______________________________________

Private Property :
YURIE MAY LIBRARY
______________________________________

Elemental Mage Book 3 (Tarieth)#Wattys2016

by xiantana

Lumaki si Tarieth sa Elvedom, namuhay kasama ang mga elfo. Mula't sapol palang ay
ipialam na sa kanya ng kanyang lola ang magiging papel niya hindi lang sa mundo ng
mga elfo kundi sa mundo ng mga tao. Kaya naman bata palang ay puro na pag eensayo
at pag aaral ang inatupag ni Tarieth. Hanggang sa dumating ang araw na lisanin
niya ang Elvedom. Hindi pala madali iyon lalo na ng makasama niya ang mga mortal
na tao.

They are capricious lot. And most of them are corrupt!

Ito ba ang pamumunuan niya? Ito ba ang pinaghirapan niya para sagipin? They
deserved what happened to them!

Kung hindi dahil sa mga kaibigan niya ay lalayasan niya ang mundo ng mga mortal at
hahayaan niyang mabulok ang mga ito. Dadalhin niya ang mga kaibigan sampu ng mga
pamilya ng mga ito sa kanyang mundo. Pakialam niya sa iba! Yan ay kung siya ang
masusunod. Swerte ng mga mortal...malas niya.

*This book is copyright protected.*

Glossary

(In no Alphabetical order)

Elements:

Ignis/Fire/Apoy

Aer/Air/Hangin

Aqua/Water/Tubig

Terra/Earth/earth

Mage: may kakayahan na manipulahin ang isa sa apat na elemento

Master Mage: Gain mastery of their powers.

High Mage: ang pinakamataas na antas na mararating ng isang mage. Maaring rin na
pinakamapangyarihan.

Elemental Mage: kayang manipulahin ang dalawa o higit pa sa apat na elemento.

Elves/Elfo: isa sa mga long lived races, sila ang sinaunang tao sa mundo at may
angking kapangyarihan.

Sphinx: isang matalino at makapangyarihang nilalang. Isa sa mga long lived races.

Kapre/Guardians: isa sa mga long lived races, mga malalakas at makapangyarihang

nilalang. Sila ang tinuturing na mandirigma at tagabantay sa Lasang kaya
tinagurian silang Guardians.

HealerMage: mangagamot gamit ang kapangyarihan sa alin man sa apat na elemento.

Healer: Ordinary healers o manggagamot na hindi gumagamit ng kapangyarihan ng

elemento.

Healing House: Hospital o pagamutan.

Duke: isang dugong bughaw. (Highest rank after the monarch)

Duchess: asawa ng Duke.

Apothecary:  tindahan ng mga gamot o pharmacy.

Bath House: Isang kaugalian sa mga taga Quorian na maliligo sa bath house dahil
walang paliguan ang sariling mga bahay pwera nalang kung mayaman.

Long lived Race: mahaba ang buhay.

RoE: Reign of the Empress

AW: After the First War

ME: Mage Era

(Days of the Week)

Monday- Moonsday
Tuesday- Watersday

Wednesday- Windsday(Airsday)

Thursday- Tierrasday

Friday- Firesday

Saturday- Starsday

Sunday- Sunsday

(12 Months)Some of the names are from Old English and mostly sa baliw kong utak.

January- Old Moon

February- Lovers moon

March- Wild Moon

April- Red Moon

May- Flower Moon

June- Passion Moon (Honeymoon?lol But hey! Isn't June the wedding month?)

July- Thunder Moon

August- Corn Moon

September- Harvest Moon

October- Hunters Moon

November- Bear Moon

December- Cold Moon

=================

World of Elvedom

The World of Elvedom

(How to pronounce their names)

Erythrina Maranwé Narmolanya            read as (Ma-ran-wa)

Erynia Maranwé Narmolanya                   (Ma-ran-wa)

Lady Kesiya                                                      (Ke-se-ya)

Karess                                                                (Ka-ress)   

Camthaleon Anvamanwé                          (An-va-man-wa)                     

Nienna Anvamanwé                                    (An-va-man-wa)

Seregon Anvamanwé                                  (An-va-man-wa)

Tarieth Windstone                                        (Ta-ra-eth)

Tarieth Yaxine                                                 (Yax-zen)

ViticiPrema Strongbow                               (V-t-c-Prema Strongbow)

Firen Gwawrddydd                                        (Fy-ren Gwour-ddedd) sounds

like Fire)

Ruwi Strongbow                                             (Ro-wi Strongbow)

Dellani WingedShadow                                (De-la-ne Winged Shadow)

Tempest Ioane Strongbow                         (Tempest Yeoo-wan Strongbow)

Valerius                                                               (Va-ler-
yos)                            
Brennon Lancaster                                        (Brey-non Lan-caaster)

Lyla Lancaster                                                (Ley-la Lancaster)

Bryan Lancaster                                              (Bray-yan Lancaster)

Byron Lancaster                                              (Bay-ron Lancaster)

Brynna Whitethistle Lancaster                 (Bre-yan-na White-thes-tle)

Sola Whitethistle                                             (So-la)

Brandon Lancaster                                         (Bran-don Lancaster)

Raevel                                                                  (Rey-vel)

Master Thuros                                                 (Thu-ros)

Master Herone                                                (He-ron)

Vanity Dustbringer                                       (Va-ni-ty Dust Bringer)

Servio                                                               (Serv-yo)

Burien                                                              (Bor-yen)

King Fergun                                                    (Fer-gon)

Irene                                                                (Ai-re-ne)

Irish                                                                 (Ai-resh)

Irma                                                                 (Er-ma)

Lady Elvira Moonglow                              (El-ve-ra Moon Glow)

Andracus                                                         (An-dra-kus)

Mang Kaleb                                                    (Mang Ke-leb)

Marcus Nightwings                                    (Mar-kos Night Wings)

Felix Nightwings                                         (Fe-lex Nightwings)

Selena Moonglow                                     (Se-le-na Moon Glow)

Master Rylon Stillblow                             (Rey-lon Still Blow)

Master Wanda Shadowwater                (Wan-da Shadow Water)

Master Quiren Brightglow                      (Ke-ren Bright Glow)

Master Welrien Alamanda                     (Wel-re-yen Alamanda)

Master Bris Cawallader                          (Bres Cad-wa-la-der)

Shayle Shadowgalde                              (Shayl Shadow Glade)

Ivo Flyingleaves                                        (E-vo Flying Leaves)

Camri Lu                                                      (Kam-rey Lo)

Delayla Forrest                                         (De-lay-la Fo-rest)

Draenen Arkwright                                 (Drey-nan Ark Wryt)

Arian Castilly                                            (Eri-yan Cas-ti-ley)

Ffusia Isherwood                                   (Fu-sha Ai-sher-wood)

Koriene Seaver                                     (Ko-reyn Sea-ver)

Ller Arrow                                                  (Lur Ah-row)

Pershli Isworth                                         (Persh-li Ay-worth) silent

S

Rosemair Dew                                      (Rose-meyr Dew)

Wynston Izod                                           (Wins-ton Ai-shod)

Derek Arrowhead                                   (De-rek Arrow Head)

Raiden Strongbow                                 (Rey-den Strongbow)

Daxen Strongbow                                   (Dax-xen Strongbow)

Drakon Strongbow                                (Drey-kon Strongbow)

Myfanwy Strongbow                            (Mey-Fen-wey Strongbow)

Captain Giles                                            (Gayls)

Captain Sevastyan                                 (Se-vas-tyan)

Master Aaron                                           (Eeh-ron)

Java                                                             (Ja-va)

Ixor                                                               (Ay-zur)

III Clan                                                        (Third Clan)

Master Xonia                                           (Sun-ya)

Verely                                                        (Verey-ley)

Xerex                                                          (Ce-rex)

Xerxe                                                          (Cer-ce)

Melaconia                                                 (Mila-konya)

Uri                                                                (Yo-ri)

Yero                                                             (Yey-ro)

Quoria                                                        (Kor-ya)
Tuskan                                                       (Tus-kan)

Palan                                                           (Pa-lan)

La Fun                                                         (La Fon)

Brun                                                            (Bron)

Kurlaz                                                        (Kur-las)

Ver                                                              (Ver)

Isle                                                              (Ayl)

Baltaq                                                        (Bal-Tak)

Ghenzi                                                        (Ghen-ze)

Zhurea                                                       (Shur-ya)

Khu-Gwaki (Khoo-gwaa-ki)

=================

Chapter 1: Goodbye

House of AnvamanweQuorian PalaceMage Era 501Harvest Moon

             Nakakabasag ang katahimikan sa palasyo. Mahigit kalahating oras na ang

nakalipas ng ipatawag ng mahal na haring Camthalion ang healer at ang midwife ng
palasyo. Nababalot ng proteksyon ang buong kwarto. Sinisigurado ng hari ang
kaligtasan ng kanyang mag-ina. Walang sino man ang pinapayagan na pumasok sa loob
ng silid kung saan kasalukuyang nanganganak si Reyna Nienna Anvamanwe, tanging ang
unang tagapayo ng hari na si Firen Strongbow, ang asawa nitong si Commander General
ViticiPrema Strongbow ang midwife at tatlong healer.

            Nahihirapan man sa panganganak si Reyna Nienna ay masaya ito.  Maraming

tao ang naghihintay sa labas ng palasyo.  Kahit sa Rukai City, ang mga tao ay
excited malaman kung ano ang kasarian ng anak ng reyna lalo na at ito ang unang
anak ng hari at reyna na siyang maging tagapagmana ng trono.

            Lingid sa kaalaman ng lahat na nasa labas may ibang tao pa sa loob ng

silid. Limang Elfo ng Lasang. Ang Lasang ang kaharian ng mga Elfo. Hindi ito mga
karaniwagn elfo lamang, ito ay mga BattleElf. Matatangkad, puno ng pinta at battle
scars ang mga mukha at katawan ng mga ito. Ang mga elfo ay may mga maamong mukha,
an ethereal beauty. Pero ang limang ito ay mga gwapo pero in a brutish way. Walang
makikitang emosyon sa mga mukha ng mga elfo maliban sa pinakapinuno na siyang
kumausap sa hari. Hindi nagtagal umalis din ang mga ito. Nasa tabi ng reyna ang
hari, inaalo ang umiiyak na asawa hawak-hawak ng babae ang umiiyak na bagong silang
na batang lalaki. Makikita ang magkahalong lungkot at galit sa mukha ng hari.
Ngunit walang magawa ang mga ito. Kagustuhan ng Imperatris na si Erythrina Maranwé
Narmolanya ng Elveden ang masusunod. 

Lasang

            Nagising si Tarieth ng may naramdaman itong ibang presinsya sa paligid,

on instinct she raised her right arm na may hawak na patalim, nasangga nito ang
espada na patungo sana sa kanyang leeg at buong lakas na itinulak ito palayo sabay
tadyak ngunit nakailag ang may hawak ng espada na ngayon ay isang dipa ang layo
mula sa kanya. Agad na tumayo si Tarieth.

            "Good reflex Tarieth," ayon sa lalaking Elfo.

            "Master Dracon!" gulat na bulalas ni Tara sa matangkad na lalaking

Elfo.  Kulay mais ang buhok nito.  Matangos na ilong, kulay berdeng mga mata na
binagayan ng malalantik na pilikmata.  At kahugis ng pana ni Tarieth ang mapupulang
labi  nito.

             Gaya ng karamihan sa mga elfo nakakasilaw ang kagwapuhan nito.  Pero

hindi mo gugustuhin na matuon ang mga mata nito sa iyo dahil gaano man ito ka
gwapo, hindi mo nanaisin na magpapansin dito.  Master Dracon exudes a powerful
aura.  Bawat galaw ng katawan nito ay mahahalata mo na mapananib itong nilalang.  A
predator.

            "Natutuwa ako at hindi mo kinalimutan ang mga itinuro ko sayo.

Pinapatawag ka ni Lady Kesiya kaya ako nandito para sundin ka. Alam kong pagod ka
sa iyong pag sasanay pero kailangan mong puntahan siya ngayon din." anito at
nagpatiuna ng naglakad.

            "Sige susunod ako." Sagot pa rin ni Tara gayong nilayasan na siya ng

kausap.

            Ibinalik ni Tarieth ang patalim, gawa ito ng isang master smith na Elfo
na si Thuros, ang pinakamagaling na smith sa buong Lasang at Elveden.  Si Master
Drakon ay isa sa walong tagabantay ni Lady Erythrina at ang combat master niya.

            Nasa ilalim ng punong Banyan si Lady Kesiya ang Spinx na namumuno sa

Lasang.  Ang katawan nito ay leon ngunit ang mukha nito ay babae. Naka suot ito ng
salamin. Hilig nito ang magbasa. Napakatalino nito gaya ng mga elfo at matalinghaga
itong kung magsalita.
            Sa pagkakaalam ng mga tao ang Lasang ay pinamumunuan ni Lady Erythrina
ngunit ang hindi alam ng mga ito na ang Lasang ay isang gubat na kung saan nakatira
ang iba't-ibang klaseng nilalang gaya ng Kapre na siya ring nagsilbing guardian sa
Lasang, dewende, river nymph at iba pa.  Ngunit ang totoong namumuno dito ay si
Lady Kesiya.

            Sa gitna ng Lasang kung saan walang ordinaryong tao ang nakakapasok ay

ang Elvedom na nahahati sa Elvden at Darkden na parehong tahanan ng mga Elfo. May
mga elfo na mas pinili na manirahan sa Lasang ngunit karamahin ng mga ito ay mas
pinili sa Elveden kung saan namumuhay ang mga ito ng tahimik.

            Lumuhod si Tara at humalik sa lupa bilang pagbigay galang kay Lady

Kesiya pagkatayo nito ay nagsalita ang kaharap.  "Tarieth Yaxeni Maranwé
Narmolanya, dumating na ang tamang panahon para lisanin mo ang Lasang at Elveden at
mamuhay kasama ang iyong pamilya. Alam kung nararamdaman mo rin iyon.  Bilang iyong
tagapagturo, ako na ang nagsasabing sapat na ang iyong kaalaman. Alam ko na matagal
ka ng handa, inihihiling ko lang na sana gamitin mo ang iyong mga natutunan sa
maayos na paraan, maging matalino at wais ka sa iyong mga desisyon. Pakaingatan mo
ang iyong sarili hija. Maligayang paglalakaybay Tarieth Yaxeni Maranwé Narmolanya.
Hanggang sa susunod nating pagkikita." Pagkatapos nitong magsalita ay tumayo ito at
pumasok sa loob ng puno Banyan na kasing tanda na siguro ng panahon na ang laki ay
hindi mayayakap ng kahit na bente ka tao, ito ang nagsilbing tirahan ni Lady Kesiya
sa loob ng mahabang panahon.

Naiwang nanataling nakatayong mag-isa si Tarieth.  Magkahalong tuwa at lungkot ang

nararamdaman niya. Nalulungkot s'ya kasi iiwan na niya ang tirahan niya, kaibigan
at pamilya n'ya sa Lasang lalo na ang kanyang matalik na kaibigan na si Karess, si
Master Drakon, si Lady Kesiya na s'yang naging mentor nya, si Master Herone ang
riddle master na kapreng kaibigan nya at higit sa lahat si Lady Erythrina.

            Napabuntong hininga si Tarieth, tumalikod ito at nagsimulang maglakad.

Mahirap man kailangan na niyang lumisan, nakapagdisisyon na s'ya, kailangan na
niyang magpaalam.

Pagkalipas ng ilang araw.

            Nakahanda na si Tareith sa kanyang pag-alis. Noong isang araw pa ito

nakapagpaalam sa lahat. Pinagmasdan ni Tarieth ang kanyang bahay na naging tahanan
niya sa loob ng limang taon. Limang taon siyang namuhay sa Elveden at limang taon
din ang ginugol niya sa Lasang para mamuhay kasama ang iba't-ibang uri ng nilalang
at para maturuan ni Lady Kesiya. May namuong luha sa mata ni Terieth, mabilis itong
tumalikod at nagsimulang maglakad palayo sa lugar na iyon.

Lakad takbo ang ginawa ni Tarieth, ilang araw pa ang lalakbayin niya bago
makarating sa bukana ng Lasang.

Dalawang araw ng naglakbay si Tarieth ng may maramdaman na may sumunod sa kanya.

Naging alerto ito, binilisan nito ang takbo habang ang kamay ay mabilis na inabot
ang palaso na nakasabit sa likod.  Without breaking a stride naglagay ng palaso sa
pana, humarap sa likod, hinila ang string at pinakawalan. Tumugil si Tarieth sa
pagtakbo.
            "Lumabas ka. Alam kong kanina ka pa nakasunod sa akin," anito. May
kaluskos na narinig si Tarieth bago may nakita itong buntot na kulay ginto.
Napapikit si Tarieth, kilala niya ang nagmamay-ari nun.

            Unti-unting sumilip si Karess sa pinagtataguang puno. Batid nito na

pagagalitan siya ng kaibigan. Ngunit siya man ay galit din. Kaya nilakasan niya ang
loob at umalis sa pinagtataguan.

            "Tara. Ako ito," ani ni Karess sa mahinang boses habang tumitingin sa

kaibigan.

            "Reh, anong ginagawa mo dito?" Kunot noo na tanong ni Tarieth sa

matalik na kaibigan na si Karess. Reh sa pinaikling Karess at Tara naman sa
Tarieth, ang naging palayaw nila sa isa't-isa. Lumapit si Karess sa kaibigan ngunit
hindi nagsalita.

            "Diba napag-usapan na natin to? Di ka pedeng sumama sa akin. Isa pa

hindi papayag si Lady Kesiya lalo na ang mga magulang mo." Paliwanag ni Tarieth sa
kaibigan.

            "Alam ko, pero nakapagdesisyon na ako. Sasamahan kita. Diba mas masaya
iyon? Excited na nga ako eh. Kaya kahit hindi ka nagpaalam sa akin hindi ako galit,
ah...well, konti pero hindi gaano.  Ano ba naman ang silbi kung magpapalam ka eh
sasamahan din naman kita. Diba that's what friends are for?"

            Naningkit ang mga mata ni Tarieth, yumuko ito ng konti para magpantay
ang mukha nito kay Karess.  " Ah ganun? At kung papatayin ako ng mga magulang mo at
wag natin kalimutan ang Lola mo...," lihim na napangiti si Tarieth ng makitang
unti-unting namumutla ang mukha ng kaibigan. "At wag nating kalimutan, si Lady
Erythrina Maranwe Narmolanya? Kaya mo?" Taas pa ang isang kilay na tanong ni
Tarieth na nakapamaywang.

            Baghang napaatras si Karess. Nawala sa isip ni Karess na baka magalit

si Lady Erythrina. Sobrang bangis pa naman nito pag nagalit. Minsan lang sa buong
buhay niya nakaharap ito, noong ipinakilala siya ni Tarieth dito at ayaw na n'yang
makita uli ito kahit nasa nirvana mood pa ito. Tanging si Lady Kesiya lang yata ang
nakakaharap dito na hindi natitinag. Palibhasa parehong ancient na ang mga ito.
Napapangiti si Karess sa naiisip kaya nawala ang kaba nito.

            "Matutuwa siya sa desisyon ko, dahil may makakasama ka. Yes! Yun nga!
Baka pasasalamatan niya pa ako. Kaya tara na!"

            "Reh, hindi ganun kadali yon. Tingnan mo nga ang sarili mo? Masyado
kang mapapansin sa pupuntahan natin. Kailangan kong magblend-in sa mundo ng tao.
Saka baka anong gawin nila sayo. Isa kang Spinx mabibilang lang ng daliri ko ang
mga taong nakakakita ng kagaya mo. O baka nga wala eh."
            "Meron. Diba nga kalahi ko ang kinauna-unahang nagtatag ng mga
unibersidad at mismong tagapagturo sa mundo ng mga tao?" pagpipilit ni Karess.

            "Oo, ngunit ilang daang taon na yon! Ngayon wala na! Kaya wag ka ng
mangatuwiran d'yan."

            "Yon ba talaga ang rason o baka naman ayaw mo lang akong makasama,"
tanong ni Karess kay Tarieth sa nagtatampong boses.

            Tumalungko si Tarieth at hinaplos ang mahabang buhok ng kaibigan at

tumingin dito. "Ano ka ba! Syempre gusto kitang makasama. Pero hindi pa sa ngayon,
tingnan mo nga ako, sobrang bata pa ako. Kung isasama kita baka dalawa tayong
mapahamak. Wala akong alam sa mundo sa labas ng Lasang o ng Elveden. Pero pangako
ko sayo, pag-nasisigurado na ako sa kaligtasan mo, kukuhanin kita dito, okey Reh?"
ang pakiusap ni Tarieth sa kaibigan.

            "Promise?" tanong ni Karess sa kaibigan.

            "Promise," pangako nito sa matalik na kaibigan.

            "Malulungkot ako pagwala ka na Tara, kaya bilisan mong pag-aralan ang

mundo ng tao okey? At mag-iingat ka lagi," tumutulo ang luhang bilin ni Karess sa
kaibigan. Umiiyak na tumatango si Tarieth, niyakap nito ang kaibigan. Hindi
nagtagal umalis na si Tarieth, lumingon ito at kumaway sa kaibigan bago nagsimula
na itong tumakbo palayo.

            Sa di kalayuan, hindi napapansin ng dalawang magkakaibigan na kanina pa

sila pinapanood. Naroroon ang magulang ni Karess, si Lady Kesiya at si Lady
Erythrina at walong taga bantay nito. Nang malaman ng mga magulang ni Karess na
nawawala ito, ipinaalam agad ito kay Lady Kesiya, kahit hindi sabihin ng mga
magulang nito alam na ng lahat kung saan nagpunta ang batang spinx. Kaya sinundan
nila ang dereksyon na tinahak ng batang spinx. Nasaksihan nilang lahat, kasama na
ang mga elfo na naroroon din para makita sa huling sandali si Tarieth ang
nakakaantig na paalaman ng dalawa.

            Kumakabog ang dibdib ni Tarieth, isang hakbang nalang at tuluyan na

niyang lisanin ang Lasang. Pumikit ito, pagkaraan ng ilang sandali ay inihakbang
ang paa. Nakadalawang hakbang pa lang si Tarieth palabas ng hangganan ng maramdaman
niya na parang napapaso ang dalawang braso at katawan nito.  Napasinghap ito sa
nakita.   Ang kaninang makinis na maputing braso at kamay ngayon ay puno na iyon ng
marka na may iba't-ibang kulay! Iniinspeksyon niya ang buong braso, nagsimula ito
sa balikat pababa sa braso hanggang likod ng kamay. Puno iyon ng marka.  Pilit na
sinusuri niyang mabuti kung ano ang ibig sabihin ng mga marka ngunit hindi niya
maintindihan ang iba.

             Unti-unting nawala ang sakit na nararamdaman ni Tarieth, kaya

sinubukan niya na hawakan ang marka at bahagyang kinuskos, wala kahit konting dumi
ang dumikit sa kamay nito. Kasabay niyon ay napahawak si Tarieth sa dibdib ng
biglang naninikip ito, hindi siya makahinga, pinilit niyang sumagap ng hangin
ngunit para siyang nalulunod. Napaluhod ito, hawak-hawak ng kamay ang dibdib.
"Tu—lo-ng," halos wala ng boses na lumalabas sa bibig nito.

Pagkaraan ng ilang sandali natumba ito pataob sa damuhan.

=================

Chapter 2: Warrior's Death

Nagising si Tarieth dahil sa lakas ng ingay. Parang may sumabog sa kung

saan.

May lindol ba? naalimpungutang tanong nito sa sarili. Hindi na bago

dito na matulog sa damuhan ngunit ang ipinagtaka nito kung bakit siya nakataob na
nahiga. Itinukod nito ang dalawang kamay sa damuhan para makatayo.

Ano ang ginagawa niya dito? Tanong nito habang pinagmasdan ang
kapaligiran. Nakita niya na malapit lang siya sa hangganan. Bigla niyang naalala
ang nangyari sa kanya, napatingin ito sa mga kamay at braso. Nandoon pa rin ang mga
marka, ibig sabihin totoo ang nagyari at hindi isang panaginip lang.

Nagsimulang maglakad palayo sa hangganan si Tarieth ng biglang narinig

niya na parang may sumabog. Naging alerto si Tarieth at pinakiramdamanang paligid.
Nang wala itong makitang kakaiba humanap ito ng mataas na puno na pwedeng akyatin.
Nasa mataas na bahagi ng bundok pa siya kaya nasisigurado siya na makikita niya
kung ano nangyayari sa babang bahagi ng lupain.

Umakyat ito sa malaking puno at tumingin sa paligid. Napansin ni

Tarieth na may usok sa di kalayuan. Natuwa si Tarieth at mabilis na bumama sa puno.
Ibig sabihin may mga nakatira doon. Nagmamadaling bumaba ito sa bundok. Habang
papalapit sa destinasyon ay mas dumami ang ingay na naririnig ni Tarieth, kinabahan
man ay patuloy ito sa paglalakad. Pero ng may marinig ito na sigaw ay napahinto
ito.

Nasa bukana na palabas ng kagubatan si Tarieth, sa harapan nito ay

malaking lupain na may mangilan-ngilang puno. Kitang kita ni Tarieth ang nagyayari
sa babang bahagi ng lupain. Umakyat uli ito sa puno, para tiyaking mabuti kung ano
ang nagyayari. Marami itong nakikitang taong tumatakbo paakyat ng bundok karamihan
sa mga ito ay mga babae na may dala-dalang bata. Napansin ni Tarieth ang isang
babae na tumakbo kasama ang maraming bata. Naghawak kamay at bakas sa mukha ng mga
ito ang takot. Napatingala si Tarieth, mayroon isang parang bola ng apoy ang
lumipad at tumama ito sa mga kabahayan. Kasabay niyon ang nakakaringding sigaw,
agad natupok ang kabahayan na tinamaanng ng bolang apoy.

Bawat taong tamaan ng apoy ay nasusunog ang mga ito ng buhay. Natulala
si Tarieth, hindi nakayanan ng murang edad nito ang nakikita.
 Hinanap ng mga mata ni Tarieth kung saan nanggaling ang bolang apoy.
Nanggaling iyon sa isang lalaking naka roba na itim. Naramdaman ni Tarieth ang
lakas ng kapangyarihan ng naka itim na roba. Natigilan si Tarieth, "paanong ang
isang mage ang gumagawa niyon?" Muli na namang itinaas ng nasabing mage ang kamay
at itinutok sa mga taong nagtakbuhan, nakatuon ang mga mata nito sa isang babae na
tumatakbo, may kargang sanggol ito sa isang kamay at hila sa isang kamay ang isang
batang lalaki. Napahumindik si Tarieth ng mapagtanto ang planong gagawin nito.

Itinaas ng mage ang dalawang kamay nito, bigla ang paglabas ng bolang
apoy, nakangising ihahagis nito patungo sa mag ina – "Noooo!" ang malakas na sigaw
ni Tarieth sabay talon nito pababa ng puno. Inilapat nito ang dalawang palad sa
lupa... "please....please... " pakiusap ni Tarieth. Bilang sagot gumalaw ang lupa.
Nakita ni Tarieth ang pagtama ng bolang apoy sa puno na biglang tumubo sa likuran
ng mag-ina habang patuloy ang mga ito sa pagtakbo. Natigilan ang mga taong
naroroon. Patuloy pa rin ang paglaki ng mga puno at mas lalo pa itong dumami.

Natigilan ang mage pero agad itong nakahuma at nagpakawala ng apoy na

tumama sa puno. Hindi na ito nag-iisa ngayon, sinabayan ito ng apat pa na pawang
nakasuot ng itim na roba. Sabay-sabay na pinatamaan ng mga ito ang mga puno. Hindi
na nakatiis si Tarieth, lakad takbo ang ginawa niya. The five mages are so intent
on what they are doing at hindi napansin ng mga ito ang paggalaw ng mga ugat sa
punong na tumubo sa likuran ng mga ito. Agad na nilingkis ang mga ito na parang
ahas, maya-maya pa ay naka angat na ang mga ito sa lupa at binalot ng ugat ang
buong katawan ng mga ito na tanging ulo lang ang nakalabas. Nahaharangan sa daanan
ni Tarieth ang mga puno pero hindi siya huminto sa pagtakbo, ilang metro ang layo
mula sa mga puno ay itinaas ni Tarieth ang kaliwang kamay ay umaktong parang may
hinawi. Ang puno na nakaharang sa dadaanan nito ay nahati sa gitna at nagbigay ng
konting espasyo para madaanan. Nang makadaan ay muling itinaas ni Tarieth ang
kamay in a sweeping gesture. Automatiko namang sumara ang dinaanan niya kanina.

Napakaraming katawan ang nakabulagta, kung hindi sunog ay sugatan ang

mga ito. What she saw squeeze her heart to the point of bleeding. Paano nagawa ito
ng isang mage?

Lumaki si Tarieth sa pangaral ng kanyang tagapagturo na si Lady Kesiya

at ni Lady Erythrina na ang kapangyarihan ay hindi kailaman ginagamit sa kasamaan
at lalong hindi ito ginagamit para kumitil ng buhay. Patuloy sa paglakad si
Tarieth, tuluyan nang tumulo ang luha nito ng makita ang katawan ng limang bata.
Magkahawak kamay parin ang mga ito. Di kalayuan sa mga ito ay ang katawan ng
dalawang babae. Marahil ay pilit na ipagtanggol ng mga ito ang mga bata ngunit
anong magagawa ng mga ito kompara sa mga mages? Suddenly she heard a roar. Agad
tumayo si Tarieth para puntahan ang pinanggalingaan niyon. Kilala niya ang tunog na
iyon. Isang Guardian, mga kapre lang ang alam ni Tarieth na gumagawa ng ganoong
klaseng tunog. Tutulong ba ang mga ito? Binilisan pa ni Tarieth ang takbo nang
tuluyan na itong makalapit ay muntik na itong mawalan ng balanse dahil biglang
napahinto ito sa pagtakbo. Napahumindik si Tarieth sa nasaksihan.

Ilang dipa mula sa kinatatayuan ni Tarieth ay may isang kapre, kagaya

ng karamihan sa mga kapre nasa sampung talampakan ang taas nito. Ang Kapre or
Guardians ay ang pangunahing tagabantay ng Lasang. They are deadly warriors.
Kapantay ito ng mga Elfo sa pakikidigma. Alam niya kung gaano kagaling ng mga ito
dahil maliban kay Master Drakon, isang kapre ang nagturo sa kanya sa
pakikipaglaban, ito ay si Master Herone ang master riddle at Commander General ng
mga Guardians. Kagaya ng mga Elfo mahahaba ang buhay ng mga ito.
 Noong unang panahon sa Quoria isa si Master Herone sa General ni Lady
Erythrina na nangunguna sa pakikipaglaban sa Tuskan during the First War. Malimit
iyong ikuwento ni Master Herone. They are fiercely loyal and they only serve one
master at iyon ay si Lady Erythrina. Lumapit ng bahagya si Tarieth dito upang
matitigan itong mabuti.

Matangkad ito, ngunit sobrang payat nito. Kulang nalang maglabasana ng

mga buto nito sa katawan. Ganun pa man hindi maipagkakaila ang angking lakas at
galing nito. Napapalibutan ito ng patay na katawan ng tao at nasisiguro ni Tarieth
na wala kahit isa man sa mga nakabulagta sa lupa ang buhay pa. Hawak sa kanang
kamay nito ang isang kasing laki ni Tarieth na espada. Napatitig si Tarieth sa
espada nito. She suddenly gasp when she realized pamilyar sa kanya ang espada na
iyon. Hindi niya iyon malilimutan dahil minsan na niyang nakatunggali ang may-ari
niyon at isa sa pinakamatalik na kaibigan nila ni Karess. Tumingala si Tarieth at
sakto naman na lumingon ang kapreng nakatayo sa harapan niya at nagtama ang
kanilang mata. Biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo ni Tarieth.

"F-furax?' usal ni Tarieth sa mahinang boses ngunit narinig ito ng

kapre. Bigla itong natigilan, Tarieth saw the recognition registered on his face.

"Taaaraa..." usal nito. Humakbang ito palapit ngunit tumigil din ito ng
makitang umatras si Tarieth.

"Tara please..." itinapon nito espada sa paanan ni Tarieth pagkatapos

ay lumuhod ito.

Panay ang iling ni Tarieth, alam niya kung ano ang ibig sabihin niyon.
Ang espada ng isang guardian ay karugtong ng buhay ng mga ito. Letting go of the
sword only means one thing... Death. At dahil sa kanya iyon ibinigay...

"Hindi pwede Fu. Hinanap ka naming ni Karess, ng lahat. Ilang araw na

sinuyod naming ang buong Lasang. Hinanap ka ni Master Herone kahit sa Darkden."
Napatingin ito kay Tarieth. And Darkden ay tirahan ng mga itim na elfo. Ang
pagpunta doon ay isang suicide para sa kahit sinong nilalang na hindi tagaroon.

"Hindi kami tumigil ni Karess kahit na isinumpa ng pinuno ng Darkden na

wala ka doon. Please Fu, hinahanap ka ng iyong ina." patuloy ni Tarieth habang nag
unahan sa pagtulo ang luha.

"Tara, please...habang kaya ko pa." Ipinakita nito sa kanya ang leeg,

napasinghap si Tarieth. Mula leeg hanggang tiyan nito ay may marka na parang
tinahi. May umiilaw sa bandang tiyan nito, sigurado si Tarieth isang necromancer
ang may gawa niyon.

"Hindi na ako ito. Matagal na akong patay. Please Tara...parang awa mo

na." puno ng paghihirap ang tinig nito na nakikiusap.
 Halos hindi na makita ni Tarieth ang nilalakaran dahil hilam sa luha
ang mga mata nito. Dahan-dahang lumapit si Tarieth sa espada at pinulot nito iyon.
Napakabigat niyon, ngunit dahil sa isa iyon sa palaging ginagamit niya kapag nag-
iinsayo sila ni Master Herone hindi iyon napakahirap para sa kanya. Lumapit si
Tarieth dito.

"Fu—"

"Alam ko Tara at salamat at ipaalam mo ako kay Karess at sa lahat."

Putol nito sa sasabihin ng isa.

"Hanggang sa muli nating pagkikita kaibigan." Yumuko ito ng bahagya

dahil matangkad ito.

Patuloy ang pagdaloy ng luha ni Tarieth habang ginawa nito ang

pinapagawa ng kaibigan. Humihikbi ito habang hawak sa kanang kamay ang espada at sa
nanginginig na kamay itinaas iyon hanggang dibdib. Ginaya ni Tarieth ang itinuro sa
kanya ni Master Herone. A warrior's death. She swing the huge blade once. Lift
the blade facing heaven and earth. Using both hands ibinaon iyon sa lupa. Kasabay
niyon ay napaluhod si Tarieth hawak pa rin sa dalawa kamay ang espada ng kaibigang
nakabaon sa lupa at humagulgol ng iyak.

Isang inosenteng buhay ang nawala ng walang dahilan. Mga inosenting

buhay. Ano ba ang nagawang kasalanan ng kaibigan o ng mga katutubo... ng mga batang
walang muwang. Bakit nangyari sa kanila ito? Naninikip ang dibdib ni Tarieth,
halos hindi na ito makahinga sa sakit na nararamdaman. Nang hindi na nito
makayanan ay tumingala ito sa langit at sumigaw ng napakalakas. Isinigaw nito ang
nararamdaman. Lahat ng pait, galit, sakit at hinagpis ay inilabas niya sa sigaw
niya na iyon.

Sa unang pagkakataon naramdaman ni Tarieth kung paano mawalan at

masaktan ng lubusan. Humagulgol ito ng iyak habang sa harapan nito ay ang putol na
ulo ng isang matalik na kaibigan. A warrior's death. The she executed.

Wala kahit isang nilalang na nasa loob ng Lasang at Elveden ang hindi
nakarinig ng sigaw na iyon. Lahat ng mga ito ay natigilan. Kilala nila ang tinig na
iyon. Si Herone na nagpapahinga sa lilim ng puno ng Banyan habang nagpapausok ng
tabako ay mabilis na tumayo at tinakbo ang pinaggalingan ng sigaw na iyon. Habang
nasa daan papunta nakita niya na hindi lang siya ang patungo roon. Halos
pagkapanabay lang sila ni Master Drakon, gayundin si Karess at sampu ng mga
kapamilya nito iba pang klaseng nilalang na naninirahan sa Lasang at Elveden at
ultimo mga taga Darkden ay naroon din. Dahil ang Lasang ay napakatarik na bundok
kitang-kita ng mga ito ang nagyayari sa kapatagan ngunit hindi mahanap ng mga ito
ang hinahanap.

Mabuti nalang at naroon si Lady Kesiya. Sa tulong ni Lady Kesiya

nakita nila ang kanilang hinahanap, kahit napakalayo nila, sa pamamamagitan ng
mahika nito para ring nasa harapan lang nila si Tarieth Nakaluhod ito habang hawak
ang isang espada at umiiyak. Nakita ng mga ito ang putol na ulo ni Furax na nasa
harapan nito. Napahiyaw ang isang babaeng kapre ng makilala ang pugot na ulo. Hindi
man sabihin, alam na ng mga ito ang nangyayari. Lahat ng mga naroroon ay sumauludo
sa kalahi na namayapa. Lumuhod ang mga ito at humalik sa lupa. Pati na si Lady
Erythrina.

Isang banal na gawain ang pugot-ulo. Ginagawa ito upang patunayan na

isang marangal ang isang mandirigma at upang siguraduhin na ang kaluluwa ay mapunta
sa dapat na patutunguhan nito. Alam ni Herone kung gaano kasakit para sa batang si
Tarieth ang ginawa. Ipinalangin nito na sana malagpasan ito ng bata. Nag-angat ng
ulo si Herone ng magsimulang magsalaysay ang isa sa mga agila na naroroon. Napuno
ng galit ang dibdib nito sa narinig na lalong nadagdagan ng makita nitong
napapalibutan si Tarieth ng mga sundalo ng Tuskan base na rin sa mga kasuotan ng
mga sundalo na kailan man ay hindi malilimutan ni Master Herone. Akmang aalis si
Master Herone ng pigilan ito ni Lady Kesiya.

"Master Herone, hayaan mong harapin ng bata ang kanyang kapalaran at

subukan ang kanyang kakayahan." Anito sa malumanay na tinig.

Walang magawa si Master Herone kundi ang manood. Kahit nagpupuyos ang
dibdib nito sa galit.

=================

Chapter 3: Vengeance

Himihingal na napahawak si Brynna sa katawan ng isang malaking puno. Sa kanyang

harapan ay isang patag na lupain. Sa hindi kalayuan ay may mga sundalo. Bawat isa
ay may hawak na sandalata. Tahimik ang buong paligid.   Kahit ang mga ibon at mga
alaga o ligaw na hayop ay tahimik.  Walang maririnig kundi ang banayad na ihip ng
hangin. 

The eerie silence was broken by the warning cry of an eagle flying too low in the
sky. It circled three times around the small kneeling figure, not caring about the
soldiers that might hit it with an arrow. 

Dahil sa tunog ng agila ay nag angat ng ulo ang pigura na nakaluhod. Habang ang
dalawang kamay ay nakahawak pa rin sa nakabaon na espada.  Kumikinang ang espada ng
matamaan sa sinag ng araw.  Walang bahid na kahit konting dugo na dumikit sa
sandata.

Nakaharap kay  Brynna ang nakaluhod na pigura. It was wearing a moss green cloak
na ang hood ay nakatakip sa ulo. Tanging kalahating mukha lang lang ang nakikita
niya. Kinabahan si Brynna, kahit na natatabunan pa ang kalahating mukha ay kilala
niya ito.

Si Tarieth.

Gustong sumigaw ng babala si Brynna dahil napapalibutan ito ng mga sundalo. Pero
bago pa niya magawa iyon ay dahan-dahang tumayo si Tarieth sa pagkakaluhod. Walang
kahirap hirap na tinanggal nito ang espada sa pagkakabaon sa lupa.
Sa paos na boses ay nagsalita ito,  "Umalis na kayo."  Mahina ngunit may diin ang
bawat salita nito.  Ngunit walang kahit isa ang gumalaw sa mga nakapalibot dito.

"Sino ka?" Tanong ng mukhang pinuno ng mga sundalong Tuskan.

"Uulitin ko. Umalis na kayo."

"Kill her." Utos ng pinuno sa mga sundalo nito.

Sabay-sabay na sumugod ang mga sundalong Tuskan kay Tarieth. Hawak sa dalawang
kamay ang malaking espada ay humanda ito sa mga paparating na sundalo.

Humanda din si Brynna. Naramdaman niya ang pagtugon ng lupa, halaman at mga punong
kahoy sa kanyang pagtawag. Then she waited.

Napakurap si Brynna. Hindi maintindihan ang nangyari. Kanina lang ay tumatakbo

ang mga sundalo palapit kay Tarieth. Pero ngayon ay nakahandusay na ang mga ito sa
lupa. Lahat ay sugatan.

Ang kaibigan niya ay nasa gitna at ni hindi man lang natanggal ang hood na
nakatakip sa ulo nito. Pero ang kaninang kumikinang na espada nito ay may bahid ng
dugo na tumutulo sa lupa.

Drip. Drip. Drip.

Parang naririnig pa ni Brynna ang bawat tulo ng dugo sa lupa. Sumugod muli ang mga
sundalong Tuskan. Sa pagkakataong ito ay hindi lang sampu kundi lahat ng
nakapalibot sa kaibigan ay sabay na sumugod.

Tarieth move like a blur. Ang bilis, bilis ng kilos nito. Every swing of her
blade is one wounded soldier. Bodies littered everywhere. Ang iba ay kung hindi
putol ang paa o kamay ay sugat sa iba't-ibang parte ng katawan.

Her friend move as fluid as water. Like poetry in motion. Ang espada na hawak
nito ay parang karugtong ng mga kamay nito. Ni hindi ito nahihirapan gayon alam ni
Brynna na sobrang bigat ng espada.

May mangilan-ngilan pa ring natira na mga kalaban ng biglang may lumipad na mga
palaso na may apoy sa dulo na ang target ay si Tarieth. Gustong sumigaw ni Brynna
para mag bigay ng babala sa kaibigan at dahil nakatuon ang buong atensiyon niya sa
kaibigan ay hindi niya napansin ang paparating na malaking bolang apoy.  Huli na ng
makita ni Brynna ang bolang apoy dahil ilang dipa nalang ang layo niyon sa kanya.

Hindi makagalaw si Brynna sa takot.

"Brynnnaaaa! Nooooo!" Narinig ni Brynna ang sigaw ng kaibigan.  Alam niya na
nanunood ako? Paano? 

Napapikit si Brynna na hinihintay ang pagtama ng paparating na bolang apoy pero

lumipas ang sandali ay wala siyang naramdaman.  Kaya nagmulat siya ng mata. 

Kadiliman ang kanyang namulatan.  Pagkaraan ng ilang sandali ay nakapag adjust na

ang mga mata niya sa dilim ay napatingala si Brynna.  She's  in some kind of cocoon
na gawa sa Baging(vines) at kasing laki ng kanyang mga paa.  Kaya naman pala walang
nakapasok na kahit konting liwanag.

"Brynna?  Brynnnaaa!" Tinig iyon ni Tarieth na halatang nag alala.  Kahit kailan ay
hindi niya makalimutan ang boses nito kahit na ba sa panaginip lang niya ito
nakakasama.  Naramdaman ni Brynna na may gumalaw sa kanyang harapan.

"Tara?" Alanganing tanong ni Brynna.

"Bree!"

Naramdaman ni Brynna na unti-unting gumalaw ang Baging at bumukas iyon sa may

tagiliran niya. Sa labas ay nakikita ni Brynna ang pigura ng kaibigan na
nakatayo.

"By the Gods Bree tinakot mo ako!" Sabay yakap sa kanya pero agad ding humiwalay.
Dahil nakaharap ito sa kanya kaya hindi nito nakita ang paparating parang maliliit
na salaming matutulis. Mabilis ang kilos ni Brynna at gamit ang kapangyarihan ay
hinila niya ang kaibigan papasok sa baging at isinara iyon. Ngunit sa kasamaang
palad ay mag nakapasok pa rin na dalawa at lahat iyon ay tumama sa kaibigan. Isa
sa likod ng braso at at sa minsmong kaliwang balikat nito.

"Tara! Oh my god!" Agad na dinaluhan ang kaibigan. Mabilis na nabasa ang damit
nito sa lakas ng pagdaloy ng dugo. Bigla ang galit na nararamdaman ni Brynna. "
sumusobra na ang nga taong ito! Pagkatapos masigurong okey lang ang kaibigan ay
iniwanan nito si Tarieth sa loob ng cocoon na Baging at lumabas. Anim na metro
mula sa kanyang kinaroroonan ay may nakatayo na apat na mga kagaya niyang mages.

"Binigyan na kayo ng pagkakataon na umalis pero hindi ninyo ginawa. Mages have a
code of magic. One of them is to never harm innocent people . Pero nilusob ninyo
ang La Fun gamit ang inyong kapangyarihan.  And killed a lot of people.  You want a
fight?  Then fight me." Nanginginig si Brynna sa takot pero she will not coward in
front of these murderers.

"Child, hindi mo alam ang sinasabi mo. Hindi mo alam ang aming kapangyarihan.
Kaya humanda ka!"

Ang apat na mga mages ay sabay-sabay na itinas ang ang mga kamay. Ang pinakadulo
sa kaliwa ay namoo ang apoy sa mga kamay nito. Ang sumunod ay mukhang air element
dahil walang nakitang kahit ano si Brynna pero naramdaman niya ang paglakas ng ihip
ng hangin. Ang pangatlo ay water element at ang pang apat ay kaparehong sa kanya
earth element.

Sabay na tumitira ang mga ito. Si Brynna ay isang healer. A MageHealer not a
Warrioir or BattleMage, pero hindi ibig sabihin nun na hindi niya kayang
ipagtanggol ang sarili.

Paparating na ang apoy na mas lalong lumaki ng lumaki. Marahil ay dahil sa katabi
nitong hangin. Ipinagsama ng mga ito ang kanilang mga kapangyarihan. Yumanig ang
lupa, kagagawan ng kalaban niyang earth mage. It was to unbalance her. Pero Brynna
is also an earth mage. Yumanig man ang lupa pero hindi iyo umabot sa kinaroroonan
niya. Kasunod ay ang paparating na nagliliyab na apoy. Pero nakahanda si Brynna.
She will not be caught unaware this time.

Itinaas ni Brynna ang mga kamay. Kumulog ang langit. Ni hindi namalayan ng nga
ito na kanina pa mabilis na gumalaw ang mga ulap na ngayon ay nagbabadya na ng
ulan.

"My turn." Her raised hand tug at something from above and swing her arms towards
the enemy. At sa tulong ni Tarieth with her air elemental power ay mabilis pa sa
palaso na lumipad ang maliliit na parang ulan tubig na tumama sa apat na mages. Sa
lakas ng pagtama ay umangat ang mga paa ng mages sa lupa at tumilapon ang mga
katawan paatras ilang dipa mula sa kinatatayuan ng mga ito kanina. Napapikit si
Brynna dahil parang naririnig pa niya ang bawat pagtama ng kanyang kapangyarihan sa
mga katawan ng kalaban. It makes a thug sound. Solid hitting flesh, penetrating
the skin, muscle, bone, muscle, skin and air at ang panghuli ay ang pagtama ng
kanyang kapangyarihan nila sa lupa kung saan bumaon ito doon. Leaving tiny holes.
Then melted.

Silence.

Ang earth mage ay nag angat ng ulo. Lumakad palapit dito si Brynna. Kahit hindi
pa hawakan ni Brynna ang tatlo isang tingin lang ay alam na niya patay na ang mga
ito. Pero ang pang apat ay gumagalaw pa. Kalati ng katawan nito ay may mga butas.
Nagawa nitong proteksyunan ang sarili for a short period of time pero hindi rin
nakayanan nito ang lakas ng kanilang kapangyarihan.

Lumuhod si Brynna sa tabi nito. Without touching she knows that the mage is dying.
Naramdaman niya ang unti-unting pagkawala ng buhay nito. Napatingin si Brynna sa
mga mata nito.

Wala na ang kulay pulang mata nito, ang pumalit ay ang berdeng-berdeng mga mata
niyo. Maraming butas ang katawan nito na tinamaan kaya kitang-kita ni Brynna ang
basag na kulay purple na bato sa leeg nito. 

"Tha--nk....y-ou." Ang tanging nasabi nito bago nilagutan ito ng huling hininga. 
Tumayo si Brynna at pinuntahan ang kaibigan.  Nakatingin ito sa kanya.  Her eyes, 
a pale gray eyes is looking at her and yet not.  She saw pain in her friends
eyes...such bitter pain...Napahikbi si Brynna sa nakita at walang sinabing niyakap
ang kaibigan. 

"I'm sorry Tara...I'm sorry..." Umiiyak na sabi ni Brynna.

"Ako rin... Ako rin...I was too late Bree.  Too late..."pagkatapos ay umiyak ito ng
umiyak na nakayakap pa rin kay Brynna at doon ibinuhos ang lahat ng sakit at
pagsisising naramdaman.

**author's note**

So, what do you think?  Please leave a comment or review on this chapter para naman
alam ko kung ano ang nasaisip ninyo habang binabasa ang gawa ko.  Salamat.

Dahil may isang taong atat! @kiam0818 hindi ko na edit ito kaya pasensiya na sa
typos and grammar. E-edit ko nalang some other time.

If you like please vote!!!If you like some more please share! Lol!

Wala lang masabi! Hehhehe!

=================

Chapter 4: Telepathy

House of Lancaster BrunThunder Moon

Alas nueve ng gabi.Kanina pa nagkukwentuhan ang mga kasambahay ni Brynna. She felt
totally happy dahil kasama sa kwentuhang iyon ang kanyang Mama Sola na dumating
galing La Fun. Unti-unti na ring naka recover ang La Fun pagkatapos ng paglusob
ayon sa kanyang Mama Sola. At gaya ng pangako nito bumalik ito sa Brun para harapin
ang kanyang mga magulang. Ang inaasahan ng Mama Sola niya na galit galing sa mga
magulang niya dahil sa pagkidnap nito sa kanya ay hindi nangyari. Ganun nalang ang
tuwa nito ng imbes na galit nagpasalamat pa ito sa pagligtas sa kanya.

Sa dami ng nangyari sa buhay niya, she wanted to say... "And they live happily ever
after... "   Pero hindi iyon ganun kadali. Ang buhay ay hindi ganun. Napatingin si
Brynna sa kaibigang si Tarieth na kanina pa nakatayo sa may bintana. Kanina pa niya
naramdaman na restless ang kaibigan kaya nilapitan niya ito.

"Hey Tara, okey ka lang ba? Gusto mo na bang magpahinga?" Nag alalang tanong ni
Brynna.Isang iling lang ang isinagot ng kaibigan.
"Wala? Eh kanina ka pa di mapakali?"

"Hindi ko alam Bree. Sa totoo lang kanina pa ako hindi mapakali." Sagot ni Tara na
ang paningin ay nasa labas ng bintana.

"Napansin ko nga. At hindi lang ako, lahat kami." Ani ni Brynna sabay sulyap sa mga
magulang na natigil sa pagkukwentuhan.  Alam ni Brynna na nakikinig ang mga ito sa
kanila. Naintindihan niya ang mga magulang dahil nag alala ito sa kaibigan na
itinuring na ring anak.

"Is it time Tara?" Ang tinutukoy ni Brynna ay ang paglalakbay nila papuntang
Quoria. Hindi maintindihan ni Brynna kung bakit, pero she felt a strong pull
towards Tara. She has a very unique personality. Mabait sa kung mabait si Tara but
Brynna felt some wilderness in her friend. She accepted her as her friend kahit sa
panaginip niya lang ito nakikita believing in her instinct na mabuting tao ito
kahit hindi niya alam ang tunay na pagkatao nito.

There are times as well na nararamdaman ni Brynna na hindi nito alam makikitungo sa
ibang tao o kahit mga bagay na normal na ginagawa ng mga tao. Para bang hindi ito
sanay nakisalamuha sa ibang tao. She act like nasa learning process pa ito. Wala
itong sinasabi sa kanya sa personal na buhay maliban sa galing ito sa Lasang.

Everyone around them saw Tarieth as a young girl like her, tanging siya lang ang
nakakakita ng totoo nitong hitsura. Noong una nagtataka siya kung bakit walang
pagtataka sa mga mukha ng tao kapag nakita ng mga ito si Tara. Kaya ng tanungin
niya ang kaibigan ay natawa lang ito.

And showed her kung ano ang mukhang nakikita ng ibang tao sa kanya. It was Tara's
face but isn't. The pointed ears and the mysterious face gone. Tara said it's the
magic of her people. And she didn't question her friend. And what her people mean.
Enough na sa kanya na simula noong una silang magkita ay hindi nito itinago sa
kanya ang totoong hitsura nito. Actually sa kanilang tatlo. Siya si Seregon at
Tempest.

Soon magkikita din silang apat. Kung hindi dahil sa pakiusap niya kay Tara ay
matagal na sana silang naglakbay papuntang Quoria pero gusto pa niyang makasama ang
mga magulang kaya nakiusap siya sa kaibigan na kung maari ay mananatili muna sila
sa Brun at naintindihan naman siya nito kaya hanggang ngayon ay nasa Brun parin
sila.

But looking at her right now, mukhang kailangan na nilang umalis.

"Hindi iyon Bree. Tama ka, kailangan na nating umalis. Pero iba ang nararamdaman ko
kanina pa. I felt something bad is going to happen." Ani ni Tara na puno ng pag
alala ang mukha.

Hindi nakaimik si Brynna. Hindi niya alam ang sasabihin sa kaibigan. Wala siyang
nararamdaman maliban sa mabilis na pagbabago ng panahon.
"Hija, may problema ba?" Tanong ni Brennon.  Hindi nagawang sumagot ni Brynna dahil
napansin niya na sinapo ng kaibigan ang dibdib.

"Tara, masakit ba dibdib mo?" Nag alalang tanong ni Brynna.

"No.  Kailangan ko lang sigurong magpahinga."tinanggal nito ang kamay sa dibdib at

likit na ngumiti.

"Sasamahan na kita.  Papa, Mama,  Mama Sola mauna na kaming magpahinga.  Mukhang
hindi maganda ang pakiramdam ni Tara." Paalam ni Brynna sa mga kasama.  Pumayag
naman ang mga ito.

Magkasama pa rin sa iisang silid si Brynna at Tara kahit na maraming silid sa loob
ng Manor.  Pagkasarado ng pinto ay humarap si Tara kay Brynna at ginagap ang
dalawang kamay ng kaibigan.  "Bree,  nararamdaman ko na unti-unting nauubos ang
life force ni Seregon!" Nanginginig ang kamay nito na nakahawak sa kanya.
"Kailangan ko siyang makausap para malaman ko kung anong nagyari sa kanila ni
Tempest."

"Pero paano?" Naguguluhang tanong ni Brynna na nabahala.

"Alam ko ang gagawin.  But I want you to open your mind to me.  Mahirap itong gawin
Bree.  We might only have a few minutes.  Depende sa kaya ko.  Kung ano man ang
kalagayan ni Seregon ngayon I want you to be ready to heal okey?  Few minutes Bree,
we have only few minutes." Mabilis na tumango si Brynna.

"Okey.  I'm ready." Pumikit si Brynna at gaya ng sabi ni Tara, she open her mind. 
Ay first ay walang naramdaman si Brynna and then she heard and saw Tara.  It's like
she's dreaming yet not. Aware siya sa nangyayari sa paligid niya.

"Seregon gumising ka at makinig ka sa akin!" Kulang nalang sumigaw si Tara para

marinig siya ni Seregon.

"Cee, naririnig mo ba kami?" Tumulong na rin si Brynna sa pagtawag kay Seregon.

"Tara? Bree!!! Nasaan kayo?" Sa wakas ay tumugon ito sa kanilang tawag. Pareho
silang dalawa ni Brynna na nakahinga ng maluwag. "I'm so sorry guys. I almost
lost Tempest dahil sa-"

"Wag mong sisihin ang sarili mo Cee, you will find who did this to her. We are
very far from you, and it's taking it's toll on both of us. Wala na tayong oras,
you can cry if you want later." Putol ni Tara sa paninisi ni Seregon sa sarili.

"Hindi ako umiiyak!" Matigas na tanggi ni Seregon kahit bakas pa sa mukha nito ang
luha.
"Oh okey, kala ko kasi luha yong nakikita ko." Tukso ni Tara dito, lilit na
pinapagaan ang sitwasyon kahit siya man ay natatakot sa maaring mangyari. "Okey,
hindi ako sure sa gagawin ko. Mind communication even in Elvedom is not common.
At hindi madali, ngayon palang ay nararamdaman na nating tatlo ang lakas ng hugot
nito sa ating mga kapangyarihan kaya kailangan nating magmadali. Cee, I need you
to open your mind to us. Kagaya ng ginawa natin pagnag meditate tayo. Bree, do
your worse." Ani ni Tara at hinayaan na si Brynna sa gawin kailangang gawin habang
pinanatili ang communication nilang tatlo.

Ilang minuto pa lang ang lumipas pero parang oras na ang dumaan. Tara started to
feel lethargic but still hold on. Kahit maubos pa ang kahulihulihan niyang lakas
gagawin niya para sa mga kaibigan.

Nang sa wakas ay matapos, parehong nanghihina si Tarieth at Brynna. Pero bago

pinutol ni Tarieth ang communication kinausap niya muna si Seregon.

"I want you to promise me one thing Seregon...  Promise me never to use your life
force again.  Not for anything...anything or anyone at all." May diin ang bawat
kataga na sinabi niya iyon kay Seregon.

"Hindi ko magagawa yan Tara, alam mong hindi ko yan magagawa kung buhay na ninyo
ang nakataya."

Gustong magalit si Tara sa narinig mula dito pero naintindihan niya ito."Then at
least promise me this... Never use your life force again without our permission
first." Pakiusap niya kay Seregon.

"I promise."

"Good...." Parang bulong lang iyon sa pandinig ni Seregon pero ramdam niya ang
satisfaction sa boses ni Tara.

=================

Chapter 5: Decision

Matapos makapag paalam ni High Lady Sola sa kanilang mag-asawa ay umalis na ito
para magpanginga. Kanina nagpahinga ang dalawa nilang anak na lalaki.

"Bren, sisilipin ko lang saglit ang mga bata. Mukhang di maganda ang pakiramdam ni
Tara kanina, mauna ka na sa silid." Ang sabi ni Lyla sa asawa.

"Sige. Tawagin mo ako kung may kailangan ka okey." Sagot ni Brennon. Humalik si
Lyla sa pisngi ng asawa bago umalis para puntahan ang anak. Naiwang mag-isa si
Brennon na nakaupo sa mahabang sofa.
Binaybay ni Lyla ang pasilyo patungo sa silid ng anak at ang kaibigan nitong si
Tara. Naisin man ni Lyla na bigyan ng tig-iisang silid ang dalawa ay hindi pumayag
ang anak. Kontento na daw ang dalawa sa iisang silid na magkasama.

Pagdating sa pintuan sa silid ng anak ay kumatok si Lyla. Nang walang sumagot ay

kumatok muli siya. Ngunit wala pa ring sumagot. Nagtaka si Lyla. Ang batang si
Tarieth ay madaling magising sa konting ingay. Pero malakas na ang katok niya kaya
imposibleng hindi ito narinig ng alin man sa dalawa. Biglang kinabahan si Lyla.
Maingat na pinihit ang siradora. Ayaw naman niyang mabulabog ang dalawa. Baka
sobrang napagod lang.

Tumambad kay Lyla ang katawan ng dalawang bata na nasa gitna ng silid nakahandusay
sa sahig. Nangatal ang buong katawan ni Lyla at sumigaw. Mabilis na nilapitan ang
dalawang bata.

Dinama ni Lyla ang dibdib ng anak. Nakahinga ito ng maluwag ng maramdamang

humihinga ang anak. Hindi pa man siya nakalapit kay Tarieth ay humahangos na
bumungad sa pintuan ang asawang si Brennon.

"Lyla? Anong nangyari?" Bungad na tanong nito. Biglang namutla si Brennon ng

makita ang dalawang katawan sa harapan ng asawa. Ang kanyang anak na si Brynna at
Tarieth.

"They are fine Bren. Pero hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko sila magawang
gisingin."

"My lord, my lady anong nangyari?" Habol ang hingang tanong ni High Lady Sola sa
bungad ng pinto.

"High Lady, hindi ko alam. Natagpuan ko nalang silang dalawa na ganito." Umiiyak
na sagot ni Lyla habang hawak pa rin ang dibdib ni Tarieth.

Lumapit si High Lady Sola at sa ekspertong mga kamay ay dinama ang iba't-ibang
parte ng katawan ni Brynna at Tarieth.

Tahimik na naghihintay ang mag asawa na matapos ang MageHealer.

"They are both fine, weak but fine. Hindi ko alam kung ano ang ginawa ng dalawa
pero naramdaman ko pa ang kapangyarihan sa buong silid. Tulungan ninyo akong
buhatin ang dalawa para mailipat sula sa kanilang higaan. Dahil kung hindi baka
mapulmonya ang dalawang ito sa lamig ng sahig.

Maagap naman na sumunod si Duke Brennon at binuhat ang anak. Lumapit naman si
Bryan ang nakakatandang kapatid ni Brynna para buhatin si Tarieth na nagising din
marahil sa sigaw ng ina.
"Anong nangyari High Mage?" Tanong ni Lyla. Na umupo sa gilid ng kama ng anak at
hinawakan ang isang kamay ni Brynna. Puno ng pagalala ang mukha nito.

"Hindi ko alam My lady. But I felt Brynna was healing someone. Ang hindi ko alam
ay kung sino."

"Lyla, it's alright. Ang importante walang masamang nangyari sa dalawa."

"Pero Bren---"

"Shusshh...magpahinga ka na. Ako muna ang magbabantay sa dalawang bata."

"No. Hindi pwede. I want to be here hanggang magising silang dalawa." Matigas na
tanggi ni Lyla.

Tumango si Brennon at lumapit sa pintuan. May mangilan-ngilang mga kasambahay

doon. Pagkatapos ipaalam sa nga ito na walang masamang nangyari ay pinabalik na
niya ang mga ito para magpahinga. Pero nagpadala muna si Brennon ng mahigaan ng
asawa sa silid ng anak.

Lumipas ang dalawang araw pero hindi pa rin nagising alin man sa dalawang bata. 
Patuloy na nagbabantay si Lyla sa anak.  Doon na rin ito natutulog.  Minsan
pagkatapos ni Brennon sa mga responsibilidad na kailangan gawin bilang Duke ay
sinasamahan niya ang asawa na magbantay sa anak at ni Tarieth.

Kung hindi lang marahil sa banayad na pagtaas baba ng dibdib ng dalawang bata ay
mag alala na sila.  Pero sinigurado ni High Lady Sola na walang dapat ikatakot.

Watersday.  Sa pangatlong araw ay sa wakas ay nagising si Brynna.  Namulatan ni

Brynna ang ina na nakaupo sa gilid ng kanyang higaan. "Mama?"

Nagliwanag ang mukha ni Lyla ng marinig nito ang boses ng anak. "Brynna hija! Oh
my god! Mabuti at nagising ka na. Nag alala kaming mabuti sayo!" Sabay yakap sa
anak. "Saglit, ipapatawag ko ang mama Sola mo." May kinuha itong bell sa lamisa sa
gilid ng higaan at pinatunog iyon.

"Hija! Bakit nakatayo ka na?" Tanong ni Lyla sa anak ng makita nitong nakatayo
ito. Mabilis na nilapitan nito ang anak at hinawakan ang braso at inalalalayan.

"Nauuhaw ako ma."

"Sana sinabi mo nalang sa akin. Halika, bumalik ka sa higaan mo." Walang nagawa
si Brynna kundi ang sumunod sa ina.

Tiningnan muna ni Brynna si Tarieth bago bumalik sa higaan. Mukhang okey naman at
wal rin itong lagnat. Marahil ay napagod ito ng husto na kagaya niya. Thanks to
the elements.

May mahinang katok silang narinig sa pinto. Agad naman na binuksan ng kanyang ina.
Sa labas ng pinto nakatayo ang isang katulong. Narinig ni Brynna na inutusan ito
ng kanyang ina na ipatawag ang mama Sola niya at nagpakuha din ito ng pagkain.
Malamang para sa kanya. Pagkaalis ng katulong ay bumalik ang mama Lyla niya sa
kanyang tabi.

"Hija, kumusta na ang pakiramdam mo?"

"Okey naman ma. Sorry kung pinag alala namin kayo." Hinging paumanhin ni Brynna.

"Ano ba kasi ang ginawa ninyo?" Nagtatakang tanong ni Lyla.

Sinabi ni Brynna dito ang nangyari. Natutop ni Lyla ang dibdib.

"Kayang gawin ni Tarieth iyon anak?" Tumango si Brynna.

Dumating ang kanyang mama Sola at agad na sinuri siya. Nang masiguradong walang
problema sa kanya ay ipinaalam ito sa kanyang mama Lyla. Pagkatapos kumain ni
Brynna ay muli siyang nagpaalam na magpahinga sa dalawa niyang ina. Pumayag naman
ang mga ito.

Nagising si Tarieth ng papalubog na ang araw. Hindi niya alam kung ilang araw na
siyang nakatulog.  She still felt weak and hungry.  Dahandahang tumayo si Tarieth
at tinungo ang banyo.  May tubig ang tub pero malamig na.  Gustuhin man ni Tara na
gamitin ang kapangyarihan ay hindi niya ginawa.  She felt drained of her powers. 
At parang pinukpok ang kanyang ulo dahil sa sakit.  Nagtanggal ng damit si Tara at
lumusob sa tub. 

Nangatal siya sa lamig ng umahon.  Mabilis na pinunasan ang katawan at nagbihis. 

Suot niya ang isa sa mga magagandang gown na ipinagawa sa kanya ng Duchess.  Gaano
man ka ganda ang mga gown, walang kahit isa na dadalhin si Tarieth sa mga ito pag
alis niya sa Brun.

Lumabas si Tarieth sa silid at nagtungo sa kusina. Dahil ilang oras pa bago ang
hapunan at gutom na siya manghihingi nalang siya ng konting pagkain sa cook. Sana
pagbigyan siya. Naabutan niya ang tagapagluto na abala sa pagluluto ng halunan.
May katulong itong dalawang babae. Ang isa ay tingin ni Tarieth ay kinse anyos at
ang isa naman ay mas matanda dito ng limang taon. Lumapit siya sa mga ito at
nanghingi ng pagkain.

"Lady Tarieth, ihahatid ko nalang po ang pagkain ninyo." Ang babaeng pinakabata.
Umiling si Tarieth, "dito na ako kakain kung okey lang sa inyo." Natigilan ang
tatlong kaharap pero hindi naman siya pinagbawalan kaya umupo siya sa lamesa.
Nakalapag sa kanyang harapan ang chicken soup, tapang baboy at isang carrot cake.
Pagkatapos magpasalamat ay tahimik na kumakain si Tarieth habang pinapanood ang mga
tagaluto na nagbabalat ng patatas. Pagkatapos balatan ay inilibog ng mga ito ang
patatas sa tubig para linisin. Mabilis na natapos ni Tarieth ang pagkain. Pero
nanatili pa rin siyang nakaupo doon.

Lumapit ang cook sa lamisang kinaroroonan ni Tarieth at kinuha ang nabalatan ng

patatas, labanos at may talong pa. "Bilisan ninyo at mahuhuli tayo. Hindi pa ba
tapos ang pagbabalat ninyo! Aba! Sampung taon na yang ginagawa ninyo ah!"

"May maitutulong po ba ako?" Tanong ni Tarieth sa cook.

"Naku!  Baka magalit ang Duke.  Mabuti pa bumalik ka sa silid ko at magpahinga." 

"Hindi po.  Gusto ko pong tumulong. Wala naman akong ginagawa."  Tumayo si Tarieth
at kinuha sa mga kamay ng cook ang kutsilyong ginagamit nito sa pagpaghihiwa. 
Ginaya ni Tarieth ang laki at nagsimula ng maghiwa.  Maraming kailangang hihiwain
dahil hindi lang ang pamilyang Lancaster ang kakain kindi ang buong sambahayan. 
Kaya binilisan ni Tarieth ang paghihiwa.  Nang sa wakas ay matapos siya ay saka
niya napansin ang tatlong kasama niya sa kusina.  Nakatunganga ang mga ito sa
kanya. 

"Meron pa po ba?" Tanong niya sa mga ito.  Nakaawang ang mga bibig na sabay na
umiling ang tatlo.  Nawewirduhan si Tarieth sa mga ito kaya minabuti niyang umalis
nalang at hanapin ang kaibigang si Brynna. 

Nakailang hakbang palang siya sa labas ng pintuan  ng kusina ng marinig niya na

nagsalita ang pinakabata sa tatlo.  "Grabe!  Nakakatakot siya!  Ang bilis niya! 
Hintay ako ng hintay kung kailan mapuputol ang kamay niya pero naubos nalang niya
lahat ng patatas ni sugat kahit konti wala.  Wow! Talaga!"

"Ano na ang gagawin natin ngayon? Nagawa na niya lahat!" Tanong ng isa.

"Maghugas kayo ng pinggan!" Sagot ng cook. Sabay na napaungol ang dalawa.

Napapangiti si Tarieth sa narinig at patuloy na naglakad.

Habang abala sa paghihiwa ay Abala din ang kanyang isipan.  She had made  a
decision.

=================

Chapter 6: Escape

Taroque City, TuskanBear Moon, Watersday

Hindi pa sumikat ang araw ay maingay na ang bawat kalye na nadadaanan ni Bau o
Bauhinia. Sa edad na trese anyos ay mulat na siya sa mundo. Lumaki siya sa oretse
ng Tuskan. Ang oretse ay ang tahanan ng mga taong Dukha, kriminal at mga walang
pag asa sa buhay---noon. Ngayon ay halo-halo na at mas lalong lumala. Habang
pahirap ng pahirap ang kabuhayan sa Tuskan, lumaki ng lumaki ang populasyon ng
oretse.

May mayayaman ngayon na Dukha na rin. Walang pakialam ang hari sa kanyang mga
nasasakupan. Palala ng palala ang buhay sa Tuskan.

Lahat ng ito ay nagsimula pagkatapos ng First War.

Noon madaling minahin ang ginto pero simula ng isinumpa ng Empress ang Tuskan ay
totoong kahit isang pilak ay wala ng nahuhukay.

Ang Tuskan ay nasa timog kanlurang bahagi ng Quoria. Noong nadiskubre na may ginto
ang lupain ng Tuskan ay walang habas na nagmimina ang mga tao sa utos na rin ng
hari. Na ikinasisira ng mga kagubatan, lupain at pati na rin ang mga ilog. At
dahil wala ng pagkukunan ng pagkain at tirahan ang mga ligaw na hayop, pati ang mga
ito ay nawala na rin.

Kaya naman pagkatapos isumpa ng Emperatris ang Tuskan. Nawala lahat ang
pinagkukunan ng yaman ng mga tao. Doon nagsisimula ang paghihirap ng kanilang
lugar. Pero kung ang mayayaman ay naghihirap, paano pa kaya ang mga kagaya niya
Dukha na simula't-sapol pa lang?

Pero kahit sobrang naghihirap ang Tuskan ay kinakaya pa rin ng mga tao. Hanggang
sa nagbigay ng tulong ang hari ng Tierra Baldias. The WasteLand king. Doon
nagsimula ang lagim.

Nang maisip iyon ni Bau ay binilisan niya lalo ang paglalakad. Kailangang maabutan
niya ang nakakatandang kapatid bago ito pumasok sa trabaho. Nakapagtrabaho ang
kanyang kerina(ate) Jasmine sa bakery sa oretse ang Pan Bakery.

Ang kanilang bahay ay nasa pinakaloob ng oretse sa mismong patay na ilog.  Noon ay
nasa tabing ilog lang sila.  Pero dahil sa dumami ng dumami ang tao, padumi ng pa
dumi rin ang ilog hanggang sa ang tubig ay hindi na nakadaloy.  At dahil na rin sa
kagagawan ng tao kaya naging marumi ito.  Ang amoy ng ilog ay lumala ng lumala.
Hanggang kahit ang ibang mga Dukha ay nilisan ang lugar.  Pero silang magkakapatid
ay nanatili doon.  Tuwing umuulan ay tumaas ang tubig ng ilog at pumapasok iyon sa
kanilang bahay. 

At dahil mahal ang kahoy kaya imbes na kahoy ay bato ang ginawa nilang apakan.  Pag
tumaas ang tubig ilog ay minsan hindi sila nakakatulog.  Hindi lang dahil sa
sobrang sangsang ng amoy, dahil na rin sa wala silang mahigaan.  Ang pera pirasong
kawayan na siyang nagsilbing higaan nilang magkakapatid ay inaabot ng tubig ilog. 

Pero kahit ganun pa man ay mas pinili nila na manatili sa kanilang barong-barong
dahil kung sa ibang lugar sila matulog baka mapahamak pa silang magkakapatid. 
Kahit papaano doon may mga kapitbahay na kung palalarin sila ay maaring tutulong.

Hindi rin kasi pwedeng pagkatiwalaan ang kanilang mga kapitbahay. Kayaga nila ay
ginagawa din ng mga ito ang lahat ng paraan para mabuhay sa oretse.

Huminto si Bau sa labas ng kanilang pinagtagpi tagping tirahan.  Maingat ang mga
hakbang na lumapit sa bahay.  Isang maling hakbang at sa maruming tubig siya
pupulutin.

"Kerina!" Tawag ni Bau.  Ngunit walang sumasagot sa tawag niya.  Tahimik ang loob
ng kanilang tahanan.  Pagpasok niya ay nakatiklop na ang pinaghihigaan ng kanyang
ate.  Ibig sabihin ay nakaalis na ito sa trabaho.  Mabilis ang kilos na inilagay ni
Bau ang iilang damit nilang magkakapatid.  Isinama na rin niya ang ibang
mahahalagang bagay na maari pa nilang mapakinabangan.  Inilagay niya lahat iyon sa
kumot niya at itinali.  Bitbit ang kumot na naglalaman ng kanilang gamit nilisan ni
Bau ang barong-barong.

Lakad takbo ang ginawa ni Bau.  Walang pumapansin sa kanya.  Lahat ay abala sa
kanikanilang mga gawain.  Pupuntahan niya ang kanyang kerina Jasmine sa bakery. 

Nang makarating sa bakery ay deretso si Bau sa likod kung saan naroon ang kanyang
kerina.  Ang trabaho ng kanyang kerina ay naghuhugas ng mga lantsa.  Pinaglulutuan
ito ng tinapay.  Kinukuskos ito ng kapatid at hinuhugasan.  Buong maghapon na
naghuhugas ang kanyang kapatid at binabayaran lang ito ng limang tanso.  
Maituturing na swerte ang kerina niya dahil nakahanap ito ng trabaho.

Nakita niya ang kerina niya na kakalabas lang galing sa tambakan ng mga panggatong,
kasama nito ang lalaking may ari ng bakery.

Naikuyom ni Bau ang mga kamay.  Kahit hindi sabihin ng kanyang kerina alam na niya
ang nangyari.  Nakayuko ang kapatid niya habang naglakakad.  Hindi pa siya nito
nakikita.  Nangingintab sa pawis ang katawan ng lalaking may ari ng bakery.  Kahit
alam niyang katatapos lang nitong magparaos pero kung makatingin ito sa kanya ng
kapatid ay para itong asong naglalaway.  Pandak, pero maskulado ito dahil batak ang
ang tawan sa pagtatrabaho sa bakery. 

Nakita ni Bau na hinaplos ni pandak ang buhok ng kapatid.  Nakayukong iniwas ng

kapatid ang ulo nito.  Mukhang may sasabihin sana ito ng masulyapan siya. 

"Anong ginagawa ng isang yan dito Jasmine?  Diba ipinagbabawal ko yan?" Malakas na
sabi nito na nagpaiktad sa kanyang kapatid.  Nag angat ng mukha ng kapatid at
nagtama ang kanilang mga mata.  Agad din nitong napansin ang bitbit niya.  Saglit
na nanlaki ang mg mata nito pero agad ding nakabawi.  "Patawad Master hindi na
mauulit."  Nakayukong hinging paumanhin niyo.

"Hmmf!  Pasalamat ka maganda ang araw ko kaya pagbigyan kita ngayon.  Limang
minuto, pagkatapos ay palayasin mo na ang kapatid mo.  At ayaw ko ng maulit ito. 
Nagkaintindihan ba tayo?"
"Opo Master." Nakayuko pa ring sagot ng kanyang kapatid.

Hinihintay muna nilang magkapatid na tuluyang makaalis si pandak. 

"Sigurado ka ba Bau?"  May nginig ang boses na tanong ni Jasmin.

"Sigurado ako kerina baka nga umalis na si Mang Kaleb dahil kanina pa niya ako
sinabihan. Kaya halika na!"  Hindi na kailangan pang hikayatin ang kanyang
kapatid.  Sabay silang tumakbo habang magkahawak kamay. 

Halos manlupasay si Bau ng makitang wala na roon ang karwahe ni Mang Kaleb.  Kanina
lang ay nakaparada ito roon.  Pero wala na ito ngayon. 

Madilim ang eskinita. Kaya nila napagkasunduan na doon magkita upang walang
makakakita sa kanila na sasakay sa karwahe.

Nakilala at naging kaibigan ni Bau si Mang Kaleb dahil siya ang inuutusan nito lagi
tuwing nanunuluyan ito sa Dancing Lady. Isang bahay panuluyan o Inn. Hindi niya
alam kung para saan ang mga mensahe na ipinapahatid nito sa kanya. Wala siyang
pakialam ang importante binabayaran siya nito ng limang tanso sa bawat utos nito.
Swerte niya dahil mabait at galante ito. Ang ibang nag-uutos sa kanya ay isang
tanso lang kada utos. Isa siyang utusan. Lahat kaya niyang gawin.

Palagi niya itong inaabangan. Isang araw nakita niya ito na bumaba sa karwahe ng
dumating ito sa Dancing Lady. Ganun nalang ang lakas ng kaba ni Bau. Nag-iipon
sila ng kerina niya para makaalis sa Tuskan. Pero wala silang maaring mabayaran
para masakyan palabas ng kahit sa gate man lang. Swerte niya uli dahil napansin ni
Mang Kaleb na titig na titig siya sa karwahe nito. Nahulaan nito ang nasa isipan
niya. Ninhindi nanniya kailangang makiusap dahil ito na mismo ang nag alok sa
kanya.

Pero mukhang nagbago ang isip nito.

"Nasaan na Bau?"  Namutlang tanong ni Jasmine.  Namutla ito dahil kung hindi sila
makaalis ay sigurado siyang wala na rin siyang maabutang trabaho.  Gustong umiyak
ni Jasmine.  Paano na sila kung wala na siya kita?  Limang tanso.  Dalawang tanso
ang halaga ng isang tinapay.  Kahit papano may tinapay sila na nakakain sa loob ng
isang araw. Paano kung hindi niya mapapakiusapan ang kanyang master na patawarin
siya?  Sigurad siya sa mga oras na ito ay alam na ng master niya na iniwan niya ang
trabaho. Paano sila kakaing magkakapatid? Lahat ginawa niya hindi lang siya
mawalan ng trabaho pati kaluluwa niya ibininta na niya sa Master niya. Wala na
siyang pakialam. Ang importante sa kanya ay mabuhay sila.

"Patawad kerina."  Umiiyak na sabi ni Bau.Napabuntonghininga si Jasmine.  Wala rin

namang silbi kung magalit siya.  Inakbayan niya ang kapatid at mabigat ang mga
hakbang na nagsimula silang maglakad pabalik.
"Bau!" Napatigil sa paglalakad si Bau ng marinig ang pamilyar na boses na tumawag
sa kanya.  Nabuhayan ng loob na mabilis na hinanap ng kanyang mga mata ang
pinanggagalingan ng boses.

Nakita ni Bau si Mang Kaleb na nasa malapit sa isang tindahan ng mga kakanin. 
Kinawayan siya nito na lumapit at sumunod.  Mabilis na humabol silang magkakapatid
dito.  Lumiko ito sa kaliwang eskinita.  Ganun din ang kanilang ginawa.  Naroon ang
karwahe nito nakaparada.

"Akala ko nagbago ang isip mo.  Aalis na sana ako."  Nakangiting sabi nito kay
Bau.  "Ano pa ang hinihintay ninyo sakay na."  Aya niyo ng makitang nanatiling
nakatayo silang magkapatid sa gilid ng karwahe nito.  Paling-linga muna sa paligid
si Bau bago mabilis pa sa alas kwuatro na kumilos silang magkakapatid. Nakatayo
naman sa gilid si Mang Kaleb para masigurado na walang nakakapansin sa kanila.
Madilim pa at sa kanilang kinaroroonan ay tahimik pa. Napansin ni Bau na naghintay
muna ng ilang saglit si Mang Kaleb maya-maya ay sumakay na rin ito.  At inutusan
ang driver na umalis na sila.

=================

Chapter 7: New Acquintance

Hindi makapaniwala si Jasmin na nakasakay sila ngayon ng kapatid niya sa isang

karwahe at kakalagpas lang nila sa gate at ngayon ay tinatahak na nila ang daan
paalis ng Tuskan.

Habang papalayo sila sa Taroque ay nakahinga ng maluwag si Jasmine.  Pinayagan na

rin silang lumabas ni Mang Kaleb.  Binigyan sila nito ng bagong damit. Dahil hindi
sila pwedeng magtago nalang sa ilalim ng upuan sa buong byahe at hindi rin pwede na
madusing sila.

Maraming gustong umalis sa Tuskan, pero karamihan ay nauwi sa pagbubuwis ng mga

buhay. Mahigit na ipinagbabawal ng hari ang paglisan sa Tuskan. Kung mahuhuli ka
ay hindi mo lang buhay ang kapalit kundi ang buo mong pamilya. Ang mga pamilyang
nahuli ay binibitay at ipinapakita ito sa lahat ng mga taga Tuskan. Simula noon ay
wala ng nangahas na lumisan.

Mula sa bintana ay kitang kita nina Jasmine at Bau ang kahirapan sa Tuskan. 
Makikita sa mga hitsura ng bawat tao ang hirap sa buhay, kawalan ng pag-asa at
higit sa lahat ang takot. 

Hindi na nakayanan ni Jasmine na patuloy na pagmasdan ang dinadaanang kahirapan. 

Para ano pa?  Wala naman siyang maitutulong.  Inalis niya ang paningin sa bintana
at tumingin sa kaharap na lalaki. Matanda na si Mang Kaleb pero maliksi pa rin
itong kumilos.  Ayon dito may inasikaso ito sa Tuskan kaya ito laging bumibisita. 
Hindi nito sinabi kung anong inasikaso roon at hindi na rin siya nagtanong.  Ang
pagtulong nito ay sapat na sa kanya at tatanawin niya na utang na loob dito iyon
habang buhay.
Noon ay isang pangarap lang niya na makarating sa lugar ibang lugar.  Maraming
kagaya niya ang gustong lumisan sa Tuskan pero dahil wala naman silang masasakyan
ay hindi nagawa.  Walang makakalabas sa Tuskan na nakapaa lang.  May mga sundalong
nakabantay sa gate.  Tanging mga sasakyan lang kagaya ng karwahe ang nakapasok at
nakalabas.  Pero tinitingnan muna ang loob ng karwahe bago ito pinalabas o
pinapapasok.  Kaya ganun nalang ang kaba ni Jasmin ng tingnan ang loob ng karwahe. 
Bago pa man sila nakalapit sa gate ay nakatago na sila ilalim ng upuan kung saan
kasyang kasya ang isang tao.  At dahil parehong maliliit at payat silang
magkakapatid kaya nagkasya sila doon.

Malapit na sila sa hangganan ng huminto ang sinasakyan nila sa harapan ng isang

panuluyan.

"Bakit po tayo huminto Mang Kaleb?" Tanong ni Jasmin.

"Kailangan na nating magpangina.  Kailangan kong ipahinga ang mga kabayo at

pakakainin ko na rin sila. Ito ang huling kabayanan ng Tuskan.  Kaya dito tayo
pansamantalang huminto para makapagpahinga din tayo. Lalo na at mukhang masama ang
lagay ng panahon.  Kaya halina kayo.  Sumama kayo sa akin at para makakin tayo."

"Wag na po Mang Kaleb.  Babantayan nalang po namin ang karwahe ninyo at ako na rin
po ang maghingi ng pagkain para sa mga kabayo."  Mungkahi ni Jasmine.  Nahihiya
siyang sumama dito.  Isa pa wala silang perang pambayad.

"O sige." Anito at iniwanan na silang magkakapatid. Parehonh nakahinga ng maluwag

silang magkakapatid habang inaasikaso ang kabayo.  Ito na ang umpisa ng pagbabago
ng buhay nilang magkakapatid.  Kahit abala sa ginagawa ay pansin ni Jasmine na
maingat ang kapatid na si Bau na hindi marumihan ang suot na damit.  Naawa siya
dito.  Alam niya na natatakot ito na pag narumihan ay baka pagbayarin sila. 

Parehong kumakalam na ang kanilang sikmura pero ni hindi nagreklamo ang kapatid. 
Kahit naman mag reklamo ito ay wala rin silang makain.  Nagkatinginan silang
magkapatid ng sabay na tumunog ang kanilang tiyan.

"Wag kang mag alala Bau.  Konting tiis nalang. Pagdating natin sa Brun maghahanap
kaagad ako ng trabaho.  Kahit ano.  Narinig ko na usapan sa mga nagtatrabaho sa
bakery na malaki daw magpasahod sa Brun."  Hinila ni Jasmine ang kapatid at umupo
sila sa nakataling mga patay na talahib. 

"Ako rin kerina maghahanap ako ng trabaho.  Tutulungan kita."

Inakbayan ni Jasmine ang kapatid.  At inigilig ang ulo sa kanyang balikat.  "Okey,
magtulungan tayo.  Pero sa ngayon mas mabuti pa na magpahinga ka na muna."  Hindi
ito sumagot pero naramdaman ni Jasmine na tumango ito.  Nanatiling gising si
Jasmine.  Sinabi niya na babantayan niya ang karwahe kay iyon ang kanyang gagawin.

Naalerto si Jasmine ng may narinig siyang kaluskos.  Mabilis na iginala niya ang
paningin sa loob ng kubo.  Maliban sa ilang kabayo ay wala ng ibang taong nakita si
Jasmine.  Pero alerto pa rin siya.

"Hi!"

Napaiktad si Jasmine ng biglang may magsalita sa kanyang likuran.  Nagising din ang
kapatid na nakatulog sa kanyang balikat. 

Nalingunan ni Jasmine ang isang batang babae.  Simple lang ang damit nito na
hanggang talampakan.  Hindi sigurado si Jasmine sa kulay dahil tanging ilaw lang sa
dalawang lampara doon ang nagbibigay ng liwanag.  Mahaba ang manggas at may
nakataling sinturon na gawa sa pilak at may desinyong bulaklak sa baywang niyo. 

Mahaba ang nakataling buhok nito na may mangilan-ngilang kumuwala at  tumatabon sa
gilid ng mukha nito.  Natunganga si Jasmine.  Napakaganda ng maamong mukha nito. 
Sa unang pagkakataon ay nakakita si Jasmine ng mga matang kakulay ng dagat. 
Nakangiti ito.  Kaya mas lalong kinabahan si Jasmine.  Base sa kanyang karanasan sa
buhay, walang ngumingiti sa kanya kung wala itong masamang balak.  Kinabahan si
Jasmine at napatayo.  Kailangan niyang humanda.  Kung may binabalak itong masama, 
mabuti na iyong makapanlaban siya.

"Anong kailangan mo?" May katigasang tanong ni Jasmine sa batang babae.

"Nagulat ba kita?"  Nakangiting tanong ng batang babae.  Hindi nagsalita si Jasmine

pero timango ng bahagya.

Tumawa ng walang tunog ang batang babae.  Mukhang naaliw ito sa kanya.

"Pasensiya ka na ha." Nakita ni Jasmine na mukhang sinsero naman ito sa paghingi ng

paumanhin.

"Kanina ka pa ba dito?" Tanong ni Jasmine.  Gusto niyang malaman kung kanina pa ito
o kararating lang.  Gusto niyang makasiguro na hindi nito narinig ang pinag-usapan
nilang magkapatid. Dahil kung nagkataon baka isumbong sila nito sa mga sundalong
Tuskan.  Hindi pa sila nakalabas ng hangganan ng Tuskan. 

"Oo kanina pa.  Narinig ko ang usapan ninyong magkapatid.  Papunta pala kayong
Brun?" 

Napuno ng takot ang dibdib ni Jasmine. 

"Wag kang mag alala, hindi ako masamang tao.  Kaya wag kang matakot.  Ako nga pala
si Bry--."

"Bree!  Andito ka lang pala, anong ginagawa mo dito?  Diba sinasabi ko sayo na wag
lumayo?  Akala ko ba hindi maganda ang pakiramdam mo?" Tanong ng isa pang batang
dumating. May suot itong bandana sa ulo. Matangkad ito sa unang batang dumating.
Maganda rin ito. At pareho ang suot na damit ng dalawa pero ang batang kararating
ay sa bawat gilid ay may slit hanggang baywang ang damit nito. Nasilip ni Jasmin
na sa ilalim ay nakapantalon ito at boots ang sapin sa paa nito.

"Hi Tara. Sorry. Hindi ko na kaya doon sa loob kaya lumabas ako." Sagot ng
batang may bughaw na mga mata.

"Sino naman ang mga kasama mo?" Tanong ng pangalawang bata. Halata sa hitsura nito
ang kuryosidad.

Muli ay tumingin sa kanila ang batang may bughaw ang mga mata.

"Hi, ako nga pala si Brynna at ito si Tarieth. Kayo anong pangalan ninyo?"

*note* I need to put this book on hold.  I need to finish ViticiPrema and then
these.  I want to focus on one.  Please bear with me.  Thank you.

=================

Chapter 8: The Call

Gustong magsisi si Tara kung bakit pinilit pa niya na dumaan sa hangganan ng Brun
at Tuskan gayong mayroong mas madali at ligtas na ruta patungong Quoria. Pero
hindi niya pwedeng baliwalain ang nararamdaman. She felt a tug towards this place
and she don't know why. Kaya ngayon ay nasa isang maliit na bayan sila ng Saltain.

Habang papalapit sila ay lumala ng lumala ang panghihina ng kaibigang si Brynna.

Siya man ay nanghihina rin. Habang pinasmamasdan niya ang daang tinatahak ng
kanilang karwahe ay naintindihan na niya.

Hapon na ng makarating sila.  Ang Saltain ay maliit na bayan lang.  May maliit na
apothecary shop, smith, isang mumurahing Inn, di kalakihang bakery, bath house at
sa pamilihan ay may mangilan-ngilang nagtitinda ng gulay, prutas, karne at iba pa. 
There was no merchant selling clothes or any finery na kalimitang makikita mo sa
Brun.  Dahil wala silang mapagpipilian kaya doon sila tumuloy sa Somed ang nag-
iisang Inn sa bayan ng Saltain.

Napagpasyahan nila ni Brynna na kumuha lang nang dalawang silid. Isa sa kanila at
isa sa driver.  Pagkatapos kumain ng hapunan ay nagpaalam si Brynna na tingnan ang
mga kabayo.  Dahil mukhang okey naman ito kaya pumayag si Tara kahit hindi nagalaw
ng kaibigan ang pagkain.  Kahit siya man ay hindi kumain kahit gutom.  Sa hitsura
pa lang ng Inn ay wala na siyang tiwala sa pagkain pa kaya?  Nang lumipas ang ilang
minuto at hindi pa rin bumaik si Brynna ay nag-alala na si Tara kaya hinanap niya
ito.

Bago lumabas ay pinagpahinga na niya ang kasamang driver.  Naabutan ni Tara si

Brynna sa kwuadra may mga kasama ito.
Pinagsabihan niya si Brynna. Pero ngumiti lang ito at ipinakilala siya at ang
sarili nito sa mga kausap. Napatingin si Tara sa dalawang estranghero. Matangkad
ng konti ang babae sa kanya. Ang isang kasama naman nito ay kasing tangkad niya.
Hindi agad mapagpasyahan ni Tara ang kulay ng balat ng dalawa dahil sa sobrang
dungis ng mga ito pero mukhang malinis naman ang mga suot na damit.

Hindi sumagot alin man sa dalawa. Parehong nakabakas sa mga mukha nito ang takot.
"Hindi n'yo ba ipakilala ang mga sarili ninyo?" Tanong ni Tara sa malumanay na
boses. Ayaw niyang mas lalong matakot ang dalawa.

"Anong kailangan ninyo sa amin?" Tanong ng matangkad na babae. Iniharang pa nito

ang katawan habang hawak ang kamay ng kasama. Marahil para hindi ito umalis sa
likuran nito.

"Wala. Nagtatanong lang, kasi narinig ko kasi na kanina pa tumutunog ang mga tiyan
ninyo pero bakit hindi kayo pumunta sa loob at kumain?" Sagot ni Brynna.

Hindi sumagot ang mga ito.

"Wala kaming pera." Halos bulong na sagot ng babaeng nasa likuran ngunit umabot
iyon sa pandinig ni Tarieth at Brynna.

Napatango si Brynna. Pagkatapos ay walang paalam na umalis. Nanatili si Tarieth

sa kanyang kinatatayuan.

"Kung wala kayong pera, anong ginagawa ninyo dito?"

"Kasama sila ni Mang Kaleb." Si Brynna na ang sumagot habang papalapit. Nasa
likuran nito ay walang iba kundi si Mang Kaleb.  May bitbit itong mga pagkain.
Inilapag nito ang dala sa kaninang inuupuan ng dalawang babae.

"Wag kayong mag alala.  Mga kakilala ko sila.  Hala kumain na kayo.  Lumalalim na
ang gabi. Kailangan na rin ninyong magpahinga."  Pagkatapos ay binalingan nito si
Brynna.  "Lady Brynna.  Mas mabuti po na bumalik na kayo sa loob.  Delikado po
dito."

Parang gusto pang tumutol ni Brynna pero hinila na ito na Tarieth hanggang sa
makapasok sila sa loob ng kanilang inuupahang silid.  Maliit lang iyon, kasyang
kasya lang ang isang pandalawahang kama.  May isang maliit na bintana, dalawang
upuan na yari sa kahoy at isang di kalakihang lamesa.

"Bree," umpisa ni Tarieth ng makaupo sa higaan ang kaibigan. "Pasensiya ka na ha.

I didn't know na ganito madadatnan natin.  On our way here, hindi ko alam why I
felt the need to come in this place."  Naglakad si Tarieth patungo sa maliit na
bintana and opened it. 
"Ang lupain?" May kasiguraduhang hula ni Brynna.

Tumango si Tarieth bilang pagsang ayon. Naramdaman niya ang pagpasok ng panggabing
hangin na may kasamang init sa loob ng silid, making the curtain swayed.  Maya-maya
lang sigurado si Tarieth na lalamig na ang hangin.

"Ang lupa ay ang nagsilbing balat ng mundo. "Skin of the earth. There will come a
time Bree that the land itself will stop calling because it was tired. This land
has been calling for so long, so long....some probably heard but did not listen.
Where are the earth mage Bree? The HealerMage. HealerMage is not just healers of
humans and animals. They are EarthMage. It means they are the healers of the
Earth."

Ang lakas ng tambol ng dibdib ni Brynna.  Namutla siya sa narinig.

Napayuko si Brynna. It's true. She, most of all should know that. Ang isa sa
pinaka importanteng responsibilidad niya ay kinalimutan niya. She was so intent on
healing. Sa mga tao at hayop to the point na kinalimutan niya ang pinakaimportante
sa lahat.  Ito ba ang dahilan kaya ganito ang kanyang nararamdaman?  She felt like
someone or something was draining her power or unti-unting pagkawala ng kanyang
kapangyarihan.  Half of her power is earth power.  But if the earth itself is
dying, what power can it give her?

"We reap what we sow Bree. We reap what we sow." Halos pabulong lang iyon na
sinabi ni Tarieth pero umalingawngaw iyon sa buong pagkatao ni Brynna.

Batid ni Brynna na hindi naman nagalit sa kanya ang kaibigan. It was just a
rhetorical question. Pero dahil isa siyang EarthMage ay tumagos iyon sa pagkatao
niya. So many have forgotten. Lalo na siya. At ang kaibigan niyang halos hindi
bumibitiw ng salita at hindi nagpapakita ng nararamdaman hanggang sa akalain mong
manhid, saw it all. Tarieth felt more deeply than anyone else. Sobrang attuned
ito sa mundo at sa mga tao para hindi maramdaman ang mga paghihirap ng mga ito.

"Magpahinga na tao Tara. Bukas marami pa tayong gagawin." Aya ni Brynna.

Isinara nito ang bintana at pagkatapos hubarin ang kapote nito at ang nakasabit na
dalawang malalaking warblade sa likod nito at maingat na inilapag sa tagiliran ay
umupo na ito sa kama. Sobrang ingat ito sa mga sandatang bitbit. May isang long
bow pa ito na nakabalot sa isang itim na tela at and full quiver na kaninang
pagdating nila ay inilagay sa ilalim ng kama.

Matangkad si Tarieth kahit sampung taon lang ito. Dapat sa edad nilang ito ay
nasa bahay pa sila at inaalagaan ng mga magulang. Pero hindi sila. Their mind is
more older than their bodies. Siya dahil sa karanasan niya sa buhay at si Tarieth.
Si Tarieth ay hindi niya alam. But kahit hindi nagsasalita ang kaibigan, ang
nakikita niya sa mga mata nito, mga matang...she's an old soul.

"Goodnight Tara."
"Night Bree."

Sa loob ng kuwadra.

"Kerina Jasmine sino kaya ang dalawang iyon?"

"Hindi ko rin kilala pero dahil kaibigan sila ni Mang Kaleb siguro naman hindi nila
tayo ipapahamak. At mukhang mabait naman dahil binigyan tayo ng pagkain. Pero Bau,
wag kang kumpyansa ha." Paalala ni Jasmine sa kapatid.

"Pahinga ka muna Kerina, ako naman ang magbabantay." Alok ni Bau sa kapatid.

"Sige, pero gisingin mo agad ako ha pag may taong dadating." Tumango si Bau. Kaya
pumasok si Jasmine sa loob ng karwahe at doon natulog.

=================

Nine: Hope

Nagising si Tarieth1 sa langitngit ng sahig na kahoy.  Hindi agad siya gumalaw.

She listened.  Magaan lang ang apak ng mga paa ng kung sino man ang naglalakad sa
pasilyo.  Nang maramdaman ni Tarieth na lumapas na ang mga yabag sa kanilang
pintuan ay saka siya bumangon.

Mahimbing na natutulog pa rin si Brynna sa kanyang tabi.  Maingat na binuksan ni

Tarieth ang isang bag na naglalaman ng mga padalang pagkain at prutas ng mama Lyla
ni Brynna.  She took an apple.  She the put in her cloak.  Maaga pa kaya sigurado
siyang malamig sa labas. Itinakip sa ulo ang hood ay lumabas na si Tarieth.

Sa baba ay may mangilan-ngilan na ring tao na kumakain.  Ang Somed Inn ay ang
tanging Inn sa Saltain.  Malayo pa ang susunod na bayan pero wala halos tao ang
loob nito.  It only shows kung gaano kahirap ang bayan o ang karatig bayan sa lugar
na iyon.

Deretso si Tarieth sa labas.  Madilim at walang kahit isang nilalang sa na

nakasalubong niya. Kahapon ay nadaanan nila ang palengke ng Saltain.  Hindi
makapaniwala si Tarieth sa nakita.  Kung gaano ka sariwa at kadami ng mga gulay,
prutas at iba pang mga paninda sa Mer ay ganun naman ka konti sa Saltain.  It will
make you wonder how these people eat.

Lumagpas na si Tarieth sa mga kabahayan.  Bagaman mahirap ang mga pamayanan.  Wala
namang tao ang natutulog sa labas.  Nang makarating si Tarieth sa isang malawak na
lupain ay huminto siya sa paglalakad.
Kahit sinag lang ng buwan ang nagsilbing liwanag ay malinaw na nakikita ni Tarieth
ang buong paligid.   Humigit kumulang isang ektaryang lupain ang nasa kanyang
harapan.  Maliban sa mangilan-ngilang damo ay wala ng iba pang tumutubo doon.   Ang
lupa ay bitak-bitak.  May napansin si Tarieth, sa di kalayuan ay may mga bagong
bungkal na lupa.  She got curious so she went to inspect.

It seems like someone planned to make a garden, pero mukhang hindi successful ang
attempt nito.  There are seeds, pero dahil sa kakulangan sa tubig ay hindi ito
nabubuhay.  Parang piniga ang puso ni Tarieth.  These people doesn't have elemental
powers.  Tanging sariling lakas at pagsisikap ng kung sino man ang nagbungkal ng
lupa.  Hindi ba nito naisip na kahit magbungkal siya ng magbungkal ng lupa hindi pa
rin mabubuhay dahil sobrang tigang ng lupa?  Nais magalit si Tarieth sa katangahan
ng tao.  Pero naroon din ang paghanga. 

These people keep surprising me...Fine I'll help you.  But you will do the rest. 
I'll give this land what it needs but...

Napatayo si Tarieth ng may narinig siyang yabag at napalingon.  May isang matandang
naglalakad gamit ang tungkod.  The old man's back is bowed with old age.  "Anong
ginagawa mo diyan hija?  Sino ka."

"Magandang umaga po.  Sa inyo po ba itong lupain?"  Magalang na tanong ni Tarieth.

"Oo hija.  Pero mukhang wala na talagang pag-asa ang lupaing ito.  Ang nakikita
mong lupain ay minana ko pa sa aking mga magulang.  Ginawa ko na ang lahat hija. 
Pati na rin ang aking mga magulang at mga magulang ng aking mga magulang pero hindi
namin nagawang pagyamanin ang lupain. Totoo nga sigurong isinusumpa ang lupain ng
buong Tuskan.  At sa kasamaang palad kasama kami doon."  Dahan-dahan itong
tumalikod at umalis.  "Kung gusto mo.  Sayo na ang mga buto na iyan.  Mukhang dayo
ka dito, baka mapapakinabangan mo yan sa iyong paroroonang lugar."  Dugtong pa ng
matanda habang papalayo.

Napabuntonghininga si Tarieth.  Sobrang dami at tagal ng naghihirap ang mga tao

dahil sa kagagawan ng isang walang pusong namumuno at dahil sa bugso ng damdamin.

Kahit hindi nagsalita ay alam ni Tarieth na nasa likuran niya ang kaibigan.

Huminto si Brynna isang dipa mula sa kinatatayuan ni Tarieth.  And waited.

Naglakad si Tarieth papunta sa gitna ng lupain.  Itinaas nito ang dalawang kamay sa
kalangitan. 

Unti-unti ng lumabas ang araw sa silangan.  Ngunit sa bahaging iyon, sa mismong

tapat ng kinatatayuan ni Tarieth ay himalang hindi nakalabas ang sinag ng araw
dahil natatakpan na ito ng makakapal na ulap. 

Maririnig ng buong Saltain ang tunog ng kulog at mangilan-ngilang pagkidlat.  Imbes

na matakot ay nagsilabasan ang mga ito sa kanya-kanyang bahay at lahat ay
napatingin sa kalangitan.  Kulay bughaw ang kalangitan pero may isang bahagi ng
kalangitan ang napuno ng ulap.  Nagsitakbuhan doon ang mga tao.  Kasama sa mga
tumakbo ay sina Bau at Jasmine.

Huminto sila sa pagtakbo ng makalapit. May mga tao na roon na kikiusyuso.

Natigilan si Jasmine. Sa gitna ng malaking lupain nakatayo ang isang maliit na
nakakapoteng pigura. Naroon din ang babaeng nagpakilala sa kanila ni Bau sa gilid
ng lupain, naka lutos position ito sa pagkakaupo. Sa likuran ng batang
nagpakilalang Brynna ay naroon si Mang Kaleb at may dalawa pang kalalakihan na
nakatayo. Marahil ay binabantayan ito.

Makikitang isang malaking taniman ang malaking lupain sa kanilang harapan. Muli
napatingin si Jasmine sa batang nasa gitna ng lupain. Anong ginawa nito? At bakit
namumuo ang mga ulap sa mismong tapat nito? Alam ni Jasmine ang ginawa ng bata
pero mahirap paniwalaan iyon. Walang mga mages sa Tuskan. Mga mages na galing sa
ibang lugar pagtumapak sa lupain ng Tuskan ay hindi na nito magagamit ang mga
kapangyarihan.

Napasinghap ang mga tao roon ng unti-unting pumatak ang tubig galing sa kalangitan.

Naramdaman ni Tarieth ang pagpatak ng ulan sa lupa. The parched land drink the
water rain. Hinayaan ni Tarieth na sipsipin ng lupa ang tubig ulan until it was
sated. Yumuko si Tarieth. Right knee kneeling on the earth at itinukod ang isang
kamay sa kabilang tuhod. Hinawakan ni Tarieth ang lupa. Basa iyon. The land,
though soak with water still look the same.

Muling pumikit si Tarieth. Calling her earth
buckled and shake. Naramdaman ni Tarieth ang
mga bato sa ilalim ng lupa. The mother earth
saving it from dying. Nagbunyi ang lupain sa
been starving for so long. And now they have
power to lend her help. The earth
pagtugon ng mundo, ang paggalaw ng
slowly nourishes the dying earth,
natatanggap na pagkain. They have
been given life.

Now it's time to reciprocate that new life.

Gamit ang kapangyarihan ng hangin ikinalat ni Tarieth ang mga buto na bigay kanina
ng matanda. Parang may isip ang lupa dahil pagbagsak ng mga buto ay agad na
tinabunan iyon.

Tarieth heard a melodic voice.  Hindi malakas iyon pero dinadala ng hangin ang
tinig patungo sa kanya.  Nakinig si Tarieth.  It was a song of celebration.  The
song urges the plant to wake up then grow.  Dinadala ng hangin ang magandang boses
na iyon sa buong lupain.  Then another voice was added, then another and another. 
Some was out of tune but then it wasn't important, what's important was it comes
from the heart.

The people of Saltain are singing their hearts out.  Ang kantang sa mga kwento lang
ng mga ito naririnig.  Mga kantang kay tagal na nilang inasam na muling makanta.
May mga luha ang mga matang kumakanta ang mga ito. Ang iba ay nakaluhod pa habang
umiiyak. Sa tagal ng panahon, sa wakas ay nakakita sila ng bagong sibol na mga
pananim.
Parang piniga ang puso ni Tarieth sa narinig at nakita.

Right here, right now is one of the reasons she cannot give up on human yet...not
yet...there is hope. Naramdaman ni Tarieth ang muling paggalaw ng lupa.
Kapatingin si Tarieth sa kaibigang si Brynna. Parehong nagtama ang kanilang
paningin. Nasasalamin sa mga mata nila ang parehong pagtataka. They stop using
their powers a few minutes ago. Pero gumalaw ang lupa. Then they heard it. The
voices. Kumakanta. Hindi malaman ni Tarieth kung guni-guni lang niya pero ng
ipinikit niya ang kanyang mga mata at muling nakinig...narinig niya muli ang mga
nakakapanayong balahibo na mga boses.

Elves, singing in their own tongue the song of the earth. Tumulo ang luha ni
Tarieth.

Hope.

Sa gilid ng lupain ay mayroong maliit na bukal. Natawa si Tarieth. Ang

pinakaimportante sa lahat ay nakalimutan niya. Paano nga ba mabubuhay ang mga
pananim kung walang palagiang supply ng tubig?

"Thank you." Usal ni Tarieth. Ikunumpas niya ang mga kamay at ang bukal ay mas
lumalim. May mga batong umusbong sa gilid forming a little circle then the water
freely flows to the before barren land but now, now become a plantation or a very
large vegetable garden dahil ang mga buto na ibinigay sa kanya ng matanda ay buto
iba't ibang mga gulay.

•note•Hi! Once again, please bear with me a little bit longer. I know that
updates in Tarieth are seldom but I will strive to make updates soon. But sa mga
hindi pa nakakabasa sa ViticiPrema, I would suggest to read it first. There are
reasons kung bakit pilit kung tinapos ang Prema. After I'm done with ViticiPrema,
I will finish Tarieth's book and probably start Firen or Seregon hindi pa ako sure.
But Firen will not be a separate book. Continue lang siya sa ViticiPrema. If you
read Tempest, then probably by now you have so many unanswered questions hintay
lang po uli. And thank you sa mga readers na everytime mag update ako laging
nakaantabay.
#MarkGuingguing#Loriescm#Carlrick_caca#bernadetteInalisan#JeanRoseAntonaawo#kiamzam
in1234

Kudos!

=================

Ten: Karess

Namamalat ang lalamunan ni Brynna sa pagkanta. Pero nakapagtatakang hindi siya

nakaramdam ng grabeng pagod o di kayay panghihina kagaya ng naramdaman niya
kahapon.
Nilapitan ni Brynna si Tarieth na tahimik na pinagmamasdan ang maliit na bukal ng
tubig. Yumuko si Brynna at gamit ang dalawang kamay isinalop niya iyon ng tubig at
uminom. Malamig at may konting tamis ang tubig.

"You've done a great job Tara." Very proud na sabi ni Brynna.

"No. Lahat tayo." Noon lang napansin ni Tarieth na ang mga tao ay hindi lumapit
sa kanila. Nanatili ang mga ito sa kinatatayuan. Batid niyang gusto ng mga ito na
lumapit at makiusyuso pero hindi ginawa ng mga ito.

Tumayo si Tarieth at nagsalita gamit ang lenguahe ng mga Tuskani. "Mula sa araw na
ito, ang lupaing ito ay hindi na pag-aari ng Tuskan. No Tuskani army will set foot
on this land.  This land has been given back to you.  Mga mamamayan ng Saltain!
You have been given a rare chance.  Sa bawat pagsisikap ay may katumbas na biyaya.
Pagyamanin ninyo ang lupang ito."  The crowd cheers and shout with happiness! 
"Hanggang sa muli nating pagkikita." Iyon lang at umalis na si Tarieth kasunod si
Brynna at ang tatlong mga kasama.

"Hija," tawag ng matandang kausap kanina ni Tarieth kaya napahinto sila. "Maari ba
naming malaman ang inyong mga pangalan?"

"Windstone po." Sagot ni Tara.

"Whitethistle po." Sagot naman ni Brynna.

"Salamat mga ineng. May the elements guide and protects you. Hanggang sa muling
pagkikita." Pagkasabi ay nanginginig ang katawan nito at pilit na lumuhod sa lupa
pero bago pa nito iyon nagawa ay nahawakan na ni Tarieth ang mga braso ng matanda.

"Hindi na po kailangan yan lolo. Hanggang sa muli po nating pagkikita. May the
wind brings you nothing but great tidings." Tarieth raised her right hand, fingers
touching her forehead, pagkatapos ay yumuko ay idinantay ang parehong kamay sa paa
ng matanda at ipinagdaiti ang dalawang nakabukas na palad between her breast.🙏🏻
(amen sign)Ganun din ang ginawa ni Brynna bago sabay na nilisan nila ang lugar.

Yumuko si Mang Kaleb ng madaanan ang matanda kaya nakita nito na napaiyak ang
matandang lalaki sa ginawa nina Brynna at Tarieth. Isa iyong Tuskani tradition
bilang paggalang sa mga magulang at nakakatanda. Napangiti si Mang Kaleb. Kung
kilala lang nito ang mga magulang ni Lady Brynna, baka atakihin ito pagnalaman na
ang isa sa dalawang batang nagbigay galang dito ay ang anak na babae mismo ng Duke
ng Brun.

Kinabukasan ay napagpasyahan nilang umalis na. Tumanggi ang may ari ng Somed Inn
na pagbayarin sila pero hindi pumayag si Brynna at iniwan ang pera sa lamesa sa
kanilang silid kung saan madaling makita bago umalis.
Kinausap ni Brynna ang nakakatanda sa dalawang babae na sa wakas ay nagpakilalang
Jasmine.

"Jasmine, kung nangangailangan kayo ng trabaho sa Brun pumunta ka sa apothecary

shop ni Miss Elvira at doon ka magtanong. Ang alam ko naghahanap siya ng
magbabantay sa kanyang shop. Alam ni Mang Kaleb iyon. At kung wala kayong
matutuluyan meron din siyang silid doon na pwede ninyong matirhan." Nahihiya at
hindi makatinging nagpasalamat ito sa kanya at ang kasama nitong si Bau pala ang
pangalan. Pagkatapos magpaalam kay Mang Kaleb ay sumakay na sila sa karwahe para
umalis.

Ang mga tao ng Saltain ay nasa gilid ng daan at inihahatid ang kanilang karwahe ng
tanaw sa kanilang pag alis. Maliban sa matanda na nakausap kay Tarieth at ang may
ari ng Somed Inn na halos lumuhod sa harapan nila ay wala ng ibang taong kumausap
pa sa kanila. Hindi na iyon pinansin pa ni Tarieth. Ang mahalaga nakatulong sila.

Ilang oras na rin silang naglalakbay ng may makasalubong sa sa daan. Dahil maliit
lang ang daan at kasya lang ang isang karwahe kaya tumabi muna sila sa gilid at
hinintay na makalampas ang mga nakasalubong.

Mayroong limang malalaking kariton na gawa sa kahoy at bakal. Sa bawat kariton ay

may tagdadalawang kabayo na humihila. Natatakpan ng tela ang kariton pero base sa
ingay na naririnig ni Tarieth ay mukhang mga hayop ang sakay niyon. May walong
sundalo ng Tuskan ang nagbabantay na nakasakay sa kabayo. Apat sa harapan, dalawa
sa gitna at dalawa sa likuran.

Papalampas na ang panghuling wagon ng biglang umihip ang hangin. Bahagyang nawala
sa pwesto ang telang itinakip sa wagon kaya naman kitang-kita ni Tarieth ang laman
niyon. Isang malaking pusa. Napakunot noo si Tarieth. Nakita niya ang paggalaw
ng nguso ng pusa na para bang may inaamoy ito. Tumayo ito at lumapit sa bakal na
nagsilbing kulungan nito.

"Tara! Tarieth!" Halos lumundag ito. Nanlaki ang mga mata ni Tarieth. No, it
can't be...impossible!

"Tara, ako ito. Tara tulungan mo ako!"

Hindi makakilos si Tarieth. Para siyang ipinako sa kinauupuan. Hanggang sa mawala

sa kanyang paningin ang wagon. Doon lang natauhan si Tarieth at mabilis ang mga
kilos na tumakbo. Hindi alintana ang pagtawag ni Brynna sa kanya.

Dahil hindi naman mabilis ang takbo ng mga kabayo kaya naabutan agad ito ni
Tarieth. Naroon pa rin sa kulungan si Karess. She was lying on the floor at
parang umiiyak. Nahabag siya sa nakita. Sa kasamaang palad ay napansin siya ng
mga sundalo na nasa likuran. Pero kung ang akala ng mga ito ay madali siyang
matalo dahil isa lang siyang batang babae kumpara sa laki ng katawan ng mga ito ay
nakakamali sila. Ni hindi nabunot ng mga ito ang mga dalawang sandata dahil
naunahan na ito ni Tarieth.
Habang hindi pa napansin ng mga nasa unahan na hindi na sumusunod ang huling
kariton at wala na ang dalawa pang mga kasama ng mga ito, mabilis na binuksan ni
Tarieth ang pintuan na ni hindi man lang nakalock. Sobrang kumpiyansa ng mga ito
sa hayop.

Kulang nalang magtatalon ang malaking pusa sa tuwa. Naiiyak at natatawa si Tarieth
na niyakap ang kaibigan.

Gustuhin man niyang tanungin at kausapin ito ay hindi sila maaring magtagal sa
kinaroroonan dahil baka balikan sila at magkamalay pa ang dalawang sundalong
napatulog niya.

"Karess, kailangan na nating umalis. May masakit ba sayo?" Noon lang naalala ni
Tarieth na maaring sinaktan ng mga ito ang kaibigan.

"Hindi. Okey lng ako Tara."

"Kaya mo bang tumakbo?" Gumalaw ang ulo ng malaking pusa bilang sagot kaya sabay na
silang tumakbo pabalik sa kinaroroonan ng kanilang karwahe. Nakasalubong nila ang
sinasakyang karwahe na sumunod din pala.

"Tara, okey ka lang?" Nag-alalang tanong ni Brynna.

"Oo." Sagot ni Tara na unang pinasakay ang malaking pusa bago ito pumasok sa loob
ng karwahe.

"Bree, I want you to meet Karess. Isang mabuting kaibigan ko sa Lasang. Karess,
si Brynna kaibigan ko."

"H-hi!" Alanganing bati ni Brynna.

"Hi!" Kulang nalang lumukso si Brynna sa gulat ng marinig nitong nagsalita ang
malaking pusa. Akala niya kanina guni-guni niya lang ang kanyang narinig na parang
tinawag nito si Tarieth. Pero mukhang nakapagsalita pala talaga ito.

"Karess, anong ginagawa mo dito?" Nagtatakang tanong ni Tarieth.

Kung tao lang ito ay akalain ni Brynna na napabuntonghininga ito. Mukhang ganun
kasi ang ginawa nito.

"Pagkalipas ng ilang araw mula ng mapanuod naming lahat ang nangyari sa La Fun ay
naghanap na ako ng paraan para makasama ka. Alam ko kailangan mo ng kaibigan.
Nakita namin lahat Tara. At kahit ako nasaktan sa nangyari kay Fu."

"Anong ginawa mo Karess?" Kinabahang tanong ni Tarieth.

"Salamangka. Pero may mali sa ginawa ko kaya imbes na makarating sa La Fun ay
nakarating ako sa Los Angeles California. Sa ibang mundo. Akala ko hindi na ako
makakabalik sa mundo natin pero nakarating ako sa New Orleans. Dinala ako sa
nagmamay-ari sa aking mayamang babae sa french quarter. Namamasyal ito roon. Doon
may nakilala akong Voodoo Mistress. Pero sa unang tingin ko palang sa kanya ay
alam ko ng isa siyang soothsayer o seer. Ang mundo na iyon ay hindi naniniwala sa
kapangyarihan ng elemental. Ang akala niya ay isa akong werelion pero sinabi ko sa
kanya ang totoo. Tinulungan niya ako ng walang kapalit. Ang pagtiwala ko sa
kanyang kakayahan ng walang pag-alinlangan ay sapat na sa kanya. Kaya narito ako
ngayon." Mahabang kwuento ni Karess.

"Paano ka nahuli ng mga sundalong Tuskan?" Nagtatakang tanong ni Brynna.

"Nagawa akong ibalik ng soothsayer na iyon sa mundo natin pero hindi sa lugar na
gusto ko. Basta paggising ko nasa loob na ako ng kulungan. Tara, paano nga pala
yong mga hayop na kasama kong nahuli? Hahayaan nalang ba natin ang mga iyon?"
Malungkot na tanong ni Karess.

"Sa ngayon kailangan Karess. Sa ngayon..." Pagkatapos ay niyakap ang pusa.

Patuloy sila sa paglalakbay. Hinayaan ni Tarieth na makapagpahinga ang kaibigan.

Bago gumabi ay tumigil sila sa paglalakbay at gumawa ng tent para may matulugan.
Salitan silang apat sa pagbabantay. Kinabuksan nauna pang nagising si Karess sa
kanilang dalawa ni Brynna. Kausap nito ang dalawang driver ng karwahe. Paglapit
ni Tarieth sa mga ito ay halatang nakahinga ang dalawa.

Ang kaibigan niyang si Karess ay parang sinapian. Walang tigil ito sa pagsasalita.
Mga salitang halos hindi nila maintindihan. Ang oras sa mundo na napuntahan nito
ay iba sa kanilang mundo. Katumbas ng ilang taon sa Quoria ang ilang araw lang sa
mundo na napuntahan ng kaibigan kaya naman nakuha nito ang kakaibang pagsasalita ng
mundo na iyon. Modern tongue daw iyon sabi ni Karess.

Pagkatapos mag agahan at nagtupi ng mga tent ay nagsimula na naman silang

maglakbay. Ganun ang kanilang routine pagsapit ng dilim pero ng malapit na sila sa
Qouria ay lumamig bigla ang panahon at nagkaroon ng nyibe kaya napilitan silang
manuluyan sa mga nadadaanang Inn. Naging mabagal din ang kanilang paglalakbay
dahil sa maraming nyibe sa daan. Ilang araw na silang naglakbay ng sa wakas ay
narating nila ang Rukai City.

-•note-Hi! Honestly hindi ko gusto masyado ang takbo ng chapter na ito and I might
revise this chapter. This is for @Loriescm na talagang tudo support sa akin.
Hanggang sa muli!!!

=================

Eleven: Selection
Lasang

Natapos na ang labanan pero nanatili pa rin ang mga nilalang na naninirahan sa
Lasang sa kanilang kinaroroonan. At patuloy na nanunood sa nangyayari sa labas ng
kanilang mundo.

Tiimbagang na pinapanood ni Master Herone ang batang si Tarieth habang patuloy na

umiiyak.   Sa di kalayuan ay naroon din ang mga magulang ng batang si Furax. 
Mourning the little guardian warrior's passing. 

Pinagmasdang mabuti ni Master Herone ang batang may maitim at mahabang buhok.  She
must be a friend of Tarieth.  Kung paano nangyari iyon ay hindi alam ni Master
Herone.  Sana nga makatulong ang batang may maitim na buhok kay Tarieth.  Sana mas
malalim ang pagkakaibigan ng mga ito kagaya ng pagkakaibigan nina Tarieth at
Karess. 

Noon lang naalala ni Herone si Karess.  Hinahanap ng kanyang mga mata ang batang
spinx.  Natagpuan niya ito sa tabi ni Lady Kesiya.  Kagaya niya ay naapektuhan din
itong masyado sa pangyayari.

Gumalaw ang buntot ni Lady Kesiya at sa isang iglap ay nawala ang bintana sa mundo
ng mga tao pumalit doon ay ang mga halaman at puno na parte ng Lasang. 

"Hayaan nating harapin ni Lady Tarieth ang kanyang kapalaran.  Bumalik na kayo sa
inyong mga tahanan."  Tumalima naman ang mga naroroon.

Nanatili saglit si Master Herone sa kinatatayuan pero umalis din siya.  Tama si
Lady Kesiya.  Panahon na para harapin ng batang si Tarieth ang kapalaran nito.  But
how he wished nasa tabi siya nito.  There is no one more worthy of his protection.

Rukai City, Quoria

"Wow! Ang ganda pala ng Rukai." Bulalas ni Brynna habang ang mga mata ay iginala
sa bawat nadadaanan na lugar. 

Hindi masisi ni Tarieth ang kaibigan.  Kumpara sa nadaanan nila na mga lugar. 
Rukai seems a paradise.  Pero dahil lumaki siya sa Elvedom kaya ordinaryo nalang sa
kanya ang nakikita sa Rukai. 

Masasabing  payak ang pamumuhay sa Brun kumpara sa Quoria.  Dito nagpapaligsahan

sa laki ang mga bahay na gawa sa bato at may malalaking gate na gawa sa bakal. 
Cobblestone

rin ang daan mula ng umapak sila sa Rukai city.  Nakahanay ang posteng gawa sa
bakal sa magkabilaang gilid ng daan at may nakasabit na halamang namumulaklak at sa
pinakadulo ng poste ay mga globe light.

"Lady Brynna, deretso po ba tayo sa Selection Temple?" Tanong ng nagmamaniho sa

kanilang karwahe.

"Opo.   Pakibilisan lang po.  Late na po tayo.  Dapat noong isang araw pa tayo
nakarating, mabuti nalang at narito na tayo ngayon."

"Tingin mo ba makakaabot tayo Bree?  Tanghali na." Tanong ni Tara.

Nagkibitbalikat ito.  "Sana.  Ang sabi ng papa na Firesday ang selection sa mga
taga La Fun." 

Sa dami ng tao ay unti-unting umusad ang mga karwahe sa daan.  "Bakit kaya ang
daming tao?  Market day ba ngayon sa Rukai?" tanong ni Brynna.

"Hindi, pero mukhang may paparating na mga dugong bughaw.  Nakita mo yong mataas na
prosisyon?"  Sabay turo ni Tarieth sa kanilang unahan.  "Yan ang rason kaya mabagal
ang usad natin.

"Sino naman kaya ang mga yan?  Ang hari at reyna kaya?" Muling tanong ni Brynna. 
Si Tarieth naman ang nagkibitbalikat. 

Sa wakas ay lumiko sila sa ibang daan kaya bumilis ang kanilang takbo.  Huminto
sila sa tapat ng isang malaking Temple.  May nakabantay na sundalo sa labas. 
Pagkatapos sabihin ang kanilang pakay ay pinapasok na silang dalawa ni Brynna sa
loob.  Naiwan ang kanilang mga kasama at si Karess sa karwahe.

Sa loob ay may malaking bulwagan.  At sa kanilang harapan ay may malaking Temple na

yari sa bato at kahoy.  May humigit kumulang bente na baitang ang sementadong
hagdanan paakyat sa mismong pintuan ng Temple.  Sa bawat gilid ay may tig-iisang
malalaking haligi, it was made of stone.

Tinawid nila ang malaking bulwagan at umakyat sa hagdanan.  Nang makarating sa

mismong harapan ng pinto ay unti-untimg bumukas iyon.   Umalingitngit ang pintuan
marahil sa bigat niyon at sa kalumaan.

May babaeng nakasuot ng puting roba. Isang novice.   Sinabi nila dito ang kanilang
mga pangalan at sinamahan sila sa loob.  May binuksan itong isa pa uling pintuan. 
Tumambad sa kanila ang isang malaking silid.  May malaking platform sa dulo ng
silid na mayroong apat malalaking upuan.

Na curious si Tarieth sa apat na iba't-ibang klase na upuan pero ang nakaagaw ng

kanyang pansin ay ay nakasulat sa pader sa mismong likod ng apat na upuan. May
apat na symbolo ng mga elements pagkatapos ay may mga letrang nakasulat:
                "Fire burns. Water flows. Air blows. Earth grows.  Some made
friends with one, some with two, some with three but never all, for one will awaken
all."

Napaisip si Tarieth. Fire burns. Ano ang ibig sabihin ng Fire burns? Of course
it burns. It's fire. Ito ang characteristic ng apoy. Does it mean it will burn
you when you touch it?

Water flows. Yes, even the hardest land will give way to water, it's just a matter
of time.

Air blows, kahit ang pinakamatandang puno na ang ugat na nasa kinailaliman na ng
lupa ay kayang patumbahin at tangayin ng hangin. And Earth grows, alam ni Tarieth
that even the hardest stone nabibiyak din ito ng mga gamot ng kahoy.  Earth is not
just the land itself kundi pati na ang tumutubo dito.

But never all, for one will awaken all. What does it exactly awaken? 

Noon lang din napansin ni Tarieth ang apat na bagay na nakalagay sa ibabaw ng
lamisa.  A basin, a candle, a leaf and a tree.  All four items glowed with powers
lalo na ang maliit na kahoy.  Tarieth was about to touch the tree when she heard a
voice.

"You two are late."  Nagulat si Tarieth at mukhang ganun din si Brynna dahil sapo
nito sa kamay ang dibdib.  There was a tall man standing at the foot of the dais. 
Walang emosyon ang mukhang nakatingin sa kanilang dalawa ni Brynna ang lalaki.  He
had a long hair tied at the back of his head, broad shoulder that reminds her of
her Master Drakon, kaibahan lang ay kayumanggi ang kulay ng balat sa kaharap, na
para bang nagbibilad ito sa araw palagi.  The man infront of her is handsome in a
rugged way, he exudes a dangerous aura and he looks like he is at his prime. 

Sabay na nagyuko ng ulo si Tarieth at Brynna bilang paggalang.  Kahit hindi nila
kilala ang lalaki sa kadahilanang nakasuot ito ng itim na roba sa loob ng temple ay
isang palatandaan na isa itong Master. 

"Paumanhin po Master.  Natagalan po kami sa daan." Hinging paumanhin ni Brynna.

"Naintindihan ko na hindi maganda ang panahon, pero sana ay hindi na ito mauulit. 
Punctuality is very important here."  Hindi man galit ang boses ay may diin naman
ang bawat salitang binitiwan nito.  "I will be the one who will facilitate your
selection since everyone already went home.  Now you can start by introducing
yourself."

May mga nakaharap na si Brynna na mga taong matataas ang tungkulin, mayayaman at
masters pero ang lalaking kaharap ay nakakapagpakaba sa kanya.  Naramdaman niya ang
lakas ng kapangyarihan ng kaharap.  At ang pinakahuling gustuhin niya ay ang
magalit ito sa kanila ni Tarieth.  Pero umpisa palang mukhang nasa delikadong
posisyon na sila.  "Ako po si Brynna Whitethistle, taga Brun."
"Ako naman po ay si Tarieth Windstone, taga Brun."

"And I am Firen Strongbow."  Pakilala ng lalaki sa sarili.

Nanlaki ang mga mata ni Tarieth sa narinig at ganun din ang kaibigan.  Wala rin
itong ideya na ang kaharap ay ang lolo ng kaibigan nilang si Tempest. 

"Shall we start?" Muli ay tanong nito.  Sabay na tumango silang dalawa ni Brynna. 
"All you have to do is set down at the center of the pentagram and meditate.  I was
informed that you had been trained on how to do this, that is why I have waited. 
Am I right?"  Sabay ulit na tumango sila ni Brynn.  High Lady Sola already trained
them. 

At the High Lords signal Brynna went in first and the High Lord asked her to move
further away from the pentagram.  At kagaya ng inaasahan na ni Tarieth hindi pa man
nakalapit ang kaibigan ay gumalaw na ang tubig sa bowl, it swirl like a whirlpool. 
And the tree, oh my!  The roots that are hanging on the bonsai was now starting to
grow at lumalapit sa kinaroroonan ng kaibigan na nakaupo sa gitna ng pentagram. 
She also noticed the two sides of the pentagram glowed with light.  Her friend
opened one eye at ng makita ang ugat na lumalapit dito ay nagsalita.

"Go back!"  Utos nito sa ugat ng kahoy na pinandidilatan pa.  Huminto sa paglapit
ang ugat na para bang tinatantiya kung magpatuloy o sumunod sa utos.  "Go back! 
Ayokong ma expelled sa paaralan ng hindi pa man nagsisimula.  Kaya bumalik kayo and
behave."  Pareho silang nakahinga ng sumunod ang ugat.

"That's enough hija." Ang sabi ng High Lord at inalalayan si Brynna na tumayo. 

Its her turn.

Naglakad si Tarieth palapit sa pentagram, luckily nothing happened.  Umupo siya

crossed legged at the center and close her eyes.

-•note•-Thanks for patiently waiting for updates.  Again I wanted to apologize for
grammatical errors, spelling o kung may mga oras man na hindi magkatugma.  Wala
talaga akong time na muling basahin ang buong storya ko.  Nakakahilo palang
magsulat ng dalawang story at the same time.  So henewyz, heres another chapter for
you my readers !  Have a great weekend!   Once again I would like to asked you for
votes and shares if you like the story.  It's not just because dahil gusto ng
kagaya kung baguhan na makilala but most of all because I want to know kung
nagustuhan ba ang ginagawa ko.  But if you don't, I still appreciate you reading
it.  Tah! Tah!

xiantana
=================

Twelve: Beings

Nag buksan ni Tarieth ang mga mata ay napansin niya nakaupo siya sa ibabaw ng
pentagram. And when she looked at her surroundings she saw three beings.  One was
a beautiful lady with curly hair that the more she looked at her ay mas lalong
naging kamukha ito ng kaibigan niyang si Tempest, her beautiful white gown ay
isinayaw-sayaw ng hangin.

The next one was a another lady wearing a dark green flowing gown printed with
flowers.  Ang ipinagtataka ni Tarieth ay sa bawat ihip ng hangin ay parang
sumusunod din ang mga bulaklak na nasa damit ng babae, the flowers looks like a
fluttering wings of a butterfly. When she looked closer, she found out na ang
kulay berde ay parang mga damo, at pati ang mga ito ay sumasayaw din sa hangin. 

Weird.

And the last one was a young man.  He's got a long dark hair past his shoulder, a
few strand of his hair are braided. Gaya ng mga babae, tadtad din ang katawan nito
sa tattoo, even the other side of his face have tattoos.  Lahat ng mga ito ay
nakatingin sa kanya.  Nang makahuma sa pagkamangha ay yumukod si Tarieth bilang
paggalang sa tatlo. These three are not normal beings, nasisigurado niya iyon.

"Greetings!"Bati ni Tarieth sa mga ito pero hindi niya ibinigay ang kanyang
pangalan.

"We have been waiting for you." Ang sabi ng lalaki. Hindi alam ni Tarieth ang
isasagot. Malay ba niya na hinihintay pala siya ng mga ito? "Do you know who we
are young lady?" Tanong ng lalaki.

"I beg your pardon, but no. I'm afraid not."

"In our lifetime, we are called the guardians of the elements. And that is the
reason my lady why you are here."

"Where is here exactly?"

Natawa ang tatlong nilalang sa tanong ni Tarieth.

Ang babaeng naka berdeng damit ang sumagot. "You are at the realm of Twilight."

"Realm of Twilight? Hindi ko maintindihan."

"You don't need to for now. We don't have much time. Young lady, you have to find
us, the four of you must learn the names of the elements. You must hurry young
lady as you can see, we are almost fading."

"Fading? What happens when you totally fades?" Kinabahang tanong ni Tarieth, not
liking what she heard. Noon lang din niya napansin na ang mga binti nito ay parang
isang usok na lang na manipis. Parang sa bawat pag ihip ng hangin ay unti-unting
na eerase ang parti ng katawan nito.

"The realm of twilight have different time in your realm. We stop the time for you
to go home at the same time you went in. As you can see, it's taking it's toll on
us." Sagot muli ng lalaki.

"You didn't answer my question. What happens when you fades?" mas lalong naguluhan
at natakot si Tarieth, because she felt herself waking up into awareness.
Pagnagising sigurado siya mawawala ang tatlo.

Natahimik ang mga ito, nakatitig sa kanya ang tatlong pares na mga mata. Green,
blue and gray. At sabay din na bumuka ang kanilang bibig. "Fire burns. Water
flows. Air blows. Earth wants to grow."

"Hey!  Hey!  Wait!!!  Anong ibig ninyong sabihin?" Habol na sigaw ni Tarieth dahil
unti-unti ng nawala ang tatlo. Walang silbi kahit magsumigaw pa siya dahil wala na
siyang magagawa, wala na ang mga ito.

Thug! Thug! Thug! Kasabay ang pagdilat ni Tarieth sa kanyang mga mata ay ang lakas
din ng kabog ng kanyang dibdib.  Napayuko si Tarieth, nanginginig ang katawan.  At
the background she  heard a faint echo of someone calling her pero ang tanging
naririnig ni Tarieth ay ang lakas ng tunog sa kanyang dibdib na nakakabingi. 
Someone was touching her body.  Inilagay ni Tarieth ang kamay sa kanyang tainga. 
She felt hot and cold all together, hindi niya maintindihan.  Suddenly she felt
pressure on her solar plexus.  Then nothing.

~~~~*•*~~~

Takot na takot si Brynna para sa kaibigan.  Everything went quite well hanggang sa
pumikit ito habang nakaupo sa gitna ng pentagram. Ang apat na bagay na nasa lamesa
ay walang nabago. Ang tubig ay hindi gumalaw, ang apoy ay hindi sumindi, ang dahon
ay hindi lumipad o kahit gumalaw man lang ng bahagya at ang kahoy, kahit ang isang
ugat o dahon ay hindi gumalaw, na para bang huminto ang orasan.

Iyan ang unang napansin ni Brynna, pangalawa ay automatic na pag-ilaw sa pentagram

symbol sa sahig. It shone so brightly surrounding her friend. Nanayo ang balahibo
ni Brynna. May ilang dipa ang layo niya sa kaibigan pero kahit na ganun ay
nararamdaman pa rin niya ang napakalakas na kapangyarihan na nakapalibot sa
pentagram enclosing her friend. At natatakot si Brynna na dahil sa lakas ng
kapangyarihan ay hindi ito kakayanin ng katawan ni Tarieth. Some power could
dissolve a human body. And this power was like no other. Brynna saw the fear on
High Lords eyes as well. Kahit naman siguro sino makaramdam ng takot sa
nasaksihan.
Ang ilang segundo ay parang ilang oras na paghihintay nina Brynna at ng High Lord.
Waiting for it to be over.   Suddenly all lights and power surrounding her friend
fades out na para bang guni-guni lang nila ang nakita. Pero natakot siya ng makita
si Tarieth. She was white as snow. Para bang wala ng dugong nananalaytay sa mga
ugat nito. Hindi rin ito sumagot sa kanya, kaya ginawa ni Brynna ang tanging alam
niyang makatulong sa kaibigan. She started to check her body to heal her kung
kinakailangan.

Doon niya nalaman ang lakas ng heartbeat ng kaibigan. Kung hindi ito titigil ay
baka maputol ang ugat nito sa puso. So she started to calm her friends heart.
Hinimatay ito. Tinulungan si Brynna ng High Lord na ipahiga ng maayos si Tarieth.
Iponagpatuloy naman niya ang paggamot dito hanggang sa unti-unting ng bumalik ang
kulay sa mukha ni Tarieth.

"Thank you High Lord." Pasalamat ni Brynna ng masiguro na maayos na ang kaibigan.

"There are no time to waste girl. Kayo nalang ang hinihintay sa landaire na
magdadala sa inyo sa paaralan. Kaya kailangan na nating umalis. I will carry her.
Kailangan din na madala ang kaibigan mo sa infirmary. Nasaan ang inyong mga
gamit?"

"Nasa labas po ng gate sa karwahe."

"Good. Lets go." Yumuko ito at binuhat si Tarieth.

~~~*•*~~~

Firen felt unnerved sa nasaksihan. Sa tanang buhay niya ay noon lang siya
nakasaksi ng ganong klaseng kapangyarihan. It was pure, raw power. Hindi siya
makapaniwala na may taong kayang mabuhay habang nababalot sa ganung klasing
kapangyarihan.

The elemental power work like this: There are strong and weak mages. Depende iyon
sa reservoir ng iyong kapangyarihan. Kung ang isang mage ay may malalim na
resevoir o paglalagyan ng kapangyarihan sa katawan ay mas marami siyang
kapangyarihan na magagamit. Kung mababaw naman ay kokonti lang ang taglay na
kapangyarihan sa isang mage, and of course the power the mage can use is limited.
Kagaya lang ng maglagay ng tubig sa isang baso, aapaw ito pag napuno o kagaya ng
sinaing, pagnasobrahan ng apoy ay masusunog. It's the same with the body. Too
much power will combust. But this young lady was surrounded by raw power but remain
unchanged. Not a strand of hair smoking. And that's the scary part. How deep is
her reservoir of power.

~~~*•*~~~

Nagising si Tarieth habang nasa himpapawid. "Tara, kumusta pakiramdam mo?" Nag
alalang tanong ni Brynna.
Saglit na pinakiramdaman ni Tarieth ang sarili. Maliban sa nanghihina siya at mild
headache ay maayos ang kanyang pakiramdam. She could say she is fine but mas
pinili niya ang maging honest sa kaibigan. "Weak and a mild headache."

"I'll give you a tea pagdating natin para mawala ang sakit ng ulo mo."

"Thanks Bree."

"Kailangan mong magpahinga Tara." It was Karess. Hindi sumagot si Tarieth pero
hinaplos ang malambot na balahibo ng malaking pusa. Noon lang din napansin ni
Tarieth na may mga kasama sila.

Tahimik na nakatingin ang mga ito sa kanilang tatlo ni Brynna.

"Ah, Tara, sila pala ay mga mag-aaral din from La Fun, gaya ng sinabi ng Duke."
Inform ni Brynna gamit ang lenguahe ng La Fun.

"Greetings!" Nakangiting bati ni Tarieth sa sampung kabataang naroroon. May anim

na kalalakihan at apat na kababaihan. All of them are wearing mourning clothes. A
vibrant red color. Red for La Fun are for celebration. Sa pagkakataong iyon ay
ipinagdiwang ng mga ito ang naging buhay ng taong nawala, hindi ang pagkamatay. At
kagaya nila ay pawang mga first year silang lahat.

Nakangiting bumati naman ang mga ito sa kanya. Isa sa mga babaeng naroon ay
nagsalita. "Muli gusto namin na magpasalamat sa inyong dalawa. Buong buhay naming
tatanawin na utang na loob ang inyong pagtulong."madamdaming pahayag ng babae.

May lumbay sa mga mata ni Tarieth ng magsalita. "Ginawa ko lang ang tungkulin ko.
Pero pakiusap ayokong may ibang taong nakakaalam pa nito." Sabay na tumango ang
sampu bilang pagsang ayon. Nakahinga ng maluwag si Tarieth. When she looked at
her surroundings she saw a white stone castle in a distance.

So that's the school Lady Kesiya founded. Saglit na nakaramdam ng excitement si

Tarieth. But when she remember the three beings nabahiran ang kanyang excitement.

"Wow! Tara, excited na ako!" Tuwang-tuwang sabi ni Brynna. "Finally makikita na

natin si Tempest at Seregon! Haiz! Sa wakas!" Napangiti si Tarieth sa nakitang
excitement ng kaibigan. Hindi nagtagal ay nahawa na rin siya. Tempest and
Seregon...

-•note•-Kape pa more! Started writing this chapter 6:30 in the morning, finish at
8:35am. Nakakangalay! Parang gusto kung bumalik sa higaan. Pero hindi na
makakapaghintay si Tempest at Seregon! Kaya go lang kung go!Don't forget to vote
and share! Tah! Tah!

=================
Thirteen: School of Elemental Mages

Paglapag ng landaire ay sinalubong sila ng lalaking naka gray na roba. Nagpakilala

itong Professor Rylon Stillblow. Pagkatapos tawagin ang kanilang pangalan ay isa-
isa silang pinalapit sa malaking sphinx statue for the markings. Right after that
they where ushered inside the gate to ride an open carriage. Hindi maiwasan ni
Tarieth na humanga sa mga statues na nakikita lalo na ang statues ni Master Herone,
the resemblance was uncanny. She wanted too much to touch it. She missed them.
Ang mga statues sa mga elfo naman ay hindi gaano. I thinks no one can really
captured the ethereal beauty of their race.

"Alright students follow me." Pahayag ni Professor Stillblow and started to talk
inside a huge double doors that was made of thick wood with an elaborate design
carve on the wood. Mabilis naman na sumunod ang lahat.

Dinala sila nito sa freshman dormitory. May mangilan-ngilang studyante ang lumabas
sa mga silid ng mga ito para siguro makiusyuso.

"Listen up!" Hindi namalayan ni Tarieth na huminto na pala ang Professor at ngayon
ay nakaharap na sa kanila. "Find your name on each of the doors. Boys to your
left, girls to your right.  In two hours when you hear the bell it means dinner
time.  If anyone is hungry, you can go to the dining hall anytime.  One more thing,
before you wander anywhere in the school, you better learn all the rules first. 
So, start reading your booklet as soon as you enter your rooms." Babala ni
Professor Stillblow.  Aalis na sana ito ng may maalala. "And always bring a map,
you don't want to get lost in the many halls."  With that he left them mouth
gaping.

Nagkatinginan silang lahat.  "Wow!  That was quick!" Basag ni Brynna sa

katahimikan.  Halata ang pangamba sa mga mukha ng kanilang mga kasama, mabuti
nalang at nagsalita muli si Brynna dahil kahit siya man ay hindi alam ang gagawin o
kung saan magsimula.  "Alright boys,"itinaas nito ang kaliwang kamay at itinuro ang
kabilang hallway, "to the left.  Girls, guess we need to start looking, to our
right let's go."  At hinila na siya nito.  "Tara, sa left side ako titingin.  Right
side ka naman.  Girls, alam na natin ang mga pangalan natin kaya magsabihan nalang
okey?"  Nagsitanguan ang lahat. 

It turned out na tigdadalawa ang magkasama sa silid.  Nahanap na nila ang dalawang
silid kung saan magkasama ang mga ito.  It leaves the two of them, siya at si
Brynna. 

"Tara, nakita mo na ba ang pangalan ni Tempest?" Mayamaya ay bulong ni Brynna sa

kanya.  Akala niya ay siya lang ang naghahanap pati pala ito. 

"Hindi pa Bree."

"Saan kaya yon?"nakakunot noo'ng tanong nito.  Finally nasa huling dalawang pintuan
na sila. "Bree! Nakita ko na!" Bulalas niya.
"Yeah, mukhang nga kasi huling pinto nato pero wala ang ating pangalan---wait!"
Namilog ang mga mata nito ng may marealized.

Natawa si Tarieth ng makita ang hitsura ng kaibigan. "Yes, it's her room. And
ours as well!" Naglulundag si Brynna sa tuwa na parang bata! "Kakatok na ba tayo?
Ikaw ba o ako?" Tanong pa nito, halatang sobrang excited.  "Oo, go ahead at excited
na rin ako."

Nakailang beses ng kumatok si Brynna pero walang sumagot sa loob.  "Baka walang tao
sa loob Bree. Gusto mo buksan na natin?" Mungkahi niya dito dahil habang tumatagal
ay nahahalata niyang nababawasan ang excitement nito.  Tumango ito pero hindi
nagsalita. 

Tumambad sa kanila ang napakalaking silid.  It had a high ceiling, carpeted floor,
huge glass windows and three huge four foster bed.

Wall to wall bookshelves at sa bawat gilid ng kama ay may night table na mayroong
globe light.  Tarieth noticed something na nakalapag doon.  It was the booklet
Professor Stillblow was talking about. 

Nakita ni Tarieth na binuksan ni Brynna ang wardrobe.  Tumambad sa kanila ang mga
damit na naroroon.  It was not hers nor Brynna.  It could only mean one thing.  It
was Tempest clothes at mga gamit.  She saw her friend touch it reverently.  As if
hindi ito makapaniwala.  "Bree, baka may inasikaso lang."

Laglag ang balikat nitong isinara ang wardrobe.  "Saan ang gusto mong higaan
Tara?"  Malungkot pa rin na tanong nito.

"Kahit saan. Ikaw saan ba gusto mo? Gusto mo bang sa gitna?" Alok niya dito.

"Sige." 

"Bree..." Tarieth wanted too much to comfort her friend pero hindi niya alam kung
paano.  Hindi rin niya maintindihan kung bakit nalungkot ito.  Hindi ganun ang
Brynna na kasama niya sa loob ng ilang buwan.

"I'm okey Tara.  May naalala lang ako."

"What is it?" Tanong niya dito.

"Alam mo ba na ang trabaho ng mama Sola ko ay isang preserver sa Palan?" 

Napasinghap si Tarieth sa narinig. 
"Really?  That's great Bree?  Pwede kaya akong turuan ni High Lady Sola?" Excited
niyang tanong sa kaibigan but when she saw Brynna's eyes natigilan si Tarieth. 
"What's wrong?"

"Sa mga lumipas na panahon ang salitang preserver become a taboo in Palan.  Sa
Academy iniiwasan nila ako Tara.  Alam mo ba sa loob ng ilang taon ko sa academy ay
nag-iisa ako palagi sa silid ko?  That's why ng dumating ka laking pasasalamat ko. 
I never had a friend Tara and a roommate.  Ni ayaw akong kausapin ng mga kaklase ko
dahil takot sila na mahawa sa pagiging outcast ko.  Even my Professors, lahat
sila.  I was never even offered apprenticeship kahit alam nilang ako ang
pinakamagaling sa lahat ng mga kaklase ko.  It didn't bothered me back then that
much.  Pero baka pagnalaman mo, ni Tempest  at Seregon ay ganun din reaction nila
sa akin."

Lumapit si Tarieth sa kaibigan at tumabi ng upo.  "Bree, sa tingin mo ba ganun si

Tempest? Or Seregon?  Magdahan-dahan ka sa pag-iisip sa kanila ng masama dahil
isusumbong kita.  Patay ka kay Tempest.  Kung aayawan ka ni Seregon, may
paglalagyan siya sa akin.  Kaya wag kang mag-alala!"

Natawa ito sa sinabi niya, thinking she was joking.

"It was a good thing anyway, dahil doon they leave me alone.  Kaya wala rin akong
kaaway."  Nakangiting sabi nito.

"Good.  Ngayon magpahinga na muna tayo.  Nabuksan mo na ba ang ibang wardrobe? 

Baka nariyan na ang ating mga uniform!"

Umiiling ito at masigla natumayo.  Sabay nilang binuksan ang pintuan.  Ilang saglit
pa ay masaya na uli ito.  Habang abala ang kaibigan sa pagbuklat ng mga libro ay
lumapit si Tarieth sa binta.  She saw the forest outside covered in snow, hindi pa
rin totally natutunaw, kahit paano ay nakatulong ang scenery sa labas na humupa ang
galit na nararamdaman niya sa dibdib.  Totoo sa loob ni Tarieth ang sinabi sa
kaibigan.  Habang nakinig at pinagmasdan ang kaibigan she felt that the treatment
ng mga tao sa Palan, mga kaklase at nga Masters nito, leave a wound so deep sa
pagkatao ng kaibigan.  It also shows how strong her friend.  She had survive
them.  

Sabay pa silang napalingon ng buglang bumukas ang silid.  "Karess!" Sabay pa na

sigaw nila.

"Akala ba ninyo hindi ako makakapasok?  The ward in this place was made by my
grandmother. Piece of cake!"

"You want to eat Karess?" Nagtatakang tanong ni Brynna.

"No dear, piece if cake means "easy as 1,2,3!" Paliwanag nito sa dalawang batang
naguguluhan.  "Do you want to learn words from other realm?"  Natigilan si Tarieth
sa narinig pero hindi nagpahalata.  Sa ngayon ayaw niya munang isipin ang other
realm.  Ni hindi niya pa sinabi sa kaibigan ang nangyari sa Selection.  There is a
right time for it.  Kaya nakinig siya sa dalawa.  Gusto din niyang matuto.  Very
eager na nakinig silang dalawa ni Brynna kay Karess habang ito naman ay parang
isang kapitapitagang magtuturo na palakadlakad sa kanilang harapan habang
tinuturuan sila.  Ito rin ang sumuko sa kawalan nilang dalawa ni Brynna ng humor. 

Later on, instead na magliwaliw sa labas they both decided to stay inside the room
at doon hintayin si Tempest.  Kaya natigilan silang tatlo na parang mga estatua ng
biglang bumukas ang pinto at tumambad sa kanila ang isang magandang batang babae.

•note•Pag hindi magvote walang update! Lol! Joke lang.  Wala naman akong magagawa
kung hindi ninyo nagustuhan work ko. Huhuhu! Charot!  Pakapalan na to ng mukha
noh!  Thanks sa mga naghintay ng update!  Magkape muna bago magbupdate uli!

=================

Fourteen: First meeting

She was wearing a beautiful gown.  Mukhang may iniisip ito dahil ni hindi sila nito
napansin.  Halatang malungkot ito. Pagkapasok ay tinungo nito ang pinakaunang kama
at pabagsak na humiga doon.

"Well hello Princess!" Si Karess ang unang nakahuma. Napabalikwas ng bangon ang
kakapasok na batang babae.

"Hello Ty(tee)!" Bati niya dito. Lumingon ito at nagtama ang kanilang mga mata. 
Naglakbay ang mga mata nito sa kanyang kabuuan halatang hindi makapaniwala na
naroon siya.

Dahil nasa kanya ang atensiyon nito kaya nagulat ito ng bigla itong yakapin ni
Brynna pero agad din na himiwalay.

"Finally! Nagkita na rin tayo!" Excited na sabi ni Brynna.

"Bree! Tara!" Bulalas ng batang babae. Ganun nalang ang panghihilakbot ni Tarieth
ng bigla itong umiyak. Hindi nila alam kung bakit ito umiyak kaya niyakap nila
ito.

"Nakakainis kayo! Alam n'yo ba na galing pa kami ni Seregon sa palasyo? Ilang

oras akong nagtiis na ayusan dahil akala ko darating kayo ngayon! Tapos malalaman
ko lang na hindi pala kayo ang dumating? Hindi man lang ninyo ipinaalam sa amin ni
Seregon na hindi pala isa sa inyo ang umaangkin sa truno! Tingnan mo hitsura ko!"
Talak nito.

"Maganda naman ah! Mukha kang prinsesa!" Sabat ni Karess.

"Prinsesa! Hindi na ako bata para pangarapin--- teka sino yon?"

Natawa silang dalawa ni Brynna at ipinakilala dito si Karess.

"Sorry Ty, hindi namin alam na may pangyayaring ganun dito. Saka dumating naman
kami ngayon diba kaya hindi nasayang ang paghahanda mo." Nanunukso pang sabi ni
Brynna.

"Bakit mo naman naisip na isa sa amin iyon?" Nagtatakang tanong ni Tara.

"Naramdaman ko kasi na malapit na kayo kaya akala ko isa sa inyo ang dumating."

"Ang angkinin ang truno ang pinakahuling bagay na gagawin namin Ty. Pero hindi ka
ba masaya na nagkita na tayo?" Tanong niya dito.

Napangiti si ito na mukhang noon lang yata nagsink in sa utak na magkasama na sila.
"Syempre masaya! Ang tagal kaya naming hinintay ni Seregon na makita kayo."

Sabay na napatingin sila sa pinto ng may kumatok. Lumapit si Tempest sa pintuan

at binuksan iyon. Pagbalik ay may hinihila na itong isang matangkad na mukha ng
binatilyong lalaki.

"Cee!" Unang nakilala ni Brynna ang bagong dating.

"Seregon!" Bati niya rin.

"Lee Min Ho!" Si Karess!

"Girls, girls his mine!!!" Pang aangkin ng pusa kay Seregon ng makitang niyakap
nilang dalawa ni Brynna ang lalaki at nakikisiksik din ito. "Yey! Group hug!"

"What's that weird voice?" Tanong ni Seregon.

"Hey! Hindi weird ang boses ko! Sultry! And your stepping on my tail! Watch
it!" Halos mapatalon si Seregon sa gulat ng makita si Karess sa paanan nito at ng
makitang naapakan pala talaga nito ang buntot ng kawawang pusa.

"Sorry." Hinging paumanhin ni Seregon.

"It's okey handsome. Pasalamat ka kamukha mo si Min Ho ko kaya patatawarin kita."

"What's that thing talking about?" Nalilitong tanong ni Seregon.

Pareho silang tatlong natawa maliban kay Karess.

"I'm not a thing! I'm a she!"

"I'm sorry, hindi ko intensiyon na insultuhin ka." Muling paumanhin ni Seregon.

"She's an old friend of mine. Don't let her appearance deceive you. She's a
thousand year old Sphinx."

"A Sphinx?" Sabay pang bulalas ni Tempest at Seregon.

"Yes, Min Ho. Now will you date me?" Lumapit pa ito sa paa ni Seregon at ikiniskis
doon ang katawan.

"Sorry Cee, she's just playful." Paliwanag niya kay Seregon.

"What does a date exactly?" Tanong ni Seregon.

"Oh! Just bring her to the dining hall and let let her eat whatever she wants."
Sagot ni Tara sa pagkakataong iyon ay alam na nila ni Brynna ang ibig sabihin ng
salitang date.

"Okey. Bayad sa kasalanan ko, I'll date you." Ang pangako ni Seregon dito na
mukhang nawala sa isip na hindi pwedeng magdala ng pusa o kung anong hayop sa
school.

"Wow! He's easy. Thank you!" Muli nitong ikiniskis ang katawan sa paa ni Seregon
pagkatapos ay pumunta sa pinakagitna na kama at doon humiga.

Hindi magkamayaw sa kwentuhan silang apat.  Unahan pa sila nga lapit sa bintana ng
biglang may marinig sila na kulog.  Dahil maliit si Brynna kaya binigyan ito ni
Seregon ng mapagpatungan. 

She saw dark clouds forming at far distance.  Kinabahan si Tarieth, the clouds was
forming at fast speed which means it's not a normal phenomenon. May kumatok sa
pinto na agad namang pinagbuksan ni Seregon. Pinapapunta lahat ng mga studyante sa
dining hall. They were about to leave pero nakiusap si Tempest na mag bihis muna.
Pagkatapos makapagbihis nito ay sabay na silang nagtungo sa dining hall.

After they all have eaten ay may inaanunsiyo ang nagngangalang Master Shadowwater
sa kanilang mga studyante.  Tama ang kutob ni Tarieth. Something was bad going on. 
The banging on the door can be heard even from the dining hall. Lahat ng mga
studyante ay kailangang magpunta sa Hall of Masters.  They are on their way nang
biglang may mukhang nabasag na kung anong bagay.  Malayo pa ang Hall of Masters
mabuti nalang at may malapit na silid at don sila hinila ni Tempest.  Sumunod naman
ang lahat.  Inside Master Cadwallader took command.

Bumilib si Tarieth sa Master Cadwallader.  He look so capable at mukhang hindi ito

pahuhuli ng buhay.  Halatang lalaban ito para protektahan ang mga studyante.  She
prayed to all the elements na sana all of them will come out alive after this.
Dahil base sa ingay na narinig nila sa labas ay mukhang hindi basta-basta ang kung
sino man ang nasa kabilang bahagi ng pintuan.  Napatingin si Tarieth sa kaibigang
si Tempest.  Halatang kinabahan din ito pero hindi nagpapahalata.   Nakahinga din
siya ng maluwag ng sabihin ni Master Cadwallader na lahat ng healers ay kailangan
magpunta sa likod. If worse comes to worst at least they have healers at hand.
And most importantly Bree and Seregon is safe for the meantime.

They heard a boom at tumambad sa kanila ang isang nakaitim na roba at matatanggad
na mga lalaking pumasok.   Noon napansin ni Tara na natigilan ang kaibigan na para
bang na shock ito.

Oh shit!" Ang mga nilalang na pumasok kung hindi siya nagkakamali ay mga were. 
They are strong, fast and bread to fight.  Niyugyog niya si Tempest that looked
like in shock. Matagal bago natauhan ito.

"Ty, makinig ka. Ang mga kalaban natin ay mga Were. Malalakas sila Ty kagaya ng
isang Kapre. But not invencible. Ang tanging weakness nila ay ang kanilang leeg.
Wag na wag kang pahuhuli o mahawakan man lang. Naintindihan mo ba ako?" Tango lang
ang naisagot ni Tempest. Habang ang mga mata ay nakatitig pa rin sa mga giants---
Were.

Nang masigurong okey na ang kaibigan ay humanda siya para lumaban.

It was a bloody fight. Tarieth felt her hands are tied. She wanted too much to
use her powers pero hindi magawa dahil nag aalangan siya na ipakita sa mga ito ang
kanyang kakayahan. After what happened to La Fun dilikado.  Kaya minabuti nalang
niya na makikipaglaban ng mano-mano. Habang nakikita niya kung paano tinalo ng mga
kalaban ang mga stidyanteng kagaya niya ay nakaramdam ng galit sa dibdib si
Tarieth. But felt helpless. Nang lumapit sa kanilang grupo ang isang were ay
humanda siya.

This is it!

Pero kung akala niya ay matatakot ang mga kasama nila ay nagkakamali siya. Lumaban
ang mga kasama niya. Ang nagngangalang Reavel na kaibigan ni Seregon at ang isa
pang lalaki ay sabay na ginamit ang kanilang kapangyarihan pero walang epekto sa
mga were.

Tarieth found herself surrounded by two were, their faces smug, so sure of their
victory. At bakit hindi? Kahit sino na makakakita sa malaking advantage ng
kanyang mga kalaban ay iyon ang mararamdaman. Sa tangkad palang ng mga ito ay talo
na siya, sa lakas pa kaya. Umabot lang siya ng konti sa baywang ng mga ito. So,
it's going going to be like this huh? Bakit ba kahit saan ako magpunta palagi
nalang labanan ang sumasalubong sa akin? Ganito ba talaga ang mundo ng mga mortal?
Her eyes darted past the were and into the bodies littered on the hard floor.
Hindi niya kailan maintindihan kung bakit may mga taong gustong-gustong manakit sa
kapawa at maligaya sa karahasang nangyayari sa kapaligiran. Napatitig si Tarieth
sa mga mata ng mga kalaban. All she saw was their intent.

The intent to kill.

Well, to be honest hindi lang naman siya ang gustong patayin ng ng mga ito, it just
so happened na nakaharang siya! Totoo sa kanya ang kasabihang "she happened to be
at the wrong place and the wrong time!"

Pilit na pinakalma ni Tarieth ang kumakabog niyang puso at pinakiramdaman ang

paligid. Hindi niya dala ang kanyang blade at pana but...she run towards the two
were.

Towards death.

•note•Nagising ako sa ingay ng emails ko!  Huhuhu!!! Paxenxa na kahapon di ako

nakapag ud may importante lang ginawa.  Ang hindi magvote---alam n'yo na! Hahahaha!
Thanks guys!

Realynbautista6, lories16Kapreng-bubuyogPheejay

(It's for you guys!)Kiss! Kiss!😘

=================

Fifteen: Bloody fight

The world slowed down for Tarieth.  The were on her right smelled of a panther at
siyang pinakamatangkad sa dalawa slashed her with his long sword.  She bend her
body backward, the blade sweeping above her face almost touching her nose.  Her
hands reaching at her boots removing two daggers and with a sweeping motion she
slashed it at the back of the were's right knee cutting flesh and tendons.  Ang
isang were ay masyadong malayo para maabot niya instead she throw the dagger at the
other were, hitting him in the chest.  Napatingin sa sariling dibdib ang were. 
Nakita nito ang dagger niya na nakabaon doon.  Gamit ang kaliwang kamay ay
tinanggal nito sa pagkakabaon ang dagger niya na para bang isa lang itong karayom
na nakatusok sa katawan nito, he throw her dagger into the air. 

Her dagger went spinning into the air bago hinuli ito ng were holding at the tip of
the dagger.  And with a speed faster than she imagine possible, throw it at her
direction.

"Oh shitter!" Mura ni Tarieth sabay ilag.  With a zing sound it went past by her
face at bumaon ito sa haligi ng pintuan na yari sa kahoy hanggang sa puluhan. 
Tarieth doubted kung matatanggal pa ba niya iyon kung subukan niyang tanggalin.
"Later then."  Now she made them angry.  She remember reading somewhere never to
make any were rise their hackles pero hindi lang iyon ang kanyang ginawa.  She made
them angry, angry enough para sugurin siya ng dalawa, each wanted a piece of her. 
With a sly smile humanda si Tarieth at hinintay ang dalawa.  Sa galit ng dalawa
both forget caution.  Parehong nakataas ang  swords ng mga ito ng sumugod.  They
simultaneously swing their swords at her. 

Kung meron man sigurong bintahi kay Tarieth sa labanan ng dalawang were ay iyon ang
bilis niya.  And she intend to use it at her full advantage.   Every swipe at her
she responded with a hit using her fist.  She know it wasn't enough at higit sa
lahat she will eventually get tired of moving enough to slow her down.  At pag
nangyari  iyon, shes were food.  Well, technically were don't eat human flesh, even
them have laws to follow but who knows?  Kasama din sa mga laws na sinasabi niya na
bawal sa mga ito ang sumugod sa paaralan na ito.

Pinakatitigan ni Tarieth ang dalawa.  Ang dalawa ay humihingal na at pinagpawisan. 

Susugod muli sana ang werepanther sa kanya ng bigla itong gumiray sa kanan na
parang lasing, shake his head na para bang sa ginawa ay mawala ang kung ano mang
nararamdaman.  Gumiwang uli ito sa kaliwa still trying to reach her.  Hindi na
hinintay pa ni Tarieth ang susunod na mangyayari.  Once her poison takes affect no
one in the world can save them...except her of course.  Hemlock is the most
poisonous plant in Elvedom, from the leaves to the roots, the plant is deadly. 
Even a small amount of it causes sure death, it affects the body's neuromuscular
junctions causing paralysis and asphyxia.  Dapat kanina pa namatay nag dalawa, it
only shows how powerful the two were.  Kanina ng hugutin ng were ang kanyang dagger
ay kinabahan si Tarieth na baka malaman nito that her dagger are coated with
poisons pero swerte niya at hindi ito napansin ng were. 

Mabigat ang dibdib na hinanap ni Tarieth ang kaibigan, ganun nalang ang kanyang
panghihilakbot ng makitang may paparating na bulang apoy at patama dito. Sumigaw
siya ng babala pero huli na. Tumama ang apoy dito, sa lakas ng impact ay tumilapon
ang kaibigan sa dingding na bato. Parang umikot ang mundo ni Tarieth sa
nasaksihan. It was like watching Furax again. Nanginginig ang katawan ni Tarieth
sa takot para sa kaibigan. She just stood there watching her friend fought with a
black robe mage. Her friend was engulfed in fire and she can't move, her body not
following her brain.

It seems like eternity for Tara watching her friend na tinutupok ng apoy at wala
siyang magawa. Pilit na nilabanan ni Tara ang panginginig ng katawan, ang takot na
nararamdaman para matulungan ang kaibigan and found out na mahirap palang gawin
iyon, she felt helpless.

Pumikit si Tarieth, she let the world fade around her, trying to find her center.
Her breathing started to calm down, next the rest of her body. Nang muli niyang
buksan ang mga mata ay bumungad sa kanya ang nakatayong kaibigan, very much alive
and fighting. Kahit gutay-gutay ang damit nito ay pilit pa rin nitong lumaban
hanggang sa matalo ang kalaban. Mabilis niya itong nilapitan at tinulungan, pero
naramdaman nilang pareho na may mga were na dumating, sabay pa silang napaungol ng
kaibigan sa nakita.  Though they are both tired, they prepare to fight. 

It turned out na hindi na pala kailangan.

Pareho silang nagulat ng bigla nalang may humarang na bulto sa kanilang harapan,
nakatalikod ito sa kanila.

"Go kitten." Ang sabi ng babae bago humakbang na ito palapit sa dalawang Were then
stopped and waited for them to attack. Hindi naghintay ng matagal ang babae dahil
agad na sumugod dito ang kalaban.

She move like a warrior and fight like a warrior. Her aims are precise and true to
her target. She moved with grace and speed that even with her elven eyes she could
hardly follow, with a skill that can only be achieved with rigid training.

The fight ended before it begun. It only shows how skilled the woman is.

Hindi nagtagal ay dumating din ang iba pang mga Masters at professors. Finally
she saw Brynna and Seregon, nakahinga siya ng maluwag when she saw both seemed
unharmed. A tall guy with a hint of elven features knelt down at kinausap ang
kaibigan. Base sa mga sinasabi nito mukhang ito ang ama ni Tempest. Bakas sa
mukha nito ang matinding pag-alala. Halatang natakot ito sa kalagayan ng anak.
Hindi rin nakaligtas sa kanya ang paghagod nito ng tingin sa buong katawan ng
kaibigan, probably looking for injuries. Nakahinga ito ng maluwag ng makitang
walang grabeng pinsala ang anak maliban sa kamay. Reluctant pa itong hayaan si
Brynna na tulungan si Tempest pero he changed his mind ng magpakilala si Brynna.
Mukhang naekwento siguro ni Tempest dito ang pagiging healer ni Brynna.

Pagkatapos magawa ni Brynna ang initial healing ng kaibigan binuhat ito ng ama at
dinala sa silid nila. At the corner of her eyes she saw the elven woman talking to
people. Habang patuloy na naglalakad kasama ang mga kaibigan at iba pang mga
studyante paalis sa silid na iyon ay patuloy na pinagmasdan niya ang babaeng elfo.
If she's not mistaken, the elven woman is ViticiPrema. Ang nag-iisang anak na
babae ng kanyang Master Drakon at Lady Myfanwy. And the wife of High Lord Firen.
Hindi maiwasan na bumilib si Tarieth dito. The woman was living with the mortals
all her life. Hindi niya ma imagine kung paano ito nabuhay at patuloy nabubuhay sa
mundo ng mga tao. There was no sadness in her eyes. She must be content kung
ganun.

Napakaswerte ng mga kaibigan niya. They are surrounded with loving families. Her
only memory of being like that was when she was five years old. The next year she
was given away to train.

Napansin ni Tarieth na lumingon sa direksyon niya ang lola ni Tempest kaya mabilis
na nagtago siya sa mga studyateng kasabay. Hoping na hindi siya mapansin nito.

Not yet.

•note•Got my tooth extracted today.  Sobrang sakit kasi naputol kaya binarina ang
gums ko! Tapos sa tagalkumupas na ang anesthesia.  Huhuhu!!!sa dami kong napabunot
na ipin before first time kung nakatry na may stitches sa gums!  Tatlo pa!  Walang
Brynna na tumulong sa akin!
Nag-eenarte,xiantana🤕

=================

Sixteen: The royal highnesses

Habang nagpapagaling ang kaibigang si Tempest ay sinamantala ni Tarieth iyon. 

Dahil sa nangyari sa Selection temple ay hindi siya mapakali.  Hindi mawaglit sa
kanyang isipan ang mga sinabi ng tatlong nilalang.  Ang ipinagtataka niya ay kung
bakit tatlo lang ang mga ito gayong may apat na elemento.  At naguguluhan siya sa
mga sinasabi ng mga ito.  Kailangan niyang malaman kung ano ang mga nilalang na
nakausap niya at higit sa lahat kailangan malaman niya kung ano ang ibig sabihin ng
mga sinasabi ng tatlo.  And the only way to do that is to do some research.  The
most obvious place to go is the library, after all this school was as old as the
temple. 

Kaya naman heto siya ngayon, buried in books, beside her was Karess who was the
only one helping her, at ang tanging pinagsabihan niya sa nangyari.  Sa mga
mapapadaan na studyante they would think it funny seeing a huge cat flipping
pages.  What they didn't know that the cat is one of the most intelligent creature
in existence.  Mas ito pa nga ang nagbibigay impormasyon sa kanya.  Sa lahat ng
nabasa niya wala siyang nakitang impormasyon man lang sa kanya tungkol sa tatlong
nilalang.  O tungkol sa mga nakasulat sa pader ng Temple. 

The next day ganun pa rin ang ginawa nilang dalawa ni Karess at kagaya ng unang
araw naduduling nalang si Tarieth at nananakit ang likod ay wala pa rin silang
makita kahit man lang na mention kahit saglit ang tatlong nilalang.  With a
throbbing head tumayo si Tarieth at inaya si Karess na maglakad at libutin ang
paaralan.   Sa kanilang paglilibot ay nakakarating sila sa training ground.  Walang
katao-tao doon.  Dahil sa nangyari, all classes are temporarily suspended.  Aalis
na sana si Tarieth ng may mahagip ang kanyang mga mata. 

There was someone in there, no-two people.  Lumapit si Tarieth sa kinaroroonan ng

mg ito.  Magkaharap ang dalawa.  Nakatalikod sa kanya ang isang kaya di niya
mamukhaan at ang isa naman ay nakapwesto paharap sa kanya at kilalang-kilala niya. 
Si Master Bris Cadwallader.  Mukhang may pinag-usapan ang dalawa, hindi man tama ay
curious na nakinig si Tarieth.

"Hindi ko maintindihan kung bakit sila sumalakay sa University.  But I guess the
reasons are obvious wasn't it?"  Ayon kay Master Bris.

"I guess you are right Dre. But do you think I can ask him about it?  Alam mong
ayaw niyang pag-usapan ang kanyang nakaraan." Sagot naman ng lalaking nakatalikod.
Kahit nakatalikod ay halata ni Tarieth na mayaman ang lalaki dahil sa suot na damit
at tindig nito.

"More than anyone ikaw ang may kapangyarihan na kayang magtanong sa kanya." Si
Master Bris.
"At suklian ng kawalanghiyaan ang lahat ng ginawa niya sa kaharian? If there was
one man who help build this kingdom at pinanatili ang kapayapaan ay siya na iyon.
Hindi Dre, hindi ko magagawa iyon sa kanya." Malungkot ang boses na sabi ng
lalaking nakatalikod.

"Naintindihan kita. And more than ever malaking pasasalamat ko na hindi ako ngayon
ang nasa kalagayan mo. Tanging ipinapangako ko sayo na I will lay down my life for
you, for our people and for the kingdom. You are my brother by choice Leon, never
forget that." Pangako ni Master Bris.

"Sa lahat na nangyayari sa nakalipas na mga linggo at araw ay higit kailan man
kailangan ko ang mga tulong ninyo. At napakaswerte ko na nariyan kayong mga tunay
kung kaibigan. And same here brother, same here." Nagtapikan ang dalawa sa
balikat pagkatapos nagyakap.

Bago pa siya mapansin ng dalawa ay patalilis na nilisan ni Tarieth ang lugar.

Gustuhin man niyang magtagal at makinig ay iniiwasan niyang may makapansin sa
kanya. Kung hindi dahil sa kanyang matalas na pandinig ay hindi niya marinig ang
pinag-usapan ng dalawa. Ang kinaroroonan niya ay malayo ang distansiya kaya hindi
kaagad siya napansin ng mga ito.

Habang naglalakad pabalik sa silid nila ay naglalaro sa isipan ni Tarieth ang

narinig niyang usapan ng dalawang lalaki. Sino ang lalaking pinag-usapan ng
dalawa? At sino ang lalaking kausap ni Master Cadwallader? Tinawag niya itong
Leon? At higit sa lahat bakit mas lalong nadagdagan ang mga tanong niya? Paano
niya matatagpuan ang kasagutan kung ganito siyang parang magnanakaw na patago-tago?

She probably needs to tell her friends as soon as Tempest recover. Wala na siyang
pagpipilian.

Napadaan si Tarieth sa isang malaking pintuan. There are guards stationed outside.
They are not school guards, they are wearing the red and white uniform ng mga guard
na nakikita niya sa Rukai. Soldiers.  Hindi naman nakapagtataka iyon, after what
happened a few days ago, talagang hihigpitan ang security ng school.

"Hi! Bagong student ako dito. Pwede bang pumasok?" Tanong niya sa dalawa gamit
ang common tongue ng Quoria. Tumango lang ang isang guard at hinayaan siyang
pumasok.

It was a huge room with a ceiling twice as high sa kisame ng kanilang silid. Dapat
lang, kasi ang mga statue na naroroon ay life size iyon. Ibig sabihin may mga 8ft
na statue doon dahil pinakamaliit na sa isang guardian ang 7ft. Tiningnan ni
Tarieth isa-isa ang mga statues na naroroon, reading what was written on the
tablet. Hanggang sa naka nakarating siya sa statue ng isang guardian, the one
placed at the foot of the dais, nearest to the Empress throne. It was Master
Herone's likeness. There was no writings on his tablet only his name and rank.
Commander General of the Guardians. At the other side was the statue of Master
Drakon Strongbow. Commander General of the Army. Standing next to the Empress was
the Supreme Commander Vulcan. A handsome man. A warrior. And the reason why the
empire had fallen.
"She's beautiful isn't she?"

"Yes. She is." Sagot ni Tara without looking at the person speaking.

"What are you doing here?"

"Looking. Exploring. Ikaw anong ginagawa mo dito Cee?"

Saka lang tiningnan ni Tara ang kaibigan. Lumapit si Seregon bago sumagot.

"Looking for you."

"Bakit?" Kunot noo na tanong ni Tara dito.

"Meeting at the Dining Hall."

"Bakit doon? Wala ba kayong amphitheater?"

"I don't know but it's lunch time already kaya siguro. And yes, the school have a
huge coliseum."

"Cee, bakit dito tayo pinapunta ng mga professor noong sinalakay ang school?"

"Hindi ko alam. But probably because of the space and the statues are a good
hiding places. No one wants an open ground during a fight. Why the curiosity
Tara?"

"Wala naman. Nasasayangan lang ako sa mga statues na naririto. Mabuti nalang wala
masyadong na damage."

"Of course. Paano namang may masira dito eh, hindi naman nakarating dito ang
labanan." Amused na sabi ni Seregon.

"Really?" Nababaghang tanong ni Tara dito.

"Yes really. Kaya halika na, kanina pa naghihintay sa atin si Bree." Aya nito kay
Tara sabay hila dito.

Tama nga ang sinabi nito. Naghihintay sa kanila si Brynna. Dahil tulog pa rin si
Tempest iniwan na muna nila ito saglit.
Marami ng tao sa dining hall ng makarating sila. Napagkasunduan nilang tatlo na sa
pinakamalapit sa pintuan sila umupo para pagnagising si Tempest ay madali sila
nitong makita.

Halos lahat ay tapos ng kumain ng may dumating na mga tao. Dahil karamihan sa mga
ito ay may edad na kaya nasisigurado ni Tara na mga magulang ng mga studyanteng
nag-aaral doon ang mga dumating.

Ang mismong High Lord ang nag welcome sa mga ito. Then the talk started. Habang
tumatagal ay unti-unti rin naging malinaw kay Tara ang pinag-uusapan ng mga
naroroon. Tama nga siya mga magulang ito ng mga studyante doon. At sa dami ng mga
sinasabi ng mga ito ay isa lang ang pumasok sa isipan ni Tara. They want her
friend Tempest to stay in the school, that she is a danger to every student.
Gustong magalit si Tarieth sa narinig. A threat? If not for her baka bangkay na
ang mga anak ng mga ito? I can't believe the audacity of this people!

Ang kaibigan niyang si Tempest na kararating lang ay nakinig din. At first mukhang
hindi nito naintindihan ang pinag-uusapan until she realized na siya pala ang
pinag-uusapan at dahilan ng meeting na iyon.

Nagulat pa ang mga naroroon ng biglang ianunsyo na papasok ang hari at reyna.
Lahat ay tumayo para magbigay galang sa dalawang dugong bughaw. Sa unang
pagkakataon ay tahimik ang mga naroroon.

Tara's heart beats too loud.

•note•Akala ko makapaghintay si Realyn hindi pala! Lol! Pagkagising ko, comment

niya tumambad sa akin. So here's for all of you guys na naghihintay. And also I
would like to know what you thinknof this chapter. Salamat!

=================

Seventeen: Strangers

She saw the king first. 

Nanlaki ang mga mata ni Tara ng makilala ang hari.  The man was wearing the same
clothes with the man Master Cadwallader was talking a while ago.  Ang kaibahan lang
ay may suot na itong gintong korona at kapa. He is tall man with broad shoulders,
tanned skin and almond shape gray eyes. His attention anchored on the High Lord,
whatever he saw on the High Lord face was not good because his expression turned
grim.

Walking beside him was one of the most beautiful petite woman Tarieth had ever laid
her eyes upon. And to think na puro magaganda ang mga elfo. Kung gaano ka tangkad
ng hari, ganun naman ka liit ang reyna. She barely reach his shoulder. Her hair
was beautifully coiffed at the back of her head. May nakapatong sa ulo nito na
isang gintong korona na puno ng iba't-ibang kulay na diamanteng nagkikislapan. Ang
suot nitong puting gown ay simple lang pero bagay na bagay dito. Hindi magawang
alisin ni Tarieth ang mga mata sa pagkatitig sa mukha ng reyna.

Nagsimula na naman ang usapan. Ipinaalam ng hari ang naging usapan bago pa ito
dumating. Sa gitna ng pag-uusap ay biglang dumating ang lola ni Tempest. 
Inakusahan nito na impostor ang babaeng nagngangalang Valerya Narmolanya.  In
fairness naman sa lola ni Tempest, totoong wala naman talaga din siyang
nararamdamang lukso ng dugo dito na kagaya ng nararamdaman niya pag may elfo sa
malapit.  Gaya nalang ngayon ng dumating ang Commander General.  Commander General
ViticiPrema Ioan Narmolanya.  Siguradong sobrang proud si Master Drakon dito.  Lalo
na siguro sina Raiden at Daxen. 

Hindi hiniwalayan ni Tarieth ang commander ng tingin kaya naman ng patalilis itong
umalis ay sinundan din niya ito.  

Lumabas ito sa school at naglakad patungong gate.  Ni hindi nito pinasama ang mga
tauhan.  Mag-isa niyong tinungo ang gate.  She followed her at a safe distance
mahirap na.  Nagtago si Tara sa likod ng statue habang ang sinusundan ay lumabas ng
gate.  Noon lang din niya napansin na may nakasunod din pala sa kanya.  Si Karess.

"Sino kayo?" Narinig ni Tarieth na tanong ng commander sa lenguahe ng Quoria.

"We -are -here -by -the -order -of -our -queen! We are from Khu-Gwaki." Narinig ni
Tarieth na sagot ng boses lalaki.  Paput-putol ang salita niyo na para bang
nagpapraktis pa lang magsalita.

Wait---what?  Khu-Gwaki?  Isn't that dragon lands?  No wonder hindi ito marunong
magsalita ng common tongue.

            "Tara! Kanina ka pa namin hinahanap." Si Brynna.

"Shhhsss..." Saway niya sa mga kaibigan na dumating.  Itinuro niya sa

mga ito ang pigura ng lola ni Tempest. Nakatayo ito, feet apart. Ang dalawang kamay
ay ipinagkrus sa ibaba ng dibdib. May kausap itong apat na matatangkad na tao na
nakakapote. Natatakpan ang mga ulo ng apat kaya hindi nila makita ang hitsura ng
mga ito. Tahimik na nagmasid at nakinig silang lima, panglima si Karess.

"Anong sabi?" pabulong na tanong ni Brynna. "Bakit hindi ko

maintindihan?"

"It's Khu-Gwaki language. Isa sa mga tanyag na lugar ng Animalia Were

Kingdom." Sagot ni Tara.

"Ahhh. Kaya pala. Alam ko ang lenguahe nila pero konti lang." si
Brynna. Patuloy na nakinig ang
"Kung ang sadya ninyo ay may kinalaman sa nangyaring paglusob ng mga kalahi ninyo
sa paaralan na ito ay pumunta kayo sa palasyo at makikipag-usap kayo sa council.
Ngayon kung ang sadya ninyo ay ang aking esposo, umalis na kayo. Hindi ko papayagan
na alin man sa mga lahi ninyo ang kakausapin siya. Ako si ViticiPrema Strongbow.
Ang asawa ko ay si High Lord Firen Strongbow hindi Khosanen Firen Gwawrddydd. Kaya
umalis na kayo."  Sagot ng commander sa mga ito. 

Sa narinig ay mabilis na lumuhod ang mga ito, itinukod ang dalawang palad sa lupa
at humalik doon ng dalawang beses. Pagkatapos gawin iyon ay muling tumayo ang apat.

"Ipagpaumanhin niyo Khosani ViticiPrema, hindi ka agad namin nakilala." Ang sabi ng
parehong lalaki kanina na nagsalita ngunit ngayon ay nakayuko ang ulo. Namumula ang
mukhang humingi ito ng paumanhin na para bang isang malaking kahihiyan ang
nagawa.   Which in truth, kung totoong Khosani ang commander ay talagang dapat lang
na igalang ng mga ito.  Khosani means Princess in Khu-Gwaki language. 

"Wow!  It only mean one thing.  Isang blue blood ang lolo ni Tee!" Napatingin si
Tarieth sa kaibigan.  Mukhang hindi pa nagsink in dito ang narinig.

"By the gods!" parang nauubusan ng pasensiya na sambit ng Commander. Parang gusto
na nitong magpapadyak sa inis. Pero dahil ito ay isang commander general nakontinto
na hanggang sa salita lang ilabas ang inis.

"MeFelina, anong ginagawa mo dito? Sino na naman ang kawawang tene-terrorize mo?"
tanong ng High Lord na paparating. Kumindat pa ito pagdaan sa tapat nila na
nanatiling nakatago. Tumigil ito sa tabi ng asawa.

Halatang natigilan ang lolo ni Tempest ng makita ang apat na nasa harapan. Nawala
ang ngiti sa mga labi nito. At seryoso ang mukha ng magsalita. "Ano ang ginagawa
ninyo dito?"

Hindi agad sumagot ang mga tinatanong dahil muling nagbigay galang ang mga ito sa
High Lord. Lumuhod ang apat at inilapat ang mga palad sa lupa at yumuko para
halikan iyon ng dalawang beses at nanatiling nakayuko.

Halatang naubusan na ng pasyensa ang lolo ni Tempest pero nagpigil lang.  "Tumayo
kayo." Utos nito, mabilis naman na tumayo ang apat.

"Anong kailangan ninyo?"

Kumilos ang kaliwang kamay ng pinakamatangkad sa apat akmang may kukuhanin sa loob
ng kapoteng suot nito. Nagulat ang lahat ng mabilis pa sa kidlat na kumilos ang 
Com. Gen.. Bago pa magawa ng lalaki ang pakay, may nakaambang kumikinang na hagibis
sa leeg nito.Napalunok ang lalaki, tanging ang mga mata ang tanging gumagalaw at
nakatingin sa High Lord.  At least may utak ito na hindi gumalaw. 

"MeFelina..." Narinig nila na sabi ng High Lord sa asawa.  As if to say "take it

easy".
Hindi inalis ni Commander Gen. ang patalim na nakatutok sa leeg ng kaharap, pero
inilahad nito ang kanang kamay. Dahan-dahang ibinigay ng lalaki ang isang
nakarolyong papel. Tinanggap iyon ng commander gen. and step backward without
losing eye contact sa apat na estranghero. Ibinigay nito sa asawang ang papel na
nakarolyo. Agad naman na binuksan iyon ng huli at binasa. Pagkatapos ay muli itong
nagsalita.

"Pag-isipan ko."

Tumango ang kaharap nito, "Maraming salamat Khosanen, Khosani at yumukod muli ang
apat at paatras na humakbang ng tatlo pagkatapos ay saka tumalikod at umalis.

"Pwede na kayong lumabas." Nagkatinginan silang apat ng marinig nila ang sinabi ng
lola ni Tempest. Guilty ang mga mukhang sabay sila na lumapit sa dalawa.

Nanlaki ang mga mata ng lola ni Tempest kaya lahat silang apat ay napatingin sa
kanilang likod. Ngunit wala silang makitang tao sa likod, pero ng mapatingin sila
sa lupa ay naroon nakasunod pala sa kanila si Karess.

Mabilis ang kilos ng lola ni Tempest na yumuko pagkatapos ay nagsalita sa lenguahe

ng mga elfo. "Greeting to you Princess Karessiyana."

"Greetings to you Princess ViticiPrema Ioan Narmolanya Strongbow." Sagot naman ni

Karess na bahagya ding iniyuko ang ulo.

"Kilala ninyo ang isa't-isa?" nababaghang tanong ni Tempest.

"Parang natatakot akong magtanong kung ilang taon na si Karess." Si Brynna.

Natawa si Prema sa narinig. "Spinx are rare ang very special creature. They age
very slowly." Paliwanag ng Commander, pagkatapos ay muling binalingan si Karess.
"Kumusta ka Princess Karess?"

At kagaya ng inaasahan nilang apat, nahihilo ang Commander sa sagot ni Karess.

Sabay silang lahat na bumalik sa paaralan. Tahimik ang lahat habang naglakad
papasok. Walang naglakas loob na magtanong dahil hindi pa rin maipinta ang mukha
ng High Lord kahit si Tempest ay tahimik.

Naabutan nila sa loob ng kanilang silid ang mga magulang ni Brynna at High Lady
Sola ngunit wala roon ang hari ay reyna.

Nakaupo silang lahat sa sofa maliban sa lola ni Tempest na nanatiling nakatayo

malapit sa bintana.  Nagkumustahan at nagbalitaan ang dalawang pamilya.  Matagal
din na nag-uusap ang mga ito hanggang sa nagpaalam ang mag asawang Lancaster.

•note•Bitin noh?

=================

Eighteen: Half-blood

Nang makaalis ang mag asawa ay saka lang nagtanong si Tempest.

"Lola, sino po ang mga taong iyon?" Ang tinutukoy ni Tempest ay ang mga taong nasa
gate kanina.

"Mga kakilala ng lolo mo. Pero hindi na ito importante. Ano nga pala ang nangyari
sa meeting?" At sino itong isa pang kasama ninyo?" Halatang umiiwas ito.

"Sorry po. Si Brynna at Tarieth po." Si Seregon ang sumagot.

Mukhang nakalimutang ipinakilala ng mag-asawang Lancaster ang anak, akala siguro ng

mga ito na kilala na ng mag asawang Strongbow si Brynna.

Nagulat man ang lola ni Tempest sa sinabi ni Seregon ay hindi nito iyon
ipinahalata. "The three of us have been given a chance to fight for the Duel and
Markings." Patuloy nito.

"Hmmnn...that's good. Tatlo? Sinong tatlo? At sigurado na ba talaga kayo?" Muli ay

tanong ng Commander.

"Opo. Ako, si Tempest at Brynna. Sigurado na po kami." Muling sagot ni Seregon.

"I will fight as well." Sabat niya.

Noon lang siya napagtuunan ng pansin ng Commander, napakunot noo ito. Pagkatapos ay
namilog ang mga mata. "Mukhang puno ang araw na ito ng surpresa." Ang sabi.

"High Lord." Tawag pansin ni Tarieth kay Firen. "Gusto ko rin po sana na kagaya
nila Tempest ay lumaban sa Duel at Markings."

"Tarieth hija, alam mo naman siguro na ang kakayahan ng mga kaibigan mo. Mga
bata---"

"She is Tarieth Yaxeni Maranwè Narmolanya. Ang aking lola ang kanyang tagapagturo.
Si Lady Kesiya.  Si Master Drakon Strongbow at Master Herone ang kanyang mga combat
masters. Tingin mo Firen hindi kakayanin ng kaibigan ko ang simpleng pagsubok?" May
kalakip na hamon ang boses ni Karess ng magsalita.

Kulang nalang malaglag ang panga ng mga nakaharap sa sinabi ni Karess.

"Surprise!" May pagka awkward pa na sabi ng pasaway na pusa.  Pagkatapos ay hinarap

siya.  "I'm sorry Tara.  I don't think it's wise to hide it."

Pinagmasdan niya ang mga mukha ng mga taong naroroon.  Ang kaibigang si Brynna na
siyang kauna-unahang nakasama niya.  There was understanding in her eyes.  Then
Tempest.  Nagulat man ay mukhang may hinala na rin ito.  And Seregon.  Sari-saring
emosyon ang nagsalimbayan niya sa mukha nito.  There was confusion, bewilderment
and betrayal.

Binigyan niya ng pagkakataong makapag-isip at mag sink in dito ang nalalaman.

The room was covered in silence.  It stretch for a few minutes hanggang sa marinig
nila na tumikhim ang lolo ni Tempest. 

"Well, ang sabihing nakakagulat ay kulang sa mga narinig namin.  But bago pa man
ang lahat ay may gusto lang akong klaruhin Tarieth, hija."

Napatingin siya dito.  Bahagyang tumango.

"Tama ba ang narinig na sinabi ni Karess na Narmolanya ang iyong blood name?"

Tumango siya dito bilang pagsang ayon.

"Sana wag mong mamasamain ang mga tanong ko hija.  I' am responsible of guarding
the lives of the king and queen.  So, would you mind telling us about yourself and
where you came from?" Pakiusap nito.

"I am called Tarieth Yaxine Maranwè Narmolanya.  Elveden was my home for six years,
I was raised by Queen Erythrina and and Princess Myfanwy.  At the age of six, I
was sent to Lasang, under the tutelage of Lady Kesiya, Karess grandmother, until my
tenth birthday, then, I was asked to leave Lasang."

"Why?"

Napalingon silang lahat ng biglang magtanong si Commander ViticiPrema.

"To live with mortals." Honest na sagot niya dito.

"Mortals?" Her gaze probing.

"Yes." And to prove she's telling the truth at mas madaling maintindihan ng mga ito
ang sinasabi, itnaas niya ang dalawang kamay at tinanggal ang bandana na nakatakip
sa ulo. And removed the glamour she had been wearing since she left Lasang.

Tumambad sa mga ito ang tunay niyang hitsura at matutulis niyang tainga na
identical sa tainga ng Commander. Hindi nagulat ang tatlo niyang mga kaibigan pero
halatang nagulat ang mag-asawa.

"I'm not immortal nor mortal.  I'm in between.  I am not a pure blood, but I have
more elven blood in my veins, katunayan ay ang tainga ko. I age like all child but
I am not sure yet if I will remain young or grow old. I guess we'll know in time."

"Not pure blood?  Why?" It was the commander again.

"I guess the two of you can answer that question better than I Commander General."
Kahit siya man ay gusto niyang malaman ang totoong storya. 

"Sa tingin ko, it would be better kung kompleto tayong lahat bago natin pag-usapan
iyan." Sabat ng High Lord.  "But one last thing hija."

"Yes High Lord."

"Could you show us proof of your identity?  I know what I'm talking about right?"
Tumango siya dito.

Tinanggal niya ang gloves sa mga kamay at itinaas ang sleeve ng kanyang damit.  She
showed the High Lord her two bare arms.

Maliban kay Brynna ay nagulat naroroon sa nakita.

Hindi nakaligtas sa kanyang pansin ang sulyapan ng mag-asawa.  Saglit na nag-uusap

ang mga mata ng dalawa pagkatapos ay tumingin muli ito sa kanya, "hija, I can
answer your question but I don't think it is within my rights.  However, I could
arrange a meeting with the right persons if it's okey with you."

"You mean my parents High Lord?"  It was Seregon who asked.

"Yes." Matiim nitong tinitigan si Seregon.  "And I asked that you all listen to
what they have to say first before jumping into any conclusions. Okey lang ba?"
Though reluctant ay tumango si Seregon kaya pumayag na rin siya.  Kailangan din
niyang malaman ang totoong pangyayari.  

Lumipas ang isang oras ay nasa himpapawid na silang lahat sakay ng isang landaire. 
It was driven by one AirMage, the High Lord himself.  Kasama nila sa loob ng
landaire ang Commander Gen. na tahimik na kinakausap ang apo. Napapansin niya dito
na sa tuwing tumitingin ito kay Tempest ay lumalambot ang expression ng mukha nito.
Fondness and love was visible on her eyes. Nawawala ang pagiging fearsome nito.
Ganun din ang High Lord. Hindi maipagkakaila na makapangyarihan ang dalawa, hindi
lang dahil isang High Lord at ang isa ay Commander General but because you can
actually feel the power exuding from their bodies. Lalo na ang babaeng elfo, she
remind her of a feline creature. Feline are a good pet , it could protect you and
loyal to the bone but you also know what they are capable of. Ang High Lord ay may
charismatic personality kaya mas approachable ito konti kumpara sa asawa nito.

May sinabi si Tempest sa lola na nagpapatawa dito. Napakaganda ng tawa nito na mas
lalong nagpapaganda ng maganda ng mukha ng commander.

"It was really frustrating lola. Wala naman kasing nakapagsabi sa akin na pwede
palang gamitin ang kapangyarihan ko kung paano alisin ang snow! It was so easy
watching them do it, and here I am, halos mabali ang likod ko sa soshovel. So
ginaya ko. I didn't expect it to be complicated." Kwento ni Tempest.

"So what happened?" Nakangiting tanong ng Commander.

"I end up buried in snow." Nahihiyang admit ng kaibigan na itinakip pa ang

dalawang kamay sa mukha.

Nagtawana silang lahat sa narinig.  Nang makarecover silang lahat ay nagtanong si

Brynna.

"Bakit? Paanong nangyari iyon?"

"I'm telling you it wasn't as easy as I thought it would be! I just wanted to
clean the pathway pero ng gamitin ko ang kapangyarihan ko umalsa lahat ng snow.
Nagpanic ako kaya ganun. Akalain ko bang susunod ang snow sa kapaligiran ko?"

"So? Maano naman ngayon? Eh diba mas maganda nga na sumunod lahat sayo?" It was
Brynna again.

"I don't want them to know I could do it that easy." Pinandidilatan pa nito si
Brynna. "They we're there practising and I can see that it wasn't easy for them.
Tapos ako..." Hindi na nito tinapos ang sasabihin, nahihiya.

"You are powerful Ty. Hindi mo dapat ikahiya ang kakayahan mo." Si Brynna.

"I know." Mahinang sagot ni Tempest.

"Well, atleast kahit sa amin hindi mo na kailangan itago iyon kung hindi kulilat
ka!" Biro ni Brynna na nagpapangiti kay Tempest.
"I can't wait to try our water power Bree!" Masigla na uling sabi ni Tempest.

"Wala yang mga kapangyarihan ninyo sa akin!" Sabat ni Seregon.

"Ganun?" Sabay pa nilang tatlo. Siya, si Brynna at Tempest.

"Is that a dare?" Taas kilay na tanong ni Brynna. Tempest give a subtle wink on
Brynna at sabay na itinaas ng dalawa ang tig-iisang kamay papunta sa dereksyon ni
Seregon.

"Oh you gotta be kidding me!!!" Napatayo si Seregon sa gulat. Paano biglang
bumuhos ang tubig dito. Mukha itong basang sisiw!

Walang awang pinagtatawanan pa nilang tatlo ito. Halatang pinigilan naman ng lola
ni Tempest ang mapangiti!

Hindi tinigalan ni Brynna at Tempest si Seregon hanggang sa lumapag ang kanilang

sinasakyan sa palasyo. Sobrang kawawa ito dahil syempre hindi naman ito maka-isa.
Takot lang nito sa Commander General.

•note•I would really appreciate if you'd tell me what you think so far of the story
at kung hindi kalabisan pagnagustuhan please hit the star!!!!

=================

Nineteen: Secrets

Hindi malaman ni Firen kung paano sabihin sa hari ang pakay.  When he asked for an
audience with the king and queen, alam niyang nagtataka ang mga ito.  Kung ang
ibang tao siguro nakiusap na ganun at uraurada ay siguradong hindi pagbibigyan ng
mag-asawa lalo na at papalubog na ang araw.  Pero dahil kilala siya ng mga ito kaya
heto siya ngayon nakaupo sa mismong loob ng silid ng mag-asawa gaya ng paki-usap
niya.

Inside the room the king was seated comfortably on a padded sofa. Simple lang ang
suot nito isang malambot na kulay brown na pantalon at puting long sleeve. Nakaupo
sa tabi nito ay ang reyna, unlike the king, the queen was wearing a beautiful blue
gown, a different one from what she was wearing when he saw her in the university
minus the crown.

"You looked troubled, may nangyari ba?" Tanong ng hari, concern in his voice.

"No my king." Agad na sagot ni Firen, not wanting to alarm the two royals.

"Would you like to set down?" Offer ng reyna.

Saglit na nag-isip si Firen kung tatanggapin ang offer o hindi. He then decided to
set down.

Alam niyang napakasensitive ng topic na ito sa mag-asawa. After what happened many
years ago ay ni minsan hindi nila napag-usapan muli ang topic na ito. And he is
not so sure he wants to talk about it now, pero kailangan.

"First, I wanted to ask that you listen to me. Specially you, your highness,"
pakiusap ni Firen na nakatingin sa reyna.

"Pinakaba mo ako High Lord. Bago ako mangako sabihin mo muna sa akin na walang
masamang nangyari sa anak kong si Seregon." Kinakabang sagot ng reyna na nagsimula
ng mamutla.

"It's not about the prince your Highness, and yes he is safe."

"Oh goodness! Pinakaba mo ako!" Nakahinga ng maluwag na bulalas ng reyna. Then

compose her self and said,"ipinapangako ko. Now tell us please."

"May isang bata akong nakausap na nagpakilalang Tarieth Windstone at maaring

tagapagmana ng trono."

"Ano? Another impostor trying to take the crown? Walang ibang tagapagmana ng
trono kundi ang anak ko High Lord! Kung sino man ito ay dapat patigilin na sa
lalong madaling panahon!" May galit na sabi ng reyna. Pinakalma naman ito ng hari.

"Pakinggan muna natin si High Lord Firen love."

Kumalma naman ang reyna kaya nagpatuloy si Firen. "I wish it would be that simple
Your Highness, pero I believe this one was telling the truth."

"What!??" Halos mapatayo ang reyna sa gulat.

"Please calm down and listen to me." Huminahon naman ang reyna. Ngayon niya lubos
naunawaan kung gaano kalaki ng respeto ng dalawa sa kanya.

"Cut the formality Firen and tell us everything." Ang sabi ni Camthaleon.

"Ilang araw na ang nakalipas ng dumating ang bagong studyante galing sa La Fun.
The ten new students Selection went well, pero dahil may dalawang hindi pa dumating
at nahuli kaya hindi agad ako makaalis. Kung hindi dahil sa sulat na ipinadala sa
akin ni Brennon ay baka hindi na ako naghintay and probably re-schedule the
Selection of the late comers. Pero dahil sa pakiusap ni Bren, I stayed and waited.
The two girls arrived an hour later. Brynna, I'm sure you two have meet already
went first. Sa sulat ni Brennon sa akin, maliban sa pakiusap na siguraduhing
makasali sa Selection at makapasok sa University ang anak ay wala ng iba pang
nakasulat doon. But having been witness sa mga nangyayari ilang buwan na ang
nakaraan sa mga ipinapakitang kapangyarihan ng mga bata ay hindi na ako nagtaka.
Brynna, it seems have the power with both water and earth." Napasinghap ang reyna
sa narinig pero hindi nag komento.

"Given that we know that Brennon is an EarthMage and Lyla is a WaterMage, hindi
nakapagtataka diba? Ang sumunod ay ang batang kasama at kaibigan ni Brynna, si
Tarieth. Again, sa sulat ay walang nabanggit si Brennon tungkol sa batang ito
maliban sa kaibigan at kasama ito ng anak niya. But I heard her name mentioned by
Prince Seregon before." Pagkasabi'y tumingin sa hari.

Tumango ang hari, mukhang naalala din ito ang pangalan.

"Noong una kung makita ang bata ay wala akong naramdamang kakaiba. She seems
ordinary, too ordinary. But everything changed ng umupo siya sa pentagram at
ipinikit ang mata." Tiningnan ni Firen ang mag asawa sa mga mata. "In my many
centuries living here in our world, I have never felt and seen such raw power I
have seen and felt that day."

Firen discribe in detail everything that happened that day, hindi man nagsasalita
ang mag-asawa ay halatang kinikilabutan ang mga ito.

"At dahil sa kapangyarihan na ito kaya nasabi mo na ito ang tagapagmana ng trono?"
Tanong ni Camthaleon.

"No." At nagpatuloy siya sa pagkukuwento. "The child was very silent, always
fades in the background, rarely speak. It's as if she didn't want to be noticed.
But she listens and observed. Too observing, it's as if she assess all the people
in the room and categorized them. She reminds me of someone."

"Who Firen." It was the king who asked.

"Soon you will know, then you tell me."

"Could you tell us about her background at kung bakit niya inaangkin ang trono?
Bloodlines?" Asked the queen.

"I'm sorry Nienna if I give you the impression na parang inaangkin ng batang si
Tarieth ang trono. Ang totoo she hide to us, kahit si Brennon ay mukhang walang
alam sa totoo niyang pangalan at pagkatao. Pero pakiramdam ko may hinala siya."

"What is it Firen? Bakit pakiramdam ko may hindi ka sinasabi sa amin? What is

it?" Nagdududang tanong ni Camthaleon.

"Nalaman namin ang totoo niyang pangalan dahil sa isang pusa." Sagot ni Firen na
lalong nagpakunot noo ng magasawang Camthaleon at Nienna.

"Isang batang pusa na kilala ng asawa ko. Tinawag niya itong Lady Karessiyana.  A
glamoured sphinx."

"Oh Cam!" Napahawak ang reyna sa kamay ng asawa.  Unti-unting namuo ang luha sa mga
mata.  Tumayo ito at lumapit kay Firen at lumuhod sa harapan nito.  "Firen wag kang
magbiro ng ganyan please..."nanginginig ito.  "I--hindi ko ka-kayanin Firen!  Don't
give me false hope..."at humagulgol ito sa paanan ni Firen. 

Hindi malaman ni Firen ang gagawin.  He hated what he saw.  Kaya nag aatubili
siyang sabihin sa mag asawa ang balita dahil hindi niya alam kung paano ito
tatanggapin ng mag-asawa lalo na ang reyna.  Siya at ang asawa niya si Prema ay ang
tanging saksi sa pinagdaanan ng mag-asawang Camthaleon at Nienna.

Dinaluhan ni Camthaleon ang asawa, inalalayang makatayo ay saka niyakap habang

patuloy naman sa pag-iyak ang huli. Nagkasalubong ang mga mata ni Firen at ni
Camthaleon. The kings eyes was asking for the truth, he stared back unblinking.

Nang muling makaupo ang dalawa ay patuloy na nagsalita si Firen, he wanted it all
out.

"Ang batang si Tarieth ay sinabi sa akin na gusto din niyang sumali sa Duel.  Pero
dahil hindi ko alam ang kakayahan niya kaya nag-aatubili ako.  But Karess, Lady
Karessiyana let us know that Tarieth was more than capable.  Since she was under
the tutelage of Lady Kesiya.  And that she was trained by the best.  Master Drakon
and Master Herone.  A-and I feel that Karess was telling the truth.  Hindi lang
dahil sa sinabi ng sphinx kundi dahil sa nangyaring paglusob sa University Cam,
Nienna.  The girl was there fighting.  At sa mga narinig ko na kuwento, she was
fighting two weres.  Did not used her powers but there was not a scratch on her. 
Prema was there before the fight ended.  She saw our Tempest and the girl.  Both
girls are tired pero walang pinsala ang batang si Tarieth.  She's strong Cam. 
Very." 

"But?" Si Camthaleon.  "Tell us Firen." Utos nitong muli ng hindi kaagad nagsalita
si Firen.

"She's not very trusting.  Nienna..."

"Does she hate us Firen?" Mahinang tanong ng reyna.

"Hindi ko masasabi yan Nienna.  But I want you two to prepare yourselves."

"Why? ---oh!  You bring them here?" nagulat na tanong nito.

"Yes, as a matter of fact all the girls are here and Seregon.  Pinapakain ko sila
habang nagpunta ako dito kasama ang aking asawa.  They are waiting."
~~~*~~~

The sun was almost setting in the horizon ng makarating sila sa palasyo.  Dahil
hindi nakakain ng maayos si Tempest kaya sa utos ng lolo at lola nito ay
pinaghapunan sila ng maaga habang ang High Lord ay umalis para ito muna ang
kumausap sa hari.  Hindi kumain ang Commander, halatang naroon ito para bantayan
sila. 

Pagkatapos kumain ay muli na naman silang nagkwuentuhan.  Naikwuento ni Brynna sa

mga ito ang nangyari sa Saltain. 

"Ang mga tao roon ay wala ng makain.  Kahit ang palengke nila wala na halos tinda. 
Hindi ko alam kung paano sila nabubuhay doon."

"Bakit hindi nila nilisan ang lugar kung ganun?" It was Seregon.

"At pupunta saan?  Sa Brun?  Sa Ver?  Palan? Isle Kingdom?  Do you really think
other kingdom will welcome them with open arms?" Balik tanong niya.

"Yes.  Why not?  Brynna's father the Duke will certainly not deny them."

"Yes.  But they will not be living with the Duke.  They will live in a
neighbourhood with normal people.  Mga mamayanan na may matinding galit sa Tuskan! 
Lalo na ngayon.  Pagkatapos sa nangyari sa La Fun at Brun.  I don't think any of
them will welcome Tuskani people.  They will see them as a threat.  And I can't
blame them.  When you see a family member, loveones dying because of a fever na ang
may kagagawan ay mga taga Tuskan o kung makikita mo kung paano pinatay ang mga
mahal mo sa buhay ng mga Tuskani soldiers, you will not be so forgiving."

Natahimik ang lahat.  She didn't meant to be that harsh on telling Seregon pero
hindi niya napigilan ang sarili.

"So, should the people hate Tuskani?"  It was Tempest who asked.

"No." Sagot niya.  Seregon started to speak when they heard a knock.  It was the
king's chamberlain, Douglas, pinapatawag na sila sa hari.

Sumunod silang lahat dito.  Malayo din ang kanilang nilakad.  Ilang hallways ang
kanilang dinaanan at nilikuan bago nakarating sa malaking pintuan.  Binuksan ni
Douglas ang pintuan saka sila pinapasok.

•note•Please don't forget to vote and also all comments, suggestion even violent
reactions are all welcome.
=================

Twenty: Truths

Tumambad sa kanilang lahat ang maganda at napakalaking silid. Carpeted flours, a

huge four foster bed with gold covers. Huge windows, beautiful paintings and
tapestries hanging on the wall. Tahimik na inilibot niya ang mga mata sa loob ng
silid hanggang sa mapadako ang kanyang paningin sa life size portrait ng dalawang
taong nasilayan niya sa unang pagkakataon kanina lang. It was the King and Queen.

Habang pinagmasdan ang painting ay naramdaman ni Tarieth na may tao sa kanyang

likuran. Hindi man siya lumingon ay kilala niya kung sino ang dalawang iyon.

The room was filled with silence. Walang kahit sino man ang nangahas na magsalita
o gustong basagin ang katahimikan.

After debating within herself, for the first time she let her heart win. "Why did
you gave me away?" It was just the barest of whisper, pero dahil sobrang tahimik
sa silid kaya narinig iyon ng lahat. Hearing the question Nienna's composure
crumbled and broke in a sob.

"We did not." Matigas na sagot ni Camthaleon. "Never!" May galit sa boses na sabi
nito. "You we're taken from us the moment you we're out of your mother's womb!"

"And you let them..." Hindi gusto ni Tarieth ang pag-aakusang lumabas sa bibig pero
nanaig ang matagal na itinatagong hinanakit sa dibdib. "You let them." Akusa niya
sa dalawa.

"No! Hindi totoo yan hija!" Sabat ni Nienna.

Hinarap niya ang mag-asawa saka nagsalita, "As far as the history goes, there was
no war between elves, mortals and mages ten years ago. Not even a single drop of
blood. Kaya wag mong sabihing ipinaglaban n'yo ako."

"Kung ganyan lang sana kadali anak. Kung ganyan lang sana kadali. Generation
after generation had been waiting for a female to be born in Narmolanya bloodline,
and finally you were born. It was the happiest moment of our lives. Not just
because you are female. Ilang taon din kaming naghintay bago kami biniyayaan ng
anak. And then finally we had you. Isang babae. I was holding you in my arms for
the first time when they barge in. Five of the Empress guards. And they want to
take you away from us. We were on the heat of discussion, kahit sina Firen at
Prema ay hindi pumapayag nang bigla sumakit ang tiyan ng mama mo.  That was when
Seregon was born. Hindi pa man naputol ang pusod ni Seregon ay kinuha ka na nila
sa amin. And yes, I didn't go to war for you. But I swear I would have bring my
kingdom to war with the elves. But you we're suddenly crying. You were born with
tattoos all over your arms. And it was glowing. I can see that you were hurting.
Sinabi sa amin ni Master Drakon, you have few hours to survive kung hindi ka
dadalhin sa Elvedom where the they will bind your powers hanggang sa lumaki ka at
kaya mo ng kontrolin ito. And that the only one can do it is the Empress. May
pagpipilian ba ako? Of course meron. Ang maniwala sa sinasabi ni Master Drakon o
ang hayaan kitang umiyak ng umiyak na parang nasasaktan and try to heal you.  But
by looking at you, alam ko totoo ang sinasabi ni Master Drakon. Your markings are
different. I am a MageHealer anak, kaya alam ko, nararamdaman ko ang unti-unting
panghihina ng tibok ng iyong puso. And it terrified me. I don't want to lose
you.  Walang kinalaman ang iyong ina sa naging desisyon ko. Kaya kung may tao man
na dapat sisihin ay ako iyon. I'm sorry. Hindi kita nagawang ipaglaban. Hindi
kita gustong ibigay sa kanila not because you are female, but because you are my
daughter and my blood." Madamdaming pahayag ni Camthaleon.

"I'm sorry too kung hindi ka namin ikinuwento sa kapatid mo. It was so painful for
us lalo na sa ina mo. Nienna lost the will to live after you were taken from us.
If not for Seregon, baka hindi nakayanan ng iyong ina ang lahat. So kahit ang pag-
usapan ka man lang ay hindi namin ginawa. But everyday anak, every year sa
pagsapit ng kaarawan ni Seregon at kaarawan mo, we always went into the forest. Sa
hangganan ng Lasang hoping kahit saglit, kahit konti makita ka namin. Kahit balita
man lang that you survive ay tama na. But we were always greeted with silence. Sa
loob ng sampung taon bigo kaming makatanggap ng balita mula sa Lasang. Until
today.  Alam mo ba kung gaano kami kauhaw lalo na ang iyong ina na makarinig kahit
konting balita sa iyo?  Kung gaano ka namin gustong makita?  Mayakap?"

"Hija please don't hate us." Pakiusap ng reyna.

Hindi alam ni Tarieth ang maramdaman sa narinig mula sa lalaking kaharap. Mula ng
nagkaisip siya ay tinatanong na niya kung bakit kakaiba siya. Ipinagtapat sa kanya
ng kanyang lola ang tungkol sa kanyang mga magulang but never the reason why.  Kasi
hindi niya maiwasan na maiinggit sa nakapalibot sa kanya na masayang pamilya.
Bakit siya ay wala at ang iba ay meron. If parents are supposed to love and
protect their children gaya ng nakikita niya sa mg elfo, hayop at nilalang na
nakatira sa Lasang at Elveden, bakit siya hinayaang malayo sa mga magulang?

Noong nasa Lasang na siya doon niya narealized na baka kaya siya ipinamigay ng mga
magulang ay dahil kakaiba siya. Nakita niya ang hitsura ng mga mortal na tao. Ang
hitsura niya ay kagaya ng isang elfo. Kakaiba nga din naman siya kung titira siya
sa kasama ang mortal na tao. Kaya siguro siya ipinamigay. May galit at hinanakit
man sa dibdib pilit na tinanggap niya iyon. It's probably how the mortal world
works. Kaya naman nang umalis siya ng Lasang she decided na wag ng magpakilala at
panatilihinh lihim ang kanyang pagkatao.

But when she saw Commander General ViticiPrema. An elf like her, living in the
mortal world at nakikita niyang tinanggap, iginalang at minahal ng sariling
pamilya. Noon niya narealized na baka maaaring may ibang dahilan kaya siya
ipinamigay. And now, after hearing the sincerity of her fathers words. Naniniwala
siya dito? At ang magandang babae na katabi nito na kanina pa walang tigil sa pag-
iyak. She reminds her of the duchess.  Now naiintindihan na niya kung bakit
atubili noon si Duke Brennon na sabihin sa asawa ang hinala na buhay si Brynna. 
Siguro alam nito ang totoong nangyari at nakita nito kung gaano kalungkot ang
reyna.  At ayaw nitong mamgyari sa asawa.  Alin nga ba ang masakit?  To always
wonder if your daughter is alive and live well? O believing your daughter was
dead? 

Napatingin siya sa mga magulang.  The lady, her mother was crying.  Hindi siya nito
hinihiwalayan ng tingin.  Kahit may ilang dipa ang layo niya dito, ramdam na ramdam
niya ang kagustuhan nitong mahawakan siya. 

Dahil hindi alam ang sasabihin sa dalawa at gagawin at nanatiling tahimik si

Tarieth, hinihintay na may magsalita sa dalawang kaharap.

"So, your my sister eh?" It was Seregon. Nakangisi man ang mukha ay namumula
naman ang mga mata.

Napasulyap siya dito. Lumapit si Seregon sa kanya at niyakap siya. Hinayaan

niyang yakapin siya nito ng mahigpit.  Mayamaya ay,"I'm sorry...I didn't know."
Bulong nito sa kanya. "I'm sorry kung mag-isa ka sa loob ng maraming taon at ako
ang kasama ng mga magulang natin. Hindi ko alam." Umiyak na dugtong nito habang
nakayakap pa rin sa kanya.

"It's alright Cee. You were there for me remember? All the three of you. I was
not always alone." Her heart melted at what she heard. Yes, she was not always
alone. Naroon naman lagi ang mga kaibigan niya at si Karess. "And remember,"
bumitiw siya sa pagkakayakap dito para matingnan ang mukha nito. "I'm not just
your twin sister. I am your older twin sister!" She teased.

Natawa ang lahat na naroon kahit terry-eyed.

Humarap si Tarieth sa mga magulang.

Nanginginig na ibinukas ni Camthaleon ang mga braso. Lumapit doon si Tarieth

pumaloob sa bisig at yakap ng ama.

Hindi nakayanan ng reyna ang lahat. Hinimatay ito.

Mabuti nalang at mabilis si Seregon kaya nasalo nito ang ina. Inihiga nila ito sa
kama at may pinaamoy si Brynna dito. Nagising din naman ito kaagad. Pagkakita
palang kay Tarieth ay umiiyak na naman ito. Si Tarieth na ang yumakap sa ina
habang wala pa ring tigil sa pag-iyak ang reyna.

Matagal bago nahimasmasan ang kanyang inang reyna. Halos ayaw siya nitong bitawan
na parang takot ito na mawala siya.  Parang surreal pa rin dito ang nangyari.  And
she can't blame her.  Siya man, sa unang pagkakataon sa buhay niya.  She felt
happy.  Love and cherished.  Ganito pala ang pakiramdam ng yakapin ng taong mahal
ka. 

Pinaghapunan muna ng High Lord ang mag-asawa bago muling inumpisahan na naman ang
pag-uusap. Kaya napilitang bitawan siya ng reyna.

Magkakatabing naupo silang apat na kabataan sa malaking sofa. Habang nakatayo

naman ang lolo ni Tempest sa tabing bintana kausap ang kanyang ama at ang Commander
General at ang reyna ay magkatabing magkaupo. 
"Gaya ng sinabi ko. I wanted to fight for the Duel. I only went to the school
because of Tempest and Seregon. But if they leave. Ako rin."

"Is it really necessary?"Nag-alalang tanong ni reyna Nienna.

"Of course ma! We want to have the finalMarkings." Indignant na sagot ni Seregon.

"What I'm about to say is that, why can't you just stay instead?"

"We can't ma," Sabat niya. She felt awkward calling her mother "mama" but seeing
the look on her mothers face when she call her mama, it was worth the
embarrassment. Mukhang iiyak na naman ito.

"At bakit hindi pwede?" Tanong ni Camthaleon.

"Dahil gusto kung magpunta sa Tuskan."

•note•Alam nyo yong feeling na kagigising lang tapos ang tatambad sa iyo ay ang mga
comments ng mga readers ng book mo na---they can't wait for the next chapter??? At
ang best friend mo di nakatiis despite the fact the sinabi na sayo na she will be
patiently waiting at ang dami mo ng sinabi sa kanya na mga clues di pa rin pala
makapaghintay???? ---sobra! ang ganda ng gising ko kahit wala pang kape!!!!! Hope
you will like this one ladies and of course gentlemen!    At pag hindi nag vote
lagot sa akin!!!I would appreciate it as well if you could leave a comment on what
you think of my work.

(Pwede bang mag dedicate ng marami sa isang chapter? At paano gawin iyon?

Tah!tah!xiantana

=================

Twenty-one: Plans

"Ano!!!?" Gulat na gulat na tanong ni reyna Nienna. Kahit ang mga naroon ay
nagulat din.

"I want to check something there." Sagot ni Tarieth.

"But that's dangerous!" Protesta pa rin ni reyna Nienna.

"For them," sabay turo sa tatlo. Seregon, Brynna at Tempest, "yes. But for me. A
nobody? Not very much."
"But that's not true. You are not just nobody!" Tigas pa rin ng tutol ng reyna.

"But they don't know that and I would also would appreciate if my identity remain
hidden." Sagot niya dito na may halong paki-usap.

"Bakit?" Tanong ng Commander General. As usual direct itong mag-salita.

"Naikwuento na sa inyo ni Brynna ang nangyari sa Saltain. I just wanted to confirm

kung totoo ang hinala ko."

"Bakit anong nangyari sa Saltain." It was the High Lord who asked.

Muli na namang ikinuwento ni Brynna at gaya ng nauna niyong kwento sadyang

kinaligtaan nito ang ginawa nila sa lupain.

"Anong kinalaman sa pagpunta mo doon sa Tuskan hija?" Curious na tanong ni

Camthaleon.

"Gusto kung malaman kung pareha ba ang sitwasyon ng Saltain sa Taroque at iba pang
lugar sa Tuskan."

"At kung ganun din? Anong plano mo?"

"Then, Father, you have a bigger problem."

"Hindi ko maintindihan hija." Halatang naguguluhan ang hari at mga nakikinig sa

takbo ng usapan.

It was the Commander General who answer," you think someone was helping Tuskan?"

"Opo. If they are too poor, how come they afford all kinds of weapons." Amin ni
Tarieth sabay palihim na sulyap sa katabing si Brynna. She wasn't lying, but she
wasn't telling the truth...well, at least half of it.  And she's not really a good
liar kasi if her friends reaction and his brother was any indication...alam na. 
Ang bilis makahalata ng tatlo.

"That's really disturbing.  We will look into it." Ang sabi ng kanyang ama na ang
ibig sabihin ay it's none of her business anymore. 

"Tarieth, can I also call you Tara?" Tumango siya bilang tugon sa tanong ni Com.
Gen. ViticiPrema.
"Call me Prema, V or lola whichever you like.  I have some questions.  If you live
in Lasang, paano kayo nagkita ni Brynna?"

Nagkatinginan silang dalawa ni Brynna.  She was hoping none of them would ask that
question pero mukhang hindi iyon nakaligtas sa matalas na utak ng babaeng elfo.

Bigla ring natahimik ang dalawang mahinang nag-uusap, ang kanyang ama at ang High
Lord at mukhang interesado ding malaman ng ito ang sagot niya.  So, she decided to
be honest.

"I don't remember having these tattoo's while I was inside Elveden o Lasang."
Umpisa niyna kwuento. "But as soon as I stepped outside the barrier, I feel a
burning sensation in both my arms and feel like my heart started to give out, then,
I pass out. I wasn't sure how long I was sleeping but a booming sound woke me. It
was the same day that La fun was invaded."

"What? You were there during the massacre?  By the gods!  Buti ligtas ka!"
Nahintatakutang bulalas ng ina.

"Actually Bree and I was there." Amin niya.

Saglit na natigilan ang kanyang ina.  Maya-maya lang ay,"W-was that--of course
not.  What am I saying, ang bata-bata n'yo pa para magawa iyon." Halatang ayaw
maniwala ng ina.

"It was us ma.  Bree and I.  We faught.  And we---

"Oh shush!"  Ang bilis palang gumalaw nito.  Kasi nasa harapan na agad nila ito at
hinawakan ang kanyang mukha.  "Whatever happened Tarieth, you did it to survive and
to help.  And I'm so proud of you.  And you too Brynna hija." Baling nito sa kay
Brynna na niyakap din. 

"And no one will asked anymore questions about what happened if you don't want to
talk about it.  I'm sorry I asked.  Higit kanino man, naintindihan ko ang
nararamdaman ninyo." Hinging paumanhin ng Com. Gen.

"Thank you." Aminin man niya o hindi totoong nakahinga siya ng maluwag sa narinig. 
Ayaw na niyang balikan panang nangyari sa La Fun. 

"I'm just curious though, what element can you manipulate?" Tanong muli nito.

"I want to try something guys. Will you let me?" Hinging permiso niya sa tatlo.
"Could you please bare your arms?"

Walang pagdadalawang isip na kanya-kanyang nagtaas ng sleeve ang tatlo.

She closed her eyes and called her powers.

She started to hear the whisper of a wind, the faint singing of the earth, the
calming sound of water and the warmth of fire kissing her skin. She wanted to feel
more pero tumigil siya and opened her eyes.

Three sets of eyes looked at her with awe.

"That was amazing Tara!" Natatawang bulalas ni Brynna. Some parts of their
tattoo's are glowing.

"When I was a child I have the power to manipulate all four elements. The easiest
to manipulate was the air. And fire was the hardest. But my Master wants me to
have total control of all four. In Elveden I felt like my powers was muted. In
Lasang, it was a little bit stronger. But I'm not sure if it's because I was
always training or because I was near in the border. Have you ever bath under a
water falls? That's what I felt when I came out of the border. It felt the
pounding of heavy water on my head and body, it washes away something. Now I
realized that it's probably the magic my grandmother pit in me that was removed.
And my body couldn't take the sudden changes. That's why I pass out."

"Yes. I was born with a different kind of power as well as my wife but I think I
understand what you are talking about at an extent." Sinulyapan ito ang asawa.

"Wow!  So only Prince Seregon here have one elemental power?"

"Nope.  Remember lola that they are twins." It was Tempest who answer.

"What do you mean?  Is there something you didn't tell us Seregon?"Tanong ng

kanyang ama na halatang na curious.

"I-it happened during the time when Tempest and my powers run amok.  You were
there, all of you.  You know what I was talking about. I made a tiny forest on the
road.  That was the time when I started to have doubts regarding my connection with
Tara."

"Oh my god!  That's amazing Cee!"  It was Brynna, na puno ng excitement ang mukha. 

"I thinks that was because I don't have control on my powers yet."

"Is that the reason why you are reluctant to use it during our fight in Brun?"

"No. But partly yes. Ang hirap kasi parang ang bigat ng katawan ko. Nawala lang
iyon noong gumamit tayo ng telepathy. It drained all our powers. Ginamit ko ang
lahat ng aking kapangyarihan doon. Pero hindi ko naman akalain na ganun ang maging
apekto sa atin. Nang magising ako dalawang araw ding para akong naglalakad sa
alapaap. Noon ko narealized na ang bigat na nararamdaman ko ay ang kapangyarihan
ko. That's why I started to meditate. I need to again find my balance."

"But everytime I am near the four of you. It was always easier. That's why when I
can't take the pressure anymore, hindi ako humihiwalay kay Bree."

"Why is that?" Tanong ni Camthaleon.

"Because Brynna always takes some of that powers from me. She's in constant need.
She heals. At she always gives something of her sa kanyang kapaligiran. She gives
so much. I used to do that you know. Kung hindi lang talaga sa lakas ng pressure.
It took me months bago masanay."

"Can you still use telepathy?" Tanong ng High Lord.

"Pinagbawalan kami ng mama Lyla ko High Lord." Sagot ni Brynna. "At hindi na namin
muling sinubukan."

"Never?"

"Yes High Lord. We promised and Tarieth don't want to disappoint my mother or
worry her."

Matagal bago natapos ang kwuentuhan nila.  But before they call it a night, she
finally found the courage to ask what she've been wanting to ask all night.

"L-lola V..."baling niya sa babaeng elfo.  "May itatanong sana ako."

Sa unang pagkakataon ay ngumiti ito sa kanya.  "Ask away." Anito.

"What happened to the last guardians?"

•note•Good morning! Sorry for the long wait. Salamat sa paghihintay!

=================

Twenty-two: Guardians

Her question was greeted with total silence. 

"You mean the kapres?" It was her father who asked, halatang naguguluhan.  Umiling
siya. 
"I don't know what happened to the last guardian hija, but- I have an idea kung
sino iyon." Sagot sa kanya ng kanilang lola. Awkward pa rin siyang isipin at
tawaging lola ito gayong sobrang bata at ganda pa nito pero alangan naman hindi
niya ito galangin?  Hindi rin nakaligtas sa kanya na sinabi nitong guardian, hindi
guardians.  Ibig sabihin isa lang.

"Simula ng sabihin sa amin ni Seregon at Tempest ang napanaginipan at ang mga

naririnig nila na boses ay nagsimula na akong ma curious.  I made a lot of
research.  I think long and hard.  Until it become clear to me.  More than anyone,
ako ang nakakaalam how life in Quoria was before the first war. I was here, living
with my family.  I experienced what was life like during the reign of Empress
Erythrina.   Those are the most glorious days.  There are many elemental mages in
the empire.  Very powerful.  Powers that the mages of today can never comprehend
and can never achieve. But no matter how powerful those elemental mages are, their
powers are nothing compared to the power of the Empress."

"So you think the Empress was the last guardian of the elements lola?"

"Iyon ang hula ko.  Pero inaamin ko na wala akong matibay na ebidensya.  But- I
know someone whom we can ask and---

--more than a thousand year old." Dugtong niya sa sasabihin ng kanilang lola V, na
excite siya.  Her mistake was, she didn't asked Karess the right queations!  Hindi
na pala niya kailangan na mag research!  Oh ang tanga ko!

"Where is she right now Tara?" Nakangiting tanong sa kanya ng kanilang lola V.

"In the university.  Researching!" Excited pa rin niyang sagot.

"Now tell us why you are asking me those questions.  And you better tell us
everything.  I also why these three didn't asked you questions.  Nakuha ko na style
ninyong apat.  Kaya spill it out now."

"We didn't know anything lola." It was Temepst.

"Yes, for now.  Mamaya as soon as we are out of earshot alam ko magtatanong kayo
kay Tara.  It's all well and good.  But, mas maganda ang tulog ko kung wala kayong
itinatago sa akin--"narinig nitong tumikhim ang asawa. --I mean sa amin!
Maliwanag?" Inisa-isa silang apat na tiningnan nito.  Nakakatakot talaga ito. 

Nang makuha nito ang pagsang ayon nilang apat ay saka ito nagrelax.  Wew!  Shes
terrifying!

"I think I saw the past guardians."

Napa-oh! ang lahat sa loob ng silid. 

Their reaction was like a water in a dum broke out.  She was burgeoned with
questions on hows, whens and whats.  Hindi niya malaman kung sino at alin sa mga
tanong ang uunahin niyang sagutin.

She was grateful of  the High Lord when he interfered or should she call him lolo?
"Let her speak first."

"During my Selection I saw three beings.  I am not really clear what they are
trying to tell except that; Fire burns. Water flows. Air blows. Earth wants to
grow. I don't have any idea what those means."

"Isn't that what was written on the wall of the Temple?" Si Seregon.

"Does the woman looks like me Tara?" Tanong ni Tempest. 

"The resemblance was uncanny Tee.  And yes Cee, exactly what was written there. 
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit yon sinabi sa akin?  Ang nagpakaba lalo ay
ang sumunod na linya na nakasulat doon.   Some made friends with one, some with
two, some with three but never all, for one will awaken all."  Awaken who?  Or
what?  Hindi ko alam.  Sa ilang araw na pagsesearch namin ni Karess, we didn't find
anything."

"Okey, can we speculate?" It was Brynna.  Tumango ang lahat.  Napaisip. 

Mayamaya ay kanya-kanya na silang hakahaka sa mga ibig sabihin ng nakasulat.  It

was Brynna's theory who made sense.  Marahil kasi magaling itong mag-analyze sa mga
bagay-bagay.  Kung ang black fever nga sa Brun natagpuan nito ang cure na sampung
beses na mahirap, ito pa kaya?

"I have a question lola V." TAnong ni Brynna pagkataos ng matagal na pananahimik.  
"Noong unang panahon po ba may mga mages na kayang magmanipulate sa apat na
elemento?"

Saglit na nag-isip ito bago sumagot.  "No.  None.  But you must remember that I
have never introduced to the Empress.  But I saw her only at a distance.  Pero kung
pagbabasihan ang history, I am almost sure that she had all four elements at her
command."

"Okey, unahin natin ang nakasulat sa dingding.  Fire burns. Water flows. Air blows.
Earth wants to grow.  Those are characteristics of the four elements.  Some made
friends with one, some with two, some with three---Let's just say, those are the
mages who can control the elements.-- but never all for one will awaken all--Tara
have all the elements.  So, what does it awaken?  Does that meant the guardians?"
Mas lalong nangunot ang noo ng kaibigan.  Clearly still thinking.
"But if having four elemental powers can awaken the guardians, does that mean that
it was awake during the reign of the empress?  Kung tama ang haka-haka natin na ang
Empress ay kayang kontrolin ang apat na elemento?" Tanong ni Seregon.

"Siguro.  But Tara, diba sabi mo buhay ang Empress.  If she was---is the last
guardian, diba siya ang dapat nagpakita hindi ang tatlong nakita mo?  At bakit
tatlo lang?"

Natahimik muli silang lahat.

"It's getting late.  Ang mabuti pa siguro magpahinga muna tayong lahat.  Bukas, we
will talk to Princess Karess.  Ask her if she knows anything." Mungkahi ng High
Lord na sinang-ayunan naman ng mga nakakatanda.

"Will you visit often hija?" Tanong ng kanyang inang reyna ng magpaalam siya dito.

"Yes mother. I will visit you and father as often as I am allowed."

"Thank you hija. I wish we could spend more time with you. Are you sure you want
to keep your identity hidden?"

"Yes mother."

Binalingan ng reyna si Seregon. "Seregon, take care of each other." Tumango naman
si Seregon sa ina. Pagkatapos ng paalaman ay sumakay muli silang lahat sa
landaire. It was late when they arrived at the school. Deretso si Seregon sa
sariling silid at siya kasama si Tempest at Brynna ay dumeretso sa kanilang silid.

Nakahiga at handa na silang tatlong matulog ng magsalita si Tempest.

"Was it really bad in Saltain Bree, Tara?"

"Yes. Very. Kung naroon ka Tee maawa ka sa mga tao." Sagot ni Brynna.

"D-did you do something?"

"We did what we need to do. We heal a piece of land. Pero alam namin na hindi
sapat iyon." Si Brynna.

"You don't think Tuskan king will take advantage of the land in Saltain?"

"Saltain is not a part of Tuskan anymore." Sagot niya kay Tempest.

"Hindi ganun kadali ang yon! Lahat ng tao alam na bahagi ang lupain na iyon ng
Tuskan. Baka nga ngayon ang nakikinabang sa lupain ay ang hari na ng Tuskan."

"He called himself king of Tuskan but he didn't own the land." Sagot niya.

"I don't understand Tara." Naguguluhang tanong ni Tempest.

"No man ever own a land. Man forget that he owns nothing. Not even his life! Man
forget easily. Nakakakita ka na ba na mga hayop na nang-aangkin ng lupain? Did
the bird claim ownership of the sky? Lahat ng meron tayo ay hiram lang. We are
not the landowner. Naninirahan lang tayo. And when the time comes that the owner
will claim the land again, ang lupain na niyurakan at nilapastangan ng mga taong
hindi marunong magpalahalaga sa hiniram nila. Wala tayong magagawa. The land
itself will not allow you to set foot on their soil. No power in this world can
stop it. Not you or me!"

"Tara, Bree? Aren't you scared?"

"I am. But if you could feel what we felt when we were there. You'd understand.
But in time Tee. You will go with us right?"si Brynna.

"Of course!  I prepared for this all my life." Agarang sagot ni Tempest.

"Yes, I remember.  The shield, the weapon and the mind.  I am so lucky!" Naalala
niya na biruan nilang mag-kakaibigan.  "All I have to do is set down on the throne
and smile.  Very lucky..."she added sleepily.

•note•Hi guys!  Salamat sa paghihintay.  I just woke up and read a message on my

board.  I was given an advice to finish the book 1 first before jumping to book 2
and book 3.  Clearly, she didn't read any of the book first before commenting.  But
it's all good.  So I just want to let you know that book 1 and book 2 are
finished!  I will not add anymore chapters on them.  Though I will probably do
revisions lalo na ang Brynna.  Now, as you've noticed in each book all their story
goes on.  Some of Brynna's story ay naroon kay Tarieth.  And you will hear more
about Brynna sa mga darating pang updates.  At gaya ng sinabi ko na, I will reveal
and answer all questions as the story goes on. Dahil hindi pa tayo
nakakapangalahati sa story nila.  That's why I am so thankful for your continues
patience!  Have a great day guys!  Next updates will be on Starsday!

Kisses!😘xiantana

=================

Twenty three: Slaves

Tuskan
Sa pinakailaliman ng lupa sa bundok ng Tir ay mabilis ang mga hakbang ni Master
Andracus na binaybay ang madilim na daan. Walang kahit konting liwanag na
pumapasok sa lugar na iyon, ang tanging kulay na makikita doon ay itim. Pero
nakapagtatakang sigurado ang bawat hakbang ni Master Andracus na para bang
nakakakita ito sa kadiliman.

Pababa ng pababa sa kinailaliman ng lupa ang daang tinatahak nito. Maririnig sa

kapaligiran ang ingay ng parang may hinahataw na mga bakal at bato. May mga tunog
din ng mga hayop. Habang pababa ng pababa si Master Andracus ay palakas naman ng
palakas ang mga tunog.

Pagkaraan ng ilang minutong paglalakad ay sa wakas nakikita nito sa unahan ang

liwanag na kulay light green. Mas lalong binilisan ni Master Andracus ang
paglalakad hanggang tumambad sa dito ang malaking lawa kung saan doon nanggagaling
ang liwanag. Liwanag ay parang nagmumula sa kinailaliman ng tubig.

Ilang dipa mula sa lawa ay huminto si Master Andracus, lumuhod, inilapat ang
dalawang palad sa lupa sabay halik doon. Nananatili ito sa ganung posisyon. It
was total submission to his Master.

"Mahal na hari, may m-masamang b-balita."

Nagsimulang bumukal ang berdeng tubig sa harapan ni Master Andracus pero hindi pa
rin ito nagtaas ng ulo.

"Another failure Andracus?" It was a voice so cold na kahit ang marinig mo lang
ito ay parang binabalot ng yelo ang iyong buong pagkatao. Kahit ang
makapangyarihan na kagaya ni Andracus ay nakakaramdam pa rin ng panlalamig.

Nanginginig na sumagot si Master Andracus,"Mahal na hari, hindi nagawang sakupin ng

mga tauhan ng hari ang La Fun ganun din ang Brun. M-may dalawang makapangyarihang
mages na tumutulong sa kanila."

"Tell me."  Walang emosyon ang boses nito ng magsalita habang umaahon sa tubig na
lalong nagpapakaba kay Master Andracus.  Nagsimulang magsalaysay si Master Andracus
sa mga naibinalita sa kanya ng mga sundalong nakaligtas.

"Your failure, your life Andracus."

"Y-yes your majesty."Hindi pa rin nag angat ng ulo na sagot ni Master Andracus na
nanginginig ang katawan sa takot.

"Bring me this two mages, alive.  Kill all those who fail me." 

"Masusunod mahal na hari."  Nang mag-angat ng ulo si Master Andracus ay mag-isa

nalang siya sa kadiliman.  Mabilis na nilisan nito ang lugar para maipatupad ang
utos ng hari.

Balik sa kaharian.

Sa harapan ni Master Andracus ay ang mga sundalo at BattleMages na nakauwi galing

sa La Fun.  Suminyas si Master Andracus sa mga nagbabantay sa mga ito.  Pagkaalis
ng mga nagbabantay ay muling itinaas ni Master Andracus ang isang kamay.  Maririnig
sa paligid ang tahol ng mga aso.  There are also growling sound. Sa narinig ay
nagsimulang magpanic ang mga sundalo na sugatan pa ang iba. 

Nang marealized ng mga BattleMages ang kanilang kapalaran ay kanya-kanyang gamit ng

sariling kapangyarihan ang mga ito.  Hindi para lumaban kundi upang magpakamatay. 
They rather kill themselves kaysa hintayin na makarating sa kinaroroonan ng mga ito
ang mga aso na tumatahol.  May ibang mga sundalo na nagmamakaawa na patayin din
kagaya ng ginawa ng ibang mga BattleMages.  May natutupok ng apoy, bumubula ang
bibig, tumutirik ang mata at may iba rin na basta nalang natumba, lahat ay wala ng
buhay.  Walang kahit isa sa mga BattleMages ang tumulong sa mga katabing sundalo.

May ibang mga sundalo na humanda para lumaban pero ng makita ang paparating na
hayop ay nawala ang tapang ng mga ito.  Tumatahol man ang mga ito na gaya ng aso,
malayo naman ang hitsura ng mga paparating na hayop sa pagiging aso.   They are
creatures of nightmare. 

Parang mga hayok na nilapa ng mga ito isa-isa ang mga sundalong Tuskan.  Tanging
maririnig sa paligid ay ang makakarinding sigaw ng mga sundalo at angil ng hayop.

"Find those mages, I want them alive."

"Yes Master." Sagot ng lalaki na nakatayo sa likuran ni Master Andracus, lagkatapos

yumukod ay umalis na ito.

Pinagmasdan ni Master Andracus ang nangyayari. Bumaha ang dugo sa kanyang harapan,
tanging mga buto nalang ang natitira sa mga sundalo. Pero ang mga BattleMages ay
ni hindi sininghot man lang ng mga Berdugo. Ang mga berdugo ay isa sa mga
experimento ni Master Andracus. Pinaghalong aso at Krug. Ang kinalabasan ay isang
200 pounds at nakakatakot na limang talampakan na berdugo. Mabalahibo ang katawan,
paa at kamay ng aso na may mahahaba at matutulis na kuku at kagaya ng isang Krug,
matutulis ang bangkil at ngipin nito. Every inch a killer and meat eater.

May konting panghihinayang na naramdaman si Master Andracus sa mga BattleMages na

nakahandusay doon. Pero buhay niya ang nakataya kung hindi niya susundin ang
kagustuhan ng kanyang mahal na hari.

Habang pinagmasdan ang mga berdugo niya ay bumubo ng plano sa isip ni Master
Andracus.

Inakala ni Master Andracus na isang daang porsyento na maging successful ang

ginawang pagsakop ng Tusakan sa La Fun at kahit ang inutusan niya na sa pagkalat ng
black fever sa Brun. Pero parehong hindi nagtagumpay ang dalawang plano. Hindi
siya halos makapaniwala ng marinig ang balita na natalo ang kanyang mga
BattleMages. Napakaimpossible niyon.

Hindi niya sinabi sa mahal na hari ang buong katutuhanan. Hindi muna, saka na
pagnakuha na niya ang dalawang iyon. Kahit hindi man niya aminin, natatakot siya
sa maaring gawin ng mahal na hari sa kanya. Natatakot siya na malaman nito na
dalawang batang mages lang ang nakatalo sa kanyang mga BattleMages. Kahit ang
pagtangkang pagkidnap sa mga batang studyante sa University ay inilihim niya rin.

Panahon na para pagalawin ang lahat na mga tauhan niya. May interesanteng balita
din siyang narinig. Isang elemental mage ang batang apo ni High Lord Firen
Strongbow. Isn't it wonderful?

Galit na tumalikod si Master Andracus. Marami pa siyang aasikasuhin. Humanda ang

dalawang bata na iyon. May espisyal siyang ihahanda para sa mga ito. Espisyal ang
trato niya sa mga batang babae. May galak na naramdaman si Master Andracus. Hindi
na siya makakapaghintay na mapapasakamay niya ang mga batang babae.

Parang may pakpak na tinungo ni Master Andracus ang sekretong silid kung saan
naroroon ang kanyang mga ekspiremento.

Naroon sa silid na iyon ang lahat ng kahayupang pinanggagawa niya. Ang kanyang mga
laruan. It was his own paradise.

Sa sekretong silid niya ay may hagdanan pababa. Ang hagdanan na iyon ay papunta sa
isang dungeon. Pagbukas pa lang ni Master Andracus sari-saring ingay na ang
kanyang naririnig. Naroon ang ungol ng iba't-ibang klase ng hayop, sigaw ng mga
tao at halakhak ng kanyang mga alipores na kanya-kanyang gumagawa ng kahayupan.
Ang kanyang mga alipores ay isa sa successful niya na experiment.  A crossbreed
between an elf and a troll.  Ang kinalabasan, isang higanteng mandirigma.  Mabilis
at malakas.  Yon nga lang kung gaano ka gwapo ng mga elfo ganun naman ka panget ang
mga alipores niya.  But soon, he will have beauty, intelligence and deadly.

May isang silid doon na tinatawag niyang breeding room. Doon ginagahasa ng mga
alipores niya ang mga babae, mapa bata man o matanda basta may kakayahang
magbuntis. Ang mga babaeng wala ng kakayahang magbuntis ay inilalagay niya kasama
ang mga kalalakihang alipin. Unang nabungaran ni Master Andracus ang apat na
alipores na pinagtulong-tulungan ang isang batang babae.

Pagmay sentomas na buntis ang isang babae ay inalis doon sa silid na iyon ay
inililipat sa ibang silid kung saan doon ito manganganak. Pagkapanganak ay ibabalik
na naman ang mga ito sa breeding room. Satisfied sa nakita ay lumabas si Master
Andracus sa silid at tinungo ang pinakadulo ng dungeon. Sa bawat gilid na dinadaan
ay may mga bakal na kulungan. Makikita doon ang iba't-ibang klaseng nilalang.
They are all part of the breeding experiment niya. Soon, he will unleash it to the
world.

Ang pinakadulo ay ang minahan. Naroon ang napakaraming alipin niya. Mapa bata,
matanda, lalaki at babae ay walang pinipili doon at wala rin tigil na nagtatrabaho
ang mga ito. Nonenof them will see day light again. Doon na ang mga ito
mamamatay. They are mining not gold but black diamond. Isang napakahalaga at
mamahaling bato. Ang isang pirasong black diamond ay katumbas ng isang kaharian.
And most of all, it can magnify all elemental powers.

•note•Sorry kung masyadong rated PG. 'eka nga, masasabi mong malakas ang
kapangyarihan ng isang bida kung malakas ang kontrabida.heneweyz gaya ng pangako
ko, here's another chapter for all of you. Please hit the star kung magustuhan
ninyo. And I would really appreciate to read any feedback of my work. Maraming
salamat.

Kisses😘xiantana

=================

Twenty-four: Glass house

Tanghali na ng magising silang tatlo. Kung hindi pa dahil sa katok ni Vanity at

Rosemair ay baka hindi pa sila magigising. Inaya silang mamasyal sa labas ng
paaralan.  Kumain lang sila saglit pagkatapos ay magkasama na silang namasyal. 
They wanted to go out of the gate sa maliit na bayan malapit sa school pero hindi
sila pinahihintulutan kaya disappointed na nilibot nila ang buong school.

Ipinakita sa kanilang dalawa ni Brynna ang armoury ng school.  The weapons that
they saw there was very impressive and can armed a battalion of army sa dami niyon.

Next they went into the glasshouse.  It
iba't-ibang klase na mga halaman.  Mula
glasshouse protected ang mga halaman sa
dumaan.  Pero mahigpit na ipinagbabawal
bulaklak.
was Brynna's dream place.  Naroroon ang
namumulaklak, nakakain at nakakagamot.  Sa
loob kahit anong klaseng klima pa ang
ang kumuha doon o kahit pumitas man lang ng

Kahit maraming halaman sa loob at totoo namang nakakatulong sa mga halaman ang
glasshouse, still she can't deny the oppressive atmosphere inside.  So, she decided
to go out.  At the back of the glasshouse was a forest.  Umupo si Tarieth sa ugat
ng malaking puno at doon nagpasyang hintayin ang mga kaibigan.  At dahil kilala na
niya ang ugali ni Brynna, batid niyang maghihintay siya ng matagal.

Ipinikit niya ang kanyang mga mata para umidlip ng may marinig siyang mga boses. 
Alertong tumayo si Tarieth at sinundan ang pinanggalingan ng mga boses.  Tahimik na
pinasok niya ang kagubatan.  Dahil sanay naman siya sa gubat kaya walang takot at
maingat na sinundan niya ang mga boses na unti-unti ng lumakas. 

Then she saw them.  Mayroong apat na babae at labing isang lalaki.  Nakilala niya
ang iba doon.  Dreanen, Camri, Reavel, Ivo at Ffusia yong babae the rest ay it's
either hindi ipinakilala sa kanya or nakalimutan niya ang pangalan.  But they all
look familiar.  Mukhang nag-eensayo ang mga ito.  Naghahanap si Tarieth ng
maakyatan na puno, may nakita siyang hindi katayugan na puno at malabong ang mga
dahon.  Inakyat niya ito at naghanap ng magandang pwesto na makikita niya ang mga
kabataan sa baba.  Once settled and relax, kontentong pinanood niya ang mga ito.

Sa di kalayuan ay may tatlong dummy na gawa sa kahoy.  Nakabaon ito sa lupa.

Si Ivo ay humanda, sa signal ni Reavel ay inilabas nito ang kapangyarihan.  There

was a strong gust of wind, mabilis na nagpaikot-ikot ito sa mga kamay ni Ivo ang
kapangyarihan nito sa hangin.  Naging visible ang kapangyarihan nito dahil may mga
tuyong dahon, maliliit na sanga ng kahiy at maliliit na bato ang naglaikot-ikot. 
Marahil ay natangay ng malakas na hangin.  Itinaas nito ang dalawang kamay and made
a pushing gesture towards the dummy.  Parang ipo-ipo sa mabilis na tinamaan ang
dummy. 

Sa gitna ng dummy ay may kasing laki ng palad na may kalaliman na butas doon.  It
was impressive coming from him.  Malakas ang kapangyarihan nito at mas lalo pa
sigurong lalakas kung palagi itong mag-eensayo.

Mukhang ganun din si Dreanen at Ffusia.  Pero si Reavel ay exceptional ang

kapangyarihan nito sa apoy.  Natupok nito ang isang dummy, kahit na ba ang kalahati
niyon ay natupok na ni Ffusia.  But still, sa nakikita niya ay malakas ang
kapangyarihan  ng mga ito.  If only they would push themselves harder and improvise
on their powers. 

She was about to close her eyes again at hayaan ang mga ito na mag ensayo ng may
magsalita sa ibaba ng kanyang punong kinaroroonan.

"Hey!  Tarieth hindi ba?" She looked down at nakita niya roon si Reavel.  How come
he noticed me?

"Oo."

"Anong ginagawa mo jan?"

"Natutulog, bakit?"

"Would you like to join us?"

"No. Thank you."

"Pasyensiya na Tarieth.  Alam ko naman na pipitsugin ang mga kapangyarihan namin

kumpara sa iyo.  I was just hoping na kahit paano maishare mo naman sa amin ang
kaalaman mo."

Aba!  Magaling!  Reverse psychology?  Walang nagawa si Tarieth kundi ang tumalon
mula sa sanga ng puno at nag landing mismo sa harapan ni Reavel.  Matiim na
tinitigan niya ito bago humarap sa mga naroon.
"Ivo." Mukhang na intimidate ito sa kanya kasi napaatras ito ng lumapit siya kaya
huminto siya sa di kalayuan dito.  "Lahat kayo ay impressive ang kapangyarihan na
ipinamalas ninyo.  But, I think mas mainam siguro if you improvise first.  Ivo,
nakita mo yang kahoy na yan?" Ang tinutukoy niya ay isang kasing laki ng braso niya
na sanga ng kahoy sa dinkalayuan.  "Gamit ang kapangyarihan mo, buhatin mo yan at
ipatama sa dummy."

Nag-alinlangan man ay sumunod ito.  Umangat ng bahagya mula sa lupa ang kahoy
hanggang sa tumaas ito hanggang baywang ni Ivo.  Gamit muli ang kapangyarihan sa
hangin, malakas na itinulak nito patama sa dummy ang kahoy.

Crash!

Ang kaliwang bahagi ng dummy ay natuklap.  Clearly mas malaki ang damage na nagawa
nito gamit ang kahoy kaysa purong hangin na ginamit kanina.

Halatang na shock si Ivo sa kayang gawin.

Nilapitan niya ito at tinapik ang balikat.  "Practise your aim next time."

"Ang tanging rason kaya nabutas yang dummy kanina ay dahil sa mga maliliit na
sanga, bato, dahon at matutulis na bagay.  Kaya hindi ganun kalaki ang damage na
naibigay mo.  Using pure air to do damage is a long way to go.  Hindi pa yan kaya
sa antas ng kapangyarihan na meron ka.  You need constant practise.  And stamina. 
Ano sa tingin mo ang rason kaya kayo may combat lesson?  It is to prepare
yourselves."

"Is that what Tempest did with the water?  Improvise?"  May halong sarkasmo na
sabat ng isang babae doon.

Natigilan si Tarieth sa narinig, tinitigan ang babae.  Hindi niya ito kilala pero
pamilyar sa kanya ang pagmumukha nito.   "Yes.  And more."

"Kung makapagsalita ka parang ang galing mo." Sabi muli nito.

"Delyla!" Babala ni Reavel dito.

"I'm sorry kung mayabang ang dating ko.  Pasensiya na." Pagkasabi ay tinalikuran at
iniwan na niya ang mga ito.

"Tarieth!" Habol na tawag ni Ivo sa kanya.

Huminto siya pero hindi lumingon.  "Thank you.  Please don't mind Delyla. 
Pakiramdam kasi namin wala kaming silbi sa labanan na nangyari.  We saw you fight
but we never saw you used any of your elemental powers.  Will you show us your
powers?"

Nang humarap siya dito ay nasa likuran na pala niya ito at hinabol talaga siya.
Matangkad ito ng konti sa kanya. Matatawag na lanky ito pero bahagya na rin
nagsimulang mag form ang mga muscle nito sa katawan. A few more months of rigid
training ay sigurado siyang gaganda ang katawan nito. He cannot be sure kung
matatawag ba itong gwapo, only Karess can judge him that but Ivo's eyes right now
was full of sincerity. And she can't say no to him, after all nakinig ito sa kanya
without question kahit unintentionally naging mayabang pala ang dating niya sa mga
ito.

Itinaas niya ang isang kamay. Ang kahoy na ginamit kanina ni Ivo ay tumaas sa ere
patungo sa kanyang dereksyon. She catch it with the same hands, bend her body
backward habang nakataas ang kamay na hawak ang kahoy at inihagis ang hawak na
kahoy patama sa dummy.

Ang kapirasong sanga ay lumipad na parang isang pinakawalan na pana. Tumama ito sa
gitna ng dummy. They heard a loud crack and a thug.

"I'm sorry kung parang naging mayabang ang dating ko kanina. Nasanay lang kasi ako
na pagnag-eensayo ay seryoso ako at straight to the point. Gaya ng sinabi ko
kanina, improvise. Kung sariling lakas ko lang ang ginamit ko, I still could hit
the dummy and probably cut it in a half but for sure with less impact. Here, I was
using both my strength and my power. I used the wind to push and give more force. 
But that's not the most important.  The most important and probably the hardest
part are being true to your aim and keeping in control.  Anong silbi ng lakas mo
kung hindi mo matatamaan ang kalaban.  At kontrol dahil para miwasan mo na
masobrahan ang impact mo.  Pagmasobrahan baka makasakit ka pa sa iba."

"Tatandaan ko.  Ang sabi mo kanina, using air power to do some damage is a long way
to go. How long exactly are we talking about here?"

"Ask that question to Master Cadwallader Ivo. Sigurado akong alam niya ang sagot."
Iyon lang at iniwanan na niya ang mga ito.

Habang naglalakad pabalik ay hindi mawaglit sa isipan ni Tarieth ang nangyari

kanina. Paano nga ba niya sagutin ang tanong ni Ivo? Sinabihan niya itong mag-
improvise dahil iyon ang pinakamadaling gawin kaysa e manipulate ang hangin. Hindi
rin niya malimutan ang sinabi ng babaeng si Delayla. But mali ito. Ang ginawa ni
Tempest ay hindi lang pag improvise but total manipulation of water. From liquid
to solid.

Masasabing maraming stage sa pagmamanipulate ng elemento. At isa sa pinakamahirap

ay ang pagmanipulate na baguhin ang hitsura ng isang elemento. Taking shape is one
thing. Holding that shape for a longer time is another as well. But completely
turning the shape like a real thing is the hardest thing to do. Gaya ng blades na
ginawa ni Tempest. She turned the water into ice and shaped it like a blade. The
blade is not just for show dahil kasing talas at kasing tibay ito ng isang tunay na
metal blade. And that kind of power cannot be acquired easily. It need years and
years of training.  And these kids doesn't have any idea how hard it was for
Tempest to achieve such control over her power.  No idea at all.
•note•Hello uli mga kabagis!  Salamat sa mga readers ko.  Some of you probably
thinking about Seregon as a love interest to any of the three girls before.  Pero
gaya ng nabasa na ninyo, wala sa kanilang tatlo.  Well, lets see about Brynna and
Seregon kung maganda ba ang chemistry nila.  Sa dami ng mga writers ngayon, a lot
uses romance to attract readers.  Ako I want to use friendship.  Hindi ba pwede
maging maganda ang story kung walang romance?  (Hindi ang sagot ng karamihan!!! 
Okey fine!). rest assured that before the book is over you will read a lot of
romance and I'm keeping my fingers crossed na sana makakaya kong magsulat niyon. 
Nakakatulo laway kaya si Reavel at Seregon!!! Huhuhu!  So ladies and
gentlemen...have a great read!

Kisses😘xiantana

=================

Twenty-five: Camaraderie

"Tara! Saan ka ba nagpunta?" Salubong na tanong sa kanya ni Tempest, nag-alala.

Tinuro niya ang likod. "Diyan lang. Nakita ko kasi mga kaibigan ninyo. Naki-
usyuso ako. Tapos na ba si Brynna? Parang ang bilis ata?"

"Really? Baka yan yong sinasabi ni Rev na ginawang practise area ng mga old
students. And no! Akalain mo yon? I couldn't believe how someone so..so..--

--addicted?" Dugtong niya ng mahirapang makahanap ng tugmang salita ang kaibigan

patungkol sa pagkahilig ni Brynna sa mga halaman.

"I was about to say passionate." Natawa siya sa sinabi nito. Passionate is an
understatement.

"Are you two talking behind my back?"

"Who?" Sabay pa na tanong nilang dalawa ni Tempest, paenosente effect.

Inirapan lang silang dalawa ni Bree, halatang hindi naniniwala.  Kanina pa pala
umalis sina Vanity at Rosemair kaya tanging si Tempest lang ang kasama ni Brynna.

"So, nagustuhan mo ba ang mga nakikita mo sa loob?" Tanong niya kay Brynna.
Anyong sasabat sana si Tempest pero pasimpleng hinila niya ang damit nito. Hindi
naman sila napansin ni Brynna dahil nagsimula na itong maglitanya tungkol sa---mga
halaman. Napuno ng excitement ang boses nito habang nagkukwento. Noon lang na
gets ni Tempest ang kanyang balak.
When Brynna told her a few days ago na wala itong naging kaibigan sa Palan, she
empathized with her. She knows how much it means to have someone to talk and
listen to you. At gusto niyang nariyan sila palagi sa isa't-isa. From now on,
gusto niyang nariyan siya lagi at nakikinig sa kaibigan. Kahit maglitanya pa ito
umaga hanggang gabi, pakikinggan niya ito.

Nagulat nalang sila dalawa ng biglang lumihis ito sa usapan. "Alam kong para akong
baliw na nagsasalita dito, but thank you for listening kahit hindi ninyo ako
naintindihan."

"Hoy Brynna! Minamaliit mo naman yata ang katalinuhan namin? Kahit hindi kami
HealerMages ni Tara alam ko ang mga halamang pinagsasabi mo noh!"

"Really?" Nagulat pa ito.

"Oo naman!" Parang nainsulto pang sagot ni Tempest.

Natawa si Brynna sa reaction ni Tempest. "Ang ibig kung sabihin ay nakinig pala
kayo. Naintindihan ko naman kung pinalabas ninyo sa kabilang tainga ang
pinagsasabi ko. I know sometimes I don't make sense."

"Alam mo Bree, honestly you are a great source of information. Lalo na sa mga
halaman. Kaya payo ko sayo, wag mong umpisahan si Karess. Dahil pagnagkataon
hindi kayo matatapos. And also, now that I know that the glass house have two
kinds of poisonous plants, I want you to study it and share with me your findings."

"Those are just mild poisons Tara. It will take weeks or months bago malalaman ng
tao na nilason pala ito."

"Does it had side effects?"

----no."atubiling sagot ni Brynna.

"Can it be cured even if it's been months ingesting the poison?"

"Of course! But I am not certain on what stage the patient can be cured."

"See? The more na kailangang malaman mo ang antidote!"

"I already know the antidote."

"Good. I need it."

"May lalasunin ka Tara?" Sabat ni Tempest.

"I will not use a slow poison Tee. Hindi ako sadista. I just need the antidote
not the poison."

"Bakit kailangan mo ng antidote Tara?" Tanong ni Brynna.

"Dahil wala akong tiwala sa mga nagluluto ng pagkain dito. Mas lalo naman sigurong
nakapagtataka kung hindi ako kakain sa dining hall?"

"Oh my god!!! You sound like my grandmother!" Exaggerated na reaction ni Tempest.

"What are the symptoms Bree?" Sabay erap kay Tempest.  At gaya ng inaasahan niya,
walang prenong naglitanya na naman ito sa mga maaring sintomas ng lason sa katawan
ng tao.

"Also Tara, Tee, I want you to be aware that there are poisons that cannot easily
be detected. Just like the heart killer poison."

"What is that?" Tanong ni Tempest.

"It is a plant where if ingest will cause heart attack. It is a perfect murder
weapon. It's taste can be hidden using other spices on the food. And as I've said
earlier some preserver might overlook the cause of death."

"Wow! That's scary. I don't have any idea how powerful a poison can be. Alam ko
na maraming alam ang lola and used it on most of her weapons but I never think of
it the way I'm thinking it now."

"And that is...."

"A weapon Tara. A powerful weapon."

"Be a friend Tara, and please remind me not to make Bree angry. The way she talks
about plants, medicines and poison parang napakaordinaryo na lang."

"Because I see it that way Tee. All plants have their own uses. It depends on
the doses nga lang. A single plant can cure as many illnesses and can kill as many
times as well. But what's important is how it can cure diba? And most importantly
ay maging aware. Did you know that there is a tree na madaiti lang ang balat mo sa
white sap nito ay mag cause na ng irritation of your skin? At kung minalas ka na
sumilong sa punong kahoy na ito pag-umuulan ay malapnos ang iyong balat pag
natuluan ng tubig galing sa punong kahoy? I'm telling you girls, there are so many
toxins in a single plant that a month wont be enough to study it."

"You didn't tell me she is a genius." Bulong ni Tempest kay Tara.

"Your fault. You should have noticed it even before she went inside the glass
house. How her eyes sparkled by the mere mention of it. Kung alam ko lang sana na
doon ang pupuntahan natin baka na handa kita."

"Ang rude n'yong dalawa.  Kahit magbulungan kayo, dinig na dinig ng dalawang tainga
ko!"

"Ang rude, yong hindi nang-aaya!"

Napalundag sa gulat silang tatlo sa biglang pagsulpot ni Seregon.

"Hi Cee!" Sabay na bati ng tatlo.

"It's for girls only!" Si Tempest.

"Your just making it up!" Akusa ni Seregon na hindi naniniwala.  Natawa naman
silang tatlo dahil totoo naman iyon.  Nawala sa isip ni Tara na isama ito.

"Sorry na. Pero may lugar pa naman na hindi namin na puntahan.  Doon tayo sa
training ground ng school.  Gusto kung mag-ensayo tayo.  Saka gusto kung turuan
itong si Bree."

"Really?" Namilog ang mga matang tanong ni Brynna.  Hindi tuloy malaman ni Tara
kung excited ba ito o natakot.

Sabay nilang tinungo ang daan papuntang training ground.

"I really wanted to learn how to fight like you do guys pero ayaw ko namang
makasakit sa inyo."

"Sa ayaw at sa gusto mo kailangan matuto ka.  It's for self-defense." Ayon kay
Tempest.

"Without using your powers Bree." Tara clarified.

"Okey.  I also want to try few things." Sang-ayon ni Brynna.

Natigilan silang tatlo.  Parang ayaw niyang tanungin kung ano yong few things na e
tatry nito.

"What few things Bree?" Nag-alalang tanong ni Seregon.

Hindi naman napansin ni Brynna ang reaksyon nilang tatlo dahil parang balewalang
sumagot ito.  "Kung meron man dito sa atin ang may maraming alam sa human antomy ay
ako na iyon.  I just wanted to try if hitting few spots in your body really hurt."

"Ahhm...I suddenly feel hungry.  I forgot that I didn't eat yet.  Gusto n'yo bang
kumain muna?"  Pahayag ni Seregon.

"Actually it's not a bad idea.  Hahanapin ko rin si Karess."

"Samahan na kita Tara.  May itatanong lang ako kay Karess." Mabilis naman na sabi
ni Tempest.

"Oh com'n!"  Sabay hila kay Seregon.  "I promise it won't hurt that much.  And I'll
be a good student!"

"I don't think this is a good idea."

"It's your idea Tara!  Kaya wag n'yo akong paandaran diyan!  Paasa ka!" At nauna na
itong naglakad hilahila si Seregon na matalim ang tingin sa kanilang dalawa ni
Tempest.

"Lets just pray that Seregon will come out alive Tara.  And pray those spots she's
talking about are not deadly."

"If I keep making up ideas and decision like this, this kingdom will fall within a
week."

"Don't be harsh on yourself Tara.  But please, in the future, when making a
decision that includes Brynna, make sure that the entire council are present.  Just
to keep collateral damage at minimum."

•note•?Sorry guys, tamad lang talaga ako mag edit. So pasensya na sa mga typos and
grammars ha.  I will endeavour to publish updates every three days.  Pag wala,
kindly please remind me.  Huhuhu!  (Spoilers alert!!!) I have to give the four a
little time to know about the university, I think it's relevant to their life as
mage students.  Thank you for the reads and sharing me whats on your mind.  And
also for the flood votes!

Kisses!😘xiantana

=================

Twenty-six: Friendly sport

Napagpasyahan nila na sa labas sila na training ground.  Base sa mga naririnig nila
mukhang maraming tao sa loob.   Dahil mataas na ang sikat ng araw at mainit kaya
iilan lang ang tao sa labas.   Just to make sure na safe ang lahat kaya lumayo sila
ng konti sa ibang tao roon and out of earshot as well.

"Alright Bree.  You already know the basic fighting stances and moves, what we are
going to do today is just basic combat.  You will use those moves to counter attack
your opponent.  Who wants to sacrifice first?"  Walang sumagot.

Napabuntong-hininga si Tara.  "Fine."

"Com'n Bree!  Hit me!"

"Are you sure?"  Nag-aalangang tanong nito.

"Oo.  Hindi ka matuto kung hindi mo subukan."

"Okey."

Sumugod naman ito.  "Bree!  You can't do that!" Sigaw ni Tempest.

"Ang alin?"

"Pattern!"

"Oh! Okey."

Sumugod na naman ito.  At gaya ng nauna madaling madaling nasangga ang mga hataw
nito.

"Your moves are just too obvious Bree."  Si Seregon.

"Before you strike, alam na ni Tara ang gagawin mo kasi nakaporma ka na.  Hit where
your opponent least expected it."

"Okey.  I'm sorry.  I'll try again."

All three of them took turns in training Bree.  Wala naman itong reklamo kahit
tagaktak na ito sa pawis.  Pagkaraan ng ilang oras ay nakiusap ito na magpahinga
saglit.  Binigyan ito ng tubig ni Seregon.   Dahil walang magawa kaya nagpasya
silang tatlo na maglaban-laban. Hand to hand combat.

Sa umpisa halatang pinakiramdaman muna nila ang isa't-isa. Pero habang

pinagpawisan silang tatlo ay lumabas ang pagiging competitive ng bawat isa. The
game started to change and became a test of speed, stamina, strategy, skills and
cunning.

~~~*•*~~~

Katatapos lang mag-usap nina High Lord Firen, Commander General ViticiPrema at Bris
Cadwallader tungkol sa bagong security protection sa buong school and before that
galing din si Firen sa meeting ng school council tungkol sa Duel and Markings na
darating. 

"Bris, dapat siguro magpahinga ka muna ng ilang araw.  Hindi rin biro yang mga
sugat mo."

"Master,  salamat pero mas lalo akong magkakasakit kung wala akong ginaga---aw
shit!  What was that?" Napamura sa gulat na tanong nito sabay lapit sa bintana.

Naintriga naman na lumapit sina Firen at ViticiPrema dito.  Dahil nasa pangatlong
palapag sila kaya kitang-kita nila sa baba ang kabuuan ng training ground.  There
was a blur of movement outside. 

"By the gods!  Anong ginagawa ng mga batang iyon?"  Wala sa loob na tanong ni
ViticiPrema. 

"I think they are training Master. Kung matatawag mo na training ang ginawa nila.
Akala mo parang mga langaw na nagliparan eh." Si Bris.

"They need to stop Firen! Pag may makakakita na naman sa kanila baka mas lalo
silang kakatakutan!"

"Hayaan mo na sila MeFelina. Hayaan mong makita nila ang katibayan kung gaano
kalakas ng kapangyarihan ng mga bata. The council have a change of heart, nagbago
ang desisyon nila.  They wont allow Brynna and Tarieth to the duel kasi hindi pa
daw ito matatawag na university student. Ni hindi pa nga daw kilala ang mga
professor nito."

"What?  And you tell this just now?"

"And let you run amok?" At tiningnan ang asawa with knowing eyes.  "Kaya hayaan mo
ang mga batang ipakita ang kanilang kapangyarihan."

"Hmmnn. I like what your thinking."

"Brynna will work as HealerMage in the infirmary."

"Are you sure you want to give her access to all the facilities? Hindi ko man
kilala si Brynna pero kilala ko ang ama niya. Kung nagmana siya kahit kaonti sa
kanyang ama...prepare your heart old man!"natatawang tinapik pa nito ang dibdib ni
Firen.

"I think you need to stay here for a while Master. After all hindi lang ang batang
si Brynna ang may pinagmanahan. Your granddaughter reminds me so much of your
husband, Seregon, of his father and---"

"What?"matalim ang tingin na tanong ni ViticiPrema kay Bris.

"That little kid there, she remind me so much of you. So much that it's a little
too scary!"

"Oh shut up Bris! Tarieth is just different."

"Yes, she has a different kind of style in fighting compared to you. But the way
she moved and strike! High Lord, you should have seen her fight."  Tumango si
Firen pero hindi nagsalita, not when his wife is just beside him. 

"She's better than me Bris. Believe me, she fights better than me."

"Bakit mo naman nasabi yan Master?"

"She's ten years old Bris and the great Commander General Drakon trained her since
she was 6 years old. Believe me in this one. You will see for the first time in
history how an elf fight. Tingnan mo nga? Ni hindi hinihingal ang batang yan? Si
Seregon at ang maganda kung apo ay nagsimula ng hingalin?" Sabay binalingan ang
asawa.

"I'll stay."

"That's my girl."

"Oh geez! Makaalis na nga naalibadbaran ako sa inyong dalawa! Ang tatanda na
eh."sabay nilayasan ni Bris ang mag-asawa.

"Aba't! Hoi Cadwallader!" Tawag ni ViticiPrema pero nakaalis na ang dating

studyante.

"The council doesn't want them here but they doesn't want to give them a chance to
fight for the duel and markings. Ang sabi nila exclusive lang daw iyon para sa mga
university students na nakapagtapos."

"Anong plano mo?"

"Pakiramdam ko gusto lang nilang makita muna ang kapangyarihan ng mga bata. So,
hahayaan ko sila."

"Hanggang kailan?"

"For now."

"Okey. Gusto mo bang sumama sa akin?"

"Saan?"

Itinuro ni Prema ang direksyon ng mga bata.

"I'm a busy man."

Natawa si Prema sa sinabi ng asawa. "O shut up! Takot ka lang malaman ng mga apo
mo na talo kita!Halika na!" Sabay hila dito.

May mangilan-ngilan na ring mga studyante ang naroon at nanunood. Naabutan nila
ang batang si Brynna na nakatayo di kalayuan. Nilapitan nila ito.

Nagulat ito ng makita sila sabay yumukod at binati sila.

"Kanina pa ba ang mga iyan?" Tanong ni Prema dito.

"Mga kalahating oras na siguro. Ako dapat ang tinuturuan nila pero they end up
fighting each other. At walang kahit isa na gustong magpatalo."

"You don't know how to fight?"

"Hindi po."

"Gusto mo bang matuto?"

"Yes and no." Kumunot ang noo ni Prema sa narinig.

"Yes, kasi gaya ng sinabi ni Tarieth kailangan ko yon para protektahan ang sarili
ko.  And no, kasi, I can protect myself without physical fighting.  At kasi I don't
want to fight.  I have so much knowledge how to hurt other human being or even to
kill, learning how to fight ay isang karagdagang kaalaman na naman.  Pakiramdam ko
kalabisan na."
"Mas mainam na ang labis kaysa kulang Bree.  When your loveone's life is at stake
there is no such thing as too much knowledge and skills.  Tanging nasa isip mo ay
protektahan sila.  Tandaan mo yan.  You learn all the necessary things so that you
can protect the people that matters.  Dahil ayaw mong dumating ang oras na
pagsisisihan mong hindi mo nagawang mailigtas ang mga kaibigan at mahal mo sa buhay
dahil takot kang matuto."

"Yan din ang nasa isip ko.  Hindi mangingimi ang mga kalaban na saktan ang aking
mga mahal sa buhay.  And I wont let that happen.  I also want to be strong for
them.  For her." 

Natigilan si Prema sa narinig pero hindi nagkumento.

"She might be tough, but she's really fragile.  She seldom smile, parang laging
pasan nito ang mundo.  Hindi kami pwedeng magtagal dito Lola.  Ngayon palang
naramdaman ko na ang restlessness niya.  I think it's time for us to journey
again.  Even I, felt it.  The world is calling us somewhere."

"The school council have a change of heart.  They want to know first if the four of
you earned it bago kayo makasali sa duel at markings.  But I think you will like
it." 

Napuno ng pagtataka ang mukhang tumingin si Brynna kay Prema.

"You will be working in the infirmary."

"Oh!  I would like it very much."

"That's my girl." Sabay tapik sa pisngi ni Brynna.  "Now, if you'll excuse me.  I
think those three needed supervision."  Umalis na ito tanging naiwan si Firen sa
tabi ni Brynna.

"High Lord.  Aren't you scared of lola sometimes?" Curious na tanong ni Brynna.

"Sometimes?  No apo.  Always.  But you should ask your father too, after all he was
once her student." Sabay kindat kay Brynna na namilog ang mga mata.

•note•I have a change of heart.  Ang sabi ko I need more time to think.  Ito na
ngayon ang napagdesisyunan ko.  I will give the four of them a chance to get to
know the university better.  So, ayan.  Muli akong nagpapasalamat sa mga nagread,
nag votes, nagpahayag ng kanilang damdamin.  I appreciate  any comments but please,
paki-usap na sana no foul words.  Even if it's just a form of expression for you. 
Kung nakakabitin man ang naunang dalawang libro, please remember na series ang gawa
ko.  Hindi po madaling gumawa ng libro, kahit baguhan lang po ako, konting respeto
naman.  You can criticized my work all you want, wag lang mag mura.  Salamat.
xiantana😔

=================

Twenty-seven: Ancient Tomes

Tarieth was exhilarated!  It felt so good sparring with her friends.  As expected
sobrang galing ng kanyang kapatid at Tempest.  Gustuhin man niyang magpatuloy ay
hindi maari.  They are starting to attract attention.  And it's the last thing she
wants to happen.  Noon din niya namataan si Master Cadwallader.  He was watching
them.

She got distracted kaya naman Seregon landed a blow on her side.  She summersaulted
and landed on a crouch, her side burning.

"Distracted Tarieth?"

It was their lola V who asked, habang naglalakad ito palapit sa kanila.

"Lola!  Anong ginagawa mo dito?" Si Tempest.

"High Lord needs my help in securing the school!" Sagot nito sabay kindat sa apong
si Tempest. 

"Hanggang kailan?" Muling tanong ni Tempest.

"A few days maybe."  Sagot nito habang-isa-isang tinanggal ang mga nakasabit sa
katawan na sandata.  "And while I'm here, I might as well enjoy myself.  You three
get ready!"

Nagkatinginan silang tatlo sabay napangiti.  Pinalibutan nila ang kanilang lola,
nang humanda ito ay walang pagdadalawang isip na sabay-sabay na sinugod nila ito.

Pagkaraan ng kalahating oras ay nakahiga na silang tatlo sa lupa, basang-basa sa

pawis at humihingal.  Walang kahit isa sa kanilang tatlo ang gustong gumalaw.

Nakatunghay sa kanila ang magandang mukha ng kanilang lola nakangiti.  "You three
are out of shape.  30 rounds every day at dawn.  I'll bring the wood for you to
carry tomorrow."  Iyon lang at iniwan na sila nito.  Sinundan niya ito ng tingin. 
Lumapit ito sa High Lord na katabi ni Brynna.  "You too young lady."  Ang sabi nito
kay Brynna habang ibinalik muli sa katawan ang mga sandatang tinanggal nito
kanina.  Pagkatapos ay umalis na ang mag-asawa.  Napasimangot si Brynna na
nakatingin sa kanila.  Para bang sinisisi pa sila nito. Aba!
Hindi pa man ito nakakalayo ang mag-asawang Strongbow ay pinalibutan na sila ng mga
studyanteng mas lalong dumami.  Someone started to clap hanggang sa dumami at
dumami iyon.  They cheer for them.

"That was really amazing guys!"

"Sobrang galing talaga ng Commander General.  Ni hindi man lang pinagpawisan."

"Did you saw her move?  She's like a blur!"

"First time ko siyang nakita in action.  Totoo pala ang sinasabi nila."

Nagkatinginan silang tatlo.  Si Commander ang bida at hindi sila.  Well, at least
wala sa kanila ang attention ng mga ito. 

"Tumayo na kayong tatlo diyan at ako'y nagugutom na.  Hindi ko kayo kayang
buhatin." Aya ni Brynna sabay offer ng mga kamay kay Tempest at tinulungan itong
tumayo.  Pinilit na rin ni Tarieth na tumayo.  Lumapit naman kay Seregon ang
kaibigang nitong si Reavel na naroon pala at isa sa mga nanonood.

Paika-ika silang nilisan ang training ground at tinungo ang kanilang silid.  Ang
mga studyanteng nakasalubong nila ay tumatapik sa balikat ni Tempest or Seregon. 
May mga tumatango din sa kanya. 

Nakarating din sila sa kanilang silid, si Seregon ay deretso din sa sariling silid
kasama si Reavel. 

"Well hello girls!" Bati ni Karess na humihikab pa. 

"Hi Karess!" Halos sabay-sabay na bati nilang tatlo.

Pinagmasdan sila nito,"rough day girls?" Habol nito.

"You could say that!" Sagot ni Tempest na siyang nahuli sa pagpasok sa loob ng
paliguan.

Habang hinihintay na matapos si Brynna na maligo ay kanya-kanyang masahe sila ni

Tempest sa mga muscle na nangangalay.  For sure bukas makaramdam sila ng pananakit
sa katawan. 

Pagkatapos nilang maligo at makapagbihis ay nagpahinga sila saglit habang

hinihintay ang bell na maghuhudyat na kainan na.  Dahil naroon din si Karess
nagkwento siya dito sa mga nangyayari kahapon.  Tahimik naman na nakinig ang sphinx
habang nakahiga sa kanyang paanan.
"Of course the Queen of Elveden have control over all elements.  She wouldn't be
queen if she can't manipulate all.  The queen maintains the balance.  And I think
she was the last guardian."

"Was?"

"Yes Tara.  Sa tingin ko ang guardianship niya ay nawala pagkatapos ng First War. 
Hindi ko alam ang totoong dahilan."

"Anong alam mo sa guardians Reh?"  Nag-inat muna si Karess at tumalon sa higaan ni

Tempest at umupo.

"According to the WorldLore, when our world was created, there was only the
elements.  Ignis, Aer, Aqua and Terra.   When there is water, air, heat and soil
there is life.  So life was born onto this world.  Though the four elements created
life, it can also destroy.  Fire burns, air blows, water flows and earth grow. 

When the gods saw the destruction caused by the four elements, he decided to reign
them in.  The gods created another.  They are called the Fae. They are one with
nature and have of course the power of nature.

Through out the history they are called different names.  Ngayon mas kilala sila sa
tawag na elves.  Maraming lahi ang mga elfo na kagaya ng mga tao.  Anyways mahabang
usapan yan, to make the story short.  The queen is a primordial being.  The oldest
of her kind.  Next is her twin sister and of course Draconto.  Draconto ceased to
exist together with his wife.  And Queen Erynia went AWOL."

"Anong awol?" Sabay na tanong nilang tatlo.

""Absent without official leave.  Ibig sabihin umalis ng hindi nagpapaalam.  So,
lets continue to our story, ayon sa mga nabasa ko, the primordial o ang
pinakamatanda sa lahi ng mga elfo ay naatasang maging tagabantay sa apat na
elemento. May sasabihin ako sa inyo. Galing na ako sa ibang realm called Earth in
their own language.  Gaya din sa atin, we called our world Mother, Mundo, Earth,
Gaia, Terra etc. 

At kagaya natin meron din silang iba't-ibang elemento. Their Earth have different
kinds of human races. At ang tingin nila sa mga kagaya natin ay isa lang folklore.
Kwentong pang bata. Fantasy. They don't have elemental powers, but they have more
destructive ways to eliminate life, even their own world. Pero sa tingin ko ang
mga folklore nila ay may bahid na katutuhanan. Somehow the beings ceased to exist
when magic ceased to exist in their world. May napapansin din ako sa reyna ng mga
elfo. Her powers are waning."

"Ano!!??"  Gulat na tanong nila.

"Yes."
"Paanong nangyari iyon?" Tanong ni Brynna na napatayo.

"Paano mo nasabi yan Reh?"

"I have my ways." Matalinghagang sagot ni Karess. "That's all I know about
guardians. Pero, habang nagbubuklat ako ng mga aklat ay may nagtagpuan ako."

Nagulat silang tatlo ng bigla nalang may nag appear sa isang bagay sa kanilang
harapan.  It made a thud sound when it landed on the floor.  Mabilis na nilapitan
ito ni Tempest.  "It's a book," sabay buhat nito sa sinasabing libro.  "Ang bigat!"
Sabay lapag muli.

"It's an ancient tome,"pangkaklaro ni Karess.  Kahit walang may hawak sa malaking

libro ay bumukas iyon.  Marahil kagagawan ni Karess.  They saw pages after pages of
writing even Tarieth don't understand.    Hanggang sa tumigil sa pagpalit-palit ng
pahina ang libro at tumambad sa kanila ang iba't-ibang marka. 

"Here," sabay turo ni Karess sa mga marka.  "Hindi ba at kalareho ang mga ito sa
mga marka sa iyong katawan Tara?"

Inilihis ni Tara ang manggas para makumpara niya ang kanyang mga tattoos.  Totoong
magkapareho ang mga marka na naroon sa libro.  "Reh alam mo ba ang ibig sabihin ng
mga marka?"

"Hindi but surely somewhere may mga libro na nagtatranslate kung ano ang ibig
sabihin nito.  Lahat ng mga nakasulat dito ay puro ganyan.  Parang mga marka. 
Sayang at walang google dito."

"Anong google?" Naguguluhang tanong ni Brynna.

"It's like a Seer in our world.  On earth, they have this tool called computer, if
you want to know about something all you have to do is type the word, google it
and  ola!  You have instant answer!"

"Wow!  Mukhang hindi naman ganun kasama ang kanilang mundo kahit walang magic." 
Impress na sabi Brynna.

"Yeah, yeah, yeah.  How I missed Earth." Halatang naghihinayang ito at umalis sa
realm na tinatawag nitong earth. 

"So it's a dead end?" Dismayadong tanong ni Tempest.

Walang sumagot sa tanong nito.

•note•For @ninya30 and @nidainarda salamat sa flood votes! And to everyone! Thank
you! I'm almost done with the book! Hurray!!! Joke! I am almost done...and
another adventure begins with them. This time it will be different! Hay sana
makaya ko at mabigyan kayo ng total satisfaction. Malapit ng tumigas ang
braincells ko sa kaiisip.

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Twenty-eight: Decision

Habang kumakain ay napapansin ni Tarieth na pinagtitinginan sila ng ibang studyante

pero wala namang naglakas ng loob na kausapin silang tatlo. Nakita ni Tarieth na
kinawayan sila ni Vanity, katabi nito si Rosemair. Kumuha muna sila ng pagkain
bago lumapit sa mga ito at doon umupo. Si Seregon ay kasama naman sa ibang mesa ang
ipa bang mga kaibigan nito, isa na roon si Reavel.

"Alam n'yo ba na wala ng ibang pinag-uusapan dito kundi kayo? Lalo na ikaw Bree?
Ikaw pala ang nag-iisang anak ng Duke ng Brun!"

Halatang hindi alam ni Brynna kung ano ang isasagot pero ngumiti ito.

"At pinag-usapan din ang ginawa ninyo kanina sa training ground. As usual marami
na naman ang bumilib kay Commander General Strongbow at sa inyo rin. Lalo na kay
Seregon!" Parang kinilig pa ito ng banggitin ang pangalan ni Seregon. Mukhang
kagaya ng ibang kababaehan sa university ay hindi rin ito nakaligtas sa charm ng
kapatid. "Kung nakita mo lang ang hitsura ni Koriene ng malaman niyang anak ng
Duke si Brynna.  Haay! Para akong nasa alapaap!"

"Van, hanggang ngayon ba naman hindi kayo magkasundo ni Koriene?"

"Naku Tempest wag ka ng umasa!" Sabay irap nito kay Tempest at saka muling hinarap
ang pagkain.  Natawa lang si Tempest sa inasta ni Vanity, halatang kilala na nito
ang kaibigan.

"Tutuloy ba talaga kayo sa Duel?  Iiwan n'yo na ba talaga kami?" May lungkot sa
boses na tanong ni Rosemair. 

Sa unang beses na ipinakilala sa kanya ito ni Tempest ay magaan na agad ang loob
niya sa babae.  Halatang mabait ito. 

"Narinig mo naman during meeting diba?  Ayaw nila na magstay kami. We don't have a
choice.  You are not safe if I am here."
"Wag kang mag-alala Rose, Vanity dahil mukhang magtatagal pa kami dito ng konti." 
Napatingin si Tarieth kay Brynna, nagtatanong ang mga mata.  "Nakausap ko kanina
ang--si Com.  Gen. baka may changes daw sa decision ng university or school
council."

Natuwa naman sina Vanity at Rosemair sa narinig.

Siya.  Hindi niya nagustuhan ang narinig.  Tahimik na ipinagpatuloy niya ang
pagkain.

Kinabukasan ay ipinapatawag sila ng High Lord.  Ipinaalam nito sa kanila ang

napagdesisyunan ng university council.  Totoo ang sinabi ni Bree. Kailangan nilang
magstay.

Si Brynna ay kailangan magtrabaho sa infirmary, silang tatlo ni Tempest at Seregon

ay kailangan magpatuloy sa pag-aaral pero ang kasama nila ay ang mga pioneering
students(fourth years).

Ang mga Pios (pioneer student) mostly work in the field. At dahil sina Tempest at
Seregon started as BattleMage students, yon din ang pinili niya. Ngayon patungo
sila sa wing ng mga pios kung saan naroroon ang mga classrooms.

Naninibago si Tarieth sa mga nakikita. Kakaiba ang wing na iyon. It was busting
with activity. May mga studyante din na nakatambay sa hallway. Ang iba ay nakaupo
sa sahig, ang iba ay kanya-kanyang grupo na nag-uusap. At sa tuwing dadaan sila ay
tumatahimik ang mga ito at pinagtitinginan sila, nakaka intimidate.  May magilan-
ngilan naman na bumabati at nakakilala kay Tempest at Seregon, isa sa mga bumati ay
pinagtanungan ni Seregon ng direksyon.  Dahil first time nilang umapak sa wing na
iyon kaya di nila alam ang pupuntahan.  Itinuro naman sa kanila kung nasaan ang
silid na hinahanap nila.

Sa wakas ay nasa harapan na nila ang silid na hinahanap.  Si Seregon ang kumatok ng
tatlong beses.  Maya-maya lang ay mag nagbukas ng pinto.  Nagulat pa sila ng ang
nagbukas ay walang iba kundi si Master Bris Cadwallader.  "Pasok." Hindi na nito
hinintay kung pumasok ba sila.  Basta nalang ito tumalikod at lumapit sa isang
malaking misa na nasa gitna ng silid.

Maliban sa iba't-ibang sandata na nakasabit sa loob ng silid, isang maliit na misa

na may isang upuan sa likod ay wala ng ibang kagamitan sa loob.  It was very plain
and bare.

Sa itaas ng table ay may malaking mapa.  The map shows the north side of Quoria
kingdom. 

"Good morning Master Cadwallader." Bati ni Tara.  "Ako po si Tarieth Windstone. 

AirMage student."

"Good morning." Humarap ito sa kanila.  "As you all know, you will be learning
under me.  As a pioneer, we allowed our BattleMage students to practise working in
the field.  Our kingdom thanks to the elements are currently at peace but that
doesn't mean we are safe.  That's the reason why palaging binabantayan ang ating
mga borders lalo na ang norte kung saan palaging may nakaambang panganib." Itinuro
nito sa mapa ang norte.  "Beyond our walls are lands we are still trying to
explore.  And beyond the lands are the vast waters.  And beyond the waters are
another lands we haven't explored yet.  Our king does not allowed our fleet to
voyage there.  We are simply not ready.  We believed na may mga iba't-ibang tribu
ang nakatira sa malawak na lupain sa kabila ng border.  All pioneer students have
rotation patrolling the border.  And that is why you three are here.  Instead na
mag ensayo kayo gaya ng iba.  You will be given your first week of wall duty. 
Don't worry, it's quite safe basta sumunod lang kayo sa utos ng inyong superior. 
Tomorrow, kasama ang iba pang mga pioneer ay aalis kayo papuntang norte.  Good luck
sa inyo.   You have the rest of the day to prepare."  Iyon lang at dismiss na sila.
Pagkatapos magpasalamat at magpaalam ay lumabas na sila sa silid at bumalik sa
kanilang mga silid without talking.

~~~~*•*~~~~

Kinakabahan si Brynna habang naglalakad papuntang infirmary.  Pakiramdam niya ay

bumalik siya sa pagiging eight years old, noong inang umapak siya sa Academy ng
Palan.  ang kaibahan nga lang ay ngayon hindi na siya anak ng isang preserver.  She
is now the daughter of the Duke of  Lancaster.  And it's also the reason kaya siya
mas lalo siyang kinabahan.  Ayaw niyang magbigay siya ng kahihiyan sa kanyang mga
magulang at kanyang mama Sola.

Ang infirmary ay tahimik ng pumasok si Brynna.  Agad na pinunatahan ni Brynna ang

silid ni Master Whiteshades na siyang HeadHealer doon. Kumatok muna si Brynna bago
pumasok.

"You must be Brynna. Which one should I use Whitethistle or Lancaster?" May ngiti
sa labing tanong ng HeadHealer.

Nahihiyang sumagot si Brynna,"kahit alin po."

"Lancaster then, as much I respect High Lady Sola, hindi ko pwedeng ipagwalang
bahala ang pagiging anak mo ng Duke. I don't want to cause insult hija. "Ako
naman si Miranda Whiteshades."

"Good morning Master Whiteshades.  Ikinagagalak ko po kayong makilala."

"The pleasure is mine hija.  I was so excited when I learned that the High Lady
have an apprentice.  I always wanted to be her apprentice you know.  Matagal bago
nag manifest ang kapangyarihan ko hija.  And during that time, tanyag na magaling
ang High Lady sa buong kontinente.  Tanyag din na hindi kumukuha ng apprentice ang
High Lady.  She was always busy.  Naintindihan ko.  And now here you are, much
younger than the High Lady herself noong naging isa siyang HealerMage.  Hindi mo
alam na natuwa ako na makasama ka hija.  The council said that you will study under
me.  But, I have always high regards with the High Lady at sa kanyang kakayahan. 
Maybe, just maybe I could learn something from you hija.  Kahit matanda na ako,
hindi pa naman siguro huli para matuto diba?" Ngumiti ito sa kanya.  Hindi malaman
ni Brynna kung matuwa o matakot dito.  Sobrang taas ng expectation nito sa kanya? 
Isa lang ba itong ploy?  Pero sobrang genuine ng mga ngiti nito and ramdam niya ang
warmness ang pagtanggap niyo sa kanya. 

"C'mon hija, I'll show you personally the infirmary and of course it's 
residents." 

Parang naglakad sa alapaap na sumunod si Brynn kay Master Whiteshades kahit puno ng
pangamba ang kanyang dibdib.

•note•As I have said, I am giving them a chance to get to know the school kahit
ilang araw lang. Thank you sa lahat ng mga reads and votes! Paxenxa na matagal
ang ud. Nanood ako ng Playful Kiss! Kinilig ang lola. Then I realized na may
similarity si Hana sa Saving all my love na book ko at ang movie! But xempre mas
maganda ang palabas! Parang gusto kung mag sulat ng pampakilig! Lol! Pampawala
lang ng stress. Ikaw ba naman makapagsulat ng 15 chapters kung hindi matigang ang
utak mo! I deserve a break!

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Twenty-nine: HealerMage

Ipinakilala siya sa mga HealerMages doon at sa mga pioneering students na naroroon.

Halos lahat ng silid ay ukupado sa mga studyanteng sa kasamaang palad ay nasaktan
sa nangyaring paglusob sa university. 

Halo ang naramdamang pagtanggap ng mga naroroon kay Brynna.  May mga mainit,
malamig at nag aalangan sa kanya.  But at least walang hostile.  Ang pinakahuli na
ipinakita sa kanya ni Master Whiteshades ay ang laboratory doon kung saan karamihan
sa mga gamit ay doon mismo ginagawa.  Malaki ang laboratory.  Moderno ang mga
kagamitan,na kagaya ng Palan.  Sa gitna ng silid ay may mga nakahilirang lamisa na
puno ng gamit sa hospital, glass tubes, apothecary bottles, cylinder at iba pa. 
May mangilan-ngilan na mga studyante doon, mostly wearing blue robes na kagaya
niya.  Ibig sabihin karamihan sa mga ito ay WaterMages.

"Dito sa laboratory, binigyan ng university ng pagkakataon na lumika ang mga

studyante ng mga gamot sa iba't-ibang klaseng sakit.  O lumikha ng kahit anong
gamot na nakakaganda at nakakatulong sa kalusugan.  Rotation din ang pag-aasikaso
sa mga pasyente dito at pagtulong sa laboratory.  Alam mo naman siguro na maraming
gagawin dito diba?"

"Yes Master Whiteshades, naintindihan ko po."

Tumango ito at suminyas sa kanya na sumunod siya.   Nasa pinakadulo iyon.  "Ito ang
aking working place hija."  Itinuro nito ang nasa white board.  "Ito ang aking
bagong eksperimento.  Nang marinig ko ang balita tungkol sa Black Fever na
lumaganap sa Brun, nagsimula akong mag research tungkol sa sakit na iyon, hoping I
could find a cure.  Pero dahil busy ako hindi ko siya natapos.  Would you like to
take a look?" Alok nito.

Excited na lumapit si Brynna dito.  Ang white board ay puno ng mga pangalan ng
halamang gamot at kung ano ang maaring magamot nito.  All of them used to threat
fever.  Thyme, violet, eucalyptus, ginger, coffee, hibiscus, lemon, willow,
meadowsweet, guanabana, linden, tamarind, blackcurrant, apple etc.  "Master
Whiteshades, na try n'yo po ba lahat ito?"

"Karamihan diyan hija ay talagang ginagamit ko na sa panggagamot ng lagnat.  Pero

hindi ko pa na try lahat na nakasulat diyan.  The most common that I used was the
ginger, oregano and willow bark."

"Ang black fever po na kumalat sa Brun ay hindi nagagamot alin man sa mga nakasulat
dito Master Whiteshades, at an early stage magagamit po ang Guarana and willow for
fever relief but not to cure.  Siguro pag normal black fever.  But black fever
caused by a powerful mage.  No.  Base po sa napag-aralan namin ni Master Selene,
kailangan ng kapangyarihan ng isang FireMage at WaterMage bago masugpo ang magic. 
It is a disease with dark magic.  Kaya hindi siya nagagamot ng hindi muna pinapatay
ang mga wormlike creature na nasa loob ng katawan  ng pasyente.  Pagkatapos ay saka
namin binibigyan ng gamot.  I used a different specie of Guarana plant at
pinaghalo-halo ko po yong iba pa.  Ibinigay ko po sayo ang ingredients."

"I don't know what to say hija.  But thank you."  Halatang natuwa ito.  Sa isang
sulok ay may napansin si Brynn na halaman.  Nilapitan niya ito.  "Master
Whiteshades, ano pong klaseng halaman ito?"

"Oh! Yan?  Sa lugar namin tinatawag yang bulaklak ng diwata."

"Ano po yong diwata?"

Natawa si Master Whiteshades sa reaksyon ni Brynna.  "White witch."

"A white witch?  Meron po bang white witch?  Diba pareho lang po yon ng isang
engkantada?  A powerful being with different kind of magic?"

"Sa pinanggalingan ko ay naniniwala kami.  Sa ibang lugar ay naniniwala sila sa

engkantada at alam ko rin ang kwento ng bulaklak ng engkantada ang kaibahan nga
lang ay itim ang kulay niyon at puno ng tinik.  It was also said that it can cure
any illness.  Pero ang bulaklak ng diwata ay iba hija.  Sinasabing ang lalaking
makapitas ng bulaklak ng diwata at maibigay ito sa babaeng kanyang minimithi ay
makakamtan nito ang puso ng babae."  She said it with a teasing note in her voice. 
Natawa naman si Brynna. 

"Nakagawa po ba kayo ng love potion Master Whiteshades?"

Humalakhak ito.  "How I wish hija!  How I wish!  Kung nagawa ko sana e di ang dami
na sanang lalaking umaaligid sa akin?" Sabay kindat pa nito.  Pagkaraan ng ilang
saglit ay muli itong naging seryoso.  "I was hoping to find another use of this
plant hija.  But so far wala pa akong natuklasang magagamit ko.  But I have found
out na ang katas ng bulaklak nito ay malakas ang hallucinogenic properties.  Kahit
ang langhapin lang nito ang bulaklak ay makakaapekto na ito sa iyong sistema.  So
now, you probably know kung bakit madaling mabingwit ang matamis na "Oo" ng isang
babae?" 

"Wow!" Namilog ang mata ni Brynna.  "May iba pa po ba kayong halaman nito?"

"Oo, pero hindi marami.  I don't want any of the student inhaling any of the
flowers.  With the wrong hands delikado ang bulaklak na ito.  If you want to study
this plant hija, please do be careful.  And please, don't put ideas on other
students head.  Sayo ko lang ako nagkwuento tungkol dito."

Agarang tumango si Brynna, "opo, makakaasa po kayo.  Ipinapangako ko po na wala

akong pagsabihan.  At kung ano man ang malakaman ko ay sasabihin ko po sa inyo."

"Good.  Now, iiwanan na kita kay Master Sazha Wood.  Siya ang nagsupervise sa mga
students dito."

Lumabas sila sa laboratory at nagpunta sa silid kung saan nakahilira ang mga
higaan.  Ipinakilala na sa kanya kanina si Master Wood.  Isang maliit na babae. 
Maliksi itong kumilos at kung gaano kaliit ng katawan nito ay bumabawi naman ito sa
lakas ng boses.  Pagkaalis ni Master Whiteshades ay hinarap siya ni Master Wood.

"Lady Lancaster right?"

"Brynna.  Brynna nalang po."

Tumango at grateful ang expression sa mukha nito.  "We don't have enough HealerMage
here in the infirmary dahil nangangailangan ang Rukai Healing House ng makakatulong
kaya naroon ang ilan sa ating mga HalearMages.  Kaya karamihan sa mga studyante
dito ay ginamot lang ang mga sugat na malubha and let them heal with time.  Ngayon,
I would really appreciate any help you can give us.  Dahil puno na ang Rukai
Healing house at tayo rin. Kung may mga bagong studyante na magkakasakit ay wala na
tayong mapaglagyan ng pasyente."

"Naintindihan ko po.  Saan po ako magsisimula?"

May kinuha ito sa isang lamisa doon, information ng mga pasyente doon.  "Here, ang
dalawang silid sa pinakadulo ay ipamamahala ko sa iyo.  We have twenty rooms here.
Each room have twenty beds and twenty patients of course. Ang sabi ni Master
Whiteshades na isa kang HelaerMage, kaya you will work as one.  Good luck!  And
welcome to the infirmary Brynna!"  Sa unang pagkakataon ay ngumiti ito bago siya
iniwan.

May kabang tinahak ni Brynna ang silid na sinasabi ni Master Wood.  Una niyang
pinasok ang second to the last na silid.  Huminga ng malalim si Brynn bago lakas
loob na binuksan ang silid.  Her first job as a HelearMage.  She prayed to the
elements na tulungan siya.  Pumasok si Brynn sa silid wna nakayuko.  When she
finally look inside the room, bumungad sa kany ang nakahilirang mga higaan.  Malaki
ang espasyo sa gitna ng silid, at sa bawat gilid ay nakalagay ang mga higaan na
bawat isa ay may nakahigang pasyente.  Tahimik ang silid.  Maliban sa dalawang
studyanteng gising at nagbabasa ng libro ay tulog ang karamihan sa mga ito. 

Tiningnan ni Brynna ang ibinigay na papel sa kanya.  Pagkatapos pasadahan ng tingin

ay lumapit si Brynna sa pinakaunang higaan.  Ang una niyang pasyente ay isang
second year student na lalaki.  Bali ang isang kamay nito at malaki ang sugat sa
kaliwang binti.  May mga galos din ito sa iba't-ibang parte ng kayawan.  Nagising
ito ng maramdamang may tao sa tagiliran.

"Hi, I'm Brynna.  Isa akong student.  Will you allow me to look at your wounds?" 
Magalang na pakilala niya dito.

"Wala na bang ibang HealerMage sa infirmary at nagpadala na sila ng bata ngayon?"

May pagkayamot na tanong nito.

Gustong magalit si Brynna sa narinig, inalipusta na naman ang kanyang height!

"Pasenya na, dahil sa dami ng pasyente kaya kulang ng tao ang infirmary." Malumanay
niyang sagot.

"When are you guys have the time to heal our wounds?  Ilang araw na kami rito at
nagtitiis sa sakit.  Anong silbi ninyo kung hindi ninyo kami magagamot? 
Nataguriang HealerMage kayo pero wala kayong mga silbi!"  Galit na sumbat nito. 
Dahil sa lakas ng boses nito ay nagising ang iba pang mga pasyente sa loob ng
silid.

"Hoy Daniel!  Give some respect man!  Lahat naman tayo dito nagtitiis.  Isang
HealerMage yang kaharap mo!"  Pagtatanggol naman ng isang babaeng pasyente. 
Mukhang natauhan naman ang lalaking katabi niya.  Mukhang huminahon ito pero hindi
nagsalita.

"Will you allow me to check on you?" Malumanay pa rin niyang tanong dito.

Hindi ito sumagot kaya hinawakan ni Brynna ang kamay nito at pinulsuhan. 
Tinitingnan din niya ang mga mata ng pasyente.  Pagkatapos ng physical check ay
saka tinanggal ni Brynna ang nakabalot na benda sa sugat niyo upang matingnan
niya  ang sugat sa binti nito at nagulat sa nakita.

•note•Mahirap palang magfeeling nurse! Huhuhu! Thank you guys for waiting!!! Have
a great weekend everyone!

Kiss! Kiss!😘xiantana
=================

Thirty: Friend or Foe

Napasinghap si Brynna sa nakita. No wonder iritado ito. Malaki ang sugat nito sa
binti. And it was oozing with puss. Kung sino man ang nag-aasikaso nito ay hindi
ginamot ng maigi. Nang tingnan niya ang pangalan sa nakasulat doon ay saka niya
nalaman na isang student lang ang nagpapalit ng benda sa sugat. And she's not
doing a great job.

"Daniel, your wound have infection. At dahil doon you have a slight fever.
Meaning your body is starting to fighting the infection. I will try to clean your
wound and heal after. Hindi ko pwedeng deretsong isara ang sugat without cleaning
it first. I will warn you though that it will be a little bit painful. Are you up
to it?"

Tinitigan siya nito bago dahan-dahang tumango.  Muling tumayo si Brynna at lumabas
ng silid para magtungo sa supply room.  She needs medicines and tools sa gagawin
niya.  Naabutan niya roon si Master Wood.  Ipinaalam niya dito ang plano niyang
gagawin.  Sumangayon naman ito.  Inilagay ni Brynna ang lahat ng mga kinuhang gamit
sa ditulak na tray at naglakad pabalik sa room XIX.

Tahimik ang silid ng muling pumasok si Brynna bagaman gising ang karamihan sa mga
pasyente doon. Kinabahan man ay nilakasan ni Brynn ang loob. This is what she
dreamt of doing all her life. And she will do it using all her knowledge in
healing sa abot ng kanyang makakaya. She will help this students and heal them.

"Are you ready Daniel?" Bahagyang tumango ito.

With his permission, nagsimula na si Brynn sa kanyang trabaho.  May isang dangkal
ang laki ng sugat nito sa binti.  Hindi sigurado ni Brynna kung anong nakasugat
doon pero sigurado siya na hindi knife wound iyon.  Hindi malinis ang hiwa. 
Sapantaha niya natamaan ng debris na tumalipon during the fight ang paa nito. 
Metikulosa si Brynna sa kanyang trabaho lalo na ang paglilinis ng sugat.  Alam niya
kasi na kung may matitira kahit konting dumi doon ay dilikado ito na magkaroon ng
infection.  If that happens mas lalong mahirap iyon at masakit sa pasyente.  She
needs to re-open the wound again, let it bleed hanggang sa lumabas ang lahat ng
nana, pag purong dugo na ang lumalabas ay saka niya ito linisin muli ng mabuti.  In
Daniel's case, hindi na niya kailangan lagyan pa ng kahit anong medisina.  She will
heal it and seal the wound.  Masyado ng matagal ang pagtitiis nito sa sakit. 

Nang sa wakas ay nalinis na niya ang sugat ay saka niya tinawag ang kanyang
kapangyarihan.  Napaiktad si Daniel ng makita nito na unti-untimg may lumabas sa
kanyang mga palad na liwanag.  "Relax, I'm starting the healing process, there will
be a little pain since the skin will start to knit together.  But I don't think it
will be too painful.  My power have will help you not to feel too much pain.  Pero
kung masakit, sabihin mo sa akin okey?"  Tumango ito.

Ibinalik ni Brynna ang atensyon sa ginagawa.  Nakita niyang unti-unting gumaling

ang sugat nito.  Once done, walang iniwang peklat ang sugat.  Saka lang tumayo si
Brynna at nilinis ang kalat sa higaan ng kanyang pasyente.
"I'm afraid na kailangan mo pa rin na magstay dito Daniel.  May bali ka sa kamay. 
Maganda ang pagkakaayos ng mga buto kaya di na kailangang gamutin ko yan, but you
need to be extra careful with your arm. It's healing well.  At ang iba mo pang
pasa sa katawan ay papagaling na.  Baka bukas e inform ko si Master Whiteshades na
baka pwede ka ng bumalik sa student quarters mo granted na alagaan at maging
maingat ka sa iyong baling kamay.  So, how are you feeling?"  Inquire ni Brynn
dito.

"I'm feeling so much better now Miss.."

"Brynna, Brynna Lancaster." Pakilala ni Brynn muli sa sarili. Halatang nagulat ang
kanyang pasyente base sa expression ng mukha nito.

"Lady Brynna, I'm sorry sa naging asal ko kanina. At maraming salamat sa paggamot
sa akin."

"Brynna, just Brynna. At walang anuman. Now if you'll excuse me. Titingnan ko
lang ang iba pang pasyente. Magpahinga ka na. Your body needs to keep up after
the healing process." Magaan ang pakiramdam ni Brynna nagpaalam kay Daniel.
Ramdam niya ang sinseridad ng pagpapasalamat at pakumbaba nito. And it makes her
happy. Aalis na sana si Brynna ng mapansin niyang may tao sa kanyang likuran.
Noon lang niya napansin na may mga tao pala na nakatayo doon. The scene remind her
of the academy. During the time na nag observe silang mga studyante sa mga
HealerMages sa aktong pangagagamot ng mga ito. Kasama sa grupo si Master Wood.

"Well done Brynna. Well done." Puri nito sa kanya. Dahil hindi sanay na papuri
kaya namula ang mukha ni Brynna sa hiya. Napansin naman ito ni Master Wood at
mukhang na amuse. "Now, be a good girl and help me with the new students. I
believe Reya here," sabay tapik sa balikat ng isang nahihiyang studyante, "was the
one who change the bandage. I would appreciate it very much kung matulungan mo
siya at ang tatlo mga kasama ko dito. So, maiwan ko na kayo. Have a great day
girls." Iyon lang at iniwan na sila nito. 

Nangangapa si Brynna ng sasabihin.  Mabuti nalang at nagsalita ang babaeng si

Reya.  "Hi, I'm Reya.  Lady Brynna, pasensya ka na pala.  Kahapon kahit kinutuban
na ako sa sugat ni student mage Daniel ay wala akong ginawa.  Natakot kasi ako baka
pagginalaw ko ay mas lalong lumala.  Kaninang umaga ko lang nasabi kay Master Sazha
ang obsebasyon ko.  Kaya maraming salamat."

"It's alright Miss Reya.  Nothing irreparable damage happened.  But I believe you
owe student mage Daniel your apology not to me."  Ayaw ni Brynna na palakihin pa
ang pangyayari.

Kusa din na nagpakilala ang dalawa pang kasama nito. Si Mayrel na bunso pala sa
tatlong anak ng isang Baron sa kaharian ang Quoria at si Lua na taga La Fun.

"Hindi ko pa natingnan lahat ng naririto kaya isa-isahin ko muna silang tingnan at

gagamutin kung sino ang may pinakamalubhang sakit. Mukhang nagagahol na ako sa
oras. Hindi pa ako nakaranas ng may observer kaya kung may mga tanong kayo, feel
free to ask okey?"

Tumango ang tatlo kaya nagsimula na si Brynna sa pagtingin sa sumunod na higaan,

isang babae. May benda ito sa ulo. Kinausap ito ni Brynna at sunod-sunod na
tinanong tungkol sa nararamdaman. Satisfied she went to the next bed. Napapansin
ni Brynna na karamihan sa kanilang mga pasyente ay may mga sugat. Hindi naman
malala kaya siguro hinayaan nalang magpagaling ang mga ito sa infirmary.

Mahal ang magpagamot sa isang HealerMage, lalo na pagsa mga sugatan. Maliban sa
agarang nagagamot ang isang sugat ay wala pang iniiwan na peklat ang isang
HealerMage.  The only downside is it could be painful with the patient as well,
lalo na sa mga sugat kasi skin will be knitted back together at a rapid state.  But
some mage like Brynna will go an extra mile just to make the healing process as
pain free as possible.  Brynna's did not just depend on her magical power, she also
uses herbs and medicines to heal.  Kaya naman hindi niya kailangang gumamit ng tudo
sa kanyang kapangyarihan.

Pagkatapos masuri ni Brynna ang lahat na. Mga pasyente doon ay muli itong lumabas
kasama ang tatlong studyante.  They went inside the supply room.  Binigyan ni
Brynna ng kanya-kanyang pasyente ang tatlo.  Limang pasyente bawat isa, ang apat na
naiwan ay sisikapin niyang gamutin sa araw na iyon.  Isa-isang binigyan niya ang
tatlo kung ano ang gamot na ibibigay sa bawat pasyente.  Sa buong araw na iyon ay
iyon ang gagawin ng tatlo.

"May mga tanong ba kayo?" Nagtaas ng kamay si Mayrel.

"Lady Brynna, earlier noong ginamot mo si Daniel, why didn't you just heal him
directly?  Bakit kailangan dumihan mo pa ang iyong kamay?  Some HealerMages I know
ay ni hindi hinahawakan ang sugat.  They just heal.  Ikaw, nilinis mo muna bago mo
ginamit ang iyong kapangyarihan.  Diba parehas lang naman yon?  HealerMages are
trained to heal all kinds of wounds kahit infected pa yon."

"I am a healer first bago ako naging isang HealerMage.  It would require a vast
amount of my power to heal Daniel's wound.  Pero sa ginawa ko, mas madali ang
proseso.  Ayoko rin na isara deretso ang sugat kahit may infection.  There are
infections na pag hindi lahat ng bacteria napapatay ay kumakalat.  Hindi tayo
Diyos, minsan nagkakamali din tayo.  Ang akin lang ay precaution and I don't want
to waste too much power.  Sa kaso ni Daniel it would take atleast 15-30 minutes
healing.  And I don't have time."

"Pero Lady Brynna, sa paglilinis, palang, you also spend a lot of time." Si Reya.

"Yes.  I dont have plenty of time.  But I also have plenty of patients that needs
my power more.  I will be drained before the day ends. At isa pa, hindi n'yo ba
napapansin, the longer it takes for a HealerMage to heal, mas matagal din
makarecover ang pasyente?  It is because, ang katawan ng pasyente is keeping up
with the healing."

Napansin ni Brynna na parang naguguluhan ang mga ito kaya nagpaliwanag siya," it's
like this, halimbawa ang isang taong tumatakbo.  An AirMage can help him run faster
to reach the finish line.  But once nakarating na sa finish line ang isang taong
tumatakbo, makakaramdam siya ng pananakit ng binti at pagkahapo, kasi kahit
tinulungan siya ng AirMage na mapabilis ang takbo niya, napapagod pa rin ang
katawan ng runner.  Where us kung tumakbo lang siya at his own speed, pagdating
niya sa finish line hindi siya ganun ka pagod.  Kasi mismong ang katawan na ng
runner ang magbibigay ng limitasyon.  It's the same with healing.  Time heals all
wounds.  The HealerMage heal, but the body needs to keep up.  It's the rule of the
universe.  Give and take."

"That made sense.  So importante din pala na may alam ka sa normal na panggagamot."
Si Lua.

"Yes.  So, may mga tanong pa kayo?"

Nag-aatubiling itinaas ni Lua ang kanyang kamay.  "Lady Brynna, we only know the
basic of natural healing, kasi kahit tinuturuan kami ay mas priority namin na
matutunan ang panggagamot gamit ang aming kapangyarihan.  We mistakenly thought
it's beneath us.  Pwede po bang turuan n'yo pa kami sa mga alam ninyo?"

"Oo naman.  Basta wag kayong mahiyang magtanong.  Sisikapin kong maipaliwanag sayo
inyo ng maayos hanggang sa maintindihan ninyo.  Okey ba?"

Natawa si Brynna ng parang mga batang nagpalakpakan ang tatlo.  "Alright, let's go
back to work."

•note•Isa lang ang masasabi ko---ang hirap magfeeling healer!!!!  Sa mga nurse
diyan!  Pahingi ng tips!And yes, please don't forget to vote!  Aja! Aja!

Fighting!😪xiantana

=================

Thirty-one: Master Whiteshades

Si Seregon, Tempest at Tarieth ay tapos ng mag handa ng kanilang mga dadalhin kaya
naman nasa dining hall na sila ngayon kumakain. Kanina pa palinga-linga si
Tarieth, hinahanap si Brynna napansin iyon ni Seregon.

"Hey sis, kanina ka pa dyan. Sinong hinahanap mo?"

"Si Brynna. Late na, hindi ko pa rin siya nakikita. Baka nakalimutan na naman
niyon na kumain."

"Gusto mo bang dalhan natin ng pagkain?" Mungkahi ni Seregon.

"Can we do that?"

"Oo naman."

"Sige! Tee samahan mo ako, kuha tayo ng pagkain."

"Vegetables?" Tumango si Tarieth. "Okey lets go!"

Bitbit ni Seregon ang pagkain nagtungo silang tatlo sa infirmary. Nakalagay ang
pagkain sa maliit na basket na ibinigay ni Mr. Shades may nakatakip din na puting
tela para hindi marumihan.

Pagdating sa infirmary ay nagtanong si Seregon sa mga staff doon kung nasaan si

Brynna. Nasa pinakadulo daw ito sa nakahilirang silid. Room XIX at Room XX.
Walang ingay na natinahak ng tatlo ang pasilyo.

Kumatok muna si Seregon ng tatlong beses bago sila pumasok. They saw, rows of
beds. At isa sa mga beds na iyon ay nakaupo si Brynna at mukhang may ginagamot.
Sa kabilang side ng higaan ay may tatlong babaeng nakatayo habang pinapanood ito.

Hindi agad sila napansin ni Brynna na tutok ang atensiyon sa ginagawa. Lumapit si
Seregon dito at hinaplos ang buhok. Gulat na napalingon si Brynna, at sumilay ang
matamis na ngiti ng makilala si Seregon.

"Cee! Anong ginagawa mo dito?" Tanong nito habang ang kamay ay patuloy na
ginagamot ang pasyente.

Itinaas ni Seregon ang bitbit, halata namang kinilig ang tatlong kasama ni Brynna.
Nagkatinginan si Tempest at Tarieth. Alam na ng dalawa kung ano ang nasa isip ng
tatlong babae. Lalo na si Tempest dahil biktima din ito sa maling hakahaka sa
relasyon nila ni Seregon.

"Oh! Thank you Cee!" Mas lalo pang lumapad ang ngiti nito ng makita sina Tempest
at Tatieth. "Hi," halos sabay na bati ni Tarieth at Tempest.

Lumapit si Tarieth kay Brynna. "Anong problema?" Tanong ni Tarieth. Kahit hindi
pa gaano katagal na nakasama ni Tarieth si Brynna ay kilala na niya ito. And she
felt that something is bothering her.

"Wala naman. Nalaman ko lang kanina na halos puno na ang healing house sa Rukai.
At kulang ng healers dito kaya hinayaan nalang nila na makarecover ang mga
studyante na nasaktan noong nilusob ang university. Though these are just minor
wounds."

Ang ibig sabihin, hindi iyon nangangailangan ng matinding kapangyarihan para

gamutin pero hindi nagawa ng mga HealerMage doon. Agad na nakuha ni Tarieth ang
gustong iparating ni Brynna.

"Do you want us to stay?"

"Pwede?" May halong paki-usap ang mga mata nito.

"Oo naman, but first pakainin mo muna ang mga kasama mo." Noon lang din naalala ni
Brynna ang pagkakamali.

"Oh my! Reya, Mayrel and Lua. Pasensya na. Makakalimutin ako. Gusto nyo bang
kumain muna?" Mabilis na tumango ang tatlo halatang gutom na, nahihiya lang
sigurong magpaalam kay Brynna.

Pagkaalis ng tatlong babae ay ibinigay ni Seregon ang basket kay Tara at pagkatapos
hinawakan ni Seregon ang balikat ni Brynna. Sa mga nanunood na mga pasyente doon
ay para lang inakbayan nito si Brynna.

"I admit that this is handy." Kapansin-pansin ang pag-iiba ng kulay na lumalabas sa
kamay ni Brynna. Ang kaninang puting glow ay nagkaroon ng konting light blue.
Nawala din ang kaninang linya sa noo ni Brynna. Halatang nakahinga ito nga
maluwag.

Brynna healed four more students bago pinatigil ito ni Seregon para kumain. Bitbit
ang maliit na sila inilagay ito ni Seregon sa isang sulok at doon pinaupo si Brynna
para kumain.

"Kumain na ba ang mga pasyente mo?" Tanong ni Tara habang inabot kay Brynna ang
basket. Tinaggap naman ito ni Bree at natuwa sa nakita. Nilantakan agad nito ang
pagkain.

"Oo naman. Kanina pa. May mga nag-aasikaso sa pagkain nila." Sagot ni Brynna ng
matapos nguyain ang kinakain.

"Bree wag mong pagurin masyado ang sarili mo." Paalala ni Seregon

"I am not. Hindi lang ako sanay na pinapanuod habang nagtatrabaho."

"Kumusta naman ang mga kasama mo?" Nag-alalang tanong ni Tarieth.

"Mabait naman sila sa akin. Pero kasi konti lang kami dito, ang iba nasa Rukai."

Napatango si Tarieth,  ibig sabihin hindi pa sure kung makasundo nito ang iba.
"Kayo, kumusta ang unang araw ninyo?"

Nagkuwento si Tempest sa nangyari sa kanila.

"So, one week kayong mawawala?" Mukhang nalungkot ito.

"Oo, pero wag kang mag-alala bibisitahin ka palagi nina Rose at Vanity."

"It's just a week Bree." Si Tara.

"Okey. Kailan kayo aalis?"

"Tomorrow." Sagot ni Seregon.

Napatingin silang lahat sa pinto ng may kumatok. Iniluwa niyon si Master

Whiteshades. Lumapit ito sa kanila at kinumusta silang lahat lalo na ang kalagayan
ng pasyente ni Brynna.

Inabot ni Brynna ang papel na nakaipit sa clipboard. Pinasadahan ng tingin ng

HeadHealer ang papel pagkatapos ay tinungo ang pinaka-unang pasyente na malapit sa
pintuan. Sinuri nito ang pasyente, there was approval on her face. She inspected
random beds, at ang pinakahuli ay ang naabutan nila na pasyente na ginamot ni
Brynna. Once done, humarap ito kay Brynna at nagsalita, "great job hija.
Tomorrow, all those student you healed will be discharge. Seven patients healed in
just half a day. And you are not even showing even a little bit of exhaustion.
You power scared me sometimes. But what do you expect from the daughter of two
powerful mages right? Your mother is a powerful Watermage and your father was once
a powerful BattleMage General."

"What?" Nangunot ang noo ni Master Whiteshades ng bahagyang nanlaki ang mga mata ni
Brynna. You didn't know that your father was once a BattleMage General? If I
remember correctly, his superior at that time was the High Lord himself as his
BattleMage Commander." Sunulyapan nito si Tempest. "Your grandmother was not yet
at the picture. She didn't even know yet how to use her elemental power. Your
grandfather teach her how to use her power or to put it bluntly, he taunted your
grandmother to the point na halos sumabog na sa galit si Prema. And it worked."
Hinarap din nito si Seregon.

"Don't tell me hindi mo rin alam na isang HeadHealer ang iyong ama noon at walang
planong maging isang mandirigma? But your grandmother Prema, changed him, together
with Bris your combat master."

"What???"gulat na sabay pa nilang apat.

"Yes, Valerius doesn't want the crown, and make it known to everyone. The king was
working in Rukai Healing house as HeadHealer at the age of seventeen I guess?"
Palipat-lipat ang tingin nito sa kanilang tatlo. Kay Tempest, Seregon at Brynna.
"How come you didn't know? Hindi ba kayo nagtanong sa inyong mga magulang?"

Sabay na umiling ang tatlo.

"Bakit wala po yan sa kasaysayan?"

Natawa si Master Whiteshades. "Naroon yon, hanapin ninyo. Or better yet, tanungin
n'yo mismo ang inyong mga magulang. Anyway, Lady Brynna, good job. I'll inform
the parents of those healed students and their professors. They can go back to
their own quarters. Thank you hija. And visitors are allowed for an hour only,"
paalala nito sa pormal na boses. Pero kumindat ito sa kanila bago tumalikod.

"That was interesting." Sabi ni Tarieth ng walang kahit isa man sa tatlong kasama
ang nagsalita.  "Hindi ko alam ang tungkol dyan, Tee hindi mo ba alam trabaho ng
Lolo mo bago siya naging High Lord?"

"Hindi ko naitanong, ang alam ko, he is the High Lord for as long as I remember. 
At hindi ko naisip na itanong ang nakataan niya." 

"I never seen the king healed anyone, pero after sa Selection ipinagtapat sa niya
sa akin ang kapangyarihan niya sa green fire, making him the High Lord of Fire,
kagaya ng High Lord of Air naman ang lolo ni Tempest."

Then Tara realized, "Wow!  Ang galing!  Mga apprentices pala kayo ng mga
HighMages!" Saka isa-isang utinuro ang mga kaibigan.  "High Lady of Water," turo
kay Brynna.  "High Lord of Fire," turo kay Seregon and lastly kay Tempest, "High
Lord of Air."

"Yes.  But they are nothing compare to yours." Si Seregon.

"Well, what can I say?  I'm special." Mayabang na sabi ni Tara.  Natawa si Brynna
at Tempest sa narinig. 

"What?" Nakataas ang isang kilay na tanong ni Tara.   "Kailangan kung ipagmalaki
ang mga masters ko takot ko lang pagnalaman yan ni Lady Kesiya.  Sobrang higpit pa
naman nun at kung makapagbigay ng parusa wagas."

"Di nga!" Ayaw maniwalang sabi ni Brynna.

"I swear!  Naalala ko noon na naglecture siya mula umaga hanggang hapon." Pambibida
ni Tara.

"Sus!  Para yon lang!" Walang bilib na sabi ni Seregon.

"Anong para yon lang?  Ikaw kaya ang makinig sa mga sinasabi niya habang nakabitin
ka patiwarik sa bangin, at hindi lang yon, walang break at kailangan pagnagtanong
siya tungkol sa mga sinasabi niya at tama ang sagot mo kahit lahat ng dugo mo ay
naipon lahat sa ulo mo."

"You're just making it up!"  Di pa rin naniniwalang sabi ni Seregon.

"I did not!" Pinandidilatan na ito ni Tara.

"Did too!"

"Hep!" Pigil ni Brynna sa magkakapatid.  "Salamat sa pagdalaw at sa pagkain.  Cee,

Ako na ang magsauli ng basket kay Mr. Shades and stop antagonizing your sister." 
Sabay bulong kay Seregon, "she doesn't know the word "joke"."

"I heard that." Si Tara.  Pero parang walang narinig si Brynna na ipinagtulakan si
Seregon patungong pinto.  Sumunod na rin sina Tara at Tempest.  Isa lang ang
direksyon na tinatahak nilang tatlo.

Ang library.

•note•Sa lahat ng nagvotes sa Tarieth at mga walang sawang paghihintay ng mga

updates, thank you po ng marami.  Before you scroll down please don't forget to
vote!

Kiss! Kiss!xiantana

=================

Thirty-two: Borders

Hindi pa nagawang sumikat ang araw ay nakahanda na sina Tempest, Seregon at Tarieth
kasama ang lima pang Pio's (pioneering student).  Ang kanilang group leader ay
nagpakilalang si Foylan, isang FireMage.  Matangkad si Foylan ng dalawang pulgada
kay Seregon at mas di hamak na malaki din ang katawan.  Mahaba ang itim na buhok
nito na nakatali sa likod ng ulo nito.

Unang kita palang ni Tarieth dito ay naramdaman na niya na mahalaga sa lalaki ang
pagiging in control.  His no nonsense attitude proves it.  He expected everyone to
follow his orders kaya iyon ang kanilang ginawa.  Ang hindi lang nagustuhan ni
Tarieth dito ay ang parang mas pinapaburan nito ang mga ibang kasama nila na
malapit dito.  At syempre pa si Seregon at Tempest. 

Dahil mga students palang sila they are allowed to ride the landaire driven by an
three AirMages of course.  Napag-alaman nila na hindi basta-basta ginagamit ang
landaire driven by ancient Falcon.
Sa himpapawid ay kitang-kita ni Tarieth ang nagtataasang kabundukan, lush green
fields at wide lakes. Tarieth always like the feeling of flying. Para siyang
isang ibon na nakawala sa hawla. It gives her a sense of freedom and peace. 
Pinagsawa niya ang mga mata sa mga tanawin sa ibaba. 

Hanggang sa kapansin-pansin ang unti-unting pagbabago ng kulay sa kapaligiran.  He

further they went to the north, unti-unti din na naging puti ang paligid. 
Mountains covered with snow, mangilan-ngilan nalang din ang berde, karamihan ay
wala nang mga dahon ang mga punong kahoy.

Dito mas maaga ang taglamig.  Kahit ang hangin ay malamig na din.  Kaya naman bago
sila umalis ay pinagsuot na sila ng makakapal na damit. 

All too soon ay namataan na ni Tarieth ang parang walang hanggang pader na humigit
kumulang limampung talampakan ang taas at gawa sa bato. From where they are Tara
have seen the wide parapet.  Sa kapal ng pader may maaring dumaan doon ang
landaire.  Kitang-kita din ang mga sundalong nagpapatrol na paroo't parito.  But
that only because of her keen vision.  She doubt kung nakikita ng mga kasama niya
ang mga tao sa itaas ng pader. 

The wall surrounded the vast field between the borders of Quoria and the unknown
lands.  Dahil nasa himpapawid sila kaya kitang-kita din ang nasa kabila ng bakod.
Mula sa bakod ay may ilang metro din na wala kahit isang kahoy na nakatayo, it was
all cut down, marahil para makita ang paparating na kalaban at wala itong
mapagtataguan.

Beyond the wall is a forest, dark even in the morning light. Today is the first
day of the Old moon.  The forest beyond ay wala kang makikitang kahit isang kulay
na berde, kitang-kita ang skeleton ng sanga.  It made the forest looks foreboding. 

Unti-unting bumaba ang landaire sa gitna ng malawak na lupain.  May isang malaking
gusali doon na pahaba at yari sa bato.  Maliban sa malaking gusali ay may mangilan-
ngilan ding mga maliliit na gusali doon.  And a high tower.  Mas mataas pa sa
pader.  A few kilometers kanina bago sila nakarating sa border ay napansin kanina
ni Tarieth ang nadadaanan nilang kabahayan.  It must be the nearest town, base sa
lapit ng mga gusali at bahay.

Walang sumalubong sa kanila kahit maraming tao sa paligid, mukhang maagang

nagsisimula ang araw dito kasi karamihan ay basa na sa pawis. May may mga sundalo
rin na nag eensayo, may gumamit ng iba't-ibang sandata, meron din namang mano-mano
ang labanan.

Ang gusaling iyan ay ang barracks," turo nito sa malaking gusali na may lumalabas
na usok at ang kanilang patutunguhan.  "Ang nasa kaliwa ay ang supply barracks at
ang kasunod ay ang kwadra, armoury and infirmary turo nito sa iba pang maliliit na
gusali.

The barracks was facing at the huge wall gate.  Sa mismong harapan ng baracks ay
may nag-eensayo din.  Some are throwing daggers sa isang straw dummy.  May mga
wooden dummy din doon. 

Kung kanina ay walang pumapansin sa kanila ngayon ay lahat ng mga mata ay nakatuon
na sa kanila--no not to them all...to Seregon.  Wew!  Of course!  The prince and
only heir. Kapansin-pansin din ang pagigiging alerto ng mga naroroon.

It only need one soldier to bobbed his head as a show of respect and the rest
followed.  Seregon, every inch a prince, nod his head as a reply.

Tahimik na naglakad si Tarieth sa likuran habang ulo ay bahagyang nakayuko pero ang
mga mata ay palihim na iginagala sa paligid.

Sa loob ng barracks ay maraming sundalo at naroon din ang walong studyante na

kanilang papalitan. Nagbatian ang mga kasama, maliban sa kanilang dalawa ni
Tempest doubtless kasi hindi sila kilala ng mga ito.

Isang matangkad na lalaki ang kumausap kay Foylan. Tarieth concentrated to be able
to hear the conversation, maingay kasi sa loob. The man is Sgt. Gilligan at ito
pala ang immediate officer nila. Binigyan lang sila ng isang gabi na magpahinga
at kinabukasan ay magsisimula na ang apat na magpatrol at ang apat ay tutulong sa
mga gawain sa barracks. Alternate sila. Once done, humarap uli si Foylan sa
kanila at ang kausap nito.

"Attention!" Mabilis naman sila na kumilos at umayos ng tayo. Kahit minsan ay

hindi pa nakapagtraining si Tarieth sa pagiging isang sundalo, alam naman niya ang
gagawin. She had been watching soldiers practise. Hindi nga lang mga mortal na
tao kundi mga elfo at kapre. Pero mukhang pareho naman yata. Heels together and
in line; feet turned out to form an angle of 30 degrees; body weight distributed
evenly on both feet; shoulders level, square to the front, eyes steady, looking
their height and straight to the front etc.

"At ease." Sumunod naman sila.

"I am Sgt. Gilligan. All of you will be in fourth platoon. Your squad leader will
be Foylan. If you have questions, you go to him. If you have a problem, you go to
him. If you have difficulty following orders, you go to him. But if you...create
a problem, I will deal with you! Understood?"

"Sir, yes sir!"

"Welcome to the north! Dismiss."

Nakahinga ng maluwang si Tarieth. Wew! Ngayon niya labis na realized na hindi

dahil makapangyarihan ka ay alam mo na ang lahat. There are things na kailangan mo
pa ring malaman at matutunan. Gaya nalang ng simpleng military command and how to
execute them. Hais! Pasubo ako ah!
Nagkasalubong ang paningin nila ni Tempest. Mukhang hindi nagkakalayo ang kanilang
nararamdaman.

"Alright Pios! Listen up!" May kinuha itong papel sa bulsa ng pantalon nito,
pinasadahan ng tingin at saka binasa.

"Cyril, Anthony, Darwin and Tar-Taryet. Tutulong kayo ngayon. The rest night
patrol. Okey?"

"Sir, yes sir!"

"Good. Now follow me." Nauna na itong umalis. Nilakad nila ang kahabaan ng
gusali hanggang sa huminto ito sa isang pintuan at binuksan. Pagbungad mo ay
makikita mo kaagad ang nakahilirang mga double dick bed. May sampung higaan doon.
Inilapag ni Foylan ang mga gamit nito sa higaan na nasa unahan.

"Choose your bed." Walang gumalaw alin man sa mga kasama nila.

"Ladies first." It was Seregon who offered.

Nagpatiuna ng maglakad si Tempest at kinuha ang pinakadulo na higaan. Hinintay

siya nito, itinuro niya ang itaas. Tumango ito at sabay pa silang magtanggal ng
bag sa na nakasabit sa kanilang likod. Sa katabing higaan naman ang kinuha ni
Seregon, sa baba mismo. Walang naglakas loob na kumuha sa itaas na higaan nito.
He! He!

Napagalamn ni Tara na tanging si Reavel lang ang nakakasundo ni Seregon. Kilala

ito sa pagiging suplado. And no one wants to be in his bad side. Lalo na at
mukhang nakasimangot ito.

Inilagay lang ni Tarieth ang mga gamit at hinintay nito na utusan na sila ni Foylan
na umalis. Help duty sila diba?

"Help duty will be helping the kitchen tonight. Darwin, alam mo na kung sino ang
pupuntahan ninyo.  Now go!"

Mabilis na sumunod si Tarieth sa mga kasama. Maliban sa kanya ay pangalawang balik

na ng mga kasama sa border duty. Bumalik sila sa pinasukan nila kanina. Hilira-
hilirang mga lamisa at upuan ang naroroon. It must be the dining hall. Malinis
naman kahit papaano ang loob. Deretso sila sa loob at pumasok sa isa pang pintuan
kung saan malakas ang mabangong amoy ng pagkain.

Sa loob ay may isang malahiganteng lalaki na nakatalikod. Nakaputing pang-itaas

ito at kulay brown na pantalon, may nakatali na puting tela sa ulo at may isa pang
nakasampay sa balikat. May hinuhukay ito sa napakalaking kaldero habang malakas na
bumubuga ang apoy sa baba niyon.
Napangiti ito ng makita sila. "Oho! Salamat narito na pala ang mga bisita ko!
Halikayo! At kanina ko pa kayo hinihintay! Kumusta?"

"Mabuti naman Sir Bas." Nakangiting sagot ni Darwin.

"Good. Okey dating gawi--oy! Ineng, naligaw ka ata?" Mukhang noon lang niyo
napansin si Tarieth.

Pwet ng-! Napagkakamalan na naman ako! Napabuntong hininga si Tara at naghintay sa

mga kasama na ipakilala siya sa higanteng lalaki.

•note•Pag hindi mag vote walang updates!lol!

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Thirty-three: Firewoods

Sir Bas, si Taryet ba o Tarieth?" Pakilala ni Darwin sa kanya.

"Tara nalang po.  Kumusta po kayo?" Magalang na bati ni Tara na may kasamang
bahagyang pagyuko ng ulo.

"Diba parang napakabata mo pa para maging isang Pios neng?" Mukha namang sincere sa
loob at walang halong pang-iinsulto sa boses na tanong nito kaya magalang na
sumagot si Tara.

"Maaga po akong nag-training Sir Bas."

"Pasensiya na Tara.  Naniniguro lang.  Kung ganun, magsimula na tayo.  Maya-maya

lang at maraming gutom na maghahanap ng pagkain dito.  Let's move!"  Kanya-kanyang
kilos ang tatlo.  Hindi naman alam ni Tara ang gagawin.  Si Darwin ay tumulong sa
paghihiwa, si Cyril at Anthony ay naghuhugas ng mga kailangang hiwain.  Naiwan
siyang nakatulala.  For the first time in her life hindi alam ni Tara ang gagawin. 
Hindi iyon kasali sa naging tarining niya.  Sa isang malaking misa ay naroon si Sir
Bas, kneading dough. Ilang saglit din niya itong pinagmasdan sa giangawa.

"Kailangan po ninyo ng tulong Sir Bas?"

Natigilan ito saglit saka humalakhak. Nagtaka man pero hindi ito tinanong ni Tara.

Nang mahimasmasan saka ito nagsalita. "Tara, sa liit ng mga braso mo, hindi mo ito
kakayanin!" Pero natigilan na naman ito. "Nakatry ka na ba na magmasa ng harina?"

"Hindi pa po, pero sigurado po ako na kaya ko."

"Yan ang gusto ko! Malakas ang loob at palaban. O siya sige, dangan kasi naubusan
ako ng harina kaya hinintay ko pang dumating ito. Nakita mo naman ang ginawa ko
diba? Babalikan kita, titingnan ko kung kaya mo. Boys, bilisan ninyo!"

Ginaya ni Tara ang ginawa ni Sir Bas kanina, nilagyan ng harina ang kamay at saka
hinawakan ang dough at nagsimulang mag masa. Nakakatulong din ang pagtambay niya
sa kusina ng Manor. Palagi kasi siyang nanunood habang nagluluto ang mga tagaluto
doon.

Pagbalik ni Sir Bas ay tiningnan nito ang gawa niya. Ipinakita nito sa kanya ang
dough na tama na ang lambot at elastik nito.

Tagaktak sa pawis si Tara ng matapos sa trabaho. Alam niya kahit hindi siya
titingin sa salamin, naliligo siya sa harina. Nangalay din ang kanyang mga kamay.

Ilang saglit pa ay humahalimuyak na ang amoy ng tinapay. Humalo din ang iba pang
amoy ng ulam. Nakaramdam tuloy ng gutom si Tara. Kanina pa tapos sa mga ginagawa
ang tatlo niyang mga kasama, magkatabing nakaupo ang mga ito. Kaya ng matapos siya
ay tumabi siya sa mga ito pero nanatiling nakatayo. Hindi na sila kasya sa upuan.

Maririnig mula sa kusina ang ingay sa dining hall. Mukhang naghihintay na ang mga
ito sa pagkain.

"Alright, handa na ang lahat. Tulungan ninyo akong ilabas ito sa dining hall."
Mabilis na tumalima silang apat.

Bitbit ang malaking basket ng tinapay ay sumunod si Tara sa mga kasama na

nagtulong-tulong sa pagbubuhat ng malaking kawali at kaldero na may lamang ulam at
iba pang niluto ni Sir Bas.

Kanina pa hindi mapakali si Seregon. Kanina pa niya gustong sundan si Tara. Pero
kung sundan niya ito, baka pagalitan pa siya ng kapatid. Si Tempest din ay
nanatiling tahimik. Sa wakas ay namataan ni Seregon ang mga kasamang Pios palabas
galing sa kusina. Hindi niya agad nakita si Tara dahil natatakpan ang buong
kalahating katawan nito hanggang lampas ulo sa buhat na basket. Puno ng puting
parang pulbo ang katawan nito.

Napansin din ito sa mga sundalong naroroon at nagsimulang tumawa ang mga ito sa
hitsura ng kapatid hanggang napansin na ito ng lahat. Nanatiling bahagyang
nakayuko ang ulo nito, not looking at anyones eyes at seryoso ang mukha.

Nagtaka si Seregon ng biglang tumahimik ang dining hall. Standing at the entrance
door is the Commander General ViticiPrema kasama ang apat na matatangkad na lalaki
at isang may kaliitang babae na may nose ring. Tagtad din ang tainga nito sa
earrings.

Puno na ang mga lamisa maliban sa katabi nila. Lumapit ito sa lamisang bakante at
umupo, tumabi dito ang mga kasama.

"Alright! It's reeeaddyyy!" Iyon lang ang hinihintay ng mga sundalo doon at
nagsimula ng tumayo ang mga ito para kumuha ng pagkain. Like any military,
pumipila ang mga ito.

Tumayo na rin sina Seregon at ang mga kasama niya. Nanatiling nakaupo ang
Commander Gen. At ang mga kasama nito. Nakasalubong nina Seregon ang limang
kalalakihan na may bitbit na pagkain na nakalagay sa tray. Patungo ang mga ito sa
kinaroroonan ng Com. Gen.

Kahit ng dumaan sila sa harapan ni Tara ay hindi ito tumitingin sa kanila. Kaawa-
awa ang hitsura nito.

Pagkatapos kumain ng lahat ay muling ibinalik nina Tara ang mga pinaglalagyan ng
pagkain. Akala niya kakain na sila pero nagkakamali siya. Kailangan pa pala
nilang hugasan ang mga pinaglutuan. Tinapay na ang paningin ni Tara sa lahat ng
makita doon dahil sa gutom.

"Kumain na kayo.  Maya-maya magluluto na naman tayo para sa hapunan."

Iyon lang ang pinakahinihintay ni Tara.  Hindi lang pala siya ang gutom kundi pati
nanrin ang mga kasama niya.  Surprisingly ang sarap ng mga niluto ni Sir Bas. 
Kahit tira nalang ang kinain nila at malamig na, masarap pa rin.  Habang kumakain
napaisip si Tara.  Mukhang hindi naman ganun ka sama ang buhay ng mga sundalo dito
sa borders.  At hindi niya naisip na hindi lahat ng trabaho ng isang sundalo ay
puro pakikipaglaban.  They also work a lot of mundane task.

Dahil wala sa pagkain ang atensiyon ni Tara kaya hindi niya namalayan na
pinagmasdan na ito ng mga kasama at ni Sir Bas.  Hindi nakaligtas sa mga ito ang
pustura ni Tara habang kumakain.  Kahit marusing ito, hindi maikakaila na may
manners ang bata.  She eat like a noble lady in a royal banquet.   And it will not
do!  The soonest you can wolf down your food the better.  Dahil ito ay military
barracks, hindi mo alam kung kailan ang susunod mong pagkain.

"Para kayong mga babae kung kumain!  Bilisan ninyo!"  Nagulat ang apat sa sigaw ni
Sir Bas. Noon lang napansin ni Tara na siya nalang pala ang konti palang ang
kinakain.  Binilisan niya ang pagkain kahit halos mabulunan na siya.

Pagkaraan ng ilang sandali ay muli na naman silang nagsimula sa mga gawain.  This
time, hinayaan na siya ni Sir Bas na gawin ang pagmamasa para sa tinapay. 

Nang matapos ay inutusan siya nitong kumuha ng panggatong sa labas.  May maliit na
kamalig doon na pinaglagyan ng mga panggatong pero kokonti nalang.  Dinala ni Tara
lahat ng panggatong sa loob.  "Tara hindi ito kasya.  Kailangan ko pa ng marami."

"Opo." Sagot ni Tara at muling lumabas.

Wala ng panggatong doon pero may mga kahoy na pwedeng gawin.  Tahimik doon sa
likod, ni walang dumaan na sundalo doon kaya napilitan si Tara na magsibak ng
panggatong.

Oh! The things she'll do for the kingdom! Himutok ni Tara.

Sa labas ng maliit na kamalig ay may malapad na kahoy na nakabaon sa lupa. It was

a remains of a cut down tree at dito marahil ginagawa ang panggatong dahil may
malaking axe na nakabaon sa gitna mismo ng malapad na kahoy. Sa gilid ay may mga
kasing laki ng katawan niya na putol-putol na kahoy. Kailangan nalang na biyak-
biyakin niya ito at para gawing panggatong. Ngayon ay magsisibak siya ng
panggatong.

Hinugot ito ni Tara ang axe, ang bigat! Mukhang mapapasubo siya nito. Dahil wala
namang ibang tao doon kaya itinaas ni Tara ng bahagya ang kanyang manggas not
caring kahit nakikita ang kanyang mga tattoo sa kamay, then started to work.

•note•May quota ako. 20 votes sa chapter na ito and then once reached I'll have
new updates! Lol! Kapalan na ng mukha to! Thank you guys!

=================

Thirty-four: Patience

"Everybody's going to be dead one day, just give them time."

Unknown

Kahit malamig sa labas ay muling pinagpawisan si Tara, hindi lang ang likod kundi
ang buong katawan. Hindi naman siya ganun ka tanga.  Bago siya nagsimula sa gawain
ay inihanda niya muna ang muscles para hindi masyadong manakit ang katawan niya. 
But no warm ups could prepare her body for this task, unless of course araw-araw
niya itong gawain. 

Walang tigil si Tara sa paghataw.  Her body lost in the rhythm of the axe hitting
wood. Split, stack. Split, stack.

Dahil hindi na bumalik sa loob si Tara kaya lumabas si Sir Bas para malaman kung
ano ang dahilan nito kung bakit ang tagal bumalik. 

Sa tagal na panahon ng pagiging sundalo ni Sir Bas, few things scared him, as well
as surprise him. He is a battle hardened warrior after all. But seeing this tiny
creature holding an axe na mas malaki pa sa mga dalawang baso nito combined
together, amazed and partly scared him. Marami na itong nakitang mga mandirigma
na nakakailang hataw palang ay sumusuko na. Lalapitan sana nito si Tara pero may
nahagip ang kanyang mga mata. He stopped dead in his tracks at hinayaan ang batang
si Tara.

Standing a good distance away was ViticiPrema, leaning on the armory wall. Hands
crisscrossed below her breast. Habang naglalakad patungo sa armory ay nahagip ng
kanyang matalas na pandinig ang malakas na tunog na may hinahataw. Dahil umuusok
ang kusina kaya alam niyang hindi si Sir Bas ang nagsisibak ng kahoy.

A week ago ay palagi nalang umuulan ng nyibe hanggang sa umabot ito hanggang umabot
ng tatlong pulgada ang kapal snow mula sa lupa.  Ngayong linggo lang na ito huminto
kaya naman abala ang lahat sa mga gawain.  As expected ubos ang panggatong.  Kahit
sinong sundalo ay pwedeng hingan ng tulong ni Sir Bas.  Pero nagulat si Prema kung
bakit si Tara ang gumagawa niyon.   Masyadong intent ang bata sa ginagawa kaya
hindi nito napansin na may nanonood na dito. 

Nakita ni Prema ang batang si Tara na nagpunta sa likod kaya sinundan niya ito at
oinagmasdan, kaya nasaksihan niya ang palapit sana ni Sir Bas pero huminto ito ng
makita siya.  May mangilan-ngilan na ring mga tauhan niya ang umuwi from scouting
outside the wall.  It's almost 3 o'clock.  During winter time ay maagang bumabalot
ang dilim.  At four the huge gate will close and locked. 

Mahinang nagtawanan pa ang mga sundalo, marahil nakilala ng mga ito si Tarieth. 
Ang batang naligo sa harina, marahil akala ng mga ito ay hindi tatagal ang maliit
na bata, pero ng lumipas ang ilang minuto na patuloy pa rin sa pagsisibak ng kahoy
si Tarieth ay tumigil ang mga ito sa kakatawa.  And amazement started to show in
their faces.  Prema can't help but wonder what kind of training the girl went
through to have such strength.  Prema had seen boys and girls as young as six years
old on training, saw them took down a giant of a man, kaya hindi na bago sa kanya
ang nakikitang lakas ng batang si Tarieth.  Ang tanging nagpapabilib kay Prema ay
ang katutuhanang gagawin ng bata ang lahat na ginagawa ng pangkaraniwang sundalo
gayong isa itong dugong bughaw, gaano man kahirap and without a single word of
protest.

Hindi na magtataka si Prema kung hindi ito titigil hangga't hindi natatapos na
sibakin ang kahoy na naroroon. There is no doubt about it. 

As the horizon darken, kapansin-pansin nagiging more visible ang bahagyang

pagkakaroon ng glow sa mga braso ni Tara. And Prema feared soon hindi lang siya
ang makakapansin niyon.

Umalis sa pagkakasandal sa dingding si Prema, pero binigyan niya ng signal si Sir

Bas bago umalis. Kanya-kanya din ng alis ang mga nanunood.

Nagulat si Tara ng marinig ang boses ni Sir Bas sa likuran. Noon lang din niya
napansin na marami na pala ang kanyang nagawa. Pagkatapos ng tatlong kahoy her
body start to follow a pattern and had been doing for quite a while kahit ang
isipan niya ay naglalakbay, ang katawan niya ay patuloy sa ginagawa without
conscious thought. She didn't even noticed that night had fallen. Kasi naman, ang
kanyang mga mata ay malinaw na nakakakita sa dilim at liwanag. Courtesy of her
elven blood.

And now, it felt as if nag lockdown ang kanyang mga muscles. Mukhang nasobrahan
niya ng trabaho ang mga kamay. Hindi naman bago sa kanya ang ganoong pakiramdam
but still it would be better not to experience it again. Sino ba ang gustong
magtiis sa muscle pain. Sumunod siya kay Sir Bas at pumasok sa loob ng kusina. 
Wala na roon ang kanyang mga kasama, napalitan ito ng apat hindi pa nakilalang mga
tao.  Tatlong babae at isang lalaki.  Mukhang hindi ito mga sundalo kundi talagang
utusan.  Isa-isang ipinakilala ito sa kanya.  Pinaalis na rin siya ni Sir Bas pero
pinakain muna siya nito, which she was so grateful. 

Hindi na kailangan magpunta sa dining hall si Tara dahil nakakain na siya kaya
dumeretso na siya sa kanilang barracks.  Wala siyang naabutan doon kahit isa sa mga
kasama niya kaya hindi niya tuloy alam ang gagawin.  Nakalimutan kasi niyang
magtanong kung saan ang paliguan.  Bitbit ang gamit lumabas si Tara at naghahanap
ng mapagtanungan.  Tinulungan naman siya at itunuro ang lugar.  Kaso pagdating niya
ay hindi niya alam na pareho lang pala ang paliguan ng lalaki at babae. May
malaking ilog malapit sa barracks kaso dahil malamig kaya out of the question yon. 
May iilang lalaki sa loob na naliligo. There was running water coming from a pipe,
the only privacy was the wooden partitions in each stalls but no doors. Kaya pag
may dadaan sa harapan kitang-kita ang kung sino man ang naliligo. The place barely
offered privacy.  Daig pa ang kwadra ng kabayo.  Pero ang tubig ay lumalabas naman
sa tubo at least hindi niya kailangan e share ang tubig.

Parang ayaw ng maligo ni Tara, nagdadalawang isip kung maliligo o hindi. Then she
realized since hindi naman ipinagbawal na gamitin ang kanyang kapangyarihan, bakit
hindi niya gamitin diba? What good is her power if she cannot use it? With a
smile, Tara put a glamour on the place.  No one will look at her direction.  Kaya
naman kumpante siyang naligo, pero hindi naman siya tuluyang naghubad iniwan niya
ang kanya pangloob just to be very safe.  She also made a mental note to tell
Tempest na mag-ingat and find a way to have a little privacy. 

Inside the barracks ay mag-isa pa rin si Tara.  Left with nothing to do, she sat
down on her bed and start to meditate.   She only opened her eyes ng marinig ang
mga yabag na papalapit.  Mabilis na humiga si Tara at nag pretended to be asleep.

"Seryoso ba si Foylan?  Ang sabi niya hindi na naman daw kasama si Tara sa patrol
bukas.  Duda ako na matatapos ang isang linggo na hindi yan makakapag patrol duty,
kilala n'yo naman si Foylan." Kilala niya ang boses na iyon, it was Cyril.

Anthony: Tingin nyo makikialam ang prinsepe?

Darwin:  Depende siguro, kilala n'yo naman ang ugali ng prinsepe, minsan walang
pakialam.  Saka si Tempest lang palaging ipinagtatanggol nun wala ng pakialam sa
iba.

Cyril:  Mukhang close naman yata si Tempest at si Tara.

Anthony:  I just hope na makialam si Prince Seregon.  Kawawa naman si Tara.

Darwin:  Kung anak ng isang Duke si Tara o dugong bughaw ang mga magulang
sigurado.  Pero ako man ay walang makuhang impormasyon tungkol sa kanya.  Ang alam
ko lang ay taga La Fun siya.

Anthony:  I don't think being a katutubo put her on Foylans favorite list.

Darwin:  Malalaman natin ang mga kasagutan pagkalipas ng limang araw.

Sa mga narinig, napatunayan ni Tara na tama ang impression niya sa leader nila. 

Too bad... Tara's last thought bago gupuin ng antok.

Lumipas ang mga araw at nagkatotoo nga ang  mga narinig ni Tara.  Ni minsan ay
hindi pa siya nakasama sa patrol.  At sa mga nakalipas din na araw ay kahit saan-
saan siya inilalagay.  Mapagmataas din ang kaibigan ni Foylan na si Carlos, ginawa
din siyang utusan nito. Carlos is an oldest son of a Viscount and would soon
inherit the title. Kaya malakas ito kay Foylan. Tara doesn't mind the treatment,
but her brother obviously do. And his patience was wearing thin. Alam ni Tara na
ang tanging pumipigil sa kapatid  ay dahil sa paki-usap niya. She doesn't want him
to interfere dahil ayaw niyang sasama ang tingin ng mga kasamahan nila dito. He is
after all a prince. Ayaw niyang isipin ng mga kasama na ginagamit ni Seregon ang
title nito para sa pansariling interest. At malaking pasasalamat ni Tara dahil
naintindihan siya ni Tempest, kahit hindi ito sang ayon sa desisyon niya ang hoped
na sana maging patas ang kanyang squad leader for his own sake.

But the fool never know when to stop.

•note•Hi guys! As I promised, my quota was reached, pero naisahan ako. Dahil
sinabi ko na 20 votes kaya naman may isang tao jan na pabalik-balik ang votes!
Lol! Lupin talaga! Also, pasensiya sa typos, deretso publish ko na to at hindi na
ulit binasa kasi nag concentrate ako sa ViticiPrema na malapit ng matapos! Yehey!
Please don't forget to vote!

=================

Thirty-five: Target Practise

"Hey Taryet!" Malakas na tawag ng kanyang squad leader.

Ibinaba ni Tara ang buhatbuhat na isang jar na dadalhin niya sana sa dining hall.
Kasama ni Foylan sina Seregon, Tempest, Carlos at Darwin, kaninang pagdaan niya ay
tinapik pa ang balikat niya ni Darwin, nginitian ito ni Tara.

Lumapit si Tara sa squad leader niya.

"Sir!"

"Carlos here is the best bowman in our class. He can hit a target at far distance.
Now may pustahan kami," kinabahan si Tara sa narinig. "Pagtinamaan niya ang jar na
dala mo, siya ang papalit sa trabaho mo. But if he wins, ako ang papalit. Win or
lose you will be the winner. Now, all I need is your approval."

Win or lose I'm the winner eh? Maliban sa isang bagay na kinalimutan nito. A very
minute detail. Paano pagsumablay ang tama ni Carlos...at siya ang matamaan? Her
squad leader looks so smug na para bang sigurado na ito sa pagpayag niya.

Napatingin si Tara kay Tempest, namutla ito. At si Seregon naman ay

napatiimbagang. Sa mga nakapaligid nila ay walang pumapansin sa grupo nila.
Napansin ni Tara na hindi nakatingin ang kapatid sa kanya. Mukhang nag-iisip ito.
Bago pa man gumawa ng pagsisihan ang kapatid ay uunahan na niya ito.

"Payag ako."

"Alright!" Hiyaw ni Foylan at Carlos.

Bitbit ang jar naglakad palayo si Tara sa mga ito patungo sa open field at
hinihintay na patigilin siya, matagal bago niya narinig ang tinig ni Foylan.
"That's far enough Taryet! Now put the jar on you head."

Siguro dahil sa malakas na sigaw ni Foylan o dahil nakita ng mga tao doon ang
kanyang kinaroroonan at ginawa kaya napukaw ang atensiyon ng mga ito at
nakikiusyuso.

Nag-uusap sina Foylan at Carlos saglit bago niya nakitang humanda si Carlos na may
hawak na longbow.

Pilit na kinalma ni Tara ang sarili at ang tibok ng kanyang puso. Her attention
was solely focus on the tip of the arrow that would soon break the jar. Dalawa
lang ang mangyayari. It's either Carlos will hit the jar at maligo siya sa lamang
tubig ng bitbit niya o maliligo siya sa sariling dugo if Carlos will put a hole in
her head or anywhere in her body.

~~~*•*~~~

Kakapasok palang ni Prema sa malaking gate sakay ang kanyang warhorse ng mamataan
niya ang mga Pios.  As usual hindi kasama ng mga ito si Tara.  Sa mga nakalipas na
araw ay hinayaan niya ang mga Pios.  Alam din niya ang ginagawa ng Squad leader ng
mga ito.  Sargent Gilligan report to her everyday.  At sa bawat report nito ay
naramdaman niya ang nerbiyos nito.  Dapat lang. 
As one of her military officer kilala na siya ni Sgt. Gilligan.  Enough to know na
hindi siya sangayon sa ginagawa ng Pios leader sa mga kasamahan nito.  It's 
clearly an abuse of authority.  Alam din ni Prema na nagtaka ito kung bakit wala
siyang ginawang hakbang sa nalalaman.  Siguro maaring iniisip nito na kaya niya
hinayaan ay dahil maganda ang trato ng Squad leader na ito sa kanyang apo at sa
prinsipe.  Kung ano man ang iniisip ni Sgt Gilligan ay nanatiling tikim ang bibig
nito.  Ganun din ang apat niyang mga kasama.  Her loyal Generals. 

Prema  was aware na nagtataka na ang mga tao niya kung bakit ilang araw na silang
tumatambay doon sa border.  Pero walang naglakas loob na magtanong.  Not even her
Generals. 

Habang tumatagal na tahimik na sinubaybayan ni Prema ay unti-unting nakaramdam ng

paghanga ito sa batang si Tarieth.  Kung may isang bagay man na napagtanto ni Prema
sa ugali nito, iyon ay ang hindi natitinag na determinasyon ng bata.  Gaya ng
sinabi niyo sa kanya noon.  She is determined to learn how to live like a normal
people do. Dahil ayon dito, paano nito malaman ang pangangailangan ng mga
nasasakupan kung wala itong ideya sa pamumuhay ng mga simpleng mamamayan.  And Tara
had a good argument. Kaya hinayaan niya ang mga nangyari. Gusto niyang malaman
kung hanggang saan ang makakaya nito.

She nudge Thunder forward. Hindi pa man siya naka layo ay narinig niyang tinawag
siya ni Scylla isa sa mga generals niya at kaibigan.

"You might wanna see this Commander!" There was something in the female general's
voice that caught Prema's attention. 

She again nudge her horse to turn around at bumalik sa dinaanan kanina.  "I really
don't think this is wise."  Ang tinutukoy nito ay ang mga Pios.  Hindi niya kilala
ang lalaking maliit na katabi ng squad leader ng Pios pero pamilyar sa kanya ang
mukha nito.  At hindi niya gusto ang hilatsa ng pagmumukha nito.  May hawak itong
longbow, mukhang nagkapapraktis.  Hindi maintindihan ni Prema kung ano ang
kailangan niyang tingnan.  Pangakaraniwan na ginagawa doon ang mag practise
shooting.  Unless, sobrang galing ng lalaking pandak.  Which she totally doubt.  Sa
hitsura palang ng mga braso nito mukhang hindi nito mahihila ang string ng
longbow. 

Base sa mga kinikilos nito ay mukhang nagpapayabangan pa.  Napailing si Prema, at

tatalikod na sana ng mag aim ang pandak na Pios.  Instead na sa wooden dummy ay sa
open field ito humarap.  That's when Prema saw Tara.  Ang dalawang kamay nito ay
nakahawak sa di kalakihang jar na nakapatong sa ulo.  Before she could utter one
word, she saw to her horror the arrow was released!

Just by looking at the trajectory of the arrow, alam na niya kung saan ito tatama. 
And she prays to the elements that she is mistaken.  With a war cry Prema rode
Thunder, hoping against hope na kayang abutin ng kanyang kapangyarihan ang arrow. 

~~~*•*~~~

Seregon wanted to hit someone. If not for his sister's orders, he probably did.
But Tara made it clear for him not to interfere for her sake, even it would meant
her suffering. But if her very life is at stake---all bets are off!

Seregon saw as the arrow fly.  Even before it was released kinabahan na siya. 

Lahat ng mga nanunood, alam na ang katotohanan.  The arrow will not hit the jar.

Nagulat pa si Seregon when he heard a war cry.  She saw the Commander General
riding her warhorse in a breakneck pace. Seregon started to run towards his
sister.

~~~*•*~~~

Tempest was at her limits. Aminado siya na bata pa siya. Marami pa siyang hindi
alam at kulang sa experience. Minsan naitanong niya sa sarili how it really feels
to hate. And if there will be a point in her life na mararamdaman niya iyon.
Mapagpasensiya siyang tao. But may hangganan din pala siya. At marunong na rin
siyang magtanim ng galit. Unang beses palang niyang nakausap si Carlos ay
kinikilabutan na siya dito. Dikit ito ng dikit sa kanya. Nagpapakitang gilas ito
palagi at sobrang yabang. Walang panama ang pagiging Airmage niya sa lakas ng
kapangyarihan nito sa hangin! Even before the arrow fly,  alam na ni Tempest na
hindi nito mababasag ang jar.  Gustong pigain ni Tempest si Carlos sa galit.  Pero
nagpigil siya.  But when she saw the sly smile on Carlos face, she changed her
mind.  Without looking at him, she sent out a very strong wind at him.  Tumilapon
si ito at tumama sa haligi.  She heard a crack.  She hoped it was his ribs
breaking.

Serves you right!  With a smug look on her face tinakbo ni Tempest ang kinaroroonan
ni Tara.

Tara saw when Carlos aimed and---release.

It flew at a fast speed coming to her. There is no doubt na aabot sa kinatatayuan

niya ang arrow the moment na binitiwan ito ni Carlos, and she knew then that he
wasn't aiming for the Jar. The arrow was a little bit to low for it to hit the
target.

He was aiming straight to her heart.

Oh shit!

Tara brace her self for the impact.

•note•To rosemae1895, I know I promised a dedication kaso di pala pwede gawin sa cp

iyon.  But this chapter is dedicated to you.  Tamad pa akong magbukas ng laptop. 
Mamaya promise!  RealynBautista, gurl ito na ang hinihintay mo! Lol!  Sa mga
nangungulit ng ud sa Tarieth, kasalanan ninyo kung maraming typos!  Hehehe! 
Maraming salamat muli!  Pag walang magvote, walang ud! Lol!✌🏻️✌🏻✌🏻✌🏻

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Thirty-six: Arrow

Too bad she's not ready to die yet.  Baka pagtulungan pa siya ng mga kaibigang
awayin.

Nakatuon ang buong konsentrasyon ni Tara sa matulis na ulo ng pana.  Three meters,
two, one.

With an amazing speed Tara grasp the arrow with her right hand, the earth holding
her feet steady, the wind at her back bracing for the impact para hindi siya
matumba.  Sa iba na nanunood ay it's as if she just pluck the arrow in midair.  But
the truth was she had a lot of help.  Naramdaman ni Tara na mainit ang arrow sa
kanyang mga kamay.  Agad na binitiwan niya ito.  It melted already before hitting
the ground.  Tanging ang ulo nito ang natira.  She looked up when she heard a
sound, nakita niya ang lola V na paparating sakay ang malaking kabayo.  Umikot ito
sa kanya. 

"Are you alright soldier?" Natigilan si Tara.  Chilled.  Umayos siya ng tayo like a
soldier would and answered. 

"Yes Sir!"  She felt ridiculous and know she look ridiculous as well.  Kasi ba
naman hawak pa rin niya ang banga na nakapatong pa rin sa ulo. 

In a voice devoid of emotion the commander general added, "Good.  If you want to
bet your life, at least have the decency to in form me.  So that I can explain it
properly to your parents while I bring your corpse to them."  And with that the
Com. Gen. left.

Daig pa ni Tara ang sinampal sa narinig.  Yes she's right.  She did put her life in
danger.  Hindi naman niya pwedeng e rason na napilitan siya.  She did give her
consent.  She did so without thinking of the consequences. 

Nakita ni Tara si Seregon na tumatakbo palapit sa kanya.  She saw terror in his
eyes, for her.  He was afraid for her.  Tara felt wretched inside.  Isa na namang
patunay na sarili lang niya ang iniisip niya.  Binalewala niya ang maaring
maramdaman ng mga taong nagmamahal sa kanya.  She prayed na sana hindi ito malaman
ng mga magulang.  Lalo na ng kanyang ina. 

"Tara!"malayo pa lang ay narinig na niyang tawag sa kanya ng kapatid.

"I'm fine!"  Sigaw na sagot niya sabay ibinaba ang banga sa damuhan. A good move
dahil walang preno ang kanyang kapatid na sinugod siya ng yakap. Matagal bago siya
binitiwan nito. Mukhang natakot talaga ito para sa kanya.

Hindi pa ito na kontento at kinapa pa ang kanyang dibdib. "Oh thanks to the
elements you're alright! You scared me!" Sabay yakap na naman sa kanya. Gusto
sana niyang ipaalala dito na maraming matang nakatingin sa kanila na paparating.
Ano nalang ang sabihin ng mga ito na kinapa ng kanilang prinsipe ang kanyang
dibdib? Kahit na ba hindi pa halata ang umbok niyon.

"I'm fine Cee. Really. It's just one arrow." Humiwalay ito sa pagkakayakap sa
kanya.

"That's it! You will not order me again! All the three of you! You will do and
follow what I say!"

Napataas ang kilay ni Tara at napatingin kay Tempest na dumating din. Mukhang
narinig din nito ang sinabi ni Seregon dahil pareho sila ng reaksyon.

Yumakap si Tempest sa kanya.

"Are you okey?"

At least may isang tao na may bilib sa kanya. She can see na hindi masyadong nag
alala ito. "Oo, I'm fine."

Nagulat pa si Tara ng biglang pinalibutan sila ng mga sundalo.

"Pios! Move!" Utos ng babaeng may nose ring. Napag alaman ni Tara na isa pala
itong General. Si General Syclla.

Sumunod silang tatlo sa utos nito. Anyong bubuhatin ni Tara ang banga ng muling
magsalita ang babaeng general. "Leave it!" Saka suminyas ito, isang sundalo ang
kumuha ng banga at nagbitbit.

"Thank you." Pasalamat niya. Pero ni hindi siya nito muling tinapunan ng tingin.

That's when Taranotoced what the battlecry would mean to a soldier. Ang mga
sundalo na nasa barracks ay nasa labas na ngayon in full battle gear and in
formation. Nakasakay pa rin sa kabayo ang Com. Gen. She and Thunder was standing
so still akalain mong statua ang dalawa. Makabasag pinggan ang katahimikan. It
seems that everyone is anticipating something.

All soldiers are in formation and in front of them facing the line of battle
hardened soldiers is the Commander General of the army.  Tumabi sila sa mga kasama.
The chinook wind was blowing with a bite. Pero walang nagrereklamo. Walang
gumagalaw, lahat naghihintay.

After like an eternity of waiting ay bumaba sa warhorse ang Com. Gen.

She was walking at an easy pace. Her metal armour clinking with each step.
Naramdaman ni Tara ang takot ng mga kasama. It was an intimidation tactics, and
damn if it didn't work! Halos manginig ang tuhod nilang lahat. The Commander
walked in front of her army. Masusing tinitingnan ang bawat isa sa hanay.
Commander General ViticiPrema is Fearsome. Tara can feel Cyril trembling beside
her. She also felt the tension on Tempest and anger on Seregon at siya...

Hindi niya alam ang nararamdaman.  Nagsisisi siya sa naging desisyon niya, pero sa
naging kapalpakan niya mas lalong tumindi ang kagustuhan na matututo. Mas lalong
pinapamukha sa kanya ng kapalaran kung gaano siya ka undeserving to rule. It would
be a disaster.

Nang nasa tapat na niya ang Com. Gen. ay pilit na kinakalma ni Tara ang lakas ng
pintig ng kanyang puso at tumingin ng deretso sa unahan hanggang sa mawala ito sa
kanyang line of vision. Bumalik lang uli ito ng dumaan sa kanilang harapan
pabalik.

"Sergeant Gillian!" Malakas na tawag nito.

There was clinking of armour and then," commander General Sir!"

"Segeant Gilligan, tell us what was your observation of the Pios."

"Yes Commander." Tumikhim muna ito bago nagpatuloy. "Bilang isang sundalo isa sa
mga pinakaimportante sa trabaho natin ay ang maging isang magaling at responsible
leaders. As a soldier, you have a responsibility not just to your King, but also
to your kingdom, to your family and most of all to your fellow soldiers. As a
soldier with authority, you are responsible for your men. You hold in your hand
the life of each man in your team, in your squad. You look up to them, and in
return they look up to you!

For the past four days, I have seen and witness, well I guess most of us witness
the abuse of power by squad leader Foylan Weeds. Some of you bothered to came up
to me to report it. Pero I didn't do anything, because I was waiting for a
particular soldier to come up to me, para e report ang pangayayari. And it never
happened. Kung tutuusin maliit na problema lang ito, at hindi dapat palakihin.
Normal lang naman ang ganitong palakaran kahit saang kampo. But-- when a life is
at stake. It's time to interfere."

"She give us her consent!" Sigaw ni Carlos!

"Shut your f***king mouth soldier! You will speak when you are spoken to!!! Sigaw
ni Sgt. Gilligan sa mismong mukha ni Carlos. "Am I understood?!!"

"Y-yes Sgt." Nauutal na sagot ni Carlos.

"I can't hear you!" Muling pasigaw na sabi ni Sgt. Gilligan

"S-sir, yes Sir!" Mas malakas na konti na sagot ni Carlos.

"Anong masasabi mo squad leader?"

"I did not abuse my authority as a squad leader. I give orders and my men followed
it Sgt. Gilligan Sir!"

"Then why is that, all your men have rotation in patrolling the wall, maliban kay
Pios Windstone? And was given hard task instead? Isn't that a clear form of
abuse?"

"Sir, naisip ko lang makatulong dito."

"At you mens expense?"

"Yes Sir."

"And the target practise, using a human being instead of a dummy? Who's idea was
it squad leader Foylan?"

"It was Carlos idea Sir."

"What? Walang hiya ka Foylan! Traydor ka!" Talak ni Carlos.

"What the--Pios Boulder! You shut your whinning mouth now or I'll shut is for you,
for good!" May narinig si Tara na mga yabag palayo pagkatapos ay, "Commnader?"

"Send the Pios back.  The university council will deal with them.  If I'm the one
who will give them punishment, it might break them!"  Boses iyon ng Commander
General.

Agad na dinismiss sila ni Sgt. Gillian.  Habang papalayo, narinig ni Tara na

kinausap ni Com. Gen. ang mga tauhan nito.  Kahit malayo na sila ay parang narinig
pa ni Tara na pinagalitan nito ang mga tauhan.  May narinig pa siya na "lousy",
"lax", "dead", "enemy".  No doubt na nababagalan ito sa galaw ng mga sundalo nito.

Sinamahan sila ng dalawang sundalo sa loob ng kanilang quarters, mabilis na pinag-

impake sila. Sa loob ng dalawang minuto at tapos na sila.

They were ushered outside and into the field kung saan may maghihintay na isang
landaire. Sgt. Gillian was with them through out the journey.  That itself means
they are in big trouble.

•note•I know some of you have a lot to say about my work.  Specially how I write. 
Again I wanted to apologized. I am proud bisaya.  I have never lived in a place
where I have to use tagalog constantly kaya hindi nahasa ang tagalog ko.  Again
salamat sa mga makukulit ko na readers.  Alam na ninyo kung sino-sino kayo.  Anyone
wants their names to put on dedication please inform me.  Ayaw ko kasi na mag
dedicate  kasi baka mapilitan na basahin o magvote.  Gusto ko kusang loob na gawin
iyon not bec. you owe me but bec. you truly like and enjoy my work.

Kiss! Kiss!😋xinatana

=================

Thirty-seven: Council

Maliban kay Foylan at Carlos, the rest of them have subdued expressions.  At
mukhang na informed na ang lahat sa school kasi paglapag palang ng landaire
namataan na ni Tara si Master Bris, naghihintay sa kanila.  Sgt. Gillian saluted
Master Bris. It makes Tara wonder kung ano ang military rank ni Master Bris.
Saglit na nag-usap ang mga ito. Pagkatapos ay muling bumalik si Sgt Gillian para
sumakay sa landaire, no doubt pabalik sa borders.

"The council are waiting, move!" Utos ni Master Bris sa kanilang lahat.

For the first time Tara was inside the council chamber.  It was a huge room with
tiers of seats on the other side and opposite from the seats was a high platform. 
There was a disk made of wood that formed a U shaped. And at the back were high
chairs and was occupied by council members.  At the very centre seated was the High
Lord himself. To his left was Master Shadowwater. And then there was Master
Rainstorm, the rest ay hindi pa niya sauludo ang mga pangalan. All in all
including Master Bris ay may anim na council members doon. Walang tao doon maliban
sa kanila at ang mga council members.

Lahat silang walo ay nakatayo sa harapan ng council members. At their back was
rows and rows of empty chairs. The room was quite. The High Lord as usual was
wearing his scary expression.

It was Master Wanda who spoke first. "Student mages, we heard disturbing news from
the borders. Tell us what had happened. Squad leader go ahead first."

In fairness to Foylan nagsabi ito ng totoo.

"And you think you are being fair with your decision not to include student mage
Windstone to border patrol?"

"Opo Master Welrien.  Before, about two weeks ago ay hindi ko kilala o ng kung sino
mas studyante sa university si Miss Windstone.  And suddenly she's one of us, as a
pioneer student.  I have known the rest of my squad since day one here in the
university.  Prince Seregon and Miss Tempest Strongbow are known to be trained by
the High Lord himself and the Commander General.  At bigla nalang susulpot si Miss
Taryet Windstone.  Sa tingin ko hindi iyon patas."

"And so you put it in your hands to train her by putting her in help duty?  Is that
what you are trying to tell us squad leader?" Tanong ng matandang lalaki na katabi
ng High Lord.  Kahit nakaupo ay halatang matangkad ito, thin and had a face of an
aristocrat. 

"Master Brightglow, in any military barracks, all yearling (newbie) will be put to
mundane task."

*A yearling is a young horse of either sex that is between one and two years old. 
Yearlings are comparable in development to a very early adolescent and are not
fully mature physically.  And some military used this term sa mga baguhang
sundalo.*

Bahagyang tumango si Master Brightglow.

"And when you say mundane task, does it includes using Miss Windstone as archery
target practise?  A real human as a target practise?  Is that what you are trying
to tell us Squad leader?" Tanong ni Master Bris, contrary to his sarcastic tone,
walang expression ang mukha nito.

"No of course not Master!  Nagpaparaktis kami ng dumaan si Miss Windstone at nakita
siya ni Carlos,  nagkayabangan ng konti.  You know how is it.  At pumayag naman si
Miss Windstone."

"Sa sinabi mong "kami", you mean all of you but excluding Miss Windstone?"

"Yes Master Bris.  As I've sa---

"Yes, yearling."putol ni Master Bris.

"Student mage Boulder, alam mo ba na bawal ang gumamit ng buhay na tao o hayop
bilang target practise?"  It was Master Wanda who asked.

"Opo Master Shadowwater."

Tumango-tango si Master Wanda.  Hindi alam ni Tara kung ano ang nasa isip nito. 
Her face gives away nothing.  "High Lord," iyon lang at isinandal nito ang likod sa
upuan.  It means tapos na itong magtanong.

"Good afternoon everyone!" Umpisa ng High Lord.  "This is supposedly a matter to be

dealt within the border with your Commanders but as usual, my wife the Commander
General herself, delights to give me headaches every now and then." It was a remark
that aim to lighten up the mood inside the council chamber.  At hindi ito nabigo. 
Every faces inside the room crack a smile.  Kahit ang seryosong si Master Welrien.

"Miss Windstone, when you noticed that you will never be given a chance to work on
patrol duty, did you file any complaint or inform your superiors or even talk to
your squad leaders about it?"

"Hindi po High Lord." Nakayukong sagot ni Tara.

"Would you care to tell us why?"

"Tama naman po ang sinabi ni Squad leader Foylan High Lord.  Isa pa po, pinadala
kami sa border to learn and to observe how to be a soldier.  And I did.  Marami po
akong natutunan.  Except po sa border patrol."

"Yes, tama ka Miss Windstone.  To learn.  And will you care to tell us what you
learned?"

"I have learned that being a soldier is not just all glory.  Natutunan ko po na
nagtatrabaho din sila ng mga trabaho ng karaniwang mangagawa.  Sa unang araw ko po,
I was working on the kitchen.  Feeding a hundred soldiers was not an easy task. 
Kneading dough is as hard as any labor, the same with making firewoods.  Ang
pabalik-balik na pag-iigib ng tubig.  Ang paglilinis.  Helping fortifying the wall
and cleaning weapons.  It was no doubt a hard job.  And even if it  means a
constant muscle pain each night, it also made me stronger.  Put muscles on my arms
and legs.  Apat na araw lang akong nagtatrabaho, pero naramdaman ko na nag adjust
ang katawan ko.  Paano pa kaya ang nagtatrabaho doon ng matagal?  I was thinking
that a soldier will start somewhere.  And I was thinking that starting at the very
bottom was the best place.  Because it will help you understand more about life as
a soldier.  Not to take for granted what others have been through.  Each food you
eat on the table, alam mo na pinaghirapan ito ng isa sa mga kasamahan mo, just like
you did when you were in his shoes once.  It's the same everywhere.  Hindi ako
nagreklamo High Lord.  Because I have felt I don't have the right to and no reason
to.  I am a soldier, and I did what everyone else did at pilit na matuto lahat ng
kailangan matutunan."

There was total silence.

Gustong mapangiti ni Firen.  How is it, that a ten years old had learned what
others didn't?  Well at least not until they became a hardened warriors.   In his
lifetime, he had trained a vast amount of soldiers.  Minsan kailangan pang ipamukha
niya sa mga ito para matutunan ng maaga ang natutunan ni Tarieth.  Karamihan sa mga
bagong recruits ay nagrereklamo kung bakit pinagbungkal ang mga ito ng lupa,
nagbubuhat ng mga bato at iba pa.  The hard labor will help them prepare for the
more harder task.  It takes them a while to learn na parti na talaga ng training ng
mga ito ang mga simpleng gawain.  Kailangan matuto ang mga ito or die not with
wounds but of starvation.  They are not going to stay in the camp forever they will
eventually march into battle where the comfort of a roof is only a distant memory. 
They are soldiers.  And soldiers do everything to survive, specially putting food
in his belly out of nothing.

"Very well said. Miss Windstone.  Thank you.  Now, squad leader Foylan Weeds, it
would be wise to put you on help duty the next patrol border rotations. Master
Bris?" Tumango si Master Bris. Meaning ito na ang bahala. 

Akala ni Tara ay tapos na ang lahat pero muling nagsalita ang High Lord.  "And you
student mage Carlos Boulder, I want to have a conversation with your parents." This
time mukhang nag-isip na si Carlos kasi nagyuko lang ito ng ulo. "The reason why
Miss Windstone was put with you is because just like Prince Anvamanwe and Tempest
Strongbow she will fight for duel in a week. Miss Windstone's credentials is a
matter of high secrecy. But, I can assure you Squad leader Boulder, that she was
trained by the very best, the best warriors ever written in history of humankind.
And this piece of information better not leave this chamber. Anyone who violate
this will have severe consequences. Am I clear?"

"Yes High Lord. They answered in unison.

"Good. Dismiss."

•note•Some of you might not agree with the punishment given to Carlos and Foylan. 
But, the statement of Tarieth said it all.  I slept late last night kaya kahit
kinalampang na ako ni Realyn at Kapreng-bubuyog, di ako nag ud, humihilik pa ako. 
Now with coffee on my veins, I'm good to go!  Ipapauna ko lang sa mga makukulet ha,
simula ngayon every three days na yong ud dito kasi I wanted to finish Firen first
bago magsimula ang after sa duel na mga chapters sa Tarieth.  Kasi kung nabasa
ninyo ang teaser sa Firen you'll know why.Thank you guys!Nag-aabang si kapreng-
bubuyog sa quota kasi mandadaya daw siya.  Gagawin ko yan sa best part promise. 
Ang di mag vote pangit!

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Thirty-eight: Duel & Markings

Finally the day of their duel arrived. It was Moonsday, the 15th day of Old Moon.
Malamig sa labas, sa wakas dumating na sa university ang taglamig.

Pagkalabas ng silid, nakita ni Tara that Seregon was already outside his room,
leaning on the door frame, sa tabi nito ay nakatayo si Reavel.

Kumain muna sila. Mismong si Master Rylon Stillblow ang sumundo sa kanila.
Mahalata ang matinding tensiyon sa paligid. Walang kahit isang Master doon sa
dining hall.

Pagkatapos ng maraming goodluck's and goodbye's galing sa mga kakilala at kaibigan,

they are on their way to wherever the duel will be held.

Hindi maintindihan ni Tarieth ang nararamdaman. She felt a very strong urge to see
her parents. Pero hindi alam kung paano gawin iyon.

Pumasok sila sa Halls of Masters. Derederetsong naglakad si Master Rylon. May

kinapa ito sa dingding at sa kanilang pagkamangha ang sahig sa harapan ni Master
Rylon ay bumaba hangang sa tumambad sa kanila ang hagdanan. Bumaba doon si Master
Rylon kaya sumunod sila.

Pababa ng pababa ang hagdanan na bato, at sa bawat hakbang ay may umiilaw na globe
light sa kanilang dinadaanan, giving light to their path.

Pagkababa ay pumasok muli sila sa isang pintuan. There are strange symbols on the
door but no time to study it. Sa loob ng silid ay naroon ang mga University
Masters wearing with what she thinks their ceremonial robes. This time kilala na
ni Tara ang mga naroroon. Master Quiren Brightglow na suot ang parang umaapoy ang
laylayan ng red robe ng isang FireMage not his usual black robe. Master Wanda
Shadowwater wearing a dark blue robe as WaterMage, swirling water designed her
robe. Master Welrien Alamanda wearing dark green robe as EarthMage with a banyan
tree at the back of his robe and the roots spreading. And lastly the High Lord
who's wearing a gray robe, nothing special with his robe except it blends with the
color of the wall. Sa lahat iyon ang gusto ni Tara, because the robe could be used
as a camouflage. Napangiti si Tara sa naisip. Always thinking as a warrior.

Master Bris Cadwallader was there as well, Master Rainstorm, ang mga magulang nina
Tempest at Brynna. And of course the King and Queen. At Commander General
ViticiPrema na tatayo bilang elders niya dahil ang alam ng mga naroroon ay isa
siyang ulila galing sa La Fun.

Inside the huge chamber was only bare floor full of symbols. Sa pinakagitna ay ang
napakalaking pentagram symbol sa sahig. It was written in gold color.

Tahimik ang laht ng maglakad sa gitna si High Lord Firen saka nagsalita."Narito
tayo ngayon para alamin kung karapat-dapat ba ang apat na student mage para sa
Markings, making them a full pledge Mages sa pamamagitan ng duel. Master Quiren
Brightglow has agreed to take the challenge of Prince Seregon Valerius Narmolanya
Anvamanwe, son of his majesty King Camthaleon Anvawanme and her majesty Queen
Nienna Anvamanwe. And all of us will stand as witnesses."

Umalis ito sa kinatatayuan at tumango kay Master Brightglow. Naglakad patungo si

Master Brightglow patungo sa gitna, sumunod si Seregon. Both first bowed to the
king and queen, then to each other.

And the fight begin.

Umatras ng bahagya ang mga naroroon sa silid na nakapalibot sa dalawang manlalaro.
Noon lang napansin ni Tara that, at the edge of the room have another symbol. A
rune of protection. Hindi niya alam para saan iyon at kung bakit kailangan iyon.
Pero ng magsimula na naglalaban si Seregon at Master Brightglow, she understand why
the need for protection. The rune act as a barrier, para hindi lumabas ang
kapangyarihan ng dalawang nag-aaway and to avoid anyone inside the room getting
accidentally hurt.

Master Brightglow was firing at Seregon with what looks like daggers made of fire
and every time it reach Seregon, another red fire leapt to protect his brother.
Nang marealized ito ni Master Brightglow he started to get serious. A volley of
tiny fires that looks like tiny needles bombarded in his brothers direction.

Ang apoy ng kapatid leap to protect him again. Pero this time sa dami at siguro sa
liit ng parang mga karayom na apoy, maraming dumeretso kay Seregon. It pierce his
skin like a real needle does but it also burns. Red spots are visible on Seregon's
skin pero mukhang hindi naman nalampnos.

Patuloy sa pagdepensa si Seregon hanggang sa wakas nag let up bahagya si Master

Brightglow. A chance Seregon has been waiting to fight back.

Blue fire formed on Seregons hands at inihagis ito sa patungo kay Master
Brightglow.  Having his brothers kapalpakan sa pagkontrol ng apoy nito ay kinabahan
si Tara.  Pero ang pagkatupok ni Master Brightglow na hinihintay niya ay hindi
nangyari.  Parang kamay na pumulupot ang blue fire sa kaliwang galanggalangan ni
Master Brightglow, jerking his body backward.  Isa pa uling blue fire and pumulupot
sa kanang kamay at ganun din sa bawat paa nito, making him unable to move. Pero ng
lalapit na sana si Seregon natigilan ito.

Kahit anong pilit ni Master Brightglow ay hindi nito magawang kumilos and every
time he tried to use his power, the blue fire extinguished it easily.  Pero hindi
tumigil si Master Brightlow,  he keep on trying to break free. Red fire starting
to leap out of his body. Namumula ang mukha nito at naglabasan ang ugat sa leeg.
He was using all his strength and power to break the bond. Hindi nagtagal ay
narinig ng lahat ang malakas na sigaw nito kasabay ang pagkawala ng blue flames na
nakagapos sa mga kamay at paa nito.

Napalitan ng red fire ang kaninang blue fire, it covered Master Brightglow's body.
Ang suot nitong roba kanina nanparang may dekorasyong nag-aalab na apoy, ay totoong
nag-aapoy na ngayon, ngunit katakatakang hindi ito nasusunog. Kahit malayo si
Tara, naramdaman niya ang init na nanggagaling kay Master Brightglow.

Master Brightglow started to throw a huge fireball, it spins so fast that it would
be impossible to stop it. At dahil sa laki niyon imposibleng hindi iyon puputok.
It hit Seregon. Hindi iyon pumutok gaya ng unang inakala ni Tara, instead it
covered her brothers body like a blanket. Now it's Seregon turn to be captured.
Her brother was standing so still, eyes closed.

Master Brightglow started to walk towards Seregon, pero hindi pa man ito nakalapit
ay napahinto ito. Ang apoy na bumabalot sa kay Seregon ay unti-unting nawawala na
para bang kinakain ng katawan ni Seregon ang apoy. And when he opened his eyes, it
was color blue. Exactly the same color of his blue flame. At hindi mapigilan ni
Tara na kabahan. Not for her brother but for Master Brightglow.

Napaatras si Master Brightglow ng makita ang mga mata ni Seregon.

"Concede defeat now or your own flame will burn you to ashes Master Brightglow."
Narinig ni Tara na sabi ng kapatid.

"I am a Master before you were even been born boy, I have learned not to be afraid
of my own power."

"Your wish." At itinaas ni Seregon ang isang kamay. Blue flame shaped like chains
came out of his hands. Parang may isip na mabilis itong lumipad patungo sa
kinatatayuan ni Master Brightglow. Nilingkis nitong parang ahas ang katawan ni
Master Brightglow na sa bigla ay hindi agad nakakilos. Pumulupot ito mula dibdib,
kamay hanggang sa tuhod.

Seregon give a small tug as if to test the chain. Master Brightglow's body swayed
forward sa ginawa ni Seregon pero hindi naman ito natumba.

"This time you will never be able to break this chains Master. If you try to use
your power against it, masusunog ka sa loob lang ng ilang segundo at walang
matitira sa katawan mo kahit abo. That is the power of my blue flame."

Tara prayed na sana maniwala si Master Brightglow at hindi pairalin ang pride.

Tahimik ang lahat, pigil hiningang hinintay ang desisyon ni Master Brightglow.

With a nod to the High Lord, Master Brightglow surrendered.  Nakahinga ang lahat sa
matalinong desisyon niyo.

Agad namang nawala ang kadenang apoy sa katawan nito. 

"Good job Prince Seregon!  Good job!  I always wonder what that blue fire of yours
could do.  Congratulations!"  May kalakip na paghanga sa boses ni Master Brightglow
ng sabihin iyon saka nakipagkamay kay Seregon. Nahihiyang ngumiti lang ang
kapatid. Both looked tired but smiling.

Now it's Master Wanda Shadowwater and Tempest turn. 

•note•Ano ang mangyayari sa isang aspiring writer na nakalimutan ang pangalan ng

kanyang mga characters?  Well, I'll tell you, she end up back tracking. Paano
nagamit ang maling pangalan?  She end up rewriting everything! Huhuhu!!! Ang
saklap! Kaya ang hindi magvote! May kalalagyan sa akin!✌🏻️
Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

Thirty-nine: Elemental Mage

Nasa gitna ng mismong pentagram symbol sina Tempest at Master Wanda ng magsalita
ito.  "This is just formality really.  I have seen and studied your work with the
ice blades girl.  You made your mother very proud and I can only imagine how your
father and grandparents felt. I am here not to duel, because anyone with a brain
knows how powerful you are, however, you made me curious.  So, I will asked you
perform rather than to fight.  I am not much of a fighter anyway so...Are okey with
that?"

Mukhang naguluhan si Tempest pero tumango ito. 

"In your classroom, you made two blades made of ice.  It doesn't just resemble the
blade but it was as hard as metal and sharp as any real blade.  I am also aware
that there was a man made lake there, which makes it easy for you to use your water
power.  And lets not forget the cocoon for the wounded na ginawa mo rin.  None of
us cannot break or even make a dint on the ice, which means sobrang galing ng
pagkakagawa mo.  In this room, there is no water for you to work on.  That is why I
am asking you to make--transform something.  It doesn't have to be big or grand as
long as it will stand on whatever I will do with it."

Tumango si Tempest, nilingon nito ang ama para bang nanghingi doon ng lakas ng
loob, Tempest father nod his head.  Iyon lang hinihintay ng kaibigan.

Tara can safely say that the people inside the room can actually feel the gathering
of Tempest power.  Sa harapan nito ay may namuong isang bagay, it was floating in
the air, nagsimula iyon sa parang maliit na bato, hanggang sa nagkaroon ito ng
hugis.  It was a dagger.  From the hilt to handle the dagger was made of the same
material na isang dangkal ang laki.  Kakulay ng gatas, unlike the ice blades na
naunang ginawa ng kaibigan, this is not smooth, it has a jagged edge, parang kagaya
ito ng batong binibiyak-biyak, only the hilt have a bit of smoothness.  But there's
was no mistaken that it was really a dagger.

Tempest grasp the dagger in the air carefully at humarap kay Master Wanda. 
Inilahad naman ni Master Wanda ang mga kamay at doon maingat na ipinatong ni
Tempest ang gawa.

"It's a little heavy,  what is this hija?"

"I don't know Master.  But this dagger was made of the hardest water I could ever
find.  I guess it's another form of stone gaya ng granum, diamante at iba pang mga
mineral na matatagpuan sa ilalim ng lupa.  This stone is also as hard as diamond
and granum and even if it's not polish it can cut the hardest stone, including
diamond, it's really sharp.  So mag-ingat po kayo."

"I dont know hija that there is such thing as hard water, is there?" Duda nito.

"There is Master, soft water can easily be manipulated compare to hard water.  I
guess mas mataas ang minerals na nasa hard water.  Rain water is an example of soft
water."

"Shall I try it hija?"

"Opo."

Master Wanda started putting the dagger into test.  Kahit anong ginawa nito sa
dagger, lahat walang epekto.  She even tried the sharpness of the blade by cutting
her own dagger, it cut like her  dagger was nothing but paper.  Ganun ito ka
talim.  After a few more test Master Wanda finally got tired and conceded. 

"This is amazing hija, thank you.  But could I borrow this for a while?"

"It's all your Master Wanda if you want it."

"Oh my!  Thank you hija!  I would love it very much!" parang batang may bagong
laruan si Master Wanda na umalis.  Sumunod na rin si Tempest dito.

Tara felt a little but disappointed with the fight.  Pero bilib din siya kay Master
Wanda, the old Master knew she can't defeat an elemental mage.  Too bad, gusto pa
naman niyang makitang nakikipaglaban ang kaibigan. 

Nakuha ang pansin ni Tara ng makita si Master Welrien Alamanda, he stepped inside
the barrier and walked into the ring. Sumunod naman si Brynna dito na halos ayaw
bitiwan ng ina. Napag alaman ni Tara na si Master Welrien ay matatawag na isang
High Lord dahil ito ang pinakalakas na EarthMage sa buong kaharian, if only the
Duke will fight him. But Duke Brennon Lancaster doesn't want to fight him. Ang
rason ay tanging ang Duke lang ang nakakaalam.

And now, the Duke's daughter is about to fight.

Inilahad ni Master Alamanda ang isang kamay sa harapan at binuksan ang nakakuyom na
palad.  Sa kamay nito ay may isang bagay.  A piece of metal.  Naramdaman ni Tara
ang pag unti-unting paglakas ng kapangyarihan ni Master Alamanda.  A bright light
surrounding his hand and suddenly palm facing outwards his body he made a pushing
gesture towards Bree's direction.  Sa mga kamay ni Master Alamander ay lumabas ang
napakaraming metals, sending waves and waves of metals to Brynna, each metal was
shaped differently but all with pointed tips.

Hindi gumalaw ang kaibigan, nakatayo lang ito, naghihintay na tamaan. Akala ni
Tara ay katapusan na ng kaibigan. There is no way Brynna could grow any of her
powerful trees to make a barrier in time.

Then the unthinkable happened. Tara forgot, that her friend is an EarthMage as
well. Walang kahit isa ang tumama sa kaibigan niya. A few inches away from Bree's
body the metal started to full down. Nakatanga lang ito.  Mukhang may hinihintay. 

"Oh!  It's my turn now?"parang tangang tanong nito to no one in particular. 

Gustong magkamot ng ulo si Tara.  Sabay na itinaas nito ang isang kamay, palm
facing up in a sweeping gesture.  Parang may mga isip na sumabay sa pagtaas ng
kamay nito ay ang mga pirasong metals na nagkalat sa sahig.  Ibinaba ni Brynna ang
kamay pero patuloy sa paggalaw ng mga metals.  It flew towards Master Alamanda at
pinalibutan ang matanda.  Pagkatapos ay bigla nalang sabay na nalaglag ang mga
bakal sa sahig.  It was so swift na parang hinila ito pababa, it even leave tiny
holes on the floor.

Then suddenly something came out.  Alam na ni Tara ang susunod na mangyayari. 

Gaya ng kanyang inaasahan, parang mga halaman na tumubo, galing sa butas kung saan
bumagsak ang mga metals. It was growing very fast, kung kumurap si Tara baka hindi
na niya nakita ang mabilisang pagtubo ng maliliit na bakal.  It was shaped like
thorny vines.  May isang dangkal siguro ang laki ng tinik from the base to the
tip.  It surrounded Master Alamanda leaving him no way to escape. 

Master Alamanda struggled na gamitin ang mga metals na nakapaligid dito.  Or maybe
trying to control them pero hindi nito nagawa.

"They are not normal metal Master.  These are liquid metals.  Be careful not to
touch it.  You don't feel the heat but once you touch it, it burns."

"Really?  How come the ground was not burned?" He asked curiosity in his voice.

"The base was your metal remember?  And they don't burn because I said so."

"You are not a Firemage, but you said this metal is hot?"

"Opo.  Hindi ko po alam paano ipaliwanag.  Metals are good conductor of heat.  The
earth has a lot of heat.  That is why it was able to grow because it's still in
it's liquified from.  And I would like to asked you to concede while it's still
growing.  Once it stop, it will solidified and I will not be able to remove it.  It
will be here forever unless you dig it from the ground.  But I don't want to ruin
the floor."

"What happened to the metal then when it solidified?"

"It will be just like an ordinary metals." Sahot ni Brynna.

Nagulat pa si Tarieth ng marinig na tumawa si Master Alamanda na nagpawala sa
tensiyon sa loob ng silid na iyon.  "Well done Miss Lancaster!  If you don't mind
hija what else can you do beside healing and manipulate metals?

"Thank you Master Welrien, are we done?"

Natawa muli si Master Welrien at tumango.

"I admit defeat."

Mukhang nakahinga ng maluwag si Brynna at itinaas muli ang isang kamay.  Yon lang
at biglang nawala ang kaninang mga tinik na pumapalibot kay Master Alamanda.  As if
it was nothing but an illusion.

Lumapit ang kaibigan sa matandang Master at may ibinigay dito, his metal. 
Tinanggap naman ito ng matanda.

"Master, tungkol po doon sa tanong ninyo, hindi po ako sigurado pero siguro po all
the land, it's minerals and the things that grows in the land.  Siguro po kasi may
kakayahan din po ako sa tubig."

"Excuse me Bren," sabay ngumiti ito sa ama ni Brynna na gumanti din ng ngiti,  "I
just need to ask this, hija, can you make a plant grow?"

"Opo."

"At what stage?"

"Ang alin po?" Halatang naguluhan si Brynna sa tanong.

"Makakaya mo bang patubuin ang isang halaman kahit ito ay buto palang?"

"Ah." Mukhang na intindihan na ni Bree ang ibig sabihin ni Master Alamanda. "I can
ask them to grow."

"Hija, can't you stay a little bit longer in the university? I would love to have
you in my class."

"I'll visit you as often as I can Master Alamanda, promise. Baka po kayo na ang
magtatago sa akin."

Natawa naman ang matandang Master, halatang nasiyahan. Sabay na umalis ang dalawa
sa ring habang wala pa ring tigil sa pag-uusap. Mukhang nakahanap ng bagong
katapat si Master Alamanda.

And now it's her turn.

•note•Disappointing ba?  Hehehe!  Magvote pa rin kayo!  Pagnakaabot tayo ng 100

votes update kaagad sa next chapter titled Vortex! Aja! Aja! Fighting!Add ko lang
pala...hehehe!  Hindi ako nakapagreply sa mga comments and message ninyo dahil busy
masyado sa pagsusulat ang lola salamat muli!

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Forty: Vortex

Na shock si Tara, hindi makapaniwala. Stepping and walking into the center was the
High Lord himself.

Reeaally?

"Make him sweat Tara!" Nakangiting sabi ng Duke na tinapik pa ang kanyang balikat.
Natawa ang mga naroroon ng marinig ang sinabi ng Duke.

"Bren, maybe Tarieth should take it easy on him. Old bones you know." Nakikisakay
din na biro ng kanyang amang hari. Kumindat pa ito sa kanya.

Nawala naman ang nerbiyos na ramdaman niya. Sa mga pabirong pasaring ay napangiti
naman si High Lord Firen. Tumingin pa ito sa Duke at sa kanyang ama na may
pagbabanta. Wala namang apekto sa dalawa.

"Handa ka na ba hija?"

"Opo."

"Let's give them a show." Sabay kindat.  Napatulala si Tara.  Ito kasi ang unang
pagkakataon na nakita niyang nasa playful mood ang High Lord, lagi nalang seyoso
ito.  Nakangiting tumango si Tara.  Sabay sila na nag bow sa hari at reyna at
pagkatapos sa isa't-isa.

Kung ang ibang Master ay ang naunang sumugod. Kakaiba naman ang gustong mangyari
ng High Lord, gusto nitong siya ang susugod dito.

She obliged him.

Gamit ang kapangyarihan sa hangin para palakasin ang kanyang galaw, tumakbo si Tara
patungo sa kalaban.  With her enhanced body, she hit him with everything she's got.
It was easily blocked by the High Lord using air power enhanced body as well.

Sa bawat pagtama ng mga parte ng kanilang katawan ay parang may nagsalpukang bato.

Pabilis ng pabilis ang kanilang galaw. Tara on offensive and the High Lord on
defensive. It was hand to hand combat but ten times more powerful.  Napansin ni
Tara na wala namang nangyari sa pag atake niya kaya nagbago siya ng taktika. This
time she will try hitting him at a distance. Mabilis na kumayo si Tara sa kalaban.
At muli ay tinawag ang kanyang kapangyarihan sa hangin.

Napansin kasi ni Tara na lahat ng galaw niya ang naiiwasan o di kayay nasasangga ng
High Lord. Then she realized na kaya nito nasasangga kasi nakikita nito ang bawat
galaw niya. If there is one best advantage of air power is that air is invisible.
That's why she will attack him using pure air power.

Her wind blast him in every directions. Hindi huminto si Tara. Nang makitang
hindi natinag ang High Lord, muli siyang umatake, Tara focus, then released a wind
missile. There was an explosion. When dust cleared, she saw none of her attacks
hit the High Lord. Pero sa likuran nito ay may nabutas na pader. Ibig sabihin ay
hindi nakahold ang barrier nito. Opps!

Hindi pa rin tumigil si Tara, this time she uses her wind razor.  Sunod-sunod ang
tira niya.  At habang umaatake siya, she keep on moving around the High Lord.  Kung
iba't-ibang direction manggagaling ang mga atake niya, malaki ang chances niya na
tamaan ito.  Dahil busy sa pag-atake, hindi inaasahan ni Tara ang bigla at mabilis
na pagbabago ng direksyon ng hangin. 

In coming!  Anak ng---

She bend her bady backward and somersaulted!  She barely made it when the boomarang
went past at the top of her body, almost touching her clothes. Malakas ang ikot ng
hangin na tiyak ni Tara kasing talim iyon ng patalim.

Mabilis na nakarecover si Tara but found herself on defensive side. Tuso ang
matandang ito!  He is using my wind! 

Inihanda ni Tara ang sarili. Nang maramdaman niya na papalapit na ang boomerang,
it spins so fast, sigurado siya na putol ang katawan niya pag natamaan siya.
Iniharang ni Tara ang kanang kamay, doon tumama ang wind boomerang, but instead na
masugatan si Tara ay unti-unting nawala ang wind boomerang. Sinilsil ito ng kamay
ni Tara.

My turn!

Using her wind blades, Tara went to work. Umatake siya. Ang unang hataw nito ay
madaling na deflect ng High Lord. Sunod-sunod na umatake ang kanyang wind blades
habang tumatakbo paikot sa ring.  But the High Lord proved to be a warrior just
like the Commander General. Ni hindi niya ito tinamaan kahit minsan gaano man
kalakas ang bawat hataw niya. Wala ng ibang maisip na paraan si Tara, hindi niya
ito matatalo, unless gagamitin niya ang iba pang elemental powers niya or...

Tara stop running. She stood still and focus. Then opened her eyes right in time
to see the wind swipe about to cut her in a half. She let it hit her.  At kagaya
ng boomerang para itong bumaon sa kanyang katawan pero hindi nagdudulot ng pinsala.

"Amazing power hija!  Now, can you try hitting me with that vacuum power of yours."
He instruct her na para bang nag-eensayo lang silang dalawa.  Pinagbigyan niya ito.

Itinaas ni Tara ang dalawang kamay sa harap ang dalawang nakabukas na palad ay
nakaharap sa High Lord.  Naramdaman ni Tara ang malakas niyang kapangyarihan na
lumabas sa kanyang mga kamay kahit hindi niya ito nakikita o ng kahit na sino na
nasa loob. Patungo ito sa kinaroroonan ng High Lord. 

At first nothing seems to happen until the High Lord raised his hand and looked at
it.

"I felt it hija." Anito, amazement in his face.  "I should have thought about this
when I was training Tempest.  Will you teach her?"

"Opo."

"Good, thank you."

"Aaahm, H-high Lord?" Nag-aalangan tawag ni Tara.

"Yes hija?"

"Titigil na po ba ako?"

"Not yet.  I want to feel what will it do to my body."

"I don't think that's wise High Lord.  Hindi ko pa gamay ang atake na ito."

"Oh!  Sorry hija.  What do you think will happened to me?" Para namang walang
epekto dito ang kanyang ginagawa.  He was resisting it slowly.

"I might squeeze to hard or worse crushed you.  Hindi ko gustong gamitin ito.  It
needs too much concentration and I am vulnerable to attacks.  And you are resisting
it, if you keep on doing that I might pulverize you."
"Alright I concede.  Tama nga siguro sila Bren at Leon.  I am old."

"That's not true!  I was never able to hit you.  You were not serious when we
fought.  And even my vacuum attack you were able to resist it and not sweat.  If
this is a real fight, I was probably dead before I was able to use my powers.  Even
now I can feel your powers trying to protect you.  I feels like the wind was your
ally."

"But you were not using your other powers as well."

"I could have if the vacuum didn't work."

"Ahh!  My mistake."

"Yes." Amin ni Tarieth.  Narinig nila ang palakpakan ng mga tao sa paligid.  But
something in Tarieth's mind that she needed to ask pero nag-aatubili siya, in a low
voice she decided to ask,"Lolo, are you a dragonkind?"

Ramdam ni Tara na natigilan ito pero hindi naman nagulat.  "Yes hija, but I was
never able to shift."

Nahigit ni Tara ang hininga.  To be a dragonkind but not able to shift is an

abomination to the dragonkind.  She can't imagine how his life must have been. 
Lumapit si Tara dito at yumakap.  "I'm sorry Lolo." Sincere na sabi ni Tara dito.

"It's alright hija," nakangiting sagot nito and squeeze her in a hug.  Though
nakangiti, she saw deep sadness in his eyes.

"I can help you.  If you'll let me."

Dahil yakap siya nito kaya narinig ni Tara ang biglang paglakas ng tambol sa dibdib
nito dahil sa elven ears niya. Humiwalay si Tara sa pagkakayakap dito.

"What do you mean?" Naguguluhang tanong nito.  There was something in his eyes that
Tara cannot describe.

"There was something wrong with your powers inside you."

"Is it corrupt?"

"No!  It's like--are you cursed?"

Natigilan ito at parang wala sa loob na umiling.

"Are you able to see the elemental powers of a person hija?"

"Opo.  Kami ni Brynna, kaya nga magaling na healer iyon.  Si Tempest at Seregon ay
hindi.  Kaya siguro hindi niya sinabi sa inyo.  Will you let me remove it?  It
should not take long." Luminga si Tara sa paligid, halatang nagtaka na ang iba kung
bakit kanina pa sila nag-uusap.  Hindi naman pwedeng pumasok ang mga ito sa loob.

Hindi rin nakaligtas sa matalas na pakiramdam ni Tara na sinulyapan ng High Lord

ang Commander General.

"I'm ready hija."

Lumapit si Tara dito at inilagay ang nakabukas na palad sa dibdib nito.  She called
the power of earth, fire, air and water. Together the four elements work as one.
Pumaloob ito sa katawan at unti-unting bumalot ito sa katawan ng High Lord. Lahat
ng madadaanan nito na barrier ay tinatanggal hanggang sa mabalot na ang buong
katawan nito. When it did, Tara stopped.

"Lolo, anong pakiramdam mo?"

"Reborn." Nakangiting sagot nito. "I feel reborn hija, thank you!" Tapos pusong
pasasalamat nito. May bagong kislap ang mga mata nito na nakatingin sa kanya.

"Wala po yon." Nahihiya niyang sagot dito. Inakbayan siya nito at itinaas ang
kabilang kamay kamay, unti-unting nawala ang barrier na nakapalibot sa kanila.
Napatingin pa ito sa kamay, mukhang may naramdaman itong pagbabago sa katawan o sa
kapangyatihan nito. Kahit siya man ay ramdam niya.

Nag-uunahan sa paglapit ang mga kaibigan niya. At pinalibutan siya kaya

napahiwalay siya sa High Lord. Nakita niya itong nilapitan ng asawa, she saw
tenderness in their Lola's eyes habang nakatingin sa High Lord. Inilagay pa nito
ang kamay sa dibdib ng kanyang Lolo, the first and only time she saw them showing
affection in front of other people.

"That was terrifying show hija. Remind me not to be on your bad side." Nakangiting
bati ni Duke Brennon.  Pormal naman na bumati ang kanyang mga magulang dahil may
mga kasama sila na naroroon.  Pero hindi napigilan ng kanyang ina na yakapin siya. 

"Congratulations students!  We will proceed right away to the Markings." Announced

ni Master Wanda na sinang-ayunan naman ng lahat.  Walang ideya si Tara kung ano ang
Marking na sinasabi ng mga ito ang tanging alam niya ay wala na siyang mapaglagyan
pa ng mark sa kanyang mga braso.  Maliban nalang kung sa mga binti niya ipalalagay
ang mark.

Lumapit si Professor Rylon sa kanila na may hawak na makapal na libro.  The book
must be heavy sa kapal nito.  Makapal din ang cover ng libro, totoong gold ang
desinyong vines sa bawat corners ng libro.  Nakita ni Tara na muling niyakap ng mga
magulang nito si Brynna bago lumapit sa kanya ang mga ito at muli siyang binati. 
Ganun din ang mga magulang ni Tempest saka muling umalis ang mga ito sa loob ng
pentagram symbol. Naiwan silang apat sa loob at ang High Lord na siyang may hawak
ng libro.

"First I wanted to congratulates our new mages for reaching the markings! Are you
ready young mages?"

"We are ready High Lord!" They answered in unison.

Binuksan ng High Lord ang librong hawak, after flipping a few pages he started to
read gibberish. Even Tara that speak too many language cannot comprehend.

Not too soon, she felt a tingling sensations. Napansin din niya na ang
kinatatayuang pentagram ay lumiliwanag. Nagkatinginan silang apat, nahahalata sa
mga mukha ng mga ito na pareho silang kinabahan. They all feel the building of
power, not from within them but from somewhere, she's not sure which direction it
came from.

Something is wrong.  Terribly wrong!  Napatingin si Tarieth sa mga magulang lalo na

sa kanyang ina, and mouthed,"I'm sorry."

There was a sudden surge of power.  She felt that she was being sucked by a vortex
of air, her body, spinning and spinning higher and higher then suddenly it
stopped.  She was momentarily suspended above.  Unang pumasok sa naguguluhang utak
ni Tara ay, what comes up must come down. Napasigaw si Tarieth ng bigla siyang
bumubulusok pababa.  Pinipilit ni Tara na hindi magpanic at iginala ang paningin,
pilit na hinahanap ang kapatid at mga kaibigan ngunit tanging nakikita niya ay
ulap, ni hindi niya nga makita ang lupa sa taas ng kinaroroonan niya. The gravity
was pulling her down, fast.  Tara's last thoughts was, sana nakapagpaalam man lang
siya ng maayos sa mga magulang at kay Karess.  She was dropping too fast, head
first.

•note•In this chapter, I made a very hard decision. Ano man ang patutungahan, o
saan man ako dadalhin ng desisyon ko na ito sana samahan nyo pa rin ako. Thank you
guys for taking your time reading my work kahit ba ang daming technicalities.
Pagiigihan ko pa po ang pagsusulat! Aja! Aja! Fighting!Please don't forget to
vote!😊

May the wind brings you great tidings!Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

Forty-one: Twilight

Habang nagbabasa sa rituwal si Firen ay biglang umilaw ang pentagram symbol sa

sahig. Naalala niyo bigla ang nangyari noong Selection ni Brynna at Tarieth. 
Nagulat si Firen ng bigla nalang itong tumilapon sa dingding na bato saka bumagsak
sa sahig. May mga naririnig siyang sumigaw!  Napangiwi si Firen ng akma itong
tatayo, sobrang sakit ng likod niya. Sa sobrang sakit ay nasisiguro niyang may
bali sa mga buto niya. Hindi alintana ang sakit at pilit pa rin nitong tumayo at
paika-ikang lumapit sa kaninang kinatatayuan ng apat na mga bata. Ngunit wala na
doon ang apat.   Wala itong makita na kahit konting palatandaan na makapagsasabi
kung nasaan ang mga ito. Tumingala si Firen, wala rin sa itaas.  Nagpalingalinga
ito, pero ang mga mukhang nakikita niya ay sumasalamin din sa nararamdaman niya. 

"They're gone...oh gods!" Bulalas ni Firen na para bang hindi ito mapaniwala sa
nangyari hanggang sa marinig mismo sa sariling bibig ang katutuhanan.

"Anong ibig mong sabihin Firen?" Pilit na nagpakahinahon na tanong ni Brennon.

Hindi sumagot si Firen, hinahanap ang librong hawak kanina. Nakita ito ni Firen na
nasa sahig di kalayuan sa binagsakan niya kanina. Malalaki ang mga hakbang na
nilapitan ito at pinulot. Nagmamadaling binuksan ang libro at may hinahanap na
pahina. Binasa nito ang bawat pahina.  Hinayaan ng mga naroroon si Firen at kahit
isa sa mga ito ay walang nagtatanong.  Nang muli itong nagtaas ng tingin ay mas
lalong nabahala ang mga nakatingin dito. Napapikit si Firen ng mapagtanto ang
lahat. "I-I am so sorry," isa-isa nitong tininganan ang mga naroroon.  Mga mukhang
ouno ng takot.

"I don't know what happened.  I probably made a mistake.  Or worse I probably send
them to another realm.  Hindi ko alam." Parang tumanda ng ilang taong sabi ni
Firen.

"Don't say that!" May galit na sabi ni Lyla. "There must be a way!" Ayaw
maniwalang nawala ang anak.

"Do you know what realm High Lord?" Tanong ni Master Wanda.

Tanging iling lang ang naging sagot ni Firen.

"Papa, last time, diba nagkwuento si Tempest na ibang realm? Baka naroon sila."
Sabat ni Dellani na mahigpit ang kapit sa asawa.

"Realm of Twilight."wala sa loob na sambit ni Prema.

"Oo, mama. Diba nagkwuento si Tempest na napanaginipan niya ang realm na iyon?"

"Lani," mahinahong sabi ni Prema dito. "Ang mundo ng takipsilim ay hindi mundo
ng---oh! Firen! Hanapin natin si Karess!" Nagmamadaling sabi ni Prema pero
pinigilan ito ni Brennon.
"Saglit Master! Hindi namin naintindihan ang mga pinag-uusapan ninyo."

"Later Bren. Hahanapin ko muna si Princess Karessiyana!" Pakiusap ni Prema sa

Duke.

"Hindi na kailangan ViticiPrema,"sabat ng isang matinis na boses gamit ang salita

ng mga elfo. Nagulat ang lahat na naroroon. Maliban kina Firen at Prema ay wala
ng iba pang nakakaalam tungkol kay Karess.

"Karess!" Nakahinga ng maluwag na bulalas ni Prema. Ipinakilala ni Prema si

Karess.  Namangha ang lahat ng malaman na isa itong sphinx.

"Naramdaman ko ViticiPrema ang malakas na kapangyarihan kaya ako nagpunta dito."

Anito sabay lapit kay Firen.

"Hawak mo ang libro na matagal ko ng hinahanap High Lord."

"Anong ibig mong sabihin Karess?" Nagugulungang tanong ni Firen.

Humarap muna si Karess sa hari at reyna saka bahagyang iniyuko ang ulo bilang
paggalang bago sumagot. "This is a matter of secrecy," pagbibigay alam nito sa mga
naroroon gamit pa rin ang lenguahe ng mga elfo.

Agad namang nakuha ni ViticiPrema ang ibig sabihin ni Karess at kung bakit kanina
pa ito gumagamit ng salitang elfo dahil hindi lahat ng mga naroroon ay
nakakaintindi ng Elven tongue.

"I trust all the people inside the room Karess."

"Okey, sorry no offense meant.  Naninigurado lang!" Anito na gamit ang common
tongue ng Quoria na mas lalong nagpagulat sa mga naroroon.  Hindi inaasahan na
marunong ng Quorian ang maliit na pusa.

"We don't have time Karess.  All four of them are gone!  We don't know where." Si
Prema na may pagmamadali ang boses.  Para bang makakahabol pa ito kung saan man
naroroon ang mga apo.

"Can I see that High Lord?" Turo ni Karess sa librong hawak pa rin ni Firen na agad
din namang ibinigay ng High Lord.  Inilapag sa sahig ni Firen ang libro.  Gamit ang
paa ay isa-isang binasa ni Karess ang bawat nakasulat sa mga pahina.  Pagkatapos ay
tumingala kay Firen.

"High Lord may ginawa ka ba bago sila nawala?"

"Binasa ko lang ang ritual habang nasa harapan ko ang mga bata ng biglang lumiwanag
ang pentagram.  May malakas na pwersang tumama sa akin kaya tumilapon ako sa
dingding at bigla nalang silang nawala.  Hindi pa kami nakarating sa Markings." 
Lumuhod si Firen para buklatin ang pahina kung saan binasa niya ang ritual para
ipakita sa Sphinx.

"Ang mga marka na ito ay simbolo ng mga elemento.  Ang marka sa balat ng isang mage
ay nangangahulugan na isa itong graduate mage sa university hindi ba?  At
nangangahulugan din iyon na ang mga Mages na may marka ay may layang gamitin ang
kapangyarihan sa elemento.  Tama ba ako?"

"Tama ka." Sagot ni Firen.

"Alam mo ba ang ibig sabihin ng mga salitang ritual na binabasa mo High Lord?"

Tumango si Firen. "Oo.  Dahil translated ang mga iyon sa salitang Quorian."
Tumango si Karess at nagsalita ng hindi maintindihan ng lahat. 

"Fire burns. Water flows. Air blows. Earth wants to grow.  Some made friends with
one, some with two, some with three but never all for one will awaken all."  
Pagkatapos ay balik na naman ito sa Quorianesse.  "Binasa mo ito habang nakatayo
silang apat sa loob ng isang pentagram. Seregon has one or more elemental powers,
Tempest and Brynna has two and Tarieth has more. And High Lord, you forgot that
all four of them had birthmarks like these.  According to this book, those
birthmarks are keys. When you read the words, you opened up a portal to another
realm. The Realm of Twilight."

"In other words, I fucked up!" nanlumong sabi ni Firen.

"On the contrary High Lord.  Sobrang tagal na naming hinanap ito ni Tarieth.
Pagkatapos ng nangyari sa Selection ay araw at gabi na akong nagresearch. Searching
for a clue."

"K-Karess, ano ang meron sa Realm Of Twilight?" Nag-aatubiling tanong ni Dellani.

"Ang mundo ng walang katapusang takipsilim. Ang mundo ng mga elementals." Sagot ni
Karess.

"O gods!" Napaiyak na sabi ni Reyna Nienna.

"Paano natin sila mailalabas doon?" Halatang nagpipigil na maiyak na tanong ni

Lyla.

"Hindi maari.  Kahit kaming mga Sphinx ay hindi pinapahintulutang maglakbay doon.
Ang mundo ng walang katapusang takipsilim ay sinasabing tahanan ng mga elementals.
Pero sa totoong salita, ito ay mas naging kulungan ng mga elemental. Ayon dito sa
libro, ang Empress ay hindi totoong sinumpa ang Tuskan. Instead she removed all
natures magic in Tuskan.  At alam na natin kung saan na ngayon ang mga elementals
na iyon. At bago kayo magreklamo dahil iba ang kasaysayan ninyo.  Si Lady Kesiya
ang may akda ng libro na ito."

"To what purpose?" Naguguluhang tanong ni Master Welrien.

"For this very moment. Thousand years ago, there was no markings. Instead they
give medallions on each graduate student in this university. Only after the war,
this university started the Markings.  My grandmother like most sphinx have the
power to dream the future. In other realms we are called Seers for magic folks or
prophet in some religious beliefs. But the truth is, we are just dreamers. No one
can foretell the future. There are so many variables, possibilities and not to
mention the bitchy Fate that interferes.  But anyway, my grandmother have seen in
her dreams these words engrave on a wall."  Sabay turo sa binasa kanina.  "Not sure
where kr which wall exactly. And the reborn of four elemental guardians who will
have the power to change the fate of our world." Binuklat muli ni Karess ang libro
at may ipinakita.

"Ito ang mga markings na nakita niya sa kanyang panaginip. She was hoping that the
children will eventually study in this school and so she devised a plan."

"Ibig mong sabihin, pinaplano ito lahat ni Lady Kesiya? Manipulate everything para
makarating ang mga anak namin sa mundo ng Takipsilim?" Hindi makapaniwalang tanong
ni Reyna Nienna.

"To put it bluntly, yes. But you must not forget the reasons why. There is always
a reason.  Ang hindi ko masiguro ay ang kaligtasan nila, sana  alam ko.  And one
more thing."

"There's more?" Nahihintakutang tanong ni Lyla.

"Oo, ang mundo ng Takipsilim ay kakaiba ang oras. Baka ang isang araw natin dito
ay katumbas ng isang oras sa ibang mundo o baka ang isang araw natin dito ay
katumbas ng isang taon sa ibang mundo o kabaliktaran." 

"Bren! Baka hindi ko na makitang muli ang anak natin pag-uwi niya." Umiiyak na
sabi ni Lyla sa asawa.

"Lady Karess," untag ni Haring Camthaleon kay Karess. "Wala na ba talagang ibang
paraan para makarating doon?"

"Meron.  Kung kakahanap ka ng apat na elemental mages.  Na ipinanganak na may

birthmarks na gaya nito."  Sabay turo sa markings.  "Pero wag kayong masyadong mag-
alala.  Kung may kakayahan silang pumasok doon,  inig sabihin may kakayahan silang
lumabas."  Tiningnan nito isa-isa sa mga magulang ng mga bata.  "Let the children
live their life and fulfill their destiny.  They are all good children and love you
all dearly.  I don't think Brynna will let them linger there longer than
necessary.  Sa kanilang apat, siya ang worrier sa grupo."  Sabay harap sa ina ni
Brynna.  "Lyla, believe in your child."  Binalingan din nito ang reyna, "Nienna,
masyadong matigas ang ulo ng anak mo kaya maniwala ka babalik yon dito. At Dellani,
kung hindi mo alam sasabihin ko sayo ito, may tinatagong pagkatuso ang anak mo kaya
makakahanap iyon ng paraan para makalabas sa realm na iyon.  At isa pa naroon si
Seregon na sobrang protective.  Kaya wag kayong masyadong mag-alala.  Believe me
they will be back." 

Tahimik ang lahat ng marinig ang sinabi ni Karess.  Pero kung akala ng lahat na
tapos na ito sa mga pasabog ay nagkamali sila dahil lumapit ito kay Firen. At
nagsasalita na naman ito gamit ang ibang lenguwahe.  "Firen, panahon na para
balikan mo ang iyong nakaraan.  Forgetting it is just another form of hiding.  You
cannot hide anymore.  This kingdom needs you more than ever.  The real Firen
Gwawrddydd."

"Pero paano na ang University?"

"Leave it to me." Walang anumang pahayag nito habang naglakad palayo ng hindi man
lang nagpaalam sa mga naroroon at latuloy na kinakausap ang sarili.  "After all
this too is my legacy.  Hmmnn...I could make this a new Hogwarts!  After all the
students have magic powers! Ha!" Hindi na narinig ng mga naiwan ang iba pang
sinasabi ng sphinx dahil nakalabas na ito.  Walang nagsalitang nagkatinginan lang
ang mga ito.

•note•Guys, from now on baka once a week nalang ako mag update sa Tarieth at
ViticiPrema.  I'm editing Brynna right now.  Sana hindi pa rin kayo magsawang
subaybayan ang libro ko.  Salamat sa votes at sa mga pabalikbalik na nagvotes. 
Hindi ko alam if that count at all but it doesn't matter to me.  Ang importante ay
nagpakita ng effort!  Matsalams! 

Kiss! Kiss!😘xiantana

=================

Forty-two: Terra & Ignis

Nagising si Brynna na nakadapa sa lupa, nahihilo at disoriented. Pupungas-pungas

na bumangon at saka lang napagtuunan ng pansin ang paligid. Hindi siya handa sa
nakikikta.

Isang patag na lupain.  Napapaligiran siya ng walang hanggang lupain. 

Nasaan ako!

Palinga-linga si Brynna habang naglalakad.  Ang huling natatandaan niya ay ang

markings nila.  Pagkatapos ay parang mag humihigop sa kanyang katawan at paggising
niya ay nandito na siya.

Napatingala sa kalangitan si Brynna at nagulat sa nakita.  Mukhang takipsilim sa

lugar na iyon.  There was a rounded shape above the sky. She's not sure if it's the
moon, its too near. 

Nag-alala na abutin siya ng dilim kaya mas lalo binilisan ni Brynna ang paglalakad.
Kailangan niyang mahanap ang mga kaibigan.  Hindi mainit pero hindi naman malamig
ang paligid.  Pero ramdam ni Brynna ang kawalan ng ihip ng hangin sa paligid. 

Habang patuloy sa paglalakad ay saka lang realized ni Brynna na hindi nagbago ang
kulay ng kapaligiran at wala rin siyang nakikitang kahit isang halaman.  May mga
punong kahoy siyang nadadaanan pero walang kahit isang dahon ang natitira sa puno,
wala ring damo. Naalala niya ang Saltain sa nakita niya. 

Anong nangyari dito?

Noon lang na pumasok sa isip ni Brynna na baka nasa ibang mundo siya.

Lumapit si Brynna sa isang halaman doon na tangkay nalang ang natitira.

Tumalungko si Brynna sa harapan ng halaman at gaya ng nakasanayan na niya,

kinausap niya ito.  Urging it to grow but nothing happened.

Kinabahan si Brynna, bakit hindi nagwork ang kanyang kapangyarihan?  Uupo na sana
si Brynna sa lupa galing sa pagkakatalungko ng hindi sinasadyang naitukod nito sa
lupa ang isang kamay.  The reaction was instantaneous.  

May puwersang humihigop sa kanya galing sa lupa at bigla siyang nakaramdam ng

matinding pagkauhaw.  Hindi malaman ni Brynna kung ano ang gagawin.  Ramdam niya
ang matinding pangangailangan ng lupain na patuloy na humihigop sa kanyang lakas. 
Gustuhin man niyang alisin ang mga kamay ay hindi niya ginawa.  Sobrang uhaw ng
lupa at hindi niya iyon basta mabalewala.  Kaya hindi siya bumitaw kahit naramdaman
na niya ang unti-unting panghihina ng kanyang katawan. 

Hanggang sa nawalan na siya ng lakas.

Why won't you let go child?

Kahit nanghihina ay nag-angat ng ulo si Brynna, kahit ang konting paggalaw na iyon
ay napakahirap para sa kanya.

"Sino ka?" Paos ang boses na tanong ni Brynna, dahil marahil sa sobrang uhaw na
kanyang nararamdaman. Wala siyang nakitang tao sa paligid, tanging isang malumanay
na boses lang ang kanyang narinig.

Why waste your life on a dying land?

"Am I?"

Alam mo ba kung bakit inihahalintulad ng isang ina ang mundo? 

"Because earth is the source of life.  Gaya ng isang ina she nurtures and gives
life."

Tama ka.  Gaya ng isang ina, mahal niya rin ang kanyang mga anak.  Pero nakita mo
ba ang ginagawa ng mga anak niya? 

"Oo. Anong nangyari dito? At bakit parang hinihigop ang aking lakas?"

"Destruction caused by millions of reasons. And that is your life force ebbing
away child."

"Are you mother earth?"

May naramdaman si Brynna na parang mahinang tawa.

"I am nothing, and everything. I am but a single part of a whole." Mahiwagang

sagot ng boses.

"Are you an elemental?"

"I am called by your people an earth elemental."

"Why am I here? At bakit inuubos ang aking lakas?"

"She is collecting the debts owed to her. Convince her child, convince her that
not all her child wants to destroy her and betray her. Convince her to once more
give her trust. And if you do, you will have the power, the vast power of earth
elementals at your command!"

"No!" Mariing tanggi ni Brynna. "I don't need more power. Where I came from I am
already considered a powerful mage. All I wanted was to help by healing. Iyon
lang."

"I am offering you power! Power that you cannot begin to imagine!"

"I'm sorry, but I am a simple human with simple needs. At wala ng makapagbabago sa
isipan ko. Paki-usap, sabihin mo sa akin kung nasaan ang aking mga kaibigan."
You wouldn't be asking me that if you have the power.

"I will not be tempted!"

Perhaps not.  Then I guess you will perish just like your friends.

"Nagsisinungaling ka!" Galit na sigaw ni Brynna.

I offered you a chance for greatness child, you choose not to take it.  Their life
is in your hand.

Natahimik si Brynna.  Pinakiramdaman ang sarili at ang kapaligiran.  Ramdam ni

Brynna ang damdamin ng inang mundo.  Pakiramdam niya ay pinaparusahan siya.  Why? 
Hinang-hina na din si Brynna pero natuon ang kanyang pansin sa halaman kanina. 
Napapikit si Brynna, marami pa siyang gustong gawin sa buhay, maraming gustong
patunayan, pero mukhang hanggang dito nalang siya. 

Ibinukas ni Brynna ang mga mata, muli ay tumambad sa kanyang paningin ang halaman
kanina. 

Napakalungkot kung mamatay siya sa lugar na ito na wala man lang kahit isang
halamang namumulaklak na nakatanim sa kanyang libingan.  To die on a bare foreign
land. 

Determined, itinaas ni Brynna ang dalawang kamay at hinawakan ang pinaka base ng
halaman at pumikit.  Lahat ng natitira niyang lakas ay ibinigay niya sa halaman. 
Malungkot na napangiti si Brynna, ni minsan hindi niya naisip na sa mga huling
sandali ng buhay niya ay magiging maarte siya. 

"Isang halaman lang na namumulaklak, kahit isa lang...please..."

Paano matitiis ng isang ina ang isang anak? 

~~~*•*~~~

Seregon woke up with the feeling of being cooked alive.  Sobrang init ang kanyang
nararamdaman, kahit disoriented ay iginala ni Seregon ang paningin sa palagid.  On
instinct ay hinanap ng kanyang mga mata ang tatlo.  Wala siyang nakita kahit isang
nilalang doon.

"Tempest! Bree!  Tara!  Nasaan kayo!  Hey guys!  I'm here!" Tawag ni Seregon pero
tanging echo lang ng kanyang boses ang sumagot sa kanya.  Nagsimulang maglakad si
Seregon pero nakailang hakbang palang siya ng muking mapahinto.  Everywhere around
him are surrounded by fire, liquid fire.
Where a I? Tanong ni Seregon sa sarili. 

Can't you guess?

Napalingon si Seregon ng marinig ang boses.  It was a man's voice.  "Sino ka? 
Bakit alam mo ang iniisip ko?"

What's wrong with that!  It's not as if you have anything to hide!  Your mind is a
little wonder though, but boring.  But your loyalty is outstanding!  I give you
that.

Biglang tumahimik ang boses pero nagsalita itong muli. 

Okey I admit you've got it in you.  The fire.  You love fiercely like the fire
burning inside you.  And oh! Really?  You think to protect everyone?  Such
bravado!  How do you think to accomplish that when you are afraid of your powers?

"Sino ka?  Magpakita ka sa akin!"

You are looking at me boy! 

Nagpalinga-linga si Seregon, ngunit wala talaga siyang makitang tao.  Basang basa
na siya sa pawis at uhaw na uhaw na rin.  Tanging nakikita niya ang ang apoy. 
Waves of liquid fire.

Kinabahan si Seregon. 

"Are you a Fire elemental?"

I might be one.

"Anong nangyari sa mundong ito?"

You are watching the destructive power of fire boy.  

Nagpatuloy sa paglalakad si Seregon.  Not far ahead he saw hut houses and few
trees.  Sa sobrang uhaw tinakbo ni Seregon ang kinaroroonan ng kabahayan.  But when
he's neat he saw the first house was starting to get caught on fire.  Naglabasan
ang mga tao sa kabahayan ng magsimulang sumigaw ang tao sa loob ng unang bahay
kubong nasusunog. 
Nabahala si Seregon pero patuloy sa paglapit, pero habang lumalapit siya ay mas
lalong dumadami ang bahay na nagsimulang masunog. Natigilan si Seregon sabay
napatingin sa sarili.  Hindi makapaniwala sa nakita.  He is burning.  Embers flying
out of his body.  He can see the veins like liquid fire visibly running in his
veins. 

Napatingin si Seregon sa kanyang mga kamay.  It was burning too. He saw fire
dancing in his hands.  Muling napukaw ang atensiyon ni Seregon sa mga taong
nagtakbuhan. Dahil gawa sa dayami at kahoy ang mga bahay kaya mabilis itong
natupok ng apoy. Nagmistulang impyerno ang kanyang harapan sa lakas ng apoy. He
can hear people screaming and crying.

How can he just stand there and do nothing? How could he do this to other people?
What good is he kung hindi siya makatulong?

Nanginginig na itinaas ni Seregon ang kamay. Pero dahil sa ginawa mas lalong
lumakas ang apoy. Lumalabas ang apoy galing sa kanyang kamay na mas nagpalagablab
sa apoy na tumutupok sa mga kabahayan. Tumalikod si Seregon na nanginginig at
galit na sumigaw.

"What did you do to me?" Nakatingalang sigaw ni Seregon.  "Sumagot ka! Anong
ginawa mo sa akin?"

I did nothing. Ang kalmadong sagot ng boses. You are in the realm of Twilight boy.
The realm of elementals, that is why ang iyong kapangyarihan ay mas lalong lumakas.

"Ano ang ibig mong sabihin? Na ako ang may kagagawan kaya nasunog ang mga
kabahayan?"

Mahirap tanggapin diba? At alam mo ang dahilan kung bakit. Dahil takot ka sa
kapangyarihan mo.

"Sa tingin mo ba hindi ako nagsikap para matutunan kong kontrolin ang aking
kapangyarihan?

Yes, I can see that. Pero bakit hindi mo magawa?

Natigilan si Seregon sa narinig.  Tama nga ito.  Bakit hindi niya magawa?  Dahil ba
totoong takot siya sa kapangyarihan niya?  Sa kanilang apat siya lang ang hindi pa
kontrolado ang kapangyarihan.  Napatingin si Seregon sa mga kamay. Bakit nga ba
hindi niya magawa?  Mula noong bata pa siya hanggang sa nagkaisip, isa lang ang
kinakatakutan niya.  Ang lamunin siya ng sarili niyang apoy.

Pero heto siya ngayon at naglagablab ang katawan pero hindi niya maramdaman na
nasasaktan siya o napapaso siya.  Sa katunayan ay naramdaman niya ang lalong
paglakas niya. 
Itinaas muli ni Seregon ang kamay paharap sa kabahayan at inutusan ang apoy na
bumalik sa katawan niya.

•note•Just wanted everyone to know that updates for Tarieth will be on every
Sunday!  Please don't forget to vote!Kiss! Kiss!😘

xiantana

=================

Forty-three: Ignis Aer Aqua

He felt the power within him. Marami na siyang nakakasalamuha, napanood at

nakakalaban na mga FireMages, but none can compare the power he felt. Bata palang
siya alam na niya kung may kasama siyang isang FireMage sa isang silid o kahit
makasalubong man lang. Hindi niya alam kung bakit ganun. It's as if, fire leap to
get near him with the exception of few people of course isa na roon ang kanyang ama
at ang Commander. His father is always in control, the same with the Commander.
But there are times he felt that even their fire acknowledge him, kaya mas lalo
siyang natakot.

At iyon ang rason kung bakit hindi niya magawang kontrolin ng lubusan ang kanyang
kapangyarihan. Deep inside, he is afraid. At simula pa kanina ay naramdaman
niyang mas lalong lumakas ang kanyang kapangyarihan. Bakit?

Iyan ay dahil nasa mundo ka ng mga elemento. At mananatili ka dito hanggang hindi
mo matututunang gamitin ang iyon kapangyarihan. Are you ready boy?

"Sa ano---" hindi pa man natapos ang tanong ni Seregon ay may tumama na sa kanyang
isang malaking bolang apoy at nilamon ang kanyang katawan.  Tinawag niya ang apoy
at nakinig ito sa kanya. Ang tanong kakayanin ba niyang kontrolin ito?

~~~*•*~~~

Nagising si Tempest na nakahiga sa isang malaking bato. Nananakit ang kanyang

katawan dahil sa matutulis na batong hinihigaan. Tempest slowly get up, careful
not to hurt herself. Nang makatayo ay saka lang napansin ni Tempest lugar na
kinaroroonan. It was a familiar scenery.

Malamig ang hanging dumadampi sa kanyang pisngi, ang damit na suot niya ay ang
uniporme pa rin ng university. Palinga-linga si Tempest. Naalala niya ang lugar na
ito. Her grandmother told her that this is the realm of Twilight. Ang mundo ng
walang katapusang takipsilim and the realm of elementals.

Naglakad si Tempest patungo sa bangin. She was exactly at the same place on her
dream before. Ang kaibahan lang ay nag-iisa siya at wala ang babaeng nakikita niya
noon. Kinusot ni Tempest ang mga mata at kinurot ang sariling braso. Ouch!
Masakit! Ibig sabihin gising siya. Naalala niya ang nangyari sa Markings nila.
Is it possible na nakarating sila sa Twilight Realm?

Natigilan si Tempest ng may marinig siyang mahinang tawa.

We met again.

"Sino ka?" Tanong ni Tempest sa boses na narinig.

Us.

"Elementals?"

Walang sagot.

"Bakit ako naririto?"

We told you.

"Told me what?"

Walang sagot.

"Anong gagawin ko dito?"

Training.

"For what?"

To become a guardian.

"Guardian? Sa ano?"

We are few and probably the last. When magic is not used, it is forgotten. When
no one listen, one ceased talking. Before we own all worlds.But now, worlds where
elementals exist are too few. We never thought that a time will come that we
will ceased to exist. The guardians, guard us to protect us from ourselves. And
they guard as well through out the millennia. As the worlds grow older, we grows
weaker. Your world might be or will be one of the many who have forgotten us. The
last guardian has betrayed us...but in our deep slumber someone have awaken us.
Can you feel it?
Hindi man naintindihan ni Tempest ang sinasabi nito pero ipinikit niya ang kanyang
mga mata at nakiramdam.

There was a vibration on the land. She felt the power of the place slowly growing.

"Naramdaman ko ang kapangyarihan ni Brynna."

Yes. Your friend is healing our world.

The boy is on his way on overcoming his fear.

The Guardian is watching.

And you, you will learn not to be ashamed of your power.

Aer and Aqua can both create and destroy life. Life and death come hand in hand.
There is no life when there is no death.

Now lets begin.

~~~*•*~~~

When Tara opened her eyes, muntik na siyang mapasigaw sa gulat.  Paano ba naman
nakaupo siya but there was nothing beneath her, except air. Kaya nakapagtatakang
hindi siya bumulusok pababa.  And speaking of baba, sa unang pagkakataon
napagmasdan ni Tara ang hitsura ng isang mundo kahit hindi siya sure kung ang mundo
ba niya ang pinagmasdan niya o ibang mundo. 

Suddenly she felt a pressure in her mind.  It's the same feeling tuwing gumagamit
siya ng telepathy sa kanyang mga kaibigan.  Though it happened only once at hindi
na nila inulit still, hindi niya makalimutan ang pakiramdam.

The pressure keep pressing hanggang sa makapasok ito sa utak niya. 

Natigilan si Tara.  She saw images.  Thousands and thousands of images being stuff
in her brain and it started to hurt but it never stops coming.  Tara started to
struggle, dahil para siyang nalulunod at hindi siya makahinga. Her nose started to
bleed and the pain became unbearable but still, the images keep going. Pakiramam
niya ay sasabog na ang kanyang utak. Ang sakit-sakit na ng ulo niya.

"Please stop! Please stop! Please!!!!" sigaw ni Tara habang hawak ang ulo. Gusto
na niyang mamatay!
Mababaliw siya. 

Too much...too much...umiiyak na si Tara sa sakit.

Stop fighting.  Relax your mind.  The more you struggle the more it hurt.  Relax
child...

"Grandmother?"

Even if it cost her Tara tried to follow what the voice said.  Pero hindi iyon
madali.   Sobrang sakit ng ulo niya. 

Do what I said child or you will die.

Mahirap man ay pilit na sinunod ni Tara ang sinabi ng boses.  Sa ginawa ay unti-
unting nawala ang sakit na nararamdaman niya kanina.  Ang kanyang katawan ay unti-
unting nagrerelax at nakaramdam siya ng ginhawa. 

She relax enough to realized what had happened.  She had beed stuffed with all the
knowledge of all the guardian through out the millennia in many worlds. At
sobrang dami niyon.  But its not about their life but about their world and it's
inhabitants.  It's about being a guardian. Taliwas sa una niyang inaakala, there
was not only one guardian but many. Each realms have their own guardians. And
there are many realms in the universe she can't count them all.  Tara learned
thing, things that are great and terrible.  And things that a ten year old should
have never been told.  That's when the shaking started, then the scream. She
scream but there was sound coming from her mouth. The scream of the soul doesn't
have a voice.  When her soul couldn't take it anymore the twin soul answer for
help.  When it became too much the third soul was there to help and then the
fourth.  None of them escape for they are all connected to each other.  All four
felt only one thing. 

Fear.

Takot sa nalalaman, natuklasan at maaring mangyari. 

Sabay na nagmulat ang apat na pares na mga mata na nasa iba't-ibang parte sa mundo
na iyon.

Inilabas ni Tara ang lahat ng laman ng kanyang tiyan. Hindi pa rin tumitigil sa
panginginig ng kanyang katawan. Ang daming taong na nag-uunahan sa kanyang isipan.
Bakit ipinakita sa kanya ang mga tanawin na iyon? Para ano? Maliban sa Tuskan ay
payapa ang mundo na pinanggalingan niya hindi gaya sa mga mundong nagugunaw. Sa
naiisip ay parang muli na namang nakita ni Tara ang nangyayari sa ibang mundo. Ang
mga buhay na nawala na parang bola. Bakit ipinakita sa kanila ang lahat ng iyon?
Ibig bang sabihin noon ay mangyayari din sa mundo nila ang nangyayari sa ibang
mundo? Ibig bang sabihin noon na ang mga halimaw na nakikita niya na sumira sa
ibang mundo ay darating sa Quoria?
Muli ay bumalik sa isipan ni Tara ang nangyari sa Brun. Ang Black Fever. Ang
naramdaman niyang itim na kapangyarihan na ginagamit sa mga black robe mages sa
Brun ay halos kapareho ng ipinapakita sa kanya pero mas malala lang. Mas malala.
Pero....

She always wondered why they were born with great power. Ngayon ay alam na niya at
kasabay din ng kaalamang iyon ang nakakatakot na katutuhanan. Gaano man kalakas ng
kapangyarihan nilang tatlo, hindi sila makakatumbas sa kapangayarihan ng kalaban.

End of Part 1

•Note•Thanks for all the reads and votes!  Sana po abangan ninyo ang part 2 ng
Tarieth next Sunsday!  May the wind brings you great tidings!Happy Sunsday
everyone!

Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

PART II

=================

Forty-four: Kurlaz

Year 517 METerrasday, Lovers Moon

Kung hindi dahil sa tulong ng sariling kapangyarihan ay baka matagal ng nanigas sa

lamig si Valerius. Kahit na doble pa ang suot na damit ay nanuuot pa rin sa buto
nito ang sobrang lamig. Ilang araw ng naglalakbay sa malamig na lugar na iyon at
kahit isang bahay ay wala pa rin itong nakikita. Lamig, gutom at pagod na mas lalo
pang pinabigat sa patong-patong nitong damit.

Valerius wanted to just lay down and sleep for a while pero kailangan nitong
magpatuloy habang may araw pa. Iilang oras lang ang liwanag sa bahaging ito ng
mundo. Kung maari ay ayaw nitong maglakad sa dilim. Ilangbaraw na nitong
pinanabikan na kumain ng kahit ano wag lang tubig na siyang tanging laman ng tiyan
nito sa nakalipas na araw.
Nakailang metro na rin ang nilakad nito ng nagsimulang lumubog ang araw.    Ganun
pa man ay  nagpatuloy ito sa paglalakad upang paikliin ang distansiya sa
paroroonan nito. Pagkaraan ng ilang minuto ay muling inilibot ni Valerius ang
paningin sa paligid. Ang liwanag ng buwan ay nag reflect sa puting snow kaya
parang madaling araw lang ang paligid imbes na kadiliman ng gabi.  

Muling nagpatuloy sa paglalakad si Valerius hanggang sa may nahagip ang mga mata
nito na kumikislap sa malayo. Binilisan lalo ni Valerius ang paglalakad. Ang
isang ilaw ay naging dalawa, tatlo...hanggang sa dumadami iyon. Natuwa si Valerius
dahil sa wakas nakakakita na siya ng kabahayan. The prospect of eating real food
and a warm bed gives him new strength.

Valerius stopped in front of a huge wooden gate. Ang buong lugar ay napapalibutan
ng mataas na pader na bato. Kumatok si Valerius sa malaking gate. Mayamaya lang
ay maririnig na ang kalampag na galing sa kabila. At hindi nga nagtagal ay may
dumungaw ang isang matandang lalaki.

"Magandang gabi sa iyo. Anong kailangan mo?" Bungad na tanong ng matandang lalaki
gamit ang salita ng taga Kurlaz habang pinasadahan ng tingin si Val. Ganun nalang
ang tuwang naramdaman ni Val. He finally arrived in Kurlaz.

"Magandang gabi." Sagot ni Valerius gamit ang kaparehong lenguahe. "Valerius

Windstone Sir. Ilang araw na akong naglakbay, ito ang kauna-unahang lugar na
nakita ko. I am a wanderer. Kailangan ko lang ng makakakain at lugar na
matutulugan." Matagal na niyang pinag-isipan ang gagamitin niyang pangalan at ang
rason niya kung bakit siya napadpad sa lugar na iyon kaya naging madali sa kanya
ang sinasabi.

"Aho! Isang manlalakbay! Saglit." Nawala ito at maya-maya ay bumukas ang

malaking kahoy at bakal na gate. Sa kapal at bigat ng gate ay hindi lang dalawa
kundi apat ka tao nag nagtulongtulong para mabuksan iyon.

Nilingon ni Val ang tagabantay at nagpasalamat. Kahit madilim ay napansin ni Val

ang naglalakihang gusali. Kapansin-pansin din na tinanggalan ng snow ang daan.
Hindi man kasing rangya at kasing laki ng Rukai ang lugar na iyon ay hindi rin
naman pahuhuli. Totoong apoy ang nagbibigay liwanag sa daanan. Kahit madilim na
ay may mangilan-ngilan pa ring bukas na tindahan. Mga kariton na hinihila ng
kabayo at ang iba ay hilahila ng Asno.

Patuloy sa paglalakad si Val. May mangilan-ngilang napapatingin dito pero hindi

naman ito kinausap o sinita. Dalawang gusali sa kinaroroonan nito ay sa wakas
nakakita ng karatula may nakasulat na Little Lamb. No mistaken it, was an Inn.
Nasa labas ng pintuan palang si Val ay naririnig na nito ang ingay sa loob.
Itinulak nito ang pinto at pumasok sa loob.

Amoy ng usok ng sigarilyo, alak, pawis, nangangamoy na katawang mukhang hindi

nakatikim ng tubig ang sumalubong sa ilong ni Val. Pero may naamoy din itong
bagong luto na tinapay at manok. Mas lalong nagutom si Val sa naamoy. Mainit din
sa loob.
Namataan ni Val ang bartender sa likod ng bar counter, doon ito dumeretso. Agad
naman itong napansin ng bartender. Nagpakilala itong si Benjur na siyang may ari
ng Little Lamb. Agad na humingi ng makakain si Val at nagtatanong kung may
bakanteng silid ba ito na matutuluyan ngayong gabi. Swerteng may bakante pa kaya
kinuha agad iyon ni Val. Pagkatapos magbayad ay naghanap kaagad ng mauupuan si
Val. Swerteng may nakita itong bakante sa gilid at doon umupo.

Hindi nagtagal ay dumating ang pagkain ni Val. Sinabawang manok, mainit-init pa na

tinapay at tinapang kabayo. Val eat the food in front of him with gusto. Nang
matapos kumain ay pinaunlakan ni Val ang alok ng serbedora na rice cake.

Sated Val listened in silence with the people around him. Kagaya niya ang mga tao
doon ay makakapal ang suot na damit.

"Sana sa susunod na linggo ay magsisimula ng matunaw ang yelo. Aba, tagsibol na

pero balot pa rin ng nyebe ang buong lupain." Ayon sa lalaking nasa katabing lamesa
ni Val. May kasama itong tatlo pa sa lamesa at mukhang nakainom na ang mga ito.

"Sobrang mahaba at malamig ang taglamig. Dapat sa mga panahon na ito ay natutunaw
na ang yelo."

"Makinig kayo, may kaibigan ako na nagmamay-ari ng isang farm. Ang sabi niya may
nakikitang malalaking aso ang mga ito. May balita pa nga na may isang bata daw na
nawawala, pagkatapos ng ilang araw sa paghahanap ay natagpuan ng mga magulang ang
isang paa ng bata. Kung nasaan ang katawan nito ay walang nakakaalam." Ayon sa
lalaking payat.

"Puro naman balita yang narinig ninyo, maaring walang katutuhanan. Baka naman
dahil sa hirap kinain ng mga magulang ang bata." Nagtawanan ang mga ito.

"Iba't-iba ang balitang nakakarating pero ang malaking tanong kung bakit walang
ginawa ang mga Mages sa palasyo sa klima natin ngayon. Baka sa susunod maging
kagaya din tayo ng Tuskan." Ang sabi muli ng lalaking malapit kay Val.

"Hindi basta-basta ginagamit ng hari ang kanyang mga Mages. Alam naman natin na
habang lumalaon ay paunti ng paunti ang mga pinapanganak na may kapangyarihan at
pahina ng pahina din ang kakayahan." Si payat.

"Balita ko, may mga batang malakas ang kapangyarihan sa Quoria at hindi lang iyon.
Hindi lang daw iisa ang kapangyarihan ng mga ito kundi marami." Sa unang
pagkakataon ay nagsalita ang lalaking nakaupo paharap kay Val.

"Elemental Mages?!" Gulat na bulalas ng isa.

"Shussh!" Sabay naman na saway ng mga kasama nito.

"Oo. Pakiramdam ko, habang tumatagal ay palakas ng palakas ang kapangyarihan ng

Quoria. Tingin mo, muling babawiin ng hari ng Quoria ang lahat ng kinasasakupan
nito noon?"

"Matagal ng malakas ang Quoria. Pero si Haring Camthaleon, ay hindi gahaman. Kaya
sigurado akong hindi niya gagawin iyon." Sabay na nagpatango-tango ang mga ito.
Lahat ay nagpakita ng pagsang-ayon. "Isa pa, ang mag-asawang Strongbow ay
kinakatatakutan ng lahat." Dugtong pa nito.

Hindi na tinapos ni Val ang pakikinig sa usapan. Tumayo ito at umakyat sa itaas
patungo sa sariling silid para magpahinga.  

Maliit lang ang silid. Isang higaan na matigas, isang maliit na lamesa at isang
upuan. It doesn't matter to him. Ang importante ay may matulugan siya. Tinanggal
ni Val ang makapal na tela na nakapulupot sa leeg at isinampay sa sandalan ng
upuan, next he removed the thick cloak na gawa sa balat ng hayop. (Naiimagine ko
si Jon Snow myloves ko dito. Bleh! Bah! Libre mangarap!)

Next he remove his sword at inilagay iyon sa higaan. Ang iba pang mga sandata ay
hinayaan ni Val na mananatili sa katawan nito. Habang nakahiga sa matigas na
higaan ay hindi maiwasan ni Val na mag-isip tungkol sa maaring mangyari sa susunod
na araw.

Now that he is already in Kurlaz, bukas na niya iisipin ang susunod na gagawin,
right now, kailangan muna niyang ipahinga ang katawan at isip. Ipinikit ni Val ang
mga mata at pagkaraan ilang sandali ay tulog na ito.

•note•Hi guys! Every sunday pa rin ang updates pero kasi may nagreklamo dahil
nabitin sa Part II, bakit cover lang daw. So ito patikim! Kapreng-bubuyog pag di
ka magvote di na tayo bati! And also from now on, I will be putting dedication on
every published chapters to my readers as my way of thanking them for the support!

Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

Forty-five: Valerius

Nagising si Val sa amoy ng pritong baboy. His stomach grumbled telling him he
needs to get up and eat. Iyon ang kanyang ginawa. Still wearing his thick cloak
with the hood covering his head, he went downstairs.  Sinalubong si Val sa asawa ng
Inn keeper na si Aling Argie at pagkaupo ni Val ay inihain sa harapan nito ang
pagkain. Tahimik ang Inn, maliban kay Val at dalawang tao na kagaya niyang
kumakain ay wala ng tao doon.

Pagkatapos bayaran ang kinakain ay kinausap ni Val si Mang Benjur.  Nagtatanong

kung saan madaling makahanap ng trabaho.
"Depende sa kaya mong gawin Mister Val."

"Ngayong malapit na ang tagsibol ay maraming nangngailangang farm ng tulong. Pwede

rin tauhan sa palasyo." At pabirong dinagdag pa nito, "kung may kapangyarihan ka,
pwede ka sa Arcane tower." Sabay tawa nito.

"Arcane Tower?" Val asked with just a tiny hint of curiosity in his voice.

"Lahat ng mga mages dito sa Kurlaz ay nagtatrabaho sa Arcane Tower."

"Anong klaseng trabaho?"

"Di syempre, mga gawain na may kinalaman sa mahika."

"Ahh." Tumango-tango si Val sa kawalan ng masabi.  "Mang Benjur, marunong po akong

magluto.  Pwede po kaya akong magtrabaho sa palasyo?"

Nagtataka si Val kung bakit tumawa si Mang Benjur.  "Bakit po?"

"Mister Val, mahigpit ang palasyo.  Halika may sasabihin ako sayo."  Nagtataka man
ay lumapit si Val dito at nakinig sa sinabi ni Mang Benjur.

Unang araw ni Val sa kanyang trabaho. 

Dahil sa tulong ni Mang Benjur ay nakahanap ito ng trabaho. Isang stable boy ng
palasyo.  Bago sumikat ang araw ay nagsimula na sa trabaho si Val.  Nalinis na niya
ang yard at ngayon ay tinutulungan ni si Master Roly sa paggogroom ng kabayo.  May
mga kabayo doon na hindi pinapagalaw ni Master Roly sa kanya o ng apat pa niyang
kasamang stable boy.  Ang mga kabayong tinutukoy nito ay ang mga high breed
stallion, mga kabayo daw iyon na paborito ng hari. 

Tanghali na ng may dumating na apat na lalaking sa unang tingin palang ni Val ay

nahahalata nito na mga sundalo.  Mabilis na kinuha ng mga kasama ang renda ng mga
kabayo ng bagong dating, nakigaya din si Val.  Pagkatapos ibigay kay Val ang renda
ng kabayo ay tinalikuran kaagad siya ng matangkad na lalaking sakay niyon.  Mabilis
naman na inasikaso ni Val ang kabayo.

Ilang araw na ganun ang buhay ni Val.  Kasundo naman niya ang kanyang mga kasama
maliban sa isa.  Si Edwin. Pero basta sinusunod niya lang ito ay wala siyang
problema dito.  Ang tatlo pa niyang mga kasama sa trabaho ay si Marlon, sumunod kay
Edwin sa tagal na nagtatrabaho bilang stable boy, magkasabay naman na nagtrabaho
doon si Rey at Jason.  Sa tingin ni Val ay hindi magkakalayo ang edad nilang tatlo
ni Marlon at Rey na nasa labing walo.  Ang pinakabata sa kanila ay si Jason dahil
sa tingin Val ay nasa labing-dalawang taon ito. Si Edward naman ay nasa
dalawampu.  Ang pinakamatanda sa kanilang apat.
Sa unang araw ng pahinga ni Val ay inaya siya ni Marlon na magpunta sa bayan. 
Natuwa si Val dahil simula ng magtrabaho siya sa palasyo ay hindi na siya muling
nakabalik sa bayan.  Bibisita din siya Little Lamb. Maaga pa lang ay nasa bayan na
sila ni Marlon. Habang naglalakad at nagpatingin-tingin sa mga binta sa pamilihan
ay may mangilan-ngilang kakilala si Marlon na bumabati dito. May mga babae din na
magiliw na ngumiti dito siguro dahil may hitsura ito. Lagi din itong may
nakahandang ngiti sa mga nakakasalubong nito. Masayahin at madaling tumawa rin
ito.

Gaya ng nakaugalian ni Val, natatakpan ng mahaba at malagong itim na itim nitong

buhok ang mukha. Tanging kaliwang mata lang ang nakikita sa mukha nito. May
nakapulupot na tela sa leeg na nito na siya ring ipinantakip ng baba at ilong para
panangga sa lamig. Nang magsawa sila sa pamamasyal ay saka inaya ni Val si Marlon
sa Little Lamb.

Puno ng tao ang Inn. Tuwang-tuwa si Mang Benjur ng makita si Val. Kilala din pala
nito si Marlon. Nang makaupo sa harapan ng bar ay binigyan sila nito ng tig-iisang
mug ng beer. Sabay na napalingon sina Vala at Marlong ng marinig ang malakas na
tawanan sa kanilang likuran.

"Mga bagong recruit." Bulong ni Marlon kay Val.

"Army?"

"Oo."

"Ah. Ikaw wala ka bang balak sumali?"

"Ang sarap ng buhay ko! Bakit ko pahihirapan ang sarili ko? Isa pa, hindi
kailangan ng maraming army dito. Ang kailangan mga mages." Pabulong na sabi ni
Marlon ang huling sinabi.

"Bakit?" Kunot noong tanong ni Val.

"Anong bakit?" Hindi makapaniwalang tanong ni Marlon dito. "Hindi mo ba napansin

na taglamig pa rin dito sa lugar natin gayong dapat tagsibol na? Dapat nagsimula
ng ihanda ang lupain ngayon para sa pagtatanim."

"O ngayon? Saka alam mo naman na hindi ako taga rito."

"Oo nga pala, sorry. Ayon sa mga narinig ko, pagkatapos ng First War ay unti-unti
ng nawawala ang mga mages. Kaya nga pag may pamilya dito na may anak na may
kapangyarihan talagang swerte ang mga magulang dahil aangat ang buhay ng mga ito.
At ang mga batang may kapangyarihan ay ipinapadala sa Quoria sa university doon.
Libre lahat. Ang gumagastos ay ang mismong hari. Pero nitong nakaraang taon, mas
lalo pang kumunti ang batang may kapangyarihan. Dalawa lang ang naipadala nitong
taon."
"O, ano ngayon ang kinalaman ng mages sa panahon?"naguguluhan pa ring tanong ni
Val.

"Ganito kasi iyon. Noong unang panahon ang mga mages ay ang mga weather worker ng
Kurlaz. Namamanipula nila ang panahon. Noon, dalawang buwan lang ang taglamig.
Kasi binabago ng mga mages ang panahon. Kaya mayaman ang Kurlaz sa pananim. Kung
may paparating na bagyo ay pinipigilan iyon ng mga mages na hindi titindi ang
hagupit nito kaya naiiwasang masira ang mga pananim. Pero dahil sa unti-unting
nauubos ang mga mages kaya, hindi na kakayanin na manipulahin ang panahon. Kaya
hanggang ngayon ay taglamig pa rin."

Natigilan man sa nalalaman ay hindi nagpahalata si Val. "Ah, kaya pala. May ibang
kaharian pa ba na ginagaya ang ganitong palakaran?" Tanging kibit balikat lang ang
isinagot ng katabi. Nang maubos ang kanilang iniinom ay nagpaalam na sila kay Mang
Benjur.

Madilim at malamig sa labas. May naiipon na konting snow sa daan dahil nagsimula
na namang pumatak ang snow. Kaya naman maingat na naglalakad pabalik ng palasyo
sina Val at Marlon.

Maganda ang sinag ng araw kinabukasan. Habang abala sa pagpapakain ng kabayo si Val
ay may dumating na apat na kababaihan. Magaganda at kumikinang sa mamahaling bato
ang damit at katawan ng mga ito. Nagulat pa si Val ng humahangos na lumapit sa mga
ito si Master Roly.

"Good morning your highness, ihahanda ko na po ba ang inyong kabayo?" Bati nito sa
magandang babaeng kararating. Nakalugay ang kulay mais na buhok nito na hanggang
baywang. May nakapalibot sa ulo nito na kulay gintong headdress chain with an
emerald stone shaped like teardrops at the middle of her forehead. The lady looks
exquisite. Maganda ito. Kaya hindi niya masisisi ang mga kaibigan na nakaawang
ang mg labing nakatingin dito. Siguro kung lumaki siya sa lugar na ito, ganun din
ang kanyang mararamdaman. But he had seen more beautiful faces, at ang mukha nito
ay pangkaraniwan nalang sa kanya.

"Good morning Master Rolly. Yes please. Pati na rin ang mga kasama ko."

Pagkatapos sumagot ay yumukod ay mabilis na tinawag sila nito ay itinuro ang mga
kabayong ihahanda. Pagkabigay ng mga kabayo ay agad na sumakay ang apat at umalis.

"Sino ang mga iyon?" Tanong ni Val sa mga kasama.

"Ang bunsong anak ng hari. Si princess Lovella." Sagot ni Jason.

Bago pa man makapagtanong si Val ay muli na namang may dumating na isang pang
babae. Humihingal ito. "Good morning Marlon, Jason, Rey! Master Rolly!"
Dereretsong bati nito at pumasok sa kwadra. Ni hindi nito hinintay na sumagot ang
mga binati. Huminto ito sa tapat ng kuwadra ng mga kabayomg ipinagbabawal sa
kanila ni Master Rolly. Pumasok ito sa isa sa mga stalls na naroon at paglabas
nito ay kasama na nito ang kabayong puti. Si Snow. Ito na rin mismo ang naglagay
ng saddle ng kabayo. Daig pa ang lalaki sa iksi ng buhok nito na parang
sinabunutan. Almond shaped blue eyes, long pointed nose and red perfect bow shaped
lips. Kumaway ito bilang paalam sa kanila. Ni hindi man lang nagkaroon ng
pagkakataong ipakilala siya ni Master Rolly dito.

"At iyon si Tenere. Ang panganay na anak ng hari." Si Marlon. "Maganda noh?"
Sabay siko pa nito kay Val habang sinundan ng tingin ang papalayong babae.

"Oo." Wala sa loob na sagot ni Val. The lady remind him so much of the three most
important ladies in his life.  And speaking of the ladies, he needs to talk to
them. Kahit ilang araw lang na nawalay siya sa mga ito ay namimiss na niya ang
kakulitan ng tatlo.

•Happy Sunsday everyone!!! Please don't forget to vote!!!!•

=================

Forty-six: Baltaq

Ilang araw na si Iolanthe sa Baltaq at sa bawat araw ay nakikita niya ang mga
alipin na naglalakad sa gitna ng init ng araw habang karga sa balikat ang
Palanquin. Isang korteng kahon na natatabunan ng mga palamuti at magandang
kurtina. Ito ang kalimitang ginagamit na sasakyan sa Baltaq. Sakay ang mga
mayayamang tao sa lugar na iyon. Minsan may apat na alipin ang nagbubuhat. May
iba din na mas marami. Depende siguro sa dami ng alipin at laki ng Palanquin.
Walang pang-itaas na suot ang mga alipin kaya sunog sa araw ang kalahating katawan
ng mga ito.  Hindi puti ang kulay ng balat ng mga Baltaki kundi kayumanggi. Mainit
kasi ang lugar na iyon at malapit pa sa dagat. Sa unang beses na nakita niya ang
Baltaq ay totoong namangha si Iolanthe.   Naglalakihan ang mga gusali, maayos ang
daan at makukulay ang mga kasuotan ng mga Baltaki. 

Ang mga karaniwang damit ng babaeng Baltaki ay maninipis, makukulay at nagpapakita

ng balat.  Karamihan sa mga gamit ng babae ay walang manggas at bukas hanggang
baywang ang likuran at hanggang sakong ang laylayan. Naintindihan niya kung bakit
ganun.  Walang baliw na magsusuot na makakapal na damit sa Baltaq dahil sa sobrang
init ng panahon.  Ang mga lalaki naman ay nakapantalon at pang-itaas na walang
manggas.  Mayaman ang kaharian ng Baltaq sa yamang dagat at pananim ngunit mas
tanyag ang lugar sa slave-trading kung saan ang mga alipin ay binibinta sa kahit
sinumang may pera. 

A slave is subjected to the whims and caprices to his/her owner.  Iolanthe even saw
some landlord holding lashes wherever they go.  Ang iba naman ay bumibili ng mga
alipin para may magtrabaho, halimbawa sa farm o di kaya'y sa mga palaisdaan.  Those
slaves fared no better.  Bugbog sa trabaho, wala pang sweldo, kung meron man ay
kakarampot lang.

Maaga palang ay maraming tao na sa pamilihan. Bago pa sumikat ang araw ay bukas na
ang maliit na tindahan ni Iolanthe. Nagbibinta siya ng mga mamahaling tela. Silk
and velvet. Dahil mamahalin ang mga paninda niya, karamihan sa mga kustomer niya ay
mayayaman. Kung tutuusin sa ilang araw na pananatili niya dito sa Baltaq ay totoo
namang maganda ang pamumuhay.  The place is almost perfect.  Walang nanghihingi ng
pagkain o pera sa daan.  Lahat ng lugar ay malinis at nasa ayos.  Totoong
nagustuhan ni Iolanthe ang lugar habang nasa himpapawid pa siya.  But the moment
she set foot on the land, all beauty faded.  Pag apak pa lang ng paa niya sa lupa
ay daig pa niyang nakaapak ng isang bahay ng langgam.  Until now she could still
feel the feeling of ants crawling from her legs to her entire body.  Iolanthe
shivered at the thought. 

She soon learned why she felt those.  She discovered that Baltaq have an
underground mazes of tunnels kung saan doon nakatira ang mga mahihirap na Baltaki. 
Ang Underground Oretse. Kung saan walang pumapasok na sinag ng araw. Doon hindi
mo lang makikita kundi maramdaman mo ang sobrang kahirapan sa buhay. Iisipin mong
mas maganda pa ang maging isang alipin gaano man kalupit ng amo dahil kahit papaano
ay may makakain ang mga ito araw-araw at nasisinagan ng araw. 

Ang mga taga Oretse ay mga taong kahit bilang alipin ay hindi nabibinta. The place
was a nightmare. May nabalitaan pa si Iolanthe na dahil sa kawalan ng makain,
kumakain ang mga ito ng kapwa tao. Sobrang kabaliktaran ng kagandahan sa itaas.

Napukaw ang atensiyon ni Iolanthe ng may huminto na Palanquin sa harapan ng kanyang

tindahan. Bumaba doon ang isang babae. Naninilaw ito sa dami ng alahas mula ulo
hanggang paa. Ang suot na damit nito na kulay pula at nakatali sa leeg, ang
malambot na tela ay korting pa ekis sa dibdib at may dalawang pulgadang lapad na
gintong sinturong sa maliit na baywang nito. May gintong dekorasyon din ang
sandalyas nito. Nakalugay ang itom at unat nitong buhok na hanggang baywang ang
haba. Sa dami ng tagabantay at gara ng Palanquin nito ay hindi na magtataka si
Iolanthe kung isang prinsesa ang kaharap.

Yumukod si Iolanthe bilang pagbigay galang sa dumating. "Princess Olivia of the

house Ybut." (Ye-bu). One of the slaves carrying the Palanquin announced. "I
heard of your beautiful wares. And I can't blame them. Where did you get all this
fabric merchant?" Malamyos na tanong ng prinsesa kay Iolanthe gamit ang lenguahe ng
taga Baltaq.

"Your highness, the Silk are from Ter Firme and the velvet are from Ter Fria."
Nakayukong sagot ni Iolanthe sa ganun ding lenguahe. Isa sa mga mahigpit na
patakaran sa Baltaq ang hindi pagtingin sa mukha ng isang dugong bughaw ng walang
pahintulot dito lalo na pag kinakausap ka kaya naman dahil wala siyang narinig na
nagsasabing magtaas siya ng mukha kaya patuloy na nakayuko si Iolanthe.

"I have never heard of those lands. Is it far from here?"

"Very far your highness."

"Visit my house this afternoon and bring me your most beautiful fabrics." Utos
nito. "Maybe we can negotiate a fair price of your wares since your Baltaq accent
is acceptable." Dugtong pa nito bago  tumalikod at umalis sampu ng mga kasama
nito. Nakahinga lang ng maluwag si Iolanthe ng makaalis na ito at nagmamadaling
tinanggal sa display ang mga paninda. Kailangan niyang maghanda para dadalhin sa
palasyo ng prinsesa.
Iolanthe choose very carefully.  She will only bring the smoothest silk and velvet.
She doesn't want to disappoint her royal highness. 

Kakatapos lang ni Iolanthe sa ginagawa ng muling may kumatok sa kanyang pintuan.

Sinusundo na siya sa mga alipin ng prinsesa. Pagkatapos siyang tulungan ng mga ito
na isakay ang kanyang mga dala ay umalis na kaagad sila.

Huminto sila sa isang napakagandang palasyo. Hindi magkamayaw ang mga mata ni
Iolanthe sa pagtingin sa magagandang tanawin. The palace have high painted
ceilings, stone carved walls and beautiful tapestries hangging on the walls. There
are also beautifully painted vases and statues of large animals some are made of
stone and some are real animal pelt, stuff with whatever to make it look like real.
Gustong masuka si Iolanthe sa nakita. Habang tinitingnan niya ang totoong balat ng
hayop ay parang nararamdaman niya ang sakit ng pagtanggal ng balat sa katawan ng
hayop.

Dinala siya sa isang malaking silid kung saan naroon ang prinsesang nakausap niya
kanina. Nakaupo sa kulay gintong upuan ng truno nito.

Iolanthe curtsied.

"Show me." Utos ng prinsesa. Iolanthe obeyed. Ipinakita niya dito ang
magagandang tela na dala niya. Halata naman sa hitsura nito na nagandahan ito sa
katunayan ay binili nitong lahat ang dinala ni Iolanthe. The princess made her
very rich.

Naglakad na paalis si Iolanthe ng may dumating. Kasalubong niya ang bagong dating
kaya kitang-kita niya ang hitsura ng lalaki. Matangkad at malapad ang
pangangatawan nito. The man was built like a warrior and dressed like one. Hawak
sa isang kamay ang helmet nito kaya malayang pinamasdan ni Iolanthe ang mukha ng
lalaki. Nakatali sa likod ang mahabang buhok nito pero may mangilanngilang
kumawala at tumatabon sa mukha nito. Clean shaven ang mukhang may maliit na pilat
sa gilid ng noo. Seryoso ang mukha nitong nakatuon sa prinsesa. Ni hindi siya
nito tinapunan ng tingin.

Nakakabingi ang lakas ng kabog ng dibdib ni Iolanthe. Kilala niya ang lalaking
dumating, ang hindi niya alam ay kung bakit ito naroroon, anong ginagawa nito dito?

Shit! Mura ni Iolanthe. Mukhang magkakaproblema siya sa gagawin niya dito.

Paglabas ng palasyo ay agad na nagkubli sa isang malaking haliging bato si Iolanthe

at ipinikit ang mga mata. Pagbukas ng berdeng mga mata nito ay nakatingin ito sa
malayo, parang may nakikita ito doon dahil walang kakurapkurap.

"That's impossible Commander! You saw the creature went in there! Kung hindi
ninyo nakita at napatay, you might as well kill all the rats that are dwelling
there!"
"The rats are your fathers people as well your highness. They could be the victims
right now sa halimaw na iyon!"

"So bakit hindi ka bumaba doon at gawin ang binabayaran kong gawin mo? Bago pa
lumabas na naman ang halimaw na iyon. Hindi mo ba alam kung ano ang maging
reaksyon ng mga tao kung may makakakita ng halimaw na iyon sa daan? There will be
chaos! Kill that creature now or I will order my mages to kill all the rats
underground. I am giving you three days to do that Commander."

Yumukod ang Commander at umalis.

When the commander was out of earshot the princess signalled to one of her
servants. "Bring me a Master FireMage. Just in case the Commander failed. I want
all the rats incinerated.

Napakurap si Iolanthe at nanginginig ang katawang mabilis na umalis sa kinikublian

at umalis sa lugar na iyon. Kung tama ang pagkakaintindi niya sa mga nakikita at
naririnig na usapan ni Prinsesa Olivia at ng Commander nito ay libo-libong
inosenteng tao ang mamamatay na ang tanging kasalanan ay ang maging isang mahirap
at manirahan sa oretse. At may pinag-usapan na halimaw ang mga ito, anong klaseng
halimaw iyon? At bakit takot na takot ang prinsesa. May mga naririnig si Iolanthe
na usap-usapan na may gumagala daw sa gabj na isang halimaw na pumapatay at
kumakain ng tao. Tanging naiiwan na bakas ay ang tilamsik ng dugo sa lugar, buto
at mangilan-ngilang parte ng katawan ng tao. Wala pa naman talaga siyang nakausap
na ito mismo ang nakakakita kaya akala ni Iolanthe ay pantakot lang iyon sa mga tao
para hindi gumala sa gabi. Pero dahil sa narinig na usapan nina Princess Olivia at
ng Commander ay mukhang may katutuhanan iyon. Mukhang nagsimula ng lumaganap doon
ang itim na kapangyarihan ng kalaban. Sana lang ay hindi pa huli ang lahat...

****please don't forget to vote!!!****

=================

Forty-seven: Iolanthe

Dahil sa dami ng kailangang gawin kaya napilitan si Iolanthe na bumili ng alipin

para magbantay sa kanyang tindahan. Nakabili naman siya, si Ylis. Isang forty
four years old, dating nagbibinta ng aliw pero ngayon ay retired na dahil sa
katandaan. Wala itong ibang pamilya. Nakilala niya ito ng minsang bumisita si
Iolanthe sa MorningDew, isang bahay aliwan. Pero hindi ito ordinaryong bahay
aliwan. Nakadepende sa gusto ng kliyente ang ibinibigay nilang serbisyo. What
ever the clients desire. And MorningDew cater only to those men and women who can
afford expensive services. Because of slave trading, pangkaraniwan na may mga
harem ang mga landlords sa Baltaq. Slave women and men could be given to visitors
for their own pleasures, it's the same as offering wine and food to all visitors.
Hindi rin bago sa Baltaq na may mga lalaking, lalaki din ang gusto. Pero karamihan
kung hindi man lahat, ang gusto ng mga ito ay mga bata. Another thing why she
hates this beautiful but forsaken place.
If no one will put a stop to this trade, sooner or later, the land and it's people
will perish.  Ngayon palang naramdaman at narinig na ni Iolanthe ang daing ng
lupain.   She should not be able to feel it, but having a close connection to her
friends their powers are like her own.   Thinking about the land, Iolanthe skin
itched and fly away from here and be done with this place.  Pero kung gagawin niya
iyon, naawa naman siya sa mga alipin doon at isa pa, she was given a task, and she
will see it done.  Napabuntonghininga si Iolanthe.  Money is not the problem here,
its greed.  Kahit bilhin niya pa ang mga alipin lahat dito (which she can if she
needs to) however, it will not solve the problem.  Makakahanap muli ng bagong
alipin ang mga slave traders at kung bibilhin niya ang mga alipin mas lalo lang
yayaman ang mga ito.  So buying them will not save it's purpose. 

Kaya naman ngayon nasa underground Oretse si Iolanthe at tinitiis ang masangsang na
amoy.  Sinusundan niya ang Commander at mga tauhan nito.  Kahapon ay walang
nangyari sa paghahanap ng mga ito. Ngayon ay nasa pinakailalim na parte sila ng
underground Oretse.  Maraming pwedeng daanan papasok sa underground.  Ang iba ay
alam ng lahat ang iba naman ay nakatago sa karamihan. 

Ang dinaanan niya kanina ay isa sa mga tagong daanan na nasa loob mismo ng kanyang
bahay.  Ang nag-iisang rason kaya binili niya ang bahay dahil doon.  At first look,
you'd think it was just an ordinary cellar door until you see the huge chain and
lock. Inside, instead of wine, you'd see a narrow passage leading to another
door.  Ang daanan ay may hagdanan pababa ng pababa.  Kaninang pababa siya ay
madilim sa underground pero hindi iyon problema kay Iolanthe.  She just need to
adjust her eyes in the dark to be able to see it clearly.  Amoy lupa ang parte na
iyon.  Kasya lang ang isang tao sa tunnel at bahagya pang yuyuko dahil hindi
kalakihan ang butas.  May pintuang bato na nakaharang sa daanan. 

Iolanthe tap her right foot on the ground and the door opened. Sa unang beses na
dumaan siya doon ay kinapa niya ang bawat gilid ng pintuan hinahanap ang ng maaring
nakapagbukas ng pintuan ngunit wala siyang makapang palatandaan na maaring magbukas
ng pinto.  Sa inis niya ay napapadyak siya at hola! Bumukas ang pinto!

Pagkatapos ipadyak ang kanang paa ay bumukas ang pinto. Ang amoy na sumalubong kay
Iolanthe ay nakakasulasok, nagreklamo ang kanyang sekmura at gustong lumabas ang
kinain kanina.  Paglabas ay muling sumara ang batong pintuan sa likod ni Iolanthe.
Paglingon ay wala siyang makitang palatandaan na may pinto doon.   Kahit kailan ay
hindi siya masasanay sa amoy doon.

Maluwang ang tunnel na nilabasan at kapansin-pansin ang batong nangingitim sa

dumi.  Walang nakikitang tao doon si Iolanthe pero ganun pa man naniniguro na
siya.  Gamit ang kapangyarihan sa tubig, she made herself invisible.  Actually not
really invisible but with the used of her water element she can create a reflection
of her surroundings, hiding her.  Mabilis na sinundan ang mga tauhan ng Commander.

May ilang metro pa ang nilakad ni Iolanthe palayo ng palayo until she reached a
cavernous cave.  May ilang metro ang luwang niyon at kahit wala na halos pumapasok
na hangin sa lugar ay maraming tao ang nakatira doon.  There was only one  torch to
light the place.  Ang mga tao ay naupo sa mismong lupa, ang iba ay may parang
basahan na nakalatag sa lupa at bato.  Ang mga suot na damit ng mga ito ay malinis
pa ang basahan.  It seems like humanity have forsaken the people in this place. 
Kitang-kita sa mga hitsura ng mga ito ang kawalan ng pag-asa.  Lahat ay buto't
balat ang katawan. Ramdam ni Iolanthe ang tindi ng gutom na naramdaman sa mga tao
doon. Kung hindi lang dahil sa mga naglalakihang sandata na bitbit ng mga tauhan
ng Commander baka pinagtulong-tulungan na ang nga ito sa mga tao doon.  Iolanthe
could actually see the hunger in their eyes when they saw the flesh on each
soldiers.  Isang patunay na totoo ang mga balitang kumakain ng karne ng tao ang mga
naroroon. Now more than ever, she understand why those slaves work like they are
thankful of being a slave. Kahit siya man, if the alternative of not being a slave
is here...she shivered again.  Mahigpit na ipinagbabawal sa mga taga Oretse ang
lumabas sa underground ng mga ito.  May nagbabantay sa lagusan ng bawat pinto ng
underground tunnel.  Anyone who disobeyed will be killed.  May nabalitaan siyang
may ibang nagtangkang tumakas lalo na sa mga lagusan na walang nagbabantay pero
karamihan ay namamatay din dahil sa karamihan ng sekretong lagusan ay pag-aari ng
mayayamang tao.  And when an oretse came out from the hidden passage most get
caught and killed. 

It was said that the Underground tunnel was actually built by slave traders.  It
was a secret before, known only by few.  Dahil sa mga panahon na iyon ay
ipinagbabawal ang pagbibinta ng alipin.  Before, this place was known as the Maze. 
Dahil kung hindi mo kabisado ang paikot-ikot na daanan ay siguradong mawawala ka. 
When the new king decided to legalized slave trading, there was no longer need to
hide. So the traders came out of the open kaya nawalan ng silbi ang Maze. 
Abandoned, it became a hiding place of people that doesn't want to be found. 
Naging isang lugar ito ng mga halang ang kaluluwa, black market at iba't-ibang
guild ng mga ipinagbabawal sa kaharian.  When the king learned about this, nilagyan
nito ng mga tagabantay ang mga lagusan.  Anyone who came out will be killed right
away.  Kaya ang mga nasa loob ay takot ng lumabas.  At nadagdagan pa ang mga tao sa
loob ng doon ipinatapon ng hari ang mga mahihirap na tao sa Baltaq hanggang sa
naging Oretse ang underground tunnel na iyon.

They went deeper and deeper into the the underground tunnel hanggang sa huminto ang
mga sundalong nasa unahan. Nagtaka si Iolanthe kaya maingat na lumapit siya at
natigalgal sa nakita. Akala niya wala ng mas masahol pa sa nadaanan nila pero
nagkamali siya.

There was a huge cavern below them. At sa loob niyon ay ang napakaraming taong
nakakadena. And in their midst is a huge hulking creature. More than 7ft tall
half Elf, half Krug. Orokind! Hindi ito ang unang pagkakataon na nakakita si
Iolanthe ng Orokind pero ito ang unang pagkakataon na nasa gitna ito ng sexual
activities. The Orokind was naked and was mounting on a small figure who was
screaming. Hindi naman iyon alintana ng Orokind dahil nagpatuloy ito sa ginagawa
at habang sumisigaw ang babae ay mas lalo itong naging marahas. Piniligilan ni
Iolanthe na ilabas ang laman ng tiyan.  Disgusted with the pervert creature below
her. Maingat na umalis sa kinaroroonan si Iolanthe at naghahanap ng magandang
pwedto.  Nang makahanap ng magandang pagtataguan ay  muling ibinalik ni Iolanthe
ang paningin sa ibaba.

Napasigaw si Iolanthe ng biglang may tumakip na kamay sa kanyang mga mata. Oh

shit! Haharap na sana si Iolanthe para manlaban ng biglang nagsalita ang may ari
ng malaking kamay na halos tumakip sa buong mukha niya.

"I'm afraid this show is not for the lady's eyes." It was a husky voice. Buo at
masarap sa tainga. Mainit ang hiningang binubuga galing sa bibig nito patungo sa
kanyang tainga. The disgust she felt a while ago while watching the Orokind was
replaced by something else she cannot name yet or doesn't want to think about...not
yet. Even with full body armor Iolanthe can feel the heat coming from the man.
The strength in those hands and the hardness of his body. Dahan-dahang humarap si
Iolanthe dito. Dahil hindi man lang ito umtaras kaya dikit pa rin ang kanilang
katawan. Inalis naman ng lalaki ang nakatakip na kamay sa mga mata ni Iolanthe.

Nahigit ni Iolanthe ang hininga. She knew he was handsome when he passed by her
the other day sa palasyo ni Princess Olivia but not this handsome. He had a deep
penetrating eyes and wide eyebrows. A straight and bold nose, sensual mouth and a
finely defined square jaws. She couldn't help if her heart beat double time and no
matter how she tried she couldn't control it.  Specially when she realized that the
person in front of her is no longer a boy but a man!

•note•Thanks for the votes guys!  Wag sana kayong magsawang maghintay!  Happy
Sunsday everyone!!!

=================

Forty-eight: Orokind

He couldn't believe what he saw. He remember hazily the woman the other day.
Nakasalubong niya ito sa palasyo ni Princess Olivia. Nakita niya ang
naggagandahang tela na nasa paanan ng truno kaya napaghinuha niyang isa itong
clothier. Kahapon pa niya napansin na sinusundan sila nito. Pero dahil mukhang
nagmamasid lang naman ito kaya hinayaan niya pero binabantayan niya ito.

Matagal na siyang naninilbihan kay Princessa Olivia. He was on a mission and his
mission brought him in Baltaq. When he heard news that the princess needed guards
he offered his services. Which leads him here, the underground Oretse looking for
the monster who killed many landlords and slaves already.

Noong una, paunti-unti lang ang nawawalang alipin.  Binaliwala iyon ng landlord.
Sa Baltaq hindi pa nangyaring may tumakas na alipin. Ito ay dahil sa kahirapan sa
Oretse. Walang alipin ang magnanais na bumalik doon gaano man kahirap ang trabaho
ng isang alipin. They will give their soul to their master rather than live
underground.

Pagkaraan ng ilang araw ay may natagpuan na naman silang patay, tatlong alipin na
ang tanging natitira ay ang ulo at mga putol-putol na parte ng katawan. Akala
naman ng mga Baltaki na isang away ng magkatunggaling landlords lang. Pero sa
pangatlong pagkakataon ay apat na alipin at isang landlord ang naging biktima ng
halimaw. The monster leave enough traces that the people of Baltaq was finally
convinced of the truth that was there all along. There was a killer in their
midst. A monster. And they wanted it dead at all cost. Natakot na ang mga ito.
Ayaw ng hari na matakot ang kinasasakupan nito kaya mabilis na ipinahanap ang
halimaw at nagbibigay din ito ng malaking pabuya kung sino man ang makakapatay ng
halimaw. Ang unang halimaw na napatay nila ay may higit pa sa anim na talampakan
ang taas. Malaking mangangatawan at matutulis na ngipin. Maraming kasamahan niya
ang napatay nito pero sa tulong ng mga kasama niya ay napatay nila ito.
They were a richly rewarded, but two days after they killed the monster, another
victim was found. It was another slave. The bone was picked clean of meat. It's
either the monster was hungry or there are more of them.   Simula sa araw na iyon
ay puspusan ang paghahanap nila sa halimaw. Marami na rin silang napatay pero sa
bawat isang mapatay nila, may isa na namang lumalabas. Mukhang natutoto na ang mga
halimaw dahil sa nakalipas na linggo ay hindi nila mahanap ang mga ito. Kailangan
niya ng resulta para hindi magalit ang prinsesa kaya narito sila ngayon sa
pinakailalim ng tunnel. But no one could prepare then for what they saw.

Pero kahit nagulat ay ang babaeng hindi nakilala ang agad na naisip. Napamurang
mabilis na lumapit sa babaeng nakaawang ang labi sa nasaksihan at tinakpan ang mga
mata nito. Ang hindi niya napaghandaan ay ang walang takot na pagharap nito sa
kanya at...

"Reavel..." Halos pabulong na sambit ng babaeng kaharap. Nahigit ni Raevel ang

hininga. His inside twisted.   This could not be!   But the ethereal face in front
of him is a real thing. Wala sa loob na itinaas ni Raevel ang kaliwang kamay sa
mukha ng babaeng kaharap at maingat na hinaplos iyon. It was smooth as satin and
warm. Kahit madilim ay nakikita ni Reavel na ang mga matang nakatitig ngayon sa
kanya ay kulay berde. At kagaya niya naroon ang pagkagulat sa mga matang iyon.

"Tempest..." Wala sa loob na lumabas iyon sa bibig ni Reavel.

Nang marinig ni Tempest ang pagbanggit sa sariling pangalan ay natauhan ito ay

mabilis na tinakpan ng kamay ang bibig ni Reavel. Itinulak ito ni Tempest patago
sa dingding na bato pero nakalimutan ni Tempest na nakahawak pala ito sa kanya kaya
nahila siya at muntik ng mapasubsob sa katawan nito. Mabuti nalang at maagap ito
at tinulungan siyang magbalanse. Nang mahimasmasan ay noon lang naging aware si
Tempest na ang sariling mga kamay ay nakatakip pa rin sa bibig ni Reavel.  Hindi
man sinasadya ay naramdaman ni Tempest ang lambot niyon sa kanyang palad. She
could actually feel the heat of his breath. And she was also aware how her body
was pressed with his rock hard one. Something hot inside her run from the pit of
her stomach going down to her core. It was a feeling she never felt before. And
it scared and thrill her at the same time.

Muling napatingin si Tempest sa mga mata ni Reavel at napasinghap. There was hot
fire burning in his eyes that made her want to press her body more and see if it
will burn hotter.

"Get a room you two! The pheromone level is so high we are afraid you'll actually
burst Commander." Nananunuksong bulong sa isa sa mga kasama ni Raevel.  Daig pang
sinilihan ni Tempest at mabilis na inilayo ang katawan kay Reavel.  Ganun din ito. 
Umayos ito ng tayo at parang wala sa loob na isinuklay pa ang kamay sa tuwid na
tuwid nitong buhok na tumatabon sa mukha.  Napalunok si Tempest habang palihim na
pinagmasdan si Raevel.  He is mesmerizing to look at.  Hindi siya makata kaya hindi
niya alam paano e discribe ang lalaki.  A---ano nga ba yong sinabi ni Bree?  A
sinful body?   Like a fallen angel determined to tempt the wicked?  Oh boy!  She is
wickedly tempted!

Sa unang pagkakataon ay gustong mainis ni Tempest kung bakit nakakakita siya ng

maayos kahit madilim. Kitang-kita tuloy niya ang kagandahang lalaki ng kaharap.
Matangkad ito sa karaniwang lalaking nakikita niya. Solid.  All.  Muscle.  Without
an ounce of fat.  Tee remembered, just like Cee, Raevel always keep to himself. 
Gone was the boyish looked.  It was replaced by a warrior.  No. Not just a warrior
but a warlord.  It wasn't lost to Tempest the sudden changes in his demeanor.
There was an icy calmness him that made Tempest wonder what caused it or who.

Nag-iwas ng tingin si Tempest ng makitang nag-angat ito ng tingin.  Ngunit muli

ring napapikit si Tee dahil muli na namang napadako ang paningin niya sa Orokind. 
At ang kaninang sumusigaw na babae ay iba na ang ginagawa.  Hindi niya alam kung
kailan ito huminto sa pagsigaw pero sigurado niyang iba ang nararamdmaan nito sa
ginawa ng Orokind dito dahil dinig na dinig sa loob ng tunnel ang malakas na ungol
nito na para bang nasasaktan o hinahabol ng kung ano. 

"Hindi pa ba tapos ang dalawang iyan?" Puno ng disgusto ang tunong sabi ni
Tempest.  Sa pagtataka niya ay may mga narinig siyang pigil na tawa sa mga
nakakarinig na tauhan ni Reavel at pati na rin dito.

"Tapos na po yong una Miss, pangalawa na po yan."  Pagbigay alam sa kanya ng

lalaking gumambala sa kanilang dalawa ni Reavel.  Napasinghap si Tempest sa
nalaman.  Narinig naman iyon ng mga naroon kaya muli na naman siyang nakarinig ng
mahinang tawa.  Hinayaan niya ang mga ito.  "Anong gagawin ninyo ngayon?  Hintayin
n'yo ba na matapos yan bago patayin?" Tanong ni Tempest na ang mga mata ay nakatuon
sa ibang tanawin maliban sa ibaba at sa lalaking kaharap.

"Why not?  Kung gagambalain namin yan baka magwala pa yan." Seryosong sagot ni
Reavel.

"You gotta be kidding me! Ibig sabihin hihintayin n'yo pa na matapos yan? That--
that disgusting animal is copulating! Paano pag nagbunga yang ginagawa nila eh isa
na namang halimaw ang hahanapin ninyo?" Gigil na sabi ni Tempest.

Natigilan ang mga ito.

"May punto siya Commander." Sabi ng isa sa naroon. Kahit malinaw na nakakakita si
Tempest sa dilim ay hindi nakikita ni Tempest ang iba pang mga kasama ni Commander
Reavel magaling magtago ang mga ito.

"Alam ko pero wala tayong magagawa. Kailangan nating maghintay sa ngayon. We have
a rare chance to study them without being noticed kaya samantalahin natin iyon."
Paliwanag ni Reavel sa mga tauhan pagkatapos ay hinarap si Tempest. "And you
Missy, you need to leave now. The only reason why you were not noticed by that
monster is because he is busy. But as soon as he is done and get a whiff of your
smell... They have a good sense of smell."

"It's Orokind. That monster is Orokind. Bakit ako lang? Kayo ba hindi?" May
halong reklamong tanong ni Tempest.

"Nope." Nakangiting sagot ni Reavel. "Dahil nilagyan namin ng dugo ng napatay

naming Orokind na sinasabi mo ang mga katawan at damit namin.  At ikaw ay hindi.
Kaya kailangang umalis ka na.  Isa pa hindi ka ligtas dito!"

"I can make my scent disappear." Simpleng sagot ni Tempest.

"I can still feel your power." Simpleng sagot din ni Reavel.

"I can hide it as well. Kaya wala ka ng rason para paalisin ako." Sagot ni
Tempest.

"Meron. Ang kaligtasan mo. Kaya umalis ka na." Sabay senyas sa kasama. May
lumapit kay Tempest na dalawa. "They will escort you outside. And don't ever
think of going back here."

"I don't have any plan of going back here because I am not leaving in the first
place. You can't make me Rae I am not one of your warriors!"

Napaatras si Tempest ng maglakad palapit si Reavel dito. With his more than six
feet height and muscular body Tempest felt small. 

Raevel's lips was drawn tight with annoyance.  His aura screaming dangerous
predator and Tempest's instinct was to flee but she held her ground.  She will not
be intimidated!

Nang ilang dangkal nalang ang layo ni Reavel kay Tempest ay yumuko ito para
magpantay ang kanilang mukha. "You might think you are powerful my lady but this
monsters you called Orokind are more dangerous than any monster I have seen and
killed so far. I would really appreciate if you leave this to us."

"I hate to burst your bubble Commander but this is not the first time I have seen
and killed an Orokind." Mariin ding sabi ni Tempest.

"Not the first time eh? At saan ka naman nakakita ng Orokind?"

"It's none of your business!" Pagalit na sagot ni Tempest na unti-unti ng nauubos

ang pasensya sa kawalan ng bilib ni Reavel sa kanya.

Umayos ng tayo si Reavel ng makitang sumenyas ang isa nitong tauhan. Lahat ng mga
naroron ay naging alerto.

🌹For fhyire and justmemfs! I don't have time to open my laptop so I can't put
dedication kaya dito nalang!  

This is not supposedly the chapter 48 kaso sobrang kulet kaya heto na!  Sa mga
excited about kay Bree!  Malapit na!  I would also appreciate it if you'd tell me
guys what you think of my story so far.   Happy friday everyone and weekend na rin!
Pahabol!  Ang pogi ni Reavel!!!!! Makalaglag ehem!

Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

Forty-nine: Reavel

There was a sudden activity below. May dumating na mga Orokind. Gaya ng nakita
niya kanina matatangkad at malalaki ang katawan ng Orokind. Orokind has mascular
human body with dark gray marble-like skin.  Ang mga malalaking braso at kamay ng
mga ito ay kayang dumurog ng buto at ang matutulis na kuko ay kasing talas ng
patalim.  Gaya ng isang elfo may matutulis na tainga ang mga Orokind. 

May mahahabang buhok ang mga ito.  Their hair signifies rank.  One braid on each
side of the face means a lowest or third class warrior, the ordinary kind.  Two on
each side signifies second class warlord.  Three and more braids means, first class
warlord.  If the hair of an Orokind was all braided it means he/she is a  Warlord
Commander.  There are only few of them that can reach that kind of rank. The
vicious killers.  Sa kanilang apat tanging si Seregon lang ang nakakapatay ng isang
Warlord Commander.  Not that the three of them cannot fight. Though she doesn't
look forward to fighting one. No, thank you very much.  Ang matinding rason ay
dahil mahigpit na ipinagbabawal ni high and mighty Seregon na makikipaglaban sila
sa isang Warlord Commander.  And through out the years ay isang beses palang din
naman silang nakakaharap ng ganoong klaseng Orokind. 

The Orokind square jaws and the lips are very much like human. Hindi maikaila na
may halong bangis na kagaya ng hayop ang mukha nito depende sa kung anong klaseng
hayop ang meron sa genes nito. Ang mga Orokind ay may mga matang kagaya ng hayop. 
So human-like lips unless they show their sharp pointed teeth that can cut fleash
and bone so easily. They have instinct like an animal and unlike Krugs, Orokind
are intelligent creatures.  Ang Orokind na nakikita ngayon ni Tempest ay mga normal
lang na klase.  Most of the upper rank of Orokind have a mixture of a deadly animal
genes. Predators like tiger and leopard. The upper part of the face and some parts
of their body retain some of the animal appearance.  Kagaya ng isang Orokind na may
halong tiger, ang mukha nito ay may stripes o di kayay ang balikat at kamay.  May
iba din na sa mismong katawan.  A leopard mix Orokind have spots.   These two kinds
of Orokind are amazingly fast, intelligent and deadly.

Lima ang bilang ng bagong dating na Orokind. Kinabahan si Tempest. Base sa bilang
ng mga na naroroon ay hindi ito nagmamatyag lang sa lugar kundi talagang may misyon
ang mga ito. Kung isa o dalawa ay hindi magduda si Tempest. Pero ang apat o higit
pa ay nangangahulugan na isang unit ang naroroon. Sa matagal na panahon na
nakalaban nila ang mga Orokind ay napansin ng kaibigang si Brynna na ang isang unit
ng Orokind ay may walong o sampung membro. At hindi bubuo ng isang unit ang mga
Orokind kung walang mahalagang misyon. At isa lang ang misyon ng mga ito. To
wreck havoc and chaos. They enslave, murder and destroy the people and the land.

Dahil nasa ibabang bahagi at isang maluwang na kuweba ang mga Orokind
pagnagsasalita ang mga ito ay nag-eecho sa paligid, kaya kahit malayo ay naririnig
ni Tempest ang pinag-uusapan ng mga Orokind. Salamat sa kaalamang ibinabagahi sa
kanila kaya unti-unting natutunan nilang intindihing apat ang salita ng mga
Orokind. It was mostly growls and clucking of tongues, guttural sounds.

Narinig ni Tempest na galing pala ang mga ito sa paghahanap ng nawawalang mga
kasama. May bahagyang takot itong nagreport sa Orokind na pervert na sa wakas ay
tumigil na sa ginagawa. May suot na rin itong pang ibabang damit na parang
mahahabang palda na hanggang talampakan na may nakasabit ng kung ano-ano. May
makapal na senturon na siyang pumipigil para hindi malaglag ang damit nito. Walang
damit pang-itaas ito kaya kitang-kita ang malaking katawan. Making the Orokind
look like a warlord, specially now that he is holding his huge sword.

Ayon sa bagong dating ay patay na ang mga kasama na nawawala. Nang marinig iyon ng
mukhang warlord na pervert ay nagalit ito at naglabas ng nakakatakot na tunog sa
lalamunan. Sigaw na halos yumanig sa Oretse. Mukhang ito ang leader doon. Nang
kumalma ito ay saka nagsalita.

"Feast." It was a command that his kind gladly follows. 

Alam niya ang ibig sabihin niyon kaya kung ang gagawin ng mga kasama niyang
naroroon ay manood lang ay hahayaan niya ang mga ito pero aalis na siya.  Nakuha na
niya ang impormasyong kailangan niya.  Pero ng muling mapadako ang tingin ni
Tempest sa kinaroroonan ng Commander ng mga ito ay nagdadalawang isip si Tempest.
Paano pagnagbago ang isip ng Commander ng mga ito at sumugod sa baba? Wag naman
sana. Kilala niya si Reavel, he is always calculating he should know that if they
start a fight the odds are not on their favor. But what if he--

"Haiz!" Kulang nalang mapapadyak si Tempest sa inis sa sarili. Nilapitan nito si

Reavel. "You and your men cannot engage them in a fight when they are together.
Not without an army of BattleMages at your back. Do you understand?" Matigas na
bulong ni Tempest dito.

"You don't command me my lady." Matigas ding sagot nito kay Tempest.

"If you do, you and your men will die."

"You think that will stop us?" Hamon nito.

"I never thought you'd be as stubborn as a bull Reavel."

"You thought?" May panguuyam ang boses nito ng sabihin iyon at mas lalo pang
ilipapit ang mukha kay Tempest. "You don't know me Tee." Bagaman mahina ngunit may
diin na sabi nito na tanging si Tempest lang ang nakakarinig.

"Don't call me that! I am Iolanthe here. And if you don't want to listen to me,
it's up to you." Inis na sabi ni Tempest sabay alis.
Habang namamadaling makaalis sa maruming lugar na iyon ay may naramdaman si Tempest
na sumusunod sa kanya pero wala siyang makitang tao.  Tama ang hinala niya, hindi
basta-basta ang mga tauhan ni Reavel.  Hinayaan ni Tempest ang mga ito.    Hindi na
niya itinago kung saan ang daanan niya.  Bakit pa?  Sooner or later malalaman din
ng mga ito ang sekreto niya.  Sa oras na makita siya sa kanyang tindahan alam na ng
mga ito kung saan siya dumaan. 

Paglabas ng ulo ni Tempest sa lagusan ay nakahinga siya ng maluwang.  Pero kahit

wala na siya sa Oretse ay hindi nawawala sa kanyang pang-amoy ang baho sa
pinanggalingan.  Now that she know whats below her, she just can't forget it. 
That's not how it works.  Being too attuned to her environment she is too aware of
the darkness slowly creeping in the land.  And soon everyone and every place it
touches will be swallowed by it.  And that's the reason why she's here.  The reason
why instead of going to Quoria and see her family she didn't, not if she wants to
remain her identity hidden and help the people of Baltaq. She changed a lot in
seven years she was gone. But if she went to Quoria first, someone might
recognized her here in Baltaq. Specially when her disguised was a clothier. A
merchant. She needs the anonymity.  She needs freedom to go wherever she needs to
go and do what needs to be done.  And speaking of what needs to be done, kailangan
niyang magpakita sa kanyang mga customers bago pa magtaka ang mga ito kung bakit
wala siya.  Umalis sa kinatatayuan si Tempest at muling isinara ang lagusan at
pagkatapos ay tinakpan ng carpet para maitago ang bakas.  Namamadaling nagbihis si
Tempest sa suot na damit pagkatapos ay sinunog iyon. 

Nakangiting naabutan ni Tempest si Ylis.  Hindi ito nagtanong sa kanya kung saan
siya galing basta binigyan lang siya nito ng maiinom at pagkain pagkatapos ay balik
pagbabantay na naman ito.    Ni hindi ito nagsasalita.  Pagkatapos magpasalamat na
ikinagulat nito ay nagsimulang kumain si Tempest- Iolanthe.  May ilang oras pa sila
para magsara kaya pagkatapos kumain kaya pinagpahinga na muna ni Tempest ang kasama
para siya na muna ang magbabantay doon.   Bago lumubog ang araw ay bumalik si Ylis
at tinulungan siyang ligpitin ang kanyang mga mamahaling telang paninda at saka
isinara ang tinadahan. Hindi naman kalakihan ang kanyang tindahan. Nakasabit sa
bawat dingding ang nakatuping mga silk, velvet and laces. May tatlong lamesa din
na hindi kalakihan at doon may nakalatag na magagandang silk. The ceilings was
artfully designed too.  She created a canopy using white sheer fabric that drapes
to the ground.  Proud na proud si Tempest sa kinalabasan ng kanyang design.   At
kontento na sana sa pamumuhay niya sa Baltaq.  If only she is not what she is.  If
only she can't feel the slowly dying of the land.  Hindi siya si Bree or Tara pero
hindi lang ang lupain ang naaapektuhan kundi pati na rin ang tubig at hangin. 
Soon, this land, just like so many, this too will fall.  And she prayed to the gods
and elements that she can stop it before it happens.

Important Announcement!!!As I have said, I made huge revisions on Tarieth. Please

read the chapters 48 up to the latest updates! Sorry guys! Binago ko
pagkasunodsunod!

=================

Fifty: Feelings

Hindi mapakali si Raevel.  Kanina pa nila minamatyagan ang mga halimaw na ayon kay
Tempest ay mga Orokind. Nasusuka na siya sa mga pinanggagawa ng mga ito. Alam
niyang tama ang sinabi ni Tempest kanina. Kung isang Orokind nga lang ay
nahihirapan sila anim pa kaya? Suminyas si Raevel sa mga kasama, kailangan na
nilang umalis. Gabi na at kailangan nilang kumain at magpahinga. Ngayon alam na
nila ang lungga ng mga ito, mapag-aaralan na nilang mabuti kung paano lusubin ang
mga ito.

Pagkatapos makakain at magligo ay muling umalis si Raevel. Plano niyo hanapin ang
tindahan ni Tempest. Maraming gustong itanong si Reavel dito.

"Hey, Rave! Saan ka pupunta?" Nalingunan ni Raevel si Dreanen at hindi ito nag-
iisa. Kasama nito si Ffusia at Evo. Ang mga ito ay kaklase niya sa University at
kagaya niya ay mga mercenaries din.

"I'm going to town why?"

"Anong gagawin mo dun?" Nagtatakang tanong ni Dreanen.

Kibitbalikat lang ang naging sagot ni Raevel.  Sa lahat ng mga naroroon, tanging
siya lang ang klarong nakakakita sa mukha ni Tempest kaya hindi ito nakilala ng mga
kasamahan.

"Sige ingat." Paalam ni Dreanan.  Tumango si Raevel at itinaas ang ang isang kamay
bilang pamamaalam.

Mabilis na narating ni Raevel ang sentro ng pamilihan.  Dumeretso si Raevel sa

itinuturong lugar ng  tauhang pinasunod niya kanina kay Tempest.  Nang makarating
sa pintuan ay saka kumatok.  Hindi nagtagal ay may nagbukas ng pinto.  Isang
maganda ngunit may katandaang babae.  Halata sa reaksyon nito ang gulat ng makita
si Raevel.

"Magandang gabi Mister, ano po ang kailangan ninyo?" Magalang na tanong ni Ylis.

"Magandang gabi, nariyan ba si Iolanthe?" Tanong ni Raevel sa matanda gamit ang

oangalang ibinigay ni Tempeat kanina sa kanya.  Hindi niya alam ang rason kung
bakit kailangang itago niyo ang tunay na pangalan pero ayaw naman niyang ibunyag
ang lihim niyo kahit sa katulong.  Hindi pa man nakasagot si Ylis ay naunahan na
siya ng kanyang amo.

"Ylis, papasukin mo siya please.  Raevel, pasok ka!" Sigaw ni Tempest.

Hindi na nagtaka si Raevel kung bakit alam ni Tempest na siya ang nasa pintuan. 
Noon pa man ay malakas na talaga ang kapangyarihan nito.  Pinapasok naman agad si
Raevel sa matandang babae at itinuro ang kinaroroonan ng amo. 

Natagpuan ni Raevel ang sadya na halos matabunan sa napakaraming tela.  Nakapusod

sa ibabaw ng ulo ang mahabang kulot na buhok nito na tinalian ng puting lace. 
Napalunok si Raevel ng makita ang suot na damit ni Tempest.  Ang pang-itaas nito ay
isang dangkal niya lang na tela na nakapalibot sa kalahati ng katawan nito.  Labas
pusod at malambot ang pahabang palda.  Kitang-kita ang makinis at maputing balikat
at braso nito na puno ng tattoo.  Parang nahihipostismong lumapit si Raevel dito
habang ang mga mata ay nakatutok sa mga braso ni Tempest. 

Kunot noong itinaas ni Raevel ang kaliwang braso ni Tempest at matamang pinagmasdan
ang bawat tattoo na naroon. 

Nananayo ang balahibo ni Tempest sa ginawa ng binata pero hinayaan niya ito.  Sa
sobrang abala sa kanyang ginagawa ay nakalimutan niyang isuot ang katernong manipis
na pang-itaas na may mahabang manggas.  Maliban sa tatlong mga kaibigan ay wala
pang ibang tao na nakakakita sa tattoo niya.  Noong sampung taong gulang siya ay
konti palang ang tattoo niya hanggang sa nadagdagan iyon at mas nadagdagan pa ng
makarating sila sa Twilight realm.  

"I know you have tattoo's but I never thought it would be this many.  They are
beautiful Tee." And reverently touch each tattoo with his fingers.  Sinuyod ng
tingin ni Raevel ang bawat isang tattoo hanggang sa mapadako ang paningin nito sa
makinis na balikat ni Tempest saka muling napalunok.  How long has it been since he
felt desire?  The boiling of his blood, and the raging need to utterly possess
someone.  To simply kiss and feel her embrace.  Tumaas ng tumaas ang paningin ni
Raevel hanggang sa mapadako ang mga mata nito sa mukha ng dalaga.  May parang
mainit na kamay na pumisil sa puso ni Raevel.  Green eyes.  His green eyes.  Raevel
didn't know he missed those eyes.  How he missed her face.  How he missed those
curly hair.  How he missed...her...until that moment.

"I missed you Tee..." Hindi napigilan ni Raevel ang damdaming sabi.

Naninibago man si Tempest sa intensidad ng damdaming ipinakita ni Raevel ay hindi

estranghero ang damdamin sa kanya dahil ganun din ang kanyang naramdaman.  The
intensity she saw in his eyes matches her own.   Hindi pa rin makapaniwala si
Tempest na ang lalaking kaharap niya ngayon ay ang seryosong batang si Reavel. 
Parang may sariling isip ang isang kamay ni Tempest na tumaas patungo sa mukha ng
binata.  Wala sa loob na inalis nito ang buhok na tumakip sa isang mata nito.  
Malayang pinasmasdan ni Tempest ang gwapo at seryosong mukha ng binata.  Noon
napansin ni Tempest ang nakita niya noon na pilat sa gilid ng noo nito. Wala ito
noon. She traces the scar with her fingers. The wound must have been deep enough
to leave scars. It must have hurt him. Naisip ni Tempest. Malayang iginala ni
Tempest ang mga mata sa mukha ng binata hanggang sa mapadako ang paningin sa
mapupulang labi nito.

She have never been kissed. And she have never felt the urge to do so until now.
Not that she have never seen handsome men. Contrary to that. She have seen many
handsome and beautiful men. From ordinary folks, rich folks and warriors alike.
But she have never felt like this. Wondering how it would taste like...

Raevel's body trembled with need watching her looking at him, while biting her own
lips. Para bang nag-iisip ito kung hahalikan siya o hindi. At that moment, Reavel
found out how he wanted her to kissed him so badly that he is willing to give
anything...anything at all for a kiss.
"Nangangalay ang leeg ko sa kakatingala saiyo Rae umupo ka nga."

Daig pa ang binuhusan ng malamig nantunig si Raevel sa narinig. Noon lang din nito
napansin na kanina pa sila nakatayo doon. "Wala kang upuan."

"Oh!" Noon lang naalala ni Tempest na wala palang upuan doon. "Kahit saan, umupo
ka sa ibabaw ng tela. Basta wag lang yong nakatingala ako sayo."

"Ano ba kasi ang ginagawa mo dito?"

"Nag-aayos dahil inubos ni Princess Olivia ang mga paninda ko noong nakaraang
araw." Sagot ni Tempeat na abala sa pagtutupi ng mga tela.

"Do you need help?" Alok ni Raevel.

"Nope. Upo ka lang dyan at matatapos na rin ito." Saka may naalala. "Teka,
kumain ka na ba?"

"Bakit nagluto ka?" Tudyo ni Raevel.

"Nakakainsulto ka ah!" Nakalabing sagot ni Tempest. Saka, "marunong kaya akong

magluto. Pagnatikman mo ang luto ko makakalimutan mo pati pangalan mo!" Mayabang
na sabi ninTempest.

"So, finally. After seven years, may natutunan ka rin pala."

"Yabang nito!" Sabay irap kay Raevel. "Ano pala ang sadya mo?"

Kung hindi pa ipaalala sa kanya ni Tempest ay hindi maalala ni Raevel ang pakay.
"Gusto kong malaman kung anong ginagawa mo dito Tee. At anong nnagyari sa inyo sa
loob ng pitong taon."

"Even if I wanted to, I can't.  But I will tell you everything when the time is
right.  And also, please call me Iolanthe." 

Walang magawa si Raevel kundi ang pag bigyan si Tempest. 

Saglit na nagkuwentuhan ang dalawa pagkatapos ay nagpaalam na rin si Reavel. 

Pagkalis ng pagkaalis ni Reavel ay manilis na pumasok si Tempest sa sariling
silid.  Ito ang pinakahihintay niyang araw para magkita sila ng mga kaibigan.

Walang edit-edit basta deretso ko nalang ako na nagpublish! Kayo na ang umintindi!
Lol!
=================

Fifty-one:Tuskan

Walang kahit konting ingay ang mga paang naglalakad si Rai.  Mabilis ang kilos pero
maingat na nagtatago sa dilim habang sinusundan ang isang lalaki.

Ilang araw na nitong minamanmanan ang lalaki. Simula ng makita niya ito sa Lady
Love Inn ay hindi na ito tinantanan ni Rai. Kumatok ng tatlong beses ang lalaki sa
pinto, maya-maya lang ay may nagbukas pero hindi nakita ni Rai kung sino iyon.
Pagkapasok ng lalaki ay agad na sumara ang pinto. Noong nakaraang araw ay galing
din dito ang lalaki.

Nananatili si Rai sa kinaroroonan. Alam na niya kung sino-sino ang kakatagpuin at

ang maaring pag-uusapan ng mga katagpo nito.

Gaya ng inaasahan lumabas muli ang lalaki at walang pagmamadaling naglakad paalis.
Madilim at makipot ang daan. Ang lugar na kanilang kinaroroonan ay delikado
paggabi pero hindi niya ito alintana. Mukhang ganun din ang lalaking sinusundan.
Walang takot itong naglakad paalis sa lugar. Kulang nalang sumipol ito at mukha na
talaga itong naglalakad sa parke. Ang taong kagaya nitong parang walang takot na
tambangan ay  mas delikado pa sa mga taong nagtatago sa dilim. Hindi aaktong puno
ng kumpiyansa ang lalaki kung hindi malaki ang tiwala nito sa sariling kakayahan.

Nakalampas ang lalaking sinusundan ni Rai sa makipot at madilim na parte ng

kabahayan at ngayon ay balik sa lugar na tanging mga mayayaman lang ang nakakaapak.
Deretsong naglalakad ang lalaki. Tumatango ito sa mga nadadaanang mga sundalong
nagbabantay.

Hindi naglaon ay huminto sa isang malaking gate ang lalaki. Bago pa ito makapasok
ay lumabas sa pinagtataguan niya si Rai.

"Magandang gabi Mister Marcus---

Hindi pa man natapos ni Rai ang pagbati ay may kumislap na bagay na lumilipad
patungo sa kinatatayuan ni Rai.  Inaasahan na iyon ni Rai kaya mabilis siyang naka
iwas ng hindi inalis ang tingin sa lalaki.  

Rai know that Markus is a kind of man who hit first and asked question later. 
Pagtinamaan ka aw, sorry.  Lalo na at bigla nalang siyang nagparamdam dito. 

"Sino ka?" Matigas na tanong nito.

See?  Kung nagkataong napuruhan siya sa dalawang patalim kanina...

"Kailangan kung makausap ang iyong lolo."  Sagot ni Rai na nanatili sa kinatatayuan
at alerto.

"Hindi mo sinasagot ang aking tanong? Sino ka?"

"Isang kaibigan." Sagot ni Rai.

"Hindi yan ang tinatanong ko?"

"Ang pagkatao ko ay hindi importante. Hindi ko na dagdagan pa ang maraming

sekretong itinatago mo Markus. At duda ako kung kakayanin mo kung ipagtapat ko ang
sekreto ng pagkatao ko at mga nalalaman ko. Kung hindi mo ako bigyan ng
pagkakataong kausapin ang lolo mo na saiyo yan. Basta tandaan mo, binigyan ko ang
lolo mo ng isa pang pagkakataon." Iyon lang at tumalikod na si Rai. Aalis na sana
ito ng biglang tawagin ni Markus.

"Saglit!" Napalingon si Rai.

"Sumunod ka sa akin." Ang sabi ni Markus na nauna ng pumasok sa loob.

Natigilan si Rai ng makapasok sa loob ng bahay. Tanging isang globe light lang ang
nagbibigay liwanag sa loob ng marangyang bahay. O marangya noon, ngayon ay
halatang napabayaan na. Ang mga kagamitan ay natatakpan ng puting tela at walang
katao-tao sa loob. Ni walang sumalubong kahit isang utusan kay Markus.

Deretso akyat ng hagdanan si Markus kaya sumunod na rin si Rai. Sa pinakadulo ng

pasilyo ay ang nag-isang silid na may liwanag na naggagaling sa loob. Kumatok si
Markus ng dalawang beses bago pinihit ang seradura at binuksan ang pintuan.

"Markus apo! Anong balita." Ang boses na galing sa loob.

"May bisita ka lolo." Pagbigay alam ni Markus. Saka lang pumasok si Rai. Gaya ng
inaasahan ni Rai, malaki ang silid. Gawa sa kahoy ang halos lahat ng kagamitan sa
loob. Nakapalibot sa buong silid ang mula sahig hanggang kisameng estante kung
saan nakahilira ang libo-libong libro. May dalawang malalaking sofa na nasa gitna
ng silid.

Di gaya ng sa ibaba, ang sahig sa silid ay kumikintab at walang kahit isang

alikabok na nakikita si Rai. Maayos at sobrang linis ng silid.

Sa kaliwang bahagi ay ang malaking lamesa na may isang upuan kung saan may isang
matandang lalaking nakaupo. Kahit naka upo ay halatang malaking lalaki ito. 
Napapalibutan ng namumuting balbas ang mukha at ang mahabang buhok nito ay nakatali
sa likod.  Mukhang nakahandang matulog na ito ayon na rin sa nakikitang suot ng
matanda.  Sa harapan ng lamisa ay may dalawang magkaharap na upuan. Ang isa ay
ukupado ni Markus.
"Magandang gabi Mister, anong maipaglilingkod ko sa iyo?" 

Hindi inalis ni Rai ang hood na nakatakip sa ulo nito kaya walang ideya ang
dalawang kaharap sa hitsura nito.

"Magandang gabi Sir Felix. Hindi na importante kung sino ako. Makinig ka sa
sasabihin ko. May isang maliit na village sa hangganan ng Tuskan at Brun na
tinatawag na Saltain.  Sa loob ng sampung araw ay kailangang matulungan mong dalhin
doon ang mga taong alam mong inosente sa kasamaan ng hari, sa dami ng iyong
makakaya.  Pero tandaan mo, tanging mga tao lang na inosente sa kasamaan ng hari. 
Dahil kung hindi, masasayang ang paglalakbay papunta doon."

"And you expect me to believe you?" Dudang sabi ni Markus.

"Anong mangyayari pagkatapos ng sampung araw Mister?" Tanong ni Felix.

"Hindi ko ito kagustuhan tandaan ninyo yan.  Narito ako para bigyan kayo ng oras
para makapaghanda at babala para kumilos."  Sagot ni Rai saka naglakad papuntang
bintana at binuksan iyon at umakyat.  Bago tumalon palabas ay muling lumingon si
Rai.  "Wag ka ng mag abalang ipaalam sa guild masters ang sinasabi ko sa inyo." 
Saka tumingin kay Markus.  "Hindi mo sila kilala gaya ng akala mo."

"Ano--" hindi na naituloy no Markus ang itatanong sana dahil tumalon na ang hindi
kilalang bisita sa bintana. Mabilis na tumayo si Markus at dumungaw sa bintana
ngunit wala itong nakita kahit anino sa labas. Walang nagawa si Markus kundi
isaradong muli ang bintana at hinila ang kurtina patakip.

"Anong plano mo ngayon lolo? Paniniwalaan ba natin ang sinasabi ng lalaking iyon?"

Matagal bago sumagot si Felix, pinag-iisipang mabuti ang isasagot sa apo. "Alam mo
ba kung nasaan ang Saltain Markus?"

"Opo lolo, nabalitaan ko rin po ang nangyari sa lugar." Sagot ni Markus.

"Anong nabalitaan mo Markus?"

"Ang biglang pagkawala ng lugar lolo. Hindi na po matuntun ng mga sundalo ng hari
ang lugar---oh shit! Alam kaya ng lalaking iyon lolo ang nangyari sa Saltain?"

"Malalaman natin yan sa susunod na araw. Sabihan mo ang mga kasambahay natin hijo,
malayo-layo rin ang ating lalakbayin."

"Paniniwalaan mo ang estrangherong lalaking iyon?" Hindi makapaniwalang tanong ni

Markus.
"Hindi lalaki ang bisita natin Markus."

"Ano!  Paano n'yo yan nasabi lolo eh kanina nailigan niya ang dalawang patalim na
inihagis ko sa kanya."

"Walang lalaking amoy bulaklak hijo.  At kung hindi sana amoy tabacco ang aking
silid ay hindi ko iyon mapapansin.  Sundin mo ang pinag-uuyos ko apo.  Narinig mo
ang sinabi ng bisita natin.  Binigyan niya ako ng isa pang pagkakataon...hindi ka
ba nagtataka bakit sinabi niya iyon?"  Hindi sumagot si Markus.  Halatang duda pa
rin ito.

"Alam niya ang nakaraan ko apo.  Paki-usap apo, sundin mo ang utos ko." Walang
nagawang tumango si Markus at iniwan ang lolo.

***Note***Sa mga readers na naguguluhan sa takbo ng story, paxenxa na.  Tamad akong
mag edit. Sa mga talagang sinundan ang story at nakuha ang daloy ng kwento at yong
mga iba na may foreshadowing pang nalalaman maraming salamat! Talagang nag effort
kayong intindihin ako. 😊 And please don't forget to vote!

Kiss! Kiss!xiantana😘

=================

Fifty-two: Lagoon

Lakad takbo ang ginawa ni Rai.  Gahol na siya sa oras.  Sampung araw.  Hindi niya
alam kung anong magagawa niya sa sampung araw.   Kung paano mailigtas ang mga
inosenteng tao sa lugar na kung hindi siya kikilos ay madadamay. 

Maingat ang kilos na gumapang sa ilalim ng lupa palabas ng mataas na pader na

nakapalibot sa buong siyudad ng Taroque.   Pagkalabas ay muling ginamit ang
kapangyarihan para bumalik sa dating hitsura ang lupa.  Tinunton ni Rai ang
pinaglagyan ng kabayo.  Hinaplos ni Rai ang ulo ng kabayo bago sumakay.  
Pagkatapos ay pinatakbo ito ng mabilis, hindi alintana kung may makakakita o
makakasalubong sa daan. 

Tuskan used to have hundreds of villages but throughout the years some of the
villages had been abandoned.  Dahil na rin sa kawalan ng makakain.  Karamihan kasi
sa mga lugar ay minahan.   Nang wala ng mamimina sa lupain ay basta nalamang iyong
iniwanan.  Sa kawalan ng kahoy sa kabundukan ay walang hayop na nabubuhay sa
kalbong gubat.  At tigang na rin ang mga lawa.  Kaysa mamatay sa gutom nilisan ang
mga nayon na walang pag asang tutubuan ng mga pananim.  Ngayon ay inisa-isa ni Rai
ang mga nayon.  Patungo siya sa Erigal.  Ayon sa nakalap niyang impormasyon ang
Erigal ay isang bayan noon pero ngayon ay isa na lamang nayon, na nasa humigit
tatlongdaan lang ka taong naninirahan. 

Gaya ng mga naunang bayan na pinuntahan ni Rai, tahimik ang buong lugar.  May
katamtaman ang layo sa bawat bahay na yari sa pinagtagpi-tagping kahoy.  Marahil ay
dahil sa kalumaan at wala ng maipambili ng materyalis.  May mangilan-ngilang gawa
sa bato pero gaya ng karamihan may tagpi din ang bubong.  Malaki at maluwang ang
maalikabok na daan.  Dahil gani na kaya tanging sinag ng buwan at kislap ng mga
butuin ang tanging ilaw sa dinadaanan ni Rai.  Huminto si Rai sa isang dalawang
palapag na bahay.  Ito rin lang sa lahat ng mga bahay doon ang tanging may
nakasinding ilaw.  Deretso sa kuwadra si Rai.  May isang batang lalaking sumalubong
sa kanya at dito niya ibinigay ang remda ng kanyang kabayo.  Binigyan niya ito ng
isang pilak, ang pera na ginagamit ng Tuskan.  Namilog ang mga matang mahigpit na
ikinuyom nito ang palad na para bang natatakot na mawala ang kanyang ibinigay at
taos pusong nagpasalamat.  Nahabag si Rai pero hindi nagsalita.  Tinalikuran nito
ang bata at nagpunta sa harapan ng bahay at itinulak ang pintong kahoy.

Sa pagkamangha ni Rai ay puno iyon ng tao.  Mukhang may pulong na kasalukuyang

nangyayari.  Nakatalikod ang mga ito sa pintuan kaya hindi agad siya napapansin. 
Hindi kagaya ng mga pulong na nakikita ni Rai ang mga ito ay tahimik.  Mahina ang
boses ng lalaking nagsasalita sa harapan.  Maingat ang kilos na tinungo ni Rai ang
isang sulok at tahimik na nakinig habang nakatayo.

"Lahat tayo ay mamatay sa gutom kung hindi tayo magtulungan." Ang sabi ng lalaking
nasa harapan. Marahil ay ito ang pinuno ng lugar na iyon.

"Pero Mang Chito, sinasabi ng may ari ng bahay panuluyan doon sa Saltain na walang
sinumang makakapagnakaw sa kanilang mga pananim."  Ayon sa isang babaeng payat.  Sa
tuno ng boses nito ay bata pa pero ang hitsura nito ay matanda na.  Marahil ay
pinatanda ng kahirapan sa buhay.

"At maniwala naman tayo?" Sarkastikong sabi ng nagngangalang Mang Chito.  "Ilang
taon tayong naghintay at umasam na sana ay mapadaan din sa atin ang mga naglalakbay
na Mages pero wala.  Habang gumanda ang buhay ng mga taga Saltain ay tayo naman ay
mas lalong naghihirap!"

"Pero Mang Chito, baka po pagnalaman ng mga taga Saltain ang gagawin natin ay baka
tuluyang hindi na tayo nila biyayaan ng pagkain." Ang sabi ng isang lalaki.

"Pagkaing kakarampot!" Galit na sagot ni Mang Chito.  "Batid ninyong lahat na ang
unang gulay at prutas na nakarating sa atin dito ay hindi natin kinain kundi
itinanim natin.  Pero nasayang lang ang lahat dahil hindi nabuhay sa ating lupain. 
Ilang beses na akong nagpunta sa Saltain at bumili ng mga buto na maari nating
itanim sa ating lupain pero lahat namamatay!  Darating ang panahon na lahat tayo,
kagaya ng ibang bayan sa Tuskan ay lilisanin din ang lugar na ito dahil sa gutom! 
Hahayaan ba ninyo na mamatay tayo dahil sa gutom?  Na iwanan natin ang lupaing
ating kinamulatan?" Madamdaming pahayag ni Mang Chito.  Halata sa hitsura nito na
totoo ang mga sinsabi nito.  Napuno ng bulungan ang buong silid.  Natahimik lang
ang lahat ng biglang bumukas ang kurtina sa likuran ni Mang Chito!  Gulat na
napalingon ito!

"Dari!  Anak ng tipaklong kang bata ka!  Muntik na akong himatayin sa gulat ng
dahil sayo!"  Tutop ang dibdib na sigaw nito sa batang binigyan kanina ni Rai sa
kanyang kabayo.  Balewala naman dito ang pagsigaw ni Mang Chito dahil bakas sa
mukha nito ang kasiyahan.
"Nakita n'yo ba siya amang?"  Exited na tanong nito.

"Sino?" Kunot noong tanong ni Mang Chito, naguguluhan.  Ganun din ang mga tao sa
loob.

"Ang bagong dating!  Pumasok siya dito kanina pa!  Hindi n'yo ba nakikita?"

Natigilan ang lahat ng naroroon sa silid at kanya-kanyang tingin sa katabi at ang

iba ay lumingon sa pintuan.  May napasinghap, may napatayo pero karamihan ay
natakot.  At bakit hindi?  Nahuhuli ang mga ito ng isang estranghero sa planong
gagawing pagnanakaw sa Saltain?

Walang salitang naglakad si Rai patungo sa harapan.  Nakakabingi ang katahimikan sa

loob ng silid.  Halatang natakot ang mga ito.  Kahit ang matapang na si Mang Chito
ay hinila ang anak itinago sa likod ng makalapit si Rai. 

"Magandang gabi.   Ako si Rai.  May itatanong ako sa inyo.  Nabalitaan kong may
tatlong daang katao na naninirahan sa lugar na ito.  Totoo ba?"

"H-hindi na umabot sa tatlongdaan ang bilang ng nga tao dito sa Erigal.  Nasa
humigit kumulang dalawang daan nalang kami d-dito."  Pautal na sagot ni Mang Chito.

"May mga sundalo o tagabantay ba dito?"

"W-wala.  Karamihan ay mga magsasaka kami dito."

"Iyon lang ba ang ikinabubuhay ninyo dito?"

"Maliban sa tabernang ito ay may iilang tindahan ng gulay at karne sa palengke

ngayon.  Isang blacksmith, ang iba ay matagal ng nagsara.  Nitong huli ay kakasara
lang ng natitirang bakeshop sa lugar."

"Mages?"

"Matagal ng hindi gumagana ang kapangyarihan sa lupain na ito Ginoo."  Sagot ng isa
sa mga naroon.

"Bukas na bukas ay lilisanin ninyo pansamantala ang lugar na ito.  Mananatili kayo
sa Saltain ng ilang araw.   Dadalhin ninyo ang mga importanteng bagay lang.  Hindi
kayo pwedeng umalis sa Saltain hangga't hindi kayo sinasabihan."

"Mawalang galang na po Ginoo, pero bakit po namin gagawin iyon?  At paano po kung
hindi kami tatanggapin ng taga Saltain?"
"Hindi yan gagawin ng mga taga Saltain." Sagot ni Rai.

"Ginoo, hindi naman po yata makatarungan na basta nalang namin iwanan ang buhay
namin dito sa Erigal.  Bakit po namin kailangang gawin ang sinasabi mo?  Sino ka
ba?"

Itinaas ni Rai ang isang kamay at inalis ang hood na nakatakip sa ulo.  Iba't-iba
ang naging reaksyon ng mga naroroon.  Maya-maya lang ay nakaluhod na ang mga ito sa
sahig. 

"Isang kaibigan."

~~~~~~*~~~~~~

Hindi pa man nagbukang-liwayway kinabukasan ay balik sa daan si Rai patungo sa

susunod na mga bayan at nayon ng Tuskan. 

Ang sumunod na bayan ay ang Kahel.  Walang kahit isang tao ang naninirahan sa
lugar.  Halata sa ganda ng disenyo ng mga nagtataasang gusali na dating progresibo
ang lugar ngunit ngayon ay nagmukha na iyong ghost town.  Bitak-bitak ang tigang at
maalikabok na lupa. Walang damo na tumutubo sa lupain.  Kahit earthworms ay hindi
nabubuhay sa lupa. Malungkot na bumalik sa daan si Rai.  At muli na namang
ipinagpatuloy ang paghahanap ng mga lugar na may taong naninirahan.

Sumapit ang dilim ng wala pa ring nakitang bayan o nayon si Rai na may tao. 
Huminto si Rai sa isang puno at nagpasyang doon magpalipas ng gabi.  Pagkatapos
pakainin at painumin ang kabayo ay kumain na rin si Rai sa dalang baong pagkain. 
Pagkatapos ay nagpahinga na.

Kagaya ng mga nakaraang araw ay maaga ding umalis si Rai.  May limang bayan pa
siyang pupuntahan bago babalik sa Taroque.  Ang sumunod na lugar na natagpuan ni
Rai ay ang nayon ng Lagoon.  May limampung ektarya ang lupain.   Sa kanyang
pagkamangha ay may nakikitang berdeng parte ng lupain si Rai.  Ekta-ektaryang
palayan at gulayan.  Natuwa si Rai sa pag aakalang maraming naninirahan doon. 
Ngunit nakapagtatakang wala siyang makita kahit isang bahay kubo.

Walang nakaharang na bakod sa lupain. Muli ay nakapagtataka iyon.  Sa hirap na

dinanas ng mga tao sa Tuskan, imposibleng walang magnanakaw doon.  Isa pang
ipinagtataka ni Rai ang nasisinghot na kakaibang amoy ng simoy ng hangin. Parang
amoy nabubulok. Hindi itinuloy ni Rai ang paglapit at pinatakbo ang kabayo palayo
sa lugar. Nang mawala sa hangin ang masamang amoy ay saka huminto si Rai at
itinali ang brown na kabayong binili niya sa Saltain sa isang patay na puno.

Di kalayuan sa berdeng palayan ay ang itim na gubat. Walang takot na pinasok ni

Rai ang gubat. Sa malayo ay nakakatakot tingnan ang gubat dahil puro kalansay ang
puno at dahil itim ang kulay ng mga kahoy kaya madilim tingnan ang loob niyon.
Nakakapanindig balahibo ang katahimikan ng paligid. Tanging tunog ng nababaling
sangang naapakan ni Rai ang maririnig.
Pinagmasdan ni Rai ang paligid. Matataas ang patay na mga puno. Marahil noong
unang panahon ay isang masukal na kagubatan ang lugar, hanggang sa unti-unting
namatay ang mga kahoy at natuyo. At dahil sa init kaya nagsimulang masunog ang
paligid hanggang sa lamunin ng apoy ang buong gubat kaya nangingitim ang mga punong
kahoy. Ang iba ay naging abo pero ang iba ay nanatiling nakatayo kahit uling na.
Isang malakas na hangin lang ang katumbas niyon at babagsak ang buong kakahuyan. O
di kayay kaonting apoy lang at muling sisiklab ang buong gubat. Sana kung may
tubig ang lugar makakatulong ang apoy.

Forest fires gives way to new growth.

Pero sa kasalukuyang sitwasyon ng Tuskan, walang bagong sibol na tutubo.

Maingat ang hakbang ni Rai na tinungo ang bahagi ng gubat kung saan malapit sa
nayon. Napahinto si Rai ng may marinig itong mga yabag. Nagtatago sa isang
nangingitim ng malaking katawan ng puno si Rai. Sa di kaluyan ay may nakapilang
mga taong may bitbit na mga kagamitan sa pagbubungkal ng lupa. Kahit malayo ay
kitang kita ni Rai ang nakakahabag na hitsura ng mga ito. Gulanit ang mga
maruruming damit, halos buto't-balat ang katawan at ang iba ay may mga sugat pang
hindi hinihiwalayan ng langaw. Habang papalapit ay amoy na amoy ni Rai ang
masangsang na amoy ng mga ito. Nagpunta ang mga ito sa parte ng lupain kung saan
walang nakatanim, pagkadating ay kanya-kanyang bungkal ang mga ito sa tuyong lupa.

Ang sumunod na grupong dumaan ay mas maraming bilang ng tao pero mas maayos ang
hitsura ng mga ito kumpara sa nauna. Walang sugat at walang sumusunod na langaw
pero payat pa rin. Deretso ang mga ito sa taniman at kanya-kanyang trabaho. May
mga nagbabatay sa mga ito.

Kahit matindi ang sikat ng araw ay patuloy na nagtatrabaho ang mga ito. Walang
pahinga kahit tanghali na. Kahit tubig man lang ay walang ibinigay sa mga ito.
Ang kinahahabagan ni Rai ay ang naunang grupo. Napansin ni Rai na may butas na ang
lupang binubungkal ng naunang grupo na may sampu ka tao. Habang papalubog ang araw
ay hanggang tuhod na ang lalim ng butas na may tatlong metrong lapad.

Bago sumapit ang gabi ay tinawag ng nagbabantay sa mga taong nagtatrabaho sa

taniman. Umalis ang mga ito pabalik kung saan may mga nakatayong bahay. Nagtataka
si Rai ng ilang minuto na ang lumilas ngunit nanatiling nagtatrabaho ang naunang
grupo. Ang mga tagabantay na naghahatid sa mga nagtatrabaho sa taniman ay bumalik
at lumapit sa mga nagbungkal na mga tao. Nagulat si Rai ng biglang pinagsasaksak
ng mga ito ang mga walang laban na mga trabahador. May ilan na hindi kaagad
namatay at nagmamakaawa pa bago muling pinagsasaksak na naman ang mga ito hanggang
sa mamatay. Hindi makagalaw si Rai sa pinagkukublian. Nanginginig ang katawan sa
nasaksihan.

"Ilagay na iyan sa butas at takpan." Utos ng isang sa mga bantay na pumatay sa

sampu ka tao.

Parang walang nangyaring pinanuod nito ang pagtambak ng mga patay na katawan ng tao
sa butas. Pagkatapos matabunan ang mga katawan ay nagtatawanang umalis na ang mga
ito.

Gustong sumigaw at magwala ni Rai sa pinagsamang galit at awang naramdaman pero

alam niyang walang silbi kung gagawin niya iyon.

Nagtatagis ang bagang na naghintay si Rai.  Naghihintay na sumapit ang gabi...

•Note•It has been two weeks na hindi ako nagkapagsulat ng dahil sa One Piece!
Haiz! Kung alam lang ninyo kung gaano kadami ang mga sinimulan kung isulat na
kwuento pero hindi natatapos dahil sa "one piece"! Haiz! Next ud will be on
sunday! Please don't forget to vote!

Kiss! Kiss!xiantana🌹

=================

Fifty-three: Four Elements

Takipsilim....ay ang oras kung saan ang liwanag ay nagbigay daan sa dilim...

Pagsapit ng dilim ay lumabas si Rai sa kanyang pinagtataguan at naglakad palapit

kung saan nakalibing ang sampung pinatay. Ngayon lang narealized ni Rai kung bakit
malusog ang pananim sa lugar na iyon. Dahil kakaiba pala ang ginagamit na pataba
ng lupa.

Parang piniga ang puso ni Rai ng maalala ang dinanas ng sampung tao.  Hindi niya
maintindihan kung bakit kailangang magdusa ang napakaraming tao. "I'm so
sorry...hindi ko kayo naipagtanggol." Umiiyak na sabi ni Rai habang dahan-dahang
lumuhod sa lupa. Dumukwang ito at ibinaon ang kamay sa malambot pang lupa. "Pero
ipinapangako kong magbabayad ang mga gumagawa sa inyo nito. Malapit na ang
paniningil. At magbabayad ang dapat na magbayad!"

Ipinikit ni Rai ang mga mata at nagsalita sa malakas na boses na maririnig sa buong
lugar.  It was the only warning the people in Lagoon.  "Ang apoy ay liliyab at
tutupukin ang lahat ng madadaiti dito. Ang hangin ay tatangayin ang lahat ng
madadaanan nito. Ang tubig ay lulunurin ang lahat ng aagusan nito. Ang lupa ay
ibabaon ang lahat ng nakaapak dito. Maramdaman ninyo ngayon ang umpisa ng
paniningil ng mga elemento at ng inang mundo!" Verdict was given to the people of
Lagoon, the elements rise up to answer. 

Pagbukas ng nakapikit na mata ni Rai ay nasaksihan nito ang pagtugon ng apat na

elemento sa kanya.

Nakita ni Rai ang pag-alsa ng lupa na para bang isa itong alon. Isa lang ang
patutunguhan nito. Ang mismong bayan kung saan naninirahan ang mga tauhan ng hari.
Biglang lumakas ang hangin na hindi makikita sa dilim ng gabi ngunit sa bawat
madadaanan ay maramdaman ang hagupit nito. Namumuo ang apat na malalaking buhawing
unti-unting nagwasak sa mga bahay na dinadaanan. Ang tubig ay nakapagtatakang
unti-unting tumaas sa ibang parte ng lugar gayong walang maaring pangalingan nito.
Ang tanging lugar na hindi sinakop ng tubig ay ang lugar kung saan nananalasa ang
nagliliyab na apoy sa mga kabahayan at tao. Ang mga taong nakatakbo sa labas ng
bahay ay hindi rin nakaligtas, dahil bigla nalang iyong nilamon ng lupa.  Dahil din
sa malakas na lindol kaya hindi makatakbo ang mga tao.

The cry of the people begging for mercy was heard by deaf ears.  The elements
cannot hear them.  The only ears that can hear them was by a lone young woman who
choose not to listen.  But it doesn't meant that their death doesn't itched in her
very soul. 

Parang mga batang nakawala ang apat na elemento. Hanggang sa nagpasya ang inang
mundo na tapusin ang lahat. Ibinuka nito ang bibig at nilamon ang buong lugar,
maliban sa isang parte, ang bahay kung saan naninirahan ang mga trabahador.

Parang may kamay ang hanging tinuyo ang basang pisngi ni Rai. Na para bang
sinasabing hindi siya dapat umiyak. Napatayo si Rai ng may isang batang lalaking
tumatakbo palapit sa kanyang kinaroroonan. Malakas na umiiyak ito ay may
tinatawag. Napahinto ito ng makita siya.

Naintindihan ni Rai ang sinasabi ng batang lalaki. Tinatawag nito ang ama. Ang
mga trabahador na nakita niya kanina ay sumunod din sa bata. Iilan sa mga ito ay
umiiyak din.

Itinaas ni Rai ang kamay. Napaatras ang mga naroroon ng makitang unti-unting
bumuka ang lupa sa harapan ni Rai. May napahiyaw ng makilala ang tumambad na mga
patay na katawan ng mga kasamahan. Kanya-kanyang lapit ang mga ito at yakap sa mga
katawan. Marahil ay mga pamilya ng mga ito. At ang batang lalaki kanina ay yakap-
yakap ang patay na katawan ng ama nito.

Nagsisikip ang dibdib na tumalikod si Rai. Hahayaan niya ang mga itong mamaalam ng
mga minamahal. Kahit iyon man lang ay maibigay niya..

"My lady...

Napahinto si Rai sa paglalakad at muling humarap sa grupo.

"M-maraming salamat." Umiiyak na sabi ng isang babae at lumuhod. Sumunod naman

ang iba hanggang sa lahat ay lumuhod at kanya-kanyang pasalamat din. Hinawan ni
Rai ang mga balikat ng pinakaunang babaeng nadaanan at pinatayo ito.

"Paki-usap tumayo kayo." Ang sabi ni Rai gamit ang lenguwahe ng Tuskan. "Wala
kayong dapat ipagpasalamat. Ginawa ko lang ang aking tungkulin. Ngayong
nasaksihan ninyo ang galit ng mga elemento sana hinihiling kung pakaingatan ninyo
at arugain ang lupain."

"My lady, makakaasa kayo. Ipinapangako namin at ng mga magiging anak namin na
hindi na mauulit ang ginawa ng mga ninuno namin!"

"Maraming salamat. Siyam na araw mula ngayon ay muling maramdaman ng Tuskan ang
galit ng mga elemento. Nakiki-usap ako na sana manatili kayo sa lugar na ito
hanggang muling lumiwanag ang kalangitan at walang maglalakbay. Paglipas ng siyam
na araw ay may taong pupunta dito galing sa Saltain upang bigyan kayo ng mga
binhing maari ninyong itanim. Marami kayong mga hayop, pagkasyahin ninyo sa loob
ng siyam na araw para may makain kayo."

Isa-isang tumango ang mga naroroon at muling magpasalamat.

"Hanggang sa muli nating pagkikita." Paalam ni Rai at saka umalis. Sa di kalayuan

ay nakita ni Rai ang kanyang kabayong naghihintay sa kanya.

Muling naglakbay si Rai hangang sa makarating siya sa Lake Gamot. Ang Lake Gamot
ay ang pangunahing pinagkukunan ng tubig ng Tuskan noon. Ngayon ay ito nalang ang
"nag-iisang" pinagkukunan ng tubig. Kung wala ang lawa na ito ay siguradong wala
ng taong buhay sa Tuskan ngayon dahil walang nabubuhay na tao o organismo kung
walang tubig.

Naninibago si Rai sa nakita. Sa ilang araw na kanyang paglalakbay ay ito lang ang
lugar na may nakikita siyang malalaking puno ng kahoy, may berdeng kapaligiran.
Malaki ang lawa at malinis ang tubig. At gaya sa Lagoon ay tahimik ang
kapaligiran. Pero hindi nakaligtas sa kanyang pansin ang mga sundalong Tuskan na
nag roronda sa gilid ng lawa.

Nakapagtatakang may lawa pang natitira sa Tuskan. Tahimik na pinagmasdan ni Rai

ang lawa mula sa malayo. Maya-maya ay nasagot ang kanyang katanungan. Ang tubig
ay galing sa pinakamalaking lawa ng buong kontinente. Ang sagradong lawa ng
Elvedom.

Patuloy si Rai sa pagpasok sa mismong lungsod ng Lake Gamot. Dito ay marangya ang
pamumuhay. Malalaki ang mga bahay at sementado ang daan. Napahinto si Rai ng
biglang palibutan siya ng mga nakasakay ng kabayong sundalo ng Tuskan. Suot ng mga
ito ang kulay dilaw na uniporme na may insignia na cobra.

Kinalma ni Rai ang kanyang kabayo ng maramdamang natakot ito. Nakinig naman ito sa
kanya at ngayon ay matapang na nakatayo at hindi gumagalaw kahit na napalibutan
sila at paliit ng paliit ang distansiyang nakapagitan sa kanila at ng mga sundalo.

"Sino at ano ang kailangan nila sa Lake Gamot?" Tanong ng isa sa mga sundalo.

"Isang manlalakbay." Sagot ni Rai na hindi tinanggal ang hood sa ulo sabay hagis ng
isang malaking kulay pulang bagay sa paanan ng sundalo. Bumaba ang sundalo mula sa
sinasakyang kabayo at pinulot ang batong itinapon ni Rai. Ang bato ay kasing laki
ng kamao nito. Kumikinang ang bato ng tamaan ng sikat ng araw. Napasinghap ang
mga sundalo.
"Kailangan ko lang ng konting tubig na maiinom at matuluyan ngayong gabi. Bukas ay
maari na ninyo akong ihatid palabas ng inyong lugar. Saglit na nagkatinginan ang
mga ito at pagkatapos ay may dalawang sundalong lumapit kay Rai para maghatid sa
kanya sa isang bahay panuluyan.

Matataas ang magagandang gusali sa Lake Gamot. Kakaiba din ang hitsura ng mga tao
doon. Ibang-iba sa mga lugar na nadaanan ni Rai na halos buto't balat nalang. Dito
malulusog at magagara ang mga damit. Saan man tumingin si Rai ay may mga sundalong
nagbabantay.  Mukhang dito nakatira ang ibang mayayaman na tao sa Tuskan.  

Interesting....

•note•Salamat sa paghihintay!  Please don't forget to vote!

=================

Fifty-four: Palan

Kanina pa pinagmasdan ni Merlinda ang babaeng costumer. Sa tagal na panahon niya

sa Palan at sa pag-aasikaso niya sa kanyang tanyag na Tea House ay ngayon lang niya
nakita ang magandang babae. Kanina pa ito mag-isang nakaupo sa isang pang-apatang
lamisa, mukhang may hinihintay. Pino at halatang aral ang kilos ng babae. Mahaba
ang tuwid na buhok nitong hindi pantay ang pagkakagupit, mas maiksi sa harapan na
hanggang panga at ang likod ay abot hanggang baywang nito. Sa bawat paggalaw ng
ulo ng magandang babae ay sumusunod din na parang tubig ang buhok nito na sa
sobrang itim ay akalain mong dark violet ang kulay. Kumikinang ang parang kwentas
na nakapalibot sa ulo nito . Malalaki ang bilugang mga mata nito na kulay bughaw.
Makapal na kilay at malalantik na pilikmata. Maliit ngunit matangos na ilong at
perpektong hugis na labi.

Gaano man kaganda ng babae ay walang  naglakas loob na lumalapit dito o nagtangkang
kausapin man lang ito. Iyon ay dahil sa suot na damit ng babae. Simple ang A-line
green na mahabang damit nito. May mahabang manggas na masikip mula siko at
maluwang pababa patungo sa pulsuhan. Pinatungan ito ng makapal na dark green na
robang nakatayo ang kuwelyo. May gintong desinyo mula kuwelyo hanggang laylayan.
Mas maiksi ang roba kaysa suot na damit ng babae. Isa itong tradisyunal na damit
ng isang Mage noong unang panahon. At hindi lang iyon may nakasabit na kulay
gintong kwintas sa leeg nito na hanggang dibdib na may pentagram na palawit na may
iba't-ibang kulay na batong palamuti.

Patuloy na tahimik na nakaupo ang babae hanggang sa may pumasok na dalawang

magkasing tangkad na lalaki sa loob ng Tea House. Parehong gwapo ang dalawa pero
halatang mas matanda ang isa at mas pormal ang suot nito.   Ang isa naman ay
halatang sundalo base na rin sa suot na uniporme nito. Palingalinga ang dalawa
hanggang sa kinalabit ng nakauniporme ang kasama at itinuro ang kinaroroonan ng
magandang dalaga.

Napahawak sa dibdib ang matandang lalaki ng makita ang magandang dalaga. Malalaki
ang hakbang na nilapitan ito. Nagpaiwan ang kasama nito at hinayaan ang kasamang
makalapit sa dalaga.
Napalingon at nagtama ang tingin ng dalawa at dahan-dahang tumayo ang magandang
dalaga. Huminto ang lalaki di kalayuan sa babae at ibinukas ang dalawang kamay.
Mukhang iyon lang ang hinihintay ng dalaga dahil patakbong lumapit ito sa lalaki at
pumaloob sa mga bisig ng lalaki.

Hindi alam ni Merlinda kung sino ang dalawa pero nakakaantig damdamin ang
nasaksihang tagpo. Napatingin si Merlinda sa mga tao sa loob, mukhang hindi lang
siya nag-iisa sa nararamdaman.

Matagal ang yakapan ng dalawa na para bang ayaw bitiwan ang isa't-isa. Bumitiw
lang ang lalaki upang pagmasdan ang babae at muli na naman niyong niyakap. Muling
bumukas ang pintuan ng Tea House at tumambad doon ang isang pamilyar na babaeng may
malaanghel na kagandahan kasama na nakaabresyete sa isang matangkad at gwapong
binata. Mamahalin at magaganda ang suot ng dalawa. Parehong seryoso ang mukha na
halatang nag-alala. Natigilan ito ng makitang may kayakap ang mayamang lalaki
kanina. Inalis ng babae ang kamay sa pakakaabresyite sa binatang lalaki at lumapit
sa mayamang lalaki.

Natutop ni Merlinda ang dibdib! Oh! Oh! Naku naman! Baka ibang babae ng lalaki
ang katagpo tapos dito pa mahuhuling nagtagpo sa Tea House ko! Wag naman sana!

"B-bren?" Maririnig sa buong silid na tawag ng kararating na babae mula sa likuran

ng lalaki. Lumingon ang lalaki at nakangiting inalis ang katawang nakaharang sa
pagitan ng babae kanina at ng babaeng kakapasok lang. Napasinghap ang kararating
na babae at naitakip ang dalawang kamay sa bibig sa sobrang gulat marahil.

"Mama!" Sabi ng isa at lumapit ito sa babaeng parang itinulos sa kinatatayuan.

Tinanggal ng babae ang kamay na nakatakip sa bibig nito at itinaas ito patungo sa
mukha ng magandang babae at parang hindi makapaniwalang hinaplos ang mukha ng babae
habang walang humpay ang pagtulo ng luha sa mga mata ng dalawa.

Mama? Anak niya?

"Oh god! You are real!" Parang hindi pa rin ito makapaniwala kahit hawak-hawak na
nito ang mukha ng anak nito. "Brynna! Oh my god my Brynna...akala ko hindi na
kita muling makikita anak."

"Ma..." Naiiyak na ring sabi ng magandang dalaga sabay yakap sa babaeng ina pala
nito. Kaya pala pamilyar sa kanya ang mukha ng malaangel na babae kasi ina pala
ito sa magandang babaeng kanina pa niya pinagmasdan.

Hay, bakit ba nasa kanila na lahat ng kagandahan sa mundo? Kahit na ba moderno na

ang Palan at marami ng natuklasang gamot na nagpapabago sa hitsura ng tao ay unfair
pa rin dahil ang dalawang babaeng nagyakapan ay hindi na kailangan ng mahika o
gumastos para gawin iyon.

Napansin ni Merlinda na bumulong ang lalaki sa dalawang babae pagkatapos ay inaya

nito na lumabas ang dalawa. 

Bago pa man makalabas sa pituan ang tatlo ay lumapit kay Merlinda ang matangkad na
binata na nakatayo lang kanina sa may pintuan.  May inabot ito sa kanya pagkatapos
ay nagpaalam.  Yumukod at nagpasalamat si Merlinda pero hindi na ito narinig ng
binata dahil nakalabas na ito.  Noon lang tiningnan ni Merlinda ang ibinigay sa
kanya.  Isa iyong velvet na coin purse at ng buksan nito ay napasinghap si
Merlinda.  Puno iyon ng gold coins.  Ang halaga niyon ay sapat na para mamuhay si
Merlinda ng hindi nagtatrabaho sa loob ng maraming taon at kung matipid siya ay
baka hanggang pagtanda na niya.   Parang gustong halikan ni Merlinda ang dalaga
kanina dahil pinili nito ang Tea House niya.  Tama nga ang hinala niya.  Higit pa
sa mayaman ang mga ito. 

Pagkaalis ng pagkaalis ng mga ito ay napansin ni Merlinda na daig pang parang mga
bubuyog na nagbubulungan ang kanyang mga customer.   Hindi naman niya masisisi ang
ang mga ito kahit siya ay na curious mga kakaalis lang na mga tao. 

Habang abala sa pag-aasikaso sa mga customer ay muling napalingon si Merlinda ng

may namataang pumasok sa Tea House nito.  Agad na sumilay ang mga ngiti sa labi
nito ng makilala ang bagong dating at masayang sinalubong ito. 

"Xander!  It's so good to see you.  Kailan ka pa dumating?"

"Kumusta ang maganda kong Auntie?" Nakangiting bati ni Alexander sabay saglit na
niyakap ang tiyahin.

"Hmp! Bolero!" Sabay paberong inirapan ang pamangkin.  "Halika, doon tayo sa loob
at marami akong gustong malaman sa lakad mo." Aya nito kay Xander na sa bihirang
pagkakataon ay nakangiti.

~~~~*•*~~~~~

Dalawang magkakasunod na magarbong karwahe ang huminto sa harapan ng isang malaking

Manor.  Sa likuran ay nakasunod ang mahabang prosesyon ng mga tagabantay.   Nasa
gitna ng malaking lupain ang Manor. 

Kahit nasa labas pa sila ng mataas na bakal na gate ay kitang-kita ni Brynna ang
laki at ganda ng lugar.  Mula gate patungo sa malaking pintuan ng Manor ay may
dalawang metrong lapad na bermuda grass.  Half-way ay may bilog na isang lily
pond.  Sa bawat gilid ay ang cobbled stone walkway.  Sa bawat gilid ay may mga
matatayog na puno at mga bulaklak na iba't-ibang kulay at klase.  Pero kapansin-
pansin sa lahat ang kulay violet na mga bulaklak.  Alam ni Brynna na ang kulay
violet sa Palan ay kulay ng mga dugong bughaw at pagdadalamhati.

Bumukas ang gate at pumasok doon ang kanilang sinasakyan at huminto sa mismong
harapan ng Manor. Nakahilira ang napakaraming alipin sa gilid na pawang nakayuko.
Ang may edad na Butler ay sumalubong sa kanila. At pagkatapos ng maraming "your
graces" sa wakas ay nakapasok na sila Brynna sa marangyang bahay. Sa loob ay
kapansin pansin ang mataas na paikot na staircase. Halatang mamahalin ang mga
gamit sa loob. Mga vases, paintings, music instruments at sa kaliwang bahagi ng
bahay ay mayroong dalawang mahahabang puti na upuan at apat na maliliit. The
rectangle glass table have a globe light under it making the table glow with just
enough light not to hurt the eyes.

Pero nang mapatingin si Brynna sa mga tao roon ay muli siyang pasimpleng lumapit sa
ama at bumulong. "Pa, may isang malaking silid ba dito na magkasya tayo at may
privacy?"

"Of courae, lets go to my old study. Gusto mo bang doon tayo mag-usap?"

"Yes please papa." Alam ni Brynna na nagtataka ang ama pero hindi ito nagtanong.
Nauna na mga magulang ni Brynna na umakyat sa hagdanan at patungo sa silid aklatan.
Susunod na rin sana si Brynna pero bago siya makaakyat ay napansin ni niya ang
dalawang lalaking papasok.  Napakunot noo si Brynna dahil pamilyar sa kanya ang
lalaki.  "Bryan?"

"And here I thought you have forgotten about me." Nakangiti itong lumapit kay
Brynna at walang pasabing niyakap ang dalaga.  Sa tangkad nito ay umangat sa sahig
ang mga paa ni Brynna.  "Wow!  You've grown a little bit sis!"  Natatawang biro
niyo sa height ng bunsong kapatid.

Tinampal ito ni Brynna sa dibdib bilang ganti. Natawa naman ito.  Kakababa palang
ni Brynna galing sa pagkakayakap ng kapatid ng muli na naman itong hinila ng isa
pang lalaki na kasabayan ni Bryan.  Muli na namang umangat ang paa ni Brynna sa
sahig ng niyakap siya ng hindi pa nakilalang lalaki.

"Uncle Brandon!  Oh I miss you!"

"I missed you too little miss!!"  And squeeze Brynna one more time before letting
her go.  "Nasaan ang mga magulang mo?"

"Nasa study ni Papa.  Tara at baka naiinip na ang mga iyon." 

"Sige dahil baka gabihin tayo sa dami ng gustong itanong ng mama mo sayo." Biro ni
Brandon.

Napangiti naman si Brynna.  Tama naman ito.  Alam niya rin na obligado siyang
sagutin ang mga tanong ng mga magulang.  Sana lang pagkatapos niyang magkuwento ay
maintindihan siya ng mga ito.  At nang mga magulang ng mga kaibigan. Naisahan na
naman siya ng mga ito.   Ilang araw palang mula ng maghiwahiwalay silang apat pero
namimiss na niya ang mga kaibigan.

Better to get this over with so she can get on to more pressing matters.

"Let's go." Aya ni Brynna sa dalawa.

•pambawi ko noong Sunsday na hindi ako nakapag UD! Please don't forget to vote!
Enjoy reading! Kiss! Kiss!🌹

=================

Fifty-five: WingedShadow

Pinili ni Brynna na umupo sa tabi ng ina sa mahabang sofa.  Ang ama nitong si
Brennon ay naupo isang pang-isahang upuan. Si Bryan ay mas piniling tumayo malapit
sa bintana at ang Uncle Brandon naman ni Brynna at nakatayo malapit sa pintuan.

Hindi na nagpaligoy-ligoy pa si Brynna. "Buhay kaming lahat at nasa mabuting

kalagayan. Ilang araw palang kami nakabalik sa mundo natin. Ang huling naalala ko
ay ang Duel at Markings pagkatapos ay tinangay kami ng parang ipo-ipo at nagising
nalang ako na nasa isang di pamilyar na lugar. Ang mundo ng walang hanggang
Takipsilim o mundo ng Takipsilim. Nasa magkaibang panig kaming apat sa mundo na
iyon. Nakarating kami doon dahil kailangan. At kung ano man iyon ay mas mabuti
pang hindi na ninyo malalaman. Ang totoo niyan, pakiramdam namin ay ilang buwan
lang kaming nawala pero ng muli kaming magkita sa mundo na iyon ay nagtaka kami
dahil iba na ang hitsura naming apat. Hindi namin agad napansin iyon dahil maliban
sa aming apat ay wala ng ibang tao sa mundo na iyon. Nalaman lang namin ang
dahilan ng pagbabago ng anyo namin ng makabalik kami sa mundo natin. Magkaiba kasi
ang oras sa mundo na ito sa mundo ng Takipsilim." Napalunok si Brynna. Pilit na
pinaglabanan ang kaba sa ipapasabog na balita sa lahat.

"Bago ang lahat ay may ikukwento ako sa inyo."

Worldlore

"According to the WorldLore, when our world was created, there was only the
elements. Ignis, Aer, Aqua and Terra. When there is water, air, heat and soil
there is life. So life was born onto this world. Though the four elements created
life, it can also destroy. Fire burns, air blows, water flows and earth grow.

When the gods saw the destruction caused by the four elements, he decided to reign
them in. The gods created another. The Fae.  They are one with nature and have of
course the power of nature. The Fae queen became the guardians of the elements. 
But Destiny intervened.  The queen fall in love with a mere mortal. Her love leads
to the fall of the Quoria Empire. The queen did not just cursed the land to suffer
but imprison the sentient elements that the Mages manipulates.

"Hija, ano yong sentient elements na sinasabi mo?"

"Sentient elements like us have a mind of it's own. They allows people with elf
blood to manipulates them." sagot ni Brynna.

Halata sa hitsura ng ama ni Brynna na mas lalong naguluhan ito, kaya nagpatuloy si
Brynna sa pagpaliwanag. "Habang nasa Takipsilim kami ay napag-alaman namin na
hindi lang apat kundi may anim na mga elemento. Ignis, Aqua, Terra, Aer, Aether or
spirit and Chaos. Aether is an intangible element. It is mysterious, elusive and
powerful. It is everything and nothing. And the sixth element is Chaos. The
void, infinite darkness."

"HIja, I hope you understand that what you just told us is a lot to take in. It
defies our life long beliefs. At anong kinalaman niyan sa inyong apat?" Tanong ni
Brennon.

"Dahil kaming apat ang napili na maging tagabantay Hindi lang tagabantay ng mga
elemeto kundi tagabantay ng buong mundo."  Halos bulong lang iyon na sagot ni
Brynna.  "There's more."  Napalunok si Brynna.  Kung siya lang ang masusunod ay
ayaw niyang siya ang maghatid ng masamang balita sa  mga magulang.  Pero wala
siyang pagpipilian.  Tumingin si Brynna sa kanyang ama.  Ang kulay bughaw nitong
mata ay kahit papaano ay nagbibigay lakas sa kanya.

"There are mages who used chaos magic in our world."

"Dark Magic?  Sorcery anak?" Nagtatakang tanong ni Brennon.

"Hindi papa.  Iba sa sorcery.  Ang sorcery ay gumagamit ng spells at minsan

tumatawag ng mga espiritu. Ang sinasabi ko ay ang mga Mages na tumatawag sa itim na
kapangyarihan.  Kapangyarihan na kayang sirain ang buong mundo." 

"Bree, paano mo nalaman ito?  At paano ka nakakasiguro na nasa mundo na natin ito?"
Tanong ni Bryan.

"Kung natatandaan ninyo ang nangyaring Black Fever sa Brun noon.  Ako at si Tara ay
ang tanging nakaharap sa mga mages na may kagagawan niyon.  Hindi sila
pangkaraniwang Mages.  Sobrang lakas nila at kaya hindi namin agad natalo ang mga
mages na iyon ay dahil hindi kami sanay sa naramdaman naming kapangyarihan.  Kahit
mapalapit ka lang sa mga mages na gumagamit ng dark magic ay nauubusan ka na ng
lakas.  Na para bang sinisipsip nito ang pagkatao mo."

"Iyan ba ang rason kaya narito ka sa Palan?" Tanong ni Lyla.

"Oo mama.  At makikiusap ako na sana hayaan nyo muna akong manatili dito. Ang
Quoria, Brun at La Fun ay kilala namin ang mga pinuno.  Pero kailan kong malaman
ang katayuan ng hari at reyna ng Palan. Kailangan kong malaman kung aling
kaharian ang kalaban at kaaway."

"Sino ba talaga ang kaaway?  Ang hari ba ng Tuskan?" Tanong ni Brandon.

"Hindi ko iyan masasagot sa ngayon Uncle Bran.  Iisa lang naman ang kakaharapin na
kalaban ng mundo natin.  Hindi ko alam kong paano sabihin ang tunay niyang pangalan
pero sa lenguwahe na naintindihan natin ay tinatawag siyng HighKing Vagnar Angul."
"Angul? As in Demon?" Hindi makapaniwalang tanong ni Brennon.

"Oo papa. Sa iba't-ibang mundo ay tinatawag siya sa iba't-ibang pangalan pero

tanyag siya sa tawag na HighKing of Chaos. The destroyer of worlds."

"Hija, sigurado ka ba sa mga sinasabi mo?" Paninigiro ni Brennon.

"Papa, pakiusap maniwala kayo sa akin bago mahuli ang lahat!"  Sa kagustuhang
maniwala ang ama ay hindi sinasadyang lumakas ang boses ni Brynna.

"Hija, hindi sa hindi kita pinapaniwalaan.  Ang nais ko lang ay makasiguro.  Dahil
kung totoo ang sinasabi mo ay hindi lang kailangan malaman natin kung sino ang
kakampi sa kalaban kundi kailangan din nating maghanda. At hindi rin kami papayag
na mag-isa ka dito. Alam na namin ng mama mo ang tingin ng mga tao sayo dito sa
Palan noon kaya hindi namin hahayaan na magpatuloy iyon."

Namula si Brynna sa hiya. "Pa, matagal na po iyon. It doesn't matter to me before

or now. I have friends and family that matters and love me, I couldn't asked for
more."

"It does to me love." Bagaman malumanay ang pagkasabi niyon ni Lyla pero halatang
may himig galit iyon. "You are my only daughter. The only daughter of
WingedShadow. Hindi ako makakapayag na alipustain ang aking anak."

Natigilan si Brynna. "Anong WingedShadow Mama?"

Nagulat si Lyla sa tanong ni Brynna. "Oh hija! You didn't know?" Umiling si
Brynna.

"I'm so sorry hija, Nakalimutan ko sigurong sabihin sa iyo. I am not always a

Lancaster hija. Your father is "the" Lancaster not me. That is why your Uncle
Brandon is a Lancaster as well. I am from the house of Wingshadow. Hindi ko
ginamit ang pangalan ko gaya ng nakaugalian dahil sa kagustuhan ko at ng hari na
magpatuloy ang pangalang Lancaster. I am an only daughter of an Earl hija."

"You mean to say I have grandparents?" Namanghang tanong ni Brynna, na excite.

Malungkot na napangiti si Lyla. "Sorry love, matagal ng patay ang mga magulang
ko. Isa sa mga dahilan kaya hindi natin napag-usapan ang tungkol sa mga magulang
ko ay dahil hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap ang nangyari sa kanila."

Tumayo si Brynna at nilapitan ang ina ay saka niyakap. "I'm sorry too mama."

Malungkot ang ngiting yumakap si Lyla sa anak.

"So, I am a Countess." patuloy na kuwento ni Lyla. "At hindi lang yan hija. I
have so many titles as well being the only heir. A Baroness two times, and a
Viscountess. Iyon ay dahil mayaman ang bawat isa sa mga magulang ko. Ang tanging
nakakaangat sa akin dito sa Palan ay ang mga royal bloods at ang mga Blackthorn.
Kung alam ko lang noon ang ginawang pagtrato nila sa iyo, baka ipinagiba ko na ang
Academy na yan. Hell freezes over before they can treat my lovely daughter like
that again!" Matigas na banta ni Lyla.  "That is why if you really wanted to stay
here, I need to introduce you to everyone."

"Ma, plano ko sana na gumalaw dito ng hindi nakakaakit ng atensiyon. Kung gagawin
mo yan, lahat ng mga tao ay lalapitan at kakausapin ako."

"Isn't that a good thing Bree? It would be easier for you to know a lot of
things. Tell me, how are you going to get near the blue bloods? Do you have any
plans already?" Napatitig si Brynna sa kapatid. Tama nga naman ito. Ano ang
magiging rason niya para makalapit sa mga dugong bughaw kung isa lamang siyang
Brynna Whitethistle?

"No, I don't have plans yet." Amin ni Brynna.

"Okey so that settled everything. We will have a grand ball in this house."

"No mama." Tanggi ni Brynna.

"Akala ko ba sang-ayon ka na hija?" Naguguluhang tanong ni Lyla.

"Ma, pwede namang si Bryan ang magpakilala sa akin sa hari at reyna. Kung maari
sana ayokong malaman ng nakakarami ang tungkol sa akin. Many years ago, itinago
ako ni Mama Sola dahil sa banta ng buhay ko. Ten years ago I was at Brun fighting
the Black fever. I was also at La Fun. Somehow, someone will make a connection
and found out it was me. Ayokong mamilegro ang mga kaibigan ko. They are out
there ma, pa. Very far away. This is our only advantage and I don't want to lose
it because of me."

"You mean Tara, Tempest and Seregon?"

"Oo pa. Tara is..."

"Bree, sabihin mo sa amin kung nasaan sila. I might be able to help them, I have
connection all over the continent."

"Salamat Uncle Brandon. Pero sa ngayon ay hindi ko masasabi sa iyo. Pero mamaya
pagkatapos mag takipsilim malalaman mo."

"Anong meron mamaya hija?" Curious na tanong ni Brennon.

"Mamaya papa makikita mo, -ninyo. Kaya ko kayo ipinatawag dahil kahit kailan ay
wala akong alam sa labanan kaya kailangan ko ang tulong ninyo. Pero bago iyon,
maari ko bang makausap ang mama ng sarilinan?" Paki-usap ni Brynna sa ama.
Nakakaintinding tumango naman ito. Nauna ng lumabas si Brandon, magkasabay naman
si Bryan at Brennon na lumabas sabay sarado sa pinto.

"Bree, what's wrong?" Nagtatakang tanong ni Lyla sabay hila kay Brynna at pinaupo
tabi.

Hindi agad nakapagsalita si Brynna pero unti-unti ng naninikip ang dibdib sa

magkahalong naramdaman.

"Love you're scaring me." Nag-alalang tanong ni Lyla sabay sapo sa mukha ng anak
at inangat iyon para magtama ang kanilang paningin.

"Ma, may ipapakita ako sa iyo. Please ma, kahit anong makikita mo, ako pa rin
ito."

"Of course hija. Kahit malayo na ang hitsura mo sa Brynna ko pitong taon na ang
nakaraan ay alam kong ikaw ang Brynna ko. Now show me."

Dahan-dahang tumayo si Brynna at naglakad papunta sa gitna ng silid. Ipinikit ang

mga mata.

Unti-unting naramdaman ni Brynna ang pagbabago sa katawan at kapangyarihan.

Pagbukas ng kanyang mga mata at una nitong nakita ang nanlalaking mga mata ng ina.

Nanginginig ang kalamnan na dahan-dahang tumayo si Lyla. Ang kaninang dalagang

nakatayo sa harapan ay napalitan ng ibang anyo. Her face is still her Brynna pero
ang gilid ng mukha nito ay napapalibutan ng parang maliliit na ugat na kulay berde.
Ang buhok nitong itim ay may halong berde.  Kumikinang ang suot na damit nito na
nagmistulang buhay na gumagalaw na parang isinasayaw sa hangin. Ang suot na
kuwentas nito ay umiilaw ang ibat't-ibang kulay na mga bato.

"Y-you look like a goddess hija..."nababaghang sabi ni Lyla. "And I can feel your
tremendous power. Nanayo ang balahibo ko." Amin ni Lyla sabay haplos ng mga braso
na para bang giniginaw ito. "I'm so proud of you love..." Sabay lapit at yakap kay
Brynna. "And this makes me so happy. At least now, I will not be so worried about
you." Walang takot na sabi ni Lyla kay Brynna. "Habang ipinagbubuntis kita, alam
ko na special ka. Naramdaman ko ang lakas mo. Ang kapangyarihan mo. Alam ko na
mas malakas ka pa kahit ipagsama pa ang kapangyarihan namin ng ama mo. Brynna,
there is nothing you can do, or will become that will make me renounce you as my
daughter. You are my flesh and blood. Walang ina ang magtatakwil at magkaila sa
kanilang anak. My love for you, and your brothers knows no bounds. Hindi ko lubos
maisip kung bakit naisip mo na itatakwil kita kung magbago ang hitsura mo?" Naiiyak
na sabi ni Lyla.

"I'm sorry mama...gusto ko lang masiguro na maliban sa mga kaibigan ko na

tatanggapin ako kahit anong mangyari. Ang totoo, kahit ako ay natatakot sa
kapangyarihan ko." Amin ni Brynna.

Nahabag naman si Lyla sa anak. Ang iba naghangad ng malakas na kapangyarihan pero
hindi ang kanyang Brynna. Naawa din siya sa laki ng responsibilidad na nakaatang
sa balikat nito at sa tatlo pang mga kaibigan. "Pakatandaan mo lang palagi Bree na
nandito kami ng papa mo at ng mga kapatid mo. Always."

"Thank you ma, I missed you."

"Me too hija, more than you can ever know..." sagot ni Lyla. Walang duda na ang
lahat ng sinabi ng anak ay pawang katutuhanan. Kahit siya man ay may kakaibang
nararamdaman.

***Note***

please don't forget to vote!!! have a great Sunsday everyone!!!

=================

Fifty-six : Quoria

Rukai Palace

Three of the most powerful aristocrat in Quoria gathered infront of the throne.
Argel Deepwater, head of the Deepwater family. Garth Airblower, oldest son of
Bartholomeo head of the Airblower family. And Lady Seaver.

It was Master Argel Deepwater who spoke first. "When are you going to choose a
successor you majesty? It has been seven years since Prince Seregon was gone. I
think it is high time to accept the fact that the possibility that he might never
come back or that he is dead."

(Nagbubulungan na mga tao)

"Hanggang ngayon talaga hindi pa matanggap ng hati at reyna na hindi na talaga

babalik si Prinsepe Seregon."

"Dapat lang naman talaga na maghintay ano! Bilang isang magulang panghahawakan mo
talaga gaano man kaliit ang pag-asang bumalik ang iyong nawawalang anak." Sabi pa
ng isang Ginang na nasa gilid habang naghihintay kagaya ng lahat na mga tOng
naroroon sa sagot ng hari.

"Tama naman talaga. Matagal na walang balita sa prinsepe kaya napapanahon na

napumili ng tagapagmana lalo na at walang ibang anak ang mahal na hari at reyna."
Ayon pa ng isa.

Napabuntong hininga si Camthaleon. Hindi malaman kung paano ba nito sasabihin sa

mga ito upang maintindihan kung bakit hanggang ngayon ay malakas pa rin ang
paniniwala nito na babalik ang anak na si Seregon.

Halos pitong taon na ang nakaraan ng biglang hinigop si Prinsepe Seregon kasama si
Tempest, Brynna at Tarieth. Walang makapagsabi kung nasaan ang mga ito. Pero
sinisiguro ni Karess na babalik ang apat kaya hindi sila nawawalan ng pag-asa.

Batid ni Camthaleon ang dahilan kung bakit ginawa ito ng tatlo. Hindi siya
ipinanganak kahapon para hindi niya malaman kung ano ang nagtulak sa mga ito na
gawin ito. Dahil kay Valerya. Sa mga nakalipas na mga taon simula ng mawala ang
anak ay umaktong tagapagmana na si Valerya sa kaharian. Sa unang mga taon ay hindi
pa nito ipinakita ang motibo ngunit simula ng umalis ang kanyang Commander General
na si ViticiPrema kasama ang asawa nitong si High Lord Firen ay unti-unting lumabas
ang totoong kulay ni Valerya. Sa unang mga taon ay pilit nitong inilapit ang sarili
sa kanyang asawang si Nienna. At the pretence of wanting to console his wife after
being brokenhearted at the disseverance of their son and daughter. Until now,
except for few trusted individual, none knows about their daughter. Kung alam lang
nito na matagal ng hindi tagapagmana sa truno ang anak na Seregon. Kahit na siya ay
hindi na ang hari ng Quoria. Napangiti si Camthaleon sa naisip.

"Master Deepwater, Master Airblower and Mistress Saever. Alam ko ang nais ninyong
mangyari at naintindihan ko." Sabay matiim na tiningnan ang bawat isa sa tatlong
kaharap.

Sa ginawa ng hari ay naging alumpihit ang tatlo.

"Kaya pag bigyan ko kayo sa inyong kagustuhan. Simula sa araw na ito ay si Valerya
na ang susunod na tagapagmana ng truno hanggat dumating ang oras na bumalik ang
totoong tagapagmana." Malakas na anunsiyo ni Hari g Camthaleon.

Nagulat man si Reyna Nienna ay hindi ito nagpahalata. She knows what her husband's
declaration means. He just put their lives and the lives of their children in
danger. Pero malaki ang tiwala niya sa kanyang asawa kaya tahimik si Nienna.

Ang hindi pagiging tahimik ni Reyna Nienna ay iba naman ang ipinakahuligan niyon sa
mga taong naroroon. Dahil hindi sinalungat ng reyna ang ang hari kaya akala ng mga
naroroon na tinanggap ni Reyna Nienna si Valerya bilang bagong tagapagmana.

Habang nagbubunyi ang mga taong naroroon ay lumapit ang tapat nantauhan ng hari ay
may ibinigay dito. It was a letter with the seal of the Duke of Lancaster.
Napakunot noo si Camthaleon sabay binuksan ang sulat.

News has arrive today. We are on our way to confirm.

Though the letter was vogue Camthaleon is aware of it's meaning. It is the news
that they all have been waiting and praying for.

Halos mabingi si Camthaleon sa lakas ng kabog sa kanyang dibdib saka napapikit. He

silently whispered thanks to the creature for this wonderful news. Kahit hindi pa
napatunayan ni Brennon ay alam ni Camthaleon na malaki ang posibilidad na genuine
ang balitang natanggap ni Brennon. Dahil sa unang pagkakataon na may dumating na
balita. Walang maliit o malaking inpormasyon , kung ito ay tungkol sa apat na
bata.

"Now, I think we are done here." Hindi na nito hinintay na sumagot ang mga taong
nasa harapan. Tumayo na ito at kasama ang asawang nilisan ang lugar. Hindi na
makapaghintay si Camthaleon na ibalita sa asawa ang nalalaman.

Kurlaz

Sa ilang araw na pananatili ni Valerius sa Kurlaz ay marami na siyang nalalaman.

Bago siya gagawa ng hakbang ay kailangan muna niyang ipaalam sa kapatid ang kanyang
nalalaman.

SA paglubog ng araw ay nasa sariling silid na si Valerius at nakaupo sa isang kahoy

na silya at tahimik na naghihintay.

Baltaq

Sa ilang araw na pagmamanman niya sa Baltaq ay marami na siyang nakalap na

impormasyon. Panahon na para sa napag-usapan nilang oras na ipaalam sa isa't-isa
ang mga nalalaman. Pagkatapos na masiguro ni Iolanthe/Tempest na walang iingay na
lalabas sa sariling silid ay hinila nito ang isang silya at umupo doon habang
naghihintay.

Palan

Kanina pa nagpaalam si Brynna sa kanyang mga magulang na magpahinga muna saglit.

Tahimik na umupo si Brynna sa malambot na upuan sa loob ng marangyang silid saka
naghihintay.

Tuskan

Pagkatapos ng nangyari sa Lagoon ay muling naglakbay si Rai. Hula niya ay malayo-

layo pa ang susunod na bayan. Kaya wala siyang mapagpilian kundi ang magpalipas ng
gabi sa daan. Pagkatapos asikasuhin ang kabayo ay saka kumain sa Rai.

Habang papalubog ang araw ay nakaupo si Rai sa damuhan. Ipinagkrus nito ang binti
at saka pinagmasdan ang araw habang unti-unti itong bumaba at napalitan ng buwan.
Bagu tuluyang dumilim ay nagsimula na si Rai. Ipinikit nito ang mga mata at
tinawag ang kapangyarihan. Agad naramdaman ni Rai ang init na pagtugon ng apoy.
Pagkaraan ng ilang saglit ay ibinuka nito ang mga mata at itinaas ang kaliwang
kamay. Sa harapan nito may unti-unting hugis na namumuo. Dalawang magandang babae
at isang lalaki.

Ang kapangyarihan na ito ay tinatawag nilang Mirage. Ginagamit nila ito sa mga
pagkakataong kailangan nilang mag-uusap kahit saang panig ng daigdig pa ang bawat
isa. Mas maigi ito kaysa telepathy dahil nagkikita pa nila ang isa't-sa na para
bang magkaharap lang sila.

"Hi guys!" sabay na bati pa ng apat sa isa't-isa. 

"O, Bree bakit ka nakasimangot?" natatawang tanong ni Seregon kahit alam na nito
ang dahilan.

"Nagtanong ka pa! Nahirapan kaya akong ipaliwanag sa mga magulang ko ang nangyari
sa atin." nakalabing sagot ni Brynna.

"How was it?" nag-alalang tanong ni Tarieth.

"Wala namang problema. Sobrang nasiyahan ang mama. Hindi ko pa nakita si mama
Sola pero bibisita din siya dito. Ipinaalam na rin ng papa sa mga magulang ninyo
ang balita na narito na tayong lahat sa Elvedom." Pagbabalita ni Brynna sabay
tingin kay Tara.  "How was it?" Tanong ni Brynna patungkol kay Tara.

Saglit na natahimik si Tara sa tanong ng kaibigan.  Ang tinutukoy ni Brynna ay ang

ginawang pagmamatyag at pangangalap ng impormasyon ni Tarieth sa Tuskan.

Nakabalik silang apat mula sa Mundo ng Takipsilim sa pamamagitan ng kaparehong

portal na ginamit nila noon.  Pero sa pagkakataong ito ay doon sila inilabas sa
mismong silid nilang apat noon sa University.  At hindi lang iyon, naroon si Karess
na siyang pumalit kay Firen bilang HeadMistress sa University.  Kay Karess nila
lahat nalaman na pitong taon na pala ang nakalipas simula ng magpunta sila sa mundo
ng takipsilim.

Sa loob ng pitong taon ay maraming nabago sa kanilang apat.  Maliban sa mundo ng

takipsilim ay may iba pa silang mga mundo na pinuntahan.  They spent years or
sometimes months in one realm.  It was part of their training.  Noon nila nalaman
kung gaano kalawak ang sanglibutan at kung gaano ka liit ng Elvedom.  Elvedom was
just one of the million worlds. 

Sa ibat-ibang mundo na kanilang napuntahan ay marami silang natutunan at nalalaman

na mga importanteng bagay.  They didn't just learned, they also made friends and
met different kind of races.  And most of all, they also battle enemies.   What
they didn't realized was that the same enemies that they have been battling before
would find their home world.  Kaya naman ng maramdaman ng bawat isa ang
kapangyarihan ng kaaway sa kanilang mundo ay agad na gumawa silang apat ng
imbistigasyon.  All four of them went to different kingdoms in their continent.  Sa
dami-dami ng lugar sa buong mundo ang Elvedom pa ang napili ng kaaway. 
Seregon went to Kurlaz as Valerius derived from his real name Seregon Valerius
Narmolanya Anvamanwe. 

Tempest went to Baltaq.  And also used her middle name which is Iolanthe.  Brynna
went to Palan.  It's totally her decision to use her real name or used the name
that she used before.   And she is now in Tuskan as Rai.  Not her real name. 

Sa unang araw niya sa Tuskan ay nagpanggap siya bilang isa sa mga mahihirap na
mamayan sa mismong siyudad ng Tuskan, ang Taroque.  It was not a good experience. 
And now, the fate of Tuskan people have been decided. 

Isa-isang tiningnan ni Tara ang mga kaibigan saka nagsalita, "it has been decided. 
Tuskan will perish.  I  was given only ten days to save the people that needed
saving.  Today is the ninth day.  I have already made preparations.  So, what news
in Baltaq Tee?"(the countdown will start at tenth to first baka maguluhan kayo.)

"Affirmative.  The Maze was full of enemies.  It's a sinking ship Tara."  Malungkot
na balita ni Tempest saka, "But I have good news too."

"Ano yon Tee?" Tanong ni Brynna.

"Cee, do you still remember Raevel?"  Saglit na kumislap ang mata ni Seregon saka
tumango.  "Narito siya.  And he wanted to know why I am here." Sabay tingin kay
Tara.  Nagtatanong ang mga mata ni Tempest.

Nakuha naman ni Tara ang ibig ipakahulugan ng kaibigan.  "If he can be trusted,
it's good to have some allies.  Also send my regards."

"And mine." Si Brynna.

"Send my regards Tee." Sabi ni Seregon.  "Ver is safe for now of the enemies but
that doesn't mean they are not in trouble."

"What do you mean Cee?" Nagtatakang tanong ni Tempest. 

"The mages in Ver are using their magic to suppress the natural flow of weather." 
Sagot ni Seregon.

Sabay na napasinghap sina Brynna at Tempest pero hindi si Tara.  Kahit papaano ay
nakahinga siya.  Mas maliit na problema lang ang nangyari sa Ver kumpara sa Tuskan.

"And you Bree?" Tanong ni Tara kay Brynna.

"I don't feel the aura of the enemies here but I feel some political struggle in
Palan.  I also have yet to meet the royals.  I have just arrive here a few days.l
that's why I don't have anything to report yet aside from that.  La fun is safe
too.  The Guardians are watching them."

Pagkatapos magreport ni Brynna ay natahimik ang lahat, naghihintay sa susunod na

sasabihin ni Tara.

"Before the ten days that was given to me I needed you to finish all that needed to
be done in all three kingdoms.  At the eleventh day I will see you at the
University. And also there is no need to hide your identities.  I am afraid that we
don't have much time left."

Kanya-kanyang tango ang tatlo bilang pagsang-ayon sa sinabi ni Tara.

"Bree, nakita mo ba ang mama at papa?  Ang Lolo at Lola?" Sabik na tanong ni
Tempest.

"Hindi pa.  Pero baka sa susunod na mga araw ay pupunta sila dito.  I'll contact
you Tee." Nakangiting sabi ni Brynna.  "Ganun din ang mga magulang ninyo," sabay
tingin kay Tara at Seregon.  "Naisip ko para hindi na ako mahirapang magpaliwanag
kung nasaan kayo, ipapakausap ko nalang sila sa inyo.  At dahil napag-usapan na rin
lang natin ang tungkol diyan.  Gusto ba ninyong kumustahin ang mama at papa?"

"Talaga?  Sige!" Excited na sabi ni Tara.  Naging malapit din kasi ang loob niya sa
mga magulang ni Brynna.

Saglit na tumayo si Brynna at mayamaya lang ay nakita na nga nilang tatlo ang mga
magulang ni Brynna.  Pagkatapos ng walang humpay na kumustahan ay masayang
nagpaalam ang apat.  Itinaas ni Tara ang kaliwang kamay at kasabay niyon ay ang
pagkawala ng tatlong mga kaibigan. 

(The reason why the whole continent is called Elvedom is because during the old
times Quoria was part of Lasang. And Lasang was part of Elvedom. Before all the
lands that the empress gives to human was called the Emprire of Quoria. But when
the Empire fall, it went back to being Elvedom.)

Guys! Kayo na ang bahalang magpasyensiya sa mga technicalities ha. Walang edit to!

=================

Fifty-seven: Bulaklak ng Engkantada

Pagkatapos makausap ang mga kaibigan ay nagpaalam na rin ang mga magulang ni Brynna
na nakasama nito sa silid upang magkapagpahinga.

Bago natulog sa gabing iyon si Brynna ay nakabuo na siya ng desisyon.  Gagamitin

niya ang impluwensiya ng kanyang mga magulang upang agad na matapos ang kailangan
niyang gawin sa Palan. Ayon nga kay Tara there is no need to hide kaya gagamitin
niya ang pinakamabilis na paraan.

Kinabuksan ay maagang nagising si Brynna.  Suot ang simpleng berdeng damit saka mas
maingat pa sa magnanakaw na lumabas sa malapalasyong bahay ng mga magulang.  Iisa
lang ang daan na tinatahak ni Brynna, ang daan patungo sa pamilihan.

Pal'wan, City of Palan

Sa pamilihan ng Pal'wan ay kakabukas palang ng mga tindahan ng makarating si

Brynna. Dahilmaaga pa ay hindi pa gaano karaming taong namimili, pero ang mga
merchants ay abala sa pagbubukas at pag-aayos ng mga paininda. A few more minutes,
the street will be bustling with activities. Even now, street vendors started
arriving.

Tinahak ni Brynna ang pinakamalaki at pinakatanyag na tindahan ang Orbs and Herbs
kung saan namimili ang mga HealerMages ng Palan. May mga modernong gamit si Brynna
na dala na galing pa sa ibang mundo. Mga gamit na hindi pa nakarating sa Elvedom.
Pero kahit na ganun pa man ay may mga kailangan pa rin siyang bilhin na gamit
para sa kanyang gagawing laboratoryo. And this is the store where she can buy what
she needs.

Pagpasok palang ni Brynna sa malaking tindahan ay sinalubong na kaagad siya ng

isang magandang dalaga na nagpakilalang si Cindy at nakangiting binati si Brynna
saka tinanong kung ano ang kailangan niya.

"Magandang umaga rin. Kailangan ko sana ng mga kagamitan sa aking laboratoryo."

Nakangiting sagot ni Brynna.

"In that case you are in the right place.  How can I properly address you my lady?"

"Oh! Brynna.  Just call me Brynna."

Nakangiting muling nagsalita si Cindy.  "Kung ganun Miss Brynna, dito po tayo.

Maraming silid ang tindahan.  At sa bawat silid ay may iba-ibang paninda.  Dinala
si Brynna ni Cindy sa isang silid kung saan nakadisplay ang iba't-ibang gamit para
sa panggagamot. Tuwang-tuwa naman si Brynna na inusisa ang nga nakadisplay. Pag
may nagustuhan ito ay agad na sinasabi kay Cindy na tuwang tuwa naman sa dami ng
binili ni Brynna. Lalo na at ni hindi man lang nagtanong ito kung magkano ang
presyo.

Sa isip ni Cindy kahit simple lang ang damit na suot ng kustomer nito ay halata
naman sa bawat kilos nito na hindi ordinaryong mamayan lang.

Habang nakatuon ang pansin ni Brynna sa pagpili ng mga nais pa sanang bilhin na
gamit ay biglang may pumasok na dalawang babae sa loob ng silid. Hindi sana
matawag ang pansin ni Brynna kung hindi malakas ang boses ng isa sa dalawang babae.
Pero hinayaan niya ang dalawang malakas na nagkukwentuhan hanggang sa makita siya
sa mga ito.

"Bakit may ibang tao dito?" Galit na tanong nito sa nakatukang mag-asikaso sa mga
ito. "Hindi ba ipinaalam sa iyo na mamimili ako ngayon?"

"Lady Danniella, pasyensiya na po pero nauna po kasi siya na dumating kaysa sa

inyo." Mapakunbabang sagot ng saleslady.

"Paalisin mo siya ngayon din! Kilala mo ba kung sino ako ha? I'm Daniella
StormCloud!" Pamangmataas na sabi ng dalaga.  Noon lang napansin ni Brynna kung
bakit parang pamilyar sa kanya ang hitsura ng babae.  Kaklase niya ito noon sa
Academy ng Palan.  Mukhang isa na itong HealerMage ngayon.

Habang nakatitig si Brynna dito ay napadako ang tingin ni Daniella kay Brynna kaya
nagkatitigan ang dalawa.  Biglang kumunot ang noo ni Daniella.   Sa mga oras din na
iyon ay unti-unti ng dumami ang mga mamimiling pumasok sa tindahan at sa silid na
iyon mismo.  Namilog ang mga mata ni Daniella ng makilala si Brynn.  Saka malakas
ang boses na nagsalita, preserver?  Ikaw ba yan?"

Imbes na magalit ay napangiti si Brynn sa narinig.  There are some things that
never change.  "Hi Daniella."

"Oh my god!  It's you!" Gulat na sabi nito saka namaywang na pinasadahan ng tingin
si Brynn mula ulo hanggang paa.  "You never change at all.  You still look like an
old maid." Nag make-face pa ito. 

Hindi naman nainsulto si Brynna sa narinig.  Kahit pag-uugali ng dating kaklase ay

ganun pa rin.  "Thank you." Nakangiting pasalamat ni Brynn.

Halatang nainis si Daniella sa ginawi ni Brynn.  Kaya ang pinagbalingan nito ay ang
saleslady.  "Ano pa ang tinatanga-tanga mo diyan?! Paalisin mo na itong preserver
na ito?" Sabay turo kay Brynna. 

"My lady, patakaran na po sa tindahan namin na lahat ng pumapasok ay asikasuhin

namin ng maayos kahit sino pa ito.  Ipagpaumanhin po ninyo."  Sagot naman ng
saleslady kay Daniella.

"Kung ganun ay ako ang aalis!  Kung pinapahalagahan pa ng tindahang ito ang isang
preserver kaysa isang HealerMage na kagaya ko!  Tingnan natin kung may bibili pa
dito!" Mataray na sabi ni Daniella.

Hindi naman natinag si Brynna sa ipinakitang ugali ni Daniella.  Kahit pati na ang
hindi nakilalang kasama ni Daniella ay nakakainsulto ang tingin dito. 

Ang mga bagong dating na nakarinig sa sinabi ni Daniella ay may mga lumabas.  Pero
may iba namang nagpaiwan.

Ngiti asong nakatingin si Daniella kay Brynna.  Dahil sa nangyari ay naawa naman si
Brynna sa dalawang saleslady kaya nagpasya itong lumipat nalang ng ibang silid. 

"Miss Cindy, tapos na ako.  Pakibalot nalang ang mga pinamili ko at pakipadala sa
WingedShadow Manor."  Kahit mahina ang pagkakasabi niyon ay narinig iyon sa mga
taong nasa loob ng silid.  Halata rin ang pagkagulat ni Cindy.  Pero magalang na
tumango ito.  Nauna ng lumabas si Brynn sa silid  kasunod si Cindy.  Naiwan ang
namanghang Daniella at iba pang mga kustomer sa loob ng silid. 

"Daniella, narinig mo ba ang sinabi ng tinawawag mong preserver?  WingedShadow

Manor daw.  Diba matagal ng walang nakatira doon?" Nagtatakang tanong nga kaibigan
ni Daniella.

"Baka mali lang ang dinig natin.  Kilala ko ang preserver na iyon.  Unfortunately
she was one of my classmates in the academy.  Imposibleng kilala niya ang mga
WingedShadow, mas lalo naman ang mga Lancaster." Paismid na sabi ni Daniella pero
ang totoo ay may kinabahan ito. Paano pag totoong may koneksyon ito sa mga
WingedShadow? Pangatlo sa pinakamakapangyarihan na pamilya ang mga WingedShadow sa
buong Palan. Kahit ang pamilya niya ay mistulang ordinaryo kung ikumpara sa
impluwensya at kayamanan ng mga WingedShadow. Kahit walang WingedShadow nanakatira
ngayon sa Palan ay hindi bumaba ang impluwensiya ng pamilya lalo na at isa ng
Duchess ang matriach ng mga WingedShadow si Duchess Lyla Lancaster. Pagnagkataong
malapit si Brynna sa mga WingedShadow at gamitin ang impluwensiya nito, gustong
manginig si Daniella sa naisip. Pero bakit ba siya papaapekto? Kilala niya si
Brynna. Kilalang isang preserver ang ina nito. Kung hindi ay bakit nagtiis ito ng
maraming taon na iniiwasan ng lahat ng tao?

Sa isipang iyon ay nawala ang kaba sa dibdib ni Daniella at sumunod sa kinaroroonan

ni Brynna.

Samantala pagkalabas nina Brynna sa silid ay kinausap niya si Cindy na bibili siya
ng mga herbs. Tuwa-tuwang dinala na naman si Brynna ni Cindy sa silid kung saan
naroroon ang pinakamaraming herbs display.

"Gaano ka dami ang stock na meron kayo nitong red gensing Miss Cindy?" Tanong ni
Brynna sa saleslady na nakasunod dito.

"Around one hundred pounds Miss Brynna."

"Okey, I'll take it all." Walang anumang sabi ni Brynna. Nagulat si Cindy sa
sinabi ng kustomer. Kanina pa ito bumibili ng napakaraming herbs. Pero ang ang
red gensing ay pangalawa sa pinakamahal na gensing sa boung mundo. 10 silver coins
per pound ang presyo nito.

"Yes, Miss Brynna."

"May black gensing kayo?" Tanong ni Brynna dahil walang nakadisplay na black
gensing doon. Ang red gensing ay malakas ang detoxifying effect. Pero ang black
gensing ay mas malakas sa red gensing. It's more potent and it can cure millions
of different illnesses if one knows it's uses. Ilang taon na ang nakaraan sa
Brun, kung alam lang niya ang gamit ng black gensing then mas madali niyang napuksa
ang black fever.

"Yes Miss Brynna. Do you want it all as well?" Inunahan na ito ni Cindy.

"Yes, thank you Miss Cindy." Yumukod si Cindy bilang paggalang.

Saglit na nag-isip si Brynna, pagkatapos ay binalingan si Miss Cindy. "Miss Cindy,

meron ba kayo ditong bulaklak ng engkantada?"

Namilog ang mga mata ni Cindy sa narinig. Ang bulaklak ng engkantada ay isang
alamat. Even just a single piece of petal of it's flower could buy you a kingdom.
It's a legend for some but having work in Orbs and Herbs she's no longer ignorant
of it's existence.

"Miss Brynna, sa ngayon po ay hindi ko alam." Napansin ni Cindy ang bahagyang

disappointment na bumalatay sa mukha ng dalaga kaya agad na bumawi ito.  Kahit
unang beses pa lang niyang nakita ang magandang dalagang ito at hindi niya alam ang
background ng babae ay kung ibabase niya ang perang nagastos nito ay maituturing na
pinakamalaging buyer nila ito.  Hindi pa nagyari sa buhay ni Cindy na nakapagbenta
ng napakaraming items kaya pursigido si Cindy na hindi bibiguin ang dalaga. 

"Miss Brynna, wag kayong ma disappoint, kakausapin ko ang aking amo at ipapaalam ko
kaagad sa inyo."

Natuwa naman si Brynna.  "Maraming salamat Miss Cindy.  Just please send a message
to the WingedShadow butler."

"Masusunod Miss Brynna." 

Kahit bahagyang na disappoint si Brynna ay naintindihan niya.  Hindi basta-basta

makakuha ng Bulaklak ng engkantanda.  Dahil sa kakulangan ng kaalaman sa bulaklak
ng engkantada ay naging isang alamat ito.  Ang bulaklak ng engkantada ay matinik.
Mula gamot, katawan, sanga, dahon at mas lalo na ang bulaklak. Minsan sa isang
libong taon lang ito namumulaklak at iisang beses lang din sa bawat puno. Hanggat
hindi tinatanggal ang bulaklak mula sa puno ay hindi ito namamatay. Kahit isa-
isahin pang tanggalin ang petals nito. Pag-inilagay mo ito sa ilalim ng buwan ay
mapapalitan ang tinanggal na petals. Dahil tuwing gabi lang bumubuka ang bulaklak
ng engkantada.  Kung tutuusin ang bulaklak ng engkantada pag ito na namulaklak na
ay nabubuhay ito hanggang limang daang taon.  The flower blooms every night when
the light of the moon bath it's bud for hundreds of years.  It could be said that
the Bulaklak ng engkantada have an longer lifespan that a mage.  Pero dahil sa
kakulangan ng kaalaman ng mga tao karamihan pinipitas ng mga ito ang bulaklak kaya
agad na namamatay ito.  Such a waste of a very important resources.  Dahil ang
Bulaklak ng engkantanda ay nakakagamot ng kahit anong klaseng karamdaman.  And more
importantly for a mage, it gives a huge boost for  life force.  Ibig sabihin nun ay
mas lalakas ang kapangyarihan ng isang mage ng sampung doble.  None knows of it
exept Brynna.  Nalaman lang din niya iyon ng hindi sinasadya. 

Mamimili pa sana si Brynna ng napansing si Daniella at ang kasama nito na pumasok

sa silid.

"Narito pa rin ito?" Mataray na sabi ni Daniella sabay turo kay Brynna.

Sasagot sana si Cindy ng pigilan ito ni Brynna.  "It's okey Miss Cindy, I'm already
done.  How much do I owe you?"

Saglit na nag-tiningnan ni Cindy ang listahan saka sumagot.  "875 gold coins and 76
silver coins Miss Brynna."

Nanlaki ang mga mata ni Daniella sa narinig.  Ang currency ng Palan ay kapareho ng
Quoria at Brun.  Copper was the lowest form of currency.  Next is silver coin and
then gold.  For every 1000 copper coins is equivalent to one silver coin.  And
every 1000 silver coins is one gold coin.  An average annual noble family income in
Palan is 100 to 150 gold coins.  Ang pamilya niya ay may 300 gold goins lang na
income sa loob ng isang taon.  Pero ang anak ng isang preserver ay gumastos sa
isang paminili lang ng halos isang libong gold coins!  Sa gulat ay hindi nakaimik
si Daniella.

Nang marinig ni Brynna ang sinabi ni Cindy ay agad na may kinuha ito sa maliit na
purse na dala.  "Wala akong dalang ganyan ka daming gold coins Miss Cindy.  Sobrang
bigat bitbitin.  How about this?"  Sabay itinaas ang ilang perasong manipis na
papel. 

Ang papel na ipinakita ni Brynna ay tinatawag na note. Dahil masyadong mabigat ang
mga gold coins kaya ito ang karaniwalng dinadala ng mga mayayaman na tao sa Palan.
Ang isang note ay kapalit ng isang daang gold coins.

Tinanggap ni Cindy ang notes saka binilang. May labing siyam na piraso. Ang
katumbas niyon ay 900 gold coins. Hindi na nagtaka si Cindy ng makita doon ang
gold seal ng mga WingedShadow. A majestic falcon with it's wings spread out. The
insignia of WingedShadow family.

"I'll send the change to the Manor Miss Brynna." Magalang na sabi ni Miss Cindy
dahil sobra ang ibinigay ni Brynna.

"It's okey Miss Cindy. It's all yours for a great service. Aasahan ko ang mga
pinamili ko ha?" Nakangiting sabi ni Brynna.

Hindi makapagsalita si Cindy sa narinig. Ganun din sina Daniella at ang kasama
nito.  Balewalang naglakad si Brynna palabas ng silid.  Naiwang nagpupuyos sa inis
si Daniella.  Siya pa ngayon ang napahiya sa gianawa.  Nalamangan siya sa isang
anak ng preserver lang.
Samantala si Cindy ay hindi pa rin makahuma sa gulat.  Hindi maalis-alis ang mga
mata sa notes na nasa mga kamay. 

Sa kanya na daw ang sukli.  Ang sahod ni Cindy kada buwan ay sampung copper
lamang.  Mahirap lang ang pamilya ni Cindy.  Dahil sa tulong ng isang kamag-anak
kaya nakapasok si Cindy sa tindahan na iyon.  Siya lang din ang inaasahan ng
kanyang pamilya at tatlong kapatid.  Hindi mapigilan ni Cindy ang mapaiyak.  Sa
ilang taon niyang pamamasukan sa tindahan na iyon. Ito ang unang pagkakataon na may
bumili sa kanya ng marami.  Masaya na si Cindy kaninang ng marami siyang naibenta
dahil siguradong bibigyan siya ng kaonting biyaya ng kanyang amo.  Pero ang
ibinigay sa kanya ni Miss Brynna ay nakakalula ang laki.  Sa pamamagitan ng pera ay
hindi na siya mahihirapan na pag-aralin ang mga kapatid.  At higit sa lahat may
makakain na sila.  Sa naisip ay lalong napaiyak si Cindy.  Hindi naman iyon
nakaligtas sa pansin ni Daniella.

"Ang ganyang ka liit na halaga na ibinigay sa iyo kulang nalang manlupasay ka sa

tuwa!  Mga dukha talaga! Hmp!" Inis na parinig nito saka umalis. 

Narinig iyon lahat ni Cindy pero wala siyang pakialam.  Sa mga mayamang kagaya ni
Lady Daniella ay maliit na halaga lang ang kanyang natanggap, pero sa kagaya niyang
mahirap ay kayaman na iyon.  Hindi ngayon malaman ni Cindy kung paano pasasalamatan
si Miss Brynn sa ibinigay nito.  Dahil sa gulat kanina ay hindi man lang siya
nakapagpasalamat. 

Sa naisip ay agad na tumayo si Cindy.  Bilang pagtanaw ng malaking utang na loob. 

Siya mismo ang mag-asikaso sa mga binili ni Miss Brynna para mapadala agad iyon. 
Nang sa gayon kahit sa konting paraan man lang ay makapagbayad siya.

Ang di magvote pangit!

=================

Fifty-eight: SurgeonMage

Pagkatapos ni Brynna sa Orbs and Herbs ay pumasok pa sa iba't-ibang pamilihan si

Brynna hanggang sa makontento siyang wala na siyang nalilimutang bilhin.  Lahat ng
kanyang mga pinamili ay ipinapadala niya sa kanyang Manor ng kanyang ina kung saan
siya nakatira ngayon.

Habang papauwi ay mag biglang humintong karwahe sa kanyang tagiliran.  Napahinto si

Brynna sa gilid ng daan.  Iniluwa ng karwahe ang kapatid na si Bryan.  Nakasimangot
itong nakatingin sa kanya.

Sa nakita ay gustong matawa si Brynna.  Parang alam na niya kung bakit nakasimangot
ito.  Hindi umalis si Brynna sa kinatatayuan at hinintay na makalapit ang kapatid.

Dahil sa magarang karwahe ay maraming mga matang nakatuon ang pansin kung sino ang
may-ari niyon.  Nang bumukas iyon at lumabas ang isang matangkad at guwapong lalaki
ay nagulat ang lahat lalo na ang mga kababaihan.  Halata sa hitsura at kilos ng
lalaki na mayaman ito.   Everyone became more and more curious.  Pero ng makitang
nakasimangot ang lalaki na nakatingin sa isang babaeng maganda pero halata sa
hitsura nito na ordinaryong mamayan lang ay naawa ang mga ito sa babae. 

Iba-iba ang mga katanungan ang namumuo sa isipan ng mga nanunuod na mga tao.

"Naku!  Mukhang galit ang mayamang lalaki sa babae.  Kawawa naman, maganda pa naman
sana."

"Mukhang bagong salta ang babae.  Baka hindi nito alam ang kalakaran ng Palan."

"Hindi ba nito alam na daig pa nitong nagpakamatay kung may ginawa itong kasalanan
sa mayamang kagaya ng lalaki na iyan?"

Ilan lang ito sa mga bulong-bulungan sa paligid.  Hindi napigilan ni Brynna na

mainis.  Iba na talaga pag mayaman.  Lahat ng tao ay may takot saiyo.

"Are you okey?" Hindi nakaila kay Bryan hitsura ng bunsong kapatid.

"I'm fine.  Ano nga pala ang ginagawa mo dito?"

"Nagtatanong ka pa?" Bahagyang tumaas ang boses na sabi ni Bryan na narinig naman
ng mga tao sa paligid kaya mas lalong naawa ang mga ito kay Brynna.  Pero walang
kahit isa ang nakialam.

Balewala naman kay Brynna ang ipinakitang galit ng kapatid.  Ngumiti pa ito ng
magsalitang muli, "tapos na akong mamili.  Can you give me a ride home?"

Laglag ang balikat na tumango si Bryan.  Ni hindi man lang nagpakita ng takot ang
kapatid sa kanya.  Kung kay Byron niya ginawa iyon ay kahit paano ay may epekto
pero sa isang ito ay wala.  May lakas loob pa na ngitian siya.

Namangha ang mga tao sa paligid ng ngitian ng magandang babae ang mayamang lalaking
galit.  Ni hindi ito nagpakita ng takot.  At ang laking ikinamangha ng lahat ay ang
hitsura ng lalaking parang talunan na inalalayan ang magandang babae pasakay sa
magarang karwahe nito.  Iisa lang ang nasa isip ng mga naroroon.  Sino ang
magandang babae?

Ang lahat ng iyon ay nasaksihan ni Daniella at ng kasama niyang si Letty.  "Danny,

kilala mo ba ang lalaking iyon?"

Wala sa loob na umiling si Daniella sa tanong ng kaibigan.  Ang lahat ng mga

pinamili ni Brynna ay papuntang WingedShadow Manor.  Hindi kaya isang Lancaster ang
lalaking iyon?  Hindi kaila sa mga taga Palan na may dalawang anak na binata ang
Duke at Duchess.  The Lancasters seldom visit Palan.  And if they does, only the
higher echelon of society see them.  Kahit ang pamilya ni Daniella ay hindi
kabilang sa mga mayayamang iyon.  Something fishy going on.  And she intended to
find out right away.

Pagdating ni Brynna sa Manor ay sinalubong agad siya ng inang si Lyla.

"Hija where have you been?  I was so worried." Bungad na sabi ni Lyla.

"I'm sorry mama.  Hindi mo ba nabasa ang iniwang kung sulat sa inyo ni papa?"

"I did.  Pero hindi ko maiwasang mag-alala.  Bakit ka nga pala umalis?  Saan ka
nagpunta?" Tanong nito sabay hila kay Brynna patungong sala at doon naupo.

"Sa pamilihan mama.  Plano ko kasing magtayo ng maliit na pagamutan sa Palan. 

Napag-alaman kung si Prinsepe Rupert na ngayon ang HeadHealer ng Pal'wan Healing
House. Nasaan na po pala ang dating HeadHealer?" Sa isip ay naalala pa rin ni
Brynna ang hitsura sa binatang nakausap niya noon na hindi niya alam na HeadHealer
pala ito.

"Napalitan na siya ng prinsepe hija. Ang alam ko ay hindi na ito nangagamot at

inaasikaso nalang ang malaking kabuhayan ng mga Blackthorne. Bakit kilala ba si
Xander?" May kislap ang mga matang tanong ni Lyla.

"Hindi po. Pero noing ag-aaral ako ay siya po kasi ang HeadHealer kaya nagtataka
ako."

"Well, it's really sad. Xander was an amazing HealerMage. Such a waste of
talent." Malungkot na sabi ni Lyla saka muling nagtanong kay Brynna.

"Hija, magtatayo ka kamo bg maliit na Healing house?" Nag tumango si Brynna ay may
ideyang oumasok sa isipan ni Lyla.

"Why make it small? Why not make it big?" Suhestiyon ni Lyla. Kung magtatayo ng
malaking healing house ang anak sa Palan. Ibig lang sabihin niyon ay magtatagal
ito sa isang lugar. Sa mga panahon na iyon, ang pinakinanatakutan ni Lyla ay ang
pagdating ng panahon na muling magpaalam ang anak. This time she'll try her best
to make her stay. Malapit lang naman ang Palan sa Brun kumpara sa mundong
pinangalingan nito.

"Plano kung magsimula muna sa maliit mama. Wala pa kasi akong masyadong kilalang
mga tao na makakatulong sa akin."

Sa sinabi ji Brynna ay naintindihan naman ito ni Lyla. "Bakit hindi mo kausapin

ang mama Sola mo? Bukas ay darating na iyon dito dahil gusto ka na rin niyong
makita."
Sa sinabi ni Lyla ay lumiwanag ang mukha ni Brynna. Bakit nga ba hindi? Maraming
kakilalang mangagamot ang amam Sola niya sa Palan.

"Sige mama. Pero may problema pa rin. Saan ako maghahanap ng gusaling gagawin
kong healing house? Kung magtatayo ay aabutin pa siya ng ilang taon. Walang araw
lang ang ibinigay sa kanya ni Tara.

"Ako na ang bahala." Pangako ni Lyla. May naisip n siyang gusaling gawing healing
house ng anak. Two years ago ay nagpatayo ng healing house ang mga Blackthorne.
Tapos na ang gusali pero hindi natuloy dahil biglang nagbago ang isip ni Alexander.
Leaving the huge building to rot. Ang gagawin ni Lyla ay bibilhin niya ang gusali
at iyon ang ibibigay sa anak. Sa naisip ay agad na nagpaalam si Lyla sa anak at
hinanap ang asawang si Brennon para magpasama sa Manor ng mga Blackthorne.

Pag alis ng ina ay naging abala naman si Brynna. Naging busy din ang mga
kasambahay ni Brynna lalo na ang mayordomo na si nakilala niyang Mr. Gilbert. 
Sunod-sunod ang tanggap nito ng mga pinamili ni Brynna. Imbes na mainis ay
mukhang masayang-masaya pa ito.  Sa loob ng napakatagal na panahon kasi ay ngayon
lang uli nabuhay ang wingedShadow manor.  Sa kaibuturan ng puso ni Mr. Gilbert ay
matagal na itong inasam na muling may manirahang sa malaking bahay.  At
pagsisilbihan niya ito ng buong puso.

Nagustuhan din ni Mr. Gilbert ang magandang binibini na kamukha ng matriarka ng

WingedShadow.  Nagpakilala itong Brynna sa kanya.  Bulag lang ang hindi
makakapansin na ibinagbiyak na bunga ang dalawa.  Dagdag pang kakulay ng mga mata
ng magandang dalaga ang mata ng Duke.  Therefore, there is no doubt in Mr.
Gilbert's heart that the little miss is Lady Lyla's daughter.  Nagustuhan din ni
Gilbert ang ugali ni Lady Brynna.  Hindi maikakailang nagmana ito sa ugali ng mga
magulang.  Sino ang mayordomo na hindi matutuwa niyan?  Napakaswerte niya talaga!

Naging abala si Mr. Gilbert sa pagbibigay ng instruction ang mga katulong kung saan
ilalagay ang nga gamit na dumating.  Nang matiyak na wala na ay saka ipinaalam sa
dalagang amo na dumating na ang mga pinamili nito.  Hindi rin nakaligtas sa pansin
ni Mr. Gilbert na may kinalaman sa pangagamot ang mga kasabgkapang dumating.  Mas
lalong limalim ang kuryusidad ni Mr. Gilbert sa pagkatao ni Lady Brynna.

Kumatok si Mr. Gilbert sa labas ng pintong ginagamit ni Brynna saka hinintay na may
sagot mula sa loob.  Nagulat pa ito ng biglang bumukas nag pinto. 

"Mr. Gilbert?  Bakit po?"

Nagulat man ay agad na nakabawi si Mr. Gilbert at magalang na nagsalita.  "My Lady,
dumating na po ang iyong nga pinamili."

"Oh!" Kumikislap ang mga matang sambit nito.  "Nasaan?  Tara samahan mo akong
buksan Mr. Gilbert!"  Sabay hawak sa braso ni Gilbert at hinila ito.  Halos
sumadsad si Mr. Gilbert sa sahig pero agad naman itong nakabawi.
"Dahan-dahan my Lady.  Baka madisgrasya kayo."  Babala ni Mr. Gilbert dahil halos
takbuhin ni Brynna ang hagdanan pababa.  Pero parang walang narinig si Brynna na
patuloy sa pagtakbo.Humihingal si Mr. Gilbert ng maabutan si Brynna. 

Si Brynna naman ay agad na napangiti ng parang batang may bagong laruan na masayang
binuksan ang mga nakabalot na gamit.

"Mr. Gilbert, nagplano po ako na magbukas ng isang healing house dito sa Palan. 
And I also plan of making my own medicine."  Kusang pagbibigay imposmasyon ni
Brynna. 

Ang pagtatayo niya ng healing house ay plano palang.  Kaya siya namili ng maraming
herbs ay gagawa siya ng maraming gamot bilang paghahanda.  Kahit hindi sila
nakakasigurado sa mangyayari.  Pagkatapos ng sampung araw ay saka nila malalaman. 
There is no way that the HighKing will not retaliate once their plans will
succeed.  Ang problema ng dumating siya sa Palan ay napagalaman ni Brynna na marami
ng nabago sa Palan. 

Noong unang panahon ay tanyag ang Palan sa mga magagaling na HealerMages.  Pero
ngayon ay nagbago ang prioridad ng mga HealerMages.  Imbes na maghanap ng gamit
para lunas ng sakit ay ginagamit ng mga ito ang mga kaalaman sa paghahanap ng
paraan para pampaganda ng hitsura ng tao.  Surgeons operate not to heal but to
remake a persons appearance.  Thats why, today Palan HelaerMages are known as 
SurgeonMages.  Kahit ang ibang kaharian ay dumadayo sa Palan para magpaganda.  Alam
ni Brynna na hindi imposibleng baguhin ang hitsura ng isang tao sa papapagitan ng
pag-oopera gamit ang kapangyarihan ng elemento.  Kahit sa ibang mundo ay may mga
ganito ding gawain.  Pero dahil sa nakaambang panganib na paparating ay delikado
ang lagay ng Palan.  Lalo na at ang namamahala sa Pal'wan Healing house ay si
Prinsepe Rupert.  Sa unang araw na dumating si Brynna sa Palan ay agad natawag ang
kanyang pansin sa nakapilang pasyente sa Pal'wan healing house.  Ang ipinagtataka
pa niya ay kung bakit hindi pinapasok ang mga ito para gamutin gayong hindi naman
maraming pasyenteng sa loob. 

Sa araw din na iyon nalaman ni Brynna ang dahilan.  Kakulangan sa pambayad.  Lalong
nagtaka si Brynna ng malaman iyon at naawa sa mga tao.  Kaya ng malaman niyang isa
sa mayamang angkan ang kanyang mga magulang ay gagamitin niya ang impluwensiya ng
mga ito para manggamot ng libre.  Sa ganoong paraan ay hindi maipapasara ang
kanyang bubuksang healing house.  Pero bago niya gagawin iyon ay kailangan niya
munang matapos ang misyon niya sa Palan.  Ang maghanda ng napakaraming gamot.  From
a simple bandage to medicines that they can use to cure wounds. 

Napagalaman ni Brynna ang ang Manor ay may basement rooms.  Isa sa malalaking silid
sa basement ay ginamit ni Brynna bilang kanyang laboratory.  Sa tulong ni Bryan,
Uncle Brandon at Mr. Gilbert ay natapos din na isaayos ang mga gamit na pinamili ni
Brynna.  Maayos din na nakalagay sa iba't-ibang kahon ang mga herbs at ang iba na
nasa bote ay nakadisplay.  Si Uncle Brandon mismo ni Brynna ang gumawa ng estante
na paglagyan ng nga bote.  Nang dumating ang amang si Brennon ay tumulong din ito.

Bago dumilim ay natapos din ang lahat. 

"Thank you papa!" Sabay halik sa pisngi ng ama. Ganun din ang ginawa nito kay
Brandon at Bryan na mas natuwa sa ipinakitang kasiyahan ni Brynna.

Sa mga naghintay kay Firen.  Wala muna ngayong ud.  Busy lang masyado.  Sa mga
nagvotes mga naghintay ng ud ng EM salamat po! 

=================

Fifty-nine: King Agathus

Seven days more to go.Maagang nagising si Brynn kinabuksan.  Akala niya ay siya ang
pinakaunang nagising pero pagbaba niya ay nagkakamali siya.  Naroon na sa
hapagkainan ang kapatid at ang kanyang Uncle Brandon. 

"Hija, good morning!  Come here, have breakfast with us." Aya ni Brandon na tumayo
ng makita si Brynna.  Pero ang kapatid na si Bryan ang nanatiling nakaupo.  Mukhang
inaantok pa ito.

"Good morning Uncle, Bry." Sabay halik sa pisngi ni Brandon at Bryan.  "Long night
Bry?" Tukso ni Brynna sa kapatid kahit alam nito ang dahilan kung bakit mukhang
inaantok pa ito.  Binabantayan siya nito. 

"Brat!" Bulong ni Bryan na narinig naman ni Brynna kaya napahagikhik ito. 

Hindi naman napigilan ni Brandon na mapangiti sa dalawa.

Pagkaupo ni Brynna ay mabilis na inasikaso ito ng katulong.  "Salamat Miss Belle."

Pasalamat ni Brynna sa katulong na nagsilbi dito. 

Hindi naman mapigilan ni Belle na mamula sa narinig na pasasalamat ni Brynna dagdag

pa na naalala nito ang pangalan niya gayong napakaraming katulong ang naninilbihan
sa Manor. 

Hindi rin mapigilan ni Mr. Gilbert na bumilib sa dalaga at ipagmalaki ito.

"Bree, nasabi ng mama na magtatayo ka daw ng healing house?"  Tanong Bryan. 

Tumango naman si Brynna.  "Alam mo ba na may mga darating healers sa iba't-ibang
panig ng daigdig sa Palan ngayon araw na ito?"

"Bakit daw?" Nagtatakang tanong ni Brynna.

"Lumala kasi ang sakit ng hari.  Isang linggo na ang nakaraan na si Rupert na ang
gumagawa ng tungkulin ng ama nitong hari."

"Bakit galing sa ibang lugar ang healers?  Wala bang HealerMages ang Palan?"
Nagtatakang tanong ni Brynna, pero kinutuban na ito.

"Wala.  Ilang HealerMages na ang sumubok na gamutin ang hari pero bigo ang lahat na
mapagaling ito.  Habang tumatagal ay wala ng matitinong HealerMage ang Palan.  Kaya
natuwa ako sa desisyon mo sis."

"Bakit hindi tayo magpunta?" Mungkahi ni Brandon.  "Hija, isa kang magaling na
HealerMage,  bakit hindi mo subukang gamutin ang hari?  Kilala ko si haring Agathus
mabait at matulungin ito sa mga mamamayan ng Palan.

"Magandang ideya yan Uncle!  Diba gusto mong makilala ang hari at reyna?  Dahil
ayaw mong ipakilala kitang kapatid kaya ipakilala nalang kitamg isang HealerMage. 
Siguradong hindi tatanggi ang hari.  Ano sa tingin mo Bree?"

"Sige."  Sang-ayon ni Brynna.  May pitong araw nalang siya.  Bakit hindi niya
gamitin ang pagkakataong ito?  Pagnapatunayan niya na walang impluwensiya ang
HighKing sa mag-asawa ay  makakahinga na siya ng maluwag.  Pero maliban sa mag-
asawa ay kailangan din niyang makaharap ang dalawang anak ng mga ito.

Sa palasyo ay maraming taong naghihintay na makaharap ang hari at reyna o kahit

makapasok man lang sa palasyo.  Kumalat kasi ang balitang may darating na mga
HealerMages sa Palan.  Kaya karamihan ng mga kamag-anak ng maysakit ay nagpunta din
doon para kuhanin ang serbisyo ng isang HealerMage para gamutin ang kamag-anak. 

Magkasama sina Brynna, Bryan at ang tiyuhin ng dalawa na si Brandon patungong

palasyo.  Pagdating ay napansin ni Brynna na maraming sundalong nagbabantay sa
malaking gate ng palasyo.  Siksikan din ang mga tao sa labas ng gate.  Nang huminto
ang karwahe na sinasakyan nina Brynna hindi kaagad siya pinalabas ng Uncle Brandon
nito.  Nang makita ng mga sundalo si Brandon ay agad na lumapit ang mga ito.  May
ibang galing pa sa loob na lumabas at gumawa ng daan para kina Brynna ng hindi
naabala. 

Sa nakita ay napansin ni Brynna na dumilim ang mukha ng Uncle Brandon nito. 

Halatang hindi nito nagustuhan ang ginawa ng mga sundalo.  Sa ginawa kasi ng mga
sundalo ay maraming nasaktan kasi basta nalang siniko ang mga taong nadadaanan. 
Ang hindi pa kaagad na nakakilos ay tinatamaan pa sa ng tadyak.

"There is no need for that!" Matigas na sabi ni Brandon ng makitang tatadyakan pa

ulit sana ng isang sundalo ang matandang lalaki. 

Lumapit si Brandon sa mga ito at ito pa mismo ang tumulong ng matandang lalaki at
inalalayang makatayo. 

Lumabas na rin si Brynna.  Lumapit sa Uncle Brandon nito at hinawakan ang matandang
lalaki.  Nagdugo ang galos sa kanang braso nito at palad dahil sa pagkasadsad sa
lupa.  Walang pandidiring hinawakan ni Bryna ang braso ng matandang lalaki at
itinapat ang nakabukas na palad sa itaas ng galos.  Wala pang limang segundo ay
muling inalis ni Brynna ang palad saka nagsalita.
"Lolo, uminom po kayo ng maligamgam na tubig.  Kailangan makaubos kayo ng sampung
baso sa isang araw.  Pagkagising ninyo sa umaga ay kailangan uminom kayo ng apat na
basong tubig.  Gawin mo yan sa loob ng isnag linggo para gumaling ang sakit ninyo. 
Saka mag-ingat po kayo." Magalang na sabi ni Brynna saka iniwan ang matanda at
lumapit sa kapatid.  Mabilis na inilayo naman ito ni Bryan.  Matalino si Bryan,
batid nitong pagkakaguluhan ang kapatid sa ipinakitang kapangyarihan.

Samantala habang naglalakad kasabay ang kapatid ay nalungkot si Brynna.  Kaninang

hinawakan niya ang braso ng matanda ay naramdaman ni Brynna ang sakit naniniinda
nito sa katawan.  Matagal na sigurong nagdusa ang matanda sa sakit nito.  Kung
lumapit ito sa isang HealerMage ay kay daling malunasan sana ang sakit nito.  

"Are you okey?" Nag-alalang tanong ni Bryan.  Sobrang tahimik kasi ni Brynna. 
Tango lang ang sagot ni Brynna.

Tahimik na naglakad sina Brynna at ang mga kasama nito hanggang sa makapasok sa
loob ng palasyo.  Sa loob ng palasyo ay maraming ring tao pero kumpara sa labas ay
malaki ang kaibahan.  Halatang pawang mga mayayaman ang naroroon.  Kanya-kanyang
pagandahan ng mga suot na damit at alahas ang mga tao doon.

Saglit na pinakiramdaman ni Brynna ang paligid.  Laking tuwa ni Brynna ng wala

siyang maramdamang kapangyarihan ng HighKing sa lugar.  Dahil parehong gwapo at
matangkad ang dalawang kasama ni Brynna ay hindi maiwasang mapatuon ang pansin ng
mga nakakararami doon sa kanila, lalo na ang mga kababaihan.  Ramdam ni Brynna ang
matatalim na tingin ng mga babae sa kanya dahil nakaabrisyete siya sa kapatid.  Sa
kabilang panig naman ay ang kanyang Uncle na mukhang kilala ng lahat base sa mga
naririnig niyang bulungan.

Hindi nagtagal ay may lumapit sa kanilang grupo na isang matandang lalaki.  Kahit
puti na ang buhok nito ay matikas pa rin ang pangangatawan.  Nakangiti binati ng
matandang lalaki ang Uncle Brandon ni Brynna.  Agad namang ipinakilala ng kanyang
Uncle Brandon ang matandang lalaki sa kanilang dalawa ni Bryan.  Ito pala ay si
Baron Godwin  ShadowVale.  

"Nice to meet you my lady." Magalang na sabi nito sabay yuko.  Pagkatapos ay, " and
you young man!  I have heard that Duke Brandon have two sons!  Its good to finally
meet you my lord."  Kahit hindi kalakasan ang boses ni Baron Godwin ay narinig iyon
ng iba.  Ang balitang iyon ay agad kumalat sa lahat na naroroon.  Minsan lang kasi
may nagpapakitang membro ng pamilyang WingedShadows o Lancasters.

Maraming mga ina ang gustong nakaharap at makausap ang binata para imbitahin. 
Irereto ng mga ito ang mga anak na babae.  Samantalang ang mga kadalahan naman ay
gustong makilala ang si Bryan at maangkin.  Isang Lancaster!  Sobrang swerte ng mga
ito kung mapapangasawa ang isang kagaya ng binata.  Hindi kaila sa lahat na walang
babaeng anak ang mag-asawang Lancaster kaya ibig sabihin niyon ay sa nakakatandang
anak na lalaki ang magmamana sa pangalan ng ama nito at mga kayamanan.  Hindi
basta-basta ang kayamanan ng mga Lancaster.  Kahit kayamanan lang ng mga
WingedShadow ay sapat na sa iba.  Paano pa pagipinagsama ang kayamanan ng mga
Lancaster at WingedShadow?  Ito pa, si Duke Brennon ay isang tanyag na BattleMage
at isang malapit na kaibigan ni haring Camthaleon.  Ang hari ng Quoria na may
dugong Narmolanya.  Kaya naman kulang nalang manginig ang mga ginang na naroroon at
halos ipagtulakan ang mga anak na lumapit kay Bryan. 

Samantalang si Bryan ay halos hindi na maipinta ang mukha. 

"Hindi ko akalain na sobrang papular pala nitong kapatid ko Uncle Bran." Pigil ang
tawang bulong ni Brynna kay Brandon na pinigilan din na matawa.  Narinig ni Bryan
ang bulungan ng dalawa kaya kulang nalang sumabog ito sa pinipigilang damdamin. 

"You owe me sis." Tagisbagang na bulong ni Bryan kay Brynna. 

Hindi apektadong nginitian lang ni Brynna ang kapatid.

Maya-maya lang ay biglang nagsalita.  Inaanunsiyo nito ang pagdating ng hari at

reyna.

Biglang natahimik ang silid.  Ang hari ay inalalayang makaupo sa truno.  Unang
napansin ni Brynna ang namumutlang mukha ng hari.  Sobrang payat nito at parang
matanda na ito.  Pagkaupo ng hari ay agad na ipinatawag ang mga HealerMages na
dumating.

May labing anim na HealerMages ang pumasok sa loob.  Eight blue robe, five green at
one red.  Blue robe means WaterMages, green for EarthMages and red for FireMages. 
Isa-isang lumapit ang mga ito sa kinaroroonan ng hari upang gamutin ito.  Pero
iilang minuto lang ang lumipas ngunit kanya-kanyang iling ang mga ito hanggang sa
matapos ang labing anim na wala man lang kahit isang nakapagpagaling sa hari.

Nang makitang bigo ang huling HealerMage ay hindi napigilan ng Reyna Clausena ang
umiyak.  Kung saan-saang lugar pa galing ang mga HealerMages na dumating pero wala
man lang kahit isa sa mga ito ang nakakapagpagaling sa sakit ng asawa.  Iisang tao
nalang ang natitira nilang pag-asa.  ang HighMage na siya ring HeadHealer ngayon ng
Brun.  Ilang taon na rin ang nakaraan ng mabalitaan ng reyna ang pagbabalik ng
HighMage ng Brun pero kahit ilang beses na niya itong inimbeta ay hindi ito
nagpaunlak.  Alam ni reyna Clausena ang dahilan kaya hindi siya nito pinagbigyan. 
Sumama kasi ang loob ng HighMage dahil hindi pinakinggan ng kanyang asawa ang
pakiusap nito na itigil ang pag-sasaliksik tungkol sa pagpapaganda.  At ibaling ang
pansin at oras ng mga HealerMages sa panggagamot ng mga may sakit.  Ngayon ay huli
na ang lahat.

Nagulat ang lahat ng biglang may nagsalita.  "Your majesty Queen Clausena, with all
due respect may I speak?" si Bryan na lumapit sa harapan ng truno.

"Who are you young man?" tanong ng reyna na napakunot noo.  Halatang hindi nito
kilala si Bryan.

"I am called Bryan Lancaster your majesty."

Note: I need to mention two people:@sweetestedith@THUNDER-EMPERORSalamat sa votes

and flattering comments!  Pag-iigihan ko pa po na pagandahin ang aking libro!  To
everyone!  Thank you sa support!  Mga original readers ko!  Noon konti lang kayo,
ngayon ay dumadami na! Aja! Aja! Fighting!😘😘😘

=================

Sixty: Malicious

"A Lancaster? How are you related to Duke Brennon?" tanong ng reyna. Hindi kasi
nito nakita si Brandon dahil sa sobrang dami ng tao sa loob ng silid.

"His oldest son your majesty."

"Oh!"gulat na reaksyon ng reyna. Madalang kasi na bumibisita ang mga Lancaster sa

Palan. "Go ahead young man, speak."

"I can't help but noticed that none of the HealerMages was able to cure his majesty
King Agathus. I would like to humbly offer my help your majesty if you are of
course willing. I have a friend with me who is a HealerMage. I humbly asked to
let her try cure the king."

Sa narinig ay biglang nabuhayan ng loob ang reyna. Di kaya kasama ng binatang ito
ang HighMage ng Brun?

"Tatanawin kung malaking utang na loob ang tulong na ito." sagot ni Reyna Clausena.

Nilapitan naman ni Bryan si Brynna saka sinamahan na lumapit sa hari. Tahimik ang
lahat habang nanunood ng biglang may isang boses na nagsalita. Nang makita ng
reyna ang kasamang HealerMage ni Bryan ay na disappoint ito. Pero binagbigyan nito
ang binata.

"Your majesty, the king is still alive. Pero bakit may isang preserver na
pinalapit sa hari?" Ani ng boses babae galing sa grupo ng mga mayayaman.

Nagulat ang reyna at napakunot noo saka may halong galit ang boses na nagtanong.
"Is this true?" Sabay napatingin sa nagsasalitamg babae, "Who are you?"

"I am Daniella WillowBrook your majesty." then curtsied. "Totoo po ang sinabi ko.
Sa katunayan ay kaklase ko siya noon sa Academy. Anak siya ng isang preserver."

"Young lady," umpisa ng reyna na nakatingin kay Brynna. "May katutuhanan ba ang
sinasabi ni Lady Daniella?"

"Yes your majesty. Naging kaklase ko siya noong nag-aaral pa ako sa Academy. At
totoo din po na ang trabaho ng ina ko ay isang preserver at minsan po tumutulong
din po ako sa kanya." amin ni Brynna na hindi nakikitaan ng kaba sa mukha.

"Young Lord, ipagpaumanhin mo pero hind ko maaring hayaan ang isang preserver na
gamutin ang aking asawang hari."

Bago pa man nakasagot si Bryan ay muling nagsalita si Brynna. "At bakit hindi your
majesty? Anong kinalaman ng pagiging isang preserver ko sa aking kakayahang sa
panggagamot? Mas nanaisin pa po ba ninyo na mamatay ang iyong asawa kaysa ipagamot
siya sa isang preserver?" kalmadong tanong ni Brynna.

Ang lahat na nakakarinig ay napasinghap sa sinabi ni Brynna. Lahat ay nagalit sa

kawalan niya ng paggalang sa reyna.

Namula sa galit ang reyna. Mabilis na inutusan ang mga sundalo na dakpin si
Brynna. Pero bago pa man makalapit ang mga ito ay muling nagsalita si Brynna.

"Makinig kayong lahat." Malumanay pa rin na sabi ni Brynna. Hindi tumaas ang
boses nito, pero hindi rin naman mahina. "Wala akong oras para sa maliliit na
bagay na gaya nito. Isang taon mula ngayon ay babagsak ang Palan dahil na rin ka
kapabayaan ninyo. Binalaan na kayo na itigil ang pagsasaliksik ng walang
pakundangan sa mga bagay na walang kabuluhan." Sabay tiningnan isa-isa ni Brynna
ang mga naroroon.

"Hindi ko ipagpilitan ang sarili ko. Kung hindi ninyo tatanggapin ang tulong ko ay
wala akong magagawa. Pero sana tumingin din kayo sa labas ng palasyo. Sa mga
kapitbahay ninyo, sa inyong kapaligiran. Dumadami ang bilang ng taong may sakit sa
Palan. Ang dating tinitingalang kaharian dahil sa magagaling na Healers ngayon ay
wala ng kahit isang matinong HealerMage. Look and see how far this kingdom have
fallen. Hahayaan ko kayong magpasya." Natahimik ang lahat sa narinig.

Aalis na sana si Brynna ng biglang magsalita ang hari sa paos na boses.

"Young lady, wait." natigilan naman si Brynna sa narinig. Kahit nahirapan ang hari
ay pilit itong umayos ng upo at itinaas ang kamay. "P-pagnapagaling mo ako h-hija,
babaguhin at aayusin ko ang aking...m-mga maling d-desisyon na nagawa sa aking
kaharian. Tulungan mo akong m-magkaroon ng isa pang p-pagkakataon." bagaman mahina
at putol-putol, naramdaman ni Brynna ang katapatan sa sinabi ng hari.

Napabuntonghininga si Brynna saka muling humarap sa hari ngunit ito lumapit sa

kinauupuan ni Haring Agathus.

"Consider this a gift your majesty." A coldness flash Brynna's eyes but suddenly
vanished. Brynna then, raised her left hand, palm facing towards the king.
Brynna's palm emitted a white glow. A white ball of light shoot out from Brynna's
palm hitting King Agathus chest. It stop when it contact the skin and then slowly
it went inside the kings body until it vanished. (Pakitagalog naman! Lol)😩✌🏻️

Ang mga tao ay nagulat at natakot sa nakita. Lalo na nang maramdaman ng mga ito
ang lakas ng kapangyarihan na nakapalibot sa paligid. Sa lakas niyon ay
nahihirapan ang iba na huminga. Hindi pa umabot ang isang minuto ay ibinaba ni
Brynna ang kamay at saka tumalikod ng walang paalam.

Hindi agad nakahuma ang mga naroroon, pati na ang reyna. Laglag ang panga ng mga
ito ng biglang tumayo ang hari at nagmamadaling hinabol ang grupo nina Brynna.
Dahil sa ginawa ng hari ay napilitan si Brynna na huminto sa paglalakad. "Lady,
paano ko mababayaran ang iyong pagsagip sa akong buhay?"

Sasabihin sana ni Brynna na hindi na kailangan pero biglang may ideyang pumasok sa
isip nito kaya, "Magtatayo ako ng isang Healing House para sa mga ordinaryong
mamamayan. Sana ay walang pipigil sa aking plano. At saka kailangan ko ng libo-
libong gamot, your majesty, kung ito ay iyong maibibigay ay tatanawin kong malaking
utang na loob."

Nagulat si Haring Agathus sa hininging kapalit ni Brynna. Napakaliit na kapalit

niyon kumpara sa laki ng nagawa nito sa kanya kaya agad sumagot si Hari g Agathus.
"Ipinapangako kong mangyayari ang gusto mo hija. At sisiguraduhin kong bago
matapos ang limang araw ay maibibigay ko iyon sa iyo ang mga kinakailangan mo."
pangako ng hari saka muli itong nagpasalamat kay Brynna. "Lady, maari ko bang
malaman ang iyong pangalan?" tanong ng hari.

"Your majesty, I'm Brynna Lancaster." Magalang na sagot ni Brynna. "Noong akoy
bata pa ay nag-aaral ako dito sa Academy kasama ang aking ina-inahan na si HighLady
Sola. Pero mas kilala siya sa tawag na preserver Sola sa loob ng sampung taon.
Dinala niya ako dito para na rin sa aking kaligtasan. Pagkalipas ng sampung taon
ay muli kaming bumalik sa Brun upang makilala ko ang aking tunay na mga magulang na
nag-aakalang ako ay patay na. Ang tunay kung mga magulang ay sina Duke Brennon
Lancaster at Lyla WingedShadow Lancaster."

Nagulat ang hari sa nalaman pati na ang mga taong naroroon. Pero kung may mas
nagulat man ay wala ng hihigit pa kay Daniella. Nanginig ito sa nalaman. At agad
na nagisip ng paraan kung paano humingi ng tawad kay Brynna at kung paano mapalapit
dito.

Magpapaalam na sana si Brynna ng biglang may dumating na dalawang tao. Isang babae
at lalaki. Ang babae ay kamukhang-kamukha ng reyna kaya kahit hindi pa ito
nagpakilala ay alam na ni Brynna ay ito si Princessa Reine. Ipinakilala ng hari
kay Brynna ang dalawang anak. Si Prinsepe Rupert at si Prinsessa Reine. Tulak ng
kagandahang asal ay magalang na binati ito ni Brynna pero parang langaw lang si
Brynna na nagsalita sa harapan ng dalawa. Ni hindi tinapunan ng dalawa ng tingin
si Brynna. Nagbago lang ang ugali ng magkapatid ng malamang si Brynna ang dahilan
kaya gumaling si Haring Agathus. Saka lang naging mabini ang ngiti ni Prinsessa
Reine at noon lang din napagtuunan ng pansin ni Prinsepe Rupert ang angking
kagandahang taglay ni Brynna.

Walang kamalay-malay si Brynna na pinagnanasaan na siya ni Prinsepe Rupert.

Nang makaharap ang dalawang magkapatid ay labis na natuwa si Brynna. Dahil hindi
niya naramdaman ang kapangyatihan ng HighKing sa dalawa. Talaga lang sigurong
ganid at pamangmataas ang prinsepe. Halata naman sa hitsura nitong halos perpekto
ang mukha na halatang pinaayos. Wala siyang pakialam kung tatapunan man siya ng
tingin niyo o hindi.

Magalang na nagpaalam sina Brynna sa hari saka umalis.

Hindi na napansin ni Brynna ang kakaibang tingin ni Prinsepe Rupert na nakasunod

dito.

I sincerely apologies for all the technicalities. And please don't forget to vote!

=================

Sixty one : Blackthorne

Blackthorne Manor

Ang sabihing nagulat ay kulang para ipahayag ang naramdaman ni Xander ng sabihin ng
katulong dito na nasa baba ang mag-asawang Lancaster. Xander doesn't care about
the Duke of Brun. Xander knew Duke Brennon Lancaster because he is the Duke of
Brun and also because when the Duke was young he was a well-known BattleMage along
with his younger brother Brandon. The two brothers got quite a good reputations
with regards to their battle prowess. But Lyla...Duchess Lyla is different. She
is a close friend of Xander's mother. They went the same Academy and have been
friends since they were both young.

Nagtataka ngayon si Xander kung bakit narito ang mga Lancaster. Simula ng mamatay
ang bunsong anak ni Duchess Lyla ay naging reclusive na ito. Ano at narito ito
ngayon?

Naabutan ni Xander ang mag-asawang Lancaster na mahinang nagkukwentuhan. Agad na

lumapit si Xander sa dalawa saka bumati.

"Xander!" Nakangiting bati ni Lyla saka niyakap si Xander. "Look at you! When did
you became a handsome giant?" Nagniningning ang mga matang puri ni Lyla.

Napapahiyang ngumiti lang si Xander. Di malaman kung ano ang isasagot.

"Lyla, you are making Alexander uncomfortable." Natatawang saway ni Brennon sa

asawa.

"I'm sorry Xander, you took me by surprise. Ang laki mo na kasi. Noong huli
kitang makita sobrang liit mo pa. Ngayon sobrang laki mo na." There was an
approval on Lyla's face while looking at Xander.

"Oo nga po, sobrang tagal na rin po noong huli ko kayong nakita. Kumusta naman po
kayo?"

"We are both fine." Sagot ni Lyla."Alexander, di na kami magpaligoyligoy pa.

Narito kami ni Lyla para kausapin ka sana tungkol sa gusaling ipinatayo mo na
gagawin mo sanang healing house. Balak sana namin na bilhin iyon." Deretsong sabi
ni Brennon.

"Your grace, walang pong problema sa akin. Pero maari ko bang malaman ang dahilan?
O kung anong plano niyo sa gusali?"curious na tanong ni Xander. Ang gusaling
tinutukoy ng Duke ay ang pinatayo niya na gusali na gagawin sana niyang healing
house pero nagbago ang kanyang plano kaya napabayaan niya iyon.

"Tawagin mo akong tita. Wag kang masyadong pormal hijo.  Tungkol naman sa sinasabi
ko, plano sana namin na gawing healing house." Sagot ni Lyla sabay napasulyap kay
Brennon. "You see Xander, many years ago, nabalitaan mo naman siguro na balitang
namatay ang pangatlo kong anak?"

Tumango si Xander bilang sagot.

"It turned out that it was not the case." Saka sinabi ni Lyla dito nangyari sa
buhay ni Brynna.

"Wow!" Di mapigilang bulalas ni Xander.

"My daughter is a HealerMage. At plano niyang gamitin ang kakayahan habang nasa
Palan siya ngayon." Patuloy ni Lyla.

"If that's the case. Pumapayag po ako."

"Thanks Xander. I'll send someone to take care about the payments." Si Brennon.

"You grace, di na po kailangan yan. Accept it as a gift."

"Mukhang hindi naman yata tama yan hijo." Parang gustong tumangging sabi ni
Brennon.

"Hindi ko naman po ginamit ang building. Mabubulok lang po yon."

"Sigurado ka ba hijo?  It's a huge building and you must have spend a lot of
money." Nag-aatubiling sabi ni Lyla.

"I'm pretty sure tita." Di matitinag na sabi ni Xander.  For him it's just a small
matter and there is no need to make a fuss about it.Kaya naman walang nagawa si
Lyla kundi ang tanggapin ang ibinigay ni Xander. Saglit na nagkuwentuhan ang tatlo
bago nagpaalam ang mag-asawa.
"Xander, if you have time, why don't you visit our Manor? Para ma meet mo naman
ang bunso namin?" Aya ni Lyla.

"For sure. Sigurado po iyon." Nakangiting oangako ni Xander.

Sa loob lamang ng ilang araw ang balita tungkol sa paggaling ng hari ay lumaganap
hindi lang sa buong Palan kundi pati na rin sa ibang kaharian. Lahat ay nagulat at
humanga sa galing ni Brynna.

Naging abala si Brynna sa loob ng limang araw. Bukas na rin ang malaking healing
house nito. Ang WingedShadow Healing house. Mula umaga hanggang hapon ay doon
ginugol ni Brynna ang oras sa pangagamot. Gaya ng ipinangako ni Brynna ang
pangagamot nito ay libre. Tumulong din ang Mama Sola nito sa pangagamot.

Sa tuwing tuwing gabi ay ginugol niya ang buong oras sa kanyang pagbabantay.
Habang papalapit ang sampung araw ay mas lalong naging alerto si Brynna. Bilang
isang EarthMage ay hindi na niya kailangan ng maraming taong magbabantay kung may
paparating man na kalaban. Ni hindi nga niya sinabihan ang hari. Maliban sa
kanyang pamilya ay wala ng nakakaalam sa nakaambang panganib na darating.

Ang kanyang amang si Duke Brennon ay kasalukuyang nasa Brun ay naghahanda rin. 
Kasama nito ang kanyang inang si Lyla at Uncle Brandon.  Ang tanging kasama ni
Brynna sa manor ay ang kanyang mama Sola at kapatid na si Bryan.  Ang totoo ay
hindi naman talaga sigurado silang apat na magkakaibigan kung lulusob ba ang
kalaban.  Ayon sa sinabi ni Tara ay may sampung araw sila, tatlong araw nalang ang
natitira.   May tatlong  dahilan kaya nagpunta sa Palan si Brynna.  Una ay upang
ipaalam sa mga magulang nilang apat ang pagbabalik nila.  Ang pangalawa ay upang
alamin kung kaaway ba ang hari ng Palan.  Pagkatapos mapatunayan na hindi ay agad
isinagawa ni Brynna ang pangatlong dahilan, ang maghanda ng maraming supply sa
darating nandigmaan.  At dahil tinulungan siya ng hari na makalikom ng sa tingin
niya ay sapat na supply na gamot ay wala ng problema pa si Brynna.  Ang tanging
gagawin niya ngayon ay maghintay hanggang matapos ang sampung araw na ibinigay ni
Tara saka siya pupunta sa Quoria para doon sila magkita.   Habang naghihintay ay
alerto pa rin si Brynna.  Bilang isang EarthMage ay madali na niyang malaman kung
may palasok sa kanyang balwarte.  Ang mismong lupain ang magbigay alam niyon sa
kanya.  Sakop ng kanyang kapangyarihan ang buong kaharian ng Palan.  Kung may aapak
man na kaaway ay agad niyang iyong maramdaman.

Tenth day.

Before the predawn light appeared in the horizon, Brynna was already meditating. 
It was a sunny morning, there was not even a single speck of cloud in the sky.
All her attention was on the entire land of Palan searching for a single ripple on
the land.

There was none.

She couldn't sense any danger. Tara said at the tenth day.  Today is that day. 
Hindi niya alam kung ano ang mangyayari sa Tuskan pero habang nasa Palan siya,
sisiguraduhin niyang hindi maapektuhan ang Palan.

Suddenly she felt a tiny ripple. She felt the sudden pulsing of the earths core.

Sa buong kontinente ng Elvedom ay iilang tao lang ang nakaramdam ng kakaibang

paggalaw ng lupain. Ang kakaibang direksyon ng ihip ng hangin. At ang init na
nagmumula sa ilalim ng lupa na para bang may bulkang sasabog. Ang malaking lawa na
dumadaan sa iba't-ibang kaharian ay kapansin-pansin ang bilis ng daloy ng tubig.

Napatingin si Brynna sa direksyon ng Tuskan. Hindi malaman kung ano ang

naramdaman. Alam ni Brynna kung gaano kalupit ng inang mundo kung ito na ang
magalit. When nature hits back in all its fury, it will leave not just devastation
and corpses but harsh lessons as well.

It's starting...

Biglang napalingon si Brynna ng may maramdaman siyang tao sa kanyang likod.

Napakunot noo si Brynna ng makita ang lalaki. Familiar sa kanya ang mukha nito.

Daig pang nakakita ng multo ni Xander ng lumingon ang dalaga at humarap dito. Nang
makita ni Xander ang magandang mukha ng hindi pa nakilalang si Brynna ay nahigit
nito ang hininga. Kahit ilang taon pa ang lumipas ay hindi nakakalimutan ni Xander
ang mukha nito.

It's her!

It's a small world after all...

Puro nalang ako walang time.  Honestly I have work today 10am to 8pm. Huhuhu!
Kakapagod.  Heto at gumising pa ako ng 4:50 am para mag ud.  Guys, sa mga nag
follow sa akin lately, mga nag comments at nag votes.  Maraming salamat ha, wala pa
lang talaga akong time para mag thank you message sa inyo isa-isa.  But i promise
to continue to give updates on time.  Pagmay time mag reply din ako sa mga comments
ninyo kahit super late! Firen's ud will be on moonsday!  Have a great sunsday
everyone!😘😘😘😘

=================

Sixty-two: Blizzard

Kurlaz
 Pagkatapos magkikipag-usap ni Seregon kina Brynna, Tempest at Tara ay
hindi mapigilan ni Seregon na mapangiti, lalo na ng maalala ang sinabi ng kapatid
na si Tara.

There is no need to hide eh? He always wanted to get near the

Arcane tower. He wanted to know what's going on there. At kung bakit ganito ang
klima sa lugar na ito. Ayon sa kanyang kapatid na si Tara may ilang araw nalang
siya bago lisanin ang Kurlaz. Ngayong sigurado siya na walang galamay ng HighKing
dito ay tutulungan niya ang Kurlaz. Hindi lang dahil sinabi ni Tara kundi dahil
ang Ver ay ang lugar ng kanyang ina. The king of Kurlaz is his Uncle. His
mother's younger brother. Ibig din sabihin niyon ay mga pinsan niya ang dalawang
prinsessa na nakita niya kanina. The older one was cold but looks responsible.
But the younger one smells trouble.

Napabuntonghininga si Seregon. Kung bakit kasi puro babae ang mga

pinsan niya!

Pagkatapos kumain ay agad na natulog si Seregon. Kung may papasok man

sa mga oras na iyon sa silid ni Seregon aka Valerius ay siguradong magtataka ang
mga ito dahil mainit ang silid kahit walang apoy na nangagagaling sa fireplace. And
if one will look closely, they will found out that the heat comes from the body
that was sleeping on the single bed.

Kurlaz is just a small kingdom but they are far from being
insignificant. In fact they are known to be the top suppliers of globe light in all
the continent. Also they give a good contributions on medicines, transportations
and most importantly food. Maraming malalaking farm ang Kurlaz. Kaya konti nalang
ang mga iniimport na kaharian. What they do is they export food to different
kingdoms. Iyon ay dahil sa mga mages na nagtatrabaho sa Arcane tower. Ang Kurlaz
ay nasa parteng norte. The neighbouring kingdom is Ver which is the coldest
kingdom in the North. Pero nakapagtatakang maraming malalaking farm sa Kurlaz.
Iyon ay dahil sa kagagawan ng mga Mages na nasa Arcane tower. They used their
mage power to change the weather. But as years went by, their powers became weaker
and weaker. Few mages are born in Kurlaz. But that's not the only problem. Sa
loob ng napakaraming taon ay pinakialaman ng mga mages ng Kurlaz ang klima. This
created an unbalance of natural process of nature. Kung mga isang taon lang ay
walang problema, pero ginawa ito sa napakatagal na na panahon. This resulted to
unpredictable weather.

Nagising si Seregon ng may maramdamang kakaiba. Isa siyang Firemage.

Noong napunta sila sa Twilight realm ay doon nagsimula ang pagbabago ng
kapangyarihan hindi lang ni Seregon kundi nilang apat. May nangyari sa kanyang
kakambal na si Tara. It resulted to become not just his soul but the four of them
being connected to each other. And also because of this, it allows each other to
use each other's powers and can communicate to each other easily through telepathy.
The only reason why they are not constantly communicating to each other right now
is because all four of them are in different missions. Besides, seeing each other
through Tara's mirage is better. Each one of them have different style of seeing
each other using their magic. Tara used Mirage. Brynna used watery window. Tee
Ice Mirror, and him? He called it spacevision. It looks like space tear itself
and created a rectangular shaped. One meter wide, half meter tall window. Maliban
sa kanilang apat ay wala ng ibang taong may kakayahang gumawa ng ganito. Not
because they are not powerful enough, it's just that they don't have the knowledge
on how to do this. Elvedom have different ways on how to send messages. (I hope
readers you still remember when ViticiPrema send an important message to Dellani on
EM book 2 Tempest. That's one example.)

Bumangon si Seregon saka pinakiramdaman ang kapaligiran. Bilang isang

Firemage ay baliwala kay Seregon ang lamig. Madali niyang mabago ang temperature
ng kanyang katawan. Kaya ng maramdaman niyang nagbago ang temperatura ng
kapaligiran ay agad din niya iyong naramdaman. Kakaiba ang lamig na naramdaman ni
Seregon. Kahit hindi tumitingin sa labas ay alam ni Seregon na maghahating gabi pa
lang. Karamihan sa mga tao ay natutulog pa.

Isusuot na sana ni Seregon pero laking gulat nito ng maramdamang

naninigas at sobrang lamig ng sapatos nito. Saka lang napatingin si Seregon sa
fireplace.

"Damn! Nakalimutan sindihan ang fireplace." Kahit malamig ay isinuot

pa rin ni Seregon ang sapatos. Paglapat ng mga paa nito sa sapatos ay biglang
lumambot ito saka naglagay ng panggatong sa fireplace. With just a thought, it
suddenly the chop wood lit up.

Seregon remove his black winter cloak from the hook at the back of the
door and went out.

Pagbukas palang ni Seregon sa pinto palabas ng kayang tinitirhang bahay

ay sumalubong sa kanyan ang makapal na snow. Mukhang nagsimula na namang magsnow
kagabi. Malalaki ang bagsak ng snow sa lupa. Ang buong lupain ay natatabunan ng
makapal na snow. Agad na pumasok sa isip ni Seregon ang mga kabayo sa kuwadra.
Kailangan niyang tingnan ang mga kabayo. It's a good thing that Tara give a go
signal. Kaya hindi na niya kailangang mapapakahirap na mag shovel ng snow.
Seregon made a sweeping gesture of his hand, and the snow went into the side.
Melting snow is stupidity. Snow when melted becomes water. Saan ngayon papunta
ang tubig? Pagnatunaw ang snow at naging tubig ay mas dilikado. Dahil sa lamig ng
panahon ay titigas ito at magiging clear ice. Dilikado ito dahil sobrang dulas
nito. (example ay ang isang lawa na tumigas ang ibabaw, pwede itong gawing skating
ring, ganun kadulas.)

Pagpasok ka kuwadra ay tahimik ang mga kabayo. Mukhang okey naman ang
mga ito kaya muling umalis si Seregon. Hindi maintindihan kung bakit hindi ito
mapakali. Natagpuan ni Seregon ang sarili sa itaas ng isang burol. Ang buong
lugar ay natatabunan ng snow. Walang kahit isang ilaw na nakabukas, tanging usok
na lumalabas sa chimney ang gumagalaw at nakikipagpaligsahan sa snow.
Napakatahimik ng paligid.

Kung may makakakita ngayon kay SEregon ay siguradong mamanagha dahil

nakapagtatakang kahit isang bakas ng paa ay walang makikita sa snow at hindi lang
iyon. Ang higit na nakakagulat ay ang nakatayong binata sa itaas ng burol ay hindi
nakalapat ang mga paa sa snow. It's a good thing then that there was no one
around.

Kunot noong pinagmasdan ni Seregon ang paligid at kasabay niyon ay

pinakiramdaman nito ang kapaligiran. Biglang natigilian si Seregon, napatingin sa
parting norte. Sa isang kisapmata ay nawala ito sa kinatatayuan. Ilang libong
kilometro mula sa kinatatayuan nito kanina ay biglang nagappear ang katawan ni
Seregon sa malawak na lupain. Ang lupain na ito ay puro yelo. Malakas ang
napakalamig na hangin at sa kapal ng bagsak ng snow ay hindi na makikita ni Seregon
ang isang metro mula sa kinatatayuan nito. The temperature of the place is colder
than absolute zero. Kung hindi lang dahil sa lakas ng kapangyarihan ni Seregon ay
baka pagdating palang niya dito ay baka wala pang isang minuto ay tumigas na siya.
Lalong nagtaka si Seregon. Ang temperatura na ganito ay sobrang kakaiba. Oo at
malamig ang parteng norte pero hindi ganito ka tindi. Pag ang ganitong temperatura
ay darating sa Kurlaz. Walang dudang kahit isang tao ang mabubuhay sa lugar kahit
na isang FireMages pa ito. Isa pang ipinagtataka ni Seregon ay ang mas lalo
pagbaba ng temperatura ng lugar. And what scared him the most is that, the ultra
cold temperature is moving. Gustong sumakit ang ulo ni Seregon. Kung tama ang
kanyang hinala ay may paparating na blizzard sa kaharian ng Kurlaz. Weather are
naturally unpredictable. Tampering the weather is a hundred percent courting for a
disaster. Those mages in Arcane tower are beyond stupid. Hindi sigurado si
Seregon kung ano talaga ang ginawa ng mga Mages ng Kurlaz pero isa lang
nasisigurado niya. He need to put an end to it before it went out of control.

Hinala ni Seregon ay may isa o dalawang araw pa bago darating ang

blizzard. Kailangan niyang mag-isip ng paraan kung paano matulungan ang mga taong
naninirahan sa buong kaharian. Ang isa sa pinakamalaking problema ngayon ni
Seregon ay kung paano kumbinsihin ang hari ng Kurlaz, ang kapatid ng kanyang ina na
nasa panganib ang kaharian nito.

"Damn it!"

Lagi nalang akong nanghihingi ng pasensiya.  Ngayon manghihingi na naman. Huhuhu! 

Alam ko maraming typo's pero yaan nyo nalang ha. Kung may mag-aaply na taga edit
message nyo lang ako! Hehehe!  😘😘😘Salamat sa walang sawang votes at sa mga
nagfollow sa akin salamat po!  Sa susunod uli!😜

=================

Sixty-three: Ubaren Firewings

Sa biglang pagsulpot ni Seregon sa frontyard ng kuwadra ay nagulat ang

stable master na si Master Roly.  "Val!" gulat na bulalas  nito.  "P-paano k-ka
biglang sumulpot dito?  I-sa kang Mage!" nabulol na tanong nito. 

            Walang nagawa si Seregon kundi ang umamin.  "Opo Master Rolly." 

Nakalimutan ni Seregon na maaga palang gumigising si Master Rolly.  Madaling araw
na ng magpasya si Seregon na umuwi.  Pinakiramdaman muna kasi nitong mabuti ang
nagyeyelong lugar bago umalis.

            "Aba!  Bakit hindi mo kaagad sinabi sa akin?" nanlaki ang mga mata
nitong sabi. 

            "Master Rolly wala pong dahilan para sabihin ko sayo iyon." Nakangiting
sagot ni Seregon. 
            "Valerius, a-ang ibig kung sabihin M-master Valerius, ngayon alam ko na
isa kang Mage, hindi ka maaring magtrabaho dito bilang isang stable boy!  Isa kang
Mage!  Ngayon din ay dadalhin kita sa palasyo, ipakilala kita doon para makaharap
mo ang MasterMage." Puno ng paggalang na sabi ni Master Rolly.  Halos mataranta
ito.  Mages in Kurlaz have high status.  The stronger the power, the higher the
status given to a Mage.  Lalo na ngayong kokonti nalang ang Mages sa Kurlaz.

            "Master Rolly, hindi ko po kailangan ng trabaho.  Pero kailangan ko

pong makaharap ang hari.  May importante po akong kailangan sabihin sa kanya."
Magalang na sabi ni Seregon. "Maari nyo po ba akong samahan sa palasyo?"  Naisip ni
Seregon na kung siya lang mag-isang pupunta doon ay baka hindi kaagad siya harapin
ng hari.  Si Master Rolly ay isang stablemaster.  Kilala nito kung sino ang maaring
lapitan para makaharap niya kaagad ang hari.

            "Walang problema.  Kung gusto mo eh kahit ngayon na kaagad!"

            Natuwa naman si Seregon sa narinig kaya agad na pumayag ito.

            Pagdating sa palasyo ay mangilan-ngilan palang ang gising na tao.  Agad

ipinaalam ni Master Rolly ang sadya sa kakilala nito sa palasyo pero hindi akalain
ni Seregon na hindi pala ganun kadali makaharap ang hari.  Mag-iisang oras na
silang naghintay ngunit wala pa ting nangyari.  Habang lumilipas ang oras ay mas
lalong dumadami ang taon gustong makaharap ang hari.  Ang isang oras ay naging
dalawa.

            Naging tatlo.

            Naging apat.  Sa tabi ni Seregon ay hindi mapakali si Master Rolly,

nag-alalang sinulyapan si Seregon na nasa tabi nitong nakatayo.  Ni walang ka
galaw-galaw ito.  Wala ring makikitang emosyon sa mukha ng binata kaya hindi tuloy
malaman ni Master Rolly kung ano ang naramdaman nito.

            Bilang isang anak ng hari ay alam ni Seregon kung paanong hindi basta-
basta makahingi ng panahon para makaharap ang hari.  Dahil hiningi niya ang tulong
ni Master Rolly at iniiwasan niyang mapahiya ito kaya naman patuloy siyang
naghintay.  Habang naghihintay ay walang kumakausap kay Seregon.  Ni hindi man lang
siya tinapunan ng tingin sa mga taong kasama niyang naghihintay na makaharap ang
hari.  Hindi niya masisisi ang mga ito.  To them he is just an insignificant young
man, given how old the robe that he is wearing. Halata sa mag kasuotan ng mga ito
na mga matataas ang antas ng mga ito sa kaharian.  Sinong mag-aakala na isang
prinsepe si Seregon?  At hindi lang basta isang prinsepe, isang prinsepeng
tagapagmana ng korona sa kaharian ng Quoria.  Ang pinakamayaman at
pinakamakapangyarihang kaharian sa buong kontinente ng Elvedom. 

Habang naghihintay ay biglang nagkagulo ang mga tao doon.  Maya-maya lang ay may
dumaan sa harapan ni Seregon na isang matandang lalaking nakasuot ng pulang roba. 
Agad nakuha nito ang buong atensyon ni Seregon.  Hmmn...a FireMage.  Agad na
pinakiramdaman ni Seregon ang kapangyarihan ng matandang lalaki.  Hmmn..not bad.
Matangkad ito at katamtaman ang laki ng katawan base sa lapad ng balikat nito. 
Pero walang panama ito sa lolo Firen ni Tempest sa aura ng lalaki.  Firen's aura
have a feel of ancientness.  Pero ang lalaking pinagmasdan ni Seregon ay kahit
mukhang matanda na ito ay hindi ito maikukumpara sa lakas ng kapangyarihan ng High
Lord.

            Nang makalagpas ang matandang lalaki ay saka bumulong si Master Rolly

kay Seregon.  "Master Val, iyon ay si Master Ubaren Firewings.  Ang MasterMage ng
buong kaharian.  Ang namamahala sa Arcane tower."

            "Ganun po ba?" tanging sabi ni Seregon saka tahimik na muling naghintay

sa isang tabi.

            "Master Val, pasensiya  na kung naghintay kayo ng matagal.  Hindi ko

akalain na ganito pala kahirap bago makaharap ang hari."

            "Wag nyo na po iyong alalahanin." Balewalang sabi ni Seregon dito.

            Lumipas muli ang kalahating oras.

            Magtanghali na at unti-unti ng nauubos ang pasensiya ni Seregon.  Gaya

ng inaasahan niya, mas naunang nakaharap ng hari ang mga katabing naghintay kasya
kay Seregon na mga importanteng tao sa kaharian. 

            Lumipas muli ang isang oras.  Ubos na ang pasensiya ni Seregon. 

"Master Rolly, mauna na po kayo baka kailangan na po kayo sa kuwadra.  Ako na po
ang bahalang maghintay dito."

            "Master Val, dinala kita dito, kaya hindi rin ako aalis hanggat hindi
mo nakaharap ang hari." Matigas na pahayag ni Master Rolly.  Napangiti si Seregon
sa narinig.  Kaya nagpasya si Seregon na gumawa ng paraan para makausap ang hari.

            "Master Rolly, tara." Aya ni Seregon na nauna ng naglakad patungo sa

malaking pintuan.  Nagtataka man ay sumunod si Master Rolly kay Seregon.  Sa
malaking pintuan ay may dalawa kataong nagbabantay.  Nang makita ng dalawang
guwardiya ang papalapit na sina Seregon at Master Rolly ay agad na humarang ito sa
pintuan.

            "Tigil!" matigas na utos ng isang guwardiya.  Pero parang walang

narinig si Seregon na patuloy sa paglalakad.  Ang malaking pintuang nakasara ay
parang may nagbukas niyon. 

            Laking pagtataka ng dalawang guwardiya ng lalapit na sana ito kay

Seregon ay tumilapon ito.  Hindi nito nagawang makalapit.  Parang may hindi
nakikitang nakapalibot na harang na hangin sa binata at ng kasama nito.  Noon
napagtanto ng dalawang guwardiya na may kapangyarihan ang binatang nangahas na
pumasok.  Agad na tinawag nito ang pansin ng mga kasamanhang guwardiya.  Ngunit
kahit isa man sa mga ito ay walang makalapit kina Seregon at Master Rolly.  Ang
ingay ng mga guwardiya ay nakatawag pansin sa loob ng kaharian. 
            Kasalukuyang kausap ng hari si Master Ubaren Firewings. 

            Seregon doesn't pay any mind to the castle guard following him.  Kahit
naman ano ang gagawin ng mga ito ay walang kahit isa sa mga ito ang makalapit sa
kanya.  The invisible barrier that he put around him and Master Rolly is a wind
type element power.  Many thanks to Tempest.  Sa lumipas na mga taon ay mas lalong
naging malakas ang kapangyarihan nilang apat.  Noon ay Fire element lang ang
kapangyarihan ni Seregon, pero ngayon ay bihasa na siya sa apat na elemento.  After
almost seven years of training all four of them became very strong.  There are very
few people who can compete with the four of them but none of those powerful people
are living in Elvedom.  Even Queen Erythrina cannot compete to the four of them. 
Hindi biro ang ensayo at karanasan nila bago narating ang antas ng kapangyarihang
meron sila ngayong apat.  At ngayon sa unang pagkakataon ay mukhang masusubukan sa
Kurlaz ang kanyang itinatagong kapangyarihan.

            Dahil sa daming castle guard na nakasunod kay Seregon at Master Rolly

kaya hindi nakapagtatakang makatawag sila ng pansin.  Nasa may pintuan ng throne
room si Seregon.  Sa pinakadulo ay silid ay nakaupo sa truno ang hari ng Kurlaz. 
Si haring Jeddlin Anvamanwe, ang bunsong kapatid ng kanyang inang si Nienna. 
Matikas ang pangangatawan ni haring Jeddlin at higit sa lahat ay kahawig nito ang
kanyang ina.  Ibig sabihin ay magandang lalaki si haring Jeddlin.  Kung gaano
kaliit ang kanyang ina ay ganun naman katangkad ang bunsong kapatid nito.  Kahit
nakaupo ay halatang matangkad ang hari. 

            Kunot noong napatingin si haring Jeddlin sa pintuan.  Nakatayo doon ang

isang lalaking nasa mahigit anim na talampakan ang tangkad.  Dahil nakatakip ang
hood sa ulo nito kaya hindi agad namukhaan ng hari ang lalaki sa may pintuan. 
Napakunot noo si haring Jeddlin ng makitang walang lumalapit dito kahit isa sa
kanyang mga guwardiya.  Naging alerto din ang mga elite guards ng hari. 

Napakunot noo naman si Master Ubaren sa nakita.  Naramdaman nito ang kapangyarihang
bumabalot sa paligid ng lalaking papalapit kaya humanda rin ito.

            Ang mga taong naroon sa throne room ay kanya-kanyang bulungan.  Ilan sa

mga ito ay nakapansin kanina kay Seregon sa labas habang naghihintay.  Ang iba ay
nagalit sa kapangahasang ginawa ni Seregon.  Pero lahat ay naghihintay na malaman
kung ano ang sadya nito sa hari.

            Ang truno ng hari ay may sampung baitang na hagdanan.  Huminto si

Seregon sa paanan ng hagdanan saka tinanggal ang hood na nakatakip sa ulo.  All the
people inside the throne room who have the advantage of seeing Seregons face, first
noticed his elven feature.  But the king noticed differently.  Bago pa man makahuma
ang hari ay naunahan na itong magsalita ni Seregon.

            "Greetings your highness." Bati ni Seregon sa lenguwahe ng mga taga

Kurlaz sabay bahagyang iniyuko ang ulo.  Lahat ng mga nakakita ay nanlaki ang mga
mata.  (Different noble status have different form of showing respect and
gratitudes.  Gaya ng pagyuko ng kalahati ng katawan means showing utmost respect,
commoners used this.  Slight nodding, tilting or lowering of head to the king, like
what Seregon did means the status are not too low from the king or both at the same
level.  For the ladies, they curtsied.) 
            Sa ginawa ni Seregon ay mas lalong nagtaka ang mga tao sa paligid. 
Habang si Master Rolly naman sa likuran ni Seregon ay halos mabali ang baywang nito
sa pagkakayuko.  Muli ay nagpatuloy si Seregon sa pagsasalita.  "Allow me to
introduce myself your highness.  My name is Seregon Valerius Narmolanya Anvamanwe. 
How are you Uncle?" sabay silay ng ngiti sa mga labi ni Seregon.

Please don't forget to vote!!!😘😘😘

=================

Sixty-four: Council

            Kung nagulat man ang mga taong naroon sa silid ay wala ng hihigit pa sa
gulat na naramdaman ni haring Jeddlin at Master Rolly. Si Master Rolly ng marinig
ang sinabi sa binatang nakilala nitong Valerius ay kulang nalang himatayin ito.
Hindi lang dahil tinawag nitong Uncle ang hari kundi dahil agad na tumatak sa
isipan ni Master Rolly ang pangalang Narmolanya.

Sa parte naman ni haring Jeddlin ay sobrang gulat nito hindi lang dahil
nagpakilalang pamangkin niya ang binatang nakaharap kundi dahil alam ni haring
Jeddlin na matagal ng hinahanap ng kanyang kapatid at ang asawa nitong si
Camthaleon ang nag-iisang anak ng mga itong si Seregon. Sa loob ng maraming taon
ay hindi kaila kay Jeddlin kung gaano ka lungkot ng kanyang nakakatandang kapatid
sa pagkawala ng anak nitong si Seregon. Kung totoong ang pamangkin niya ito ay
siguradong matututwa ang kapatid. Sa naisip ay agad na napatayo si haring Jeddlin
at mabilis na lumapit kay Seregon.

"Your highness,,"pigil ni Master Ubaren sa hari. "Hindi po pwedeng

basta nalang kayong lumapit sa lalaking iyan. Hindi po natin nasisiguradong anak
nga po siyang kapatid ninyo." Saka may ibinulong ito sa hari. Mukhang nagising
naman si haring Jeddlin at hindi na tuluyang lumapit kay Seregon pero hindi rin ito
bumalik sa kinauupuan nito.

When Seregon saw this, he snorted. "Wag kang mag-alala. Kung gusto
kung patayin ang sino man dito sa loob ng silid ay hindi ko na kailangang lumapit.
I can kill you even at far distance." Nakakalukong sabi ni Seregon. Naiinis pero
hindi naman niya masisi ang mga ito. After all, he is a stranger. Nang marinig ni
Master Ubaren ang sinabi ni Seregon ay tumalim ang tingin nito kay Seregon.

Tumikhim ang hari bago nagsalita. "Hijo, kung totoong ikaw nga ang
pamankin ko, may patunay ka bang maibibigay?." malumanay na sabi ng hari.

Natigilan si Seregon. Patunay? Ano ba ang maari niyang gamiting

patunay? It has been years since he left this world. "I'm sorry your highness,
but I have no proof with me but I can tell you a lot about my parents. And if you
are not convince, you can ask my father. For almost seven years I have not set
foot in Quoria. By now my parents already know that I have arrived but don't know
where I am right now. But if you tell them where I am right now then the better.
I only have few days left here in Kurlaz. After that, I will leave and go back to
Quoria. But before I do that, I wanted to tell you something important.
Regardless of whether you believe me or not that I am your nephew it doesn't matter
much to me. All I ask is that you will listen to what I have to say."

Sa narinig ay napaisip ang hari. Ilang  araw lang ito. Kung hindi
totoong pamangkin niya ito ay wala namang mawawala sa kanya kung makinig siya dito.
Pero kung totoong pamangkin niya ito at hindi niya tinatratong mabuti ay
makakatikim siya sa nakakatandang kapatid. Lalo na siguro sa asawa nitong si
Camthaleon. Sa naisip ay nakapagpasya si haring Jeddlin. "Alright, sabihin mo sa
akin ang gusto mong sabihin."

"Your highness, nais ko sanang ipatigil mo ang paggamit ng mga Mages sa

mga kapangyarihan ng mga ito sa pagbago ng klima." Deretsahang sabi ni Seregon sa
tiyuhin nitong hari.

"Ano!?" kulang nalang ay himatayin si haring Jeddlin sa gulat. At si

Master Ubaren naman ay nanlisik ang mga mata sa galit.

"Lapastangan!" sigaw ni Master Ubaren.

Napuno ng bulong-bulungan sa loob ng silid.

"Sino siya para sabihin iyan?"sabi ng isa sa mga naroroong tao.

"Anong karapatan niya para makiaalam sa kalakaran ng kaharian?" galit

na sabi naman ng isa pa sa mga mayayamang naroroon.

"Seregon, kahit totoo pa na pamangkin kita ay wala kang karapatang

hilingin iyan sa akin." Pigil ang galit na sabi ni haring Jeddlin. "Dahil bago ka
pa lang sa kaharian ko kaya kakalimutan ko ang sinasabi mo."

"Kung ganun Uncle, sasabihin ko sa iyo ang dahilan kung bakit ko iyon
sinabi sa iyo." Kalmadong sabi ni Seregon. "Isa o dalawang araw mula ngayon ay may
darating na malakas na bagyo. A snowstorm. But this blizzard is very different
from the past blizzard that you have encountered. The temperature of this is much,
much colder than absolute zero. When this storm will arrived if a person is
outside, he/she will last for 5 seconds. If inside the house, once hit, a person
can last for 10 seconds. You might say, there's no way. But I warned you. The
only way for you to survive this Ultra storm is to stay below ground until the
storm is done."

"Impossible!" sigaw ni Master Ubaren. "Mahigit isang daang taon na ako

pero hindi ko pa iyan naranasang ganyan kalamig na klima. Kung sa kaharian ng Ver
mo sinasabi yan baka may maniwala pa sayo. Pero dito sa Kurlaz? Impossible!"
Kutya ni Master Ubaren kay Seregon.
 "Impossible you say?" taas kilay na sabi ni Seregon. "Hindi ka ba
nagtataka kung bakit papatapos na ang tagsibol eh nag nenyebe pa rin sa lugar na
ito? Hindi ka ba nagtataka kung bakit pababa ng pababa ang temperaturea ng lugar
na ito? Kung bakit halos hindi natutunaw ang nyebe sa paligid? Iyan ay dahil sa
pakikialam ninyo sa klima. Kayong mga Mages, alam ninyo kung gaano ka lakas ng
kapangyarihan ng apat na elemento." Sabay tingin ni Seregon sa tiyuhin. "Uncle,
what do you think is the reason why Mages in Quoria never tamper with the weather?"
sabay tingin kay Master Ubaren. "Do you really think Mages in Quoria are not
powerful? But not one of them ever try to change the climate using their magic.
Because they all know the repercussion if they do that." Walang kahit isa ang
nagsalita. "Tandaan ninyo na may dalawang HighMage ang kaharian ng Quoria. The
most powerful mages in this continent live in Quoria."

Tumingin si Seregon sa tiyuhin nito. Kalmado na ang boses nito ng

muling nagsalita. "Uncle, hindi ko na kailangan patunayan kung gaano kalakas ang
kapangyarihan ko para paniwalaan ninyo. Ang hinihiling ko lang ay sana pakinggan
ninyo ako. Nasa mga kamay ninyo ang kaligtasan ng iyong kinasasakupan." Saka
walang paalam na umalis si Seregon. "Tara Master Rolly." Aya nito sa masterstable
sabay hawak sa kamay nito. Ganun nalang ang gulat ng mga naroon ng biglang nawala
ang dalawa. (Ang totoo ay hindi naman talaga nagteleport si Seregon. Pero dahil
sa bilis ng galaw nito ay akala mong nagteleport ito.)

Laglag ang panga ni Master Ubaren ng makita ng biglang nawala sa

kaninang kinatatayuan si Seregon at abg kasama nito. Ganun din ang haring si
Jeddlin. Nanginig ito sa nasaksihan. Sa nakita ay nawala ang katiting na
pagdududa sa puso ni haring Jeddlin na pamangkin niya nga ang nagpakilalang binata.
Batid ni haring Jeddlin na noong sampung taong gulang palang si Seregon ay nagawa
nitong isang gubat ang isang parte ng lugar malapit sa palasyo sa Quoria. At
hindi lang iyon alam din ni Jeddlin na blue fire ang lumabas sa panahon ng
Selection ni Seregon. Kaya naman hindi nakapagtatakang maging isang malakas na
Mage ang pamangkin.

Agad na nag-utos si haring Jeddlin na ipahanap ang pamangkin at

pabalikin.

"Everyone," tawag pansin ni haring Jeddlin sa mga naroroon. "Narinig

ninyo ang sinabi ng pamangkin ko. Hinihiling ko na sana wala munang lalabas nito
hanggat wala kayong natanggap na utos mula sa akin." Kanya-kanyang tango ang mga
naroroon. "Master Ubaren, assemble a council meeting right away."

Walang nagawa si Master Ubaren kundi ang sumunod sa utos ng hari.

Council Meeting.

Nang makompleto ang mga council members ay hindi na nagpaligoy-ligoy pa

si haring Jeddlin at agad na ipinaalam sa mga ito ang sinabi ni Seregon. Hati ang
lahat na naroroon, maraming hindi naniniwala at marami namang ginamit ang mga utak
at naniwalang may katutuhanan ang sinabi ni Seregon.
 Dahil na rin sa kapasyahan ng hari kaya kahit hindi naniniwala ay
nakinig ang mga ito at lahat ay nag-isip ng magandang gawin. Bago pa man makabuo
ng solusyon ang mga council members ng may dumating na matangkad na binata. Mahaba
ang buhok na tumatabon sa mukha nito. Nakasuot ito ng itim na roba. Hindi man
mamahalin ang suot nito ay hindi walang sino man sa loob ang magsasabing ordinaryo
ang binatang dumating. Sa pagdating nito ay ramdam ng lahat ang lakas ng aura nito
na bumabalot sa pagkatao ng binata. Sa lakad at kilos nito ay hindi maikakaila ang
aristokratikong tindig nito. Kalmado ang mukhang tiningnan nito ang lahat ng
council members sa loob ng malaking silid. This was Seregon. Ipinakilala ito sa
lahat ni haring Jeddlin , at ito na mismo ang nanghingi kay Seregon kung may ideya
ito kung paano solusyunan ang problema.

"Tutulungan ko kayo. Maghanda kayo ng pagkain at tubig na kasya sa

isang linggo. Walang iiwanang tao o hayop. Habang nasa labas ako kanina ay may
nakita na akong lugar kung saan magandang pagtaguan ng mga tao. The castle
ground."

"Ano?" lahat ay nagulat sa sinabi ni Seregon. Ang tinutukoy kasi nito

ay ang malawak na lupain malapit sa kaharian. Paanong ligtas ang mga tao doon eh
kahit isang bahay-kubo ay walang masisilungan doon?

"Prince Seregon, anong ibig mong sabihin?" nagtatakang tanong ng isa sa

mga council members.

"Ako na ang bahala. Just inform everyone so they can prepare."

Pagkatapos magpaalam ay umalis na si Seregon sa meeting.

Sa pag-alis ni Seregon ay walang kaalam-alam ito na nagkagulo ang mga

council members na iniwan nito.

=================

Sixty-five: ThunderSnow

"Anong ibig sabihin nito?  Basta siya nalang bahala sa lahat? 

Kalokohan!" galit na sabi ng isang council members.  Patuloy ang mga ito sa
pagkakagulo hanggang sa natigilan ang mga ito ng maramdaman ang paggalaw ng lupa. 

            "Ano yon?"kanya-kanyang tanong ng bawat isa.  Ilang sandali pa ay may

isang tauhan ng hari ang dumating.  Hamahangos na ibinalita nito sa hari ang
nangyayari sa labas.  Mabilis naman ang kilos ng lahat at pinuntahan ang tinutukoy
na lugar nito.

            Naabutan ni haring Jeddlin at ng mga kasama nito si Seregon na nasa

malawak na lupain di kalayuan sa palasyo.  Ang lupain sa harapan ni Seregon ay
parang alon na gumagalaw.  Lahat ay nanayo ang balahibo sa nasaksihan at
naramdamang kapangyarihan.  Lahat ng tao sa kalapit na lugar ay ramdam na ramdam
ang paggalaw ng lupa. 
            Seregon was seated crosslegged on the ground.

            Habang pinagmasdan ni haring Jeddlin ang pamangkin ay hindi nito

maiwasang manayuan ng balahibo.  Isa si haring Jeddlin sa pinakamakapangyarihan sa
kanyang kaharian pero aminado siyang wala kahit sa kalingkingan ang kanyang
kapangyarihan kung ikumpara sa lakas ng kapanyarihan ng pamangkin.  Kahit ngayon
habang pinagmasdan ang pamangkin habang nakaupo sa damuhan ay naramdaman ni haring
Jeddlin ang lakas ng kapangyarihang lumalabas galing sa katawan nito. 

            Hindi lang si haring Jeddlin ang nakaramdam niyon, pati na rin ang mga
mages na naroroon at pinagmasdan si Seregon.

            "Such strong earth power..." hindi napigilang pahayag ni Master Ubaren.

            Apat na oras na nasa ganoong posisyon si Seregon.  Bago bumaba ang araw
ay saka nito ibinuka ang mga mata.  Noon lang napansin ni Seregon na napapalibutan
na siya ng  snow pero isang metro palibot sa kinauupuan niya ay wala kahit konting
snow na makikita.  Tumayo si Seregon at pinagmasdan ang paligid.  Muli ay ikunumpas
nito ang kamay, agad  namang nahawi ang snow sa nilalakaran nito.  Ang isang beses
na pagkumpas ng kamay ay nilinis nito ang mahabang daan patungo sa labas ng
palasyo.  Noon napansin ni Seregon ang hari na papalapit sa kinaroroonan niya. 
Hinintay niya ito hanggang sumabay ang hari sa kanya. 

Ipinakita ni Seregon ang hari sa ginawa niya.  Sa harapan ni Seregon ay may

dalawang metro kalaking butas.  Nagtataka man ay sumunod ang hari kay Seregon. 
Puno ng pagkamangha ang mukha nito. 

            Ang butas ay may hagdanan pababa na gawa sa bato.  Pababa ng baba ang
hagdan hanggang sa makarating sa isang pinakadulo niyon.  Noon inilibot ni haring
Jeddlin ang paningin.  Namilog ang mga matang pinagmasdan nito ang paligid.  Ang
lugar na tumambad sa kanya ay napakalawak.  Kasing lawak ng kanyang palasyo. 
Nakahanay ang malalaking lamesa at upuan na gawa sa kahoy na may mga dahon pa. 
Noon napansin ni haring Jeddlin na buhay ang mga kahoy na ginawang upuan at
lamesa.  Ang ikinagulat sa lahat ni haring Jeddlin ay temperatura sa lugar.  "Hijo,
napapansin kung mainit dito.  Paano mo ito ginawa?"

            "Uncle, ang dingding na bato ay nagbibigay ng init."  (Rocks around the

fire absorb and reflect heat)  With Seregons power as a FireMage it is easy for him
to heat the stone.

            "Oh!" bilid na bilid ang hari sa pamangkin. 

            "Uncle, pwede mo nang simulang papasukin ang mga tao dito sa loob. 
Nag-alala po kasi ako na baka biglang lumamig ngayong gabi habang natutulog ang mga
tao."

            "Gagawin ko kaagad yan.  Hijo, hindi ko alam kung paano kita

pasasalamatan sa ginawa mong ito." Senserong sabi ni haring Jeddlin.
            "You are family Uncle, there's no need to say thanks."

            "Still, thank you hijo."

            "Okey lang po iyon." Nahihiyang sabi ni Seregon.

            Sabay na umalis sina Seregon sa lugar.  Naabutan nila sa labas ang mga
elite guards ng hari.  Agad na nag-lagay doon ang hari na magbantay at ipinaalam sa
lahat ng may gustong pumasok doon ay maari ng pumasok.  Tumulong din si Seregon na
puntahan ang malayong farm kung saan hindi agad marating ng mga tauhan ng hari
dahil sa kapal ng snow.  Gumawa din si Seregon ng malaking butas ng lupa kung saan
inilalagay ang mga alagang hayop.  Hindi man lahat ay maaring isalba, kahit papano
ay may nabubuhay na hayop.  May mga tao rin na mas piniling samahan ang mga alagang
hayop.  Ang ibang malalayong farm na napuntahan ni Seregon ay doon na mismo gumawa
ng butas sa lupa si Seregon para may mapagtaguan ang mga taong naninirahan.  Hindi
maiwasang may mga taong hindi naniniwala sa sinabi ni Seregon pero dahil ipinag-
uutos ng hari kaya napilitan ang mga ito. 

            Tanghali kinabukasan ng magsimulang lumakas ang bagsak ng snow at

lumakas ang hangin.  Sa bawat ihip ng hangin ay nanunuot sa buto ang lamig. 
Patuloy ang pagdaloy ng mga taong pumapasok sa underground tunnel na ginawa ni
Seregon.

            Bago sumapit ang gabi ay mariring sa buong lugar ang kakaibang tunog ng
hangin.  Mas lalo pang bumababa ang temperature sa paligid.  Dagdagan pa sa lakas
ng hangin kaya mas lalong lumamig.  (Pag tuwing taglamig halimbawa ang temp. -5.
Paghumangin ang temp. ay magiging baba pa hanggang -10.  Dahil ang hangin ay
nagdadala ng lamig.  Gaya nalang ng basa ka tapos biglang humangin diba mas
makaramdam ka ng lamig? Hehehe! Kinaklaro ko lang kasi walang snow sa pinas.)

            Mariring na rin ang malakas na dagundong ng kulog at kidlat.  Bago

maghating gabi ay tanging si Seregon nalang ang nasa labas.  Dahil na rin sa utos
ng hari kaya hindi na nag-aksaya ang mga tao na magdala pa ng maraming gamit. 
Bawat bahay ay may isang sundalong sumusundo.  Walang kahit isang tao ang
pinapayagang magpaiwan. 

            Habang nasa labas ay tahimik na hinintay ni Seregon ang pagdating ng

Thundersnow.  Sa bunganga ng ginawang underground dwelling ni Seregon ay may mga
nakatayong guwardiya.  Sobrang nahihiwagaan ang mga ito dahil kahit malakas ang
bagsak ng snow ay walang bumabagsak sa hagdanan.  Hindi mapigilan ng mga guwardiya
na pagmasdan ang likod ng nakatayong si Seregon.  Base sa lakas ng lipad ng damit
nito at buhok ay malakas ang hangin pero parang balewala lang ito sa binata.  Ni
minsan sa buhay ng mga ito ay hindi pa nakakakita ang mga ito na ganito kalakas ang
kapangyarihan.  Sobrang nakakatakot ito.  Lalo pa ng malaman ng mga ito na ang
binatang nakatayo sa kanilang harapan ay ang gumawa ng underground dwelling na ito
sa loob lamang ng apat na oras.  Hindi tuloy malaman ng mga ito kung humanga o
matakot sa binata.

            Pagkalipas ng dalawang oras ay mas lalo pang lumakas ang hangin na may
kasamang makakapal na snow.  Nakikita at nariring ng mga guwardiya na malapit sa
pintuan ng underground ang lakas ng hangin.

            Pagkalipas ng isang oras ay nagtaka ang mga guwardiya ng biglang may

tumakip na manipis na parang yelo sa pintuan.  Gustuhin man ng mga ito na tingnan
ay walang nangahas sa mga ito.  Mahigpit ang bilin ng binatang nakatayo sa labas na
walang aakyat mula ikasampung baiting pataas sa pintuan.

            Pinagmasdan ni Seregon ang hagupit ng thundersnow sa buong kaharian ng

Kurlaz.  Walang sinasanto ang kalikasan.  Lahat ng madadaanan nito ay biglang
tumitigas.  Ang mga bahay na hindi kinaya ang lakas ng hangin ay natumba.  Dahil
kasing tigas ito ng yelo kaya basag itong bumagsak sa lupa.  Patuloy na nagwala ang
kalikasan.  Inilabas nito ang galit sa buong lupain.  Walang nagawa si Seregon
kundi pagmasdan at hintayin na humupa ang galit nito.  Habang pinagmasdan ni
Seregon ang paligid ay  hindi nito maiwasang ihambing ang thundersnow sa kaibigang
si Tempest.  Tempest is true to her name.  Mahinahon si Tempest pero pag ito ang
nagwala, mas malakas pa dito ang kapangyarihan ng kaibigan. And Brynna..oh well,
Bree is the most soft of the three girls, hard to anger but can easily kill.  Sa
kanilang tatlo si Brynna ang pinakamaraming paraan kung paano pumatay ng tao. She
can kill you painlessly, and she can also let you experience the most painful
death.   And her twin Tara?   She is the most cunning of them all.  Her
intelligence is as sharp as her knife.  She doesn't even need a weapon to kill. 
Her bare hands is enough.  She is ruthless.  Kung pagmasdan mo ang ang tatlo ay
akala mo anghel. Napailing si Seregon.  Countless years of being together, all of
them knows each other deeply.  Sa dami ng pinagdaanan nila sa loob ng mahigit
pitong taon ay hindi nakapgtataka iyon.  Kahit nasa bingit ng kamatayan ay
magkasama silang apat. 

            Isa sa mga hindi makakalimutan na karanasan ni Seregon ay noong minsang

nakarating sila sa Sekka Realm.  Doon ay sumali sila sa isang tournament.  Ang
tournament na karaniwang napapanuod ni Seregon sa Quoria ay isang katatawan kung
ikumpara sa tournament ng Sekka.  Doon naranasan ni Seregon na halos paputol ang
braso.  Gahibla nalang ang balat na nagdudugtong sa braso ni Seregon pero dahil sa
kapangyarihan ni Brynna ay naibalik sa dati ang kanyang braso.  Kung hindi pa
tumalon papasok sa arena si Tara at Tempest ay siguradong patay na ngayon si
Seregon.  Iyon ang una niyang talo.  But it's all worth it.  Natalo naman ni Tara
ang kalaban. It's not because Tara is so powerful.  It's because Tara when fighting
use effective strategy how to finish the fight without losing.  Matalinong
manlalaro ang kambal niya. Sa kanilang apat ay ito at si Brynna palang ang walang
talo.  Although Brynna doesn't fight as much as the three of them. Sobrang
makapangyarihan ang mga nilalang na sumasali sa tournament na iyon.  Their group
won that tournament.  Napapangiti si Seregon kahit ang paligid nito ay walang tigil
sa pagbayo ngmalakas na hangin.  Pagkatapos niya dito ay magkikita na naman silang
apat.  At hindi lang iyon.  Makikita na niya ang kanyang mga magulang at iba pang
mga kaibigan.  He can't wait for it to happen.

            Ilang oras pa na nagpatuloy na nananalasa ang thundersnow hanggang sa

sumunod na araw ay tumigil ito at nilisan ang kaharian ng Kurlaz.  The thunderstorm
leaves destruction in it's wake. 

Sa pang-apat na araw mula ng nanalasa ang thundersnow ay tinunaw ni Seregon ang

nakatakip na yelo sa pintuan ng ng underground. Sinigurado muna ni Seregon na
ligtas na ang temperatura sa labas bago niya palabasin ang mga tao. Nang makita ng
mga guwardiya na natunaw ang nakatakip na yelo sa bunganga ng underground dwelling
ay agad na naging alerto ang mga ito. 

            "It's gone.  Pwede na kayong lumabas."  Sa narinig ay naghiyawan ang

mga naroroon sa ilalim at kanya-kanyang ayos ng mga gamit saka umakyat para
lumabas. Bawat taong lumabas ay iisa lang ang reaksiyong makikita sa mga mukha ng
mga ito. Pangingilabot.

Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 67

Dahil nasa ilalim ng lupa ang mga tao kaya limitado ang naririnig nilang ingay sa
labas. Kaya ng makalabas ang mga ito at nakita ang paligid ay noon lang napagtanto
ng mga ito kung gaano ka grabe ang snowstorm na dumaan. Lahat ng abot na nakikita
ng mga mata ay purong puti. Ang napakatayog na Arcane Tower ay wala na rin. Ang
kaliwang bagahi ng palasyo ay bumagsak. Kung ang palasyo na gawa sa matibay na bato
ay bumagsak, paano pa kaya ang mga bahay na gawa sa kahoy at semento?

Pagkatapos gumawa ng daan ni Seregon ay palihim na umalis si Seregon at bumalik sa

tinutuluyan niyang silid. Ang pinto ng bahay ay tumigas pero hindi iyon problema
kay Seregon. Deretso si Seregon sa sariling silid at doon namalagi. Lumabas lang si
Seregon sa silid nito ng may marinig na ingay sa labas. Naakita nitong naroon sa
kuwadra ang mga kasamang stableboy at ibinalik ang mga kabayo. Naroon din si Master
Rolly. Lumapit si Seregon sa mga ito para tumulong sana pero pinigilan ito ni
Master Rolly.

“Prinsepe Val, anong ginagawa ninyo? Kaya na namin ito. Magpahinga nalang po kayo.”
Magalang na sabi ni Master Rolly.

Ang ipinakitang ito ni Master Rolly ay inaasahan na ni Seregon. Siguro kung

nangyari ito noong sampung taong gulang pa siya ay talagang hindi siya babalik sa
kuwadra. Pero maraming nangyari sa buhay ni Seregon na nagpabago sa kanyang ugali.
Hindi na siya ang dating Seregon na isang prinsepeng tagapagmana ng truno. Hindi na
siya ang batang may mabigat na nakaatang na responsibilidad sa mga balikat. Salamat
sa kanyang kambal ngayon ay malaya na siyang gawin ang ano mang gustuhin niya. At
natuto na rin siyang makisama sa mga ordinaryong tao.

“Master Rolly, hayaan na po ninyo ako.” Saka nilingon ang mga kasamang natigil din
sa mga ginagawa at nakatanaw sa kanya. “Tingnan nyo nga mga hitsura ninyo? Valerius
man ang pangalang nakilala ninyo, ako pa rin to.” Pero nanatiling nakatunganga lang
ang tatlo. “ano pang tinatayo-tayo ninyo diyan? Magtrabaho na kayo ng makakain na
tayo ng tanghalian!” may kasamang bulyaw ni Seregon na utos ni Seregon sa mga
kasama. Napaigtad ang mgakasamahan sa gulat saka nakangiting lumapit si Marlon kay
Seregon saka tinapik si Seregon sa balikat. Ganun lang ka simple at bumalik na ang
dating ugali ng mga kasama.

Sa sumunod na mga araw ay naging abala ang mga nakatira sa malapit sa kuwadra. Nang
malaman kasi ng mga tao kung saan nakatira si Seregon ay kanya-kanyang pasasalamat
ang mga ito. May mga nagbibigay ng mga kayamanan may iba naman na nagbibigay ng
pagkain. Lahat iyon ay tinanggihan ni Seregon. Hindi sa minamaliit niya ang mga
ito. Nag-alala kasi si Seregon na dahil sa nangyaring thundersnow sigurado siyang
ang susunod na mga buwan ay mahirapan ang mga mamayan ng Kurlaz. Marami pa rin
kasing namamatay na mga hayop dahil hindi naman lahat naisalba. Ang maganda lang
nito ay dahil tumigas sa lamig ang hayop kaya pwede pa rin itong kainin. Sa ginawa
ni Seregon ay lalo namang bumilib ang mga taga Kurlaz.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Ang natitirang araw ni Seregon sa Kurlaz ay
iginugol niyang kasama ang kanyang dalawang pinsan. Araw-araw ay makikita sa
malawak na lupain ng palasyo ang tatlo. Tinuturuan ni Seregon ang dalawang pinsan
na kung paano palakasin ang mga kapangyarihan nina Tenere at Lovella.

Huling gabi ni Seregon sa Kurlaz.

Nang magpaalam si Seregon kay Jeddlin. The king decided to have a huge banquet for
Seregon. Again Seregon decline. But when the people of Kurlaz learned about this,
everyone in the kingdom decided to prepare a fiest for Seregon. Natural walang
nagawa si Seregon. Mapipigilan ba niya ang mga mamamayan? Nang araw na iyon ay
nagkasayahan ang buong kaharian ng Kurlaz. Habang nasa kasiyahan ay biglang
napatingin si Seregon sa kalangitan. Napansin naman iyon ni Tenere.

“Ano yon Val?”nagtatakang tanong ni Tenere. Nakasanayan na ng mga kaibigan ni

Seregon sa pangalang Valerius kaya lahat ay iyon na iyon na rin ang tawag sa kanya
ng kanyang mga pinsan.

“Tenere,” seryoso ang mukhang sabi ni Seregon. “Ipangako mo sa akin na di na uli

gagawin ng mga Mages ng Kurlaz ang pakikialam sa kalikasan at klima. Sa susunod na
mga araw o linggo ay mababalitaan mo kung bakit ko ito sinabi sa iyo. Tandaan mo
Tin, wag mong hayaang mangyari uli sa Kurlaz ang pangyayaring ito. Bilang
tagapagmana ng truno tungkulin mong pahalagahan hindi lang ang mga tauhan mo kundi
pati na ang lupain at kalikasan.”

Namutla si Tenere hindi dahil sa narinig. She saw her cousins eyes flash with a
deadly light and then it was gone when he blink his eyes. Mula ng makilala niya si
Valerius ay sobrang bait nito. Mahaba din ang pasensiya nito lalo na sa bunsong
kapatid na si lovella. But now, after seeing the deadly intent on his eyes, even if
it was not meant for her, she was scared. And she realized how dangerous her cousin
was. “I promise Val.”

“Alright. Enough talk. Lets enjoy!” Iyon lang at bumalik na naman sa dati ang ugali
ng pinsan. Tenere couldn’t help but shiver.

Ika-labing isang araw.

Maagang nagising si Seregon. Hindi pa man sumikat ang araw sa silangan ay nakahanda
na siya. Maingat na lumabas si Seregon sa silid. Wala siyang balak na muling
magpaalam sa mga kasama. Alam naman ng mga ito na ngayon ang alis niya. Suot ni
Seregon ang damit galing sa palasyo. Tama nga naman ang kanyang Uncle. Babalik siya
sa Quoria, bilang isang prinsepe hindi maaring hindi maayos ang kanyang damit na
isusuot. Seregon dressed not for other people but for his parents. Specially his
mother. Satisfied with his appearance Seregon went out.

Ang hindi akalain ni Seregon ay nasa labas na pala ang mga ito at talagang
naghihintay sa kanya

Ang hindi akalain ni Seregon ay nasa labas na pala ang mga ito at talagang
naghihintay sa kanya.

“Eh?” Gulat na sabi ni Seregon.

“Hehehe! Akala mo ba maari kang umalis na hindi nagpaalam sa amin?” Nakangising

sabi ni Marlon. Saka nilapitan si Seregon at tinapik ang balikat. Natawa si Seregon
sa narinig.

“Mag-ingat ka your highness!” Tuksong sabi ni Jason sabay tapik sa balikat ni

Seregon.

“Salamat Jay!”

“Val, salamat sa lahat.” Nahihiyang sabi ni Edwin.

Nakangiting tinapik ito sa balikat ni Seregon. “Master Rolly, kayo na po ang bahala
sa mga lamang lupa na ito!”

“Hey!” Lahat ay umangal sa narinig.

Natawa naman si Master Rolly. “Wag kang mag-alala. Maraming pang tae ng kabayo ang
lilinisin ng mga yan.”

Hindi lang ang mga kasama sa kuwadra ang dumating kundi pati na rin ang dalawang
pinsan.

“Hey, Tenere! Bakit mo naman ginising itong si Lovella? Ayan inaantok pa.” Tukso ni
Seregon.

“Hmp!” Tanging sabi ni Lovella sabay irap sa pinsan pero lumapit naman ito kay
Seregon at yumakap.

“Bibisita kami sa inyo Val ha. Ipakilala mo ako sa mga kaibigan mo.” Malambing na
sabi ni Lovella. Natawa si Seregon sa inasal nito. Sobrang carefree at lambing
talaga nito.

“Sure. Sama mo ang kapatid mo. Dahil kung ikaw lang, dilikado.”

“Hmp! Para bang papayag yang si Tin na mag-isa ako!”

“Bibisita kami sa inyo. Sama ko ang mama at papa.” Nakangiting pangako ni Tenere.

“Good. Mag-ingat kayong dalawa. Ipaalam mo ako sa mga magulang mo.” Bilin ni
Seregon.

Inihatid ng tanaw ng mag-pinsan habang paalis si Seregon. Nakaapat na metro ang

layo ni Sereon sa mga pinsan at kaibigan ay bigla nalang itong naglaho.

“Hmp! Show off!” Erap na sabi ni Lovella. Natawa naman si Tenere sa narinig.

“Naiingit ka na naman. Hala tara at mag-ensayo tayo para di ka na mainggit. Para sa

susunod na magkita tayo ni Val ay may maipagmamalaki ka na.”

“Di ba pwedeng mamaya nalang?” Hirit ni Lovella.

“Hindi pwede! Tsura nito!” Sagot ni Tenere sabay hila sa bunsong kapatid.

Malayo na sa gate ng Ver si Seregon ng inipit nito ang dalawang daliri at inilagay
sa bibig. Isang malakas na sipol ang bumasag sa katahimikan ng lugar. Nanatili si
Seregon sa kinatatayuan na para bang may hinihintay. Ilang minuto pa ay may narinig
na si Seregon na ingay mula sa itaas.

A huge wing shadow covered the land where Serefon was standing. When he looked up
he saw a massive furry wings on an eagle. The eagle was more than a meter in
length. It was brown, white and gild in color eagle. It’s claw is as big as a sword
and as sharp as well. The eagle landed in the ground with ease.

“Hey girl!” Bati ni Seregon sabay haplos sa mabalahibong pakpak ng agila. Mukhang
nagustuhan naman iyon ng agila dahil malakas ang ingay na nagmula dito. Mayamaya
lang ay umakyat na si Seregon sa katawan ng agila.

“Take me home Verushka.” Mahinang sabi ni Seregon. Pero narinig iyon ng babaeng
agila at ibinuka nito ang mahahabang pakpak saka ikinampas. Mabilis na nilisan ng
dalawa ang kaharian ng Ver.
Habang naglalakbay ay nakatingin sa ibaba si Seregon. Lahat ng nadadaanan nila ay
kulay puti hanggang sa habang lumalayo sila sa Ver ay unti-unti ring nagbabago ang
kulay ng kapaligiran. Binusog ni Seregon ang paningin sa mga tanawing nadadaanan.
Hindi nagtagal ay malayanng napagmasdan ni Seregon ang unang bundok na sakop ng
Quoria. Bumaha ang init sa dibdib ni Seregon. Unti-unting naging pamilyar sa kanya
ang tanawin sa ibaba. Kulay berdeng mga kabundukan at kapatagan. Nang makita ni
Seregon mula sa himapapawid ang kastilyo ng Quoria ay nahugot ni Serefon ang
hininga.

How he missed his home.

Papalapit palang sa Quoria si Seregon ng may simalubong na sa kanya. Napakunot noo

si Seregon. Tatlong landaire iyon na may sakay na tig-aapat na mga mages.

Bakit may ganito? Kaninong utos ito? Hindi mapigilang tanong ni Seregon sa isip.

Kaya naitanong ito ni Seregon iyon ay dahil ngayon niya lang nalaman na ginagawa
ito ng kaharian. Hindi naman nagalit si Seregon. Ang totoo ay natuwa siya dahil
ibig sabihin niyon ay mahigpit ang seguridad ng kanilang palasyo.

Ganun pa man ay hindi tumigil sa pag-lapit si Seregon sa Quoria. Pinalibutan ang

agila ng tatlong landaire at nakasunod ito kay Seregon.

“Anong pangalan ay sadya mo sa kaharian ng Quoria ginoo?” Pasigaw na tanong ng

isang babaeng mage na nasa kanang bahagi ni Seregon. Dahil sa haba ng pakpak ng
agila ay hindi makalapit ng hindi matatamaan ng pakpak.

Kahit hindi kilala ng nga ito si Seregon ay magalang naman ang tuno ng babae.
Siguro dahil base sa suot ni Seregon ay nakikita ng mga ito na hindi ordinaryong
mamamayan ang kaharap. Lalo na at isang dambuhalang agila ang sinasakyan nito. Sa
mga panahon na uto may ganoon pa bang kalaki na agila maliban sa mga Were at hayop
sa Lasang?

“I’m going directly to the palace guys!” Sabi ni Seregon na nakangiti sabay tapik
kay Verushka na biglang nagdive.

“Oh! I’m Prince Seregon!” Pasigaw na habol ni Seregon.

Nang marinig iyon ng mga mages ay natigilan ang mga ito.

“Tama ba ang narinig ko? Sinabi ba niyang siya si Prinsepe Seregon?” Tanong ng isa
sa nga mages na naroroon.

“Diba matagal ng nawawala ang mahal na prinsepe?” Nagtatakang tanong din ng isa.

“Kung totoo man yon o hindi kailangan nating ipaalam iyon sa palasyo.” Suhestiyon
ng isa pa.

“Tingin ko di na kailangan. Dahil naunahan na tayo.” Sabi ng babaeng nagtatanong

kanina kay Seregon. Nakita kasi nitong papalapag na ng palasyo ang agila.

Hindi pa man nakalapag ang agila ay pinalibutan na si Seregon ng mga kawal ng

palasyo. Hindi naman iyon alintana ni Seregon. Bumaba ito sa sinasakyang agila saka
tumayo sa harapan nito. Tinapik niyo ang ulo ng agila saka nagpasalamat. Ang ingay
na nagmula sa agila ay naririnig ng mga tao sa palasyo kaya mas lalong dumami ang
mga nanunood. Pambihira lang kasing makakakita ang mga ito ng agila. At hindi lang
ordinaryong agila kundi isang dambuhalang ibon. The eagle just stood there like a
regal queen. Her piercing amber eyes haughtily surveyed the surrounding and then
her eyes focus on the handsome youth in front of her.
Pagkatapos magpasalamat at magpaalam ay umatras ng tatlong hakbang si Seregon saka
yumukod. Hindi ito nagtaas ng tingin hanggat hindi nakalipad ang agila. Umayos lang
ng tayo si Seregon ng muling marinig ang tunog ng agila na lumipad sa himpapawid.
Umikot pa ito ng dalawang beses sa himpapawid na para bang nagpapaalam ito kay
Seregon saka malaya na itong umalis. Inihatid naman ito ng tanaw ni Seregon at ng
mga tauhan sa palasyo hanggang sa mawala iyon sa kanilang paningin.

Noon lang napagtuunan ng pansin ng mga tao si Seregon. Lumapit dito ang isang kawal
at tinanong si Seregon kung sino siya at ano ang sadya niya sa kaharian. Hindi ito
sinagot ni Seregon. Tinapik lang nito sa balikat ang kawal at naglakad na paalis.
Hindi tuloy malaman ng kawal kung ano ang gagawin. Binatilyo palang ito ng
magtatrabaho bilang kawal ng palasyo. Ang kaswal na pagtapik sa balikat ng
estranghero ay parang pamilyar na dito.

“Hindi kaya….imposible!” Natigilang sabi nito. Iisang tao lang naman ang gumagawa
niyon sa kanya. Iisang tao lang ang hindi nakikinig sa kanya at isinasama siya sa
kalukuhan nito. Sino ba naman ang tangang may lakas loob na tapikin ang isang kawal
na kagaya niya na para bang kaswal na gawain na nito? Bilang isang kawal ng palasyo
ay maari niyang ibilanggo ang sino mang hindi sumunod sa patakaran ng palasyo.
Matay man niyang isipin iisang tao lang ang may lakas loob na gagawin iyon.

Si prinsepe Seregon!
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 68

Baltaq

May sampung minuto na ang nakaraan ng matapos ang pakikipag-usap ni Tempest sa mga
kaibigan pero nanatili ito sa kinauupuan. Nakatitig sa kawalan. Kung papasok si
Ylis sa mga oras na iyon sa silid ni Tempest ay siguradong magtataka ito kung bakit
tulala ang amo. Iyon ay dahil hindi nito kilala ang amo. Kung sina Seregon, Brynna
at Tarieth ang nakakakita kay Tempest ngayon ay iba ang iisipin ng mga ito. They
will quietly left Tempest alone. They know, Tempest’s mind when like this is a
battle field. Because Tempest is a master tactician.

And the reason why Tempest is like this right now is because Tarieth said: there is
no need to hide. “As if it matters wether this Baltaki people care about who she
is? ….Ten days…how in the hell is she going to finish her business in Baltaq?”

Ang daming dapat isipin.

1. Orokind. (She could just kill them before they spawn.)

2. Blue blood ( they could just go and f*** themselves she don’t care! Err…alright
she can’t do that. Just because they are humans too! And her orders are to
protect humans.
3. Slaves ( the biggest problem of them all)
4. Raevel (this might be to her advantage. Depends on how to use his strength.

Kahit na sinabi niya kay Tara na lost case na ang Baltaq, hindi ibig sabihin niyon
ay wala na talagang pag-asa. May mga tao pa rin naman talaga na matitino. Gaya
nalang ni Ylis at ang mga kaibigan nito. It’s just that the slave trading in
Baltaq needs to stop. ASAP! Pero hindi iyon ganun kadali. Slave trading became a
tradition in Baltaq. And traditions are very hard to change.

Lumipas ang isa at kalahating oras bago tumayo si Tempest sa kinauupuan saka
nagbihis. Paglabas ni Tempest sa sariling silid ay hindi nito nakita si Ylis.
Marahil ay natulog na ito. Maingat na binuksan ni Tempest ang pinto at lumabas.
May konting init pa rin ang panggabing hangin.
The moment Tempest went out of the door she became a shadow. And because the
streets have few lights, it was easy for Tempest to arrive at her destination
without anyone seeing her.

Kumatok si Tempest ng tatlong beses sa pinto bago may nagbukas. Ibinaba ni Tempest
ang hood sa ulo. Mukhang nakilala naman ito sa nagbukas ng pinto saka pinapasok
ito. Pagkatapos sabihin sa babae ang sadya ay dinala si Tempest ng babae sa isang
isang silid. Katamtaman lang ang laki ng silid. Simple lang din ang mga kagamitan.
May malaking malambot na sofa sa gitna ng silid. Sa kanang bahagi ay may isang
lamesa na may isang upuan sa likod at may dalawang magkaharap na upuang din sa
harapan. Walang tao ang silid. Pagkatapos umupo sa uouan sa harapan ng lamesa ay
inalok si Tempest ng mainom ng babae. Humingi si Tempest ng Tea. Pagkatapos ay
umalis na ang babae.

Ang lugar na kinaroroonan ni Tempest ay ang isa sa may pinakamagandang gusali sa

Baltaq. Kanina ay mapadaan ay naramdaman ni Tempest ang masayang atmospera at
nakahahalina ang bango ng nga babaeng abala sa pag-aasikaso sa mga costumer.
Natural lang iyon, dahil ang kugar na iyon ay isang whore house. Ang Morning Dew.

Maya-maya lang ay may nagbukas ng pinto. Pumasok doon ang isang maliit ngunit
napakagandang babae. Her face is beautifully painted with make up. She was
wearing a long blue gown. The sheer material leaves almost nothing to the
imagination. She should look like a slut but looking at her Tempest only saw a
seductive siren. Ito ay si Miss Dew. Kasunod nitong pumasok sa pinto ay ang
babaeng nagpapasok kanina kay Tempest. May bitbit iyong tray na inilapag nito sa
mesa. May nakasampay sa kaliwang braso nito na kulay bughaw na tela. Nang maiayos
ng katulong ang inumin ay saka iniladlad nito ang tela na nakasampay sa kamay
kanina. Isa iyong roba. Lumapit dito si Miss Dew at isinuot ang roba.

“Umupo ka Miss Iolanthe.” Mayuming sabi ni Miss Dew kay Tempest na agad naman
nitong ginawa.

Nang makaupo si Miss Dew ay hindi na ito nagpaligoy-ligoy pa. “Marami akong bisita
ngayon. Sana hindi mo mamasamain kong deretsahan na kitang tanungin sa sadya mo?”

Imbes na mainis ay napangiti si Tempest. Nagustuhan niya ang ugali ni Miss Dew.
Hindi ito ang una nilang pag-uusap. Kaya deretso din sa kanyang pakay si Tempest.

May halos isang oras din na nag-uusap ang dalawa bago umalis si Tempest.
Pagkagaling sa Morning Dew ay hindi muna umuwi si Tempest. May pupuntahan pa ito.

~~~~~~*•*~~~~~~

Malalim na ang gabi ngunit gising na gising pa rin ang grupo ni Raevel. Kasama
nito ang mga kaibigan. Sina Dreanen, Ivo at Ffusia. Nasa quarters ni Raevel ang
apat at seryoso sa pagpaplano sa susunod na gagawing hakbang para mahuli at mapatay
ang mga Orokind.

Natigilan ang apat ng biglang may marinig na mahinang katok. Nagkatinginan ang
apat. Lahat ay nagtataka kung sino ang nasa labas.

“May hinihintay ka bang bisita Rave?” Tanong ni Dreanen.

Hindi sumagot si Raevel. Base sa pagkakunot noo nito ay hindi na kailangang

sumagot ito. Nababasa na ng tatlong kasama nito na wala rin itong ideya kung sino
ang nasa labas ng pinto. Kahit nasa sleeping quarters sila ni Raevel ay alerto pa
rin ang mga ito ng lumapit si Raevel sa pinto para buksan iyon.

Ganun nalang ang gulat ni Raevel ng mabuksan at makita nito ang nakangiting mukha
ni Tempest sa labas.

Mahinang itinulak ni Tempest ang dibdib ni Raevel dahil natulala ito. Nang
makapasok ay saka lang nito napansin na hindi nag-iisa si Raevel sa loob.

“Oh!” Gulat na reaksyon ni Tempest. Kung nagulat si Tempest, mas lalo namang
nagulat ang tatlo.

Tahimik ang buong silid. Walang gustong magsalita. Para kay Tempest ay nakakahiya
ang basta nalang itong pumasok sa loob ng hindi iniimbita ni Raevel. At higit sa
lahat, dahil pumasok siya sa loob ng silid ng isang lalaki. Mas lalong namula si
Tempest ng maalalang tinulak pa nito si Raevel papasok. Parang gustong pokpokin ni
Tempest si Raevel kung bakit hindi man lang ito nagsabi na may mga bisita pala ito.

Para sa tatlong nga kaibigan naman ni Raevel ay na
aakalang babae ni Raevel ang napakagandang babaeng
nakita ang tatlo na may babae si Raevel pero hindi
talaga itong nobya o babaeng parausan. After all,
like any man, he have his needs as well.
awkward din dahil sa pag-
pumasok. Walang nabalitaan o
ibig sabihin niyon ay wala
he is a very healthy man and

Ngiting aso ang tatlong may panunudyo ang mga matang nagpaalam kay Raevel. Bulag
si Tempest kung hindi nito iyon mapansin kaya mas lalo itong nainis kay Raevel.

Naiilang na napatikhim si Raevel bago nagsalita. “Ah…”hindi malaman ni Raevel kung

paano ipakilala si Tempest sa mga kaibigan. Iyon ay dahil itinago ni Tempest ang
tunay nitong pagkatao.

Sa pag-aakalang nailang si Raevel na ipakilala ang bisita kaya nagkanya-kanyang

dahilan ang tatlo na may biglang naalalang may gagawin pa pala ang mga ito.

Habang nakatingin si Tempest sa tatlong taong kasama sa silid at nakikinig sa

usapan ay nangangati ang kanyang kamay na batukan si Raevel. The only thing holding
her back is because she understand Raevels dilemma. She did after all asked him to
keep her secret. But she also knew that the three will recognized her sooner than
later. That’s why it’s probably the best if she resolve this situation right away.
Baka mas lalo pang gugulo ang sitwasyon.

Pero hindi na pala kailangan dahil muling nagsalita ang nakakunot noong si Ffusia.
Gamit ang salita ng mga Baltaki: ” Teka lang,” sabay titig kay Tempest. “Sobrang
pamilyar sa akin ang mukha mo…” Pagkaraan ng ilang saglit ay nanlaki ang mga mata
ni Ffusia sabay: “Tempest?” Bulalas nito.

Napangiti si Tempest sa nakitang pagkagulat sa mukha ni Ffusia. Dahil nasa isang

silid kaya natural na marinig nina Ivo at Draenen ang sinabi ni Ffusia kaya nagulat
din ang mga ito.

“Kumusta?” Nakangiting bati ni Tempest.

“Ikaw nga!” Halos sabay na bulalas ng tatlo.

“Set.” Utos ni Raevel na nakahinga ng maluwag. Sumunod naman ang lahat.

May ilang oras din na nanatili si Tempest sa silid ni Raevel habang isinalaysay sa
mga kaklase kung bakit nasa Baltaq siya ngayon. At napagalaman din ni Tempest an
si Ffusia pala ay isang prinsessa sa Baltaq. At na ang bagong hari ng Baltaq ay
tiyuhin nito. Dapat sana ay ang ama ni Ffusia ang tagapagmana ng truno ngunit
kulang sa kapangyarihan ang ama nito. Iyon ay dahil wais at tuso ang tiyuhin nito.
Sa madaling salita nakagapos ang dalawang kamay ng ama ni Ffusia kaya napilitan
itong ibigay ang truno sa pinsan, kapalit ang buhay ng pamilya. Kaya nilisan ng
pamilya ni Ffusia ang Baltaq at nanirahan sa Quoria. Isa iyong matalinong desisyon
ng ama ni Ffusia dahil sa paglipat sa Quoria walang nagawa ang tiyuhin nito na si
Hari g Archibald na habulin pa sila. Iyon ay dahil din sa lakas ng kapangyarihan
ng Quoria.

“Ibig sabihin narito ka dahil sa mga Orokind?” Sabi ni Ivo na hindi pa rin
makapaniwala.

“Hmn.” Sagot ni Tempest.

“Teka lang, paano mo nalaman ang tungkol sa mga Orokind?” Tanong ni Ffusia.

“Matagal na naming minamatyagan ang mga Orokind.” Sagot ni Tempest na may halong
katutuhanan. Maniniwala ba ang mga ito na pagdating palang nilang magkaibigan sa
Quoria ay naramdaman na nila ang nga Orokind gayong sobrang layo ng Baltq sa
Quoria?

Malalim na ang gabi ng maghiwalay ang lima. Ang unang sadya ni Tempest kay Raevel
ay nakalimutan na nito.

Kinabukasan habang kumakain sina Tempest at Ylis sa isang mamahaling restaurant…

Malaki ang restaurant. Masarap din ang pagkain doon kaya naman dinadayo iyon ng mga
tao. Pero dahil may kamahalan ang presyo ng pagkain kaya tanging may kaya lang ang
kumakain doon. Ganun pa man ay halos puno ang reataurant sa oras na iyon. Kanya-
kanyang kuwentuhan ang mga kumakain doon. Maya-maya lang ay biglang natahimik ang
buong restaurant kaya naman agad iyong napansin ni Tempest. Nasulyapan ni Tempest
ang isang binatang papasok. May hitsura ito at base sa suot na damit nito at alahas
sa katawan ay walang dudang isa itong mayaman. Lalo na at may apat na mages na
nakasunod dito bilang tagabantay.

Mages are highly valued of any kingdom in Elvedom. Kaya ang serbisyo ng isang mage
ay hindi basta-basta. Dahil nakaya nito ng hindi lang isa kundi apat na mages ay
masasabing nasa itaas na antas ang pamilya ng binatang papasok.

Sinalubong agad ito ng may ari ng restaurant at ito pa mismo ang umasikaso sa
binata at sa apat na kasama nitong mages.

“Prince Archie, ikinagagalak kong makita kita sa restaurant ko.”

Taning tango lang ang sinagot ng binata sa pagbati dito ng may-ari ng restaurant.

Uupo na sana ito sa di kalayuan ng wala sa loob na napasulyap ito sa kinauupuan

nina Tempest at Ylis. Saglit na natigilan ito pagkatapos ay tumaas ang gilid ng
labi nito at bumulong sa may-ari ng restaurant.

Halatang natigilan ito sabay palihim na sumulyap sa kinauupuan nina Tempest.

Hindi naman iyon naikaila kay Tempest kaya para maiwasan ang gulo ay binayaran nito
ang kinain saka inaya si Ylis na umalis na sa lugar na iyon. Pero bago pa man
makalabas sina Tempest at Ylis ay naharangan na ito ng dalawang mages na kasama ng
mayamang binata.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 69

“Anong ibig sabihin nito?” Kunot noong ni Tempest?

“Lady, gusto kang makilala ng aming boss.” Sagot ng isa sabay tingin sa direksyon
ng binatang kampanteng nakaupo sa lamesa kasama ang dalawa pang mages.

Sa narinig ay lumingon si Tempest at tiningnan ang binata. Lalong nangunot ang noo
ni Tempest. Pagkatapos ay nilingon ang kasamang si Ylis. “Ylis, umupo ka uli doon
sa kinauupuan natin. Kung may gisto kang kainin mag order ka.”

Yumuko si Ylis saka muling bumalik sa lamesa nila kanina. Si Tempest naman ay
naglakad patungo sa lamesa ng binata.

Nang makita ng binata ang papalapit na si Tempest ay naging mayabang ang ngiti
nito.

“Set.” Mayabang na utos nito sabay turo sa katabing upuan. Pabilog ang malaking
lamesa kaya naman madali nalang na dinagdagan iyon ng isa pang upuan.

Kalamadong sumunod naman si Tempest.

“Anong pangalan mo?” Mayabang pa ring tanong ng binata ni hindi tumingin kay
Tempest na para bang ordinaryo nalang dito ay pangyayari.

Sa narinig ay nilingon ito ni Tempest saka tinitigan pero hindi nagsalita.

Nang walang marinig ang binata mula kay Tempest ay napilitan itong tumingin kay
Tempest kaya nagtama ang paningin ng dalawa.

Noon natigilan si Prinsepe Archie. Sa buong buhay niyo ay noon lang ito nakakita
ng ganoong kulay berdeng mga mata. Habang nakatingin ito sa berdeng mga mata ng
dalaga ay para bang naramdaman nito na parang hinihigop ang kaluluwa nito.

“Prince Archie right?” Nanunuyang sabi ni Tempest. Hindi pa man nakasagot ang
prinsepe ay muling nagsalita si Tempest. “Ninais mo ang presensiya ko, sa gusto ko
man o hindi. Tandaan mo, kagustuhan mong lahat ito.” Malamig na sabi ni Tempest.

Binalot ni Tempest ang buong lamesang kinaroroonan ng hindi nakikitang magical wind
barrier. Pagkatapos ay kinontrol nito ang hangin sa loob ng barrier.

Tandaan na sina Tempest, Brynna, Seregon at Tara ay nawala ng pitong taon sa Quoria
at nagpunta sa ibang mundo. Isa pang dapat tandaan at kakaiba ang daloy ng oras
sa ibang mundo sa oras sa Elvedom, lalo na sa Twilight Realm. At sa loob ng nga
taon na ito ay walang ginawa ang apat kundi ang mag ensayo at palakasin ang kani-
kanilang kapangyarihan.

And because of that Tempest already have a total control of her powers.

Masayang nagtatawanan pa ang lima ng marinig ang sinabi ni Tempest. Pero maya-maya
lang ay natigilan ang mga ito. Noon lang din napansin ng mga ito na parang
nahihirapan na ang mga ito na huminga. Nagkatinginan ang lima. Halos sabay pa na
tinutop ang dibdib. Gustuhin man ng lima na tumayo at umalis ay hindi magawa.
Kahit na ang gumalaw man lang ay hindi magawa ang tumayo pa kaya?

Unti-unting pinagpawisan ang lima lalo na ang prinsepe dahil sa lima ay ito ang
pinakamahina.

Itinukod ni Tempest ang siko sa lamesa at tiningnan si prinsepe Archie na pulang-

pula na ang mukha at halos puputok na ang ugat. “Prinsepe Archie diba?” Patuyang
sabi ni Tempest. “Tingin mo dahil isa kang prinsepe ay pag-aari mo na ang mundo at
lahat ng tao? Tingnan mo nga ang sarili mo? Ni hindi ka makahinga sa kakaonting
kapangyarihan na ginamit ko? So weak…” Ani ni Tempest na puno ng disgusto ang
tuno. “Dahil mahina ka ay daig mo pa ngayon ang isang langgam sa dragong katulad
ko. Akala mo makapangyarihan ka dahil prinsepe ka? Real power is the individual
strength not the circumstances of birth. Kung hindi dahil sa katusuhan ng iyong ama
ay wala ka sa kinaroroonan mo ngayon. Magsilbi sana itong leksiyon sa iyo.” Matalas
ang matang sabi ni Tempest bago tumayo at iniwan ang lima na halos magkulay ube na
ang mga mukha. Tumayo din si Ylis na nakaupo di kaluyan. Sabay na umalis ang dalawa
sa restaurant.

Ang manager na kanina pa nasa di kalayuan sa lamesa ng prinsepe ay hindi alam kung
ano ang nangyari. Hindi naman ito pwedeng lumapit ng hindi tinatawag ng prinsepe o
alin man sa apat na kasama nito. Pero nakita nito ang hitsura ng lima. Pati na rin
ang ibang kumakain doon kaya labis na nagtaka ang mga ito pero walang nakialam.

Pagkaraan ng dalawang minuto mula ng makaalis sina Tempeat at Ylis ay saka lang
nakagalaw ang lima. Agad na dinaluhan ng apat na mages si Prinsepe Archie pero
nagwala ito. Pagkatapos ay madilim ang mukha at malalaki ang mga hakbang na nilisan
ang restaurant kasunod dito ang apat na mages.

Habang papauwi ay hindi mapigilan ni Tempest ang mangiti. Pagdating sa kanilang

tinitirhan ay binalingan ni Tempest si Ylis.

“Ylis, mula ngayon ay doon ka na sa Morning dew. Sundin mo ang pinag-usapan natin.
Lahat ay nahanda ko na.”

“My lady, kung gagawin ko iyon, paano na kayo? My lady, kilala ko ang binatang
iyon. Kung ano man ang ginawa mo ay malaki ang posibilidad na pagbabayarin ka ni
Prinsepe Archie.” Nag-alalang sabi ni Ylis.

“Wag mo ng isipin iyon Ylis. Gawin mo ang napag-usapan na natin.” Balewalang sabi
Tempest.

Baltaq palace.

Namumula ang mukha ni haring Archibald sa galit ng marinig ang sinabi ng anak na si
Archie. Ang nag-iisang anak na lalaki ni Haring Archibald. Agad na nag-utos ito sa
mga tauhan nitong mages na hanapin si Tempest.

Kahit hindi nagpakilala si Tempest kay Prinsepe Archie ay maraming taong nakakakita
dito kaya hindi nagtagal ay nalaman ng mga tauhan ng hari ang kinaroroonan ni
Tempest.

Agad na pinuntahan ng isang daan na sundalo at sampung mages ang bahay ni Tempest.
Agad na pinalibutan ito ng mga sundalo habang ang mages naman ay nananatili sa
harapan ng bahay. Hindi pa man nakakatok ang mga ito sa pintuan ng biglang bumukas
iyon. May lumipad na isang bagay palabas ng pintuan patungo sa kinaroroonan ng
sampung mages. Agad naman iyong sinalo ng isang mage saka ibinigay sa pinuno ng mga
mages.

Isa sa mga malakas ang kapangyarihan na mages ni Haring Archibald ay si Vino isang
AirMage. Alam ni Vino na malakas ito, kaya lang hindi tumaas ang katungkulan nito
sa hanay ng nga mages ni Archibald ay dahil hindi pa nito napatunayan ang tutuong
lakas. Pero ngayong araw na ito ay dumating ang kakaibang pagkakataon. Kaya
determinado si Vino na ipakita ang lakas. Ito ang pinuno ng sampung mages na napili
ni Master Hugo ang isa sa dalawang kanang kamay ng hari na hulihin ang isang mage
na may malaking atraso sa hari.

Kautusan ng Emperatris

I. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagbibinta at pagbili ng alipin.

II. Lahat ng mga alipin ay kailangang may karampatang pasahod base sa lumang batas
ng Kaharian ng Baltaq.
III. Lahat ng alipin ay bigyang laya.

IV. Ang Underground Maze o Oretse ay ipinagbabawal na gamitin. Lahat ng tao sa

loob nito ay kailangang lumabas. Ang hati ay kailangang magbigay ng maayos na
matitirhan sa mga ito.

Tatlong araw mula ngayon, ang lumabag sa kautusang ito ay may naghihintay na
malupit na parusa.

Pagkatapos basahin ni Vino ang nilalaman ng scroll ay ipinasa nito sa katabi ang
scroll. Pagkatapos basahin ay ipinaalam nito sa iba pang kasama ang nakasulat sa
scroll.

Labis na pagkamangha, ang iba ay napailing, ang iba ay nagalit sa nalaman. Namangha
ang mga ito dahil sa lakas ng loob ng mage. Napailing dahil alam ng mga ito kung
ano ang kahahantungan ng mage na ito at galit dahil nainsulto ang mga ito.

Ang kaharian ng Baltaq ay may mahigit dalawang daang mages. Ang dalawang kanang
kamay ng hari na sina Master Hugo na isang AirMage at Master Rocco na isang
FireMage ay ang dalawang pinakapinuno ng mga mages.

Base sa paniniwala ni Vino ay, sa apat na klase ng mages: AirMage, FireMage,

WaterMage at EarthMage ay ang AirMage at FireMage ang pinakamakapangyarihan.
Pinatibay pa ang paniwala nito dahil karamihan sa BattleMages ni Haring Archibald
ay AirMages at FireMages. Ito rin ang dahilan kaya ang mga Isherwood ay binitiwan
ang karapatang mamuno sa kaharian ng Baltaq. Dahil sa dami ng BattleMages ni Haring
Archibald alam nito na wala itong laban.

Alam ng lahat ng mga taga Baltaq kung bakit sobrang yaman ni Haring Archibald. Iyon
ay dahil hawak nito ang Slave trading business sa buong kaharian ang Baltaq.

“Halughugin ang buong bahay!” Utos ni Vino. Agad namang sumunod ang mga sundalo at
mages pero bago pa man makalapit sa bahay ay nabangga ang mga katawan ng mga ito sa
hindi nakikitang barrier.

Isang babaeng mage na naroon ay kinapa ang hindi nakikitang harang. Nagtataka ito.
Noon lang nito napansin ang parang tubig na barrier. Humakbang ito paatras hanggang
may isang metro ang layo nito sa barrier. Pagkatapos ay ikinampay nito ang kanang
kamay. Isang malakas na wind blade ang tumama patungo sa pader. May malakas na
tunog ng tumama ang kapangyarihan ng mage sa pader. There was a tiny ripple but
other than that, there was no other effect in the display of power.

Nagsilapitan ang iba pang mages. Maliban sa sampung mages ay wala ng ibang
nakakakita sa barrier. Napagkasunduan ng mga ito na sabay-sabay na patamaan ang
pader sa kanilang mga kapangyarihan.

Parang malakas na kulog ang tunog ng ang pinagsamang kapangyarihan ng sampung mages
na tumama sa pader. Muli ay parang gumalaw ang pader na parang tubig na umalon pero
hindi ito nagiba.

Paulit-ulit na pinatamaan ng sampu ang pader pero kahit anong gawin ng mga ito ay
hindi natinag ang pader. Habang tumatagal ay unti-unting nauubusan ng
kapangyarihanang ang sampung mages. Gustuhin man ng mga ito na huminto ay hindi
ginawa ng mga ito. Kilala ng lahat ang kalupitan ni haring Archibald. Walang
gustong bumalik sa palasyo para ipaalam na walang magawa ang sampung mages laban sa
isang mage.

Anyong patatamaan na naman sana ng sampung mages ang barrier ng biglang may kung
anong malakas na kapangyarihan na biglang tumama sa katawan ng mga mages. Para
iyong palad na tumama sa dibdib ng lahat. Dahil sa lakas ay tumilapon ang mga ito
ilang metro mula sa kinatatayuan kanina. Ang iba ay nakahawak sa dibdib ang iba ay
may lumabas pa na dugo sa dibdib.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 70

Napatiimbagang si Vino. Ito ang tangi niyang pag-asa na ipakita ang kanyang lakas
bilang isang AirMage kaya hindi siya makakapayag na mauwi sa wala ang pagtitiis at
higit sa lahat ang pangarap niyang maging isang tanyag na AirMage sa Baltaq.

(Me: ang babaw ang pangarap nito.😝 Go! Go! Go Vino!)

Madilim ang mukhang tumayo si Vino. May ilang metro din ang layo nito mula sa
barrier ng tumilapon ito. Ipinikit nito ang mga mata saka itinaas ang dalawang
kamay. Ikinampas nito ang kamay in counter clockwise motion. Slightly bend his
knee.

Sa mga naroroon at nakita ang ginawa ni Vino ay namangha. Unti-unti kasing lumakas
ang hangin na namumuo sa harapan ni Vino. Nagmistula iyong buhawi. Lumaki iyong ng
lumaki at bumilis ng bumilis ang ikot ng buhawi. Ang lahat nakapaligid na mages at
sundalo kay Vino ay umatras palayo dito dahil ang nakapaligid na bato at kahit na
ang lupa ay hindi nakayanan ang lakas ng buhawi at nahigop ito. Natuklap ang lupa
at humalo iyon sa buhawi.

It was a deadly but wonderful show of wind power.

Kahit na sobrang laki at lakas na ng buhawi ay hindi pa nakontento si Vino.

Namumula hindi lang ang mukha nito kundi pati na rin ang mga mata nito. Ang mga
mages na nanunuod ay natigilan. Noon narealized ng mga ito kung bakit sobrang lakas
ng kapangyarihan ni Vino. Dahil ginamit nito ang life force nito. Ang siyam na
mages na kasama ni Vino ay nabahala at bumilib sa lakas ng loob ni Vino.
Naintindihan din ng nga ito kung bakit ito ginawa ni Vino. Bilang isang BattleMage
ay pangarap ng mga ito na makilala. Hindi rin kaila ng mga ito na uto ang unang
pagkakataon ni Vino patunayan ang sarili. They all know that if Vino did not
succeed, there will be no second chance for him. There is even the possibility of
death as punishment of failure. So they all understand Vino.

Palaki ng palaki ang buhawi hanggang sa umabot ito ng dalawampung metro ang taas.
Hindi rin naikala sa mga naroroon ang paglabas tulo ng dugo sa gilid ng bibig ni
Vino pero nagpatuloy pa rin ito. Sa lakas at laki ng buhawi ay nagsilabasan ang
mga tao na nasa malapit na lugar at awang ang labing nanuod. Magkahalong takot at
paghanga ang nararamdman ng mga ito sa ipinakitang lakas ng kapangyarihan ni Vino.

Nang sa tingin ni Vino ay hindi na nito makaya ay saka nito buong lakas na itinulak
ang buhawi. Mabilis na gumalaw ang buhawi patungo sa barrier. Lahat ng nadadaanan
niyo ay hinigop ng buhawi kaya mas lalo pa iyong lumakas. Malakas ang pagyanig ng
sumalpok ang buhawi sa barrier. Dahil doon ay nakita ng lahat ang kaninang
invisible barrier ngayon ay nakita na ng lahat ang totoong hitsura. Isa iyong
water barrier na may sampung metro ang taas. Dahil sa lakas ng buhawi ay unti-
unting hinigop nito ang water barrier hanggang sa humalo iyon lahat sa buhawi na
ngayon ay may tatlongpung metro na ang taas. Malakas na hinigop nito ang mga bagay
sa paligid.

Ang bahay ni Tempest ay hindi nakaligtas. Natuklap ang bubong ng bahay pati na ang
dingding, kaya naman nakita ng lahat ang pigura ng isang dalagitang kampanteng
nakaupo sa isang kahoy na silya. Nang makita nitong nahigop na ng lahat ang nasa
paligid nito ay napangiti ito. Nakapagtatakang lahat na nasa paligid nito ay
nahigop na ng hangin ngunit ang suot na damit ng dalagita ay hindi gumalaw.

Ang dalagitang ito ay walang iba kundi si Tempest. Tumayo si Tempest, imbes na
umalis palayo sa buhawi ay lumapit pa ito. Gamit ang kanang kamay ay basta nalang
hinawi nito ang palaki ng palaki na buhawi na para bang isang kaperasong papel lang
iyon. Ganun lang ka simple at sumunod ang buhawi. Palyo ito ng palayo, ang
nakapagtataka pa ay lahat ng nadadaanan ng buhawi ay walang kahit isang hinigop
nito. Ang direksyon tinungo ng buhawi ay patungo sa dagat.

Awang ang labi ng mga mages at sundalo na nakasaksi sa mga pangyayari. Nang
mapagtanto ng mga ito na patungo sa dagat ang buhawi ay napuno ng pangamba ang
dibdib ng mga ito. Kahit na ang buhawi sa lupa ay mas delikado sa buhawi sa dagat
ay nabahala pa rin ang mga mages. Alam kasi nito na naroon ang malalaking barko ng
hari. Hindi kaila sa mga ito kung gaano kaimportante ang mga barko na na pag-aari
ni Haring Archibald. No ship means no business. Biglang pumasok sa isip ng mga
mages lalo na ni Vino ang unang nakasulat sa scroll.
I. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagbibinta at pagbili ng alipin.

What are the chances that this mage will not retaliate after he destroy her house?

Hindi mapigilan ni Vino na manginig.

Napaatras si Vino ng makitang humarap dito si Tempest.

“Stupid.”

Mapait na napangiti si Vino ng marinig ang sinabi ng dalagitang mage. Napalunok

ito ng matitigan ang mukha ng dalagita. Napakabata pa nito at napakaganda pero
sobrang lakas ng kapangyarihan. Samantalang siya ay halos ilaan ang buong buhay
niya para lang lumakas at maipakita sa lahat ang kanyang kakayahan. Pero wala rin.
Alam ni Vino na iilang segundo nalang ang natitirang oras niya sa mundo.
Naramdaman niya ang unti-unting pagkaubos ng kanyang life force. Isa lang naman
ang pangarap niya. Ang lumakas. Pero mukhang hindi siya pinagbigyan ng kapalaran.
Habang nakatitig si Vino sa mga mata ng dalagita ay unti-unting naging payapa ang
isipan ni Vino, nagkikita iyon sa munha nito.

Gustong magmura ni Tempest sa nakita. Such a waste of life.

“Fudge!” Hindi napigilan ni Tempest na magmura.

Napakurap si Vino ng marinig nitong nagmura ang dalagita sabay napangiti dahil
hindi bagay dito ang magmura. Nagulat pa si Vino ng humakbang ang dalagita. Isang
hakbang lang iyon pero biglang nasa harapan na niya ito.

Tempest hit Vino’s chest with an open palm strike.

Napauklo si Vino ng tumama ang palad ni Tempest sa di dib nito.

“Sleep.” Iyon lang ang huling narinig ni Vino bago dumilim ang mundo nito.

Nalugmok sa lupa ang katawan ni Vino. Noon lang binalingan ni Tempest ang mga mages
at sundalo ng Baltaq. Natahimik ang mga taong nakapalibot kay Tempest. Isa sa mage
na nasa malapit ni Tempest ay napalunok ng tumingin dito si Tempest.

“Siguraduhin ninyo na ibigay ang scroll sa hari. It’s the only warning you will
ever received.” Sabay biglang nawala sa ito pati na ang katawan ng pinuno na si
Vino.

Nanginig ang tuhod ng mga naroroon. Mabilis ang kilos ibinigay ng isang mage ang
scroll sa mage na tiningnan kanina ni Tempest. Napatitig ito sa scroll na nasa
kamay saka napalunok. Wala itong magawa, kailangang ibigay niya ito sa hari.
Dahil wala na roon ang dalagitang mage kaya napilitan ang nga sundalo at mages na
lisanin ang lugar.

Morning Due

Doon dinala ni Tempest ang katawan ng hindi pa nakilalang si Vino. Nasa isang silid
ito at nakahiga sa kama. Pagkatapos ihabilin ito kay Ylis ay umalis na si Tempest.
Hindi ito nag-alalang pagnagising si Vino ay patayin nito si Ylis o magsumbong sa
hari. Malala ang pinsalang tinamo ni Vino. It will take atleast a half a year to
totally heal. Wounds are very easy to heal but life force? It’s a very slow
process. Kaya lang ito hindi agad namatay dahil pinigilan ni Tempest na maubos ang
life force nito.

Sa himpapawid ng Baltaq.

Kanina pa roon si Tempest. Wala sa sariling pinagmasdan nito ang buong Baltaq. Ang
isip nito ay nasa lalaking sinagip kanina. Naintindihan ni Tempest kung bakit
ginawa iyon ng lalaki. Kahit alam nito na ang paggamit ng life force nito ay
kabayaran, ginamit pa rin nito iyon upang mawasak nito ang barrier na ginawa niya.

Bumilib siya dito. Too bad he served the wrong master.

Tara once said, power in on itself is neither good nor bad. It is on how it is used
and for what purpose. May mga tao kasing naghahangad ng kapangyarihan para gamitin
sa kasamaan.

Kagaya nalnag ng kapangyarihan niya, sa pamamagitan ng hangin ay maari niyang

gamitin iyon para patayin ang lahat ng mga naninirahan sa Baltaq. With her power
it’s as easy as breathing. Pero hindi niya gagawin iyon dahil may mga inosenteng
madadamay. At nais niyang bigyan ng isa pang pagkakataon ang lahat ng mamayan sa
Baltaq. Mayaman man o mahirap. Bata man o matanda. Makasalanan man o inosente.

Her mercy does not discriminate.

Three days.

She give them three days. After that…

…slaughter!
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 71

Sa malapalasyong tirahan ni Princessa Olivia…

“Prinsessa Olivia?” Mahinang tawag pansin ng isa sa mage na nautusan na dalhin ang
scroll sa palasyo.

“Magsalita ka.” Utos ni Olivia.

“Ipinabibigay po ito sa inyo ng babaeng mage.” Nakayukong sabi ng mage habang

nakalahad ang dalawang kamay na may hawak na scroll.

Suminyas si Prinsessa Olivia sa isa sa dalawang pinagkakatiwalaan nitong attendant.

Pagkatapos kunin ang paper scroll ay bumalik ang attendant sa tagiliran ni Olivia
at binuksan ang scroll pero hindi nito iyon binasa. Iniharap nito iyon kay
Prinsessa Olivia para mabasa nito ang laman.

Habang binabasa ni Olivia ang nilalaman ng scroll ay unti-unting napakunot noo ito.
Maya-maya ay nalilisik ang mga mata nito.

“Lapastangan!” Galit na sigaw ni Prinsessa Olivia sabay tingin sa mage na nagdala

ng scroll. Lahat ay naghihintay sa susunod na gawin nito.

Magsasalita na sana si Olivia ng matigilan. Nag-iisip.

Tahimik naman ang lahat ng makitang nahulog sa malalim na pag-iisip ang prinsessa.
Pagkaraan ng ilang sandali ay biglang tumayo si Prinsessa Olivia saka tumingin sa
mage na may dala ng scroll. “Sumama ka.” Utos nito. Saka nauna na itong naglakad
palabas ng malaking manor.

Agad na naging alerto ang mga tauhan ni Prinsessa Olivia at mabilis na sumunod
dito.

Nanginig ang mage na nagdala ng scroll. Kaya nito dinala ang scroll at ibinigay kay
Princessa Olivia dahil malaki ang takot nitong humarap sa hari, pero mukhang doon
din ang patutunguhan nito.

“I need to see my father.” Pagbigay alam ni Olivia sa apat na guwardiyang nasa

labas ng silid ng hari.

Magalang na sumauludo ang mga ito kay Olivia saka ipinaalam sa hari ang prisensiya
ng prinsessa.

Sa loob ng silid ng haring Archibald.

Ibinigay ni Olivia ang scroll na natanggap sa hari. Naroon din sa silid na iyon
ang dalawang lalaking tagabantay ng hari. Sina Hugo at Rocco. Masasabing sa buong
Baltaq ay ang dalawa ang pinakamalakas na mga mages. Naroon din si Captain Velex.
Hindi pa man natapos basahin ang nakasulat sa scroll ay namula na ang mukha ni
Haring Archibald sa galit.

“Sino ang baliw na nagpadala nito?” Galit na tanong ng hari.

“Ayon sa mage na nagdala nito ay nanggaling ito sa babaeng mage na ipinapahanap

ninyo.” Sagot ni Princessa Olivia.

“Hugo, Patayin mo ang babaeng ito bago sumikat ang araw bukas.” Galit na utos nito.
Sabay bigay kay Hugo sa scroll. Pagkatapos basahin ni Hugo ay ibinigay naman nito
iyon kay Rocco.

“Masusunod mahal na hari.” Pagkatapos sumauludo ay umalis na ito.

Naiwan si Prinsessa Olivia, si haring Archibald, Captain Velex at Rocco sa silid.

“Anong nangyari Ama?”

Hindi sumagot si Hari g Archibald ngunit tumingin ito kay Captain Velex.
Si Captain Velex na mismo ang nagkuwento kay Prinsesa Olivia sa nangyari sa
paghahanap ng babaeng mage.
“Akala ko ba AirMage ang babaeng iyon? Bakit ngayon may kapangyarihan siya sa
tubig?” Labis ang pagtatakang tanong ni Princessa Olivia.

“Iyan din ang gusto kong malaman.” Sabi ni Hari g Archibald, saka binalingan si
Rocco. “Rocco, siguraduhin mong hindi mapipinsala ang mga barko.”

“Masusunod mahal na hari.” Magalang na sagot ni Rocco.

Pangatlong araw….

Nagulat ang buong Baltaq dahil nagising ang mga ito isang umaga na natatakpan ang
buong lupain ng ulap na hamog (fog). Lahat ng mga tao ay labis na nagtaka. Ang iba
ay kinabahan. Kahit ng papatanghali na ay makapal pa rin ang fog. Kaya karamihan sa
mga Baltaki ay nanatili sa kanikanilang tahanan.

Walang malalaking barko sa daungan. Hindi iyon dahil sa makapal na fog kundi dahil
sa taas ng alon sa dagat na abutin ng halos sampung metro ang taas.

Tahimik ang buong Baltaq. Walang kahit isang taong naglalakad sa kalye.

Di kalayuan, sa nag-iisang pinto ng underground oretse ay may apat na tagabantay.

Tahimik na nag-uusap ang mga ito ng biglang may maaninag ang isa na pigurang
palapit. Dahil sa kapal ng fog ay hindi kaagad namukhaan nito hitsura ng
paparating. Kinalabit nito ang mga kasama ay itinuro ang nakikita.

Nang isang metro nalang ang layo ng pigura ay saka naklaro ng mga ito na isang
babae ang papalapit dahil na rin sa haba ng buhok nito.

Napangisi ang apat. Nananabik.

“Pare mukhang nakatsamba tayo. Pustahan tayo nawawala ang babaeng iyan.” Halos
maglaway na sabi ng isa sa apat. Sabay na nangtawanan ang mga ito. Sa kapal ng
fogs, walang makakakita sa mga ito kahit ano pa ang gagawin ng apat sa dalagita.

“Sa kapal ba naman ng fogs, sinong hindi mawawala?” Sang-ayon naman ng isa.

Ang dalagang papalapit ay walang iba kundi si Tempest. Hindi kaila kay Tempest ang
malaswang tingin ng apat. Napangisi si Tempest.

Habang papalapit si Tempest ay saka lang napansin ng apat na lalaki na hindi

ordinaryong dalagita ang paparating. Noon lang din napagtuunan ng pansin ng apat
ang suot na damit ng dalagita.

“Gentlemen, this maze will be your grave.” Nakangising sabi ni Tempest habang
kalmadong naglalakad palapit sa pinto ng Underground Maze.

Sa narinig ay hindi maipinta ang mukha ng apat na tagabantay. Kanya-kanyang hugot

ng sandata ang apat. Palihim na nagsulyapan ang mga ito pagkatapos ay sabay-sabay
na sumugod kay Tempest.

“Hahaha!” Natawa si Tempest sa ginawa ng apat. Sa isang kisapmata ay hinugot nito

ang isang maliit na dagger sabay galaw. Naibalik na ni Tempest ang dagger sa
lalagyan pero hindi pa rin naintindihan ng apat ang nangyari.

Tanging nakita ng apat ay ang paggalaw ng kamay ni Tempest. Ni hindi nga nakita ng
mga ito na gumalaw ang katawan ni Tempest. Hindi makapaniwalang halos sabay na
napahawak ang apat sa kanya-kanyang leeg ng mga ito. Sabay panlalaki ng mga mata.

Then nothing.

“Tsk! Tsk!” Tanging reaksyon ni Tempest. Alam ni Tempest na kung naging mahina
lang siya ay baka pinagpasapasahan na siya ng apat. Kaya maawa pa ba siya sa mga
ito? Hinakbangan ni Tempest ang katawang nakaharang saka nagpatuloy sa paglapit sa
pintuan. Isang hakbang nalang mula sa pintuan ng huminto si Tempest. Itinaas nito
ang dalawang kamay sa harapan, pero natigilan ito.

Tempest reflex was terribly fast. She sense danger.

Her body move according to what she sensed. She summersaulted and gracefully landed
on a crouch.
Nakangisi si Tempest ng makita ang nakilalang pinuno ng grupo ng Orokind.

“Hahaha!” Tuwang-tuwa ito na para bang nasasabik itong makikipaglaban.

(Me: naramdaman din ba ninyo na parang may pinagmanahan si Tee? Ngayon ko lang
narealized na parang napakablood thirsty ng mga babaeng nakapaligid kay Firen at
Seregon. *Dayanara, ViticiPrema, Tempest and Tarieth. Hehehe)😂

“Grrrr!” Galit na sagot ng Orokind.

Pagkalipas ng wala pang sampung minuto ay kampanteng nakatayo si Tempest sa gilid

ng pintuan. Ang likod nito ay nakahilig sa dingding.’ Habang nililinis ang patalim
nito. Sa harapan nito ay ang gabundok na katawan ng mga Orokind, kasama na pati na
ang katawan ng apat na guwardiya.

Iyon ang tagpong naabutan nina Raevel at ng iba pang mga kasama nito.

Hindi malaman ni Raevel kung mamangha, magalit o umiyak. Hindi na niya kailangang
magtanong kung sino ang may kagagawan ng gabundok na patay na katawan ng pinaghalog
Orokind at tao. Isa lang naman ang naroong tao. Si Tempest. Hindi maintindihan
ni Raevel kung paano ito ginawa ng kaibigan. Alam niyang makapangyarihan ito pero
hindi ganito ka galing. Grabe! Kung siya nga ay nahihirapang patayin ang dalawa
ng sabay-sabay. Lima pa kaya?

Masusing tiningnan ni Raevel ang hitsura ni Tempest.

“Ni wala man lang sugat kahit konti?” Napapaiiling na sabi ni Raevel sa sarili.

“Wow Tee! Galing mo ah!” Di napigilang puri ni Dreanen kay Tempest.

“‘In one go’ ba ito o ‘one at a time’?” Tanong ni Ffusia. Hindi makapaniwala.
Kahit na ba isa-isa ay hindi niya kayaning makipaglaban. Isa pa lima. Sa unang
kalaban palang mapapagod na siya, kaya kahit mapatay man niya ang una, mahihirapan
siya sa pangalawa, at siguradong tigok siya sa pangatlo. Kaya parang wala ring
pinagkaiba kung sabay-sabay bang kinalaban ng mga ito ni Tempest o iisa-isa. Pero
na curious siyang masyado kaya gusto niyang malaman. Sa ganoong paraan man lang
malaman niya kung gaano kalakas ng kaibigan.

“Importante pa ba yon?” Nalabing sabi ni Tempest.

“Hai…” Napailing na sabi ni Ffusia. “Gaya ng dati, malihim pa tin ang babaeng
ito.”

Dahil ayaw sabihin ni Tempest kaya walang nagawa si Ffusia kundi hayaan ito sa
gusto.

“Okey ka lang ba?” Mahinang tanong ni Raevel nang makalapit kay Tempest.

Biglang may kung anong pumitik sa puso ni Tempest sa narinig, kaya napakunot noo
ito. Hindi maintindihan kung bakit may ganoong nararamdaman. “Okey lang.
Salamat.” Wala sa sariling sagot ni Tempest dahil ang isip ay nanatiling nag-iisip
kung bakit kakaiba ang reaksyon nito kay Raevel.

Walang kaalam-alam si Raevel sa nangyayaring kaguluhan sa sistema ni Tempest.

“Good.” Nakahinga nang maluwag na sabi ni Raevel. “Okey na ba lahat dito?”

Ang tinutukoy ni Raevel ay ang pagsasara sa underground Oretse gaya ng napag-usapan

nila.
“Oo. Hinihintay ko lang kayo.” Sagot ni Tempest.

“Tee, walang kahit isang alipin ang pinakawalan. Ang alam ko hindi alam ng mga ito
ang tungkol sa sulat na ibinigay mo sa hari.” Kusang pagbibigay impormasyon ni
Ivo.

Tumango si Tempest.

Naghihintay naman ang mga kaibigan nito sa susunod na gawin. “It’s time to meet
his kingship! Let’s go!” Umayos nang tayo si Tempest. Ipinasok nito sa lalagyan
ang patalim na nililinisan, saka kasabay si Raevel na naglakad paalis ng lugar na
iyon.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 72

“Seryoso ka Tee?” Hindi makapaniwalang tanong ni Ffusia. Higit kanino man, ito ang
nakakaalam kung gaano kalakas ng kapangyarihang hawak ni Haring Archibald. Hindi
isang makapangyarihang mage si Archibald, pero ang mga tauhan nito ay malalakas.

“Tee, hindi ba pwedeng pag-usapan muna natin to? Kailangan may detalyadong plano
tayo bago pumasok sa kwueba ng leon.” Suhestiyon ni Raevel. Hindi sinabi iyon ni
Raevel dahil takot ito, kundi dahil takot ito para kay Tempest. Hanggang sa mga
oras na ito ay hindi parin pumasok sa isip ni Raevel na sobrang magkaiba at sobrang
layo ng antas ng kapangyarihan noon ni Tempest kumpara ngayon.

“Okey.” Madaling sang-ayon ni Tempest. Natuwa naman ang apat. “Limang minuto,
bilis, magsalita kayo.” Di makapaghintay na sabi ni Tempest.

Gustong lumuwa ng dugo ang apat. Magpaplano kung paano pabagsakin ang
pinakamakapangyarihang tao sa Baltaq sa loob lang nang limang minuto? Whew! Sisiw!

“L-limang m-minuto?” Parang tangang ulit ni Ffusia. Kung alam lang nito kung gaano
katagal niyang pinagplanuhang pasukin ang sandatahang lakas ng Baltaq. Kung gaano
katagal pinagplanuhan nilang magkakaibigan para makalapit sa mga Ybut! Kung anong
klaseng pagbabalatkayo ang kanyang ginawa! Maraming taon! Tapos – limang minuto?
Walang nakapagsalita sa mga kasama ni Tempest.

“Okey. Time’s up! Tara!” Sabay kumpas ng kamay, “sumunod kayo!” hindi na binigyan
ng pagkakataon ni Tempest na magsalita ang mga kasama, nauna na itong tumakbo.
Nagkatinginan sina Raevel at mga kasama nito, napapailing na kanya-kanyang takbo at
sinundan si Tempest.

“Sorry.” Nakangiting hingi ng paumanhin ni Tempest sa mga kasama nang makita ang
mga hitsura.

Malayo din ang kanilang tinakbo. Dahil sa kapal ng fogs kaya sinundan ngmga ito si
Tempest. Ibig sabihin niyon, kung mabilis ang takbo ni Tempest, ganun din kabilis
ang takbo nila.

Pinandidilatan ni Raevel si Tempest pero hindi nagsalita. Natawa si Tempest sa

nakitang reaksyon ni Raevel, hindi apektado.

“Akala ko ba susugod tayo sa bahay ng mga Ybut? Parang hindi naman yata tama ang
lugar na pinagdalhan mo?” Nagtatakang tanong ni Raevel.

“Hahaha! Hindi nga ito. Nasa Morning Dew tayo. Tara.” Sabay baling kay Ffusia na
gustong umatras nang makitang humarap dito si Tempest. Dinakma ni Tempest ang
braso ni Ffusia saka hinila. Walang nagawa ang isa kundi ang sumunod kaysa naman
makaladkad pa ito.
“M-morning Dew?” Nabibilaukang tanong ni Draenen. Tinapik ito ni Raevel sa balikat
at hinila na rin. Tahimik na napangiti ni Raevel sa nakitang reaksyon ng mga
kasama. Ang nag-iisang prinsesa ng mga Strongbow ay pumasok sa loob ng isang
kilalang bahay-aliwan sa Baltaq. Hindi tuloy mapigilang isipin ni Raevel ang
magiging reaksyon nang kaibigang si Seregon pagnalaman nito ang pinaggahawa ni
Tempest.

Kumatok ng tatlong beses si Tempest. Magalang na bumati at yumukod ang pamilyar na

babaeng nagbukas ng pinto. Ito rin ang nagbukas noon ng magpunta doon si Tempest.
Hindi na nagsalita si Tempest, sumunod nalang ito sa babae.

Gustong magtanong ni Ffusia sa katabing si Tempest pero nag-alangan ito. Dahil

pakiramdam ni Ffusia hindi na niya kailangan pang magtanong. Na masasagot din lahat
ng kanyang katanungan pagdating sa kanilang pupuntahan.

Pagkatapos ng maraming pasilyong nilikuan ay hindi na malaman ni Ffusia ang

pinanggalingan, mas lalong hindi na niya mabilang kung ilang beses na silang
lumiko. Naroong lumiko sila sa kaliwa, sa kanan, kanan ulit, kaliwa, kanan…hanggang
sa may binuksan ang babaeng nasa unahan nila na maliit na pintuan.

Paglabas ni Ffusia ay nagulat ito ng biglang may malakas na boses na sabay-sabay na

nagsalita. “Maligayang pagbabalik Prinsesa Ffusia!” Namutla si Ffusia sa narinig.
Hindi nakapagsalita. Kung hindi pa ito hinila ni Tempest ay hindi ito gagalaw.
Napakaraming Baltaki ang naroroon. Lahat ay nakaluhod ang isang tuhod at ang isang
kamay ay nasa dibdib.

Nagulat din sina Raevel, Draenen at Ivo na nasa likuran nina Ffusia at Tempest.
Dinala ni Tempest si Ffusia sa harapan. Hindi malaman ni Ffusia ang gagawin kaya
napasulyap ito kay Tempest na nakangiti. Nakikita ni Ffusia sa mukha ng kaibigan
ang lakas ng loob na kaninay hindi mahagilap.

Yumukod si Ffusia saka nagsalita.

“Tumayo kayong lahat. Ipagpaumanhin ninyo, aaminin kong sobrang nakakagulat ito sa
akin.” Amin ni Ffusia, saka isa-isang tiningnan ang ilang libong taong naroroon.
Halata sa mga damit na suot ng mga Baltaki na naroroon na karamihan ay mga alipin
ang mga ito. Iilan lang ang mga maharlikang naroon. Napansin din ni Ffusia ang mga
naggagandahang babae at lalaki. Pinapagitnaan ng mga ito ang isang babaeng nakasuot
ng pulang damit. Marahil ito ang may-ari ng Morning Dew. Gustong matakot ni Ffusia,
hindi para sa sarili kundi para sa mga naroroon. Sa pagpapakita lang ng mga ito
roon ay isang napakalaking kasalanan na sa Baltaq, ang katumbas niyon pagnalaman ay
kamatayan. Pero naroroon ang mga ito at walang takot na lumabag sa batas. Gustong
sabunutan ni Ffusia ang kaibigang si Tempest. Ni hindi man lang siya nito
sinabihan. Pero alam din ni Ffusia na kung ano man ang sasabihin at kung paano niya
haharapin ang mga taong naroroon ay isang pagsubok sa kanya.

“Alam ko kung bakit kayo ngayon ay naririto. Alam ko kung ano ang minimithi ng
inyong puso. Marahil ay pareho din ng hinahangad ng puso ko…kalayaan…

Tahimik na nakinig ang lahat. Lihim na napangiti si Tempest. Habang pinagmasdan ang
kaibigan, batid niyang hindi siya nagkamali sa kanyang desisyon.

Noong nag-uusap sila ng kaibigang si Tarieth ay sinabi niya ditong wala nang pag-
asa ang Baltaq pero nagbago iyon ng nakita niya si Ffusia. Noong malaman niya ang
itinatagong pagkatao ni Ffusia. Nagbago ang kanyang plano. Pagkatapos niyang
bunutin ang masasamang damo ay kailangan lang ni Tempest ng taong
mapagkakatiwalaang mamahala sa kaharian. Ngayong natagpuan na niya ito. Malaki ang
tiwala ni Tempest na malaki ang pagbabagong magaganap sa Baltaq.
Ngayon. Oras na para bunutin ang masasamang damo!

House of Ybut

Sa guest hall ng palasyo ay isa-isang nagsidatingan ang mga mahahalagang tao sa

Baltaq. Malaki ang guest hall. Sa ibaba ng truno ay may magkabilaang platform kung
saan naupo sa kaliwa si Olivia at sa kanan naman at si Archie. Lahat ay gustong
kausapin ang hari at gustong malaman kung ano ang nangyayari sa Baltaq. Nasa mga
mukha ang pangamba. Walang nagawa ang hari kundi harapin ang mga kinasasakupan.

Tahimik ang lahat na naroroon nang makitang tumayo ang hari. “Ilang araw na ang
nakakaraan ng may isang dayuhang mage na biglang nagpakita ng kanyang kapangyarihan
sa ating lugar. Sa kagustuhang mapasuko ito at matigilan ang walang habas na
paggamit sa kanyang kapangyarihan para manakit ng ibang tao, marami sa aking mga
tauhan ang lubhang nasugatan. Kasama na dito ang aking nag-iisang anak na si
Archie, ang inyong prinsipe.” Madamdaming pahayag ni haring Archibald.

“Lapastangan!” Galit na sigaw ng mga taong naroroon na para bang ang mga ito ang
nagalit sa ngalan ng kanilang prinsipe.

Maamo ang mukha ni Archie na yumuko pa bilang pasasalamat sa mga taong naroroon.
Lihim naman na napangiti si haring Archibald. Inaasahan na nito ang reaksyon ng
mga kinasasakupan. At mas lalo pang pinag-aalab nito ang galit ng mga tao,
“Ayon sa dayuhang mage na ito, sa loob ng tatlong araw ay kailangang pakawalan ng
mga taga Baltaq ang mga pag-aaring alipin!”

Nagsigawan lalo ang mga tao, lalo na ang may mga pag-aaring alipin. Kung gagawin
nila ang sinasabing batas, para na ring pinutulan sila ng mga kamay!

“Alam ko. Naramdaman ko rin kung ano ang inyong naramdaman. Kaya naman pinag-
igihan ko ang pagpapahanap sa dayuhang mage na ito. Pero sobrang ilap nito. Kaya
hinihiling ko ang pag-kakaisa nating lahat. Higit kailan man ay kinakailangan ko
ang inyong buong suporta. Ipapakita natin sa dayuhang ito na walang sino man ang
maaring magpasya para sa ating kaharian! Ipapalasap natin dito ang tindi ng ating
galit!”

Tuwang-tuwang naghiyawan ang mga naroroon.

Pero may ibang nangangamba. Naramdaman kasi ng mga ito na hindi basta-basta ang
kapangyarihan ng dayuhang mage. Hindi naman lahat ay wala talagang kaalam-alam. May
mga nalalaman ang mga ito. Tatlong araw. Binigyan nang dayuhang mage na ito ang
buong Baltaq ng tatlong araw na sundin ang sinasabi nito. Ngunit wala kahit isa sa
mga ito nag nakakaalam kung ano talaga ang totoong utos ng dayuhang mage.
Pagkatapos nga ng tatlong araw ito ang nangyari. Natatabunan ng fog ang buong
Baltaq at walang sasakyang pangdagat ang nakakapasok at nakakalabas sa Baltaq. Kung
kayang gawin ito ng dayuhang mage, ibig sabihin niyon na sobrang makapangyarihan
ito.

Dahil ang pangunahing pinagkakakitaan nang Baltaq ay ang dagat kaya sobrang
naapektuhan ang mayayamang negosyante. Kaya ganun nalang ang galit ng mga ito sa
dayuhang mage na siyang may kagagawan ng lahat.

“Hanapin ang dayuhan!” Utos ng hari sa mga tauhan nito.

“Hindi na kailangan.”

Nagulat ang mga taong naroroon ng bigla nalang may isang dalagitang nagsalita sa
gitna ng ingay ng mga naroroon.
“Sino ka?” Gulat na tanong ng hari.

“I-ikaw?” Napatayo at makapaniwalang tanong ni Olivia. Naalala nito si Tempest.

Minsan na itong bumili sa mga paninda ni Tempest.

Sa narinig mula kay Olivia ay napatingin din ang hari dito. Naghihinala.
Hindi naman malaman ni Archie ang gagawin. Parang gusto nitong magtago sa isnag
sulok lalo na ang makita ang nang-uuyam na ngiti nang dalagita dito.
Ang dalagitag naroon ay walang iba kundi si Tempest.

Biglang lumayo ang mga taong nasa tabi ni Tempest. Naiwang mag-isa si Tempest sa
harapan ng truno. Kalmado ang mukhang hinarap ang hari, si Prinsesa Olivia at
Archie.
“Tapos na ang palugit na tatlong araw na ibinigay ko sa iyo.” Walang paligoy-ligoy
na sabi ni Tempest. Nang marinig iyon ng hari ay nagkatotoo ang hinala nito. Ang
dalagitang nasa harapan ay ang dayuhang mage.

Nang-uuyam ang ngiti ni Tempest ng mapansing nakapalibot na sa kanya ang mga tauhan
ng hari.

“Sino ka?” Galit na tanong ng hari.

Tinaasan lang ito ng kilay ni Tempest. “You are not qualified to know.” May
kayabangang sagot ni Tempest.

Naglabasan ang ugat sa leeg at noo ng hari sa narinig. Sa tanang buhay nito ay
ngayon lang nito naranasan na bastusin ng ganun at hindi nito iyon mapapalampas.
“Dakpin ang babaeng iyan!” Malakas na sigaw ng hari. Na agad namang sinunod ng mga
tauhan ng hari.

Note: hi guys! marami akong mga nareceived na message asking for an update. Sa
mga hindi nabasa ang message ko sa ‘message board’ ko, Sorry po, pinagbakasyon ko
ang sarili ko. and now I’m back! Firen’s update will be on moonsday, dito po yan
sa site na ito! happy reading everyone!
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 73

Natuon ang paningin ni Tempest sa dalawang lalaking mabilis ang kilos, sa bilis ay
nakalapit kaagad ang dalawa kay Tempest.

Ito ang dalawang tagabantay nang hari. Sina Hugo at Rocco.

“Firebird cyclone!” sigaw ni Rocco. Nagulat ang lahat ng biglang may lumabas na
apoy sa mga kamay ni Rocco. Ang apoy ay hugis ibon na nakabukas ang malalaking
pakpak na may halos isang metro ang haba, mabilis ang lipad niyon patungo kay
Tempest. Parang ipo-ipong lumipad ito palibot kay Tempest, habang pabilis ng
pabilis ang lipad niyon ay mas lalong lumaki ang apoy. Ang mga taong naroroon ay
nagtakbuhan palayo, kahit nasa malayo na ay naramdaman pa rin ng mga ito ang init
na ibinubuga ng nagliliyab na apoy.

“Hahaha!” Malakas na tumawa si Haring Archild sa nasaksihan, halatang nasiyahan.

“Iparamdam sa babaeng iyan ang pinakamasakit na kamatayan!”

Malupit ang mga ngiting sumilay sa mga labi nina Prinsesa Olivia at Prinsipe
Archie. Natanggal ang pangamba at takot sa dibdib ng mga ito. Alam ng mga ito
kung gaano kalakas ng Firebird Cyclone ni Rocco, wala pang kahit isang firemage sa
Baltaq ang kayang talunin ang kapangyarihan nito. Ang kahit sinong malas na tamaan
ng Firebird Cyclone nito ay siguradong matutusta.
“Fire?” Naroon ang pang-uuyam sa boses na nagsasalita mula sa loob ng apoy.
“Hahaha!” Tawa pa ng boses.

Lahat ng mga naroroon ay natigilan, dahil hanggang sa mga sandaling iyon ay patuloy
ang Firebird Cyclone sa mabilis na pag-ikot sa palibot ni Tempest. At ang boses na
nagsasalita ay galing sa mismong nagliliyab na apoy.

Mula sa nagliliyab na ipo-ipong apoy ay may maputing kamay ang lumabas at basta
nalang niyong hinawakan ang apoy na para bang isang papel iyon at pinilas, hanggang
sa lumaki ang butas at lumabas doon ang katawan ni Tempest. Mula ulo hanggang paa
ay walang sugat at ang damit na suot nito ay ganun pa rin, malinis at walang kahit
konting sira na para bang hindi ito galing sa loob ng nagliliyab na apoy.

Hindi lang ang mga tao roon ang nagulat, mas lalo na si Rocco. Buong lakas ng
kanyang kapangyarihan ay ibinigay niya sa Firebird Cyclone na inilabas niya, alam
niya higit kanino man kung gaano kainit ng apoy niya na iyon, kung ordinaryog tao
ang tatamaan niyon ay masusunog ang buong katawan niyon ng wala pang isang minuto
at tanging uling ang matitira, at kung isang mage naman ay kahit malalabanan iyon
pero hindi rin mananaig iyon sa bandang huli, masusunog din iyon. Ilang mages at
ordinaryong tao na ba ang namatay sa Firebird Cyclone niyang iyon? “I-imposible-!”
nauutal na sabin I Rocco, hindi makapaniwala.

Itinaas ni Tempest ang isang kamay na nasa pinakamalapit sa apoy at tumingin kay
Rocco, na para bang sinasabi nitong ‘manood ka’.

Napaatras si Rocco ng makitang ang nagliliyab na apoy na nagpakiot-ikot ay bigla

nalang huminto at gumalaw iyon hindi para umikot kundi lumapit sa kamay ni Tempest
na para bang hinigop ng mga palad nito ang apoy. Mabilis ang paghigop, wala pang
isang minuto ay wala ng kahit konting apoy ang natira, lahat ay hinigop sa palad ni
Tempest.

Itinihaya ni Tempest ang palad at lumabas doon ay kulay bughaw na apoy.

“B-blue flame!” Gulat na napatayo ang hari, ganundin si Prinsesa Olivia.

Samanatalang si Prinsipe Archie naman ay tumayo at nagtago sa likod ng inuupuan
nito kanina, nanginginig.

Tumaas ang gilid ng labi ni Tempest ng mapansin ang ginawa ng prinsipe.

“Blue flame!” Isa-isang sambit ng mga taong naroroon.

Samantala si Rocco ay napaatras nang makitang nakatingin dito si Tempest. “E-

elemental Mage!” Nahihintakutang sabi ni Rocco.

Tumingin si Tempest kay Rocco. Naramdaman ni Tempest na malakas ang lalaking mage
na kaharap. Sayang at kagaya ni haring Archibald ang pinagsisilbihan nito. Wala
itong ipinagkaiba kay Vino. Pero hindi ito ang oras para panghinaan siya ng loob.
Hindi siya tanga para hindi malaman na ang dalawang lalaking mage ay ang
pinagkakatiwalaan ng hari. Ibig sabihin, malaki ang kinalaman sa dalawa kung bakit
nagkaganito ang Baltaq. Kung hindi dahil sa kapangyarihan ng dalawa, hindi maglakas
loob si Haring Archibald na angkinin ang truno. At kung hindi dahil sa katalinuhan
ng ama ni Ffusia baka noon pa ay patay na ito pati na ang buong pamilyang
Isherwood.

Ikinuyom ni Tempest ang kamay na may blue flame, biglang nawala ang apoy sa
paningin ng mga tao. Pero mula sa nakakuyom na kamay ay bumukas ang hintuturo nito
sabay turo kay Rocco na mas lalong namutla sa nakita. Mula sa hintuturo ni Tempest
ay may mabilis na lumabas na maliit na apoy. Kasing liit lang iyon ng apoy ng
kandila pero tumama ito deretso sa dibdib ni Rocco. Nanlaki ang mga mata ni Rocco,
hindi makagalaw na parang ipinako sa kinatatayuan, hindi iyon dahil sa sobrang
takot nito kundi dahil naramdaman nito ang sariling kahit anong gawin ay hindi nito
maigalaw ang katawan. Pinagmasdan nito ang maliit na blue flame hanggang tumama
iyon sa sariling dibdib. Nakita nito at lahat ng mga taong naroron ang unti-unting
pagpasok ng malit naramdaman nitong ang kapangyarihan na pumipigil na hindi ito
makagalaw ay ang mismong maliit na blue fire na papalapit dito. Walang nagawa si
Rocco kundi pagmasdan nito ang apoy na tumama sa dibdib nito hanggang mawala iyon.
Nakapagtatakang walang naiwang butas o kahit konting sunog sa damit na suot ni
Rocco. Nag angat nang mukha si Rocco mula sa pagkakayuko sa dibdib kung saan tumama
ang blue flame. Napatitig ito kay Tempest, puno ng takot ang mga mata.

“Incinerate…” Mahinang sabi ni Tempest, pero para kay Rocco kasing lakas iyon ng
kulog.

Mula pagkabata alam ni Rocco na espisyal siya. Na hindi ordinaryo ang kanyang
kapangyarihan, na kung magsikap lang siya ay mataas ang kanyang mararating. Hindi
siya nagkakamali. Buong buhay niya ay iginugol niya sa pagpapalakas. Wala siyang
matawag na kaibigan o pamilya pero balewala sa kanya iyon, ang mahalaga ay makamit
niya ang kanyang pinakamimithi, ang maging pinakamalakas na mage sa buong Baltaq,
gagawin niya kahit anong paraan.

At nakamit niya iyon.

Sigurado si Rocco na wala kahit isang mage sa Baltaq ang makakapantay sa kanyang
kapangyarihan kaya wala siyang kinakatakutan. Malupit si Rocco sa mga taong sagabal
sa kanyang daan. Bawat utos nang hari ay sinusunod niya. Hindi na mabilang ni Rocco
kung ilang libong tao na ang kanyang pinatay, basta ipinag-uutos ng hari, kahit
buong bayan ay handa niyang patayin. Ang hindi niya inaasahan ay darating ang araw
na makakatagpo siya isang mage na mas malakas at makapangyarihan pa sa kanya.

Habang nakatingin sa blue flame na pumasok sa sarilig dibdib, alam ni Rocco na

natalo siya.

“I lost.” Pagkasabi niyon ay tinupok ng blue flame ang buong katawan ni Rocco
hanggang sa kahit abo ay walang naiwan niyon sa kinatatayuan nito.

Walang kahit anong ingay na maririnig sa loob ng guest hall. Lahat ay natakot.

Sa pagkakataong ito ay humarap si Tempest kay Hugo. Napataas ang kilay ni Tempest
ng makitang naging pula ang mga mata nang lalaking kaharap. Na para bang ang mga
ugat nito sa mata ay pumutok.

Alam ni Tempest at ng mga taong naroroon kung ano ang ibig sabihin niyon. Ginamit
ni Hugo ang life force nito para mas lalong kumakas ang kapangyarihan.

Ayaw ni Hugo na magaya kay Rocco na walang nagawa para ipagtanggol ang sarili kaya
uunahan na niya ang dayuhang ito. Inilabas ni Hugo ang buong kapangyarihan ng
hangin. Lumakas ng lumakas ang hangin sa paligid ni Hugo at unti-unti itong umikot
palibot dito. Natakot ang mga tao sa paligid sa biglang paglakas ng hangin. Dahil
sa lakas ng hangin ang marmol na sahig ay isa-isang natuklap. Kapansin-pansin na
naglabasan ang mga ugat sa bawat braso ni Hugo, pati na rin sa mukha at leeg nito.
Ikinuyom nito ang dalawang kamay at patakbong lumapit sa kinaroroonan ni Tempest.
Ang malaking kamao nito kung saan ibinuhos nito ang buong lakas ng kapangyarihan ay
isinuntok nito mukha ni Tempest. Sa lakas ng kapangyarihan ng kamao ni Hugo ay
nayanig ang palasyo.

“Shield.” Mahinang sabi ni Tempest.

Booooom!
Nakakabingi ang lakas ng tumama ang kamao ni Hugo sa hindi nakikitang harang.

“Simula ng ipinanganak ako, ang pinakamalakas kong kapangyarihan ay hindi ang tubig
o apoy. Hulaan mo kung ano.” Ang sabi ni Tempest na walang bahid na kahit anong
emosyon ang mukha.

Natigilan si Hugo. Hindi lang dahil walang epekto dito ang kanyang kapangyarihan
kundi dahil nakikita ni Hugo kung gaano kalakas ang kapangyarihan nito sa tubig at
apoy, kung hindi iyon ang pinakamalakas na kapangyarihan nito, gaano pa kalakas ang
sinasabi nitong pinakamalakas na kapangyarihan?

“Alam mo ba kung bakit ito ang pinakamalakas kong kapangyarihan?” Parang

nakikipagkuwentuhang tanong ni Tempest. “Dahil ito ang pinakapaborito kong gamitin
sa pakikipaglaban at dito ako gamay. Mabilis, walang ingay, walang amoy… At higit
sa lahat, hindi nakikita. You can’t defend on something you can’t see.” Sabay taas
ng dalawang kamay. At ikinampas pabaliktad sa ikot ng hangin na gawa ni Hugo.
Pagkatapos ay ipinaglapat ang dalawang nakabukas na palad. Kasabay niyon ay sinabi
ni Tempest, “disperse!”

Ganun lang at biglang nawala ang malakas na hanging bumalot kay Hugo.

Nanlaki ang mga mata ni Hugo, hindi makapaniwala na ganun kadali ay nawala ang
kanyang inipon na kapangyarihan. Naubo ito, kasabay niyon ang pagbulwak ng dugo sa
bibig. Backlash iyon sa sariling kapangyarihan. Bumagsak sa tagiliran nito ang
kamaong ginamit kanina sa pagsuntok kay Tempest. Maraming dugong tumutulo doon na
nakalabas ang buto, halata sa hitsura ng mga daliri nito na bali ang mga iyon.
Pagkaraan ng ilang saglit ay bumagsak na ito sa sahig.

Napabuntonghininga si Tempest sa kinahinatnan ni Hugo, pero kailangang pagbayaran

nito ang mga ginagawang kasalanan sa mga mamayan ng Baltaq. Pagkaraan ay muling
humarap sa mga tao at nagsalita, “Alright, let’s continue! Sa sinabi ko na, ang
kaharian ng Baltaq ay kailangang sumunod sa tatlong bago na batas–” patuloy ni
Tempest kung saan ito huminto kanina na para bang walang nangyari.

“At sino ka para basta-basta mo nalang sabihin iyan, na para bang dahil sinabi ko
ay kailangan sundin na ng lahat?” Putol ni Haring Archibald kay Tempest. “Ako ang
hati ng Baltaq! Bawat sasabihin ko ay batas ng aking kaharian!” Punong-puno ng
galit na sigaw ni Haring Archibald, kahit halata sa katawan nito ang panginginig.

“Patayin ang lapastangang dayuhan!” Sigaw nito sa mga tauhan. Ang mga mages na
nakapalibot kay Tempest ay nagkatingnan, nagdadalawang isip na sundin ang utos ng
hari. Pero pagkaraan ng ilang segundo ay nanaig ang takot kay Haring Archibald.
Kanya-kanyang sugod ang mga ito kay Tempest.

“Hmp!” Kasabay din niyon ay may malakas na hanging tumama sa mga mages at sundalo
ng hari na papalapit.

“Aaaaaargh!” Sigaw ng mga ito habang tumilapon.

“Mga walang silbi!” Galit na sigaw ng hari. Matalim ang mga matang tumingin kay
Tempest, pagkatapos ay ipinitik ang kamay. Nakangising nakatingin si Haring
Archibald kay Tempest. “Ipapalasap ko sayo ang pinakamasakit na kamatayan!” Kasabay
niyon ay ang malakas na ungol ng hayop.

Natigilan si Tempest. Kinabahan.

Dinig ng lahat ang ingay ng chain dragging on the floor.

Thug! Thug! Thug!

Sa tunog palang ay masasabi ng malaking hayop…o di kayay tao ang paparating.

Sa narinig, imbes na matakot ay nakahinga ng maluwang si Tempest. Ang tanging

rason kaya hindi niya agad hinuli ang hari ng Baltaq ay dahil hinihintay niya kung
kailan ilalabas ng hari ang huling baraha nito. Hindi naniniwala si Tempest na
walang kinalaman si Haring Archibald sa mga Orokind na nasa Baltaq.

At mukhang magiging tama nga ang hinala niya.

Alam ni Tempest na ang hari ng Baltaq ay kailangang magbayad sa kasalanan nito sa
mamamayan ng Baltaq. Pero hindi kailangang siya ang magpataw ng parusa dito,
hahayaan niyang ang mga mamayan ng Baltaq at si Ffusia ang magpasya niyon.

Papalakas ng papalakas ang yabag at ang nakakangilong tunog ng kadenang sumadsad sa

semento.

Malaki ang guest hall. Mataas ang kisame. Doon tumatanggap ng bisita at
pagpupulong ang hari ang pinto ang may dalawang metro ang laki at mga apat na metro
ang haba, pero nagmukhang maliit nanbutas iyon nang tumambad doon ang napakalaking
katawan ng isang hayop.

Mula nguso, katawan at bontot ay napapaikutan ng kadena. Namumula ang kadena,

kulang nalang magliyab iyon ng apoy sa sobrang init. Napapalibutan ng napakaraming
mages, pinipigilan na hindi makawaka ang hayop.

Napawi ang ngiti sa mga labi ni Tempest. Parang sinuntok ang sikmura nito sa
nakita. Naramdaman ni Tempest na nawalan ng lakas ang kanyang mga braso at paa.
Ang bilis ng bawat pintig ng kanyang puso. Walang kakurap-kurap na nakatingin si
Tempest sa hayop na nasa pintuan. Hindi makapaniwala, ayaw tanggapin ang nakikita
sa kanyang mga mata.

Note: It has been a week now na nagtitiis ako sa sakit ng aking likod. It’s
painful to set, lay down or stand up for a long time. Di ko na alam ang aking
gagawin. I need a HealerMage. I need Brynna! Sorry for the delayed update,
honestly, isa rin sa rason kaya ayaw kung mag-update kasi di ako satisfied sa
chapter na ito. hehehe! Nakukulangan ko kaya kung ako lang ang masusunod ay ayaw
ko munang mag -update. Pero ang kukulit ninyo! kaya here it is…salamat sa
paghihintay!

Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 74

Ayon sa kuwento, noong unang panahon, ang buong mundo ay isang kagubatan. Ang
pinakaunang nilalang sa mundo ay ang mga Elfo. Ang lugar na sakop ng mga ito ay
tinawag na Elvedom.

Sila ang mga sinaunang tao sa mundo.

Totoo. Pero maliban sa mga elfo may mga nilalang na mas nauna pa sa kanila.

Sila ang mga makapangyarihang hayop.

Tatlo sa pinakamakapangyarihan na hayop na naghahari sa mundo ay ang Arachnid,

Sphinx at ang Dragon.

Among all of these beast Dragons are on top of the the food chain. After all
Dragons are the kings of all beast.

Ang mga dragon ay malalaki ang katawan. Malalakas, makapangyarihan, at higit sa

lahat matalino.

Dragons have elemental powers.

Arachnids are the Weavers or Dreamweavers.

And the Sphinx have power to see the future. The other terms for them are seers.

Maraming kuwento, iba’t-ibang haka-haka, pero pagkatapos ng mga pangyayari sa

Twilight Realm, hindi na kasing ignorante si Tempest sa mga pangyayari noong unang
panahon.

Sa tatlong mahiwagang mga hayop, ang pinakapamilyar si Tempest ay ang tungkol sa

mga dragon, dahil…dahil malaki ang koneksiyon niya sa mga Weredragons!

At ang nasa harapan niya ngayon ay isang weredragon! Sigurado siya roon. Kulay
pulang weredragon.

Gamit ang kapangyarihan, hinigpitan ng mga mages ang kadenang nakapaikot sa katawan
ng dragon. Umatungal ito na para bang nasasaktan, at may usok na lumabas sa ilong
na para bang gustong magbuga niyon ng apoy ngunit hindi magawa dahil ang nguso nito
ay may nakapaikot na kadena. Sa paghigpit ng kadena ay napilitan ang dragon na
humakbang dahil kung hindi nito gagawin iyon ay mas lalo itong masasaktan.

Ang mga tao sa paligid ay nagtakbuhan at kulang nalang dimikit sa dingding at

lumusot doon. Puno ng takot ang mga mukha, may iba rin na namangha. Ang iba ay
nagmamadaling umalis pero may mga loyal sa hari at gustong manood.

Noon napansin ni Tempest na ang kadenang nakapaikot sa katawan ng dragon ay may mga
lugar na bumaon na sa kaliskis. Ang pakpak nito ay may mga parte na buto nalang at
wala ng balat. Tempest wonder if the dragon can still fly with wing so tattered.
Kahit ang paa ng dragon ay may kadena, ang haba ay tamang-tama lang para
makahakbang ito.

Karaniwan nang malalaki ang mga dragon, kahit malaki ang weredragon na ito ay alam
ni Tempest na kung ikukumpara sa ibang weredragons ay maliit ang isang ito. At
habang naglakbay ang mga mata ni Tempest sa katawan ng weredragon ay noon nito
nalagtanto na isang dragoness ang nasa harapan! A female weredragon!

Nagwala ang dragon. Kahit halatang nasasaktan ito ay pilit pa rin itong kumawala sa
pagkakagapos. Pero mukhang sanay na ang mga mages na nakabantay sa ugali ng dragon
dahil kahit anong pagwawala ng dragon ay hindi natatakot ang mga nakapalibot na
mages dito.

Si Tempest ang nasasaktan para sa weredragon. Sa bawat galaw ng weredragon ay alam

ni Tempest na walang katumbas ang sakit na nararamdaman ng dragoness, maririnig
iyon sa atungal nito, maliban pa sa mga dugong tumutulo sa sahig. Habang nakatingin
sa mata ng weredragon ay nakita ni Tempest na wala na ito sa tamang pag-iisip. Na
ang tanging umiiral dito ay ang galit. There is no lucidity in her eyes, only
madness. Ni hindi nito tinapunan ng tingin si Tempest at patuloy na nagwawala.

“My dragoness! Come!” Malakas ang boses na utos ng hari. Sa narinig ay mas lalong
nagwala ang weredragon. Mukhang hindi nagustuhan ang sinabi ni Haring Archibald.
Hindi malaman ni Temepst kung naintindihan ba ng weredragon ang sinasabi ng hari o
naggalit lang iyo ng marinig ang siguro pamilyar na boses. Her jailer.

Sa nakitang reaksyon ng weredragon ay suminyas ang hari. Agad namang may lumapit
dito na dalawang lalaking may pinagtulungang buhatin na maliit na lamesa. Sa ibabaw
niyon ay may nakaumbok na bagay na natatakpan ng itim na tela. Inilapag ng dalawang
lalaki ang lamesa sa harapan mismo ng hari.

Nakapagtatakang biglang tumigil sa pagwawala ang weredragon. Napansin din ni

Tempest na parang biglang bumalik ang katinuan nito ng makita ang lamesa. Biglang
napukaw ang kuryusidad ni Tempest.

Tusong napangisi ang hari sa nakitang reaksyon ng weredragon, hinawakan nito ang
itim na telang nakatakip sa lamesa at nagsalita, “patayin mo ang dayuhang ito at
sinisigurado kong hindi masasaktan ang anak mo!” Sabay hila nito sa itim na tela.

Ang nasa ibabaw ng lamesa ay isang malaking itlog na nakalagay sa malaking bowl na
gawa sa purong ginto. It was a dragon egg!

No wonder they were able to catch her… Ngayon ay mas lumaki ang hinala ni Tempest
ni Haring Archibald. There was no way they will be able to catch a dragon with just
their strength, someone must have help them. And told them the easiest way to
capture a mother dragon is through her offspring. Or in this case her egg!

Pero kahit alam pa nito ang impormasyong ito, hindi pa rin ganun kadaling mahuli
ang isang weredragon. Maliban sa matalino mga weredragon, ganun nalang ba kadali
dakpin ang dambuhalang nilalang na ito? Isa pa may kapangyarihan ang mga dragon. At
ang nasa harapan nila ay isang fire dragon. Sigurado si Tempest doon.

Ngayon malaki ang pasasalamat ni Tempest na unang asikasuhin ang mga Orokind sa
Underground Oretse. Dahil kung hindi, malaking problema ang kakaharapin niya.
Mabuti nalang mayabang ang mga Orokind. Hindi ito nakikihalubilo sa mga tao. After
all, they were once elves. Even though now their blood are tainted, their elven
blood still runs in their veins.

“Nakikipagsabwatan ka sa mga Orokind!” Galit na sigaw ni Tempest.

Biglang nanlilisik ang mga mata ni Haring Archibald. “Orokind?— tama ka. Iyon nga
ang tawag sa mga halimaw na iyon! Kapalit ang dragong ito at itlog niya ay
hinahayaan ko silang manirahan sa Underground Oretse. Sa pamamagitan ng dragong ito
ay dadami ang aking mga alagang dragon! Hanggang sa darating ang panahon na kahit
ang Quoria ay magdadalawang isip na kalabanin ako!”

“Hindi mo alam ang kahinatnan ng ginagawa mo.” Madilim ang mukha ni Tempest. Galit
sa kaignorantehan ni Haring Archibald.

“Dragoness! Patayin ang babaeng ito!” Puno ng galit at nanlilisik ang matang turo
ng hari kay Tempest.

Muli ay umatungal ang weredragon at saka itinuon ang tingin kay Tempest.

Humarap si Tempest sa weredragon at tumingala.

Ang kulay berdeng mata at isang pulang mata ay nagtama.

May konting kaba sa dibdib si Tempest ng magtama ang tingin nila ng weredragon.
There was so much pain in those eyes. Tempest felt her suffering. And there’s more…
the weredragoness fear. Takot para sa sarili nito at higit sa lahat, sa anak — o
mga anak. Duda si Tempest na ginawang breeding program ang dragoness na ito base na
rin sa sinabi ng hari. Pero kung gagawin iyon ng hari ay kailangan ng lalaking
weredragon. O kailangang mag-anyong tao ang waredragoness, pero base sa kadenang
lumubog na sa kalislis nito, duda siya kung ni minsan ay nag-anyong tao ang
waredragoness. Hindi sigurado si Tempest.

Napalunok si Tempest, bago malumanay na nagsalita, “Ako si Tempest Strongbow.

Kilala mo ba ang aking lolo? Si…si Firen Gwawrdyyd Strongbow? Isa siyang Khosanen
ng Khu-Gwaki. Highlord ng Quoria. Umpisa ni Tempest gamit ang salita ng Khu-Gwaki.

“Anong ginagawa mo!?” Galit na sigaw ni Haring Archibald. Natatakot ito dahil
nakita nitong nakinig ang dragoness sa sinasabi ng dayuhan, lalo na at hindi nito
naintindihan ang mga salitang naririnig mula sa dayuhan. Natakot ito na baka ang
huling baraha nito, ang tanging pag-asa nito na maisalba ang sariling buhay ay
mawala pa. “Dragoness! Gawin mo ang iniutos ko o babasagin ko ang itlog mo!”

Hindi ito pinansin ng weredragon, nanatiling nakatingin kay Tempest. Matagal bago
makita sa mata nito ang kislap, isang senyales na nakinig at naintidihan nito si
Tempest. ” G-gwawrdyyd?” Nauutal na sabi ng dragoness.

Hindi bumuka ang nguso nito pero narinig ng lahat ang sinasabi ng dragoness sa
pamamgitan ng isip. Telepathy or mind communication is a very common form of
communication for weredragons specially when they are in their dragon form. Dahil
mahirap magsalita habang nasa anyong dragon ang mga ito. Lalo na at nakakadena ang
bibig ng weredragoness.

Namangha ang lahat sa narinig, lalo na si Haring Archibald. Sa tagal ng panahon na

nahuli niya ang dragoness, ni minsan ay hindi ito nagsalita, kahit isang beses.
Pero ngayon ay nagsasalita ito!

“Yes.” Tumatangong sabi ni Tempest.

Nagulat pa ito nang biglang kumilos ang dragon ay iniyuko ang ulo kahit nahihirapan
ito. “Khosani Tempest Gwawrdyyd. Greetings!” Mahina pero naroon ang paggalang na
sabi ng weredragon, sa pagkakataong iyon ay kay Temepest lang pinaabot ang
sinasabi.

“Hindi mo na kailangang gawin iyan.” Awat ni Tempest. “Ano ang pangalan mo?”

“Rhiwa Khosani Tempest…Rhiwallon.” Agad na sagot ng weredragoness.

“Anong ginagawa mo dragoness! Gusto mo bang basagin ko ang itlog mo?” Saka itinaas
nito ang isang kamay ay akmang ipokpok iyon sa itlog sa ibabaw ng lamesa pero bago
pa man lumapat ang kamay nito ay biglang may kung anong matigas na bagay na tumama
sa kamay nito. Napahiyaw ito sa sakit.

Isa sa pinakamamahal na patalim ni Tempest ay nakabaon sa gitna ng palad ni Haring

Archibald.

Tumakbo palapit si Prinsesa Olivia sa ama. Galit na sumigaw itong nag-utos sa mga
nakapalibot na mages. “Ano pa ang ginagawa ninyo? Patayin ang babaeng iyan!”

Hindi ito pinansin ni Tempest.

Nakatingin pa rin ang weredragoness dito. “Salamat Khosani. Tatanawin kong malaking
utang na loob ang tulong na ibibigay mo.”

“Hmn! Ako na ang bahala sa anak mo. Gawin mo ang gusto mong gawin.” Sabay taas sa
dalawang kamay. Isang nakakasilaw na kulay bughaw ang lumabas sa mga kamay ni
Tempest at tumama iyon sa weredragoness. Ang mga mages na magpapakawala na sana ng
kani-kanilang kapangyarihan ay natigilan at napatingin kay Tempest at sa dragon.

Ang kulay asul na ilaw ay bumalot sa buong katawan ng weredragoness. Maya-maya lang
ay umatungal ang weredragoness at pilit na ikinampay ang mga pakpak. Sa pangatlong
beses ay biglang nabasag ang malalaking kadenang nakagapos dito. Kasabay niyon ay
ang malakas na sigaw ng mga mages na nakapalibot dito na tumilapon sa iba’t-ibang
direksyon.

Bago pa man makatayo ang mga mages ay muling umatungal ang weredragoness at
binugahan ng apoy ang mga mages na nakapalibot dito. Napuno ng nakakarinding sigaw
ang guest hall. Walang pinipili ang apoy ng weredragoness. Kahit ang mga bisitang
naroroon ay hindi nakaligtas. Walang pinapalampas ang apoy. Lahat ng madaanan nito
ay tinutupok at hindi tinigilan hanggat hindi naging isang abo.

It was her form of revenge! Pinakawalan nito ang galit na matagal ng kinikimkim sa
dibdib.

Sina Haring Archibald, Prinsesa Olivia, Prinsepe Archie at mga tagabantay ng mga
ito ay nagmamadaling tumakbo paalis. Pero, huli na ang lahat para sa mga ito.
Nakatuon na ang pansin ni Rhiwallon sa mga ito.

“Ahhhhhhh!” Hiyaw ni Archie na natutupok sa apoy ng weredragon. Ang apoy ng

weredragon ay kakaiba sa ordinaryong apoy, mas sampung beses na mas mainit ito.
Kaya hindi kataka-takang ilang sigundo lang ang lumipas ay buto at abo nalang ang
naiwan sa katawan ni Archie.

“Archie!!!”

“Archie!!!”Halos sabay na sigaw nina Prinsesa Olivia at Haring Archibald,

napaatras. Nanginig ang katawan habang pinagmasdan ang anak na unti-unting
natutupok.

Dahil sa takot ay hindi na napigilan ni Haring Archibald na maihi.

“Hmp! Pagbayaran mo ang ginawa mo!” Galit na sigaw ni Rhiwallon sa salitang Khu-
Gwaki.

“M-maawa ka dragoness…m-maawa ka!”lumuhod na nagmamakaawa si Haring Archibald sa

weredragon. Ginaya din ito ni Prinsesa Olivia at ng iba pang mga natitirang kasama
ng mga ito.

Sa narinig na tawag ng hari ay mas lalong nag-aapoy sa galit si Rhiwallon. “Worm!

Papatayin kita!!!” Galit na sigaw ni Rhiwallon narinig sa isip ng mga taong
natitira doon, sabay buga ng apoy sa katawan ni Haring Archibald. Hindi nito
tinigalan sa pagbuga ng apoy hangga’t hindi naging abo ang katawan ng hari.
Isinunod nito ang mga natitira pang tao sa loob ng guest hall kasama na si Prinsesa
Olivia. Parang naging imperyno ang loob ng guest hall. Naroon pa rin sa loob si
Tempest pero isang metro palibot dito ay hindi makalapit ang apoy at hindi ito
pinagpawisan gayong kasing init ng impyerno ang palibot dito.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 75

Pagkatapos masigurong naging abo ang lahat na taong naroroon ay saka nalugmok si
Rhiwallon sa sahig.

“Wag kang magpalit anyo!” Babala ni Tempest.

Nakaukit sa katawan ni Rhiwallon ang sobrang kalupitan na dinanas nito sa kamay ng

hari at mga alagad nito. Makikita doon ang hindi mabilang na sugat at marka ng
kadena. Mabilis na lumapit dito si Tempest.

“Salamat Khosani Tempest.” Nanghihina man ay nagpasalamat si Rhiwallon.

“Wag mo nang isipin iyon. Kailangan mong magamot kaagad.” Dahil sa dami ng sugat
nito ay hindi alam ni Tempest kung saan hahawakan si Rhiwallon. Kaya ang ginawa
nito ay pinalibutan niya ito ng hangin at pinalutang. Habang ginagawa ito ay pilit
na tinatawag sa isip ang kaibigang si Brynna. Kahit malayo ang Palan sa Baltaq ay
maari pa rin nilang makontak ang isa’t-isa, yon nga lang hindi iyon madaling gawin.

Samantala, nasa gitna ng pagkukwentuhan sina Brynna at ng pamilya nito. Naroon din
ang Mama Sola nito. Nasa kalagitnaan ng pagkukuwento si Brynna ng biglang huminto
ito sa pagsasalita kaya naman napatingin dito ang lahat.

“Tee?”

“I need your help Bree.”

“Bakit anong nangyari? Okey ka lang ba? Alright, activate your stone portal.”
Walang pagdadalawang isip na sabi ni Brynna. Ang stone portal na sinasabi ni Brynna
ay isang klase ng bato na binalutan ng runes. Sa pamamagitan niyon ay maaring mag
teleport si Brynna sa kinaroroonan ng isa pang stone portal. Masasabing sa buong
Elvedom, tanging sina Brynna, Tara, Seregon at Tempest lang ang meron nito. Pero
hindi iyon sigurado dahil walang makakapagsabi sa kapangyarihan ni Lady Kesiya at
Reyna Erythrina.

“Babalik ako mama, papa.” Paalam ni Brynna, ni hindi hinintay na sumagot ang mga
magulang. Kahit naman magsasalita ang mga magulang nito ay hindi rin maririnig
dahil sa isang kisapmata ay nawala si Bryna sa kinauupuan nito.

Ang kaliwang kamay ni Tempest ay may bracelet. Ang bracelet ay may mga palawit na
ibat-ibang kulay na maliliit na bato. Tinanggal ni Tempest ang isang kulay pulang
bato at inilapag sa sahig di kalayuan dito. Paglapag palang nito ay biglang umilaw
ang pulang bato. Lumaki ng lumaki ang kulay pulang ilaw. Kung gaano kabilis ang
paglabas ng kulay pulang ilaw ay ganun din kabilis itong nawala, pumalit sa ilaw
kanina ay isang dalagitang nakasuot ng magandang gown na kulay berde.

“Tee! Anong nangyari?” Agad na lumapit ito kay Tempest, ni hindi tumingin ang
paligid. Ipinapakita lang nito ang buong tiwala sa kaibigan.

“Bree!” Nakahinga ng maluwang si Tempest. “Thanks the elements! Tulungan mo ako.”

Sabay tingin sa weredragoness. “Rhiwallon, ito ang kaibigan ko si Brynna. Isa
siyang HealerMage. The best HealerMage.” Pakilala ni Tempest kay Brynna. “Bree si
Rhiwallon, kaibigan ko.”

“My god! It’s a dragon! It’s sooo-humongous!”

“He he he! ‘Huge’lang sapat na Bree!” Biro ni Tempest sa kaibigan.

Hindi naman ito pinansin ni Brynna. Nakatuon pa rin ang pansin sa weredraon na
nasa harapan nito. “Bakit may dragon dito? Hi!” Bati ni Brynna kay Rhiwallon.
Hindi pa man nakasagot si Rhiwallon ay muling umarangkada ang bibig ni Brynna.
“Anong nangyari sa kanya? Let me see.” Ililagay ni Brynna ang isang nakabukas na
palad sa dibdib ni Rhiwallon. Mula sa kamay niyo ay may lumabas na puting ilaw.
Hindi na nagawang sumagot ni Tempest sa tanong ni Brynna dahil nag-umpisa na itong
gamutin si Rhiwallon. Sanay na ito sa ‘one sided conversation’ ng kaibigan. Ganun
talaga siguro ang mga ‘genius’ may pagka-um-weirdo! Nakikipagusap sa sarili.

Napansin agad ni Tempest na ang mga dumudugong sugat ni Rhiwallon ay unti-unting

huminto sa pagdaloy ang dugo at hindi nagtagal ay naghilom. Kahit ang mga kadenang
nakabaon ay iniluwa iyon ng balat. Nakakabingi ang tunog ng kadenang bumabagsak sa
sahig. Hindi nagtagal ay naghilom na ang lahat ng sugat ni Rhiwa sa katawan.
Walang naiwan kahit konting bakas ng kadena o piklat sa kaliskis ni Rhiwallon.

“Is everything okey?” Patuloy na nag-alala si Tempest, kaya nagtanong ito kay
Brynna na ipinaabot nito sa pamamagitan ng telepathy.
“Oo. Her wounds are all healed…but I’m afraid I can’t do anything with the deepest
ones. Hindi abot ng aking kakayahan na paghilumin ang pinakamalalim na sugat ni
Rhiwallon…” Malungkot ang mga matang sagot ni Brynna.

“Hmn. Naintindihan ko.” Malungkot na sagot ni Tempest.

“Hanggang ngayon, sa dami ng pinagdaanan natin, dapat tanggap ko nang may mga taong
talagang malulupit at dapat hindi na ako magugulat pa. But this… Sagad sa buto
ang mga sugat niya Tee. Bumaon na ang mga malalaking kadena hindi lang sa kaliskis
nito kundi hanggang buto. Can you imagine how painful that was? Sa bawat pagkikos
nito…”

Parang dinaganan ng bato ang puso ni Tempest sa narinig mula kay Brynna. Nakita
nito kanina na may mga kadenang bumaon sa katawan ni Rhiwallon, pero hindi nito
akalain na sagad iyon hanggang buto. She must have struggled and tried very hard
to break the chains with her power and strength. All for her child. All for
freedom. To save her child.

Alam ni Tempest kung gaano kagaling na healer si Brynna . Walang sugat o

karamdaman ang hindi nito kayang paghilumin at gamutin. Kaya nang sinabi nito ang
tungkol sa sugat na di nito kayang paghilumin, naintindihan agad iyon ni Tempest.
What Brynna meant was about the invisible wounds, the wound in the soul. Ang sakit
at kalupitan na pinagdaanan nito ay imposibleng wala iyong epekto sa kaluluwa nito.
And the hardest wound to heal are soul wounds. It would take years to heal…and
even if it will heal…it will always leave a scar forever. The most important part
of all beings are the soul.

“She has an egg…”

“What?—” nagulat na sabi ni Brynna. Sabay tingin sa paligid. Nakita nito ang
itlog di kalayuan. “Kaya pala.” naintindihan na ngayon ni Brynna kung bakit
kahit hanggang buto ay bumaon ang kadena.

Hindi na nagulat sina Tempeat at Brynna ng biglang nawala ang dragon sa harapan ng
mga ito at napalitan iyon ng magandang babae. Maliit lang ang babae, suot nito ay
damit na kakaiba sa mga nakasanayang damit sa Quoria. Parehong naisip ni Tempest
at Brynna na marahil ay iyon ang damit ng Khu-Gwaki.

“Khosani Tempest, my lady Brynna, salamat sa tulong mo.” Sabay luhod ni

Rhiwallon, pero mabilis si Tempest. Pinigilan nito si Rhiwallon.

“Khosani, hindi maari! Ano nalang ang mukhang ihaharap ko sa aking pamilya kung
hindi ko ito gagawin? Apo ka ng pinakamamahal naming Khosana at Khosanen. Bilang
isang Khosani ay hindi maaring hindi ako magbigay pugay sa iyo. Lalo na kay Lady
Brynna na tumulong din sa akin.”

“Rhiwa, wala tayo sa Khu-Gwaki. Isa pa, di ba sinabi ko na sa iyo na walang dapat
makakaalam sa pangalan ko? Saka di yan importante sa akin. Ngayon pag-usapan
natin kung paano ka makakauwi sa Khu-Gwaki.” Paalala ni Tempest. Dahil hindi pa
sila nakabalik sa Quoria kaya hindi niya nakausap ang lolo niya. Isa pa, hindi
alam ng lolo niya na alam na niya ang tungkol sa Khu-Gwaki.

Natigilan si Rhiwallon. Noon lang pumasok sa isip nito ang problemang iyon. Noon
pa nito batid na malayo ang kinaroroonan nito sa Khu-Gwaki. Dahil kung malapit
lang, matagal na sana siyang nahanap ng kanyang pamilya. Bilang isang weredragon,
may kakayahan ito na makipag-usap sa pamamagitan ng isip kahit malayo. Pero ang
kakayahan na iyon ay nakadepende sa lakas ng kapangyarihan ng isang weredragon.
There is no way for Rhiwallon to communicate million miles away from home.
“H-hindi ko rin alam Khosani.” Nanlumong sabi ni Rhiwallon.

“Hey, wag kang malungkot.” Agad na pang-aalo ni Tempest ng makitang nalungkot si

Rhiwallon. “Madali lang yan. Tinatanong lang kita dahil baka may alam ka na
paraan, kung wala, pangako ko sayo, kahit ako mismo ang mag-uuwi sa iyo sa Khu-
Gwaki. Maraming paraan kaya wag kang mag-alala.”

“Tama si Tempest, Rhiwa.” Dagdag ni Brynna.

Madaling naniwala si Rhiwallon.

“Um, Rhiwallon?” May pag-aalangang tawag pansin ni Brynna.

“Bakit milady?” Magalang na sagot ni Rhiwallon.

“Gusto mo bang tingnan ko ang itlog mo? Titingnan natin kung okey lang ba ang baby
mo sa loob.” Nag-alala kasi si Brynna. Kung ang pagbabasehan ay ang hitsura ni
Rhiwallon, hindi nalalayong ganun din ang anak.

“Huh!” Nagulat si Rhiwallon. Noon lang niyo naisip ang posibilidad na may masamang
nangyari sa anak. Alam naman din kasi ni Rhiwallon na kahit sinasaktan siya ng
uuod na may korona sa ulo, importante sa ‘uod’ ang kanyang anak. “S-salamat
milady.”

Dahil sa pagpayag ni Rhiwallon ay nilapitan ni Brynna ang itlog, kasunod kay Brynna
ang dalawa.
Inilapat ni Brynna ang kamay sa itlog. Ilang sandali pa ay may puting ilaw na
lumabas sa palad ni Brynna. Dumaan ang ilang saglit bago gumalaw ang itlog. Parang
may gulaw sa loob niyon.

“Crack–crack–crack!” Nabasag ang itlog at lumabas doon ang pulang bagay na patuloy
sa paggalaw na para bang gustong lumabas niyon.

“Hah!” Nagulat si Rhiwallon. Lumabas sa nabasag na itlog ang pulang batang dragon.
Kahit ang kaharap nito ay si Brynna pero ang inosenteng mga mata ng batang dragon
ay nakatuon kay Rhiwallon na para bang alam agad nito na ang babaeng nasa likod ni
Brynna ang ina nito.

Lumapit si Rhiwallon sa batang dragon, napaiyak ito sa tuwa ng makita ang anak.

Hinayaan nina Brynna at Tempest na magkasarilinan ang mag-ina. Iginala ni Brynna

ang paningin, pagkatapos ay bahagyang lumiit ang mga mata nitong tumingin kay
Tempest. “Did you just used fire to wreck havoc here?”

“Hindi no!” Sabay ismid at itinaas ng hintuturo at itinuro si Rhiwallon. “Siya ang
salarin!”

“Aah…teka–hmnn…nagbago ka na Tee. You have become merciful!”

“Hmp! Kung hindi ko nakita si Ffusia baka wala ng Baltaq ngayon.”

“Okey ka lang ba?” nag-alalang tanong ni Brynna, hindi nito tuluyang naitago ang
lungkot sa mga mata.

“No…” totoong sagot ni Tempest, para bang may sasabihin ito pero nag-aalangan.

“Sorry Tee…alam ko na hindi madali ang ginagawa ninyo. Pasensiya ka na. Palagi mo
nalang –”
“– it’s our choice Bree. You are what you are. Kung gagaya ka sa amin. Kung
babaguhin mo ang ugali mo, sino nalang ang magbabalanse sa amin?”

Bahagyang tumango si Brynna pero nasa mga mata pa rin nito ang lungkot. Mula noon
hanggang ngayon ay ginawa ng tatlo niyang mga kaibigan na ilayo siya sa madugong
buhay. Parang naging creed ng tatlo ay: they do the killing, she do the healing.
Hindi man siya totally nailayo sa magulong buhay ay lagi naman siyang inilalagay sa
likuran ng tatlo. Her three friends become her filters. Sa mga pinagdaanan nilang
apat ay di maiwasang hindi siya kumitil ng buhay. They live in a cruel world after
all. Where most people believed that power is everything. Kaya lang, alam niyang
hindi rin madali para sa mga kaibigan ang mga ginagawa ng mga ito. Noon, si
Tempest ay sobrang bait, makulit at higit sa lahat inosente. Ngayon, kay laki na
ng pinagbago nito. Ngayon ay nawala na ang dating Tempest at napalitan na ng
babaeng mulat sa katutuhanan.

“Bree…that’s enough!” Madiin na sabi ni Tempest. Napayuko si Brynna, hindi

nagsasalita.

“This is my choice,” patuloy ni Tempest, “alam kong may sinasabi sa iyo ang mga
kaibigan mong mga nilalang ng inang mundo. Ako man ay ganun din, bawat oras ay
naririnig ko ang iba’t-ibang bulong ng hangin. Hanggang hindi tayo sigurado na
mailigtas ang mahal natin sa buhay ay kailangang ngayon palang ay maghanda na tayo.
Sinong mag-aakala na kakarating palang natin ay ito ang sasalubong sa atin? Ngayon
palang ay kailangan na nating malaman kung sino ang kalaban sa kaaway. May mga
taong kailangang mawala sa mundong ito. Dahil kung hindi, maraming inosente ang
magdudusa. Hindi ko kailan man pagsisisihan ang mga nagawa ko ngayon. I know my
limit. I know the lines I set for myself never to cross, I wont damn my soul Bree.
Dahil kung hindi ko ito ginawa at hindi ako nagpunta sa Baltaq, ilang Rhiwallon pa
ang magdurusa?”

Hindi nakaimik si Brynna. Kahit ano pa ang sabihin ng kaibigan, alam niyang sa
bawat taong pinapatay nito ay parang patalim din iyon sa puso nito. Because she
know her friend. The real Tempest is a gentle lady. Na pinipilit lang nitong
tigasan ang puso at binalutan ng yelo. Natatakot lang si Brynna na baka dumating
ang panahon na pati ang puso ng kaibigan ay maging kasing tigas at lamig na ng
yelo.

At sana, siya rin ay makayanan din gawin ang mga ginagawa ng mga kaibigan para sa
mga minamahal niya sa buhay at sa kapakanan ng mga inosenteng tao.

Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 76

Natahimik ang dalawa ng muling lumapit si Rhiwallon kasama ang maliit na pulang
dragon.

Napakunot noo si Brynna habang nakatingin sa batang dragon, tumingin kay Tempest
saka nagtanong. “Tee, ang pag-kakaalam ko, ang mga weredragon ay nagbabagong anyo
sa edad na sampung taon. Pero paano ang mga batang ipinanganak sa anyong dragon?”

Parehong napangiti sina Rhiwallon at Tempest. Si Rhiwallon na mismo ang sumagot.

“Ang totoo milady, nakadepende sa kakayahan ng isang bata ang pagpalit ng anyo.
May mga batang ipinanganak na tao, na nakapagpalit ng anyo ng mas maaga, pero
karamihan ay bago mag sampung taon ay nakapagpalit na anyo, mapaanyong dragon man o
anyong tao.”

“Aw, ganun pala yon. Eh Rhiwa, may naisip ka na ba na pangalan ng baby mo?” Sabay
niyuko ni Brynna ang batang dragon ay inilapit ang kamay sa nguso niyon.
Sininghot-singhot iyon ng batang dragon sabay buga ng apoy. Nagulat si Brynna ng
biglang may lumabas na apoy sa bibig ng batang dragon.
Nanghihilakbot naman si Rhiwallon sa inasal nga anak. Agad na sinuway nito, pero
huli na dahil nabugahan na ng apoy ang buong kamay ni Brynna.

Nagulat pa si Rhiwallon ng marinibg ang tawanan nina Brynna at Tempest.

“Ha ha ha! Hindi ka niya gusto Bree! Akala niya siguro pagkain ang kamay mo!”
Tukso ni Tempest.

Hindi naman apektado si Brynna. Niyuko nito ang batang dragon sabay tumingin sa
mga mata niyon. Nagulat pa si Rhiwallon ng tumahimik ang batang dragon na para
bang nakikipag-usap ito kay Brynna. Maya-maya lang ay malaya ng hawakan ni Brynna
ang ulo ng batang dragon na ikiniskis pa lalo ang ulo sa kamay ni Brynna. Naging
amaamo ito.

“Ang cute! Rhiwa, anong ipapangalan mo sa anak mo?” Naalalang itanong ni Tempest.

Mukhang noon lang din naalala ni Rhiwallon ang bagay na iyon. Saglit na nag-isip
ito. Lumipas ang ilang saglit pero walang maisip si Rhiwa, kaya nagbigay ng
suhestiyon ang dalawa.

“Aha! Alam ko na! RedScale!” May pagmamalaking sabi ni Bree.

“Pufft! Sobrang pangkaraniwan Bree, saka di mo ba naisip na sa daming pulang

dragon ay may mga pangalan ng ganun sa Khu-Gwaki.”

“Oo nga no? Ba’t di ko naisip yon.” Muking nag-isip.

Ang totoo, may naisip nang pangalan si Rhiwallon, pero bilang pasasalamat sa
dalawang dalaga na naging tagapagligtas nilang mag-ina kaya hinayaan niyang ibigay
sa dalawa ang karapatang magbigay ng pangalan sa anak. Isa pa, isang karangalan
para kay Rhiwallon na ang Khosani ng Khu-Gwaki ang magbigay ng pangalan sa anak.

Lumapit si Tempest sa maliit na dragon. Yumuko ito hanggang magsalubong ang tingin
sa batang dragon.

Bahagyang umungol ang maliit na dragon. Sabay hakbang paatras, pero mukhang hindi
naman natakot. Hinayaan ni Tempest ang batang dragon at nanatili sa kinaroroonan.
Pagkaraan ng ilang saglit dahan-dahang lumapit ang batang dragon, huminto ito sa
harapan ni Tempest saka yumuko.

Hinaplos ni Tempest ang ulo ng batang dragon sabay sabi, “gusto mo bang bigyan kita
ng pangalan?”

Nag-angat ng ulo ang batang dragon at malamlam ang matang nakatingin kay Tempest,
na para bang naintindihan nito ang sinabi ni Tempest.

“Simula sa araw na ito, ang pangalan mo ay Rhyddik.” Nakangiting sabi ni Tempest.

Hindi alam ni Rhiwallon kung guni-guni niya lang pero ng sabihin ni Khosani Tempest
ang magiging pangalan ng anak ay nakaramdam siya ng kilabot sa katawan. Iyon bang
pakiramdam na nagbigay ng bagong batas ang kaharian ng Khu-Gwaki na kailangang
sundin ng lahat ng kinasasakupan nito. At hindi lang iyon, may naramdaman si
Rhiwallon na ang simoleng paghawak ng Khosani sa ulo ng anak ay may kung anong
kapangyarihang napaloob doon.

“Rhyddik…hmnn…it means ‘you are a law unto itself’ I like it Tee!” Excited na sabi
ni Brynna. Nakangiting yumuko din ito kay Rhyddik, “congratulations on your naming
day Rhyddik! Ito naman ang gift ko sayo.” Sabay lapat ng kamay sa ulo ng batang
dragon.

Muli ay naramdaman ni Rhiwallon ang kaparehong naramdaman kanina ng ilapat ni

Khosani Tempest ang kamay sa ulo ng anak. Kahit walang sinabi ang dalawang dalaga,
alam ni Rhiwallon na ang ginawa ng dalawa ay isang malaking biyaya para sa anak.

Pagkaraan ng ilang saglit ay inalis ni Brynna ang kamay sa ulo ng dragon, umayos ng
tayo sabay tingin sa malayo. “May mga paparating!” Babala ni Brynna.

“Sina Ffusia!” Sagot ni Tempest, noon lang naalala ang mga kasama. Muling yumuko
si Tempest sa batang si Rhyddik. “Rhyddik, maari ka bang magpalit ng anyo?”
Nagulat man ay hindi nagpahalata si Rhiwallon. Masunuring pumikit ang batang si
Rhyddik, dumaan muna ang ilang saglit bago naramdaman ng tatlo ang pagbabago ng
batang dragon. Maya-maya lang ay may isang hubad na maliit na batang nakaupo sa
marble na sahig. Kasing laki ito ng batang nasa siyam na buwan. Ang tanging hindi
nagbago dito ay ang kulay ng ginintuang mata. Mata ng isang weredragon.

Nagtatalon sa tuwa si Brynna saka kinarga ang batang si Rhyddik. May hawak itong
tela na kinuha sa kung saan, ibinalot nito sa katawan ng batang si Rhyddik. Pero
napilitan itong ibigay kay Rhiwallon ang bata dahil naalala nito na may paparating.

“Ffusia? Parang pamilyar sa akin ang pangalang yan.” Napakunot noo si Brynna, nag-
iisip.

“Kaklase natin noon.”

“Oh! Naalala ko na!” Napabulalas na sabi ni Brynna ng maalala ang nakaraan.

Matagal bago may nakitang tao sina Tempest na paparating. Kung sa mga oras na iyon
ay naroon sina Firen at ViticiPrema ay siguradong mamangha ang dalawa dahil noong
sinabi ni Brynna na may paparating, at kung pagsusumahin ang oras bago may nakitang
paparating, malalaman na sobrang layo pa ng mga tao pero nalaman agad ni Brynna ang
presensiya ng mga ito.

Ang totoo ay mani nalang para kina Brynna at Tempest ang ganoong bagay. Si Brynna,
dahil sa koneksyon niya sa inang mundo ay malayo ang abot ng o kanyang
kapangyarihan. Si Tempest naman ay dahil sa lakas ng kapangyarihan nito sa hangin.
All living beings breathed air. Kaya paanong hindi nito malalaman na may paparating
gayong kahit konting pagbabago sa hangin ay malalaman agad nito iyon?

Pero gaano man kalakas ng kapangyarihan ng isang tao ay palaging may hangganan
iyon. Kaya naman limitado pa rin ang sakop ng kapangyarihan ng apat.

Unang nakita nina Brynn at Tempest ay ang nag-alalang mukha ni Raevel na tumatakbo
palapit.

Namilog ang mga mata ni Brynna ng makita ang hitsura ng paparating.

“Wow Tee! Ang gwapo!” Kinilig pang sabi ni Brynna gamit ang telepathy.

“Tumigil ka, si Raevel lang yan!”

Sa narinig ay mas lalong tumaas ang kilay ni Brynna. May sasabihin pa sana ito pero
hindi natuloy dahil nakalapit na si Raevel.

“Tempest, okey ka lang ba?” Di pa man nakalapit ay nagtanong na si Raevel. Dalawang

dipa mula sa kinaroroonan ni Tempest ay huminto si Raevel sa pagtakbo pero malalaki
pa rin ang hakbang nitong lumapit kay Tempest sabay kawak sa magkabilang balikat ni
Temepst.
“Okey lang ako.” Naiilang na sabi ni Tempest, hindi sanay na may ibang taong nag-
alala maliban sa tatlong kaibigan.

“Thanks god!” nakahingang sabi ni Raevel. Pagkatapos ay nagsimula na itong

naglitanya. “What were you thinking Tee? Nagplano pa tayo….” Kulang nalang
magtalsikan ang laway ni Raevel, halos yugyugin si Tempest. Halatang nanggigil ito
sa galit.

Nagpalipat-lipat ang mga mata ni Brynna sa dalawa. Si Raevel ay nakahawak pa rin

ang balikat ni Tempest, na–!!!?? walang ginawa para tanggalin iyon! Aaat—mas
lalong nalaglag ang panga ni Brynna sa sahig sa gulat ng makitang nagblush ang
kaibigan imbes na magalit. Nganga! Just like Tara, Tempest hated it very much to
be touch! He he he! Nagliwanag ang mukha ni Brynna na para bang nakakita ito ng
napakarare na halaman! Pero sa pagkakataong ito ay nakay Raevel ito nakatingin.

With her sweetest smile, Brynna sauntered towards Raevel. “Hi! I’m Brynna.”
Pakilala ni Brynna sa sarili. Pero ni hindi ito tinapunan ng tingin ni Raevel.

Lalong lumuwang ang ngiti ni Brynna. Ibang level na to! Sigaw ng isip ni Brynna,
nagningning ang mga mata. Napansin naman iyon ni Tempest.

Matiim na tinitigan ni Tempest si Raevel, maya-maya ay seryosong nagsalita. “Okey

lang ako Raevel, I’m really sorry kung pinag-alala ko kayo. Pero okey naman na ang
lahat. And as you can see, Brynna is with me. Do you still remember Bree?”

Noon lang parang natauhan ni Raevel at saka naalalang nakahawak ito ky Tempest.
Parang napapasong agad na inalis nito ang mga kamay saka humarap kay Brynna.

“I remember you. Kumusta?” bati ni Raevel.

“Okey lang ako. Ikaw kumusta?” abot tainga ang ngiti ni Brynna.

“Tempest! Okey ka lang ba?”

“Teka lang! Parang pamilyar sa akin ang babaeng kasama mo!”

“Anong nangyari dito?”

Kanyan-kanyang tanong nga mga kaibigan ni Tempest na magkasabay na dumating. Hindi

tuloy malaman ni Tempest kung sino ang unang sasagutin.

“Sasabihin ko sa inyo ang lahat pero umalis muna tayo dito.” Aya ni Tempest,
masakit kasi sa ilong ang amoy at mausok pa sa lugar na kinaroroonan nila,
sinangayunan naman ng lahat. Sabay na umalis ang grupo maliban kay Brynna dahil
hindi nito pwedeng iwanan nina Rhiwallon. “Hihintayin ka namin Tee.” Sabi ni
Brynna.

Tumango si Tempest saka sumunod sa mga kasama.

Nilisan din nina Brynna ang nasusunog na lugar. Naghahanap ng matutuluyan at

makakainan.

Isinalaysay ni Tempest ang buong pangyayari. Mula ng dumating siya sa guest hall
hanggang sa pagkamatay at pagkasunog ng lugar. “Ffusia, ngayong tapos na ang
misyon ko dito, kailangan ko ng umalis. Kampante at malaki ang tiwala ko na sa
tulong ng mamayan at mga kaibigan mo ay muli mong mapapalago ang Baltaq.”

“Pero Tee, hindi ba pwedeng dumito ka muna kahit ilang araw?” Paki-usap ni Ffusia,
lihim na napasulyap sa kaibigang si Raevel na nakayuko at tahimik na nakikinig sa
isang sulok.

“Hindi maari Ffusia, sampung araw lang ang ibinibigay nanpalugit sa akin.”

“Nino?” Nagtatakang tanong ni Ffusia dahil ni minsan ay hindi nabanggit ni Tempest

kung sino ang nag-utos dito na tulungan ang Baltaq. Hindi naman magawa ni Ffusia
na pilitin ang kaibigan. Sobrang laki ng ibinigay nitong tulong sa Balataq.
Kalabisan na masyado kung mangungulit pa siya.

Ngumti lang si Tempest bilang sagot, hindi nagsalita.

Napasulyap si Raevel kay Tempest. Mula noon hanggang ngayon, puno ng mysteryo ang
apat na magkakaibigan. Napabuntonghininga si Raevel, walang magawa.

Hindi nagtagal ay nagpaalam si Tempest sa mga kaibigan.

Inihatid ito ng malungkot na tanaw ni Raevel hanggang mawala ang pigura ni Tempest
paningin nito.

Tatalikod na sana si Raevel ng biglang may umihip na hangin.

Napangiti si Raevel.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 77

Nagkita sina Tempest at ang grupo ni Brynna sa mismong gate ng Baltaq. Karga-karga
ni Rhiwallon ang natutulog na si Rhyddik.

“Sigurado ka ba Tee na umalis kasama namin? May ilang araw pa naman bago ang araw
na napagkasunduan nating magkita sa Quoria.” Naisip kasi ni Brynna na baka
kailangan pa ng kaibigan panahon, hindi naman kasi ganun nalang kadali ang
magpaalam, lalo na at maraming kailangang gawin sa Baltaq. Di biro ang mga
nangyaring pagbabago.

Umiling si Tempest, “Gagahulin tayo ng oras, kailangang maihatid muna natin si

Rhiwa sa Khu-Gwaki.”

“Khosani Tempest, hindi na kailangan. Kung pahintulutan ninyong makapasok sa

kaharian ng Quoria ang aking asawa, ipapaalam ko lang sa aking pamilya ang
kinaroroonan ko ng sa ganun ay masundo kami ng aking anak.”

“Sigurado ka Rhiwa?” dudang sabi ni Tempest. “Mas mapapanatag ang loob ko kung
nasa loob ka ng kaharaian ng Khu-Gwaki.”

“Sigurado ako Khosani Tempest. Sobrang laki na ng naitulong mo sa aming mag-ina.”

Nahihiyang sabi ni Rhiwallon.

“Wag mong isipin iyon Rhiwa, ang totoo, mas mapanatag din ang loob ko kung nasa
lupain ka ng Khu-Gwaki lalo na at kasama mo si Rhyddik. Naisip ko kasi baka
magbagong anyo si Rhyddik. Ang kaharian ng Quoria, kahit sabihin pang mapayapa,
halo-halo ang tao doon na nagmula sa iba’t-ibang kaharian. Mabibilang lang ang mga
tao o baka wala pa ngang nakakakita ng dragon.” Paliwanag ni Brynna.

Sa narinig ay napahinuhod din si Rhiwallon. “Kung ganun, kayo ang magpasya Khosani
Tempest.”

“Rhiwa, tigilan mo na ang kakatawag mo sa akin ng Khosani. Tempest o Tee nalang.

Naalibadbaran ako. Mula sa Baltaq hanggang Khu-Gwaki ay aabutin tayo ng ilang
araw.” Saglit na nag-isip si Tempest. Maya-maya lang ay muling nagsalita ito.
“Ganito nalang, sumama ka muna sa amin sa Quoria, sabik na rin kasi akong makita
ang aking mga magulang, at pagkatapos naming magkitang magkakaibigan kami mismo ang
maghahatid sa iyo sa Khu-Gwaki. Ngayon kung nag-alala ka sa pamilya mo, pwede mo
namang ipaalam sa kanila ang kinaroroonan mo. Sa mismong bahay ka namin manirahan,
malaki at malawak ang aming lugar, nasisigurado ko na ligtas kayong dalawa ni
Rhyddik. Okey lang ba yon Rhiwa?” nakangiting tanong ni Tempest.

“Ikaw ang masusunod Khosani Tempest.” Sang-ayon ni Rhiwallon. Gustuhin man nitong
umuwi kaagad, pero nanaig ang takot para sa kaligtasan ng anak. Naisip din ni
Rhiwallon na may posibilidad na mangyari ang sinasabi ni Tempest, hindi ligtas si
Rhyddik lalo na kung mag anyong dragon ito. “Ipagpatawad ninyo Khosani Tempest,
pero hindi ko magawang tawagin ka sa iyong pangalan, isang napakalaking kasalanan
niyon sa kaharian ng Khu-Gwaki.” Napabuntonghininga si Tempest sa narinig, di
nagpilit. Tumango ito kay Rhiwallon, ipinakitang naintindihan nito ang naramdaman
ng babaeng weredragon.

“Alright, Bree? Ride or fly?”

Natigilan si Rhiwallon sa narinig. Hindi maintindihan ang ibig sabihin ng Khosani

nito.

Tumingala si Brynna, sabay bulong, “sasakay tayo.” Tatlong malalaking lawin ang
nagpakita sa himpapawid. Mabilis na bumulusok ang tatlo pababa, patungo sa
kinatatayuan nila. Ang mga guwardiya sa itaas ng gate ay naghiyawan ng makita ang
mga lawin, nakatingala. Walang takot na lumapit si Brynna sa pinakamalaki sa tatlo
at kinausap. Ipinakilala nito ang tatlo kina Tempest at Rhiwallon. “Ito si
Soaring Wind, ang pinakamatanda sa kanilang tatlong magkakapatid. Ang pangalawa ay
si Gliding Wings at bunso na nag-iisang lalaki ay si Mighty Wings. Lumapit si
Tempest sa pinakamaliit na lawin na si Mighty Wings at hinaplos ang kulay puti at
ginintuang balahibo ng lawin.

Si Brynna ay sumakay kay Gliding Wings, si Tempest kay Mighty Wings at ang
pinakamatanda sa tatlong lawin na si Soaring Wind ay ang sinakyan ni Rhiwallon at
Rhyddik. Nag-alala kasi si Brynna, isang weredragon si Rhiwallon at Ryddik. And
Hawks are proud creatures. Hindi sigurado si Brynna kung papayag ang dalawang
nakakabatang kapatid ni Soaring Wind na sumakay sa likod ng mga ito ang dalawang
weredragon. Naniniguro lang si Brynna. Di bali na si Tempest, noon pa man ay
malapit na ito sa mga hayop.

Madali sana ang lahat kung may portal sa Palan, pero dahil hindi ganun kadali ang
gumawa ng portal kaya hindi muna iyon inasikaso ni Brynna. Ang kanyang stone
portal ay kailangang e activate muna bago magamit, pero dahil bitbit niya ang stone
portal at wala sa Palan kaya hindi nila maaring magamit iyon.

“Are you ready?” taong ni Brynna na nakaupo sa likod ni Gliding Wings. Sabay na
tumango si Tempest at Rhiwallon. Hindi nagtagal ay nasa himpapawid na ang tatlong
lawin.

Bago dumilim ay lumapag ang tatlong lawin sa isang patag na lupain, doon mismo sa
lugar kung saan sila bumaba nagpalipas ng gabi ang grupo ni Tempest. May kalayuan
pa ang Quoria, at kailangan ding magpahinga ng mga lawin. Inilabas ni Brynna ang
pagkain na binili pa sa Baltaq saka sabay na kumain ang tatlo. Habang papalayo sa
Baltaq ay papalamig naman ang klima, kaya naman, inilabas ni Brynna ang binili
nitong damit para sa mag-inang weredragon. Maini tang Baltaq at nasa tabing dagat,
samantalang ang Quoria ay may malamig na klima.

Lumipas ang magdamag, magbukang liway-way palang ay nasa himpapawid na uli ang
tatlong lawin.
Samantala….

Palan. WingedShadow Manor.

“Bren, kahapon pa biglang umalis ang anak mo, hanggang ngayon ay hindi pa bumalik.”
Puno ng pag-alala ang mukhang sabi ni Lyla sa asawang si Brennon, ang Duke at
pinakapakapangyarihang tao sa Brun.

“Lyla, hanggang ngayon ba ay hindi ka pa sanay sa anak mo. Saka may tiwala ako kay
Brynna. Ang sabi niya babalik siya. Hindi tayo iiwanan ng anak mo nang ganun-
ganun nalang kung piligroso ang pupuntahan nito. Saka ikaw na ang may sabi na
hindi mo kayang arukin ang lalim ng kapangyarihan ng anak mo. Ibig sabihin niyon
ay sobrang makapangyarihan ng anak mo.”

“Alam ko, pero hindi ko naman maiwasang mag-alala.” Ang mabuti pa, pumunta sa
Quoria, bisitahin mo si Dellani, alam kong sabik na rin iyon na makibalita sa anak.
Kailangan kong bumalik sa Brun, dahil sa sinabi ng anak mo, kailangan kung
maghanda. Isama mo si Brandon. Babalik kami ni Brian sa Brun. Hayaan mo muna si
Sola dito. Siya muna ang mamahala sa naumpisahan ni Brynna.”

Sa kalaunan ay napahinuhod din ni Brennon ang asawang si Lyla na bumisita sa

Quoria. Ang totoo, may iba pang dahilan si Brennon kaya gusto nitong magpunta sa
Quoria ang asawa. Kung totoong may malaking pagbabagong mangyayari sa buong
kontinente, mas maging kampante ang loob nito na nasa Quoria ang asawa. Naroon si
Dellani, Ruwi, Nienna, at Camthaleon. Samantalang sa Bruna ng pinakamalakas na
mage ay ito at si Sola. Nais ni Brennon na nasa ligtas na lugar ang asawa.

Kinabukasan ay laman ng marangyang carriage, nagtungo si Lyla, kasama ang bayaw na

si Brandon sa Quoria.

Quoria

Maririnig mula sa loob ng silid ang mabibilis na yabag ng mga taong

tumatakbo sa hallway. Humihingal ang isang tauhan ng palasyo na ibinalita kay
Douglas ang pagdating ng nagpakilalang si Prinsepe Seregon. Douglas is the
chamberlain of King Camthaleon. Saglit na natigilan si Douglas pero agad naman
itong natauhan. Kumatok ito sa malaking pinto, ang pinto ng silid ng hari at
reyna. Ilang saglit pa ay narinig nito ang boses galing sa loob na nagpahintulot
na pumasok ito.

Bumalandra ang malaking pinto at lumabas doon ang mag-asawang hari at reyna.
Malalaki ang bawat hakbang ng dalawa, habang tumutulo ang luha sa mga mata ng
reyna.

Hindi pa man nakalayo ang mag-asawa ng huminto si Haring Camthaleon. Nakita kasi
nito sa dulo ng pasilyo ang isang bulto ng binatang may magarbong kasuotan. Mahaba
ang buhok na halos tumabon sa mukha nito. Lumiwanag ang mukha nito ng makita si
Haring Camthaleon.

“Papa..”tumaas at bumaba ang dibdib ni Seregon. Sobrang tuwa ng makita ang ama.
Dumako ang tingin nito sa katabi ng ama, ang maliit na babaeng walang tigil sa
pagtulo ng luha sa mga mata. Ang kanyang pinakamamahal na inang reyna.
“Ma…”naninikip ang dibdib ni Seregon ng makita nag ina. Alam niyang higit itong
nasaktan sap ag-alis nilang magkakapatid. Nagsimulang humakbang palapit si Seregon
sa dalawang taong napakalaking halaga dito.

“Diyos ko, ang laki mo na!” umiiyak na sabi ni Reyna Nienna, habang hinaplos ang
mukha ni Seregon. Parang hindi makapaniwalang ang anak nga nito ang nasa harapan.
Hinayaan naman ito ni Seregon. Maliban sa ina nito at tatlong makukulit na
kaibigan ay wala ng ibang taong nakahawak o hinahayaan ni Seregon na humawak sa
mukha nito. Napapikit si Seregon, dinama ang haplos ng ina. Hindi napigilang
niyakap ni Seregona ng ina. Noon lang napagtanto ni Seregon kung gaano nito ka
miss ang ina.

“You’re so tall. Mas matangkad ka pa sa ama mo.” Humiwalay na sabi ni Reyna

Nienna sabay lingon sa asawa. “tingnan mo mahal ko, mas matangkad pa ang anak mo
kaysa sayo.”

“Papa!”

Natatawang niyakap ni Haring Camthaleon ang anak.

“Welcome back son! Hindi mo alam kung gaano mo ako pinasaya sa pagbabalik mo.”
Pagkatapos mahimasmasan ay noon lang napansin ni Haring Camthaleon na napapalibutan
pala sila ng mga tauhan sa palasyo, kaya inaya nito ang asawa at anak na bumalik sa
silid nilang mag-asawa. Naintindihan naman iyon ng mga taong naroroon.

Habang naglakad patungo sa silid ay hindi bumitiw sa pagkakahawak si Reyna Nienna

sa braso ng anak na si Seregon. Kahit ng pagpasok sa loob ng silid ay pinaupo nito
sa tabi si Seregon. Nakangiting nagkatinginan sina Seregon at Haring Camthaleon,
pero hinayaan ang reyna sa gusto nito. Pagkaupong-pagkaupo palang ay agad na
nagtanong si Reyna Nienna kay Seregon.

“Nasaan ang kapatid mo Seregon?” naroon sa boses ni Reyna Nienna ang pananabik.
Hindi naman ito masisi ni Seregon. Dahil sa tagal ng panahon na nawala sila,
natural lang na mananabik ang ina. Lalo na at napakaikli ng panahon na magkasama
ang kambal na si Tara at ng ina. “Ilang araw mula ngayon ay darating din si Tara
ma, pati na rin si Tempest at Brynna. Ang alam ko, nasa Palan si Brynna kasama ang
kanyang mga magulang. Diba ipinaalam sa inyo?”

“Ipinaalam sa amin ni Brennon, pero iba parin syempre pagnakita namin kayo ng
personal.” May halong pagtatampo ang boses na sabi ni Reyna Nienna.

Natawa si Seregon sa narinig. “Ma, wag na kayong magtampo. Narito na ako. Kami
ni Tara. Pangako, di kami na kami aalis. Dito lang kami sa tabi mo.”

“Mabuti kung ganun…ano ba ang nangyari sa inyo? Paanong bigla nalang kayong
nagwala?” naroon ang takot sa tinig ni Reyna Nienna ng maalala ang nangyari lilang
taon na ang nakaraan ng biglang mawala ang mga anak. Para mapanatag ang mga
magulang, nagsimulang magkuwento si Seregon. Pero syempre hindi nito ipinagtapat
ang lahat. Baka pagsinabi ni Seregon sa mga ito ang buong pangyayari baka
himatayin ang ina.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 78

Lake Gamot, Tuskan.

Habang kumakain sa loob ng Shed si Tara, isang dalawang palapag na Inn sa Lake
Gamot( Pronounced as Gah-moot) ay patuloy ito sa pagoobserba sa paligid gaya ng
nakasanayan na nitong gawin. Maganda ang Inn, pakiramdam ni Tara ay wala siya sa
Tuskan. Nakakapanibago ang lugar lalo na at ilang araw puro kalbong gubat at
tigang na lupa ang kanyang nadadaanan.

Likas na sa apat na magkakaibigan ang mapagmatyag. Sa parte ni Seregon at Tempest

kasi isa iyon sa turo ng lolo Firen at dahil na rin siguro sa palasyo maraming
mapagkunwari. Samantalang si Brynna naman ay dahil walang kumakausap dito, iyon
din ay dahil sa pagiging anak ng preserver kaya nasanay itong magmasid sa paligid.
At si Tara, kasama na iyon sa training dito ni Master Dracon at Master Herone.
Nang maisip ang dalawa niyang Master ay hindi maiwasang makaramdam ng lungkot si
Tara. Sobrang tagal na panahon na ang nakaraan mula ng huli niyang nakita ang mga
masters niya at mga kaibigan sa Elvedom. Kailan na naman kaya niya muling
makikita ang mga ito?

Nasa ganoong pag-iisip si Tara ng mapainsin nito ang isang binatang lalaki na
papasok sa loob ng Shed. Matangkad ang binatilyo, may hitsura, mahaba ang buhok
nitong nakatali sa likod. Kulay bughaw ang suot nitong roba ay may disenyong araw
sa magkabilaang harapan. Napansin din ni Tara ang may isa at kalahating dangkal na
hawakan ng isang espada na may kulay bughaw na bato. Kung hindi nagkakamali si
Tara ay isa iyong blue hawk’s eye. Blue hawk’s eye is a rare gemstone. It might
not be as expensive as diamond but it’s close. And the most important about blue
hawk’s eye is that it is a MageStone. Meaning it can be a storage of mage power.
Nalaman ni Tara ang tungkol sa mga MageStone nang mapapadpad sila sa ibang mundo,
kung nasa mga kamay ito ni Tara ay maari niya itong lagyan ng kahit ano sa apat
niyang kapangyarihan. Isa lang na klaseng kapangyarihan ang pwede ilagay sa isang
MageStone, hindi pwedeng ipagsama ang dalawa, lalo na ang tatlo o apat na
kapangyarihan sa elemento dahil kung hindi mababasag ang bato.

Maaring gawing kuwintas, singsing o kahit anong klaseng palamuti sa katawan ng

isang mage ang MageStone. Putting the stone on a weapon works as well. A mage can
call it’s power during battle, during life and death situation it is very helpful.
Marami pang gamit ang MageStone.

Hitsura palang, halatang isang mage ang lalaki. And if her summation is right,
this huge man is a water mage. The blue robe could be one of the give away but the
more solid proof is that Tara can feel the water element aura surrounding the man.

Tara was curious.

Sa Quoria ay kokonti lang ang lalaking WaterMage. At karamihan din sa mga ito ay
mga healer. But this guy clearly is a warrior. And she winder if the guy knew
about MageStone. Duda si Tara na alam ng lalaki ang tungkol sa MageStone, one in
their right mind will put the blue hawk’s eye as an ordinary ornament on their
weapon.

Alam niyang hindi basta-basta ang isang WaterMage, lalo ang mga BattleMages na
WaterMage. Baliw lang ang taong magsasabing mahina ang isang WaterMage o hindi
kaya ay isang ignorante. Isa sa pinakamakapangyarihang mage na kilala niya ay
isang WaterMage. Her sisterheart. A very carefree lady and a tempest when angry.
A very apt name for her too.

Haay…I miss you Tee… It’s been months since they separated. And without her
friends, she felt lonely already.

Naramdaman siguro ng lalaki ang lihim na pagmamasid ni Tara kaya napakunot noo ito
at saka iginala ang paningin sa loob ng kainan ng Shed. Iniwas ni Tara ang mga
mata at ipinagpatuloy ang pagkain. Pero habang ginagawa iyon ay patuloy na
nakiramdam si Tara sa lalaki. Kaya alam niyang ang lalaki ay umupo sa katabi
niyang lamesa. Lumapit agad dito ang tagasilbi at tinanong kung ano ang gusto
nito. Pagkatapos sabihin ang order ng lalaki ay umalis ang tagasilbi.

Hindi nagtagal ay may umuusok ng pagkain sa harapan ng lalaki at tahimik na kumain.

Pagkaraan ng ilang sandali ay may namataan si Tara na pumasok na tatlong binatilyo.

Kanya-kanyang iginala ng tatlo ang mga mata hanggang mapadako mata ng isa sa tatlo
sa kinauupuan ng nakabughaw na binatilyo na nakita ni Tara kanina. Kinalabit nito
ang dalawang kasama at itinuro ang nakadilaw na lalaki na kumakain pa rin katabing
mesa. Mukhang magkakilala ang apat dahil masayang naghuntahan ang mga ito.
Ang tatlong binatilyo na bagong dating ay halos magkapareho ang porma ng nakabughaw
na lalaki kaya mas lalong nagtataka si Tara dahil halata sa punto ng pagsasalita ng
apat na hindi ito tunong Tuskan kahit na pilit na ginagaya ng apat ang punto ng mga
taga Tuskan, pero hindi ito nakakalampas sa matalas na pandinig ni Tara.

Pasimpleng tumayo si Tara at lumabas sa Shed. Naglalakad si Tara sa paligid,

nagmasidmasid. Ang Lake Gamot ay mas malaki sa pangkaraniwang bayan. Tara’s
estimate was, Lake Gamot was a humdred square kilometer. Maraming naglalakihang
bahay na nadadaanan ni Tara, sa nakikita, masasabing isang maunlad na lugar ang
Lake Gamot. The place was bustling with activity. May mga cart na may mga paninda
sa gilid ng daan. Hindi sana iyon nakapagtataka, kung hindi lang dahil sa
katotohanang ang Lake Gamot ay isa sa mga lugar na sakop ng Tuskan!

Buong oras ni Tara ay ginugol niya sa pagmamasid sa buong lugar.

Kung marahil may makakakita kay Tara ay siguradong magtataka. Dahil ang buong lugar
ng Lake Gamot ay maraming nagbabantay pero sa tuwing dadaanan si Tara ay parang
walang nakikita ang mga ito. Hindi dapat ito posible, pero hanggang matapos ang
buong magdamag ay walang kahit isang tao o sundalo ang nakapansin kay Tara.

Bumalik si Tara sa Shed. Magbubukangliway-way na. Habang nakatayo sa bintana sa

loob ng inuupahang silid ay pinagmasdan ni Tara ang unti-unting paglaganap ng
liwanag sa kalangitan at buong paligid. Isa-isang namamatay ang mga ilaw na
nakasindi sa paligid. Unti-unti na ring nagsimulang umusok ang kusina ng
kabahayan, hudyat na nagluluto na ang mga may bahay o mga katulong ng agahan.
Maraming haka-hakang naisip si Tara base sa kanyang mga nakita sa lugar, pero wala
siyang oras na patunayan ito. Kung ang Lake Gamot ay makakaligtas sa mangyayari sa
susunod na araw, magiging malaki ang posibilidad na masasagot ang maraming
katanungan niya.

Mabilis ang kilos na bumaba si Tara sa Shed. Pagkatapos magbayad ay lumabas na

ito. Nasa may pintuan na si Tara ng may makasalubong ito. Ang binatilyong
nakakulay bughaw na roba kahapon. Saglit na nagtama ang kanilang mga mata.
Bahagyang nanlaki ang mga mata ng lalaki. Parang walang anumang nangyari si Tara
na nagpunta sa kuwadra at kinuha ang dalang kabayo, pagkatapos sumakay ay mabilis
na pinatakbo iyon at nilisan ang Lake Gamot.

Matagal bago nakakilos ang binatilyo. Kung titingnang mabuti ay makikitang

bahagyang nangingig ang katawan nito. Nang matauuhan ay mabilis ang kilos na
lumabas ito sa Shed, iginala ang mga mata pero hindi na nito mahagilap ang babaeng
kaninang nakita.

“Weird!” Wala sa loob na sabi nito habang kinapa ang dibdib. “Bakit parang
pakiramdam ko ay hinihigop ng babaeng iyon ang buo kong lakas at pagkatao?”
Napailing ito. “Hindi! imposible! Walang ganito kalakas na mage sa Quoria. Sa
pagkakaalam ko ang pinakamakapangyarihang mage sa Quoria ay isang lalaki. Si Firen
Strongbow! At ang asawa naman nito ay isang elfo! Ang nakikita kung babae ay
isang mortal na dalagita. Ni walang akong kahit konting nararamdaman na
kapangyarihan ng elemento na nagmumula sa katawan ng dalagita. Imposibleng si
Commander General ViticiPrema ito!” Napahawak ito sa ulo, napapailing.
Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 79

Pagkagaling sa Lake Gamot ay muling bumalik si Tara sa Saltain. Malaki na ang

pagbabago ng Saltain. Ang noo’y naghihikahos na lugar, ngayon ay puno na iyon ng
buhay. May makikita na ring mga punong kahoy at kulay berdeng tanim sa isang
bahagi ng lupain. Ang lupain na binigyang buhay nina Tara at Brynna.

Pagpasok palang ni Tara sakay ang kanyang kabayo sa Saltain ay sinalubong na ito ng
mga tao. Naroon ang pagsamba sa mga mata ng mga tao sa Saltain habang nakatingin
kay Tara.

Napapansin ni Tara ang pamilyar na mga mukha ng mga naroroon. Mga mukhang nakilala
niya at tinulungan niya mula sa iba’t-ibang bayan na kanyang nadaanan. Natutuwa si
Tara dahil na tuntun ng mga ito ang Saltain. Deretso si Tara sa tinutuluyang Inn
noon sa Saltain. Naroon pa rin ang mabait na may-ari ng Inn at masayang inasikaso
ang pangangailangan ni Tara pati na ang kabayo nito.

Walang inaksayang oras si Tara, nalalapit na ang araw na kanyang pinakahihintay.

Kaya naman kararating palang ay abala na agad si Tara sa pagtulong sa lahat ng mga
tao sa Saltain, para masiguro ang kaligtasan ng mga tao ay kailangang nasa loob ang
lahat sa lugar ng hangganan. Mua sa lupain kung saan kinantahan noon nina Tara at
Brynna patungo sa Inn ay ang lugar kung saan ibinalot ni Tara ng mahika.
Kailangang nasa loob ang lahat. Pagkatapos masiguro na naipasok ang pinakahuling
hayop sa Saltain ay kinausap nito ang mga taong nasa paligid.

“Simula sa oras na ito ay walang sinuman sa inyo ang lalabas ng Saltain at sa lugar
na sinasabi ko sa inyo. Tandaan ninyo, walang makakapasok sa loob ng bayan na ito,
pero malaya kayong makakalabas, ngunit ang mga lalabas ay hindi na maaring
makakapasok pang muli.” Tahimik ang lahat na nakatingin kay Tara. Bakas ang
pinagsama-samang takot, pangamba at pasasalamat sa mga mukha ng mga ito.

“Masasaksihan ninyo kung gaano magalit at kalupit ang mga elemento! Sana
magsilbing aral ito sa inyong lahat.” Humakbang palabas ng Saltain si Tara at sa
unang pagkakataon mula ng dumating siya sa Saltain ay tinanggal ni Tara ang hood na
nakatakip sa ulo. Ipinikit ang mga mata at itinaas ang dalawang kamay at idinipa.
Ramdam ni Tara ang init na nagmumula sa kanyang tiyan hanggang sa binalot niyon ang
buo niyang katawan. Hinayaan ni Tara na lumabas ang kanyang kapangyarihan. Parang
naririnig pa ni Tara ang lagutok ng kanyang mga buto at init ng daloy ng kanyang
kapangyarihan. Dahil sa mga oras na iyon ay hindi na niya kailangang itago ang
kanyang lakas. Sa unang pagkakataon mula ng bumalik siya sa kontinente ng Elvedom
ay inilabas ni Tara ang kanyang totoong kapangyarihan. Alam niyang agad na
maramdaman iyon ng mga kaibigan at magsilbing hudyat sa mga ito. At pati na rin sa
mga makapangyarihang nilalang sa buong kontinente. Nag-uumapaw ang lakas ng kanyang
kapangyarihan. Handa na siya.

Oras na.

“Oras na ng aking paniningil!” Malupit ang bawat salitang binitiwan sa isang

malamyos na boses na naririnig sa buong kontinente na ikinagulat at ikinatakot ng
lahat. Pero para sa piling nilalang ay isa iyong hudyat ng simula. Simula ng
digmaang sila lang ang nakakaalam.

Biglang tumahimik ang kapaligiran. Sa Saltain ay kahit ang mga hayop na kakapasok
lang ay nakapagtatakang tumahimik. Isang hindi pangkaraniwang pangyayari. Lahat
ng tao ay tahimik na naghihintay sa susunod na mangyayari. Ibinaba ni Tara ang mga
kamay at nilisan ang Saltain. Iniwan ni Tara ang kanyang kabayo para na rin sa
kaligtasan nito. Gamit ang kapangyarihan ng hangin ay lumipad si Tara. Pabilis ng
pabilis ang lipad ni Tara hanggang sa makita nito mula sa himpapawid ang malaking
bayan ng Taroque. Sa harapan mismo ng malaking gate bumaba si Tara.

Laking pagtataka ng mga mamayan ng Taroque ng biglang dumilim ang kalangitan.

Mabilis na kumapal ang ulap na para bang may nagbabantang malakas na ulan. Dahil
sa biglang pagbabago ng panahon ay kanya-kanyang nagsilikasan ang mga nagtitinda sa
pamilihan. Ang mga establisimento hindi pa nagawang magbukas ay nagpasyang hindi
na muna magbukas sa araw na iyon.

Hindi nagtagal ay biglang umihip ang malakas na hangin. Ang mga taong nasa labas
ay mabilis na nagtakbuhan papasok sa kanya-kanyang bahay. Palakas ng palakas ang
ihip ng hangin.

Samantala sa malaking gate ang mga sundalong nakabantay doon ay nagtataka man sa
biglang pagbabago ng panahon ay nanatiling alerto ang mga ito. Namataan ng isang
sundalo na may isang bulto sa labas ng gate kaya sumigaw ito.

“Ano ang kailangan nila?” Bilang tagabantay ng gate ay tungkulin nito na tanungin
at usisahin ang bawat taong pumapasok sa Taroque, ayon na rin sa utos ng hari.

Ganun nalang ang gulat nito ng biglang may mabilis na liwanag na dumaan sa mismong
harapan nito. Napaaatras ang tagabantay ng gate, nanginig ang tuhod nito ng ilang
metro ang layo mula sa kinatatayuan nito ay tinupok ng apoy. Ang ilaw na dumaan
kani-kanina lang ay isang kidlat na tumama at sumira sa malaking gate. Napatingin
ang mga tagabantay sa paanan ng mga ito, dahil naramdaman ng bawat isa ang paggalaw
ng kinatatayuan. Nang muling napatingin ang tagabantay sa kinatatayuan ng bulto
kanina sa labas ng gate ay wala na ito roon. Buong akala nito ay kasama ito sa
natupok ng tumama ang kidlat sa gate. Wala na itong oras na isipin ang bulto
kanina dahil muling gumalaw ang lupang kinatatayuan nito.

Mabilis ang bawat hakbang ni Tara na tinungo ang palasyo. Panahon na sa sariling
paniningil niya. Ilang taon na rin ang nakakaraan ng lagutan ng hininga sa mismong
mga bisig niya ang kaibigang si Fu. Kailan man ay hindi niya malilimutan ang
ginawa ni Andracus sa kanyang kaibigan. Matagal na niyang hinihintay ang
pagkakataong ito.

Nagtataka si Tara dahil walang nagbabantay sa gate ng palasyo.

Nang makapasok ay nakita nito ang dahilan kung bakit. Sa daan patungo sa palasyo
ay nakahandusay ang mga katawan ng mga sundalo ni Haring Fergun. Umabot din sa
pandinig ni Tara ang ingay ng labanan. Nagtatakang tinungo nito ang pinanggalingan
ng ingay.

Sa gitna ng labanan ay nakatayo ang isang matangkad na lalaking may bitbit na

duguang espada.

Felix!

Napapalibutan ito ng mga sundalong Tuskani, pero walang bakas na takot namakikita
sa mukha nito at humahalakhak pa habang nakikipaglaban. Magaling ito at kahit
matanda na ay mabilis pa rin itong kumilos.

A real swordsman.

Napapangiting tinulungan ito ni Tara. Itinaas ni Tara ang kamay sa langit. Biglang
dumadagundong ang kalangitan, at mula sa kamay ni Tara ay mamuo ang kulay puting
ilaw. It was a piece of lighting. Dumami ng dumami iyon. Nagmistulang latigo na
pinaghahampas nito iyonsa mga napalibot na kalaban ni Felix.

Nagtatakang nagpalinga-linga si Felix dahil wala ng nakatayong kalaban sa paligid

nito. Dumako ang tingin nito sa kinatatayuan ni Tara. Noon nito napagtanto na si
Tara ang tumulong dito.

“Sir Felix, gusto mo bang sumama sa akin?” Tanong ni Tara.

“With pleasure my lady.” Magalang na sagot nito. Saka sumunod kay Tara. Habang
naglalakad paakyat ng palasyo ay binalaan ito ni Tara.

“Malakas si Haring Fergun, taglay niya ang itim na kapangyarihan na bigay sa kanya
ni Master Andracus na isa namang Mongrel ni Guruthon.”

“My lady, ano ang ibig mong sabihin ng Mongrel? At sino si Guruthon?”

“Ang mga Mongrel ay mga heneral ni Guruthon. Si Guruthon ay WitchKing ng Hagalone.”

“WitchKing? Hagalone?” kunot-noong tanong ni Felix. “Hagalone? Pero ang lugar ng

Hagalone ay napakalayo nun mula dito? Nasa kabilang panig iyon ng mundo!”

“Oo, tama ka. Pero hindi balakid kay Guruthon ang milya-milyang layo. Kaya mag-
ingat ka. Sobrang makapangyarihan si Guruthon, ganun din ang mga tauhan nito. Pero
ang mas delikado ay si Master Andracus at ang mga alipores nito. Panahon na para
tapusin ang kasamaan ng mang-aagaw ng trunong hari.”

“My lady, ito na ang oras na pinakakahihintay ko. Ang maipaghiganti ang sinapit ng
aking buong angkan! Matagal na akong handa!” Sigaw ni Felix na may kasamang galit.

Nagkakagulo ang paligid ng palasyo. Unti-untimg natitibag ang pundasyon nito.

Nagtakbuhan ang mga tao palabas para lang mapag-alamang mas masahol pa pala ang
nangyayari sa labas. Naglipana sa lugar ang mga alagang berdugo at hounds ni Master
Andracus. Marahil nakalabas sa kulungan nito. Patuloy sa pagkidlat ang kalangitan
at may kasamang malakas na kulog. Bumuka ang ibang parte ng lupa at lumabas doon
ang likidong apoy.

Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 80

Samantala sa labas ng palasyo ay napapalibutan ng mga sundalo sina Tara at Felix.

Hindi nito akalain na naroon na pala ang hari at nakahanda sa kanilang pagdating.

Napatitig si Tara kay Haring Fergun at sa nakapalibot na libo libong sundalo sa

kanila.

“Felix, Felix…hanggang ngayon ba naman ay hindi ka pa rin natoto? Akala mo ba ay

maitago mo sa akin ang mga palihim mo na gawain, kasama ng iilan mong mga traydor
na kaibigan?” Nakangising sabi ni Haring Fergun, may kislap ng kalupitan ang mga
matang nakatingin kay Felix.

“Ipapakita ko sayo Felix ang kinahahantungan ng mga taong nagtraydor sa akin.”

Sabay senyas sa tauhan. Nahawi ang mga sundalo sa kanang bahagi ng hari, napatingin
doon sina Felix at Tara. Parehong kinakabahan.

Natulala si Felix sa nakita. “M-Markus?” Naninikip ang dibdib na sambit ni Felix,

naroon ang labis takot sa mukha. “B-bakit nandito ka pa?!! Bakit hindi ka umalis at
sinunod ang utos ko?!!” Nanlilisik ang mga matang sigaw ni Felix, nanginginig ang
katawan nito sa takot para sa anak lalo na at duguan ang buong katawan nito, halos
hindi na makilala sa daming pasa, sugat at dugo sa mukha nito. Nakagapos sa likod
ang dalawang kamay at nakaluhod sa lupa. Sa tabi ni Markus ay naroon ang iilang
ulo ng mga taong kilalang-kilala ni Felix. Ang mga membro ng kanilang samahan,
maliban sa isa.

“D-daaad, sorry! Hindi ko kayang iwanan ka…kaya bumalik ako…”

“Hahaha! Isang uliran at mapagmahal na anak,” nakangising sabi ni Haring Fergun,

“diba Felix?”

“Hayop ka Fergun! Isa kang demonyo! Kinuha mo na ang lahat sa pamilya ko! Ang
kayamanan at kaharihan ko! Ang pamilya at buong angkan ko! Magbabayad ka Fergun.
Magbabayad ka. Papatayin kita! Dadanak ang dugo mo sa lupaing ito. Hindi ako
titigil hangga’t hindi mauubos ang kahulihulihang patak ng dugo na dadanak sa lupa
bilang kabayaran sa mga kahayupan mo. Magbabayad ka sa ginawa mo sa mga mamayan ng
Tuskan!” Tiimbagang na sumpa ni Felix, nanginginig ang katawan nito sa galit. Puno
ng puot ang mga mata pero naroon ang determinasyon, determinasyon na pagbayarin si
Haring Fergun sa mga kasalanan nito.

Nakita ni Haring Fergun ang hitsura ni Felix, natigilan ito. Nakaramdam ng takot.
Dahil na rin sa nararamdamang takot kaya galit na nag-utos ito.

“Patayin ang bihag!” Isa sa mga commander ni Haring Fergun ang agad na sumunod sa
utos. Tinanggal nito ang espada na nakalagay sa baywang nito at itinaas para
putulin ang ulo na Markus, sabay baba.

“Zhingg!”

Natulala si Felix, hindi makagalaw.

“Tsug! Tsug! Tsug!” Tunog ng ulong nalaglag sa lupa at gumulong.

Gustong pumikit ni Felix, ayaw tingnan ang anak pero hindi nito ginawa.

Laking gulat nito ng makitang tatlong ulo ang bumagsak.

“Mga Ginoo, Ako na ang bahala sa bihag ninyo.” Magalang at nakangising sabi ni
Tara. Sabay hawak sa baywang ni Markus at mabilis pa sa kidlat na bumalik sa gilid
ni Felix, bitbit si Markus. Ang duguang espada ni Tara ang ginamit nito sa pagputol
sa lubid na nakatali sa dalawang kamay ni Markus, siya ring ginamit nito sa
pagputol sa ulo ng dalawang bantay na sundalo at isang commander ni Haring Fergun.

“My lady! P-paano–?”

“Relax. Ako ang bahala sa mga sundalo, ibibigay ko saiyo ng buong-buo si Haring
Fergun.” Nakangiting sabi ni Tara.

“Dad, wag mo akong alalahanin. Kaya ko pa ring makipaglaban.” Sabi ni Markus na

pilit na tumayo

“Kill!” utos ng hari.

Kalmadong tiningnan ni Tara ang paligid. Saka nagsalita. “Scorching Grass blades!”
Mabilis ang mga pangyayari, basta nalang may talahib na biglang tumubo sa paligid
ni Tara, tumubo ng tumubo iyon hanggang sa umabot iyon hanggang baywang. Huminto sa
paglaki ang mga talahib, at pagkatapos ay nagbago ito ng kulay. Ang kaninang berde
ay napalitan ng dilaw. Unti-unting nangalagas ang dahon.

Nagtawanan ang mga libo-libong sundalo ng makitang namamatay ang talahib.

“Hahaha! Kawawang EarthMage! Talahib lang di pa kayang buhayin.”

“Nagpapatawa ang isang ito!”

Kanya-kanyang kutya ang mga naroroong sundalo.

Namula sa galit si Felix sa mga narinig, gustong ipagtanggol ang Tara. Hindi nito
lubos maisip kung ano ang maaring maitulong ng tuyong dahon ng talahib sa
pakikipaglaban sa kaaway. Pero nang mapatingin ito kay Tara at nakita nitong
kalmado ang hitsura ng kasama, natigilan si Felix at ikinalma ang sarili.

Nagtatawanan pa rin ang mga sundalong sa paligid nina Tara at Felix ng umihip ang
mabining hangin, dinala ng hangin ang mga tuyong dayon. It looks harmless.
Isinasayaw ng hangin ang mga tuyong dahin ng talahib.

Suddenly Tara made another command.

“Annihilate!” Suddenly it seems a great wind was passing through the entire yellow
grass. It went through the battalion of soldier and everytime it touched them they
turn into dust. There was not even time to react. Death was eminent.

Matay mang isipin ni Felix ay hindi niya lubos maisip kung bakit nagkaganun. Bakit
pakiramdam niya ay nagbago ang kulay ng tuyong dahon ng talahib. Ang kaninang kulay
dilaw ay nakita mismo ng kanyang mga mata na nang matamaan ng sinag ng araw ang
tuyong dahon ng talahib ay kumikinang iyon na para bang ang bawat gilid niyon ay
isang napakatalas na patalim. Para bang isa iyong gintong maliliit na espada.
Isinasayaw ng hangin ang mga tuyong dahon ng talahib. Paikot ang hangin kaya paikot
din ang direksyon ng tuyong dahon. Napakaraming dahon, sa bawat ikot nito, sa bawat
madadaanan nitong sundalo ay bumabagsak at naging abo.

Bakit? Anong meron sa tuyong dahon ng talahib? Anong klaseng mahika ang meron ang
babaeng ito?!! Nahihintakutang tanong ni Felix. Ni minsan sa buhay nito ay hindi pa
ito nakatagpo ng ganitong klaseng nilalang!

Napaatras si Haring Fergun sa nasaksihan. Hindi makapaniwala.

“I-isa kang Elemental M-mage?!!” Earth and fire! Nagawa mong pagsamahin ang dahon
at apoy at ginawa itong sandata! Napakalakas na kapangyarihan ng dilaw na apoy!”

“Tama ka.” Malamig ang boses na amin ni Tara habang nakatingin kay Haring Fergun.
“Kaya humanda ka Haring Fergun, dahil ito na ang huling araw ng paghahari mo sa
Tuskan!”

“Huling araw? Ha! Ha! Ha!” Malakas na tawa ni Haring Fergun, nang-uuyam ang boses
na muling nagsalita. “Nagpapatawa ka little mage! Natutuwa akong may kakayahan ka!
It has been years since I have found a worthy opponent! Tama nga ang sinasabi nila,
hindi mo masusukat ang lakas ng isang tao kung ang mga kalaban mo ay mahihina. Kaya
malaki ang pagpapasalamat ko sayo!” Sabay utos sa mga tauhan. “Tingnan natin ang
galing mo mage! Patayin ang dalawang iyan!”

“Ako ang kalaban mo!” Galit na sigaw ni Felix, walang takot na sinugod ang hari ng
Tuskan.

“Markus, kainin mo ‘to kung gusto mong makatulong sa iyong ama.” Sabay abot kay
Markus sa isang maliit na apothecary bottle. Bigay iyon ni Brynna kay Tara kung
sakaling masusugatan siya matagal na panahon na ang nakalipas. At ngayon lang iyon
mapapakinabangan. Knowing her friend Bree’s ability as a healer, there is no doubt
on Tara’s mind about the accuracy of the medicine.

“Ako na ang bahala sa mga sundalo.” Ani ni Tara sabay humanda at hinarap ang libo-
libong sundalo na nakapalibot dito.

Matalino namang tinanggap iyon ni Markus, walang tanong-tanong na agad binuksan ang
botilya, pagbukas palang ay humahalimuyak na ang bango ng gamot. Amoy palang ay
lumuwag na ang pakiramdam ni Markus, kumuha ito ng isang hugis bilog at kulay itim
na gamot saka kinain iyon. Isinauli nito kay Tara ang botilya pagkatapos
magpasalamat.

Pinakiramdaman ni Markus ang sarili. He felt numb. Pagkatapos ay nanlaki ang mga
mata nito dahil kitang-kita nito ang sugat sa mga daliri at katawan na unti-unting
naghilom. “Wow! Nakakatakot ang galing ng gamot.” Nanghihinayang tuloy ito kung
bakit ibinalik pa ang apothecary bottle kay Tara, pero nahihiya naman itong hindi
ibalik iyon. Ang ganoong klaseng gamot bibihira lang at walang dudang abot langit
ang halaga niyon. “Sino kaya ang HealerMage na gumawa nito?” wala sa sariling
tanong ni Markus.

Habang hinihintay na gumaling ang sugat ay itinuon ni Markus ang atensiyon sa

dalagang hinarap ang libo-libong sundalo ng Tuskan.

“Come!” Mayabang na aya ni Tara sa mga kalaban.

“Sugod!!!” Sigaw ng mga sundalong Tuskani.

Mabilis din ang kilos na Tara. Hinaplos nito ang isa sa napakaraming tattoo sa
balikat. “Radiance, dance for me!!!”

Suddenly there was a loud bird cry

Elemental Mage Book 3 (Tarieth) Chapter 81

Natigilan ang mga sundalong sumugod patungo kay Tara. Umalingawngaw sa paligid ang
sigaw ng isang ibon. Nagpalinga-linga ang mga sundalo, may mga tumingala sa
kalangitan ngunit walang nakikita kahit anino ng ibon, nang makitang wala namang
ibon, muling sumugod ang mga sundalo patungo kay Tara ngunit hindi pa man nakalapit
ang mga ito ay biglang dumilim ang paligid. Para bang may biglang tumakip sa
konting liwanag nanagmula sa kalangitan. Muling napatingala ang mga sundalo, at sa
pagkakataong ito ay nakita ng mga sundalo ang napakalaking nag-aapoy na ibon.

Muli ay pumaibabaw ang tunog ng ibon. Namangha ang mga sundalong nakakita sa
ibon. “Isang Phoenix!” sigaw ng isang sundalong naroroon.

“Hindi ko akalain na makakakita ako ng isang Phoenix! Sa pagkakaalam ko ay

namumuhay lang ang mga phoenix sa Lasang.”

“Napakagandang ibon!” Kanya-kanyang bulalas ng mga sundalo habang ang sinasabing

ibon ay nakabukas ang nag-aapoy nitong malalaking pagpakpak at lumipad paikot sa
kinatatayuan ni Tara. Mayabang ang asta ng ibon habang nakatingin sa mga sundalo
na para dito ay mga langgam lang.

Wala sa mood si Radiance, dahil ang sarap ng pahinga niya at ginising siya ng
kanyang amo. At ang una pang niyang nasilayan ay ang mga mumunting langgam na ito.
Pero wala siyang magawa kundi ang sundin ang utos ng kanyang amo. Napaingos pa si
Radiance ng makita ang pagkamangha ng mga sundalo ng masilayan ang kanyang angking
kagandahan. Napairap ito. “Mga ignorante!” ni wala man lang kahit isa ang
tumakbo palayo ng makita siya, at heto at nakatunganga pang nakatingala sa kanya.
Muli ay umikot si Radiance, at sa pagkakataong ito ay mas lalong nag-aapoy ang
balahibo nito. Napakagandang pagmasdan nito. Namamanghang sinusundan ng tingin
ito ng mga sundalong naroroon, huli na nang mapansin ng mga ito na ang bawat
dinaanan ng nag-aapoy na ibon ay naging abo. Huli na para tumakbo, dahil sa laki
ng ibon, sakop nito ang malaking bahagi ng lupain.

Pagkatapos halos ubusin nito ang libo-libong sundalo ni Haring Fergun ay muling
bumalik si Radiance sa balat ni Tara. May iilang AirMages na nakatakbo dahil na
rin sa lakas ng kapangyarihan ng mga ito. Natulala ang mga ito sa malagim na
kinahihintanan ng mga kasama. Sa muling pag-ihip ng malakas na hangin ay kasabay
na ninangay ng hangin ang abo. Sa dami ng naging abong sundalo ay napuno ng abo
ang kapaligiran.

Sinamantala naman iyon ni Tara. Basta nalang ito namulot ng sandatang nagkalat sa
damuhan at sumugod. Daig pa ang isang ipo-ipo sa bilis ni Tara, hindi ito
nagtatagal na tatlong segundo sa bawat sundalong madaanan. Iniisang hataw lang
nito sa bitbit na espada. Walang kahit isang sundalo ang nakakaisang tama dito.
Si Markus na nanunood ay halos ayaw kumurap, dahil kung kukurap ito ay hindi na
nito masundan nang tingin ang dalaga may mala anghel na kagandahan pero isa palang
mabangis na mandirigma. Matagal bago natauhan si Markus, kung hindi pa ito muntik
nang tamaan ng kalaban ay hindi pa nito maalala na nasa gitna pala ito ng labanan
at nakapaligid dito ang kalaban. Nanghihinayang man na hindi na mapanuood ang
galing ng dalaga ay nagsimula na ring lumaban si Markus, dahil ayaw naman nitong
mamatay.

Kung kanina ay sinugod si Tara ng libo-libong sundalo, baliktad na ngayon, dahil

ito na mismo ang sumugod sa grupo ng mga sundalo. Natauhan din galing sa
pagkagimbal ang mga sundalo at nagsimulang palibutan si Tara. Kahit napapalibutan
si Tara ay wala itong pakialam. This is the place where she most excel. At the
battlefield. Mula pagkabata ay puro nalang siya pag-aaral, kahit ang ugali ng mga
mortal ay pinag-aralan niya. Hindi niya alam kung ano ang pamilya at kaibigan.
Tanging alam niya ay mamahala sa isang kaharian at pakikipaglaban. Kung hindi
dahil sa kanyang mga kaibigan ay hindi pa maramdaman ni Tara kung paano ba talagang
mabuhay ng normal.

Matagal ng tinanggap ni Tara ang katutuhanan.

If you want to live, you kill or be killed. Ito ang batas ng kagubatan. Matagal
ng nawala ang inosenteng bata noon, na kahit isang dahon ng kahoy ay
pinakakaingatan. Alam niya ang kailangan niyang gawin. Upang maipaghiganti niya
ang kaibigang si Fu ay kailangan niyang ubusin ang mga sundalo ni Fergun saka niya
makakaharap si Andracus. Walang humpay si Tara sa paggalaw, bawat galaw at tama ng
kanyang espada ay may isang sundalong natutumba.

Kung sa mga oras na iyon ay nagkataong nanunood alinman kina Firen, Bris o
Camthaleon, pihong mamumutla ang kahit sino sa mga ito. Napapalibutan si Tara ng
kalaban, pero bawat galaw nito ay kalkulado. Walang makalapit na kalaban dito.
Walang kahit konting flaw sa paraan nito sa pakikipaglaban gamit ang espada. Para
itong sumasayaw. Ang bawat galaw ng kamay nito na may hawak na espada ay
nakakahalina. Ang bawat tama ng espada nito ay kalkulado. At ang
pinakanakakatakot pa ay walang kahit konting kapangyarihan ng kahit alin mang
elemento ang lumalabas sa katawan nito. Ibig sabihin ay purong lakas lang nito ang
ginagamit habang nakikipaglaban at walang halong kahit konting kapangyarihan. Kung
ganito na ito kabangis habang nakikipaglaban gamit lang ang sariling lakas ng
katawan, paano pa kaya kung gumamit ito ng kapangyarihan?

Napakunot noo si Tara ng mapansing nag-iisa nalang siya sa bahaging iyon. Napansin
nito si Markus na kasalukuyang nakikipaglaban, pero dahil napansin nitong mukhang
kaya naman ng nito kaya hindi na ito tinulungan ni Tara. Sa isang bahagi ng lupain
ay naroon sina Felix at Haring Fergun at patuloy na naglalaban. Hinayaan ni Tara
ang dalawa at itinuon ang pansin sa palasyo at humakbang papasok.

Sa isang iglap ay narating ni Tara ang dating silid ni Andracus. Ito ang unang
pagkakataon ni Tara na marating ang palasyo ng Tuskan at hindi rin niya alama ng
kinaroroonan ni Andracus, pero sa mamagitan ng amoy ay natunton niya ang silid ni
Andracus. Pinaghalong amoy lupa, hayop at gamot ang naamoy ni Tara. Masakit iyon
sa ilong pero walang magawa si Tara kundi ang magtiis kung gusto niyang makaharap
si Andracus ay kailangang sundan niya ang amoy na iyon.

Malaki ang silid, may iba’t-ibang buto ng hayop at tao sa loob at ginawang
palamuti. May nga balat ng hayop. May isang malaking kulungan sa isang gilid
ngunit walang laman, pero halatang kamakailanlang ang may nakakakulong doon, naroon
pa ang nangangamoy na naaiwang pagkain at dumi sa loob ng kulungan. Iginalang
mabuti ni Tara ang mga mata hanggang mapadako ang panginin nito sa malambot na
balahibo ng hayop na nakalatag sa sahig. Maingat ang bawat hakbang ni Tara na
lumapit, hindi siya tanga para hindi mag-ingat. Isang magaling na Mage si
Andracus, at hindi ito basta-basta hahayaan ang silid na pasukin ng ibang tao.

Hindi nagkamali ng hinala si Tara, may tatlong hakbang bago makarating sa balat ng
hayop na nakalatag sa sahig ay biglang may sumabog na ilaw. It was like a wave of
colors. Napatingin si Tara sa katawan at sa gutay-gutay na damit na suot na parang
dinaanan ng libo-libong matatalim na bagay. Sa ilalim ng gutay-gutay na damit ay
may kulay itim na lumitaw. Tinanggal ni Tara ang suot na damit, at lumitaw ang
kulay itim na pandigmang kasuutan. Yumuko si Tara para tanggalin ang balat ng
hayop sa sahig. Pagtanggal nito ay tumambad sa mga mata nito ang isang trapdoor.
Walang pag-alinlangang binuksan iyon ni Tara. Mabigat ang pinto pero balewala iyon
kay Tara. Unang sumalubong kay Tara ang nakakasulasok na amoy, pangalawa ay ang
batong hagdanan pababa.

Sa huling pagkakataon ay inilibot ni Tara ang paningin sa loob ng silid na iyon

bago humakbang pababa ng batong hagdanan.

end

______________________________________
Private Property :
YURIE MAY LIBRARY
______________________________________