Untitled

4i^4y6
N.\v.c
t:·
' - f' '■
-V.'■·.;■ ..
■’-■. .·*'■·
.■■ «·*
i'·' · -it
.fc. • V'-
ΨΕΑΛ02
MICHAEL PSELLUS
DE
OPERATIONE DAEMONUM
CUM NOTIS GAULMINI
CURANTE
JO. FR. BOISSONADE.
ACCEDUNT INEDITA OPUSCULA PSELLI.
NORIMBERGAE
APUD F R. N A P. CAMPE
MDCCCXXXVIII.
HISTORICAL i
ME9ICAL
Typis Fiiderici Campe.

JO. FR. BOISSONADE LECTORI S.
C^nae nie nuper ad Siinooattam, Aeneam Gazaenin

et Zacliariam trahebat, eadem nunc milii fuit Psel-
liaiii libri De operatione Daemonum edendi causa:
raritas. INamque nolim qnemquam me talium au¬
ctorum admiratione singulari laborare opinetur.
Auctores non bonos, malos quoque, edo plerum¬
que; et illos ipse ego esse non bonos, malos
quoque, apprime novi. Sed, quum vel in illa sua
infantia debeant pro eruditionis ac doctrinae in¬
strumentis non prorsus contemnendis haberi, stu¬
diosorum hominum permagni interest eos‘posse
legi, ideoque identidem typis renovari eorum exem¬
plaria. Ab anno 1615, quo prodiit Gaulmini editio,
unus repertus fuit Hasenmullerus, qui Kiloniae
a. 1688 librum repeteret, sed summa cum incuria,
ut editoris nomen vix mereatur. Nihil enim novi
adtulit, nisi nova typorum menda, quorum jam
Gaulminiana fuerat feracissima ·). Ipse quam mihi
') "Michael Psellus .. . scripsit Dialogum De operaCio-

"ne DaemonumI rjuo (piidcm dialogo in suo goncre
"vix aliquid elegantius prodiit. Dignus certe es-
IV
ultro qii.aesiveram Spartam pro virili ornare eo

modo studui, ut a lectoribus criticis et eruditis ali¬
quam inirem gratiam. Adhibitis enim Bibliothecae
regiae codicibus, quos disertius initio commentarii
significabo, innumera Pselliani libelli loca sanavi
quae erant corrupta, quae erant mutila supplevi.
Plurima etiam alia interpretationis subsidia conqui-
sivi. Nnm iis recte fuei im usus viri docti judicent
quibus scripsi. Equidem meae opeiâe praedicationi
longius immorari nolo; adeo me taedet ea dicere quae
niihi tantum utilia fore videntur, lectoribus parum
aut nihil prodessent. Si ea scripsissem aetate, qua
per longas et summa elucubratas arte praefationes
exspatiari editoribus mos fuit, male mecum,actum
esset, qui quae sunt ab aliis dicta recoquere odi,
et semper ad eventum festino, scilicet ad novnm
auctorem recensendum, novosque codices evolven¬
dos.
Pselli Daemonibus plurima addidi quasi per
saturam lancem opuscula, ejusdem quidem Pselli,
sed ea inedita. (iuod epithetum peculiaribus
characterum formis conspicuum facio, quum ferine
sit illorum laus praecipua. Si qui unam esse re¬
ponent, fastidiosos nimis eos esse reor ac palati
“set amoenus scriptor, ((ui, post illam Gilb. Gauliuiiii

“editionem (nam aliam Kiloniensein Fabricius non pro-
“bat in Notis ad Allatium De Psellis [Bibi. Gr. t. 10,
'· p. 49]), recuderetur.,, CARPZOV. ad Hieronym. De
Trinit. p. 112.
superbioris. Est eriulitorum hominum secta qui
nihil legunt quod non sit antiquum, nihilqiie ha-
heut pro antiquo, nisi quod fuerit ab antiquissimis
heroibus illis scriptum. Duros tamen istos censo¬
res negare posse nego, inesse vel infimorum sae¬
culorum auctoribus, unde rerum historicarum et
philosophiae ac grammaticae notitia augeatur. Li¬
bri quoque eorum, qni vel in levissimis argumen¬
tis versantur, saltem ingeniorum ac literarum con¬
ditionem quae tunc fuerit lectores docent; quae
res est cognitu non inutilis, nec injucunda. Non
is sum qui, sicut Villoisonus, majorem e Cinnami
aut Cedreni quam Thucydidis lectione voluptatem
capiam. Cum summa qua sunt dignissimi summos
auctores admiratione veneror ac colo; nec despicio
recentiores, quod malis vocabulis utantur probam¬
que violent syntaxim, aut particulas prave collo¬
cent. Quandoquidem est in eis quod discatur,
nolim fontem doctrinae vel tenuem praeterire, et
eruditionem quantulamcumque sitientibus propino.
PRAEBATIO
IN MICH. PSELLI LIBELLUM DE OPERATIONIBUS DAE¬
MONUM AD INTEGERRIMUM ET DOCTISS. VIRUM
JOAN. A SANCTO ANDREA ECCLESIAE PARISI-
ENSIS CANONICUM
PER
F. FRANCISCUM FEU - ARDEINTIUM MINOR

DOCT. THEOLOGUM ·)·
^ûum hunc Michaelis Pselli libellum oliin a

Marsilio Ficino Latio quidem donatum ^), sed luxa¬
tum ac majori ex parte mutilum, ex locupletissi¬
mae bibliothecae tuae penu, vir ornatissime, nova
Petri Morelii ·'*) viri optimi et doctissimi tralatione
·) Praefixa est libello, cui titulus: “ Sapientiss. Michaelis

" Pselli poetae et philosophi Graeci Dialogus de energia
“seu operatione Daemonum e graeco translatus, Petro
" Morello Turonensi interprete: ex bibliotheca c. v. d.
"Joannis a Sancto Andrea,,. Paris, ap. Guil. Chaodiere
... 1577. Praefixa etiam, sed gallicc conversa a duo¬
bus Fratribus Minoribus, gallicae versioni Pselli ab eodem
P. Morello factae.
Post lamblicbuin De mysteriis etc.
Vernacule nominabatur l'ierre Morenu ^ quod patet ex
titulo Pselliani opusculi ab ipso gallice conversi et ex
Privilegio Regis. Inaccurate vocatus fuit Pierre Mo-
rel ab Clerico Bibi. Univ. 1.15, p. 117, et Weissio Biogr.
Univ. t. IG, p. 580. Circa id nomen non erravit Vigneul.
Marvill. Misc. bistor. t. 2, p. 338, qui in ipsum Psel-
lum iniquior mea quidem sententia judex fuit; " certai-
FEU-ARDENTIl PRAEFATIO. VII
ri stitutum, typis suis excusum jamjam divendere

constitueret clialcoa;raplius, pluribus me rogavit ut
illum, ne solus et quasi άκέφαλος prodiret, brevi
praefatiuncula donarem, ftuod homini et amico et
de re literaria bene merito negare nec debui nec
potui. Peropportunum autem visum est de autho-
vis aetate et scriptis, de Entbusiastarum origine,
deque eorum cum Daemonibus commercio, impu¬
dentia, idolomania·, de Daemonum corporibus etiam,
de spectris denique, et operationibus quibus mise¬
ris illudunt, breviter et modeste agere. Psellum
igitur tradit (Aiin. IS, c. 16) Zonaras (apud cae-
teros enim de illo altum silentium) virum lionora-
tissimuin et pbilosopborum principem , Micbaelis
Ducae, cui Parapinacii cognomen indiderunt, Con-
stantinopolitani Iinp., in grammaticis, rhetoricis et
philosophicis praeceptorem fuisse (circa a. ΙΟ.'ίΟ).
Sacrarum literaruui, patrumque, Basilii praesertim,
. cujus etiam dictum quoddam scboliorum libello ex¬
posuisse fertur ‘), studiosum; Platonicae autem
disciplinae summum fuisse admiratorem indicant tum
ista, tum pleraque alia ejus monumenta. Nam
ajunt eum Platonis psycbogoniam, Aristotelis Me-
tapbysica. Categorias, libros De interpretatione, at¬
que Porpbyrii Quinque voces luculentis commen-
“nement ce livre de Psellus est bicn pcii dc cliose, et

“ne merite presque pas d’ elre I11...M. Gomaiii estimoit
“ncanmoins ce livre, et en faisoit soii autciir favori,,.
') Vide Bibi. Gr. t. 10, p. 62.
I
νΐΐί FEU-ARDENTII PRAEFATIO.
tariis iliiisfrasse. Addunt et ejusdem contra Eu*

nouiium librum unum, de legibus duos, itemque
Monodiam '), Eclogen -), encomia diversa, multa¬
que alia tum pbilosophica, tum medica, tum theo¬
logica, ejus opera Romae in Vaticano asservari.
Commentaria ego in Cantica Canticorum Theodo-
reti scriptis inserta ·'*), ut et versus de septem sa¬
cris Graecorum synodis (t. 1 Concil. p. 45), ab
eodem edita fuisse lubeiis admitterem.
Porro hujus libelli sex primis capitibus^), quae
Ficini tralatio ignorat, Euchitarum haereseon ac
incredibilis impudentiae fontes et scelus omne eo
majore ecclesiae commodo retegit, quod haereses ab
Monodiae plures Pselli commemoratae sunt ibid. p. 74.

*) Vide ibid. p. 08.
^) Vide Bibi. Gr. f. 10, p. 54.
*) Scilicet P. Morellus ver.sionem latiiiam Pselliani libelli
a se factam per capita 24 divisit, respondentia graecis
hocce modo. Gap. 1. ab init, ad p. 3, 10. — 2. Ab
ΐέχει μεν ad Τίοι δε λόγοις p. 4. — 3. Ad Ιίέρδονς δε τί¬
νος ρ. 0. — 4. Ad ΈδΛέρας ρ. 8. — 5. Ad Βα,βαί, ώ
Θράξ ρ. ί). — 6. Ad ^^εινόν γε, ρ. 11. —; 7. Ad αλλά
τι δή ρ. 13. — 8. Ad Μονάζοντι ρ. 14. — ί). Ad τεολλά
4’ εΟτίν. — 10. Ad xat μην ρ. 17. — 11. Ad Λως δ'ε
ρ. 18. — 12. Ad rt δ'ε, ην ρ. 20. — 13. Ad άλλ', ω
Μάρχε ρ. 22. — 14. Ad τί ονν, ω Θρά^ ρ. 22. — 15. Ad
οΰδεν χαινον ρ. 24. —10. Ad ή μ'εν ουν ρ. 20. — 17. Ad
βουλοίμην αν ρ. 27. — 18. Ad ταντα, Τιμό-9-εε ρ. 29. —
19. Ad το δε χατ' 'Αρμενίους ρ. 31. — 20. Ad εΙεν, ω
, ρ· 31. — 21. Ad τί ουν τοιούτους ρ. 32. — 22. Ad
τούτο δέ μοί μα·3·εϊν ρ. 34. — 23. Ad εφη δέ ΰοι ρ. 35.—
24. Ad finem.
FEU-ARDENTIl PRAEFATIO. IX
origine revocasse refutasse est, et, ut sacer Ire-

naeus ait (1, 35), «adversus haereticos victoria seu-
«tentiae eorum manifestatio ■> ’).
Caeterum nullus, cui libellus iste rectius nun¬
cuparetur quam tibi, vir ornatissime, occurrere po¬
terat, qui eumdem magnis impensis, cum multis
aliis veterum monumentis, ex media Graecia quae¬
situm benio-ne
O
et liberaliter studiosis communican-
dum curaveris. Laud.abunt quidam optimi parentis
tui, in supremo Parisiorum senatu quondam prae-
sidis ^), atque in rejiciendis pestiferis illis edictis,
quae, pro Hu - gnosticorum per Gallias initio sta¬
bilienda baeresi, quorumdam impudentia Senatui
probanda obtrudebantur, constantissimum animum
(inter beatae memoriae homines non postremus ex¬
clamavit: «nec possumus, nec volumus, nec debe-
·> mus»); fratrem quoque tuum*) paternae non mi¬
nus virtutis quam clarissimi muneris haeredem.
Ego, ut tuam in pauperes beneficentiam, in quos¬
vis humanitatem, in religionem catholicam ferven¬
tem zelum, praeteream, quam potero honorifice
praedicabo assiduum ac vehemens illud studium
') Plurima omittere visum est, quae Pselliani opusculi ar¬

gumenta, immixtis theologis nugis et polemicis in Lu-
tlierum et Hugnosticos conviciis, persequuntur.
^) Natus erat Carcassonae, quod didici ex ejus Epitaphio
quod versibus gallicis composuit Ronsardus. Eum sum¬
mis laudibus extollit poeta.
*) Praeses fuit Inquisitionum et cx judicibus unus fanaticis
qui Annam Duburgum summo supplicio damnaverunt.
X FEU - ARDENTII PRAEFATIO.
tuum, quo ad locupletissimam bibliothecam, vete¬

rum praesertim quorum scripta necdum in lucem
prodierunt monumentis illustrandam, tot labores
impendis totque sumptus facere nunquam desinis.
Illa deinde adeo nullis denegas, ut etiam utraque
lingua eruditis viris in eadem vertendis ver¬
tenda') opem omnem et industriam adjungis (6‘ii’)
porrigas; typographos deinde ad ea publicanda juves
et provoces. Constantinum mirifice commendat En-
sebius (lib. 4, de vita Const.), quod magna Eccle¬
siae utilitate in comparandis et concinne describen¬
dis sacris libris, quos tyranni superiores flaminis
perdere studuerant, imperii thesauros impenderit;
Alexandrum itam Hierosoly. qui nobilem bibliothe¬
cam [construxerit], in quam virorum ecclesiastico¬
rum monumenta reposuit (lib. 6. Hist. cc. 14, 17
et 25 = 20, 23, 32); Pamphyli quoque martyris
industriam, qui aliam illustrium virorum scriptis
ornatam instruxerit; Ambrosium denique quod se¬
ptem celeres scribas, puellas item scribendi arte
prolie exercitatas, multis stipendiis aluerit, ut, Ori-
gene dictante, sacrorum librorum explicationes ad
posteros transmittendas exciperent; Pantaenum quo¬
que Hieronymus (lib. de viris illustr.), quod re¬
pertum apud Indos Matthaei evaugelium Hebraice
manu Bartbolomuei conscriptum secum Alexandriani
reportarit. Augustinus, Possidonio autliore (lib.
de vita August. c. 31), e vita discedens Hipponen¬
sem bibliothecam diligenter custodire praecipiebat.
FEU-ARDENTII PRAEFATIO. XI
In Constantinop. bibliotheca centum viginti millia

librorum olim imposita et asservata scribit Zonaras
in vita Basilisci [14, 2 p. 52 D]. Sed Sant-Ati-
dreanam, id est tuam, bibliothecam omnibus paten¬
tem, et ecclesiae, cui te totum consecrasti maxime
utilem, studiosi quique praedicabunt. Illae magna
ex parte flammis traditae, paucis utiles fuerunt;
ex tua, typograpliorum artibus, jam christiano orbi
Jacobi et aliorum liturgias O? Irenaeum emenda¬
tum Georgii Pisidis * *), Germani Constantinop. ^),
Maximi ®), Procbori, Theodori, Cyri et multorum
aliorum opera lectiones (_sic') prodierunt®); atque
') Liturgiae sive Missae SS. PP. Jacobi apostoli et fratris

Domini; Basilii Magni; Joannis Clirysosfomi; etc.jCtc.
Paris. 1560, et Antverp. 1562.
Q,ui prodiit editus a Fevardentio. Vide Grabii Proleg.
in Irenaeum.
Q,ui prodiit editus a Fed. Morello Paris. 1585. In Pro-
theoria editor: “Ast ut venustius veniret in virfim Ma-
‘‘nus poema tam pium et castum, tua, Sanctandreane,
“liberalitas facit, Dum prisca nobis tradis e.vemplaria E
“bibliothecae divitis penetralibus. Cujus volumina sunt
“ negata nemini, Q.ui sibi simul prodesse velit et publico,,.
*) In supra dicta Liturgiarum collectione e.tstat Germani Ar-
chiepiscopi Cpol. Rerum ecclesiasticarum consideratio et
mystica contemplatio.
*) Ibidem Maximi monachi Mystagogia.
Prodiit serius Divina liturgia S. Marci etc. Paris. 1583.
In cujus libri epistola liminari ad .Sirletum Cardinalem
haec de se Joannes a S. Andrca : “Viginti abhinc an-
“nis feci ut exirent in lucem tres illae aliae Liturgiac
“DD. Jacobi, Basilii M., ct Joannis Chrysostoini, quibus
ΧΠ FEU-ARDENTII PRAEFATIO.
nunc Pselli libellum porrigis, brevi Nicetac i|iii

Cboniates et (s/f) urtboduxiam magno ecclesiae
Fatbolicae [bono] ex eadem exbibiturus * *). Istam
tuam liberalitatem et singularem juvandi studii
Theologici industriam ac diligentiam universa po¬
steritas commendabit, beata vero aeternaque mer-
cede praemiabitur deus Opt. Max. , quem oro et
obtestor ut te reipublicae nostrae servet incolumem.
Lutetiae Parisiorum ex nostro museolo, pridie Idus
Nov. anno Domini quingentesimo septuagesimo sex¬
to supra millesimum.
* clisar sunt miserae ct infelires nostroriiinjiaeresiarrlia

* runi ar^riitiac, qiius £|)i|iliuniiis iii Municli. xv(ievrtxai
* όιδαΰχαλιας vocat. Nu.stra etiam ope in publicum edi
•tum est Missale Gutbiciim ct Majjui D. Areopagitae
•Liturgiae; quorum omnia exemplaria vetustissima no
* stra bibliotheca quantumvis exigua continet ». Edidit
etiam Lutetiae a. 15*13 Missum a|)ustulicam S. apostoli
Petri, et S. Gregorii Dialogi divinum Olticium.
') Quin(|ue primos Thesauri orthodoxae Ii dei a Nireta Cho-
niata concinnati, cujus graecum exem|ilur ex Jounnis n
S. Andrea bibliotheca sibi commodatum habebat, lutine
vertit P. Morelliis, idem «pii Pselliim latina et gallica
oratione loquentem fecit. Ex ejusdem INicetae Thesauro
capp. 3^1, 3(j libri «jiiarti latine conversa latino Psello
adjunxerat ; et gallico gallice conversa addi significat
libelli Irons; sed desunt, in meo saltem exemplari.
GAULMINI DEDICATIO.
Nobilissimo illiistrissimoque viro D. Nicolao

Kerfluno equiti amplissimique ordinis
principi ‘), Gilberfus Gaulininus S. D.
illustrissime virorum,
.\.utiquissima de Daemonibus disputatio, et, si

primam de Deo excipias, secunda est. Primi certe
mortalium, quos sceleris sui auctores sciebant, eos
ignorare non poterant. Ita crimine ab uno ceteras
fraudes edocti, et cognitionem quam ad posteros
transmitterent sensim assequuti, demum imposto¬
rum nequitiam inventa veritate ulti sunt. Sed
illi, simplici et nuda veritatis cognitione contenti,
verba contempserunt. Nos dum veritati facundiam
quaesivimus, nec facundia inventa, et veritas amis-
Nic. Verdunus, ut oratione utar minus latina, ma¬

gis facili, primus praeses Parlamenti fuit Tolosani, po¬
stea Parisini. Eximie laudatus fuit a Seglao, Consilia-
lio Tolosano, Hist. trag. pp. 7, 02, 98, 00, 372. Adde
omnino Patiniana p. 71; Borboniana p. 276. Mortuus
est a. 1027. Verduno Einnathiuin etiam a se editum
nuncupavit Gaulininus.
XIV GAULMINI DEDICATIO.
sa est. Primi poetae lascivientis eloquentiae glo¬

riam, impietatem, sibi vindicarunt; et magna po¬
steritatis fiducia, sui majore, quasi soli saperent,
aniles de Diis Daemonibusque fabulas commenti
sunt. Familiae princeps Homerus quae in coelo
viderat sibi retinere non potuit. Ille coelos homi¬
nibus prodidit, tandemque boc assecutus est solus,
quod tam eleganter impie dixit ut fidem mereret.
Nihil actum diu noctuque Deos inter suo tempore
quod non sciverit: ita saepius in coelo quam in
lecto somniabat. Certe Jovem etiam sequutus est,
cum in aurem Junoni aliquid diceret. Nam et per
nubium rimas inspicit, et flores omnis generis sub¬
jicit. Ita lenonem agit, dum aspicit, poetam, dum
narrat; in utroque impius, dum utrumque fi ngit.
Excepit sacram divini senis insaniam Hesiodus; et,
ut magis insaniret, distribuit illis sedes suas, ac
eo locorum όοτρακιΰ&έντας senescere voluit: adeo
facilius ille Daemonem ubique, quam malvam vel
asphodelum in horto reperiebat ’). Sequuti sunt
poetas philosophi, qui hoc tantum curasse viden¬
tur, ut jam obscura veritas densioribus tenebris in¬
volveretur: ita pene omnes pro diversitate opinio¬
num aut sectarum ratione scripserunt. Nolo ire
per aetates neque pereuntem saeculorum memoriam
revocare; sed illi 7τοιητο€ριλο6οφολ7]ρονΐ'τες cum
ea quae nesciebant alios docerent, accidit ut alii,
*) nospicit Hesiodum E. 41.

GAULMINI DEDICATIO. XV
cmu hene scire se putarent, tunc primum bene

ignorare inciperent. Tandem orto justitiae sole
Christo, veritas, quae pariter orbi cum illo afful¬
serat, emersit. Tum vero Daemonas ignotamque
antea illorum naturam uovimus (cujus cognitio,
vel ut fraudes eorum et imposturas caveremus,
summe necessaria erat)5 nam et sancti viri multa
de illis monendo docuerunt; plures etiam diversis
saeculis scripserunt quae temporum iniuria deside¬
rantur. Ultimis tandem temporibus, circa Christi
annum ML, Michael Psellus, Michaelis Ducae co¬
gnomento Parapinacii praeceptor, Platonicae disci¬
plinae studiosissimus, ad hoc epulum symbolam
suam contulit. Ille plurimarum scientiarum llngua-
rumque cognitione instructissimus libellum Περϊ
ένεργείας δαιμόνων conscripsit, quo nihil unquam in¬
ter veteres Graecos in hoc scribendi genere accu¬
ratius elegantiusque prodiit. Hunc tibi libellum,
illustrissime Verdune, notis etiam, quae dum ex¬
cuderetur natae sunt, illustratum offerimus dica-
musque. Dedicationis vero causas si quaeris, uon
alias novi preter illas quae omnibus miliique no¬
tissimae sunt: singularis eruditio tua, mirabilis
Graecae linguae peritia ‘) et humanitas maxima.
‘) Videtur tam bene scivisse graece, ut fere vernacule ne¬

sciret. Memini legere in Menagianis Vcrdunum, quum
coram ipso causam agens patronus quidam multa extra
rem cfFudisset, garrulitatis pertaesum dixisse: "cela est
adiaphore & la cause.»
χνΐ GAULMINl DEDICATIO.
Nolo virtutes tuas tibi praedicare; satis illas

agnoscis, qui illarum invidiam fers. Veniet tempus
cum mirabunda posteritas in mores tuos inquiret,
et quod aetas tua de te nescivit inter exempla
narrabit. Ita quod tibi virtus praemium concessit
a vita tua repetet, et quas alii laudes a fortuna
quaesiverunt a veritate extorquebis. Nemo morta¬
lium blandiri me dicet, qui te vel me noverit: nam
de te quidquid dictum fuerit, minus erit. Sed ne¬
que tu falsarum laudum admiratores plurimi facis,
qui veras omnes habes; neque me adulatorem alit
fortunae meae status; aut ulla gloriae apud te
cupiditas incitat. Etenim in mediocri fortuna con¬
stitutus aliis praesidiis carere possum , et glo¬
ria semper, quaecumque illa fuerit, conatibus meis
et propensissima erga te voluntate Inferior erit,
cujus monumentum et pignus hunc libellum tibi
offero dicoque. Tu si donum non probas, donan¬
tis animum certo non improbabis. Vale, illustris¬
sime virorum; et litteras, ut facis, fovere perge.
GAULMINI PRAEFATIO.
Amice lector, Psellum πβρϊ ένεργείας δαιμόνων^

Graece nunquam antea editum, nunc primum tibi
damus; notas praeterea quas singulis diebus pro pen¬
so operarum scripsimus In illis quid praestiterim
tu pro candore tuo judicabis, ego pro modestia mea
tibi indicabo. Auctoris ipsissima verba quam emenda¬
ta ut haberes maxime curavi; sed ne hoc quidem per
operarum quas non inspexi celeritatem licuit, duae
corrupta in man. erant emendavi; quae difficilia,
explicui; quae interpolata, restitui: sed magna tui
fiducia, mei majore.
“ Religentem *) esse oportet, religiosum nefas.,,
Equidem odi cane pejus ct angue illos ho¬

mines, qui auspicato libros tractant et de mendo
in aliquo libro tanquam de mustela in viajudicant:
ignavissimi mortalium qui hoc adhuc nesciunt,
quod nihil sciunt.
') Idem de suis notis praedicat supra p. XV et p. XIX, ver¬

bis typographi sui et suis ; etiam sub finem p. 27.'».
"Versus ex antiquo carmine memoria hcrcle dignu.s,„

ap. A. Geli. X. Att. A19.
XVIII GAULMINI PRAEFATIO.
"Non tali auxilio nec defensoribiis istis

“ Tempus eget..
Si interfecto, ut vocant, loco medicina facta,

si leve quid interpungendo sanatum,
ToS' ΐΰτΐ πολλώ μεΐζον η Τροίαν ίλεΐν *).
Longe aliter omnes melioris mentis scribent, et

nos conati sumus scribere. Sed omiseram paene
quae duo maxima in hoc opusculo praestiti, brevi¬
tatem et modestiam. Utramque invenies, qui
candide de utraque senties. Caeternm theologica
et philosophica, quae quam plnrima sunt, ideo non
attigi, quia hoc fuisset μάζαν vcp' έτίοον μεμα-
γμένρν άρττάζειν Vale, candide lector. Sed
hoc praeterea te monitum volo, usum me duobus
man. codicibus, altero meo et altero eruditissimi
Federici Morelli, cui multis nominibus multum me
debere profiteor. Sed et symbolam contulit, cha¬
racteres arabicos suos , Gul. Lclx} typographus,
vir linguarum orientalium studiosissimus, et, si haec
saecula permitterent, eximius illarum propagator
futurus.
‘) Hic versus est inter Proverbia Metrica v. 872, formatus,

ut videtur, ad iinifationcui Euripidei Andr. 3G8; 7'ovr
εΰ3·' εκάδτω μεϊζον rj Τροίαν ελεϊν·
Est inter Suidae Adagia 9, GG, επί των άλλοτρίοις .το-
νοις εγχανχωμένων.
TYPOGRAPHI GAULMINIANAE
PRAEFATIO.
TYPOGRAPHUS LECTORI.
A.mice lector, latina Pselli interpretatio Petri

Morelli est, illius qui et Nicetae Thesaurum or¬
thodoxae fidei de graeco latinura fecit Equi¬
dem animus erat, si per nundinas et alias occupa¬
tiones licuisset, Eustathium publici juris ante
omnia facere; sed jiac spes decollavit. Interea ne
operae cessarent, ab auctore Psellum extorsi; no¬
tas praeterea, quae dum excuderetur, natae sunt.
Utere, lector; et brevi meliora et majora exspecta.
') Vide pag. Xlt.

Euinatliiiuu potius de Hysmeniae amoribus ab eodem
Gaulmino edendum; qui liber anno 1ϋ18 in lucem fuit
emissus.
ΕΙΣ ΨΕΑΑΟΥ ΕΚΔΟΣΙΝ
1)710 Ιαμπροτότον καΐ πολυμα{^εατάτον y.vQiov
του Γωμίνου
εχίγραμμα.
Εμτταλιν ούνύματο·^ δύ^κν ΰχών Ψελλος ’) έδείχΟΐι,

Κληδην πρώτα δοκών 'ψελλός άμαρτοεπης"
Νυν γάρ έν Ίιμετέροιΰι, περίτρανος ovaotv ανδμ
ΙΑερίους τε γόνας δαιμόνιους τε (ρύσεις,
ΤΙάντα μεν δ'σσα βροτοΐσι τεράστια, ποικιλότρανλα
Φϋ'ύγματ' άμειβόντων πολλάκι δαιμόνιων.
Τούτων Γωμίνιρ πο?Λι) χάρις, δ'σγε Ψελλ(ρ
"Αρτια Γρ&ύγξασ&αι αίτιος ’έσκε μόνος,
Ενεπί]] πολλύι τε κεκασμένος έν νεότητι ■^)
Καϊ πολιοκροτάφων πλεΐον έπιστάμενος.
Ααιμύνιον τύδε χρΐ]μα δαήμονος ήϊϋ'έοιο
Αρ' ού ^ωκρατικοϊς χρησατο δαιμονίοις;
Nicolaus Lorbonius
*) Hoc Epigramma iterum editum fuit inter Nic. Borboiiii

Poematia Exposita Pa-ris. a. 1(»30, p. 163, nonnusquam
correctius. — Scripsit nomen proprium retracto accentu,
et sic auctor sequentis epigrammatis, non male quidem,
habita ratione legis grammaticae de nominibus propriis,
sed contra usum.
Erravit optimus homo; quum peiiultima nominis τρανός
producatur ab antiquis.
Gaulminus natus a. 1585 annum tunc ^trigesimum age¬
bat. Cf. Epigramma seq. v. 5.
*) Nic. Borbonius Junior, Gr. L. professor Regius.
ΕΙΣ ΨΕΑΑΟΥ ΕΚΑΟΣΙΝ
νπό αοιδίμου γ,αι ττόύηι^ ενφιιμίας άξιου.
Γΐ)άψαντ' άτρεκέως Ψίλλον, βάζοντα δε ^ιηδεί'

Ψελλοΐ', άτάρ Μονΰών ποικίλα δώρ' ιερών,
‘Ίσχε σκότος δηρόν τον νυν Γωμινός ’) έπιμης,
Άλλ' έρμηνενσας γ', ί'ιγαγεν ές τό φάος.
Και μόγις 6'ς ρ’ ijSifg έρικυδέος ϊκετο μέτρον,
ΙΊαντοδαπης αοφίτις άσπετον ενχος ’όχει,
Ού μόνον Ίταλίης τε καϊ 'Ελλάδος ^^υχον όλβον
Ενμαϋ'ίης, Ήοϋςάάάά μετερχύμενος,
Ίδμοσύντις ττάστις δε ταμεΐον (^ϋ'ανμα ιδέσϋ'αι'),
Κα'ι νέος ώς 'Κλικών, έν&άδε Πιερίδες
Ίλαδόν μπνονσι ϋευφρονος 7]χον άοίδΐ}ς
Θαλττόμεναι κα'ι του χείλεσ' έφεζόμεναι.
X. ΒΕΑΟΐΡΓΕΡΙΟΣ.
*) Melius scripsisset Γωμΐνος.

*) Linguarum orientalium scientia praecipue illustris fuit
Gaulminus.
DEDICATIO HASENMULLERI.
Reverendissimo et serenissimo Principi ac

domino dn. Christiano Alberto, haeredi
Norvagiae, postulato coadjutori episco¬
patus Lubecensis, duci Slesvici, Holsa-
tiac, Stormariae et Dithmarsiae, comiti
in OIdcnburg et Delmenhorst, etc.
Principi ac domino meo clementissimo :
Reverendissime et serenissime princeps,

domine clementissime,
A.d finem properabant operae typoo-raplil, et di¬

spicienti, dicam an dubitanti, milii, quo illustri
frontispicio libellum hunc renascentem exornarem,
opportune videbatur factum, si Rev. Serenitatis tuae,
quae propediem instabant, festivitatum natalitia-
rum memoriam et celebritatem anniversariam glo¬
riosissimam humillima devotione et liac ipsa inscri¬
ptione submississime colerem.
Ritum natalitiorum festorum vetustissimum et
ab ipsius fere mundi natalibus repetendum esse
loquuntur omnium populorum annales; ac pluribus
hoc argumentum persequuntur Marcellus Donatus
Dilucid. in Sueton. Tranq. Tiberium c. 5; Grute-
rus Anim. ad Senec. p. 753; Rosin. Antiq. Rom,
DEDICATIO HASENMULLERI. XXIII
passim : Polydor. Virgil, De rerum iiivent. I. 0, c. 7;

Alexaud. ab Alexandr. Geiiial. Dier. 1. 2; alii.
Hac in soleniiitate Genio munus annale solve¬

bant, fundebant merum 5 (|uod ex Persio Sat. 2, 1,
et Tibullo 1, 2, eleg·. 2, docet commentator Persii
absolutissimus Casaubonus. Vota concipiebantur,
et optabant sibi a Genio dari honaiii mentem, ho-
nam famam, honam fdem. Concipiebantur vero
haec vota nou sednctis dts, Persii verbo, id est,
clandestino murmure, nec tacito suspendebantur
verba labello, sed clare et ut audiat hospes. Sa¬
cris bunc in modum rite peractis, cetera diei pars
exquisitissimis comburebatur voluptatibus, coenae
instruebantur nitidissimae, atque in fastum et splen¬
dorem dabantur omnia. Hospites praeterea voca¬
bantur, propinqui, amici, clientes; inter quos non
mutua solum munerum pretiosissimorum, sed pane-
gyrum etiam missitatio intercedebat, quae et alia
multa bac de re eruditissime proponit Dilherr. t. 1,
Disput. Academ. p. 428.
Dum illa mecum inter publica, pro Reveren¬

dissimae Serenitatis tuae gloriosissimis natalibus
per multas temporum revolutiones felicissime re¬
currentibus, vota pie concepta pensitabam, neque
ego nunc seductis dis et tacito labello, sed ut au¬
diat Princeps ac Dominus meus clementissimus,
vota concipienda putavi ; vota putavi concipienda
quae audiat et rata habeat principum ac domiiian-
XXIV DEDICATIO HASENMULLERi.
tiuin Doinliiiis, penes quem est summum votorum

nostrorum arbitrium.
Coluerint gentiles (ienios suos, quos etiam lo¬
quitur quod nunc humillime offerimus schediasma
Psellianum. Piis ego votis Geniorum et suprema¬
rum Potestatum Seraphicarum autorem atque im¬
peratorem Opt. Max. supplex venerabor. Ille annos
longa serie ex voto Reverendissimae Serenitatis
tuae sequentes, ille tempora pacata, ille fortunam
victricem, domum florentissimam, regiones tranquil¬
las, foi’tunatos subditos, prosperrima omnia con¬
cedat !
Annos ille tuos de nostris augeat annis! ille
Reverendissimam Serenitatem tuam, quamdiu lex
humanae naturae feret, sed diutissime ferat, inco¬
lumem servet, omni ex parte beatam, omni bene¬
dictionum genere quam largissime cumulatam! Vive,
serenissime Princeps, Domine clementissime; vive,
religioni, Sereniss. domui, Academiae tuae Chri-
stian - Albertinae, nobis bonisque omnibus diu su¬
perstes ! ex voto age feliciter!
Ad quam votorum meorum summorum, ex hac
non liberatoria, sed confessoria, debitae humilli-
maeque gratitudinis tabella suspensam, gratiosis¬
sime respicere ne dedigneris. Princeps ac Domine
clementissime; et quod tanto fastigio tuo chartas
hasce non legendas quidem, sed inspiciendas hu¬
millime submiserim, ne feras moleste. Pselliana
quaevis summo in pretio accuratis talium aestima-
DEDICATIO HASENMULLERI. XXV
turibus habentur; scil tanti tamen non videbantur

ista, quae Reverendiss. Seren. tuae gloriosiss. nu¬
men prae se ferrent, nisi gratia tua vere tanto
principe digna in hanc me animasset fiduciam.
Suscipe igitur. Reverendissime ac Serenissime
Princeps, hoc quicquid est lucubratiunculae: tuae
enim Reverendiss. Serenitati exile hoc opusculum
humillime dedico et me totum.
Scrib. Kilon. Cal. Febr. 1688.
Reverendiss. Seren. tuae humillimus et submissis¬

simae devotionis servus,
Daniel Hasenmuller. P. P.
1
PRAEFATIO HASENMULLEllI.
LECTORI BENEVOLO S.
Midi. Pselli mole exig;uiini, sed in quo magna

latent, ut in omnibus liujus viri scriptis, illustris
ingenii monumenta, tibi exliibemus librum De dae¬
monum operatione. Equidem me imparem novi,
qui incomparabilis Pselli causam perorem *, ipse
pro se respondeat, ipse ττολνς την γΙώτταν ααϊ
οοφώτατος Ψΐλλός (quod Zonarae est de illo' elo¬
gium), ipse πολνγραφώτατος ττάνοοψος, et cpiXoao-
φων νττέρτιμος, quo nomine laudatur Cedreno. Certe
qui se aulae imperatoriae Byzantinae Constantini
Ducae imperatoris adeo probavit, ut studiis 3Ii-
chaelis Ducae filii fuerit praefectus, qui illustre
encomium Annae Comnenae Alexii imperatoris filiae
meruit, quod Alexiados libro quinto legere est; qua
non sui confidentia in publicum conspectum pro¬
deat? Catalogum desideras variorum ejus operum?
Consule magnum Vossium in De historicis Graecis,
Conringium Introd. medie, et de medie, liermet.;
Job. Anton. Van der Linden De script. med.; Bor-
richium, et alios. Certe hunc libellum doctissimus
Barthius aureoli titulo subinde ornat in Adversa-
PRAEFATIO HASENMULLERI. XXVII
riis. Magno liunc studio magnoque doctorum voto

cum non exoptari, sed efflagitari, magnoque pre¬
tio aegre comparari posse intellexerim (exempla¬
ria enim editionis primae Paris, in bibliopolarum
officinis jam pridem defecerant), ex officii mei ra¬
tione esse duxi buic justo desiderio satisfacere, et
eruditiss. hunc libellum ab interitu'vindicare. Ruid
in nova hac editione praestitum sit, tu, pro candore
tuo, judicabis, meaque tibi inserviendi studia non
improbabis. Vale.
ADDENDA ET CORRIGENDA.
Pag. 1. Ibrsan distinguendum: ώ Τιμόθεε; ΘΡ. Joo...

‘έχ,δημος ων. ΛοΙ δε δη .. .
„ 4, 4. Malim φώΰι.
,> 10, 11. leg. τετραγώδηταν
U 12, 7. leg. yag που
„ 23, f. leg. οφ&κλμώ
„ G5, 11. leg. τάξεις *)
„ G6, 10. leg. χράΰιν
„ 75, 20. leg. τούς
„ 101, 8. leg. ή
„ 102, 25. leg. ‘EvStv τοι
,, 107, 24. leg. ΰποπτευ-9-έντος
„ 108, 20. leg. χατκδεδιήτητο
,1 116, 22. leg. διέφ·3·αρται,
,, 198, 29. Scripserat Gaulminus “ Deumo „; correxi " Deii-
“miis„. Vartomannus quidem : "huic Deumo nomen
“indidere,,. Sed est "Deumo,, in dandi casu. Mox
enim scripsit: “Deumum deorum fallacissimum„. Tem¬
porali in versione gallica dicitur “ Deumo „, non in¬
tellecta syntaxi latina.
„ 199, 21. leg. άποτροπαΐ
„ 204, 14. leg. πατρώων
„ 208, 23. potest legi 6 ’Άρνης et intclligi Arues Episcopus.
211, 14. leg. έχχαομένης
„ 216, 32. leg. άϋ-εάτων
„ 239, n. 11. leg. Eustathius
„ 245, 2. leg. άνω. — Ibid. 21. άνάγχαις.
„ 252, n. 13. dei. asteriseum.
„ 268, 11. leg. 28.
ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΤΕΑΑΟΥ*
ΤΙΜΟΘΕΟΣ
Η
ΠΕΡΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ -

διάλογος, ***
ΘΡΑΖ I
ΤΙΜΟΘΕΟΣ.
ΤΙΜΟΘΕΟΣ.
^^'^ρόνιος, ώ Θρά'ξ, έτη το Βυζάντιον άπαντ^ς *).
ΘΡΑΞ.
Χρόνιος, ω Τιμόϋ'εε, δύο που ‘έτη, και πρδςΌ,
έντεν&εν ‘έκδ-ημος ών.
ΤΙΜΟΘΕΟΣ.
Ποΐ δ^ δη τί και τίνα πράγματα ’έχων έπι το-

ϋοΰτον ένδιατέτριψας
ΘΡΑΖ.
Μακροτέρας η κατά την παροϋΰαν ΰχολήν απαι¬
τείς νπο&έσεις λόγων ^). Ανάγκη γάρ με αυνείρειν
1
2 ΠΕΡΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
τον Άλχίνον άπόλογον εΐ δε'οι'^) λε'γειν 6οα iTrf/eiv,
όΰα τε ^λην άΰεβε'σι 6νμπλα·/.ε'ις άνδηάβιν. Ενχί-
τας ■'*) αυτούς καΐ ΈνϋΌνΰιαατάς οΐ πολλοί κα-λον-
ΰΐν. "Η ονκ άκοΊΐν τινα ’έχων πεο\ τούτων κα\ αυ¬
τός τυγχάνεις;
ΤΙΜ0ΘΕ02.
Μαν&άνω μύν ®) τινας ϋ’εομάχονς άνδοας κα'ι

άτοπους έπιεικώς έν με'σω ατράμεΰ&αι του καϋ^ νμάς
ιερού κόμματος, κατά την κωμορδίαν εΙπεΧν' δόγ¬
ματα δε αυτών και ύ&η και νόμους και ‘έργα κα'ι
λόγους παρ’ ούδενός ούδ^πω μοι μαϋ’εΐν έ’ξεγένετο.
Καί ΰου δέομαι άττα αν ειδείης οαφάοτατα έπελϋ'εΐν,
εί τι βονλει άνδρϊ συνη&ει, προςϋ'ηαω δε κα'ι φίλω,
χαρίζεσϋ’αι.
ΘΡ,ίΞ.
φίλε Τιμό&εε. Ανάγκη γάρ έμέ τε περιω-
ΰ&ηναι προς 'ίλιγγον, έπιόντα δόγματά τε αλλό¬
κοτα και ί'ργα δαιμόνια, και σεγε μηδέν περ'ι τού¬
των *^) έσχηκύναι κε'ρδος. ΕΙ γάρ, κατά τδν ύΣιμω-
νίδην ό λόγος των πραγμάτων εΙκών έστιν, ώς
είναι τον μίν των ωφελίμων ωφέλιμον, τον δε μη ’*)
τοιούτων ονκ άγαμόν, τί άν ο’ίοοι χρηατδν, ό τούς
ύναγεΐς είκονίζων λόγους *®);
ΤΠΙΟΘΕΟύΣ.
Κα'ι πάνυ γε, ω Θραξ' ε’ίπερ κα'ι ιατροΐς *^) ειδί-

ναι τά ϋ’ανατώδη τών φαρμάκων ονκ άχρηΰτον, ώς
ΔΑΙΜΟΝΩΝ. 3
in'j τω τοντων TreQiTrsGeti' τινα xirdvvsvocu ‘)* γάQ
λέγειν, δ'τί χαϊ h>M τοντων εις ίγείαν ονχ άονντελε-
(Ττα ^). "Ωΰτ' ’έΰται χ.αι ijuTv δνοΐν &άτερον '^)· ·/) γάρ
άποισόμεΟ-ά τι χρηστύτερον ix τον οχέμματος, ΐ] φν-
λαξύμεΟ'α εΐ τι πρύΰεβτι βλαβερόν.
ΘΡΑΞ.t
ΕΙεν. Άχονΰ^, κατά τψ ποίΐ]ϋιν, έτητυμα μέν,

ονχ ώς ϊδιοτα δε' ®). Ει δέ τινων άβχημόνων ό λό¬
γος έ7τιμν7]ΰϋ']], μη χαλ^παινε' μΐ]δ* έμε τον παρενεί-
ροντα, τους δε δρώντας αιτιώ δικαίως.
"Εχει μεν το τταλαμναΊον ®) τοντο δόγμα τταρά
Μάνεντος τον μανέντος Ο άφορμάς. ΈκεΐΟ'εν ®)
γάρ αΐτοΐς ai ττλείονς άρχα'ι, χα&άττερ έχ πηγης τι-
νος δνοώδονς, έρρνηΰαν. Άλλα τω μί-ν έπαράτω
Μάνεντι δύο νττετέ&'ηοαν ®) των οντων άρχα'ι, Θεω
ϋ'ευν ’°), δημιονργω των άγα&ών αντονργδν κακίας,
τω άγαιλω άρχοντι των ονρανίων τον της κακίας
άρχοντα των έπιγείων, ττλημμελώς άντιτάττοντι’ Εν-
χίταις δε τοντοις τοΐς κακοδαίμοΰι κα'ι έτέρα τις
άρχη προΰελψρ&η τρίτη. ΤΙατηρ γάρ αντοίς νίοί τε
δύο, ΐτρεΰβύτερος κα'ι νεώτερος *’)) «ί άρχαί' ών τφ
μεν ττατρ'ι τα νττερκόομια μόνα, τω δλ νεωτ^ρω
των νίών τα ονράνια χλατάροι δ^ τω ττρεββντέρω
των έγκοΰμίων το κράτος άποτετάχαΰιν ο κατά
μηδέν έατι της ελληνικής μν&ολογίας άττολείπόμε-
νον, κατά το, ^τριχχλά δε ττάντα δέδαοται ^^).»
Ταύτην δε την βαΟ’ράν νποβάΟ'ραν νπο&έντες
οΐ σα/λροί τάς ερρένας, το μεν μέχρι ταύτης εια'ιν
Ι*
άλλι^νΟίς ύμόφρονες’ τ6 δ’ έντΐϋϋ'εν τοιχη τσΧς γνώ-
μαι,ς διΐατανται. 01 μεν γάρ τούτων νύμοναιν ύμ~
φοΐν τοΧν νΐοΐν τυ ΰέβας ’) · καν γάρ πρύς ύλληλους
διαφέρεα&αι φασί νυν, άλλ’ δ'μως άμφω ΰεβαστε'ον
ώς έκ πατρδς έν'ος καταλλαγηοομενονς έπΙ τοϋ μύ^-
λοντος. Οί dh Ό'ατε'ρο) τω νεωτε'ρερ λατρενονσιν, ώς
της κρείττονος καΐ νπερκειμε'νης μερίδος κατάρχοντί'
τον πρεςβντερον ονκ άτιαάζοντες μεν, φνλαττόμενοι
δ’ αυτόν ώς κακοποιηααν δυνάμενον. Οι δε χεί-
ρους αυτών την άΰέβειαν του μεν ουρανίου διϊΰτώ-
οιν εαυτούς έπΙ παν αυτόν δε μόνον τόν έπίγειον
Έαταναηλ ένατερνίζονται. Των τε όνομάτων
τοΐς ενφημοτεροις άποβεμνύνοντες πρωτότοκον τόν
άλλότριον έκ πατρός καλοϋσι, φυτών τε και ζώων
και τών λοιπών ΰυν&έτων δημιουργόν τόν φ&ορο-
ποιόν καϊ όλέ&ριον. ’ΛποΟ'εραπενειν δ’ αυτόν και
μάλλον έτι βουλόμενοι, φεϋ! όπόοα παροινοΰΰιν
εις τόν ουράνιον, φϋΌνερόν τε λέγοντες είναι, τά-
δελφώ παραλόγως διαφϋΌΐ'ούμενον ευ διακοομοϋντι τα
έπϊ γης, και φ&όνω τυφόμενον σειομούς και χαλά-
ζας κα'ι λοιμούς έπάγειν. /Ιιό και έπαρώνται
αυτώ άλλα τε κα'ι τό παλαμναΧον άνά&εμα ”).
ΤΙΜΟΘΕΟΝ.
Τίοι δε λόγοις, ω Θραξ, πεπείκααιν εαυτούς

τόν ύΣαταναηλ υιόν Ό'εοΰ και φρονεΧν κα'ι λέγειν,
τών τε προφητικών καϊ Ό'είων χρηΰμών ^να Υιόν
πανταχοϋ λεγόντων, του τε έπιστηϋ'ίου ‘^) κατά τά
άχραντα ευαγγέλια κεκραγότος περί τοϋ Θεού καϊ
ΔΑΙΜΟΝΩΝ. 5
Λόγου' «δόξαυ ’) ώς μονογενούς πα^)ά Πατρύς»'
κ(ά αν' « ό μονογενής^), ο cov εις τον κόλπον του
•^πατρυς, αυτός έ'ξηγιιϋατο ». Πό&εν ουν αύτοΐς έπ-
ΐίλ&εν ij τοοαυτη πλάνη;
ΘΡΛΒ.
ΤΙόϋ'εν ά7ΧοΌ'εν, ω Τιμόϋεε, η ·κα'ι αυτός ό

τοϋ 'ψεύδους αρχών ταντα περιαυτολογών τών ανόη¬
των άπατα τάς γνώμας; ό γάρ τον αυτου &ρυνον
■Θ'εΐΐ'αι επϊ τών νεφελών καυχώμενος και εΰεαϋ'αι
δ'μ'οιος τώ νψίΰτω λεγων, καΐ διά τοϋτο έκπτωτος
κα'ι ΰκύτος γενόμενος ®), αυτός ούτος τούτοις έμφα-
νιζόμενος, νιόν Θεοϋ πρωτότο'/.ον έαυτόν άναγγελ-
λει καΐ τών έπιγείων απάντων δημιουργόν, άγειν
τε καΧ φε'ρειν 0 τ’ο έγκόΰμιον πάν. Και ουτω, τ·τιν
έκάοτου άνοιαν μετιών, φενακίζει τούς άφρονας, οϋς
δε'ον ®), κατά νοϋν λαβόντας ώς άλαζών καΧ ψεύ¬
δους αρχηγός έστι, καταγελάοαι κομπάζοντας. Οι
δε ουχ ούτως' αλλά πείθονται ταΰτα^) λεγοντι, κα'ι
άγονται κα&άπερ βόες από ρινών Καίτοι ένην
ον διά πολλοϋ φωράααι ψενδόμενον. Κ'ι γάρ άπη-
τουν αυτόν τάς μεγαληγόρονς ταυτας Απαγγελίας
έπ'ι τών ύργων ένδείξαΰχλαι, ονδεν άλλο πλην ό πε¬
ρί Κνμην ονος ένδεδυμένος λεοντην ενρύθη όν
ν'λ^γχ^ βρυχηοααθαι πειρώμενον ή βοή. Νυν δε,
ώΰπερ έκκε'κομμένοι τούς όφϋ'αλμονς κα'ι έκκεκωφη-
μύνοι τά ώτα κα'ι νοΰ μηδαμώς μετέχοντες εμφρο-
νος, ούτε παρά τής τών δντων συγγένειας ί'να τόν
δημιουργόν όρώσιν, ούτε τούτ’ αύτό λεγούσης Απαί'ον-
βιν Οί οντε λογιΰμω βααανίζουαιν ώς, εΐ δύο διεστώ-
τες των οντων ψαν δημιουργοί, ονκ αν ην μία
τα πάντα, ΰννδύοναα, τάξις και ενωοις. Καϊ όνοι
μεν καϊ βοές, κατά, τον προφήτην ^), ονκ ηγνοηκασι
την φάτνην κα'ι τον κτησάμενον οι δε, χαίρειν τον
έαντών Ό-ευν καϊ δεΰπότην έάοαντες, ϋευν αύτοϊ
κεχειροτονηκαοι τον έν τοίς κτίομααιν άτιμότερον,
καϊ ί'πονται οί πνρα,ναται, κατά την παροιμίαν ®),
είς το πυρ εαυτούς καϋΊέντες, ο πάΐαι αύτω καϊ
τοΐς αύτω ΰυναποοτάΰιν ητοίμα,οται ^).
ΤΙΜΟΘΕΟύΣ.
Κέρδους δε τίνος παραπολαύοντες έξόμνννται

μεν το Ό'ε'ΐον ΰε'βας καϊ πάτριον ®), όλε'ϋ'ρω δε προ-
φανεϊ ΰτοιχονΰι;
ΘΡΑΒ.
Κέρδους μεν ονκ οΊδ’ εϊ τον παραπολαύονΰιν ·
εύλλ’ οιμαι ώς ούδενός. Χρνσύν μεν γάρ καϊ κτη~
αεις καϊ το παρ’ άν&ρώποις δοξάριον ει καϊ παρέ-
χειν έπαγγέλλεται ^τά δαιμόνια, πλην ονχ οίά. τε' ύοτι
διδύνάι μηδενυς κρατούντα ‘θ' εραντάαματα δε
τοΐς τελουμε'νοις έμποιεΐ ποικίλα καϊ έξαλλα ας
■θ'εοπτίας οί ϋ'εοατνγεΐς καλονσιν Ών βονλο-
μένοις γίνεΰΟ'αι ϋ'εαταΐς, Ιον ιού, πόβα μεν αύτοΐς
των αΐΰχρών τελείται, πόοα δε των άρρητων καϊ
μνοαρών! άπαν *'’) γάρ εννομον παρ’ ημΐν ρητόν τε
δόγμα πρακτόν τε έργον ά,Οετούντες, λνττώΰι, καϊ
προς αυτούς τούς φυσικούς αύλετούντες είοϊ νόμους
ΔΑΙΜΟΝΩΝ. 7
Kat τάς παροινίας elg γραφήν ivsivai μόνης άν

€11] της ’^'ίρχιλύχον βδε).νριας ’) ’έργον, Οιμαι δε κα-
χείνον, εΐ τταρην, όχνηΰειν άζιώΰαι μνημης όργια
χατάτττνΰτα κα'ι έξάγιΰτα, μήτε έφ* Ελλάδος'*), μήτε
βαρβάρου γης γενύμενα πώ·τοτε. ΤΤον γαρ και πότε
κα'ι παρά τίΰιν ηκοναταί που της νγράς κα'ι της ξη-
ράς άπογεύΰαο&αι περιττώματος ά.νϋ'ρωπον, τί¬
μιου ζώον κα'ι ιερόν; ο μηδε τούς 7^υττώντας Ό'η-
ρας καρτερηΰειν οΊμαι. Άλλ" δ'μως τοίς κακοδαιμοΰι
τοντοις προτελείται τούτο 0·
ΤΙΜΟΘΕΟάΣ.
^ι ην αιτίαν, ώ Θραξ;
θραξ.
Το μεν απόρρητον, ώ έταΧρε, είδείεν άν οι

ταυτ'ι τελουντες' έμο'ι δε πολλάκις άνερομένφ π7^έον
έίπον ουδεν, π7π)ν &τι των περιττωμά.των μεταλα-
χονΰι ψί7.α οφίοι γίνεται κα'ι προαηγορα τά. δαι¬
μόνια. Κα'ι τουτ'ι το μέρος οντι μοι δοκοϋαιν έιρεϋ-
ΰ&αι, καίτοι τάλλα μηδέν ά,ληχλες ε'ιδότες λέγειν.
Ούδ'εν γάρ οϋτω τοΐς άντικειμένοις Πνεύμαβιν ^°)
ηδιοτον, ώς το τον φϋΌνουμενον άνθρωπον, ε'ικόνι
τιμιιϋ’έντα θ'εία, προς τοΰαντην όλιΰϋ'αίνειν νβριν.
Τοιοντον μεν δη της άνοιας αυτών τό άπο-
τέ7.εομα, κοινόν ον ού μόνον τοίς προεοτώαι τοΰ δόγ¬
ματος, εις οΰς κα'ι την των Αποστόλων καταρρι-
πτοΰοι προσηγορίαν, ά7ά.ά κα'ι τοίς Ενχίταις και
τοίς Γνωστικοίς * την δε δη μυστικήν {λυσίαν **),
άλ(ξίκαχ6 Ο Λόγ^, τις αν έξενέγκοι, λόγος Έγώ

μhv αΐβχύνομαι^'), vi} την αιδώ, διά γλώττης ayeiv‘*^,
καί που κα'ι έπέίχον αν έπύ δε ΰύ μου, Τιμό&εε,
φδ'άΰας κεκράτηκας, μετρίως φώ, τά αίσχίω τταρεά-
αας χαίρειν, μη καϊ δόξω καϋ'άπερ iv ακηνη τινι
καν δράματι τραγωδεΧν.
Έΰττέρας γάρ περϊ λύχνων άψας, όποϋ^ ημϊν
το ΰωτηριον έξνμνειται πά&ος είς άποτεταγμέ-
νον Ο δωμάτων άγηοχότες τάς τταρ’ αντοΧς έναακον-
μένας κόρας, τούς τε λύχνους άποαβεννύντες, ϊνα
μη το φως του γιγνομόνου μύθους 'έχωβι μάρτυρα,
ταΧς κόραις ^νααελγαίνουθιν όποια άν ίκαοτος,
καν αδελφή καν Ιδίφ ■Θ'υγατρ'ν ξυντύχη. Οϊονται
γάρ καν τούτο) χαριεΧοϋ'αι “) τοΧς δαίμοαιν, εί πα-
ραλύΰουΰι τούς ϋ'είοις Ό'εΰμοίς έν οις τα περί
των έ'ξ αίματος όμογνίου γάμων άπαγορεύουΰι.
Καί τότε μεν ταυτί τελόοαντες άπαλλάττονταί’ την
δ’ έννεάμηνον περίοδον άναμείναντες, οτε καιρός έκ-
τεχϋ’ηΰεσ&αι τά έ'ξ άϋ’εμίτου ΰπερματος ά&έμιτα ’ύκ-
γονα, κατά ταύτδν άπαντώΰΐν αυϋΊς. Καί δη, τη
μετά τον τόκον τρίτη, τά δύστηνα των μητέρων άπο-
ΰπώντες βρέφη, καί ^υρω τά τούτων βαρκία πε-
ριαμύττοντες, τδ ρυΐΰκόμενον αίμα φιάλαις υπολαμ-
βάνουΰιν αυτά δέ, έπί πυράν βάλλοντες ετ’
έμπνέοντα κάουσιν Ειτα, την έκ τούτων τέφραν
τω έν φιάλαις αϊματι φύροντες '®), σύν&ετόν τι
βδέλυγμα ΰυντι&έαΰιν, ώ τά τε ΰΧτα καί τά ποτά
λα&ραίως μολύνοντες, καϋ'άπερ οί τω μελικράτο»
παραμιγνυντες τδ δηλητηριον, αυτοί τε τούτων
ΔΑΙΜΟΝΩΝ. 9
xtti των αΧλων οί το κρντττόμενον μι) φωράααντες
ΰνμμετεχονΰι.
τιμοθβ:ο:ς.
\
Τί βούλεται οντος αντοΐς ό άττοτρότταιος μο-

λνσμός; >
Πεί&ονται, φίΡ έταΧρε, διά τούτον τά έν ταϊς

■ψυχαΐς ιΧεια σύμβολα *) διωϋείσ&αί τε καϊ άτταλεί-
φεσ&αΐ’ τούτων γάρ ταΧς xjjvxaXg ένόντων, ώσπερ
τίνος έν οίκίσκω σημαίας βασιλικής, το δαψόνιον
φϊά.ον δέδιε καϊ άφίσταται •^)· ’Ίιύ ονν δύνηται τά
δαιμόνια ταΐς σφών ιρνχαΧς ένδιατρίβειν έπϊ σχο¬
λής τά ύλεΧα σύμβολα διώκουσι τοΧς βδελύγμασν
τούτοις οί νηπιοι, άνϋ'' οϊων οία διαμειβόμενοι.
Καϊ ού μόνοι τουτϊ το δεινόν άγαπώσιν ’έχειν' άλλ’,
ϊνα προς τον αυτόν αντοΧς καϊ έτερονς νποσπώσι
βό&ρον αποπειρώνται καϊ των ευσεβών τά κα¬
ζάρματα ''(cu τούτοις τοΧς {λανμαστοϊς έδε'σμασι
λανϋάνοντες έστιώσι, Ύάνταλοί τινες παρατιϋ’εντες
πανδαισίαν Πελόπειον ®).
Τ1Μ0ΘΕ02.
Βαβαϊ, ώ Θραξ! τούτο έκεΧνο δ πάλαι μοι πάπ-

πος ό πρός πατρός προσηγόρενσεν. Άσχάλλων γάρ
έγώ ποτέ τά τε άλλα τών αγαΟ'ών καϊ δη καϊ τά
μαχληματα νποόρεΧν, ηρόμην έκεΧνον εϊ τις ’ύσται
αυΟτς έπίδοσις. '0 δέ, κάρτα γε'ρων ών καϊ πολλά
των έΰομένων ξυνώπν ’) άγχίνονς, ι'ιρψα '/.αταψη-
αας μου την κόμην, και βαϋν στενάξας, τέκ-
<1 ’άρη, " ιρίλον, ω ττολ, Ιύγονς το άπυ τονδε^
αη τινα άλλην αρετήν έττιδώαειν ο'ίει; Καιρός έψό-
«' οτηκε νυν δ'τε βιώοονΰιν οι άνΌ'ροίττοι χείρον κα'ι
«αυτών των χληρίων ^). Το γάρ τοι κράτος του κο-
« ομοκράτορος έγγύς έπι ϋ'υραις ηκ.ει · κα'ι δει της
Μ αύτοϋ παρουοίας ττρόδρομα κακά ττροηγηΰαα&αι,
«δόγματά τε αλλόκοτα κα'ι ά&ε'ΰμους ττρά'ξεις, ούδέν
«των ί'ν ζίιονύΰου τελεταίς άμείνους' κα'ι άπερ
ά'Ελλησι τετραγοίδηται 0» Κρόνος η θυεΰτης η Τάν-
«TciAog τά εκγονα καταϋ'ίοντες^'), Ο'ιδίπους τε μη-
« τρϊ ουμφυρόμενος κα'ι Κινυρας τη ϋ’υγατρ'ι, ταντα
·>δη τά πάνδεινα κα'ι περ'ι πολιτείαν έπειοφρηβει
«■την ημετε'ραν. Άλλ’ δ'ρα κα'ι φυλάττου, τε'κνον.
« Ία&ι γάρ, κα'ι πάνν γε ϊΰ&ι ‘0 ώς οι’ μόνον της
«απαίδευτου κα'ι άμούοου μοίρας, άλλα πολλο'ι κα'ι
«της πεπαιδευμένης, εις ταΰτα ονναπαχϋ'ηαονται.«
Ταυτα ό μεν, ώς εοικεν, έπε&είαΰεν έγώ δε, εκ-
τοτε κα'ι εις δεΰρο των έκείνου μεμνημένος ?.όγων,
σου ταΰτα ?<.έγοντος νϋν χλαυμάζων διατελώ
ΘΡΑ^.
Κα'ι ϋαυμάζειν δει ΰε, Τιμό&εε. Άτοπα μεν
γαρ πολ?Μ κα'ι περ'ι των έν Ύπερβορείοις έ&νών
πο7Χα κα'ι των άμΓρ\ Αιβυην κα'ι ^ΰρτιν ίΰτόρη-
ταΐ" τοιοϋτον δε κακίας εΊδος ουδεν Ό άκούαη οάτε
περ'ι αυτούς, ούτε περ'ι Κελτους, ούδ' άν τι περ'ι
Βρετανίαν έ&νος ’έκνομον κα'ι άγριον η.
ΔΑΙΜΟΝΩΝ. 11
ΤΙΜΟΘΕΟΣ.
δεινόν γε, ω Θραξ, εΐ τοιοντον μνΰος 0 tijj/

καθ'" ΐΐμΡ.^ οικουμεημι έττεχαρίαΰεν Άλλα τον-
τονς μεν Ηα φ&ηη'Εειν ■'*), καΧ κακούς κακώς αντοΧς
έττιτηδει'μααιν έ'ξαπό^.λνοχίαΐ' έμε δε δαιμόνων πέυi‘'^X
πολυετής απορία διαταράττει, τά τε αλλα και εί τοΐς
κακοδαίμοΰΐ τοντοις έμιρανώς όρώνται. ν
ΘΡ4Ξ.
I
Κα\ ftijv, ώ 7Μΰτε, προς τούτο παοιν αντοΐς

ίΐ ■'’) ΰπονδη συντείνει και ίντευξις και ϋ'υΰία και τε¬
λετή, χαϊ παν έπίρρητον καϊ άπορριμον της αύτο-
φανείας ταύτης 'ένεκα, παρ' αύτοΐς τελείται.
ΤΠΙΟΘΕΟΣ.
Πώς ουν, μη σώμα οντες, τοΐς έκτος όμμασιν

όρώνται ^;
ΘΡΆΞ.
I
Άλ).' ούκ άσώματον ®), ω γενναίε, τδ δαιμόνιόν

έστι φϋλον μετά σώματος δέ γε καί άμφϊ σώματα
διατέτριφε ®). Καϊ τούτο έστι μέν καϊ παρ' αυτών
μαΕειν τών ημεδαπών καϊ σεπτών πατέρων, εϊ
τις τά αυτών ούκ άργώς έπίοι ^-)· έστι δέ καϊ πολ¬
λών άκοϋσαι, τάς μετά σοιμάτων αύτοΐς αύτοερανείας
διηγούμενων. Καϊ ό μέγας Βασίλειος, έξηγουμενος
τδ έν Ίΐσα'ία ρητδν^^*'), τδ φάΟκον «ό?.ολύξατε τά
γλυπτά,» ταϋτα φησίν'^^Χ’ ο'τι ντοΐς είδώλοις έκ του
«άφανοΰς δαίμονές τινες προσπτάντες παρακαϋ'έζον-
•‘TCCi, rijg άπυ των μιασμάτων rjdovijg άπoλaύovτeg"
« ώΰπερ γάρ τά λίχνα κννίδρια ττερ'ι τovg τόπoυg των
«μακ^λλων τταρακαϋ'έζονται, έν olg αίμα και Ιχώρες
*εΙΰ'ιν, οντω και τά λίχνα δαιμόνια, ·0'ηρώμενα την
« άπο των αιμάτων και τηg κvίaηg των ϋ’υΰιών άπό-
«λανΰιν, περϊ τoύg βωμovg εΐληται Ο χα'ι τά άγάλ-
»ματα aύτoXg άνακείμενα’ τovτoιg γάρ που και τρε'-
• φεται τά άόρινα αυτών σώματα, είτε καϊ πύρινα,
καΐ έξ άμφοτερων των στοιχείων μικτάΚα'ι
πάλιν ό {êiog Baσίλειog, ο των ά&εάτων iπόπτηg
των ήμΐν άδηλων, ου δαίμοσι μόvoιg, άλλά κα'ι τoXg
dχράvτoιg άyyεloιg ένεΧναι σώματα διατείνεται^'), οΐά
τινα πνεύματα λεπτά και αερώδη καϊ άχραντα' καϊ
του λόγου παρέχεται μάρτυρα χίαιϊδ τον έν προ-
φητaιg όνομαστότατον, « ό ποιων τoύg άγγέλoι'g αύ-
«του πνεύματα» λέγοντα, «και τoύg λειτoυργovg γ?.ο-
«yhovg.» Καϊ πάσα ανάγκη' τοΧς γάρ^) λειτουρ-
yoXg καϊ άπooτελλoμέvoιg πνεύμασιν, 0g ό ϋ'εσπέσιog
άποφαίνεται JJaiO.og έδει σώμaτόg τιvog cog κι-
νησονται καϊ έστηξονται καϊ φανησονταί γε. Ού γάρ
άλ?ιωg ταϋτα ένόν, ά7^λά διά σώμaτόg τιvog, ούτωσϊ
τε?^εΧσ&αι.
ΤΙΜΟΘΕΟΣ.
]Jώg ουν ώς άσώματοι πολλαχού τηg γρaφηg
υμνούνται;
ΘΡΑΞ-
"Οτι καϊ τoXg'' ημετέρoιg καϊ τoXg ■β’ύραζε καϊ τοΧς
άπωτέρω καϊ ϋ'ύρα&εν Ο €lωO'όg έστι τά παχύτερα
των ΰωμάτων σωματώδη λέγειν' ο dk λεπτομερές έστι,
καΐ την οψιν διαφνγγάνον καϊ την άφην, άσώματον
υν μόνον οί καθ^ ημάς, άλλα και πολλοί των έκτος
άξιονσι λέγειν *)·
ΤΙΜΟΘΕΟΝ.
Άλλα τι δη; τοντο το σνμφνες τοΧς άγγέλοις

σώμα πύτερον ταυτόν έστι και τοΐς δαίμοσιν;
ΘΡΆΞ.
’Άπαγε' πολλον γε καί δει. Το μέν γάρ αγ¬

γειακόν, ανγάς τινας έξανίσχον ξένας, τοις έκτος
όφϋ'αλμοΧς έστιν άφόρητόν τε καί όννπύστατον' το
δαιμόνων δε, ει μεν τοιοντον δήποτε ην ονκ οΊδα
ειπεΐν ’έοικε δ’ ουν, έωσφόρον Ήσα'Ιοντον έκπε-
σόντα κατονομάζοντος' νυν δε άλλα ζοφώδες οϊον
καί άμανρόν έστι, καί τοΐς ομμασι λυπηρόν, γνμνω-
β'εν τον συζύγου φωτός. Καί τό μεν αγγελικόν παν-
τάπασίν έστιν άύλον διό καί διά παντός έστι^') στε¬
ρεού διαδύνον καί διϊόν, καί της ηλιακης άκτινος ον
άπα&έστερον. Την μεν γάρ διά σωμάτων διαφανών
Ιοΰσαν άποστέγει τά γεώδη καί άλαμπη, ως καί κλά-
σιν νπομένειν, άτε δη τό ένυλον Ηχούσαν' τώ δΗ
οΰδεν αυτών ^ έστι πρόσαντες, οϊα μηδεμίαν Ηχοντι
προς μηδέν άντίϋ'εσιν, μηδέ τισιν όμόστοιχον όν.
Τά δέ δαιμόνια σώματα, καν υπό λεπτότητος άφανη
‘καϋΉστηκεν, άλΡ όμως Ηνυλά πη ®) καί έμπαΟ'η, καί
μάλισβ"" ό'σα τούς υπό γην υποδέδυκε τόπους. Ταϋτα
\
γάρ τοσαύτην Ηχεί την σύστασιν, ώς καί άφαΐς υπο-

πίπτην, καϊ πληττύμενα όδννΰΰ&αι, και πνο'ι προς-
ομιλήΰαντα κάεο&αι Ο» κα'ι ’ένια τούτων άπο-
λείττειν τέφραν ο κα'ι σνμβηναι περ'ι τούς έν Ίτα-
' λίφ Τούοκονς ίστύρτιται.
τιμοθεο:ς.
Γηράΰκω, κατά τι)ν παροιμίαν^'), ω Θράξ, άεΐ

καινά διδαακύμενος, οϊον και νυν δαίμονας τινας
είναι ΰωματώδεις καϊ έμτταϋ’είς.
ΘΡΑΞ.
Ονδ^ν, ω Εταίρε, καινόν άνϋ'ρώττους ήμάς oV-

τας, κατά τον είπόντα^), :τολλά άγνοείν αγαπη¬
τόν γάρ εΐ Ο >^(ύι γηράσκονσιν ημΐν ^/γίνεται νους.
Πλην ϊαϋΊ μηδ’ αυτόν έρραιρεοδηκεναι με ταντα τε-
ρατευόμενον κατά τους Κρητας η Φοίνικας ®) * άλλ"
είμι μόν καϊ παρά των του ^ωτηρος ?Αγων πε-
πειΰμύνος ταντα, πνρϊ κολαΰθ'ηαεα&αι φαοκόντων
τους δαίμονας ό πώς οίόν τε πα&ειν*'^) «σω-
μάτυνς όντας; τό γάρ άαώματον άμηχανον πα&εΐν
υπό σώματος. Ανάγκη γοϋν σώμασιν αντοίς την κό-
λασιν νποδεχεσϋ'αι πεφνκόοι πάσχειν. ’Έχω δέ καϊ
πολλά κατακονσας παρά των εις αύτοχμίας τού¬
των Εαυτούς κα&όντων' έμοϊ γάρ ονδέπω ονδεν τοι-
οντον τε&εαται μη δε εϊη μοι δαιμόνων όψεις
εΙδεχΟ'εΐς &εάσ&αι Μονάζοντι δε' τινι περϊ χε^-
ρόνηβον την δ'μορον Ελλάδος ξνγγύγονα’ Μάρκος
όνομα τούτω ην, καϊ τό γύνος έπϊ την μέσην των
ποταμών άνέφερεν · ός τελεστής καϊ Επόπτης,
AAIMONSiN. 15
ξίπερ τις άλλος, των δαιμόνιων γεγονώς φαΰμάτων,
ταντα μεν ώς Κωλα y.a\ κατεχρενσμε^να ττεριεΐδέ τε καϊ
έξωμόΰατο, παλινωδίαν δε (ίσας Oj δό/μαΰι προΰέ-
ίλετο τοίς άληϋ'έοι· και ΐψετεροις, α κα'ι έΰπονδα-
ΰμένως παρ’ έμον κατήχιμαι. Πολλά γοΰν ούτος
είπέ τε καϊ έπεΰύφ7]0εν άτοπα και δαιμόνια.
Καί ποτό μου πνϋΌμόνου εϊ τινός εΐΰι δαίμονες
έμπαχλελς, »Καϊ μ άλα,» ϊ] δ’ «ώστε και
<■ ΰπερμαίνειν τούτων ένίονς καϊ ΰκώληκας άπογεν-
» vae&ai τοίς απερμααιν »
Άλλ’ άπιΰτον, ην δ’ εγω, περίττωύιν ένειναι δαί-
μοαι καϊ μόρια ΰπερμογόνα καϊ ζωικά.
Μόρια μέν αύτοΧς» ΐ] δ’ δ'ς, «ονκ όνεΰτι τοι-
»αυτί' περίττωΰΐς δέ τις έ'ξ αυτών έστί"^). Καϊ λέ-
« γοντι πεί&ον μοι. »
Άτάρ, i]v δ’ έγώ, κίνδυνος αύτοΐς καϊ τρόφεσϋ'αι
καΰ^ 7]μ ας.
» Τρέφονται,» ό Μάρκος είπεν, «οι μ^ν δι
κειΰπνοΐίς, ώς το έν άρτηρίαις και έν νεύροις πνεϋ-
•'μα, οι δέ δι υγρότητος' άλλ' ου ΰτόματι^) καϋ^
• ημάς, ά.λλ’ ώοπερ βπόγγοι και όατρακόδερμα, απών-
«τες μεν της περικειμένης υγρότητος ε'ξωϋ'εν, αυ-
»ϋΊς δε Ό λαβοΰααν αύατααιν οπερματικην άπο-
«κρίνοντες. Τοϋτο δέ πάαχουβιν ού πάντες, άλλα
»μόνα τά πρόαυλα τών δαιμόνων γένη, τό τε μι-
»αοφαές καϊ τό υδραιον, καϊ ο'βον έατϊν υποχϋ’ό-
«νιον.»
Πολλά δ’ έατ'ιν, ώ Μάρκε, δαιμόνων γένη; άνη-
ρόμην αυϋΊς.
«Πολλά» η 5' 6'ς, «κ(ά παντοδαττά τάς Ιδέας re

• και τα σώματα, ώς είναι πληρη μεν τον αέρα
«τον τε νπερ&εν ήμών και τον ττερι ημάς, 7τ).ηρη δέ
»γαΐαν και ϋ-άλατταν καϊ τους μνχαιτάτονς καϊ βν-
«βΊονς τόπονς »
Άλλ% εϊ τι μη έπαχβές άπαριβμητέον έκαΰτα'
έφην.
«Έπαχβές» η δ'6'ς, «άττα άπωμοβάμην, ταντα
«διά μνημης άγειν. Πλην ον παραιτητέον, σον κε-
«λενοντος. >>
Οντω δητα είττών, πο7.λά δαιμόνων άπηρί&μηύε
γένη, προστι&έϊς ονόματα τε αυτών καϊ Ιδέας, καϊ
τόπους οίς διατρίβονσι ®).
ΤΙΜ0ΘΕ02.
Τί ουν, ώ Θράϊ, καϊ σ'ε προς ημάς ταντα έπ-

ελβεΐν κωλύει;
ΘΡΑΞ.
Τα μέν κατά μέρος, ώ βέλτιστε, των τηνικάδε
λεχβέντων ούτε τότε μοι κατά λόγον Ο έσπούδαστο,
καϊ ουδέ νυν έπϊ μνημης άγω. Καϊ τί γάρ έμελλον
άποίσεσ&αι κέρδος, ονόματα τε αϊτών καί η
ανλίζεται γένος έκαστον, καϊ οιον Ινδάλλεται, καϊ
τίσι διαλλάττονσιν άλλήλων διαφοραΧς, έκφροντίσας
έχειν; Αιο καϊ ώς έωλα ταντα παρηκα διαρρυή-
σασβαί' έκ πολλών δ' όλίγ’ άττα κατά νουν συν¬
έχω, και τούτων ο άν ζητησης έρωτών άκούση.
τιμοθεο:ς.
Και μην αντυ τούτο ’) ■πQότζQov βούλομαι ye

μαΟ'εΧν'^^, όπόσαι εΐοίν ai δαιμόνων τάξεις.
ΘΡΑΒ.
$
'Έξ κα&ύλου έκεινος είναι των δαιμόνων ύ?.εyε

γένη ονκ οΊδα εϊ γε τοίίς τόποις ΰυνδιαιρών έν
οίς διατρίβουοιν, είτε τω φιλοβώματον είναι δαιμό¬
νων άτταν γένος, είναι δέ και την έ'ξάδα ΰωματι-
κην και έγκόΰμιον έν αντί] γάρ ειΰιν αί <ίωματικαϊ
ττεριΰτάβεις και ό κόΰμος κατ’ αυτήν ΰννέοτη ^)· ήτοι
τω πρώτον είναι τόν άρι&μυν τούτον τρίγωνον ακα-
ληνόν ®)· είναι δε τού μεν Ιΰοπλενρον το Ό'εΐόν τε
καϊ ουράνιον, ως ϊβον ον έαυτω και προς κακίαν
δυοκίνητον, τού δ’ Ισοοκελούς το άνϋ'ρώπινον, ώς
καϋ^ έν ΰφαλλόμενον την προαίρεΰιν, έκ μεταμελείας
δ’ αύ βε7αιούμενον, τού ΰκαληνού δέ το δαιμόνων,
ώς άνιΰον καϊ μη ΰυνεγγίζον ύ/λως τω ούρανώ.
Είτε ούν ούτως ωετ’ έχειν, ε’ίΟ^ ετέρως, έ'ξ
έκεΐνος άπηρί&μησε γένη' καϊ πρώτον μεν, ο τή έπι-
χωρίω φωνή καϊ γλώττη 0 βαρβαρικώς ώνόμαζε Λε-
λωύρων^^, ΰημαίνοντος τού ονόματος το διάπυρον^}’
τούτο δέ περϊ τον ύπερ&εν ημών άέρα περιπολεΧν
τών γάρ περϊ ΰεληνην τόπων, ώς έξ Ιερού τϊ βέ¬
βηλων ”)» άπεληλάαϋαι δαιμόνων πάν δεύτερον
δέ τό περϊ τον προΰεχέΰτατον ήμΐν άέρα πλαζό-
μενον, ο καϊ καλείΰϋ'αι παρά πολλοΐς Ιδίως αέριον
τρίτον δέ έπϊ τούτοις, τό χϋόνων τέταρτον,
2
το νδραΊύν τε καϊ ένάλιον 0’ '^^μ^τον, τη νπο-

χβ'ύνιον -)· ίηχατον δε το μιαο(ραες y.ai δνσαί-
ΰΟΊιτον' είναι δε πά.ντα, ταντα των δαιμόνων γέ-
νη ϋ'εομιΰΐ'ι και άν&ρώποις πο?^εμια' πλην είναι
κα'ι κακόν, φαο'ι, κά/ΐιον το γάρ νδραΐύν τε και νπο-
χϋ’όνιον, ’ότι δε κα'ι το μιΰοφα'ες έαχάτως έττιχαι-
ρέκακα κα'ι όλεΟ'ρια. Ταντα γάρ μη φανταοίαις κα'ι
λογιΰμοΐς τάς ιρυχάς ’έφη κακύνειν, άλλ’ έναά.λόμε-
να καϋ'άπερ των ■Ο'ηρίων τά άγριώτατα τώι/
άνϋ'ρώπων έπιΰπενδειν τον δλεϋ'ρον’ το μεν νδραίοί',
άποττνίγον τονς πλαζομένονς έν νδαβί’ το δ’ νττο-
χΟ’όνιον κα'ι το μιΰοερα'ες, έντύς, ει ανγχωροΰνται,
προχωρονντα των ΰπλάγχνων, κα'ι, οΐς αν τύχη
χαταΰχυντα, κατάγχοντα, κα'ι έπιληπτονς και εκερρο-
wgέργαζόμενα' τούς δ’ αερίους τε κα'ι χ&ονίονς
τέχνη κα'ι περινοία μετιέναι *’) κα'ι έξατταταν τάς των
άνϋ'ρώπων γνοψας, κα'ι προς πά&η κα&έλχειν άτοπα
κα'ι παράνομα.
Πώς δέ, εϊπον έγώ, κα'ι τί ποιονντες ένεργοναι
ταντα; πότερον κατάρχοντες ημών κα'ι, 61 αν βον-
λοιντο καϋ'άπερ ανδράποδα, περιάγοντες;
«Ον κατάρχοντες ημών,» η δ’ ος, d Μάρκος,
“ άλλ’ εις νπόμνηβιν άγοντες. Τώ γάρ έν ημΊν φαν-
«ταατικώ ΰννεγγίζοντες πνενματι, πνεύματα κα'ι αν-
«τοί γε δντες, τούς τών παϋών κα'ι τών ηδονών έν-
«ηχονοι λόγους, ον φωνάς άφιέντες τάς μετά πλη-
<ι γών '*) κα'ι 'ψόφων, άλλ’ άψόφως τούς παρ’ έαν-
«τών ένιέντες λόγους.»
"Απορον, έφην, άνεν φωνών ένιέναι λόγους Ό·
ΔΑΙΜΟΝΩΝ, 10
" ϋνχ Κποοον,» 1] S' 6'ς, «ΐ)?' έχπνο ένΟ'νμψ

ώς ό λίγων, ττύρόωΟ'εν fih’ ών, Ιΰχνροτε-
«Qug δεΊται κρανγνς, άγχοϋ δε γενύμενος, είς το τον
άκονοντος ους ’ψιϋ'νρίζων νττοίρωί'εΐ’ και, εΐ ένην
«αί'τω αννεγγίααι ττνενματι rijg 'φvχ^jg, ovδεvbg αν
»έδει']&ΐ] γοφού, άΏ’ i]v ό κατά βούΐτιαιν λόγος
« άψόφτρ κελεΐ’Ο'Μ ττρδς το δεχόμενον έγγινόμενος,
•Ό φαΰι καν ταΐς ιρυχαίς ταίς έξιονΰαις των ηω-
" μάτων είναι' κα\ γάρ και ταντας άττλιγκτως όμιλεϊν
"ύλλίιλαις Τούτον δε τον τρόπον και δαίμονες
'‘ποιούνται την όμιλίαν λαν&άνοντες, ώς μηΤ όπό^
«&εν ήμΐν έατιν ό πόλεμος βνναίοΟ’άνεβϋ'αι Και
«ον χρη σε περί τούτον διαπορειν , τδ περί τον
• άερα σνμβαΐνον κατά νουν λαβόντα. Κα&άπερ γάρ,
« ά'κτύνος ονσης, οντοσ'ι, χρώματα καϊ μορφάς λαμ-
«βάνων, εις τά πειρνκότα δεχεσ&αι διαδίδωσιν, ώς
«έπ'ι των ένόπτρων όρφν έστιν οντω δη κα'ι τά
«δαιμόνια σώματα παρά της έν αντοΐς φανταστικής
·' ουσίας δεχόμενα -κα'ι σχήματα καϊ χρώματα, καϊ
«όποιας άν αντόϊ βονλωνται μορφάς, είς το Ίμν~
«χικόν καϊ ήμε'τερον πνεύμα ταντα διαπορϋ'μεν-
« ονσι, καϊ πολλά ήμΐν έντενΟεν παρεχονσι πράγματα,
» βονλάς νποτιΌ'ίντες, μορφάς νποδεικννντες, άνακι-
« νοΰντες μνήμας ηδονών, είδωλα παϋ'ών, χλαμά παρ-
«ενοχλονντες έγρψ/ορόσι τε καϊ κα&ενδονσιν, ένίοτε
«δε καϊ τά έν ήμΐν υπογάστρια^') γαργαλισμοΐς έρε-
«ϋ’ίζοντες εις έμμανεΐς καϊ παρανόμους έρωτας
«υποιλήγουσι^^), καϊ μάλιστα ήν γε καϊ τάς έν ήμΐν
«ένχλέρμονς υγρότητας λάβωσι συνεργονς. Άλλ*
'•οντω μέν οντοι, rijv αϊδος υποδύντβς κυνέην %

έπ-ιταράττονσι τάς \ρνχάς ούν τέχν^ καϊ μάλα ΰο-
«φιατικώς’ τά δ’ vXXu δαιμόνων γ^νη ΰοιρυν μι-ν
<1 οίδβν ούδίν ουδέ ραδιονρ/δΐν έττίαταται, χα-
>■ 7.ΐ7τά μέντοι και δεινώς έοτιν είδεχϋ’τ/ και τυν
«χαρωνείον πνεύματος τρόπον ■'’) βλάπτοντα ®).
■> Κα&άπερ γάρ φαο'ι διαφ&είρειν τούτο παν το
«προςπε?^άζον, καν τετράπονν, καν άν&ρωπος, καν
«πτηνόν έΰτι' κατά τον αυτόν δτ; τρόπον καϊ τά
«δνοάντητα ταύτα δαιμόνια λυμαίνεται δεινώς οίς
αν είςπεσόντα τυχΐ] δονουντά τε καϊ σώματα
S
<1 κα'ι ψυχάς, καϊ τάς κατά φύαιν έ'ξεις έκτρέποντα,

«ύστι δ’ ου καϊ προσαπολλύντα πυρϊ καϊ νδατι
<> κ«ί κρημνώ, μι) μόνον άν&ρώπους, αλλά και των
>' ά?ώ/ων ενια ζώων. »
Ύί δε, 7μι, βούλεται τούτοις τυ καϊ τοΐς
άλόγοις έπειςπίπτειν ζώοις; καϊ γάρ καϊ κατά τίιν
Γύργεσαν περϊ χοίρους γεγονύναι τούτο τά
άχραντα διδάσκονβι λόγια ΙΙο7^μια μεν ουν
άν&ρώποις δντα κακούν αυτούς ονδε'ν ύστι θαυ¬
μαστόν τού δε καϊ τοίς ά7ώγοις έπειςπίπτειν ζώοις,
τις ό λόγος;
Καϊ ό Μάρκος, « Ου διά μΊσος,» εΤπεν, «ουδέ
»τώ βού7.εσθαι κακούν, εις ’ένια των ζώων έφ-
«' άλλεται, άλλ’ έψιέμενα ζωώδους θερμότητος. ΤοΧς
V γαρ μνχαιτατοις τόποις συνδιαιτώμενα, ψυχροΧς
>> έσχατως καϊ άνίκμοις ουσι, πολλές πλΐ]ρούται της
«έκεΧθεν έμιμύζεως, ΰφ’ ης πιλούμενα καϊ θλιβύμενα
« νοτεράς έρά καϊ ζωώδους θέρμης Ό' xcî, iv’ άπο-
«λανσ>} ταύτης, καϊ άλόγοις ζώοις ’) ένϋκιιπτ^ι, και

«έπι βαίαν^ία -) κα\ βό&ρονς ΐεται. Τι)ν γάρ
<· του :τνρυς κα'ι την Ίιλιακην, ώς καυύτικάς καΐ ξη-
»ραινονΰας άποΰτρεφεται' την δε των ζιόων, ώς
«ύΰμμετρον και μεϋ'^ νγρότιμος ήδείας ®), άΰπάζε-
«ται, κάϊ μάλιατα την των άνΟ’ρώττων, δ'ΰον και εν-
«κρατον. Είς ονς εΐΰκρινόμενα κλόνον οϋ μετριον
·■ απεργάζεται των πόρων Ο μέν έν οϊς ένίδρνται
«' το πνεύμα το 'ψυχικόν πληρονμενων, και νπο της
«των έν αύτοις αωμάτων παχύτητας ατενονμένον τε
'· καϊ διωϋΌνμένον τον πνεύματος ®)· ού 6νμ-
<■ βαίνει κραδαίνεα&αί τε τά οώματα καϊ τάς ηγε-
« μάνικάς δυνάμεις κακοπραγεΐν, έμπληκτους τε τάς
<< κινηΰεις άποτελείοϋ'αι καϊ πλημμε7^εΧς Καν μεν
« των νποχϋΌνίων ό ένΰκηψας η, κραδαίνει καϊ πε-
»ριφ&είρει *') τον κατεχόμενον, καϊ ψϋ'εγγεται δι
·> αυτόν κα&άπερ ιδίω χρώμενος όργάνιρ τω τον
πάΰχοντος πνεύματι. Εί δέ' τις των λεγομένων
»μιοοεραών έπειΰφρηϋας λάΟΌΐ, πάρεαιν έπάγει καϊ
«' φωνήν έπέχει, καϊ ολως τον άλόντα νεκρω πα-
·' ραπληαιον απεργάζεται' τουτϊ γάρ τό γένος, ώς έν
*<δαίμοσιν έσχατον ον, γεωδέατερόν έστι, 'ψυχρόν τε
«καϊ ξηρόν έβχάτως καλ ό'τορ αν είςπέση λα-
«&όν, πάσαν δύναμιν 'ψυχικήν αμβλύνει καϊ άμαυ-
«ροΐ' αλόγιστον δε ον καϊ πάσης νοερά.ς θεωρίας
«άπολειπόμενον, άλόγω τε διοικούμενον φαντασίφ,
«κα&άπερ των ϋ'ηρίων τά δνσμα&έστερα, ον λόγων
«κατακούει, ούκ έπιτίμησιν δέδοικεν , καϊ διά
«τούτο παρά πολλοΐς ‘Ο εύλόγως άλαλον καϊ κω-
‘22 ΠΕΡΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
• qtbv ^)καλΗται. Και των άλόντων τις ονχ αν αΚ-
• Χως, ά:ταΙλάττοιτο, ei μη τταρά δννάμεως ϋ'είας
« προΰευχη y.a'i νηΰτεία προηγινομενης "
Άλλ’, ω Μάρκε, είττον, ϋτερ’ άττα πεί&ουβιν
ημάς φρονεΐν Ιατρών παιδες, ον δαιμόνων ε'κγονα
τα ττά&η ταντα Ιέγοντες είναι, χυμών δε καϊ αν-
χμών καϊ πνευμάτων μοχϋ'ηρώς Ο έχόντων. Άμέ-
λει εραρμύκοις καϊ διαιτι'ιμαΰΐν, άλλ’ ονκ έπορδαΐς
καϊ καΟ'αρμοΐς ταΰτα -Θ'εραπεύειν αποπειρώνται.
"Κα'ιούδεν ■Θ'ανμαβτόν>' η δ" ος, 6 Μάρκ.ος,
·· ταντα λέγοιεν οίιατροϊ, μΐ/δεν είδότες νπεο την αίοΟ'η-
« αιν, άλλ’ είςμόνα τά αώματα παρακνπτοντες ΤΙλτιν
«Εκείνα καλώς είχεν “) οϊεΰ&αι μοχϋ'ηρών εκγονα
·' χυμών, κάρονς, κώματα, μελαγχολίας, φρενίτιδας,
«ά καϊ πανονοιν έπαντλοϋντες η κενοΰντες η έπι-
%
«πλάττοντες ένϋΌυβιαβμονς δε καϊ μανίας

« καϊ κατοχάς, έν οϊς ό μεν άλονς ονδέν έατιν οΐός
«τε ένεργεΐν οΰτε κατά νουν καϊ λόγον, ούτε
” κατά φανταοίαν καϊ αϊσ&ηΰΐν, ί'τερον δε' έατι το
* ο κινούν καϊ άγον, λόγον τε άπερ ό λΐ]φϋ’ε'ις ονκ
« οιδε καί τι τών μελλόντων όατιν δ'τε προαγορενον
«πώς άν ταΰτα φώμεν νλης πλημμελείς κινηΰεις;»
ΤΙΜΟΘΕΟΝ.
Τι ουν, ωΘραξ; ταΰτα λεγοντι τώ Μαρκω καϊ
αυτός βυνφδεις
ΘΓΜΞ.
Πάνυ μεν ουν, ΤιμόΟ'εε' πώς γάρ οϋ; μεμνημε-
νος έκείνων ά περϊ δαιμονώντων τά ϋ'εΊα διεξει-
ϋιν ') cvccyyeXia, καϊ ο ΐτίρ'ι ^ ')τ6ν ΚορίιΌιον yeyovev

ανδρα, Πανλον κελίύβαντος ^), όπόοα τε τοΐς πατέρων
δελτοις έμψέρεται περ\ αύτών ττολλά και ϋαυμά-
ϋια, προΰέτι δε και ών αύτδς έττόπτης τε κα'ι αύτψ
κοος iv ‘Ελασώνι yiyova ®). Κατά τούτον }'άρ
άνηρ τις, ivερyovμεvoς δαίμονί τω, πολλά μεν καϊ
άλλα Ο χρϊίαμολογών άπεψοίβαζεν, ούκ όλίyά δέ
και περί έμοϋ πρorιyόρεvε. ΓΙληϋος yάρ ποτέ των
τελούμενων παρ’ αύτω ΰνΰτησας, »'Ιστε, ω παρόν-
X τες, >> εφη <■ ϊοτε μείΛειν άνδρα καδ’ ν,μών έκ-
«πεμφϋ'ι'ΐαεσδ'αι, παρ’ ού διωχϋ'ήΰεται τά της έμης
<1 ϋ'ρηΰκείας καϊ τά της λατρείας εκπομπενϋ'ηβεται ^).
« Τοντω δε ‘°) μετά πολλών καϊ αύτδς άλω σιμός
*· δύομαι. ΊΊλην βονλομένορ με δεσμώτην μετά πείραν
« πολλην είς το Βυζάντιον άyayεϊv ονκ έζέσται οι
'•καν πολϊ,άκις κάμη. » Ταντα προϋλε}'ε, μηδέπω
μου μηδ'ε τάς παρά το Βυζάντιον παρελϋ'όντος
κώμας. 'Ύπάyρaφε δέ μου καϊ το σχήμα καϊ τι]ν
άναβο?.ην **) καϊ αυτό μου το επιτήδευμα. Καϊ
πολλοϊ φοιτώντες έκειϋ’εν ταϋτα άπηyyελλov
Όψέ δ’ αυτόν iyώ κατασχών, ήρόμην όπό&εν το
προ?^ε^ειν αύτω περιyέyovεv. Μη ϋ'έλων δ’ έ'ξεvεy-
κεΧν τό απόρρητον, δ'μως, την λακωνικήν πεπον-
δ-ώς άvάyκηv τάληϋες έξεΧπεν. Τελεσ&ηναι μεν
yάρ τά δαιμόνιαέρya παρά τίνος άλητου'^^') yii-
βυος ’έφη' δ'ς με νύκτωρ εις ορος άπayayώv,
i*· καί τίνος βοτάνης μετασχεΐν κε7^εύσας, έμ-
• πτύσας τέ μου τω στόματι καϊ iyχρίσματά τινα
«περιχρίσας τώ όιρδαλμώ παρέαχεν όρ^ν δαιμο-
• νίων ττλΐιϋΌς· έξ ών οΐον κόραχός τίνος ^οθόμην

«έπιπτάντος ’) κσΧ τον στόματος νποδύντος ί'νδον.
»Έξ ixsivov de κα'ι εις δενρό μοι προλίγειν επί^ρχε-
»ται περϊ ών άν καΐ οπότε βον?,ηται '^3 τό κι-
«νουν. Κατά τάς στανρωσίμους των ίιμερών καϊ
«αυτήν την παρ’ νμΐν σεπτήν Άνάστασιν, ονδ'εν,
« ονδ’ άν ποΏΛ προβ'υμώμαι, προηχεΧν έβ-έλει »
Ί'αΰτ’ άπηχγελλευ ®). ’Κπε'ι δ’ αυτόν τις των έφε-
πομένων έμοϊ κατά κόρρης πέπαικεν «Συ μεν "
είπεν, » ούκ εις μακράν άντϊ μιας μάστιγος άπο?^/^»]'
»πλείονς ‘°)· σύ δε'» στραφε'ις προς έμε, »μεγάλων
>^έν χρω συμφορών γενηση ^‘)· Χολ« γάρ σοι δει-
«νώς τά δαιμόνια παραλύοντι τάς αυτών λα-
«τρείας. Άμέλει τοι κα'ι χαϊ^επούς έπιρράψουσι
η κα'ι βαρείς κίνδυνους, ονς ονκ άν διαφεύξεσ&αι δν-
« νηϋ'είης ε'ι μη τις σε δύναμις κρείττων η κατά
H δαίμονας άπ’ αυτών έξε'λη
Ταϋτά μοι τό κά&αρμα κα&άπερ άπό τρίπο¬
δος χρησμοδοτούν άπεφοίβαζεν Πάντα γάρ
έγίνετο κα'ι άπέβαινεν’ έμοί τε ολίγον ε'δει συνα-
πολέσϋ'αι, κινδύνων άπηντηκότων ό'τι πολλών,
ών με παραδόξως ό ^ωτηρ άφηρπασεν. Τις ουν
έκεΐνον τον χρησμόν ύωρακώς, ώσπερ μαγάδα
τοΧς ένηχοΰσι δαιμονίοις γενόμενον ^°), έρεΧ τάς μα¬
νίας πάσας ύλης είναι πλημμελείς κινήσεις, άλλα
μη πάϋ'η τραγικά δαιμόνων;
. τιμοθεο:ς.
Ονδλν καινόν ώ Θραξ, ε'ι ταΰτα παΧδες 'ια¬
τρών φρονοϋσι, όπόσοι μηδέν τοιοντον συνεωράκασι.
Κάμόϊ ;'άρ οί'ιτω πρότερον έπ{ιει φρονειν, μέχρις ον

μοι οννέπεΰεν ΙδεΊν τι, τερατώδες άτεχνώς χα'ι άλλό-
χοτον, ο' ΰοι νϋν ονχ αχαιρόν ’) έΰτι διηγ'ηΰαο&αι.
Πάντως δ’ άν ού 'ψευοαίμιρ άνηρ πρεΰβνττις, εις
τοϋτο ττεριβτι'ιαας έμαυτον το τριβώνιον ^).
Έτνγχανέ μοι πρεΰβύτερος αδελφός, ος γυναιχϊ
avvijv ^), τάλλα μεν αώφρονι, δνατόχω δε λίαν χα'ι
νόθους έξαλλαττομενι] παντοδαττάς. Αύττι λεχώ
ποτέ γενομενΐ], πονηρως είχε, χα'ι έΰχάτως παρε-
χοπτε, τόν τε χιτώνα περιρρηγννΰα βάρβαρόν
τινα γλώαααν έπετρόχαζεν άλαλάζονβα. Κα'ι ή
γλώΰοα τοΐς Ο παρατυχοΰβιν ονχ έπίδηλος ην.
Άμέλει χα'ι πάντες έν απορία περιειΰτιμεΰαν ούχ
εχοντες έν άμηχάνω καχώ τοσοντω δράοειν ονδέν.
Γνναΐχες δε' τινες (χα'ι γάρ εΐϋι γένος ενρετιχόν
και προς τό ΰνμπίπτον άνυβιμώτατον') άγονΰιν άν-
δρα ξένον αναφαλαντίαν ακριβώς πρεσβύτην,
ρυΰοόν τό δέρμα και διακεκαυμένον ές τό με-
λάντατον ός, γυμνόν έΰπαομένος Ό ξίφος, άγχοΰ
παραοτας της κ?ΰνης, δό οργής την νοσούσαν εΤχεν,
καί, κατά την έπιχώριον αντώ γλώσσαν 'Αρ¬
μενίων γάρ ην'), πολλά ε'ις ταύτην άφύβριζεν. Ή
δε κα'ι αύτη κατ’ αυτήν αντώ την γ7ιώσσαν ημείβετο.
*
Κα'ι τό μεν πρώτον άπεϋ'ρασύνετό τε κα'ι της κλί¬

νης άφορμώσα φύ.ονείχως ειχεν ως δ’ ό βάρβαρος
έπίπλεον τοΐς άφορκισμοΐς έχρητο, χα'ι, οΙα μελαγ-
χολών, κεκραγώς ήπειλεΐτο παίειν, ένταΰϋα τό
γύναιον συστα'λέν νπότρομόν τε έγίνετο, κα'ι ταπεινά
φ&εγγόμενον εις ύπνον χατέδαρϋ'εν. Ήμεΐς δε τε-
ϋ-ηπότες Ο ονκ^ δ'τι μεμι'ινοί τούτο γάρ όρω-

μεν πανταχοϋ ανμβαΧνον’ άΏ’ δ'τι κατ Αρμενίους
έψϋ'έγγετο, γυνή μηδέποτε μηδ' εις o\piv άφιγ-
με'νη τούτοις, μηδε Ό'αλάμου ®) και κερκίδος εΐ-
δυΧα πλέον ούδέν ®). ^ωφρονηβαβα ουν Oj
ϋ'όμην τί πεπόνϋ’ει καλ εϊ τι τοΊς γινομένοις πα-
ρηκολου&ηκεν. Η δέ δαιμόνων εφη φάαμα οκιοει-
δες κα'ι γυναικϊ προοεμφερες ®), ηνεμο^μένας ’έχον
τάς κόμας έπιόν Ιδεΐν επ' έμέ δείοαΰα δέ,
πρηνης έμπεΟεΧν τη κΛινη' το δ’ έντεϋϋ’εν των
γινομένων γινώβκειν ούδέν ούδ' έπαιΰθάνεσ&αι
Ή μέν ουν ούτως είπε, και άπηλλάττετο'
έμέ δέ το άπο τοΰδε δεΰμός τις απορίας έχει δια-
πορούμενον πώς το τη γυναικϊ παρενοχληααν δαι¬
μόνων έωρατο ■Ο'ηλυ. ΚαΙ γάρ έπιεικώς έοτιν άπο¬
ρον, ει δαιμόνων τά μέν έοτιν άρρενα, τά δέ ϋτ'ι-
λεα κα&άπερ τα γηγενη '«^όι ϋνητά των ζώων
δεύτερον δέ πώς τη τών Αρμενίων έχρητο γλώτ-
τη. Πολύ γάρ καν τούτιο το πρόοαντες, ει δαιμό¬
νων οι μέν έλληνίοιν, οί δέ χαλδαϊκαΧς, άλλοι δέ
Περοών τε καϊ ^ύρων άποχρώνται ταΧς γλώτ-
ταις’ έτι δέ πώς προς τάς άπειλάς του γόητος ΰπε-
οτέλλετο '°) καϊ τό ζίφος δεδίει άνατεινόμενον
Τί γάρ άν καϊ πά&οι διά ζίφους δαίμων, άτε-
κτός^^) τε καϊ άφ&αρτος ών; Ταϋτά με πάνυ δια-
ταράττει καϊ ϋΌρυβει καί μοι δεϊ τίνος έπϊ τού-
τοις παραμυΟ'ίας, ijv ηγούμαι σε μάλλον ικανόν
παρέζειν, άτε καϊ τάς τών παλαιών ζυνηρηκότα
δόξας, καϊ πολλην ιστορίαν συνειληφότα.
ΘΡΑΞ.
Βονλοίμην άν, ω Τιμόϋ'εε, λόγονζ άττοδονναι
V ^
7τεο\ ών πυνϋ'άν]]' πλιμ· δεδια μι) δό'ξαιμεν ’) περιτ¬

τοί y.ai αμφω' ΰύ μεν, α μηδε'ις έξήταΰε^) ονζιμών
έγώ δε, ταϋτα 7.έγειν άττοπειρώμενος ·’) α έχρην έν
ΰ.ΎΟρρι'ιτω περιορι/.ν, α?ιλως τε είδώς' χα'ι τά τοιαϋτα
τοΊς πολλοΐς εύδιάβολα. Πλιιν, έπε'ι, κατά τον Αν¬
τίγονον προοι'μει ιρίλοις irpi^vai μηδε τά ρ(}-
στα μόνον, αλ?ό εα{Ρ οττη ®) καί τι των δνΰχερών,
πειράοομαι καΐ αυτός τον δεαμόν ΰοι λνααι, δια-
μαΰοώμενος των παρά Μάρκον λόγων τάς άφορμάς.
'Έφη γάρ Εκείνος μιιδέν δαιμόνων γένος άρΰεν
ΐ) ϋ’ϊά.ν κατά φύσιν είναι ^)· ανν&έτων γάρ τά τοι-
αΰτα πά&ιγ απλά, δε τά δαιμόνια ΰώματα’ εύάγωγα
δέ γε ®) οντα και εύκαμπΐ], προς πάντα αχηματι-
,ΰμόν ειΰιν εύφνά. Κα&άπερ', γάρ καϊ τάς νεφέλας
όραν έατιν, ότέ μεν άν&ρώπων, ότε δέ άρκτων, ότέ
δέ δρακόντων, ΐ] τινών ετέρων άποτελούοας ΰχΐ]-
ματιαμούς ’°)· οΰτω διι και τά δαιμόνια βώματα.
]Ί7.ην ‘Ο ταΧς μέν παρά των έξω&εν πνευμάτων κι-
νονμέναις οί πολνειδεΐς άποτεϊωϋνται βχηματιαμοί'
δαίμοΰι δέ, παρά τΐις έν αύτοϊς προαιρέβεως προς
οΐον άν αυτοί βούλοιντο των αωμάτων μεταγο-
μένων, κα'ι νυν μέν εις όγκον ίίττω ΰυατελλομένων,
νϋν δέ αν εις μεΐζον μήκος έκτεινομένων, ώς έπΙ των
τ^ς γτ/ς έντέρων όρώμεν γινόμενον διά το της
ούοίας μαλακόν κα'ι εύάγωγον Ού μόνον δέ κατά
μέγε&ος ΰπαλ?Μττεται, άλλά κα'ι κατά ΰχημα κα'ι
χρώμα πολυειδώς (πρός αμφω γάρ έΰτι τό ΰώμα τό
28 IlEPI ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
δαιμόνων ενφνέςΤ ώς μεν ενειχτον ‘), είς βϊδι] όχη-
μάτων μετατυπούμενον ώς δ" αερώδες, χρωμάτων
δν δεκτικόν παντοίων ώΰπερ ά-ήρ. 'AXV άηρ μεν
’έξωϋ'έν ποϋ’εν χρώνννταί' τοντϊ δε τό σώμα παρά
της έν αντώ φανταστικής Ενέργειας, προΐσχουσης εις
αυτό τά χρωμάτων εϊδη. Κα&ά.περ γάρ ημών φο-
βη&ε'ντων ωχρός είλε παρειάς ^), κα'ι αιδεσϋ’έντων
αν&ις έρύϋημα, της ψνχης, δ'τε τοίως η τοίως
διάκεΐται, προΐσχούσης εις τό σώμα τά τοιαντα πά-
ϋ’η’ κατά ταντά δη και τά περί τούς δαίμονας
δει νομίζειν. ’Ένδο&εν γάρ καϊ προς τά σφ^τερα
σώματα διαπέμπονσι τά χρωμάτων εϊδη ^). ζ/ιό καϊ
Σκαστός γε αυτών τό τε σώμα προς ο άν αίροΐτο
σχήμα μετατυπώσας και χρώματός τίνος είδος προς
τό τον σώματος έξανίσχων πέρας, ποτέ μεν ώς άνηρ
έμφανίζεται, ποτέ δ^ πρός “) γυναίου μεταβάλλει
μορφήν, ώς λε'ων τε ϋ'νμοϋται καϊ ώς πάρδαλις άλ-
λεται, καϊ σΰς ώσπερ ”) άγριος έφορμψ καν αντώ
ποτε δόξη, καϊ πρός άσκοΰ μεταπίπτει σχήμα'
καϊ ώς κννάριον ’ύσϋ'’ ο'πη προσηννζόμενον 'έδο^ε.
«
Καλ πάσας ταύτας τάς μορφάς άμείβων, ονδεμίαν

τούτων ε'μμονον ‘έχει. Ον γάρ έστι στερρόν τό σώμα
τοντϊ τό δαιμόνων, ώστε στέγειν έν ε'αντώ τά λΐ]-
φϋ'έντα εϊδη' άΧλ' ο σνμβαίνειν φιλεΐ tV άέ-
ρος φέρε καϊ νδατος, καν χρώμα έγχέης, καν σχήμα
έγγρά'ψης ενϋέως ^0 διαχείται καϊ διαλύεται'
τούτο δη τό πά&ος καϊ έπϊ δαιμόνων όρφν έστί.
Καϊ γάρ καϊ έπϊ τούτων διολισθαίνει 'καϊ χρώμα
καϊ σχήμα καϊ είδος ότωΰν τών οντων.
Ταϋτα, Τιμό&εε, Μάρκος, ώς έμε εϊκαΰαι, ττι-
xtccvdig διειλε. Καί οε το «;τό τοΰδε μΐ]δεϊς ταρατ-
Γί'τω λό/ος, ώς δαίμοΰιν ένονοης τί/ς κατά το αρρεν
καϊ ϋ-ηλυ διαφοράς· ταντα γάρ έν τοντοις μέχρι
τον φαίνεοΟ'αΐ' μόνιμον δε καϊ καθ'’ ί-^ιν τούτων
ονδεν έν αντοΧς έοτι. /Κό καΧ το τΐ} λεχοΐ παρεν-
οχληΰαν δαιμόνιον, εΐ γνναιξιν έμφερές ώράτο,
μη τοιοΰτον είναι και καθ'" ^ζιν οϊον ^), μόνον δέ
ΰχημα γυναίου προβάλλεο&αι.
ΤΙΜΟΘΕΟΧΞ.
Πώς δε, ώ Θραξ, ονκ άλλοτε προς άλλο καϊ

άλλο ΰχημα μεταχωρεΐ, καϋ'άπερ οί άλλοι δαίμονες,
άλλα τοιοΰτον ές άεϊ όράται; καϊ γάρ πολλών κατ-
ακούΰας εχω, χληλύμορφον πάοαις ταίς λεχοΐς
όράΰϋ'αι.
ΘΡΑΞ.
Καϊ τούτον, Τιμό&εε^ την αιτίαν ό Μάρκος

ονκ άπίϋ'ανον άποδέδωκεν ’Έφη γάρ μη πάντας
δαίμονας δννάμεως καϊ βονληΰεως της αυτής μετέ-
χειν, άλλ’ είναι πολλην αυτών καν τούτω παραλλα¬
γήν άλογον γάρ ’έχειν ώς έπϊ τών ■β'νητών καϊ ΰνν-
ϋ-έτων ζώων Ώς γάρ έν τούτοις, άν&ρωπος μεν,
μετέχων δννάμεως νοεράς τε καϊ ’έμφρονος, ’έτι τε
καϊ την φανταατικην όλικωτέραν ’έχει ®), προς πάν¬
τα σχεδόν ίξηπλωμένην τά αίσϋ'ητά, τά τε κατ’ ου¬
ρανόν καϊ ο'οα περϊ γην τε καϊ έπϊ γΐ,ς· ϊππος δέ
καϊ βοΰς καϊ τά τούτοις όμόατοιχα, μερικωτέραν κα'ι
πρυς ί'ηα των ψανταΰτών ένεργον(>αν, τά ΰύννομίΐ
καϊ τι)ν φάτνην και τους κνηπαμίνονς γινώπκονΰαν *)·
έμττίδες δε κα'ι μνίαι ') κα'ι οκώληκες άπ^ευτενωμενην
^χονΟί ταντην και άδιύοϋ'ηωτον, μι'/τε ηπι]ν ε'ιδότΟ'^
έκάατον ■’) τούτων μς εξελύλι Ο'εν, μήτε τότ^ον οΐ ττο-
ρεύεται κα'ι ον δει προςάγειν, μίαν δε μόνον εχον-
τος ψανταοίαν της τροφής' οντω δη κα'ι ^ερ'ι τα
των δαιμόνων πολνχεύμονα φύλα Κα'ι γάρ κάν
τοντοις οί μεν εμπύριοι 'κα'ι αέριοι, ττολνΰχεδη κε-
κτημενοι την φαντασίαν, προς ό' ποτέ είδος φαν¬
ταστικόν αίροννται, προς τοντο εαυτούς μορφονσιν
υπεναντίως δh τοντοις τό μισοφαες ί'χει γένος' πάνν
γάρ περ'ι τό φανταστικόν άπεστένωται κ/ιό 'κα'ι
μορφάς ονκ αμείβει πλείονς ®), άτε μηδ" ’έχον είδη
φαντασμάτων' πλείω, μηδε τό σώμα 'κεκτημε'νον εν-
πετες κα'ι παλίμβολον ‘ΎδραΊοι δέ 'κα'ι χ&όνιοι,
των ειρημε'νων μέσοι τνγχάνοντες, δυνανται μεν
μορφάς έ'ξαλλάττειν πλείονς, πλην αίς ποτέ χαίρονσι,
τανταις ως έπίπαν έμμένονσιν. "Οσοι μέν γάρ “)
έν νγρόϊς βιονσι 'κα'ι την μαΛ&ακωτέραν στέργουσιν
αγωγήν, ορνισΐ τε κα'ι γνναιξ'ιν έμφερεΊς έαντονς
ποιοϋσι Ό’ διό κα'ι Ναίδας τούτους ·κα'ι Νηρη'ίδας
τε 'κα'ι Αρνάδας ιληλυκώς ·καλοΰσιν 'Ρόλληνων παΐ-
δες. "Οσοι δε τόποις ένδιατρίβουσιν ανχμηροΊς
υπόξηρά τε τά σώματα εχονσιν, οΐονς τούς όιωσκε-
λεΐς φασιν είναι εις άνδρας ουτοι σχηματίζον-
σιν έαντονς' ’έστι δ^ ότε κα'ι κυσ'ι 'κα'ι λέονσι 'κα'ι τοίς
άλλοις όμοιοννται ζώοις, έν 6'σοις η&ος αρρενωπόν
έΰτιν. Ονδεν ουν άπορον ε'ι κα'ι τό ταΧς λεχοίς έν-
aySiiTTov δαψόνιον ϋ’ηλνμοργον όραται, μάχλον ον
κάΙ νγρότηΰιν ύκαϋ'άρτοις χαίρον ’)' 7^'Q
ρισμένω βίω κ.ατάλλ7]λον μορφι/ν υποδύεται.
Το δε κατ' 'Αρμενίους φΟ’εγγεύϋ'αι Μάρκος μεν ονκ
έΰάφηΰεν ον γάρ ύζητιμαι παρ’, ί^μών οΊμαι δ’ειναι
τούτο και ύντεν&εν δη?Μν, οτι γλώτταν μεν ιδίαν δαι¬
μόνων εΓ[^ενρείν ονκ ’έΰται, καν εβραϊκι]ν τις ε’ΐπιι ^),
καν έλλ7]νίδα, καν αύραν, καν τιν άλλην βάρβα¬
ρον. Τί γάρ ΐ-δει φωνής τοΐς άνεν φωνής όμιλον-
αιν, ώς και πρόσϋ'εν εΐπον; Έπε'ι δε, κα&άπερ
4ν άγγέλοις ϋ'εοϋ Ο έτεροις έ'τεροι προεατηκααιν ®),
οϋτω και δαίμονες έν ’έϋΊ'εαιν 'άλλοι άλλοις ανμπαρ-
εδρενονΰιν ®), εκαοτοι τάς έκάβτων ύξαακοναι γλώτ-
τας' έφ’ ω καϊ 'τούτοις οι μεν παρ’ "Κλληαιν
έχρηΰμώδονν ήρω'ίκώς οί δε παρά Χαλδαίοις τάς
κλι'ιαεις ειχον τη Χαλδαίων γλωττη· ώςπερ και παρ’
Α'ιγντττίοις τάς προςεγγίαεις α'ιγνπτίαις έποιονντο
φωναΐς. Κα'ι δή κα'ι τά παρ’ Άρμενίοις δαιμόνια,
καν άλλαχόβε άπιόντα τύχη τη τούτων γλώττη
ώςπερ ι&αγενεΤ ’Ό κα'ι αύτά προοχρώνται
ΤΙΜΟΘΕΟύΣ.
\
ΕΙεν, ώ Θραξ. Άλλα τάς άπειλάς κα'ι το ξί¬

φος τί παϋ'όντα δ7διε ’®),· τί γάρ οΙόμενα πείαεα&αι
παρ’ αυτών, νποατέλλεται κα'ι άφίαταται;
ΘΡΆΒ.
Ον αοι μόνο), ώ ‘0 Τιμόθεε, περ'ι τούτων νυν

άπορεΐν έπηλϋ’εν' αλλά πρότερον κάμο'ι προς Μάρ-
χον 'ήττόρηται. Και 6'ς μοι τό άπορον έ^ιοψενος 0»

πάντα μεν 'έφΐ] τα δαιμόνια φϋλα ϋ'ράσονς /.α'ι δει¬
λίας 'έμπλεα είναι, πλέον δε δι) των άλλων τα πρόα-
νλα » Τά, μεν γάρ ά,έρια περίνοιαν '/.εκτημένα
« πλείΰτην, άν έπιτιμα τις, τον γονν έπιτιμώντα
«διακρίνειν οίδε, και των ένοχλουμένων ούκ ά.παλ-
<■ λά.ττεται άλλως ει μη οντος όΰιός τε εϊη τά
οπρός ϋ'εόν και όνομα τοϋ ϋ'εον Λόγον τό ι^ρικτόν
^Λπάδοι ΰύν δυνάμει χλεια. Ταϋτα δε δηλαδι]
« τα πρόσυλα, δεδιότα την είς τάς ά.βνΰΰονς καί την
«εις τούς νποχϋΌνίους τόπους αποπομπήν, 'έτι τε
«roi)g ά.γγελους τούς εις αυτούς άποπεμπόντας,
« οπότε τις άπειλοίη 0 τούτοις την εις έκείνους τούς
«' τόπους απαγωγήν καί τάς των εις τούτο τεταγμέ-
<' νων αγγέλων ®) έπιλέγοι κλήΰεις, δέδιε καί τα-
^ράττεται λίαν. Ύπ' άνοιας γάρ ουδέ τον άπει-
«λονντα δύναται διακρίνειν. Άλλα καν γρανς τις
«εϊη, καν άγέρωχόν τι γερόντων ‘°) ταντας βχεδιά-
« ζον τάς άπειλάς, δέος αυτά 7.αμβύνει καί άπα7.λάτ-
« τεται πολ)<.άκις, ώς ταϋτα δυναμένων των άπειλονν-
«των είς τέλος έξενεγκειν ούτως έΰτϊ περιδεή τε καί
<* αδιάκριτα. Λ ιό και ραΰτα χειροΰται τόϊς περιττώ-
» μαΰι, λέγω δη οιέλοις καί όνυξι καί Ό'ριξί *’)> ^αρά
« τοϋ μιαροϋ των γοητων γένους, καί μολνβδω καί
« κηρω καί λεπτίί προςδε&έντα μίτω διά των ά&ε-
»μίτων άφορκισμών, πάχλη τραγικά κατεργάζονται.»
Τί ονν τοιούτους όντας αυτούς ού τε καί
πολλοί των άλλων έαέβεΰΟ'ε; έίπον έγω' δέον της
αυτών ά^ρανείας περιφρονεΐν.
Ovy. έγώ 0·» ϊ] δ’ δς, ό Μάρκος, «ονδ’
« άλλος, οΐΐμαι, δ'τω και μβτρίως μέτεοτι νον, τοΧς
»(παρά.τοίς προΰανεχει^') τοι'τοις' γόητες δε μάλλον
«και άττοερρά.δες άνδρες τα.ΰτα μειλίβοονται'11-
«μών δε ο'αοι των ά&εμίτων ‘έργων άντείχοντο
>< Ο'ερα.πενοντες ημεν μά.λιατα τώ άέρια καΐ ταΐς
«εις αΛ'τά &νσίαις άπΐ]νχυμε&α παρείΰψρϊ]σαί τι
« δαιμόνιοι’ νττοχϋ'ύνιον. Ei γάρ έτνχέ τι τοιοντον
« παραδνεν^), πρδς τυ δεΧμα έμποιεΧν, καϊ λίϋΌΐς κα-
« ταλενον ψκ ‘Ιδιον γάρ των νττοχ&ονίων τούτο,
«καταλενειν τους προΰτνχύντας βολαΧς ά,δρανέσι
«ΰφόδρα. Jia τοντο καϊ την έντευξιν τούτων άττο-
« τρεττύμε&α. »
‘Αλλά τι γε, ’έφην ”), της περϊ τα αέρια λατρείας
άηώναβϋ'ε ;
» Ονδεν ονδε τούτων, » είττεν, « ω γενναίε
«χρηατόν, δ'τι καϊ τά τούτων ττεριαυτολογία καλ
«τύιρος, άτταΛη τε καϊ ιραντααία διάκενος. Αφι-
« κνοννται μεν γάρ άπ αύτών έττϊ τούς Ό'ρηοκεύοντας
«ανγαϊ πυρώδεις ο'ιαι δη τινες ai των διαττύν-
«το^ν νποδρομαϊ άς ύλεοπτίας οί μεμηνότες ά^ι-
“ οναι καλείν ούδεν έχούΰας άληϋ'ές, ούδ’ έοτη-
«κδς ουδέ βέβαιον (τί γάρ έν δαίμοσιν έζοφωμένοις
«οναι ιροηοειδ^ς;')’ άλλά παίγνια τούτων ονσας, οΙα
«τά έν ταΧς των ομμάτων παραγωγαΧς η τ«
«περϊ των καλούμενοι ϋανματοποιών έπ' έξαπάτη
«τώ))! όροη'τοιν γινόμενα Καϊ τανϋ'’ ό δειλαΧος
« έγώ προ πολλον ιρωράοας, καϊ τούτου μελετών άπο-
«(ίτηαεοιί'αι τον ϋρηοκεύματος, ο'μως έως τονδε κατ-
3
«ΐιχύμην γοητενδ-άς, καί μοι σώος δλε&ρος ην ΰν %
«€1 μη σύ μοι της άλη&οϋς έξηχηοω τρίβον, κα&ά-
«ττερ πυρσός έπΙ ϋ-αλαττίας σκοτομηνης αναφανείς
Ταντ’ είπών, ο Μάρκος δάκρυσι τας παρειάς
κατηόνιζεν ®). Έγώ δε αυτόν ανακτώμενος, Πεν-·
■δεΐν μεν έ'ξέσται σοι καΐ μετεπειτα, εψην νυν δε
ώρα πανηγυρίζειν σοι τα σωτήρια *), κα\ ϋ-εω χά-
ριν ειδέναι παρ' ού και 'ψυχή και νους όλε&ρίων
άπαλλάττεται. Τούτο 0 μοι μα&είν βον?.ο-
μ^νφ ερράσον, εί τά δαιμόνια σώματα οΐά τέ έστι
«πληττεσϋ'αι.
«Πλήττεται,» ό Μάρκος εϊπεν, «ώς κα'ι όδυ-
» νάσδαι στερεάς έπενειχϋ’είσης έν χρώ.»
Άλλα πώς, ’έφην, πνεύματα όντα, καΐ μηδέ στε¬
ρεά μηδε σύνϋ'ετα; καί τοι τών συνϋ'έτων η αϊσ&ησις.
Και ος Θαυμάζω εϊπεν, »δ'τι σοι τούτο
οηγνόηται, τό μηδ" έηΧ τινοσοΰν μΰν η νεΰρον
ο^εϊναι τό αίσΟ'ανόμενον, άλλα τό έν τούτοις ένυπ-
« άρχον πνεύμα. /Ιιό καν δ'λίβηται τό νεΰρον, καν
•^ψύχηται, καν άλλο όποιον δή τι πάδη του πνεύ-
«ματος εις τό πνεύμα πεμπομένου την οδύνην είναι'
« καδ’ έαυτό χάρ ούκ αν όδυνωτο τό σύνδ'ετον,
«αλλά τό μετε'χον τού πνεύματος’ έπε'ι παραλελυμέ-
« νον η νεκρωδ'έν άνεπαίσδητύν έστι, τοϋ πνεύματος
«γυμνωδέν. Κα'ι τό δαιμόνιου άρα, πνεύμα δί' ιύλου
«όν κατά φύσιν αίσδητικόν, κατά παν έαυτού μέ-
" ρος αμέσως όρφ τε κα'ι ακούει κα'ι τά της άφης
■' υπομένει πάδη, κα'ι διαιρούμενον όδυνάται, κα-
»τά τών σωμάτων τά στερεά’ ταύτη τούτων διενεγ-
• y.ov, υτι τά μεν αΧλα των διαιρε&βντων *) μόλις
»ΐ] ονδαμώς οΐί.οΐται, τυ δε διαιοονμενον εν&ύς
<^ονμψΐ'εται αν, κα&άπεη άε'ρος ι] καϊ ϋδατος μό-
«ρια μεταξύ τίνος έμπίπτοντος στερεόν !^λλ’
’« εΐ και &αττον ί] λυ/ος τοντί το πνενμα σνμιρνε-
«ται, πλί]ν άνιαται κατ’ αντυ το γίνεσ&αι την διαί-
»ρεσιν. /Jio καϊ τάς άκμάς των ΰιδηρίων δεδοικε
«κα'ι ττεφύβηται. Καϊ τοντ είδύτες οΐ τονς άττοτρο-
«ττιασμονς τεχναζυμενοι, βελόνας η μαχαίρας ®),
<> αν ^ μι) προοπελάζειν έίλε^ωσι, κατ’ όρ&άς ίβτώσι,
«καϊ άλλ’ άττα έπιτηδενονσιν, ι) ταΐς αντιτταϋ'είαις
« έκτροπιάζοντες, ι) ταίς σνμπαΟ’είαις μειλίσβοντες ®).»
Ταντα ττερϊ τούτων, ώς έμοϊ δοκεϊ, ττιϋ’ανώς
εξηγείτο ό Μάρκος.
τιμοθεο:ς.
’Έιρί] δε σοι καϊ τοντο, ώ Θρ^ξ, εΐ ττρόγνωσιν
το δαιμόνων εχει γένος;
ΘΡΑΞ.
ΊΊρόγνωϋιν μϊ-ν είπεν ϊ-χειν, πλην οντε την
αιτιώδη καϊ νοεράν, οντε την έπιβτημονικην, την
συμβολικήν δε μόνον **)· διό καϊ διαπίπτειν ώς τά
ιχολλά.' μά.λιστα δε την πρύγνωσιν Ισχνήν *-) τούς
προσύ?.ονς εχειν, αμελεί καϊ ύλη-ίλενειν ώς ήκιστα η
ώς έλάχιστα
τιμοθεο:ς.
’Ένεστιν ονν κα'ι ^ερϊ της έν αντοΐς ττρο-

γνώσεως διε?.εΐν;
3*
36 ΤΙ ΠΕΡΙ "δαιμονών
ΘΡΑΞ. ι
Αιδΐλον αν, εϊ μοι λεγειν ό καιρός τταοεΧχεν ’)*

νυν δε, aXV ώρα οίκαδε άπιώ’αι. Κα\ γώρ όρας ώς
ό ΐτερϊ ί]μάς άι)ρ ανννεερτις έβτι κα'ι ώδίνων ΰμβρον.
Κίνδυνος ουν έατιν νπαι&ρίονς ένϋ'αδί παρακαϋ''η-'
μένους διαβραχ'ηΰεσϋ'αι.
τιμοθεο:ς.
Γ ^ ΟΙον, ώ έταΧρε, ποιείς, εκκρεμή τον λόγον ’έτι

καταλιπών ^),·}
ΘΡΑ^. t
Μη αχ^ον, φίλτατε ανδρών' &εοΰ γάρ παρε-

χοντος, εϊ ποτέ ΰοι ΰυνενεχΟ'είημεν ο αν τφ λόγω
ένδεΐ, φιλοτίμως υπέρ τάς ^υρακουσίων δεκάτας
καταϋ'ηΰόμεβ'α.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΨΕΑΑΟΥ

Γί'να κερί
ΔΑΙΜΟΝΩΝ Δ03ΑΖ0ΥΣΙΝ ΕΛΛΗΝΕΣ*.
Ό μέν ημέτερος έ^όγος προαιρέσεις κα'ι τοϊς άγ-

γέλοις ό'ιδούς, και πρός την κρείττονα μέν τούτους
άπευ&ύνων ροπήν, μη μέντοι γε κα'ι της χείρονος
ΔΟΞΑΖΟΥΣΙΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. 37
άνεπιδέχτονς οΐύμενος, έντεΰϋ'εν έχπεΰεΧν τούς bai-

μονΐίς της άγγε7αχϊ]ς τάξεως άποφαίνεται, χοίϊ, χατά
το μέτοον της έχάΰτου ά^ίας η τάξεως, την τττώ-
<jiv νττομεμενηχεναι. '0 8ε έλληνιχυς, άναιμών την
τοιαντην ροπήν έπι των άπολελνμένων τον σώματος
<ρνσεων, μετά τον άχγελιχυν διάχοβμον τάς δαιμό¬
νιας τάξεις νψίστησι. Και τάς μεν αυτών νοεράς
τίΟ'εται, τάς δε χατά νουν η ?ώχον ονΰιώσ&αι,
τάς δε χατά Ίώγον μόνως' ταΐς δε προς τφ λό/φ
σν'/χαταχ7π]ροΐ χαΐ το άλογον τούς δέ έσχατους των
δαιμόνων εις άΛογίαν μόνην απορρίπτει ονς δη
χαϊ ν7πίίονς χαϊ ποιναίονς χατονομάζει. Έπιδιαι-
ρεΐ δέ αντοΐς την χτίσιν, ΐνα παρ’ έχείνων ζωπυρη-
ται χαϊ έμπνέηταί’ χαϊ τοΧς μέν το πΰρ,-τοΧς δέ τον
αέρα, τοΧς δέ το ύδωρ, τοΧς δέ την γην νποτί&ησιν'
ένίους δέ χαϊ χ7αματάρχας ποιεΧται, χαϊ σωμάτων
ίτέρους προοτάτας χαϊ Άης φν7Μχας. Έμπίπτειν
δέ τούτους ιγασϊ ταΧς ημετέραις 'ψνχαΧς ου διά μισ-
αν&ρο)πίαν τε χαϊ δυσμένειαν, άλ7ύ ώς χο7.αστάς
ών ήμαρτηχασι' χαϊ χατασπαν προς την ν7π]ν, ον
λογισμόν έχοντας ταύτας χαχοϋν, άΧλ’ Ϊνα τό αί¬
σχος έχείνων μορφοΧτο διά της τούτων πρός αύτην
σχέσεοίς. Ύον δέ ϋ'νμόν τοντοις χαϊ την αναί¬
δειαν χατά ιρύσιν διδόασιν, ώς ταΧς παρδάλεσι χαϊ
τοΐς 7.έονσι, χαϊ σοϊμασι δη τούτους ^ ένδεσμοΰσι
' 'λεπτοΐς χαϊ άερίοις χαϊ έ7Μττον άντιτύποις, ού πε-
ρίΓρερέσι μόνον, ά7.λά χαϊ έπιμηχεσιν, έλαττον μέν
ιροηός, π7Χον δέ τον γεώδους σχότους μετέχονσι.
Την δέ γνώσιν αύτοΧς χαϊ των μελ7,όντων την
38 ΤΙ ΠΕΡΙ ΔΑ1Μ0Νί2Ν
ιτρόγνωΰιν έκ πολλών μ'αν καϊ άλλων έπψαρτνρονΰι,
μάλιΰτα dh έκ των περί τους άΰτέρας σχΐ]μάτων.
Ταϋτα δε Πορφνριοί φααν και Ίάμβλιχοι.
’ΈϋΊ’ον δε τοις αΐϋ’ερίοις μh τά Ο λενκύ η
πνρρά των ζώων, διά τε τυ α'ιϋ’ε'ριον χρώμα και την
καϋ’αρότητα της έκείνων φνϋεως, irpov τον κριόν η
την ’έριερον λαιμοτομοϋντες, ώς και "Ομηρος '^<Λυ
« ’άρνΰαν μεν πρώτα » φηΰί « καϊ εΟφαξαν και ^δει-
« ραν. I' Τοίς άερίοις δε ποικίλα προβηχον καϊ τοις
χρώμαβι ΰνμμικτα' τοις δέ γε νποχϋΌνίοις έζωο-
ϋ'ύτονν άντίχροα, καϊ κάτω την κεεραλην τον ■Ο'νμα-
τος ^λκοντες, οντω τους ανχενίονς άπετεμνον τένον¬
τας ' τοίς δέ γε μέΰοις πλαγίαζοντες τά δυόμενα,
έδειροτόμονν τάς κεφαλάς' είτα δε τάς γαοτέρας
αυτών αναΰχίζοντες, την καρδίαν πρώτον κατέ-
τεμνον, καϊ τον μεν υμένα ταντης ■θ'εοίς πατρώοις
άπέϋ’νον' τών δέ γε κοιλιών Ο μ^^ δεζιάν άνα-
τέλλοντι τώ ήλίω κατέ&νον, την δε ενώννμον δννον-
τι, τον δε βό&υνον άρτι μεΰονρανηοαντι. Οντω δέ
καϊ τον ηπατος άποδιελόντες τον υμένα ηρέμα, ος
υπο του περιτοναίου τώ απλάγχνω έπίκειται, της
μέν κεφαλής τοίς υπερκοσμίοις κατηρχοντο, τονς
δέ λοβοίς τοίς πέντε πλάνηΰιν ά.πεδίδοΰαν' το δέ
γε νέκρωμα '-Αδη καϊ Περΰεφύνη κατέϋ’νον ®). Ειτα
δη τών Ό'νομένων περιειργάζοντο τά πτώματα,
εΐ ε’πϊ τά δεξιά πίπτοιεν, η έπϊ τά λαιά “)' κάκεί-
■Ο'εν μέν δεξιά ε'αυτοίς έμαντενοντο, οντω δέ επα-
ριατερά Έμέτρουν δε καϊ τον τον Οπαραγμοϋ
μετά την ϋ'υβίαν καιρόν καϊ, εΐ μέν αύτίκα τά &ν-
ΔΟΒΑΖΟΥΪΙΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. 39
ματα drro:Tvevcieis, ταχείας έαντοίς τάς τελευτάς *)
π-^ρ'ί ών ττοοΰυεΰαν έμαντενοντο, εΐ S* ονν, άποτε-
ταμένας χαλ ττράγματα έχοΰαας. Ον ττάΰΐ δέ πάν¬
τα έτελονν, άλλα τοΤς^) οΐχείοις της λΐ]φϋ'είΰΐ]ς -θ'ν-
ϋίας. Και νηφαλέοις μh> ^δρντύμονν χαϊ έχε’ίΟ'εν
άνηπτον πυράς' Βάχχαις δε χαΧ^ιοννΰορ χληματίΰιν^')
άνέχαιον την πυρχαΐάν και πάντα τοντοις οίνόΰπον-
δα' ό δε λιβανωτός χα'ι ί, ομνρνα, ό κρόκος τε χαϊ
ί'ι ρητίνη διεμερίζοί'το τοίΐς irp’ εχάΰτης ϋ'νΰίας ϋ'εοΊς^*^).
Τά δέ γε μνατηρια τούτων, οΙα αύτίχα τά’Ελεν-
civia, τον μυΟΊχυν υποκρίνεται /ίία μιγνύμενον τη 5)
χίηοΐ, ηγουν τη /ίημτμρι, χα'ι τη Ο'υγάτρι ταύτης
Περοεψάττη, τη χα'ι Κύρη. Επειδή δέ έμελλαν χα'ι
ά([ροδίθιοι έπ'ι τή μνηΰει γίνεοϋ'αι ουμπλοχα'ι, ανα¬
δύεται πως ή ‘Αφροδίτη από τινων πεπλασμένων μη-
δέων πελάγιος. Είτα δέ γαμήλιος λέγεται έπ'ι τη
Κύρη υμέναιος, χα'ι έτάδονσιν οί τελούμενοι' >'έκ
·' τυμπάνου έffaγov, έχ κυμβάλων επιον, έχιρνοφόρη-
« ΰα ύπο τον παοτον εΐΰέδυν.η 'Υποκρίνεται δέ
χα'ι τάς τής χ/ηονς οΐδΐνας 0· Ίχετηρίαι γοΰν αύτίχα
χίηοϋς χα'ι χο7.ής πόοις χα'ι χα.ρδιαλγίαι. ’Ειρ’ όΐς
καί τι ®) τραγοΰχε7ύες μίμημα πα&αινύμενον περ'ι
τοΐς διδύμοις, δ'τιπερ ό Ζευς, δίχας άποτιννύς τής
βίας τή χ/ήμητρι, τράγον άρχεις άποτεμών, τω
κύ7^πω ταύτης χατέ&ετο ώΰπερ δή χα'ι έαυτον.
Έπ'ι πάοιν αί του ζίιονύΰον τιμα'ι χα'ι ή χίστις
χα'ι τά πο’λνύμφαλα πύπανα , χα'ι οί τω ΧΣαβα-
ζίιο τελούμενοι, χα'ι οί μητριάζοντες "), Κλώδωνες
τε χα'ι Μιμαλ?.ύνες καί τις ήχων λέβης Θεβπρώ-
40 ΤΙ ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
τειος, v.ut /^ωδωναίον χαλκεΐον’ y.ut Κοηνβας άλ¬
λος, και Κονρης Ι'τερος, δαιμόνων μιμηματα. Έφ’
οϊς 7/ Βανβώ τούς μηρούς άναονραμενη *), και ό
γυναικείος κτείς' οντω γάρ όνομάζονΰι την αιδώ
αΙαχννύμενοι Καύι ούτως έν αιοχρω την τελε¬
τήν καταλνονοιν.
Ή γοητεία δε εΰτι τέχνη τις περ'ι τούς ένύ-
λοί’ς καλ χϋονίονς δαίμονας ιρανταβιοοκοπούβα
τούς έπύττταις τά τούτων είδωλα καϊ τούς μεν ώσ¬
περ αδον άνάγονσα, τούς δε ύψύϋ'εν κατάγονσα,
κα'ι τούτους κακωτικούς λ\α'ι είδωλικά αττα
νφίστησι ιραντάσματα τοίς ϋεωροΐς των τοιούτων
Καλ τοίς μεν ρεύματά τινα έκείχλεν κυμαίνοντα
έπαψίησί' τοΊς δε δεσμών ά.νέσεις καλ τρνιράς κα'ι
χύριτας Απαγγέλλεται. Έπάγεται δε τας τοιαίτας
δυνά.μεις κα'ι άσμασι κα'ι επάσμασιν.
'H δε γε μαγεία πολυδύναμων τι χρήμα τοΊς
"Ελλησιν εδοξε. Μερίδα γονν είναι ταυτην ιρασ'ιν
έσχάτην της ιερατικής Απιστημης Μνιχνειουσα
γάρ τών νπδ την σεληΐ’ην πάντων την τε ουσίαν
κα'ι φύσιν κα'ι δυναμιν κα'ι^ ποιότητα, λέγω δε στοι¬
χείων κα'ι τών τούτων μερών, ζώων τε παντοδαπών,
φυτών κα'ι τών έντευ&εν καρπών, λίχλων, βότα¬
νών, κα'ι απλώς ε'ιπεΊν, παντός πράγματος ύπόστα-
σίν τε κα'ι δύναμιν, έντεύχλεν ά.ρα τά εαντης Αρ-
γάζεται. Άγάλματάι τε ίφίστησιν υγείας περιποιη¬
τικά, και σχήματα ποιιΤται παντοδαπά, κα'ι νοσο-
ποιά δημιουργήματα Α'τερα. Κα'ι άετο'ι μεν κα'ι δρά¬
κοντες βιώσιμος αυτούς ’^) πρός υγείαν υπόΟεσις'
ΔΟΞΑΖΟΥΣΙΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. 41
tttXovooi δέ y.a\ xvvsg και κόρακες αγηνπνίιτικά

αίμβοΧα. Κηρός δε κα'ι ττηΧός ^ είς τάς των μο¬
ρίων βνμπΧάσεις παραΧαμβάνυνται. Φαντάζει δε
ποΧΧάκις και :π·νρος ουρανίου εκδύοεις. Κα'ι διαμει-
διΰ μεν icp’ εαυτών άγάΧματα ^), ττυρ'ι δε αύτομάτω
Χαμπάδες άνάπτονται ■'*). Περιέζωαται δε κα'ι την
άοτρονομίαν ούμτταβαν, και ποΧΧά διά ταύτης
και δύναται κα'ι άττοτεΧεΙ.
ΚΧηδών δέ έβτι δαιμόνων πονηρών ώς και
αίτυ δηΧοΐ τοννομα, πρόΰκΧηοις. Ί'εΧείται δε άρτι
τρεπομένου πρυς νότον ήΧίου, κα'ι μειουντος μεν
ημέραν, την νι'κτα δέ αυξάνοντος. ‘ΕΧΧηνικης γάρ
έατι δόξης τό μηδένα τών ένύΧων δαιμόνων ϋ'αρρείν
τάς του ηΧίου αΰγάς ®). ’Έν&εν τοι κα'ι νυκτιΧο-
χοΰοιν ημΧν, Χοχά,ν ημέρας μη έ'ξιύχυοντες. Τοΰ
τοίνυν ιι~ωΰτνρος βορειοτέρου τυγχάνοντος, μη πάνυ
τι δυνάμενοι τά έαυτιον ένεργείν, όπηνίκα προς
νότον τραπη κα'ι οίονε'ι κ.ατηιρέστατος ο περ'ι ημά.ς
γίνεται άηρ, τηνικαϋτα προε'ξάΧματά τινα κα'ι, οϋτως
εΙπεΊν, προκυΧινδηματα της αιγών κακίας έμφαί-
νουαι, κα'ι καΧούμενοι τοίς κΧητοραιν νπακουουαιν.
ΆΧΧ’ ο'ί γε νυν της τεΧετης προε'ξάρχοντες την μέν
της κΧηαειος ούκ ϊαααιν έπωδην, μη δε εΙδοΧέν πο¬
τέ · πυρά, δέ ποΧΧά κ.όκ.Χω τΐϊ>'ι περιγράφοντες
έ'ξάΧΧονται της ιγΧογός. ^ίΐν δέ κα'ι τοΰτο της πα-
Χαιάς βακχείας, ϊνα μη Χέγο) μανίας, μερίς. Κιρα-
βαν γάρ "ΚΧΧηνες, όμιχΧώδους τοΰ υπέρ κε((α-
Χην άέρος τυγχάνοντός κα'ι παχεΧαν την αύατααιν
’έχοντος, τάς κατιούαας δυνάμεις ειΧικρινώς τοΧς κα-
42 ΤΙ ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
λοϋαιν όμιλβΐν’ ύ γβ κνκλος κατοχΐίς ’έχη δννα-
μιν. '0 γάο ττροΰκεκλιιμέΐ'ος Ο δαίμων, οίονεί πίος
περιγοαψύμενος, περιγραπτύς τε δοκεΐ καΧ κατε-
χεται δ'αον η γνώμη τον κλητορος βούλεται. Της
δε τοιαντης τροττης τον ήλιον, μάλλον δε της έν
ταντη των δαιμόνων κακώΰεως νττοΰημαίνειν τι κα'ι ■'*)
την ■Ο’άλαΰσαν ο’ίονταί" νφαρπάζειν γάρ άεϊ των
έπινηχομύ’ων τινάς, ονχ ώς τον νδατος έπάγοντος
την ιρ&οράν, άλ?Χ ώς των έν τοντω δαιμόνων ένερ-
γονντων την κάκωΰιν. "Ωσπερ δέ άερομαντεία τις
έατι και φνλλομαντεία, οντω δ ή και λεκανομαντεία
τοις περιττοις την σοφίαν Άσσνρίοις κατορκονόμηται
ΰπο λεκάνης νποκειμένης και μαντικόν πεπληρω-
μένης νδατος, το προς τά κοΐ?.α των δαιμόνων έπιό-
ρεπες τω οικείω χαρακτηριζονσης σχήματι. Το δε
γε έπιχν&έν αύτη νδωρ αδιάφοροι’ μέν έστι κατά
την ονσίαν προς τά ομογενή νδατα' άλλ’ η γε επ’
αντω τελετή και τά έπάσματα έπιτηδειον προς υπο¬
δοχήν τον χρώντος έργάζονται πνεύματος ®). Τον-
το δέ δαιμόνιόν έστι γεώδες και μερικόν' κα'ι, έπει-
δάν έμπέση τω νδατι, πρώτον μέν ηχόν τινα άση-
μον τοίς περιεστηκόσι κατά την υποδοχήν έμποιεί,
έπειτα δέ έπικείμενον τω ύδατι άμυδρούς τινας φΟ'όγ-
γονς της τού μέλλοντος νποψοφει προγνοίσεος. "Εστι
δέ πάντη πλάνον το τοιοντον πνεύμα, οτι της ύλι-
■κης έστι τά'ξ,εως, κα'ι έξεπίτηδες το γένος τούτο τον
άμυδρόν ήχον έπιτηδεύονται, ϊνα διά την άσά-
φειαν της ιρωνης τόν τού χρεύδονς άποδιδράσκωσιν
έλεγχον.
Δ03ΑΖ0ΥΣΙΝ ΕΛΛΗΝΕΣ. 43
Περϊ δΐ τοΰ πρακτικού *) της άπορρίβου παρά
Χαλδαίοις οννΟ'ηκ-ης ΐ]ντινα δΰναμιν τούτο οοι
έπ'ι κεφαλαίων έπιτεαούμεν. Πρώτον μεν Ό’νΰία τον-
τοίζ άγνενονβα παρεΰκει'αΰτο, αρώματα τε καϊ
βοτάναι και λίθοι, κρόκος τε κα'ι μυραίνη και δάφ¬
νη, μνατικώς περικαθαιρόμενα Χώρός τε τον-
τοις περιεγράφετο φντενομένοις κα'ι βο&ρενομένοις.
Έφ’ οίς ό την αννιληκην ποιούμενος, δεινός τις ών
άνηρ τά γοητικά, κα'ι όνομάοας το πράγμα έφ" φ
την ϋΊ'σίαν πεποίηται, νβτεραίας αΐ'&ις εις τόν της
τελετής παρεγίνετο τόπον. Κα'ι άναχωνννων
τάς τε των φυτών βάσεις κα'ι τάς άφαγνισθ'είβας
νλας, πα'ι τη λαια ταύτα άναλαμβάνων χειρϊ, άϋ’ρόα
πάντα κα'ι έξαπιναίως, δυνάμεις τινάς άνεκαλεΐτο
κρύφιους. Αι δε ησαν ο της ληφ&είσης ϋ'υαίας κα-
ϋ'ηγεμών, oi τών υλών κύριοι, ο της ημέρας προβτά-
ό χρονοάρχης, ό τετράρχης δαίμων.
‘Αρκεί ταύτα κα'ι γλώττη κεκαϋαρμένη κα'ι άκοη
σώφρονι.
44 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΪΚΩΝ
ΤΕΑΑΟΥ
:π:ερί
ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΪΚΩΝ ΤΟΠΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟ¬

ΜΑΤΩΝ
»
δέ άοα ον·/, αντης μόνον τί/ς ΆϋΊ]ναιων

έρας ττόλεως, άλλά και των ’^ΟΊμοισιν ονομάτων,
ως τινα κά.κείνων μουσικήν πεμπόντων Ί]χώ. Ο'ίκτω
δέ ’όφηαας έντετνχηκεναι, ώσπερ έν ιεροΊς ά.δντοις,
ά.ποϋ'ε'τω 0 ^ερϊ τούτων σνγγράμματι· ά.λλά κατά μέ¬
ρος έντνγχάνων αύτοΧς, ψημι δη τω .Σοννίω και τη
Ι\ΐ]ψ7]σία, καϊ τω «άΣιρητοΐ γεγονα, κ.α'ι Θρίηζε κα'ι
ΦαληροΧ,» καϊ αύ&ις «^ιρητύϋ'εν ά.πηειν καϊ Φα-
« ληρύ&εν,» ώσπερ ένϋ^ονσιας, κα'ι λίαν εχεις έρωτι-
κώς δνοΧν {λατέρον τνχεΧν, ί) ^ΣγητοΧ γενεσ&αι καϊ
Κηιρισιάσιν, η περϊ των χωρίων έναργέστερόν τι
μα&εΧν.
ζ/ιά ταντά. σοι έγώ έκ πολλών βιβλίων σννηγη-
οχώς γράφω ταντί.
Τίλενρά τις διηκται της ^4ττικης συν τη Μεγα-
ρίδι από .Σουνίου με'χρις Ίσ&μοΰ. Ένταΰ&α κατά
μεσην που την τοιαύτην γραμμήν τοΧς εις την πύλιν
καταπλεουσιν ό ΙΙειραιενς άπαντα, τδ περιβόιιτον
των Άΐληναίων έπίνειον. Μετά δέ τον Ιίειραιά ·\),
ΦαληρεΧς δήμος έν τη έφεσης παραλία έστί' ιιείλ’ ον

Άναγυράσιοι. Ιί,Ιτ’ ’Λναφλύστιοι μέχρι της άκρας
ΤΟΠΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. 45
τοΐί ^οννίον δη'μοντες. ΕΙτα το Ιούνιον, δΐ,μος

ά^ιυλογώτατος ') * μεΟ ' ο ^ΙαραΟ'ών δ':τον Μιλ¬
τιάδης τάς μετά ζ/άτιδος '*) τον Πέρΰον δυνάμεις
άρδην διεφϋ'ειρε. Μετά δε Μαραθώνα, Τρικύρυ-
θΌς' εΊτα 'Ραμνονς, το ΙΥεμε'σεως Ιερόν
Των δε ορών τά ονόματα μάλιΰτα έΰτ'ι ταντα'
ό 'Υμηττός ^), ό Βριληασυς, ό Λυκαβηττός, ή Πάρ-
νηϋΌς, ό Κορνδαλός.
ΤΙοταμο'ι δ^ οι διωνομαβμένοι, ό ΚηφιΟΰος, καΐ
ό ’ίλιοαος, ρε'ων εις την παραλίαν έκ των υπέρ της
"Αγρας και τον Λυκείου μερών, και της πηγης ην
ΰμνηκεν έν Φαίδρω Πλάτων ®).
Κάμιμαντι δε το άΣοίνιον ακτή έστι πρός άρ¬

κτον άμφι&άλαττος, στενή το πρώτον, είτα είς την
μεύόγαιον ’) πλατννεται. Το δε )^,οιπυν το προς
ά,ρκτον έστι πλενρυν άπυ τής Ώροπίας έπϊ δύσιν πα-
ρατείνον μέχρι τής Μεγαρίδος.
Ύπέρκεινται δέ τής Αττικής α'ι ^κειρωνίδες
πέτραι. Μετά δέ ταύτας άκρα πρόκειται Μινωα
ώνομασμένη, ποιούσα τον έν τή Νισαία λιμένα.
Ή δέ Νισαία έπίνειόν έστι τών Μεγάρων, οκ¬
τώ κα'ι δέκα σταδίοις διέχον τής πόλεως. Ή δέ Με-
γαρ'ις μερ'ις κα'ι αυτή ον βραχεία τής πόλεως' ή
γάρ Αττική το παλαιόν Ιωνία κα'ι Ίάς έκαλεΐτο
Το δέ Θριάσιον πεδίον άγχοΰ κειται τϊίς Έλεν-
(Λνος.
ΤΙρό'κειται δέ άπο τής Νισαίας πλέοντι ές
τήν Αττικήν ή 2αλαμίς' έν δέ τή παραλία τή
‘/.ατά 2αλαμΐνα κείσίλαι συμβαίνει τά δ'ρια τής τε
4β ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΪΚΩΝ
Μεγαρικης καϊ της ΆτΟΊδος’ ορη de eloX δύο, c/. κα-
λονΰι Κύρατα.
ΕΊτα ’) ττυλις ΈλδνσΧν, έν η τδ της /ίημητρος
Ιβρυν της Έλΐνσινίας καΧ ό μυστικός σηκός. ΕΙτα
το Θριάσιον ττίδίον. ΕΙτα ή Ψντταλία, νησίον ’ύρη-
μον τΓξτρώδες, καΧ η Μοννυχία, τόπος κοϊ?.ος καΧ
υπόνομος στομίφ μικρφ την ίϊσοδον ’όχων ^). ΚαΧ
τδ μ^ παλαιδν ύτετβίχιστο καΧ συνφκιστο, καΧ τω
τείχει τούτω συνηπτο καΧ τά μακρά τείχη των ΙΑϋ'η-
νών' οί δε πο).λοΧ πόλεμοι τδ τείχος κατηρευφαν
και τδ ·'*) της Μουνυχίας ’έρυμα, τόν τε Πειραια
συνεστειλαν εις βραχύ καΧ τά μακρά τείχη κατέ¬
σπασαν, Λακεδαιμονίων μεν κα&ελόντων πρότερον,
Ρωμαίων δέ ύστερον, ηνίκα Σύλας έκπολιορκησας
εΐλε και τδν Πειραιά καΧ το ’Λστυ.
Λύτδ δε τδ ‘Άστυ πέτρα έστΧν έν πεδίω πε-
ριοικουμένη κύκλο)' έπΧ δε τη πέτρα τδ της ’Λ&ηνάς
ίερδν, 6' τε αρχαίος ναδς ό της Πολιάδος έν φ ό
άσβεστος λύχνος, καΧ ό Παρϋ’ενών, καΧ η έλεφάντι-
νος ’Λϋ'ηνά, τδ έξαίσιον τοϋ φειδίου εργον. ΚαΧ,
ΐνα δη τδν Πγησίαν έν τοΊς περΧ της πόλεως λό-
γοις μιμησο)μαι, όκνώ πλεονάζει)', μη συμβΐ} της προ-
ϋ'έσεως έ'κπεσεΐν την γραερην. "Ο&εν κατά μέρος καΧ
διεσπασμένως έρώ’ έκεΧνο Λεωκόριον ’ τούτο Θι'ισειον’
τούτο Μαρα&ιόν’ έκείνο'Ραμνους' τούτο Λε'κύ^εια,
τδ περιερανες των Πελοποννησίων όρμητηριον τού¬
το Λύ'κειον έ-κέινο τδ Όλυμπακδν στάδιον' ένταύ&α
ή Ακαδημία 'και οί κήποι των (ριλοσόερων, καΧ τδ
Ώδεΐον, καΧ ή Ποικίλη στοά' καΧ οί περιφανείς δη-
Τ0Πί2Ν ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. f 47
fwt, ij Κηφισία, τά Φάληηα, η ^φηττώ, ή Κεκροπία,

ή Κν&ηηος, η’Άφιδνα, η ’Κ?^ενσίς’ λεί'ψανα ταΰτα
της τταλαιάς Ακαδημίας, έκεΧνα της νεωτέρας’ πάντα
μουσών ') πνεΧ, πάντα χαρίτων' τά γάρ έν τη πυ-
λει έρείπια των άπορρητων ^τι περιφανέστερα
πόλεων.
"Ινα δε έπ'ι π7.^ον κατατρνφωης της ττόλεως, άπυ
της προς Εύβοιαν παραλίας της συνεχοϋς τη
Αττική, ενΟΊις ό Ώροπός πρόκειται, κα'ι ό ιερός λι~
μην ον καλοϋσι δελφίνων, καθ’’ ον η παλαιά Ερέ¬
τρια. Ειτα τό Jηλιov‘^'), το ιερόν τοϋ Απόλλωνος.
Κα'ι παρά τούτον λιμην μέγας, όν καλοϋσι Ba&vv
Αιμένα. EliF ή Ανίας, πετρώδες χωρίον. Κα'ι
πλησίον ό Ενριπος.
Κα'ι η μεν παραλία τοιαύτη τις η προς Εύ¬
βοιαν. Τά δ' έν τη μεσογαίφ, από της εσπέρας ό
Κι&αιρών πρός δέ άρκτον η Φωκέων πόλις.
Έκ δε των Φωκικών όρων ιτολλοΐ τίοταμο'ι κατα-
φέρονται, ών ό Κηφισσός μέγιστος. 'Μ δε -ΣχοΧ-
νος /(όρα έστ'ι της Θηβαϊκης’ ρεΧ δέ κα'ι ποτα¬
μός δι αυτής 2χοινοϋς ονομαζόμενος^ Ό δέ Κι&αι-
ρών ορος νφιηλόν. Ό μέντοι Ίσμηνός ποταμός
κα'ι ό ‘Ασωπός διά τοϋ πεδίου ρεοϋσι τοϋ πρό των
Θηβών η δέ Αίρκη, κρηνη έστί. Κα'ι ό ίίιϋ'αιρών
ον πόρρω που τών Θηβών τελευτά.
Μεϋ^ ά κα'ι ή πόίας αϊ Θεσπια'ι πρός τω Έ)α-
κώνι έπικειμένη τώ Κρισσαίω κόλπω Έν δέ ταΧς
θεσπιαΧς έστι κα'ι ή ‘Άσκρη, ή τοϋ Ησιόδου πατρ'ις,
έν δεξιφ τοϋ Έλικώνος. '0 δέ Έλικών συνεχής έστι
48 ΠΕΡΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ
τη φωΆδι. Έπη'Ηον dh των Θεαπιών η Κοέονβα.
Μετά δε τάς θεΰττιάς ΐ] Μνκαληύσυς ’), και ττλΐ]-
σίον ai ΈλενΟεραϊ ^), 7τύ?^ς άιαρίβυλος ’A&r]vaioig
καϊ ΒοιωτοΊς.
Αρκεί ταϋτα περϊ Ά&ηνών τω των Ά&ηναίων
έραΰτΐί. ‘ΙΙκείς γάρ πλέον τι του έπιτάγματος πε-
ποιηκαμεν, κα'ι των προσεχών ταύτης ■'*) έπιμνησ&^ν-
τες χωρίων κα'ι πόλεων.
Ψ E A A Ο Υ
περί
ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
Τ1ΝΩΝ *.
Οι τδ της Αενκίππης βιβλίον κα'ι το της Χ«-

ρικλείας, κα'ι εϊ τι a?J.o έπιτερπες κα'ι χάριτας Ηχον,
άναγινώσκοντες, όποΧα εστ'ι τα τον Λημνίου Φιλο-
στράτου συγγράμματα κα'ι όπόσα τω Λονκιανω ερρα-
χλνμηταί τε κα'ι πεπαικται, δοκοΰσί μοι ο'ικίαν μεν
έπιβεβλησ&αι οίκοδομεΧν, προ δε της των κρηπίδων
καταβολής κα'ι της των τοίχων κα'ι των κιόνων
άναστάσεώς τε κα'ι τάξεως, της τε του ορόφου συγ-
κορνφώσεως, βουλεσίλαι περιανίλίζειν ταύτην γρα-
φαΧς κα'ι φηφΧσι κα'ι ταΧς λοιπαΧς χάρισι. Κα'ι τοΧς
μεν πολλοΧς δοκοΰσί τι κατωρΟωκεναι οι ούτως έπι-
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤ52Ν ΤΙΝΩΝ. 49
/ειρησαντες' hnoi γονν μοι χαι ΰνγγραμμάτι’ &ττα

γρΰφειν έγχεχειρι'ιχαοι ψλεγμαίνοντα μεν τοίς όνύ-
μαΰι Ο χαϊ ενΟ’ί'ς ά:τυ πρώτης γραμμής βροντών-
τα και ένάλλοντα ΰύντονον, είτα δη, ώσπερ τδ
της αστραπής σε2ας, άΟ'ρόως άποσβενννμενα. Έν
μεν γάρ έπιστολιδίοις χαϊ βραχεσι τισΐ προσψωνή-
σεσι δνναταί τι ύ τοιοντος τρόπος της άναγνώσεως'
βραχεΐαι γάρ iv τοΐς τοιοντοις αί των μερών του
λόγον οικονομίαν, χα'ι 6' γε άπλονστερος ακροατής
άρκεΐται ταϊς έμφαινομεναις χάρισι καΐ τω χαλώ
άνϋ'ει της ?.εξεως' έν δε^ γε σνγγράμμασι, χαϊ ον δει
πολλά τραπηναι τον λόγον χαϊ του δημιονργονντος
γνώρισαν την δύναμιν, νπολενπεν το 'έαρ αντοΧς της
χαταμελιτονσης την ακοήν λέξεως Ού γάρ πάσα,
ιδέα χαρντων έστίν άλλ’ ώσπερ ήδνναι χρεών έν
τισν του λόγον μέρεσιν, οντω δή χαϊ τραχνναν, χα'ι,
ώσπερ σεμνολογήσασ&αι, οντω χαϊ ενπεϊν άφελέστε-
ρον, χαϊ, ώσπερ συντείναι χαϊ έπιστοιβάσαι χαϊ πν-
χνώσαι τον νονν, οντω χαϊ ά.νεΧναν χαλ διαλνσαν
χαϊ ποιχίλον τι χρήμα ή τον λόγον ακριβής μετα-
^ χείρισις. Έχει δε άνάπαλιν ή έπϊ τών τελετών.
Έχει μέν γάρ τά προτέλεια χαϊ τά περιρραντήρια
πρότερον, εΙτα τό ές τά άδντα διαβήναι χαϊ δει
δαδονχήσαι πρότερον, εΐϋ’ ιεροιραντήσαί’ ένταν&α
δέ, εϊ γέ τις βούλοιτο τε7^.εώτατος αγωνιστής είναι
τεχνιχοϋ λόγον χαϊ άχριβονς, τό σίμβλον πρότερον,
ειϋ’ οντιος περϊ τά άν&η πραγματενέσΟ'ω.
Ι\άγώ γάρ τήν προ'πην όντως έπιχεχειρήχειν,
χαϊ περϊ τά τοιαντα τών βιβλίων έιριπτάμην, άφ"
4
50 ΠΕΡΙ ΧΑΡΑΚΤΙΙΡΩΝ
ών δρόΰος και πίννα και άνϋος *) το συλλεγόμενον
κα'ι κειρόμεΐ'ον ψ>' έττε'ι δε μοι κατά οκοττόν ό πό¬
νος έχώρει, ονδε ΰταδιοδ'ρομεΐν έδυνάμην έντεν&εν,
άλλα μοι το πνεύμα από προίτης ενΟ’νς άι^ετηρίας
άπελιπεν, έτέράν .^τραπόμην την έννομοιτεραν κα'ι
κρείττονα.
Με&ε'ις ονν έκ των χειρών τάς Χάριτας, περί
τάς Μούαας έσπούδαζον, ονδεμίαν άφε'ις των πα¬
σών, ονϋ^ ητις της λελνμένης προ'ίοταται ?.ε'ξεως,
οντε την Καλλιόπην αυτήν. Εξαίρετα δε μοι των
τοιούτων βιβλίων το τον ^ημοσ&ένονς ήν καΧ το
τον Ίΰοκράτους, τό τε Άριΰτείδειον καό· το Θονκνδί-
δειον * σνμπαρελάμβανον δε τω καταλόγω κα'ι τούς
ΤΏ.ατωνικονς διαλόγους κα'ι τά ΤΙλοντάρχεια πάντα
συγγράμματα, όπύσα τε τον Λνσίου εύρηται, και
τον ημεδαπόν ϋ'εολύγον Γρηγόριον, όν δη κα'ι κεφα¬
λαίου τίϋ'εμαι των ό'σα σπουδής κα'ι χαρίτων προ-
έβτηκε.
Κα'ι παρά^μεν τον ^ημοσ&ενονς σννείλεκτό μοι
τό iff έκάστω πράγματι εννονν καΧ σύντονον, κα'ι
ή των μερών τον λόγον άρίστη οικονομία' παρά δέ
Ίσοκράτους ή κατά φύσιν ερμηνεία κα'ι ή πρεσβυτική
χάρις κα'ι ή κοινύτης τών λέξεων παρά δέ γε τον
Άριστείδον ή τή δεινότητι ύποκαιλημένη άμγιλαψώς
ηδονή, κα'ι ή τών έπιχειρημάτων ακρίβεια, κα'ι ή τών
έργασιών κα'ι τών έν&νμημάτων γονιμωτάτη δια¬
σκευή' παρά δε Θονκνδίδου ή '/.αινοτόμος γλώττα κα'ι
τό διεστοιβασμένον τών έννοιών, 'κα'ι τό δύσμορφου
μέν, έννονν δε, κα'ι ή μή νεωτερίζονσα σνν&ήκη, κα'ι
ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ Τ1ΝΩΝ. 51
d ποικίλος τύπος των νοημάτων. Ό δέ μοι Πλού¬

ταρχος πάΰας μβν άνέτρεχε λέξεων χάριτας, πάΰας
δέ έννοιας περιοδικάς καΐ ΰνντόνονς' έϋ'ελγε δέ με
κα'ι αφελώς διηγούμενος καϊ ποικίλως έτέρως έρμη·"
νεύων το νόημα. Τάς δε του Λνϋίον τέχνας προς
πάσαν λόγον μεταχείρισιν είχον έμπόρενμα. Έπϊ πάσι
δέ ή ϋ'εολογικη μούσα καϊ λύρα καϊ χάρις καϊ σάλ-
πιγ'ξ Ο καϊ βροντώσα φωνή άντϊ πάσης έτέρας
γλώσσης έξήρκει μοι. Καϊ οπότε μέν έβουλόμην σνγ-
κα?.νψαι καϊ έπιστοιβάσαι τφ ποιονμένω μοι σνγ-
γράμματι έννοιαν, άποχρώσαν είχον εις τούτο πα¬
ρασκευήν τάς Θονκνδίδον δημηγορίας' έπϊ δέ γε ταϊς
οϊκονομίαις τού λόγον καϊ ταΐς τεχνικαΧς διοικησεσι,
τάς ^ημοσ&ένονς τέχνας έτιϋ’έμην παράδειγμα. '0
δέ Ίσοκρατικδς ·'’) τύπος έξηρκει μοι, ώστε κατά φύ-
σιν διερμηνεύσαι το προκεχειρισμένον, καϊ μηδέν τι
παραδο'ξολογησαι ώστε καϊ είς καινοτομίαν έννοιών
έ’κπεσέιν. '0 δέ γε Πλάτων χέειόν τι χρήμα, αλλά
δνσμίμητον, καϊ το δοκονν αύτφ ενεπίβατον τού σα¬
φούς ,ένεκα, υψηλόν καϊ έπίκρημνον' καϊ οϊ γε
τον άνδρα τοΓις Αυσιακοις καϊ Θονκυδιδείοις σνγ-
γράμμaqι παραβάλί.οντες, είτα κατόπιν τούτων Ιέναι
έπιχειρούντες ποιεϊν, έοίκασί μοι πλημμελώς ώμιλη-
κέναι τάνδρϊ, καΧ, έι μη έπϊ ϋ'άτερα καταντιχρν ο
μέγας καϊ την αρετήν καϊ την γλώτταν άν&ίστατο
Γρηγόριος, άσύγκριτον αύτφ πρός πάντας φιλοσό¬
φους καϊ ρήτορας την έπϊ τοϊς λόγοις, ούτως είπεΐν,
άπένεμον σύγκρισιν.
Έπεϊ δέ ίκανώς τούτων των άνδρών είχον, έδει
4 *
f
52 ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
Bt' μοι τώ μΐγε&ει ’) τοϋ λόγον και χάριτος, όντως

ηδη και τά Χαρίκλεια κα'ι τά νίενκίππεια, καΐ όττόΰα
τοιαντα των βιβ?Λων έατ'ιν, εις την 6%]v ΰννηρα-
νιζόμην τταραΰκενην. Τ\άι, εϊ γε δεΐ καΐ τονμόν εΐ-
ηεΧν, της μεν έκάατων άπολελειμμαι αρετής κα'ι δν-
νάμεοις, ποικίλλεται δε' μοι διά πάντων ο λόγος κα'ι
τά παρ’ έκάβτων εις μίαν ιδέαν ονγκίρναται. Κά.-
γώ μεν έκ πολλών εις' εί δε μοι τις άναγινύίϋκει
τάς βίβλους, πολλο'ι έξ ενός γένοιντο
ΨΕΛΛΟΥ
ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡ’ ΟΜΗΡΩΙ ΙΘΑ¬

ΚΗΣΙΟΥ ΑΝΤΡΟΥ *.
Έζήτησας τίνα ποτέ νοϋν τό έν τΐ] Όδνσσεία

των Ννμψών άντρον αΙνίττεται, τοντοις τοΧς επεοιν
έκπεφωνημένον τω ποιητη *)’
Αντάρ επί χρατος λιμένας τανύφυλλος έλκϊη'
'Αγχό3·ι 0' αυτής άντρον έιτήρατον ήεροειδ'ες
Ιρόν ΙΥνμφάΐύν, αϊ λΥψάδες καλέονται'
Έν τώ κρητήρές τε και άμφιφορήες έαβι
Αάϊνοι. Έν&άδ' έπειτα τι&αιβώοοουΰι μέλιΰβαι'
Έν δ' ιΰτο'ι λί·9^εοι περιμήκεες' έν·&·α τε Ά~νμ<ραι
Φάρε' υφαινονΰιν άλιπόρφνρα, ^αϋμα ίδέδ^αι'
Έν δ ί'δατ' εννάοντα' δί'ω δέ τε οί ^νραι εΐοίν,
Αι μέν προς βορέαο καταιβαται άν-9-ρώποιθιν,
ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝ ΑΝΤΡΟΥ. 53
Αί ό’ αι) πρό^ vorov εΐΰΐ &εώτερκι' ονδέ η κείνη

Άνδρες εςέρχονται, <χλλ' ά^-ανάτων οδός εΟτι.
Τά μίν ττΐρ'ι τοϋ άντρου tm] τον ττοιητον ταντα'

κατά δε τάς ελληνικάς do^ccg άφωοίωται το προκεί-
μενον αντρον -ψυχαΧς ταίς είς γε'νεΰιν κατιονΰαις.
Ανται γΰρ είοιν ai Ναίδες Νύμφαι *)’ τανταις γάρ
ιερός έατιν ό κύΰμος κα'ι έττε'ραΰτος, καίπερ αεροει-
δι)ς και ΰκοτεινός ών φυθεί και άχλνος μεΰτός.
Σύμβολα δεΎδριάδων Νυμφών οΐ λί&ινοι κρα¬
τήρες κα'ι οΐ αμφορείς ^), διότι iv όατοίς κα'ι περ'ι
όοτά ΐ] παρκοποι'ια. Τά δε άλιπόρφνρα φάρη άν-
τικρνς ΐ; έξ αιμάτων άν εϊΐ] έ'ξυφαινομε'νη ΰάρξ' κα'ι
χιτών τό σώμα τϊί ιρνχΐί, ό ημφίεσται, ■θ'αΰμα τώ
δντι ιδε'σ&αι, είτε προς την ΰύΰτασιν ά.ποβλεποις
είτε προς την βύνδεοιν της φνχης την προς τούτο.
‘Έοτι δε τά μεν βόρεια φυχών εις γενεσιν
κατιουοών διά τούτο τον άντρου αΐ προς βορε'αν
πνλαι καταβατα'ι άνϋ'ρώποις' τά δε νότια ον
■&εών, αλλά τών εις ϋ'εούς ανιουσών' διό ουδέ είριμ
κεν, αί προς νότον ϋ’εών, αλλά Ό'εώτεραι, δ'τι άμφω
μεν ψυχών πνλαι, άλλ’ αί μέν είς άνΟ-ρώπονς έρχο-
με'νων, αί δε είς ϋ’εούς ανιουσών. Ανο γάρ εϋεντο
πνλας ουρανού οι τών 'Ελλήνων ϋεολόγοι, καρκίνον
καλ αιγόκερων' Πλάτων δέ δυο στόμια ^φη * τούτων
δέ καρκίνον μέν είναι, δι ού κατιάσιν αί ψυχα'ι,
αιγόκεροιν δέ δι ου άνιάσιν 0· Αλλά καρκίνος μέν
βόρειος κα'ι καταβατικος, αίγόκερως δέ νότιος κα'ι
άναγωγός. Ούτε ούν ανατολή κα'ι δύσει τάς ϋύρας
άνατέϋεικεν ®), ούτε ταΐς ίσημερίαις, οΐον κριώ κα'ι
54 ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
ζν/ώ, αλλά νότω κα'ι βοόρ^' ^ρυχαΧς γάο /ενέσεως
κα'ι άττογενέΰεως οικείοι οί τόποι' άλλ* ό μ^ν βορράς
οικείος ταίς εις γενεαιν ιονααις' διό και τους άπο-
Ό'νι'ιΰκειν μέλλοντας «?; βορε'ου πνοιη ‘)
" Ζώγρει επυίνείουΰα. καχώς κεκαφηότα ^νμόν
ΐ] δε του νότου διαλύει, ■Θ'ερμοτέρα υπύρχουΰα 'και

προς το Ό’ερμον τοϋ ·&είου άναπέμπουβα. Βορειοτε-
ρας δέ ουΰης τΐΐς ήμετ^ρας οικουμένης, ανάγκη
τάς τηδε κυομένας βορρά άνέμφ όμιλείν, κα'ι τάς
έντεϋϋ'εν άπαλλαττομε'νας νότω. Αυτή δε ‘κα'ι ή αι¬
τία τοϋ τον μεν βορράν εύ&ύς άρχόμενον με'γαν
είναι, τον δε νότον ληγοντα' ό μεν γάρ εύΟ'νς έπί-
κειται τοίς ϋπο την άρκτον ο'ικοΰΰιν, ο δε μακράν
άψέΰτηκε' χρονιωτέρα δε η έκ των άποϋ'εν έπιρροη,
κα'ι, δ'ταν ά&ροιβϋ'γι, τότε πλη&ύνει.
Κα'ι ήλιου δε πνλαι καρκίνος έΰτ'ι κα'ι αι-
γόκερως' άχρι γάρ τούτων άπδ βορείου ανέμου εις
τα νότια πρόεΐΰι κατιών κάκεί&εν έπάνειΰιν εις
τα βόρεια. Τά δε ζώδια ταϋτα κα'ι πέρατα του
γαλα'ξίου ε'ιΰίν έπέχει δε, καρκίνος μεν τά βόρεια,
αίγόκερως δέ τά νότια. ’Έτι τά μεν νότια μι¬
κροφυή ποιεί τά σώματα' έν δε τοίς βορείοις εις μέ-
γε&ος ταϋτα τρέφεται. Κατά ταϋτα τοίννν τω
μεν ■θ'νητω κα'ι γενέϋεν ϋποπτωτω φυλώ τά βόρεια
οικεία, τω δέ -^ειοτέρορ τά νότια, ώσπερ Ό'εοίς μέν
τά ανατολικά, δαίμοσι δέ τά δυτικά.
ΤΙεποίηνται δέ τω ποιητή κα'ι πί&οι δύο' κα'ι
φησ'ί περ'ι αυτών 0,
" κΐώρων, οΙα δΐδωΰι, χαχών, ίτεροί δέ, εάων'u
ΤΟΥ NYMTS2N ΑΝΤΡΟΝ. 55
Tri&ov νενομιΰμ^νης και παρά Πλάτωνι έν Γοργί^^')

τΐίς ιρνχΐίς, καϊ της μεν ονοης 7^ογικης, της δε αλό¬
γου ‘ πί&οι δε, οτι χωρηματα εΐοίν ai Ίρνχαϊ διαφό¬
ρων Ενεργειών τε κα'ι ί'ξεων. Και παρ’ Ήοιόδιρ ό
μέν τις νοείται πίϋΌς δεδεμ^νος, ο δέ δν λύει η
'Ηδονή, κα'ι εις πάντα διαβκεδάνννσι, μόνης Έλπί-
δος μενονΰης· έν τοντοις γάρ ή φαύλη 'ψυχή οκι-
δναμένη ταΐς άγα&αΐς έλπίσιν έαυτην βουκολεΐν εϊω-
ϋ'εν.
Αείπεται δε *) παραατησαι κα'ι τό της πεφν-
τενμενης έλαίας σύμβολον, δ' τι ποτέ μηνύει, ούχ
απλώς παραπεφυτευμενη, άλλ’ έπ'ι κράτος λιμενος.
Αύτη γάρ έατιν ή ΰυνε'χονΰα του άντρου το α’ΐνιγμα.
Έπεϊ δέ ό κόΰμος ουκ είκη ουδέ ώς ’ύτυχε γέ-
γονεν, αλ7! εοτι φρονηοεως ϋ'εοϋ κα'ι νοεράς φνΰε-
ως αποτέλεσμα, παραπεφύτευται τη ε'ικόνι τοϋ κό¬
σμου, τω άντρω φημ'ι σύμβολον φρονήσεως ϋ'εοϋ
η έλαια. Άϋηνάς γάρ τδ φντόν, κατά τάς των
Έ7.7.ηνων δόξας' φρόνησις δέ, '/.ατ έκείνονς, η Άιληνά.
Κρατογενοϋς δέ ουσης της ϋεοϋ, έπ'ι κράτος τοϋ λι-
μένος ο ποιητης αυτήν καϋιέρωσε. Χωριστή μέν
γάρ έστιν ά.π’ αυτοϋ, πλησίον δέ κατά κεφαλής τοϋ
σύμπαντος 7.ιμένος ΐδρυται. Άειϋα7.ης δέ ουσα
η έέ.αία φέρει τι ιδίωμα οίκειότατον ταΐς έν τφ κο¬
σμώ τροπαΐς των 'ψυχών, αίς το άντρον καϋιέρωτο'
■βέρους μέν γάρ τά 7.ευκά τών φύ7.λων άνανεύει,
χειμώνας δέ μεταστρέφει τά λευκότερα.
Τοιαύτη τών έπών η αλληγορία. "Οτι γάρ ον
καϋ" ιστορίαν παρειληφώς "Ομηρος μν'ημην τών
56 ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ.
ηαραδο&έντωρ πεποίητοίι, δη7^οΰΰιν οι τάς πεοιηγη-
<76ig της νηΰου διαγράψαντες, ονδενός τοιοντον '/.α¬
τά την νηΰον άντρου μνηοϋ'έντες. Άν&ρώπων μεν
γάρ και κρειττόνων φνΰεων ττΐ.ήρης ό κόσμος' το
δε Ίϋ'ακησιον άντρον ττόρρω καλέστηκε τον πείϋ'ειν
έν αντω κατάβασιν είναι τών άνϋ'ρώπων καΐ άνά-
βασιν τών κρειττόνων. Έδυνάμην ίσως ττρός τάς
ημετέρας ειλικρινείς ϋ’εωρίας τά λόγια μετενεγκεΐν
προσφνώς’ άλλ’ ονκ ωη&ην δεΧν τά 'ψενδη και πε-
ηλανημενα άΛηϋ'είας λαβείν ’έμφασιν, άλΧά ταις
οίκείαις άναγωγαΧς αίσχννεσϋ'αι καϊ δημοσιενεσ&αι,
άΐς ό έξηγητης αυτών ϋορφνριος καϊ λίαν σεμνύ-
νεται.
ΨΕΑΑΟΥ
ΟΤΙ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΟΙ-

ΚΑΣΙ ΤΑΙΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΚΙΝΗ-
ΣΕΣΙ *.
Τών πρωτοτύπων ούραναν κινημάτων

'καϊ τών έν αύτώ προσφυών παϋ'ημάτων *)
ενρρς παρ" ημΐν εΙκόνας κεκρνμμενας.
'0 νους γάρ ημών ®), οΙα λαμπρός φωσφόρος,
τον ήλιον πως είκονίζει πανσόφως'
της δ" αν σελήνής έστϊν η 'ψυχή τύπος.
ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ. 57
'0 jnhv γάρ, ώς κάλλιστος, ώς ψωΰτ7)ρ μέγας,
δ^.ος διαυγής έΰτιν άατραπηβυλος’
'ψνχι) δέ, ττροΰπζβοϋΰα βώματος φνΰει *)»
rjuiGsiag ώοπ-ερ ανγάζει μόνον.
Τδ μεν γάρ, εις νουν προβεγνώς άνΐ]γμένον,
φωτός μετέηχεν, ώβττερ έκ πρώτου φάονς'
το δ’ αν γε, προς aicdijciiv έμπεΰδν κάτω,
κα'ι φωτός ι’ίμοίρηΰε και ακότονς γε'μει.
Ό μεν γάρ άκούτηβε των άνω λόγων,
βρνει διαυγεΐ γνωοτικώς λαμπηδόνι'
ί] δε, προς αύτΐ] τΐ] σκιά καΟ'^ψ^νη
έκεΐϋ'εν ι'ιμαυρωοεν αντϊ]ς τιιν φύοιν.
Καί πως σκοτώδης, άχλνος πεπλησμένΐ],
νποδραμονσα τον νοητόν φωσφόρου,
συνεσχεν αντον τάς διαυγείς λαμπάδας.
Κάκεΐ μέν έστι γη, σελήνή, φωσφόρος,
rpv/r] δε καϊ σάρξ ώδε κα'ι νους προσφόρως.
'^'Εν ονν προς ε'ν πως άντί&ες, πλην ενλόγως,
προς ήλιον νουν, σώμα προς γην εύχλέτως,
την ψυχικήν δε προς σεληνΐ]ν ουσίαν’
ό μεν γάρ αυτόχρημα φωτός ουσία'
τό σώμα λαμπρότητος έστερημένον
ψυχή δε, τυγχάνουσα μέση τών δύο,
τό μεν τέτευχε φοηός, ώς νοΰ πλησίον
τό δ’ ού τέτευχεν, έγγύς ούσα σωμάτων.
58 ΕΙΣ ΗΧΕΙΟΝ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΙΣ ΤΟ ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΙ ΗΧΕΙΟΝ*.
Θανμάζονΰιν οι πολλοϊ το iv Νικομήδεια 'ήχεΐ-

ον, ο δι) και ΙΑκοί'ιν όνομάζονΰιν. ’Έατι δε οϊκψ
μα οτεγανόν 0 χ&αμαλόν ΰροφον άττοτετοονεν-
με'νον εις ημιοφαίριον τεαΰαρΰι τοίχοις έκ διαμέ¬
τρου κονφιζόμενον' ου δε διεστάοιν οι τοίχοι αφε-
τόν έατι και έλεύϋ’ερον. Και οι μεν τερατοποιίαν
την άντηχηΰιν δο'ξάζουαι της φωνής καϊ εις ου-
δεμίαν αΙτίαν άνάγουοιν' οΙ δε κρύφιους τινάς άνα-
ττλάττουΰι μηχανάς, οωληνάς τινας έντεϋ’εΐσ&αι τω
βαϋ'εϊ των τοίχων εικάζοντες, δι ών την φωνήν
διηχεΧσ&αι και έ'ξακούεαΟ'αι, καΧ ου φαοι δύνασΟ'αί
τινα, ανευ έπιφοράς τοιαντης η άλλως εικαζόμενης,
όΐκον τοιοΰτον καταΰκευάΰαι ήχηεντα.
Έ/ώ δε, ιδών ίίτταξ το τοιοΰτον δωμάτιον, ούτε
έϋ'αυμαΰα, ούτε μετά των αναίτιων ήρί&μηΰα. Ούτε
γάρ τερατώδης έατ'ιν ή των φωνών άντιτυττία, ούτε
υπογείους τινάς η πλαγίους εοχηκε μηχανάς. Άλ7ά
ούδέ ό πρώτως τό δωμάτιον καταακευαβάμενος προς
την τοιαΰτην ϋαυματολογίαν άπέβλεχρεν’ ουδ^ ΰκο-
πόν ϋεμενος την άντηχηΰιν, προς τοΰτο ΰυνεπερά-
νατο τα λοιπά, άλλα, μηδέν έννοηΰας του έβομένου,
είργαοατο μεν έφ^ ότωδήποτε' το δ^ άπετελεντηΰε
μετά της λοιπής χρείας καϊ εις τό νυν χλαυμαζόμενον.
ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΙ. 59
Αΐτιυλογι'ιααιτο δ’ άν τις την τοιαύτην ήχώ,
έντεΰ&εν άοξάι.ιενος.
‘0 :τ«ρ ήμΐν tvuQ&Qog λύγος ος δη κα\ άχοης
διά μα&ηβεως τταραγίνβται φνΰικω διαρ&ρονται ττνεν-
μάτι" δ δή βωμάτιύν έστι ατενότατον *) έκ τοϋ
πνενμωνος διά του κατά την τραχεΐαν αρτηρίαν
αύλώνος, οίκείως είπεη', διανλωνιζόμενον. Τούτο δη
το διηρϋ’ρωμεΐ'ον ηνείματι δι άχανονς μεν διϊόν
άέρος χεΧταί τε καϊ έπ'ι το πολύ προϊόν διαοκίδνα-
ται καϊ είς τό μηδέν δια?.νεταΐ' εΐ δ’ αντιτύποις έν-
τνχη οώμαΰΐ, κΛάταί τε περϊ αυτά καϊ ούκ ενΟ'ύς
ύπόλλνβι την ηχην. Ον μην έπί γε πάΰης άντιτυ-
πίας ΰωμάτων άντικλά έαντην η φωνή' άλλα ’κάν
στεγανόν μεν τνγχάνη ον τό δωμάτων, έπήρται δh
είς νψος ή οροφή, ή μή σύμμετρον τό δ'7ων διίστα-
ται, τό δε διε'στηκε πλέον τού δέοντος' νφ’ ών μεν
συμπύ^η&ήΰεται ή φωνή καϊ διαλυΟήΰεται αψοφητί'
τοΧς δ’ άλλως έχονσι διαχε&ήσεται καϊ άφανισ&ή-
σεται. Ei δ’ οντω τό οικημάτων κατεσκενασται,
ώστ-ε κοιλοτέραν μεν είναι τήν οροφήν, συμμετρίαν
δέ 0 καϊ τά πέριξ ?Μβεϊν διαστήματα, είτά τις έφ’
όποτέρου δή μέρους φωνήν ήρέμα αφήσει, ό καταν-
τικρύ τούτου έστώς, τήν ακοήν ΰποΟ'εϊς, άντανακλω-
μένης ταύτης άκούσεται, καϊ οΙήαεται μεν έκ τού
βά&ους του έφ" ώ ϊαταται μέρους τήν ήχώ προίέ-
ναι' ή δέ ούκ έκεΐϋεν έξ,άλλεται, άλλ' υπό τοΰ φω-
νοΰντος άνταναπέμπεται. '0 γάρ έκτός άήρ, υγρός
ών ταϊ εύτύπωτος, διαγράφεται πως υπό τής ένάρ-
^ρου φωνής, οΐον ένσημαινόμενος, καϊ, τήν διά των
60 ΕΙΣ ΗΧΕΙΟΝ
αρϋ'ρων δεξάμ^νος μόρφωΰιν, κατά ϋυνεχειαν ττ
τον άκονοντος εΙςρεει Ο άκοϊι. Πόρος γάρ τις έκεΧ-
Ό’εν ανντέτρηταί πρυς τι)ν μψηγγα, ον κατ’ ενϋ'εΧαν
εΐΰβάλλων προς αντην, αλλά φερόμενος οκολιώτερον,
ϊνα μ7ΐ το ττίς 7]χονς πνενμα, έπειΰπεβον ά&ρόον
ταντ]], ρτίζιν ι] ά.λ%ο τι πά&ος έργάσί'ιται.
’Ένϋ'εν τοι, ϊνα μετά τον ε'ργον καϊ πάρεργυν
τι αΐτιαΰοίμε&α μετά την άοτραττην άκονομεν
της βροντής· καί τοι γε πρώτον έστϊ το νέφος ρη-
γννμενον, είτα δη τυ πνρ έντενϋ'εν έ'ξά7Αεται· άλλ’
ό μεν όφβ'αΐμος προπετης (ον, ά7Χ ον κοΧλος, εν&νς
εΊδε το όρατόν, ή δέ γε άκοι) νατερον τον ήχον της
βροντής νπεδέ'ξατο. Οι ονν άϋ'ροώτερον τούς της
βροντής ηχονς ένηχιγκύτες, πάοχοναι την μηνιγγα,
καϊ έμβρόντητοι έντεν&εν κατονομάζονται.
Άλλ’ δ'περ αΙτιολογεΧν προεβ'έμε&α, έπϊ τον-
τοις καϊ τα λοιπά ανναπτέον. Άέγομεν δε ώΰπερ
άζίωμα, δ'τι παν άντιπίπτον ΰωμάτιον προς το ΰχη-
μα αντανακλάται της πτώΰεως· η γάρ κατ’ ενϋ'εΧαν,
ε'ι οντω δη άφεϋείη, ωΰπερ έπϊ των νμένων έχει
ΰφαιρών η κατά το πλάγιον, εΐ οντω δι) ανϋις
άπορριφείη. Άιά τούτο καϊ η ’έναρϋρος ημών φωνή
ΰώμα ονβα μεμορφωμένον, ον δι) πρώτον έμφνΰα,
εις τό καταντικρν τούτων ακούεται, καϊ τον μέν
προς ανατολήν τό προς δύΰιν άντίρροπον, τον δέ
προς νότον τό προς βορράν. Οντω δη κάπϊ τού
ϋανμαζομένον έχει οικι'ιματος τονδε. Ον γάρ οι
πληύίον τοΧχοι άντικτνπονβιν άλληλοις, άλλ’ οί
έκ διάμετρον διεατηκότες. Καί τοι ονχ έχρην, εϊ
ΕΝ ΝΙΚΟΜΗΔΑΙΑΤ. G1
μήχανί] τις ψ' ^ΐ'δο&ειι αυτών κρύφιος, μη τά κα-
ταντικρν των διαμέτρων άντηχεΐν, άλλα τα αλληλοις
έγγίζοντα; νυν δε ό μεν ττλησίον τον φωνονντος
έοτώς οι’κ αιΰ&άνεται της ένύρϋ-ρου ήχους’ ό δε
•κατ’ έναντίον τρανότερου *) ταύτης άκονσεται·· άκού-
σεται δε ονκ άμφοτε'ραιν τα^ν άκοαΐν, άλ?,ά ϋατέρα
τη ττροΟ’κειμένη τω τοιχίο, δ'τιπερ η ανακλώμενη φωνή
ον διά της έτε'ρας ακοής εϊΰειβιν, άλλα διά της
έπιτε&είΰης τω τοίχω’ δεύτερα γάρ άντανάκλαοις
της αυτής φωνής γίνεται, ττροηη μεν δ'β'εν ό φω¬
νών άφίηΟι την φωνήν, δεύτερα δε ον ττροΰττίπτονΰα
αυτή καταντυκρυ προς την έπικειμένην εΙςρέει άκοην
ήχητί’κωτε'ρα δε' έβτιν ή δεύτερα, διότι άπολαμπρύνε-
ται η φωνή το) μεταξύ της τε γλώΰοης και της
ά’κοης ενηχω του άε'ρος αώματι' κα'ι διά ταΰτα άμν-
δρά μεν η γλώττα, ή δε ά’κοη τρανεβτέρα. Σνμβέ-
βληται δε τω πράγματι και ή οροφή, μη άγαν ούαα
μετέωρος, άλλ’ οίον έπικειμένη καϊ διαλύουβα την
φωνήν.
Άλλ’ ε’ίποι τις αν δύναμις ταντα λυγου την
μέν ά’κοην καταΰείονβα, ε'ργο) δε μη ΰνμπείδΌυαα.
Άλλ’ δ'περ άπαιτονοιν ημάς έπϊ της ΰυγκινονμένης
τη υπάτη χορδής, δείξαι τούτο τώ πράγματι λύραν
λαβόντας η ψαλτηρίου, οντω δη ’κάνταύ&α την μεν
φναιολογίαν ονκ άποδέχονται οι πολλοί, έπίδειξιν
δέ τού λεγομένου την διά τού πράγματος ζητούΰι
κατασκευήν. Έγώ δέ τοαούτον άν εϊποιμι προς αυ¬
τούς, δ'τι ού πάντως, ει τη βυνοικοδομία χρησομαι,
’καϊ έπιτνχης τού αΐτιολογουμένου γενησομαί' άλλ’
62 ΕΙΣ ΗΧΕΙΟΝ.
‘έατι μ'αν ον έπιτεύξομαι, ‘έΰτι 8’ ου άττοτενξομαι.
Ού χάρ παντί οΙχίΰκω ί'πεται το άντιτνπβς της φω¬
νής, άλλα τω όντως ανναρμοΰϋ'ω'τι ώς ΰνμμετρίαν
εχειν και τοΐς οίκοδομημαοι καϊ τοΐς διαΰτι'ιμααιν.
"Οτι μέν γάρ ή αιτία έντενΟεν τον γινόμενόν ττας
αν τις εϊποι φνΰικών θεωρημάτων έπηβολος' το
δε καϊ έτητνχεΤν ών άν τις αΐτιολογηβαιτο, τοντο
ού τον ηαντύς έατιν ούδε πάντοτε' άλλα δει μεν καϊ
ενκαιρίας θέαεως κα'ι τέχνης άκριβοναης το ε'ρ-
γον, καϊ ύλης ένεργεβτέρας, 'καΧ συμμετρίας ύψονς
καϊ βάθους καϊ των λοιπών διαστημάτων, δ'ι ών
το κρνφιον της φύσεως εξευρίσκεται. Έπεϊ καϊ ‘Αρ¬
χιμήδης ό Φάκελός ηδει μεν ώς, έξόπτρων τινών 'κα¬
τασκευήν την προσηκουσαν δεξαμενών καϊ προς ήλια-
κάς άντιτεταγμενων άκτΐνας, πυρ εκ συμμέτρου δια-
στηματος έξαφθησεται, καϊ πολλά τοιαΰτά γε κατε-
σ'κεύακε δι ών τα τείχη γε της πατρίδος διεφυ7.ά-
ξατο, τοίΐς πολεμίοις πνρκαϊάς θϊ.ας έκεΧθεν άνάψας,
ονκ έπϊ πάντων δε των οργάνων τοϋ σκοπού έπε-
τνγχανεν. Έχρην γάρ μητ άγαν κοΧλον είναι τον
έπιτεχνώμενον σίδηρον, μητ" άσυμμετρως κνρτονσθαι,
μήτε λείαν ’ύχειν την έπιφάνειαν' τό δ’ 6'υτως ένηρ-
μόσθαι τα διαστήματα, ον πάντοτε ή τέχνη ποιεί.
Ον μην το παρά την τέχνην έλεγχος της φύσεως
γίνεται' ά7Χ, εϊ που άπαξ έπιτνχές τό φυσικόν γέ-
νοιτο, τοντο δη άντϊ των άποτεν'κτονμένων άπόχρη.
ΕΠΙΛΥΣΕΙΣ 63
, ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΠΙΛΥΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡ£2Ν ΕΡΩΤΗΜΑ¬
ΤΩΝ *.
Έτέροις λόγοις ό του άρτιον ο'ρος προείλητηαι,

περ'ι ου δι) ιιρώτΐ]6ας, και διά ταϋτα είς γνώαιν δει¬
νός 601 δοκεΐ. 'Άρτιος γάρ έατι σαφώς άριϋ’μυς,
ο την εις τά μέγιστα, και έλάχιστα κατά ταύτδ ’)
τομήν έπιδεχύμενος' μέγιστα μέν, ττηλικύτης' έλά¬
χιστα δε, ττοιότης, κατά την φυσικήν των δύο τού¬
των γενών άντιπεπόνϋ’ησιν. Άεϊ γάρ ττρολαβεΐν έν-
ταν&α τί μέν τταρά το7ς μα&ηματικοίς τό μέγιστον,
τί δέ τό έλάχιστον, και τί μέν τό ττοσόν, τί δέ τό
πηλίκον, και τις η τών γενών τούτων άντιπεπόνΰ'η-
σις. Έλάχιστον μέν ονν έστϊ παρ’ αύτοΧς τό βρα-
χύτατον και ον μηδέν έστιν άλλο κατώτερον λαβεΐν
μητύ έν λόγω, μητ’ έν σχηματι, μητό έν άρι&μώ’ μέ-
γιστον δέ, ού μεΐζον έν τούτοις δ?) τοις ύποκειμένοις
ονκ ε'στιν' έν μέν ονν άρι&μοΐς η μονάς η δνάς' έν
δέ τετραγώνοις ό τέσσαρα, καϊ έν κύβοις ο οκτώ'
έν δέ γεωμετρία η στιγμή η η γραμμή, η τό άποιον
σώμα. Άμφοτέρων δέ τών έπιστημών τούτων, άρι&-
μητικης κα'ι γεωμετρίας φημ'ι, περί τό ποσόν πραγ-
ματευομένων, καλ ταϋτα κοινωνίαν πρός άλλύβ.ας
έχονσών, το παρη?.λαγμένον αυϋΊς όράται, 6'τι ή
μέν πρός τό διωρισμένον είδος έσπούδακε τον πο-
64 ΕΠΙΛΥΣΕΙΣ
αον, 1] δε γεωμετρία περί το ΰννεχες. Καχεΐνο μεν
ποΰύν y.al άριΌμυς ώνόμαβται, τυΰτο δε πηλίκον
καϊ μ^γεϋΌς. Έκάτερον δε αυτοΧν πί] μεν ώρισται,
πη δε άόριΟτον έατίν. 'ΛΧΧά το μ^ν ποΰον ώριΰται
μεν κατά την βά.ΰιν {από γάρ μονάδος καΧ δνά.δος
ή τον άριϋ'μον πρόοδος), άόριατον δε έατι κατά την
έπεκτααιν' ον γάρ ’έχει τέλος τοΐς άριΟ'μοΰαιν η
πρόοδος’ άλλά, παντός τον ^ προΰειλημμένον, άλλο
τι προολάβοίς εξωϋ'εν. Τω δέ γε πηλίκω τό μεν ά
πέρας ώριΰται. Θές γάρ, εΐ βονλει, τό της άπλα-
νονς ΰώμα, πεπεράτωται γονν καϊ αντό’ δι μένον
δε ·'*) άόριΰτός έατιν ή τομή’ ον γάρ εις ατιγμάς
καταντήσει, άλλ' εις μεγέ&η άεϊ διαιρεΧα&αι μενα'^).
/ίιά ταντα άντιπεπον&ότως έχονΰι τά τοιαντα γέ¬
νη, τό ποοόν καϊ τό πηλίκον ιρημί
Τούτων ονν προειλημμένων, ράστη τον ο'ρον η
κατανόηΰις. '^Όν γάρ λάβοις άρτιον όρ καϊ δίχα
διέλοις, είς τά μέγιοτα κατά ταντό διαιρησεις καϊ
εις τά έλάχιΰτα.
Ει βονλει ονν προκεχειρίσ&ω ημΧν ό διοδέκατος
άρι&μός, ον δι) τό μέν έοτι των μερών δύο, τό δέ
τρία, τό δέ τέαοαρα, καϊ ανχλις τό μέν ημιον, τό δέ
τρίτον, τό δέ τέταρτον. Εν&νς γονν διαιρών εις
ημιΰν καϊ δύο ποιείς την διαίρεΰιν, ών τό μέν ημιΰν
πηλίκον έστϊ καϊ τμήμα μέγιοτον, ο δέ δύο η έλα-
χίοτη βάοις τον άριϋμον. ΆντιπεπόνΟ'αοι γονν άμ-
φω τά μέσα. Άπό μέν γάρ τον ημίθεος ώς άπο
μείζονος καϊ ωριομένου προχωρών πηλίκον, προοδεύ¬
σεις εις άπειρον' άπό δέ τον δύο ώς έλαχίΰτου ·καϊ
ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ. 65
όριΰ&έντος cfocov άπειρος τοΰ άριΰ'μοϋ είρίΰχε-

ται πρόοδος.
Ονχ οίος ο φνΰικος δγκος, τοιοΐτον και το γε¬
ωμετρικόν μέγεΟΌς' ονδ’ ώς διιοταται τά βώματα
κατά τους φνΰικονς λόγους, οντω και κατά τούς
γεωμετρικούς. Είδεναι γάρ σε χρεών δ'τι το της γεω¬
μετρίας γένος άσώματόν_ έστι και, καϋ^ έαντδ νοού-
μενον, άμεριβτόν τε και άπαχλές' περί δε τάς φυσι-
κάς υποστάσεις γινόμενον, έν αϊς δη κα'ι ύψέστηκε
τον μερισμόν, δι έκείνας ΰψίσταται. Τάς γουν έπι-
τάςεις και τάς άφάς, τάς τε προσνεύσεις και τάς
παντοδαπάς κλάσεις, κα'ι τούς σχηματισμούς άπδ
της σοψατικης προεκτησατο φύσεως. Μεσαίτατον
γοϋν έστι τούτο γένος της νοεράς ουσίας κα'ι της
έν τη φύσει υπάρξεως.
Ήπόρησας εν τω ζητηματι κα'ι τω γράμματι τί
δήποτε τω μεν διϊ ταπεινουμένω άνθ’υχρηλούται ό
άρης, κα'ι, αυχλις έκείνου σχόντος ταπείνωμα, ό ζεύς
έπ'ι κορυφής ϊσταται, τοΰ τε έρμου και της άφροδί-
της ούτως έχόντων, ούδε'ις άντίϋ'ετος τη σελήνή ού¬
τε νφουμένη, ούτε ταπεινουμένη. ζΙιότι ο μεν ζεύς
τοΰ ζωτικού πνεύματος έφορος παρά τοΐς άστρολο-
γοΰσιν έστ'ιν, ό δέ γε άρης χλανάτου ποιητικός, κα'ι
ό μεν έρμης λόγον κα'ι ακρίβειας ποιητικός πράξεων,
η δέ άκ^ροδίτη έρωτας κα'ι μανίας έμποιεΐ τη φυχη'
διά ταύτα τούτοις προσφυής η άντίίύεσις, Ή δέ
γε σελήνή τού διττού μέρους της τύχης προΐσταται.
Φασ'ι γούν, ον α'ύτη η έπαίρει η ταπεινοί ούδε'ις άν-
τιζυγούν έξ άντιϋ'έτου δννησεται.
ί>(5 ΕΠΙΛΥ2ΕΙΣ
Τάς δί· γ€ διαφόρους αρμονίας μι) μύτην οϊον

τταρΐίληφ&αι τοίς μονΰΐ'/.οΐς' προς γάρ τάς διaff ό¬
ρους της ψυχής διαϋ’ββπς απορρήτους δυνάμεις
'ίαχονΰιν. Ό μεν γάρ δώριος ΰυοτόλλει το ηθΌς' ό
δε λύδιος παιδείας ε’οτϊ ποιητικός’ ό δέ γε φρύγιος
άτεχνώς έν&ουοιάν πρός τά κρείττω ποιεί την ψυ¬
χήν *).
ΙΤερ'ι δε της του έγκεφάλου ποιότητος ούκ άν
δυναίμην δυοϊ ΰοφοίς δίαιταν. '0 μεν γάρ Άριΰτο-
τ^λης ψ'νχράν αυτόν την κράΰιν τίϋ'εται ό δέ γε
Γαληνός (λερμην άντικρυς ύποφαίνεται Ει δέ
μοι δίδως αϊτός την δίαιταν, άμφοτέρους άληϋ'εύον-
τας οϊομαι. Την μ^ γάρ ούαίαν ψυχρός έατι’ το
δέ έξω&εν πλέγμα, έξ αρτηριών κα'ι φλεβών ονίΎε-
όλειμένον, τούτον περιπτυξάμενον και διαίξαν εις μέ¬
σον, όίσπερ έπ'ι της ροιάς όρώμεν, ϋ'ερμόν ‘κατά συμ-
βεβηκός έργάζεται.
Άλκμαίων της μεν υγείας είναι συνεκτικήν
την ισονομίαν τών δυνάμεων υγροΰ, ξηροϋ, ψυχρόν,
Ψερμον, πικρόν, γλυκέος, και τών λοιπών, την δ’ έν
αντοις μοναρχίαν νόσου ποιητικήν' φ&οροποιόν γάρ
έκάτερον, μοναρχίαν και νόσον σνμπίπτειν’ ώς μεν
νφ’ έξιν υπερβολή ϋ'ερμότητος ’κα'ι ψυχρότητος’ ώς
δέ έξις διά πλη&ος, οΐον ή ένδεια’ ώς δ’ έν οίς η
αίμα ένδέον η έγκέφαλον · έν γάρ τοντοις ποτέ
και τών έσω&εν έτι υδάτων, φυτών, η χώρας η τό¬
πων άναγκης, η τών τοντοις παραπλήσιων ®)· την
δέ υγείαν την σύμμετρον τών ποιών κράσιν. dio-
κλης πλείστας τών νόσων δι ανωμαλίαν τών έν σώ-
Δ1ΑΦΟΡί2Ν ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ. 67
μάτι ατοιχείων χαι τον καταβτηματος ‘)· ‘b^Qccoi-

ατοατος τάς νύσονς διά ττληϋΌς τροφής και άπε^ρίας
και φθοράς, την δε ευταξίαν καϊ αντάρκειαν είναι
τροφής ^). Οί ΰτωϊκοϊ το γήρας γεγενϊ]ΰ&αι σνμ~
φώνως '*) διά την του ϋ'ερμον Άλειχριν’ οί γάρ αυ¬
τοί π^ον ’έχοντες το ϋ'ερμόν έ:τί πλε'ον γηρώβιν.
Άοκλί/ττιάδης ΑιΒΊοττας φησί ταχέως γηράοκειν έτη
τριάκοντα διά το υπερΟ'ερμαίνεβϋ'αι τά ΰωματα,
νηο ήλιου διαφλεχϋ'έντας ’ έν Βρετανία δέ έτών έκα-
τυν είκοΰιν γηρ^ν, διά το κατεφΰχ&αι μεν τους τύ-
:τονς, έν έαυτοΐς δέ ΰτέγειν το πυρώδες' τά μέν γάρ
είσιν αραιότερα των ΑΐϋΊόπων τά σώματα διά το
άναχαλάβϋ'αι ΰπυ τον ήλιον, τά δέ των Βρετανών
άπο τών άρκτων πυκνά ή έατεγανωμένα, διά τούτο
καί πολυχρόνια.
'0 μέντοι γε συνασπισμός στρατενματός έστι
πνκνωσις καί τών στοιχονντων καί λόχων ®)
σύναφις. Έντεν&εν ει μέν τετράγωνον εϊη το σχήμα
τών σννησπί'κότων, χελώνη τετράγωνος' εί δέ στρογ-
γύλον, στρογγυλή καΟ'ίσταται.
Τά δυο άρ&ρα ή έ'ν έπί τής συντάξεως τών
άντωννμιών καί τών όνομάτων &εΐναι ον τής
σής οΐή&ης βουλήσεως, αλλά του τεχνικόν 7.όγου καί
τής άλη&είας. Προκειμένης γάρ τής αντωνυμίας,
έ'ν άμφοιν άρ&ρον άρκέσει' «ο έμδς» γάρ φαμέν
• πατήρ » καί « ό έμός δούλος η· ei δ’ έναλλάξεις την
Ο'έσιν, &αρρονντως αν άρ&ροις δυσί δεσμήσης 0
την σννϋ’εσιν’ »ό πατήρ» γάρ «ο έμός» 'καί «ό
άγρός ό έμός» έρεΐς.
5*
68 ΕΠΙΛΥΣΕΙΣ
Καινόν dh ovdh> ei ne7rXav7]Gai ώς έξ άττοφα-

τικών δυεΐν ττροτάοεοιν καταφατικόν συμπέρασμα ό
Άριστοτέλΐ'ις έπεράνατο, οντω σνμπλέξας ‘)· «< ot πλά-
*ινητες ον στίλβουσιν' οι μι] στίλβοντες έγγύς είσ'ιν
γάρ αυτός αποφάσεις εδοξ,εν είναι, καταφάσεις ό

ακριβής λόγος έπίσταται. Τυ γάρ «οί πλάνητες ον
αστίλβουσι» κατάφασις αόριστον κατηγορούμενον έχου-
σα, καϊ τό »οί μη στίλβοντες έγγνς εισ'ιν ημών» κα-
τάφασις όμοιων άόριστον υποκείμενον ε'χονσα. Έκ
δυείν ούν καταφάσεων, άλλ’ ονκ αποφάσεων, τό συμ¬
πέρασμα.
Θαυμάζεις δε όπως ό νομικός εκείνος άνήρ έν
τοΊς παντάπασιν έτέροις καϊ πράγμασι και όνόμασι
διεστείλατο τυ της αγωγής φησας όνομα δη7^ονν την
παραγραφήν. Αλλά σε 'τό παν της των ονομάτων
δννάμεως λέλη&εν. Ή γάρ τοι παραγραφή έξ άντι-
1%'τον άγωγην έμποιεί τω παραγραψαμένω, καϊ τό
επόμενον ουν ενϋ'ύς τη αγωγή προσλαμβάνει’ άπο-
δεικννειν γάρ άναγκάζεται. Άλλ' αν&ις έρεΐς’ ει
παραγραφύ] πως ή άγωγη πέφνκε, πώς τό της αγω¬
γής όνομα μη δηλοΐ την παραγραφήν; οτι ήμΐν κυ¬
ρίως έστϊ καϊ πρώτως, καϊ διά ταντα προσφυή καϊ
μόνη την προσηγορίαν έκτησατο ’ η δ' έκ περιστάσε-
ώς τίνος περιπτωτικης την κλησιν υφ,ηρπασεν δ'&εν
ουδέ άπηλλακται της προτέρας προσηγορίας. ‘Αλλά
τούτο μεν οίον φυσιολογονντων έστί" νομικώτερον
δέ σοι τό κεφάλαιον έξομαλισ&ησεται, ε'ί τινα έν-
νοησειας έπϊ πολλοΊς υφ’ ών ένηχϋ'η καϊ παρά ών.
ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ. 69
παραγζ'/ραττται δια&ιμας ττοιονμβνον, καϊ δι’ imei-

κπας υττερβολι'ιν τοΐς άγωγάς κατ έκείνον κινηοασι
δίδοββ'αι ληγύτον τταρακελεναάμενον ’ έρτεν&εν γάρ
ό τταραγρα-ψάμενος άπεληλαταί' ον γάρ κυρίως ivi]-
γαγεν, άλλ’ έκ παραγραφής τά τΐίς αγωγής αντορ
έπεΰπάοατο κα'ι εΐοεβιάαατο όνομα.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΨΙΑΩΝ

ΚΑΙ ΜΕΣΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ *.
Κομψούς τ,γονμαι κα'ι περιττούς, άδελφε λογιώ-

τατε, τούς μι) τά γραμματικά γραμματικώς ύξηγου-
μένονς, άΧν εις έτέρας υπονοίας μεταφε'ροντας τά
ζιμούμενα. Ον τούτο τοίνυν έγώ ποιηθώ έν οίς ήρώ-
τηκας’ άΙΧά διά των οικείων της έπιατημης lib γραμ¬
ματικόν ΰοι διαλνσομαι πρόβλημα.
’Έ^οτι δέ ΰοι έζητημενον, τίνα τρόπον των τριών
ψιλών, τον κ, τον π, τον τ, κα'ι τών τριών δαΰεων,
τον &, τον φ, τον χ, μέθα τέτακται το β, το γ, τ'ο
δ, καϊ όντως ώνόμααται.
Εϊρηται μεν ουν καϊ τώ τεχνικώ ή περϊ τον μύ¬
θον αιτία. «Μέθα γάρ» φηα'ιν *) «εϊρηται, δ'τι τοίν
•‘μεν ψιλών έΰτι δαθντερα, τών δε δαΰέων ψιλότερα.»
Ονδέν δέ χεΊρον κάμοϊ ααφέθτερον περϊ τοντο)ν εί^
70 ΕΡΜΗΝΕΙΑ
π-ίϊ/'. Έττΐΐ γάρ το ιριλον άσϋ'ίνβιύν τηα δη'λυΐ /μ)

τροπήν έμφυτον, ix τον Εναντίον το δασύ ατρ^πτον
άν εϊΐ] χαι ακίνητον καΐ άμετύϋ'ετον * οίον το τ 'ψι¬
λόν δν,έπάν έπενεχϋ-ϊι τοντο) δασεία, εν&ί'ς άν τρα-
πείη, ως δε καϊ το π καΐ το κ’ "^Ως ’) ’έψα&’, οί
«5’ άρα πάντες’ Αλλά μοι εϊφ" οπη εϋχες’ Αν-
« τίχ’ ο μhv χλαΧνάν τε χιτώνα τε.» "Ορα δη μοι
Οπως και τά τρία ψιλά, δασείας έπενεχιλείσης, έτρά-
πησαν και άντ'ι μεν του τ έτέ&η τδ -θ', άντι δε τον
π τδ φ, άντ'ι δε τον κ τδ χ. Πολλάκις δε κα'ι δύο
όντα έν ταντφ τρέπεται, της δασείας αύτοΧς έπίψε-
ρομένης, ως έν τώ· *^τί(ΐ&’ όντως ’έστητε τε&η-
<1 πότες;» Κα'ι τά μεν ψιλά οϋτω τρέπεται, άτε ψιλά'
τά δέ δασέα, κα'ι δασείας έπαγομένης, έστηκεν άτρε-
πτα, 010V' ^ΌρννσΟ’’ ίππόδαμοι Τρώες' » κα'ι αν-
'θ'ΐς' «Άμιρ" άλα έλσαι Αχαιούς' · 'κα'ι ανθΊς'
«(ίι) μεν αντδς ’έχ’ ηνία.»
Ει τοίννν τά μεν δασέα άτρεπτα μένει δασείας
έπενηνεγμένης, τά δε ψιλά, ταύτης έπενεχ&είσης, φεύ¬
γει κα'ι προβάλλεται άντ" αύτών τά δασέα, δεικτέον '
τίνα τρόπον τά. μέσα λεγόμενα στοιχεία τών μέν
δασέων έστ'ιν άσϋενέστερα, τών δέ ψιλών άνδρειότερα.
"Ορα γοΰν. Έτράπη τδ ψιλδν, ως ε'ιρηκαμεν,
δασείας έπενεχ&είσης αύτώ' άλλ" ον τρέπεται τά μέ¬
σα, ταύτης έπενηνεγμένης, κα'ι δηλοΐ τά παραδείγμα¬
τα' »έλαβ' ηνία'» μεμένηκεν άτρεπτον τδ β' 'κα'ι
ανΟτς' »'ΐΙτοι 6γ ώς είπών» ονδέ τδ γ τέτρα-
πταί' καΐ πάλιν « Ονδ’οιδ' ώρμη&ησαν» άναλ-
λοίωτον 'καϊ τδ δ μεμένη'κε.
ΤΩΝ ΔΑΣΕΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ. 71
Κατά τοντον ουν τον λόγον δαΰντερα των ipi-

λών τά fieaa δαγνωΰταί' ττώς δ^ των δαούον έΰτϊ
ταντα ‘χ^ηλότερα, ΐνα ν.αϊ μίαα δικαίως τνγχάνοι;
η ιωριοιια τον ανδρείου έβτ'ι το μι) μόνον μι) τρέπε-
ύϋ'αι, άλλα τρο7Γί)ν των αντικειμένων ττοιεΐν.
Όρα γονν. Τά δαοέα χριλοΰν εΐώ&αοι τά προ
αυτών φωνήεντα κείμενα, οΐον, Ό&ρνς, όφρνς, ήχος,
τά δε μέθα ού δύνανται τούτο ποιεΐν, κλλ’ έβτηκεν
ί-ί' τοΐς προ αυτών φοί'ήεοσιν άτρεπτος ή δαοεια'
δεδάΰυνται γάρ καϊ ήβη και ήγεμών και Άδωνις ‘).
‘Όΐ' μεν ουν τρόπον τά μέθα τών μεν δαΰέων
έΰτ'ι ψιλότερα, τών δε ψιλών δασυτερα είρηται,
άμα δέ ΰοι κα'ι διηρμήνευται τί ποτέ δηλοΧ παρά
τοΊς γραμματικούς το δαον, τί δε το ψιλόν. Αεί-
πεται ουν διερμηνενϋ’ήναί ΰοι πώς ιδίως το μεν β
μέΰον τον π και φ, το δέ γ μέΰον τον κ και χ, το
δέ δ μέΰον τοϋ ■Θ’ κα'ι τ.
Κα'ι πρώτόν γε περ'ι του πρώτον ρι^τέον. Συγ¬
γένειαγάρ πολλή καΟ'εώραταί μοι του β κα'ι π
κα'ι φ έκ τε τής κΧίΰεως τών ρημάτων, όμοίως καϊ
τών ονομάτων. "Οΰα γάρ τών ρημάτων διά τον
β ή π ή φ έκφέρεβΘ’αι εϊωΘ'ε, ταντα διά τον ή)
ποιοΰσι τον μέλλοντα’ τον γάρ λείβω λείψω ό μέλ-
λοιν, κα'ι τον τέρπω τέρψω, καϊ τον γράερω γράψω ’
καϊ αυΟτς τά ονόματα τά εις ψ λήγοντα την γενι¬
κήν δι ενός τούτων έκφέρει, οΐον λ'ιψ λιβός, ΙΙέλοψ
Πέλοπος, Κίννψ Κίνυφος ■’). Το αυτό καϊ έπϊ τον
γ ’/.αλ κ -κα'ι χ ενρεΘ'ήβεταί’ μία γάρ ·καϊτοντο)ν τών
τριοϊν ή συγγένεια’ τά γάρ διά τοϋ γ καϊ κ καϊ χ
7‘i ΕΡΜΗΝΕΙΑ
ixcptQoUEVa φύματα διά τον ξ ττοκΙ τον μύ./.οντα'

τον γάρ Χέγω d μύ,Χων Χέ'ξω, και τον .τλί'κω ττλδξω,
καϊ τον τρέχω ϋρεξω' καΙ πάν ονομα εις ξ ληγον
δι’ ενός τούτων έκφερει την γενικήν, οΐον τέττιξ τέτ-
τιγος, πέρδιξ π^ρδικος, όννξ οννχος. Τον αντόν
ονν πάλιν λόγον ψαμεν κα'ι έπ'ι τον δ καϊ χλ καϊ τ.
Παν γάρ ρήμα διά τούτων ύκφερόμενον διά τον ο
ποιεί τόν μέλλοντα' τον γάρ είδω ό μέλλων α.θω,
καϊ τον πλη&ω πληΰω, και τον άνύτω, άνίαω, Καϊ
πάλιν πάν ονομα εις Ο ληγον δά ύνός τούτων
ρει την γενικήν’ ’Άδωνις γάρ Άδώνιδος, καϊ ορνις
όρνι&ος, καϊ ύρως ε'ρωτος. Καϊ ε'ΰτιν είπείν άναγ-
καοτικω λόγο) δ'τι ταύτην αντοΐς ή φύσις έδωρήοα-
το την ΰνγγένειαν.
Υγρά δε ε’ίρηται τά άμετάβολα (_καϊ περϊ τού¬
των γάρ ηρώτηαας') έκ μεταφοράς των νγρών χρο)-
μάτων *) · ώΰπερ γάρ έκείνα δνσεξάλειπτά έβτιν, οντω
καϊ ταντα δνΰμετά&ετα. Ον γάρ μεταβάλλει ούτε
έν ταΧς κλίσεΰιν, οντε έν ταϊς πτώσεΰιν. Καϊ η μεν
άληϋ'εΰτέρα έ^ηγηΰις αντη έατίν. 'Λπο δέ γε των
έν μονβικγ, λεγομένων τούτο ένταν&α κερδάνοις, 6'τι
νγρά κέκληται ταντα διά την αφέλειαν της φωνής ·
ού γάρ τραχύνει την ακοήν όν τρόπον τα άλλα
αύμφωνα έπάλ?,ηλα κείμενα, ά.λλά τγ λειότητι της
φωνής διαλανίλάνει τά ωτα, ώς βραδέως τον ακροα¬
τήν διακρινειν τό άμετρον. ’Κν μεν γάρ τω
ο ^καμανδρος έληγε τδ όν μένος,» αντό&εν ή ακοή
καϊ ή αιΰ&ηΰις διακρίνει τδ άμετρον’ έν δε τω
ΤΩΝ ΔΑΣΕΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ. 73
«' Πάτροκλέ μοι >* διαλανΟ άν^ι τψ άχοψ ή άφβ-

ληα τιις προφοράς.
’ΙΙρώτηΰας δέ και πώς τδ 1] μακρυτβρον τοϋ ω
παρά τοΧς γραμματικοίΐς λέγεται, άμφοΐν μακρών
ώνομαΰμένων. Κα\ τούτον ααφης ij έπίλυϋις. Το
μώ> γάρ η ονκ έα τρίτην άπο τέλους ποιεΧΰ&αι τήν
όξβϊαν, οΐον άέλλη' τδ δβ ω πολλάκις έπϊ τέλους ον
ον κωλύΐΐ τρίτην άπδ τέλους ποιέΐΰ&αι την ό'ξέίαν,
οίον φιλυγελως ^). Κα'ι τών δυο δέ βραχέων, τον
ο φημΙ και τοϋ ε, βραχντερόν έοτι τδ ο · νποτατ^
τύμενον γάρ τδ ι άμφοτέροις κατά την ΰύλληχριν
την οι κοινήν ποιεί, την δε ει πάντως μακράν.
Λέγονται δέ μακρά κα'ι βραχέα ον τώ τύπο)
τον Οχήματος ή τον χαρακτήρος, άλλά τη δυνάμει
τής έκφωνήσεως.
*%%%%%■» ^>lWV·
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΥΛΑΑΝ
Κα'ι ως άλη&ώς άπορον, εΐ, πάντων μέν υπο¬

κειμένων ταΧς φύλλαις κα'ι άλωβίμων καϋ'εοτηκύτων
τοΧς εκείνων δήγμαοιν, ό κάλλιστος ήμΧν .Σέργιος
τάς δή'ξεις τούτων έκπέφενγεν. Ο'ιήοεται ονν έν-
τεν&εν τδ κατά πάντο)ν κράτος άνειληφέναι κα'ι
9'αυμάΰεται έαντδν, κα'ι μεγάλας άποδοίη τή φύβει
74 ΕΓΚΩΜΙΟΝ
τάς χάριτας, δ'τι παρά την κοινήν φνΰιν τυντον

ίδημιούργηαε καλ έτέρας νυμιαΟ-ηΟίται τοΊς
πολλοΧς, οτι τ?]).ικοντω Ό'ηρίορ άνάλωτος γέγονεν,
κι δέ τις αντω την αιτίαν ανακαλύψει τον πράγ-
ματος, με&ηΰει τάχα το καϋ^ ημών φρύαγμα, κα\
μεταμεληΰει αυτό) β'τι μη ταΧς τον ζώον ψϋΌραΐς
κα&ε'οτηκεν άλοηός.
Κιδέναι γάρ χρεών άπαντας ο'τι τά ήμετερα
οώματα έκ των τεΰΰάρων ατοιχείιον ΰνγκεκραται,
και η ποια τούτων μί'ξις διαφώρονς τάς κράβεις
ποιεί, άπδ δε των κράσεων κατεΟκενάοΟ'ηβαν οι χυ¬
μοί, ό τον αίματος, ό τον φλέγματος, ο των έκατέ-
ρων χολών. Άλλ’ η μεν ξανχλόχρονς τη παρακείμε¬
νη τώ ηπατι κοίτη μετοχετεύεται, ή δέ μέ).αινα
τώ τον βπληνος καταρρεΐ ΰπλάγχνω' το δέ γε αίμα
ονκ έν όργάνω έντε&ησαύρισται, άλλα διά τών φλε¬
βών κατά παντδς τον σώματος κατασπείρεται, καί
ζωογονεί την φύσιν ημών και σννέχει την σύστα-
ϋιν ^)· πλην και τούτο διάφορον ειληχε την ποιότη¬
τα. Κι μέν γάρ άριστα κεκραμένον τνγχάνει, 2'λνκύ
πως και ενώδες έστί, κα'ι προς τούτο σνύρεΐ και η
φϋ'ε'ιρ και ή ψύλλα, κα'ι τύ λοιπον γένος ο τροφήν
έχει τά ήμέτερα σώματα’ εΐ δέ παρά την άρίστην
κράσιν έγχνμω&είη, η νδατωδέστερον πέφνκε 'καί
άνάπλεων φλέγματος, καί της άλμνράς ποιότητος
άναπέπλησται, η τδ πικρόν άπηρύσατο της λεκιΟτό-
δονς χολής, η άπόζει τού μελανός. Ώσπερ ονν
τών έκ γης σννανατελλόντων τώ στάχν'ί ον πάντα
τυγχάνει εδώδιμα, άλλ" έστιν ά ή αίσ&ησις της γεύ-
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΑΑ.ΑΝ. 75
ΰ(ως άποτρέπτ^ται· οϋτω των αυγ/,εηανννμίνων χυ¬

μών έν τοΐς αώμαΰιν οί μέν ev κβράννυνται καϊ την
ιμύλλης ΰρε^ιν έκκαλοϋνται, οί δ’ ϊΰως α^ϋηπαΰιν η
πικροί την yevoiv ciaiv i] άλμώδονς άπόζονβι ποίύ-
τητος.
Και διά ταντα το χαριέβτατον τούτο ζώον τη
γίνΰτικη δυνάμει την ων τρέφεται δοκιμάζον ποιό¬
τητα, εΐ μεν ουμβαίνει τη φύΰει, Ώ^κει τε τω ουμ-
φυεϊ πνεύματι καί. τροφήν έαυτω κατεργάζεται' εϊ
δ’ ά?ά.ως όδώδει, άποΰτρέφεταί τε καί άπειΰι.
Των μεν γάρ άνΟ'ρώπων οί άπληατότεροι την
άκρίβειαν άφηρηνται της αίΰϋ'ηΰεως, καϊ παθών μεν
ααρκών άπτονται, παντός δε κατατολμώΰι χυμοΰ'
τό δό κάλλίΰτον τούτο ζώον καί τών λογικών ένίους
νπερπαίει τη χάριτι, τριαίν, δ' φαΰι, δακτύλοις καί
παλαιΰτη 0· "Ωΰπερ γάρ τό άλκιμώτατον χληρίον
ο λεών οίκ άν ποτέ χΟΊζης τροφής άψαιτο, τη δε νεα-
λεΐ πρόΰειοι καί λαφύθθει (_πώς άν εϊποις;^
τάχιστα' οϋτω δη 'καί η χαριεστάτη χρύλλα τάς πη-
γάς ημών τοϋ σώματος έρευνα, μά?άΜν δέ τους τών
πηγών ρϋακας. Κρατήρες δε τών έν ημίν έρυ&ρών
ναμάτων αί φλέβες είσί, μάλλον δε όχετοί η άμάραι
τινές όχετηγοϋσαι τώ σαίματι την τροφήν
μεν άν ουν εϋροι τών πΐ]γών διειδεστάτην καί πότι-
μον, εύϋ'ϋς αυτή τό στόμα προσβάλλουσα κρίνει τε
την ποιότητα καί άρϋεται δ'σον έβουλη&η η ορε'ξις'
εί δέ διεφιλορότα τόν χυμόν ϊδοι τοϋ νδατος, ταΰ-
την μέν εα την πηγην, έφ’ έτέραν δέ άπεισι καί την
76 ΕΓΚΩΜΙΟΝ
κατάλλ7]λον δίδο^υναται τροφΐ]ν' οϋτο) μβγοίλοποί-

rreg τοντϊ τό ζώον ίΰτί.
Ήμΐν μΐν γάρ κσλ ό Μαρώι’βιος οίνος νδν τι
δοκεΐ, 6' τε Χΐος και ό Αέΰ^ιος' άλλα τοϋτο μεν
ί,κιΰτ’ αν τις κακίΰειεν ’ οι δέ γε πολλοί καϊ τον έν
πι&ά.κναις άρτι κα&ιΰτάμενον άπορροφονΰι γλενκί-
νην και τον διεφ&ορότα άβπάζονται, κα'ι κυπέλλοις
τοΊς παρατνχοϋΰιν ένίονς ειδον χρωμένονς. ΆΌ’
ίΐ γε Ίΐ)ύλλα πίνει μεν τον ποτίμου, καταιρρονεΧ δλ
τον δνσώδονς, κα'ι γεγη&ε μεν τω εύκρατο), άπο-
στρεφεται δλ τό διεφΟΌρυς τε κα'ι ΟεΟηπός. Κα'ι
τό φλεβώδες όρφ κνπελλον' καν μεν ϊδρ κεκα&αρ-
μένον ώς κάλλιΰτα, γεγη&ε' τε rjj αγλαΐα κα'ι τζ χά.-
ριτι έγκαλλύνίταί' εΐ δέ τον από της χολής κα'ι μά-
λΐΰτα της μελαίν)]ς ακίρρον ‘έχον, άΟ’ετει κα'ι κατα¬
φρονεί, κα'ι ονκ αν ποτέ πίοι ονδέ κα&αρον αί¬
ματος άπυ διεφϋΌρνίας φλεβύς.
’Έγωγ* ονν των άν&ρώπων έκείνονς ηγάπηβα,
δ’αοι τό μεγαλόπρεπες καν τοΐς προχοΊς κα'ι τοις κι·-
πελλοις έτηρηοαν' οί δε' γε χαριέατεροι κα'ι φιάλας
κα'ι ψνκτηρας ητοιμάκαΰιν εαντοΧς, οία δε τού¬
των καϊ τά Θηρίκλεια, νελος κα&αρά τον καλλίΰτον
μετά7^λον βα&ειαν μεν ’ύχοναα την κοιλότητα, προ-
μύγκί] δό τον ανχένα καϊ στενωπόν, άφ" ον τό πόκα
διη&ούμενον καΟ’αρειότατον έγχεΧται καϊ χαριε-
ΰτατον, καϊ μάλιβτα την φιλότιμον ηδννον φνχήν.
’Κν ημΧν μεν οί μεν όντως, οί δέ άί.λως εχοναι· τό
δέ γένος της Ίρνλλΐ]ς όλον εύγενές καϊ φιλότιμον καϊ
μεγαλοπρεπούς άνάπλεων χάριτος.^ Καϊ οντε τόν
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΛΛΑΝ. 77
πικρύν χνμον οίδεν άβπάζ^αΒ'αι, ούτε τδν άλνκυν,

μύνω τω χλνκεΐ και ήδύνει τούτο ο
κρατιιρ τοϋ γλνκί'ος καϊ η'ώδονς αίματος.
Όρας, ό φίλτατυς μοι και γνηοιώτατος ^ιίρ-
γιος, πώς τό δραμα ϊκ κωμικής βωμολοχίας εις τρα¬
γικόν 601 πέρας κατηνέχ&η; Ον μεν γάρ ωον νπ'ερ
τονς πολλούς είναι, οτι τι)ν ψνλλαν διέφυγες, κατά
περιονοίαν ώοπερ δννάμεως τάς λαβάς άποδράοας
αυτής’ ·»; δέ οε ονκ έδείλιαοεν, αίΧ όοφρανΟ'εΐΰά
πως άπεαείοατο. ϊΤροΟηλ&έ οον τοΊς φρεατίοις τοϋ
οώματος, είδε μη κεκα&αρμένας τάς κύλικας, είδε
το νάμα διεΓρϋΌρδς, ένευΰε τοϋ πιειν, καϊ άπεΐρξε
ταντην η έκεΐϋ'εν άποιρορά. /ίιά ταϋτα έπέοχε τε
έαντην καϊ άΟ'εράπεντον την οικείαν εϊασεν ορε'ξιν.
Καϊ προς εμέ τυχόν μεταβέβηκε καϊ τοϊς κρα-
τηραί μου πάοι ΰνμπέψνκε τοΐίς περϊ τον αυχένα,
τοϊς περϊ την οφαγην, τοϊς περϊ τ καϊ ‘) την
κ?.εϊδα’ έναγάλλεται ταϊς νομαϊς, περιβκιρτα μου τοϊς
νάμαοί’ πάντα γάρ χαρίτων ενρίακει μεοτά’ ην μέν
άποστομώαη μου φλέβα, εν&νς ηδεϊαι ρυίοκονται
χάριτες. /4ιά ταϋτα ονκ έχει πώς άν τώ πλη&ει
χρηαηται της χαράς' έφάλλεται ταϊς πλευραϊς, εν-
χϊ'νς έκεΐϋ'εν έπϊ τον νώτον μεταπηδά, έκμνζά την
Ιγνύν, τοϊς περϊ την κερκίδα πόμαοιν έπιγέγηϋ'εν'
ον γάρ ηδε μέν αυτή τών πηγών κατάλληλον την
πυοιν έκδίδωοιν, έκείνη δέ άλλοιύτερον άπουρεϊ νά¬
μα’ όΧλ' έκ παθών η χάρις ϊοη προκέχυται. Τί οίν
έπϊ τούτω με ή φνΰις ευ αννε'κέραοεν, ϊνα γένωμαι τη
ψύλλη κατάβρωμα; ούκ έφίεμαι ταύτης της χάριτος·
78 ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΤΕΡΟΝ
Ti]v τοΰ αίματος ηδονην άποττέμπομαί' δl€(f^^άρτω
μοι τοντο, χαϊ ζηΰομαι ΐί]διΰτα. Ον γάο, η τις μτ
κοαμησας ev&ig κατακόψηεν, έπιακιρτησω τω κό-
ομω, «λλ’ ev&vg άποστραφήΰομαι την ττ^ριβολιμ'.
Όμοΐύγηΰον τω &€fp χάριτας, κάίλιοττ. Σέργιε,
ο'τι 001 τδ οώμα όντως ώχνρωσεν, δ'τι οε τοΤς λη-
οτενειν έ&ε^.ονΰι ζώοις άνάλωτον εδει'ξεν, ό'τι οε άυ-
ραγεΊ έρκίω κατηοφαλίοατο, καϊ ούτε ιρνλλα πολιορ¬
κήσει, ον φ&ε'ιρ λνμανεϊται, ον κόοεις αοι έπι&ηοον-
οιν, άλλα πάντα φοβησονταί τε και δειλιάοοναι, και
ώσπερ τνράννον πόρρω ϋον στήοονται. Άλλα μη τάς
όffρvς αΐρε' έλοίμην μεν γάρ πολλάκις άναλω&ηναι
νπδ ψνλλών ϊ] τον χρωτδς άπύζειν κα'ι δεδίττεοΑ'αι
τυ έπιβονλον.
Κ'ίπω σοι τάλη&ες ’ ΐ] φνσις ώς άρα πρώτον έβον-
λετο την φνσιν ΐιμών σννεκέρασε, κα'ι την μέν σην
'ίσως αποτρόπαιοι' τη ψύλλη πεποίηκε, την δε έμην
γλυκεΐαν έκείνη κα'ι τρόιριμον.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΑΑΑΝ ΕΤΕ¬

ΡΟΝ *.
Τον κώνωπα, φασ'ιν, ώς έλέψαντα ’)· κα'ι, ϊνα

γε καθ^ όδυν ημιν ό λόγος προίη, τη ψνλλη ώς παρ-
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΑΑΑΝ. 79
0
()άλ{ΐ ίπιχειρήβωμερ. Ού γάρ έττειδι) κατά τόν ΰω-
ματικόν ΰγκον τ^άττωται, διά ταντα και τίίς έν τοΐς
κρατίατοις δννάμεως άπεατ^ρηται. Ή γάρ τοι φν-
αις έναλλάττειν υίδε έπ’ ένίων τοΐς των ζώων μεγέ-
&εΰι τάς ΰνμφντονς δυνάμεις' και ω μεν τον ογκον
ηλάττωβε, τον τόνον οαφώς έμεγέ^υνεν, ώ δε σαρ¬
κών περιουσίαν προσέπλασε, την ισχύν τούτω έσμί-
κρυνε. κ/ηλοϋσι δε τοΰτο ·κα'ι οι πρώτοι τών μά¬
λιστα φιλοσοψησάντων' το γάρ εις ογκον πρόβαν
έλαττοΰσι κατά την δύναμιν, ώσπερ το εις έαυτό
συστραφεν ευτονωτερον άπεργάζονται. Ου τοίνυν
σοφιστικόν τι πράγμα ποιοΰμεν ευφημίας ΰπό&εσιν
την φύλλαν ποιούμενοι, ώσπερ οι τούς βομβυλίους
ί) τούς άλας έπαινεΐν ^ προελόμενοι' άλλα ρητο¬
ρικόν τε και τεχνικόν, περ'ι μεγάλων το λύγειν προ-
θ’^μενοι καϊ τους λόγους ταΐς νποχλέσεσιν ίσους ποι¬
ούμενοι.
Τοΰτο τοίνυν πρώτον περί τοΰ ζώου κάλλιστον
ε'ιπεΐν ΐίχομεν, 6'τι, ώσπερ τα ευωδέστερα τών φυ¬
τών, ρόδα φημϊ καί υακίνθους καί μυρρίνας, συν-
ανατε'λλει τώ ’έαρι, τών ώρών την καλλίστην άπολε-
ξάμενον. Γενναται δε ούκ έζ έτέρας ούσίας, ώσπερ
σκνίπες καί κηροδΰται καί κώνωπες καί ταλλα, ών
τα μεν της Ιλυος, τά δε της τών κεκμηκότων άπο-
γεννάται σήψεως' άλλά προς εαυτό τό γένος χω-
ρεΐ, καί τό γέννησαν έν τούτοις καί τό γεννώμενον
πέφνκε. Τό μεν γάρ καταλιπόν τό σπέρμα άπελή-
λν&ε, τό δ’ έκεΐχλεν έκφνεται Κ'ισί γάρ 'καί παρά
τούτοις, ώσπερ τινές ίστορηκασι, σπερματικοί πόροι
χαι φύσεις ζωογόνοι καϊ δυνάμεις’ καϊ τι)ν οχείαν
ή ι%ίλεια φά^ει τον άρρενος, καϊ σωμάτων άποιχο-
με'νων ού συναττύλωλεν ό της γονής ?.όγος’ «λλα
τοΐς καϋΊμονσι μόρεσι τον παντός ζωογονείται καϊ
φαίνεται.
Καϊ ώσπερ ταϊς άλλαις των μεγίστων καϊ &αυ-
μαζομε'νων ουσιών συμβάλλεται τι λοζονμενος ό ί'βιος
καϊ τρεπόμενος, οϋτω δη τι καϊ το γένος τούτο ού-
σιονν ε'ΐωϋ'ε περϊ την Ισημερίαν ενθ'ύς ’καϋΊστάμε-
νος. Όμον τε γάρ έκεΧνος τοϋ ίσημερινοΰ σημείου
κινούμενος ηφατο, καϊ τό ζώον κατά σύν&ημα ')
μορφωϋ'έν όμον ’καϊ ζωωϋ'έν ηλατο, έτΛ τώ δεσπότη
σκιρτησαν ήλίιρ και της εαυτού ζωής αΙτίω τε καϊ
κοσμητορι’ συγχορεύει γονν άτεχνως έκείνιο και οΐον
έπιγαννύμενον τώ γεννητορι σκιρτά τε καϊ έφάλ7.εται,
τη όίρα ένεαρίζον καϊ λαμπρυνόμενου. "Ωσπερ ονν
οι πάλαι σοφοϊ τα συντρεπόμενα τών ζώων ταις
της σελήνης αύξήσεσι καϊ μειώσεσι σε7.ηνιακά κατ-
ωνόμασαν, οϋτω δή ’/.αϊ τούτο &ώμεν ι'ιμεΧς ζώον
ηλιακόν.
Μία μεν γάρ τών πάντων άρχή, τό άπόρρητον
6'τι ποτέ έστιν εκείνο καϊ άνονόμαστον άλ7.ά τούτο
πόρρω καϊ τής εαυτού έν ύτητος *) άνεκφοίτητον
υ'σα δε μετ’ έκεΧνο νφέστη'κεν έτερα, έτέροις ουσιών
καθ'έστη-κεν άρχηγά. Καϊ τα μέν δι’ έτους, τα δε
ταΧς καϋ'έκαστα τών ωρών άποτίκτεται, ταύτα χει-
μώνος, έκεΧνα ΐλέρονς’ τοΧς δέ αρχή ζωής τό μετό-
πωρον. '11 δε τών ωρών χαριεστάτη, τό έαρ, την
ιρύλλαν γεννά, ή δυναμικωτέρα τό εντονώτερον. Κατα
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΛΑΑΝ. 81
ταντΐ]ν γάρ ό ήλιος βορειύτξρός τε καϊ λαμπρότερος

γίνεται και αντικα&ίΰτηβι το μέτρον της ημέρας τω
της ννκτυς, καϊ προς ωδίνας ή γη τών οικείων γεν¬
νημάτων χωρεΐ. Κα'ι το μεν ρύδον τών οικείων
καλύκων νπανατέλλει, το δε κρίνον αχίζεται ταΐς
όκτΤΰι και νπεμφαίνει κα'ι το φαινύμενον κα'ι το
κρνπτόμενον κάλλος. Έφ’ οίς κα'ι η Ίμύλλα ώΰπερ
αυτόματος οπώρα της γης καρπογονεϊται κα'ι άνα-
δίδοται.
Άλ7! ίδεΐν μέν έΰτιν ον πάνυ τι χαριέατατον
ού γάρ αίαϋ'ητοϊς κομ^ *) κάλλεοι, κα'ι, τών ύφ&α?.-
μών καταφρονονντων, αναφέρει την ίσχνν προς τον
νουν. Κα'ι τον κύκλον τον ζωάρχου μεμίμηται,
έν όλίγω τώ εϊδει ον μετρίαν έχον την δύναμιν.
/Ιείκννΰι δε κα'ι τώ χρώματι τον γεννήτορα’ ακρι¬
βώς γάρ μέλας έατ'ιν, ώΰπερ έώος ΑίΟ'ίοχρ έ'ξ ηλιο-
καίας την χρόαν μεταβαά.ών, κα'ι τό ϋ'ερμόν της
γενέΰεως ενϋ’νς παρεμφαίνει έπ'ι τοϋ οώματος. Την
δέ τον μεγέθους έλάττωΰΐν ού κατά ατονίαν της
φύΰεως έκληρώΰατο' άλλ’ άπορρητότερος μέν ο λό¬
γος αύτώ της ΰμικρότητος’ ρητέον δέ δ'μως ήμιν.
2ώμα κα'ι νους, τό μέν εις όγκον κεχώρηκεν,
ό δέ ΰυνέΰταλται προς την δύναμιν. "Οΰα μέν ουν
τών όντων όγκονται κα'ι μεγεϋ'ύνεται, ΰωματικωτέ-
ραν την γένεΰιν ε'ίληχε’ τών δέ αννεαταλμένων τά
πλείω εις την φαινομένην βραχύτητα νοερωτέραν
την ΰποράν έκ7^ηρώαατο. Κα'ι ϊδοις άν μελίττας μέν
κα'ι ’καν&άρονς κα'ι κώνωπας, τούς τε άράχνας αν-
τονς κα'ι τούς μύρμηκας, ποικιλότερα τών άλλων
6
ζώων καϊ τεχνικώτεοα και rijg πολιτικωτέρας ζοΉ^ς

ον πόρρω τνγχάνοντα. Έντεν&εν ό Πλάτων τάς
κοινοπαϋ-εΐς των τρυχών και πολιτικοΐς ί'ι&εσι κεκο-
6piii]uivag ρελιύΰών ένδεορεϊ ΰωραβι *). Βοεξ δε καϊ
fjIAiovoi, εζ όρκον τιροελτιλνιλότα OOJf.âτoQ, ττίξ έν
τοΐς κρατίατοις δυνάμεως άπεΰτέρηνται. Τοιοντον
γάρ έοτι κάϊ τό στρωτόν ίιμϊν τΐ]ς ζωΐ]ς σπέρμα' καϊ
ΰπερματικώτερα μεν τά δνναμικοίτερα, σωματί'κώ-
τερα δε τά παχύτερα. Πλάττει μεν γάρ καϊ φνΰις,
δημιουργεί δ^ καϊ νους καϊ ψνχι'ΐ' d?J/ ή μεν (pvoig
νλικώτερον καϊ πλήϋ'νντικίότερον έκεΐνα δε προς
έαυτά συνάγει τά σώματα καϊ σφίγγει τον όγκον,
ϊνα πλήρες τό πεπλασμένον προέλ&η δυνάμεως.
Έκ μεν ουν ύαρος τοντϊ τό ζώον άρχεται της
γενε'σεως, σνναυξάνει δέ τω δεσπότη καϊ σνμμεγε&ύ-
νεται, 'καϊ την οικείαν απολαμβάνει ηλικίαν τε καϊ
ακμήν, οπότε δη κάκεΧνος ίπϊ της πέμπτης μοίρας
των χίιδύμων σταίη τρόπον τινά, ειτα δη τρεπομένεο
προς νότον καϊ περϊ τάς χειμερινάς οντι τροπάς
σνναποληγει τε καϊ μαραίνεται. Ον γαρ έ&έλει νφ’
έτέραις αΙτίαις η ταις ήλιακαϊς ζην, έπεϊ μηδ’ άγνω-
μονεΧν οίδε τω της γενέσεως ήγεμύνι' άλλ’, ώσπερ
της γης άλλεται νψηλοτέρον φανέντος έκείνον, ού¬
τως εις γην καταδύεται, υπογείου, iV ούτως ε'ιπω,
τού γενάρχου κα&ισταμένον.
Η μεν φύσις ον περιέφνσε τούτω πτερά' ουδέ
γάρ προς τούτο ό της γενέσεως έκινη&η λόγος' το
δέ καϊ την φύσιν βιάζεται, καϊ τό σώμα αίρει τοΧς
άλμασι, καϊ, γηγενές ον, τόν άέρα πο&εΧ' οιδε γά
ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΑ\ΑΝ. 8»
τοντοί' TTOQ&fielov ευκίνητον ττρός τον ήλιον, και

:τολλάκις Επιχειρεί τω φυοικω λο/ω ττρός τούτο κι-
νονμενον' άλλ’ η φύσις άντιβιάζεται' το δε μέΰον
ενρΐΰκεται φνοικης τε βίας καϊ γνωμικης, εϊποι τις
άν «AAoc, Ιΰχνος τε καϊ δννάμεως.
Πε'ττλαΰται δε ούκ έντομαίς τιβι διειργύμενον,
ονδ' άνίβως ’έχον προς έαυτό, άλλα συμφυώς καϊ
κατα7Ληλως. Καϊ συμπε'φυκε μεν εύαφώς η κεφάλι)
τω λοιπω ΰώματι' τό δέ έντεϋϋ'εν έπεγειρόμενόν τε
καϊ κορυφούμενον, ώσπερ δη τον συν ή φύσις έποΐ-
ησεν, έκεϊ&ίν ταπεινοϋται προς τό κατόπιν, καϊ εϊ-
ποις άν το μεσαίτατον, οΐόν τινα νωτιαίον ’)> '^ών
μερών άμφοτ^ρων ύπερανέχον^
Παραβάλλω δε τούτον τω συϊ, ούκ έκείνω την
φύλλαν κοσμών, άλλ’ έντευϋ'εν τώ συϊ χαριζόμενος.
Πέπλασται μεν ούν κατά σΰν, όρμα δε κατά
πάρδαΐ.ιν, βλβ'πει δε κατά ?^έοντα άνεν τον βλοσυρού
βλε'μματος’ καϊ τό γε &αυμασιώτερον, ο'τι έκείνοις
μεν η φύσις προς β'ηριωδίαν, τώ μεν το έπισκύνιον^),
τώ δέ τό άλμα, τώ δ’ άλλο τι συνεπλασε ·'*) * τη δε
φύλλη πάντα συναγηοχυία ές ήμερώτατον μετερόνΟ’-
μισεν. Ον γάρ τοι φαγείται τον άνθρωπον, άλ7.’
ονδε τοΧς έκείνου εργοις λυμαίνεται, άπερ άκρ'ις
καϊ όττάκος ποιεί' άλλ' έκείνω μόνον προσπέφνκε,
•καϊ τροφήν τό αίμα ποιείται, σιτούμενον ό'σον βρα-
χντατον. Καϊ ό μέν οδούς αι’τώ κέντρου λόιγον
έπέχει τώ δηγματι, τό δε φύμα ώς κύκλος ενθνς
έπανέτειλε καϊ ποικίλλει τό σώμα τοίς ήλιακοίς εϊ-
δεσιν είτα δή τό δήγμα όμού τε εις κύκλον άπετορ-
6 *
84 ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΨΥΑΑΑΝ.
v€v&fj και cvvanijX&e τώ αχι'ιματι, ώσπ^ρ δη τό της

ϊριδος Οχημα.
'0 μ^ν ουν κώνωψ τιύλεμον ώΰπ^ρ ήμΐν άπειλίΐ
καϊ μετά παρατάξεως τρόπον τινά νπό οάλπιγγι
πρόειΰι· τον δε τροχίλον μεμίμηται κα'ι ώς έφ*
ώμολογημένην προς ημάς χωρεΐ τράπεζαν, μήτε
βομβονν, μη-ώ άλλως λνπονν.
ζΐνο γοΰν των απάντων δεΰπότας '*) έαντον
προεοτήοατο, τον μεν ήλιον της γενέΰεως, τον δέ
άνΟ’ρωπον της αύξηοεως. Έκεΐϋ'εν μεν γάρ εις τό
είναι έληλύ&ει' έντεν&εν δε κεχώρηκεν εις άκμην.
"Των γάρ άλλων ζώων τά μεν ιλνν νέμεται, τά δε
των αεΰηπότων ΰωμάτων '’)' ή δε ψνλλα κατεψνγ-
μενοις μεν ούδαμώς πρόβειοι οώμαοιν, ονδε τε&ολω-
μένην άοπάζεται την τροφήν, άλλ’, ώοπερ ai βδέλλαι
τό ημεδαπόν έκμνζώοιν αίμα, καΙ άμιο&ος γίνεται
ιατρός.
Γεννάται μέν ονν, ώοπερ εϊρηται, μετά πάοης
ροδωνιάς, ακμάζει δε μετά τεττίγων καϊ ο'οα &έρονς
τόν άν&ρωπον κατανλει’ οϊχεται δε χειμώνος, κα'ι
πάλιν κατά κύκλον ονμπρόειοι τω παντ'ι, καϊ οννα-
νατελλει τω εαρι καϊ ονναυ'ξάνει τω τον ήλιον
φωτί' ο'βεν γάρ έπέχει την γένεοιν έκείνου παροι-
χομύνον, φνοικοΐς λόγοις εις τό μη είναι αυ&ις
έπαναλνεται.
ΕΓΚ2ΜΙ0Ν ΤΗΣ ΦΘΕΙΡΟΣ. 85
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΤΗΣ ΦΘΕΙΡΟΣ *
Άλλ' 1] φΟ'ίΐρ ϊσως rjj ιρνλλΐ] της εύψημΜς έπί-

βαβκηνξΐΒν. Είσϊ μεν γάρ ΐίμφω τά ζώα διηρημένα
τοίς γένεΰιν' ήμεΐς δε ταϋτα κατά ανζυγίαν προφε-
ρομεν, το μ^ άρρενοϋντες ώΰπερ, τό δέ ^ηλυνοντες'
ε'ιΰϊ δέ δ'μως των έτηκοίνων.
ΙΙολ?.οϊ μεν ονν καί μεγάλοι λόγοι έττϊ ϋ'ατε'ρω
με'ρει έλέχ&ηααν' Ιΰημερίας τε γάρ τόκον την ψνλλαν
έδείξαμεν ’) καί δορνερόρον της ηλιακης ανξήΰεως
καί ϋ'εράπαιναν’ ονδεν δε ελαττον καί έπί ϋ'ατε'ρο)
με'ρει ΰνακεναοόμεϋ'α τό έγκώμιον. Καί, ϊνα γε καχλ’
οδόν ημΐν ό λόγος χωρηΰχ] τη γεννάει ταύτη ψι-
7.οχωρηθωμεν,
Την μεν ονν ψυλλαν άλλΐ]λοτόκον ηρμηνενΰα-
με'ν τε καί έπεδεί'ξαμεν, καί τό είδος της οικείας μη
άφιεΐααν γονής, καί έπαινον έπί τώ πράγματι ΰννε-
■^ηκαμεν η δε φϋ'είρ άλλον τε τρόπον γίνεται καί
τον κατά την χρύλλαν ϋ'ανμαΰιώτερον. Γονής γάρ
αντη μη νπονοης, μ7]δέ νλικον ΰπέρματος άποκειμέ-
νον, αντόματον οίσπερ έχει την γένεΰιν
Θανμάζομεν δέ των ΰννι'ι&ων μάλλον τά σπά¬
νια ^)· καν τά μεν μείζονα η, τά δέ έλάττονα, έπί
τοις έϊ.άττοΰιν έκπληττόμεϋα. Ήλιον μέν τοι ονδέν
^ανμαοιώτερον, ονδέ δημοΰιαίτερον *) πέφνκεν άλλά
8G ΕΓΚΩΜΙΟΝ
τοί' κομητην Ιδύντες μάλλον άττειλανμάσαμεν. Ο'ντω

δι'ι τι και την δρεττανίδα τής χελιδόνας μάλλον άγά-
μεϋ'α, και τον πτερωτόν μνρμηκα τον ^λεφαί’τος.
’Ένϋ'εν τοι κα'ι το άβύνη&ες τής γονής τον αννή-
ϋΌνς ϋ'ανμαΰιιότερον. ’Άνϋ'ρωττος μεν γάρ έ'ξ άν-
ϋ'ρώπον φύεται, κα'ι το πράγμα οΊδεν ή φνοις, κα'ι
ονκ έκπλήττει τό γινόμενον τήν διάνοιαν φ&ε'ιρ δέ,
ό'βον έπ'ι ταΊς σπερματικαΊς καταβολα'ις, ά.πό τον
μΐ'ιδενός φύεται' υπερβολή δε τούτο ύκπλήξεως. Τό
γάρ άπό τον μηδενός τι φνναι, ώς αδύνατον παρά
τοΊς φνΰικοίς νοούμενόν τε -κα'ι λεγόμενον ή φ&ε'ιμ
τούτο τό δόγμα 'καινοτομεΐ, ύξ ονδενός γένους κνϊ-
α'/.ομένη, άλλ’ αντί) καΤ έαντήν άνατέλλονβα.
’Κπειδή δε πολλαχώς τό τε ον κα'ι τό μή ον
τοΊς φιλοοόφοις σημαίνεται, ού πάααν αυτή τήν ύλην
πρός γένεαιν άφαιρήΰομεν, αλλά τό μεν τι δώαομεν,
τό δέ νφαιρήαομεν. Ύφ^ρή'/.αμεν ουν αυτή τήν άλ-
ληλονχον τής νποΰτύοεως γένεαιν, έτερογενή δέ νλην
διδόαμεν, άφ" ής τήν νπαρ^ιν εΆηχεν. "Ονοι μέν
ονν αηπόμενοι καν&άρονς άπογεννώαι 2), κα'ι 'ίπποι
αφήκας κα'ι ταύροι μελίβοας καλ ύδωρ διαφ&α-
ρέν κώνωπας· τήν δέ γε φ&εΊρα (ώ τού -καινού λό¬
γον!') ζώον τό κάλλιατον οίδε γεννάν, ού φίλειρό-
μενον, ού αηπόμενον, άλλ’ έμψυχον ον τε κα'ι ζώ-
πνρον τής γάρ τού άν&ρώπον άποφύεται -κεφαλής.
Των γάρ τοι τροφών, ταΊς φναικαις ήμών αλ-
λοιονμένων δννάμεαι, τό μέν τι τφ απλην'ι, τό δέ
ταΐς -κύατεΰιν άποτί&εται, έτερον δέ πρός τάς τού
ήπατος άνειαι πύλας- τό δ’, ό'αον έν τή γαατρ'ι χλερ-
ΤΗΣ ΦΘΕΙΡΟΣ. 87
μαιΐ’ύμεΐ’ύν τε χαι άλλοιονμενον, εις άτμίδας διαλύ-

εβϋαι ίτεφνχεν. Ή δε άποφορά αντί] χούφη τε χαι
i}.U(fQOTaTi] κα&έΰτηκε, y.ai, ώς ττρός ουρανόν, τι]ν
κεφαλήν ανειΰιν. "Ινα δε μη έμφιλοχωροΰΰα κάρονς
καϊ αποπληξίας ποιη, εις διαερύρονς ραφάς το κρα^
νίον η φνοις κατέτεμεν’ άλλα καΐ το έκ της αρμο¬
νίας ΰνμπαν όστονν τρηματίοις διεϊλε τιΰ'ι, δι ών
η άτμ'ις ώΰπερ διη&ονμε'νη κα'ι διαρρεοϋαα, κα'ι τω
περικρανίο) νμεη έναπομένοναα, την φΟ'εΊρα παρα-
δύξως γενν^.
Γεννάται μεν όντως, μαιενεται δε ταΊς έν τή
κεφα?μΐ άπείροις Ό’ριξίν, Λυται γάρ όμφαλητύμων
τε λόγον ταντη κα'ι δορυφόρων έπεχονΰιν.
‘1^ δη ’) οηπεταί τε τά πρώτα καϊ μεταβεβλη-
ται κα'ι προς όχετηγίας κα'ι ονρροίας διαμερίζεται,
κα'ι ποικίλην ^χει την άρχην της γενέαεως. Τη δέ
γε φ&ειρ'ι ού Οηψις ΰπ^ρματος την γένεβιν νποοτρών-
ννΰΐν, αλλά το λεπτότατόν τε κα'ι κα&αρώτατον
της τροφής. Τί γάρ άτμον κονφότερον κα'ι έλαφρό-
τερον πέφνκεν;
Αί μεν ονν της γης άναφορα'ι τους διάττοντας κα'ι
τους κομητας άπογεννώΰιν αί δε της γαΰτρυς ημών
την φ&είρα, "Ωοπερ ονν τινά λόγον η κα&’ ημάς
άτμ'ις προς την της γης κέκτηται, οντω δη κα'ι προς
την τών κομητών αυγήν ΐι φϋ'είρ. Έν μεν ονν τη
άνω ΰφαίρα τά φαινόμενα Ό'ανμάύια τίκτεταί' εν
δι τώ της ημετέρας κεφαλής κύκλω ονδεν έ'τερον η -
τούτο τό ζώον.
Κα'ι, 8 μάλλον άν τις έκπλαγείη προβέχων τόν
88 ΕΓΚΩΜΙΟΝ
νουν, πολλών 6ντων μβρών χκι διί/Λρύρων τον ΰώ~

ματος, ονμβνονν 'έχοι τις ύπύν ΐιλίκων και δ'βων τά
μεν αλλα ώΰπερ άπαξιοΐ το ζώον, μόνην δε την κε¬
φαλήν οργανον γενέΰεως τί&εται. Έκεΐ&εν γάρ και
τοις λοίποΐς πρόχίειοι μ^ρεΰΐ κα'ι av&ig έπάνειβιν,
ώϋπερ έξ. έεόας προς δύοιν δραμονβα κα'ι εις το οι-
κείον οημεΧον έπανακάμπτουβα.
Ώς δε έγώ τίνος ηκοναα άνδρός ευ μάλα φιλο-
βοφηοαντος, ού μάτην οντευ τη φνΰει το της κεφα¬
λής έ^ειργάΰ&η περιφερές, άλ)Μ της τον νον 'ένεκεν
ένοικηϋεως, ος δη, τό βφαιροειδές τον κυκλοφορικού
ΰώματος αγαπών, ώς προς οικεΧον κα'ι τοντο τρέχει
κα'ι διά ταΖτα ίγκαϋ'ίδρνται.. ’Άμφω ονν ταντα πο-
Ο'ητυν τη κεφαλή' νονς άνωϋ'εν έμπνεόμενος, κα'ι
φ&ε'ιρ γεννωμένη κάτω&εν, Άλλ^ ο μέν έβω&έν τε
έατ'ι, κα'ι την άρχην εχει τον ζώον ώΰπερ έ'ξ άκρο-
πόλεως’ η δέ εξω&εν αίτνη περιφύεται.
Βονλεα&ε ονν έτερον νμΐν άπορρητότερον περ'ι
της φ&ειρος έξαγγεΐλαι ϋ'εώρημα; αλλά μήτε περιτ¬
τόν κα'ι άμε'&οδον νπολάβητε, ό'τι τε περί τών άοπον-
δάοτων οπονδάζειν προήρημαι κα'ι αυνάπτειν τά ασύγ¬
κριτα προτεϋ'νμημαι.
Άλλα, προς 6' με ή τής αμυχής ενήγαγε κίνησις,
διττόν ακούω παρά τοΧς φιλοσύφοις τόν νονν τόν
μέν έντός τής σφαίρας, ό'ποι δή κα'ι τάς 'ιδέας ό
ΤΊλατων κατέταξε, τόν δέ παντός έπέκεινα σώματος.
Ού τολμήσω τι πλέον είπειν, ϊνα μή μέ τις άπειρο-
καλίας γραφήν γράφηται, πλήν δ'σον το έκτός τής
κεφαλής ζώον κρεΧττον συνάγεται τού ’ένδοδεν νον.
Tr^v δί Ιδ^αν ού μίαν τοντϊ τυ ζώον προβεβλη-

TUi' άΧλ* ij μεν τις ακριβώς έΰτι λευκή και ατίλβει
τώ χρώματί' ij δε κνανανγής έατι και πόντω μελάνι
ϊκελος. "Οσον μέν γάρ τον μέρους αύτΐις τά τε κρο-
ταΓριαΐα μέρη και 6'ΰον άτριχου νεμεται, μελάντερόν
τε και άλκιμώτερον είδεται *).
"Κοτι μεν ονν, ώσπερ εϊρηται, παν αυτή το σώ¬
μα βάσιμόν τε κα'ι άμιροδον' άλλ' η μεν κεφαλτ^
οΐον οικητηριον αντί} καθ'^στηκεν, ώσπερ τιν'ι βασι-
λίδι άφωρισμε'νον άνάκτορον' ανχην τε κα'ι &ώραξ,
νώτα τε κα'ι βραχίονες, κα'ι τά μ^χρι ποδών, γήλοφά
τε κα'ι πεδιάδες είσ'ι, κα'ι ώσπερ οικουμένην το
παν νεμεται ζώονΚα'ι, νηνεμίας μλν οϋσης, έξεισι
τάς Ό'ύρας άναπετάσασα κα'ι ένεαρίζει τοΧς οίκείοις
κάλλεσιν' εΐ δέ τι προς Επήρειαν αύτη κινηθ'η, η δέ
έχειρρόνως προς τό άρχαΐον αυτής έπανέζευ'ξεν οί¬
κημα, κα'ι, τό της κεφαλής μετέωρον ώσπερ τις τύ¬
ραννος καταλαβοϋσα, τειχομαχεΐν άφηκε τάς χεΧ-
ρας' η δε πυργηδόν τη της κεφαλής φρουρεΧται
περιβολη. ’Έστι δε δνσάλωτον έντανΟ'α τό ζώον.
"Ωσπερ γάρ τόν πνρόν άνάλωτον πάσαις έμβολαΧς
φνλάττονσιν οί άν&έρικες, ούτω δη κα'ι της φϋ'ει-
ρός αί τρίχες παν τό πλημμελές αποκρούονται. Καν
τώ χρώ ή ^ηρα γένηται, ή δέ, ώσπερ τους σπόγγους
φασ'ι τόν της κεφαλής δλη ύποδνσα υμένα, την
άγραν διέφνγεν. ‘Απρί'ξ τε γάρ ’έχεται τοΧς ποσ),
κα'ι ουδέ προσ&ηκη τις τη έπιφανείφ δείκννται, άλλ’,
ο).ην εαντην τη έπιδερμίδι ®), άπολειώσασα, κενάς η
τύραννος τάς τειχομάχονς χεΧρας άπέδει'ξεν.
00 ΕΓΚΩΜίΟΝ
'Άλλο μίν ονν των ζώοιν άλλο τι των ·λατά γτ,ς

φνομώ'ων νβμεταί' ij δε πάντα τά χάλλιβτα. Οοα
γάρ άνϋ'ρώπο) προαφέρεται, ταντα έκείνγ, δεντερα
τί&εται τράπεζα. Ύμΐν ‘) μλν ονν ό\Ι)οποιών χεΧ-
ρεζ τά οψα οκαλιζονΰΐ, κα'ι οι τά πέμματα ποιονν-
τες τάς άλλας τροφάς' ΐιμεΧς δε φ&ειρϊ άντ'ι
μαγείρων κα'ι ό'ψαρτντών κα&εατιικαμεν. Μεταβάλ-
λομεν γάρ αύτϊ) τάς τρογάς, χνλοποιοϋντες, έξαιμα-
τονντες, άτμίζοντες, ϊνα το βρώμα ταντ>] κατάλλη¬
λον γένηται. Καν μεν άριοτα ταντί] νπΐ]ρετ7]αώμε-
χλα, χρηται τοΊς παρατεθείμενοις' εΐ δε άκατεργα-
ΰτον τό βρώμα προΰά'ξομεν, το μεν όποπεμπεται,
ημΧν δε χρηται ώς άργυρωνητοις, κα'ι μαΰτιγοΊ, τά
μεν τοις ποα'ι την κεφαλήν παραζνονΰα, τά δέ τώ
ΰτόματι πλιίττοναα.
Τών μεν ονν άλλων ημείς άρχομεν ζώων, ημών
δε κατάρχει η φϋ'είρ. Κα'ι τών όφϋ'αλμών πάντα
όρώντων, άϋ’ε'ατος αντη μόνη κα&ε'οτνγκε. Κα'ι σώμα
μεν έστι τό φαινόμενον αδρανές, μετά δέ τών άσω-
μάτων τετίμηται. Τελεντα δέ τεχλνηκότων ημών,
ώσπερ της τραπέζ7]ς έπιλειπονσης, κα'ι τώ της κεφα-
?π/ς -θάπτεται σηματί’ κα'ι ό'θεν δη κα'ι γεγένηται,
έκει δη κα'ι άποβιοί ·’).
!^λλ’ όράτε μη ποτέ τό παν φιλοτιμία τις έστι
λόγον, κα'ι η τέχνη καν τοΐς έλαχίστοις την δνναμιν
παραδείκννσι. Ον γάρ έγκώμιον φθειρός προεθν-
μηθην καταβαλέσθαι (^μν οντω μανείην!'), άλλ’
νμίν δεδείξεσθαι δ'σα ό λόγος δεδννηται, h>’ εχητε
κα'ι τό παράδειγμα βλέποντες κα'ι πρός τά εντελε-
ατερα των νηοχεψένων παραξε'ειν έαντους χαΐ προα-
αρτκν ττρος τι)ν μίμτ]ΰιν.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΕΡΙ ΚΟΡΕ52Σ*.
Οί δε ίτολλοϊ τους κύρεις καχίζονΰΐν 6'τι βαρύ τι

άττόζοναι τον χρωτός, ούκ είδότες 6'τι ο τοΐς «λλοίς
ζώοις λόφοι χιά χύ'τρα χαι κεράς ^ τοντο έχείνοις
άττοφορά ττέψνχεν αντη. Φάρμακα γάρ ί] ψύΰις τον
μτ) άλίακεσϋ'αι τοΐς ζώοις τά μεν έντίθΊ]ΰι, τα δέ
κεράνννΰιν 0· Ονδ'ε γάρ ονδε της ΰηττίας το με'λαν
μύτην έκκε'χνταί’ άλλα τοντο) και φενγοναι τούς
άλίοχοντας καϊ &ηρώαιν οίς αν ένεδρενωΰΐν ^).
Ε'ι δε' 001 το δνοοδμον νπύϋ'εοις ■ψόγον χα&εοτη-
κε, τάχ’ άν τά πλείω διαγράφοις της φνοεως δι ών
τά μεγιοτα ώφελημε&α. Οντω γάρ τοι καϊ ττόλιον
και τό έ'ξ Ινδίας φάρμαχον, η τάλλα των χνμών τε
χα'ι των δακρύων, ά δη ύξάντη πε'φνκε τοΐς νοΰημα-
01, κακίοαις τω ?.όγω καϊ εις την μερίδα πεμψαις
την χείρονα.
Ψν?^λα μεν ονν ένεδρενομενη άλλεται καϊ φεύ¬
γει τον λόχον η τάς χεΐρας των ϋ'ηρενόντων, καϊ
φίλε'ιρ δε τοΐς τον οώματος πόροις ένδύεται καϊ μέ¬
ρος δοκεΐ ον κατακρύπτεται ’)· οι δε γε κόρεις άλ-
92 ΠΕΡΙ ΚΟΡΕ52Σ.
λεΰ&αι μέν παρά rijg φνοΐως ονκ έκτήΰαΐ'το, ονδ'

όντως elal δειλοί καί πρός φυγήν έτοιμοι' άλλ’,
ώΰττερ oi πάντο&εν τεθ'ωρακιΰμε'νοι των οπλιτών,
εις μέΰην έαντονς ωΰαντες τι)ν παραταξιν, άνάλω-
τοι τοις βάλλειν έθ'ελουΰι κα&εατήκααιν, οντω δ?)
καί τούτο το ζώον, τώ παρά της φναεως οπλοι &αρ-
ρονν, τάς πολεμικάς χεΐρας ον δε'διε. Αέοντες μέν
γάρ ταΐς φνΰΐκαΧς έπι&αρρονΰιν όρμαΐς, έλέφαντες
τω μεγε&ει τον ΰώματος καί τοϊς όδοϋσιν οι ΰνες,
καί εϊ τι άλλο ζώον τώ έκ τών ρινών πεμπομενο?
πνρί *)' οί δε' γε κόρεις ονκ ε’κ μ^ρονς τίνος τον σώ¬
ματος την Ισχνν έκληρώσαντο. Άλλ’, ώσπερ οι ακρι¬
βέστεροι τών φιλοσοφησάντων, περί τον φανταστι¬
κού φνσιολογονντες πνεύματος, δι’ ο),ον φασίν αυ¬
τόν καί όραν καί άκονειν καί αίσϋ'άνεσϋαι, οϋτω
δι) καί τοντί το ζώον πάσι τοΐς τον σώματος μέ-
ρεσι την φυσικήν εϊληχε δνναμιν. Τάλλα μεν ονν
τών β'ηρίων κατόπιν ένεδρενόμενα ευάλωτα πέφνκεν,
οτι έν τοΊς έμπροσ&ίοις η δνναμις *) μέρεσι' τοντί
δε τυ ζώον διόλου δνσάντητον πέφνκε" δι’ 62ων γάρ
τών μερών το της όδμης πνεύμα πεμπόμενον τής
έγχειρήσεως άπείργει τον ε’νεδρενοντα.
Άλλ' ουδέ δεί προς ημάς σνγκρίνειν τά αίσ&η-
τά, ovdh δ'περ ήμΧν τοιοντον έστίν, οντω καί τή
φύσει κατεσκενάσ&η. Πολλά γονν τών ήμΐν ούτως
έχόντων άλλως τοΐς άλλοις ζώοις καΟ'έστηκεν. Αύ-
τίκα τοΐς ήμετέροις σώμασιν ή τον κώνειου φνσις
όλέ&ριόν τι προσφερομένη, άλλ’ ον δι) καί τοΐς όρτν-
ζιν ■'). '0 δέ γε φιλόσοφος 'Αριστοτέλης ιστορεί Άτ-
ΠΕΡΙ ΚΟΡΕΩΣ. 93
τιχην τινα γυναίκα' ττρεσβντιν άβλαβώς έσ&ίονσαν
ϋοΰκύαμον’ το dk οντω ιρνχρότατον ττέφνκεν ώς αν~
τίκα πηγννειν τον βεβρωκύτα. 'Ώαπερ ονν τά χρώ¬
ματα ττρος μεν ιιμΐν άλλως κρίνεται, ετε'ρως δε προς
τί} φνΰει, οντω δ^] και τάς αποφοράς άλλως μεν
ονν έφ" ΐιμίν ‘) χρί] δοκιμάζεο&αι, άλλως δε προς
τους λόγους τής φνσεως. Αντικα τοι το βρομεοδες
των κόρεων αντοΊς μεν ζωογόνον κα&έΰτηκεν, αν
****** οντω δή το πνεύμα των κόρεων ήμίν
μέν έατιν άποτρόπαιον, τοίς δ’ ’όχονΰι τούτο ζώοις
μετά τον μτ) άλίΰκεΰθ'αι *) βοή&ημα πέφυκε.
Τούτο μεν ονν προς απολογίαν αρκεί τοίς τω
ζώω βαΰκαίνονΰι καϊ τον χρώτα αυτόν καϋ'νβρί-
ζονΰι. Γεννάται δε το ϋ'ανμαΰτόν τοντο ζωνφιον
ονκ έν ταίς μεταβολαίς των ωρών, ονδε νυν μέν
έΰτιν, ανΟΊς δε άπόλλνταί' άλλα αυγγενές έατιν άν-
&ρώπω την ζωήν, καϊ πάντα καιρόν τήν γένεοιν
έκληρώαατο. Άνϋ'εί μεν γάρ μετά έαρος καϊ αννη-
βάσκει τω ϋ'έρει, καϊ τον χειμώνα ϋ'αρρεί καϊ
προς τάς του μετοπώρον τροπάς άτρεπτος πέφυκεν.
Ού πάνν δέ έατι πρόχειρον, ονδε δημοβιενει τήν φν-
αιν · άλ?/ ώαπερ ai βααιλίδες τής τών πολλών ό'ψε-
ως έαντάς άποκρνπτοναι, καϊ ονκ άν έξ έτοιμου
ϋ'εάατ} τό γένος ποτέ. ΕΙ δ’ ονν ποτέ καϊ προέλ-
&oi, άιρόφω βαδίζει ποδ'ι, τό ήρεμαίον τής φναεως
ένδεικννμενον.
ΕΙτα δή τροφήν ποιείται τά ήμέτερα αώματα,
πλήν δ'αον ονκ άψυχοις ήμίν πρόαειαι, καϊ δίαιταν
έχει τον άν&ρωπον. "Ωαπερ γάρ ό τροχίλος τώ κρο-
94 ΠΕΡΙ ΚΟΡΕΩΣ.
χοδύλφ έφήδεται ‘) χαϊ ηδιβτα τοντφ ΰννανα^ταύε-
ται, χαι τοϊς περιλεΐμμαΰΐν έντρ^φεται των έχείνον
τρο((ών, οϋτω δη χαΐ τούτο ημίν το ζώον ΰνμβιο-
τενει ώς ηδιατα, χαι, βραχύ τι τον ΰώματος irpa-
■πτύμενον, τροφήν το ληφϋ'εν ποιείται χαι χε'γη-
■Ο'εν. ^άριτας δε ωαπερ ημΐν της διαίτης όμο?.ο-
γών, ονχ αποφοίτα χορενννμενον, άλ7Λ ■θ'νρανλει
χαι ανμπαραμένει χαι δορυφόρος έοτ'ι χαϊ ΰωματο-
φνλαχεΐ χοιμωμένονς, χαι την ζωήν ημών έμπεπίΰτεν-
ται. ΛύτόϋΊ γάρ έπ\ της κλίνης χαταβιοι νπ' αυτό
δη τό υπαγχώνιον μέρος, χαϊ παρεδρεύει τη χεφαλη,
χαϊ την άντιμια&ίαν της τραπεζης άντιπρντανεύει
λαμπρώς.
Άλλ* ούδε τό βχημα τού ζώον καχίΰαις' ‘ύΰτι
γάρ παρά βραχύ τι κύκλω άκριβεΐ ύοιχός, ε'ι δε βού-
λει, τοΐς ϊΰοις σχημαΰιν, ών τά μηχη ον πάνν τι
τοΐς πλάτεαιν άντιβεβηχε' χλεπτει γάρ την όψιν χαϊ
δοχεΐ έχάτερα είναι.
Βαδίζει δε μετ’ αΙδονς ώΰπερ Οχημα μεμιμημέ-
νος φιλόΰοφον ^)· ον γάρ τ^ε χάχεΧοε περιπλανΰ-
ται, ουδέ οοβεϊ ταϊς προόδοις’ αλλά χάν κατόπιν
έπιδιώχης, χάν άντιπρόοωπον περιμένης, ό δε τον
κανόνα τηρεί της φύοεως, χαϊ ούτε τετάρακται, οντε
άδ'ετεΐ την εύϋ'ύτητα.
Έλάρας μεν ονν, τό μέγα τούτο &ηρίον, φρίτ¬
τει ’έοτιν ό'τε τόν έπιβάτην, χαϊ νποχλάζει τώ :τ(ίό'«
χελεύοντι, χαϊ πρός την άντιπρόοωπον αΙχμην τετά-
ραχται χαϊ παλινδρομεί' τούτο δε τό γένος έλεύ^ε-
ρον άγαν έοτϊ χαϊ ονδεν 6' τι δειμαινον πέφνχεν.
ΚΟΡΕΩΣ. 95
"Αν de έπιβάλ^ς τώ xtige, αίαβηδ^ τον ζέοντος καί
άψψεις ev&vq, ώΰπερ τινά πεπνρακτωμένον ώρβϊς
βίδηρον. Αιά ταντα και ές μακράν χρόνον κατα-
βιοΐ, και άνεηιΰ'ημαντον αύτω το γϊιρας κα&έύτιγκεν.
ΊΙ γάρ των μελών πάντοϋ'εν ιοότιις τό νεάζον τΐι
ψνΰει χαρίζεται. ’Άν&ρωττοι μεν γάρ μι) γηρώντες 0,
καλ μάλιβτα οΐ χαρίεντες κα'ι ευμηκεις τω ΰώματι,
χαλαρας τε ρντίδος άναπεπλι'ιρωνται, κα'ι ό νωτι¬
αίος τούτοις ανγκέκαττται, κα'ι το ατίλβον του
χροίτος άπολείπονΰι’ το δε παντ'ι τώ βίω όμο-
χρονν έβτ'ι, κα'ι ονδε'ν τι τούτω παρακεκίνηται τών
μελών άλλα τι)ν γην νπειΰερχεται όποιον έκείνη
το ζώον άνέδωκε, κα'ι ού καινοτομει την ζωήν, άλλ’
η τελευτή γενέΰει τούτω παρόμοιος.
Ούτος ο λόγος έγκώμιον άμα κα'ι Επιτάφιος
προηχϋ'η τώ ζώω, την διπλήν υμάς τών νποϋ'έΰεων
έν οντω βραχεί τώ υποκειμένου τέχνην ερμηνενων
κα'ι δνναμιν.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ

ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ*.
'Ορών υμών ένίους τα τών παρ’ 'Έλλησι κα'ι

Ρωμαίοις δικών όνόματα περ'ι πολλον ποιονμένονς
9β ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
άδέναι, α δη χα&απερύ κανόνες έΰτΰοι τα“ις κατά
μί-ρος ττολιτικαίς νποϋέαεβιν, φηϋ'ην δεΐν περί αυ¬
τών μετρίως είττεϊν. Καν τοντοις νμΧν χαριζόμενος,
άμα δε ΰνγχειν μη βονΙόμενος μηδέ παραβαλεΐν
άμιγϊ], άλλ’ από ’) των ττρο'ηων έτη τούς δευτέρους
κα&εξής ιέναι, διά ταϋτα δη τα αττικά ττροέταξα
νόμιμα, μεΟ^ ά δη καϊ τά 'Ρωμαίων σνν&ηΰομαί'
ού ττερ'ι του πλάτους αυτών μακρολογεΐν έλόμενος,
αλλά περ'ι τών υποκειμένων όνομάτων ^), έπεϊ μη¬
δέ τοΧς πλείοαι δηλα κα&έΰτηκεν. Ei γάρ καϊ τά
έλληνικά έλληνικαΧς εϊρηνται λέξεοιν, άλλ’ εΐ μι] τις
αυτών δι’ έτυμολογίας, έν οίς έγχωρεΧ, αναπτύξει
τον νουν καϊ την αιτίαν έρεΧ της Ό'έΰεως, οΰκ άν
ποτέ τοΧς άναγινώΰκουσιν εύγνωΰτα γένοιτο. Με-
μίμηται γάρ πως ό πολιτικός *) λόγος τάς άρχάς
τών έπιβτημών. ’Ώΰπερ γάρ παρ’ έκείναις νπάται
τινές καϊ νηται, καί κύβοι καϊ βωμίΰκοι, δωδεκάεδρά
τε καϊ είκοΰάεδρα, σφαΧραί τε καϊ διάμετροι, ά ούχ
άν τις εύμαρώς γνοίη, μη γλώττης διδασκάλου τυ¬
χών, οϋτω δη καϊ παρά τοΧς έν πολιτείαις ζητημα-
σιν έξούλης καϊ έπωβελία, καϊ άλλ’ άττα ονόματα
τοΧς παρ’ έκάσταις τών πολιτειών γνώρισμα
Πεφιλοτίμηται γάρ νϋν ήμΧν μη την δικο¬
γραφίαν μόνην ένδείξασ&αι, αλλά καϊ εϊ τι άλλο
όνομα παρά τοΧς ΆττικοΧς σύνηιλες ην, οΐον τά άπα-
τούρια καϊ τά άμφιδρόμια, καϊ οι τετραδισταϊ, καϊ
το έπιτελείωμα, και ό άπεψηφισμένος, τά τε ύπο-
φόνια, καϊ τά άνδροληιρια, καϊ,ό ΙΙάγος ό "Αρειος,
καϊ τίνες μέν οι ένδεκα, τίνες δέ οί έπώνυμοι, καϊ
ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ. 97
0(7« a)Xa τϊ}^ τοιαντης πέφνκα τά'ξεως. ’^λλά πηώ-
τόν γε πεο'ι των δικών τδν λόγον ποιι](ΐομαι.
Το δε τϊίς δίκης ονομα έ'ΰτι μώ' και οιον γέ¬
νος κατά τταοών αγωγών έττίβης κατηγορούμενον,
’έοτι δέ κα'ι ιδικδν νττοΟ'έοεως ‘όνομα. Έττε'ι γάρ
τών αδικημάτων έκαατον ι] δημόβιον η 'ιδιωτικόν
7τέ((νκεν, ■?/ -ΎίΟί τών ιδιοηικών ’έγκληοις δίκη παρά
τοΊς ‘Αττικο'ϊς λέγεται, και τό τίμημα ταύτης ορίζον¬
ται οι δικάζοντες· ον γάρ άνάγραπτόν έοτι τυ μέτρον,
ά?.λ’ οι διαιτώντες προς τυ έαντών βούλημα τάς τι¬
μήσεις η vifawovaiv μ προΰτιΟέααιν. 'II δί: γραιγη
τρόπον τινά προς την δίκην άντιδιέσταλται, κα'ι περ'ι
δημοσίων αδικημάτων κατηγορεΧται οΐον παρα-
πρεσβείας, ιεροσυλίας, κα'ι ε'ι τι ά.λλο προς τυ δημό¬
σιον την αναφοράν ’έλαχεν. ‘Αλλά/, καάι η κατά νό¬
μων εισαγομένη κα'ι ψηφισμάτων δίκη, γραφή ομοίως
κατωνόμασται, ονχ ά.πλώς όντως, ά/.λλά γραφή παρα¬
νόμων *).
‘Επετ δέ μη τηνικαντα ό νόμος νφηπλιοτο *),
άλλα τώνδε /ιέν τών άμαρτημάτιον περιοχαί τινες
ησαν, τα δέ ονχ άνεγέγραπτο ^), // περ'ι καινόν τί¬
νος άδικηματος εισαγωγή δημοσίον ομοίως κα'ι ιδιω¬
τικόν εισαγγελία κατωνομάζετο Ε'ισήγγελλον δέ τήν
δίκην προς τήν βονλήν ονδένες άλλοι ή οί πρύτανεις.
ΕνΟ'ννη δέ παρά ταντα έστ'ιν ή κατά τών
μή όριίώς άρχόντων της πόλεως ’έγκλησις. Τά δέ
κατά τούτων δικαστήρια κληρονσιν οί λογισταά κα¬
τηγορεί δέ ό βον?Αμενος, κα'ι το7ς δικασταΧς έφεΧται
τιμάσΟ-αι τοΧς άλονσιν Α·
7
98 ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
Ei δέ τις τυΐ' νποόνττοντα δημόαιον μ^ταλλορ
^ δημόσιον οίκον έξιδιονμενον, μ κακώς έπιτετοοπεν-
κότα, εισηγεν είς δικαστι'ιοιον, ό τοιοντος (faivuv
έλόγετο τον άλόντα' και ?/ δίκη έντεν&εν Επονομα¬
ζόμενη (ράσις ’) παριονομάζετο.
Ei δε' τις κατά νόμους ητίμεοτο παοαπεπρεοβεν-
κώς, η ηταιρηκώς η μη ώερληκώς τώ δημοσίω
το όφλημα, η κατά των μετηλλαχότων άδίκοις άγιείς
την γ?^.ώτΓταν, εiς δικαστηριον ηγετο, ένδειξει ϋπε'κει-
το' κα'ι ονομα τη κατηχορία ή Ένδειζις ^).
Ή δε έερήγησις έδίδοτο κατά των νποδεζαμε-
νων τον φνγάδα της πόλεο^ς η τών κεκλοψύτων λα-
Ό'ραίως πράγμα δημόσιον.
Περί δε διαχρηερίσεως και αποτρηερίσεως κα'ι έιρεσε-
ως οντω διαιρετέον κα'ι έρμηνεντεον. Φνλα'ί τινες
ησαν πάλαι παρά τοΐς Άττικοΐίς κα'ι φράτρα.ι κα'ι
δήμοι κα'ι τριττνες, αιρ’ ών κα'ι ό πρώτως άρξας της
'Ρώμης την καΟΊσταμένην παρ’ αυτόν πύλιν Εκόσμησε.
Τών δε δήμων ό μεν τις’Αχαρνευς, ό δε Έλευσίνιος κα-
τωνόμαστο, άψ’ ών οΐ δημύται παρωνι'μως κατωνομά-
ζοντο ΆχαρνεΊς η Ελευσίνιοί’ κα'ι παρά ταΊς κύρβε-
σι τά τών δημοποιουμενων ονόματα άνεγράιροντο.
Ei δε' τις άναγραφε'ις ί'βπο ξενίας, κατηγόρονν αυτόν
οί νπωπτενκότες· κα'ι ή κατηγορία διαχρψρισις ην.
Ei δΕ τών ιρψροιν ai πλείους τον διαιΙ'ηιρισ&εντα
άπΐ]λαννον, άποχρηφισις Ελέγετο ή άπε?Μσις. Ei
δ’ ό άποχρηιρισϋ'ε'ις από τών δήμων εiς το κοινόν
δικαστηρίου μετετίΟ'ετο, ΕφιΕναι Ελεγετο, κα'ι ή με-
τύ&εσις Έφεσις ώνομάζετο
Τί2Ν ΔΙΚ£2Ν. 99
Εί δε λειτονογεΊν τινες ταχ&ώ/τες, τριηραοχεΊν

ι] οΙκοδθ((ε7ν, τον καιρόν νπερετίθΌνν Tijg λειτονρ-
γία.ς, οί άντικρινόμενοι τοντοις δια.δικαοΙαν ’) κινεΐν
κατ’ αύτών ένυμιζοντο.
Προβολΐ'ις δε κα'ι καταχειροτονίας τοσοντον έατι
τό διάαρορον. '// μεν ττροβολη ^π'ι έγνωιΐμενοις έΰτϊν
άδικημαοι τον κατηγορουμένου ^)· ?'/ δε καταχειροτο-
νία η βνμχρηψοξ τον δήμου κατ’ έκείνου άττόφαβις.
Ενΰ'υδικίας δε κα'ι τταραγραψης πολύ τδ διά¬
φορον. ΊΙ μεν γάρ περ'ι του μηδέπω εΐΰαχϋ'έντος
εις δικαστηρίου πράγματος κοινή των σννδιαιτώντων
διάγνωσις ενϋ'υδικία έοτίν ^)· η δε περ'ι των ’ηδη κε-
κριμένων κα'ι κατά, νόμους ά,ποπεφασμένων δεντέρα
πολυπραγμοσύνη κα'ι ά.μφισβητησις παραγραφή κατ-
ωνόμασται Παραγράφεσ&αι δέ έφεΐται κα'ι τοΊς
τοιοντόν τι έγκαλονμένοις περ'ι ον ον νενομο&έτηται.
Ή δε τον άγραφ'ιον δίκη τοιαντη τις ην. Σαν'ις
έφ’ έκάοτου τον δικαστηρίου τοιχίο τινι προσηρμό-
ζετο, κα'ι τον έκ καταδίκης ώφληκότος τω δημοσίω
τό όνομα έκείσε άνάγραπτον ην, προς αντω κα'ι τό
μέτρον αντω τον όιρλύιματος. Ε'ι δέ τις^ ώφληκώς
καί γραφείς ®) λά&ρα την γραφήν άπετρίχρατο, ό
γραφόμενος τούτον άγραφίου δίκην έγράφετο.
Οί δε χωρίον η οίκημα έκ καταδίκης άπειληφό-
τες έξονλης έγράφοντο τους έκεί&εν αυτούς απελαύ¬
νοντας ®). ’κίρχαΐον γάρ καί αττικόν όνομα τό έξίλ-
λειν, όπερ οί μεταγενέστεροι έλληνικώτερον έξελεϊν
7-έγονσι τοντέστιν άπεί.αύνειν των νενομισμένων.
ΕΙ δέ τις δοΰ?^ος δοκών τοΐς νομιζομένοις δε-
ij- *
100 ΠΕΡΙ Τ£2Ν ONOMATS2N
ΰττόταις δίκην ^λκ/χαν6ΐ\ άποβτααίον δίκη το πράγ¬
μα κατωνομάζβτο
/Ιιαγραίρη δ e ή απαλλαγή της δίκης ίλέγβτυ ^)'
ώσπδρ ληξις δίκης, ■’) το καταγγύλαι κρίσιν των ιδιω¬
τικών υποιλΐβΐων.
Κα'ι λαχύν μεν δίκην το πρώτως κατειπεΤν άν-
τιλαχεΧν δε το άντεγκληΟ'ηναι ^)· τυ δε διαλαχεΧν
ονκ έπ'ι των δικών λεγεται, άλλ’ ε’πι χρημάτων δια-
νεμήΰεως ^).
’Κπε'ι δε πά.λαι τοΐς ’^ίττικοίς καΐ τούς γραφό¬
μενους έπόμνυα&αι ώς ά.ληΟ'ης ή γραφή, και τούς
καθ’’ ών γράφονται ώς ούδ'εν εις ιρενδο7^ογίαν άντι-
■Ο'ηαονβιν, έν τοΧς δικαατηρίοις είχλιατο, ο μέν τον
έγκα'Κοΰντος 'όρκος διωμοοία Άέγετο, ο δε τον άπο-
λ.ογονμενον άντωμοοία Ε’ΐ δε προς τοντοις και
ό δικαοτης έπώμνντο, ά.μφιορκία τυ ανμπαν κατωνο-
μά.ζετο Τον δε νποπτενόμενον εις γραφήν, νπερ-
τιόλεμενον δε τον καιρόν, ό νποπτενων ηξίον κατη¬
γορεί V ην δε έδόκει εΙρωνενων μη βονλεα&αι, έπό-
μννο&αι κατηναγκά,ζετο' κα'ι τό όμωμοΟμεΊ’ον έξωμο-
αία ώνόμαβτο.
Τυ δε καταγγεΧλαι τινά δίκην έταιρήοεως έπαγ-
γελία δοκιμααίας έλέγετο
Την μέντοι γε άπόφαβιν ονχ ώς ημείς ό 'Αττι¬
κός νόμος εξε?.αμβάνετο' άλλ’ επε'ι η της τριηραρχίας
άρχη έπικίνδυνόςτις δοκοΐΰα τον τριηραρχονντα ·κατη-
πειγεν άντιμετρηααι τώκινδννιρ τά εαυτόν, η καταγρα¬
φή τούτων κα'ι ο έπ'ι τοντοις όρκος άπύφαοις ην *°).
ΤΙ δε έποιβελία άπό τον ϋνμβεβη'κότος την ονν-
TS2N ΔΙΚΩΝ. ιοί
ifi]y.i]V etXiicfev. Έπδίδη γάη .τολλοι των μη έπιτι-

&ί·ντων τη γλώττη χαλινόν τοίς έπιεΐ'λέ(>ι χαϊ άπράχ-
μοβι προβΐίρνοντο, ώς ζτλείονς τόκους έττι τοίς ναν-
τικοΧς κεκεο^ακύείι νομίΰμαΰι, καϊ οι μβν άττεδείκνυ-
ααν, οι δε η^λείονς μάτην κατ’ αυτών έκ.εκηάγεοαν^
τον μεν άττοδεικνύντα άπροΰτίμητον ε’ίων, τον δε
ΰυκοφαντήσαντα οβολού καταβολή έζημΐουν' κα'ι όνο¬
μα τϊ} ζημία η έπωβελία *).
Τά μεν ουν των δικών ονόματα ΰχεδόν τοιαϋ-
τα’ ττερ'ι δε' γε τών λοιττών καιρός αν ε<η λ^γειν,
άρξαμενους άπ-ό τών πρυτανείων.
^Ην δε τό πρυτανείου δημόΰιον οίκημα, λήψεύι
διωριΰμένον και δόΰεβιν. 'Ή. μεν ουν ληψις τούτο)
άπό τών ηττηϋ'εντων ών παρανόμως κατηγορηκα-
Οιν' η δε δόύις προς τούς δημοοία την πόλιν ώφε-
ληκότας. Έντεν&εν γάρ κα'ι ανδριάντες, εϊ γε βού-
λοιντο, τοίς άριατεύοαΰιν ίχαλκεύοντο, κα'ι οιτησεως-
ό)ριθμενον μετρον τοίς ηριβτευκόύιν έδίδοτο κα'ι τών
εν ΰτρατοπέδοις δε οί παρηβηκύτες της αρχαίας ΰποα-
τείας η οτρατηγΐας έκ του πρνταΐ'είου μισΟΌΐροραν
έκομίζοντο.
Οί δέ καλούμενοι έ'νδεκα, δικαατικός ην aMiif-
μός τοίς έπ’ έγκλημαϋιν άλοΐοι τάς τιμωρίας όρίζων.
Κα'ι, ϊνα μη τι ύλραΰύνοιντο κατά τών έκδοτων, πρεοβυ-
τικ.ην ηγον την ηλικίαν ^). '0 δέ χρόνος ούτος κα'ι
της αξίας υφείταί τι τοίς τιμωρουμε'νοις κολάύεως.
Μέμνηται δέ κα'ι ΙΙλάτων τοϋ ονόματος τούτου. ‘0
γόη τού δεΰμο)τηρίον ιρύλαξ αύτώ έν ώ κατεκέκλειητο
ο. Σωκράτης τοΤς ττεηϊ Σψμίαν και Κι-'βητα διαλεγό-
μενος ’), «λνονοι« φηοί «τον Σωκράτη οι ενδεκα.»
Οί δε διαιτηταί ϋκα'ι πεντηκοντούτης έοτ'ιν εκα-
ατος, βεβιωκώς αριοτα και πάΰης αίτιας άπηλλαγ-
μενος, νόμων τε ε'ιδήμων καΐ καΟ^ιΰτας τάς γραιράς
είς το μετριον, κα'ι τό ολον είρηνοδίκης) τοΧς αύ-
τοΐς διαιτονντες τάς κατ’ ά/ά.ηλων γραφάς. Τώ
δε μη αντόχ&ονι ονκ έφεΧτο είοιεναι παρά τον διαι¬
τητήν, ούτε διωκοντι, οιτε φεύγοντι.
Οι δε έπώνυμοι αντίστροφη τις έβτιν, ώς εμοιγε
δοκεΧ, ονόματος. /Ιέκα γάρ άνδρας των πεπολιτενμέ-
νων έπ’ εύτνχία της πό?^είος καθ’ έαντούς, ώς ’ότν-
χεν, έπωνομασμενονς παραδείγματα τοΧς πολίταις
έτί&εσαν, κα'ι τούς μ^ τιοδε, τούς δέ έκείνω προσά¬
νεμον, κα'ι άπ’ εκείνων ώνόμαζον, η ζώντων ζώντας,
η τεϋ'νηκότων κα'ι χαλκαΧς άνεστηκότων ε'ικόσι, Πε-
ρικλεας, ε'ι τνχοι, κα'ι ΙΑγησιλάονς κατονομάζοντες.
Έκά?^ονν δε τούς ύπιλεγεντας ηρώας, ύπωννμονς δε
τούς κατ’ έκείνονς ώνομασμένονς ούτω καλεΧν
Κα'ι οί τούς νόμους εϊσηγονμενοι 4π'ι τοΧς επωνύμοις
τοντοις έτίΟ-εσαν ^), καΧ πάντως ύπ’ έκείνοις ώς
έφιορώσι τα της πολιτείας διοικούν πράγματα.
'0 δε γραμματεύς η νπογραμματεύς πράξεως εν-
τε?.οΰς έστιν όνομα. Τούς γάρ δ'ικαστάς ύποτρε'χων
τας τιις ϋε'μιδος έσημειοντο φωνάς. 'ΚιΌεντοι κα'ι
Δημοσθένης έν ταΧς άντικρίσεΟιν έπέσκωψε τω Λ'ι-
σχίνη το όΐ'ομα ^).
Ο δε άντιγραφεύς ταύτά μέν έδρα τφ νπογραμ-
ματεΧ, πλην ό'σον ουτος κληρωτός αρχών έτνγχανεν
(or. KcCL δ'αα η βονλη διφκΐΐ /Q^fiuari ένΰημαινυ-

μεΐ’ος clrTiyQCicfevg ') oirofid^sTo,
Κληρωτίά δέ άρχα'ι, ττρά-κτορ&ς, Εκλογείς καΐ
άντιγραφίΐς
77; μίν ονν των άντιγρα((ίωι> δηλώαας tcpOuoa'
οί δε εκλοχεΊς παρά της βοιΟ.ης έκΧηρονντο, όπηνίκα
έν πολεμώ καΟεατηκότες τους ενπορωτερονς των
πολιτών έρανόν τινα κοινή αννειοειεγκελν εδεί' κάλ
οί τούτον έπιλεγύμενοι έκλογελς ώνομάζοντο.
Οί δε πράκτορες έπετειοφόροι fjOav, την Ενιαύ¬
σιον των υποτελών συντέλειαν τώ δημοσίο) συνειΰ-
κομίζοντες.
'77 δε τριττνς νεωτέρων δνομα παρά τοίς ΆΒί]-
ναίοις Εστί. Κλεισ&ε'νης γάρ τις, εις τριάκοντα μοί¬
ρας την Αττικήν ά.πασαν διανείμας, Επειδή το μεν
αυτής Επίχλαλαττίδιον ην, το ~δε Επι του μέσον κα&η-
στο της χώρας, το δε παρά το ά.στυ σννέστρωτο, δέκα
μεν μοίρας τη παραλίω σνντέτενχε, δέκα δε κατέστη-
σεν Επι την μεσόγειον, δέκα δε αστυνόμους Εποίησε'
και τδ τριτημόριον τριττνς ώνόμαστο.
Έπε'ι δε Εν ταΐς άττικαΐς άναγραφαΐς κα'ι τού¬
το τών πολλαχον λεγομένων ’έστι, λοντροφόρον
Επι&εΐναι τάφιο, μηδε τούτο παρέλϋωμεν τουνομα.
Άγγελον ό λοντροιρόρος Εστ'ι τοΊς μηπω γεγαμηκόσιν
Επ'ι τά λουτρά παρακομιζόμενον, συνοικησασι δε πα-
ρα&ρανόμενον. Ί,'ώ τοίνυν άγάμιω και άπαιδι τε-
?.ευτήσαντι τουτ'ι τδ άγγελον τώ τάφο) Ετίθετο σύμ¬
βολου ά.μα της τε ηλικίας κα'ι της άπαιδίας.
Το δε Επ’ Εκφορά δόρυ Εξενεγκελν κατά τών
άποχτενυντων έΐέγ^το η οντω νομιζομύ’ων. Έττ’ i/.~
(f oofl γάρ ττροϊύντΐς οί έχείνων χηδεαταϊ δύην ?.ελοχ-
χωμέΐ'ον έπ\ της χΐίνης έττεαειον, δεΐχμα της άναι-
ρεαεως υν ' είτα την τοΰ εράνου γραερην εΐαηγον
XU&’ εον έόοντο' άλλως χάρ γράερειν ονχ έερεΧτο.
Το δέ των χολαχρετών ‘όνομα άνετνμολύ/η-
τόν έοτιν. ΕίοΙ δε οντοι ταμειοερύλαχες, το διχ.α-
ατιχδν άττονέμοντες τοίς έερεψένοις διχάζειν τριεό-
βολον.
'0 δε έλ7.ηνοταμιας γενικόν μεν έΰτ'ιν δνομα, εις
ιδιχην δε χάτειείι ττράξιν. ‘^άίληναιοι γεω, ίπειδη πρώ¬
τον τε/Χς νηαοις έπ^βηααν ϋ'αλαττοχρατηααντες, ερύ-
ρονς τοΧς νηε)ΐώταις έτεοίονς έτάςαντο, χαΧ τον ερο-
ρο7^ογονντα τά χρήματα έ7Χηνοταμίαν *) ώνύμαζον.
Άριϋ'μοϋοι δε τάς ημέρας τοΰ μηνός οί ‘Αττιχοϊ
όντως. Τριαχον&ημερον έχαατον των μηνών οϊον-
ται. Κα'ι, είς τρεΧς δεκάδας τούτον διαιροϋντες, την
μεν πρώτην της πρώτης δεχάδος νουμηνίαν έπο-
νομάζονΰΐ’ τάς δε έξης μέχρι της δεχάδος, δευτέραν
καϊ τρίτην, χα'ι ένάτην χα7^οΰΰι. Μετά δέ την
πρώτην δεκάδα άναΰτρέερονΰι τους αριθμούς, πρεο-
την έπ'ί δέκα 7.έγοντες, χα'ι δευτέραν χα'ι τρίτην όμοί-
ως άχρι τνς ε'ιχάδος. Την δέ εΙχάδα ύΰτεραίαν δε¬
κάδα εράσχοντες, γηράετχειν ώετπερ έΐ'τεΰ&εν τον μή¬
να ηγούνται, χα'ι εραα'ι πρώτην φ&ίνοντος χα'ι δευτε-
ραν φϋίνοντος, καί έννάτην ομοίεος. Την δέ γε
τριαχάδα ’ένην χα'ι νέα)' ονομείζουβιν.
’Κπε'ι δέ χα'ι το της δοχιμαοίας ονομα πολΰ πα¬
ρά τοΧς έλληνιχοΧς ουγγράμμαΰι, πρώτον μέν τοΰτο
cVi των έ:ητροπενο[.(ά>ων τταίδων τίθεται. ^ΙΙν γάη

αντοΧς ώηισμενος χρόνος, i(p’ ου γενομένοις τοΐς
όριρανοις νόμος παρά των έπιτρόπων τά^ πατρώα
λαμβάνειν, καϊ ο έπ\ τον τοιοντον χρόνον άκριβα-
αμός δοκιμααία έλε'γετο. ’Έπειτα κνριώτερον iVt των
εις αρχήν έμβιβαζομένων ί] λειτουργίαν πολιτικιμ'
η δοκιμαΰία παρελαμβάνετο. ’ΒΙδοκιμάζετο γάρ ό
ΰτρατηγυς και ό πρεοβεντης καί ό δαδούχος καί ο
ίερο([άντΐις, δ'περ εβτίν εξητάζετο εί προθηκών έΰτ'ι
τώ ποάγιιατι.
Το δε ές Κννόααργες τύπον μεν εύτιν όνομα"
άπό δε τίνος ιστορίας σνντέ&ειται. ΙΙάλαι μεν ycio
τοίς νύϋοις ονδενός μετην ούτε των μέτριων, ούτε
των πολιτικών 'Ad"',νησί" χρησμού δε Αελερό&εν έκ-
δο&εντος τον έκ Αιός καί Αλκμήνης τούτους έξεν-
μενίζεσ&αι, βωμόν τε άνεγηγερκασιν Ίΐρα-κλεΧ καϊ
συντέλειαν έπετειον ύπ'ι ταΧς χύνσίαις τούτοι σννεψη-
ιρίσαντο. Ώνόμασται δε το χωρίον έφ’ ον το ιερόν
ιδρντο Κυνύσαργες Τούτο δε νενόμισται οτι
•καί Αίρακλης ονκ έγγενης έστι χύεος ονδ' αγέννητος,
άλλα πατρόθεν μεν απλούς, μητρόθεν δε σύνθετος
•καί νόθος εις τον αριθμόν καί παράγραπτος. Αιά
τούτο ιρασίν Αττακοί ές Κυνύσαργες συντελεΧν τούς
νόθους.
Των Αθηναίων άκούοντες έν τοΧς σύγγραμμα-
σι τούς μεν άλλους θεούς όμνύντοιν απλώς, τον δε
Απόλλωνα προτιθέντων ό'τι πατρώος έστι την πά¬
λιν ταύτην ήγεΧσθε την αιτίαν. ΙΙρώτον ά.νθρω-
πον έκ της Αττικής γεγενησθαι νομίζουσιν, υιόν
106 ΓΙΕΡΙ Τί2Ν ΟΝΟΜΑΤί2Ν
ανγγβνομένου ijXiou rtj χ»~/, η φναικοηβηον ταΊς ά/.τί-
ΰι διαΟάλψαντυς /μϊ τοντ) τδ ζώυν άττογίνη'ιααΐ'-
τος. Έπά δ'α έπώννμον τον μλίου τδ τον δίπόλλω-
νος όνομα, πατρωον έντΐνΟ'^ν τδν Άπόλλω οϊονται.
Ί'ά Si άπα.τονρια έορτδ^ μόν έοτιν όνομα έκ
τμς άπάτιις ττεποιημόνον ί'ξ Ιστορίας Se τοιάσδε 'έχει
τΐ]ν γέννησιν. Έμάχοντο ττρδς άλληΧονς ποτέ ΆΟί]-
ναίοί τε καϊ Θηβαίοι' 'και, ό Si) ποΧΧύκις ifiXei εν
ταίς μάχαις γίνεσ&αι, τδ τούς ήγονμένονς αντονς
περ'ι των άμφισβητηϋ’εντων πρδς άΧΧηΧονς μονομα-
χέϊν, ^Soê 'καί τότε τοΊς βασιΧενσι τδν νπερ των
στρατοπέδων πρδς άΧΧήΧονς αρασϋ'αι πόΧεμον. ’ΤΙγεΐ-
το δε των μεν ‘ΑΟ'ηναίων Απερϋ'νμοιτος των δε
Θηβαίων Ξάνθος ^). Καί έπειδη τδ μεταίχμιον
άποδεδεακτο, ό μεν Ξάν&ος αντίκα προσηΧιΧεν, ό δε
Ύπερ&νμοιτος άποδειΧιάσας ΜεΧανθΙοι τω παρασπί-
ζοντι της τε βασιΧείας καί της μονομαχίας παραχω¬
ρεί. Καί δί) καταστάς ό ΜεΧάνΟιος εις άγώνα τω
ΞανΟτρ εν&νς δεινοπαΟ ονντι ^ωκει, ό'τι, δέον τον
Ξάνθον μόνον κατά σννδηκας διαγωνίζεσ&αι, ό δε
καί σνμμαχίαν έιμεσπεται ^)· έφ’ ώ τδν Θηβαίον
νπερεκπΧαγεντα άπονενσαι την κεφαΧην ϊνα εΐ τις
όποιτο ϊδοί' καί όντως τδν ΆΙεΧάνιΧιον, ώσαντα τδ
δόον έπί τα 'καίοια, Εκείνον τε άποκτείναι καί τδ
κράτος άνειΧηι^εναι της μάχης, καί επετείον εορτής
άρζάμενον τον σνμβεβηκύτος ενεκα, άπατοι ρια δ'εί-
ναι τη εορτή όνομα.
Τετραδιστάς δε Ά&ηναίοι η-ασίν οίς εΧαχε βίος
Επίπονος 'καί ταΧαίπωρος, σκΧηρύτερον άφ'ΊΐρακΧεος
οϋτως αυτούς όνομάζοντες. Τετάρτης γάρ τον μη-

νος οντος γεγεννηΰδαι ίστυρίιται ').
ΤήΟ'η καϊ τιτβ'ις καΙ έπιτηϋη· τρία ταντα ονό¬
ματα κατ’ ισαρίθμων προσώπεον Ιεγόμενα' ττΙην η
τΐιΟ'η τοΟοντον άμψοΐν διηλλακται, ό'τι και την μη¬
τέρα καϊ την της μητρύς μητέρα δηΙοΊ ^)· τιτ&'ις δε
ή άδελrfή έβτι του ττατρος η της μητρύς ·'*)· έτητηθη
δέ έοτιν η της τηχέης μήτηρ
Πάτρια δέ καϊ πατρώα ον ταύτά οι ρήτορες
θύονται· άΧλά πάτρια μέν τά έ&η καί τά νόμιμα
καϊ τά μυστήρια καϊ τάς ε'ορτάς όνομάζονσι, πα¬
τρώα δέ τον οίκον καϊ τά χωρία καϊ τά χρήματα
Έπιτελείωμα δέ έστι το έπϊ τέλει των μυστηρίων
γινόμενον, μάλιστα δέ Κόρης -καϊ Πήμητρος, Τον-
το δέ παμβέβηλόν έστι καϊ ούδέν δέομαι λέγειν.
Τά δέ νπο([όνια, ϊν’ όντως εϊπω, τιμή αίματός
είσιν. Έίδίδοτο γάρ τοίς τον άπε'κτονημένον 'κλη-
ρονόμοις ή άνταναιρεΐν τον άπεκτονότα ή τίμημα
λαμβάνειν τον φόνου. Τά ούν υπέρ του ιρόνον δι¬
δόμενα παρά τον άπεκτονότος νποφόνια ονομάζεται.
Το δέ άνδρολήψιον άνδρών μέν λήχρις έστϊν,
ώς δήλον καϊ τοννομα· νυμοϋ'έτον δέ δόγμα έπϊ
τούς άνηρημένοις Άϋηναίοις εν τινι χωρίοι τής Άτ-
τυκής. Του γάρ νποπτενκότος ιρονέως την γρα-
ιρην φ^ενγοντος, τρεις των έκείνεο προσηκό,ντεον άνή-
ρονν οι δικασταϊ σνλλαμβάνοντες, καϊ άνδρολήφιον
τούτο ·κατο)νομάζετο.
'0 δέ’Άρειος πάγος τό κάλλιστόν έστι πάρει τοΊς
Αττικούς δακαστήριον. Μέσον δέ μν&ου 'καπ άλη-
\%ίας έατ'ι το ονομα. Έπύ γάο νΐ([ετώδΐς οηυς ο
τύτΓος έατ'ι πάχος έλέχετο' έπά δέ έν αντω πηώτος
ΊΊοαειδών ’Άηει πεη'ι Άλιοόο&ίον πηοαεμιξεν, 'Άηειος
πάγος κατωΐ'ομάζετο. Και οι έκεΐΰε διαιτη&έντες
έπ" άλλο δικαατι]οιον έφεΧναι ονκ έδύναντο.
‘0 δε τριταχ(ονιατ7'ις' ούχ, ώς δηλοι το’ννομα,
κα'ι τδ πράγμα έατι. Το μεν γάρ όνομα ε'ις εύφιιμί-
αν αυντεΟεΙαϋ'αι εικάζεται, επί ιμύγω δε οί χρηαά-
μενοι φαίνονται. ^.4ύτίκα ό ζίημοα&ε'νης τριταγω-
νιατην τον ^Ι'ιοχίνην έπιακωπτων φηο'ιν ός ούδ’
άπαξ νπερ '.Α&ψ’αίων ιγγοινιαμένος ι]ρίατενκεν ον
γάρ ατρατηγεΐν, άλλα ρητορενειν εΐλετο. Τί&εται
γοΰν το’ννομα κατά των iv ταΐς τραγωδίαις νποκρι-
τών, όπόταν Κρε'οντας μιμώνται κα'ι Άγαμέμνονας’
καν μεν άριατα τδ 7]0'ος έ'ξομοιώαωνται πρας τούς
ί'ίρωας πρωταγωνιατα'ι ονομάζονται, ψ' δέ μι), δεν-
τεραγωνιαταί’ ί]ν δε πάντη άδοκίμως νποκρι&ώαιν,
έν τΐ} τρίτ^ τάξει καταρι&μοννται.
ΤΙερ'ι δε τον πε'μπτον μέρονς πολλάκις λεγομέ¬
νου παρά τοΐς ρητοραιν, ειπειν άναγκαΧοΐ' οτι, πεν-
τακοαίων δικαζόντων παρά τοΐς ’.^4θΊ]ναίοις κα'ι τριά¬
κοντα κα'ι δέκα, αΐ μιηφοι των κεκριμένων ποτέ μεν
ϊαοι, ποτέ δέ παρά τοντο έγίνοντο, κα'ι νόμος τάς
πλείονς κρατεΐν. Κ'ι δέ ο κατηγορηκώς τοιοντος
παρά τοααντας μ>ψρονς έγένετο ό'αον μη τδ πε'μπτον
λαχεΐν, ητίμωτο κα'ι πάντη καταδεδιήτητο, κα'ι αν-
&ις κατηγορείV ονκ έδέδοκτο 2).
Τα δέ άμφιδρόμια έπιτοκίδιός έΰτιν εορτή, έν
η χορενοντες οί έπιτηδειοι τη γεννηΰαμένη *) έκατέ-
Τί2Ν ΔΙΚΩΝ. 109
^ωϋ'ίΐ' τον παιδυς όρχοννταί τε xc/λ ΰνντρέχονβι.

Και ε^αριδρόμια το πραττόμενον λέγεται.
Τυ δε εν οΐ, νϊς, ατις, νϊς οννΟηματα υνο-
μάτων εατ'ι βαρβαριζόμενα έπϊ τελεταίς. ’Έβτι γάρ
ο μεν ατις τΐ] φρυγία γλώοΰ]] ό Ζευς, το δε νϊς εν-
χτί'/.όν έατι, τό· δε σάβα έΟ-νικόν ώς τμν δλΐ]ν εύχην
τοιαντιμ' είναι' << νϊς ω ζεν οαβάζιε νϊς.» Οί μεν γάρ
εν οΐ φαοι λε'γεαΟ’αι, οί δε, εν βοΐ. Το μεν εν οΐ
έλληνί'/.ώτερόν έΰτι, τό δε εν βοΐ βαρβαριχώτερον'
χατ ε?.λειψιν τό εν νϊς βοιωτοΐς. Των δ’ έν μνΰτη-
ρίοις έλληνιχοΐς 7.εγομενων χαϊ γραφομένων ούτε τά
ονόματα άπα·/.ριβοϋν δεΐ, ούτε τά γράμματα. Οί γάρ
ττάλαι τά αννϋ'ηματα ε^ενρμχυτες ε'χ τίνος δαιμόνιας
έπιβονλΐις άνερμι'ινεντα ταντα χαταλείΜίπαοιν, ϊΰως
χαϊ αντοϊ άγνοηΰαντες τούτων τήν δνναμιν διυ χαϊ
εις Ί]μάς έξηρχεΰαν ιρωναί τε τινες 'χαϊ γράμμα^
τα ενια, τά μεν έοιχύτα τοΐς Οημείοις των τάΰεων,
τά δε άτα'/.τύτερον έχτεϋ'ειμε'να. Καν μεν έξελληνί-
0>ι τις V τΐ]ν rpoyvrjv ί] το γράμμα διαρΟ'ρών η έττι-
διορ&ονμενος, ώς έν ταΐς Φιλο'/.αλίαις Ώριγε'νονς
άναγέγραπται, άΰνμπαθώς :τρος τό έκχείμενον χαϊ
έρεΐ 'χαϊ γράψει, ονδ’ όντως ώς έχει ανμπεπνιγμένως
έ'χφωιη'ιΟει, η -χατά το φαινύμενον ά'χόλονΟΌν γράψει,
δράΰειε' τι ΐ) πνεύμα εννλον έχ'χαλονμενος ?) τό
φλεγμαΐνον χαταμαγενων της ψνχης η τον ΰώματος.
Τά γάρ τοι ν?.ιχά πνεύματα ·χαϊ ώνόμααται, ώς των
ψιλοούφων ένιοι φααϊ, χαϊ τά οτοιχεΐα των ονομά¬
των τούτων γεγράφαταί' πρός ά δη χατά φύαιν λε¬
γάμενα έ'χεινα φααϊν έφέλχεσ&αι.
110 ΠΕΡΙ ΚΑΙΝΩΝ
ΆΏΛ n-eni fih’ τούτων μη -τλδ/ω νμΧν ’ύατι Ut

τι παρά Αττικοί·; κα'ι ^νμμαχικον ’) γραμματ(Ίον
λίγύμενον. ^Jlv St τούτο έν ο) τον; ηλικίαν ύχοντα;
των αστών προς τβ πρεσβείαν κα'ι στρατηγίαν, ναυ¬
αρχίαν τε κα'ι τριηραρχίαν, οι πρύτανεις άνεγραφον,
πατρύ&εν έκ γενεάς ε'καστον άναγράιροντες. lia),
δάον στρατηγούς προχειρίζεσάλαι η ταμίας, των άνα-
γεγραμμε'νων ονς άν βυύλοιντο επ'ι των διοικήσεων
’έταττον. Αηξιαρχικδν δε γραμματείον έλεγετο' γραμ-
ματεΐον μεν οτι δημόσιον ην σνμβύλαιον της πόλε-
ιος' ληξιαρχικόν δε, ό'τι σνμπασαι α.ί άρχα), αϊ τε
χειροτονητα'ι και 'αί κληρωτά), έκείσε κατεληγον ^).
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΕΡΙ ΚΑΙΝΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ

ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ ΡΩΜΑΙΣΤΙ ΑΕΓΟΜΕ-
ΝΩΝ iVEΞ;EΩN*
Άδριάνειον δόγμα, δ'περ βούλεται τον καλή πί-

στει νομέα μήτε κερδαίνειν, μήτε ζημιονσ&αι
Άκονίλιος νόμος, ό περ) ζημίας, άπό Άκοιη-
λίον δημάρχου ^).
Ά(ρνεϊά.νειον δόγμα κα'ι Άδριάνειον άμφιο άναι-
ρεΟ’έντα
ΑΕ3ΒΩΝ. 111
‘^'driXiog νόμος ό y.colvvcov tc( χλοττιμαΧα οναον-

καπιτΐνίΰ&αι.
\ίγηάηιος νύιιος ^), κατά των άπο'/.ινοίη'των
?J&ovg όοιαίονς, δονλονς y.ecfvJay.cog τιμωρών, έλεν-
χ^εροις δε ποινψ) έπάγεον εκάΰτω ό'ρο) νονμμονς πεν-
τηκοντα.
Τίιοέλινος νόμος' οντος έτιμώρει τους άπελευ-
ϋ'ε'ρονς ποιηααντας τά των ευμενών χωρ'ις αΙτη(Τεως
χρνΰών δακτυ?ΰων' άιμ^ρε'Ο'η δε νπυ της οη νεαρας ^).
Βωκώνιος νόμος ^)· οντος έβονλετο πλέον λαμ-
βάνειν τον ληγατάριον του 'κληρονόμον.
κίασουμνιάνειον^) δόγμα, κελεΰυν, έάν τις χρεω-
βτών ελευϋ'ερία.ν ψιδεϊ'/.ομιύΰαρία.ν εϊτονν υπό ορον ϊ)
νπυ α'ίρεΰιν ενλόγως άπολιμπάνητα.1, ή μεν έλενϋ’ε-
ρία ϊνα προχωρη, α.ντός δέ μη έκπίπτη του πατρω-
νΐ'/.οΰ δικαΛον.
Ιούλιος νόμος, ό περ'ι μοιχεία.ς και ατονπρον
καλ ·κα&οσιώαεως καϊ περ'ι βίας ενόπλου η χω-
ρ'ις όπλίον ^), καλ περ'ι ιεροΰνλων κα'ι διοροληπτών
κα'ι ετέρων.
Ίουνιάνειον δόγμα περ'ι ελευθερίας φιδέίκομιΰ-
ααρίας, ήτοι νπυ αΐρεοιν η ορον.
Ιούνιος νόμος, κούύων ούαονκαπιτενεοθαι τά
βιπύΰεοα ‘°) νεμηθ'έντα.
Κλαυδιάνειον δόγμα, παρέχον τω άνήβω μέχρι
της ηβης διακατοχην
Κορνίλιος νόμος, ό περ'ι πλαατοΰ περ'ι ψο-
νευτών, περ'ι (γαρμα.'/.ών καλ γοητων
Έατι δέ και νόμος Κανίνιος κα'ι νόμος Καλβισι-
άνειος.
IVl ΠΕΡΙ ΚΑΙΝΩΝ
νΙαηγιτιόναοί' ()ύγμα, τηρ'ι Λατίνοη' άπελενθ'ε-

ηίας ’).
.■ίιβαηάΐ'ειον δόγμα, κελενον a.Tutova&ai τους
πλαατογράερονς.
Αικίνειος νόμος, κωλνοΊν τον κοινωνόν έκποιεΧν
τό Ίδιον με'ρος τιν'ι δννατω
Μοδεΰτιάνειον δόγμα, νομοΟ'ετονν τοΧς ζ·η-
τοΰύι τον (ρνγάδα δονλον δίδοβ&αι βοι'ι&ειαν παρά
των ύτρατηγών εις την τούτον ανενρεοιν.
Μακεδονιάνειον δόγμα άντιβαΐνον τοΧς δα-
νείΰαΰιν ύπε^οναίιο.
Νινιάνειον δόγμα, ό'περ έκ^.ενε μηδέποτε μετα-
(ρέρεο&αι τούς άπελεν&ερονς εις είγενειαν
Όρφιτιάνειον δόγμα, παρεχον τοΧς παια'ι νόμι¬
μα δίκαια εις την των μητέρων διακατοχην
ΙΙάπειος νόμος, κύύλύων δεαπόο'αι τό βιπόοεΰον
δύ ονοονκαπίωνος ^).
ΤΙομπηϊος νόμος, περϊ πατροκτόνιον
Πηγαΰιάνειον δόγμα, κελενον τον άξιω&εντα κλη¬
ρονομιάν άπυκαταατηβαι παρακρατεΧν τό τέταρτον,
κα'ι νποκαϋ'ΐΰταν έννεαονγγιον, τάς δε άγωγάς έί
ιΟ^ον κλήρου έχειν τό δε Τριβελιάνειον διεΧλε ταντας^}.
ΙΙριβιλιάνειον δόγμα και Τουρπιλιάνειον
Ύοντω υποπίπτει ό έγγρώρως έγγνας δεδωκιός καί
ποιήαας τινά καταΰχεΟ'εΧν χωρίς άβολιτίονος ").
'Ρονβριάνειον δόγμα, περί ιριδεϊκομιΰΰαρίας έλεν-
ΰ-ερίας
‘Ρέγειος νόμος ό κωλι'ων ταιρήναι την έν
τω τίκτειν χλανονααν, πριν έκδνναι τό βρέιρος.
ΛΕΞΕΩΝ. 113
^ιλιάΐ'ειον δόγμα, ττερϊ του δείν ^κδιχεΊαΟαι τον

βιαΐως άναιοεΟ'ί-ντα παοά των ιδίων κληρονόμων
^Ξεντειος νόμος *), κωλίων τους έπ'ι βλάβη των
δανειστών έ).ευί)'ερίας.
Τερτυλιάνειον δόγμα, τταρεχον ταίς μητράΰι νό¬
μιμα δίκαια εις την των τταίδων διαδοχήν
Τριβελιάνειον δόγμα, ττερ'ι ψιδεϊκομισσαρίων αγω¬
γών
Φάβειος νόμος, περί άνδραποδιστών^').
Φαλκίδειος νόμος, ό πρόδηλος' εξετ^&η δε νπο
ΤΙονπλίου Φα?^.ιδίον δημαρχοϋντος. Ήοιό.εται δε
λαμβάνειν τον κληρονόμον έκ της οήσίας τοΰ δια-
χλεμενον τεασαρας ούγγίας ®).
Κα'ι τα μεν περϊ δογμάτων 'κατά στοιχειον
ταΰτα. Τά δέ περϊ των ονομάτων αναγκαιότερα
ωσαύτως ’) έντεϋιΗν.
Άδνάηος ο ίξ αρρενογονίας ήμίν συναητύ-
μενος.
"Ακτονς όδδς δι ης δυνατόν διε'ρχεσίλαι με¬
τά υποζυγίου η οχήματος.
Βίτιον ιρύγος, ελάττωμα, αίτιον.
βρουμάλειον ”), χειμε-ριοι έορταί.
Βελλιάνειον δόγμα βοηϋΌυν ταίς γυναιξϊν
ένόχοις γεγενημόναις υπέρ ετέρων.
Γραικός, ο Χαλδαΐος,'Έλλην
Αάττα ο κατοικίδιος αίλουρος.
Γένεια, αί σιαγόνες.
Αέκρετον, άπόφασις βασιλεως μεταζύ δύο με¬
ρών παρ’ αντώ δικαζόμενων.
8
il4 ΠΕΡΙ RAINS2N
^δϊνοφιχιυΰο *)· μέμψις χατά δια^ηχης έηρω-

μίνης uhv τΤ] άχοιβεία των νόμων, άχα&ηχονΰης dh
άπυ τον ερυβον.
ζ/ινάοιον, (ΤταΟ'μός νομίσματος.
ζ/ίγεΰτον, το id vv&ev χαϊ χα.τά τάξιν γοαφέν.
/Ιεποοτάτιο, τ] έχφορά χα) άπα-γοιγι].
/ίια.χα.τοχΊ], δίχαιον τον ε'ιβιεναι χαϊ ατταιτεΊν
Ί]τοι διαχρατεΊν την περιονοίαν τον τελεντηΰαντος’
χαϊ, χάν μηδh> η βωματιχόν τη χληρονομία, όμως
χαλώς λαμβάΐ’ομεν αυτής την διαχατοχι]}'' άΰωμύτον
γάρ έοτι χτηαις μάλλον η.τερ βωματιχών.
Έπίβτολτι, άντιγραΓ[ΐ] βαοιλεως π-ρός άρχοντος
αναφοράν.
Τό έξχοντινύ’τι τρεΧς ημέρας δηλοΐ.
Έζτραορδινάριοι' οι μη χατά τάζιν προερχόμε¬
νοι, αλλά χατά περίσταβΐ)> πράγματος.
Θλιβίας ό παρά της μητρός ϊ) της τροφού
&λίψιν των γονίμων νπούτάς.
Ίμποτεβτατε ^)· η άχρα εξονβία ην εχομεν χα¬
τά τον πολιτικόν νόμον εις τούς παίδας ημών, χατά
δί: τον ϋύνιχόν, εις τούς δούλους.
‘'Ιδιχτον ^), πρόγραμμα.
’Ίμβετα τα βασταζόμενα.
Ίνλατα τά ’ε'μφνχα.
’Ίνδιξ η ερμηνεία.
’Ιοϋστος, ό διχαιος.
Ίντέντιο, ’ύντασις 9), όρμη. .
"Ιονς ’°), το δίχαιον.
Ίνχάπιτα “) χατά χεφαλην.
ΛΕΞΕΩΝ. 115
Κύπιτίζ δικινοντίων ’)' ^οίΟΌς i'/, περιοτάοΐως

νύ((θΐ’ '/.άτάοτααΐ)’ Γ^(ε7βον ι] έλαττονν τον ^άετχοντος.
^ίεγεών, (^άλαγ^ ατηατιωτών.
-'ίεγιΰακτίο)}’ ^), -ί: ΐνβϊ'ικτι τταραχώρηΰΐζ της δον-
λείας.
Λεγάτον ·’), ττοεββεΧον.
Ονρβανός ^), ο φνλα'ξ της πόλεως.
Ιϋ.εοβί'/.ιτον δήμον μJηrfl()μc(.
ΙΙοΰτλιμύηον δίκαιον νΎοστροιρής.
]Ίρα.εοΐ’δίκιον τν:τυς άπυ ίντεντίονος μόνης
ανγκειμενος ^).
ΙΙροι^εοεδε ό νομίζων Ξαντόν είναι κληρονόμον.
Πηοποαεβορε ύ βίαιος ά.ρπαξ.
Πεκονλιον "), ούαία ερναικώς προΰκεκληρωμένη
νπεξοναίοις
ΙΙάκτον ανμπεφιονηιιε'νον ττοοόν.
'Ρελεγατίιον ή έ'ξοοία.
^εννάτον *^ ), η γερονύία.
άΣάκτον το άττηλλαγμόνον νβρεως.
^χολαία νομή, ή άαταΰίαατος.
^επαοατίων ή ιριιλακή των κληρονομιαίων
πραγμάτων διιε τον κληρονομιαΧον δανειοτήν.
^Ξονττερβίορ '®)5 υ διάδοχος.
^Ι'ατισφάχτιο ή ικαΑίοδοβία.
Τάκιτον τό [ΐή γινωοκύμενον από τής άνα-
γνώοεως τής διαιλήκης.
Τίτλος ή προγραιρή τον αξιώματος.
Τρακτάτον άνακάΟαραις ^3)^ ΰννο'Φις,
Επιτομή.
116 ΠΕΡΙ KAINS2N AESEiiN,
Τριβοννάλιον ’), διχαστι,ριον.

Φάκτον ^), το ί'ργον, rj πραξις.
Φραγέλων *), ο ίπιττεττλΐγμένος· ιμάς.
Αυτί] μεν και ?/ των ονομάτων κατά ΰτοιχεΧον
ί^7ΐγΐ]θις. Έρμηνευτέον 6οι καΐ ταντα τά ονόματα.
’^Ιονς κίβιλις ’Ρωμανύρονμ ΐ'ιτοι νόμιμα ττολι-
τικά της των 'Ρωμαίων νσμο&εοίας.
Λεγιοάκτιο *), νόμιμος άγωγη.
Πλεβις ®), ό χυδαίος.
Κονατιτονταε ^), αΐ διατάξεις των βούιλε'ων^
διαιρονμεναι εις δεκρετον, εις ’όδικτον, εις έττιατολην.
'Ρέΰπονοον, ή των οοψών άπόκριβις ®).
ΚαΧ ταντα μεν βοι των έτη μνημΐ]ς κειμένων
ημίν. Olod-a γάρ ώς ονδέν έΰτι των γεγραμμένων
ήμίν η ανγγεγραμμένων ο μη έοχεδίαβταί' δ&εν οί
πλείονς των έκλαμβανόντων τά τμέτερα βχέδια δελ¬
τάριά, τάς διφϋ'έρας ττοιονντες, εν&ύς έχονΰι βι¬
βλία τά γεγραμμένα. ΚαΧ πλείβτοις μεν έντνχοις
ημετέροις βιβλίοις ων όγδοηκοατυν οίμαι τοντσ είναι.
Τά δέ ττλείστα ων ήρμηνενκαμεν rt ουνεγράψαμεν
έν ε'ιληταρίοις ετι κείται τοίς ττ?.ειοθΐ' τάδε ττλεί-
βτα και διεφίλαρται Μίττερ ή της ονμττόΰης φιλο-
ϋοφίας έπι το ααφες μεταττοίηβις, καΧ υ'σα ττερ'ι τους
καϋ'^ ημάς έττραγματενβι μεϋα βαΰιλείς *”)■ τά δ"
άλλα άπο των βιβλίθ7ν αϊτός άναλέγοιο.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΕΜΜΑΤΟΣ. 117
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΕΜΜΑΤΟΣ ΟΥ ΠΕΠΟΝ-

ΘΕΝ,*
Ή τον μνΟΌν κάμηλος περ'ί κερατος ^^ελί-

πάρει ϋ'εόν’ τοντο γάρ και μόνον ωετο έλλελείφϋ'αι
τώ κάλλει κα'ι τω μεγε&ει αντης, και έβούλετο κα'ι
τοϊς έκ των κροτάφων κε'ραΰι καλλωπίζεο&αι. Άλλ^
ο ϋ'ευς, μιΰΤιΟας της νπερηφανίας αυτήν, άφείλετο
κα'ι τον όφ&αΐμοϋ, ϊνα η αϊβχίων παντάπαΰι.
Τοιοΰτόν τι κα'ι αντυς, Καΐΰαρ νπέρτιμε
ττεπονϋ'α' κα'ι ζητών ττροΰΟ'ηκην άραβ&αι τοΐς έμοΧς
χρημαβι κα'ι των ττροοόντων έΰτερημαι. Άπόλωλε
γάρ μοι την χ&ες ημέραν ό β'ηϋανρός γε'μων τρια-
κοϋίων οτατηρων, κα'ι άπύλωί.ε ϋ'ανμααίως. Ό μεν
γάρ Χριΰτυς εις αδην κατε?^ΐ]λν&ώς ού πρ'ιν τάς
αιχμαλώτους έκειϋ'εν 'ψυχάς άνερρνΰατο, ε'ι μη το
φρονριον ταύταις πε'ριζ κατεακαψε κα'ι τάς του δε¬
σμωτηρίου αννέ&λαοε κλεις· ό δε οεσνληκώς τά έμά,
ώσπερ φασ'ι τους δράκοντας ταΐς άναπνοαΐς τά πύηρω
κείμενα 'έλκειν οντω κάκεΐνος άναπνενσας άφα-
νώς τούτον έσύλησεν, ον τοίχον διορνξας, ον ϋ'νρίδα
περιελών, ού κλε'ιν άφελών. Έγώ μεν ουν έ&αύμα-
ζον δ'πως κα'ι κεκλεισμε'νων των ϋ'νρών είσελήλνθ'εν
ό Χριστός κα'ι έδύκει μοι το πράγμα παράδοξον
ΐ'ϋν δε άιρε'ις έκεΧνο, έκπέπληγμαι τοντο.
118 ΙΙΕΡΙ ΤΟΥ
'0 'Ραψίνιτος ^4ΐγύπτον βαοιλίνς iytyam, και,

δό^αν αύτώ, φυλακήν τοΐς χριιμααιν έπενυιιβε καί τι
φρονριον αντω ώκοδόμητο άκριβεβτατον εις άηιράλει-
αν. Άλλ’ ο γε οίκοδομηαας το δύμημα άγχον πρυξτοΊς
ϋεμελίοις ενκύλιύτον λίχλον κνΛ κνλίνδρω παρόμοιον
προοΐ]ρμόοατο' εΙύ>]ει γοϋν έκεϊΒ'εν κα'ι κα'ι ην
αντω ί] τον βαοιλεως α.Γχράλεια Ελευθερία προς το
πλοντέΊν. Έμο'ι δε ΐι τον χρήματος (ρνλακη ούδεν
είχε τοιοϋτον κλεμμα' άλλ’ όίΰπερ ό τον μνϋον Βορ¬
ράς ί'ιρπααεν άφανώς τι)ν Ώρείϋ'νιαν, κόρη δε αί'τη
άπαλη κα'ι κα?.ή' οντω τις κα'ι τον εμδν χληαανρδν
άπαρκτίας έ^ειρόρηΰεν άνεμος. Κα'ι νυν έλεν&ερός
ΰοι τω ΰντι κα'ι φιλόΰοφος γεγονα, πέδης ά,πολελυμό-
νος χρνοης'^'). ΈΙγώ κα'ι των γυναικών δ'σαι τους βρα¬
χίονας χρναοΊς κνκλοις καταδεσμονϋι, κα'ι περιδερ-
ραίοις τον τράχηί^ον κατααιρίγγονοιν, ώ' δεΰμοΊς ίήγη-
μαι κα'ι της ανάγκης οίκτείρω' τρόπον ονν τινα κα'ι
αυτός το7ς δεαμώταις οννηριΟμονμην, κα'ι κατεχων-
ννμην ον τα χρήματα εκειτο.
Ά7.λ’ έντενΟεν μεν ηλενΟ'ερωμαι · τώ δε αννηΟ'ει
πάΟ'ει έάλωκα, κα'ι πολλαλς ή γαοτηρ ταΐς όδνναις
βάλλεται. Αλλά μοι, ΚοΛΟαρ, μη πολλάκις, μηδε
πολλά έπ'ι τη των χρημάτων έλεν&ερια τερποιό τε
κα'ι οννα'/άλλοιο. ’Κβονλόμην γάρ εκείΐ’ως δεδεομη-
πιλαι η οντιος άπολελναΟ'αι. Ονχϊ γάρ κα'ι τό
(ΐώμα ημών όατών ανγκείμενον κα'ι ααρκών άλ-
γονμεν άποδνόμενοι ^); ei δε γείι')δονς ακη-
νονς απολυόμενοι άνιώμεΟα, πώς ονκ αν αυτός,
χρυοόν τοαοΰτον άφηρημεΊ'ος, εικότως άγαιακτοίην,
ΚΑΕΜΜΑΤΟΣ. 119
ί'τίρ οί· τά ’έΰχατα οι μξταλλενοΐ’τ^ς τούτον πάύχον-

CLI'; ον uiiurfouciCi τον <>ι·ύνλΐ]χότα οτι μον τον χον-
οον ττέπωκξ νάματος, άΏ’ οτι ακριβώς ijdei τάς χρν-
ΰΰς μοι πάντο&εν άηοττζψραγμώ^ας πηγάς. '0 Ζενς
ερών rijg Δανάης αλλφ μεν ονδεν'ι, χρνοονς δε γε-
νόμενος, έράϋμιος αντ») εδοζε. hai τοΧς ^Wioxpi
δε νόμος, ^:τείδάν οι πατέρες βυίλοιντο τους παΐδας
κολάΰαι, χρνσέι ττέδ^ τοντονς παρηγορεΐν *)’ ούτως
έΰτ'ιν έπέραΰτος ό χρνσός. Άλλ’ εΐ μεν άντλοίη τις
αντον, τάχα ονκ άχϋΌΐτο άπαντλονμενος ^)· εΐ δέ
ονλλέχει τε και awTi&ijeiv, ώς ·?; χελιδών τι)ν καλι¬
άν πολ?.οΧς καλ πνκνοΧς κάρΐ(εαιν, είτα δι) αψαιροΐ-
το, ον ιρορητην την ζημίαν ηγηται. Άλλ’ έγώ ΰοι
κα'ι ούτως ’έχων φιλοαοφώ, ναϊ νη την έμην έν οοϊ
κανχηΰιν, καλ τούτο μόνον έπαχϋ'ες ηγημαι, 6'τι μον
των ϋ'εραπόντων τινες νπωπτενϋ'ηοαν, κα'ι ούτε τάς
ΰννή&εις αντοίς φωνάς διαλέγομαι, ο&’, ο'περ έίω-
&α, ΰνμμειδιώ κα'ι χαριεντίζομαι, άλλ’, ώαπερ έπ'ι
Τϊίς όρχήβτρας οι μίμοι, μεταποιούμαι το πρόοωπον.
Μη ο'ίον δέ έξεπίτηδές ΰοι ταύτα γεγραφέναι,
ΐνα μοι κοινωνηβης τού κλέμματος' μη ούτως ΰε τε¬
χνικούς άγα.πηΰαιμι! υ'θ'εν κα'ι τά φρικωύέΰτατα έπα-
ρώμαί ΰοι, ε'ι τούτο έν&νμηϋ'είης, μη 6'τι γε κα'ι
πρά'ξαι χύεληοειας' ούτως όναιο της τον βαβιλέως
καϊ αδελφού ■^) έμψνχον ’ψνχόότητος' έπε'ι, Ϊνα αοι
τάληίί'ές έρώ, τδ προχειρότατον βαλάντιον κέκλεμ-
' μαν' το παλαμναΐον δέ κα'ι βαρντερον, κα'ι ό πρός
έζώνηΰιν κτήματος άψωοίωμαι, ένδοτέρω τού τοίχον
φνλάτχεται.
120 ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ
Τί ποτέ ουν ΰοι τοντυ γεγρώρηχα; ϊν έπ\ ττΰ-

αι τοΐς έμοίς ivTovrpco, είτε χρείττοΰιν είτε χείροΰιν,
ονχ έπαγαλλόμενος τοίς έμοΧς άτυχτημαοιν, άλλα
τοΐς περί τούτων ηδόμενος γράμμαβιν.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΑΕΕΩΣ
Φιλοΰύφερ δε ον πολεμητεον ριεν, έπιατατεον δε

χαι ττολεμοις χαί ΰτρατοπέδοις’ χαί διαιρετεον την
ηϋ'ροιομ^νην εις μάχην πληϋ'ύν εις πεζιχψ’ τάξιν
χαί εις Ιππιχην, χαί την μεν πεζιχην νποδιαιρετ^ον
εις όττλίτας, εις πείααΰτάς χαί είς ιυιλούς, την δε
ίππιχην εις δορυιρόρους, εις τούς Ρ.εχομε'νοΐ’ς Ύαραν-
τίνονς οΊ μόνω χρώνται τω δά άχοντίων άχροβολιομω,
καί εις ιττποτο'ξότας' χαί ποιητεον βνμμέτρονς τω
αριθμώ τούς εις πόλεμον έ'ξαγομ^νονς, ώΰτε δννα-
ΰ&αι τον ΰτρατηγδν ευκόλως μεταΰχηματίζειν τψ’
φάλαγγα είς τε διπλααιαομούς χαί πολλαπ7.αοιαομούς,
χαί ο'ΰαι ί'ύάΜΐ τάξειον χαί οχημάτων μεταβολαί.
Καί έπαινετέον αντίο τον άρι&μον των πεζών
οπλιτών, ε'ι χιλιάδες εΙεν δεχαεξ χαί τριαχόοιοι όγ-
δοηχοντα τεοοαρες· οντος γάρ ό άρι&μός εις δυάδας
διαιρούμενος μέχρι μονάδος ίοα τα διαιρούμενα δεΐ-
χννοι ‘).
ΤΑαΕΩΣ. Γ21
Kui ονντακτεον τούς τοιούτονς ύττλίτας κατά

λύχονς, οϊ'ς καϊ ΰτίχονς κατονοαάζονΰΐ. Καϊ τον
λόχον ό μεν ττρώτος ιοτάμενος λοχαγός καΧ ττηωτο-
ατάτης αντω καλεία&ω’ ο δε τελενταΧος, ονοαγός'
ό δε μεΰος, ήμιλοχίτης.
Ποιητέορ δε αντω κα'ι ΰνλλοχιΰμόν ΐ'μοι ττα-
ρά&εοιν λόχον προς λόχον κατά πλενράν ι) έπιλοχι-
ΰμον εις όλοκληρονς λόχους ετερονς έπιτάττοντί'
ε'^ ών 7τοιΐ]τέον αντω κα'ι διλοχίτας κα'ι τετράρχας
κα'ι ταξιάρχας κα'ι ΰννταγματάρχας κα'ι φαλαγγάρ-
χας, κα'ι τα λοιπά τΐίς ατρατηγίας ονόματα.
ΚαΧ συντακτε'ον τι'ιν ιράλαγγα κατά διαφόρους
άποτομάς. Κλητε'ον δε αντω από της μεΰης απότο¬
μης τό μεν δεξιόν ολον της φάλαγγος κεράς δεξιόν,
τό δέ ενώννμον, κεράς άριοτερόν.
Τακτεον δε αντω την φάλαγγα, ποτέ μεν άραιο-
τεραν, ποτέ δε πνκνοτέραν, ώς ή χρεία δοκιμάΰοι.
ΚαΧ, άραιοτερας μέν τααοομένης, έχέτω ^καβτος οπλί¬
της πήχεις τεβααρας’ πεπνκνωμενης δε, πηχεις δύο’
έν δε τω ΰυναΰπιΰμω πηχυν i'va.
Έπιΰ’κεπτεον δε αντω κα'ι περ'ι τον μήκους των
δοράτων, κα'ι της τούτων έκτάαεως 'κα'ι ’/.ατοχης.
^εκατεσαάρων γάρ τούτων πηχών εχόντων έπύκτα-
ΰιν, οι μεν δύο πηχεις παρά, τού λοχαγού ’κατεχέ-
οΟ'ωοαν’ ο'ι δε δώδεκα προβεβληοϋ'ωΰαν εμπροΰΟ'εν
της φάλαγγος.
'Γών μεν ονν πεζών οπλιτών ούτος ό άρι&μος
κα'ι τοιαύτη ή σύνταξις' τούς δε γε ιριλούς ήμίσεις
οννα&ροιστε'ον αντω τών οπλιτών, κα'ι τούς αύτούς
122 ΠΕΡΙ ΙΙΟΑΕΜΙΚΗΣ
ττοιητίον -/.άντανΟα λόχους, ττλην τϊ^ς ίιΐιιΰξίας ue-
ρίδυς.
Τά δί ονόματα καν τοντοις ιδιάζοντα τταοά
την έτέραν σύνταξιν' ιριλαγία γαο κα'ι ξεναχία, καϊ
επιξεναγία, κα'ι στίφος, κα'ι σύστοεμμα, και έπίταγ-
μα, αί των έντανΟ'α διαφ’όοο)ν λόχων ποοσψ/ορίαι.
Τούτων δέ αΙΟις, φημ'ι δη των μιιλών, ήμίσεις
τούς ιππέας σννα&ηοιστεον' ·κα'ι τούς αυτούς μεν
λόχους πυιητεον κατά αναλογίαν. 'Ονόματα δε καν
τούτοις καινοτομητε'ον ιλαρχίαν -κα'ι ίππαλαυχίαν
κα'ι ταραντιναοχίαν κα'ι Ιππαρχίαν, κα'ι τέλη, κα'ι
έπίταγμα. '
Ίστε'ον δε αντω κα'ι τά της ιππικής ταξεως σχή¬
ματα’ ως τά μεν είσ'ι τετράγωνα, τα δε έτερομήκη,
τά δε ρομβοειδή, τά δε ύμβολοειδή. Κα'ι έπαινετέον
αντω πάντων την τετράγωνον ίλην είς τε το στοι-
χείν κα'ι ζυγείν τούς ιππέας. Ή μεν ούν ρομβο¬
ειδής ίλη έπίτηδειοτάτη έστ'ι προς πάσαν μεταβολήν,
•καλ 'δυσκόλως έπιβονλεύεται, εμπροσ&εν μεν ’έχουσα
τον Ιλάρχην, ΰπισ&εν δε τον ούραγον, δεξιά δε κα'ι
αριστερά τούς πλαγιοφύλακας’ ή δε ύμβολοειδής ίλη,
εχουσα τδ μετωπον είς οξύ -καταλϋγον, ’κα'ι ευκόλως
έν οίς άν εΟέλη έπιστρεφόμενον, οξείας ποιείται τάς
μεταβολάς. Των δε ρομβοειδών ίλών αί μεν 'κα'ι
στοιχούσι καί ζνγουσιν, αί δε, ούτε στοιχοϋσιν ούτε
ζνγούσι’ -καί αί μεν στοιχούσι μεν, ον ζυγονσι δε,
αί δε ζυγοϋσι μεν, ού στοιχούσι δέ. Άφιόρισται όε
έκάστη συντάξει άρι&μυς ίδιος.
Ίστέον δε τω φιλοσόφω τάσσοντι φάλαγγα 'καί
ΤΑΞΕίϊΣ. Γ23
τά ri;*, στοατηγίας όνύματα. ΈπαγωγΙί τοίννΐ' έοτ'ιν

iv τω βτρατδνματι, υταν τάγματι ύχολονϋΐί ‘)·
τταραγοίγΐ] δε, όταν ψάλαγξ τυνς λοχαγούς ii ε’κ δε¬
ξιών εχ\] παράγοντας, δ καλείται δεξιά παραγοίγη,
i) έξ εναιννμων, δ λέγεταΛ ενώνιμος παραγωγή. ΕΙ-
δητε'ον δε αύτώ κα'ι άμερίατομον διεραλαγγίαν και
άντίατομον κα'ι έτερύοτομον κα'ι όμοιύύτομον' καϊ
δ'τι πρύταξις μεν λέγεται το τούς μιλούς προάγειν
της των οπλιτών φάλαγγας, το δε δπια&εν αυτούς
είναι, έπίταξις' παρεμβολή δε, υταν εις τάς άποτο-
μάς παρεμβάλωνται έπ’ ενϋ'είας τινες άναπληρονντες
το 7.είπον τού μετώπου' πλινΟίον δε λέγεται, όταν
εκ τ·~ν τεοΰάρων π).ευρών τέοααραιν ’ΐααις φάλαγξι
παρατάξηταί τις' πλαίοιον δε, δ'ταν έκ τεΰβάρων
μεν πλευρών γένηται παράταξις, ουκ έν τετράγωνοι
δε, άλλ’ έν έτερομηκει ΰχηματί' ·καϊ κλίΰις μέν
έοτιν ΐ] 'κατά άνδρα κίνησις, i) έπ'ι δόρυ, τ] έπ’ άΰπί-
δα' μεταβολί] δέ ij εις τά όπίΰω 'κατά άνδρα στρο-
γή' καί'ώς ί] μεν άπυ τών πολεμίων κλίοις έπ'ι δό¬
ρυ όερεϋ^ει γίνεαΟαι, ή δέ προς τούς πολεμίους έπ’
άΰπίδα. Έξελιγμών δέ γένη τρία, μα'κεδών, λά'κων
κα'ι χόρειον ονομαζόμενα Καλ μακεδών μέν
έξελιγμός γίνεται, όταν ό ί.οχαγυς μεταβάληται, οι
δέ λοιπο'ι πάντες άντιπαρεΟ.ίλωοιν αιτώ έπ’ άΰπίδα
ούν τώ ούραγώ' λάκων δέ έξελιγμός έΰτιν, όταν ό
ονραγός μεταβά'ληται, οι δέ λυιπυ'ι πάντες κα'ι αν-
το'ι μεταβαλλόμενοι καλ άντιπαρελΟόντες μετά τοϋ
"λόχμου ταχ&ώΰιν εις δν πρότερον η φ/άλαγξ τόπον
άιχεν όπίβ&ιον' ό δέ χορείος, το μέτωπον ατρέφων
124 ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
οπίαΟ'εν, την δέ ονοαγίαν μετά τον βά&ονς ΐ'μτιρο-

σΟ'εν, ον μετατί&ηΰι τον ίδιον τύπον την νράλαγγα.
Κα\ νπερκε'ραΰΐς μέν έοτιν, όταν ή φά,λαγ'ξ y.ad’’
εν των κεράτων αύτης της Εναντίας νπεκτείνηται (ρά-
λαγγος' νπερψαλάγγιΰΐς δε, όταν τοΐς δνοϊ κε'-
ραβι την έναντίαν νπερφαλαγγίαη.
Ταντα τω φιλοούφεο καί ίΰτέον και ποιητέον
τέχνη τις γάρ έοτι, κατά την ίδιαν έπιατημην, τε¬
χνών καί έπιΰτημη έπιΰτημών.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟ¬

ΛΟΓΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
ΤΟΥ ΝΥΣΣΗΣ *.
Ήρώτηαας, λογιώτατε άδελφε, τίνες τε καί πό¬

σοι της καί)'" ημάς φιλοσοφίας προς την τέχνην τονς
οίκείονς λύγονς άπέ^εσαν, καί εί αξιολογώτατοί
είσι τοΐς περί ^Ιυσίαν καί ^ημοσ&ε'νην διαμιλληϋ'η-
‘ναι ταΐς τε πραγματικαΐς κατασκεναΐς καί ταΐς η&ι-
καΐς πι&ανύτησι καί τη των ονομάτων έκ7^ογη καί
σννϋ'ηκη, ’έτι μην τοΐς έπιΟ'έτοις κόσμοις καί τοΐς
&εατρικοΐς σχημασι.
Φημί γονν προς ο πννϋ'άνη άποκρινόμενος, δ'τι
ΠΑΤΕΡΩΝ. ' 125
ίτολϊ'ς fih> y.cc\ ό Τιμέτερος κνκλοζ *) όττόοοί τι)ΐ' ev-

γλωττίαν έζι'ιΐοίβαν' η'ΰΰαρας δε του ΰνμπαντος χο~
ρον τί0'7}μι κορυφαίους’ την αάλτηγγα της ■θ'εολογί-
ας Γρηγόριον, καΐ τον έταΐρον κα'ι μεγαν Βαοί-
λί/οί', ’καϊ τον ίκ των αυτών απερμάτων αντω φύν-
τα Γρηγόριον κα'ι την χρυΰην λύραν τον πνεύμα¬
τος ^). Τούτων γάρ ^καντος αντάρ’/.ης οτω δ?) βού-
λει των παρ’ "Ελληαι ΰοφιοτευΰάντων παραβαλεΐν
ούχ ώς έκάατου πααι πάντας ΰπερβαλόντος, άλλα
τά μεν μέρεΰι τισ'ιν άμιλλωμενου προς ίκαΰτον των
παρ’ έκείνοις εύδοκιμηΰάντων, τά δε ‘κατόπιν έλϋ’όν-
τος (δει γάρ τά^.η&^ς λέγειν'), τοίς δε πλείοοι κα'ι
παραδραμόντος. Ού γάρ ταυτυν πείθομαι τοΊς δ'οοι
κριτα'ι γεγονότες έκατεροις τοίς μερεΰιν, ύπειτα τω
ύαυτών βουληματι κατα-κολουϋ'ύιΰαντες, ού προς τδ
έκάατου μέτρον τάς τρηφους έξύινεγκαν, άλλ’, ώθπερ
της δόξης άπεχϋ’εΐς, ουτω δη ·κα'ι του λόγου γεγο¬
νότες τοις "Ελληοιν, άντι&ετοις έαυτοίς προς έκεί-
νους έχρτιΰαντο, ’καΧ τοίς οίκείοις προσ&ε'μενοι έξε-
πίτηδες, ώς άλλοτρίους έκείνους ύτρέψαντο. Ού δη
ποιι'ίΰω τούτο εγώ’ ούχ ουτω τετύφωμαι. Άλλ’ ώς
κάκείνων Ιαχύν έπ'ι τοΧς λόγοις ύχόντων κα'ι πολλην
μοίραν ΰυνεισενεγκόντων τη τέχνη η παρά την τέχνην
ταις τοϋ λόγον δυνάμεβιν, ούτω δι) τον αγώνα ποιή-
αας κα'ι τά προς άλλη}^ ευ Τέμενος, έξοίθω την φη-
φον, τοΰουτον νπειπών, δ'τι δ'περ έοτ'ι Άημοα&έΐ’ης τη
έτέρα μερίδι, φημ'ι τη έλληνικη, τούτο τη καθ’ ημάς
ό χλεολόγος Γρΐ]γόριος. Τριών δε δντων ειδών της
ρητορικής, ό μεν Άημοο&ένης τώ δικανικώ μέρει εύ-
δυκιιιωτατος καν τα7ς ΰνμβονλαΛς των ’σΧΚων δίΐνό-

τατος, πανηγνοίζειν δε προ]]ηημενος, εαυτόν τε και
των άλ?.ων έλάττων ίατίν ο δε άντιΟ'ετος τούτεο
Γρηγύριυς, την μεν ^τανηγνρικην ιδέαν, ού την Ζΐη-
μοΰθ'ενικην μόνον γλώτταν νπερηκόντιαεν *), αύ.’
ονδ’, εί ’έατι τις ΰάλπιγ'ξ ουράνιος, έκείνω δη άντη-
χηΰαι δύναται κατά γε τούτο μέρος ’ προς δέ γε δι¬
καστικούς αγώνας κα'ι έν οίς τάς ονμβονλάς διατί-
f
χύεται, ικανός έκείνω διαμιλλι'ισασΟ'αι. Άλ7.ά τώ μεν

κίημούΟ'ένει περί ταντα ?/ γλώττα ννν μεν καχλάζει
πολλώ τω ρενματι της καταδρομής χρωμένω, αν&ις
δέ παραπνε'ιν οίον έ'οικε, κα'ι έλάττονι τώ πνενματι
χρηται" τώ Γρηγοριω δε προϊόντι έν το7ς άγώοιν
ακμάζει μάλλον ό λόγος κα'ι τδ πέρας αντώ της κα-
ταεροράς οϊόν τις κατακλυσμός έστι καΧ ού φέρε¬
ται’ ποικίλλει τε τόν άγωνιστικόν λόγον νπαλ?.αγα7ς
κα'ι μεταφοραΐς, τά μέν κλείων ταΐς περιόδοις, τά
δέ άνοίγων τώ πνενματι. Κα'ι προς πάσαν μέν άτ-
τικην μούσαν τόν οικεΤον λόγον άπέζεσεν, άπεικόνι-
σται δέ μάλλον πρός Άριοτείδην, κα'ι φαίνεται τόν
άνδρα τούτον μάλιστα τών ά?λων έζηλωκώς, πλην
ό'σον 'Αριστείδη μέν ή γί,ώττα βροντώσα μέν έστιν,
άστρά.πτονσα δ’ ού ^)· ξνγκνκά μέν γάρ πάσαν
άκοην τοΐς έπιχειρημασιν ούχ ηττον η Περικλής την
'Ελλάδα ·'*), κα'ι ταΐς τών έπιχειρημά.των έξεργασίαις
πλησμιος έστ'ι τοΐς άκροαταΐς κα'ι βοι'λοιτ’ άν έκα¬
στος την τού ρητορος έπισχείληναι φωνιμ/’ τώ δέ γε
Γρηγοριω άκόρεστος η γλώττα πανταχοϋ βάέ.λονσα'
η τε γάρ εύγλοητία τών ονομάτων κα'ι η διηρημένη
ΠΑΤΕΡΩΝ. 127
τον 7.όγον Gvr&tjxi] καϊ οί των οχημάτων κόΰμοι
ονδΐμιΰ των άκοών άφ’ ήδονης κΜΟ’ζΰτηκαΰΐν. ’Κν
ΐτολλοΊς δΐ τοΰ λόγον μΐρβσι της Λνοιακης εΐστομί-
ας ίμπίπλησται αντω τά ανγγοάμματα, και μάλιοτα
^ν οίς c(fpe?Mg προοιμιάζιιν προηρηται, ούχ ώς κο-
λά.ζύ)ν τοΰ λόγον το μί'γί&ος ^ξε7τίτηδ6ς, άΧ7' ώς
οί'τως ’έχων, άπΰν, μύστης και cf iascog. Aavd-dvei
δε τά ττολλά και τι)ν Θονκνδίδον φράΰιν μιμονμίνος'
&άττον ‘) δε τάς κοινοί.ογίας διαόύ^άττει, και, βρα¬
χύ τι τνραννηοας τοΰ λόγον την ύνντα'ξιν καϊ δια-
■ΟΌρνβησας την ακοήν, εις έαντόν αν&ις άττοκα&ί-
σταται. ’Έν&α δε την σεμνήν τρράσιν έπιτηδενει, έκ
της Ίοοκράτονς πηγης άπαρύεταί' έκεί&εν δε λαμ-
βάνων της ιδέας τά νάματα, ονκ άττό τοΰ Ίσον ταΰ-
τα ττροχεΧται στόματος, αλλά σνστρέιρει και στρογ-
γνλιζει σωληνι σιρίγγων, οίς αντός φησιν *),
άλλ" οΐκ αιρετόν έών τοΰ λόγον προχείσ&αι το
ρεΰμα. Τάς δε 'Ηροδότου μούσας ούχ ώς έκεΧνος
λεπτο).ογεΧ, αάΧ ά'ξιωματικάς εργάζεται κάϊ σεμνάς.
Ούχ ώσπερ δε έκ πολλοίν ρητόρων ηρμοσται, οντω
δη κα'ι προς έκαστον έπι των τοΰ λόγον μερών διύ;-
ρΐ/ταί’ άάΧ, ώσπερ τά σνγκεραννύμενα χρώματα
άλλο τι είδος ποιεΧ, κα'ι ’έστι τοΰτο ούχ οΐον έκεΧνα,
άλλ' ’έστιν ου κάλΊ.ιον το έζ έκείνων αυτών δη τού¬
των, ούτω δη κα'ι το Γρηγορίον χρώμα τοΰ λόγου
δη'ιν&ισται μεν έκ μνριων χρωμάτοιν, ’έστι δε ά.λλθ
τι παρά ταΰτα κα'ι κάλλιον έκείνων παρά <πολύ. Ον
γάρ αί ακρότητες άε'ι κρείττονς τών μέσων’ άλλ’
’έστιν ού τοΰτο συναμφοτέρων κρατεί. ’Έγωγ'
ovr οί'δε βνναΐοψα άλλοτρίων καϊ διcί(fυρωr τον
έκείνου λόγον φημϊ, άλλά μονοειδη μεν τιιν φνσιν,
ώΰττερ δη το ρόδον έκ των της γης λαγάνων ανειοι με¬
τά τον φνΰικον χρώματος, ττολνειδη δε, εϊ τις ώς
μίγμα το χριομα διαιρείν δνναιτο προς διαφόρους
χροιάς ών άν τις τοιοντον τεχνηΰαιτο. Ε'ι μεν
ονν ώαπερ τάς τηΟ'ηκονς όρώμεν ετοίμους εις μίμη-
αιν, ον των ελαττόνων, άλλά καλ των μειζόνων,
οντω δη κα'ι ει 7.έων τις έγεγόνει ΰώζων μεν εαντω
καϊ το βλοανρόν έτηοκννιον είτα δη καά προς τά
ΐ'ΐ&η καϊ σχήματα των ετέρων Ό'ηρών με&ηρμόζετο
καϊ έμιμέΐτο ξύμπαντα, μη καταβαίνων του αξιώμα¬
τος, αυτό άν τοΰτο ην ό ϋ'είος άνιιρ. ’Έστι μεν
γάρ τον λόγον δπόσα κατά φνσιν τω λέοντι, αξιω¬
ματικός, φοβερός, βλοσυρός, απρόσιτος τοϊς πολ-
λοϊς η δυσπρόσιτος' έπειτα δέ καϊ πάσαν μιμείται
χληρίον φωνήν, καϊ πρός έκαστον διεσχημύτισται τω
εϊδει, τω η&ει, τω σχηματι. Έκαστη δέ διαλέκτω
τό οικεΐον παρεμπέπλεκται βρύχημα’ των δέ παρ’
Έλλησι ρητόρων έκαστος μίαν ιδέαν του λόγον με-
χλαρμοσάμενος, η την νψηλην η την μέσην η την
7.επτην, πρός μόνην αύτην άπεικόνισται. Τοιον-
τος μέν ονν τω Γρηγορίω ό λόγος, καϊ πρός ξυμ-
παντας διαμιλλΰται τούς ρήτορας’ οι γάρ παρά τούς
εΙρημένονς, ει μέν μετ’ έκείνονς, έκεΊΟ'εν ήρμόσαιητο,
ει δέ πρό έκείνων, καλλίους ai εικόνες των παρα¬
δειγμάτων.
'0 δέ γε μέγας Βασίλειος, ώσπερ δη των ά.ν-
Ό'ρωπικών πάντων νπερορφ, οϋτω δη ’έοικε καί των
nATEPS2N. 12ί)
ίί,τιθίτωι' Ti/s' τί/ί'ϊ/ϊ ‘/.ύομων κατα([ηυΐ'εΊϊ>, κίά βού¬

λεται αντύς οΙοι> τέχνη τις είνα,ι του 'λόχου' αλ)ό
ον :τηυς τε'χνην α.ντω ττλάττετα.ι τά GvyYQaûUTa.
7ϋΰ· δε όητοοοι ΰννωμιληκώς Χ(ά ξνμπαΜι, δνναμιν
μέ)· έκεΐΟ'εν ί.oχoγρccφιi'.ηg Ιδε'ας έΰπάβατο, και μα-
κρω, κα,τά γε τοϋτο το μόρος, έ'κείνονς νττερεβάλετο'
κακουργεΧν δε μη ττροηρημενος περί τους λόχους *)?
ζηλοΊ τά πολλά τάς έμμεβόδονς τούτων δεινότητα,ς'
κα'ί εατι μεν αντω ό λόχος άνεπιτήδεντος, βροντά
δε ά.τεχνώς ώοπερ εκ νεφών, καϊ πά.ΰαν αποκρύ¬
πτει φωνήν. ’Έστι δε αντω το πνεύμα τον λόχον
^ημοαΟ'ενικυν, ό'σον εικάύαι (ον χάρ κατά ζήλον
εκείνον πρόειοιν')' απαράμιλλοι' δε, εϊ τις προς σ.λ-
ληλα τους λόχους ΰνχ'/.ρίνειν βονλοιτο. Τό δό χε
επιχειρηματικόν είδος αντω εκ των Άριϋτειδου ^
λόχων άν τις χαρα'κτηρίοειεν άλλ’ εϊ τις εκατε'ροι
προοβάλοι την άκοην, ύκεινω μεν τω ρητορι αύτίκα,
η άποκναιοχλείη και προς άλλην μετενεχκοι εμωνην,
προς δε τάς Βαΰιλείου των λόχων βροντάς ήδύτε-
ρον άν διατεϋ'είη και ΰυνεζορχήααιτο περ'ι την ηχώ.
Τοιοντος μεν ονν αντω κα'ι ό άδελφ>ός εφν
Γρηχόριος. Ούδένας χάρ εχωχε ξνμπάντων ρητό¬
ρων μεχαλοφωνοτ^ρους των δνεΧν τούτων έχνώκειν
άΐ'δρών. Άλλ’ ο τοΧς ά.λλοις ρήτορΰιν ό Ννασαενς
κα&εΰτή'/.οι Γρηχόριος, τούτο δη πρός τούτον ό
μέγας Βασίλειος. ίΐρός μεν χάρ την Βασιλείου
σάλπιχχα αύλω άν τις την τον αδελφόν χλώσσαν
εικάσειεν πρός δε τούς περ'ι ΆημοσΟ'ένην κα'ι Άρι-
ΰτείδην σάλπιχχα τόν ά.νδρα τούτον κατονομάσειεν.
ί)
130 ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΑΤΕΡίϊΧ.
Άλλα πανηγνοίζΐΐν μλν ηττηται Πααιλβίον τταηά
πολύ' άναχαλύψαι δ'α βονλύμΐνος τούς &Ηονς χηΐι-
ΰμονς κα'ι όπόοα των λογίο)ν ’) κύκονπται, ΐοταται
μεν 7T(^y έ'/.ε'ινον άτοεμας, κα'ι ό ovy/.Qivcov αμ((θ)
κατά τούτο τύ με'ηυς ονκ άν νπεο Βααιλείον τά
πάντα Ίΐ'ψρίηαιτο.
'0 δε τι)ν γλώτταν χονΰονς Ιωάννης, εΐ και την
άοετήν \)ε1ος ύοτ) κα'ι τοΐ.ς πάαιν άούγκηιτος, άλλ’
ούχ, ό')θπεο τώ)' άλλων, οντω δη κα'ι των λόγων
νπεοεώοακεν άλλ' ύατι της τέχνης ώς άληΟιος άγαλ¬
μα. ’Κκ πάίοης τε γάο 'ιδέας ξννηομοοται κα'ι τον
πολιτικού λόγον άκοος εοτ'ι ζηλωτης, των τε της ι)η-
τοοικης ειδών εκαοτον ύντεχνιος μεταχειηίζεται. Κα'ι
οΊδε μεν τάς άντι&ετονς ιριονάς, οΊδε δέ τύ]ς πανη-
γνηικης ιδέας τύ κάλλος. Άιεΰχημάτιβται δέ πεο'ι
τάς ΰνμβονλάς, ού κανόνι ποης τούτο τη τέχνη χρη-
ΰάμενος, άλλ' αντός έτεροις κανών της ιδέας γενό-
μενος. /\α'ι Άνοιαν μεν ον μιμεΊται τον ρήτορα.'
ύ δέ λόγος αντώ πρός την ενοτομίαν εκείνον εικό-
νιαται, πλην ό'αον ο μέν άερελέστερος, ό δέ αδρότε¬
ρος κα'ι λα.μπρόιτερος. ’Ηίξαΐρει δέ τι))' λόγο)' ον τρο-
παΐς κα'ι άλλιργορίαις κα'ι περκρράοεαιν, ονδε τοίς
νποβάκχοις κα'ι διΟνρά.μβων ονόμαοιν άλλα τη
έμμελεΐ οννέληκη κα'ι τώ της ερράσειος ά.ξιώματι.
'Κγωγ' ουν βονέ.οίμην κα'ι άγαπωην άν πα.νι,γν-
ριζειν μέν ως ο θεολόγος Γρί'ιγόριος. λαμπροερωνεΊν
δέ ώς ό μέγας Βαοΐλειος, έξηγε’ΐο&αι δέ θείονς χρη-
(ΐμονς ώς ό Ννοααενς Γρηγόριος, ιοταοΟαι δέ πρός
τύ ΰνμβονλεντικόν είδος κα'ι άερηδνΐ'εη' τύ>' /.όγοι·
ΕΙΣ ΔΥΟ ΤΩΝ ΜΑΟΙ1ΤΩΝ. 131
ταΐς ά:τλαΊς -/.(ά άδιηγήτοις χάριύιν, ώς ή χονύΐ] λύ-

{fU τον ΙΙνενματο^.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΙΣ ΔΥΟ ΤΙΝΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΥ¬

ΤΟΥ ΛΟΓΟΓΡΑΦΗΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΣ
ΑΑΑΗΑΟΥΣ ^
OvSstg 7TCu/ ίηιΤν ο’ντ α'ιχμΐ]τι)ς οντε σ.κοντι-

ΰτης, και, ϊνα κατάλογον των οτοατιωτικών ονομά¬
των πΟίΊίΰωμαι, οντε πρωτοοτάτης, ούτε δεντεροατά-
της, άάΧ οντε ένωματίας i] διμοιρίτης, ονδε τον λό-
χον τηρεΤν ετηΰτάμενος, οντε τάξεις ειδώς, οντ εηι
ι^άλαγγος οντε προς ιράλαγγα ΐΰταα&αν άλλ’ ώσ¬
περ δη το ^ϋΊ’ος, τούς ύνειμύνονς φημ'ι τον κάνδνν * ),
βοηδρομεϊτε ασύντακτα κσλ διεσκεδασμενα ίλέοντες κατ"
άλληλων. Κα'ι ό μεν ελληνικός νόμος κα'ι η των
(f^7.oσoψησάvτωv διάτα'ξις ησνχη προϊύναι κε?^ενει
τούς ε'πί της λογικής ιράλαγγος, κα'ι ζνγεΧν ά.λλήλοις
κα'ι στοιχεΤν τω πλάτει ψημ'ι κα'ι τω μηκεΐ' υμείς δε
τοΊς ορνισιν ύκείνοις ύοικατε, οίς ο ποιητης - ) τδ
Ί'ρωϊκόν πα.ραβάΧλει στρατόπεδον πλην δ'σον έκεί-
νοι μεν κα'ι κλαγγή πετάμενοι, άλλα τοίς σμικροΊς
έκείνοις άνδράσιν αξιόμαχοι προς άλκην καΟ'εστηκα-
I3‘2 ΕΙΣ ΔΥΟ ΤΙΝΑΣ
0tr' υμάς de &σ.ττον άν y.u\ οντοι διαχηηαοιντία *J,

ηύ βύν rdiet την πτηΰιν ποιούμενους των λόγων,
άλλ’ ίΐς πολλά 'κατατετμημένους μέρη και διαλελυ-
•κότας την λογακην ΰννταξιν. ''Ό γοϋν τον Ήρα'/λεα
ηί βμικροϊ υύτοι το με'γε&ος πεποπηκαοιν ά(fvπvώ-
οαντα ’), τοϋτο άν υμάς έγρηγορότας ποιηααιεν.
'/ίγει γάρ κα'ι προς τούτους ό λόγος τόν ά&λη^
την, κα'ι μεβημβριας κατακοιμί'ζει. Οί δε άλλος αλ-
λαχό&εν των μυωξιών κα'ι των ΰπλάγχνων άκπε-
πηδίγκαοιν, ό μεν τις παλαίοτιαΤιος, ό δέ -κα'ι παρ'
ενίους των δακτύλων, ·κα'ι άΧλος βραχεί τορ μειζων.
'0 μεν ουν άΟλον προ’ύκειτο' οί δε ήγωνίζοντο, ά.λ-
λος 'κατ’ ά.λλο τι διηρημε'νος της μάχης. Οί μεν ουν
λίιλοις επαιον, μάλλον δε ιμηφΐΰι λεπταίς' οί δε ταίν
χεροΓιν ετυπτον. Μοίρα δε' τις τούτων άποΰτάΰα
πολυπληΟ'ης δηοαι τον Ήρακλέα διενοήθ'ηοαν’ κα'ι
δητα περιειληψότες καλωδίω μακρω αύτοϋ τόν βρα¬
χίονα άναοείειν τε έπεχείρονν 'κα'ι έπί τι δενδρον
άποδεύμείν. '0 δε ετι μάλλον ηδε'ως άφύπνωττε παι-
διάν ιλαράν την έκείνων πεποιημε'νος ΰπουδην. Ώς
δε ποτέ την τον ύπνον άχλνν άποΟ'κεδάβας διεγή-
γερτο, κα'ι τόν άγ'κώνα τη γη προσήρειΰεν, ώατ’ επ'ι
γόνυ 'κα&ίααι, την πλείονα μερίδα της παρατάξεως
τη άντερείοει του άγκώνος διώλεΰεν' οί δε 'κατα?.ε-
λειμμε'νοι, ό με^ν τις υπό ϋ'άμνον έδύετο, ό δε υπό
φύλλων 'κράδης εακε'πετο, 'κα'ι άλλος υπό τδ της αμ¬
πέλου γόνυ άπέ'κρνχμεν ύαυτόν' οί δέ πλείους πσο-
βολάς έαντών την των άΰταχύων καλάμην πεποί-
ηντο.
ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ. 133
νμών (ίνεχα ovdeig έχείνων *) ουτ' αττο-

ffsv^sTCii, οντε 07ΐι)ν πέτρας οΐχτιΰεται χαταδνς'
όντως απόλεμοι πάντες χαϊ τΐ]ς περιλοίγονς Ένν-
ονς αδαείς. Άίετρεΐ δε εχαΰτος έαντον χαι ζνγοΰτα-
τεΊ τούς ?.όχονς επ'ι της Ιδιας βονληϋεως, χαι ποο-
πηδα τε τον λόχον παρά χαιρόν χαϊ μάχεοίλε πρός
άλληλονς, είρηνηΐ' άγειν ίξόν. Οντε γάρ ή ΰάλπιγξ
το πολεμιχόν νπηχεί, οντε ό στρατοχηρν^ βοών πε-
ρίειοι το ατρατόπεδον' τον ψαά.αγγάρχον δε προχε-
λενομα ονδαμον τόν μαχεδόνα έξέλι'ξεν ^)' άλλ'
νιιεΐς έαντούς έπιτάττετε χαϊ έγχελενεΰΟ'ε, χαϊ ονχ
■ /
έν χαίρω διαλύετε τον ΰννασπιΰμδν, οντε τούς δε-
χάρχας νμών αιδονμενοι, οντε τούς μοιρηγετας, ούτε
τον αρχηγέτην τον οτρατοπέδον.
Καλ τό γε χαλεπιότερον, δ'τι μη πρός τούς άν-
τιΟέτονς νμΐν d πόλεμος. Άλλ’, έπειδήπερ έχεΐνοι
πεΓρρίχαΰιν νμάς χαϊ χατεπτηχααιν εμού ΰτρατηγονν-
τος, πύος άλληλονς διαπολεμεϊτε, χαϊ τά ξίφη των
λόγιον έυρωμένως τοις φιλιχ.οΊς έμβάλλετε βώμαβι.
'Γούτο τέ?.ος της πρός νμας έπαγγελίας έοτί;
Καί μοι της μαιείας έχείνης προΰφνώς άνα-
μνήΰθητε, δι’ ην, χατά τόν 2ωχρατιχόν τύπον, τάς
ωδίνας νμίν των λόγων ’έλνον^'). Προύλεγον γάρ ώς
τό όλισ&ηααν βρεφΆλλιον, ολομελές μεν ον χαϊ άρ¬
τιον, άΰμενέΰτατα έχϋ'ρέψω χαϊ τι&ηνηβομαι, χολο-
βόν δε άλλως η παραχεχινημένον, προϋπλάΰομαί τε
χαϊ έξιάΰομαι. Έίπεϊ τοιγαρούν ονς άπετέχετε λόγονς
άμφοτέρω&εν χαχώς ‘έχοναιν (οι μεν γάρ χεφαλης
χαϊ ανχένος έατέ^νται, τοίς δέ ό βραχίων έ'ξηπται
134 ΕΙΣ ΔΥΟ ΤΙΝΑΣ
τον νωτιαίον, οι δέ νττό το7ν μηηοΧν ήωρηΐ'ται την

λαΑαν, τοΐς δΐ καϊ καρδία και ήπαρ καλ οπλήν έπι-
λ^7.οιπε'}, διά ταντα τά μίν προβπλάττίΐν, τά δΐ
άναπλάττειν, τά δε μετα.τι&εναι επικεχείρικα. Λ,'ί
δε ταχέως τάς ωδίνας των λόχων ποιείτε, αύ.ον
Ιπ' άλλο) γεννών έκαοτος, ώοπερ ό /,όγος ποιεί τον
λαγών, ού διά τοντο ϋ'ανμάοομαι’ έπε'ι μηδέ τήν
λεχώ ή όικραάωτύμος χλανμάοοι ποτέ, ο'τι ταχν μέν
άποτίκτει κολοβά δέ εϊΐ] τά τετεγμενα. Ο'ύτω
γοΰν τις τω γραφεί Τιμοϋ'έω εικόνα των πονη¬
ρών γραφεων έπέδει'ξεν ή δέ ε'ικών άλλως είχεν ή
οί γραφικοί ίώγοί’ ό δέ ταντης γραφεύς, έγκαλύ-
πτεοιλαι δέον, έτρύφα τω ?.όγω ο'τι διά μιας ταντην
ννκτος άπειργάοατο' ο δέ Τ.ΊμόΟ'εος »ά?.?ό έκπέπ).Ί]γ-
«μαι» φηοίν, ” ο'τι μή πολ?Μ.ς τοιαντας έμόρφω-
“ οας ^).»
Τό τοίννν οχεδιάζειν και οίον άναπνείτ τούς
λόγους έραστόν μέν, άάΧ άκροοφαλές, καλ τρείς ή
τέτταρες των άκρως ΰοφιοτενοάντων τήν οπονδήν
κα.τωρβ'ώκαοιν. Υμείς δέ άΛλά, καν, κατά τούς έϊ.έ-
ιραντας, άποτίκτοιτε έφ' δ'λοις χρόνοις δνο'ι καλ
μησ'ιν έ'ξ, άδρόν δέ είη τό γέννημα, άποδεκτέοι κα'ι
τής ώδίνος καϊ τής κνήΰεως. Μόνον προβολήν ό λό¬
γος έχέτω, καϊ προκαϋΊΟτάαϋω τό μέλλον καϊ τήν
πάοαν προτετυπώσϋ'ω τομήν’ οννεχώς δέ καϊ προΰ-
εχώς ονγκεκολλήοΌ'ω τοίς μέρεαι, καϊ, μεταβαίνειν
δέον, μή οίον άλμα ποιείτω, αλλά πορείαν των φ&α-
οάντων έχομένην Ιχνών χρώματι δέ ένί τε όμον
καϊ ποικίλοις κεχρώσ&ω. '0 γάρ Απόλλων, καϊ με-
ταβα/.λων τά την αντην αώζ^ί της ήχονς idedv.

%
Έπιμύ.ητέον δε ΐ'ίΓιν y.di της πεη'ι τάς ΰνντάξεις τον

λόγον τέχνης' '/.α\ έπ'ι αα&ρω ϋ'εμελίω τον λόγον
οικοδομεΐτε ’)· παιδιάν δε αντονς '/.αϋΊέντες
ώΰτε άπυΰκώψαι άλ?.ηλονς, ενφνώς και τοϊτο ποι-
εΊν, ϊνα μη άνελενιλερος ι) βωμολοχία υμΧν fi' άλλα
•/.di τιροοετηαημαΐνειν τω λόγω ο'τι παιδιά το Ο'/,ώμ-
μα, κα'ι διαλνέτω την άχλνν ή αΐ&ρία. ζ/όξαν δέ
πίοτεως μ7]δε'ις ϋ'ατέρω προΰονειδιζέτω' κοινόν
γάρ πάβι τό όμολόγημα, κα'ι ον δει άρχάς των αξι¬
ωμάτων ζίιτεΐν.
Άλλα μών προοεπλαβάμην τά }Μποντα των με-^
λών, κα'ι την κόρΰην έπ'ι μέΰην μετηνεγκα την κεφα¬
λήν; η ε'τι τά νεογιλά νποΰκάζει τώ πύδε, '/.α'ι την
ΰτάϋιν ού πάνυ Ο'αρρεΐ; Τέως μεν ονν διηρΟ’ρωο&ω
η κεΓμαλή' πάντως γάρ '/.α'ι τοΧς διεΰτραμμένοις έτέ-
ροις μέλεβι την ϊαϋιν άποδώΰομεν.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΟΤΑΝ ΕΒΡΕΞΕ ΚΑΙ ΟΥΚ ΑΝΗΑΘΟΝ

ΟΙ ΜΑΘΗΤΑ1 ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΧΟ-
ΑΗΝ *.
Άλλ’ ονχ'ι ιλέρονς μέν έοϋίετε, χειμώνος δέ έγ-

κρατεύεοϋ'ε. Ύροφη δέ κα'ι της ψνχης ό λόγος έΰτ'ιν.
laG GTE ΟΙ ΙνΙΑΘΗΓΑΙ
ην ον χοή πηοαίεαΟαι ή (/ποστηάρεαΟαι '/.ατά τά,

τοιάΰδε ή τοιάαδε τον dtoog ιιεταβολάς. [ήϊ γάο
ττηός τάς ί'ξωΟ'εΐ’ αιτίας την ι.ιάΟ'ηπιν ταλαντενεεν
έΟ'έλετε, υνδε'ττοτ’ άν επήβολοι αο({ ίας γετηο&ε'
ε·/.άθτη γάη ττοιότης τον πεηιέχοντος *) ή/.ει τι '/.α/.ον
ερέοοναα.
Ή μεν γάο ιρνξις τά ϋώματα ττήγννσιν, ή δέ
Οεημότης δια.χεί ταντα '/.αϊ την δνναμιν /.αϋαιηεΊ,
■/.α'ι ή ξηρύτης ανχμον Εργάζεται, /α'ι ή νχρότης τχε-
ριττυτερον το (ρλεγμα ττοιεΊ' /α'ι τά έ/ τοι'τεον άπο-
τελονμενα ττάΟΊ] διατίΟ'ηβί πως ημάς /α'ι άλλοιοΊ.
'Κ'/πλήττοναι μέν γάρ οί βροντά), έ'/δειματονΰιν οι
/εραννο), /α'ι οί αεκΐμο) ετι μάλιΰτα' παρη/.ίονς δε
ή άνΟη'λίονς *) ίδόντες, ή -/.εχριοαμενας γραμμάς,
/αΐ)'ά οιόμεΟα βλεπειν δημιουργήματα.
Κ'ι ουν διά τον νετόν άπω/νήαατε προς τήν
τον λόγου μετάϊ,η'ήην, ταχ' άν /αι διά τους /εραν-
νοι'ις ή τους των άστρων ε/πνρηησμονς ή τους
διάττοντας των αστέρων, ή δά ά.λλο τι των μεγί¬
στων ή μι/ροτέρων, άπολεκρ&ήσεσίίε τής μα&ήσεως.
Ονκ ΐ'στι δε οπότε μή ταντα έν τω παντ'ι γίνεται,
ζ/ιά πάντα τοιγαρονν πείσης ά.ν έρημοι εριλοσοεριας
όφΟείητε.
Άλλ' ούχ όντως οί γεωργονντες ή πατρίδας
προπολεμονντες, ουδέ οί τάς βανανσονς των τεχνών
μετερχόμενοί' άλλ’ δ' τε χρνσογνώμων δεήσαν έχά-
στοτε τον χρυσόν παρατρίβει τή λίΟτο τή γνώμονι,
/α'ι ό χρνσοχόος οντω /ad αίρει τήν ύλην έ/πυρών
/α'ι άπαλλάττων τών άλλοτρίων /α'ι άπαζαπλώς
ΟΥΚ ΑΝΗ\ΘΟΝ. 137
ττΰς ό τ^χντις ^Qychi]g τίνος ον ίτηός τους καιρούς

ποιείται την μεταχείρκΐιν των υλών, εί μη οτε καΐ
τούτο ’έργον της τέχνης έϋτ'ιν, ώοπερ ο γεωργός ποι-
είΐ' ε’ι'ωΟεν. ’Κν τωδε ftlv γάρ τω χρόνω φντενει,
κα'ι εν έκεΐΐ'ο) τάς άποφνάδας έντίΟ'ηαι, και νυν μεν
νλοτομεί, αν&ις δε δενδροτομεΐ.
Άλλ’ ού τούτον υμείς ζηλονντες πεποιηκατε η
πεπύνΟ'ατε την απύλειψιν άΏύ, ύπειδι] μαλακώς
εχετε της γνώμης προς την των κρειττυνων γνώΰιν,
διά τούτο παν ότιούν τού καιρού αΐτιάοΟ'ε της τον-
τιον οτερήαεως. Ού γάρ άνηρε&ΐοΟε την χρνχην,
ούδέ τδ πύρ ημάς τού ζήλου καταβιβρώακει 0' άλλ’
ώΰπερ τίνος των ύν αγορά γινομένων, οντω δη κα'ι
τού λόγον μεταλαμβάνετε.
Τοίς δε γε πρύ ημών φιλοσύφοις ονκ έζηρκει
τά έν ταίς πατρίβιν αυτών παιδεντηρια’ άλλ’ οι μίν
άπδ της Άοΐας έπ'ι την Ευρώπην έοτέλλοντο, οι
δε γε Ευρωπαίοι έπ'ι την έτέραν μετεοκενάζοντο ήπει¬
ρον, ώαπερ οί την ϋ'άλαβΰαν έργαζύμενοι τά μεν με-
τακομίζοντες προς ους καταίρειν έδο'ξαν, τα δε με-
ταφορτιζύμενοι κα'ι έπ'ι της οίκείας άγώγιμα ’έχον-
τες’ έπείχε δέ τούτους ούτε ϋάλαααα κυμαινόμενη,
ούτε τά πνεύματα καταιγίζοντα, ουδέ ορών ακρότη¬
τες κα'ι λόιρων περιοπα'ι δύΰβατοι" ο.λλά πανταχόΰε
ώοπερ πνεύμα άκωλύτω έιρέροντο ρεύματα Έπε'ι
γάρ τά. της μουΰικης είδη διεμεμέριστο τώ παντ'ι,
ώδε μεν τά της ρητορικής έμυοΰντο μυοτηρια, έκεί δέ
την της γεωμετρίας Ισότητα έδιδάσκοντο, κα'ι, φι-
λοσοφείν μεν δεηααν, έπ Αίγυπτον ηεααν, άστρονο-
138 ΟΤΕ ΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ
μπί' δ'ί 7τρο*ιρ7]μ^νοι, την Χαλδαίων δνηρίννώντο' ν.ΟΑ

των πατρίδων ή άλλοτρία μάλλον α,ντοΧς βψνοτύρα.^)
έδεί'/.νντο, xca προς τάς των λόγων δυνάμεις η αδυ¬
ναμίας τάς οίκειοίσεις η ά,λλοτριο^οεις ίτίΟεντο. Ί'οίς
δε ούδε λόγου ε'ίνεκα αί άποδημίαι γεγόναοιν, άλλ’
ϊνα την φύΰιν {λεάύωνται απόρρητόν τι ποιοϋοαν η
iv Σικελία, η περ'ι την Λϊγυπτον, έκεΐ μω' το πϋρ
κάτωθεν άναφερουσαν, ένταΰΟα δε τον ΚεΧλον
infOvaav κα'ι την χώραν κατάρδουοαν. Κα'ι των
μεν ουνηϋων ιλεαμά,των η μαΟ’ημάτων ηττον έιγρόν-
τιζον, των δε περιττοτέρων κα'ι απορρήτων μάλλον
ιμείροντο" ό'Ο'εν οϊ γε τελειότεροι, των άποδεί'ξεοίν
άμεληυαντες, αύτόπται των Ουμπεραινομενων γεγο-
νεναι πολ}ΜΧς ιγροντίαμααιν επεχείρηβαν.
’^λλ’ έκείνοις μεν έπ'ι τον της γης όμφαλυν από
των άκροτάτων μερών το προΰιεναι κα'ι ΰυνιεναι δι-
εΰπουδάζετο' νμΧν δέ το της Βυζαντίδος μεΰαίτα-
τον ώοπερ αιθήρ τις άλλος δοκεΧ προς την άνοδον
άκατάλιιπτον. //ιά ταντα και πύκνωΰις άερος απεΐρ-
γει, κα'ι νέφους ϋποδρομη, κα'ι άκτ'ις ήλιου φλογω-
δεΰτερα. Τί δε μη κα'ι τούς λί&ους α'ιτιά.ΰθ’ε τούς
έν ποο'ι, κα'ι τούς μεν πεζούς οι έπ'ι των ίππων,
έκεΧνοι δε τούτους; όχλεΧΰθ'ε γάρ νπ’ άλλύιλων, οι
μεν οτι αυμπατεΧΰθε τοΧς ϊπποις, ο'ι δε δ'τι τω πλη-
θ'ει πιέζεοίλε. Θαυμάζω δέ όπως ονχ'ι κα'ι οϊ υπέρ
κεφαλής υμών ούτοι οτρονθ^ο'ι οχλον έμποιοΰΰιν
νμΧν κα'ι τού μαν&άνειν άπείργουΰι, κα'ι μάλιστα
όταν οϊ τά μεσημβρινά λειτονργοϋντες τέττιγες -)
τον άέρα περιηχησωσι κα'ι πάσαν ακοήν καταυλησιοσι.
ΟΥΚ ΑΝΗΑΘΟΝ. 139
Πρυς οΐον 8h vsrbv έχ7τεφόβΐ]ΰθ£; ΐμηχα ϋε-

novg άοχη ΧΜΪ το χατψρ'εζ τον άε'ρος τ\ι τοΰ φωΰτη-
ηος λαμπρότητι διαλύεται, κ.α'ι ονδαμον νειρών ΰύ-
(Ττα'σις ονδε σύυρηξις, αλλά τι]ς αυτής ώρας σνννε-
ιρης ονραΐ'υς καϊ άνεφεί.ος, κα'ι μάλλον τον νετον
άοπαζόμε&α διά την προς τδ έναντίον Οννηϋειαν.
Ri δε ^π’ άΰπίδος εοτηκατε, άρ’ άν διελνεν νμϊν τον
ανναοπιΰμδν μεταβαλών ό άηρ;
»^ΓΙ τούτο ηττον δεινόν ον γάρ πόλεμος,»
έρεΐ τις, «εν&άδε.» ΙΙό?.εμος μεν ονδαμώς, ώ λω-
ατε' 'ψνχης δε τελείωΰις κα'ι αναγωγή κα'ι προς τδ
πρώτον άγα&δν άνοδος ι) Επάνοδος. Έγώ δε ιόμην
ί'μάς κα'ι διά με'αου πνρδς απαντάν *), εϊ τι δεδύ-
νηα&ε, πρδς ημάς' υμείς δε ού λαΐ’ϋ'άνετε άρα ‘όλατ-
τον των έμών λόγων ιρροντίζοντες. Ί'δ δε αίτιον,
οτι έτοιμός είμι πρδς τάς έρωτήΰεις υμών, κα'ι πά-
όης μεν τέχνης, πάΰης δε έπιστήμης πνλας άνέωξα ^),
κα'ι τδ πρόχειρον της μα&ηοεως έτοιμον νμίν ε'ις κα~
ταιρρόνηΰιν γέγονεν. "Αν δ’ έπιζνγώΰω τάς Ό'ΰρας
ονρρέουΰιν, άν έψέ'ξω τάς άποκρίαεις, τότε νμίν πε¬
ρισπούδαστος ό Ρ.όγος γενησεται. Άλλ’ ούδαμώς
έγο) την νμετέραν γνώμην μιμήσομαι, ουδέ ταλαν-
τεύσο) τδν λόγον πρδς τάς νμετέρας προθυμίας καί
άμελείας' άλ'λ’ έμοϊ μεν τό ρεύμα τον λόγον ίσον
ρεύσει καί άφ&ονον" υμών δέ οΐ μη νυν άρνόμενοι
έπιλείποντος ίσως τον χενματος ε'ις τδν άπαντα χρό¬
νον διιρησουσιν.
140 ΕΜΒΡΑΔΥΝΑΝΤΩΝ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΜΒΡΑΑΥΝΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

THt ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 3ΥΝΕΑΕΥΣΕΙ
Οιδέν y.awoii ττοιπτε, οϊ τε δοκοϋντες υμείς cpi-

λοΰυ(ρείν και οι ποος τον της ρητορείας δρόμον την
γλώτταν Ιϋ'ννοντες, άλλα τοίς αρχής κρατησαοιν
έν ίιμΐν νόμοις ΰτοιχείτε’ οίς δη και μέχρι ^αντυς
έπόμενοι, τοιοϋτοι φαίνεαιλε κα'ι ιρανηυεοίλε, οΐονς
άποτελείν Εκείνοι εΐώ&ααιν. Έχω δε ό μάταιος ωμήν
καινοτομηβειν τι τταρ’ υμάς ''Έι μεταποιήοειν τι τοϋ
κρατησαντος έθους, νϋν μεν λεξεοί τιαι ϋ'ηρώιίαις
τούς άκροατάς, νυν δε έννοίαις τον νοϋν υμών άνα-
γούΰαις κα'ι προς ϋ'είόν τι κάλλος έπαναγοΰααις'
άλλ’ υμείς γε αθέλητοι προς άμιρω τυγχάνετε κα'ι
άνεραατοι' κα'ι το της ρητορείας κα'ι τό της ιριλοαο-
φίας όνομα ώοπερ τι φώριον εχετε, άλλοις μεν προη-
ηκον, έιρ' έαυτούς δε έπιύπα.ΰάμενοί' ο'θ’εν κα'ι ιε¬
ροσυλίας τις υμάς, γράχραιτο τά θείοις άνδράοιν
άνατεθ'ειμάνα άναιδώς μά7^α κλωποιρορηααντας.
Τούτο γάρ υμών το γενναιότατου κα'ι πλέον των
Ιεροσυλούντιο)’, ο'τι έκείνοι μεν άρ’ οίς άφαιροϋνται
τώ λάθ'ρα χρώνται, υμείς δε τώ έγκληματι μετά της
αναίδειας έχρήσααθ'ε. Κίτα έγώ τοιούτους όντας
κα'ι περιειπύμην κα'ι Καινόν, κα'ι νϋν μεν παίδας
νυν δε αδελφούς έπωνόμαζον, νϋν δε άλλω τω της
ΰν'/γενεΐας όνοματι, των τοιούτην κλήσεων τώ νδεΐ

ε’.τανα/ων υμάς ττοός την μίμηύιν.
ΊμεΊς δε μοί κεύ πάλαι άλλοτρίων χρωμά¬
των μoρcfovμεroι ονκ έλανΟ'άνετε' άλλ’ έγώ και πά¬
λιν ’) τω ηΟ'ει έχρώμην, και νπεκρινύμιμ’ την άγ¬
νοιαν, ϊνα μη προς τω μη διορΟΊοβαοδαι κα'ι προΰ-
πληξω. Άλλα, τί; όντως έ'ΰομαι πάντοτε ^μαντω
δ'μοιος, άφ’ ον μηδεμία νμίν ονηοις προαγενηΰεται;
κα'ι διά την τον ηϋΌνς ΰνντηρηοιν την διδασκαλικήν
τάζιν άμείιί'ω, η ποικίλη τις έστι κα'ι πολλαχώς τοίς
τελονμένονς προς τον όρΰ'όν λόγον έπανάγει;
Έπε'ι ονν προς την μαλακην αρμονίαν ον κατε-
ϋ'ύ.χϋ'ητε, άλλά τον της ιστορίας δελφίνος άλογώ-
τεροι ωφϋ'ητε— ό μεν γάρ τον Μη&νμναΊονΆρί-
ωνα λιγνρόν τι έπάσαντα έπ'ι τον νώτύν τε άνεβί-
βασε κα'ι διά πολλιον κνμάτων το7ς λιμεσιν άπε'δω-
κεν '*)· ΰ/<εΤς δέ με {ά'.λλά. τί χρη λέγειν οίος την φν-
ϋιν ε'ιμί; έρνϋ'ριώ γάρ πάνυ την σνγκρισιν') ονδε έπι-
βαίνοντα προσεδεξασίλε, πολλον γε κα'ι δεΐ, κα'ι διά
τρικυμίας άγαγεΐν κα'ι προς δ'ρμον άπαγαγεΙν — ίπε'ι
τοίννν όντως υμείς λοξοί τε κα'ι πλάγιοι, κα'ι μήτε
τω κανόνι τάς εαυτών -ψυχάς προσάγοντες, μήτε τω
πρώτύ) λόγω τον λόγον υμών ιθύνοντες, διά τί μή
κα'ι αυτός πλαγιάσω κα'ι συστρέφω τον πόδα τω
ύποδήματι; Ον γάρ κρείττων είμ'ι τής προίτης κα'ι
άκηράτον φνσεως, ήγε δή κα'ι πλαγιάζει κα'ι άπεν-
ϋννεται πλαγιάζονσί τε κα'ι άπευίλννουσιν.
κακο'ι τοιγαρονν ποώδες κα'ι φιλόσοφοι φευ-
δεπίγραφοι, οίς· γε μηδ'ε μύχρι χρώματος ή γενειά-
142 ΕΜΒΡΑΔΥΝΑΝΤ2Ν
δος έΰτιν ι; νπύκοιΰις, Ι'ως πότε άνέξ,ομαι ΰμόϊΐ'; ioig

πότε ’όοομοα μεβ'' υμών; ί'ως δε τίνος ονκ άντειαε-
νε'χκο} τό ακντος της γλώττης, ονδε των εμληματων
τάς πληγάς, υΰδε της ήμεοότητος την Ο’ηασντητα;
εί μη γάο υμείς εύηνίους εαυτούς προς τον λόγον
'παρείχεύ&ε, έχρην και έμε ήρεμα τον χαλινόν άνα-
κρούειν;
’Κπε'ι δε, κατά τούς έτερογνάϋΌυς των 'ίππων,
προς πάοαν έπα([ην χαλινού και χειρός δυΰχεραίνε-
τε, κα'ι ούτε ήμερως κα'ι προβηνώς κατα^ρώμενοι,
ούτε πωλοδαμνικώς βαρυνόμενοι, εύηνιάζειν ε&έ7.οι-
τε, διά τί μη τά. της άπογνώσεως έν ύμίν ιρϋ'έγξο-
μαι ρήματα, ώς ούτε πομπήν ποτέ κατάξετε ’) ύπι-
νίκιυν, ούτε υπό ζυγόν οχημάτων άχϋ'ησεο&ε, ούτε
πρός την έν πολεμοις ΰάλπιγγα τά ωτα όρ&ιόαετε,
ούτ’, εϊ τις έ&έλοι ύμίν αντί κέλητος χρηα&αι, την
χρείαν άποπληρώΰετε' ούτω βραδείς εοτέ καί νω-
ίΙείς, καί ούδεν ό'τι μη ταίς παχείαις δΐ(;ί)'εραις βα-
ρύνοντες μόνον τά γόΐ'ατα ^).
\ίλλ’ ίαως δοκείτε, ό'τι ηπάτημαι ταίς πρυοκαι-
ρυις υμών υποκρίοεΰι, καί ταίς άκαίροις έρωτηπεοιν,
αίς άκαίροις με κόπτετε^), ώς δηιλεν προμελετήααντες
τά. έροιτηματα καό πρός ταντα παρεοκευαΰμένυι. ΙΙά-
νυ γάρ ίμών καί την ιρνοιν έπίοταμαι καί ti/V προς
τάς μαίλήοεις αμβλύτητα, καί ην εχετε άκριβεοτά-
την αμέλειαν, καί ό'τι μετά, τη)’ τού γυμί'αοίου πύ¬
λην τά μαντικά. ταυτί έπιγίΐ'εται πνεύματα καί ή
πρός τάς έρωτιίαεις βακχεία, έξιο δέ Μεγαρέων ούτε
λόγος ούδ' αριθμός '’)· ά?.λ’ οΐ μέν υμών ό'τι μη ύ
ΤΩΝ ΜΑΘΓΙΤΩΝ. 143
i9<0s. ΐ'μΊ}' ev ΐ'χΐΐ χαταΰτενάζ^τε, χα'ι πλείων ο έπ'ι
τούτον λόγος τον πεοϊ τονς λόγονς’ οι dh έπεντον-
ε[(ϋ}’τες, οίς εν εχει, ποος τοντο τό (>πονδα7οι> χατα-
ναλΐαχετε, τοΊς επτά μεν παν ότιονν οννειύ([έοοντες,
τοΐ' δε εν τοΊς επτά όγδοον ονδ,ε (ροοντιζυντες.
ΚΊπω y.aX τάΧλα. Άλλά^ μη με της γλώττης
■/.α'/Λαητε' ίΐ δε, μη άΧλ'όλΐγος^') έμο'ι λόγος τον παρ’
νμών επειληερ&αι.
οι μεν, των Ο'εάτοίον ερροντιζετε, η το7ς φρον-
τίζονοι βύνεΰτε' οι δε, διδόατε ταΧς ακιιναΧς ^)‘ και
οί μεν τονς περιβ'/.επτονς έπ'ι πλοντεο Ο'ανμάζετε' οι
δε, τάς έπ'ι των δακτιΧων ΰιρενδόνας ποϋεΧτε κα'ι
ζηλοΰτε' τον δε προς τονς λόγονς λόγον όντως άπο-
διδοτε ώΰπερ τι των άναγκαίεον όφλημύτων, ά δη
τινες άπαιτοννται κα'ι μη βονλόμενοι. Ι\άν μεν εις
άΧλο τι βαδίζειν υμάς δέη ® ), βαβα'ι της όξντητος
των ποδών κα'ι τον προο)ϋείν κα'ι αντωχΗΧβχλαι! κα'ι
πολν τό, « βραδνς νπό γην ύ ηλαος, κα'ι τδ λνκόχρως
«ονκ άν ίμάς ερΟά.αη κατακειμένονς'» α'ιδεΊύΟε δέ
τηνικαντα κα'ι τόν ήλιον άνατείλαντα, ωαπερ οι 2κν-
ϋαι δ'τι μη έ'ρΟ'απα.ν προτείΝ’κότες. ’ΙΙν δέ εις μοί'-
ΰεια βαδίζειν αϊρηαΟε, ώοπερ πολύποδος προβεβριο-
κότες κειραλην οντο) δι) βεβάρηαΟε κα'ι τι γχά¬
νετε τε&ολιομένοι τόν λ.ογιομόν έπίκεινται δέ κα'ι
α.ι βλεεραρίδες τοΊς ομμαβιν ώοπερ τινές μηχ((-
νικα'ι μολνβδίναι ^), άς ονκ άν τις έκών είναι άνα-
οπάααιτο, εΐ μη ανν βία πολλή. Κίτα ό μεν
ύΧιος έκκαίδεκα ό'λοις αταδιοις νπερβέβηκε τόν ορί¬
ζοντα’ νμεΤς δέ, ώς ’ήδη πρός νπνον κατα.’κλιΟέντες.
144 1ΙΡΟΣ ΜΑΘΗΤΑΣ
TijV κεφαλήν ο'ίτω προοιβοΰο&ε τοΐς στρώμααιν’

έγώ ()ε ώς :τρυς πάλην διεγηγερμένονς καΐ περιμέ-
νοντας αξεΐ βαδίζω ποδί.
ΚΙτα οίεύΟ'έ με έντεϋΟεν χρηατύν τι πρδς υμάς
είπείν, η ήμέρως άνεζεΰ&αι; τούτο δε έοτ'ιν άλλο τι
η ναυτίαν, όπόταν άμελονντων υμών έτημύΜμαι καϊ
(ια&νμονντων άνέχωμαι; /Ιιά τούτο μεΟηρμούάμην
την γλώτταν, κα'ι, την αρμονίαν *) άφε'ις, είλόμην
το ΰύντονον, εί πως καν ούτως πρδς τον όρ&υν
λόγον τάς χρνχάς υμών μεταγάγοιτε. Ούτος γάρ κα'ι
μόνος ό τρόπος της παιδείας μοι περιλέλειπται, έπε'ι
τους άλλους άπεδωκα. Ei γουν κα'ι προς τούτον
φανηβεοΟ'ε ά.ναΛλοίωτοι, κα'ι πάλιν ^ρραχρωδηκώς
ε'ΰομαι, πυΟ'όχρηστος νμΧν γενηαομαι, μάλλον δε τρί-
πους δελφικός αύτοπύΟΊος, ώς μύτην νμάς κα'ι ηρο-
τρίαοα κα'ι τον ΰπόρον κατεβαλόμην' ούτε γάρ τον
ΰτάχυν άποδιόαετε κα'ι πο}.λην την λύπην έκφύαετε.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΒΡΑΔΥΝΟΝ-

ΤΑΣ
Προς τούς άπολεαρΟέντας ύ λόγος υμάς, ών

ούκ οΊδ’ ό'πως ποτέ τω λόγω καΟάψομαί' ούς γάρ
ταΧς λογικαΤς ώδΐσι φΟ άσας έγεννηαάμην ^), πώς άν
ΒΡΑΔΥΝΟΝΤΑΣ 145
τοντοΐ’ς τώ λο/ω διατιμάααιμι; Άλλ’, i^rn μμβ’

οί τι] cfvGei τξ/,όντες των τταίδων νβριζύντων ανέ¬
χονται, μμΟ'" ο πρώτως πλάσας μμας τϊ]ς όρί^ης έχ-
I
τρεπομένονς όδοΰ έα κατά βαρά&ρων ψε'ρεοϋαι, αλ¬

λά τω της τταιδενΰεως άνακρατών χαλινω προς την
ορθήν, οΊμαι, άπενθ'ύνει τον άψηνιά-ζοντα, ουδέ εγώ
ά'/.λως πως ποιηθώ, τοιαντα έχων τά παραδείγματα.
Τις ουν ό ΰκοπός της βραδντητος νμϊν; Ίνα
μι, λυπώ λέγων πά.λιν, της ά.πολείιρεως. Εΐ μεν γάρ
τό γνμνάοιον, οίον μη βε7αιονν λογιομόν, i) αύτός
μη θ’έλγειν μηιχην τω πολνειδεϊ της απαγγελίας,
είχεν ά.ν νμΐν λόγον η βραδντής' έπε'ι δε κα'ι τα μα¬
δήματα τοιαντα, ώς τό μεν ιρνχήν έπαΛρον εις ου¬
ρανόν, τό δε γλώτταν δήγον εις ρητορείαν, και αυ¬
τός προς άμιγω δεξιάν έχω την μεταχείριθιν, ώς
ί’μεΐς με τοιοντον πολλάκις μεμαρτνρήκατε, πολνν
άν νμιν τόν κάρον προΰεπιτρίχρειεν έτερος. Έ'άξόν δε
τον νέκταρος όαημέραι πί.ηρονμε'νονς υμάς νήιρειν
κα'ι διεγηγέρδαι, οί δέ έκ των της δο?^εράς πηγής
ναμάτων κατεμεδνΰδητε οντω οφοδρώς, ώς κα'ι τόν
καιρόν τής εις τό διδαΰκαλείον ΰννελενθεως άγνυεΐν.
"Η έμε τοΰοντον άνοηταίνειν'^') οίεαδε, ώς την νμετέ-
ραν άμέ'λειαν έπιμελέατερον διδαοκαλία άμείχρααδαι,
κα'ι ούχ'ι πί.αγίοις ΰνμπορενεΰδαι πλάγιον μάλ¬
λον μεν ονν κα'ι την εις τό πλάγιον άπολιπείν κίνη-
θιν, άκινιμοιν υμών μενόντων πρός τό κα'ί.όν; Τί¬
νος δε αυτός ένεκ.α πρωϊαίτατα πρός τό γνμνάσιον
απαντώ, πόόρωθεν πρός τόν λογικόν τούτον άγώνα
παρεΰκενααμένος; ϊνα τί; παρ' υμών αύτός έπιδεής
10
146 llPOi: ΜΑΘΗΤΑ^:
Hiii ληγικϊις; άο'/.ύ γάη μοι εις yvojOTty.ijv άπηκύη-

ΰιν ή του Πλάτοη'ος κα'ι ’^Ιιηατοτι-λονς οϊδ'ις, vff'
ών έγώ κ(ά γεννώμαι και δια.ττλάττομαι.
Όοάτα (ός ττάντο^ί'ΐν νμΧν το άλογον ό λόγος
ΰννι'ιγα.γε, κα'ι ούκ εχει λόγον ij βοαδντης;
Άλλ’ ίΰως υμάς μ του ευαγγελίου πλανι',οει πα-
οαβολι) ’)? ό'τι και οι ττρό της τελευταΛας ιοηας ύυν-
εληλυϋ'οτες τον αυτόν μιοίλον άπειλήιρααι τοΊς ττεη'ι
την πρώτην ττονηύαΰιν; Άλλ’ έκεΧ, ω βέλτιστοι (tj’
νκιν καϊ το της τταραβολης τταραγυμνοίβο) άττόρόΐι-
τον'), οί διάιροροι τών πιστευούντιον καιρό) μια
ήμερα άι^ωμοιώΟηοαν *), κατόί την συνή&ειαν της
γραφής κα) τον αυτόν πόνο)'. "Η πόΟ'εν έίοι'ινεγκε
κα'ι ό ένδεκαταΊος ον κα'ι ό πρωϊαίτατα συνεληλυ-
λ)(ός; λνταΰΟα δε ό πεμπτα.ιος κα'ι ό δωδεκαταΧος
το πολλοστημόριο)' της ημέρας άπείλιιφε, κα'ι υν
εχρηΐ' πόνον συνεισενεγκεΧν έν παντ'ι τω ΐιμερησίω δρο-
μηματι διά της κατά τό διοδεκαταΧον μόριον ώπαν-
τι'ισεως εσμίκρυνε κα'ι 'ήλάττωσεν. \-1λλ' ουδ'ε τοιοΰ-
τος ό μκηλαποδότης εγώ, ώς τοσοϋτον εχεπ' τυϋ
λόγου πλούτον, ώς τό)' αυτό)' επίσ)]ς ε'^ ά.ρχης όίπα-
σιν. Άδικι'ισω δε κα'ι ό'σοι τω συΐ'τόνω της προίλυ-
μίας τό άμελ'ες υμών προλαμβάνοντες άπαντώσιν εις
τό γυμνάσιου.
‘Έδει μεν ουν νϋν έπενεγκεΧν τ)])' τομήν κα'ι δι-
ελεΧν άπό τών ^ρίιρω)' τ« πρόβατα^), ώστε τους μεν
είσάγειν οποί δη φίλον αυτοΧς, τους δε άποπεμ-
•φασΟαΐ' 4πεϊ δέ ιλεΧος ό καί)’ ΐμιάς λόγος, δεΧ κα'ι
πάσι τοΧς χλείοις άφομοιοϋσ&αι. ΊΊοΧον ουν ^κεΧ τό
ΑΜΕ\ΟΥΝΤΑΣ. 147
ΐταοάδειγμα; ούχ si)d'vg έντείνει το τόξον ’) και πεμ-

ΐτει το βέλος xhog, ονδέ γνμνοί το ξάρος και τέ¬
μνει, ουδέ τούς αν&ρακας άνάπτει και καίει' άλλα,
κά'κεΐ μέν τι)ν βολήν ι/ιπειγμένην παρακρατεί, κάν-
ταϋχλα δέ έπανατείνεται μεν, ώς ιρησιν ij γραφή,
ταΧς προθ'ερμάνβεοι πρύτερον δεδιττόμενος’ έπειδάν
δέ νβρίβωοι ·κα'ι προς τάς άπειλάς οι οωφρονιζύμε-
νοι, τηνικαϊτα το βέλος άφίεται, καλ ή ά'ξίνι] τδ
δένδρον ριζυτομεΐ ^), κα'ι Βαβυλωνία κάμινος οΐ
τέως άναπτόμενοι άνιλρακες γίνονται.
’Έστω ονν ύμΐν ούτος 6 λόγος, ώς τύ'ξον έτοι-
μαΰΟ'έν καϊ ώς αύτδ τδ πυρ άναφ&έν έπαφι'ιοομεν
δέ 'κα'ι κατενέγκωμεν, πρδς δέ καί καταφλέξομεν,
6'τε κα'ι πρδς τι)ν βολψ> κα'ι πρδς τι)ν έξαψιν άν-
ίλνβρίύετε.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΟΝΕΙΔΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΑΜΕ-

ΑΟΥΝΤΑΣ *
θίγατε, 'κα'ι τι)ν τημερον ού προβάλλετε ΕΙ

μέν ονν ώς άπυδεακτικο'ι κα'ι έφ’ εαυτών ταΐς άπο-
δείξεαι χρώμενοι, τούτο καλ βούλομαι, πρδς ο δ7
έληλν&έναι υμάς έΰπούδα'κα,' εΐ δέ ώς διαλεκτικο'ι,
δέδοικα μη καί την έπωνυμίαν της έπιστήμης ούδέπω
10 *
148 ΠΡΟΣ ΜΑΘΗΤΑΣ
έαντοΊς ^Ο'βσΟ'ε, ΐις Ίδιον διδύναι τε λόγον και λαα-
βάνειν, και προς τψ' τον ^ρεοτώντος δόξαν τόν ανλ-
λογιομόν ποιεΊοιλαι. Εΐ δε έξ ών πολλάκις ε’ίρηκα
και πυλνμεριος Ίίρμψ'ενκα. προς ίμάς άρχεΚ ώΰπερ
είλψρότες κοινάς ών προτί&εοϋε έρωταν, τανταις
χρΐΐΰχλε κα'ι περ'ι ών μηδέποτε ήρωτηκατε, τοΰτο και
της νμετέρας πεερνκε πίονος ανλακος, ερχεται δε κα'ι
πρός με ενκλεια, οτι, της άπ’ έμον καταβολής άπο-
λελανκότες εις τάχος, ονκ επέτειον τόν οτάχνν άνα-
βλαβτάνετε, ά.λλά κατά την Ιταλών χώραν, η τά
λεγόμενα Καμπανών πεδία τρίκαρπα ’) η πολύκαρπα,
την ύμετέραν πεποιηκότες Ίρνχιίν.
Πλάτων μεν ουν καϊ Πν&αγόρας κα'ι Αριστο¬
τέλης κα'ι Θεόφραστος, οι δη εριλοσοερίας προύκά—
ιληντο, όργίλοι τοΊς όλιγωρονσι τών μαΟ'ημά.των
έφαίνοντο, μηδέ την πηγην τών λόγων όντως αιρ&ό-
νως προχέοντες, άλλ’ άρχάς τινας κα'ι σπέρματα
τοΐς μαΟ’ηταΧς προτι&έμενοι, είτα δη κα'ι άπητονν
oh’ κατεβάλοντο τό πολλαπλάσιον' κα'ι πλεΊστοι δη
τινες τών ακροατών άπο βραχντάτων τών νποΟ'έσε-
ων κα'ι τούς διδασκάλονς νπερεβάλοντο. 'Υμείς δέ
ύάΛλά μη, ώ σώτερ -), μηδ’, ώ έλενίλέριε} ονδέ τυ
πολλοστημόριόν μοι άποδιδόατε.
Κα'ι έγώ μεν τών άλλο))’ κατολιγωρών (ραίνο¬
μαι, διατριβή δέ μοι κα'ι μέλησις τυ νμέτερον' ο'&εν,
διαγρνπνών μέχρι πόρρω ννκτών, παρανατειλάσης
ημέρας, ενΟνς περ'ι τά βιβλία πάλη’, ώσπερ μοι
έϋ’ος έστ'ι, καταγίνομαι, ονχ 'ίν' αύτός τι έ'κε’ΐ&εν
πορίσωμαι, άλλ’ όπως αν ίιμίν τόν έκεΊιέεν σνί’ερα-
ΑΜΕΑΟΥΝΤΛΣ 149
ίύαωμαί νονν. Ύί γάο έμοι xca τοΐς μνΟΌΐς η ταΐς

ffcovuTg; ύ.)Χ νμών χάοιν μέχρι τοΰοντυν βνγκατα-
βαίνω, y.cii τά χθαμαλά ταντα και περιπέζια τοίς
ί'περτεροις κατακιρνών μονϋικώς, νμίν "τό της φι-
λοΰοεμας ττόμα ττροΰάγω. ΎμεΧς Sh, οΰττερ αντο'ι
διαγρνττνοΰντες έττ'ι τοΐς φροντίΰμασι κα'ι μηδ’ δ'οον
την χείρα τη γνά&ω ντιαγκωνίΰαντες, είτα έρωταν
έτερος τον ί'τερον προωϋ'εΐ ό μεν νμών το
έηιτυχον φ&εγγεται, ό δε κατά τάς Άναξαγόρον
εικόνας *) ακεπτομένω ’άοικε.
Κα'ι Πλάτων μεν, έν οϊς δη την έν τω δεΰμω-
τηρίω ποιείται τον άΞωκρά,τονς δημηγορίαν ττερ'ι ipv-
χης, τους είαε?πβν&ότας άπαριϋ’μεΐται, Κρίτωνά
τε κα'ι Απολλόδωρον ·’), κα'ι τον Μεγαρό&εν Εν-
κλείδιμ’ κα'ι Κε'βητα · τό δε έν τοντοις ϋπονδαζόμε-
νον ην ό περ'ι της ά&αναοίας της \ρυχης λόγος'
Σιμμίας δε 'κα'ι Κέβης ό ’^4&ηναΐος, ονχ ώοπερ
ί'μείς έξ αυτομάτου τύχης κατά τά χρηστηρια τάς
έρωτήαεις άναπνεοντες αλλά πάΛαι προς ταύτας
παρεύκευαομένοι, ό μεν «δεδοικα» ειγη ®), '· ω Σώ¬
ο κραης, μη αρμονία του ΰώματος ή ιμνχι) εϊη, εΊτα,
«τούτον διάρραγε'ντος, κα'ι τό μέλος άιρανισ&είη,
" όίοπερ έπ'ι της ?.ύρα.ς έχει κα'ι των χορδών»· έφ’
οις του Σοτ/.ράτονς ειρηκότος ά.λλα τε κα'ι 6'τι ή
μεν αρμονία ύοτέρα της λύρας, ή δέ ιμυχη ονχ ού¬
τως προωμολόγηται, άτερος νπέκρονοεν ό'τι » κάγώ
» περιδεύ]ς είμι, ώ Σώ'/.ρατες, μη η ηη’χμι πολλά μετα-
« μειψαμένη Οοψατα, ώϋπερ ό νιράντης χιτώνας πο?^-
«λονς, ονναπελύ&η τώ τελενταίω »* έιρ’ οΊς ό ψιλό-
15U ΠΡΟΣ ΜΑΘΗΓΑΣ
(ίογος την πολΙην πραγματείαν της (ρύσεως ένεδεί-
ξατο · είτα προς το ζητονμενον όδω βαδίζων, έλη-
λνϋ'ώς άριοτα το άπόρημα διαλελν/.εν. 'Υμείς δε
ονχ όντως' πολλον γε και δει' ζητε γάρ κατά τάς
κοινάς υπολήψεις κα'ι ον ιρροντις νμίν οντε περί ών
ή φνΟις ποιεί, ούτε περ'ι ών νεανιενεται το αντάμα-
τον άλλ’ αμελείτε και ών νονς έργάτης έΰτί. Κα'ι
ος μεν υμών «τι δε' μοι μέ}νει» φηΰί, "τάς αιτίας
«των περ'ι γην χααμάτων είδέναι;» ό δε' «rt μεγα,
«εί μά.ιλοιμι όπόίλεν το ίλαλά-ττιον νδωρ ά.λμνρον
«πάφνκε *), κα'ι, πώς Ψκ τούτου τά προς ζωήν ανμπο-
* ρίααιμι;» ’Άλλ^ος τον &εόν των θεϊσμών α'ιτιαται
κα'ι μεχρχ τούτον ψιλοσοιρεί, 'κα'ι, ώσπερ έμοΰ την
τύχην κα'ι το αυτόματον λεψοντος, της μέσης ονκ
έπαισθ'άνεται φνσεως ^).
77 δέ, ώ βέλτιστε; κάλλιαν σύ έμον οϊει δ'τι
ϋ’εδς τοίς πάσιν έιρίσταται κα'ι μία πάντων αρχή,
πάντα τε έκεί&εν πρυεισι κα'ι έκείσε άνεισιν. ^4λλά
κα'ι τούτο ο'ιόμενος κα'ι την φύσιν μέσον τού δημι¬
ουργού κα'ι τών δημιουργημάτων φαντάζομαι, ητις
ώσπερ χειρ έστι τού πρώτον αίτιον, 'κα'ι δά αυτής
έφ’ έαντού μενών άκίνητος τά τηδε ο'ΐ'κονομεί κα'ι
τάς ώρας σνγκεραννύμενος άλνπον ημίν τον βίον
έργάζεται. Τοσούτος γάρ ανχμυς σοφίας έπ'ι τού
καθ'' ημάς βίον έγένετο, 'κα'ι οντω πάντες έπ'ι την
τού άμαϋ'εστάτου ταντην έπιστημην κοινώς συνηλά-
χλησαν, ώστε τούς πολλούς ο'ίεσΟ'αι μη κα'ι τον νέ¬
ταν έκ τών νειρών καταρρηγννσ&αι, άλλά, κατά το
’ΚρατοσΟ'ένους- λεγόμενον κύσκινον •'‘)j διατετρη-
4ΜΕ\ΟΥ]ΝΤΑί:. 151
ΰί^αι. τον ovoarur, y.dxeliyi-v ταίς χεύαιν άποϋλϊβον-

τα το ί'ΰ'ωρ διηΟ'βί)'. Αλλά διά τί, ω βτλτιΰτοι,
χλ'λρονς ονχ οντω ποιεί; οτι, ψαοι, το δόξαν ποιεί,
ώαπερ ού ΰοιρίαν αΐ)τω δίδοντες ονδ’ έπιβτημην των
γινομένων, άλ?ά άλογίαν (^'ιλήκοι δε μμίν ό ί)’εύς)
κα'ι άτεοίακεπτον των ποαττομενων όρμμν.
’Έγωγ’ ουν ίμικς βούλομαι άποτρόφονς ιιεν εΊ-
ναι των κοινών είλών, τροιρΐμονς δε ταίς έπιατημαις,
καί νυν μεν των νοημάτοιν έπιμελείαϋ’αι, νυν δε τι)ν
γλώτταν άνακαΟ'αίρειν καλ περί την περιβολην τοΰ
λόγου πονείν, είδέναν τε ως η έλληνικη σοφία, περί
την δόξαν τοΰ χλείου διαμαρτάνουσα καί τό χύεολο-
γικδν μέρος ονκ αναμάρτητοι' ’ύχουσα, την φύσιν ού¬
τως έγνιόρισεν ώς αυτός ό πλάστης έποίησε. ^ρη
ουν ημάς έκείχλεν μεν ΐίχειν την περί ταντα ϋ'εο^ρί-
αν, άπό δε της ήμετερας σοφίας τόν τύπον γινώσκειν
καί την άλη&ειαν, καί τό μεν γράμμα επι&ραύειν
όίσπερ ε'λντρον, τό δε κεκρνμμεόνον πνεύμα ώσπερ
μαργαρίτας άναχωννύειν καλ μη τά Μωσέως ώς
τέλη της άληϋ'είας οίεσ&αι, μι) τάς τοΰ κρείττονος
διατυπώσεις νπολαμβάνειν αυτοτελείς, άλλ' εκείνα
μέν εις ταΰτα φέρειν, τά δ'ε εις έτέραν άποκατάστα-
σιν μη πάντη δε καί τά 'Κλληνων παραιτείσΟαι εν
οις χΊ-εολογείν οί άνδρες προηρηνται, άλλά τόν μέν
πατρικόν βυίύόν καλ τάς τρείς τριάδας καί τάς
δέκα κοσμαγωγούς καί τόν ντιεζωκότα'^') καλ τούς
ί.αγόνας της 'Κκάτης καί τάς χαίτας, άλλα τε
έ'τερα μέρη μετά των μύίίιον συναριϋ'μοΰντες, έν οις
περί της των πάντων ίλεολογοΰσιν άρχης' καί ό'τι
152 ΙΙΡΟΣ ΜΑΘΗΤΑΣ
ύ/.Ηθί:ν τά πάντα (Τΐ'η'ητηκε ό'τι ον εατιν

αντί] ονκ ί'χοναα γένεαιν, κα'ι τάλλα ώς τοίς τη<^
ήμετε'οας παρεοικότα αυλής, αυγκολλαν πίΐραοβα(
δείυις λογΐοις κα'ι κοινόν άμιροίν κρατόρα ποιεΧοίλαι
την ήμετεραν ψυχήν. Ί'ψ' δε ερμαϊκήν μονάδα κα'ι
τά λοιπά τον άνδρός τούτον •^) συγγράμματα, α δη
προς τον εαυτόν παϊδα τον Τάτ νπηγόρενσεν, ύν
οίς μι) καϋαρώς ταϊς άληιλε'σι δύςαις έναντιοϋται,
προσίεσΟ'ε· κρείττονα γάρ η κατά την Πλάτωνος
ιριλοσοιρίαν και χρησμοΐς ακριβώς έοικυτα κα'ι την
ψυχήν εκ της ύλης άνάγοντα. Κα'ι τον Ποιμάν-
δρην τούτον ροντω γάρ τον οίκεΐον λόγον ύπε-
γραιρεν} ώς όνειριόττοντα διαπτνετε, ώς δε κα'ι
την ’Κμπεδοτίμου τοΰ νον άρπαγην, ην ύξαίυει
μεν ό Ιάμβλιχος, Πούειδώνιος δε άχλετεί ό ιριλόσο-
ιρος. "Α δε ιραο'ιν οντοι περ'ι τον ενός κα'ι τον δν-
τος κα'ι τον αυτοκίνητου κα'ι τον διαστατόν άποδεί-
ξεσι διδυΐ'τες, ε'ι μέν σνμβαίνοντα ταΐς ύκεΐ&εν έιρύ-
δοις ενρητε, δεχεσΟε’ εί δ’ άπάδοντα, διαπτνετε.
Ατιμάζοιτε δε μοι και τάς Πλάτωνος των ψυχών
περιόδους, κα'ι την Αριστοτελονς τώιν ψυχών έντε-
λεχειαν, κα'ι την ώ' άδου τών χρυχών εν ποταμοΧς
τοΧς ίλολεροΧς βάσανον, τυν δε τον Πρόκλον τερα-
τουργίαν κα'ι τερατολογίαν, κα'ι ά δη ΠλωτΧνος δεί-
κνυσι Οεοκλντών. Αποτρεπεσϋ'ε δέ μοι κα'ι τό τον
ύΞωκράτους δαιμόνων, ώ δη έκεΧνος ιύαμά όμι?.ών
κανόνι εχρητυ προς την Ενέργειαν.
Κι υύτω ποιεΧτε, κατά τους ναντιλλομε'νονς ύξ
άλμυροϋ πότιμον νδιορ άρύσεσ&ε Τί δ" ’έοτιν ο
ΑΜΕΑΟΥΝΤΛΣ. 153
oiiTOi ΰηώοιν; ί:τειδάν έναττολψρ&ώ’τες πιλάγεΟίν,

νδατος γλυκέος μη εύποοώοι, οττόγγονς τη Οαλάούη
έπικοεμύοαντες και τον ατμόν εις vSioo έναττο&λί-
ηιαντες, άποόροΓρώΰΐν ήδίστον νάματος. Κα'ι υμείς
τοιγαρονν την νμετέοαν χρυχην έψ’ ϊηΐιονς των έλλη-
νικ.ών δογμάτων ώς αλμυρών άναρτηΰαντες, την έκεΐ-
ϋ'εν φερομένην ι]χώ βαρείαν και γεώδη τυγχάνου-
οαν εις οξεΐαν και κούιρην μεταβαλόντες, τάχ’ άν
ί'πό της υπάτης των χορδών λιγυρωτάτου μέλους
άκοΰαεσ&ε.
ΤΟΥ ΤΕΑΑΟΥ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΡΜΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ

ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΝ ^
’Έοικεν ό γόης ούτος τη ϋ'εία γραιρη ου παρέρ-

γως ώμιληκέναι" δ'&εν έκ ταυτης όρμώμενος τη κο-
αμοποιία έπιχειρεΐ, μηδέ αύτάς όκνών τάς 3Ιωΰαϊκάς
λέξεις χριλάς ένίοτε άναγράφειν ώς κα'ι τό προκεί-
μενον τούτο ρητόν ο)^ον τό γάρ, «είπεν ό Θεός,
«αϋξάνεα&ε κα'ι πλχ]ϋ’ννεΰβε,ο σαφώς έκ της Μωσαϊ-
κης κοσμοποιίας έστίν *)· Ού μην ένέμεινε παντε¬
λώς τη ώπλότητι κα'ι σαιρηνεία, κα'ι τώ εύΟεΐ κα'ι
ε'ιλικρινεί κα'ι ο?.ως Ό'εοειδεΙ της γραφής, άλλ’ εις
τό ε'ιωΟ'ός ύπερρύη πά&ος τοΐς τών 'Ρ',λληνων αο-
154 ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΝ.
φοΊς, dg αλληγορίας κάϊ πλάνας χαϊ ηρατύας ex τής
ivdeiag οδοΰ χαϊ ά.πλανοϋς έχτραπάς, ή νπυ τον
Ποιμάνδρου ΰυν^λαβ&είς. Ονχ άδηλον δλ οατις ήν
ό των Ελλήνων Τίοιμά.νδρης, ό χαϊ παρ’ ήμΧν χο-
σμοχράτωρ ‘) ονομαζόμενος ή των έχείνου τις. Κλέ¬
πτης γά,ρ, φηοιν ο διάβο?.ος χαϊ έκφερομνίλεϊ τά.
ήμετερα, ονχ ϊνα οι έχείνον μεταμάΟ'ωΰιν την ά.οε-
βειαν, άλλ’ 'ινα τοϊς τής ά.ληϋ'είας ρήμααι χαϊ νοή-
μαύΐν την έαντών δυοαέβειαν έπιχρώααντες χαϊ μορ-
ιρώσαντες, πι&ανωτεραν έργάΰωνται χαϊ τοΧς πολ-
λοις ενπαράδεχτον. Ού γοιρ άά.ηίλενει ΤΙλάτων τάς
έχ των βαρβάρων ιρήμας παραλαμβάνοντας χάλλιον
άπεργάΰαο&αι τοίς Έλληνας λέγων παιδεία χρωμε-
νονς χαϊ μαντείαις έχ χ/ελιρών. ΆληΟ'ενονοι δε μάλ¬
λον οί λεγοντες *) άτα7^αίπωρον είναι παρά τοΊς
"Έλληαι τής άληϋ'είας την ζήτησιν, μάλιατα δε έν
τή περϊ τον ϋ'είου δόζη πλανάοϋ'αι αότονς. Έΐοϊ
δε οί ταντα ?,εγοντες ονχ ήμέτεροι, άλλα των Έ).-
λήνων οί δοχιμωτεροι, εϊ τις ε’ντετνχηχε χαϊ οίς
ήγραψεν ό ΤΙορψνριος προς άνοίβαίνοντα τον Αι¬
γύπτιον παρ’ έχείνον λοιπόν έπιζητών ιιαϋείν την
ά.λήχλειαν, έπειδή παρά των 'Έλλήνιον έπέγνων *).
ΕΙ μεν ονν χαϊ άλλο βάρβαρον γένος τον δημιονρ-
γόν χαϊ βαπιλέα τονδε τού παντός πατριώδει δόξη
χαϊ νόμοις έιύρήαχενεν, ειπειν ονχ 'έχω' οτι δε ή των
'Εβραίων χΥεοαέβεια περιβόητος ήν άνά πάααν την
οίχοΐ'μένην, ότι χαϊ ή νομοΟεαία αντών αρχαιότερα
ήν χαϊ Έρμον τούτον, χαϊ εΐτις άλλος παρ’ "Ελληαι
αοφός πολλοΧς άποδέδειχται.
155
ΤΟΥ ΣΟΦΩΤΑΤΟΥ ΨΕΑΑΟΥ

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ
ΠΡΟΣ ΕΡΩΤΗΣΙΝ ΤΙΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΠΕΡΙ ΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ *
Ονχ ώς ι]:τόρΐ]ται τό παρά αον ττροβλη&δν *)

ζι]τημα, λογιώτατ^ ττάτ^ρ, οϋτως ηρώττιοας' ώς γάρ
δη προετείνω, τον έρωτηΟ'έντος η λνοις πρόχειρος.
Ονδίν γάρ άόριΰτον τω Όεω, ούτε ζωι), οΰτε
θάνατος, ον γένεοις, ονκ ουσία, οντε των δντων
οντε των γινομένων ούδέν. Ει γάρ δη το ϋ'εΧον
6'ρος έστ'ι τον παντός, πώς δη τι των πάντων έκεί-
νω άοριστησειε; κα'ι, ει τό παν σννείληψε τον
χρόνον, μάλλον δε κα'ι πρό χρόνον κα'ι πρό αιώνος
έφ’ έαυτον έστηκε, πώς τό μεν παρόν είδείη, τών δε
μελλόντων τι άγνοήσειε; περ'ι ημάς γάρ ταντα, οις
ό χρόνος καταμεμέριβται οι τό μεν ένεβτώς ®)
ϊσμεν όπόσον ημϊν εις γνώσιν ε'λϋΌΐ 0? όε μ^λ-
λον παντάπααιν ηγνοήκαμεν, οτι μηδε σνζώμεν
το) έπιόντι, άλλα τον έοομένου τώ κατά το ένεοτώς
ζην παντάπααιν άπωκίσμεϋ'α. 'Ράατη τοιγαρονν προς
ο'περ ηρώτηοας ή άπύκριαις.
Τό δε Ό'ρνλλονμενον τοντ'ι ζητημα, ϊνα δη
001 κεφαλαιωδώς κα'ι εν έπιοτολης οχηματι ζννείρω
τό παν, οντω δι) προβάλλονται οί δεινότεροι, ον περ'ι
όρον μόνον ζωής, άλλα κα'ι περ'ι παντός έτερον τών
γινομένων τόν λόγον προάγοντες.
156 ΠΕΡΙ ΟΡΙΣ ΜΟΥ
Έρωτώσι γάο εΐ οίδε τό μέλλον ό ϋ'εύζ' είτα 5η

αυνομολογηααντος τον προβδιαλεγομένον (ρύδ'ε γάρ ijv
άντιλέγειν ττρ'ος κοινήν έννοιαν^, έπάγοναι' » πότε-
«ρον δε ωριαται αντω ή γνώΰις τον μέλλοντος, ϊ]
«άοριΰταινει οίοττερ ήμιν;» δόντων δέ ήμών ώρί-
ΰ&αι αντω την γνώΰιν (ϋ'άτερον γάρ ατοττον ), εν-
ίλνς ώς επόμενόν τι άτοπον έπΐ((έροναι. Φαο'ι γάρ
ώς, ε'ι ώριβμένως είδείη τον τε έούμενον δίκαιον κα.'ι
τον έΰόμενον άδικον, τον τε όντως ί) έκείνως τε~
ιλνη'ξόμενον, ονίλ’ ό δίκαιος αφ’ έαντον δίκαιος,
οϋ&’ ό άδικος αρχήν αδικίας την προαίρεΰιν έκλη-
ρώοατο' άΛλ’ονδ’ ό φονενς άδικος' περιοίριαται γάρ
τω τε&νιγκότι ό της ζωής χρόνος, 'καί, είδότι ϋ'εω
ώς όντως τεΟτ/ήζεται ^), έπηκολονϋ'ηαεν •^) ή άναί-
ρεΰις. Πώς γάρ ην ειδέναι μεν ώριαμένως τον
ϋ'ευν έκεϊνον άναιρε&ηΰεΰ&αι, έκφυγεΧν δέ τούτον
τον τρόπον τής άναιρέοεως; ώστε 'καί ό φονενς
προγνώύει {λεία νπονργη'κώς ον μόνον άιλώος παν-
τάπασι λογισΟήσεται, αλλά, καί αμοιβής άζιος, ώς
το τον δεσπότον {λέλημα έ'κτετεΐ^ε'κώς.
Το μεν ονν ζήτημα οντω δη σνντιίλέαοιν
οί περί ταντα δεινοί' ή δέ γε λνσις οντεος αν&ις
παρά των σοφωτέρων έπάγεται προς το πρόβλη¬
μα' ώς ή γνώύις, μέση ονσα τον γινωσκομένον καί
τον γινώσ'κοντος, ώρμηται μεν άπό τον γινώσ-κοντος,
είλειται δέ περί τό γινωσκόμενον 'καί ώμοίωται
τω γινεόσκοντι' ιίποΧόν'^) τι λέγω' άλλη ψνχης γνώ-
σις, -καί άλλη νον, -καί άλλη i%ov' ή μέν ονν φν-
χικώς οΊδεν, ό δέ νοερώς, ό δέ νπέρ νονν 'καί έπε-
ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. 157
y.eivu. Ονκ αλλοιοΰαι δε αΐ γνώΰεις τά πράγματα,

άλλ’ ai ah> κατά τά γινώΰκοντα Ίοτανται, τά δε
γινόμενα της οικείας ονκ έ'ξίατανται φναεως. '0 μεν
ουν ι%δς, δρος ών ό πάντων άκρότατος, κατά, ττ'ιν
οίκείαν ακρότητα οΊδε τά πράγματα, ώριομένως μεν
τά άόριοτα, αναγκαίους δε τά ένδεχόμενα ') · ού γάρ
σνμμεταβύλλεται τοίς γινομενοις, άλλ’ ο)ς ’εχει ιρνοε-
ως την τάξιν οίδε των omojv’ τά δε κατά την οί¬
κείαν φναιν ρεί τε κα'ι φέρεται.
Φέρε γάρ προς χλεον' των θαυμάτων διε-
ατηκύτων, πώς οίδε ταντα ϋ'εύς; διαστατώς η άδι-
αοτάτως; ονκ άδιαβτάτως Ού γάρ έρεΐς που
ϋ'άτερον’ ον γάρ διίσταται τοίς βάθ'εοι τούτων η
τοΐς μηκεβιν η τοΐς πλάτεσιν άλλ’ άδιά.ατατον
αυτών την γνώαιν προέλαβεν. ^Αρ’ ουν τδ οντο^ς εί-
δέναι τά οώματα τον ϋ'εδν τάς διαστάσεις έκείνων
μετημειχρε; Κατά τον αυτόν λόγον, κα'ι την rpC-
σιν ί'π'ερ φύσιν είδώς καΐ τδ άόριστον ώρισμένως,
ούτε την φύσιν μετήλλαξεν, οντε την άοηιστίαν τών
πραγμάτων μετημειιρεν' ον γάρ αιτία τών γινομέ-
V03V ή πρύγνωσις. Ού τοίνυν, εΐ τών μέν προ-
έγνοίκε Ο Ajv φανλότητα, τών δέ την δικαιοσύνην
προέλαβε, διά ταντα έ'ξ άνάγκης οι μεν φαύλοι, οι
δέ γεγένηνται δίκαιοι' άλλ’ έκείνός τε κατά, την οί¬
κείαν φύσιν την γνώσιν ’έσχε τών γινομένων, κάκελ-
να '/.ατά τδν ίδιον ειρμόν ιρέρεταί' κα'ι τον άγ-
χόνη τοίνυν χρησάμενον οΊδε μέν ώς ούτω τε-
ϋ'νηξαιτο (μη γάρ σε διαλάΟ'η το πρότερον όμο-
λόγημα, ώς ή γνώσις ώμοίωται τώ γινώσκοντι') ού
158 ΠΕΡΙ ΟΡΙΣ ΜΟΥ
διά την γνώαιν δε έκεΐνος βιαίως έκπέπτωχεν *),

άλλα διά την προαίρεοιν πυνηρω χρηαάμενος δαί-
μονι. Και, τό ούμπαν είπεΐν ώατε οοι έπιλελύαϋ'αι
τό ζητημα, τω μ^ ϋεφ κατά την ττρύγνωΰιν τό της
έκάατον ζωής ΰνμττεραομα ώριΰταί’ προέλαβε γάρ
έκεϊνος την γνώοιν του έβομένου' ημίν δε άοριοταί-
νει τό ΰνμβηαύμενον' ώΰτε τρόπον μ^ν τινα ώριοται,
τρόπον δε καϊ ονχ ώριοται' ώ μεν γάρ οΊδε Ό'εός
ώριΰται, ω δέ ή πρόγνωοις ούχ ορίζει τό γενηοόμε-
νον, ονχ ώριοται. ’Κπιδιαιτώ δε 'καϊ τοΧς των πα¬
τέρων ημών λόγοις, ΐι’ εϊ τιοι μεν έντύχοις ώς πε¬
ρί ώριομένου τοϋ Ονμπεράοματος της ζωής ημών λέ-
γουοι, τιο'ι δε ώς περ'ι αορίοτον, μη διαφωνεΐν πρός
άλληλα οίη&είης τά δόγματα ^), άλλ’ έπακρίνοις ώς
ταντα μεν κατά τούτον τον τρόπον έξενηνεκται,
έ'λέινα δε -κατά τόν έτερον.
ΙΙρός δε τοντοις ειδέναι οε βούλομαι ώς ούχ
άπλη τις εοτ'ιν ή καϋ’’ ημάς φύοις, αλλά πληρεΙς
εομέν κα'ι τον δντος 'κα'ι της γενέοεως, διοικούμε&ά
τε τά μεν υπό πρόνοιας, τά δ’ υπό ψύοεως, τά δ’
έκ προαιρέοεως. Καϊ ον τούτο λέγω, ώς διέοτηκε
τι της προνοίας καϊ τού ϋ'εον, άλλ" οτι καϊ τάλλα
έκεΐιέεν την ονοίαν λαχόντα η φνονκώς περϊ ημάς
ένεργεϊ η προαιρετικώς. ζίιά ταΰτα τοιγαρονν καϊ
κρνμοϊ καϊ θάλπη έκφέρονοιν ημάς της ζωής δ'τι
καϊ ιρύοεως μετεοχηκαμεν καϊ αύϋΊς άτοποι γνώμαι
οβεννύονοιν ημών την ζωύμ', παρά τό μέρος της προ¬
αιρέοεως. "Απαντα οΐ,δε μεν ώριομένως ό ϋ'εός.
ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Ι5ί)
^•/.kiva δε -/.ατά την Μαντών cfvoiv την ένε'ρχειαν

εχυνσιν.
'Κχεις ιδού την λν()ΐν έπι βραχέος ούπερ ι]ρώ-
τηοας, πατέρων έυο'ι λογιώτατε χα'ι ΰεβααμιώτατε.
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ

ΚΥΡΟΝ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΝ ΕΡί2ΤΗΣΑΝΤΑ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ ΜΑΘΗ¬
ΜΑΤΟΣ, ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΗΣ^
Πολλοί μοι πολλάκις διηνωχληκαοι περ'ι των

δνοΊν τούτων μερών της υ7.ης μαΟηματικης έπιβτη-
μης, άοι&μΐιτικης κα'ι γεωμετρίας φημ), όποΊον έκατέρη:
τούτων το τέλος, καϊ προς δ δη στοχαζόμενον τον
τάς έπιστημας διακρινοϋντα τάς εξηγηθείς ποιεΤύβαι
Γης γάρ μονθικης κα'ι άοτρονομίας, ώς αντόίλεν
έχονθών τά τέλη κα'ι μη πολ?.ης δεομένων πραγμα¬
τείας προς τούτο, εύτ^νβόλως κατατυγχάνειν οίονται.
Άλλα προς μέν έκείνονς τη γλώττη μόνη προς
την έρμηνείαν άποχρηαάμενος, ούδαμον ξύγγραμμα
προς τούς έρωτηθαντας έ'ξενηνοχα· θν δέ μοι, φίλ-
τατε αντοκράτορ Ανδρόνικε, έπειδηπερ παρά τοίς
άλλους τυγχάνεις ών τω τε μεγέΟ'ει του αξιώματος κα'ι
160 ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
τ^ι πδρ'ι τονς ?<.ύγονς έπψξλεία, τεν'ξ»] της ττροίΐφνονς

άττοκρίΰεως.
’Έύτι μεν ονν οννδεαμος είς των τεΰούρων

μαθηματικών επιστημών ά.φ’ ών προς τι)ν
θεολογικην θεωρίαν ειώθαμεν έμβιβάζεΰθαι. ’Ίαθι
ονν ώς ούχ έ'ν τό τέλος των μαθημάτων έΰτ'ι,
ά.λλά πολνειδες κα'ι πολυμερές. Και τό μεν Οωμα-
τικοίτερόν πως τυγχάνει ον, το δε αυτό τούτο μαθη-
ματικιότερον ’ τό δ’ υπερβαίνει άμφο) κα'ι των Ιδεών
άπτεται. Της μεν αριθμητικής τό οιον χαμαιπετες
τέλος τό προς τάς λογικά.ς έφόδονς έοτ'ι· και τό
πρός την τοΰ μονΰικον κανόνος κα,τατομήν · γεωμε¬
τρίας δε πάλιν τό άνάλογον τέλος, τό πρός γεωδαι-
οίαν ^), κα'ι οπτικήν, κα'ι τό υποκείμενον ταντη
κατοπτρικύν. u4i τε γά.ρ λογικα'ι έφοδοι κα'ι αι τών
μουοικών κανόνων κατατομα'ι, ών ή χρησις πολλή
το~ις ά.νθρώποις, έ'ξ αριθμητικής ε'ιλήφαοι την αρ¬
χήν, ά.τε της οπτικής ΰλωδέοτεραι γραμμα'ι κα'ι αί
κατοπτρικα'ι έμφάΰεις κα'ι τά λοιπά, ά.πό τών ά.ν-
λεον της γεωμετρίας γραμμάτων κα'ι αρχών τό ακρι¬
βές ε'χονοι. Κα'ι ό βουλόμενος ακριβώς καταοκενά-
ααι θεώρημα οπτικόν ταΊς γεωμετρικαΧς άρχαΤς χρη-
ΰαιτ άν κα'ι ούδέν ήττον ο οπτικός γεωμετρικός
εβτιν, ώαπερ ό κανονικός αριθμητικός. Τούτο μεν
δη τό πρόσεχες τοΓις πολλοΊς τέλος έστ'ι τών έπιστη-
μών, περ'ι ου εί κατά μέρος βουλοιτυ τις τούς λό¬
γους άπολεπτϋναι, οΰδ’ άν ό πλεΧστος ήμίν έξαρκέση
αιών τό δέ γε μεσαίτατον άμγοϊν αποτέλεσμα, ο'τι
το ΤΪΙΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ. 1(Π
πΐιηά uenog έατ'ι δνη ταϋτ(ΐ, το Οννι-χές χαι δΐίορι-

ϋμή'οΐ'.
Λ αι πδο) f(h> το (ΐΐη'ξ/ρ.ς, γεωμετρία, περ'ι δε
τδ διωριβμεΊ'ον άρΐιΥμιιτιχΐ) πραγματεύεται, ij μhf
’ύχοναα τάς διοριαμειτ/.ς μονάδας, ή δε τά οννεχΐ
επίπεδά τε κα'ι σοψατα, ά δη καί έν τω παντί ΰνν-
εζενκται. '0 γάρ ξύμπας κόύμος δφρηται μεν κα¬
τά την άρίιίμητικην, σιο’ε'χεται δε κατά την γεωμε¬
τρίαν, καί ό αντδς δαορκτμενος τε έϋτι καί άάΛη-
λονχούμενος. Καί τον μ/π' διιοριομενον τεκμηριον
υ άρίχύμος των ατοιχείων, ό κυκλοτερής ουρανός,
λέγω δέ καί τόν της περιόδου ά.ρίχλμόν, οι προπο-
διΰμοί των πλανητιον, αΐ άναλογίαι, αί έξελί'ξεις, αΐ
των απλανών περιεγοραί, οι των δεκανών άριχλμοί,
τά παρανατελλοΐ'τα των ζώιον ά δη πάντα τοΊς
αοτρονομικοίς βιβλίοις άναγεγρά.([αται. Τον δε ΰνν-
εχοΰς παραδείγματα, αί κατ εύΟ'είαν κινηθείς, αί
avvaffal των ούρανίοη' σωμάτων. Καί περί αυτό
πράγμα ~) άριύλμητικη καί αστρονομία στρφεται,
καί κατ’ ά.λλο μεντοι καί ά.λλο' καί ονκ ά.ν τις εΐ-
δείη ^') τόν αίσϋητόν τούτον κόσμον, μη άριύλμητι-
κην καί γεοΊμετρίαν μεμα&ηκώς, μηδ’ ό'σα μέν τον
διωρισμενον κατηγορεΤται ποσού, όπόσα δε τον συν¬
εχούς. Ύοιοντον μεν ούν, ώς έν έπιτόμω ειπεΊν
καί κεε[.αλαΐ(οδώς, καί τό μεσαίτατον τέλος καί γε¬
ωμετρίας καΧ αριθμητικής' ει δέ βούιλει τάκριβέστε-
007' ίδεΐν καί τελεώτεροί’, καί ου δει την εριλόσοφον
έκκρέμασθαι ψυχτμ', ή των νοητών έστί θεωρία, Ού
γάρ άν τις άΐπ'ο της ερυσικης ά'κροάσεως ευθύς τη
η
162 ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
των βντων πηοΰηελάβειε ϋ'βωρ^/., διά μέοων μι] ^ρο-
χωρήοας των μα&ημάτων ’Έοτι γάπ ταντα οΐ-
ovel κλίμακί'ς τινβς και γάρνραι προς την τών
οντων κατύλ'ηχριν. Τά μίν γάρ φυσικά ’έχΐται τών
υποκειμένων σωμάτων, και ονκ άν τις αυτά έκεΐϋ’εν
ούδ^ έπινοία σνλησειε’ τά δέ γε νοητά αύτό&εν ον-
σιωδώς τών σωμάτων κεχώρισται' κα'ι είσ'ιν αϊ ον-
σίαι τούτων ένέργειαι. Τά δέ γε μα&ηματικά υπερ-
άλλεται μεν τών φυσικών, καταδεέστερα δέ ε'ισι τών
ϋ-εολογικών. Καν τις βού?.οιτο γνώναι άσώματα
μαϋ'ηματα, αύτο μεν καθ’’ αυτό χωριστόν του υπο¬
κειμένου ούκ άν ποτέ ουδέπω στησειεν’ άποσυλιίσας
δέ έκεΐΟ'εν, και στησας έν φαντασία, γνώσεται τά-
λη&ές. Ei ουν το μέγιστον ήμίν ξΰμπαν κεφάλαιον
η γνώσις τών οντων έστ'ι, τοΰτο δ’ ούκ άν τις γνοίη
μη προμελετησας την μα&ηματικην έπιστημην, ταύ-
της δέ τά καιριώτερα άριϋ'μητικη καΧ γεωμετρία
έστ'ι, τί άν εϊη τών έπιστημών τούτων τέλος υψηλό¬
τατου κα'ι Ό'εολογικώτατον, εί μι) της πρώτης έπΐ-
στημης φησειε. ύΣχάμα γοϋν καί βάμα, κατά τούς
πυθαγορείους καΧ άγεωμέτρητος μηδε'ις εισίτω,
κατά τον Πλάτωνα. '0 μέν γάρ Πυθαγόρας προ-
βιβάζων ηρέμα τον γεωμετρητόν τοΊς θ'εωρημασιν
έφ" έκάστω ϊστησι σχηματι, κα'ι πεδοΐ έν τούτοις τον
προχωροϋντα, ϊνα, τε7.ειωθ·ε'ις έν τούς προτεμενίσμα-
σιν, ούτως έντός τών άδυτων χωρηση ®). '0 δέ γε
Πλάτων, έντός άπορρητων θΊ'ρών την πρώτην στη¬
σας φιλοσοφίαν άσώματον ουσαν κα'ι ουσιώδη ένέρ-
γειαν, άπείργει τόν είσιέναι μέλλοντα άνευ γεωμε-
το ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑΣ. IC3
τυικίίς έτηατημης. Πώς γάη αν κατόψδται τά άδυ¬

τα, μη ττω χωρίΰαι δννη&δ'ις του οώματος το ^ν
(farraola άΰώματον; Ι\α'ι τάς Ιδβ'ας οί των φιλο-
Gorfwv άκοίβδ'ΰτδοοί άοιΟ’μονς ώνομάκααι *)· καλ
την χρυχην άριδ'μδν έαυτδν κινονντα ίκτερος τις των
φιλοΰυιρων ώρίΰατο Κα'ι ούκ αγνοώ ώς Ηνιοι
τών ιριλοοοιρηΰάντων και τά μα&ηματα έν χωρι-
ΰτοίΐς τε&είκαοιν εϊδεηΐ’ τοϋτο δε Αριστοτέλης^') άρι¬
στα διελήλεκται. Βουλει ουν ττροσβαλεΐν γεωμετρία^'
την ιρυσικην πρώτον έπιστημην άκρίβωσαί' λέγω δη
την ττρωτουργδν ταύτης άκρόασιν κα'ι όπόσα από
τούτου ϋ'εωρεϊ ό φιλόσοΓρος' έπειτα, έπειδάν γνοίης
τά έψ’ έίέροις άσώματα κα'ι πάντη αχώριστα, μη
εύϋ'ύς εις τά πάντη χωριστά άναβιβάσης έαντόν,
αλλά το φιλομαϋ'ές έπίτεινον έαυτοϋ έν τοϊΐς μαϋ’η-
μασι, κα'ι, έπειδάν άποσυλησης έξ έπίνοίας την
έν τοντοις άσωματότητα κα'ι γνοίης τό έν τώ ηλι-
ακώ σοίματι φώς, τότε άν όπτικώτατος κα'ι προς
τό καθ’’ αυτό άσώματον έντρανίσειας.
Άρκεϊ ταΰτα έπιτραπέζια δντα κα'ι μεταξύ ίλα-
ρότητύς τε κα'ι χάριτος κα'ι μετά γέλωτος κα'ι τέρ-
χρεώς τίνος σχεδιαζόμενα, ά δει υπό δεδεμένη τη
όιρρύΐ κα'ι συννοίας προσώπω έκδίδοσ&αι κα'ι άπο-
καλύπτεσϋ’αι.
104 ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΓΓΙΒΑΡΔΟΝ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΓΓΙΒΑΡΔΟΝ ΙΩΑΝΝΗΝ

ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟ
ΕΡΜΗΝΕΥΣΑ! ΤΑΧΙΟΝ ΤΑ ΜΑΘΗ¬
ΜΑΤΑ
Ή τΓ^ρΙ τάξ έπιΰτι'ίμας, ^^τροϋΊ’μία ΰου ττολλου

αν ά^ία ψ), ei, y.uO'drreQ έπ\ ζνγοϋ οτα&μωμένη
πραγμάτων έναντίων, δ2ω βάρβι κα'ι 67.otg ριπαΧς
προς το κρβΧττον άπβνενβν. ΈπεΙ δε μεΐζον της άλη-
-Θ’είας τδ νπονοονμενόν οοι πεφώραται, κα'ι ονχ,
ώΰπερ αί λάκαιναι κννες, λαγώ καΐ λοπάδος προτε-
'θ'ειμε^νων, έπ'ι τδ ζώον όρμας *), άλλ’, ώΰπερ τά με-
ΙιταΧα κννίδια, δ7.αις βάσεοι κα'ι δ'λαις όΰφρηΰεΰι
περ'ι τ'ην λοπάδα λιχνεύη, ον πάνν οου τδ έν λόγοις
πρό&νμον άγαμαι. Κνκολος γάρ ij γλώττα τά κρείτ~
τω εΙπεΧν, κα'ι ράΰτη πρδς άμιρω τά με'ρη των λό¬
γων μεταπεΰεΤν" a.lV οι καιρο'ι ώΧγ/ονοι τάς άΰνμ-
βάτονς φωνάς πρδς τά πράγματα. Κα'ι τδν μεν
ΰτρατιοίτην ο πόλεμος δείκννΰιν, ι) δε τρικυμία τον
κυβερνήτην κα'ι τδν γεωμε'τρην ό τοϋ κύκλον τε¬
τραγωνισμός, κα'ι τδν αστρονόμον αι διά μακρών
των περιόδων σχημάτων αποκαταστάσεις, κα'ι τδν
φιλόσοιρον ο αποδεικτικός λόγος' οΰδε'ις δέ τεϋ'αν-
μακέ τινα των χλαλαττουργών έπ'ι των ήόνων ύστώ-
τα κα'ι πέλαγους ού καταθαρροϋντα '*), ούδε πα-
ΙΩΑΝΝΗΝ. 165
λαιΰτην ποό των αγώνων τάς /tioag έκηίνοντα και
τάς της πάλης τέχνας έπιδείκννοντα, ovde ηνίοχον
έπϊ τον ϋ'εάτρου καϋημβνον καΐ τοΐς δακτνλοις τούς
^ν ϊππονς ’) ζενγννοντα και μεταζβνγννοντα'
άλλ’ έκεϊ μεν τον ανέμων άντιπνοίαις μαχυμενον και
ταχύ πονμναν κρονόμενον κα'ι εύττετώς το ιΰτίον με-
ταχειριζόμενον πρύς τάς διαφόρους κινήσεις του
πνεύματος’ έντεΰϋ’εν δε τον την προβολι'ιν νπερχύ-
μενον τον παλαίοντος και άκροχειριζόμενον εύφνώς
καϊ τοϊν ποδοΊν τώ πύδε λανιλάνοντα ·) καλ τω δο-
κειν πίπτειν καταπα?^αίοντα' ώσπερ δη καλ ηνίοχον
τον τεχνικώς έστηκύτα προς τή άντνγι καλ των ‘ίπ¬
πων τον μεν άνακρονυμενόν τε καϊ άνασειράζοντα,
τον δέ τή μάστιγι πλήττοντα, καϊ τον μεν κατ’ Ιθ'υ-
τεν'ες άγοντα, τον δε προς τον καμπτήρα παρεγκλί-
νοντά τε καϊ παρεκνεύοντα. Κι δέ τις έπαγγελλό-
μενος 'κυβερνάν, έπειτα, ΙχΟ'νος πη τής θαλάσσης
περιφανέντος, έπϊ το άγκ.ιστρον άπιδών, τη αλιευτι¬
κή μολιβδαίνη κατά τον ύδατος κα&ήσει τον κάλα¬
μον, ούτος ού πάνν μοι δοκεΐ άξίως από τής επι¬
στήμης παρονομάζεσίλαι. Άλλ’ ούδ’ ό προασπίζων ή
παρασπίζων, δέον έρρωμένως κατά των άντιτεταγ-
μένων το δόρυ ώΟ'εΧν, εΐ τά των πεσόντων άφαι-
ροΐτο φέ?.λια, τοΧς στρατιωτικοΧς καταλόγοις έμπρέ-
ιρειε. Κατά τον αυτόν ?ώγον, ονδ’ εϊ τις γεωμε-
τρεΧν ή άστρονομεΧν αίροΧτο, έπειτα βασιλείαις αν-
λαΧς προσχωρεΧν άγαπήσειε, καλ περϊ τούς έκεΧσε
χλησαυρούς ριψόφ&αλμος γένοιτο, ούτος ά.ν ποτέ
γενναίως των έπιστημών άντιλάβοιτο. Άλλ’ ϊσως
166 ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΓΓΙΒΑΡΔΟΝ
ονπω ’έγνωχας όποιον των μαθΊ/μάτων το μί'/ε&ος
και ΐιλί'/.ον το ϋ'ψος, κα'ι 6'τι ον διά ραδίας η προς
έκεΐνα άνοδος, άλλα δει τον έν μεταλψρει τοντοη'
γενηβόμενον, ώΰπερ έν ‘'Λμμωνος *) κατιέναι μέλ?.ον-
τα ι] ές τά Μί&ρον μνατηρια, πο)άΜΪς πρότερον
προταλαιπωρΐίΰαι τοΧς λημμαΰιν, ωΰπερ έκει ταΧς κα-
κώκεΰι ^). δε άρα, ώΰπερ τάς έπ'ι των αιγια-
λών -ψηφίδας άναιρηΰεΰ&αι με%λων, όντως έπ'ι την
γεωμετρίαν άπεριμερίμνως χωρεΧς, κα'ι, ονδεν πράγ¬
μα ε'ι κα'ι άΛλο&έν ποι βαδίζεις· ϋ-ελησαι γάρ δει
μόνον πρδςι την κατάληψιν, κα'ι κατείληπται η άπύ-
δειζις. Τδ δε πν&αγορικον έ'κεϊνο ϊΰως ήγνόηκας
δ'τι ΰχάμα κα'ι βάμα ?) ατι δεΧ διά των τοιον-
των μαδημάτων κλιμακηδον άνιέναι προς τάς
πάντη άνλονς των ονβιών. Ε'ι δέ τις, διά κλίμα-
•κος προς τινα όροιρην των νψηλών άνιέναι βονλό-
μενος, μη άμεταοτρεπτ'ι άναβαίνοι ά2λ’ άντανε-
λίττει τον πόδα ·κα'ι άναλνει ^ της άνοδον τά μέ¬
τρα, ώΰπερ τινά Πηνελόπης ίΰτον άννφαίνων
άρ’ οντος άναβηΰεται έφ’ ο προν&ετο; πολλοί' γε
κα'ι δεΧ. Αλλά τοντο μεν ιΰως ’έλαττον ώς προς τδ
ΰδν πράγμα' ε'ι δέ τις γνώναι τάς άΰωμάτονς ον-
ΰίας ϋ'ελήΰ^ιε, μη προΰχωροίη ταΧίς έγγνς άΰωμά-
των φνΰεΰιν, άΑλά ταΧς των ΰωιιάτων άντιλήψεΰι
ΰνμπαχννοι οιον την 'ψνχΐ'κην ένέργειαν, άρ* άν
οντος γνοίη ποτέ φνΰΐν άΰώματον;
Άλν, ώ μακάριε ΰν, οντω πως τά μαίληματα
ο'ίει κατορωρνχΟαι ώΰτε μή ΰπενδειν δι άερος ταν-
τα έλεΧν, άλλά διά νπονόμων, ώΰπερ οι ιγώρες ποι-
ΙΩΑΝΝΗΝ. 167
eiv iuo&aei xu\ oi cfQecoQvxsXv έπαγ/ελλυμενοι;

Άίλά μι) τοντο οϊον. Αστρονομία γάρ χα'ι γεωμε¬
τρία καϊ μουσική, και 7το72.ω πρότερον άρι&μητικη,
κα'ι δ'σαι άπο τούτων έρρνησαν τεχναι, συγκριϋ'ύντα
προς α).ληλα κα'ι φνσις γεγονότα μία τε και διάφο¬
ρος, ί'περ νώτον τοΰ ουρανού κά&ηται. Ειτα ού δε-
διας μι) έκεΧσε βαδίζων τω με'σεο καταναλω&ΐις πυρ'ι,
κα'ι ταΰτα ούδε'πω τταντάρβην κτησάμενος *); πώς
δε γεωμετρίας έρας, περ'ι γην Ιλνσπώμενος, κα'ι χρη-
ματίσαι σπευδων, κα'ι τιμήν την έ'ξ άν&ρώπων ζη¬
τών; μι'ι πού σε το ονομα της έπίστημης παρακρού-
εται 'ψευδυμενον προς την σην υπόνοιαν, κα'ι άπο-
δάσασ&αί τι της γης αιρη κα'ι άπομετρησαι σαυτω,
'ΐν έντεΰ&εν γεοιμετρης όνομασ&είης; 'AW ούκ έν-
τεΰ&εν, ώ βέλτιστε, τη γεωμετρία τί, ονομα' η έν-
τεϋϋ'εν μεν ίσως, ού περ'ι τούτο δέ. Παλαίτερον
γάρ άπδ του συμβαίνοντος έν Αίγύπτω ώνόμασταί'
έκεΧσε γάρ κατά, καιρόν τού Νεί7.ου έπαναβαίνοντος
κα'ι την χοίραν έπάρδοντος, είτ αυϋΊς άπιόντος^') τε
κα'ι έ7ά^είποντος, ϊνα μη των κτήσεων σύγχυσις γέ-
νηται, καταγραφα'ι τούς ορούς άφώριζον, άφ’ ών
τά σχήματα έφ’ οίς ή Αιγυπτίων πραγματεία’ έν-
τεύ&εν δέ ή γεωμετρία '*), άπό των σωμάτων την
άρχήν 7Μμβάνονσα, είς νούν 'κατέλη'ξεν, ούχ ούτως
έχουσα τή ιρύσει. Ού γάρ ή αίσ&ησις νούν οΊδε
γεννάν, αΧ7ύ έκ των τε7,είων τά ατελέστερα πρόει-
σιν. Α7.7ύ, έπειδή ούκ επ’ εύ&εΧαν ήμΧν ή 'κατάλη-
φις τού δντος, άπό των αΙσΟ'ητών άνεγειρόμεΰα
πρός τά νοητά, ούκ ύζιόχρεως νούς πρός γεωμετρί-
168 ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΟΓΓ1ΒΑΡΑΟΝ
UV καταβαίνων τοΧς νλικοΧς, y.ai το μίν ϋαΧον άΐ’ά-

κτοοον άφβΧς, ττοόξ νΧΚο δε χοίοών των ονομαζόμε¬
νων τίμιων, οντων δε άτιμων καΙ αποβλήτων. ΤΊώς
δε και ν'ηηεν&Ίΐς οττερ ή γεοίμετρία κατεπαγ-
γέΏ.εται, καλ χορεΰαείζ νφ’ ήδονΐις, και τον έν rjj
ψνχΧί ααείζ παιάνα, άποοτερουμενος ’ίΰοις της κάτω
τιμής, i(p’ 'ην μάλλον η απλανής εδραμες; Πλάτων
δε άποδεικνυς χορενων πολλάκις κατελαμβάνετο. Κα'ι
ίνα τί αοι γελοΧον είπω δινγημα' ρήτορά τις, τον
τα ^ε'ρ'ξον κα'ι ζίαρείον έν ταΧς δημηγορίαις η&η
νποκρινόμενον, ευωνόν τι ενρηκώς ώνονμενον ’έδεβμα,
«πώς» εφη, «ω βέλτιστε, Μέρζης κα'ι ΠαρεΧος γε-
« νησίι, τοιαντα σιτονμενος;» Τον αύτονονν σοι κάγώ
λόγον έρώ, ο'τι, πώς άν χρηματιζόμενος τό υπερ¬
φυές ϋ'ηράΰης χρήμα, την γεωμετρίαν, φημί; τί δε
μι) περ'ι την χρηματικήν πραγματείειν αίρη; έβτι
γάρ κα'ι χρημάτων συλλογιστική έπιστημη, κα'ι λόγοι
κερδαλεώτατοι, ώσπερ δι) κα'ι ^παρ’ "Κλλησιν ο Κερ¬
δώος χλεός 0· Το γάρ ούτως εΙπεΧν η οϊτως κα'ι
καπηλεϋσαι τον άνθΌσμίαν, κα'ι νο&ευσαι τάς στάΟ-
μας κα'ι τά ζυγά διαφ&εΧραι, κα'ι καταχαλκευσαι
τον άργυρον, κα'ι τάς άκάν&ας τών υφασμάτων συ-
στεΧλαι λειώσαντα τοΧς κνλίσμασι'^), κα'ι τον δάυκχυλον
ώδ'ι παρενεγκεΧν σταΟ’μοίμενον *), κα'ι τά.λλα, αφορία)
του κερδαίνειν είσί. Τί δέ σοι κα'ι τη γεωμετρία :
άνδρ'ι οϋτε της ΧαΛδαίων άφωρμηκότι, ούτε πατρί¬
δα αυχούντα την Πϊγυπτον, παρ’ οϊς γενεΟ'λιαλο-
γίαι κα'ι αποδείξεις άλυτοι. Χπάρταν έλαχες,
ταύτην κόσμει ‘Ρώμην ώκηκας, μάλλον δέ ταυ-
ΙίΙΛΝΝΙΙΝ. ICi)
ΐζίΟορες, άφ' ι)ς ούδεις ι]οτρολύγΐ]θεν -]] γεωμε-

τρηοε ττώποτε^ ύΧΙα πάντεξ Βροντοι χαι Κάτωηεξ
y.ai Kίκερω^'εg, ^ίει'κονί.οί τε κυλ Κάαιοι, άντρες
υί'δεν άλλο ι] ϋεράποντες "^ίρηος. Μι] καταίΰχννε
τήν πατρίδαy μηδε το μητρφοτ τταραχάραττε ’έδα-
(fog. ’^-ίερε'ις τοιγαροΰν τας γεωμετρικάς δελτονς καΧ
την άλλην άπαοαν μονΟικην, &νρεφ το ΰώμά μου
ψρά'ξον, καΧ πελταΜία κονερα έλόμενοζ, πρώτα μεν
την ενύπλίον κινη&ητι όρχηΟιν, επειτα λόχοις ΰυν-
αρμοΰΟε'ίς προς ^αβίνονς μάχου και Αλβανούς’
τάς γάρ Λατίνων πόλεις άπύγνωϋΊ’ άλ7Χ ονδ'ε την
Καρχηδονίων αίρηΰεις' η δε Χΐ'ικελία ηδη καΧ άγε'-
ατηκε. Μη πάντα τώ ‘Λλικαρναΰεΐ πείρου, μηδέ τω
Πολνβίο)' ’Ρωμαΐοι γάρ οντες *) εξηρηκαΰί τε την
πατρίδα τώ λόγω καΧ πόλεις άλ7.οτρίας κατεχαρί-
οαντο.
170 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΑΑΙ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΤΟΝ ΔΟΥΚΑΝ*.
α'.
Πίοτβνέ μοι, νττερτψε δέΰπυτα και νπ'εη πάν
ονομα και αξίωμα' μάγοι, ϊνα ούτως ε’ίπω, 'κα'ι οί
τρόποι τνγχάνουοι κα'ι οί λόγοι ύον, κα'ι άυρι'/τοις
δννάμεοι την έμην ιμυχην κατα&ελγονοι. Κα'ι το ντο
ζώ, δ βλέπω oe' κα'ι τούτο αναπνέω, ο της αης
άκονω φωνής' καλ τούτο χαίρω, ο τοΐς σοΐς έντνγχά-
νω γράμμαΰι. ΙΙερ'ι ον δη ηρώτησας, σνντόμως απο¬
κρίνομαι ΰοι' ονδε'ις ημάς έμιο&ώοατο'» δέδοικα δε
ϊνα μη κα'ι τοντο άκονΰω' «εταίρε, πώς εΙοηλ&ες
ώδε, μι) ’έχων ’ένδνμα γάμον 0/’’ Ον γάρ οΊδα ει
αποδέχεται την παρονσίαν μον ό ^ειότατος ημών
βαβιλενς' το γάρ πρόαωπον αντον εις ΐιμάς ονχ ώς
χϋ’ες κα'ι τρίτην ημέραν Ίίλην ουδέποτε παντε¬
λώς άποατηοομαι, καν έ'ξελάαη βιαίως, καν μετά
πληγών, καν μεΒ^ ύβρεων' μι) οντω μανείην ποτέ,
κι γάρ κα'ι προς έμε άπόοτροιρος, αλλά χρηστός
κα'ι φιλάνθρωπος. Α’νριον ονν κα'ι έλει'σομαι, κα'ι
άκορέστως καταπολανσω οον της έμνς φνχης κα'ι
πνοής κα'ι ζωής.
ΤΟΝ ΔΟΥΚΑΝ. 171
β'·
ΤΩι ΑΎΤΩι.
Ονχ ’έΰτι τις ο'μοιύς ΰυι, δέΰττοτα χοηΰτυτατε,

ϊνα καϊ τοντο -β-αόρουντως είποιμι, οντε τί/ν καλλο-
ΐ'ί)ΐ', οντε την ψρύνηοιν. Αεγω δε τοΰτο, άποβλέ-
πων εις τον ακοττδν των ττρδς έμε οον γραμμάτων.
‘Ομοΰ τε γάρ και ημίν εις παραμνβίαν ΐοταοαι κα'ι
τφ μεγάλο) βαοιλεΐ κα'ι άδελφοο αον την προύηκου-
ααν ΰώζεις νπυληχριν, κα'ι συνάγεις την έμην γνώ¬
μην ε'ις την άκραν έκείνου πίστιν τε κα'ι διώβεΰιν’
6'περ κα'ι τη έμη χ^υχη μαρτυρήσεις αυτός. Κα'ι &άρ-
ρει περ'ι τούτου’ ί'τοιμος γάρ κα'ι την έμην ϋύειν
νττ'ερ τούτου χ^ινχην. Αλλ\ οπερ είπον, δέσποτά μου,
α'ιδονμαί’ δμνυμι την ΐεράν σου χρνχην. Μη ποτέ
(φορτικόν με λογίζεται, η ονκ άρέσκεται τοίς λόγοις
μου κα'ι τη παρουσία, κα'ι διά ταντα ούτε ι)δέως
προσομύΑ, οντε μου ανέχεται λέγοντος. Ενάγει δέ
με εις τον τοιοντον σκοπόν ή προτέρα τούτον προς
με διά&εσις άπλονστά.τη κα'ι φιλανϋ'ρο)ποτάτη τυγ-
χάνονσα, κα'ι μηκέτι νυν το σύνη&ες 'ιδίωμα σώζον-
σα. Ού τοίννν μισών ού προσέρχομαι, άλΧ αίδού-
μενος η ιγοβούμενος. Άλλως τε κα'ι αύτοτε7>.ης έστι,
κα'ι ού δεΧταί τίνος οντε σοφού ούτε έμπειρικον.
Έγώ δέ ουδέτερον μέν ε'ιμ'ι, πιστός δέ τά προς τούς
δέσποτας κα'ι άλη&ης, κα'ι ού δννάμενος μη μεγαλν-
ναι πράξεις αύ&έντου’ κα'ι ο μακρός χρόνος ταντα
μοι έμαρτύρησε’ πλέον δέ τι τω βασιλεΧ τούτο) προσ-
τέδεικα κα'ι προσ&ησω άχρι παντός. Ει δ’ ούτος
ον TrjV ϊαΐ]Ρ άντιδίδωαί μοι διάΟεΰΐν, ταίς άμαρτί-
cciQ μου τοντο λογίζομαι, ^ί) δέ μοι οϋτω αώζοις τι)ν
προς τον αδελφόν εύνοιαν, y.al οντω y.al την ττρος
εμε ενμένειαν καϊ διά&εΰιν άπαράμιλλον και τρύττοις
και ),όγοις κα'ι πράγμαοιν.
4 ·
ΤΩι ΑΥΤΩι.
Όλόφωτόν ΰου την ΰεληνην άπελαβον, νιρη?.ό-

τατε ΚαΧΰαρ κα'ι δέοττοτα. ‘Ολολαμπης γάρ αυτήν
έφώτιΰεν ήλιος’ οΟεν κα'ι περιαστραιγ&ε'ις έμακάρι-
αά ΰου τδ φως. Ε'ι δε, ετι ηερίγειος ών, οντω μοι
τάς ακτίνας ττροχεεις, υπέργειος γεγονώς, ποιαν ονκ
άποΰτίλιρεις μοι α'ίγλην; ποιαν ονκ άπανγάΰεις μαρ¬
μαρυγήν Είτα δη έρωτας πώς ’έχοιμι; αντο τού¬
το μόνον καλώς δ'τι με έρωτας, τά δ’ αλλα πάνυ
καλώς Ονδε'ις γάρ ημών ούτε πννϋ'άνεται, ούτε
κήδεται. Κα'ι, νή την ίεράν ΰου κα'ι νπερΰέβαΰτον κε-
ψαλήν, ουδέ ετέρου τίνος δέομαι ή του έρωτάΰ&αι.
Αλλά κα'ι τοντύ με ύ βάΰκανος δαίμων άψείλετο’
κα'ι, ε'ι μή ή ΰή χρνΰή πλάΰτιγξ τον τον βίου μον
ζυγόν ϊΰαζε, παραβραχυ παρονκηΰε τώ ((δη ή χίμυχή
μου ^)· ούτως άΟ'νμώ, ούτιος άδημονώ. Αλλ’ ή ΰή
γλώΰΰα, ή ΰή μοϋΰα, ή ΰή ΰειρήν τάί ΰά ιλείγη-
τρα, ai ΰα'ι ίυγγες ®), ή ΰή πΐιλανύτης κα'ι ευγλιοττία
πεί&ει με πολλάκις κα'ι εΰΟυμεΊν κα'ι γιίννυΰ&αΓ
κα'ι χαίρω έπ'ι τοΐς ΰο7ς λόγοις, έπ'ι τα7ς ΰαϊς πα-
ρακλήΰεΰΐν, έπ'ι ταλς ΰαέίς προς έμ'ε διαΟέΰεΰιν. Αλλ'
ifi6 /<ei' λνπεΧοΟ'αι οι’δεν άττεΐ'/.ός' ΰν dk μΐι λνπη-

ποτέ, μηδε βέλος άψαιτο βαΟ'/Μνίας, μηδΙ κατι-
ΰχνΰαι θοι> ό έχΟρύς V). Κι δέ τις ΰον διακνμαί-
νει άνεμος την ψνχήν, μη χλανμάαης' ταίς γάο έναν-
τΐαις μεταβολαΐς ο βίος ταοάττεται, και δει π·ρότε~
ρον τιναχχληνα.ι την ϋ'άλαοΰαν, εΐϋ'’ ουτοίς οτηναι
εις ανραν την καταιγίδα,
'0 Ψε7·.λός ταΰτα.
δ'.
' ΤΩι ΑΎΤΩι.
Αλλά μετά τάς π7,άβτιγγας, φιλοτιμότατε βα~

οιλεΰ κα'ι μέγιατε ΚαΧβαρ κα'ι δεΰποτικη της έμης
-ψνχης κειγαλη, εΰτι κα'ι η τρυτάνη κα'ι ό ταντης κα¬
νών. Τί ουν, ϊνα 7Γ?,ηρώΰης ημίν τον ζυγόν, έκκε-
νώααις των ϋρεμμάτων τούς μαΰ&ονς; μη ανγε' μη-
δε irp’ ημίν άποχμύζης τδ ΐτοίμνιον μηδε, ΐνα 'ιοά-
οης τάς ΐτλά.ΰτιγγας, άνίϋονς αύτω ποιηΰης τάς χά-
ριτας, τά πλείω νεμων ημίν κα'ι νττερ τούς άλλους
τιϋ'ε'ις, ο πάΐ'των έπεκεινα κα'ι λόγων κα'ι έγκωμίων
κα'ι τέχνης ρητορικής κα'ι δυνάμεως. Κγώ δέ νυν
’έγνων είναι ΰοιρυς, δ'τι σου τοίς έμοίς λόγοις χληρώ
την ipv/Jiv' οΌεν άΟ'ρύον σοβαρός γέγονα,καλ ’έσπα-
κα τι'ιν όιρρΰν, κα'ι έττ' ά.κρον βαδίζω δακτύλων ^)·
καν μέ τις ’έρηταί' ·< τί ποτέ ταΰτα; καϊ τις ό με-
• τασχηματισμυς κα'ι ή καινή έπαρσις;» εύϋ’ύς έπι-
φέρω, ό'τι με ό μέγας Καίσαρ έπηνεσεν, δ'τι μου
τοΐς ?.υ)Όΐς ουτος ίάλωκβΐ', δ'τι, των αΏ,ων ντη'ρτε-
ρος ών, της ^μης ήττάται δννάμεως. Αλλά μη ποτέ
κομ^ρεία ταϋτα και Ίρευδης οϊηοις, έγώ δε είμ'ι, δ'περ
είμ'ι, άμαϋ’ης ά.νΟ'ρωπος και μόλις εαυτόν έπιγνούς.
Κι δε ϋ'αυμάζεις με ον, ερώ οοι λόγον χληρα-
τικυν, ον ονκ ο2δα ει καϊ αύτυς κατενόηοας ’}.
Την γλαύκα το δρνεον, το άμορφοίτατον ζώον
κα'ι άκαΧλέοτα.τον, χλανμάζει ό αετός κ.α'ι περιιπτα-
ται ταύτην καΧ ττεριε'πει και τε&ηπεν, ώσπερ τινά
φνοιν αξίαν ϋ'ανματος. Άλλ’ ό μεν αετός όντως'
η δε ονδεν ηττον γλαυξ έστι δυσειδής. Μη ποτέ
ουν συ μεν αετός την Ισχνν κα'ι την δύναμιν, έγώ
δε ζώον άκαΧλές τε κα'ι άτεχνον;
ΚΙτα δη άφε'ις τους παλαιούς χλαυμάζειν σο¬
φούς, έμέ κα'ι τά έμά περιε'πεις συγγράμματα. Τί
δέ καλόν έν τοντοις; τί δε ώραΧον; τί δε άνϋ'ηρόν;
Άλλ’ έρώ σοι κα'ι λόγον ε'τερον πρός ημάς ο'ικειό-
τατον.
Ή μέλισσα τά.ς άρχάς άν&ολογούσα τον μέ?.ι-
τος, παρίπταται μεν τό ρόδον, παρίηοι δε το ίον
κα'ι τό κρίνον κα'ι τόν νάκινιλον κα'ι τον νάρκισσον,
κα'ι τώ χΡύμω προσίσταται. Φυτόν ό χλόμος δριμύ-
τατόν τε κα'ι άνοσμότατον ’ άλλ’ ή μέλισσα έντεϋ&εν
τάς πηγάς έχει του μέλιτος'^'). 'ίσως γονν κα'ι σύ των
μεν παρά τοΐς άλ}^οις ρόδων καταφρονείς, από δε
των έμών άνόσμων λόγων κα'ι αηδών την σην κατα-
μελιτοΐς γλώσσαν κα'ι τό μελισταγές αποστάξεις νάμα.
Άλλ’ ό'ρα τά παραδείγματα. Ούτε ό αετός την
γλαύκα περιφρονεΧται, ούτε τόν ϋνμον ή μέλισσα γε-
ωογεΐ' άΙΧά χατ’ έξουσίαν ό μεν όρε], η δε δρ^ττε-

ται. "Επον ΥΜΐ βύ τοντοις, και των έμών άπόλανε
Ιύγων οπότε βοι βονλητυν.
^Αρ' ονν κα'ι ταντην έγκωμιάΰεις μου τι)ν έπι-
ατολΐ]ν, >; οντε η 7^εξις λαμπρά, ούτε ο νους υψη¬
λός, ούτε η οννΟ'ηκη ενάρμοΰτος;
Βοΰλει ονν βραχύ τί οοι προΰπαΧ^αΐ' ά7Χ εϊη
πόρρω το Οχημα καϊ ό μοναδικός βίος. Κάγώ τι
τοιοντον έν νεότητι πεπονίλα, κα'ι διαατρόψων έάλω-
■/.α υφ&αλμών και χροιάς ού πάνυ λευκής, κα'ι υπέρ
τάς ενώπιδας κα'ι ροδοπηχεις την ούτως Ηχουοαν
ϊατερ'ξα. ^Αρα εγνώριοάς μοι τό πά&ος; είδες έν
κατόπτρω τό ΰόν πρόΰωπον; Εκ γης γάρ κα'ι αυ¬
τός πεπλαΰτονργηααι ώαπερ έγώ.
Της δουλικής ταντα κα'ι γλώσοης αοι κα'ι χειρός.
C .
ΤΩι ΑΥΤΩι.
Κα'ι μή καλός ε'ιμι καϊ ΰοψός, άαύγκριτε ΚαΊ-

οαρ καϊ την φνοιν καϊ την ψυχήν; είτα δη καϊ
έμαυτόν αγνοώ, ούτε κατόπτριο χρώμενος, ούτε δη
ένϋ'υμονμενος όπόαας βίβέ,ονς έτυχον άνελίξας. Άλλ’
ό'τε μεν τοίις των Οοφών ΰυγγράμμαβιν ομιλώ, την
έμην οοφίαν πρός την έκείνων ΰυγκρίνων, αίΰχύνο-
μαι, ΰμννμι την ιεράν σου ψυχήν, καϊ ως παντάπα-
ΰΐν αμαθής έγκαλνπτομαί' ό'ταν δέ ταΐς οαΐς περϊ
έμοϋ μαρτυρίαις έντνχω, μικρού καϊ ιβόθεος είναι
176 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΛ
(ραντάζομαι. Kui αν μ'αν τάς Ιμσ.ς έπίπτολάς βι¬

βλία ττοιεΐς 0 ’ δε τά αά γράμματα τοΊς εμοΐς
ίγ/αράττω ητερνοις, y.uX a.rayirojiyy.oj πν/.νύτερον
y.aX έμαντυν άγαμαι κα'ι ττεπειαμαι είναι oorfog, y.aX
Επαινώ ΰε της μαρτυρίας.
ΊΊρυτερον δε ονχ όντως εΊ/ον. ΆΊ.λ’ αι μεν
Tridrjxoi, έπειδαν τεκωύι κα'ι τά νεογνά ίδιοοιν, άγα).-
ματα αίτά ηγηνται κα'ι τοΰ κάλλους β^ανμάζονοιν,
άπατώμεναι τω φιλότεκνη) της ιρνΰεως · έγο) δε
τά έμά γεννήματα, τούς λόγους φημ'ι ^)5 ουδέποτε
ήγάΰ&ην^ ουδέ έεμίληοα. JSvv δε διά την Οην μαρ¬
τυρίαν καΐ τέΟηπα κα'ι φίλο] κα'ι ανναγκαλίζομαι.
"Ινα δέ ΰοι κα'ι ά.πυ των ιλεάτρών φ&έγξωμαί'
φαο'ι κα'ι τους ηνιόχους άγνοείν τά πολλά, ών κα-
τορ&οϋσιν η άμαρτάνουΰιν’ οΐ δε ακριβείς της ήνιο-
χηΰεως χλεωρο'ι ίαααιν ακριβώς ε'ι δήμο χάρης ο Ίπ¬
πος, εί ε'τερυγνα&ος, εΐ μη τον δεξιόν ο ηνίοχος τω
καμπτηρι προΰήγαγεν η τω ζυγω τούς Ίππους Ουν-
ηρμοοεν. ’'ΐσως ουν κάγώ τά πολλά των έμών α¬
γνοώ’ ΰύ δε ά,νω καίΧημενος ανακρίνεις κα'ι διευθύ¬
νεις άπαντα, την έννοιαν, την λέ'ξιν, το Οχημα, τύμ·
μέθοδον, την αρμονίαν, τον ρυθμόν, την άνάπαυοιν.
Φαο'ι δε κα'ι την Πυθίαν χρηομωδείν μεν τούς
άνω χρηομούς, μη έπίοταοθαι δε τών χρηομών τύμ·
διάνοιαν άλλ’ οι "ί^ίλληνες, έκδεχόμενοι τά μαντευ-
ματα, έ'ξηγοΰντο κα'ι ουνεβίβαζον. Τοιοντος δέ κα'ι
Ου τυγχάνεις ό έμυς έρμηνεύς κα'ι θείος τω οντι
Θεμιοτοκλης Κάγώ μέν τούς έμούς χύ7]θμού·ς
άγΐ’οώ, ΰύ δέ έξακριβείς τούτους, και ύγηλολογείς,
ΤΟΝ Δ0ΥΚ4Ν. 177
xtti χΙ'Κνμαζΐΐς χα\ τον κάλλους και της δεινότητος'
ώ(ΐτ£ δίδοικα μη τταχλω τδ τον NuQxiooov.
'0 Τάαρκιοοος μειράκιου ην κάλλει διαλάμττον
κβρφ, (εττλοικεοτατον δε και δεινότιιτος ττά.ΰης έκτός.
Καί ποτέ προς πηγην νδάτων έλϋ-ον, τδ έαντον
ένοπτρίζεται πρόΰωπον. Ήγνοηκδς δε δ'τι τον ίδιον
σώματος έστ'ιν μ σκιά, ’^ρωτα λαμβάνει τον όρωμε-
νον, καϊ ώηΟ-η δ'τι μειράκιου έστιν αληθές κρυπτό¬
μενου νπδ της πηγης. Ον τοίυυν εκεΧθεν άφίστατο,
άλλ όρων έτεθυηκει. Καϊ η γη τούτον οίκτείρασα,
άνθος έκ τοιν οικειιον λα^γόνον αιριγκεν ομώνυμον.
Μη τοίννν καΧ αυτός βλέπων την έμην σοφίαν ώς
έν κατόπτρο) τοΧς γραμμασιν, ι-ριοτα σφοδρόν έμαν-
τον λάβοιμι κα'ι τη έμη έναποφυξω σκιά.
Ά7.λά θάρρει. Ό Ί'ξίων ηρα της "Ηρας, κα'ι,
πλαττων έν τη 'ψνχη το έκεινης εϊδωλον, έδόκει τον-
το άσπαςεσθαι· 'ιδών δέ ποτέ ταντην, έμε'μφετο έαυ-
τόν ώς ύμορφώτατον άναπλάττοντος εϊδωλον. Κά-
γω τοιννν, όταν εις το σόν μεγα?^οψνές αποβλέπω
καϊ περιδέξίον, την έμην καταΛιμπάνων σκιάν, την
σην άγαμαι ωραιότητα· ώσπερ δη πάλαι θανμάζων
σου τούς τυρούς 0, νΰν νπερηγάσθην τό βοντυρον.
ΤοΧς δέ γε άνακτόροις οϋ μοι σπονδή παράβαλ¬
λε ιν πυκνώς· διά σέ δέ κατά τι)ν τετράδα άφί-
ξομαι.
Της δονλι-κης καϊ ταΰτα χειρός.
12
17S Iipor ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ
ς'·
ΤΩι ΑΎΤΩι.
\
Οΐά αον, ΚαΧοαη, τά έν&νμήματα! οΙα δε τά

βονλενματα της Ίρνχης! δνο μοί ταΐς ττψ/αΧς {ξ/:τει-
νας άγωγάς, ϊνα μου δ'/.ον έ/.εροηηαης το νδωο, ϊνα
μου ττύααν έκδαπανηΰης την βηνοιν. Εΐτα δτ) άγνο-
ΐΧς υ'τι άκεΊ^ωτον εχω τό βενμα, και, ο'ΰον ΰν έκ&η^
λάζοι τις, τοΰουτον τονς πόρους άναβτομοΧ και τάς
φλέβας ευρύνει προς την έκ βά.θΌυς ά.πορΰοην; ΟΊδα
οτι δεινός εΐ και προς πάααν αρετήν περιδεζιος, καϊ
βούλει τον έγκεκρυμμένον μοι μαργαρίτην λαβεΧν,
ϊν έγκο/Μψης τούτον επ'ι του οου διαδήματος.
δε μοι ουδέ έ'να, άλλα πολλούς ηδη κεκλοφάς' τον
δε γε μείζονα τούτων, καϊ λευκύτατον μεν τω χρώ-
ματι, περιφερεβτατον δε τω αχηματι, ού δυνηαη πε-
ριλαβεΧν. "Εχω γάρ τούτον έν τοΧς ψυχικοΧς κόλ-
ποις, ου μη φ&άνουΰιν ai χεΧρες τοϋ κλεπτοντος.
Τί με περικυκλοΧς πάντοϋ'εν, και περιορύττεις κύ-
κλωΰε; άσυλός ειμι τον της γνώσεως -ίληοαυρόν.
"Οΰον άπαρύττη τοϋ (ρρεατος, τοαοϋτον πλ.ουΰιώτε-
ρον το νάμα ποιεΧς. 'Υπερφυής δε' ΰου καϊ η της
κλοπής τύχνη.
Ο ήλιος φυσική δυνάμει καϊ περιουσία ϋ'ερμό-
τατος ελκτικός ε’στι της έν τω βά&ει νγρότητος. Αιά
ταϋτα ’ε'αρος καϊ ϋ'ε'ρους πλησιάζων ημΧν άνέλκει την
έν τοΧς δένδροις Ικμάδα καϊ ’έγκαρπα τά δένδρα
ποιεί’ ού μην έπιτάσσει καϊ τη σελήνή την ταιαντην
ένέργειαν. Σύ δέ μοι d έμος ήλιος καϊ την σην πε-
ρΐίΰτηΰας ΰίλιμ'ην ^), κα\ έπιτρί'πίΐς ϊνα τι καϊ αύ~

τι) «το της έμης ΐτηγης άπαρνηται Τΐ μοι τον
τνουν και τ'υ βοντνρον ; δεΧζάαματα ταϋτα και
ιξϋϊ κα'ι πάγαι άα'ιν^ ϊνα με o7ôv ϋΊ]ράΰ\ις κα'ι τοΐς
αοϊς ττερισφίγξης δικτνοις, ι) ώβπερ ιχϋνν νττε'ξαγα-
/ών της Ό'α?^άΰΰης, ϊ] ώσπερ τττηνυν έκ του άε'ρος
κατενεγκών. Έπϊ τούς άρκτους και τούς παρδάλεις
τη ϋ'ηρατικϊ} τέχνη σου χρώ' έμέ δε ουκ αν λάβοις
ποτέ, ούδέ διασπαράξεις ^),^ούτε κυσϊν, ούτε δυρα-
σιν. "Ινα δέ σοι τάλη&ές έρω’ ο'ϊ.ος έγώ σοι τε&η-
ραμαι, καί με έχεις έν ταΐς χερσ'ιν, έμχρυχον καϊ
ήδύ ϋ’ήραμα, καϊ λεαίνεις έν τοΐς όδοϋσι μάλλον
δέ δ'λον έν τη χρυχη σου συΐ’είληφας. Τί χάρ ά3ΐ]ρα-
τόν σοι των έμών πέφυκεν; η. χρυχχ'ι; μχ) τούτο έί-
ποι τις’ αλλά διαρραγείη χρευδύμενος ®)· χ) γλώσσα;
ιδού σοι ταύτην έκτείνω έν λόγοις, έν έπιστο7^α'ΐς,
έν συγγράμμασιν’ ει δέ βούλει, καϊ τέμνε καϊ σπά-
ραττε' ai χεϊρες; άλ?Μ διακονήσουσί σοι καϊ αύται
%
τ« πο?άά καϊ μεγά).α έγκώμια’ οι πόδες; άλλ' itpo-

μαί σοι δπη σοι βονλητον, έν γΐ]λόεροις, έν γηπέδοις,
έν νψεσιν ορών, έν βά&εσι γης. Οντως έχεις με
ο'λον λαβών. Άλλ’ δ'ρα μη πλεονεξίαν ό δικαιότα¬
τος έγ'κλη&ης. ύΣχ'ιμερον γάρ η Καισάρισσά με τε-
ϋ'ηρακεν ώσπερ δέ).εατι τνρώ καϊ άρτιπαγεΐ γάλακτι.
Καϊ γάρ ■Ο'ηρώμαι τούτΤιις ώς άληΟ'ώς καϊ λίχνος
έιμϊ περϊ τδ βρώμα, καϊ, ηνίκα ϊδω το γνώριμμα, εν-
χλύς περιχαίνω καϊ το άγκιστρον περιπείρει με καϊ
άναρτα με έκ τού λαιμού. Μι) τοίνυν μου διασπα-
9άξης τον λόγον, η μάλλον μχ] σφετερίσης ο'λην την
12*
ISO ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ
αγραν άλλά διέλεβ&β μοι την ■Ο'ηραν durfdreooi.

Και ΰυ μεν καϊ της έννοιας άπογενΰη καϊ της λέ-
ξεως' τη δέ γε έμη δεΰπυτιδι μεταδίδον των της έττί-
ατολης νοημάτων, ΐνα μοι καϊ αντη μετύαχη της των
λόγων γλνκντητος’ καϊ της ήδονης έ'νεκα πολλάκις
με Ό’ηραν βονλοιτο. Χαίρω γάρ ίληρώμενος παρ’
υμών υμείς γάρ λόγους κενούς καϊ πτερόεντας *)
έν ταίς χερπϊν ίίχετε, έγώ δε βούτυρα καϊ τυρούς.
ΤΩι ΑΎΤΩι.
'Έγραψας, εΐ καϊ μη τη χειοϊ, άλλα τη Ίμυχη.

'0 γάρ χαρακτηρ γνώριμος καϊ ακριβώς είκαομέ-
νος εις το πρωτότυπον,
ΕΙτα έν τώ μύ] έμπιπλάοϋ'αί αε των έμών ?.ό- |
γων, μηδε κορε'ννυΰ&αι της τούτων, ως γράψεις, \
γ7,νκύτητος, αύτοϊ καϋ'ΐοΰμεν άν&ολογοΰντες άεϊ, ,
ώοπερ ai μέλιαβαι, καϊ την του με'λιτος έργαΰίαν
έ'ξεργαζόμενοί' άλ7ύ εΐ καϊ ή ϋ’ά7,ααοα ούκ εβτιν έμ-
πιπ7.αμένη, κατά τόν εΙρηκύτα οοφυν πάντων
των ποταμών είς αυτήν άπερρευγομενων τά ρεύμα¬
τα, α7,7ύ άπδ τών ορών άεϊ προχείται τά νάματα,
καϊ τό της νγράς άκύρεΰτον, ούχ ίατψ τών ποτα¬
μών την φοράν.
Οι μέν ούν Α&ηναϊοι πά7,αι ΰπό του Ααρείου *) '
κατά την ήπειρον πυλεμούμενοι, καϊ άνϋ'ίστβα&αι
προς τάς χιλιάδας έκείνου καϊ μυριάδας μη έξκτχύ-
ovTeg, άττ^νβνααΐ' eig την &dXa6aav, xat ναυβϊ χρ?]-

αάμ^νοι την αωτηρίαν διαπόντιον ενραντο' έγώ δέ
πον φύγω; ττοϊ τράπωμαι; ττάΐ'τοΟ'εν ττάγαΙ) πάντο-
&sv ϋ'ηρατρα. Έχκλίνω ττρός γην άλλ’ εύθ’νς με
ϋ'ηραται τά βούτυρα *) * άποτέμνει μου την όδόν
τά οά ποίμνια καϊ βονκόλια. Εκδράμω πρόg Ο'ά-
λασααν «λλ« βαβαϊ τηg των ιχ&νων φoράg! αυ¬
τός μοι τούτων ό κράτιΰτος άπαντα τύραννος κα'ι
δυοϊ κύκλοις περιλαμβάνει με ώοπερ τιβϊ κέραΰι τού
ίδιου βτρατεύματος Οιο&α ούν ό ποιηοω; πτη-
αομαι προς αέρα καϊ τον καιρόν έξω αύμμαχον ου
γάρ καϊ ατρουϋΌυς καθ'’ ημών Εκστρατεύσεις νυν
έπέχει γάρ η τεσσαρακονθήμερος τούτους περίοδος'*).
Της δουλικής ταϋτα 'ψυχής, ει καϊ μι) χειρός.
ν'-
ΤΩι ΑΎΤΩι.
Έγώ μΕν Εδεδίειν, μέγιστε Καϊσαρ, τάς των

Εμών Επιστολών παραδεικνύειν μορφάς’ ύίσχυνόμην
γάρ νπ'ερ τούτων, ώς μ'ί} Εχουσών μήτε φυσικόν κάλ¬
λος μίμε Επίκτητον. Έπεϊ δε σύ τούτων άνελπίστως
ηράσθης, καί με πέπεικας καλά τίκτειν γεννήματα,
ιδού σοι προδηλως άπηναισχύντημαι, καϊ την ώραν
παραδεικνύω, καϊ ώσπερ ύ μηδικός ταώς, τοϋτο δι)
τό φι7.ύκα7·.ον ζώον καϊ σύνηθες, θεατρίζω σοι τού-
τοίν τ·ην ωραιότητα, καϊ, ώς όρας, Επϊ ταϊς σαΐς
θύραις προϋπαντώ μήτε καλούμενος, μίμε μισθόν της
ώρας λαβοίν.
'0 μεν ουν ^οί.ομών τοΐς αύτοκ7^ητοις των φί¬

λων δι ενλαβείας ποιείται τάς είς τους συνη&εις
ειΰόδονς παϊ απαντήσεις, ΐνα μ?), κόρον αυτών της
ομιλίας λαβύντες, μΐΰήΰωοιν ‘)· ίχώ δε τουναντίον
ποη'ιΰειν διέγνωκα, έρασμιώτερυν σοι το έμον κ«λ-
λος έπιδεικνύειν διά της συνεχείας καϊ ποϋ'έινύτερον.
'0 μεν γάρ ϋρωτείς έκεΐνος, άνηρ η δαίμων,
ον 'Όμηρος π?Μττει καϊ μεταπί.άττει, παντοδαπος
ην καϊ μετη7.λαττε τάς μορφάς, καϊ νϋν μεν },εων
τοις όρώσιν έδείκνυτο, νυν δέ δφις, νυν δβ σΰς, καϊ
πυρ, καϊ δενδρον, καϊ λί&ος, καϊ σίδηρος’ έγώ δέ
σοι είς μεν ·&ηρΐ€ύδεις φύσεις ού μεταβησομαι, οΰδε
έκπ?,ήξω τη των φαντασμάτων -καινότητί' άΧλάτους
περί την κιϋ'άραν μιμήσομαι.
Τί δε οντοι δρώσιν; έπειδάν αϊσ&ωνται τούς
ακούοντας κορενννμένονς του μέλους, μεταβάλλονσι
τάς χορδάς, στρέφοντες αύτάς τοΧς ’καΧΛμοις, ·καϊ
μεταστρέφοντες καϊ ποικίλας αρμονίας μεταχειρίζον-
τες, Ϊνα διά της τοιαύτης μεταΧΧαγης τε -καϊ μετα-
βάσεως ακορέστονς της μουσικής ηδονης τους ακρο-
ατάς ’έχωσιν. Ούτω γουν κά/ώ σοι μεταποιήσω τούς
έμονς λόγους. Καϊ νυν μεν ιλαρούς τούτους παρέ-
ξω σοι, νϋν δέ συντόνους, καϊ νϋν μέν άναβεβ?.ημέ-
νους καϊ μαλακούς, νϋν δέ γενναίους καϊ Ισχυρούς,
νϋν δέ άλλην μορφήν έχοντας.
'0 γοϋν "Ομηρος οπλίτην έπαινών άνδρα, χαϊ
τοϋτο τοΐς έπαίνοις προστί&ησιν, 6'τι οΊδε μετακι-
νεϊν την ασπίδα νϋν μέν εις δεξιά, νϋν δέ είς εύ-
ώνυμα Κγώ δέ το έμον δ'πλον τούς λόγους ουκ
ίΐτ/ τά πλάγια μόνον, σΙλά xtu ί'μπροοΟ'ΐν μ^ταχαι-

ριονμαι χαϊ υτηοϋ'βν. Ούχ έ'ν έύτι το των λόγων
χρώμα, oidk ι) μορορή μία' άλλ’ οίμφω τταντοδαττά
χαϊ ΐτοιχίλα' χαϊ ό τάς χράοεις χαϊ ΰννΟ'εοεις τού¬
των είδώς πολύμορφα δείξει τοΊς έραοταϊς τά ϋ’εά-
ματα.
Είδον έγώ ποτέ ννμφτιν επϊ παβτάδος χαϊ ώρας
εν ‘έχονΰαν χαϊ τω έπιποιν,τω χάλλει χεχοΰμημε'νην
λαμπρώς' χαϊ την γε πρώτην ημέραν πορφύρα ταν-
την έχόΰμει χαϊ χρναη ταινία, χαϊ έπωμίς έξην&ι-
ομένη χόομω παντοδαπω χαϊ ή στηϋΌδεΟμ'ις ηλεχτρί-
νη· άλλ' ένδιατρίψας βραχύ τι τοϊς φαινομένοις
ώραϊομοΐς έχορέσ&ην ιδών. Αλλά την γε δεντέραν
ημέραν μεταβαλοΰοα τον χύΰμον χαϊ χρνοούφη έσ&η-
τα έπενδνϋ'εΐοα, πάλιν έβηρα' χαϊ την τρίτην ού¬
τως, χαϊ την τετάρτην χαι ην άχόρεοτον το χαλύν.
Ειοϊν ονν χαμοί, ΚαΧααρ, έλλόβια λογιχά χαϊ περι¬
δέραια γνωΰτιχά ’χαϊ περιτραχήλιοι χόαμοι 'χαπ έπι-
οτη&ιοι. Καν χορεΰϋ’ης τού χρνοοϋ, παραγνμνώΰω
τί 001 τόϋ ηλεχτρώδονς. Ει δε χαϊ τούτον πληο&ης,
έχω οαπφείρονς χαΧ ναχίνϋΌνς χαϊ λί&ονς έτέρονς
παντοδαπονς χαϊ τι)ν χροιάν χαϊ την δνναμιν. Καϊ,
ως έοιχεν, ούτε ον πλ?]θ&ηστ] ποτέ τον έρά,ν, ούτε
έγώ 'χαλλονς άπορηοω χαϊ έπιδείξεως.
184 riPOi: ΤΟΝ ΚΑΙΣΛΡΑ
y.
ΤΩι και:ςαρι*.
Κντυχε'ατατβ Καιΰαρ' τοντο γάρ δή αοι της

έπιΰτολης ^ΰτω ττροοίμιον. Κύτνχέΰτατον δέ ae ([η-
μ'ι ού διότι μόνον της τον Καίΰαρος αξίας τετύχη-
κας (τοί/το γάρ καϊ ττολλοΐς άλλοις σνμβεβηκε κα'ι
οΐ γε ττλείονς της ευτυχίας διημαρτιμαοιν'), άλλ’ δ'τι
τταρά του καλλίοτου βαΰιλέως καϊ άδελ'^οΰ εις τι)ν
μεγίΰτην ταύτην άνηνε'χϋ’ης ττεριωττην, δς δι), ττρο-
νοία τε τη άνω κινούμενος καλ μετά λογισμού κρί-
σεως πάντα ποιων, κοινωνόν σε τού κράτους μικρού
δεΐν έξ αδελφικής εύνοιας πεποίηκε. ΊΙροοκείσΟ'ω
γάρ τη προνοίφ καϊ τη τον λογισμού κρίσει καϊ τό
άπδ της σχάσεως φίλτρον. Πάλιν ονν την πρώτην
σοι φωνήν έπιφ&^γξομαί’ εύτνχεστατε Καίσαρ' προσ-
ϋ'ησω δε καϊ λογιότατε καϊ σοφότατε' άμφω γάρ
όρώ παρά σοϊ μετά της ευτυχίας, την σοφίαν -καϊ
την λογιότητα.
Καϊ μη με νπολάβης 'κόλακα τιβακούτον είναι,
μάλλον δε άμα&η έπαινέτην, δ'τι άφεϊς έπϊ τοίς στρα-
τηγημασιν έγ·κωμιάζειν σε, 'καϊ οίς πάλαι κατόρΟ'ω-
κας 'καϊ νύν κατορΟΌΐς, την άπο τού λόγου σοι ευ¬
φημίαν προσάγω, μήτε φιλοσοφησαντί ποτέ μήτε ρη-
τορεύσαντι. Ούχ ούτως έμαυτδν άπατώ' άλλ' ούτε
σε άπαταν βούλομαι. '0 γάρ σοι περϊ τούς λόγους
ύρως καϊ η έπιϋυμία της γνόσεως καϊ το έ&ελειν
λόγοις ΰοφοΐς όμιλεΐν, τό τε ϋ’ύλγεσ&αι κάλλει συγ-
'/ρααμάτων και έττιατολών χάριΰΐ, ταντην οοι τι,ν

aorfiav ποοΰμαρτυρεί.
Το7ς μέν ονν τταλαιοΤς έκβίνοις Καίααραι, τό
της ευτυχίας ϋνομα μέχρις αυτών ην, και ουδεϊς
των ΰοφών δι’ έκείνους εύτύχηΰε’ τη δέ οη μεγαλο-
■τρεττεία ώβττερ ήλιου ψώς ή κλήΰις έγεΊ>ετο" κα'ι ος
δ’ αν Οοι ττληΰιάοη εύΟ'ύς ευτυχεί. Και τούτου μαρ¬
τύρων αύτός ττρώτος έγώ. Πάλαι μεν γάρ έπι τοίς
λόγοις έιλαυμαζύμην’ νϋν δε έττι τη θη φύΰα ευδό¬
κιμος έν ττάοι γεγένημαί' καινόν γάρ οε των έμών
7.όγων έ:ταινέτην εύτύχηκα' κα'ι μάλιστα δ'τι, τούς
ά?2ους ΰοιρούς άερείς (,ττολλο'ι δέ ϊοως είο'ιν έμοϋ
καλ7Λους κα'ι υψηλότεροι'), σύ δε βούλει των έμών
μόνων χαρίτων κατατρυφαν, κα'ι, τάς ώκεανίτιδας
τών πά7.αι σοφών κατα7.ιτΓών ττηγάς, το έμδν 7.ε7ττόρ-
ρυτον νδωρ άρύη κα'ι χανδον έμφορή μου του νά¬
ματος.
'Λ7Χ έγώ μεν έπ'ι σο'ι ευτυχώ και μέγα φρονώ’
σο'ι δ’ άρα τις δαίμων έβάσκηνε, 'κα'ι νοτιματά τινα
δυσελπιστίας μεστά τη ψυχή σου παρέφϋ’ειρε, κα'ι
νττεί7.ΐ]φας δ'τι σοι ό αδελφός, ΐν’ ούτως εϊποιμι κα'ι
πατήρ, ή7.άττωσέ σοι τήν πρώτην εύμένειαν, ·καί, μέ¬
χρι τών παρασήμων τής εύτυχίας *) προαγαγών,
τής προς σε εύνοιας έπαύσατο; Τίνι γοΰν έπ'ι ταΐς
τού αδελφού καλ7.οναίς μάρτυρι χρήσομαι; τίνα δε
ά7.λον προβαλουμαι τής ιερας έκείνου ψυχής συνί-
στορα άκριβέστατον; άρ’κέσεις μόνος αυτός, ός κα'ι
προ τού ‘κράτους τόν άνδρα μοι πολλάκις νπεζωγρά-
φησας, ’κα'ι μετά τό ’κράτος τοιαύτα προς ημάς
186 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑ1ΣΑΡΛ
έφϋί'χχον ούχι τοιοντος ό αδελφός οίόν αοι

^τοΐτον ιατόηουν '/.αλ άκοίβαΐς ίγοαερον;» Άναμντι-
β&ητί μοι καλ τον Έδε'σοης γράμματος καλ των
μετά ταϋτα 7^6γων. Τί δε ό τοσαντί] έπι 7τ7.είοοιν
ετεΰι ανντραφε'ις ά,ρετΐ] καΧ πάΰΐν επιεικές καΧ χρη-
οτότατος γεγονώς, έττι σοϊ μύνεο μετάλλαξε τι)ν εύ-
γένειαν της '^jJvχης; μη τοΰτο οίον, κάλλιΰτε πάν¬
των άνδρών. Ei γάρ με οίεν εις χρνχήν 7ταρακνφ)αι
δννάμενον καί κρύφια μα&εΐν καΧ απόρρητα γνώμης
όξύτητι, ένεοτήρικταί ΰοι η έκείνον γνοχμη καΧ προ-
τέϋ'ειταί αοι το εΰνονν καΧ ηνξηται η εύμενεια. ΧΣύ
δ^ οΊδας έμοϋ κάλλιον τον αδν άδε?.φόν ο'τι άκολά-
κευτον εχει το η&ος, καί τι)ν φιλίαν κα'ι την ενμε'-
νειαν ονκ έν τη γλώοΰη οαί^πίζει, ά,λλ’ έν τη χρ'νχη
κατακρύπτει. Την γάρ έν χείλεσιν ευφημίαν περι-
ε'ργοις άφηκεν άνδράσι καί εντραπέλοις' αυτός δε
το άρχαΧον των μεγίατων άνδρών μεμίμηται η&ος
καί νχρηλόφρων άγαν έατί' βροντάν δε ηκ.ιοτα προς
τούς φίλους βονλόμενος, ?,εΧος έατί καί άκνμων, ώσ¬
περ ζέφυρου πνεύμα ταΧς των φιλονμε'νων έπιπνε'ων
χρυχαις. Έμέ γοϋν πο?.λά.κις ήπάτησε μη σννδραμών
προσδραμύντι μηδε ήδέως καταοπαΰάμενος' καί τότε
μεν παρόρασιν έλογισάμην το πράγμα άΐτα δι],
καταβραχύ συνιείς έκείνον, μάλ7.ον έπιζητώ της γνώ¬
μης το αύνη&ες η την τοΰ η&ονς μεταλ7^αγην.
Τοιοϋτός έστι την φυχην. Καί είδότι αοι τού¬
το διά τί προσπίπτει ανία, δέον μάλλον άσπάζεσ&αι
το κα&αρον καί άπλαστον τού βασιλεως ιδίωμα;
’Έγωγ’ ουν αύτφ την σην νπαναγινώσκων έπιστο-
ΤΟΝ ΛΟΥΚΑΝ. 187
?.ή)>, ΐώοων 6':τως τά μ^ν ΐιδύ'ως ττροΰεμίΐδία, τά δε

Ιλαρννετο. "Οτε δε έπανέγνων αύτω τυν μοναχυν
XCU την ά&ρόαν ά).λοίωσιν, μικρού δειν καϊ έξεδά-
κρνοεν, εΐ δε μη μοι άχ&οιο, κσλ βραχύ τί οου κα-
τεμεμχρατο. Άττελογίαατο δε και περ'ι της Αντιό¬
χειας ορκονς άρρητους ττροσ&ε'ις 6'τι μη κατά
τάς ΰάς νποίηχρεις ή τιρόΰτα^ις γέγονεν, άλλ’ ινα
τι γνοίη παρά οοΰ των έκεϊΰε άπορρητοτερων. Τά
δε ιραινόμενά ΰοι παράοημα ΰημεΊα ’έφηΰεν είναι
των έν τη Ίρνχη παραοημων, ψημ'ι δι) της προς Οε
κ.α&αράς δια&ε'αεως, της άδελιρικης εύμενείας, της
εις το αυτό ϋ'έλημα ΰνμπνοίας τε καϊ βυννεύΰεως,
άφ’ ών κινούμενος εν προ&ύροις ΰε τού κράτους
εοτηΰε· καϊ τά μεγάλα διά των μικρότερων έχαρα-
κτηριΰεν.
Ei ονν άννπόκριτόν με ιρίλον υπολαμβάνεις καϊ
άλη&εοτατον, καΧ ακριβώς οϊδας ώς ου ‘ψεύδομαι
πίΰτιν ουδέ ιριλίαν, τοιούτόν ΰοι τον άδελφόν έπί-
αταοο, όποιον ούκ άλλος έγένετο εις φιλίαν αδελ¬
φός καϊ άκριβεΰτάτην διά&εΰιν.
ΊΊάοαν ούν λύπης ΰπόϋ'εΰΐν άποβαλών της ψυ-
χης, γλυκέίαις έλπίοι ΰύνεβο, καϊ Ό'άρρει έπϊ τω
άδελφω καϊ δεσπότη. Καν εν τί ΰοι πολ7.άκις των
άβουλ'ητων συμπίπτη, οικονομίαν τούτο δε'χου βασι¬
λικήν και μάλιστα ·&εού πρόνοιαν. Νη την ίεράν
σου γάρ κεφα7.ην, αί μέγισται των ευτυχιών ακυβέρ¬
νητοι μείνασαι τούς κεκτημόνους πολλάκις καταπον-
τίζουσι. ζΐεΐ γάρ ημΧν τοις έν τώ βίιρ εύροοΰσι κα'ι
ιρερομένοις άπταίστως καϊ χαλινού τίνος κατέχον-
188 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΟΥΚΑΝ.
τος τάς άλογους όρμάς χα'ι την λεωφόρον uvcn παι-

δενοντος.
Έν τούτοις ονν μοι φιλοσόφων φαίνου, και
άπαξ σαυτόν στηρίξας έπ’ άσφαλοϋς κρηπΊδος, της
του βασιλ^ως και αδελφόν προς σε διαδ’έσεως, ακύ¬
μαντος Ησο τοΐς έμπίπτουσι λογισμοΧς.
NOTAE
PAG. 1.
* “Micliacl Psellus Micliaelis Ducae cognomento Parapi-
«nacii praeceptor fuit, circa a. ML, ad quem etiam Synopsim
“Legum versibus politicis scripsit, quae in Bibliotlieca Palatina
“servatur, ut Marquaid. Freber. in Chronol. jur. Gr. Rom.
"praefixa asserit. Alia illius in Regia pariter et Vaticana ex-
“ stare certum est, ut Ψυχογονίαν Vlaioms, Επιτομήν τής ίατρι-
"χής, Commentarios in Aristot. Categ.,‘ Metapliys., Libr. τΐερί
Porpbyiii quinque voces, Contra Eunomium lib. unum,
“De legibus duos, βίονωόίαν, Encomia diversa. Epistolas item
“ clesfantes laudat in Adagio ακαπνα ·9·ύειν Casaub. ad Atbe-
“ naeum. „ Gaulm. Locus Casauboni reperietur t. 1, p. 91, Ani-
madv. ed. Schweigb. Ceterum de Pselli scriptis vide Gaul-
mini epistolam nuncupatoriam, Hasenmulleri praefationem et
Fevardentii, Meursium ante Pselli commentarium ad Canticum,
Caveum quem descripsit Lamius ad calcem ejusdem commen¬
tarii, praesertim Bibliothecam Graecam t. 10; admota omnino
de ejus Epistolis nota mea in Anecd. t. 1, p. 242.
** “ΐΕνέργεια vera vox. Chrys. Homil. IV Λερΐ άκαταλ,:
“ άλυδις πονηρά καί χαλεπή των δαιμόνων εΰτιν η ενέργεια.
“Το ένεργεΐΰ3αι, αντί τού dcciûovav, pridem est cum viri docti
"observarunt.,, Gaulm. “Bernard., in Epistola ad Reiske in
“ejus Vita p. 270, pro ενεργειας in libri inscriptione malit cor-
" rigere έναργείας, quoniam Psellus in eo libro non tam pro-
“batum ivisse daemonas operari, quam potius voluisse formam
“qua adparent describere, videatur.,, Harles. ad Fabric. Bibi.
Gr. t. X, p. 50. Bernardi quidem opinionem tuetur frequens
nominum ενέργεια et ένάργεια confusio. Aeliani liber περί έναρ-
γειών falso nomine dictus olim fuit περί ένεργειών apud Suidam
190 NOTAE AD PAG. 2.
in Ένΰτάτης. Attamen propter codicum consensum, et ejuod
optimus esset receptae lectionis sensus, nihil mutavi. Daemo¬
num ενεργεΐας, operationes, tractat Iamblichus De mysteriis non
uno loco.
*** Lemma Gaulmiiiianae: Μιχαήλου τού Ψελλον ό χερΐ
ενεργείκ; δαιμόνων διάλογος, Τιμοθέου χαΐ Θραχός χατά Μά-
νενΓος. Ιη codice 1310, deinceps vocando A, est tantum: Τι¬
μόθεος η περί δαιμόνων. In cod. 1007 = B: ΆΤιχαήλου τοΰ
Ψελλοΰ ΓΟ ΛερΙ ένεργείας δαιμόνων' διάλογος Τιμοθέου χα'ι
Θραχός χα'ι χατά β/άνεντος. Ιη 2100 = C, de quo vide S.
Crucium Myster. t. 1, p. 180: τοΰ αντοϋ Ψελλ.οΰ Τιμόθεος, η
περί δαιμόνων' τά πρόΰωπα, Τιμόθεος χαί Θράζ. Ιη 2132 =
D idem est lemma atque in B. Meo librarii jure lemma pro¬
babile concinnavi.
’) Fecerat Gaulminus post ά.ταντάς interrogationem.
Notus hic usus praepositionis πρός. Sic et μετά poni
quis ignorat? Dixerunt et προς επί τούτοις, quod ostendunt
loci ap. Abresch. Dilue, p. 112. Theophylactus Simoc. Q..
Phys. p. 0: προΰεπιτούτοις άλ.γεϊ τό ξώον την χάραν δεινότατα.
Cod. 003: άλγεϊ πως r. Quam lectionem protulit et Jac. Mo-
rell. Bibi. Manuscr. t. 1, p. 134. In Cantacuzeni Historia
p. 223 B qnnm legatur optime, προς επί τούτοις, nuper adseri-
psit vir doct.: “num προς ετι τούτοις?,, Et hoc in usu fuit et il¬
lud; illud igitur non fuit tentandum. Gregorius Naz. Or. XXII,
p. 402: χαί προς τούτω' code.x 1538 addit έτι.
·’) A, πη δ'ε δή τι' GBD, ποΐ δε δή τι. C, ποί δε δή, τι.
Placebat πή, quod est in A ceteris antiquiore. Tamen ποί ob
consensum reliquorum servavi. Nec vel cum ένδιατέτριφας ab¬
sonum est ποϊ, ob motum quo Thrax usus est ut commoratio¬
nis suae locum adiret. G, πραγμάτων, mendo typorum. Idem
ενδιατέτρυφας, quod est in C quidem, sed cum correctione τρι.
G, sine ΰχολην, quo nomine BCD carent. -4, μαχρότε-
ρον η χ· T. π. ΰχολην άπ. ύποθέΰει λ.
PAG. 2.
*) GBD, άλχινόου. Α, ελεεινού. C, άλχεινον, cum correcti¬
one XI. Praetuli Άλχΐνου, quod sic sit id nomen scriptum apud
ΝΟΤΛΕ AD PAG. 2. 191
Piat. Pep. 10, 12; Arisfot. Rliot. 3, lO, 7; Aristid. t. I, p. 530;

Pollue. 0, 120; Arsen. p. 08. Ceterum idem est nomen 'jdixi-
\οος, Ι^λχίνους, ’Αλχϊνος; de quibus formis monuit ad Arclii-
iium Rulink. Hist. Crit. p. 42. In latina linofua eadem varie¬
tas non admodum est in usu: ut non male fecisse Gaulminus
videatur, in Morelli latiuis Alcini nomen reformans in notiorem
formam Alcinoi. — " Diogenianus: eiri reJv φλυάρων xai μκ-
" χρονς (χ.ΊΟτεινόντων λόγους' nt aretalogus Ulysses Ausonio.
"Idem in Polluce et Suida. Adagii origo notissima ex Aristo-
“tele lib. 3 Rhetor.,, Gaui.m. Adde interpretes Aristotelis;
Schott. ad Diogen. II, 80 et ad Suid. III, 29; Erasm. Adag.
II, 4,32, V, 1, 82; Cognat. Adag. 210. Juvenalis XV, 14, non
Ausonius, quod properans scripsit Gaulminus: “Tale super coe-
"nam facinus narraret Ulysses Alcinoo, bilem aut risum for-
“tasse quibusdam Moverat, ut mendax aretalogus.,,
GBD, δέον. AC, δέοι. Potest ambigi. — Mox C, δσα δέ.
“Massalianos, quod vocabulum interpretati sunt εΰχί-
" Γκς. Harmenop. De sect.: τό των β/αΰΰαλιανών όνομα έξελ-
“ λ.ηνιζόμενον εύχίτας δηλοΐ' πολύ γάρ αύτοϊς τό τής ευχής
"όνομα. Nibil fingit. orantes, Esr. c. 0. Nisi obstet
"Chronologus περί αίρέδ. ineditus, qui «.τό τής ευχής, ή από
"τής επωνύμου χώρας τής ΙΊερβίδος vocatos scribit; forte me-
“lius si Assyriae dixisset, quia Arabum geographis As-
"svria est. Tamen prima nebulonum istorum origo Persica a
“Manete Persa.,, Gaulm. Vide Fuller. Miscell. II, 19; et locum
Eutliymii apud Fabricium de Bogomilis c. 1, §. 1, vnde patet
cum Bogomilis fere conspirare Massalianos illos vel Eucliitas.
"Καλούνται δε ex τού πράγματος xai έν&ουδια6ταί' δαίμο-
“ νος γάρ ενέργειαν λαβόντες, Πνεύματος Αγίου είναι ταύτην
“ ύπολαμβάνουδιν ’ ΰπνω δέ τά πολλά δφάς αυτούς ενδιδόντες,
“ έν^ουδιαδμόν τάς τών ονείρων φανταδϊας χαλοϋδιν. Idem.
“Alii sine numero, quos non exscribo, Acuanitae, Cubrici,
“Martyriani. Nicet. Thes. orth. fid. liJj. 4.,, Gaulm. —
Addidi περί τούτων ex codd. Fuitque in codice P. Mo¬
relli qui vertit, “de iis.,,
G, μαν-^άνωμέν. Nitide ACD, μαν^άγω μέν. P. Mo-
rellus: "audio.,. Opponuntur μ. μεν, δόγματα δέ. Sic passim
librarii eyllabas male iinimit, male dividunt. Infia, pro επιόν-
ra, A habet e.Tet ovr«, quod ad id mendorum genus referen¬
dum. Libanius t. 4, j). 587, 28: 6 δε χρόνος -S-arrov εΛίτρέ-
χων τό τής ηλικίας Λαρεΐχεν εΛί γάμον. Reiskius conjecit duo
vocabula in unum επίγαμον contrabenda esse; quod firmat cod.
3017. Contrario modo peccatum est ibidem p. 588, 6: rtJ δε
χάνηον κακίβτω ξυνάψαιμι τό ^νγάτριον χατηνάγκαΰεν. Divi¬
dere jubet ξυνάψαιμι Reiskius in ξυνάψ'αι με, firmante iterum
eodem codice, in quo Ουνάψαι με. Eustatbius Epist. 25: με¬
γάλε, εΛίψανέΟτατέ μου ανιόντα. Codex, μεγαλεπιφ., quod re¬
ponendum. Theodosius Diae. I, 15: Ούκ ήν βτρατηγός αλ.λος
ιός ό δεΟηότης, Καν ττλουτολεκτών εκδραμών 6 Ώομηϊος Ώς
τών παραΟτϊ] ταϊς μάχαις ώπλ.ιΟμένος. Forsan junctis syllabis
ώοτιόν ab ιόοτέω.
“Habet ex Aristopli. in Pluto [802]: Προοέρχεται γάρ
“ τις κακώς τίράττων άνήρ ' Έοικε δ' είναι τοϋ πονηρού κόμμα-
" Γος. Et οι παρακόπτοντες sunt qui oi παραχαράκται IC. Grae-
“ eorum. Παραχαράττειν τό δίκαιον inde dixit Anastasius. Sinait.
’εν 'Οδηγώ. ,, Gaulm. Cf. not. ad Anecd. mea t. 111, p. 53.
®) GD, ηϋ^η. AC, έ9^η. B nunc η·9^η e correctione, prius
εSη. P. Morellus habuit η·9^η, qui vertit " mores. „ Dion Chrys.
Orat. 52. p. 273, in Sophoclis Philoctete τά re έ-9-η ·9·αυμα-
ΰτώς δεμνά καί έλευ-3-έρια esse ait; “imo vero η-9-η,η Reiskius
ait; et η^η recte e.xhibent codices 2958, 3009.
A sine μοι. Dion Chrys. Orat. 13, p. 423: πολλοί γάρ
ηρώτων προβιόντες ότι φαίνοιτο άγα-9-όν. Lege ex codd. iisdem,
ό τι μοι φαίν. Verum viderat Reiskius.
G, βουλή. Mendum sustuleram ad Anecd. t. 2, p. 447.
Non bene distinctum est in C, είδείης δαφέδτατα, έπ. Est 6a-
ψέδτατα advcrbialiter jungendum cum έπελ^εΐν.
G, είη. BD, eia. AC, έα. Et sic P. Morellus legit, qui
vertit: “missa istacc facito.,,
GBD, περιω^ήναι. C, .περιΰω^ήναι * literis tran.spositis.
A, περιωδ^ειναι, quod sumsi leviter immutatum. Scholiastes
Liiciani Herm. 55: πρός άλογον βαυτόν ΰυνω^ήδεις.
**) .>4, περί τούτων μηδέν.
'*) "Κατά Σιμωνίδην, et Democritum, λόγος έργου δκιή.
NOTAE AD PAG. 3. 193
•Laert.« Gaulm. De quo dicto vide Mcnag·. ad Diog. Laert.
IX. 37; Wyttenb. Aniniadv. in Plut. De educ. p. 122.
**) GBD, Tov δε μή. AC, των δε μή. Forsan, recepto
atroque articulo, rov δε rcJv μή. ''
) G, n «V είη 6ot XQtjGrov, orav εναγείς εΐκονιζω λόγους.
Ac proposuit εναγείς. Sic BD, cum είχονϊζων. AC, ut edidi,
excepto quod tenent οίσ«. Et in B ad · marginem varietas ό
roiJc significatur. Ob auctoritatem codicis A, eum sum sequutus.
P. Morellus Gaulminianam lectionem vertit.
A, ιατρός. An ιατρόν vel Ιατρούς?
PAG. 3.
G, ώς μήηω. A, ώς μήιτω r. ετ. χινδυνεύΰαιεν. Sic C,
cum μή τώ. Sequutus sum BD. Arrianus Diss. 1, 6, 10: αλλά
ταύτα μέν. Recepta nunc est lectio conjecturalis, « r. μ. ού.
Stobaeus habet: «. r. μ. ούτω. Inde faciendum οϋττω, ut in
Psello μή τω ex μήπω. Sensus erit: «Sed haec nondum.. Et
quum permutentur bic τώ et τω, monebo in Luciani Pseudos.
c. 6, iî τώ scribendum e codice 39 pro επί τω.
*) G, ενια τ. ούχ άΰυντελέδτατα. BD sine εις υγείαν. Β,
άλνβιτελέδτερα, et ad marg., άδυντέλεδτα.
Sic A. GBD, ώδτ εδτω ri καί ή. C, ω? 'έΰται τι καί
όνοίν ήμ. Permutantur saepe εδται et ίδτω, de quo monui
ad Aristaen. p. filfi. Gregorius Naz. Orat. XXII, p. 404; μη.
δεν περί^ τούτου διαφερώμε&α τή ζέδει τής προθυμίας’ καί ό

.τρωτός εδται τοίς αλλοις οδός· praefero lectionem codicis 1538:
μηδ. Λ. τ. διαφερώμε^α, τή ξίδει δ'ε τής πρ. καί 6 πρ. εδτω...
Joannes Clim. p. 7: εδτω ήμίν πάντως εκ τής δτερράς άρ-
χής καί εν τή μετ' αυτήν χαυνώδει ωφέλεια. Anonymus in
exemplo regio, de quo vid Anecd. mea t. 1, p. 105, correxit e
codd. εδται’ melius.
GBD, ή απ. τι χρ. C, άπηδόμε^α. AB, φυλαξόμε&'.

GABD, ήν τι ποόδεδτι. C, εί.
' I
’) "Homer... Gaulm. Homeri locum non memini. BD sine

τήν. A, cJs: ou;ir ήδ. G, ήδυδτα. Quem in errorem proclives
fuerunt librarii et oh ήδύς et propter sonum similem vocalium
I u. Vide not. ad Nicet. Eugen. pp. 140, 343
13
194 NOTAE AD PAG. 3
" Παλαμναΐον όόγμα, μιαρόν. Nolo argutari [in] rojta-
" λαμναιον propter infanticidia, quia παλαμναΐος in coniinenta-
" riis Graecorum est ό ταίς οίχείαις χερΰί φόνον εργαδάμενος.
" Unde et Λαλαμναΐας ίχεΰίας, in Apollonio, 'Αρ'/ον. [IV. 709],
" raf ΰχ'ερ φόνου γινομένας grammatici cum Varino perten
" dunt. „ Gaulm.
Μάνεντος τού μανέντος, “Ita Polybio [20, 10] Έπι-

" φανής est 'Ετειμανής. Nomen illius furiosi Paracleti (ita se
“vocabat), a cujus nomine postmodum omnes impii Manetes
“Judaeis dicti, ut Mezentii Latinis. Elias in Tbesb.;
1ΗΙΓ π'πΐΓ ηπΝ Difi ι'π nDD3
Sd ici:' m Spn π^π nSt cc»
"* idcjne ego miror, cum inveniatur in
"libris Graecorum fuisse hominem quemdam nomine Ma-
"nem, qui vixerit sine lege, a quo omnes qui eum sequuli
"fuere Manetes appellati sunt. Male omnes, qiiicumque
“rd Μάνης id significare putant. Epipban.: rd yctp μάνη άηό
" τής βαβυλωνίας εις την ελληνίδα μεταφερόμενον ΰχεϋος v.ro-
" φαίνει τουνομα. Verum est. Daniel. [3, 3] vas, man.
" Turbat Nicet. in Thesauro ortbod. iid., qui dialecticum etiam
“significare pertendit. Viderit ille; nam in cbaldaica, de qua
"cum Epiphanio intelligere debuit, nibil tale: Sed neque in
“ arabica, quam illius tempore certum est loquufos illius traetus
0 . o 9 * 0
“incolas; nisi putet tylaLo iH_AJb.,vjo {dialecticus, dialec-
«tica vis sermonis), quod Hebraeis esset jVJn HCDH

“vel Sahad.„ Gaulm. Nonnulla huc facientia
vide iii Fulleri Miscell. 2, 18. Atque de man vase vide eum-
dem ibid. 2, 18. Significare id nominis et dialecticum melior
Niceta auctor tradit, non audiendus tamen, Photius adv. Ma-
nieb. 1: δηλοϊ δε τούτο (^Λ/άνης) περδιδι γλιόδδη τον οίον όμι-
λητιχόν χαι :τρ6ς διάλεζιν δραδτήριον. Lege ibi Wolf. Aiiecd.
t. 1, p. 40; quem et vide ibid. ad illustrationem verborum Λ/ά-
νεντος μανέντος. Ipse in Notit. mann. t. 11, part. 2, p. 141, de
similibus circa nomina lusibus plurima protuli. Addam Scliol.
Luciani Herm. 55: χρός τούς λόχους άχοχεμφ·9ήδη, ώς λνχΐ-
νος τώ οντι χαι ών χ«ί χαλούμενος. Athenaeus 7, 8: οΐ τής
χωμωάιας Λοιηται χαΓκτρέχοντές Λον τών εχιχουρείων τής ήδο-
vf/ς χκι αχραβίκς ε^τιχούρονς χαί βοηθούς βοΰΰιν. Epliraenv
Laud. Basilii iii Coteler. Momim. t. 3, p. 54: Βαοΐλεως άλη^ώς
■η βάοις τών αρετών. Symeon Tliessal. AdA'. Iiaeres. cc. 30, 31;
τού χ/υόννεύΰαντος εν όμοΐοις τώ Βαρλαάμ πολνχινδύνου
'Κινδύνου ... τού λίαν νενεχρωμένου την φυχήν χαί χάρω δνΰΰε-
βείας χαί νΛνω βαρεΐ χατεχομένον Γρήγορά. διάδοχον εαυ¬
τού τον δύΰτηνον εχεΐνον εδχεν 'Αχίνδυνον χαί ετι Αεξιόν τινα
τον της αριδτερας μεριδος^ χαι Αργυρον τον ιου μεΰτόν. Cedre-
nus pag. 298: τον άοεβέοτατον Ευβέβιον τον Νικομήδειας.
Pisides, cujus verba ad Pselliaiia magis faciunt, De mundi opif.
1365: 'II :τώς 6 τού ΆΙάνεντος έμμαν}}ς λόγος ^Αυττά xaS' ημών.
Rursus ibid. 1412: Πλήν ταύτα προς Μάνεντα τον μεμηνότα.
GBD, εχεϊ μέν. AC, έχεί^εν, et sic Β ad marg. Μο.χ

A, πλειΟται.
GBD, επετέϋ-ηΰαν. Saepe επί et ύπό permutantur.

Stadiasmus maris magni §. 31: ίχει δέ ύδωρ ίπί την ΰυχην.
Imo ύπο· et sic scripsit Letronn. in Diario erudit, a. 1829,
pag. 117.
‘“l “Et pleni veterum libri.,, Galm.
GBD, πρεαβύτεραι χαί νεώτεραι. Hanc lectionem

vertit P. Morellus. Sed AC melius, quod edidi.
**) G, τών τώ μ. π. - "Pater ille Persis, e quorum ma-

“ gia nugas suas cudit Manes, Ζαρουάμ est, Oromasdis et
“Arimanii pater: quod hactenus omnes fugit qui de magia Per-
"sarum dixerunt. Theodorus Mopsuestae docuerat Γη libro
"περί τής εν Περΰίδι μαγικής, Photii [Bibi. cod. 81]: εχτί&ε-
"ται το μιαρόν τών ΠερΟών δόγμα, 6 Ζαράβδης είΰηγήαατο,
“ήτοι περί του Ζαρουάμ, ον αρχηγόν πάντων είΰάγει, ον χαί
"Τύχην χαλεΐ, χαί ότι ΰπένδων (lege βπεύδων) ΐνα τέχη τόν
" Ώρομάαδην, ετεχεν εκείνον χαί τόν Σατανάν. Ille Satanas Ari-
' manius est notissimus; at de Ζαρουάμ non est cur aliquis
"dubitet: ad verbum πάντων, sator omnium Za

z)>
"rahou.,, Galm. “ Credo Gaulminum voluisse .scribere ,^1“· «
13
«radice seminare. Posuerit typographusliterain ^ pro ξ·
Sacy.
“Solius coeli xai rcJv ουρανίων dominum, reliquorum
“incuriosum credebant, qualis vulgo ignotus Grughumo Afii-
" canorum in Leone Afric. (nos alibi plenius de illo), vel BaX-
" βάμης Plioenicum in Philonis Bybliensis fragmentis [apud
"Euseb. Praep. Evang. 1, p. 22. R. St.]; de quo ingeniosissime
" o μακαρίτης Scaliger: τούτον γάρ Θεόν ενόμιζον μόνου ουρανού
" κύριον, Βεελβάμην καλούντες, ο ίΰτι .ναρά Φοίνιζι κύριος οϋρα-
" νού, Sp3j dominus coelorum; epitbetuin quod saepis-
"sinie deo Judaei tribuunt, ut Esr. c. 6: Unde
“et forte coeli numen adorare dicti: JVil praeter nubes et
"coeli numen adorant [Juvcn. 14, 97]. Non pertendimus
“ tamen neque Arabibus aliquid illius fermenti inhaesisse: AZ. 6:
[me monet Sacyus se male scripta a Gaulmino
“arabica correxisse, et AZ. ϋ significare Suratam (i Alcorani];

“quia frequentissima illis liaec jurandi formula per coeli deum
“vel dominum. Caeterum illas nugas habebant in libro quem
“ gigantaeum vocabant, yiyavr£tov Photio [Bibi. cod. 85]; forte
“ et ex evangeliis suis quae κατά Θωμάν και Φίλιχττον babue-
“runt: Leont. De Sectis [p. 432].,, Gaulm. Photius Adv. Ma-
nieb. 1, p. 54, in recensione discipulorum Manetis: Θωμάς,
0 το κατ' αυτόν όνομαζόμενον βυνταξάμενος εύαγγίΧιον. Petrus
Sic. Hist. p. 30: Θωμάς, ο τό κατ' αυτόν μανιχαϊκόν εύαγγε-
Χιον βυντάξας. Sed satis: non Gaulminiana commentor.
**) “ 7ων έγκοδμίων τό κράτος Satanae tribuebant, quem

" άρχοντα των ε^τιγείων, κόβμου κράτορα et χοβμοκράτορα voca-
"bant impie prorsus illi, sed sancti patres pie. Oecumen. in
“Epist. 1 Joannis [c. 2, 15; p. 252]: τούτου δ'ε τού κόβμου
"ττατήρ ό διάβολος, τής κοβμικής φημ'ι ήδυπα^-είας και 6υ·γχύ-
“ ΰεως. Aliique sine numero. Damascenus pariter et Atba-
" nasius χοίϊί/οκραΓοραί· τού βκότους τούτου δαίμονας vocant, di-
" versa prorsus a Manichaeis ratione [conf. Anecd. mea Graeca
“ t. 111, p. 13]; sed magi diversissima, apud quos septem κο-
“ βμοκράτορες δαίμονες sunt. Liber nugicanoricrepus et fictus,
" Testamentum Salomonis ms.: και εκέλευΟα Λαρεΐναί μοι ετερον
NOTAE AD PAG. 3 IC7
"δαίμονα, xai είβήλ^εβαν [είΰήλ3^οΒαν?^ πνεύματα Βυνδεδε-
"μενα, εύμορφα τώ εΐδει. Ιίάγώ Σαλομών ταϋτα ε·$^αύμαβα,
"xai επηρώτηοα λέγων' Και υμείς τίνες εΰτέ; οί δε αματημα-
" δόν [lege ο/ίθ·5ί;,αα(ϊόν] εφηΰαν μια φωνή xai είπον' 'Ημείς
" εβμ'εν τα Αεγόμενα ΰτοιχεία , οί χοβμοχράτορες τού ΰχότους τον-
” τον, ίΑπάτη, Έρις, Κλώνων, Ζάλη, Πλάνη, Ηύναμις, etc. >,
Gaulm. Adde Gal. ad Iambi, p. 207.
**) A, απολογίας, et ad marg., άτοπολογίας. P. Morellus
invenit μυδ-ολογίας.
“Ex 11. 0, [187]: Τρεις γάρ r' ix Κρόνον εΰμεν άόελ-
" φεoi, ονς τέχε Ρείη, Ζευς xai εγώ, τρίτατος δ' 'Αΐδης ενέροιϋιν
“ ανάΰΰων' Τριχδά δε πάντα δέδαΟται, εχαβτος δ' εμμορε τι-
" μής, Locpiacissinnis interpres Eustatliius rd ήγεμονιχόν τού
“ χόβμου, το δννέχον αίτιον την δάλαΰβαν, τον υπό γην αέρα,
" somniat.,. Gaulm.
“Legebatur οανροί [quod nullibi legi]. Reposui ΰaδρoi
" τάς φρένας, φρενοπληγεϊς, Menand. in ’Εχλ., φρενοβλαβείς.
" Φρενών έπήβολοι, Aeschyl. 1η alio man. erat vωδρoi τάς φρέ-
"νας. Utrumque bonum. In astrologo ms.: vωSρoi τον λογι-
" βμόν ΰχανδαλιζέΰδωδαν: quibus mox opponit τούς πυκνούς τον
” νοϋν. Hvxvai φρένες in Guinto Calabro. Et πυχάζειν νοϋν
"lib. 1, Άλεξιάδ. Annae Comn. [praef. p. 1.]; xai τον νοϋν
" άπό τής τετραχτύος τών μαδημάτων πνκάζουδα. Respexit ad
“ τετραχτύν Pythagoraeorum notissimam. Aclimet initio Όνειρ.:
“ δΐ ών οφείλ.ει xai μάλλον ό ονειροκρίτης πυκτότιδτος είναι χαΐ
"πολυμαδής: restitue πυκνός τις είναι. „ Gaulm. Guae ad¬
duxit Gaulminus ex Aeschylo (Prom. 453 Burg.) verba, φρενών
έπήβολοι, ad rem nihil faciunt. Opportune magis poterat uti
loco Euripideo Baccli. 33: Τοιγάρ viv αύτάς εκ δόμων οιδτρι/δ'
εγώ Μανίαις' ορος δ' οίκοϋδι παράκοποι φρενών. Conferentur
scilicet apte δaδρoi φρένας et παράκοποι φρενών. Haerebam
eos describens versus in viv αύτάς. Libenter cum viris dd.
facio qui τοιγάρ νυν scripsere. Erit τοι γάρ νυν pro τοι γάρ
δή, τοίνυν. Monet quidem Elmsleyus esse viv αύτάς pro εκεί-
νας αύτάς, eas ipsas. Sed empliasim talem in αύτάς non
requiras magis, quam in Antii. Pal. 1, 90: Κύρω άκεδτορίης
πανυπέρτατα μέτρα λαχόντι Καύτώ 'Ιωάννη, μάρτνδι δεδπεβίοις"
ubi secure reponam xai τώ ’/. De Menandri loco quem Gaul-
minus laudavit quaerendo non valde anxius fui; forsan illa Eclo¬
garum respexit verba p. 118: ’ίουΰτϊνος τάς φρένας Λαρεχόχη·
Nec circa Calabrum multum sategi, quem tamen memini dicere
4, 33 : jtvxa φρονέων,
PAG. 4.
A, αμφοίν τοΐν δνοίν τό Οεβας νΙοίν.

*) Gaulminus χαχοποιεΐναι, qui infinitivos ejus modi plures
exhibet, nescio unde sumtos, μα·9εϊνκι, πα^είναι, διαίΐορείναι,
ραδιουργεΐναι, εχΛεβειναι, χαλεϊναι. Monui iu Anecd. Gr. t. 2,
p. 445, eos barbarismos non exstare in cod. 1310 = A; nunc
moneo nec in ceteris fuisse a me repertos, quum sit xaxo.roi-
ήοαι in AC, χαχοΛοιείν in BD. Ait quidem Tollius Insign.
p. 107, hoc loco usus, ita tunc temporis Graecos loqui: quod
nequaquam verum est.
GBD, e.TTt Λαΰαν. P. Morellus, “prorsus.,,
GBD, ΰαταναχί’ et sic infra, quod et P. Mor. invenit,
AC, ΰαταναήλ, et sic infra. Hoc esse praeferendum monui
in Anecd. t. 2, p. 439. Non offendebat ad nomen ΰαταναχι
vir bebraice doctus Jo. Clericus, Pselli libellum recensens in
Bibi. Univ. t. 15, p. 119. Tollius 1. 1. ait esse pro Σατανάν,
insuper monens “ errare Psellum, quod Euebitis originem sectae
"a Manete repetat, quum hae sectae initio longe diversae fue-
“rint, sed postea in unum confluxerint, salva tamen sententia-
“rum seu dogmatum diversitate.,, — “Inde Sataiiiani dicti
“Nicetae in Thesauro ortb. fid. a numinis sui cultu, cui et
"tribuebant riv« βιβλία τής ιταλαιάς γραφής' Lcont. [p. 432]
“De sect. Nec soli coluere. Opbitae in Philastr. [init.]. Hodie
“ Calecutensium Deumus notissimus ex Ludov. Vartom. [5, c. 2].
“Nec alios exscribo.,, G-ûlm.
GBD, των δέ. AC, r. τε. GBD, εΰβημοτέροις, AC,
εΰφημ.
C, φεϊ) γε 6λ. Male hic γε abundat, quod alibi male
fuit omissum. Plctho Laud. Hypom. p. 4: ού γαρ άξιώβει τις τών
τον ^εοΰ έργων τό χράτιβτον ήμάς είναι. Placet quod est in
codd. 963, 1760, ήμάς γε.' Idem p. 5: ajtavra τού είναι τε xai
ΰώζεδ3·αι xccra dvvautv ov με^ΐεΓκι. Et liic codices bene, x.
όύνκμιν γε·
GBD, λέγουΰιν, quod et P. Morell. vertisse videtur.
Mos unus Gj τώ άδελφώ. GABD, διαχοβμοΰντα. P. Morel-
Ius quid invenerit nescio ,■ sed bene vertit.
" Σειδμούς immittit, sed per αγγέλους ΰειβμών, ut cre-
" debant illi syderati, quos magi quinque esse agnoscunt, puto,
" ob quinque βειΰμών εϊδη, quia sunt έχιχλινίαι, βράδται, ρήχται,
"δειδταί, ίζηματΐαι. Astrologus man. plura disserit. Inde et
“veteribus Persarum, si nebuloni Graeculo adhibenda fides est,
“ ot μάγοι rtJv δειδμών, ■> Gaui-M.
"Αγγέλους χαλάζης inde nugantur magi; quos primi
“ Babylonii commenti sunt. Sed et μάγους χαλάζης habuerunt.
"Docuerat Iamblichus έν Βαβυλωνιχοϊς. Photius [Bibi. cod.
" 94, p. 241 ] ex illo: xai μάγον μυων, έζ οϋ χαλεΐδ-9-αι xai τα·
“ μυΟτήρια aito rcov μυών πρώτην γάρ είναι την τών μυών μα-
"γιχήν" xai μάγον δε λέγει χαλάζης. Μοχ ab illis Graeci ma-
" gicas χαλ.αζών έχχύδεως χαταβτολάς xai χυμάτων Λοταμίων
" τε xai Ό-αλαττιων άπευδιαομούς didicerunt: Malch. et Iambi,
"in Vita Pythag. [Malch. seu Porphyr. p. 34; Iambi, p. 114].
“Pariter λοιμών άΛOJtρoτcai notiores sunt, quam ut debeant
“ illini hufc chartae. „ Gaulm.
•®) GDB, λιμούς. P. Morellus id vertit. AC, λοιμούς.
Electio fere est anceps. Forsan utrumque nomen recipiendum
Nam saepe jungunt scriptores λιμόν xai λοιμόν; vide Notit.
mann. t. 10, part. 2, p. 165.
"} "Proverbialis loquendi formula, έχαρά^αι άvάSεμa,
“quam alibi observamus. Glossar. Reg. ineditum [fx/loyj^v χατά
"βτοιχεΐον vocat [an vocant?]^: χάρμα, χατάρα. Prorsus
“ τό χάρμα Syriacum est NDITl, cherma. Nemo sanae men-
“ tis dubitabit.Gaulm.
'*) GBD, sine δέ. Mox B, κεποιήχαδιν, cum correctione
ad marg. Λεηείχαδι. D, ττεκοίχαοι.
GBD, τού τ'. — "Ό εττιδτή&ιος est discipulus ille
“quem diligebat Jesus; ut o &ε0Λτης, Moses; ot άνάργυροι,
“Cosmas et Damianus (Jus Gr. Rom. περί ήμερ. άΛράχτ.}. „
Gaulm. Notum rdv έχιδτή&^ιον esse Joannem evangelistam, sic
peculiariter dictum ob ipsius verba 13, 23: ην δε άνεχχείμενος
εις rcJv μαθητών αυτόν εν τφ χόλπω τοΰ Ιηΰοΰ, ον ήγαΛα 6
Ίηβοΰς. Scribenti Psello χεχραγότος forsan obversabantur haec
Joannis 1, 15 : 'Ιωάννης μαρτυρεί ΐίερ'ι αυτού χαΐ χεχραγε Αεγων. . .
PAG. 5.
') Joann. 1, 14. C sine τταρά.
GBD, χαρά χατρός χό·3^εν, mediis omissis. A locum
dedit ut exhibeo. C consentit cum A, nisi quod omiserit ultima
verba αυτός εξηγήΰατο. Similem codicem descripserunt librarii
codicum BD, et homocoteleutia, χατρός χατρός, in causa fuit
cur omitterent alterum locum qui est Joann. 1, 18.
A sine xai. GBD, sine αΰτάς' qnod nec habuisse vi¬
detur P. Morellus.
'*) Omnes αύτον. ABD, ^ήναι. Nectarius Homil. de S.
Theodoro p. 4: οϋχ ΐβχυΰε τέλος ixiSrjvai αυτού τφ βουλεύ-
ματι' imo εχι3·εΙναι. ibid. ρ. (i: εχεί μη τέλος είχε δυνάμεως εχι-
Sijvai τή άΰεβεΐα’ ίηιο έχι&είναι. Ceterum respexit Psellus
Isai. 14, 13: ΰύ δε ειχας έν τή διανοΐα 6ου' εις τ6ν ουρανόν
άναβήΰομαι, έχάνω τών άοτέρων τού ουρανού ·9·ήΰω τόν ·9·ρόνον
μου . . . έβομαι όμοιος τφ νψίβτω. — "Hoc ex fastu τούς χ^ονΐους
“xai χ^ευδεΐς xai χαχοΰς in theurf(icis sacris agnoscunt magi
“medii aevi. Poiphyr. x. άχοχ. [2, 42]: βούλονται γάρ είναι
“·9·εοί, xai ή χροεΰτώ6α αυτών δύναμις δοχεϊν S-εός είναι ο με-
" γιΟτος. Nos sine ulla differentia omnes malos scimus et cre-
"dimus., Gaulm.
C, xai ’έχχτ. "Habemus ab ipsomet mendacii patre ,
"testimonium verissimum. ΈζοφώΌ-ημεν φωτεινοί όντες το χρότε-
“ρον Testam. Salom. „ Gaulm. Gregorius Naz. or. 38, p, 617:
d διά τήν λαμχρότητα έωΟφόρος, βχότος διά την έ’χαρΰιν xai
γενόμενος xai λεγόμενος. Q,uae repetit Or. 42, p. 679. Joannes BIo-
nachus in Anecd. meis t. 4, p. 274: όντως γάρ οχότος έβτίν εκείνος.
Α, άγγέλλει. Saepe perit praepositio in compositis.
Nectarius Hom. de S. Theodoro p. 3: ^'«vra όΰα τή χτίδει δε-
δημιούργητο ΰχοτάξας αϋτφ τε xai χαριΰάμενος, ώβχερ χατηρ
φιλόΰτοργός τε xai φιλόχαις' codex 1538: χροδεδημ. et ώβχερ
τις χατήρ, bene. Idem p. 7: r« μέν τή αγορά βεβλημένα
NOTAE AD PAG. 5 201
οιχαδε aneriS-evro, τά δε τον βαΟιλέως μεμιαΰμένα rij αγορά
.χροεβέβλτ^ντο' codex, προβεβλημένα, melius. Est autem ubi
contrario modo praepositio male abundet. Menander p. 166
Mein.: 'O χροοδιατρέβων δε χοπιάβας άπώλεΰεν' versus incedet
scripto ωλεδεν.
“Proverbialis loquendi formula, quam re.stituimus fiden-
“ter, sublato Ovv, quia δυνάγειν legebatur.,, Gaux-m. Equi¬
dem δυνάγειν non veperi, sed άγειν. Statim BD, έγκώμιον.
A, έγχώδμιον.
°) A sine δέον. Mox C, χρεΰδους, superscripto χρενδος. Et
statim C, xai χαταγελάδαι, copula male abundante, quae alibi
male abest. Pliilostratus V. Ap. 2, 22, p. 74: ζωγράφος ovv
ό ^εός, ώ ^^άμι, χαταλ.ιπών το Λτηνόν άρμα. .. χά·9^ηται τότε
ά-9-νρων; melius codex 1696: . . . xai χαταλιπών.
GBD, πάντα. AC, ταϋτα. Ρ. Morellus babuit πάντα.
Recepto ταϋτα, honorem habui antiquiori A. Forsan scriptum
fuit ταϋτα πάντα, junctura solenni. «
"Utimur hoc adagio Galli: se laisser mener par le
nez.„ Gaulm. Vide notas ad Lucian. D. D. 6, 3; Erasm.
Adag. 2, 1, 19. Quidam e comicis nostratibus: o'est iin sot,
iin benet, que je mene par le nez plus facilement que mes
chevaux par la bride.
GBD, μεληγόρους. Invenit μεληγόρονς P, Morellus»
qui monet a Billyo reponi μεγαληγόρους. AC, μεγαληγόρονς,
quod rescripsi, rejecta procul Gaulmini crisi, cujus haecce
sunt verba: "μεληγόρους. Alii μεγαληγόρονς. Utrumque pro-
"bum est. „ Quod affertur ex Gregorio Thaum., Orat, in Ori'
gen. p. 54, verbum μεληγορείν, in sensu altius loquendi, dubito
an in codicibus reperiatur, quos exhibituros reor μεγαληγορεΐν.
GBD, άλλο rj o' παρά. C, άλλο πλήν ό παρά. A,
άλλο πλην ό περί.
“Affertur όνος είς Κυμαίους aSuida, έπι των παραδόξων
'xai δπανιων, διότι παρά Ιίυμαίοις εδόχει φοβερός όνος (puta
“λεοντήν ένδεδυμένος). Και χατά τοντουδί τούς καιρούς πάντες
'ηδαν Κυμαΐοι δειδμοϋ χαΐ χαλάζης φοβερώτερον είναι τον όνον
"ηγούμενοι. Quae verba alicujus vetusti scriptoris sunt. Apo'
“logus asiu! λεοντήν ενδεδυμένον cuique obvius.» Gaulm. Vide
Erasm. adag. 1, 7, 12; Heind. ad Cratyl. 60; Aesopica Corayi
p. 170; Tzetz. Cliil. 10, 261.
*'*) A, βουλόμενον. — Est βρυχ·ήβαθ3αι proprium leonis.
Zenodotus: fjtt λεόντων βρυχάο^αι. GrauMiiaticus ap. Valckcn.
Anim. ad Animon. p. 231: λέων βρυχάται. Moscliopulus Π. Οχ.
p. 187: βρυχηθμός^ ή των λ,εόντων φωνή. Vide et Herodiau.
Epini. p. 10, et iiot. p. 292; eumdcm in Anecd. meis t. 3,
p. 262; schol. Oedip. C. 1261; Manass. Chron. p. 43, C. Isaacius
Porphyrog. De praeterm. p. 273: τώ τον δεινώς βρυχωμένον
βτόματος ερκει' de leone cui Hercules comparatur: οΙάττερ
άντιχρυς ώμοβόρος λέων, vel nt est in codice 817, αίμοβόρος.
Alibi affertur de leone βρωμάβϋ-αι, ut apud Herodianum Epim.
p. 10, et Grammaticum in cod. 2720, p. 21: λέοντος το βρωμά-
ΰ-9-αι και ογκονΟϋ-αι (imo ογκάο^^αι^. Locum integrum proferre
quid vetat? Άνθρωπον το φωνεΐν, το βοΰν, τό χεχραγέναι'
λέοντος τό βρνχάΰβ-αι' λ.νχον τό ωρϋεΟ^αι, χαί χννών' τό βαυ-
ζειν μόνον χννών' ττροβάτων τό βλ.ηχάοΒαι' αίγός τό μηχάβ&αι
(cod. μηχάΰ·9·αι') χαί βοός' χοίρον τό γρνλλέζειν χαί γρνζειν
ΐΛΛον τό χρεμετίζειν’ όνον χαί λέοντος τό βρωμάο&αι χαί όγ-
χονΰ-9-ai' αρχτον χαί παρδάλεως τό όμάξειν' δράχοντος χαί οφεως
rd Ονρΐζειν' αετόν τό χλαγχάζειν (et sic Zenodotus Aldiuus ap. '
Valcken. ibid. p. 228)· xvxvov τό αδειν' άηδόνος τό τερετίζειν'
χελιδόνας τό ^ι3νρίξειν χαί τετνβιζειν (Anonym. Valckcn. ibid.
p. 231: χελιδών τετιβίζει)' τέττιγος τό ήχεϊν' κίχλης τό χιχλί-
ζειν' μελιΰοών χαί Οφηχών τό βομβεΙν' ττέρδιχος χαί αλε-
χτορίδων τό χαχαβάζειν' άλεχτρνόνων τό χοχχνζειν (cod. χοχνζειν:
cf. Anecd. mea t. 111, p. 263, n. 1; Antiattic. Bekkeri p. 101)·
χόραχος τό χρώζειν' αμαξών τό τετρνγέναι (Anonymus Valcken.
p. 230, άμαξα τέτριγεν: alius in meis ad Herod. Epim. notis
p. 292, έπί αμαξών τετριγέναι. Hanc scripturam veram esse
puto; poterit tamen ambigere nonnusquam librarius criticus:
vide not. ad Planud. Metam, p. 383)· Λνρός βρόμος (vide ad
Herod. Epim. p. 10, 291) • ανέμων ττάταγος' ΰάλων Ονριγμός
(imo χάλων, ut est in Yriart. Catal. p. 307, et in notis ad
Herod. Epim. p. 291). De vocibus animalium adde auctoribu.s
jam indicatis Plirynicli. Appar. p. 33; Herodianum ap. Bekk.
Anecd. p. 1452, a me quoque editum Anecd. t. IU, p. 262;
NOTAE AD PAG. C 203
Neophyt. ad SynesiiEpist. p. 235, unde discimus de Iioc argu¬
mento scripsisse Blemmydem. Promiseram ad Anecd. t. 3,
p. 2(i2, ubi et id argumentum attigi, plura me additurum, cjuac
nunc addidi fidem liberaturus. Exstant, a me nunciuam visae,
Sturzii ea de re Prolusiones sex, quas qui legerit nihil eum
opinor esse desideraturum: adeo est Sturzius eruditus.
A, vi3v δε ώς Λοτ ixx. GBD, εχχεχωφωμ. AC,
εχχεχωφημ. Nihil interesse videbatur utrum praeferatur. Vide
ad Aristaen. 1, 24, p. 544.
PAG. 6.
AC, όρώΰιν ούτε. P. Morellus: "nec id ipsum attestan-
" tes scripturas audiunt. Invenit ne λεγονΰης τής γραφής? In
versione gallica allegavit Psalmum 18. Mihi quidem τής γρα¬
φής deesse videtur. Cogitavi de revocando βυγγενεΐας ‘ sed id
placet minus.
-) GBD, ήΰαν των οντων. Mox C, ή τα Λαντα, addito
ή e correctione.
Isai. 1, 3. Eodem argumento utitur loasaph in Anecd.
meis t. 4, p. 287.
GBD, χαίρειν εαυτών δ. έ. C, χ. τον ε. δ. ε. Joannes
Monachus in Anecd. meis t. 4, p. 208: μαχράν τοΐς μαχροίς
τούτοις λήροις χαίρειν είττών. Ibi de loquutione χαίρειν εάν,
είΛεϊν, monui et Psellianum locum jam ex cod. A restitueram.
In loco Joannis codex 1128 habet μαχρά' cf. Anecd. t. 2,
p. 471, n. 3. Est παρεάοας χαίρειν infra p. 8, 4.
Pro επονται, correctio marginalis codicis B, ττέτονται,
citra necessitatem.
" Zenobius: ειρηται ή Λαροιμϊα εΛί τών εαυτοΐς προξενούν-
"των αΛωλειαν. Aelian. lib. 12 [c. 8] Hist. Anim. Simile in
“Suida χαράν πυραύοτου χαίρειν, et in Eustath. Πυραϋδτης
" χανδηλοβέΟτρα postea Tzetzae Cliil. 9. Cui non dictus Hylas?»
Gaulm. Vide Schott. ad Zenob. 5, 79, et ad Suid. 12, 40;
Erasm, Adag. 1, 9, 51; Cangium in Εανδηλοΰβέΰτρα. Nam
sic habet Tzetzes 9, 964, idque recte, non χανδηλοβέβτρα, ut
scribunt Schottus et Gaulminus. Adde Corayi Atacta t. 4, p.
218, in Καντηλοδβύΰτης, et Camus ad Aristot. p. 55.
Respectu ad Mattii. 2.5, 41: χορεύε·9ε αχ εμού οί χατη-
ράμενοι εις το χϋρ το αιώνιον, το ητοιμαβμένον τώ διαβόλω χαί
τοίς άγγέλοις αυτόν.
GBD, X. όέ τίνος χαρ. Α, χ. όε τίνος χαραχολάβοντες.
C, X. όε τίνος χαραχολαννοντες.
“Πάτριον βέβας ηοη est χατροχαράδοτον, ut accipit
“Interpres [qui vertit “a patribus accepto,,], sed simpliciter
"paternum; quia scelerati nebulones, patre et altero filio con-
“temptis, solum Satanam, dignum se numen, colebant.,, Gaulm.
Magis cum interprete facio; ratio Gaulminiana quaesita est
nimis. Gregorius Naz. orat. 22 initio; χέρι τών χατρίων ή χαρ-
τερία' est χατρώων in codice 1538, cui lectioni favet locus alius
p. 407, t6v χατρώον νόμον μή χαταλύΰαντας' et Lucianus D.
M. 12, 3: άχοδτάς τών λατρώων. Potest de electione ambigi;
χατρίων quidem praetulerim. Vid. Rlioer. ad Porpliyr. p. 137.
A, είδ' ει τ. χαραχολαβουΟιν. C, οίδ' ότου χαραχολαύ-
νουΰιν. Μοχ AC, ούδέν. Varietas χαραχολάβ. liic ac supra
orta est ex solenni literarum v β permutatione. In Anecdotis
meis t. 1, p. 379, n. 3, άχολαύονβα et άχολαβοϋΰα permutata
sunt; in Aristaeneto άχολαβών et άχολαύων, ubi plura notavi
p. 519.
“) GBD, χρ. γάρ. Mox A, χτίΰεις xai το χαρά.
**) A sine ieti. — “Et tamen angelos sive daemones di-
“vitiarum sibi fingunt. De aliquo ex illis Testam. Saloni.;
" εμφαίνει S-ηΰαυρούς, χοιεΐ δε xai τόν χρώμενον άθ-εώργιτον
" ύχό μηδενός ί^εωρούμενον. Nugae, quas viri docti pridem
“ est quum ludibrio, ut fieri debuit, traduxerunt. „ Gaulm.
13^ ‘<β/η^εν6ς κρατούντα, quia Domini est terra et pleni-
“tudo ejus,, [Ps. 23, 1]. Gaui.m.
A, φάΰματα. GBD, εμ.τ· χολλάχις χ. εξ. P. Morel-

lus vertit: “phantasmata igneosque fulgores saepe obtrudunt.»
Nescio quid legerit. In B manus reccntior adscripsit: "Ααμ-
“χρά, εξοχα' seu αύγάς χνρώδεις:,, quae altima verba sunt
ex lioc ipso libro circa finem petita. Sed nihil quaerendum,
quum textus, quem edo, optime habeat. Sunt φάνταοματα xoi-
χίλα xai έξαλλα, “ phantasmata varia ac mira.,.
GBD, α .5. A Cj άς Non displicere debet άς.
NOTAE AD PAG. 7 205
imo edita lectione plaeere magis. Est id genus sjTitaxeos fre¬
quens in utraque lingua. Plutarcluis Anton. 3: τού Λολέμου
μάλλον εφοβοϋντο την iiti το ΙΤηλούβιον οδόν, άτε δή διά ψάμ¬
μον β(χ3·εΐας χκΐ άνύδρου παρά το '"Έχρηγμα χαΐ τά τής Σερ-
βωνϊδος ίλη γινόμενης αύτοίς τής πορείας', ας Τνφωνος μεν
εχπνοάς Αιγύπτιοι χαλοϋβι. Nunc est recepta altera tectio ά
Τνφωνος, nescio an citra necessitatem.
“Θείας αυτοψίας vocat Daniascius in Isidori vita apud
"Photium [Bibi. cod. 181, p. 1029]. Illarum duo genera in
■' theurgicis veteres constituere, τον αίοςλητιχον τών εγρηγορότων,
" τον δ'ε ψανταβιώδη τών χα^ενδόντων. Iamblichus lib. de myster.
“ Aegvptior. quomodo alia numina aliter appareant atque agant
“optime omnium ex theurgica doctrina distinguit; quo toto capite
" [p. 33 Fic.] nihil apud veteres magos accuratius reperies.,, Gaulm.
A, ώς β. γενέβθ-αι. Mox GBD, τών αίβχ. αύτοίς.
*®) C, άπαντα. Μοχ G, παρ' ημών. Infra C. λιττώβι.
Sic inferius C, λιττώντας.
'*) GBD, προς τούς φυΟ. αύτούς ά-9·. Ceterum non jungen¬
dum ά^τοΰντες προς νόμους: est προς “insuper,» ut p. 190, η. 2·
PAG. 7.
’) A, παρηνίας εις γραφηναι είναι. C, γραφήν άνεϊναι. Β,
γραφήν ενήναι. Est ενεΐναι ab ενίημι. Α, μόνος. Μοχ BD,
άρχιλ.όγου.
“Άρχιλ.όχου βδελυρίας, illius qui L·ycambae spretus
“ infido gener, et quem ideo proprio rabies armavit iambo.
“ 'Αρχιλόχου πατρ'ις et 'Αρχίλοχον πατεΐν inde in Diogeniano
“[2, 95] et Suida, επί τών λοιδορούντων xal χαχηγόρων, ηο-
“ tiora sunt. Nos, ne quod omnes sciunt dicamus, dabimus
“illius epitaphium, quod ex tempore scripsimus: 7dv άποβτά-
“ ζουβα βελ'ις xai πιχρός 'ίαμβος Ε'ίΰετι μαινομένης μάρτυρες
“εΰεπίης. Βαιός "Ερως χα'ι πιχρόν 'έπος χαΐ χηχάδα γλώδΰαν
“ Ηα'ι έμά νίχηΟεν βτήϋ^εα πυρπολέων. Ηάμνε το πϋρ ^υμον
' ετέρω πυρί (Amoris scilicet)· άλλα Αυχάμβης Ήρέ&ιΰεν ΰφη-
" χών εβμόν άπηλεγέα. » Gaulm.
GBD, όχνήΰαντα «f.AC, όχνήβειν άξ. Β, ad marg.

manu rccentissima, όχνήβαι αν.
206 NOTAE AD PAG. 7
*) Inserui εφ ex uno C. Mox G, παρά τίνος, BD, χαρά
η. B, ad inarg. τίνος, manu recentissima. A, παρά τιβιν. C,
παρά τΐοιν·
GBD, ηχονΰταί που τοΰ τής ΰγράς χαί τ. ζ, Α, ήχου-
ΰται όαίτης νγράς χ. ξ. άπογ. περιττώματα. C, ήχουΰταί που
τοΰ τ. ύ X. τ. f. άπ. περιπτώματος. Vertit Petrus Morellus,
■‘huinidum aut siccum excrementum; r male prorsus. Sensum
esse puto: “ubi enim et quando et apud quos auditum fuit ali-
"cubi siccae et aridae (id est, alicubi orbis terrarum) degii-
"stari excrementum ab homine?,, Et sic intellexisse Gaulminum
opinor, cujus haec est notula; “Reposui ξιςράς, quod deerat
“in ms. meo. Familiarem Hebraeis loquendi modum, et Graecis
“ postea, viri docti observarunt.De usu nominum ή υγρά xai
ξηρά pro mari ac terra vide Valckenar. Scliol. in N. T. t. 2.
p. 548; Palairet. et Elsner. Observ. in Mattii. 23, 15. Ensta-
thius Opusc. p. 285, 42: ξηράϋ-εν xai εχ ϋ^αλάοοης.
®) B, ορμή δέ, ciim correctione marginali manus recen-
tissimae.
“Verum est, imo et signum τοΰ ένεργουμένου. “Atlia-
“nas. in Antonii Vita [§. 63]: άλλος δέ τις τών επιφανών ήλ&εν,
“ εχων δαίμονα, προς αυτόν ήν δέ 6 δαίμων έχεϊνος οΰτω δεινός,
“ ώς τον ένεργοΰμενον μή γινώΰχειν εΐ προς 'Αντώνιον ήει, αλλά
" χαί τού δώματος αυτού τα περιττά χατήδ&ιεν,GauXivi.
Norunt medici furiosos excrementa vorare.
®) A, είδοΐεν. ... έρομένω. Ceteri et G, άνερωμένω. Cor¬
rexit anonymus άνερομένω in exemplari Gaulminianae regio.
®) A, Οφήΰι. Modo C, περιπτωμάτων, et mox οΰτι eum
varietate οΰτοι.
*®) C, τοϊς οΰτω. G êt codd., πράγμαΟιν. Gaulm.: “lege
"πνεύμαΰιν.,, Et sic corrector recens in B. Cotclerius ad Mo-
nnm. t. 2, p. 165, proposuit τάγμαβιν non male quidem omnino;
sed πνεύμαΟιν aptius est. Vid. not. ad Tiber. Rhet. p. 88. Ad
illustrationem verborum quae sequuntur, τον φ3ονούμενον άν-
^ρωπον, adponam ex Anccd. meis t. 4, p. 47, 4: ό διάβολος...
φ^^όνον άνεδέξατο προς άν3·ρωπον. Cf. ibid. p. 475 m. locus
Abdiae.
'*) C, άγνοίας. Est ea permutatio frequens, quod ostendi
iii Notit. mann. f. 11, p. 2, p. 45. Menander Stobaei tit. 108, 5:
ΙΙειρώ τύχης avoiccv άνδρείως φέρειν· Cod. 390, άγνοιαν γεν-
ναίως. Una in lectione άγνοιαν habet quod placeat. Plato Legg.
1, p. 3: άνοιαν δή μοι δοχεϊ καταγνώναι των Λολλών, ώς ού μαν-
&ανόντων οτι πόλεμος. Forsan άγνοιαν, quo ducit participium
ού μαν&ανόντων. Sed quum editione critica Legum caream,
id aliis dijudicandum permitto.
”) G, καταρραπτοϋβι. BD, καταρρεπτονβι. C, καταρρι-
.ττώΰι. A, χαταρυττονΰι. Manus recentior ad marg. B, χαταρ-
ριτττοΰΰι. Tollius Insign. p. 111, .scripsit χαταρράκτουαι, et sic
legit annotator in Gaulminianae exemplari regio.
“Lege ΓνωΟτιχοΐς, qui notissimi ex Philastrio et aliis.,,
Gaulm. Habent enim libri omnes γνωβτοϊς. Emendatio certis¬
sima visa fuit. Glossator Alberti p. 218: ταΰτα δε οΐ χατ
εκείνους τούς καιρούς ΓνωΟτιχοι ήτοι ΝαΟΟηνοΙ, οί δ' αυτοί καί
^4αμ.Ύετιανοί καί Εύχΐται, εληρώδουν. duae sumta sunt ex
Oecumenio ad Epist. Cathol. p. 213. Et Tollius 1. 1. scripsit
ΓνωΟτιχοΐς.
" ΛΙυβτικήν SoOiav nebulones acceperant a fidelibus
“Christianis, qui sacratissimum eucharistiae sacramentum την
“ μυΟτικήν ϋ^υΰίαν vocabant. Tamen αιρετικών μυβτήρια vocat
“ occultas haereticorum ceremonias Attaliata Procons. tit. 3.
" Synops. Gaulm. Occumenius in Epist. Cathol. p. 346, de
Valentinianis et aliis impuris liaereticis: την τού κατά Χριΰτον
μυΰτηρίου τελετήν ά&ετοΰοιν, εν τάζει μυβτηρίων αγγελικών τάς
εαυτών άΰελγείας εκτελοΰντες.
PAG. S.
BD, άλεξίκεΰε. Α, άνεξίκακε, C, άλεξίκακε, et sic cor¬

rector in B. P. Morellus vertit άλεξίκακε.
Lusum, qui est inter Αόγε et λόγος, illustrabit nota in
Anecd. meis t. 1, p. 249.
" Alcaeus: ^έλω τιν είΛεΐν' αλλά με κωλύει αιδώς. „
Gaulm.
♦Ί Α, εχειν. De loquutione διά γλώττης εχειν, άγειν, et
similibus vide not. ad Aristaen. 1, 1, p. 247. Mox A, xai επεΐ-
χον αν. AC, δέ μου φ&άΰας.
208 NOTylE AD PAG. 8
®) GBD, χα^άπερ Cxrjvjj. “Proverbialis loquendi formula,
"quae ubique obvia.,> Gaulm. BD, όράγμαη. C, δράμμαη.
A, Λράγμκτι.
G, τίρος λύχν., quod jam ex A correxeram in Anecd.
t. 2, p. 415. Et BCD, ίτερΐ, “Accepi de lucernario, ut vocat
"Augustinus, vel Λερί λνχνιχον, ut Graeci. Ritum integrum
“hauries ex Menolog.; de quo vir diffusae lectionis [Meursius]
“in Glossario. Sed antiquior illa temporis designatio, imo et
“ vetustissimis Graecorum nota. Herodot. lib. 7, [215]: ώρμέατο
“ δε περί λύχνων άφάς εχ τον ΰτρατοπέδου.» Gaulm. Ea
loquufione usus est Andreas quidam codicem Pacin-meris (nunc
regium 2982) a se descriptum amico mittens. Epistolam, quae
non longa est, totam adponam: !ί4νδρέας Ίωάννου 'Ιωάννη εν
πράττειν. Την χρηβιμωτάτην ταντηνί βίβλον, οίχεϊαις εγχα-
ραχ^εϊΰαν χερδί, χαριζόμενος επιβτέλλω 0οι, φίλων χαί άνδρων
άριΟτε, μιχράν μεν το φ αίνο μεν ον, άτε Οηβάδιν επ’ αντό τούτο
γραφεΐδάν μοι, νλην δ’ εμπεριέχουδαν πλείονα. Τοϊς δέ γ έδφαλ-
μένοις εντνχών (^πλειόνων [imo πλείοδι] δ' ΐδως εντενζη),
ΰνγγνω&ι. Περί γάρ αφάς λύχνων, ως δοι χαί διά των γραμ-
μάτιον δεδήλωχα, το πλέον αυτής έγχεχάραχται, με·9' ημέραν
περί άλλας φροντίδας, ώς οίδ&α, αδχολονμένω μοι. ‘Έρρωδο,
εντνχώς ταύτη χρώμενος χαί ημών μεμνημένος. Ό άρνής. Quid
significet ο άρνής ηοη capio.
Glossator in C: δρα οία άδχημόνως πράττουΟιν οί άνο-
βίοι. G, άποτετευγμένον. Α, άποτεγμένον. BCD, άποτεταγμ.
Cotelerius, eo loco usus ad Monum. t. 1, p. 78fi, ad άποτε¬
τευγμένον noiiv offendebat. Jo. Chrys. De sacerd. §. 10: ειδή-
γαγεν εις τον αποτεταγμένον όιχον αυτή.
®) GBD, έναΟχαμένας. Corrector in Β, έναδχειμένας. AC,
έναδχουμένας. Audjamus Gaulminum: ‘In ms. eruditiss. viri
“Fcd. Morelli erat ένηδχημένας, ita ut legerat interpres [qni
“vertit: quas sacrilegis sacris suis initiarunt]; puta quod τής
“ άοχητιχής vocabulo abuterentur illi tenebriones. In meo ένε-
" δχαμμένας. Scio δχαμμάδας πόρνας in Varinos δχάμμα etiam
“turpi notione, ut sulcum et vomerem Lucretio, scrobem Ar-
“nobio: "scrobem virginalem effodere; „ παρ9·ενίαν άποδυ-
“ λάν. Gelas. Id poetae dicerent νποχλέπτειν φιλότητα et φιλότητος
NOTAE AD PAG. 8 209
"ανάγκην, Museo. Tamen rejicio illam lectionem.,, Idqiie me¬
rito. Cotelerins: "τάς Λαρ αυτοί; ΐνηΰχημένας κόρας significat
‘'puellas apud eos vitam asceticam professas. ΈνεΟκαμμένας
"vero mendum est; ex quo tamen suspicari datur Psellum
"scripsisse ενεοκωμμένας, illusas, delusas. Verum nolim as-
“ severare.Idque merito, (luam recepi, lectio sententiae
satisfacit: puellas asceticas, quasi moniales. Symeon Metaphr.
Actis S. Aretiiae in cod. Coislin. 110, p. 133: τάς τε ^εφ
άνιερωμένας Λαρ·9^ένους καί τάς άλλως άΰκουμένας γυναίκας καί
αδούοας τον ύμνον Θεφ. Idcirco rejicio etiam Tollii conjectu¬
ras, qui, Insign. itiner, p. 109, proposuit άνεβκεμμένας, dele¬
ctas, exploratas, vel efi ηοκημένας, pulcre ornatas aut ad hanc
rem instructas et edocta-'. Tollius ibid. de ΰκαμμάδι πόρναις
contra Gaulminum monet. Annotatori ad marginem Gaulminia-
nae ένηΰκημένας placuit.
AC, γενομενου. A, μίΰους. G, εναΟελγαίουΟιν ό.ΤΟί'ω.
D, ίναδελγένουΰιν όποίω. Et όποίω in B, cum correctione
οΛοία. AC, o.roia. A, ξυντυχεΐ. Quod postremum mendum ex
iis est quae iotacismus innumera peperit. Porphyrius De abstin.
1, 43 : τής άλογίας το αχρι τίνος καί πώς καί πό3·εν καί προς
ούς έπικρίνειν οΰκ έ;ι:ονδης, κα9·' ίαυτήν δε άνεπιδκέπτου τυγ-
χανούδτ,ς ή άν έπιβρίδει' imo ε.τιβρίδη, ut est in cod. 2083;
(pii et recte άχρί τίνος exhibet, quod jam exhibebat Fogerolliana.
•°) “Debuerat et καν μητρί addere, quia ultimum illud
“scelus, aeque ac duo prima, Persae probabant, a quibus has
“insanias Manes, ipse Persa, hauserat.,, Gaui-ivx. Q,ui dixe¬
rat τάς κόρας, non debuit addere καν μητρί. Meminerat, puto,
Gaulminus Minucii c. 9: “ad epulas solenni die coeunt, cum
“omnibus liberis, sororibus, matribus, sexus omnis homines et
“omnis aetatis, etc.„
”3 ^5 χαρίξεδ3·αι.
GBD, παραλύδαιεν. A, παραλύδωδι. C, παραλύδονδι. —
" Θείους ^εδμούς. Nemo illos ignorat. „ Gaulm.
A, γάμου. C, γάμον.
‘*) G, μήτρων . . . . $ηρφ· “Extrahebant sacrificaturi dae-
"monibus, aliquando caeso ventre [quod potuit ducere annota-
“ torem in Gaulminiano margine ad absonam lectionem μη-
14
‘i 10 NOTAE AD PAG. 8.
“rptov]; quod Lucanus [G, 558]: fûlnere sic ventris, non
"qua natura vocabat, Extrahitur partus, calidis ponen-
" dus in aris. Mantuanus illum locum in mente habebat,
“cum in Vita Kath. scriberet.: Pîventum gravidas matrum
"secat ensibus alvos. Immatura trahens, Stygiis quae
"destinet aris, Pignara: funestos docuit Proserpina ri-
" tus. Quintiliani pariter pueri occisi sanguine initiati Epi-
“pbanio Haeresi XLIIX; Gnostici Haeresi XXVII; Carpocra-
“tiani Philastrio; Cataphryges, Pepusiani Augustino Catalog.
“haeres, [vide Elmenh. ad Minue. Felic. p. 23]; aliique plu-
“ res, quorum aut coetus nequissimi aut infanticidia notissima.
“Ritus infandus primum a Simone mago (Clem. Rom., quis-
" quis ille fuerit, de rebus gest. Petri), ob illa male intellecta;
“nisi comederitis carnem filii hominis, etc. [Joann. 6, 54.]. ,>
Gaulm. Notum est impura et abominabilia illa sacra fuisse ab
ethnicis objecta Christianis; dcin a Christianis exprobrata Chri¬
stianis ipsis, sed haereticis; nam in eos, qui a pluribus dissen¬
tientes haereticorum infami nomine signabantur, omnia sibi
licere et re et verbis secta numero valentior diu credidit. Vide,
ne quae fuerunt jam pridem scripta repetam, Elmenhorst. 1. 1.
Parilibus calumniis Templarii infamati ac perditi; et recentius
circa an. 1560 talia in Protestantes commentus est Catholicorum
zelus dicam an furor.
'“) GBD, άπολ. Permutantur passim «Vd et όλο. Liba-
nius t. 4, p. 043; ore ηδιχεϊτο txjto Όδυβΰέως' melius ύ.-το in
cod. 2018. Heliodorus 1, 26: εϋδηλος γάρ el χάχ τούτων μή
όχλάΰας τον επ' εμοί πό·9ον νπό των πολλών Ουμφορών. Co¬
dex Venetus 400, άπο, male. Lucianus de domo 8: aoyiyv
Ttvci ήδεϊαν άπολάμπει (ό χρυδός') xcci τον oixov ολον επιχρών-
νυδι τώ ερυ^ήματι. Codex 3010, νπολάμπει, ηοη male qui¬
dem; sed praestare videtur άπολ., ob ολον τον oixov.
AC, δ' επί π. βαλόντες. G, βάλοντες. — “Ut arde-
“rent Satanae. Antiquissimus ritus: ΠΧ
Hebraeorum
“magistri de illis ut et de "Ι’Τ’Ώ mira somniant. Ritus tradu-
“cendi per ignem alius est, qui salis notus. Sed illius prima
"inter Graecos vestigia liquido exstant. Πνρβοος [.Tuptffoof]
NOTAE AD PAG. 8 211
"’^χίλλεύς Diclymo, sive quis alius sit, ad Iliad. ,γ, [36; imo
"Tzetzae ad Lycoplir. 178, 1244. Cf. Gaulm. ad librum de vita
"Mosis p. 196]; Sclioliastae Apolloii. ad lib. 4 [Argon. 816],
"et Aristopli. ad Νεφέλ. [106]. Et de Cartiiaginiensibus nemo
“nescit, qui a Phoenicibus, ut Plioenices ab his Syris [As.sy-
“riis?] habuerunt.,, Gaulm. De Carthaginiensibus locus est
classicus Silii 4, 765: “Mos fuit in populis, quos condidit ad-
“vena Dido, Poscere caede deos veniam, ac flagrantibus aris
"Infandum dictu! parvos imponere natos:,, ubi Rupert. Minu¬
cius Felix; "merito ei (Saturno) in nonnullis Africae partibus
“ a parentibus infantes immolabantur: „ ubi Elmenb. p. 80.
*') GC, καϊονΰιν. Porphyrius De abst. 1, 34 : τής εξω τα¬
ραχής από τής ενόον έχχαιομένης. Poterit recipi scriptura co¬
dicis 2083, έχχαιομένης.
‘'®) A, φύραντες, ut et infra μολύναντες.
'®) C sine τί. Illud pronomen non videtur nitide positum
in Menandri fr. inc. 172: νίαμπρώς γάρ ’ένιοι ξώβιν, οίς χαλε-
πώτερον Τού περιποιήΰαΰ&αί τι τό φνλάζαι βίον. Conjeci, τού
περιποιήβαο&αι ’ΰτΐ τό ψ.
G, ^υντ. τώ. BCD, ξυντ. ω. Α, ουντι&έαΰι ώ. Et
illud pronomen ώ me Menandri admonet sic editi fr. inc. 181:
'O μή γέλωτος οίζιος αν ή γέλως Αυτού γέλωτος πέφυχε χατάγε-
λ,ως. iMon unum est vitium. Propono; Ώ μή γέλωτος έίξιος αν
εϊη γέλως, Αυτός πέφυχε τού γέλωτος χατάγελως. Alterum ver¬
sum scripsi ut est scriptus in codice 2720.
■') G, λα^ρέαν, cum hac notula: "λά^ρα vel λα^ραίως. „
Bernardus, ad Synesium, pro λα^ρέαν proposuit λύ^ρω. Est
λα^ραίως in ABC, λα^ρέως in D. Puto et λα-9-ρέως fuisse
in libro Gaulmini, qui compendium syllabae ως male legerit.
Permutatio vocalium at et ε barbarum adverbium λα·&ρέως pe-
perit. Procopius Gaz. Epist. 81 ed. Maii: έί οΰ γάρ ήμάς
ωχου χαταλιπών, οΰχ έπαυδάμην μετά δοϋ τή διανοΐα παλινο-
δτών, χαί λιμένας χαΐ ·9·άλατταν διαγραφών έν έαυτώ χαΐ "ϊίλΰ·9·ι,
“ Ποΰεΐδαον γεήοχε,» πολλάχις εΙπών. . . Quis non videt legi
oportere γατήοχε, vel sine Homero, cujus est versus Od. 3,
55; 9, 528. Velim et περινοδτών.
D, παραμυγνύντες. Mox A, φωρήοαντες.
14 *
212 NOTAE AD PAG. 9
PAG. 9.
‘) GBCD j fv φυχ. — “ Θεία ούμβολα * quae in anima
"constituunt magi ex Zoroastre [Orae. Mag. p. 22] {βεϊα
"βνμβολα φνχαϊς πατριχος νόος ενεΜειρε), illa deleri puta-
“bant άλογιΟτίατών jra-9-ών: Porpliyr. ίΤερί αΛοχ. [ 1, §. 31].
“ Clialdaei in anima ponebant divinitatis et originis suae μνημό-
•'Cirvov, quia esset ^εότητος άπορρώξ, ut loquitur Nazianzenus;
"Platonici, quod docerent cum Pythagoreis, τάς άν^^ρωπίνας
“ χΰνχάς γίνεΰ-^αι εκ τοϋ αντοϋ χρατήρο; τοΐς τε εγχοβμίοις ·9^εοΐς
" χαΐ τοΐς δαίμοβιν χαι τοΐς άγαυοΐς ηρωΟιν ' Hierocl. ad Pythag.
“[p. 132]. „ Gaulm.
^3 A, δίω3·εΐα&αι τε a το δαιμόνιον, mediis omissis. G,
ΰημαΐας βαβιλιχώ. BCD, ut edidi. Et βαϋΰιχής annotator in
margine Gaulininiani exemplaris. — “ Σημείου βαΟιλιχοϋ. IC.
"liliis notissimus ritus, ab Hercule ad Laconas (Hesych. [in
" ΘριττόβρωτοςΥ), a Laconibus ad Athenienses, ab Atheniensi-
“bus ad Romanos. Sed illa Graecis lignea erant; &ηΛ0βρω-
" ται Οφραγΐδες Lycoplironi [508]: Τά δ' άλλα ^ηπόβρωτος
”[imo 3^ριπόβρ<ύτος~\ άφανδτος δόμων ΣφραγΙς δοχεύΟει, S-άμ-
" βος έγχώρας μέγα. „ Gaulm. Non erat illi eruditiunculae
locus, quum non agatur de sigillo regio, βημείω βαβιλιχώ, sed
de regio vexillo, βημαία βαβιλιχή. Male quoque P. Morellus
vertit: “sigillum aliquod regium.,, Est βημαία vox recentior.
Herodianus Epim. p. 125: βημαία, το φλάμονλον. De hoc
loco monui in Anecd. t. 4, p. 403.
*) A, δέδοιχε xai εφίβταται. Prius mendum, quo syno¬
nyma vox synonymae substituitur, non rarum est. Inde Me¬
nandro opem feram sic edito p. 43: Ου δει γάρ άδιχεΐν τούς
Ιχέτας, άλλως τε xai Όταν μετ' εύνοιας τίνος, οΰ .χονηρία,
Πταιβωβιν' αΐβχρόν τούτο γάρ έβτιν :τάνυ. Reponam synony¬
mum ΰτίάρχει pro εβτιν, et versus liet versus. Philemon similiter
laborat fragm. inc. 52: Μαδημάτων φρόντιζε μάλλον η χρημάτων
forsan legendum χλέον pro μάλλον. Mendum posterius, quo
επί et a^rd permutantur, est etiam frequentius. Lucianus Nigr.
30: ούδί άφιχνειται τά βέλη αύτοϊς, άχρι ττρός τον βχοΛον ....
ην δέ Λοτε χαί άφίχηται .... Codex 3010, έφιχνεϊται et έφίχη-
rat, quod fere malim. Libaniu.s t. 4, p. 587 : την δε τού δώμα¬
τος αγλαΐαν έχελέγξει 0οι το τής φνχής αμορφον' malebat Rei.s
kius άπελ., quod reperi in cod. 3017.
GBD, ενόιατρΐβειν, άδεώς ra S. A, ενδιατριβειν έ.τί
Ο χολή, Τα -9·. C, ένδιατρίβειν, εΛί Οχολής τα -9·, Ρ. Morelliis
nec άδεώς vertit nec ixi Οχολής. For.san iitriiinque fuit reci¬
piendum. Mox BD, βδριύγμαΟι.
■■ ’Av9' οΐων ola διαμ. Adagium est de quo alibi ple
"nius.» Gaulm. Plurima congessi ad Aneed. t. 5, p. 290.
"Utimur Galli: il est tombe dans la fosse qa' il aooit
preparee aiix aut res. „ Gaulm. GBD, .νρός τ6ν αντοΐς-
Corrcetor in B: “ deesse videtur παρεΟχευαΰμένον.A. τον
«lirov αΰτοϊς .... βά9·ρον. C, rov «lirov xai er,
” Κα9·άρματα ' .Ύερικα^άρματα χαί ,^εριφήματα D. Pau-
"lus [l Epist. ad Cor. 4, 13], avrt άττοβλήτιον' sed et απονϊμ-
“ματα Eustatliius ad Homer. [ad Od. A.]; ΰχογγΐβματα et ,ίι;-
“ματα etiam grammatici Graecorum; illa tamen distinguunt,
"Ritus notissimus est χα&αρμάτων, φ αρμαχών, ete. „ Gaulm.
Ista parum faciunt ad rem. Psellus infames illos nebulones vo¬
cat χα&άρματα, convicio acri et notissimo, de quo multus fuit
Lamb. Bos. Exercit. p. 130. Et infra iterum sic loquetur.
C, 9^αυμαθτοΐς, cum varietate ·9ανμαθίοις. A, έο9^ιώδι
r. T. περιτι9·έντες jc. χελόπιον. BD, πανδεΟΐαν.
GABD, άοχάλων.
G, ra τε a. τά τών άγ. xai δή χαλά τα μα-9. BD,
ra re ά. ra rcJv αγ. xai δή χατά μaS. Corrector in B, pro
xarct, conjecit xai τά. A, ra’ re a. τά τών άγ. xai δή xai τά
μ. C, ra re άλλα τών άγ. x. δή xai τά μ. Male vertit P.
Morelliis: "cum alia bonorum virorum ornamenta, tum vero
"maxime liberalium disciplinarum studia.,. Ipsi pravus articu¬
lus alter τά fraudi fuit. Oportuit scribi; "cum alia bona,
tum. . . „
PAG. 10.
*) GBD, ξννειδεΐν. A, ξυνιδείν. C, ίδεϊν. Pi'acpositiones
compositorum .saepe pereunt. Nectarius Hoin. de S. Theodoro
p. 0: ro χεβεΐν ράδιον, ως τότε μάλλον χολεμουμένοις νχο τού
έχ-^ροϋ χαλειτώτερον, xai τό άνκΰτήνκι δνΰεπανόρ&ωτον. Codex
1538, ετίαναΟτήναι.
Α, sine μου. GBD, βαθ^υΟτεν., quod dividendum esse
monuit Doi vill. ad Char. p. G22. Et A divisit. C, χόμην ώ τ.
A, sine τό. Formulam rd άπό τοϋδε bis infra adhibe¬
bit Psellus. Mox A, επιδώοει.... βιάοουΟιν οΐ αν&ρ. lieliqut
sine ol.
‘'J GBD, xai rcJv >9i;p. A, xai αυτών -9·. C, x. αυτών
εών >>. — "Prorsus habet ex Athanasio, apud quem Antonius
“ de Arrianis, ut iste de Manichaeiss-τήν έχχληΰι'αν οργή
" καταλαμβάνειν, xai μέλλει ΛαραδίδοΟΟ^αι άν^ρωΛοις όμοίοις
" άλόγοις χτήνεΰιν. Utrumque suo tempore verum fuit.,, Gaulm.
G, rd γαρ τού άντιχρϊοτου χράτος εγγύς. . . Α, quod
edidi. Has lectiones quum adposuissem in Anecd. t. 4, p. 218,
nescire me profitebar quid eligerem, quod nunc novi. Etenim
lectio Gaulmini ab ipso conficta videtur. BD, rd γάρ τοι χρά¬
τος εγγύς. . .. Conjector in B ad χράτος' "forsan άντιχρίοτου
“deest. „ C ut A. Ibidem contuli Paul, ad Ephes. 6, 12;
Mare. 13, 29.
G, τελετών, non intellecto, ut videtur, compendio, quod
est in B, syllabae ταίς. Ceterum ejus lectio, si codices sine¬
rent, bona foret. Τών έν .άιονϋοου τελεταϊς, scilicet Λεχραγ-
μένων. Sic infra, τών άμφί ^ίιβϋην.
GB, τετραγώδιΰται. D, τετραγώδηΰται. AC, τετραγώδη-
ται, et sic dittographia in B.
®) Conjector in B: "forte χατεΰ&ίοντες. „
A, βυμφειρόμένος. C, ΰυμφυρόμ. cum var. φει. Inde
puto scribendum Ουμφ&ειρόμενος. Andreopulus De Synt. p. 18:
αυτή (τή γυναιχί') βυνεφ3άρη ' ubi vide quae notavi pp. 179,
214. Photius in excerptis ex Candido: Πατρΐχιος 6 μάγιβτρος
ό Βηρΐντ} ΰυμφ&ειρόμενος. Oecumenius in Epist. Judae p. 346,
ex Epiphanio: με-9·' ών Ουνεφ-^άρηδαν γυναίων. Menaea apud
Allatium in Testim. ad Eustath. p. 141 : ΰ.τό τίνος γάρ Έΰβτα-
Sioo χαλχέως βυγαφ^αρέντος αυτή γεννη-9-ήναι εφη τό βρέφος'
imo ΰνμφ·9αρ. Componunt et cum praepositione χρός. Photius
Contra Manich. 1, p. 99: τήν ήλιχίαν νέος ών χροθφ·9·είρεται
γυναιχί τινι χρεββευούΰτ).
'®) ftuo de verbo vide Aiiecd. niea f. 3, p. 112.
A, .vciyv y’ eiSSe' vel syllabis male divisis, vel diptlion
go, ob iotacismum, scripta pro simplici iota. Hinc transibo
ad Aristophanem, emendationem tentaturus Tliesm. 99: Σίγα'
μελωδεΐν αν :χαραβχευάζεταί. Sic codices; ubi αν, quod nihil
ad rem nunc facit vel facere videtur, in au mutaverunt critici;
sed av merito displicuit editori nupero, qui scripsit ά ’v, ut
sit quasi fftya, ωβτ άχούειν ά αν μελωδεΐν παραβχευαζεται'
quam rationem non facile lectoribus suis probabit. Propono
μελωδίαν ίταραΰχ. Scripto male μελωδείαν, factum est μελω¬
δεΐν αν.
'■) C, φνλάτΓου τέχνον, xai τής πεπαιδευμένης ημέρας αν-
τιποιοΰ ταΰτα. Α, ονναπαχ^ήΰεται. Conjector in Β: ουνανα-
παχ&ήβονται.
GBD, εγωγε δ’ ε. χ. ές δ. C, εγώ δ' έ. χ. εις δ. Α,
εγώ δε .. . εις δ.
&BD, θαυμάζω διατελών.
G, αΓ. μ. γ. πολλά τών ΰπερβορέων £.^νών. BC, άτ.
μ. γ. π. Γ. νπερβορέοις έ^^νών, Α, ar. μ. γ. χαΐ πολλά xai
παρά τών έν νπερβορέοις έ·9νών. C, άτ. μ. γ. πολλά xai παρά
τών εν ύπερβορείοις έ^νών. Mutavi παρά in περί,
C, πολλ.ά δε τών, ■. ABD, ούρτην. Ιη Β correctio est
ΰνρτιν. Allusit forsan Psellus ad proverbium de Libya, eam
semper aliquid novi adferre, quod illustravi Anecd. t. 5. p. 454.
G, ούδείς. Speciosius pronominis illius genera permu¬
tantur apud Dionem Chrys. Orat 8, init. : Σιογένης Σινωπεύς .. .
οϋδενός διαφέρων τών πάνυ φαύλ.ων' codex 3009, οϋδέν. Sunt
in Bagueti nota loca quae utrique favent scripturae. Annota¬
torem doctissimum, qui, ibid. p. 14, in pronomine οΰτος ex¬
plicando non valde feliciter versatus est, nec alio potuit modo,
obiter monebo pro ούτος esse in eodem codice Ξενοφών, qua
recepta lectione difficultas nulla supererit. Sic in alia ejusdem
orationis sententia p. 277, xai δη xai τότε ήν περί τον νεών
τού ΠοΟειδώνος πολλών ΰοφιβτών χαχοδαιμόνων βοώντων, in¬
serto ex codice eodem άχούειν ante πολλών, non supererit con¬
jecturarum faciendarum opus.
PAG. 11.
*) BCD, άγρίον. TIM. ή δεινόν γε. A, άγριον ήν. TJM.
δεινόν τε. Sumsi ex A divisionem, e reliquis rj. Gaulni. ή vel
^ non habet. A, μίοος. Ceteri, μύθος. Mox G, χαϋ^ ημών.
Cf. p. 13, 3.
A, ετεεχώριΟεν.
*) G, μεν φ&ινύΌ-ειν. BD, μεν εφ3·ινί·9·ειν. AC, μεν εα
φ^ινύ^ειν: quod et conjectum fuit in margine B. Locum jam
correxeram in Anecd. t. 4, p. 101, quum loquutionem χαχοΰς
χαχώς tractarem, quae sequitur.
Gaulm. χέρι δαιμόνων. Mox C, τά δ'ε άλλα,
Accessit ή ex A. Saepe excidunt articuli librariis pro¬
perantibus. Porphyrius De abst. 1, 45: χοιμίΰαντα άχ’ ανεών
φανεαδίας’ codex 2083, χ. εάς άχ’. Demetrius De elocut.
§. 301: εοΰεο εό χρήφιδμα ονχ εγώ έγραψα, άλλ’ 6 χόλ.εμος,
’^ίλεζάνδρου δόραει γράφων' melius Codex 1741, εώ 'Λλ. δόρ.
G, χάν άχόρρηεον, BD, χάν εχΐρρηεον, cum corre¬
ctione recente, άχόρ. C, χάν εχόρρηεον. Α, ut edidi.
B, ομμαβι. A, μή βώμαεα ο. ε. εχ εούεων όφ^αλμοϊς
όρ. C, μη βώμαεα 5. ε. έχεός 6φ&. όρ. Erit rursus εοϊς έχεός
6φ·9·αλμοϊς, ρ. 13 ηι.
“Dionys. [De coelesti hier. c. 15]: oi 3-εόαοφοι εάς ov-
“ ρανίας οΰβιας εχ χυρός διαχλάεεονβιν. >, Gaulm
®) C, δ'ε χαί. G, διαεέερυφε, quod correxit ad marginem
vir d. in exemplari regio. Cf. p. 190, n. 3.
‘®) Gaulm. unus, μα&εΐναι. Vide p. 221, n. 12.
“) Gaulm. unus, βεμνών.
GBD, έχοΐει. C, εχΐει. A, εχίοι. Et εχίοι conjector
in B, qui proponit et έχέλ&οι vel εχήοι. Bernard., ad Synesii
Febres p. 74, correxit εχίη. Jam e codice restitueram εχίοι
ad Anecd. t. 2, p. 445.
'3) GBCD, xa'i βαβίλειος δ'ε ό ^εϊος ό εών ά^εά εων ε.νό-
χεης, mediis omissis. Sequutus sum pleniorem A. Jam locum
restitueram ad Anecd. t. 4, p. 213.
Isai. X, 10. ^
·») Basii, t. 1, p. 558.
NOTAE AD PAG. 12 217
PAG. 12.
*) Cod. εΐληται. Basilii editio, eiXetrat.
Cod. μιχτών. Scripsi μικτά ex edito Basilio.
"Basilii testimonium quod laudat est cap. 16 lib. ad
" Ampliilocli. de Spiritu S.: η μεν ονΰιά αυτών (^περί τών οΰρα-
" νιών δυνάμεων') τύ άέριον πνεύμα, εί τΰχοι, η πΰρ άϋλον
"κατά το γεγραμμε’νον' 6 ποιων τούς αγγέλους αυτού πνεύματα
“καί τούς λειτουργούς αυτού πύρ φλέγον, ^ι6 και εν τόπω εϊδι
“ και ορατοί γίνονται, εν τώ είδει τών οικείων αυτών δωμάτων
“ τοϊς άξίοις εμφανιζόμενοι. » Gaulm.
*) G, Ααβίδ. Codd. compendio solito δάδ. Melior esse
videtur scriptura per υ, .^αυίδ. Bentleius, in specimine novae
editionis N. T., scripsit ^αυ'ιδ, altera forma prorsus rejecta.
Fabricius ad S. Empir. p. 382 formam .^αυ'ιδ unice probat.
Sunt tamen viri d. qui, reperto in codd. δάδ, totis literis .da-
βίδ scripserunt. Reiskius ad Const. de Cerem, p. 182, scri¬
psit ^αβίδ, etiam ^αουίδ: boc est inusitatum. Ceterum locus
Davidis est Ps. 104, 3. Ibi inserui αυτού ex AC; de quo jam
monueram ad Anecd. t. 5, p. 233. Est λειτουργούντας in C,
pro λ.ειτονργοΰς’ qui et mox λειτουργούδι tenet pro λειτουργοϊς.
Ad rem ipsam vide Jo. Buxtorfii Dissert. p. 98, qui talem Da-
vidicorum verborum interpretationem ut falsam respuit.
A, sine γάρ. Quiie vocula aliquoties excidit. Lucianus
D. M. 16, 3: τούτ άκουδον' οποδον μεν ’Αμφιτρύωνος εν τώ
Ήρακλ.εϊ ην, τούτο τέ^νηκε' ηοη male codex 1310, όπόδον
μεν γάρ 'Αμφ. Philostratus V. Α. 8, 6: ούκ άγνοώ μεν ότι δια-
βάλ.λουδιν αυτόν... Codex optimus 1696, οιίκ ά. μεν γάρ ότι
δ. . . Ibid. 8, 9, ρ. 340: ότω δ' εΰξάμενος δηλοΐ τό Ιερόν. . .
'Ηρακλίους μ'εν άποτροπαίου έδτί' rursus codex bene, μ'επ γάρ.
Idem Epist. 37: φθονερόν δεινώς τό άν3·ος' ηοη importune ad¬
dunt γάρ post φ^ον. codices Regius 1696, Vaticanus 140.
Nectarius Hoinil. de S. Theodoro p. 8; rj τούτων άλλοτρίωδις
κά3·αρδίς τε έδτί' bene codex 1538: ή τ. γάρ άλλοτρ. ...
Epist. ad Hebr. 1, 14: ούχί πάντες είδι λειτουργικά
πνεύματα εις διακονίαν άποδτελλόμενα διά τούς μέλλοντας κλη-
ρονομεΐν δοττηρίαν. — Statim C, ε'ίδει. Infra GBD, τελείται.
Recepi 6n ex AC. GD, άποτέρω. A, αΛωτάτω. AC,
xai ^ύραζε. Non capio quid sibi velit ·9^ύρα&εν post ^ϋραζε.
Fuit forsan prius dittog'raphia, ac serius vocem utramque in
textum admisserunt librarii male seduli. — " Ol ^ύραζε Graeci
“vel gentiles. Oi εξω Damascio contra Manich.; ή ‘έξω φιλοΰο-
"φία Gregorio Nyssen. in vita Greg. Thaumat. [p. 244];
" βοφοί oi ‘έξω in Theoriani legatione [p. 10] ad Armenio-
"rum Catholicum, qui illorum patriarcha est. Disces ex Jo-
"sepli. Ind. [nescio quid doceat Josephus iste. Consulatur
"interim Reisk. ad Const. De Cerem, p. 811 N.]. Guod mo
“neo, quia vir doctus consularem interpretatus est. Habent
“a Pythagoreis Christiani. Malchus [seu Porphyr. Vita Pyth.
“p. 52]: μόνον τών δυβΰυνέτων (lege δυβξυνέτων') παρά τοίς
"έξω διαμνημονευομένων, Οί έξω apud illos sunt philosophi
“non ejusdem sectae.,, Gaulm. Mox eodem sensu πολλοί rcJv
εκτός. Nihil notius. Notaras in meis Anecd. t. 5, p. 133: ό
^νραϋεν ΰοφιΰτης Αφάνιος. Multa vide collecta in Cangii
Glossario, et, post Cangium, a Dutheilio in Notit. mann. t. 8,
2, p. 92. Joannes Chrys. Hom. 80, p. 771: άκουδον καί rcov
έξωθεν ταϋτα φιλοδοφούντων καί λεγόντων' Ουδέν κακόν πε¬
πονιάς, εάν μή προΰποιή. Putavit vir d. hoc esse posse Platonis
dictum. Putavi ex rhythmo esse poetae verba, eaque inveni
inter Menandri Sententias Singulares, et in Stobaeo 1.108, 57.
PAG. 13.
*) “ Q.UOS alios simul sentire inquit non exscribo, quia
“pridem est quum alii exscripserunt; sed Aristotelem [Metaph.
“4, 8] crucem philosophis relinquimus: ούΰια λέγεται τά τε
"απλά δώματα, οίον γή καί πΰρ καί ΰδωρ, καί οδα τοιαϋτα,
"καί ολως δώματα, καί τά εκ τούτων δννεδτώτα, ξώά τε καί
"δαιμόνια, καί τά μόρια τούτων.» Gaulm.
GBD, αλλά τί δή τούτο δυμφ. Α dedit τοϊς unus.
AC, δαίμοδιν. GBD, δαίμοβι. Nescivit quidem Timotheus
Thracem voce άπαγε usurum statim esse quae a vocali iuci
piat. Recepi tamen δαίμοδιν, quod in line sententiae firmior
sic fiat sonus et plenior. Sunt viri d. qui, vel sine codicibus,
in fine sententiae, et versus etiam, ephelcysticnm ny addant;
quod puto 11011 sine temeritate fieri: In Supplicibus Aeschyli
185, χαμ.χύλοίς τ' όχήμαδι, quod et versum et sententiam
claudit poterit cum ny finali scribi ex auctoritate codicis 2886.
C, sine γάρ. Infra G, ε’όιχεν.
*) Isai. 14, 12.
A, άλλως. Nota est junctura δε αλλά.
G, διά ίτάντα. C, διαδϋον. GBD, διίον. A, ών άΛα-
^έατερον. Forsan όντως ά^α-^. Attamen έΰτιν ον ά^αϋ·. po¬
test secure servari; quem dicendi modum attigi ad Philostr.
Her. p. 660: vide et Schaef. ad Soph. Trach. 1066. Angelo¬
rum iUam facultatem solidas res penetrandi, quae validissimum
pro eorum incorporeitate argumentum praebet, non neglexit
Jo. Buxtorf. Catalect. p. 321, quo loco angelos incorporeos esse
contra Judaeos asserit.
G, αυτήν, et proponit aiirw. C, αντφ. ABD, αύτων.
P. Morellus vertit «drwv·· •‘hujus modi corporum nullum.,, Con¬
sentiunt omnes in όμόΰτοιχον ον' exspectabatur όμοΰτοι'χω
®) C, εννλαμιτει, et ad marg. ίδως’ ενολάττως. Mox pro

άφαΐς, est άφα,νες in C. Syiitaxis καν xad-έδτηκεν non caret
recentiorum exemplis. Niceph. Basilacas in Walzii Rhetoribus
t. 1, p. 430: ούχ εις χενον 6 ερως έξέιτεδεν (codd. εξεΛεδε^, καν
εις φυτον ή χάρη μετεΛεδεν. Idem ρ. 434 de Pasiphae: λόγον
άλογία ξυντρέχειν το χά-θ^ος ήνάγχαζεν χαΐ γυναιχός oxptv (ma¬
lim cum cod. 2720 ήνάγχαζε xai γυνανχείαν όψιν, oppositis γυ-
νανχείαν et βοεία) βοεία μορφή δυγχεράννυδ&αι.... αν επα¬
γωγόν τι προδεΐχεν, ό μεν ούχ ήδ&άνετο' αν iρωτιxόv έμειδΐα-
ΰεν, οι5 φιλομειδής ό ταύρος εδείχνυτο. Basilius Paraenet. c. 14:
καν γάρ δεδπότης εχρί-9-ης, άλλά xai δύνδονλος υπάρχεις.
PAG. 14.
Α, αφαϊς. G, άφαις. Α, όδυνάδ&αι ως xai, mediis
omissis. C, χαίεδ^αι. G, πυρi προδομηλήδαντα. Joannes
monachus in Anecd. meis t. 4, p. 267: χήρος πνρχαιά όμιλήδας’
Joannes Chrys. Select. p. 328: χαπνω xai πυρi δτηνεχώς όμι-
λεΐν. Julianus Epist. 24, p. 37: iva λευχαϊνηται (ra δϋχά)
ήΐίω χα^αρώ προΰομιλοϋντκ. Maximus Tyr. Diss. 23, 1: τή
διά Λυρος ομιλία.
GBD, αΛολίΛεΐν. C, αΛολίχείγ. Α, άπολείπειν. Μοχ
GBCD, ό ΰνμβ. χαί χερΐ.
C, τούβχους. G ct alii τόπους. Ficinus τούΰχους in¬
venit. — "Ubi? quando? disputavimus libello [non edito] de
” magia druidarum. „ Gaulm.
"Solonis: Γ-ηράΟχω 6' αίε'ι πολλά διδαΰχόμένος.„ Gaulm.

Nonnihil notavi ad Gnomicos p. 264. Vide et Memor. Acad.
Inscr. t. 7, p. 372; Walz. ad Arsen. p. 161. Marcus Aurei.
Philostrati V. S. 2, 1, 9: χαλόν xai γέροντι το μαν-9-άνειν. —
Mox A sine ούν.
‘) Sic Porphyrius De abst. 1, 38, χατά τον ειπόντα, lau¬
dans Platonis verba, ipso non nominato. Eustathius Opusc.
p. 57, 22: παρά τώ ειπόντι, «f γόνυ χλωρόν Theocrito scilicet.
Idem p. 156, 16: τό βτόμα, χατά τον ειπόντα^ ύπίλλουΟι' So¬
phoclem scilicet Ant. 515, ubi; Όρώΰι χ οΰτοι, ΰο'ι δ' ύπίλλουΟι
Οτόμα · cum glossa χλείουΰι in cod. 2712.
\ * '‘ΐ " * I-* “vtf = > 7

“Arabes habent: j^l ^ QM
"dicitur homo esse filius defectus; Cent. 2, adag. 14. Quae

"proverbia eruditissimo et linguarum orientalium callentissimo
“Erpenio debemus.,, Gaulm.
’) C sine fi. Mox G, έρραφωδιχέναι, confusis ob pronun
ciationem letr^. Eustathius epistolam 42 inscribit τώ φιλανΌ^ρω-
πίνω παλατίνω χυρίω Ίωάνντ]. Putares humanum fuisse di¬
ctum illum Joannem. Sed codex φιλανϋ^ρωπηνώ χυρώ. Est
Philantropenus notum nomen in Byzantinorum libris. Nectarius
Hom. de S. Theodoro p. 3: 6 πλάΰας aiirdv -^εός, τον χοϋν
έχεΐνον, την γην την άνείδεον, οίχείαις χερβ'ι διεμόρφωΟε xai
τοβαύταις εϋεργεΰίαις πεπλούτηχε' ηοη dissentit quidem codex
1538; sed scribendum tamen πεπλούτιχε. Nota differentia utrius-
que verbi. Πλουτώ εγώ, πλουτίζω δε ετερον' Herodianus ait
Epimer. p. 273. Plutarchus Ages. 10 : 6 δε τής μ'εν ειρήνης
εφη τύν πόλιν είναι χυρίαν, αυτός δε πλουτίζων τούς ΰτρατιώ-
τας ήδεΟ&αι μάλλον ή πλουτών αύτός. Eskukius, qui in loco
Apocalypseos 3, 17, πλούοιός είμι xai πεπλοΰτηχα xai ούδε-
NOTAE AD PAG. 14 2‘il
vof χρείαν εχω, vertit ιτε.ΎλονΓηχα “ ditavi alios» (vid. Stoscli.
Mus. t. Ij p. 276), Icgebatne κειΐλονΓίχα? Id si fecerit, fecit
male.
*’) ' ΙΙρητΐζειν, αντί τον φεύόεβ3^αι xai aicarav. IVota
“magis nulli domus est sua.„ Gaulm. Vide Albert. Ob-
serv. p. 410, ad locum notissimum Pauli ex Epimenide: ί(ρή-
τες άεΐ ψενΟται, χακά ·&ηρία, γαοτέρες άργαΙ' cjuem recitans
memoriter Meursius ad Constant, de admin. c. 8, male scri¬
psit, χακά παιδία: Rittershus. Lect. sacr. p. 160·, Holsten. ad
Porpbyr. Pytbag. p. 20; Erasm. Adag. 1, 2, 29: do. Bu.xtorf.
Catalect. p. 162; Walz. ad Arsen. p. 322. — “ Φοινικικόν pari-
“ ter avri ψεύδους. Plato, μηδέν καινόν, rjv δ' εγώ, αλλά (ροι-
''νικικόν, lib. 3 [§· 20, ρ. 149 Ast.] De republ. Ψεϋομα φοινίκι-
" κόν Straboni pariter lib. 3 [p. 170 Cor.]. Junius in Adagio,
“ Phoenicium mendacium. Etiam Plioenicuin fides tibi notis-
“sima erit ex Anton. Diog. ύη:έρ Θονλην, in Phot. [Bibi. cod.
•166].u Gaulm. Ex Antonio Diogene parum proficiet lector;
adeat potius Eustath. ad Od. p. 1757; Erasm. Adag. 3, 5, 56.
Admovendi et veteres paroemiograplii de Φοινίκων βυν^καις.
Cf. Walz. ad Arsen. p. 463.
’) C, πατρός. E compendio male lecto ea varietas nata
est. Psellus in Cantic. p. 324, de Virgine: Ήντινα μακαρί-
ζουΟι φωναϊς άκαταχαύΰτοις .di γενεαί τών γενεών άττάντων τών
άν-^ρωΛων 'Ότι Λατέρα τέτοχε τής όλης οικουμένης. Codex 2087,
ΰωτήρα, hic melius. — Verba Salvatoris sunt apud Matth.
Evang. 25, 41.
*®) “Theologi longo et fidente paratu sudarunt in hoc
“ pulvere, h Gaulm.
*') G, 0 Λίός, praeeunte P. Morelli versione. Codices,

ό.Ύως. Et corrector in B: "forsan o Λως. „
'*) G, yraSeivai. Et sic mox. Cf. p. 198, n. 2; p. 216, n. 10.
*’) A, χαταχούΰας τε τών. C, χαταχούΰας τΖν. G, αυτο¬
ψίαν.
**) C, τε3. τοιοϋτον. Α, έμοι δε ούδεν τ. οΰπω τε3.
“) Α, -^εάΰαΰ^αι. Idem orationis color Theocriteae 10, 10:
Ούδαμά νυν βυνέβα τοι άγρυπνήΰαι δί έρωτα; Μηδέ γε ΰυμ-
βαίη.
222 NOTAE AD PAG. 15
*®3 GBD, 3t. χερ·. την μέΰην, mediis omissis. AC plenio¬
res sunt. A, ξυνγέγονα. Restitutionem jam feceram ad Anecd.
t. 4, p. 214. Conjector in B ΰνέφερον, se scilicet extricaturus.
Ficinus, qui est codice integro usus, ultima sic vertit: “hic in
" Mesim fluvium genus suum referebat. „ Habuitne επί τον Μέβιν
τόν Λοταμόν? Vertendum, “et ad Mesopotamiam genus refe¬
rebat.., Vita Abercii in Anecd. meis t. 5, p. 485: αΛελαυΟε
τούτου xccl rj μέθη των ποταμών. P. Morellus locum fuisse
monet a Billyo restitutum: ubi? nescio. Scio valde erravisse
Delrium, qui Marcum istum Psellianum vocat Marcum Ephe¬
sium, Disq. Mag. p. 192.
AC, τελετής. Mox C, χατεφυγμένα xai περιεϊόε τις χαί.
PAG. 15.
*) “Nemo nescit adagium, cujus a Stesichoro et Helena
“origo. Isocrat. in Encom. Helenae [§. 28]: επεδείξατο xai
“ Στηΰιχόρω τώ ποιητή την εαντής δύναμιν ‘ οτε μεν γάρ
" άρχόμένος τής ωδής έβλαΰφήμηοέ τι περί αυτής, ανέδτη τών
" όφ-9-αλμών άπεβτερημένος' επειδή δε, γνοΰς την αιτίάν τής
"Ουμφοράς, παλινωδίαν έποίηΰε, πάλιν αυτόν εις την αυτήν
" φύΰιν χατέδτηδε.Gaui.m. De Stesichori palinodia vide
Bibi. Gr. t. 2, p. 155; Klein, ad Stesichor. p. 23. Exemplum
loquutionis est in Anecd. meis t. 5, p. 428, 15.
G sine «. Mox C, πολλά γάρ. Statim BD, είπέ τε
έπεδ., sine χαί. Giiani copulam reddam Plethoni Laudat.
Hypom. p. 4: .-rpdi τήν τών S-ηρίων ημών ορών τις χοινωνίαν'
Codex 963 ex additione necessaria, ^ηρ. xai ημών. Plato
Epist. inter Socraticas 25: τυγχάνει γάρ βουλόμενος δτρατεύε-
6-9-αι, πράττων τι τών χατ άξίαν αύτοϋ' ηοη male codex 1760,
πρ. τι xai τών. Philostratus V. Α. 8, 9, ρ. 340: άρ' οόν το
οϋτω διαιτά&αι λεπτότητα μόνον εργάζεται τών αίδ&ήδεων ή
ίδχΰν έπi τά μέγιδτα’ bene bonus codex 1696, ή xai ίδχύν.
Ibid. 8, 18, p. 361: πανήγυρις δ'ε χατά τόν αυτόν λόγον είναι
α'εν xai ή τών άνδρών Σύνοδος, είναι δε αύτό τό χωρίον' bene
iterum codex, είναι δε xai αυτό τό χ.
Α, έφη ήδ' ός. C, έφηβε ήδ' ός. Quod nolui servare,
ceteros sequutus; etsi aliquid coloris platonici inessc videatur.
Plato enim: o όε Τίμαρχος άνιΰτάμενος ηρός με εΪΛε, Τί λέ-
ysii) εφη. Et sic alibi. In Psello voluissem: εφη’ xcci μάλκ,
η δ' ος. Mox A, αΛίβτον, εφην, ην δ' εγώ,
♦) GABD, ώΰπερ κ. 6λ. Et Ρ. Morellus vertit ώοΛερ. C,
ώΰτε κ. ΰΛερμένειν. Et in Β conjector ώΰτε.
’Ιδον δε χκινός οΰτοβΐ παλαίφατος, sed άλαοΰχοϋΐην
εχει. Theologorum et medicorum filii pene omnes [nomina
vide apud Naud. Apol. p. 435] moverunt hunc lapidem de
Merlino Anglo [quem ab incubo daemone seminatum esse nar¬
ratur: vide Naud. p. 433, 440; Delrium Disq. mag. p. 192;
etc. ], familia Cygni, crqcottis indicis [vid. Agatharc. Pbot.
Bibi. p. 13G4; ni cogitaverit de Crocotone daemone mulieribus
misceri solito, narrante Delrio p. 192], ut plura dicere nugari
sit. Huc pertinet solidorum in corpus infusio tam mirabilis, de
qua vir doctiss. et piissinius [Delrius] docte pariter et pie
in Disquisit. Magic. „ Gaui.m.
G, Οχώλιχας... βίίέρμαΰι. C, Οχώλιχας. Mox GC,
χιερίΛτωβιν. P. Morellus vertit Λερίττωΰιν, “excrementi quic-
“ quam. „ Goens. bis usus ad Porphyr. p. 100, Λερίχτωοιν
secure servavit. Infra GD, περίΛτωβις. Praeterea insignior
est varietas codicis A, in quo inter ζωϊχά et μόρια longus
inseritur Basilii locus, quo carent ceteri, et quem non habue¬
runt Ficinus ac P. Morellus; quumque mihi videretur non apte
interponi posse, et vel sua motus sede, vel ad marginem prius
ab annotatore aliquo adlatus, eum non recepi: xai 6 μέγας
Βαΰίλεως εξηγούμενος Ij Ρ· 398) το εν Ήΰαΐα ρητόν, τό
" τί μοι xXijSog ^υΰιών; „ ταντα φηΟί' δαίμοΰι μεν γάρ διά
τό φιλήδονον χαί εμΧα-9-ες, αί d-v6iai φέρουβί τινα ηδονην χαι
χρείαν εχ^υμιώμεναι διά τής χαύΰεως εξατμιζόμενου τού αίμα¬
τος ' χαι οΰτω διά της τούτου λεΛτύνΰεως εις την ΰύΰταΰιν
αύτών λαμβανομένου' όλοι γάρ δί όλων τρέφονται τοϊς άτμοϊς,
ού διά μαβήΰεως χαι κοιλίας, άλλ' ώς ai τρίχες τών ζώων χαι
όνυχες χαι όΰα τοιαϋτα εις όλην εαυτών την ούδίαν την τροφήν
χαταδέχεται' διά τούτο λίχνως περί τάς χνίαβας έπτόηνται χαΐ
τόν εχ λιβανωτού χαπνόν ώς επιτήδειον αύτοΐς εις τροφήν ύπεραδπά-
ζονται (sic editio; codex, ύπεραΰπίζονται), xai τάχα έΰτι τις
εν τοϊς ζώοις προς τάς ιδιότητας τών δαιμόνιων δωμάτων οίχείωδις.
^3 GBD, rotavra. AC, έβην εζ αυτών. Mox GBD, αντάρ.
®3 A, 6 μ'εν... 6 δέ. C, ol μ. δΐ εΙΰΛνοής, oi δέ, inedii3
omissis. De lioc loco Lamius Delie, eriul. t. 2, p. 222.
"Quales fiefi veterum αΰτομοι. Quod praecedit δί νγρό-
“ τητος, de Pytliagora Diogen. [ap. PorplijT. vita Pythag. p. 13]
"in ά.η'ατοις ύπ'ερ Θούλην (etsi αΟτομος non esset), ait IMne-
“sarchum επιτυχεΐν ττοτε Λαιδι ντηττίω v.ro λεΰχτ) μεγάλ-η χαί
" εύφνεϊ χειμένω ‘ εΛίδτάντα δε ·9εάΰαα3·κί ΰ.ττιον εις τον ούρα-
“νόν άποβλέποντα προς ήλιον αΰχαρδαμνχτει, xai τώ βτόματι
" ενόντα χάλαμον δμιχρόν xai λεπτόν χα^-άπερ αυλόν' ·&αυμά-
" δαντα δέ, xai δρόδω εχ τής λεύχης χαταδταζοϋδτ) ^εαδάμενον
" τρεφόμενον, άναλαβεΙν, -^είαν τινά νομίζοντα την παιδιού
" είναι γένεδιν.,, Gaulm.
’") GBCD, παραχειμένης. Α, περιχειμένης, (juod praetuli.
Solennis est praepositionum illarum confusio. Psellus Cangii
not. ad Zonar. p. 111; ζήλος εντεύθεν τή νόδω δβεννύμενος
άνάπτει τόν αύτοχράτορα' χαί 6ς μηδέν εννοήδας το (codex
1182, ρ, 113, 2, τών) όδα μαλαχίζειν εϊω^-ε. . . . τής πόλεως
έ'ζειδι xai χατα τοΰ αποδτηδαντος (cod. άποδτατήδαντος') έ·&νους
δτρατεύεται, xai, ro των χριμάτων 6ου, Κύριε, λ.ογίζεται, περι-
τάττεται, ελαύνη εφ ίππου νεχρός. Codex: xai, ώ τών χρ. δου.
Κύριε, λογ. , παρατάττεται, ελαύνει έ<ρ.,. . Est λογίζεται,
“peccata in sacramento poenitentiae confitetur.» Eustatliiiis
Epist. 69: ΐνα μήτε αυτοί, μή-9·' ετεροι τοιαϋτα τολμώεν, τώ
χατ αύτούς δωφρονιδ^έντες περιδείγματι' imo παραδείγματι,
quod habet codex. Idem Epist. 19, p. 326, 85: τα γάρ τοιαϋτα
τών περιδειγμάτων xai δπάνια, xai ούδ' άδυμφανεις τάς αίτιας
εδχήχαδιν. Et Iiic παραδ. in codice. Idem Epist. 7, p. 315,
67: περιχαλών τόν όχλον χηρύγματι. Et hic in codice παραχ.
' Isaacius Porph. De praeterm. p. 276: Πάρις δέ 6 Αλέξανδρος
ώνομαζετο από τού περιεναι, τουτέδτιν έχφυγείν τόν SavaTov'
melius παριέναι in cod. 817. Idem p. 287 : ecTip ημών o ίππος
βλη^είη' imo εΐ παρ’ ήμ., ut est in codice. Aratus Phaen. 88:
Kai δή ol ϋτεφάνω παραχέχλιται αχρα γένεια' lectioni παραχ.,
quam Matthias pro περιχ. recepit, accedat auctoritas et codicis
2403.
”) G, αυ δέ. Mox C, πρόδηλα. Inserui τών ex A.
PAG. 16.'
') GBD, ιδέας xat. A, ιδέας γε χαέ. C, ιδέας τε xai,
superscripto γε. Eadem perniufatio p. 17, ii. 1.
-) “Chaldaei primi docuerant. Laert. [1, 7]: άλλα xai
ειδώλων ^λ.ήρη είναι τον αέρα χατά άτΐό^οιαν νΛο άνα&υμιά-
ϋεως εΐΰχρινομένην ταΐς οιρεβι [ τών όξνδερχών^. Christiani
post Chaldaeos. D. Antonius in Athaiias. [imo Athanas. in
D. Antonii Vita §. 21 ]: πολύς μεν ούν αυτών (^δαιμόνων') έβτιν
ό Οχλος εν τώ χα^’ τιμάς αέρι, χαι'μαχράν ούχ εΟτιν άφ
Υ/μών . . . πολλή δέ τις έβτιν έν αύτοϊς ή διαφορά.» Gaulm.
Miltonis poetae et ingenio ma.\;imi et doctrina Satanas P. R.
1, 44: “0 ancient Powers of air and this wide world; For
“imich more willingly I mention air, This oiir old conquest,
"than remember hell, Oiir Iiated habitation. „ Idem 2, 121:
“Priiices, lieav’n’s ancient sons, ethereal Thrones, Demonian
“spirits now, from th’ êlement Each of his reign allutted
“rightlier calPd, Powers of fire, air, water, and earth beneath.*
C, μοιχαιτάδονς. G, βυδίους. " Βυ^ίους. Nemo non
“videt. Omnia elementa occupant. Platonici rationem redde-
"rent. Ne ulla pars mundi ψυχής 3·νητοϋ φύβεως χρει'ττονος
άμοιρος sit, γεννητοί ^εο'ι illorum. ΕίβΙ δέ χαί άλλοι δαίμονες,
οΰς xai χα/.οίτ] αν τις γεννητούς d-εούς, κα.?’ εχαβτον τών ΰτοι-
χείων , οί μέν ορατοί, οί δέ αόρατοι, έν τε αί^έρι χαι πυρι,
αέρι τε χαι νδατι' ιύς μηδέν χόβμου μέρος ψυχής άμοιρον είναι,
μηδέ ζώου χρείττονος .9νητοϋ φύβεως^ Alcin. cap. 5 [15].»
Gaulm. Vide Fabric. ad S. Empir. p. 571.
A, ε'ί τι μή έπαχ&ές ήδ ος: mediis omissis. C, ε'ι τι
μή επαχθές άπαρι^μητέον Οοϋ χελεύοντος: mediis omissis. Ta¬
les lacunas parit homoeoteleiitia saepissime. Psellus in Cantic.
e codice 2087 sic habet: Σοφώς γάρ ύποτίϋ-ηβι τον μέν Χριβτόν
νυμφίον, ΙΧϋμφην δέ πάλιν τήν ψυχήν έρώβαν τοΰ νυμφίου,
Βαι πτερουμένην έρωτι δήύ-εν τώ τοΰ νυμφίου. Και προς έχείνου
χάριτας άνιπταμένην τάχα. Versus tertius abest ab editione
Meursii p. 270. Repetitio vocis νυμφίου in causa fuit cur libra¬
rius codicis quo fuit usus versum integrum omitteret. Psellus
in meis Anecd. t. 3, p. 202: Ti δ' έβτιν άπαρέμφατον xai πό&εν
15
ώνομάβ&η; Quaestioni non fit responsum. Plenior codex 1182:
• . . ■ ώνομάβ^η) Ού παρεμφαΐνεί την βούληβιν το τνπτειν χαΐ
το τύφαι. “Έγχλιΰις γαρ ή βούληβις τεχνοτώς ωνομάθ&η. Sic
implebitur lacuna quam loco iiiesse suspicabar. Rursus p. 204,
post V. 80, .... xai ξήτει την αιτίαν, inserendi e codice 1182
versus duo: Τοϋ τί9ημι Λροΰταχτιχος άόριΟτος xai μέλλων Έζε-
λιττον άμφότεροι, xai ξήτει την αιτίαν. Ac ρ. 207, post ν. 149,
Τον λέγω xai τοϋ πλέχω γάρ τό ήήμτχ. xai τον τρέχω, ubi
videram deesse versum de futuri eorum verborum ratione, in¬
serendum ex eodem codice: £ΐς ξι ττοιεΐ τον μέλλοντα, λέξω,
χλέξω xai ^ρέξω. Maxima vocabulorum τρέχω &ρέξω simili¬
tudo omissionem peperit.
G, ονόματα των αυτών.
Forsan εν οίς διατρίβουΰι, vel οις ένδιατρ., vel εν οΐς
ίνδιατρ. Cf. ρρ. 17, 6; 21, 8; 30, 24.
G, τώδε τηνιχ. λ. οντε μοι χατά λόγων. Accessit τότε
ex AC. Sic saepius voces librarii properantes omittunt. Euma-
lliius p. 430: vavv παρα&έουδαν όρώ. Code.x 2897, v. rtvcc
.-rccp. Idem p. 434: κάβα ΛοΤίς ΰνν ήμΐν βυντρέχει' codex, λ.
-Τ. ^αψνήχολις θύν· ...
®) GBD, άποίδαβ-9-αι. Α, αΛοίδεδβ-αι. C, άπήδεδ&αι, super¬
scripto οι. Permutatio vocalium η οι est vulgaris. Lucianus
D. Μ. 24, 1: oiov ουδέ νεών εύρη τις αν ραδίως. Malim ενροι.
Joannes Clirys. Select. p. 328: ίχανόν γαρ έ'δται φάρμαχον εάν
έ3έλοις ’ imo έ&έλης. Olympiodorus in Pliileb. p. 285: μια μέν
ιδέα λάβοίς αν τάγα^όν είπείν, ώς ττάντα ά άν τις έ&έλοι
δυνειληφός. Codex 1978, έ3·έλει, pejus; melius fore puto ε&έλη.
AC, ονόματος.
GBD, oi αυλ. AC, ή. Mox A, oiov είδάλεται. C, olov
ίνδαλλ. GBD, οΐς ίνδάλλ. Estôiov ίνδ , “cjuale videtur, quale
“apparet.,. Statim BD, έχφροντήδας. Permutantur vocales i η.
Psello in meis Anecd. t. 3, p. 210, v. 201, comoedia dicitur
Συνήθους xai βιωτιχής ειχών τής ομιλίας ' codex 1182, ειχών
r<c όμ., quod non praetulerim. Idem p. 220, v. 378: ίντις,
υιός 6 νέος. Conjeci scripsisse Psellum ίνις. Cod. 1182, ίνης,
quod conjecturam plane confirmat.
**) Accessit ώς ex A.
*’) G, ολίγ atra. C, okiy ccrra. A, ολιγάΓΓκ. BD, όλί-
γάττκ. Locum jam correxeram ad Arisfaen. p. 351. Dion
Cliiys. Orat. VII, p, 224: τά ημέτερκ αττα βοΐδια' codex3009:
τα ήμέτερα τά β. Lege, ra ήμέτερ άττα β. Tliemistius Orat.
XXIX, p. 345 D: άφΐχετό ποτέ εις 'Ολυμπίαν 'Ιππίας ού μονον
άλλ' αμήχανα 'όοα επιδειχνύμένος, άλλα χαί 'έπη' quum sit in
codice, quo usus est nuper vir doct., άλλα rctj puto scripsisse
Tliemistiimi άλλ’ άττα. Apud Theodorum Prodr. et Annam
Comn. άλλα τά male scriptum pro άλλ’ άττα ostendi in Notit.
Mss. t. XI, 11, p. 90. Aristides t. IV, p. 518, §. 55, Syll. Mai.:
φάρμαχα άττα προς το μέλλον έπιδιδούς' imo άττα. Vide et
infra p. 240, η. 4.
PAG. 17.
’) G sine τούτο. Mox GBCD, βούλ. τε. A, γε. Est for¬
mula xai μήν γε, disjuncta particula pluribus vocibus.
G, μα^εϊναι. Cf. p. 198.
GBD, έχ. 'έλεγε τ. δ. είναι *γένη. “ Inquirit sollicite
“Trithem. in lib. duaest. ad Maximil. Caesar, quaesi. 5 [quae
“est de reprobis ac maleficis, ubi de variis daemonum generi-
“bus}. Pygmaei et Gnomi, Nymphae vel Undenae, Sylvi et
“ TMelusinae, Vulcani et Salamandrae: impia Paracelsi opinio
“[vide Delrium Disq. mag. p. 343]. Sed cujus ordinis illi
“homines non Adamici? soboles των Έγρηγόρων Γίγαντες, Na-
'^φηλειμ, Έλιοΰδ, γένη τρία. Enoch. lib. 1. apocriphus. Verum
“illa nota sunt ex maximi Scaligeri ab , Eusebium notis.,,
Gaui-ivi. Locus Trithemii poterit et reperiri in Delrii Disquisit.
Mag. p. 320 sqq. Locus Enoch exstat apud Syncell. Chron.
p. 11. Cf. Gaulm. ad libr. De vita Mosis p. 379.
AC, oU’. C, διαιρών. Praepositiones compositorum
saepe perire jam ailimadverti. Psellus Anagoge de Circe:
βούλεται μεν ή Κίρχη xai τόν Όδυΰΰέα μεταμορφούν xai ελαύ^
νειν εις Ουφεόν. Poterit rescribi e codice 1182, xai είΰελ.
Philostratus V. A. 7, 11: ήμίν δέ ουδέ γρύξαι γνώμη. Conje¬
ctura Salmasii ϋυγγνώμη firmatur codice 1696.
A, ε’ίτε τό φιλοΟ. “Habet ex Nicomachi Geraseni -^εο-
λογ. Is non solum ΰωμαηχήν putat, sed et την τού χόΰμου
15*
“ xarci την έξάόα τελειότητα probat. Sic intelliges Psellum:
“o χόβμος xar’ αύτην Ουνέβτη. Illius nomina inter istos nugi-
“ canoricrepos, κρρενό^ηλυζ , γάμος, οΰλ,ομελεια, αρμονία, ζν-
"γία, άφροόίτη, γαμήλια, φιλοτηβία, κανάκεια, ι/γίεια: quae
"vide in Bibliotli. Pliotii [cod. 187, p.464 f.], et in ipso Nico-
“inacbo, qui Lutetiae editus, et in Aiiatolio, qui accurate et
“diligenter nugatur.,, Gaulm. Philo-De mundi opif. §. 30:
6 ούμιτας χόΰμος ετελεεώ3η χατά την ίξάδος άριθ-μόυ τελ,είαν
φύβιν. Idem §. 3 mundum ait sex fabricatum fuisse diebus,
quia άρι-9-μών φύβεως νόμοις γεννητιχώτατος 6 εξ. Gregorius
Nyss. t. 1, p. 158: ΰνγγενής τή τον χόΰμου χτίβει ό τών εξ
άρι·&·μ6ς, ότι χολνγονός εΟτι, Λολλά ΰχήματα άριΘ-μών άφ
ίαυτοΰ γεννών χαί τέλειος τοΐς αντοϋ μέρεβι. De cujus numeri
nominibus adde Meursii Denarium c. 8, ac Theonem Mathem.
e. 45, cum notis Bullialdi. Philo ibid.; xai, ώς έ.~τος είΛεΐν,
άρρην τε χαι ^ήλυς είναι ίτέφυχε. Q,uem cf. De septen. §. 6.
Olyinpiodorus in Phileb. p. 286: τέλειος 6 εξ αριθμός. Et sic
Philo 11. 11. .
®) G, ει rol χρώτον είναι τ. άρ. r. τρ. αχ. Α, εί τω τό
ίτρώτως είν. τ. άρ. τούτον, Γον τρ. Οχ. BD, ειτα τώ πρώτον.. .
D, δχαλινόν. C, ήτοι το πρώτον είναι τ. άρ. τούτων τριγώνων
αχ. Ρ. Morellus: "tum deinde quia numerorum primus sit hic
"triangulus scalenus, sive obliquus.» Idem gallice: "joinct
“ que le premier nombre est ce triangle scalene ou oblique,
" traversain et inegal.,, Dein GBD, είναι γάρ τού «... ώς
ίαον ον έαυτώ. C, είναι δε τούτον μέν. Α, είν. δέ τού μεν...
ϊΰον έαυτώ. Μοχ C, άχίνητον. Tum Α, τού δί ίδοΰχ. .. δε
βελτ . .. δυνεγγίξων όλως τώ άγα3·ώ. BD, μη έγγίζον όλως τώ
άγα^ω. Et sic G, in qua δχαλ.ηνού, non δχαλινού ut in BD.
C, Tov avS-ρ... έχ μετριμελείας δ' αν.. . τού δχ. δέ δη τό δαιμ.
.. . δυνεγγίζον, ύλως τώ ούρανώ. Ρ. Morellus· άγaSώ vertit.
Sic Α. Ceteri, ε.πιχ. γλώττη.
Α, λεληούριον. C, ut videtur, λελλονέλ. "Mendosa
"vox indubie, vel hoc indicio certo, quod Syri et Hebraei,
“quorum vox illa est, numpiam in formationibus nominum S
“admittunt. Scripserat prorsus Psellus, saltem scripsisse de-
“buit, disjunctiin λελ, ονριον, nox, ΙΠΝ ur, ignis.
NOTAE AD PAG, 17. ‘229
“et ουριον terminatione praeca. Nemo qui liebraice sciet, du-
" bitabit de iila conjectura. Daeinonuin primum genus sic vo-
"cat, cujus appellationis causa cuique obvia est. „ Gaoliw.
P. Morellus in versionc gallica: " fors, lilurion ..
®) “Ignei, qui ουράνιοι Orplieo [Pr. ad Mus. 3'2]. Alias
“ ignei daemones sunt, oi χλάνητες Platonicis, Alcinoo, quia
“sunt fx Λνρώδους ούοίάς. Jnde theurgicis veterum Vulcani
“membra dicebantur. Orpli. [Hymii. (iO, 6]: AiSijoy ήλιος,
"άΰτρα, Οελήνη, φώς άμϊκντον C^^ge Οελήνης^' Τκϋτα γάρ
" Ηφαίοτοιο μέλη 3νηΓοϊΟι χροφαίνει. Forte et το πΰρ Οχιρ-
" τηδον λ.αμ.τόμενον έν -θ-εοππάις [Conf Orae. Chald. p. 22]
“causa cur ig^nei dicti. Distinouit Iamblichus illius ig-nis varias
«ΰγάς ‘ quem adi. Sed observatio ])rima Zoroastris est. „
Gaui.m. Adi, si tanti esse videbitur, Iamblichum De myst. in
versione Ficiniana, qua utebatur Gaulminus, pp. 36, 37; iii
editione Galeana p.· 44, 45.
“J Gaulm. unus, in textu, ΰελήνης, sed non in notis. "Περί
βελήνι,ν aliqui tamen illorum sedem [esse] voluere, et ani-
■'marum, imo xai άλ.όγου \1'νχής. In mysteriis magorum Chal-
“daicis id docebant; άλ.ογος [ex Psello Expos. Oracul. p. 53]
“ ψυχή , χα3αρ^εϊαα δι άρετής έν τω βίω άνειΰιν εις τον ύπερ
" Οεληνην Γο'.τον. Magi ultimi aevi daemones lunares agno-
“ scunt et solares. Lunares έχπλήχτονς xai έχφρονας reddunt;
“ quod etiam veteres Graecorum magi crediderunt. Inde Luna
“ipsa, AiovvO. lib. 44 [v. 229], μανίης μεδέει xai λύοΰαν έγεί-
"ρει. Solares in oculos jus habent, quos μετέχειν τού φωτός
"ήλιαχον [melius τού ήλ. φ.'\ affirmant magi: quod ab Aegy-
“ptiis acceperunt, qui ήλιαχον φώς χατοιχεϊν έν όφ-9-αλμοϊς dice-
“bant: Porphyr. π. αΛοχ. [IV, §.9, p. 326]; ab utrisque Py-
“thagoraei, qui ΛΊ;.ίαί oculos vocabant: Laert. [VIII, 29].
" Caeterum omnes τήν επιγείων χυρϊαν, χόβμου τάζιν, ουρανού
"μορφήν cum vocant, ‘lunam intclligunt,· quae μήτηρ χόϋμου
“pariter in Alexandro Aphrod., ut observat vir doctus ad Ho-
“rapoll. [Hoeschelius ad Horap. I, c. 12, non Alexandrum, sed
"Plutarchuin allegat; idque recte. Cf. Plut. De Iside c. 43];
“sed et πλήχτρον χόϋμου, quod alibi temere non invenias, in
“Astrolog. man. anonymo Regiae Biblioth. nutavimus; quo usi
"sumus beneficio eruditiss. Rigaltii, cui Musae omnes multum
"debent, debebunt. „ Gaulm.
G sine εζ in textu; id habet in nota. BD, βέβυλον,
facta in B correctione. "In man. meo erat βλαβερόν, inepte
"prorsus. In altero doctiss. Morellii, (pio usi sumus, βέβηλαν,
"quod rectinui. Notissimum χήρνγμα’ εχάς έΰτ'ε βέβηλ.οι, et
"οϋης άλιτρός [Callim. Η. in Apoll. ν. 2]. Corruptus tamen
"in illo ritu Porphyr. Λερι αττοχ. [II, p. 150, ubi not.]: χηρνγ-
" μαη εξει'ργειν από τών περιρραντηρίων τών ιερών τονς μεται-
" τίονς αίματος άρι^μϊον. Lege άρ&μίου. Εχ Hesyqhio nemo
"nescit άρ-9-μόν, φιλίαν, η Gaulm.
Α, sine δέ. Μοχ Α, sine αέρα.
Α, πολλών, superscripto πολλοϊς. Cf. ρ. 21, η. 17.
— "Magices auctores; Platon. [Symp. p. 1(55 Fisch.]: oi πoρS-
" μενοντες τα παρ’ ανθρώπων ^εοΐς χαΐ τα παρά ϋ-εών άνθ^ρώ-
"ποις. Porphyr. περί άποχ. [II, ρ. 173]. Volo periturae par-
“ cere chartae. „ Gadi-ivi. De daemonum aeriorum ministerio,
quod Christiani angelis tribuunt, vide Rhoer. ad Porphyr. 1. 1.;
Herald. ad Arnob. p. 187; Elmenh. ad Minue, p. 67; Rigalt.
ad MinucT p. 25; Wonn. Exercit. sec. de geniis c. 3. §. 5.
G, τρίτων. AC, δ'. " Ol χ&όνιοι sunt oi ζαμαΐοι Per-
"sarum, quod hactenus nemo vidit. “Ετυμον et causa nullibi,
“si excipias Graeculum man.: ομοίως xai άρα (legeepa.· nam
"ita Graecis terra et Latinis dicta) παρά τών Ελλήνων όνομά-
"ζεται. Πέρΰαι δ'ε γήν ζάμην λέγονΰι, ο ερμηνεύεται κάτω.
"Etiam ΰαββατιανοι Judaeorum magis aliquibus, qui illo heb-
" domadae ultimo die quiescere nec queinquam laedere omnes
"terrae daemones affirmabant. Guo nomine omnia pariter di-
“cta, quae septimum diem servare viderentur. Geographiis
" anonymiis ultimi aevi, ex Biblioth. Reg.: τρίτον όρος έβτιν τό
" χαλούμενον Σαββατιάν' εΰτιν δέ προς τό νότιον μέρος τής
" ανατολής ’ Σαβατιάν δέ λέγεται, διά τό βρύειν ποταμόν έί
" εκείνου, καί μη χινείΰ^αι τόν ποταμόν εν βαββάτω, ταϊς τον
" Μωΰέως ήμέραις, άλλά μένειν ακίνητον. Fabulosus ille fluvius
“exstat pariter in Mandevill. man., qui auctor nondum, quod
"sciam, lucem vidit. Sed philosophis pror>us oi χ^^όνιοι vel
"καταχθόνιοι δαίμονες homines sunt. Ή γάρ τον καταχθονίου
" δαίμονας πρόορηΰις ονδενΙ αλλω Λροβήχει, η τώ φύΰει μεν
"οντι άν^ρώχω/ ΰχέοει δε γινομένω δαίμονι: Hierocl.* ad Py-
"tliag. [p. 52]. Nempe distinguebant τρία λογικών γένη' το
".ΎρωΓον, τούς ·&εούς' τό μέΰον αΐ&έριον, δαίμονας και ήρωας'
"το τρίτον καί χ·&·όνιον, άν&ρώπονς [cf. Hierocl. p. 22]. Sed
“illa notiora sunt.,, Ga^ji-m. Notandus levis Gaulmini error.
Mandevillii iter per Terram Sanctam et Indiam non semel‘ante
Gaulmini aetatem viderat lucem. Coloiuesius Βειμ. c. 25, quod
est de amne Sabbatico, e Gaulmino profecit, cujus tamen sup¬
pressit nomen; ob id a Fabricio reprehensus Centur. plag.
§. 51.
PAG. 18,
"Λύμφαι, ra ev γνναικείω ΰχήματι δαιμόνια' Tbeocr.
■'Scboliastes [ad 3, 8]. Nebulo graeculus man.: βαΰιλέα τών
“ ύδάτων Φιλβάν, ότις έϋτι βαΟιλενς rcJv ·9·αλα6ΰών. Stultum
“ et impium. „ Gaulm. ' Acta S. Arethae in meis Anecdotis
t. 5, p. 11: προδκννήΰαι τώ ηλίω και τή βελήνη · .. ή κτίΰματι
όντι εν ^αλάΰΰη η ev ζηρά η έν ποταμοϊς.
" Terrae canes veteribus magorum ex magistro Zoroa-
“stre: Έκ δ' αρα [Orae. Chald. p. 21] κόλκων γαίης ·&ρώΰκου6
"-ου Λοτ άλη-9-ες Σήμα βροτώ άνδρ'ι χ-9-όνιοι κννες δεικννντες.
"Α magis accepere philosophi. Prorsus hunc locum habuit in
'■ mente Proclus, quum scriberet in Hesiodum [Opp. 151]:
"εικότως εις τον νκοχ-9-όνιον τόπον καταδύντεςέν ω τό ατα-
"κτον ΰννέωβται τού κόΰμον, καί τό ^ηροφαν'ες τών δαιμόνων
"γένος, οΰς κύνας ε'ίω-9-ε τά λόγια καλεϊν. Κυνώδη φάΰματα,
“ quae τελουμένοις apparebant, notissima sunt. Ab utrisque
"Christiani acceptum usurparunt. Illustris locus in Athanasio
“in Vita Antonii [§. 42]: ό μέν ovv έχ-3-ρός (^διάβολος') μετά
“ τών ίαντοΰ κυνών τοβαύτας έχει τάς πανουργίας, „ Gaulm.
Et Joannes Monachus de diabolo, in Anecd. meis t. 4, p. 271):
ταντα Ονλλαλήβας ό δολιόφρων τοϊς εαυτού· κυδίν. Νοη ali¬
enae Hecates canes ab illa thauinaturgia. Horatius: “Hecaten
“vocat altera, saevam altera Tisiphonen; serpentes atque vide-
“res Infernas latraie canes.,, Furias .Sophocles EI. 1391
αφύκτους κύνας vocat.
Ultimus niunclus Clialdaeorum dictus fuit μιορφκής: vide
Pscllum Expos. Chald. dogm. init.: o εΰχκΓος (τών ρωματιχών
χόΰμων') xSoviog εϊρηται xai μιΟοφκης ος έΰτιν ό ΰπο Οελήνην
τοΛος. Cod. 2109, οΰτις iariy 6 ν. την 0. Est ίίοτις et in
cod. 1182.
G sine •^ένη. Mox inserui xai ex A in verbis xai xa-
χοΰ φaOi χάχιον, quibus forsan respicitur Sophocles Antig. 1266:
7V 6’ εβτιν αύ} χάχιον η χαχών ετι; cf. nota ad Anecd. mea
t. 5, p. 411.
A, oTi, pro εη. C, νδρ. τε xai τό μιΰοφ., mediis omis¬
sis. Mox AC sine εφη.
GAED, εναλόμ. Proposuit Gaulm. ίνα>ί/1ο\α· quod est in C.
GBD, αγριότατα. In Porphyrio De abst. 1, 51, relictum
est χνριότατον. Adtulit Voorst. ad Selecta Joannis Cbrys. p. 174
locum patiis disertissimi, in quo τρανιότερων est mendosum.
In ejusdem Eclogis p. 311, Mattbaeius άνιαρώτερον non debuit
tolerare. In Pselli Scholiis ad Orae. p. .61, τελεοτάτης mutetur
in τελεωτάτης. Est τελειότατης in cod. 1182.
Editum ac scriptum ττροΰχωρ. mutavi. A etiam pejus
Λροβχωροΰνται et χαταΟχόντας. Frequenter προ et προς con¬
fundi notissimum est. Psellus in meis An. t. 3, p. 211: Ta
γάρ TOi τραγιχώτερα άλλον τυγχάνει τύπον' Ηρωϊχών γάρ μέ-
βτωβις iSTiv η τραγωδία' Εντόνως προΰοιΟτέον δί τό έπος. Me¬
tius προοιΰτέον in cod. 1182, qui insuper exhibet τρόπον et
ήρωϊχή' lioc quidem malim.
GBD, ενροι, AC, τύχη. Cf. p. 20, 11.
'°) " Curabantur hora diei decima cum oleo et aqua. Apol-
" Ion. Matbem. iv νυχ^ημέρω magico man.: X hora scilicet,
"εν ή ένοϋοιν (lege ΰμνοϋβιν') [imo lege atvoJfftv] τά νδατα
" (τον 3-εόν δηλονότι), xai πνεύμα &εού χαταβαΐνον επιπολάζει
" αύτοϊς xai αγιάζει αυτά' εί γάρ μη ούτως ην, εβλαπτον άν
" οί πovηρoi δαίμονες άν-9-ρώπους. Έν ταύτη εάν άνθρωπος άρη
“τό ύδωρ, xai μίζει [imo μετά τού ελαίου, πάν ίάται
"xai δαιμονώντας χα^αίρει xai δαίμονας άιίελαύνει.» Nugae.
"At illud Λνεΰμα 3^εοϋ ex illo est [Genes. 1, 2]:
" D''^n '’3D ΠεΠΙϋ: Et spiritus Domini ferebatur super
"aquas.,, Gaulm. ^
NOTAE AD PAG. 19 23»
'*) G, μεηεΐνκι. Ififra C, Λως δή. Saepe δε et δή per¬
mutantur. In Dionysio Halie. t. 5, p. 459, pro ΛερΙ γάρ δ'ε. .
Sylburgius maleliat π. γ. δή, quod inveni in codice 2131.
'Et solvit hoc dubium Tbeodor. Abucara Carum epi-
“ scopus, quem Turriano debemus [p. 380]: ονχ όντως λέγομεν
" χύρων ημών γεγονέναι τον διάβολον, ώς βίοι κρατούντα Λαντε-
" λώς ημών, άλλ! ο τι, άοΘ-ενήβαντες διά τής αμαρτίας, λοίΛον,
" ώς νοτεροί, και ενχεϊρωτοι τώ διαβόλω γεγόναμεν, ραδίως και
" εύχερώς εις τάς αμαρτίας αυτού καί ήδονάς εναγόμενοι. Ista
"sanae et verae theologiae eongruunf,, Gaulivi. Allatius
Syntagm. de engastrim. p. 468, qui Pselll loco usus est incor¬
recto quem non correxit, etiam Theodori verba ex Gaulmirio
sumsit quem non nominavit.
A, η. Infra p. 19, 20, p. 24,'.4, in simili verborum
dispositione est subjunctivus cum varietate optativi; p. 27, 23,
optativus; et sic optativus p. 28, 13. C, κατέρχοντες ήμών ού
ήδ ος 6 Μάρκος, mediis omissis. Infra p. 22, 14), in eadem
formula unus C caret verbis o M., quae quidem glossema re¬
dolent, servanda tamen, quum iu sermone familiari ea abun¬
dantia non displiceat. Dion Chrys. Or. 2, p. 77; ήδ ος 6'Αλέ¬
ξανδρος.
**) A, κα&άΛαξ. Mox G, εν ημάς (ut p. 19, n. 12)...
την ήδονών. ·
Forte μετά ττληγών άέρος. Sed άπλήκτως όμιλεϊν,
p. 19, 9.
'®) Sic A. G, αλλά χρόφον. BD, αλλά ζόφους. C, άλλί
άφόφους. Mox GBD, ένιέντας.
‘^) Sic A; et C, cum φωνής. G, άπ. ήν δ' έγω , ένιέναι
φωνής άνευ λόγων. Et sic BD, cum λόγους.
PAG. 19.
') A, έν3·υμη3ώ. Mox AC, καν ένήν.
*) A, γενόμενον. Mox A, και pro κάν.
C, άλλήλ.οις. "Vide quae Tzetzes ad Lycophr. solens
“nugatur de illis animarum infer se, quae exaudiebantur,
“ colloquiis.Gaulm.
*) Gaulm., G, ήμάς ί. ό it. ΰυνεοθ·.
’) G, άικΛορρείναι. Vide p. 198. D, δικΛορρεΐν.
GABD, ένοΛτρων καί των βΛεχλων. C, εβοΛτρων οπε
χλων. Εχ qua praesertim codicis C lectione manifestum
fit verba xoci των ΰΛεχλων esse glossema. Ergo delevi. Loco
quidem Pselli usus est Cangius sine suspicione in Glossario:
sed non multum Cangio in verbali quae dicitur critica tribu¬
endum.
GBD, οΰτω Srj (A, dc) xai ra δαιμόνια xai Οχήματα.
Lacunam explevi ex AC. C, ev ταυτοΐς. Correctionem jam
exposueram in Anecd. t. 4, p. 220.]
GA, βούλονται. C, χρώματα τΐαρά xai όποιας αν βον-
λοιντο. Cf. p. 233, η. 13. — “Negant magi; imo secundum si-
“dus suum cuique proprias formas asserunt. Has vide, aut
“potius ne vide, in sacerrimo tenebrione, qui, apud Beringos
"fratres fictitios editus, prodiit.,, Gaulm.
"Olympiodor.: τα'νπογάδτρια πά^η άναχινεϊται- Hi
“sunt qui φίλτρα, vel αγώγιμα, ut loquitur Epiplianius, curant.
“Magi ΰωτήρας αγάπης vocant. Stultissimus graeculus: ol τής
"αγάπης ΰωτήρες, παραβτήΰατέ μοι την ερωμένην. Και ei;-
" 3-έως παραΰτήΰονΟιν αυτήν χρούονΰαν την d-ύραν, xai λέγον-
" ΰαν, άνοιξον.» Gaulm. Ad νπογάΰτρια conf. quae de loquu-
tione τα υπό γαΰτέρα notavi in Anecd. t. 4, p. 21(j. Incertus
De virtut., post Andronicum, p. 755: καταγίνεται δέ αυτή (^ή
ΰωφροούνη') περί ήδονάς τάς υπό γαΰτέρα xai πά9·η τα ύπογά-
ΰτρια. Philo De septen. p. 36, Hoescb.: έγχράτειαν, ήν άεί
παραγγέλλει διά τε γλώττης xai γαΰτρος xai τών μετά γαΰτέρα
έπιδείχνυΰ^αι. Scholium in Joannem Clim. p. 212: χαχών άν-
δρών τάς ΰυμβουλίας άποΰτρέφου' δούλους γάρ παρέΰτηΰαν εαυ¬
τούς γαΰτράς τε xai τών ύπό γαΰτέρα ’πα^ών. Palladius vita
Joannis Chrys. p. 41: νεχροϋται τά ύπό γαΰτέρα.
"Accepit ab Athanasio, apud quem πνεύμα πορνείας
“ sic loquitur: έγώ τά εις γαργαλιΰμούς κατά τών νέων άνεδε-
"ξάμην, xai πνεύμα πορνείας χέχλημαι. Idem antea γαργαλί-
" ζειν dixit, quod Psellus γαργαλιΰμοϊς έρε.9·ίζειν. u Gaulm.
Phrynichus Appar. p. 31: γάργαλος 6 έρε&ιΰμός, xai γαργαλι-
ΰμός. Philo De mere. §. 3: γαργαλιΰμόν ένειργάζετο ή^ήδονή').
Idem De Spec. legg. p. 778, §. 2, de humida secretione, ής
NOTAE AD PAG. 20. 23.5
ro ροώόες διά τών γεννητιχών αποχετεύεται χνηΰμους χαί οδα-
ξιβμούς (potius όδαξηβμούς) εμποιούν χαι γαργαλιβμούς άπαύ-
ΰτους. Egregia est de hoc vocabulo ad Thoniani Mag. p. 179
nota Heinsterhusii, qui nec Psellum neglexit. Adde Bak. ad
Cleoined. p. 431. — "Pselle seinble paraphraser la ctenodie de
'■ Pisides'au second livre de la Cosimirg. „ P. MORELL. Pisidem
indicat De vanit. vitae v. 67: Ώς πάς 6 μιγνύς Ttj λογιΰτιχτ)
φνβει Τάς χτηνομόρφους τών πα·$·ών παρεμφάβεις Ανατρέπει το
πλάδμα, χαι πεφυρμένος Έχ τού λόγον μέτειΰιν εις χτηνιοδίαν'
Ούτως, αμειφτείς rij xaxrj παραπλάβει, ’!Λν3·ρωπος εις βούν
φατνίων παρετράπη, Και, τών παυλών τον χάρταν έδ-9-ΐων μά-
την, Το χάλλος άντέτρεψεν εις άμορφΐαν. Codex 1630, μετε-
τράπη, quod‘-melius esse puto. Theodorus Prodr. Rhod. 7,
p. 309: φιλεΐ γάρ ανύποπτος εΐδπεδών λόγος .... -ψυχάς μεSύ-
δχειν χαϊ φρένας παρατρέπειν: Excerpta Chrysocephali simili
varietate μετατρέπειν, quod editae lectioni non praetulerim.
”) C, ύπο·9·ήδονδι.
*·_) G, έν -ημάς· ut p. 18, n. 14. C, θερμούς. Mox A,
δννεργόν.
PAG. 20.
«
') “ Ταύτην έχων [άϊδος χννέην], αύτός μεν ονς η&ελεν

"έβλεπεν, ύπό άλλων δέ ούχ έωράτο: Apollodor. lib. 2 [4, 2].
"Utitur Eustathius man. xa^’ νδμ. xai νδμιν. [vel Eumath.
"Hysm. 10, p. 385], προς τούς επιχρύπτοντας εαυτούς διά τι-
"νών μηχανημάτων, ut alii omnes. Homeri interpretes so-
“mniant [ad 11. E, 845] aSavaTov τι νέφος, ο περιβάλλονται
“ οί ^εοί, όταν ·9·έλωδιν άλλήλοις μη γινώβχεδ^αι... Gaulm.
Egi de hoc proverbio in Notit. man. t. 2, 2, p. 28. Adde
Walz. ad Arsen. p. 33. Ceterum oiirot de daemonibus aeriis et
terrenis capiendum.
A sine ονδέν.
G, ραδιονργείναι. Vide p. 198.
*) “Deerat πνεύματος in meo; sed reposui ex Morelliano.
"Photiiis in Isidori Vita ex Damascio [Bibi. cod. 242, p. 1053,
"20]: χαταβάδιον ύπέχειτο 3αναδίμους πνοάς παρεχόμενον-
" Ecce Γ0 χαρώνειον ΐπ Apollinis fano Hierapoli. Illa nota sunt;
" nt et fuisse νομοφυλαχίου Svgav, δΐ ής oi χατάδιχοι την ίπ'ι
"SavKTov έξήγοντο: unde et χκρώνειος &νρα in Zenobio [ϋ.
“41] et Diogeniano [8, G8]. Adagiuin vulgare.,, Gaui.m.
G, τόπον. Monuit esse legendum τρόπον Barker. ad ■
H. Stepliani Tliesaurum p. 253, n. 1. Legiebat τρόπον P. Mo-
rellus qui vertit: " ciiaroneique spiritus more. „ Q.uod male
Gaulminus Psello dedit, τόπον velim Scymno reddi sic edito
V. 3t»5: Μΐΰαίτατον d' οίχοΰβιν ΌμβριχοΙ λεώ. Giutm esset in
fine lacuna, Scaliger inseruit λε<ό, nunc receptum. Melius
Salmasius conjecit, πέδον. Propono τόπον.
®) A, βλάπτοντες. Mox A, πελάζον. Infra C, pro xai
r«, χατά.
’) GD, εμπεβόντΰί τύχον. B, εμπ. τύχη. AC, είοπεοόντα
τΰχοι. Praetuli είβπ. Cf. ρρ. 20, 21; 22, 23. Pari in desi
nentia errore Artemidon librarii I, 78, p. 115: όταν δ’ ωραία,
γάμων η παΙς τΰχοι ούβα. Legerim τύχη. Sed aberrat o.cu-
lus ad ejusdem p. 114, ubi editus sic fuit auctor: ει δε avri-
πάβχει ο υΙός. Gui locum integrum quaeret, non minimam de¬
prehendet esse iii verbo άντιπάΰχει difficultatem. Opportune
apposuit editor varietatem codicis, et δε άντι παΐς ό υιός. Om¬
nino legendum: et δε άντϊπαις 6 υιός. Agebat modo stupidus
onirocrites de filio nondum quinque annos nato vel intra deci¬
mum annum consistente, quem paedicare pater ipse sibi vide¬
tur; nunc de filio agit pubere, άντίπαιδι. Monuit lectorem
Reiffiiis superposita esse tria puncta verbis arrt .παΐς. Voluisse
puto librarium idem signum in margine repetere, addita vari¬
etate άντϊπαις vel άντιπάαχει.
®} GBD, δοχοΰντα. Conjector in B: “ F. χαχοΰντα' at sal¬
tem δαχοΰντα, ut ταχοϋντα a τήχω.» Debuit scribere δαχόν-
τα. Bene AC, δονοϋντα' cf. n.3 ad Theopliyl. Simoc. Epist. 82.
— A sine xai.
Gi οΰν. P. Morellus, vertens " iôn nunquam,,, habuit
ού. Permutantur ou et oJv apud Libanium t. 4, p. 627, 22;
rt' δ' ού μέλλω; Melius codex 3017: τϊ δ' ουν μ. ·— Statim
GABD, προΰαπολύντα. C, προΰαπβλλυνται.
“Comme 1’ enfant lunatique en S. Math. 17. c. [v. 15],
P. Morbll.
") GBD, r< δε βούλ., et personam ante r< ponunt Timo¬
thei, ut Thracis infra ante x«i o Λίάρχος. In AC, haec perso¬
narum nomina non comparent, idcjue recte, puto. Nam Thra¬
cis continuatur narratio, ipseque suam quam fecit Marco ob¬
jectionem nunc refert,- τι δε, ήν, ^οό/ί. Verbum necessarium,
ήν, pro quo malim ήν d’ εγώ, accessit ex C. A, rt βούλ.
**) Sic GD. AC, sine τοΐς. B, rd xai τό: et ad marg.
corrector; “F. τοίς.,,
Gaiilminus non Γάργεΰαν ipse habet, quod dixi in Anecd.
t. 2, p. 375, sed Hasenmuller., qui mendosam Gaulminianae
'textum fecit saepius mendosiorem. C, γεροϋεΰαν.— “S.Matth. 8:
" είΤίΓρεφον ημΐν άΛελ·&εϊν εις τούς χοίρους, efc. „ Gaucm.
Memoriter, nec accurate, Matthaei verba recitavit Gaulminus.
Mox G, Λαρά χοίρων. BCD, ^αρά χοίρούς. A, τΐερί χοίρους'
quam bonam lectionem jam indicaveram in Anecd. 1. 1. Sae¬
pissime .τταρά τΐερί librarii confuderunt, ob compendiorum simi¬
litudinem. Eustathius Epist. It): άρχετόν ήμΐν εις το εύ εχειν,
πανΟέβαΰτέ μου αύ&έντη, το ούτως εν μνήμτ) χεϊΰ^αι περί ΰοί.
Omnino legendum, πκρά ΰοΐ, quod est in codice 1182. Velim
et KuSivTK. Finis vocis compendio obscuratur. Restituendum
πανΟέβαΰτε epistolae praecedenti: εμφροντις ών ταΰτά 6οι γρά¬
φω, χανΟεβάβτη μοι χεφαλή. Est quidem iii codice compen¬
diose scriptum adjectivum, sed sic ut accentus nitide sit syl¬
labae oi impositus; legi voluit librarius πανβέβαΰτε. Rursus
Epist. 16.' την δέ Οην πανβεβάΰτην χεφαλήν . . . άμείψαιτο ό
&εός' codex nitide, πανβέβαβτον. Auctori praestantissimo ut
prosim etiam amplius^ corrigam simul barbarismum qui in ea¬
dem pagina, pag. scilicet 323, 1, oculos laedit: ή τραποϋς
.Ίτωχιχώς μεν, εξηρτύετο δ’ ούν. Reponas ή τράπεζα, quae est
tectio codicis.
A, διδ. τα άχραντα λόγια. Dici λόγια de Bibliis no¬
tum est. Vide L. Bos. Exercit. p. 101; Albert. Observ. p. 298;
ipsum me, si tanti esse videbitur, in Notit. mann. t. 12-, 2,
p. 19, ubi adtuli Basilii .Macedonis Pvaec. c. 17, locum sic edi¬
tum : διάνοια άρδευομένη ταϊς τών ·9·είων λόγων μελέταις. Co¬
dex 2991 Α, λογιών, quod praetulerim; cf. Basii, c. 1.
**) Libri omnes, αΰτοϊς. Mox C, τού: reliqui τό.
238 NOTAE ΑΌ PAG. 21
GBD, μίΰους .... τώ. A, μΐβος. ... ro. C, μίσος....
rcJ. Hoc optimum est. Eadem syntaxi Plutarchus de Herod. 6:
di« Φειδίαν... οΰ φιλονειχΐα τινί. Ibid. 7: χρήμαΟι, μή όι
άρεεής. Menander Combusta sic dativum post praepositionem
posuit: xara τούς νόμους Η ταΐς άνάγκαις, η τό τρίτον ε-9-ει
τινί. Ιη Notitiis mann. t. 10, 2, ρ. 244, Plutarclii locum sic
cum variatione constructum malo tentavi consilio. — Statim
A caret praepositione εις, quae et fuit omissa in Aristide t. 1,
p. 405 Canterianae, quae una est ad manus: πεποίηχε γάρ
(bene addit 6 ·&ε6ς codex 903), εί ^έμις είττεϊν, ΰυνενεγχεϊν rfj
χόλει τον όειβμόν ' ττρ'ιν μεν γαρ εν τούτω γενέβ^αι τύχης, οϋ-
Λΐο δήλον ην οβον τιμάται. idem codex εις όΰον.
’^) C, άνίχμοις et ενίχμ. AC, ΰΛιλομμενα. Β, θερμής.’
de qua varietate vid. not. ad Anecd. mea t. 5, p. 394. C, θερ¬
μότητας, et ad marg. γράφ. θέρμης.
PAG. 21. .
*) C sine ζώοις.
*) “Daemones balneares xai βλάτττοντες inter paganos.
"Eunap. in Porphyrio [p. 10]: φηδι δ'ε xai δαιμόνων τινά φύβιν
" αΛο λουτρού τίνος διώξαι xai έχβαλεΐν ' Ηαυΰάντα τούτον έλε-
" γον οί έιΐΐχώριοι. Inter christianos etiam, qui saepius illos e
* pluribus balneis ejecere. Gregorius Nysseu. in Vita Greg.
“ Tliaumaturgi [p. 308]: έοΛερας δέ, τής πόλεως εντός γεγονώς
"xai χοΛωδης έχ τής όδουτορίας, λουτρώ θεραπεύΰαι τόν χ0Λθν
“ άναγχαΐον ωήθη' έπεχράχει δε χατά rdv τόΐΐον έχεϊνον δαίμων
“ ανθρωΛοχτόνος, έττιχωριάζων τώ λουτρώ' οΰ ή φθοροποιός δύ-
“ ναμις ενεργής μετά τό Οχότος χατά τών προΰεγγιζόντων έγί~
“vero· xai τούτου χάριν άβατον ήν μετά τάς τού ήλ.ίον δυΟμάς'
"τό λουτρόν έχεϊνο xai άνενέργητον.» Gaulm. Ιη loco Eunapii
Καυδάντα videtur esse Gaulmini conjectura. Erat tunc editum
Καυβάνθα, nuper edidi Καυδάθαν. Tollius etiam, Insign.
Itiner, p. 109, exhibet Καύΰαντα " urentem, „ loco Eunapii usus
ut baec exorcismi verba illustraret: ύποχωρηΰάτωδαν ήμΐν
πάντα τά εναέρια xai αφανή είδωλα, xai μή χρυβήτω εν τώ
ύδατι τούτω δαιμόνων ΰχοτεινόν. Ad rem vide Allatium De
Graecor. Opinat. §. 22; Daiisq. in Basii. Seleuc. Orat. XXIII,
p. 356. Potest et conferri Tollius Fort. p. 87.
“ Maxime περί νΛοχ^ονίων. Inde illis procuratae in
“fossis devotiones: βόθρον Λυγούΰιον svSa χκί evSa [Odyss.
“ K, 517], xcci έντομα μήλων [Apollon. Riiod. I, 587, ubi schol.:
“οντω γάρ S0ov6t τοΐς χ^ονίοις\ Exspectes eadem a summo
■'minimocpie.» Gaulm. A, βόθρον.
*) C ita. GABD, χαυΰηχήν xai ζηραΐνουΰαν.
GBD, ήδέως. A, ήδείας. C, ήδει'ας ovx άιτοβτρίψονται'
qui et modo αΛοΟτρέψονται exhibuit.
Sic A. C, άττερ-γάζονται. GBD, εργάζεται. Jam mo¬
nueram de praepositione restituenda in Aiiecd. t. 4, p. 194.
Philostratus V. S. 1, 10: ψήφου εvεχSείΰης μή χρι-9-έντι. In
codice 1696 praepositio fuit addita e correctione, εττενεχ^^ειότ^ς.
A, μερών.
B, βτεν. μεν xai διω-9·. C, ΰτενουμένου τού jtv.
A, εξ ών.
*") GABD, πλημμελεΐν, C, πλημμελώς. Scripsi πλημμε¬
λείς , duce ipso Psello p. 22, 22. Et ad πλημμελείς ducit le¬
ctio πλημμελώς, nata, puto, ex male lecto compendio desinen-
tiae εις vel ης. Eustathius Epist. 15, p. 323, 3: α'ίφνως δέ μοι
παταΰΟει τις την ^ύραν. Codex habet notius adverbium αί¬
φνης.
GBD, παραφ-9·. AC, περιφ^. Forsan περιφέρει, παρα-
φέρει. Εη novum exemplum confusionis praepositionum περί
παρά. Eustatius Epist. 60: μή ες ^έατρον περιχΰφαι, μή ίδείν
χυνηγέΰιον, μή περιτυχεϊν .άχοντΐζουοι, μή περιγενέΰ·9^αι τοξεύου-
6ιν. Codex opportunissime ter substituendam praebet praeposi¬
tionem παρά.
“Per os, an per ventrem? ut εΰρυχλεϊς vel εγγαΰτριμυ-
“Soi, quos vocabant βαχχούρας Babylonii. Iamblichus in Ba-
" βνλωνιχοϊς apud Photium [Bibi. c. 94, p. 241]: xai εγγαδτί-
“μυΒον, όν xai φηΰίν ώς'Έλληνες μεν εύρυχλέα λέγουβι, Βαβυ-
“λώνιοι δε βαχχονραν. Σαχχούρα est μαινομέη, χάτοχος, με-
"β^ΰουΰα, deo plena, ebria vates, alias Hebraeis riSpH
“31K·» Gaulm. Ex hac nota profecit Allatius Synt. de
Engastrim. p. 421.
BD, όλος. Mox GBD, εργάζεται. Praepositionem re¬
stitueram jam in Anecd. t. 4, p. 194. Philostralus V. S. 2,
1, 12, praepositionem recuperet: φεϋγενν 'έταζε' melius φ. προς-
έταζε codex 1096.
C, έχάΰτως.
'*) G, έμπέοοι. B, έμπέΰη. D, έμττέβει. A, είβ.νέβοι.
C, έΐΰπέβτ]. Cf. p. 236, n. 7.
GBD, δνΟμα^έΟτερα οΰκ ειτιτ. AC, όέόοιχε. Cum όε-
δοιχεν oratio magis auribus placebit, ob xai quod sequitur.
G, τούτο Λολλοϋ. BD, τούτο ΛολλοΙς. Cf. pag. 17,
penult.
PAG. 22.
*j CD, χουφόν. B, χουψόν, suprascripto ω. — “Hoc
“genus est quod ^^ηροφανές vocant tlieurgi: Proclus ad Hesi-
“ odum [Opp. 151: cf supra p. 231, n. 2]. De illo satis super-
“ que 'îri docti. „ Gaulm. Contulit P. Morellus in versione
gallica Matth. 9, 32; 12, 22; Luc. 11, 14.
A, άλ. ούχ άλλως αν άττ. μη ΐΐ. δυν. 3·. αΐΰ3όμενον Λρ.
C, άλ. οΰχ άλλως αν άχαλάττοιτο εΐ μ, δ. 3. αί63όμενον ττρος-
ευχής xai γηΰτεΐας χροΰγ. ,
*) “Docet, post Christum [ap. Matth. 17, 21], Antonius in
"Atbanasio [Vita Antonii §. 23]: εϋχαΐς γάρ xai νηβτεΐαις xai
“ Trj ijti Tov κύριον ίτΐβτει πίπτονβιν εκείνοι.,. Gaulm.
Minucius Felix c. 27: "a nobis tormentis verborum et orationis
“incendiis de corporibus exiguntur (daemones).,,
*) G, έτερ’ άττα. C, έταϊρ’ άττα. ABD, ετεράττα. —
“Facile fuit reponere έτβρ’ άττα. Vide quae de άττα doctis-
“simus Maussac. ad Har])Ocr. [voc. arra] notavit; quo in an-
“ ctore immane quantum supra omnes vidit.,, Gaulm. Ad Ari-
staenetum p. 351, ubi de άττα et άττα egi, hunc Pselli locum
emendiiveram. Cf. Anecd. mea t. 2, p. 278, et supra p. 227,
n. 12.
C, έγγονα. *
®) Conjector in B, ΰφιγμών, quem voluisse puto βφνγμών.
P Morellus legebatn'e άρ3ρων, qui vertit “articulis.,? Forsan
ατμών.
’) GBD, μοχθηρών. Conjector in B, μοχ^ηρώς : et sic AC.

®) ‘‘ Μέλη Λρός νόθους δωμάτων Λαιώνια vocat Malclius in
" Pythagora [ iino Porphyr. p. 37 J ; εΛωδάς .νρός τά άρρωΟτή-
"ματα lainblicluis [Vita Pythag. p. 139]. De illis nemo non
“dixit.,, Gaulm. Potius έπωδαί intelligenduni hic de e.xcanta-
tionibus et exorcismis, quam de carminibus quibus pro remedio
utebatur antiqua ac superstitiosa medicina. Auctor Vitae Abercii
in Anecd. meis t. 5. p. 477 : αλλά xai ιερείς βυνη^ροίζοντο xai
οίωνοΰχό.’Τοι. . . xai ματαΐα τοϋτοις jtaOa ή βκουδη αΛεδείχνυτο,
τοΰ δαιμόνιου μάλλον διερε&ιζομένου Λρός τάς έπωδάς xai μει-
ζόνως την παΐδα χαχοΰντος. Cf. infra p. 32, 9.
A sine «. C. sine 6 Μάρχος. Cf. p. 233, n. 13.
"Injurie contra medicos. Quasi hoc dicit Latine ex-
“ tulisset Persius : "curvae in terras animae et coelestium inanes,..
“Philosophis esset δωματοϋν την ψυχήν, quum εις μόνα τά ΰώμα-
“τα χαραχϋτττει ’ Porphyr. [De abst. I, 34, p. 58]; quod alias
“dicebant άνάβαΰιν xai χατάβαδιν ψυχής, ·&εόν ή ·9ήρα γενέ-
" eSai ’ Pythag. [cf. Hierocl. in Aur. carm. p. 244; Porphyr,
“De abstin. p. 49] ; πτεροφυΐαν ή πτερόρροιαν Aeneas Gaz. in
“Theophr. Sed hujus loci illa non sunt.,, Gaulm. Etsi se ipse
damnet inutilis nec nitidae eruditionis Gaulininus, quem vide
et ad Vitam Mosis p. 390, apponam Aeneae locum ut emendem.
Sic autem est editus p. 10 : τόδε το πάν Έμπεδοχλής (insere
μεν e cod. 4(51 J arrpov πεποίηχεν ' εν πολιτεία δέ Πλάτων με¬
ταβάλλουν ΰπήλαιον όνομάξει ' άμέλει xai τών δεβμών λϋδιν xai
τού Οπηλαίου φυγήν την ένταϋθ-α (imo έντεΰ-9-εν, ut est in eo¬
dem cod.] τής ψυχής έφη πορείαν’ άλλοτε δε 6 τοΰ Φαιδρού
Σωχράτης τας χατιοϋβας ψυχάς τών πτερών έψιλωμένας φη^
3εωρεΐν ’ την γάρ πτερορρυήβαδαν βαρύνεθ-9-αι xai φέρεδ^αι χάτω,
εως αν βτή βώματι προΰπελάΟαδα ’ xai αΰτη τής άφίζεως αιτία'
idem codex, post προβπελ. addit : xai έπειδάν ό τής χάχης
Ιππος βρί^η , ανω μένειν xai έποχεΐδ^αι βεβαίως οΰ δύναται'
xai αΰτη ....
C, έχειν. Μοχ C, μελαγχολίαν, φρενήτιδας. Permutatio
consueta vocalium r; et ί peperit lectionem φρενητ. Vide not.
ad Nicet. Eugen. p. 212, ad Anecd. t. I. p. 50.
"Verba quae medicorum filii norunt; etiam έπιπλάττον-
16
" τες xai έχίΛλάετειν. Tamen malo εηιπάοΰοντες : φάρμακα
“ χριΰτά η εΛίΛαΰτα. Theocriti scholiastes [ad XI, 2]: φαρμά-
" χων τά μεν είβΙ χριΰτά, ηγουν άχερ χριόμε3·α εις ·9·εραίΐείαν '
"τά δε Λοτά, τ/γουν άηερ πίνομεν ’ τά δε επΐκαΰτα, ηγονν άχερ
" έχιχάττομεν. Corruptus est turpiter in hac voce Aeschylus in
" Προμ. δεΰμ. [v. 487] : 7o μεν μέγιΟτον ■ ε'ι τις εις νόΰον χίΰοι,
" Ονχην άλέξημ’ ούδ'εν, ουδέ βρώοιμον, Ού χριΰτόν, ουδέ χιΰτόν'
" άλλά φαρμάκων Χρεία χατεΰχέλλοντο. Prorsus legendum est,
"οΰ χριΰτόν, ουδέ χαΰτόν. Sed, ut scias, antiquissimum illud
“mendum etiam Graecus scholiastes probat : ούχ ήν ονδέν βοή-
" ^ημα ^εραχείας , ούτε διά βρώΰεως Χροςφερόμενον, οΰτε δι
“ εχιχρίΰεως εζω^εν, οΰτε διά χόΰεως ' τούτο δέ δηλοϊ τό χιΰτόν
"(quantum se torquet ut ineptiat!), άχό τού χίω, χίΰω, ρήμα-
" τος. Q,ua analogia ? Guidquid agat nunquam χιΰτόν in ullo
“ auctore άντι χοτοϋ reperiet. Sed verius est ignorasse eum
“linguam suam.,, Gaulm. Suam ipse conjecturam damnavit
Gaulminus ad Eumathium p. 17. Vide Blomheldii et Burgesii
notas ad Aeschylum.
G, εν^ουΰιαΰμόν·
**) GD, ούδέν εΰτιν οΰτε εν. Β, ώοτε. Α, ονδέν ε. οιός τε
εν. C, ονδέν εΰτιν οίός τε έν.—"Όΰτε ένεργεϊν ' οιός τε ένεργεϊν,
“ οίος, ικανός, δεινός ένεργεϊν. Νοη dubitabunt qui Graece scient.
“Sed et οΰτε non est sine exemplo,,. Gaulm.
‘®) AC, οΰ κατά v ... . ον. Mox B, εΰτιν.
‘®) “Ex vatis motu numinis potestatem, et cujus compos
“fieret, ultimae, mediae vel supremae, in theurgicis conjecta-
“bant. Vide Iamblichum [de myster. p. 57 Fic., p. 05 Gal.]»
Gaulm.
‘^) GABD, χροαγορεΰων. C. εΰ^·' ore χροαγορενον. Et χροδ-

αγορενον conjiciebat lector in B.
‘®) GBD, χώς ούν τ. AC, χώς αν r. Conjector in B,
έχταν$·α.
**) Sic A. Reliqui, ξννάδεις.
*") AC, τούτων a χερΐ δαιμόνων. GD, δαιμονόντων. P. Mo-
rellus : “daemoniacis».
PAG. ‘23.
GBD, όιεξηΰιν.
A, παρά. C, o μεν περί. In 6 labat syntaxis, ut et in
sequenti όπόβα. Est enim incommoda utriusque regiminis in
eadem sententia commixtio.
*) Indicat P. Morellus Epist. I ad Cor. c. 5 ; ubi tamen
de homine quodam incesto, non de daemoniaco Paulus loquu-
tus est.
*) GBD, έχφέρεται. Mox A sine τε. Tam minutam vocu¬
lam excidere non mirum. Choricius Villois. Diatr. p. 62 : αμα
όε χαί τής τυραννίδας έξ ήμιΟείας χα^-ηρημένης άνε&άρρηβε τό
πλή&ος εύ^ύς χαΐ ΰυνεβτράφη. Codex 2967, ανεθ-άρρηΰέ τε τό
πλ. Dion Clirys. Orat. XXX, p. 549 : αίοχύνομαι μη ονχ όρ^ώς
εχη, ώς υπό νεωτέρου χα'ι έν τοιούτω χαιρώ είρη μένα' CoCi.
νεωτέρου τε χαί . . . Porphyrius De abst. 11, 47 ; χαπνοϋ xai
χύματος τού Οωματιχοϋ έχτός ' codex 2083, χαπνοϋ τε παί . . .
Philostratug V. S. 11, 5, 2 : rd μεν δη πλείδτον τού βίου τή
'Αντιόχεια ενεοποΰδαοε χαί τή 'Ρώμη ' codex 1696, τή τε Αντ...
Pletho Laudat. Cleopae 20 : πάντα χαμάτους χαί πόνους ού
φαύλους έχοντα ' codex 963 : χαμάτους τε χαί π.
GBD, γέγονε. Conjector in Β, γέγονα. Α, ev χερΰώνι-
C, έν έχαδάνι. Est Χερδώνι bonum ; nec malum Έλαδώνι. Cata¬
logus urbium apud Allatium ad G. Acropol. p. 241 : Έλιδδόν, ό
Έλαδδών. Recentiorum esse puto Αλ.έζιον, Lissum et Alessum,
ad Drini ostia. P. Morellus, "Elassone.,, Ficinus, " in Elasonium.,,
*) A, τούτο. Mox A, δαίμονί τε. C. δαιμονίω. P. Morellus,
"nescio quo», vertens ut videtur, d. τω. Ejusdem formae encli-"
ticum pronomen restituendum forsan Porphyrio Deabstin.l, 54,
p. 92 : άοριδτεΐν γάρ οΰδαμού δει, αλλ.' έχεδ^αι ορού χαί μέτρου
τού έν τοϊς τοωύτοις ' an μέτρου του ?
Α, πολλ.ά δε χ. ά. Dion Clirys. Orat. VII, p. 224 : πολλά
άλλα χρήματα: Malebat Reiskius π. δε χαί ά, χρ., et sic fert
codex 3009. Notum est πολύς χαί cum adjectivo, qua de for¬
mula egi ad Trach. 1279. Libanius Epist. 372, p. 185 : χαί δοι
πολλά άγα&ά γένοιτο ' poterit recipi lectio codicis 1000, π. χά-
·γα&ά. Pletho Laud. Cleopae 17 ; πολλών δε άγα^ών πολλοΐς
16*
αιτίαν ίχάβτοτι γεγονεναι" codex 963, ίτ. ό'ε κάγα·9ών. Cornelius
Praef. Pedissequae : “je voiis presente une coiuedie qui n’a
"pas ete egalenient ainiee de fontes sortes d’esprits ; beaiicoup
"et de fort bons n’en ont pas fait grand cas.„
A sine εφη. C, ελεγε- Mox C, Λαρ ήμ., superscripto x«^’.
GD, εχΛεμφήΰεται. B, εχπεμφ·9^τ)ΰεται. A, εχπομφήβεται.
C, έχΛομΛεν^ήδεται.
Accessit di ex A. Philostratiis Epist. 44 : 6 λαμπρός
το πεπραγμέναν εις εζονβίαν αναφέρει τής οΐχεϊας δυνάμεως , ό
πένης εις την τον δόντος φιλαν&ρωπίαν ' ό πλονΟιος άγγελον
πέμπει χόλαχα ... ο πένης εαυτόν ' codd. regius 1696 et vatie.
140, ό δε πένης εις.... Sfatim reg. ό δε π. έ. Vat. ό π. δε έ.
”) C, άναγαγείν. Β, έξέΰται 6οι : notatum est ro 6 puncto,
quasi delendum ; et conjector ad marg. : “ f. ot ut αΰτώ Voluit
scribere oi.
**) A, παρελ^είν·
Ab conjunctione xai incipit fragmentum Pselliani libelli
in codice 39, p. 139: quem deinceps notabo litera E.
**) “Legebatur in man. meo άναλοβήν, et, quia monachus
" est qui de se ipso loquitur, inclinabat animus, ut rescriberem
" άνάλ.αβον. 'Ανάλαβος monachorum vestis notissima, ejusque
“ forma ex Doroth. Doctr. 1 : ό ανάλαβος τί&εται ΰταυροειδώς
"έ.τΐ τούς ωμονς ημών ' τουτέβτι τού βτανροΰ το οΰμβολ.ον βαΟτά-
" ζομεν εις τούς ώμους ημών, χα&ώς λέγει' άρον τόν δταυρόν 6ου
“ χαΐ άχολού3·ει μοι. Vide quae vir eruditus [Meursius] in ma-
" ximo et utili Glossario notavit. Tamen retineo αναβολήν, ut
“ in Morelliano scribitur. 'Αναβολή vestis pariter Synesio [Epist.
'· 52] „. Gaulm. De αναβολή Salinas, ad Tertull. de pali. p. 113.
Ceterum miror unde resciverit Gaulminus Thracem illum tunc
fuisse monacliiim. Monasticam vestem induisse eum puto, eo
ipso collo(|uii cum Timotheo tempore, quod p. 25, 5, se non
omnino velle mentiri ait, quum sit senex, ct τούτο περιδτήδας
εαυτόν τριβώνιον. Sed quum Elassoiie ageret, hoiiiiiiem fuisse
politicum vel militarem suspicor, qui a principe missus judicis
extraordinarii munere fungebatur, in vincula reos conjiciens,
et ex iis veritatem tormentis eliciens.
**) E sine aiJro μου. Proiiomiiia obiter omissa dabo Philo-
NOTAE AI) PAG. 23 245
strato V. A. II, 28 : jfaig γάρ rig ... άνερριητεΐτο αυνεχ,φιεμένου
βέλους ig το ανω' cod. iCtlti, βυν. αϋτώ β. ές τά ανω; V. S. II.,
18: εξεΰτι ό'ε ^εωρεΐν έ.^τι τού τής εΐχόνος έρώντος ’ codex έξ. όέ
αυτόν S, .
GBD, επήγγ. Α, άχ. Ε, τά τοιαϋτα άχ. Forsan ταύτά
άχ., quo τά τοιαΰτα ducit. Arrianus Veiiat. c. 1 : άμφί ταΰτα
αχό νέου έΰχουόαχώς, χυνηγέΰια χαΐ δτρατηγιαν χα'ι ΰοψΐαν.
Imo ταύτά, quod et legit latinus interpre-s Holstenius.
*^) D, ήρώμην. Sic B, superscripto o. C, diê 6' εγώ αυ¬
τόν χατ. ήρομην. E, άχήγγελλον ’ χαταδχών δε αυτόν ήρόμ.
G, χεριγέγονε' μή -9·. δέ έξεν.
" Πει·9ανάγχην, Suidas [in ΙΙει·9·ανάγχη\ Θετταλιχήν
“χει9ανάγχην, Eunap. in Chrysantliio fp. 110]. ΆναγχοψαγεΙν
" xai άναγχοφαγίαν observat vir eruditus; de laconica ούδέ
"γρύ. Tamen invenies in eodem Eunapio quem laudat, χερδί
“δέ βαρείαις xai λαχωνίχαίς χρηδάμενοι ' in Juliano [p. 09].
“Prorsus idem dicit quod Psellus hoc loco.,, Gaulm. Vide
Wyttenb. ad Julian. p. 31 D. Ait P. Morellus in versione
gallica laconicam necessitatem esse quaestionem per tormenta.
Plutarchus De mul. virt. t. 2, p. 220 : διεφύλαττεν αυτήν άήτ-
τητον έν ταϊς άνάγχαιςι i. e. inter tormenta, έν ταϊς βαδάνοις.
'■‘“Ί GBD, έ^εΐχεν' έλ&εΐν μέν γάρ αύτώ τά δαιμ. Α, έξεϊχε'
τελ. μ. γάρ τά δ. Et sic C, cum έξείχεν. E, εξείχε ' διδαχ-9-ή-
vai μεν γ. δαιμ.
*‘) GBD, άλυτου. ACE, αλήτου, et sic corrector in B.
Ficinus; " ab Alete Livio „! P. Morellus: “ ab Alyta (vel errone) „;
et gallice melius ; "d’un coureur ou vagabond Africain,,.
“j “Puta quarta noctis hora, iv ή οφείλει χάς ένεργείν έχί
" μαγιχοϋ xai χαντός γοητιχού χράγματος. Nugae; quas ut magis
“rideas, ecce totam noctem magorum Graecorum medii aevi.
■■ ex Apollonio man. Constat illa XII horis. I, έν ή δαίμονες
" άνοϋντες ( lege ΰμνοΰντες \e\ αίνοϋντες') [cf. p. 232.] τον 9-εόν,
“ούτε άδιχοΰδιν , ούτε χολάζουδιν. II, fv ή αίνοΰδιν οι ίχ·9ύες
“τόν 9-εόν, xai τό τού χυρός βά^ος' έν ή οφείλει δτοιχειοΰδϋα,
“ άχοτελέδματα εις δράχοντας xai χΰρ. III, έν ή αίνοΰδιν οφεις
“ xai χύνες xai χΰρ. IV, «ν ή διέρχονται δαίμονες έν τοϊς μνήμα
“ διν xai ό ερχόμενος ο εχεϊδε βλαβήδεται, xai φόβον xai φρίχην
•246 NOTAE AD PAG. 23.
” ex τής δαιμόνων λήφεται φανταΰίας ' εν ή οφείλει πάς ενεργεΐν
" ejti μαγιχοϋ χαί εταντός γοτητιχοϋ ετράγματος. V, εν ή αίνονΰιν
" τά οίνω υΰατα τον ^εόν τού ουρανού (af|uae supercoeiestes : ta-
'■ bula niarnioris mundi Hebraeorum). VI, οτε δέον ήΰυχάζειν χαί
" αναεταύεδ^αι, διότι εχει φόβον. VII, fv ή άναεταύει πάντα τά
* ζώα, χαί, εάν τις χα&αρός άνϋ^ρωπος άρπάοτ) * χαί βάλλ.τ) αυτό
“6 Ιερεύς χαί μίζει ελαίω, [f. άρπάϋτ) ύδωρ χαί. ., μϊ^·η ελ.αίω·’
“ cf. ρ. 232.] χαί άγιάο-η αυτό, χαί άλείφ-η άπ’ αυτού άβ^ενή,
" παρευθ-ύ τής νόΰου άπαλλαγήΰεται. VIII, εν ή άποτέλεβμα
“ ΰ τοίχε ίων χαί παντοίων φυτών. IX, εν ή τελείται ούδίν. X,
" εν ή ανοίγονται αί πύλαι τού ουρανού, χαί άνθρωπος εν χατα-
" νύζει ερχόμενος εύήχοος γενήΰεται. XI, ίν rj πέτονται ταϊς
” πτέρυζιν ΰύν ήχω οι άγγελοι χαί Χερουβίμ χαί Σεραφίμ, χαί
"εΰτιν χαρα εν ούρανώ καί γή, ανατέλλει δε καί 6 ήλιος εζ
"'Αδάμ (leg. Έδέμ'). XII, εν ή αναπαύονται τά πύρινα τάγ-
“ ματα. Harum nugarum maximam partem a Judaeis acceptam
“ illi Graeculi nova ineptiarum sobole immaniter auxerunt.
■' Certe haec non tanti fuerunt, ut in illis describendis aliquid
“operae insumere debuerim.,, Gaulm. Hinc profecit Allatius
Syntagm. de engastr. p. 476, qui non videtur multum Gaiil-
mino favi.sse. Adde Gaulm. ad libr. de vita Mosis p. 396.
^’) E sine τινός. Quod pronomen saepius periit. Aristides
t. 1, p. 468 : oiov πόλεως παράδειγμα κάλλους είΰτήκει' codex
963, οίόν τι πόλ. . . . Philostratus V. Α. VII, 22 : δέομαι γάρ
έρεΰ^αί ΰε · codex 1696 : δ. γάρ τι ’έρ... . Dion. Clnys. Orat. VII.
p. 228 : τείχος εξωβ-εν καρτερόν καί οικήματα τε ΰφηλά καί τε¬
τράγωνα έν τώ τείχει' melius cod. 3009 : καί οικήματα τινα
ύφ....
^*) “Habuere veteres magi δαιμόνων ίεράς-βοτάνας, imo
"medici., Andreas et Pamphilus scripserunt έπωδάς καί μετα-
" μορφώβεις των βότανών : Galenus lib. 6, simpl. med. [t. 2,
" p. 68]. Talis, hodie qui e.xstat in pluribus bibliothecis Caeranis
“liber man. [non esse auetoris nomen, sed arabicam vocem quae
" syllogen significet, docet Fabric. Cent. Plag. §. 61. de boc libro
“videndus], ex Persica lingua in Graecam ab interprete, ut nu-
“gatur, conversus. In illo invenies βοτάνην, quae ήδύλαλον
" οΰ μόνον άν&ρώπους [ f. άν&ρώποις ] , άλλά χαί ^ηρίοις χαί
NOTAE AD PAG 23 247
" δαΐμοΟιν reddit, et aliam quae ττρόγνωΰιν κα< jtzavrtx^v tribuit;
"modo ad lioc parata debitis observationibus esset; quibus pro-
'■ curatis petebant Γνα yevoiro ή βοτάνη αύτη [f. αύτ);] ωφέλιμος
"ad hoc et hoc, et mox utebantur : Graeculus nian., qui vere
" υκέρ Γούς Κρήτας xai Φοίνικας Γερατεύεται.,, Gaulm. Hyos¬
cyamum peculiariter ίεράν βοτάνην dictum esse ac fuisse pro
amuleto adbibitum monstrat Trallianus, cujus legi verba apud
Spencer. ad Origen. p. 17. Vocata fuit et verbena Ιεροβοτάνη ■
Vide Salas. ad Pctron. extr.; Menag. Amoenit. p. 218.
“Ritus magicus, imo ad metamorphoses. Paapis Der-
“cyllidem sequutus [ap. Diogenem Photii Bibi. cod. 166, p. 360.
" 26] : το χά^ος εκείνος τέχνη μαγική έχέ-3-ηκε , ^νήβκειν μεν
" ημέρας, αναβιώοκειν δε νυκτός' έχιγινομένοις δέ τό χά-9-ος
"αϋτοϊς ένέ&ηκεν, έμχτύοας αντοΐς κατά τοϊν χροΰωχοιν. Hoc
“ideo usurpabant, ut fingerent avertere fascinum; quod sputum
“prestare credebant. Christiani postea sputo et flatu ad ex-
“pellendos daemonas usi.,, Gaulm. De usu salivae supersti¬
tioso multa sunt veterum loca ; vide Casaubonum ad Persii
verba II, 32 ; “frontemque atque uda labella Infami digito et
“lustralibus ante salivis Expiat,, ; interpretes in Burmanniana
ad haec Petronii c. 131 : “hoc peracto carmine, ter me jussit
“expuere.; Delrium Disq. mag. p. 411 ; Naudet. ad Plaut. t. 1.
p. 385. Cluum dixisset Theocritus 6, 39, Ώς μή βαΰκανϋ-ώ δε
τρις εις έμόν εχτυΟα κόλχον, adseripsit scholiastes : χοιοΰΟι γάρ
και μέχρι τού νΰν μάλιΟτα τούτο ai γυναίκες, τό νεμεβητόν
έχτρεχόμεναι. Atque nunc etiam id faciunt Leucadiae foeminae,
teste Andr. Papadopulo in Memoria sii di alcuni costumi
degli anticlii Greci tultora esistenti nell' isola di Leucade,
p. 55; faciunt et Peloponnesiae, teste Puquevillio fôyage en
Moree t. 1, p. 61.
G, χεριχρύΰας τώ όφ-9-αλμώ. A, τώ όφ^αλμώ. — “ In Grae-
“culo inan. : έγχρίΰματα εις όράν δαιμόνων καί αρμάτων χλή&ος.
“ Τό αρμάτων armat οα puta. Sed illinit fauces et oculos: oculos, ut
“illa omnia apparentia videret; fauces, ut per illas postea loque
“ retur daemon ; utrumque ex veteri aliquo sacrorum aut magico
“ritu: primum de oculorum linimento ex theurgicis, in quibus
“docebant oculis nubem inesse, quae immortalium aspectum jiro-
•liiberet : Aeneid. 2 [602]: secundum pariter in Jul. Firmico
“De errore prof. relig. Ibi vide linimenta faucium, antequam
“ illud exclamaretur symbolum : Θαρρείτε, μύΰται, τού ^εοΰ
" ΟεΟωΰμένου ‘ Έΰται γάρ ήμίν έχ πόνων βωτηρία. Adi locum
••[ρ. 29].« Gaulm.
PAG. 24.
') C, εξ ών χόρ. τ. tjGS. οΐον πτάντος,— “Ιη tbeurfjicis
" aspiciebat sacerdos descendentem deum (ita loquebantur)
“qualis et quantus erat : lamblicluis [De myst. I, c. 12]. Ha-
"benius integram descensus istius descriptionem in Eusebio solo
“lib. δ, daemon, [nescio quid sibi velit nomen daemon·, voluit
"forsan scribere Demon^tr. Sed erravisset; quum sit locus
"in Praepar. 5, p. 115, R. Stepb.] : 'Ρεύμα το φοιβείης άπονεύ-
" μεν ον ΰψόθ^εν αίγλης, Πνοιή υπό λιγυρή χεχαλ.υμμένον ηέρος
"αγνού, Θελγόμενον μολπαίΰι χαΐ άρρήτοις επέεΰΟι, Ριάππεδεν
" άμφί χάρηνον άμωμήτοιο όοχήος ^Ιεπταλ.έων νμένο)ν ' μαλαχόν
" δ' άνέπληΟε χιτώνα [!^ίμβολαδην διά γαΰτρός άνεβούμενον
“παλίνορΰον ^4ύλού δ' εχ βροτέριο φίλην έτεχνώοατο φωνήν
Gaulm.
■^3 “Caeran. man. [vide pag. 246]; λαβών δε εποπος χαρ-
” δίαν κατάπιε άμα τώ μέλιτι et c., xai εβεταί 0οι προγινώοχειν
“ τά έν ούρανώ και γή, xai οβα χατά φυχήν εχει τις xai δοα
" χατά χλίματα xai πόλεις γίνεται, xai τά μέλλοντα γίνεβ·9αι
" άν-9-ρώποις. Idem certis radicibus peifici nugabantur, sed et
"sigillis. Sigilla Rapliaelis, ineptus liber [innuit librum a. 1612
"editum : fêterum sophorum sigilla et imagines magi-
"cae .... authoribiis Zoroastre, Salomone, liaphaele,
• Chaele et. c. Vide Reichelt. De amuletis p. 52]: Asini imago
“in chrysolitho futura praedicendi virtutem dat. Nugae
" sexcentae similes. Sunt autem sigilla Latinis, quae Graeci
“ ΰτοιχειώματα vocant, ultimi aevi scriptores etiam άποτελεΟμα-
" τιχά τής γλύφεως. Notae sunt talismanicae Arabum observa-
“ tiones vel ex magni Scaligeri Epistolis quas adi [pp. 529, 568,
“575],. Gau^m. Adi et Allat. de Graecorum opinat, p. 165.
^) E, sine περί ών άν χαί.

*) A, βούλοίΓο. Vide p. 233, η. 13.
"Tamen saepe celebres et sacros quoque dies eligebant,
"quia in illis magis inserviebant fictitii quos memorant angeli.
"Inde inter illos «/ ευλογημένκι ήμέραι, iv αίς 6 itoiijonc βονλει
“ εΰΓΚί βέβαιον xai άδφαλ'ες, δουλούντων [an δουλενόντων?] τών
" αγγέλων: ΑροΙΙοη. man. Inde illae αΛοβιτίαμ αΛοχα'ι εμψύχων,
“ άγνεέαι, etiam inter veteres magos : Porphyr. Jt, αΛοχ.
"[2, §. 44]„. Gaulm.
G, ήμάς, quod repetit Cangius, de more negligentior,
hoc loco usus in Glossario sub Σταυρώβιμοι ήμέραι. ABD,
ήμΐν. Cj -ήμΐν superscripto v. E, ύμίν. Illa pronomina passim
pronuntiationis similitudo confudit. Procopius Gaz. apud Yriart.
Catal. p. 204 : έιτει δε ό ·9·εός ζ-ήν ήμΐν έδωχε xai έγχατάλειμμα
ήμΐν υμάς ύχ^λείχεΓο , ζητώ Λοΰ τό ιερόν υμών χάβεται νόν ή
ΐβταται δεμνολόγημα. Codex 1182, in quo Psellus, non Proco¬
pius, auctor sistitur ; ... ζήν ΰμΐν εδωχε . . . χά·9ηται.... Placet
magis legi ύμίν.—Mox CE, άναδτάδιμον. Et C sine κολλά.
G, κροδχεΐν. BD, κρουχεΐν. ACE, Κροηχεΐν. A, i-9-έλη.
E, έ·9έλουδι,
ABDE, άκήγγελεν. G, άκήγγηλεν. C, άκήγγειλεν, P. Mo-
rellus videtur legisse άκήγγειλεν, vertens “commemoravit,,.
E, αύτου· GBD, κέκαιχεν. ACE, κέκαιχε. Invenerat
Gaulminus, quam lectionem in nullo libro vidi, χαταχόρως. Inde
ejus nota ; " Καταχόρως. Ilejeci prorsus hoc vocabulum , et
"scripsi χατά χόρρης. Phrynicluis [Eclog. p. 175], quem eru-
“ ditissimo Hoeschelio debemus : ro ράκιδμα οΰχ iv χρήδει ’ χρώ
" ούν τώ χρείττονι' το γάρ τήν γνά&ον κλατεΐα τή χειρί κλήξαι,
" εκι χόρρης κατάζαι 'Ad-ηναΐοι φαδϊν. Etiam χατά χόρρης , ut
"hoc loco et apud Lucianum [Prom. 10; Necyom. 17]„. Gaulm.
De loquutione χατά χόρρης vide Maximum Scliol. in Dionys.
Areopag. p. 326; notas ad Ari.staen. I, 4, p. 290^ Anecdota
Bekk. p. 255, 8 ; Meurs. Spicii, in Theocr. XIV, 34. Leo Diae.
VI, 4 : τοΰ αΰτοχράτορος Νιχηφόρου άναιρεβ-έντος, χαί τίνος ένός
τών ΰκαδκιδτάλν ετέρου μηδενός καν εκι χόρρης ειληφότος χόν-
δυλον. Distinguendum videtur, r. a. IV. άναιρε-9-έντος xai τίνος
έ. τ. ύκαδκιβτών, ετέρου · . ., et vertendum : "sublato Nicepboro
"Augusto et uno aliquo e satellitibus, quum praeterea nemo vel
"in genam pugnum accepisset,,.
*®) A, Λλεΐβτας.
") GBD, βυμφ. υΛοΰΓήΰγι. ACE, γενήβτ]. Synesius Epist. 4,
p. 160 : πριν rj εν χρώ γενέΰθ-αι τού χινδύνου. Ibi glossa in
codd.: εγγύς, προ τού άψαΰβ-αι των κινδύνων. Item De regno
p. 2; άπειλούΟι δήξεβ-^αι την χαρδίαν ούκ εν χρώ μόνον, είλλά
και μέοην. Eustathius Opusc. p. 99, 84: ev χρώ μάχης γίνεται.
Idem p. 285, 9: γενομένους έν χρώ μάχης.
Α, 6χολή. Ε, τα δαιμόνια δεινώς.
*’) Α, τούς χαλ. C, χαλεπώς.
‘^3 Α, διαρεύξαΰ^αι. BD, κινη&είης.
’*) Ε, κρείττων δύν. ... εζέλοι.
“ Τοϊς λεγομένοις ώδπερ έκ τριπόδων ειποντο. Eunapius
" [ρ. 47]. „ Gaulm. Adde not. ad Eunap. p. 285, et ad Theoph.
Simoc. Epist. 33, n. 1.
ACE, άπεφοΐβαξε. Infra CE, άφήρπαΰε. G, άφήρπαΰαν.
•®) E, άπηντηκότι.
“An adagium notat ? Μαγάδι λαλήβω μικρόν άμα 6οι
"και μέγα [Stromat. Proverb. 683, ex Atben. IV, c. 80] : et
“ aliud : κα9·άπερ έν τοϊς όργάνοις ή μαγάς [respectu, puto , ad
“Philostr. V. S. 1, 7, 1 : κα^άπερ αί μαγάδες τοϊς όργάνοις
" προΰηχεΐ 6 χίίων\ Vide quae ad Syiies. vir solide doctus
"congessit.,, Gaulm. Petavius innuitur, quem vide ad liaec
ipsa Philostrati de Dione verba inter Synesianas notas p. 14,
edit. a. 1631. Hunc Petavii locum casu, puto, omisit qui editio¬
nem recentiorem a. 1633 curavit. Adde de μαγάδι Casaubon.
ad Atben. 1. 1. ; Fiscber. ad Anacr. Fragm. 20; Jacobs. ad Plii
lostr. Icon. I, 10, p. 264 ; me etiam ad Sophocl. Thamyr. Ceterum
malim, τον χρηβμολόγον, τον χρηΰμωδόν. Factus erat ille fati¬
dicus daemoniacus quasi tabula lyrae sonora, quam pulsabant
daemones, ab ipso verba magica et vaticinia exprimentes, quasi
sonum a tabula lyrae qui nervos percutit.
*®) ACE, γινόμενον.
**) C, πλημμελείς, quod placuit. Vide p. 239. E, πλημμε
λούΰης. In B, conjector πλημμελούβας. Ceteri, πλημμελούς.
**) GBD, sine ούδέν καινόν. Id invenisse videtur P. Mo-
rellus vertens, "mirum non est, o Thrax, quod. . . » Vel con-
jecerit inserendum οΰδεν &αυμαϋτόν, quod conjecit annotator
in B, fuitque jam lectum p. 22, 10.
Jam dixit ι«Γρών Λαίδες, p. 22, 5, i. e. oi ιατροί, ipso
explicante p. 22, 11. Q,ua periphrasi nil notius. Joannes Chrys.
Ecl. p. 403 : αΛερ ιατρών λέγουΰι Λαίδες' ubi Matthaeius. Plato
Legg. 6, p. 174 : ώ Λαίδες Κρητών' scilicet Κρήτες. Lucianus
Nigr. 30 : oi 'Ρωμαίων Λαίδες. Salomon Prov. 8, 4 : Λροΐεμαι
έμήν φωνήν υίοίς άν^ρωΛων i. e. άν-θ-ρωΛοις : vide Palair. ad
Mare. 2, 28, in Bibi. N. Brem. t. 4, p. 151. Planudes in Anecd.
meis t. 2, p. 324, 2: ΛοιηταΙ xai Λοιητών Λαίδες ' quod est con¬
tra usum loquendi ac formulae sensum. Lucianus, quum scri-
])sit Imagg. 0, ταντα uh ούν Λλαΰτών xai γραφέων xai Λοτητών
Λαίδες εργάδονται, poetas ipsos intelligebat. Adde D. Cleric.
Quaest. sacr. p. 228 ; Blomf. Gloss. ad Aesch. P. 408, ubi Λαίδες
'Ελλήνων, quae ipsa verba Psellus usurpabit p. 30, 23; Jacobs.
ad Philostr. p. 498.
PAG. 25.
*) G, ΟννεΛεβαν Ιδείν τι ΰτερατώδες ά.χ.ά. δβον ονχ αχ. ννν.
Pro βτερ. proposuit Gaulm. τερατώδες. BD, ΰυνεΛεδεν ίδ. τι
τερ. . ■ ό 6οι οΰχ αχ. νϋν. Α, εΛοίει φρονείν μ. ου με δυνεΛεβεν
ΐδ. τι τερ. . . ο δοι νΰν οΰχ αχ. Et sic CE , qui recte exhibent
εΛήει et μοι. Jam locum emendaveram in Anecd. t. II, p. 444.
Mendum quod e.st in A, εΛοίει pro εΛήει, frequens est; mirum¬
que codices versanti mihi saepe accidit, quam saepe in tempore
praeterito verbi είμι peccaverint librarii. Photius Epi.st. 234,
p. 353; ει ταϋτα δέ (imo δή, ut est in cod. 2671) xai τοιαϋτα
ετερα τό μαχάριον εχείνο ·9υγάτριον διεξείη ’ melius codex διεξήει'
sed forsan διεξΐοι, alia vocalium permutatione. Basilius Hom.
Mor. p. 417 : ΌΛΟ φιλαρχΐας xai φιλοΛρωτεΐας άλλήλοις άντεΛίε-
δαν · puto reponendum άντεΛήεδαν. cf. p. 216, η. 12.
*) "Bene το τριβώνιον. Monasticam lacernam interpres.
" Primo philosophorum, nemo nescit ; ita ut τριβώνιον μεταμ-
"φιάδαδ&αι philosophari esset Eunapio [p. 30] ; mox monacho-
'Tum ubique, et primo nigrum; In eodem [p. 45] o μέλαιναν
'‘φορών εδ&ήτα ό μονάζων. Sciunt qui quadrante lavantur.,,
Gaui-m.
‘252 NOTAE AD PAG. 26
’) Sic C. ceteri, ξννήν. Volui scriptura, quantum licuit,
eadem uti.
*) GB, χονηρώς. Vide not. ad Philostr. Her. p. 432.
*) C, superscripto u. ii, ΧΐριρρηγνύονΟα. Dion
Clirys. Orat. XII, p. 371: exidetxvvovra ro χάλλος τών χτερών ^
codex 3009, εχιδεικνύντα.
®_) A, γλώτταν. G, ύχετόχαζεν' et proponit ΰχετρόχαζεν-
Scripsi έχετρόχ., quod in omnibus codd. legi.
G, άλαλάξουΰα ή. voluit rj. BD, άλάξουΰα τοΐς. Sequor
ACE. Statim GBCD, χαρατυχ. AE, χεριτ.
®) C, χεριειδεήκειΰαν, sed cum dittographia x«. Philostratus
V. S. I, 25, 2, διεΟτήχειδαν ’ sed codex 1096, διεβτήχεδαν. Vide
Jacobs. ad Achill. p. 400.
*3 GBD, τοΟοϋτον. C, rd τούτω. AE, τοδονεω. G, δράδειεν.
Eurip. Iph. T. 1032 : ΧίειναΙ γάρ «/ γυναίκες εΰρΐδχειν
τέχνας. Menandro versus tribuitur in Anecd. meis t. I, p. 159.
") “ Aliud cogitabat Ficinus, quum viri proprium nomen
"credidit,,. Gaulm. Ficinus p. 347: “nomine Anaphalangiam
GBD, ρυδόν. A, ριδδόν. Mox A, εις ro μελ.

**) E, εζωδμένος. Mox CE, είχε. Melius είχεν ob sequens
xai. *
G, γλώδδαν. E, αυτών γλώτταν. A, γλώτταν. C, αύτώ
γλώτταν ημεΐβετο, mediis omissis.
*®) A, έχρώτο. E, χεχραγώς, sine μελαγχολών. Utrumque
participium recipere visum est. In hoc corruptus est Theodorus
Prodr. in Notit. man. t. 8, p. 118: ήλίχον oiov άναχραγότα: imo
άναχεχραγότα vel αναχραγόντα. Synesius Epist. 4, p. 160: δυν~
νενοηχότων δε ημών xai άναχεχραγότων. In duobus codicibus
notatam vidi ad marg. variantem άναχραγόντων.
PAG. 26.
‘3 Alio loco, sed male edito, usus est Psellus verbo τέ-9-ηχα,
scilicet Scholiis in Orae. Chald. p. 78 : τολμηράν δε φύδιν adrdv
( τον αν^ρωχον 3 ώνόμαδε το λόγων, ώς τά χρείττονα χεριερ-
γαζόμενον xai δρόμον μ'εν άδτέρων χαταμετροΰντα , υχερφυών
δε δυνάμεων τάζεις διαχριβοϋντα xai εζωτάτω (imo τά έζ. ut
est in codd. 1182, 21093 ουρανίου δφαίρας (codd. ουρανίας
ήφΐδος') διαβχοχονντα, xai χερ'ι Seov τι λέγειν διατεινομενον ' ai
γάρ έχιβολαΐ αυται τών νοημάτων τολμηράς φύοεως (melius codd.
τολμ. άντιχρυς φύο.') ' οι; διαβνρων δε ενταύθα τήν τολμάν είχεν,
άλλα την ορμήν τής φΰβεως τέϋ-ειχεν. Valde languet τέ&ειχεν.
Optime codices, τέ-^ηχεν. Habet τέ-9-ηχα etiam Noster infra
pp. 173, 23; 175, 23.
*) CE, μεμήνοι. Reliqui, μεμήνει.
G, xar Αρμενίων. A, εφ-9-έγγετο μνήμη όέ Χοτε.
♦) E, ελ^^ονΰα. Saepe animadverti librarios imprudentes vo¬
cem synonymam genuinae substituere. Libanitis t. 4, p. 865:
oi γονείς, όταν όρώβι τά τον χαιδός αύτοίς ώς άριΰτα χρο-
χωρονντα ' codex 2918, αίθ3·άνωνται, synonymum verbum. Sic
quum in Pliaethontis Euripidis fr. Itt = 17, vellem cum Heathio
scribere, Τυφλάς εχουΰι τάς αρένας χαΐ τήν τύχην ^ nomen
φρένας me properantem ad synonymum ψυχήν avexit, errore, ut
in poeta, enormi. Et enormi mendo in Philoctetae fr. 4 = 8, pro
Φαγέδαιν αεί μου ΰάρχα SoivaTai χοδός, scripsi synonymum βάρχας.
Ouum mihi fuerint brevissimo tempore integra volumina recen¬
senda, meaque ipsius manu saepe tota describenda, quid mirum
calamum in plurimis esse male lapsum? 0 ter quaterque beati
quibus per multos annos non multis voluminibus invigilare posse
contigit! Quidquid id sit, peccata illa in Euripide a me admissa
redimam bona emendatione. In ejus Philoctete personam fuisse
Lemnii hominis docemur a Dione Chrys., qui eum 'Έχτορα vocat.
Orat. LII, p. 269. Dionis futurus editor eum potius “έχτορα
vocet, codicibus parens 2958, 3009. Monebo insuper in ejus¬
dem tragoediae fr. 1, versum quartiun sic recitari a Dione
p. 271, Οΰδεν γάρ οΰτω γαΰρον, ώς άνήρ, εφυ, in codicibus iis¬
dem ; non ... ως· άνήρ ευφυής, ut est in editis. In Danaes fr.
12 , sic veteres libri : Φιλοϋβι γάρ τοι τών μεν ολβίων βροτοί
Σοφούς ήγεΐο^αι τούς λόγους. Est nunc correctus spondaeus,
recepta Valckenarii conjectura τί^-εΟ&αι, verbo synonymo eoque
aptissimo. Suspicor tamen fore etiam aptius νομίζειν, ut magis
obvium in Euripide.
®) Conjector in B, χαλάσου. Si quid mutandum, mihi ple¬
xuerit Τ'ίιχολοχούλου conjectura χαλάμου. Est χάλαμος inter
instrumenta textoria.
*) "Adagium est; sed Graecorum adagiograpliis omissum.
" Habet Athanasius in Antonio [§. 1]: ετρέφετο παρά τοίς yoyeiCt,
" πλέον αυτών xai τού οϊχου μηδέν ετερον γινώΰκων. Ita παρ-
"οιαιαχώς pastores dicuntur ΰοφοί μέχρι πλαγίου καλάμου και
“ τής δϋριγγος, cjuod praeter illa nihil nossent. Vide quae ad
"Theocritum notavit deliciae politioris litteraturae Heinsius
“ [Lect. Theocrit. c. 24] Gaulm,
GBCj γοϋν. A, ΰωφρονίβαΟα ουν. E, φρονήΰαΟαν ουν·
Erit οωφρονήβαΟα nominativus absolutus. Sed, priusquam disce¬
dam, Psellum in vocula γοϋν corruptum tangam. Sic editus est
Comment in Cantic. p. 306 : Ταϋτα γοϋν ώς γυναιχί xai προΟ-
οαιλεΐ τή νύμφη. Prius hemistichium prava divisione laborat,
et pravo, quod pejus est, accentu. Repono e cod. 2087: Ταϋτα
αεν ουν ώς γυναιχί προΰομ....
ACE, πεπόν-^οι. Abest in πεπόν-^ει augmentum, ut
supra in μεμήνει, quod in hoc tempore solenne est. Dion Chrys.
Orat. 7, p. 228 : τά μ'εν έτη πολλά ελεγον ά έβεβιώχεΟαν ‘ cod.
3000, a βεβ· Idem Orat. 13, p. 421 : μέγιΰτα άναθήματα έπε-
πόμφει’ codex, πεπ. Synesius Epist. 76 : οίς βυνετέ-9-ραπτο
xai ων τή ^ατέρου'χειρί πρεΰβύτερος άπεδέδειχτο. Codices duo,
άποδεδ., e quibus tamen nil varietatis ad praecedens αυνετ.
enotavi.— Mox AC, sine τι. Male P. Morcllus : "et num quid¬
nam ea quae gesta fuerant subsecutum esset,,. Est ri pro xara
rt: “ et num ea quae acciderant potuisset mente consequi com-
pertaque haberet,,. De τώ παραχολου·9εϊν hoc sensu vide Rhoer.
ad Porphyr. p. 11.
C, ΰχιόδες pro βχιώδες. E, φάομα όμοιόειδες γυναιχί,
''Γυναιχί προΰεμφερες , ut Hebraeorum ex Ben Sirae
"duest. 60 et Elia judaeo in Thesb. [imo “Tisbi,,] notissima
"[vide Buxtoif. Synag. p. 81; Delrium Disquis. mag. p. 387;
“Van Dal. De orig. idolatr. p. 113 sqq.]; et quae [an? “et ex
"iis quae,,] Judaei in parietibus cubiculi puerperae scribunt
" [scribunt ^',Π ΠΙΠ ΌΙΝ : Adam, Ενα, foras esto
" Eililh : vide Buxtorf. ib. p. 80; Van Dal. ib. p. 113; Barthol.
"De unicornu p. 200]. Gillo Graecorum pariter in Strabone,
“ Hesycbio et paroemiograpbis : Γελλοϋς παιδοφιλωτέρα [ de
“ Gilone plurima congessit Barkerus in Thesauro H. Stephani
"Londinensi]. Alia item, cujus meminit Ignatius in Tarasii
“Vita [Vide locum in Allatii Epist. de Graecorum opinationibus
“c. 3, vel apud Barkerum 1. 1. p, 255]. Quae duo ^ηλϋμορφα
"δαιμόνια puerperas vexabant; nostris occidentalibus nymphae,
'fees (ita enim perpetuo in similibus historiis intelligeudum '
“est hoc vocabulum), quae puerperis et subreptis pueris ut
“plerumque fata canebant. Viri docti pridem est quum erudite
"multa de illis notarunt». Gaulm.
^®) E, ηνεμωμένον. — “ Ήνεμωμένας χόμας ' άπόχυμα, Clem,

"lib. 1, διατ. [Constit. Apost. I, c. 3] πιΰτώ γάρ 6οι ovri xai
" ανϋ^ρώπω τού ·9·εοϋ, ονχ εζεΰη’ 6οι τρέφειν τάς τρίχας τής
"κεφαλής, χαΐ Λοιεΐν εις εν, δ ε6η 63ΐατάλιον, ή άττόχυμα, ή
"μεμερι6μένην τηρεϊν. Dixisset Pindarus νώτα καταί·3·ν66ον
"[Pytii. IV, 147], quod Apollonius [Argon. II, 677], εΛερρώοντο
"χιόντι. Alias ego expressi ήνεμωμένας χόμας his A'ersibus
" Amor, meorum lib. 2, eleg. 3: Tanta meo moriens lugebat
"pendula collo^ Inque meum lacrymans Lydia questa scelus,
“ Candida vibratis umbraverat ora capillis; IVam levis
“excussas sparserat aura comas.,, Gaulm.
**) Miscet auctor orationem directam cum indirecta narra¬

tione. Conjector in B, ειδον, citra necessitatem.
**) A, δεϊ6α. C, ττρινής, superscripto η. BD, εχΛεβεΐν.
G, έχΛε6εϊναι vide p. 198.
A sic. GBDE, ytv. ούδενός al6S06Sai. C, ytv. ονδενός
αΐ6·9·άνε63·αι.
**) GBD, sine ovv. Philostratus V. S. 2, 6 : έτελεύτα μεν
oixoi. Codex 1696 : έτ. μ. ουν ο. Aristides t. I, p. 464: !/1λεζάνδρου
μεν υηνος αδεται. Codex 963 : Ά. μ. ουν ΰ... Idem t. 2, p. 297:
οιμαι μεν ονχ ο'ύτω τοϋτ εχειν. Codex ο. μ. ουν ο. ο. ταΰτ
έχ. Lucianus Halcyone extr. : Λανυ μεν ποιώμεν ούτως · imo
ut codex 3009 : λ. μ. ουν λ. . . Julianus Epist. 23 : έχείνω μεν
δή . .. χούφη γή. Codex 2964, ut olim editum erat: e. μεν ουν.
“) E, δε6μός τής.
‘®) “Hoc certum fuit inter magos ultimi Graecorum aevi.
“Testament. Saloni, man.: εΛυ-δόμην δε εγώ τοΰ δαίμονος εί έβτιν
“ &7ΐλεα δαιμόνια ' του δέ μοι φήΰαντος είναι, έβουλόμην ιδεϊν '
" xai άηελ&ών ήγεγχεν έμπροΰ·3·έν μου τήν όνοβχελοϋν , μορφήν
“ίχονδαν χεριχαλην [sic] xal δέρμα γυναίκας εΰχρωτον, κνήμην
"δε ήμιόνον. Όνοΰκελοΰν retinendum, non όνοακελή, quia hoc
“saeculo nomina illa sic corrupta efferebant. Non precabimur
“bonam mentem isti verveci? qui spectra, quae όνοκώλους et
“ ονοβκελεϊς vocabant, τα ^/λεα τών δαιμόνιων putavit. Certo
“ ex Aristophanis βατράχοις [ubi de Empusa v. 294] hausit illas
“ineptias; nisi mavis a Judaeis accepisse. Nam illi non solum
“τά 3ήλεα δαιμόνιων, sed matres etiam quatuor somniant
rPilX [Lmihet Nahama, Ogereth
'· et Machalath ·. vide Van Dal. De orig. idolol. p. 115]. Pror-
“ sus in theurgicis vetustiorum utriusque sexus omnia numina
“reperies: άρΰενό^ηλυς οελήνη. Orpli. [Hyinn. 41, 4] :
“και -^ήλυν διφυή λϋΰΰειον'Ίακχον. Vide quae'Macrob. [Sat. III,*
"8] ad illa: " pollenfeinque c/cm/m Venerem.,, In agendo scilicet
“mares, in patiendo foeminae.,, Gaulm.
*’) E, ομογενή. Mox A, δεύρο δε πώς.
’®) ACE, δυνεχρήτο. Non placuit compositum. Dion Chrys.
Orat. 52, 268 : πι&ανος έδται 6 Όδυδΰεύς ον δυγγινωδκόμένος
νπο τον Φιλοκτήτον. Praefero simplex γινωδκόμενος codicis
3009. Hippolytus Thebanus Chronicorum fragmento, quod e
codice 2600 habeo non parum ab editione dissimile, de Maria
Deipara : εί γάρ Παρθένος ΰυνεγινώδκετο τοΐς πολλοϊς, νπο
r«v βαδκάνων Ίονδαίων άπώλετο αν ’ “ si plebs compertum ha¬
buisset eam esse virginem.,, Sed in Hippoljdo illo, homine
recente, patienter fero quod in Dione eoque Chrysostomo dis¬
pliceat. Obiter exemplo uno ostendam quid differat Hippolyti
codex ab editis. Initio statini editio Fabricii t. II, p. 57, coli,
t. I, app. p. 46: από τής ivav-9-ρωπήδεως τον Χριΰτον μέχρι τής
τών μάγων παρονβίας έτη δύο. Addit codex ille : προ τού γεν-
νη·9·ήναι αυτόν έφάνη αύτοις εν Περοίδι, κα&ώς φηδ'ιν ό 'Αφρο-
διτιανός. Aphroditianus iste scriptor ignorabilis idem esse videtur
Αφροδιΰιανώ, quem memoravi Anecd. t. III, p. 39. Apparuisse
magis in Persia Christum antequam in Bcthleem nasceretur,
tradidit Aphroditianus in libro adhuc supersiite, scilicet ir> Epi-
plianii narratione rerum Persicarum. Ouam etsi apocrypham
ac fabulis refertissimam vulgari operae pretium foret; jamqiie
vulgavissem inter Anecdota, ni nimia recensionum varietas me
NOTAE AD PAG. 26 2.57
impedivisset ac plane conturbavisset. Gretserus, qui fuit olim
editionem meditatus , multitudine fabularum et mendorum adeo
se oflFensuni esse ait, ut pedem retulerit. Erat tamen Gret-
serus homo ineptiarum id genus patientissimus et qui eas fer¬
reo stomacho poterat concoquere.
Ex E, ταίς. Mox Λως, ex ACE.
“Lucanus [6, 492] omnes superat : Quis labcn· hic
"superis cantus herbasque sequendi Spernendique timor?
"cujus commercia pacti Obstrictos habuere deos? parere
" necesse est, An juvat? ignota lanium pietate merentur?
"An tacitis valuere minis? hoc juris in omnes Est illis
"superos? an habent haec carmina certum Imperiosa
"deum, qui mundum cogere, quidquid Cogitur ipse, potest?
"Certus ille deus Daemogorgon est [imo incertus: de Daemo-
“gorgone vide F. Cordovae Didascal. c.25], cujus dicto nomine ad
“omnia cogebantur reliqui. Luctat, ad illa Papinii lib. 4 Theb.
"[v. 516] , Et triplicis mundi summum quem scire ne~
"fastum est ίΐροεΰτώΰκ δαιμόνων δύναμις, τό quem scire
"nefastum est. Orpheus άρρητον όνομα dixisset [Lyth. 719]:
“ Τόφρα δε χιχλήΰχειν μακάρων άρρητον εκαβτυν Ουνομα ' τέρ-
' πονται γάρ επήν κέ τις εν τελετηβι Μυΰτικον άείδηΰιν ετίώνυμον
" ούρανιώνων. Ecce τό άρρητον όνομα. Sed cujuscuinque nu-
“ minis longe aliud in sacris nomen quam apud vulgus fuit.
“De minis magorum nemo non dixit,,. Gaulm.
A, εδεδίει. C, δεδίοι. Psellus Anag. de Circe : at δ'ε^
ήμι3·εοι των ιρνχών , εν μέβω θνητού τε ΰαλεύουϋαι τής άκηρά-
τον (ρύβεως, ού .τ«νυ διδόαΰι την τής Ιίίρκης ορμήν. Codex
1182, δεδΐαΰι τ. τ. κ. μεταβολήν. Illud recipiendum; de hoc
amplietur. — Mox G, ξΐφον.
A, άΰτακτος. C, άτέγητος, cum varietate άτεκτος. P.
Morellus aliud vertens: "qui nec feriri nec occidi potest.,,
G, ταϋτα μεν. GBD, διαταράττουβι καί Soρvβεΐ. Est
ubi uterque numerus in eadem sententia reperitur; malui tamen
recipere varietatem. Lucianus D. M. XlII, 1; όμοια ελέγοντο’
codex 1310, ελέγετο, quod recipiendum videtur mihi quidem,
Popponi forsan non videbitur, quem lege Observ. in Thucyd.
p. 152. Menander Sent. sing. 176: 'Ey μυρίοιΟι τά καλά γίγνε-
'17
TUI χόνοις. Codex 1168: 'Ev μυρίοις τά χαλά γίνονται π., mala
iitraqiie varietate. Pluirnutus c. 6, p. 147 : offa αν γίνονται '
saltem γίνωνται' recte codex 2720, offa av γίνηται.
C, κερ'ι r., superscripto ercL Choricius in Procop. 5:
την άν^-ρωττείαν ΛεριΟτάμενοι φύοιν το μεν εΰχόλως ανυόμενον
ού ·$·αυμάζουΰαν' imo εΛίβτάμενοι, cum codd. regiis. Lucia-
nus Nigr. 2 : ηϋξάμην ΰέ rivi ΰΛονδαίω εΛίτυχεϊν' non male
Λεριτυχεΐν in cod. 3010. Plato Axiochi initio : ώς δε περιοτρα-
φείς 3(ερuβxόΛoυv ' melius εχιβτραφεις in cod. 3009.
**) A, ξυνηρηχότων.
PAG. 27.
‘3 G, δόζαι μέν. E, δόζωμεν. Quae est in δόξαι μεν

mala divisio saepe in libris occurrit. Macarius Walzii ad
Arsen. p. 273, n. 21: ήδύ περί δεϊπνον πατρός; leg. una voce
περίδειπνον.
-) G, εξήτηχε· BDE, εξήταχε. C, εξήχατο. A, εξήταβε.
*) ACE, δε τούτων άποπ. G, r. λ. άποπειρόμένος....
άλλος.. .
*) " 'Αντίγονον, regem. „ Gaulm.
‘) AC, sine τά. Reddam necessarium articulum Dioni
Chrys. Or. 13, p. 421: μηδ"' αίδεΐΰ^αι χαχος είναι' δηλονότι
την αιδώ νϋν άντΐ τής αίβχύνης όνομάζων, ώβτε ε^ος τοΐς ποιη-
ταΐς, χαί το χαχόν είναι άντί τής δόξης παρά τοΐς πολλοίς:
recte codex 3009, ώΰπερ pro ώΰτε , et τής δ. τής παρά τ. π.
®) G, εΰ&' οτι. BD, έο^' οτε. Erit eff^’ δπη ρ, 28, 20.
Ε, γένος χατά φ. ά. είναι ή S. — Vide de hoc loco
Lamium Delie, erudit, t. II, p. 226.
*) A, sine γε. Mox G, εύφυή.
GBD, ore μεν .. . δτε de'.- Correxeram jam in Anecdo-
tis Gr. t. IV, p. 422. Epistolae Socr. 35: ore μ'εν γάρ τυγχά¬
νει εχαΰτος ημών βπουδάζων, έοτι δ' οτε προς παιδιάν άνιέμε-
νος χαί ίλαρώτερον έχων, τώ δέ παρρηοίαν άγειν άπλώς ήδόμε-
νος. Reponendum ore μεν, ut est in cod. 3054: malim et
τώ re παρρ. In Choeplioris 404, quod sci ipsi rore μεν δνΰ-
ελπις, pro τότε μ'εν δ., nondum mihi quidem displicet.
'®) GBDj ΰχηματιβμόν. — “Ex istis figuris postmodum
“divinatio orta, quae Pselli temporibus in usu fuit. Dania-
“ scius in Vita Isidori apud Photium [Bibi, c. 242, p. 1041, 44];
“ ότι διά rioy νεφών μαντιχην, ούδαμώς τοϊς Λκλαιοϊς ονδ'
“άχο^ εγνωΰμένην (boc prorsus non concedimus) “Αν^-ουβάν
“ rtva γνναίχα εξευρεϊν εν ταΐς ήμέραις τού Λέοντας τον 'Ρω-
“ μαϊων βαβιλέως. Hujusmodi nubes χεριΰτερά in Balsam. [vide
“ Cang. Gloss. in Περιΰτεριώται\. Unde περιδτεριώτκι oi άΰτρο-
“ λόγοι in man,^ glossario, quod illa, ex qua praecipue conje-
“ctabant, nubes columbae forma esset. Sed haec istius loci
“non sunt,,. Gaulm. Guis non meminit Socratis Strepsiadem
interrogantis? 'Ήδη χοτ'' άναβλέφας είδες νεφέλην Ήενταύρω
όμοι'αν, Η χαρδάλει, η λάχω, η ταΰρω, Aristoteles De insomn.
t 1, p. 536 : ώβχερ τά εν τοϊς νέφεΰιν, ά χαρειχάζουΰιν άν-
&ρώχοις χαΐ Ήενταύροις, ταχέως μεταβάλλοντα.
") C, άχλά δε δη τά δαιμ. δώματα' χλήν: mediis
omissis. >
**) A, ot. E, oia. C, sine χρός.· Mox G, d’ αύ. Sta-
tim A, μεϊζω : contraria ratione C supra ηττον.
**) AE, γιγνόμενον. Verba, ώς έχι,,.γιν., sunt in C
posita post μεταγομένων. — “Lumbricos intellige. Erasm. in
“ Adagio , Terrae intestina. Id invenies in Diogeniano
“ [3, 91] et Suida [4, 82]: γης έντερα exi τών μηδενός άζιιον, η
Gaulm. Erasmus intelligit de lapidibus, qui sensus huic loco
non convenit.
'*) C, ενάγ. x. μαλαχόν.
PAG. 28.
*) GBD, ΐύειχτόν. A, ευ είχτόν. Mox E, δωμάτων. A,
μεταχοιοϋμενον, superscripto τυχονμενον.
*) A, δειχτιχόν. E, xavr, δεχτ.
*) G, ώδχερ αήρ' τουτϊ: mediis omissis. C, sine μέν.
Locum integrum vertit P. Morellus. Restitutionem jam fece¬
ram in Anecd. t. 4, p. 343.
♦) Hom. U. Γ, 35 : “Λψ τ' άνεχώρηδεν, ωχρός τέ μιν εϊλε
χαρειάς.
*) GBD, ημών φοβη^έντες αυ^ιςί mediis omissis. Resti-
• 17*
2C0 NOTAE AD PAG. 28.
tutionem indicaveram jam in Anecd. t. 4, p. 287. Bonam
scripturam invenerat et P. Morelins.
®) GBD, X. ravra ό. x. ra? Λερι. C, ravrec. Ibidem
monui esse scribendum ravra ex A. Choricius: ovre Οιωηών-
rag, ovre ravra Aeyovrag νητήρχεν ενρεϊν. Ait Villoisonus Diatr.
p. 23 esse in codice male ravra ‘ imo est bene ia codice rav-
ra. Apollonius Tyan. Epist. 58 : ro μεν γάρ εί ονβΐας τραχεν
εις φνβιν εδοξε γένεΰις, ro ό'ε εχ φνΟεως εις ονοΐαν xara ravra
^ctvarog. Codex Mazar. A 87, xara ravra, quod malim. Psel-
lus Omnif. Doctr. c. 109: cv xai rovro χρώμα διaβώζεraι. Le¬
gebat interpres ravro, qui vertit, “unus idemque. „ Est ruvro
in codice 2087. Aeneas Gaz. Theophr. p. 10: χολλαχή λέγων
ον ravra χανταχον λέγει. Codices ravra, quod et viderat
interpres. Sed sunt in hoc Aeneae loco notanda etiam alia,
quae ad ipsum auctorem olim notabo. Idem p. 51 : άνάγχη
ro όλον εζ ων roig μέρεβιν fi ων ΰvvεrέ^■ρ ravra χείβεΟ^αι.
Codices recte, αν. ro ολον rolg μέρ... ravra χείΰ.
’) E, fv^fv y. xai. GBD, sine xai. Statim, pro Οφέ-
rερa, E, 6aφέδrερa.
In voce είδη desinit fragmentum in E prius. Nam ibi¬
dem est alterum, de quo infra monebimus p. 269.
®) A, rf. lufra AC, έξανΐβχον.
*®) AC, xai ώς άνηρ έμφ. xai Χρός.
") G, ώΰχερ βνς. —“Athanas. iii V. Antonii [§.9] de ejus cel-
“ lula : xai ijv ό roxog εν-^νς χεχληρωμένος φavraβίaς λεόvrωv, αρ-
“xrwv. Γαύρων, λεοχάρδων, xai οφεων xai άΰχίδων, xai βχορ-
“ χϊων, xai λνχων' xai ixaOrov μεν roiirwv έχινεΰο xara ro
“ {δίον βχήμα' 6 λέων έβρνχε 3·έλο)ν έχελ3·εΙν , 6 Γαύρος έδόχει
“ χεραΓΪζειν, ό οφις ερχων ονχ έφ·9^ανε, xai ό λνχος ορμών
"έχειχεΓο. Magi nuperi tamen ex formis ordines agnoscunt;
"sed veteribus cujusque formae magi fuere, qui ab illa forma
"in similes potestatem accipiebant. Ita μάγοι λεόνεων, μάγοι
"οφεων Babyloniis; lamblicli. in Photio [Bibi. cod. 94, p. 241;
‘cf. supra p. 199]; serpentum etiam hodie in Aloys. Cadamo-
"sto, imo et piscium in Polo Veneto. Longum esset omnia
"prosequi... Gaui.w. Pliilostr. V. S. 11, 12, 2, p. 593, de
Proteo : ές λέοντα ^νμούται, xai ές οΰν όρμά, xai ες δράχονεα
χΐύρεί, Kccl ις χάρόκλιν «rm. Inde orationi suae Psellum co¬
lorem sumsisse animadverterunt Koen. ad Gregor. Cor. D. A.
§. 99, p. 178; Wyttenb. ad Eunap. p. 187.
**) GBD, sine x«t. Pro άβχοϋ, quod et invenit interpres,
Cotelerius alicubi, quod e Cangii Glossario in 'Aqxoq didici,
conjecit <xpxov. Wyttenbachius 1. 1. ad άΰχοϋ non offendit.
**) AC, sine ώς. Mox A, :τροΰχγυζώμενον: vide Anecd.
mea t. 2, p. 441.
·*) 6BD , 00 y. εΰη ΰτερρον εΐόος ’ άλλ': mediis omissis.
AC, ούδε γάρ. P. Morellus loco non integro usus est.
**) AC, φιλ. Ονμβ. Statini GBD Jjr’ άέρος.
*®) “Prorsus tangit adagium εις ΰόωρ γράφειν, quod Ara-
“ bes habent : ^ ’ 'P*® aquam : Cen-

"tur. 2, Adag. 93.,, Gaulm. De graeco proverbio vide Anecd.
mea t. 2, p. 381; 4, p. 183. Joannes Hierosol. Vita Joannis
Damasc. p. 258 : ταΰτκ τώ '/ωάνντ) 6 γέροτγ Λαρηγγειλε' xai
ονχ ην xaS·' vdarcov γράφων, ούόε χατκ χετρών ΰπεΐρων, κλλ'
εις γην αγαθήν.
AC, εν^ύς. Μοχ G, οραν ενεΰη. BCD, ό. ίΰη. Α,
εδτίν οράν. Cf. ρ. 19, 17.
·*) Α, X. ΰχ. X. χρώμα. Infra Α, τκρaττέ6S(A>, cum ditto-
grapbia τέτω.
PAG. 29.
‘) G, μέλος, pro μέχρι.

*) A, λεχώ. GBD, εις.
*} GBD, oiov. A, οΐου. C, oiov. Statim A, yuvatxfibv.
*) GBD, άχέόωχεν. Dion Chrys. Or. 7, p. 224; rov μιβ&ον
ούδεις άηέδωχε. Est άχοδέδωχε in cod. 3009, idque melius.
Contra in Luciano De domo c. 20, pro άποδέδωχεν edito, est
αχέδωχεν iu cod, 3010. Vide not. ad Nicet. Eugen. p. 35,
coli. Jacobsio ad Achill. p. 917.
P. Morellus: “Sunt enim qui ratione careant, ut inter
“animantia composita raortique obnoxia^. Alius est, ni fallor
ipse, sensus, stilicet: "rationi enim non esse consentaneum
" rem se habere ut in animalibus mortalibus ac com|)Ositis „.
*3 GBD, όλιγωΓεραν. — “Opponit όλιγωτεραν φανταΰτιχήν
“ άν-^ρωχων Trj μεριχωτέροί τών ΪΛηων et aliorum animantium:
“inepte prorsus, si ita scripsit. Lege όλιχωτέραν. Generalio-
“rem interpretatur interpres, bene. Gaui.m. AC, όλικωτέ-
ραν. C, εχειν.
GBD , γής. Mox A, μεριχώτερα.
PAG. 30.
*) Respectu ad Isai. 1, 3. Cf. p. 203., n. 3.
*) GBD, μνες. A, μνίες. C, μυϊαι: et sic Gauhninu»
legere jussit. P. Morellus : “muscae,,. Idem in gallica ver-
sione, "souris,,. Statim G, άτΐοΰεενωμένην εχουΰιν.
*) GBD, είδότες εχαΟτον. C, είδόέες εχάΰτου. Mox GBD,
η ου.
*) GBD, μόνην εχοντα, C, μόνην εχοντες. Α, μόνον εχοντος.
G, χα'ι τά τ. δ, πολυχνεύμονα φ. BD, xcci τ. τ. δ.
Λολυχεϋμονα φ. Α, χαΐ περί τά δαιμόνια φύλα, C, ut edidi.
Mox G, έμπύρειοι. ·
*) A, xai χτημένοι. Pejus etiam est curtatum id verbum
apud Porphyr. De abst. 4, 3, p. 301 : μήτε χτήβ^αι ζηλωτόν :
imo μ. χεχτήΰ^αι ζ., ut est in cod. 2083. Duplicatio, qua ca¬
ret Porpliyrius, male abundat in Pselli Anagoge de Circe:
rdv μεν γάρ ήδη μεταπεποιηθ^εντα πεποίηχε : imo μεταποιη^έν-
τα, ut est in cod. 1182. — Adjectivi, quod praecedit, πο-
λυβχεδής pro πολυβχιδής, exempla collegit Cotelerius, memo¬
rato Pselli loco, ad Mou. t. 3, p. 609. Forsan non debui
πολυΰχεδή mutare Anecd. t. 4, p. 48. Editio Theodori Prodr.
Tetrast. p. 34 habet πολνβχιδέα, codex 2831 πολυΰχεδεα. Con¬
tra initio libelli de epistolico charactere editio πολυΰχεδής fert,
codex 1630 πολυΰχιδής.
GBD, προς όποτε είδος φανταΰτιχόν άπεβτένωται. Se-
quutus sum AC. Male tamen C, άπεπένωται. — "'Απεΰτένΐύται.
" Post illud vocabulum addit ista interpres : subterranei vero
•‘et lucifugi e diverso se habent. Quae in codicibus no-
“stris desunt; tamen indubie Pselli sunt, et ideo reponenda.
“Forte scripserat: το δε υποχθόνιον xai μιοοφαες δαιμόνων
" φϋλον εναντίως εχει. η Gaulm. Latina e conjectura inserue-
rat P. Morellus asteriscis etiam inclusa, cum liac iiotula:
"asteriscis inclusa addenda videntur».
®) A, Λλεϊον. Statim A, εχων. BD, εχω. Q.uas termi¬
nationes saepe confundi saepe animadverti. Porphyrius De
abst. 1, 5 : άφίημι ycLQ Ι\ομάδων xai Τρωγλοδυτών ανεζενρέ-
Γους άρι&μών μυριάδας. Consentit in meliore lectione άρί9·μώ
aliis codicibus codex 2083. In Dione Chrys. Or. 7, p. 220,
scripsit Reiskius ορώ, pro ορών, e conjectura quam firmat
cod. 3009.
C, τά δώματα x. εΰττετή x. ίταλΐμβολα. A sic, omisso
χεχΓημένον. Statim G, ύδρ. γάρ xai χ-9·.
*®) GBD, ού δύν. Negationem invenit P. Morellus
A sine μέν. Mox G, οτέργωΰιν. Hoc loco usus Alla-
tius, De Graec. opinat. §. 20, recte exhibet βτέργουβιν.
**) “Vera causa, quod, inter mactandum aves, angelorum
“nomina pronuntiabant, nec ferro unquam occidebant, ne la-
“tentem, si quis latebat in illis, daemonem violarent. Botri
“Persarum regis liber fictus : βφάζεβ&αι γϋπα μετ' οξέος χα-
“ λάμου · ο δε ΰφάξων αυτόν εβται μόνος xai τταρά μηδενός
“ S-εωροϋμενος' xai ινα λέγ·η τών τριών αγγέλων τά ονόματα,
“etc. Magi ultimi aevi αγγέλους ορνίθων όρνι^ομόρφους
“agnoscunt, cui [imo “quibus»] την βϋνεΰιν τής τών όρνΐ-9ων
“ φ^έγξεως tribuunt. Q.uod veteres aliter tentabant; vel χυριώ-
" τατα μόρια τών ζώων χατακιόντες, ut animam exciperent
“(Porpliyr. Λερi άττοχ. [3, 4], Philostr. [l, 20, p. 25, cum
“nota Olear.] in Vita Apoll. Tyan.); vel certo ex serpentibus
“ cibo {Orph. τcερi λί-9·. de uciiate [Lith. 704] ) ; vel et δράχων
“ r« ώτα ένιφεν (Scliol. Apoll. lib. ά -^ργ- [v. 118. Cf. et
“Porphyr. 1. 1.] de Melampode ex Hesiodo ev μεγάλαις ήοϊαις).
“ — Non venit in mentem Xylandro esse poematis nomen, quum
“verteret in Anton. Liber. Μεταμορψ. [c. 23] in orientali¬
bus. — Plura dicemus alio loco». Gaujlm. Errorem qui fuit
Xylandri nuper Munkero tribuit vir. d., cujus libellus male
plurimis locis fuit a typotheta tractatus.
re ex A. Mox A, χαλοϋΰι &ηλυχώς.
A, μοχ&ηροΐς, superscripto αΰχμηροΐς.
De daemonibus όνοΟχελέΰι vide Gaulm. supra p. 255.
Daeinonem 6χελη όνον εχοντα quaere apud Athanaeiuni. Vita
Antonii. §. 53.
PAG. 31.
') A, νγρότερον ακ. άτττον, superscripto ύγρότηΰιν χαΐρον.
— “ Γοις γνναικεϊοις μολνΟμοίς, ita ut non minus purgatione
"indigeret, qui ad puerperam, quam qui ad mortuum intras-
"set: Theoplir. Λερί δειΰιδ. [Cliar. 16]. Opinionis illius vetu-
"statem asserere facile est vel ex Theocriti Schol. [11, 12] :
" τηνιχοίϋτα μεν το χρώτον εις γυναιχός τετοχνίας οιχον χατα-
" φνγεΐν [Hecaten], έχεί&εν χρός ανδρας νεχρόν φέροντας * ο^βν
■ την μεν "Ηραν άχοΰτήναι, τον δε ^ία τούς Κάβειρους χελεΰ-
" ΰαι άναλαβόντας χα&άραι ‘ έχεΐνους δέ έχί την 'ΛχερονΟίαν
" λίμνην axayayόντας ayvieui: quia ad puerperam et mortuum
“intraverat. » Gaulm.
G, μορψάς. Mox AC, ro τε χατ"'. Dion Chrj^s. Or. 13,
p. 420: χρός δε τούς δήμους χαί τούς τυράννους. Sensum
postulare χρός τε vidit Reiskius, cui favet codex 3009.
GBD, ημών είναι.
*) A, έβτι. C, εϊχη. Ceteri, ειχοι.
GCD, xai τήν. AB, xav τήν. Oportuit scribi τιν'.
®3 Scilicet pag. 19.
A sic. Alii, «yy. ε^νών’ quod vertit P. Morellus.
®) "Menander [p. 203, ubi Mein.] : 'ίΑχαντι δαίμων άνδρί
* βνμχαρίβταται: sed et cuique urbi, provinciae, χατά έ&νη xai
“ χόλεις. Τάς τών αγγέλων χροδταβίας vocat Clemens Alex.
* [Strom, 6, p. 693 : χατά τε γάρ τά έ3νη χαί χόλεις νενέμηνται
* τών αγγέλων αί χροΰταΰίαι. Cujus Clementini loci meminisse
“ videtur Milton P. R. 1, 447: from Him or his angels presi-
“dent In every province.] Inde notissimae numinnm in ex-
* pugnandis urbibus invocationes et illa vetus opinio, Θεούς
" άλούΰης έχφυγεϊν χόλεως λόγος [cf. Aeschyl. Theb. 223, cum
■nota Stanl.; coli. Zimmerm. Anal. jp. 140]; etc. Inter magos
"ultimi aevi angeli regionum, cardinum mundi. Et viri docti
■LXXII [an LXX?] orbis praesides angelos, et similes alias
■nugas ex cabalisticis deliriis post Carnitof et Recanath Judaeos
■docuerunt.» Gaulm. qui ignorabiles illos ac ridiculos Carnitof
et Recanath e Delrio noverat Disq. mag. p. 58. Ipsum adde
ad Vitam Mosis p. 310, cum Galeo ad Iambi, p. 279. Cete¬
rum de toto illo geniorum publicorum ac privatorum loco vide
Burign. De.geniis; Wonnam Exercit. de gen. c. 2, §. 2.; Huetiana
p. 326; Zimmerm. 1. 1. p. 544; Eryc. Putean. Amoen. hum.
p. 20; Herald. ad Arnob. p. 28; Elmenh. ibid. p. 23; Wyttenb.
Bibi. Crit. 12, p. 68; Uuhkopf. ad Sen. epist. 110, 1; Dissen.
ad Pind. 01. 13, 28; et c.
C ita, sed cum όίλλα pro άλλοις. A, οΰτω x. δ. άλλοι
er άλλοις eSveSi Λαρεδρ. GBD, χροεδτήχαδιν, άλλοι άλλοις
βυμπ. Mutilum textum habuit et P. Morellus.
Conjector in B, rourwv. Videtur τούτοις referendum
ad έχάδτων.
”) "Ήρωϊχώς' sed et iambo saepe; de Soerafe Aristoph.
“ Schol. [Nub. 145 : cf. Anecd. mea t. 2, p. 269]; de Laio Aeschyli
“ Schol. [Theb. 751]. Et sexcenta alia. „ Gaulm. Sed pro
ήρωϊχώς exspectabam ελληνιχώς, quum de lingua ipsa agatur
daemonum, non de forma ac modulo verborum quibus utebantur.
AC, χκρεδρεΐας. — “Interpres: eliciebantur^ ut ap~
«propinquarent et in simulacra sibi dicata ingrederen-
•tur. Alibi explicamus hunc loctim,. Gaulm. Verterim:
“appropinquabant, praesentes se manifestabant». Vide Gaulm.
ad Vit. Mosis p. 203.
C, ruxjj. Celeri, τύχοι.
**) GBCD, rjj γλ. τούτων. G, ώς χεριφανεΐ. BD, ώς
xepiSavev. AC, quod dedi. P. Morellus: “tanquam verna-
‘ culo „.
**) “ Inde magieum praeceptum : ονόματα βάρβαρα μή άλ-
" λάξ^ς. Rationem habent ex pestilenti libro qui
" certas nominibus potestates rerum initio ab deo coneessas
“pertinaciter tuetur, quod impium est.,, Gaulm. Quae nota
parum facit ad rem. Ceterum admove Pselli Scholium ad ora¬
culum quod Gaulminus adtulit. Ait Psellus p. 70, nomina esse
Λαρ' έχάδτοις εδ^νεδι 3εοχαράδοτα, verbi causa, apud Hebraeos,
Seraphim, Michael, Gabriel: οΰτω μεν λεγάμενα χατά την
εβραϊκήν διαλεχτόν, Ενέργειαν έν ταις τελεταΐς εχει άρρητον
άμειφ^έντα δε εν τοΐς έλληνιχοΐς όνόμαδιν, άδ&ενή: scilicet
ένέργειαν. Poterit placere magis lectio adSevei codicis 2109.
Eadem fuit Origenis opinio, quem vide Contra Celsum 5.
p. 261, cum nota Spenceri. Adde Iambi. De myst. 7, c. 5, cum
not. Galei; Keuchen. Proleg. ad Sammon. p. 59; Richelt. De
amul. p. 89. In codice 1630, p. 65, 2, hanc regulam legi;
βάρβαρα ονόματα eidi ηάντα τα εχοντα εΛί τέλους εν τών
εννέα (imo δώδεκα) β, γ, δ, χ, χ, τ, S, φ, χ, λ, μ.
BD, δέδοίχε. — "Nicephorus ad Synes. χερΐ ένυπν.
" [ρ. 413]. Sed omnes ab Homero [Od. λ, 48]: ^ύτάρ εγώ
“ξίφος όξύ ερυddάμεvoς χαρά μηρού 'Ήμην, οΰδ' εϊων νεχύιον
“άμένηνα χάρηνα Αίματος addov ίμεν. » Gaulm.
Accessit ω ex A. Mox C, a pro αλλά.
PAG. 32.
’) A, μοι. C, μου, sed e correctione. GBD, μου. C, έξίη.

*) C, xρόdηλa. Et sic infra C. Permutatio fit saepe vo¬
calium η et υ. Arsenius p. 88: ot χοιηταί «;ifûÔ()o0vraf τούς
Αίγυχτίους φadίv. Ibi est vel mendum typorum pro άχ3·οφ.,
vel vitium codicis e pronunciatione ortum, άχ3^υφ. pro άχ·9ηφ.
Psellus Anag. de Circe: έγxaλωxίdaτo δε έχ' αΰτοϊς η τέχνη
... τοϋτω μεν 6 μυχτήρ άχομεμήχηται χαί ΰειος αύτώ άτεχνώς
ή μορφή. Codex 1182: ixal}.axidaTo . . . άχομεμΰχηται * illud
recte; hoc vitio vitium mutat. Rescribo, άχομεμήχυνται.
*) GBCD, έχιτιμώη. Mox γοΰν accessit ex AC.
GBD, άλλος: quod P. Morellus habuit. AC, άχολλάτ-
τονται άλλως. Mox accessit εϊη ex AC. Statim C, έχάδοι:
reliqui, έχάδει.
“ Ex ludaeorum nugis credebant nomen dei ita posse
“pronunciari, ut sola pronunciatione miranda faceret,,. Gaulm.
Non de nomine dei Abraham, sed de nomine Christi Psellus
intelligendus. Origenes c. Ceis. 3, p. 133: αυτός 6 τών όλων
δημιουργός, άχολού&^ως τή έν τώ λέγειν τερadτiως xidTix^ δυνά¬
μει, ΰυνέδτηΰεν αυτόν (rdv Χριδτόν) ως τιμής άξιον, ού τοϊς
εύφρονεΐν έSέλovdι μόνον άν·9·ρώχοις, άλλα χαί δaίμodι χαΐ άλ-
λαις άοράτοις δυναμεΰιν, αίτινες μέχρι τού δεύρο έμφaΐvoυdιv ...
φοβούμεναι τό όνομα τού Ίηdoύ ώς χρείττονος .... « γάρ μή
SeoSev ην αΰτώ doSetdoc ΰνδταΰις, οΰχ αν xexi δαίμονες τώ
όνόμαη avrov ά^ταγγεΖΑομένω μόνον ε'ίχονεες ανεχιόρονν απ·ό
Γων ΰ.τ’ αι^Γων χολεμουμενων. Plura de vi nominis Christi ac
Patris notavi ad Anecd. t. 5, p. 209. Adde Keuchen. Proleg.
ad Sammon. p. 64; Spencer. ad Origen. p. 17.
®) G sine δέ. Mox GBD, sine priore njv. Infra C,
aiJr^v, pro αυτούς.
0 G, άχειλέοι. B, άχολύει. D, άχολΰοι. Mox τους ac¬
cessit ex AC.
"Exemplum ex Enoch lib. 1. άχοχρ. [ap. Syncell. p. 25 ·
-B]: χορεύου, 'Ραφαήλ, xal δήΰον τον Έξαήλ, χερΰΐ xai XoOi
• ΰυμχόδιΰον αυτόν xai εμβαλλε aJrdv εις τό ΰχότος' xai
• άνοιξον την έρημον την ούβαν εν τή ερήμω .άοδοήλ, xai εχεί
' xoρευ3^εiς βάλε αυτόν, xai ύχό^ές αύτώ λίγους όζεις xai
"λίγους τραχείς, xai εχιχάλυψον αύτώ ΰχότος, xai οίχηΰάτω
* εχεΐ εις τον αιώνα ' xai την όψιν αύτοΰ χώμαϋον, xai φως
“ μή ^εωρεΐτω * xai εν τή ημέρα τής χρϊΰεως ΰχαχ&ηΰεται είς
* rdv εμχυριΰμόν τοϋ χυρός. Magi vocant δυνάμεις χαταργούτ
" ΰας δύναμιν εχείνου xai εχείνου δαΐμονος. Saepe Testam.
• Salomonis. Item in Enoch cod. libro [ibid. p. 25 D]: xai
"χρός τον Μιχαήλ &εός εΐχεν’ χορεύου, Μιχαήλ, xai δήβον
* Σεμιζάν xai τούς άλλους ΰύν αύτώ. Vide ut Raphael ligat
" Exaelem et Michael Semixam. » Gaulm.
*) Sic mutavi εχιλέγει, propter άχειλοίη. Mox A sine
γάρ. ChoiTcius, cujus memini, conjunctionem lucrabitur. Sic
fuit ab Villoisonio editus Diatr. p. 23 : αίΰ^όμενος τα xερi
ταύτης. Poscit nexum sententia: aicd^. ·γάρ ra ... Et sic co¬
dex 2967. — C, δύναται. Reliqui, δύνανται.
‘“j AC, yεράvδριov. Ceteri, yερόvτιov. Illud auctoris esse
videtur, hoc librarii. Statim GBD, Οχεδιάζει. C, ΰχεδιάΰη.
") “Disputarunt viri pii ac docti. Sed non solum homi-
“ num όνυζι xai Sριζi ad maleficia illis opus fuit. Saepe in
“ man. Graeculus maleficiis δέρμα χεριΰτεράς, τρίχας χοίρου,
“ ζώου λυΰΰώντος άφρόν, cetera similia quaerit Gaui-m.
Anus incantatrix in Lliciani Dial. Mer. 4 sibi poscit viri ίμά-
Tia ή χρηχΐδας ή ολίγας τών τριχών * quae postrema ή όλ. τ.
τριχών omittit codex 2956. Vide Gaulm. ad Eumatb. p. 12.
268 NOTAE AD PAG. S3.
Multus est de maleficiorum remediis Delrius Disquis. mag.
e, c. 2.
**} AC, μολίβδω. — " Ignorabiliter litteratis laminis
“plumbeis aut annulis. Sigilla Chaelis, futilissimus libellus
“[cf. supra p. 248.], in anuullo plumbeo sigillum ponunt, ut
“obediant omnes υχοχ^όνιοι spiritus». .Gaulm.
”) “Nihil notius in maleficio hostili, amatorio, imo in
“omnibus pene. Hoc non ita notum ceram illam κηρόν ^εάς
“dictam. Euseb. lib. 5, De praeparat, evang. [p. 120 Rob.
“Steph.], ubi τρίχρωμος et ΰύμβολον Εκάτης dicitur. Vide
"quae ad illa Theocriti [11, 18] notavit eruditorum stupor
“ Heynsius [Lect. Theocr. c. 5] : Ώς τούτον τον καρόν εγώ 6ύν
"δαίμονι τάκω, τάκοι·^' νκ' έρωτος 6 Μννόίος αύτίκα
"^άφνιςη· Gaulm. Vide Delrium Disquisit. mag. pp. 397,
1016; Ziminerm. Anal. p. 106; Dacier. ad Horat. Epod. 5, 59.
Horatius Sat. 1, 8, 30: “Lanea et effigies erat altera cerea»-
**) “Torti magica vertigine fili [Lucan. VI, 460.] At
“ illos αθεμίτους άφορκιΰμούς Graeculus man. omnes habet»
Gaulm. Adde Delr. Disquis. pp. 398 , 401. Somner. Glossar.
in Zimmermanni Analeetis p. 6l6: “ Liblaecum ; incantationes,
“quae fiunt certis ligaturis, liciis, vel fascino».
GABD praefigunt Timothei personam. GBD, rt oJr
τοιαΰτα όντα. Mox ex C accessit opportune, εικον εγώ.
PAG. 33.
‘) GABD praefigunt Thracis pei sonam. B, ονκ οίδ' εγω.
*) A, sine καί. G, μέτρων.
*) GBD, Λροβανέχουΰι. C, κροΰανέΰχε.
*) “ In commentariis Graecorum άηοφράδες, at άχηγο-
“ ρευμέναι ήμέραι ’ διό καί εχί^ετικώς τούς χονηρούς έκάλουν
“[Vide quae notavi ad Marinum p. 106]. At ro μελίΰΰονται
"[quod in nullo vidi libro nec ipse Gauhninus scripsit] corru-
“ptum pro μειλίΰδονται nemo non videt. Nec argutamur μει-
"λίΰβεΰ&αι, quod μειλίχιοί ^εοΐ sint οί τών νερτέρων ίη Zosi-
*mo [11, c. 6] et Orpheo [Ad Mus. 30]». Gaulm.
• ‘) GBCD, άχείχοντο. Corrector in B proponit άχεΐχο-
μεν. A, άντείχοντο.
®) GBD, ol μεν, pro ημεν, quod tenent AC.
’) “Precabantur ne quod subterraneum irreperet : lam-
" blich. ; Orpn. περί AtS. de achate [Lith. 722]: ^ρΰΰ^αι de
"βΙέγαιραν οΛοχροθ^ι Λαφλάζοντος Σενέμεναι τρίποδος. Si
"quod irrumperet, Zoroastris praeceptum fuit: βϋε λίβον μνί-
* ζουριν έπαυδών. Vide quae interpres ad illuni locum [Psel-
" Ius in orae. Chald. p. 109].» Gaulm. Pro μνίξονριν codex
2109 habet μγήζουριν. Nescio utrum praestet. Distinguendum
post XiSov· “lapidem sacrifica, inclamans Mnisurim,,.
®) A, ToiovTo. Xj, Toiovro (superscripto r) περιδί εν προς
δεϊμα. GBD, δείγμα. A, προς το δείματα. Forsan, προς
τώ δεϊμα εμποιείν.
®) G, χαταχενον, et infra χαταχεύειν. Α, χαΓα;(ωλεΰον
et χαταλεύειν. BD, χαταλεϋον et χαταλεύειν. C, χαταλεϋΰον
et χαταλεύειν. — “Scribo χαταλεϋον. Hujus generis daemo-
“ niorum exempla plura in Disquis. magicis [Delrii, p. 341].,,
Gaulm.
Delevi xai ante χαταλ. A, προς Tovf τυχόντας. Mox
GD, δια τού.
GBD, praefixa Timothei persona, εφη.... άπώναββαι.
GBD praefigunt Thracis personam. A, praefixa Marci
persona, ω γ. είπε.
*’) GBD, ότι xai αντά περιαυτολογεί. Codex 39 = E, in
quo novum inveni fragmentum (vid. p. 260) incipit p. 137, 2,
ab ipso verbo περιαυτολογεί. Sequutus sum AC. Mox E, xai
απάτη xai φαντ. Vide Gal. ad Iambi, p. 213.
**) “ Aύγai πυρώδεις: optime Iamblichus de illis [De
“ MysL pp. 44, 45]. ■. Gaulm. C , άφιχνείται.. . &ρηβχ. αυτά
πυρωθείς.
*®) GBD,- ai τών διά τούτων ΰπ. — “Νοη intelligo illa,
“ ai τών διά τούτων ΰποδρομαί. Indubie corruptus est locus. Lego
“ ai τών διαττόντων ΰποδρομαί. Οί διάττοντες vel δια&έοντες
* άοτέρες, ut vocat Nicephor. Blemmyd. c. 12 φυΰιχ. [p. 111],
“notissimi sunt. Nemo, nisi τυφλός rdv re νούν τά τ' ομματα,
“dubitabit,,. Gaulm. C, Οιαττόντων. A, διαταττόντιον. Sic
codex Lydi De ostentis p. 12, διαταττόντων, quod doct. Ha-
sius mutavit in διαττόντων. E, διαττόντων. Et, ante Gaulmi-
num, P. Morellus diserte: "ignei quidam fulgores descendunt,
·' cujusmodi sunt scintillarum quae διάττονης a Graecis stel-
"laeque cadentes vulgo dicuntur,,.
G, χαλείναι: proponit χαλεϊν. Vide p. 198.
*’) A, άλη-9-ες έχούΰκς- C, φωτ^δές. Pro jtaiyvia τού¬
των ούΰας malim λ. ταύτας ούβας. C, ονομάτων, variatione
nota. — " IJaiyvia xai χυβείαν magicas praestigias dici vir
"solide doctus pridem est quum annotavit. Ceterum ai τών
“όμμάτων ΛαραγωγαΙ oculorum fascinationes sunt. Nam pro-
"ductiones, ut xara Λ0δα reddiderat interpres, nemo probet,
"nisi de optica ad hunc locum disputando,,. Gaulm. Morel-
lianum productiones nullae de optica disputationes nitide pro¬
barent. Sunt όμμάτων Λαραγωγαι allucinationes variae, quae,
lae.so nervo ipso optico, quod rarissimum, vel vitiato humore
crystallini, quod frequentissimiim nec periculosum est, nebulas
tenues, spissiores quoque, ac filamentorum nexus, et globu¬
lorum tractus, muscarum volitantium imagunculas, cernentibus
objiciunt.
*®) A, Jar’ εξαΛ. GBD, γιγνόμενα. An χαρά τών χαλονμ.?
Infra C, ώς τοϋδε.
PAG. 34.
*) ACE, sine αν. — “ Σώος όλ. Loquendi elegans for-
"mula, de qua dicemus alio loco.» Gaulm. Conjector in B,
^ώος. Homerus Od. X, 28: νΰν τοι ΰώς αίχύς όλε&ρος’ ubi
vide meam notulam.
*) B, εΛί-θ-αττίας ΰχοτ. G, αύτομήνης. — “Locus corru-
"ptus, sed cujus sensus facillimus est. Scripseram ad libri
“marginem, χα-9-άΛερ Λυρβός επι^αλάβΰιος αναφανείς. Quod
“ rd άναφανείς postea in contextum adscivit imperitus typogra-
" pluis. Tamen illud rd αύτομήνης non satis apte, quoad litte-
* rarum ductus iu αναφανείς mutatur. Sed non agitur de
“Priamo Priamique filiis. Meliores nactus libros, si ea res
“tanti fuerit, restituet.,, Gaulm. — Aliquid hic passus fuit
vir doctus. Αναφανείς, quod suam fuisse putavit conjecturam,
ipsa est codicum scriptura. Dorvillius ad Charit. p. 588, inter
alius de hoc loco hariolationes, ΰχοτομήνης divinaverat. Jam
monui de ea correctione ad Anecd. t. 5, p. 346, ubi insunt
et nominis illius exempla. Manasses Chron. p. 128: 'Εντεύθεν
ήλιος φαιδρός άνέτειλεν αχτίνας, "Ελνΰε την ΰχοτόμαιναν, αττή-
λαβε τό νέφος.
*) "Ελαΐω χαταιονάν, μέλιτι, ΰδατι, etc.» Gaulm. Modo
G, ταύτ' εΐιτών.
• *) A sine μεν. Libanius t. IV, p. 866: Θεμιΰτοχλής ηχεν
εις Σπάρτην, οί δε αυτόν έΰτεφάνουν' codex 2918, Θ. μεν
ήχεν ... έΰτεφάνωΰαν. Idem mox: ούχοϋν .Διογένης ορ^ώς
ο'ιδεν ότω προΰήχουδι πληγαΐ' δει δε. . .. Idem codex : ο. .d.
μεν ό. ο. ό. προΰήχουΰιν αί π λ. Alcipbro 3, 55, 34: Εν^υχλής
•γάρ 6 ΰτωϊχός υπό γήρως χαΐ πληβμονής έχτάδην κείμενος ερεγ-
χεν ·' codex 2720, Εν&. μεν γάρ ...
"Eustalh. man. lib. 11, xaS·' ύΰμ. και νΰμιν. [Eiimath.
" XI, init.] :. παιανίξειν επινίκια και ελευ&έρια πανηγυρίζεΐν και
“ Οιοτήρια χροτεΐν η. Gaulm.
®_) C, λάτριν. Μοχ ACE, sine ολέθριων.
GBD praefigunt, ante τούτο, personam Timothei, et
Thracis, ante πλήττεται. Pro quo πλήττεται, G habet πλήτ-
τεβ&αι. Hunc de daemonum possibilitate locum ex Ficiniana
Pselli versione tractavit Lamius Delie, erud. t. 11, p. 212.
®) G, μα^εΐναι: vide p. 198. A mox sine εβη.
*) Conjector in B proponit βτερεάς πληγής, citra necessi¬
tatem; adeo frequens est nominis πληγή ellipsis. C, ένε-
χ^είΰης. — Irrepsit mendum έπενειχ^είβης · scr. έπενεχΒ^.
**) Inserui ΰοι ex ACE.
") G, rd μή επί τίνος όδτοΰν ή. Et sic P. Morellus le¬
git. BD, ro μή έπιτινοδοΰν ή. A, rd d’ επί τινοδονν μϋν ή.
C, ro μηδ' επί τινοδοϋν μϋν ή. Forsan, τό μή έπί τίνος νο-
δοΰντος μϋν...
G, καν άλλο τοϊον δή τοι πά^οι. Sic BD, cum τι.
C, τοιόν δέ τι πά^η. Α, τοϊον δή τι πά^η : quod praefere¬
bam in Anecd. t. 4, p. 226. Nunc praetuli lectionem quae est
in E, όποιον δή τι πά^η.
A, όδυναϊτο. Infra GACDE, αίβϋτ]τιχήν. B, αιδ&η-
τιχόν.
'*) G sine καί. Dion Chrys. Orat. 52, p. 270: oi λόγοι.
ίΰΰχημονέβτεροι ηρωϊ χρέποντες' codex 3009, ιύβχ-ημονέΟτεροι
xcci η .. . Deesse copulam Reiskiiis viderat.
PAG. 35.
‘) G, διερε$·έντων. ACE, tk μεν διαιρε^έντα. — Eadem
permutatione vocalium ai et ε, modo BD 6ράτau Gregoriiis
Naz. t. 1, p. 398, de Maccabaeis : οιίχοϋν crt jrpd τού βταυ-
ρον rocovrot χεριοχτέοι, αλλ' οτι χατά τον βταυρόν εχαινετοϊ’
codex 1538: ούχ ουν ότι μη χρό τ. 0τ. χεριοχταϊοι, αλλ’’., .
εχαινεταϊοι' rescribam : ούχοϋν μη or< χρό τ. ΰτ. χεριοχτέοι....
εχαινετέοι. Menander historicus p. 112 C: μή μοι μέμφιν τινά
χοιήΰαΰ&αι' malim χοηήοαβ&ε ‘ oratio directa est, quod non
perspexisse videtur interpres. Novi tamen aliquid objici posse.
Ibidem p. 108 B : χάοκν ουν την τών Έφ^αλιτών εχχοτήθκΰ·9·αι
δύναμιν' proposuit vir d. ιδιοχοιήθαβ9·ε vel ωχειώΰΤΛΟ^ε' pro¬
pius fuerit υχοχοιήΰαβ&ε. In Olympiodori Scholiis ad Phile-
bum diligentior fuit vir d. scribens p. 286, "αίαχάτων sic.,.
Circa talia audere licet. Ceterum est εβχάτων in cod. 1978.
Ibidem p. 276, ρωμκλαία η ayvoia abeat in ρωμαλέα, etsi
editioni consentiat idem codex. In Porphyrio De abst. I, 32,
non αίΰ^-ημάτων, ut fuit olim editum, sed έΰ&ημάτων, quod
legi in cod. 2083, scribere voluit Rhoer.
Hanc spirituum naturam noverat Milton : cujns hi sunt
versus in Michaelis ac Satanis pugnantium de.scriptione P. Am.
6, 327: " then Satan hrst knew pain: ... so sore The griding
" sword with discontinuous wound Pass’d throiigh him; but th’
“ ethereal substance clos’d, Not long divisible». Conferendus
etPopius ludicra epopoeia 3, 149: “Ev’n then, before the fatal
“engine clos’d, A Λvretched Sylph too fondly interpos’d; Fate
·' urg’d the sheers, and cut the Sylph in twain ; But airy .snb-
"stance soon unites again,,. Vid. Wharton. De Popio t. 1,
p. 230. Non sic Voltarius cum suis sanctis egit; in cujus
Virgine S. Dionysius S. Georgio nasum acinace abscindit.
S. Dionysio S. Georgius auriculam.
GBD sine av, et cum έμχΐχτοντα. C, αναφύεται μετ.
τ. έμχΐχτοντα ΰτ. Α, ΰυμφ. αύ xaS. ΰδατος μόρ. μ· τ. έμχΐ-
χτοντα ΰτ, Ε , ΰυμφ. αύ . , . έμχίχτοντος ΰτ.
Adagium λόγου τάχιον ·' sed et νοϋ τάχιον , quod extu¬
lit Ciajidian. [Rapt. 11, 201]: " (luanlum .... Non leve sollici-
" tae discurrit mentis acumen,.. Gaulm. De Iiis hyperbolis
ipse plurima dixi ad Eunap. p. 119. Syineon Metaplir. Vita D.
Lucae p. (iO : τέχνην άχαΰαν· διήλϋ-ε ράον η αέρα Λτηνόν.
Adde Dresem. ad Jos. Iscan. p. 119.
G, ΰιόήρων. Infra G, άιτοτροχιαβμόν.
“Diximus de illo ritu. Sed et ταΐς βελόναις και μα-
“ χαιριδέοις γράφειν in pluribus maleficiis alius ritus est. Grae-
" culus: ταϋτα δε ρήματα γράφε εν όΰτράκω μετά βελόνης
“ χρνΰής, καί ταϋτα -^υμιών λέγε. Et alibi: μετά μαχαιριδίου
" χαλ.κοΰ, „ Gaulim.
ACE, οι αν. Est ή αν idem atc)ue ώς αν. Νοη vul¬
gare est quod sequitur, κατ' όρ^-άς ίΰτώΰι per tmesim, ni sit
pro κατ' όρ3όν, κατ' όρ^άς γραμμάς.
“3 " Ut in νεκυομαντεία terrent ense ; ecce την άντιπά-
" STiav : alliciunt sanguine et meile ; ecce την ΰυμπά&ειαν.
“Niliil notiu«.„ Gaulm. C, μειλίττοντες.
CE, sine articulo. Articulos reddam utiliores Pliilostra-
to V. S. 1, 9, 2 : ra μεν κατά των βαρβάρων τροχαία ΰμνους
άχαιτεϊ, τά δε κατά 'Ελλήνων 3-ρήνους ' bene κ. τών Ε. codex
1096. Rursus 2, 1, fi: ωΟπερ εγώ ΚτηΟιδήμου 'AS-ηναίου ήκουον'
et rursus bene codex /«. τοϋ Ά&. Hoc etiam voluit Olearius
scribere, sed operae non parebant. Theocritus 7, 121 : ai δε
γυναίκες "Ai α'ί!n φαντί, "Φιλινε, τό τοι καλόν αν,^ον ΰχορ-
" ρεΐ' Μηκέτι τοι φρουρέωμες επί χρο&ύροιΟιν, ’Άρατε, Μηδ'ε
"χόδας τρίβωμες. „ Illud τοι abest ab codicibus plerisque. Co¬
gitavi de rescribendo rov. Scboliastcs vetus eo me ducit : μη¬
κέτι αυτόν φυλ.άοοωμεν. Videtur τόν per αυτόν interpretari.
In Luciano D. M. 13, 5, pro καί τόν πλούτον est καί τοι πλ.,
quae permutatio tentamen meum viudicat.
•®) GBD, εΐ πρόγν. μ. είπεν έχειν. ΘΓ. πλήν. Α, εϊ
πρόγν. το δαιμ. εχ, γένος. ΘΕ. πρ. τό δ. πλήν. C, εϊ πρ.
εχ. τό δ. πρ. μεν είπ. έχ. Sequor Ε.
GBCD, μόνην. — “Vult daemonas habere πρόγνο)βιν
" ΰυμβολικήν. Ita Atbanasius [Vita Anton. §. 33] μάλλον ατο-
"χαΰτάς ή προγνώΰτας esse concludit. In deo γνώΰιν, πρό
18
"γνωΰιν, ε.η'γνωΟιν, όριΰμον , προοριβμόν Daniascius distinguit
·■ eontra Manicliaeos [p. 370].Gaulivi.
**) BD j ιαχήν. C, ίαχιχή. Mox C, προαύλονς, super¬
scripto η: vide p. 224, n. 11.
13^ “ Vide quae Zoroastris interpres [Pselfus p. 109] ad illa,
" Sve Xid-ov μνίζουριν εΛαυόών [Vide supra p. 269.] Praeter
"lamblicluim [De niyst. 3, 31}, magi ultimi aevi idem perhi-
" bent; sed cogi posse ut verum dicant nugantur. „ Gaulm.
G, ενεβτι μέν. Mox C, sine περί.
" PAG. 36.
*) ACE, παρείχε- Infra A, νπαι3ρίε^ G, ivSaSe. E,

ivTUvSoc.
GABD sine εη, quod restitueram in Anecd. t. 4, p. 361,
ex E. C, oiov er. ποιείς εχ-ηρε μή τον λ. εη κ., cum dittogra-
pbia χατάλιπε. — “Inde conjectare licet verum forsan esse
"quod Gesner. [Biblioth. p. 609] scriptum reliquit, Psellum
“ duos de daemonibus libros scripsisse. Quod si verum est,
“ certe nec interpretes Morellum et Ficinum legisse iflos ap-
“paret; etsi de Ficino quis dubitet, ideo maxime, quod in ex-
"cerptis e Psello, quae cum excerptis pariter ex lambliclio,
"Proclo et Porphyrio, edita sunt, aliqua ultimo capite afferat,
“quae desumpta ex secundo illo, si quis est, libro videri
"possunt.,, Gaulm. Quae Ficinus habet ex libello sequente
desiimta sunt, quem ipse nunc primus edo, sed qui, quum
nihil, nisi verbulum p. 37 extr., de praescientia daemonum con¬
tineat, non ille est qui Timothei quaestioni queat respondere.
G, ΰυνέχ-9-ειμεν. D, 6υνεχ9εΐμεν. C, βυναχθ-είημε, su¬
perscripto ε. B, αυνεχ^είημεν. Conjector quidam, ΰυνέλ^οιμεν,
in margine exemplaris regii editionis Gaulminianae. AE, ΰννε-
νεχ9εΐημεν. Mox in ενδεΐ post o αν oratio soloecissat. Puto αν
esse delendum. Fuit forsan olim οΰα vel offov, quod abierit
in o άν· Et fuit forsan 6 αν ενδεΐ ab ipso Psello scriptum.
*) GA, ΰνρραχουΰίων. — "Vaticana Appendix proverbio¬
rum [4, 20]: " χίήμων Συραχουΰίους ενδαιμονήααντάς φηΰι xptj-
“ ipiOaaSai την δεχάτην τών υπαρχόντων ά.Ί!οδίδοΰ3αι εις επτ
" Cxevrjv raeJv re χκι «v«-^;7,a«rwv xcci Ιερείων' ίΐολλον τε χρή-
" μκτος ΰνναχ^ένΓος, εις παροιμίαν iXSeiv. Adi Strabon. lib. 0
" γεωγρ. [p. 363, 4, ed. Corayi ; ct Siiidani Adag. 6, Gl]. Atque
” bacc sunt quae ad Pselli dialogum περί ενεργείας δαιμόνων
"properantes singulis diebus pro penso operarum scripsimus.
"Tu, qui stilum et mentem dirigis, Deus, dux fuisti erisque.
"Tu ab illis, de quibus disserui, quosque me sentio dicere,
"aeternum me serva, conserva, defende.,, Gaulm.
Descripsi e codice 2109 = A, quem contuli cum co¬
dice recentissimo = B, qui exemplari regio editionis Gaulmi-
iiianac assutus est, versioneque instructus latina, plerumque
probabili. B, δοζάζονΰΐ oi ελληνες.
PAG. 37.
B sine artieulo.
A, η λόγων, cum varietate λόγον, et sic statim. B,
xai λόγον, et statim λόγον.
·’) A, άπορριπεΐ. B, απορρίπτει. Sic saepe variatur inter
άπορριπτέω et άπορρίπτιο’ nam puto in A απορρίπτει, in B
απορρίπτει legi posse. Eumatbius Hysm. 11, p. 434: δάφνης
με ΰτεφανώΰαντες, επιρρίπτουΰι τοΐς νδαΰι’ codex 2897: έπιρ-
ριπτοΰΟι.
Α, ποινίονς. Β, ποναίονς.
Α, χλιματάρχονς, cum varietate χλιματάρχας, ΒJ
χλιματάρχας ποιείται ' et ad marg. ποιατε, exhibens, puto, ma¬
lam codicis scripturam, ποιείτε. Nam videtur a e male lecto
compendio diphtongi ει esse natum, quum jam statim ab initio
descriptor exhibuerit male προαιρέΰας cum varietate marginali
προαιρέΰεις. Cujus hominis in legendis compendiis imperitiam
id plene testatur, quod mox pro μιΰαν^ρωπίαν repraesentarit
nomen, ut inveniebat, decurtatum μιαάνίαν ct conjecerit ενμέ-
νειαν. Atque infra p. 38, 16, pro πατρωοις servavit compendium
πρώϊοις, addita sua conjectura πρωΐμοις ac versione “diis ma-
* tutinis».
A, rdv τε. Ubique obtinet illa vocularum δε τε confu¬
sio. Dion Cbrys. Orat. 6, p. 199: rd δε νόμιΟμα xai τά επι-
IS*
}τλα. Scnfcnfia diicc, Reiskius malebat ro' τε, quod reperi in
codd. duobus.
B sine όη τούτους.
®) A, αυτής. Permutatio solita vocalium η oi. Pbilostratus
V. S. 2, 8, 1 : δεινά τΐάΟχειν ήό^ 6 Φίλαγρος, εί αγνοείται ποι.
Codex 1()9β, Λοι superscripto χη. Hoc melius illo. Theodorus
Prodr. Rbod. 7, p. 321: "Ti S' ού τον εΰρύν xai Λαχϋν S0-
6ΐ]ς βόα; lego, ^^ύβεις.
PAG. 38.
B , r« μεν. BIox B, τής εκείνων τής φύΰεως.

II. Α, 459. Ad rem Scliol. Apollon. Rbod. 1, 587. —
B άνεϋρυΰαν, cum conjectura άνευρτ^χώς, ac versione: “ ut
“etiam Homerus innuit, cum ait„. Interpres homo fuit non
indoctus, sed quem menda scripturae valde impediebant. De
αύ ερύΰαι et αύερύΰαι Jacobs. ad Anal. t. 11, pp. 50, 123.
*) B sine γε. Mox B, άντίχροια.
♦) A, ίίληΰιάζοντες, suporscripto, πλα. B, χλαγιάζ.
A, δή, Passim δή et δέ sunt permutata. Statim A, των
δή γε κοιλιών. Libanius t. 3, p. 337 : εγώ δε τής Λ^ιχομήδρυς
Λολεως (imo τήν Γνικ. τΐόλιν, ut est in cod. 3025), εν rj λό¬
γους μέν οΰς εΐχον επηύ^ηΰα, φήμτ]ν δ'ε ήν ούκ εΐχον εΛεχτη-
ΰάμην, ταύτην δε τήν εναγχος μεν πόλ.ιν, νυνι δέ χόνιν, βιγή
δαχρΰϋω, τούτο δή τών Λολ,λών ’ melius idem codex, ταύτην
δή et τούτο δή το τών ττ. Cboricius, ρ. 53 : ΐνα μή δή τύχης
εργον αττλώς ο τού τυράννου δόζειε .θάνατος. Sic se resti¬
tuisse Villoisonus ait pro Γνα μέν δή. Potuit Villebrunius sic
legere, adeo fuit homo indiligens ; sed re vera est in codice
ΐνα μηδέ, unde fecerim Γνα δέ μή τύχης. . .
®) Α , Λρώτην.
Β , τήν δέ γε κοιλίαν. Μοχ Β, δύοντι.
®) Α , α'.το τού ΛερΙ αϊου. Infra Β sine Λλ.άνηΰιν.
*) Sanctocrucius De myster. t. 1, p. 189; “dans les ope-
“ rations magiques on sacrifioit memc des cadavres a Proser-
"pine ou Hecate et ii Pluton „. Adduxitque pro testimonio e cod.
A verba τό δέ .... χατέ^υον. (luibus tamen significari puto
ι■eliquuln victimae cadaver, resectis quae memorata sunt parti¬
bus , jam Plutoni ac Proserpinae sacrificari
B, Λεριεργ. A, Λεριηργάζοντο, permutatis η et ει, Clio-
ricius p. 54: την ίδιαν επείγεται πρώτος χηρύττειν άνδραγα&ίαν.
Sic bene Villoisonus, qui ait esse male in cod. επήγηται. Est
in codice unum mendum , επήγεται. Ducas Hist. p. 3fi B :
μόλις εζίει τάς ενε'δρας. Codex ε$ίη τής ενέδρας. Unde fiat
εξήει τής εν. Niqicrns editor bene έξήει scripsit, male relicte
τάς. Ducas p. 40, 2: ήλχνβαν τάς τρη}ρεις. Etsi consentiat
codex, rescribendum εΐλκνΰαν. Dion Clirys. Orat. 6, p. 202 :
6 δε λ.ιμώ μέν εχρήτο xai δίψη προ τής τροφής. Codex 3009,
δϊψει, electione dubia.
B, άριΟτερά. De bac librariorum negligenlia circa sy-
iionymas voces non semel monui. Sophocles Antig·. (371 : Κρεΐΰ-
ϋον γάρ, εΐπερ δει, προς άνδρός εχπεΰεϊν. Scripsit χρή libra¬
rius codicis 2712; quo ipse modo erravi in Euripide (vide
Anecd. t. 4, p. 425). Dion Chrys. orat. 6, p. 204 : orav δε
(pisces) δέωνται τό Οπέρμα άποβαλεϊν, ελ^όντας έξω προΟχνά-
oSai προς τό τραχύ ' codex 3009, pro ελ^όντας, exhibet ίόντας.
Quae praecedunt verba, quum oculis occurrant sintque vitiata,
emendabo: τούς δε 'Αχαιούς οΰτω φάναι άφρονας, ώΟτε xai
τούς νεχρούς νομίζειν προοδεΐο&αι γυναιχων ' pro φάναι corru¬
pto, proponit Reiskius φύναι, satis ineleganter ; malim φανήναι,
vel φαίνεοθαι, ni standum sit potius ab eodem codice, in quo
ούτως είναι άφρ.
**) A, επ' αρίΟτερά. Β , επ' άριΟτα.
PAG. 39.
*) ΑΒ , τελ.ετάς. Conjector in B, τελευτάς. Mox A, εί δ'

ονν, et ad niarg. ού.
*) A, αλλά ταΐς. Β, αλλά και τοϊς.
^) Β, κληματίδας. Α, χληματίΟιν, ct ad marg. δες, δας,
significatis varietatibus χλ.ηματίδες, κληματίδας.
*) Α, Βτε λιβαν. , . καί 6 κρόκος τε καί ή ριτίνη δ. τοϊς
άφ' έκάΟτοις ·&εοΐς. Β, 6 δ'ε (et ad marg. orf) λιβ. κ. ή Ομ.
ό κρ._τε κ. ή ρητίνη τοϊς άφ'. , Conjector in Β, εφ', quod re-
cepi. Passim obvia confusio praepositionum επί άπο i<p' ΰψ".
Libanius t. 4, p. 587 : οποΟας ... ποιηταί τοΐς επεΰιν άπεοέ-
μνυναν. Νοη praeferenda lectio codicis 3017, ίπεΰέμν.
®_) Β sine rrj. Mox Β , φε^βεψάττη τή καί άφροδίοιοι, me¬
diis omissis, ac statim γίγνεΰ^αι. Infra A sine λέγεται.
®) A, εκιρνοφόρ-ηΰαν, superscripto 6a. B, εχυρνορόρηΟα.
Clemens Alex. Protr. p. 11, qui fons est hujus loci, habet
έχερνοφόρηΰα. Vide Sanctocruc. De myst. t. 1, p. 86.
’’) B, όόΰνας. Sequentibus admove Clement. Alex. 1. 1.
A sine ri. Cum proximis de Jovis mimica castratione
cf. Clem. Alex. 1. 1.
AB, χνοης.
Vide Clem. Alex. Protr. p. 14; coli. Sanctocruc. De
my.st. t. 1, p. 310.
A, μετρίζοντες. An μψρΐζοντες ?
*^) AB, κλήδονες. Rescripsi χλώδωνες. B, μεμαλλώνες. A,
με μάλωνες, superscripto μι.
PAG. 40.
’) A, ή βαβώ τ. μ. αναΰνρομένους. Β, χαϊ λαβώ. Ad Sanc-
tocrucii Mysteria t. 1, p. 374, Sacyus haec Pselli verba ad-
tulit e codice B, ut videtur, ab έφ' οίς καί B. ad χαταλύονδιν,
scripto άναουρομέτη, lapsu calami.
De γυναιχεΐω χτένι Clem. Alex. Protr. p. 14.
’) Inde ad libelli finem Psellum excerpsit Ficinus, sed
liberiime, multa miscens ac perturbans. Atque totum fere de
γοητεία et μαγεία locum edidit et anglice convertit Th. Taylo-
rus in notis ad anglicam Iamblichi De mysteriis versionem p. 220.
*) AB, άνύλονς, sed cum correctione. Taylor., ενύλους.
B, ανάγονδα καί τούτους χαχ., inediis omissis; et ad
marg., τούς δέ έί ύψους χατάγουΰα, πάντας ε$ ΐοου χαχωτι-
κούς ■' additione, puto, conjecturali. Êxhibui scripturam codi¬
cis A, cui consentit Tayloriana.
Tayl. είδωλα αττα.
’) B, ^^εωροΐς των τονών δέ. Tayl., S. τ. τούτων.
'') Α, έπαρίηΰιν, οις δεΰμών. Β et Τ, quod edidi.
BT, ή δε sine γε·
‘®) B, μερίδα γ. ε. τής Ιερ. εΛ. ταΰτψ φαΰ. εΰχάτην. ΑΤ,
«jiiod edidi.
Τ , ουΟαν.
Tj μερίδων , ζωων, Λαντοδαπων φ.
*’) Accessit αρα ex Τ.
·*) Τ, βιωβιμοι. Forsan αύτής vel αυτή.
PAG. 41.
’) Β, Λειλός^ Virgilius: “Limus XTt hic durescit et haec

"ut cera liquescit,,. Vide p. 268· Infra T, ενδοβεις.
*) A, xai διαμειδιά μεν εΛί τούτων αγάλματα. Β, δια-
μειδιάμενα ixi τά τούτων άγ., cum correctione, διαμειδιώμενα
J.ri ταύτας άγ., scilicet επί ταύτας έχδόοεις τ ridicule. Τ, χαι
διαμείδιωΰί εχι τούτων αγ. Vereor ne fuerim audacior, qui
scripserim εφ' εαυτών “sponte,,.
*) In άνάχτονταί desinit excerptum Taylorianum.
*) A, διά τούτων. Β, δ. ταύτην.
Α, χονηρον ^ superscripto χονηρών. Β, χλειδών δε χο-
νηρών εΟτι δαιμ. Allatius profert hunc locum ab χλΐ/δών d’
εΟτΙ ad ύχαχονουΰιν, Synt. de engastr. p, 476.
®) A ad marg·. ·9·εωρεϊν. Sed est ojxtimum βαρρειν cum
accusativo. B, -9·. ταΐς tj. αύγαΐς.
Forsan νυχτιλοχώΰιν.
AB, χάνυ Toi. Allatius, jravo τι.
Allatius, χρός τον νότον. ,
*") Β, τής των αψών. Modo Allatius, χρός εξάλματα.
"3 Alalam fonnain είδοϊεν debueram in είδεΙεν mutare. Non
haesi infra p. 161, n. 3, scribens είδείη pro είδοίη. Euinathius
Hysni. 11, p. 406 : εχε'ι δε χέρας εχει τά τής τραχέζης. Codex
2897, έχοι, bene. Theodorus Prodr. Rhod. 8, p. 361, 5;
ΈχεΙ δε xai το δεϊχνον έλ&οι χρος χέρας. Gregorius Naz. t. 2.
p. 80 D: νόος δ' αδέτοιΰιν ερωαϊς Βήΰεται οι χ' ε3·έλει χαί χερ
έργνίμενος. Codex 993, bene, χαίχερ εεργόμενος, cum glossa
χωλνόμενος, male έ9έλει, mutandum in έ9έλοι: addam et ibi
e.sse όρμαΐς scholium ad έρωαΐς.
280 NOTAE AD PAGG. 42. 43. 44
'*_) Aj Λεριγλάφοντες.
‘^) A. οΰ φκβι. B, οΰ φαΰιν, ct ad inarg. εφαΟαν.
PAG. 42.
’) B, Λροχεχλημένος. Praepositiones τίρο et .Tpof saepe

iiiulantiir. Tzctzes Chii. 8, '.‘Έχεις λουτόν μοι xai αυτήν
ήδη ΛρηΟγεγραμμένην. Corrigo, Λρογεγρ. Significat scilicet
Tzetzes jam de Callirrlioe historiam narrasse : cf. v. 258.
B, ττεριβτρεχτός.
A, ΰιτοβημαΐνειν xai. B, τής δε ταύτης τρ. τ. ή μ. δ'ε
τής έν ταύτης των δ. χατέχοντος χαχ. ύιτ. τι χαί.
*3 Α, ΐύΟΛερ δί άερ. τις έ. xai φιαλομαντεία τοϊς χεριττοίς.
Β, ώ. γάρ .... φιλομαντεία, cum correctione marginali φυλ-
λομ. Allatius qui hunc locum usque ad έλεγχον protulit Synt.
de engastr. p. 423, sic orsus est: οΰτω δη xai λ.εχανομαντεία
τοΐς X. τ. Ο. 'A. χατωνόμαδται ΰχό λεχ. Hinc contextum con¬
cinnavi. Ficinus etiam mihi favet, cujus haec sunt latina p. 350:
“quemadmodum praedictio quaedam fit, id est per aerem atque
“per folia; sic praedictio quaedam fit in pelvi apud Assvrios
"frequentata atque nominata,,. Debui forsan et χατωνόμαδται
άχό λεχ. scribere.
“3 Allatius, χνεύματα.
®3 A, έχίτηδες το γένος τούτο άμ. Μοχ Allatius, φεύδον-
Sed, eadem verba repetens p. 430, exhibet φεύδους.
PAG. 43.
*) B, χραγματιχοϋ.
■) B, xai αρώματα xai β.
A, χεριχα3·. cura varietate .rvpi xaS. B, ,χεριχα^.
♦3 B sine xai.
PAG. 44.
* E codice 1182, p. 100, 1.

'3 Esse puto «.Toderov δύγγραμμα singularem ac peculia-
rom librum, nobis vernacuulc "1111 traite detaclie, uu ouvra-
“ pje 4 part „.
-) Cod. ΰννί/γηοχώς. Usus poscit ΰυναγηοχως.
Cod. i.rivrjov. Et sic bis infra. — In Πειραϊα Pscllus
scriptura usus est attica. Maximus Tyr. 37, 1. iv Πειραιεί.
Codex 1ί)ϋ2, εν Πειραεϊ. Sed conspirat cum edito iv Πειραιεί
32, t). Dion Clirys. Or. G, p. 199: roJ Πειραιέως. Codex 3009,
r. Πειραιώς. Videndus Gottleber. ad Menex. p. 49, qui in Pla¬
tonis loco pro Πειραιέως proponit Πειραιώς, quam formam re-
peri in cod. 3009. Apollonius Tyan. Ep. 70 : προ τής βίου-
ννχίΐ]ς χαι προ τοϋ Πειραιον. Recte codex Mazar. A 87, 3ίον-
νυχίας ... Πειραιώς ' et sic Aldina.
Cod. φαληρις .... είτα ναφλυΟτιοι, Prava syllabarum
divisio vitium est frequentissimum. Maximus De prine. 411;
μετά ποοοί διώχων Οΰχ έχίχης. “Vellem scripsisset οΰτι χΐ-
" χοις„, ait editor ν. doct. Divisis melius syllabis scribo, ου
χε χΐχγις, tum iotacismo usus, 00 χε χϊχοις.
PAG. 45.
*) Strabonem sequitur IX , t. 2. p. 1G2.

Inter Sunium ac Marathonem longum interjacet liloris
spatium.
Strabo 1. 1. — In loco Menexeni, quo de Datidis expe¬
ditione narratur, scrij)tum est in Gottleberiana p. 38 : ούδ'
Έρετριεϋοιν έβοήθ-ηαεν Ελλήνων οΰδεΐς, οΰτ' Π&ηναίοις. Codex
3009, οΰτ' Ερετρ., melius.
'*) Cod. τριχόριν-9-ος. Puto legendum, 'Ραμνοϋς οπού τό ΙΥε-
μέΰεως ιερόν. Sic Strabo 1. 1.
*) Strabo 1. 1. p. 1G3 : τών δ' ορών τά μεν εν όνόματι μά-
λιοτά εΟτιν ό τε 'Τμηττός χαι ΒριληΟΰός. Hinc mutavi lectio¬
nem codicis αριλιοαός. Statim cod. λυβαχαμιτός. Nomina ista
o Αυχαβηττός, ή Πάρνη^ος, mihi memoriam renovant Rana¬
rum 1008: ην ούν αΰ λέγτ]ς Αυχαβηττούς ΙίαΙ Παρναοών ήμιν
μεγέ&η. Monet G. Dindorf. conjecisse criticos Παρνή^ων, et
monstrat juncta in Comici prioribus Nubibus τήν Πάρνη&α et
τόν Ανχαβηττόν. Ac probabilius homo atticus de Parnetho co-
282 NOTAE AD PAGG. 46. 47
gitaverit monte vicino quam de Parnasso. Praeterea confusa
sunt Παρνή^ιοι ac ΠαρνάΟια Acliarn. 348. Forsan ipsa inso¬
lita qua Pscllus utitur forma, ή Πάρνηθας, indicio est invenisse
ΙΤαρνή3ίύν in Ranis; et nomenclaturae atticae homo studiosior
quam peritior a recto Πάρνηθας genitivum derivavit.
Plato Phaedro 9. — Adhaeret Straboni 1. 1. p. 164. Co¬
dex , λυχίου.
’) Est την μεΰόγκιαν iii Strabone IX, p. 150.
Strabo IX, p. 151.
Imo αυτή. Ceterum cf. Strabo IX, p. 153.
Strabo p. 152.
“) Strabo p. 154,
*-) Strabo p. 156.
PAG. 46.
Cf. Strabo IX, p. 156.

Strabo p. 157.
Inserui ro Strabonem sequutus.
Strabo IX, p. 158.
*) Hegesiae notitiam debet Straboni 1. I.
Strabo p. 159.
PAG. 47.
Codex, μοιοών.
■) Sic codex. Sententia est Athenarum reliquias vel inte¬
gerrimis urbibus esse illustriores. Forsan, α.χορ&ήτων.
Inserui ττρός ex Strabone, quem cf. IX, p. 168, §. 6.
*) Codex, δήλειον.
Strabo IX, p. 172, §. 15.
®) Strabo IX, p. 175, §. 19.
■') Strabo IX, p. 177, §. 22.
“) Strabo IX, p. 177, §. 24.
^3 Strabo IX, p. 178, §. 25. — Codex, ^εο.τειαί, et sic
mox cum diphtiiongo.
NOTAE AD PAGG. 48. 49 283
PAG. 4S.
’) Codex, μυχαλιΰΰός. Cf. Strabo IX, p. 179, §. 20.

Strabo IX, p. 182, §. 31.
Malim ταντ·η quam ταύτης. Saepe abiit iota adscriptinn
ili sigma. Maximus Tyr. Diss. 41, 3 : iav λύχ)]ν άττώατ^ς, φό¬
βος ν.τορρεΐ. Bene conjecit Reiskius a.rcoot^. Et inveni
οψ in codice 1902.
* E Codice 1182, p. 100, 1.
PAG. 49.
’) Φλεγμαΐνοντα τοΐς όνόμκΰι] Tlieodorus Prodr. in iVotit.

inann. t. 7, p. 244 : πώς αν ra τής λαμυράς εκείνης γλώττης
φλεγμαίνοντα ρήματα διά τής εμής άχ^ήβεται βονγλωττϊδος;
Eustatliius ad II 2, p. 218 : επιγράμματα .... άττλά όντα και
ούδέν τι π'αχΰ (an τραχν ?) καί φλεγμαϊνον εχοντα, Pliilostra-
tus V. A. 1, 17 : λόγων ιδέαν έπήΟκηΟεν οΰ δι3·υραμβώδη και
φλ.εγμαίνονΰαν ποιητικοις όνόμαΰιν· ’bi Olearius. Vide et
Mattii, ad Plut. De superst. p. 194. Cicero Orat. 8: "facile
“est verbum aliquod ardens, ut ita dicam, notare,,.
Alibi άπό γραμμής, aJto γραμμής αντής. Vide Suidam
Adag. 3, 22, cum Scbotto ; Erasinum Adag. 1, 0, 57, 58;
Bassum ad Eumatbii versionem p. 283 ; ipsum Eumatiiium 5,
105, a me emendatum ad Herodian. p. 195. Manasses Cbron,
p. 71 : Ως ήδη δε Τιβέριυς προΟήλ&εν εις τό κράτος, Έκ πρώ¬
της, ώς φαΟί, γραμμής 'έδειξε τάς έλπίδας. Q,uod infra p. 50,
4, Psellus babet άπό πρώτης αφετηρίας eadem fere pollet si¬
gnificatione.
■‘j Βροντώντα και ενάλλ.οντα^ Proponerem εναΰτρά.χτοντα,
ni id a corrupto verbo longius discederet. In illa enim me¬
taphora βροντάν και άοτράπτειν saepe junguntur, eaque babet
ipse Psellus p. 120, 22 : cf. ibid. n. 3. Gregorius Naz. de
Basilio Antbol. Palat. 8, 9; Βροντή θειο λόγος, άοτεροττή δε
βίος. — Αη ένανλ.οΰντα?
Flosculus Synesianus. Synesius Dione p. 38 : τώ κα-
ταμελ.ιτοϋντι ά.τάντων άκοάς διηγήματι. Cf. infra p. 174, 27.
*) Conferalur Eustatliius Epist. 74: βουλοίμην 'γάρ, εϊ
xai δυνκίμην, iit'' εμαυτοϋ ζήΰαί Λοτε, χαί εϊοω τών περιρ¬
ραντηρίων γενέθ-9-αι, η χαί αντοϋ παρά τοΐς άδύτοις χαταπε
τάΟμαΟιν. Ιιι eadem epistola mendum video quod obiter
corrigam : άπροοόδευτον άψεις τής πόλεως εξελήλυθ-ας. Codex
1182 recte άπροΰανδητον. Eadem sententia Epist. 17, 21 : πα-
ρή/.Sov αυτόν απροβφώνητον. Quae epitheta me admonent de
facienda restitutione Piocopii Gazaei Monodiae, sic editae in
Yriartae Catalogo p. 204, 2: άδυτος δ'ε εΰται xai άχαλλιέργη-
τος xai διαμένει άμελωδητος «ν>9·’ ων οΰχ επα&έ τι επί τή
Ουντριβή ΰου. Codex 1182, in quo illud Proeopii opusculum
quam recte nescio Psello est attributum, plenius ae melius:
άθ-υτος διά τούτο fvel διά ταΰτα ’ nam anceps est compendium)
εΰται xai αχαλλιέρητος xai δ. άμ. xai άψαλτος xai άπροΟφώνη-
τος xai άπροΰαύδητος αν^’ ων. ...
PAG. 50.
*) Pro .τί’ννα forsan legendum πϊνος, quae vox saepe de

quodam arcliaismi eruditioris exquisito flore usurpatur. Plu-
tarcbus junxit δρόοον πai χνούν De prof. c. 8 : τούς μ'εν γάρ
Πλάτωνι xai Ξενοφώντι χρωμένους διά την λίζιν, ετερον δε
μη&εν άλλ"' ή το χα&αρόν τε xai άττιχόν ω^περ δρόΰον xcd
χνούν άποδρεπομένονς. Apud Dionysium Hal. juxta sunt po¬
sita nomina πΐνος xai χνούς. Vide Ernestl Lexicoir.
PAG. 51.
*) Illam tubae metaplioram, qua et utetur, pp. 125, 3;

120, 27, 20, illustravi ad Philostr. p. 377, ad Eunap. p. 301.
Manasses Cbron. p. 78: Μάξιμος d’ 6 χαλόγλωττος, ΰάλ,πιγζ
ή χρυΰοΰάλπιγζ. Nilus Epist. 233 Joannem Clirys. την ΰάλ-
πιγγα τού ΧριΟτού vocat. Eustathius Epist. 45, p. 340, 78 : ω
(melius codex ώ) τής των νοημάτων γλ.υχύτητος f ΰάλπιγζ μοι
ό τόπος ουτος εφάνη τού γράμματος. Pseudo - Abdias 8, 2:
"vox ejus quasi tuba vehemens est». Adde Jacobs. Anal. t. lo,
p. 305.
NOTAE AD PAGG. 52. 53. 54. 285
*) Metaphora verbi βροντάν reperta jam fuit p. 49, ubi
n. 3: redibit p. 120, 9. Alibi tractabitur.
Codex, 6 όε Οωχραηχός.
PAG. 52.
*) Forsan άμα τω μεγέ^^ει, ούν τώ μεγέ^^ει.

Codex, γένοιτο.
*) Ε codice 1182, ρ. 105, 2. — Conferant allegOricarum
interpretationum studiosi lectores Pselli opusculum cum Por-
pliyriano De antro Nympharum libello, quem Psellus in com¬
pendium redegit.
Od. 13, 102. Versus exhibui ut eos exhibet codex, nisi
quod alicubi apostrophe usus sum, inserui ol v. 8, χκταβαταί
mutavi v. 9, et έρχονται v. 11.
PAG. 53.
’) Cf. Porpliyr. De antro §§. 10, 12.

Codex, xai άεροειδής χαίττερ βχοτεινός. Cf. Porph.
5, 0, praecipue §. 12, vnde profeci.
*) Cf. Porphyr. §§. 13, 14.
♦) Hinc Porphyrius emendari poterit.
Cf Porphyr. §§. 22, 23.
Erravit Goensius ad Porphyrium p. 21, qui, quum male
sententias diviserit, non vidit in suo auctore τά νότια opponi
verbis praecedentibus, τά μεν βόρεια.
Cod. άνίαΰιν, qui modo χατιάοιν. — Cf Porph. §§. 22,
29; Barnes. ad Od. 13, 110.
Cf Porphyrius §. 24.
PAG. 54.
*) Hoin. II. 5, 098. Cf. Porphyr. §. 25.

Hinc Porphyrius forsan reformandus, cujus editio exhi¬
bet ανήκει §. 25.
Minus placet Porphyriana lectio, βορράν άνερχόμενον.
28G NOTAE AD PAGG. 55. G5.
Odyss. 24, 12: 'Hde παρ' Ήελίοιο πύλας xai drJ.Moy
Ονείρων 'Ίΐϊΰαν. Cf. Porphyr. §. 28.
®) Porpliyrius hinc emendabitur 1. 1.
Cf. Porpliyr. §. 29.
Iliad. 24, 528. Cf. Porphyr. §§. 29, 30.
PAG. 55.
*) Plato Gorg. §. 105.

Hes. Opp. 94.
Cf. Porphyr. §. 32.
M Cf Porphyr, I. 1. et §§. 6, 7.
^3 Cf Porphyr. §. 33.
Cf. Porphyr. §. 2.
_ PAG. 56.
*) E codd. 1182 = A, p. 151, 2 ; et 3058 = B, p. 35, 2.

Lemma ex B, in quo εοΐχαΰι τών οΰρ. χινήΰεων. Sunt in Cod.
Matritensi liujus poematii versus a primo ad ΐΕχεί^εν ημαύρω-
ΰεν αυτής την φύβιν, omisso forsan e mediis aliquo ; nam
Yriartes p. 167 “numero tantum 17» exstare ait. Lemma Ma-
tritense : Οτίχοι οτι αναλογεί 6 νους μεν τώ ήλίω, ή ψνχή τή
ΰελήνη, χαί ή ΰάρζ τή γή ' εξ ... . δή (fors, έξ εχεΐνων δή"),
νοός , χΙ>υχής χαί ΰαρχός ΰυνιΰτάμενος ό αν-9-ρωπος ΰώζει τύπον
τού ΰώματος.
*) Β, προΰφυώς. De corporum coelestium motibus atque
phaenomenis Psellus παθ-ήματα dixit aptissime. Plato Ione
p. 20 : περί τών ουρανίων παθημάτων ' quod Mtillerus non op¬
time intellexit: cf etiam Phaedon. §. 107. Gregorius Naz. Orat.
34, p. 558 : ra περί Οελήνην πα&ήματα γνώριμα γεγονε τοΐς
πολλοΐς. Dion Chrys. Or. 70, p. 374 : τά ουράνια πά&η. Philo
De opif. §. 23 : rov αέρα χαί τά τούτου παθήματα χαταΟχεψά
μένος. Adde Fischer. Indice Aeschineo.
B, εΰρον. A, εΰροις. Usus permutatione solita voca¬
lium η et 01 , scripsi εΰρης, sensu futuri. Vide Anecd. mea
t. 3, p, 448. Scholiastes Ajacis 39: εύρήΰεις δε τούτο. Codex
NOTAE AD PAGG. 57. 58. 59. 287
2812 A, ενρ7}ς ‘ quod est synonymum. Tlieodortis Prodr. Rliod.
(j, p. 261: jPvcoff»; δε μάλλον oiov άχραιφνής πό3ος^ lial ζη-
/oro.TOu χαρδΐας ίΰχύν μκ&οις. Malim μά3·τ]ζ·
Α, 7]μϊν. Μοχ Α, ηλ.ιον πώς. Μοχ Β. τής δε ΰελήνης.
PAG. 57.
*) Β , θ' χάλλιΰΓος . . . άλως . .. φΰοιν. Α, φύϋει^ ut vide¬

tur. Μοχ Bj ανγαζομενη. Infra Β, εύμοίρηβε.
*) Sic Β. Α ut videtur άχβότης. Forsan, ο μεν γάρ ώς
ήχουΰε τών . .. Μοχ Β, διαυγάζει νους γνωΰτιχήν λαμπηδόνα.
Β, προς αυτήν την Οχιάν. Si verum sit προς αυτήν....,
malim χα&ειμένη, scilicet "demissa,,. Eadem confusio parti¬
cipiorum χα^ειμ. χα&ημ. in meis Anecd. t. 4, p. 432.
*) Bj Ουνή^εν .· . χαχεΐνο εΟτί γή ... ΰάρζ ώς δέ .... πώς
άν TiS-ης .. . Οελήντ^ς οϋοίαν .... φωτός ούοίαν .. . οώμα δε
λ.αμπρ.
Β. καί τού μεν μετέοχηχε φωτός πληβΐον , τί δ' ού τέ-
τυχεν.
PAG. 58.
*) Ε codice 1182, ρ. 67, 1. —Vocabulum ήχεΐον me ducet

ad locum Pausaniae controversum 1, 42, 2 : εΰτι γάρ ετι xad-ή-
μενον άγαλμα ήλεϊον ' Μέμνονα όνομάζουΟιν οί πολλοί. Edidit
e codice Siebelis άγ. ήλιου, quod vix satisfacere potest. Sca-
ligeri conjectura ήχεΐον unice vera est. Rarum est adjectivum
ήχεΐος, sed per se bonum est, et hic omnino aptissimum.
Codex lacerus ό ΰτεγανόν. Sic mox εκ δια
κουφιξόμενον. Implevi lacunas.
Codex, άντίχιΰιν.
PAG. 59.
Multi editores scribunt ΰτενώτατος, ΰτενώτερος. Sequor

codicem et Etymologicum M.
*) Codex, Ουμμετρίαν τε.
288 NOTAE AD PAGG. 60. 61. 62. 63.
PAG. 60.
') Codex, εΐΰρεοι.
Forsan αΪΓΐολογηθώμε3^α.
’) Forsan άιτερ, ob sequens τούτοις. Mox tamen τούτων
posuit post οΰ.
*) Codex, rj οντω. Scri))si εί. Sibi passim nocent η et
ει. Dion Clirys. Or. 70, p. 374 : τού μεν λέγοντας ori πλεύβη-
rai την ταχίΰτην καί Λολλά κερδανεϊ χρήματα. Proposuit Reisk.
ιτλ.εύδεται contra regulam. Codex 3000, si bene notavi, Iiabet
ττλεύΰειται, unde scribendum πλενδείται.
\
PAG. 61.
*) Codex, τράνότερον. Sic significabat librarius, quod et

fecit alibi, syllabae productionem. Lemma Antb. Pal. 7, 431:
ταΰτα εν τή βίβλω τον βυγγραφέως Θονκνδίδου τρανώτερον. Sic
et apograpluun quo utor codicis Palatini. Scrib. τράνότερον.
Codex, τής ρου ακοής. Meum supplementum est
incertum. An τής εκ διαμέτρου ακοής? Supra, pro τα κατ-
αντικρύ τών διαμέτρων άντηχεϊν, codex exhibet τών δια
χεΐντηχεϊν, sic; et de verbo αίβ&άνεται superest tantum at,
de άμφοτέραιν tantum άμφο v.
PAG. 62.
Codex, εΪΛη. Supra p. 61, 20, fuit prius ε'ίπη, nunc

est εϊιίοι correctum, ut videtur, a prima manu. In illo qui
sequitur loco de Archimedeis speculis dubito an bene legerim
participium quod scripsi άντιτεταγμένων. Pciiultiimim paginae
verbum, άποτευκτουμένων, poterit Pbotianum Lexicon in ούχ
άηοτευκτήοεις tueri.
PAG. 63.
E codice 1182, p. 68, 1.

') Codex, xar’ αύτό. Mox, pro Λοιότης, forsan ποδότης.
NOTAE AD PAGG. 64. 65. 66. 67. ‘280
PAG. 64.
'( Forsan, .ταντό? rov.
Inter « et ^έρας est in codice lacero lacunula dnamin
svllabaruni capax.
Sic codex laceros. Forsan, διαιρονμένον.
*) Est in codice inter δικιρεΐβ^αι et μένα lacunnia.
Superest tantum φη in codice lacero.
Sic codex lacerus. An άρι^μόν?
PAG. 6.'i.
't Pro επιτάξεις forsan επιτάοεις.
PAG. 66.
*) De vi morali modorum musicorum locos veterum quaere
apud Bocckliium De metris Pindari p. 238 — 240; Bergk. ad
Anacr. p. 189. Adde Pctav. ad Synes. Calv. p. 67 A.
Aristot. De part. 2, c. 7.
Galcn. De usu part. 1, 8 initio.
Toto hoc capite descripsit Psellns Plutarchum De plac.
5. 30. Varietates lectionum examinare ne supersedeat futurus
Plutarchi editor.
Plutarclius: ώς δ'ενίοις αίμα ενδέον η εγκέφαλος.
•'Ι Sic codex. Haec sententia non exstat apud Plutarchum,
PAG. 67.
*) Addendum saltem mente άέρος, quod habet Dioclis opi¬
nionem enarrans Galenus Hist. philos. extr.
Plutarclius nitide, είναι νγειαν. Galenus 1. 1. Stratonem
sic sensisse tradit: Στρατών διά πλή&ος τροφής γίνεο&αι τας
νόΰονς. Opinor Psellum fuisse a properante librario decurtatum,
et esse τροφής reliquias opinionis Stratoneae.
Melius apud Plutarchum ΰυμφώνως post ol ΰτωϊκοί.
Bene Plutarclius ετει τριακοβτώ. Bene et Galenus ετει λ .
Et sic pnfo Psellum scripsisse, quem librarius corruperit.
19
290 NOTAE AD PAGG. 08. 09. 70.
Sic codex. Forsan, ατοιχούντιοΎ xai CvyouyrtoY ^.ο/ων.
list ûveiv notum e tacticoriun libris.
®) Codex, ovvraêtg utcov.
Legendum όεΟμήοοις.
PAG. 68.
M Aristot. Analyt. Post. 1, 13.
PAG. 69.
* E codice 1182, p. 105, 1.
') Dionysius scilicet Thrax Gi aiimi. §7, p. 031, 23. Dictus
est a Psello ό τεχνιχός. Sic ab aliis dictus fuit Herodiaiius,
ab aliis Cboeroboscus. Vid. Miscell. Observ. Nov. t. 2. p. 123:
Larcber. Ilist. ^cad. inscript. t. 47, p. 127. Tropo eodem Tbu
cydides secundum excellentiam dictus ό Ουγγοκφενς. Aplitbonius
Progymn. c. 12 : ωΰ.τερ 6 αυγγρκφεύς. In quo se frustra im-
jiediebat Scliefferns, "non recordatus sic alibi lieri.,, Scilicet
non recordabatur esse et apud Gregorium Cor. Dial. att. 18:
civrixa γάρ 6 Ονγγραιρενς. — Ceterum cum illis circa literas
praeceptis confer quae Psellus alio opere docifit, ijuod de gram¬
matica versibus scripsit, a ine ante bos sex annos vulgato
inter Anecdota Graeca t. 3, j). 205 seqq.: '(> τεχνικός μεν δει-
χνυΰι (Codex 1182, τί&ηΟι) ψιλά τε κιχ'ι δειΰέκ, Ιίαϊ μεΰον τού¬
των, όέΰιτοτα, τά μίδα χεχλημένα, χ. τ. λ. Adde Scbolia in Dio-
nys. Thrac. pp. 812, 8T3, et observationem Anonvmi in Bek
kerianis Anecdotis p. 1174.
PAG. 70.
') II. r, 05.
M Od. /, 270.
Od. E, 220.
* ) 11. J, 243.
‘I U. J, 500.
11. yi, 400. Psellus 1. 1. p. 20(i, v. 118: άμφ άλα ίλ
βαι νήων ibi proponebam legendum v>/« vel νήκς. -Nuper in¬
veni νήας in codiee 1182.
NOTAE AO PAO. 71. ‘291
■| II. ‘230. Psellus 1. 1. v. 119: 2j'v d' ήνι'α,,.

xîurtOre, t.rietxoig })ρηΐΥίχ. Codex 1182, alia clausula: f.Tixtoc
εΐρ>;μίΥθν· Quam varietatem editae lectioni non praetulerim.
(|uum haec sit illa multum ingeniosior. Ibidem pro edita clau¬
sula V. 122, κύηχ' ό μέγ χλαΐνκγ re, codex idem e.xliibet, av-
τιχ' 6 uiv χιτώνα: ejuod et editae scripturae posthabeo: nam
melius est ipsa Homeri verba immutata servare, quum epicus
verborum ordo politici versus non laedat numeros.
II. E, 128. Cf. Psellus 1. 1. v. 129: cujus sunt et v.
123 <(uae cum primis hujusce paragraphi verbis possint compa¬
rari, scilicet: Οχόπει .τώς χαϊ τα τρία ιριλά Coi χαρετραΛί^ΰαγ,
όαβεία; ονγαφ^είοης.... Ιη quibus ΰχόττει scripsi conjectura
probabili, implendae librorum quibus utebar lacunae causa. ,
Iteponendum erit οράς e meliore libro 1182.
3) II. .7, 08.
■'Ί Odvss. Ii. 214. Codex sic, oid'.
PAG. 71.
’) Et sic iterum p. 72, 'ί-ίδωγι;. Psellus 1. 1. v. 133: 'Jc,
μίν δαΟέα, δέύ'Λοτα, τά προ αύτώγ ψιλονΟΐΥ, Ώς εύο^^εγή χαί
di varo:, Ό&ρνς, ύφους χαι ιοχος' Τά μέθα δέ οΰ δύγαται, ώτ
ΐλαττότερά πως’ "^δωγις, ηβη, ηγεμών, πάντα δαούγεταί πως.
Ιη quibus'<9^005· meliore est notatus tono; codex 1182, ύ·9ρυς
.Sed quod aspiret nomen Ζ<ίδίονις, id Psellus facit quidem con
tra vulgarem scribendi consuetudinem, sed ad Aristarchi nien
tein qui ab ηδω nomen ''^δωγις derivabat. Est etiam aspera¬
tum Ζίδωνις alicubi in codice Anthologiae Palatino, teste Ja-
cobs. t. 3, p. 75; v. causa 5, 113, ubi apographuin quo utor
exhibet άδωνιν, ct 5, 289, ubi in apographo άδωνιν, Lexicou
Περί πνενμάτΐύγ p. 208: το a προ τού δ ψιΖονται, β/δαμ,
“.■Ιδωνις, αδελφός, !/ίδρίας, κόλπος -9-αλ.άϋΟης, Codex 1270* φι
λ.οΰται, οΐον, Άδάμ .... ·9αλάθΟιος, χαι τά λοιπά. Ιη notis ad
Anecdota t. 2, p. 37, monui hoc lexicou, quod sine nomine
auctoris edidit Valckenarius, Joannis esse levitac, id est dia¬
coni, quod ex praelixo epigrammate didiceram: Ίωάγνου πό¬
νημα λενίτου τάδε, Ου πατρις ή yrj τώίν Βιέλυνών πατρό^εν,
19*
‘29‘2 NOTAE AD PAGG. 72. 73. 74.
Ήμερεων ανθ^ις όέ χώρα μητρόθεν. Pro Ίίμερέων, forsan Ίμε-
οαΐω\.
-) Scholia in Dionys. Thrac. p. 811, 12: Ουγγενή εδτΐ ra
μέΰα τών όαοέων χαί τών ιριλών χ. τ. λ. qnac conferas,
Psclliis 1. 1. V. 145: τού Ιίϊννυφος 6 χινννΦ. Codex
1182, Γ. χΐννφος 6 xiyvxp. Vide ibi not., coli. Scboliis ad Dio-
jivs. I. 1-
PAG. 72.
’ > Cf. Scholia in Dionys. Thrac. p. 817, 26.
11. Φ, 305. Code.v, ελήγετο.
PAG. 73.
M II. 7, 287.
-) Cf. Scholia in Dionys. Thrac. p. 797, 25.
Codex, t6 ε. Cf. Scholia eadem p. 800, 1.
* E codice 1182, p. 159, 2. Invenit pulex vile animalcu-
Inin alinni etiam laudatorem, Demetrium Chrysoloram. Vide
Yriartae Catalogum p. 158.
PAG. 74.
Aristaenetus 1, 1: Λαΐδα... eii ,ΐίέν εδημιούργηδεν ή

φυδις. Psellus in eadem sententia miscuit nomen proprium φυ-
δει et appellativum τήν χοινήν φύδιν. Sic p. 78, 15: ή φύβί;
ώς αρα Λρώεον εβούλετο τήν φύδιν ημών δυνεχέραδε. Sic apud
Aeschylum, Prom. 15, Vulcanus, allocjueiis Βίαν, .ait non au¬
dere se δήδκι βία δνγγενή ϋ^εόν. Sic apud Euripidem, Alc. 50,
Apollo, Θάνατον alloquens, debere ipsum ait τοϊς μέλλονδι θά¬
νατον έμβαλείν. Ihi vid. quae notavi. Liicianus Somn. 7 ;
Ερμογλνφιχή Τέχνη ειμί, ήν χ&ές ήρξω μαν^άνειν. Ibi egre¬
gia est Fritzcliii nota (i. Lue. p. 3; qui tamen suo admirandi
(.Tiuecos jure abutitur, quum illos ait incredibili qua pollebant
cogitandi celeritate praecipites ad talia ferri. Logici id genus
soloecismi e.x compositionis orationisqiie negligenfia orti nihil
habent quod laudari et excusari possit.
NOTAE AD PAGG. 7Γ). 76. ‘29a
-) Scilicet φνβεωί, iiL librarius aliquod nomen omiserit.

’) Erit xoirtj pro χίβττ]. Vide Lobeck. Aglaoph. p. 1257.
Nicepborus Basii, inter Walzii Rhetores t. 1, p. 444:
ΐχείνη φύοις) διά φλεβών, ως διά τινων Οωλήνων, .νρός τά
Γον ΰώματος μόρια τό αίμα διαχορ^μεύονΟα, τρέφει, ζωογονεί.
CvviOra.
Codex, αΛηρρύΟατο τής λεχηΰ-ώδους.
PAG. 75.
’) Id est, tribus digitis et quatuor quoque. Proverbium

alibi legere non memini.
Eustatliius Autiocli. in Hexaem. p. 34, de leone: ουδέ
τήν χ&ιζήν τροφήν ττροιέμενος (imo τΤροΰίεμ.'), άλλα Λρόβφατον-
Ibi Allatius. Cf. Jacobs. ad Aelian. t. 2, p. 193, 39.
Codex, Λως άν εΐπης. Formulae exempla dedi Anecd.
t. 2, p. 255: cf. t. 3, p. 95, n. 1.
*) De αμάρα vide not. ad Aristaen. I, 17, p. 409. Nice-
phorus Basii. 1. 1.: ουτος (6 φυτουργός') διά τινιον Πυχνιόν όχε
τών τό ύδωρ ετρός τάς αμάρας όχετηγών.
PAG. 76.
‘3 Codex, χάν μ. ϊδοι. Scribendum fuit ϊδτ), Libanius I. 4.

p. 789: χάν έρωτι χερίΛεδοι. . . χάν διαμάρτοι. Scrib. χεριχέβγι,
διαμάρττ). Joannes Chrys. t. 4, p. 748 A: όταν χρονιά τις xai
δχληρά φλεγμονή τοίς οώμαβιν εναΧΟΟχιρρω&εΐδα τύχοι. Scrib.
τΰχτ). Nilus De octo vitiis p. 366: καν Savaτoς εχέλ3·οι, ελε-
εινώς άφΐτηΰι τά .παρόντα. Lego επέλ^^. Sic Anacreon 23 :
άν âvetv εχέλΟ-τ}.
Codex, χίη, eadem qua modo permutatione corruptus.
*3 Codex, διεφ^ορήας.
*3 Forsan, οϊά γε, οια δή. Permutari de et δή norunt om¬
nes. Libanius Epist. 1597: χέφριχα xai τρέμω τήν ήμέραν λογιζό-
μενος χα9·' ήν έχιβχέφ-η τούς λόγους' μιχροϋ δέ χαί τών φρενών
έχχέχτωχα. Codices Wolfii, μιχροϋ δή οΛ μιχροϋ δεϊν. hoc malim.
Forsan, έχχεϊται.
•294 NOTAE Αϋ PAGG. 77. 78. 79. SO.
PAG. 77.
') Sic codex. Forsan, τούς όιμονς. ΒΙυχ pro ήν μίν a.to
Οτομο-ιΟτ;, oportuit rjv γάρ α.τ., ni f|Uod fuit oppositum mom
Iirum exciderit.
PAG. 78.
* K codice 1182, p. 165, 1. — Vide Fabric. Bibliotii. (ii.
t. 10, p. 72.
’) Libanius Ep. 1597 : τό ΰέ εμόν τοιοΰτον, οίογ χωνοηΙ-
έλεφαντί παραβαλλόμενος. Cf. Erasin. Ad. 3, 1, 27; Scbotti
Prov. metrica 1072. Costar Entreliens p. 10: “je iiEarreste en
"si beau cbemiii, de peiir que λόιι8 ne inc reprocliicz . .. que
"j’ai fait d une moucbe un elepbant. Si cettc peiisee vous sem-
"ble boiine, il faiit... confesscr que je Tay piisc a Lucien,
"qui linit ainsi un long traite de Ia mouclie; .πολλά d' ετι εχων
"είπεΐν, καταπαύΰω τον λογόν, μη και «Ιο'ίω, κατά την παηοι·
“μίαν, ελ.έφαντα εκ μνϊας ποιείν. .
PAG. 79.
') Respectu ad Isocratem Encoin. Hcl. 6: r<jv niv ·αρ
τούς βομβνλϊους καί τούς άλας καί τά τοιαϋτα βονλη^εντων
επαινείν ούόείς πώποτε λόγων ήπόρηΟεν.
Melhis ergO pulicis historiam noverat Psellus quam ip>e
Aristoteles; qui, Hist. An. 5, c. 31, ova ])ulicis esse stciitia
narrat, ipstimque ex stercore arido ac subputresceiite sponte ua
sci. Hieronymus Dial. Dc Triii. p. 60: πώς αΰτη (pulicis ani¬
ma) άνευ ΰ.ποράς αυτομάτως ΰυνίοταται. Ibi insunt ct in anno
tatione editoris quae opportune Psello admoveantur.
I
PAG. 80.
') Similem formulam «.το αυν^ήματος illustravi ad Anecd.
t. 3, p. 66.
^) De hac lunae vi vide n. ad Anecd. mea t. 1. p. 417.
’) Sic codex cum lacunula. An ενουδιότητης ?
NOTAE AD PAGG. 81. 82, 83. 295
PAG. 81.
') Ιίομά, superbit, nota verbi translatione; de qna vide
Hcrald. Advers. p. 132; Harles. indice Tlieocriteo; Jacobs. ad
Pliilosti·. p. 231. Busilins Hom. inor. p. 228: πλοντω κομά;
xai e.ri προγόνοις μεγαλορρονεϊς. Heliodorus 5, 29: fiJyi-
νει'α xai .T/oorco χομώΰαν. Basilius Set. Vita Tlieclae p. 258:
βαοιλέως τε άγχιΟτεία λαμχρυνομένη xai πλούτω χομώβα. Isi-
donis Pel. Epist. 5, 454: ΆΙι^ριδάτης . . , ΙΊαρ&νέων (imo Παρ-
■9υαίων) xai άλλων ,-τολλών έ3νων βαΰιλεϋΰας ... πλοΰτω χομών
xai Ουμμαχϊα. Joannes Cbrys. in Eiitrop. p. 349. Tlieodoru»
Prodr. Rbod. 2, p. 70. In Maximi Tyr. Diss. 21, 2, χομονντες
f.Tt φρονήΰει mendum est tvporum pro χομώντες.
Ζώαρχος liic est sol, vitae dux ac principium.
PAG. 82.
*) Plato Pbaed. 31: τούτους (Iiomines scilicet sapientes ae
justos) είχός effr<v εις τοιοϋτον πάλιν άφιχνεϊβ9·αι πολιτικόν τε
xi ήμερον γένος, rj που μελ.ιττών ή Οφηχών ή μνρμήχων. Vide
Tlieodoreti locum commodissime a Fisebero laudatum. Nescio·
an huc faciat Porpliyrius De antro 18: πηγαί όε xai νάματα
οικεία ταΐς ΰδριάΟι νύμφαις, xai ετι γε μάλλον νϋμφαις ταϊς
φυχαΐς, ας Ιδίως μελ.ΐΰΰας οί παλαιό i έχάλουν.
Αη ΰμιχρότερα ?
PAG. 83.
’) Sic 6 νωτιαίος ρρ. 95, 8; 134, 1.
*) Codex, έπιοχήνιον. Nomen bene scriptum est p. 128, 10,
τό βλοΰνρόν έπιβχύνιον. Vide Anecd. mea t. 2, p. 441; Herald.
Advers. p. 11; Gatak. ad Anton. 3, 2, ubi et Xyl.; Salmas. ad
baec barbara Tertulliani De pali. p. 342; “censoriae intentio¬
nis episcynio disperso,,; Spanli. ad Callim. Cer. 53. Tzetzes
Chii. 10, H. 305 docet id nomen esse 'ΡηΒ-'εν εξ αγριότητας τών
οχύμνοιν xai ·9^ηρΐων, 'H εκ τοά ΰχύζω, ΰχύνιον xai έπιΰχύνιον
δέ. Scrib. επιΰχύνιόν δε. Nam lex metri id postulat, esfque
δε enclitica, ut sexcenties in illo poeta ac similibus.
Dc variis ferarum armis vide notam meam ad Nicef.
р. 250, ad Anacr. Od. 2 edit, ait.; Rliocr. ad Porpliyr. 3, 0.
Tractavit cum locum communem Gregor. Nyss. De hom. opif.
с. 7 init. Adde Theopliyl Simoc. Dial. c. 5, p. 13; Pselluni
infra pp 91, 02. In Marcelli Aiabicis Narrationibus t. 2, p.
134 est conferendus locus qui ex Anacreonte potius quam ex
Arabico auctore conversus esse videtur.
^3 Superest tantum φκγεΐ. Infra, pro εχείνω μόνω .ιρος-
.■ΐέφνχε, scripsi ex. μόνον Λρ., scilicet Iiomini inhaerescere taii
tum est contentus nec eum comedere vult.
Sic codex. Idem puto animalculum esse όττάχος et quod
alias est άτταχός dictum.
®) îoyov ετεεχ,ειν τινός multi dixerunt. Vide nof. ad Ni^
cetam Eugen. p. 163; coli. Bakio ad Cleoni, p. 372. Gemistus
in Siebenk. Anecd. p. 07: rj yij κέντρου λόγον επέχει .τρός τήν
βφαίραν τον Οτερεώματος. Scholiastes Joannis Clim. ji. 110:
διαχόνου λ.όγον έττέχει ο Λρός τούς Ιερούς αγώνας άλείφεον rdv
νοϋν. Adde Psellum infra p. 87, 13; Georgidem in Anecd.
meis 1. 1, p. 2, 7. Variatur formula. Philo de Copli. p. 1 :
διάβας τάς ετηΟίους έορτάς ΰυμβεβηχεν ώοάν αχογόνους έβδομά-
δος είναι, μητρός λόγον εχούβης. Timaeus c. 1, 6: δύο ων αΐδε
άρχαΙ εναντΐαι' «ν τό μεν είδος λόγον έχει αρρενός τε χαι χα-
τρός, ά δ' ΰλα .9ηλέος τε χαι ματέρος. Codex 063: ... άρχα 'ι
έντί, ών τό μέν. Lucianus Hipp. 4: rdy τών φώτων λόγον φυ-
λάττοντα. Cf. Athenaeus 1, 24: βώφρον δέ τι ήν τό τών άοι·
δών γένος χαι φιλοΰόφων διά^εΟιν εχέχον-
PAG. 84.
*) Exspectabam τροχ. η φύλλα μεμίμ. Nota trochili in cro¬
codilum insultatio; sed quem invadit non ut laedat et sugat,
quemadmodum nos pulex sugit, sed ut ejus dentes purget leni-
terque scabat fauces. Exemplo trochili iterum utitur p. 03 extr.
Videtur esse δεοχότης in codice.
^3 Excidit verbum. Fors.an δωμάτων άχογεννάται. Conf.
p. 70, 24. Et mox, ubi pulicem hirudinibus comparat, videtur
non nihil a librario fuisse omissum.
♦3 Codex, non εαρι, sed άέρι. Cf, p. 70, 21; 82, 15.
NOTAE AD PAGG. 85. 86. ‘297
PAG. 85.
* E codice 1182, p. 105, 2. Leninia est iii codice scii-
ptiiin a receiitiore manu. In Fabricii Bibi. Gr. t. 10, p. 72.
appositum est lemma alius libri, εγχώμιον ctV τήν φθείρα, cum
primis liisce oratiunculae verbis: άλλ' d φ&εΙρ 'ίοως. Jam su¬
pra, p. 74, 22, Psellus foeminino ή φ9εΙρ usus est, quod tamen
>1011 videtur fuisse alibi repertum. Et quum mox dicet de pu¬
lice et pediculo, ravra xara ΰυζνγίαν Λροφέρομεν, τό μεν αρ-
ρενούννες ωβχερ, τό δέ ^ηλύνοντες, innuere videtur τόν φθείρα
masculino genere se pronunciare, την χρϋλλαν foeminino. Hinc
malim mutare lemma, et 6 φΟ^εΙρ scribere in exordio ac dein¬
ceps. Ceterum, ut Psellus, lusit. D. Heinsius, cujus inter ora¬
tiones est Laus pediculi; et ex Gujeti Bibliotb. Gallica t. 13,
p. 309, disco Taburotiim, scriptorem scurrilem et valde inlice-
tuin, composuisse “La defense et louauge du pou, cnsemble
“ celle du ciroii. „
') Conf. p. 80, 10.
Conf. p. 78, e.xtr.
Psellus, qui Aristotelem de pulicis generatione erran¬
tem non erat sequutus, nunc de pediculo sterili et sponte e
carnibus nascente ipsum falsa narrantem credulus nimis au
scultat.
Plato Eutliyd. 70: τό γάρ βχάνιον, ω EύSύδημε, τίμιον.
Vide Valcken. ad Herod. 3, 23: Junii Adagium "rarum carum,,.
Sic cod., δημοοιαίτερον.
I
PAG. 86.
Lucretius 1, 5; “Νηΐΐηιη rem e nihilo gigni divinitus

“unquam,,. Ibi Wakcf. Adde Gassens. de Epicuro t. 1, p. 92.
Plutarchus De aere alieno c. 5: τών φυοιχών δηΛου χαταγελώοι
λεγόντων μηδέν εχ τον μή όντος γενέβ$αι. Adde Casaub. ad
Pers. 3, 84.
^3 Credebatiie Psellus quod nec ipse Pisides credebat,
qui Opif. 1312: Ov^ ώς λέγουΰιν έχ μέν ϊχμΌν οήφεως ^φη-
χών χνηΟιν, εξ ονου δέ χεζν&άρων, Βοόε δέ την μέλιΰΟαν την
298 NOTAE AD PAGO. 8T. 89. 90.
φιλΐργαην· Et Origencs c. Ceis. 4, p. 203, lias iiietaiiiuijilioscs
memoiuns, jirudenter addit, ώς οί πολλοί ψαθί. Usum esse
falsa upiiiioiic vulgi Pselluin puto, non quod ipse credeiet, sed
ut luderet. Vide Jacobs. Anal. t. 8, p. 181.
Vespas ex equis, apes e tauris nasci testatur Nicander
Tli. 741: "Ιπποι γάρ ΰφηχών γίνεΰις, ταύροι όέ μελιοοών. De
his nugis vide Beckniann. ad Antigon. Car. c. 23; mea ad
.AEiieain Gaz. p. 200, n. 155: et iNiclas. ad Geopon. p. iOlHt
PAG. 87.
Librarius nonnulla omisit imprudens de seminibus, pu¬
to, vegetabilium, quae in terra prius putrescere quam genui
nent multi olim crediderunt, quum Evangelii literae pressius
adhaererent. Sie Pisides 1307: Τις τον οπαρέντα αϊτόν ix των
εγκάτων Τής γής άνιατά και τον ώαπερ εν τάφορ Φ&αρέντα κόκ¬
κον μυριόοταχυν φέρεις Vide iiot. ad AEneam Gazi p. 2(t2.
PAG. 89.
'j Explicato nigro colore, albus fuit explicandus, senten¬
tiaque per όαον όε priori opponenda quam 6aov μεν iiiclioat.
E.xspectet lector codicem alium, sed patienter.
Codex habet γήλοφα.
Forsan, πάν νέμεται ΰώμα: vel jrfiv Οωμα νέμεται ζώον-
Verbum ενεαριζει quod sequitur explicat Moscbopulus II. αχ.
p. 43: ενεαρίζω. τό ήρονς που διάγω. Codex 2509 recte, ήρος.
♦) Videtur ))criisse dcscri|)tio hominis digitos et ungues et
pectines arci admoventis, quibus ut maebinis hostem expugnet.
Id postulat ars sophistica ct ή δέ.
Spongiae avulsoris metu so contrahunt ac ralidissime
rupi adiiacrcnt.
®) Codex, άποδερμίδι.
PAG. 90.
’ Au ήμίν legendum ?
-) Nimia est Inpcrbolc. ίΐαώματοι sunt angeli: vide mea
Anecd. t. 4, p. 444, n. 2. Ibidem p. 2(>2, 12, de homine sancto
NOTAE AI) PAGO. 91. 92. 299
ri iii coi poie tcncstii divuiaiii ΐικΌΓροιοοπιιιι aiif^cloi iim natu¬
ram reierentc: u>/ Oregrjojjg με ΐδείν τον εν οώματι άγγελον
εκείνον. Agalliias Aiitli. Pal. 1, iU, ilc Arcliangclo : Άοκοπον
άγγελίαοχον. είοώματον εϊόεί μορφής. Psellus in Caiitic. )). 300:
Τοντον και ννν εζήρτϊ/νται τάζεις τών άομάτων. Serii), e co¬
dice ‘2087 ; Τούτων καί γάρ εζ. τ. τών άοωμάτων. Et sic lege¬
rat latiniis interpres. '
’) Dicunt alii murtui liominis caput pediculos liiKpiere.
Vide Plutarcli. De adul. p. 40 C, cum nuta WvtienI). Heinsius
Laude pediculi p, 513: “ut Trojanorum deos magnos et pe-
“ nates, cum jam urbem invasuri essent Graeci, eam reliquisse
"nobilissimi autores tradidere; ila isti, cum quem moriturum
"vident, agminatim recedunt.,,
ΡΑ(ί. 01.
E codice 1182, p. lOCi. 2.

') Conf. n. 3, ad )>. 83.
De sepia vide Scliol. ad Aram Dusiadae: Wvttciib. ad
Plut. S. X. V. p. 112; Thisii Exerc. misc. c. 12; Camus, ad
Aristof. p. 758; mea ad Tbeopb. Simoc. p. 187.
V» Cf. p. 80 extr.
PAG. 9'i.
' I Catoblepam innui puto, qui πνρϊπνοος κατοιβλεφ dictus

fuit Manassi post Xicetam, ad quem locum vide quae apposui
p. 408; coli. Jacobs. ad AElian. H. A. 7, 5; Viet. Clerico Cbrest.
p. 114. Locum novum de Catoblcpa suppeditat Eustatbius
Epist. 27: κα9ά.Ύερ λόγος εχει δράν τον κατώβλεπα, 9ηρίον
εκείνο, ον .τυρός κρατήρες {^εί.τοι τις αν) οί οφθαλμοί, οι άμα
τε ειδον ανω καί .τϋρ -ηκόντιΟαν εζετόζευοαν, κ. τ. λ.
-) >Sic codex sine verbo.
^) Se.xtus Empir. Hyp. 1. p. 10: τό γονν κώνειον τιαίνει
τους όρτνγας. Ibi Fabricius.
300 NOTAE AD PAGG. 93. 94. 95. 96.
PAG. 93.
Codex plene distinguit post ΰποφοράς. Non plucet εφ'
ήμϊν. Nec placebant modo dativi et φύοει.
Lacuna est in codice versus unius et patdo amjilius,
ejusque longissimi.
^3 Delendum μετά, vel potius abeat in μέγα.
'*) Constantinopoli forsan, qua in urbe scribebat Psellus.
PAG. 94.
*J Conf. supra p. 84, 5.

Forsan λειφϋ-εν, quod τοΐς περιλείμμαδιν respondebit:
“quod ipsi permittimus ac relinquimus,,; sed inviti relinquimus.
Codex, μεμιμημένη. Heinsius Laude pediculi p. 514,
de ,illo heroe: “jam vivendi genus placidum delegit ac trau-
“quillum, non volatile, ut aves, neque desultorium, ut pulex;
"sed pro dignitate vitae suae stabile ac quietum. Passu tardo
“ ac composito incedit; neque quicquam e philosophia tam ara-
"plecti quam silentium Pythagorae videtur,,.
PAG. 95.
') Negatio μή sententiae nocet. An ot γηρώ\τε;.

Cf. p. 83, 12.
Quod non ex observatione verae rei dictum est, sed
tropice ac poetice.
* E codice 1182, p. 59, 1.
PAG. 96.
‘) Codex, ijti. Ad sequens δευτέρου; forsan λόγους sub-

inlelligitur.
*3 Forsan, νοημάτων.
Puto esse in codice quod scripsi Λολιτιχός' sed com¬
pendium adeo est intricatum, ut non id nilirmarc valeam.
*) .Sic codex.
NOTAE AD PAGG. 97. 98. »01
PAG. 97.
*) Lexicoii, quod ednm in Notit. Manu. t. 13: δίχη rj ISia,
γραφή δε ή δημοΰϊα. Vide Fiscli. ad Euthyplir. p. 7; interprr.
ad Tlioni. Mag. in Mattliiae Misc. t. 1, p. 229.
Harpocrat. in Γραφή. Sclioemann. De comit, p. 179.
Sic codex.
Non qnivi discernere miin librarius scripserit άνεγέγρα-
jrro, an sine augmento άναγέγρ.
De είΰαγγελία Matliiac Miscell. t. 1, p. 229; Meier.
Hist. juris att.
Pro παρά ταϋτα forsan παρ' αύτοίς, scilicet τοΐς 'Ατ-
τιχοΐς. Forsan quoque istud παρ’’ αύτοίς successerit Psellianae
scripturae ,ταρ Άττιχοΐς. Illa enim vocabula confundunt Ii-
brarii.
Similia in Lexico Rhetorico inter Anecdota Bekk. p. 245,
quae cf. p. 187. Adde Etym. M. in Εύ9·ΰναι. De logistis et
euthynis multa agitant viri docti: vide Koch. Obs. in Tim. p. 18.
PAG. 98.
De φάοει Lexicon Rbet. p. 315, 16; Meier. Hist. juris

att. p. 214.
*) Codex, ήταιριχώς. Vide Jacobs. Anth. Pal. t. 4. p. 783:
mea ad AEneam p. 207.
Delendum μή, vel mutandum ώφληχως in εχτίοας, εχτε-
τιχως, aliud simile. Qui enim erat reipublicae debitor nec sol¬
vebat debitum ατιμία notabatur. Vide Petit. Lcgg. p. 469;
Roeckli. OEcon. Atben.
De ενδείζει Anecd. Bekk. p. 187; Sclioemann. De co
iiiit. p. 112.
De εφνγήΰει Etym. M.: Anecd. Bekk. p. 187.
""t De χύρβεΰι Tzetz. Cbil. 11, H. 406; Beck. ad Aves
1354; Kocli. Obs. ad Tirn. p. 25; not. ad Aristaen. p. 471.
.Muscliopulus 77. ΰχ. p. 5 : χύρβεις άρρενιχώς, λΐ&οι. Plenior
Codex 2.599: x. άρρ., εΟτιν 'όπου xai 3-ηλνχώς, XiSoi. Non la¬
pideos, sed saxeos fuisse tradit Lcxicon in codice 2552 mox
ΛΟ'1 ?^ΟΤΛΕ Αϋ PAGG. ‘.)9. 100.
νιιΐ^ίίικίιιπι : ξύλινοι όε ηΟαν (^χύρβεις χα'ι άξονες \ όμοίοκ άμ
. φοτεροι χα'ι νόμους εχουΟιν εγγράφους. Pselliis !ιι njîs Aiiei-d.
t. 3, |). 221, V. 3ί)1; ΙΙενοΰχος, τό βαλάντιον' κϋρβεις, άξονες
νόαων. Corrupt.T prima vox. Seri)), χυνοϋχος, ut e.st recte iii
eodicc 1182.
Dc διαψηφίοει Aiiecd. Bcklv. p. ISO; Meier. Hi.st. jiiiis
att. p. 78; Lenz. aci Philochor. p. G1; Scliocm. De comit, p.
381. Lcxicoii Rhet. p. 23G: ΰιαψήφιΟις ά.Ύ/.ώς uiv τό ενεγχεΐν
φήφους, κυρίως δε ή τών δημοτών εξέτκΟις ην εχοιοΰντο αύτοΐς.
ίνα Γοΰς ξένους άχοψηφιοάμενοι εχβάλ.λιοΟι τών δήμων. Forsan.
ήν εχοιοΰντο έν αύτοϊς.
®) Harpocr. ia ίάίχοψηφίζονται. Aiieccl. Rekli. p. 21ϋ in
.Ιχεψηφιΰμένοι, et ρρ. 439, 32: 440, 7.
An δημοτών?
"Μ Do έφέΟει Meier Hist. juris att. |). 89.
PAG. 99.
'i De διαδιχαοία videndus omniuo Meier. 1. I. p. 120.

' ) De χροβολή Matliiac Misc. t. 1, p. 238.
De ευθυδικία, Matliiae 1.1. p. 207; Anecd. Rekk. p. 187.
*) Dc χαραφραφή Mathiac p. 2G8: Anccd. Bekk. p. 297.
Codex, γραφαΐς. Scripsi γραφείς. Forsan, εγγράφεις.
(piud est de hoc negotio usitatum. De άγραφίω Mathiae p. 248.
®) Dc εξούλης δίκη monui in Notit. manu. t. 11, 2, p. 9ή.
Vide Meiei' 1. 1. p. 231; Boeckh. OEcon.
Idem nominis εξοϋλης etymon in Et\ni. iM. et in Iêxico
Bekk. Anecd. p 188.
PAG. 100.
') De άχοοταοίου δίκη Matliiac Misc. t. l, p. 24G: .Meier.

Hist. jur. p. 34.
M Dicta διαγραφή α verbo διαγράφειν in sensu τον\έ£α/.ει-
φειν. Vide Mathiae Misc. I. 1. p. 2G7; Kocli. Olis, in Tim. p. 15.
’_) Moschop. 77. Οχ. p. iGti; λήξις, τό έγκλημα, xa!f <>■
λόγον φάμεν καί λαχειν δίκην.
NOTAE Αϋ VMiii. ΙΟΙ. I0‘i ΛΟλ
■* I Levic. Bckk. |). 184: άντιλαχεΐν άντιχαλέοαι toriv.

Ibici, p. 18(i: διαλαχείν ro όιccvεtμaoScct χρήματα λεγεται.
Dc όιωμοοία et αντωμοοία loca dabit Maftliiae Misc.
1. 1, |). ·258. Adde Fiscber. ad Piat. Apol. 3, ii. 3: Creuzcr.
('oinment. Herod. |). 228; Moscliop. /7. Οχ. p. 183, (|ueni cor¬
rexi ad Aiiecd. t. 3, p. 171.
’) Lexicoii Bekk. p. 184: άμφιορκΐα, όταν όύο μέρτ/ όμόοτι
xai οί ύιχαΟται τον διχαΟτιχον ορχον.
“'Ι De εξωμηΰία vide praelcr alios Petitum Leger, att. p.
318 ; iMattbiae Misc. t. 1, p. 2G4. Dicebatur et ύττωμοοία. Mo-
scliopulus /7. αχ. p. 183 : νχωμοΟία, ro ύχερτΐΟ-εΟ&αι τινά δί-
χην μεθ·' ορχον, .τροφάοει χρώμενον αχοδημίας, η νόοω, ή τινι
τών χαραχληούον ' cjiiibus similia cjuiim adferret vir d. ex Har-
poeratiniie conjecit sine necessitate νόοον. — Supra codex, το
ΐ'ΧΟΎΤ.
Lexicou Bekk. p. 185: δοχιμαΟίαν εχαγγεΐλαι, το xa-

ταγγείλαι δίχην ίταιρήοεως τινά. Hinc facile restitui Psello
ίχαγγελία, cjuum supersit tantum in codice έχα λϊα. Cf.
.4necd. Bekk. p. 310, 24.
De άχοφάοει Meiei·. Hist. juris att. p. 202.
PAG. 101.
‘J De εχωβελια Meurs. Lcett. Att. 5, 13: Petit. Legg. p.

4!s0: Scboemaiin. De comit, p. 178; Mattliiae Misc. t. 1, p. 202.
Compendium vocis cjiiam scripsi ήλιχίαν obscurum valde
e.sl, ncc scio an bene legerim. Erant Undecimviii, Pbotins ait
in Lcvico, ύχερ τετταράχοντα ετη ‘.'εγονότες.
PAG. 102.
'7 Plato Pbaed. 3, pag. 243 Fisclieri, (|iiem vide de τοις

ίνόεχα ad Apol. p. 145; coli. Lexico Bekk. p. 102, 10. Ipse
dedi plurima ad Aristacn. 2, 22, p. 738.
An τοΐς άοτοίς? Permutantur άοτός cl αύτός. Qui bae
lebat viro d. in Lysiae verbis t. 2, p. 412, 7, Aug., χολλούς
uiv αυτών ά.χο^ανόντας, legere propono x. μ. άΰτών. Vide
304 NOTAE Αυ PAGG. 103. 104.
de permutatione notulam ineam ad Orest. 894; Taylor. ad Dc-
mosth. De cor. p. 270; Brunck. ad Tliesmopli. 541 ; Elmsley.
ad Eurip. Suppi. 334, in Classico diaiio t. 8, p. 433; Burges.
ad Aescli. Suppi. 404. — Q.uod sequitur diccirovyreg videtur
corrigendum. Attamen Etymologicum M.: διαίΓητκΙ, χριταί'
καί διαιτεΐν, διακρΐνειν. Harpocratio in /Ιιαιττηταί' τοΐς κρίνο-
μένοις διήτονν.
Sic codex. Totus hic locus non ex librarii tantum osci
tantia vitii aliquid contraxit, sed ex ipsius auctoris negligentia.
De Eponymis Mcurs. Lectt. attic. 5, 5,
··) Vide Etymol. M. in Έκώνυμοι.
Dcmosth. De cor. 39, p, 258 Harl.: υλε^ρος γραμμα-
τεύς. — De γραμματεί vide Meurs. Lectt. Attic. 0, 25; Fe-
land. Explie. 2, p. 187; Schoemann. De comit, p. 318. Osten¬
dit et muneris vilitatem Dorv. ad Cliar. p. 200.
PAG. 103.
*) De αντιγράφει Siebelis ad Philocli, p, 43.
*) Lexicon Bekk. p. 190: κληρωταί άρχαΙ πρακτόρων,
εκλογέων, καί αντιγραφή ·' an καί άντιγραφέων?
Codex, οΛηνίκα πολέμ. — De έκλογεϋΟι Hemsterh. ad
Luc. Cont. 11, t. 3, p. 390; Boeckh. OEcon. Attic. t. 1, p. 294
vers. gall.
*) Codex, τούτων, statim λουτροφόρω. Ad rem Anecd.
Bekk. p. 270.
PAG. 104.
’) De hoc hastae in funere occisorum ferendae ritu vide
Petit. Legg. Att. p, 025; Siebelis ad Istrum p. 52; Anecd,
Bekk. p. 237, 30.
*) Sic codex. Alii κωλ... scribunt. De κωλακρέταις vide
Boeckh. OEcon. Lexicon Bekk. p. 190: κωλαχρέται' oi κρα¬
τούντες την δικαΟτικήν ζημίαν. Quum colacretac judicibus sti¬
pendium distribuerent, iis qui fuerant pecunia damnati de sti¬
pendio numerando multae summam detrahebant, έκράτουν τήν
ζημίαν. Sic Icxicographum intcliigcndum esse opinor.
NOTAE Αϊ) PAGG. 105. 100. 305
De liellciiotaiiiia Boeckh. OEconojii. Attic. Cf. Moscliop.
Π. οχ. p. 52.
*) Scripsi ηρώτης c divinatione. Librarii scriptura prorsus
evanuit.
“1 dui hic eveir^v, iibrariu.s mox ίννάτην scribit.
PAG. 105.
*_) De Cynosarge multus est Mcursius Atben. Attic. 2, 2.

Adde Arsenii Violet, p. 324; Diogenian. 5, 94, ubi Schott.;
Apostol. Adag. 11, (56, ubi Pant.; Fac. ad Pausan. 1, 19, 3;
mea in Notit. mann. t. 10, 2, p. 223, in Anecd. t. 2, p. 413.
Imo Tfj Λολει. Demosthenes De cor.: rov 'Απόλλοί τον
IJvSiov ος Λατρώος έθη rtj πόλει. Sic et Aristides: τΐχτει
(^Αητώ) δή τούς ϋ^εούς τήν τε ’Άρτεμιν καί τόν Λατρώον 'Αηολλω
rfi .Ύ0λει· duae loca milii ministravit Baebrii Dissertatio de
.Apolline Patricio et Minerva Primigenia Atheniensium p. 10.
PAG. 106.
‘) Sic codex. — Rex Atheniensium Θυμοίτης vocatur in

Seiioliis ad Piat. p. 49; in Etym. M. sub Αττατονρια·, in Lcxico
Bekk. p. 410; in Arsenii Viol. p. 04; fjuos grammaticos con¬
sulas de hoc festo, additis Larcb. ad Herod. 1, 147, ibique
novo codemque eruditissimo editore Baelirio; Marx. ad Eplior.
p. 119; Walz. ad Arsen.
-) Dicitur Ξάν·9^ος Suidae et Schol. Platonis post Creuzeri
Plotin. De pulchr. p 533 ; Lexicograplio Bekk. p. 417, 28, qui
non sibi constans cum etiam vocat Ξάνβ-ιον, duod nomen illi
tribuit Arsenius.
An εφέλκεται? Probum est activum έφέλκεΟ&αι. Diony-
sius Perieg. 832 ; Πακτωλός χρυδον έφελκόμενος. Paulus Silent.
Antii. Pal. 9, 443: -θνμον εφελκομένη. Luciunus ibid. 10, 37:
εφελ.κομένη τήν μετάνοιαν. Ibi Jacobs. Sic άφελκόμεναι δίκαιον
in Siinocattae Epist. 50; άφελχομένους τον κνρτον in ejus Dial.
Pliys. png. 10.
20
30G NOTAE AD PAGG. 107. 108. 109.
PA(i. 107.
‘3 De τετραδίβτκις Scliott. ad Suidae Adag·. 13, 45; Paiitiii.
ad Aposf. 18, 34 ; Siebelis. ad Pliilocli. p. 93.
^3 Lexicon Bekk. p. 193: τή-9-η’ Λατρος η μητρος μήτηρ,
rjv μάμμην καλοΰΟι.
^3 Idem Lexicon p. 194 : τη&ίς ' πατρος η μητρος αδελφή,
ήν λέγονΟι 3είαν. Pronunciatio in causa fuit cur τηβ-ίς et ητ-θ-ίς
confusa fuerint.
•^3 Lexicon Bekk. p. 254: ε7ΐιτή37], ή μήτηρ τής μάμμης.
®3 Consentit Lexicon Bekk. p. 297, 30. Dixit tamen Ly¬
curgus τά Ιερά τα πατρώα ‘ ibi vide Osann. p. 41. Adde Din-
dorf et Longuev. ad Isocrat. Pan. 4.
®3 Codex, εδέδοτο. De ύποφονίοις Lexicon Bekk. p. 313.
“') Forsan, δηλοΐ vel δήλον xax τον ονόματος. Forsan
nihil tentandum.
®3 Sed si non inveniretur in quem suspicio caderet, quid
tunc liebat ? Vide Lexica Bekk. pp. 213, 393; Schoeman. De
comit, p. 180.
PAG. 108.
*3 Demostii. De cor. 00: ώ τριταγωνιοτά. (iuem vide et

40, 80.
'3 Forsan, εδΐδοτο. — De τώ πέμπτω με’ρει vide Fisclier
ad Piat. Apol. 25 ; Lexicon Bekk. p. 289, 12; Bartbel. Anacb.
c. 17, t. 2, p. 340, n. 8; Bocckli. OEcon. Att. t. 2, p. 128;
Mattii. Misc. t. 1, p. 270.
’3 Codex, τή γενηΰομένη. Scripsi τή γεννηΰαμένη. De άμ
φιδρομίοις plurima congessit Barkeri industria ad Thes. Steph.
Londin. p. 152. Adde Arsenii Viol. p. 52, cum Walzio.
PAG. 109.
’3 Descripsi codicem. Respicitur Demostii. de Cor. §. 79:

βοών "εύοΐ ΰαβοΐ», xai επορχοΰμενος " υης αττης, «rri/f
Vide Sacyum ad Sancrucii Myst. t. 2, p. 97; Sevin. Hist.
NOTAE AD PAG. 110. ao7
Acad. luscr. t. 5, p. 43; Dickinson. Dclpliis Pliocnic. c. 10,
pa<^. 117.
*) εξήρχεοαν, pcnnanscsnmt.
*) Locum exliibui ad fidem codicis.
*) Secundam liferanim naturam ac sine mutatione pro-
nuiiciata Spirituum nomina ad incantationes valebant. Vide
p. 205, 11. 15.
PAG. 110.
') Oportuit, puto, scribi ληξιαρχικόν.

Ιίατέληγον, cjuo usus est ut vocis ληξιαρχικόν originem
significaret, valde obscurum est. Potior est sententia gramma¬
tici recentissimi, qui antiquos sequebatur, Moscbopuli IJ, βχ.
]). ICO : ληξιαρχικόν γραμματείαν, εν ω ενεγράφοντο οί τελεΰ&έν-
τες τών χαίόων, οίς έξην ηβη τα πατρώα οΐκονομεϊν ’ από τοϋ
τών λ.ήξεων δηλονότι αρχειν, ηγουν τών ονΰιών. Codex 2599
caret adverbio ηδη, non utili quidem, servando tamen quum
adsit, sitque et apud Harpocrationem unde sua sumsit Mosebo-
pulus. De ληξιαρχικώ vide Petit. Legg. attie. p. 229; Coray.
ad Isocr. p. 137; Schaefer. Ellips. p. 890; Scliol. AEscliinis
p. 259; Etymolog. M. in Έπιδίετες. Lexicon Bekk. p. 191, non
est integrum : ληξιαρχικόν ' κατεγράφοντο οί μέλλοντες όνομαΰτί'
και τοντό έοτιν η ληξιαρχεία. Participium οί μέλλοντες videtur
supplementum id genus poscere, άποπέμπεο^αι έπΙ τα ΰφέτερ'’
αυτών, εις τάς λ.ήξεις και ουΟιας....
* Ε codice 1182, ρ. 181, 2. — Promiserat Psellus p. 90, 7,
se post graeca juris vocabula traditurum esse romana. Sed
libellus de graccis vocabulis promissa romanoium explicatione
caret. Fidem ut exsolvat Psellus, e nonnullis ejus de juris¬
prudentia oj)usculis sequentem elegi tractatum, quo romana no¬
mina non inutiliter explicari visum est.
Ipse Pelius, qui fuse de nominibus et rebus juridicis
egit in Synopsi legum versibus politicis scripta, haec habet si¬
milia v. 035 : /loyO.a. τό 'Αδριάνειον τον ακριβή νομέα Μήτε
κερδαϊνειν περιττόν, μήτε μ'εν ζημιοΰο^αι. Lego μήν. Epitheto
ακριβή interpretatur verba latina magis quam graeca καλή
20 *
ΛίΟτει, bona fide \ quod etiam jm isconsulti graecis literis
sciibimt βο\αφίδε · verbi causa, Tlieopliilus Inst. 2, p. 1112.
(ilossac juris: βοναφίδε, xaXfj πίοτει. Justinianus Inst.4, 17, 2;
• si vero bona fide possessor fuerit.» Ad rem vid. Bosquet. ad
Pselli Sjn.
*) Justinianus Inst. 4, 3: “damni injuriae actio constitui¬
tur per legem Aquiliam.» Cf. Glossae juris. Psellus Syn. 493:
’//v δέ τις ’Αχουΐλιος δήμαρχος εν τή Τώμτ], Ηαι νόμον είοη-
γάγετο περί ζημίας τότε ’ '£,χλη&η δ' 'Αχουΐλιος ο νόμος φερωνν-
μως' ubi Bosquet. Cf. Psellus v. 114.
Psellus Syn. 037 : Αόγμα τοΑμφιάνειον ΛαντεΧ.ώς ανηρέ3η.
Αόγμα τό Αδριάνειον .παντελώς ήΌ-ετέ-9-η' ubi Bosq. de secuirdo
versu notat, de priore silet.
PAG. 111.
*) Codex, οντίλιος. Series literarum, et, quod plus habet

momenti, res ipsa monent in Οντίλιος esse mendum. Fuit scri¬
bendum Justini-unus Inst. 2, 6, 2 : “furtivarum rerum
“ lex XII tabularum et lex Atinia inhibet usucapionem». Unde
ne putet lector criticus scribi debere Ατίνιος. Multi codices
Institutionum habent etiam Αΐίίία, quod me docet lectionis
varietas in luculentissima vScliraderi editione. Est et Ατίλιος
νόμος in Tbeopliili paraphrasi p. 210. Ipse Psellus Syn. 039:
Αόγμα δε τό ΑτΟ.ειον κωλύει τα κλαπέντα Aid νομής δεβπόζε-
ο3αι χρονιάς ττροΰηκόντως. Vide ibi Bosq., coli, interprett. ad
A. Geli. N. A. 17, 7. Statim lector intellexit barbarum ovOovxa-
πιτεύεσ^αι esse latinum usucapi. Glossae juris: ούοονχαττιτενω'
διά μαχράς χρήοεως δεΟπόζω'
Agraria lex C. Caesaris. In line νονμμονς scripsi, dif¬
ficillimum conqicndium codicis non male, puto, sic enucleans.
Vide Bosquet. ad haec Pselli Svn. 041: O νόμος δε ό Γάϊος τον
ΰρονς μετα&έντα Χρυΰοϋς ειΟπράττει έχτον εφ' εχάβτω τών όρων.
Novella 78, c. 1. Vide Glossas juris in Βιΰέλλ.η, Bur-
miiiin. Dissert. de jure annullorum aureorum extr.; in primis
llosin. Antiqq. 8, c. 15.
■*) De Voconia lege Rosin. Antiqq. 8, c. 18; Bosqiiet. ad
Itaec Psclli Syn. 043 : Ό νόμος 6 Βοχώνιος πανηλώς txvfipeSrj.
Leg. ^αοουμιάνειον. Pselliis Syn. 044: ^όγμα ^αβου-
μιάνείον εΟτΙ rotoJrov, αναζ' Έάν τις ΰπό αΐρεΰιν η ϊοως ύπό
όρον, '£λευ·3·εριαν χρεωΟη] (ριδιχομιΰοαρίαν, ’Έπειτ’’ άττολιμιτάνη-
rai δι' εύλογον αιτίαν, Αΰτη μεν ΐνα Λροχωρή, τού όρον ιτληρω-
■9-εντος ’ Αυτός d’ έοτίν άνέχπτωτος πατρωνιχών δικαίων. Ibi
Bosquet. de S. C. Dasuiniano, qiii tamen non videbat άνέχπτω-
roY negationem continere, eamqne inserere jubebat. Putavit
a.v esse ανά.
Codex, ΰτρον.'ΐτου. Cangius in ΣτρουΛτον, stuprum,
liacc ipsa recitat Pselli verba e codice 1837, qui idem est illi quo
utoi’, numero nunc 1182 signato; nec mutat Cangius nec tentat.
Plus inibi licere credidi. Glossae juris: ΰτοϋπρον, πορνεία. Nomine
barbaro Psellus abstinuit in Syn. 050 : ]\όμος δε ο Ιούλιος έΰτι
περί μοιχείας, Περί κα^οΰιώυεως, περί βίας ενόπλου.
Glossae juris: ro περί κα^οΰιώοεως ’ το περί προδοΰίας
καί έπιβουλ.ής βαΟιλέως. Respondet χα&οβιώΰεως latino majesta¬
tis. Vide Contium ad legem Juliam majestatis p. 2. Psellus
Syn. 007 : Ό μαεατάτις, δέοποτα, νόμος ήν 'Ιουλίου j Κινείται
δ' ε’ί τις ε.πραξέ τι χατά βαβιλέων; Κα&οΟιωΰεώς εΟτιν 'έγκλημα
τούτο μέγα. Male Teucheriana τούτου. Gui ad marginem
Joannis Curop. p. 813, pro χαΟ^οΟίως αίτια υπέπεΰον, adscripsit,
'ία. χα&οοιώοεως, vir d. apte conjecit. Adde Possin. Glossar.
in Pacbym. p. 391.
'*) Lex Julia de vi.
Justin. Instit. 4, 18, 9: “Lex Julia peculatus eos punit
“qui pecuniam vel rem publicam vel sacram vel religiosam
“ furati fuerint,,. Psellus Syn. 535: Νόμος εΰτίν Ιούλιος όγε
δέ πεχουλάτον, ’Οοτις χατά τού χλέφαντος έζ ιερών αδύτων,
Ή ίχ μνημάτων αΟφαλιών ήτοι ρελιγιόοων, Κινείται καί τραχύ¬
νεται, και τιμωρεί πανδείνως. Idem 329: “ ΐώ ρε.πετύνδις ένοχος
διχαΰτής δωροδόχος. Rursus ΟΐΟ : 'II ρεπετύνδις φέρεται χατά
τών δοιροδόχων, καί μάλιΟτα τών εν άρχαίς καί κατά τών δυν-
εδρων.
Forsan τά βιπόΰεΟα, η βία νεμη&έντα. Est enim βιπό-
δεδα latinum "vi possessa„. Glossae juris : βιποΟέδα, τά κατά
310 NOTAE AD PAG. 11‘i.
δυνκοτεΐαν άφαιρε^έντκ. Rursus sub litera 0 : ovitosdru, ra
βιαίως χκΓεχόμενκ. Scaliffcri correclio, ovi ποοοέοΰα^ est me¬
lior Labbeana, βΐ ηοοέοα. Notum est latinam literam b a
Graecis per β et ov reddi. Etsi ovi non iii usu fuerit, potuit
ab jurisconsultorum alicpio scribi, idcoque in Glossas ac Lexica
debuit suo loco recipi. Praeterea pro 'Ιούνιος malim Ιούλιος.
.lustinianus enim Inst. 2, 6, 2 : ·' rerum . . . inhibet usucapionem
"vi possessarum lex Julia et Plautina „. Cf. p. 112, in ΠαΛειος.
”3 Psellus Syn. 052: ^όγμα τό Ιίλκνδιάνειον τελ.εΐως άνη-
ρέ.^η. Ibi Bosq.
'^3 Melius erit scribi Κορνήλιος. Psellus Syn. 054 : 'O
νόμος 6 Κορνήλιος κατά των χλαΟτογράιρων. Le.x est Cor¬
nelia de falsis. Idem Syn. 529 : II δε δε φάλΟις αγωγή εκ νόμον
Κορνηλίον ' Κινείται δε κατά τίνος χλαΟτόν χε.χοιηκότος. Rursus
V. 330: Τώ δε ψάλεις 'ένοχος ός άλ.οίη χλ.αΟτεύων. Vide
Justin. Inst. 4, 18, 7; ubi inslrumentum falsum TbeopIiiIu.s
vertit Ονμβόλαιον χλ.αΰτόν. Vix est monendus lector φάλοις
esse latimim de falsis. Cf. Glossae Juris in ό δεφάλ.ΰης.
Lex Cornelia de sicariis et veneficis. Psellus Syn. 328:
Τώ Κορνηλι’ω ένοχος άχας φονεύς τνγχάνει.
’'^3 Vide Sebrader. ad Justin. lustit. 4, 18, 5, p. 703.
PAG. 112.
'3 Psellus Syn. 055 ; χίόγμα .είαργιτιάναον έοχόλαΟε τελ.εΐως.

Sic Teueberiana; bene est in Bosquetiana, ^^αργιτιάνειον. Et
sic ΑαργίΓιόνειον reformandum. Est Largianum S. C. Novella
78 praef. : reJv Ιούνιον νόμον, και τό L,argilioniov εμιοήΰαμεν.
Vetus tralatio : "Junianam legem et Largianum odimus S. C..,
In Bosqueti versione Largitianum non est bene latinum. Hujus
S. C, auctor fuerat Largus consul.
^3 Lex Licinia de sodalitiis.
^3 Codex, νομο&ετών. Eustatliius Epist. 48: κύμβαλον ήν
άλαλ.άζον και μάτην ήχων. Forsan ηχούν: respectu ad Apostoli
verba : γεγονα χαλκός ήχων και κύμβαλον άλαλάζον.
♦3 He Maccdoniano S. C. vide Justin. Instit. 4, 7, 7, cum
nota Scliraderi.
Psellus Syn. fi96: jd0)\ua ro ΙΥινιάνειον τά νΰν ούκ εχει
χρήδιν.
®) Psellus Syn. 657 ; Τό ‘Ορφιηάνειον Κίχρέχει τοΐς εχγο-
roig Λόμινα δίκαιά τινα διαδοχαίς μητέρων. Vide Justin. Instit.
3, 4; Psell. Syn. 33, 297; Raevard. Opp. p. 1024.
Psellus Syn. 659 : 'O νόμο; δ'ε ο Πάπιος Λαντελώς άνη-
ρέ3·η. Cf. ρ. 111, in 'Ιούνιος.
Glossae juris ; ΤΙόμίτιος δε τταριτζίδης * ό περί πατροκτό-
νων. Melias erit Πομπήϊος, scilicet νόμος. Barbara verba δε
πατριτζίδης latina sunt de parricidis. Inde conjici poterit quae
fuerit tunc pronunciatio literae c similis praesenti apud Italos.
De Pegasiano hoc S. C. et Trebelliano vide Justin.
Instit. 2, 23, 5.
•“J Codex, τουρτιλιάνειον. Psellus Syn. 628 : To de Τουρ-
πιλιάνειον δόγμα προς βυκοφάντας. Vide Glossas juris in Τουρ-
πιλιάνιον δ., et in Τορπιλιάνιον ήτοι πριβιλιάνιον, et in Πρι-
μιλαρΐουμ.
Codex, έγγράως. Glossae : έγγραφά; και έγγύας. Puto
εγγράφω; veram esse scripturam. Glossae άβολιτίωνος, quae
est mali vocabuli scriptura non mala.
Vide Glossas juris in 'Ρουβριανΐουμ.
Est ρέγειος νόμος Regia lex. Vide Scbrader. ad Instit.
p. 26 j Menag. Amoen. c. 21, p. 66.
PAG. 113.
Psellus Syn. 660 : ^ογμα τό Σιλιάνειον έκδΐκηΟιν ειΰάγει,

Ε'ί ποτέ τις τι βίαιον πέπον^εν αίφνιδΐως. Cf. scbol. ad Basilica
p. 127 inter Labbei Observat.
*) Lex AElia Seniia. Pro έλευ&ερΐας proponam ad sensum
έλευθ^εροϋντας. Justinianus Instit. 1, 6, pr. : “is, qui in fraudem
"creditorum manumittit, nibil agit; quia lex AElia Sentia im-
“ pedit libertatem.,, Theopbilus Paraphrasi p. 82: 6 προς βλά¬
βην και απάτην τιΖν δανειΟτων έλεν-9-ερών ονδέν πράττει’ 6 γάρ
άέλιος οέντιος εμποδίζει τή έλεν^ερία ’ μιΰει γάρ τούς επί βλά¬
βην την οΐκείαν μειοΰντας περιουΟίαν εκείνων οι έν καιρώ άναγ-
καίω τοΐς δεη-θ-εϊδιν εχορήγηδαν χρήματα. Puto sciibendum επί
βλάβγ]^ etiam Α'ίλίος pro άίλιος. Hoo lanieii non praestiterim;
nam latinam diplitliongum ae saepius recentiores Graeci divisim
per disyllabas litcras «ε repraesentabant. Giiod manifestum
fiet, si versus Iioscc metiaris Pselli Syn. 027, 020 : 7/ δέ ye μιήν
τοντέλαε ήτοι xar ijtirgojtcov ‘ T6 δε γε φαμιλΐαε έρχιΟχοννδκε
τύτίος. Cf. 100, 704. Cf. et 152 : "Η τε μεν πεκουνοίας χονΟτι
τοΰταε αύ3ις' sed prius liemisticliium claudicat culpa Tcuclieri;
reponendum c Bosquetiana: "JJ τε μεν πεκουνίαε.
Pscllus Syn. 002 : Αόγμα Τερτυλλιάνειον βο·η3εΐ rati
μητράΰιν Είς r>;v των Λαίδών νόμιμον Λάντως κληρονομιάν.
(luem cf. V. 205. Vide Justin. lustit. 2, 23, 4.
*) Justin. Instit. 2, 23, 4. Cf. Glossae iuris in Τρεβελ-
λιανουμ δ.
Lex Fabia de plagiariis. Vide Glossas juris.
Psellus Syn. 200, de lege Falcidia: Τό τρίτον 6 Φαλκι
dtog οώζει τώ κληρονόμο} Έκ των λ.εγάτων ά.τάντων κατά άνα
λόγιαν. Vitium est circa tonum finalem prioris beinisticbii in
secundo versu, άχάντων, quod quo corrigam modo nescio.
Forsan sibi parum cavit ipse Psellus. Adde Glossas jui'is, ac
Psellum rursus Syn. v. v. 004, 780.
Codex, άναγκαιοτερ ώΰαντως.
®) Latinum adgnatus. Psellus Syn. 207: Άγνάτους μεν
ονόμαζε τούς εξ άρρένων τόκων. Bosquetianum άδνάτους potuit
retineri.
Latinum actus. Psellus Syn. 277; Ίτερ εΰτΐν οδός ατενή,
ακτους ή πλατυτέρα. Male Teuclieriana, οίκτος. De diSerentia
Itineris et actus egerunt erudite Dtiarcnus Disput. 1, c. 31 ;
Menagius Amoenit. c. 30.
*“) Latinum "vitium,,. Vide Sclirucbtmey. Epistola, erit,
pag. 20.
*') Latinum "Brumalia„.
>-) Velleianum S. C.
”) Est Ilie locus apud Cangium Ap]). ad Gloss. p. 51.
**) Reponendum Εάττα. pro κάττα. Latinum est "gatta,,
pro catta. Lemma Antii. Pal. 7, 205; αίλουρος... 6 .*r«p« 'Ρω
μαίοις λεγόμενος γάττος. Callimachus Cer. 111 : r«v αίλουρον '
ubi schol. rov ίδιωτικώς λεγόμενον κάττον.
NOTAE AD PAG. 114 .ΊΙ3
PAG. 114.
*) Laiimmi “de inofficioso.,. Pselliis Syn. 555 : 7/ de ivo-
φιχιόΰο, ή διαθ^ήχης μέμψις, Είοαγωγη itgog αγωγήν, ούχ αγω¬
γή τυγχάνει. Rursus 281 : Τήν de ίνοφιχιόΰο ίταΐδες χινονΰι
μόνοι. Ut servetur lex accentus in priore lieinisticliio, rescri¬
bendum tvoîxtboo, ut est non semel in Glossis. Cf. Scliruclitm.
Epist. in gloss. nom. p. 38. In accentu vocabulorum barbaro¬
rum Graeci non sibi semper constabant. Erit infra ίμποτέ-
ϋτατε, quod alii alio pronunciant accentu, Ιμκοτεοτάτε. — Ad
nomen jde:TOQTaTio, quod infra explicat Psellus, monebo Aqui¬
num qui Miscell. 1, cap. 13, varias exilii species recenset, de
ipsa deportatione agere p. 99.
Latinum “ex continenti,,. Eustatliius De intervallis p. 15:
ro ινχοντινέντι επίρρημα, τουτέοτι τό παραχρημα, τρεις ή μέρας
ΰημαινει. Vide Schruchtm. Epist. p. 67.
D De tldibiis poterit legi Ferandns Explicat. 1, p. 130:
2, p. 201. Exemplum nominis ejus est apud Psellum Syn. 1299:
Ευνούχος ΰπάδων δύναται νίο^ετεΐν xai μόνος (sic bene pro
μονως Scbrucbtmeyerus Epist. p. 30, qui male putat υίο&ετεΐν
non esse bic adoptare, sed generare, contradicente ipso Justi¬
niano Instit. 1, 11, 9)* Τούτο γάρ άπηγόρευται χαοτράτοις xai
^λιβίαις. Ceterum Psello S-λιβίας definienti praeibat Theopb. Instit.
p. 115: ϋ·?.ιβίαι δέ οί τινες υπό τής τροφού ή τής μητρός τυχόν
έχ&λιφιν τών διδύμων ύπέοτηΟαν. Vide Augustin. Emendat. 3, C. 5.
“•I Latinum “in potestate,,. Glossae juris: ΊμποΨεΟτάτε'
I πεζούαιος.
“1 Exspectabatur εδικτον, quod recte scribitur in Glossis.
An ίμβεχτα, latinc “invecta,,. Cf. Glossae juris in
ϊνβεΟτα, cum nota.
'I Latinum inlala.
Latinum “index». Cf. Glossae juris.
. a
■’l Codex, ίντετιο, εντ.
'“t Latinum “jus,,.

"i Latinum "in capita,,. Glossae juri.s: ίνκάπηια, κατά
κεφαλήν-
PAG. 115.
') Latimini “capitis dimimitio „.
Latinum “legis actio,, : Cf. p. 116, 8. Clnod sequitur
ένβήχτι videtur esse latinum inviti.
®) Latinum “legatum,,, cujus non bona est interpretatio
ΛρεΟβεΐον ' Melius Glossae juris : λ., δωρεά .... Cf. Schriiclitm,
Epist. p. (58.
Latinum "urbanus,,, scilicet praefectus.
Latinum "plebiscitum,,. Corrigendum πλεβίοχιτον, ut
est in Glossis.
Latinum “postliminium,,.
^^3 Latinum “praejudicium,,. Glossae pressius,
et πρεϊουδίχιον. Latinum ae per «e vel ε commode reddebant.
Inde quum Psellus Syn. 142 scripsisset. Τής βέρβις ένοχης
έβείν ή εΟΓίματόρια, parum utiliter egit Scbruclitmeyer. Epist.
p. 85, rescribens άεδημανόρια, qui melius mutasset accentum,
metri saltem causa, rescripsissetque έΰτιματορΐα.
De formula praejudiciali in qua intentio sola invenitur,
vide Schrader. ad Institut. 4, 0, 13. Cf. Glossae loco posteriore.
®3 Latinum “pro haerede,,. Sic in Glossis πρόνιβιτ, ,τρο-
νιβιτόριον, ποΟτμόρτεμ νερέδις, pro latinis “prohibet, probibito-
“rium, post mortem haeredis,,; quod non puto e.v pronuncia-
tione profectum, sed ex codicibus male scriptis ac male lectis,
in quibus.b ad n figuram accedebat. Glossae eadem scriptura:
Λρονέρεδε ' ονομάζει εαυτόν είναι χληρονόμον 'ubi meliorem, jam
a Struchtmey. Epist. p. 22 ac Koenio commendatam, scripturam
o νομίζει, firmat Psellianum 6 νομίζων.
*®3 Latinum “pro possessore,,. Cf. Glossae juris. Uno
sibilo usus est, ut supra p. 111, n. 10, in ττόοεΰα “possessan.
Glossae juris ; άχειτίΰε ‘ δέξαΰ^^αι. “Proba,, ait Struclitmeverus
Epist. p. 9: “exibit glossa, si rescripserimus άχχί.·τερε». Fallitur
vir d. Est «κ£.’Τί'ί7ε pro latinum “accegisse,,, quod apte
vcrteliat glossator graeco aoristo δέζαΟ&αι.
"3 Latinum “peculium,,. Adverbium φυΟιχώς non est valde,
perspicuum. De peculiis quaestio intricata est, nec peculium
naturale statim quid sit intelligo.
Vide supra p. 313, n. 4, ad p. 114.
*^) Latinum "pactum,,.
’*) Latinum “relegatio,.. Glossae disertius: ρελεγαηο,
εξορία, ηης ούτε τήν ούβίαν απόλλυΟι.... vid. Aquin. 1. c. p. 96.
Latinum “senatus,,. Glossae melius: Οενάτους.
Latinum "sanctum,,. Glossae: οάχτον, άγιον. Rursus:
ceexra, άγια τά τείχη τής πόλεως. Dividas : αάχτα, άγια' τά τ.
Μοχ : οάνχτα ' τείχη , εχχληοίαι, ενχτήρια ... Vide Ferrand.
Explic. 1. 2, p. 212.
·') Latinum “.Separatio
Forsan, ΰουχδέααωρ. Nec Glossae mendo carent, quae
habent, οονχέΰτωρ, διάδοχος. Forsan ΰουπέρΟωρ repraesentat
latinum “superstes,,.
'®) Latinum “satisfactio,,.
Latinum “tacitum,,.' Vide Glossas.
Latinum “titulus,,. Glossae non aliter: τίτλος, ή προ¬
γραφή τών αξιωμάτων, duae sequitur Glossa, non parum cor-
)upta, obiter corrigetur: τίμπι, ού. Conjecit Cuper. rfjri. Graeci
saepe rccentiores literam latinam b per μπ repraesentant : est
igitur τίμπι latinum " tibi „; jam pro Ov reponas βοί,
-^) Latinum “tractatus,,. Glossae melius, τραχτάτους.
Maximus Seboliis ad Dionys. Areopag., indicante Barkero
in sua ad me Epistola p. 254 : άναχαϋ-άρΰεις ψηΟΐ τάς εξηγη-
τικας ερμηνείας, δί ών χα^αίρογται τών εν τοϊς λεγομένοις δο-
χούντων άτοπων τά οίμβολα. Idem (ρ. 10) : άναχά&αρΟις '
διάνοιξις, διαοάφηοις, επίλυΰις, διευχρίνηΟις- Edidit Constanti¬
nus Porpliyrog. Άναχά&αροιν ΒαΟιλιχών : vide Suarcz. Notit.
Basii. §. 12, cum nota Polilii.
PAG. 110.
') Latinum “Tribunal,,.

-) Latinum “factum.,.
Latinum “flagellum,,. Hinc Cangius Pscllum sub ψρα-
γί/.λ.ιον testem citat, pessime ejus verbis descriptis: φραγέλλ.ιον
o ίπιπελεγμένος ΐμας,
Μ Latine “jus civile Romanorum.,, Est in codice nomen
rtl6 NOTAE AD PAG. 117.
iion nitide scriptum, quod χίβιλις esse videbatur. Glossae juris;
ιοΰρα ' ή τοϋ δυνατόν προΰηγορία. Struclitmcyerus, Epist. erit,
p. 48, pro lectione, quam vocat insipidam, conjecit legendum
ή τού διχαΟτοϋ προΟηγ. Sed quis unquam judicem vocavit ius?
Si quid mutandum, δίκαιου legam.
Latinum “legis actio.,. Cf. p. 115, 4.
Latinum "plebs,,.
’) Latinum “constitutae,, imo constitutiones. — Justinia¬
nus Instit. 1, 2, (i ; “Q,uodcumque igitur imperator per epis(o~
“ lam constituit, vel cognoscens decrevit, vel edicto praecepit,
legem esse constat: hae sunt quae appellantur.»
Glossae juris : ρέβχονΰα προυδετίουμ ' άκοκρϊοεις τών δο¬
ρών. Scrib. Λρουδεντίούμ. Videlicet: “ responsa prudentium.,,
Vide notas ad Hesycliium sub φαιλόνης.
Innui puto ejus cbronograpiiiam, que non periit.
PAG. 117.
*) E codice 1182, p. 55, I. Inscriptio in codice Mosquensi,
teste Bibi. Gr. t. 10, p. 70 : εις τον λαμ.χρότατον Καιδαρα ’ τη
τοϋ μ. χάμ, . .
*) Vide Fabulas AEsopias p. 124 Coray. ibi narratur non
oculos cameli, sed aures imminuisse Jovem totumque caput:
Κυρτή -Βεον χάμηλος εξήτει χέρα ' °Ην έξεμυχτήριΟε τής κβουλίας'
ΖημοΙ γαρ αυτήν λοιπόν ώτα και κάραν, ^Ως άν γε παντάπαοιν
αιδχίΰτη πελτ). Corayus ξημοϊ ait esse pro ζημιοΐ et barbarismi
incusat poetastrum, quem vindicabo restituta c codice 2901 A
optima lectione, ΰιμοϊ δε ταύτης, — Forma dicendi ή τοϋ μύ&ου
καμηλ.ος redibit p. 118, 9. Vide ad Aeneam Gaz. n. 579.
Intclligeudus videtur Caesar Joannes Ducas, imperatoris
Constantini Ducae frater.
Opinionem do Christi descensu ad inferos multis verbo
rnin fucis et amptdlis graeci theologi et homilctae oimant et
onerant. I.oca nonnulla dabit Spenccr. ad Origen. p. 39; plu
rima Allatiiis Examine Peutecostarii p. 237 seqq.
To Οτομα άνοίζαντες, ειτα τά πτ7;νά ελκουδι ο’ιονει ΐϋ'/γι
τώ άδ&ματι, AElianus ait de Phrygiis draconibus II. .A. 2. 21.
NOTAE AD PAGG. 118. 119. 317
Joanuca 20, 20 : ΐρχεταί 6 ΊηΟούς των Svgcvv xe-
χλειομενων.
PAG. 118.
') 'Ραμφίνιτος Herodofi 2, 121, unde iiaiTatiuuculaiu Psel-
lus liabuit.
') Diogenes Aristippo in Notit. Mann. t. 0, 2, p. 235;
σ^τοδράναι μή δννάμενον δ'ιά τάΐ χρυοάζ Λεδας. Ibi de hac me¬
taphora nonniliil scripsi. Vide mox p. 119, 8. Cf. Theophil.
Simoc. Epist. 19. Seneca Tranq. 10 : "omnes cum Fortuna
“ copulati sumus: aliorum aurea catena est et laxa; aliorum
“arcta et sordida,,. Quae philosophi verba respexit Regnerius
Sat. 3, commentatore non monente: “Tous les homines vivants
" sont ici bas esclaves; Mais suivant ce qu’ils sont iis different
“ d’entraves : Les uns les portent d’or, et les autres de fer,,.
Quae sunt proxima verba, κατεχωννύμην οΰ τά χρήματα εχειτο,
me revocabant ad Evangelii locum : οπού γάρ έΰτ'ιν ό ·&ηΰανρός
υμών , εκεί εΟται και η καρδία υμών.
Nota est adverbii μάλλον ellipsis cum verbis volendi,
eligendi, similibus, etiam cum adjectivis. Lysias in Erat. p. 298,
19 : και μεν δή πολύ ράον ηγούμαι είναι υπέρ ών υμείς επάοχετε
άντειπεΐν, ή ... . Sic pro vulgata ράδιον scripserunt post Reis-
kium Aligerius ac Bremius. Poterat servari tamen ράδιον,
subaudito comparandi adverbio. Codicem olim inspexi Vati¬
canum 88, in quo est πολλοί ράδιον.
Sic codex cum lacuna.
Nomen Οκήνος attigi Dissert. epigr. inter Holstenianas
Epistolas p. 542 et in Classico Diario t. 17, p. 388. Theages
Stobaei tit. 1, 07; a δέ δύναμις οίον άλκά τις τού ΰκάνεος.
jlliror Cauterum vertere potuisse: “facultas tanquam robur est
"causae,,; miror virum d., qui rem ipsam pulcre cernebat,
jiotuisse ad ipsum nomen offendere ac legere φύΰεως. Est
Οχάνεος dorica forma pro Οκήνους. Vertendum : “ facultas autem
“tanquam robur qiioddam corporis,,.
PAG. 119.
*) Apud Herodotum 3, 23, uarratur de AEthiopibiis aureis
318 NOTAE AD PAGG. 120. 122. 123. 124.
compedibus in carcere captivos vincire. Clui lociis Psellianae
sententiae fons esse videtur, Manasses Chron. p. 50: Ζωγρεΐ-
ται γονν ό τύραννος, δεΰμεΐται χρνΰοχέόαις. Νοη praetulerim
varietatem, χειροχέδαις. Apud Iamblichum Babyl. §. 2 nana
tur de vincta Sinonide, χρνΰω τής άλύαεως διαπεχλεγμένης.
dui modo dixit άντλοίη, dicere et hic debebat άχαντλών-
Ac forsan, τάχα οΰχ αν αχ^οιτο, τάχ' αν ούπ άχ^.
Conf. η. 2, ad ρ. 117.
PAG. 120.
Ε codice 1182, ρ. 106, 2.
*} Vide AElianum Tact. c. 8. Etenim si per numerum 2
diviseris summam militum 16384, ac deinceps quotientes, in¬
venies 16384, 8192, 4096, 2048, 1024, 512, 256, 128, 64, 32,
16, 8, 4, 2, 1.
PAG. 122.
') Codex, Ιχχαβ.αρχι'αν. Vide AElian. Tact. c. 20, unde
reponatur εχιλαρχίαν.
PAG. 123.
Forsan τάγμα τάγματι άχολ., ut apud AElianum est
Tact. c. 35.
*) Codex, χλήβις. Vide AElianum Tact. c. 24. Permuta¬
tione vocalium i ci -η quid frequentius?
Infra usitato accentu, χορείος. Nomen εξελιγμός illustrat
Ast. ad Tbeolog. p. 217.
PAG. 124.
*) Codex, υχερφαλάγγιος.
Codex, εχιΟτήμη. Tzetzes Chii. 10, 604, de philosophia:
Τέχνη τεχνών xai εχιΟτήμη τών έχιΰτημών yf. Transponendum
videtur, numerorum causa: ΕχιΟτήμη έχιΟτημών xai τέχνη τών
τεχνών γε. Cf. Maximus Tyr. Diss. 33, 7, p. 149.
·) E codice 1182, p. 100, 2.
NOTAE AD PAGG. 125. 126. 127. 819
PAG. 125.
‘) Sic χΰχλος apud Pliilostratum: vide n. ad Hcr. p. 29ti.
Cf. n. 1, ad p. 51.
Gregoriuin Nyssenuni,
*) Joaiinein Chrys., quem et p. 131, 1, eadem ornat peri¬
phrasi.
PAG. 126.
*) De verbo ύπερακονη'ζειν Burges. ad Eumen. p. 153. Cf.
mea Anecd. t. 5, p. 491.
Cf n. 3, ad p. 49.
Respectu ad nobilem locum Aristophanis Acli. 530 : ‘£v-
Γ^vSεv ogytj Περικλεής οΰλνμΛίος ’ΤΙβτραΛτ', έβρόντκ, ξυνεκνκα
τήν Έλ.λ.άδκ.
PAG. 127.
*) Aliud adverbium quam ^άττον exspectabam.
Inter Lysiae virtutes ponit το ΰυβτρέφειν και ΰτρογγυ-
λ.ίζειν τά νοήματα Dionysius Halic. De Lys. c. 13. Ad superiora
de γίυΰιακϊι ενΟτομία admoveas similem Pselli locum ex meis
ad Zachariam notis p. 353.
Gregorii, quem Psellus innuit, locum ubi lateat non
memini. Alius recordor, quem promam ex t. 2, p. 59 : Πλλ'
ώς τι ΰτεινοϊο ττόρου διά ρεϊ-9-ρον όδεϋον 'Ρηζηδόν (imo ροιζηδόν'),
μολ.ίβου περι-ηγέος εν κενεάΟιν'Όλ.κοιο Xλήγοντας όΰον χάδε, και
χρος άναντες ^έΰμιον άλλεται ώκα βιαζόμενον κατόχίοΒ-εν * Ώς
χέλ.ομαι. Videtur Grcgorius Cleanthis meminisse, cujus
fuit interpres Seneca Epist. 108: “nam, ut dicebat Cleanthes,
‘quemadmodum spiritus noster clariorem sonum reddit quum
" illum tuba per longi canalis angustias tractum potentiorem
‘novissimo exitu effudit; sic sensus nostros clariores carminis
‘ arta necessitas efficit.,, Quem locum vertit Montanius Peric. 1.
c. 25: “ Car, comme disait Cleanthes, tout ainsy que la voix
‘contrainte dans retroit canal d’une trompette sort plus aigue
“et plus forte; ainsy me semble - il quo la scntence pressee
320 NOTAE AD PAGG. 128. 129.
■'aiix piecls nombrcux tle Ia pocsie s’eslaiicc bicn plus brusipienient
"ct luo iiert d’iiue plus vive secousse. „ Fontem unde Mon-
"tanius sua hausit non indicant ejus quos vidi commentatores,
quos tamen in viam ducere poterat Dalembertus Laudatione
Fayi. Fayus enim similia scripsit versibus egregiis: “De Ia
" contrainte rigoureuse, Oii Tesprit semblc resserre, II reςoit cette
“iorce heureuse. Q,!ii Televe au plus baut degre: Telle dans
“des canaux pressee, avec plus de force elancee, L’onde s’eleve
“ dans les airs.
*) Guum praecedat άλλα, bic malim xai.
Tovro non necesse est in ταϋτα mutari, etsi relatum ad
plurale rwv μέδων. De praestantia μεαότητος multi sunt loci.
AEscbylus Eumen, άπαντι μέΟω το κράτος -θ^εός ωχαβεν ’ ubi
Stanl. Palladas Antii. Pal. 10, 51 : y μεδότης γάρ άριδτον ’ ubi
variatur, ai μεδότητες άριδται. Cf. Aristot. Polit. 4, 9, 7;
Wytteub. ad Plut. t. 1, p. 507.
PAG. 128.
') Cf. n. a, ad p. 83.
PAG. 129.
"Quumquo non ipsi sit propositum captiosis et insidio-

"sis agere argumentis ac rationibus,,. Κακονργείν χερί τούς
λόγους sumere a Platone potuit, quem vide Gorg. p. 121 Heind.
De άχοκρύχτειν monui in Anccd. t. 5, j). 147. Joannes
Cbrys. Sclect. p. 28: οΰτω δαψιλής και φιλότιμος η εκ των δύο
λεχτών γέγονεν έλεημοδύνη, ώς τούς χλουτοϋντας άχαντας άχο-
κρύψαι.
*) Codex, άΐριδτείδους, quod non erat servandum, quum
mendum esse librarii videretur. Est et genitivus άΐριδτείδους
apud Menandrum De encom. p. (il ; sed reperi \·1ριδτεϊδου in
codice 1741. Modo χρος άλληλα est codicis scriptura.
An κα^εδτήκει, Plutarcbus tali permutatione sanabitur
do superst. c. 7: τον δε δειδιδαΐμονα χώς άν χροδείχοις; ή .τ>;
βοη&ήδοις; Recipienda varians apud Mattiiaeiuiu, βοηΘήδεις.
NOTAE AD PAGG. lliO. 131.132. 133. 321
PAG. 130.
*) Conf. p. 237, n. 14, de nomine λόγια.
*) Pliilostratiis praeivit cui V. S. 1, 1{), l, \icetas dici¬
tur ν.τόβαχχος xai δι-9-υραμβώδης.
PAG. 131.
♦) E codice 1182, p. 103, 2.
*) Illam gentem ex candyos usu paraplirastice significat,
Persas videlicet. De candye praeter Brissonium De regno
Pers., lege Wessel. ad Diod. 17, 77; Petav. ad Syiiesium. De
regno p. 10, 5; interpr. ad Lucian. Quom. histor. c. 30, prae¬
sertim C. Fr. Hermann.
Iliad. Γ, 2: Τρώες μεν χλ.αγγή r’ ivojtrj r’ ϊΰαν, 6ρνι3ες
ώς ‘ 'ΐΤντε Λερ χλαγγη γεράνων Λελει ούρανό-9-ι προ, Αΐτ\ επει
ονν χειμώνα φύγον χα'ι ά^έΰφατον όμβρον, Ηλ.αγγγι ταΐ γε
τΰτονται επ’' ώχεανοϊο ρόάοιν Άνδράΰι πυγμαίοιΰι φόνον χα'ι
χήρα φέρονΟαι. Putaverim infra scripsisse Psellum , εχεΐνοι
μ'εν ενοπή τε χαΐ χλαγγή. Conjunctio enim in vulgato textu vi
carere videtur.
PAG. 132.
*) Sic codex. Malim διαχρ-ήΰονται. Sed tali syntaxi sae¬
pius Psellus utitur. Cf. p. IfiO: ούδ' άν ό πλεΐΟτος ήμΐν εέαρ-
χέβ-η αιών.
De Hercule inter Pvgmaeos est Imago Pliilostratea 2,
22, quam vide sis cum notis.
*) An rcJv Οπλάγχνων τής γης"? Pliilostratus 1.1.: «vidvrfov
ex τής γής. Posset cogitari de nomine ΰπηλαίων, ni vastiores
esse speluncae viderentur. Erumpunt e terrae visceribus, ut
lumbrici et melolonthae.
PAG. 133.
*) Codex, εχεΐνον.
Codex, περί λόγους. Permutatio vocalium v et oi no¬
men corrupit. Psellus in Anccd. meis t. 3, p. 227, 2 : φόδερα,
at Ρυν^ήχαι. Codex 1182, φόδερα. Scribendum φοίδερα. Apol-
21
Ionius Tyan. Episf. 7 : ireov ion' Ov πάλιν ori τάχος είς Ίταλ.ίαν.
Codex Maz. rcctc, Coi.
Inlelligetur cjuid sit o μακεδών e pa^. 123, 21. Scilicet
fuit evolutionis militaris genus (juoddani. Modo in nomine ffrpcc-
τοχήρυξ exhibui accentum codicis.
An .προς ήμάς7 “Hiccine finis vestrorum adversus me
“promissorum est? Iiucne recidunt ea quae mihi promisisti?,,
Obstetriciam artem circa mentes auditorum exercere se
.Socrates profitetur Tlieaet. 6, 17. Vid. Spanh. ad Nub. 137:
Fisci), ad Euthyphr. p. 42.
PAG. 134.
Malim άποη'κΓοι, ob sequens optativum ε'ϊτ^.

*) Melius τις transponeretur: οΰτω γονν τφ γρ. τιμ, εικόνα
τις τών .τον.. vel τών τις .τον.
Timothei pictoris memoria non exstat. Videtur respe¬
xisse Psellus Zeuxidis ad Agatharchum quemdam impense glo-
riantem quod celeriime pingeict dictum a Plutarcho Pericle 13
memoratum. Orontis et Alcestis Misanthropi dialogus omnino
huc est conferendus. Oiontcs poematiolum recitaturus : "Au
" reste vous saurez que je n'ai demeure (pi’uu quart d’heure λ
'■ Ic fairc,,. Cui Alcestes : "Voyons, monsieur : Ic temps ne
"fait rien ii l’art'aire„.
'*) χρόνοις "annis,,. De quo sensu non semel monui, ad
nicetam p. 94, ad Anecd., alihi. Vide et Possin. ad Pachyni,
p. 429; Valcken. Diatr. p. 135; Jacobs. ad Anth. Palat, t. 3,
p. 291. Eustatliius Epist. 7, p. 315, 5(5, ait nihil inieresse, si
quis dixerit και ενιαυτόν και έτος, -ηδη δ'ε καί χρόνον, ώς ή
κάτω κείμενη καί τα.τεινά φ&εγγομένη διάλεκτος άν υποφ3·έγ·
ξηται. Sic conceptum est in Bibi. Gr. t. 10, p. 90, lemma
Psclliani operis : διά τί τής κοΟμοκτηΰίας κατά τον μάρτιον μήνα
την άρχήν εϊλ.ηφώς, ό χρόνος ά.π’’ άρχής τοϋ Οεπτεμβρίου μηνός
άπάρχεο3αι λέγεται^ cum hac versione : "quanam ratione orbis
“conditus cum mense martio principium habuerit, ab initio men-
"sis Septembris tonpus exordiri dicatur,,? Pro "tempus,, repo¬
nendum “annus,,, et in graecis, κοΟμοκτιΟίας . ., εϋ.ηφυιας.—
NOTAE AD PAGG. 135. 13(5 323
Veterum de tempore quo in utero gestent elephanti foeminac
opiniones recenset Canius ad Aristotelem.
®) Praestabiliantur debentia dici, ac tota ante informetur
divisionum series.
PAG. 135.
Forsan, μη οίχοδομεϊτε.
’) Opinionem de fide cliristiana nemo alteri exprobret;
nemo alterum vocet haereticum.
*) E codice 1182, p. 104, 1.
PAG. 136.
Nota ellipsis nominis άέρος, quod et plene nonnulli po¬

nunt. Plutarchus De Alex. fort. 11, init.: καρπών μεν γάρ eii-
φορίαν εΰχραοΐα ποιεί και λεπτό Γης τον περιέχοντας άέρος. Οηο-
sander c. 9.: ΰυμμεταβάλλουΟι και την τού περιέχοντας άέρος χύ-
ΰιν. Elliptice Strabo 1, p. 9 : τήν τον περιέχοντας φύΰιν- Quo
loco uti poterat Corayus, ut emendationem suam, φύΰιν pro
in Onosandri loco stabiliret; sed visa est viro docto
per se stare posse. Rursus Strabo p. 11: τίνας διαφοράς έχουΰα
τάς τ' εν τώ περιέχοντι . .. Quem cf. et p. 3. Vide Schweb.
et Schaef. ad Ellips. Gr.; Wolf. Anecd. t. 2, p. 289, ad haec
Gregorii Nyss. verba: οίκοι προς διαγωγήν έπινενόηνται, ώς αν
μη τώ περιέχοντι διά ιρύζεως η θερμότητας καταπονείτο (leg.
καταπονοΐτο^ τά οώματα. Scholiastes Pl.alonis p. 190 ait ex
quoriindam opinione έρνοίβην esse νόΰον έκ τού περιέχοντας
έπιγιγνομ,ένην τοϊς οπέρμαΟι. Codex 3017 male omisit έκ τού
περιέχοντας. Dicebant et τό περιέχον. Heliodorus 3, 13: τε-
μνόντων μάλλ.ον τό περιέχον η διαπορευυμένων.
De άνθηλ.ίοις Bakius ad Cleom. p. 475. Jungit Psellus
per η, non disjungit άνθηλίονς et παρήλιους. In Bibliotheca
Gr. t. 10, p. 85, lemma capitis 145 Doctrinae Omnif. Pselli in¬
scriptum est, περί παραλλ.ήλων. Reponendum π. παρήλιων e co¬
dice 2087, quod jubet et res tractata. — Quas stalim nominat
κεχρωϋμένας γραμμάς sunt "virgae», ράβδοι dictae aliis ipsi-
que Doctr. Omnif. c. 8.
21 *
324 NOTAE AD PAGG. 137. 138. 139.
*) Codex, εΜυρρηνιΟμους. Unum rho detraxi, monente
Hcmstcrli. ad Thomae Mag. Aalkaxf}.
PAG. 137.
’) Ώϋρ τον ζη?.ον χαταβιβρώΰκει est phrasis biblica. Vid.

mea Anecd. t. 2, p. 106.
*) Codex, επί. Infra λόφων περιοπαί esse videtur scriptum
in codice ; malim ex usu scribi λ. περιωπαί.
*) Est μουΟίχη nunc ή χνχλ.οπαιδεία.
*) Ipsam geometriam significat ejustjue proportiones et ae¬
quationes. In loco nobili Platonis Gorgiae ή ίβότης η γεωμε-
τρίχ-ή ad moralia detorquetur.
PAG. 138.
*) Heu η άλλ.οτρίαγή μάλλον βεμνοτέρα αύτοϊς τών πατρίδων
εδεΐχνυτο' sic construo verba. Vulgare est adverbii μάλλον
pleonasmus. Auctor Hermippi 2, c. 17, p. 55 : τά η3η τών φν-
βάντων τά γινόμενα αναμάττεται, χαι εις ηλιχΐαν ηχοντα ετι
μάλλον εναργίΰτερον δείχνυβι. Praeposuit editor μάλλον χαι
εναργέβτερον' sed nihil mutandum est.
De cicadis quas sol meridianus facit vocaliores vide ad
Ej)ist. Simocattae p. 217.
PAG. 139.
') De hyperbole διά ,πυρός έλ^εϊν vel απαντάν, vide quae
notavi in Notit. mann. t. 10, 2, pp. 103, 202 ; coli. Elsncr. Obs.
t. 2, ]). 78; Sallier. Hist. Acad. Inscript. t. 7, p. 180; Pecrl-
kamp. i\ov. Act. Soc. Rhenotraj. t. 1, p. 128; Walz. ad Arsen.
pag. 170.
Forium mota|)horam illustravi ad Gcorgiuiu Lapitham
in Notit. mann. t. 12, 2, p. 43; ad Anecd. t. 4, p. 174: ad
Eunaj). pp. 302, 508. Adde Bos. Exerc. p. 152; Column. ad
Enniana p. 0: “Nos ausi reserare (fores)». Georgiiis Acrop.
Hist. c. 31 : τότε γοΰν xai αντός εριοτι μαδημάτων «/ioiif xai
τής ΰψηλοτέρας τών λόγων παιδενΰεως. . . εις τάς τών λογιχών
NOTAE AD PAGG. 140. 141. 142. 325
χαιδεναάτίον ·9·νρα^ ίταρήγγιοα. Joaannes Chrys. Epist. 119:
ΐχειδή ΰοί Βνραν άνεωζα τού γράφειν.
PAG. 140.
·) Ε codice 1182, ρ. 104, 2.

’3 Αη χερί υμάς?
*) Αη τώ χλέμματι?
Magistri prae amicitia et tenero affectu χαίδας, Ttxvcc,
υιούς vocabant (cf. p. 144 extr.) discipulos, quibus et magister
dicebatur χατήρ. Vide n. ad Aeneam Gaz. p. 169.
PAG. 141.
*) Pro χάλιν puto legendum χάλαι.
■) Codex, μιϋ-υμναϊον.
Horatius: “ finibus Atticis reddas incolumem Ac ver¬
nacule nostro verbo rendre ita utimur.
PAG. 142.
*) .Codex, χατάξοιτε.
Respicere videtur morem legendi ac scribendi, codici¬
bus membraneis, eisque saepe gravissimis, super genua positis.
Auctor Batracliomyomachiae : εΐνεχ' άοιδής 7/v νέον εν δέλτοιΟιν
εμοΐς έχΐ γούναΰι ·9·ήχα. Hippocrates Epist. 12. ad Damagetuin
p. 27; 6 δ' είχεν εν εύχοΟμίτ/ χολλη εχΙ τοΐν γονάτοιν βιβλίον
... 6 δε 6τε μεν Ουντόνως εγραφεν έγχείμενος. Vide Vignol. Mi-
scell. t. 2, p. 209. Ac nunc etiam scribas Tureos quum scri¬
bunt genibus pro mensis uti narrat Castellan. Epist. de Morea
t. 2, p. 139.
*) Illos dixisset χοβάλους Aristophanes, si vera apud gram¬
maticos sit ejus nominis interpretatio; scilicet χόβαλον signifi¬
care τον λάλον χαρά ro χόχτειν.
Quid sint τά μαντιχά πνεύματα ipse explicat p. 149, 18.
*_) Callimachus Epigr. 26: τής δέ ταλαίντης Ι^ύμψης, ώς
Μεγαρεων ού λόγος, οϋτ' αριθμός. Ibi interpretes. Agathias
Epigr. 19: ήμετΐρης δε Φροντίδος ούτε λόγος γίνεται, ούτ' άρι^-
326 NOTAE AD PAGG. 143. 144. 145
μός. Plutarclius Synip. 8, 8, 4: τών <J’ ίμών Λολιτών, ώοΛερ
β/εγαρε'ων, ούδείς λόγος. Adde Jacobs. ad Aâtli.; Scholt. ad
Suidae Adag. 9, 71; Heind. ad Piat. Hipp. 19; Walz. ad Ar-
sen. p. 457. Pselliim etiam scripsisse puto, non ovd' αρ., sed
% >
,
oi;r
PAG. 143.
Loqiintio elliptica, qua usus est Aristophanes Ran. 103,
759 : μή κλλά Λλείν η μαίνομαι' 753: μή άλλ' έποτττεύειν δοχά.
Vide Stalb. in Fiiedem. Misc. Crit. t. 1, p. 267.
Pbilostr. Icon. 1, 26: εύφροΰύντ] διδοϋς xal παίζων. Ibi
.lacobs. p. 363, coli. Petavio ad Theinist. p. 500. Plene Iam¬
blichus De inyst. p. 73 : δίδωΰιν εαυτόν τώ Seio) χνεύματι.
*) χαν...δέ·(ΐ\ Codex, δέοι, quod mutandum fuit. Lucia-
niis Nav. 1; xav εις Ιίόριν^ων δέοι άπνευδτΐ .θ-έοντα άπιέναι'
imo καν .. . δέ-η.
Polypus δύβπεπτος dicitur Diphilo Athenaei 8, 53. Et
Philoxenus poeta, narrante Machone ibid. 8, 26, comeso po¬
lypo, ex cruditate est mortuus; ejus tamen capite abstinuerat.
De polypo Coray. ad Xenocr. p. 195.
Sic code.x.
PAG. 144.
·_) Fuit omissum epithetum, μαλαχ-ην, puto, quo usus est
p. 141, 12.
Hoc loco sum usus ad Simocattae Epist. p. 266, quum
locutionem wff.rfp έχ τρίποδος illustrarem. Philo quod omnis
probus §. 22 : πρός τέλος αίοιον οΰ Ζιηνώνειον μάλλον η srvSo-
χρηΟτον άφίζονται. Ibi vix placet πυθ-όχρηδτον a philosopho Ju¬
daeo scriptum. Adde n. 16. supi a p.250, et ad AEneam Gaz. n. 79.
*) E codice 1182, p. 151, 2. Lemma ibi scriptum est a
manu rcccntiore.
*) Cf. ad p. 140, n. 3.
PAG. 145.
*) .5e/iye<vJ Syllaba ^έλ superest tantum. Mente repeta¬
tur οΐος. ,
NOTAE AD PAGG. 14G. 147. 327
Verbum dvot/raivsiv tractant Heind. ad Gorg·. p. 158,
Creiizcr. ad Plot. De pulcr. p. 400. Heniocliiis Stobaei tit. 43,
27: Ουνάπαδαί ό' είΰί jtKvroSajtal πόλεις ^ι νΰν άνοητκίνονδι
πολνν ηδη χρόνον. Sic pro κνοηταίνουδκι scripsit vir d. e mente
Salinasii. Facilior vetus lectio, junctis πόλεις al νϋν' “omnes
omnino quae nunc sunt civitates fatuae sunt pridem.
Respectu ad fabulam cancri ac matris. Innatius in Co-
rayana Sylloê p. 102 : 'Ορ9·ώς βκδίζειν, είπε καρκίνος, τέκνον'
Μή δή γε λοζός τήν οδόν παρατρέχεις. Πρόει γε, μάτερ, καί
κα^-ηγοΰ τοϋ τέκνον. Codex 2001 Α ; Ό. β. είπε καρκίνος τέκνφ ‘
Μηδέ γε λοξώς τ. δ. παρατρέχεις' πρόελθε, μήτερ .. ., Ε qui¬
bus μηδέ γε λοξώς et μήτερ sumenda saltem sunt. Fuit scri¬
ptum δή a librario qui metro nimis sedulus cavebat.
PAG. 146.
*) Mattb. Evang·. 20.

Eadem est parabolae explicatio apud GregOrium Naz.
Or. 40, p. 050. Nec abludit Tbeopliylactus Bulg. Ex Pselli
sententiis quae sequuntur nonnulla videntur excidisse, cum qui¬
bus excidit et orationis perspicuitas.
Mattb. 25, 32.
Nescio utrum sit in codice δποι, an όπη.
PAG. 147.
*3 Gregoiius Naz. Or. 4, p. 124 : υψηλήν έτι κατά τών

άοεβών είχε τήν χειρα ήό Θεός), καί το τόζον ένέτείνε μεν καί
ηύτρέπιζε, κατείχε δ'ε βία. Cf. Orat. 15, p. 228 D.
*) Mattb. 3, \ϋ·.·ήδη δε και ή άζίνη προς τήν ρίζαν τών
δένδρων κείται.
Respectu ad Daniel. 3, 20.
De formula προς δ'ε vide p. 100, et ad Zacbur. Mityl.
pag. 452.
*) E codice 1182, p. 153, 2.
De verbo προβάλλειν vide n. ad Eunap. p. 202. Cf.
infra p. 155, 5.
328 NOTAE AD PAGG. 148.149.150
PAG. 148.
‘) Dionysius Hal. A. R. 1, 37: r« καλούμενα ϋαμπανών
Λεδΐα, εν οίς eyoj και τρικάρκους ε&εαοάμην άρουρας.
Sic ώ αώτερ apud Gregorium in meis Anccd. t. 5, pp.
433, 451. Eusfatliius Opusc. p. 328, (i7 : άνεζίκακε οώτερ. Psel-
lus epidieta Jovis mutuatus est. Aristides in Jovem p. 111:
οΰτος . . . ΰοηηρ, οΰτος ελευθέριος. Et Hymni initio : Ζεϋ βαοι-
λεΰ τε καΐ αώτερ. Puto scripsisse άλλα μη γένοιτο, vel γένοιτο
subaudiri.
PAG. 149.
') Flosculum e Platone decerpsit, in cujus Phaed. 35:
ημών έκάτερος άπορών τον ετερον προωθεί καί κελ.εύει ερεοθαι.
Vide interprr. ad Aristaen. 1, 24, p. 541.
Non vidciat Xenociatis imagines, sed viderat Synesii
Epistolam 153, et ibi legerat : οεμνοπροΰω.Ύοϋΰιν ΰ.πέρ τάς Ξε¬
νοκράτους εικόνας. Psellus iterum oratione inedita ad Mono-
inaclnim : orav ενατενίζω φροντίζοντι καί ϋυνεΰπακότι μεν τάς
όφρϋς, ΰυννεύοντι δέ .προς τόν νοΰν, πας Ξενοκράτους εικόνας
άνατυ.ποΰμαι, τάς 'ϋρακλείτου, οΊ δή εγκείμενοί πως ηΰαν τού
ήθους καί εμβριθώς έχοντες.
Lapsu calami librarius scripsit μεγαλόδωρον, et mox
ΰιμωνίας pio Ξ'ιμμίας. Vide Piat. Phaed. § 2.
*) Codex, ημείς.
o:v«.^'vίovr^^Γ] Cf. pp. 131, 17; 142 extr.
Haec ac sequentia siuiita sunt e plurimis Phaedonis
locis.
PAG. 150.
') Inquirit Psellus Doctr. Omnif. c. 130 in causam salsi¬
tudinis aquae marinae. Cujus capitis linem male editum de¬
scribam corrcctiorcm c codicc 2087 : οτι δε παχΰτερόν έοτι τό
θαλαττιον ΰδωρ τών ποταμίων ΰδάτων δήλον αίοθήβει ' έν μεν
γάρ τοΐς ποταμιοις ου δϋνανται τα πλοία βαρνν εχοντα φόρτον
πλεΐν · ί’ν δ'ε τή θαλάττη βαΰτάζονται ελαφρώς διά την ύπο-
κειμένην παχύτητα.
-Agit de terrae molibus Psellus Docfr. Oninif. c. 128:
rov ΰΐΐΰμόν .roiei μήν ό ·3εός. . , imo μεν, ut est iii codice 2087.
Nec sana sunt haecce : διά ya{) τήν Οτερεότητα το χνεΰμα γι¬
νόμενον Οφοδρον μάλλον Οείει τήν γήν. Lege e codice: δια γαρ
τά ΰΓενότατα τό πν. . .. Deinceps: οτι ήλιος άχλυώδης χαΐ α¬
μαυρός τότε φαίνεται , ΰπονόοτηΰιν άρχομένου τού πνεύματος
εις τήν γήν. Lege e codice : ο re ήλιος , .. ΰπονοοτείν αρχ.
Sunisit a Platone. Plato Men. § 1: ώΰπερ αύχμός τις
τής ΰοφίας γέγονε.
Eratostbenis cribrum tabula fuit aritbmetica, de qua Fa¬
bricius Bibi. Gr. t. 4, p. 123; Bullialdus ad Theon, p. 231.
Videtur Eratostbenis cribrum parum ad rem facere ; aptius et
opportunius poterat alludere Psellus ad cribrum Strepsiadae
pluviae causam explicantis: πρότερον τον jdi' άλη&ώς ωμήν διά
χοΰχίνου οΰρεΐν. Tbeodoreto De prov. 1, p. 32, deus describi¬
tur οίόν Tivi χοΟχίνω διαιρών τών νεφών τάς ωδίνας.
PAG. 151.
*) Videtur rov -êov excidisse, ni fuerit ex superioribus,

sed paulo remotius, repetendum.
*) Haec et sequentia vocabula ad Chaldaicam theologiam
pertinent, quam egregie callebat Psellus exposuitque Sclioliis
in oracula Clialdaica. Hinc didici pag. 113 colere Clialdaeos
πατριχόν τινα βυ&ον εχ τριών τριάδων ΰυγχείμενον, χτλ. Cf.
ibid. p. 110.
Psellus ibid. p. 73 : δυνάμεις εν τώ χόομω οί χαλδαΐοι
τίθενται, χα'ι ώνόμαΟαν αυτάς χοΟμαγωγούς ώς τον χόΰμον
άγούΰας προνοψιχαΐς χινήΰεοι. Codices 2109, 1182, ferunt
χοΟμαγούς. Rursus p. 114: οί πηγαίοι πατέρες οΐ χαλούμενοι
χαί χοΟμαγωγοΐ' codex 1182, χοβμαγοΐ.
*) Erat ό ΰπεζωχώς unus e patribus istis fontanis et eorum
ultimus. Vide Psellum ibid. p. 114.
Fuit Hecate et inter patres fontanos : Psellus p. 114.
Idem p. 78 : τήν Έχάτην οί χαλδαΐοι ^εόν ορίζονται μεΰαιτάτην
άγουΟαν τάζιν, χα'ι οιον χέντρον 'έχουΟαν τών όλων δυνάμεων.
Codex 1182: μεΰ. έχουΟαν τ. χ. ο. χ. τυγχάνουΟαν τών,.
PAG. 152.
‘) Psellus ibid. p. 114 : τών όε ζωογόνων αρχών ή μεν
άχρότης Έχάτη χαλεΐται.
*) ΰνγχολλαν^ Similis verbi metaphora iisns est Psellus
ibid. p. 62 : ανάγει τών μα&ητευόμενον ο χαλδαϊος ττάοης ελλη-
νιχής Οοφϊας χαΐ μόνω Λροΰχολλάν οϊεται τώ ^εώ. Melius co¬
dices duo: κροΟχολλά, ώς οϊεται, τ, -9·.
*) τούτον, scilicet τού Έρμου, quod nomen in adjectivo
έρμαϊχήν continetur, syntaxi quam tractavi ad Theoph. Simo-
cattam p. 272. Adde Davis. ad Cic. Fin. 5, 6; Boeckh. ad
Min. p. 117; Beck. ad Aves 106. Intelligendus Hermes ille
cujus supersunt philosophae nugae difficiles, Poemander et alia
opuscula. De sua monade Hermes Stobaei Ecl. t. 1, p. 307:
γάρ μονάς ούΟα πάντων αρχή και ρίζα εν πάΰίν εΰτιν χτλ.
Cf. Iamblichus De myst. 8, 2.
Forsan επέγραφεν, vel ε πιγέγραφεν.
Pythagoricus fuit Empedotimus, de quo Fabricius Bibi.
Gr. in Pythagoricorum Catalogo. Vide et Heyler, ad Jiilian.
p. 535 ; notas Billyi et Eliae Cretensis ad Gregorium Naz. Or.
3, p. 74, cum scholiis Gaisfordianis p. 52 ad ejusdem carmina
p. 145; quae scholia consentiunt cum Nonni Historiis p. 128,
ac Basilii Scholiis a me editis iu Notit. mann. t. 11, 2, p. 83,
10, ubi verba ot' δέ άδυτοις . .. de Trophonio et Empedotimo
intelligeiida sunt. Gregorius Naz. Anth. Pal. 8, 29: Ήραχλες,
Έμπεδότιμε, Τροφώνιε, εϊζατε μν9·ων,
Antitlicsis adjectivorum εζ αλμυρού πότιμον ύδωρ habet
aliquid platonici, quod illustrabit mea ad Zachariam nota p. 415,
coli. Walzio ad Arsen. p. 40.
PAG. 153.
'*') E codice 1220. Adscripta sunt haec Pselll verba pro

scholio ad illa Pocmandri p. 6: ό δέ ·9εόί εΐπεν άγίω
λόγω' αυζάνεΟ·9ε εν αΰζήδει χαι πλη9·ύνεΰ·9ε έν πλή^ει πάντα
τα χτίΰματα χαι δημιουργήματα^ Lemma addidi meum.
*) Genes. 1, 28.
NOTAE AD PAGG. 154. 155. 331
PAG. 154.
') Κοΰμοχράτωρ est diabolus. Vide p. 196, et ii.adAnecd.
t. 3, p. 218; coli. Gal. ad Iambi, p. 207.
Φηΰίν, Basilius scilicet laudatus in Stepbani Thesauro
sub Έχφερομυ-9-ώ.
*) udeyoyreg, scilicet post Thucydidem qui, όντως, inquit 1,
20, άτοίλαΐΛωρος τοϊς Λολλοΐς ή ζήτηοις τής άλη^είας καί έχ'ι
Γ« έτοιμα. rpe.Tovrai.
Rescribendum videtur, Λρος '^4νεβώ rdv AlyvjtTiov.
Locus est mutilus, nec qui possit ex edita ad Anebo-
nem Epistola resarciri. Scripsi εχιζψών, sed et επιζητώ pos¬
sit erui e codicis compendio.
PAG. 155.
E codice 1000 = A, quem contuli cum codicibus 1267

= B, 2087 = C. Lemma in B : περί ορού ζωής, τού ιρελλοϋ.
Ιη C.: Γοΰ αΰτον (Pselli) avτιyρaφή προς μοναχόν ερωτήϋαντα
περί ορ. τ. S. Fabricius Bibliotb. Gr. t. 10, p. 90: άvτιyρaφή
πρωδερωτήοαντος τίνος μον . . . Rescribendum, προς ερώτηβίν
τίνος μον. De eodem argumento exstant Cbrysocephali tracta^
tus (vide Villoisoni Diatr. p. 8), et epistola Marci Eugenici,
προς Ίβίδωρον ιερομόναχον περί όρων ζωής αιτήΰαντα: quam
buc, argumento invitatus, totam inserueram, nunc autem rese¬
care placuit, ne tam longae typograpborum morae 6erent lon¬
giores, et tandem taedio victus et annis operi intermorerer.
*) Fabricius 1. 1. liocce adfert initium: ονχ ώς ήπόρητο rd
προβλη^έν παρά δον ζ. Ιη C initium quidem est: οΰχ ώς ήπό-
ρηται τό προβλ. π. δ. ζ. Sed quum auctor Catalogi, prima verba
recitans, exhibuerit ονχ ώς ήπόρητο, codice propius inspecto
vidi initium, ut et nonnulla alia loca, forsan pallidiora, fuisse a
lectore quodam male sedulo atramento novo ac vivido nigrata;
Iiincque 6t ut nunc ήπόρηται legatur, quum invenerit auctor
Catalogi ήπόρητο. Harlesio ad Fabricium p. 78 citatur e co¬
dice 2087 Pselli “ Epistola inedita qua Apostoli dictum explica-
»tur: inc. ούχ ώς ήπόρητο,,. Confudit Harlcsius hanc de ter-
mino vitao epistolam ad monachum quemdam cum alio Psclli
opusculo, quod exstat in codice 2087, p. 119, taleque habet
initium : rov ccvrov ’ εις τό ρητόν άχοΟτόλου ' εχεζήτηβας εν τώ
γράμματι τίνος ενεχα μή άΟ^άνατον δύναμιν τώ ^εώ, άλλ' άΐδων
6 άχόΟτολος χροΟηρμήνευΟε. Respicitur Pauli Epistola ad Ro¬
manos 1, 20. Ceterum illa temporum varietas, ηχόρηται ηχόρητο,
nullius hic est momenti, nec rara est. Psellus Allegoria de
Circe : την γάρ τοι Κίρχην ηδονήν άντιχρυς νόηΟον μεταχοιοΰοαν
φυχάς χρός ο εχαΟτος xdS-og χεχίνηται. Codex 1182, χεχίνητο,
minus bene.
*) Β, οΰδεν άόρ., omissa tota quae praecedit sententia.
A, γενομένων ούδέν ' εί γάρ τό.
AC, Ουνειλήφεί. Modo C sine χαί.
A, καταμερίζεται. B, οίς pro ών.
®) C, εΰτώς. B , ενεβτός, et sic infra. De orthographia
vide ad Zachariam Mityl. p. 44(5.
B, oOov . . . ήχει. Mox, ήγνοήΰαμεν.
C, μή. Mox B, rd χατά.
B, τούτο. Mox xal χεφαλ. Mox BC, ουνείρω. . . ζωής
μόνον... μέλλον ·3·εός.
PAG. 156.
*) BC, χαρ' εαυτού.

Β, 3εώ ώοαύτως. BC, τε^νήζαιτο. Cf. ρ. 157, 28.
Sunt verba είδότι d-εώ dativi absoluti, et έχηχολού&ηοεν
stat per se iiicoiistructum. Mazaris in meis Anecdotis t. 3, p. 14(5:
δέ (^φεύ μοι!') rd γήμαί με χαρά χόδας ηχολού^ηΟαν ai
δυΰτυχίαι. Ibi cogitavi de reponendo τώ pro rd, ut esset syii-
taxis ήχολούϋ-ηΰαν τώ γήμαι. Nunc puto junxisse scriptorem
εύθ^ύς τό γήμαι, quod alii dixissent άμα τώ γήμαι, et ήχολού^η-
βαν esse absolute positum. In Andreopuli Syutipa p. 100, ed-
S0g τό άχούΰαι non est sollicitandum, nec άμα τού ΰνμμι-
γήναι ibidem p. 10(5 : vide n. ad Synt. p. 199. Est άμα xai
τού αδελφού in inscriptione graece composita ab homine AE-
gyptio, quam edidit Lctronuius Mem. Instit. Acad. luscr. t. 10,
pag. 171.
NOTAE AD PAGG. 157. 158. .S33
A, πώς γάρ αν.
‘) BC, ύΛουργηχώς ά^ώος Λ'ανΓαΛ'αίί· τό μεν'· eic mediis
omissis.
BC sine τών. B, εξάγεται.
AC, είλεϊται C, παρά. Solcnnis praepositionum con¬
fusio. Pscllus in meis Anecd. t. 3, p. 206, v. 128: περιτρεπό-
μενα. Ibi cjnod conjeci παρατρ. est in codice 1182.
B, otov. Mox C, φνχψ
PAG. 157.
*) A, έχδεχόμενα. Habet recte ενδεχόμενα Psellus Doctr.
Omnif. c. 16, ubi de dei praescientia insunt multa huc con¬
ferenda. Confusio praepositionum εχ έν est frecpiens. Eusta-
thius Epist. 52 : προΟυπήντηβεν α'ύτη των άχρεμονων έγχύφαΰα'
Codex recte εχχύψ. Infra p. 158, 1, BC, εμπέπτωχεν pro εχπ.
*) B, ρεί τε xai φέρεται ’ των ονν βωμ. C, ρεΐ τε χαϊ
φέρεται ’ φέρεται γάρ . . .
’) Β, πάντως άδιαβτάτως.
C, άΑέ.' άδιαίΤτάτων. Α, άλλα διαΟτατόν.
Β, μετήμειφεν ’ ομοίως χατά.
®) C, γιγνομένων’ qui supra, γιγνομένοις, Sed infra, γινο¬
μένων.
Β, προέγνω.
®) Α, χαχεϊνος.
®) Videtur fuisse olim ώβαύτως in C. Respicitur Judae
mors. Isidorus Pel. Epist. 1, 56 : ούχ επειδή προεΐπεν ο Κύριος
τήν τοϋ 'Ιούδα προαίρεΰιν, έχείνος πρός την προδοοΐαν ωλίθ3η-
Οεν ' άλλλ επειδή ώδινε τήν επιβουλήν ό αλιτήριος, όρων τα χρύ-
φια τής χαρδίας χινήματα, τά μέλλοντα ώς παρόντα προέφτηνε.
'®) C, διαλ.ά9·οι.
PAG. 158.
BC, εμπέπτωχεν. Mox C, χρηΰαμένην.
*) Β, ζήτημα ότι τώ. BC, πρόγνωσιν τής εχ. ζ. τό ΰυμπ.
Μοχ Β, προέλ. δέ. Infra Β, εντύχης.. . επιχρίνης.
*) Β, ra Ονμπεράοματα τών δογμάτων.
334 NOTAE AD PAGG. 159.160. 161. 162.
AB, « jravra. Mox C sine 6. Mox B desinit in εχον-
oiy. Mox C οΰν pro Ιδού. Et A, ερώτηχκς,
PAG. 159.
’) E codice 1182, p, 46, 2.
*) Videtur excidisse δει vel χρή.
PAG. 160.
*) Codex bis επιΰΓημών. Plato Epin. eadem de re p. 503:
δεΟμος γάρ Λεφνχώς Jtccvruv τούτων εις άνκφανήοεται διανοου-
μένοις.
Codex, γεω εΰίαν, sic litera omissa et male scripto ε
pro ai.
PAG. 161.
*) De decanis astronomicis, cjiii sunt zodiaci subdivisio¬
num nomina, et de stellis juxtaorientibus, vide Porpbyrium
Introd. in Ptolem. p. 190; Gal. ad Iambi, p. 304; Scalig. ad
Manii. 4, 299, p. 297; Viger. ad Bardesanem p. 351 inter
Orellianos auctores De fato; Dupuis. Orig. Cult. t. 1, p. 229.
Forsan, ΛερΙ αύτο τούτο τό πράγμα,
■’) Codex, είδοίη.
PAG. 162.
’) Codex, παθημάτων pro μα&ημάτων. Similis permuta¬

tio apud Theonem Math. p. 4.
*) Iamblichus Adhort. p. 374 : φιλοβόφει xal μαδήματα
μέτι&ι μή παρέργως, xal δι' aiircov ωΟπερ διά βά3ρας επί τά
προχείμενα χώρει. Cf. infra p. 160, 14.
Codex, χάβμα xal βάμα. Transposuit librarius lite-
ras, χάΰμα nomen notum scribens pro ignoto βχάμα. Do¬
ricae sunt formae pro ΰχήμα xal βήμα. Cf. p. 166, 13.
Respexisse videtur symbolum pythagoricum, προτιμά τό ΰχήμα
xal τό βήμα.
NOTAE AD PAGG. 163. 164. 33.5
♦) Codex, άγεωμετρψονς. Id mutavi sequutus inscriptio¬
nem , αγεωμέτρητος μηόείς εΐΰίτω, quam Academiae foribus
Plato inscripsisse fertur. Vide Tzetz. Chii. 8, H. 241); Arsen.
Viol. p. 10; Proverbia metrica 423; Erasm. Adag. 3, 5, 00;
Fcrrand. Explic. 1, p. 18; 2, p. 184. Pythagorae esse dicit
apopbthcgma H. Steplianus in Thesauro parum cogitate.
Codex, χωρήΰει.
PAG. 163.
*) Doctrina haec fuit Pythagorae. Vide Stob. Ecl. 1, c.
13, p. 320.
Animam esse numerum statuebat Pythagoras: vide Stob.
Ecl. 1, c. 52. Quod refellit ut άλογώτατον Aristoteles De anima
1, c. 4, p. 483. Bullialdus ad Theon, p. 205 hanc opinionem
Platoni tribuit.
Arisfot. Metaphys. init.
*) Codex, όή. Notare neglexi supra pro ά.^οδνλήβης esse
άττοαυλήακς in codice.
PAG. 164.
*) E codice 1182, p. 101, 2. Longobardum Joannem
eumdem esse opinor Joanni Italo, philosopho doctissimo, qui
fuit Pselli discipulus. Tzetzes Cliil. 0, 082. Ώς 'Ιταλία λέγεται
των Καλαυρών η χώρα. Των Καλαυρών η χο>ρα τε καΐ η τών
^ίογχιβάρδιον. Scribendum Καλ.αβρων et ^ίογγιβ. De Joanne
Italo vide Notit. mann. t. 10, 2, p. 151. Harlesius Bibi. Gr.
t. 10, p. 74, erravit, qui hoc opusculum habuerit pro orationo
in laudem Longobardi.
Narrationem pleniorem petas ex Plntarcho De educ,
c. 4. De canibus Laconicis vide quae notavi ad Soph. Aj. 9,
inque primis Meurs. Misc. Lacon. 4, 1. Egi et de Melitensibus
ad Aiiecd. t. 5, p. 449, n. 2. Adde Walz. ad Arsen. pp. 351, i
305. In priore loco Arsenii dicuntur canes esse ot μ'εν ίχνευ-
rai, ... ot όέ exi φυλακή τών πλημάτων οίκουροι, οί δε επί
τέρψει: ex quo postremo genere sunt Melitenses. Ibi pro βλη¬
μάτων leg. κτημάτων, ut est recte scriptum in Apostolii Adag.
12, 07.
3;ί6 NOTAE AD PAGG. 165. 166.
*) Usus est nomine βάοεΰί, qnod scribentis menti obver¬
saretur Ajacis laudatus versus: Κυνός ^<ίαχαΐνης ώς τις ένρινος
βάΰις.
Notaras in meis Anecd. t. 5, p. 139: τον γαρ άριΰτον
κυβερνήτην cci μεγάλαι τριχυμίαι Οτεφανοΰΰι' ubi vide notam.
Lucianus Το,χ;. 35 ; οϋδ' έν γαλήνη μά^οις εί αγα&ος 6 κυβερνή¬
της εΰτΐ' χειμώνας γάρ δεήΟει ιτρος τήν διάγνιοΟιν. Joannee
Clirys. Hom. 21 de statuis : κα3άττερ τον κυβερνήτην οί χειμώ¬
νες, τόν ΰτρατηγόν οι κίνδυνοι, οΰτω και τόν ιερέα ό Λειραβμος
ποιεί φαίνε6&αι. Adde Clievraeana t 2. p. 143; C. HofiFm.
Lcet. Var. 0, 31. Etsi possim videri nimius, non queo quin
adseribam versus Metromanis Pironiani plane egregios : “Le
" noeber dans son art s’instruit pendant Torage ; 11 n’y devient
“ expert qii’apres plus d’un naufrage : Notre sort est pareil
“dans le nietier des vers, Et, pour y reiissir, il y faut des
“ revers
Inserui ού.
PAG. 1()5.
‘3 Vox disyllaba fuit in codice post iv, quae jam non po¬
test legi. Finem esse αις non dubito. Forsan βειραϊς. Scripsi
ίππους * codex, ΐπποις.
An λαμβάνοντα? an excidit aliquid?
Codex, ειτα.
PAG. 166.
’) Exspectabam iv Τροφωνίου.
'^) Gregorius Naz. Orat. 3, p. 77 : τάς εν βΐί^ρου βαβά-
νους και καύδεις ενδίκους, τάς μυβτικάς. Satis nunc sit indi¬
care Creuzer. Religg. antiqq. t. 1, p. 358, vers. gall.
*3 Forsan, άλλο^εν άλλοΰε ποι.
*) Codex, βάμμα. Cf. η. 3, ad p. 1G2.
’) Cf. n. 2, ad p. 152.
®) Forsan, άναβαίνει, vel sequentia verba optative scri¬
benda.
’3 αναλύει ] Aristaenetus 1, 15 lin. : άπρακτον ανέλυαν
τήν .τορβί'αν.
NOTAE AD PAGG. 167. 168. 169. 170. 337
·*) De tela illa Penelopes vide n. ad Tlieoph. Simucattani
pag. 297.
An x«t μη χροδχωροίη, μη προΟχ. δέ.
“’) Codex , την \ρυχήν χιχην·
PAG. 1G7.
'j (lui gerebat pantarben lapidem, nihil sibi ab igne me¬
tuebat. Vide Nicetam Eug. 6, 393, cum mea nota. Manasses
Chron. p. 128: φέρει γάρ βϋμμαχον Ό-εον Λαντάρβην λΐ·9·ον·
Adde Tzetz. Chii. 6, Η. 68; Eustatb. Opusc. p. 212, 44; Baehr.
ad Ctes p. 265.
-) Codex ΰτίίόντος. Volui scribere άχ:ίόντος.
De inventa in AEgypto geometria Herodotus 2, 109,
cum nota Baehrii ; Bartliius ad Claud. Epigr. 11, 40, =
IdylJ. 4; Ferand. Explic. 2, p. 185; Granger. Itin. p. 9. Ta-
tianus adv. Graec. init. : γεωμετρείν ΑιγυΛτιοι (_έξεϋρον^.
*) An καί αχό, vel άπό Si?
PAG. 168
*) De Mercurio Κερδώω vide Notit. manu. t. 11, 2, p. 118;
Paciaud. Dissert. de statuncula Mercurii p. 31; ctc.
- ) Significatur modus pannorum superficiem asperiorem lae-
vigandi cylindri ope.
*) Digito examen castigare, ut ait Persius.
Gregorius Naz. Orat. 39, p. 626: Λαλδαίων άοτρονομία
xai γενε3·λικλογία.
De proverbio ^jrceprav vide nn. ad Eunap. p. 418,
ad Eurip. t. 5, p. 464: Arsen. Viol. p. 320.
PAG. 169.
'J Miror Psellum errare tantum potuisse circa Polybii et
Dioiiy.sii patriam.
PAG. 170.
*) E codice 1182, p. 189, 2 scqq. descripsi quae sequuntur
octo Pselli ad Caesarem Ducam imperatoris Constantini Ducae
fratrem epistolas.
2*2
338 NOTAE AD PAG. I7‘i.
*) Vrrba ονδείς. · . sunt ap. Matth. 20, 7 ; sequentia ibid.
22, 12.
Formulam χ-9-ες xai Τρίτην ημέραν quum reperisset in
Antonino suo Gatakerus plena manu exempla congessit similium
χ&ες καί JTρώηv , xai τη'μερον, etc., adjungendus Doerin-
gio ad Catullianum 61, 137, “hodie atque heri». Psellus de
Michaclc Calaphate in Cangii notis ad Zonaram p. 111. άνήρ
xSeg τε xai ΛρωΙ νήας αρμόττων xai ΟνμΛηγνύμενο;, xai πίτ¬
ταν έπεμβάλλων τοίς γόμφοίζ xai αοβόλαις πληρούμενος, ούχ
είδος ’έχων τυραννικόν, ον φρόνημα μεγαλοπρεπές, ού λόγον
έμμουΰον xai χαρίεντα, ούχ άλλο ουδέν τής οία φνχήν οιδε χαλ-
λύνειν xai φνΰιν δώματος. Scribendum ad fidem codicis 1182,
p. 113, 2, quo Cangius utebatur, χϋ^ές τε xai πρώην .... xai
τής άΰβόλης. . . ονδέν τών οΐα. Animadvertendum etiam verbis
ούχ είδος εχων τυραννικόν respici Euripidea, Πρώτον μέν είδος
άξιους τυραννίδας, quae tractavi in Notit. mann. t. 11, 2, p. 108,
ad Gregorium Naz., cui Jovianus dictus fuit ro είδος άξιος
τυραννίδας, ct in notula ad ipsum Euripidem t. 5, p. 438; quam
ad Aeoli fragm. 3, repetivit Matinas. Neque ego neque Ma-
tliias tunc memineramus Cedreni hos afferentis versus p. 556
Euripideos, saltem antiquos: Πρώτον μέν είδος άξιον τυραννί¬
δας, liai δεύτερον δέ αυμφυές πέλει Οτέφος’ 'ί/ίπαντα δ' άρμό-
ΰουδι πρός την αξίαν. Ιη eamdein sententiam multa coacervavit
Bartii. j). 769 ad Clandianea 11, 1: “Princeps corusco sidere
“pulcrior,,. Drepanius non semel Theodosium laudat, quod
ei fuerit “forma divina,,, quod summam imperii majestatem
“decore etiam corporis ct dignitate potuerit aequare, ct virtuti
“addiderit forma suffragium,,. Sic de Saule Sulpitius Severus
H. S. 1, 33: "forma excellenti erat, ut merito dignitas corpo-
“ris dignitati regiae conveniret,,. Adde Ephraem. Cliron. 1248,
3495, 9351; Erasinum Conjugio impare Dial. p. 638.
PAG. 172.
‘1 μαρμαρυγήν] Similis adulatio Eustatliii Epist. 49, cujus
locuui emendavi ad Zachar. p. 354.
Tino χαχώς.
Ex Psalmo 93, 17.
NOTAE AD PAGG. 173. 174. 170. 339
*) Multa Bartli. et ego ad Zachar. p. 353.
Jungit pariter ϊνγγας xai ^ελκτήρια Monomacinini lau¬
dans oratione inedita': όταν χαριεντιζομένω εντνχω, βαβαί τών
ίΰγγων, τών ·&ελχτηρίων, τής χινδαρικής ώδής, τής ΰαΛφτχής
λύρας, τής ορφικής }rειSoϋς, τής ομηρικής ΚαλλιοΛης (an καλ¬
λιέπειας') , τής Ανακρέοντος γλώττης, τής οργανικής Μούδης!
οβης πληροΰμαι χάριτος! Ο putidum adulatorem! talia Mono-
macho potuisse dici!
PAG. 173.
'3 Conf. Epist. 9, p. 187.
*) Forsan, ix' άκρων βαδίζω δακτύλων. Incessus est ar¬
rogantium hominum, Georgius Lapitha v. 520: Λίή φνβη&ής
υπέρογκα και την οφρϋν ύψώδης, Έν τοΐς ποΰίν ακροβατών καί
τράχηλον έκτείνων ' ibi nota. Isai. 3, 16: ύφω^ηβαν αί θυγα¬
τέρες Σιών καί έπορεύθηδαν ύψηλώ τραχήλω .... καί τή πο¬
ρεία τών ποδών άμα ΰύρουβαι τούς χιτώνας καί τοΐς ποΰίν άμα
παίζουΟαι.
PAG. 174.
*3 Codex, κατ όηβας, sic, relicto vacuo spatiolo.

De apibus thyma carpentibus vide n. ad Simocattara
pag. 213.
PAG. 176.
'3 Epistolas meas servas ac colligis et in justum volumen

compingis.
*3 Synesium imitatus est qui Epist. 1: τάς πιθήκους γάρ
ψαοιν, έπειδάν τέκωΰιν, ώοπερ αγάλμαΰιν ενατενίζειν τοΐς βρέ-
φεΰιν, άγαμένας τού κάλλους" ούτως εΟτίν ή φύΰις φιλότεκνος.
Politianus Epist. 5, 5 extr.: “ illud interim memini simiam quo-
" que ipsam, quae turpissima bestia vocatur ab Ennio [ fragm.
“ p. 140j, credere tamen suos catulos esse omnium formosissi-
“inos„. Arabum est adagium, scarabaeum quoque matri pul¬
chrum esse videri: vide Sacyuin Clirest. Arab. t. 3, p. 207.
Dicunt ct suo quemque esse ingenio contentum , voluti patrem
22 ♦
340 NOTAE AD PAGG. 177. 178. 179,
cui nati vel turpissima facies placet: vide Cardon. Misc. Oricnt.
t. 2, p. 280.
3) Et liic meminit Synesii scribentis ibid.: χαΐδας εγώ λό¬
γους έγεννηβάμην.
Themistocles oraculum Pythiae de inuris lig^neis quid
vellet est interpretatus.
PAG. 177.
Miserat Caesar caseos ac butyrum, cf. Epist. seq.
Verbum χαραβάλλειν in sensu accedendi, adeundi, tra¬
ctavi ad Anecd. t. 2, p. 146. Vide et Voeniel. p. 12 ad Liba-
iiiuni Vita Demosth. Joannes Clim. p. 417: xai παραβάλλοντας
πολλάκις άπεπέμψατο. Codex 1160 melius, παραβαλ.όντας. Cf.
ibid. p. 414, 0. Eustathius Epist. 8, p. 318, 86 : άπαζ xai δίς
περιβαλών ' imo παραβαλών, ut est in codice.
®) Die scilicet quarta hebdomadis.
PAG. 178.
’) μαργαρίτην\ Conf. similia p. 183.
’) άΰυλός είμι] Conf. n. ad Zachar. Mityl. p. 454.
PAG. 179.
') Caesaris uxorem intcliigo.
^ j Codex, άπαρρύηται' infra p. 185, 16, άρρυη' supra
p. 178, 12, εγχολλάψης ' literis male duplicatis. Reliqui impru¬
dens codicis scripturam άπερρευγομένων p. 180, 20.
Scilicet επεμιρεν.
*) Codex, διαΰπαράξης.
λ.εαίνεις εν τοίς ddoJct] Eustathius Epist. 51, de tubere;
εΐ δε προοαγαγοις τω ΰτόματι xai λεανεΐς τοίς όδοΰοιν, απορ¬
ρήτου τίνος αΐΰ&ήΰτ) παντάπαβίν ήδονής. Εχ qua epistola obitei'
mendum tollam. Pardalis ibi dicitur esse ποιχίλ.η τε xai τοίς
φολ.ίδεΰοι χατάδτίχτος' recte codex, ταίς φολίοι.
®) διαρραγεΐη i^fudduevof] Loquutio Demosthenica. Vide
Demosthenem De Cor. §. 8, coli. n. ad mea .4necd t. 5.
pag. 493.
NOTAE AD PAGG. 180— 185. 341
PAG. 180.
λόγονς... :ίτερόεντας^ Eustatliius Epist. 18: οόχέη

oJrf' ot λόγοι πτεροεντες, αλλά βραχύτερον πτερυζάμενοι κτερορ-
ρυοϋβιν avSig και Λερ'ι μέΰην που την οδόν τής πτήζεως παύ¬
ονται. Pro avStg velim εν^ύς.
βοφόν, Aristophanem scilicet, qui Ν. 1295: Αΰτη μέν
{^ή ^άλαοδα"), ω χαχόδαιμον, οΰδεν γίνεται, Έπιρρεόντων τών
ποταμών, πλείων. — Statim corrigas άπερευγομένιον: vide ad
ρ. 179, η. 1.
Codex, πάλαι νπό τού .Παρειού πάλαι. Xerxes nomi
nandus fuit, non Darius.
PAG. 181.
‘) Vide pp. 179, 8; 180, 8.
Scripsi odov. Tineae reliquerunt tantum dv.
*) Grandis piscis Psello fuerat a Caesare missus.
*) Scilicet per quadragesimale carniprivium aves ipsi Cae^
sur non mittet. — Q,uae infra de pavone sophistica cum ele¬
gantia dicit comparanda sunt cum Simocattae Epistola 31, ubi,
rd μηδιχόν ορνεον 6 ταώς .... τούτο μεν τών μηδικών όρνέων
ήθ-ος φιλόχαλον. Gregorius Naz. quem ibi allegavi orat. 34,
p. 544: ταώς o άλαξών δρνις xai μηδικός ούτως φιλόκαλος καί
φιλ.ότιμος, ώδτε . . . &εατρίζη τό κάλλος τοΐς έραΰταΐς.
PAG. 182.
Proverb. 25, 17: ΰπάνιον ε'ίδαγε δον πόδα πρός οεαυτοΰ
φίλ.ον , μή ποτέ πληδ^είς δου μιδήδη δε.
II. 7, 238: ΟΙδ' επί δεξιά, οιδ' έπ' άριδτερά νωμήδαι
βών Άζαλέην, τό μοί έδτι ταλαύρινον πολεμίξειν.
PAG. 184.
*) Ε codice 1182, ρ. 215, 2.
PAG. 185.
‘) Insignia felicitatis sunt insignia Caesareae dignitatis.
342 NOTAE AD PAG. 186. 187.
PAG. 186.
>) Conf. p. 170.
PAG. 187.
*) Sic codex, compendiose quidem, sed non obscure. Ne¬
scio quae res innuatur.
*) νή την «ρ«ν] Eustathius Epist. 48 init.: την tepav ΰου
xai τριηό&ητον κεφαλήν. Restituendum ex codice: νη τήν ...
Simile affirmandi adverbium illi redonetur ibidem p. 351, 80:
ΰύ μεν κρείττων εκείνων (καί ώς εγώ δικάζω καί ά)Τοφαίνομαι),
εγώ δε χείρων ΛαραΛολύ. Codex ναι ώς.καρά ττολύ.
niNAS ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ.
Ψελλοϋ Τιμό&εος η Λερί ένεργείας δαιμόνων. 1
Τϊνα περί δαιμόνων δοζάζονΟιν Έλληνες. 36
Περί των !Α&ηναϊχών τόπων καί ονομάτων. 44
Περί χαρακτήρων ΰυγγραμμάτων τινών. 48
!ι4λληγορία τού παρ'' Όμήρω Ί^^ακηδίου άντρου. 52
Ότι τά κινήματα τής χρυχής εοίκαδι ταΐς τών ουράνιων χι-
νήβεΰι. 56
Εις το εν Νικομήδεια ήχείον. 58
'Επιλϋδεις διαφόρων ερωτημάτων. 63
Ερμηνεία τών δαδιών και ψιλών και μέδων δτοιχείων. 69
Έγκώμιον εις την ψύλλαν. 73
Έγκώμιον εις τήν ψύλλαν ετερον. 78
Εγκώμιον τής φ^ειρός. 85
Περί κόρεως. 91
Προς τούς μα&ητάς περί τών ονομάτων τών δικών. 95
Περί καινών δογμάτων και όρων τών νομικών ρωμαϊδτι λε¬
γομένων λέξεων. 11ϋ
Περί τού κλέμματος ου πέπον^ε. 117
Περί πολεμικής τάξεως. 120
Χαρακτήρες Γρηγορίου τού θεολόγου, τού μεγάλου Βαδι-
λείου, τού Χρυδοδτόμου, καί Γρηγορίου τού Νύδδης.... 124
Εις δύο τινάς τών μαθητών αΰτοϋ λογογραφήβαντας προς

άλλήλους. 131
344 niNAS.
Όταν έβρεξε καί ονκ άγήλΟ·ον οΐ μαΒ^^ταί αυτού εις την
ΰχολήν. 1J.·»
Έμβραδυνάντων τών μαθητών τή τής Gχολής ζυνελ.εύοει... 140
Προς τούς μα^ητάς βραδύναντας. 144
Όνειδίζει τούς μα^ητάς άμελοΰντας. 147
Εις τον 'Ερμου τού Τριΰμεγΐΰτου Ποιμάνδρην. 153
'Αντιγραφή ίΤρός ερώτηΰίν τίνος μοναχού κερί οριβμού τού
θανάτου. 155
'ΑΛοκριδις 6χεδια6&εΐ6α ηρος τον κύριον 'Ανδρόνικον ερωτή-

δαντα ττερί τού τής γεωμετρίας μαδήματος, ποιον το τέ¬
λος αύτφ. 159
Εις τόν Αογγίβαρδον Ίωάννην. 104

ΈπιδτολαΙ εννέα. 170
INDEX ANNOTATIONIS
i\cliinet, 1*)7. άντιλαχεϊν, 303.

Aelianus, 18i). άντωμοΟία, 303.
Aeneas Gazaens, 241, 2(50. από: από γραμμής, 283; από
Aescliyins, 219, 242, 252. Ονν^ήματος, 294 ; τό από
Aleipliro, 271. τονδε , 214.
Andrcas ineditus, 208. άποΟτάΰιον, 302.
Anecdota Bekkeriana, 302, 304. άποτεταγμένος, 208.
angeli grandinis, divitiarum,... απόφαΟις , 303.
199, 204. αποφράδες ήμέραι, 208.
animae descensus, 241. αποβ'ήφιΰις, 302.
animalium voces, 202. άοτομος, 224.
Antliologia Graeca, 197, 288. άβτράπτειν de oratore, 283.
apes e tauris natae, 297, 298: άβυλος, 340.
thvma pascentes, 339. άβώματοι, angeli, 298.
Aplirodisianus, 250. arra, 227, 240.
Aplitlionius, 290. αύερύοαι, 270.
Apollonius Tyauensis, 200, 281. aOro? et άβτος, 303.
.4ratus, 224. άφα'ι λύχνων , 208.
Archilochus, 205. άφετερΐα, 283.
Archimedis Specula, 288. barbara vocabula in incanta¬
Aristides, 227, 238, 240, 247, tionibus, 205, 200.
249, 255. Basilius, 217, 223, 251.
.Aristophanes, 215, 281, 341. Basilius Macedo, 237.
Arrianus, 193. Botrus rex, ineditus, 203.
Arscnins, 200. βέβηλος, 230.
Artemidorus, 230. βόθρος et βα&ρον, 213.
.Astrologus ineditus, 197, 199. βρόμος , 202.
229; 230, 231, 232, 259. βροντάν de oratore, 283, 285.
Auctor De epistolico characte¬ βρυχάο^αι, 202.
re, 245, 202. βρωμάοϋ^αι, 202.
‘-^ΰωνις, 291. γαργαλιΰμός, 234.
αγειν xai φέρειν , 201 η. 7; γενε&λααλογία, 337.
α·/ειν άτίό ρινών, 201 η. 10; γηράοχειν διδαΟχόμενος , 220.
γλώττης, 207. γης έντερα, 259.
άνράφιον, 302. γνωΟτιχο'ι et γνωΟτο'ι, 207.
άήρ ct εαρ, 296. γραμματεύς, 303.
άϋ^ετεΐν, 205. γραφειν εις ύδωρ, 2(>1.
Άίδος χυνη, 235. γραφή, 301.
αλήτης, 245. Canes terrae, daemones, 231.
Αλ.χίνου αΛολογος, 191. Cantacuzenus, 190.
άλ.λ.ος η, άλλος πλήν, 201. canthari e.x asinis orti, 297.
αμφιορχΐα, 303. capillorum usus magicus, 297.
αναβολή, 244. catohicpas, 299.
άνά&εμα επαράθ9·αι, 199. ί Cedrenus, 338.
άνοια et άγνοια, 200. cerae usus magicus, 208, 270.
340 INDEX ANNOTATIONIS
Chaldaei astronomi, 337. είναι ών, 219.
Choricius, 243, 258, 2G0, 267, ειπών : κατά τον είχόντα, 220.
276, 277. είΰαγγελία, 301.
cicuta alit coturnices, 299. έκκεκωφωμένος, 203.
Coeranis liber, 246, 248. εκλογείς, 304.
comparandi hyperbolae, 273. Έλαοών, 243.
comparativi et superlativi per εναΟκούμεναι κόραι, 208.
o et ω, 232. ενδειξις, 301.
Daemogorgon, 257. 'Ένδεκα, οί, 303.
Daemones ^ηλύμορφοι, 255 ; ενδιατρίβω, 190, 226.
ονοδχελεΐς 263 ; in elemen¬ ενεαρίζειν, 298.
tis, 225 ; in animalium cor¬ ενέργεια, 189.
pore, i26;^ fugantur oratio¬ έξούλης δίκη, 302.
ne, 240 ; semen fundunt, 223; έξωμοαία, 303.
lincjuunt urbes captas, 264; έπειΟφρεϊν, 215 η. 10.
per species divisi, 227, 229, έπιΰτη^ιος Joannes, 199.
230, 231, 238, 240. επιδκύνιον, 295.
Demetrius Phalereus, 216. έπωβελία , 303.
Diabolus dictus δχότος, 200 ; εΰϋ-νδικία, 302.
invidet homini, 206. εΰ-9-ΰναι, 301.
Dion Clm s., 192, 215, 227, 233, εφεΰις, 302.
243, 246, 252, 253, 254, 256, έφήγηΰις, 301.
258, 261, 263, 264, 275, 277, Ευχίται, 191.
281, 288. ζαμαΐοι daemones, 230.
Dionysius Halic., 233. Ζαρουάμ Manichaeorum, 195.
divinatio per nubes, 259. ferarum arma, 296.
Ducas, 277. 61a in incantationibus , 268.
^αβίδ, όανίδ, 217. Genii publici, privati, 265.
δακτύλων «λτ’ άκρων βαδίζειν, geometriae inventio, 337.
339. Gillo, 254.
δε enclitica, 295. Glossarium Albertii, 207 ; ine¬
διαιτέω, 304. ditum , 199.
διαλαχεϊν, 303. Gnostici, 207.
διαμειδιάν, 279. Gregorius Thaumat., 201.
διαρρήγννΰ&αι ψευδόμενος, 340. Gregorius Naz., 190,193,200,
διατρίβω, 216. 204, 272, 279.
διάττοντες άοτέρες, 269. hasta ferenda in funere, 304.
διαψψριΰις , 302. herbae sacrae, 246.
δίκη, 301. Hesiodus, 263.
διωμοΟΪα, 303. Hippolyti chronicon , 256.
δοκιμαΰία , 303. η δ' ός,' 222, 233.
cncomia pulicis, pediculi, salis, ή^^ος et έ^ος, 192.
292, 294, 297. ηνεμωμέναι κόμαι, 255;
engastrimythus, 239. ήχείον, 287.
Eponymi, 304. ■3·υράξε, οί, 218.
Eumathius, 226, 275, 279. ■Βνοία μνΰτική , 207.
Eunupiiis, 238, 215. iniliiitivorum desinentia men¬
Euripides, 252, 253, 277, 338. dosa , μα9είναι , τΓα·9εΐναι,
.Eustathius Antioch., 293. 216, 227, 234, 255, 270.
Eustathius, 220, 224, 237, 239, Isaacius Por|)hyrog., 224.
283, 284, 338, 340, 341, 342. Isidorus Peius., 295.
εδωκα, δέδωκα, 261. doaimes Chrysost., 218, 226,
είδος άζιον τνραννίδος, 338. 232, 293. ■
INDEX ANNOTATIONIS 347
Joannes Cliinaeus, 193, 340. Manes haereticus, 194.
Joaunes Levita, 291. Manichaei, 196.
Joannes Monachus, 203. Marcus Ephes., 222.
Julianus, 255. Massaliani, 191.
ιερά βοτάνη, 247. Maxinuis Tyr., 281, 283, 295.
xccSagitKra, 213. Menaea, 214.
κακούς κακώς άίΐόλλυβ^αί 210. Menander, 201, 207, 211, 212,
κάλαμος, 253. 238, 252, 257, 264.
κανδηΐοοβέβτρα, 203. Menander histor., 272.
κατά· κατά κόρρης, 249; xar’ Mercurius Κερδώος, 337.
6ρ&άς 273. Moschopulus, 298, 301.
καταμελιτοϋν, 283. musici modi, 289.
καταρρίΛτεΐν et καταρραΛτειν, μαγάς, 250.
207. Μάνης ό μανε'ις, 194.
κίννυφ, 292. μεληγόρος, μεληγορεΐν, 201.
κιρνοφορεΐν , 278. Μέΰη τών ποταμών, η, 222.
κοίτη, 293. μιΰοφαής mundus , 232.
κομάν, 295. Nectari US, 200, 213, 217, 220,
κόμματος τού ηονηροΰ, 192. 293.
κοΟμοκράτωρ , 190. Nicephorus Basii., 219.
κρητίζειν , 221. nihil e nihilo, 297.
κύρβεις , 301. nomen proprium et appellati¬
κωλακρέταί, 304. vum confusa, 292.
κώνωψ έλέφαντι Λαραβαλλόμε- nominis Dei ac Christi miracu¬
νος, 294. la, 267.
leo, 293. nubium figurae, 259.
Leo Diaconus, 249. Olympiodorus, 226, 272.
Lexicon ined., 301. 6γκαθ3αι, 202.
Libanius, 192, 213, 230, 243, oia άν-y οιων, 213.
253, 271, 270, 293, 294. όμιλεΐν , 219.
Libva novi semper fert aliquid, όνος Κυμαΐος, 201.
215. όττάκος, 290.
Lilith, 254, 250. pallium philosophorum, mona¬
logistae, 301. chorum, 251.
Luciamn, 193, 212, 217, 220, Pantarbes lapis, 337.
,255, 257, 258, 261, 267, 273. Paroemiographi, 250, XVIll.
Luuae vis, 294. pavo, 341.
lusus circa nomina, 194, 207. Pausanias, 287.
Lysias, 303. pediculus, 297, 299, 300.
λεαίνειν όδοϋοι, 340. Penelopes tela, 337.
λελιονριον, 228. Philemon, 212.
λήξις, 302. Philo , 234.
λόγια, 237, 321. Philostratus, 201, 217, 220, 222,
λογίζεο^αι, 224. 227, 239, 240, 244, 245, 246,
λόγος εργον Οκια, 192; λόγου 252, 255, 273, 270, 283.
τάχιον, 373; λόγον εχειν, Phoenices dolosi, 221.
29(5; λόγος et ^ίόγος, 207. Photius, 251.
λ.οιμός et λιμός, 199. Phurnutus, 258.
λουτροφόρος , 304. Pisides, 235.
Macarius, 258. Planudes, 251.
magi leonum, serpentuin ..., Plato, 207, 258, 281, 286.
260. Pletho, 198, 222, 243.
Maiidcvillius, 231. plumbus in incantationibus, 268.
MS INDEX ANNOTATIONIS.
Phitarclms, 205, 238, 289. simiae φιλότεχνοι, 339.
Porpliyriiis, 209,211, 21(5,218, Socraticae Epistolae, 222, 258.
230, 232, 243, 262, 263, 272, Sophocles, 192, 220, 232, 277,
285. 339, 340.
Proclus, 231. Stadiasmus maris, 195.
Procopiiis, 249, 283, 292, 294. Stesichori palinodia, 222.
P.sellus, 189, 221, 224, 225, Suidas, 201.
226, 227, 232, 249, 252, 254, Synesius, 250, 252, 254.
257, 260, 262, 266, 269, 283, syntaxis attractionis, 205.
290, 291, 299, 302, 338; iiied. Οαθ-ρός φρένας, 197.
339. ΰαταναήλ, 198.
piile.K, 292, 294. αειρήν metaph., 339.
Λα-^ήματα coelestia, 286. . Οημαια, 212.
παίόες ιατρών, 251. Οχηνή, χα&άπερ εν, 208.
παλαμναϊος, 194. Οχοτόμαινα, 270.
παραβάλλω, 340. Σπάρταν έλαχες, 337.
παραγραφή, 302. Οπέχλον, 234.
παραγωγαΐ ομμάτων , 270. ΰτενότερος, 287.
παρακολου&είν, 254. ΰνγγραφενς, ό, 290.
παρεών , 203. Ούμβολα^εια, 212.
Πάρνης, 281. ΰνμφ3είρεδ·9αι, 214.
πάτριος, πατρώος, 204. Σνραχουδίων δεχάται, 274.
Πειραιενς, 281. Themistius , 227.
πει-^ανάγπη, 245. Theocritus, 273.
περιοτεριώτης, 259. Theodorus Prodromus, 227,235,
περίττωμα, περίττωΟις, 206, 223. 252, 262, 276, 279, 283, 287.
πΐνος, 283. Theodosius Diae., 192.
πλ.οντίζω, πλουτω, 220. Theophylactus Simoc., 190.
πολλά παί άλ.λ.α , 243. trochilus, 296.
πολυΟχεϋής, 262. tuba oratorum, metapli., 284.
προβολ·), 302. Tzctzes, 203, 280, 295.
προς, προς επί τούτοις, 190, 205. τέ-θ^ηπα, 253.
.raviiin carum est, 297. τεχνιχος, 6, 290.
ρίπτω, ριπτώ, 275. Τοΰδχοι, 220.
Sabbatiiuis amnis , 231. τριζειν, τρνζειν, 202.
sacrincia victimarum biimana- τρίποδος, ώοπερ έχ, 250.
rum, 210, 211. τρανός, longa penultima, 288,
salivae usus magicus, 247. XX.
Salomonis Testamentum, 196, vespae ex equis ortae, 297,298.
200, 204, 255, 267. υγρά xai ξηρά, 206.
Scholiastcs Soplioclis, 286. φάδις , 301.
Scymnu.s, 236. φ&ειρ, 6, ή, 297.
semina putrescunt, 298. φλεγμαίνοντα ονόματα. 283.
senarius numerus, 228. φρενΐτις, 241.
sepia, 299. χαίρειν εάν, 203,
sigilla magica, 248. χαρώνειον πνεύμα, 235.
singularis persona verbi cum χSkς χαί πρώην , 338.
neutro nomine plurali, 257. χρώ, έν . 250.
s
1
i
;V

Untitled

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Untitled

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

4i^4y6

' - f' '■

JO. FR. BOISSONADE.

ACCEDUNT INEDITA OPUSCULA PSELLI.

Typis Fiiderici Campe.

C^nae nie nuper ad Siinooattam, Aeneam Gazaenin

') "Michael Psellus .. . scripsit Dialogum De operaCio-

ultro qii.aesiveram Spartam pro virili ornare eo

“set amoenus scriptor, ((ui, post illam Gilb. Gauliuiiii

F. FRANCISCUM FEU - ARDEINTIUM MINOR

^^uum hunc Michaelis Pselli libellum oliin a

·) Praefixa est libello, cui titulus: “ Sapientiss. Michaelis

ri stitutum, typis suis excusum jamjam divendere

“nement ce livre de Psellus est bicn pcii dc cliose, et

tariis iliiisfrasse. Addunt et ejusdem contra Eu*

Monodiae plures Pselli commemoratae sunt ibid. p. 74.

origine revocasse refutasse est, et, ut sacer Ire-

') Plurima omittere visum est, quae Pselliani opusculi ar¬

tuum, quo ad locupletissimam bibliothecam, vete¬

In Constantinop. bibliotheca centum viginti millia

') Liturgiae sive Missae SS. PP. Jacobi apostoli et fratris

nunc Pselli libellum porrigis, brevi Nicetac i|iii

* clisar sunt miserae ct infelires nostroriiinjiaeresiarrlia

Nobilissimo illiistrissimoque viro D. Nicolao

.\.utiquissima de Daemonibus disputatio, et, si

Nic. Verdunus, ut oratione utar minus latina, ma¬

sa est. Primi poetae lascivientis eloquentiae glo¬

*) nospicit Hesiodum E. 41.

cmu hene scire se putarent, tunc primum bene

‘) Videtur tam bene scivisse graece, ut fere vernacule ne¬

Nolo virtutes tuas tibi praedicare; satis illas

Amice lector, Psellum πβρϊ ένεργείας δαιμόνων^

Equidem odi cane pejus ct angue illos ho¬

') Idem de suis notis praedicat supra p. XV et p. XIX, ver¬

"Versus ex antiquo carmine memoria hcrcle dignu.s,„

"Non tali auxilio nec defensoribiis istis

Si interfecto, ut vocant, loco medicina facta,

ToS' ΐΰτΐ πολλώ μεΐζον η Τροίαν ίλεΐν *).

Longe aliter omnes melioris mentis scribent, et

‘) Hic versus est inter Proverbia Metrica v. 872, formatus,

A.mice lector, latina Pselli interpretatio Petri

') Vide pag. Xlt.

Εμτταλιν ούνύματο·^ δύ^κν ΰχών Ψελλος ’) έδείχΟΐι,

*) Hoc Epigramma iterum editum fuit inter Nic. Borboiiii

Γΐ)άψαντ' άτρεκέως Ψίλλον, βάζοντα δε ^ιηδεί'

*) Melius scripsisset Γωμΐνος.

Reverendissimo et serenissimo Principi ac

Principi ac domino meo clementissimo :

Reverendissime et serenissime princeps,

A.d finem properabant operae typoo-raplil, et di¬

passim : Polydor. Virgil, De rerum iiivent. I. 0, c. 7;

Hac in soleniiitate Genio munus annale solve¬

Dum illa mecum inter publica, pro Reveren¬

tiuin Doinliiiis, penes quem est summum votorum

turibus habentur; scil tanti tamen non videbantur

Reverendiss. Seren. tuae humillimus et submissis¬

Midi. Pselli mole exig;uiini, sed in quo magna

riis. Magno liunc studio magnoque doctorum voto

Pag. 1. Ibrsan distinguendum: ώ Τιμόθεε; ΘΡ. Joo...

ΠΕΡΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ -

^^'^ρόνιος, ώ Θρά'ξ, έτη το Βυζάντιον άπαντ^ς *).

Ποΐ δ^ δη τί και τίνα πράγματα ’έχων έπι το-

Μαν&άνω μύν ®) τινας ϋ’εομάχονς άνδοας κα'ι

Κα'ι πάνυ γε, ω Θραξ' ε’ίπερ κα'ι ιατροΐς *^) ειδί-