მოქალაქეობის წარმოშობის საფუძვლები და სოციალური როლები

მოქალაქის ცნება სათავეს იღებს ძველი საბერძნეთში, კერძოდ კი ქალაქ-სახელმწიფო ათენში. ცნება
საზოგადოებრივ, სახლახო და სახელმწიფო საქმეებში მონაწილეობის უფლებას გულისხმობდა.
ძველ საბერძნეთში გარანტირებული იყო მოქალაქეების კანონის წინაშე თანასწორობა. ძველ-
ბერძნული, ანტიკური ხანის დემოკრატიისთვის დამახასიატებელი იყო უსუალო დემოკრატიის
ფორმა, სადაც მოსახლეობის მცირე რაოდენობიდან გამომდინარე, მოქალაქის სტატუსის მქონე
ადამიანებს ჰქონდათ, სახელმწიფო საქმეებში მონაწილეობის მიღების უფლება. მოქალაქეები
სახელმწიფო და საზოგადოებრივი მნიშვნელობის საკითხებს წყვეტდნენ უშუალოდ
წარმომადგენლების გარეშე.

მოქალაქეობის ძველ-ბერძნული მოდელისთვის დამახასიათებელი იყო მნიშვნელობანი

ნაკლოვანებები. კერძოდ: მოქალაქის სტატუსის მოპოვება და მინიჭება შესაძლებელი იყო მხოლოდ
ადგილობრივი და გარკვეული სოციალური ფენის წარმომადგენელი მამაკაცებისთვის.
აღსანიშნავია, რომ ქალები, მონები და უცხოელები არ იყვნენ მოქალაქეები, შესაბამისად მათ არ
ჰქონდათ სახელმწიფო და საზოგადოებრივი საკითხების განხილვასა და გადაწყვეტილების მიღების
პროცესში მონაწილეობის უფლება.

თანამედროვე მნიშვნელობით და გაგებით მოქალაქე არის ერთი სახელმწიფოს მოქალაქეობის მქონე

პირი. მოქალაქობის სტატუსის მისაღებად მნიშვნელობა არ ენიჭება ადამიანის წარმომავლობას;
სოციალურ სტატუსს; კანის ფერს; რელიგიურ კუთვნილებას და სხვა ნიშნებს. საქართველოს
კონსტიტუცია არეგულირებს საქართველოს მოაქლაქეობის მოპოვების და მისი დაკარგვის წესებს.
კონსტიტუციის მიხედვით, საქართველოს მოქალაქეობა მოიპოვება დაბადებით ან
ნატურალიზაციით. მოქალაქეობის ჩამორთმევა; საქართველოს მოქალაქის ქვეყნიდან გაძევება და
სხვა სახელმწიფოსთვის გადაცემა დაუშვებელია. სხვა სახელმწიფოსთვის მოქალაქის გადაცემა სხვა
სახელმწიფოსთვის დასაშვებია მხოლოდ საერთაშორისო ხელშეკრულებით გათვალისწინებული
პირობების მიხედვით. ამავდროულად უნდა აღინიშნოს, რომ საქართველო მფარველობს თავის
მოქალაქეს განურჩევლად მისი ადგილსამყოფლისა.

„საქართველოს მოქალაქეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონის მიხედვით, საქართველოს

მოქალაქეობა არის საქართველოსთან პირის სამართლებრივი კავშირი. საქართველოში დადგენილია
ერთიანი მოქალაქეობა. საქართველოს მოქალაქეები კანონის წინაშე თანასწორი არიან განურჩევლად
რასისა, კანის ფერისა, ენისა, სქესისა, რელიგიისა, პოლიტიკური და სხვა შეხედულებებისა,
ეროვნული, ეთნიკური და სოციალური კუთვნილებისა, წარმოშობისა, ქონებრივი და წოდებრივი
მდგომარეობისა, საცხოვრებელი ადგილისა და ნებისმიერი სხვა ნიშნისა.

„საქართველოს მოქალაქეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონი განსაზღვრავს

საქართველოს მოქალაქეობის მოპოვების სახეებს. ესენია: დაბადება და ნატურალიზაცია და მისი
სახეები.
საქართველოს მოქალაქეობა დაბადებით მოიპოვება თუ: პირის დაბადების მომენტისათვის მისი
ერთ-ერთი მშობელი საქართველოს მოქალაქეა; საქართველოს ტერიტორიაზე ექსტრაკორპორული
განაყოფიერების შედეგად (სუროგაციით) დაბადებული პირი, თუ მისი არცერთი მშობლის
მოქალაქეობის ქვეყანა მას საკუთარ მოქალაქედ არ მიიჩნევს; საქართველოში სტატუსის მქონე
მოქალაქეობის არმქონე პირთა შვილი, რომელიც საქართველოს ტერიტორიაზე დაიბადა;
საქართველოს ტერიტორიაზე დაბადებული პირი, რომლის ერთ-ერთი მშობელი საქართველოში
სტატუსის მქონე მოქალაქეობის არმქონე პირია, ხოლო მეორე მშობელი უცნობია.

საქართველოს მოქალაქეობის ნატურალიზაციით მოპოვების სახეები:

ჩვეულებრივი წესით მინიჭება - კანონიერ საფუძველზე უწყვეტად ცხოვრობს საქართველოში

საქართველოს მოქალაქეობის მინიჭების შესახებ განცხადების წარდგენის დღემდე ბოლო 10 წლის
განმავლობაში; დადგენილ ფარგლებში იცის საქართველოს სახელმწიფო ენა; დადგენილ
ფარგლებში იცის საქართველოს ისტორია და სამართლის ძირითადი საფუძვლები; საქართველოში
მუშაობს, ან/და საქართველოში აქვს უძრავი ქონება, ან საქართველოს ტერიტორიაზე ახორციელებს
სამეწარმეო საქმიანობას, ან საქართველოს საწარმოში ფლობს წილს ან აქციებს.

გამარტივებული წესით მინიჭება - საქართველოს მოქალაქეზე დაქორწინებულ პირს, რომელიც

კანონიერ საფუძველზე უწყვეტად ცხოვრობს საქართველოში საქართველოს მოქალაქეობის
მინიჭების შესახებ განცხადების წარდგენის დღემდე ბოლო 5 წლის განმავლობაში, საქართველოს
მოქალაქეობა გამარტივებული წესით მიენიჭება, რომელიც უნდა აკმაყოფილებდეს ორ კრიტერიუმს:
დადგენილ ფარგლებში იცის საქართველოს სახელმწიფო ენა; დადგენილ ფარგლებში იცის
საქართველოს ისტორია და სამართლის ძირითადი საფუძვლები.

საგამონაკლისო წესით მინიჭება - საქართველოს პრეზიდენტმა საქართველოს მოქალაქეობა

საგამონაკლისო წესით შეიძლება მიანიჭოს სხვა ქვეყნის მოქალაქეს, რომელსაც საქართველოს წინაშე
განსაკუთრებული დამსახურება აქვს ან რომლისთვისაც საქართველოს მოქალაქეობის მინიჭება
სახელმწიფო ინტერესებიდან გამომდინარეობს. პრეზიდენტმა სახელმწიფო ინტერესების
შეფასებისას უნდა გაითვალისწინოს შემდეგი ფაქტორები: სხვა ქვეყნის მოქალაქეს საქართველო
საკუთარ სამშობლოდ მიაჩნია და იგი ან მისი წინაპარი არის საქართველოს ოკუპირებულ
ტერიტორიაზე მცხოვრები ან ამ ტერიტორიიდან იძულებით გადაადგილებული პირი; სხვადასხვა
დროს პოლიტიკური მოსაზრებით ან მძიმე სოციალურ-ეკონომიკური მდგომარეობის გამო
ემიგრაციაში წასული პირი; სხვა ქვეყნის მოქალაქე საქართველოში ახორციელებს ისეთ ინვესტიციას
ან მან საქართველოში განახორციელა ისეთი ინვესტიცია, რომლითაც სახელმწიფოს ეკონომიკის
განვითარებაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეაქვს ან შეიტანა.

აღდგენის წესით მინიჭება - საქართველოს მოქალაქეობა აღდგენის წესით მიენიჭება პირს,

რომელსაც საქართველოს მოქალაქეობა შეუწყდა: არამართლზომიერად; საქართველოს
მოქალაქეობიდან გასვლით; მშობლის/მშობლების არჩევანის შედეგად.
საქართველოს მოქალაქეობის მინიჭების საკითხის გადაწყვეტა საქართველოს პრეზიდენტის
ექსკლუზიურ და ამავდროულად დისკრეციულ უფლებამოსილებას წარმოადგენს. საქართველოს
მოქალაქეობის მინიჭების, შენარჩუნების ან შეწყვეტის შესახებ განცხადების დაკმაყოფილების
შემთხვევაში საქართველოს პრეზიდენტი გამოსცემს ბრძანებულებას, ხოლო
დაუკმაყოფილებლობის შემთხვევაში - განკარგულებას.

მოქალაქეობის ცნებას უკავშირდება შემდეგი ძირითადი ტერმინები: აპატრიდი; ბიპატრიდი;

რეპატრიაცია.

აპატრიდი - არის მოქალაქეობის არმქონე პირი, რომელიც არ არის კონკრეტული სახელმწიფოს

მოქალაქე და არ გააჩნია არანაირი დოკუმენტი რომელიც დაადასტურებს, რომ ის უცხო
სახელმწიფოს მოქალაქეა. ასევე აპატრიდი არის პირი, რომელსაც დაკარგული აქვს თავისი ქვეყნის
მოქალაქეობა და არ იღებს უცხო ქვეყნის მოქალაქეობას.

ბიპატრიდი - არის პირი, რომელსაც ორი ან ორზე მეტი სახელმწიფოს მოქალაქეობა აქვს
მინიჭებული.

რეპატრიაცია - იმ პირების სამშობლოში დაბრუნება, რომლებიც სხვადასხვა ფაქტორების გამო სხვა

ქვეყნის ტერიტორიაზე იმყოფებიან. რეპატრიაცია შესაძლებელია განხორციელდეს საერთაშორისო
ხელშეკრულებების საფუძველზე მაგალითად სამხედრო ტყვეების შემთხვევაში. ამ საკითხს
არეგულირებს 1949 წლის ჟენევის კონვენცია და 1977 წლის დამატებითი ოქმები „ომის მსხვერპლთა
დაცვის შესახებ“.

„საქართველოს მოქალაქეობის შესახებ“ საქართველოს ორგანული კანონი განსაზღვარს იმ

საფუძვლებს რა დროსაც პირი ვერ მოიპოვებს საქართველოს მოქალაქეობას თუ: პირს ჩადენილი
აქვს საერთაშორისო დანაშაული მშვიდობისა და კაცობრიობის წინააღმდეგ; პირი მონაწილეობდა
საქართველოს კანონმდებლობით გათვალისწინებულ ადამიანის, სახელმწიფოს, საზოგადოებრივი
უშიშროებისა და წესრიგის წინააღმდეგ მიმართულ განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულში;
საქართველოს სახელმწიფო უსაფრთხოების ან/და საზოგადოებრივი უსაფრთხოების დაცვის
ინტერესებიდან გამომდინარე, მიზანშეუწონელია მისთვის საქართველოს მოქალაქეობის მინიჭება;
იგი იძებნება საქართველოს ან სხვა ქვეყნის სამართალდამცავი ორგანოების ან საერთაშორისო
კრიმინალური პოლიციის ორგანიზაციის (ინტერპოლის) მიერ ან/და მის მიმართ მიმდინარეობს
საექსტრადიციო ან გაძევების პროცედურა.

„საქართველოს მოქალაქეობის შესახებ“ ორგანული კანონი ითვალისწინებს მოქალაქეობის

შეწყვეტის სამ ძირითად სახეს: საქართველოს მოქალაქეობიდან გასვლა; საქართველოს
მოქალაქეობის დაკარგვა და როდესაც საქართველოში მცხოვრები არასრულწლოვანი პირის
მშობლების ვინაობა და მოქალაქეობის საკითხი დადგინდება.

საქართველოს მოქალაქეს უფლება აქვს გავიდეს საქართველოს მოქალაქეობიდან. თუმცა კანონი

აწესებს შეზღუდვებს, როდესაც პირი ვერ გავა მოქალაქეობიდან. ეს შეზღუდვებია თუ: მას
შეუსრულებელი აქვს საქართველოს წინაშე სამხედრო ან სხვა ვალდებულება; იგი ბრალდებულია
საქართველოს სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებული დანაშაულის ჩადენაში ან
არსებობს მის მიმართ კანონიერ ძალაში შესული სასამართლო განაჩენი, რომელიც უნდა
აღსრულდეს.

საქართველოს მოქალაქე დაკარგავს საქართველოს მოქალაქეობას, თუ: საქართველოს

კომპეტენტური ორგანოების ნებართვის გარეშე შევა სხვა ქვეყნის სამხედრო სამსახურში ან
პოლიციის ან უშიშროების სამსახურში; საქართველოს მოქალაქეობას ყალბი დოკუმენტების
წარდგენით მოიპოვებს.

მოქალაქის სოციალური როლები

მოქალაქის სოციალური როლები მრავალფეროვანი და განსხვავებულია. ისინი შინაარსით

განსხვადებიან ერთმანეთისგან. ერთ-ერთი არის ნებაყოფლობითი მონაწილეობა და მეორე
პასუხისმგებლობა და ვალდებულება. საქართველოს მოქალაქეებს ნებაყოფლობით შეუძლიათ
არჩევნებში, რეფერენდუმსა და პლებისციტში მონაწილეობის მიღება, თუმცა ამავდროულად ამ
პროცესებში ჩართვა მოქალაქის პასუხისმგებლობას წარმოადგენს. ნებაყოფლობითობის პრინციპი
ვრცელდება მოქალაქის შემდეგ სოციალურ როლებზე: საზოგადოებრივ-პოლიტიკურ
ორგანიზაციებში გაწევრიანება; ადგილობრივი თემის გაძლიერების ხელშეწყობა და სხვა.

მოქალაქის სოციალური როლი მოიცავს პასუხსმგებლობასა და ვალდებულებაზე დაფუძნებულ

მონაწილეობის ფორმებს. მაგალითად: საქართველოს მოქალაქე ვალდებულია იმსახუროს
სამხედრო-სავალდებულო სამსახურში (დღეს მოქმედი კანონმდებლობის მიხედვით ვალდებულება
ეხება მხოლოდ საქართველოს მოქალაქე სრულწლოვან მამაკაცებს) ასევე საქართველოს მოქალაქე
ვალდებულია მონაწილეობა მიიღოს ნაფიც-მსაჯულთა სასამართლო პროცესში გარდა კანონით
გათვალისწინებული საპატიო შემთხვევებისა.

მოქალქეები ვალდებულნი არიან დაიცვან საქართველოს კონსტიტუცია და კანონმდებლობა. პატივი

სცენ საკუთარ და სხვების უფლებებს. მოქალაქეთა ერთ-ერთი უმთავრესი ვალდებულება არის
გადასახადების გადახდა შემოსავლების ანდა სამეწარმეო საქმიანობის არსებობის შემთხვევაში.