻤﻦ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان و ﺳﻼح و ﻟﻮازم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان و ﻟﻮازم ﺑﺴﻴﺎر ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺎل‬
‫ﻓﺮاوان ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﺸﻮد و ﻣﺎل ﻓﺮاوان ﺟﺰ ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ و ﺗﻼش در ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺮاج ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳـﺪ و ﻓـﺮاﻫﻢ ﻛـﺮدن‬
‫ﻣﺎل را ﻣﺎ ﺑﺪﻋﺖ ﻧﻜﺮدﻳﻢ و در اﻳﻦ ﻛﺎر ﭘﻴﺮو ﻧﻴﺎﻛﺎن و ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭼـﻮن ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻛﺮدن و اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﻣﺎل ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ در ﻛﺎر ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺳﭙﺎه از آن ﻛﻤﻚ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻬﺮام ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻰ آدﻣﻜﺸﺎن‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﻛﻪ در ﺧﻮش ﻛﺸﺘﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮ آن ﻣﺎل و ﺟﻮاﻫﺮ ﻛﻪ در ﺧﺰاﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻮد ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﺑﭙﺮاﻛﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺒﺮدﻧﺪ و در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺎ ﺟﺰ آن ﺳﻼﺣﻬﺎ ﻛﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮدن و ﺗﻴﺰ ﻛﺮدﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟـﺎ ﻧﻤﺎﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﻛﺎرﻣﺎن اﺳﺘﻮارى ﮔﺮﻓﺖ و رﻋﻴﺖ ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ آﻣﺪ ﺑﻠﻴﺎت از آﻧﻬﺎ ﺑﺮداﺷـﺘﻴﻢ و‬
‫اﺳﭙﻬﺒﺪان ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﻼد ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ و ﻓﺎذوﺳﺒﺎﻧﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ و ﻣﺮزﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮزﺑﺎﻧﺎن و ﻋﺎﻣﻼن دﻟﻴـﺮ و‬
‫‪267‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻛﺎرﺑﺮ ﺳﭙﺮدﻳﻢ و آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاوان ﻧﻴﺮو دادﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻠﻮك و دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣـﺎ را از ﻣﻴـﺎن ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و از‬
‫ﺳﺎل ﺳﻴﺰدﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻣﺎ ﭼﻨﺪان از دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ و اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ در ﺣﺮﻳﻢ دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺗـﺮس و‬
‫ﺑﻴﻢ ﻳﺎ اﻣﺎن ﻣﺎ ﺳﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮداﺷﺖ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ دﻳﺎر ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺎرى ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﻛﻨﻨﺪ و ﻫﻢ‬
‫در اﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ از ﻏﻨﺎﺋﻢ دﻳﺎر دﺷﻤﻦ از ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه و اﻗﺴﺎم ﺟﻮاﻫﺮ و ﻣﺲ و ﭘﺮﻧﺪ و ﺣﺮﻳﺮ و اﺳﺘﺒﺮق و دﻳﺒﺎ و اﺳﺐ‬
‫و اﺳﻠﺤﻪ و اﺳﻴﺮ ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﺧﺰاﻳﻦ ﻣـﺎ رﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﺑﺴـﻴﺎرى آﻧـﺮا ﻫﻤﮕـﺎن داﻧﻨـﺪ‪ ،‬و ﭼـﻮن ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﺳـﻴﺰدﻫﻢ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﻤﺎن ﺑﻔﺮﻣﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﻘﺸﻬﺎى ﺗﺎزه آﻣـﺎده ﻛﻨﻨـﺪ و ﺑـﺎ آن ﻧﻘـﺮه ﺳـﻜﻪ زﻧﻨـﺪ در ﮔﻨﺠﻴﻨـﻪﻫـﺎى ﻣـﺎ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ‬
‫ﺷﻤﺎرﮔﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاى روزى ﺳﭙﺎه ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻧﻬﺎدن ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻳﻢ دوﻳﺴﺖ ﻫﺰار ﻛﻴﺴﻪ ﻧﻘـﺮه ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار ﻫﺰار ﻣﺜﻘﺎل ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺮزﻫﺎ اﺳﺘﻮار ﺷﺪه و دﺷﻤﻦ را از وﻻﻳﺖ و از رﻋﻴﺖ راﻧﺪهاﻳـﻢ و‬
‫دﻫﺎﻧﻬﺎ را ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺑﻠﻊ اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﺑﺎز ﺑﻮد ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ و اﻣﻨﻴﺘﺸﺎن دادهاﻳﻢ و ﭼﻬﺎر ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﻤﻠﻜﺖ را آرام ﻛـﺮدهاﻳـﻢ و‬
‫ﻣﺮدم از ﺑﻠﻴﻪ و ﻏﺎرت دﺷﻤﻦ آﺳﻮدهاﻧﺪ ﺑﻔﺮﻣﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺧﺮاج ﺳﺎﻟﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و آن ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه و ﺟﻮاﻫﺮ و‬
‫ﻣﺲ ﻛﻪ از ﺧﺰاﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻏﺎرت رﻓﺘﻪ ﭘﺲ آرﻧﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧـﻮﻳﺶ ﻧﻬﻨـﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜـﻪ در آﺧـﺮ ﺳـﺎل ﺳـﻰام‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﻤﺎن ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﻘﺸﻬﺎى ﺗﺎزه ﻣﻬﻴﺎ ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﻘﺮه ﺳﻜﻪ زﻧﻨﺪ و در ﺧﺰاﻳﻦ ﻣﺎ ﺟﺰ آﻧﭽـﻪ ﺑـﺮاى روزى ﺳـﭙﺎه‬
‫ﺟﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ و آﻧﭽﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آﻣﺪه ﺑﻮد ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﻫﺰار ﻛﻴﺴﻪ ﻧﻘـﺮه ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻫـﺰار ﻫـﺰار ﻣﺜﻘـﺎل و‬
‫ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰار ﻣﺜﻘﺎل ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺠﺰ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺮم ﺧﺪاى از اﻣﻮال ﺷﺎﻫﺎن روم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد‪،‬‬
‫در ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎد آورده ﺑﻮد و آﻧﺮا ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺎدﻫﺎ ﻧﺎم دادﻳﻢ و از ﺳﺎل ﺳﻰام ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻴﻤﺎن ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﺳـﻰ و‬
‫ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ اﻣﻮال ﻣﺎ ﻓﺮاواﻧﺘﺮ و آﺑﺎدى وﻻﻳﺖ و اﻣﻨﻴﺖ رﻋﻴﺖ و ﺻـﻨﺎﻋﺖ و اﺳـﺘﺤﻜﺎم ﻣﺮزﻫـﺎ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ از روى ﻧﺎﻣﺮدى ﺳﺮ آن دارى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ اﺷﺮار ﻳﺎﻏﻰ ﻛﺸﺘﻨﻰ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺎل را ﺑﭙﺮاﻛﻨﻰ و‬
‫ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻨﻰ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﮔﻨﺞ و ﻣﺎل ﺑﺎ ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻧﻬﺎ و ﺗﻼش و ﻛﻮﺷـﺶ ﺳـﺨﺖ ﻓـﺮاﻫﻢ آﻣـﺪه ﺗـﺎ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن اﻃﺮاف ﻣﻤﻠﻜﺖ را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ آن دﻓﻊ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ دور ﻛﺮدن دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻪ روزﮔﺎران‪ ،‬ﭘﺲ از ﻳﺎرى ﺧـﺪا ﺑـﻪ‬
‫ﻣﺎل و ﺳﭙﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎه ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺎل ﻧﻴﺮو ﻧﮕﻴﺮد و ﻣﺎل اﮔﺮ ﺑﺴﻴﺎر و ﻓﺮاوان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺛﻤﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ‬
‫اﻣﻮال را ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﻣﻜﻦ و دﺳﺖ ﺟﺴﺎرت ﺑﺪان ﻣﮕﺸﺎى ﻛﻪ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ و ﻣﺎﻳﻪ ﻗﻮت و ﺳﺒﺐ دﻓـﻊ دﺷـﻤﻦ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اﺳﻔﺎذﺟﺸﻨﺲ ﺳﻮى ﺷﻴﺮوﻳﻪ رﻓﺖ و ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺴﺮو را ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و ﭼﻴﺰى از آن ﻛﻢ ﻧﻜﺮد‪ ،‬و‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ را دو ﺷﺎه ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﮕـﻮى ﺧﺴـﺮو را ﺑﻜﺸـﻨﺪ ﺗـﺎ ﺑﻨـﺪﮔﺎن و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮان ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻳﺎ ﺗﻮ را ﺧﻠﻊ ﻛﻨﻴﻢ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺧﺴﺮو ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ در ﺷﻴﺮوﻳﻪ اﺛﺮ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺧﺴﺮو را ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو آزارﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﺎﻣﺰد‬
‫ﻛﺸﺘﻦ وى ﺷﺪﻧﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺮو ﻣﻰﺷﺪ از او ﻧﺎﺳﺰا ﻣـﻰﺷـﻨﻴﺪ و ﻫـﻴﭽﻜﺲ او را ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺖ ﻛﺸـﺖ‪ .‬ﺗـﺎ‬
‫ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻬﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻦ وى ﺑﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪268‬‬

‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﻓﺎذوﺳﺒﺎن ﺧﺴﺮو ﺑﺮ وﻻﻳﺖ ﻧﻴﻤﺮوز ﺑﻮد و ﻣﻄﻴﻊ و ﻧﻴﻜﺨﻮاه وى ﺑﻮد و ﺧﺴـﺮو دو‬
‫ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﺧﻠﻊ ﺷﺪن ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻛﺎر ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﻨﺠﻤﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮگ وى از ﺟﺎﻧﺐ ﻧﻴﻤﺮوز‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺷﺪ و از او ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدى ﺑﺰرگ ﺑـﻮد و در آن ﻧﺎﺣﻴـﻪ ﻛـﺲ ﭼـﻮن او ﻗـﻮت و‬
‫ﻗﺪرت ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ وى ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻣﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻰﺟﺴﺖ ﺗﺎ او را ﺑﻜﺸﺪ اﻣـﺎ ﻧﻴﺎﻓـﺖ و ﺷـﺮﻣﺶ‬
‫آﻣﺪ ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ و ﺧﺪﻣﺘﮕﺮى وى را داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﺷﺪ ﻛﻪ او را ﻧﮕﻬﺪارد و ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎ دﺳﺖ‬
‫راﺳﺖ وى را ﺑﺒﺮﻧﺪ و در ﻋﻮض‪ ،‬ﻣﺎل ﻓﺮاوان ﺑﺪو ﺑﺬل ﻛﻨﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﺴﺖ و دﺳﺖ راﺳﺖ وى را ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻄﻊ دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺳﺮ در ﻣﻴﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد و ﺧﺴﺮو آن روز ﻛﻪ ﻓﺮﻣـﺎن داده ﺑـﻮد دﺳـﺖ‬
‫ﻣﺮداﻧﺸﺎه را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻛﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺪان او ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ و ﻧﻈﺎرﮔﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻮن دﺳﺖ راﺳـﺖ‬
‫ﻣﺮداﻧﺸﺎه را ﺑﺒﺮﻳﺪﻧﺪ آﻧﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺒﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ و اﺷﻚرﻳﺰان و ﻧـﺎﻻن ﻫﻤـﻰ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬درﻳﻐﺎ ﺑﺨﺸﻨﺪهام‪ ،‬درﻳﻐﺎ ﺗﻴﺮ اﻓﻜﻨﻢ‪ ،‬درﻳﻐﺎ ﺧﻄﺎ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬درﻳﻐﺎ ﺿﺮﺑﺖ زﻧﻢ‪ ،‬درﻳﻐﺎ ﺑﺎزى ﻛﻨﻢ‪ ،‬درﻳﻐﺎ ﻋﺰﻳﺰم‪«.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎز آﻣﺪ و آﻧﭽﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد و ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺴﺮو ﺑﮕﻔﺖ رﻗﺖ آورد و ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و ﻳﻜـﻰ‬
‫از ﺑﺰرﮔﺎن را ﺑﻪ ﻧﺰد وى ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﺑﺮاز ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﻛﺮد و ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ و ﻣﻴﺴﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻰﭘـﺬﻳﺮد و‬
‫ﺑﺪو ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺑﻪ ﺟﻮاب ﺧﺴﺮو را دﻋﺎ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺮم ﺗﺮا ﻧﻴﻚ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم و ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮدى ﺣﻜﻢ ﻗﻀﺎ ﺑﻮد اﻛﻨﻮن از ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺧـﻮاﻫﻢ ﻗﺴـﻢ ﻳـﺎد‬
‫ﻛﻦ ﻛﻪ درﻳﻎ ﻧﻜﻨﻰ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﺮا ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم ﻣﺘﻨﺴﻚ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺧﺴﺮو ﺑﺮﻓﺖ و اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺑﺎ وى ﺑﮕﻔﺖ و او ﻗﺴﻤﻬﺎى ﺳﺨﺖ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺑﺨﻮاﻫﺪ و‬
‫ﻣﺎﻳﻪ وﻫﻦ ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮد و اﻳﻦ ﭘﻴﺎم را ﺳﺎﻻر زﻣﺰﻣﻪ ﮔﺮان ﺑﺮاى وى ﺑﺮد‪.‬‬
‫و ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﻓﺮﻣﺎن دﻫﺪ ﺗﺎ ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻨﮓ دﺳـﺖ ﺑﺮﻳـﺪﮔﻰ ﺑـﺮ وى ﻧﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬و‬
‫ﺧﺴﺮو ﻧﺎ ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺰدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﻗﺴﻢ ﺑﺸﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﻣﻬﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺴﺮو ﺷﺪ از ﻧﺎم وى و ﻧﺎم ﭘﺪر و ﻣﺮﺗﺒﺖ وى ﭘﺮﺳﻴﺪ و او ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮداﻧﺸﺎه ﻓﺎذوﺳﺒﺎن ﻧﻴﻤﺮوز اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﺮدى ﺷﺮﻳﻒ و ﻛﺎرآﻣﺪى و ﻣـﺎ ﻓﺮﻣـﺎﻧﺒﺮدارى و ﻧﻴـﻚ ﺧـﻮاﻫﻰ و ﻛﺎرآﻣـﺪى وى را‬
‫ﭘﺎداش ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺪادﻳﻢ ﺑﻴﺎ و آﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﺎر ﺑﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻬﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺑﺎ ﺗﺒﺮ زﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن وى زد ﻛﻪ ﻛﺎرﮔﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺴﺮو ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﺮد و ﺣﺮزى در ﺑﺎزوى ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻣﻰآوﻳﺨﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮ او ﻛﺎرﮔﺮ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬و‬
‫ﺣﺮز را از ﺑﺎزو ﺑﮕﺸﻮد و ﻣﻬﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺪو زد ﻛﻪ ﻫﻼك ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ رﺳﻴﺪ ﮔﺮﻳﺒﺎن درﻳﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﻴﻜﺮ وى را ﺑﺮاى دﻓﻦ ﻛﺮدن ﺑﺒﺮﻧـﺪ و‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن و ﻋﺎﻣﻪ ﻛﺴﺎن ﺑﻪ ﺗﺸﻴﻴﻊ آن ﻗﻴﺎم ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﺧﺴﺮو را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫‪269‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺴﺮو ﺳﻰ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺎه آذر روز ﻣﺎه ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻫﻔﺪه ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ادب آﻣﻮﺧﺘﻪ و دﻟﻴﺮ و ﺟﻮاﻧﻤﺮد ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻜﺸﺖ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت‬
‫ﻓﻴﺮوز وزﻳﺮ ﺧﻮد و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺷﻤﻄﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺮزﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺧﺮاج ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ دﭼﺎر ﺷﺪ و از دﻧﻴﺎ ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺪﻳـﺪ و‬
‫ﻣﺮگ وى در ﻗﺼﺮ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﺪان ﺳﺎﺳﺎن ﺷﻮم ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﺮادران را ﺑﻜﺸﺖ ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺶ ﺗﻮران و آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﺑـﻪ ﻧـﺰد‬
‫وى ﺷﺪﻧﺪ و درﺷﺘﻰ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺮص ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻰ ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺗـﺮا ﺑـﻪ ﻛﺸـﺘﻦ ﭘـﺪر و ﻫﻤـﻪ ﺑﺮادراﻧـﺖ‬
‫ﻛﺸﺎﻧﻴﺪ و ﮔﻨﺎه ﺑﺰرگ ﻛﺮدى‪.‬‬
‫و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺗﺎج از ﺳﺮ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ و ﺑﺎﻗﻰ ﻋﻤﺮ در ﻏﻢ و رﻧﺞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ از ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻪ روزﮔﺎر وى ﻃﺎﻋﻮن آﻣﺪ و‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺑﺠﺰ اﻧﺪﻛﻰ ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن اردﺷﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد و ﻃﻔﻠﻰ ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻫﻔـﺖ ﺳـﺎﻟﻪ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ او را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ از آن روز ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﻣﺮدى ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻣﻬﺎذر ﺟﺸﻨﺲ ﻛﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﺧﻮاﻧﺴﺎﻻرى داﺷﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ وى ﺷـﺪ و ﺗـﺪﺑﻴﺮ اﻣـﻮر ﻣﻠـﻚ ﭼﻨـﺎن ﺧـﻮب ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺮدﺳﺎﻟﻰ اردﺷﻴﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻧﺒﻮد و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ را ﻧﻴﻜﺮوزان ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮز روم ﺑﻮد و ﺧﺴﺮو و ﺷﻴﺮوﻳﻪ در ﻣﻬﻤﺎت اﻣﻮر ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ وى ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ در ﻛﺎر‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اردﺷﻴﺮ ﺑﺎ وى ﻣﺸﻮرت ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و ﻋﺘﺎبﺟﻮﻳﻰ ﻛـﺮد و ﺳـﺮ ﺑـﻪ ﻃﻐﻴـﺎن ﺑﺮداﺷـﺖ و‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى زد و ﻃﻤﻊ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﻘﺎم ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﻪ اوج ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳـﺪ و اردﺷـﻴﺮ را‬
‫ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮد و از ﺣﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮون ﺷﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺴﺎن را ﺑـﻪ ﻣﺸـﻮرت در ﻛـﺎر ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎه ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻬﺎذر ﺟﺸﻨﺲ ﺣﺼﺎر و درﻫﺎى ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴﺒﻮن را اﺳﺘﻮار ﻛﺮد و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﮔﺎن ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ را ﺑﺎ زﻧﺎﻧﺸﺎن‬
‫و ﻫﻤﻪ ﻣﺎل و ﻣﺮﻛﻮب ﻛﻪ در ﺧﺰاﻧﻪ اردﺷﻴﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻃﻴﺴـﺒﻮن ﺑـﺮد و ﺷـﻬﺮﺑﺮاز ﺑـﺎ ﺷﺸـﻬﺰار ﻛـﺲ از ﺳـﭙﺎه‬
‫ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮز روم ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻛﻨـﺎر ﻃﻴﺴـﺒﻮن اردو زد و ﺷـﻬﺮ را ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﻛـﺮد و ﺟﻨـﮓ اﻧـﺪاﺧﺖ و‬
‫ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻬﺎ ﻧﺼﺐ ﻛﺮد و ﻛﺎرى ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ .‬و ﭼﻮن ﺷﻬﺮ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮔﺸﻮد از راه ﺣﻴﻠﻪ درآﻣﺪ و ﻧﻴـﻮ ﺧﺴـﺮوا ﺳـﺎﻻر‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن اردﺷﻴﺮ و ﻧﺎﻣﺪار ﺟﺸﻨﺲ ﭘﺴﺮ آذرﺟﺸﻨﺲ اﺳﭙﻬﺒﺪ ﻧﻴﻤﺮوز را ﺑﻔﺮﻳﻔﺖ ﺗﺎ در ﺷـﻬﺮ را ﺑـﺮ او ﺑﮕﺸـﻮدﻧﺪ و‬
‫درآﻣﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ از ﺳﺮان را ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻜﺸﺖ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﺑﺒﺮد و زﻧﺎﻧﺸﺎن را رﺳﻮا ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗـﺎ اردﺷـﻴﺮ ﭘﺴـﺮ‬
‫ﺷﻴﺮوﻳﻪ را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺎل دوم ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻪ ﻣﺎه ﺑﻬﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﺐ روزاﺑﺎن ﺑﻮد و در اﻳـﻮان ﺧﺴـﺮو ﺷـﺎه‬
‫ﻗﺒﺎد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪270‬‬

‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اردﺷﻴﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل و ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ از آن ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫ﻧﺎم وى ﻓﺮﺧﺎن ﻣﺎه اﺳﻔﻨﺪار ﺑﻮد و از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﻧﺒﻮد و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺷﺎه ﺧﻮاﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﻰ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﮕﺸﻮد و ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ آﺑﺮﻳﺰﮔﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺷـﺪن و ﻃﺸـﺘﻰ ﺑﺨﻮاﺳـﺖ و ﭘـﻴﺶ روى‬
‫ﺗﺨﺖ ﻧﻬﺎد و در آن ﺑﺮاز ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻜﻰ از ﻣﺮدم اﺻﻄﺨﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺴﻔﺮوخ ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺧﺮﺷﻴﺬان و دو ﺑﺮادر وى از ﻗﺘـﻞ اردﺷـﻴﺮ و دﺳـﺖ اﻧـﺪازى‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ او را ﺑﻜﺸﻨﺪ و‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﻦ از ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺷﺎه ﺑﻮدﻧﺪ و رﺳﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺷﺎه ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺻﻒ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎ زره و‬
‫ﺧﻮد و ﺳﭙﺮ و ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻧﻴﺰه ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﺷﺎه ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪ ﺳﭙﺮ ﺑﻪ ﻗﺮﭘﻮس زﻳﻦ ﮔﺰارﻧﺪ و ﺳـﺮ ﺑـﺮ آن‬
‫ﻧﻬﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺠﻮد‪ .‬و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﺴﻔﺮوخ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬
‫ﭼﻮن ﺷﻬﺮ ﺑﺮاز از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺴﻔﺮوخ رﺳﻴﺪ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﺰد و ﺑـﺮادراﻧﺶ ﻧﻴـﺰ ﺑﺰدﻧـﺪ و اﻳـﻦ ﺑـﻪ اﺳـﻔﻨﺪارﻣﺬ ﻣـﺎه و روز‬
‫دﻳﺒﻴﺪﻳﻦ ﺑﻮد و ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﻫﻼك ﺷﺪ و از اﺳﺐ ﺑﻴﻔﺘﺎد و رﻳﺴﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺎى او ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻰ از‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺑﻪ ﻧﺎم زاذان ﻓﺮوخ ﭘﺴﺮ ﺷﻬﺮداران و ﻣﺮدى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎﻫﻴﺎى ﻛﻪ ادب آﻣﻮز ﭼﺎﺑﻜﺴﻮاران ﺑﻮد و ﺑﺴﻴﺎرى‬
‫از ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﺮان ﺧﺎﻧﺪاﻧﻬﺎ در ﻛﺸﺘﻦ وى ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ در ﻛـﺎر ﻛﺸـﺘﻦ ﻗـﺎﺗﻼن ﺷـﻴﺮوﻳﻪ ﭘﺴـﺮ اردﺷـﻴﺮ‬
‫دﺳﺘﻴﺎرى ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻨﻰ ﭼﻨﺪ از ﺑﺰرﮔﺎن را ﻧﻴﺰ ﻛﺸﺘﻨﺪ و ﭘﻮران دﺧﺘﺮ ﺧﺴﺮو را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﻬﺮﺑﺮاز ﭼﻬﻞ روز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭘﻮران ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى دﺧﺘﺮ ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬روزى ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﺖ ﺧﻴﺮ دارم و ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدﻫﻢ‪ «.‬و ﻣﻘﺎم ﺷﻬﺮﺑﺮاز‬
‫را ﺑﻪ ﻓﺴﻔﺮوخ داد و وزارت ﺑﺪو ﺳﭙﺮد و ﺑﺎ رﻋﻴﺖ روش ﻧﻜﻮ داﺷﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﻛﺮد و ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻜﻪ ﻧﻮ زﻧﻨﺪ و ﭘﻠﻬﺎ‬
‫را آﺑﺎد ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﺧﺮاج را ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺖ و ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﻋﺎﻣﻪ ﻧﺎس در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎد و از‬
‫ﺣﺎل ﻛﺸﺘﮕﺎن ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮد ﺳﺨﻦ آورد و ﮔﻔﺖ اﻣﻴﺪ دارد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ روزﮔـﺎر وى ﭼﻨـﺪان رﻓـﺎه ﺑﻴـﺎرد و ﻛﺎرﻫـﺎ‬
‫ﭼﻨﺎن اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺸﻮرﮔﻴﺮى و ﻟﺸﻜﺮ ﻛﺸﻰ و ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪى و ﻓﺘﻨﻪ ﻧﺸﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺻﻮﻟﺖ و ﺷـﺠﺎﻋﺖ و‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﺮدان ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﺧﺪاى اﺳﺖ و ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ اﻃﺎﻋﺖ آرﻧﺪ و ﻧﻴﻜﺨﻮاﻫﻰ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻮران ﭼﻮب ﺻﻠﻴﺐ را ﺑﻪ ﺷﺎه روم داد و آﻧﺮا ﻫﻤـﺮاه ﺟـﺎﺛﻠﻴﻘﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺎم اﻳﺸـﻮﻋﻬﺐ ﭘـﺲ ﻓﺮﺳـﺘﺎد‪ .‬ﻣـﺪت‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﻳﻚ ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﭼﺸﻨﺴﺪه ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‬
‫وى از ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺎن دور ﭘﺮوﻳﺰ ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻴﺶ ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪271‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫ﭘﺲ از آن آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﺪ‬

‫وى دﺧﺘﺮ ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﭘﺴﺮ ﻫﺮﻣﺰ ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ وى از زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ زﻧﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬روش ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻧﺴـﺖ ﻛـﻪ ﺧﺴـﺮو‬
‫ﭘﺪر ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﻣﺎ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻼف ﻣﺎ رود ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬در آن ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ اﺳﭙﻬﺒﺪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑـﻮد و ﻛـﺲ ﻓﺮﺳـﺘﺎد و ﺧﻮاﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫آزرﻣﻴﺪﺧﺖ زن وى ﺷﻮد و او ﭘﻴﻐﺎم داد ﻛﻪ روا ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻠﻜﻪ زن ﻛﺴﻰ ﺷﻮد و ﻣﻰداﻧﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛـﺎر ﺑـﺮاى اﻧﺠـﺎم‬
‫ﺣﺎﺟﺖ و رﻏﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪاى ﻓﻼن ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آى‪.‬‬
‫ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ ﭼﻨﺎن ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻧـﺰد وى ﺷـﺪ و آزرﻣﻴـﺪﺧﺖ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧـﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺐ دﻳﺪار وى را ﺑﻜﺸﺪ و ﺳﺎﻻر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻠﻜـﻪ را ﻛـﺎر ﺑﺴـﺖ و او را ﺑﻜﺸـﺖ و‬
‫ﺑﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﭘﺎى وى را ﺑﻜﺸﻨﺪ و در ﻣﻴﺪان ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ اﻓﻜﻨﻨﺪ و ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎن ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ را ﻛﺸﺘﻪ دﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻠﻜﻪ ﺑﻔﺮﻣﻮد‬
‫ﺗﺎ ﭘﻴﻜﺮ او را ﻧﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﺑﺰرگ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫و رﺳﺘﻢ ﭘﺴﺮ ﻓﺮخ ﻫﺮﻣﺰ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺑﻌﺪ ﻳﺰدﮔـﺮد او را ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﻋﺮﺑـﺎن ﻓﺮﺳـﺘﺎد ﺑـﻪ ﺧﺮاﺳـﺎن‬
‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﭼﻮن از ﻛﺸﺘﻦ وى ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ آﻣﺪ و ﭼﺸﻤﺎن آزرﻣﻴﺪﺧﺖ را ﻣﻴﻞ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و او را ﺑﻜﺸﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ او را زﻫﺮ داد‪ .‬ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺮ ﺟﺸﻨﺲ را ﻛﻪ از اﻋﻘـﺎب اردﺷـﻴﺮ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ اﻫـﻮاز ﻣﻘـﺮ داﺷـﺖ‬
‫ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎج ﻧﻬﺎد و ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﭘﺲ از آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﺧﺮزادﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬وى از ﻓﺮزﻧـﺪان ﭘﺮوﻳـﺰ ﺑـﻮد و او را در دژ‬
‫ﺳﻨﻜﺎن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺪاﻳﻦ آﻣﺪ روزى ﭼﻨﺪ ﺑﺒﻮد آﻧﮕﺎه از اﻃﺎﻋﺖ وى ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻼف او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﭘﺲ از آزرﻣﻴﺪﺧﺖ ﺧﺴﺮو ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺮ ﺟﺸﻨﺲ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺳﻴﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ وى‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮى ﻛﺴﻰ از ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎﻫﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮدارﻧﺪ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ از راه زﻧﺎن‬
‫ﻧﺴﺐ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان ﺑﺮد و ﻳﻜﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺴﺎن ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻮد و ﻓﻴـﺮوز ﻧـﺎم داﺷـﺖ ﭘﺴـﺮ ﻣﻬـﺮان ﺟﺸـﻨﺲ و او را‬
‫ﺟﺸﻨﺴﺪه ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎوردﻧﺪ و ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻓﻴﺮوز ﺻﻬﺒﺎر ﺑﺨﺖ دﺧﺘﺮ ﻳﺰداﻧﺪار ﭘﺴﺮ ﻛﺴﺮى اﻧﻮﺷﻴﺮوان ﺑﻮد‪ ،‬وى ﺳﺮى ﺑﺰرگ داﺷﺖ و ﭼـﻮن ﺗـﺎج‬
‫ﻧﻬﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺗﺎج ﭼﻪ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ« و ﺑﺰرﮔﺎن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﻪ ﻓﺎل ﺑﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ ﻫﻤﺎﻧﺪم ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻨﺎن از ﭘﺲ ﻗﺘﻞ ﻓﻴﺮوز‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم زاذى ﺑﻴﺎﻣﺪ و ﻓﺮﺧﺰاد ﺧﺴﺮوا ﭘﺴﺮ ﺧﺴﺮو‬
‫را‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻴﺴﻔﻮن آورد‪ ،‬زاذى ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﻐﺮب ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺼﻴﺒﻴﻦ در ﻣﺤﻠﻰ ﺑـﻪ ﻧـﺎم دژ ﺳـﻨﮓ ﺑـﻪ ﻛـﺎر اﺳـﻴﺮان‬
‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﺮوﻳﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻰﻛﺸﺖ ﻓﺮﺧﺰاد ﺧﺴﺮوا ﺑﺪو ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪272‬‬

‫ﻓﺮﺧﺰاد ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻮﺗﺎه ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﻛﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻼف او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و از ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪر رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗـﻮﻟﻰ‬
‫او را ﺑﻜﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪت ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﺻﻄﺨﺮ ﻳﺰدﮔﺮد ﭘﺴﺮ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺧﺴﺮو را ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮادر ﻛﺸـﻰ ﺷـﻴﺮوﻳﻪ ﺑـﺪاﻧﺠﺎ ﭘﻨـﺎه‬
‫ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﺪاﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﻼف ﻓﺮﺧﺰاد ﺧﺴﺮوا رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺰدﮔﺮد را ﺑﻪ آﺗﺸﻜﺪه‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺗﺎج ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و او ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه وى را ﺑﻪ ﻣـﺪاﻳﻦ آوردﻧـﺪ و ﻓﺮﺧـﺰاد‬
‫ﺧﺴﺮوا را از آن ﭘﺲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﻛﺸﺘﻨﺪ و ﻛﺎر ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻳﺰدﮔـﺮد راﺳـﺖ آﻣـﺪ‬
‫وﻟﻰ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ وى ﺑﻪ ﻗﻴﺎس ﭘﺪراﻧﺶ ﺧﻮاﺑﻰ و ﺧﻴﺎﻟﻰ ﺑﻮد و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺰدﮔﺮد ﻧﻮﺟﻮان‬
‫ﺑﻮد و ﻫﻮﺷﻴﺎرﺗﺮ و داﻧﺎﺗﺮ از ﻫﻤﻪ وزﻳﺮان وى زاذى ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻛﺎر ﻣﻤﻠﻜﺖ ﭘﺎرﺳﻴﺎن ﺳﺴﺘﻰ ﮔﺮﻓﺖ و دﺷﻤﻨﺎن از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺳـﺮ ﺑﺮداﺷـﺘﻨﺪ و دﺳـﺖ اﻧـﺪازى ﻛﺮدﻧـﺪ و‬
‫وﻳﺮاﻧﻰ آوردﻧﺪ و از ﭘﺲ دو ﺳﺎل از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻳﺰدﮔﺮد و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻰ از ﭘﺲ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل‪ ،‬ﻋﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﻗﻠﻤـﺮو وى ﻫﺠـﻮم‬
‫آوردﻧﺪ و ﻣﺪت زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ او ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و ان ﺷﺎء اﷲ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه اﺧﺒﺎر ﻳﺰدﮔـﺮد و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان وى را ﺿﻤﻦ ﺳﺨﻦ از ﻓﺘﻮح ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﻬﻮدان از ﻫﺒﻮط آدم ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻫﺠﺮت ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺳﺎل و‬
‫ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل و ﭼﻬﻞ و دو ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﻨﺪار آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮرات ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺼﺎرى اﻳﻦ ﻣﺪت ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺳﺎل و ﻧﻬﺼﺪ ﺳﺎل و ﻧﻮد و دو ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻛـﻪ در‬
‫ﺗﻮرات ﻳﻮﻧﺎﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺠﻮﺳﺎن ﭘﺎرﺳﻰ اﻳﻦ ﻣﺪت ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺳﺎل و ﺻﺪ ﺳﺎل و ﻫﺸﺘﺎد و دو ﺳﺎل و ده ﻣﺎه و ﻧﻮزده‬
‫روز ﺑﻮد و ﻣﺪت ﭘﺲ از ﻫﺠﺮت را ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻳﺰدﮔﺮد ﻛﻪ ﺳﻰ ﺳﺎل و دو ﻣﺎه و ﭘﺎﻧﺰده روز ﺑﻮد ﺑﺮ آن‬
‫اﻓﺰودهاﻧﺪ و اﻳﻦ ﺣﺴﺎب و آﻏﺎز ﺗﺎرﻳﺦ از روزﮔﺎر ﻛﻴﻮﻣﺮث اﺳﺖ و ﻛﻴﻮﻣﺮث را آدم اﺑﻮ اﻟﺒﺸﺮ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ آدﻣﻴﺎن‬
‫ﻧﺴﺐ از او دارﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ در اﻳﻦ ﻛﺘﺎب آوردهام‪.‬‬
‫از ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪام ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﻄﻠﻌﺎن‪ .‬اﺳﻼم در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ و اﻛﻨﻮن ﮔﻔﺘﺎر ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕـﺮ را ﻳـﺎد‬
‫ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ از آدم ﺗﺎ ﻧﻮح ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻗﺮن ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ و از ﻧﻮح ﺗﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ده ﻗﺮن ﺑـﻮد و ﻗـﺮن‬
‫ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ و از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮان ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻗﺮن ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ذﻛﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪه اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از آدم ﺗﺎ ﻧﻮح ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻫﻤﮕﺎن ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺣﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻢ از ﻋﻤﺮو ﺑﻦ واﻗﺪ اﺳﻠﻤﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از آدم ﺗﺎ ﻧﻮح ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻗﺮن ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ و از‬
‫ﻧﻮح ﺗﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻗﺮن ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ و از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﺮان ده ﻗﺮن ﺑﻮد و ﻗﺮن ﻳﻜﺼﺪ‬
‫ﺳﺎل اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪273‬‬ ‫ﺟﻠﺪ دوم‬

‫از ﺳﻠﻤﺎن ﻧﻴﺰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ اﻟﺴﻼم ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﻋﻮف رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻣﻮﺳﻰ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻣﻮﺳﻰ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻳﻚ ﻫﺰار ﺳﺎل و ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻣﻴـﺎن‬
‫آﻧﻬﺎ ﻓﺘﺮت ﭘﻴﻤﺒﺮان ﺑﻮد و ﻳﻚ ﻫﺰار ﭘﻴﻤﺒﺮ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪ ﺑﺠﺰ ﭘﻴﻤﺒﺮاﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻗﻮام دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎده‬
‫ﺷﺪ‪ .‬و از ﻣﻴﻼد ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ در آﻏﺎز آن ﺳﻪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اذ ارﺳﻠﻨﺎ اﻟﻴﻬﻢ اﺛﻨﻴﻦ ﻓﻜﺬﺑﻮﻫﻤﺎ ﻓﻌﺰزﻧﺎ ﺑﺜﺎﻟﺚ ‪ 14 :36‬ﻳﻌﻨﻰ وﻗﺘﻰ دو ﺗﻦ ﺳﻮﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻳﻢ‬
‫و ﺗﻜﺬﻳﺒﺸﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮﻣﻰ ﻧﻴﺮوﻳﺸﺎن دادﻳﻢ«‪.‬‬
‫و آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ دو ﺗﻦ آﻣﺪ ﺷﻤﻌﻮن ﺑﻮد و وى از ﺣﻮارﻳﺎن ﺑﻮد و ﻓﺘـﺮت ﭘﻴﻤﺒـﺮان ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﻫـﻴﭻ ﭘﻴﻤﺒـﺮ‬
‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل و ﺳﻰ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻋﺮوج ﻛﺮد ﺳﻰ و دو ﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﻮد و ﻣـﺪت‬
‫ﭘﻴﻤﺒﺮى وى ﺳﻰ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺮ او را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﻫﻢ اﻛﻨﻮن زﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫از وﻫﺐ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از ﻋﻤﺮ دﻧﻴﺎ ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺳﺎل و ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪ اﷲ ﺑﻦ ﺑﺴﺮ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻗﺮن ﺧـﻮاﻫﻰ رﺳـﻴﺪ و او ﻳﻜﺼـﺪ‬
‫ﺳﺎل ﺑﺰﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ رواﻳﺘﻬﺎﺋﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ از داﻧﺸﻮران اﺳﻼم آوردهاﻧﺪ و در اﻳﻦ ﻣـﻮرد اﺧـﺘﻼف ﺑﺴـﻴﺎر ﻫﺴـﺖ‪ .‬واﻗـﺪى از‬
‫ﮔﺮوﻫﻰ از اﻫﻞ ﺣﺪﻳﺚ رواﻳﺖ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ دﻧﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻴﻼد ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺳـﺎل و ﺷﺸﺼـﺪ ﺳـﺎل ﺑـﻮد‬
‫وﻟﻰ از ﻫﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻠﺒﻰ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺟﻬﺎن ﺗﺎ ﻣﻴﻼد ﭘﻴﻤﺒﺮ ﺧﺪاى ﭘﻨﺠﻬﺰار ﺳﺎل و ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل‬
‫ﺑﻮد و از وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺟﻬﺎن ﺷﺸﻬﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﭘﻴﻤﺒـﺮ ﭘﻨﺠﻬـﺰار‬
‫ﺳﺎل و ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ .‬وﻓﺎت وﻫﺐ ﺑﻦ ﻣﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺻﺪ و ﭼﻬﺎردﻫﻢ از ﻫﺠﺮت ﺑﻮد و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪه ﻋﻤﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ وى در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ در آﻧﻴﻢ دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل و ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل اﺳﺖ و اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر وﻫﺐ ﺑﺎ رواﻳﺘﻰ ﻛـﻪ از اﺑـﻦ‬
‫ﻋﺒﺎس آوردهاﻧﺪ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ از وﻗﺖ ﻫﺒﻮط آدم ﺗﺎ ﻣﺒﻌﺚ ﭘﻴﻤﺒﺮ ﻣﺎ ﺷﺸﻬﺰار ﺳﺎل و ﻳﻜﺼﺪ و ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﺑـﻮد ﻛـﻪ از‬
‫ﻫﺒﻮط آدم ﺗﺎ ﻃﻮﻓﺎن دو ﻫﺰار ﺳﺎل و دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﻃﻮﻓﺎن ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ اﺑـﺮاﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴـﻞ‬
‫اﻟﺮﺣﻤﺎن ﻫﺰار ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﺗﻮﻟﺪ اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﻣﺼﺮ ﺑـﺮون ﺑـﺮد‬
‫ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد و از وﻗﺖ ﺧﺮوج ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﺎ ﺑﻨﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﭼﻬـﺎرم‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺴﺮ داود ﺑﻮد ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل و ﺳﻰ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑـﻮد‪ .‬از ﺑﻨـﺎى ﺑﻴـﺖ اﻟﻤﻘـﺪس ﺗـﺎ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫اﺳﻜﻨﺪر ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺳﺎل و ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و‬
‫ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ ﻣﺒﻌﺚ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ اﷲ ﻋﻠﻴﻪ و ﺳﻠﻢ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل و ﻳﺎزده ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﻣﺒﻌـﺚ ﺗـﺎ‬
‫ﻫﺠﺮت وى از ﻣﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮي‬ ‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬ ‫‪274‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از آدم ﺗﺎ ﻧﻮح ﻫﺰار ﺳﺎل و دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﻧﻮح ﺗﺎ اﺑﺮاﻫﻴﻢ‬
‫ﻫﺰار ﺳﺎل و ﺻﺪ ﺳﺎل و ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد از اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳـﺎل و ﻫﻔﺘـﺎد و ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﺑـﻮد و از‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺗﺎ داود ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل و ﻫﻔﺘﺎد و ﻧﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از داود ﺗﺎ ﻋﻴﺴﻰ ﻫﺰار ﺳﺎل و ﭘﻨﺠـﺎه و ﺳـﻪ ﺳـﺎل ﺑـﻮد و از‬
‫ﻋﻴﺴﻰ ﺗﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺸﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫و از ﺑﻌﻀﻰ اﻫﻞ ﻛﺘﺎب رواﻳﺖ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﻛﻪ از آدم ﺗﺎ ﻃﻮﻓﺎن ﻫﺰار ﺳﺎل و دوﻳﺴﺖ ﺳﺎل و ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﺶ ﺳﺎل‬
‫ﺑﻮد و از ﻃﻮﻓﺎن ﺗﺎ وﻓﺎت اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﻫﺰار ﺳﺎل و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد و از وﻓﺎت اﺑﺮاﻫﻴﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ در‬
‫آﻣﺪﻧﺪ ﻫﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ورود ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﺧﺮوج ﻣﻮﺳﻰ از آﻧﺠﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل و ﺳﻰ ﺳﺎل‬
‫ﺑﻮد و از ﺧﺮوج ﻣﻮﺳﻰ ﺗﺎ ﺑﻨﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل و ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﺑﻨﺎى ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﺗﺎ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ‬
‫ﺑﺨﺖ اﻟﻨﺼﺮ و وﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل و ﭼﻬﻞ و ﺷﺶ ﺳـﺎل ﺑـﻮد و از ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻰ ﺑﺨـﺖ اﻟﻨﺼـﺮ ﺗـﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﭼﻬﺎر ﺻﺪ ﺳﺎل و ﺷﺼﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد و از ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﻜﻨﺪر ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳـﺎل دوﻳﺴـﺖ و ﺷﺸـﻢ‬
‫ﻫﺠﺮت‪ ،‬ﻫﺰار ﺳﺎل و دوﻳﺴﺖ و ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪http://bertrandrussell.mihanblog.com‬‬

‫‪E mail:‬‬
‫‪Farhad_1984@ymail.com‬‬

‫از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﮔﺮاﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮوز اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﭘﻮزش ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ و ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم ﺑﺎ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﻳﺪﮔﺎه ﻫﺎي ﺧﻮد ﻣﺎ را‬
‫دﻟﮕﺮم ﻛﺮده و در اراﺋﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎري دﻫﻴﺪ‪.‬‬