Του Αρχιμανδρίτη Δημητρίου Πολιτάκη

Κυριακή Δ΄ Νηστειών
( Εβραίους στ΄13 - 20 )

«Πίστη, ελπίδα, αγάπη»

Στο σημερινό αποστολικό κείμενό του ο Παύλος

χρησιμοποιεί ως παράδειγμα ένα πρόσωπο από την Παλαιά
Διαθήκη, τον Αβραάμ, στον οποίον ο Θεός υποσχέθηκε
διάφορες ευλογίες και μάλιστα ενόρκως, «ὤμοσε καθ' ἑαυτοῦ»
λέει χαρακτηριστικά και τον προβάλλει ως υπόδειγμα
πνευματικό διότι δέχτηκε και με μακροθυμία υπέμεινε την
εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων.
Ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ότι η γη Χαναάν θα
είναι δική του, ότι οι απόγονοί του θα αυξηθούν σαν την άμμο
της θάλασσας, ότι θα αποκτήσει παιδί με τη γυναίκα του
Σάρρα, υπόσχεση απίστευτη για τα ανθρώπινα αφού και οι δύο
βρίσκονται ήδη σε προχωρημένη ηλικία.
Ο Αβραάμ πίστεψε στα λόγια, στις υποσχέσεις του Θεού.
Είχε ελπίδα μέσα του, ήταν βέβαιος ότι αυτά τα λόγια που
άκουσε από τον ίδιο τον Θεό θα πραγματοποιηθούν και όντως
πραγματοποιήθηκαν εξαιτίας της μεγάλης υπομονής, της
ελπίδας και της δυνατής πίστης που είχε.
Κάποιες φορές ο Θεός δοκίμαζε την πίστη του Αβραάμ
και του ζητούσε να κάνει πράγματα που ήταν πάνω και πέρα
από τις ανθρώπινες δυνάμεις του, πράγματα επιτρέψτε μου να
πω παράλογα για τα ανθρώπινα δεδομένα, όπως η θυσία του
μονάκριβου γιού του, του Ισαάκ.
Ο Αβραάμ δεν επέτρεψε ποτέ στους λογισμούς να του
θολώσουν τους πνευματικούς οφθαλμούς, να του συσκοτίσουν
το νου και να του κλονίσουν την πίστη προς τον Θεό, γνώριζε
ότι ο Θεός επιθυμεί το καλό και είχε ακράδαντη εμπιστοσύνη
στο θέλημα του ουρανού.
Γνώριζε ότι αυτές οι δοκιμασίες του δυναμώνουν τη
θέληση, την πίστη, μία πίστη που έκρυβε μέσα της το ωραίο
δώρο του Θεού, την ελπίδα, αυτήν την αρετή που υπάρχει μέσα
στον άνθρωπο από τη ώρα της γεννήσεώς του έως την
τελευταία στιγμή της ζωής του πάνω σε αυτόν τον πρόσκαιρο
κόσμο.
Η ελπίδα είναι η πανέμορφη κόρη της πίστεως και δεν
είναι τυχαίο που ο μεγάλος Παύλος την αναφέρει και τη
συνδυάζει με την πίστη και την αγάπη, μία αγάπη που πρέπει
να είναι μακρόθυμη και ωφέλιμη αφού όποιος αγαπάει δε
ζηλεύει, δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν κάνει άσχημα
πράγματα, δεν επιθυμεί απλά το συμφέρον του, δε θυμώνει, δε
σκέφτεται το κακό για τους άλλους και δε χαίρεται όταν βλέπει
στους άλλους την αδικία.
Αλλοίμονο σε εκείνον που χάσει την ελπίδα του. Η
δυστυχία και η μοναξιά γίνονται οι μόνιμοι σύντροφοί του και
στη ζωή του απουσιάζει κάθε έννοια πίστης και αγάπης με
αποτέλεσμα η ποθούμενη αγιότητα να αποτελεί ένα όνειρο
μακρινό που θα παραμείνει όνειρο και μάλιστα απατηλό.
Σήμερα, ο απόστολος Παύλος μας λέει πως ο Θεός ό,τι
υπόσχεται το πραγματοποιεί, γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει
να αμφιβάλει αλλά να έχει εμπιστοσύνη στα λόγια Του, στις
υποσχέσεις Του, στο Ευαγγέλιό Του, στη Χάρη Του, όπως ο
Αβραάμ ο οποίος αποτελεί πρότυπο βεβαίας πίστης, ιώβειας
υπομονής και ζωντανής ελπίδας.
Οφείλουμε να δείξουμε εμπιστοσύνη στα λόγια του
Κυρίου, άλλωστε ο Ίδιος ο Κύριος υποσχέθηκε και είπε να
επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και έπειτα όσα και ό,τι
χρειαζόμαστε θα μας δοθούν από Εκείνον στη ζωή μας,
«Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την
δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»
(Ματθ. 6,33).

Αγαπητοί φίλοι ...

 Πιστεύω, σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του
Θεού.
Ελπίζω, σημαίνει αισιοδοξία που είναι απόρροια της
πίστης.
Αγάπη, σημαίνει κένωση από κάθε κακό, από κάθε
πάθος, από το ίδιον θέλημα που απομακρύνει τη θεία Χάρη.
Αγάπη, σημαίνει ετοιμότητα για θυσία, όπως ο Αβραάμ
που ήταν έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και το παιδί του, όπως ο
Χριστός που προσέφερε θυσία τον εαυτό Του για τη σωτηρία
του κάθε ανθρώπου.
Ας ακούσουμε προσεκτικά τα αποστολικά ρήματα του
Παύλου που εκπηγάζουν από τον ουρανό και μας βοηθούν να
κρατήσουμε μέσα μας δυνατή την πίστη, ζωντανή την ελπίδα,
αμείωτη και απέραντη την αγάπη προς όλη τη δημιουργία.
Γι’ αυτό ... ας επιτρέψουμε να κατασταλάξει μέσα στην
ψυχή μας το υψηλό νόημα των δροσερών λόγων του αποστόλου
Παύλου, λόγια που θα μας φωτίσουν και θα μας οδηγήσουν
στο δρόμο την εμπιστοσύνης και της πραγματικής λατρείας
Εκείνου που είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου ...
ορατών τε πάντων και αοράτων ...