Si Haring Fernando at ang kanyang asawang si Queen Valeriana ang namuno sa Kaharian ng Berbanya.

Mayroon silang tatlong anak: Don Pedro, Don Diego, at Don Juan. Isang gabi, pinangarap ni Haring Fernando

si Don Juan na pinaslang ng dalawang taksil (na magiging kanyang dalawang mas matandang anak na lalaki), at

labis na natalo sa takot at naging labis na nalulumbay na hindi man lang siya kumain o magpapahinga. Dahil

dito, nagkasakit Siya at wala sa kanyang mga nasasakupan ang makakagamot sa kanya. Pinayuhan ng isang

matandang doktor na ang Ibong Adarna, isang alamat na ibon, ay ang tanging nilalang na maaaring ibalik ang

kanyang kalusugan sa pamamagitan ng mga kamangha-manghang mga kanta. Una niyang pinapunta si Don

Pedro upang hanapin ang Ibong Adarna. Matapos ang tatlong buwan na paggala sa mga kagubatan at

kagubatan, dumating si Don Pedro sa isang gintong puno, na kilala bilang Piedras Platas. Sa paanan ng puno,

siya ay natumba dahil sa gutom at uhaw; Ngunit ang hindi niya alam ay ang gintong punungkahoy na

pinagtutuunan ng gabi ng Ibong Adarna. Pagsapit ng gabi, ang ibon ay lumipad sa hangin at inawit ang una sa

pitong mga kanta nito; ang himig nito ay napakalambing na matamis na ang bawat isa, kasama na si Don Pedro,

ay napahimbing sa isang malalim na pagtulog. Matapos mailabas ang ikapitong awitin ng gabi, ang ibon ay

naglalabas ng mga dumi sa natutulog na prinsipe na naging bato.

Sa pagkawala ni Don Pedro, ipinadala ni Haring Fernando ang kanyang pangalawang anak na si Don Diego

upang hanapin ang ibon. Si Don Diego ay dumaranas ng parehong paghihirap (ngunit pakikipagsapalaran sa

loob ng limang buwan, dalawa pa kaysa kay Don Pedro) at nakakatugon sa parehong kapalaran ng kanyang

nakatatandang kapatid. Matapos ang tatlong buong taon nang hindi nakakarinig ng anumang balita, si Don Juan,

ang bunso at pinakapaboritong anak ay (hindi nais, ni Haring Fernando) na ipinadala din. Gayunman, si Don

Juan ay may kapalaran na makatagpo sa kanyang daan ng isang matandang ermitanyo na humanga sa mga

birtud at mabuting asal ng batang prinsipe. Ang matandang ermitanyo, na nalalaman ang misyon kung saan

pinasimulan si Don Juan, binabantayan siya laban sa mga taksil ng ibon.

Sinabi ng ermitanyo kay Don Juan ang tungkol sa gintong puno kung saan umuusbong ang sikat na ibon tuwing

gabi pagkatapos kumanta ng pitong kanta, binabalaan ang mga spell sa pitong mga kanta nito na pinatulog ng

tagapakinig at ang pagpapalabas na nagpapasabog sa sinuman. Binigyan niya si Don Juan ng isang kutsilyo at
mga calamansi lemons, [3] na kapwa dapat gamitin ni Juan upang gupitin ang pitong sugat sa kanyang mga

kamay at ilagay ito sa katas ng mga prutas upang makalikha ng sakit na pipigilan na siya ay mabulingan ng

pitong mga kanta . Pagkatapos ay binigyan ng ermitanyo si Juan ng isang gintong lubid na dapat gamitin ng

prinsipe upang itali ang mga binti ng ibon habang natutulog ito at ilagay ito sa loob ng isang hawla. Bago

umalis si Juan, binibigyan siya ng ermitanyo ng isang timba na dapat niyang gamitin upang kumuha ng tubig

mula sa isang balon na malapit sa puno at ibuhos sa kanyang dalawang pinag-usapang kapatid upang maibalik

ang mga ito. Ginawa ni Don Juan ang inanyayahan at sa lalong madaling panahon ay nagtataglay ng nais na

ibon at pabalik na siya sa kanyang sariling bansa kasama ang kanyang dalawang kapatid na sina Don Pedro at

Don Diego. Ang pakikipagsapalaran ni Don Juan sa paghahanap ng Ibong Adarna ay tumatagal ng apat na

buwan sa kabuuan.

Gayunpaman, sa pagbabalik, kasama ang kanyang mga kapatid at ang Ibong Adarna na hinila, naiinggit ang

mga nakatatandang kapatid ni Don Juan; tutal, nakuha ni Don Juan ang hindi nila nagawa. Samakatuwid ang

dalawang nakatatandang kapatid na lalaki ay nagsabwatan sa kanilang sarili upang patayin siya. Iminungkahi ni

Don Pedro na patayin nila siya, ngunit si Don Diego, na hindi gaanong mabangis, ay naniwala kay Pedro na

sapat na itong talunin, na ginawa nila. Matapos bugbugin si Don Juan kung kanino nila pinagkakautangan ang

kanilang buhay, iniwan nila siya na walang malay sa gitna ng kalsada habang ang dalawang magkakapatid ay

nagpapatuloy sa kanilang palasyo. Kapag sa palasyo, nakumbinsi nila ang hari na hindi nila alam kung ano ang

nangyari kay Don Juan, ngunit ang ibon ay

magulo at hindi kumanta para sa hinihintay nito si Don Juan — ang totoong kumukuha sa kanya. Nang maglaon

ay nagising si Don Juan, ngunit hindi makagalaw sanhi ng sakit na dulot ng pambubugbog. Taimtim siyang

nanalangin para sa kalusugan ng hari at kapatawaran ng Diyos sa kanyang mga kapatid. Ang parehong

ermitanyo na nagbigay sa kanya ng payo bago mahuli ang ibon ay dumating at pinagaling siya ng mahiko.

Pagbalik sa palasyo, lahat ay masaya maliban sa kanyang dalawang kapatid, nag-alala na baka sabihin ni Don

Juan sa hari ang nangyari. Nagsimulang kumanta ang ibon. Ang enchanted song nito ay nagsiwalat sa hari na

binugbog nina Don Pedro at Don Diego si Don Juan at siya ang totoong dumakup ng ibon.
Ang dalawa ay hinatulan na putulin mula sa pagkaharian at pinatapon, ngunit sila ay nasisiyahan dahil sa

pagpapatawad ni Don Juan at humihiling na bigyan sila ng isa pang pagkakataon. Nabigyan sila ng isa,

gayunpaman, ang anumang bunga ng kasalanan ay nangangahulugang kamatayan. Nasisiyahan sila sa ibon,

hindi nila ito itinuring bilang alagang hayop, ngunit tulad ng isang tao. Kaya't binantayan nila ang tatlong

prinsipe ng ibon ng 3 oras bawat araw. Nais ni Don Pedro na maghiganti, kaya't muli siyang nakipagsabwatan at

pinilit na sumakay muli dito si Don Diego. Plano nilang linlangin si Don Juan sa pag-iisip na sa ilalim ng

kanyang relo, nakatakas ang ibon.

Matagumpay nilang nagawa ito at si Don Juan ay umalis upang hanapin ang ibon bago magising ang hari.

Natagpuan ng hari ang nawawalang ibon at ganoon din si Don Juan, kaya hiniling niya sa dalawa na hanapin

ang ibon at ang kanilang kapatid.

Natagpuan nila si Don Juan sa Mt. Armenia at magpasya na manirahan doon, sa magandang bundok. Namuhay

sila ng masayang nakakalimutan ang gulo mula sa nakaraan. Nakahanap sila ng isang balon at nagpasyang

galugarin ang loob, na nagtatalo tungkol sa kung sino ang mauuna. Tumira sila para sa ideya na si Pedro, ang

panganay, ang unang bababa sa pamamagitan ng isang kurdon na ibinaba ng dalawang magkakapatid na nanatili

sa itaas; ngunit siya ay bahagya nawala sa isang third ng paraan kapag siya nadama takot at nagbibigay ng

palatandaan para sa kanyang dalawang kapatid na lalaki na hilahin siya mula sa balon. Kasalukuyan,

napabayaan si Diego ngunit hindi rin siya mas malayo sa kalahati ng daan. Nang mag-iikot na si Juan ay

pinayagan niya ang kanyang sarili na mapababa sa pinakamababang kalaliman ng balon. Doon natuklasan ng

prinsipe ang dalawang mga enchanted palasyo, ang una ay sinakop ng Princess Juana na nagpapaalam sa kanya

na siya ay binilanggo ng isang higante, at ang pangalawa kay Princess Leonora, din ang bilanggo ng isang

malaking pitong ulo na ahas. Matapos pumatay ang higante at ahas, ang prinsipe ay nakakabit sa kurdon at di

nagtagal ay umakyat sa ibabaw ng mundo kasama ang dalawang bihag na prinsesa, na nais ng kanyang

dalawang kapatid na alisin mula sa kanya. Ninanais ni Diego ang Prinsesa Juana para sa kanyang sarili at gusto

ni Pedro si Prinsesa Leonora. Gayunpaman, bago ang paghihiwalay, natuklasan ni Leonora na iniwan niya ang

kanyang singsing
 ang pinakaloob na daanan ng balon. Boluntaryong inalok ni Juan na kunin ito para sa kanya ngunit nang siya

ay nasa kalahati na, binitawan ng dalawang magkapatid ang lubid na binababa niya dahilan para mahulog siya

sa ilalim ng balon. Hindi nagtagal, ang mga kampanilya sa kasal ay pinatugtog sa palasyo; Ikinasal si Diego kay

Princess Juana. Bago itinalaga ang posisyon kay Prince Pedro, hiniling ni Prinsesa Leonora na ma-antala ang

kasal sa kanya sa loob ng pitong taon dahil baka magkaroon pa siya ng pagkakataong makiisa kay Don Juan.

Si Don Juan, salamat sa enchanted ring ni Leonora na natagpuan sa balon, ay makakakuha ng tulong ng isang

lobo na gumaling sa kanya ng kanyang mga sugat, ayusin ang kanyang mga dislokasyon, at dalhin siya sa

nakapagpapagaling na tubig ng Jordan, at ilabas siya mula sa well Napunit na sa pagitan ng lahat ng pag-asa na

matagpuan ang Adarna, nagpasya si Don Juan na bumalik sa Kaharian. Ngunit sa pagkalito niya, hindi niya

mahanap ang daan. Walang sinuman ang maaaring sabihin sa kanya nang eksakto kung alin ang paraan na

hahantong sa kanya sa kaharian ng kanyang ama. Habang natutulog sa ilalim ng puno, ginising siya ng Adarna

at kinumbinsi na talikuran si Leonora dahil mas mabuti si Maria Blanca, anak ni Haring Salermo sa Reino de

Los Cristales. Dumating siya sa isang ermitanyo na kumunsulta sa lahat ng mga hayop mula sa mga nakapalibot

na lugar, ngunit wala sa kanila ang maaaring sabihin sa prinsipe ang direksyon patungo sa Reino de Los

Cristales. Ngunit ang hari ng lahat ng mga hayop na ito, isang matulin umuusbong na agila (totoong pangalan

Olicornio), na may pakikiramay sa kanyang mga problema, inalok na dalhin ang prinsipe sa kung saan man niya

ninanais. Matapos ang isang mahabang tula na paglipad, ang prinsipe at ang agila ay dumating sa isang

malayong kristal na lawa, na ang mga baybayin ay nakarating sila upang magpahinga mula sa kanilang mahaba

at nakakapagod na paglipad. Pagkatapos ang agila ay nauugnay sa kanyang kasama ang mga lihim ng kristal na

lawa. Ito ang lugar na naliligo kung saan, sa ilang mga oras ng araw, ang tatlong anak na babae ng

pinakamakapangyarihan at kinatakutan na hari ng mga nakapaligid na rehiyon na dati ay sumisid sa tubig at

lumangoy; at sa kadahilanang ito, hindi nararapat para sa prinsipe na gumawa ng anumang kawalang-kabuluhan

kung nais niyang manatili at makita ang tanawin ng paliguan. Nanatili si Don Juan at nang dumating ang oras

ng pagligo nakita niyang lumulubog sa dalisay na tubig na kristal ang mga pigura ng tatlong

pinakamagagandang prinsesa na nakita ng kanyang makasalanang mga mata. Sekreto siyang nagtago at itinago

ang isa sa mga damit ng prinsesa. Nang mapansin ng prinsesa ang pagnanakaw, nawala na ang kanyang
dalawang kapatid na babae. Nagmamadaling tumakbo ang prinsipe sa kanya at sa tuhod niya ay humingi ng

kapatawaran at inilagay sa kanyang paanan ang kanyang ninakaw na damit at sabay na ibinuhos ang pinaka

masigasig at malambing na propesyon ng pag-ibig. Nalulugod sa pamamagitan ng kanyang kahinahunan at mga

galaw na parirala, nahulog din ang pag-ibig sa kanya ng prinsesa; ngunit pinayuhan siya nito na mas

makabubuting umalis muna siya bago malaman ng kanyang ama ang pagpasok nito. Kung hindi niya ginawa ito

ay mababago siya sa isa pang piraso ng bato para sa mga dingding ng enchanted palace sa

na nakatira sila, sa parehong paraan, na ang lahat ng iba pang mga suitors na naghangad para sa kanilang mga

kamay ay nabago. Nang maipaalam sa pakikipagsapalaran ng matapang na prinsipe, ipinadala siya ng hari. Si

Don Juan, na ipagsapalaran ang lahat para sa pribilehiyong makita ang kanyang minamahal, ay iniharap ang

kanyang sarili sa hari sa kabila ng babala ng prinsesa. Ang hari, na labis na humanga sa taktika at pagmamay-ari

ng kabataan, ay pinili na bigyan siya ng isang serye ng mga pagsubok na kapwa malaki at imposible para sa

mga ordinaryong mortal. Matapos makumpleto ang mga pagsubok na ito ang hari ay nasiyahan at inalok kay

Don Juan na kanyang anak na babae.

Gayunpaman, ang prinsesa, dahil sa takot na ang kanyang ama ay maaaring gumamit ng isang bagong trick

upang mapahamak ang kanilang kaligayahan, inutusan ang prinsipe na idirekta ang kanyang sarili sa mga

kuwartong pang-hari upang kunin ang pinakamagandang kabayo at ihanda siya para tumakas sila sa gabing

iyon. Sa kasamaang palad, ang prinsipe sa kanyang pagmamadali, kinuha ang maling kabayo at ang hari ay

dumating kaagad na hinabol ang mga tumakas. Ang hari, na nakasakay sa pinakamagandang kabayo, ay tinugis

sila nang buong tapang ngunit sa pamamagitan ng paggamit ng tuso na mahika, tinulungan sila ng prinsesa na

malampasan ang hari.

Kung sa wakas natagpuan nila ang kanilang mga sarili na ligtas at malaya, hindi ito tumagal bago sila

makarating sa mga portal ng Berbanian Kingdom. Ngunit ang prinsipe, na inaakusahang dapat siyang

magkaroon ng ganoong mga paghahanda na nararapat na gawin para sa pagpasok sa palasyo ng hari na

naaangkop para sa kanyang kategorya at dignidad, iniwan si Doña Maria sa daan na nangangako na babalik para

sa kanya kapag sinabi niya sa komite na tatanggapin siya. Minsan sa gitna ng kaligayahan ng buhay palasyo,
hindi nagtagal ay nakalimutan ni Don Juan ang kanyang propesyon ng pag-ibig kay Doña Maria. Naging

masilaw siya sa kagandahan ng Prinsesa Leonora na naghihintay sa kanya sa lahat ng mga araw ng kanyang

pagkawala at hinangad niya ang kamay nito sa pag-aasawa habang si Doña Maria ay walang pasensya na

naghihintay para sa kanyang pagbabalik. Nang malaman niya ang pagtataksil ni Don Juan, ginamit ng

manlalakbay na peregrino ang anting-anting na palagi niyang dinadala at pinalamutian ng pinakamagagandang

kasuotan ng hari at dinala sa isang malaking coach na iginuhit ng walong kulay-kabayo na mga kabayo na may

apat palfreys, iniharap niya ang kanyang sarili sa pintuan ng palasyo na halos inaanyayahan ang kanyang sarili

sa kasal sa prinsipe nina Juan Juan at Prinsesa Leonora.

Bilang respeto para sa isang napakagandang panauhin mula sa mga banyagang lupain at sa mismong okasyon

ng kasal mismo, may mga ipinagdiriwang na paligsahan, sa isang Doña Maria ay nagtagumpay na ipasok bilang

isa sa bilang na sayaw ng isang negrita at isang negrito na nilikha mula sa wala sa pamamagitan ng kanyang

kamangha-manghang anting-anting Sa sayaw ang negrita ay nagdala ng isang latigo sa kanyang kamay at

kasama nito ay walang kahirap-hirap na hinampas niya ang kanyang kasosyo na negrito, tinawag siyang Don

Juan, habang nagpatuloy siya upang paalalahanan ang lahat ng mga kabuluhan ng kapalaran na dinanas niya sa

gilid sa Doña Maria, ang bahagi na ay nilalaro ng whipping negrito: ang tanawin ng paligo, ang iba't ibang mga

pagsubok kung saan siya ay napasailalim ng kanyang ama, ang paglipad ng kapwa na puno ng mga aksidente, at

ang kanyang malupit na pag-iwan sa kanya sa daan. Ang bawat lamat ng latigo na nahulog sa balikat ng negrito

ay naramdaman ni Don Juan na para bang siya ang hinahampas.

Matapos ang lahat ng ito, sa wakas naalala ni Don Juan si Doña Maria. Ibinigay niya kay Prinsesa Pedro ang

prinsesa Leonora at ang kaharian ng Berbania habang siya at si Doña Maria ay bumalik sa Reino de los

Cristales. Nang sila ay bumalik, natagpuan nila ang kaharian sa isang kalagayan ng pagluluksa, kasunod ng

pagkamatay ng ama at mga kapatid na babae ni Doña Maria. Nagalak ang kaharian nang sila ay bumalik at

koronahan sila bilang kanilang hari at reyna.