Prologue

All I ever wanted was his unforgettable kisses under the beautiful falling snow.

Falling snow, falling tears and my tearing heart..

People believed that snow beautifies everything it covers. But I wonder how I look
like every time I saw a snow falling soundlessly in the middle of the night.

I hate it that I am still hoping. I hate it that I am still hurting. I hate it that
I am still crying endlessly. I just want to walk in the middle of the snowstorm
hoping that you'll be there waiting for me.

I love you so much Zen and it's killing me..

Pinahid ko ang takas na luha sa aking mga mata na siyang lagi kong ginagawa. I can
always wipe my tears, but I can never wipe the pain in my heart.

Limang taon na ang nakakalipas nang muli akong nagbalik sa mundo ng mga tao.
Sinubukan kong mamuhay katulad ng dati pero sa tuwing mag iisa ako, tanging siya
lamang ang tumatakbo sa puso at isipan ko. Ang prinsipeng aking pinakamamahal na
naglaho sa mismong harapan ko.

Totoo nga pa lang hindi marunong makalimot ang mga bampira, dahil hanggang ngayon
ay sariwang sariwa pa rin sa akin ang lahat. Ang sakit at hapdi ng nakaraan.
Patuloy pa rin akong nanaginip na kasama ko siya, saglit na ngumingiti sa tuwing
nag aakalang boses niya ang naririnig, tinitiis ang lamig na umaasang may mga
brasong muling yayakap sa akin at patuloy na naghihintay sa mga kamay na muling
maglalandas mga balat.

Maraming nangyari sa nakalipas ng limang taon, nakatapos ako ng pag aaral.

Nagkatrabaho at pinilit mabuhay sa kabila ng sakit na kailanman ay hindi ako
iniwan.

Ginawa ko ang lahat, lumayo kami sa lugar na siyang nagpapaalala sa akin ng mundong
aking tinakbuhan. Iniwan ko ang salamin at hinayaan itong mag isa sa kabundukan
kung saan nagsimula ang lahat. Pinili namin mamuhay ni lola sa ibang bansa para
lamang mabawasan ang sakit na nararamdaman ko. Pero isa itong napakamaling
pagkakamali dahil sa tuwing pumapatak ang mga nyebe mula sa kalangitaan, para na
akong nawawala sa sarili kong katinuan.

Kasalukuyan akong nakatigil sa harap ng salaming bintana habang hinihintay ang

paghinto ng pagbuhos ng ulan. Inabot na ako ng gabi sa lugar na ito, siguradong nag
aalala na sa akin si lola.

Habang hinihintay ko ang pagtigil ng ulan ay inilabas ko ang bagay na hanggang

ngayon ay misteryo pa rin ang pinagmulan. A beautiful snow globe. Sa loob nito ay
may maliit na puno na kapareho ng punong sumisimbolo sa aking prinsipe at sa tuwing
hinahawakan ko ito ay kusa itong nagliliwanag na parang nakikilala niya ang mga
kamay ko. Alam kong hindi ito nagmula sa mundong ito.

"Claret!" nawala ako sa pagkakatulala nang may yumakap mula sa likuran ko. She's my
classmate during college and she owned this fitness gym.

"Escarnel, I told you. Ayaw na ayaw ko na ginugulat ako.." ngumuso siya sa akin
bago niya sinulyapan ang snow globe na nakapatong sa may bintana.

"That snow globe again? Kanino ba talaga nanggaling 'yan?" kahit ako ay hindi ay
hindi ko rin alam.

"Ang tagal tumila ng ulan.." pag iiba ko ng usapan. Naningkit ang mata niya sa
sinabi ko.

"Hindi mo sinagot ang tanong ko.." may inilabas siyang susi at iniharap niya ito sa
akin.
"Ikaw na ang magsarado ng gym, Claret. Susunduin ako ng boyfriend ko, gusto mong
sumabay? Dadaan din naman kami sa bahay nyo.." umiling ako sa sinabi niya bago ko
kinuha ang susi.

"I am fine. Besides, maliligo pa ako.." tipid na sabi ko. Bumeso siya sa akin at
nagpaalam na kami sa isa't isa.

"Ingat.."

"Ikaw rin Claret.." tumango ako dito.

Nang makaalis siya ay ibinalik ko na ang snowglobe sa bag ko. Napansin ko na naiwan
niya ang kanyang malaking jacket. Ihahabol ko pa sana ito sa kanya nang makita kong
papalayo na ang sasakyan nila. Nagkibit balikat na lang ako at ipinatong ko na lang
ito sa isang upuan.

Nagsimula na akong humakbang papunta sa shower room. Lugar kung saan tanging
salamin at tubig lamang ang aking makikita.

Sinimulan ko nang tanggalin ang aking mga damit hanggang sa tuluyan ko nang makita
ang aking buong kahubaran sa sarili kong repleksyon. Hindi ko maiwasang hawakan ang
mahaba kong buhok na kahit anong gawin kong pagputol dito ay bumabalik pa rin ito
sa dati.

Binuksan ko na ang shower kasabay ng pagpikit ng aking mga mata. Unti unting
nanulay ang mainit na tubig sa bawat parte ng aking katawan at hinayaan ko ang
sarili kong damhin ito nang napakatagal na oras. Sa kabila nang katahimikan at
tanging lagaslas lamang ng tubig ang aking naririnig hindi ko maintindihan kung
bakit bigla na lamang bumilis ang pagtibok ng puso ko na parang may kung anumang
hindi magandang mangyayari.

At nang sandaling imumulat ko na ang aking mga mata ay bigla na lamang namatay ang
ilaw, maging ang pagpatak ng mainit na tubig ay tumigil din.
"Claret.." agad akong kinilabutan nang makarinig ako ng boses ng babae.

"Who's there?" kinakabahang tanong ko.

"Claret.." nangangatal na ang mga tuhod ko nang muli kong marinig ang boses niya.
Wala akong makita, saan nanggagaling ang boses? Kahit gamitin ko ang matang bampira
ko ay hindi pa rin ako makakita.

Tuluyan na akong nawalan ang panimbang dahilan para mapaupo ako. At nang sandaling
lumapat ang katawan ko sa sahig, ramdam kong may kung anong likidong patuloy na
umaagos.

"What's this..." nangangatal na sabi ko. Sinubukan kong tumayo pero agad nagliwanag
ang napakalaking banyo hindi dahil sa liwanag mula sa ilaw kundi sa sunod sunod na
pagsindi ng asul na apoy sa bawat salaming nakikita ko.

At dito ko nakumpirma ang hinala ko, kasalukuyan akong nakalugmok sa ilog ng dugong
patuloy na umaagos mula sa mga salamin. Halos manigas ang katawan ko sa mga
nakikita ko, papaanong nakatawid ang asul na apoy sa mundo ng mga tao?

Wala man lang akong lakas para makagawa ng kilos. Natatakot ako sa nakikita ko,
natatakot ako sa dahilan kung bakit siya nandito. Pero ang higit na gumimbal sa
buong pagkatao ko ay nang makakita ako ng pigura ng isang babae mula sa asul na
apoy. Kusa na lamang nagtuluan ang mga luha ko nang makita ang babaeng kamukhang
kamukha ko na mariing nakatitig sa akin.

Pareho kami ng mga mata. Mga matang punong puno ng lungkot, hinagpis at sakit. Siya
ba ang totoong anyo ng asul na apoy?

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan nang humawak sa salamin ang babae habang
hindi niya inaalis ang kanyang mga mata sa akin. Nangangatal na ang buong katawan
ko habang nakikitang unti unti nang nagkakabitak ang salamin na parang anumang
oras ay lalabas babae mula dito. Pinilit ko ang sarili kong tumayo sa kabila ng
takot, gulat, pagtataka at matinding pagkalito sa mga nangyayari.
Who is she? Bakit kamukhang kamukha ko siya?

Halos gumapang ako para lamang makalabas sa napakalaking banyong napupuno ng dugo,
pinilit kong makatayo para lamang makatakbo. Gusto ko nang makaalis dito!

Sa pagmamadali ko ay muli akong nadulas at napadaing ako sa lakas ng pagkabagsak

ko. Sa lumipas na mga taon ito ay muli na namang naligo sa dugo ang buong katawan
ko.

Nang muli kong lingunin ang pinanggalingan ko ay tuluyan na akong nabalot ng takot.
Kasalukuyan nang nilalamon ng asul na apoy ang banyong pinanggalingan ko at
nagsisimula na itong kumalat sa buong gym. Agad lumipad ang mga mata ko sa jacket
na iniwan ko kanina at isinuot ko ito.

Lakad takbo ako hanggang sa makarating ako sa harap ng pintuan at halos manlambot
ang katawan ko nang hindi ko ito mabuksan. I have a goddamn vampire strength! Kaya
ko itong sirain pero walang nangyayari!

Tuluyan na akong inatake ng ubo dahil sa kapal ng usok na nalalanghap ko, sinubukan
kong muling sirain ang pintuan pero hindi man lang ito natitibag. Lalo nang
sumisikip ang dibdib ko at maging ang panghihina ng katawan ko ay nagsisimula ko na
rin maramdaman. Nangangatal na ang mga tuhod ko at anumang oras ay bibigay na ito.

"Claret.."

"Leave me alone!" malakas na sigaw ko.

Napasandal na ako sa pintuan habang pinagmamasdan ang apoy na papalapit na sa akin.

Nagtutuluan na ang mga luha ko.

"No, no...no. Huwag muna, huwag muna. Huwag mo muna akong singilin.."
nagmamakaawang sabi ko. Nagsisimula nang manlabo ang aking mga mata habang
nararamdaman ko na ang init ng apoy na lalamon sa buong katawan ko.
"Zen, Zen...Zen.." ilang beses kong inuusal ang pangalan niya habang unti unti nang
bumababa ang talukap ng aking mga mata.

"Zen..."

"I got her.." naramdaman kong may brasong pumulupot sa akin. Who is he?

Sa kabila nang panghihina ko ay pinilit ko ang sarili kong panatilihing gising,

lalo na at nasa kamay ako ng estrangherong lalaki.

"Oh holy cow, she's literally a goddess.." pakinig ko mula sa panibagong boses ng
lalaki.

"She's already mated. Back off Tres.." matigas na sagot ng unang boses ng lalaki.

"Woah, pinupuri ko lang siya Dos.." bahagya pa siyang natawa.

"Ganito pala sa mundo ng mga tao.." nagtatakang sabi ng panibagong boses.

"What do you mean Nueve?" tanong ng kaninang boses.

"Why do we need to dress up like this, anyway?" panibagong boses muli. Who are
these vampires? Nararamdaman ko ang kakaibang lakas ng mga presensiya niya.

"Ito ang kasuotan ng mga tao Doce.." sagot ng isa sa kanila. Pinilit kong imulat
ang aking mga mata hanggang sa bahagya kong maaninaw ang apat na lalaking
nakadungaw sa akin.

Anong ginagawa ng mga bampirang ito sa mundo ng mga tao? Sino silang apat? Marahas
kong tinakpan ang sarili ko. Laking pasasalamat ko at naizipper ko pa ng maayos ang
jacket na suot ko. Buhat ako ng isa sa kanila.

"Ibaba mo na ako.." mahinang sabi ko na sinunod ng lalaki. At nang sandaling

ibinaba niya ako ay napatulala na lang ako sa gym na kasalukuyan nang natutupok ng
asul na apoy. Sinusubukan itong patayin ng mga bumbero.

"Hindi nila nakikita, hindi ba?" mahinang tanong ko.

"Yes. Tayo lamang ang nakakakitang asul na apoy ang lumalamon sa gusaling ito.."
sagot sa akin ng lalaking bumuhat sa akin.

"Who are you?" tanong ko sa kanilang apat. Kumunot ang noo ko sa kanilang mga
kasuotan. What are those? Disguise as humans? Can't they wear casual attire? Mas
paghihinalaan sila sa suot nila ngayon.

"Dos Viardellon.." sagot na lalaking nakasuot ng puting coat at stethoscope.

"Tres Viardellon.." sagot naman ng lalaking nakasuot ng pangsundalo.

"Nueve Viardellon.." nakasuot naman siya ng damit ng mga bumbero.

"Doce Viardellon, pinasusundo ka na ni Trese.." samantalang ito naman ay

nakasutanang itim na parang isang pari.

"Trese?" tanong ko.

"Pinasusundo ka na ni Seth.." sagot ng lalaking may pangalang Tres.

"Naghihintay na sa labas ng salamin ang tatlong itinakdang prinsipe para salubungin

ka. Kami ang naatasang sumundo sa'yo dyosa mula sa salamin.." paliwanag ng lalaking
may pangalang Dos.

"Mga Viardellon.." mahinang sabi ko habang pinagmamasdan ko silang apat. Sabay

sabay nagningas ang kanilang mga mata at kapwa bumaba ang kanilang mga ulo para
gumalang sa akin.

"Paumanhin pero ayoko nang bumalik.." malumanay na sagot ko. Muli sana akong
haharap sa natutupok na gusali nang marinig ko ang sinabi ng isa sa kanila.

"Ito ang bagay na hindi namin mapagbibigyan dyosa.." bigla akong nanghina sa hindi
ko maintindihang dahilan. At sa pagkakataong ito muli nang bumagsak ang talukap ng
mga mata ko maging ang buong pakiramdam ko.

Bumalik lamang ako sa aking malay nang maramdaman ko ang apat na kamay na tumulak
sa aking likuran at alam kong sa pagkakataong ito pabalik na akong muli sa mundong
tinakasan ko.
Hindi ko man gustong humakbang pabalik ay wala akong pagpipilian, sa nangangatal
kong mga tuhod ay tuluyan ko nang itinapak ang aking mga paa sa labas ng aking
salamin. Dalawang palad ng mga prinsipe ang sumalubong sa akin para alalayan ako.

"Maligayang pagbabalik Claret.." ngiting sabi sa akin ni Rosh.

"Kamusta?" nakangiti rin sa akin si Seth.

Sa halip na abutin ko ang kanilang mga kamay ay lumipad ang mga mata ko sa trono ng
pamilyang pinakahahalagahan ko na siyang inaasahan ko nang sasalubong sa akin.
Parang piniga ang aking puso nang pagmasdan ko ang ilang Gazellian na pilit
sumalubong ng ngiti sa akin.

"A--nong nang--yari sa Sartorias kamaha--lan?" nanghihinang tanong ko.

Napansin ko na lang ang pagtulo ng aking maiinit na luha nang muli kong sulyapan na
hindi lamang trono ng aking prinsipe ang blangko sa mga oras na ito.

--

VentreCanard

Chapter 1

35 years ago � Vampire World / 5 years ago � Human World

Zen's kiss was a like a snowflake, beautiful, unique and pure yet slowly fading
away.

Hinayaan ko ang sarili kong lumuha habang patuloy ang pagbuhos ng mga nyebe sa
aking katawan. Wala akong ibang kayang gawin sa mga oras na ito kundi lumuha at
damhin ang mga nyebeng nagpapaalala sa akin ng lalaking pinakamamahal ko.

Sa kabila ng mga nyebeng pumapatak ay unti unti akong nakakaaninaw ng maliliit na

liwanag mula sa kalangitan, mga bituin.

I can't help but to smile bitterly. Between snow and stars are my broken pieces and
no matter how beautiful it is, it will always scream all my pain and loneliness.

Inangat ko ang aking kanang kamay habang pilit sinasalubong ang pagpatak ng mga
nyebe.

"Zen, where are you baby?"

Simula nang dumating ako sa mundong ito kahit minsan hindi ko sinubukang tumakbo,
kahit alam kong mahina ako at walang magagawa hinding hindi pumasok sa isipan kong
tumalikod at iwan ang lahat. Pero sa pagkakataong ito na muli na naman nilang
isasampal sa akin na wala na sa tabi ko ang lalaking pinakamamahal ko, kusa na
lamang gumalaw ang mga paa ko para tumakbo nang napakabilis palayo sa kanilang
lahat.

Hindi ko makakayang panuorin ang pagkaputol at pagkasunog ng kahuli huling bagay na

sumisimbolo nang pananatiling buhay sa mundong ito ng aking prinsipe. Tuluyan nang
madudurog ang puso ko.

Sinubukan ko nang tumayo sa kabila nang bigat ng pakiramdam ko, hinang hina na ako
sa mga nangyayari. Nang makatayo na ako ay bigla na lamang nanlambot ang tuhod ko
dahilan kung bakit muli akong bumagsak sa lupang malapit nang lamunin ng mga nyebe.

Napahawak na lang sa lupa ang aking mga kamay para suportahan ang aking sarili,
muli na namang umaagos ang aking mga luha at nakikita ko ang bawat patak nito sa
binabasa nitong lupa.

Muli na naman akong napahagulhol habang sinimulan kong ihampas ang aking kamao sa
lupa. I am so weak, I am damn worthless.
Sinasabing ako na ang maaaring pinakamalakas na babaylan sa mundong ito pero bakit
hinayaan kong mawala sa aking harapan ang lalaking pinakamamahal ko?

Patuloy sa paghampas ang aking mga kamao sa lupa at hindi ko pinapansin ang
pagkirot nito at maging ang dugong nagsisimulang mamuo dito.

"Wala ka man lang nagawa! Wala, wala, wala Claret.." panay ang paghagulhol ko at
pagsuntok sa lupa. Kung pwede lang lahat malipat sa mga kamao ko ang sakit sa
dibdib ko, kung pwede lang sumama sa mga luha ang lahat ng kalungkutan ko.

Natigil sa ere ang dumudugo kong kamay nang may pumigil sa akin.

"Tama na." Mahigpit niya hinawakan ang braso ko nang manlaban ako.

"Please stop, you're hurting yourself." Sa nanlalabo kong mga mata ay pilit kong
inaninaw ang lalaking hindi pamilyar sa akin.

"Who are you?" Ibinaba niya na ang mga kamay ko bago niya ako binitawan. Marahan
siyang yumuko sa akin bilang paggalang bago niya ako sinagot.

"I am Prince Blairrient Phoenix Thundilior, I am the fourth Prince from the
prophecy. Sorry for being late Claret." Pilit kong pinahid ang mga luha sa aking
mga mata para mas mapagmasdan ang ika apat na prinsipe sa propesiya.

Sa wakas ay nakilala ko na silang lahat. From Zen, Rosh, Tobias, Seth and now him.
From short tempered unreasonable Zen, over confident Rosh, a good and serious
leader like Tobias, a happy go lucky with dual personality Seth and now the fourth.
What is he like?

"Humihingi ako ng patawad mahal na dyosa mula sa salamin." Hindi ko magawang

makasagot sa kanya.

Nagsimula na siyang humakbang papalapit sa akin at dahan dahan niya akong binuhat.
Marahan na siyang nagsimulang maglakad habang nakatitig lamang ako sa kanya.
Katulad ng presensiya ng iba pang itinakdang prinsipe, banayad ang pakiramdam ko sa
kanya.

"Ihahatid kita sa 'yong salamin. Hindi ko maipapangakong isa ako sa mga sasalubong
sa'yo sa muli mong pagbabalik pero ipinapangako kong hindi ako mawawala sa susunod
mong laban." Nanatili lamang akong nakatitig sa kanya, ganito pala talaga ang mga
itinakdang prinsipe. May sarili silang angking kakisigan.

Sinimulan kong hanapin ang kanyang maliit na nunal katulad ng sa mga naunang
prinsipe. I found his small mole on his right cheekbone.

"Pang ilan ka sa mga prinsipe ng Trafadore?" nagtatakang tanong ko.

"Wala akong posisyon, anak ako sa labas. At hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako
kung bakit ako ang napiling itinakdang prinsipe ng asul na apoy. Hindi ako purong
maharlika at ang pagiging isang prinsipe mula sa propesiya ang isang dahilan kung
bakit tumitindi ang galit ng mga kapatid ko para sa akin." Seryosong sabi nito.

"Prince Blairrient.."

"Call me Blair." Tipid na sabi nito.

"Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin tanggap ang ibinigay sa akin ng asul na apoy."
Ito ang huli niyang sinabi bago ito tumakbo nang napakabilis para madala ako sa
palasyo ng Sartorias.

Sa isang iglap ay nasa harapan na ako ng aking salamin. Nakikita ko ang repleksyon
namin dalawa dito. Humarap ako sa kanya at pilit akong ngumiti.
"Salamat" tumango siya sa akin. Tumalikod na ako at hahakbang na sana nang muli
akong humarap sa ikaapat na prinsipe.

"Sa sandaling lumabas na ang sarili mong dyosa mula sa salamin. Sigurado akong ikaw
mismo ang yayakap sa propesiya mahal na prinsipe, hindi ka man purong maharlika.
Sigurado ako at ang asul na apoy na higit pa sa pagiging maharlika meron ito."
Mabilis akong lumapit sa kanya at hinawakan ko ang dibdib niya.

"Maraming salamat sa paghatid sa akin. Lagi mong tatandaan na hindi ka man nila
ituring prinsipe. Asahan mong kaming limang babaeng magmumula sa salamin ang kauna
unahang yuyuko sa'yo para igalang ka bilang isang higit na prinsipe." Ngumiti ako
sa kanya bago ako muling humakbang paatras.

Tumalikod na ako sa kanya at nagsimula na akong muling humakbang papalapit sa

salamin. Akala ko ay tuluyan na akong makakatawid pero humarang siya, marahan
niyang hinuli ang aking kanang kamay at dinala niya ito sa kanyang mga labi.

"Masaya akong makilala ang unang dyosa mula sa salamin. Ingatan mo ang sarili mo."
Tumango ako sa kanya at binitawan na niya ako. Tumabi na siya sa akig dadaanan at
hinayaan niya na akong humakbang pabalik sa aking mundo.

Lumabas ako sa salamin na lumuha at muli na naman nanlambot ang aking mga tuhod
hanggang sa sumigaw na ako sa sobrang sakit nang nararamdaman ko.

"Claret apo.." narinig ko ang boses ng aking lola. Mabilis niya akong dinaluhan at
mahigpit ko siyang niyakap.

"Lola si Zen po, lola si Zen. Naglaho na siya, naglaho siya sa mismong harapan ko.
Hinahalikan niya lang ako lola, nakayakap lang siya sa akin, sinasabi niya pang
mahal niya ako. Bakit kailangan siyang mawala? Bakit kailangan kong maisumpa? Bakit
kailangan naming maisumpa? Lola naglaho si Zen, naglaho ang lalaking mahal na mahal
ko. Bakit ang sakit sakit sa mundo ng mga bampira, ang sakit sakit lola." Wala
akong tigil sa pagluha hanggang sa makalanghap ako ng isang uri ng pabango dahilan
kung bakit biglang bumigat ang mga talukap ng aking mga mata at dalhin ako sa
mahimbing na pagkakatulog.

Mahirapan man paniwalaan pero isang taon akong umiiyak sa tuwing sasapit ang gabi.
Ganito pala kasakit at kahirap mapalayo sa lalaking itinakda sa'yo.

Kasalukuyan akong nakatitig sa buwan habang pilit itong inaabot ng aking kamay.
Akala ko kahinaan ng mga bampira ang buwan pero mukhang iba ang epekto ng buwan sa
mundo ng mga tao.

Nasa likuran kami ni lola ng aming lumang bahay kung saan may mas magandang
paliguan, makikita dito ang kabuuan ng kalangitan at maging ang mabangong simoy ng
kalikasan.

Hindi lang purong gatas maging ang purong gata ng niyog ang yumakap sa aking
kabuuan. Nakababad ang katawan ko dito habang marahang sinusuklay ni lola ang aking
mahabang buhok.

"Lola hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako, para saan pa ang panliligo ko ng
gatas? Hindi na ako birhen."

"Gusto ko lang inaalagaan ka sa paraang nalalaman ko apo."

Habang abala si lola sa pagsuklay sa akin ay isinalok ko ang aking kanang kamay sa
gatas na nagbababad sa akin at dahan dahan ko itong inangat at itinapat sa liwanag
ng buwan. Hinintay ko itong unti unting umagos pababa mula sa aking mga palad.

"Gusto ko rin maligo sa gatas kasama si Zen." Ramdam ko ang takas na luha mula sa
aking mga mata.

"Lola hahanapin ko na ang mga itinakdang babae at ako na mismo ang magdadala sa
kanila sa mundo ng mga bampira. Sila na lang ang tangi kong pag asa." Bumangon ako
mula sa aking bahagyang pagkakahiga ko at hinarap ko si lola. Umiiling lang siya sa
akin, hindi siya sang ayon sa gusto ko.
"Lola, ito na lang ang pwede kong gawin."

"Claret apo mabibigo ka lamang." Hindi ako nakasagot sa sinabi ni lola at hindi na
ako nakipagtalo pa sa kanya.

Nang gabing ito nabuo ang pasya ko, hinintay ko lamang makatulog si lola. Iniwanan
ko siya ng isang sulat at halik sa kanyang noo bago ko tuluyang linisan ang
kabundukan. Hahanapin ko ang natitirang itinakdang babae at isasama ko na sila sa
mundo ng mga bampira.

Kauna unahan na sa aking listahan si Astrid ang itinakdang babae para kay Rosh.
Napaka abala niyang tao at ilang beses ko pang hinabol ang kanyang secretary para
magkaroon lamang ako ng isang oras sa kanya.

Nakaupo na ako sa isang coffeeshop habang hinihintay ang pagdating niya. Dahil
nakita ko na siya gamit ang kapangyarihan ni Danna ay agad ko siyang nakilala nang
bigla siyang pumasok. Agad kong itinaas ang aking kamay para makuha ang kanyang
atensyon.

Tulad nang nakita ko nang nasa mundo pa ako ng mga bampira, nagsusumigaw ang
kanyang kagandahan. Hindi niya lang alam kung gaano na kabaliw sa kanya ang
ikalawang prinsipe ng Deltora.

"So let's go? Can I see the site?" mukhang nagmamadali pa siya.

"I am sorry but I lied, pero maaari ba kitang makausap?" kumunot ang noo nito sa
akin.

"What? Miss, abala akong tao kung hindi tungkol sa trabaho ang dahilan nito
kailangan ko nang umalis. Marami pa akong kliyente." Agad kong hinawakan ang kamay
niya para pigilan siya.
"Wala ka bang mga panaginip? Pangitain? O mga nakikita sa mga salamin?" Nanlaki ang
mga mata niya sa akin at marahas niyang hinila ang kanyang kamay sa akin.

"Huwag na huwag ka nang lalapit sa akin." Nangangatal ang boses niya sa akin at
ilang beses pa siyang nakabangga ng mga customer para lamang makalabas ng coffee
shop at lumayo sa akin.

Sinubukan ko muling makipag usap sa kanya ng mga sumunod na linggo at buwan pero
hindi ito naulit pa.

Wala akong alam kung papaano ko makikita ang natitirang tatlong itinakdang babae.
Pero ayokong bumalik sa kabundukan na wala man lang nakukumbinsi sa kanilang
sumama.

Napansin ko na may matandang babaeng nasa may gilid ng kalsada na namamalimos,

lumapit ako dito at naghulog ako ng barya sa kanyang baso. Kasabay ko sa pagbibigay
ang mag asawa na ngumiti sa matanda pagkatapos magbigay ng pera. Ramdam ko na may
kakaiba na sa presensiya nila kaya pilit ko silang hinabol nang tanaw habang
naglalakad na sila palayo. Hanggang sa mapatitig ako sa hawak ng lalaki.

Mabilis akong humabol sa kanila at humihingal akong humarang sa kanilang dalawa.

"Pasensiya na po sa abala pero pwede ko po bang malaman kung saan nanggaling ang
panang hawak nyo?" Ang babae ang sumagot sa akin.

"Sa isang lumang museo, ibinibigay ito sa mga taong dumadalaw dito. Sumakay ka lang
ng tricycle hija makakarating ka. Magtanong ka sa mga tricycle driver, ituturo nila
sa'yo kung saan ang museo." Ngumiti ako sa babae.

"Maraming salamat po." Tumango sila sa akin. Inayos ko muna ang aking salamin para
hindi maapektuhan ng araw ang aking mata.

Nagpahatid ako sa sinasabing museo, sigurado akong hinawakan ng itinakdang babae

ang panang hawak ng lalaki kanina. Alam kong nalalapit na ako sa kanya dahil
nararamdaman ko na ang kanyang presensiya.
Unang pagbaba ko pa lamang sa tricycle at pagtama ng mga mata ko sa labas ng museo
ay nararamdaman ko na ang presensiya niya. She's here, ang isa sa mga babaeng
hinahanap ko.

Pinagmasdan ko ang labas ng museo parang anumang oras ay babagsak na ito dahil sa
kalumaan nito. Pero pansin ko na napapalibutan ito ng mga buhay na mga halaman.

Bigla na lamang tumaas ang aking mga balahibo nang kusang nabuksan ang pintuan
nito. Sinalubong ako ng dalawang matanda, kung hindi ako nagkakamali ay mag asawa
ang mga ito. Kapwa sila natigilan nang makita ako hanggang sa makita ko silang
yumuko na parang iginagalang ako.

"Anong ginagawa ng unang itinakdang babae sa lugar na ito?" tanong sa akin ng

matandang lalaki.

"Nakikilala nyo po ako?"

"Dahil isa rin itinakdang babae ang aking apo." Agad gumuhit ang ngiti sa aking mga
labi nang sabihin nila ito. Tama ang lugar na narating ko.

"Maaari ko ba siyang makita at makausap?" Kapwa sila tumango sa akin. Sumunod ako
sa kanilang dalawa at habang naglalakad ako ay napapahanga ako sa mga lumang gamit
na nagkalat sa buong museo.

Totoong mga kayamanan.

Umakyat na kami sa isang lumang hagdanan na sa bawat paghakbang ko ay may

bumabagsak ng mga alikabok mula dito na parang anumang oras ay masisira na ito
dahil sa kalumaan.

Tumigil kami sa isang malaking pintuan at sinimulan ng itong buksan ng matandang

lalaki. Bumungad sa akin ay parang isang maliit na kagubatan, mga buhay na ibon at
maliit na hayop.

It was like a little forest.

"Maliit lamang ito, alam nating lahat na kailangang maging pamilyar ng mga
itinakdang babae sa kalikasan." Tumango ako sa sinabi ng matandang babae. Ganito
ako pinalaki ni lola.

Nagpaalam ang dalawang matanda sa akin at hinayaan nila akong hanapin ang
itinakdang babae. Unang tumama sa aking mata ang limang malalaking kahoy na kapwa
may puting bilog sa gitna nito at halos mapapalakpak ako nang tinamaan mismo ang
gitna nito ng limang sunod sunod na pana mula sa iisang direksyon.

Muli akong napangiti, mula ito sa kanya.

Nagmadali na akong maglakad at halos hawiin ko ang nagtatayugang damo para lamang
makita ang itinakdang babae at nang sandaling makarating ako ay tanging
pagtititigan lang ang ginawa namin sa isa't isa.

A very beautiful young girl with a bow and arrow on her hands. Siya na ba ang
itinakda? Bakit? Papaa�no?

Bigla kong naalala ang ipinaliwanag sa akin ni Lily nang mga panahong wala pa akong
alam sa mundo ng mga bampira.

Ako na mismo ang sumagot sa sarili kong katanungan, ipinapanganak ang bawat
itinakdang babae sa paglipas ng isandaang taon sa mundo ng mga bampira. Panahon din
ang kalaban ko sa mundo ng mga tao.

Dahan dahan akong lumapit sa kanya at lumuhod ako para mas magtama ang aming mga
mata. Damn, she's a very beautiful girl.

"Who are you?" tanong ng munting bata sa akin.

"I can be your sister."

"Really?" natutuwang sabi niya.

"How old are you?" tanong ko dito.

"I am four years old, how about you?"

"I am eighteen, what is your name?" Bahagya kong pinunasan ang pawis niya sa
kanyang noo.

"Kezalli Lanoire Torres but you can call me Kyla."

"Sweet name, sweet as you." Lumapad ang ngiti niya sa sinabi ko. Inangat ko ang mga
kamay ko at hinawakan ko ang kanyang mga balikat.

"Hurry up and grow up. And please help me." Bulong ko sa inosenteng bata na wala
pang alam sa responsibilidad na nag aabang sa kanya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, kinabig ko na siya at mahigpit ko siyang

niyakap.

"Hihintayin kita Kyla at mangako ka sa akin na hindi ka lang lalaking maganda,

masiyahin at matapang." Kumalas ako ng yakap sa kanya.

"Ipangako mo sa akin na patatatagin mo ito� dito ako naging mahina. Dito ako pilit
na pinupunterya, ang hirap nitong ipagtanggol, ang hirap nitong protektahan at
hanggang ngayon hirap na hirap pa din ako." Itinuro ko ang dibdib niya.
"Palakasin mo ang puso mo dahil sa sandaling makatawid ka na sa salamin, ito ang
kauna unang makakaranas ng paghihirap." Hinawakan ko ang mga kamay niyang punong
puno ng galos dahil sa paghawak niya ng pana sa murang edad. Dinala ko ito sa aking
mga labi. Nagtataka ang mga mata niya sa akin.

"Hanggang sa muli nating pagkikita Kyla." Tumayo na ako at tinalikuran ko na siya.

"Who are you?" nagtatakang tanong niya sa akin. Muli akong lumingon sa kanya at
binigyan ko siya ng aking mga ngiti.

"Sa susunod na labing apat na taon, magpapakilala ako sa'yo."

--

VentreCanard

Chapter 2

Time flies but never the memories.

Ilang bampira na ba ang nagsabi nito sa akin? Si Dana, si lolo, si Reyna Talisha at
maging ang dating mga itinakdang babae. Daang taon pa ang lumipas kahit kailan ay
hinding hindi makakalimot ang mga bampira.

Walang sakit na maghihilom, walang hapding maglalaho at walang pangungulilang

matatapos.

Pinahid ko ang takas na luha mula sa aking mata. Paano ako makakapaghintay ng
labing apat na taon? Papaano ko pa mahihintay ang pagsilang ng dalawa pang
natitirang itinakdang babae? Paano ko matitiis ang napakahabang taong wala ang
aking prinsipe? Natatakot akong kung mag abot man kami, kaunting panahon na lamang
ang aking maaaring ipamalagi. Nararamdaman ko na ang pagpaparamdam ng asul na apoy
at nakapangako ako dito.

Ano pa ang maaari kong gawin para buhayin si Zen? Tanging kami lamang itinakdang
babae ang may kakayahang gumawa nito.

Ibinaba ko na ang aking salamin sa mata dahil wala nang araw. Gabi na sa mundo ng
mga tao, ang oras ng pagpapahinga kabaliktaran naming mga bampira. Kasalukuyan ako
nakatanaw mula sa isang madilim na overpass habang pinapanuod ko ang liwanag mula
sa nagdadaanang sasakyan sa ibaba.

Hindi ko maiwasang maalala ang transportasyon sa mundo ng mga bampira, tanging

magagandang karwahe, mataas na kalidad na mga kabayo at naglalaking ibon ang aming
sinasakyan. Pitong taon na akong wala sa mundong aking tinakbuhan, kamusta na kaya
silang lahat?

Mukhang tama nga si lola, mabibigo lamang ako sa gagawin kong ito. Bakit hindi ko
naisip na napaka laki nga pala agwat ng edad naming itinakdang babae? Bakit hindi
man lang ito pumasok sa isip ko?

Pinagpatuloy ko ang pagtanaw sa mga nagdadaang sasakyan sa kabila ng presensiya ng

dalawang taong nasisiguro kong masasamang loob at nag aakalang magagawa nila akong
mabiktima.

Vampires are never been preyed because we're always the predator. We're always on
top of the food chain.

Simula nang bumalik ako sa mundong ito mas naintindihan kong higit ang mga bampira
kaysa sa mga tao mula sa napakaraming aspeto. Pero masasabi kong walang alam ang
mga bampira kung papaano ito gamitin ng tama. Mahihina ang mga tao pero hindi
makitid ang mga utak ng mga ito sa kung ano ang tama o mali.

Ibang usapan na nga lamang kung katulad ng dalawang lalaking papalapit na mula sa
likuran ko. Hindi na ako nagulat nang pag gitnaan nila akong dalawa at may itinutok
silang kutsilyo aking tagiliran.

"Huwag kang sisigaw, ibigay mo ang pera mo." Mas inilapit niya pa ang kanyang
patalim sa akin.
Kanina ko pang pilit pinapahid ang mga luha pero ito at may panibagong pumapatak na
naman. Nangako akong hindi ako susuko para buhayin si Zen pero kung oras naman ang
kalaban ko? Paano ko pa ito lalabanan?

Zen, I missed you so much.

"Huwag kang umiyak dyan! Ibigay mo na sa amin ang pera mo." Hindi man lang ako
naalarma sa dalawang lalaking katabi ko.

"Umiiyak na siya sa takot, huwag ka nang magmatigas miss." Nanatili akong hindi
lumilingon sa dalawang lalaki at nakatulala pa rin ako sa kalsada.

"Miss! Ibigay mo na, hindi ka namin sasaktan!" Napabuntong hininga na lamang ako at
sinimulan ko nang buksan ang bag ko.

"Lumayo kayo sa kanya!" malakas na boses ang nakapagpalingon sa aming tatlo. Sa

isang iglap ay tumilapon ang katawan ng dalawang lalaki mula sa akin dahil sa
walang habas na paghila ng mararahas na braso sa kanilang leeg at pabalya ang mga
itong bumagsak sa semento.

Sa gulat at takot ng mga ito ay nagmadali na ang mga itong tumakbo papalayo sa
kanilang nananakit na katawan.

Napatitig na lang ako sa taong tumulong sa akin pero sa halip na ako ang matulala
ay siya ang napatulala sa akin na may nakaawang na mga labi.

Humampas ang banayad na hangin dahilan kung bakit nilipad ang mahaba kong buhok na
sinabayan ng marahang pagniningas ng aking mga mata.

"Lumuluhang bampira." Mahinang sabi ng babae. Mabilis siyang nag angat ng baril at
itinutok niya ito sa akin.
"Anong ginagawa mo sa lugar na ito?! Saan ka dumaan?!" matigas na tanong niya sa
akin. Who is she? Papaanong nalaman niyang isa akong bampira? Tanging mga bampira,
ibang uri ng nilalang ang maaaring makaramdam na isa akong bampira.

"Sa salamin." Tipid na sagot ko na nakapagpababa ng kanyang baril. Bumalik ako sa

pagtanaw sa kalsada.

"Isang itinakdang babae, anong ginagawa mo sa mundong ito? Hindi ba at dapat ay

nasa mundo ka ng mga bampira?" lumapit na ito sa akin.

"Who are you? You're not a vampire." Sagot ko sa kanya.

"I am a Middelei." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Middelei?" nagtatakang tanong ko.

"Kami ang samahan na namamahala ng lagusan sa pagitan ng dalawang mundo. Kung ang
palasyo ng asul na apoy ang ginagamit niyong lagusang patungo dito, sa Midel naman
ang lagusan ng mga taong may koneksyon sa mundo ng mga bampira. Middelei ang tawag
sa mga nilalang na bumubuo sa Middel. Karamihan ay mga bampira na ayaw nang mamuhay
sa sarili nilang mundo at mga taong may kaunting patak ng dugong bampira na siyang
katulad ko. Kami rin ang pumapatay sa mga bampirang naliligaw at nang aabuso sa
mundong ito." Tumango ako sa kanya. Posibleng dito dumaan ang magkakapatid na
Gazellian nang sunduin nila ako noon.

"Saang imperyo nakalagi ang iyong salamin?" tanong niya sa akin.

"Sa Parsua Sartorias." Nagliwanag ang mukha niya sa sinabi ko.

"Kung ganoon ay nakikilala mo si Dastan." Kumunot ang noo ko sa kanya.

"He's the king and my mate's brother. I knew him, ofcourse." Ngumiti siya sa akin.

"How I missed him." Lalo akong nalito sa kanya.

"Papaano mo nakilala si kamahalan?"

"I was once his lover." Kibit balikat na sagot niya na nakapagpatulala sa akin.

"So it's not just Elizabeth and Rosemary. Tatlo kayong nagdaan kay kamahalan."
Punong puno talaga ng lihim ang hari ng Sartorias.

"What? Pinapatawa mo ako itinakdang babae." Muli akong lumingon sa kanya at sa

pagkakataong ito ay siya naman ang tumanaw sa kahabaan ng kalsada.

"Elizabeth was his first love, he didn't tell me about this Rosemary and I am
actually his fifth lover, it was not just three. We are nine different girls who
fell deeply in love with him. But I am not sure if we're exactly nine." Umawang ang
bibig ko sa sinabi ng babae.
"Simula sa mga prinsesa, diwata, babaylan, tao at maging Middelei na katulad ko.
Kilala ko silang lahat dahil ikinukwento ito sa akin ni Dastan, tahimik lamang
siyang bumibihag ng mga babae. Tahimik ngunit habang buhay na nakakalunod."
Napapatitig na lang ako sa babae, hindi ko alam kong magagawa ko pa siyang
paniwalaan.

Habang buhay na nakakalunod. Habang pinagmamasdan ko siya ay naalala ko sa kanyang

mga mata si Rosemary, ganito rin ang kanyang mga mata kapag nagkukwento siya
tungkol kay kamahalan.

Punong puno ng hiwaga ang tinitingalang hari ng Sartorias.

"Sa sandaling mahalikan ka ng hari ng Sartorias, mahihirapan ka nang makabangon."

"I can understand if it is Zen or the other Gazellians, but Dastan? Sigurado ka ba
na si kamahalan ang sinasabi mo?" kunot noong tanong ko.

"Napakaraming sekreto ng inyong hari at masaya akong sinasabi niya ito sa akin
lahat. He trusted me a lot but I have already accepted that it will never turn into
love." Kumirot ang puso ko sa sinabi niyang ito.

"But I am happy for him, he found his mate." Mas lalo akong nagulat sa sinabi niya.
Totoo na ba ito?

"Are you sure?" natatandaan ko pa ang pagpupumilit ng kasal kay Dastan noon.

"Yes, hindi lang ako ang lumuha nang sumabog ang balitang ito. At isa lang ang ibig
sabihin nito, hindi na niya ako dadalawin, hindi na niya muling tatawagin ang
pangalan ko, hindi ko na siya muling makakasama. Dumating na ang kinatatakutan ng
lahat ng babaeng hanggang ngayon ay minamahal pa rin ang hari ng Sartorias." Hindi
ko magawang sumagot sa kanya.

Dastan is so cruel, bakit niya hinayaang umibig sa kanya ang napakaraming babae?!
Alam niyang may babaeng itinakda sa kanya.

"Sigurado akong makikilala mo rin ang lalaking itinakda sa'yo." Ito na lang ang
sinabi ko na tipid na nagpangiti sa kanya.

"Maaari ko ba malaman ang pangalan mo itinakdang babae?"

"Claret Cordelia Amor." Ngumiti ako sa kanya.

"Alanis"

"Bakit ka nasa mundong ito?" tanong niya sa akin.

"Nagpapahinga sa lahat ng sakit." Maiksing sagot ko. Alam kong gusto niya pang
magtanong pero hindi na niya pinahaba ang usapan.

Napansin ko na nag inat ito bago siya tumalikod sa akin.

"May pupuntahan ka ba? Pwede kang sumabay sa akin, hindi ka maaaring tumakbo ng
mabilis dito sa bayan at lalong hindi ka pwedeng manatili dito. Agaw atensyon ka."
Tumango ako sa kanya.

Sumunod ako sa kanya at napansin ko na sumakay siya sa isang motor.

"Sumasakay ka naman dito hindi ba?" hindi na ako nagsalita at mabilis na akong
umangkas dito.

Habang nasa kalsada kami ay napapansin ko na patungo ito sa museong pinanggalingan

ko.

"Saan ka pupunta?"

"Sa lumang museo, pinapatawag ako ng dalawang matanda." Napapikit na lamang ako,
nagmadali akong umalis dito nang malaman kong bata pa ang itinakdang babae.

"May problema ba?"

"Nothing"

Nang makarating kami sa lumang museo ay muli ko na naman naramdaman ang kakaibang
pakiramdam ko. Kusang nabuksan ang pintuan at nagtatakang napatitig sa akin ang
dalawang matanda sa pagbabalik ko.

Nagtungo kami sa isang silid na hindi kalakihan, kaunting aklat lamang ang nandito
at isang maliit na lamesa. Nauna nang naupo ang dalawang matanda kaya sumunod na
rin kami ni Alanis.

"Bakit ka nagbalik itinakdang babae?"

"Nakita ko siya kanina at hindi magandang magpalipas siya ng gabi sa daan, hindi
lahat ng Middelei ay itatanong kung anong klaseng bampira siya at kung papaano siya
natawid sa mundong ito. Maaari siyang mapatay kung magpapakalat kalat siya."
Hanggang ngayon ay nalilito pa rin ako sa mga Middelei na ito.
"Tulog na ba si kyla?" tanong ni Alanis sa dalawang matanda na agad tumango.
Napahinga ako ng maluwag, ayoko nang makipagkita pa sa itinakdang babae.

"Bakit nyo nga pala ako ipinatawag?" Pansin ko na sumulyap sa akin ang dalawang
matanda.

"Siguro ay talagang sinadya ng tadhana na magkita kayong dalawa. Kailangan mo rin

malaman ang sasabihin kong ito." Napalunok ako sa sinabi ng matandang babae.

"Alam mo naman siguro na nagulo ang balanse ng mga itinakdang babae hindi ba? Sa
halip na apat lamang kayo, sa henerasyon nyo ay lima ang lumabas na itinakdang
babae." Hindi ako nagsalita at nanatili lamang akong nakikinig.

"Nagkaroon ng problema nang unang isilang ang dapat ikalimang babae. Dalawang taon
siyang nauna sa'yo." Kilala ko ang tinutukoy nila, si Astrid.

"Nalalaman mo ba kung ano ang simbolo ng nakatakdang prinsipe sa kanya?" kumunot

ang noo ko.

Zen has the spade, Tobias has the clubs, Seth has the hearts and I am sure Blair
has the diamond. Nasabi na rin ito sa akin ni lola pero ano ang kay Rosh?

"Hindi ko alam." Umiiling na sabi ko.

"Palaisipan hindi ba? May gustong iparating ang asul na apoy kung bakit biglang
nasira ang tradisyunal na pagkakasunod sunod. Malaki rin ang posibilidad na
nalalaman na rin ito ng ikalimang itinakdang prinsipe at inililihim niya lamang ito
sa inyo." Natigilan ako sa sinabi ng matanda. Hindi malayong mangyari ito dahil si
Rosh ang bampirang hindi madaling mabasa base lamang sa ikinikilos nito.

Pero ano ang gustong iparating ng asul na apoy? At kung totoong may nalalaman na si
Rosh, papaano siya napasunod ng asul na apoy na ilihim ito? His too stubborn to
obey rules and to keep secrets.

"Isa lang ibig sabihin nito, gusto nang patawirin ng asul na apoy ang ikalimang
itinakdang babae bago ka pa makarating pero hindi ito nagtagumpay dahil may
humarang sa kanya. Dito na mas lalong nagulo ang balanse ng limang itinakdang
babae." Nanatili akong nakikinig.

"Papaanong nagulo? Hindi ba at nasa tamang edad lang ang agwat ni Claret at Kyla
ngayon? She's four and after fourteen years she'll be eighteen and that will be
ninety eight years in vampire world. Maaari na lang siyang maghintay ng ilang buwan
bago siya makatawid hindi ba? Anong mali?" tanong ni Alanis. Ito rin ang nasa isip
ko, ang tanging problema na lamang namin ay kung papaano siya patatawirin sa
kanyang sariling salamin. Gusto kong kausapin si Serena tungkol sa bagay na ito.

Umiling ang dalawang matanda sa sinabi ni Alanis na nagpatambol ng dibdib ko.

"Hindi si Kyla, kundi ang ikatlong itinakdang babae. Matapos ang dalawang linggo ay
isisilang na siya sa mundong ito." Kapwa na kami natulala sa sinabi ng matanda.
Masyadong maaga ang paglabas niya.

"Anong masamang maidudulot nito? Hindi ba at mas maganda kung hindi na ganito
kahaba ang panahong agwat nila?" kinakabahang tanong ko na umaasang wala itong
masamang epekto sa aming lahat.

Muling umiling ang dalawang matanda. Gusto ko nang hawakan ang dibdib ko sa sobrang
lakas ng kabog nito.

"Hindi magbubukas ang salamin kung hindi pa tamang panahon sa mundo ng mga bampira
kahit nasa tamang gulang na siya. Isa lang ang ibig sabihin nito habang hinihintay
niyang mabuksan ang salamin magsisimula na siyang magka edad sa mundong ito."
Natahimik kaming dalawa ni Alanis sa sinabi ng matanda.

"May masama bang mangyayari kong higit sa labing walong taon ang tatawid sa salamin
ang itinakdang babae? The fifth deity is twenty years old right now."
Pangangatwiran ko.

"Hanggang dalawampu't dalawang taong gulang lamang ang babaeng maaaring tumawid sa
salamin dahil kapag sinubukan niyang tumawid sa salamin sa kanyang taong katawan na
higit sa edad na ito ay mamatay siya sa pagitan ng dalawang mundo. Hindi kakayanin
ng katawan niya. Mas malakas ang presensiya ng pagiging itinakdang babae nyo sa
pagitan ng edad labingwalo hanggang dalawampu't dalawa." Hindi ko alam ang bagay na
ito. Papaano na si Astrid, kailangan ko na siyang mapatawid bago matapos ang
dalawang taon.

"Masyadong maagang ipinanganak ang ikatlong itinakdang babae na siyang maaaring

maging dahilan para hindi siya makatawid sa mundo ng mga bampira. Sirang sira na
ang balanse nyong lima at natatakot akong posibleng lumabas na rin ang ikaapat na
babae." Nakagat ko na ang pang ibabang labi ko.

Hindi ko na alam ang nararamdaman ko, kumikirot na naman ang puso ko sa mga
nalalaman ko. Masyadong komplikado at sensitibo ang kapangyarihan, kondisyon at
patakaran ng mahiwagang salamin.

"Wala ba tayong magagawa dito?" nangangatal na tanong ko.

"Maging ang mga nakapalibot sa kanya ay hindi siya kayang tanggapin sa panahong
ito. Walang inaasahang itinakdang babae sa taong ito." Ngayon naman ay parang may
kung anong pumiga sa puso ko. Why are they so cruel? Dahil ba hindi lang nasunod
ang propesiya?

"Saan ko matatagpuan ang ikatlong itinakdang babae?" mahinang tanong ko.

"Sa isang lumang templo na pinamumunuan ng mga mongha. Naglalagi ito sa isang
kabundukan na matagal nang inakala ng mga taong patay na. Isang linggo mo itong
lalakbayin sa pamamagitan ng bangka at mahabang paglalakad. Ito ang Bundok Morte."
Narinig ko ang pagsinghap ni Alanis sa sinabi ng matanda.

Bigla kong naalala ang sinabi sa akin ng lola. Ito ang bundok na napupuno nga ng
iba't ibang klase ng puno pero ang buong kapaligiran nito ay sumisigaw ng lumbay at
kalungkutan kaya nasabing patay ang bundok na ito. Kahit ibon o ibang klaseng hayop
ay walang naninirahan dito. Mountain of death for the third deity.

Hindi ko alam kung bakit ako ang nasasaktan sa kanya. Huminga ako nang malalim bago
ako nagsimulang tumayo.

"Siguro ay kailangan ko na kayong iwan, maraming salamat sa ikalawang pagtanggap."

Marahan akong yumuko sa dalawang matanda.

"Maaari ko bang malaman kung saan patungo ang unang itinakdang babae?" tumigil ako
sa paglalakad pero hindi ako lumingon sa kanila. Napansin ko na nakasilip ang
ikalawang itinakdang babae sa hindi kalayuan at nang nagtama ang aming mga mata ay
mabilis siyang nagtago.

Muli akong huminga ng malalim bago ako tipid na ngumiti. Siguro ay ito na ang
huling beses na magtutungo ako sa museong ito.

"Kung hindi siya kayang salubungin ng panahong ito, ako ang unang sasalubong sa
kanya."

--

VentreCanard

Chapter 3
Over this mountain is a grieving story and through these woods are saddest souls.

Papaano nila nasabing patay ang kabundukang ito kung may nabubuhay na mga puno
dito? Kagaya ko rin ba ito na may kwento? Isa rin ba ang kabundukang ito na katulad
kong hindi pinalad sa huling pahina?

Niyakap ko ang aking sarili nang makaramdam ako ng kakaibang kilabot sa aking
katawan. Simula nang pagmasdan ko ang kabundukan ng Morte habang papalapit ako dito
bigla na lamang may kung anong pumasok sa isip ko.

Naikwento na sa akin minsan ni lola ang tungkol sa kabundukang ito at ang kakaibang
dala nito sa bawat itinakdang babaeng tatapak dito.

Every forest has its own mysteries.

Kaya hindi na ako nagtataka kung bakit sinasanay ang mga itinakdang babaeng mamuhay
malapit sa kalikasan. Dahil higit pang misteryo ang kakaharapin namin sa sandaling
tumawid na kami sa aming mga salamin.

Tipid akong ngumiti, kailangan ko nang sanayin ang sarili ko. Ang bawat bagay,
paniniwala, nilalang at maging propesiya ay may mga itinagong kwento, mga kwentong
ibinabaon na ng panahon pero pilit pa rin hinuhukay dahil sa matinding koneksyon
nito sa pangkasalukuyan.

In vampire world, past is the greatest enemy. It's too powerful that it can even
surpass the present.

"Nararamdaman mo ba ang nararamdaman ko Alanis?" tanong ko sa babaeng kasama ko na

kasalukuyan nang inaayos sa kanyang motor.

Nasabi sa akin ng dalawang matanda na kaya nila pinatawag si Alanis dahil may
ipapakiusap ang mga itong dalhin para sa proteksyon ng bata. Hindi na ako nagulat
nang malaman kong isa itong kwintas.

Isang linggo din ang ipinaglakbay namin bago kami makarating sa paanan ng
kabundukang ito. Hindi agad namin ito nakita dahil kapwa kami hindi pamilyar ni
Alanis sa lugar na dinaanan namin. Kung maaari lamang tumawag ng Hontza, ito tawag
sa malalaking ibon mula sa kabilang mundo hindi na kami magtatagal ng ilang araw
para lamang makarating sa lugar na ito.

"What do you mean Claret? This place is so cold, I can't feel any life but
darkness. This is really a dead place." Hindi ako nagkapagsalita sa sinabi ni
Alanis.
Bakit ito ang lugar na napili ng asul na apoy kung saan isisilang ang ikatlong
itinakdang babae? She can't live in place like this.

Dapat ang bawat itinakdang babae ay lumaking napapalibutan ng init ng buhay. Hindi
sa ganitong lugar.

"Let's go." Tumango sa akin si Alanis.

Pansin ko na sa bawat paghakbang namin ay pagkapal ng puting usok na siyang

nagiging dahilan nang pagbagal namin dalawa. I can't even use my vampire eyes.

"May ideya ka ba kung saan nanggagaling ang usok na ito?" nagtatakang tanong ko.
Itinapat sa akin ni Alanis ang flashlight na hawak niya, agad kong inilihis ang
mukha ko dito.

"Alanis.."

"Oh sorry. Hindi ba sinabi ng dalawang matanda sa'yo na nakakagawian na ng mga

mongha sa lugar na ito na magpausok laban sa mga bampira? Para maprotektahan ang
mag ina." Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Alanis.

"Kaya ba bigla na lamang nanghihina ang katawan ko?"

"Yes, masyado itong epektibo dahil maging ang katulad ko na may kaunting patak ng
dugong bampira ay naapektuhan." Nagpatuloy na kami sa paglalakad pero hindi din
nagtagal ay napatigil ako nang mas naintindihan ko ang sinabi sa akin ni Alanis.
May hindi tama sa mga sinabi niya.

"Bakit mula sa mga bampira? Hindi ba at ikaw na ang may sabi sa akin na tungkulin
nyong mga Middelei na magsala ng mga bampirang dadaan mula sa Midel? Hindi ba ito
lang ang daan sa pagitan ng dalawang mundo? Ibig sabihin ay kayo ang unang
makakaalam kung ano ang mga pakay nila? Papaano pa sila nakakalusot sa inyo?
Papaano pa makakarating dito ang mga bampirang maaaring gumawa ng masama sa
itinakdang babae? Sino sila? Bakit hindi napahamak ng ganito ang buhay ko nang mga
panahong naninirahan pa ako dito sa mundo ng mga tao bago ako naging tunay na
bampira?" bakit pakiramdam ko ay sobrang dami nang nagbago sa loob ng isang taong
pagtigil ko sa mundong ito?

"Simula nang matapos ang digmaan Claret muling bumalik ang problema ng Midel."
Kumunot ang noo ko sa aking narinnig.

"Digmaan? Anong digmaan ang sinasabi mo Alanis?" pansin ko na katulad ko ay

nahihirapan na rin huminga si Alanis.

Naupo muna kami sa ilalim ng isang puno habang nakatitig pa rin ako sa kanya at
hinihintay ang kanyang sagot.
"Sinabi mo sa akin na isang taon ka na sa mundong ito, ibig sabihin nito pitong
taon na ang nakakalipas sa kabilang mundo. Marami nang nangyari Claret at isa na
dito ang digmaan."

Ikinuwento sa akin lahat ni Alanis ang kanyang nalalaman habang ako ay natulala na
lamang sa aking mga naririnig. Papaanong sa maiksing panahong pananatili ko dito ay
ganito na agad kabigat at katindi ng sinapit ng kahariang kumupkop sa akin?

"Hanggang ngayon ay hindi pa rin maayos ang samahan ng Parsua sa lahat ng konseho
at maging sa ibang imperyo. Mabuti silang kausap sa harapan na parang totoong
nirerespeto nila si kamahalan pero kahit kailan ay traydor ang mga ito. Gumagawa
sila ng hakbang pailalim para unti unting bumagsak ang buong Parsua." Lalo akong
naguluhan sa sinasabi ni Alanis.

"At sinisimulan nila sa mga itinakdang babae?" marahang tumango si Alanis.

"Bakit hindi na lamang hulihin ang mga bampirang ito habang nasa kabilang mundo pa
kung may nalalaman na pala ang Parsua tungkol dito?"

"Alam mo kung anong malaking problema Claret? Marami sila at kahit ilang beses
silang pigilan at patayin, paulit ulit lamang na may lalabas na bago para
pabagsakin ang Parsua. Hindi matatapos ang digmaan dahil kahit kailan ay hindi
mawawalan ng traydor at hayok sa kapangyarihan sa bawat panahon." Natahimik ako sa
sinabi ni Alanis.

"Problema ni kamahalan ay kung papaano niya malalaman kung sino ang totoo at
nagpapanggap sa kanya. Tulad nga ng sabi ko, lahat ay gumagalang sa kanya kapag
nakaharap siya pero mahirap malaman kung sino ang kumikilos sa ilalim para pilayan
siya."

"Isa sa mga konseho ang lolo ko, alam kong matutulungan niya si kamahalan."

"Isa laban sa daang konseho?" gusto kong matawa sa sinabi ko kay Alanis.
Imposibleng may magawa si lolo tungkol sa bagay na ito.

"Napakarami mong nalalaman Alanis." Mahinang sabi ko.

"Because he's a king, gusto kong maraming nalalaman tungkol sa mundong minamahal at
pinamumunuan niya." Napatitig ako kay Alanis habang kapwa kami nakasandal sa puno.

"It's painful to love a mated vampire Alanis, mahirap mahalin si kamahalan." Bulong
ko sa kanya. Nakikita ko ang sakit at pagmamahal sa kanyang mga mata sa tuwing
mababanggit niya si Dastan.

"Alam ko. Let's go, nawawala na ang usok." Pilit siyang ngumisi sa akin bago ito
tumayo. Inilahad niya sa akin ang kanyang kamay para alalayan ako.
Nagpatuloy na kami sa paglalakad at hinayaan niya akong manguna dahil mas
nararamdaman ko na ang presensiya ng itinakdang babae kahit nasa sinapupunan pa
lamang ito.

Dahil nauubos na ang usok mas napabilis ang pag akyat namin ni Alanis hanggang sa
makarating na kami sa lugar na aming hinahanap. Tumambad sa amin ay isang lumang
arko na gawa sa kahoy na may ilang piraso ng mga papel na nasisiguro kong mga dasal
at orasyon. Sa gitna ng arko ay isang mahabang hagdanan at sa tuktok nito ay ang
tahimik templo na nababalutan ng kadiliman.

Hindi ko maintindihan kung bakit napahawak na lang ako sa aking dibdib nang
makarinig ako ng kakaibang tunog mula sa itaas.

A soft noise from slow moving hanging drum. Panay ang mabagal na pagtambol nito
kasabay ng pagtibok ng puso ko.

"What is this place? Kinikilabutan ako." Pansin ko na yakap na ni Alanis ang

kanyang sarili.

Nanatili akong nakatayo at nakatitig sa hagdanan.

"Claret, nagniningas ang mga mata mo." Saglit lang akong lumingon kay Alanis bago
ako nagsimulang gumawa ng hakbang.

Tahimik lamang kaming umaakyat ni Alanis hanggang sa marating namin ang tuktok ng
hagdan. Agad kaming sinalubong ng tatlong mga mongha na kapwa nakayuko sa amin at
may hawak na mga lampara.

"Natutuwa kaming dumalaw ang unang itinakdang babae." Tipid lamang akong ngumiti.

"Maaari ko ba siyang makita?" tumango ang mga mongha sa akin.

"Claret your eyes are still glowing." Bulong sa akin ni Alanis.

"Kusa siyang nagniningas Alanis, hindi ko rin maintindihan ang nararamdaman ko."
Bulong ko dito.

Sumunod kami sa tatlong mongha at pumasok kami sa isang templo na gawa sa capiz ang
pintuan. Hindi kalahihan ang templo pero agad masasabing mahusay itong naalagaan.

Nang makarating na kami sa harap ng kwarto ay huminga ako ng malalim. Ang ikatlong
itinakdang babae ay makikita ko na. Binuksan na ng mongha ang pintuan at unang
tumama ang mga mata ko sa isang napakagandang babaeng nakahiga sa isang lumang
kama.
"Sa labas na lang muna ako Claret." Tumango ako kay Alanis. Pansin ko na gawa rin
sa capiz ang mga ilaw na nagbibigay liwanag sa buong kwarto.

"Sophia, nandito ang unang itinakdang babae." Iniwan na rin kami ng mga mongha.

Mabagal akong humakbang papalapit sa babae at naupo na ako sa kama nito. Agad
kumunot ang noo ko nang mas mapagmasdan ko siya. Nakagat ko na lamang ang mga labi
ko sa nangangatal kong kamay ay hinuli ko ang kanyang mga kamay.

"Natutuwa ako at dinalaw mo ang aking anak." Hindi ako makasagot sa kanya habang
pilit kong pinipigil ang aking luha. Tipid siyang ngumiti na parang nakuha niya
kung bakit hindi ko magawang makapagsalita.

"I've lost my eyesight, pasensiya na mahal na dyosa sa salamin hindi kita

mapagmasdan." Sumasakit na ang lalamunan ko.

"Inagaw ba ng mundo ng mga bampira ang 'yong paningin." Mapait siyang ngumiti bago
niya hinawakan ang kanyang malaking tiyan.

"Napakalupit ng mundo ng mga bampira pero malaki pa rin ang pasasalamat ko dahil
binigyan nila ako nang pinakamagandang regalo." Sa halip na kamay ko ang lumapat sa
kanyang tiyan pinili kong ihalik ang aking mga labi.

"You have a very great mother." Bulong ko sa ikatlong itinakdang babae.

"Anong ginagawa ng unang itinakdang babae sa labas ng salamin?" sa halip na sumagot

sa kanya ay hinuli ko ang dalawang kamay niya at dinala koi to sa aking mga pisngi.

"Isasama ko kayo ng bata sa labas ng kabundukang ito. Sumama na kayo sa akin."

Umiling ang magandang babae sa akin habang hinahaplos niya ang bawat parte ng aking
mukha.

"Napakaganda mo, isang napakagandang dyosa."

"Hahayaan mo ba akong alagaan ka at ang bata?" muling tanong ko dito. Siyang mismo
ang nagtanggal ng aking mga luha.

"Nanghihina na ako at alam kong sa sandaling mailuwal ko na ang bata ay hindi na

rin ako magtatagal pa sa mundong ito." Dumiin ang pagkakahawak ko sa kanyang kamay.

"Papaano ang bata? Lalaki rin siyang walang magulang katulad ko? Bakit kailangang
lahat ng itinakdang babae ay ulila at walang mga magulang? Pahihintulutan mo ba
akong isama siya? Palalakihin namin siya ni lola nang punong puno ng buhay at
pagmamahal." Muli siyang umiling sa sinabi ko.

"Kailanman ay hindi maaaring magsama nang matagal ang dalawang itinakdang babae sa
mundo ng mga tao. Mawawalan ng kakayahayan ang isa sa inyo at mag aagawan kayo ng
presensiyang ibinigay ng asul na apoy."

"Sinasabi mo ba na wala akong magagawa kundi iwan ang bata dito?"

"Wala kang ibang pagpipilian, Claret." Hindi na ako nagulat nang tawagin niya ang
pangalan ko.

Muli ko pa sanang hahawakan ang tiyan nang babae nang mapansin ko ang ilang beses
pilit na paggalaw niya na parang may nararamdaman siya. Nanlaki ang mata ko nang
mariin niyang hinawakan ang braso ko sa kanyang namamawis na noo at mga kamay.

"Tawagan mo na sila, mukhang natuwa ang bata nang maramdaman ang presensiya mo."
Nahihirapang sabi niya.

Halos magtatakbo ako sa labas ng kwarto para tawagin ang atensyon ng mga mongha.

"Manganganak na siya." Natutuwang salubong ko sa monghang parang nahihirapan tumayo

ng ayos. At halos magimbal ang buong pagkatao ko nang sumuka ito ng dugo sa aking
harapan.

"What happened---" hindi ko na tuluyang nasabi ang sasabihin ko nang matumba na ang
walang buhay nitong katawan.

"Claret! Pumasok ka sa loob! Napasok ang kabundukan ng mga bampira!" sigaw sa akin
ni Alanis na may hawak na dalawang baril. Pilit niyang inaalalayan ang dalawang
mongha para makapasok.

Wala sa loob ko nang hinawakan ang unang dalawang mongha na nakaligtas.

"Manganganak na si Sophia, tulungan nyo siya." Nanghihinang sabi ko. Tumango ang
dalawang mongha sa akin bago ang mga ito nagmadaling pumunta sa kwarto.

"Mahina ang kapangyarihan ko sa mundong ito pero susubukan kong gumawa ng harang sa
kwarto. Ikaw muna ang bahala Alanis." Mahinang sabi ko.

Lutang ang utak ko habang patungo ako sa kwarto na may nagliliwanag na mga kamay.

Inagaw na nila ang paningin ni Sophia, bakit hindi pa sila nakuntento at may balak
pa silang patayin ang bata.
Umuusal ako ng mga dasal habang unti unti kong binabalot ng harang ang kwarto.
Naririnig ko na ang malakas na pagdaing ni Sophia ng sakit habang pilit niyang
iniluluwal ang bata. Habang walang tigil na putok ng baril naman ang naririnig ko
mula kay Alanis.

Ramdam ko ang bampirang patungo sa likuran ko at sinalubong ito ng aking kamay.

Unti unti kong tinatanggal ang sarili niyang lakas gamit ang mahika at inililipat
ko ito sa harang ng pintuan. Mabilis kong tinapos ang harang at tinulungan ko si
Alanis.

Kapwa kami napamura nang makitang napapalibutan na kami ng napakaraming bampira.

"Ang unang itinakdang babae! Dalawang itinakdang babae ngayong gabi." Natutuwang
sabi ng isa sa kanila.

"Siya ang apo ni Leon na walang kwenta. Dalhin natin ang ulo sa kan--" hindi na ito
pinatapos ni Alanis dahil binaril na niya ito sa ulo.

Kapwa na kami nawala ni Alanis sa aming mga posisyon habang abala kami sa mga
bampirang walang tigil sa pagsugod sa amin, may ilang mongha na tumutulong sa amin
pero agad din ang mga itong napapatay.

"No!" akma na akong tutulong sa tatlong monghang magkakasama nang may bampirang
sumampa sa likuran ko.

"Claret!" tatlong mabibilis na putok ng baril ang narinig ko. Kasabay ng pagbagsak
ng aking katawan ang katawan ng bampirang nasa likuran ko. Tanging pag abot na lang
ng aking kamay ang nagawa ko hanggang sa tuluyang napatay ang tatlong mongha.

"Makakapasok na sila Alanis!" lalong nagningas ang aking mga mata at marahas
lumabas ang aking mga pangil. Walang pakundagan kong pinugot ang dalawang ulo ng
mga bampirang muntik nang pumasok sa templo.

"Mamamatay ang magtatangkang pumasok!" malakas na sigaw ko. Marami pa din sila.
Pansin ko na hindi na maigalaw ni Alanis ang kaliwang braso niya.

"Pumunta ka muna sa likuran Alanis." Lalong nagningas ang aking mga mata nang
marinig ko muli ang ingay mula sa nakasabit na tambol. Hinayaan kong kumalat ang
kapangyarihan ko mula sa lupa hanggang sa unti unti na itong umangat.

Kita ko ang pagkaalarma nilang lahat sa ginagawa ko, may pilit man akong gustong
pigilan pero hindi na sila makagalaw. Unti unti kong pinipiga ang kanilang puso sa
mabagal at masakit na paraan. Hindi lang ito ang nararapat sa dami ng buhay na
kanilang pinaslang at ngayon ay pupunta sila sa mundo kong saan ako ipinanganak?
Kasabay ng pagbalik ng itim ng aking mga mata ay ang pagbagsak nila ng walang
buhay.
"Claret.." mabilis kong pinahid ang luha sa aking mga mata at tahimik akong pumasok
sa templo.

Nagmadali akong pumasok sa kwarto at nakita kong hirap na hirap si Sophia sa

panganganak.

"Sophia, konti na lang." Hinawakan ko na ang kamay nito.

"You can do this Sophia, ina ka ng itinakdang babae." Bulong ko dito. Isang malakas
na sigaw ang pumuno sa buong kwarto hanggang sa tuluyan na niyang mailuwal ang
bata.

Nanlamig ang katawan ko nang wala akong marinig na pag iyak.

"Patay ang bata." Mahinang sabi ng mongha.

"No! no!" marahas akong tumayo at kinuha ko ang batang punong puno ng dugo. Wala sa
loob ko itong ibinaliktad at ilang beses ko itong pinalo.

"No! no! You're alive! She's alive Sophia!" Nang sulyapan ko si Sophia ay lalo
akong nanlambot. Nagmadaling dumalo ang dalawang mongha sa kanya at kapwa ang mga
itong umiling sa akin.

"No! no! no! Anong nangyayari?!" Lumuluhang sabi ko. Wala pa rin akong tigil sa
pagpalo sa bata.

"You're alive! You're alive! You're alive!" habang wala akong tigil sa pagpalo sa
bata ay nakakarinig ang ng putok ng baril sa labas.

"No! wake up! Nandito na ako! Ako ang sasalubong sa'yo. Sophia, buhay ang bata."
Ilang beses ko siyang niyuyogyog.

"No! wake up! Wake up!" wala pa rin akong pagtigil sa pagpalo.

"Claret!" lahat kami ay napalingon sa pintuan. Tumambad sa amin ang isang bampira
na may dugo sa kanyang bibig habang hila si Alanis gamit ang buhok nito.

Agad humarang sa amin ang dalawang mongha at walang pakundangan ang mga itong
napugutan ng ulo. Gusto kong magmura, ginamit ko na ang kapangyarihan ko kanina.
Walang habas niyang inihagis ang nanghihinag katawan ni Alanis.

"Ikaw na lang ang natitira, unang itinakdang babae." Dumiin ang yakap ko sa bata.
Sinubukan kong palabasin ang kapangyarihan ko pero wala nang lumalabas.
Kita ko ang pilit na paggalaw ni Alanis at ang marahan niyang pagkuha sa malaking
espada na palamuti ng kwarto. Gusto kong umiling sa kanya.

"No!" sigaw ko sa kanya.

Sumuka ng dugo sa aking harapan ang vampire dahil sa pagtagos ng malaking espada sa
kanyang katawan pero marahas niyang hinablot ang kamay ni Alanis.

Ibinaba ko na ang bata para mapigilan ang mangyayari pero huli na ako at tanging
dumudugong mga kamay ko na lamang ang aking naramdaman na nakahawak sa espada.

Tuluyan nang naituhog ng bampira si Alanis sa espadang nakatusok sa kanya at kapwa

sila bumagsak nang bitawan ko ang dulo ng espada.

"Alanis!" agad ko siyang tinanggal sa pagkakatuhog sa espada habang ramdam ko ang

nagsisimulang pangangatal ng katawan niya.

"Tinupad ko ang pangako ko sa kanya.." lumuluhang sabi niya.

"No! huwag kang magsalita. I can make you a vampire Alanis!" nagsimula akong
kumagat nang kumagat sa kanya at pilit kong ipinatak ang dugo ko mula sa aking mga
kamay.

"No Claret, kailanman ay hindi namamayani ang dugo ng bampira sa katawan ko." Muli
siyang dumugo ng sarili niyang dugo.

Hinawakan niya na ang pisngi ko.

"Tapusin mo ang misyon mo sa mundong ito Claret at muli kang bumalik sa Parsua,
kailangang kailangan ka nila." Mahinang sabi nito at nagpatango sa akin.

"Sabihin mo sa kanyang mahal na mahal ko siya.." Kusa nang bumagsak ang kanyang mga
kamay.

Ang mga kamay ko na mismo ang nagpikit sa kanyang mga mata.

Kasabay ng pagtulo ng aking mga luha ay ang malakas na alingawngaw ng pag iyak ng
ikatlong itinakdang babae.

Dalawang uri ng luha mula sa dalawang itinakdang babae ang bumubuhos sa mga oras na
ito. Luha mula sa kamatayan at luha mula sa panibagong buhay.
--

VentreCanard

Chapter 4

The feeling of being alone in the woods while hearing the sound of the wind in the
trees and rustling of the leaves is like hearing the saddest melody.

I thought the sound of nature will be the best painkiller of all, but it wasn't. It
wasn't right now.

Nakatayo ako sa puno ng hagdanan sa gitna ng lumang arko habang nakatanaw sa

kalawakan ng patay na kagubatan. Umiihip man ang hangin na sa aking yumayakap sa
aking katawan kasabay ng pagtangay nito sa mga dahon puno, wala pa rin akong
maramdamang kahit katiting ng buhay.

Mas hinigpitan ko ang aking pagkakayakap sa sanggol na hawak ko. Hinayaan kong
liparin ng hangin ang aking napakahabang buhok habang banayad kong naririnig ang
muling pag iingay ng nakasabit na tambol.

Hinihintay ko na lamang ang ilang monghang nakaligtas at nakapagtago para

protektahan ang kanilang mga sarili. At nang maramdaman kong nasa likuran ko na ang
pinakamatandang mongha na siyang pilit itinago ng mga batang mongha para mapanatili
itong buhay ay nagsimula na akong magsalita.

"Hindi na rin ako magtatagal sa lugar na ito. Hayaan nyong dalhin ko ang bata,
hindi ko siya kayang iwan. Hinding hindi ko siya iiwanan sa kabundukang ito."
Naramdaman kong hinawakan ng mongha ang aking braso at nang lingunin ko ito ay
umiiling siya sa akin.

"Anong kasiguraduhan nyong hindi kayo babalikan ng mga bampira? Siguradong

babalikan nila ang batang ito. Wala kayong kakayahan, walang kahirap hirap kayong
napasok ng mga bampira. Hindi na ako papayag na makalapit pa sila sa batang ito."
Humakbang ako papalayo sa mongha. Hindi ko ibibigay sa kanya ang bata.

"Alam mong maaaring mawala ang kakayahan ng isa sa inyo sa pagiging isang
itinakdang babae. Mag aagawan kayo ng presensiya kung nasa isang lugar kayo sa
napakahabang panahon." Mahigpit akong umiling dito.

"May mga plano na ako para sa batang ito, sana ay pagkatiwalaan nyo ako." Hindi man
sila pumayag sa kagustuhan ko, hindi nila ako mapipigilan dahil sapilitan kong
ilalayo sa kabundukang ito ang ikatlong itinakdang babae.

"Kung hindi kita mapipigilan sa kagustuhan mo, gusto kong dalhin mo ang sulat na
ito kay Olivia." Nag abot ito sa akin ng lumang nakatuping papel. Mukhang alam
niyang kahit makipagtalo pa sila sa akin ay hindi nila magagawang agawin sa akin
ang bata.

Nang makalanghap ako ng usok mula sa apoy muli na namang kumirot ang puso ko. Alam
ko ang ibig sabihin nito, inihahanda na ng ilang mongha ang mga katawan ng mga
namatay para sunugin ito. At nang makumpirma ng aking mga mata ang apoy na
kasalukuyan nang nagliliyab sa tagliran ng templo, kusa na lamang tumulo ang aking
mga luha.

Hinarap ko ang pinakamatandang mongha.

"Humihiling akong sana ay itago nyo ang kanilang mga abo. Alam kong darating ang
panahon at magtatanong ang batang ito tungkol sa kanyang ina. Gusto kong may
mapupuntahan siya at maiiyakan, ayokong mapagaya siya sa akin na walang alam
tungkol sa mga totoong mga magulang." Tumango sa akin ang mongha.

Simula nang nagtungo ako sa mundo ng mga bampira naging palaisipan na sa akin kung
nagsasabi ba ng totoo si lola tungkol sa mga magulang ko. Bahagya akong nagulat
nang hawakan ng mongha ang aking pisngi at siya na mismo ang nagpunas ng aking mga
luha.

"Napalaki nang maayos ni Olivia ang unang itinakdang babae. Napakabuti mo hija,
maraming salamat at nagawa mong dalawin ang patay na kabundukang ito."

Hindi ako makahanap ng isasagot sa kanya, ilang beses ko nang naririnig mula sa
iba't ibang klase ng nilalang kung gaano ako kabuti pero bakit nakakaranas pa rin
ako nito kung tanging kabutihan ang nakikita sa akin ng bawat nilalang?

"Mag ingat po kayong lahat. Kailangan ko na pong umalis." Tipid na sabi ko. Muli
kong sinulyapan ang apoy maging ang nakahilerang katawan ng mga namatay. Nakagat ko
na lamang ang aking pang ibabang labi at pikit mata na akong tumalikod habang yakap
ang bata. Hahakbang na sana ako sa unang baitang ng mahabang hagdanan nang bigla
akong matigilan at makakita ako ng ilang pamilyar imahe, isang makulay at
maaliwalas na lugar. At dalawang taong masayang naghahabulan.

Kasabay nang muli kong paglingon sa templo ay ang muling pag iingay ng tambol at
pag ihip ng hangin. Sigurado akong itong templo ang gustong ipakita ng pangitain
ko.

"Hija?" nagtatakang boses ng matandang mongha.

Ilang beses kong ipinilig ang ulo ko nang makakita ako ng malalabong eksena.
Panahong may kulay at buhay pa ang lugar na ito. Anong pangitain ang gustong
iparating ng kabundukang ito? Simula nang tumapak ako dito, nararamdaman kong may
pilit itong gustong sabihin sa akin.

Muli akong huminga nang malalim bago ko ipinikit ng ilang segundo ang aking mga
mata at muli itong iminulat para salubungin ang kakahuyan.

"Wala po, mauuna na po ako." Tipid akong ngumiti sa mongha bago ako nagsimulang
lumayo sa temple.

Unti unti nang nawawala sa aking pandinig ang ingay mula sa tambol at nagsisimula
na itong mapalitan ng tahimik ngunit nakabibinging ingay ng kagubatan.

"Hindi ba at sabi ko sa'yo na kung hindi ka salubungin ng panahong ito, ako mismo
ang sasalubong sa'yo? Bakit napakalupit ng mundo sa ating mga itinakdang babae?
Ayaw niya tayong maging masaya." Pilit akong tumawa. Ngayon naman ay tanging mga
paa ko na lamang na nakakatapak sa mga nalagas na dahon ang aking naririnig.

"Alam mo ba na gustong gusto ko ng presensiya sa gitna ng mga kagubatan pero sa

sandaling ito sumasakit ang dibdib ko. Gusto ko nang makalabas sa lugar na ito."
Gusto kong tumakbo gamit ang bilis ko bilang bampira pero inaalala ko ang batang
hawak ko.

Kaya sa halip tumakbo at takasan ang lugar na nagpapasakit sa akin sa mga oras na
ito ay pilit ko na lamang itong tiniis sa aking mabagal na paglalakad hanggang sa
makarating na ako sa hangganan ng kagubatan.

Kusa na lamang tumulo ang mga luha ko nang makita ko ang motorsiklo ni Alanis.
Hindi ko akalaing ako na lamang ang makakalabas ng buhay sa lugar na ito. Muli kong
sinilip ang batang nasa aking bisig at hinawakan ko ang kwintas nito.

Pumasok sa isip ko na mas lalong hindi makakabuti sa bata kung isang linggo at
ilang araw kaming magbibiyahe para lamang makarating kami sa sarili kong
kabundukan. Alam kong oras lamang ang bibilangin ko kung gagamitin ko ang pagiging
bampira ko.

Agad akong tumakbo sa pinakamalapit na maaaring bilhan ko ng makapal na kumot para

sa bata. At nang makabili ako nito ay ibinalot ko na ito sa bata. Naghanap lamang
ako ng lugar kung saan hindi mapapansin ang biglaang pagkawala ko bago ako
nagsimulang tumakbo nang napakabilis pero ilang beses akong tumitigil kapag umiiyak
ang bata.

Tatlong oras ang aking pagtakbo hanggang sa makarating na ako sa mismong harapan ng
aking lumanag tahanan. Habang nagsisimula na akong lumapit dito nakita ko nang unti
unting nabubuksan ang ilaw. Alam na ni lola na nagbalik ako. At nang sandaling
buksan niya ang pintuan ay nagtuluan na ang aking mga luha.

"Lola, nabigo ako. Nabigo ako, wala man lang akong nagawang tama simula nang umalis
ako. Nabigo na naman ako." Sasalubungin na sana ako nang yakap ni lola nang
mapasinghap siya nang makitang may dala akong bata.
"Claret.." kunot ang noo nito siya sa akin habang pabalik balik niya akong
tinitingnan at ang bata.

"I can't leave her alone, isa rin siyang itinakdang babae at matindi ang koneksyon
namin sa isa't isa. Hindi kaya ng konsensiya kong hayaan siya sa kabundukang
pinanggalingan niya. Kung hindi man siya patayin ng mga bampirang may galit sa
Parsua, unti unti naman siyang papatayin ng kalungkutan ng kabundukan kung saan
siya isinilang. Ayokong mangyari ito sa kanya." Hindi sumagot sa akin si lola sa
halip ay inalalayan na niya akong makapasok sa bahay.

"Lola, napakaraming nangyari nang umalis ako. Napakaraming kamatayan at sakripisyo

ang nakita ko."

"Alam ko apo, nakasubaybay ako sa'yo." Hindi na ako nagulat sa sinabi ni lola. May
kakayahan siyang panuorin ang bagay na gusto niyang makita sa pamamagitan lamang ng
panunuod niya sa tubig.

Tipikal na kakayahan ng mga mangkukulam o babaylan na hanggang ngayon ay hindi ko

pa rin makabisado.

Ibinaba ko na sa kama ang natutulog na bata at nahiga na rin ako sa tabi nito.

"Lola, hindi ko na alam ang gagawin ko. Sila na lang ang makakatulong sa akin pero
nagkakagulo na kaming itinakdang mga babae, nagulo ang balanse namin at nanganganib
pang hindi siya makakatawid sa mundo ng mga bampira. Mauulit ang nangyari kay Rosh.
Hindi makakarating ang batang ito para kay Seth." Idinapa ko na ang sarili ko sa
kama.

Sumasakit na ang ulo ko sa mga problemang hinaharap ko, kung ganito na ako sa mundo
ng mga tao papaano pa sa mundo ng mga bampira?

Lumapit si lola sa akin at marahan niyang hinaplos ang ulo ko.

"Magpahinga ka muna apo, masyadong maraming nangyari sa'yo. Kailangan mo rin ng

pahinga." Agad akong napabalikwas nang marinig kong umiyak ang bata.

Si lola na mismo ang nagdala ng gatas para dito pero ako ang naghawak para
maalalayan sa pag inom ng gatas ang bata. Kasama na rin ito sa mga binili ko
kanina.

"Napakaganda niya lola, hindi ba? Isang lalaking may pangil na naman ang mababaliw
sa sandaling makatawid siya sa kanyang salamin." Marahan kong hinaplos ang mukha ng
ikatlong itinakdang babae.

"May pangalan ba siya apo?" tanong sa akin ni lola na nakapagpatigil sa akin. Hindi
ko man lang natanong kay Sophia bago ito pumanaw.

"Hindi ko po alam lola."

"Bakit hindi mo siya pangalanan?" umiling ako dito.

"Gusto kong malaman ang pangalan niya sa sandaling nasa mundo na siya ng mga
bampira. Gusto kong siya mismo ang magpakilala sa akin gaya nang pagpapakilala sa
akin ng ikalawang itinakdang babae." Naupo na rin si lola sa kama at pinagmasdan
ang bata.

"Lahat ng itinakdang babae ay may angking kagandahan apo, katulad mo." Bahagyang
hinawakan ni lola ang kamay ng bata.

"Kung sakaling magbalik na ako sa mundo ng mga bampira lola. Gusto kong pangalanan
mo siya na nagsisimula sa letrang R." Ngumisi ako sa ideyang ito.

Seth will be having a very hard time calling his own mate.

"Magbabalik ka na ba apo?"

"Nararamdaman ko nang kailangan ko nang bumalik. Isa pa hindi na ako maaaring

manatili sa lugar na ito, ikaw na ang bahala sa batang ito lola." Kumunot ang noo
ko nang umiling sa akin si lola.

"Hindi siya maaaring manatili dito dahil wala dito ang kanyang salamin."

"Kukuhanin, dadalhin ko dito."

"Claret apo, hindi maaaring pagsamahin sa iisang lugar ang salamin ng itinakdang
mga babae."

"Lola, I can't just abandon Seth's mate. Hindi ko na siya ibabalik sa lugar na
'yon."

"Nabasa ko ang sulat ng punong mongha Claret, hinayaan ka nilang isama ang bata
pero sa susunod na linggo ay ibabalik na rin natin siya. Dadalhin siya ng mga
mongha sa ibang bansa." Lalo akong naguluhan.

"Anong bansa?"

"Sa Tsina, hija. Higit na malalakas ang mga mongha sa bansang ito at mas magagawa
nilang maproteksyunan ang ikatlong itinakdang babae." Gusto ko man tumutol para
masunod ang gusto ko ay wala akong nagawa.
Lumipas ang isang linggo at kasalukuyan na kaming nakatayo ni lola sa isang
pantalan. Ngayon ang araw kung kailan kukuhanin na nila sa akin ang itinakdang
babae.

"Nandito na sila apo." Bulong sa akin ni lola. Kumirot ang dibdib ko nang makita ko
ang ilang monghang papalapit sa amin.

Humarap na ito sa amin at inilahad nito ang kanyang mga braso sa akin. Nanatili
akong nakatitig dito.

"Claret, apo.." nangangatal akong lumapit sa mongha at inabot ko na dito ang bata.
At nang nasa braso na niya ito hindi ko mapigilang mas lumapit at hinalikan ko ang
noo ng bata.

"Tulad nang sinabi ko sa ikalawang itinakdang babae, hindi ka lang lalaking

maganda. Patatagin mo ang puso mo at sarili mong paniniwala, ayokong darating ang
panahon na mahirapan ka rin katulad ko." Bulong ko. Wala na akong pakialam kung
marinig ng mongha ang sinasabi ko.

"Hihintayin kita sa susunod na labing walong taon. Hanggang sa muli nating

pagkikita."

Humakbang na ako papalayo sa kanila at hinabol ko na lamang sila nang tanaw

hanggang sa makasakay na sila sa barko at magsimula na itong sumunod sa alon ng
dagat.

Nang hindi ko na makita ang barko ay huminga na ako nang malalim at humarap ako sa
kay lola nang may ngiti sa aking mga labi.

"Tayo nang umuwi lola." Ikinawit ko ang aking mga braso sa kanya at nagsimula na
kaming maglakad.

Tumigil sa paglalakad si lola nang may madaanan kaming dyaryo na nakahiligan niyang
basahin tuwing umaga.

Nakasakay na kami sa tricycle habang nagbabasa na si lola napalingon ako sa kanyang

nang magsalita ito.

"Bakit hindi ka na muna bumalik sa 'yong pag aaral apo?" naisip ko na rin ang bagay
na ito.

"Sa kabilang linggo ko na lang siguro aayusin." Tipid na sabi ko bago ako sumulyap
sa binabasa ni lola.
At halos manlamig ang buong pagkatao ko nang makita ko ang pamilyar na pangalan at
litrato ng babaeng nasa dyaryo.

"Lola.." nangangatal ang boses ko habang dahan dahan kong kinukuha ang dyaryo sa
kanya.

Engr. Astrid Noella Fontanilla, one of the most successful petroleum engineers in
Asia and was assigned in the Atacama Desert near Copiapo, Chile was announced dead
by the Chile Mine Rescuers at 12:46 am. Saturday, April 8, 2017 from being trapped
2,300 ft below the ground after an Earthquake with the magnitude of 8.8--

Hindi ko na naituloy pa ang pagbabasa at tuluyan nang bumuhos ang aking mga luha.

"Lola, si Astrid. Si Astrid.."

"Anong nangyayari sa'yo apo?" ilang beses akong umiling kay lola.

"Lola, ano pa ang mukhang ihaharap ko sa mga bampirang ako na lang ang inaasahan?"
Gusto ko nang magsisigaw.

Seth's mate was almost killed while Astrid is now�

"Lola, maaaring patayin na ni Rosh ang kanyang sarili sa sandaling malaman niya ang
bagay na ito.." Napasubsob na ako sa aking mga palad.

"He's been waiting for his mate for years. He's always there to help me, he's my
good friend lola. But I failed to help him.."

Natatakot na akong bumalik sa mundo ng mga bampira, dahil alam kong malaki ang
posibilidad na muling malagas ang itinakdang mga prinsipe.

--

VentreCanard

Chapter 5

It's been 3 months had passed since the heartbreaking news spread all over the
country. Engr. Astrid Noella Fontanilla, one of the most successful engineers in
Asia, adored by different kind of women's groups and charitable intuitions left the
grieving heart of hundreds of people, mourning for her sudden death.

I thought Astrid was just a career oriented woman who loves her job more than
anything else in this world, but I was wrong. I was damn wrong.

She's a very beautiful engineer with a very big heart.

Kasalukuyan akong nakatayo sa gitna ng kanyang kwarto at lahat ito ay napupuno ng

litrato ng iba't ibang lugar kung saan siya nakakarating. Hindi lamang sa Pilipinas
maging sa iba't ibang bansa.

Her pictures are not theme for flaunting but captures of her precious memories with
different kind of people. From people of Haiti, India, Afghanistan, Nigeria and
even in Africa.

She's one of the ambassadors of international volunteer group. Astrid was loved not
just by hundreds but thousands of people around the world.

Ang kwarto niya ay sumisigaw hindi ng mga bagay na kinita niya sa kanyang
pagtatrabaho kundi iba't ibang klase ng bagay na nakukuha niya sa bawat kultura ng
mga taong napupuntahan niya.

From hats, necklaces, antique items and different symbolic gifts from different
countries. I can't help but to adore her.

"Rosh, you have a very wonderful mate." Gusto kong murahin ang sarili ko sa unang
impresyon ko kay Astrid. Akala ko ay isa lamang siyang anak mayaman at ang tanging
gustong gawin ay tumaas ang pangalan sa loob at labas ng bansa.

I can see through the pictures the sincerity of her eyes and even her genuine
smile. The way she played with the kids, the way she embraced the olds, the way she
looked at them. The blue fire picked her best choice. Astrid is a precious gem.

"My daughter is a very good girl." Lumingon ako sa pintuan. Tipid akong tumango sa
ina ni Astrid.

Nakapasok ako sa bahay ng mga Fontanilla dahil ngayon ang araw kung saan binuksan
nila ang kanilang tahanan para sa mga taong makikiramay sa kanila. Matapos ang
tatlong buwan, ngayon lamang tinanggap ng pamilyang ito na talagang wala na ang
kanilang minamahal na si Astrid.

Nagpanggap akong isa sa pinakamalapit na kaibigan ni Astrid para lamang hayaan nila
akong makita ang kwarto nito na siyang agad pinaunlakan ng kanyang ina dahil magaan
daw ang loob nito sa akin. Isa sa dahilan kung bakit ako nandito ay para hanapin
ang salamin na kanyang iniwan. Pero kahit anong gawin kong paghahanap ay wala akong
makitang kahit anong salamin.
Ngayon naman ay kapwa na kami nakatitig ni Mrs. Fontanilla sa mga litrato ng
kanyang anak.

May nakadamit siyang parang indiana na may bato sa kanyang noo habang
nakikipagsayaw at tanging kaya ko lamang sabihin sa oras na ito ay ang aking
paghanga sa kanyang kagandahan. Hindi na ako magtataka kung bakit bigla na lamang
bumagsak si Rosh nang una niya itong makita. Meron din siya litrato na may guhit
siya sa kanyang mga pisngi habang may ilang balahibo sa kanyang buhok at meron din
siyang nakapikit habang magkadaop ang kanyang kamay sa kanyang mga nakapikit na mga
mata at bahagyang nakangiting mga labi.

"Hindi pa po nakikita ang kanyang katawan." Mahinang sabi ko. Kahit ako ay umaasa
na rin sa bagay na imposible. Gusto kong paniwalaan na buhay pa rin siya sa mga
oras na ito.

"Hija, huwag mo na akong paasahin. Sinong mabubuhay sa mahigit dalawang buwan sa

ilalim ng lupa? Hija, it's 2300 ft below the ground. My daughter was trapped alone,
no food, no water and with no one else with her. Sa tingin mo ba ay gagastos nang
malaki ang Chile para lamang hukayin ang katawan ng anak ko? They won't waste money
to save a dead body." Hindi ko magawang sagutin si Mrs. Fontanilla.

"Nasasaktan ako sa anak ko, buong buhay niya ay tumulong siya sa mga tao pero
ngayong nangangailangan siya, walang maglakas loob para pangunahang isalba man lang
ang kanyang katawan." Walang tigil sa paghagulhol sa pag iyak si Mrs. Fontanilla
habang walang tigil sa pagkirot ang aking puso.

Gusto kong umasa na may kinalaman ang asul na apoy dito pero sa papaanong paraan?
Kung ang asul na apoy na mismo ang nanghihina? Gusto niya na akong singilin sa
pagkakautang ko. Papaano pa siya makakatulong sa kalagayan ni Astrid?

"Maaari ko bang itanong kung bakit wala akong makitang kahit anong salamin sa
kanyang kwarto?" pinunasan ni Mrs. Fontanilla ang kanyang mata at humarap ito sa
akin.

"Astrid has a catoptrophobia. Simula nang tumapak ang ikalabinwalong taong gulang
niya nagsimula na siyang managinip at nagigising na lang siyang umiiyak, dito na
rin nagsimula ang pagkatakot niya sa salamin. Tumitingin lamang siya dito kapag may
kasama siya. Hindi ba nasabi sa'yo ni Astrid ang bagay na ito?" nagtatakang tanong
niya sa akin. Umiling lamang ako.

Muli kong inilibot ang paningin ko sa kabuuan ng kwarto niya at tumigil ang mga
mata ko sa apat na papel. Kahit malayo ako dito at kalahati lamang ng mukha niya
ang nakikita ko, kilalang kilala ko ang lalaking nakaguhit sa papel.

"Astrid's drawings?" humakbang ako papalapit dito.

This is Rosh, kung ganon ay nakikita rin siya ni Astrid. May kaunting koneksyon pa
rin sa kanya si Rosh.

"Sa tuwing magigising siya, agad niyang iginuguhit ang lalaking nakikita mo pero
kahit kailan ay hindi niya ito matapos."

He's always giving me daisies in my hair, yet I wonder why I can't even see his
wonderful face.

Nakasulat ito sa guhit niya kung saan nakatalikod si Rosh na may hawak na daisy.

"Mama, tayo na sa baba. Nandito na ang ilan sa mga minero." Sabay kaming lumingon
ni Mrs. Fontanilla nang tawagin siya ng anak niyang lalaki.

Sumunod na rin ako sa kanya at muli kong sinulyapan sa huling pagkakataon ang
kwarto ni Astrid bago ko tuluyang isinarado ang pintuan. Bumaba na kami sa hagdan
at sinalubong kami ng ama ni Astrid at inalalayan nito ang kanyang asawa. Pansin ko
na ilang beses na rin sumusulyap sa akin ang kapatid ni Astrid na hindi ko na
lamang pinapansin.

Everything is all set up, from the mini stage, the podiums, pictures of Astrid in
front, flowers, some of her trophies and even her medals.

Hindi ko akalain na napakaraming tao ang makikita ko sa oras na ito, parang kanina
lang bago ako pumasok sa kwarto niya ay kakaunti pa lamang ang mga tao. Pinili ko
na lamang tumayo sa likuran habang hinihintay kong magsalita si Mrs. Fontanilla.
Nakailang pahid siya ng kanyang luha bago siya nakapagsalita.

"Unang una, maraming salamat sa lahat ng dumalo. Ngayon ko mas nalaman na

napakaraming taong nagmamahal sa anak ko." Tumigil siya nang ilang segundo bago
siya nagpatuloy.

"Si Noella ang anak ko na sa unang tingin akala nyo suplada, masama ang ugali at
sobrang maldita. Pero nagkakamali kayo, napakabuti ng anak ko. Napakabuti niyang
bata at hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit sa kabila ng kabutihan
niya ay maaga siya inaagaw sa akin."

Marami pang sinabi si Mrs. Fontanilla na hindi ko na masyadong pinakinggan dahil

mas lalong kumikirot ang dibdib ko. Sumunod nagsalita ang kapatid niya, ang kanyang
ama, ang ilan sa kaibigan niya hanggang sa ang ilang Pilipinong minero na
nakaligtas sa kahindik hindik na trahedya.

"Napakabait po ni Engineer, sobrang bait niya. Minsan ko na siyang nakakwentuhan

tungkol sa aking pamilya at masaya siyang nakikinig sa akin. Hinding hindi ko po
makakalimutan ang inyong anak Mrs. Fontanilla, kung hindi dahil sa kanya wala na
ako sa mundong ito. Habang tumatakbo na ang aming sasakyan habang hinahabol ng
pagguho, nagtatakbuhan na rin kaming lahat para sumunod dito pero nahuli ako dahil
natalisod ako at nabagsakan ng bato ang binti ko, sa halip na tumakbo siya patungo
sa sasakyan nagtungo siya sa akin at pilit niya akong tinulungan. May mga minerong
tumulong sa amin at giniit niyang ako ang alalayan ng mga ito hanggang sa tuluyan
na akong makasakay sa sasakyan, pinilit kong abutin ang kamay niya habang patuloy
siya sa pagtakbo at paghabol sa sasakyan, gusto nang itigil nang ilan sa amin ang
sasakyan para makahabol sa amin ang inyong anak pero mawawalan na rin kami ng
daraanan sa unahan kung ititigil pa namin ito. Ginawa ko ang lahat para magdaop ang
aming mga kamay pero may mga bato nang unti unting bumagsak sa aming pagitan
hanggang sa hindi na namin siya nakita." Natahimik kaming lahat sa mahabang kwento
ng minero at napansin ko na lamang na tumutulo ang mga luha ko.

She's a very brave girl Rosh, your Astrid is so brave.

Hindi ko na tinapos ang ilan pa sa mga magsasalita dahil lumabas na ako sa kanilang
bahay na mabigat ang dibdib.

Nagbalik na ako sa kabundukan at natigilan ako nang mas maalala ko ang pag uusap
namin ni Mrs. Fontanilla, sino sa mga magulang niya ang bampira? Hindi ba at may
kaunting patak dapat ng dugo ng bampira ang mga itinakdang babae?

Humahangos akong pumasok sa bahay at agad kong hinanap ang aking lola.

"Lola, sa tingin ko ampon si Astrid."

"Ampon?"

"Lola, wala sa mga magulang niya ang bampira. Hindi ko rin makita ang salamin sa
kanilang bahay. Hindi ba at kailangan ay nasa malapit lamang ang itinakdang babae
sa kanyang sariling salamin?" naguguluhang tanong ko.

"Posibleng hindi mo lamang ito nakita o naramdaman." Kumunot ang noo ko sa sinabi
ni lola.

Naalala kong sinabi sa akin ng mga Gazellian na kumalat sa buong Parsua na binasag
ni Astrid ang sarili nitong salamin para hindi na ito makatawid sa kabilang mundo,
pero si Serena na ang nagsabi sa akin na walang nangyaring ganito. Ang tanging
natatandaan niya lamang ay binibigyan niya ng masasamang imahe ang salamin sa
tuwing tititig dito si Astrid nang sa ganon ay hindi na ito magtangkang gumamit pa
ng salamin para maagapan ang pagtawid nito sa kabilang mundo.

"Ano na ang mangyayari sa amin lola? Kulang na kami ng isa."

"May isisilang na panibagong itinakdang babae." Kumunot muli ang noo ko.

"And she will be Rosh's second mate? Tama pa ba ito? Mahal na mahal na ni Rosh si
Astrid. That will be a very painful setup again. Nangyari na ito sa Sartorias noon,
pati rin ba ang Deltora ay makakaranas nang ganito?"
Kapwa nagningas ang mga mata namin ng aking lola nang maramdaman namin na may hindi
pamilyar na presensiya ng bampira mula sa kakahuyan. Simula nang bumalik ako mula
sa mundo ng mga bampira, ipinapakita na rin sa akin ni lola ang katangian niya
bilang isang bampira.

"Ako ang lalabas lola." Tumayo na ako at huminga ako ng malalim.

"Sasamahan kita apo."

"Lola, maaaring gusto nilang mapahiwalay tayo sa aking salamin. Kayo na po ang
bahalang magbantay dito lola, alam natin na higit na akong mas malakas. Ako na po
ang lalabas." Matigas na sabi ko.

Nagdiretso ako sa paglalakad at binuksan ko ang pintuan. Sinalubong ako nang

malakas na ihip nang hangin dahilan kung bakit napuwing ang aking mga mata. Ramdam
kong may kung anong tumatama sa aking katawan. Magaspang ang pakiramdam nito sa
aking balat.

Nang nagmulat ako agad kong hinawakan ang braso ko na nababahiran ng buhangin na
agad kong pinagpaggan at habang abala ako sa pagtanggal nito ay bigla na lang akong
may naalala.

Sand is Danna's power.

Agad kong inilingon ang paningin ko sa paligid at kumunot ang noo ko nang makakita
ako ng likod ng lalaki na unti unti nang nawawala at nilalamon na nang kakahuyan.

It couldn't be, nagpaparamdam ba sa akin ang anak ni Danna?

"Wait!" nagmamadali akong tumakbo para habulin siya. Isa rin siyang Gazellian. Pero
ano ang ginagawa niya sa mundo ng mga tao?

Alam ko sa sarili kong anak siya ni Danna.

He inherited his mother's power. He can manipulate the sand, can he also use it to
travel on time?

"Wait!" muling tawag ko sa kanya. Mas mabagal na siyang naglalakad at nang tumigil
siya ay tumigil din ako sa paghabol sa kanya.

Ilang beses akong napalunok nang unti unti na siyang humaharap sa akin pero nang
akmang makikita ko na ang kanyang mukha ay dahan dahan siyang naging buhangin sa
aking harapan.

Hanggang sa makarinig ako ng mainit na hininga sa aking tenga.

"Kailangan ka babalik? Hinihintay na kita.."

--

VentreCanard

Chapter 6

My beloved white snow is vanishing slowly and now I can feel the white sand quietly
flowing in my skin.

Napakabilis ng pangyayari, sinubukan kong lumingon sa kanya para makita ang kanyang
mukha pero agad nitong tinabig ang aking mga paa dahilan kung bakit ako nawalan ng
balanse at matumba.

Buong akala ko ay tuluyan nang babagsak sa lupa ang aking katawan nang may mga
brasong sumambot sa akin. Pilit akong nagmulat pero hindi ako pinahintulutan ng mga
buhangin sa aking mata.

I can't look at him and all I can feel right now is his arms embracing me while I
am lying on his lap. I can't even move my whole body.

"What did you do to my eyes?!" iritadong tanong ko dito. Sa halip na hawakan ang
aking mga mata ay sinimulan ko nang gamitin ang kapangyarihan ko para makalayo ako
sa lalaking may hawak sa akin.

Pero kusa na lang nagsalikop ang dalawang kamay ko at may kung anong gumapos dito
para unti unti itong tumaas sa ibabaw ng aking ulo.

"What are you doing?! Ikaw ba ang anak ni Danna? Anong ginagawa mo sa akin?"
naalarma ako nang nanulay sa aking leeg ang ilan sa mga daliri niya.

"Kung ganon ay totoo pala talaga ang kumakalat ng balita. Ang unang itinakdang
babae ay may aking kagandahan na aakit sa kahit sinong bampira."

"Hindi matutuwa si Danna sa ginagawa mong ito. Bitawan mo ako! Tanggalin mo ang
buhangin sa mata ko!" lalo akong hindi nakapagmiglas nang maging ang paa ko ay
ginapos ng mga buhangin niya.
Sinubukan kong gamitin ang kapangyarihan ko pero wala man lang ditong lumalabas.
What is wrong with my damn power?

"It won't work beautiful goddess, if your power can nullify any curse. My sands can
nullify any vampire ability."Agad nagtatambol ang puso ko dahil sa narinig ko.

Mas lalong nagtindigan ang balahibo ko nang muli siyang bumulong sa akin.

"In simple words, you are just a mere human right now." Ramdam ko na mas hinigpitan
niya ang pagkakahawak niya sa akin braso at mas kinabig niya pa ang aking katawan
papalapit sa kanya.

"What are you doing?" pilit akong nagpumiglas nang maramdaman ko ang tungki ng
ilong niyang nanunulay sa aking leeg.

"No! stop! You can't drink from me! No!" Muli niyang hinawi ang ilang hibla ng
buhok kong tumabing sa aking mukha. Gusto kong magpumiglas pero masyadong malakas
ang buhanging nakagapos sa akin.

"Your mother will not gonna like this! Stop please!" sumisigaw na ako sa kanya
habang nararamdaman ko na ang mainit niyang hininga sa aking leeg.

Bahagya niya pa akong itiningala nang mas maidikit niya ang kanyang mga labi
nagsisimula nang maglandas sa leeg ko.

"No! please stop! You won't like my blood. Ilang taon na akong puro hayop at
inimbak na dugo ang iniinom. You won't enjoy drinking my blood! Kausapin mo ako ng
maayos! Your mother wants me to find you!"

"This won't hurt, mukhang may alam ka na rin naman hindi ba? I am also a Gazellian,
my fangs will be similar with him. Similar with your beloved mate." Agad kumulo ang
dugo ko sa sinabi niya.

"Zen's fang is different! Walang kahit kaninong pangil ang papalit sa kanya. Please
stop this sand prince, stop this." Hindi niya ako pinakinggan at naramdaman ko na
lamang tinakpan niya ng kanyang kamay ang bibig ko. At napakuyom na lamang ang mga
kamao ko nang maramdaman ko ang pangil niya sa aking leeg.

Hindi sa tagiliran kundi sa gitna ng aking mga leeg bumaon ang kanyang mga pangil
habang nakahiga ako sa kanyang kandungan. Ramdam ko ang init ng mga labi niya
habang marahan siyang umiinom ng aking dugo.

Kusa nang tumulo ang luha ko, my neck is only for my snow prince. Nangako ako sa
sarili kong hindi ako muling magpapakagat sa kahit sinong bampira habang hinihintay
ko ang aking prinsipe.
Ramdam ko ang aking panghihina habang panay siya sa pag inom niya sa aking dugo.

"Stop please..stop.." mahinang sabi ko na nakapagpatigil sa kanya.

Nang iwan niya ang leeg ko ay kusa nang nawala ang pagkakagapos ng mga buhangin sa
katawan ko.

Hindi na ako makakilos dahil sa sobrang panghihina ko pero ramdam kong binuhat niya
ako at inupo niya ako sa ilalim ng pinakamalapit na puno.

"I'm sorry but I need to do this. Hihintayin kita sa kabilang mundo Claret Cordelia
Amor. You had a very sweet blood beautiful deity." Naramdaman kong lumapat ang labi
niya sa aking noo hanggang sa hindi ko na maramdaman ang presensiya niya sa buong
kagubatan.

Dito na muling nagbalik ang paningin ko at kusa na lamang umangat ang kamay ko sa
ginawa niya kagat sa aking leeg. Bakit kailangan niya akong kagatin? Bakit
kailangan niya pang tumawid sa mundo ng mga tao para uminom ng dugo? Bakit
kailangan ang aking dugo?

May karamdaman ba ang anak ni Danna? Hindi ko man lang nakita ang kanyang mukha at
ang tanging naalala ko ay ang malamig niyang boses. Papaano niya ako agad na
nakilala?

Hinintay ko lamang na makabawi ako ng lakas bago ako bumalik sa aming bahay, agad
akong sinalubong ni lola at halos mamutla siya nang makita niyang may kagat ako ng
bampira.

"Sino ang may kagagawan nito?"

"Ang anak ni Danna." Naupo na ako na may pagtataka sa aking isipan. Hindi niya ako
sinaktan at ramdam kong marahan niya lamang akong kinagat. Pansin ko na nangunot
din ang noo ni lola.

"Papaano niya nalaman ang lugar na ito? Nasabi ba ito sa kanya ng kanyang ina?"
nagkibit balikat ako habang nakahawak sa leeg ko.

"He badly needs my blood. Ang dugo ko ang dahilan kung bakit siya nagtungo dito,
posible kayang may sakit ang anak ni Danna?" naagtatakang tanong ko kay lola.

"Hindi ko alam kung anong maaari kong sabihin tungkol sa bagay na 'yan, apo."
Tumango na lamang ako sa sinabi ni lola.

Matapos ang ilang araw simula nang nagpakita sa akin ang anak ni Danna bigla na
lamang may kakaibang bagay na nagpakita sa loob ng aking silid.
It's a snow globe that reminds me about my beloved mate, my snow prince. At sa
tuwing hinahawakan ito ng aking kamay ay kusa itong nagliliwanag na siyang
nagpapakita ng isang puno kapareho ng punong sumisimbolo kay Zen.

Simula nang araw na ito, wala na muling kahit sinong bampira ang nagparamdam sa
akin hanggang sa lumipas pa ang apat na taon. Maraming nangyari sa mga taong
lumipas na ito, muli akong nag aral, nangibang bansa at naranasan ko ring
magtrabaho. Naranasan ko muling mabuhay bilang tao na walang kahit anong klaseng
komplikasyong nararanasan.

Hanggang sa muling magpakita sa akin ang asul na apoy at ang apat na Viardellon na
siyang sumundo sa akin para muli akong ibalik sa mundo ng mga bampira.

Kasalukuyan na akong nasa harap ng mga matataas ng bampira hindi lamang ng Parsua
Sartorias kundi ng ilang mga kaharian. Nakangiti sa akin si Seth at si Rosh na
hindi ko magawang salubungin ang mga mata. Hanggang ngayon ay hindi ko alam kung
papaano ko siya sasagutin sa sandaling magtanong siya tungkol sa babaeng
pinakamamahal niya.

Pero ang lubos na nagpapakirot ng puso ko sa mga oras na ito ay ang bilang ng
blangkong trono na nasa aking harapan.

"A�nong nang-yari sa Sartorias kamaha�lan?" nangangatal na tanong ko. Hindi ko na

kayang tingnan pa ang trono ng mga Gazellian na may kulang.

Agad tumayo si Lily sa kanyang trono at patakbo niya akong sinalubong ng kanyang
mainit na yakap.

"It's been 35 years Claret, kamusta ka?" nakangiting tanong nito sa akin.

Pakinig kong nagsalita na si Dastan sa mga kawal at ilang mga opisyal na bumalik na
sa kanilang mga trabaho. Nang agad sumunod sa kanya ang mga bampira ay nagsimula na
itong tumayo sa kanyang trono gaya ng mga kapatid nitong patungo na rin sa aking
direksyon.

Pero mas nagulat ako nang lumapit sa tagiliran ko si Rosh at nag abot ito sa akin
ng pulang rosas.

"Alam kong ang ikalawang prinsipe ng Deltora ang pinakahuli mong kakausapin, sa
huli ang pinakaimportanteng bampira sa lahat. Maiwan ko na kayo." Wala sa loob kong
tinanggap ang rosas na inabot niya sa akin bago ito biglang unti unting naging
piraso ng halaman sa aking harapan. Hindi ko maiwasang mapangiti nang marinig ko
ang pamilyar na pagtawa niya hanggang sa tuluyan na siyang maglaho.

"He's still the same. The crazy bastard, isinusuka na siya ng Deltora." Matabang na
sabi ni Seth. Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko nang magkasabit sabit
ang dila nila sa mga letrang R. Ano kaya ang magiging reaksyon nito kapag sinabi ko
sa kanyang mayaman sa R ang pangalan ng babaeng magpapabaliw sa kanya?

"Yes, he's still the same. Narcissistic and over confident." Tipid na ngumiti sa
akin si Seth.

"Huwag na natin siyang pag usapan, gusto kong ibalita sa'yo na minsan ko nang
nakausap ang ikaapat na itinakdang prinsipe, you know Blair? The fourth prince?"
tumango ako sa kanya. Mabuti at nakilala na rin nila si Blair, gusto ko rin siyang
makita sa muling pagbabalik ko.

"He's anti social, ang hirap niyang kausap. Lahat ng mga kapatid kong itinakdang
prinsipe ay mga problema. Si Rosh na isinusuka na ng Deltora, si Tobias na
masyadong pormal, si Blair na hanggang dalawang salita lamang at syempre si Zen na
mainitin ang ulo. Siguradong hindi kami magkakasundong lima kung magkakasama kami
sa iisang lugar. I hope girls from the prophecy are different from us." Ngiwing
sabi ni Seth.

"Then, are you telling us that you're the nicest among the five princes from the
prophecy Prince Seto Theodore, the thirteenth prince of Parsua Avalon?" tumaas ang
kilay ni Lily na nakakilik ang braso sa akin. Seto?

"I am and it's Seth not Seto, Princess Lily." Iritadong sabi ni Seth.

"Uhuh?"

"Babalik na lamang ako sa susunod na araw Claret, masaya akong muli kitang nakita.
Mas gumanda ka magandang dyosa mula sa salamin." Tipid akong ngumiti dito. Kita
kong umismid si Seth kay Lily na natatawa bago ito mabilis na naglaho sa harapan
namin.

"It's true Claret, it's not Seth. His real name is Seto, maarte din siya katulad ng
natitirang itinakdang prinsipe." Tipid na lamang akong napangisi bago ako tumuwid
ng tayo maging si Lily nang makalapit na si kamahalan sa amin.

"How are you Claret?" hinagip ni kamahalan ang kamay ko at dinala niya ito sa
kanyang mga labi.

"Mabuti naman kamahalan." Nagtataka pa rin ako sa bilang ng mga Gazellian ngayon.

"Maligayang pagbabalik Claret." Sa kabilang kamay ko naman humalik si Caleb.

"Napakaganda mo pa rin katulad ng dati." Ngiting bati sa akin ni Casper.

"We all missed you." Agad na sabi sa akin ni Harper.

Pansin ko na may lumapit na kawal kay kamahalan at may ibinulong ito dito.

"Paumanhin Claret, kailangan ko munang umalis." Tipid akong ngumiti kay kamahalan.
Sumunod na rin sa kanya si Casper na kanyang kanang kamay.

Naiwan si Harper, Caleb at Lily. Dinala ako ng mga ito sa isang silid at naupo
kaming tatlo ni Harper at Lily sa isang silid. Tahimik lamang nakaupo si Caleb sa
may bintana at nakikinig sa aming usapan.

"Nasaan si Finn at Evan?" kinakabahang tanong ko. Pansin ko na mapait na ngumiti si

Harper at Lily.

"Maraming nangyari nang umalis ka sa mundong ito." Panimula ni Lily.

"May nakapagkwento na nito sa akin, isa sa Middelei."

"Who?" nagtatakang tanong ni Lily.

"Si Alanis" mahinang sagot ko.

"Oh" sabay na sabi ni Lily at Harper. Base sa kanilang reaksyon mukhang alam nila
ang relasyon nito kay kamahalan.

"Mabuti na lamang at hinayaan ka ni Adam na manatili muna sa kaharian ng ilang

araw, hindi ko kakayaning ako ang magkukwento ng lahat kay Claret." Mahinang sabi
ni Harper.

"Gusto kong malaman kung nasaan si Finn at Evan." Mabilis na ang kabog ng dibdib
ko. Ayokong makatanggap nang masamang balita tungkol sa mga Gazellian.

"Matapos ang nangyaring digmaan Claret, bumuo ng desisyon si Evan. Para matulungan
niyang mapamunuan ni Dastan sa hinaharap ang mundong ito, siya mismo ang nagpahayag
sa buong kaharian ng Parsua Sartorias na papasok siya sa unibersidad ng mga
konseho." Kumunot ang noo ko sa narinig ko.

"Unibersidad ng mga konseho? Meron nito sa mundong ito?"

"Yes Claret, dito hinuhubog ang lahat ng mga konsehong namumuno sa mundong ito. At
para maging mas matatag ang pamumuno ni Dastan sa mundong ito kailangan niya ng
mapagkakatiwalaang konseho. Dito gustong manguna ni Evan dahil sa lahat ng mga
Gazellian siya ang may angking talino." Sumasang ayon ako sa bagay na ito. Si Evan
ang pinakamatalino sa kanilang magkakapatid.

"How about Finn?"

"Ayaw ni Dastan payagan si Evan na magtungo mag isa sa unibersidad dahil malaki ang
posibilidad na maraming may galit dito sa mga Gazellian kaya ibinaba niya ang utos
na kailangang sumama ni Finn kay Evan. Pero alam naming lahat na labag ito sa loob
ni Finn, he hated studying so much." Mahabang paliwanag ni Harper.

"Ilang araw matapos makarating ang mga ito sa unibersidad, nabalitaan namin na
tumakas si Finn mula sa unibersidad na siyang mahigpit na pinagbabawal dito. At
hanggang ngayon ay wala kaming nababalitaan tungkol sa kanya, ilang taon na namin
siyang hinahanap pero hindi namin makita kahit ang anino niya. Dalawampung taon na
kaming walang balita tungkol kay Finn." Natigilan ako sa sinabi ni Lily.

"Hanggang ngayon ay sinisisi ni kamahalan ang kanyang sarili dahil sa sapilitan

niyang pagpapadala kay Finn sa unibersidad. Dalawampung taon na siyang nawawala
Claret at unti unti na kaming pinaghihinaang lahat ng loob. Gusto nang lumabas ni
Evan sa unibersidad dahil sa sunod sunod na suliranin ng Sartorias. Pero mahigpit
namin siyang pinigilan namin dahil masasayang ang taong iginugol niya dito.
Kailangan niyang manatili dito sa loob ng isang daang taon para maging ganap siyang
konseho." Habang nagkukwento sa akin si Harper at Lily ay walang tigil sa pagkirot
ang puso ko. Masyado nang mabigat ang dinadala ng Parsua Sartorias.

"Damn that idiot! Dapat ako na lang ang sumama kay Evan. Hindi ba alam ni Finn na
mainit ang mata ng ibang lahi sa ating mga Gazellian? Fvck him. Alam niyang
sisisihin ni Dastan ang kanyang sarili sa ginawa niyang ito, alam niyang may
sariling problema ngayon si kamahalan. Hindi niya ba naiisip na napapagod din sa
mga suliranin ang kapatid natin? Wala man lang akong magawang tulong kay Dastan.
Damn this life." Iritadong sabi ni Caleb.

"Then, what happened to the goddess? Where is she?" nasabi rin ito sa akin ni
Alanis. Muling natahimik ang mga Gazellian sa tanong ko at ilang minutong nakatitig
lamang sa akin si Lily at Harper.

"Bakit hindi ko siya nakikita dito?" muling tanong ko.

"Claret.." nangangatal na tawag sa akin ni Harper. Pansin ko na malalim na huminga

si Lily bago ito mapait na sumagot sa akin.

"She left Dastan, Claret. She can't accept that she's mated to a vampire.."

--

VentreCanard
Chapter 7

I can still remember the warm feeling when I first heard you calling me baby,
Prince Zen.

Ilang araw na ang nakakalipas simula nang bumalik ako sa mundo ng mga bampira.
Binigyan ako ng panibagong silid ng mga Gazellian, malayo sa silid ni Zen para
maiiwas nila ako sa sakit na pinangangambahan nilang muling mabuhay sa akin.

Pero mali ang malaking pag aakala nila, kahit kailan tumawid man ako sa mundo ng
mga tao hinding hindi namatay ang sakit na nararamdaman ko simula nang malusaw sa
aking harapan ang prinsipeng pinakamamahal ko.

Hindi nila ako napigilan nang tinangka kong pumasok sa silid ng aking prinsipe.
Muling nasariwa sa akin ang lahat nang sandaling ihakbang ko ang aking mga paa sa
kanyang silid.

Bumalik sa alaala ko ang panahong pinagpanggap ako ni Lily at Harper bilang isang
masahista. Alam ko sa sarili kong namamalikmata ako sa mga oras nito pero ito ako
at patuloy na humahakbang at umaasang hindi lamang guni guni ang matipunong katawan
ni Zen na nadapa sa kama na parang hinihintay ang mga kamay kong maglalandas sa
kanyang likuran.

"Zen.." nagmadali akong lumapit sa kanya at nang akmang yayakapin ko na ang katawan
niya bigla na lamang siyang naglaho. Tanging malambot na kama lamang ang sumalubong
sa akin.

"Zen.."

"Zen.."

"Baby, bumalik na ako.."

"Nandito na ulit ako.."

"Bumalik na ako ulit Zen.."

"Ilang taon na akong nangungulila sa'yo.." ibinaon ko ang sarili ko sa kanyang kama
habang umaagos ang aking mga luha.

Niyakap ko ang unan niya at mas nilanghap ko ang kanyang pamilyar na amoy na
hanggang ngayon ay naiwan pa rin sa kanyang kama. Gusto kong muling bumalik sa
nakaraan, maranasan ko man lang na muli siyang makita, marinig ang boses niya,
maramdaman ang mga halik at yakap niya.

Pero papaano pa ako makakabalik sa oras kung wala na si Danna? May kakayahan pa
kaya si Serena na gayanin ang kapangyarihan ni Danna? Nagawa na niya ito minsan,
maaari niya kayang iparanas muli sa akin na mapagmasdan man lang si Zen kahit sa
malayo?

"Gusto kitang muling makita Zen, hirap na hirap na ako. Sinubukan ko ang lahat ng
nalalaman ko para muli kang ibalik sa mundong ito pero mukhang ayaw pa nang
tadhanang muli tayong magsama."

"Ilang daang taon pa kita hihintayin, mahal na prinsipe? Ano pang paraan ang maaari
kong gawin?"

Sunod sunod ang pagsasalita ko na umaasang may prinsipeng sasagot sa mga katanungan
ko.

"I miss you so much Zen, I miss you. Bumalik ka na, bumalik ka na sa akin mahal na
prinsipe.."

Mas lalong umagos ang mga luha ko nang muli kong maalala ang unang beses niyang
pagkagat sa akin sa ibabaw mismo ng kamang ito. Hinding hindi ko makakalimutan ang
pangil ng pinakamamahal ko at maging ang kakaibang pakiramdam nito sa buong sistema
ko.

"I miss you fangs Zen, your lips, your voice, your arms and even your snow.." Agad
kong pinunasan ang mga luha ko nang makarinig ako nang nagmamadaling yabag mula sa
labas. Mukhang alam na nilang nasa loob ako ng kwarto ni Zen.

"Claret.." bumangon ako sa kama nang marinig ko ang boses ni Lily at ang marahang
pagkatok nito.

"Lily.." agad niyang binuksan ang kwarto at mabilis siyang nakalapit sa akin sa
kama.

"Ilang beses ko nang sinabi sa'yo na huwag ka nang magtungo dito. Alam mong
masasaktan ka lang."

"I just missed his scent." Tipid na sagot ko habang hinahaplos ang kama.

"Come here, ipapakilala kita sa lalaking napangasawa ko." Ngumiti ako sa sinabi
niya. Kilala ko na ang tinutukoy niya at isa ako sa pinakamasayang nilalang para sa
kanilang dalawa.

"I am so happy for you both."

"Thank you Claret, isa ka rin sa dahilan kung bakit kami masaya na ngayon ni Adam.
Maraming salamat." Hawak ni Lily ang kamay ko habang hinihila niya ako sa pinaka
malaking terrace ng palasyo.

Agad kong napansin na nakatalikod si Adam dito at pinagmamasdan ang mga bulaklak na
si kamahalan mismo ang nag aalalaga. Kahit sino ay matutulala na lamang sa hardin
ng Hari ng Sartorias.

"Adam, Claret's here." Lumingon na sa amin si Adam na may ngiti sa kanyang labi.

"It's been a while Claret." Nagulat ako nang may inabot siyang puting bulaklak sa
akin.

"That was from Lucas." Ngumiti ako dito at inamoy ko ang bulaklak, napakabango
nito.

"Paki sabi sa kanyang maraming salamat." Tumango sa akin si Adam. Nakakawit na ang
braso ni Lily sa kanya habang nakahilig pa ito dito.

"Kamusta Claret? Bihasa ka na ba sa mahika? Hindi ko makakalimutan na muntik mo na

akong gawing palaka noon." Natatawang sabi niya sa akin. Naaalala ko ang mga
panahong baguhan pa lang ako sa mahika.

"Nag aaral pa rin ako hanggang ngayon pero nasisiguro kong hindi ka na manganganib
na maging palaka sa sandaling gumamit ako ng mahika sa'yo." Pilit akong nagbiro sa
kanya.

"Hindi ko alam ang bagay na ito, kailan ito nangyari?" nagtatakang sabi ni Lily.

"Bago ang malakihang kasiyahan ng inyong kaharian. Hindi ba at sinabi ko na ito

sa'yo Lily?"

"When? During our lovemaking? Wala akong maaalala Adam kapag dito ka nagkwento."
Napailing na lamang si Adam sa sagot sa kanya ni Lily.

Humakbang ako papalapit kay Lily at marahan kong hinawakan ang tiyan nito. Agad
nangunot ang noo ko nang wala akong maramdamang buhay dito.

"Hindi ka pa nagdadalang tao Lily?" nagtatakang tanong ko.

"See? Even Claret is looking for our pups Lily." Ngumuso lamang si Lily sa sinabi
ni Adam.

"Wala pa sa isip ko ang magdalang tao Claret, gusto ko munang solohin si Adam ng
isang daang taon." Dito na ako nagsimulang matawa sa kanilang dalawa.

"Look Claret, Princess Lily Esmeralda Gazellian is crazy over me."

"Uhuh? Ako lang ba Adam? Hindi ka nga makatulog kap--" hindi pinatapos ni Adam si
Lily dahil mabilis niya itong hinalikan sa labi.

Inilihis ko ang aking mga mata nang pansin kong humahaba na ang halikan nilang
dalawa. Pinagmasdan ko na lamang ang mas lumapad na hardin ni kamahalan.

Papaano pa ito napapanatiling maganda ni Dastan kung sobrang bigat ng nararamdaman

niya? Alam kong sa oras na ito ay pareho kami nang nararamdaman.

"Hey, Claret's here Adam.." natatawang sabi ni Lily.

"It's okay." Sagot ko na hindi lumilingon sa kanila.

"Ilang taon na kayong nagsasama ni Adam? Mabuti at hindi ka pa nabubuntis?"

nagtatakang tanong ko. Base sa ginagawa nila ngayon, nakakapagtakang wala pang
nabubuo ang dalawang ito.

Kung sabagay may sinabi sa akin si Zen noon para hindi agad mabuntis ang mga
bampira. Epektibo kaya ang langis na ito sa mga lobo?

"Because, I am always blowing him." Agad akong napalingon kay Lily sa walang habas
niyang sinabi na may nakakunot na noo.

What the�seriously? That can prevent vampire pregnancy? Bakit hindi ko alam ang
bagay na ito?

"Wh-aat? What Lily?" tama ba ang rinig ko. What the hell?

"Yes, she's blowing me everyday." Matabang na sabi ni Adam na parang ayaw niya sa
ginagawang ito ni Lily.

Ramdam na ramdam ko ang sobrang init ng pisngi ko at alam kong sobra na rin ang
pamumula ko.

What the hell is wrong with this couple? Why are they telling me this so casually?

"It's not what you think Claret. I was also a victim of that blowing of hers."
Naiiling na sabi ni Adam.
Hindi nagsasalita si Lily dahil natatawa lamang ito sa akin.

"I think we need to go Claret. I'll meet you tonight, I'll just entertain my
alpha." Kumindat sa akin si Lily at siya na mismo ang humila kay Adam.

"Pinapasabi ni Lucas na maaari ka rin dumalaw sa kanyang lugar. He missed you."

Ngumiti lamang ako bilang sagot.

"Tell your cousin to stop flirting with her, she's my brother's mate Adam. Your
cousin is a bad dog."

"What the fvck Lily?"

Ngumisi na lamang ako sa kanilang dalawa hanggang sa tuluyan na silang nakalayo.

Muli pa sana akong tatanaw sa hardin nang magulat ako sa bampirang nakaupo sa hamba
ng terrace at hawak niya ang pamilyar na bagay na inakala kong tuluyan ko nang
naiwan sa mundo ng mga tao.

"Here.." inabot niya sa akin ang snow globe at agad itong nagliwanag nang hawakan
ko ito.

"Salamat.." siya ang lalaking bumuhat sa akin nang habulin ako ng asul na apoy.
Pansin ko na suot pa rin niya ang pang doktor na kasuotan na siyang suot niya nang
sunduin niya ako.

Mukhang kadarating lang nila, ang alam ko mas matagal ang panahon ng paglalakbay sa
Middel kaysa sa pagdaan ko sa salamin.

He's in his cross legs as well as his arms. He has a slight resemblance of Seth's
features.

"Maaari ko bang malaman ang pangalan mo mahal na prinsipe?" tanong ko dito.

"Clovis Heidrun Viardellon." Inilahad niya ang kamay niya sa akin. Tinanggap ko
ito, buong akala ko ay makikipagkamay lang siya sa akin nang magulat ako nang
dalhin niya ito sa kanyang mga labi.

Muntik ko nang makalimutan na ganito nga pala ang pagbati ng mga lalaking mga
bampira.

"But you can call me Dos.."

Panibagong ikalawang prinsepe na naman. Si Zen, Rosh at ngayon ang lalaking nasa
harapan ko.

"What do you mean by Dos? Ikalawang prinsipe?" paniniguradong tanong ko.

"Yes.."

"Sana ay ipaabot mo rin sa mga kapatid mo ang aking pasasalamat. Kung hindi kayo
nakarating, malamang�"

"No, it's not your time yet Claret." Hindi niya pinatapos ang dapat kong sabihin.

"We did that because of Seth, our youngest brother is really fond of you." Hindi ko
maiwasang hindi mangiti sa sinabi nito. Seth is really a good friend.

"We all got curious about you, the twelve of us." Biglang bumilis ang tibok nang
puso ko nang nagningas ang kanyang mga mata.

"Well, curiosity answered. If my brother will not be mated with another goddess
from the mirror I will think that he's in love with you Cordelia.."

"Nag uumapaw ka sa kagandahan, higit pa sa mga purong bampirang nakilala ko. Sana
ay muli tayong magkita, magandang dyosa mula sa salamin." Sa isang iglap ay nawala
na siya sa aking harapan.

Pinasya ko nang pumasok sa palasyo. Isa na lamang ang tanging hindi ko nakikita sa
palasyong ito, kundi ang reyna ng mga Gazellian. Wala ito nang lumabas ako sa
salamin. Wala rin nabanggit sa akin ang mga anak nito.

Eksaktong may tagasunod akong makakasalubong.

"Maumanhin po sa abala, pero maaari ko po bang malaman kung nasaan ang mahal na
reyna?"

Nakayuko sa akin ang tagasunod at mahina itong sumagot sa akin.

"Dinalahan ko po siya ng dugo sa silid aklatan, nandito po ang mahal na reyna."

"Maraming salamat." Hindi na ako nag aksaya ng oras at nagmadali na akong nagtungo
dito.

Sa ilang araw ko sa palasyo ay hindi pa nagkukrus ang aming landas at nagsisimula

na akong mag isip na sinasadya na niya akong iwasan. May itinatago ba sa akin ang
reyna na hindi ko dapat malaman?
Dalawang beses akong kumatok bago ko binuksan ang pintuan nang magtama ang aming
mga ng reyna ay siya ang unang nagbawi sa amin pero agad din niya itong ibinalik sa
akin.

"Maligayang pagbabalik, Claret." Ibinuka niya ang kanyang mga braso sa akin. Ako na
mismo ang tumakbo at yumakap sa kanya.

"Kamusta ka na hija?"

"Masakit pa rin mahal na reyna." Binitawan ako nito at muli siyang nagpatuloy sa
pagpapatas ng mga aklat.

"Kamusta si Olivia?"

"Mahal na reyna, maaari ko bang malaman kung bakit nyo ako iniiwasan?" natigilan
ito sa pag aayos ng libro at marahan itong humarap sa akin.

"Dahil nahihiya ako sa'yo hija, sa tagal nang panahong nawala ka sa mundong ito.
Wala akong nagawang tama, oo nasabi ko sa mga anak ko ang katotohanan na inosente
si Danna pero�" bahagya itong yumuko.

"Mahal na reyna, may ideya na po ba kayo�" sinadya kong bitinin ang sasabihin ko.

"Alam kong may anak sa labas si Thaddeus, Claret. Alam kong may anak sila ni
Danna." Mapait na sabi ng reyna.

"Magkasing edad sila ni Zen.."

"Kahit anak siya sa labas, hindi ba at karapatan niyang dalhin ang pangalang
Gazellian? Sigurado akong nabuhay siya sa takot nang mga panahong pinaniniwalaan ng
buong Parsua na kriminal ang kanyang ina." Tanda ko pa ang mga huling katagang
sinabi sa akin ni Danna bago siya mamatay.

Find my son Claret, he's a Gazellian. Tell him that he's free, he is now free.

"Sinubukan ko siyang hanapin Claret, at itama ang mga pagkakamali ko sa kanyang ina
pero mahigpit siyang hindi sumang ayon at sinabi nitong masaya na siyang mabuhay
bilang isang ordinaryong bampira."

"May karamdaman ba siya mahal na reyna? Minsan na siyang nagtungo sa mundo ng mga
tao. He inherited his mother's power, he did use his sand on me." Kumunot ang noo
ng reyna sa sinabi ko.

"Karamdaman? Buhangin? Claret, hindi buhangin ang kapangyarihan ng anak ni Danna at

lalaong wala siyang karamdaman. At tumawid sa mundo ng mga tao?" naguguluhang
tanong ng reyna.

"Nagtungo siya sa mundo ng mga tao mahal na reyna."

"Katulad ni Danna ang kanyang kapangyarihan, kaya niyang patigilin at pabilisin ang
oras pero hindi niya kayang maglakbay dito. Anong buhangin ang sinasabi mo Claret?"

Kusa na lamang umangat ang kamay ko sa aking leeg na parang mararamdaman ko pa ako
rito.

"Sinong bampira ang kumagat sa akin?"

--

VentreCanard

Chapter 8

Time was never been a healer, but a killer.

Ngayong bumalik ako sa mundo ng mga bampira, tanging paghihintay na lamang ba ang
maaari kong gawin? Sinubukan kong gumawa ng paraan sa mundo ng mga tao pero oras
ang matindi kong kalaban.

Walang kahit isang itinakdang babae ang handang pumasok sa mundong ito, wala sa
kanila ang maaaring makatulong sa akin sa mga oras na ito. Umalis ako sa mundong
itong nag iisa at bumalik ako ditong nag iisang muli.

Mahirap kalabanin ang oras dahil kahit sino ay walang makakatalo dito.

Nanatili kami ng reyna sa silid aklatan habang nalilito pa rin ako sa mga sinasabi
niya. Pansin kong nakahawak na ako sa aking leeg habang kapwa kami magkatitigan.

Kung hindi buhangin ang kapangyarihan ng anak ni Danna, sino ang bampirang nagtungo
sa mundo ng mga tao para kagatin ako? Hindi ba at sinabi niyang isa siyang
Gazellian?

Sinong dapat kong paniwalaan? Sinalubong na naman ba ako ng kasinungalangan at mga

katanungan ng mundong ito?

Posible kayang hindi lang ang anak ni Danna ang anak ng hari sa labas? Posible
kayang panibagong Gazellian ang bampirang kumagat sa akin? Hindi ko na maintindihan
ang nangyayari.

Maging ang reyna ay nakakunot na rin ang noo.

"Kinagat? May kumagat sa'yong bampira?" marahan akong tumango kay Reyna Talisha.

"Sapilitan niya akong kinagat at pansamantala niyang tinanggal ang aking paningin
sa pamamagitan ng kanyang buhangin. Hindi ko nakita ang kanyang mukha mahal na
reyna." Napansin ko na napahawak sa lamesa ang reyna para kumuha ng suporta bago
ito nagsimulang maupo.

"Buhangin?" marahan akong tumango sa reyna.

"Hindi ko na maintidihan mahal na reyna, bakit kailangan niya pang tumawid sa mundo
ng mga tao para lamang kagatin ako?" pansin ko rin ang pagkalito sa mga mata ng
reyna.

"Mahigpit na siyang umiiwas sa kahit sinong bampirang nagmula sa kahariang ito,

minsan ko lang siya maswerteng naabutan sa isang imperyo. Saglit ko lang siyang
nakausap, wala akong alam na dahilan kung bakit niya kailangang kagatin Claret. At
buhangin? Sigurado ka ba talaga na ito ang kapangyarihan niya?"

"Sigurado po ako mahal na reyna, ginamit niya ito sa akin. Sinabi niya rin sa akin
na isa siyang Gazel--" itinigil ko ang dapat kong sasabihin. Hindi magandang bigyan
ko na ikasasama ng loob ang reyna lalo na kung hindi ako lubos na sigurado sa
anumang sasabihin ko.

"Na isa siyang Gazellian?" natigilan ako sa sinabi ng reyna. Gusto kong tanggalin
sa isipan ng reyna ang kung anumang iniisip ko ngayon. Siguradong higit na naman
siyang masasaktan.

"Mahal na reyna, posible kaya na dalawa ang kapangyarihang meron ang anak ni Danna?
He can manipulate the sand and time, hindi ba at ganito ang kapangyarihan ni
Danna?" marahang umiling sa akin ang reyna.

"Alam kong oras lamang ang kapangyarihan ng anak ni Thaddeus kay Danna, Claret."
Mapait na sagot nito.

"Nalilito ako mahal na reyna, sinabi nyo sa akin na magkasing edad si Zen at ang
anak ni Danna pero papaano mangyayari ito? Buong akala ko ay mas matanda pa siya
kay Dastan." Mapait itong ngumiti sa akin.

"Hindi ba at pareho nating alam na totoong minahal ng aking hari si Danna? Minahal
siya ni Thaddeus, Claret kahit hindi sila itinakda sa isa't isa, alam kong mahal na
mahal ako ni Thaddeus pero alam ko rin na minahal niya si Danna at ayaw niya itong
saktan." Pinili ko na lamang makinig sa sinasabi ng reyna kahit may pumapasok na sa
aking isipan.

"Kung ganon---" tumango ang reyna sa akin na parang nababasa na niya ang nasa isip
ko.

"Hindi pa magawang tuluyang bitawan ni Thaddeus si Danna kahit nakilala niya na

ako, mahal niya pa rin si Danna." Mahigpit na akong umiling sa sinabi niya.

"Imposibleng mangyari ito mahal na reyna, walang makakatalo sa pagmamahal ng

dalawang bampirang itinakda sa isa't isa. Sa sandaling nagtagpo na ang dalawang
itinakdang bampira, mawawala na ang atraksyon nila sa ibang bampira. Ang isa't isa
na lamang ang magiging mundo nyo, sinabi din ito sa akin ni Danna noon mahal na
reyna. Mahal na mahal ka ng hari.." lumapit na ako sa reyna at naupo ako sa tabi
niya. Bahagya kong hinawakan ang kanyang kamay.

"Iniwan niya si Danna para sa inyo mahal na reyna.." mahinang sabi ko.

"Ramdam ko ang pagmamahal ng hari sa akin Claret, wala akong masasabi dito. Alam
kong mahal na mahal ako ni Thaddeus pero hindi nito mabubura na may babaeng nauna
sa akin, may unang babaeng nagpaibig sa kanya. At alam kong bago sila tuluyang
naghiwalay at tanggapin ni Danna na para akin ang hari, may huling nangyari pa sa
pagitan nilang dalawa." Pagak na tumawa ang reyna, na punong puno ng sakit.

"Mahal na reyna.."

"Kahit ako ang nasa katayuan ni Danna, Claret hindi ko hahayaang magkahiwalay kami
ni Thaddeus na hindi ako muling mapapasailalim sa kanyang mga halik at haplos.
Hindi ako papayag na walang batang mabubuo bago niya ako tuluyang iwan." Pansin ko
ang pagkuyom ng mga kamay ko.

Talaga ba na ganito ang epekto ng mga lalaking Gazellian? Halos mabaliw ang kahit
sinong babaeng napapasailalim sa kanila. Simula sa kanilang amang hari, kay Dastan,
maging si Zen na kilala sa bawat sulok ng iba't ibang imperyo, isama pa si Finn,
Evan, Caleb at maging si Casper.

"Mahal na reyna.." tinanggal na reyna ang kamay kong napatong sa kamay niya at siya
mismo ang humawak sa akin.

"Posibleng magkaibang tao ang anak ni Danna at ang bampirang sinasabi mo. Hindi ko
nagustuhan ang pagtungo niya sa mundo ng mga tao para lamang kagatin ka. Hindi ko
gusto ang nararamdaman ko sa sinabi mong ito." Ilang beses akong umiling sa reyna.
"Mahal na reyna, nasisigurado kong anak siya ni Danna. Siya mismo ang nagsabi nito
sa akin, sinabi niya sa akin na isa siyang Gazellian. Dalawa ang kapangyarihan
niya, oras at mga buhangin." May kakaiba akong nararamdaman sa kanya. Bakit parang
pamilyar na ang presensiya niya sa akin nang sandaling kagatin niya ako? Dahil ba
nakasama ko nang matagal ang kanyang ina?

"Claret, listen to me. Nasaksihan ko ang paggamit niya ng kapagyarihan, imposibleng

buhangin ang kapangyarihan niya." Giit sa akin ng reyna.

"Mahal na reyna, sinasabi mo ba na may iba pang Gazellian bukod sa anak ni Danna?"
Ito na ang naisip ko kanina na ayaw kong tanggapin at paniwalaan. Alam kong hindi
lang ang reyna ang lubos na masasaktan sa kaalamang ito, maging ang magkakapatid na
Gazellian.

Mapait muling ngumiti ang reyna sa sinabi ko.

"Anong magagawa ko Claret? Hindi ako ang unang babae, ako lang ang pang huli. Pang
huli at muling naiwan.." Nasasaktan na rin ako sa mga salita ng reyna.

Gusto ko nang sumigaw at sabihing bakit ang lalandi ng mga lalaking Gazellian?!

Bumilis ang tibok ng puso ko nang haplusin ng reyna ang aking pisngi.

"Swerte ka Claret, ikaw ang unang minahal ni Zen. Mahal na mahal ka ng anak ko.."

"Mahal na reyna.." nanatili ang kamay niya sa aking pisngi.

"Huwag mo siyang bibiguin Claret, huwag mong bibiguin ang anak ko. Napakaganda mong
bampira at posibleng marami nang prinsipeng nakamata sa'yo, at malakas ang
pakiramdam ko na isa na rito ang lalaking may kakayahang gamitin ang buhangin.
Huwag na huwag mong ipagpapalit sa iba ang anak ko hija, nakikiusap ako.." nakagat
ko ang pang ibabang labi ko at napansin ko na lang na tumulo ang luha ko.

"Paano ko po mapapalitan si Zen? Imposible na po itong mangyari mahal na reyna,

mahal na mahal ko po ang prinsipe ng nyebe. Wala kahit sinong prinsepe ang muling
magpapatibok nito mahal na reyna." Itinuro ko ang dibdib ko.

"Tanging ang anak nyo lang. Si Zen lang po mahal na reyna..si Zen lang.." kinabig
na ako ng reyna at niyakap na niya ako.

"Tulungan nyo po ako mahal na reyna, ginawa ko na po lahat ng makakaya ko para

muling maibalik si Zen sa mundong ito pero wala na akong mahanap na paraan. Ilang
taon na po akong nangungulila sa kanya mahal na reyna, ang sakit sakit pa rin po.
Hindi pa rin po nababago ang kirot na nararamdaman ko, gusto ko na pong marinig ang
boses niya, maramdaman ang yakap at halik niya. Mahal na reyna, nagmamakaawa po ako
tulungan nyo po akong maibalik si Zen..."

"Claret, hija.."

"Kahit anong paraan, handa ko na po itong gawin.."

"Nakipag usap na ako kay Leon tungkol sa bagay na ito." Humiwalay ako ng
pagkakayakap sa reyna sa narinig ko.

"Si lolo?"

"Minsan na rin namin napag usapan ang anak ni Danna at nasabi ko na kay Leon ang
kapangyarihan nito, sinabi sa akin ng lolo mo na posibleng matuto rin ang anak ni
Danna katulad ng sa kapangyarihan niya." Parang nabuhayan ako sa sinabi ng reyna.

"Sinasabi mo ba sa akin mahal na reyna na maaari akong matulungan ng anak ni

Danna?" parang kahapon lang nang sabihin sa akin ng reyna ng mga sirena na hanapin
ko si Danna at ngayong bumalik akong muli sa mundong ito, mukhang may importanteng
bampira na naman akong hahanapin.

Pero sa pagkakatong ito, ako ang lubos na nangangailangan ng tulong.

"Nag aalinlangan pa ako kung sasabihin ko ito o hindi sa'yo Claret. Sinisisi ng
anak ni Danna ang buong Parsua lalo na ang Sartorias sa pagkawala ng kanyang ina,
maaaring isang magandang patibong ang kanyang kapangyarihan para� " bahagyang
sumulyap sa akin ag reyna.

"Para ano mahal na reyna? Kung nagawa kong pakisamahan si Danna noon, sigurado
akong magagawa ko rin ito sa kanyang anak." Sa pagkakataong ito ay hinaplos niya
ang mahaba kong buhok.

Ngayong nakakita na ako ng maliit na pagkakataon na maibabalik ko ang aking

prinsipe, hindi ko na ito pakakawalan.

"Claret, iba ang epekto mo sa mga lalaking bampira. Higit ka pang maganda sa mga
ipinanganak nang ganap na bampira. Posibleng isa ang anak ni Danna sa mga nabihag
mo, lalo na at alam nilang lahat na wala ang aking anak sa tabi mo.." kumunot ang
noo ko sa sinabi ng reyna.

"Ilang taon na po akong wala sa mundong ito, papaano pa ako maaalala ng mga
bampira? Wala akong natatandaang magandang ginawa sa pananatili ko sa mundong ito
dahil pawang pagsalungat lamang sa batas at paniniwala ang aking ginawa." Aminado
ako sa bagay na ito at kahit kailan ay hindi ko ito itatanggi.

"Hindi mo nalalaman ang angking kagandahan mo Claret, iba ang ganda ng mga babaeng
nagmumula sa salamin ng asul na apoy. Marami nang henerasyon ang mga itinakdang
babae, pero iba ka Claret. Ikaw ng pinakaangat sa kanilang lahat. Hinigitan mo pa
ang kagandahan ni Olivia." Napatitig lang ako sa reyna.

Kung dati ay halos magwala ang puso ko kapag may pumupuri sa kagandahan ko, ngayon
ay wala akong maramdamang galak sa sinabi ng reyna.

"Wala rin silang mapapala sa akin mahal na reyna, si Zen ang mahal ko at kahit
ilang bampira pa ang mabihag sa sinasabi nyong kagandahang meron ako, walang
mababago sa akin. Ang prinsipe ng mga nyebe lamang ang lalaking mamahalin ko."
Madiing sabi ko sa reyna.

"Pinagkakatiwalaan kita Claret, pero natatakot ako sa mga bampirang maaaring

mapalapit sa'yo. Hindi mo hawak mo ang maaari nilang magawa sa'yo. Ikaw na rin ang
nagsabi sa akin na sapilitan ka nang kinagat ng lalaking may kapangyarihan ng
buhangin, papaano kung higit pa dito ang gawin sa'yo ng ibang mga bampira?"
Natigilan ako sa sinabi ng reyna.

"Sinasabi nyo ba na hindi ko maaaring hanapin ang anak ni Danna? Kung ganoon sino
pa ang maghahanap sa kanya? Ako ang may higit na may kailangan sa kanya. Hindi ko
ito pwedeng ipaubaya sa iba."

"Bigyan mo ako ng sapat na dahilan Claret kung bakit ka niya tutulungan, hindi mo
ba naisip na posibleng isa ka sa sinisisi niya sa pagkamatay ng kanyang ina?"
ramdam ko na ang pagbigat ng aking paghinga sa tumitinding pag uusap namin ng
reyna.

"Anak siya ni Danna mahal na reyna, alam kong pinalaki siya ng tama ni Danna. Alam
kong maiintindihan niya ako."

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo hija, sabihin na natin na tama ang sinasabi mo na

ang lalaking may kapangyarihan ng buhangin ang anak ni Danna, sabihin mo sa akin,
tama ba na sapilitan ka niyang kinagat?" Nabalot ng katahimikan ang buong silid.

Ilang minuto kaming natahimik ng reyna bago ako huminga nang malalim at pinilit ang
sariling magsalita.

"Anong gusto nyong gawin ko mahal na reyna?"

"Kasalukuyan nang gumagawa ng kilos si Leon, hintayin natin ang kanyang balita."
Umawang ang bibig ko sa sinabi ng reyna.

"Mahal na reyna, ilang taon na akong naghihintay kay Zen. I can't just wait and do
nothing, ang lalaking mahal ko ang pinag uusapan dito mahal na reyna."

"Claret hija, intindihin mo ako. Ligtas ka sa loob ng Parsua, mainit pa rin tayo sa
mata ng ibang imperyo. Wala sa mga anak ko ang makakasama sa'yo, kulang ang lakas
ng Sartorias kung aalis pa ang isa sa kanila." Kumirot na naman ang dibdib ko.
Tatlong Gazellian ang wala sa kaharian.

"Nandito ang apat na Viardellon, na siyang ipinadala ng hari sila ang tumutulong sa
pangangalaga ng kaligtasan ng kaharian. Lahat ay abala at may kani kanilang mga
tungkulin, walang makakapagbantay sa'yo kung maglalakbay ka. Hindi na biro sa labas
ng Parsua, Claret.." Alam kong malaki ang kinalaman dito ng digmaang naganap nang
mga panahong wala ako dito.

Magsasalita na sana ako nang kapwa maagaw ang atensyon namin mula sa isang
napakagandang musika mula sa isang plauta. Nag angat kami ng reyna ng paningin sa
bintana.

Nakapikit ang kanyang mga mata habang marahan niyang hinihipan ang kanyang plauta
at nang sandaling magmulat siya ay agad itong nagningas ang kanyang mga mata.

"Mukhang nakakalimutan nyong may pinakamakisig na prinsipe pa sa mundong ito."

Tumalon at ito mula sa mataas na bintana at nagsimula na itong humakbang papalapit
sa amin ng reyna.

"Rosh.."

"I hate your entrance.." lumingon kami sa pinanggalingan ng pangalawang boses.

Nakaupo na sa kabilang lamesa si Seth habang humihigop ng tasang naglalaman ng

dugo.

"Let's drink." Kaswal na sabi nito na parang kanina pa siya dito.

"I did promise so I am here.." hindi ko napansin na nakangiti na nagsisimula na

akong ngumiti. Kasalukuyang nagbubuklat ng aklat si Blair.

"Mahal na reyna.." sa isang iglap ay nawala ang tatlong prinsipe sa kanilang mga
posisyon at natagpuan ko na lamang silang kapwa nakaluhod sa harap ng reyna na
marahang mga nakayuko.

"Humihingi po kami ng pahintulot na ilabas sa imperyong ito ang unang dyosa mula sa
salamin. Ipinapangako naming puprotektahan namin siya hanggang sa kahuli hulihan
naming hininga." Mahinang sabi ni Seth.

"I fell for her words, she did touch my heart. She gave me hope and made me realize
everything. Hindi ako papayag na may manakit sa unang bampirang tiningnan ako na
higit pa sa isang tunay na prinsipe." Blair..

Pero tuluyan nang tumulo ang mga luha ko sa sinabi ng ikalawang prinsipe ng
Deltora.

A mixture of tears from pain, happiness, hope, fear and guilt..

"Ipinapangako namin na habang wala pa si Zen, kaming tatlo muna ang magiging
prinsipe niya. Hindi man namin siya kayang mahalin gaya ng pagmamahal ng prinsipe
ng nyebe, magagawa namin siyang pangalagaan gaya ng pagprotekta sa kanya ni Zen."

"Rosh.." pansin ko na sabay tumango si Blair at Seth na kapwa nagniningas na rin

ang mga mata.

"Claret, allow us to be your princes, allow us to be with you in your new journey.
Ibabalik namin sa'yo ang prinsepe ng mga nyebe at habang ginagawa namin ito hayaan
mo kaming punasan ang mga luha mo at protektahan ka.."

--

VentreCanard

Chapter 9

I am in world build with too much sacrifices. A world of unforgotten pain, a world
of unspoken words and a world full of unfinished stories.

Nabalot nang katahimikan ang buong silid aklatan habang nakatitig kami ng reyna sa
tatlong prinsipeng humihingi ng permiso para sa akin.

Hindi ko akalain na sabay silang magtutungo ditong tatlo para lamang tulungan ako.
Kailanman ay hindi naging maganda ang ugnayan nila kay Zen pero ito at kasalukuyang
nagtitindigan ang mga balahibo ko habang nakikita ang sinseridad sa kanilang
nagniningas na mga mata.

My heart is pounding so fast Zen, it's so fast baby. The blue fire didn't fail to
choose, I am seeing the three of best vampire princes in this world. I am seeing
your brothers from the prophecy Zen, they are willing to take all risk just to
bring you back baby.

"Mapapahintulutan mo ba kami mahal na reyna?" muling tanong ni Seth. Kapwa kami

nakatingin ngayon sa reyna at maging siya ay may mga matang humahanga sa tatlong
prinsipeng nasa harapan namin.

"Anong karapatan kong tutulan ang desisyon ng tatlong itinakdang prinsipe?" nakagat
ko na ang pang ibabang labi ko. Gusto kong lapitan ang tatlo at paulanan sila ng
yakap.

Magsisimula na, magsisimula na ang panibagong yugto ng aking buhay sa muling

pagbabalik ko.

"Go on sons, walang reyna ang maaaring makaputol sa desisyong nyong punong puno ng
sinseridad. Isa lang akong hamak na reyna na ilang daang taong tinakbuhan ang
tungkulin, wala akong karapatang hadlangan ang desisyon nyo." Tumayo na ang reyna
at mas lalong yumuko ang tatlong prinsipe.

"But you're still the Queen, nothing could ever change that. You words and blessing
are the most powerful in this empire. We know the rules and we value that, our
Queen." Hindi ko maiwasang humanga sa sinabi ni Blair.

"That's why we are waiting for your word, our Queen. She's the first deity from the
prophecy, allow us to protect our first deity." Tipid akong sinulyapan ni Rosh.

Sa ibang pagkakataon hindi ko paniniwalaan ang mga sinasabi niya. He's always too
proud of himself, he looks at himself as the most powerful, he never bowed his head
even to his own King, his brother Tobias. But right now?

I am now seeing the second prince of Parsua Deltora bowing his head asking our
Queen to be my prince.

Napansin ko na katabi ko na pala ang malaking kuneho ng reyna na siyang ilang daang
taon nang naglilingkod dito kahit noong mga panahong nagkulong ang reyna sa likod
ng mahiwagang pintuan.

Ngayon ko lang ulit siya nakita. Pansin ko na paulit ulit siyang umiiling habang
pinagmamasdan niya ang tatlong prinsipe.

"Anong aasahan ko sa dyosang kayang buksan ang gintong pintuan ng reyna? Ilang
beses mo na akong pinapahanga, magandang dyosa mula sa salamin." Nawala ang
atensyon ko sa mga prinsipe at napatitig ako sa kuneho.

"Minsan ko nang nakita ang kakaibang abilidad mo magandang dyosa, hindi lang
mahiwagang pintuan ang kaya mong buksan." Nagulat ako nang lumapit sa akin ang
kuneho at marahan niyang hinawakan ng maliit niyang kamay ang tapat ng puso ko.

"Ito, magandang dyosa. Puso ng mga bampira ang patuloy mong binubuksan, malaking
patunay na ang tatlong prinsipeng nakikita mong nakaluhod ngayon. Ang ikalawang
prinsipe ng Deltora na tanging kakisigan niya lamang ang sinasamba, ang
ikalabintatlong prinsipe ng Avalon na walang pakialam noon at maging ang nawawalang
prinsipe ng Trafadore na ayaw ng responsibilidad. Ikaw ang nag iisang dyosang
hinding hindi namin makakalimutan ng mahal na reyna."

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ng kuneho, halo halo na ang emosyong nararamdaman
ko sa mga oras na ito.

"Lumps, ang espada." Tumalon ang kuneho sa kanyang upuan at nagmadali itong lumapit
sa pader kung saan may nakasabit ditong gintong espada.

Tumayo na ako at sinimulan kong lumapit sa reyna. Ilang beses pang natalisod ang
kuneho bago nito naabot sa reyna ang espada.

"Hayaan nyo akong basbasan kayo." Hawak na ng reyna ang gintong esdapa at marahan
niya na itong itinapat sa balikat ni Seth.

"Bilang reyna ng kahariang ito, ang reyna ng unang itinakdang babae mula sa
salamin. Pinahihintulutan ko kayong patnubayan at samahan an gaming dyosa sa
kanyang muling paglalakbay." Tinapik ng reyna ang magkabilang balikat ni Seth, Rosh
at Blair gamit ang espada.

"Binabasbasan ko ang inyong mahabang paglalakbay, manatili kayong ligtas at malayo

sa kapahamakan." Sabay na tumango ang tatlong prinsipe.

"Nakikiusap ako sa inyo mga itinakdang prinsipe, hindi bilang reyna kundi bilang
isang nangungulilang ina. Hihintayin ko ang inyong pagbabalik kasama ang prinsipe
ng mga nyebe."

"Pangako, mahal na reyna." Muling lumukso ang puso ko nang makitang nakangiti ang
reyna sa kanyang tumutulong luha.

Nang sandaling maibigay na ng reyna ang basbas ay mabilis nawala sa aming harapan
ang mga prinsipe.

"Maghanda ka na Claret, ngayong araw ang pag alis mo sa Parsua." Hindi ko na

napigilan ang sarili ko at itinapon ko na ang aking sarili sa reyna at niyakap ko
siya nang mahigpit.

"Maraming salamat mahal na reyna, maraming maraming salamat."

"Salamat din Claret, salamat dahil binalikan mo kaming lahat."

Nauna nang lumabas ng silid aklatan ang reyna kasama ang kanyang kuneho. Gusto kong
makausap si kamahalan bago ako tuluyang umalis sa Parsua.
Patungo na ako sa silid ni kamahalan kung saan dito niya binabasa ang iba't ibang
mga kasulatan ng kaharian nang mapansin ko na nakabantay na sa may pintuan si Lily.

"Narinig kong aalis ka na." Tumango ako sa sinabi niya.

"Maaari ba kitang makausap?" Tipid akong ngumiti sa kanya.

Akala ko ay sa isang silid kami magtutungo pero nagtaka ako nang lumabas kami ng
palasyo at napansin kong kagubatan ng Parsua Sartorias ang aming tinatahak.

"Lily, bakit tayo patungo sa kagubatan?" hindi naging maganda ang alaala ko sa
lugar na ito.

"Dahil may kailangan ka na malaman. Nakiusap sa akin si Rosh na ako ang magsabi
sa'yo nito dahil hanggang ngayon ay sinisisi niya pa rin ang kanyang sarili."
Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Lily. Hindi ko siya maintindihan.

Nagpatuloy kaming dalawa sa mabilis na pagtakbo hanggang sa makarating kami sa

pusod ng kagubatan kung saan dito inilalagay ang mga alaala ng mga yumaong matataas
na bampira.

Napasinghap na lamang ako nang makita ang magandang larawan ni Serena at isang
piraso ng kanyang nabasag na salamin.

"No.." napaluhod na lamang ako habang sapo ang aking bibig.

"No, hindi ito tunay hindi ba? Hindi ito tunay Lily, hindi ba?" nangangatal na sabi
ko.

"I'm sorry Claret, sobrang laki ng pinsalang dulot ng digmaan at isa si Serena sa
lubos na naapektuhan. Tatlo silang nagsakripisyo .." pansin ko na lumuha na rin si
Lily.

"What? Why? I don't understand, si Serena ang pinakamalakas sa itinakdang babae

noon. How come? Papaano nangyari ito?"

"She sacrificed herself just to save me. I'm so sorry Claret, you've lost your
friend because of me.." Lalo akong naguluhan nang biglang dumating si Rosh.

"I don't understand.." umiiling na sabi ko.

"Claret alam na ni Rosh na si Serena ang dahilan kung bakit hindi nakatawid ang
kanyang dyosa sa salamin. Muntik nang mamatay si Rosh sa digmaan at dala ni Serena
ang lahat. Sinisisi niya ang kanyang sarili kung bakit nagulo ang paglabas ng mga
itinakdang babae mula sa salamin, ginawa niya ang alam niyang makapagpapatuwid sa
kanyang pagkakamali."

"But she was possessed that time! Walang kasalanan si Serena, wala siyang
kasalanan. Ang mga mangkukulam ang may kasalanan ng lahat." Ano pang masamang
balita ang hindi ko nalalaman?

"How about her mate? How's Lorcan?" Sabay umiling si Rosh at Lily.

"Bigla na lamang siyang nawala nang parang bula, wala nang kahit sinong bampira ang
nakakaalam kung nasaan siya. Posibleng--" hindi na itinuloy ni Rosh ang sasabihin
niya.

"Karapatan mong malaman ito Claret bago kayo umalis sa inyong paglalakbay.
Pinapaalala ko sa inyong higit ang galit ng Halla Eberron sa buong Parsua dahil
dalawa sa anak ng hari ang namatay dahil sa digmaan."

"Dalawa?"

"Si Clifford, Claret. Hindi mo siya kilala, pero kapatid siya ni Serena sa ama."
Ang tangi ko lamang natatandaan noon ay ang triplets nitong mga kapatid.

"How about this? Who is this?" may maliit na dahon sa bato nito na parang hindi
natutuyo.Uumihip ang hangin nang itanong ko ito kay Lily.

"My first love.."

"I'm so sorry again Claret, maiwan ko muna kayong dalawa." Nagpaalam na sa amin si
Rosh at mabilis itong nawala.

"Hindi niya kayang tumagal sa lugar na ito Claret, mabigat pa rin ang pakiramdam ni
Rosh dito. Pero pinilit niya pa rin na siya ang magsabi sa'yo ng katotohanan."
Tumitig na lamang ako sa piraso ng salamin ni Serena na kasalukuyang natatamaan ng
sinag ng buwan.

"Bakit umalis ang dyosa? Wala ba siyang sinabi?" wala sa loob na tanong ko kay
Lily. Kung nandito kaya siya magagawa niyang buhayin ang mga bampirang nawala?

"Hindi ko alam, basta na lamang siyang umalis na parang hindi niya matanggap si
Dastan. Kung higit lamang akong makapangyarihan baka nasaktan ko na siya, gusto ko
siyang kitilin, pahirapan at sigawan. Wala siyang kapatawarang saktan ang
tinitingalang hari ko, wala siyang karapatang saktan ang kapatid ko. Durog na durog
na si kamahalan, Claret. Durog na durog na siya, wala man lang kaming magawa."
Bigla kong naalala ang galit sa akin ni Lily noon sa tuwing nasasaktan ko si Zen.

"May dahilan ang mga pangyayari Lily, mahirap man tanggapin wala tayong magagawa
kundi sumabay sa agos kahit masakit man ito." Inabot ko ang maliit na piraso ng
salamin ni Serena at marahan ko itong hinalikan.

"Maraming salamat sa lahat Serena, gabayan mo ako sa aking paglalakbay. Nangangako

akong itutuloy ko ang naudlot nyong misyon at ipinapangako kong sa pagkakataong
ito, magtatagumpay ang mga dyosa mula sa salamin." Muling umihip ang malakas na
hangin dahilan kung bakit ko pinagsalipot ang aking mahabang buhok.

"Tayo na.." bumalik na kami sa palasyo.

Pansin ko na nakahanda na ang apat na kabayong siyang sasakyan namin. Pinasya kong
huwag munang kausapin si Dastan, marami pa itong iniisip at alam kong makakadagdag
sa pagbigat ng nararamdaman niya ang sasabihin ko.

I am sorry Alanis, alam kong maiintindihan mo ako kung bakit hindi ko agad masabi
kay kamahalan ang iyong pagkawala.

Kasalukuyan nang nasa labas ng palasyo ang mga Gazellian na siyang lagi nilang
ginagawa sa tuwing may maglalakbay mula sa palasyo. Nandito rin ang ilang
Viardellon, ilang opisyal ng Sartorias. Kumunot ang noo ko nang nagtama ang mga
mata namin ni Clovis, may sinabi siya sa akin na sana ay muli kaming magkita dito
naman pala siya nakatigil sa Sartorias. Weird vampire.

Muling kong iginala ang aking mga mata. Nasaan si kamahalan?

Abala na sa pag aayos ng kanilang mga kabayo ang tatlong prinsepe at hinihintay na
lamang nila ako.

Unang lumapit sa akin si Harper at mahigpit niya akong niyakap.

"Mag ingat kayo, masaya akong binalikan mo ang mundong ito." Nagulat ako nang may
isinuot siyang kwintas sa akin. Ito ang kwintas na isinuot nila sa akin ni Lily
nang minsan akong nagbanggap na masahista ng prinsipe ng mga nyebe.

"Sa pagkakataong ito may bisa na ang kwintas na 'yan. Alam kong higit ka nang sanay
sa mahika at kaya mo nang proteksyunan ang sarili mo pero sana ay matulungan ka ng
kwintas na 'yan sa takdang oras. Ito ang huling kwintas na ginawa ng matatandang
babaylan bago sila pumanaw dahil sa digmaan."

"Salamat Harper.."

Niyakap din ako ni Lily, tumango sa akin si Casper at lumapit sa akin si Caleb para
halikan ang kamay ko.

"Gusto kong sumama katulad ng dati Claret, kami nina Evan at Finn ang kasama mo
noon pero higit akong kailangan ng kaharian ngayon. Patawad magandang dyosa mula
salamin." Umiling ako sa sinabi niya.

"Alam kong gusto mong tumulong pero huwag ka nang mag alala Caleb, hindi ako
pababayaan ng tatlong prinsepeng kasama ko." Tipid siyang ngumiti sa sinabi ko.

Nakatayo lamang ang reyna habang pinagmamasdan kami.

"Claret?" narinig kong tumawag na si Seth.

"Let's go.." nakasakay na sila sa kanilang mga kabayo.

Muli kong sinulyapan ang mga bampirang nasa labas ng palasyo. Gusto kong makita si
kamahalan, ang haring pinakamamahal ng aking prinsepe, ang haring tinitingala ng
lalaking mahal ko.

"Nasaan si kamahalan?"

"Claret, hindi magandang abutan tayo ng bilog na buwan." Tawag sa akin ni Blair.

Tatalikod na sana ako nang makita kong lumabas na si kamahalan sa palasyo. Hindi ko
gustong umalis sa Parsua Sartorias na hindi nakakapagpaalam sa haring hinahangaan
ko.

"Kamahalan.." nahawi ang nasa harapan ko nang maglakad dito ang hari. Hinuli niya
ang kamay ko at dinala niya sa kanyang mga labi.

"Mag ingat kayo sa paglalakbay. Please don't die, bumalik kayo ng kapatid ko.
Maghihintay ang buong kaharian, maghihintay ako hindi bilang hari kundi isang
kapatid. Ipinapangako kong, ako mismo ang magkakasal sa inyo." Pakiramdam ko ay
hinaplos ang puso ko sa sinabi ni kamahalan.

"Maraming salamat kamahalan." Sumakay na ako sa aking kabayo.

"Hanggang sa muli nating pagkikita magandang dyosa mula sa salamin."

--

VentreCanard
Chapter 10

In the rain and snow, I miss you.

Kasalukuyan nang tumatakbo ang aming mga kabayo papalayo sa imperyong paulit ulit
akong tinatanggap at sinasalubong sa kabila nang ilang beses kong pagtakwil at
pagtakbo mula dito.

It was not just the kingdom of Sartorias, but the whole empire of Parsua. An empire
ruled and nourished by good leaders.

Isa nang malaking ebidensya ang mga prinsipeng kasama ko, hindi man sila ang
pinakanamumuno sa bawat kaharian alam kong malaki ang parte nila sa pananatiling
matatag ng katayuan ng buong Parsua.

Ilang beses ko nang isinumpa ang Parsua, simula sa mga patakaran nito, tradisyon at
walang katapusang hindi pagkakaunawaaan nito mula sa iba't ibang imperyo. Pero ito
pa rin sila at handa akong hintayin sa aking muling pagbabalik.

Pangako, magbabalik ako at sandaling dumating ang panahong 'yon sinisigurado kong
kasama ko na ang prinsepe ng mga nyebe.

This will be my journey with the three princes from the prophecy, a journey that
will matter in the end.

Pinahid ko ang takas na luha sa aking mga mata. Dahil sa lakas nang hangin ay
nawala ang talukbong sa aking ulo kaya isinayaw ng hangin ang aking mahabang buhok.

"Don't worry Claret, everything will be fine." Lumingon ako kay Seth na ngumiti sa
akin.

"Salamat Seth, salamat.."

Nauuna ang kabayo ni Blair at Rosh habang magkasabay lamang ang amin ni Seth pero
hindi din nagtagal ay pinabagal ni Rosh ang takbo ng kanyang kabayo para masabayan
ako.

"I have a question Claret." Biglang dumagundong ang dibdib ko sa sinabi niyang ito.
Damn, not now Rosh. Hindi ko pa kayang sabihin sa'yo ang bagay na maaaring lubos na
magpasakit sa'yo.

"Maaari ba natin itong pag usapan kapag tumigil na ang ating mga kabayo? Hindi
magandang mag usap tayo habang nangangabayo, baka bigla tayong mahulog." Gusto kong
sabunutan ang sarili ko sa walang kwentang lumabas sa aking bibig.

Ang mga prinsipe ng bawat imperyo ay kilala sa galing sa pangangabayo, wala pa

akong nababalitaan na nahulog sa kanila dahil sa pakikipag usap habang
nangangabayo. Damn it.

Why I can't think of something else?

Narinig ko ang pagpipigil ni Seth ng pagtawa at ang bahagyang paglingon ni Blair sa

akin. Nakakunot ang noo sa akin ni Rosh habang patuloy sa pagtakbo ang aming mga
kabayo.

"I am just confused Claret, hindi ka marunong mangabayo nang umalis ka sa mundong
ito. Nag aral sa mundo ng mga tao? Ang balita ko, ordinaryo ka lamang nilalang sa
sarili mong mundo, walang kayamanan at mahirap. Paano ka nagkaroon ng kabayo?"
umaawang ang mga labi ko sa sinabi ni Rosh.

Ito na naman ang pangalawang prinsipe ng Deltora, ang mapagmataas na prinsipe.

Hinamak na agad niya ang pamumuhay ko sa mundo ng mga tao. Bumalik na ulit siya sa
dati, minsan napapaisip ako kung dalawang magkaibang bampira si Rosh, madalas
siyang baliw pero sa sandaling maging seryoso at biglang lumamlam ang kanyang mga
mata, tanging mga salitang walang kapantay ang lumalabas sa kanyang mga labi.

His words with warmth and sincerity are incomparable, na bihira lamang masaksihan
ng napakaraming bampira sa mundong ito. Matagal na itong katanungan sa isip ko,
posibleng gusto lamang itago ni Rosh ang totoo niyang katauhan.

He's not a psychotic vampire who adored his face for than anything else in this
world, but a vampire who cared too much with his empire. Naikwento na sa akin ni
Lily ang bagay na ginawa ni Rosh sa digmaan at mas lalo ko siyang hinangaan dahil
dito.

"What the fvck is that Rosh? Akala ko importante na ang sasabihin mo." Agad na sabi
ni Seth.

"Kailangan ba ay laging importante ang itanong ko sa kanya? I am just a curious

handsome Prince and I need an answer." Tipid na akong natawa sa pagtatalo ni Rosh
at Seth. Naiiling na lang si Blair sa unahan.

"Minsan ba Rosh, napagod ka sa pagsasalita ng 'I am handsome'? You keep saying that
for hundreds of years brother, kaya siguro isinusuka na ng Deltora. Binging bingi
na sila sa'yo."

"Ilang beses ko ba sasabihin sa'yo na huwag mo akong tatawaging brother?! And

please, stop calling my name Seth. Ang sakit sa tenga ng R mo. Hindi ko akalain na
pilipit ang dila ng mga Viardellon." Dito na ako napalakas tawa.

Parang dati lang si Rosh at si Zen ang laging magkaaway. How I missed this.

"See? She's laughing right now, a very beautiful deity with her sweet laughter.
Huwag ka na ulit iiyak Claret, mas maganda ka kapag tumatawa." Pansin ko na kasabay
na rin namin ang kabayo ni Blair.

Natigil sa pagtatalo si Rosh at Seth dahil nagulat din ang mga ito, bihira lamang
magsalita si Blair. Narinig kong mahinang sumipol si Blair dahilan kung bakit may
lumabas na pulang nagliliwanag na sinulid sa kanyang kamay, ramdam kong unti unting
nagsasalipot ang aking mahabang buhok hanggang sa tuluyan na itong maitali ng
pulang sinulid na nagmula sa kanyang kamay.

"Your hair is flowing softly Claret, your scent will attract unwanted vampires."
Naputol ang pulang sinulid at bigla na lamang ito naglaho habang nanatiling
nakatali ang aking buhok.

Nauna na muli ang kanyang kabayo sa amin na parang walang nangyari at wala siyang
ginawa. A very genuine and caring gesture from him.

"Maraming salamat Mahal na prinsipe." Ngiting sabi ko sa nakalikod na Prinsipe ng

Trafadore.

"Damn, I am starting to hate him. Ginagaya niya ang ginagawa ko sa mga babae.
Dalawa na sila ni Zen na gusto akong pantayan." Reklamo ni Rosh.

"He's just impressing you Claret, that Blair ang daming alam." Iritadong sabi ni
Seth.

"No, he's innocent. Walang ibang dahilan ang mga sinabi at ginawa niya sa akin."
Tipid na sagot ko sa dalawang prinsipe.

Mukhang sa paglalakbay kong ito mas makikilala ko ang mga itinakdang prinsipe. Muli
kong pinagmasdan si Blair na nasa aming unahan, siya ang tipo ng prinsipe na
sasabihin kung ano ang nararamdaman niya.

His sweetness is so pure, walang ibang motibo. Hindi alam ni Blair kung ano ang
maaaring magawa ng kanyang simpleng mga salita sa isang babae. Atleast, there is
someone pure inside the prophecy.

Kumpara na lamang kay Zen, Rosh at Seth na may ibang motibo kapag nagsimulang
tumamis ang mga dila sa babae. Ibang usapan na nga lamang kung nasa seryoso na
silang sitwasyon katulad ng pakikipag usap nila sa reyna. Hindi ko tuloy maiwasang
isipin kung paano bumihag ng babae si Haring Tobias, ang ikalawang bampira sa
propesiya.

"By the way, gustong sumama ni Tobias pero may tungkulin siya sa kaharian." Nagulat
ako sa sinabi ni Rosh. Nabasa niya ba ang nasa isip ko?

"It's fine, alam kong may mahalaga siyang tungkulin. Three of you are enough,
masaya na akong samahan nyong tatlo. Maraming salamat. And about the horse Rosh,
hindi pa rin ako marunong mangabayo. Ginagamitan ko lamang ng mahika ang kabayo
para hindi ako nito mailaglag." Sabay umawang ang mga labi nila sa sinabi ko.

"Woah, cool and unfair. Pinag aaralan 'yan Claret hindi minamahika, hindi ka ba
manghihina? Malayo pa ang tatakbuhin ng kabayo." Tanong sa akin ni Seth.

"Hindi naman, sanay na akong gumamit ng mahika."

"I'm glad to hear that." Tipid na sabi ni Rosh.

Natahimik lamang kami ng ilang minuto nang muling sumabay ang kabayo ni Seth sa
aking kabayo.

"Papaano ito gamitin Claret? Ibinigay ito sa akin ikapitong prinsipe ng Sartorias."
May inabot sa akin si Seth na pamilyar sa aking mga mata.

"Si Casper?"

"Ibinigay niya sa akin 'yan kapalit ng asul kong hikaw. Hindi niya alam peke ang
ibinigay ko sa kanya." Tumatawang sabi niya.

Kilala ko si Casper, mahilig siyang magdala ng iba't ibang kagamitan mula sa mundo
ng mga tao.

"He is known as the trading lord of Parsua Sartorias. Kung ano anong kagamitan ang
ipinagpapalit niya sa mga bampira kapalit nito ay iba't ibang klase ng bato. What's
with the collection of gems? Kahit ang hikaw ko napag interesan niya." Hindi ko
alam ang bagay na ito kay Casper.

Bigla na muling sumabay si Rosh sa amin ni Seth.

"Huwag kang magpapalinlang sa kanya Seth, may sinasabi ka na peke ang hikaw na
ibinigay mo sa kanya? Magdalawang isip ka, sigurado akong ikaw ang may hawak ng
pekeng hikaw. Minsan na akong nalinlang ng bampirang 'yan. Siya ang pinakatusong
Gazellian na nakilala ko." Naalarma si Seth at hinawakan ang kanyang tenga na may
hikaw. Nagsimula nang magbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.
"What now? Naniniwala ka na?" ngising tanong Rosh.

"Shit! Damn that brat! This is damn fake." Humalakhak si Rosh at nagsimula na
muling patakbuhin ng mabilis ang kanyang kabayo.

Ibinato na ni Seth ang peke niyang hikaw.

"Mabuti na lang at may dala akong isa pang hikaw." Naglagay na ulit ito sa kanyang
tenga.

"What's with the earring Seth?" nagtatatakang tanong ko sa kanya.

"Sa salinlahi ng pamilya ng mga Viardellon, sadyang nilalagyan ng hikaw ang bunsong
lalaki sa magkakapatid. I am the youngest Claret." Bahagya akong tumango sa kanya.

"Pero para saan ito? May kapangyarihan ba ang hikaw?" tanong ko dito.

"Hanggang ngayon ay katanungan ko rin ito sa sarili ko." Kibit balikat na sagot
niya sa akin.

"So how to use that? Nakagamit ka na ba ng bagay na 'yan sa mundo ng mga tao."
Pinatigil ko ang kabayo ko, ganito din ang ginawa ni Seth sa kanyang kabayo.

"This is a Walkman, you can hear music through this. Ilagay mo lang ito sa tenga mo
tapos pindutin mo ito kapag gusto mong pumili ng bagong kanta." Ako mismo ang
naglagay ng earphones sa tenga niya. Ilang beses siyang tumango sa akin.

"Bakit ka binigyan ni Casper nito?"

"Nagtanong ako ng bagay na pwede kong gamitin kapag nabibingi na ako kay Rosh,
ibinigay niya ito sa akin kapalit ng hikaw ko."

"Good choice." Ngising sabi ko.

"What are you doing?" sabay kaming lumingon ni Seth kay Rosh na nakatigil na rin
ang kabayo, maging si Blair ay ganito rin.

"Sorry, may ipinaliwanag lang ako kay Seth." Hindi na sumagot ang dalawa at
nagpatuloy na lang kami sa pangangabayo.

Ang alam ko kailangan namin makalabas ng Parsua at makahanap ng maliit na bayan na

matitigilan para magpalipas ng araw sa pagpapahinga.
Nasa tama pang pagtakbo ang aking kabayo nang maramdaman ko ang biglang pagbaba ng
temperatura. Pakinig ko ang sabay sabay pagmumura ng tatlong prinsipeng kasama ko,
katulad ko ay alam na nila ang sunod na mangyayari.

Nagsimula nang pumatak ang mga nyebe at unti unti na namang kumikirot ang dibdib
ko.

Nang ilang beses haplusin ng nyebe ang aking mukha bigla na lamang akong nawalan ng
kontrol sa kabayo, nagwala ito dahilan kung bakit ako nakabitaw at mahulog.

"Claret!" sigaw nilang tatlo sa akin.

Buong akala ko ay matigas na lupa ang sasambot sa aking katawan pero walang kirot
at sakit na naramdaman ang aking katawan. Sinambot ako ng mga gumagapang na halaman
mula kay Rosh.

Nawala ang panlilingas ng kanyang mata at mabilis siyang tumalon mula sa kanyang
kabayo.

"Magpahinga muna tayo Rosh, hintayin nating tumigil ang pagpatak ng mga nyebe."
Tumango si Rosh sa sinabi ni Seth.

"We can stay there for a while." May itinurong malaking puno si Blair.

Napatungo na lamang ako habang pilit nila akong inaalalayan. Damn, ito na naman
ako. Ito na naman ako.

"Sorry, sorry..it's just that..Iba pa rin ang epekto sa akin ng mga nyebe. Ang
sakit pa rin dito Rosh, Seth, Blair. Ang sakit sakit pa rin." Ilang beses kong
tinapik ang kumikirot kong dibdib.

"Claret.." inalalayan ako ni Rosh hanggang sa makasilong kami sa malaking puno.

"The smell of winter is breaking my heart, again and again.." Walang nakasagot sa
kanila.

Pinili ko na lamang maup habang yakap ang aking mga binti. Naglagay pa sa akin ng
kanyang makapal na kasuotan si Rosh bago ito naupo at tumabi sa akin.

"Salamat Rosh.." ngumisi ito sa akin.

Si Seth ay nasa taas ng puno at nakaupo sa malaking sanga nito. Habang si Blair ay
nanatiling nakatayo at malayo ang tanaw.
"Snow was once my strength, but now it is my weakness." Nakagat ko ang pang ibabang
labi ko habang pinapanuod ang pagpatak ng mga nyebe.

"It's raining," akala ko ay tuluyan na kaming mababasa nang magdilim ang puno,
gumawa ng paraan ang mga halaman ni Rosh.

Hindi na ako kinausap muli ni Rosh at hinayaan niya akong manatiling tahimik. Pero
lumipas lang ang ilang minuto ay nakarinig ako ng malamig na boses mula sa
ikalabintatlong prinsipe ng Avalon.

Niyakap ko ng mahigpit ang sarili dahil naramdam ako ng pagtaas ng aking balahibo.
Why that song Seth? Why?

Ooooh...
Ooooh...

Magtatagpo rin tayo

Magkaiba man ang mundo
Magkalayo man ngayon,
Marami mang hadlang.
Magtatagpo din tayo
Alam kong ako'y lumisan
Hindi din kita iniwan
Kahit kailan

Pansin ko na bahagyang napatingala si Rosh para tingnan ang kumakantang si Seth

mula sa puno.

His voice is so calm and deep, sinasabayan nito ang bawat pagtibok ng puso ko.

At hahagkan kita
Nang walang hanggan
Bumuhos man ang ulan
Nang walang hanggan
At yayakapin kita
Nang walang hanggan
Bumuhos man ang ulan
Na walang hanggan
Bumuhos man ang ulan

Nang awitin niya ang mga linyang ito ay hindi ko na napigil ang aking nag uunahang
mga luha.

Zen, paano ako makakapaglakbay kung sa tuwing papatak ang mga nyebe ay nanghihina
ako ng ganito?
 Hindi na, hindi na
Bumuhos man ang ulan

Hindi na, hindi na

Magpakailan man

Kahit si Blair ay napalingon sa boses ni Seth. Hindi na magkaintindihan si Rosh

nang makita niyang lumuluha na naman ako. Lalong lumalakas ang nyebe at ang ulan.
Bakit ganito ang panahon sa mundong ito? Ang sakit, ang sakit sakit.

At hahagkan kita
Nang walang hanggan
Bumuhos man ang ulan
Nang walang hanggan
At yayakapin kita
Nang walang hanggan
Bumuhos man ang ulan
Na walang hanggan
Bumuhos man ang ulan

Hindi ko na kinaya, isinubsob ko na ang sarili ko sa aking mga tuhod at humagulhol

ako ng pag iyak.

"Shit! Seth!" nakarinig ako ng malakas na dagundong. Nang lingunin ko ang puno ay
kapwa nakasuntok dito si Rosh at Blair dahilan kung bakit unti unti itong napuputol
at bumabagsak. Agad tumalon mula dito si Seth.

"What are you singing you idiot?!" sigaw ni Rosh.

"From the Walkman.."

"Atleast, understand the lyrics. Idiot." Matabang na sabi ni Blair.

"What? Why?" nagtatakang tanong ni Seth.

Sabay akong itinuro ni Rosh at Blair na hindi na makapagsalita.

"Oh, shit. I didn't mean it.."

"No, it's okay. Ang ganda pala ng boses mo Seth. You have a wonderful voice." Pilit
kong pinunasan ang mga luha ko.
"This is enough.." may inabot mula sa kanyang kabayo si Rosh. His flute.

Saglit lamang siyang gumawa ng mahinahong musika dito hanggang sa maramdaman ko ang
pagbigat ng talukap ng aking mga mata.

At nang tuluyan ko nang ipikit ang aking mga mata tanging mahinang bulong na lamang
mula ikalawang prinsipe ng Deltora ang aking narinig.

"Crying is enough Claret. Tama na, tama na. Sleep well, our deity.."

--

VentreCanard

Chapter 11

I wish, I could fall asleep with 'I love you' in my ears again.

Naalimpungatan ako sa aking mahimbing na pagkakatulog dahil sa malakas na ihip ng

hangin na may kasamang kaunting buhanging humahampas sa aking mukha sa kabila nang
aking nakatalukbong nakasuotan.

Pilit kong iminulat ang aking mga mata para makita ang kinalalagyan ko. Mukhang
mahaba ang aking itinulog dahil umabot ito ng umaga. Nakakakita na ako ng liwanag.

Bahagya kong iginalaw ang sarili ko, alam kong nakasakay ako sa isa sa mga kabayo
ng tatlong prinsipe. Mas pinili nilang makatulog ako nang matagal kaysa makita nila
akong walang tigil na lumuluha.

Ramdam kong mas humigpit ang brasong nakapulupot sa akin nang maramdaman nito ang
aking paggalaw.

Inangat ko ang aking paningin sa prinsipeng siyang aking pansalamantalng unan.

"Rosh.."
"Don't move.." mahinang bulong niya sa akin.

Pansin ko na katulad ko ay nakasaklob din sa kanyang ulo ang talukbong ng kanyang

kasuotan.

"What's wrong Rosh?" pinilit kong ilibot ang aking paningin.

Muntik ko nang alisin ang pagkakasandal ko sa kanyang braso nang mariin akong
pigilan ni Rosh kahit hindi siya nakatingin sa akin. What in the world is
happening?

Why are we being surrounded by this�this? What are they? They are not vampires.

Hindi ako makagalaw dahil sa braso ni Rosh na nakapulupot sa akin. Kahit si Blair
at Seth ay kapwa natalukbong din na parang tinatakpan ang kanilang mga mukha.

Talaga bang totoo na wala nang lugar ang mga taga Parsua mula sa ibang imperyo?

Kasalukuyan kaming napapalibutan ng hindi ko mapangalanang nilalang. Mga naka

anyong tao rin silang kagaya naming mga bampira, may kakaibang mga presensiya pero
hindi ako pamilyar.

Kapwa sila may hawak na matatalim na bagay at nakatutok ito sa amin. Agad nabuhay
ang takot sa akin dibdib nang makita kong hindi lamang mga espada, pana, mga
palakol at iba pang mga bagay ang matatalim ang natutok sa amin, maging ang
kanilang mga matang nag iinit sa suklap at matinding galit.

Ramdam ko ang tensyon sa aming lahat, pinakikiramdaman ko ang tatlong prinsipeng

kasama ko. Talaga ba na mapapalaban na kami nang ganitong kaaga?

Umiihip ang hangin kasabay nang napapayid nitong buhangin. Nasa loob kami ng hindi
kalakihang baryo na may maliit na populasyon ng mga naninirahan. Isang tingin ko pa
lamang sa lugar na ito, agad mababakas ang kahirapan. Nasaang imperyo na kami
nakarating?

I can't see trees anywhere, all I can are sands. Are we on desert? Anong imperyo
ang nasa gitna ng disyerto?

"Kung wala kayong magandang gagawin sa bayang ito mga bampira, bibigyan namin kayo
ng pagkakataong umalis." Nagsalita ang isang lalaki at nasisiguro kong pinuno ng
bayan.

"What are they Rosh?" habang nagtatagal kami sa lugar na ito ay mas nararamdaman
kong higit kaming malalakas sa mga nilalang na ito.
Mukhang nagsisimula ko nang makuha ang sitwasyon, ayaw silang labanan ng tatlong
prinsipeng kasama ko. Dahil kung hindi ito ang nasa kanilang isipan, malamang may
may mga dugong dumadanak na sa bayang ito na napupuno ng buhangin.

"Magsalita kayo!" nagsisimula na silang lumapit sa amin.

"Maaari po ba kaming manatili ng ilang araw sa inyong lugar? Wala kaming hatid na
gulo at masamang motibo, kailangan lamang ng masisilungan ng aming kapatid na may
malubhang karamdaman." Pagsisinungaling ni Seth sa mga ito. Mukhang ako ang
itinutukoy nilang may malubhang karamdaman.

Kaya ba ayaw akong pagalawin ni Rosh?

"Anong kasiguraduhan namin sa mga nilalang na katulad niyo? Papaano kung nakakahawa
ang sakit ng babaeng kasama niyo. Umalis na kayo!" nagsimulang magwala ang kabayo
ni Rosh nang itutok dito ang espada.

"Hoo! Hoo! Hyacinth!" ilang beses lamang itong hinaplos ni Rosh hanggang sa
mapakalma niyang muli ang kanyang kabayo.

"Hindi nakakahawa ang kanyang sakit---" hindi na pinatapos si Seth dahil patakbo
nang patungo sa amin ang grupo ng mga kalalakihan para sumugod.

Kita ko ang paglingas ng mga mata ni Rosh para sa sinumang lumapit sa amin. Nasa
akto nang susugod ang kanyang mga halaman sa mga ito nang makarinig kami ng isang
malakas na sigaw mula sa isang matandang babae.

"Magsitigil kayong lahat!" kusang tumigil ang mga lalaking susugod sa amin dahil sa
ma awtoridad na boses ng matandang babae.

"Ngunit pinuno! Mga bampira ang mga ito!" angil na sabi ng nangungunang lalaki.

"Hindi nyo ba nakikilala ang isa sa kikitilin nyo? Nagbalik ang aking apo, Blair
hijo. Akala ko ay hindi mo na dadalawin pa ang iyong abuela." Sabay sabay kaming
napalingon kay Blair mula sa aming likuran.

Marahan nitong tinanggal ang kanyang talukbong. I saw the pain and guilt in his
eyes.

"I'm sorry for running away, gustong gusto kong bumalik dito abuela." Kusang bumaba
ang matatalim na bagay na siyang hawak ng mga kalalakihang dapat susugod sa amin.

"You can always come back nieto."

Napiga ang puso ko nang mabilis bumaba sa kanyang kabayo si Blair, halos tumakbo
siya sa matanda at mariin niya itong niyakap. Natahimik kami ni Rosh at Seth sa
aming nasasaksihan.

Kung ganon ang bayang ito ang nagpalaki sa pang apat na prinsipe ng propesiya. A
quiet place for a very quiet prince.

"Kamusta ang aking apong isa pa lang napakakisig na prinsepe?" hindi sumagot dito
si Blair at nanatili lamang itong nakayakap sa matanda.

"Bakit hindi mo muna anyayahan ang mga kaibigan mo sa ating munting tahanan?"
nagliwanag ang aking mukha sa sinabi ng matanda.

"Maraming salamat po!" si Seth na ang unang sumagot.

May ilang kalalakihan mula sa bayan na humingi ng paumanhin sa amin at

nagpresintang sila na lang muna ang mangangalaga sa aming mga kabayo sa aming
pananatili dito.

Kapwa na kami nakaupo sa hindi kalakihang lamesa habang may hawak kaming tasang
naglalaman ng dugo.

"Bakit hindi mo sinabing alam mo ang lugar na ito Blair?" tanong ni Seth.

"Walang nagtatanong." Narinig kong bumuntong hininga si Rosh bago ito sumimsim ng
dugo.

"Bakit ngayon ka lang dumalaw Blair apo?"

"Maraming gawain sa palasyo abuela." Sagot nito sa matanda.

"Hindi pagdalaw ang dahilan kung bakit siya nagtungo dito." Sagot ni Rosh.

"Rosh!" malakas na sigaw ko dito.

Hindi naapektuhan ang matanda sa sinabi ni Rosh.

"Kung ganon ay mga maharlika din ba ang kasama mo hijo?" tumango si Blair dito.

"Isang itong insulto, hindi mo ba ako nakikilala? Ako ang pinaka makisig na
prinsipe ng Parsua." Sa pagkakataong ito si Seth at Blair na ang bumuntong hininga.
Hindi na ito nawala kay Rosh.
"Kung ganoon ay totoo nga ang naririnig ko sa inyo mahal na prinsipe." Nakangising
tumatango si Rosh. Sigurado akong magkaiba sila ng iniisip ng matanda.

"Ang balitang, siya ang nawawalang kapatid ni Narciso, hindi talaga siya
Le'Vamuievos. Nasa pamilya siya ni Narciso, ang lalaking namatay dahil sobrang
hinangaan ang sariling kakisigan, malapit na rin si Rosh. Hindi na aabot ng daang
taon." Si Blair at ako ay sabay pang humigop ng dugo bilang pagsang ayon sa sinabi
ni Seth.

Tumayo si Rosh at humahalakhak na naman itong parang baliw.

"Nadagdagan na naman ang prinsipeng hinahangad ang aking kakisigan, si Zen na hindi
ako kayang talunin, pagkatapos ginagaya na ako ni Blair, ngayon ikaw naman ang
naiinggit sa akin Seth?" Umiiling ito kay Seth na nakangiwi na sa kanya.

"Maiwan ko muna kayong lahat, umaga na at kailangan ko nang pahinga. Nasaan ang
aking silid?"

"Ikalawang palapag, sa pangatlong pintuan mahal na prinsipe." Tumalikod na si Rosh

at hindi man lang nagpasalamat.

The narcissistic Rosh is back again.

Naiwan kaming tatlo kasama ang matandang natutuwa pa rin pagmasdan ang kanyang apo.
Ilang taon na bang hindi dumadalaw dito si Blair?

"Totoo ba na may malubahang karamdaman ka hija?" mariin akong umiling sa matanda.

"I am sorry for lying, ito lang ang unang pumasok sa isipan ko kanina. Wala kaming
balak makipaglaban sa bayang ito." Katwiran ni Seth.

"Hindi na problema ito, bakit hindi muna kayo magpahinga? Alam kong mahaba pa ang
inyong ipinaglakbay. Maaari nyong sabihin sa akin ang inyong totoong pakay kapag
nakabawi na kayo ng lakas." Pansin ko na nag alangan si Seth, alam kong hindi pa
rin palagay ang loob niya sa lugar na ito.

"It's okay Seth, dito lumaki si Blair."

"Hindi namin gagawan ng masama ang mga kaibigan ng aking apo." Hinawakan ko ang
kamay ni Seth.

"You need to rest katulad ni Rosh, I'll be fine. Hindi ko na kayang matulog, mahaba
na ang naitulog ko."
"Alright, I'll just take a nap. Huwag ka nang lumabas dito." Tumango ako kay Seth.
Sinabi ng matanda kung saan ang kwarto nito bago ito tuluyang nagpaalam sa amin ni
Blair.

"What about you Blair?"

"Ayoko pang matulog."

Masayang nanunuod lamang sa amin ang matanda nang may tumawag dito mula sa labas.
Nagpaalam ito sa amin na may aasikasuhin lamang kaya naiwan kaming dalawa ni Blair.

Ilang minuto kaming tahimik dalawa pero hindi ko maiwasang hindi ilang beses
sumulyap sa kanya.

"May mga katanungan ka Claret." Tipid akong ngumiti sa sinabi niya.

"Papaano ka napadpad sa bayang ito? Maaari ko bang malaman?" Mas isinandal niya ang
kanyang sarili sa upuan bago ito nagsimulang magsalita.

"Nakita ako ni abuela sa harap ng pintuan noong sanggol pa ako. Tipikal na kwento
ng mga batang inaampon at pangalan ko lamang sa maliit na papel ang minasaheng
nakita mula sa aking mga lampin."

"I am a vampire raised by Centaurs."

"Centaurs?"

"Claret, sa tuwing sasapit ang gabi nagiging kalahating tao at kabayo ang mga
naninirahan sa bayang ito. Ako ang lamang ang tanging bampira nang naninirahan pa
ako sa lugar na ito. I am the only different but I never felt one, ibang iba sa
palasyo." Muling kumirot ang puso ko sa sinabi niya.

Kung ang magkakapatid na Gazellian ay punong puno ng pagmamahal, mukhang kaiba ang
magkakapatid na Thundillior.

"The Centaurs raised and loved me, sa kabila nang kaibahan ko sa kanilang lahi.
Wala na akong hihilingin pa sa bayang ito, hindi man kasing rangya at yaman,
masasarap na pagkain at magagandang kasuotan sa palasyo ang kanyang ibigay nito.
Kuntento na ako sa pagmamahal nila, hindi ko kailangan ng titulo dahil may sarili
na akong pamilyang tanggap ako."

"Blair.." ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya sa maliit na bayang ito.

"Ipinangako ko sa sarili ko na hindi ko lilisanin ang tahimik at simpleng bayang

ito, pero nagbago ang lahat nang ipahanap ng Hari ng Trafadore ang anak nito sa
ibang babae. They found me, ayokong sumama. Masaya na ako dito pero tinakot ako ng
hari na kikitilin niya ang lahat ng nabubuhay dito kung hindi ako mismo ang aalis
sa bayang ito." Natigilan ako sa sinabi niya.

"That was cruel."

"Royalty is always cruel and it will never been peaceful." Gusto kong sumang ayon
sa sinabi niya.

"Umalis ako sa bayang ito na hindi nagpapaalam. Dahil alam kong hindi ko magagawang
magtungo sa Parsua Trafadore kung mamaalam pa ako sa kanila. Kaya hanggang sa mga
oras na ito, hindi pa rin ako makapaniwala na sa halip na sampal at sumbat ang
matanggap ko mula kay abuela, sinalubong niya lamang ako ng mga yakap." Sa ilang
araw na kasama namin si Blair, ngayon ko lang narinig ang pagsasalita niya nang
mahaba.

"It's because you are still their Blair, prince or not." Maiksing sagot ko sa
kanya.

"Thank you for bringing me to this place again Claret." Kumunot ang noo ko sa
sinabi niya.

"No, it's not me. Wala akong ibang ginawa kundi matulog at umiyak sa harap nyong
tatlo. Maybe it's the destiny brought you here again, Prince Blair." Biglang nawala
si Blair sa harapan ko at natagpuan ko na lang siyang nasa upuan ni Rosh kanina na
siyang katabi ko.

"It's you and your journey brought me here. Lend me your hands, I'll show you
something." Inilahad ko ang mga palad ko sa kanya.

Hindi nagtagal ay may nakikita akong nagliliwanag na pulang sinulid na pumapalibot

sa aking mga daliri.

"Ito ang unang bagay na natutunan ko sa kapangyarihan ko. I can put an image using
a string, think of something. Close your eyes." Nakangiti akong pumikit pero nang
sandaling nagdilim ang aking paningin, imahe lang ng prinsipe ng mga nyebe ang
aking nakita.

Ilang minutong tahimik si Blair bago ito nagsalita.

"Open your eyes.." nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko nang makita ko ang
imaheng ginawa ng pulang sinulid.

"Napakakisig mo pa rin mahal na prinsipe kahit hinabi ka lamang mula sa sinulid,

kailan ka magpaparamdam sa akin? Kahit sa mga panaginip lang Zen."
Napansin ko na bahagya nang sumusob sa lamesa si Blair.

"I am now starting to get curious with the bond of this prophecy, Claret. Sana
mahalin din ako ng babaeng itinakda sa akin gaya ng pagmamahal mo sa prinsipe ng
mga nyebe."

Hinaplos ko ang kanyang buhok at ginamit ko ang mahikang itinuro sa akin ng aking
lola. It's not as effective as Rosh did to me, but it will help Blair to sleep well
for a while.

"Don't worry Prince Blair, she will love you, she will .."

--

VentreCanard

Chapter 12

I hope you did left me footprints in your snow, but why all I can see are trails of
footprints from the sand.

Nagising na si Rosh, Seth at Blair mula sa kanilang pagkakatulog. Handa na kaming

lahat kausapin ang matanda at sabihin dito ang totoong pakay naming sa kanilang
lugar.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung nasaan kaming imperyo.

"Lola may nababalitaan ba kayo sa lalaking kayang manipulahin ang oras?" tanong ni
Blair.

"Oras?" sabay sabay kaming tumango sa matanda.

"Nitong mga nakaraang buwan, napapadalas sa bayang ito at sa dalawa pang kasunod na
bayan ang sinasabi nyong bampira." Kumuyom ang mga kamay ko sa narinig mula sa
matanda.

"May nalalaman po ba kayo kung bakit nagagawi dito ang bampirang hinahanap namin?"
mahinang tanong ko sa matanda.
"Ito ang malaking katanungan, pero minsan ko nang nakita ang karwahe ng reyna ng
Parsua Sartorias na dumaan dito, marami akong narinig na nagtungo ito sa kabilang
bayan para kausapin ang bampirang hinahanap nyo." Hindi na ako nagulat dito dahil
nasabi na ito sa akin ng reyna.

Hindi nagsalita ang mga prinsipeng kasama ko at hinayaan nila akong makipag usap sa
matanda.

"May isa pa po akong katanungan, may kakayahan rin po ba itong manipulahin ang
buhangin?"

Hanggang ngayon ay katanungan pa rin sa akin kung sino ang lalaking nagpunta sa
mundo ng mga tao para kagatin ako, at ang bampirang nakausap ng reyna.

Pumapasok man sa isip ko na posibleng dalawang bampira sila at hindi iisa, ibig
sabihin lamang nito hindi lang iisang Gazellian ang nawawala, kundi dalawang
Gazellian. Ngunit kaninong babae ang isa? Walang sinabi sa akin si Danna na dalawa
ang naging anak nila ng hari.

Sumasakit na naman ang ulo ko sa pag iisip ng katauhan ng bampirang hinahanap ko.

"Buhangin? Hindi ko alam na may kakayahin din itong gumamit ng buhangin." Pansin ko
na tinatapik tapik na ni Rosh ang kanyang mga daliri sa ibabaw ng lamesa at mariin
siyang nakikinig sa pinag uusapan namin.

"Narinig namin ang usapan nyo ng reyna Claret, maaaring tama ang sinabi mo. Hindi
kaya dalawa silang magkaibang bampira?" seryosong sabi ni Rosh.

"Habang nakikinig ako sa inyong usapan, ito rin ang pumasok sa aking isipan. Kung
ganoon hindi na natin kailangang hanapin ang lalaking may kapangyarihan sa
buhangin. Dahil ang bampirang hawak ang oras ang siyang kailangan natin." Gusto
kong mag protesta sa sinabi ni Seth.

May bagay na pilit nagtutulak sa akin na hanapin ang bampirang kumagat sa akin.
Gusto kong makita ang mukha ng lalaking nagparamdam sa akin ng mga buhangin.

"Pero bakit niya pa kailangang tumawid sa mundo ng mga tao para lamang kagatin ako?
Hindi kaya kailanganin din natin ang kanyang abilidad?" tanong ko sa tatlong
prinsipe na nakakunot ang noo sa akin.

"Anong abilidad ang kailangan natin sa bampirang tinanggalan ka ng paningin para

lamang malaya ka niyang makagat? Why are you so interested with him Claret?"
malamig na tanong ni Rosh sa akin.

Huminga ako ng malalim bago ako sumagot sa kanya, hindi ko gusto ang tono ng
pagtatanong sa akin ni Rosh.

"I am not interested with him Rosh, sinabi niya sa akin na anak siya ni Danna.
Hindi ko man natupad ang pangako ko sa kanyang ina na tuluyang linisin ang kanyang
pangalan bago ito pumanaw, sa pagkakataong ito gusto ko man may gawing tama.
Kailangan niyang makilalang isang Gazellian, ramdam ko nang kagatin niya ako.
There's something with him, his fangs are familiar with me. There is something with
this vampire who can manipulate the sand. We need to find him." Halos ipagdiinan ko
ito sa tatlong prinsipeng kasama ko.

"Kung ganoon, ang lalaking may kapangyarihang buhangin ang paniniwalaan mo kaysa sa
reyna Claret? Sinabi niya nang ang totoong anak ni Danna ay ang bampirang kayang
manipulahin ang oras, paano kung nagsisinungaling lang sa'yo ang bampirang
buhanging kumagat sa'yo?" tanong sa akin ni Rosh.

"The Queen and your story are conflicting Claret, pareho kayong nagsasabing nakita
niyo na ang anak ni Danna pero kapag ipinaliwanag nyo kung anong katangian ng
bampirang nakaharap nyo, magkaiba ang mga ito. Ilan lang ang katanungan dito, sino
ang nagsasabi ng totoo sa dalawang bampirang nakilala nyo? O kaya naman sino sa
inyong dalawa ng reyna ang nagsasabi ng totoo." Umawang ang mga labi ko sa sinabi
ni Blair.

"Sinasabi mo ba sa akin Blair na isa sa amin ng reyna ay nagsisinungaling? Hindi

magsisinungaling sa akin ang reyna at lalong hindi ko ito gagawin." Lalo nang
tumitindi ang pagsakit ng ulo.

"Posibleng, iisang bampira lang sila. Sand and time, pero kahit sinong pagtanungan
natin sinasabi nilang iisa lamang ang kakayahan ng bampirang may kakayahang
manipulahin ang oras. Oras lang ito at hindi buhangin." Halos sabunutan na ni Seth
ang kanyang sarili.

"Let's stop this conversation, ang bampirang kayang manipulahin ang oras ang siyang
hahanapin natin. Let's leave the sand fvck." Iritadong sabi ni Rosh.

"No, kailangan din natin siyang hanapin Rosh."

"What? Claret, oras ang kailangan natin hindi buhangin! That's final, ako ang
namumuno ng paglalakbay na ito." Madiing sabi ni Rosh.

"Kailan pa Rosh? Ako ang masusunod sa paglalakbay na ito. We are finding my mate,
you need to follow my every decisions." Matigas na sagot ko dito. Nag igting ang
bagang ni Rosh sa sinabi ko.

"You are not finding Zen, Claret! You are chasing the sand, and not the snow."
Natigilan ako sa sinabi ni Rosh.

"Akala mo ba ay hindi namin napapansin sa usapan nyo ng reyna? You keep insisting
that sand vampire, can't you notice Claret? He could be one of the dogs of those
witches trying to confuse you. At maaaring nilagyan nila ng mahika ang presensiya
ng bampira para maging pamilyar sa'yo, dapat ikaw ang may higit na nakakaalam
tungkol dito."

Hindi ako nakasagot sa sinabi ni Rosh, nanatili lamang tahimik sa amin ang matanda
samantalang nakatitig sa akin si Blair at Seth.

"Don't be deceived Claret, alam namin na nangungulila ka kay Zen pero huwag na
huwag mo siyang pagkakamalian sa ibang lalaki. Hindi ito magugustuhan ni Zen,
maniwala ka sa aming tatlo dahil kami ang higit na makakaalam ng mararamdaman niya
sa sandaling malaman niya ito." Mahabang sabi sa akin ni Seth.

"Muli siyang mawawala Claret, at sa pagkakataong ito baka mamatay siya dahil sa
matinding selos. Ikaw ang may lubos na may kilala sa kanya." Matabang na sabi ni
Rosh.

"At dahil hinayaan ka namin Claret na habulin ang lalaking kayang manipulahin ang
buhangin, wala pang ilang buwan ng kanyang pagbabalik nagni-nyeba na kaming tatlo."
Natatawang sabi ni Seth.

"Ganito katindi ang kahangalan ng bampirang itinakda sa'yo Claret. So please, stop
chasing that sand vampire, he's just a useless shit." Matabang na sabi ni Rosh.

"Snow is different from sand Claret." Tipid na sabi ni Blair.

"Isa pa, tandaan mo Claret. Hindi magandang pagselosin ang mga itinakdang
prinsipeng katulad namin." Kumindat sa akin si Seth.

"Alam ko.." maiksing sagot ko. Napakalaking sakit sa ulo kapag nagseselos si Zen
noon, lahat na lang pinagseselosan niya.

"Kung ganoon ay hindi na kayo magtatagal sa bayang ito Blair, apo?" tumango ito sa
kanyang lola.

"Maaari ko bang malaman kung anong imperyo ang sumasakop sa bayang ito?" tanong ko.

"Nasa imperyo tayo ng Interalias at maliit na bayang ito ay nasasakupan ng kaharian

ng Interalias Ardan." Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Blair. Bakit hindi ako
pamilyar sa lugar na ito?

"Hindi niya kayong maiintindihan, hindi pa pamilyar si Claret sa lugar na mundong

ito. Tanging ang Parsua at Halla lamang ang narating niya." Paliwanag ni Seth.

"Ang Parsua lang ang imperyong kabisado ko ang mga kaharian." Maiksing sabi ko.
"Lima ang imperyo sa mundong ito Claret, Parsua na nabubuo ng apat na kaharian alam
mo na naman siguro ito. Halla, na kinasusuklaman ang ating imperyo, may labing apat
itong kaharian. Lodoss na may pitong kaharian, Interalias na may dalawampu't isang
kaharian at Mudelior na may siyam na kaharian." Napasinghap ako sa paliwanag ni
Rosh.

"Then are you telling me that these empires were against you during that war?"
sabay sabay tumango ang tatlong prinsipe sa tanong ko.

Umawang muli ang mga labi ko sa sagot nilang tatlo. Saan kumuha ng lakas ng loob
ang buog Parsua na labanan ang dami ng imperyong ito? Sa Halla pa lamang ay maaari
na silang maubos.

"Bakit ang lakas ng loob nyong mga taga Parsua?!" napakalakas na ang boses ko.

"Well, that's us. Ipinaglalaban namin ang alam naming tama." Tipid na sagot ni
Seth.

"Anyway, that was from the past." Alam kong ayaw na itong pag usapan pa ni Rosh.

"So it is now settled?" tanong ni Blair.

"It is settled, we're going to find the vampire who can manipulate the time."
Muling ulit ni Rosh.

Kahit may malaking parte pa rin sa pagkatao ko na gustong hanapin ang lalaking may
buhangin, kailangan ko pa rin paniwalaan ang mga salita ng tatlong itinakdang
prinsipe. Maaaring tama sila sa kanilang mga sinabi at lubos lamang akong
nangungulila kay Zen.

"Mas mabuting ngayong gabi na tayo umalis para agad na tayong makarating sa susunod
na bayan." Sabi ni Seth.

"Anong pangalan ng bayan na pupuntahan natin?"

"Sa bayan ng Essos, may lupa at halaman na sa bayang pupuntahan nyo." Sagot sa akin
ng matanda. Pansin ko na hindi ito nagpapalit ng anyo katulad ng ibang nilalang na
nakatira sa bayang ito.

"Ano po ang meron sa bayang ito?" tanong ni Seth sa matanda.

"Kung tahimik at walang gulo ang bayang ito, kabaliktaran ito ng Essos. Punong puno
ito ng kaguluhan at hindi pagkakaunawaan. Isa pa, hindi lang iisang nilalang ang
namamayani sa bayang ito. Naghahalo halo na sila kaya walang katahimikan." Hindi
nagsalita ang tatlong prinsipe sa sinabi ng matanda.
"Kailangan nyo ng matinding pag iingat sa susunod na bayan." Sabay sabay kaming
tumango dito.

"Lalabas lang ako, kailangan kong tingnan ang aking kabayo." Pamamaalam ni Rosh.

Tahimik lamang itong tumalikod at lumayo sa amin, bigla na lamang pumasok sa isip
ko ang iba't ibang imahe ni Astrid sa kanyang mga litrato habang habol ko ng tanaw
ni Rosh.

Dapat ko na ba itong sabihin sa kanya? Hahayaan ko ba na wala siyang nalalaman sa

babaeng hinihintay niya?

"Paumanhin, may kailangan lamang akong sabihin kay Rosh." Nagmadali akong tumayo sa
aking upuan at lakad takbo akong lumabas.

"Rosh!"

Nakita kong malayo na siya, akma na sana akong hahakbang nang biglang bumuhos ang
malakas na ulan.

"Shit!" dahil lumaki akong tao, hindi nawala sa akin ang paglalagay ng aking mga
kamay sa ibabaw ng aking ulo para hindi ako mabasa. Lakad takbo ako para mahabol si
Rosh.

"Rosh, wait!" sigaw ko dito. Pansin ko na natigilan siya sa paglalakad at akma na

sana siyang lilingon sa akin nang bigla akong kilabutan nang hindi ko maipaliwanag.
Ramdam kong may mga matang nakamasid sa akin.

Nangatal ang mga tuhod ko at natulala na lamang ako sa mga kristal na tubig ulan na
nakatigil sa ere.

The raindrops are not moving. Maging si Rosh ay hindi na gumalaw sa kanyang
kinatatayuan. It couldn't be..

Maagap kong inikot ang paningin ko sa paligid. At lumingon ako sa kung saan saang
direksyon. Pansin ko na nakatigil ang mga Centauro sa paligid. Nasaan siya? Nasaan
ang nagmamay ari ng mga matang mariing nakatitig sa akin sa mga oras na ito.

Nagsimula na akong makarinig ng tunog ng orasan, at habang tumatagal ay lumalakas

ang ingay nito sa aking tenga. Nagsimula nang magtatambol ang aking dibdib.

Ano itong nararamdaman ko? Biglang namanhid ang buo kong katawan, hindi na naman
ako makagalaw. Kahit ang sarili kong kapangyarihan ay hindi sumunod sa aking ipinag
uutos.
Nakakakita na ako ng pigura nang isang lalaking papalapit sa akin at kagaya namin
ay may nakasaklob ditong talukbong. I can't see his face. Gusto kong magsalita pero
kahit maliit na boses ay ayaw kumawala mula sa akin.

Bigla siyang nawala sa aking harapan, tumigil ang malakas na tunog ng orasan. At
narinig ko ang napakalamig niyang boses mula sa aking likuran.

"I heard you're looking for me.." hinawi nito ang aking buhok at iniligay niya ito
sa aking kaliwang balikat.

"But I'm afraid there is nothing free in this world my deity. Mahal ang serbisyo
ko." Bulong nito sa akin habang naglalaro ang mga daliri niya sa aking leeg.

Gusto kong sumigaw sa kanya at sabihing may kayamanan ang lolo ko at kaya kong
bayaran ang kahit anong halagang hingin niya sa akin. Pero kahit ang boses ko ay
bigla na lamang mawala.

"Hindi ginto at mga bato magandang dyosa. Katawan mo ang kailangan ko.." bulong
nito sa akin. Pakinig ko ang unti unting pagkapunit ng kasuotan ko sa parte ng
aking balikat.

"Madali akong kausap, hindi ito makakarating sa prinsipe ng nyebe dahil sa pagitan
lang natin itong dalawa." Ramdam ko ang init ng kanyang hininga sa aking leeg.

Nagtataasan ang mga balahibo ko habang pilit kong binubuhay ang kapangyarihan ko.
Ayoko nang makagat pa ng panibagong bampira, ayoko na. Magkaiba ang presensiya
nilang dalawa ng bampirang may buhangin.

Tumulo ang luha ko nang maramdaman ko ang dulo ng pangil niya sa leeg ko. Akala ko
ay kakagatin na niya ako pero mapaglaro niya lamang ipinadama sa leeg pababa sa
aking balikat ang dulo ng kanyang mga pangil.

"I'll bite you, and you'll beg for that Cordelia Amor." Huling bulong niya sa akin.

Naiwan akong tulala sa gitna nang malakas na pagbuhos ng ulan.

--

VentreCanard

Chapter 13
I was chasing the snow, but I ended up tracing the sands. And when I heard a
ticking clock, I just found myself trapped inside a thousand of raindrops with my
dripping confusions.

Naiwan akong tulala sa gitna nang bumubuhos na ulan na punong puno ng katanungan at
pagtataka.

Hinayaan kong yumakap sa aking katawan ang malamig na patak ng mga tubig na parang
may magagawang itong tulong para malinis at maayos ang naguguluhan kong pag iisip.

Alam niyang hinahanap ko siya, alam niyang kailangan ko ng tulong niya. Pero ano
itong mga salitang sinabi niya sa akin? Hindi niya ba alam ang sinasabi niya? I am
his brother's mate.

Dapat ko pa ba itong pagtakhan? Ang reyna na mismo ang nagsabi sa akin na hindi
nito kinikilala ang sarili bilang isang Gazellian. At base sa mga binitawan niyang
salita, hindi siya ang tipo na tutulong lamang sa isang mahinahong pakiusap.

But I can't pay his damn service with my body! Mamamatay muna ako, bago ako magalaw
ng kahit sinong bampira. Hindi na ako papayag na muli akong makagat ng ibang
pangil. My blood, my neck, my heart, body and soul is only for my Prince Zen. Para
lamang sa prinsipe ng mga nyebe, para lamang sa aking mahal na prinsipe.

Nakumpirma na ang pinagtatalunan naming lahat, totoong magkaibang bampira ang

buhangin at oras. Magkaibang magkaiba ang katauhan at presensiya nila. There's a
warmth and familiarity with the sand vampire, different from the vampire who can
manipulate the time, I can feel his hot and intense feelings towards me. And I hate
it, so much.

Kusa na namang umangat ang mga kamay ko sa aking leeg, hindi ko na alam ang gagawin
ko kung tuluyan na naman akong nakagat ng panibagong bampira.

"Claret! What the hell are you doing?" marahas akong binuhat ni Rosh sa ilalim nang
ulan at agad niya akong naibalik sa bahay ng lola ni Blair. Gusto ko nang aminin sa
kanya ang tungkol kay Astrid pero paano pa ako magkakaroon ng lakas ng loob
magpaliwanag ng maayos sa kanya sa ganitong sitwasyong ito?

Nang makapasok kami pansin ko na mukhang balisa na rin si Blair at Seth na parang
may kung anong nangyari sa kanilang dalawa.

"What happened to you both?" agad na tanong ni Rosh kay Blair at Seth na kapwa
nakatayo at nakapamaywang habang pabalik balik silang dalawa sa paglalakad sa
kanilang magkasalungat na direksyon.
Kunot ang noo ng dalawang ito sa amin ni Rosh.

"What about you? What happened to you both?" inulit ni Seth ang tanong sa kanila ni
Rosh.

Agad lumapit sa akin ang lola ni Blair at inabutan ako nito ng balabal.

"Maraming salamat po.." tipid na sagot ko. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming
apat.

"Biglang bumuhos ang ulan, hindi ko alam kung bakit sumunod sa akin si Claret. At
Nakita ko na lang siyang natulalang bigla." Matabang na sabi ni Rosh.

Lalong lumakas ang ulan, lumapit sa pintuan ang lola ni Blair at sinarado ito.

"Nagparamdam siya Rosh, pinaglalaruan tayo." Nagtatangis ang mga bagang ni Seth
habang sinasabi ito.

"Sino?" tanong ni Rosh.

Napansin namin na nakatayo malapit sa kahoy na lamesa si Blair at may itinuro siya
dito. Mabilis akong lumapit dito, kahit si Rosh ay ganito din ang ginawa. Narinig
ko ang malutong niyang pagmumura nang mabasa nito ang nakasulat sa lamesa. Lalo
kong naramdaman ang biglang pagbilis ng tibok ng puso ko nang ilang beses kong
paulit ulit binasa ang nakaguhit sa mga buhanging nasa lamesa.

'Find me Claret..'

Nang mabasa ko ito ay unti unti na lang nawala na parang nahihipan ng hangin ang
mga buhangin.

"Shit! He's still here!" sigaw ni Seth. Sa isang kurap lang ay bigla na lamang
nawala sa loob ng bahay ang tatlong prinsipe.

Don't tell me, they are going to chase that vampire? Napakalayo na ng presensiya
niya. Magsisimula na sana akong sundan sila nang pigilan ako ng lola ni Blair.

"Hija, hindi magandang sundan mo sila. Maaaring isa lang itong patibong." Natauhan
ako sa sinabi nito at pinilit kong pakalmahin ang sarili ko. Tama ang lola ni
Blair, huminga ako ng malalim at bumilang ako hanggang sampu.

Hinawakan nito ang aking balikat at marahan niya akong muling pinaupo.
"Maaari ko ba malaman kung bakit hinahanap nyo ang lalaking kayang manipulahin ang
oras? Simula't sapol ay talagang mailap ito mula sa kahit anong nilalang." Dahil
alam kong mapagkakatiwalaan naman ang lola ni Blair, hindi na ako nagdalawang isip
na sabihin dito ang totoo.

"Isa rin siyang Gazellian, anak siya ni Haring Thaddeus sa ibang babae. At siya
lamang ang kaisa isang bampira na maaaring magbalik sa buhay ng lalaking
pinakamamahal ko. Kailangan ko ng tuong niya." Mapait na ngumiti sa akin ang
matanda.

"Mahirap humingi ng tulong sa bampirang ayaw magpahanap hija. Mailap man siya sa
mga nilalang, kilala pa rin siya dahil sa kanyang kakayahan. Mahilig siyang
tumanggap ng iba't ibang serbisyo, bukod sa kapangyarihan niya, malakas din siyang
bampira. Karamihan ay magaganda at birheng babae ang kabayaran sa kanya." Agad nag
init ang dugo ko sa narinig ko.

"I am definitely sure that he's a Gazellian! He's a damn virgin sucker! Anong
klaseng kabayaran ang katawan ng babae?!" halos sabunutan ko ang sarili ko. Hindi
ko alam kung bakit biglang pumasok na naman sa isip ko ang unang pagkikita namin ni
Zen. Pinagkamalan niya akong prostitute! Magkakapatid nga sila!

Hindi rin nagtagal ay iritadong bumalik ang tatlong prinsipe na kapwa basa na rin
katulad ko.

"I will definitely kill him next time! Pinaglalaruan niya si Claret! Pinaglalaruan
niya tayo!" sigaw ni Rosh.

"Count on me, mapapatay ko ang buhanging 'yan." Matigas na sabi ni Seth. Sa halip
na magsalita si Blair ay kumuha ng lamang ito ng balabal para balutin ang sarili at
tumango na lamang siya sa sinasabi ng dalawang prinsipeng mainit na ang mga ulo.

Dapat ko pa ba sabihin sa kanila na nagparamdam din sa aking ang lalaking kayang

manipulahin ang oras? Pero karapatan nilang malaman ito, kasama ko sila sa
paglalakbay dapat alam nila kung ano ang mga nangyayari sa akin.

"Hindi lang siya ang nagparamdam." Mahinang sabi ko. Lahat sila ay napalingon sa
akin sa kanilang mga nakakunot na noo.

"What do you mean Claret?" tanong sa akin ni Seth.

"Blair, Rosh, Seth. Tumigil ang oras kanina at nagpakita siya sa akin."

"What?!" mabilis nakalapit sa akin si Rosh at sinipat ang leeg ko kung may bakas
ako ng kagat. Maging si Seth ay hawak na ang dalawang kamay ko para tingnan kung
may bakas rin ng pangil ang aking palapulsuhan.

"Anong ginawa niya sa'yo?" tanong sa akin ni Rosh. Umiling ako sa kanya.
"Wala siyang ibang ginawa sa akin pero alam niyang hinahanap natin siya. And he's
asking for a damn payment for his service." Nakayukong sabi ko.

"Magkano?! Paliliguan ko siya ng ginto!" iritadong sabi ni Seth. Nanatili akong

tahimik at hindi makasagot sa kanila.

"Ibang kabayaran ba?" malamig na tanong ni Blair.

"Fvck him" seryosong sabi ni Rosh.

"Hindi ko na alam ang gagawin, ang isa sa kanila ay pilit na nagpapahanap. Ang isa
naman ay magpapakita lamang kung may sapat akong kabayaraan na hinding hindi ko
maibibigay. Pero iisa lang ang pagkakapareho nilang dalawa. They wanted my neck! My
blood! Nagsisimula na akong matakot, natatakot na ko." Kanina lang ay napapakalma
ko pa ang sarili ko pero hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Ang lalakas ng
dalawang bampirang ito na sa tuwing nakakasagupa ko sila ay hindi ko magamit ang
kapangyarihan ko. Natatakot na ako sa pwede nilang gawin sa akin.

Nasapo ko na lamang ang aking mukha habang humahagulhol na ako ng pag iyak. Hindi
ko na alam ang gagawin ko, gusto ko silang sundan, hanapin pero sa paglapit ko sa
kanila, sa pagkomplikado ng sitwasyon. Paano ako makakahingi ng tulong mula sa isa
sa kanila kung sa tuwing titigan nila ako ay iba ang gusto nilang gawin sa akin?

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at naisigaw ko na ang nararamdaman ko.

"Allow me to ask this, allow me! but why? Why? Bakit ang hirap hirap maging maganda
sa mundo ng mga bampira?!"

Buong akala ko ay makakakuha ako ng matinong sagot sa kanila, saglit silang

natahimik ng ilang segundo hanggang sa marinig ko ang sabay sabay nilang pagtawa na
parang nakakatawa ang sinabi ko. Shit.

"What?! What? Bakit kayo tumatawa?! I am damn serious! Those vampires are in lust
with me! Gusto nila akong kagatin at higit pa! Ayoko nang maging maganda! Ayoko
na!" lalong lumakas ang pagtawa nilang tatlo sa akin. Hindi nila ako naiintindihan.

"Bakit nyo ako pinagtatawanan?! I am serious, kahit kalian hindi ko gugustuhin ang
ganitong kagandahan kung hindi ko na mabilang ang pangil ng mga bampirang gusto
akong tikman. This beauty is not healthy anymore." Ilang beses akong umiiling sa
kanilang tatlo.

"Anong gagawin natin? Ipinanganak ka nang maganda Claret." Sa lahat ng sinasabihan

ng maganda, ako na yata lang yata ang naiiyak.
"Look at me, tell me. Tingnan nyo akong mabuti, sobra na ba? Kapansin pansin na ba
talaga ako? Takaw atensyon na ba talaga ako? Ayoko na, ayoko nang maging maganda sa
mundong ito." Kung sa mundo ng mga tao halos magpakamatay na ang mga babae para
lamang gumanda. Dito sa mundo ng mga bampira, mapapatay ka kapag nag uumapaw ka sa
ganda.

Everyone wanted to suck your blood, everyone wanted to taste your body.

"Ipinanganak ka na ganyang kaganda Claret, hindi mo alam kung ilan daang bampira sa
mundong ito ang hinahangad ang klase ng kagandahang mayroon ka ngayon." Seryosong
sabi ni Seth.

"Sa tingin mo ba ay dapat ko pa itong ikatuwa Seth?"

"Problema ko rin 'yan Claret, simula nang ipinanganak ako." Ngumiwi ako sa sinabi
ni Rosh.

"You're beautiful Claret and there's nothing wrong with it. Sila ang problema
natin, hindi ang kagandahan mo." Bumuntong hininga ako sa sinabi ni Blair.

"Kung ganon ang gagawin natin? Hindi madadaan sa pakiusap ang lalaking kayang
manipulahin ang oras." Seryosong sabi ko.

"We'll force him, the only thing we can do is to prevent him from stopping the
time. Mas makapangyarihan ako sa kanya habang tumatakbo ang oras, sapilitan siyang
tutulong sa atin." Madiing sabi ni Rosh.

"How can we stop him? Hindi natin alam kung kailan niya patitigilin ang oras." Sabi
ni Seth.

"Claret is a witch, siya lang ang makakapagpatigil sa kanya. You'll do the spell,
we'll do the beating." Sabi naman ni Blair.

"Ayaw niya ng matinong usapan, gusto niya pa ng dahas." Ngising sabi ni Seth.

"How about the sand?" muli silang lumingon tatlo sa akin.

"We'll kill the sand and we'll use the time. End of discussion. We need to go."
Nauna nang lumabas si Rosh.

"Maraming salamat po sa pagpapatuloy." Paalam ni Seth sa lola ni Blair. Humarap na

rin ako dito at nagpaalam ako.

"Sana ay magtagumpay kayo sa inyong paglalakbay." Ngumiti ako sa sinabi nito.

Nakita ko na saglit na yumakap dito si Blair bago sumunod sa amin.
Tumila na ang ulan at mabilis kong tinuyo ang mga kasuotan namin gamit ang mahika.
Sumakay na rin ako sa sarili kong kabayo.

"Magtutungo tayo sa bayan ng Essos." Panimula ni Rosh.

Wala nang pag uusap na naganap sa pagitan namin sa loob ng dalawang oras hanggang
sa makarating na nga kami sa bayan. Tulad nga ng sinabi ng lola ni Blair, hindi
namin magugustuhan ang lugar na ito.

Masasama na ang tingin ng iba't ibang nilalang sa amin habang marahang naglalakad
ang aming mga kabayo sa gitna ng daan. Napasinghap ako nang may nagbato ng bote ng
alak kay Rosh pero maagap niya itong nasambot at binasag niya ito gamit ang kamay
niya.

"Tamaan mo na ang lahat, huwag lang ang mukha ko." Malamig na sabi ni Rosh. Narinig
kong napabuntong hininga na naman si Blair at Seth.

"Rosh, huwag muna tayong gumawa ng gulo." Bulong ni Seth.

Katulad nang unang pagpasok namin sa bayan ni Blair, nakatago din ang mukha namin
apat para hindi kami makilala.

Nawala na ako sa pag uusap nila nang bigla na naman akong kilabutan nang hindi ko
maipaliwang. May nagmamasid na naman sa akin. Pilit kong inilibot ang paningin ko.

And there, I saw two pairs of glowing red eyes waiting for me.

--

VentreCanard

Chapter 14

Memories with tears are the hardest to forget, but memories with smiles and
laughter are the hardest to regret.
Nakakaramdam ako ng init sa aking mukha dahilan kung bakit unti unti kong iminulat
ang aking mga mata. Agad akong napadaing nang tumama sa aking mga mata ang sinag ng
araw.

"Oh my eyes.." nasapo ko ang aking mga mata. Sobrang hapdi nito na parang anumang
oras ay mabubulag ako.

Mabubulag? Bakit ganito ang epekto sa akin ng araw? Pinanatili kong nakapikit ang
aking mga mata at pinakiramdaman ko ang buong kapaligiran. Hindi kalakasang hangin,
nagsasayawang puno, huni ng mga ibon at tunog mula sa maliliit na insekto.

Wala ako sa mundo ng mga bampira. Dahan dahan ko nang iminulat ang aking mga mata,
sa simula ay malabo pa ang naaninaw ko pero hindi din nagtagal ay tuluyan ko nang
napapagmasdan ang buong kapaligiran.

Nasa gitna ako ng kagubatan ng kabundukan kung saan ako lumaki. Anong ginagawa ko
sa bundok Maalindog? Bakit ako nasa mundo ng mga tao? Ang huli kong natatandaan ay
nakarating kami sa bayan ng Essos. Kasama ko si Rosh, Seth at Blair. Nasaan sila?
Papaano ako napunta sa mundo ng mga tao?

Pagkatapos kong makita ang sabay na paglingas ng dalawang pares ng mga mata, wala
na akong matandaan.

Tumayo na ako at sa kabila nang aking pagtataka ay sinimulan ko nang maglakad,

posibleng nananaginip lamang ako. Pero bakit nasa ganitong klaseng panaginip ako? O
baka naman isa itong pangitain at may mahalagang mensahe?

Sa halip na mag isip at guluhin pa ang aking sarili ay ipinagpatuloy ko ang

paglalakad, pero habang tumatagal ay wala pa rin akong makitang hangganan. Pamilyar
ako sa kabundukang ito pero bakit parang naliligaw ako?

Agad akong napalinga sa buong kapaligiran nang biglang nabalot ito nang kadiliman,
mabilis nabago ang buong lugar hanggang sa natagpuan ko ang sarili ko na nasa
likuran ng isang maliit na paaralan sa paanan ng kabundukan. Natatandaan ko na dito
ako pumapasok noon.

Muli pa sana akong magpapatuloy sa paglalakad nang mapalingon ako sa boses ng mga
batang babae mula sa gawing kanan ko.

"Akala mo favorite ka ni teacher? Hindi ka niya favorite! Naawa lang siya sa'yo!
Walang nanay! Walang tatay!" hindi na talaga mawawala ang bully sa mga paaaralan.

Humakbang na ako papalapit sa mga bata para sawayin ang mga ito pero natigilan ako
nang makilala ko ang batang babaeng pinalilibutan nila. Ilang beses akong napaatras
sa aking nakakunot na mga noo.
Nasaan ako? Nasa nakaraan ba ako? Bakit hindi ko matandaan ang pangyayaring ito?

"Apo ng mangkukulam.. apo ng mangkukulam..apo nang mangkukulam.." umawang ang mga

labi ko habang pinagmamasdan ang batang ako na lumuluha. Sumubsob na siya sa
kanyang mga tuhod habang walang tigil sa pag iyak. Pinalilibutan siya ng mga batang
babae na magkakahawak ang kamay habang masayang kumakanta ng panlalait sa kanya.

Totoo ba na nangyari ito? Bakit hindi ko ito natatandaan? Gusto kong tulungan ang
sarili ko mula sa mga bata pero wala akong magawa dahil tumatagos lang ang sarili
ko sa kanila.

Halos sabunutan ko ang sarili ko. Bakit ako tumatagos kung natatamaan ako ng araw?!
I want to help her!

"Apo ng mangkukulam.. apo ng mangkukulam.."

"Tama na..tama na.." Humihikbing sabi ng batang ako.

"Wala siyang nanay, wala siyang tatay. Kawawang Claret, kawawang Claret. Apo ng
mangkukulam, apo ng mangkukulam." Tinakpan na niya ang tenga niya dahil sa sinasabi
ng mga batang babae. Gusto kong sabunutan ang mga batang ito.

"Mabait ang lola ko, may nanay at tatay ako. May nanay at tatay ako." Nasasaktan
ako habang pinapanuod ang buong eksena.

Bakit ako nakakita ng ganito ngayon? Bakit kahit anong alaala ko sa mga oras na ito
ay hindi ko mabalikan ang pangyayaring ito? Natatandaan ko na dito ako pumasok pero
hindi ko matandaan na nakaranas ako ng ganito!

"Apo ng mangkukulam, apo ng mangkukulam." Lalong lumakas ang pag iyak ng batang ako
nang hilahin nila ang buhok nito. Gusto kong sigawan ang sarili ko para sabihing
lumaban pero kahit anong gawin ko ay hindi niya ako maririnig, wala siyang ibang
nagawa kundi umiyak nang umiyak nang umiyak.

She's weak as always. Naawa ako sa kanya, naawa ako sa kanya.

"Hindi naman siya maganda! Baka nag magic lang ang lola niyang mangkukulam!" halos
manggigil ako sa mga batang babae nang sinimulan nilang gupitan ang buhok ko.

Sa pagkakataong ito nagsasalag na ang batang ako dahilan kung bakit nadaplisan siya
ng gunting sa balikat kaya bahagyang napunit ang puting uniporme nito. Nang
makitang nagkaroon ito ng kaunting bahid ng dugo ay nagtakbuhan ang mga batang
babae at naiwan ang batang akong humihikbi.

Ano itong nakikita ko?! Kailan ito nangyari? Bakit hindi ko matandaan ang eksenang
ito?! Tanggap ng mga tao ang lola ko noon pa man, sa katunayan ay marami pa ang
nagpapagamot sa kanya. What the hell is this scene?!

Ilang beses akong pumikit at huminga nang malalim para magising na ako pero sa
tuwing imumulat ko ang aking mga mata, ang sarili ko ang nakikita kong umiiyak.
Bakit wala akong maalalang ganito?!

Sa halip na magsumbong sa guro ang batang ako ay umuwi ito na hindi na kinukuha ang
gamit, dumaan siya sa kagubatan sa likuran ng paaralan at dito niya nilakasan pa
ang pag iyak.

Ilang beses pa siyang nadapa at natalisod dahil hindi na niya makita nang maayos
ang kanyang dinadaanan dahil sa pag iyak.

Kumikirot ng dibdib ko habang pinagmamasdan siya, ilang taon na ako nito? Six?
Seven?

Nakasunod ako sa sarili ko na naglalakad sa kagubatan, naaawa na ako sa sarili ko.

Gupit gupit ang sabog niyang buhok, may galos na rin ang tuhod niya dahil sa paulit
ulit na pagkadapa at may dugo na ang kanyang uniporme, daplis lang ito pero
siguradong sobrang sakit nito para sa katawan ng isang bata.

Tumigil siya sa harap ng ilog at hinubad niya ang kanyang blusa, nakasando na lang
siya ngayon. Sinimulan niyang basain ang puting uniporme na parang nilalabhan niya,
halata sa kanyang hindi siya marunong.

"Hindi naman bad sila lola. Ang bait bait ng lola ko, hindi naman bad ang lahat ng
witch. Ang galing ni lola manggamot, kapag may lagnat ako napapagaling niya agad
ako. Hindi naman bad si lola." Umiiyak na sabi batang ako.

"May nanay at tatay naman ako, sabi ni lola patay na si tatay tapos si nanay may
bago na siyang pamilya. Masama ba na walang nanay at tatay? Mahal naman ako ni
lola." Kinakausap na niya ang kanyang sarili.

Sa halip na tumayo ako ay pinili ko na lamang maupo sa tabing ilog habang

pinapakinggan ang sarili ko. Hirap na hirap siya sa unipormeng tinatanggalan niya
ng dugo.

"Ayaw ko nang maging maganda. Hindi ko naman gusto maging muse! ayaw ko nang maging
maganda. Ayoko nang maging maganda. Si lola naman ang may gusto na maganda ako!
Lagi nila akong inaaway kasi maganda ako. Kahit 'yong mga mommy nila ayaw sa akin.
Hindi ko naman sila inaano, wala naman akong ginagawang masama sa kanila." Lalo
siyang humagulhol sa pag iyak habang pinupunasan ang kanyang luha.

Nakagat ko na lang ang pang ibabang labi ko, dapat sabayan ko siya sa pag iyak
ngayon pero sa halip ay natawa ako. Ganito siguro ang naramdaman sa akin ni Rosh,
Blair at Seth nang sabihin ko sa kanila ang mga salitang ito.
Rosh, mukhang problema ko rin ito simula nang pagkabata ko. Shit, nahahawa na ako
sa kanya.

Inangat ko ang aking mga kamay at marahan kong hinihaplos ang likuran ng aking
kamay sa sarili ko na parang mahahawakan ko ito. Ako ang munting batang ito, ako
ito. Siya ang batang si Claret Cordelia Amor.

Pareho kami ng problema sa nakaraan hanggang sa kasalukuyan.

"Gupit gupit na ang buhok ko, magagalit sa akin si lola." Pinagmasdan niya ang
sariling repleksyon sa malinaw na ilog. Pinilit niyang ngumiti dito kahit pulang
pula na ang kanyang mata at ilong dahil sa walang tigil na pag iyak.

"Pangit ka na Claret, hindi na sila magagalit sa'yo. Babait na sila sa'yo,

makikipagkaibigan na sila sa'yo. Pangit na ako. Pangit ka na Claret." Paulit ulit
na sabi nito habang kinukusot niya ang kanyang uniporme.

Naalarma ako nang makarinig ako ng ingay mula sa likuran ng batang ako. Shit.

"Sinong may sabi sa'yo na pangit ka?" agad akong lumingon sa pinanggalingan ng
boses ng isang batang lalaki. Who is this kid?

Natatakluban ng anino mula sa malalaking puno ang kanyang mukha pero nang sandaling
muli siyang humakbang ay tuluyan na akong natulala sa napakagwapong batang lalaki.

Pero agad nawala ang paghanga ko sa kanya nang makita kong may pangil siya. Shit.

"Claret, lumayo ka sa kanya. He's not a human." Bulong ko sa sarili ko na parang

maririnig niya ako.

Pinupunasan ng batang ako ang kanyang pisngi habang lumilingon sa batang lalaki na
kadarating lang. He could be 8 to 9 years old in human standards.

"Ikaw na naman, hindi ka ba napasok sa school?" Magkakilala na silang dalawa.

Ngumisi lang sa batang ako ang batang lalaki at tumabi ito sa kanya. His face is so
familiar. Nagkita na ba kami ng bampirang ito sa kabilang mundo?

"Ngayon naman ginupitan nila ang buhok mo." Naningkit ang mata ng batang lalaki
habang marahan niyang hinawakan ang dulo ng aking buhok.

"Pangit na ba ako? Magkakaroon na ba ako ng kaibigan? Bakit ayaw nila sa akin?

Dahil ba mangkukulam si lola? Pero wala naman siyang ginagawang masama. Lagi nilang
sinasabi na nagmamagic lang si lola kaya maganda ako. Ayaw nila sa magaganda."
Nakangusong sabi niya.
"Kailanman ay hindi ka papangit Claret, you are always above humans. Ipinanganak
kang kaiinggitan ng lahat. Huwag ka nang mag alala, hindi na muli mauulit ang
ganito." Napatitig ako sa batang lalaki.

Kahit bata pa lamang siya, agad kong masasabi na magiging napakakisig niyang
bampira sa paglipas ng panahon.

Lumapit ang batang lalaki sa batang ako at sinimulan niyang suklayin ng kanyang
mga kamay ang sabog kong buhok.

"You're the most beautiful Cordelia Amor." Hindi na ako nagulat sa paraan ng
pagsasalita niya. Vampires are matured.

Nakangiti lang ang batang ako habang abala sa pagkukusot ng uniporme. Kitang kita
ko ang pagniningas ng mga mata ng batang lalaki habang hinahalikan niya ang ibabaw
ng ulo ko.

Who is he? Bakit hindi ko naalala ang nangyayaring ito?

"Anong gagawin mo? Sigurado ka? Kakausapin na nila ako? Hindi na nila ako aawayin?"
nakangising umiling ang batang lalaki.

"Hindi na, hindi na. Walang pwedeng manakit sa sa'yo, hindi na ako papayag."

"Salamat!" mas humarap ang batang ako sa lalaki at hinalikan niya ito sa kanyang
pisngi.

"You have blood, let's clean it." Bahagyang ngumiwi ang batang ako nang maalala
niyang may dugo ang kanyang balikat.

Mas lumapit ang batang lalaki at dahan dahan siyang yumuko. Kitang kita ko ang
pamumula ng pisngi ng batang ako nang dilaan ng batang lalaki ang kanyang balikat.
Pansin ko na napahawak na lang ako sa dibdib ko habang pinapanuod ko ang dalawang
batang ito.

Paano nakalusot ang batang lalaking ito kay lola? Ayaw na ayaw nitong may
makakalapit sa aking lalaki.

"Wala na" ngiting sabi sa akin ng lalaki.

"What is that? Bakit ganyang ang ngipin mo?"

"Hindi ko alam," pagsisinungaling ng lalaki sa akin. Ngumuso ako dito na muling

nagpangisi sa kanya.

"Uuwi na ako, baka hinahanap na ako ni lola." Tumango lang ang batang lalaki.

"Claret, panuorin mo muna ito." Sa pagkakataong ito ay nakaupo na ang batang ako sa
kandungan ng bampira habang nakapulupot ang kanyang mga braso sa aking murang
katawan.

"Give me your hands Cordelia.." inilahad agad nito ang kanyang dalawang palad ko.

Hindi mawala ang aking paninitig sa aking sarili, hindi lamang kanyang mga labi ang
nakangiti ngayon dahil pati na rin ang kanyang mga matang pinapanuod ang kumikislap
na mga buhangin na bumabagsak mula sa nakatikom na kamay ng batang bampira.

"It's beautiful.." natutuwang sabi ng batang ako. Pansin ko na hindi lang iisang
kulay ang meron sa buhanging nagmumula sa kanya. Sa halip na pagmasdan ng batang
lalaki ang kanyang buhangin ay nakatitig lamang ito sa akin.

"I love you Claret.."

Bigla muling nabalot ng kadiliman ang buong kapaligiran, ramdam ko ang mas
tumitinding pagsikip ng dibdib ko hanggang sa tuluyan na akong mawalan ng malay.

Isang marahas at humihingal na pagbangon ang nagawa ko. Nasa ibabaw ako ng hindi
kalakihang kama. Kapwa nakatitig sa akin si Rosh, Blair at Seth na may hawak ng mga
baraha na nakapalibot sa isang lamesa.

"She's awake"

"Are you alright Claret? Bigla ka na lang nawalan ng malay." Agad na sabi ni Seth.
Sa halip na sumagot sa kanila ay nagtuluan na ang mga luha ko. Gulong gulo na ako.

"I had memories with him, may bumura ng mga alaala ko sa kanya."

--

VentreCanard

Chapter 15
Iniwan ng apat na prinsipe ang kanilang mga hawak na baraha at mabilis silang naupo
sa aking kama habang kapwa nakakunot ang kanilang mga noo.

"What? What do you mean Claret?" tanong ni Seth sa akin.

Naihilamos ko na lamang ang aking mga palad sa aking mukha. Litong lito na ako sa
mga nangyayari, sinong maaaring bumura ng alaala ko? Si lola? Pero bakit?

"I've seen the past, matagal ko nang kilala ang lalaking kayang manipulahin ang
buhangin." Walang nakapagsalita sa kanilang tatlo at mariin lamang nila akong
pinakatitigan nang ilang segundo, si Blair ang unang nakabawi sa kanilang tatlo.

"Are you sure? It could be another illusion Claret."

"No, it wasn't an illusion. Ramdam ko ang kirot habang pinagmamasdan ko ang

nararanasan ng batang ako. When she's in pain, I can feel it. When she's crying, my
tears are about to burst too. Totoo ang mga nakita ko at naniniwala akong may
bumura nito sa aking mga alaala." Katwiran ko sa kanila.

"Then, who is he? Sino siya sa buhay mo?" seryosong tanong sa akin ni Rosh. Hindi
na ito nakatitig sa akin, sa halip ay may hawak na itong napakapulang rosas na
marahan niyang inaamoy.

"Who is he to you Claret?" sa pagkakataong ito ay ako naman ang natigilan. Sino nga
ba siya sa buhay ko? Kahit ako ay hindi ko ito kayang sagutin sa mga oras na ito.

"Kaya siya pamilyar sa'yo dahil kilala mo na siya, pero sa papaanong nakaraan
Claret?" nagtatakang tanong ni Seth.

"Kilala ko na siya simula nang pagkabata ko. I am meeting him inside the forest,
pinapakitain niya ako ng kumikislap na buhangin." Ngiting sabi ko sa kanya. Hindi
ko alam kung bakit sa kabila nang pagkalito ko ay biglang gumaan ang pakiramdam ko
sa kanya.

"Ito ba ang dahilan kung bakit nagpapahanap siya sa'yo?" tanong sa akin ni Blair.

Pansin ko na tumayo na si Rosh mula sa kama at bumalik na siya sa pinangggalingan

niyang lamesa kanina.

"Lumabas ako ng Parsua para ibalik ang hangal kong karibal at wala nang iba, kung
gusto mo talagang hanapin ang bampirang 'yan. Huwag nyong asahan na tutulong ako."
Malamig na sabi ni Rosh.
"Rosh!" angil na sabi ni Seth.

"We're here to help her." Segunda ni Blair.

"Help her what? To chase another man?!"

"I am not chasing him Rosh!" sigaw ko sa kanya.

"How do you call this? You keep insisting that you're connected with him. Lagi mo
siyang pilit isinisingit, pinapaalala ko sa'yo Claret. Kaming tatlo, lumabas kami
ng Parsua para ibalik si Zen, para sa inyong dalawa. Wala sa listahan ang buhanging
'yan." Natahimik na naman ako sa sinabi niya. Kahit si Seth at Blair ay hindi na
rin nakapagsalita.

"We can't always agree with you Claret. Pakiramdam ko pinagtataksilan mo si Zen,
hindi mo ba alam na insulto din ito sa aming tatlo? Hindi pinagtataksilan ang mga
itinakdang prinsipe Claret. Hindi ba at sinabi ko na ito sa'yo noon? Pagtaksilan mo
na ang lahat, linlangin mo na ang lahat huwag lang ang isang itinakdang prinsipe."
Nagpanting ang tenga ko sa sinabi ni Rosh.

"Hindi ko pinagtataksilan si Zen!"

"Then tell me, ano sa tingin mo ang mararamdaman niya kapag nalaman niya na hindi
lang siya ang gusto mong sundan sa paglalakbay na ito? Baka isang daang taon mag
nyebe sa buong Parsua sa pagbabalik niya, Claret. Binabalaan kita." Napatitig na
lamang ako kay Rosh, siya ang tipo ng prinsipe na kung ano ang nasa isip ay diretso
niyang sasabihin.

Hindi na ako magtataka kung malaman ni Zen ang buong detalye ng paglalakbay na ito.
Sigurado akong laging madudulas si Rosh, sila lang naman dalawa ni Zen ang mga
prinsipe na laging magkaaway at halos magpatayan pero lagi naman pinaniniwalaan ang
sinasabi ng isa't isa. Pareho silang mga baliw.

Hinding hindi ko makakalimutan ang kung ano anong sinabi ni Rosh noon kay Zen
dahilan kung bakit naging malamig sa akin si Zen at sinabi nitong kaya niyang
hintayin ng daang taon ang aking pagkabirhen. Damn these vampires. Silang dalawa
lang ang nagkakalokohan.

"Rosh, mahal ko si Zen. Mahal na mahal ko si Zen at walang kahit sinong papalit sa
kanya. Kung 'yan ang iniisip mo, sige. Titigil na ako, I'll stop talking about that
sand vampire. I'll stop." Ayokong isipin din ni Blair at Seth na pinagtataksilan ko
si Zen.

Mahal na mahal ko si Zen at kahit kailan ay hindi ko naisip na magmahal pa ng ibang

lalaki.
"Good, kayo naman dalawa. Huwag nyong masyadong pinapaburan si Claret. Mas
makapangyarihan pa rin tayong tatlo sa kanya. Tayong tatlo ang prinsipe dito, isa
pa rin siyang hamak na babaylan." Humalakhak na si Rosh na parang nababaliw na
naman bago siya tuluyang naglaho sa loob ng silid.

"I'm sorry for that Claret." Umiling ako sa sinabi ni Seth.

"I can understand him, totoong minsan na niya akong napagsabihan noon. At sanay na
rin ako kay Rosh, lagi niyang pinagdidildilan ang pagiging mataas niya. He's a
proud and arrogant prince."

"Yeah" tamad na sagot ni Seth sa akin.

"Hindi ko pa rin siya maintindihan, madalas niyang pinupuri ang kanyang sarili,
minsan sobrang tahimik na parang laging nag iisip, minsan sobrang init ng ulo,
pagkatapos bigla na lang siyang magsasalita na parang ibang bampira siya. He's
crazy." Naiiling na sabi ni Blair.

"Wala ka bang nababalitaan tungkol sa babaeng itinakda sa kanya Claret? Rosh needs
someone to tame him. Ang balita ko ay nakilala nyo na ang babaeng itinakda sa kanya
noon." Ramdam ko ang agad na panlalamig ng katawan ko sa itinanong ni Seth.

Alam kong nasa malapit lang si Rosh at nakikinig sa usapan namin. Hindi pa rin pala
talaga akong handing sabihin sa kanya ang totoo.

"I�I don't know, hindi ko siya nakita sa mundo ng mga tao." Nangangatal na sagot
ko.

Hindi na muling nagtanong sa akin ang dalawang prinsipe at nagpaalam na ang mga ito
sa akin. Pinili ko munang manatili sa loob ng silid ng ilang oras bago ko pinasyang
lumabas.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nag uusap tungkol sa magiging hakbang namin,
siguro ay mabuting pag usapan na namin ang bagay na ito.

Nang lumabas ako ay agad kong nakitang magkakasama na ulit ang tatlong prinsipe sa
palibot ng isang lamesa pero sa pagkakataong ito may mga ginto nang nakapatong
dito. Tambak na ang ginto sa harap ni Blair, mukhang natatalo si Seth at Rosh.

"Nakapagpahinga ka na ba ng maayos Claret?" bungad sa akin ni Seth. Sa barahan pa

rin siya nakatingin.

"Yes, kaninong tahanan ang tinutuluyan natin?" naupo na rin ako sa may lamesa.
Katabi ko si Rosh na tahimik nakatitig sa kanyang baraha.

"No, don't. Huwag 'yan ang itapon mo." Agad na sabi ko dito.
"Huwag mo akong turuan Claret, eksperto ako dito." Sabay natawa si Seth at Blair.

"Mauubos ang mga ginto sa Deltora."

"Oh shut up, pinagbibigyan ko lamang kayo dahil naghihirap na ang inyong mga
kaharian." Ngumisi na lamang ako sa pagtatalo nila.

Malapit nang matalo si Rosh nang may biglang dumating na bampira sa aming harapan.

"Siya ang may ari ng tahanang ito Claret." Agad na sabi ni Blair. Hindi na ako
magtatakang maraming kaibigan si Blair sa labas ng palasyo.

Magpapasalamat sana ako sa lalaking bampira pero natigilan siya nang magmata ang
aming mga mata.

"Oh shit! she's--- she's�" hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin nang may
marahas na tumutok na matulis na halaman sa kanyang leeg at pulang nagliliwanag na
sinulid na pinupuluputan ang isang patalim.

Nanatili lamang tahimik si Blair at Rosh na nakatitig sa kanilang mga baraha,

habang si Seth na nasa gitna ay ibinaba ang lahat ng kanyang hawak at ngumiti ito
sa bagong dating na bampira.

"Paumanhin pero hindi tumatanggap ng papuri ang aming dyosa." Kaswal na sabi ni
Seth. Agad itinaas ng lalaki ang dalawa niyang kamay.

"Woah, ang iinit ng ulo nyo. Hindi ako magbabato ng masamang salita sa kanya."
Hindi ko maiwasang hindi mapangisi sa ginawa ng tatlong prinsipeng kasama ko.

"It's fine, dapat ay magpasalamat tayo sa kanya dahil pinatuloy niya tayong apat sa
kanyang tahanan." Napabuntong hininga ang lalaki nang mawala ang mga nakatutok sa
kanya.

Tumabi ito kay Blair.

"Kailan ka pa naging marahas?" ngising tanong nito.

"Hindi ko rin alam Hanz."

"May nalalaman ka na ba sa lalaking kayang manipulahin ang oras?" diretsong tanong

ni Rosh.
"May nakalap na akong balita tungkol sa kanya, totoong madalas siyang napapadpad sa
bayang ito. Pero sa isang partikular na araw lamang."

"Anong araw?" tanong ni Blair.

"Kapag may subastahan ng birheng babae sa bulwagan ng aliw." Hindi na ako nagulat,
ito mismo ang sinabi niya sa akin nang patigilin niya ang oras, sinabi na rin ito
sa akin ng lola ni Blair.

"Pinapayagan ng kahariang nakakasakop sa bayang ito ang ganitong klase ng gawain?

Hindi isinusubasta ang mga babae. Hindi matutumbasan ng ginto at mga dyamante ang
isang babae." Matigas na sabi ko.

"Laganap na ang prostitusyon sa bawat imperyo Claret, hindi na ito mawawala. Maging
ang Parsua ay mayroon din nito." Simpleng sabi ni Seth.

Sabay itinuro ni Blair at Seth si Rosh.

"Siya ang namamahala ng prostitusyon sa buong Parsua." Agad umasim ang mukha ni
Rosh.

"Volunteerism is different from prostitution. Hindi ko pinupwersa ang mga

kababaihan para lapitan ako." Seryosong sagot nito.

"What is the difference in that? Akala mo ba hindi ko nalalaman na sa'yo kumuha ng

supply ng mga babae ang mga Gazellian!?" umismid lamang sa akin ang baliw na
prinsipe.

Nagpatuloy sa pagpapaliwanag ang kaibigan ni Blair, hanggang sa muli akong

magtanong dito.

"Maaari ko bang makita ang bulwagang sinasabi mo?" tumango akin ang bampira.
Ipinitik lang nito ang kanyang mga daliri at mabilis nagkaroon ng imahe ang
lamesang napupuno ng mga baraha.

"I can do live images." Kung sa ibang pagkakataon ay baka hangaan ko ang klase ng
kapangyarihan niya, pero ngayong may mga suliranin pa kami wala na akong karapatang
magulat sa kapangyarihan ng mga bampira.

Nagsimula kaming manuod nang kaganapan sa loob ng bulwagan at habang tumatagal ang
panunuod ko dito, halos hindi ko na masikmura ang ginagawa ng mga lalaki sa mga
babaeng alipin. May ilang nilalatigo para lamang magpatuloy sa pagsasayaw,
sapilitang hinawakan ang parte ng katawan, sabay kinakagat nang napakaraming
bampira at kung ano ano pang kalaswaan.

Halos manginig ang sarili ko sa galit. Mga wala silang mga awa!
"Pugutan na ako ng ulo sa pwesto ko, kahit kalian hindi ko tinarato sa ganyang
paraan ang mga babae." Nagngangalit na sabi ni Rosh.

Nakakuyom na rin ang mga kamao ni Blair at Seth habang patuloy na nanunuod sa
lamesa.

"Anong klaseng bayan ito? Bakit ganito dito?" nagkibit balikat muna ang kaibigan ni
Blair sa amin.

"Dito kilala ang bayan ng Essos, wala tayong magagawa."

"Kailan ang sunod na subastahan?" tanong ni Rosh na lalong nagpainit ng ulo ko.

"Rosh! Don't tell me makikipagsubastahan ka pa?!"

"Hindi ko kailangang magbayad ng ginto para sa katawan ng babae Claret, itinatanong

ko kung kailan ang subastahan para malaman kung kailan muli magpupunta dito ang
bampirang hinahanap natin." Natahimik ako sa sinabi ni Rosh.

"Mukhang aabutin ng buwan ang susunod na subastahan dahil hanggang ngayon ay wala
pa rin nakikitang birhen ang may ari ng bulwagan."

"Buwan? Ilang buwan? Gaano katagal? Sa pagtagal nang paglalakbay na ito, sa pagliit
nang tsansang maibalik natin si Zen." Naalarma ako sa sinabi ni Seth. No, nandito
na kami, gusto kong may patutunguhan ang paglalakbay na ito.

"It could be 4 to 7 months? Sa panahon ngayon mahirap nang makakita ng birhen sa

mundong ito." Kung pwede lamang sanang umalis at iwan ang usapang ito ay nagawa ko
na.

Bakit ganito ang trato nila sa mga babae? Hindi mga baboy ang mga babae, hindi
instumento at kagamitan. Nag iinit ang sulok ng aking mga mata dahil sa matinding
galit, awa at iba pang mga emosyong dahil sa nakikita kong mga imahe sa lamesa.

Huminga ako nang malalim bago ako nagsalita sa kanilang lahat.

"We'll help them, palalayain natin ang lahat ng babaeng alipin sa bulwagang ito."
Matigas na sabi ko.

Narinig kong bumuntong hininga si Rosh sa sinabi ko.

"Isa ito sa pinaka ayaw ni Zen sa ugali mo Claret, labas ang Parsua sa suliranin ng
bayang ito. Hindi maaaring ang lahat ng nangangailangan ay kailangan mong
tulungan."

"Nandito tayo kung hindi man kausapin ay sapilitang dalhin sa Parsua ang lalaking
kayang manipulahin ang oras. Wala tayong pakialam sa nangyayari sa lugar na ito
Claret." Halos manlumo ako sa sinabi ni Rosh at Seth.

"Gagawin ko kung anong gusto ni Claret, I'm here for her not for Zen." Sabi naman
ni Blair.

"Konsintidor!" matigas na sabi ni Seth at Rosh.

"Hindi kami pumapayag Claret, dalawa kami ni Seth." Sabay umismid si Seth at Rosh
kay Blair.

"The only thing we can do is to find a virgin. Magkakaroon ng subastahan at dito

natin huhulihin ang lalaking kailangan natin." Seryosong sabi ni Rosh.

"Saan kayo hahanap ng birhen?" tanong ng kaibigan ni Blair.

Marahas akong tumayo at malakas kong inihampas ang mga kamay ko sa lamesa. Anong
silbi ko dito?

"Don't just ignore me, I can manipulate my virginity through my spell. Dalhin nyo
ako sa bulwagan at ibenta nyo ako sa may ari nito. Maaaring ipain ko ang sarili ko
sa lalaking kayang manipulahin ang oras. We'll hit two birds with one stone. We'll
release those girls from slavery and we'll definitely catch Danna's son at the same
time! We'll do a double ambush." Matigas na sabi ko.

"Are you insane Claret?!" malakas na sigaw ni Rosh na may nanlalaking mata sa akin.

"What the hell is that?" kunot noong sabi ni Seth.

"No way" agad na sabi ni Blair.

"Ano pang gagawin natin? We'll wait for months just to wait for a virgin? Tatagal
pa ang paghihirap ng mga babaeng ito." Halos ipagdildilan ko ang daliri ko sa
lamesa.

"May magagawa tayo para tulungan sila, bakit kailangan natin itong ipagsawalang
bahala? Wala akong kwenta noon, walang sariling lakas at kapangyarihan pero sa
pagkakataong ito, bumalik akong may ganap nang kakayahan. Gusto kong gumawa ng
tama, gusto kong gamitin ito nang may katuturan. Hindi kaya nang konsensiya kong
hayaang may mga kababaihang naaabuso sa bayang ito gayong mayroon naman tayong
magagawa." May luha nang naglalandas sa aking mga mata.
"Claret, hindi rin kaya ng konsensiya naming tatlo na ibigay ka sa bulwagang ganito
ang ginagawa sa mga kababaihan. Hindi pa kami nahihibang tatlo." Sagot ni Rosh.

Yumuko na ako sa kanilang tatlo.

"Nakikiusap ako sa inyo mga mahal na prinsipe, hindi bilang itinakdang babae kundi
isang babaylan. May magagawa ako sa pagkakataong ito, may magagawa ako mga mahal na
prinsipe. Nangangako ako sa inyong hinding hindi na ako muling hihiling sa
paglalakbay na ito, hayaan nyo akong gawin ang bagay na ito. Tulungan nyo akong
iligtas ang mga babaeng ito."

"Don't tell me--- she is really the� " namamanghang sabi ng kaibigan ni Blair
habang nakatitig sa akin.

"Yes she is.." tamad sagot ni Seth.

"Our goddess with the pure heart." Naiiling na sabi ni Blair.

Sabay sabay tumayo mula sa kanilang inuupuan ang tatlong prinsipe at pansin ko na
saglit naglingas ang kanilang mga mata.

"Kailan tayo nanalo sa dyosa? Zen will definitely kill us for this Rosh."
Natatawang sabi ni Seth.

"Matagal na kaming nagpapatayan ng ikalawang prinsipe ng Sartorias. Blair, ikaw ang

maghanda ng sako. Isasako na natin ang babaeng isusubasta."

--

VentreCanard

Chapter 16

Sa lahat ng babaeng isasako, ako na yata ang makikitang nakangiti. Kahit pansin ko
na labag pa rin sa kalooban ng tatlo prinsipe ang ginawa kong desisyon, pinagbigyan
pa rin nila ako.

Isa itong delikadong desisyon, pero kailangan naming sumugal. Walang oras ang dapat
masayang, kailangan namin pahalagahan ang bawat pagtakbo nito. Tama ang sinabi ni
Seth, sa pagtagal ng panahon na hindi naming pagbalik kay Zen sa pagliit ng tsansa
na magtatagumpay pa kami.
Pinili ko na lamang sarilinin ang patuloy kong pag iisip sa bampirang may
kapangyarihan sa buhangin, malaki rin ang posibilidad na magtungo rin ito sa
subastahan.

Ipinapangako kong may katuturan ang gagawin naming ito, magtatagumpay at maraming
makakaligtas mula sa kalupitan. Wala na muling kababaihan ang maabuso sa bayang
ito.

Nakaupo ako ngayon sa isang upuang kahoy habang hinihintay ang paglabas ng tatlong
prinsipe mula sa iisang silid.

Humingi ako ng pabor kay Hanz, na kaibigan ni Blair na kung maaari ay kumuha ng
ordinaryong kasuotan para sa tatlong prinsipeng kasama ko. Hindi man sila nakasuot
ng lagi nilang kasuotan sa loob ng palasyo, makikita pa rin na angat ang mga
kasuotan nila ngayon kumpara sa mga kalalakihan sa bayang ito. Hindi sila aakalaing
mga mangangalakal ng babae kung napakakisig nilang tatlo.

Habang hinihintay ko ang paglabas nila hindi ko maiwasang mapaisip, ano kaya ang
katayuan ng mga prinsipeng ito kung nagkataong ipinanganak silang mga tao? Kung si
Zen ay isang napakagwapong dentista, siguro si Seth ay isang pinagkakaguluhang
propesor. Napangisi na lamang ako habang naiisip na nasa harap ng white board si
Seth, nakasalamin at nagtuturo sa mga estudyanteng hindi na nakikinig dahil wala
nang nagawa kundi pagmasdan ang kanyang kakisigan.

Sumunod pumasok sa isipan ko si Blair, he could be a very hot businessman. A

serious type business tycoon with numbers of magazines, siguradong halos lahat ng
empleyado niyang babae ay pinagpapantasyahan siya sa tuwing dumadaan siya sa mga
cubicle ng mga ito. Oh shit. Natatawa ako sa iniisip ko.

Huling pumasok sa isip ko ang mga ngisi at halakhak ni Rosh, napangiwi na lang ako.
He could be a drug lord or gambling lord. Sindikato pa yata ang kalalabasan ni Rosh
sa mundo ng mga tao, ilang beses kong ipinilig ang ulo ko. At ilang beses kong
tinapik ang magkabilang pisngi ko. Mas mabuting prinsipe na lamang siya ng Parsua
Deltora, hindi bagay sa kanyang maging tao. Mas malaking perwisyo ang magagawa ni
Rosh sa mundo ng mga tao.

Muli kong pinakatitigan ang pintuan, ang tagal nilang magbihis tatlo. Ilang minuto
pa ang ipinaghintay ko nang unti unting nabuksan ang pintuan. Hindi ko alam kung
bakit parang bumagal ang oras habang lumalabas ang tatlo.

At nang tuluyan na silang iluwa ng pintuan ay halos umawang ang mga labi ko. Bakit
ganito pa rin ang hitsura nilang tatlo? Parang sinadya pa nilang mas magpakisig sa
aking harapan. Nasa gitna si Rosh habang may hawak na namang rosas, nasa magkabila
niya si Seth at Blair na kapwa na nakapamaywang at nakatungong pinagmamasdan ang
sarili nilang kasuotan.

"Bakit mukha pa din kayong mga prinsipe?!" iritadong sabi ko. Halos sabunutan ko
ang sarili ko. Pakinig ko ang bahagyang pagtawa ni Hanz.
"Yan ang kasuotan ng mga nangangalakal sa bayang ito. Wala na akong alam na
ipapasuot sa kanila."

"Wala 'yan sa kasuotan Claret, kahit magdamit ako ng basahan. Mag uumapaw pa rin
ang aking kakisigan." Nagsalita na naman ang pinakamakisig na bampira sa balat ng
lupa.

Nagsimula nang umupo ang tatlong prinsipe sa palibot ng lamesa. Mag uumpisa na kami
sa aming mga plano.

"Nagtanong tanong na ako, huwag na kayong mag alala kay Claret. Hindi sinasaktan at
lalong hindi pinapagsamantalahan ang birhen ng bulwagan. Iingatan ka nila hanggang
sa gabi ng subastahan." Tumango ako sa sinabi ni Hanz.

"Ang bulwagan ay bukas sa lahat ng mga nilalang, ibig sabihin hindi lang mga
bampira ang maaari nyong makasagupa sa oras na kumilos kayo." Muling sabi ni Hanz.
Napakaswerte namin at may kaibigan si Blair na katulad ni Hanz, napakalaki na ng
utang na loob namin sa kanya.

"Anong ginagawa ng babaeng isinusubasta sa mismong oras na subastahan?" seryosong

tanong ni Rosh.

"Ang nakaraan ay nakahiga lamang sa isang lamesa na napupuno ng iba't ibang klaseng
pagkain. Iba't iba ang pinagagawa nila sa birheng babae sa bawat subastahan, hindi
ko masasagot ang maaaring ipagawa nila kay Claret." Ilang beses akong napalunok sa
sinabi ni Hanz.

"Claret.." nag aalinlangan na ang mata ni Seth sa akin na parang sinasabi niya na
huwag na naming ituloy ito.

"How about the dress?" lalong nabalot ng katahimikan ang buong lamesa.

"Don't worry, hindi pinaghuhubad ang mga birhen. Dahil ang may karapatan lamang
maghubad sa kanya ay ang mananalo sa subastahan." Napahinga ako ng maluwag sa
sinabi ni Hanz.

"Ngayon, sabihin mo sa amin Claret. Paano mo malulusutan ang bulwagan? Paano mo

mailulusot na isa ka pa rin birhen?"

"I got some water from their fountain, dito nila sinasala ang kababaihan kung
malinis pa ito o may nakagalaw na. Give me your hands Claret, let's try." May
inilabas na parang lumang tubigan si Hanz at dahan dahan niyang ipinapatak ang
tubig sa kamay ko. Tulad nang inaasahan namin, hindi na malinaw ang tubig nang
maglandas ito sa kamay ko.
"See? Hindi ka lulusot, dapat maging malinaw ang tubig." Huminga ako ng malalim.
Kung ganoon ay palilinawin ko lang ang tubig.

"Let's try again.." isinahod ko ulit ang palad ko sa tubigan. Dahan dahan kong
inilabas ang kaunting porsyento ng aking kapangyarihan dahilan para hindi ito
maramdaman ng kahit sinuman at nang muling naglandas ang tubig sa aking mga palad
ay hindi na nagbago ang linaw nito.

"Woah! Nagsisimula na akong humanga sa mga babaylan." Humahangang sabi ni Seth.

"So we're done with the entrance." Agad na sabi ni Rosh.

"Paano natin uumpisahan? Siguradong magugulo ang buong bulwagan sa gagawin natin
tatlo, lalo na kapag nakilala nila tayong lahat. Siguradong susugod ang lahat ng
bampirang mandirigma sa imperyong ito at maging sa mga karatig imperyo. Mamamatay
tayong apat kung hindi natin ito pag iisipang mabuti." Mas lalong bumigat ang
tensyon sa pagitan namin nang sabihin ito ni Blair.

Isa talaga sa nakapagpabigat ng paglalakbay na ito ay ang galit nang napakaraming

imperyo sa buong Parsua, kaya sa bawat lugar na pinupuntahan namin ay lagi naming
itinatago ang aming mga sarili.

"Claret, ikaw lang ang makakapagpatigil sa bampirang kayang manipulahin ang oras.
Hold his power, wala kaming magagawang tatlo sa sandaling tumigil ang oras. Hindi
ka namin mapuprotektahan." Sabi ni Seth.

"Kapag napagtagumpayan mong hadlangan ang kapangyarihan niya, asahan mong mahuhuli
namin siyang tatlo." Seryosong sabi ni Rosh. Malaki ang tiwala ko sa tatlong
prinsipeng nasa harapan ko. Alam kong malalakas sila, hindi ko sila dapat biguin.

Pero hanggang sa mga oras na ito hiwaga pa rin sa akin ang kapangyarihan ni Seth.
Hindi ko pa nakikita ang kapangyarihan niya.

"I'll do it, ako ang bahalang pigilan ang lalaking may kakayahan sa oras." Sabay
sabay silang tumango sa akin.

"Kung ganoon sa oras ng subastahan ikaw ang magbibigay sa amin ng hudyat at

magtuturo sa amin kung nasaan ang lalaking may hawak ng oras, kailangan namin siya
agad mahuli dahil sa sandaling magsimula ang kaguluhan sa bulwagan siguradong
makikilala na kaming tatlo, kailangan nating agad makalabas ng bayang ito dahil
siguradong mapapatay tayo, siguro makakaya pa natin ang bayang ito pero kapag
umabot sa nakakataas na nandito ang tatlong prinsipe ng Parsua siguradong
magdadatingan ang malalakas, hindi na natin kakayanin." Mahabang paliwanag ni Rosh.

Sinong mag aakalang si Rosh ang nagsasalita? Noong una ay hindi ako naniwala sa
sinabi ni Lily na si Rosh din ang namuno noon sa digmaan sa pagitan ng Parsua laban
sa napakaraming imperyo. Pero ngayong naririnig ko na ang pagsasalita niya,
napapahanga na lamang ako.

"Ano pa ang dapat nating paghandaan?" tanong ni Seth.

"What about the girls?" tanong ni Blair.

"Ako na ang bahala sa mga kababaihan, habang abala kayo sa pakikipaglaban ako na
ang magpapalaya sa kanila." Mabilis na sabi ni Hanz.

"No, hindi ko gusto ang binabalak mo Hanz." Agad na sabi ni Blair na nakakunot ang
noo sa kanyang kaibigan. Mga babae talaga ang unang gustong lapitan nitong si Hanz.

"Ako ang magpapalaya sa mga kababaihan, siguradong sa parehong lugar rin nila ako
ikukulong habang hindi pa subastahan. Ako na ang bahala sa kanila, bago pa pumutok
ang kaguluhan uumpisahan ko na ang aking mga hakbang para mapalaya sila." Mabilis
tumango ang tatlong prinsipe.

"How about me? Wala na akong gagawin?" tanong ni Hanz sa amin. Ngumiti ako dito at
hinawakan ko ang kanyang mga kamay.

"Maraming salamat sa lahat ng itinulong mo sa amin Hanz, pero sa pagkakataong ito

laban naming mga taga Parsua ito. Hindi mo na kailangang madamay pa." Pansin ko ang
saglit niyang pamumula sa ginawa kong paghawak sa kamay niya.

Agad hinila ni Blair ang kamay ni Hanz sa akin.

"Narinig mo? Dito ka na lang." Matabang na sabi ni Blair. Hindi na ito sumagot sa
amin.

"Kung ganoon, tayo na sa bulwagan at kailangan pa nating makipagkalakalan." Pormal

na sabi ni Rosh. Nagsimula na kaming tumayong lahat.

"Sana'y magtagumpay kayo mga taga Parsua." Nang sandaling lumingon kami kay Hanz ay
marahan itong nakayuko sa amin.

"Masaya akong nakilala ka Hanz, aanyayahan kita sa kasal namin ng prinsepe ng mga
nyebe." Muli akong ngumiti sa kanya bago namin siya tuluyang tinalikurang apat.

"Maganda ka, mahal na dyosa mula sa salamin."

"Salamat Hanz, salamat.."

Gumagaan talaga ang pakiramdam ko kapag nagkakaroon ako ng bagong kaibigan sa

mundong ito.

Nakalabas na kami at nakahanda na ang mga kabayong gagamitin namin. Kakaiba na rin
ang kasuotan ko para hindi ako pagkamalan na nanggaling mula sa isang palasyo.

"Kailangan ba talaga nating gawin ito sa kanya Rosh?" tanong ni Seth habang may
hawak na lumang sako. Sakong gawa sa tela.

"We need to do it more realistic, mapapalaban tayo nang maaga kung matutunugan
tayo."

"It's fine Seth.." tipid na sabi ko dito.

"Fvck you Rosh, bakit parang sanay na sanay ka dito? Ilang babae na ang isinako
mo?" iritadong sabi ni Seth.

"Si Claret pa lang.."

"Sorry for doing this Claret.." lumapit na sa akin si Seth at sinakluban niya ako
ng sako. Ramdam ko na itinatali na rin nila ako.

Halos mapasinghap na lang ako nang isakay na ako sa kabayo sa nakakahilong

posisyon. Nakasampay lang ang katawan ko sa kabayo.

"Oh fvck! Hindi ba pwedeng umupo na lang ng maayos si Claret, Rosh? Mahihirapan
siya dyan." Reklamo ni Seth.

"Anong gusto mo? Kalakal, ikakarwahe natin? Umarte kayo ng maayos ni Blair. We're
bandits right now, hindi tayo mga prinsipe. Kung palpak na tayo sa umpisa pa
lamang, wala tayong mararating sa mga plano natin." Matigas na sabi ni Rosh. He's
damn serious.

"Ayos lang ako Seth, magpatuloy na tayo." Nahihirapan akong magsalita sa loob ng
sako.

Naramdaman ko na ang pagtakbo ng aming mga kabayo. Nakikilala kong si Rosh ang
katabi ko sa kabayo ngayon, nasa unahan niya ako. Habang patuloy sa pagtakbo ang
mga kabayo ay naramdaman kong may sumabay kay Rosh.

"Rosh, kinakabahan ako. Ayaw kong ibenta si Claret." Nakagat ko ang pang ibabang
labi ko sa sinabi ni Blair.

"Zen will definitely kill us three, kapag nalaman niyang isinako natin si Claret,
ibinenta sa bulwagan ng aliw at hinayaang pagsubastahan ng napakaraming lalaki.
Baka gunawin niya ang Avalon. Tang ina. Walang lalabas sa gagawin nating ito, 'yong
yelo non kapag nagagalit lumalampas pa sa kaharian namin. Paano pa kapag nalaman
niya ang pinaggagawa natin tatlo sa kanyang dyosa? Mag yeyelo tayong tatlo, ang mga
dakilang mangangalakal." Kahit tumatawa si Seth ay ramdam ko ang tensyon sa mga
sinabi niya.

"Walang makakarating kay Zen." Nagsalita si Rosh na hindi yata marunong maglihim
kay Zen. Bahala na silang apat na prinsipeng magkagulo sa hinaharap.

Siguro ay mga kalahating oras pa bago kaming tumigil.

"Nandito na tayo." Pakinig kong sabi ni Rosh.

"Ako na ang magbubuhat sa kanya." Sabi ni Blair. Umangat ang katawan ko.

"Saang bayan kayo nagmula?" tanong ng hindi pamilyar na boses. Agad akong
kinabahan. Saan kami nanggaling? Hindi namin ito pinag usapan.

"Hozantoru.." mabilis na sagot ni Blair. Saan 'yon?

"Anong klaseng babae ang dala nyo?" tanong nito.

"Isang birheng bampira.." si Rosh ang sumagot.

"Birheng bampira?! Patingin.." ramdam ko na inaalis na nila ang sako sa mukha ko.
Halos matulala ang lalaking may katandaan nang tuluyan niya akong makita.

"Napakaganda.." hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at ilang beses niya itong
ipinaling sa iba't ibang direksyon.

Alam kong nagtatangis na ang mga bagang ng tatlong prinsipeng kasama ko dahil sa
ginawang paghawak sa akin ng lalaki.

"Birhen ba talaga ito?" hindi makapaniwalang tanong ng lalaki.

"See it for yourself.." sagot ni Seth.

Tumalikod ang lalaki at kumuha ito ng isang maliit na lalagyan at alam kong
naglalaman ito ng tubig na ginamit sa akin ni Hanz.

"Mag ingat ka Claret, mag ingat.." bulong sa akin ni Blair.

Madali kaming nakalusot sa tubig. Ngayon naman ay kasalukuyan na silang nag uusap
tungkol sa aking presyo.
"Dalawampung sakong ginto." Agad na sabi ni Rosh.

"Masyadong mahal, sampung sakong ginto." Tawad ng matandang lalaki.

"Labinlimang sakong ginto, kung hindi mo kayang ibigay. Ibalik mo sa amin ang
babae." Naalarma ang matandang lalaki sa sinabi ni Rosh.

"Sige, labinlimang sakong ginto. Hintayin nyo at ipalalabas ko." Hindi ako
binitawan ni Blair hanggang hindi inilalabas ang mga ginto. Tiningnan muna ng
tusong si Rosh kung tunay ang mga ito bago niya binigyan ng hudyat si Blair na
ibigay ako sa matanda.

"Matutuloy ang subastahan." Ngising sabi sa akin ng matanda habang nakatitig sa

akin.

Pilit akong lumingon sa tatlong prinsipeng habang sinisimulan na akong ipasok sa

likuran ng bulwagan. Nakasakay silang tatlo sa kanilang mga kabayo, muli silang
lumingon sa akin at sabay sabay nagningas ang kanilang mga mata bago nila ako
tuluyang iwanan.

Hanggang sa muli nating pagkikita mga mahal na prinsipe.

--

VentreCanard

Chapter 17

Ramdam ko ang tumitinding kaba sa aking dibdib habang hawak ako nang matandang
lalaki. Halos magtindigan ang balahibo ko habang marahan niyang hinahaplos ang
braso kong hawak niya.

Kung maaari ko lamang gawin ang lahat ng nasa isip ko sa mga oras na ito, nagawa ko
na. Nasisiguro kong mas makapangyarihan ako sa matandang ito at magagawa ko siyang
kitilin nang walang kahirap hirap pero kailangan kong kumalma. Kailangan kong
huminahon.

Masisira ang lahat ng pinagplanuhan namin kung malalaman nilang isa akong babaylan
na nagmula sa Parsua at mas lalong higit kapag nalaman nilang isa akong babaeng
nagmula sa salamin.
"Siguradong matutuwa ang aming pinuno. Napakagandang birhen, napakaganda." Hindi ko
na napigilan magpumiglas nang tinangka niyang halikan ang buhok ko. Damn.

"Aba't palaban!" nakatanggap ako nang isang malakas na sampal mula sa kanya dahilan
kung bakit ako natumba. Napadaing na lamang ako sa aking maling pagbagsak.

Halos mangatal ang mga kamay kong natali habang nakikipagtitigan ako sa kanya.
Kailangan kong huminga nang malalim, ginusto ko ang sitwasyong ito, kailangan ko
itong panindigan.

"Tumayo ka! Hindi dahil birhen ka ay hindi ka makakatikim ng sampal! Matuto kang
gumalang! Wag kang masyadong magmataas dahil birhen ka! Bayarang babae ka pa rin!
Kasangkapan! Taga bigay aliw! Parausan!" Humalakhak ito nang napakalakas habang ang
dibdib ko ay gustong gusto nang sumabog dahil sa matinding galit.

Hindi ko na napigilan ang pagniningas ng aking mga mata. Mariin kong pinakatitigan
ang walang hiyang matanda. Sarkastiko itong tumawa nang makita niya ang mga mata ko
at marahas niyang hinawakan ang mukha mo.

"Baka gusto mong hindi na kita dalhin sa pinuno at bigyan kita ng leksyon na hindi
mo. makakalimutan." Hindi ako makapagsalita, wala akong salitang masabi at tanging
pagtitig lang nang masama ang kaya kong gawin.

Dahil sa sandaling makapagsalita ako baka hindi na mapigilan pa ang sarili ko.
Marahas nitong tinampal ang mukha ko. Ipinapangako kong bago ako lumabas sa
bulwagang ito, ako mismo, ang mga kamay ko mismo ang kikitil sa buhay ng
lapastangang matandang ito.

"Tumayo ka! Inutil!"

Pinilit ko ang sarili kong tumayo at nagpatuloy na kami sa paglalakad. Mas

binilisan niya ang paghakbang na halos kalikarin niya ako.

Naglalakad kami sa isang makipot na daan at sa bawat magkabilang panig nito ay mga
itim na tela. Malamlam lamang ang ilaw na nagmumula sa taas. Tinangka kong silipin
ang nasa likod nito habang hila ako ng matanda at halos manlambot ang buong
pagkatao ko, madurog ang puso ko at nagsimula nang magtuluan ang mga luha ko. Ibang
iba ang pakiramdam nito kapag sariling mga mata ang nakakita.

Nakagapos ang nanghihinang hubad na katawan ng isang babae, may tali ang kanyang
kamay at paa, may busal ang kanyang bibig, napakaraming kagat sa katawan at apat na
bampira ang pinagtutulungan siya.

Mas lalo pang nangatal ang tuhod ko nang maagaw ko ang atensyon ng apat na
bampirang kapwa nakalabas ang mga pangil na napupuno ng dugo at nagniningas ang mga
mata.
"Huwag ka nang makiusyoso! Dadating ka rin sa puntong 'yan, kapag naisubasta ka
na." Nanlalambot ako habang pilit pinabibilisan nang matanda ang paglalakad ko.
Pilit kong pinapakalma ang sarili ko, gusto ko na siyang pugutan ng ulo. Gusto kong
bumalik sa likuran ng itim na tela para iligtas ang babae at patayin ang mga
bampirang 'yon.

Gusto ko nang mag umpisa, gusto ko nang may gawin sa mga oras na ito. Pero
kailangan kong pigilan ang sarili ko, kailangan kong panindigan ang pinag usapan
namin ng mga prinsipe.

Kung ganoon, ang lahat ng itim na telang nadadaanan namin hanggang ngayon ay
naglalaman ng babaeng inaabuso. Ang dami kong gustong sisihin, bakit walang
pakialam ang kahariang nakakasakop dito? Bakit walang pakialam ang kanilang hari?
Shit. Ibang iba ang Parsua sa imperyong ito.

Nakarating kami sa isang malaking lumang pintuan, may dalawang bantay dito na
masama ang tingin sa akin.

"Kakausapin ko si pinuno, ipakikita ko sa kanya ang bagong birhen nang subastahan."

Tumango ang dalawang bantay at sila mismo ang nagbukas ng pintuan.

Halos itulak ako nang matanda para agad akong makapasok sa silid. Sa lakas nang
pagkakatulak niya sa akin ay napaluhod na lang ako sa malamig na semento pero agad
nagtindigan ang mga balahibo sa aking buong katawan nang mapatitig ako sa aking
harapan.

Nakadilat na mga mata ng hubad na babaeng walang buhay. Nanghihina akong napaupo at
ilang beses akong gumapang paatras. Unti unting nasindihan ang mga simbong
nakakabit sa pader ng napakalaking silid dahilan para unti unting magliwanag ang
napakadilim na lugar.

Nasapo ko na lamang ang aking bibig para pigilan ang aking boses nang tuluyan kong
makita ang nagkalat na katawan ng hindi lamang sasampung bilang ng mga babaeng
hubad, walang buhay at kapwa mga nakamulat ang mga mata nang dahil sa kalupitan at
karahasan.

Nangangatal ang mga kamay ko habang nag uunahang magtuluan ang mga luha ko. Anong
klaseng lugar ang pinasok ko?

Hindi ko akalain na sa labas ng Parsua ay mas mamumulat pa ako sa totoong kalupitan

ng mundong ito.

"Maligayang pagdating sa aking munting bulwagan ika siyam na raan at apatnapu't

anim na birhen." Bati sa akin ng malaking lalaking nakaupo sa kanyang trono.

Tuluyan ko nang napagmasdan ang kanyang kaanyuan, kahindikhindik, nakakapangatal ng

tuhod, nakakapanghina pero higit akong nakakaramdaman ng nag uumapaw na
pagkasuklam.

Mas maaatim ko pang pagmasdan ang mga embargo sa palasyo kaysa pagmasdan ang
nakakasuka niyang mukha. Kung ganon, isa pa rin pa lang bampira ang namumuno sa
bulwagang ito, isang napakalupit na bampira. Higit pa siya sa mga halimaw.

May dalawang babae na nasa magkabila niya, halata sa kanila ang paghihirap at
pagod. Pero wala silang ibang magawa kundi humamplos sa nakakasukang braso at
balikat ng hangal na bampira.

"Nararamdaman kong dati siyang tao, kinagat lang siya ng isang bampira. Kung ganoon
ang mga Middel ang nagdala sa'yo sa aming mundo. Paano ka naagaw ng mga
mangangalakal mula sa mga Middelei?"

"Hindi ko alam." Matigas na sagot ko.

"Bastos, hindi marunong sumagot nang maayos. Ilapit mo siya sa akin Moriah."

"Masusunod pinuno.." marahas akong hinila ng matanda para mailapit sa pinuno. Wala
man lang siyang pakialam kung naapakan na niya ang katawan ng mga babaeng
nakahandusay.

Muli akong itinapon ng matanda, dahilan kung bakit nakaluhod na ako sa harap nang
pinuno. Kita ko ang pagtayo niya sa kanyang trono at humakbang siya papalapit sa
akin.

Yumuko siya at hinawakan niya ang mukha niya. Natigilan siya nang mas mapagmasdan
niya ang aking mukha sa mas malapitan.

"Moriah, saan nanggaling ang birhen na ito?" nanatili ang marumi niyang kamay sa
aking mukha.

"Sinabi sa akin ng tatlong mangangalakal na nagmula sila sa Honzatoru, hindi ko

naitanong kung saan nila kinuha ang babaeng 'yan."

"Magkano siya ibenenta? Siya na ang pinakamagandang birhen na ihahayin natin sa

buong kasaysayan ng ating subastahan. Makipag ugnayan ka nang muli sa tatlong
mangangalakal na pinagkuhanan mo sa babaeng ito." Gusto kong isigaw sa kanya na ang
tatlong mangangalakal na 'yon ang kikitil sa buhay niya.

"Labinlimang sakong ginto, tungkol naman sa mga mangangalakal. Hindi sila pamilyar
sa akin pero susubukan kong ipagtanong ang tungkol sa kanila sa labas ng bulwagan,
magaling silang magdala ng kalakal." Sagot ng matanda.

"Mabuti" ngumisi sa akin ang pinuno at nangantal ang buo kong katawan nang dinilaan
niya ang aking pisngi.
Gusto kong masuka, sumigaw at kalmutin ang mukha niya sa nakakadiri niyang ginawa.
Isinusumpa kong kung hindi man ako ang makakapatay sa kanya, sigurado akong
makakarating ito sa tatlong prinsipe at sisiguraduhin kong sila

"Hindi na masama, dalhin na siya sa kanyang kulungan. At ipamalitang, pagkatapos ng

tatlong araw ay magbubukas muli ang pangmalawakang subastahan." Malakas na sabi
nito.

"Masusunod aking pinuno." Hindi na ako pinatagal ng matanda sa silid dahil muli na
ako nitong hinila.

Nananalangin ako sa asul na apoy na sana ay nasa iisang kulungan kami ng mga
biktimang babae ng bulwagang ito. Gusto kong makausap silang lahat. Ilang minuto
kaming naglakad hanggang sa makarating kami sa napakahabang hilera ng kulungan.
Iba't ibang uri ng babae ang nakikita ko. Simula sa mahihinang bampira, lobong
nakaanyong tao, mahihinang babaylan, diwata at marami pang iba.

Walang ibang nagawa ang puso ko simula nang pumasok ako sa bulwagang ito kundi
kumirot, madurog, mahabag at walang katapusang pagbigat. Kung maaari lamang na
hawakan na lamang ni Dastan ang lahat, siya na lang ang mamuno sa lahat siguradong
walang kalupitang ganito.

Inilagay ako ng matanda sa isang maliit na kulungan at mag isa lamang ako dito.
Akala ko ay aalis na ito pero nanatili ito sa harap ng aking kulungan hanggang sa
makarating ang isang babaeng sulong ang napakaraming pagkain. Ipinasok ito sa aking
kulungan.

"Kainin mo itong lahat dahil isang beses ka lang binigyan nito. Ito ang dapat mong
ipagpasalamat sa pagiging birhen mo. Kailangan mong maging malusog hanggang sa gabi
ng subastahan." Ngumisi sa akin ang matanda at ilang beses nitong tinapik ang aking
pisngi bago niya ako iwanan.

Isinarado na nito ang pinamalaking pintuan at naiwan na kaming ng lahat ng mga

kababaihan sa aming bawat selda.

"Saang lugar ka nagmula?" tanong ng babaeng katapat ng aking kulungan.

"Sa salamin.." tipid na sagot ko.

Pakinig ko ang mapait na paghalakhak ng ilang mga kababaihan sa sinabi ko.

Naiintindihan ko sila, kilala lamang bilang isang alamat ang mga itinakdang babae
mula sa salamin. Isa pa, baka wala talaga silang ideya tungkol dito.

"Maligayang pagdating sa impyerno, babaeng nagmula sa salamin." Sarkastikong sabi

ng isang panibagong boses. Tipid lamang akong ngumiti at kinuha ko ang mga pagkaing
sulong nang tagasunod kanina at inilagay ko ito sa bukana ng aking kulungan na
parang magagawa ko itong mailabas.

"Hindi ko pipiliting paniwalaan nyo ako, pero sa mga oras na ito maaari ba akong
humingi ng pabor? Saluhan nyo ako sa aking pagkain." Pansin ko ang pagkunot ng noo
ng babaeng katapat ko.

Ginamit ko ang aking mahika para mahati sa tamang bilang ang mga pagkain at
mabigyan ang bawat kulungan nang malaking silid na ito.

"Isa kang babaylan?! Hindi nila napansin ang kakayahan mo?!" hindi makapaniwalang
tanong sa akin ng babae.

"Anong ginagawa mo dito?"

"Paano ka nila nahuli?"

Sunod sunod na tanong nila sa akin. Sa halip na sumagot ako sa kanila ay inilabas
ko ang kamay ko sa aking kulungan.

"Kumain na tayo, kumain na kayo." Mahinang sabi ko. Natahimik silang lahat sa
sinabi ko. Pero kusang gumuhit ang ngiti ko sa mga labi nang masilip ko na isa isa
nilang inilabas ang kanilang mga kamay na may hawak na pagkain.

"Kung sino ka man, maraming maraming salamat.. Salamat.." pakinig kong sabi ng
panibagong boses habang kasamang paghikbi.

"Maraming salamat!" sabay sabay nilang sabi sa kanilang mga nangangatal na boses.
Alam kong nagugutom na silang lahat, alam kong nanghihina na silang lahat.

Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko, anong ginawang masama ng mga babaeng
ito para makaranas ng kalupitan? Anong klaseng hari ang nakakayang may ganitong
sistema sa kanyang nasasakupan?

Bakit hindi na lang kapareho ng Parsua ang lahat ng imperyo ng mundong ito?

"Maraming maraming salamat babaylan. Napakabuti mo, ibang iba ka sa mga birhen na
dinadala sa kulungang ito. Ikaw lang ang kaisa isahang nagbigay sa aming mga
mabababang babae ng pagkain." Kumirot ang dibdib ko sa sinabi ng babae.

Ibinaba ko ang hawak kong tinapay at hinawakan ko ang rehas ng aking kulungan.

"Pinapaalala ko sa inyo, walang mababa, walang mataas. Lahat tayo pantay pantay,
nangangako ako, nangangako ako sa inyong lahat na ito na ang huling araw na
maghahati hati tayo sa maliit na bilang ng pagkain. Nangangako akong ilalabas ko
kayong lahat sa malupit na bulwagang ito, ipinapangako ko sa inyo." Hindi ko
napigilan ang mga luha ko. Sobrang bigat na ng nararamdaman ko sa lugar na ito.

"Mahirap ang sinasabi mo babaylan, mahirap." Nanghihinang sagot muli ng panibagong

boses.

"No, tutulungan tayo ng mga prinsipeng kilala ko. Tutulungan nila tayo."

"Mga prinsipe?! Sila ang higit na malulupit! Sila ang mapagsamantala! Mga walang
puso! Wala silang pakialam sa mga kagaya namin!" Mapait akong ngumiti sa sinabi ng
isa sa kanila.

"Pero ang mga prinsipeng kilala ko, kahit kailan hindi nila naisip ang kalupitan.
Malaki ang respeto nila sa mga babae." Walang nagsalita sa kanila.

"Hindi ko na kayo pipiliting paniwalaan ako, pero muli kong sasabihin sa inyong
palalayain ko kayong lahat mula sa malupit na lugar na ito. Ipinapangako kong muli
niyong matatamasa ang kalayaan at sa sandaling mangyari ito hihingi ako ng
kabayaraan sa inyong lahat. Hayaan niyo akong isa isa kayong yakapin bago tayo
magkahiwa hiwalay. Yakap na malayo sa karahasan."

--

VentreCanard

Chapter 18

Tulad ng sinabi ng pinuno, pagkatapos ng tatlong araw ay magaganap na ang

pinakahihintay na pangmalakihang subastahan. Dalawang araw na ang nakakalipas
simula nang dalhin ako dito sa aking kulungan.

At sa dalawang araw na lumipas, saksi ako habang isa isang inilalabas sa kanilang
mga kulungan ang mga babaeng kasama ko para ibigay pansamantala sa mga lalaking mga
halang ang kaluluwa. Hindi ko man ito gustong gawin pinipili ko na lamang
magbubulag bulagan at magbingi bingihin habang hinihintay ko ang tamang oras.

Hindi ko akalaing magkakaroon na ng kaba ang dibdib ko sa tuwing makakarinig ako ng

pagbubukas ng pintuan at ingay ng selda dahil alam kong ang kasunod nito ay
dumadaing na boses ng isang panibagong biktimang babae.

Ito ang lugar na habang buhay kong isusumpa.

Gusto ko man takpan ang aking tenga dahil sa mga yabag ng mga lalaki ay hindi ko
magawa. Halos hindi ko na maigalaw ang mga nangangatal kong mga kamay dahil sa
matinding galit at pagkasuklam.

"Hindi ko talaga gusto kung paano tumingin ang bagong birhen ng subastahan."
Pakinig kong komento ng mas matangkad na lalaki.

Anong gusto niyang gawin ko sa tuwing makikita ko silang papasok sa kulungan? May
ngumingiting mga mata? Damn them.

"Hindi na siya makakatingin ng ganyan sa gabi ng subastahan." Narinig kong

humalakhak ang kasama niya.

Ang balak lamang namin ng mga prinsipe ay itakas ang mga kababaihan at hulihin ang
anak ni Danna pero mukhang gusto kong dagdagan ang listahan ng mga dapat naming
gawin. Kung maitakas man namin ang mga babaeng ito, maaaring maghanap lamang sila
muli ng panibagong mga biktima, kaya ang pinakamagandang gawin sa oras ng
subastahan ay kitilin ang pinaka puno ng kalupitan.

Kung hindi man pumayag ang tatlong prinsipe, gagawin ko ang lahat para ako mismo
ang kumitil dito.

Apat na babae ang inilabas ng mga hayop, mariin akong nakatitig sa kanilang mga
likuran na parang anumang oras ay magagawa ko itong mabutas. At hanggang sa muli
nilang isarado ang pintuan ay hindi sila pinakawalan ng aking mga mata.

"Masyado ka nilang mahahalata kung parating ganyan ang mga mata mo sa kanila."
Pakinig kong sabi ni Arah. Siya ang babaeng katapat ng aking kulungan, nagulat na
lang ako nang magpakilala siya sa akin kahapon.

"Hindi ko mapigilan, suklam na suklam ako sa kanila. Wala ba silang pamilya? Walang
ina at kapatid na babae? Paano nila nasisikmura ang ganitong gawain?" Naiiling na
sabi ko.

Pansin ko na tumayo na ito mula sa kanyang higaan at lumapit siya sa kanyang

harapang rehas at naupo siya sa tabi nito. Ganito rin ang ginawa ko para makapag
usap kami ng maayos.

"Siguro ay hindi na pumapasok sa kanilang isip ang mga ganitong bagay."

"I want to kill them all, dapat sila ang lubos na pinahihirapan." Matigas na sabi
ko.

"Hinahangaan kita, napakalakas ng loob mo. Hindi mo ba naisip na maaaring sa

pagpasok mo ay hindi ka makalabas katulad namin?" mapait akong ngumiti sa sinabi
niya.
"Pumasok din ito sa aking isipan, pero kailangan sumugal." Mahinang sagot ko.

"Isusugal mo ang sarili mong buhay para iligtas kaming ngayon mo lang nakilala? O
may mas malalim ka pang dahilan?" Hindi ako agad nakasagot sa kanya.

Isinandal ko muna ang sarili ko, bago ako nagsalita.

"I am searching for my lost love."

"Sa subastahan?!" pakinig kong sabi mula sa ibang boses. Kung ganon nakikinig
silang lahat.

"Hindi partikular sa lugar na ito, pero ang bampirang makikita ko lamang sa

subastahan ang siyang tanging makakapagbalik sa lalaking pinakamamahal ko."

"Maaari ko ba na malaman kung sino ang nilalang na hinahanap mo? Matagal na ako sa
loob ng bulwagan, baka maaari kitang matulungan. Sa gabi ng subastahan, marami sa
amin ang nakalabas sa kulungan para asikasuhin ang mga nilalang na kasali sa
subastahan." Paliwanag sa akin ni Arah.

"Hinahanap ko ang lalaking may kakayahang manipulahin ang oras." Narinig ko ang
singhapan ng mga kababaihan sa mga sinabi ko. Kung ganoon ay kilala nila ang
lalaking hinahanap ko.

"Madalas siya ang nananalo sa subastahan, mahilig siya sa mga birheng babae. Kung
ganoon kaya ka nagpahuli ay dahil sa kanya?" tumango ako sa sinabi nito.

"Delikado ang bampirang 'yon babae. Ang lahat ng mga babaeng nakukuha niya sa
subastahan ay kailanman ay hindi na nakita o nabalitaan man lang." Napaisip ako sa
sinabi niya. Ano ang ginagawa ng anak ni Danna sa mga birheng babae? Hindi na ako
magtataka sa una niyang gagawin pero pagkatapos? Pinapatay niya ba ito?

Hindi ba siya pinalaki ng maayos ni Danna? Kasing lupit din kaya siya ng pinuno ng
bulwagang ito?

"May nakakita na ba sa kanyang mukha?" tanong ko sa lahat ng mga babaeng nakikinig

sa akin.

"Laging nakatago ang kanyang mukha." Pumasok sa isip ko ang lalaking may
kapangyarihan sa buhangin.

"Ang bampirang may kakayahan sa buhangin? Minsan ba ay nagpupunta rin siya sa

bulwagan? May nalalaman ba kayo sa bampirang ito?" muling tanong ko.
"Mas madalas siya dito kaysa sa lalaking may hawak ng oras." Kung ganon tama nga
ang hinala ko. Malaki ang posibilidad na dalawa silang dadalo sa subastahan.

Pinili ko na huwag na muling magtanong tungkol sa dalawang bampira.

"Nalalaman ba ng hari ng imperyong ito na may ganitong klase ng lugar sa kanyang

nasasakupan?"

"Inuulit ko, walang mga puso ang mga namumuno sa imperyong ito. Wala silang
pakialam, ang mahalaga sa kanila ay ang mga mamahaling batong natatanggap nila mula
sa bulwagang ito."

"How I hate this empire. Napaka laking pinagkaiba nito sa imperyong pinanggalingan
ko." Nasabi ko na lamang.

"Sa Parsua?" nawala ako sa aking pagkakasandal nang marinig ko ito.

"Who's that?" napahawak na ako sa aking rehas na parang makikita ko ang nagsalita.

"I am a rogue, a packless wolf. Dahil mag isa lamang ako, mahina at walang
kasamahan madali akong nahuli ng mga alagad ng bulwagang ito. I am from Parsua
Trafadore." Halos umawang ang mga labi ko sa aking narinig. Kung ganon may mga taga
Parsua rin nabiktima. Shit.

"Paano mo nalaman na sa Parsua ako nagmula?"

"Noong una kasama nila akong tumawa nang sabihin mong nagmula ka sa salamin, pero
habang naririnig kitang nagsasalita, habang pilit mong ipinaglalaban na lalaya
kaming lahat dito, napagtanto kong dapat kitang pagkatiwalaan. You're the woman
from the prophecy, right? The legend from the blue fire's mirror." Muli kong
narinig ang singhapan ng mga kababaihan dahil sa sinabi ng lobo.

"Totoo ang alamat sa imperyo ng Parsua?" pakinig ko na ang bulungan ng mga

kababaihan.

"She's the living proof, kailangan pa ba niyang patunayan ito sa atin?" nakangiting
sabi ni Arah.

Magsasalita pa sana ako nang muling mabuksan ang pintuan, pansin ko na sa kulungan
ko patungo ang dalawang lalaki. Binuksan ng mga ito ang aking kulungan at marahas
akong kinuha ng isa sa kanila.

"Saan nyo ako dadalhin?!" malakas na sabi ko.

"May ipapaliwanag sa'yo ang mga punong abala sa gaganaping subastahan." Sagot ng
lalaking nasa kanan ko. Pinagpatuloy lang nila ang paghila sa akin, sinubukan kong
lumingon sa mga kulungan ng mga babae.

At sa pagkakataong ito, kapwa ko na sila nakikitang lahat na malapit sa kanilang

mga rehas. Ang mga walang buhay nilang mukha na sumalubong sa akin sa una kong
pagtapak sa kulungang ito ay nagkaroon ng saglit na kulay.

Ngumiti ako sa kanilang lahat. Ilalabas ko kayo, lalabas tayong lahat dito.
Pangako.

Tanging mga mata ko na lamang ang nakapagsabi nito. Parang hinaplos ang puso ko
nang sabay sabay silang bahagyang yumuko sa akin hanggang sa tuluyan na akong
mailabas ng dalawang lalaki.

Dinala ako sa harap ng apat na babae habang mariin akong sinusuri.

"Anong maaari nating ipagawa sa kanya sa gabi ng subastahan? Kailangang tumaas ng

higit ang kanyang halaga." Pinagmamasdan ko lamang silang tatlo. May pagtatanghal
pa yatang mangyayari sa akin.

Tumalim ang tingin sa akin ng babaeng nasa dulo nang makita niya ang pag ismid ko
sa pinag uusapan nila.

"Kung paghubarin na lang kaya natin? Tutal, wala pang nagagawa nito noon." Pansin
ko na napaisip ang mga kasamahan niya sa sinabi niya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, nagsalita na ako.

"Sa tingin mo ba ay tataas ang halaga ko kung nakita na nang napakaraming mata ang
aking katawan?"

"Masyado siyang matapang." Naiiling na sabi ng pangalawang babae.

"Sinabi din ito sa akin ng mga tagabantay, na ang bagong birhen ng subastahan ay
masyadong matapang. Mawawala din ang tapang niya kapag humarap na siya sa mga
nilalang na mag aagawan sa kanyang katawan." Agad humataw ang kaba sa dibdib ko
nang marinig ko ang sinabi niya.

Hindi ko pa naihahanda ang sarili ko kung paano ko patatatagin ang loob ko sa harap
ng napakaraming nilalang ng bulwagan. Pero alam kong sa sandaling humarap na ako,
nakamata na rin sa akin ang tatlong prinsipe para tulungan ako sa anumang pwedeng
mangyari.

"Bakit hindi na lang natin siya pasayawin? Hindi ba at matagal nang huling sumayaw
ang birhen ng sumbastahan?" ilang beses akong napalunok sa pinag uusapan nila.
Isang paraan lang ng pag sayaw ang kaya kong gawin.

"I am good at sword dancing, sisiguraduhin kong masasayaw ko ito nang maayos."
Seryosong sabi ko.

Simula nang bata ako tinuturan ako ni lola na sumayaw na may hawak na espada.
Itinanong ko sa kanya nang magbalik ako sa mundo ng mga tao kung bakit sa dami ng
klase ng sayaw ay ito ang itinuro niya sa akin. Sinabi niyang lahat ng babae sa
bawat henerasyon ng pamilya namin ay mahusay sumayaw nito.

Hindi ako marunong humawak nito sa pakikipaglaban pero marunong akong humawak nito
sa larangan ng pasasayaw.

Pansin ko na kumunot ang noo ng dalawa sa kanila nang sabihin ko ito.

"Paano natuto ang isang ordinaryong bampirang katulad mo sa ganitong uri ng

sayawin?"

"Isa akong tagapagtanghal.." pagsisinungaling ko. Bigla ko muling naalala ang aking
prinsipe, sinabihan niya rin akong isang artista noon dahil inakala niyang
nagpapanggap lamang akong hindi ko siya kilala nang una kaming magkita. Damn, I
miss you Zen. I miss you baby.

Nagkaroon pa ng kaunting diskusyon ang apat hanggang sa mapagpasyahan nilang ito na

nga ang gagawin ko.

Ibinalik na ako sa aking kulungan, hindi na kami nakapag usap ng mga babaeng kasama
ko sa kulungan dahil ngayon ko pa lamang naramdaman ang aking biglang kaba. Ngayon
pa lang pumasok sa isip ko na talagang isusubasta ako.

Simula nang bumalik ako sa aking kulungan, hindi na ako makapagsalita at nabalot
ako ng katahimikan. Ramdam na ramdam ko na ang kaba, at alam kong ganitong ganito
ang naramdaman ng siyam na raan at apatnapu't anim na birheng isinubasta sa
bulwagang ito.

Naupo ako at niyakap ko ang aking mga binti. Marahan kong isinubsob ang sarili ko
sa aking mga tuhod.

Humingi ako ng patnubay asul na apoy, alam kong labis labis na ang mga kahilingan
ko, pabor at panalangin pero ikaw lang ang maaari kong tawagin sa pagkakataong ito,
nawa'y muli mo akong gabayan. Hindi lang ito para sa akin kundi para na rin sa
lahat ng mga kababaihang naabuso. Naniniwala akong hindi limitasyon ang nasasakupan
ng imperyo para gawin ang tama, para ituwid ang mga mali. Hindi lang Parsua ang
kayang abutin ng mga itinakdang babae, gabayan mo akong magbigay liwanag sa madilim
na imperyong ito.
Hindi na ako gumalaw sa pwesto ko hanggang sa abutin ako ng kinabukasan. Umalis
nang sunduin na ako para ihanda sa gaganaping subastahan. Ngumiti sa akin ang mga
babae bilang pagpapalakas ng aking loob, tipid akong gumanti ng ngiti sa kanila.

Sa pagkakataong ito mga babae ang sumundo sa akin, hawak nila ako patungo sa lugar
kung saan ako ihahanda. Tulala ako sa mga nangyayari, patuloy sa pagbigat ang
dibdib ko sa bawat hakbang na ginagawa ko. Ramdam ko ang lahat ng kaba, takot,
lungkot at emosyon ng nakaraang mga birhen dumanas nito.

Nakarating kami sa isang hindi kalakihang kwarto na napupuno ng iba't ibang uri ng
kasuotan ng babae, ito ang pinapasuot nila sa mga babae ng subastahan. Hindi ako
nagsasalita, wala akong ginawa kundi sumunod sa ginagawa sa akin ng dalawang babae.

Dinala nila ako sa paliguan at sila mismo ang unti unting naghubad sa aking
kasuotan at nang tuluyan na akong mahubaran, ilang segundo akong nakatulala sa
sarili kong repleksyon mula sa malinaw na tubig.

Kumirot ang dibdib ko nang may mga imahe akong nakikita, lumuluhang mga babae
habang sinusuklayan, pinaliliguan at dinadamitan ng magandang kasuotan. I can feel
them, nararamdaman ko ang sakit sa loob ng silid na ito.

Wala sa loob kong inihakbang ang mga paa ko sa maliit na paliguan at nagsimula na
akong maupo dito hanggang sa yakapin na ng tubig ang aking kahubaran. Muling
lumapit ang dalawang babae para asikasuhin ako, bahagya kong inihilata ang sarili
ko at ipinikit ang aking mga mata habang nasisimula na silang lagyan ng mabangong
likido ang aking katawan at buhok.

Agad na may tumakas na luha sa aking mga mata, habang pinaliliguan nila ako. Ganito
ang naramdaman nila nang sila ang isubasta, para kaming isang patabaing baboy na
kailangang panatilihin ang kalidad.

Nakagat ko na ang pang ibabang labi ko. Ipinapangako kong ako na ang huling babaeng
huhubaran sa silid na ito, ako ang huling babaeng paliliguan sa paliguang ito at
ako ang kahuli hulihang babaeng isusubasta. Tatapusin ko na sa gabing ito.

Matapos akong paliguan ay pinagsuot na ako ng isang napakagandang kasuotang kulay

puti na napupuno ng maliliit bato. Hindi ito katulad ng kasuotan sa mundo ng mga
tao na halos hubad na, dahil umabot ang kasuotan ko hanggang talampakan. Ang
tanging makikita lamang nila ay ang aking mga balikat, braso at ang aking tiyan.

Pinagsuot din ako ng puting guwantes na may mga bato at magagandang alahas mula sa
aking buhok hanggang sa aking leeg. Hindi na kami nagtagal sa loob ng silid dahil
malapit nang magsimula ang subastahan.

Huminga ako nang malalim habang nakaabang ang hayop na matanda na siyang may hawak
ng espada na gagamitin ko, halos mandiri ako sa paraan ng pagtitig niya sa akin.
"Ayusin mo.." hindi ako sumagot dito.

Pakinig ko ang ingay sa harap ng malaking entablado kung saan dito ako panunuorin
ng iba't ibang klase ng nilalang. Halos marinig ko na ang paghataw ng dibdib ko
habang humahakbang ako patungo sa gitna ng entablado, hindi pa binubuhay ang ilaw
at walang kaalam alam ang lahat na ang babaeng isusubasta ay nasa entablado na.

Lumuhod ako at iniyuko ko ang aking ulo habang nakapatong sa aking mga palad ang
espadang siyang magiging kasayaw ko. Naririnig ko na ang nagsisimulang musika mula
sa iba't ibang instrumento, simula sa mahinang tambol, kawayang plauta, gitara at
maging ang mga kudyapi.

Lahat ng emosyong naramdaman ko simula nang pumasok ako sa bulwagang ito ay bigla
na lang isa isang nagbalikan. Nangangatal ang mga kamay kong nakahawak sa espada.

At nang tuluyan nang nabuksan ang ilaw ng entablado, buong akala ko ay makakarinig
ako ng mas malakas na sigawan mula sa mga nilalang na halang ang kaluluwa pero nang
unti unti kong inangat ang aking paningin sa harapan nilang lahat ay nabalot ng
katahimikan ang buong bulwagan.

Lahat ng mga mata ay nagningas. Nagsimula akong tumayo habang marahan kong
pinaglalandas ang aking kamay sa talim ng espada na sinasabayan ng saliw ng
malamlam na musika.

Muling may tumakas na luha sa aking mga mata, ang sayaw na ito ay inaalay ko sa
lahat ng babaeng nahirapan sa likuran ng itim na tela, sa lahat ng birheng tumapak
sa entabladong ito, sa lahat ng mga babaeng nakakulong at inabuso, sa tatlong
prinsipeng kasama ko sa laban na ito at sa lalaking pinakamamahal ko.

Ako si Claret Cordelia Amor, itinakdang babae mula sa mahiwagang salamin. Nakaharap
sa daang mga matang nagniningas. Ipinapain ang sarili sa bulwagang punong puno ng
kalupitan.

--

VentreCanard

Chapter 19

I'll be the last virgin dancing in this realm of darkness. My sword will be your
sweetest blade and my dance will be your empire's sweetest chaos.
Tumigil ako sa paglalakad habang nakikita ko ang mga kabayong gagamitin namin ng
mga prinsipe patungo sa bulwagan ng aliw. Nang mapansin ng tatlong prinsipe ang
ginawa kong pagtigil ay sabay silang lumingon sa akin.

"Nag aalinlangan ka na ba?" tanong sa akin ni Seth. Umiling ako dito, sinimulan
kong dukutin ang tatlong maliliit na bote sa bulsa ng aking kasuotan.

"Maaari ba kayong lumapit sa akin?" tanong ko sa kanilang tatlo. Kahit parang

nalilito silang tatlo sa ikinikilos ko ay nagsimula pa rin silang humakbang
papalapit sa akin.

"Ibigay nyo sa akin ang mga palad nyo." Naunang magbigay ng palad si Blair, sumunod
si Seth at huli si Rosh.

Isa isa ko silang binigyan ng bote na may lamang likido na may kaunting patak ng
aking dugo.

"What's this?" nagtatakang tanong ni Blair habang pinagmamasdan nila ito.

"Gusto kong inumin nyo 'yan bago kayo pumasok ng bulwagan sa gabi ng subastahan."
Paliwanag ko sa kanila.

"Para saan ang likidong ito?" tanong ni Seth.

"You will not die." Lahat sila ay muling napatitig sa akin.

"What? What's this Claret?" seryosong tanong ni Rosh.

"That is an antidote, ginawa ko 'yan nang nakatigil ako sa aking silid. You need to
use that, just trust me." Nakita kong tumango na si Blair at Seth. Si Rosh lang ang
parang ayaw maniwala sa akin.

"Hindi nito maaapektuhan ang kutis ko?" kunot noong tanong niya sa akin. Umawang na
ang mga labi ko. Naiiling na ang dalawang prinsipe sa kanya.

"Seriously Rosh?! Don't worry that antidote won't affect your handsomeness.
Goodness! Lagi na lang!"

Muli akong huminga ng malalim habang patuloy kong pinagniningas ang aking mga mata,
wala akong kahit anong iisipin sa mga oras na ito. Protektado ang lahat, simula sa
tatlong prinsipe na alam kong pinanunuod na ako at maging ang mga babaaeng kasama
ko sa kulungan na nagawa kong haluan ang mga pagkain.
Tonight, they will all witness the most enchanting dance they'll ever see.
Deceiving and poisonous, freshly from my burning fury.

Kasabay nang marahas kong paghampas ng espada sa aking kanang diresyon gamit ang
aking isang kamay ay ang pagsabay ng ihip ng hangin. Tuwid akong nakatayo sa
harapan nilang lahat,sa aking tuwid na braso na may hawak na espada habang
napapayid ng hangin ang aking buhok sa kapareho nitong direksyon na gumagawa ng
ingay dahil sa mga alahas na nakakabit dito.

Wala akong ibang makita sa kanilang mga mata kundi paghanga, pagkamangha,
pagsusumamo at pagsamba.

Mas inangat ko pa ang aking mukha sa kanilang lahat. Sambahin nyo ako, sambahin nyo
ang kagandahan ko, dahil ang kagandahang ito ang lalason sa inyong lahat.

Dahan dahan kong inangat ang espada dahilan kung bakit ito masinagan ng ilaw.
Kumikislap ito sa kanilang harapan habang unti unti ko itong ibinababa sa aking
harapan, sinasabayan ng pagkislap nito ang pagniningas ng aking mga mata.

Wala akong marinig na kahit anong klase ng ingay mula sa mga manunuod, lahat sila
ay nakatulala sa akin. At tanging malamlam na musika at ingay mula sa aking mga
alahas sa katawan ang gumagawa ng ingay sa buong bulwagan.

Sinimulan ko nang umikot na may tamang kumpas ng espada. Ni isang segundo ay hindi
ko ipinikit ang aking mga mata, gusto kong makita nilang lahat kung paano ito
magningas.

Hindi ko itatago ang mga matang punong puno ng galit, paghihiganti at kasuklaman.
Sa bawat kumpas ng espada katumbas nito babaeng namatay sa kanilang dilat na mga
mata, sa bawat kilos ng aking katawan ay mga pamilyang nawalan ng minamahal at sa
bawat ingay na nagagawa ng mga alahas ay aking matinding emosyon para sa lahat ng
mapang abuso.

Isang hampas ng espada sa kaliwa, bumilis ng tibok ng puso at pilit hinanap ang
kanyang mga mata. Pamilyar na mata mula sa lalaking kayang manipulahin ang oras.

Muli akong umikot sa pangalawang hampas ng espada, may humaplos na malamig na

hangin sa aking katawan na may bahid na mga buhangin. Ang kanyang mga matang
mariing nakamasid sa hindi kalayuan.

Pangatlong hampas ng espada, tatlong pares ng mga matang nagniningas mula sa mga
prinsipe ng Parsua. Bahagyang naging banayad ang pagtibok ng puso ko.

Pang apat na hampas ng espada, iba't ibang kulay ng mga matang nagsusumamong
angkinin ang aking kagandahan.
Muling akong lumuhod at dahan dahan kong hinawakan ang talim ng espada dahilan kung
bakit unti unting pumatak ang aking sariling mga dugo. Kita ko ang mas tumitinding
pagniningas ng kanilang mga mata habang nalalanghap ang aking sariwang dugo.

Muli akong unti unting tumayo, ikalimang hampas ng espada, ang aking huling hampas
hudyat ng panimula ng aking nag aapoy na paghihiganti. Isang brutal na pagdanak ng
dugo ang tumapos sa kahibangan nilang lahat.

Huling hampas ng espada sa ulo ng pinuno ng bulwagan. Mamatay ka sa espadang

naliligo sa aking dugong napupuno ng lason.

I killed him, ang una kong patay sa muling pagbabalik sa mundong ito.

"Isa siyang mangkukulam! May lason ang halimuyak ng kanyang dugo!" Sigaw ng isa sa
manunuod.

Nawala ang musika at nagsimula nang magkagulo ang buong bulwagan. May mga gustong
tumakbo para makalabas at makaligtas sa lason, may mga nagsamantala at piniling
nakawin ang kayamang dala ng isa't isa pero karamihan sa kanila ay nasa akto nang
susugudin ako sa aking entablado.

Handa akong makipaglaban, hindi na ako ang Claret noon na bago at takot sa mundong
ito. Ilalabas ko na sana ang kapangyarihan ko nang agad humarang sa aking harapan
ang tatlong prinsipe.

"What was that sword dance?!" tanong sa akin ni Seth.

"I had goosebumps." Tipid na sabi ni Blair.

"Huwag ka nang uulit, you don't need to kill Claret. Kami na ang papatay tatlo."
Sabi ni Rosh na hindi lumilingon sa akin.

"Rosh, hindi ako magiging masaya kung hindi sarili kong mga kamay ang maghihiganti
para sa mga babaeng saksi ako kung paano abusin."

"Oh, you're getting braver and braver." Narinig kong bahagya siyang tumawa.

"At hindi ko maipapangakong ito ang magiging huling pagpatay ko mahal na prinsipe."
Sa pagkakataong ito lumingon sa akin si Rosh na nakangisi.

"Welcome to vampire world Cordelia Amor."

Bigla na silang nawalang tatlo at naghiwa hiwalay sila para makipaglaban. Alam kong
hindi rin magtatagal ang laban dahil eepekto na sa katawan ng mga kalaban nila ang
lason. Ang kailangan kong gawin ngayon ay matulungang mailabas ang mga babae.

"Babalik ako sa kulungan! Kayo muna dito!" sigaw ko sa tatlong prinsipe. Tumakbo na
ako ng mabilis para matulungan ang natitirang mga babae.

Agad akong nagtaka nang makita kong wala na sila dito.

"Arah! Arah!" nilakasan ko ang pagsigaw. May ilang mga babae na ang nakalabas
kanina pero alam kong higit pa rin ang bilang ng mga nakakulong na babae.

"Itinakdang babae!" narinig kong mas nasa dulo pa ang boses niya. Tumakbo ako dito
pero halos manghilakbot ang buong pagkatao ko ng makita ko kung sino ang kasama
nila.

Ang matandang kanang kamay ng pinunong napatay ko. Nanginig ang mga kamay ko nang
malanghap ko ang mabahong amoy, pansin ko na basang basa ang kumpulan ng mga babae
sa sulok ng kulungan.

Sinabuyan sila ng gasolina at kasalukuyang may hawak na simbo ang matanda.

"Napakagaling mo, nalinlang mo kaming lahat." Naiiling na sabi nito.

"Maraming salamat" Pilit kong pinapatatag ang boses ko sa kabila ng takot at kaba
na anumang oras ay bitawan niya ang simbo. Alam kong sa isang iglap ay masusunog
ang mga babaeng pinangakuan ko ng kalayaan.

"Kaya lahat ng imperyo kinasusuklaman ang mga taga Parsua, masyado kayong mga mapag
malinis! Mga pakialmero!" Sigaw nito sa akin.

"Ilayo mo sa kanila ang simbo, binabalaan kita." Matigas na sabi ko.

"Pagkatapos anong gagawin mo? Mapapatay mo ako ng walang kahirap hirap? Gaya nang
kung papaano mo pinatay ang pinuno? Napakagaling mo, hinayaan mo munang mahumaling
ang lahat sa'yo bago ka umatake. Masyadong pinag isipan." Ako naman ang
sarkastikong ngumisi sa kanya.

"Ang pagkitil sa buhay ng isang nilalang na walang kwenta ay hindi na kailangan ng

pag iisip. Any brutal ways will do." Hindi ko akalain na magkakaganito ako, siguro
ay dahil dala na ito ng sobrang galit na naramdaman ko simula ng pumasok ako sa
bulwagang ito.

Namutla siya sa sinabi ko.

"Binabalaan kita! Isang maling kilos mo, mag aapoy ang mga babaeng ito. Mapatay mo
man ako pero sisiguraduhin kong isasama ko sa kamatayan ang mga babaeng ito. Hindi
ka magtatagumpay!" Nanlaki ang mata ko nang bitawan na niya ang simbo, nagsigawan
ang mga babae at nagyakapan sila sa isa't isa.

Mabilis akong tumakbo patungo sa simbo, hindi agad ito mapapatay ng mahika at kung
gamitin ko ito, agad pa rin itong mararamdaman ng gasolina dahilan para magliyab
ang mga babae.

Tiniis ko ang hapdi ng apoy nang ang mismong puno ng simbo ang sinalo ko, agad
nagningas ang aking mga mata at naglabasan ang aking mga pangil nang marahas akong
lumingon sa matandang tumatakbo.

Hinabol ko ito at agad inabutan. Marahas ko siyang ibinagsak sa sahig at ilang

beses kong ibinarog ang kanyang katawan habang sakal ko ang leeg niya, huminga ako
ng malalim at buong lakas kong isinaksak sa bibig niya ang nag aapoy na simbo
dahilan para tuluyan na siyang mawalan ng buhay.

Bagsak ang kanang kamay ko dahil sa biglang pagmanhid nito. Hindi ko na pinagmasdan
ang bangkay ng matanda at bumalik ako sa mga babae.

"Let's go.." pansin ko na sumulyap sila sa kanang braso ko na hindi ko maigalaw.

Habang ginagabayan ko sila sa pagtakbo patungo sa likuran ng bulwagan ay ginamit ko

muli ang aking kapangyarihan para kuhanin ang mahiwagang tubig para malaman kung
birhen ang babae at ipinaligo ko ito sa kanilang lahat para matanggal ang gasolina.
Epektibo rin ang tubig na ito sa kahit anong amoy o likido na kumakapit sa isang
nilalang.

"Salamat.." pakinig kong sabi nila.

Nang mailabas ko sila sa likuran ng bulwagan ay sumalubong sa amin ang apat na

naglalakihang karwahe.

"Ako na ang magtatakas sa kanila, trust me Claret. Hindi sila pwedeng tumakbo
lang." Agad nagpakita si Hanz sa akin.

"Salamat Hanz.." humarap na ako sa mga babaeng ilang araw kong nakasama sa
kulungan.

"Gusto ko kayong yakaping lahat, gaya ng ipinangako ko pero kaunting oras na lang
ang natitira. Mawawalan na rin ng bisa ang lason sa kanilang mga katawan, kailangan
naming mahuli ang lalaking kailangan namin. Maraming salamat sa inyong lahat, sana
ay maging masaya kayo sa inyong muling paglaya."

Hindi ko na sila hinintay pa na sumagot dahil tinalikuran ko sila para balikan sina
Rosh.
"Maraming salamat maganda dyosa mula sa salamin." Saglit lang akong lumingon sa
kanila. They are all bowing their heads on me.

Tipid akong ngumiti sa isang tagumpay na ginawa ko.

Nakabalik ako sa bulwagan at tama ang hinala ko, wala nang nagkakagulo dahil wala
nang mga malay ang nasa bulwagan.

"Kung hindi ko pala ininom ang binigay ni Claret, wala na rin akong malay." Sabi ni
Seth habang sinisipa ang ilang katawan na walang malay.

"Nandito sila, at sigurado akong hindi sila makagalaw ng maayos sa oras na ito."

"Locate them Claret, hindi tayo pwedeng magtagal dito." Agad na sabi ni Rosh.

Dahil nagpakita na sa akin ang lalaking kayang manipulahin ang oras, alam ko na ang
presensiya niya.

"Nararamdaman ko siya sa dulong parte ng bulwagan." Mabilis kaming nagtungong tatlo

dito.

Tama nga ang hinala ko, isa siya sa nahumaling sa akin at nalason ng halimuyak ng
aking dugo.

"Shit" narinig kong sabi niya. Nakasuot din siya ng talukbong na gaya ng suot ng
mga prinsipeng kasama ko.

"That's him.." nanguna agad si Rosh at marahas niyang tinanggal ang talukbong nito.

Napasinghap na lang ako nang agad kong makita ang pagkakahawig niya sa kanyang ina.
He is really Danna's son. Pero lamang pa rin ang dugong Gazellian sa kanya, kahawig
din siya ng mga lalaking Gazellian. Isa na namang makisig na Gazellian.

"Tsss.." nag iwas siya ng tingin sa akin.

"Ikaw ang Gazellian, hindi ba?" tanong ni Rosh.

"Hindi ako Gazellian." Lumapit na si Blair para igapos ito.

"Kailangan na nating umalis."

"Fvck! Saan nyo ako dadalhin?!" matigas na sigaw nito.

"Help me please.." nagmamakaawang sabi ko.

"We had an agreement." Hindi na ako nakasagot sa kanya dahil sunod sunod siyang
nakakuha ng suntok. Una si Rosh, pangalawa si Blair at huli si Seth.

"Fvck! Pagsisihan nyo ang araw na ito." Hindi siya pinansin ng tatlo. Si Seth na
ang humawak dito.

"Maglakad ka ng maayos kung gusto mo pang mabuhay ng matagal." Tumalim lang ang mga
mata nito.

"Baka gusto nyo rin hulihin ang kasamahan ko, the one who can manipulate the sand."
Matabang na sabi nito. Umawang ang mga labi naming lahat sa sinabi ng anak ni
Danna.

"Magkasama kayo?!"

Hindi ito sumagot sa amin sa halip ay pilit itong humarap sa isang direksyon.

"He's hiding somewhere there, hanapin nyo."

"Fvck! Why did you pinpoint me?!" sigaw ng pamilyar na boses. Magkatulad sila ng
kasuotan. Pansin ko na hindi din ito makagalaw.

"Because this is your game. At gago ka." Sagot ng anak ni Danna.

"Anong kailangan natin sa kanya? Let's go."

"Claret needs him." Tamad na sagot ng anak ni Danna.

"Tie him Blair."

"Claret!" protesta ni Rosh. Sa akin sumunod si Blair, nilapitan niya ang lalaking
kayang manipulahin ang buhangin.

"Shit! Let's go! Nakakaramdam ako ng hindi lang sasampung malalakas na bampira!"
Sigaw ni Seth.

Nagmadali na kaming lahat pumunta sa aming mga kabayo. Nakatali sa likuran ni Seth
ang lalaking may hawak ng oras at kay Blair naman ang buhangin. Magkasama kami ni
Rosh sa kabayo.
Nauna nang tumakbo ang sa dalawang prinsipe at inihataw na namin ang aming mga
kabayo. Pero hindi din nagtagal ng ilang minuto ay mga lumilipad nang mga pana
patungo sa amin.

Ako ang humaharang sa mga ito pero marami pa rin ang nakakalusot.

"Shit!" napamura na kaming lahat dahil maaabutan na kami ng mga bampira. May mga
kasabay na rin kami sa magkabilang direksyon at maging sa unahan.

"Pakawalan nyo kami! Itatakas namin kayo!" sigaw ng anak ni Danna.

Walang naririnig ang tatlong prinsipe, malaki ang posibilidad na niloloko niya lang
kami.

Tinamaan ng pana ang balikat ni Blair.

"Blair!" sigaw ko.

"Shit! Blair!" akmang lalapit ang kabayo ni Seth dito pero ang mismong kabayo niya
ang tinamaan dahilan kung bakit nagwala ito habang patuloy sa pagtakbo.

"Shit! Shit! Hooo!" hindi mapakalma ni Seth ang kabayo. Tumingin ako sa likuran,
malapit na sila!

Hindi namin sila kayang lahat!

"Fvck! Pakawalan mo na kami! Tutulong kami! Hindi kayo makakatakas sa pagtakbo ng

ganito! We need to switch place! Walang may kakayahan sa inyong apat nito!
Mapapatay tayong lahat dito!" Sigaw ulit ng anak ni Danna.

"Shut the fvck up! Magpapaiwan ako, gamitin nyo ni Seth ang kabayo ko Claret." Agad
na sabi ni Rosh.

"No! Wala akong iiwanan sa inyo! No Rosh! No!"

"We have no time Claret!" pansin ko na patuloy sa pagsalag ang mga halaman ni Rosh
sa mga pana.

Tinamaan na rin ng pana ang kabayo ni Blair, hindi na tama ang pagtakbo ng mga
kabayo ng tatlong prinsipe.

"Claret, I need to do this." Bulong sa akin ni Rosh.

"No!" hinawakan ko ang mga braso ni Rosh at mariin ko itong ipinulupot sa akin.

"Claret, mapapatay tayong lahat dito! Sinabi ko na sa'yong hindi natin kakayanin!
Kailangan mong makalayo para kay Zen! I'll sacrifice this time, wala na rin naman
si Astrid hindi ba? Wala na ang babaeng hinihintay ko, hindi ba?" nanlamig ako sa
sinabi niya.

"Rosh.."

"This is enough! Pakawalan mo na kami Claret! Mabubuhay tayong lahat! I am done

with my game. Release me sis! I am your brother!" tuluyan nang natanggal ang
talukbong ng lalaking kayang manipulahin ang buhangin.

Halos sabay kaming napasinghap ni Rosh nang tuluyan namin siyang makita, magkahawig
kaming dalawa. My boy version.

"I have a brother?!"

"Yes, it's been a while sis.."

--

VentreCanard

Chapter 20

Hindi lang ako ang nagulat sa biglaan niyang sinabi dahil pati ang tatlong prinsipe
ay hindi rin makapaniwala. Tanging kami lang ni Rosh ang tulala dahil kaming dalawa
lang ang nakakita sa kanyang mukha.

Nang sandaling silipin siya ni Seth ay nanlaki rin ang mga mata nito. Magkahawig na
magkahawig kami.

Paanong nangyaring nagkaroon ako ng kapatid? I don't understand.

"Shit! Mamaya na kayo magulat lahat! Untie us! This is your entire fault Kreios!"
sigaw muli ng anak ni Danna.

"Blair, untie them." Pansin ko ang pag aalinlangan ni Blair at Seth sa sinabi ko.
Hindi na nagsalita si Rosh, hindi ko na alam ang iisipin ko sa mga oras na ito.

Nagpantong patong na, simula sa pagtakas namin, sa pagkakaalam na magkasabwat ang

buhangin at oras, sa napakaraming bampirang humabol sa amin, sa pagkakaalam ni Rosh
tungkol kay Astrid at sa kaalamang may kapatid ako. Ang gabi ng subastahan ay gabi
ng rebelasyon.

Kahit nag aalinlangan si Blair ay pinakawalan niya ang dalawang bampira. Mabilis
tumalon ang mga ito sa dalawang kabayong nagwawala. Sumunod si Blair at Seth sa mga
ito. Itinigil na rin ni Rosh ang kabayo namin, inabutan na kami at mukhang
mapapalaban kami.

Nagkalat ang mga nagliliwanag na pulang sinulid ni Blair tangay ang iba't ibang
matatalim na bagay, ganito din ang matitinik na halaman ni Rosh.

"I'll fight too."

"You had enough Claret, you killed the leader. You are their biggest prey." Tipid
na sagot sa akin ni Rosh.

Nakatalikod na sa amin ang dalawang bampirang aming hinuli habang inaabangan na

nila ang paparating na mga kabayo ng kalaban. Nakaabang na sa magkabila si Blair at
Seth habang nasa gitna kami ni Rosh na kapwa pa rin nakasakay sa kabayo.

Humampas ang malakas na hangin at muling nag ingay ang mga alahas sa aking buhok na
kasabay nitong hinahaplos ng hangin. Hindi ko mapigilang hindi mapatitig sa
dalawang bampirang nakatalikod sa akin.

Sa paraan pa lamang ng pagtindig nila ay agad masasabing makikisig silang mga

bampira. Danna's son can easily be identified as a Gazellian, he has this same
features as King Dastan's eyes. While my new discovered brother� I can see myself
on him.

Sumasakit na ang ulo ko sa mga nalalaman ko.

Nagsimula nang makipaglaban si Blair at Seth sa mga naunang mga bampirang sumugod
mula sa aming tagiliran, nanatili pa rin kalmado ang dalawang bampira sa aming
unahan. Naunang nag angat ng kanyang kamay ang anak ni Danna dahilan kung bakit
tumigil ang paghampas ng hangin.

Tumigil ang oras, maging ang mga kalaban ni Seth at Blair ay tumigil sa ere at sa
anumang pagkilos ng mga ito. Kumunot ang noo ko nang nagsisimula nang gumapang ang
mga butil ng buhangin mula sa kabayo ng mga bampirang humahabol sa amin hanggang sa
tuluyan itong lamunin kasama ang mga nakasakay dito.

Walang kahirap hirap nilang tinapos ang dami ng bampira sa maiksing panahon. Sino
nga ba ang makakalaban sa kanilang dalawa kung nakatigil ang oras? They are a very
good combination.

Nang sabay silang lumingon pabalik sa akin ay kapwa nagniningas ang kanilang mga
mata. Nag angat ako ng paningin nang maramdaman ko na parang may buhanging
pumapatak mula sa kalangitan. At nang makita ko ito ay kapwa na may bumubuhos na
maraming buhangin na nakapalibot sa aming lahat.

The sand is forming a cage.

"My sand can identify connected places Claret." Ramdam ko na may gumagapang na
buhangin sa aking katawan.

"What the fvck are you doing to her?!" malakas na sigaw ni Rosh.

Mabilis nagsugudan si Blair at Seth sa dalawang bampira habang pilit tinatanggal ni

Rosh ang mga buhanging bumabalot sa akin.

Nang muli kong hulihin ang mata ng lalaking sinasabing kapatid ko ay patuloy lang
ito sa paglingas. Nakikipaglaban si Seth at Blair sa lalaking may hawak ng oras.

"Shit! Claret.." hindi magkaintindihan si Rosh. Nasa leeg ko na ang buhangin.

"Stop this! Fvck! I will kill you!" Hindi alam ni Rosh kung susugurin niya ba ang
bampirang may hawak sa buhangin o kung iiwan niya akong tuluyang malamon ng
buhangin.

"Ros---" hindi na ako nakapagsalita hanggang sa tuluyan nang lamunin ng buhangin

ang aking buong katawan.

Nabalot na ng kadiliman at katahimikan ang buong paligid.

Nagising lamang ako nang maramdaman ko na may humahaplos sa aking buhok. At nang
bahagya akong gumalaw at pilit kong iminulat ang aking mata para makita kung
kaninong kandungan ang aking hinihiligan ay nagpumilit akong bumangon.

Parang nanghina ang katawan ko sa ginawang paglamon sa akin ng buhangin. Kumukuha

ito ng enerhiya.

"Don't move, mahina ka pa. Hindi pa sanay ang katawan mo sa buhangin." Pinagpatuloy
niya ang paghaplos sa aking buhok.
"Where are we? Talaga ba na magkapatid tayo o isa ka na namang ilusyon?"

"I am your brother Claret." Sagot nito sa akin. Sa pagkakataong ito ay hinalikan
niya ang aking buhok.

"And this place.." inilibot ko ang aking paningin. We're in a cage made of sand,
flowing sand.

Kumikislap ang kanyang mga buhangin gaya ng aking nasa panaginip. Marahan kong
pinaglandas ang kamay ko sa buhanging nagsabog sa paligid at dahan dahan itong
dumausdos mula sa aking kamay.

My head is on his lap while my whole body is laying on glittering sands.

"Mahirap man paniwalaan pero totoo ang sinasabi ko Claret. Someone removed our
memories, someone erased you from my memories Claret." Mahinang sabi nito.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya, sino ang magbubura ng alaala namin dalawa sa
isa't isa.

"Kailan lang kita huling naalala Claret, ilan pa lang rin ang naalala ko. Our
grandparents separated us." Nalilito ako sa sinasabi niya.

"Hanggang saan ang naalala mo tungkol sa akin? Do you know anything about our
parents?" tanong ko sa kanya.

"I don't know a single thing about our parents Claret. Ang naaalala ko lamang ay
ang paghihiwalay sa atin dalawa at ang lihim kong pagdalaw sa'yo sa mundo ng mga
tao. That's all." Sino ang magbubura ng alaala namin dalawa?

"Kung ganon pinagtig isa tayo ni lolo at lola. Bakit nakahiwalay ka kay lolo?"
nagtatakang tanong ko sa kanya.

"Ilang daang taon na akong wala sa poder niya. He is damn training me to be a

council. Bloody hell, no way." Pilit akong bumangon at humarap ako sa kapatid ko.
Halos mas ilapit ko pa ang mukha ko sa kanya para mas mapagmasdan ko ang mukha niy.
He's too handsome, damn handsome. Magkapatid nga kami.

"Maari ko ba malaman ang pangalan ng bampirang kayang manipulahin ang buhangin?"

ngumisi ito sa akin at hinawakan niya ang kanang kamay ko.

"Kreios Sageton Doyle, magandang dyosa mula sa salamin." Ibinaba niya ang kanyang
labi sa likuran ng aking kamay.
"Ikaw? Hanggang saan ang naalala mo?" tanong niya sa akin. Sasagutin ko na sana
siya nang maalala ko ang ginawa niya sa akin.

Marahas lumipad ang kamay ko sa kanyang pisngi at tumaginting ang malakas na sampal
ko sa kanya.

"Woah, what was that all about Claret?" hawak niya ang pisngi niyang sinampal ko.

"Kinagat mo ako! Pinahirapan mo ako sa pag iisip kung sino ka! And worst you let me
dance in hell just to find you! Anong klaseng kapatid ka ko kung pinahihirapan mo
ako?!" sigaw ko sa kanya.

"Oh, that one. Everything has a reason Claret, kinailangan ko ang dugo mo nang mga
oras na 'yon." Nahiga na siya at ginawa niyang unan ang pinagsalikop niyang mga
kamay.

"Lay with me, I'll tell you everything." Tinitigan ko lang siya at hindi ko sinunod
ang gusto niya.

"You were once sweet Claret, napakalambing mo sa akin noong bata pa tayo." Umirap
ako sa kanya.

"Wala akong maalala."

"Listen to your kuya.."

"Kuya is not a rule in vampire world Kreois." Sagot ko sa kanya.

"But we're half humans, come here." Sapilitan niya akong inihiga sa kanyang braso.

"Nasaan ang tatlong prinsipeng kasama ko?" tanong ko sa kanya.

"They're with my friend.."

"Paano kayo naging magkaibigan ng anak ni Danna? Why did you play with his
identity?" naguguluhang tanong ko sa kanya.

"Yes, I have this habit of playing with his identity. Madalas akong pinagkakamalan
na anak ni Danna dahil pareho kami ng kapangyarihan na buhangin. And I'm using this
opportunity to fool everyone. Pero dumating ang araw at nagpang abot kaming dalawa
ni Desmond. We did fight but we ended up as friends."

"At pinaglaruan nyo ako!"

"We didn't, sinubukan ka lang namin lituhin at patigilin. Hindi pa namin alam ang
totoong motibo mo sa amin, kung gusto mo ba akong ibalik kay lolo na walang ibang
ginawa sa akin noon kundi pag aralin para sa konseho o siya na hinahabol ng
Sartorias para italaga bilang Gazellian. Understand us Claret, we are both running
away from Parsua."

"I am not chasing you because of that! I am asking your help for Zen! For my mate."

"Yes, your mate who disappeared because of the curse. Why don't you just stop
Claret? Masasaktan ka lang, mahirap kalaban ang sumpang 'yon. Wala pa rin
nakakatalo." Muli akong bumangon at iritado akong tumitig sa kanya.

"Ako ang tatalo sa sumpa! Hindi ko susukuan si Zen!"

"Why don't you just marry me Claret? Hindi kita iiwan." Umawang ang bibig ko sa
sinabi niya.

"What the hell?! Are you interested in me Kreios?! Magkapatid tayo!" bumangon na
rin siya.

"Hindi ito masama sa mundong ito Claret. Siblings are getting married to preserve
their pureblood." Sagot niya sa akin.

"Pero lumaki akong tao! Immoral ang sinasabi mong ito sa akin!"

"No, it's not Claret. Hindi mo ba narinig ang balita na niyayang magpakasal ng
tatlong Gazellian ang una nilang prinsesa?" lalo akong natulala sa sinabi niya.

"What? Si Lily? Sinong mga Gazellian?! You are lying.." biglang pumasok sa isip ko
si Caleb, Finn at Evan.

"I am not lying Claret. At ang ginawa kong pagkagat sa'yo, walang masama sa bagay
na 'yon. Hindi mo ba nakikita ang magkakapatid na Gazellian na magkagatan? You're
still new to vampire world little sis."

Hindi ako makapagsalita.

"Vampire siblings are too intimate, ibang iba sa magkakapatid sa mundo ng mga tao.
Vampire brothers are too possessive Claret, that they can ask their own sister to
marry them for protection and love." Pansin ko din ito sa samahan ng mga Gazellian,
sobrang lambing ng mga Gazellian kay Lily at Harper na minsan iisipin ko na may
gusto na sila sa sarili nilang kapatid.

"No! I won't marry you. Hindi!"

"I am not proposing this Claret because I am damn interested in you. Sinasabi ko
lang ang mas makakabuti sa'yo, hindi ka mag iisa kapag ako ang kasama mo. Sands
won't ever disappear, I am always everywhere." Paliwanag niya sa akin na hindi ko
maintindihan.

"Ayoko! Magkapatid tayo, tapos ang usapan." Matigas na sabi ko.

"Alright, I am just suggesting. You can have Desmond, he's surely interested in
you."

"Ibinubugaw mo ba ang sarili mong kapatid?! I am already mated!" sigaw ko ulit sa

kanya. What is damn wrong with him?

"Where? Who?!"

"Si Zen! Si Zen! Ang Prinsipe ng mga nyebe! Why can't you understand?! Mahal ko
siya Kreios! Mahal na mahal ko siya kuya! Ano ba ang pinagsasabi mo?! I thought I
found my family, I thought I found a big brother in this cruel world! You're a
psychopath! May buhangin na rin ang utak mo!" sigaw na ako nang sigaw sa kanya
habang umiiyak.

Narinig ko siyang tumawa sa sinabi ko at sa isang iglap ay nakalapit siya sa akin

at pinunasan niya ang mga luha ko.

"I'm sorry, it's just that�how can I explain this? I can't contain my feelings
Claret. It's good to have a very beautiful little sister, I want to cage you. I
want to protect you, ganito pala talaga kapag may kapatid na babae lalo na at isa
akong bampira."

"But you bit me! Kinagat mo ako ng walang dahilan, kay Zen lang ako nagppapakagat
kahit kapatid pa kita." Iyak na ako ng iyak.

"I have to, akala ko kapag nakagat kita at hinayaan ko siyang makakagat sa akin
mabubuhay siya. But it didn't work, iniwan niya rin ako." Tumigil ako sa pag iyak
sa sinabi niya.

"You bit me for someone?" tumango ito sa akin.

"Your mate?" umiling ito. Lalo akong nainis sa kanya at pinaghahampas ko ang dibdib
niya.

"Isa ka pang babaero! Bakit hindi kayo marunong maghintay?! Kagat kayo nang kagat
ng babae! Para ka nang ang hari ng Sartorias dati! Si Dastan! Hindi niyo ba alam na
nagiging problema ito?! Ilan na ang nabuntis mong bampira Kreois?! Mabuti pa si Zen
nahintay ako." Pinaghahampas ko pa rin ang kapatid ko.
"Woah, wala pa akong nabubuntis Claret." Natatawang sabi niya. Habang wala akong
tigil sa paghampas sa kanya ay napansin ko na may maliit siyang punyal na hawak at
walang habas niyang hiniwa ang balat niyang hindi nalalayo sa kanyang palapulsuhan.

Humalimuyak ang dugo ng sarili kong kapatid.

"I know my little sister is thirsty." Kusang nagningas ang aking mga mata, natuyo
ang lalamunan ko at naglabasan ang mga pangil ko. Sa isang iglap ay hawak ko na ang
braso niya.

I sink my fangs on his skin, sipping his delicious blood.

"We're even Claret.." naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko habang
panay ang pag inom ko sa kanyang dugo.

Nasa likuran ko siya habang panay ang paghaplos niya sa aking buhok.

"Don't worry, I'll help you to bring him back. Masyado nang inaapi ng mundong ito
ang maganda kong kapatid."

--

VentreCanard

Chapter 21

Nagpatuloy ako sa pag inom ng dugo ni Kreios at hinahayaan niya lamang ako sa
ginagawa ko. Napakalaki ng pinaka iba ng dugo nilang dalawa ni Zen, kakaiba ang
hatid sa aking lalamunan kapag mga dugo ni Zen ang lumalapat sa aking mga labi,
hindi lamang uhaw ang nasasagot nito.

Samantalang ang dugo ng kapatid ko ay ang klase ng inumin na siyang kayang magbigay
ng pansamantalang lakas. Isa rin sagot para sa matinding pagkauhaw, nito ko lang
naalala na matagal na nang huli akong nakainom ng sariwang dugo.

Masyado na akong naging abala sa aming nagiging paglalakbay at nakakalimutan ko

nang uminom ng dugo na siyang pinaka importante sa katulad ko.
Panay ang haplos niya sa aking mahabang buhok habang wala akong tigil sa pagsipsip
sa kanyang dugo.

"Pinapaalala ko lang itinakdang babae mula sa salamin, kapatid mo ako at hindi

hapunan. Huwag mong uubusin ang dugo ko." Natatawang sabi niya sa akin.

Hindi ko siya pinansin at pinagpatuloy ko ang pag inom sa kanya. He offered his
wrist and it is not my damn fault. Ginising niya ang pagkauhaw ko.

"Ginugutom ba ng tatlong prinsipe ng Parsua ang kapatid ko? Mga inutil na

prinsipe." Nang sabihin niya ito ay umawang na ang bibig ko mula sa kanyang
palapulsuhan at marahan kong pinunasan ang labi.

"I am done, tinatanong kita kanina. Where is this place?" tanong ko sa kanya.

"This is my safe haven Claret, ako lang ang may kakayahang makapagdala sa'yo dito.
My sands can identify connected places Claret, at madadala tayo ng aking buhangin
anumang oras sa mga makakakonektadong lugar." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"We can teleport like Lily's smoke?" tanong ko sa kanya.

"Maybe? Pero bilang na lugar lamang. Ang tanging kaya lang natin puntahan ay ang
lugar na magkakakonekta."

"I don't understand.."

"Isang magandang halimbawa ay ang lugar na pinanggalingan natin. Ang daan na

tinahak natin ay may kaparehong daan mula sa ibang imperyo, meron din sa mundo ng
mga tao."

"Really?" humahangang sabi ko sa kanya.

"Oo, may mga lugar sa mundo ng mga tao na konektado sa lugar dito sa mundo ng mga
bampira. At ang lugar na tinitigilan natin ngayon ay ang pagitan ng dalawang
konektadong lugar." Nakatitig lang ako sa kapatid ko, hindi ko maintindihan.

"Claret, my sand can also meet two different places. Kahit sobrang layo nito sa
isa't isa." Nagliwanag ang mukha ko sa sinabi niya.

"You can help me, pwede mo kaming pagtagpuin ni Zen." Natutuwang sabi ko sa kanya.

"Kayo ko lang pagtagpuin Claret, pero walang makakatawid sa inyong dalawa."

Natigilan ako sa sinabi niya. Parang sinabi niya na may nakapagitan na naman sa
amin ni Zen gaya ng salamin na pinagawa ni Rosh noon para makapag usap kami ni Zen.
Tipid siyang ngumiti sa akin at hinawakan niya ang dulo ng aking buhok.

"Don't worry, I'll try my best. Pero sa ngayon, kailangan mo ng pahinga. Bumalik na
tayo sa kanila. Sorry for scaring you a while ago, kailangan lang natin mapag isang
dalawa. I bet those vampire princes won't allow me to come near you." Naiiling na
sabi nito.

"I am still confused Kreios, posible ba na si lolo at lola ang bumura ng mga alaala
natin sa isa't isa? But why?" naguguluhang tanong ko.

"Who else? Sila ang naghiwalay sa atin dalawa, malamang sila rin ang nagbura ng mga
alaala natin. It could be because they wanted you to grow up as a human, away from
vampires."

"Pero bakit bata pa lang tayo ay isa ka nang bampira? Nalilito pa rin ako Kreois.
Ano ang pinagmulan natin? Bakit ayaw linawin sa atin ni lolo at lola?" umiling ito
sa akin na parang nalilito na rin siya.

"I'm sure that we're half humans Claret, isa sa magulang natin ang tao. Sa
sitwasyon ng isang bampira at tao na nagkakaroon ng anak, may pagkakataon talaga na
mas lamang ang dugong bampira kaysa sa dugo ng tao, ito ang nangyari sa akin
kabaliktaran ng sa'yo. At isa pa, itinakdang babae ka. Kailangan mong lumaki at
magkaisip sa mundo ng mga tao, gaya ng gusto ng asul na apoy." Tipid akong ngumiti
sa sinabi ng kapatid ko.

"This is still a mystery, why human girls? We're all fragile weak, ang tagal bago
matutong lumaban." Mahinang sabi ko.

"Pero sa sandaling matuto kayo, walang makakapigil sa inyo. Look at you Claret,
you're so brave. Hindi ka man lang natakot pabagsakin ang buong bulwagan. You're
best sword dancer I've ever seen little sister." Marahan niyang hinaplos ang pisngi
ko.

Unti unting lumakas ang pagbuhos ng buhangin at nang buong akala ko ay matatabunan
na ako, ipinikit ko na ang aking mga mata. Marahan kong iniharang ang braso ko.
Pero hindi din nagtagal ay nakakarinig ako ng labanan.

Nang iminulat ko ang aking mga mata ay nakita kong naglalaban pa rin ang apat na
bampira. Rosh, Blair and Seth. Pinagtutulungan nila ang anak ni Danna.

"Stop this! Blair, Rosh, Seth. Tama na, I am fine." Tumigil silang apat kasama ang
anak ni Danna sa paglalaban.

"Done Kreios?" ismid na sabi ng anak ni Danna sa kapatid ko.

"Yeah, thanks" lumapit na ako sa tatlong prinsepe.

"He is my real brother.." walang nagsalita sa tatlong prinsipe sa halip ay matalim

lamang ang mga itong tumitig sa kapatid ko.

"Bakit hindi na muna kayo sumama sa aming munting palasyo?" tanong ng kapatid ko.
Pakinig ko ang sunod sunod na mura ng tatlong prinsipe sa hindi pag sang ayon pero
humarap ako sa kanilang tatlo.

"Wala silang gagawing masama, Kreios is my brother while Desmond is his friend."
Nakita kong tumaas ang kilay ni Desmond ng sabihin ko ang pangalan niya.

Hindi na nakipagtalo sa akin ang tatlong prinsipe, ngumiti ako sa kanilang tatlo
pero nanatili pa rin silang seryoso.

Sumunod kami sa lagusang ginawa ni Kreios, at nasa huli namin ang anak ni Danna.
Ilang hakbang lang ang ginawa namin, hanggang sa makita namin an gaming mga sarili
sa harap ng hindi kalakihang mansion.

Umuna nang maglakad sa amin si Desmond at bahagya siyang humarap sa aming lahat.

"Welcome to my humble abode." Ngising sabi nito.

Hindi pa man ito nakakalapit sa mansion ay nabuksan na ang pintuan nito, at umawang
na lang ang bibig ko nang makilala ko ang mga babaeng sumasalubong sa kanya ng
yakap.

Sila ba ang mga birhen sa subastahan? Dito niya dinadala ang mga babae sa
subastahan?

Tuwang tuwa ang mga babaeng niyayakap siya Desmond na halatang sabik na sabik sa
kanya.

"Mukhang may aagaw na sa pwesto ni Ro�" natigil sa pagbibiro si Seth nang matalim
ko siyang titigan. Hindi maganda ang kondisyon ngayon ni Rosh, kanina pa siyang
hindi nagsasalita.

Alam kong dahil ito kay Astrid, pero papaano niya nalaman? Kita na saglit lang
sumulyap si Blair kay Rosh. Pakinig naming tatlo ang sinabi ni Rosh at natatakot
ako sa pwede niyang gawin.

"Siya na ba ang ika isang daan at tatlongpu't apat mong asawa?" Halos mapanganga
ako sa tanong ng babaeng kakatapos lang yumakap kay Desmond.

"What?! What?" humarap muli sa amin si Desmond at ngumisi siya sa aming harapan.
"They are my wives, batiin nyo ang mga panauhin natin mga mahal kong asawa." Sabay
sabay yumuko sa amin ang napakaraming babae bilang pagbati.

Si Blair at Seth na nabuhay para sa iisang babae ay halos matulala na sa harap ni

Desmond. Nakita ko pa na humawak sa balikat ni Blair si Seth na parang mawawalan ng
balanse.

"He's a sinner, polygamous is evil in vampire world! Isang babae lang dapat, gago
ka!" sigaw ni Seth.

Kung sa ibang pagkakataon, baka naririnig kong humahalakhak na si Rosh sa tabi ko

at ipinagmamalaking mas marami pang babae ang humahabol sa kanya pero kahit isang
salita ay wala akong naririnig mula sa kanya. He's just coldy standing beside me.

"What's this Kreios? Anong ginagawa nyo sa mga birhen ng subastahan?" tanong ko.
Nagkibit balikat ito sa akin.

"He's telling you the truth, those girls are his wives." Gusto kong sampalin si
Kreios, tapos ibinubugaw niya ako sa kaibigan niya na maraming asawa?!

Kreios and Desmond are both psychopath!

Nakita kong pumasok na ang mga babae sa loob ng mansion, sumunod na dito si
Desmond.

"Pumasok na rin kayo, dito natin mapapag usapan ang lahat." Pormal na sabi ng
kapatid ko na parang normal lang ang nakita namin.

Papaano napapayag ni Desmond ang mga babaeng 'yon na tumigil dito at maging asawa
niyang lahat?!

Akala ko ay ang samahan na ni Zen at Rosh ang pinakamalaking kabaliwan na

nasaksihan ko. Pero mukhang mas malaking kabaliwan ang samahan ng kapatid ko at
Desmond.

Natipon kami sa isang mahabang lamesa, ang mga babae mismo ang nagsasalin ng dugo
sa aming mga kopita habang nananatili pa rin kaming tahimik lahat.

Hindi ko na kayang uminom, marami na akong nainom na dugo ni Kreios. Pansin ko na

siya ang kauna unahang nag angat ng kanyang kopita. Uhaw ka ngayon.

"Tulad ng inaasahan namin, kayong mga taga Parsua ay nangangailangan ng tulong ko."
Panimula ni Desmond.
"Marami kaming sako ng ginto." Mabilis na sabi ni Blair.

"Alam nyong hindi ako tumatanggap ng ginto bilang kabayaran." Sa galit ko ay agad
kong ginamit ang kapangyarihan ko. Inangat ko ang kopita na malapit sa kanya at
mabilis kong isinaboy ang dugo sa kanyang mukha.

"Psychopath virigin sucker!" nanlaki ang mata ko nang makitang isa isang kinuha ng
mga babae ang mga pana na akala ko ay palamuti lamang ng silid at ang lahat ng mga
ito ay nakatutok na sa akin.

Naalarma si Seth, Blair at Rosh. Naglabasan ang mga sinulid ni Blair, ang mga
halaman ni Rosh. Habang ang kapatid kong kinulang sa dugo ay tumatawa.

"It's fine, ibaba nyo na mga mahal kong asawa." Sumunod ang mga ito kay Desmond.
Hindi pa rin inaalis ni Rosh at Blair ang kanilang kapangyarihan.

"Rosh, Blair.."

"Lalabas lang muna ako.." hindi na naghintay ng sagot si Rosh at mabilis na itong
naglaho sa tabi ko.

"Susundan ko siya.." tatayo na dapat si Seth nang umiling ako.

"Hayaan na muna natin siya.."

"Bakit hindi na lang muna tayong dalawa ang mag usap Claret? Baka sakaling
makumbinsi mo ako." Nanghahamak na sabi ni Desmond.

"No!" madiing sagot ni Blair at Seth. Huminga ako ng malalim at sinalubong ko ang
mga mata ni Desmond. Mata ng isang Gazellian.

"Bakit hindi? Pagbibigyan kita sa gusto mong usapan."

"Claret!" nanggagalaiti na si Blair at Seth sa sinabi ko.

"I'll be fine, lalasunin ulit siya ng aking dugo kung may gawin siyang hindi
maganda."

"That's my sister, convince him. Matagal ko na siyang kinukumbinsi, pero mukhang

ikaw talaga ang kailangan." Natigilan ako sa sinabi ni Kreios.

Don't tell me, matagal na niyang pinipilit si Desmond na tulungan ako?

"Maaari kayong manatili dito pansamantala, mag usap tayo bukas Claret." Biglang
naglaho si Desmond at nang sulyapan ko ang kapatid ko ay nawala na rin ito sa
kanyang pwesto.

"Babae, sumunod ka sa amin. Kailangan mong ayusin ang sarili mo, nababahiran ng
dugo ang iyong kasuotan." Nang ibaba ko ang tingin ko ngayon ko lang napansin na
ito pa rin ang suot ko nang sumayaw ako sa entablado.

"Hindi namin ibibigay sa inyo si Claret." Matigas na sabi ni Blair.

"Blair, sasama na ako sa kanila. Magpahinga na muna kayong dalawa, may usapan na
kami ni Desmond."

"Sumunod kayong dalawa, ihahatid ko kayo sa inyong silid." Agad na sabi ng isang
babae na lumapit na rin sa amin.

Magkahiwalay ang direksyong tinahak namin ng mga prinsipe. Habang naglalakad kami
ng mga babae ay pansin ko na may isa pang babae na nakaabang sa amin habang
nakasandal siya sa pintuan.

"Ako na ang mag aasikaso sa kanya, pinag uutos ni Desmond." Kumpara sa mga babaeng
kasama ko, ang babaeng ito ay marunong ngumiti sa akin.

Hindi na nakipagtalo pa ang mga babae at iniwan nila ako kaharap ang magandang
babaeng nakangiti sa akin.

"Ikinagagalak kitang makilala, Claret Cordelia Amor.." inilahad nito ang kamay niya
sa akin.

"Ako nga pala si Lyra, ang unang asawa ni Desmond." Binuksan niya ng malaking
pintuan.

"Inihanda ko na ang paliguan mo, ang mga kasuotan mo at ang iba na kakailanganin
mo."

"Salamat.." muli siyang humarap sa akin.

"Hindi ko gusto ang ginawa mo kay Desmond kanina."

"Hindi ko rin gusto ang ginagawa niya sa inyo, hindi dapat ibinabahay ang daang
babae sa ilalim ng iisang bubong. Alam nyong isang beses lang pwedeng magmahal ang
isang bampira. Desmond is a vampire, lahat kayo ay masasaktan kapag dumating na ang
babaeng itinakda sa kanya."
"Matagal na naming alam 'yon itinakdang babae. Sumunod ka sa akin at kailangan mo
nang ibabad ang sarili mo." Sa isang malaking paliguan kami natungo, malinis,
maaliwalas at nakakagaan ng pakiramdam.

Buong akala ko ay ako lamang ang maliligo nang makita kong nauna siyang maghubad sa
akin at dahan dahan na siyang lumubog sa tubig.

"Alam mo ba na ang lahat ng babaeng nasa mansion ito ay mga birhen pa rin? Walang
kahit isa sa amin ang ginagalaw ni Desmond, Claret." Natigilan ako sa paglubog sa
tubig sa narinig ko.

Buong akala ko ay natikman na silang lahat ni Desmond.

"Inilayo niya kami sa imperyno, inalagaan, pinakain, dinamitan at isa lang ang
hindi niya kayang ibigay sa amin. Pagmamahal, dito namin siya nirespeto, dito namin
siya hindi iniwan." Wala akong masabi.

"Desmond is trying to look evil, gusto niyang masama ang tingin sa kanya ng lahat
pero ang totoo katulad lang siya ng kanyang ina. He's a good man, napakabuti niyang
lalaki. Ikinulong niya kami sa lugar na ito para mailayo sa kalupitan, at alam kong
may hangganan ang pag aalalaga niya sa aming lahat." Nakatitig lang ako sa
magandang babae.

Mukhang pumangalawa na si Dastan sa mga Gazellian, walang sinabi ang siyam niyang
babae sa isang daan at tatlongpu't tatlong babae ni Desmond, lahat yata ay nahulog
sa kanya.

Gazellians are all poisonous. At kaming mga babae ang lubos na nalalason.

"Ngayong buwag na ang bulwagan, palalayain niya na rin kami at mukhang mahihirapan
na kaming muling makita siya. Ang bampirang nagligtas sa aming lahat."

He's a savior, like his mother. Anak nga siya ni Danna, ang babaeng kayang
manipulahin ang oras, ang kaibigan ko.

"Nakikilala ka naming lahat Claret, lahat ng mga babae dito ay nakikilala ka. Dahil
pangalan mo ang tinatawag niya sa tuwing nananaginip siya. Pangalang wala sa isang
daan at tatlongpu't tatlong birhen."

--

VentreCanard
Chapter 22

Kapwa kami nakatubog sa tubig ng unang asawa ni Desmond habang mariin akong
nakikinig sa mga sinasabi niya. Dapat ko ba siyang paniwalaan? Pero bakit ako
pananaginipan ni Desmond? Isang beses pa lamang kami nagkita at nasisiguro kong
wala nang iba pang nagkataon na nagsalubong ang aming mga landas.

Naikukwento kaya ako ni Danna sa kanya?

"Anong klaseng mga panaginip?"

"Ito ang hindi namin nalalaman at tanging si Desmond lang ang makakasagot nito."
Mahinang sabi niya.

"Sigurado ka ba na pangalan ko ang binabanggit niya?"

"May iba pa kayang Claret sa mundong ito na maaari niyang tawagin?" tanong niya sa
akin.

"Posibleng may kapangalan ako sa mundong ito, hindi natin masasabi." Katwiran ko,
bahagya siyang natawa.

"Sa dami naming babae sa mansion ito, isang babaeng wala sa amin ang
napapanaginipan niya. Mukhang espesyal ka sa aming asawa Claret." Mapait na sabi
nito.

"Paano kayong lahat naging asawa? Pinakasalan niya kayong lahat?" nagtatakang
tanong ko.

"Be my wife, hayaan mong alagaan kita. Ito lagi ang sinasabi niya sa bawat birhen
na inililigtas niya mula sa bulwagan. Anong karapatan naming tumanggi sa isang
makisig na bampirang katulad niya?" Kung ganon, napakatamis palang magsalita nitong
si Desmond.

Hindi ko maiwasang hindi kabahan sa mangyayaring pag uusap namin dalawa. Marami
pang ikinuwento at sinai sa akin si Lyra hanggang sa matapos na kaming magbabad.

Matapos naming maligo ng sabay at magkapag usap ay mabilis na kaming nag ayos ng
aming mga sarili hanggang sa ihatid niya ako sa aking silid.

Pinili ko na lamang humiga sa malambot na kama at tumulala sa kisame nang

napakatagal na oras, ang tagal na rin nang huli kong ginawa ang bagay na ito.
Bahagya akong tumigilid ng aking pagkakahiga at napansin ko ang medyo bukas na
pintuan mula sa asotea ng aking silid. Bahagyang umiihip ang hangin dahilan para
tangayin nito ang puting kurtina.

Malapit na kaya sa hangganan ang paglalakbay na ito? Magkakaroon na kaya ng

magandang resulta ang lahat ng aming pagod? Muli ko na ba siyang makikita at
makakasama?

Marami na akong natutunan sa paglalakbay na ito, natuto akong lumaban, naging

marahas, namulat sa mas kahindikhindik na kalupitan at mas nakilala ko ang mga
bampirang lubos kong pagkakatiwalaan.

Hindi man mga Gazellian ang kasama ko ngayon, alam ko sa sarili kong lagi pa rin
silang nasa likuran ko para suportahan ako.

Kamusta na kaya ang mga taga Parsua?

Natigil ako sa pag iisip nang makarinig ako ng marahang katok mula sa pintuan.
Bumangon ako sa kama, eksatong pagbubukas ng pinto. Iniluwa nito ang kapatid ko na
may hawak ng bulaklak.

Ano na naman kaya ang problema nito?

"What's with that face Claret? I am trying to be sweet." Ngumiwi ako sa sinabi
niya. Hindi ko pa rin nakakalimutan na pinaglaruan niya ako at ng kaibigan niya.

"Why are you here? Nagpapahinga ako Kreios." Tamad na sabi ko at muli akong humiga
sa kama.

Alam kong hindi siya basta lalabas, naramdaman ko na lang na gumalaw ang aking
kama.

Nanatili akong nakatalikod sa kanya.

"Nagtataka ako Kreios, bakit ngayon ka lang lumabas? Bakit hindi nang mga panahong
kakarating ko pa lamang sa mundong ito?" Hindi niya ba alam na kailangan ko ng
isang kapatid na mapapagkatiwalaan ng mga panahong nangangapa pa ako sa mundong
ito?

"I told you, nito lang ako nakakaroon ng mga alaala sa'yo." Sagot niya sa akin.

"Eksakto sa oras kung kailan kailangan ng kung sinong babaeng karelasyon mo ang
dugo ko? Dito mo lang ako naalala? What happened to her?" may pagtataka talaga ako
sa mga sinasabi nitong si Kreios.
There is something else.

"Are you doubting me Claret? Your own brother." Bumangon na ako at humarap ako sa
kanya.

"I am just asking you Kreios, bakit hindi mo ako sagutin?" nag iwas siya ng tingin
sa akin at sumandal na siya sa headboard ng kama.

"I'm telling you the truth Claret, wala rin akong maalala. I have limited memories
of you. And for that woman, yes Claret.. yes I did love her. Kumapit ako sa
patalim, lumabas ako ng mundong ito para hanapin ka. For your blood, for that
woman's life. Nakarating sa akin na ang dugo ng itinakdang babae ay nakakagaling ng
kahit anong sakit, nakakapagdugtong ng buhay. Dito ka mas pumasok sa aking sistema,
mas pilit kong inisip ang mga malabo kong alaala na hindi ko pinapansin noon."

"Binigyan mo lamang ako ng pansin noong nangangailangan na ng dugo ang babae mo?
How adorable kuya." Sarkastikong sabi ko.

"I'm sorry for that Claret, sorry for pretending as Desmond. Ginawa ko lang 'yon
dahil hindi pa ako sigurado sa mga alaala ko tungkol sa'yo. Alam mong ayaw ko nang
makipag ugnayan pa sa mga taga Parsua."

"Hindi ka ba pinahanap ni lolo?" nagkibit balikat ito sa akin.

"Nagsawa na rin siguro siya." Hindi ko maiwasang mainis kay lolo at lola. Bakit
kailangang paghiwalayin kaming magkapatid? Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin
nila sinasabi sa akin? Hindi ba at isa na akong ganap na bampira?

"Then tell me, who is that woman Kreios? Hindi mo ba naisip na maaaring maging
komplikado na naman ang lahat? She is not your mate! Look what happened to
Desmond's mom? Look what happened to those girls of Dastan? Puro pambababae nyo ang
problema sa mundong ito!" umawang ang bibig niya sa sinabi ko.

"Claret, bakit umabot na naman sa usapang 'yan? I am just here to give you flowers
and to tell you sorry for coming late." Hinagip ko ang bulaklak niya at umismid ako
sa kanya.

"Forgiven"

"You are not sincere Claret.."

"Ano pa ang kakayahan mo bukod sa kaya mong pagtagpuin ang dalawang konektadong
lugar? Maaaring ikaw na lang ang pwedeng tumulong sa akin."
"I can also nullify vampire power, kapareho ng kapangyarihan mo kapag nagtatanggal
ka ng sumpa." Natigilan ako sa sinabi niya.

Hindi ko ginusto ang kapangyarihan kong ito, lalo na at hindi ko kayang gamitin ito
sa mismong sarili ko.

"I can't do it alone Claret, we do really need Desmond's help. Kaya rin ako nandito
dahil may sasabihin ako sa'yo." Nakatitig lang ako sa kapatid ko.

"I tried to locate your prince." Nanlaki ang mata ko at mabilis akong gumapang sa
kama para lamang makalapit sa kapatid ko.

"Si Zen? Nakita mo siya? How is he? Where is he? May sinabi ba siya sa'yo?"

"I don't understand Claret, but your mate is travelling on time. Wala siya sa
panahong ito. It's hard to connect with him, he's not staying in one era." Natulala
na lamang ako ng ilang minuto sa kapatid ko.

"What? Zen is travelling on time? Bakit? Bakit maglalakbay sa iba't ibang panahon
si Zen? Paano? Walang kakayahan si Zen maglakbay sa panahon." Ilang beses ang pag
iling ko sa kanya.

"He's travelling on time Claret. Nang sinubukan kong hanapin ang lugar na maaaring
konektado sa kinalalagyan niya, mga lugar lang sa nakaraan ang nakita ko. We can't
connect with him with my mere power, we need Desmond."

"I tried to convince him as friend, but he refused. Ikaw lang ang makakapagkumbinsi
sa kanya Claret." Hindi ko na napansin na tumulo na ang luha ko dahil sa mga
sinasabi ng kapatid ko.

Agad kong itinapon ang sarili ko sa kanya at niyakap siya ng mahigpit.

"I'm sorry for doubting you Kreios, hindi ko alam na tinutulungan mo na pala ako.
I'm sorry for doubting you, kuya." Paulit ulit na sabi ko.

"Forgiven, I can understand you Claret. Every human girl loves doubting."
Natatawang sabi niya. Kumunot ang noo ko at kumalas ako ng yakap sa kanya.

"May kinagat ka na bang tao Kreios?" agad na tanong ko sa kanya.

"Medyo?"

"Goodness!" nagsimula na akong bumaba sa aking kama.

"I need to tell them, matutuwa ang tatlong prinsipe kapag nalaman nila ang balita
mo Kreios."

"Go on.."

Nasa may pintuan na ako nang magsalita ulit siya.

"Can I sleep here, Claret?"

"Sure.." sagot ko.

"Can we sleep together?"

"No, baka kagatin mo ako." Narinig ko siyang tumawa sa sinabi ko. Inarapan ko lang
siya bago ko isinarado ang pintuan.

Naglakad na ako at nang may nakasalubong akong dalawang babae ay agad kong
itinanong sa mga ito kung nasaan ang mga silid ng tatlong prinsipe. Hindi naman
kalayuan ang kwarto nila kaya mabilis akong nakarating dito.

Agad kumunot ang noo ko nang makarinig ako ng hagikhikan ng boses ng mga babae mula
sa likuran ng pintuan, akala ko ba ay kwarto ito ni Seth?

Sinubukan kong buksan ang ang pinto at natulala na lang ako sa dalawang prinsipe.
Kapwa walang suot na pang itaas si Blair at Seth na nakaupo sa isang elaganteng
sofa na may nakakapang akit na pwesto habang nasa harapan nila ang hindi lamang
sasampung babae na nakaharap sa kanilang mga puting canvas.

They are painting Blair and Seth's image. I thought they're all loyal to Desmond?

Dahil ayoko silang abalahin, pinili ko na lang isarado muli ang pintuan. Dahan
dahan ko itong hinihila para hindi ako mapansin pero narinig kong may tumawag ng
pangalan ko. Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko. Dapat hindi mo na lang
ako pinansin Blair.

"Claret!" pakinig ko ang boses ni Blair. Pansin ko na mabilis na silang nawala ni

Seth sa sofa at natagpuan ko na lang silang dalawa sa aking harapan.

Halos mapaatras ako nang unang sumalubong sa aking mga mata ang magandang katawan
ng dalawang prinsipe. Hindi ko alam kung bakit parang ako ang nahihiyang mag angat
ng paningin sa kanilang dalawa. Ngayon ko lang nakitang walang pang itaas na
kasuotan ang dalawang prinsipeng ito. Ang katawan pa lang ni Zen ang nakita ko nang
mas malapitan, hindi ko akalaing hahangaan ko rin ang mga katawan nila.

Hindi ako nakagalaw nang marahang amoyin ni Blair ang buhok ko.
"Mabango na ulit ang buhok mo Claret." Ngising sabi nito sa akin.

"Bagay sa'yo ang kasuotan mo." Sabi naman ni Seth. Napasulyap ako sa mga birheng
nakaismid na sa direksyon namin.

"Salamat.." hindi ako makatingin ng diretso sa kanilang dalawa. Nagkakasala ako kay
Zen, hinahangaan ko ang katawan nilang dalawa.

"Napadaan lang ako, maaari na kayong bumalik sa ginagawa nyo. Nasaan nga pala si
Rosh?" bahagya akong nakatingin sa ibang direksyon habang kausap ko silang dalawa.
Pero ramdam ko na kanina pa nilang pilit hinahabol ang aking mga mata.

Napasinghap ako nang hawakan ni Blair ang baba ko para magtama ang paningin ko sa
kanilang dalawa.

"You look bothered, what happened?" eksaherada na akong napaatras. Hindi ba

nakakapansin ang dalawang prinsipeng ito?

"No, bumalik na kayong dalawa sa kanila. Let's talk later!" hindi ko na hinintay na
sumagot sila dahil nagmadali na akong naglakad palayo.

Sa bilis ko sa paglalakad, hindi ko na napansin na nakalabas na pala ako sa

mansion. Simula nang tumigil ako sa Sartorias, nahilig na rin akong tumanaw sa mga
hardin dahil na rin sa impluwensya ng mga Gazellian kaya pinili kong magtungo sa
hardin ng mansion ito.

Kaiba ang disenyo ng hardin dito, dahil hindi lamang sa unahan meron dahil buong
palibot ng mansion ay meron. Hanggang sa makarating ako sa likuran ng mansion, nasa
kagitnaan ako ng paglalakad nang makakita ako ng mga nagliliwanag na mga paru paro.

Bakit sobrang dami naman ng mga paru paro ngayon? Sinundan ko ang mga ito pero
natigil ako sa paghakbang nang makilala ko kung sino ang pinupuntahan nila.

Nakaupo lamang sa harding napupuno ng iba't ibang klase ng bulaklak si Rosh habang
napapalibutan siya ng mga nagliliwanag na mga paru paro.

"You know, I hate and love butterflies at the same time." Tipid na sabi nito. Alam
kong ako ang kinakausap niya.

"Ang mga paru paro ang kaisa isang nilalang sa mundong ito na hindi ko kayang
pagtaguan ng iniisip at mga nararamdaman ko." Hindi ako sanay na nagsasalita ng
ganito si Rosh.
"So they are here to comfort you." Sagot ko sa kanya.

Humakbang ako papalapit sa kanya at pinili kong umupo malapit sa kanya. Nakaangat
ang isa niyang kamay na nadadapuan ng malaki at napakagandang paru paro.

I can see the pain in his eyes.

"Rosh, I'm sorry.." mahinang sabi ko. Wala akong ibang masabi, hindi ko matanong sa
kanya kung papaano niya nalaman. Bahagya niyang iginalaw ang kanyang kamay at
pinili niya na lamang itukod ito sa lupa at tumingala siya sa kalangitan para
pagmasdan ang mga bituin.

"Claret, panaginip na lang ang koneksyon namin. Masaya na ako sa saglit na mga
panaginip.."

"Rosh.." nagsisimula nang kumirot ang dibdib ko. Walang salitang lumabas sa mga
labi ko, hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya.

"Sinabi ko sa sarili ko na pwedeng nalipasan lang, pero nagsusunod sunod na ang

araw Claret. Hindi ko na siya nakikita, hindi ko na siya nararamdaman. What
happened to her? What happened to my deity?" nagtuluan na ang mga luha ko nang
humarap sa akin si Rosh.

"Rosh.." ilang beses na akong umiiling sa kanya. Hindi ko kayang sabihin sa kanya.

"Naghintay ako sa kanya Claret, naghihintay ako. Naghihintay ako sa kanya.."

tuluyan nang nadurog ang puso ko nang makita kong may tumakas na luha sa ikalawang
prinsipe ng Deltora.

Ako na mismo ang kumabig sa kanya, isinandal niya ang noo niya sa balikat ko.

"Ano na naman ang nangyari sa kanya? Why always her Claret?" bulong niya sa akin.
Marahan kong hinahagod ang likuran ni Rosh.

"I envied Zen, a lot. Dumating ka sa mundong ito, minahal mo siya. Samantalang ako
ilang daang taon na akong naghihintay. Ilang daang taon na akong kumakapit sa mga
panaginip, naghihintay Claret pero walang dumarating para sa akin." Siya na mismo
ang yumakap ng mahigpit sa akin.

"I want to hug her like this, I want to smell her hair, I want to see her badly...I
want to touch her.." gumanti ako ng yakap kay Rosh.

Pansin kong nasa likuran si Blair at Seth. Marahan akong umiling sa kanilang
dalawa, alam kong ayaw ni Rosh na may makakakita sa kanya sa ganitong sitwasyon.
Naintindihan ng mga ito ang gusto kong mangyari kaya agad ang mga itong nawala.

"Gusto ko nang pumunta sa mundo ng mga tao Claret, gusto ko na siyang kuhanin,
gusto ko na siyang dalhin dito.."

Wala akong ibang ginawa kundi hagurin ang likuran ni Rosh, gusto kong murahin ang
sarili ko. Wala man lang akong masabi sa kanya.

"Naghintay ako Claret, naghintay ako sa babaeng bigla na lang nawala." Pansin ko na
nagsimulang dumapo ng mga paru paro sa amin ni Rosh. Mas hinigpitan ko ang
pagkakayakap ko sa kanya.

Tatlong bampira ang nakitaan ko ng pinakamalulungkot na mga mata sa mundong ito,

mga ni lolo na nagpapakita ng nag uumapaw na sakit, ang mga mata ni Dastan na
minsan lang magkaroon ng buhay at mga mata ni Rosh na punong puno ng pagkukunwari.

"Rosh, nakikilala ka niya. Iginuguhit ka niya palagi.." siya naman ngayon ang
humigpit ng yakap sa akin.

"Tell me, can she still continue drawing my image? Wala na akong maramdaman mula sa
presensiya niya. Nasasaktan na ako Claret, nasasaktan na ako."

--

VentreCanard

Chapter 23

Hinayaan ko si Rosh yakapin ako. Hindi ako sanay na ganito siya, he's always
smiling, laughing and annoying. And it is damn breaking my heart seeing him like
this.

Rosh is a good man, hindi man niya ito gustong ipakita alam naman namin itong
lahat. Ang prinsepeng kayakap ko ay punong puno ng pagpapanggap.

Tumitig na lamang ako sa mga paru parong nagliliparan habang hinahaplos ko ang
likuran ni Rosh. Alam kong hinayaan niya akong yakapin siya para sa dalawang rason,
para bahagyang pakalmahin siya at para hindi ko siya makita.

Mapait akong ngumiti, Zen magseselos ka ba kapag nalaman mong ako mismo ang yumakap
kay Rosh? Kasi mahal na prinsipe, yakap ang pinaka kailangan niya ngayon. At ako
ang pinaka malapit sa kanya para bigyan siya nito.
Hindi rin nagtagal ay unti unting naging piraso ng mga bulaklak ang lalaking
kayakap ko. Umalis na si Rosh at naiintidihan ko kung bakit hindi na niya nagawang
magpaalam.

Hinayaan ko muna ang sarili ko na maupo sa gitna ng mga bulaklak, nagsisimula na

rin mawala ang mga nagliliwanag na mga paru paro.

"If only we could do something for him." I heard Seth's voice. Hanggang sa nasundan
ito ng kanilang mga yabag ni Blair.

"That's the problem Seth, we can't cross human world. The only thing we can do is
wait. Maghintay ng walang kasiguraduhan." Naupo na rin si Blair at Seth sa tabi ko.
I am between them.

Hanggang ngayon ay lihim ko pa rin sa kanila ang tungkol sa kanilang itinakdang

babae. Gulong gulo na ang balanse ng mga itinakdang babae, natatakot akong hindi
makasunod ang iba.

Only Kyla, Tobias' mate can surely cross this world while the others are still
playing with time. Maagang ipinanganak ang kapareha ni Seth at posibleng agad
sumunod ang kapareha ni Blair.

Punong puno ako ng problema sa dalawang magkabilang mundo, at hindi ko na alam kung
papaano ko pa masosolusyunan ang mga ito.

"How about my mate Claret? Ipinanganak na ba siya? Isang beses lang siya ipinakita
sa akin ng asul na apoy. Nang kilalanin na ako ng Avalon na itinakdang bampira."
Paano ko ba sasagutin si Seth?

His mate with 'R' is now in China. Ayokong sabihin sa kanya na maaga itong
isinilang.

"Hindi ko alam Seth, si Astrid lang ang nakita ko sa mundo ng mga tao."
Pagsisinungaling ko.

"What about mine Claret?" tanong sa akin ni Blair. Umiling din ako sa kanya.

Hindi ko na pinahaba ang usapan namin dahil nagpaalam na ako sa kanila. Hinintay ko
lang mag umaga bago ko muling napagpasyahang lumabas ng kwarto. Sinabi ko sa mga
prinsipeng kasama ko na magtatagal kami ng isang araw pa dito dahil kailangan kong
kausapin si Desmond.

Mamayang gabi na ang pag uusap namin, kailangan ko siyang makumbinsi sa abot ng
aking makakaya.
Naisip ko na muli kong kakausapin si Kreios tungkol sa ugali ng kaibigan niya,
kakatukin ko na sana ang pintuan ng kwarto niya nang makarinig ko ng ungol ng
babaeng tinatawag ang pangalan ng kapatid ko. Napapikit na lang ako at eksaherada
akong napabuntong hininga. Kumakagat si kuya ng babae.

I hope she's not one of Desmond's wives.

Lalayo na sana ako nang marinig ko ang boses ng kapatid ko. Nang lumingon ako ay
bahagyang nakasungaw ang ulo niya sa pintuan. I know that he's naked. At may kagat
ng pangil ang leeg niya. Bampira ang ikinakama ng magaling kong kapatid.

"Why little sister? I am a bit busy."

"Sige, ituloy mo na. Talk to me later.."

"Alright, kuya loves you." Kumindat muna siya sa akin bago niya agad isinarado ang
pintuan.

"Kuya loves you.." ginaya ko nga siya.

"Masyado kayong mahalay magkaibigan."

"Sinong mahalay?" napasinghap ako nang may dumungaw sa akin mula sa likuran.

Nasa likuran ko siya at bahagya siyang nakayuko para mas mapagmasdan ang mukha ko.

"Desmond!" agad akong gumawa ng distansya mula sa kanya. Akala ko ba ay mamaya pa

ang uwi nito?

"Bakit masyado ka naman yatang nagugulat na makita ako sa sarili kong mansion,
Cordelia?" kumunot ang noo ko sa kanya.

"Huwag ka masyadong lumapit sa akin." Sagot ko sa kanya.

"Why?" hindi ako nakasagot sa kanya.

"Ngayon na tayo mag usap, hayaan mong sabayan kitang maglakad." Hindi na ako
umangal, nakadistansya ako sa kanya habang nakasunod ako sa bawat hakbang niya.

Tumatango sa amin ang kanyang mga 'asawa' kapag nakakasalubong kami.

"Napakatamis mo sigurong magsalita para mapaamo ang napakaraming babae at pumayag

na maging asawa mo."

"Hindi lang salita ang matamis sa akin, itinakdang babae." Muli akong eksaheradang
gumawa ng distansya sa kanya nang ilapit niya ang labi niya sa tenga ko.

I hate this damn feeling. He is flirting with me!

Huminga ako ng malalim at mas itinuwid ko ang pagkakatindig ko, nauna akong
maglakad sa kanya. Bahala siyang sumunod sa akin.

"Hindi ko gugustuhin tikman ang sinasabi mong tamis." Narinig ko siyang tumawa sa
sinabi ko. Ramdam ko na hinawakan niya ang dulo ng aking buhok pero mabilis niya
itong binitawan.

"Hindi ko sinabing tikman mo, Cordelia Amor. But I love your thoughts." Shit.
Narinig ko siyang muling tumawa at nagpatuloy siya sa paglalakad.

Damn it.

Si Desmond na ang lalaking nakilala kong magaling magpaikot ng mga salita. Walang
akong ibang ibig sabihin sa sinabi ko! Nang mapansin niya na nahuhuli ako sa
paglalakad ay lumingon siya sa akin pabalik.

"Wala na bang ibibilis ang paglalakad mo? I told you, I won't force you to bite me.
You'll beg for it." Ngising tanong niya sa akin.

"In your dreams.." pabalang na sagot ko.

"Yes, always.." mahinang sagot niya sa akin bago ito tumalikod sa akin. Biglang
pumasok sa isip ko ang sinabi ni Lyra tungkol sa panaginip ni Desmond.

Nagmadali akong humabol sa kanya, hanggang sa makalabas kami ng mansion.

"Desmond, about your dreams. Someone told me that you're ca---" nahihirapan akong
ituloy ang sasabihin ko.

"That?"

"No, nothing.." iling na sabi ko.

"I was calling your name.." muli akong nag angat ng paningin sa kanya.

"Why?"
"Gusto mong malaman? Will you believe me if I did tell you?"

"Hindi ko maipapangako." Mabilis na sagot ko sa kanya.

"Alam kong sasabihin mo 'yan. We can talk about my dreams in some other time, we're
together because you're going to convince. Right Amor?" ngumisi siya sa akin.

Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa may bumukas na lagusan, hindi maganda ang
pakiramdam ko dito.

"Saan mo ako dadalhin Desmond?"

"Somewhere?"

"Bakit kailangan pa natin lumayo? Dito na tayo mag usap." Matigas na sabi ko.

"But we need privacy Claret. Trust me, hindi kita pipilitin sa ayaw mo. My mother
adored you so much, wala akong ibang gagawin na ikasasama mo." Seryosong sabi niya.
Inilahad niya sa akin ang kanyang kanang kamay.

Hindi ko inabot ito pero nagsimula na akong humakbang sa lagusan.

"Claret!" napalingon ako kay Seth at Blair.

"Saan mo siya dadalhin makasalanang lalaki?!" sigaw ni Seth.

"Magiging asawa ko na rin siya sa pagbabalik ko." Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni
Desmond.

Pasugod na ang dalawang prinsipe sa amin direksyon nang tuluyan nang nagsarado ang
lagusan.

"Napaka initin ng mga ulo nila." Naiiling na sabi nito.

Nang sumunod ang mga mata ko sa kanya ay nakakita ako ng isang lamesa na napupuno
ng pagkain, kandila at kopita ng dugo.

"What is this?" tanong ko sa kanya.

"Date?" tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.

"Paano mo nalaman ang bagay na ito?" hindi alam ng mga bampira ang salitang 'date'

"Hindi lang mundo ng mga bampira ang nilalakbay namin ni Kreios, alam ko rin ang
pamumuhay sa mundo ng mga tao. Lalo na sa mga hilig ng mga babae. Have a seat Amor,
we need to have an agreement." Sumunod ako sa kagustuhan niya at naupo na rin ako.

"You need my help, right?" tumango ako sa kanya.

"Good. I'll help you if you regularly feed me. Sasamahan ko kayo sa paglalakbay
habang hinahanap nyo ang lugar na may koneksyon sa lugar ng prinsipe mo. If Kreios
can connect different places, I can connect the different time, era, period.
Mahahabol natin kung nasaan ang prinsipe mo." Sumikip ang dibdib ko sa sinabi niya.

How can I feed him? Nangako ako sa sarili ko na si Zen na lang ang maaaring kumagat
sa akin.

"Isang beses sa aking palapulsuhan." Matigas na sabi ko. Marahan siyang umiling na
nakangisi sa akin. Kinuha niya ang kanyang kopita at uminom siya ng dugo.

"I want on your neck, on your shoulders, on your breast and on your legs." Hindi ko
na kinaya ang mga sinasabi niya. Pero mukhang kabisado na niya ang gagawin ko.

Bigla niyang pinatigil ang oras, dahilan para matigil ako sa dapat kong gawin pero
buhay pa rin ang diwa ko.

Naramdaman kong nasa likuran ko na siya, hinawakan niya ang magkabilang balikat ko.

"I am just teasing you, bakit ang bilis uminit ng ulo? You're not like that on my
dreams. You were hot, wild and unstoppable...on.. saan nga ba Amor?"

Gusto kong isigaw sa kanya na hindi ako ang sinasabi niya sa panaginip! Mahalay
silang dalawa ni Kreios, masyado na silang napabayaan!

Pinilit ko ang sarili kong makagalaw at nang bahagya akong makakuha ng lakas ay
agad akong humagip ng kusilyo mula sa lamesa at bahagya akong gumawa ng hiwa
malapit sa palapulsuhan ko dahilan para tumulo ang dugo ko. Isinahod ko ito sa
kopita at sinalubong ko ang mga mata ko sa kanya.

"I can feed you regularly. I can cut myself to feed you." Ngumiwi siya sa ginawa
ko.

"You did the creepiest way on feeding a vampire. What's that?" pansin ko na
nagsisimula nang magningas ang kanyang mga mata.
Mabilis siyang nakalapit sa akin at hinagip niya ang kamay kong may hiwa, agad kong
nakita ang pangil niya. Tinangka kong agawin sa kanya ang aking kamay pero
masyadong mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin.

Buong akala ko ay kakagatin niya ako nang bigla siyang naglabas ng panyo at talian
niya ang nagdudugo kong hiwa.

"Please don't cut yourself for me Amor. Ayoko.." bumilis ang tibok ng puso ko ng
halikan niya ang panyong nakatali sa aking nagdudugong hiwa sa kanyang nakapikit na
mata.

At nang sandaling magmulat siya ay nagniningas na ang kanyang mga mata.

"Allow me to dance with you Amor, bago kita samahan sa'yong paglalakbay at saktan
ang sarili ko."

--

VentreCanard

Chapter 24

I want to slap myself for adoring Desmond's face right now, gusto kong ipikit ang
aking mga mata para patigilin ang mabilis na pagtibok ng aking puso habang
tinititigan siya.

Bawat parte ng kanyang mukha ay sumisigaw ng dugong Gazellian. Yes, he resembled

some of his mother's features but the rest was from King Thaddeus. His bizarre
eyes, his well-shaped nose, his thick eyebrows, those red lips and even the small
mole oh his left cheekbone.

Pareho sila ni Zen na may nunal sa mukha.

Pumayag ako sa gusto niya, kasalukuyan kaming nagsasayaw, walang musika, walang
kahit anong ingay. Tanging mga mata lamang naming mga nag uusap ang
nagkakaintindihan. O tama na sabihin ko ito?

Hanggang ngayon ay katanungan pa rin siya sa akin.

What's with this man?

Nasa mga balikat niya ang dalawa kong kamay habang nakahawak naman ang kanya sa
aking bewang. Naramdaman kong inalis niya ang isa niyang kamay para hagipin ang
kanang kamay ko, marahan niya akong inikot at nang magawa ko ito ay muli niya akong
kinabig at mas nagkalapit kami sa isa't isa.

"Who are you?" kinakabahang tanong ko sa kanya.

"Gusto mo bang sagutin ko ang katanungan mo?"

"That's why I asked you Desmond, why I have this strange feeling on you?" kunot
noong tanong ko sa kanya.

"How strange Amor?" nawiwiling tanong niya habang patuloy pa rin kami sa pagsayaw.

"I can understand Kreios, he's my brother that's why I felt so familiar with him.
But I don't understand in your case. Can you please tell me? Nalilito na ako.
Pakiramdam ko ay kailangan kong malaman ang bagay na ito." Mahabang sabi ko.

"I am already going to help you, hindi mo na kailangan pa na malaman. Ayokong mas
lalo ka nang maguluhan. Or worst you'll just accuse for throwing you lies."
Natahimik ako sa sinabi niya. Ako na mismo ang nagsabi sa kanya na hindi ko
maipapangakong paniniwalaan ko siya.

Masisisi ba ako sa bagay na ito? Simula nang magpunta ako sa mundong ito,
nahihirapan na akong magbigay ng tiwala. I even had my own trust issue with my own
mate.

"Then tell me, I am willing to listen. Lies or truth, anong bago sa mundong ito."
Ngumisi siya sa akin dahil sa sinabi ko.

"Lies or truth? Then, what can you say if I did tell you that I was supposed to be
your mate and not Prince Zen?" agad nawala ang mga kamay ko sa balikat niya pero
humigpit ang mga kamay niya sa aking bewang para hindi ako makawala sa kanya.

"Wha�t? How? Iisa lang ang pwedeng maging kapareha ng isang bampira." Tipid siyang
ngumiti sa sinabi ko.

"Akala ko rin noon, akala ko rin Amor." Mahinang sagot niya sa akin.

Habang nakakunot ang noo ko ay binitawan niya na ako, naramdaman ko na lamang na

hinagip niya ang buhok ko, lalong nagwala ang tibok ng puso ko nang yumuko siya at
halikan ito.
"Desmond.."

"Hindi ko na ipagpipilitan, I can bear seeing myself in the same situation with my
mother." Napansin ko na nagbubukas na ang lagusan.

Hindi man lang kami nakapag usap ng maayos ni Desmond. Habang nagbubukas ang
lagusan ay nakikita ko na ang tatlong prinsipe na parang anumang oras na
makakapatay na.

I never expected that Rosh will come out of his room. Pansin ko na nakalabas na ang
mga kapangyarihan si Blair at Rosh, mabilis akong umiling sa kanila.

"No! Wala siyang ginawa sa akin." Agad akong humarang sa harap ni Desmond para sa
anumang pag atakeng gagawin ng tatlong prinsipe.

"I'll just stay here for a while Amor, my almost deity.." Naramdaman ko na lang ang
malakas niyang pagtulak sa aking likuran.

Nanlaki ang mga mata ng tatlong prinsipe sa ginawa ni Desmond, pero agad akong
nasambot ni Rosh na walang tigil ang pagmumura habang nagsisimula nang magsarado
ang lagusan.

Nakatalikod na sa amin si Desmond. Wala akong naintindihan sa pinag usapan namin

dalawa. He only did tell me that he's going to help me!

Hindi ba dapat matuwa ako tungkol dito? Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? I
felt so frustrated!

"I told you not to trust him!" sigaw sa akin ni Rosh.

"Anong ginawa niya sa'yo? Kinagat ka ba niya?" nag aalalang tanong ni Seth sa akin.
Halos sabay hinawakan ni Blair at Seth ang kamay ko at tiningnan nila kung may mga
kagat ako.

Kahit si Rosh ay hinawakan ang baba ko at ilang beses ipinaling sa magkabilang

direksyon ang mukha ko para makita ang leeg ko. Tulala na lang ako habang
iniinspeksyon ng tatlong prinsipe ang katawan ko na maaaring makagat.

"I hate that guy" naiiling na sabi ni Blair. Habang tinitingnan ang lugar kung saan
lumabas at biglang nawala ang lagusan.

"Hindi na tayo magtatagal dito! We'll find another way to bring back Zen!"
Iritadong sabi ni Rosh.
Umiling ako sa kanya.

"How? Papaano Rosh? Si Desmond na lang ang may kakayahang humawak ng oras. We need
to play with time, hindi lang ang kapangyarihan ng kapatid ko. Dahil sinabi niyang
wala sa panahong ito si Zen! My mate is travelling on time! At hindi siya tumitigil
sa iisang panahon!" malakas na sabi ko sa tatlong prinsipe na kapwa nakaawang ang
mga labi sa sinabi ko.

"Bakit naglalakbay si Zen sa iba't ibang panahon?" kunot noong tanong ni Rosh.

"Is that even possible? Walang kakayahan si Zen sa paglalakbay sa oras." Nalilitong
sabi ni Seth.

"Who told you this?" tanong ni Blair.

"My own brother, he tried to locate Zen. Sinabi niya sa akin ang lahat, naglalakbay
si Zen at mahihirapan natin siyang makausap kapag wala ang tulong ni Desmond."
Natahimik silang tatlo sa sinabi ko.

"Sa tingin mo tutulungan ka niya ng walang kapalit? He's damn interested in you!"
kanina pang mainit ang ulo ni Rosh.

"Pumayag na siya, tutulungan na niya tayo." Bahagya akong tumungo sa sinabi ko.

"Anong kapalit?" tanong ni Blair.

"Did you agree?" tanong ni Seth. Mabilis akong umiling sa kanila.

"It's not what you think. Napakiusapan ko siya, at pumayag na siya."

"I don't trust him." Agad na sabi ni Rosh, kahit si Blair at Seth ay tumango sa
sinabi nito.

"Gumawa siya ng hindi ko magustuhan, hindi mo na ako mapipigilan Claret." Malamig

na sabi ni Rosh.

"We'll go with Rosh, Claret. Right Blair?" sa unang pagkakataon ay sumang ayon sa
kanila si Blair.

Natapos ang buong araw na parang masama ang loob sa akin ng tatlong prinsipe, hindi
nila ako masyadong kinakausap. I can understand him for that, alam kong ako lang
ang iniisip nila.
Gabi na nang makarinig ako ng ilang pag iyak mula sa mga asawa ni Desmond, nang
makasalubong ko si Lyra sinabi nito na dumating na ang araw na kinatatakutan niya.

"Pinapalaya na kaming lahat ni Desmond, Claret. Pinapalaya na niya kami." Sunod

sunod ang mga babaeng nag iiyakan na may hawak ng kanilang mga maleta na lumabas sa
kanilang mga kwarto.

Naramdaman kong may umakbay sa akin.

"Napakasamang lalaki talaga ni Desmond para magpaluha ng napakaraming babae."

Umiiling pa ang kapatid ko habang nakatingin siya sa mga babaeng naglalabasan sa
kanilang kwarto.

Alam kaya ni Kreios ang mga sinasabi sa akin ni Desmond? May ideya kaya siya sa mga
gumugulo sa isip ko?

Lumampas lang sa amin magkapatid si Rosh, nasundan ito ni Blair at Seth na tipid
lang ngumiti sa akin. Sila nang tatlo ang magkakasama, at masama ang loob sa akin.

"What happened to them?"

"Nag away kami"

"Oh, sounds interesting. Let's go, panuorin natin ang kalokohan ni Desmond." Hindi
na ako nagsalita nang dalhin ako ng kapatid ko sa kanyang kwarto kung saan
matatanaw namin mula dito ang labas ng mansion habang isa isa nang yumayakap ang
magaganda babae at nagpapaalam kay Desmond.

"Kilala niya ba silang lahat? Saulado niya ang pangalan?" ngiwing tanong ko.

"Hindi ko rin alam, madamot 'yang si Desmond. Ayaw akong bigyan kahit isa."
Lumingon ako sa kapatid ko.

"Seriously Kreios?"

"Nagpaplano na kami ni Desmond, Claret. Matagal na naming gustong pabagsakin ang

subastahan pero laging nauudlot ang aming mga plano. We're actually going to
destroy the hell place that night, but you and your great prince stole our role.
Hanggang sa mahuli nyo pa kami." Bahagya siyang natawa.

"Ngayong wala nang subastahan, alam na ni Desmond ang dapat niyang gawin. He can't
protect those girls forever. Lalo na ngayon dumating na ang babaeng kailangan
niyang mas protektahan. That's you my sister." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

Don't tell me, may alam ang kapatid ko sa mga sinasabi ni Desmond tungkol sa akin.
"Kreios? May nalalaman ka ba na hindi ko nalalaman?" pumangalumbaba siya sa mga
balustre.

"Hindi niya ba pa sinasabi sa'yo, Claret? Akala ko ay nagkausap na kayo? Mukhang

hindi niya pa rin kayang sabihin. My poor friend."

"What? Kreios! Mas lalo akong naguguluhan sa mga sinasabi nyo." Frustrated na sabi
ko.

"Wala akong karapatan sabihin ito sa'yo Claret, wait for Desmond. Siguradong
sasabihin niya rin ang lahat bago tayo magsimulang maglakbay. Nililinis niya lang
siguro ang lahat." Muli akong tumitig kay Desmond, nagsisimula nang maglakad palayo
sa kanya ang mga babaeng inalagaan niya.

"He's a good man Claret, dapat siya na lang. Dapat ang kaibigan ko na lang."
Naramdaman kong umalis na sa tabi ko ang kapatid ko.

At natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakatitig sa mga mata ni Desmond na

nakatitig din sa akin mula sa labas ng mansion. Napahawak na lang ako sa
nagwawalang tibok ng aking puso.

Zen, forgive me. But why am I having this kind of feeling? I felt like I am
betraying you baby.

--

VentreCanard

Chapter 25

I want to stay loving and chasing my Prince Zen. I longed for him to come back. I
love him so much, I love him. I love him, and nothing will change until to my very
last breath.

At alam ko sa sarili kong walang hihigit sa kanya sa puso ko, walang kahit sino.
Kaya ito at kinamumuhian ko ang sarili ko dahil sa kakaibang epektong inihahatid sa
akin ni Desmond.
Bakit sa tuwing nagtatama ang aming mga mata ay bigla na lang nagwawala ang aking
puso? Hindi ito ganito nang una ko siyang makita sa bulwagan nang gabing nahuli
namin sila pero matapos naming mag usap, maghawak ang aming mga kamay at paulit
ulit magtama ang aming mga mata, hindi ko na maintindihan ang sarili ko.

Dapat ay hindi na ako nakakaramdam ng ganito mula sa kahit sinong bampira. Who is
he? Bakit ganito na lang ang sinasabi ni Kreios tungkol kay Desmond? What's with
the mate thing?

Naniniwala akong si Zen ang natakda sa akin pero ano itong sinasabi ni Desmond at
ng kapatid ko? Mahal na mahal kita Zen, I am loyal to you baby.

Pero habang tumatagal at may nalalaman ako, hindi ko alam kung bakit nagsisimula na
akong makaramdam ng takot. Dapat ko pa ba itong ipagpatuloy Zen?

Sana kahit sa panaginip man lang mahal na prinsipe, kahit isang panaginip lang na
kasama ko, mapapawi na ang lahat ng mga iniisip ko. Gagaan ang loob ko at
mapapanatag ako, isang panaginip lang mahal na prinsipe.

Bigla na lamang nawala si Kreios sa tabi ko, ganito din ang ginawa ni Desmond na
nag iwas ng tingin sa akin at pumasok na sa loob ng kanyang mansion. Pero hindi pa
man ako nakakabawi ay bigla na lang nagpakita sa magkabila ko si Rosh, Blair at
Seth.

"We heard something strange from your good brother. Ano na namang kasinungalingan
ang sinasabi nila sa'yo Claret? Tandaan mo, ngayon mo pa lang sila nakilala. You
can't just trust him because he's your brother, kaming tatlo ang dapat mong higit
na pagkatiwalaan." Sabi ni Rosh.

Tama siya sa sinasabi niyang ito, kahit kapatid ko si Kreios hindi pa rin magandang
basta na lang ako maniwala sa kanya. Hindi kami lumaking magkasama, magkaiba ang
mundong kinilala namin at marami kaming magkasalungat na paniniwala.

Hindi ko masasabi na ang iniisip niyang nakakabuti para sa akin, ay makakabuti nga
sa sariling paniniwala ko. Pero nakuha ni Kreios ang buong tiwala ko nang malaman
ko na tinutulungan na niya ako para mahanap si Zen.

Pero ano ang ibig sabihin niya tungkol kay Desmond? Bakit niya ako tinutulungan kay
Zen kung umpisa pa lang ay gusto niya si Desmond para sa akin?

Those vampires are damn confusing me!

"What if someone did tell you that you are supposed to be mated to someone else?
Not the one you're be�"
"Bullshit!"

"Tang ina!"

Magkasunod na nagmura si Rosh at Seth.

"Claret, anong katangahan ang pinagsasabi nila sa'yo? You are mated to Zen! Ano ba
ang nangyayari sa'yo? Hindi pa ba sapat sa'yo na nalaman mo na ilang taon din
siyang ikinadena sa paghihintay sa'yo? He even ruined Deltora girls that time,
halos mamatay ang gago sa pagmamahal sa'yo. Then, what is this?" Angil na sabi ni
Rosh.

"It's impossible Claret! Alam mo sa simula pa lang na si Zen. Nothing else. They
are telling you lies." Sabi ni Seth.

"I don't like it, they are corrupting your mind." Hindi ko sinagot si Blair.

Pinili ko na lumabas ng kwarto ng kapatid ko pero nakasunod sa akin ang mga

prinsipeng kasama ko. Kalalabas pa lang namin nang makita namin na naglalakad nang
sabay si Desmond at Kreios.

Tumigil silang dalawa sa pag uusap nang mapansin nilang nakatitig kaming apat sa
kanila.

"Mag usap tayong lahat, magkalinawan tayo." Agad na sabi ni Rosh.

Hindi nagsalita si Desmond o Kreios pero alam kong sumang ayon sila, nagtungo kami
sa kwarto kung saan kami unang natipon. Unang bumasag ng katahimikan si Rosh.

"Linawin nyo ang mga sinasabi nyong dalawa kay Claret, sa harap naming tatlo.
Siguraduhin nyong nagsasabi kayo ng totoo, dahil sisiguraduhin naming tatlo na
dadanak ng dugo sa anumang oras na ito." Kita ko ang sabay na pagniningas ng mga
mata ng tatlong prinsipeng kasama ko.

"Why don't you tell them Desmond? Nang maliwanagan na rin sila." Nagsisimula na
akong kabahan sa magiging takbo ng usapan.

"Claret was supposed to be my mate." Halos sabay nagtayuan ang tatlong prinsipe.

"Are you insulting our blue fire?" lumalabas na ang ugat ni Seth.

"Rosh, Seth, Blair. Please calm down, hayaan natin marinig ang panig niya."

"You are falling on his trap!" sigaw ni Rosh sa akin.

"Huwag mong sinisigawan ang kapatid ko pangalawang prinsipe ng Deltora." Malamig na
sabi ni Kreios. Nanlisik ang mga mata ni Rosh sa kapatid ko.

"Stop insulting our prophecy, and you, Desmond. Dadaan ka muna sa bangkay naming
tatlo bago mo makuha si Claret. She's for our brother." Madiing sabi ni Seth.

"I don't care about the prophecy, but Claret is not your mate." Sabi naman ni
Blair.

Narinig kong bahagyang tumawa si Desmond, pilit kong sinalubong ang mga mata ng
tatlong prinsipe para senyasan ang mga itong umupo. Hindi maganda kung laging
mamamayagpag ang kanilang pag init ng ulo.

Ilang minuto munang natahimik kaming lahat bago ko narinig ang pagtikhim ni Kreios.

"Okay, I'll start. Wala na akong pakialam kung maniniwala kayo sa akin o hindi."
Simpleng sabi ni Desmond.

"Yes, she's not my mate. She's my almost mate." Sabay umismid ang tatlong prinsipe.

"And I am aware of the blue fire, alam ko ang patakaran nito at tungkulin sa buong
Parsua. Pero hanggang ngayon wala pa rin nakakapagsabi ng katotohanan kung saan
talaga ito nagmula. Hindi ba?"

Sinabi rin sa akin ni Lily ang bagay na ito, na kahit sino sa mundong ito ay walang
makakasabi kung totoo ang bawat pinaniniwalaan ng iba't ibang mga lahi.

"Claret, we're in the blue fire's bloodline. The blue fire can be one of our
ancestors, kaya malakas ang koneksyon ng asul na apoy sa'yo hindi dahil isa ka sa
itinakdang babae kundi dahil may dugo siyang nananalaytay sa'yo." Kumunot ang noo
ko sa sinabi ni Kreios.

Biglang pumasok sa alaala ko ang babaeng litrato sa kastilyo ng asul na apoy noon.

"I can still remember that painting. What about you Rosh?" agad na sabi nit Seth.
Hindi sumagot si Rosh at nanatili lang itong tahimik.

"Bakit hindi ito sinasabi sa akin ni lola Kreios? Bakit inililihim niya? We're
actually in blue fire's bloodline? May koneksyon ka rin ba Kreios sa asul na apoy?"
nagtatakang tanong ko.

Naguguluhan na ako, sinabi sa akin ni Lily na pinaniniwalaan daw ng mga lobo na ang
asul na apoy ay isang taksil na dyosa na pinili pa rin tulungan ang mga bampira sa
kabila ng kasalanan ng mga ito sa kanilang pinaka tinitingalang dyosa. Sabi naman
ng paniniwala ng mga bampira, isang dating itinakdang babae ang asul na apoy.

Ibig sabihin sino ang nagtakda sa pinaka unang itinakdang babae habang wala pa ang
asul na apoy?

"Tanging mga babae lang sa salinlahi natin ang nakakausap nito, Claret." Napatitig
na lang ako sa sinasabi ni Kreios. Napakarami niyang nalalaman pero sarili naming
mga magulang wala siyang alam?

Kreios is damn hiding something from me.

"Paano mo nalaman ang mga bagay na ito Kreios?" diretsong tanong ko sa kanya.

"I did ask grandfather."

"But you never asked about our parents?" matabang na tanong ko sa kanya.

"Hindi niya sinasagot Claret."

"Then tell us, what's with this 'almost mate' thing and this blue fire's real
origin. Is there's a connection?" tanong ni Rosh na halatang naiinip na.

Kung sinasabi ni Kreios na posibleng ninuno namin ang asul na apoy, posibleng may
dugo nga kami ng totoong dyosa. I don't understand, bakit hindi ito nililinaw sa
amin ni lolo at lola?

"May hindi kayo nalalaman sa asul na apoy. Sa apat na itinakdang babae sa bawat
generasyon may isa sa kanilang isinisilang na may nakatakdang mangalaga sa kanya.
Dito pumasok ang salinlahi namin, may isinisilang na lalaki mula sa salinlahi namin
kasabay nang paglabas ng mga itinakdang babae." Paliwanag ni Desmond.

"Then are you telling me that there's always a special girl from the prophecy?
Hindi pantay ang tingin ng asul na apoy sa mga itinakdang babae at isa lang ang
binibigyan niya ng taga bantay?" tanong ni Seth.

"Siguro? O tamang mas sabihin na higit na kailangan ng babaeng napiling bigyan ng

tagapagbantay ang matinding proteksyon. Nang minsang nagpakita sa akin ang asul na
apoy nabanggit nito na dalawa sa mga itinakdang babae ngayon ang may tagapagbantay,
isa na si Amor." May tagapagbantay ako?

"It was not just my bloodline, there are I think? five families which are devoted
to the blue fire." Hindi ito nasabi sa akin ni Danna o kaya ng mga itinakdang babae
noon.
"Kung sinasabi ni Kreios na tanging babae lang ang may koneksyon sa asul na apoy sa
inyo Claret, kabaliktaran ito ng sa amin. Only males in my bloodline can
communicate with the blue fire."

"Then how are you mated with her?!" iritadong tanong ni Rosh.

"Sinabi na ito ng mga nakaraang tagapagbantay ng mga itinakdang babae, kung

ipinanganak ang tagapagbantay na wala pang nakatakdang bampirang naghihintay sa
itinakdang babae, siya na ang magiging kapareha nito habangbuhay. Mas nauna akong
ipinanganak sa prinsipe ng mga nyebe." Napakuyom na lamang ang mga kamay ko sa
ilalim ng lamesa habang nakapatong ito sa aking mga hita.

Zen baby, why am I hearing this?

"Ipinanganak na akong naghihintay sa'yo Claret. Mas matagal na akong naghihintay,

higit pa sa prinsipe ng mga nyebe."

--

VentreCanard

Chapter 26

Nabalot ng katahimikan ang buong silid sa huling sinabi ni Desmond. Kahit ako ay
walang masabi tungkol sa mga narinig ko. Nanatili lamang magkatitigan ang mga mata
namin ni Desmond.

I can see on his eyes that he's telling me the truth. The blue fire bound him to me
the day he was born, but Zen surpassed him. Hanggang sa hindi ko na maramdaman ang
presensiya niya.

Hindi ko maalis sa kanya ang mga mata kong napupuno ng kalituhan, pagkabigla at
walang katapusang mga tanong. Why the blue fire made this so complicated?

Why did she bind Desmond on me if there's Zen?

Nabasag ang nabubuong tension sa loob ng silid nang marinig namin ang halakhak ni
Rosh na siyang umagaw sa atensyon nating lahat.
"Maybe you're right, you were born earlier that Zen. But his bond for Claret is
more powerful than you. Mas makapangyarihan pa rin kaming mga itinakdang bampira,
higit sa mga tagabantay na siyang mga unang isinilang." Agad tumango si Blair at
Seth.

"It's now clear to us, Claret is still for Zen, for our brother. So please, stop
pestering her mind. Dahil kapag muli nyo itong sinubukan, hindi nyo na muling
mararanasan pang makausap kami ng mahinahon sa paligid ng iisang lamesa." Seryosong
sabi ni Seth.

Napatitig na lamang ako sa tatlong pares ng mga mata ng tatlong prinsipeng kasama
ko. Sa mga oras na ito alam kong hindi na para sa akin ang mga salitang ito, kundi
para na kay Zen.

They valued Zen so much, the way they valued me. Hindi man nila ito sabihin sa
akin, pinapatunayan nila ito sa kanilang mga pinaniniwalaan at mga desisyon.

Blue fire's prophecy is not just about the greatness of the goddesses from the
mirror, but also the bond and brotherhood of the vampire princes in this world.

Mas lalong bumigat ang tensyon sa pagitan naming lahat, alam kong seryoso ang
tatlong prinsipe tungkol sa bagay na ito. Tulad nga ng sinabi sa akin ni Rosh bago
ako pumasok sa subastahan, lumabas siya ng Parsua para maibalik niya si Zen at alam
kong paninindigan niya ito.

Nag aalangan pa ako kung magsasalita ba ako o hindi, pero nang muling magtama ang
aming mga mata ni Desmond ay huminga na ako ng malalim at nagsimula akong
magsalita.

"Bakit ngayon ka lang nagpakita Desmond? Katulad ka rin ba ng kapatid ko na nawalan

ng memorya tungkol sa akin?" ito ang malaking tanong na naglalaro sa aking isipan.

Kung nakikilala niya na ako, bakit ngayon lang siya nagpakita sa akin? Dahil alam
niyang wala si Zen? Dahilan para mas higit akong malito sa mga tumatakbo sa isip ko
at mga nararamdaman ko?

"How Claret? How? My mother was accused killing my own father, the empire she used
to adore blamed her for the death of the her love her life. Sa tingin mo ba ay
makakaya ng konsensiya ko na paglingkuran ka at makipagtulungan sa imperyong
nagngangalaga sa'yo. Kung ito mismo ang imperyong tumutugis sa buhay ng sarili kong
ina?" natahimik ako sa sinabi niya.

"Ako at si ina ay nabuhay na nagtatago. Being her son will threaten my own life.
How can I protect you if death is chasing me? Sa tingin mo ba ay may maniniwala sa
akin o kay ina kapag sinabi ko sa mga panahong 'yon na anak ako ng hari at ng
babaeng pinagbibintangan nilang pumatay dito? How can I show myself to you if my
life is a mess?" nakapagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko.
Muling bumalik sa mga alaala ko ang mga huling salita ni Danna. Find my son Claret.
He's a Gazellian, tell him that he's free. He is now free.

Unti unti nang nasasagot ang mga katanungan ko, gustong ipahanap sa akin ni Danna
ang kanyang anak hindi lamang para sabihin dito na malaya na siya sa lahat kundi
para malaman ko na anak niya ang naudlot na itinakda para sa akin.

Kumikirot ang puso ko sa mga nalalaman ko, masyadong mabigat ang mga naranasan ni
Desmond at ni Danna. And I hate those damn witches for tricking the whole Parsua.

Nang dahil sa mga walang pusong mga mangkukulam, pilit ipinagdiinan ng Parsua ang
mga inosente. Why am I having this urge of hugging Desmond right now? Gaya nang
pagyakap ko sa kanyang ina noon.

Kahit ang mga kasama kong prinsipe ay hindi na nakapagsalita sa mga sinasabi ni
Desmond. Alam na rin nila ang tungkol kay Danna at ang buong katotohanan, agad
naming malalaman kung nagsasabi si Desmond ng totoo. Pero ang lahat ng mga sinasabi
niya ay nagtutugma sa aming nalalaman.

"Can you blame me for turning down the queen's invitation? Na pagkatapos na lahat
ng naranasan ko at nang aking ina, bigla na lamang akong titira sa inyong kaharian
bilang isang prinsipe na parang walang nangyari? Mabubuhay ako kasama ng mga
nilalang na minsan nang nagpasakit sa buhay ko?"

Hindi ko akalain na sasabihin itong lahat ni Desmond sa mga oras na ito.

"But you're a Gazellian, Desmond. Alam kong ito rin ang gustong mangyari ni Danna
at ni Haring Thaddeus. You can't live forever running away from what you are."
Paliwanag ko sa kanya.

"But that was a deep cut Claret, hindi mo at kahit kailan hindi na 'yon mawawala.
Nasasabi mo 'yan dahil hindi mo naranasan ang mga naranasan ko. I hope you respect
my decision my deity, I am happy living away from royalty." Nagsimula na itong
tumayo.

"You don't need to worry Claret, tumutupad ako sa aking mga salita. I will help you
to bring back my half brother." Mapait siyang ngumiti sa akin bago siya tuluyang
umalis ng silid.

Natulala na lang ako sa upuang iniwan niya. Should I apologize to him for
everything?

"May mga katanungan pa ba kayo?" pormal na tanong ng kapatid ko. Hindi ako
nakasagot sa kanya.
"Kung ganoon ay kailangan natin uumpisahan ang paglalakbay? Hindi maaaring tumigil
tayo ng mahabang panahon sa mansion ito." Sabi ni Seth.

"Maybe tomorrow night, wala nang resposibilidad na iiwan dito si Desmond." Sagot ng
kapatid ko.

Hindi na muling nagtanong ang mga prinsipe sa kanya hanggang sa magpaalam na rin
ang kapatid ko. Nanatiling nakaupo sa kanilang mga pwesto ang tatlong prinsipe at
alam kong pinakikiramdaman nila ako.

"How are you Claret?" tanong sa akin ni Rosh.

"I can feel guilt and everything." Tipid na sagot ko sa kanya.

"It's not your fault, the blue fire is complicated. Isama pa ang mga hadlang na mga
mangkukulam." Sagot ni Seth sa akin.

"Mas mabuting magpahinga ka muna Claret, kailangan mo nang maghanda sa muling

paglalakbay natin kinabukasan." Sabi naman ni Blair na ngumiti sa akin.

"Let just hope that he won't make any move on you while Zen is away. Dahil
siguradong mahihirapan kaming makisama sa kanya sa paglalakbay." Hindi na ako
sumagot kay Seth. Tumango na lamang ako dito at nauna na akong lumabas sa silid.

Pumasok ako sa aking kwarto at pinili kong humiga, malapit na muling mag umaga. At
mas mabuti nga sigurong matulog muna ako, hindi ko inaasahan ang mga nalaman ko.

Kakapain ko na sana ang kumot na ibabalot ko sa aking katawan nang may naglagay na
nito sa akin. Naramdaman kong humiga rin siya sa aking kama at niyakap niya ako
mula sa aking likuran.

"Sorry for not telling you about it sooner. Si Desmond lang ang may karapatan. Are
you mad little sister?" umiling ako sa kanya bago ako humarap at isubsob ang sarili
sa kanyang dibdib.

"Why am I hurting Kreios? Bakit naiinis ako sa sarili ko? May sinasaktan na pala
ako na hindi ko nalalaman. While I am busy loving Zen, there is someone hurting and
waiting for me." Nagsimula na akong umiyak habang hinahaplos niya ang mahaba kong
buhok.

"Claret.."

"I hate myself for hurting Desmond." Kung malaman ko man nang maaga ito, may
magagawa ba ako? I will definitely hurt him again, because I have Zen. I already
have my prince Zen. I will definitely fall in love with Zen again.
"That's the problem of being beautiful Claret, everyone wanted to devote themselves
to you." Nainis ako sa sinabi ni Kreios at hinampas ko ang dibdib niya.

"What the hell is that?!"

"I am being serious Claret, all females in our bloodline possessed an unfathomable
beauty. Ano ka pa? Sinasabing ikaw na ang pinakamagandang babaeng isinilang sa
salinlahi natin."

"I hate being pretty! I've been bullied before because of this damn face!" narinig
kong tumawa siya sa sinabi ko.

"I remembered that, inaapi ng mga tao ang magandang kapatid ko. Matulog ka na muna
Claret, gigisingin kita kapag aalis na tayo. Will you allow me to sleep with you?"

"You're not going to bite me?" tanong ko sa kanya na muling nagpatawa sa akin.

"I won't, you inherited our grandmother's witch nature. Baka malason na naman ako
sa dugo mo." Kinabig niya ako at muli niyang hinaplos ang buhok ko. Hindi ko
akalain na makakaramdam ako ng yakap ng isang kapatid sa mundong minsan ko nang
tinakbuhan.

I'm glad Kreios is here, my brother with full of lies and secrets.

"Sleep well Claret, the moment you open your eyes again. Together, we'll look
forward to our new adventure as siblings."

--

VentreCanard

Chapter 27

Nakahanda na ang lahat, nasa labas na kami ng mansion at nag aabang na ang mga
kabayong sasakyan namin. Sinabi ni Kreios na alam na niya kung saan namin pwedeng
abutan si Zen, pero ang tanging problema namin ay hanggang kailan ito mananatili sa
lugar na pupuntahan namin.
Is it possible that Zen is finding something from the past? Bakit nagpapabago bago
siya ng panahon? Papaano?

Dahil kinulang kami ng isang kabayo, sinabi ng kapatid ko na sa kanya na lamang ako
sumabay. Hindi na nakaangal ang tatlong prinsipeng siyang halinhinan kapag
kailangan kong makisabay sa kanilang mga kabayo.

Nasa unahan na ang kabayo namin ni Kreios dahil ito ang susundin ng lahat, katabi
namin ang kabayo ni Rosh sa kanan at kay Desmond sa kabila. Nasa likuran si Blair
at Seth.

Naramdaman kong inilapit ni Kreios ang mga labi niya sa tenga ko. May ibubulong na
naman sa akin ang magaling kong kapatid.

"Look how pretty are you sister, you are surrounded by five male vampires." Umirap
ako sa sinabi niya.

"Tigilan mo ako Kreios" narinig ko siyang tumawa.

"Sa lahat ng mga kababaihan tanging ikaw lang ang nagagalit kapag sinasabihan ka
nang maganda."

"Shall we go?" basag ni Rosh. Tumikhim na rin si Desmond.

"Pity on you male vampires, I am the brother." Muling tumawa si Kreios bago niya
iniyakap ang kanyang mga braso sa akin at patakbuhin niya ang kabayo sa babagong
bukas na lagusan.

Narinig kong nagmura si Desmond at Rosh bago nila kami tuluyang sundan.

"What was that Kreios?"

"Nothing" ngising sagot niya sa akin.

Nagpatuloy sa pagtakbo ang aming mga kabayo. Hindi ko alam kung saang lugar kami
dadalhin ng kapatid ko.

"Paano ka nakakasiguro na makikita natin si Zen dito?"

"I am not sure Claret, sinabi ko na sa'yo mahirap siyang hulihin dahil hindi siya
tumitigil sa isang panahon. Mahirap makahanap ng mga lugar sa nakaraan na may
koneksyon at buhay pang lugar dito sa kasalukuyan." Isinandal ko ang sarili ko kay
Kreios.
"But you need to do something, gusto ko na siyang makita kuya.." Mahinang sabi ko.

"I am trying my best Claret."

"Kung ganoon, saan ang eksaktong lugar? Bakit hindi na tayo nagdiretsong ilabas ng
lagusan mo sa mismong harap nito?"

"Dahil ang daan na lamang na ito ang may koneksyon sa pinanggalingan natin. Tulad
ng sinabi ko sa'yo, limitado lang ang naaabot ng kapangyarihan ko. Hindi talaga ito
ang pangunahing kakayahan ng aking buhangin." Hindi na ako sumagot sa sinabi ni
Kreios.

Sinabi nga nito sa akin na may pagkakahawig ang aming mga kapangyarihan. If I can
nullify curse, he can nullify vampire power.

"Kung ganoon, pupunta tayo sa lugar na meron nito sa nakaraan at hanggang ngayon ay
nabubuhay pa rin sa mundong ito at sa mundo ng mga tao?" ilang beses tumango si
Kreios sa akin.

Hindi ko tuloy maiwasang isipin, anong lugar ito? Napuntahan ko na kaya ito sa
mundo ng mga tao?

"Patungo tayo sa Bundok Morte." Kung hindi lang nakapulupot sa akin ang mga braso
ni Kreios malamang ay nahulog na ako sa kabayo.

"I've been there! Nagtungo na ako dito nang nasa mundo pa ako ng mga tao." Bahagya
akong napasulyap kay Seth. Sa patay na kabundukang ito ipinanganak ang babaeng
itinakda sa kanya.

Bahagyang kumirot ang dibdib ko nang maalala ko na naman ang nangyari sa akin sa
loob ng kabundukang 'yon. It was so tragic and its damn hurting my heart again and
again.

Ang pagkamatay ni Alanis na hanggang ngayon ay hindi pa rin nalalaman ni kamahalan,

halos mabaliw ako nang hindi umiyak ang babaeng itinakda kay Seth at mas nadurog
ang puso ko nang lisanin na siya ng kanyang ina.

Hindi ko na ginustong bumalik sa kabundukang 'yon dahil naghahatid lamang ito ng

hindi magagandang alaala.

"Good, hindi ka na maninibago kapag nakarating na tayo dito."

"Is it dead?" tanong ko kay Kreios. Alam kong nakikinig sa usapan namin ang mga
kasama naming prinsipe.
"No, why did you ask that? Is it dead in human world?" tanong sa akin ni Kreios.
Tumango ako sa kanya.

"Oh, bakit ka nagpunta sa patay na kabundukan?"

"Long story"

"Sa mundo ng mga bampira, ano ang kabundukan ng Morte?" tanong ko kay Kreios. Hindi
agad ito nakasagot sa akin.

"Vampires are forbidden in that mountain." Si Desmond ang sumagot. Kumunot ang noo
ko.

"Forbidden? Bakit?"

"Dahil mga valentina ang naninirahan dito, galit sila sa mga bampira." Si Seth
naman ang sumagot.

"Valentina?"

"Mga babaeng nagiging ahas, nahihipnotismo nila ang mga lalaking bampira at
kinakain nila ng buong buo." Umawang ang bibig ko sa sinabi ni Blair.

"Wh-at? Wait, let's stop. Wait! Delikado kayong lima! Makakain kayo ng ahas!"
narinig kong tumawa sila sa sinabi ko.

"Witches are powerful that snakes. We trust you Claret, hindi mo naman kami
hahayaan lunukin ng mga ahas hindi ba?" lalo akong nawindang sa sinabi ni Kreios.

"Paano kung madami sila? Wait--- let's stop for a while." Hinawakan ko na ang braso
niya.

"Malapit na tayo Claret, you can use your spells to prevent us from being
hypnotize. Baka makaalis pa si Zen sa kabundukan ng Morte." Bago kami makapasok sa
kabundukan ay gumamit ako ng ilang orasyon sa kanila.

Kita ko ang hindi pagsang ayon ni Rosh dahil posibleng iniisip na naman niya ang
kanyang kutis, pero hindi na ito nakipagtalo sa akin. Hindi ito katulad ng
kabundukan sa mundo ng mga tao na walang buhay, ang tanging nakakakilabot lamang sa
lugar na ito ay ang pakiramdam na parang may bumubulong at nagmamasid sa'yo.

Tulad din ng sa mundo ng mga tao, may napakahabang hagdanan din ito na siyang may
arko sa bukana. Pero ilang beses akong napahakbang paatras nang makakita ako ng
dumadaming gumagapang na ahas papalapit sa aming anim. Unti unti na kaming nagbilog
habang pinalilibutan na kami.

"Walang magpapakagat sa inyo. Kagatin na tayo nang daang babae, huwag lang nang
ahas." Pangunguna ng kapatid ko.

Sa isang iglap ay nawala sa mga tabi ko ang mga bampirang kasama ko at sinimulan na
nilang ubusin ang mga ahas. Wala sa sarili akong napatingala sa tuktok ng hagdan.
Nakahilera na dito ang naggagandahang mga babae na kahit sinong lalaki ay maaakit.

Naramdaman kong tumigil na ang pagpatay ang mga kasama ko sa napakaraming ahas at
nagsimula silang tumayo sa mismong tapat ko habang nakatingin na rin sila sa mga
babaeng nakaabang sa amin sa tuktok.

We're facing those snake girls in one line.

"Hindi hamak na mas maganda sa kanila si Claret Cordelia Amor." Napailing na lang
ako sa sinabi ni Kreios.

"Agree" nagulat ako nang sumagot sa kanya ang apat.

"Tapusin na natin ito nang maaga." Tipid na sabi ni Blair. Nagulat na lang ako nang
una siyang sumugod. Hanggang sa isa isa na silang nawala sa tabi ko, sinimulan ko
na rin umakyat sa hagdan at tumulong ako sa kanila.

Halos pagtulungan ang mga kasama ko ng hindi lamang isang ahas, tatlo o higit pa
ang nakakalaban ng mga bampirang kasama ko. Napadaing ako nang biglang may humila
ng buhok ko dahilan kung bakit nahulog ako sa hagdan.

Shit!

"Claret!" napangibabawan na ako ng ahas na babae. Humahaba ang leeg niya,

pinagningas ko ang aking mga mata. Inilag ko ang mukha ko nang tinangka niya akong
kagatin.

"Claret!"

"Huwag nyo akong tulungan! I can do this!" sigaw ko. Alam kong mga abala silang
lahat.

Marahas kong binaliktad ang posisyon namin ng babae, hinayaan kong humaba at
tumalim ang aking mga kuko. At agad ko itong sabay itinusok sa leeg ng babae
dahilan para tuluyan itong mamatay.

Hindi ko pa rin mapigilan ang sarili kong lumuha sa tuwing may kikitilin akong
buhay. Tumayo ako mula sa pagkakadagan sa kanyang katawan sa aking mga kukong may
dugong umaagos.

I never liked killings, but here I am right now. Doing something I hated the most
for the sake of my lost love.

"Claret, if you can't do it. Don't.." mahinang sabi ni Rosh.

"I am tired of being useless Rosh, ayoko nang maging pabigat." Mabilis lang namin
natalo ang mga babaeng ahas pero ramdam ko na anumang oras ay may darating pa
silang mga kasamahan.

Katulad ng kabundukan sa mundo ng mga tao, ay may parang templo dito. Hindi man
ito, masasabi ko na dito tumitigil at nagsisilbi itong tahanan ng mga babae.

"Why did we kill them? Tayo ang sumugod, wala silang ginagawang masama sa atin."
Shit. This is why I hate about killing, nagsisisi ako sa mga ginawa ko.

Iba ito sa loob ng subastahan, dahil nararapat lang sa mga ito na mamamatay. But
these girls? Nananahimik lang sila sa kabundukang ito.

"No Claret, sila ang mga salot sa imperyong nakakasakop dito. Marami na silang
nabibiktimang mga kalalakihan." Gusto ko nang matawa sa klase ng imperyong
napuntahan ko.

Subastahan na nang aabuso ng mga babae at kabundukan na kumakain ng mga lalaki.

What else is damn curseful in this whole empire?

Kumunot ang noo ko nang makitang nasa ibabaw na ng bubong si Kreios.

"Pumasok na kayo sa loob Claret, I'll start to find him. Sasamahan ka ni Desmond."

"I'll go with you." Tipid na sabi ni Blair, bigla itong nawala para tabihan ang
kapatid ko.

"Kailangan ng tagabantay sa labas, dito na rin ako Claret. Ikaw na Rosh ang bahala
sa kanya." Bigla akong kinabahan sa pag uusap nila.

Bakit parang biglang bumalik ang eksenang ito? Naaalala ko ang naranasan namin ni
Alanis.

"I'm nervous.."

"Don't be Claret.." bulong ni Desmond.

Nauna siyang naglakad sa loob ng tahanan ng mga ahas na babae, katabi ko lamang si
Rosh at hindi ako iwanan. Habang pumapasok kami ay nahandusay na ang mga patay na
ahas na natalo ng mga prinsipe.

Mahina sila dahil hindi nila nagawang hipnotimuhin ang mga kasama kong lalaki, kung
nagkataon na hindi nila ito agad nasabi sa akin posibleng kaming anim na ang walang
buhay.

Nakarating kami sa dulo ng tahanan, pansin ko na napakaraming pintuan din nito na

gawa sa mga capiz.

"Magsisimula na kami ni Kreios, he will connect this place to your mate's place.
Pagsasalubungin ko ang oras pero hindi ko maipapangakong mahahawakan koi to nang
napakatagal na oras." Tumango ako sa sinabi nito.

Nagulat ako nang bigla niyang hiwain ang sarili niyang kamay at ilang beses niyag
pinatulo ito sa sahig. Nanunuod lamang kami ni Rosh sa ginagawa ni Desmond, at nang
ilahad niya ang kamay niya sa akin bigla akong inilayo ni Rosh sa kanya.

"What's this? You won't do anything unnecessary, right?"

"Wala akong ibang masamang gagawin sa kanya. I just need her hand."

"Rosh.." bumuntong hininga ito. Nang iabot ko kay Desmond ang aking kamay ay wala
itong pasintbi at basta niya na lamang ako hiniwaan. Pinagdaop niya ang mga palad
namin na may sarili naming dugo hanggang sa bigla akong makarinig ng malakas na
tunog ng orasan.

Narinig kong nagmura si Rosh, kahit ako ay nakagat ko na lamang ang mga labi ko
habang nakatitig ako kay Desmond. Habang sabay pumapatak an gaming dugo sa aming
magkalapat na palad unti unti ko nang nararamdaman ang pagbaba ng temperatura.

Tumutulo na ang luha ko, mas lalong nagkagulo ang tibok ng puso ko at maging ang
mga labi ko ay nangangatal para banggitin ang mga pangalan niya.

"Go on, he's here." Mahinang sabi niya sa akin.

"Salamat.." tinanggal ko ang palad ko sa kanya at mabilis akong tumalikod sa kanya.

Pansin ko na nakangiti na rin sa akin si Rosh.

Hindi ko na nagawang sumagot ng ngiti sa kanya at nagsimula na akong tumakbo.

"Zen! Baby! Where are you?! Can you hear me?! Baby!" nagyeyelo! Nagyeyelo ang
paligid!
Nangangatal ang mga kamay ko habang isa isa akong hinihila ang mabigat na pintuang
gawa sa capiz.

"Zen!" wala siya sa unang pintuan. Muli akong tumakbo at nagtungo sa pangalawa.

"Baby! Zen.." wala pa rin siya sa pangalawa. Napapahagulhol na lang ako ng pag iyak
habang nararamdaman ko ang tumitinding lamig sa buong paligid, nag uusok na ang
sahig.

"Zen!" hanggang sa pang apat na pintuan ay wala pa rin siya. I know that he's here!
Nandito siya! Siya ang dahilan kung bakit bumababa ang temperature!

"Zen! baby!" sa panglimang pintuan ay tuluyan nang nagtuluan ang aking mga luha
nang makita ko ang pamlyar na pigura ng lalaking nakatalikod.

Nasapo ko na lamang ang bibig ko habang walang humpaw ang mga luha ko sa pagpatak.
Muling nabuhay ang bawat pagtibok nang puso ko habang unti unti siyang lumilingon
sa akin.

"Mahal na prinsipe.."

"Claret baby.." kita ko rin sa mga mata niya ang pagkagulat at pagkalito. Damn, I
missed him so much. Ang aking pinakamamahal at napakakisig na prinsipe.

"Zen! Zen!" halos tumakbo na ako sa kanya at nang gahibla niya na ang aming
distansya bigla akong tumigil.

"Natatakot akong hawakan ka, natatakot ako na bigla ka na namang maglaho mahal na
prinsipe." Hindi siya sumagot sa akin sa halip ay siya ang mabilis na lumapit sa
akin at siniil niya ako nang malalim na halik.

Buong puso akong tumugon sa kanya habang walang tigil ang mga kamay kong hawakan
ang mukha niya, ang kanyang buhok, ang kanyang leeg. Hindi ako tumitigil sa
pagluha, lahat ng parte ng pagkatao ko ay nangungulila sa kanya.

Kapwa kami humihingal nang bitawan namin ang labi ng isa't isa. Magkadikit ang
aming mga noo habang hawak ko ang kanyang nakakapang akit na mukha.

"Where have you been? Nasaan ka Zen?"

"I love you baby, I love you." Damn, I missed this. Hindi na naman nakakarinig ang
prinsipe ng mga nyebe.
"Zen, nasaan ka? I need to find you.."

"I missed you baby.." kapwa na nagningas ang aming mga mata. Lumabas na ang aking
mga pangil, kahit ang mga pangil ng aking prinsipe. Ako na mismo ang naghawi ng
buhok ko.

"Nauuhaw na ang aking prinsipe." Ngumisi siya sa akin, itinalikod niya ako at
naramdaman ko na lang na kusa na kaming bumaba sa sahig.

"Let's bite each other.." tumango ako at marahan akong humilig sa kanya. Bumilis
ang aking paghinga nang maramdaman ko ang pangil na siyang hinahanap hanap ng aking
katawan.

"Zen.." siya na mismo ang nagbigay sa akin ng kanyang palapusuhan. Kasabay nang
pagkagat ng kanyang pangil sa leeg ko ay ang pagkagat din ng aking mga pangil sa
kanyang palapulsuhan.

"Damn, I missed you so much Claret. I miss you baby. I'll punish you, you smell of
Rosh."

"Then punish me my prince.."

"I love you more baby.."

--

VentreCanard

Chapter 28

Hindi ko alam kung bakit lumuluha ang aking mga mata habang nakatulala ako sa
kisame.

Nangangatal ang aking mga kamay habang hinahaplos ang kanyang buhok, ayoko nang
mawalay sa kanya, ayoko nang bitawan siyang muli.

I want to embrace him forever.

"Zen.." tawag ko sa pangalan niya. Mas itiningala ko pa ang sarili ko para mas
mapagbigyan ang ginagawa niyang paghalik sa leeg ko.

Tumigil siya sa paghalik sa akin at dahan dahan niyang hinaplos ang nagsabog kong
buhok sa sahig tulad nang lagi niyang ginagawa.

Nakagat ko na ang pang ibabang labi ko habang pinagmamasdan ang mukha ng prinsipeng
pinakamamahal ko.

"Titigan mo lang ba ako magandang dyosa mula sa salamin?" bahagya niyang itinaas
ang kanyang kilay sa akin.

"I want to touch your fangs Prince Zen." Ngayon naman ay hinaplos niya ang aking
pisngi.

"I missed you fangs too, baby. Everything about you." Hinuli ng kamay niya ang
kamay ko at kusa niyang inawang ang labi niya.

Hinayaan niyang maglaro ang mga daliri ko sa mga pangil niya gaya ng ginagawa ko
noon. I used to touch his fangs before we bite each other.

Habang dinadama ko ang pamilyar na pakiramdam ng kanyang mga pangil, ramdam ko ang
titig niya sa akin sa kanyang nagniningas na mga mata.

Alam kong may mahalaga pa akong dapat gawin sa mga oras na ito, pero hindi ko na
maalala. Napuno na ang buong sistema ko nang imahe, haplos, halik at ang mga
pagbulong sa akin ni Zen.

Paano nga ba ako nakarating dito? Sino ang mga kasama ko? Si Zen na lang ang
nakikita ko sa mga oras na ito.

Sinadyang idiin ni Zen ang aking daliri sa kanyang pangil dahilan kung bakit ito
nagdugo.

"Zen.." he's now licking my blood.

"I miss you blood Claret." Sinimulan niyang halikan ang bawat daliri ko, ang palad
ko pababa sa aking palapulsuhan.

"Bite me again Prince Zen, let me feel your fangs again." Hindi na sumagot sa akin
si Zen dahil ibinaon na niya ang kanyang pangil sa aking palapulsuhan.

Marahan kong inangat ang sarili ko at gamit ang kaliwang kamay ko ay sinira ko ang
kasuotan niya. Naglabasan muli ang aking mga pangil at unti unti kong inilapat ang
aking labi sa kanyang matipunong dibdib.

"Baby.." Bulong niya sa aking isipan. Ilang beses kong pinaglakbay ang aking labi
sa dibdib niya bago ko ikinagat ang aking mga pangil sa kanya.

Tumigil siya sa pag inom sa aking dugo at naramdaman kong niyakap niya akong nang
napakahigpit.

"Shit, I love you so much Claret." Iniyakap ko na rin ang sarili ko sa katawan ng
aking prinsipe.

Wala nang tumatakbo sa isipan ko kundi ang mga bisig ni Zen na nakayakap sa akin at
ang mga bulong niya sa akin na punong puno ng pagmamahal.

Kahit hindi na ako umiinom sa kanya, nanatili akong nakayakap sa kanya. Ayoko nang
humiwalay, ayoko nang malayo sa kanya.

"Dito ka na lang mahal na prinsipe, huwag ka nang umalis mahal na prinsipe.

Nagmamakaawa na ako sa'yo, huwag mo na akong iwan. Isama mo na lang ako, huwag mo
na akong iwan Zen. Nagmamakaawa ako sa'yo, huwag mo na akong iwan." Paulit ulit na
sabi ko.
Lumuluha na ako sa kanyang dibdib.

"Claret.."

"Please? Baby, mahal mo naman ako hindi ba? Ang sakit sakit na Zen, ang sakit sakit
na. Ang hirap maiwan, napakahirap. Nagmamakaawa na ako mahal na prinsipe, huwag ka
nang umalis. Dito ka na lang, dito ka na lang sa tabi ko." Mas lalo kong hinigpitan
ang pagkakayakap sa kanya.

I don't want to let him go. I just can't.

Naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko, bakit wala akong marinig na
sagot mula sa kanya? Why can't he answer me?

"Zen.." niluwagan ko ang yakap ko sa kanya at muli kong hinawakan ang magkabilang
pisngi niya.

"Mangako ka sa akin mahal na prinsipe, mangako ka sa akin." Nangangatal na ang mga

kamay ko.

Naramdaman ko ang haplos niya sa aking batok.

"Zen, I will shower you kisses everyday. Hindi ka na aalis, hindi ba?" unti unti ko
nang ipinikit ang mga ko nang nagsimula ng lumapit muli ang mga labi ni Zen sa
akin.

At nang gahibla na ang distansya ng aming mga labi ay narinig ko ang marahas na
pagbukas ng pintuang capiz. Sa isang iglap ay naagaw ako ni Rosh mula kay Zen.

"Let's go! Lumabas na tayo sa lugar na ito!"

"Rosh!" sigaw ko sa kanya habang nagpupumiglas ako sa hawak niya. Zen will
definitely kill him!

"Rosh! Zen is here! Look, Zen baby." Unti unting nawala ang pagkasabik at ngiti sa
aking mga labi nang unti unti maging yelong natutunaw ang lalaking kayakap ko
kanina.

"What? What's going on? Zen?! Zen?!" inilibot ko ang panginin ko sa paligid ng
kwarto. He's not around.

"Bitawan mo ako Rosh! Bitawan mo ko!" pilit kong tinatanggal ang kamay ko sa kanya.

"I'm sorry Claret, but he's just your own illusion. This shitlike temple creates
your biggest desire." Nanlalaking mata akong humarap sa kanya.

"No! He's not an illusion! No! Niyakap niya ako Rosh! Hinalikan niya ako!
Naramdaman ko ang mga pangil niya, ang buong presensiya! Ang mga haplos niya!
Bitawan mo ko Rosh! Bitawan mo ko!" habang pilit kong inaagaw ang kamay ko sa kanya
mas lalo nang nagtuluan ang mga luha ko nang wala akong nakating marka ng pangil ni
Zen sa may palapusuhan ko.

"We need to go Claret, bago ko pa mapatay ang mga hayop na traydor! Please let's go
Claret." Niyakap na ako ni Rosh para matigilin ako sa pagwawala.

Ilang beses akong umiling sa kanya. No! Walang ilusyon, wala. Totoo si Zen, totoong
nandito siya. I felt him, I felt his kisses, touch, embraces and his whispers.

Nakakarinig na rin ako ng ingay mula sa mga gumagapang na ahas.

"No, nandito si Zen. Nandito si Zen, Rosh! Nandito siya." Nagmamakaawang sabi ko sa
kanya. Wala nang tigil sa pagluha ang aking mga mata.

Naramdaman kong may gumagapang nang mga halaman sa katawan ko, mariing hinawakan
ni Rosh ang magkabilang pisngi ko.

"Listen to me Claret, Kreios and Desmond betrayed us. They are damn trying to erase
your memories of Zen, they deceived us."

"No! They are helping us for Zen! No Rosh, no. Nandito lang si Zen, nandito lang
siya kanina." Iyak na ako nang iyak.

"Don't let me do this Claret, please. We need to hurry."

"Rosh, si Zen..si Zen. Yakap ko na siya, yakap yakap ko na siya kanina." Humagulhol
na ako nang pag iyak.

"Rosh! Tayo na!" I heard Blair's voice.

"Shit! Why can't you just cooperate?!" pakinig ko naman ang boses ni Kreios.

"Buhay ka pang traydor ka?!" malakas na sigaw ni Seth.

Nang iangat ko ang paningin ko sa kanila, nakita kong kapwa na may mga galos na sa
kanilang mga mukha ang mga lalaking bampirang kasama ko lang kanina.

Galit ang nakikita ko kay Blair at Seth. Humigpit ang yakap sa akin ni Rosh habang
nakaharap kami kay Kreios at Desmond.

"Stop giving her false hope! Lalong nasasaktan ang kapatid ko dahil sa paglalakbay
nyo. Wala na si Zen! Wala na! I lied! Hindi ko na siya makita sa kahit anong lugar.
He's dead! wala na siya at sinasaktan nyo lang ang kapatid ko. Sinasaktan nyo lang
si Claret, my sister had enough. Listen to kuya Claret, kalimutan mo na siya. Let
this place erase your memory of him."

"Bitawan mo ako Rosh." Malamig na sabi ko. Hindi niya ito sinunod.

"Bitawan mo ako Rosh, utang na loob." Matigas na sabi ko. Hindi ito nagsalita at
kusang lumuwag ang braso niyang nakapalibot sa akin.

Dahan dahan akong humakbang papalapit sa kapatid ko at wala pang ilang segundo ay
lumipad ang palad ko sa pisngi niya.

"I trusted you Kreios! I trusted you! I trusted you!" hindi ko na inabalang punasan
ang mga luha ko.

"Buburahin mo ang alaala ng dahilan kung bakit ako pilit lumalaban at nananatili sa
mundong ito? Buburahin mo ang dahilan ko kung bakit pinili kong yakapin ang sarili
ko biilang isang bampira? Buburahin mo sa akin ang lalaking pinakamamahal ko?! How
cruel are you?!"
Hindi nakasagot sa akin si Kreios.

Sumulyap ako kay Desmond na nasa likuran ng kapatid ko, pansin ko na hindi
mapalagay ang kanyang mga mata. I thought he's a good man, pero bakit hinayaan niya
ang kagustuhan ng kapatid ko?

"Claret.." nausal niya ang pangalan ko.

"I'm sorry for everything Desmond, but it's Zen. It will always be Zen." Bigla na
lamang umikot ang paningin ko pero agad akong nasambot ni Rosh.

"Oh fvck, may kagat ng ahas si Claret. We need to get out of here, mas malakas ang
kamandag ng lason sa loob ng kabundukang ito." Pakinig kong sabi ni Seth.

Nagsisimula nang manlabo ang aking mga mata, bakit bigla na lang nanlambot ang
aking buong katawan?

"Claret.." pakinig ko ang boses ni Kreios.

"Stop calling her!" sigaw ng tatlong prinsipeng kasama ko.

Naramdaman kong isinakay nila ako sa likuran ni Rosh. At nagsimula na silang

tumakbo habang patuloy na ako sa pag iyak.

"Namumutla na si Claret!" sigaw ni Blair.

"We're damn deceived! Shit! Fvck them! Fvck them!" mura ni Seth.

"Gusto ko si Zen, gusto kong makita si Zen..gusto ko siyang makita..gusto ko siyang

makita Rosh. Bring me to him, bring me to him. Nagmamakaawa na ako sa inyong
tatlo..hindi ko na kaya. Gusto ko siyang makita.." paulit ulit na sabi ko sa
likuran ni Rosh.

"Ano itong ginawa nila sa'yo? Lumuluha ka na naman..nasasaktan ka na naman at wala

kaming magawa.."

--

VentreCanard
Chapter 29

Wala akong tigil sa paghagulhol nang pag iyak habang nakasubsob ako sa likuran ni
Rosh. Tumatakbo na siya nang napakabilis kasabay si Blair at Seth na pilit kaming
pinuprotektahan mula sa mga umaatakeng ahas.

This mountain was a traitor in human world, and it will always be a traitor even in
vampire world. Nagtiwala ako, nagkaroon ng pag asa pero ngayon ay nasaktan lamang
ako at patuloy na lumuluha.

Buong akala ko ay kabaliktaran nito ang kabundukang nasa mundo ng mga tao pero
nagkamali ako, sa kabundukan ng Morte paulit ulit dinudurog ang puso ko.

No! Hindi ako papaya, nandito ang aking prinsipe. Naramdaman ko ang presensiya
niya. Napagmasdan at nahawakan ko siya, nandito siya. Bumalik na ang aking
prinsipe.

"Zen! Zen! Bitawan mo ako Rosh! Nasa kwartong 'yon si Zen! Nandon ang aking mahal
na prinsipe! Si Zen! Si Zen, Rosh! Nasa loob ng kwarto si Zen, niyakap niya ako,
tinawag niya ang pangalan ko, sinabi niyang mahal niya ako! Ibalik nyo ako sa
kwartong 'yon! Ibalik nyo ako! Blair, Seth..ibalik nyo ako sa kwarto, hinihintay
ako ni Zen, hinihintay ako ni Zen. He's calling me, he's calline my name."
Nagmamakaawa ako lumingon kay Blair at Seth na kapwa nag iwas ng tingin sa akin.

Pilit akong nagwawala nang maramdaman kong may halamang nagsisimulang gumapang sa
akin katawan para pigilan ako sa pagpupumiglas.

"Rosh mas bilisan natin, hindi na maganda ang kalagayan ni Claret." Mahinang sabi
ni Blair.

Ramdam ko ang mas pagbilis ni Rosh sa pagtakbo, alam kong nararamdaman na rin niya
ang panghihina ko, mas malakas ang kamandag ng lason ng ahas kung mananatili ako sa
loob ng kabundukan.

"We need to run faster! Maputlang maputla na si Claret!" pakinig kong sigaw ni
Seth. Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang sabay na pagmumura ni Rosh.

"How could he? Claret is his sister!" muling sigaw ni Seth. Wala pa rin akong tigil
sa paghikbi.

I can't stop myself calling Zen's name, kahit hinang hina na ang nagangatal kong
katawan.
"Si Zen..bakit natin siya iniiwan sa templong ito? He's inside that room."

"Rosh ibalik mo ako sa kwarto.. si Zen..si Zen.."

"Zen.."

"Zen.."

Halos gasumutin ko na ang kasuotan ni Rosh habang nakasubsob ako sa likuran niya.
He's carrying me on his back.

"Claret, she's convulsing. Hindi na niya alam ang mga sinasabi niya, naapektuhan na
ng lason si Claret." Pakinig ko ang naalarmang boses ni Blair.

"Fvck them! Fvck them! Ibinalik na naman nila sa dati si Claret." Hindi ko pinansin
ang sinabi ni Seth at nagpatuloy ako sa pagtawag sa pangalan ni Zen.

Bakit ilusyon lang ang lahat ng naramdaman ko? I heard his voice, I tasted his
lips, I felt his touch. It was so real, Zen was so real. Sigurado akong nasa kwarto
pa rin siya at naghihintay sa akin.

"Fvck, at last.." napansin ko na bahagyang nagkaroon ng liwanag ang aking paningin.

Nasa labas na kami ng kagubatan kaya wala nang matatayog na punong humaharang sa
sinag ng buwan. Naramdaman kong marahang lumuhod si Rosh para maibaba ako sa lupa,
inalalayan na ako ni Blair at Seth.

Pero hindi na ako makatayo nang maayos sa nanghihina kong tuhod, kaya natagpuan ko
na lamang ang sarili kong nakahilata sa damuhan habang nakaulo ako sa kandungan ni
Blair.

Lumuluha pa rin ang aking mga mata habang nakadungaw sa akin ang tatlong prinsipe,
hindi ko na makita ang kanilang mga ekspresyon dahil sa panlalabo ng aking mga mata
sa pinaghalong luha at matinding panghihina.

"Anong gagawin natin? Kumakalat na ang lason sa katawan ni Claret. Fvck! Fvck
them!"

"Hayaan nyo na lang kumalat ang lason. Iwan nyo na lang ako dito, I heard Kreios.
Si Zen...si Zen, hindi ko na kaya..mamamatay na ako sa sakit. Hindi ko na kaya.."

"Claret!" sigaw nilang tatlo sa akin.

Papaano pa magpapatuloy ang hinahangad kong paglalakbay kung ang mga bampirang
siyang kahuli hulihang maaaring magbigay ng tulong sa amin ay kasalungat ng aming
paniniwala?

And hearing my brother's words? Papaanong hindi na niya makita si Zen?

"Leave, iwan nyo na ako. Wala na si Zen, I can't live without my mate. Hindi ko na
kaya Rosh, Blair, Seth. Iwan nyo na ako, hayaan nyo na akong tuluyang malason.
Ayoko na, ayoko na..iwan nyo na ako parang awa niyo na. Wala na si Zen..wala na si
Zen.."

"We can't do that Claret!" sigaw ni Rosh. Naramdaman ko na hinawakan na niya ang
braso ko.

"No! Huwag! Let me die please, hayaan nyo nang kumalat ang lason. Iwan nyo na ako,
iwan nyo na ako. I have no reason to live in this world..wala na, wala na.."

"Hold her tightly" matigas na sabi ni Rosh.

"No! pagbigyan nyo na ako, isipin nyo ang nararamdaman ko. Hindi ko na kaya, hindi
ko na kaya. Hayaan nyo na akong malason! Bitawan nyo ako!" nagsimula na akong
manlaban sa pagkakagapos sa akin ng tatlong prinsipe.

I can feel Rosh fangs on my right arm.

"Shit! Hawakan nyo siya ng maayos!" sigaw ni Rosh.

"Don't! Huwag mo nang sipsipin ang lason Rosh! Hayaan mo na akong malason, ayoko
na. Ayoko na mahal na prinsipe, hayaan nyo na akong mamatay. Wala na si Zen..wala
na ang lalaking mahal ko, hindi na niya ako babalikan kahit anong gawin ko..hindi
na..hindi na.. ang sakit sakit na. Gusto ko nang matapos..gusto ko nang matapos!"
pilit akong nagwawala.

Mas humigpit ang pagkakagapos ni Blair at Seth sa akin.

"Rosh! Bilisan mo! Bilisan mo na! Bite her! Naaawa na ako kay Claret! Naaawa na ako
sa kanya." Pakinig kong sabi ni Blair.

Hindi na ako nakapalag nang maramdaman ko ang pangil ni Rosh sa braso ko, ilang
beses niya akong kinagat at ibinubuga niya ang dugong may lason. Wala akong tigil
sa paghagulhol at pagtawag sa pangalan ni Zen.

"Fvck! Ang gago ng dalawa, napakagago nila. Anong ginawa nila kay Claret?" ilang
mura na ang ginawa ni Seth.
Nagsisimula nang mawala ang pangangatal ng buong katawan ko, natanggal lahat ni
Rosh ang lason. Pero hindi pa rin tumitigil ang paghikbi ko.

"Patulugin na lang natin siya Rosh." Mahinang sabi ni Blair.

Hindi nagtagal ay narinig ko ang mahinang musika mula sa plauta ni Rosh, hanggang
sa tangayin na ako sa aking malalim na pagkakatulog.

Cordelia..gumising ka..

Iminulat ko ang aking mga mata at natagpuan ko na lamang ang sarili kong nahiga sa
ilalim ng punong may mga nalalagas na dahon. Wala sa sarili akong tumayo at
nagsimulang maglakad.

This is another dream, pero kaninong boses ng babae ang narinig ko? Ang asul na
apoy ang unang pumasok sa isip ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa dalhin
ako ng aking mga paa sa harap ng isang tahanan o tama ba talagang sabihin na
tahanan ito?

Hindi ko alam kung bakit may kung anong nagtutulak sa akin na pumasok dito at nang
sandaling buksan ko na ang pintuan ay tumambad sa akin ang mga lumang kagamitan.
Pero napako ang aking mga mata sa isang napakagandang estatwa ng pitong mga lalaki.

Sino sila? Bakit ako napadpad sa ganitong klaseng panaginip? Kaninong boses ng
babae ang narinig ko?

Nang mapansin kong nagsisimulang magkaroon ng bitak ang mga estatwa ay napaatras na
lamang ako ng hakbang, hanggang sa may sumagi sa likuran ko at makaramdamam ako ng
yakap mula sa aking likuran.

Yakap mula sa braso ng isang babae.

"Don't lose hope Cordelia, wala ka pa sa kalahati ng mga naranasan ko. Masakit
magmahal, napakasakit pero sa dulo nito ay walang hanggang kaligayahan. Malayo ka
pa sa katapusan, huwag ka mawawalan ng pag asa. Ang mga babae sa lahi natin ay
masyadong pinahihirapan ng pag ibig, pero wala pang hindi
nagtatagumpay..Ipagpatuloy mo Cordelia, ipagpatuloy mo."

Natigil ang panaginip ko, pero pinasya kong hayaang nakapikit ang aking mga mata.
Hanggang ngayon ay hindi umaalis si Blair sa aking ulunan para lamang hindi
maistorbo ang aking pagkakatulog.

"Anong gagawin natin Rosh? Si Desmond lang at Kreios ang may kakayahan magbalik kay
Zen. And hearing Kreios? Fvck! Bakit hindi na lang isa sa atin ang may kakayahang
humawak ng oras?" iritadong sabi ni Seth.
"What if he's telling the truth? Hindi pwedeng habang buhay na ganito si Claret.
I'll prefer erasing her memories, kaysa hilingin niyang laging mamatay." Kumirot
ang dibdib ko sa sinabi ni Blair.

"Blair!" madiing tawag ng dalawa sa kanya.

"Are you out of your mind?!" galit na tanong sa kanya ni Rosh.

"Kanina, halos gusto ko na rin patayin ang kapatid ni Claret. Pero bakit niya
gugustuhin burahin ang alaala ng sarili niyang kapatid kung alam naman niyang buhay
ang magpapasaya dito? Isipin nyo, malaki ang posibilidad na nagsasabi siya ng
totoo. Is this the time for us to stop? Tama si Kreios, nasasaktan lang si Claret
sa paglalakbay na ito." Mahabang sabi ni Blair.

"No!" sabay na sagot ni Seth at Rosh.

"Palibhasa hindi pa kayo nagkakasama ni minsan ni Zen, yes that dumb vampire is an
asshole, selfish and damn arrogant. But there's a bond between us, tayong
itinakdang bampira sa mundong ito. Meron tayo, hindi mo ba nararamdaman? I'm sorry
Blair, but I can't imagine myself letting someone erases Zen's memories to woman he
loved the most. Kung patay Zen? Bubuhayin natin!" Mariing sagot ni Seth.

Sa mga itinakdang bampira, si Seth ang pinaka nagpapahalaga sa koneksyon nilang

lima.

"How tell me Seth? Nakarinig ka na ba ng bampirang muling nabuhay na hindi gamit

ang mga itinakdang babae? Do you think Claret can wait for hundreds of years?
Mamamatay na sa kalungkutan si Claret, kung naaawa kayo kay Zen dahil makakalimutan
siya ni Claret, mas naaawa na ako kay Claret! Look at her, anong gagawin natin sa
kanya kapag nagising siya? Patutulugin ulit natin?"

"Then are you telling us Blair that we'll give her to Desmond? Kapag binura natin
ang alaala ni Claret posible siyang mahulog sa iba. Magkamatayan na, I won't give
her to Desmond." Matigas na sabi ni Seth.

"Walang Desmond, ako! I don't have my Astrid anymore. I can love Claret, I can love
her. Hindi ko siya iiwan.."

--

VentreCanard
Chapter 30

Nagkakagulo na ang tatlong prinsipe, hindi ko na alam kung paano ko sila

mapatitigil sa kanilang pagtatalo. Lahat ng katwiran nila may kanya kanyang rason,
lahat ng pinaglalaban nila ay alam kong pinaniniwalaan nilang para sa sarili kong
kabutihan.

Simula nang umalis kami sa buong Parsua, kahit minsan hindi sila nagkulang para
alagaan at pahalagahan ako. They've been there for me, pilit nilang pinaramdam sa
akin na kahit wala si Zen sa aking tabi may mga prinsipeng kaya akong protektahan.

Buong akala ko ay ang mga Gazellian lamang ang mga bampirang hahangaan ko sa
mundong ito, pero nagkamali ako. Labis ang respeto at paghanga ko sa tatlong
prinsipeng kasama ko sa paglalakbay.

Mga prinsipeng may iba't ibang katangian at piniling magsama sama para lamang
maibalik ang lalaking pinakamamahal ko.

Hearing them fight is damn breaking my heart.

Rosh said those words out of duty, alam kong mahal na mahal niya si Astrid, saksi
ako simula nang una niya itong makita, saksi ako kung paano siya malungkot at
mangulila sa kanya. Alam kong naaawa na rin sa akin si Rosh, gaya nang nararamdaman
ni Blair at Seth.

"Pati ba naman ikaw Rosh?! Oh god!" malakas na sabi ni Seth.

"What? You'll give her to Desmond?!" angil na sabi ni Rosh.

"But you have your own mate, Rosh!" sagot naman ni Blair.

"Again? Again Blair?" matigas na sabi ni Rosh.

"Shit! Nagkakagulo na tayong tatlo! Blair! Hinding hindi ako sasang ayon sa
sinasabi mo. Dadaan ka muna sa akin bago mabura ang mga alaala ni Claret at ikaw
naman Rosh? What the hell? It was not confirmed yet! Wag kang magpadalos dalos ng
desisyon! Alam kong naaawa ka na rin kay Claret. Lahat tayo dito nag aalala na sa
kanya! Ano ba ang nangyayari sa inyo Rosh? Blair? Mag isip kayo nang maayos,
pakiusap na. Baluktot na ang mga desisyong naiisip nyo dahil sa tindi nang pag
aalala nyo kay Claret, kayo lang ba? Ako din, ako din Rosh, Blair. Magtulungan
tayong tatlo, magtulungan tayo at huwag magtalo. Lumabas tayo nang Parsua tatlo
para magtulungan, sundan at ipaglaban ang isang desisyon. Clear your mind brothers,
lahat tayo nahihirapan dito." Muling may tumakas na luha mula sa aking mga mata
dahil sa mga narinig ko mula kay Seth.

Seth is a good leader, speaker and adviser. Sa mga itinakdang prinsipeng nakilala
ko, siya ang pinaka nag iisip sa bawat hakbang at desisyon niya, hindi siya padalos
dalos gaya ng natitirang itinakdang prinsipe.

Natahimik si Rosh at Blair sa mahabang sinabi ni Seth. Tama si Seth, lumabas sila
ng Parsua tatlo hindi para salungatin ang isa't isa kundi para magtulungan.

"Then tell me, tell me Seth. How? Ano pa ang gagawin natin kay Claret? Sila ang
dahilan kung bakit natin pinagdaanan ang lahat, sila ang dulo ng ating paglalakbay.
Ano pa? May paraan ka pa bang nalalaman? Tayo mismo ang pumapatay kay Claret,
pinapatay na natin siya sa kalungkutan. " Madiing sagot ni Blair.

"How can we stick on your decision Blair? Ang kahuli hulihang paraan para maabot
natin si Zen ay pinagtaksilan tayo, what are we going to do? Force them? Paano kung
sa pangalawang beses na humingi tayo ng tulong sa mga kakayahan nila ay hindi lang
si Zen ang burahin nila mula kay Claret? Fvck! Blair! Damn wake up! Kung sa'yo ito
nangyari at sa itinakdang babae para sa'yo lalaban din ako ng patayan huwag lang
mabura ang mga alaala mo mula sa babaeng pinakamamahal mo." Matigas na sabi ni
Seth, hindi ko na mapigilan ang luhang naglalandas sa aking mga pisngi.

"Listen to him Blair, hindi rin ako papayag na mabura ang mga alaala ni Claret. I
won't allow that to happen." Mahinahong sabi ni Rosh.

"Alam namin ni Rosh na sa aming lahat si Claret ang una mong nakilala. You heard,
felt and witnessed how wonderful she is, na kahit sino mahuhulog sa kanya. Puso
'yong tinitira ng mga salita ni Claret, puso 'yong apektado kapag ngumingiti siya
at mas lalong puso ang nadudurog kapag lumuluha siya. We're all affected by her
charms and kindness, her pure heart is our greatest weakness. But please think Zen,
Blair. You'll hate him, he'll always try to kill you but once you've met him you'll
feel that we're connected, we're brothers. Kahit ilang beses nyo pang itanggi
'yon."

Hindi na nakasagot si Blair, kahit boses ni Rosh ay hindi ko na marinig.

"Alam kong lahat kayo matindi ang pinagdaanan bago nyo natanggap ang inatang sa
inyo ng asul na apoy, there's a conflict between Zen and King Dastan, Rosh deity's
false rumors and your identity Blair. Sa ating mga itinakdang prinsipe ako lang ang
walang naranasang paghihirap bago tanggapin sa binigay ng asul na apoy. That's why
I am always here to remind you that you'd already experience the worst before
claiming this prophecy. Tama na ang naranasan nyo, ngayon pa ba tayo magkakagulo?
Ngayong magkakasama na tayo?" Gusto ko nang yakapin si Seth.

I will always love his words, his beliefs and his will power.

Sinimulan ko nang imulat ang aking mga mata. Hindi ko na kayang magkunwaring walang
naririnig sa mga oras na ito.
"Claret..." hinawakan ni Blair ang mga balikat ko nang maramdaman niya ang marahan
kong paggalaw.

"It's all right Blair, maayos na ako." Binitawan niya ako at hinayaan niya akong
bumangon mula sa kandungan niya.

Nakaupo sa isang putol na puno si Rosh habang nakatayo naman si Seth. Tumayo na rin
si Blair, nakatitig na sa akin ang tatlong prinsipe at hinihintay nila ang
sasabihin ko.

"Sorry Blair, but Seth is right. You'll break my heart in a million ways if you let
my memories of Zen fades away. Siguro nga mabubura ito, pero alam ko sa sarili kong
may maiiwang sakit sa puso ko kahit hindi ko na naaalala ang dahilan nito." Nag
iwas ng tingin sa akin si Blair.

"I'm sorry Claret.."

"And you Rosh, alam kong nagawa mo lang sabihin ang mga sinabi mo dahil sa
matinding pag aalala mo sa akin. I was so touched, but sorry. You can't, we can't.
You know that I can love you too, hindi rin kita kayang iwan. But as a genuine
friend, thank you Rosh. You'll always be the best friend of my beloved mate, hindi
man ito aminin sa akin ni Zen." Tipid na ngumiti sa akin si Rosh.

"Lastly Seth, thank you. I can't imagine having this journey without your words and
guidance. But I'm afraid, today is our last journey. Bumalik na tayo sa Parsua,
bumalik na tayo, hanggang dito na lang. Tinatanggap ko na..tinatanggap ko nang wala
siya..hindi ko na pinagpipilitan."Nasapo ko na lamang ang aking mukha at muli akong
napahagulhol.

"Claret.."

"Ginawa ko naman ang lahat, ginawa naman natin ang lahat. Wala naman tayong
ginawang mali sa paglalakbay pero bakit hindi pa rin? Bakit pinagkakait pa sa akin
si Zen? Bakit?" kahit kailan ay hindi na sumunod sa akin ang aking mga luha.
Sa tuwing naaalala ko si Zen, mabilis nag iinit ang sulok ng aking mga mata.

"No, we'll find other ways Claret. Hindi tayo babalik sa Parsua na hindi natin
kasama si Zen, those damn vampires are just our first option. We can find other
alternatives Claret, walang limitasyon sa mundong ito." Naalarmang lumapit sa akin
si Seth.

Pinatatatag niya lang ang loob ko, pero alam kong kahit siya o maging si Rosh at
Blair ay wala nang paraang pwedeng maisip para muli pang maibalik si Zen. We can't
ask my own brother and Desmond, hanggang ngayon ay nasasaktan pa rin ako sa nagawa
ng sarili kong kapatid sa akin.
Nanatiling tahimik si Rosh at Blair, tanging si Seth na lang ang may lakas ng loob
ipagpatuloy ang paglalakbay na ito. Pinanghihinaan na ako ng loob, makakaya ko bang
maghintay ng ilang daang taon para sa pagdating nang mga itinakdang babaeng
hanggang ngayon ay mga wala pa rin kasiguraduhan?

"No, umuwi na tayo Seth. Umuwi na tayo sa Parsua, sobra na ang oras at pagod na
ibinigay nyo para sa paglalakbay na ito. Gustong gusto kong makita, mayakap at
marinig man ang boses ng lalaking pinakamamahal ko, pero anong magagawa ko kung
kahit anong pilit kong gawin ay nilalayo pa rin siya sa akin? Yes, Blair is right.
Sinasaktan ko lang ang sarili ko sa paglalakbay na ito, nasasaktan na ako, ang
sakit sakit nang laging umasa." Ako na mismo ang nagpahid ng sarili kong luha.

Narinig kong bumuntong hininga si Seth sa sinabi ko.

"Masusunod Claret, kung 'yan ang desisyon mo." Pumunta na kami sa pinakamalapit na
bayan at dito bumili si Rosh ng karwahe.

Masyadong mahaba ang paglalakbay namin pabalik sa Parsua at sinabi ng mga itong mas
mabuting hindi na lamang ako mangabayo para hindi ko magamit ang kapangarihan ko,
sumang ayon na ako dito.

Kasalukuyan nang tumatakbo ang aming karwahe, si Blair at Seth ang nasa unahan, si
Rosh ay kasama ko sa loob. Ramdam kong pasulyak sulyap siya sa akin habang may
hawak siyang napakapulang rosas.

"Claret, I'm sorry. I failed to help you again, I'm so sorry to disappoint you."
Umiling ako sa kanya.

"It was not your fault Rosh." Tipid na sagot ko.

Gusto kong panghawakan ang mga sinabi sa akin ng babaeng nasa panaginip, pero sino
siya? Nararamdaman ko sa kanya ang asul na apoy, pero alam kong hindi siya ito.

Paano pa ako magtatagumpay tulad nang sinabi niya kung wala na kaming ibang
nalalamang paraan?

Nasa kalagitnaan ako nang pag iisip nang marahas tumigil ang karwahe.

"Shit! What's----" hindi na natuloy ni Rosh ang sasabihin niya nang nagningas ang
kanyang mga mata.

Kahit ako ay ramdam ko ang mga nilalang na humarang sa amin, nagmadaling lumabas ng
karwahe si Rosh.

"Stay there Claret!" hindi ko siya pinansin at nagmadali akong dumungaw para
makumpirma ang pamilyar na presensiyang nararamdaman ko.
And there, I saw the greatest werewolf I once adored. Marami siyang mga kasamahan.
Lumapad ang mga ngiti ko sa aking mga labi.

"Lucas!"

"Claret, huwag muna kayong bumalik."

--

VentreCanard

Chapter 31

Naantala ang dapat paglabas ko sa karwahe nang maunwaan ko ang mga sinabi ni Lucas.
Nagawa niyang lumabas at isama ang mga kapwa niya lobo sa labas ng Parsua para
lamang sabihin sa akin ito.

May masama bang nangyayari sa Parsua?

"Who is he?" kunot noong tanong ni Blair. Siya lang ang hindi nakakakilala kay
Lucas.

"Claret's friend," si Seth ang sumagot dito. Siguro ay mas nagkakilala sila ni
Lucas pagkatapos nang nakaraang digmaan.

"Naglalabasan na naman ang mga hangal, palibhasa wala si Zen." Makahulugang sabi ni
Rosh.

Isa si Rosh sa saksi kung ano ang naging nakaraan namin ni Lucas at Zen. It was my
fault and I won't ever deny that. Hindi ko makakalimutan na halos ipagtabuyan na
ako ni Zen pabalik sa mundo ng mga tao dahil sa mga sinabi ko sa kanya.

"May kailangan ka nang malaman Claret, hindi pa ito ang oras para bumalik ka sa
Parsua." Bumaba na si Lucas sa lobong sinasakyan niya.

Alam kong pinili niyang magtungo dito na nasa anyong tao para mas makausap niya ako
ng maayos.

"Let's find a better place, makakakuha tayo ng atensyon sa lugar na ito." Tipid na
sabi ni Seth.

Tumango si Lucas at nag anyong lobo na ito, isang napatikas at makapangyarihang

lobo ang nanguna sa napakaraming lobong humarang sa amin.

Bahagyang hinawakan ni Rosh ang braso ko.

"Move Claret, magkakausap din kayo. Why do have these feeling that all your
previous suitors will come out?" kunot noong sabi nito sa akin.

"Suitors?" tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. Papaano nalaman ni Rosh ang salitang
ito?

Hindi uso ang ligawan sa mundo ng mga bampira. Walang salitang manliligaw sa
mundong ito.

"I heard it from Casper," kibit balikat na sabi ni Rosh na parang narinig ang nasa
isip ko.

"He's not my suitor Rosh," sagot ko sa kanya.

"What else? Bukod sa akin ay isa ang lobong 'yan na nasa listahan ni Zen para
patayin." Ismid na sabi ni Rosh.

Pansin ko na sumusunod na ang karwahe namin sa grupo ng mga lobo, saang lugar kaya
kami magtutungo?

"I am also on the list Rosh, talk is different from touch. I can't forget that line
from him, kakadating ko pa lamang sa kanilang kaharian, gusto na agad akong patayin
ng prinsipe ng mga nyebe." Natatawang sabi ni Seth mula sa unahan.

Bigla kong naalala ang linyang ito ni Zen.

"Who is that werewolf again?" tamad na tanong ni Blair.

"Anong ginagawa mo sa inyong kaharian Blair? You should know him, he's the future
alpha king." Sagot sa kanya ni Seth.

Alam kong sa mga oras na ito ginagawa ng tatlong prinsipeng pagaanin ang bawat
usapan para sa akin.
"He's interested with Claret," Mabilis na sabi ni Blair.

"Yes.." sabay na sagot ni Rosh at Seth.

"Ako lang pala ang wala sa listahan ni Zen," sabay tumawa si Rosh at Seth sa sinabi
ni Blair.

"Soon your name will be listed on his death list, kahit ang mga kapatid niya ay
pinagseselosan niya Blair. He's the unreasonable, hard headed and the deafest
vampire Prince in this world. Bingi 'yon, si Claret lang ang naririnig niya."
Paliwanag ni Seth.

"Hindi pa si Rosh? Akala ko ay si Rosh na ang sakit ng buong imperyo ng Parsua?"

tanong ni Blair na parang hindi siya naririnig ni Rosh mula sa likuran.

"What the fvck Blair?! Huwag ka na lang magsalita! I am not deaf like Zen, marunong
akong makinig." Angil na sabi ni Rosh, tawa lang nang tawa si Seth sa unahan.

"Hindi ba inaabot ng mga nyebe ni Zen ang Parsua Trafadore, Blair?" tanong ko dito.

"Claret, hindi pa ako sa Trafadore naninirahan noon." Natigilan ako sa sinabi ni

Blair.

"I'm sorry Blair," mahinang sabi ko. Kahit si Seth at Rosh ay natigilan, naisip
siguro nila ang mga sinabi nila kanina.

Kaya maraming hindi nalalaman si Blair sa Parsua dahil hindi siya lumaki dito, sa
pagkakaalam ko ay may problema pa rin si Blair sa mga Thundilior hanggang ngayon.

Nagpatuloy ang karwahe namin sa pagsunod sa mga lobo, hindi na muli nagsalita ang
tatlong prinsipe.

"I hope this werewolf has the answer for our dead end, ayoko pang bumalik sa
kaharian. I want to continue this journey with you." Kapwa kami napatingin sa
unahan ni Rosh na parang makikita namin si Blair.

"Blair.." why am I having this urge to come outside? I want to hug him tight.

Bakit ganito ang mga prinsipeng kasama ko? Grabe ang bigat ng mga dinadala nila sa
dibdib simula kay Rosh hanggang kay Blair pero sinisikap pa rin nilang maging
matatag para lamang masuportahan ako.

Nasabi na rin sa akin ni Lily na kahit nagawang makipagtulungan noon ng mga taga
Trafadore sa nakaraang digmaan, hindi pa rin gaanong malapit ito sa natitirang
tatlong na kaharian.

Siguro ay talagang mataas lang ang tingin ng kanilang hari kay Dastan kaya nagawa
nitong makipagtulungan noon. Wala rin akong nalalaman tungkol sa magkakapatid na
Thundilior bukod kay Blair.

"Forgive me Claret for having another reason in this journey, I want to run away
from the castle. I want to run away from them, I want to run away from the place
where I should call it home. Parsua Trafadore is damn suffocating me."

Mas lalong natahimik ang buong kapaligiran at tanging ingay lamang mula sa karwahe
ang aming naririnig.

"Blair.." kailan ba nang huli siyang nagbukas ng usapan tungkol sa pagkatao niya?
Nang dumaan kami sa bayan kung saan siya lumaki. Pero hindi niya sinabi sa akin
lahat ang totoong sitwasyon niya sa Trafadore.

Hinawakan ko na ang pintuan ng karwahe, gusto kong lumabas at harapin si Blair pero
hinawakan ni Rosh ang kamay ko at marahan siyang umiling sa akin.

"Blair, kung hindi ka pa kayang tanggapin ng mga kapatid mo at lalong mas higit ng
sarili mong kaharian. Tanggap ka namin ni Rosh, tanggap ka ni Claret at siguradong
tatanggapin ka ni Zen sa sarili nitong paraan. Nakikinig ka ba Rosh?"

"Yes, I'll agree with that." Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Rosh. Kahit kailan ay
hindi sumang ayon si Rosh sa koneksyon nilang mga itinakdang bampira.

"Ito marahil ang dahilan kung bakit ikaw ang pinili ng asul na apoy mula sa
Trafadore, if they can't see you as a brother then they are all blind. Tayong mga
itinakdang mga bampira, mabingi man tayo dahil ang mga itinakdang babae na lang ang
kaya nating pakinggan, kahit kailan hindi tayo mabubulag sa isa't isa. Don't worry,
we won't stop this journey. We can't end this without claiming a victory."
Determinadong sabi ni Seth na parang hindi niya narinig ang mga sinabi ng kapatid
ko sa kabundukan.

Alam kong nahahati ang kagustuhan ni Blair, gusto na niyang tumigil maglakbay dahil
sa nararamdaman ko pero sa kabilang banda gusto niyang magpatuloy ang paglalakbay
namin dahil sa amin siya nakakaramdam ng kalayaan.

"We won't stop, sinong may sabi na si Claret ang masusunod sa paglalakbay na ito?
Mas makapangyarihan tayong tatlo sa kanya. And don't feel sorry Blair about your
reason for this journey, maging ako ay may ibang dahilan sa pagtulong kay Claret at
kahit si Seth. Don't question your loyalty for her, kay Zen tayo hindi kay Claret.
Tandaan mo, isa pa rin siyang dating tao." Napangisi ako sa sinabi ni Rosh.
Pinapagaan na niya ang usapan namin.

"No, I am still for Claret. Not for Zen," sagot ni Blair.

"Blair! Sa amin ka ni Rosh maniwala, huwag lagi kay Claret. Ang sakit mo sa ulo."
Madiing sabi ni Seth sa unahan na parang naiinis na.

"Claret casted spell on him," bintang sa akin ni Rosh.

"No way!" natatawang sabi ko.

Pansin ko na bahagya nang bumagal ang karwahe, nakatigil na ang mga lobo. Hinanap
ng mga mata ko si Lucas, mukhang nasa likuran na siya ng mga puno para magdamit.

"Malakas ang pakiramdam ko na pabor sa atin ang balitang dala ng lobong ito."
Muling sabi ni Seth. Tumango si Rosh sa sinabi ni Seth.

"Ayoko man sa kanya pero nagpapasalamat na ako sa maaaring dala niyang balita."
Sabi sa akin ni Rosh.

"Papaano kung nagkakagulo sa Parsua kaya niya tayo hinarangan?" tanong ko sa

kanila.

"Parsua can handle another chaos, tandaan mong nasa imperyo natin ang
pinakamatatatag na mga hari sa mundong ito." Matigas na sagot sa akin ni Rosh.

Gusto kong sumang ayon dito, pinaka maliit man ang Parsua sa lahat ng imperyong
bumubuo sa mundong ito. Masasabi kong higit na makapangyarihan ang apat na haring
namumuno dito. Lalo na ang tinitingalang hari ng Parsua Sartorias na kahit ang mga
lobo ay natuto itong igalang.

"Hindi natin sila maaaring biguin Claret, hinihintay ng imperyong ating iniwan ang
ating tagumpay. We can always fail, but we can always try again. Nasa atin ang
desisyon kung gusto natin magtagumpay, ang mahalaga hindi tayo tumitigil. Sumuko ka
kung nag iisa ka na lang, sumuko ka Claret kapag wala nang nakasuporta sa'yo, but
you have us, Claret. Nandito pa kaming tatlo." Kanina lamang ay pinanghihinaan na
silang tatlo ng loob pero ito at nagkaroon kami ng kaunting pag asa, pilit na muli
nila akong pinalalakas ang loob.

Unang lumabas ng karwahe si Rosh at pinagbuksan niya ako. Nakaabang na rin sa akin
si Blair at Seth na nakangiti sa akin. Dalawang kamay ang naglahad sa akin para
alalayan ako sa pagbaba. Inabot ko ang kamay ni Rosh at Blair.

The two princes who've been hiding their deepest pain.

Habang humahakbang na ako pababa ng karwahe ay nagsisimula na rin humakbang si

Lucas papalapit sa akin, may hawak itong maliit na nakarolyong papel.
"May mensahe ka mula sa ikalimang prinsipe ng Sartorias, Claret." Kumunot ang noo
ko, may mensahe sa akin si Evan? Hindi ba at nasa unibersidad siya ng mga konseho?
Sa aking nalalaman ay hindi sila maaaring makipag komunikasyon mula sa labas.

Nang inabot na sa akin ni Lucas ang papel ay nangangatal ang aking mga kamay habang
sinisimulang buklatin ito. Halos marinig ko na ang kabog ng dibdib ko dahil sa
tindi ng kaba ko. Natatakot ako sa posibleng mabasa ko.

Unang mga letra pa lamang ay halatang halata ang paghihirap niya para maisulat ang
mga ito. Hindi ko binasa ang mga paunang sulat niya at ang mas nakakuha ng atensyon
ko ay ang parte ng papel na bakat ng ilang patak ng luha.

"He's already dead Claret, but I hope you'll choose him over someone else."

--

VentreCanard

Chapter 32

Nakatitig lang ako sa sulat na ipinadala sa akin ni Evan, halos wala na akong
maramdaman. Ang tangi ko na lang kayang gawin ay titigan ang mga letrang paulit
ulit umiikot sa aking isipan.

Wala nang tumutulong luha mula sa aking mga mata, hindi ko na kayang ipaliwanag
kung ano na ang nararamdaman ko sa mga oras na ito. Paulit ulit na lang, lagi na
lang ganito.

Hindi napapagod ang tatlong prinsipeng kasama ko para suportahan at palakasin ang
loob ko at kapag nagkakaroon na ako ng kaunting lakas ng loob at pag asang
kakapitan, ito na naman at pilit akong dinudurog.

"Why? Bakit lagi na lang ganito?" mahinang tanong ko habang nakatitig pa rin ako sa
sulat na halos magusot na dahil sa paraan ng pagkakahawak ko.

Hindi makasagot sa akin si Lucas at maging ang tatlong prinsipe, kahit hindi nila
basahin ang sulat, alam kong malalaman nila sa reaksyon ko kung ano ang nakalagay
dito.

Hinayaan nila akong tahimik na maglakad papalayo sa kanilang lahat at pinili kong
maupo sa isang kalakihang bato at muli kong binuksan ang sulat mula kay Evan.

Para sa magandang dyosa mula sa salamin,

Kamusta? Tama ba na itanong ko ito sa'yo? Wala akong kasiguraduhan kung matatanggap
mo ang sulat na ito pero gusto kong sumubok, gusto kong makatulong kahit malayo
ako.

Sa ngayon kung hawak mo ang sulat na ito, nasisiguro kong nasa kalagitnaan ka na ng
paglalakbay kasama ang ibang mga prinsipe. Unang una gusto kong humingi ng patawad,
kaming mga Gazellian dapat ang kasama mo sa mga oras na ito, pero ito kami at
kailangang magkahiwa hiwalay.

Sinikap naming walong magkakapatid na manatiling magkakasama, pero mukhang

nakatakdang magkahiwa hiwalay kami. Ito na siguro marahil ang kakabit ng
kapangyarihan at mataas naming katayuan.

Being a royalty was never been simple. Napakaraming buhay ang hawak naming
magkakapatid Claret, at sa pagtagal ng panahon mas lalo kong naiintindihan ang
bigat ng pangalang Gazellian na nakasunod sa pangalan ko.

Vampires are complicated right? Hindi lang mga pangil namin ang komplikado Claret.

How about Lily? How is my big sis? Is Lily bearing her little pups already? I can't
wait to see my niece and nephews.

Napangiti ako sa tanong na ito ni Evan. Muli akong nagpatuloy sa pagbabasa habang
nanatiling malayo sa akin ang tatlong prinsipe, si Lucas at ang mga kasamahan nito.

I want to go home, really bad. But I need to do this not just for Parsua, but for
my king, to my brother. Wala man ngayon si Zen, alam kong susuportahan niya ako sa
desisyong ito. Kailangan ni kamahalan ng isang konseho na papanig sa kanya at higit
niyang pagkakatiwalaan. Sa aming magkakapatid ako lang ang maaaring umako ng
karapatang ito Claret.

I missed to travel with you, with my brothers. Damn that Finn, hanggang ngayon ay
hinahanap pa rin siya ng unibersidad. I hope that dumb vampire is safe hiding
somewhere. Fvck him.

I want to protect you, the beloved deity of my brother. But at the same time I want
to be the greatest council in Parsua. Dalawang importanteng bagay na gusto kong
gawin sa iiisang panahon, pero napaka imposible Claret.

I am already locked inside this place, learning for vampire laws, histories and
unfolding endless of mysteries.The only thing I can do right now is to read a lot
of books about you and Zen's curse. Pero nabibigo lamang ako sa bawat buklat ko ng
mga libro Claret, walang lunas kundi ang sarili mong kakayahang hindi kayo kayang
isalba. You're still part of the curse and there's no way that you can dispel it.
But, I've never stopped until I found this certain book. And this book confirmed
everything. He's already dead Claret, but I hope you'll choose him over someone
else.

Ayokong idetalye ang buong kabuuan nito dahil natatakot akong hindi kapatid ko ang
piliin mo. You can still bring him back to life, but please ask his life
wholeheartedly Claret.

Hindi na makakabalik si Zen kung hindi na buo ang puso at desisyon mo para sa
kanya. The only vampire you can seek for this is your grandmother, siya ang may
alam kung papaano siya muling bubuhayin.

Bring him back wholeheartedly Claret. Ibalik mo siyang buo ang puso mo para sa
kanya.

Claret..Claret..please, choose my brother. Buhayin mo ang kapatid ko, buhayin mo si

Zen. Buhayin mo si kuya..nakikiusap ako mahal na dyosa mula sa salamin. Piliin mo
ang kapatid ko..

And please, don't fall for someone else.

Evan Lancelot Gazellian

Fifth Prince of Parsua Sartorias

P.S

Will you laugh at me Claret? Fvck, I think I am damn in love. She's also a very
beautiful bitten vampire girl.

Kung kanina ay halos wala na akong maramdaman dahil sa unang mga salitang nabasa
ko, ngayon halos maghalo halo na ang emosyong nararamdaman ko. Mga katanungan at
pagtataka, papaanong nagkaroon ng dating tao sa unibersidad ng mga konseho?

Paano siya nakapasok? Sa isa rin salamin? Sa middel? Pero sinabi sa akin ni Lily sa
sandaling makapasok ang mga bampira sa loob ng unibersidad ng mga konseho, mawawala
ang atraskyon ng mga bampira sa isa't isa dahil may mahika ito para hindi mawala sa
konsentrasyon ang mga bampirang nag aaral dito. Falling in love is against their
rule, hindi ko maiwasang hindi kabahan at masiyahan sa huling isinulat ni Evan.

I am so happy for him, but I hope that girl is his mate.

Pero ang ipinagtataka ko, bakit niya sinabing alam ni lola kung papaano bubuhayin
si Zen? Hindi ba at dapat ay matagal na itong sinabi sa akin ni lola?
I don't understand. Papaanong nasabi ni Evan na maaaring hindi ko piliin si Zen?

Nakukuha ko ang ibig sabihin ni Evan, sa sandaling mahulog ako sa ibang bampira.
Habang buhay ko nang hindi makakasama ang prinsipe ng mga nyebe.

Unti unti ko nang itinupi ang sulat mula kay Evan, masyado itong malaman at
nagkamali ako nang basahin ko lamang ang ilang salita nito. Bahagya akong sumulyap
sa mga matataas na lalaking kasama ko.

Nagsimula na akong tumayo at mabagal akong naglakad patungo sa kanila.

"Lucas, maraming salamat sa pagdadala ng sulat na ito." Ngumiti siya sa akin.

"Anong nakalagay sa sulat Claret?" tanong sa akin ni Seth. Sa pagkakataong ito ay

ako naman ang marahang ngumiti sa kanila.

"Tama kayo, isang magandang balita ang sulat ni Evan. Pero bakit ikaw ang nagdala
nito Lucas?" nagtatakang tanong ko.

"Nagulat na lamang ako nang may uwak na nagdala ng sulat sa aking tahanan." Kibit
balikat na sabi ni Lucas.

"Posibleng sinadya itong ipadala ni Evan sa lobo, alam niyang maaaring malaman ng
unibersidad na nagpadala siya ng sulat sa kanyang kaharian. That was forbidden."
Paliwanag ni Rosh.

"Anong nasa loob ng sulat?" si Blair naman ang nagtanong.

"He did confirm it, my mate is already dead. Pero maaari natin siyang buhayin,
kailangan kong bumalik sa mundo ng mga tao para makumpirma ko ito sa aking lola."
Sabay sabay kumunot ang noo ng tatlong prinsipeng nang sabihin ko ito.

"Papaanong may maitutulong si Olivia? Wala pa ba siyang sinabi sa'yo nang ilang
taon ka nang tumigil sa mundo nyo? Claret, mas mabilis ang panahon dito. Mawawala
ka nang ilang buwan kahit saglit ka lamang sa mundo ng mga tao." Paliwanag sa akin
ni Seth na parang wala akong nalalaman dito.

"Are you sure that your letter was really from him?" inagaw ni Rosh ang hawak kong
sulat at sinimulan niya itong basahin.

"Papaano kung patibong lang ito ng mga mangkukulam? Hindi ba kayo nagtataka? Bakit
matagal nang walang nagpaparamdam sa kanila? Imposibleng tumigil na lamang sila ng
walang dahilan hindi ba?" ramdam ko ang alinlangan ni Rosh nang sabihin kong
kailangan kong bumalik sa mundo ng mga tao.
"Claret, we can't follow you in your world. Ito ang kahinaan naming tatlo, hindi ka
namin mapuprotektahan sa mundong ilang beses na naming binalak tawirin." Mahinang
sabi ni Seth, kahit siya ay alam kong hindi sang ayon sa sinabi ko.

"Pero ano pa ang maaari nating gawin? Maaaring sagot na ang sulat na ito,
naniniwala akong nanggaling ito kay Evan. Nararamdaman kong galing ito sa ikalimang
prinsipe ng Sartorias." Pagiit ko sa kanila.

"Maaari akong sumama sa'yo sa mundo ng mga tao Claret, I can cross through Middel.
Ako naman ang gagabay sa'yo sa pagkakataong ito." Sabay sabay kaming napalingon sa
sinabi ni Lucas.

Halos lahat ng mata ng tatlong prinsipe ay nagdilim sa sinabi ni Lucas.

"Nakakaabala na ako sa'yo Lucas, alam kong napakalaki ng responsibilidad mo. Hindi
magandang iwan mo ang mundong ito para sa akin," Ilang beses akong umiling sa
kanya.

Hahawakan na sana ni Lucas ang hibla ng buhok ko nang pigilan ito ng kamay ni Rosh
at tutukan siya ng pulang sinulid ni Blair.

"Paumanhin pero hindi maaaring hawakan ang aming dyosa." Ito ang madalas na linya
ni Seth sa sinumang nagtatakang humawak sa akin bukod sa kanilang tatlo.

"Labag man sa loob namin tatlo ang ideyang ito pero mukhang wala kaming magagawa.
Please take care of her." Tipid na sabi ni Seth.

Agad naging alerto ang mga lobong nasa likod ni Lucas dahil sa ginawa ni Blair sa
kanilang pinuno. Bahagyang itinaas ni Lucas ang kanyang kanang kamay para
pakalmahin ang mga ito.

"Bring her back unscratched Lucas otherwise, we'll burn down your whole pack."
Seryosong sabi ni Rosh.

Nasa kalagitnaan kami ng mainit na tensyon nang maramdaman ko ang dalawang pamilyar
na presensya ng mga bampira. Agad naningas ang nanggagalaiting mata ng tatlong
prinsipe bago sila marahas na lumingon mula sa aming likuran.

Kahit ako ay muling kumirot ang dibdib ko nang makita ko silang dalawa. They
deceived me, at nasasaktan pa rin ako.

'Claret, I'm sorry..'

Muling tumulo ang mga luha ko nang may marinig akong boses mula sa aking isipan.
It was not from Zen, it was Desmond's voice.

--

VentreCanard

Chapter 33

Parang dinurog nang paulit ulit ang puso ko nang marinig ko ang boses ni Desmond sa
aking isipan. Mabilis ko itong isinara para lamang hindi niya mabasa ang mga
iniisip ko.

Only mates can communicate through each other's mind. Yes, I had a mind link with
the other girls from the prophecy, but that was because of Zahara's power. They
already had the ability to communicate with everyone's mind.

Si Zen lang ang tanging may kakayahang pumasok sa isipan ko, he's my mate. He
always has a special place in my mind, heart and soul. Ayokong mawala ito, ayokong
mabago ito.

Pero hindi ko man aminin, unti unti ko nang nararamdaman ang panghihina ng
koneksyon ko sa kanya. Nagsisimula nang pumapasok sa sistema ko si Desmond, mas
mabilis ko nang nararamdaman ang presensiya niya, natatakot na ako sa maaari kong
maramdaman sa paglipas ng panahon.

He was supposed to be my mate, and now that Zen is away. I don't know what to think
anymore.

Unti unti nang lumalakas ang koneksyong dapat ay meron kami ni Desmond noon pa man.

"Binigyan ko kayo ng ilang minuto, dadanak ang dugo sa pagitan nating lahat."
Seryosong sabi ni Rosh.

Nasa unahan ko na ang tatlong prinsipe, ramdam ko ang matinding galit nila sa
kapatid ko at kay Desmond. Agad kong inilihis ang aking mga paningin nang magtama
ang aming mga ni Desmond.

Kalmado kong katabi si Lucas, habang nasa makabilang panig ng tatlong prinsipe ang
mga kasamahan ni Lucas.
"Lumayo kami sa inyo para maiwan ang gulo, hindi kami magandang kalabanin.
Binabalaan ko kayong dalawa." Malamig na sabi ni Seth.

"Who are they?" nagtatakang tanong ni Lucas na hindi ko na rin masagot.

"Hindi kayong tatlo ang habol ko, kailangan kong makausap ang kapatid ko."
Diretsong nakatitig sa akin si Kreios.

Wala akong ibang nagawa kundi malamig siyang titigan, hindi ko na alam kung ano pa
ang dapat kong maramdaman sa kanya.

"Claret, wala akong ibang gustong gawin kundi sa ikabubuti mo. I never wanted to
see you cry, kaya ko lamang ginawa ito dahil alam kong matatapos na ang paghihirap
mo kung aalisin ko sa sistema mo ang alaalang nagpapaluha sa'yo. Utang na loob,
huwag nyo nang ipagpilitan. Dating tao ang kapatid ko, she so fragile, hindi niya
kakayanin ang matinding kalungkutan kung magpapatuloy kayo sa paglalakbay na itong
walang pagtatagumpayan. Wala na siya." Paliwanag sa akin ni Kreios.

"Bakit ba pinapaulit ulit niyo pa Kreios?! Oo na! Oo na! Hindi ba at tanggap ko

na?! My mate is damn dead! Ipinagdidildilan na sa akin lahat ng pangyayari! Paulit
ulit mo nang sinasabi! Even his brother! Oo na! Oo na! Patay na nga si Zen hindi
ba?! Hindi ba naniniwala na ako!? Tama na, huwag nyo nang paulit ulitin sa akin!
Ayoko na!" humagulhol na muli ako sa pag iyak.

Wala na akong pakialam sa kanilang lahat, if they're going to fight each other?
Then go! Wala na akong pakialam!

"But please Zen was not just a memory Kreios! He is my mate. Hindi mo ba ako
nakikitang lumalaban Kreios? Hindi mo ba nakikita na pilit kong sinasalubong ang
hirap para maibalik siya? Ako ang humihingi sa'yo ng suporta! Ikaw ang inaasahan
ko na dadamayan ako dito. But what happened? You fooled us! You fooled your own
sister!" muling sigaw ko.

"I fooled you for your own good Claret! Alam ko ang sinasabi ko sa'yo. Wala na ang
prinsipe ng nyebe! Ang tatlong prinsipeng kasama mo kung nakakaya ka pa nilang
makitang nagkakaganyan ka habang naglalakbay kayo. Ibahin mo ako Claret!"

"Fvck?! What? Ayusin mo ang bibig mo bampira! Anong karapatan mong magmagaling sa
amin tatlo? Huwag ka magsalita na parang ikaw ang nakakasama ni Claret araw araw.
We cared about her, may nagawa ka na ba kay Claret? Bigla ka na lang dumating at
sinabing kapatid mo siya at ikaw ang higit na nakaalam ng lahat. Isa kang hangal!"
Madiing sabi ni Seth.

"You are just pushing my sister because of your damn prophecy!"

"Tang ina! Anong pakialam ko sa propesiya?! Ilang beses na rin akong niloko ng
propesiya! Si Zen at Claret ang dahilan ng paglalakbay na ito! We never thought
about this damn prophecy!" Nangggalaiting sabi ni Rosh.

"Bubuhayin namin ang prinsipeng magbabalik sa mga ngiti niya. It's not you Kreios
and not even you Desmond." Mahinang sabi ni Blair.

"Look! Ano na naman kapalpakan ang gagawin nyo?! You will just torture my sister!
Kung hindi ko kayo mapipigilan, at kung hindi magising ang kapatid ko sa
katotohanan wala na akong pagpipilian. Claret, sasama ka sa akin sa ayaw at sa
gusto mo." Nanlaki ang mga mata ko nang nagsimula nang lumabas ang mga buhangin ni
Kreios.

Narinig ko ang sabay sabay na mura ng tatlong prinsipe.

"Shit, aagawin nila si Claret sa atin!" sigaw ni Seth.

Unang nawala sa unahan ko si Rosh at Blair, sa bilis ng pagkilos nila ay bigla na

lamang silang tumilapon tatlo sa kagubatan dahilan kung bakit sunod sunod
nagtumbahan ang mga puno.

Nakatayo lang si Desmond, pero wala siyang nagawa kundi makipaglabas nang sugurin
siya ni Seth at nang mga kasamahan lobo ni Lucas. Masyado nang mainit ang dugo ng
tatlong prinsipe at hindi ko na sila mapipigilan dito.

"What happened to them?" umiling na lang ako kay Lucas.

Naupo ako at isinubsob ko ang sarili ko sa aking mga tuhok.

"I don't know what to do, hindi ko na alam ang paniniwalaan ko. I miss him so much
Lucas, minsan natanong ko na lang sa sarili ko. Tama ba na bumalik pa ako sa
mundong ito?"

Habang nag uusap kami ni Lucas, ramdam namin ang mga pag yanig ng lupa, ang
pagbagsak ng mga puno, ingay ng bawat pagkilos ng kanilang mga kapangyarihan.

"This is serious Claret, magkakapatayan na sila." Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Biglang bumagsak ang katawan ni Kreios sa lupa, hindi nalalayo ang distansya namin
dalawa. Sumunod dito si Rosh na agad pumangibabaw sa kanya at pinaulanan niya ito
ng suntok. Kapwa na may bahid ng dugo ang kanilang mga mukha. Habang panay ang
suntok sa kanya ni Rosh, unti unti naman itong sinasakal ng buhagin.

Si Blair at Seth ay magkatulong na rin kay Desmond, may mga bahid na rin sila ng
dugo. Bagsak na ang mga lobong kasama ni Lucas.

Pinilit ko ang sarili kong tumayo para subukan silang pigilan pero lahat kami ay
natigilan nang biglang nagdilim ang kalangitan, natakpan ang liwanag ng buwan at
tanging malakas na hangin ang naramdaman naming lahat dahil sa malaking pagaspas ng
pakpak ng isang napakalaking ibon.

Unti unti naming inangat ang aming paningin para makilala kung sino ang nakasakay
dito at nang makilala namin ang makapangyarihang bampirang nakatanaw sa amin mula
sa itaas ay marahan naming iniyuko ang aming mga ulo.

King Dastan Lancelot Gazellian and his eyes full of authority. Kahit si Kreios at
Desmond ay natigilan sa matinding presensya ng aming tinitingalang hari.

Bakit lumabas ng Parsua si kamahalan? Napakadelikado nito para sa kanyang buhay.

Naagaw nito ang buong atensyon namin lahat, anong ginagawa ni Dastan sa lugar na
ito?

"Kamahalan.." agad na sabi ni Seth.

"Why are you here?" walang habas na sabi ni Rosh.

Tahimik lang na bumaba mula sa malaking ibon si Dastan, saglit niyang pinasadahan
ng tingin ang tatlong prinsipe, si Kreios pero bahagyang kumunot ang noo niya nang
makita niya si Desmond.

Posibleng lukso ng dugo. They are brothers afterall.

"Anong ginagawa mo sa lugar na ito kamahalan?" nagtatakang tanong ko.

"You can't continue this journey, bumalik na kayo sa Parsua." Kitang kita ko ang
paglaglag ng balikat ng tatlong prinsipe sa sinabi ni Dastan.

"What? Dastan, nagpadala ng sulat si Evan."

"May paraan pa Dastan," sabi rin ni Lucas.

Pansin ko na marahang sumulyap si Dastan kay Kreios at Desmond na parang may

nalalaman silang hindi namin nalalaman.

"Hindi nanggaling kay Evan ang sulat, Claret. I am his brother, makikilala ko ito
kung talagang nanggaling ito sa kanya. Hanggang dito na lang ang paglalakbay nyo,
kailangan nyong bumalik sa Parsua sa lalong madaling panahon." Lalo kaming
natigilan.

Bakit kailangang ang mismong hari ang sumundo sa amin?

"May nangyayari ba sa Parsua, Dastan?" tanong ni Rosh. Hindi sumagot si Dastan sa
kanila sa halip ay muli itong tumitig sa akin.

"We need to hurry, sigurado akong nalalaman na ng mga makakapangyarihan na nandito

ako sa kanilang lugar." Mahinahong sabi ni Dastan.

Dahil malaki ang tiwala ko kay Dastan, nagsimula na akong humakbang patungo sa
malaking ibon.

"Claret, hindi ko alam ang pinaplano ng inyong hari pero asahan mong kapag
kinailangan mo ng tulong. Darating ako." Hindi na naghintay ng sagot sa akin si
Lucas dahil nag anyong lobo na ito.

Umalulong siya dahilan kung bakit pilit tumayo ang mga kasamahan niyang lobo at
sabayan siya sa pagtakbo papalayo sa amin.

"Kayong tatlo, ayoko nang pahabain pa ang usapang ito." Kahit punong puno ng
pagtataka ang tatlo ay sumunod sila sa gustong mangyari ni Dastan.

Nanatiling tahimik si Desmond at Kreios, ganito ang mararamdaman ng mga bago pa

lamang nakikita si Dastan. Ibang iba ang presensiya ng isang Haring Gazellian.

Huling sumakay sa malaking ibon si Dastan, nang nagsisimula na itong umangat sa

lupa ay bahagyang tumingin sa ibaba ang aming hari.

"Gazellians are not cruel, maling mali ka sa pinaniniwalaan mo. A brother will
always welcome Desmond."

Lalong tumaas ang tingin ko sa haring pinagmamasdan ko ngayon. How can he looks so
calm and composed for the scene he just witnessed a while ago?

"We're always good as a family, but we've never been good as enemies. Adios
hermano."

--

VentreCanard

Chapter 34
Nakatitig pa rin ako kay Dastan habang nasa himpapawid na kami. Naiintindihan ko
ang ibig niyang sabihin kay Desmond.

He's willing to accept him as a brother, but he's going to make him suffer if he
tried to fight against them.

Kahit masama ang loob ko kay Desmond at kay Kreios, hindi ko sila nakakitaan ng
pagkakaroon ng masamang budhi. Isa na dito ay ang pagtulong nila sa mga birhen
babae sa subastahan.

They won't help them like that if they are naturally evil, it's just that we have
our different beliefs and we ended up fighting with one another.

Nang lumingon sa akin si kamahalan ay agad akong nag iwas ng tingin sa kanya. Isa
pa sa malaking palaisipan sa akin ay ang ginagawang pag iwan sa kanya ng dyosa.

Sino pang babae ang tatakbuhan ang isang napakakisig, responsible at matalinong
hari na katulad ni Dastan? Love is really cruel for Gazellian siblings, masyado
silang pinahihirapan.

Habang nasa himpapawid kami, napakarami nang naglalaro sa aking isipan. Sa

sandaling makabalik ako sa palasyo, maaaring magamit ko na ang salamin para
makabalik ako sa aking mundo. Posible kaya na alam na rin ni Dastan ang paraan para
maibalik si Zen at sinundo niya na lamang ako para mapadali ang lahat?

Masyado nang napupuno ng katanungan ang aking isipan, sinong nagsasabi ng totoo?
Anong katotohanan ang dapat kong paniwalaan? Sino ang mapanlinlang? Ano ang
desisyong dapat kong sundin?

Ang mundo ng mga bampira ay laging napupuno ng katanungan, mga katanungan na bihira
lamang masagot ng katotohanan.

Malakas ang kutob na nanggaling kay Evan ang sulat, ano ang posibleng dahilan ni
Dastan at pinalabas niya itong hindi nanggaling sa kapatid niya. Bakit biglaan
kaming pinababalik sa imperyo ng Parsua?

"Hindi ako hangal Dastan, sabihin mo may dapat ba kaming malaman sa nangyayari sa
Parsua?" hindi na nakatiis si Rosh.

"Higit ka nang kailangan sa Deltora, Rosh." Kumunot ang noo naming lahat sa sinabi
ni Dastan.

"What? Nasaan si Tob�" natigilan siya sa anumang sasabihin niya pero agad din
siyang nakabawi.

"What happened to my brother?" seryosong tanong ni Rosh.

"Malapit na tayo.." pansin ko na ayaw nang pahabain ni Dastan ang usapan.

Hindi ko maiwasang hindi kabahan, lalo na nang mapansin ko na hindi na rin mapakali
si Rosh.

I want to tell him sorry, kung hindi sana sa akin nasa Deltora siya katulong sa pag
ayos ng kanilang problema. I bothered him too much, muntik ko nang makalimutan na
may kanya kanya rin palang katungkulan ang mga prinsipeng kasama ko.

Una naming madadaanan ang imperyo ng Deltora kaya si Rosh ang unang bababa mula sa
ibon. Si Seth at Blair ay kasama namin ni Dastan pagbalik sa Sartorias.

Sa ibaba ay may nag aabang nang mga tagasunod si Rosh na parang alam na ng mga
itong padating na ang kanilang prinsipe.

"Maligayang pagbabalik mahal na prinsipe," Hindi ang mga ito sinagot ni Rosh dahil
mabilis na itong lumampas sa kanila.

"Rosh! Maraming salamat!" sigaw ko sa kanya. Hindi na lumingon sa akin si Rosh

dahil bahagya niya na lamang itinaas ang kanyang kamay bago ito naglaho.

Tobias and Rosh are twins, but they are not identical. Malaki ang pinagkaiba nila
sa hitsura at maging sa pag uugali.

Muling pinalipad ni Dastan ang napakalaking ibon at tahimik kaming naglakbay

hanggang sa makarating sa Sartorias. Gusto ko pa sanang magtanong kay kamahalan
pero pansin ko na parang malalim na rin ang iniisip niya.

Nakaabang na sa amin si Casper at Caleb, nagtataka akong wala ang mga babaeng
Gazellian.

"Papaano nga kaya kung mangyari 'yon?"

"That won't ever happened Caleb, maawa ka sa Deltora." Seryosong sabi ni Casper.

"Maligayang pagbabalik kamahalan, Claret." Tipid na sabi ni Caleb bago ito bumalik
sa pakikipag usap kay Casper na ngumiti din sa akin.

"I can't imagine Deltora having a king like Rosh,"

"What?" I heard Seth's voice.

Napansin ko na nakalayo na pala si kamahalan at naiwan na kami dito kaharap ang

dalawang Gazellian na parang hindi man lang nasiyahan na bumalik ako. They're too
pre occupied about the Deltora.

"Ano ba talaga ang nangyari sa Deltora?" nagtatakang tanong ko.

"Dinapuan nang malubhang sakit si Haring Tobias," mahinang sagot ni Casper.

"What?!" muling sabi ni Seth.

"Bakit hindi agad sinabi sa akin ni Dastan? I can heal him." Giit ko. Dapat ay
sumama na lamang ako sa pagpasok sa loob ng palasyo ng Deltora.

I can do something for the king.

"Your blood won't heal any vampire in this world if your heart is still fragile
Claret, baka mas lalong lumala ang sakit ng hari kung madapuan siya ng dugo ng
isang babaeng mas mabigat pa ang dinadala sa kanya." Paliwanag na sabi ni Casper.

I never knew about this.

"Then what will happen to him? Hindi ba siya pwedeng gamutin ng mga manggagamot o
mga babaylan?" tanong ko.

"They tried but it didn't work Claret." Mahinang sagot ni Caleb.

"Magiging hari si Rosh?" biglang tanong ni Blair. Mahigpit na umiling si Seth,

Casper at Caleb.

"Baka sa halip na ganito ang bati ng mga tagasunod sa kanya 'Magandang araw mahal
na hari, maligayang pagbabalik mahal na hari, magandang gabi mahal na hari' ganito
lagi ang marinig natin 'Magandang lalaki ka mahal na hari' What the hell? I won't
go to Deltora if Rosh will be their next king." Ngiwing sabi ni Caleb.

"He can be a good leader Caleb, huwag mong husgahan si Rosh." Pagtatanggol ko. Pero
kahit ako, hindi ako sang ayon na maging si Rosh ang hari.

"Why? I am just stating the fact."

"Magugunaw ang Deltora kapag si Rosh ang ginawa nilang hari."

"Stop that, magiging maayos din si Tobias." Sabi ko na lamang para matapos ang
usapan.

"Nasaan nga pala si Lily at Harper?"

"Nasa mga lobo si Lily, isinama niya si Harper." Tipid na sagot ni Casper.

Pumasok na kami sa loob ng palasyo, itinanong ko kay Casper kung anong oras
magkakaroon ng bakanteng oras si kamahalan. Gusto ko siyang makausap tungkol sa mga
katanungan ko.

Hindi pwedeng basta niya na lamang putulin ang aming paglalakbay na wala man lang
paliwanag. Kinausap ko muna si Blair at Seth, sinabi ko sa kanila na kailangan muna
nilang pahinga dahil sa aming nakaraang paglalakbay. Hindi na naman nila pinahaba
ang usapan at sumang ayon ang mga ito sa sinabi ko.

I want to talk to King Dastan alone, alam kong may mga bagay siyang nalalaman na
kailangan kong alamin.

Kasalukuyan akong naghihintay sa silid aklatan kung saan dito ang sinabi ni Casper
na pupuntahan ni kamahalan matapos niyang makipag usap sa mga matataas na bampira.

Nang mabukas na ang pintuan, agad nagtama ang aming mga mata. Hindi man lang siya
nagulat nang makita niya ako dito.

"Anong maipaglilingkod ko sa dyosa mula sa salamin?" akala ko ay mauupo siya agad

sa kanyang upuan, sa halip ay marahan siyang nagsalin ng dugo sa dalawang kopita na
nakapatong sa maliit na lamesa.

"Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa, may dahilan ba ang pagsundo mo sa amin
kamahalan? Alam ko at sigurado akong kay Evan nagmula ang sulat mahal na hari,
anong dahilan at pinigilan mo kami sa paglalakbay?" Si Dastan ang klase ng hari na
ang bawat ginagawang hakbang ay may malalim na dahilan.

Hindi siya basta na lamang magpapakita sa amin dahil gusto niya lamang.

"How will you accomplish the letter's request if you'll stay in your journey
Claret? Nasa Parsua ang salamin." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Akala ko ba ay naniniwala ka na hindi nagmula kay Evan ang sulat, kamahalan?"

hindi muna ito sumagot sa akin, sa halip ay lumapit ito ay inabot niya sa akin ag
isang kopita bagp siya naupo sa kanyang upuan.

"Sa pagiging hari ng isang kaharian Claret, darating sa pagkakataon na hahayaan mo

ang sarili mong mabulag para sa kapakanan ng nakararami." Lalo akong naguluhan sa
sinabi niya.

"Anong ibig sabihin mo dito Dastan?"

"Hindi ka pa ba tatawid sa'yong salamin? Tumatakbo ang oras Claret." Hindi niya
sinagot ang tanong ko at mukhang wala siyang balak magsalita tungkol sa mga gusto
kong malaman.

"Mukhang kailangan ko nang umalis kamahalan." Tumayo na ako at muli kong sinalubong
ang kanyang mga mata.

"Sa'yong pagbabalik, ikaw lang ang may hawak ng desisyon." Tumango na lamang ako
kay kamahalan kahit wala akong makuha sa mga sinasabi niya.

Nagmadali na akong nagtungo sa kwarto ni Zen kung saan nakalagay dito ang aking
salamin. Gusto ko pa sanang magpaalam sa iba pang mga Gazellian at maging kay Blair
at Seth pero may kung anong bagay na humihila sa akin pabalik sa mundo ng mga tao.

Muli kong pinaglandas ang aking mga mata sa kabuuan ng kwarto ng aking prinsipe.
Hindi ko mapigilang bumalik sa kama ni Zen at mariin kong niyakap ang kanyang unan
na hanggang ngayon ay naiiwan pa rin ang kanyang amoy.

"Mahal na prinsipe sa muling pagbabalik ko sana may kasagutan na ako sa lahat."

Humigpit ang yakap ko sa unan at mas inilubog ko ang sarili ko dito.

"Nangangako akong ibabalik kita sa mundong ito mahal na prinsipe." Tumayo na ako at
nagsimula na akong humakbang papalapit sa harap ng salamin.

Ipinikit ko ang aking mga mata sa aking paghakbang hanggang sa tuluyan ko nang
tinawid ang salamin, agos ng tubig ang una kong narinig.

Mukhang iniluwa ako ng salamin malapit sa ilog ng kabundukan. At nang iminulat ko

na ang aking mga mata, natulala na lang ako sa aking nakikita.

He's sleeping peacefully under the tree, with his casual clothes like a handsome
human guy. Unti unti niyang iminulat ang kanyang mga mata nang maramadaman niya ang
presensiya ko.

"Desmond.."

--
VentreCanard

Chapter 35

Ilang beses akong napahakbang paatras nang unti unti na siyang tumayo sa kanyang
pagkakaupo.

He lazily stands up while yawning and stretching his arms.

"What took you so long Claret?"

"Why are you here Desmond?"

"Ginagawa ko lang ang bagay na hindi ko ginawa noon." Nang nagsimula na siyang
lumapit sa akin ay halos kabahan ako.

"Stop right there Desmond, I am already mated with Zen."

"I know and I can't change that Claret, just let me stay beside you. I am born to
protect you, bago pa man isilang ang prinsipe ng mga nyebe. What are you afraid of
Claret?" seryosong tanong niya sa akin habang patuloy siya sa paglapit sa akin.

Natigilan ako sa tanong niya, ano nga ba ang ikinatatakot ko. If he's willing to be
my guardian, ano ang masama dito?

"It's just that---" hindi ko maituloy ang sasabihin ko sa kanya sa halip ay nag
iwas ang aking mga mata mula sa kanya.

"It's just that? What Claret? If you're convinced that you'll stick to your prince
even if my whole existence is embracing you, you won't be bothered like this."
Lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko dahil sa sinabi niya.

"I'm going to stick with my prince, Desmond." Madiing sabi ko.

"If that's the case, why are you acting like that? Sa tingin mo ba ay may gagawin
akong masama sa'yo Claret? Dapat ay matagal ko na itong ginawa nang nasa teritoryo
pa kita."

Bahagyang bumuka ang bibig ko para sa sasabihin ko pero muli ko itong itinikom,
bakit mas pinili ko na lamang manahimik?

"Do you think your heart is still whole for him if now that you're alarmed about me
Claret?"
"What�what are you talking about Desmond?"

"You're afraid because you already knew that it is possible to fall for me."

"No way!" narinig ko siyang marahang tumawa sa sinabi ko.

"Wala pa akong ginagawa Cordelia, but you looked so threatened. Don't worry it's
not my damn nature to push myself to someone. I am just doing my job to protect
you. Hayaan mo na akong gawin ito, bagay na hindi ko nagawa noon para sa'yo."

"Alam ba ni Kreios na nandito ka sa mundo ng mga tao?"

"Yes," gusto ko sanang itanong ko sa kanya kung bakit hindi sumama ang kapatid ko
pero mas pinili ko na lamang putulin ang usapan.

"Saan tayo magsisimula magandang dyosa mula sa salamin? Wala ang ipinagmamalaki
mong tatlong prinsipe Claret, hindi mo ako maaaring ipagtabuyan."

"Nandito tayo sa kabundukan kung saan ako nakatira." Ilang beses siyang tumango sa
akin at nakapamaywang niyang pinagmasdan ang kapaligiran.

Nagsimula na akong humakbang patungo sa bahay namin sa tutok ng kabundukan, buong

akala ko ay sasabay sa aking paglalakad si Desmond pero nang bahagya akong lumingon
sa aking likuran ay mga lima hanggang anim na hakbang ang aming distansya sa isa't
isa.

Tamad na nakalagay sa likuran ng ulo niya ang kanyang dalawang kamay, agad tumaas
ang isang kilay niya sa akin nang magtama ang aming mga mata.

"You need distance right?" hindi ako sumagot sa kanya at nagpatuloy ako sa
paglalakad. Narinig ko na naman na pinagtatawanan niya ako.

"Don't worry, I won't seduce you or something that will make you fall for me.
Kagaya nang ginawa ko sa isang daan at tatlongpu't tatlong birhen." Lalong sumakit
ang ulo ko sa sinabi niya.

Nahulog sa kanya ang isang daan at tatlongpu't tatlong birhen sa pamamagitan lang
ng pagsasalita niya!

He is damn playing with me!

Nagpatuloy kaming dalawa sa paglalakad habang sumisipol siya ng may kakaibang tono
mula sa aking likuran. It could be a vampire song or whatever.
"Yes.."

Agad kong isinarado ang isipan ko at kunot akong lumingon sa kanya.

"Stop reading my mind Desmond,"

"Bigla ko lang narinig."

"Why do we have this mind link?"

"Because he's gone." Simpleng sagot niya. I don't understand, sa halip na magtanong
ulit sa kanya ay nagpatuloy na lang kami sa paglalakad.

"What is human world Claret?"

"Our world is not cruel as yours, yet I embraced it because of him."

"I see.."

Hindi na muli kami nag usap dalawa hanggang sa makarating kami sa bahay, agad akong
nakilala ng mga alaga kong aso at nagtahulan sila para batiin ako. Buong akala ko
ay sa akin sila lalapit pero nagulat na lang ako nang palibutan nila si Desmond na
parang anumang oras ay kakagatin ito.

"Red, white and blue! No, don't bite him. He's my friend." Iniharang ko ang sarili
ko kay Desmond.

"It's okay Des�" nanlaki ang mga mata ko nang nakalabas na ang mga pangil ni
Desmond na parang anumang oras ay pupugutan na ng ulo ang mga alaga kong aso.

"They are just my dogs Desmond! Itago mo 'yang pangil mo!" napatingin siya sa akin
nang mapansin niya na bahagya akong nakahawak sa braso niya. Agad kong tinanggal
ito mula sa kanya.

Tinanggal niya rin ang pangil niya at bahagya siyang tumikhim.

"Dogs in human world are too aggressive."

"Werewolves are aggressive too Desmond." Wala pa rin tigil sa pagtahol ang mga aso
sa kanya.
"Ganito din sila nang pumunta dito si Kamahalan at ang mga kapatid niya. My dogs
hate vampires, ako lang ang gusto nila."

"Who would hate you?" bahagya siyang yumuko para magpantay lang ang mukha namin.
Iniwas kong muli ang mukha ko sa kanya.

"Let's go, lumapit ka muna sa akin baka makagat ka ng aso. Rabies ng aso mula sa
mundo ng mga tao ang nakakapatay sa bampira." Hindi ko alam kung saan ko kinuha ang
birong ito.

"Seriously?" naramdaman kong hinawakan niya ang balikat ko habang papasok na kami
sa loob ng bahay.

"Lola?"

"Walang tao," agad na sabi ni Desmond.

Nagtataka akong lumingon sa labas, maaga pa. At hindi umaalis ng kabundukan si lola
ng ganitong mga oras.

What happened to my grandmother? Hindi ko maiwasang kabahan.

"May alam ka ba na maaari niyang puntahan?" sasagot na sana ako kay Desmond nang
makarinig kami ng boses ng batang babae.

"Lola Olivia, may pinapadala po si nanay na pagkain." Masiglang boses ng bata.

Nagmamadali akong lumabas ng bahay, kung hindi ako nagkakamali ay mga taga paanan
siya ng bundok.

"Ate Claret!" nagulat siya nang makita ako. Pero napanganga na lang ang bata sa
lalaking sumulpot sa tabi ko.

"Boyfriend mo po siya Ate Claret?" manghang tanong ng batang babae sa akin. Ang
dami na niyang alam, masyado ba siyang bata.

"Boyfriend.." natatawang sabi ni Desmond. Alam kong may alam siya tungkol sa
salitang ito, nasabi na niya sa akin na ilang beses na rin silang nagpupunta dito
ni Kreios.

"He's my friend, kakauwi ko lang Marie. Alam mo ba kung nasaan si lola?"

"Wala pa pala si Lola Olivia, baka nasa hospital pa rin siya. May lagi siyang
dinadalaw sa hospital at binibigyan ng magandang bulaklak." Lalong nangunot ang noo
ko.

Sino ang dadalawin ni lola sa hospital?

"Saang hospital Marie?" umiling sa akin ang bata.

"Salamat, ibigay mo na lang ang pagkain sa kanya. I have to look inside." Iniwan ko
si Desmond sa harapan ng batang babae at naghanap ako ng bagay na pwedeng magturo
sa akin kung saang hospital nagpupunta si lola.

Pumasok ako sa kanyang kwarto, wala akong makitang mga papel o kahit ano. Ang tangi
ko lang nakita ay bote ng tubig pero mabilis din akong lumingon pabalik dito.
Nakalagay sa label ng bote ang pangalan ng hospital.

Nagmamadali na akong lumabas at saktong kasalubong ko si Desmond na kumakain ng

banana que.

"What is this? Minsan lang ako kumain sa mundo ng mga tao." Pumunta muna ako sa
cabinet para magsuot ng salamin panlaban sa araw, kinuha ko rin ang isa pang
malaking salamin at inabot ko ito kay Desmond.

"Wear it, sigurado akong gabi kayo nagpupunta dito ni Kreios. Pinapaalala ko sa'yo
na hindi nga tayo malulusaw ako sa araw ng mundong ito, sobrang maaapektuhan naman
nito ang ating mga mata." Ilang beses tumango si Desmond habang ngumunguya.

Napairap na lang ako, dapat ay titingkayad ako para maisuot ang salamin sa kanya
pero siya na mismo ang yumuko para sa akin. Agad ko itong isinuot sa kanya at
mabilis ko siyang tinalikuran.

"Thank you Cordelia..."

"We have to go Desmond, faster." Lumabas na kami ng bahay, kasunod ko siya sa

pagpunta sa aming bodega.

"Bakit hindi na lang tayo tumakbo sa pupuntahan natin?"

"We can't Desmond, nasa mundo tayo ng mga tao. We need to adjust." Inilabas ko ang
bisekleta ko na may side car na. Pinalagyan ko ito noon para may masakyan si lola.

"Maupo ka na." Sumakay na ako sa bisekleta para ako ang magpedal.

"Ito ang karwahe niyo sa kabundukan, bakit walang kotse?" halos mag init ang ulo ko
sa sinabi niya. Para siyang si Rosh! Nakakotse siguro sila ni Kreios kapag
nagpupunta dito.
"Hindi ako maharlika sa mundong ito mahal na prinsipe, sumakay ka na dahil
nagmamadali tayo!" inubos niya muna ang huling saging bago niya itinapon ang stick
nito.

"I am just kidding Claret, alam ko ang bisekleta. Ako na ang magpepedal, magandang
dyosa mula sa salamin." Gamit ang bilis niya bilang bampira ay agad niya akong
nabuhat at pinaupo sa side car ng bisekleta.

Sumakay na rin siya at nagsimulang magpedal.

Habang nagsisimula nang tumakbo ang bisekleta, hindi ko na maiwasang hindi

mapatitig kay Desmond na kasalukuyan nang tinatangay ng hangin ang kanyang mga
buhok, maging ang akin ay ganito rin na aking pinagsasalikop.

Litaw na litaw sa kanya ang pagiging Gazellian, sa kabila ng nagsasayaw na sikat ng

araw at anino ng mga puno sa kanyang mukha hindi pa rin maalis ang kanyang
kakisigan.

"You know Claret, you can always use me.."

--

VentreCanard

Chapter 36

Hindi ako sumagot sa sinabi ni Desmond habang patuloy siya sa pagpedal sa

bisikleta. Pinalaki ako ng tama ng aking lola, at ang paggamit sa isang ng tao o
bampira ang bagay na hinding hindi ko magagawa.

My mind is still intact and completely functioning, while my heart is too weak.
Using someone to mend a fragile heart will never been a good medicine.

Mas inayos ko ang pagsalipot sa napapayid kong buhok at mahina akong sumagot sa
kanya.

"I will never use you Desmond, you don't deserve to be used. You deserve to be
loved." Hindi siya sumagot sa sinabi ko at nagpatuloy siya sa pagpedal sa
bisekleta.
Hanggang paanan lamang ng kabundukan ang aking bisekleta. Wala sa sarili kong
hinawakan ang kamay ni Desmond para agad kaming makalapalit sa pila ng tricycle.

Dahil siguro sanay sila ni Kreios na sa kotse, natigilan pa siya sa sasakyan namin.
Lumingon ako sa kanya.

"Desmond, we need to hurry." Ilang beses ko pang ginalaw ang magkahawak naming
kamay para pasunudin siya sa akin, pero dito na ako mas natauhan at halos
mapatalon ako sa gulat.

Shit! Hinawakan ko ang kamay niya.

"I'm sorry, nagmamadali lang ako." Binitawan ko ang kamay niya.

"You noticed," ngising sabi niya. "How do you call this? Kotse pa rin?" napatingin
na sa amin ang tricycle driver dahil sa tanong ng kasama kong bampira.

"Tricycle ito Desmond, pumasok ka na." Halos ipagtulakan ko na siya sa loob ng

tricycle para makasakay na kami.

"Saan po kayo Ma'am?"

"St. Benedict General Hospital po," tumango sa akin ang driver at nagsimula na
itong magpatakbo.

Nang sulyapan ko si Desmond na siyang katabi ko, pansin ko na nakatitig siya sa

labas na parang isang bata na ngangayon lang nakakalabas. Sa kabila nang kaba ko
dahil sa pag aalala sa lola ko at sa kung sinumang dinadalaw niya hindi ko
maiwasang mapangisi sa kinikilos niya.

"Akala ko ba ay nagtutungo na kayo dito ni Kreios? Why do you look so confused?"

inilipat niya ang kanyang paningin sa akin.

"I only knew that money is the medium of your daily transactions, cars as your
carriage and bar as the happiest place." Agad kumunot ang noo ko sa huling sinabi
niya.

"Don't tell me�" ngumisi siya sa akin at ilang beses siyang tumango sa sinabi ko.

"Wala kayong pinagkaiba ni Kreios sa magkakapatid na Gazellian." Naiiling na sabi

ko. Finn, Evan and Caleb have been travelling in human world, playing with
different girls inside the bar.
Walang alam si Desmond sa mundong ito, kundi ang tatlong bagay lamang. Money, car
and bar. Good, very good.

"Is that sarcastic Claret?" natatawang sabi niya nang marinig niya ang nasa isip
ko.

"Stop reading my mind Desmond," kunot noong sabi ko sa kanya.

"I'm sorry, my bad Cordelia."

"Pero hindi ko akalain na may ganitong uri din ng lugar sa mundo ng mga tao. Hindi
na rin nalalayo ang bar nyo sa subastahan sa kabilang mundo." Gusto ko man
ipagtanggol ang sinilangan ko ay wala akong nagawa.

Desmond is right about this.

Pansin ko na napapasulyap na rin sa amin si Manong, posibleng naririnig niya ang

kakaibang usapan namin. Hindi ko na lamang ito pinansin hanggang sa makarating na
kami sa harap ng hospital.

Hindi pa man kami tuluyang nakakababa ng tricycle ay agad kong narinig ang sinabi
ni Desmond.

"Nauuhaw ako Claret," halos mapahilamos ako sa sinabi ni Desmond. Para akong may
alagang bata!

"Kumain ka kasi ng banana cue, let's buy mineral water."

"I am literally thirsty Claret," lalong humina ang boses niya na nakapagpaalarma sa
akin. Alam ko ang ibig sabihin niyang ito.

"Desmond hindi ka pwedeng uminom dito." Humina na din ang boses ko.

"Can I remove this? hindi ako sanay." Ilang beses akong umiling nang tatanggalin na
ni Desmond ang shades niya.

"Masisira ang mata mo!" tumingkayad pa ako at ipinilit ko ito sa kanyang mga mata.

"Don't do that! Listen to me Desmond. Okay? Let's go, you can try human drinks."
Hinila ko siya sa pinakamalapit na tindahan. Agad akong nagtanong pwedeng inumin,
Buko juice ang inabot sa akin ng tindera.

"Here, drink this for a while. Kapag nakauwi na tayo sa bundok magtatanong tayo kay
lola nang pwedeng ibigay sa'yo." Tumango sa akin si Desmond at inistraight niya
nang inom ang buko juice.

Halos umawang ang bibig ko nang mapagmasdan ang pag inom niya. The way his adam's
apple moves. Shit.

Gusto ko mag iwas nang tingin sa kanya pero di ako magawa. Nang matapos siyang
uminom, agad niya itong ni shoot sa malapit na basurahan at gamit ang likod ng
kamay niya ay pinunasan niya ang kanyang mga labi.

Daig pa niya ang nagcocommercial ng buko juice sa tv. Damn.

"How was it?" tanong ko sa kanya.

Nag isang hakbang siya at mabilis siyang yumuko sa akin para bumulong sa kanang
tenga ko.

"How much is that Claret? Gusto ko pa," para siyang batang kulang sa kendi. Hindi
ko alam kung bakit nag init ang pisngi ko sa ginawa niya. He's too adorable! "Wait,
I'll buy you another one." Bumili ulit ako sa tindahan at inabutan ko nito si
Desmond.

"Do you think I can bring this in my world?" hindi ko na napigilan ang sarili ko at
natawa na ako sa kanya.

"Kreios will laugh at you."

"Maybe, but atleast I made you laugh today. Hindi na kita nakitang tumawa simula
nang magkakilala tayo." Muli akong lumingon sa kanya at sa pagkakataong ito ngumiti
ako ng matamis sa kanya.

"Thank you Desmond."

"My pleasure, my goddess." Napasok na kami sa hospital at agad kaming nagpunta sa

information desk. Pansin ko na napapasulyap ang babae sa lalaking katabi ko.

Desmond is too handsome for human world, tinanggal ko na ang shades ko at tinanggal
ko na rin ang kay Desmond.

"Saan po ang kwarto ni Ms. Olivia Amor Gamboa?" tama ba ang tanong ko? Hindi naman
si lola ang dadalawin namin.

"I mean, she's the guardian." Sinabi sa akin ng ilang mga taga paanan ng bundok na
si lola mismo ang nag aalaga sa pasyente.
"Oh, si lola Olivia ba? Kaya pala parang magkahawig kayo." Mukhang kilala niya si
Lola.

"Room 308 po,"

"Thank you! Desmond, let's go." Nagpunta na kaming dalawa sa elevator. Eksaktong
nag aabang kami ay may nakasabay kaming mag ina, buhat nito ang batang babae na
maraming tangkas na lollipop.

Kita kong nagkulay pula ang mata ng bata at inabot nito ang isa kay Desmond. The
jerk is hypnotizing the kid!

"Oh, ang bait naman ng baby girl ko." Natutuwang sabi ng ina nang makita niyang nag
aabot ito kay Desmond.

"Thank you little girl," natatawang sabi ni Desmond.

"Stop it!"

"This is the first time you entered my mind, Cordelia." Hindi lang dalawa, kundi
tatlo ang binigay ng bata kay Desmond na tanggap lang nang tanggap.

"She's cute," sabi niya sa ina ng bata.

"Ashley, mag thank you ka kay Kuya. Cute cute ka daw." Natutuwang sabi ng ina.
Naglalaro na si Desmond at ang bata.

Nagulat ako nang bahagya akong sinilip ng babae na nakangisi na.

"Nagpapahiwatig na ang boyfriend mo. Bigyan mo na nang isa." Nagawa pa nitong

kumindat sa akin bago kami sumakay sa elevator. Nag init ang mukha ko sa sinabi
niya.

"What does she mean?"

"I don't know Desmond."

Nakarating kami sa kwartong sinabi sa amin ng babaeng nasa information desk at

halos magimbal ako nang maabutan ko kung sino ang walang malay na nakahiga sa kama
na may kabit na mga aparato sa kanyang katawan.

"What hap�pened to her?" agad nag init ang sulok ng aking mga mata.
"Claret! Apo.." halos takbuhin ko ang kama at lapitan ko ang batang babae.

This explained why Tobias is now suffering from an unknown disease. Because it was
not really a damn disease! His mate is now figting between life and death.

"What's this? A�no a�nong nangyari lola?" naguguluhang tanong ko. Ang daming benda
ng katawan niya.

"Nasunog ang kanilang museo Claret, hindi nagawang makaligtas ng lolo at lola
niya." Halos gumuho ang mundo ko sa sinabi ni lola. What the hell is happening?

Should I really believe that girls from the prophecy are always seeped with
tragedy? From Astrid, Seth's mate, now Tobias' mate and even me.

"Lola, masyado pa siyang bata para maranasan ito. Bakit nasunog? Anong nangyari?"
nangangatal kong hinawakan ang kamay ni Kyla. Kitang kita ko ang hirap niya sa
paghinga.

"Hanggang ngayon ay nag iimbestiga pa rin ang mga pulis. Mas natatakot ako kapag
gumising siya Claret, hindi ko alam ang isasagot sa kanya kapag nagtanong siya."
Napasubsob na lang ako sa kama habang hawak ang kamay ng batang babae.

"Lola, pagod na pagod na ako. From vampire world to human world, hinahabol ako ng
pagsakit ng aking dibdib. You know King Tobias? He's now fighting for his life too
lola, nagkakagulo na sa Deltora."

Pansin ko na napapasulyap na si lola kay Desmond, pero hindi ito nagtatanong sa

akin.

"Bakit ganito lola? Tobias and Kezalli are different, hindi pa siya labingwalong
taong gulang pero apektado na si Tobias mula sa kabilang mundo. They're bond is
too strong." Sa huli kong pagkakatanda nang nagdalaga pa lamang ako nagsimulang
mauhaw si Zen.

"Mate bond is always unique, bihira lamang itong magkapareho." Lumapit na rin si
Desmond at marahan niyang hinaplos ang pisngi ni Kezalli.

Sa baba ng kama ay ramdam ko ang paghawak ni lola sa aking kamay.

"Gazellian?" kibit balikat lang ang sagot ni Desmond.

"She's here for a question Olivia, I hope you'll give her an honest answer."
--

VentreCanard

Chapter 37

Sinamahan muna ako ni Desmond para kausapin ang doctor ni Kyla. Sinabi nitong
stable na ang kalagayan nito at kinabukasan ay malapit nang tanggalin ang supporta
nito sa kanyang paghinga dahil kaya na nang katawan nito.

Masyado daw marami itong nalanghap na usok, nabagsakan ng mga kahoy na kita naman
sa kanyang katawan at ang nalapnos nitong balat.

I tried to heal her wounds, pero hindi ko pa man ito nagagawa ay agad naming
napansin na unti unting nawawala ang mga galos niya. Her presence can recognize
mine.

Base na rin sa reaksyon ng doctor nang muli siyang silipin, hindi na rin ito
makapaniwala sa biglaang recovery nito. Hindi ko alam na may ganitong klase rin
pala ng epekto ang presensiya namin sa isa't isa.

Anong dapat kong asahan? Hanggang ngayon ay marami pa rin katanungan ang pagiging
isang itinakdang babae.

Sinabi sa akin ni lola na mas mabuting lumayo muna daw ako kay Kyla dahil kung
sakaling bigla na lamang ito gumaling, isang malaking katanungan ito sa siyensya.

Kasalukuyan kaming nasa labas ng hospital ni Desmond, it was like a park if

patients or visitors want to unwind outside the hospital.

Nanatili kaming tahimik ni Desmond habang pinagmamasdan namin ang mga nagdadaaanang
tao. Hanggang sa makakita kami ng dalawang batang nagtatakbuhan, biglang natapon
ang ice cream na hawak ng isa kaya agad itong umiyak pero para patigilin ito inabot
ng isa pang bata ang kanyang ice cream at sabay na silang pumasok sa loob ng
hospital.

Tipid akong ngumiti sa aking nakita.

"You know I never tried to play, nakakulong lang ako sa kabundukan noon. Kapag nasa
school naman ako, laging galit sa akin ang mga kaklase ko. I envied that kid, may
nagpapatahan sa kanya kapag umiiyak siya."

Yes, I have Kreios. Pero naniniwala akong hindi nabibilang sa kamay ang mga
panahong nagkasama kami ng mga bata pa kami.

"Maybe we're the same Claret, I never enjoyed my childhood days. Hinahabol na si
Ina ng mga taga Parsua noon pa man, even those witches. We never interacted with
others. Palipat lipat kami ng lugar para sa kaligtasan ko." Napalingon ako kay
Desmond.

"I'm sorry for that Desmond,"

"That maybe my fate, I grew running from death and hatred. I was too weak back
then, and I can't even help my mother. All she really wanted to do is to hide my
existence, I am the King's biggest scandal Claret."

"You are not a scandal Desmond, minahal ng hari si Danna." Mahinang sabi ko. Kahit
si Reyna Talisha ay alam na nagawang mahalin ng hari si Danna.

Eventhough Danna and King Leighthon didn't end up together, I am convinced that
Desmond was not just a fruit of lust, but a fruit of love.

"Yes, she's always telling me stories about the great king of Gazellians."

"Desmond, nakita mo na ba ang hari ng personal?" nag aalangan pa ako kung itatanong
ko ito sa kanya.

"Hanggang sa mga litrato lamang," natigilan ako nang sandali sa sinabi niya.

"Atleast you had an idea about your parents Desmond, until now my parents are still
a question. Hanggang ngayon ay katanungan pa rin ang katauhan ko, Kreios told me
that we're in the bloodlines of goddesses."

"No one will ever doubt about that, Claret. Nag uumapaw ang kagandahan mo, your
beauty is beyond a goddess." Akala ko ay aabutin niya ang mukha ko pero inabot niya
ang ilang hibla ng dulo ng buhok ko at marahan niya itong hinawakan ng ilang
segundo bago niya ito binitawan.

"Every inch of you is divine. Napakaswerte nang mundong ito dahil nasaksihan ka
nila." Hindi na ako nakasagot sa sinabi ni Desmond.

Sinanay ko na ang sarili ko sa iba't ibang uri ng papuri sa akin nang sinuman pero
hindi ko maintindihan ang tibok ng puso ko dahil sa mga sinabi ni Desmond.

"You know I heard something a while ago from those group of girls."
"What is that?"

"In this world, if someone is sad or feeling weak the only medicine is to eat
sweets. That's why I stole this from that little girl." Natulala na lang ako nang
ilabas ni Desmond ang inaagaw niyang lollipop sa batang babae kanina.

Tinanggal niya ang balat nito at inabot niya sa akin.

"I hope this will help you today, my goddess." Bahagya siyang lumapit sa akin.

"Open your mouth," umiling ako sa kanya.

"This is sweet Claret."

"Des---" isinubo niya na sa akin.

"See? It's sweet, I am now starting like human foods." Dumistanya na muli siya sa
akin gaya nang lagi niyang ginagawa. Nasa magkabilang dulo kami ni Desmond ng
inuupuan namin.

Napatitig na lang ako sa kanya, wala na akong pakialam kung mapansin niya ang
paninitig ko sa kanya. How can he do this to me? Bakit ganito ang tibok ng puso ko
sa kanya?

"You know I also love reading books Claret, different from your brother." Naalala
kong sinabi sa akin ni Kreios na lumayas siya sa pangangalaga ni lolo dahil lagi
siyang pinag aaral nito bilang maging isang magaling na konseho.

"And you know what is my hated character? It was not the antagonist, but the
second lead character."

"Desmond.."

"The feeling of almost... is always the worst." Tipid siyang ngumiti sa akin. "Now,
I can understand my mother. Big time."

Hindi ko siya magawang sagutin sa mga sinasabi niya.

"Anyway, Claret please don't hate your brother. Kreios truly loves you, alam ko
'yon. He tried his very best to chase after your mate's presence. He just lied at
you to avoid you from another heartache." If Rosh, Seth and Blair have this bond
with Zen. I guess Kreios and Desmond had their own too.
"Siguro nagalit ako sa inyo ni Kreios, but I can now understand. You and Kreios had
your own way of helping me, different from those princes. You had similar goals,
but different ways. Hindi ako magaling magtanim ng galit, afterall he's my
brother."

"Happy to hear that Claret."

Napansin ko na lumalabas na ng hospital si lola. Tumayo na kami para salubungin

ito.

"How about Kyla, lola? Sinong mag aalaga sa kanya?"

"Nakiusap ako sa nurse na kakilala ko na silipin siya, babalik din ako ngayong
gabi. Gusto kong may makita siyang naghihintay sa kanya sa kanyang pagmulat."
Tumango ako sa sinabi ni lola.

Kalahating oras lang kaming bumiyahe bago kami nakauwi sa kabundukan. Hindi na
nagsalita si lola at Desmond hanggang sa makarating kami sa bahay. Kakapasok pa
lang namin nang mapansin ko ang paghikab ni Desmond.

"Lola?"

"I think I need to sleep, I don't know." Nanghihinang sabi ni Desmond. Agad siyang
nahiga sa aming kawayang upuan at wala pang isang iglap ay banayad na ang kanyang
paghinga.

"Lola! You made him sleep." Nagmadali akong lumapit sa kanya para tingnan ang
kanyang kalagayan pero natagpuan ko na lamang ang sarili kong marahang hinahaplos
ang pisngi niya.

He looked so calm.

"Desmond.." maglalandas na sana ang ilang daliri ko sa kanyang mga labi nang
marahas hablutin ni lola ang kamay ko.

"Alam mo ba ang ginagawa mo Cordelia?" Natauhan ako sa sinabing ito ni lola at

dumistansya ako sa natutulog na si Desmond.

"I didn't mean to�" nakagat ko na lang ang labi ko.

"Sigurado ka pa ba sa pagbalik mo dito apo?" makahulugang tanong sa akin ni lola.

"I am, grandmother. I am here to listen, gusto kong malaman kung papaano maibabalik
si Zen. Bakit hindi mo agad ito sinabi sa akin?" Sa sinabi kong ito sumulyap siya
kay Desmond na natutulog.

Naupo kami ni lola sa pinakamalapit na lamesa.

"Because that was forbidden in vampire law, hindi pwedeng buhayin ang namatay na.
Tanging ang mga itinakdang babae lang ang maaaring gumawa nito, at ang isang
paraang gusto mong malaman sa akin ay matagal nang ibinaon sa limot sa mundo ng mga
bampira. Sinong nagsabi nito sa'yo Claret?"

"Mula sa liham ng isang Gazellian, nag aaral siya bilang isang konseho."

"May nakakaalam ba ng dahilan ng pagbalik mo sa mundong ito bukod sa Gazellian na

nagliham sa'yo?" kunot noong tanong ni lola.

"Ang tatlong prinsipeng kasama ko sa paglalakbay, si Lucas at maging ang hari ng

Sartorias." Umawang ang bibig ni lola sa sinabi ko.

"Alam nang hari ang tungkol dito?"

"Siya pa ang nagsabi sa akin na kailangan ko nang magmadali. He gave me undefined

message before I left the vampire world, may gusto siyang iparating sa akin na
hindi ko maintindihan lola."

"Alam mo ba na maaari siyang tanggalan ng kapangyarihan bilang hari sa pagbibigay

sa'yo ng impormasyong ito? This spell was eliminated thousands of years ago, dahil
buhay ang pinag uusapan dito." Lalo akong naguluhan sa sinabi ni lola.

"What kind of spell is this lola? Bakit kailangang ibaon sa daang taon kung kaya
naman pala nilang bumuhay nang hindi na kinakailangan ng mga itinakdang babae?"

"Because death in exchange of life will always be forbidden. Sabihin mo sa akin

Cordelia, sino sa tingin mo ang maaaring pumalit sa presensiya ng prinsipe ng mga
nyebe?" ako naman ang napaawang ang bibig sa sinabi ni lola.

"What? Wha�t?" nanghihinang tanong ko.

"Alam kong nakukuha mo ang ibig sabihin ko, ibigay mo sa akin ang pangalan ng
maaaring pumalit sa presensiya ng prinsipe ng mga nyebe." Hindi ko magawang
sumagot.

"Nakikilala ko ang bampirang kasama mo, isa siyang tagabantay. Siya ang dapat mong
kapareha kung hindi isinilang ang prinsipe ng mga nyebe, ang presensiya niya---"
wala nang pagtigil sa pagkirot ang dibdib ko. Nakukuha ko, nakukuha ko na ang ibig
sabihin ni lola.
Hindi ko na pinatapos magsalita si lola.

"Are you telling me that we need to kill Desmond for Zen's life? We need to get
Desmond's presence for my snow prince?" marahang tumango si lola na mas lalong
pumiga sa puso ko.

Tumulo na ang mga luha ko. Ngayon naiintindihan ko na ang ibig sabihin sa liham ni
Evan, naiintindihan ko na ang desisyong sinasabi ni kamahalan.

"You know Claret, you can always use me.." Mas lalong tumulo ang mga luha ko nang
maalala kong sinabi ito ni Desmond. Alam niya ang paraan kung papaano ko bubuhayin
si Zen.

"Lola..ano naman ang gagawin ko sa mag ina? Danna sacrificed herself for me, ganito
din ba ang gagawin ko kay Desmond? Pinahanap niya sa akin ang kanyang anak para
isakripisyo ko? Anong klaseng kalupitan ito? I can't, hindi ko kaya ang paraang
ito. I can't kill him for my own happiness." Ilang beses akong umiling.

"Kung ganoon, wala nang ibang paraan apo. Tanggapin mong hanggang mga alaala na
lamang ang prinsipe ng mga nyebe."

--

VentreCanard

Chapter 38

"There must be another way lola." Hinawakan ko ang kanyang mga kamay. Habang ilang
beses kong sinusulyapan si Desmond na payapang natutulog.

"Ito lamang ang huling nalalaman ko, hindi ko ito nagawang sabihin sa'yo noon pa
man dahil alam kong matagal na itong pinagbabawal sa mundo ng mga bampira. Saan
kumuha ng lakas ng loob ang inyong hari para bigyan ka ng permiso para sa paraang
ito?" tanong sa akin ni lola na hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala na si
Dastan ang nagsabi nito sa akin.

"Dastan was not just a king, he's also a brother." Mahinang sabi ko. Kung ganoon,
pinalabas lamang ni Dastan na hindi galing kay Evan ang sulat para lamang
mapagtakpan ito sa kasalanang maaaring ipataw dito sa paglabas ng pinagbabawal na
impormasyon.

Alam din kaya ng mga itinakdang prinsipe ang paraang ito?

Halos isubsob ko na lang ang sarili ko sa ibabaw ng lamesa. Buong akala ko ay

magkakaroon ako ng pag asa dahil sa nahuhuling paraang maibibigay sa akin ni lola,
pero mas bumigat lamang ang pakiramdam ko.

Nag uumapaw na ang paghanga ko kay kamahalan. It was all planned, alam ni Dastan
na magkikita kami ni Desmond sa aming paglalakbay at nang malaman niyang nagkrus na
ang aming mga landas, saka siya dito gumawa ng hakbang.

Dastan is really a wise king. At ngayon ay ibinibigay na niya sa akin ang huling
desisyon. Posibleng isa rin sa mga dahilan ni kamahalan kung bakit gusto niya akong
pagmadaliin sa mundong ito ay para matulungan ko ang kanyang kaibigan.

He knew that Tobias' mate is in danger. Hanggang saan pa ang paghangang maaabot ko
para sa hari ng Sartorias?

Not like Evan, Dastan didn't give me a hint of his real decision, ibinigay niya sa
akin ang pagpapasya. Alam kong mas malapit sila ni Zen kaysa kay Desmond, pero
hindi siya nanimbang sa kanyang mga kapatid.

He even welcomed Desmond inside the empire. The king led me to the biggest decision
of my life.

Mahal na mahal ko si Zen pero kung dadating sa punto na kailangan kong

magsakripisyo ng buhay ng iba para lamang ibalik siya sa aking tabi, hindi ko na
yata makakaya.

Hindi na ako nagtataka kung bakit ilang libong taon na itong ibinaon sa limot ng
mga bampira. Talagang malaking kasalanan ang paraan ng pagbuhay na ito.

"Lola, alam mong hindi ko kayang gawin mga alaala lamang ang prisipe ng mga nyebe.
I can follow him, dalhin mo na lang ako sa lugar kung nasaan siya." Halos
magmakaawa na ako sa aking lola.

I am so desperate, ito na ang huling paraan para maibalik sa akin si Zen pero hindi
ko ito kayang yakapin. Sobra sobra na ang naranasan ni Desmond simula ng pagkabata
niya, silang dalawa ng kanyang ina.

Nangako ako kay Danna na palalayain ko ang kanyang anak mula sa kalupitan ng batas
ng mga bampira. I can't just sacrifice him for my own happiness.

"Alam mong hindi na ito abot ng kapangyarihan ko Claret, mahina na ako." Hinaplos
ni lola ang pisngi ko.
"Pero lola, hindi ko na alam kung saan pa ako aasa. Hindi ako maaaring umasa sa
kasamahan kong itinakdang babae, hanggang ngayon gulong gulo pa rin ang aming
balanse. What happened to Astrid's mirror? How about Kyla's mirror? Kasama ba ito
sa nasunog? How about the other one?" yumakap na ako kay lola.

"Why? Bakit ganito ang nararanasan ng mga itinakdang babae lola? Bakit hinahabol
kami ng kalungkutan? Bakit ipinatitikim lang nila sa amin ang kasiyahan?"
humagulhol na ako sa pag iyak.

Ang hirap tanggapin na ang kahuli huli mong pag asa ay mahirap sundin. Sa aking
pagluha, hindi ko maintindihan kung bakit may iba't ibang imahe na lumabas sa aking
isipan.

Ang paglabas sa mundong ito ng itinakdang babae para kay Seth, kasabay nang
pagkamatay ng kanyang inang hindi man lang nakita ang kanyang kagandahan.

Humigpit ang yakap ko nang biglang lumabas ang imahe sa akin ni Astrid na tumatakbo
sa isang gumuguhong minahan habang pilit inaalalayan ang isang lalaking may tama na
sa kanyang hita. At si Kyla na dinadalahik na ng ubo mula sa usok dahil sa museong
nilalamon na ng apoy.

We are always chained with tragedy.

"Minsan gusto ko nang itanong ito lola. Sumpa ba ito? Isa bang sumpa ang pagiging
isang itinakdang babae? Ganito rin ba ang naranasan mo noon lola? Ganito din ba ang
naranasan ng mga nakaraang itinakdang babae?" hindi na maubos ang mga luha ko sa
aking mga mata.

"Alam mo ang kasagutan sa tanong mo apo." Mapait akong ngumiti sa sinabi niya.
Hindi na kailanman sila nagsama ni lolo dahil sa sumpa.

Bigla akong natigilan sa naalala ko at kumalas ako ng yakap kay lola.

"I can dispel the curse between you and grandfather, maaari na kayong muling
magsama lola." Marahan itong umiling sa sinabi ko.

"Claret apo, mahal ko ang lolo mo pero hanggang ngayon hindi ko siya kayang
patawarin. Hindi niya ako nagawang ipinaglaban at pinili niya akong itapon sa
mundong ito kahit dinadala ko na ang anak namin. Duwag ang lalaking itinakda sa
akin."

"Lola ginawa niya lang---" umiling siya sa akin at alam kong ayaw niya nang
pahabain ang aming usapan.

"What about Kreios? Hindi mo ba sasabihin sa akin na may kapatid ako lola? What's
with too much secrets?" natulala na si lola sa tanong ko.

"Naaalala mo na?"

"Lola, binura mo ba ang mga alaala ko kay Kreios?"

"Maging ako ay katanungan din ito sa akin, alam kong lihim ka nang nakikipagkita
kay Kreios noong bata ka pa. Ilang beses mo rin siyang tinatawag sa'yong mga
panaginip, pero isang araw bigla na lamang siyang nawala sa sistema mo at hindi ko
na rin muli naramdaman ang presensiya ni Kreios." Kumunot ang noo ko sa sinabi ni
lola.

"Wala kang nalalaman?"

"Posibleng si Leon ang nagbura ng mga alaala nyo." Pero maging si lola ay natigilan
sa sinabi niya.

"Imposibleng si lolo, he can't cross the human world. Maging si Kreios ay ilan
lamang ang mga alaala sa akin."

"Lola?" makahulugan akong tumitig sa kanya.

"Pinaghihinalaan mo ba ako apo?" umiling ako sa sinabi ni lola. Siya ang higit na
pinagkakatiwalaan ko sa lahat.

"Then tell me, who is my mother? Who is my father? Hindi sila mga tao, hindi ba
lola? Gusto kong malaman ang buong pagkatao ko." Ilang minuto kaming magkatitigan
ni lola at nang magsasalita na siya ay narinig namin ang boses ni Desmond.

Mas mabilis siyang naging kaysa sa aming inaasahan.

"You intentionally made me sleep. Maaari nyo naman ako palayuin, I can give you
space." Ilang beses siyang nag inat.

Tumayo na ako mula sa aking kinauupuan at hinarap ko nang tuluyan si Desmond.

I won't ever sacrifice this man. I just can't. At kung saanman ako dalhin ng
tadhana, handa na akong tanggapin ito.

Gabi nang nagpaalam si lola na babalik siya sa hospital.

"Mag ingat ka po lola." Humalik ako sa pisngi nito bago umalis. Naiwan lang kami ni
Desmond sa bahay.
"Kailangan ko rin umalis saglit, babalik din ako." Hindi ko alam kung bakit
hinawakan ng mga kamay ko ang kanyang mga braso.

"You can't, baka mapadami ang inom mo. You might kill those girls." Tumawa siya sa
sinabi ko.

"Don't worry, I won't drink to any human girls. Magpapahangin lang ako sa labas,
mahal na dyosa." Binitawan ko siya at napabuntong hininga na lamang ako.

Hinayaan ko na lamang siya umalis, nagtungo ako sa aking kwarto at sinimulan ko

nang matulog na parang isang tao. At hindi pa man lumalalim ang aking pagkakatulog,
unti unti nang tinangay ang diwa ko sa isang nakaraan na kailanman ay hindi ko
makakalimutan.

Kasalukuyan kaming nasa loob ng kwarto ng prinsipe ng mga nyebe. Buong imperyo ng
Parsua ay lubos na naaapektuhan sa nagyeyelong kapangyarihan ng aking prinsipe.

"Zen, maaari mo bang itaas ang temperatura? Maging ang mga karatig imperyo ay
nababahala na sa lakas ng pagbuhos ng mga nyebe. Papaano naman ang mga mamamayang
hindi maharlika? Lubos silang naapektuhan."

"How? I can't control my happiness with you Claret. Bumubuhos ang mga nyebe,
patuloy na bumubuhos." Humalik siya sa pisngi ko.

Nakaupo kami sa kama habang nasa likuran ko siya na nakayakap sa akin. Nakabalot
ang makapal na kumot sa aming dalawa. Alam kong ako lang ang nalalamigan sa mga
oras na ito pero alam kong higit na mas masarap sa pakiramdam ang bisig ng aking
mga prinsipe.

"Hindi ba at nakiusap sa'yo si kamahalan? Caleb and Evan asked me too�" nag init
ang mga pisngi ko nang maalala ko ang sinabi ng dalawang prinsipe.

"What? Anong sinabi nila sa'yo?" humigpit ang yakap ng isang braso niya sa akin.

Inilagay niya sa kaliwang balikat ko ang aking mga buhok at ipinatong naman niya
ang kanyang baba sa kanang balikat ko. Bahagya niyang itinagilid ang mukha niya
dahilan kung bakit lumapat ang tungki ng ilong niya sa pisngi ko.

"Huwag daw kitang masyadong ---"

"Masyadong?" natutuwang tanong niya sa akin. Alam kong alam na niya ang sunod kong
sasabihin.

"Alam mo na mahal na prinsipe."

"Masyadong?" inulit niya.

"Huwag daw kitang masyadong pinaliligaya�" iniwas ko ang pisngi ko sa kanya. I

heard him laugh.

"They are just jealous, dahil wala silang magandang dyosa." Mapaglarong pinaglandas
ni Zen ang kanyang mga labi sa pisngi ko.

"Lamigin na silang lahat, wala akong pakialam. My snow will never ever hurt you
baby, mahal na mahal ka nila gaya nang pagmamahal ko sa'yo. Why are you thinking
about them? Tayong dalawa ang magkasama dito."

"You're always this selfish prince Zen. You're so happy cuddling with me while
those vampires are freezing in death." Sa halip na sumagot sa akin ay naramdaman ko
na lang ang dulo na pangil niya na sinasadya niyang ipadama sa aking leeg.

"Are you listening Prince Zen?"

"Hmmm?" nang akma na siyang kakagat sa akin ay mabilis kong iniharang sa kanyang
mukha ang unan.

"Claret! Hindi mo ba ako nakikila?"

"Nakikilala kita mahal na prinsipe, ikaw ang binging prinsipe ng mga nyebe.
Nagsasalita pa ako, kakagat ka na naman." Humiwalay ako sa kanya at nagmadali akong
bumaba ng kama.

"Where are you going?"

"Magpapalami---" hindi ko tinuloy ang sasabihin ko.

"Come back here, I'll teach you how to make ice sculptures." Nakuha niya ang
interes ko. Nakangisi siya sa akin nang sumulyap ako sa kanya.

Tinapik niya pa ang pwesto ko sa kama para bumalik ako sa tabi niya.

"Dumikit ka pa sa akin, what is that?" muli akong sumandal sa kanya at agad muling
ibinalot ni Zen ang aming mga sarili sa makapal na kumot.

"Nilamig ba ang aking dyosa?" ako naman ang napangisi sa sinabi niya.

"Bingi ka mahal na prinsipe,"

"I am not deaf Claret, I can clearly hear your moans in our every--" hinawakan ko
na ang mga pisngi ng prinsipeng ayaw magpatalo. At ako naman ang humalik sa kanyang
mga labi.

"Humihingi ako ng paumanhin mahal na prinsipe."

"Apology accepted," inalabas niya ang dalawang kamay niya sa kumot at unti unting
may nabubuong yelo sa kanyang mga kamay. Wala itong kahit anong hugis.

"So you are really carving it manually Zen?" tanong ko nang may inilabas na maliit
na punyal si Zen at sinimulan na niya ang pag uukit.

"Ofcourse! What do you think? I am that Queen�what? How do you call her? That queen
you compared to me."

"She's Queen Elsa, mas magaling talaga siya sa'yo." Natatawang sabi ko.

"What? Mas magaling sa ikalawang prinsipe ng Sartorias?" ibinato na ni Zen ang mga
hawak niya at sa isang iglap ay natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakahiga sa
kama habang nakapangibabaw sa akin ang prinsipe ng mga nyebe.

Kapwa na nagningas ang aming mga mata.

"I'm afraid there will be a huge snow storm coming, what do you think my deity?"

Hindi na niya ako pinasagot dahil naglapat na ang aming mga labi.

Nagising na lamang akong lumuluha na may bigat sa aking dibdib. Humarap ako sa
aking salamin habang pinagmamasdan ko ang aking sarili.

Hanggang sa huli ay hindi ko pa rin kayang tanggapin na mga alaala na lamang si

Zen. I can't let him go.

Napaupo na lamang ako sa harap ng salamin at isinubsob ko ang aking sarili sa aking
mga tuhod habang nakahawak ang aking isang kamay sa salamin.

Mahal na mahal na mahal ko ang prinsipe ng mga nyebe, isang panaginip lang niya
halos sumabog ang puso ko. Hindi ko kayang mangulila habang buhay sa kanya.

Napakuyom na lang ang kamay kong nakahawak sa salamin.

This decision is unforgivable.

Pero umaasa pa rin ako..

Nawa'y patawarin ako ng lahat ng mga dyosang nakagabay sa akin sa gagawin kong
desisyon.

--

VentreCanard

Chapter 39

Mabigat ang pakiramdam ko nang magising ako. Wala sa sarili akong bumaba sa aking
kama at mabilis kong hinawi ang kurtina ng bintana para maramdaman ang sinag ng
araw.

How I missed this, sa mundo ng mga bampira maiksi lamang ang araw. At sa pananatili
ko dito, walang oras na hindi sumasagi sa isip ko ang aking tahimik at simpleng
pamumuhay nang ako ay isang tao pa lamang.

Walang mabigat na resposibilidad, walang buhay na hawak, walang desisyong maaaring

makaapekto sa isang napakalaking imperyo. Walang sakit, walang mga sakripisyo kung
meron man, hindi kasing bigat nang katulad ng mga nararanasan ko.

Madali lang ang buhay sa mundo ng mga tao, malayong malayo sa mundong ginagawalawan
ko ngayon.

Alam kong maaari akong mabulag kong hahayaan ko ang aking mga matang salubungin ang
sinag ng araw, sa kabila nang paghapding nararamdaman ko hindi ko magawang
humakbang paatras para itago ang aking sarili.

All I want is to stand in front of the sunlight with my eyes wide open looking for
hope, but all I can feel is pain. Endless pain, inside and out.

"Claret!" naramdaman ko ang paghablot sa akin ni lola mula sa sinag ng araw.

"Bubulagin mo ba ang sarili mo?!" malakas na sabi ni lola.

"I just missed the sunlight," mahinang sagot ko. Hindi ko makita nang maayos si
lola. Damn my stubbornness.

"Huwag kang aalis dyan! Ikukuha kita ng yelo." Marahan akong tumango sa sinabi ni
lola.

Habang kumukuha siya ng yelo, muling bumalik sa akin ang pag uusap namin ni lola
kagabi nang makabalik na siya galing sa hospital.

Gulong gulo na ang utak ko sa desisyong dapat kong sundin. I just want to end my
life and be with him forever.

I was about to break my own mirror, when I saw the familiar woman with her white
dress and her beautiful flowing hair.

Siya ang babaeng yumakap sa akin mula sa aking panaginip, tulad ko ay nakaupo rin
siya at nakahawak ang isang kamay niya sa salamin na parang hinahawakan niya ang
nakakuyom kong kamay.

"Cordelia.." ilang beses silang umiling sa akin. Alam kong nagpapahiwatig siyang
huwag kong gawin ang binabalak ko.

"Who are you? Bakit hindi mo na lang ako hayaan? Ito na lang ang natitirang
paraan."

"Cordelia.." hindi man lang ako naalarma nang tumagos ang isang kamay niya mula sa
salamin at marahan nitong hinaplos ang aking pisngi.

"Parte ang paghihirap, sakit at pagluha para makarating sa katapusan. Alam kong
hirap na hirap ka na, hindi ang pagkitil sa sarili ang magiging sagot sa lahat."

"Then tell me, ano pa ang pwede kong gawin? Ano pa?! I want to bring him back,
gusto ko siyang ibalik pero hindi ko kaya ang natitirang paraan." Lumuluhang sabi
ko. Kung sa ibang pagkakataon baka mas lubos kong hangaan ang kanyang kagandahan.

Higit siyang mas maganda sa lahat ng babaeng nakilala ko, bampira man o tao. Lalong
kumunot ang noo ko nang marahan siyang ngumiti sa akin.

"May paraan pa Cordelia, at ikaw lang ang makakasagot nito." Gusto ko siyang
sigawan sa sinabi niya.

"What? Anong paraan? Hindi ba dapat alam ko na ngayon? Sa lahat nang hirap na
napagdaanan ko? I don't get you!" pinilit kong gumalaw at alisin ang kamay niya sa
pisngi ko pero hindi ko magawang magalaw.
Natagpuan ko na lamang ang kamay niya sa dibdib ko.

"Alam kong gusto mo itong palaging sundin, pero tandaan mong kailangan mo rin
tingnan ang tama." Susubukan ko sanang magsalita nang marinig ko ang tawag ni lola
sa pangalan ko.

Dito na ako napahagulhol ng pag iyak sa kanya. Sinubukan kong itanong sa kanya ang
tungkol sa babae pero wala siyang makuhang isagot sa akin.

Nagpakatotoo ako sa aking lola, sinabi ko sa kanya ang desisyon ko. Masakit man,
pero ito talaga ang isinisigaw ng buong pagkatao ko. I want him back, I really do.

Nawala ako sa pag alala sa nangyari kagabi nang maramdaman ko nang may yelo na
siyang inilagay sa aking mga mata. Lalo akong napaiyak nang maalala ko na naman si
Zen.

"Baby.." narinig ko na lang ang sarili kong tinatawag si Zen.

"Ano ba itong ginagawa mo apo?"

"I missed him lola, I missed him so much. Hindi ka ba nakaramdam nang ganito nang
nagkahiwalay kayo ni lolo? Lola, ang sakit sakit. Ayaw mawala, ayaw niya." Ibinato
ko na ang yelong hawak ko.

Naramdaman kong yumakap na sa akin si lola at hinaplos niya ang ibabaw ng ulo ko.

"Susuportahan kita sa desisyon mo apo. Ayaw na kitang makitang ganyan, kung magalit
ang lahat ng dyosa sa'yo dahil sa desisyon mo, huwag ka mag aalala dahil dalawa
tayong isusumpa nila." Hinawakan ni lola ang magkabilang pisngi ko at hinalikan
niya ang aking mga mata.

"Mag ayos ka na, ako na ang kakausap sa bampira pagdating niya."

Nang makalabas si lola, naglinaw na muli ang aking mga mata. Lumapit muli ako sa
harap ng salamin at sinimulan ko nang suklayin ang mahaba kong buhok gamit ang mga
daliri ko.

Sa pangalawang pagkakataon, muli akong humihingi ng tawad sa mga dyosa sa desisyong

gagawin ko.

Gabi na nang bumalik si Desmond sa bahay, may dala siyang maraming pagkain na kung
titingnan para siyang isang responsableng lalaki na may dalang mga pasalubong dahil
babago lang siya sumuweldo.
"Where have you been?" tanong ko dito. Inabot ko sa kanya ang mga dala niyang
supot.

"I worked? To buy human foods, you told me to avoid using hypnotism in humans."
Natatawang sagot niya na kinagulat ko.

"Nagtrabaho ka Desmond?! But you're a prince.." tiningnan ko ang mga pinamili niya.
Hindi biro ang halaga nito.

"Saan ka nagtrabaho?"

"Somewhere near? It's easy, they just asked me to carry some sacks." Kibit balikat
na sabi nito.

Pinagmasdan ko ang hitsura ni Desmond, parang hindi naman siya nahirapan. Vampire
strength at its finest.

"Do you know how to cook, my deity?" ngusong tanong niya sa akin.

"Yes, anong gusto mo? I can cook if you want."

"Anything, I am now starting love human foods." Tumango na lamang ako sa kanya
habang nakamasid lang sa amin si lola.

Nagpunta kaming dalawa ni Desmond sa kusina, para magsimula na rin akong magluto.

"Your grandmother hates me," natatawang sabi niya.

"Hindi naman, sadyang malamig lang ang pakikitungo niya sa mga lalaking napapalapit
sa akin."

Sinimulan ko nang ayusin ang mga kakailanganin ko sa pagluluto.

"Kahit nang nasa mundo pa ako ng mga bampira, hinahayaan ako ni lolo na magluto sa
kanyang palasyo."

"Si Leon? He's so strict with Kreios, lagi niyang kinukwento sa akin." Natawa ako
sa sinabi ni Desmond.

"My brother might be so hardheaded, mabait naman si lolo."

"Uhuh?" bahagyang lumapit ang mukha sa akin ni Desmond mula sa likuran para silipin
ang niluluto ko.

"How do you call that?"

"Sinigang.."

"Taste like?"

"Maasim.." kita ko ang pag ngiwi ni Desmond.

"Something like sour blood? Taste like stagnant blood?" nandidiring tanong niya sa
akin. Ito ang klase ng dugo na naimbak na at hindi na nainom, kakaiba na ang lasa
nito ay ayaw na ayaw ito ng mga bampira.

Bahagya siyang lumayo sa akin.

"No! Just wait there, you will love it." Naupo na si Desmond pero alam kong
nakatitig siya sa likuran ko habang nagluluto ako. Ramdam ko ito.

"Stop staring Desmond,"

"Nagkausap na ba kayo ng lola mo? She made me sleep, alam kong alam mo na ang
paraan Claret." Natigilan ako sa seryosong sinabi niya.

"Hindi ko alam ang sinasabi mo Desmond." I closed my mind to avoid our link.

Gamit ang bilis niya bilang bampira ay agad siyang nakalapit sa akin at ramdam ko
ang paghawak niya sa aking siko.

"You know that I can do everything for you, just tell me Claret." Halos bulong niya
sa akin.

Papaano niya pa nasasabi ang bagay na ito? My heart is damn hurting for him.

"Let's not talk about this Desmond, kumain muna tayo." Naghanin na ako ng pagkain
namin. At nang makaupo na kami, ako mismo ang nagsalok ng mainit ng sinigang.

"Open your mouth Desmond,"

"No, I can manage." Mabilis ko siyang pinagtaasan ng kilay, kaya wala siyang ibang
nagawa kundi ibuka ang bibig niya.
 Pinagmasdan ko ang reaksyon niya nang tikman niya ang sabay. I can't help but to
smile, he's too cute.

"How was it?" ngising tanong ko sa kanya.

"Good,"

Kumain na kaming dalawa, hindi ko maiwasang hindi sumulyap sa kanya. Para siyang
tao at hindi bampira sa hilig niya sa pagkain.

Bigla na namang pumasok sa isipan ko si Zen, kahit kailan hindi ako hinayaan ni Zen
pumunta sa kusina ng palasyo para magluto. He always wanted me to stay inside his
room, I never cooked for him because my blood is his food and we will never be
together in human world.

Hindi katulad ni Desmond na malaya akong nasasamahan sa mundo kung saan ako
isinilang, na kay Desmond ang mga katangiang pinangarap ko na sana meron din si
Zen.

Pero sa kabila nito, kahit kulang, kahit may hinahanap pa ako mula sa prinsipe ng
mga nyebe hindi nito maaalis na siya pa rin. Siya pa rin ang hinahanap hanap ko.

I missed him so much.

Nang matapos ko nang ihanda ang sarili ko, ilang beses lang kami nagsulyapan ni
lola bago ako mapait na ngumiti sa kanya. Lumapit na ako kay Desmond na tahimik
lang nakahiga sa upuang kawayan habang sumisipol.

"Desmond, maaari mo ba akong samahan bumaba saglit?" tumayo siya mula sa kanyang
pagkakahiga at tipid siyang ngumiti sa akin.

"Have you already made your decision my deity?" parang hiniwa ang puso ko sa tanong
niya sa akin.

"Yes..yes..I'm sorry Desmond.." nangangatal na sabi ko.

"I am expecting that decision. What will I do? I am all yours, my deity." Sumabay
ang pagtulo ng mga luha ko sa paglapat ng mga labi niya sa ibabaw ng kanang kamay
ko.

Alam kong sa mga oras na ito, kinamumuhian na ako ng lahat ng mga dyosang nakatanaw
sa akin.
--

VentreCanard

Chapter 40

Ilang beses ko na itong naitanong sa sarili ko, ilang beses na akong nagduda sa mga
nilalang na nagsasabi nito sa akin at lalong higit, ilang beses na akong nagtanong
mula sa mga dyosa.

Why me? How can they easily consider me as a woman with the purest heart? I don't
deserved this, they shouldn't have look at me like I was a saint who's always
thinking of the others.

Dahil alam kong sa aking bawat desisyon, may nasasaktan din ako. A very deep cut.

"You know Desmond, we are somewhat the same." Bahagya kong ginalaw ang hawak kong
payong habang nakaharap ako sa kanya.

Nakasakay kaming dalawa sa isang maliit na bangka habang mabagal niya itong
sinasagwan. Katulad ko ay nakatitig din siya sa akin, mga paraan ng pagtitig niya
na parang ako na lamang ang kanyang nakikita.

How could I let this man wait for years?

"How similar Claret?" hindi muna ako sumagot sa kanya.

Mas lumapit ako sa gilid na parte ng bangka at bahagya kong inilubog ang aking
kamay para laruin ang tubig.

I can see my own reflection on the water with my lifeless expression.

"We never enjoyed our childhood days. I envied those Gazellians, a lot. Kahit mga
bampira sila, hindi ipinagkait sa kanila ang kasiyahan ng pagiging bata." Ito ang
pumasok sa isipan ko sa hindi ko maintindihang dahilan.

"No matter how many times we look back, we can never change our painful past
Claret." Sagot niya sa akin.

Tinupi ko na ang payong na hawak ko at tipid ngumiti sa kanya.

"But we can still play right now Desmond."

Handa na ako sa aking desisyon, at hindi ko na ito babaguhin pa. Kumunot ang noo ni
Desmond dahil sa sinabi ko. Nagkunwari na lamang akong hindi napapansin ang
pagtataka niya.

"Let's go there Desmond," itinuro ko na ang pangpang sa kanya.

Nasa isang napakalaking parke kami na malapit sa ilog na may napakalinaw na tubig
na siyang kinawiwilihan ng mga tao, maraming nagkalat na maliliit na bangka sakay
ang magkakapares na babae at lalaki.

Sa tuwing may mapapalapit na bangka sa amin, hindi maaaring hindi mapapasulyap ang
babae kay Desmond.

Sino nga ba ang hindi hahanga sa kakisigan ng lalaking nasa harapan ko. A real
prince is rowing the boat for me. A very gorgeous prince.

Sumunod sa akin si Desmond. Nang akma na akong aalalayan ng namamahala ng bangka sa

pagbaba namin, agad akong hinawakan ni Desmond para ilayo sa lalaki.

"Ako na," dumistansya agad ang lalaki sa lamig ng boses ni Desmond. Tipid na lamang
akong ngumiti sa lalaki.

Hinayaan kong alalayan ako ni Desmond hanggang sa makaahon kami, mabilis kong
hinawakan ang kamay niya at malapad akong ngumiti.

Lakad takbo kaming dalawa habang magkahawak ang aming kamay. Napakaraming tao
ngayon sa parke at may kani kanilang sariling mundo.

Habang nagpapahila siya sa akin, hindi ko na napansin na hinayaan ko na namang

bukas ang aking isipan. I heard his voice.

"How long are you going to hold my hand, Cordelia?" mabilis ko itong muling
isinara. Alam kong may mas malalim na kahulugan ang itinanong niya sa akin.

Sa halip na sumagot sa kanyang isipan ay humarap ako sa kanya. Inabot ko ang isa pa
niyang kamay at sabay ko itong hinawakan.

"Tayo na mahal na prinsipe.." hindi ko magawang sagutin ang tanong niya. Dahil
kahit ako ay hindi alam kung hanggang kailan ko kayang hawakan ang kanyang mga
kamay.

Nakuha ni Desmond na hindi ko kayang sagutin ang tanong niya, sa halip ay ngumiti
na lamang siya sa akin bilang sagot.
Tumigil kami nang may makita akong kumpulan ng mga tao.

"Ano kaya ang pinagkakaguluhan nila?" nagtatakang tanong ko. Pilit kong sinilip ang
pinagkukumpulan nila nang hawakan ni Desmond ang bewang ko at bahagya niya akong
inangat.

Napahawak na lamang ako sa kamay niyang nasa bewang ko dahil sa pagkabigla ko.

"Desmond.." hindi agad ako nakatingin sa mga tao kundi kay Desmond na buhat ako.

"Have you seen it?" natauhan ako at muli kong sinilip ang nasa unahan.

"They are selling hats," sabi ko sa kanya. Ibinaba niya na ako nang sabihin ko ito.

"Gusto mo ba?" umiling na lamang ako sa kanya.

"You sure?" muli pa sana akong iiling nang mapansin ko ang saglit na paglilingas ng
mata ni Desmond.

Natagpuan ko na lamang ang nagkukumpulang tao na unti unti nang nag aalisan na
parang binibigyan kami ng daan ni Desmond.

"Desmond!" alam ko ang ginawa niya. Sa pagkakataong ito, siya na mismo ang humawak
sa kamay ko habang papalapit kami sa mga sombrero na may magagandang disenyo.

"Silly prince, una 'yong bata. Now this?" natatawang sabi ko.

"Anything for you my dearest deity." Ramdam ko ang paghigpit ng kamay niya sa akin.

Ilang beses akong sinuotan ni Desmond ng iba't ibang sombrero habang sabay kaming
nagtatawanan.

"This is quite big for you, my deity." Ngusong sabi niya sa akin habang hawak niya
ang baba ko at ilang beses niyang ipinaling ang mukha ko sa magkaibang direksyon.

Tinanggal niya ito at nagsuot ulit siya ng panibago sa akin. Sobrang laki rin nito
na halos dalawang tao ang pwedeng mapayungan sa lapad ng sombrero.

"Malaki rin!" natatawang sabi ko. "Look! Kasya tayong dalawa." Wala sa sarili kong
kinabig ang balikat din Desmond para yumuko sa akin, sumukob siya sa malaking
sombrero ko. At natagpuan ko na lamang ang sarili namin na halos magkadikit na ang
mga ilong dahil sa gahibla naming distansya.
"Now I love big hats my deity," mahinang sabi niya. Ramdam ko ang biglang pag iinit
ng pisngi ko bago siya tumayo ng tuwid at humiwalay sa akin.

"I'll buy this.." mabilis nag abot ng pera si Desmond sa lalaki.

Aalis na sana kaming magkahawak ang kamay nang pigilan ko siya.

"Ikaw din, I'll choose for you." Kumuha din ako ng sombrero para sa akin.

Sinubukan kong ilagay ito sa ibabaw ng ulo niya pero hindi ko siya maabot.

"No need.."

"Please?" wala siyang nagawa sa akin kundi tumayo at hintayin ang mga sombrerong
ilalagay ko sa kanya.

Hirap akong ilagay ito sa kanya dahil sa katangkaran niya.

"Desmond, bow down." Tumingkayad na ako para maisuot ko sa kanya. Habang nagpipilit
akong abutin ang ulo niya, pansin ko na parang pataas ito nang pataas.

He's playing with me!

"Desmond! Hindi ka kakain ng sinigang! Puputulan kita ng pangil---" natigil ako sa

dapat kong sasabihin nang mapansin ko na nakakunot na ang noo sa amin ng
nagtitinda.

Yumuko na rin sa akin si Desmond, sinaklob ko sa mukha niya ang sombrero.

"Bahala ka dyan!"

Pakinig kong nagbayad siya sa tindero bago siya nagmadaling humabol sa akin.

"Are you mad Claret?" eksaherada akong lumingon sa ibang direksyon habang nakasunod
siyang naglalakad sa akin. Pansin ko na muntik pang mahulog ang sombrerong suot
niya.

Pinilit ko ang sarili kong hindi ngumisi.

"Claret..hindi mo na ba ako papakainin?" nakagat ko ang pang ibabang labi ko sa

sinabi niya. Pinilit ko pa rin hindi magsalita.
"Claret, I love your sinigang. Please, don't be mad at me.." mahinang sabi na
nagpalingon na sa akin.

"What happened to you Desmond? You are not like this before.."

"Do you think I will still hide something from you? At the time like this? I am now
showing my whole self to you my deity, before you already stop holding my hands."
Umawang ang mga labi ko sa sinabi niya at ilang minuto akong napatitig sa kanya.

"Desmond.." inayos niya ang sombrero niya at mapait siyang ngumiti sa akin bago
niya pinagsalikop ang aming mga kamay.

"Let's enjoy for now, dahil sa pagbabalik natin sa mundo ng mga bampira babalik na
tayo sa reyalidad." Maging ako ay humigpit ng hawak sa kanya.

Sabay naming saglit na kinalimutan ang malupit na mundo at hinayaan muna namin ang
aming mga sariling malaya sa lahat.

Kasalukuyan kaming nakasakay sa bisekleta. Siya ang nagpepedal habang nakasakay ako
sa side car nito.

I am holding his ice cream, while I am eating mine.

"Desmond.." itinapat ko sa labi niya ang sobestes niya.

"Bakit wala nito sa aming mundo?"

"Hindi ko alam," kibit balikat na sagot ko habang kinakain ko na rin ang akin.

Nagatuloy siya sa pagpedal habang tahimik akong kumakain at minsang sinusubuan

siya.

"If it happens that I was born as a human, what do you think I am?" natigil ako sa
pagkain at saglit akong sumulyap kay Desmond bago ako ngumiti.

"You'll be a very gorgeous engineer."

"What is that?" nagtatakang tanong niya.

"Taga gawa ng mga kastilyo,"

"Seriously?" natatawang sabi niya.

"Don't laugh like that Desmond, you know Prince Rosh? If he'll be a human, siya ang
pinuno ng subastahan na nagmamay ari ng maraming illegal na gawain." Lalong lumakas
ang pagtawa ni Desmond sa sinabi ko.

Hindi ko tuloy maiwasang hindi siya titigan dahil sa nakikita ko. Minsan ko lang
siya makitang ganito. I hope I can always make him laugh like this.

"How can you evaluate us so easily Cordelia?" muli akong nagkibit balikat.

"Dahil kilala ko na kayo, and all of you we'll be great on that field." Bigla
muling pumasok sa isip ko ang imahe ng prinsipe ng mga nyebe.

Wearing his white coat with little kids around him, calling him "Dentist Zen"
instead of "Dr. Gazellian"

"Baby.." mahinang sabi ko.

Ipinilig ko ang ulo ko at muli akong humarap kay Desmond.

"Bumalik na tayo.."

Sumunod kaming nagpunta sa isang estatwang gumagalaw. May lalaking may dalang
camera para kuhanan kami.

"Atleast two shots," tumango ito sa amin.

"What are we going to do?"

"Just smile and look at him." Kahit nakakunot ang noo ni Desmond ay tumango ito sa
akin. Dalawang beses nagflash ang camera, mabilis pang tinabig ni Desmond ang kamay
ng lalaking estatwa nang dapat ay aakbay siya sa akin.

Tawa ako nang tawa habang nagmamadali akong lumapit sa lalaking may hawak ng
camera. Ako na mismo ang kumuha ng litratro namin at hinintay kong maglinaw ito.

Pero parang may kung anong humiwa sa dibdib ko kasabay nang pangangatal ng aking
mga kamay nang makitang ako lamang at ang lalaking estatwa ang lumabas mula sa
litrato.

Agad naglandas ang mga luha mula sa aking mga mata.

I'm so sorry Desmond.

My grandmother's spell is working.

--

VentreCanard

Chapter 41

Simula nang itinakda ako bilang isang babaeng magmumula sa mahiwagang salamin,
kahit minsan hindi ko naisip na salungatin ang mga dyosang nagdala sa kapalarang
ito. Sa dyosang nangangalaga sa aming mga itinakdang babae.

I am always following the blue fire's track, I am the obedient Claret Cordelia Amor
with the purest heart, admired by the most vampires and adored by different
creatures.

Mga bagay na pumapasok sa isipan nila kapag nasasagi sa kanila ang aking pangalan.
Everyone thought that I am the perfect girl from the prophecy, but I am not and
will never be.

Itinago ko sa likuran ko ang litrato nang maramdaman kong papalapit na sa akin si

Desmond.

"Can I see?"

"It's not good," umiling ako sa kanya.

"Pumunta naman tayo sa iba." Pag iiba ko sa usapan. Muli kong hinawakan ang kamay
niya at hinila ko na siya papalayo sa lalaking may hawak ng camera.

He look so confused, alam kong nakikita niya rin sa camera na wala dito si Desmond.

Bihira ko lamang gamitin ang kapangyarihan ko sa mundo ng mga tao, hindi ko akalain
na muli ko itong gagamitin ngayon. Gamit ang kaunting mahika, ibinagsak ko ang
camera ng lalaki dahilan para masira ito.
Sorry.

Naagaw ang atensyon ni Desmond nang may umiyak na bata hindi kalayuan sa amin.
Mabilis kong itinapon ang litrato naming nang hindi siya nakatingin.

"Mahilig ka talaga sa bata, Desmond. Mabuti at hindi mo naisipang mag ampon."

Natatawang sabi ko.

"I tried but Kreios stole the kid and he did give it to someone else." Nagulat ako
sa sinabi niya.

"Seriously? Hindi kayo nag away ni Kreios?"

"May punto ang kapatid mo Claret, kahit alagaan ang bata ng napakaraming babae sa
mansion hindi ito magkakaroon ng pagkakataong lumaki ng normal. She can't be
sheltered by someone living in complicated world."

"Oh.." wala akong magawang isagot sa sinabi niya.

Tahimik lang si Desmond habang pinapanuod namin na pilit pinatatahan ng babae ang
kanyang anak na lalaki.

He maybe seeing himself and Danna with this scene.

"Desmond.." mahinag tawag ko sa pangalan niya. Pero nanatili siyang nakatitig dito.

Hanggang ngayon ay nilalamon pa rin ako ng aking konsensiya. Danna asked for my
help to free her from everything, but in the end she's the one who did save me even
if it cost her own life.

Palaisipan pa rin sa akin kung bakit ang huling habilin niya ay hanapin ang kanyang
anak. Hindi niya ba naisip na posibleng maulit ang nangyari katulad ng sitwasyon
nila ng hari? O dahil pinahanap niya sa akin si Desmond para maaaring maging
kahinatnan ng prinsipe ng mga nyebe?

Hindi ko na alam ang iisipin ko sa mga oras na ito.

"Desmond.." muli ko siyang tinawag, dito ko na nakuha ang atensyon niya.

"Oh, sorry Claret."

"It's okay, saan mo pa gustong pumunta?" pansin ko na nagdidilim na ang paligid.
Malapit na ang gabi, ramdam ko na rin ang paglamig ng hangin.

"Anywhere with you, Claret." Ngumiti kami sa isa't isa at nagsimula na muli kaming
maglakad habang magkahawak ang aming mga kamay.

"I hope this day won't last,"

"Desmond.."

"What will you feel if I disappeared, Claret?" he asked me so casually and it's
damn breaking my heart.

"Desmond.." nang mapansin niyang hindi ko masagot ang tanong niya ay nag iwas siya
ng tingin sa akin.

"You don't need to answer.."

Ilang minuto kaming tahimik talaga, nang ako naman ang nakaisip ng itatanong.

"Sinabi mo sa amin na ang asul na apoy din ang pumili sa'yo, at hindi lang ikaw ang
nabubuhay na taga bantay. Ibig sabihin may naghihintay na rin na mga tagabantay
nang napakatagal sa mga natitira pang itinakdang babae?" bakit pumili pa ng mga
tagabantay ang asul na apoy?

"Sa inyong henerasyon dalawa lang kayong isinilang na may tagapangalaga, at

sigurado akong matagal na rin siyang hinihintay ng kanyang tagabantay."

"Sino Desmond? Sino sa natitirang itinakdang babae?" umiling sa akin si Desmond.

"Hindi ko nakikilala, kahit ang kapwa ko tagabantay ay hindi ko pa nakakaharap."

Natahimik ako sa sinabi ni Desmond.

"Minsan ba inisip mo na isang napakalaking pagkakamali ang mga tagabantay Claret?"

"No!" malakas na sagot ko sa kanya.

"You will never be a mistake Desmond. May dahilan kung bakit ako ang napili ng asul
na apoy na siyang dapat mong bantayan."

"What do you think will be the reason?" kahit ako ay hindi ko alam kung papaano
siya sasagutin.
Naglakbay ako kasama ang tatlong itinakdang prinsipe para hanapin si Desmond sa pag
aakalang ang kapangyarihan niya ang magbabalik kay Zen. Pero mukhang itinago sa
amin ni Dastan ang totoong paraan kung papaano kami matutulungan ng lalaking kayang
manipulahin ang oras.

"Desmond, simula pa nang malaman mong hinahanap na kita. Alam mo na---"

"Yes, Claret. I tried to be selfish, I want to take advantage of your weakness. But
your love for him is too powerful, even in his absence. It is still my brother,
it's still him.."

"Desmond.."

"Gusto kong magtungo sa lugar na 'yon." He pointed me the dancing fountain with its
colourful lights.

Marami nang taong nanunuod dito. Sa pagkakataong ito si Desmond na ang humihila sa
akin para mabilis kaming pumunta dito.

"I have already accepted the reality Claret. Being the first will never be a good
reason for everything."

Hindi na nawala ang titig ko kay Desmond hanggang sa makarating kami sa kumpulan ng
mga taong nanunuod ng dancing fountain. Karamihan sa kanila ay pumapalakpak sa
kanilang nakikita, nakangiti at kumukuha ng mga litrato.

"I should have enjoyed your world back then," ngiting sabi niya. Nawala ang ngisi
niya nang mapansin niyang sa kanya lamang ako nakatitig.

"Claret.."

Dito na bumuhos ang pinipigilan kong mga luha.

"Desmond..I'm sorry..I'm sorry..I'm sorry. I want to love you back, ayaw kitang
saktan nang ganito. Ayokong may nasasaktan ako, gusto kong humingi ng tawad sa
napakatagal nang panahong paghihintay mo sa akin. Humihingi ako ng tawad sa
pangakong hindi ko natupad para kay Danna..humingi ako ng tawad sa lahat mahal na
prinsipe.." wala na akong pakialam sa mga taong posibleng makaranig sa mga
sinasabi ko.

Buong akala ko ay sasagutin ako ni Desmond, pero sa halip ay niyakap niya ako ng
mahigpit.

"Wala kang dapat ihingi ng tawad. You freed me from my painful cage, you freed my
mother from endless hatred, you gave me hope to live Claret. Pinalaya mo ako
Claret, bagay na minimithi ko at ni ina noon pa man."
Hindi ako naniniwala sa sinasabi niya.

"I never freed you Desmond, until now you still have this pain. Naiinis ako sa
sarili ko dahil wala akong magawa para dito, I've been useless since the time
being. Wala na akong ibang ginawang tama..wala na. I'm sorry, I'm sorry.."

"Who told you that? Hindi mamumulat ang buong Parsua kung hindi ka dumating sa
aming mundo."

"I'm sorry..I'm sorry..I'm sorry Desmond.." naramdaman kong humigpit ang yakap niya
sa akin.

"Para saan ang paghingi mo ng tawad mahal kong dyosa? Oras na ba?" mahinang bulong
nito sa akin habang hinahaplos niya ang aking mahabang buhok.

Sa pagkakataong ito ay gumanti ako nang mahigpit na yakap sa kanya.

"I enjoyed staying in your world. I won't ever forget the time I spent with you.
Tulad ng lagi kong sinasabi, napakaswerte ng mundong ito dahil nasaksihan nila ang
isang dyosang katulad mo."

"Desmond, Desmond..I'm sorry.." inalis niya ang pagkakayakap namin sa isa't isa at
marahan niyang pinunasan ang aking mga luha.

"I can hear mellow music.." tipid siyang ngumiti sa akin.

Kagaya nang una naming ginawa, sumunod kami sa mga tao hanggang sa mas marinig
namin ang kinakanta ng isang banda. Sobra nang daming tao na halos hindi ko na
makita ang bokalista sa unahan.

Hindi na ako naghangad na makita ito, pero tulad nang ginawa ni Desmond kanina.
Binuhat niya ako at sa pagkakataong ito ay pinaupo niya ako sa kanyang mga balikat
na walang kahirap hirap.

"Desmond.."

"Can you see it now, my deity?"

it's her hair and her eyes today

that just simply take me away
and the feeling that i'm falling further in love
makes me shiver but in a good way
"I love the song, Claret.." ibinaba ko ang mga kamay ko para hawakan niya.

"Yes, napakagandang kanta."

all the times i have sat and stared

as she thoughtfully thumbs through her hair
and she purses her lips, bats her eyes as she plays,
with me sitting there slack-jawed and nothing to say
coz i love her with all that i am
and my voice shakes along with my hands
coz she's all that I see and she's all that I need
and i'm out of my league once again

"Do you think it's time Claret?" muling humigpit ang mga kamay ko sa kanya.
Ipinikit ko ang aking mga mata at mas dinama ko ang magandang awitin.

it's a masterful melody when she calls out my name to me

as the world spins around her she laughs, rolls her eyes
and i feel like i'm falling but it's no surprise
coz i love her with all that i am
and my voice shakes along with my hands
cause it's frightening to be swimming in this strange sea
but i'd rather be here than on land
yes she's all that i see and she's all that i need
and i'm out of my league once again

"Desmond, mapapatawad mo ba ako sa gagawin ko?" nagsimula na muling magtuluan ang

aking mga luha.

"Paano kita hindi mapapatawad Claret? I am all yours, wala akong kakayahang magalit
sa'yo. I've been waiting for you, I've been waiting for my beloved mate who can't
be with me.." lalong bumuhos ang mga luha ko sa sinabi niya.

it's her hair and her eyes today

that just simply take me away
and the feeling that i'm falling further in love
makes me shiver but in a good way
all the times i have sat and stared
as she thoughtfully thumbs through her hair
and she purses her lips, bats her eyes as she plays,
with me sitting there slack-jawed and nothing to say
coz i love her with all that i am
and my voice shakes along with my hands
cause it's frightening to be swimming in this strange sea
but i'd rather be here than on land
yes she's all that i see and she's all that i need
and i'm out of my league once again

"Desmond.."
Nang tawagin ko ang pangalan niya ay bigla na lamang bumuhos ang ulan, dahilan kung
bakit lalong sumigla ang mga tao.

Ramdam ko ang unti unting pagbagsak ng ulan sa bawat parte ng aking mga katawan.

"Can you make the rain stop? Gaya nang una nating pagkikita?" hindi sumagot sa akin
si Desmond. Sa halip ay pinatigil niya ang oras, nanatiling nakalutang ere ang mga
patak nang tubig. At nang hawakan ko ito ay tuluyang nabasa ang aking mga kamay.

"Desmond.." gamit ang basa, nanlalamig at nangangatal kong kamay ay marahan kong
hinawakan ang kanyang pisngi.

Dahan dahan akong yumuko para maabot ang kanyang mukha.

"I love you Claret, mahal na mahal kita Claret.." mga luha ko ang pumatak sa
kanyang mukha.

Dahan dahan niyang ipinikit ang kanyang mga mata kasabay nang paglapat ng aking mga
labi sa kanyang noo.

"Maraming salamat sa lahat Desmond.."

With the rains and mellow song, I made my almost mate... disappear.

--

VentreCanard

Chapter 42

"Sigurado ka na ba sa desisyon mo Claret?" tanong sa akin ni lola habang sinusuklay

niya ang aking buhok.

Pagtango na lamang ang naisagot ko sa kanya.

"Alam mo ang kahihinatnan nito apo." Muling pagtango ang ginagawa ko.

Kapwa kami nakaharap ni lola sa aking sariling salamin habang tulala ako sa aking
sariling repleksyon.

I already made up my mind.

"Siguradong kasusuklaman ako ng mga dyosa sa gagawin ko lola." Mahinang sabi ko.

Sa pagkakataong ito, hindi sumagot sa akin si lola at pinagpatuloy niya ang

pagsuklay sa akin.

"Do you think I am cruel lola? Napakasama ko na ba sa gagawin ko?"

"Kahit kailan ay hindi ka naging masama sa aking mga mata apo. Wala akong
karapatang salungatin ang desisyon mo kung alam mong ito ang tama." Tumulo na ang
aking mga luha sa sinabi ni lola.

"Papaano kung sabihin ko sa'yo lola na alam ko sa sarili kong hindi ito tama? Lola,
itong gagawin ko labag sa mata ng lahat ng mga dyosa nanunuod sa akin ngayon."
Nasapo ko na lamang ang aking mukha ng aking mga palad.

"Ginagawa ko naman ang lahat lola, naglakbay, lumaban at hindi nawalan ng pag asa.
Humanap ako ng iba't ibang paraan para muling maibalik ang aking prinsepe, pero
bakit humantong sa kailangang may isakrispisyong buhay?"

"Claret apo.." ramdam ko ang paghaplos sa akin ni lola.

"Lola, sawang sawa na ako sa buhay na nawawala. Simula nang tumapak ako sa mundo ng
mga bampira, iba't ibang klase na ng pagkawala ang nalaman, narinig at nasaksihan
ko. Bakit patuloy pa rin akong pinahihirapan ng ganito? Bakit lola?" ilang beses ko
na ba itong itinanong sa sarili ko?

Kasabay ng kasiyahan ng dagat ng mga tao, malakas na tugtugan at marahang pagbuhos

ng ulan ay ang pagbuhos ng mga luha ko.

Ramdam ko ang kirot ng mga binti ko dahil sa biglaang pagbagsak ko. Sinikap kong
maglakad papalayo sa mga tao habang walang humpay ang pagluha ko.

Sa halip na bumalik sa kabundukan, natagpuan ko na lamang ang sarili ko sa harap ng

hospital kung saan dito nakatigil si Kyla. Ang isa sa mga itinakdang babae.

Wala sa sarili akong pumasok sa loob ng hospital, wala na akong pakialam sa mga
napapasulyap sa akin. Basa na ang buhok ko at agad mapapansin ang mabagal kong
paglalakad dahil sa biglaang pagbagsak ko.
Nang makarating na ako sa kwarto niya ay hinayaan ko ang sarili kong maupo at
pagmasdan siya ng halos kalahating oras. Akala ko ba ay gigising na siya?

Nangangatal ang mga kamay ko nang hawakan ko ang mga kamay niya. Pilit kong
pinipigilan ang luha ko pero wala na akong nagawa dahil muli na naman itong
bumuhos.

"Pagod na pagod na ako Kyla, kailangan nyo ako tutulungan? Hirap na hirap na ako sa
mundo ng mga bampira. Kailangan nyo ako tutulungan? Hirap na hirap na ako.. hirap
na hirap na.." halos mabasa ko na ang maliit niyang kamay.

"Hirap na hirap na sa pagkirot ang puso ko, hindi ko na alam kung tama na ba ang
ginagawa ko. Kailangan nyo ako sasamahan? Kailangan ako magkakaroon ng katulong?
Hinang hina na ako sa mga nangyayari Kyla..hinang hina na ako.." halos magmakaawa
na ako sa isang munting batang natutulog.

Ilang beses ko ba na hiniling na sana ay makatawid na sila? Hindi na kaya ng isang

itinakdang babae ang bigat ng responsibilidad.

Hindi ako tumigil sa pag iyak at pagkausap sa batang natutulog hanggang sa tangayin
na rin ako ng antok dala ng sakit sa aking dibdib.

Buong akala ko ay magigising akong hawak ang kamay ni Kyla pero nang sandaling mag
angat ako ng paningin, natagpuan ko ang sarili kong nakaupo sa ilalim ng isang
malaking puno.

Pero ang lubos na nakakuha ng aking atensyon ay ang mahabang buhok ng babaeng
nililipad ng hangin habang nakatalikod sa akin. Pamilyar ang kasuotan niya na
nagpakirot sa aking dibdib. Kapwa nasa likuran ang kanyang mga kamay habang
nakatanaw siya sa isang napakalawak at maaliwalas na lupain.

"Danna.." mahinang tawag ko sa pangalan niya.

"Kamusta Claret?" tanong niya sa akin na hindi lumilingon sa akin.

"Ikaw, kamusta ka Danna?" tanong kong pabalik sa kanya.

"Masaya at malaya.." hindi ko magawang ngumiti at maging masaya para sa naging

sagot niya dahil alam ko ang patutunguhan ng usapan namin.

Hindi ko magawang tumayo at lumapit sa kanya.

"What can you say about my son?" nahihimigan ko ang biglang pagsigla niya nang
sabihin niya ang kanyang anak.

"He's a Gazellian, isang Gazellian na dapat tingalain at respetuhin ng nakararami.

He's a prince not just by blood, but also by his heart."

"You can still say that after what you did to my son Claret?" hindi ako nakasagot
sa sinabi sa akin ni Danna.

"I'm so sorry Danna, I'm sorry. Humihingi ako ng tawad sa inyong dalawa ni
Desmond.." lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko nang unti unti siyang humarap sa
akin na may pait sa kanyang mga labi.

"Sana'y huwag mong pagsisihan ang ginawa mong desisyon, dyosa mula sa salamin."

Naputol ang aking panaginip nang maramdaman kong gumalaw na ang kamay ni Kyla. At
nang nag angat ako ng paningin, agad kong nakita ang paninitig niya sa akin. She
looked so confuse.

"Kyla.." napatayo na ako. I need to call the doctors.

"Tatawag lang ako ng doctor." Paalam ko dito. Nang akma ko nang ikakalas ang kamay
ko sa kanya ay mas humigpit ang mga kamay niya sa akin.

"Nasaan si lolo at lola?" umurong ang dila ko sa tanong niya sa akin.

"Ah.. they are---" nag iisip pa ako nang sasabihin nang mabuksan ang pintuan ng
kwarto. I saw my grandmother.

"Claret.." alam kong alam na niya ang nangyari.

"Gising na si Kyla, ikaw na muna ang bahala sa kanya lola." Pilit kong kinalas ang
kamay niya sa akin at tipid akong ngumiti sa kanya.

"Masaya ako at ayos ka na. Hihintayin kita.." kumunot lang ang noo niya sa akin
bago ako nagpaalam kay lola at lumabas na ng pintuan ng hospital.

Bumalik ako sa kabundukan at nakaharap na ako sa aking salamin, sinabi sa akin ni

lola na pagkatapos ng lahat ay kailangan ko nang bumalik sa mundo ng mga bampira.
Hindi na ako nag aksaya ng panahon, huminga ako nang malalim at pikit mata akong
bumalik sa mundo ng mga bampira.

Nakakailang hakbang pa lamang ako sa mula sa salamin nang salubungin ako ng kapatid
kong kunot na kunot ang noo. Ramdam ko ang matinding galit nito, mukhang nakarating
na sa kanya ang ginawa ko kay Desmond.
Hindi na ako nagulat nang hawakan niya ang magkabilang balikat ko, ramdam ko ang
higpit ng mga kamay niya sa akin.

"What did you do to him?! Are you out of your mind Claret?!" halos sigawan ako ni
Kreios. Hindi ko siya masisisi, Desmond is his bestfriend.

"Alam mong ibigay na siya sa'yo ng asul na apoy dahil wala nang babalik! He's there
to fix your broken heart! Ano ba ang ginawa mo?! Mas lalo mong pinahirapan ang
sarili mo!"

"Kreios, I'm sorry...I'm sorry.." paulit ulit na sabi ko.

"Do you think that sorry will fix everything? Dapat hindi mo na lang pinagpilitan
ang gusto mo! Dapat matuto ka nang tumanggap kung ano ang nandyan sa'yo Claret."

"It's easy for you to say Kreios, because you are not in my position. Wala Kreios,
wala.." ramdam ko ang mas humihigpit niyang paghawak sa balikat ko.

He was about to speak again, when we heard a knock.

"Mahal na dyosa mula sa salamin, ipinapatawag na po kayo ni Kamahalan." Pormal na

sabi ng isa sa mga tagasunod. Biglang nawala sa harapan ko ang kapatid ko.

"Susunod na ako," maiksing sagot ko. Hindi ko na pinakatagalan ang pag aayos dahil
mabilis na rin akong nagtungo sa isang mahabang silid. Ang kwarto ng pagpupulong.

Hindi na ako nagulat nang si Kamahalan na lamang ang makita kong nakaupo sa kanyang
trono habang hawak ang kopitang may dugo.

"Maligayang pagbabalik magandang dyosa mula sa salamin."

"Kamahalan.." yumuko ako sa kanya bilang paggalang.

"Ngayon naiintindihan mo na ba ang lahat ng mga sinabi ko sa'yo bago ka bumalik sa

mundo ng mga tao?" marahan akong tumango sa kanya.

"Naiintindihan ko na rin kamahalan kung ano ang ibig iparating ni Evan sa kanyang
liham." Nabalot ng katahimikan ang buong silid sa huling sinabi ko.

Hindi ko na napigilan ang emosyon ko at lumuhod na ako sa harapan ng aking

tinitingalang hari.

"Patawad kamahalan, patawarin nyo po ako mahal na hari. Pero mukhang hindi ko na
makakayang ibalik ang inyong kapatid sa mundong ito. Hindi ko kayang magsakripisyo
ng buhay ng iba para buhayin ang lalaking pinakamamahal ko. Hindi ko kaya mahal na
hari, hindi ko kayang kumitil ng buhay para sa sarili kong kaligayahan.."

I made Desmond disappeared in human world by mating him with another human. Walang
karapatan ang kapangyarihan ko para gawin ang bagay na ito, walang karapatan ang
kapagyarihan kong salungatin ang itinakda ng mga dyosa pero sa pagkakataong ito
pinili kong lumabag sa kanila.

Nasisigurado kong kinamumuhian na ako ng dyosa ng asul na apoy. Tama si Kreios, the
blue fire gave me Desmond to mend my broken heart from Zen.

I tried, sinubukan ko siyang mahalin. I was confused and bothered from his
presence. Buong akala ko dati ay dahil unti unti na akong nahuhulog sa kanya, pero
hindi. Ako si Claret Cordelia Amor, at ang makitang may isang nilalang na
nasasaktan para sa akin ang pinaka kahinaan ko.

Everytime I'm near him, I felt like I am responsible for all his pain. Nasasaktan
ako dahil nasasaktan siya dahil sa akin. My emotions are all affected with him,
because I always felt responsible. Ako ang dahilan ng lahat, ako. From my broken
promises with his mother until him. I can't embrace him, I really can't. Dahil
mahal na mahal na mahal ko pa rin si Zen.

Hindi ko siya kayang kalimutan, hindi ko siya kayang ipagpalit higit kaninuman.
Pero ang pagmamahal ko sa kanya ay hindi hahantong sa pagkitil ng inosenteng buhay.

I let Desmond go, because he deserves someone better. Someone that will love him
eternally. I will suffer alone at hinding hindi ko siya isasama.

From now on, using my spell and grandmothers' he can no longer remember me and my
connection with him. He can no longer cross the human world that once he'd loved,
dahil may babae nang nakalaan sa kanya mula sa mundo ng mga tao. Hindi man kasing
lakas ng kapangyarihan ko katulad ng asul na apoy alam kong magkakaroon sila ng
koneksyon.

I cried a lot in his disappearance with mixed emotions, for not accepting him as my
new mate, for not loving him in return, for giving him too much pain, for the
everything. But what made me cried the most is the fact that I've already given up.

Binitawan ko na ang kahuli hulihang bagay na magbabalik sa akin sa lalaking

pinakamamahal ko.

"Patawarin nyo ako kamahalan, alam nyo kung gaano ko gustong ibalik si Zen. Ako ang
inaasahan nyong lahat na magbabalik sa kanya kamahalan..pero hindi sa paraang
ito..hindi sa paraang ito kamahalan.."
"What will I expect to my brother's mate? His Claret Cordelia Amor has the purest
heart. Tumayo ka magandang dyosa mula sa salamin."

"Kamahalan.." nanghihina kong sinalubong ang kanyang mga mata.

"Hindi mo ba alam na ang Parsua ang pinaka makasalanang imperyo sa mundong ito?"
naguluhan ako sa sinabi ni kamahalan.

"Kaya naming sumalungat sa natitirang mga imperyo nang sama sama." Napatitig na
lang ako sa nagniningas na mata ni Rosh na lumabas mula sa madalim na parte ng
silid.

"Ang Parsua ang imperyong may maliit na nasasakupan pero napupuno ng mga bampirang
mahirap palitan." I heard Seth's voice.

"At sa pagkakataong ito, mukhang sasalungat muli tayo sa batas ng mundong ito."
Narinig kong sabi ni Blair.

Hanggang lumabas na rin ang mga magkakapatid na Gazellian, Lily, Harper, Caleb at
maging si Reyna Talisha na tumabi sa kanyang panganay na anak.

"I don't understand.."

"You did your part Claret..hindi mo makukuha ang puso ng apat na hari kung
nagkamali ka sa'yong desisyon. Hindi mo sila binigo gaya nang pagtawag mo sa akin
sa likuran ng gintong pintuan." Ngiting sabi sa akin ng reyna.

"Hindi lang mga prinsipe, kundi mga hari na ang tutulong para maibalik ang kapatid
ko. Maraming salamat Claret.." mahinang sabi ni Lily.

Pansin ko na humiwalay ang reyna sa kanyang anak, nagsimulang magningas ang mga
mata ng mga bampira at yumuko sila bilang paggalang. Lumabas mula sa likuran ni
Dastan ang tatlo pang tinitingalang hari ng buong imperyo ng Parsua.

Halos mangatal ang mga tuhod ko habang nakatitig sa akin ang

pinakamakakapangyarihang bampira ng imperyong ito.

"Nagkita tayong muli Claret.." ngiting sabi sa akin ni Haring Tobias. Habang
nanatiling tahimik ang hari ng Avalon at Trafadore.

Dahan dahan na akong yumuko sa kanilang apat na may luha sa kanilang mga mata.

"Isang napakalaking karangalang makaharap nang sabay ang apat na tinitingalang hari
ng Parsua."
Muling nabalot ng katahimikan ang buong silid. Pero saglit lamang ito nang marinig
kong nagsalita ang Hari ng Trafadore.

"Pero higit na karangalan ang yukuan ng isang dyosang katulad mo. Anong
maipaglilingkod ng apat na hari sa'yo magandang dyosa mula sa salamin?"

--

VentreCanard

Chapter 43

Hindi ko akalaing matitipon sa iisang palasyo ang apat na tinitingalang hari ng

Parsua. Bihira lamang silang magkasama sama at kung mangyari man ito ay dahil
lamang sa isang malaking kaganapan.

They were united during the war against all the councils of vampire court and it
happened during Lily and Adam's fight against their forbidden love.

Wala pang hindi napapagtagumpayan ang apat na hari ng Parsua kapag nagkasama sama
sila. I was so thankful for the three Princes who've been there from the very
beginning, but having these four kings in front of me offering their help?

I must be dreaming.

Pero ang lubos na hinahangaan ko sa mga oras na ito ay ang panganay ng mga
Gazellian, papaano niya nakumbinsi ang tatlong haring ito na tingnan ang sitwasyon
ko?

Hindi nila mapapansin ang dinadala kong hirap at mga karanasan kung walang
makapangyarihang magsasabi sa kanila para tingnan ako. It was always because of our
King Dastan Lancelot Gazellian.

I won't ever regret that my mirror sent me in this incomparable empire.

Nanatili akong nakayuko habang hinihintay nila ang anumang sasabihin, isa lang ang
tanging kahilingan ko. Isang kahilingang habang buhay ko nang ipagpapasalamat sa
kanila.

"I want my snow prince back, mga mahal na hari. Gusto ko pong ibalik ang prinsipe
ng mga nyebe sa mundong ito, siya lamang po ang tanging kahilingan ko. Nangangako
po akong buong buhay kong paglilingkuran ang imperyong ito na may puso at
pagmamahal. Hayaan nyo lang po akong muling mayakap ang prinsipe ng mga nyebe.."
nangangatal ang boses ko habang nagsasalita sa kanilang lahat.

Hindi ko alam kung paano pa namin ibabalik si Zen, pero kung may ibang paraan pa
gamit ang kakayahan ng apat na hari malugod ko itong yayakapin.

"I don't mind helping her afterall she did help me a lot of times. From keeping
Rosh away and ofcourse with my mate. How is she?" ngiting tanong sa akin ni Haring
Tobias.

"Keeping me away? What the-" Pakinig kong bulong ni Rosh.

Nanatiling hindi nagsasalita ang natitirang tatlong hari, kung ganon sa kanilang
apat si Haring Tobias ang makikitang palangiti. I thought he's a serious type like
Dastan.

Sa apat na hari si Dastan at Tobias lamang ang batang hari, maaga silang pinaupo sa
kanilang mga trono. Samantalang ang natitirang dalawang hari ay masasabi kong mas
marami nang karanasan sa pamamahala ng isang imperyo. Hindi dahil sa kanilang edad
kundi pati na rin sa presensiyang nararamdaman ko mula sa kanila.

Hindi sa sinasabi kong kulang sa karanasan si Tobias at Dastan, it's just that they
looked so young as the powerful kings. They should be lined up with those handsome
Princes like Rosh, Blair and Seth.

Ipinilig ko ang sarili ko. I should stop thinking about this thing in this damn
situation, but I can't help myself from admiring these kings.

"Sigurado ka na ba sa kahilingan mo?" tanong ng hari ng Avalon.

"Opo kamahalan, hindi na po magbabago ang isip ko."

Pagkatapos kung sumagot, agad tumayo sa kanyang trono si Dastan at maawtoridad

niyang hinarap ang mga bampirang nanunuod sa amin sa mga oras na ito.

"Ihanda ang lahat ng kakailanganin natin sa paglalakbay, pagkalipas ng tatlong araw

lalabas ang apat na hari ng imperyong ito at para dalhin ang dyosang ito sa lupaing
nabubuhay ang napakaraming punong may kulay rosas na mga dahon, sa lupain kung saan
nagmula ang punong sumisimbolo sa buhay ng prinsipe ng mga nyebe."

Dito na ako tuluyang nag angat ng paningin sa hinahangaan kong hari.

Narinig ko ang ilang bulong bulungan ng matataas na opisyal ng Parsua, hindi pa

lumalabas muli ang apat na hari sa imperyo matapos ang digmaan at higit na delikado
sa kanilang lumabas dahil sa dami ng imperyong gustong kitilin ang kanilang mga
buhay.

Buong akala ko ay may tututol dahil sa lumalakas na ugong ng bulungan ng mga

bampira. Pero halos mangatal ang mga tuhod ko nang makita ang tatlong prinsipeng
ang siyang kauna unahang nagsalita at yumuko sa pinag uutos ni Dastan.

"Masusunod kamahalan," hindi hinayaan ng natitirang mga Gazellian mag isa ang
tatlong prinsipe. Sinundan ito ni Lily, Harper, Casper at Caleb. Maging ang mga
Viardellon na nakatigil ngayon sa Sartorias ay yumuko rin sa pinag uutos ni Dastan.

Hindi na magawang makapagsalita at tanging nagpapasalamat at lumuluhang mga mata na

lamang ang naisagot ko sa Hari ng Sartorias.

Maraming salamat, kamahalan.

Natapos ang pagpupulong nang magaan ang aking loob, hinayaan nila akong mapag isa
sa kwarto ni Zen para makapag pahinga sa nangyari.

Ilang minuto akong tulala sa kisame nang sumagi sa isip ko ang snow globe na
matagal ko nang hindi nakikita. Sinimulan ko itong hanapin sa buong kwarto pero
hindi ko ito makita.

Kailan ko ba ito huling hinawakan? Nanghihina akong napaupo sa kama. Sa dami na

nang napagdaanan ko hindi ko na matandaan kung saan ko ito huling nahawakan.

Ang malaking ipinagtataka ko ngayon ay kung bakit bigla na lamang nawala ang
kapatid ko. Mukhang ayaw niya rin magtagal sa Sartorias, at naiintindihan ko siya
tungkol dito.

He's always with Desmond and he witnessed how his friend suffered because of this
empire.

Humakbang ako papalapit sa may bintana at binuksan ko ito. Tanaw nito ang
pinagmamalaking hardin ng palasyo ng Sartorias kung saan ang hari mismo ang
nangangalaga.

"Zen.." sa buong pangungulila at pagtawag ko sa pangalan niya ngayon ko lang

natagpuan ang sarili kong nakangiti sa pagbigkas ng pangalan niya.

"Hindi na ako makapaghintay na makita ka, mahal na prinsipe." Nakapangalumbaba ako

nang makita ko ang kambal ng mga Gazellian na papasok ng hardin.

Hinihila ni Harper si Casper na mukhang tamad na tamad. Tipid akong napangiti sa

kanila, ang bilis ng paglipas ng panahon sa mundong ito. Kung titingnan ay halos
magkakasing edad na kami.
"Claret!" nakangiting kumaway sa akin si Harper. Kumaway ako pabalik sa kanya
habang si Casper ay sumulyap lang sa akin.

Naupo si Harper habang hinihintay niyang matapos pumitas ng bulaklak si Casper,

mukhang inuutusan niya itong lagyan ng bulaklak ang kanyang buhok.

Casper looked so bored. Hindi ko mapigilang hindi matawa sa kanila.

Muli ko pa sanang papanuorin ang magkapatid nang may maramdaman akong kakaiba sa
tabi ko.

And there, I saw my brother sitting on the floor leaning his head on the wall.
Ilang beses na niya pa itong mahinang inuumpog na parang ang laki laki ng problema
niya.

"Why are you here again Kreios?" Para siyang kabute na bigla na lamang sumusulpot.

"Don't look at me Claret, she might notice you." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"What Kreios? What happened to you?" yuyuko na sana ako para hawakan siya nang agad
siyang maalarma sa akin.

"Stay there Claret! Baka magtaka ang prinsesang 'yon!"

"Kreios? Sinong prinse-" umawang ang bibig ko nang maintindihan ko na ang

nangyayari.

"Are-are you mated with Harper?"

"Kanina ko lang nalaman, huwag ka umalis dyan. Stay there.." tuluyan na akong
natawa sa nakangusong kapatid ko.

How can a playboy like my brother act like this? He's like a human school boy who's
hiding from his crush.

"This is weird, hindi ka niya nararamdaman?" nagtataka kong muling sinulyapan si

Harper na inuutos utusan si Casper na hindi na maipinta ang mukha.

"I don't know why, but I'm sure she's mine."

"Then grab her," simpleng sagot ko.

"How is that? I am not a Prince,"

"Seriously Kreios? I am not a Princess, but Gazellians accepted me."

"Matagal ko nang kinalimutan ang Sartorias, they betrayed me once." Naguluhan ako
sa sinabi ng kapatid ko.

"What Kreios?"

"Hindi sa lahat ng pagkakataon, tama ang Sartorias Claret." Matabang na sabi nito.

"What will you do then? You should claim her Kreios, dahil nandyan siya. Nasa
malapit, huwag mo nang hayaang mapalayo kayo sa isa't isa." Mahinang sabi ko sa
kanya.

Hindi ko inaasahang hahawakan ng kapatid ko ang aking kamay at mabilis niya akong
kinabig papalapit sa kanya. Natagpuan ko na lamang na mapagkapatong ang aming mga
noo habang hawak niya ang magkabilang pisngi ko.

"Dalhin mo siya dito Claret. My fangs have been dying for her..please? I'll be a
good brother.." hinawakan na ni Kreios ang dalawang kamay ko at hinalikan niya ito.

"Kreios.." nagniningas na ang kanyang mga mata. Pero nagtataka pa rin ako kung
bakit ayaw na lang niyang magpakita sa mga taga Sartorias.

"I am not mad anymore about Desmond, he's doing fine right now. Ibigay mo na sa
akin si Harper kahit saglit lang, bago ako umalis." Ang bilis nag ihip ng hangin sa
kapatid ko.

Nawala agad ang galit niya sa akin para kay Desmond, makakagat lang kay Harper.
Vampires and their fangs.

"Bunso siya ng mga Gazellian, Kreios. Bite her gently, okay?"

"I will.." tumango ako sa kanya bago ako tumayo.

Lumabas ako ng silid na hindi man lang nag aalinlangan. I can see through my
brother's eyes that he's in love. And there is nothing wrong with it.

Eksaktong lalabas ako ng palasyo nang makasalubong ko ang kambal.

"Harper, maaari ba na samahan mo ako sa aking silid? I will show you something."
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Casper.

"Be with her Harper, may gagawin pa ako."

"Oh, thank you Casper." Mabilis itong humalik sa pisngi ng kapatid niya. Tipid na
ngumiti si Casper sa ginawa ng kakambal niya.

"Claret.." tumango ito sa amin bago kami iwan.

"Anong ipapakita mo sa akin Claret?"

"I hope you'll be happy.." ngiting sabi ko.

Ako na mismo ang nagbukas ng pintuan ng kwarto pero masyadong mabilis ang
pangyayari, may mga buhangin nang agad humila sa katawan ni Harper papasok ng silid
at natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakaraharap sa nakarasado muling pintuan.

Damn Kreios!

Hindi ko na hinintay ang muling pagbubukas ng pintuan at inabala ko na lamang ang

sarili ko ng ibang mga bagay. Pero matapos ang dalawang oras bigla na lamang
lumabas ng silid si Harper na may luha sa kanyang mga mata.

I saw my brother's bite mark on her neck and his blood on Harper's lips.

"Harper.." sasalubungin ko sana siya.

"I want to be alone Claret..sorry.." umiiyak siya.

Nagmadali akong bumalik sa kwarto ni Zen pero hindi ko na natagpuang muli ang aking
kapatid. He's gone without a trace.

Hanggang sa dumating na ang araw ng paglalakbay. Pinili ni Harper na magpaiwan

kasama ng reyna, she treated me like nothing happened. At kung tinatangka kong
buksan ito sa kanya ay inililihis niya ang usapan.

Kasama sa paglalakbay ang apat na hari na maraming tumutol pero hindi nagpatinag.
Napag usapan na kailangang may kasamang malalakas na bampira dahil lumabas ang
balita sa iba't ibang mga imperyo.

Posibleng may mga kalaban nang nakaabang sa aming paglabas. Kasama rin si Lily na
nakasakay na sa likuran ni Adam at ilan pang mga kasamahan lobo, si Caleb at Casper
na nakahanda na rin, si Blair at Seth. May kasama rin kaming mga kawal na siyang
tutulong sa amin kung kinakailangan.

Nagpaiwan ang labing isang Viardellon na siyang mangangalaga sa kabuuan ng Parsua

habang wala ang mga hari.

"Nasaan si Rosh?" narinig kong tumawa si Lily.

"He's always like that Claret, gusto niyang laging huling lumalabas ang kanyang
kakisigan." Naiiling na sabi nito.

Nasa unahan na ang apat na hari damit ang kanilang kasuotang panlakbay, apat na
puting kabayo ang gamit nilang sumisimbolo ng pagiging mataas nila.

"We need to go," nagsisimula nang humakbang ang kanilang mga kabayo. Nang akmang
susunod na ako bigla namin narinig ang padating pang kabayo.

Hindi ko mapigilang hindi ngumiti.

"Lolo.."

"Sa pagkakataong ito, gusto ko nang tumulong apo..."

"Salamat po.."

Buong akala ko ay mangunguna na ang kabayo ni Dastan nang humarap muna ito sa aming
lahat.

"Sa pagbabalik natin dito asahan nyong muling mababalot ng mga nyebe ang ating
imperyo."

--

VentreCanard

Chapter 44
Nagsimula na ang paglalakbay naming lahat, sinubukan ni Lily na gamitin ang
kapangyarihan niya para agad kaming makarating sa lupaing sinasabi ni Dastan pero
natagpuan lamang namin ang aming mga sarili sa mismong hangganan ng Parsua.

"May kung anong mahika ang nagpipigil sa kapangyarihan ko para marating ang lugar
na kailangan natin puntahan." Pahayag sa amin ni Lily.

Ibig sabihin nito mas magiging matagal ang aming paglalakbay dahil kailangan namin
dumaan sa iba't ibang imperyo para makarating dito.

"Ilang buwan ang ating magiging paglalakbay?" tanong ni Blair kay Lily.

""We won't take weeks, maybe two to three days. I can still use my smoke for us to
travel, but not to that specific place. Sa pinakamalapit na imperyo tayo ilalabas
ng aking usok." Paliwanag nito sa amin.

"But for now, we need to use our horses. Siguro ay dalawang oras kong hindi
magagamit ang kapangyarihan ko, something happened with my power and I can't use it
right now."

"Don't push yourself Lily." Tipid na sabi ni Caleb.

Pansin ko na bahagya rin itong yumakap kay Adam, siguradong pinapagalitan na rin
ito ni Adam sa kanilang isipan.

Mind link, I missed this thing with my ice prince.

Nanatiling tahimik ang apat na hari na siyang nasa unahan naming lahat. Sa kabila
nang pagiging kalmado naming lahat, alam kong walang hindi alerto sa anumang
biglaang pagsugod na mangyayari.

Napag usapan na rin namin ni Lily na ilang buwan na rin simula nang mawalan sila ng
balita tungkol sa iba't ibang imperyo na nagtatangka nang anumang pagsugod sa
imperyo ng Parsua. Pero hindi ko alam kung dapat ko ba itong ikatuwa o mas
katakutan. Lalo na at mga Viardellon lang ang malalakas na bampirang naiwan sa
Parsua.

Mahina ang isang imperyo kung kulang ito sa hari, pero higit na manghihina ito kung
lahat ng hari ay wala. Kailangan na naming makabalik sa lalong madaling panahon.
Dahil hindi lang buhay ng mga hari, ng mga prinsipeng kasama ko at maging ang mga
Gazellian ang nakasalalay ngayon kundi pati na rin ang buong imperyo ng Parsua.

"Maaari ko ba malaman kung saang lupain tayo magtutungo?"

"Sa Isla ng Hezeroth," lumapit na ang kabayo ni Lolo sa akin. Hanggang ngayon ay
hindi pa rin kami nagkakaroon ng mahabang panahon para magkausap, marami akong
gustong malaman at siya lamang ang makaksagot.

"Hindi ako pamilyar sa lugar na ito, lolo."

"Sa malaking islang ito lamang matatagpuan ang lupain na napupuno ng mga punong
may kulay rosas na mga dahon, dito nagmula ang punla ng punong sumisimbolo sa
prinsipe ng mga nyebe." Paliwanag ni lolo sa akin.

"Hindi lang mga punong may dahong rosas Claret, maging ang kulay ng tubig sa
palibot ng islang ito ay nagkukulay rosas din. Dito rin ipinanganak sa islang ito
si Zen." Mas lalo akong namangha sa sinabi ni Lily. Hindi ito naikwento sa akin ni
Zen noon.

Ilang beses akong tumango. Ibig sabihin, hindi pala natural na tumubo ang mga
punong sumisimbolo sa bawat Gazellian.

"Noong mga bata pa kami Claret, kami mismo ang nagbabaon ng punla nito sa ilalim ng
lupa kasama ng ilang patak ng aming dugo." Pagsabat ni Caleb na lumapit na rin sa
akin.

"Kayo ang pumipili ng punla?" tanong ko. Tipid lang na tumango sa akin si Caleb.

Pansin ko na tahimik lamang si Seth at Blair, dahil na rin siguro nandito ang
kanilang mga ama. Habang tipid namang nag uusap si Tobias at Dastan sa unahan.

"Saan matatagpuan ang Isla ng Hezeroth?"

"Sa pagitan ng Imperyo Interalias at Mudelior, kasaukuyan silang nag aagawan sa

islang ito." Sabi naman ni Lily.

"Ibig sabihin posible tayong maipit sa dalawang imperyong nagbabanggaan?" tanong

ko.

"What's new in Parsua?" natatawang sagot ni Caleb.

Hindi na muli nasundan ang usapan nang ilang minuto kaming natahimik.

"Where is Danna's son?" napatitig ako sa tanong sa akin ni lolo. Bakit ito ang
biglaan niyang itinanong?

"He's with Kreios," siya naman ngayon ang natigilan sa sagot ko.

"Kreios?" sabay na tanong ni Lily at Caleb.

"I've met him during our journey, bakit hindi mo sinabi sa akin lolo ang tungkol sa
kapatid ko?"

"Kapatid?!" malakas na sigaw ni Lily at Caleb.

Hindi man lang nagulat ang mga nasa unahan at nagpatuloy ang mga ito sa
pangangabayo habang hind makapaniwala si Lily at Caleb sa narinig nila.

"Katanungan din ito sa akin, buong akala ko ay binura ni Olivia ang alaala mo sa
kanya para hindi magambala ang ilang taong pamumuhay mo bilang isang tao." Ganitong
ganito din ang isinagot sa akin ni lola. Sino ba ang nagsasabi sa akin ng totoo?

"You have a brother Claret?" muling tanong sa akin ni Lily. Ilang beses akong
tumango sa kanya.

"Nakakagulat, ilang buwan ka lang nawala kasama ang tatlong prinsipe nagkaroon ka
na agad ng kapatid." Natatawang sabi ni Caleb.

Nanatiling tahimik si Seth at Blair na parang wala silang naririnig dalawa. Mga
takot sa kanilang mga amang hari.

"Why are you looking for Desmond?" ako naman ang nagtanong kay lolo. Pansin ko na
kapwa nag iwas ng tingin si Lily at Caleb dahil sa tanong ko.

Alam kong may nalalaman na sila tungkol sa kanilang nawawalang kapatid.

"How was he Claret?" mahinang tanong sa akin ni Lily.

"He's fine, it's just that he can no longer remember me and he can't cross the
human world again." Sumikip ang dibdib ko nang maalala ko ang gabi kung kailan kami
nagpaalam sa isa't isa.

Hindi ko na kailangang mas ipaliwanag pa ito sa kanila dahil nasisiguro ko na

naipaliwanag na sa kanila ni Dastan ang lahat.

"Hindi ko maintindihan ang nangyayari," mas binilisan ni lolo ang kanyang kabayo
para sabayan ang kabayo ni kamahalan. Binigyan naman ni Tobias ng pagkakataong mag
usap ang dalawa.

Hindi nagtagal ay mas binagalan ni Tobias ang kanyang kabayo hanggang sa makatapat
niya na rin ako. Si Lily at Adam naman ang humiwalay sa akin, umuna na ang mga ito.

Nanatiling nasa likod ang dalawang prinsipe, ilang mga kawal likuran at tagiliran
habang wala pa rin si Rosh. Pinaggigitnaan ako ni Caleb at Haring Tobias.

"How's Rosh, Claret? May nagawa ba siyang tama sa inyong paglalakbay?" tanong sa
akin ni Haring Tobias.

"Marami siyang naitulong sa aming paglalakbay, hindi kami makakalayo kung hindi
namin siya kasama. And yes, thank you for your brother King Tobias." Ngiting sagot
ko sa kanya.

"I'm glad to hear that."

"Nasaan ba ang pinag uusapan niyo? Buong akala ko ay kasama natin siya sa
paglalakbay." Sumabat na sa amin si Caleb.

Nagkibit balikat si Tobias, kahit siya ay hindi niya alam kung saan nagsusuot ang
kanyang kapatid.

"Mabuti naman at gumaling ka na kamahalan, nag alala talaga ako sa'yo. Pati ang
kapatid kong si Casper." Muntik na akong matawa nang makita ko ang pag ngiwi ni
Tobias sa sinabi ni Caleb.

"Oh, thank you for that.." nag aalangan pa si Tobias na lumingon kay Caleb.

"Yes, malaking pasasalamat kamahalan. Ano na lang ang mangyayari sa Deltora kapag
namatay ka? Si Rosh ang magiging hari, hindi ko lubos maisip na ang magiging
malaking problema ng Deltora ay kung papaano nila araw araw papaulanan ng papuri
ang kanilang hari sa kung gaano siya kagandang lalaki." Nakagat ko na lang ang pang
ibabang labi ko para pigilan ang pagtawa ko.

Pero si Seth at Blair na kanina pang tahimik sa likuran ay hindi na napigilan ang
pagtawa.

"What the fvck? Hanggang ngayon nasasagi pa rin 'yan sa isip ko. Baka hindi na tayo
papasukin ni Rosh tatlo sa Deltora, knowing him? All threats on his handsomeness
should vanish. Dapat siya lang ang magandang lalaki sa Deltora." Mahabang sabi ni
Seth.

"Baka ipapatay niya ang alam niyang mas hihigit sa kanyang kakisigan." Sabat din ni
Blair.

Magsasalita pa sana si Seth nang lumingon sa kanya ang hari ng Avalon, hindi na rin
nasundan ang dapat sasabihin ni Blair. Hindi makakilos nang maayos ang dalawang
prinsipeng nasa likuran dahil sa kanilang mga amang hari.

Pansin ko na napapakamot na sa kanyang ulo si Haring Tobias.

"You really love my brother."

"Nah, maybe Zen? Rosh is Zen's beloved bestfriend." Lumakas na ang pagtawa ni Caleb
pero nang bahagyang lumingon sa kanya si Dastan mula sa unahan ay agad natahimik
ito.

Ilang segundo rin natigilan ang kanyang kabayo bago ito muling tumakbo.

"Nairapan ka tuloy ni Kamahalan, just shut up Caleb." Naiiling na sabi ni Lily.

"Shit, pinagtaasan ako ng balahibo sa irap ni Dastan. What's with that Lily?"

"Paborito rin 'yon ni Zen." Sagot sa kanya ng kapatid niya. Ngumisi na lamang si
Tobias sa amin bago nito binilisan ang kanyang pagpapatakbo ng kanyang kabayo para
tabihan ulit si Dastan.

Kung kanina ay natatawa ako, ngayon naman ay napapangiti na ako. I missed the
journey with the Gazellians, wala man si Evan at Finn nandito naman ang tatlo pang
mga Gazellian para suportahan ako.

Little by little his presence is coming back. Zen and his snow will soon conquer
the whole empire of Parsua.

Once that he's back, it will never be about his melting ice. But myself dying to
melt in his arms again.

Muling natahimik ang lahat, mukhang papasok kami sa isang mahamog na kagubatan.

"Paunahin nyo muna kami ni Adam, kamahalan. I need to look for this fog, hindi
maganda ang pakiramdam ko dito." Tumigil ang mga kabayo namin at hinayaan muna
namin mauna sina Adam at Lily.

Nasa akma nang papasok si Adam at Lily nang may biglang lumabas mula sa makapal na
hamog ng kagubatan.

My brother and his beloved besfriend. Unang nagsalita ang kapatid ko.

"They are losing their track, right Desmond Lancelot Gazellian?"

--
VentreCanard

Chapter 45

One of the best sceneries in life is seeing someone happily reaching their home.

I felt the sudden tension when my brother Kreios and Desmond suddenly appeared in
front of us. Why are they here?

Bakit biglang nagpakita ang dalawang ito? Si Kreios na matagal nang nagtatago kay
lolo o tama ba na sabihin ko na sa buong Parsua? At si Desmond na ayaw nang muling
makakita ng kahit sinong konektado sa imperyong minsan nang nagpahirap sa kanya.

Hindi ko magawang tingnan si Desmond. I am still wondering if my grandmother's

spell did it effectively. What if he can still remember me? What if I just mated
him with someone from my world yet there is still a connection between us? There
are a lot of what ifs.

Agad nauna ang mga kabayo ni Seth at Blair at anumang oras ay nakahandang sumugod
ang dalawang ito. Malaki ang pasasalamat ko dahil wala si Rosh, baka hindi na ito
magsalita at basta na lamang niyang atakihin ang dalawang ito.

"I never trusted these idiots." Mariing sabi ni Seth.

"Not again," maiksing sabi ni Blair.

Sa aming lahat si Blair at Seth lamang ang lubos na may kilala sa dalawang nasa
harapan namin, maliban sa akin. They betrayed us, mahirap nang muling magtiwala sa
kanila.

Yes, Gazellians can recognize Desmond but I knew they are still wondering about my
brother's existence. Their sister's mate, na hindi ko kailangang ipaalam sa kanila.
This is between Kreios and Harper's matter.

Pansin ko na umuna din ang kabayo ni lolo para patigilin ang kung anumang pwedeng
mangyari sa pagitan naming lahat.

Ilang taon na kaya simula nang hindi magkita si lolo at si Kreios?

"Kreios.."

"Lolo.." pakinig ko ang pagsinghap ni Lily nang marinig niya ang sinabi ni Kreios.

"Woah! Is this a sibling's reunion? Group hug!" masiglang bati ni Caleb.

Wala man lang tumawa sa sinabi niya at ihip lang ng hangin ang narinig namin sa
sumunod na mga segundo.

"Sometimes learn to shut up Caleb, will you?" iritadong sabi ni Lily.

"I can't promise that sissy," ngising sagot ni Caleb sa kanyang kapatid.

"What the hell is sissy Caleb Lancelot Gazellian?!"

"Lily, Caleb." Maawtortirad na sabi ni Kamahalan mula sa unahan dahilan kung bakit
natahimik ang nagtatalong magkapatid.

"Maaari ko ba malaman kung anong pakay nyong dalawa sa aming paglalakbay?" tanong
ni lolo. But I knew my grandfather too well, he's been fighting the big urge to hit
my brother Kreios.

Pansin ko na nakahanda na ang mga kawal at nakaposisyon na ang kanilang mga pana
para sa anumang masamang kilos na gagawin ng dalawa.

"We're here to help this time."

"This time?" tanong ni Desmond na parang nalilito. Pansin ko ang pagbuntong hininga
ng kapatid ko sa tanong ng kaibigan niya bago ito makahulugang sumulyap sa akin.

"I can't trust them anymore." Muling sabi ni Seth.

"So he's the other Gazellian, this is getting interesting. Anong dahilan at lumabas
ang bampirang ayaw magpahanap?" tanong ng Hari ng Avalon.

"Because my friend dragged me?" simpleng sagot ni Desmond.

Pansin ko na muling naagaw ang atensyon ng mga Gazellian at titig na titig sila sa
kanilang kapatid, kay Desmond.

"Sorry, but I can't really trust them your highness." Bumaling na ang kabayo ni
Seth sa direksyon ni Dastan. Hindi na rin mapakali si Blair.

Alam kong kapakanan ko lang ang iniisip nilang dalawa. These princes are always
behind my back.

"How can you say that Seto?" mabilis nawala sa likuran ni Adam si Lily. At
natagpuan na lamang namin ang unang prinsesa ng mga Gazellian na nakayakap sa gulat
na gulat na si Desmond.

"We've been looking for you," pakinig naming sabi ni Lily.

I don't know what to think anymore. Sa paglalakbay na ito maraming katanungan ang
nabuo sa isip ko, papaano namin bubuhayin si Zen sa islang sinasabi nila?

Kailangan pa ba naming humanap ng sakripisyo o may iba nang paraan? According to

Evan's letter I need to choose between someone and Zen, nakasulat dito na si Zen
ang gusto niyang piliin ko samantalang sinabi naman sa akin ni Dastan na
susuportahan niya ang desisyon ko. Pero alam kong si Zen din ang gusto niyang
piliin ko.

Lily is too fond with his brothers, even Zen. Tanda ko pa na halos patayin niya ako
nang malaman niyang nagbato ako ng masasamang salita kay Zen.

Hindi ko alam kung tama ba na isipin ko na kaya lamang matagal nang hinahanap ng
mga Gazellian si Desmond ay para maging sakripisyo ito sa pagbabalik ng kanilang
kapatid na mas malapit sa kanila.

But sibling's bond among Gazellian is too powerful. Shit! I want to curse myself
for thinking this kind of things.

Hindi naman sana.

"You can't just trust them because you are blood related Princess Lily,"
nahihirapang paliwanag ni Seth.

Nanatili pa rin tahimik si Caleb at Dastan. Habang nag oobserba lamang ang tatlong
natitirang hari. Pero napansin ko na bahagyang nang itinaas ni Dastan ang kanyang
kamay para ibaba ng mga kawal ang kanilang mga pana sa dalawang bampirang nasa
harap namin.

Desmond is still in shocked about Lily's embrace. I knew from the very beginning
that there is something about Lily Esmeralda Gazellian, that any from her brother
can't ever resist her. Even the Prince of Snow.

He tried to remove Lily's arms around him, but his hands are ending up on air
unable to touch his sister.
Hindi na ako nagulat nang nakatanggap ng malakas na batok si Kreios mula kay lolo.
He's been hiding from grandfather since he was a kid.

"What the hell?!"

Agad nawala sa harapan namin si Kreios at lolo para magkaroon silang dalawa ng pag
uusap.

"Lily.." mahinang tawag ni Caleb sa kanya.

"We've been cruel, we've been blind for everything. We're very sorry, alam kong
hindi na nito maibabalik ang mga nawala, alam kong hindi na nito maaalis ang sakit
na naranasan mo, hindi na nito matatanggal ang takot at kabang bumuhay sa'yo noon
pero hayaan mo sana kaming bumawi Desmond."

Ramdam ko ang paghigpit ng dibdib ko sa mga narinig ko mula kay Lily. We're all
the witness, alam naming lahat ang kwento at katotohanan. Si Danna at Desmond ay
naipit lamang sa mahabang panahong pagkakabulag ng Parsua.

Gusto kong magsalita at humingi rin ng patawad sa kanya, para sa kanyang ina, para
sa lahat ng naranasan niya pero pinipigilan ko ang aking sarili.

This time is for them, for the Gazellians. Sa kanilang magkakapatid.

Mukhang hindi lang ako ang may naiisip na ganito, pansin ko na dumistansya na ang
tatlong hari mula kay Dastan habang marahan nang lumalapit ang kabayo ni Caleb
dito.

They need space, una nang lumayo ang hari ng Avalon at Trafadore na sinundan na rin
ni Seth at Blair na hati ang ekspresyon. Maging ang mga kawal ay lumayo na rin.

"Let's go Claret.." ngiting sabi sa akin ni Haring Tobias.

Tumango ako dito bago ako sumunod sa kanyang kabayo.

"You know I envied Dastan, a lot." Narinig ko na itong sinabi sa akin ni Rosh para
kay Zen. Mukhang sa pagkakataong ito ay ang hari naman ng Trafadore.

"He had his siblings to support him from everything."

"Why? Rosh is always there, hindi ba kayo malalapit magkakapatid sa isa't isa?"
"Not too close like Gazellians." Maiksing sagot niya sa akin.

I want to ask further but I did stop myself, hindi kami malapit ni Tobias katulad
nang mayroon kami ni Rosh.

Muli akong lumingon sa magkakapatid na Gazellian, hindi na ako makapaghintay na

makita silang buong magkakapatid. Tulad nang unang beses na dumating ako sa mundong
ito.

Pinilit ko ang sarili kong huwag makinig, pero ito ako at ginagamit ang aking
kapangyarihan para marinig ang kanilang pinag uusapan.

Nakayakap pa rin si Lily sa kanyang kapatid, habang hindi ko na maipaliwanag ang

ekspresyon mula sa mga mata ni Desmond.

"Once you are born Gazellian, we will never let you go. Hindi ka na namin
bibitawan, you are now part of us. Kapatid ka namin, hindi ka namin iiwanan.
Katulad nang kung paano nila pinaglaban ang buhay ko mula pangmalakihang digmaan,
kung paano namin habulin at ipaglaban ang buhay ni Zen ngayon at kung paano hindi
kami mawalan ng pag asang muling makikita si Finn. Tulad nang sinabi sa akin ni
Dastan noon, ako naman ang magsasabi ng mga salitang ito sa'yo ngayon Desmond.
Hinding hindi ka na namin susukuan."

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. Si Lily lang ang pinapakinggan ng mga
Gazellian sa anumang oras, siya ang hinahayaan nilang magsalita kapag may malaki
silang problema at ito lagi ang nag aayos sa kanila sa tuwing may mga problema
sila.

"That's why I love her so much...so damn much Claret." Tumabi sa akin ang anyong
tao si Adam na walang suot na pang itaas. Tipid akong ngumiti sa kanya.

Nakikinig rin siya sa mga sinasabi ni Lily.

Pero mas lalong nahaplos ang aking puso nang makita ang nangangatal na kamay ni
Desmond na unti unti na rin yumakap pabalik sa kanyang kapatid.

Pansin ko ang pagtapik ni Caleb sa balikat ni kamahalan habang nakamata ang mga ito
sa kanilang dalawang kapatid na magkayakap.

Desmond deserves that warm hug, he deserves Lily's words, he deserves to be known
as Gazellian.

Nakita kong ibinaon ni Desmond ang kanyang sarili sa balikat ni Lily. I even saw
his shaking shoulders.

"I've never been hugged after my mom's death."

Muling sumikip ang dibdib ko nang marinig ko ito mula kay Desmond. I heard those
words before, not exactly but same thought. Sinabi rin ito sa akin ni Danna nang
unang beses ko siyang yakapin.

Inihiwalay ko na ang aking mga mata mula sa magkakapatid at hinayaan ko ang sarili
kong tumingin sa itaas ng kalangitang may mga bituing nagsabog.

Hindi na importanteng maaalala niya ang yakap ko sa kanya, dahil mas higit niyang
kailangan ang yakap ng isang kapatid. Alam kong nakangiti ka at nanunuod sa mga
oras na ito.

Hindi ba Danna?

--

VentreCanard

Chapter 46

Few steps to you will always be the biggest steps in my life.

Hinayaan namin magkausap ang magkakapatid at hindi na ako muling nakinig sa usapan
nila.

May kanyang usapan ang kapatid ko at si lolo, ang dalawang hari at ang kanilang mga
anak na prinsipe. Kami lang ni Haring Tobias, Adam ang magkakasama habang
nakasilong sa malaking puno.

"Hindi ko akalain na may mangyayaring ganito sa ating paglalakbay." Muling nag

umpisa ng usapan si Haring Tobias.

Sa mga itinakdang bampira mula sa salamin siya lamang ang hindi ko masyadong
nakakasalamuha dahil sa kanyang malaking tungkulin bilang hari kumpara sa tatlong
prinsipeng nakakasama ko. Pero mukhang sa paglalakbay na ito ay mas mabibigyan ako
nang pagkakataong makilala siya.

Hindi ko rin maiwasang hindi kabahan, anumang oras ay maaari siyang magtanong sa
akin tungkol kay Kyla. I know right now that she's in deep pain.

Hindi man lang ako nakapagpaalam sa kanya ng maayos. Ipinilig ko ang sarili ko at
inihiwalay ko ang isip ko mula sa mundo ng mga tao.

"This world is full of surprises, ang mga nilalang na akala mo ay kaaway ay siyang
'yong mga kakampi pala. At ang mga nilalang na siyang inaakala mong tutulong sa'yo,
sila pala ang naghahangad ng pagbagsak mo." Mahinang sabi ni Adam.

Pansin na din siguro nito na may hindi na kami magandang karanasan kasama ang
kapatid ko at si Desmond. Hindi ko masisisi ang dalawang prinsipe sa kanilang
inikilos, sila ang saksi kung paano ako lumuha nang mga oras na 'yon.

Pero sa pagkakataong ito, nawala ang pangamba at kaba ko para sa kanilang dalawa.
They are genuinely here to help us.

"A world full of betrayals, right King Tobias?" mahinang sabi ko. Minsan ko na
itong sinabi noon bago ako umalis sa mundong ito.

"Yes.." sagot nito. Tumango din si Adam sa sinabi ko.

Nagpatuloy sa pagsasalita si Haring Tobias.

"Bilang hari kailangan kong sanayin ang sarili ko sa kalupitan ng kataksilan, dahil
kailanman at sa paglipas ng panahon, anuman ang gawin ko sa aking nasasakupan
hinding hindi ito mawawala, mahirap man tanggapain pero ito ang katotohanan." Sabay
kaming napalingon ni Adam sa sinabi ni Haring Tobias.

Sa apat na kaharian ng imperyo ng Parsua, masasabi kong ang Parsua Sartorias na ang
siyang may pinakamaraming suliranin, posible kayang may mas mabigat na dinadalang
problema ang Deltora?

Bahagya kong sinulyapan ang mga Gazellian, pilit kinakausap ni Lily si Desmond
habang nanunuod lang si Dastan at Caleb.

Pero ang higit kong napansin ay ang tipid na ngiti sa mga labi ni Kamahalan.

"Haring Tobias, minsan ba ay pumasok sa isip na iwan ang iyong katungkulan at

tumakbo mula sa lahat?" bigla ko na lamang naitanong ito nang maalala ko ang unang
araw na lumabas si Reyna Talisha sa kanyang pintuan.

Dito sinabi lahat ni Kamahalan ang kinikimkim niyang nararamdaman sa nakalipas na

napakaraming taon. How he really wanted to leave his position as a king.

"A lot of times, I want to run. Away from everything." Hindi na ako nagulat sa
isinagot sa akin ni Tobias.

A good king can admit his own fears and weakness. He is definitely Dastan's friend.
"Maraming nilalang sa aking kaharian na halos magpakamatay para makuha ang
posisyong mayroon ako ngayon. I want to laugh at them. Mukhang hindi nila nalalaman
kung anong gusto nilang pasukin." Natatawang sabi nito.

"Power can always make someone blind." Sa pagkakataong ito ay kami naman ni Tobias
ang tumango sa sinabi ni Adam.

"And you'll be the greatest ruler if you didn't let your own power rule you." Tipid
na sabi ko.

"Bagay na pinanghahawakan namin ni Dastan." Ngiting sagot sa akin ni Tobias.

Nadagdagan na ang bampirang titingalain ko at lubos kong hahangaan.

Nabalot kaming muli ng katahimikan bago muling nagsalita si Tobias.

"Pero ang posisyong mayroon ako ngayon ay hiram lamang. I am not the destined King
that will rule over the Deltora and when the time comes that he's ready I am
willing to step down because he is more than deserving. Hindi sa akin nakatakda ang
trono." Halos sabay umawang ang mga labi namin ni Adam dahil sa aming narinig.

"Does it mean�" hindi makapaniwalang sabi ni Adam.

Ngumiti lamang sa amin si Tobias bago nito pinalakad ang kanyang kabayo nang makita
niyang naghahanda na sa pag alis ang magkakapatid na Gazellian.

"Tell me Claret, ilan ang prinsipe sa Deltora?" tanong sa akin ni Adam.

"Tatlo," ilang beses umiling si Adam bago ito nagbago ng anyo at lapitan nito si
Lily.

Kahit ako ay nabigla sa sinabi ni Haring Tobias, ibig sabihin malaki ang
posibilidad na si Rosh ang---? Natigil ako sa iniisip ko nang maramdaman kong
lumapit na rin sa akin si Kreios sakay nang kanyang kabayo.

"Claret.."

"Don't worry, I won't breathe a word about that thing." Inunahan ko na siya sa
sasabihin niya.

Gusto ko man magtanong kung anong ginawa niya kay Harper, nirespeto ko na lamang
ang kagustuhan nito.
Nagsimula na kaming maglapitan muli sa mga Gazellian, tahimik lang kaming lahat at
walang makapagsimula, si lolo lamang ang naglakas ng loob na magsalita.

"Bakit hindi mo muling gamitin ang kapangyarihan mo Prinsesa Esmeralda?" tanong ni

lolo.

"We are not going to cross that forest?" tanong ni Lily.

"May nakaabang na sa inyong mga kalaban sa dulo ng kagubatang ito. They are
planning to split you, para humina ang pwersa at isa isahin kayo. Alam nyo naman
siguro na may ideya na ang iba't ibang imperyo sa inyong paglabas hindi ba?"
Pagsabat ng kapatid ko.

"Papaano nyo nalaman ang bagay na ito?" mapanuring tanong ni Seth.

"Ask Desmond, he can travel on time. Nakita na niya ang posibleng mangyari." Sagot
ng kapatid ko.

Sinabi sa akin noon ni Desmond na katulad ng kanyang ina ay kaya niyang maglakbay
sa iba't ibang panahon, ang pinag kaiba lang hindi niya kayang magdala ng iba sa
kanyang paglalakbay kundi siya lamang. Sinabi niyang limitado pa rin ang
kapangyarihan niya.

Nang minsang nagtama ang mga mata namin ni Desmond ay kumunot lamang ang noo nito
sa akin. Lahat ng bampirang kasama ko ay nalalaman kung anong mahika ang ginawa ko
kay Desmond at alam kong naiintindihan nila ang sitwasyon at nararamdaman ko sa mga
oras na ito.

"Nagsasabi ng totoo si Kreios," tipid na sagot ni Desmond.

"Susubukan ko muli." Hindi nagdalawang isip si Lily sa sinabi ng kapatid niya.

Tulad nang laging ginagawa ni Lily ay nagpakawala ito ng napaka kapal na usok na
siyang magiging lagusan namin.

"This is weird, Island of Hezeroth responded. It is not rejecting my power

anymore." Kunot noong sabi ni Lily sa aming lahat.

"It could be another trap." Matabang na sabi ni Seth.

"Kami na ang uuna," agad na sabi ni Blair.

Hindi na napigilan ang dalawang prinsipe at nagmadali ang mga itong tumawid sa
usok. Sinundan ito ng mga kawal, sumunod si Lily at Adam. Si lolo at Kreios, habang
magkasabay si Desmond at kamahalan.

Hinintay ako ni Haring Tobias.

"Mauna ka," ngumiti ako dito bago ako tumawid sa usok.

Saglit lamang ang pagtawid ko sa kapangyarihan ni Lily nang salubungin ako ng

panibagong lugar.

At tama nga ang sinasabi nila tungkol sa lugar na ito, isang napakaganda at
nakakamanghang isla ang sumalubong sa aming lahat.

"This place is so beautiful," humahangang sabi ko. Buhay na buhay ang islang
nagbabalot ng rosas na kulay. Katulad nang unang beses kong nasilayan ang punong
sumisimbolo sa aking prinsipe, may kung anong haplos akong naramdaman sa aking
puso.

Nandito na ako mahal na prinsipe, malapit na ako Zen.

Lumabas kami sa isang lupain na napapabalot ng tubig na nahahaluan ng kulay ng

rosas, maging ang mabangong halimuyak nito ay namamayagpag. Napakalawak na lupain,
banayad na simoy ng hangin at marahang hampas ng mga alon.

Wala pa kami sa mismong isla ng Hezeroth pero tanaw na naming lahat ito. Sa gitna
nang napakalawak na katubigan ay isa pang hindi kalakihang isla.

Gamit ang mga mata ng isang bampira ay pilit kong inabot ang kabuuan ng islang
aming tutunguhin.

Sa gitna ng isla ay isang matayog na pagoda na sumisigaw ng pagkasagrado, para

itong inaalagaan ng ilang sangang nakayakap dito na may mga dahong namumutiktik sa
kulay ng rosas. Nagmumula ang mga sangang nakapalibot dito sa napakalaking punong
nasa likuran nito.

Pinuprotektahan ng punong sumisimbolo sa prinsipe ng mga nyebe ang pagodang nasa

harapan nito. Hindi na ako magkakataka kung mayroon din kwento sa likod ng
napakagandang islang ito.

Bahagyang nakalubog ang pagoda sa tubig na may kulay rosas at sa dalawang

magkabilang direksyon ay hindi kalakihang mga talon na siyang maaaring nagbibigay
ingay sa buong isla.

Tinalo pa nito ang isla kung saan una kong ibinigay ang sarili ko sa prinsipe ng
mga nyebe.
Napakaganda mahal na prinsipe, napakaganda ng isla kung saan ka isinilang.

"Kailangan na nating makatawid sa tubig na ito para makarating tayo sa isla."

Masiglang sabi ko.

Humarap na ako sa mga bampirang kasama ko, maging sila ay hindi maalis ang titig sa
napakagandang isla.

"Hindi nakapagtatakang ito ang punong pinili ni Zen," ngiting sabi ni Lily.

"Hayaan nyong ako naman ang may gawin sa pagkakataong ito." Umuna na sa amin si
Tobias.

The King who can manipulate an entire ocean. Ang haring sinasamba ng elemento ng
tubig.

Halos magtindigan ang mga balahibo ko nang dahan dahan nahahati ang tubig dahil
lamang sa mga matang nagniningas ng hari.

Halo halo na ang emosyong nararamdaman ko mahal na prinsipe, nandito na ako.

Nandito na ako.

Bahagyang humarap sa akin si Tobias sa kanyang nagniningas na mga mata, ngumiti

siya sa akin bago siya nagsimula.

"Mauna ka na magandang dyosa mula salamin, naghihintay na siya."

--

VentreCanard

Chapter 47

The greatest key for everything is a pure heart.

Para akong lumulutang sa alapaap nang pagmasdan ko ang tumataas na tubig na may
patak ng mga dahong may kulay rosas.
Unti unti itong gumagawa ng daan patungo sa Isla kung saan nagmula ang punong
sumisimbolo sa prinsipeng pinakamamahal ko.

Tipid akong ngumiti nang maalala kong minsan na kaming nilamon ng tubig mula sa
kapangyarihan ni Tobias noon. Bagay na sinadya ng aking prinsipe para mapaliguan
ako dahil sa matindi niyang pagseseslos.

Mahal na prinsipe, malapit na ako. Malapit na malapit na..

Nanatili akong nakatitig at namamangha sa pagtaas ng tubig. Wala kahit isa sa

kanila ang gumagalaw at hinayaan nilang ako ang unang magtungo dito.

"Claret.." pakinig ko ang pagtawag sa akin ni Lily.

Marahan akong lumingon sa prinsesa ng mga Gazellian at ngumiti ako dito, gumanti
siya ng ngiti sa akin bago siya tumango at bigyan ako ng hudyat.

Maging si Kamahalan, Caleb, ang dalawang natitirang hari at ang dalawang prinsipeng
hindi ako kailanman iniwan sa aking paglalakbay.

"Salamat, maraming salamat sa inyo." Ngumiti silang lahat sa akin.

Tumalikod na ako at bahagya ko nang kinabig ang aking sinasakyang kabayo. Huminga
na ako nang malalim habang nagsisimula na itong humakbang sa pagitan ng dalawang
katubigang nahawi dahil sa kapanyarihan ng isang hari.

Hindi ko mapigilang hindi mamangha, nakikita ko ang buhay sa loob ng tubig na

nakapagitan sa akin. Iba't ibang klaseng mga isda, halamang pagtubig, malalaking
bato at maging ilang mga sirena.

Pansin ko na sa bawat paghakbang ng aking kabayo ay hinahabol ako ng dalawang

sirena mula sa pagkabilang parte ng tubig.

Agad akong kinabahan nang makita ko ang ilang beses nilang pag iling sa akin na
parang binabalaan ako.

"Anong ibig nyong sabihin?" itinigil ko ang aking kabayo.

Panay lang sila sa pag iling sa akin, paano ko maiintindihan ang ibig nilang
ipahiwatig sa akin?

Lumingon ako pabalik, pansin ko na nakasunod na sa akin si Blair at Seth.

"Hindi ko maintindi�" Eksaktong paglingon ko pabalik sa isang sirena ay pagtama ng
isang malaking pana sa dibdib nito dahilan kung bakit humalo ang dugo nito sa
tubig.

Anong klaseng halang na kaluluwa ang papatay sa isang inosenteng sirena?

"No!" malakas na sigaw ko.

Inangat ko ang paningin ko, isang bampira sakay ng napakalaking ibon ang pumana
dito. Hindi lang siya nag iisa, marami pa silang nagdadatingan. Alam nilang
nandito na sa Islang ito ang mga taga Parsua.

Isang biglaang pagyanig ng lupa ang naramdaman ko, kasabay nang malakas na ingay
mula sa sirenang umiiyak dahil sa pagkawala ng kasamahan niya. Nilingon ko ang mga
kasamahan ko at halos manlaki ang mata ko nang makitang unti unti nang bumabalik sa
dati ang tubig.

Lalamunin kami!

Pilit kong tinanaw si Tobias, may tama ng pana ang hari.

"Run Claret! Run!" sigaw sa akin ni Blair.

Malakas kong pinalo ang aking kabayo para tumakbo ito nang mabilis, hindi ko
mapigilang hindi lumingon pabalik. Gusto kong makita ang sitwasyon nila!

"Fvck! Don't look back Claret! Susunod kami!" Sigaw sa akin ni Seth.

Naiwan sa unang Isla ang mga kawal, si Adam, Lily, Caleb, Tobias, Kreios at si
lolo. Tulad nang inaasahan ay nahati nga kami sa dalawang pangkat.

Nakasunod sa pagtakbo ng aking kabayo si Blair at Seth, si Dastan, ang dalawang

hari at si Desmond.

Malapit na silang lamunin ng tubig.

"I said don't look back!" sigaw muli ni Seth sa akin.

Humarap na ako sa aking unahan at mas pinabilis ko ang pagtakbo ng aking kabayo.
Pinauulanan na rin kami ng pana mula sa himpapawid.

Sila ang mga bampirang may galit sa mga taga Parsua at mukhang hindi sila titigil
hangga't wala silang napapatay sa amin.
Pilit kong pinuprotektahan ang sarili ko gamit ang kapangyarihan ko mula sa mga
lumilipad na pana. Bakit pakiramdam ko ay palayo pa nang palayo ang Isla?

Hindi na ako makarating sa hangganan nito. Gusto ko man lumingon muli pabalik ay
hindi ko magawa. Napasinghap na lang ako nang maging ang tubig na nasa unahan ko ay
nagsisimula nang bumalik rin sa dati.

"No!" kinabig ko ang renda ng aking kabayo para patigilin ito sa pagtakbo pero huli
na ang lahat. Tuluyan na akong sinalubong ng rumaragasang tubig hanggang sa lamunin
ako nito.

Ramdam ko ang lakas ng tubig na halos hindi ko na mapasunod ang sarili kong katawan
sa gusto kong mangyari at hayaan na lamang itong magpatangay sa malakas na pagbugso
ng tubig.

Buong akala ko ay habang buhay ko na lamang hahangaan ang napakagandang tubig na

ito pero mukhang nagkakamali ako. Kakaiba ang epekto nito sa katawan, buhay na
buhay ito na siya mismong humihigop sa lakas at enerhiya ng bawat katawang
niyayakap nito.

Pinilit kong lumangoy pataas pero may kung anong pumipigil sa akin. Hindi ko alam
kung tama ba na pangarapin ko na bigla na lamang dumating ang aking prinsipe at
iligtas ako mula dito.

This thing happened before and he saved me.

Naibuga ko na lang ang hanging pinipigil ko nang buong lakas kong hinila ang
kasuotan kong sumabit sa isang sanga. Hindi ito matanggal, sibukan kong gamitin ang
kapangyarihan ko pero nanghihina na ako.

Nanlalabo na ang mga mata ko.

Zen..please..please save me..

Ipipikit ko na sana ang aking mga mata nang maramdaman kong may dalawang kamay na
humigit sa akin hanggang sa tuluyan na akong makahinga.

"Claret!" boses ni Blair ang narinig ko.

Pinilit kong imulat ang aking mga mata, nasa harapan ko ang dalawang prinsipeng
lagi na lamang akong inililigtas.

"Akala ko kayo na si Zen..akala ko kayo na.." kumikirot na naman ang dibdib ko.
"Claret.." mahinang sabi ni Seth.

"We need to go, kaunti na lang sila." Agad na sabi ni Blair.

Nang tingnan ko ang direksyon ni Dastan, Desmond at ang dalawang hari nakita kong
may naagaw na silang malaking ibon na siyang gamit nila mula sa mga kalaban.

Nagpatuloy na kaming tatlo sa paglalangoy, kaunting kaunti na lamang ay mararating

na namin ang isla.

Pero hindi pa rin maiiwasan na may makalampas mula sa grupo ni kamahalan may
dalawang bampirang nakasunod sa amin. Mas pinababa pa ng mga ito ang lipad ng
kanilang sinasakyang ibon para mas takutin kami.

"Ngayon naman ay sa imperyo namin kayo gagawa ng kaguluhan?" malakas na sigaw ng

isang bampira.

"Kahit kailan ay mga salot at mga nagmamagaling lang ang mga bampira sa Parsua."

Pilit kaming pinuprotektahan ng mga pulang sinulid ng Blair laban sa mga panang
gustong tumama sa amin.

"Ako muna dito Blair, dalhin mo si Claret sa isla."

Hindi man lang nag alinlangan si Blair at mabilis itong tumango.

"Let's go Claret.."

"Seth.."

"Go, susunod kaming lahat. Inaasahan na namin ang ganitong pangyayari." Tipid itong
ngumiti sa akin bago ako hawakan ni Blair.

"Claret.." tumango na lamang ako kay Seth bago kami bumalik sa paglalangoy ni
Blair.

Paano lalabanan ni Seth ang mga bampirang 'yon? Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin
nalalaman ang kapangyarihan nito.

"Paano niya---" halos matigil ako sa paglalangoy nang makita ko ang kasalukuyang
kabuuan ni Seth.

It couldn't be.. is this for real?

"Mga itim na pakpak.." nausal ko na lamang.

"That's why he's the 13th prince Claret, siya ang demonyo ng mga Viardellon.
Viardellons have a demon blood, kay Seth ang may pinakamalakas na dugo. Giving him
a demon wings." Paliwanag sa akin ni Blair.

"Bakit ngayon mo lang ito sa akin sinabi Blair?"

"Because Seth hates those wings, pero hindi ko akalain na gagamitin niya ito sa mga
oras na ito. Malapit na tayo Claret."

Mas binilisan namin ni Blair ang paglangoy at nang makarating na kami ay agad niya
akong inalalayan hanggang sa makarating kami sa pangpanga.

Humihingal pa ako habang nangangatal ang buong katawan ko, sabay naming tinanaw ang
kabuuan ng kabilang isla.

Kasalukuyan pa rin nakikipaglaban ang mga kasamahan namin.

"Claret, tayo na. Hindi na natin sila maaaring hintayin, anumang oras ay may
darating na muling mga kalaban."

Basang basa kami ni Blair habang tumatakbo na kami sa pagoda na siyang maaaring
bumuhay sa aking prinsipe.

Hindi na nagtagal ang aming pagtakbo dahil mabilis naming narating ito. Mas lalo
akong humanga sa ganda nito nang mas makita ko ito ng malapitan.

Talagang niyayakap ng mga sanga ng puno ang pagod na parang pinuprotektahan niya
ito.

Something like he's protecting his lover.

"Claret, there is something in here." Lumingon ako sa sinabi ni Blair. Isang hindi
kalakihang bato at may nakaukit ditong mga letra.

"Ibigay ang susing magbubukas sa'yong pinakamimithi."

"Susi? Anong klaseng susi?" tanong ko kay Blair na nakakunot din ang noo.

"Ibig sabihin hindi tayo makakapasok." Lumayo si Blair sa akin at may pinulot siya
maliit na bato.
Ibinato niya ito sa tubig na nakapalibot sa pagoda at halos umawang ang bibig ko
nang bigla itong umusok. Asido.

"Papatayin tayo kapag lumusong tayo."

Sabay kaming lumingon ni Blair nang makarinig kami ng mga yabag. Basang basang si
Seth ang sumalubong sa amin.

"Seth!" bumalik na siya sa dati.

"Bakit hindi pa kayo pumasok?"

"Hindi mabubuksan Seth, may hinihinging susi." Binasa rin ni Seth ang nasa bato.

"Anong susi ang gusto nito?"

Hindi rin nagtagal ay nakasunod na rin ang mga kasamahan namin. May tama na si
Kreios, Tobias, maging si kamahalan at Caleb. Pansin ko na rin ang pagod mula kay
lolo, Desmond at sa dalawang hari.

Hindi na namin kakayanin kung magtatagal pa kami dito ay dumating pa ang maraming
kalaban. Huling dumating si Adam at Lily.

"Wala ba kahit isa sa inyo ang may nalalaman tungkol dito? Leon?" tanong ni Lily.

"Wala pa akong nababasa tungkol dito." Sagot ni lolo.

"A woman's heart, may nabasa akong alamat tungkol dito." Mahinang sabi ni Desmond.

"What do you mean?" tanong ni Seth.

"Susubukan ko,"

Muli akong huminga nang malalim at humarap ako sa pagodang yakap ng napakagandang
puno. Ipinikit ko ang aking mga mata at dinama ko ang banayad na paghaplos ng
hangin.

Minsan ko nang binigo ang mga dyosa at hindi ko alam kung kaya pa nila akong
gabayan sa mga oras na ito, pero muli akong nanawagan, muli akong humihingi ng
gabay.
Nagsimula na akong humakbang patungo sa pagoda at nang maabot ng mga paa ko ang
dulo hanggang sa tubig na nakapalibot dito ay unti unti akong yumuko para ilubog
ang mga kamay ko sa tubig na konektado dito.

"Claret, no!" sigaw sa akin ni Blair.

Nang sandaling ilubog ko ang aking mga kamay unti unting humiwalay ang unang
sangang nakayakap sa pagoda. Nakarinig ako ng mga yabag, nakalapit na rin sa akin
si Lily at inilubog nito ang kanyang kamay.

"Puso ng babae ang tinatanggap nito." Sabay naming inagat ni Lily ang aming
paningin.

Buong akala namin ay tuluyan nang hihiwalay ang mga sanga ng puno pero tumigil ito.

"Hindi sapat.." pakinig kong sabi ni kamahalan.

"Bakit kailangang babae lamang?!" malakas na sigaw ni Caleb.

Natulala na lamang ako sa aking harapan, bakit lagi na lang may mga hadlang? Bakit
hindi na lang ako hayaang marating ka mahal na prinsipe? Bakit lagi na lang akong
nabibigo?

Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko. At hinayaan ko ang sarili kong
humagulhol gaya nang araw ng kanyang pagkawala.

"Claret.."

"Hindi ko naman alam..hindi ko na alam ang gagawin ko..ayaw na..ayaw na nang

kapalarang muli kaming pagtagpuin.."

Pakinig ko ang malutong na pagmumura ni Caleb.

"May mga padating.." lahat kami ay nag angat ng paningin mula sa himpapawid.

Panibagong grupo ng malalaking ibon.

"Mga kalaban na naman!" nanggagalaiting sabi ni Caleb.

"Hindi sila mga kalaban.." pakinig kong sabi ni Blair.

"Claret!" malakas na boses mula sa pamilyar na lalaki ang kumakaway sa akin.

Si Hanz!

At kasama niya.. kasama niya..

Unti unting bumaba ang naglalakihang mga ibon dala ang mga babaeng iniligtas namin
mula sa subastahan.

Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko nang sabay sabay silang yumuko sa
akin na may ngiti sa kanilang mga labi.

Nagbigay daan ang mga bampira para sa lahat ng mga babaeng dumating, at dahan dahan
silang lumapit sa akin. Hindi ko na mapigilan ang pagbuhos ng mga luha ko.

"Ano ba ang minsang tumulong sa dyosang nagbigay sa amin ng muling kalayaan?"

"Hayaan mo kaming tulungan ka sa pagkakataong ito dyosa mula sa salamin." Hindi na

ako makapagsalita dahil sa nararamdaman ko ngayon.

Nagtindigan ang mga balahibo ko nang sabay nilang hawakan ang mga kamay ko sa
paraang mapapalakas ang loob ko, gaya nang kung papaano ko ito ginawa sa kanila
noon.

Kasama ang mga babaeng minsan ko nang nakasama isang malupit na piitan, sabay sabay
naming inilubog ang aming mga kamay dala ang aming mga presensiyang magbubukas sa
aking pinakamimithing kahilingan.

--

VentreCanard

Chapter 48

Sometimes, to sacrifice is the greatest cruelty.

Lahat ng pangyayari sa ating buhay ay may kanya kanyang dahilan. At tanging panahon
at tamang pagkakataon lamang ang may kakayahang magbigay ng mga kasagutan para
dito.

Lumabas ako sa imperyo kasama ang tatlong prinsipe ng Parsua upang maglakbay at
sundan ang aking prinsipe, lumabas para sa isang misyon. Pero ang paglalakbay ay
humantong sa isang pagkamulat, buhay na malayo sa aming nararanasan.

Isang kalupitang hinding hindi kayang tanggapin ng aking puso at kaluluwa.

Nang sandaling nagpaalam ako sa mga babaeng ito nang gabing 'yon, ramdam ko ang pag
gaan ng aking loob at matinding kasiyahan. Kalayaan ang pinakamagandang maibibigay
ko sa mga babaeng minsan ko nang nakitang nanghihina sa likod ng mga rehas, isang
regalong ipinaglaban ko sa harap ng daang mga bampira.

At kung babalik ang panahon, hinding hindi ako muling magdadalawang isip na ipain
ang sarili sa harap ng malulupit na mga nilalang para igawad sa kanila ang
nararapat nilang kalayaan. Hindi dahil sa natutulungan nila ako sa mga oras na ito
kundi dahil naniniwala akong walang babae ang may karapatang ituring na isang
materyal na bagay na parang walang buhay at damdamin.

Inaamin kong isa akong itinakdang babaeng may mahinang kalooban, pero matigas ang
aking paninindigan sa aking bawat pinaniniwalaan.

Hindi ko na inaasahang muling magkukrus ang aming mga landas, ang pagkakataong muli
kaming magkakasama samang lahat.

"Salamat..maraming salamat sa inyong lahat." Lumuluhang sabi ko habang nakatitig

kaming lahat sa pagoda.

Wala nang nakasagot sa kanila dahil naagaw na ang atensyon naming lahat sa muling
paggalaw ng mga sanga ng puno mula sa niyayakap nitong pagoda.

Hindi lang ito, maging ang bukal kung saan nakalubog ang aming mga kamay ay unti
unti nang umuurong na parang hinihigop na ito hanggang sa maging lupa na lamang ang
matira sa aming harapan.

Ilang minuto lang ang lumipas ay tuluyan nang nawala ang mga sanga ng punong
nakayakap sa pagoda at wala na rin kaming kahit anong bahid ng tubig na nakikita,
maging ang mga talon ay tumigil na rin sa pag agos.

Unti unti na akong tumayo sa aking nangangatal na mga paa. Tuluyan nang nabuksan
ang pagoda at hinihintay na ako nito.

"Hanggang dito na lang kami Claret, sana ay magtagumpay ka." Ngiting sabi sa akin
ng babaeng lobo na siyang unang nakakilala sa akin.
"Salamat, isa itong napakalaking utang na loob."

"Higit pa dito ang tulong na ibinigay mo sa amin, masaya kaming nabigyan ng

pagkakataong tumulong sa'yo sa pagkakataong ito."

Muling lumukso ang puso ko nang sabay sabay nilang inilahad ang kanilang mga kamay
sa direksyon ng pagoda.

"Hihintayin ka naming lumabas sa'yong mga nakangiting mga labi, mahal na dyosa mula
sa salamin."

Ngumiti ako sa kanilang lahat bago ako muling humarap sa malaking pagoda.

Sa pagkakataong ito ay nagsimula na akong humakbang papalapit dito, ramdam ko na

nakasunod na rin sa akin ang mga bampirang kasamahan ko.

Sa bawat paghakbang ko ay mas lalong tumitindi ang paglakas ng pagtibok ng puso ko.
Nandito na ako sa pinakahuling paraan para maibalik ang aking prinsipe, malapit ko
na itong maabot.

Sa aking paghakbang ay naramdaman ko na lang ang pagsabay sa akin ni Seth at Blair

mula sa aking magkabilang panig. Sabay silang ngumiti sa akin.

Nagulat ako nang sabay nilang hawakan ang aking mga kamay at dalhin nila ito sa
kanilang mga labi.

"Seth.. Blair.."

"Huling beses, hindi na namin ito magagawa sa sandaling makalabas tayo ng pagoda."
Ngising sabi sa akin ni Seth samantalang tipid lamang ngumiti muli sa akin si
Blair.

"Salamat sa inyong dalawa," bahagya akong lumingon sa ibang direksyon. Nasaan na si

Rosh?

Binitawan na nilang dalawa ang aking mga kamay at hinayaan nila akong maunang
makarating sa pagoda. Sa unang pagtapak ko sa bukana nito ay ipinikit ko muna ang
aking mga mata at huminga ako ng malalim.

Gustong gusto na kitang masilayan mahal na prinsipe.

Nang sandaling iminulat ko ang aking mga mata ay bahagya akong nasilaw, buong akala
ko ay wala na akong makikitang kahit anong tubig pero sinalubong ako nito sa
kanyang kakaibang kulay.
Hindi rosas, kundi asul, asul na nagliliwanag na siyang nagsisilbing liwanag sa
loob ng pagoda. May hindi kalakihang mga batong nakapalibot dito pero sa tabi nito
ay isang bagay na hindi ko aakaling matatagpuan ko sa lugar na ito.

Isang itim at bukas na kabaong.

Napaatras ako nang makita ko ang bagay na ito, hindi maganda ang pakiramdam ko
dito.

"Mukhang pagkakataon ko naman ngayon Cordelia." Nanigas ang katawan ko nang marinig
ko ang kanyang boses.

At nanlaki ang mga mata ko nang humakbang na pauna si Desmond na hindi man lang
lumilingon sa akin. Nakatitig ako sa kanyang likuran habang namumuo ang mga luha sa
aking mga mata.

Bakit nakikilala niya pa rin ako, bakit hindi naging epektibo ang mahikang
pinagsama namin ni lola? Anong itong sinasabi niya?

"Desmond.."

"I told you, I can do anything for you." Mahinang sabi niya na hindi man lang
lumilingon sa akin.

"No..no, hindi ganito Desmond. Hindi ganito ang gusto ko kamahalan.." lumingon ako
kay Dastan.

Pansin ko na nakakunot ang noo niya na parang hindi niya alam ang nangyayari,
maging ang tatlong hari ay ganito rin at naghahanap ng sagot mula kay Dastan.

"Buong akala ko ay alam niya?" tanong ni Tobias kay Dastan.

"Ito din ang nalalaman ko." Litong sagot ni Dastan.

"What? Anong nalalaman?! Kamahalan, walang isasakripisyo! Buong akala ko ay

nakumbinsi ang mga hari dahil tama ang naging desisyon ko?! Buong akala ko ay may
ibang paraan?!" Maging sila ay may mga kalituhan sa kanilang mga mukha.

"We are going to sacrifice Desmond?! No! no! Hindi ganito, ayokong kumitil ng buhay
para lamang ibalik si Zen. Hindi tama..hindi tama.."

"Claret, nandito na tayo. Tama na, masyado ka nang nahihirapan." Muling nag agusan
ang mga luha ko nang lumingon sa akin si Desmond.
Ilang beses akong umiling sa kanya, hindi. Hindi ko kayang ituloy ito, hindi sa
ganitong paraan.

"Claret.." mas lalo akong natigilan nang makarinig ako ng isang pamilyar na boses.
Papaano siya nakapunta sa mundong ito?

"Lola?" nagbigay daan ang mga bampirang nakaharap sa akin para kay Rosh na buhat
ang aking lola. Dahan dahan itong ibinaba ni Rosh.

Kahit bumata ang hitsura niya alam kong siya ang lola ko.

"Olivia?" narinig kong tawag sa kanya ni lolo.

Sa isang iglap ay nakita ko na lamang na mahigpit nang niyayakap ni lolo si lola.

Bago pa man ako umalis sa mundo ng mga tao, lihim kong tinanggal ang sumpa sa
pagitan nilang dalawa.

"Leon.."

Sa kabila nang sitwasyon naming lahat hindi ko maiwasang hindi mangiti para sa
kanila. Ilang taon na silang nangungulila sa isa't isa, ilang taon na nilang
minamahal ang isa't isa sa pagitan ng magkaibang mundo.

Pero bakit nandito si lola? Dahil siya ang magsasagawa ng ritwal? Posible kayang
silang dalawa ni kamahalan ang nagplano ng lahat ng ito?

Nagtatanong ang mga mata ko kay kamahalan na hindi ko mabasa ang ekspresyon.

Nang naghiwalay sa kanilang pagkakayakap si lolo at lola ay sabay silang lumingon

sa akin.

"Claret, apo.." hindi na ako nag isip pa. Para akong isang batang tumakbo para
maramdaman ang yakap ng dalawang nilalang na nagpaparamdam sa akin ng pagmamahal.

Sabay nila akong niyakap.

"Anong nangyayari? Hind ko alam ang nangyayari lola.." humahagulhol na ako sa

pagitan ng mga yakap nila.

Hindi rin nagtagal ay tinawag ni lolo si Kreios, pero nanatili itong tulala sa
kanyang posisyon.

"Kreios, come here.." inilahad ko ang aking mga kamay sa kanya.

"Fvck, that's why I hate family reunion." Mabilis lumapit sa amin si Kreios at
hinayaan niyang sabay kaming mapaloob sa yakap ng matatanda.

"Nakumpleto tayo..nakumpleto tayo sa wakas." Nangangatal na sabi ko.

Iba't ibang klase nan g luha ang nagmumula sa akin sa mga oras na ito. Saya,
lungkot, pagkasawi at pangamba.

"Ilang daang taon ko itong hinintay, Olivia."

"Lagi nyong tatandaan na mahal na mahal ko kayong tatlo, masaya na akong saglit
tayong nakasama samang apat." Muli akong nanlamig sa sinabi ni lola.

"No!" matigas na sabi ni Kreios at lolo.

"Olivia, anong itong nangyayari?" tanong ni kamahalan kay lola.

"Humihingi ako ng patawad sa aking kapangahasan at pagsisinungaling sa inyo mahal

na hari, pero wala nang ibang paraan pa para muling buhayin ang prinsipe ng mga
nyebe kundi isang sakripisyo."

Nanatiling tahimik ang lahat sa sunod na sasabihin ni lola.

"Hindi buhay ng tagabantay ang maaaring pumalit sa buhay ng prinsipe ng mga nyebe.
Kundi buhay ng kapareho niyang isinumpa, buhay ng isang nilalang na maaaring
maglaho dahil sa sumpa. Ang aking buhay lamang ang maaaring pumalit dito."

"No! Hindi ako papayag!" matigas na sabi ni lolo.

"Dadaan muna kayo sa akin!" Matigas na sabi ni Kreios.

"Hindi ko rin gusto ang ideyang ito kamahalan." Kumbinsidong sabi ko.

"You deceived me Olivia," mahinang sabi ni kamahalan.

"Hind kami maaaring pumayag sa ritwal na ito Dastan, buong akala namin ay may ibang
paraan." Sabi rin ni Tobias.

Sabay sabay kaming napaangat nang tingin nang makarinig kami ng pagaspas ng pakpak.
Hawak na ni Seth si lola at agad niya itong inilayo sa amin.
Bumaba ito malapit sa tubig sa tabi ng itim na kabaong.

Agad nagningas ang mga mata ni lolo at Kreios para agad sugudin si Seth. Narinig ko
ang hindi pagsang ayon ng mga hari sa ginawa ni Seth at maging ng mga Gazellian.

At sa unang pagkakataon, nagningas ang mga mata ng tatlong prinsipe, hindi para
suportahan ako kundi para salungatin ang desisyon ko sa unang pagkakataon.

Nagsisimula nang gumapang ang mga halaman ni Rosh sa paligid at maging ang pulang
sinulid ni Blair.

Tuluyan nang sinalubong ng tatlong prinsipe ang aking mga mata.

"Call us selfish." Mahinang sabi ni Seth.

"You had enough Claret." Sabi ni Blair.

Huling nagsalita si Rosh at dahan dahan niyang inilibot ang kanyang mga mata sa
aming lahat.

"Dadaan muna kayong lahat sa bangkay naming tatlo. Mabubuhay si Zen sa mga oras na
ito."

--

VentreCanard

Chapter 49

Every snow will fall in a right place and a right time.

Lahat kami ay nagulat sa sinabi ni Rosh. Hindi ko maintindihan ang nangyayari,

nagkaroon ng pag uusap si kamahalan at lola?

Ngunit kailan? Anong pinaniwala ni lola kay Dastan?

Bakit pinaniwala sa akin ni lola na si Desmond ang maaaring isakripisyo? Bakit alam
ni Desmond na maaari din siyang isakripisyo?

Nalilito na ako sa dapat kong paniwalaan.

Di kaya � bahagya kong nilingon ang kapatid ko at si lolo. Kapwa na rin nagniningas
ang kanilang mga mata at nakikita ko na rin ang kanilang mga pangil. Handa na
silang umatake sa tatlong prinsipe anumang oras.

Posibleng sinabi lamang ni lola na siya lamang ang maaaring isakripisyo para hindi
na pumasok sa isipan ng lahat na gamitin si Desmond.

Agad bumalik sa alaala ko sa nangyaring paglalakbay namin, hindi kaya ang dahilan
kung bakit hinahanap ni lolo si Desmond ay dahil nagkakaroon na siya ng ideyang
maaaring pumasok muli sa mundong ito si lola?

My grandfather is somewhat aware of our spells. Pero alam kong hindi papayag si
Kreios na mangyaring hindi maganda sa sarili niyang kaibigan.

But my grandfather and Kreios had no communication since we've met inside this
journey. Posibleng magkaiba sila ng plano at magkaiba ang tumatakbo sa isip nila.

"Lola, alam mong hindi ko gusto ang paraang ito." Sinubukan kong humakbang pero mas
lalong nagningas ang mga mata ng tatlong prinsipe.

"We are damn serious, magkakalaban tayong lahat." Matigas na sabi ni Rosh na hindi
man lang natakot sa harap ng apat na haring nasa kanyang harapan.

Natahimik kaming lahat nang marinig namin ang malamig na boses ni kamahalan.

"Binabalaan ko kayong tatlo sa kapangahasang gagawin nyo, ibalik nyo sa amin si

Olivia." Maawtoridad na sabi ni Dastan.

"Rosh," pilit tinawag ni Tobias ang kapatid niyang hindi patinag.

"Blair!"

"Seth!"

Magkasunod tinawag ng mga hari ang kanilang mga anak. Ramdam na ramdam ko ang
matinding tensyon sa loob ng pagoda.
"Huwag natin itong ihantong sa madugong labanan, tayo ang nagtutulungan dito."
Muling sabi ni Tobias.

Hindi nagbabago ang pulang mga mata ng tatlong prinsipe, kilala ko silang tatlo.
Kilala ko ang paninindigan nila, hindi sila basta na lamang magpapatalo sa kanilang
ipinaglalaban ng basta na lamang.

Pansin ko na nananatiling tahimik si Lily at Caleb, alam kong hindi buo ang
desisyon nila sa pagkakataong ito. Lalo na at malaki ang porsyento ng kagustuhan
nilang muling maibalik si Zen sa paglalakbay na ito.

Natulala na si Desmond sa mga nangyayari habang nagmamasid na lamang ang lobong si

Adam.

Muli kong sinalubong ang mga mata ni lola, nagtatanong ang aking mga mata sa kanya.
Pero tanging paghingi lamang ng patawad ang nakikita ko dito.

"Lola..hindi sa ganitong paraan." Halos magmakaawa ako sa kanya.

"Hindi na magbabago ang desisyon namin, Seth." Diretsong sabi ni Rosh. Nanatiling
nakatitig sa amin ang alertong mga mata ni Blair at Rosh habang nagsisimula nang
alalayan ni Seth si lola patungo sa itim ng kabaong.

"Fvck! Are you insane?!" una nang sumugod ang mga buhangin ni Kreios para pigilan
ni Seth pero sabay nang humarang ang mga halaman ni Rosh.

Sumugod na rin si lolo pero si Blair naman ang humarang dito. Hindi din nagtagal ay
sumugod na rin ang tatlong hari maliban kay Dastan para patigilin si Seth.

Sa isang tingin walang laban si Rosh at Blair, laban sa tatlong hari, kay lolo at
Kreios pero halos ibuwis nila ang kanilang buhay para maprotektahan si Seth na
kasalukuyan nang inilalagay sa nakatayong itim na kabaong si lola.

"Seth! Seth.. no ..no mahal na mahal ko si lola.. please..huwag hindi ganito."

Sinubukan kong gamitin ang kapangyarihan ko para ako na mismo ang pumigil kay Seth
pero ang mga mata mismo ni lola ang nagningas para pigilan ako.

"Why? Why lola?" lumuluhang sabi ko.

"Hindi ganito..hindi po ganito.."

Sa gitna nang malakas na labanan sa pagitan ng mga hari at prinsipe ay ang mga mata
namin ni lola na magkatitig sa isa't isa.

At habang dahan dahan nang isinasarado ni Seth ang kabaong na siyang maghihiwalay
sa amin mula kay lola ay ang unti unting panlalabo ng aking mga mata.

"Claret!"

I heard Dastan's voice before everything went black.

Nahihirapan kong iminulat ang aking mga mata, natagpuan ko na lamang ang sarili
kong nakaupo sa isang kanlungan ng napakalaking puno. Pero mas nagulat ako nang
makita kong tahimik rin natutulog dito si Blair, Seth at Rosh.

Saglit akong natigilan, hindi ba at kasalukuyan kaming nasa pagoda? Ilang minuto
akong nag isip at pinakatitigan ang payapang mukha ng tatlong prinsipeng laging
nakaalalay sa akin.

Posibleng nasa loob ako ng isang pangitain o nakaraaan. Alam kong si lola ang
dahilan kung bakit ako nandito.

"Rosh, Blair, Seth.." sinubukan ko silang hawakan tatlo pero tumagos lamang ang
aking mga kamay.

Kung ganon, hindi nila ako makikita sa pangitaing ito. Isinandal ko na lamang ang
sarili ko sa ilalim ng puno at hinintay magising ang mga itinakdang prinsipe.
Naghintay ako ng kalahating oras bago ko makitang magising si Blair na nagtataka
din sa pangyayari.

Tinitigan niya lang saglit si Rosh at Seth, bago ito bumalik sa pagkakasandal sa
puno.

"Where are we?" tanong niya sa natutulog na prinsipe.

Hindi niya ginising si Rosh at Seth hanggang sa sunod na magising si Rosh. Ilang
beses itong nagpalipat lipat ng tingin kay Blair na gising na at parang wala nang
pakialam at kay Seth na natutulog.

"Where are we?" tanong nito kay Blair.

"I don't know, maybe we're in the same dream." Sagot sa kanya ni Blair.

"Seth! Seth!" iritadong itinulak ni Rosh si Seth dahilan kung bakit nagising ito.

"Shit! What is wrong with you Ro�" natauhan ito nang mas mapagmasdan niya si Rosh.

"Why are you here? Nasaan tayo?" nagtatakang tanong nito.

"Huling pagkakatanda ko nasa Avalon ako."

"Magkakahiwalay na tayo, what happened?"

"Ako ang dahilan kung bakit kayo nandito, pinagsama sama ko kayo sa isang
panaginip mga mahal na prinsipe." Umawang ang bibig ko nang makita ang marahang
pagyuko ng batang anyo ni lola sa harap ng tatlong prinsipe.

"Woah! Kamukha siya ni Claret!" humahangang sabi ni Seth.

"She's Claret's grandmother, anong dahilan at pinatawag mo kami Olivia?" tanong ni

Rosh.

Tipid ngumiti sa kanila si lola bago ito nagsalita.

"Maaari ba akong umupo sa inyong tabi mga mahal na prinsipe?" hindi na nagsalita
ang tatlong prinsipe at binigyan nila ng espasyo si lola sa mismong tabi nila.

Nanatiling tahimik ang tatlong prinsipe at pinakikiramdaman nila si lola. Pero

hindi din nagtagal ay si lola na ang nagsimulang nagsalita.

"Alam kong gagawin nyo ang lahat para sa kapakanan ng apo ko, alam kong siya rin
ang lagi nyong sinusunod. At malaki ang pasasalamat ko at may mga kaibigan siyang
maasahan sa mundong minsan ko nang isinumpa."

Nanatili lamang nakikinig sa kanya ang tatlong prinsipe.

"Katulad nang apo, kahit kailan hindi ko nagustuhan ang batas ng mga bampira at
nabigo akong baguhin ito. Pero ang apo ko? Unti unti niyang nagagawa ang mga bagay
na hindi ko napagtagumpayan noon. Napakatapang ng apo ko at habang buhay ko siyang
ipagmamalaki sa bawat nilalang na nabubuhay sa magkabilang mundo."

"Yes, she's so brave." Mahinang sabi ni Seth.

"Ilang beses na namin itong nasaksihan," sunod ni Blair.

"But she's still soft and fragile." Tipid na ngumiti si Rosh.

"Mga mahal na prinsipe, sa mundo ng mga tao nagkakaedad na ako. Nanghihina at

nawawalan ng kakayahan, may nais sana akong hinging pabor sa inyo."

"Ito ang dahilan kung bakit kami natipon ngayon hindi ba Olivia?" tanong ni Rosh.
Marahang tumango si lola.

"May paraan pa para mabuhay ang prinsipe ng mga nyebe, kung hindi man presensiya at
buhay ng taga bantay ang maaaring gamitin, ang presensiya at buhay ko ang isa pang
alternatibo dahil isa rin ako sa isinumpa."

"No!" halos sabay na sagot ng tatlong prinsipe.

"We will sacrifice her own grandmother?! No way, isusumpa kami ni Claret." Matigas
na sagot ni Rosh.

Nagsimula nang magtuluan ang mga luha ko, posibleng isinagawa ni lola ang panaginip
na ito nang bumalik ako sa mundo ng mga tao.

"Kayo lang mga mahal na prinsipe ang maaari kong lapitan, gusto kong makatulong sa
apo ko. Hindi na maganda ang kalusugan ko sa mundo ng mga tao, may sakit na ako at
may malubhang karamdaman. Kahit ang kapangyarihan ko o maging ng apo ko ay hindi
maaaring makalunas dito dahil unti unti nang nilalamon ng aking katandaan ang aking
dugong bampira. Ilang taon na akong lumagi sa mundo ng mga tao hindi ito maganda sa
isang itinakdang babae na naglagi na sa mundo ng mga bampira, wala silang sapat na
kaalaman na ang isang itinakdang babae ay hindi maaaring mabuhay at bumalik sa
mundo ng mga tao nang napakatagal kailangan nitong muling bumalik sa mundo ng mga
bampira para mapanatili ang kanyang lakas. Wala ako nito dahilan kung bakit ako
dinadapuan ng karamdaman."

Nasapo ko na lamang ang aking bibig, ibig sabihin hindi lamang dahil kay Kyla kung
bakit nasabi sa akin ng mga tao mula sa paanan ng bundok na napapadalas sa hospital
si lola.

"Binigyan ko nang maling impormasyon ang panganay ng mga Gazellian, sinabi kong may
ibang paraan para mabuhay ang kanyang kapatid na hindi kakailanganin ng sakripisyo
nang sa ganon ay makaabot kayo sa hantungan ng paglalakbay kasama sila. Kailangang
maramdaman ng Isla ng Hezeroth ang presensiya ng apat na hari para mabigyang linaw
dito ang intensyong muling buhayin ang prinsipe ng mga nyebe." Hindi nakapagsalita
ang tatlong prinsipe.

"Sa ngayon ay kasama ng apo ko ang Prinsipeng kayang manipulahin ang oras, sinabi
ko sa apo kong buhay lamang nito ang kapalit para maibalik ang buhay ng prinsipe ng
mga nyebe. Kailangan niya itong paglahuin sa mundong ito at ikulong ang presensiya
nito."

"She can't do that." Mabilis na sabi ni Blair.

"Hinding hindi," agad na sabi ni Seth.

Muling ngumiti si lola sa tatlong prinsipe.

"Sa mga oras na ito ay hindi niya bibiguin ang mga mata ng apat na hari na siyang
sasalubong sa kanyang muling pagbabalik sa inyong mundo, dito na magsisimula ang
lahat. Suportahan nyo sila sa kanilang nalalaman at sa sandaling makarating kayo sa
hangganan, dito ko inaasahan ang kahilingan ko."

"Bakit hindi na lang ito ang sabihin mo kay Dastan?" tanong ni Seth.

"Dahil hindi papayag ang apat na haring may kailangan isakripisyo, hindi papayag
ang aking apo at maging si Leon." Mapait ngumiti si lola.

"Alam kong lihim tinanggal ni Claret ang sumpa sa pagitan namin pero nanatiling may
bahid na ako ng sumpang dumapo sa akin na maaari pa rin pumalit sa prinsipe ng mga
nyebe."

"Bakit hindi ka na lang manatili sa mundo ng mga bampira?" tanong ni Blair.

"Hindi na maaari, wala na akong salamin. Matagal na itong nabasag, at kung sakaling
dumaan ako sa Middel hindi na rin magtatagal ang buhay ko sa mundo ng mga bampira
dahil unti unting masisira ang katawan ko. Salamin lang ang maaaring daanan ng
bawat itinakdang babae."

Muling nabalot ng katahimikan at tanging ihip lang ng hangin ang naramdaman naming
lahat.

Sumisikip ang dibdib ko sa mga naririnig ko.

"Kaya bago pa man ako pumanaw mula sa magkabilang mundo, gusto kong may magawa
akong tulong sa aking pinakamamahal apo. Masaya na akong mayayakap saglit ang aking
pamilya, si Leon, si Claret, si Kreios at sa sandaling maramdaman ko itong saglit,
maaari ko bang minsang maranasan ang katapatan ng tatlong itinakdang prinsipeng
lubos na hinahangaan ng aking apo?"

"Maari bang sa pagkakataong ito ako ang sundin nyo mga mahal na prinsipe?" lumuluha
na rin si lola habang nakatulala na sa kanya ang tatlong prinsipe.

Hindi ko na napigilan ang mga luha ko hanggang sa napahagulhol na ako. My

grandmother planned all of this.

"No..no..huwag kayong papayag. No..no..Rosh.." mas lalong nag umapaw ang mga luha
ko nang isa isang tumayo ang tatlong prinsipe sa harapan ni lola. At sabay sabay
silang marahang yumuko.

"Ibinibigay namin ang aming katapatan, dating dyosa mula sa salamin."

Tulad ng tatlong prinsipe ay nagbigay galang si lola sa kanila.

"Maraming salamat mga mahal na prinsipe, ingatan nyong mabuti ang aking apo."

Marahas akong napabangon sa aking nahihirapang paghinga. Nakadalo sa akin si

kamahalan, Lily at Caleb. Habang pakinig ko pa rin ang malalakas na labanan sa
pagitan ng tatlong prinsipe at ng mga hari, si lolo at Kreios.

Halos mangatal ako nang makitang nababahiran na ng dugo si Rosh at Blair na pilit
pa ring pinuprotektahan si Blair.

"Olivia!" malakas na sigaw ni lolo.

Ilang beses akong umiling kay lola pero tuluyan nang isinarado ni Seth ang kabaong.

"Seth!" sigaw naming lahat nang iangat na nito ang kabaong ni lola. Malakas na
ingay ng pagpagaspas ng kanyang itim na pakpak ang bumalot sa buong pagoda.

Dahan dahan na itong lumipad hanggang sa itapat na niya ang kabaong na naglalaman
kay lola sa nagliliwanag na asul na tubig.

"Itigil mo 'yan! Papatayin kitang demonyo ka!" sigaw ng kapatid ko.

Natulala na ako sa mga nangyayari.

"Seth! Malaki ang posibilidad na hindi si Zen ang matawag natin! Claret doesn't
like this wholeheartedly!" sigaw ni Tobias.

"Seth!" sabay na sumigaw ni Blair at Rosh.

Sinalubong lamang ni Seth ang aking mga mata bago niya binitawan ang itim na
kabaong. Dahilan kung bakit nabalot ng malakas ni sigaw ni lolo ang buong pagoda.

Mula sa likuran ni Seth ay may kinuha itong pamilyar na bagay. The snowglobe.
Binitawan niya rin ito sa asul na tubig.

Napaluhod na lamang si Kreios, niyakap akong mahigpit ni Lily habang natulala na

ang lahat sa malakas na pag apaw ng tubig. Nakita kong sabay sabay ngumiti ang
tatlong prinsipe bago sila unti unting natumba sa kanilang mga kinatatayuan.

Agad sinambot ng hari ng Avalon ang si Seth na nawala na sa paglipad, sinalo ni

Tobias ang duguang si Rosh at maging ang hari ng Trafadore ay sinalo rin si Blair.
Nanatili akong nakatitig sa nagkakagulong tubig na parang may kung anong iluluwa
ito. Lahat kami ay nandito na ang atensyon hanggang sa bigla tumindi ang pagtibok
ng puso ko.

Alam kong hindi lang ako kundi lahat kami ay nakakaramdam ng biglang pagbaba ng
temperatura.

"How could you? How could you Claret?!" malakas na sigaw sa akin ni Kreios.

Mabilis nitong inalalayan si lolo na mapait din akong sinulyapan, kinuha din nito
si Desmond na hanggang ngayon ay naguguluhan na rin sa pangyayari.

"Anong klaseng apo ka?! Ginusto mo rin! Ginusto mo! Magpakasaya ka Claret!" malakas
na sigaw sa akin ni Kreios bago ito naglaho kasama ni lolo at Desmond.

Hinayaan ako ni Lily at binitawan niya ako, napahawak na lamang ako sa malamig na
sahig ng pagoda sa aking lumuluhang mga mata. Hindi ko na alam ang dapat kong
maramdaman.

Ramdam kong mas tumitinding pagbaba ng temperatura, nagsisimula na ring humakbang

ang mga Gazellian malapit sa tubig. Unti unti nang iniluluwa nito ang isang
kakaibang kabaong o kung ano ang dapat itawag dito.

Hanggang sa tuluyan na itong lumapag sa mga lupa, nangangatal ang aking buong
katawan habang nakatitig dito. Naririnig ko na ang unti unting pag iyak ni Lily.

Halos hindi ako makahinga nang unti unti na itong mabuksan at iniluwa nito ay isang
napakakapal na usok na may dalang kakaibang lamig. Nakagat ko na lamang ang pang
ibabang labi ko sa walang tigil kong pagluha habang ipinapakita pa lamang ang
kanyang pigura.

Nagsisimula nang lumikha ng ingay ang mga yelong dahan dahang bumabalot sa pagoda.

"Zen.." impit na sabi ni Lily.

Nang tuluyan nang nawala ang usok, iniluwa nito ang tanging prinsipeng kayang
magpagulo hindi lamang ng aking puso kundi ang aking buong sistema. Ang prinsipeng
buong buhay kong mamahalin.

Ang prinsipe ng mga nyebe.

"Zen.." bumalik sa mga alaala ko ang una naming pagkikita. Wala man lang siyang
suot na pang itaas.

Sa tradisyon ng mga bampira kung sinong maharlika ang ilang taong nawala at muling
nagbalik kailangan itong yukuan bilang pagsalubong, kahit mas mataas ang posisyon
mo rito.

Dahan dahang yumuko ang lahat ng mga bampira sa prinsipeng nakatayong

pinagmamasdan ang mga nakapaligid sa kanya. Pero napako ang mga nito sa akin, agad
kumunot ang noo nito nang nagsalubong ang aming mga mata.

"Zen.." mas lalong kumunot ang noo niya nang tawagin ko siya.

Nagsimula siyang humakbang papalapit sa akin at sa bawat hakbang niya ay mga

nagagawa itong mga yelo.

"Ikaw, hindi mo ba ako nakikilala? Saang imperyo ka nagmula? Hindi ka ba marunong

gumalang?" matigas na sabi nito sa akin.

"Zen.." nagtatanong ang boses ni Caleb.

"It couldn't be.." nangangatal ang boses ni Lily.

Huminga ako ng malalim at pinilit ko ang sarili kong tumayo sa nangangatal kong mga
tuhod. Sinalubong ko ang kanyang mga mata.

Ilang minuto kaming magkatitigan dalawa bago ko mabilis itinapon ang sarili ko sa
kanya at yakapin siya ng napakahigpit.

"Isa ka na bang tagapagtanghal ngayon mahal na prinsipe?" hindi ako nakakalimot.

Ang mga salitang ibinato niya sa akin ay ang mga salitang ginamit niya nang una
kaming magkita.

Mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya at humihiling na gantihan niya ako ng

yakap.

"Yakapin mo ako mahal na prinsipe, yakapin mo akong muli Zen."

Ilang segundong ako lamang ang nakayakap sa kanya habang nababalot kami ng
matinding katahimikan. Pero tuluyan nang nalusaw ang puso ko kasabay nang muling
pagbuhos ng aking mga luha nang maramdaman ko ang unti unti niyang pagyakap sa
akin nang mahigpit.

At muling nagkabuhay ang pagtibok ng puso ko nang marinig ko ang kanyang marahang
pagbulong.

"Baby.."
--

VentreCanard

Chapter 50

Mas lalong humigpit ang yakap ko sa kanya at isinubsob ko ang aking sarili sa
kanya.

"Zen..Zen.. Zen... huwag ka nang aalis. Dito ka na lang, huwag mo na akong iiwan
muli. Bakit ang tagal mo mahal na prinsipe? Bakit ang tagal tagal mo? Saan ka ba
nagpupunta?" humagulhol na ako sa kanyang dibdib.

Ayoko na siyang bitawan, ayoko nang humiwalay sa kanya. Natatakot na akong muli
siyang mawala.

Parang sasabog ako sa tindi ng aking emosyon nang maramdaman kong mas isiniksik
niya ang sarili niya sa aking leeg habang hinahaplos niya ang aking buhok.

"Claret..baby. I missed you so much.."

"Zen..Zen..Zen.." wala na akong ibang masabi kundi ang kanyang pangalan.

I missed his arms around me, his loving voice, his beating heart and his smell.

"Mahal na prinsipe.."

Nang maramdaman kong akma siyang hihiwalay sa akin ay mas humigpit ang yakap ko sa
kanya.

Ilang beses akong umiling.

"No..no..no..hindi ka na aalis Zen."

"Claret, I won't leave you again. I won't baby." Dahan dahan na akong kumalas ng
yakap sa kanya.

At marahan niyang pinunasan ang mga luha sa aking pisngi, hindi ko na maalis ang
mga mata ko sa kanya. Masayang masayang masaya akong muling siyang mapagmasdan,
makausap at mayakap.

"Zen.."

At sa nakalipas na napakaraming taon muling nagningas ang aking mga mata, hindi
dahil sa poot, galit at matinding kalungkutan. Kundi dahil sa mga matang
nagniningas ng prinsipe ng mga nyebe.

"Baby.." bumigat ang paghinga ko nang makita ko ang paglalandas ng kanyang mga mata
sa aking leeg.

"Nauuhaw ba ang aking prinsipe?"

"Uhaw na uhaw Claret..." agad naglabasan ang kanyang mga pangil.

Kusa na akong humakbang papalapit sa kanya habang nagsisimula nang maglandas ang
kanyang mga kamay niya sa aking leeg, pero kapwa nawala ang init sa aming mga
katawan nang may kung anong sumaboy sa amin.

"Tubig Zen!" kapwa nawala ang pagniningas ng aming mga mata nang may malamig na
tubig na bumuhos sa aming dalawa.

Iritadong lumingon si Zen sa pinanggalingan ng tubig, hawak ni Caleb ang braso ni

Tobias na mukhang sapilitan nitong pinagamit ang kapangyarihan nito para maagaw ang
atensyon namin.

"Acknowledge us first Zen, bago ka kumagat. Bati muna bago kagat kapatid. Shit!
Welcome back Zen! Welcome back!" hindi makapaniwalang sabi ni Caleb.

Pansin ko na nasa balikat na ni Tobias si Rosh na wala pa rin malay, ganito din si
Seth at Blair sa balikat ng kanilang mga ama. Habang tulala pa rin si Lily sa
biglaang pagbabalik ni Zen at tahimik lang nakatitig sa amin si kamahalan.

Buong akala ko ay papansinin na ni Zen ang kanyang kapatid, sa halip ay muling

itong lumingon sa akin.

"Hind mo na dapat binasa pa si Claret, damn you Caleb. Are you cold baby?" kinabig
ako ni Zen at hinaplos ng likuran ng kamay niya ang aking pisngi. Unti unti nang
gumuhit ang mga ngiti sa aking mga labi.

Bumalik na ang aking prinsipe, he's always like this.

"Mahal na prinsipe, hinihintay nila ang 'yong pagbabalik. Hindi lang ako." Mahinang
sabi ko dito habang marahan niyang hinahaplos ang aking pisngi.

"You are so beautiful Claret, more than beautiful with my dreams and fantasies." Sa
lumipas na mga taon, muling nag init ang pisngi ko dahil sa isang papuri.

Tanging ang prinsipe ng mga nyebe lamang ang nakakagawa ng ganito sa akin.

"Tubig pa Zen!" inaasahan ko nang may tubig na muling tatama sa aming dalawa nang
tumigil ito sa ere at maging matigas itong yelo hanggang malaglag ito sa lupa.

"What is wrong with you Caleb?" kunot noong tanong nito sa kanyang kapatid.

"Pasalamatan mo muna kaming lahat bago ka mabaliw dyan kay Claret!" Nabingi na si
Zen dahil isinusumping na nito ang takas na buhok sa aking mukha.

"Inuuhaw ka ba nila nang wala ako?"

Nagsisimula na akong makaramdam ng hiya sa mga matang nakatitig sa amin. Wala nang
pakialam sa kanila si Zen!

"Kausapin mo sila. Hindi lang ako ang nasisiyahan sa muling mong pagbabalik.
Nabibingi ka na naman mahal na prinsipe." Ngumisi ito nang pasukin ko ang isipan
niya.

"Sinong nabibingi?" hinawakan niya ang kamay ko bago siya humarap sa lahat ng
bampirang nanunood sa amin.

"Buhay pa ba sila? What happened to them?" isa isa niyang itinuro ang tatlong
prinsipeng mga walang malay.

Walang nakasagot sa katanungan ni Zen.

"Kailangan na nating makabalik sa ating imperyo, saka na tayo mag usap." Agad na
sabi ni kamahalan. Tumango ang tatlong hari sa sinabi ni kamahalan at nauna na ang
mga itong lumabas sa pagoda dala ang tatlong prinsipe.

Pero naiwan ang dalawang Gazellian, si Caleb na malapad na nakangisi kay Zen at si
Lily na may halong luha at saya sa kanyang mga mata.

"Lily.." tawag ko. Ngumiti ako dito at marahan kong binitawan ang kamay ni Zen.
Dito na patakbong yumakap si Lily sa kanyang kapatid.

"You asshole! Where have you been?!" sigaw nito kay Zen habang mahigpit siyang
nakayakap. Yumakap pabalik sa kanya si Zen.

"Hindi ko rin alam Lily, hindi ko rin alam." Pansin ko na sa paghaplos ni Zen sa
likuran ng kapatid niya.

"Pareho kayo ni Claret, napakaganda mo pa rin Lily. But I don't like your smell."
Nakatitig na si Zen sa lobong nakamasid lamang sa amin.

Alam ko ang ibig sabihin niya sa sinabi niya kay Lily.

"What a lucky dog."

"Zen!" saway sa kanya ni Lily. I heard Adam's growl.

"Zen, Adam is a good man and he loves your sister very much."

"Yes, I always trust Dastan's decision. He won't allow this werewolf for Lily if he
does not deserve to be with our sister. It's just that, I really hate werewolves
and their smell." Kita ko ang bahagyang pagnguso niya, alam kong may naalala siya
tungkol sa mga sinabi niya ngayon.

"But a vampire prince is always hotter than a werewolf." Pansin ko ang pagngisi ng
prinsipe ng mga nyebe dahil sa sinabi ko.

"Oh stop your mind link, alam kong nag uusap na kayo. Let's go out bago pa totoong
dumating ang mga kalaban. Let's have our reunion when we get back." Nauna na sa
amin si Lily at mabilis siyang sumakay sa likuran ni Adam.

"What about me Zen?" ibinuka ni Caleb ang mga braso niya na parang naghihintay ng
yakap sa kanyang kapatid.

Sa halip ay nagyelo lamang ang posisyon ni Caleb na mabilis nitong inilagan.

"What the fvck Zen?!"

"Missed my ice Caleb?"

"Yeah, brother." Sabay ngumisi ang magkapatid na mas lalong nagpalambot sa aking
puso.
Hindi ko akalaing muli kong makikita ang ganitong eksena sa pagitan nila.

"And for my deity..gusto mo humiwalay na tayo sa kanila?" mabilis akong umiling sa

kanya.

"No, inaasahan ni kamahalan na sasabay tayo sa kanila." Tumango ito sa akin at

tuluyan na kaming lumabas sa pagoda dala ang napakaraming memorya.

"Alam ko rin na marami pa akong kailangang malaman, I didn't expect that I'll see
the four kings in here. I even noticed unfamiliar presence before." Natahimik ako
sa sinabi ng prinsipe ng mga nyebe. Posibleng si Kreios at Desmond ang tinutukoy
niya.

Sinalubong kami ng mga babaeng tumulong sa akin, wala sa sariling binitawan ko ang
mga kamay ni Zen para sabungin ng yakap at pasasalamat ang mga babaeng hindi man
lang nag alinlangang tulungan ako.

"Maraming salamat...maraming salamat sa inyong lahat. Nagtagumpay kami..naibalik ko

ang lalaking pinakamamahal ko." Sa likuran ng mga babae ay ang nakangising si Hanz
sa akin.

Nasisiguro ko na siya ang nagtipon sa lahat ng mga babae para tulungan ako.

"Hanz, maraming salamat."

"Walang anu---" naramdaman kong may umakbay sa akin.

Narinig ko ang singhapan ng mga babae nang mas mapagmasdan nila nang malapitan ang
prinsipe ng mga nyebe. Muntik ko nang makalimutan, he's till topless!

"Zen, you are still topless. Where is your shirt? I don't like it."

"Clothe me then, humiwalay na tayo sa kanila baby." Lumalambing na naman ang boses
ng prinsipe ng mga nyebe.

"Zen, gusto ni kamahalan sabay sabay tayo."

"Humiwalay na tayo, don't you miss me? They won't notice."

"They will notice."

Pansin ko ang paghanga mula sa mga mata ng napakaraming kababaihan nang mas makita
nila ng malapitan si Zen. Hindi ko nakakalimutan ang dalawang pinakamakisig na
bampirang kilala mula sa iba't ibang imperyo. Si Rosh at si Zen.
And now that Zen is back, Rosh will be triggered again. The reigning Prince with
the most handsome face. Hindi ko maiwasang hindi mapangisi habang naiisip ang
kanilang muling pagtatalo.

Simula nang natuto ako sa aking kapangyarihan marunong na akong magbukas at sara
ng aking isipan. I can't freely open my mind for now, dahil mas gusto kong maayos
ipaliwanag kay Zen ang lahat.

"Thank you so much Hanz, kung anuman ang ginawa mo. Wala na naman sigurong dahilan
para lumapit ka pa kay Claret." Napabuntong hininga na lamang ako sa narinig ko.

Zen and his possessiveness again.

"He is my friend Zen,"

"He is smiling at you, he is looking at you. He is admiring you! I don't like it,
who is this?! Saan imperyo siya nanggaling? Hindi niya ba alam na pag aari ka ng
prinsipe ng mga nyebe?"

Napatitig na lang ako kay Zen na masama na ang tingin kay Hanz na hindi na
makangisi dahil sa hantarang mga mata ng prinsipe ng mga nyebe na parang gusto nang
umatake.

"Calm down Zen," hinawakan ko ang mga braso nito.

"Patay na! Ilang taong hindi nagselos si Zen, babawi 'yan ng selos ngayon. Maghanda
ang buong imperyo ng Parsua! Magyeyelo na naman dahil sa pag ibig." Natatawang sabi
ni Caleb.

Narinig kong sabay sabay natawa ang mga babae. Maging si Lily at ang mga hari.
Kumunot lang ang noo ni Zen sa kapatid niya. Damn, I missed this so much.

Lahat kami ay naagaw ang atensyon nang makaramdam kami ng saglit na pagyanig,
napalingon kami sa pagoda na kasalukuyan nang muling niyayakap ng mga sanga ng
napakagandang puno.

Muling sumimoy ang hangin dahilan kung bakit sumayaw kasama nito ang mga dahong may
kulay rosas.

"Sometimes, we'll get back here Claret." Mahinang sabi sa akin ni Zen habang
nakatitig ito sa punong pinanggalingan ng kanyang simbolo.

Kumirot ang dibdib ko nang biglang nagpakita sa akin ang nakangiting imahe ni lola.
"Lola.."

Hinawakan ko ang mga kamay ni Zen.

"Yes, I want to come back in this island with no pain. I want to have good memories
in this beautiful place Zen."

"Zen! Claret!" sabay na kaming lumingon nang tawagin kami ni Lily.

Kami na lang ang hinihintay nila para tumawid sa lagusan.

"Let's go!"

Huling pumasok sa lagusan si Lily at Adam. Nagsimula na kaming maglakad ni Zen

hanggang sa makarating na kami sa pinakabukana nito.

Sabay kaming tumigil sa harapan nito, lumingon ako sa kanya dahilan kung bakit
lumingon din siya pabalik sa akin.

"Zen.."

Inabot ko ang dalawa niyang mga kamay at dahan dahan ko itong dinala sa aking mga
labi.

"Claret.."

"Maligayang pagbabalik mahal na prinsipe." Matamis akong ngumiti sa kanya. Muli

niya akong kinabig at naramdaman ko na lamang ang paghalik niya sa ibabaw ng ulo
ko.

"Baby, buong akala ko hindi na ako makakabalik. Buong akala ko hindi na kita muling
mayayakap."

Naramdaman kong umangat ang aking mga paa. Binuhat ako ni Zen hanggang sa maging
mas mataas ako sa kanya habang nakaangat ang paningin niya sa akin.

Napatingala ako sa kalangitan nang nagsisimula nang magpatakan ang mga nyebe.

"Claret, hindi na ba kita mapipilit? Humiwalay na tayo sa kanila." Ngumisi ako sa

kanya at dahan dahan kong ibinaba ang aking mukha sa kanya hanggang maglapat ang
aming mga noo maging ang tungki ng aming mga ilong.
"Masusunod mahal na prinsipe ng mga nyebe." Sa pagkakataong ito ay sabay kaming
ngumisi sa isa't isa.

"I'm tired of touching ice sculptures, can't wait to touch the real one. Right
baby?"

--

VentreCanard

Chapter 51

Sinong hindi matutulala at susunod sa lahat ng kahilingan ng isang napakakisig na

prinsipeng nakayakap sa akin?

All I want is to give him everything. Hindi ko siya pagdadamutan, ibibigay sa

kanyang lahat ang kahit anumang hilingin niya.

"Saan tayo magtutungo mahal na prinsipe?" tanong ko dito habang nakahawak ako sa
magkabilang pisngi niya.

"Sa lugar na tayo lamang dalawa," sinadya niyang bahagyang maglapat ang aming mga
labi.

"Zen!" narinig namin ang tawag ni Caleb mula sa kabilang lagusan.

"Don't look, makunwari tayong walang naririnig." Napangisi na ako sa sinabi ng

prinsipe ng mga nyebe.

"Dito ka magaling Zen, dito ka magaling. Ang magbingi bingihan."

"Dastan, ayaw sumunod ni Zen. Kakagat na naman 'yon." Narinig naming nagsumbong na
si Caleb sa hari.

Pakinig ko ang mahinang pagmumura ni Zen dahil dito.

"Zen," isang tipid na tawag ni kamahalan ang sabay na nakapagpalingon sa amin ni
Zen.

Kusa akong naibaba ni Zen sa lupa at sa halip ay hinawakan na lamang nito ang kamay
ko. Pansin ko na natigilan si Zen bago muling tumalikod si Dastan kasabay ni Tobias
na nakangising sumulyap muna sa amin bago ipinagpatuloy ang pakikipag usap sa
kanyang kaibigan.

"Shit, inirapan na naman ako ni Dastan." Pansin ko na mabilis umiling si Zen.

I can't help but to laugh. Here we go again.

"Huwag na muna tayong humiwalay sa kanila mahal na prinsipe, hindi talaga maganda
na bigla na lamang tayong mawawala." Lumingon sa akin ang prinsipe na mukhang hindi
na nasisiyahan.

"Gusto na kitang solohin Claret," kita ko ang saglit na pagniningas ng kanyang mga
mata.

"Sa palasyo mahal na prinsipe." Kahit ako ay gusto ko na rin siyang sarilinin
lamang at saglit na kalimutan ang lahat kasama siya.

Pero kailangan kong isipin na hindi lamang ang naghintay ng napakaraming taon para
lamang muli siyang makasama.

The Queen, all his siblings and even the whole empire of Parsua. Hindi lang si
Claret Cordelia Amor ang nag aabang sa kanyang pagbabalik.

"They will definitely drag me away from you. Isa isa nila akong babatiin sa aking
pagbabalik, ilalayo ka nila sa akin Claret." Hindi ko na alam kung matatawa ba ako
o maaawa sa malaking problema ng prinsipe ng mga nyebe.

"Zen, they will just talk to you. Hindi ako aalis sa tabi mo habang kinakausap mo
silang lahat." Bahagya akong humiliig sa kanyang braso.

"Claret.."

"Come on! Magsasarado na ang lagusan! Kamahalan! I can see Zen's fangs here,
kakagat na naman ang kapatid mo." Muling sumungay ang katawan ni Caleb sa lagusan.

"Fvck off Caleb, you really love my ice."

"Nah, I just missed teasing you brother." Sagot nito. Bago pa man makasagot pabalik
sa kanya si Zen ay bumalik na ito sa kabilang panig ng lagusan.

"Maaari na ba tayong umuwi mahal na prinsipe?" ngiting tanong ko sa kanya.

"I can't wait to go home with you baby."

Sa aming magkahawak na kamay ay kapwa namin tinawid ang lagusan pabalik sa aming
imperyo.

Inaasahan ko nang makakarating kami sa palasyo ng Sartorias pero hindi ko akalaing

may nakaabang na sa aming nakahilerang musiko.

They raised all their horns and trumpets the moment we step out from the portal.
Isang masigla at buhay na buhay na ingay mula dito ang bumalaot sa buong
kapaligiran ng Parsua.

Tumatakbong reyna ang sumalubong ng yakap sa kanyang anak. Tulad nang ginawa ko
kanina, ako na ang bumitaw sa kamay ni Zen para bigyan ng oras ang mag ina.

"Zen, anak.."

Mahigpit na yakap ang iginanti ni Zen sa kanyang ina.

"Mother.."

"My snow prince, huwag mo na ulit iiwan pa si Inang Reyna. Mangako ka sa akin
anak." Lumuluhang sabi ni Reyna Talisha.

Nakagat ko na lamang ang pang ibabang labi ko, may namumuo na namang mga luha sa
sulok ng aking mga mata.

Magkatabi na ang mga magkakapatid na lalaking Gazellian, habang umiiyak na

nakayakap si Harper kay Lily habang pinagmamasdan ang reyna at ang kanyang kapatid.

Hindi ko maiwasang hind maalala ang kapatid ko, si lolo at maging si Desmond. I
want to talk to them, I want to explain and I want to make up with them. Pero alam
ko sa sarili kong hindi maganda kung gagawin ko ito sa mga oras na ito o sa mga
susunod pang mga araw.

They need to breath for a while. Kailangan kong pahupain hindi man lubusan pero
makakatulong na ang kaunting paghinahon para muli ko silang malapitan at hayaan
akong kausapin sila.
"I won't, I won't go anywhere mother. It's really hard to come back, akala ko ay
hindi na ako makakabalik." Makahulugan akong lumingon kay Zen.

Ibig sabihin totoo ang ilang sinabi sa akin ni Kreios. Zen is travelling on time?

Pansin ko na wala na nakatayo lamang mula sa malayo ang tatlong hari, wala na sa
kanilang mga balikat ang tatlong prinsepeng ginamit nang sobra ang kanilang mga
kapangyarihan.

"Zen.." tawag ni Harper sa kapatid niya.

Humiwalay ang Reyna sa kanyang anak habang inilahad ni Zen ang isa niyang braso.

"Come here Harper, Lily." Hindi na bumilang ng segundo ang mga babaeng Gazellian
dahil sabay sabay nilang niyakap si Zen.

Simula nang makilala ko si Zen, bihira ko lamang siyang makitang makipag usap o
maglambing sa kanyang ina maging sa kanyang mga kapatid na babae, hindi katulad ni
Caleb, Finn at Evan na sobrang lapit kay Lily at Harper. Hindi ko inaasahang
masasaksihan ko ang ganitong eksena.

"I missed your scent Mother, Harper and Li�no I hate your scent Lily." Sabay
hinampas ng mga babaeng Gazellian ang dibdib ni Zen.

Ngumiti lamang ako sa kanya nang sumulyap siya sa akin.

Naalala ko na naman ang saglit naming eksena, buong akala ko mabubuo na kami. That
moment was the happiest time of my life, mga minutong magkayakap ang aking sariling
pamilya.

"I'm so happy for you baby."

"I'm more than happy if we'll be alone, making love around my ice."

Umirap ako sa kanya.

Tulad nang inaasahan ay hindi kami nagkaroon ng sariling oras ni Zen. At mas lalo
kaming pinaglayo ng reyna habang kasalukuyang pinaghahandaan ang pangmalakihang
pagdiriwang para sa muling pagbabalik ni Zen.

Nakiusap sa akin si Harper at Lily na huwag muna daw akong sumunod sa kagustuhan ni
Zen, isa na ang pagtabi dito. Dahil kilalang kilala na nila ang ugali ng kanilang
kapatid. Alam nilang sa sandaling maipasok na daw ako ni Zen sa kanyang silid ay sa
kabilang buwan na ang labas namin.
Hindi malayong mangyari ito na siyang kanilang iniiwasan bago mangyari ang
pagdiriwang.

Ano nga naman ang karapatan kong ipagkait si Zen sa buong imperyo? Hahayaan ko muna
siyang maramdaman ng imperyong ito bago ko siya damhin ng higit sa isang buwan sa
loob ng kwartong punong puno ng yelong hindi matitibag ng kahit sino.

Magdadalawang araw nang mainit ang ulo ni Zen dahil sa magaling na pagbabakod sa
akin ng reyna, ni Lily at Harper.

Sa tuwing lalabas ang pangil niya ay may kung sinong magpapakita para pigilan ang
kanyang pagkagat.

Kung hindi na mawala ang kunot sa noo ni Zen simula nang bumalik ito, siya namang
laki ng ngisi ni Caleb.

Kasalukuyan kaming nasa mahabang lamesa para maiksing pagpupulong na gagawin ng

reyna. Nasa gitna ako ni Harper at Lily habang kaharap ko si Zen na walang pakialam
sa mga bampirang nasa paligid niya dahil nakatitig lang ito sa akin.

"Zen, listen to your Mother."

"How I missed your neck baby."

"Zen, cooperate with them. Para sa'yo ito, pagkatapos ng pagdiriwang maaari na
tayong magsama. Magkakaroon na tayo ng oras sa isa't isa."

"Did you miss me?"

Kanina pang abala si Zen sa pagtitig sa akin. Hindi na nga nito napapansin na
katabi na niya si Rosh na iritado na sa kasusulyap sa kanya.

Rosh looked so damn annoyed, hindi siya pinapansin ng pinakamamahal niyang

kaibigan. Sa kabilang panig naman ni Zen ay si Seth na nakikinig sa sinasabi ng
reyna at kahit si Blair ay ganito na rin.

Wala sa huwisyo si Zen at Rosh.

"Zen!"

"Baby, natitiis mo na ako. I want you to massage me like the old times, you'll ride
on my back and�"
"Zen! Please? Don't look at me, naiinis na ang reyna sa'yo. Sa unahan ka tumingin."

"Nauuhaw na ako Claret, feed me baby.."

"Zen!"

"Zen!" tawag ng reyna sa kanya.

"Zen, your mother is calling you."

"Yes? Yes mother? That was great!" Maling sagot niya.

Nakita kong napailing na lang si Casper dahil sa kapatid niya.

"He's been staring to Claret for the whole time, wala nang naiintindihan si Zen."
Napabuntong hininga na lamang si Harper.

"Because he's an idiot pretending to be handsome. He's fake, always fake." Sabat ni
Rosh na may hawak na namang rosas na inaamoy na nito.

Saan nanggaling ang sinabi niya? He's triggered again.

Sabay nailing si Blair at Seth.

"What the�what the hell is he doing here?!" sa tagal ng oras ng pagpupulong ngayon
niya lang napansin ang mga katabi niya.

Pagkalingon ni Zen sa kanyang kaliwa ay si Rosh. At napatayo na rin siya nang

makilala niya ang kanyang nasa kanan.

"What the--- why did you allow unwanted visitors?!" tanong nito sa kanyang mga
kapatid.

"And who is this?!" itinuro niya si Blair.

"The reunion," matabang na sabi ni Casper.

"Yeah, listen �" itinuro ni Caleb si Blair.

"Malapit nang matigang," mabilis kumunot ang noo ni Blair.

"Tigang na," itinuro ni Caleb si Seth. Nawala ang ngisi nito sa labi.

"Tigang na tigang na," itinuro ni Caleb si Zen. Ramdam ko ang biglang pagbaba ng
temperatura.

"At ang habang buhay nang tigang," itinuro niya si Rosh.

Agad nabaliktad ang mahabang lamesa kaya lahat kami ay nawala sa aming posisyon.
Ramdam ko ang mga bisig ni Zen sa akin na agad akong inilayo.

Nasa likuran na ni kamahalan si Caleb.

"I am just kidding, look at them Dastan."

"Their reunion is a disaster." Umiiling na sabi ni Lily.

Buhat na ako ni Zen habang pinagmamasdan niya ang tatlong prinsipeng itinakda
kapwa niya.

"They helped me, a lot Zen. Ipinaglaban nila ang buhay mo." Bahagya kong hinawakan
ang kamay ni Zen para saglit na ipakita sa kanya ang ilang nangyari sa pagitan ng
mga hari at ng tatlong prinsipe.

"Shit!"

Dahan dahan akong ibinaba ni Zen habang nakakunot noo siyang nakatitig sa tatlo.

"Hey you three,"

Tumitig lang pabalik ang tatlo sa kanya.

"Thank you, it's good to be back." Sabay umawang ang bibig ni Seth at Rosh sa
sinabi ni Zen.

Mabilis akong kinabig ni Zen at naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo
ko.

"Hindi nyo naman siguro hinawakan si Claret nang wala ako. Hindi ba?"

--
VentreCanard

Chapter 52

Natahimik ang lahat nang marinig ang tanong ni Zen. Maging ako ay hindi agad
makalingon at makapagsalita sa mga prinsipe ng mga nyebe.

Natatakot akong makita niya na may itinatago ako sa kanya. Nangako akong sasabihin
ko ito sa kanyang lahat, pero hindi sa mga oras na ito.

Hindi sa mga araw na kababalik niya pa lamang, hindi magandang salungin siya ng
bagay na magpapainit ng ulo niya. Hindi magandang mabalot ng sobrang nyebe ang
buong Parsua sa pagdiriwang.

Nabasag lamang ito nang marinig namin ang pagtawa ni Caleb.

"Ofcourse, no one will touch your deity. Binantayan ko ang tatlong 'yan." Agad nang
sabi nito para hindi na bumaba pa ang temperatura.

Lalo na at mukhang nakakapansin na rin si Zen. Hinawakan ko ang braso nito para
bahagya siyang pakalmahin.

"Your brother is right, they just helped me."

Hindi ko na mabilang ang nagawang pagtango ni Seth sa sinabi ko, walang pakialam si
Blair at hindi ko mabasa ang ekspresyon ni Rosh.

Halata nang kabado si Casper, nakailang tango na rin ito sa akin. Habang si Lily at
Harper ay nanatili na lamang tahimik.

Nang makabalik ako sa palasyo ikinuwento ko sa mga Gazellian, maging sa Reyna ang
buong detalye ng aming paglalakbay.

Alam nila ang nangyaring subastahan na siyang pinili kong hindi na lamang sabihin
kay Zen, alam din nilang kinagat ako ni Rosh dahil sa lason.

Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nahawakan ng tatlong prinsipe na

kasama ko sa paglalakbay. Niyakap, hinalikan ang mga kamay at paulit ulit na
binuhat.

Alam kong wala itong kahit anong ibig sabihin sa tatlong prinsipe, gusto lamang
nila akong tulungan at protektahan. Pero sa mga mata ni Zen, sa tenga ni Zen at
paniniwala ni Zen karapat dapat silang magyelo.

Sumulyap sa akin ang reyna para bigyan ako ng senyas na huwag na munang magsalita.
Ito ang lubos na nakakakilala sa kanyang anak. Pansin ko na wala na si Dastan sa
kanyang pwesto.

"Kayong tatlo ang tinatanong ko," malamig na sabi ni Zen.

Bahagya akong napatingala nang makarinig ng pamilyar na ingay mula sa

nagngingitngit na yelo. Nagsisimula nang gumapang ang mga yelo sa kisame.

"Zen, hindi nga. Bakit naman nila ako hahawakan?"

"Because you are too beautiful and these three idiots have no mate. Sasamantalahin
nila ang panahong wala ako."

"Zen.." pansin ko na nagkakausok na ang pagsasalita ko.

It's too cold, nang sulyapan ko ang bintana ay mabilis na ang pagbuhos ng nyebe.

Napakahirap pakalmahin ni Zen.

"Zen, umayos ka. Sinabi na ni Claret na hindi siya nahawakan, hindi ba? Itigil mo
ang pagbuhos ng mga nyebe baka walang madaanan ang mga bisita sa pagdiriwang."
Mahabang sabi ni Lily.

"Fvck the visitors, hinawakan nyo ba si Claret?" tanong ulit nito sa tatlo.

Pawisan na si Seth na siyang ayaw lagi ng gulo, kunot noo na si Blair at nakangisi
na si Rosh.

Halos murahin ko na sa aking isipan si Rosh, sa sulok ng aking mata ay panay na ang
iling ni Caleb at Casper.

Huwag ka nang magsalita Rosh, utang na loob. Huwag ka nang magsalita.

Panay ang dasal ko sa aking isipan, si Rosh ang tipo ng bampirang nahuhuli sa
kanyang bibig. Isa pa sa pinaka ayaw ko dito, hindi siya marunong magsinungaling
kay Zen!
"Walang nangyari, we never touched her." Maluwag akong nakahinga kasama ang lahat
ng bampirang nasa loob maliban kay Blair at Zen.

"Hindi namin siya isinako at basta na lang isinabit sa kabayo." Bumalik ang malakas
na paghalakhak ni Rosh katulad ng dati.

"Patay na," I heard Caleb's voice.

Napahampas na sa kanilang noo si Harper at Lily.

"Zen..Zen.." malamig lamang itong nakatitig sa tumatawang si Rosh.

"I really can't forget that, hindi ko talaga ginustong ibenta si Claret sa bulwagan
ng aliw. Saan mo nga pala dinala ang mga sako ng mga ginto na pinagbentahan natin
sa kanya?" inosenteng tanong ni Blair.

"Isinako..ibineta sa bulwagan ng aliw..." mahinang ulit ni Zen na parang kinakausap

niya ang kanyang sarili.

"No, don't listen to them! Nagbibiro lang sila." Hindi na ako napapansin ni Zen.

Tulala na si Seth sa kanyang mga kapwa itinakdang mga prinsipe.

"Lalabas muna ako, I can't take this anymore. They are bunch of idiots." Naiiling
na sabi ni Lily. Sumunod na rin si Harper at Reyna na sumasakit na rin ang ulo.

Naiwan si Caleb at Casper. Dapat ay lalabas na rin si Casper nang pigilan siya ni
Caleb.

"Mind helping me with this?"

"Ulitin mo ang sinabi mo Rosh," muling sabi ni Zen.

"Anong uulitin ko? Totoo ang sinasabi ko, hindi namin siya isinako. Hindi namin
siya hinayaang maging sentro ng subastahan." Sa lahat ng nagsisinungaling sa
mundong ito si Rosh ang madaling mapapatay.

"She danced and bleed to poison the enemies, I never liked that Claret." Sa lahat
naman ng hindi marunong magsinungaling si Blair din ang mabilis mapapatay.

Nakakunot ang noo sa akin ni Zen nang sumulyap ito sa akin.

"And you are not planning to tell me about this Claret?" binitawan na ako ni Zen.
Nagsisimula na siyang humakbang papalapit sa tatlong prinsipe.

Hindi man lang naalarma si Rosh at Blair, si Seth lang talaga ang may pakialam kung
may mangyayaring gulo.

He always cared about the image of the great princes of the prophecy, pero matagal
na itong sirang sira sa mga mata ng bampira. Having Rosh and Zen together again,
hindi na siguro talaga gaganda ang imahe ng mga itinakdang prinsipe sa buong
imperyo ng Parsua.

Well, Tobias might be the best candidate since he's a great king like Dastan. Pero
ang natitirang apat?

Hindi talaga sila pwedeng magsama sama sa iisang lugar.

"Zen, no.." hindi ko na naabot ang braso ni Zen dahil mas bumilis ang lakad nito.

Nayakap ko na lamang ang aking sarili, unti unti nang nababalot ng yelo ang buong
silid.

Tatlong malalaking bitaw na yelo ang bumagsak sa posisyon ni Blair, Seth at Rosh.

"Zen!" sigaw ko dito.

Maagap naman ang tatlong prinsipe at nakailag ang mga ito. Nasa iba't ibang
direksyon silang tatlo.

"Woah, you're a bit slower." Nang aasar pa sabi ni Rosh.

Gusto ko na siyang bugahan ng apoy, ginagatungan niya ang init ng ulo ni Zen.

"That was close," mahinang sabi ni Blair.

"You fv---" halos sabunutan na ni Seth ang sarili niya.

"I will kill these three, Caleb, Casper ilabas nyo muna si Claret." Utos ni Zen sa
mga kapatid niya.

"What�why? No! Ano ba ang nangyayari sa inyong apat?! That was nothing Zen!"

"Nothing?" lumingon ulit ito sa akin.

"I even bit her, I never liked her blood. It's sour." Gusto ko nang himatayin sa
sinabi ni Rosh.

Hindi niya ba natatandaan ang nangyari dati? Damn this Rosh, nagsisimula na naman
siya.

Sunod sunod pinaulanan ni Zen ng matutulis na yelo ang tatlong prinsipe. Napuno ng
halakhak ni Rosh ang buong silid, mga mura ni Seth at ang pagpigil na tawag ni
Caleb na natatawa din naman.

"Seth, pakinabangan natin ang pakpak mo!" hindi na nagdalawang salita si Rosh.

Agad nang tinangay ni Seth si Blair at Rosh, binasag ng mga ito ang bintana para
lamang makatakas mula kay Zen.

"Claret! Babalik na lang kami sa pagdiriwang!" sigaw sa akin ni Seth habang

lumalayo na itong tangay ang dalawang prinsipe.

Tumigil ang pagbaba ng temperatura. At basta na lamang humarap sa akin si Zen,

buong akala ko ay kakausapin niya ako tungkol sa mga narinig niya pero basta niya
na lamang ako nilampasan at pabagsak niyang isinarado ang pintuan palabas.

Bahagya pang nalaglag ang maliliit na piraso ng yelo mula sa kisame dahil sa lakas
ng pagkakasarado ni Zen ng pintuan.

Hindi man lang niya ako tiningnan at kinausap. Ito na naman ang prinsipe ng mga
nyebe. Naiwan ako, si Caleb at Casper na nakatitig sa akin.

Hindi ko alam ang sasabihin ko. He's mad.

"Pakagat ka lang Claret, lalamig ang ulo ni Zen. Kulang lang 'yon sa lambing,
kilala mo naman ang kapatid naming 'yon, marupok. Hanggang bagsak lang 'yon ng
pintuan." Natatawang sabi ni Caleb.

"Siya rin ang unang bibigay," sabi naman ni Casper.

Hindi na ako nakipag usap sa magkapatid, mabilis na akong lumabas ng kwarto at

halos takbuhin ko ang silid ng prinsipe ng mga nyebe.

Nang tinangka kong buksan ang hawakan ng pintuan ay naputol lamang ito.

"Zen! Zen! Open this!" mabuti na lamang at naipalinis ko ang kanyang kwarto.
Maaaring maamoy niya ang amoy ni Kreios at Harper sa loob na hindi maaaring
mangyari.

"Zen..open this please? Let's talk, I can explain everything. Huwag ka nang magalit
sa akin mahal na prinsipe, ayokong nagagalit ka sa akin. Mag aaway lang ba tayo
pagbalik mo? I missed you, I missed you so much Zen."

Hinintay ko na may sumagot pero nanatiling tahimik ang kwarto.

"Zen naman.." muli kong kinatok ang pintuan.

"Zen, hindi ako aalis dito. Buksan mo ang pintuan mahal na prinsipe." Hindi pa rin
ako pinansin ni Zen.

Pinili ko na lamang maupo sa likuran ng pintuan, hihintayin ko na lamang siyang

lumabas.

"Mahal na prinsipe,"

"Mahal na prinsipe.."

"Zen Lancelot Gazellian...I love you baby.."

Sa isang iglap ay nabuksan ang pintuang sinasandalan ko. Hindi makatingin ng

diretso sa akin si Zen at sa ibang direksyon ito nakatingin.

"Are you going to come in?" ngumisi ako sa tanong niya.

"Maaari na ba akong pumasok mahal na prinsipe?"

Hindi na siya sumagot, mabilis niya akong binuhat at kusa nang nagsarado ang
pintuan na nagsisimula nang mabalot ng makapal na yelo.

Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakahiga sa kama ng aking prinsipe.

He's towering me with his burning eyes. Sabay nang nagniningas ang aming mga mata.

"I missed you on my bed,"

"Hindi ka na galit mahal na prinsipe?"

"Yes," hinawakan niya ang kanang kamay ko at dahan dahang lumapat ang mga labi niya
sa may palapulsuhan ko.

"I missed your pulse..your skin.." bumaba ang mga halik niya sa mga braso ko.

"Can I bite you baby?" agad nang naglabasan ang kanyang mga pangil.

Inangat ko ang aking kaliwang kamay at hinaplos ko ang pisngi ng prinsipe ng mga
nyebe. Lumukso ang puso ko nang ngumiti sa akin ang lalaking pinakamamahal ko.

I am not afraid of closing my eyes anymore, because I knew that once that I open it
again all I can see is his eyes colliding mine.

"The pleasure is all yours my snow prince, bite me Zen. I am all yours.."

--

VentreCanard

Chapter 53

I closed my eyes as his lips landed on my neck. I've been waiting for this to
happen.

Years of longing from his arms, years of longing from his voice, his touch, his
fangs and his addictive lips.

No ice or a snow storm can ever lighten the heat and passion between our burning
skins. I want him to get rid of this thick dress of mine.

"Zen," my whole body arched with pleasure as his tongue caressed my neck. We're
gripping each other's hands on top of my head.

I took a deep breath when he started playing the tip of his fangs on my skin, like
what you used to do. Our grips tightened.
"Baby.."

"Do it, do it Zen.." A soft moan left out of my lips when his fangs dig my neck.

"Zen.."

He let go of my hands allowing me to freely caress his back.

"Claret.."

"Zen.."

I felt something exploded inside my body as I felt his fangs inside my skin. Lalong
tumindi ang pagniningas ng mga mata ko at maging mga pangil ko ay naglalabasan na
rin.

My whole body is on heat.

Narinig ko ang pagkasira ng kasuotan ko, he ripped my dress into two. Exposing the
half of my body.

"Baby.." humihingal ako nang iniwan ng mga pangil niya ang aking leeg. I can see
the traces of my own blood to his lips.

Inangat ko ang aking mga kamay. My fingertips played with his lips.

Hindi iniwan ni Zen ang aking mga mata habang hinuhubad niya ang kanyang kasuotan
at basta niya na lamang ito itinapon.

"Come here baby, you need mine too." Tinulungan niya akong bumangon.

Humulagpos ang nahati kong nang umupo ako, muling lumabas ang mga pangil ni Zen
nang makita niya ang katawan ko.

"Baby, you're so beautiful.." hindi ko siya sinagot at kusa nang lumapat ang mga
labi ko sa kanyang dibdib.

I dig my nails on his back. Ramdam ko ang paghalik niya sa ibabaw ng ulo ko.

"I love you Claret.."

Ikinagat ko na ang mga pangil ko sa kanyang dibdib. Humigpit ang yakap namin sa
isa't isa.

"Zen.." I want to take him down.

With my vampire strength I pinned the snow prince on bed. I heard him groan.

"Claret.."

He fights back and switched his position with me.

"Zen! I am not yet do�" he didn't let me finish my words.

Agad akong kinabig ng prinsepe ng mga nyebe at mabilis naglapat ang aming mga labi.

I kissed him back, with raging desire, lust and intense longing love. I moaned
between our kisses as he starts caressing my neck to shoulders and making silly
touches on my breast.

"Zen.."

Pinagpalit ko muli ang aming posisyon, I want on top of him. I'll have the whole
access.

Pero ito rin ang gusto ni Zen, until we rolled over on our bed, stealing each
other's position not letting go each other's lips.

Hanggang sa mahulog na kami sa kama.

"Ang likot mo Claret," ngusong sabi nito sa akin.

I am on top of him again grinning at him.

Pansin ko na tanggal na rin ang isang paa ng kama.

"Come here, bumalik tayo sa kama. Baka masaktan ka," narinig ko pa itong bumuntong
hininga nito.

Una akong bumangon at hinintay ko siya.

"Mahuhulog ulit tayo Zen, sira na ang isang paa ng kama." Hinila ko na ang kumot at
bahagya ko itong ibinalot sa aking sarili.
Sumandal na si Zen sa kama at naningkit ang mga mata niya sa akin. Mabilis niyang
hinawakan ang kamay ko at natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakasandal sa
kanyang dibdib.

"Then let's continue here," nang sabihin niya ito kahit hindi ko siya nakikita alam
kong nagniningas na naman kanyang mga mata.

Itinapon ni Zen ang kumot na gamit ko at naramdaman ko kanyang mga pangil sa

balikat ko.

His right arm is now covering my breast as he sips my blood. Agad kong kinuha ang
kanyang ang kaliwang kamay niya. Kissed his pulse until I dig my fangs.

We drink each other's blood as the same time, bagay na paborito naming gawin.

"Mahal kita prinsipe ng mga nyebe."

"Mas mahal kita Claret Cordelia Amor.."

We enjoyed each other's blood, our skin to skin and our whispering words. Inawang
ako ang aking mga pangil nang kumagat siyang muli sa aking leeg.

And I was about to bite him again, when I felt something strange.

Someone's eyes.

Ramdam ko ang pagtigil sa pag inom ni Zen, alam kong naramdaman niya rin ito.

"What the fvcking fvck?!" agad akong inihagis ni Zen sa kama at tinabunan ako ng
maraming unan.

Pero mabilis akong bumangon at tinakpan ko ang sarili ko ng unan. I saw the Queen's
assistant.

The big white rabbit struggling to sit on Zen's chair.

"I will kill this damn rabbit,"

"Mahal na prinsipe, ipinadala ako ng Reyna para pigilan ang maaaring mangyaring
unos." Natawa ako sa sinabi ni Lumps.
"Anong unos? Out, lalabas din kami ni Claret." Binuksan ni Zen ang bintana na
siyang posibleng dinaanan ni Lumps.

Eksaktong pagbukas ni Zen dito, pumasok ang makakapal na nyebe mula sa labas na may
kasamang malakas na hangin.

Dito na ako natauhan, snow reflects Zen's emotions. Biglang nag init ang pisngi ko,
alam na ng buong Parsua ang nangyayari sa pagitan namin ni Zen.

Nakakarinig na kami ng malakas na katok mula sa labas ng pintuan. With Lily and
Harper's loud voices.

"Zen! Oh my god, maghintay ka matapos ng pagdiriwang!" malakas na sabi ni Lily.

Nagsimula nang magmura si Zen sa nangyayari at iritado niyang isinarado ang

bintana.

"Get dressed," sabi nito sa akin at pumunta siya sa harap ng pintuan.

Pinagbuksan niya ang mga kapatid niya at masama siyang tiningnan bago lumipad ang
tingin sa akin.

"What?!"

Hindi siya pinansin ni Lily at Harper, mabilis lumapit ang mga ito sa akin.

"See? Napagkagat na siya ni Zen, muntik na tayong hindi umabot."

"What is wrong with you two? Lumabas kayo, walang masama sa ginawa namin."

"Yes, wala Zen. Pero isipin mo naman ang pinaghandaan ng palasyong ito, we can't
stop you both kapag malayo na ang narating nyo. Lahat ay napadalahan na ng
imbitasyon sa pagdiriwang. We can't have that event while you two are busy biting
each other, hahanapin kayo ng mga bisita." Paliwanag ni Harper.

"Anong gusto mong isagot namin Zen? Hindi sila makakarating, abala ang prinsipe ng
mga nyebe sa pagkagat, abala ang dyosa mula sa salamin sa pagpapakagat. Kasalukuyan
silang nagkakagatan at hindi na maaabala."

"Nakakahiya sa mga bisita Zen, kahit halos isumpa ka na ng Parsua dahil sa pabigla
bigla ng pagbuhos ng nyebe noon. Natutuwa pa rin sila nang dumating ka, the seasons
are now balanced. Bihira lamang bumuhos ng nyebe nang wala ka."

Hindi sumagot si Zen at kumuha lang ito ng pulang alak at uminom ito.
"Alright, I'll restrain myself then. Lumabas na kayo at isama nyo na ang kuneho ni
ina bago ko pa ito gawing yelong kuneho.

"Wala akong tiwala kay Zen, ilabas na rin natin si Claret."

"No! Bakit nyo aagawin sa akin si Claret?" mabilis nakalapit sa akin si Zen at
nabuhat ako papalayo sa kanyang mga kapatid.

Nakabalot na rin sa akin ang kumot na kaninang tinapon niya.

"Pinagkakait nyo sa akin si Claret, ngayon na lang kami nagkasama. How cruel are
you sisters?" seryosong tanong ni Zen.

Napangiti na lang ako habang napapangisi na may kasamang pag iling si Lily at
Harper.

"Yan na naman ang ugali mong parang aagawan ka kay Claret, ang sinasabi lang namin
ipagpaliban muna ang pagkagat. Maliwanag?"

"Makakaasa kayong dalawa, hindi na mauulit." Ako na ang sumagot sa kanyang mga
kapatid.

"Lalabas na kami, iwan nyong bukas ang pintuan. Mamayang gabi ay pupunta dito si
Haring Tobias kakausapin kay daw Zen."

"For what? For his deity again? Papatawirin na naman niya si Claret? Sabihin nyo na
huwag na siyang pumunta, magsama sila ng kakambal niyang baliw."

"Zen!"

Napabuntong hininga na lamang ang dalawa.

"Sige na, Lumps sabi ni inang reyna mananatili ka muna dito hanggang mamaya. Watch
them,"

"What?!"

Hindi na nakipagtalo pa ang dalawang prinsesa at iniwan na nila kaming dalawa

kasama ang kuneho ng reyna.

"Ibaba mo na ako Zen, magbibihis lang ako." Hindi nagsalita si Zen at ibinaba na
niya ako.
Nakarinig pa ako ng pabulong na pagmumura niya.

Habang nagbibihis ako nag isip ako ng pwede naming gawin dalawa na hindi gagamit ng
pangil.

"Zen, I want to watch you doing your sculptures. Please?"

"I am not on the mood, Claret."

"Baby.."

"Claret sa susunod na lang,"

"Mahal na prinsipe kahit maliit lang,"

"And my reward?" nag isip ako ng pwede kong ibigay sa kanya.

"Kahit ano, basta gusto mo."

"Deal, after the event we'll go somewhere else. Away from Parsua."

Naupo na ako sa kama habang nakatayo si Zen, naglabas siya ng isang napakalaking
bloke ng yelo.

Pinili ko na lamang pumangalumbaba sa kama habanag pinagmamasdan ang aking prinsipe

na may hawak nang maliit na punyal.

Nakagat ko na lang ang pang ibabang labi ko habang pinagmamasdan si Zen, ang
napakaganda nitong katawan, ang mga braso nito habang marahan nitong pinupukpok ang
yelo gamit ang punyal at sa tuwing hahaplusin niya ang yelo.

Nag iinit ang katawan ko.

"You are so handsome, Prince Zen." Hindi gaya ni Rosh, hindi sanay si Zen na
pinupuri ang kakisigan niya.

"Don't seduce me Claret,"

"No..I am not seducing you. It's just that you're so beautiful while working on
that."
Mabilis siyang lumapit sa akin at nagnakaw ng halik sa akin pero agad siyang
nakabalik sa paglililok sa kanyang yelo.

"Now tell me about my half-brother, baby. He's your friend's son right?"

--

VentreCanard

Chapter 54

Natahimik ako sa tanong ng prinsipe ng mga nyebe. Hindi ko inaasahang itatanong

niya ito nang maaga.

Sino sa mga kapatid niya ang nagsabi nito sa kanya? Hanggang saan ang nalalaman
niya tungkol kay Desmond?

Hanggang ngayon ay hindi ko pa alam kung paano ko ito ipapaliwanag sa kanya na

hindi mauuwi sa aming pag aaway, hindi mauuwi sa pag init ng ulo niya.

Zen and his natural character, kahit pilit kong ipaintindi sa kanya na wala lang sa
akin ang ilang sandaling nagkasama at nagkausap kami ni Desmond, isa na itong
malaking gulo sa kanya.

He hated the other princes from the prophecy for touching me, paano pa kapag
nalaman niyang may nabuhay na tagabantay na dapat ay siyang lalaking itinakda sa
akin?

"Claret? Baby.."

Nawala ako sa aking pagkakatulala at muling tumama ang aking mga mata sa kanya.

"You mean Desmond?"

"Yeah, kung hindi ako nagkakamali ay sa kanyang presensiya ang naramdaman kong
biglang nawala nang sandaling makalabas ako sa kabaong. The other one is your
grandfather right?"

"Yes, kasama namin si lolo." Mahinang sagot ko sa kanya.

Nalalaman kaya ni Zen kung anong paraan ang ginawa namin para muli siyang mabuhay?

Sa ngayon ay nababalot pa ako nang napakaraming katanungan. Saan nanggaling si Zen?

Bakit nakita ni Kreios na naglalakbay ito sa iba't ibang panahon?

"And your brother?" agad kumunot ang noo ko nang marinig ko ang sinabi niya.

"How did you know about Kreios?" pansin ko na saglit na natigilan si Zen sa
paglililok ng kanyang yelo bago ito humarap sa akin.

"Your brother?" inulit niya ang tanong ko.

"You heard it Zen, paano mo nalaman na may kapatid ako?"

"Dastan told me about it, I asked him." Sagot nito na agad ibinalik ang atensyon sa
kanyang yelo.

Kung ganoon si Dastan din ang nagsabi kay Zen nang tungkol kay Desmond?

Kilala ko bilang hari si Dastan, alam kong hindi niya ako pangungunahan. Ipauubaya
niya sa akin ang pagpapaliwanag kay Zen dahil alam nitong sa akin lamang ito
makikinig.

Alam kong may nalalaman si Zen na hindi niya sinasabi sa akin, at nagsisimula na
akong kabahan.

Zen never keeps secrets from me, lahat ay sinasabi niya sa akin. Is he doubting me?

Magsasalita na sana ako nang unahan niya ako.

"I noticed that you're avoiding our mind link, we're back to square one again
baby?"

Mas lalo akong walang naisagot sa kanya. Giving him the full access inside my mind
will only give us complications.

"No, it's not like that."

"My mind is always open with you Claret, I don't know what is restraining you from
letting me enter inside your mind."

"Zen, alam mong walang ibig sabihin ng pagsasarado ko ng aking isipan. I told you,
I was raised as a human girl. Privacy is very important for me."

"Even with your own mate?"

"Zen, pagtatalunan na naman ba natin ito?"

Bumaba na ako sa kama at lumapit ako sa kanya. Sinubukan ko siyang yakapin mula sa
likuran niya.

"Mahal na prinsipe, kung gusto mong may malaman sa mga panahong wala ka sa mundong
ito maaari mo akong tanungin. Buong puso ko itong sasagutin."

"But I am so jealous Claret.." kumunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Jealous of whom?" kinakabahang tanong ko sa kanya.

Agad kaming nawala sa aming mga posisyon at natagpuan ko na lamang ang aming mga
sarili sa kabilang panig ng kama.

Katulad nang nakaunang posisyon ay nakaupo kami sa sahig at nagsilbing sandalan

lamang ang kama. Kung saan hindi kami makikita ng kuneho dahil tanging paggalaw
lang ng aming mga ulo.

Nakayakap sa akin si Zen habang nakapatong ang kanyang baba sa aking balikat.

"Hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin, taon ang tagal na pagtitig nila sa'yo. Mas
marami pa ang nagawa nilang pagtitig sa akin Claret, mas nalamangan ako ng mga
matang nanatili dito sa Parsua. Mas napagmasdan ka nila nang maraming beses higit
sa akin, baby..umiinit ang ulo..umiinit ang ulo ko."

"Zen..you are so--" halos mailing na ako sa kanya.

Hindi na talaga matatanggal ang ganitong ugali ni Zen.

"Bakit ang dami nang nakakakilala sa'yo baby? Who the fvck is that Hanz? Why is he
smiling at you? Bakit kinakausap ka na ni Tobias? Can't he wait for his mate? Who
is the fvcking Blair?! Why is he damn concern? Nag uusap ba kayo ni Dastan nang
wala ako? Is Caleb teasing you? What about Casper? And those fvcking Viardellons?
Anong ginagawa nila dito? And fvck that Rosh for biting you again! I will kill them
all.. and your brother! Fvck, mas mahal mo ako Claret..mas mahal mo ako hindi ba
baby?"

Umawang na ang mga labi ko sa sinabi ng prinsipe ng mga nyebe. Lahat na ay

pinagselosan niya.

"Zen, mahal na prinsipe. Alam mong ikaw ang mahal ko, baby..'yong pagseselos mo na
naman. They helped us.."

"How many times do I need to tell you this baby? In this world you are the most
beautiful vampire I have ever seen, lahat posibleng mahulog sa'yo. My own brothers,
trashes from the prophecy, ugly strangers from different the empires, annoying
werewolves and even kings. Lahat posibleng magtraydor sa akin, even your own
brother. Magkapatayan na kami, ngayong nandito na ako walang may karapatan tumitig
sa'yo kundi ako lang. Ako lang Claret."

Ito na naman si Zen, hindi na naman siya nakikinig.

"Zen they are mated to somene else, lahat ng mga nabanggit mo ay may kani kanilang
babaeng hinihintay. No one will betray you, you are being exaggerated again."

"Hindi ako papayag..dapat mas matitigan kita..dapat mas mapagmasdan kita higit
kanino man. Huwag ka nang lumabas ng kwarto, dito ka na lang Claret, saka na tayo
lumabas kapag nahigitan ko na ang mga matang pinagmasdan ka nang napakaraming
taon.."

"Zen, listen to me please? Kahit ilang beses nila akong titigan wala nang ibang
mangyayari. They will just look at me, but I am all yours." Hinawakan ko ang braso
niya para pakalmahin.

"No baby, I can't trust them. Those male vampires? They envied me a lot, because I
have you. I have my beautiful mate, I have you baby."

Napabuntong hininga na lamang ako. Kapag ganito pa ang ugali ni Zen sa susunod na
pagdiriwang siguradong magkakaroon ng problema.

Hindi maiiwasang lapitan ako ng ilang lalaking bampira, dapat ay sabihan ko na agad
si Lily at Harper tungkol dito.

And god! I thought we're already done with Dastan? Idinamay pa niya si Casper na
minsan lang ako kinakausap, even Tobias!

"Zen.." marahan akong lumingon sa kanya.

Sinadya kong maglapat ang tungki ng aming ilong at pinaglaro ko ito.

"Napaka seloso mo mahal na prinsipe,"

"I am and will always be. I never denied that Claret," seryosong sagot nito sa
akin.

Zen Lancelot Gazellian and his jealous ways.

"Ilang beses ko na ba itong sinabi sa'yo? Wala ka nang dapat pagselosan Zen dahil
pag aari mo na ako mahal na prinsipe. Mangako ka sa akin, hindi ka magseselos sa
pagdiriwang, hindi iinit ang ulo mo. You will ruin the whole party baby."

"I can't promise that Claret, seloso ako nang nakilala mo. Namatay akong seloso at
muli akong nabuhay na isang seloso. Baby..seloso ako pagdating sa'yo..wala nang
pagbabago ito. I told you, it can't be cured Claret.. sa akin ka lang.. sa akin ka
lang.. magyeyelo ang mga nangangarap sa'yo.." ilang beses nitong hinalikan ang mga
labi ko.

"Zen�" hindi na niya ako pinagsasalita.

"I love you Claret..do you love me baby?"

"Yes.. yes Zen.." ngumiti ito sa akin at hinalikan niya ang noo ko.

"I'll continue my ice sculpture baby," binuhat niya ako at ibinalik niya ako sa
aking pwesto.

Sa huli ako ang talo sa diskusyon namin ni Zen, seloso siya at wala akong magagawa
dito.

Natapos si Zen at buong pigura ko ang lumabas sa kanyang pag uukit. Hindi ko
mapigilang ngumiti.

Zen and his talent. Mukhang mapupuno na naman ng yelong replica ko ang kwarto niya
na walang kahit anong kasuotan.

**

Sumapit na ang gabi ng pagdiriwang, nauna nang magtungo sa bulwagan ang

magkakapatid na Gazellian para salubungin ang mga bisitang darating mula sa iba't
ibang kaharian ng Parsua.

Wala nang ibang imbitado hindi katulad ng dati dahil karamihan sa mga karatig
imperyo ay mainit pa din ang dugo sa mga taga Parsua.
Sa mga mata ng mga ito ay nananatiling makasalanan ang imperyo ng Parsua.

Tanging kami lang ni Zen ang naiwan sa palasyo, nasa harap kaming dalawa ng aking
mahiwagang salamin habang marahan kong ibinubutones ang kasuotan ng prinsepe ng mga
nyebe.

He's wearing a white royal suite and sapphire badge with spade shape that
symbolizes him as a prince from the prophecy.

Napakakisig ng prinsipe ng mga nyebe.

Ramdam ko ang pag iinit ng pisngi ko habang nakatitig siya sa akin sa ginagawa kong
pagbutones sa kanyang kasuotan.

"Sabihin mo lang sa akin Claret na gusto mong tayo na lamang dalawa, we'll run
away from the crowd. Huwag na tayong dumalo."

"Zen.."

Siya ang pumili ng aking kasuotan, katulad ng dati ay hindi niya ako pinagsuot ng
itim kundi isang puti at napakapal na saya na tumama sa hakab ng aking katawan.

Bantay na batay ako ni Zen nang inaayusan ako ng mga tagasunod, bawat sabihin niya
ay siyang dapat sundin.

Tuluyan na kaming humarap sa salamin at yumakap siya sa akin at muli niyang

ipinatong ang kanyang baba sa aking balikat na lagi niyang ginagawa.

"Claret.." mas inilig niya pa ang sarili niya sa akin.

"I want to ask you something.."

"Ano mahal na prinsipe?"

Tumuwid ito nang tayo at pansin ko na may kinuha siya sa bulsa ng kasuotan niya.

Natigilan ako nang makakita ako ng kwintas mula sa kanyang mga kamay.

Mas lalong lumukso ang puso ko nang makita ko ang pendant nito.

It is a white gold ring with a small blue stone. Dahan dahan na itong isinuot ni
Zen sa aking leeg.
Nag iinit ang sulok ng aking mga mata sa nakikita ko.

"Claret Cordelia Amor, will you marry me again? In the eyes of the vampire world."

--

VentreCanard

Chapter 55

I can't contain my happiness right now. Kuntento na akong muling nagbalik ang aking
prinsipe, masaya na akong muling siya makita at mayakap. Wala na akong ibang
hihilingin pa.

Sinasabi ko noon na gusto kong muling magpakasal sa kanya, sa paraan ng kasal ng

mga bampira. Pero sa dami ng mga naranasan at paghihirap na pinagdaanan ko mas
naintindihan kong hindi na mahalaga ang ipakita at ipaalam sa mundong ito, sa mga
mata ng bampira ang aming pag iisang dibdib.

Masaya na akong minsang ikasal, sa paraang kinagisnan ko.

Ang nangyaring kasal namin sa barko ng kanyang lolo ang isa sa pinakamasayang
pangyayaring naganap sa aking buhay. Pinilit ni Zen na maranasan kong makasal na
parang isang normal na babaeng tao.

"Mahal na prinsipe.." nangangatal ang kamay ko habang inaabot ko ang singsing na

nakasabit sa aking kwintas.

"Claret, answer me." Yumakap ito sa akin mula sa likuran na siyang lagi niyang
ginagawa.

Muli niyang inihilig ang kanyang sarili sa aking balikat.

"Baby, I am waiting for your answer.."

"Yes, pakakasal ako sa'yo mahal na prinsipe." Kapwa nagningas ang aming mga matang
nakatitig sa harap ng salamin.

"Claret, huwag na tayong tumuloy. Dito na lang tayo.."

"But you are the center of the event Zen, they need you there." Bumuntong hininga
lamang ito.

Kinalas ko na ang pagkakayakap niya sa akin at sa halip ay pinagdaop ko ang aming

mga palad.

"Shall we go Snow Prince?"

"Everywhere you go baby," ngumiti ako sa sinabi niya.

Habang naglalakad na kami palabas ng palasyo ay biglang may pumasok sa aking

alaala.

"Sinabi mo sa akin noon Zen na ang sabay na panliligo ng magkapareha sa lawa ng

dugo ay isa nang uri ng kasal sa mga bampira, ibig sabihin ba nito ikinasal na tayo
sa paraan ng mga bampira?" pansin ko na natigilan si Zen sa tanong ko.

Sa tagal ko nang naging isang bampira, hindi ko minsang napag aralan ang uri ng
kanilang mga kasal.

"Zen?" nagsisimula na akong maghinala.

Baka ang panliligo sa dugo ng sabay ay sariling kasal na nalalaman ng isang

prinsipeng nagngangalang Zen Lancelot Gazellian.

Hindi ko naisip nang mga panahong 'yon na posibleng mag imbento si Zen ng kasal at
paniwalang paniwala naman ako.

"Ofcourse baby," hindi na ito makatingin nang diretso sa akin.

"Itatanong ko mamaya kay Lily, Zen."

"What? No, walang alam si Lily sa ganyan. You ask Caleb, yeah�Caleb." Kumbinsindong
sabi nito.

Because he can easily manipulate Caleb!

"Sinungaling ka mahal na prinsipe,"

"What? Why baby, did you regret it? Hindi mo gusto ang nangyari sa lawa ng mga
dugo? Hindi mo gusto ang nangyari sa mga dayame?" biglang nag init ang pisngi ko sa
tanong ni Zen.

Binigay ko sa kanya ang lahat, sa akin sa ibabaw ng mga dayami at kahit kailan ay
hindi ko ito pinagsisihan.

"No, hindi ko pinagsisisihan ito." Ngumisi sa akin si Zen.

At muli itong bumulong sa akin.

"Pagkatapos ng pagdiriwang na ito, magpapalagay ako nang napakaraming dayami sa

ating silid Claret." Halos magtindigan ang mga balahibo ko sa sinabi ng prinsipe ng
mga nyebe.

"Zen!" bahagya itong tumawa sa akin.

Dahil malayo ang bulwagan na aming pupuntahan ay naghanda pa ng karwahe na siyang

aming sasakyan. Inalalayan ako ni Zen na sumakay at mabilis siyang sumunod sa akin.

Hind pa man tumatakbo ang karwahe ay ilang beses nang tinatapik ni Zen ang kanyang
binti na parang gusto niyang kumalong ako sa kanya. Kung titingnan napakahaba ng
espasyo ng karwahe para magkalungan pa kami.

"Zen, nasa karwahe tayo." Matigas na sabi ko dito.

"Claret, mamaya maghihiwalay na tayo. Hindi mo ba ako kayang pagbigyan?"

"Zen, 'yan ka na naman. Kung ano na naman ang magustuhan mo mahal na prinsipe."

"Claret.."

Nang maramdaman kong biglang bumaba ang temperatura at makita ko na mas bumibilis
ang pagbuhos ng mga nyebe sa labas ay agad na akong nakalapit sa prinsipe ng mga
nyebe at kumalong ako sa kanyang kandungan.

"Zen Lancelot Gazellian! Ang hirap mong kausap!" bahagya kong pinisil ang matangos
niyang ilong.

"You should spoil me Claret, I missed you so much." Sinimulan niyang halik halikan
ang leeg ko.
Ilang beses akong nagdasal na sana ay makaabot kami sa bulwagan bago pa tumindi ang
paglalambing sa akin ng prinsipe ng mga nyebe at bumigay na ako.

He is my weakness and will always be.

"Lagi na lang ba ako mahal na prinsipe? Spoil me too, I missed you too." Mahinang
sabi ko sa kanya.

"What do you want? Ibibigay ko sa'yo magandang dyosa mula sa salamin." Hinagip niya
ang ilang hibla ng buhok ko at ito naman ang kanyang hinalikan.

Natahimik ako sa sinabi ni Zen dahil wala naman akong ibang gustong matanggap mula
sa kanya.

I am already satisfied with his presence, kisses and embraces.

"What do you want Claret?" muling bulong nito sa akin.

"Anything Zen, basta galing sa'yo mahal na prinsipe."

Nakarating kami sa bulwagan na nakailang halik sa aking leeg si Zen, kung hindi ko
pa siya napigilan ay nakagat niya na ako.

Hindi na kami makakarating sa bulwagan kapag naramdaman ko ang pangil niya,

magkakagatan na lamang kami sa loob ng karwahe.

Muli akong inalalayan ni Zen sa aking pagbaba.

May sumalubong sa amin na isang babaeng bampira na siyang punong abala sa

kasiyahan.

"Sa likuran po kayo maaaring dumaan, mahal na prinsipe, mahal na dyosa." Tumango na
lamang kami ni Zen.

Tahimik lamang kami ni Zen na naglalakad pero hindi din nagtagal ay naririnig na
namin ang boses ng mga kapatid niya na siguradong hinihintay kami.

Nangunguna ang boses ni Caleb na may kasama pang pagtawa.

"I warned everyone Dastan. Pati ang mga Viardellon na kasama natin sa palasyo,
sinabi ko na kapag dadaan si Claret, pumikit na lang sila. Ang magaling nating
kapatid mapasulyap lang tayo ng saglit kay Claret, parang laging papatay. Kaya
sinabi ko sa lahat ng lalaki sa palasyo galingan na lang ang pagpikit, ilang taong
hindi nagselos 'yon. Siguradong babawi siya ng selos. Gagong Zen."

Agad akong kinabahan sa narinig ko, dahil alam kong narinig din ito ni Zen.

"Kung ikaw kaya ang papikitin ko habangbuhay Caleb?" napatalon si Caleb nang
marinig ang boses ng kanyang magaling na kapatid.

"Oh Zen!"

Nasa isang silid pa lamang kami kung saan nandito na ang mga magkakapatid. Nandito
rin si Adam.

Katulad ni Zen ay napakakikisig ng magkakapatid at talagang sumisigaw sa kanila ang

presensiya ng pagiging dugong bughaw.

Hindi ko maiwasang hindi isipin ang dalawang Gazellian na wala ngayon. Si Evan na
abala sa pagdadalubhasa sa pagiging konseho at si Finn�nasaan na nga ba si Finn?

Nagtataka ako kung bakit hindi nagtatanong tungkol dito si Zen. Posibleng nasabi
na rin ito ni kamahalan?

"Paumanhin, hindi ko alam kung dapat ko ba itong itanong. Pero may balita na ba kay
Finn?" hinanap naming lahat si Zen pero may isa pang nawawalang Gazellian.

Pakinig ko ang pagbuntong hininga ni Lily.

"May nakalap na ang ilang tagapaglakbay ng Parsua, Claret. Nagpapanggap ang

magaling na prinsipe na isang hamak na salamangkero para lamang mapalapit sa isang
babae. He's drooling over a woman, we're all hoping that she's his mate."

Napansin ko na napangiti ako sa sinabi ni Lily, ganito din ang balitang nabasa ko
mula kay Evan. I am happy that Gazellian princes are now learning to fall in love.

At siguradong nakatungo silang uuwi dahil sa mga salitang sinabi nila noon kay
Lily.

Nang muli akong nag angat ng paningin ay wala na si Dastan at nakalabas na ito.
Siya ang tipo ng hari na hindi madalas isuot ang korona, katulad ngayong
pagdiriwang ngayon.

Hindi mapagmataas ang hari ng Sartorias.

Nagsimula nang maglabasan ang mga Gazellian, sinabi ni Lily na si Zen ang huling
lalabas nang sa ganon ay makuha ang atensyon ng lahat.
"Mahal na prinsipe, hihintayin kita sa labas. Kailangan ka nilang salubungin mag
isa, hihintayin kita." Binitawan ko na ang kamay niya.

"I love you Cordelia Amor.."

"I love you too Prince Zen.."

Nang lumabas ako sa silid ay may ilang nagsinghapan nang makita ako. I can see the
admirations from their eyes.

Lalo na at agaw atensyon ang puti kong kasuotan na ipinilit ni Zen isuot sa akin.
Napakaraming bampira ang pumupuno sa buong bulwagan at lahat ng mga ito ay may
kanya kanyang magagarang kasuotan.

Karamihan ay may hawak na kopita na naglalaman ng dugo, lumawak ang ngiti ko nang
umabot ang imbitasyon sa mga babaeng nakasama ko sa subastahan.

Ngumiti ako sa kumpulan nila, sabay sabay silang ngumiti pabalik sa akin. Hinanap
ko ang mga itinakdang babae noon, dahil pinadalahan ko din ang mga ito ng
imbitasyon pero wala akong makita kahit isa sa kanila.

Hiwa hiwalay na ang mga Gazellian na may kani kanilang mga kausap. Si Dastan na
katabi na muli si Tobias, si Lily na katabi si Adam, si Harper na pinalilibutan ng
mga humahangang lalakin bampira sa kanya at si Casper na hindi malapitan ng mga
babaeng bampira sa kabila ng kakisigan nito.

Parang pinaghalong Zen, Dastan at Evann ang ugali ni Casper. Tahimik na parang
mainitin ang ulo at laging malalim ang iniisip.

Mga babaeng malalakas ang loob lamang ang makakalapit sa kanya.

Nasa entablado si Caleb na siyang aagaw sa atensyon ng lahat ng mga bampira.

"Magandang gabi sa inyong lahat, sa mga panauhin mula sa tatlong naglalakihang

kaharian. Sa mga hari, mga prinsipe at prinsesa, sa ilang konseho, sa lahat. Masaya
ako kasama ang buong pamilya ng Gazellian sa inyong pagdalo sa gabing ito." Pormal
na sabi ni Caleb na parang hind siya ang lalaking nagsasalita tungkol sa pagpikit
kanina.

Nasa tabi nito ang reyna.

"Saksi kayo sa iba't ibang pangyayari ng ating imperyo, saksi kayo sa mga trahedya,
saksi kayo sa paghihirap ng imperyong ito. Ilang beses tayong pilit pinabagsak pero
nanatili tayong nakatayo at humihinga. Sa ngalan ng lahat ng mga maharlikang
humingi ng tulong sa inyong lahat, simula sa pangmalawakang digmaan, sa mga
suliraning araw araw na sumasalubong sa atin ipinaabot ko ang isang napakalaking
pasasalamat. Ang pagdiriwang na ito ay hindi para sa amin kundi para sa lahat ng
mga mamamayan ng iba't ibang imperyong nanatiling matatag sa bawat hagupit ng
mundong ito."

Humahanga na ako sa haba ng mga sinasabi ni Caleb. Siya ba talaga ito?

"Siya ba talaga si Caleb?" halos mapatalon ako sa boses ni Rosh na nasa tabi ko.
Pareho kami ng iniisip.

"Kahanga hanga, nagsasalita rin pala siya ng maayos." Papuri ni Seth.

"I have this feeling that someone's eyes are now sending us daggers. Hindi niyo ba
nararamdaman?" tanong ni Blair.

Si Zen ito, malamang.

"Lumipat kayong tatlo ng posisyon, lumipat kayo." Pagtataboy ko sa tatlo.

"Isang malaking patunay ng ating tagumpay ang pagbabalik ng aking kapatid, ang
prinsipe ng mga nyebe. My brother, the second prince of Parsua Sartorias. Zen
Lancelot Gazellian."

Halos mapuno ng singhapan ang bulwagan nang tuluyan nang iluwa ng kurtina si Zen na
tamad na naglakad mula dito.

"Hindi bagay sa kanya ang suot niya, overdressed." Agad na sabi ni Rosh.

Sumabay sa pagpalakpak si Seth sa karamihan ng mga bampira habang tahimik lang si

Blair.

Nang tumama ang mga mata namin ni Zen ay agad nitong sinulyapan ang tatlong
prinsipeng kahilera ko. Nakakunot na ang noo nito.

Oh no. Patay na naman.

Sa isang iglap ay nawala ako sa aking posisyon at natagpuan ko na lamang ang

nakapulupot na braso ni Zen sa bewang ko.

"Wala akong natatandaang inimbitahan ko kayong tatlo."

--

VentreCanard

Chapter 56

Sa tuwing magkakasama sama ang mga itinakdang prinsipe ng panahong ito, hindi
maaaring hindi magkakaroon ng gulo.

Hindi katulad ng naunang mga itinakda, they were united and I admired them for
that. Hindi sila nag aaway o nagtatalo man lang, hindi katulad nilang apat na
parang laging may gyera na magaganap.

Si Zen na mainit ang dugo sa kanilang tatlo, si Rosh na sa tingin niya ay

kinukumpetensiya siya sa kanyang kakisigan, si Seth na kaisa isahang may pahalaga
sa kanilang samahan at si Blair na walang pakialam.

They will never be an ideal combination because they will always end up in
disaster.

Pero kahit kailan ay hindi ako nagreklamo sa samahan nila. Kahit ganito silang
apat, hinding hindi mapapantayan ang mga sakripisyo at lahat ng pagod na
iginugulgol ni Rosh, Blair at Seth para lamang maibalik si Zen.

Hindi man ito buong nakita ni Zen, tutulungan ko siyang lubos na makita ito.

"King Dastan invited us Zen," mabilis na sagot ni Seth.

"But this is my party," matigas na sagot ni Zen.

Napabuntong hininga na lang ako at hinawakan ko ang kamay ng prinsipe ng mga nyebe.

"Zen.." may babala na sa aking tono.

"Yes baby?" painosenteng sagot niya sa akin.

Pansin ko na lumayo na si Blair sa tabi ni Seth at Rosh at may ilan na itong kausap
na bampira mula sa malayo.

"Kamusta Zen?" ngising tanong ni Rosh.

"Ikaw, kamusta Rosh? Nababahala ka na naman ba?" ilang beses akong napamura sa
isipan ko.

Ito na naman po ang magkaibigan.

"I think I have to go Claret, Zen. Tinatawag ako ni Uno." Hindi na hinintay ni Seth
ang sagot namin ni Zen. Patakbo na itong nagtungo sa kumpulan ng mga Viardellon sa
isang lamesa.

Naiwan si Rosh at Zen na magkatitigan.

"Bakit naman ako mababahala? Bampirang may yelo sa ulo?" naniningkit na ang mata ni
Rosh.

"Hindi ba at lagi ka nang nababahala kapag nasa malapit ako bampirang may tinik sa
ulo? Problema na naman sa kakisigan Rosh?" gustong gusto ko na silang pag umpugin
dalawa.

"Kakisigan? Sanay na ako sa problemang 'yan pangalawang prinsipe ng Sartorias."

Lumalabas na ang ugat sa sentido ni Rosh.
"Dapat lang na nasanay ka, ilang taon din akong nawala. Ilang taon ka rin napaupo
sa pwesto ko bilang pinakamakisig na bampira. Now that I am back, pangalawa ka na
naman. Pity." Napasinghap na rin ako sa mariing sinabi ni Zen.

He's not competing with Rosh regarding this matter. Kahit kailan wala siyang
pakialam na si Rosh na lang ang nag iisip na magkakumpetensiya sila sa kakisigan.

"Zen! You are pissing him!"

"Why? I am damn pissed too! He bit you baby, this fvck bit you when I was away. He
bit you baby."

"Zen naman, baka magkagulo kayong dalawa. Ang daming bisita."

"I don't fvcking care."

Eksaheradong tumawa si Rosh bago muli itong tumitig kay Zen.

"Kailan ka pa nanguna Zen? Ikaw ang laging pumapangalawa sa ating dalawa. Look at
you? Walang kwenta ang mananahi ng Sartorias, poor royal suite. Laging pangalawa
ang Sartorias sa Deltora."

Pansin ko na napapatingin na sa direksyon namin ang mga panauhin, lalong bumababa

ang temperatura at may mga halaman nang gumagapang mula sa iba't ibang sulok ng
bulwagan.

"Tumigil na kayong dalawa, umaagaw na kayo ng atensyon." Saway ko sa dalawang

lalaking may nakapagitan nang malakas na tensyon.

"Mukhang nag iilusyon ka na naman ikalawang prinsipe ng Deltora, kailan pumangalawa

ang Sartorias sa inyong imperyo? Hangal ka nga talaga."

Pansin ko na may lumabas nang rosas mula sa kamay ni Rosh at nagyeyelo na ang
tinatapakan naming sahig.

"Zen, Rosh! Ano ba kayong dalawa?!" payakap kong pinigilan si Zen at bahagya ko
siyang itinulak.

"Now that you're back, gusto mo na namang agawin ang pwesto ko na matagal mo nang
hindi makuha. Lamang ako sa'yo prinsipe ng mga nyebe sa kahit anong paraan."

Pareho silang sakit sa ulo ng kanilang mga imperyo.

"Rosh, tumigil ka na!" wala ba na kahit isang tutulong sa akin?

Hindi ko mapipigilan ang dalawang itong magpatayan.

"Really? My powers are not like your pheromones that can seduce women, but I have
tons of girls from different empires. Just my snow." Nanlamig ako sa sinabi ni Zen
at bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya.

"Tons of girls?" natigilan siya nang maintindihan niya ang sinabi niya kay Rosh. At
kitang kita ko ang ngiting tagumpay ng ikalawang prinsipe ng Deltora nang makita
niyang balisa na si Zen at hindi magkaintindihan kung paano magpapaliwanag sa akin.

"No�no baby. I was just�it's just�fvck you Rosh. Fvck you!" hahawakan na sana ako
ni Zen nang iiwas ko ang braso ko mula sa kanya.

"You have your tons of girls Zen, right?"

Narinig ko ang mahina niyang pagmumura sa sinabi ko.

"No baby, I didn't mean that�" hindi natapos ni Zen ang sasabihin niya nang may
makita siya mula sa likuran ko.

"Zen, mahiya ka sa mga bisita. Itaas mo ang temperatura, sasalubungin mo na naman

sila ng kaguluhan?" Malamig na boses ni Dastan ang nagpalingon sa akin. Sa tabi ni
Rosh ay ang kanyang kapatid na si Tobias na may mahinang sinasabi dito na parang
hindi naman pinapakinggan ng salubong na kilay na si Rosh.

Here comes the matured 'kuyas'

"Kamahalan, maaari ba na ikaw na ang kumausap sa prinsipe ng mga nyebe? He had tons
of girls, just with his snow." Iritadong sabi ko.

Narinig ko ang malakas na pagtawa ni Rosh at Tobias. Si Dastan ay kumunot lamang

ang noo, hindi ko na ito hinintay na sumagot at mabilis na akong naglakad papalayo.

"Claret!" tawag sa akin ni Zen, hindi ko siya nilingon.

Sa pakikipagyabangan niya kay Rosh nahuhuli siya sa sarili niyang bibig. I want his
snow alone, I want him alone, gusto ko ako lang ang pag alayan niya ng kanyang mga
nyebe.

What's with that 'I have tons of girls, just my snow'?

Habang abala ako sa paglalakad ay may nakita akong pamilyar na mukha ng babae na
hawak ang kanyang napakagandang itim na saya habang patakbo sa direksyong
pinanggalingan ko.

Saan ko siya huling nakita?

"Prince Zen! Welcome back!" nilampasan ako ng babae. Kusa na lamang akong lumingon
pabalik at sumikip ang dibdib ko nang makitang nakasabit na ang babae sa leeg ni
Zen.

I can't see the full view of what happened, but I have this feeling that her lips
touched my snow prince's lips.

"Marah!" malakas na sigaw ni Rosh at Tobias. Mabilis nakalapit sa kanila si Rosh at

Tobias para maihiwalay ang kanilang kapatid.

Siya ay isang Le'Vamuievos. Ang bampirang matagal nang may gusto kay Zen, ang
babaeng humiling na sana ay ako na lamang ang naglaho at namatay.

Nagsinghapan ang mga panauhin, agad lumingon sa akin si Dastan at pakinig ko ang
pagtawag sa akin ng ilang mga Gazellian.
Biglang umikot ang paningin ko, mabilis na akong tumalikod at nagpatuloy na
tumakbo.

I heard Zen's voice, alam kong wala siyang kasalanan. Masyadong mabilis ang
pangyayari pero ang tindi ng pagkirot ng dibdib ko na parang hindi na ito normal.

Yes, I'm jealous. I want to pull that damn Marah's hair. Pero ayokong makita ng mga
tao ang totoong nangyayari sa akin. Nakarating akong muli sa kwartong aming
pinanggalingan at mabilis kong inilabas ang aking panyo.

It's not for my tears but for my blood coming out from my nose. Nagdurugo ang ilong
ko.

My bond with Zen has changed, mas tumindi ito na naapektuhan na ang aking katawan
sa tuwing may lalapit sa kanyang babae. Kung si Adam ay sumuka ng dugo nang
magawang halikan ng ibang bampira si Lily, ang katawan ko naman ay parang
nanghihina at gustong bumagsak nang hawakan siya ng iba.

"Claret! Open this door! Hindi ko gusto ang nangyari, ikaw ang hinahabol ko! Ikaw
ng gusto kong halikan, Claret. I don't even know that woman." Agad akong naalarma
ng marinig ang boses ni Zen.

Nagdurugo pa rin ang ilong ko, ito ba ang kabayaran sa ginawa kong pagsasakripisyo
sa aking lola? O sinigingil na ako ng asul na apoy? Ilang taon na ba ako bilang
isang bampira?

Hinayaan niya lang ba akong buhayin ang aking prinsipe?

"Zen, susunod na ako. Mauna ka na mahal na prinsipe, susunod na ako." Mahinang sabi
ko dito.

"No, open the door baby. Magyeyelo ang lahat ng bampira sa bulwagan, magyeyelo
Claret. Ayokong isipin mo ang mga narinig mo, ayokong isipin mo ang nangyari
kanina. I am all yours baby, the snow prince is your Claret. Papasukin mo ako dito.
Papasukin mo ako Claret." Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya.

Hindi ko tinigilan ang pagpupunas ng ilong ko. Hanggang sa unti unti itong tumigil,
palakas na nang palakas ang pagkalampag ni Zen sa pintuan.

Hanggang sa hindi na nito natiis at tuluyan na niya itong nasira.

Mabilis siyang nakalapit sa akin, basang basa ang mukha niya na parang ilang beses
siyang naghilamos kahit ang kasuotan niya ay basa rin.
"Tell me, tell me what to do? Maliligo ba ako Claret? Should I go home? Should I
call priestesses for a spell to cleanse my body? Just tell me baby, I never liked
someone's kiss. It was always your lips Claret, my deity's lips. I'm sorry baby.."
nag iwas ako ng tingin sa kanya. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay.

"But you told Rosh that you have a lot of girls from different empire. You let
Marah kissed you, dapat umilag ka." Nag iinit na ang sulok ng aking mga mata.

"I was just fighting with him baby, and that�that Marah? I was pre occupied of
following you. Nagulat na lang ako nang may tumalon sa akin, blocking me from you.
Ipinatapon ko na ang mga Le'Vamuievos."

"But she kissed you! she kissed you Zen.. she kissed you!" ilang beses kong
pinaghahampas ang dibdib niya habang tumutulo ang luha ko.

Alam kong maraming babaeng pinagpapantasyahan ang aking prinsipe, but kissing him
in front of my eyes?!

Ramdam kong niyakap niya ako at hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko.

"How can I calm you baby? Want do you want?"

"She kissed you Zen, she kissed you! You're too careless! Naiinis ako sa'yo."
Hinawakan ni Zen ang magkabilang pisngi ko at marahan niyang pinunasan ang mga luha
ko.

"Paliguan mo ako mahal na dyosa mula sa salamin, bumalik na tayo sa palasyo.

Satisfy yourself until I am clean enough. And I, Prince Zen Lancelot Gazellian the
second prince of Parsua Sartorias is now surrendering myself to you, my deity."

Ngumuso ako sa sinabi niya.

"What is that Zen?"

"A prince vow? For formality baby, honeymoon first before the wedding."

--

VentreCanard
Chapter 57

Nakakarinig na ako ng magandang musika mula sa labas ng kwarto. Mukhang magkakaroon

pa ng sayawan na bihira ko lamang nasasaksihan sa imperyong ito.

Simula nang tumapak ako sa Parsua, nabibilang lamang sa kamay ang mga kasiyahang
nadadaluhan ko dito. Laging nagbabalot ng suliranin ang imperyong ito, at
napakaganda nang pagkakataon ngayon para magsaya na ang mga bampirang nakaranas ng
iba't ibang klase ng paghihirap mula sa nakalipas ng mga taon.

Nandito pa rin kami ni Zen at pilit niya akong kinukumbinsi na tumakas na lamang
kami at pagbigyan siya sa kanyang oras oras na kahilingan.

"Claret.." kanina niya pang hinuhuli ang kamay ko pero iniiwasan ko na ito.

"Zen, ilang beses ko ba na sasabihin sa'yo na hahanapin ka ng reyna? Hahanapin tayo

ng mga kapatid mo. Nag usap na tayo tungkol dito, nakiusap na ang mga kapatid mo.
Ang hirap hirap mo talagang sabihan." Iritadong sabi ko.

Mas dumistansya pa ako mula sa kanya dahil kaunting pilit pa niya sa akin ay
papayag na ako sa kagustuhan niya.

"Galit ka pa rin ba sa akin Claret? I told you, I am willing---" mabilis akong

lumapit sa prinsipeng nabibingi na naman.

I stopped his lips with my forefinger.

"Mahal na prinsipe, hindi na ako galit. It was an accident, I can understand. Huwag
na lang mauulit, I am already satisfied with your wet face, shirt and even your
hair. Saan ka naghilamos Zen?"

"I asked to Tobias," he pouted his lips.

"You are pouting your lips Prince Zen, do you think you're cute?" ngumisi ito sa
akin.

"Hindi na ako ang nagsabi niyan Claret." Tumaas ang kilay ko at gumawa ako ng
maliit na distansya sa pagitan namin.

"You will never be cute, may pangil ka mahal na prinsipe. Guy with fangs will never
be cute." Natatawang sabi ko sa kanya, kumunot ang noo nito sa akin.
"Yeah, I never said I'm cute. Si Rosh, cute. Kulang na lang sa kanya buntot,
magsama sila ni Lucas. I saw that werewolf a while ago, why is he here? This damn
party is full of unwanted guests."

Naiiling na lang ako sa sinasabi nitong si Zen. Hindi ko na napansin si Lucas,

kahit kailan ay napakatalas ng mata nitong si Zen.

"Zen nag usap na tayo sa pagiging seloso mo, kahit ngayong gabi lang. Please
behave, okay?" Hindi pwedeng manlilisik na lang ang kanyang mata sa tuwing may
lalapit sa akin na lalaki na wala namang masamang intensyon.

"Ask them to behave, I'll behave too." Hindi siya talaga kayang pakiusapan.

Lalo na at lumabas na ang kanyang listahan, hindi lang si Blair ang nadagdag pati
si Tobias, si Casper, mga Viardellon at si Hanz na walang kamalay malay.

Nagpatawag ako ng tagasunod para magdala ng kasuotan para kay Zen, basang basa ang
prinsipe ng mga nyebe at wala yata itong balak magpalit ng kasuotan.

Isang katok ang umaagaw sa atensyon namin, pumasok ang dalawang tagasunod dala ang
kasuotan ni Zen.

"Maraming salamat," kapwa ang mga itong yumuko sa amin bilang paggalang.

"Zen, magbihis ka muna bago tayo lumabas. Basang basa ka." Hindi ito sumagot sa
akin sa halip ay lumingon ito sa dalawang tagasunod.

"Lumabas na kayong dalawa, bibihisan ako ni Claret."

Hindi magkaintindihan ang dalawang tagasunod nang marinig nila ang sinabi ni Zen.
Nabasa lang ito ng tubig, nakalimutan na niyang magbihis mag isa.

Hindi pa man tuluyang nagsasarado ang pintuan ay nahila na ako ni Zen papalapit sa
kanya.

"Bihisan mo na ako Claret, I'm cold. Nilalamig na ako.." malambing na sabi ng

prinsipe ng mga nyebe na nilalamig daw.

"Zen Lancelot Gazellian, habang tumatagal umaarte ka na nang umaarte sa akin."

Naiiling na sabi ko habang sinisimulan ko nang tanggalin ang pagkakabutones ng
kanyang kasuotan.

Naramdaman ko ang marahan niyang paghalik sa ibabaw ng ulo ko.

"I missed you so much baby, gusto ko ako lang ang tinitingnan mo. Gusto ko ako lang
ang iniisip mo, gusto ko ako lang sa lahat. Gusto ako lang Claret..gusto ko ako
lang.." bumaba na ang halik niya sa aking pisngi habang gumagapang na ang mga kamay
niya sa aking likuran.

"Zen..huwag dito please.." nahihirapan na akong manlaban sa kanya habang humahalik

na siya sa aking leeg.

"Just a one bite baby, just one.." lalong humihina ang boses niya na parang batang
ayaw pagbigyan ng isang candy.

"Zen naman..mahahalata tayo.." hinahaplos ko na ang kanyang buhok habang hinahalik

halikan na niya ang balikat ko.

"I'll hide my bite mark,"

"Huwag sa leeg mahal na prinsipe.."

"Where do you want?" nahihirapang tanong nito sa akin. Nagniningas na ang kanyang
mga mata, maging ang mga pangil niya ay hindi na mapigilan.

"Just--- just not on my neck Zen."

Mabilis akong hinalikan ni Zen sa aking mga labi bago ako nito binuhat at dinala sa
tapat ng isang mahabang lamesa.

"You need support baby.."

"What?" naguguluhang tanong ko.

Hindi na ako sinagot ng prinsipe ng mga nyebe na mukhang uhaw na uhaw na. Natagpuan
ko na lamang siyang bahagya nang nakaluhod.

"I like on your legs baby.."

"You did this before Zen,"

"Yes my deity, gustong gusto kong sumusuot sa kasuotan mo." Dahan dahan na niyang
itinataas ang aking saya.

"Just�just don't make it higher Zen. I'll kick you, puputulin ko ang pangil mo
mahal na prinsipe." Narinig ko itong tumawa.
"Just hold on tight baby, I'll be quick."

Ipinikit ko na ang aking mga mata habang nararamdaman ang mabagal na paggalaw ng
magaling na prinsipe.

He placed my right leg on his left shoulder while his other hand is busy slowly
caressing my left leg.

"Zen.." mahinang pagtawag ko sa pangalan niya.

Lalong bumilis ang aking mabigat na paghinga nang maramdaman ko ang sunod niyang
ginawa.

I felt his warm tongue tasting my skin.

"Zen.." I moaned his name when his lips started making playful movement.

"Zen! I said don't go higher!" tinanggal ko ang isa kong kamay na nakasupporta sa
lamesa at pilit kong itinulak ang ulo ni Zen na tumataas na.

I heard him laugh. Damn vampire Prince.

"God baby, just your skin is so addictive. I can't see flaws all over your body,
every inch suits my lips."

Napahugot na ako nang malalim na paghinga nang maramdaman ko na ang dulo ng kanyang
pangil hanggang sa tuluyan na niya itong ikagat sa aking hita.

"Zen.." I closed my eyes with my lips half open. I tightened my grip on the table
for me to have my own kind of support.

Hot, pleasure, lust and longing is all over my body. I want to feed him more, I
want to give whatever he wants. Gusto ko nang ibigay ang lahat sa kanya sa mga oras
na ito.

I opened our mind link, making us to communicate more.

"God baby..your blood is getting sweeter. It's damn addictive baby..lalo akong
nauuhaw.."

"Go on, go on Zen. My prince, my blood is all yours. Hinding hindi ka na mauuhaw
mahal na prinsipe.."
"As well as you baby, I will not just feed you by my blood. You have my love
baby..bagay na isang beses lang kayang ibigay ng isang prinsipeng kagaya ko. It's
all for you baby..it's all for Claret Cordelia Amor." Ngumiti ako sa narinig ko.

"Keep going baby, dig your fangs, drink my blood and taste me again and again."

"You'll do the same to me my deity.."

"It's an honor Prince Zen.."

Muli akong napaungol nang maramdaman kong muli ang pagkagat ng pangil niya sa aking
hita.

Nagniningas na ang mga mata ko at naglalabasan na rin ang mga pangil ko.

"Mahal na prinsipe.."

Isang marahas na pagbubukas ng pintuan ang nagpabalik sa aking katinuan. Bumalik sa

dating kulay ang aking mga mata at nawala ang aking mga pangil.

Kunot noong reyna ang iniluwa ng pintuan at dahan dahang bumaba ang mga mata nito
sa saya kong nakaumbok dahil sa anak niyang nasa ilalim nito.

"Fvck!"

"Zen Lancelot Gazellian!"

"Zen, Zen!" tinanggal ko na ang hita kong nasa balikat niya at ilang beses ko
siyang hinampas sa aking kasuotan.

"Get out, get out. Your mother is here,"

"I know,"

"Talagang hindi ka makapaghintay, anak? Mahal na prinsipe?"

"Zen.." lumabas na ito sa aking malaking at nakalobong saya at tumuwid ito ng

tindig.

I can see traces of my own blood on his lips.

"What are you doing in the middle of your own party?!"

"Biting? Drinking, mother. Nauhaw ako,"

"We had bloods outside! Manang mana ka sa'yong amang hari! Kailanman ay hindi
mapipigil ang paghaba ng mga pangil ng mga anak kong lalaki."

"I can't drink other blood, alam nyong dugo na lang ni Claret ang totoong
nakakatanggal sa pagkauhaw ko."

Nahihiya na ako sa reyna, kung sana ay pinigilan ko na lamang si Zen. Sa halip ay

hinayaan ko na lamang ito sa gusto niyang mangyari.

"Pagkatapos ng kasiyahang ito pangako anak, Zen at pati na rin sa'yo Claret.
Hahayaan ko na kayong gawin ang gusto nyo, maaari kayong magkagatan nang walang
katapusan pero hayaan nyo munang matapos ang kasiyahang ito dahil mahalaga ito sa
Parsua."

"Tulad ng laging pinapaalala sa'yo ni Caleb Zen, pasasalamat muna ako bago ang
pangangagat. Lumabas na kayo at makisalamuha kayo sa mga bisita." Tinalikuran na
kami ng reyna.

Pero tumigil ito sa paalalang biglang nagpakaba at nagpawala sa pagtibok ng aking

dibdib.

"Nandito si Leon at Desmond, Claret. Gusto kayong kausapin ni Zen."

--

VentreCanard

Chapter 58

The best feeling is when you danced with someone, not just looking in your eyes but
looking in your heart.
Hindi ko alam kung ano ang maaaring maging reaksyon ko sa sinabi ni Reyna Talisha.
Alam ko sa sarili kong hindi agad huhupa ang matinding galit sa akin ni lolo at ni
Kreios dahil sa nakaraang pangyayari.

At papaano ko pakikiharapan si Desmond? Paano ko haharapin ang lalaking sinubukan

kong burahin ang mga alaala?

Sinubukan niya pa rin akong tulungan nang mga oras na 'yon, pero sa huli si lola
pala ang gumagawa ng hakbang para matulungan ako.

Isang paraang kahit kailan ay alam niyang hindi ko sasang ayunan. She deceived all
of us for my own sake. Maging ang apat na hari ay nagawa niyang papaniwalain para
sa sarili kong kapakanan.

Nakagat ko ang aking pang ibabang labi, pero bakit hindi inisip ni lola ang
maaaring maging epekto nito kay lolo? Sa kapatid ko.

Her love for me is too infinite. Si lola ang saksi sa ilang taong pagdurusa ko,
siya ang kasama ko sa bawat pagluha ko, siya ang nakakarinig sa bawat pagtawag ko
sa pangalan ng lalaking pinakamamahal ko at siya ang laging nakakita kung paano ko
gustong wakasan ang aking buhay sa tindi ng pangungulila ko sa prinsipeng katabi ko
ngayon.

Napakaraming bampirang naapektuhan dahil sa pangungulila ko kay Zen, simula sa

tatlong prinsipe, sa mga bampira mula sa Parsua hanggang sa lola ko.

"Zen.." inangat ko ang aking kamay at marahan kong pinunasan ang kaunting bahid ng
aking dugo sa kanyang mga labi.

"Masaya ako, napakasaya kong nandito ka na mahal na prinsipe." Hinawakan ni Zen ang
aking mga kamay at unti unti niya itong hinalikan.

"Higit akong masaya Claret, higit."

Pansin ko na makahulugan akong sinulyapan ng reyna, alam niya ang aking sitwasyon
at kung may bampira man na hindi pa lubusang naiintindihan ang nangyayari si Zen
ito.

Hindi pa gaanong malinaw sa kanya ang lahat, simula sa paraang kung paano siya
naibalik at sa mga sakripisyong naganap bago siya tuluyang nabuhay.

Ipinapangako kong pagkatapos ng pagdiriwang na ito ay sasabihin ko na sa kanya ang

lahat.
Nagsimula na kaming lumabas ni Zen sa silid, nakapulupot sa aking bewang ang
kanyang braso na parang anumang oras ay may kung sinong aagaw sa akin.

Habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang isipin ang mga katanungang gustong
sabihin kay lola, kung hindi naging epekto ang mahika namin, bakit naglaho si
Desmond sa mundo ng mga tao? Posible kayang nagtagumpay ang unang mahika pero hindi
na sumang ayon ang ikalawa?

I successfully did mate him to a human girl, but my memories with him are still
intact.

Hindi na naging maganda ang paglalaban ni Dastan at Zen noon na tumigil lamang
dahil sa paglabas ng reyna, ayoko nang makasaksing muli ng paglalaban sa pagitan ng
dalawang Gazellian.

Tuluyan na kaming nakalabas ng silid, unang sumalubong sa amin si Harper at Lily na

mukhang nag aalala.

"Are you okay now, Claret? Wala na ang babaeng Le'Vamuievos." Napatitig ako kay
Harper, buong akala ko ay gumawa na ng paraan si Kreios dahil narinig kong si lolo
at Desmond lamang ang naghihintay sa akin.

Where is my brother? Why is he hiding?

"You are so careless Zen, kung ako si Claret hindi ka makakatabi sa akin ng isang
taon." Iritadong sabi ni Lily.

"That was just an accident Lily. Baby, don't listen to her." Agad na sabi sa akin
ni Zen.

"Isang taon? Come on Lily, paano kung hindi namin ginusto? Your punishment is
unjust sweetheart. Let's go, maraming naghihintay sa kanila." Pagsingit ni Adam na
pilit nang inilalayo sa amin si Lily.

Sa unang pagkakataon ay nakita kong tumango si Zen kay Adam, mukhang nagkakasundo
na ang dalawang ito.

Pansin ko sa mga mata ni Harper na may gusto itong itanong sa akin, pero nag
alinlangan ito at sa halip ay nagpaalam na rin sa amin.

Nang maiwan kami ay sinubukan na ni Zen na makipag usap sa mga lumalapit sa amin.
And he looked so bored.

"Zen, atleast learn to smile a bit."

"I never smiled at them, since birth. I can't baby."

Napabuntong hininga na lamang ako.

Muntik ko nang makalimutan na kilala nga pala ang prinsipe ng mga nyebe bilang nag
iisang Gazellian na walang pakialam sa nasasakupan nito.

Habang tumatango lang si Zen at sumagot sa ilang tanong na 'Yes' at 'I don't know'
lang ang isinasagot, nabigyan rin ng pagkakataon na muli kong makasalamuha ang mga
itinakdang babae noon.

Isang mainit at mahigpit na yakap ang nangyari sa pagitan namin. Saya at lungkot
ang bumalot sa aking kalooban, kulang sila ng isa.

"May balita na ba kayo kay Lorcan?" tanong ko sa tatlong itinakdang babae. Lorcan
is Serena's mate.

Sabay sabay umiling ang mga ito. Ako ang lubos na nakakaalam ng nararamdaman ngayon
ng lalaking iniwan ni Serena.

"Huwag ito ang pag usapan natin, ikaw kamusta ka Claret?" Masaya at malungkot.

Hindi nagsasalita si Zen sa tabi ko at hinahayaan niya lamang kaming mag usap.

"Napakasaya, kamusta pala si Cornelia Zahara?" pag iiba ko ng usapan.

"My girl Cornelia, she's here. Kanina pa siyang nagtatangkang lumapit sa huling
prinsipe ng mga Gazellian." Natatawang sabi ni Zahara.

"Not Casper, he's boring." Tipid na sabi ni Zen.

Tuluyan nang natawa ang tatlong itinakdang babae.

"Kung noon ay hindi pansinin ang huling prinsipe ng inyong pamilya Zen, ngayon ay
halos kalahati na ng populasyon ng kababaihan sa buong Parsua ang pumapantasya sa
kanya. Hindi maipagkakailang nahihigitan na niya ang kakisigan ng kanyang mga
nakatatandang kapatid." Mahabang sabi ni Louise.

Kahit ako ay pansin ko na rin ito, para siyang pinaghalong Zen, Dastan at Evan.
Hinahanap ng aming mga mata si Casper, nasa isang sulok lamang ito pero halos nasa
kanya ang mga mata ng kababaihan.

"He'll not appreciate it, believe me." Tamad na sabi ni Zen.

Sa kanilang magkakapatid, masasabi kong si Caleb at Finn lamang ang nasisiyahan sa
pagpansin sa kanila sa kababaihan. Dastan is a silent womanizer, binabaliw niya ang
mga kababaihan sa tahimik niyang paraan, Zen was a boobs material, pihikan si Zen
sa babae noon at malalaking dibdib lang ang pinapansin nito patunay na ang una
naming pagkikita, while Evan? Tahimik lang din ito pero alam kong aktibo pa din ito
sa pagkagat ng babae and Casper, he keeps coming back to human world. At malaki
ang posibilidad na babae ang binabalik balikan nito.

Gazellian and their fangs. Leeg lang ng babae ang hinahabol ng pangil ng mga
Gazellian.

"Oh, Homer is here. Claret meet our newborn baby," sabay kaming napalingon sa
sinabi ni Dione.

Gumuhit ang ngiti sa mga labi ko nang may sanggol na batang lalaking hawak si
Dione.

"Is he your first baby? Maaari ko ba siyang hawakan?" ngumiti sa akin si Dione at
Homer at inabot nila ang bata sa akin.

"Oh my, he's so handsome." Natutuwang sabi ko.

Bahagya akong natigilan nang ilapit ni Zen ang kanyang kamay sa bata at hinayaan
niyang hawakan ang daliri niya ng munting kamay ng bata.

"Let's make one Claret, I want to have our little Amor." Bulong nito sa akin habang
nilalaro niya ang bata. Ramdam ko ang kung anong init na humaplos sa dibdib ko.

"You like a baby girl?" ngiting tanong ko dito habang nakatitig ako sa bata. Buong
akala ko ay lalaki ang gusto ni Zen.

"Yes, a very beautiful snow princess who resembles you." Lumukso ang dibdib ko sa
sinabi ng prinsipe ng mga nyebe.

"Hindi ba at sinabi na namin sa inyo na gumawa na kayo ng bata? Maganda itong

bagong panimula sa Sartorias." Inabot ko na pabalik ang anak ni Dione.

"Soon," sagot ni Zen.

Nagkaroon pa kami ng mahabang pag uusap habang si Zen at ang mga lalaking itinakda
na ang magkakausap.

"May nalalaman na ba siya sa tagabantay?" mahinang tanong sa akin ni Dione.

Seryosong nakatitig sa akin ang dating itinakdang babae.
Tipid akong umiling sa kanilang tatlo, para silang natigilan sa ginawa. At mukhang
may sasabihin pa sila nang may isang malakas na pagtambol ang umagaw sa atensyon
namin lahat.

"Magsisimula na ang pagtatanghal," sabi ni Zahara.

Nagsisimula nang magkaroon ng espasyo sa gitna ng bulwagan. Gusto ko pa man makipag

usap sa mga itinakdang babae ay kailangan na naming magpaalam.

Dapat ay magtungo na kami sa posisyon kasama ang mga Gazellian kung saan naming
panunuorin ng sabay sabay ang pagtatanghal.

Kanina ko pang inililibot ang paningin ko sa paligid pero hindi ko makita si lolo
o si Desmond.

Nakahilera na sa kanilang mga trono ang mga Gazellian, nasa tabi rin ako ni Zen at
may sarili na rin akong upuan. Mayroon na rin si Adam pero ayaw nitong maupo dito.

"Anong klase ng sayaw ito Lily?" tanong ko habang pinagmamasdan ang pag aayos sa
gitna ng bulwagan.

"It is a waterfall dance, typical dance for royal bloods."

Apat na hilera ng napakahabang telang puti ang nakapagitan sa bawat magkaparehas na

bampira. Pansin ko na isa isang tinatalian ng mahabang lasong ito ang magkabilang
kamay ng babaeng bampira.

"May kahulugan ba ang sayaw na ito Lily?"

"Yes, sa mundo ng mga bampira ang katumbas ng singsing ay itim na laso. Sa tuwing
may ikakasal na mga bampira lasong itim ang itatali ng magkapareha sa isa't isa."
Wala sa loob akong napahawak sa singsing na ibinigay sa akin ni Zen.

"Pero madalas ay singsing muna ang ibinibigay ng lalaking bampira sa babae, dahil
ang lasong itim ay sa mismong kasal lamang maaaring gamitin at syempre sa unang
gabi ng bagong kasal." Naniningkit ang aking mga matang lumilingon kay Zen Lancelot
Gazellian na nag iwas ng tingin sa akin habang napapangisi.

Sobrang layo ng kasal na sinabi niya sa akin sa paraang nalalaman ni Lily. Gumawa
ng sariling tradisyon ang prinsipe ng mga nyebe.

"Paano ang panliligo ng dugo nang sabay? Uri din ba ito ng kasal?" nag aalangang
tanong ko.
"It is just for intense pleasure, mas malakas ang epekto nito sa babae dahil mas
nagiging uhaw ang katawan ng babaeng bampira kung napapalibutan ng dugo ang katawan
nito. Ginagamit ito ng mag asawang mga bampira kung hindi kayang makasabay ng
babaeng bampira sa pagkauhaw ng lalaki. Having the blood all over a vampire girl's
body will make her active ten times her usual self. Sa madaling salita, mas uhaw
ang babaeng bampira kung sa dagat ng dugo mangyayari ang inyon----" tumigil na sa
pagsasalita si Lily at tumitig na ito sa kapatid niyang sinungaling at maaari nang
pumalit sa mga konseho sa paggawa nito ng bagong batas at tradisyon.

"Zen Lancelot Gazellian, anong pinaniwala mo kay Claret?"

"What?" pagmamang maangan niya.

"So we're not yet married Zen."

"No! We are already married, inside my grandfather's ship."

Bigla na lamang itong tumayo at humarap ito sa aking inuupuan na ipinagtaka ko.
Dahan dahan nitong inilahad ang kanyang kamay at ngumiti ito ng tipid sa akin.

"This is Zen Lancelot Gazellian, the second prince of Parsua Sartorias asking you
for a dance. Will you dance with me Claret Cordelia Amor?" biglang bumaba ang
temperatura.

Nabuksan ang mga bintana ng bulwagan dahilan kung bakit tinatangay nito papasok ang
maliliit na butil ng nyebe.

"Zen.." nangangatal kong inabot ang aking kamay sa kanya.

Inalalayan niya ako sa aking paglalakad hanggang sa makarating kami sa bulwagan.

Sumunod kami sa hilera ng mga babae at lalaking bampira. Pakinig ko na ang
singhapan ng mga panauhin.

Hindi nila akalaing ang tinitingala nilang ikalawang prinsipe ay sasayaw sa gitna
ng napakaraming mga mata.

Hindi man lang nawawala ang kanyang mga titig sa akin habang nilalagyan ng lasong
itim ang aking dalawang kamay. Sa bawat dulo ng laso ay isang maliit na bell na
siyang gagawa ng ingay sa bawat pagkilos ng aking kamay.

Nagtindigan ang mga balahibo ko nang makarinig ako ng plauta na siyang magsisilbing
musika sa aming magiging sayaw. It was from Rosh.

Lalong tumitindi ang pagpasok ng hangin dahilan kung bakit nalilipad ang puting
tela na siyang nagpapakita sa mga mata ng prinsipe ng mga nyebeng naglilingas para
sa akin.
Kasabay ng pag yuko ng mga lalaking bampira ay ang pagyuko ni Zen sa akin bilang
panimula ng pagsayaw.

Ang paraan pa lamang ng pagyuko ni Zen ay nakakabighani na, ang pagyuko ng isang
napakakisig na prinsipe sa aking harapan ay talagang nakakatunaw ng puso.

Nang nagsimula nang gumalaw ang mga babae ay sumunod na rin ako, mabagal na
pagkumpas ng aming mga kamay sa bawat direksyon na sinamahan ng saliw ng aming
katawan. Habang nakasunod lamang ang mga lalaki na parang hinahabol kami.

Ilang beses naming ihahaplos ang aming mga kamay sa puting tela at sa sandaling
aabutin ito ng lalaking bampira ay mabilis namin itong aalisin.

It was like we're teasing our partner.

Sumasabay sa magandang musikang nagmumula sa plauta ni Rosh ang bawat huning

nagagawa ng maliit na kampanilyang nakasabit sa dulo ng itim na telang nakatali sa
aming mga kamay.

Nagpatuloy kami sa paghakbang at pagkumpas ng kamay, nakangiti ako sa tuwing

titingin ako sa direksyon ni Zen at sa tuwing saglit na magtatama ang aming mga
mata sa maliit na siwang sa pagitan ng mga puting tela ay tanging nag aapoy niyang
mga mata ang sumasalubong sa akin.

"Baby..you are dancing so beautifully.."

"Zen.."

Nang muling kong inihaplos ang kamay ko sa puting tela ay agad kong naramdaman ang
pagkabig ni Zen sa akin gamit ang dalawang itim na telang nakatali sa aking kamay.

Kasabay ng malambing na musika, ingay na mula sa maliliit na kampanilya, mababang

temperatura, ilang patak ng mga nyebeng nagmumula sa malakas na hangin at sabay
sabay na pag ikot ng mga babaeng bampira sa kanilang nakabukang mga saya.

Ay ang sarili kong nalulunod sa halik ng prinsipe ng mga nyebe, sa harap ng mata ng
daang mga bampira.

--

VentreCanard
Chapter 59

Sa napakahabang panahon, ang puso kong ilang beses nang muntik malusaw, ilang beses
nang pilit pinipiraso ay unti unti na muling nabubuo.

Ang bawat pagpintig nito ay hindi lamang hudyat ng patuloy na buhay dahil kasabay
na nito ang pagtibok dala ang aking matinding pagmamahal para sa aking prinsipe.

Kay tagal kong hinintay na muling mahalikan ang kanyang mga labi, angkinin at
markahan sa harap ng napakaraming mata na siyang lagi niyang ginagawa noon pa man.

I can still remember my first meeting with the Sartorias royals, officials and even
the council.

Kinagat ako ni Zen sa harapan ng nakaparaming mata ng mga bampira para ipakilala sa
mga itong ako ay para sa kanya lamang.

That I am owned by the second Prince of Parsua Sartorias.

"Zen.." kapwa na nagniningas ang aming mga mata nang naghiwalay ang aming mga labi.

Nanatiling nakahawak ang kanyang mga kamay sa aking pisngi, habang nakapagitan sa
akin ang mga puting tela.

"You looked like a bride, a human bride." Marahang hinaplos ni Zen ang mga labi ko.

Nagpatuloy pa rin ang sayawan habang may sarili na kaming mundo ni Zen. Siya na
lamang ang nakikita ko at tanging magandang musika na lamang mula sa plauta ni Rosh
ang aking naririnig.

"I'm so happy Zen, masayang masaya. You're here, kasama na kita mahal na prinsipe."
Ngumiti siya sa akin at dahan dahan niyang hinalikan ang aking noo.

"I'm home Claret, atlast I'm home."

"Hindi mo na ako iiwan?"

"Not anymore, hind ko na kakayanin. Mahirap makabalik, napakahirap." Makahulugang

sabi sa akin ni Zen.

Hanggang ngayon ay katanungan pa sa aking kung saan siya napadpad, at base sa

paraan ng pagsasalita niya hindi lamang ako ang nakaranas ng matinding paghihirap.

Muli pa sanang maglalapat ang aming mga labi nang biglang mawala sa tono ang plauta
ni Rosh, dahilan kung bakit tumigil ang mga nagsasayaw at maagaw din ang aming
atensyon.

"Get a room! You're ruining the performance!" sigaw nito sa amin.

Hinanap ng aking mga mata si Rosh, nakaupo siya sa may pinakamataas na bintana ng
bulwagan na siyang lagi niyang pwesto sa tuwing tutugtog siya ng plauta.

Kunot na ang noo nito na parang nag aalangan nang ipagpatuloy ang kanyang
pagpaplauta.

Papatulan pa sana ito ni Zen pero hindi ko na hinayaan, hinila ko na ang prinsipe
ng mga nyebe mula sa sayawan. Pakinig ko ang pagmumura nito kay Rosh.

"He's jealous of me, I knew it from the very start. Interesado sa'yo si Rosh,
Claret. Bakit hindi pa siya sumama sa mga kapatid niya? We have our musicians,
bakit siya ang tumutugtog? I need to talk to Dastan." Nagsisimula na naman si Zen.

"Zen, he's right. We're ruining the performance, mas mabuting manuod na lang tayo.
And I know that you did it on purpose, tulad ng lagi mong ginawa." Ramdam ko ang
paghigpit ng hawak niya sa kamay ko.

"What is wrong with that? I want to inform everyone to back off, you're mine.
Tanging pag aari ng prinsipe ng mga nyebe."

"Zen, ganyan ka na naman. Hinding hindi ako magpapaagaw, sa'yong sa'yo ako mahal na
prinsipe."

"Mamamatay ang aagaw, mamamatay."

Hindi na kami nakatuloy sa aming pwesto nang salubungin kami ni Lily, sa likuran
nito ay si lolo, Desmond at ang reyna.

Bigla na lamang bumilis ang pagtambol ng aking dibdib nang saglit magtama ang mga
mata namin ni Desmond, samantalang saglit lamang akong sinulyapan ni lolo bago ito
bumaling kay Zen.

"Nagbabalik ang prinsipe ng mga nyebe," inilahad ni lolo ang kanyang kamay kay Zen.

Simula pa lamang ay hindi na maganda ang relasyon ni Zen at lolo, pero hindi pa rin
ako nasasanay sa tensyong nakapagitan sa kanilang dalawa.

"Yes, I am back." Tipid na sagot ni Zen.

Nang naghiwalay ang kanilang mga kamay ay sinubukan kong hingin ang kamay ni lolo
para magmano, nakasanayan ko na itong gawin bilang isang dating tao na siyang
pinauunlakan ni lolo noon pa man.

Pero sa pagkakataong ito, parang may kung anong humiwa sa dibdib ko nang iiwas ni
lolo ang kanyang kamay sa akin, kahit tingnan ang aking mga mata ay hindi nito
magawa.

Alam kong nakita ito ni Zen, Reyna Talisha, Lily at maging ni Desmond. Ramdam ko
ang pag iinit ng sulok ng aking mga mata.

Pero hindi hinayaan ni Lily na mabalot ng mabigat na hangin ang paligid, agad itong
pumagitna sa amin.

"I think this is your first time meeting our half brother, Zen." Basta na lamang
ikinawit ni Lily ang kanyang braso kay Desmond at iniharap niya ito kay Zen.

Tipid na ngumiti lamang ang reyna, habang nananatiling tahimik si lolo. Si Desmond
ang unang naglahad ng kamay kay Zen, tinitigan lang ito ng ilang segundo ni Zen
bago niya ito tinanggap.

Buong akala ko ay tuluyan nang mawawala ang tensyon pero sa halip ay mas lalo itong
bumigat.

"Desmond," pakilala nito sa kanyang sarili.

"Claret's mate, Zen." Matigas na sabi ni Zen.

Hindi lang ako, alam kong ramdam ng lahat ng nakapaligid sa dalawang prinsipe ang
tensyon. Hindi nila alisin ang sukatan ng kanilang paningin habang mahigpit na
magkakamay.

Nag angat ako ng paningin nang nagsisimula nang may gumapang na yelo sa kisame ng
malaking bulwagan.
"So you're my half brother," muling sabi ni Zen. Pansin ko ang pagtatangis ng
bangang ni Zen.

May nalalaman na ba si Zen tungkol kay Desmond?

"Ito lang ba ang nalalaman mo?" nanghahamak na sabi ni Desmond. Lalong nagdilim ang
aura ni Zen, kumapit na sa braso ni Desmond si Lily na mukhang nagtataka na rin
kung bakit may nalalaman si Zen.

Nalilito na rin ang reyna, hinawakan ko na ang braso ni Zen.

"Zen.."

Pansin ko na mas lalong natigilan ang mga panauhin, nagsisimula nang lumapit sa
kumpulan namin ang mga Gazellian.

Walang intensyong pag awayin ni Lily at ng reyna si Zen at Desmond, lahat kami
ngayon ay nagtataka kung bakit may nalalaman si Zen.

Sinong nagsabi dito?

"Kakalimutan kong kapatid kita sa sandaling---"

"We kissed," napasinghap ako sa sinabi ni Desmond.

Isang malakas na suntok sa mukha ang tumama dito na nagpalakas sa singhapan ng mga
panauhin.

"Zen! Desmond!" sigaw ni Lily. Agad itong dumalo kay Desmond na nakalugmok na sa
sahig at dumudugo ang labi.

Bigla kong naalala ang nangyaring ganito sa pagitan ni Dastan at Zen.

"Let me explain baby, sasabihin ko din ito sa'yo." Pagpapakalma ko kay Zen na unti
unti nang humahakbang patungo kay Desmond.

Hindi niya ako pinapansin sa halip ay sinasalag niya ang hawak ko sa kanya. Tumayo
na rin si Desmond na parang handa nang sumalubong kay Zen.

Mabilis humarang si Caleb at Casper sa pagitan nilang dalawa.

"Tumigil kayo, napakaraming bisita!" itinulak ni Caleb si Zen na nakapagpaatras

dito ng ilang hakbang.

"That's him? Isang prinsipeng pagpatay lang ang nasa utak? That's him Cordelia?"
tanong sa akin ni Desmond.

"Fvck you, stop calling her name!" sigaw ni Zen.

Sa pagkakataong ito, mabilis nang nakalapit si Blair, Seth at Rosh kay Zen at
pinagtutulungan nila itong pigilan.

"Desmond.." ilang beses akong umiiling sa kanya.

"Do you think I can damn accept you as a brother? Never bro, never." Naglalabasan
na ang ugat ni Zen habang hirap na hirap na sa kanya ang tatlong itinakdang
prinsipe.

"Hindi ko rin pinangarap magkaroon ng kapatid na katulad mo. Too pampered by his
title and royalty, ito ang pinagmamalaki mo kay Cordelia? Kaharian? Posisyon?"

"Fvck off stranger, it's not about my royalty. Mahal ako ng babaeng kahit kailan ay
hindi magiging sa'yo. She's mine, ito ang pinagmamalaki ko."

"Zen!" sigaw ng reyna.

"Are you sure about that?" tanong pabalik ni Desmond.

"Desmond, enough please." Sabi ko.

Pansin ko ang paglipat ng titig sa akin ni Zen dahil sa pagsaway ko sa kapatid

niya. Sa likuran nito ay si Blair, Seth at Rosh na ilang beses umiling sa akin
dahil sa maling nagawa ko.

Lalong tumindi ang galit ni Zen dahilan kung bakit siya nakawala siya sa mga
prinsipe. Pinilit humarang ni Casper at Caleb kay Desmond pero tumalsik lamang ang
mga katawan ng mga ito dahil sa lakas ni Zen.

He'll kill Desmond!

Alam kong may laban si Desmond, pero minsan ko nang nasaksihan ang kapangyarihan ni
Zen nang makita kong galit na galit siya. Pansin ko na naglalabasan na ang ilang
mga bisita.

Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin ko, gamit ang sarili kong kapangyarihan ay
humarang ako sa pagitan nilang dalawa. Ibinuka ko ang mga braso ko para harangin si
Zen papalapit kay Desmond.

"Zen..no..baby.."

"Tumabi ka Claret.."

"Claret.." pakinig ko si Desmond sa likuran.

Natutulala na ang mga maharlika sa mga nangyayari.

"Fvck! I said stop calling her name!"

"Zen please, let me explain. I have my explanations, ipapakita ko sa'yo ang lahat.
Let's stop the blood war, hindi ito makakabuti sa imperyo---" hindi ko na naituloy
ang anumang sasabihin ko nang makita ko ang kapatid kong si Kreios.

He's wearing a mask on his eyes, with bow and arrow on his hands. Aiming for Zen.

"No!" malakas na sigaw ko.

Halos takbuhin ko na si Zen para iharang ang sarili ko, gamit ang aking lakas
bilang bampira ay mabilis kong niyakap si Zen at binaliktad ko ang aming posisyon.

It was a bow with the strength of his sand.

Nangangatal ang braso ni Zen na nakayakap sa akin sa kanyang nanlalaking mata.

Nakahawak ang mga kamay ko sa pisngi ng prinsipe ng mga nyebe habang pilit kong
sinasalubong ang kanyang mga mata.

"Huwag nang mainit ang ulo mahal na prinsipe, ikaw ang mahal ko." Ramdam ko ang
kirot ng tama ko sa aking katawan.

"Baby.." siniil ako ng halik ni Zen habang binubunot niya sa katawan ko ang pana.

Halos mapaungol ako sa sakit habang tumutulo ang aking mga luha. Bakit ito ginawa
ng sarili kong kapatid?

"Kamahalan!" pakinig ko ang sigawan.

Narinig ko rin ang ilang mura ng tatlong itinakdang prinsipe, sigurado akong
hahabulin na nila si Kreios.
"Claret.. baby..do something! Tumawag kayo ng babaylan! Tumawag kayo ng babaylan!"
sigaw ni Zen. Kinagat niya ang kanyang sariling palapulsuhan at itinapat niya ito
sa labi ko.

"Drink.. drink baby.."

Pilit akong lumingon habang nakahilata na ako sa kandungan ni Zen, hindi lang ako
ang tinamaan.

Hindi lang ako ang nagtangkang humarang, maging si kamahalan. Tumagos ang pana kay
Dastan dahilan kung bakit hindi na malalim ang tama nito sa akin at hindi na inabot
si Zen. Nagsisimula nang lumakas ang ingay sa paligid habang nanlalabo ang aking
paningin.

"Claret no.. open your eyes baby..No.." pilit nitong inilalapit sa akin ang kanyang
palapulsuhan.

Tanging boses na lang ni Lily na umiiyak ang huli kong narinig, huli koi tong
naaninaw na nakaupo sa tabi namin ni Zen habang may hawak na telang nababahiran ng
dugo.

May kung ano siyang binabasa dito.

"Hindi maaari...buong akala ko ay tanggap na niya tayo. Si Leon..si Desmond.. mga

espiya sila mula sa kalabang imperyo."

--

VentreCanard

SPG

Unedited. Lol

Chapter 60
Sa kabila nang aking nakapikit na mga mata ramdam ko ang paulit ulit na paglapat ng
mga labi ng prinsipe ng mga nyebe na naglalaman ng kanyang sariling dugo.

He's feeding me to regain my energy, unti unting bumabalik ang aking maayos na
pandinig na nagbigay kaalaman ng kasalukuyang kalagayan ng bulwagan.

I am hearing Harper's voice, crying and sobbing Dastan's name. Telling him sorry,
begging for the priestesses to save her brother.

The Queen's voice, Lily, Caleb and Casper. Naghahalo halo na ang ingay sa buong
paligid.

"Dastan, kuya. I'm sorry..I'm sorry..I'm sorry.." Paulit ulit na sabi ni Harper.

"Inang Reyna, Harper bitawan nyo muna si Dastan. Kailangan siyang gamutin ng mga
babaylan." Nangangatal na rin ang boses ni Caleb.

Hindi rin magkamayaw ang ingay mula sa iba't ibang bampira.

"What the hell is happening? Even Claret.." I heard Lily's voice.

"Mahal na prinsipe, hayaan mong kami ang gumamot sa itinakdang babae. Mas higit
namin siyang malulunasan." Pakinig kong sabi ng isa sa mga babaylan.

Lalong mas humigpit ang yakap sa akin ni Zen.

"No! walang hahawak sa kanya. Walang hahawak kay Claret. Baby.. baby can you hear
me?" ilang beses niyugyog ni Zen ang katawan ko.

Hindi ko magawang makapagsalita o magmulat man lang ang aking mga mata. Nanghihina
ako at tanging pandinig lamang ang bumalik sa aking kakayahan.

"Mahal na prinsipe, hindi siya tuluyang gagaling sa dugo mo." Muling sabi ng
babaylan.

"I said don't touch her! Huwag kayong lalapit!" sigaw ni Zen.

Nagpatuloy ito sa paghalik sa akin dala ang sarili niyang dugo, ramdam ko na ang
pag apaw nito mula sa bibig ko hanggang sa maglandas na ito sa aking pisngi patungo
sa aking leeg.

"Baby..baby respond to me.."

"Mahal na prinsipe.." pagpupumilit ng mga babaylan sa kanya.

"Fvck you all! Walang hahawak kay Claret! Papatay ako! Papatay ako! Papatatayin ko
kayo!" nagngangalit na ang kanyang boses.

At alam kong maaari niyang gawin ang kanyang sinasabi.

Nagsinghapan ang mga babaylan, maging ang reyna, si Harper at Lily ay nausal na
lamang ang pangalan ng kanilang kapatid.

Sa paglakas ng boses ni Zen sa mga bampirang gustong lumapit sa amin sa paghina at

pagkalma nama ng kanyang boses sa tuwing magsasalita ito sa akin.

Hinahawi niya ang ilang hibla ng aking buhok habang ibinubulong niya ang pangalan
ko.

"How could someone do this to my mate? Baby..Claret.."

"Hindi siya gagaling sa ginagawa mo Zen! Pinapatay mo si Claret! Nababaliw ka na!

Give her to these priestesses!" sigaw naman ni Caleb.

"Mas nauuna nang maghilom ang sugat ni Dastan, inang reyna! This is damn serious.
Nababaliw na ang anak mo. Nababaliw na si Zen, ang dami nang nawawalang dugo kay
Claret." Kinakabahang sabi ni Lily.

Kahit ako ay ramdam ko na muli ang aking panghihina, kaunting minuto lamang ang
nagagawa ng dugong lumalapat sa aking bibig.

"Zen anak, ibigay mo sa akin si Claret. Walang ibang gagawin sa kanya." Hindi agad
sumagot si Zen.

Sa halip ay naramdaman kong umangat ang katawan ko, nanatili akong nasa mga bisig
niya.

"Walang lalapit, walang hahawak kay Claret."

"Casper! Caleb, pagtulungan nyo na si Zen. He's getting crazy again," hirap na sabi
ng reyna.

Gusto ko nang tumutol sa mga ikinikilos ni Zen. Bumalik na naman siya sa ganito.
I've seen this kind of attitude of his.

Halos gawin na niyang yelo ang buong Parsua kung hindi ko lamang siya pilit na
pinakalma noon, ngayong wala akong lakas na magsalita at pahinahunin siya natatakot
ako sa pwedeng mangyari sa Parsua.

Ramdam ko ang lalong pagtindi ng pagbaba ng temperatura.

"Baby..Zen..mahal na prinsipe.." sinubukan kong makipag usap sa kanya pero nanatili

siyang walang naririnig.

"Zen! Saan mo dadalhin si Claret, nawawala ka na naman sa katinuan anak, ibigay mo

sa amin si Claret." Pilit pa rin siyang kinakausap ng reyna.

"Baby..Zen..calm down.."

"Ina, ganyang ganyan din siya nang nagsimula siyang mauhaw kay Claret. Hindi namin
siya makontrol, hindi na namin siya makausap. Casper, Caleb! Do something, hindi
nakabuti kay Zen nang makita niyang nasaktan si Claret." Malakas na boses ni Lily.

"Where are those three? Kailangan natin sila." Iritadong sabi ni Caleb.

"Fvck! Zen will kill us Caleb, hindi natin maaagaw sa kanya si Claret."
Kinakabahang sabi ni Casper.

"Anak, Zen. Si Inang reyna ito, kailangan nating gamutin si Claret. Wala kaming
ibang gagawin sa kanya." Mahinahong sabi ng reyna.

Ramdam ko na umaatras lang sa paghakbang si Zen habang yakap ako ng mahigpit.

"Oh god, he's a psychotic obsessed vampire. Si Claret lang..si Claret lang ina ang
naririnig niya.." hirap na boses ni Lily ang narinig ko.

"Caleb, Casper, Harper! Let's do this!" malakas na sigaw ni Lily. Pakinig ko ang
pag alulong ni Adam.

Pagtutulong tulungan na nila si Zen.

Pero bago pa man ako makaramdam ng sagupaan sa pagitan ng magkakapatid. Naramdaman

ko na lamang ang mabilis na pagtakbo ni Zen.

"Zen.."

Nakakarinig pa ako ng mga pag atake, mabilis na pagtakbo hanggang sa huling sigaw
na lamang mula sa isa sa kanyang mga kapatid ang narinig ko.

"Zen! You are killing your own mate!" huling sigaw na narinig ko mula sa bulwagan.
Napakabilis ng pagtakbo ni Zen, ramdam na ramdam ko ang lamig ng hanging humahampas
sa aking katawan.

"Zen.."

"Zen.."

"Malapit na tayo, malapit na tayo Claret. Hindi ako papayag na hahawak sa'yo, hindi
ako papayag na saktan ka nilang muli. Not in front of my eyes, not again baby.."

Kung ganon, naririnig na niya ako kanina pa.

"Zen..you scared me.."

"Claret higit akong natakot, takot na takot na akong mawalay sa'yo."

"Zen.."

Mabibigat ang kanyang paghinga nang naramdaman kong tumigil siya sa pagtakbo. Mas
lalong malakas ang hangin sa lugar na kinalalagyan namin at alam kong kasalukuyan
pa ring bumubuhos na ang napakakapal na nyebe.

Dahan dahan niya akong muling inihiga sa kanyang kandungan habang masuyo niyang
hinaplos ang aking pisngi.

"I love you, alam mong mahal na mahal kita Claret Cordelia Amor. Open your eyes
baby. Wala nang ingay, malayo ka na sa kaguluhan mahal ko."

Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lamang tumulo ang luha. Sa kabila nang
sitwasyon namin ngayon, hindi ko maipaliwanag ang saya ng dibdib ko.

Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala sa napakaraming taong lumipas, sa

napakahirap na pagsubok na aking napagdaan at sa walang katapusang sakit. Ito ako
ngayon at nasa kandungan niya, naliligo sa kanyang mga haplos, halik at mga
salitang nagpapagaan sa aking pakiramdam.

"Mahal kita, prinsipe ng mga nyebe."

Muling lumapat ang mga labi niya sa akin na naglalaman ng kanyang sariwa at
napakatamis na dugo. Sa pagkakataong ito pilit ko itong tinanggap sa kabila ng
biglang pagyanig ng lupa.
Between our kisses are noises from scattering ice and drops of thousands of snow.

"Hinding hindi na tayo magkakahiwalay Claret, nangangako ako. Nangangako ako mahal
na dyosa mula sa salamin. Wala nang mananakit sa'yo, at mamahalin kita na higit pa
sa habang buhay."

"Zen.."

"Open your eyes my deity.."

"Zen.."

"Ikaw lang ang babaeng may kakayahang tunawin ang aking mga nyebe.."

Nang marahan niyang kinagat ang pang ibabang labi ko ay dahan dahan na akong
nagmulat ng aking mga mata. Sumalubong sa akin ang mga mata ng aking prinsipeng
punong puno ng pag aalala at nag uumapaw na pagmamahal.

Sa likuran nang aming hindi maputol na titigan ay ang unti unting pagbuo ng isang
kaharian mula sa kumiskilap na mga yelo.

"I could build a castle for you baby.." ilang beses akong umiling sa kanya pero sa
halip ay siniil niya ako ng kanyang maiinit na halik.

Tuluyan na akong nagpaubaya hanggang sa gumanti ako ng malalalim na halik sa kanya.

Zen raised his right hand creating a small igloo for us. Sa kabila ng aking
panghihina alam ko sa sarili kong nagniningas na ang aking mga mata.

"I, Prince Lancelot Gazellian. The Prince from the prophecy who is destined to be
with you forever is now making his own ways to cure my deity. Ako lang ang
makakagamot sa'yo Claret. Wala nang iba." He kissed my forehead before making a
small space between us.

With his burning stares on me, he is now slowly stripping his royal attire in front
of my eyes.

Lalong nagwala ang pagtatambol ng dibdib ko habang nanunulay ang mga mata ko sa
daliri ni Zen na unti unting tinatanggal ang kanyang mga butones. Ang mas lalong
nagpagulo sa sistema ko ay ang kanyang nagniningas na mga matang hindi inaalis sa
akin.

He's now towering me. Slowly he removed his royal attire, throwing it away. I can't
breathe well.
Zen Lancelot Gazellian is a hot royal stripper. Gusto ko nang igalaw ang katawan
ko, I want to touch him bad. I want to help him. I want to do something.

Now, he's removing his belt. Slowly with his burning hotness. Sa kabila ng mga yelo
at nyebeng nagpapatakan sa labas wala na akong maramdamang lamig sa aking katawan.
Kundi init, matinding init sa aking buong kalamnan.

From his broad chest, those mouth watering abs, his V line and now his unbuttoned
pants.

Tuluyan nang nanunuyo ang aking lalamunan nang itapon na ng prinsipe ng mga nyebe
ang kahuli hulihang tela mula sa kanyang katawan. Ilang beses akong pilit lumunok
habang dahan dahan kong ibinababa ang aking mga mata.

Nang tuluyan nang bumaba ang aking mga mata, nakagat ko na lamang ang aking mga
labi.

His..his.. oh god! I knew, with just one look. It's damn harder than any ice I have
ever seen.

He grinned with my damn thought.

"Yeah, it's harder than ice Claret."

Huminga ako ng malalim bago ako nagsalita.

"Prince Zen..undress me..undress me please.." ngumisi siya sa akin habang

naglalandas ang kanyang mga kamay mula sa aking binti ko pataas sa mga hita ko.

He's now kneeling between my legs.

"Your wish is my command baby.." hindi ako nagdalawang sabi sa kanya. Sa isang
iglap ay tuluyan nang nahati ang aking kasuotan sa dalawa.

Pinunit lahat ni Zen ang mga telang nakasagabal sa aking katawan. Making me fully
naked in front of his glowing eyes of desire.

Dahil nahihirapan pa rin akong gumalaw, si Zen ang gumagawa ng lahat.

Ilang segundo niyang tinitigan ang aking kabuaan. With love, lust, full of passions
and yes hunger. Gusto kong pagsawain ang kanyang mga mata sa aking katawan gaya ng
kung paano ko gustong paliguan ang aking sariling mga mata ng kanyang hubad na
katawan.
Ilang taon na kaming uhaw at gutom sa isa't isa. Ito ang oras na matagal na naming
pinakahihintay.

Muli na siyang bumaba sa akin. I moaned his name when I felt his tongue on my
wound.

Licking my blood with pleasure. Naipikit ko na lamang ang aking mga mata hanggang
sa matagpuan ko ang aking mga kamay na humahaplos sa kanya buhok.

"See? You're responding Claret.." tipid akong ngumiti sa kanya.

"Your bleeding will stop if your mate will lick it, but not all the time." I
thought it was just for werewolves.

"Uhuh? If your mate is like me, isang prinsipeng baliw na baliw sa'yo. Nothing is
impossible Claret." Hawak niya ang aking mga pisngi at muli niya akong siniil ng
halik.

"Bite me Claret.." bahagyang humilig sa akin si Zen para mapagbigyan ako. With my
strength, I opened my mouth with my fangs arching for his neck.

Nang sandaling lumapat ang pangil ko sa kanya ay narinig ko ang pag usal niya nang
paulit ulit sa aking pangalan.

Calling my name and telling me how much he's in love with me.

"I miss you Zen, ilang taon akong nangulila sa'yo mahal na prinsipe. Mahal na mahal
na mahal na mahal kita.."

"I love you more Claret, alam mong ikababaliw ko kapag nasaktan ka pa. Sorry for
being careless.." inihiwalay ko ang mga pangil ko sa kanya at hinuli ko ang mga
pisngi niya at kapwa na magkadikit ang aming mga ulo.

We're both gasping for air, at ilang segundong mabibigat na paghinga lamang ang
namagitan sa aming dalawa. Sobrang init na ng pakiramdam ko.

And with 'his' poking at my legs. How can I breathe well?

"Huwag kang humingi ng tawad sa akin mahal na prinsipe..."

"I love you Claret Cordelia Amor, higit sa pagmamahal ng isang tao o kahit ng isang
bampira. Walang hihigit sa pagmamahal ko sa'yo.." tumango ako sa sinabi niya.
Sa muling pagkakataon ay naglapat ang aming mga labi. Giving us the taste of our
years of hunger.

"You need more blood baby.."

Inalalayan ako ni Zen bumangon para mas makainom ako ng maayos sa kanya.

I am now sitting on his lap, and with my fangs again I dig his skin to feed myself
from his powerful blood. I am now sipping his blood through his chest.

Marahan niyang hinahaplos ang aking mahabang buhok habang pinagbibigyan niya akong
makainom.

Damn, I missed his blood, his skin on me, his lips and his touch. His voice and
even his powerful tongue.

Ilang halik sa ibabaw ng ulo ko ang naramdaman ko sa aking pag inom, dahan dahan
nang gumagala ang mga nangangatal kong kamay sa kanyang katawan.

From his back, to his chest down to his abs. Nang ramdam niyang tumigil ang kamay
ko sa pagbaba ay tumigil din siya sa paghaplos sa buhok ko.

"He missed you Claret.." umawang ang mga labi ko mula sa pagkakakagat sa dibdib
niya nang ipahawak niya sa akin ito.

He's holding both of my hands for me not to move it away.

Halos manlaki ang mga mata ko sa kanya.

"Still afraid of vampire size?" hindi ako makasagot sa kanya.

"How..how..did it grow big..ger?" ramdam ko ang pag iinit ng pisngi ko habang

ngumingisi siya sa akin.

"It's still the same Claret, it's just that he missed you so damn much. Every part
of me.."

"Keep biting me baby," hindi na ako pinasagot ni Zen. Dahil kinabig niya ako at
dinala sa kanyang dibdib para muling kumagat sa kanya.

As I drink his blood, both of my hands are now moving on 'his' making a vertical
movement. Faster and eagerly.
"Oh baby.." hindi na napigilan ni Zen.

He grabbed my other hand and he bit my pulse. As I continued biting his chest with
my tongue playing with his skin and my right hand moving in its fast rhythm with
'his' I can also feel his other hand wondering all over my body.

"Fvck baby, I need you now." He slowly lifted me grabbing my buttocks.

I encircled my arms around his nape with our eyes locked at each other. And I
started to moan his name when I felt him slowly entering me.

Kapwa nakaawang ang aming mga labi habang unti unti naming nararamdaman ang isa't
isa.

And our lips met each other again when he successfully conquered me. He is not
making any move, waiting for me to adjust.

Damn the vampire size.

We just continued our kiss with our united body, but his hand is now on the move
playing with my nipples.

Kapwa kami humihingal nang maghiwalay ang aming mga labi. Hinawakan ko sa
magkabilang pisngi ang aking prinsipe at hinalikan ko siya sa kanyang noo.

"I love you Prince Zen.."

I leaned my whole body against him, brushing my breast against his. I embraced
myself to him as we move with our wonderful rhythm.

My heated body is now meeting and bouncing with his.

"Ahh..Zen.." I can't help but to grabbed his hair.

As I bounced with him, his head is bowing down on me to meet my breast. I stopped
moving, giving him the access with my breast. I brushed his hair as his hot mouth
sucked my nipples. Playing with it with his sensual bites and lick.

"Baby.." I can't stop myself from aching my body to his.

"Zen..baby.." I can hear my voice echoing all over this igloo.

"Bite me again Zen.. bite me again.." tumigil siya sa ginagawa niya at dahan dahan
niya akong muling inihiga.

Buong akala ko ay sa dibdib siya kakagat, but he positioned himself between my

legs. Halos mabaliw ang buong sistema ko nang maglandas nang dahan dahan pataas ang
kanyang mga labi.

Kissing my skin, licking and teasing me. Muli kong naisigaw ang pangalan niya nang
kagatin niya ako sa aking hita.

"Zen.. you silly vampire prince!"

All I can do it to close my eyes can feel his lips on me. His fangs and his hands
massaging my sensitive spot.

"Zen..."

Matapos niya akong kagatin sa aking binti ay muli siyang nag angat at hinalikan ako
sa aking mga labi.

"I love you Claret.." malambing niya akong hinahalikan sa aking leeg.

"I love you Cordelia..." he is now kissing my cheeks.

"I love Amor.." kissing the tip of my nose.

"Mahal na mahal kita, dyosa mula sa salamin." Hinalikan niya ang aking mga mata.

Nagpatuloy siya sa paghalik sa aking leeg, playing with me. How can Zen do this
during love making?

Nag uumapaw siya sa paglambing sa akin. Ngayon naman ay nakatitig siya sa akin at
paulit ulit niyang hinahawi ang buhok kong nagkalat.

"You are so beautiful Claret, isang napakagandang dyosa ang ibinigay sa akin ng
asul na apoy.."

"Zen, stop it. You are melting my heart."

Hindi ako nito pinansin sa halip ay hinaplos niya ang pisngi ko hanggang sa lumapat
ang daliri niya sa aking mga labi. Hinawakan ko ang kamay niya at marahan ko itong
hinalikan.
"I am all yours Prince Zen, kung anong nakikita mo sa akin ay pag aari mo mahal na
prinsipe."

"Kailaman ay hindi ko ipapaagaw, hinding hindi Claret." Ipinikit ko nang muli ang
aking mga mata nang lumapat ang kanyang mga labi sa akin.

This time my hand guide 'his,' I opened my legs to welcome him and I helped him to
fill me completely.

"Claret..."

"Zen..."

Tuluyan ko na siyang nayakap kasabay nang pagsasalubong ng aming mga katawan. His
push and pull is too amazing making my whole body to ask more for speed and force.

I encircled my legs around his waist for us to meet each other.

"Your mine.. your mine Claret.." humihingal na sabi niya.

"It's always yours Prince Zen.."

As we rode at each other's pleasure, happiness, longing, passion, hunger and

intense love. The igloo which is the witness of our making love is now slowly
showing its transparency. Giving me the whole view of what my mate have done.

Through our lovemaking, Zen Lancelot Gazellian, the Prince of Ice and snow built a
castle made ice.

"Oh god, you're a multi tasker Zen!" humiwalay ito sa akin at humiga sa tabi ko.

"No, it was just my emotion Claret. I am just too happy uniting with you again, the
best feeling I would ever felt." Hinuli ni Zen ang kanang kamay ko at masuyo niya
itong hinalikan.

"Welcome to our castle baby, we made it literally out of our love."

--

VentreCanard
SPG

Chapter 61

The wonderful melody of the snow breeze on top of a mountain cliff, the castle of
ice witness of our love and our bodies united feeling each other's warm. Embracing
the snow storm, melting each other's love.

It's been four days and we never left this castle.

I gasped for an air after our lips parted.

"It felt so warm baby.." Zen whispered.

Hinawakan ko ang mga pisngi niya habang magkadikit ang aming noo.

"Yes, it's so warm with you Prince Zen."

Nakapikit ang mga mata ng aking prinsipe habang patuloy sa pagsasalubong ang aming
katawan.

Oh�hindi yata kami magsasawang gawin ito. We've been doing this for four days and
we are still asking for more.

I can't stop Zen's emotion, once he's happy and overwhelm his snows are
unstoppable.

"You feel so good Cordelia Amor.."

Hindi ko na siya magawang masagot sa halip ay natatagpuan ko na lang ang mga labi
kong nakaawang.

This is what I love about the snow prince, he never stops calling my name, he never
stops whispering his love, he never stops praising my beauty. He's making me feel
that this is not all about sex, but our endless love for each other.

I can feel it, I can intensely feel it with him.

"Zen.." lalong tumitindi ang pagkalmot ng aking mga kuko sa kanyang likuran nang
mas maramdaman ko ang pagdidiin ng aming katawan.
I encircled my legs around his waist to answer his every movement.

"Baby.." tinanggal na niya ang supporta ng kanyang mga braso.

He let his body crash mine and he hugged me too tight with his lips pleasuring my
neck. I hugged him back with my hands wondering around his body, pushing him more
into me.

His tempo is getting faster and deeper. It feels so addictive, good and
unstoppable.

"Zen.."

"Oh�I love you so much Claret.." kinagat ko na ang pang ibabang labi ko para
mapatigil ang pag ungol ko.

"No baby.. moan my name.." he kissed me releasing my lips from my own bite.

We are now staring at each other as he draws he his push and pull movement inside
me.

"Ahh..Zen.." my whole body is arching with him.

"Zen..ahhh..baby.." tanging mga ungol ko at mabibigat naming paghinga ang

nagbibigay ingay sa palasyong gawa sa yelo.

"Ahh---Ze---" muling naglapat ang mga labi namin. Mariin kong sinagot ang mapupusok
at mainit niyang halik. Pero sa pagitan ng mga halik namin hindi ko magawang itigil
ang pag ungol ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong mga pangil. I dig my fangs on his left
shoulder while both of our bodies our moving with its ecstasy.

"I feel so deep inside you baby..it's so warm.." habang iniinom ko ang dugo ko
ramdam ko ang biglang pagbagal niya.

He's allowing me to drink at him.

"It's fine Zen.." hinalikan lang ko nito sa ibabaw ng aking ulo.

"You need more blood.." hinayaan niya akong uminom sa kanya. We stopped moving but
he's still in there, enjoying the feeling that we are one.
Nang tumigil ako sa pag inom ang pinahid ng ilang daliri niya ang dugo ko sa mga
labi ko.

"Do you want more baby?" umiling ako dito.

"You too Zen, you need to drink from me.."

"I'm full," ngumisi ito sa akin bago niya ako niyakap at halikan.

"You need to drink Zen..kahit kaunti lang.."

"But you have wounds.."

"What? Can't you see? Sa unang araw pa lang wala na. Come on bite me again, Prince
Zen.." ngumisi ito sa akin.

Napasinghap na lang ako nang bumangon ito kasabay ako.

"I preferred you sitting on my lap." Napakapit na lang ako sa balikat niya.

Damn, the vampire size. Nagugulat pa rin ako.

"Apat na araw na, nagugulat ka pa rin Claret?"

"Oh, shut up Zen. Just bite me.." ipinkit ko na ang mga kamay ko nang naglandas ang
ilang daliri niya sa pagitan ng mga dibdib ko.

Until I felt his lips doing the work. Wala akong ibang ginawa kundi haplusin ang
buhok niya habang pinaluluguran niya ang mga dibdib ko.

Kissing the every part of my breast until it went to the most pleasurable spot.
With his tongue playing with it, doing circles and sucking with passion.

"Oh god Zen.." para akong lalagutan ng hininga sa ginagawa niya. He's too good, a
very good vampire prince.

Hindi pa man ako tuluyang nakakabawi sa aking paghinga, naramdaman ko na ang mga
pangil niya hindi kalayuan sa mga dibdib ko.

Hinaplos ko ang malambot niyang buhok bago ako bumulong sa kanya.

"I am only for your fangs Prince Zen.."

"In my world full of ice and snow, you're my warmest place Claret. I love you so
much, I love you.."

I let myself drown with him, until I surrendered my whole system to safest sleep
with the prince I love the most.

**

Nagising akong nakayakap sa akin ang prinsipe ng mga nyebe. Tulog pa ito tulad ng
inaasahan ko, sa aming dalawa ako lagi ang nauunang gumising habang siya ay himbing
na himbing pa sa pagtulog.

At sa tuwing susubukan kong gumalaw, hihigpit lamang ang yakap nito sa akin.

"Claret.." isa pa ito. Kahit sa panaginip ay pangalan ko ang sinasambit niya.

Hinalikan ko ang tungki ng ilong ng prinsipe ng mga nyebe.

Ngayon ang ikalimang araw namin sa loob ng palasyong gawa sa yelo.

We only do three things inside this castle, drink, sleep and making love. Binabawi
namin ang ilang taong pagkakawalay sa isa't isa. At pansamantala muna naming
kinalimutan ang mga problema.

We never talked about our problems, it is only between us inside this castle.

During the day we're sleeping and during the night we're drinking and making love.
That's how this castle works.

Sa loob ng palasyong gawa sa yelo tanging magandang kama lang ang meron kami. Hindi
ko na itinanong pa kay Zen kung saan niya ito kinuha. Nagising na lang ako mula sa
pagkakatulog sa unang gabi namin na nasa kama na habang nakabalot sa makapal na
kumot habang kayakap ang prinsipe ng mga nyebe.

"Zen, are you still sleeping? Gabi na." Mas sumiksik lamang ito sa akin.

Siguro ay sa ikalimang araw ay pwede na kaming mag usap. Hindi pwedeng sa lahat ng
pagkakataon ay ako na lamang lagi ang naririnig niya.

Sobrang bingi ni Zen, sobrang bingi niya talaga.

Kahit ang mga kapatid niya at ang reyna ay hindi niya mapakinggan.

Yes, he's always been like this. Simula nang makilala ko siya ay ganito na ang
ugali niya. He never listened to everyone.

But, oh god! He's so hardheaded!

Sinusubukan ko naman siyang kausapin, paliwanagan pero wala na akong nagagawa kapag
nagsalita na ito at sabihing mahal na mahal niya ako. Sa huli ako lamang ang
natatalo kung nagtatangka akong magpaliwanag sa kanya.

"Zen.."

"Is it night again baby?" nagsimula na naman itong humalik sa leeg ko. Sa
pagkakataong ito ay iniharang ko na ang aking kamay.

"Can we check if I can still stand Zen?" tinawanan lang ako ng prinsipe.

Inalis niya ang pagkakayakap niya sa akin at hinayaan niya akong bumangon sa kama.
Hinila ko ang makapal na kumot habang pababa na ako sa kama.

Nakagat ko ang pang ibabang labi ko nang makaramdam ako ng kirot. It hurts like
hell, but I should accept this.

Ginusto ko ito ng apat na araw.

"Bubuhatin na lang kita, saan mo gustong pumunta?"

"I want to go outside, gusto ko lang sumilip sa labas."

With his fast movement, he lifted my whole body carrying me in bridal position.
Nakabalot sa akin ang makapal na kumot habang siya ay wala man lang na saplot sa
katawan.

We went outside of our room's terrace.

"Zen, baka may makakita sa'yo."

"Uhuh? No one can ever see me naked Claret..except you.." ngumisi lamang ito sa
akin.

Nang makarating kami sa balustreng gawa sa yelo ay tumambad sa akin ang labas ng
palasyo.

Dahan dahan na niya akong ibinaba habang inaalalayan ako sa pagtayo. Binuksan niya
ang aking kumot at niyakap niya ako habang kapwa na ito nakabalot sa aming mga
katawan.

I can't see anything, just plain white. His white snow.

And the mountain cliff is not visible anymore. Patag na ito sa aking mga mata na
parang wala kami sa kabundukan. Natatabunan na ng napakakapal na nyebe ang buong
kapaligiran at patuloy pa itong natatabunan dahil hanggang ngayon ay patuloy pa rin
ito sa pagbuhos.

"Zen..what did you do? Papaano ang Parsua?" kinakabahang tanong ko.

"Don't worry baby, malayo tayo sa Parsua. Alam kong mangyayari ang bagay na ito."
Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin.

"I just�I just can't help myself. Hindi ko na napapansin ang nagagawa ng aking
kapangyarihan sa tuwing naririnig ko ang pagbulong mo sa aking pangalan."

"Your moans are making me crazy, your touch is making me mad, and your lips are
making me insane. Oh god baby..I'll die obsessed with you..and these past few days
are one of the most memorable and warmest part of my life."

"Zen.." pinilit kong humarap sa kanya at ikinawit ko ang mga braso ko sa kanyang
batok.

"I am the happiest too, Prince Zen.." tumingkayad ako at mabilis ko siyang
hinalikan sa kanyang mga labi.

"How about the life in this place? Natatabunan na sila ng mga nyebe."

"We're away from civilization Claret, sinadya kitang ilayo dahil alam kong
mangyayari ito. I will no longer control myself while I'm busy with you. Don't
worry, wala akong dinamay na ibang nilalang sa loob ng apat na araw."

"Zen..you are so�" naramdaman ko na lamang na nakaupo na ako sa baluster.

"Just you and me, no one else."

"But�"

"Yeah, Parsua can still feel my snowstorm. Hindi man ganito kalakas, apektado pa
rin sila."

"You mean�"

"Yes baby, if we're non-stop the snow storm is non-stop too."

"Ibig sabihin�alam ng buong Parsua ang ginagawa natin sa loob ng apat na araw?"
nagsimula nang ngumisi si Zen.

"Maybe?"

"Oh god Zen..ano na lang ang sasabihin ng mga bampira sa Parsua? While they are
busy with so much problems, we are here enjoying--"

"Dastan and my siblings will understand."

"But you never tried understanding them, lagi na lang ba sila ang iintindi sa'yo
Zen? Minsan makinig ka rin sa kanila mahal na prinsipe, huwag laging ako." Sa halip
na sumagot ito ay mas lumapit siya sa akin at akma akong hahalikan pero umiwas ako.

"Zen, you can't always do this, listen to me. Parsua needs an understanding Prince,
ngayong malayo ang ilan sa mga kapatid mo kailangan ka ng inyong hari. Hindi
pwedeng kapag nagselos ka ay madadamay na ang lahat at walang pakikinggan. Hindi
pwedeng ako lang ang nakikita mo, hindi pwedeng ako lang ang naririnig mo. Yes, we
are mates but there are other vampires surrounding us. Hindi pwedeng magmahalan
tayong dalawa at hindi natin pinapansin ang nakapaligid sa atin."

"But I love you Claret.." napapikit na lang ako sa sinabi niya. Narinig niya ba ang
sinabi ko?

"Mahal din kita Zen..mahal na mahal.." hinawakan ko ang mga pisngi niya.

"Ikaw lang ang prinsipeng mamahalin ko, kaya nakikiusap na ako. Bawasan mo ang
pagkaseloso mo at matuto ka nang makinig sa iba. Paulit ulit ko na lang ba itong
hihilingin sa'yo mahal na prinsipe? Hindi ako maagaw ng iba."

"Madaling nahuhulog sa'yo ang mga bampira Claret, you have the greatest beauty, the
purest heart. You have everything a man could ever wish for. Even my own brothers
have their eyes on you. Tell me..paano ko babawasan? Paano Claret? Sinusubukan ko,
sinusubukan ko... but fvck baby..habangbuhay na akong seloso..wala nang gamot..wala
na..I did my best..pero nagseselos pa rin ako..selos na selos Claret.."

"Zen.." wala na akong masabi.

Biniyayaan ako ng napakakisig pero pinakaselosong prinsipe sa lahat. Ganito rin
kaya magmahal ang natitirang lalaking Gazellian?

"But I promise I'll try again," nabuhay ako ng loob sa sinabi niya.

Naramdaman ko na lamang na hinawakan niya ang dalawa kong kamay at marahan niya
itong dinala sa kanyang mga labi.

"Let's start a new one baby, I'll listen to and you'll listen to me. But can you
answer my question for now?" tumango ako dito bago niya muling hinalikan ang mga
kamay ko.

"Will you stay with me inside this castle for atleast one month baby? I'll make you
the happiest queen."

--

VentreCanard

SPG (Last na yata. Lol)

Chapter 62

Snows are considered as butterflies of winter, kisses from heaven and a glamorous
jewel sparkling its great beauty.

But for me there is only one word for snow, it was love. It was always love. Love.
It is always my Prince Zen Lancelot Gazellian.

Sa tuwing pumapatak ang mga nyebe siya lamang ang kaisa isang nilalang na tumatakbo
sa aking isipan. Snow reflects his everything, his emotion, his attitude, his
behavior and even his love.

Ang mga nyebeng pumapatak mula sa kalangitan na siyang nakakaalam ng lahat.

Kalahating buwan na ang lumilipas at patuloy pa rin sa pagbuhos ang mga nyebe, ang
mga patak nitong nagsusumigaw ng kaligayahan sa pagitan namin ng aking prinsipe.

At ang mga oras na itong tanging kami lamang ang magkasama ang isa na sa
pinakamasayang parte ng aking buhay.

Napakarami na naming napagdaanan, hirap, sakit, kalungkutan at walang katapusang

hindi pagkakaunawan. Pero nagawa ko, nagawa naming makarating hanggang dito.

Ang paghihirap ko na alam ng lahat at ang paghihirap ng aking prinsipeng nananatili

pa rin isang napakalaking misteryo.

Ilang beses kong sinubukang itanong sa kanya ang lahat ng napagdaanan niya nang mga
panahong bigla na lamang siya naglaho, pero natatakot akong sirain ang kasiyahang
mayroon kami sa pananatili namin sa palasyong ito.

Sa huli naiisantabi ko ang mga katanungang matagal ko nang gustong itanong sa kanya
simula nang nagbalik siya sa mundong ito. At pinipili ko na lamang sulitin ang
natitirang mga araw na tanging ang isa't isa lamang ang nakikita ng aming mga mata.
Malayo sa tungkulin, responsibilidad at naghihintay na propesiya.

Kasalukuyan akong nakangiti sa pinakamakisig na prinsipeng nasilayan ko, ang

prinsipeng nagmamay ari ng aking puso.

It was always because of our love. Ang pagmamahal namin sa isa't isa na hindi
lamang sinubok ng panahon, maging ng aming magkaibang mundo, nakaraan at hinaharap,
propesiya at mga katungkulan.

Our love was surrounded by cruelty, pestered by madness and false beliefs, whipped
by distance and tortured by disappearing hope.

Pero hindi kami nagpatalo, hindi kami nawalan ng pag asa kasama ang mga nilalang na
nagmamahal sa aming dalawa.

Gazellians, the Princes from the prophecy and even my beloved grandmother. Utang
namin sa napakaraming bampira ang muli naming pagsasamang ito ni Zen.

Kasalukuyan na akong nasa puno ng nagniningning na napakahabang yelong hagdanan.

Halos hindi ko na mabilang ang kurbang baitang nito, napakataas nito para marating
ko ang unang palapag ng palasyo.

Sa dulo ng hagdanan ay naghihintay ang aking prinsipeng suot ang kanyang kulay asul
na kasuotan, isang kasuotang tanging mga Prinsipe lamang ang may kakayahang
magdala.

Sinimulan ko nang humakbang pababa ng hagdan at sa bawat hakbang na ginagawa ng

aking mga paa ay hindi man lang minsan naghiwalay ang aming mga mata.

Sa kalahating buwan na pagsasama namin dalawa, hindi man lang humina o nabawasan
ang epekto namin sa isa't isa. Sa halip ay mas lalong tumitindi ito at wala nang
kahit anong pwedeng makapagpahiwalay sa amin.

Tulad ng lagi kong isinusuot, isang mahaba at napakaeleganteng puting saya ang
yumayakap sa tamang hubog ng aking katawan.

Hindi kasing kakonserbatibo katulad ng mga nauna dahil ipinapakita nito ang aking
mga balikat at kalahati ng aking dibdib.

Exposing my cleavage.

Sino pa nga ba ang makakakita sa akin? Tanging siya lamang. Hinayaan ko na lamang
ang buhok kong nakalugay gaya rin ng gusto niya.

Muli akong nagpatuloy sa pagbaba sa hagdan at nang nasa kalagitnaan na ako ay bigla
nang tumugtog ang mahinang musika mula sa kudyaping dala ng isang matandang
ermitanyong mangangalakal na hindi na nakakakita.

Siya ang tanging nilalang na nakakaabot sa palasyong ito para mangalakal. Sa kanya
kumukuha si Zen ng mga kagamitan namin sa palasyo, maging ng aming mga kasuotan.

Bihira lamang si Zen magtiwala, hindi basta nakukuha ang kanyang loob ng kung
sinuman kaya humahanga ako sa ermitanyong ito.

Pinagkatiwalaan siya ng Prinsipe ng mga nyebe.

Nang malapit na ako sa dulo ng hagdanan ay inilahad sa akin ni Zen ang kanyang
kamay. Kapwa gumuhit ang mga ngiti sa aming mga labi nang ibigay ko sa kanya ang
aking mga kamay.

"You are so beautiful my deity,"

"Napakakisig mo rin mahal na prinsipe." Hindi sumagot sa akin si Zen.

Sa halip ay hinalikan nito ang aking kamay sa paraan ng mga prinsipeng nakikita ko
mula sa bawat imperyo.

Bowing his head with his eyes closed while giving me his sweetest kiss and his
other hand behind his back. A typical prince gesture.

Inalalayan niya akong bumaba at dahan dahan kong ikinawit ang braso ko sa kanya.
Buong akala ko ay magpapatuloy na kaming maglakad nang tumigil siya at masuyo
niyang halikan ang aking noo.

"Zen.." nag angat ako ng tingin sa kanya.

"I just can't help it Claret.."

Ngayong gabing ito ay magkakaroon kaming dalawa ni Zen ng sariling pagdiriwang,

sariling sayawan sa lugar na walang pipigil sa amin.

Kasalukuyan nang may nagliliyab na apoy sa paligid namin ni Zen na siyang

sinindihan ng matandang ermitanyo.

Hindi lamang pangkaraniwang sayaw ang gagawin namin dalawa, dahil bibigyan na namin
ito ng sariling buhay at pagkakakilanlan.

Sa tradisyon ng mga bampira, ang mga palasyong kagagawa pa lamang ay binabahiran ng

pinagsamang dugo ng kanilang hari at reyna na siyang sisimbolo ng pagiging matatag,
pag iisa at hindi mapuputol na pagmamahalan sa loob nito.

Ilang sanlinlahi na ang dugong pinagsama sa kaharian ng Parsua Sartorias at sa

pagkakataong ito, sa palasyong literal na nabuo mula sa aming pagmamahalan, opisyal
namin itong bibigyang ng bendisyon gamit ang sarili naming mga dugo.

Nagsisimula na kaming magsayaw ni Zen sa gitna ng bulwagan habang patuloy sa

paggawa ng musika ang ermintanyo.

Nakahawak ang aking mga kamay sa kanyang balikat habang ang kanya naman ay sa aking
bewang. Kapwa na muling magkapatong ang aming mga noo habang patuloy kami sa
mabagal na pagsayaw.

"Baby, let's make it atleast five months."

"Zen, ngayon lang ulit ako nakalakad ng maayos. Tama na ang isang buwan, hindi na
natin dadagdagan."

"Four months?"

"One month is enough Zen,"

"Three and a half months?"

"Zen! Baka makalimutan mo na ang Sartorias!" I heard him laugh.

"Kahit kailan ay hindi ko kakalimutan ang Sartorias, Claret."

Hinawakan niya ang isa kong kamay at mabagal niya akong inikot, agad na kinabig sa
bewang at dahan dahang ibinaba habang hindi nawawala ang distansya ng aming mga
mukha.

"But are you sure about our snow princess?" tumango ako sa sinabi niya.

"Hindi mabuting mabuntis ako sa panahong ito, mas marami pa tayong suliranin at
hindi maaaring salubungin natin ang bata ng ganito."

Nagpatuloy kami sa pagsasayaw.

"How about a prince, Zen?"

"Ako lang ang lalaki sa buhay mo, so I preferred a princess." Kumunot ang noo ko sa
sinabi niya.

"I don't like that Zen,"

"I am just kidding. Mamahalin ko siya Claret, katulad ng pagmamahal ko sa'yo.

Nanggaling siya sa pagmamahalan natin, ang ating magiging mga munting prinsipe at
prinsesa ang pinakahuli kong pagseselosan. Pangako."

Ngumiti ako sa sinabi niya.

"Papaano natin sisimulan ito?"

"Easy," ngising sagot nito sa akin.

Napaangat na lamang ako ng tingin sa matataas na bintana nang mabuksan ito, malakas
na hangin na may kasamang mga nyebe ang siyang unti unting pumapatay sa nakapalibot
na apoy.

Agad akong kinabig ni Zen at wala pang ilang segundo ay magkalapat na ang aming mga
labi. Gumanti ako ng halik sa kanya hanggang sa maramdaman ko na lamang ang
paglapat ng likuran ko sa malawak na bulwagan.

Sa kabila nang ingay mula sa hangin at mga nyebe, patuloy pa rin sa pagtugtog ang
ermitanyo na parang may nagsasayaw pa rin sa bulwagan. Pero sa pagkakataong ito ay
ibang sayaw na ang sinasabayan ng kanyang musika.

We kissed and touched, until we undressed each other.

Walang panahon o malakas na hangin ang makakapagpatigil sa amin.

"Zen.."

We're already laying down on the symbolic pattern. My mirrors distinction, Zen's
birthmark on his back.

In the middle of this large hall is a carved symbol of spade with its spreading
roots inside making it looked like a leaf.

Sa gitna ng kadiliman, lumakas na hangin, mga nyebe at nakakahalinang musika. Sabay

na nagningas ang aming mga mata.

Inangat ko ang aking mga palapulsuhan para hayaan siyang kumagat dito hanggang sa
tuluyan nang dumaloy ang aking napakaraming dugo. Tulad ko ay hinayaan niya rin
akong kumagat sa kanyang palapulsuhan.

Allowing our blood to unite as one. Muli siyang bumaba sa akin para siilin ako ng
malalalim na halik.

I kissed back and enjoyed his every bite, twist of his tongue and whisper of my
name.

Kasabay nang pagdadaop ng aming mga kamay ay ang tuluyang pag iisa ng aming
katawan.

"Ahh..Zen.." pilit kong inangat ang aking katawan para mas salubungin siya.

Agad inilapat ni Zen ang kanyang labi sa akin para pigilan ang aking mga pag ungol.

"He can hear us baby.."

"Fvck you, you are making this hard for me Prince Zen.."

"It's already hard from the very beginning, Claret."

"Oh�I hate you Zen Lancelot Gazellian!"

"Uhuh? Can't believe on that, just bite my shoulders baby. I'll release your
lips.."

Nang bitawan niya ang mga labi ko ay agad akong kumagat sa balikat niya.

We danced with our passionate rhythm, hot and wild.

"It will always be warm with you, Claret. I love you.."

With my hair spreading on an ice floor, our blood uniting as one as we enjoy each
other's warmth. Our symbolism carved on ice is now having its own life with our own
blood slowly flowing on it.

Together, we bleed for our love.

I kissed his lips and answered him with so much love.

"Welcome home baby.."

--

VentreCanard

Chapter 63

Sa loob ng ilang linggo hindi man lang kami nagsawa ni Zen sa isa't isa. We kissed,
touched and we made love endlessly.

Sinulit namin ang bawat oras na magkasama kami dahil alam naming pagbalik namin sa
Parsua, muling sasalubong sa amin ang mga responsibilidad na kailangan naming
gampanan.

He's a Prince and I am a woman from the prophecy. Gusto man naming mabuhay bilang
isang mga simpleng bampirang nagmamahalan, walang komplikasyon at mabibigat na
problema mukhang napaka imposible nitong mangyari.

We are born for responsibilities and we are made to fight for Parsua, sa aming
tahanan.

Ngayong araw ay darating na muli ang matandang ermitanyong may dala ng panibagong
mga kalakal at pagkain.
Yes, vampires can survive by just drinking their mate's blood or any kind of blood.
Pero dahil nasanay ako sa pagkain ng tao, hindi ko maiwasang maghanap nito.

Kung sa palasyo ay hindi ako hinayaan ng mga Gazellian sa kusina, ngayon ay

sinusulit ko na ang ginagawa ko ngayon. Sa mundo ng mga tao at sa mansion ni lolo
lamang ako nakakapasok sa kusina.

Mapait akong napangiti nang maalala ko ang lolo at si Kreios.

"Because you don't need to cook, marami tayong tagasunod sa palasyo Claret." Bulong
sa akin ni Zen.

"But I want to eat human foods Zen."

"Are you pregnant Claret?"

"No, we used that oil on you right? Paano ako mabubuntis?"

Sa mundo ng mga bampira, langis lang ang ipinapahid sa lalaki para hindi ito
makabuntis. Pero hindi pang karaniwang langis, may dasal ito ng mga babaylan at may
kung ano pang kasangkapan. Hindi katulad ng mga tao na kailangan pa magsuot ng
'condom'

"Nagbabakasali lang Claret," nagkibit balikat na lamang ako at nagpatuloy ako sa

pagluluto.

Malaki ang pasasalamat ko sa matandang ermitanyo dahil kahit papaano ay nagkaroon

ng gamit ang palasyong ito bukod sa kama at kumot.

"Zen, can't you move for a while?"

Kanina pa rin akong hindi makakilos nang maayos sa pagluluto dahil nakayakap mula
sa likuran ko ang prinsipe ng mga nyebe at ayaw nitong humiwalay.

Kung saan ako magpunta ay nakayakap ito sa akin.

He's too clingy!

"Yes, I am clingy.." humahalik halik na siya sa leeg ko.

"Zen naman..paano ako matatapos? Umupo ka muna. Hindi ako tatakbo, gusto kong
kumain ng pagkain ng tao."
"Ipinagtutulakan mo na ba ako Claret? After you used my body for almost one month?"
natawa ako sa sinabi niya.

"Paumanhin mahal na prinsipe? Hindi ko yata narinig ang sinabi mo." Lumingon ako sa
kanya sa aking nakataas na kilay. Nakangisi lang naman sa akin si Zen Lancelot
Gazellian.

"What I am trying to say, you are not letting me sleep. Gusto ko nang matulog at
magpahinga pero hindi mo ako pinagbibigyan. Pagkatapos ipagtutulakan mo lang ako?"
madramang sabi ni Zen na kung maririnig ng ibang nilalang ay talagang paniniwalaan
siya.

Muntik ko nang makalimutan na magagaling nga pa lang artista ang mga Gazellian.

"You and your fangs Prince Zen," bahagya kong tinapik ang pisngi niya. Siya naman
ngayon ang tumawa sa akin pero bumalik agad siya sa kanyang posisyon.

Nakasiksik siya sa aking leeg na parang batang laging iiwanan.

"You and your fangs Claret Cordelia Amor, mas iwan ang bakas ng mga pangil mo baby.
Masyado mo akong pinanggigilan." Muling bulong nito sa akin.

"Really?" hindi naniniwalang sabi ko.

"Ako pa? After shredding our blood to this castle, ngayon lang ulit ako nakatayo.
Sinong hindi nanggigil sa atin? Ako pa mahal na prinsipe?" natatawang sabi ko.

"See for yourself baby, tadtad ng bakas ng mga pangil mo ang katawan ko." Dahil
hindi naman nagsusuot ng pang itaas na damit si Zen simula nang tumigil kami sa
palasyong ito madali kong nakikita ang katawan niya.

And yes, I can see traces of my bite marks on his body.

"Masyado mong diniinan ang pagkagat Claret, you bit me too hard. Very hard."
Malandi niyang kinagat ang puno ng tenga ko.

Agad kong itinulak ang mukha niya mula sa akin.

"Because you're har--- oh shit, stop this Zen. Stop your dirty talks! Ayaw ko na,
magpapahinga ako ngayong araw na ito. We'll just talk today."

"Okay," tipid na sagot nito sa akin at bumalik siya sa posisyon niya.

Habang abala ako sa paghahalo nang mainit na sabaw, pinapakiramdaman ko si Zen.

Alam kong sa mga oras na ito alam na niya ang lahat, mga panahong wala siya sa
mundong ito.

Hinayaan kong bukas ang isipan ko para malaya niyang masagot ang sarili niyang mga
katanungan.

"About your grandfather, yes we've never been in good terms. From the very
beginning we never liked each other, but I'll try to talk to him, to your brother.
They can hate me, curse me to death. But they can't hate you, hindi sila pwedeng
magalit sa Claret ko."

Kung kanina ay tumatawa ako ngayon ay bigla na lang nagtuluan ang mga luha ko.

"Zen..anong dapat kong gawin? Ang sakit sakit isipin na ang sarili kong
kapatid..ang lolo ko.. ang sarili kong pamilya ay may galit sa akin." Binitawan ko
ang niluluto ko at yumakap ako sa kanya.

"Alam kong nilalamon lang sila ng galit, pero Zen..naniniwala akong hindi traydor
si lolo..hindi traydor si Kreios..even your.."

"Desmond.." siya mismo ang nagtuloy ng sasabihin ko.

Sa pag ikli ng panahon nang pananatili namin sa palasyong ito, unti unti na kaming
namumulat sa muli naming haharapin.

"Zen..si Desmond..about him.."

"Hush baby.." hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko.

"I've seen enough, I heard enough Claret.." Seryosong sabi nito.

Bumitaw ito sa akin at naupo na ito sa may mahabang lamesa.

"I can't just accept that you looked to someone else when I was away, you still
have that human heart Claret. Humans that can love in multiple times.." Hindi agad
ako nakapagsalita sa sinabi ni Zen.

He witnessed everything, every single detail.

"I never loved Desmond! Alam mo 'yan Zen, halos mabaliw ako para makahanap ng
paraan para maibalik ka. And I was just confused.." mahinang sabi ko.

Papaanong biglang naging mabigat ang usapan naming ito?

"I have never been confused about you Claret, I never looked with someone else
kahit hindi pa tayo nagkikita. Ikaw lang ang tumatakbo sa isip ko nang nagkalayo
tayo nang napakaraming taon, why did you allow him to enter your system? Baby, you
even had a mind link!"

Lalo akong natahimik sa sinabi niya.

"Zen..I was too fragile that time, halos mawala na ako sa katinuan nang mga
panahong 'yon dahil sa paghabol sa'yo. Believe me, I never wanted that mind link."

Mukhang ito na ang matagal na naming dapat pinag usapan.

"You held his hands, you laughed with
him in your world that no matter what
kong kinakalimutan ang mga nakita ko,
sarili ko pero sa tuwing nauuna akong
pinagmamasdan ka, pumapasok sa isipan
mate's eyes.
him, you smiled with him, you enjoyed with
I do, I will never ever reach. Claret pilit
dahil nangako ako sa'yong babaguhin ko ang
magising, sa tuwing natutulog ka at
ko ang mga nakita ko." I can see pain in my

"Zen..it's not what you think.." umiiling na sabi ko.

"How can you smile beautifully at him while I was suffering? Longing for your
touch, voice and smile? Sinadya mo akong kalimutan mo ng mga oras na nasa mundo ka
ng mga tao Claret." Nanatili lamang akong nakatitig sa kanya at ramdam ko na ang
pagkirot ng dibdib ko.

"Your tears fell, not for me but for another man." Hindi ako makasagot sa mga
sinasabi niya.

"I tried to forget all of this, sinusubukan ko. Shit, jealousy is eating me Claret.
Ang isipin na kaya mo akong kalimutan...oh god baby, sa kahit anong sitwasyon hindi
sumagi sa isip kong kalimutan ka. Humans are really cruel.."

Sinimulan ko nang humakbang papalapit sa kanya, hindi ko alam ang gagawin ko kung
hahawakan ko ba siya o mananatili na lang akong may distansya sa kanya.

Ayokong nagsasalita siya ng ganito. I hate seeing his eyes in pain.

"I did that to free myself, yes I am admitting it. I also had the feelings of
doubt, bakit ako apektado sa kanya? Bakit nagkakaroon na kami ng kaunting
koneksyon? But that was because I had the idea that he's my almost mate. Inaamin
ko, I set aside everything about you during our times together. Gusto kong malaman
kung ano talaga ang nararamdaman ko sa kanya, kung itutuloy ko ba ang orasyon namin
ni lola o tatanggapin ko na lamang na siya na. That you'll never come back and I
should accept him. Pero ikaw pa rin Zen, ikaw pa rin..ikaw pa rin mahal na
prinsipe.." humagulhol na ako ng iyak sa harapan niya. At nasapo ko na lang ang
mukha ko ng aking mga palad.
I don't want to make him feel like this. Inaasahan ko nang darating kami sa
pagkakataong pag uusapan namin ito pero nasasaktan pa rin akong naririnig ko ito
mula sa kanya sa kabila ng lahat ng pinaghirapan ko.

I missed him so much, I missed him. Ginawa ko ang lahat para lamang magkasama
kaming muli.

"Baby..hindi lang ikaw ang nahirapan nang nagkahiwalay tayo. My bond with you is
too powerful, na parang araw araw akong pinapatay sa tuwing hinahanap kita,"
hinagip ni Zen ang bewang ko at hinapit niya ako.

Nanatili siyang nakaupo para lamang magpantay ang mga mata namin.

"Sorry for this baby..I can't just help my feelings.. this damn jealousy. He
possessed everything that I didn't have. Kaya ka niyang samahang mamasyal sa inyong
mundo, kalmado siya at hindi mainitin ang ulo, hindi rin siya seloso katulad ko.
Lahat ng gusto mong baguhin sa akin ay nasa kanya. He's your ideal Prince.."
nakagat ko ang pang ibabang labi ko.

For the very first time I heard Zen's insecurities.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at ilang beses akong umiling sa harapan
niya.

"But he is not you Zen, minahal kita kahit mainitin ang ulo mo, kahit seloso ka.
Everything about you, I love you Zen..I love you..everything I did was for you.."

"But the fact that you can easily set aside me, na kaya mo akong kalimutan kahit sa
maiksing panahon lamang ay hindi ko matanggap. Mates are irreplaceable,
unforgettable but you did something that mates can't do, something that I won't
ever do to you. Why? How? Because you were once a human Claret?"

"Vampire hearts are more trustworthy than human hearts,"

"Ilang beses na itong pinatunayan ng mundong ito Claret, ilang beses ng nasaktan
ang mga bampira dahil sa mahinang pondasyon ng pagmamahal ng mga tao."

Mas nagtuluan ang mga luha o.

"Zen, kinukwestyon mo ang pagmamahal ko sa'yo. Inaamin ko na nagkamali ako sa

paraang 'yon, but�"

"I hate to ask this Claret, pero paano kung nagtagal pa ako nang napakaraming taon?
May babalikan pa ba ako bukod sa mga kapatid ko?"
--

VentreCanard

Chapter 64

I can see the pain in his eyes and this is what I hate the most. I can take all his
jealousy but seeing my ice prince in pain is damn breaking my heart. Lalo na kung
ako ang dahilan nito.

"Zen, it wasn't like that. Can you listen to me first?" muli akong humakbang
papalapit sa kanya.

I cupped his face and I looked straight into his eyes. He wrapped his arms around
my waist and we stared at each other.

"Anong dapat kong gawin? I love you so damn much baby." Bulong nito sa akin bago
niya ako tuluyang hapitin at yakapin.

This time, I closed my mind link with him. Ayokong marinig niya ang nasa isipan ko
sa mga oras na ito. Ayokong madagdagan pa ang bigat ng nararamdaman niya.

Hinayaan ko siyang yumakap sa akin habang marahan kong hinahaplos ang kanyang
buhok.

I have this feeling of guilt. Totoo ang mga sinabi niya, sinubukan ko siyang
kalimutan at bigyan ng pagkakataon si Desmond.

I tried, inaamin ko. Pero nanalo pa rin ang pagmamahal ko sa kanya, siya pa rin ang
prinsipeng hinahanap hanap ng puso ko.

At kahit magtagal pa ang mga taon, hinding hindi magbabago ang tibok ng puso ko.
Yes, I tried another way to mend my heart in pain but it will always be him.
Tanging si Zen lang ang natitirang paraan para mapigilan ang pagkirot ng puso ko.
Lumipas man ang napakaraming taon, mananatili lamang kumikirot ang dibdib ko habang
hinihintay siya. My heart that only belongs to him.

I admit, I am not an ideal mate. I have flaws, too much flaws from the very start.
But I am trying to be a good one, to be his ideal mate.

He's still sitting burying his face on my stomach, I can feel the heavy atmosphere
between us.

Hindi na ako nagtataka kung ganito ang nararamdaman ni Zen ngayon, minsan ko na
siyang sinaktan at pinatunayan na kailanman ay hindi mahihigitan ng pagmamahal ng
isang tao ang pagmamahal ng isang bampira.

First with Lucas, now with Desmond. I want to curse myself for making him feel like
this. He's always doubting my love, dahil naniniwala siya na namamayani pa rin sa
akin ang damdamin ko bilang isang tao.

Human love which he considered as weak.

Gusto ko itong tanggalin sa kanya, gusto kong paniwalaan niya akong kaya ko rin
siyang mahalin katulad ng pagmamahal niya sa akin. Pero hindi ko alam kung papaano
ko patutunayan pa sa kanya.

May lamat na at muli ko itong binigyan ng pangalawang lamat.

"I love you Zen..mahal na mahal. At ang sagot ko sa katanungan mo?" bahagya siyang
humiwalay at muli niyang inangat ang kanyang mukha para magtama ang aming mga mata.

"Mahal na prinsipe, ikaw lang ang prinsipeng sasalubungin ko. Ikaw lang ang
prinsipeng hihintayin ko nang napakahabang panahon, Zen..ako ang kauna unahan mong
babalikan..kahit ilang daang taon pa ang lumipas. Paniwalaan mo sana ako mahal na
prinsipe.."

Tuluyan ko nang inilapat ang aking mga labi sa kanyang noo.

"I am sorry for making you feel like this, ikaw lang ang lalaking mamahalin ko
Zen."

Hindi siya nagsalita sa halip ay muli niya akong niyakap. Hindi ko na alam ang
iisipin at sasabihin ko.

I want to comfort him, alam ko ang mga nakita niya. He saw everything and I will
definitely have the same reaction if I was on his shoes.
Minsan na rin akong nilamon ng selos noon tungkol kay Elizabeth na halos maging
sarado ang isipan ko sa lahat ng ipinapaliwanag niya. I saw painful scenes and
heard painful words.

Ngayon namang nagpalit kami ng sitwasyon at pilit akong nagpapaliwanag sa kanya

habang wala man lang akong natatanggap na sagot kundi yakap lamang mula sa kanya,
hindi ko na alam kung ano pa ang sunod kong dapat gawin.

"I thought everything was done Claret, bakit kapatid ko na naman? Hirap na hirap
ako noon kay Dastan. What's with my brothers?" mahinang bulong nito sa akin.

Halos wala akong mahanap na isasagot sa kanya. Nanggaling na mismo sa kanya. He is

considering Desmond as his brother.

"I can bare the thousands of rivals in this world, I can curse Rosh for offering
his love for you, Blair for being sweet on you and Seth for touching you. But
another brother? Kapatid ko na naman Claret, isa na namang kapatid. Claret halos
mabaliw ako noon pa man para mailayo lamang sa'yo si Dastan habang siya ang
tinitingnan ng mundong ito bilang lalaking itinakda sa'yo. Nahihirapan ako, kapatid
ko na naman Claret.."

Napapikit na lamang ako habang nakayakap sa kanya. Ito na nga ba ang sinasabi ko,
muling lalabas ang hinanakit ni Zen sa akin.

Vampires can't forget, they can't. Kahit lumipas pa ang napakaraming taon.

"Zen.." alam kong may malalim pa rin sugat si Dastan at Zen tungkol kay Elizabeth.

"Now Desmond? Your supposed mate? My own long lost brother. Bakit kahit kailan
hindi ako inasahan ng mundong ito bilang prinsipeng itinakda sa'yo? Bakit laging
may nauna sa akin? Bakit laging may tinitingnang karapat dapat? Bakit laging
isinasampal sa akin na hindi dapat ako? And worst, why always my brothers? Because
I am useless? I am not a leader? I am an arrogant Prince?"

Tuluyan nang tumulo ang mga luha ko, ramdam na ramdam ko ang mga salitang
binibitawan sa akin ni Zen. He's never been like this before.

"Zen, you're never been useless. Ikaw ang binigay ng asul na apoy sa akin at ako
ang binigay niya sa'yo. Yes, we have tangled prophecy. Uneven circumstances,
different perceptions in vampire beliefs but there is only one thing. I will always
end up to you, sa'yo lang mahal na prinsipe." Nanatili lang kaming magkayakap.

"Hindi na importante kung sino ang dapat at sino ang nauna, ang mahalaga kung sino
ang mahal ko. Ang importante, kung sino ang lalaking gusto kong makasama
habangbuhay sa pagtupad ko sa mga responsibilidad na ibinigay sa akin ng asul na
apoy." Hindi pa rin siya nagsasalita.
"It will always be you Zen, my ice prince. Yes, Dastan is a good leader and an
ideal king. Desmond has qualities that you didn't have, but they will never be you.
They are not my Zen Lancelot Gazellian, hindi sila ang lalaking pinakamamahal ko."

"Zen..please look at me."

Dahan dahang nagsalubong ang aming mga mata.

"I love you, so please stop this kind of jealousy. Mas gusto ko pa na laging mainit
ang ulo mo habang nagseselos. But this one? Baby, you're also breaking my heart.
Ayokong nakikitang ganito ang aking Prinsipe ng mga Nyebe."

Hindi siya sumagot sa halip ay nag iwas siya ng tingin sa akin.

"Zen naman.." nagsimula na akong umupo sa kandungan niya at dahan dahan kong
kinawit ang braso ko sa kanyang batok.

"Can't you look at me? Anong gusto mong gawin ko? I want to settle this, bago tayo
bumalik sa Parsua."

Hindi pa rin siya nagsasalita. Pero gusto kong panindigan ang mga salita ni Caleb
"marupok si Zen"

"Tell me what to do Zen, huwag na tayong ganito. Alam kong nagkamali ako, pero ang
paraang 'yon ay ginawa ko lamang para malaman kung pag aari mo pa rin ako. There's
no other way, maintindihan mo sana ako Zen."

Wala pa rin akong marinig mula sa kanya. Tumayo na ako at humiwalay sa kanya.

"Hindi na kita pipilitin mahal na prinsipe, babalik na lang muna ako sa pagluluto.
Nagugutom na ako, you can rest." Sa pagtalikod ko mabilis niyang naagaw ang kamay
ko at napaupo na akong muli sa kandungan niya at itinapat niya ang mga labi ko sa
kanyang leeg.

"Drink, I'll just get mad later." Ngusong sabi nito na nakapagpangisi sa akin.

"I think I heard these familiar words before, Prince Zen."

"Just drink, akala ko ba ay nagugutom ka?"

Umiling ako sa kanya at mabilis kong hinalikan ang kanyang mga labi.
"Umuwi na tayo sa Sartorias, let's face your empire together."

"Yes, together." Marahan niyang hinawi ang ilang hibla ng buhok ko sa aking mukha.

"Let's fix everything Claret, your family, my family and the Sartorias. Tutulong
tayo nang magkasama." Ngumiti ako sa sinabi niya.

"Wala munang prinsesa, Zen. Ayokong salubungin ang ating prinsesa ng suliranin ng
Sartorias, tayo muna mahal na prinsipe." Tumango ito sa akin bago niya muling
hinalikan ang mga labi ko.

"Yes, it could Lily's little pups, sila na lang muna ang maglalaro sa kaharian."
Natigilan ako sa sinabi ni Zen.

"Pups? Buntis na si Lily?"

"Humihingi na ng mga apo si inang Reyna, dahil hindi pa natin kayang ibigay ito sa
kanya. She'll probably ask Lily and Adam for pups."

Napapangiti ako sa sinasabi ni Zen. He hated wolves so much, but his eyes are
glowing with warmth and excitement while talking about Lily's pups.

"Soon, I'll give you our Ice princess." Mahinang sabi ko.

"I can't wait baby.."

I closed my eyes as our lips crashed each other. Forgetting the foods, feeding each
other instead. Love, lust and burning passion.

Tanging isang kabayo lamang ang sinakyan namin ni Zen sa paglalakbay pabalik sa
Parsua. We kissed, touched without minding the road, without minding the horse.

Nagkukwentuhan kami at nagtatawanan.

Nakarating kami sa Parsua at sinalubong kami ng mga nakahilerang tagasunod, agad

naming nakita si Harper na lakad at takbo para lamang malapitan ako. Mabilis niyang
hinawakan ang aking tiyan.

Nang malaman niyang dalawa pa rin kami ni Zen ay agad itong lumingon sa kapatid
niya habang nakakunot ang noo.

"She's not yet pregnant?"

"Ayaw niya pa, susubok kami dito sa Sartorias."

"Huwag na, hindi namin kailangang matabunan ng nyebe. Oh god, isang buwan Zen? How
can you still stand Claret?" lingon sa akin ni Harper.

Ngumisi lang ako kay Harper.

"Zen!" biglang sumulpot si Caleb. Hindi naman siya pinansin ni Zen.

"Hi Claret, looking beautiful.." tipid akong ngumiti.

"Nasaan si kamahalan? Is he fine?" tanong ni Zen.

"Isang buwan na rin siyang hindi umaalis sa kwarto niya." Mahinang sagot ni Harper.

"Why? Malalim pa rin ba ang sugat niya?" sabay na umiling si Caleb at Harper.

"Ilang araw mula nang tumagos ang pana sa katawan ni Dastan, may hindi inaasahang
panahon ang palasyo." Panimula ni Harper.

"She disguised as another Princess from another empire, ako pa mismo ang naghatid
sa kanya sa kwarto ni Dastan. Kahit kami ni Lily at ilang matatandang taga sunod
nagtataka, walang ibang prinsesa ang naglalakas ng loob na lumapit sa ating hari.
Dastan is too intimidating, pero dahil alam din namin na kailangan ni Dastan ng
magandang kalidad ng dugo, lalo na at prinsesa ito pumayag na kaming magkakapatid
na dalhin siya kay Dastan. Pero nagulat na lang kami nang buksan namin ang pinto,
may ibang babaeng kinakagat na ating hari." Malamyang kwento ni Caleb.

"Don't tell..me..the princess with you is..." nangangatal na sabi ko.

"Yes, she's the goddess. Minsan na nga lang kumagat si kamahalan, nahuli pa. Mabuti
pa si Zen, kagat na kagat sa loob ng isang buwan. Isama na natin si kamahalan kay
Rosh." May pagbuntong hininga pa na nalalaman si Caleb.

"Caleb!" halos sabay na sabi namin ni Harper.

"Do we have a problem Caleb?" bigla na lamang nagpakita sa isang tabi si Rosh.

"Welcome back Claret, Zen." Bati naman ni Seth.

Lumabas na rin si Blair, hindi ito nagsalita.

"Why are they here Harper?" kunot noong tanong ni Zen.

Hindi na sumagot si Harper sa halip ay narinig namin ang boses ng reyna.

"Kayong dalawa na lamang ang hinihintay naming lahat, kailangan na nating magpulong
bago pa sumiklab ang panibagong digmaan, hindi na natin kakayanin. Lalo na at hindi
maganda ang kalagayan ni Dastan."

"Mahal na reyna, naguguluhan ako.." bakit magkakaroon ng panibagong digmaan?

"Claret, hija hinahamak ng mga hari mula sa iba't ibang imperyo si Dastan. Lalo na
nang pumutok ang balitang muli itong iniwan ng dyosa. They are planning to bring
Dastan down, lalo na ngayong nanghihina siya. We need to prevent it."

--

VentreCanard

Chapter 69

Simula nang muling nabuhay ang aking prinsipe, kahit isang katanungan na nais kong
itanong sa kanya ay wala pa rin nasasagot.

Kung saan ito nagtungo? Ano ginawa niya nang mga panahong halos patayin ko na ang
aking sarili sa kalungkutan? Bakit nananatili pa rin itong tahimik tungkol sa lahat
ng mga naranasan niya nang mga sandaling magkalayo kami.

Kahit minsan ay hindi siya nagbukas ng usapan tungkol dito na siyang malaking
ipinagtataka ko, may dapat ba akong hindi malaman? May mga bagay ba siyang
kailangang ilihim sa akin? Pero bakit? Ano?

Kahit ako ay nawawalan ng lakas ng loob magtanong sa kanya, hindi ko alam kung
bakit sa tuwing susubukan ko siyang kausapin tungkol dito ay nanghihina ang loob
ko. O tama ba na aminin ko sa sarili ko na natatakot ako sa possible kong
matuklasan?

Sa nangangatal kong mga kamay, malakas na tambol ng aking dibdib dahan dahan kong
binuksan ang lumang liham.

Agad akong napasalampak sa malamig na sahig dahil sa panlalambot ng mga tuhod ko,
ramdam na ramdam ko ang kaba lalo na nang makilala ko ang sulat kamay nito.

It was my grandmother's penmanship.

Gamit ang aking mahika ay muli kong ibinalik sa dati ang basag na piraso ng gansang
gawa sa yelo habang maingat akong sumusulyap sa kama.

Mayroong sulat si Zen mula kay lola? Ngunit papaano? Bakit niya ito itinatago sa
akin?

Nang maibalik ko na sa dating ayos ang nabasag na gansa ay muli kong ibinalik ang
atensyon ko sa liham.

Mas pinili ko lamang itong titigan ng ilang minuto habang pilit kinukumbinsi ang
sariling simulan na itong basahin. Ilang beses akong huminga ng malalim bago
naglakbay ang aking mga mata sa unang mga salitang nakapaloob sa liham.

"Sa aking pinakamamahal na apo, Claret Cordelia Amor.." umpisa pa lamang ng aking
pagbabasa ay nagsimula nang magpatakan ang aking mga luha.

"Lola..lola.." muling bumalik ang alaala ng mga araw na magkasama kami, paraan ng
pag aalaga niyang punong puno ng pagmamahal, mga salita niyang nag uumapaw sa
pangaral at ang halik niyang naghehele sa akin bago ako tuluyang dalhin sa
panagimpan.

"Patawad lola..lola.." halos magusot ko na ang sulat dahil sa pangangatal ng kamay

ko.

I sacrificed my grandmother for my own sake. At ngayon isinusumpa na ako ng

dalawang pamilyang mayroon ako sa mundong ito.

Sa nanlalabo kong mga mata ay pilit kong binasa ang nakasulat.

"Kung sakaling hawak mo na ang liham na ito, malamang aking apo ay hindi na tayo
magkasama. Pero ipinapangako kong kahit nasaan man ako sa mga oras na ito, hinding
hindi mawawala ang pagmamahal ko sa'yo, sa inyo. Ito ang nakatakdang mangyari at
wala akong balak sumalungat dito.."

Wala pa man ako sa kalahati ng liham ay agad nangunot ang noo ko nang mapansin ko
ang unti unting pagliwanag ng mga letrang binabasa ko hanggang sa tuluyan nang
magliwanag ang buong liham dahilan kung bakit masilaw ang aking mga mata.

Nakaramdam ako ng matinding init, panlalamig, boses mula sa iba't ibang tao at
maging matinding ingay.

What is happening?

Napasigaw na lang ako nang maramdaman kong parang nahuhulog ako, gaya nang unang
beses akong kuhanin ng salamin. Isang mahabang pagkahulog ang naramdaman ko
hanggang sa magmulat ako ng aking mga mata sa ibang parte ng palasyo.

Kasalukuyan na akong nakasampak sa mahabang daan ng palasyo kung saan nakahilera

ang mga naglalakihang silid na hindi naman nagagamit.

Nagtataka akong tumayo habang pinapagpagan ang aking kasuotan, nang mapansin kong
may sinag ng araw agad akong lumingon sa bintana. Hindi ba at gabi pa lamang? Bakit
may araw na?

Tiningnan ko ang aking mga kamay, nasaan ang sulat?

"Dastan!" sigaw mula sa munting tinig ng babae ang umagaw ng atensyon ko.

Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses at halos manlaki ang mata ko nang makita ko
si Dastan.

He's younger. Something like a twelve year old human boy.

It couldn't be..

Napahawak na lang ako sa aking bibig nang makita ko ang batang si Lily na sumampa
sa likuran ni Dastan.

"Ayokong magpasuklay sa mga taga sunod Dastan, comb my hair. Ayaw akong suklayan ni
Zen." Malambing na sabi ni Lily sa kanyang kapatid.

The letter brought me in the past!

Nagpatuloy sa paglalakad si Dastan sa matikas na pamamaraan habang nakasampa pa rin

sa kanya si Lily. Tipid lamang itong lumingon kay Lily na nakayakap sa kanya at
bahagya itong ngumuso.

They are both so adorable.

"I'll comb your hair, but you need to clean my sword."

"Deal then, ang bait mo talaga Dastan. That Zen? Urgh, I won't clean his sword."
Iritadong sabi ni Lily.

Tumawa lang si Dastan sa sinabi nito at nagpatuloy ito sa paglalakad.

Pinili ko na lamang maglakad lakad, malaki ang ipinagbago ng palasyo. Habang

naglalakad ako ay iniisip ko na kung ano ang dapat kong malaman.
Habang naglalakad ako ay may nadaanan akong mga tagasunod na naghahagikhik habang
naglilinis ng mga larawan ng mga nakaraang Gazellian.

"Habang lumalaki ang prinsipe ng mga nyebe lalo siyang nagiging makisig. Higit pa
siyang makisig sa panganay kung hindi lamang salubong lagi ang kilay." Hindi ko
mapigilang hindi mapangisi sa sinabi nila.

My Zen, I can't wait to see him.

Pero hindi pa man ako umaalis sa aking posisyon ay agad naalarma ang mga tagasunod
at bumalik sa kanilang mga ginagawa.

And there, with my half opened mouth I stared with the most handsome prince I've
ever seen.

"Baby.."

Nakapamulsa ito habang naglalakad, sa kanyang kasuotang pangmaharlika. A mixture of

white and blue color. But what made him cuter is a string around his forehead and a
single string on his right face with an edge of a small ice crystal.

This appearance of him signifies that he's the Ice Prince. Bakit hindi na ito
isinusuot ni Zen sa kasalukuyan?

Gusto ko siyang yakapin. He's too handsome and damn adorable. Pero tumatagos lang
ang mga kamay ko sa kanya.

I didn't expect that I'll find any kind of cuteness from him. Having his attitude?

"Have you seen Finn?" tumigil ito ay kinausap ang mga tagasunod.

"Hindi pa po namin siya napapansin, mahal na prinsipe."

"Tsss," basta niya na lang iniwan ang mga tagasunod.

Suplado na siya simula pagkabata.

Nagpasya akong sundan si Zen sa kanyang mga pupuntahan hanggang sa mapadpad kaming
dalawa sa harap ng pintuan ng mga konseho, bahagya na kaming nakalampas dito nang
tumigil si Zen at may marinig ito mula sa silid.

"What is it Zen?" tanong ko kahit alam kong hindi niya ako maririnig.
Bahagyang hinawakan ni Zen ang pintuan at sumilip ito sa kaunting pagkakabukas
nito.

Nang sandaling ako naman ang sumilip, muling tumulo ang mga luha ko. Nalalaman ko
na kung nasaang parte na ako ng nakaraan.

This is the time that my grandfather is forcing my grandmother to leave this world.
Sinabi sa akin noon ni Zen na nakita niya kung papaano itinapon ni lolo si lola sa
mundo ng mga tao.

"Leon, lumaban tayo. Mahal natin ang isa't isa, ayokong iwan ka, lumaban tayo."
Pagmamakaawa ni lola kay lolo habang pilit na itong ibinabalik ng mga konseho sa
kanyang salamin.

Punong puno na ng luha si lola gaya ko nang iparanas sa akin ito ni Zen.

"Olivia, tapusin na natin ito. Wala na tayong magagawa. Hindi ka nararapat sa

mundong ito." Malamig na sabi ni lolo.

Kumpara kay Zen na ipinakita ang pagmamahal sa akin, hirap sa kanyang desisyon at
pag aalinlangang ipatapon ako, si lolo ay nanatiling buo matagtag malamig at walang
kahit anong pag aalinlangan.

I can even see any emotions from his eyes. I can see a pure heartless man.

"Ganito na lang ba Leon? Hindi mo ako ipaglalaban, hahayaan mo na lang tayong

magkahiwalay? Hindi mo ako minahal! Bakit ang dali mo akong bitawan?" hagulhol ni
lola.

Kung maaari lang akong may gawin ay nagawa ko pero ito ang nakaraan at wala akong
maaaring mabago dito.

"You need to go Olivia, huwag mo nang pahirapan pa ang sarili mo." I want to curse
my grandfather! How could he?! Bakit ganito siya sa huling beses na magkakasama
sila?

"Leon, mahal ko. Sabay tayong lumaban, huwag mo akong ipagtabuyan. Huwag mo kaming
ipagtabuyan ng anak mo, nagdadalang tao ako Leon. Magkakaanak na tayo mahal
ko..lalaban tayo..lalaban tayo.."

Lalong nadurog ang puso ko nang hindi man lang nagbago ang ekpresyon ni lolo at
halos gumuho ang mundo ng lola ko nang makita niyang walang reaksyon si lolo.

"Itapon nyo siya sa kanyang mundo,"

Hindi ko na nahabol ang ilang sinabi pa ni lolo dahil napatulala na lang ako nang
biglang nawala ang mga konsehong nakagapos kay lola dahil sa mga yelong umatake
dito.

Unang sumagi sa aking mga mata ang pagkislap ng yelong palamuti na nakasabit
malapit sa mukha ng aking munting prinsipe. Hanggang sa makita ko ang kabuuan
nitong nakaharang sa harap ni lola habang nakabuka ang mga braso nito.

"Useless mate! Walang lalapit sa itinakdang babae!" nanggagalaiting sigaw ni Zen.

"Mahal na prinsipe! Anong ginagawa mo dito?" tanong ng mga konseho.

"How could you? She is your mate!" sigaw ulit ni Zen sa aking lolo.

Malakas lang na tumawa si lolo sa sinabi ni Zen.

"Masyado ka pang bata, prinsipe ng mga nyebe. Hindi mo pa alam ang nangyayari sa
mundong ito."

"You can't hurt your own mate!" matigas na sabi ni lolo.

"Move," mabilis nakalapit si lolo kay Zen at walang habas niya itong pinatalsik sa
sulok ng silid.

"Olivia.." napasinghap ako nang sumulyap si lola kay Zen na parang humihingi ng
tulong.

"No..please. Gusto kong manatili dito Leon.." nagsimula nang magtayuan ang ilang
konseho.

"Fvck! Stop that! I order you! Huwag nyong hahawakan ang itinakdang babae!" walang
nagawa si Zen dahil tuluyan nang nailalapit si lola sa salamin.

Agad na akong lumapit kay lolo.

"Please..magbago ka ng isip lolo, may solusyon pa. Hindi ganito.." sabi ko dito.

"Leon, mahal kita.."

"May mahal na akong iba Olivia, live happily in own world."

Nawalan na ng pag asa si lola at hindi na ito nanlaban nang ibinabalik na siya sa
salamin. Muling nakatakbo si Zen para hawakan pabalik ang kamay ni lola.

"No! You'll stay! You'll stay!"

"Hindi totoo ang mga sinasabi nila tungkol sa'yo mahal na prinsipe..you're a good
prince. Hanggang sa muli.."

"No! You'll stay here!" pilit hinila ni Zen ang kamay ni lola pero agad din naman
siya hinila ni lolo.

"Stay out of this," bumagsak ang katawan ni Zen pero nilapitan agad ito ni lolo.

Marahas nitong hinawakan ang palamuting sumisimbolo sa kapangyarihan ni Zen dahilan

kaya tuluyan na itong matanggal.

"Hindi mo alam ang buong pangyayari. Don't act like a hero boy, you're still a kid.
Maharlika ka lamang mahal na prinsipe, walang alam." Hindi sumagot si Zen sa halip
ay marahas nitong sinaksak sa kanyang tagiliran si lolo gamit ang kanyang matalim
na nyebe.

"Hurting your own mate is a sin, I won't kill you this time. Pero sa sandaling may
gawin ka muling mali, hindi na ako mag aalingang patayin ka. You're the worst."
Hinugot ni Zen ang kanyang yelong napupuno ng dugo ni lolo at mabilis na itong
lumabas ng silid.

Nanatili lamang nakatayo si lolo habang hawak ang kanyang saksak.

Hindi rin nagtagal ay muling lumingon si lolo sa salamin at sa ilang patak ng

kanyang mga luha ay ang pagkabasag ng salamin mula sa kanyang mga kamay.

"Yes, I am the worst."

Hindi ko na kinaya ang magtagal sa silid at hinabol ko si Zen.

"I won't be like him, I will let my mate hurt me but I will never ever hurt her."
Itinapon na ni Zen ang yelong ginamit niya kay lolo.

"Ako ang papatay sa'yo Leon, ako. Saksi ang mga nyebeng pumapatak sa mga oras na
ito sa pangako kong ito." Kumuyom ang kanyang mga kamao.

Kung ganoon, nasagot na ang matagal na rin katanungan sa isipan ko. Ang dahilan
kung bakit sobrang lalim ng galit ni Zen at lolo sa isa't isa.
"Zen.." I tried to reach him but everything turned dark.

Nagising akong hawak muli ang sulat habang nananatili akong nakaupo.

"Don't let him kill your grandfather, you need your grandfather Claret. Parsua
needs Leon alive, please stop your mate...and..your.."

"Baby? Claret? Where are you?"

--

VentreCanard

Chapter 70

Nang marinig ko ang boses ni Zen ay agad kong pinalutang ang lumang sulat hanggang
sa makarating ito sa ilalim ng kama.

"Claret.." muling tawag nito sa akin.

Nagmadali akong nagtungo sa may cabinet at nagkunwaring may kinukuha dito.

I just can't tell him that I saw the letter and stop him from killing my
grandfather.

Hindi ko akalaing ganito kalalim ang alitan sa pagitan nila. Umabot nang
napakahabang taon.

"I am here Zen, kumukuha lamang ako ng balabal. It's cold." Pagsisinungaling ko.

Hindi na naman ako natatakot sa isipan ko dahil sanay na si Zen na madalas kong
pinuputol ang koneksyon namin.

"Don't leave me," mahinang sabi nito.

"I am not leaving you," nagtungo na ako sa kama at sumampa dito.

Humiga na ako sa tabi niya at siya na mismo ang nagkumot sa aming mga katawan bago
niya ako niyakap.

"Don't leave me like that, bed is cold without you." Tumango ako dito at ipinikit
ko na ang aking mga mata nang halikan niya ang noo ko.

"Sumasakit pa rin ba ang mga sugat mo mahal na prinsipe?"

"Not anymore, your presence is healing me." Ngumiti ako sa sinabi niya at mas
isiniksik ko ang mukha ko sa kanyang dibdib.

I can feel his calm breathing.

"Sleep well my deity,"

Tomorrow, I need to talk with someone that I could ask for an advice.

Mabilis hinila ang oras at ito na ang huling araw ng pagsasanay ng mga itinakdang
prinsipe. Habang abala ang mga ito at si Dastan, humingi ako ng tulong kay Harper
para imbitahan ang mga itinakdang babae noon.

Bago kami magtungo sa labanan na siyang magbibigay sa akin ng pagkakataon muli

kong makita ang aking sariling pamilya, kailangang kong malaman kung ano ang dapat
kong gawin.

I need their guidance.

Pinili kong manatili kami sa silid kung saan matatagpuan ang aking mga orasyon nang
mga panahong nagsasanay pa ako ng mahika.

Isang mainit na yakapan ang nangyari sa aming apat bago kami nag umpisa sa aming
mahabang pag uusapan.

Nanatili lang silang nakikinig sa akin habang ipinapaliwanag ko sa kanila ang

lahat, hindi pwedeng sumama ako sa nalalapit na labanan na wala man lang linaw sa
aking mga problema.

"I tried to read the letter again, but it was all blank. My grandmother did
something with that letter, she probably put a spell that once that I've read the
content it will immediately vanished. Wala naman kakaiba kay Zen nang magising kami
kung nalaman niyang nabasa ko na ang sulat."

"So we have this, your conflict with your family." Sabi ni Zahara.
"Posibleng ang dahilan nila kung bakit ginusto nilang patayin si Zen nang gabing
'yon ay dahil sa paghihiganti. But let's try to think deeply, Leon and your brother
even Desmond can't have a good alliance with other empire with that short period of
time. After your grandmother's death? Napakabilis." May punto siya dito.

Sabay tumango si Dione at Louise sa sinabi ni Zahara.

"Kung ganoon ang ibig mong sabihin, bago pa isakripisyo ang buhay ni Olivia ay may
koneksyon na si Leon at ang kapatid ni Claret sa ibang imperyo?" tanong ni Louise.

"That's probably the case, but what is the reason?" ilang beses tinapik ni Zahara
ang lamesa.

"And having Claret's letter, Olivia knew everything. Posibleng sinadya ni Olivia na
lumisan sa mundong ito na hindi nalalaman ni Leon ang totoong dahilan, she wanted
to push Leon's hatred towards Zen. But why?"

Lahat kami ay natahmik sa sinabi ni Zahara.

"I have series of questions. One is Zen's journey, hanggang ngayon ay wala akong
nalalaman. Alliance of my family with our enemy, anong matinding rason nila? What
was my grandmother's plan? Ano ang natitirang mensahe sa naglahong sulat? Who is
the woman in my dreams? Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin nagpaparamdam ang mga
mangkukulam?" sunod sunod na tanong ko.

"I'm afraid that they're plotting something, na siyang kailangan nating

paghandaann." Ani ni Dione.

"Ngayong bumalik na si Zen at muling nabuhay, tapos na ang pinakamalaking suliranin

ko. Pero agad nag usbungan ang mga problemang ito, even Desmond's part, buong akala
ko ay natulungan ko na siya sa pamilya ng mga Gazellian pero nanataling nakapagitan
sa kanila ang lamat ng nakaraan," mahinang sabi ko.

"You can settle your problem with Zen after their fight, kausapin mo siya tungkol
sa pagkawala niya. Pero ang kailangan mong bigyan ng pansin sa mangyayaring labanan
na gaganapin ay ang dahilan ng pamilya mo sa pag anib sa kalaban, kailangan mong
sundin ang sulat, pigilan ang papatay at mapapatay." Muli akong tumango sa sinabi
ni Zahara.

"Few questions will be answered after the legal war between kings." Ani ni Louise.

"Ito ang pinaka inaabangan ng napakaraming imperyo, pero hindi nila alam na panakip
butas lamang ang mangyayaring labanan ng mga hari. There is always deeper reason."
Sabi naman ni Dione.

"Pero paano ko malalaman ang rason ni lolo? Kreios? And even Desmond? Nasisiguro ko
na hindi ako mabibigyan ng malayang pagkakataon na makausap sila sa sandaling
makarating na kami sa kalabang imperyo." Tanong ko.

"Ito ang bagay na hindi namin masasagot sa'yo Claret, they are your family. Ikaw
ang lubos na nakakaalam kung papano lumapit sa kanila."

Ilang minuto akong natahimik, kung makakausap ko ng maayos si lolo at Kreios,

maaari ko ring muling makausap si Desmond. Gazellians are willing to accept him.

Hindi na muling nagsalita ang mga itinakdang babae at hinintay na lamang ng mga ito
ang sagot ko.

"I will try my best,"

"Do it Claret, gaya ng mga panahong buhay pa si Serena. Hindi man kami kasama sa
laban mong ito, nangangako kaming susuportahan ka sa mga desisyon mo." Sabay nilang
akong niyakap tatlo.

"It's really hard with your position, lalo na at mag isa ka pa lamang. But soon,
you'll find your own sister, hindi man mga kadugo pero bibigyan ka ng mga ito ng
matinding suporta, higit sa ibinibigay namin sa'yo." Ngumiti ako sa sinabi ni
Zahara.

"Maraming salamat, alam kong mas maliliwanagan ako kapag humingi ako ng payo sa
inyo."

"Makakaasa ka sa amin, Claret."

Nagkaroon pa kami ng ilang usapan tungkol sa anak ni Zahara, sa inaabangang

pagbubuntis ko at ang iba't ibang balita sa labas ng palasyo. Buong maghapong
magaan ang pakiramdam ko sa presensiya ng mga itinakdang babae kaya hindi ko
mapigilan ang luha sa aking mga mata nang nagpaalam na ang mga ito sa akin.

"Hanggang sa muli Claret, sana ay mag uwi kayo ng magandang balita sa susunod
nating pagkikita." Ngumiti ako sa mga itinakdang babae na kapwa nakasakay na sa
kanilang mga kabayo.

"Mag ingat kayo," paalam ko sa kanila.

Katabi ko si Zen na nakaakbay sa akin habang habol ko ng tanaw ang pag alis ng
tatlo.

"Did you enjoy with them?" tanong nito.

"Yes,"
Nagpahinga na lamang kami ni Zen habang hinihintay ang pagsapit ng gabi. Muling
nagtipon sa aming lahat. Nasa mahabang lamesa muli kami habang tahimik ang lahat na
kumakain at umiinom ng dugo.

"Bukas na ang simula ng labanan, siguro naman ay handa na kayong apat?" tanong ni
Dastan matapos uminom sa kanyang kopita.

Kumpara nitong mga nakaraang araw, hindi na mapapansin ang mga galos at pasa ng
apat na prinsipe sa kanilang mga mukha.

Everyone was terrified when Rosh did breakdown seeing a scratch on his handsome
face. Akala ng lahat ay magpapatiwakal na ito.

Agad kong ipinilig ang ulo ko dahil napapangisi na lamang ako sa tuwing susulyap
kay Rosh. Papaano na lang kaya sa aktwal na laban? Baka si Zen pa ang magpatumba sa
kanya kung sakaling maghisterya ito dahil nagalusan ang kanyang magandang mukha.

"Hindi mo na kailangang itanong pa Dastan, we are more than ready." Sagot ni Rosh.

"Rosh, I can see something on your face. Is that.. is that a skin disease?" nanlaki
ang mata ni Rosh sa sinabi ni Caleb.

"What?! Where?" natatarantang sabi ni Rosh.

Agad nabalot ng tawanan ang buong hapagkainan.

"Fvck you Caleb!" iritadong sabi ng makisig na prinsipe.

Yes, we really need this. A night with laughter, away from pain. Just this night.

**

Sumapit na ang araw kung kailan kami magtutungo sa kalabang imperyo. Nakahanda na
ang lahat. Si Zen at ang tatlong prinsipe, si Caleb, Harper, Dastan, Tobias, ilang
matatandang bampira at napakaraming kawal.

Hawak ni Caleb ang bandera ng Parsua kung saan nandito ang simbolo ng mga prinsipe
sa propesiya.

"Bakit kailangang may kasama tayong mga kawal? Baka akalain nilang susugod tayo sa
giyera." Ngiwing sabi ni Rosh sa mga kawal na pinangungunahan ni Caleb.

"We need loud crowds, kailangang may pumalakpak sa inyo." Sabay sabay kaming
lumingon kay Caleb maging si kamahalan.

"I mean, we need back up if anything happens." Natatawang sabi nito.

Inihanda na ni Lily na ang usok na siyang dadaanan namin. Napapansin na rin ang
paglaki ng kanyang tiyan.

Ngumiti ako nang lumapit ang kabayong sinasakyan namin ni Zen, maging ang kabayo ni
Dastan at Caleb nang makita nila ang kanilang buntis na kapatid. Nanatili sa
kanyang pwesto si Harper pero matamis itong nakangiti sa kanyang kapatid.

"I felt useless, gusto ko kayong samahan." Matabang na sabi ni Lily. Lumapit dito
si Adam at marahang ipinulupot ang kanyang mga braso para aluin ito.

"You are not useless Lily, never." Agad na sagot ni Zen.

"I can't wait to see my little niece and nephew, ipapahabol ko sa kanila ang kuneho
ni Inang reyna. Habulan sila sa palasyo." Naningkit ang mata ni Lily at maging ni
Adam sa sinabi ni Caleb.

"I was just kidding, they can run after Uncle Caleb." Kumindat pa ito sa kanyang
kapatid.

Pero lalong lumambot ang puso ko nang marahang hawakan ni Dastan ang pisngi ni
Lily. Gazellian Princes can't really resist Lily, their frank but lovable sister.

"My sweet sister, take care of her Adam." Hindi ngumiti si kamahalan pero nagawa
nitong tumango.

Nauna itong dumaan sa usok na siyang sinundan naming lahat. Pero bago kami tuluyang
maraan ni Zen agad akong nag iwan ng mensahe kay Lily.

"I'll bring Desmond back, your brother."

"Salamat Claret," sagot sa akin ni Lily.

Ramdam ko ang paghigpit ng yakap ni Zen nang marinig niya ang pangalang Desmond.
Pagkalampas namin sa usok ay mabilis na ang takbo ng aming mga kabayo sa
pinakamalaking bulwagang aking nakita.

We're in a field of vast sand, wala akong makita kundi ang mga buhangin na
natatangay ng malakas na hangin at sa dulo ng aming tinatakbo ay isang malaking
bilog na koloseyo.
Nangunguna si Dastan, si Caleb na taas ang bandera ng Parsua, kami ni Zen kasabay
ang mga itinakdang prinsipe.

"Shit! Nagsisimula na! They will declare our defeat!" sigaw ni Caleb.

Lahat kami ay lalong pinabilis ang pagtakbo ng kabayo.

"Faster! We need to support Dastan!" sigaw muli ni Caleb. Mas malayo na sa amin ang
kabayo ni Dastan.

Halos lumipad na ang aming mga kabayo para lamang makarating sa koloseyo. Nang
makarating na kaming lahat ay mabilis tumalon sa kanyang kabayo si Dastan, ganito
rin ang ginawa naming lahat.

Sa dalawa nitong kamay ay marahas nitong binuksan ang malaking pintuan dahilan kung
bakit natahimik ang lahat at maagaw ang kanilang buong atensyon.

Ang libong nilalang sa kanilang nagniningas na mga mata ay nakatitig sa grupo

naming kadarating pa lamang.

"Mga taga Parsua!"

"Mga inutil!"

"Mahihinang klase ng bampira!" kumuyom ang mga kamao ko sa ibinabato nila sa amin.
Kahit ang mga kasamahan kong bampira ay agad kong naramdaman ang presensiyang may
matinding galit.

Pero ang lubos na umagaw sa pansin ng lahat ay ang taas noong paglalakad ng aming
hari sa gitna ng koloseyo kung saan nakatayo ang ibang hari. Kalmado at punong puno
ng awtoridad.

"Dastan.." pakinig kong sabi ni Zen. Hinawakan nito ang aking kamay habang titig na
titig ito sa kanyang kapatid.

Sa unang pagkakataon ay nakaramdam ako ng panlalamig ng kanyang kamay. Zen is

nervous.

Walang nakapagbato ng panibagong mapanglait na salita sa aming hari, sa aming

imperyo.

"Kamahalan," I heard Harper's voice.

Katulad ng ibang hari ay itinapat niya ang kanyang palapulsuhan sa mataas na bato
at hinawa niya ito ng punyal dahilan kung bakit tumulo ang kanyang sariling dugo.

The column made of marble stone lights its fire with Dastan's blood. Kasabay ng
nagliliyab na apoy mula sa dugo ng mga hari mula sa iba't ibang imperyo.

Sabay sabay itinaas ng mga hari ang kanilang mga palapulsuhan na may dugong
naglalandas na siyang nagbigay buhay sa malakas na sigawan ng napakalaking
kolesoyong ito.

"Nagsisimula na.." mahinang sabi ko.

Ramdam kong mas dumiin ang pagkakahawak ni Zen sa akin.

"My brother deserves to be the King, we can't disappoint him." Matigas na sabi ni
Zen.

I step back giving Rosh, Seth and Blair their place with my mate.

"Makisig na hari lamang ang nararapat na mamuno sa makisig na prinsipe."

"He deserves to be the king more than anyone else." Tipid na sabi ni Blair.

"He's our king,"

"We kill the burden."

Nanlamig ako sa sinabi ni Zen lalo na nang makita ko kung sino ang mariing
tinititigan ng mga itinakdang prinsipe sa kanilang nagniningas na mga mata.

Far but with their blazing predatory eyes, I saw my own brother and my almost mate.

--

VentreCanard

Chapter 71
Power and territory. Ito ang dalawang salitang siyang pinakamatinding puno't dulo
ng lahat ng kaguluhan. Kung sino ang nararapat, kung sino ang siyang dapat nasa
trono.

Hindi makuntento ang mga bampira sa siyang itinalaga at mas pinipili pa ng mga
itong humanap ng mamumuno sa isang paraang aagaw nang napakaraming buhay.

Vampires preferred cruelty in any of their decision making. Bagay na siyang

kinamumuhian ko. Bagay na gusto kong putulin at habangbuhay nang wakasan sa sistema
ng mundong ito.

Pero paano ko gagawin ito? Isa lamang akong hamak na dating tao, walang
kapangyarihan at mataas na posisyon para pakinggan ng lahat. Sa huli hahamakin
lamang ng mga ito ang mga nilalang na pinili akong suportahan.

Namulat ang Parsua sa ilang mga salitang binitawan ko, kailan kaya ako magkakaroon
ng pagkakataong gawin ito sa natitirang mga imperyo?

I just realized that it is not just Parsua, but also those empires around us. Hindi
pwedeng may matatag na namumuno ang Parsua at nasa tamang sistema habang hindi
naman ang mga natitirang imperyo.

Sa huli laging mauuwi sa hindi pagkakaunawaan hanggang sa magkaroon na ng

pangmalakihang digmaan.

I am praying and hoping that everything will turn out in our favour.

Kasalukuyan nang nakaupo sa kanilang mga upuan ang lahat ng hari mula sa iba't
ibang imperyo. Nakaposisyon na rin kami sa lugar kung saan nararapat tumigil ang
mga taga Parsua.

Hinawakan ko ang nanlalamig na kamay ni Harper nang magkainitan siya at ang isang
prinsesa mula sa kabilang imperyo na hindi nalalayo sa aming posisyon.

Pansin ko na umalis na ito sa kanyang posisyon kanina.

"Harper," pagpapakalma ko sa kanya.

Nakahiwalay na sa amin ang mga itinakdang prinsipe, natitipon na daw ang mga ito sa
silid ng mga mandirigma.

"I don't know Claret, I am trying to calm down. But I don't like her stares, ang
init ng titig niya sa akin na hindi ko maipaliwanag." Hinaplos ko ang braso nito
para aluin ito.

"Just don't mind her,"

Nakaupo na rin ang mga matandang bampira, katabi ko si Tobias na nakabihis na

parang hindi isang hari habang nag oobserba lamang. Nasa unahan naman namin si
Caleb na nakatayo habang hawak ang bandera ng Parsua.

"Can you sit down Caleb? You're annoying." Iritadong sabi ni Harper.

Lumingon lamang ito kay Harper at kumunot ang noo nito. Aabutin sana ni Caleb ang
buhok ng kanyang kapatid ng nag iwas si Harper.

"Suplada, don't mind that princess. You're prettier Harper, mas maganda ang kapatid
ko." Tumalikod na muli si Caleb.

Pansin ko na tipid na ngumiti si Harper, kahit ako ay napangiti sa sinabi ni Caleb.

Gazellians and their sweetness. Wala akong masasabi dito, kahit si Zen hindi man
halata ay malambing din kay Lily at Harper.

Bahagyang lumingon sa amin si Tobias.

"Agree, mas magaganda ang mga prinsesa sa Parsua."

Dahil nasa gitna namin si Harper abot kamay ito ni Tobias, hinalikan nito ang dulo
ng buhok ng bunsong prinsesa ng Gazellian.

Kapwa kami nagulat ni Harper sa ginawa ni Tobias. Akala ko ba ay si Rosh lang ang
malandi sa babae?

"Do you like me Tobias?" umawang ang bibig ko sa tanong ni Harper.

Typical Gazellian princess, they're brutally frank.

Agad muling lumingon si Caleb at mabilis nitong inalis ang kamay ni Tobias sa
kanyang kapatid.

"You don't make a move with my sister Tobias, bata pa si Harper." Ngumising
umiiling lang si Tobias.

Pinili ko na lamang hindi magsalita sa nangyayari, nakagat na si Harper ng kapatid

ko. Or maybe, beyond that.

"I am mated with someone else, don't worry." Sagot ni Tobias.

Nang muli kong ibinaling ang atensyon ko sa malaking bulwagan ay halos magpaulan na
ako ng mura. Agad kong sinulyapan si Harper, wala na ang atensyon nito kay Tobias
dahil tulala na ito sa kanyang nakikita.

What the hell are you doing Kreios?

Sa gilid ng bulwagan ay nakayakap ang mga braso ng prinsesang may masamang titig
kay Harper kanina sa aking magaling na kapatid.

They are damn kissing, na parang walang pakialam kung may makakita sa kanila.

"Kreios.." nakuyom ko na lamang ang kamao ko.

"Oh, baka isa 'yon sa rason kung dahil ayaw ng kapatid mo sa Parsua Claret? He
preferred someone bold and hot, medyo demure pa kasi ang Parsua girls."

"Demure?" natatawang sabi ni Tobias.

Pansin ko na iba na ang kasuotan ng prinsesa, bakit siya nasa ibabang bulwagan?

"We're not prepared, how about our empire? Do we have any tribute dance?" tanong ni
Tobias.

"What? Yes, shit! We forgot!" naalarmang sabi ni Caleb.

Hindi ko naiintindihan, tribute dance?

Nakatitig na sa aming dalawa ni Harper ang lahat ng mga taga Parsua.

"Anong nangyayari?" tanong ko.

"Claret sa isang malakihang labanan na siyang papanuorin ng napakaraming bampira,

may kanya kanyang mananayaw na mag aalay ng sayaw na magmumula sa bawat imperyong
kalahok."

Wala sa sarili kong tumango sa paliwanag ni Tobias. Biglang bumalik sa aking alaala
ang ginawa kong pagsayaw sa subastahan.
But that dance was full of hatred, isang nakalalasong na sayaw na hindi ko na
gustong ulitin.

Dahil dalawa lamang kaming babae, isa lang sa amin ang maaaring sumayaw.

"Hindi pwede si Claret, Zen will get mad." Agad na sabi ni Caleb.

"Harper then," ani naman ni Tobias.

Agad tumayo si Harper at tuwid itong tumitig sa ibaba, sa direksyon ng aking

kapatid at ng babae.

"I'll dance then," matigas na sabi nito.

"Don't mind it Harper," tipid na sabi ni Tobias.

Hindi na sumagot si Harper at sinamahan ko na rin itong magtungo sa ibaba kung

nasaan ang kwarto para maghanda ang mga prinsesang sasayaw.

"Alam ni Tobias, sinadya niyang halikan ang buhok ko." Nangangatal na sabi nito.

"Yes, siguro ay nasabi sa kanya ni Rosh? We can't lie our mates with Rosh, alam
niya. Nalalaman niya sa sandaling nakagat ka na." Kahit si Lily daw ay hindi
nakapagsekreto kay Rosh.

Wala na akong narinig mula kay Harper.

Nagpatuloy lamang ito sa paglalakad na nauuna sa akin hanggang sa mapansin kong

nagpupunas na ito ng kanyang luha.

"Sana kasing buti mo na lang ang kapatid mo Claret," humihikbing sabi nito.

"I prayed and asked for a nice mate, 'yong hindi ako sasaktan. Hindi ako
mahihirapan, ayokong mapagaya sa kapatid ko. Their life is so complicated with
their mates, from Zen, Dastan and Lily." Hindi ako makahanap ng sagot.

"Why Claret? Why Gazellians are always chained with tragic love?"

Kinabig ko na lamang si Harper at niyakap ito nang mahigpit.

"I am so sorry Harper," mahinang bulong ko. Pilit itong umiling habang nakasubsob
ang mukha niya sa balikat ko.
"Bakit napakakomplikado ng lahat sa pamilya namin? Wala ba kaming karapatang
magmahal na hindi nahihirapan ng ganito? I tried to talk to him." Yumakap na
pabalik sa akin si Harper at mas lalong lumakas ang pag iyak nito.

"Harper..hindi ko na alam kung anong tumatakbo sa isip ng kapatid ko. Pero

nangangako akong sosolusyonan ko ang problemang ito habang nananatili ako sa lugar
na ito." Hinaplos ko ang mahaba niyang buhok.

"Nasasaktan ako sa ginagawa niya Claret, why is he like that?" kumikirot din ang
puso ko habang naririnig ang pag iyak ni Harper.

"Ako na lang ang sasayaw Harper, hindi mo kailangang pwersahin ang sarili mo."
Kumalas ito ng yakap sa akin.

"But what about Zen?" luhaang tanong nito sa akin.

"I'll talk to him," marahan kong pinunasan ang mga luha niya.

Lumapit kami sa isang babaeng bampira na paparating at itinanong dito kung saan ang
silid ng mga mandirigma. Noong una ay ayaw pa nitong makipag usap sa amin pero sa
huli ay itinuro niya rin ito sa amin.

"Salamat," tumaas lamang ang kilay nito.

Eksaktong kakatok na kami ni Harper sa pintuan nang magbukas ito, si Seth ang
sumalubong sa amin na walang damit pang itaas.

"Claret! What are you doing here? Zen!" pinagbuksan na kami ni Seth ng pintuan.

Ngayon namin napagtanto na may sariling silid ang bawat imperyo. Nakaupo si Zen sa
isang mahabang upuan habang naka ekis ang mga binti at braso. Mariin itong
nakatitig sa akin na may salubong na kilay.

Wala pa akong sinasabi, mainit na yata ang ulo. This is bad.

Lahat sila ay wala nang pang itaas na kasuotan, maliban kay Rosh na nasa sulok at
isa isang pinipiraso ang rosas na hawak niya habang paulit ulit na ibinubulong.

Nang mapansin nitong nakatingin ako sa kanya ay tumigil ito at nagsalubong ang
kilay nito sa akin. Bakit parang ang iinit ng ulo nila?

"Why are you here Claret? Hindi ba at sinabi ko sa'yo na huwag ka nang umalis sa
posisyon niyo?" tanong ni Zen na halos magpatalon sa akin.
"Zen, we forgot about something." Mahinang panimula ko.

Sinimulan ko nang ipaliwanag sa kanya na kailangang may sumayaw at hindi maaring si

Harper dahil hindi maganda ang pakiramdam nito.

"No! Walang sasayaw!" halos mapapikit ako sa sigaw niya.

Ngayon ko lang ulit nakita ang pag init ng ulo niya at matinding pagsasalubong ng
kilay. Pansin ko na nagpatay malisya si Seth at Blair, nagsimula na ang mga itong
uminom ng dugo sa kani kanilang kopita na parang walang naririnig.

Posibleng naaalala rin nila ang subastahan, siguradong madadamay sila sa galit ni
Zen.

"Zen, parte pala ito ng labanan. Sa sayaw lang ba masisira ang Parsua? We need to
follow the rules, nakasayaw na rin ako noon." Pangangatwiran ko.

"And you are proud of it?" narinig kong nasamid na si Seth.

"Zen, it was just a dance."

"Just a dance!? Ang daming mata ng bampira Claret, bumalik na kayo ni Harper sa mga
posisyon nyo. Walang sasayaw." Matigas na sabi nito.

"Zen kailangan, nagsisimula na ang unang imperyo." Giit ko.

"Then why did you ask me? Tutuloy ka pa rin naman Claret kahit pigilan kita. Go,
go. Do what you want, you never listened to me." Tumayo na ito at inagaw niya kay
Blair ang kopita ng dugo na dapat iinumin nito. Nagkibit balikat na lang si Blair.

Habang nakatalikod si Zen ay itinataboy na ako ni Seth. With his hand gestures and
slow movement of his mouth. "Don't mind him,"

"Zen.."

"I said do what you want,"

Naningkit lamang ang aking mga mata sa likuran ni Zen bago ko ibinagsak ang pintuan
palabas.

"Ako na lang Claret, mag aaway pa kayo ni Zen."

"No, ako ang sasayaw Harper. Kung gusto mong bawian ang kapatid ko, do it with your
voice. Do it with your power, hayaan mong sayawan ko ang natitirang mga imperyo."

Ito na lamang ang huling naalala ko sa pag uusap namin ni Harper.

Dahan dahan ko nang iminulat ang aking mga mata dahilan kung bakit sumalubong sa
akin ang malamlam na liwanag mula sa naghahating buwan.

At sinimulan ko nang ihakbang ang aking nakaapak na mga paa sa buhangin patungo sa
bulwagan.

Lalong bumibilis ang pintig ng puso ko habang unti unti akong iniluluwa ng
kadiliman at marahang tinatamaan ng liwanag mula sa nagliliyab na apoy ng
kapaligiran ang aking nagniningning na katawan.

Wala akong marinig na ingay at tanging ihip lang nang hangin ang namamayani.

Nanatili akong nakayuko hawak ang nakatungong espada hanggang makarating sa gitna
ng bulwagan na nakasuot ng puting belong may kumikislap na mga bato na malayang
sumasayad sa malawak na buhanginan.

Buo na ang loob ko, kung hindi man ako kasama ng mga itinakdang prinsipe sa
labanang ito. Gagawa ako ng bagay na lubos na makatutulong sa kanila.

Inangat ko ang aking ulo sa aking nagniningas na mga mata.

Ipinapangako ko sa harap ng hindi lamang daan kundi libong mga mata na bampira, ang
magandang representasyon ng Parsua Sartorias.

Sayaw na hindi magmumula sa poot at galit, kundi sayaw na magmumula sa pag asa at
paggising sa katotohanan. Sayaw na magmumulat sa mga nabubulag, sayaw na magbibigay
ng pandinig at sayaw na magbibigay liwanag.

Ako si Claret Cordelia Amor, muling mag aalay ng sayaw sa pangalawang pagkakataon.
Itinakdang babaeng pilit ipinaglalaban ang kapayapaan sa malupit na mundo ng mga
bampira.

--

VentreCanard
Chapter 72

"Makapangyarihan ang pagsayaw na sinasabayan ng saliw ng totoong emosyon, Claret

aking apo." Mahinang sabi ni lola matapos itong umikot sa kanyang nakamamanghang
pagsayaw

Tahimik lamang akong nakaupo sa kahoy na sahig ng aming bahay habang pinagmamasdan
siya. Ang aking lola na nagtataglay pa rin ng lubos na kagandahan sa kabila ng
kanyang edad. Ang aking lola na kinikilala ng lahat bilang isang puting
mangkukulam.

Minsan naiisip ko, ganito rin kaya ang aking sasapitin sa aking pagtanda?

"Claret!" nawala ako sa pagkakatulala sa kanya nang dalawang beses itong pumalakpak
sa aking harapan.

"Wala sa aking pagsasayaw ang iyong diwa, hindi ba at sinabi ko sa'yong obserbahan
mo ako? Kailangan mong matuto nito apo." Napayuko na lamang ako sa aking
pagkakaupo.

"Paumanhin lola," naramdaman ko na lamang na umangat ang aking mukha gamit ang dulo
ng pamaypay niyang natitiklop.

"Kailangan mong manuod nang mabuti apo." Ngayong kabilugan ng buwan ay pamaypay
naman ang instrumentong gamit niya na siyang ituturo sa akin.

Noong nakaraan ay isang uri ng sayaw na ginagamitan ng espada ang natutunan ko.

Kabilugan na naman ng buwan, araw kung kailan sumisibol ang dumarami kong
katanungan. Araw kung kailan lalong nababalot ng misteryo ang aking buong pagkatao.

Bukod sa panliligo ng purong gatas hindi rin nawawala ang pag aaral namin ng iba't
ibang uri ng sayaw. Tradisyon na namin ito sa tuwing sasapit ang bilog na buwan.

Bukas ang capiz na pintuan sa kaliwang parte ng aming lumang bahay. At tanaw dito
ang maliit na porsento na tubig na konektado sa sapa ng kabundukan, napapalibutan
ito ng hindi kalakihang mga buhay na bato.

Mas lalo pang nabubuhay ang umaagos na tubig dahil sa repleksyong nagagawa ng sinag
ng buwan at ingay na nililikha ng mga alaga naming karpa sa tuwing tumatalon ang
mga ito.
 Bukod sa aking silid, silid aklatan at paliguan, dito ang isang parte pa ng aming
lumang bahay na siyang paborito namin ni lola. Nakagagaan ng pakiramdam sa tuwing
naglalagi kami dito. Napakapayapa.

Muli kong ibinalik ang aking atensyon kay lola. Halos hindi na ako makahinga sa
paghanga sa bawat pagkilos ng kanyang katawan.

Natatakot akong hindi ko magawa ang ganitong klase ng pagsasayaw.

"Ang isang babaeng may taglay na kagandahang katulad mo apo, ay nararapat lamang
matuto ng mga ganitong klase ng sayaw." Ilang beses akong tumango dito. Subalit may
halo akong pagtataka.

"Lola, sa panahon ngayon ay hindi na nakikita ang ganitong klase ng pagsasayaw. Sa

aking unibersidad ay karamihan sa mga kababaihan ay inihahagis sa ere ng mga
kalalakihan, may mga nagtataas pa ng paa at halos ipakita na ang mga balat.
Ganitong klase ng pagsasayaw ang lubos na hinahangaan sa panahong ito." Lumaki ako
sa sistema ng tradisyunal at makaluma pero sa sandaling nasa paanan na ako ng
kabundukan at nakakasalamuha na ang mga kasing edad ko, alam ko kung paano
makihalubilo.

Mahirap iwan ang bagay na kinalakihan. Lalo na at hindi naman masamang sundin ito.

Tumigil ito sa pagsasayaw at agad nitong binitawan ang kanyang hawak na pamaypay.
Mabilis niya akong dinaluhan at hinawakan ang aking mga kamay.

"Claret apo, lagi mong tatandaan na hindi kailangan ng isang babaeng maglabas ng
kutis para lamang ipakita sa lahat na isa siyang magaling na mananayaw. Lalong
hindi mabuti na gawing instrumento ang katawan ng babae para lamang magpakitang
gilas sa napakaraming mata ng mga tao." Ilang beses akong tumango kay lola. Hindi
ko rin gusto ang ideyang ito.

"Higit sa lahat, lagi mong tatandaan aking apo," marahang hinaplos ni lola ang
aking pisngi.

"Ang katawan ng babae ay isang uri ng sining na hindi dapat ipinahahawak sa mga
estranghero."

Dito ako tuluyang natulala sa kanya. Nag uumapaw ang mga salita ni lola na laging
nagbibigay ng halaga sa mga kababaihan.

Tumitig lamang ako ng ilang segundo sa kanya bago ako nakakuha ng aking isasagot.

"Lola, nangako ako sa'yo na iiwas sa mga lalaki. Walang estrangherong mabibigyan ng
pagkakataong hawakan ako, dahil hihintayin ko ang lalaking siyang nagmamay ari sa
akin." Lumawak ang ngiti ni lola sa sinabi ko.

Simula nang bata pa ako ay namulat na ako sa paghihintay sa lalaking magmamahal sa

akin, mahirap man paniwalaan hindi ko na ito pinaka isip pa. Ayokong magdamdam ang
aking minamahal na lola.

"Napakasagrado mo apo at nararapat ka lamang sa isang maharlika." Mas lumapit pa sa

akin si lola at hinalikan nito ang aking noo.

Madalas man ay hindi ko na naiintindihan pa ang pinag uusapan namin, hindi ko na

ipinakikita sa kanya ang pagtataka. Sumasabay na lamang ako sa agos.

"Tumayo ka na apo, sabayan mo akong magsayaw."

Nagdaop ang aming mga palad sa ilalim ng sinag ng buwan.

At nang gabing 'yon natuto ako hindi lamang ng isa, kundi dalawang uri ng sayaw na
siyang nagsilbing aking paraan para ilahad ang aking emosyon sa mundong hindi ko
akalaing aking lubos na yayakapin.

Bumalik ang aking diwa sa kasalukuyan kung saan dumating ang araw kung kailan ang
sayaw na natutunan ko ay magiging instrumento ng imperyong pinahahalagahan ko.

Nanatili akong diretsong nakatitig sa posisyon ng mga hari sa unahan na may na mga
matang nagniningas. Walang ingay, mga panunukso at mga pagkilos sa buong bulwagan
na parang ang kanilang mga mundo ay tanging sa aking pagtatanghal lamang umiikot.

Ramdam ko ang malamig na ihip ng hangin na siyang banayad na yumayakap sa aking

katawan.

Muling akong huminga nang malalim nang marinig ko na ang pagsisimula nang malambing
na musika. Nakahahalinang himig mula sa pinagsamang kudyapi at plauta.

Sa aking belong isinasayaw na ng hangin kasabay nang aking mahabang buhok at mga
matang nagniningas, unti unti ko nang itinutusok sa buhangin ang espadang aking
hawak.

Sa pagkakataong ito, hindi matalim na espada ang aaliw sa inyong lahat. Kundi isang
telang puti, kulay na siyang sumisimbolo ng aking malinis intensyon.

Sa ngalan ng lahat ng dyosang nakatungo ngayon sa akin, sa lahat ng henerasyon ng

mga itinakdang babae, mga isinumpa, nawalay sa kanilang mga kapareha, sa aking
pinakamamahal na lola, sa lahat ng mga taga Parsua, sa lalaking aking pinakamamahal
at sa lahat ng mga pumanaw dahil sa malupit na sistema ng mundong ito, ang sayaw na
ito ay inaalay ko sa inyong lahat.
Gamit ang aking kaliwang kamay ay dahan dahan kong inalis ang aking puting belo na
siyang naglantad ng kagandahang ilang taon kong inalagaan. Inilahad ko nang tuwid
ang aking kaliwang braso nang mas mabigyan ng pansin ang instrumentong gagamitin
ko sa aking pagsasayaw.

Tumayo ako ng ilang segundo na hindi man lang nagbaba ng aking mga mata. Gusto kong
iparating na ang pagtatanghal na ito ay punong puno ng lakas ng loob at pag asa.

Nang magbago ang himig ng musika ay marahan kong pinagalaw ang telang hawak ko
pakanan hanggang sa dalawang kamay ko na ang may hawak nito. Dahan dahan ko itong
inikot sa aking sarili sa aking tipid na pagkilos hanggang isabit ko ito sa aking
dalawang balikat mula sa unahan.

Nanatiling tahimik ang buong kapaligiran at ipinagpatuloy ko ang aking pagsasayaw.

Ibinuka ko ang aking mga braso dala ang belong nakasampay at sinimulan ko nang
umikot sa aking posisyon.

Sa pagkakataong ito, hindi lamang belong puti, hindi lamang ang aking mahabang
buhok, kundi ang aking buong katawan ay siyang masiglang sumasayaw kasama ng hangin
at musika.

Nakapikit ang aking mga mata sa mga ginagawa kong pag ikot, pero muli itong
magmumulat sa tuwing nakikilala ko ang presensiyang nalalapitan ko.

Sinalubong ko ang mga mata ng aking kapatid at inilahad ko sa kanyang direksyon ang
bawat pagkilos ng belong hawak ko. Nangungusap ang kanyang mata na parang may gusto
itong sabihin pero sa huli ay tumalikod ito sa akin.

Kumirot ang dibdib ko, pero pinili ko na lamang ipikit ang aking mga mata. Muli
akong sumunod sa musika hanggang dalhin ako sa lolo ko na may ilang butil ng luha
habang nakatitig sa akin. Nakikita niya si lola sa sayaw na ito.

Lolo..

Bumilis ang tibok ng puso ko nang tumango ito sa akin, hindi ko na napigilan ang
emosyon ko dahil tumulo na ang mga luha ko sa muli kong pag-ikot. Dinala ako ng
musika sa lahat ng mga taga Parsua na pawang nakangiti sa akin.

Maraming salamat..

At ang huling himig ng unang musika ay dinala ako sa apat na pares ng mga matang
nagniningas. Sa apat na itinakdang prinsipe, sa lalaking pinakamamahal ko. Sa
pagkakataong ito, hindi belo kundi ang mismong mga kamay ko ang aking ikinumpas sa
hangin.

Dahil walang kahit anong instrumento ang maaari kong gamitin sa prinsipe ng mga
nyebe kundi ang sarili ko.

Nang magtama an gaming mga mata ay wala akong makitang emosyon sa kanya at nanatili
lamang itong nakatitig sa akin. Tipid namang ngumiti sa akin si Blair, Seth at
Rosh.

Sa kabila ng aking kaba ay bumalik ako sa aking unang posisyon, sa harap ng mga
hari. Ang huling pag aalayan ko ng sayaw na ito.

Unang kumpas ng belong puti para sa hari ng Halla.

Ikalawang kumpas ng belong puti para hari ng Lodoss.

Ikatlong kumpas ng belong puti para sa hari ng Interalias.

Ikaapat na kumpas ng belong puti para sa ng hari ng Parsua, sa haring siyang aking
titingaliin.

At ang huling kumpas ay inaaalay ko sa haring pasimuno ng lahat ng ito. Inihagis ko

sa ere ang belong puti at sinimulan kong maglakad patungo sa nakatusok na espada.

Mabagal lamang ang paghakbang ko habang mariing nakikipagtitigan sa hari.

Napakamakapangyarihan niya na nagawa niyang kumbinsihin ang tatlong malalaking
imperyo.

Tumigil ako sa harap ng espada kasabay ng pagbagsak ng belong puti sa aking katawan
na siyang muling nagtago sa aking kagandahan.

Dahan dahan ko itong hinugot sa aking nakapikit na mga mata.

Sa ngalan ng lahat ng mga matang nagningas, sa mga pandinig na nadala ng musika, sa

mga pusong sumabay sa bawat kumpas ng aking katawan at sa lahat ng nilalang na
saglit na kinalimutan ang madugong labanan nang dahil sa sayawing ito, tinatapos ko
ang pagtatanghal na itong may ngiti sa aking mga labi.

Kasabay ng aking pagmulat at nang espadang diretsong nakatutok sa hari ng Mudelior

ay ang pagpatak ng mga nyebe, piraso ng mga pulang rosas, balahibong itim mula sa
magandang pakpak at mga nagliliwanag na pulang sinulid na pumabalibot sa akin na
siyang lalong nagbigay kulay sa aking pagtatanghal.

--
VentreCanard

Chapter 73

Umuulan ng mga nyebe. Simbolismong nagmumula sa lalaking pinakamamahal ko.

Pumapatak na piraso ng mga pulang rosas. Kapangyarihang kaakit akit ngunit

nakakapanlinlang.

Balahibong itim na sumasayaw sa hangin. Kulay na hindi inaasahang magbibigay ng

kagandahan.

At mga nagliliwanag na pulang sinulid. Pulang liwanag na nagbibigay linaw sa tapang

na siyang aking ipinaglalaban.

Umihip muli ang malamig na hangin dahilan kung bakit umayon sa isang direksyon ang
lahat. Simula sa aking buhok at puting belo, sa mga nyebe, rosas, itim na balahibo
at sinulid. Tanging ang aking espada lamang ang nanatiling tuwid sa kanyang
posisyon.

Katahimikan ang bumalot sa lahat. Ramdam ko ang bilis ng pagtibok ng puso ko at ang
hirap sa paghinga.

Tapos na lola, napagtagumpayan ko ang sayaw na matagal mong itinuro sa akin.

Nagamit ko ito sa tama.

Babawiin ko na sana ang aking espada nang mangatal ang tuhod ko dahil sa aking
nakikita.

"Kamahalan.." naibulong ko na lamang.

Tumayo si Dastan sa kanyang trono at nagsimula itong pumalakpak para sa akin.

Tanging palakpak niya lamang ang nagsilbing ingay sa bulwagan, pero hindi rin
nagtagal ay nagsimula na rin tumayo sa kanilang mga posisyon ang lahat ng mga taga
Parsua.

Tuluyan ko nang naibaba ang aking espada.

Nakangiti ang lahat ng taga Parsua sa akin, si Haring Tobias na pumapalakpak, si

Caleb, Harper, ang mga kawal at ang matatandang bampira.
Pero ang lubos na tumunaw sa aking puso ay ang makitang tumatayo na rin ang ilan sa
mga bampira na nagmula sa iba't ibang imperyo at sumabay sa pagpalakpak ng mga taga
Parsua.

Nabitawan ko na ang espadang hawak ko nang makitang pumapalakpak na rin si lolo,

tumayo na rin ang hari ng Interalias at magkatabing pumapalakpak si Kreios at
Desmond.

I saw how Kreios moved his lips to send message for me.

"I love you Claret."

Huminga ako ng malalim habang umuugong ang palakpakan na ibinibigay nila sa akin.
Muling kong pinagningas ang aking mga mata at yumuko ako sa kanilang lahat bilang
pagtatapos.

At nang sandaling tumalikod ako dala ang aking espada, hindi ko na napigilan ang
luha ng aking kasiyahan. Kalahati ng populasyon ng mga bampira sa bulwagang ito
tumayo sa aking pagtatanghal.

Habang nakayuko akong naglalakad ay naramdaman ko ang presensiya ng apat na

itinakdang prinsipe na siyang nagpaangat ng aking paningin. Nagsisimula nang
humakbang ang mga ito patungo sa pinanggalingan ko.

The four princes are walking slowly with their own powers dominating the whole
place.

Muling nabasag ang katahimikan at pinalitan ito ng malakas na sigawan hudyat na

magsisimula na ang pinakamalaking labanan. Nang malapit ko na silang makasalubong,
unang ngumiti sa akin si Blair at Seth.

"Kami naman Claret," ani ni Seth.

"That was a great performance." Puri sa akin ni Blair.

"Hindi na masama," matabang na sabi ni Rosh na may panibagong rosas na hawak.

"Magtutuos tayo mamaya Claret." Hindi ko na sila nagawang sagutin dahil nilampasan
na ako ng apat.

Tanging paglingon na lamang sa kanilang likuran ang nagawa ko.

"Magtatagumpay kayo dahil nasa tama ang layunin ng ating imperyo."

Naghihintay na sa akin si Harper nang makalabas ako, tinulungan niya akong magbihis
para agad akong makabalik sa posisyon ng aming imperyo.

Nang makarating kami ay hindi pa nagsisimula at kasalukuyan pang inaayos ang

bulwagan.

"That was a lovely dance, minsan ay aanyayahan kitang sumayaw sa aking kaharian
Claret." Anyaya ni Tobias.

"Ask Zen first, imposible ang sinasabi mo Tobias." Matabang na sabi ni Harper.

"I'll ask you then,"

"Mang aawit lamang ako." Matabang na sagot ni Harper.

"Anything will do." Kibit balikat na sagot nito.

Ang nakatayong si Caleb sa unahan ay napapalingon na naman kay Tobias. Nagpatay

malisya lamang si Tobias sa titig nito sa kanya.

"He's dangerous than Rosh, I swear." Bulong sa akin ni Harper.

"Just like Dastan," natatawang sabi ko.

"Nasaan na ba ang kalaban ng apat?" iritado na ang boses ni Caleb.

"Can't you wait Caleb? Hindi ka ba uupo? Hindi na namin nakikita dito." Hindi siya
pinansin ng kanyang kapatid.

"Sino ang kalabang imperyo sa labang ito?"

"Mga taga Halla, imperyong may malaking galit sa atin." Natahimik ako sa sinabi ni
Harper.

Serena and her brother Clifford. Hindi ko masisisi ang hari ng Halla kung may
malalim itong galit sa aming imperyo. He lost his son and daughter during the
biggest war.

"Maganda na rin na hindi sumama si Lily sa lugar na ito. Hindi makakabuti

pagbubuntis niya ang anumang masasaksihan niya." Tumango ako sa sinabi ni Harper.
"Inaanyayahan na ang mga mandirigma mula sa Halla!" malakas na sigaw ng
tagapagsalita.

Lalong lumakas ang ugong ng sigawan nang nagsisimula nang lumabas ang mga lalaban
mula sa Halla. Pero ang higit na gumawa ng ingay ay ang lahat ng kawal ng Parsua sa
pangunguna ni Caleb nang makitang hindi kasing kisig ng apat na prinsipe ang mga
mandirigma ng kalaban.

Magilas na iwinagayway ni Caleb ang aming bandila na sumisimbolo sa apat na

prinsipe, may pagsakay pa ito sa harang.

"Damn it! Panalo na tayo! Mas makikisig tayo!"

"Parsua! Parsua! Parsua!" may paglingon pa ito sa harap naming lahat habang
nagwawagayway ng bandila. Lumalakas ang sigaw ng mga kawal habang inosenteng
pumapalakpak lamang si Tobias.

Konsintidor ang haring kasama namin.

Kapwa na kami ni Harper nakaawang ang bibig dahil sa kalokohan ni Caleb.

"Caleb is so competitive." Ismid na sabi ni Harper.

Hindi nagpatalo ang mga taga Halla dahil malakas rin ang pagsigaw ng kanilang
imperyo.

"Parsua! Parsua! Rosh! Huwag ka magpapagasgas!" nagwawala na sa pagwawagayway ng

bandila si Caleb.

Pansin ko na kunot na ang noo ni Zen habang nakatingin sa direksyon namin, walang
pakialam si Blair, nangingisi naman si Seth habang nakatayong nangunguna si Rosh.

"Caleb, Caleb! Nakatingin sa'yo si kamahalan." Babala ni Harper.

"Parsua! Parsua! Par---" unti unting humina ang boses ni Caleb hanggang tumigil ito
sa pagsigaw nang mapansin niyang nakatitig nga sa kanya si Dastan.

Bigla na lamang itong umupo at nanahimik.

"Umirap..umirap sa akin si kamahalan." Parang takot na sabi nito.

"Buti nga sa'yo," pang aasar ni Harper.

Tumigil na ang sigawan at nanuod na kami sa nangyayari.

"Anong klaseng labanan ito?" tanong ko.

May malaking bato na sa gitna ng bulwagan kung saan ay may mga kadena dito, isa isa
na ditong itinatali ang apat na prinsipe.

"Bakit sila itinatali?"

"Sa unang labanan, kailangan ng oras at koordinasyon. Itatali sila sa bato kung
saan magiging limitado ang kanilang pagkilos. Habang nakatali sila, magpapakawala
ng mga mababangis at gutom na mga hayop. Kailangan nilang mabuhay at lumaban dahil
kung mabibigo sila, magiging pantawid gutom sila ng mga hayop." Paliwanag ni
Tobias.

"Hindi maaaring gumamit na kapangyarihan?" umiling si Tobias.

"This will test their physical strength and swordsmanship. They can only use
swords."

"Paano sila mananalo?"

"Dapat walang mamatay sa kanilang apat at maubos nila ang mga hayop sa mabilis na
oras kumpara sa mga kalaban."

"Magiging madali lamang ito sa kanilang apat, sanay na sila sa mga embargo. Dastan
used embargos during their training." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ni Harper.

"But how about the coordination? Do you think they have enough of that?" seryosong
sabi ni Caleb.

"Just trust them, alam nilang apat na nakasalaylay sa kanila ang kinabukasan ng
hinaharap ng mundong ito."

Lahat kami ay bumaling na ang atensyon sa ibaba. Nagkaroon na rin ng harang sa

gitna ng bulwagan at ang kalahati nito ay ang mga mandirigma ng Halla, naka-kadena
na rin ang mga ito at handa na sa paglabas ng mga kalaban.

Sa isang malakas na pagtambol, bilang tumaas ang bakal na harang dahilan kung bakit
lumabas ang mga gutom at hindi pangkaraniwang hayop. Nang makita ng mga ito ang
kanilang mga pagkain ay mabilis nang sumugod ang mga ito.

Hindi lang sampu ang nakikita kong hayop na umaatake sa kanila.

"Napakarami nila," kinakabahang sabi ko.

Apat na malalaking itim na hayop na hindi ko maipaliwanag ang itsura na siyang

umaatake kay Rosh, dalawa kay Zen at Blair habang tatlo kay Seth.

"Nahihirapan si Rosh,"

"Zen si Rosh!" hindi na napigilan ni Caleb na tumayo at sumigaw.

"No Caleb! He will not like it." Pagpigil ni Tobias pero huli na ang lahat.

Nang lumingon si Zen para tulungan si Rosh ay agad napugutan ni Rosh ng ulo ang
dalawang hayop na nagtataka sa kanya. Sa pagka irita nito ay marahas niyang
inihagis ang kanyang espada sa ulo ng hayop na umaatake kay Zen para lamang
iparating dito na hindi niya kailangan ang tulong.

"He's insane!" sabay na napatayo si Tobias at Caleb sa ginawa ni Rosh.

Agad nag unahan si Blair at Seth na humarang sa harap ni Rosh nang may umatake
dito. Hindi umabot si Blair dahil sa maiksing kadena nito kaya si Seth ang
nakapigil sa hayop na dapat tuluyan nang makakaatake kay Rosh.

Muntik na rin tamaan si Blair dahil sa ilang segundong pagkawala sa konsetrasyon

nito kung lamang hindi humarang si Zen at pinatay ang mga gutom na hayop.

"Natatanga na ba si Rosh at Zen? Mauunang mamamatay si Blair at Seth sa

pagpapagalingan nilang dalawa." Nanggagalaiting sabi ni Harper.

Pansin ko na nagkakainitan na silang apat sa ibaba, inihagis na ni Blair ang espada

kay Rosh.

I want to communicate with Zen but his mind is now closed.

Nasa kalagitnaan na ako ng panunuod nang maramdaman kong may nakatitig sa akin,
hinanap ng aking mga mata kung sino ito at bahagyang tumikom ang mga kamay ko nang
makilala ko siya.

Desmond..

Malayo man kami sa isa't isa ay alam kong may gusto siyang sabihin. Kailangan ko
siyang kausapin, kailangan kong malaman ang totoong nangyayari sa kanilang tatlo.

Tumayo ito sa kanyang kinauupuan at alam ko ang ibig sabihin niya. Sinulyapan ko si
Zen na nakikipaglaban pa rin sa ibaba.

Mahal na prinsipe habang ibinubuwis mo ang iyong buhay, ipinapangako kong hindi
lamang ako manunuod. Kailangan kong may gawin, kailangan kong tumulong.

"Harper may kailangan lamang akong puntahan." Tumayo na ako.

"Saan? Bakit?"

"Madali lamang ako, ang kapatid ko�" iniwas na ni Harper ang kanyang mga mata sa
akin.

"Bumalik ka agad," tumango ako.

"Salamat,"

Nagsisimula na akong maglakad para sundan si Desmond pero natigilan ako nang
marinig ko ang boses ng prinsipe ng mga nyebe sa aking isipan.

"Baby not now..huwag mo siyang sundan. I need you here..I need you more than
him..don't turn your back on me again."

--

VentreCanard

Chapter 74

The moment I heard my mate's voice, everything turned in silence.

Parang nawala ang sigawan ng buong paligid at paulit ulit naglalandas sa aking
pandinig ang huling salitang binitawan ng lalaking mahal ko.

I decided to stop on my way and I turned my attention to him. His eyes are darting
on me with intense emotion. Naghalo halo na ang nakikita ko mula sa kanyang mga
mata.

"Zen.." I tried to communicate with him. Pero hindi niya ako pinahintulutan.
Nagpatuloy na ito sa pakikipaglaban. Wala na yatang ubos ang mga lumalabas na
halimaw. Parang gusto na silang patayin sa unang yugto pa lamang.

Pinagmasdan kong mabuti ang prinsipe ng mga nyebe.

Ilang araw pa lang simula nang magbalik siya ay ramdam ko na may malalim siyang
itinatago sa akin. I felt like I did something terrible to him, mas malalim sa mga
nakita niya sa mga alaala ko.

Maaari kaya na may kinalaman ito sa mga nakita niya sa nakaraan o kasalukuyan?

Talaga ba na nagawa nitong maglakbay sa iba't ibang panahon? Anong mga nakita nito
para saktan siya ng nakaraan o panghinahirap kong pagkatao?

"Claret?" nagtatanong ang boses ni Harper.

Nalipat ang aking atensyon sa kanya.

"I thought you're going with your brother?" umiling ako sa kanya.

"Mamaya na lang siguro,"

I can talk with Desmond after Zen's battle.

Babalik na sana ako sa aking upuan nang mapansin ko ang biglang magdilim ang mukha
ni Harper.

Nagtaka ako nang humilig ito sa balikat ni Tobias na bahagyang nagulat. Sumulyap sa
akin si Tobias pero lampas ang tingin nito.

Mukhang nakikilala ko na ang nasa likuran ko.

King Tobias, the king who can easily plays with the atmosphere. Intentionally held
Harper around his arms. Nasa bewang na ni Harper ang braso ng hari.

Ito ang malaking pagkakaiba ni Rosh at Tobias. Magaling lumaro sa ganitong klase si
Tobias. Kalmado at kapani-paniwala. Hindi pwede sa ganitong sitwasyon si Rosh,
he'll definitely brag how asshole my brother is and how Harper will choose him over
her own mate.

Sa halip na mag selos ang kapatid ko, magagalit lamang ito.

Isa lang ang masasabi ko kay Kreios at Harper, sinasadya nilang magselosan sa isa't
isa.

Bumalik ang atensyon niya sa akin.

"Claret, we need to talk." Seryosong sabi niya.

"Kreios,"

Biglang bumigat ang tensyon dahil sa paninitig ng lahat ng mga taga Parsua sa
kapatid ko. Siya ang dahilan kung bakit tinamaan si Dastan ng pana.

He targeted my own mate, he almost killed me. Hindi ko pa rin nakakalimutan ang mga
kasalanan niya.

Kung wala kami sa bulwagan, siguradong patay na ang kapatid ko sa mga oras na ito.
Caleb's eyes are getting darker, even Tobias got an annoyed stares on him.
Nakahawak na sa kanilang sandata ang mga kawal.

While my almighty brother is standing arrogantly, not minding the Parsua vampires.
Gusto ko na siyang palakpakan, ako pa ang natatakot sa sitwasyon niya.

"Just go Kreios, maraming oras para mag usap tayo." I pushed him away.

I can't risk my brother's life. Maiksi lamang ang pasensiya ng mga taga Parsua. Isa
pa, alam kong hindi papabor si Harper sa mangyayari. Mates are mates, kahit may
galit ito alam kong sasalungat si Harper sa mga taga Parsua.

They can't be caught, hindi pa maganda ang sitwasyon nilang dalawa sa isa't isa.

"Wala nang oras Claret, we'll just talk." I can't. Hindi gusto ni Zen na umalis ako
dito.

Sinulyapan kong muli si Zen, abala na ito sa pakikipaglaban. He's doing good,
ayokong sirain ito.

"She refused, can't you understand?" tumayo na si Caleb.

Saglit lang sumulyap ang kapatid ko kay Caleb, bago ito muling humarap sa akin. He
damn ignored the Gazellian.

"Fucker,"

"Caleb," tumayo na si Tobias para pigilan si Caleb.

"Claret, please. Just talk to him, sinisira ng kapatid mo ang katahimikan namin."
Matabang na sabi ni Harper.

My brother sarcastically smiled.

"I went here for Claret," lumampas ang tingin nito kay Tobias.

Nang sulyapan ko si Tobias ay tumaas ang kanang kilay nito. Padabog nang bumalik sa
kanyang upuuan si Caleb.

"It's fine Claret, kami na muna dito. Right my princess?" malambing na sabi ni
Tobias.

"Just sit down Tobias," sagot ni Harper.

"W-What?"

"I mean, your majesty you can sit down. You don't waste your time with nonsense."

Ilang beses umiling habang nakangisi ang kapatid ko.

Walang isinagot si Kreios, sa halip ay mas binigyan niya ako ng pansin. Hindi na
ako nakaangal nang hawakan ni Kreios ang kamay ko at hinila na niya ako papalayo.

I tried to struggle with him, ayokong umalis pero mas pisikal na malakas ang
kapatid ko.

"Kreios, this is important to me. Hindi gusto ni Zen na mawala ako sa kanyang mga
mata. If you're fighting for Mudelior, I am here for Parsua. Let me go, my mate
needs my presence. If you really need to talk with me, I'll give you enough time.
Nandito rin ako para kausapin kayong tatlo, pero hindi sa oras na ito." Pilit kong
kinakalas ang pagkakahawak niya sa akin.

"His own family is right there, kaunting oras mo lang ang aagawin ko." Hindi ko na
magawang lumingon pabalik, ayokong makita ang mga mata ni Zen.

Sa pangalawang pagkakataon ay pilit akong nakipag usap sa kanya pero nakasarado na

ito.

"Kreios, Zen needs me. Hindi magandang lumayo ako sa paningin niya." Halos
magmakaawa na ako sa kanya.
"Ibabalik din kita Claret, but we need to talk. I need to tell you everything, bago
pumutok ang gulo." Nanlamig ako sa aking narinig.

"W-What? This is already a fair competition. Anong klaseng gulo pa ang sinasabi
mo?"

Naalarma ako nang hindi agad ako nakakuha ng sagot sa kanya. We decided to join
this competition to avoid the shred of blood. Pero kung may nagbabanta na nga
kaguluhan ay kailangang pigilan ito.

But who am I to do something like preventing another war? Hindi ko mapapanghawakan

ang kalahati ng populasyong napatayo ko sa aking pagsasayaw.

Hindi sumagot ang kapatid ko hanggang sa makakita ako ng buhanging nag aabang sa
amin. Shit. A portal.

"Where are we going? I can't leave here, no Kreios." Humigpit ang kamay niya sa
akin.

"We need privacy, just trust me this time. Yes, I betrayed you a lot of times
Claret, but everything I did was just to protect you."

"Protect me? Muntik na akong patayin ng pana mo! You almost killed our king! You
aimed for my mate! Anong klaseng proteksyon ang gusto mong ibigay sa akin? You are
planning to kill me emotionally!" Isinigaw ko na sa kanya.

Wala na akong pakialam sa mga bampira na naagaw ang atensyon dahil sa pagtatalo
naming magkapatid.

"I thought meeting you in this world will lessen my pain. Nasagot ang dasal ko na
sana may kapatid man lang ako na masasandalan sa mga problena ko, but it turned out
that you'll be one of the contributor of my pain."

Tumigil ito sa paglalakad at nilingon ako nito. Lumambot ang ekpresyon nito at
nagsimula siyang humakbang papalapit sa akin. He leaned on me, until I felt his
kiss on the top of my head.

"Sorry for making you feel this way Claret. Sorry, love." Bahagya ko siyang
itinulak para magkaroon kami ng distanya.

"By the way, how are you? Hindi ba naapektuhan ang pagbubuntis mo dahil sa pana?
Bakit hindi lumalaki ang tiyan mo?"

Blanko akong tumitig sa kanya.

"Hindi ako buntis," tipid na sagot ko.

Hindi makapaniwala ang ekspresyon niya sa akin.

"Then why?" he asked himself. He looked confuse, no, we both looked confuse.

"What why? Bakit mo naisip na buntis ako?"

"Because it's natural," wala sa sariling sagot nito sa akin. He's not giving me the
right answer.

"Kreios, I thought we'll talk? Now tell me, bakit mo naisip na buntis ako?"

"Malapit na tayo, gusto kong ikaw na ang magtanong sa kanya. I can't get any answer
from him." Him?

May kakausapin kami?

Habang papalapit na kami sa lagusan ay nagsalita akong muli.

"After everything, please Kreios fix your relationship with Gazellians. Mahihirapan
si Harper sa sitwasyon niyo."

"Hindi lang ba siya ang nahihirapan? Me too Claret!"

"You don't looked like it, nahihirapang humalik sa ibang babae? Sa harap mismo ng
sariling kapareha? You're impossible Kreios."

"Nauna siya! Napikon lang ako!"

"I don't know what to say to you Kreios. Still, I am mad at you. Muntik mo nang
patayin ang lalaking pinakamamahal ko." Hindi ko na yata kakayanin kung makikita ko
na naman ang paglalaho ni Zen.

"I didn't plan to hurt anyone! Someone sabotage me Claret! Nang gabing 'yon may
gustong dumukot sa'yo! I planned to protect you and forget the fuck invitation, but
I was manipulated."

"May gustong dumukot sa akin? W-What? I can't understand Kreios." Anong kailangan
sa akin?

"Binalak niyang magkagulo para maagaw ang atensyon ng lahat. Maybe he's already
desperate that he can't even control his own power."
Wala akong maintindihan sa mga sinasabi ng kapatid ko.

Habang nagpatuloy kami sa paglalakad, nagkakaroon na ng linaw ang tinatanaw ng

aking mga mata.

Sumisikip ang dibdib ko nang unti unti ko na siyang nakikilala.

But why? Why will he kidnap me?

"Finn?"

--

VentreCanard

Chapter 75

Nanatili akong nakatayo matapos kong tawagin ang pangalan niya. Ibang-iba si Finn
kumpara sa mga taong kasama namin siya sa palasyo.

Nawala na ang isang makisig na prinsipeng Gazellian. Yes, he's still this
attractive, katulad ng mga kapatid niya. But he's total aura, it's lifeless.

What happened to him? He looked tired, drained and hopeless. Parang napakarami
niyang pinagdaanan na hindi namin nalalaman.

Nakalugmok siya ngayon sa lupa habang nakatali ang mga kamay. May ilan din siyang
galos sa kanyang mukha at kahit sa kanyang mga braso. He's now wearing commoner
clothes, na hindi ko akalaing makikita ko sa kanya.

Nasaan na ang Finn na nakilala ko?

"Finn.." I softly called his name.

Hindi man lang ito kumilos. He's refusing to look at me. Nakatungo lamang ito at
hindi nagsasalita.
"Untie him Kreios, let me talk to him properly."

"W-What? He's dangerous!" angil ni Kreios.

Lumapit ito sa akin at mas inilayo niya ako mula kay Finn. Pumiglas ako sa kanya.

"No Kreios, I want to hear his side. Alam kong may rason si Finn, he's a Gazellian
wala siyang ibang gagawin kundi para sa ika-bubuti ng kanilang imperyo."
Pangangatwiran ko.

"Not that night love, listen to me. Trust me." Nagpanting ang tenga ko sa sinabi ng
kapatid ko.

"Coming from you, Kreios? Trust you? Ilang beses mo na akong nasikmurang lokohin?
Nabibilang mo pa ba?" marahas kong tinanggal ang braso niya sa akin.

He was left abducted by my words. Dahil nanatili siyang tahimik at tulala sa akin.
Hindi ba't tama naman ako?

He is my brother, pero paulit-ulit niya akong niloloko. Wala na akong mapanghawakan

sa mundong ito. Even my own mate is damn hiding something from me!

"I'll untie him then,"

"Claret.." I ignored my brother.

Dinaluhan ko si Finn at sinimulan ko siyang kalagan. This is a kind of unusual

rope, pinipigilan nito ang kapangyarihan ni Finn.

"He's right Claret, I planned to kidnap you. Ako ang dahilan ng kaguluhan sa
palasyo. I don't deserve your kindness. Kasiraan ako sa mga Gazellian." Suminghap
ako sa sinabi niya at natigil ako sa pag-tanggal ng tali sa kanya.

"You have reasons Finn, alam ko."

"Unacceptable reason, Claret. Kahit ang mga kapatid ko ay hindi ako sasamahan dito,
Zen will kill me." Pagak itong tumawa.

Lumipad ang mga mata ko kay Kreios na madilim ang mga mata kay Finn.

"I'm still wondering? Bakit nyo pa ako binuhay?" nag angat na ng mga mata si Finn
sa kapatid ko.
"I was thinking about my sister and your sister." Sagot ni Kreios.

Tumaas ang kilay ni Finn at sarkastiko itong ngumisi.

Buong akala ko ay kami lamang ang tatlo ang mamagitan sa usapang ito. But the
portal opened on its own or probably Kreios controlled it. Unang iniluwa nito ay
ang babaeng kahalikan ni Kreios pero nasundan ito ni Harper at Caleb.

"Finn.." hindi makapaniwalang sambit ni Caleb.

"Oh god, what happened to you Finn?" lumuluhang tanong ni Harper.

Hindi na naka-galaw si Caleb habang nakatitig sa kapatid, samantalang nagsisimula

nang humakbang si Harper hanggang sa tumakbo na ito para yakapin si Finn.

Inilayo na ako ni Kreios sa magkakapatid pero hindi ko hinayaang hawakan niya ako.

"Harper.." I saw how Finn lovingly buried his face with Harper's hair.

"I missed you."

"Ayaw mo na sa konseho? It's fine, huwag ka lang umalis ulit. It's been years Finn,
ilang taon ka naming hinahanap."

Nakalapit na rin si Caleb at sinimulan nang tanggalin ang pagkakatali kay Finn.

"You bastard, you looked the ugliest. Bakit ka nakata--" dito natigilan si Caleb at
Harper.

Kapwa nagningas ang kanilang mga mata kasabay ng paglabas ng kanilang mga pangil.
Vampire's instinct to fight.

Nasa direksyon namin ni Kreios ang mga atensyon nila o tama ba na sa kapatid ko?
Agad nawala ang pangil ni Harper nang makilala niya ang lalaking kaharap niya, pero
si Caleb ay mukhang hindi na mapipigilan.

"Tumabi ka Claret," I didn't move. I hate Kreios, but not to the extent that I'll
let him die. "Ngayon naman si Finn? What the fuck do you want?"

"Why don't you ask him first? Anong kailangan niya sa kapatid ko? Napaka-gulo ng
pamilya nyo, Gazellian."
Handa na sa pagsugod si Caleb nang kapwa humawak sa balikat nito si Harper at Finn.

"It was all my fault." Lumingon si Caleb at Harper dito.

"W-What?"

"Finn,"

Lahat kami ay lumingon sa malamig na boses na kapa-pasok lamang sa lagusan. Iniluwa

nito si kamahalan at sa likuran nito ay si Zen.

"Zen," mabilis lumapit sa akin si Zen at inilayo ako sa kapatid ko.

"How about the�"

"It's all done, we won right after I felt Finn's presence."

"Nasaan si Lily?" Finn asked with a small smile on his lips.

"Nasa imperyo, she's pregnant." Zen answered him.

Hinawakan ko ang kamay ni Zen, kinakabahan ako sa anumang mangyayari. Kinakabahan

ako sa pwedeng lumabas sa bibig ni Finn, ayokong nakikita sa ganitong sitwasyon ang
mga Gazellian.

"Where have you been Finn?" tanong ni kamahalan.

Yumuko na si Finn sa kanyang kapatid bilang paggalang.

"I ran away and left Evan alone. I disobeyed you Dastan." Nasapo ko ang aking bibig
nang tumaginting ang malakas na sampal ni kamahalan kay Finn.

Humigpit ang hawak ni Zen sa aking kamay.

"Dastan.."

Sabay ang pagtawag ni Caleb at Harper kay kamahalan. Nahihimigan sa kanilang boses
ang hindi pagsang-ayon sa ginawa nito sa kanilang kapatid.

"You left Evan alone? He needed you there." Hindi sumagot si Finn, nanatili lamang
itong nakayuko.

"Alam natin na napilitan lamang siya kamahalan, he refused! Why didn't you consider
it? Iba si Evan kay Finn!"

"Harper!" babala ni Zen.

"She's right, pinilit mo lamang si Finn. We can't blame him." Caleb added. Nahati
ang mga Gazellian. Pabor si Harper at Caleb kay Finn, nanatiling suportado si Zen
kay Dastan.

Huminga nang malalim si Dastan at hinarap ang kanyang tatlong kapatid. Hindi na
nagsasalita si Zen, maging ako ay nanunuod na lamang. Wala kaming dalawa nang
nagsimulang maghiwa-hiwalay ang mga Gazellian.

"Do you think I'll throw him for no reason?"

"You just did, alam mong hindi ginusto ni Finn na mabuhay ng napakaraming taon
kasama ang mga libro. You should have considered his feelings, you should have
considered us. Nawala si Zen noon, bakit kailangang ihiwalay mo si Evan at Finn?
Pinaghiwa-hiwalay mo tayo Dastan."

"Harper.." hindi makapaniwala si Caleb at Finn sa mga salitang lumabas sa bibig ni

Harper. Lumabas na ang kinikimkim niya na hindi inaasahan ng lahat.

"Masaya naman tayong walong magkakasama Dastan, bakit mo tayo pinaghiwa-hiwalay?

For the sake of our empire? Paano naman tayo? Maaari ba na maging maka-sarili tayo
kahit minsan? Maaari ba na tayo muna bago ang imperyo? You are sacrificing our own
family." hindi na tumigil ang pagluha ni Harper.

"Harper! Dastan just sacrificed his damn name for the whole Parsua to save Lily!
Kulang pa ba 'yon!? Lagi na lang tayo! A-And he threw Finn be--" umangat ang kamay
ni Dastan para patigilin si Zen.

May nalalaman si Zen.

"Pinatapon kita hindi para pakinabangan sa pamumuno ko Finn, I threw you away from
Parsua to save you."

"W-What?" naguguluhang sabi ni Finn.

"Gabi matapos ang digmaan nagpasya akong lumapit sa mga babaylan. I want to see
visions, hints, sa mga bagay na kakaharapin ko. And then, I found you."

"Claret," I looked at Zen. Hinigpitan ko rin ang pagkakahawak ko sa kanya.

"Soon, empires will come after your power. Sa ating magkakapatid ikaw ang
biniyayaan ng pinaka-mapanganib na kapangyarihan. Your own illusion can turn into
reality, kapangyarihang hahangarin ng kahit sinong nasa katungkulan. Your power can
rule this world Finn, your power can even kill you. More worse than Zen."

"What is this? Bakit hindi ko nalalaman ito?" nalilito na rin si Caleb.

"I can't expose you Finn, habang nakamata sa atin ang lahat ng imperyo. The more
you stayed at Parsua, the higher the risk that they'll notice your power. Parsua
can't afford another war to protect you, I can't afford losing another sibling,
Zen's dead, muntik nang agawin sa akin si Lily. I can't bargain you Finn." Nawalan
na ng balanse si Harper na agad dinaluhan ni Caleb.

Isang beses humakbang si Kreios nang makita niya si Harper pero tumigil din ito.

"Kamahalan.."

"That place was the safest for you Finn, but you ran away from it. Mas ipinahamak
mo ang sarili mo. I regretted that plan, mas pinatay kita sa desisyong ginawa ko."

Tumulo na ang luha ko, ano itong pinagdaanan ng mga Gazellian nang wala kami ni
Zen? Buong akala ko ay kay Lily na ang pinaka-komplikado.

Napaluhod na si Finn sa lahat ng sinabi ni Dastan. Nanghihina ang tuhod ko sa lahat

ng naririnig ko, lahat ng ito ay sinarili lamang ni Dastan.

"You are torturing yourself! Why didn't you tell us about this?" sigaw ni Caleb.

Sa buong taong paghahanap nila kay Finn, dala-dala ni Dastan ang lahat ng sisi sa
kanyang sarili.

"Zen?" nagtatanong ang aking mga mata.

"I got mad when I heard all of this from him, I did punch him. Endless. My brother
had enough of shits. Pabigat kaming pito sa kanya."

I looked at Dastan, he's still the composed king standing with his own power.
Emosyunal na ang kanyang mga kapatid pero nanatili lamang itong tahimik.

"Patawad..patawad kamahalan..all these years..all these fucking years..buong akala

ko ay mas pinahahalagahan mo si Evan at isinantabi mo ang kagustuhan ko. But..but
fuck! Everything was all for me.. I am the worst brother. I am the worst.." ilang
beses sumuntok si Finn sa lupa.
"Bakit sinarili mo na naman Dastan? Dapat ay sinabi mo sa amin." Nanghihinang sabi
ni Harper.

"How Harper? Should I tell everyone to be ready? Soon, it's Finn's turn. Sunod na
hahabulin ng kamatayan ay si Finn?"

"B-But�oh god! Ilang beses sinabi sa'yo ni Inang Reyna na magsalita ka! Why can't
you tell us? Why can't you share us your pain? Bakit mo sinasarili?"

Nasasaktan ako sa bigat ng mga salitang naririnig ko ngayon. Tumayo na si Harper at

mabilis niyang isinubsob ang sarili sa hari.

"I'm sorry..I'm sorry.. All those years Dastan.. are you still fine? How can still
manage to live with those pains? Paano mo pa nakakaya? What are you?" marahang
hinaplos ni Dastan ang buhok ni Harper.

"A king, I needed to be the greatest king."

"Then, greatest king would you like to know the reason why we're all gathered
here?"

Lahat ng atensyon namin ay natuon kay Kreios. Pero agad nasundan ito ng boses ni
Finn.

"Ako ang dahilan ng kaguluhan sa pagdiriwang,"

"Finn!" gulat na sabi ni Caleb.

"With my own illusion..I tried to manipulate Claret's brother..b-but..hindi ko

inaasahan na tatama ang pana sa inyo."

"You almost killed your own brother!" hindi ko na napigilan sumali.

"What the hell Finn!?" niyakap ko si Zen nang akma itong lalapit sa kanyang
kapatid.

"W-Why? Bakit mo kailangang manggulo?"

"I was t-trying..to�"

"Why can't you tell them straight?! That you wanted to kidnap my sister to heal
that cursed woman?"
"You don't call her a cursed woman!" nanggagalaiting sigaw ni Finn.

"Bakit kailangang gumawa ng gulo? I will help you Finn."

"Claret, hindi biro ang sumpang nakakapit sa babaeng kinahuhumalingan niya. It was
the white curse." Suminghap si Harper at napamura si Caleb.

"What the�" kahit si Zen ay nagulat.

"I can nullify any curse Kreios."

"But not this one Claret, hindi ito nalulunasan kundi nalilipat."

"What the fuck Finn?!" nahihirapan na akong pigilan si Zen.

"Zen! No.."

"Let me go Claret, kailangan ko siyang gisingin!"

"What the�don't tell me your pregnant Claret?" tanong ni Caleb.

"W-What? Bakit napasok ang pagbubuntis ko dito? I am not!" natigilan si Zen sa

tanong ni Caleb.

"A-Are you pregnant baby?" kahit si Zen ay tanong din ito sa akin.

"Hindi ako buntis! Bakit nyo ako tinatanong ng ganyan?!"

"You will, soon." Tipid na sabi ni Finn.

"Is she your mate?" malamig na tanong ni Dastan. Hindi nakasagot si Finn.

"No way Finn, what have you done?" tuluyan nang nawalan ng malay si Harper.

Hindi ko na namalayan si Zen, mabilis itong nakalapit kay Finn at tumama ang isang
malakas na suntok sa mukha nito dahilan kung bakit tumilapon ang katawan niya.

"His woman will be healed through your power, pero masasalin ito sa ipagbubuntis mo
Claret." Nanlamig ako sa sinabi ni Kreios.
Nang lumipad ang aking mga mata ay nakapangibabaw na si Zen kay Finn at pinauulanan
ito ng suntok. Hindi niya ito tigilan.

Hindi na makagalaw si Dastan at Caleb.

Zen keeps cursing and shouting to his own brother. With pain and hatred.

"Idadamay mo ang inosenteng bata sa pagkahumaling mo sa maling babae?! She is not

even your mate!"

--

VentreCanard

Chapter 75

Nanatili akong nakatayo matapos kong tawagin ang pangalan niya. Ibang-iba si Finn
kumpara sa mga taong kasama namin siya sa palasyo.

Nawala na ang isang makisig na prinsipeng Gazellian. Yes, he's still this
attractive, katulad ng mga kapatid niya. But he's total aura, it's lifeless.

What happened to him? He looked tired, drained and hopeless. Parang napakarami
niyang pinagdaanan na hindi namin nalalaman.

Nakalugmok siya ngayon sa lupa habang nakatali ang mga kamay. May ilan din siyang
galos sa kanyang mukha at kahit sa kanyang mga braso. He's now wearing commoner
clothes, na hindi ko akalaing makikita ko sa kanya.

Nasaan na ang Finn na nakilala ko?

"Finn.." I softly called his name.

Hindi man lang ito kumilos. He's refusing to look at me. Nakatungo lamang ito at
hindi nagsasalita.

"Untie him Kreios, let me talk to him properly."

"W-What? He's dangerous!" angil ni Kreios.

Lumapit ito sa akin at mas inilayo niya ako mula kay Finn. Pumiglas ako sa kanya.

"No Kreios, I want to hear his side. Alam kong may rason si Finn, he's a Gazellian
wala siyang ibang gagawin kundi para sa ika-bubuti ng kanilang imperyo."
Pangangatwiran ko.

"Not that night love, listen to me. Trust me." Nagpanting ang tenga ko sa sinabi ng
kapatid ko.

"Coming from you, Kreios? Trust you? Ilang beses mo na akong nasikmurang lokohin?
Nabibilang mo pa ba?" marahas kong tinanggal ang braso niya sa akin.

He was left abducted by my words. Dahil nanatili siyang tahimik at tulala sa akin.
Hindi ba't tama naman ako?

He is my brother, pero paulit-ulit niya akong niloloko. Wala na akong mapanghawakan

sa mundong ito. Even my own mate is damn hiding something from me!

"I'll untie him then,"

"Claret.." I ignored my brother.

Dinaluhan ko si Finn at sinimulan ko siyang kalagan. This is a kind of unusual

rope, pinipigilan nito ang kapangyarihan ni Finn.

"He's right Claret, I planned to kidnap you. Ako ang dahilan ng kaguluhan sa
palasyo. I don't deserve your kindness. Kasiraan ako sa mga Gazellian." Suminghap
ako sa sinabi niya at natigil ako sa pag-tanggal ng tali sa kanya.

"You have reasons Finn, alam ko."

"Unacceptable reason, Claret. Kahit ang mga kapatid ko ay hindi ako sasamahan dito,
Zen will kill me." Pagak itong tumawa.

Lumipad ang mga mata ko kay Kreios na madilim ang mga mata kay Finn.

"I'm still wondering? Bakit nyo pa ako binuhay?" nag angat na ng mga mata si Finn
sa kapatid ko.

"I was thinking about my sister and your sister." Sagot ni Kreios.
Tumaas ang kilay ni Finn at sarkastiko itong ngumisi.

Buong akala ko ay kami lamang ang tatlo ang mamagitan sa usapang ito. But the
portal opened on its own or probably Kreios controlled it. Unang iniluwa nito ay
ang babaeng kahalikan ni Kreios pero nasundan ito ni Harper at Caleb.

"Finn.." hindi makapaniwalang sambit ni Caleb.

"Oh god, what happened to you Finn?" lumuluhang tanong ni Harper.

Hindi na naka-galaw si Caleb habang nakatitig sa kapatid, samantalang nagsisimula

nang humakbang si Harper hanggang sa tumakbo na ito para yakapin si Finn.

Inilayo na ako ni Kreios sa magkakapatid pero hindi ko hinayaang hawakan niya ako.

"Harper.." I saw how Finn lovingly buried his face with Harper's hair.

"I missed you."

"Ayaw mo na sa konseho? It's fine, huwag ka lang umalis ulit. It's been years Finn,
ilang taon ka naming hinahanap."

Nakalapit na rin si Caleb at sinimulan nang tanggalin ang pagkakatali kay Finn.

"You bastard, you looked the ugliest. Bakit ka nakata--" dito natigilan si Caleb at
Harper.

Kapwa nagningas ang kanilang mga mata kasabay ng paglabas ng kanilang mga pangil.
Vampire's instinct to fight.

Nasa direksyon namin ni Kreios ang mga atensyon nila o tama ba na sa kapatid ko?
Agad nawala ang pangil ni Harper nang makilala niya ang lalaking kaharap niya, pero
si Caleb ay mukhang hindi na mapipigilan.

"Tumabi ka Claret," I didn't move. I hate Kreios, but not to the extent that I'll
let him die. "Ngayon naman si Finn? What the fuck do you want?"

"Why don't you ask him first? Anong kailangan niya sa kapatid ko? Napaka-gulo ng
pamilya nyo, Gazellian."

Handa na sa pagsugod si Caleb nang kapwa humawak sa balikat nito si Harper at Finn.
"It was all my fault." Lumingon si Caleb at Harper dito.

"W-What?"

"Finn,"

Lahat kami ay lumingon sa malamig na boses na kapa-pasok lamang sa lagusan. Iniluwa

nito si kamahalan at sa likuran nito ay si Zen.

"Zen," mabilis lumapit sa akin si Zen at inilayo ako sa kapatid ko.

"How about the�"

"It's all done, we won right after I felt Finn's presence."

"Nasaan si Lily?" Finn asked with a small smile on his lips.

"Nasa imperyo, she's pregnant." Zen answered him.

Hinawakan ko ang kamay ni Zen, kinakabahan ako sa anumang mangyayari. Kinakabahan

ako sa pwedeng lumabas sa bibig ni Finn, ayokong nakikita sa ganitong sitwasyon ang
mga Gazellian.

"Where have you been Finn?" tanong ni kamahalan.

Yumuko na si Finn sa kanyang kapatid bilang paggalang.

"I ran away and left Evan alone. I disobeyed you Dastan." Nasapo ko ang aking bibig
nang tumaginting ang malakas na sampal ni kamahalan kay Finn.

Humigpit ang hawak ni Zen sa aking kamay.

"Dastan.."

Sabay ang pagtawag ni Caleb at Harper kay kamahalan. Nahihimigan sa kanilang boses
ang hindi pagsang-ayon sa ginawa nito sa kanilang kapatid.

"You left Evan alone? He needed you there." Hindi sumagot si Finn, nanatili lamang
itong nakayuko.
"Alam natin na napilitan lamang siya kamahalan, he refused! Why didn't you consider
it? Iba si Evan kay Finn!"

"Harper!" babala ni Zen.

"She's right, pinilit mo lamang si Finn. We can't blame him." Caleb added. Nahati
ang mga Gazellian. Pabor si Harper at Caleb kay Finn, nanatiling suportado si Zen
kay Dastan.

Huminga nang malalim si Dastan at hinarap ang kanyang tatlong kapatid. Hindi na
nagsasalita si Zen, maging ako ay nanunuod na lamang. Wala kaming dalawa nang
nagsimulang maghiwa-hiwalay ang mga Gazellian.

"Do you think I'll throw him for no reason?"

"You just did, alam mong hindi ginusto ni Finn na mabuhay ng napakaraming taon
kasama ang mga libro. You should have considered his feelings, you should have
considered us. Nawala si Zen noon, bakit kailangang ihiwalay mo si Evan at Finn?
Pinaghiwa-hiwalay mo tayo Dastan."

"Harper.." hindi makapaniwala si Caleb at Finn sa mga salitang lumabas sa bibig ni

Harper. Lumabas na ang kinikimkim niya na hindi inaasahan ng lahat.

"Masaya naman tayong walong magkakasama Dastan, bakit mo tayo pinaghiwa-hiwalay?

For the sake of our empire? Paano naman tayo? Maaari ba na maging maka-sarili tayo
kahit minsan? Maaari ba na tayo muna bago ang imperyo? You are sacrificing our own
family." hindi na tumigil ang pagluha ni Harper.

"Harper! Dastan just sacrificed his damn name for the whole Parsua to save Lily!
Kulang pa ba 'yon!? Lagi na lang tayo! A-And he threw Finn be--" umangat ang kamay
ni Dastan para patigilin si Zen.

May nalalaman si Zen.

"Pinatapon kita hindi para pakinabangan sa pamumuno ko Finn, I threw you away from
Parsua to save you."

"W-What?" naguguluhang sabi ni Finn.

"Gabi matapos ang digmaan nagpasya akong lumapit sa mga babaylan. I want to see
visions, hints, sa mga bagay na kakaharapin ko. And then, I found you."

"Claret," I looked at Zen. Hinigpitan ko rin ang pagkakahawak ko sa kanya.

"Soon, empires will come after your power. Sa ating magkakapatid ikaw ang
biniyayaan ng pinaka-mapanganib na kapangyarihan. Your own illusion can turn into
reality, kapangyarihang hahangarin ng kahit sinong nasa katungkulan. Your power can
rule this world Finn, your power can even kill you. More worse than Zen."

"What is this? Bakit hindi ko nalalaman ito?" nalilito na rin si Caleb.

"I can't expose you Finn, habang nakamata sa atin ang lahat ng imperyo. The more
you stayed at Parsua, the higher the risk that they'll notice your power. Parsua
can't afford another war to protect you, I can't afford losing another sibling,
Zen's dead, muntik nang agawin sa akin si Lily. I can't bargain you Finn." Nawalan
na ng balanse si Harper na agad dinaluhan ni Caleb.

Isang beses humakbang si Kreios nang makita niya si Harper pero tumigil din ito.

"Kamahalan.."

"That place was the safest for you Finn, but you ran away from it. Mas ipinahamak
mo ang sarili mo. I regretted that plan, mas pinatay kita sa desisyong ginawa ko."

Tumulo na ang luha ko, ano itong pinagdaanan ng mga Gazellian nang wala kami ni
Zen? Buong akala ko ay kay Lily na ang pinaka-komplikado.

Napaluhod na si Finn sa lahat ng sinabi ni Dastan. Nanghihina ang tuhod ko sa lahat

ng naririnig ko, lahat ng ito ay sinarili lamang ni Dastan.

"You are torturing yourself! Why didn't you tell us about this?" sigaw ni Caleb.

Sa buong taong paghahanap nila kay Finn, dala-dala ni Dastan ang lahat ng sisi sa
kanyang sarili.

"Zen?" nagtatanong ang aking mga mata.

"I got mad when I heard all of this from him, I did punch him. Endless. My brother
had enough of shits. Pabigat kaming pito sa kanya."

I looked at Dastan, he's still the composed king standing with his own power.
Emosyunal na ang kanyang mga kapatid pero nanatili lamang itong tahimik.

"Patawad..patawad kamahalan..all these years..all these fucking years..buong akala

ko ay mas pinahahalagahan mo si Evan at isinantabi mo ang kagustuhan ko. But..but
fuck! Everything was all for me.. I am the worst brother. I am the worst.." ilang
beses sumuntok si Finn sa lupa.

"Bakit sinarili mo na naman Dastan? Dapat ay sinabi mo sa amin." Nanghihinang sabi

ni Harper.
"How Harper? Should I tell everyone to be ready? Soon, it's Finn's turn. Sunod na
hahabulin ng kamatayan ay si Finn?"

"B-But�oh god! Ilang beses sinabi sa'yo ni Inang Reyna na magsalita ka! Why can't
you tell us? Why can't you share us your pain? Bakit mo sinasarili?"

Nasasaktan ako sa bigat ng mga salitang naririnig ko ngayon. Tumayo na si Harper at

mabilis niyang isinubsob ang sarili sa hari.

"I'm sorry..I'm sorry.. All those years Dastan.. are you still fine? How can still
manage to live with those pains? Paano mo pa nakakaya? What are you?" marahang
hinaplos ni Dastan ang buhok ni Harper.

"A king, I needed to be the greatest king."

"Then, greatest king would you like to know the reason why we're all gathered
here?"

Lahat ng atensyon namin ay natuon kay Kreios. Pero agad nasundan ito ng boses ni
Finn.

"Ako ang dahilan ng kaguluhan sa pagdiriwang,"

"Finn!" gulat na sabi ni Caleb.

"With my own illusion..I tried to manipulate Claret's brother..b-but..hindi ko

inaasahan na tatama ang pana sa inyo."

"You almost killed your own brother!" hindi ko na napigilan sumali.

"What the hell Finn!?" niyakap ko si Zen nang akma itong lalapit sa kanyang
kapatid.

"W-Why? Bakit mo kailangang manggulo?"

"I was t-trying..to�"

"Why can't you tell them straight?! That you wanted to kidnap my sister to heal
that cursed woman?"

"You don't call her a cursed woman!" nanggagalaiting sigaw ni Finn.

"Bakit kailangang gumawa ng gulo? I will help you Finn."

"Claret, hindi biro ang sumpang nakakapit sa babaeng kinahuhumalingan niya. It was
the white curse." Suminghap si Harper at napamura si Caleb.

"What the�" kahit si Zen ay nagulat.

"I can nullify any curse Kreios."

"But not this one Claret, hindi ito nalulunasan kundi nalilipat."

"What the fuck Finn?!" nahihirapan na akong pigilan si Zen.

"Zen! No.."

"Let me go Claret, kailangan ko siyang gisingin!"

"What the�don't tell me your pregnant Claret?" tanong ni Caleb.

"W-What? Bakit napasok ang pagbubuntis ko dito? I am not!" natigilan si Zen sa

tanong ni Caleb.

"A-Are you pregnant baby?" kahit si Zen ay tanong din ito sa akin.

"Hindi ako buntis! Bakit nyo ako tinatanong ng ganyan?!"

"You will, soon." Tipid na sabi ni Finn.

"Is she your mate?" malamig na tanong ni Dastan. Hindi nakasagot si Finn.

"No way Finn, what have you done?" tuluyan nang nawalan ng malay si Harper.

Hindi ko na namalayan si Zen, mabilis itong nakalapit kay Finn at tumama ang isang
malakas na suntok sa mukha nito dahilan kung bakit tumilapon ang katawan niya.

"His woman will be healed through your power, pero masasalin ito sa ipagbubuntis mo
Claret." Nanlamig ako sa sinabi ni Kreios.

Nang lumipad ang aking mga mata ay nakapangibabaw na si Zen kay Finn at pinauulanan
ito ng suntok. Hindi niya ito tigilan.
Hindi na makagalaw si Dastan at Caleb.

Zen keeps cursing and shouting to his own brother. With pain and hatred.

"Idadamay mo ang inosenteng bata sa pagkahumaling mo sa maling babae?! She is not

even your mate!"

--

VentreCanard

Chapter 76

Ilang beses ko nang naitanong sa aking sarili, minsan ba ay napakinabangan ko na

ang aking kapangyarihan?

My vampire gift that can nullify any curse.

Hiniling kong magamit ito sa pagitan namin ni Zen, pero nabigo ako. My own vampire
gift failed to support me. Hinayaan pa rin nito akong mawalay sa lalaking
pinakamamahal ko.

At sa pagkakataong ngayong nangangailangan ng tulong ang kapatid niya, ang tangi

ko lamang nagagawa ay titigan itong nasasaktan.

Having a great power, but unable to use it will always give me the worst feeling.

Kumuyom ang mga kamay ko habang pinagmamasdan ang walang tigil na pagsuntok ni Zen
sa kanyang kapatid. Seeing Gazellians in pain will always makes me weak.

Maraming nakapagsasabi na bukod tangi ang kapangyarihang mayroon ako. I can fight
curse, na siyang kinatatakutan ng mga bampira. But I considered this power as the
weakest, dahil ang mga nilalang na siyang gustong-gusto kong tulungan ay hindi
kayang lapatan ng kapangyarihan ng aking mga kamay.

I was just lucky that I'm in the bloodline of witches, I can do spells to protect
myself and my blood as one of the goddesses from the mirror, my blood that can heal
diseases and pain.

Kung wala siguro ako ng mga abilidad na ito, masasabi ko nang wala akong
pakinabang.

Wala nang gumagalaw sa mga Gazellian bukod kay Zen na wala pa rin tigil sa
pagsuntok. I want to stop him, pero kahit ako ay nanghihina na rin sa mga
nangyayari.

Dastan can't utter any words anymore. Nakatitig lang din si Caleb sa direksyon ni
Zen at Finn habang buhat niya sa kanyang mga bisig si Harper.

"Zen, tama na."

Sininulan ko na siyang pigilan. He's gonna kill his own brother!

"Zen!" humakbang na ang aking mga paa.

"Claret," lumingon ako kay Kreios nang hawakan niya ang balikat ko. Marahas ko
itong tinanggal.

"I can't just watch this Kreios!"

Ginawa ko na ang bagay na hindi na kayang gawin ni Dastan at Caleb ngayon. Tumakbo
ako patungo kay Zen para patigilin ito.

Nang abot kamay ko na si Zen ay itinapon ko na ang sarili ko sa kanya at mahigpit

ko siyang niyakap.

"Please, please..stop..tama na mahal na prinsipe." Sinimulan kong hawakan ang mga

braso niya habang nakayakap ako mula sa kanyang likuran.

He stopped.

"Claret.."

"Please, hindi natuloy. Hindi natuloy ang dapat gagawin niya." Marahas binitawan ni
Zen ang kapatid niya.

Ilang beses inubo ng kanyang sariling dugo si Finn. Hindi ko na alam ang
mararamdaman ko sa kanya.
I should hate him, dapat ay nagagalit din ako sa kanya. But I really just can't,
bakit hindi ko siya kamuhian.

"But..but.." tuluyan nang naupo si Zen sa lupa at ilang beses niyang sinabunutan
ang kanyang sarili.

"Fvck! How could you Finn?! Anong nasa utak mo? Isasakripisyo mo ang sarili mong
kadugo para sa babaeng�oh fvck! She had a white curse! Are you possessed? What the
fucking hell happened to you?"

Dinaluhan ko si Zen at hinaplos ko ang likuran nito.

"She can't be your mate Finn, walang kapareha ang nilalang na nadadapuan ng
ganitong sumpa." Sambit ni Caleb.

Hindi na nagsasalita si Finn.

"You are not like this, anong ginawa sa'yo ng isinumpang babae?" malamig na tanong
ni Dastan.

"I-I.. love her," mahinang sagot ni Finn.

"BULLSHIT!" napapikit ako sa sigaw ni Caleb at Zen.

"That isn't love Finn! Are you an idiot? Gagaya ka rin ba kay amang hari?! You
can't love her! Wait for your mate, maraming masasaktan Finn. Itong pagkakamali
mong ito madadala pa ito sa hinaharap! Hindi mo ba naisip ang hirap ni Inang reyna?
Ni Danna sa sitwasyong ginawa ng ating ama?! You are doing the same! Pare-pareho na
kayo!" muling sigaw ni Caleb.

Hindi nagawang sumunod ni Dastan at Zen. They were both guilty, kapwa sila naugnay
sa mga babaeng hindi nila kapareha. It was Elizabeth and her sister.

Isa lamang ang malaking problema ng mga lalaking Gazellian, hindi sila marunong
maghintay.

Yes, Zen did wait for me. Pero gumamit pa rin ito ng babae hanggang sa magkabuhol-
buhol na ang problema nilang magkakapatid.

"Paano mo nalaman na mabubuntis ako, Finn?"

"Is that even a question? Probably the cursed woman told him." Gigil na sabi ng
kapatid ko.
"Shut the fvck up Doyle!"

"Pasalamat ka binuhay pa kita, if it wasn't for my sister and�nevermind."

"Zen," tawag ni Dastan.

Nang lumingon kami ni Zen ito ay pansin kong nagkatitigan ang magkapatid. Zen's
emotion was hesitant, he was torn between moving or not.

Anong gagawin ni Dastan?

"Zen," ulit ni kamahalan. Mabilis akong inilayo ni Zen para bigyan ng daan si ang
kanyang kapatid.

"Dastan no, he is possessed. Kilala natin si Finn, hindi niya tayo sasaktan. He
won't do anything stupid." Pagtatanggol pa rin ni Caleb.

"Tumabi ka Caleb," dumagundong ang kaba ko sa buong boses ni Dastan.

"Kamahalan, Finn! Ipagtanggol mo ang sarili mo! You we're possessed brother,
gumising ka na sa kahibangan mo!"

"I am sorry Caleb, I can't deny her."

"Caleb," muling nagsalita si kamahalan.

Buhat pa rin ni Caleb si Harper na walang malay habang nakaharang siya sa harapan
ni Finn. He's protecting his own brother.

Buong akala ko ay si Dastan ang susugod kay Caleb pero ang kapatid ko ang nagtapon
sa katawan niya. Inagaw nito ang natutulog na si Harper.

"If you're going to make yourself a shield against your own king, do it with your
own. Huwag mong idamay ang babae."

Sinasabi ito ni Kreios habang patungo sa aming posisyon, inabot niya kay Zen si
Harper.

Pansin ko na may nabubuo nang pulang espada sa hari.

"Killing an unborn child is one of the worst sins in vampire world. At ang mismong
hari ang dapat papatay sa mga bampirang ganito ang kasalanan." Paliwanag sa akin ni
Kreios.
"W-what?! Walang napatay si Finn!"

"He attempted to sacrifice your own baby Claret, this is serious. Maraming
nakakapagsabi na wala nang nakakatakas pa sa lasong nagmumula sa babaeng may puting
sumpa, hindi titigil ang mga nabibihag nito kung hindi nasusunod ang kahilingan ng
babae. Only death can stop Finn from sacrificing your unborn child."

"Kamahalan," kumirot ang dibdib ko nang magsalita si Finn.

Pansin ko na ilang beses humakbang si Zen, gusto nitong lumapit. Caleb can't move
and just staring blankly.

"Patawad mahal na hari, binigo kita. Pero nagmahal lang ako kamahalan. Bakit..bakit
hindi niyo ako ipaglaban katulad ni Lily?"

"Finn.."

"How? Papaano Finn?"

"Patawad, alam kong nagkamali ako mahal na hari."

Tumulo ang luha ko nang lumuhod si Finn at iniyuko niya ang kanyang ulo sa harap ng
haring may hawak nang espada.

"Tinatanggap ko ang aking kaparusahan. Nagmahal ako at hindi ko ito pinagsisihan."

"Dastan!" sigaw ni Caleb sa malayo.

"I am willing to be killed by the greatest king. I will vow to you until to my very
last breath, my king.. brother. Patawad Zen, Claret..Caleb..I was a failure.
Patawad mahal na hari..patawad.."

"No! No please Dastan! We can do something!" niyakap na ako ni Kreios para pigilan
ako.

Nakaangat na ang espada ni Dastan.

"Dastan.." bulong ni Zen.

Mabilis ibinaba ni Zen si Harper, pero bago pa man makarating si Zen at Caleb para
pigilan si Dastan ay binitawan na nito ang espada sa lupa. Nakapangibabaw na ito sa
katawan ni Finn at sa pagkakataong ito ay siya naman ang nagpapaulan ng suntok
dito.

"How can I kill my own brother?! You asshole!"

Ramdam ko ang pagluwag ng dibdib ko sa aking nakikita.

"Zen! Caleb! Tie this idiot, ibabalik natin siya sa Parsua. Igapos kasama ng mga
embargo!"

"J-Just kill me..mas masakit kung hindi ko�" huminga ako nang malalim. Alam ko ang
ibig sabihin niya.

I used my spell to brush away Zen and Caleb from Finn.

"Claret!" hindi ko pinansin ang mga ito. Maging ang kunot noong titig sa akin ni
Dastan ay hindi ko pinansin.

Both of my hands are aiming against the Gazellian brothers. Alam kong hindi sila
sasang ayon sa gagawin ko ito pero may nagtutulak sa akin na huwag hayaang bumalik
si Finn sa Parsua.

"Do it Kreios, give him a portal."

"What the hell?!"

"Just do it! Or else I'll reveal your damn secret!" hindi ako nakatitig sa kanya
pero ramdam ko ang tensyong nakapagitan sa amin.

Alam niya ang magiging sitwasyon nila ni Harper sa sandaling malaman ng lahat na
sila ang itinakda sa isa't isa. Harper will suffer the most.

Sorry for doing this.

"What are you doing Cordelia?" galit na si Zen sa akin.

Nang akmang tatayo si Zen at Caleb ay muli kong pinaulan ang aking mahika dahilan
kung bakit mas nalayo sila kay Finn.

"Claret.." ilang beses umiiling si Finn sa akin.

"Kreios!" I shouted.
Nagsisimula na akong kabahan nang mapansin na patungo na sa akin si Dastan.

"Kreios! Ano ba?!"

Itinapat ko ang mga kamay ko sa direksyon ni Dastan.

"Mahal na hari..Finn needs to come back.."

"Dastan!" boses naman ni Zen ang bumalot sa buong paligid.

"Tang ina! Nababaliw na ko!" malakas na sabi ni Caleb.

"There!" lumingon ako sa sinabi ni Kreios.

"Finn! Go!"

Kahit hirap na hirap si Finn ay nagmadali na itong tumakbo patungo sa lagusan pero
bago ito umalis ay mapait itong ngumiti sa akin.

"Patawad, dyosa mula sa salamin."

--

VentreCanard

Chapter 77

Ilang segundong tumigil ang oras sa pagitan naming lahat. Sa kabila ng tensyon ay
agad iniharang ni Kreios ang kanyang sarili sa akin. Something like he's going to
protect me against Dastan.

"Kreios," I calmly called his name. Alam ko na walang gagawin sa akin si Dastan.

He planned to stop me from freeing Finn, but that didn't give me an idea that he'll
hurt me.

Tumigil sa paglalakad si Dastan at huminga ito nang malalim.

"Caleb, carry your sister." He commanded his brother.

Nanatili pa rin nakatitig sa amin si Dastan habang sinisimulan nang buhatin ni

Caleb si Harper. May kasama pa itong pagrereklamo.

"Gusto ko na rin mawalan ng malay. I'm gonna die."

"That's the white curse, Claret. We need to keep Finn, but you let him go. What
were you thinking?" tanong sa akin ni kamahalan.

Pansin ko na nakatayo na rin si Zen at tiim bagang itong pinagmamasdan ako.

"You will.. you will let him suffer? Like Zen? Kamahalan, icacadena nyo rin ba si
Finn sa loob nang napakaraming taon gaya ng ginawa nyo kay Zen?"

Bahagyang kumunot ang noo ni Dastan sa sinabi ko.

"That was a different case, lalong makakapinsala si Zen kung hindi namin siya
ikinulong."

"And that's it? Sa tuwing may problema ang isa sa inyo, ang tanging solusyon lamang
ay pagkulong dito? Yes, vampires have thousands of years to live, but living in a
secluded, lifeless and cold dark place while longing for love is worse than death.
You've seen Zen suffered, bakit kailangang ulitin kay Finn?"

"You can't understand Claret! Think about our princess, try to deeply understand.
Ibang magmahal ang mga Gazellian, we'll do everything for our love. Finn will do
everything for his damn woman." Giit ni Zen.

"Claret, you've witnessed it. Kaming mga Gazellian, kapag nagmahal. Nabubulag,
nabibingi at higit sa lahat nababaliw. Gazellians are the worst enemy once that
we're inlove." Naiiling na sabi ni Caleb.

"Crazy siblings," bulong ni Kreios..

Hindi na muli nagsalita si Dastan at lumabas na ito sa lagusan nang walang paalam.

"I am torn Claret, gusto ko siyang manatili pero gusto ko rin siyang tumakbo. I
don't know what to say anymore. I need air to breathe." Tumango sa akin si Caleb at
maangas nitong tinitigan ang kapatid ko.

"Come on my little sister, wake up. Tinulugan mo ako, tayo ang magkakampi dito."
Nang tuluyan nang makaalis si Caleb at Harper ay pinakiramdaman muna ni Kreios si
Zen bago niya ako iwan.

"I have to go Claret," hindi ko ulit ito pinansin.

Naiwan kami ni Zen, I thought he's going to scold me for what I have did. But I
just found myself around his arms.

"My stubborn yet pure hearted mate." Ilang beses nitong hinalikan ang ibabaw ng ulo
ko.

"That was a very wrong move Claret, pero hindi ko magawang magalit sa'yo. God baby,
you will be bearing our princess. I am so happy."

Yumakap ako pabalik sa kanya.

"You cheated Zen, our last�" hindi niya na ako pinatapos.

"Yes, I didn't use protection."

Siguro ay sa susunod na araw ay mararamdaman ko na ang mga sintomas. This isn't the
good time yet, everything is a mess. But I won't let my baby feel that she is
unwelcome.

"About Finn�"

"I'll protect you against him Claret and our princess." Ramdam ko ang sakit ni Zen
nang sabihin ito.

"He won't do anything against us Zen, he'll definitely find another way."

"You didn't know everything about Gazellians, baby. We can even embrace the evil
just for our mates."

"Zen.."

Bahagya niyang inalis ang pagkakayakap namin at hinawakan niya ang magkabilang
pisngi ko.

"Nangangako akong tatapusin agad ang paligsahang ito. This place is too risky for
you." Tumango ako sa sinabi niya.

"Kailangan kong tapusin ang mga nasimulan ko kasama ang ibang itinakdang prinsipe."
I tiptoed and kissed his lips.

"Hearing these words from you Zen, I am so happy. Malaki na ang ipinagbago mo,
hindi ka na gaya ng dati na walang pakialam sa nasasakupan, you are not just
looking at me. Masayang masaya ako mahal na prinsipe." Muli niyang pinaglapat ang
mga labi namin.

A slow and soft kiss.

"It was all because of you, Cordelia Amor." He whispered with our faces inches
away.

Nalaman ko na isang buwan pala ang tagal ng labanan dahil sa napakarami nitong
pagdadaanan. Tapos na ang unang laban ng mga taga Parsua at masaya kaming
nagtagumpay sila.

Apat araw na ang nakakalipas simula nang huli nilang laban, nabigyan sila ng
pagkakataong makapagpahinga at bumawi ng lakas.

Isang araw na lang ang bakanteng oras namin at dito ko na siguro magagawang
kausapin ng masinsinan ang kapatid ko, si Desmond at si lolo tungkol sa lahat ng
mga nangyayari. Pero may ilan nang nasabi sa akin ang kapatid ko na mas nagbigay
linaw sa akin.

A question was answered. My family and Desmond didn't intend to kill Zen, it was
all because of Finn's love. Sinabi rin sa akin ni Kreios na wala na sa sarili si
Finn nang gabing 'yon.

Desmond and Kreios chased after Finn that night. Habang si Rosh, Blair at Seth
naman ang humahabol sa kanila, napagkamalian silang gumawa ng kilos laban sa
Parsua, isabay pa ang sulat na dala nila mula sa Mudelior.

Finn gave my brother an illusion and he was not aware that his bow was already
aiming for Zen. Huli na nang matauhan siya, kaya nagawa na lamang niyang tumakbo.

He told me that Desmond was not involve from everything, tumulong lang daw ito sa
kanya nang makita siyang hinahabol na ng tatlong prinsipe. It was all because of
their friendship, kaya nakasama si Desmond.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko, para akong nabunutan nang tinik sa kaalamang
walang ginawa si lolo at Kreios para saktan ang lalaking mahal ko, pero hindi ko
magawang magsaya ng tuluyan dahil nabaliktad ang sitwasyon namin ni Zen. Ngayon
naman ay siya ang nakakaramdam ng nararamdaman ko noon.

Nang ipaliwang ko ito sa mga taga-Parsua ay walang nasabi ang mga ito. Lahat ng
kwento sa akin ni Kreios ay nagtutugma sa nalalaman namin.
There are few questions left. Ang koneksyon ni lolo at Kreios sa Mudelior at ano
ang pinapahiwatig sa sulat ni lola?

I was hoping that the woman who's been giving me advices in my dreams will appear
somewhere and she'll give me hints about everything. Kailangan ko ng gabay niya
lalong-lalo na sa ganitong sitwasyon.

Isa pa sa gusto kong mangyari ay muling ibalik si Desmond sa Parsua, sa kaharian

kung saan siya nararapat.

Pero papaano?

Ngayon ay nasa pagpupulong ang lahat ng mga taga Parsua. Nakatigil kami sa malaking
kwarto na siyang ibinibigay sa bawat imperyo na hindi pa nakasalang sa labanan.

"Kamusta dyosa mula sa salamin, nakakaranas ka na ba ng sintomas?" tanong ng isang

konseho.

Ngumiti ako, dalawang araw na ang nakakalipas nang magpakita na ang ilan sa
sintomas na pagbubuntis ko. Sinubukan ni Zen kumagat sa akin noong nakaraang gabi
at nang inumin niya ang dugo ko ay halos isuka niya ito.

For now my blood is poison, my baby is protecting me from bites of vampires kahit
sa sarili niyang ama.

"She's too silly, inaagawan niya na ako nasa loob pa lang siya." Reklamo ni Zen na
nagpangisi sa akin.

"Hindi ba mas mabuting ibalik na siya sa Parsua? Hindi makakabuti sa kanya ang
lugar na ito." Ani ng isa pang matandang konseho.

"Kailangang magbuntis ni Claret sa tabi ni Zen." Giit ni Harper.

"Maaari kong hintayin matapos ang laban." Hindi ko rin gustong magbuntis nang
malayo kay Zen.

"You can't be pressured, may posibilidad na malaglag ang bata sa lugar na ito. Wala
tayong mga manggagamot na titingin sa'yo at sa kalusugan ng bata. Kailangan mo nang
makauwi sa imperyo." Muling sabi ng isang matandang konseho.

"Isang buwan lang, Claret. Susunod rin ako, mas ligtas kayo ng anak natin sa
Parsua." Hinawakan ko ang kamay ni Zen.

"No Zen, alam mo ang takot ko. Ayokong lumayo sa'yo, natatakot na ako. Maghihintay
ako, iingatan ko ang aking sarili huwag lang tayong maghihiwalay." His eyes are now
uneven. Nahihirapan na siyang magdesisyon. Alam niya ang nararamdaman ko at ang
pagbubuntis ang lubos kong gustong maranasan kasama siya.

"Mas mabuting magkasama sila, Claret will break down. We witnessed it, na kay
Claret pa rin ang takot na bigla na lang mawawala si Zen. Mas lalong hindi
makakabuti sa bata." Napalingon ako kay Rosh na kanina pang tahimik.

"Yes, I agree with that." Sagot ni Seth.

"Hindi nyo naiintindihan ang gusto naming mangyari, dapat ay kahit minsan ay
makinig kayo sa payo naming mga konseho."

Muntik ko nang makalimutan na iilan na lamang ang matapat na konseho mula sa

Parsua, ang iba ay sumama na sa kanilang kapwa konseho at may kanila nang sariling
pinaglalaban.

"Dastan, it's your decision. Bakit kailangan natin magtalo? We should ask our
king." Sabat ni Caleb.

Hindi pa nagsisimula si Dastan ay nagsalita agad si Blair.

"Kamahalan, nangangako kaming tatapusin ang laban sa lalong madaling panahon. Just
don't send Claret away, we've seen her suffered. Kahit isang buwan na magkahiwalay
sila ni Zen ay mahihirapan na siya, sariwa pa sa kanya ang pagkawala ng prinsipe ng
mga nyebe. Isama pa ang ideya na iiwanan niya ito sa gitna ng labanan."

Mas inihilig ko ang aking katawan kay Zen at marahan kong dinala ang kamay niya sa
aking tiyan.

"Please Zen, don't send me away. Maghihintay ako ng katapusan ng labang ito, allow
me to hail with you as we welcome our king. Hayaan mo kaming samahan ka mahal na
prinsipe."

--

VentreCanard

Chapter 78
"Mahal na prinsipe,"

Humigpit ang yakap ni Zen sa akin habang kapwa kami nakatanaw sa kalawakan ng
disyerto. Mga buhanging banayad na hinihipan ng hangin.

Mudelior is an empire of sand, mas malaki ang imperyong ito kumpara sa Parsua, mas
higit na malakas at mas kinikilala ng iba pang mga imperyo.

We'll definitely die here kung hindi nila panghahawakan ang tradisyon ng labanang
ito. Ano nga ba ang laban namin sa napakaraming bampira?

Tipid akong ngumiti nang maalala ang aking pagtatanghal.

"Zen, thank you for supporting me during my dance. I thought you'll hate me,
salubong ang kilay mo nang sulyapan kita."

He lovingly rested his chin on my shoulder.

"Paano pa kita pipigilan? Sa sandaling buo na ang desisyon mo hindi mo na ako

pinakikinggan, all I had to do is to help you. To make you more beautiful, to make
them realized that I had the most beautiful vampire."

"Zen," marahan kong hinaplos ang pisngi niya.

"Gaano man kainit ang panahon sa imperyong ito, papatak ang mga nyebe para sa'yo
Claret."

"Zen, I really missed this. Itong nag-uusap lang tayo."

"Yes, I missed Parsua. Ang pinakamagandang imperyo sa lahat."

"Empire with grass, trees and lights. May buhay sa Parsua, Zen at nadudurog ang
puso ko habang namumulat ako sa iba't ibang imperyong hindi ko pa nararating."

"This is the vampire world Claret, you can't save everyone. Laging may naiiwan,
laging may nahihirapan. Mahirap na itong baguhin dahil ilang salinlahi na ng
henerasyon ang sistemang ito."

"Buong akala ko ay napakasama na ng Parsua noon, they had rules that I never
wanted. They had beliefs that can't swallow and you had traditions that I can't
even look at, siguro ay marami na rin ang nagagalit sa akin sa pakikialam ko but I
really can't just sway myself with your way of living."

"I can understand that Claret, your grandmother raised you so well. Kahit mag-isa
ka lang lumaki at nagkaisip, you already had that kind of thinking. Olivia shaped
you to look around, to feel everyone by heart. While me? Kahit napalilibutan ako ng
mga kapatid ko, ng sistema at mga obligasyon kahit kailan di ko inisip ang
kapakanan ng nasasakupan ko."

Napatitig na ako kay Zen. I never expected that he'll say these words.

"Hindi lang ang Parsua ang binago mo Claret, you've changed me. Ngayon ay natututo
na akong tumingin sa paligid, ngayon ay lumalaban na ako dahil may sarili akong
dahilan. You know Claret, sa tuwing may labanan noon sumasali lamang ako para
manalo. To kill and to empower everyone, para ipakilala sa kanila kung gaano ako
kalakas. Wala na akong pakialam sa pinaglalaban ng Parsua noon, nabago ito nang
dumating ka." Ngumiti ako sa sinabi niya.

Natatandaan ko pa ang ugali ni Zen noon. Ayaw nitong dumalo sa mga pagpupulong,
wala itong pinapakinggan sa mga kapatid niya at higit sa lahat wala siyang pakialam
sa nangyayari sa Parsua.

"Sorry about your grandmother, Claret. Kasalanan ko kung bakit--" umiling ako sa
sinabi niya.

"Mahal na mahal ako ni lola na nagawa niyang isakripisyo ang sarili niyang buhay
para sa akin. It wasn't your fault Zen, ako. Masyado kong ipinakita ang panghihina
ko sa kanya."

"You were like her, a kind hearted beautiful woman. Sana ay bigyan muli ako ng
pagkakataong makausap siya." Biglang pumasok sa isip ko ang mga nabasa ko sa sulat.

Huminga muna ako ng malalim para kumuha ng lakas ng loob sa anumang sasabihin ko.

"Zen, I've seen your�"

"Seen what?"

"The past with my grandfather," nag-aalangan pa ako kung sasabihin ko ito.

"Which one?"

"The one with my grandmo�"

"I see, you've seen the letter. Alam kong mababasa mo rin ito Claret."

"Please don't Zen, si lolo na lang at Kreios ang natitira kong pamilya. Ayokong
kikitil ka ng buhay." Hindi nagsasalita si Zen.
"Anong nakasulat? Hindi ko natapos basahin Zen."

"Binabalaan ka lamang ni Olivia na pigilan ako sa gagawin ko laban kay Leon, wala
na akong ibang nabasa." Pinakatitigan ko nang mabuti si Zen para malaman kung
nagsasabi ito ng totoo.

"Zen, may nakasulat pa. I need to stop you from killing my own grandfather and? And
what Zen?" umiling sa akin si Zen.

"Wala na Claret, that's all."

Nakatitig lamang ako kay Zen. Masyadong palaisipan ang sulat ni lola, there is
something about her letter na dinadala kami sa gusto niyang mangyari.

Why I have this feeling that everything was all planned? Nagsisimula nang sumakit
ang ulo ko.

May bampira sa likod ng lahat ng ito. Then who? Sino ang bampirang totoong
nakakaalam ng nangyayari?

Zen and his knowledge of past, future? King Dastan and his conversation with my
grandmother? Si Kreios who've been hurting and protecting me at the same time? Is
it Desmond and his ability? My grandfather who's been keeping distance from me? Or
is it Rosh, Blair and Seth silang tatlo ang huling nakausap ni lola bago ito
nawala.

Zen is refusing to cooperate, may nalalaman ito ay hindi niya gustong sabihin sa
akin. Should I talk to others?

Hindi na ako muling nagtanong kay Zen at nang matapos kaming sabay-sabay na kumain
ay nagpaalam ako kay Zen kung maaari kong kausapin si Blair, Seth at Rosh.

He was hesitant at first, but Dastan called him. May pag-uusapan daw silang
magkakapatid.

"Go, sumunod ka na lang sa akin Zen pagkatapos niyo." Hinalikan nito ang aking noo
bago niya ako tinalikuran.

Malakas ang pakiramdam ko na may nalalaman si Rosh, Blair at Seth. Hindi na ako
kumatok sa silid nila.

"Claret!" ibinaba ni Seth ang hawak niyang libro. Abala sa paglalaro ng chess si
Blair at Rosh.
"Kamusta? Manganganak ka na?" Rosh asked unwillingly.

Seth offered me a chair to sit with them. Kapwa na kami nanunuod ni Seth, tumango
lang sa akin si Blair.

"I missed you guys," natatawang sabi ko. Ramdam ko ang pagdistansya nilang tatlo sa
akin nang bumalik si Zen.

Natawa si Seth sa sinabi ko, ngumisi si Blair at tumaas ang kilay ni Rosh.

"What brought you here?" nagulat ako nang marahang haplusin ni Rosh ang mahaba kong
buhok at inilabas nito ang isang pulang rosas.

"Red rose,"

"Thank you Rosh," ngiting sabi ko.

Nasa akto na ako para amuyin ito nang muli siyang nagsalita.

"Para sa bata," ngumuso ako sa sinabi niya. He's annoying.

Muling tumawa si Blair at Seth.

"Bakit napadalaw ang dyosa mula sa salamin? Hindi kami magyeyelong tatlo sa susunod
na mga oras?" nawiwiling tanong ni Seth.

Umiling ako.

"Pinayagan ako ni Zen na kausapin kayo," lahat sila ay lumipad ang tingin sa akin
na parang di makapaniwala.

"Kausapin? Para saan?" tanong ni Rosh.

"I got a letter from my grandmother." Tiningnan kong mabuti ang reaksyon nilang
tatlo. Umaasa ako na sila na ang nakakaalam ng lahat.

"Anong nilalaman?" tanong ni Blair.

"Ito ang gusto kong itanong sa inyo, kayong tatlo ang huling nakausap ni lola bago
ito nawala. Wala ba siyang nasabi sa inyo?"
Nabalot ng katahimikan ang tatlong prinsipe, si Rosh ang unang nakabawi sa kanila.

"Lahat ng ipinakita sa'yo ni Olivia, hanggang doon lang ang napag-usapan namin.
Wala kaming nalalaman sa sulat, saan mo natagpuan ito?" tanong ni Rosh.

"Zen is hiding it from me,"

"Then ask him, huwag kami. Nananahimik kami dito Claret." Sinamahan muli ito ni
Seth ng tawa para pagaanin ang usapan.

"Claret," nang lumingon ako kay Blair ay nakita ko ang paggalaw ng mga mata niya
mula sa posisyon ni Seth at Rosh.

"Seth, ilabas mo na ang babaeng 'yan dito. Tutulog na tayo." Bigla na lamang ginulo
ni Rosh ang chess board.

Kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya. Bakit parang ang lamig na nilang tatlo sa
akin? Sa tuwing nangangailangan ako ay lagi silang nandyan, I was just asking if
they had idea. Alam kong meron.

"Salamat," nakayuko akong tumayo.

Nang malapit na ako sa pintuan ay inihiwalay ko ang pag-aalalay ni Seth sa akin.

"I don't know if I am bit emotional right now, pero..pero..akala ko kakampi ko

kayong tatlo?"

"I told you from the very beginning, I am always at Zen's side. Kung anuman ang
tumatakbo sa isip niya ngayon, ayokong pangunahan Claret." Mahinang sabi ni Rosh
habang nakaupo na sa kanyang kama.

"If we knew something that will harm you, kaming tatlo ang kauna-unahang aapila
Claret, kilala mo kami. Ipaglalaban namin ang kasiyahan mo kahit laban sa kapatid
mo, sa konseho o kahit kanino man. But it's different when it comes with Zen. He
knows the best for you, pumapangalawa lang kaming tatlo."

I slowly looked at him. I was touched, kailan ba ako masasanay sa biglaang mga
salita ni Rosh?

Hindi na ako nagsalita pa, muli ko na silang tinalikuran at nagmadali na akong

makalayo sa kanilang silid. Wala na akong mahanap na mga salitang maaaring sabihin
sa kanila.

Nalilito na ako sa mga nangyayari, parang may pinaglalaban silang lahat na hindi ko
nalalaman.
Malayo ang lipad ng aking isipan habang naglalakad, pero hindi nito naikubli ang
presensiya ng lalaking kasama sa listahan ng mga bampirang posibleng nakakaalam ng
lahat.

He's leaning against the wall with his crossed arms. Hinihintay niya ba ako?

Tumayo ito nang tuwid nang mapansin niya na ako.

"I heard you're pregnant. I'm happy for you."

"D-Desmond.."

"Would you mind if I walk with you for a while?" pinagmasdan ko lamang siya.

"Don't worry, mabilis lang ito Claret."

Nauna na itong maglakad sa akin, sinubukan kong humakbang para sundan siya pero
tumigil ako.

"Don't worry Claret, I asked him." Tumigil din siya sa paglalakad at nagawa niyang
lumingon sa akin.

"Just this once, hindi ko na muli hihingin ang oras mo." Tumango ako sa kanya.

Muli akong humakbang patungo sa kanya at nang sandaling magkatapat na kami ay bigla
kong naramdaman ang presensiya ni Zen.

Agad akong lumingon para kumpirmahin ang sarili ko.

And there, I saw how Zen turned his back while walking slowly to our opposite
direction.

--

VentreCanard
Chapter 79

Natigilan ako nang makita ko ang paglalakad ni Zen. Hindi ako makapaniwala na
hinayaan niya akong makipag-usap kay Desmond.

He is really trying his best to lessen his jealousy. Bagay na hindi ko kailanman
inisip na magagawa ni niya.

Simula pa lamang nang dumating ako sa mundong ito ay itinatak na niya sa aking
isipan na hindi na maalis pa ang pagiging seloso niya.

Nagsisimula nang magbago ang prinsipe ng mga nyebe.

"Zen," bulong ko.

"Claret," nawala ang atensyon ko kay Zen nang marinig ko ang boses ni Desmond.

Lumingon ako dito, nakatigil na siya sa kanyang paglalakad habang nakatitig sa

akin. Ipinilig ko ang aking sarili at marahan na akong humakbang papalapit sa
kanya. I really need to talk to him, ito na ang magandang pagkakataon.

Hindi ko maaaring sayangin ang oras na ibinigay sa akin ni Zen. Lalo na at alam
konh nahirapan siyang ibigay ito sa akin.

Nang mapansin niyang humahakbang na ako patungo sa kanya ay hindi na nito ako
hinintay, nauna na itong maglakad sa akin.

Nilakihan ko na ang aking mga hakbang para sabayan siya sa paglalakad. Nang
magpantay na kami ay marahan kong dinala ang aking mga kamay sa aking likuran
habang tahimik naming tinatahak ang isang mahabang pasilyo.

I don't know how to start our conversation. Ang tagal na rin nang huli kaming
nagkausap ni Desmond.

I tried to look at him, pero hindi ko ito magawang tagalan. Sumisikip ang dibdib ko
dahil alam ko sa sarili kong kahit anong gawin ko, kahit anong mga salitang sabihin
ko sa kanya hindi nito maaalis na patuloy ko pa rin siyang sinasaktan.

Danna, I am sorry for hurting your son. If I could just do something to ease his
pain.
Alam kong napapansin niya na ang paulit-ulit kong pagsulyap sa kanya pero hindi
siya lumilingon pabalik sa akin.

Ngayon ko lang ulit siya nakita nang malapitan at hindi maipagkakailang isa siyang
Gazellian. Ang maamo niyang mukha, ang tangos ng kanyang ilong at ang magagandang
mga mata.

I once saw King Thaddeus Leighton's portrait, ang kanilang ama na kahit sa larawan
lamang ay nag-uumapaw na sa kakisigan.

If Dastan is slaving women silently, Zen is attracting women through his rudeness,
Desmond with his collections of virgin wives, Caleb and his melting
mischievousness, Evan and his admirable intelligence, Finn and his unexpected words
and Casper with his effortless charms..then their father, King Leighton is beyond
his sons.

His portrait did send me goosebumps, hindi dahil natakot ako sa mga mata niyang
parang nakatitig sa akin kundi dahil agad ipinarating ng kanyang larawan ang
kanyang awtoridad. He is even more intimidating compared to Dastan.

I can still remember how I kneeled and bowed my head in front of his portrait the
first time I saw him. Sinabayan ako ni Zen nang mga oras na 'yon para igalang ang
kanyang yumaong ama.

At ngayong mas napapagmasdan ko na si Desmond, napapagtanto ko na sa lahat ng

Gazellian ay siya ang higit na makikitaan ng pisikal na katangian ng dating hari.

Tipid akong ngumiti sa naiisip ko. I am nothing against Queen Talisha, at hindi ko
rin gusto ang naging sitwasyon nila ni Danna at ng Hari. Dahil kahit ako ay hindi
ko gugustong mangyari ito sa akin. But I can't deny the fact that I am happy that
Desmond was made out of love. Totoong minahal ng Hari si Danna noon.

Ayokong isipin na may isang Gazellian na hindi nabuo mula sa pagmamahalan.

Pinili ni Desmond na magtungo kami sa lugar na malayo sa bulwagan, masyadong

maingay dito para mag-usap. Hanggang dinala kami sa labas ng koloseyo.

Sa paligid ng koloseyo ay iba't ibang klase ng kubon na may sariling mga produkto
na siyang hindi ko napansin nang unang araw na makarating kami. Siguro ay bagong
lagay lamang ang mga ito?

Bigla kong naalala ang sinabi sa akin ni Harper tungkol sa imperyong ito. Ang
Mudelior ang imperyong may pinakamalaking kalakalan kung saan matatagpuan ang iba't
ibang produktong kinakailangan hindi lamang ng mga bampira kundi ng iba rin
nilalang.
Sa Parsua, ang Deltora ang angat sa kalakalan. It's because of Rosh, na lagi naman
daw nadadaya sa bentahan kapag si Casper na ang katransakyon.

Sa paglalakad namin ay bigla ko na lamang naalala ang huling araw na magkasama kami
sa mundo ng mga tao. Pakiramdam ko ay parang naulit ang oras na 'yon.

Muntik na akong bumangga sa likuran ni Desmond kung hindi ako naging maagap. When I
looked at him, nakatitig na siya sa isang kubon na may iba't ibang uri ng espada.

Nagtungo siya dito na agad kong sinundan. Sinimulan niyang suriin ang mga espadang
nahahawakan niya.

"I was still wondering about your spell on me that night. I thought you're going to
sacrifice me." Saglit akong natigilan sa sinabi niya.

Humawak na rin ako ng magandang espada, bago ako nagpasyang magsalita.

"Hindi ko kailanman naisip na magsakripisyo ng buhay para sa sarili kong

kaligayahan, Desmond. You deserve to live, you deserve to be happy. Wala akong
karapatan agawin 'yon sa'yo."

"It's impossible for me to be happy. I can never have my happiness, Claret." Halos
mabitawan ko ang espadang hawak ko.

How can I answer that?

"D-Desmond.." ngayon ay ako naman ang hindi makatitig sa kanya.

He's looking down at me, waiting for my answer.

"You mated me with a human girl, right?"

Hindi na ako nagulat. Posibleng sinabi na ito sa kanya ng kapatid ko.

"Yes,"

"C-Can you nullify it? Ayokong may madamay na inosenteng tao, Claret." Ibinaba ko
na ang espada at pilit kong sinalubong ang kanyang mga mata.

"Sorry Desmond, si lola lang ang nakakaalam kung papano alisin ang ganitong klase
ng mahika." Tumitig lamang ito sa akin.

"B-But�I can't just let someone else experience the same pain, Claret. To be
unloved is the worst feeling." Umawang ang mga labi ko sa sinabi niya.

"You are not unloved Desmond!"

"Huwag ka�" hindi na natuloy ang sasabihin ng lalaking nagmamay-ari ng kubon dahil
bigla na lamang tumigil ang oras.

"I am, Claret. I am."

"H-How can you say that? Mahal na mahal ka ni Danna, Desmond! Gazellians are always
waiting for you. You have a special place in Parsua, nandito si Dastan, Harper,
Caleb at Zen hindi lamang dahil gusto nilang ipaglaban ang Parsua! They are also
fighting for you, they are also finding way to win you back. Kasi dito sila
nagkulang, dito sila nagkamali sa'yo, dito sila nagkamali kay Danna! Gumagawa sila
ng paraan para bawiin ang lahat ng sakit na naranasan mo." Tuluyan nang dumaloy ang
aking maiinit na luha.

Nararamdaman ko ang sakit na nagmumula sa repleksyon ng kanyang mga mata.

Pinipigilan niya ang pagpatak ng kanyang mga luha.

Did..did he ever cried? Lumuha na ba si Desmond sa lahat ng naranasan niya? Did he

ever release all his pain through his tears? Minsan niya na bang binawasan ang
bigat sa dibdib niya?

Parang hiniwa ang puso ko habang iniisip ang mga ito.

"This damn competition was not about the power for Gazellians. Kung tatanungin mo
si Dastan, si Zen? Si Harper o sa kahit sinong Gazellian na nandito sa koloseyo?
Lipad na ang mga isip nila, they are now thinking about Finn, they now thinking
about you!"

"Why can't you just cooperate Desmond? Ginagawa na nila ang lahat para patunayan
sa'yo na totoo sila. Nasaksihan ko Desmond ang naging epekto sa kanila nang inakala
namin na nagtraydor ka kasama ng kapatid ko laban sa Parsua. I've witnessed how to
fight for you, how they looked at you as a brother." I tried to reach his hand but
he refused.

"Ang babaeng mahal na mahal na mahal ko, have she ever looked at me?"

"Desmond.."

"Claret, kahit isang beses lang."

"Desmond, you deserve someone else. Hindi ako..hindi ako nararapat sa'yo. You
deserve better, 'yong ikaw lang ang titingnan, babaeng mamahalin ka habangbuhay. It
was not me Desmond.." agad kong pinunasan ang aking pisngi.
"I did wait..I did wait patiently.."

"I'm sorry..I'm sorry for making you wait..for giving you pain..I'm sorry
Desmond.." nahihirapan na akong huminga sa pag-uusap naming ito. Patuloy na
sumisikip ang dibdib ko.

"If I could just do something Desmond, araw-araw kong dinadala ang napakaraming
taon na paghihirap na ipinaranas ko sa'yo habang hinihintay mo ako. I felt the
pain, hindi ko pa rin matanggap na may pinahirapan ako habang patuloy akong
nagmamahal. I just can't help it Desmond, mahal na mahal ko si---" naramdaman ko
ang marahang paghaplos ng kamay niya sa pisngi ko para punasan ang mga luha ko.

"You are really in love with my brother. Nasasaktan ako."

"Desmond.."

"I tried to steal you away from him, pero wala akong nagawa. I want to be selfish,
gusto na kitang ilayo sa lugar na ito. Gusto na kitang agawin ng sapilitan, I want
to replace him, I want to be your everything..I want to embrace the evil just to be
with you..pero papaano Claret? How can I do something against them if they'll
showing me their kindness?"

Agad niya akong kinabig at niyakap niya ako nang mahigpit.

"I want them to hate me, I want them to chase me to death, I want them to curse me.
Para magawa ko ang gusto ko, para magawa ko ang alam kong makapagpapasaya sa akin.
I want them to be my enemies and not my allies. I want them to turn against me, but
what are those idiots doing?" Nag-angat na ako ng mga mata sa kanya.

And my heart melts when I saw his tears.

"I felt like betraying my own mother, Claret. Gumagaan na ang pakiramdam ko sa mga
kapatid ko."

--

VentreCanard

Chapter 80
Hinayaan ni Desmond na nakatigil ang oras. Kahit ako ay mas pipiliin kong hindi
muna ito tumakbo nang pansamatala.

I want to rest, I want to remove the presence of time speed. Dahil sa pagtakbo ng
oras, sa paggalaw ng mga suliranin.

Kailan kaya matatapos ang lahat ng ito? Kailan magkakaroon ng kapayapaan ang
mundong niyayakap ko?

Nakaupo kami ngayon ni Desmond sa isang kawayang upuan. Ilang minuto rin kaming
tahimik dalawa bago ako nakahanap ng lakas ng loob para magsalita.

Masyadong mabigat ang palitan ng aming mga salita at kailangan naming huminahon.

Pero ang marinig ang huling katangang binitawan niya sa akin ay talagang
nakakagaan ng pakiramdam. No one is born to be alone, not even a vampire with
Gazellian blood. Walang Gazellian ang itinakdang mabuhay mag-isa.

Pinagmasdan ko ang buong kapaligiran, tanging kami lamang ni Desmond ang may buhay.

"You know, I always admired those people who had the same ability like you. You can
freely see the past and the future. Mababalik-balikan mo ang mga alaalang gusto
mong ulitin, makikita mo ang mga bagay na gusto mong makita." Lumingon ako sa kanya
na may ngiti sa aking mga labi.

I want to lighten the mood. Gusto ko rin siyang makausap na may magaan na
pakiramdam.

Inaasahan ko nang sasang-ayon siya sa akin, sino nga ba ang hindi maghahangad ng
kapangyarihang mayroon siya? Everyone wished to manipulate the time, afterall time
is one of the most important thing in this world. Kahit pagbasehan pa nito ang
iba't ibang mga nilalang.

Nawala ang mga ngiti sa aking labi nang umiling siya sa akin.

"I considered my ability as a curse," malumanay na sabi nito na nagpakunot ng noo

ko.

"Curse? Desmond, everyone is wishing to claim your ability."

"I told you once, I am not as good as my mother. Nabibilang lang sa daliri ko ang
abilidad na kaya ko sa kapangyarihang mayroon ako. Yes, I can now travel in past
and in future, pero may nagagawa ba ako Claret? All I can do is to watch it all
over again." Nakagat ko ang aking pang-ibabang labi.

Nanatili akong nakatitig sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang sinabi
niya.

Nang minsang gamitin ni Danna ang kapangyarihan niya kasama ako ay nagagawa kong
makipag-usap sa mga bampira sa nakaraan. I can even talked with the younger
Gazellians.

"Nakakabalik ako sa nakaraan pero wala akong nagagawa. Napapagmasdan ko lang si

ina nang paulit-ulit, ngunit hindi ko na ito magawang makausap. Using my ability is
just painful." Inalis ko ang paningin ko sa kanya at itinitig ko na lamang ito sa
mga bampirang nakatigil sa oras.

"Why is it so ironic? Kahit ang sarili kong kapangyarihan hindi ko magawang mahalin
Desmond. I always despise my ability for not helping me and Zen, ilang taon kaming
pinahirapan ng kakulangan ng kapangyarihan ko."

"Then, welcome to vampire world. The world of imperfections." Tipid na sabi nito.

"Yes, then you want to switch abilities?" pagbibiro ko sa kanya.

Natigilan ako nang marahan niyang isinumping ang takas na hibla ng aking buhok na
tumabing sa aking mukha.

"Hindi maaari, time manipulation is a devil in disguise Claret. Nakakapatay ako sa

kapangyarihang ito, hindi nararapat sa dyosang may malinis na puso ang ganitog
klase ng sumpa."

"W-What? I don't understand you Desmond."

"Claret, seeing the future is evil. Dumadating ang pagkakataon na kailangan kong
pumili, who will I save? Sino ang hahayaan kong mabuhay at sino ang aagawan ko ng
buhay." Lalo akong naguluhan sa sinabi niya.

"I don't get you Desmond.." tipid itong bumuntong hininga.

"Listen, lahat ng pangyayari sa isang panahon maraming maaaring patunguhan.

Nakabase ang lahat sa magiging desisyon ng isang tao, bampira o kahit anong
nilalang. What will happen if I remove my time manipulation right now? What will
happen if I'll remove it for the next following hours? Lahat ito magkakaiba ang
resulta Claret." Tumango ko sa sinabi niya.

"Kung ganoon, nalalaman mo na ba ang mangyayari matapos ang labanang ito?" tanong
ko sa kanya.
"Ilan lamang Claret, nakakatakot silipin ang hinaharap. Minsan ay mas masahol pa
ito sa masamang panaginip."

"Then why will you choose the wrong path if you've given a hint from the future?
Hindi ba at mas makakapagdesisyon tayo nang maayos kung may nalalaman na tayo sa
hinaharap? Hindi ba at mas nakakatulong ang kapangyarihan mo? You'll prevent
death." Nagulat ako nang marahan siyang tumawa.

"Ito rin ang pinaniniwalaan ko noon Claret. Pero napagtanto ko na walang sinuman
ang may kakayahang baguhin ang nakatakda. Prevent death? No, laging may mamamatay.
And it's too hard that I need to choose who to save." Hindi gusto ang sinasabi
niyang ito.

"Why we can't save all? Bakit kailangang pumili Desmond?"

"Because I can't really save all, Claret." Sinubukan kong magsalita pero itinikom
ko na lamang ang mga labi ko.

"We had a friend, hindi lang kami ni Kreios ang matagal nang magkasama." Bago sa
akin ang impormasyong ito.

Sa halip na magtanong ay hinayaan ko muna si Desmond, masakit man pero may ideya
na ako kung bakit ngayon ay hindi ko na nakikitang kasama nila ang kaibigang ito.

"Before that night, I have already seen the future." Pansin ko ang paghihirap ni
Desmond.

He's torn between telling it or not.

"It's okay if�" mapait itong ngumiti sa akin.

"I'll continue, you need to hear this Claret." Bakit ko ito kailangang malaman?

"That night, alam kong mapapalaban kaming tatlo, I tried to change the route pero
dahil sa naiipit na kami sa sitwasyon hindi na namin nagawang magpalit ng daan. I
was so nervous that time, dahil alam ko na ang mangyayari." Huminga muna ito ng
malalim.

"I've seen the future Claret, same time and situation. If I'll turn down the six
trees ahead of us blocking the front attack, Kreios will be saved. If I'll push
Livius to dodge him from the back attack, he'll be saved. Nakita ko sa hinaharap na
ako ang tatamaan ng dapat kay Livius matappos koi tong tulungan, but Kreios blocked
it for me. Sa tingin mo anong ginawa ko Claret nang gabing 'yon?"

Nagsisimula na muling mag-init ang sulok ng aking mga mata.

"You did knock down the trees to save my brother." Nangangatal na ang nakakuyom
kong mga kamay sa aking hita.

"Yes and I killed Livius, our friend." Marahan niyang itinaas ang kanyang kanang
kamay at mariin itong tinitigan.

"Claret, wala akong karapatan na pumili kung sino ang gusto kong buhayin at
patayin, but this devil power--- nahihirapan na akong magdesisyon. I've been hunted
by that decision..at ngayon..ngayon Claret..nasa parehong sitwasyon na naman ako.
Sino ang pipiliin ko?"

Bumagsak ang mga balikat ko nang sabihin niya ito.

"No..no Desmond. don't tell me.." hindi ko nagugustuhan ang patutunguhan ang pinag-
uusapan namin.

Napatayo na ako at ilang beses akong napahakbang paatras. Hindi ko kayang malaman
kung sino ang mga bampirang kasama sa desisyong sinasabi ni Desmond.

Not my Gazellians, not those vampires. Not even the princes from the prophecy.

"Kaya ba kailangan nating mag-usap Desmond? You are asking me who to kill or not?"
nangangatal na tanong ko.

Tumulo na ang mga luha ko, gusto kong tulunagan si Desmond sa lahat ng mabibigat na
problema niya. Pero ang pagdedesisyon kung sino ang dapat buhayin at patayin?

"Now Claret, can you still tell me how beautiful this power? Gusto mo pa rin ba ang
kapangyarihang ilang daan ko nang tinitiis?"

"Des�"

"Desmond," naagaw ang atensyon ko dahil sa hindi pamilyar na boses na narinig ko.

Nang lumingon ako sa aking luhaang mga mata ay agad akong naalarma sa bampirang
aking nakilala. Why is he here? Why can he move?

Why is he looking at me like that? He's standing behind me with his power but his
eyes..bakit ganito ito sa malapitan?

Agad nagliwanag ang aking mga kamay para ihanda ang aking sarili sa anumang atake.
He's an enemy. I need to protect myself.
"Claret, calm down." Naramdaman kong hinawakan ni Desmond ang balikat ko.

"King Sullivan," umawang ang bibig ko nang yumuko si Desmond sa kalabang hari.

"What the�he's an enemy Desmond! Kalaban siya ng mga kapatid mo! He wanted Dastan
dead!" nakaposisyon na ang aking mga kamay para umatake sa haring nakatitig lamang
sa akin.

I can't read his eyes on me. Anong gusto nito sa akin? Papaanong nakakagalaw siya
sa kapangyarihan ni Desmond?

Unless Desmond let him-- "Claret, love. Calm down," lalong bumugso ang aking nag-
iinit na dugo nang magpakita mula sa anino si Kreios.

Marahan itong naglakad sa tabi ng Hari ng Mudelior. At ang mas lalong

nakapagpagulat sa akin ay nang magpakita na rin si lolo.

"W-What the hell is happening?!" sigaw ko.

"When will you grow up? Grow up love, hindi ka na tao." Tipid na sabi ni Kreios.

"What are you talking about Kreios?!"

Naramdaman kong lumayo sa akin si Desmond. Nagtungo ito sa isang tabi na parang
hinayaan niya akong kausapin ang tatlong lalaking nasa harapan ko.

"Growing up will lose your innocence." Mahina ngunit madiing sabi ng hari ng
Mudelior.

I've seen his stares before, hindi lang dito. Hindi lang ngayon.

"You�you trapped me! Anong kailangan nyo sa akin?!"

"Ano lang ba ang kayang gawin namin sa'yo Claret? Ano lang ba kayang gawin sa'yo ng
unang mga lalaki sa buhay mo?"

Huli na bago ko naintindihan ang sinabi ni Kreios.

Naramdaman ko na ang mahigpit at mainit na yakap na buong buhay ko nang hinahanap-

hanap sa napakaraming taon.

Ang sarap sa pakiramdam..ang init..ang gaan..ang gaan ng yakap niya.

Nakita ko na lang ang sarili kong humahagulhol sa pangungulila.

"Sorry..sorry for throwing you and your mother. All I want is to save you from this
cruel world.."

--

VentreCanard

Chapter 81

Every family has a story, welcome to ours..

Sa buong buhay ko naghangad ako ng dalawang klase ng yakap. Yakap na magmumula sa

kalinga at pagmamahal ng isang ama. At mga yakap na lambing na may kasamang paghele
mula sa isang ina.

Labing-walong taon sa mundo ng mga taong nagtatapang-tapangan at pilit

pinaninindigan na hindi ko na kailangan pa ng magulang. Ngunit ito ako at unti-
unting natutunaw sa bisig nang minimithing ama.

Tanging boses ko lamang ang nangingibabaw sa nakatigil na oras. Ang aking walang
humpay na paghagulhol na punong-puno ng pangugulila.

"Why�why are we in this kind of situation? Bakit watak-watak tayo? Bakit pilit nyo
akong itinatapon?"

Ramdam ko ang paghigpit ng yakap ng hari sa akin.

"Ilang taon akong naniniwala na si lola lamang ang pamilyang mayroon ako, bakit
ngayon lang kayo nagpapakilala sa akin? Bakit sa ganitong sitwasyon tayo
nagkatagpo?"
"Claret, ginagawa namin ang lahat ng ito para sa'yo." Lalo lamang bumuhos ang aking
mga luha.

Ilang beses ko itong maririnig mula sa kapatid ko? Ilang beses akong nasaktan sa
mga desisyon niya?

Kumalas ako ng yakap sa hari at luhaan kong inangat ang aking mga mata sa kanya.

"Why? Bakit mo inilihim sa akin? Bakit�" napapikit na lamang ako sa pagsikip ng

dibdib ko. "Wala na akong maintindihan!"

"Please, please enlighten everything. Litong-lito na ako sa pagkatao ko!

Papaanong�" lumingon ako kay lolo.

"Papaanong naging hari ang aking ama? Lolo, hindi ba at konseho ka?" Nasapo ko na
ang aking mukha ng aking mga palad.

"Anong nangyayari? Wala akong maintindihan, papaanong naging hari ang aking ama
kung isang konseho si--"

"Desmond," narinig ko ang boses ng Hari.

Sa isang iglap ay nakarinig ako ng malakas na tunog mula sa isang orasan at

sinabayan ito nang unti-unting pagdilim ng buong kapaligiran.

"What�" hindi ko na tinapos ang dapat kong sasabihin.

Desmond used his time manipulation, at mukhang sa paraang ito nila sasagutin ang
lahat ng katanungan ko.

Nang imulat ko ang aking mga mata ay natagpuan ko na ang sarili ko sa tuktok ng
isang hindi kalakihang burol. May napakagandang punong nakatindig dito na may mga
kulay puting dahon na siyang nalalagas sa tuwing hinahampas ito ng banayad na
hangin.

Naramdaman kong may humawak sa aking balikat mula sa aking likuran.

"Let's witness this together, sinabi ko kay lolo na gusto kitang kasabay makita ang
nakaraan. Mahal kita Claret, huwag ka nang magalit sa akin."

Bahagyang yumuko sa akin si Kreios mula sa likuran at malambing niyang pinunasan

ang pisngi ko.

Tinabig ko ang kamay niya.

"You are so mean Claret,"

"Tigilan mo ako Kreios, mga sinungaling kayo."

"Sinungaling nga kaming tatlo, pero mahal na mahal ka namin. Higit kanino man."
Natahimik ako sa sinabi niya.

"Kailan mo nalaman na buhay ang ating ama?"

"Pagkatapos ng pagtakbo ko mula sa pagdiriwang, umabot sa Mudelior na ang nautusan

nilang bampira na magpadala ng imbitasyon ay napatay ng mga itinakdang prinsipe.
Ofcourse, it was a false news. Nakabalik ako at si Desmond, pero nagulat ako nang
hindi lang si lolo ang sumalubong sa akin. The king embraced me, hindi yakap ng
hari Claret..yakap ng isang ama." Nang lumingon ako kay Kreios ay hindi maalis ang
tipid na ngiti nito.

"I wonder how our mother looks like? Is she as beautiful as you? I can't wait see
her."

Nakatitig lamang ako sa kapatid ko. Marami akong gustong sabihin, itanong pero
walang lumalabas sa bibig ko.

Inilahad nito ang kanyang kamay sa akin.

"Let's see the past together, love. Hindi man kakampi ang tingin mo sa akin Claret,
I'll always be your --"

"Kuya," kusang bumuka ang bibig ko.

Ngumiti si Kreios sa akin at marahan niyang hinawi ang aking buhok.

"I am happy to hear that, Claret...love."

Inabot ko sa kanya ang aking kamay at sabay naming hinarap ang kasagutan mula sa
nakaraan.

"This might be another symbolic place." Tumango ako sa sinabi ni Kreios.

Sa aming pagtigil sa ilalim ng puno ay kapwa kami nagulat nang makilala ang isang
pormal ngunit napakakisig na bampirang patungo rito. May hawak itong aklat at abala
siya sa pagbabasa.
"Lolo.." sabay naming sambit ni Kreios.

Naupo ito sa ilalim ng puno at pinagpatuloy niya ang pagbabasa. Hindi ko akalain na
ganito pala talaga kakisig si lolo noon.

Maaari rin siyang isabay sa mga Gazellian.

"Magkahawig kayo ni lolo, Kreios."

"I can't see, mas makisig ako sa kanya." Matabang na sagot ng kapatid ko.

Pinagmasdan lamang namin si lolo sa loob ng kalahating oras hanggang may

magpakitang panibagong bampira.

A beautiful vampire with a sweet smile on her face.

"Hindi sil lola, he's not faithful." Tumaas ang kilay ko sa sinabi ng kapatid ko.

"Are you?" seryosong tanong ko sa kanya. Inubo ang kapatid ko sa aking katanungan.

Tumabi ang magandang bampira kay lolo.

"Leon, nagbabasa ka na naman. Bakit hindi ka sumali sa pagdiriwang mamaya?"

"Marami pa akong kailangang basahin."

"Bakit napakasipag mo? Marami ka nang nalalaman Leon, bumaba ka na. Alam mo ba na
ipinagtahi kita ng mga gwantes? Leon halika na.." mas isiniksik ng babaeng bampira
ang sarili kay lolo at sinadya nitong ipatong ang kanyang baba sa balikat ni lolo.

"Akala ko ba ay ako ang pinakamatalik mong kaibigan? I made those for you, Leon why
are you so cold?" Nagawa pang hipan ng babae ng tenga ni lolo.

"He's so tough and cold, di ko yata kaya 'yan." Ngiwing sabi ni Kreios.

"Because our grandfather is composed and you're not." Nang bumalik ang paningin ko
kay lolo at sa babae ay nanlaki na ang mata ko nang makitang nakapangibabaw na si
lolo sa 'matalik' niyang kaibigan.

Namumula na ang babae habang itinatago niya ang kanyang mukha sa ilalim ng aklat.

"Leon.."
"Don't seduce your dearest friend, Erelah."

"I was just kidding Leon, hindi ka na mabiro. You looked so serious..and.."

"Composed huh?" I heard my annoying brother.

Tipid na ngumiti si lolo.

"Sa lahat ng babae sa imperyong ito, ikaw ang pinakarerespeto ko Erelah. I admire
you a lot, your charming and light personality. Ikaw lang ang nakakapagpangiti sa
akin, salamat."

Kahit ako ay nag-init ang pisngi nang lumapat ang labi ni lolo sa nakapagitang
aklat sa kanilang dalawa. Something like he kissed Erelah, just with the book in
between.

Narinig kong pumapalakpak na si Kreios.

"I can't do that,"

"Grandfather's first love.." mahinang sabi ko.

Ilang beses naming pinanuod si lolo at Erelah na nagbabasa sa ilalim ng puno,

nagtatawanan at naglalambingan.

Minsan ay natagpuan ni Erelah na natutulog si lolo. At nang sandaling halikan ni

Erelah ang mga labi ni lolo ramdam ko ang biglang pagkirot ng puso ko.

Bigla ko na lamang naalala si Elizabeth at Zen na naghahalikan habang nakaupo sa

isang malaking sanga ng puno. Talaga pa lang mahirap tanggapin ang ilang nakaraan
ng mga bampira. Laging may nauunang babae.

"Sana si lola na lang, hindi ba Kreios?" nanghihinang sabi ko.

"Mahirap ipanganak na makisig, Claret. Tukso ang mga babae."

"Nagpapatukso kayo," nagkibit balikat lamang ito.

Mabilis lamang ang mga pangyayari hanggang isang araw ay hindi na nagpunta si lolo
at Erelah sa ilalim ng puno.
"Something is happening," natatawang sabi ni Kreios. Alam ko ang maduming iniisip
ng kapatid ko.

Buong akala namin ay wala na kaming makikitang bampira pero nakita namin si lolo,
katulad pa rin ng dati lagi itong may hawak na aklat.

"Maagang natapos, lolo?" tanong ni Kreios na parang maririnig siya ni lolo.

Hindi pa man nakakaupo si lolo ay malakas na umihip ang hangin dahilan kung bakit
muling umulan ng kulay puti at maliliit na dahon.

May ilang papel na nalipad mula sa kanyang aklat. Sinubukan niya itong hulihin pero
napalitan ito ng isang magandang sumbrerong puti na may lasong kulay rosas.

"Damn it! That's my mo�" kapwa kami lumingon ni Kreios sa panibagong boses.

At kusa nang umawang ang aking mga labi. If Erelah is a beautiful, then this
vampire is beyond beautiful. Kahit babae ay maaakit sa angking kagandahan niya.

"Another woman," manghang sabi ni Kreios.

Hawak na ni lolo ang sombrero ng babae at tulad namin ay natulala na si lolo sa

ganda ng babae.

"That's mine! Thank you so much, Monsieur." Nasa sombrero ang atensyon ng babae
pero nang sandaling bumaba ang mga mata nito sa lalaking may hawak nito ay
natigilan siya.

Nagsimulang maglakad si lolo patungo sa babae at inabot niya ang sombrero rito,
pero nang tangka na itong aabutin ng babae ay iniwas ito ni lolo. Ang kamay ng
babae ang inabot niya at marahan niya itong dinala sa kanyang mga labi.

"Dapat kong pasalamatan ang hangin, dinala niya sa akin ang isang kaakit-akit na
babaeng hindi ko akalaing aking masisilayan."

"I thought he's in love with Erelah?!" iritadong sabi ko.

"Si Erelah lamang ang may gusto kay lolo, they are just friends." Tamad na sagot ni
Kreios.

"But�but-they are sweet!"

"I can be sweet with thousands of women, Claret. But I don't love them all."
"I hate you and your fangs, Kreios."

"I love you and your fangs, little sis." Umismid lamang ako sa kanya.

Inagaw ng babae ang kanyang kamay.

"Who are you?"

"Leon Cashel Doyle and you are?" tumaas ang kilay ng babae.

"Hindi mo ako nakikilala?"

"Paumanhin, ngunit mga aklat lamang ang nabibigyan ko ng pansin at hindi

magagandang dilag. Ngunit, kung mas maaga sana kitang nakilala, mukhang matagal ko
nang hindi nabubuklat ang anumang klase ng aklat."

Gusto ko nang sabayan sa mabagal na pagpalakpak si Kreios.

Marahang tumawa ang babae.

"Napakatamis ng dila mo bampira, ibigay mo na ang sombrero ko bago mainip ang aking
kabayo at isumbong ka sa aking ama."

Inagaw nito ang sombrero kay lolo at mabilis na itong tumalikod. Buong akala namin
ni Kreios ay hanggang dito na lamang ang lahat pero nagsalita si lolo.

"Sinong hindi makakakilala sa pinakamagandang Prinsesa ng Mudelior? Princess Hestia

Adrados, the vampire of fragrance. Ang bampirang humahalimuyak higit sa mga
bulaklak."

Hindi sumagot ang prinsesa pero kita ko ang ngiti sa kanyang mga labi bago ito
umalis.

Ilang buwan nawala si Erelah sa hindi namin maintindihan dahilan, pero napalitan
ito ni Prinsesa Hestia. Naging malapit sila ni lolo at ikinuwento nito na nasa
Parsua siya kasama ang ilan niyang kapatid.

Princess Hestia is a vampire of fertility, nasa Parsua siya para basbasan ang mga
bampirang hindi magkaanak.

Mas malambing si lolo kay Prinsesa Hestia kumpara kay Erelah, binabasahan niya pa
ito ng aklat na hindi niya ginagawa kay Erelah. Ilang beses rin natutulala si lolo
sa kanya.
His eyes are too inlove with the Mudelior's princess.

Ikasampung gabi ay umiiyak na si Prinsesa Hestia.

"Leon, ayoko..ayokong magpakasal sa kanya."

"Kailangan niyang pakasalan ang prinsipe, mapapahamak si lolo kapag nalaman na

nakikipagkita sa kanya ang prinsesa na naipagkasundo na sa isang maharlika."

Naglalaro sa apoy si lolo.

"Leon, ikaw ang mahal ko. Ikaw ang dahilan kung bakit nais kong manatili sa
Parsua."

"I'm confused Kreios.." Kung konektado kami sa Mudelior dahil kay Prinsesa Hestia,
papaano ko naging lola ang aking lola? What?

"Mahal din kita Hestia..mahal na mahal. Pero nararapat ka sa isang maharlika, hindi
sa isang katulad ko." But you flirted with her!

Damn it, I am chained with playboy vampires. From my brother to grandfather.

"Wala akong pakialam sa katayuan mo, hindi ako liligaya sa prinsipeng ipinagkasundo
nila sa akin. Mahal na mahal kita Leon, ilayo mo na ako rito. Nakikiusap ako..mahal
mo naman ako, hindi ba? Totoo naman ang mga sinasabi mo, hindi ba?"

Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata nang siilin ng halik ni lolo ang prinsesa.
Nasasaktan ako para sa aking lola.

"Claret..Erelah si watching.." malamig na sabi ni Kreios.

Nang umulat ko ang aking mga mata ay sumalubong sa akin ang luhaang si Erelah mula
sa malayo. Pero ang mas nakagulat sa akin ay ang babaeng kasama niya na hinahaplos
ang kanyang likuran. Si Danna!

Kung ganoon ay nasa panahon kami na hindi pa nagkakaroon ng mahigpit na kalaban ang
Parsua.

Hindi na ipinakita ang lahat ng pangyayari, mabilis lamang kaming dinadala sa iba't
ibang lugar at kahit maiiksing imahe lamang ang ipinapakita rito ay naiintindihan
pa rin namin ni Kreios.
We discovered that Princess Hestia is incapable of bearing a child, sa kabila ng
kapangyarihan nitong magbigay basbas sa mga bampirang mag-asawa para magkaanak,
siya naman ang walang abilidad para bigyan ng anak ang lalaking mamahalin.

Patuloy pa rin sa lihim na pagtatagpo si lolo at Prinsesa Hestia sa kabila ng

kasunduan ng Prinsesa sa ibang lalaki.

Princess Hestias was desperate, gusto nitong hindi matuloy ang kasal sa pamamagitan
ng pagbubuntis ng magiging anak nila ni lolo. She'll use the child, para tanggapin
ng kanyang ama na si lolo ang nararapat sa kanya.

Dahil wala siyang kakayahang na magbuntis, kinailangan niyang gumamit ng

pinaghalong abilidad niya at mahika ng magagaling na babaylan. Sinabi ritong may
pag-asa pa siyang mabuntis kung aagaw siya sa presensiya ng isang babae. At para
hindi mamayani ang presensiya ng babae sa sandaling may magtalik sila ni lolo,
kailangan nitong kumuha ng babaeng may mahinang presensiya.

Hindi na kami makahinga ni Kreios sa mga nalalaman namin.

Lumabas ang mga tauhan ni Prinsesa Hestia para umagaw ng presensiya ng babae sa
mundo ng mga tao dahil inaakala nilang mahina ang mga ito. Dito nila natagpuan ang
aking lola.

The younger, innocent and pure Olivia. She could be 16 years old.

Abala sa paglalaba ng damit si lola habang umaawit, pero bigla na lamang tumilapon
ang katawan nito sa lupa. Pinalibutan ng tatlong malalakas na babaylan na sabay
sabay inangat ang mga kamay.

"Mga�ina! I�" hindi na nakasigaw pa si lola nang magliwanag ang kanyang katawan.

"Inaagaw nila ang kakayahan ni lolang magbuntis." Kapwa nagpakuyom ang mga kamay
namin ni Kreios.

Nang sapat na ang makuha nila ay basta na lamang nilang iniwan ang katawan ni lola.
Sunod kaming dinala ng kapangyarihan ni Desmond sa labas ng isang kwarto habang
rinig ang mga ungol at ilang ulit na pagtawag ni Prinsesa Hestia sa pangalan ni
lolo.

"Pity her, sa dami ng babae sa mundo ng mga tao. She used our grandfather's mate."

Grandfather is making love with someone's body, but with our grandmother's presence
and capability to create a new life.

Buong akala ni Prinsesa Hestia ay masasagot ang lahat nang mabuntis siya. But
everything back fired. Pinalabas ng Prinsepeng ipinagkasundo sa kanya na siya ang
ama nito.

Our grandfather was threatened, na kung hindi nito lalayuan ang Prinsesa ay
ipapabitay ang prinsesa kasama ang bata na dinadala nito dahil isang matinding
kasalanan ang pakikipagrelasyon kung nakatakda na ito sa iba. Malaking kasiraan sa
imperyo ng Mudelior.

Dahil totoong mahal ni lolo si Prinsesa Hestia ay siya na ang lumayo dito. Princess
Hestia, cursed my grandfather for letting her go. At sinabing hindi nito kahit
kailan makikita ang bata, my father.

Since my grandfather was devastated, weak and fragile that time. Erelah, used this
to take advantage of him. Hanggang sa may mangyari na rin sa kanila dahil sa
pangungulila ni lolo kay Prinsesa Hestia, lalo na nang nabalitaan niyang totoong
nahuhulog na ang Prinsesa sa lalaking pinakasalan nito.

Masaya na si Erelah na nabibigyan siya ng pansin ni lolo, but everything turned

hell for her when the blue fire chose my grandfather.

Lumabas na ang dyosa magpapaluhod sa makisig na konsehong ilang babae na ang

nahumaling.

Muling umibig si lolo at sa pagkakataong hindi, wala na siyang pag-asang makaahon

muli. Dahil ang tanging kanyang nakikita na lamang ay ang kagandahan ni lola.

Erelah was left behind again.

"Naawa ako sa kanya, Kreios.."

Wala pang isang taon ay pumutok na ang pinakamalaking suliranin ng Parsua. Nabuhay
ang itinakdang mga babae na kapwa ng bampira, nabuhay ang mga mangkukulam.

At kabilang dito si Erelah, na siyang kaibigan ni Danna.

Isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ng aking lola mula sa luhaang si
Erelah.

"Masaya na kami..masaya na kami ni Leon, Olivia! Ako na ang mundo niya..inagaw

mo..inaagaw mo sa akin ang lahat..ako..ako ang dapat na itinakdang babae..ako..ang
dapat mahal niya..ilang beses akong makakaramdam ng pambabasura? Ilang beses akong
maagawan? Ilang beses akong masasaktan? Nagmahal lang ako..Olivia..bakit? Bakit?"

"Erelah.."

Biglang nabuksan ang malaking pintuan.

"Hulihin ang nagkasalang bampira! Isa siya sa sumalungat sa asul na apoy!"

"Hindi! Itigil nyo 'yan! Wala silang kasalanan!"

Ito ang ikinuwento ni Danna sa akin, ang mga bampirang babae na may sariling apoy
at ginawa silang mga itinakda.

Lumuluha ako habang pinagmamasdan ang mga nakataling babaeng bampira habang
nagsisimulang magsilab ng apoy ang buong imperyo ng Parsua. Ito ang sinabi ni Danna
na susunugin ang mga inosenteng babae ng buhay.

"Pagbabayaran nyo ito! Hindi lang kayong mga taga Parsua! Kayong mga maharlika!
Ikaw Olivia! Ikaw Leon! Magbabalik ako at uubusin ko kayong lahat! Lahat na nanakit
sa akin!"

"No..no..let's do something Kreios! Let's do something.." gusto kong tumulong

habang lumalakas na ang apoy.

"Kreios, let's help them..Kuya tulungan natin sila.." halos magmakaawa ako sa
kapatid ko.

"Sorry Claret..sorry..hindi ko alam ito."

Malakas na tunog ng oras ang nagbalik sa amin sa kasalukuyan. Luhaan ang aking mga
mata habang nakatitig sa akin si lolo at ang hari ng Mudelior.

"What...what was that?" nangangatal ang buong katawan ko.

"Claret, hindi mga Gazellian ang higit na kinamumuhian ng mga mangkukulam. Kundi
ang mismong pamilya natin." Mahinang sabi ni lolo.

"Ginawa ko ang paligsahang ito anak, para mapalakas ang Parsua. Sa paraang sasang-
ayon ang napakaraming bampira. There is no peace treaty in this world, dahas ang
kinakapitan ng mga bampira Claret. I am doing this for you, my princess. Patawad
kong ngayon mo lamang ako nakilala."

"Bakit..bakit kailangang palakasin?"

"They are after us, they are after you. Dahil sa kasalanan ko, buong akala ko ay
mas magiging mabuti kung magkakahiwalay tayo. I tried to separate us all, ngunit
pilit tayong pinaglalapit ni Olivia.."

"Kung ganoon si Haring Sullivan ang kasunod ng sulat..that my father was alive.."
tahimik lamang silang nakatitig sa akin.

"Kung ganoon..napakalaki na ng utang na loob natin sa mga Gazellian.."

--

VentreCanard

The rest of the history is the book 3 to tell..

Chapter 82

Matagal ko nang hinihiling na masagot ang lahat ng katanungan sa buong pagkatao ko.
Sino ang mga magulang ko? Saan ako nagmula? Papaano ako nabuhay sa mundong ito.

Naniwala ako noon na isa akong batang inabanduna sa isang kabundukan sa

pangangalaga ng aking butihing lola. Lumaki ako sa kaalamang ito, pero nang mamulat
ako sa mundo ng mga bampira unti-unti na akong nagising sa katotohanan.

Saang pamilya ako kabilang? Sino pa ang mga nilalang na maaari kong tawaging aking
sariling pamilya?

Malinaw ang ipinakita sa akin ng nakaraan pero namamayani pa rin ang mga katanungan
sa aking isipan.

Papaano ako lumalaki sa piling ni lola?

"Naiintindihan ko ang nasaksihan namin ni Claret sa nakaraan, pero gusto kong

makasiguro. Si Haring Sulivan ang naging bunga nang gabing 'yon, hindi ba lolo?"
tanong ni Kreios.

Marahang tumango si lolo.

"Sino ang totoong ina ni Haring Sulivan?"

"It was your grandmother, Olivia."

Natahimik kami ni Kreios. Nasaksihan namin kung paano inagaw ng mga babaylan ang
kakayahan ni lola na magbuntis.

"Gabi bago pumanaw si ina, inamin niya sa akin ang katotohanan. Sinabi nito sa akin
na hindi siya ang aking tunay na ina, that she used someone's ability to bear
another life." Paliwanag ng hari.

Palipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Kreios na parang gusto pa niyang magsalita
pero bakas sa kanyang mukha ang pag-aalangan.

Muli kong inalala ang nasaksihan naming nakaraan at ngayong ko napagtanto na minsan
ay may nabasa ang ganitong klase ng mahika. Maaaring isalin ang pagbubuntis sa
isang bampira kung wala itong abilidad, pero ang buhay na mabubuo dito ay
manggagaling pa rin sa pinanggalingang babaeng may kakayahang lumikha ng panibagong
buhay.

Isa lamang ang ibig sabihin nito, ang tanging kakayahan lamang ng mahikang ito ay
magbigay ng karanasan sa babaeng bampira para makapagbuntis.

Ipinagbuntis ni Prinsesa Hestia ang anak ni lolo at lola. Inakala niyang ang
kanyang pagbubuntis ang magiging kasagutan sa suliranin nilang dalawa ni lolo, pero
ito pala ang tuluyang maghihiwalay sa kanila.

They were not mates. And there is no happy ending for unmate couples. Sarap lang sa
una, sa huli walang katapusang hirap lamang ang mangingibabaw.

"Nalaman ba ni lola na bago pa man siya dumating sa mundong ito ay may anak na
siyang dinadala ng ibang babae? Alam ba ni lola na ang kasalukuyang hari ng
Mudelior ay ang kanyang anak?"

"Patawad apo.." napasinghap na ako sa isinagot ni lolo.

"Walang nalalaman si lola?! Sa tagal ni lola sa mundong ito, hindi mo man lang
sinabi na may anak siya?!" malakas na sigaw ko.

"H-How could you�" kahit si Kreios ay naiiling na.

"Papaano ko sasabihin sa lola nyo na ginamit ng dati kong minahal ang presensiya at
kakayahan niya para mapaligaya ako? Para maibigay ang gusto ko na hindi nito kayang
ibigay? Papaano ko sasabihin sa kanya na minsang umikot ang mundo ko sa ibang
babae? Papaano ko sasabihin sa kanya na nabuo ang una naming anak..sa katawan ng
ibang babae? Hindi ko gustong makita siyang nasasaktan.." nahihinang sabi ni lolo.
Natahimik ako sa sinabi niya. Kahit ako ay mahihirapang aminin ang bagay na ito
kung nasa ganitong sitwasyon rin ako.

"But your grandmother is a great witch, hindi ko man inamin sa kanya alam kong
sumapit ang panahong nadiskubre niya ang lahat ng itinatago ko mula sa kanya."

Nakatungo na ako habang nakakuyom ang mga kamay kong nakapatong sa aking mga binti.
Hindi ko akalaing napakalalim ng aking pinanggalingan.

Natigilan rin ako sa aking iniisip nang maalala ko ang isa pang nakaraang nakita ni
ko. Nakaraang ipinakita sa akin ng sulat.

"Ano ang nakita ko sa nakaraan noon? Itinapon mo si lola sa mundo ng mga taong
buntis lolo. Buong akala ko ay dinadala na ni lola ang aking ama o ina nang mga
oras na 'yon."

Papaanong naging anak kami ni Kreios ng Hari ng Mudelior?

"Dalawa ang naging anak namin, Claret."

Pakiramdam ko ay biglang umikot ang paningin ko, agad akong inalalayan ni Kreios at
naupo akong muli sa kawayang upuan.

Bakit kailangan kong malaman ang lahat ng ito ng sabay-sabay?

Kung sabagay ang mahikang ginamit nila kay lola ay may kakayahan lamang kumuha ng
abilidad para magbuntis, hindi ibig sabihin nito ay mawawalan ng ng kakayahan si
lolang magdala ng buhay sa sarili nitong katawan.

"Dalawa? Si Haring Sullivan? Nasaan ang isa? Sino? Bakit hindi ko ito nalalaman
lolo?! What the hell is going on here?" tanong ni Kreios.

Nanghihina na rin umupo si lolo habang nanatiling nakatayo ang hari at tahimik na
nagmamasid si Desmond.

"He was like you Kreios, nabalitaan ko na lamang na ang anak namin ni Olivia ay
nagbalik sa mundo ng mga bampira. I tried to find him, pero hanggang ngayon ay wala
na akong nababalitaan sa kanya." What?

Ibig sabihin ay dalawa ang anak ni lolo at lola. At pareho itong lalaki, ngunit
ang katanungan nasaan ang isa?

Bakit kailangang watak-watak kaming lahat?

"Kahit isang balita? Wala lolo? O baka hindi mo lang siya hinanap?" angil na sabi
ni Kreios.

Ngayon ko naisip na napakaraming inililihim sa akin ni lola. Napakarami pa akong

hindi nalalaman.

Pansin ko na nahihirapan na si lolo kung ipagpapatuloy niya ang sasabihin niya.

"Matagal nang lumipas ang usapang ito apo..pero nabalitang nagkaroon ng lihim na
kaibigan ang prinsipe ng mga nyebe na may kakaibang kapangyarihan.."

"At ang may kakaibang kapangyarihang ito..ay.." tumango si lolo sa sinasabi ni

Kreios.

"Ibig sabihin kilala ni Zen ang ikalawang anak niyo ni lola?" gulat na tanong ko.

May alam si Zen nang nagbubuntis si lola. Hindi malayong mangyari ang sinasabi ni
lolo. Lalo na at hindi sang-ayon si Zen nang itinapon ni lolo si lola sa mundo ng
mga tao.

Maaaring siya nga ang sumalubong sa ikalawang anak ni lolo at lola sa mundo ng mga
bampira.

"Malaki ang posibilidad na masama ang loob ng anak kong ito sa akin at kay Sullivan
dahil siya ay itinapon ko sa mundo ng mga tao habang hinayaan kong manatili dito si
Sullivan, maaaring siya ang dahilan kung bakit..galit na galit sa akin ang prinsipe
ng mga nyebe.."

"Sinasabi mo ba sa akin na sinusulsulan ng sarili mong anak si Zen para patayin

ka?" tanong ko.

"Posible," maiksing sagot ni lolo.

"Pero wala akong kilalang kaibigan ni Zen!" nalilitong sagot ko. Sino?

Posible kaya na nakakasalamuha na namin ang anak ni lolo at lola?

Oh god, naiintindihan ko na ang sulat. Ngayon ay mas nagkakaroon ng linaw ang mga
katanungan ko. May kaibigan si Zen na siyang anak ni lolo at lola, ito ang
matinding dahilan kung bakit matindi ang galit niya kay lolo dahil nasa panig ito
ng kaibigan..

Ang ibig sabihin ng sulat, ay huwag kong hayaang patayin ni Zen si lolo at Haring
Sullivan. Pero ang malaking katanungan, papaano napapunta kay Zen ang sulat kung
dapat itong magtungo sa akin?

Kung ganoon matagal nang alam ni Zen na buhay ang aking ama. Hindi niya ito masabi
sa akin dahil may galit siya dito at kay lolo. Bakit nararamdaman kong parang may
mas malalim pang dahilan si Zen?

"Then, where is my mother? Buhay rin ba siya?" biglang tanong ni Kreios.

"Matagal na niya tayong iniwan, she is no longer existing in this world." Mahinang
sagot ni Haring Sullivan.

Kung ganoon hindi ang aking ina ang nagmula kay lolo at lola. It was my father, my
human blood was from my father side.

"Who is she? I thought she's in the same bloodline with grandmother? Ang buong
akala ko ay ang aming ina ang nagmula sa inyo ni lola. " Pansin ko na rin ang
pagkalito ni Kreios.

Kahit ako ay ganito rin ang inakala. Inisip ko rin na dating itinakdang babae ang
aking ina, pero ni minsan ay walang sinabi tungkol dito si lola.

"Kung ang tinutukoy mo Kreios ay ang dugong nanalaytay kay Claret bilang isang
dyosa, may katotohanan ito. Ang mga ninuno ni Olivia ay may mga patak ng dugo ng
mga dyosa at pilit silang itinatago sa mundo ng mga tao."

"Just answer us lolo, who is our mother?! Anong klaseng babae siya? Bampira ba
siya, tao? Dyosa? Sino ang aming ina? Papaano kami nagkahiwalay ni Claret? Paano
siya nakarating sa mundo ng mga tao? Paanong nalayo kami kay Haring Sullivan?"

"Most of Doyle men are chained with goddesses, Kreios. If your grandfather was
mated with the great witch Olivia with a goddess blood. I am also mated with a
goddess." Lahat ng atensyon namin ay napunta kay Haring Sullivan.

"Hindi ako ang dating Hari ng Mudelior, isa sa mga kapatid ni Ina�Prinsesa Hestia
ang itinalagang hari dahil ito ang may dugong bughaw. Hinayaan na akong lumayo ni
prinsesa Hestia at maging malaya, dito ko nakilala ang inyong ina. Isang dyosa na
mahilig makisalumuha sa iba't ibang nilalang. Nagsama kami at iniwan niya ang
kanyang tungkulin. Nabuo ka Kreios, ipinanganak..masayang-masaya tayo. Pero nagbago
ang lahat ng sumiklab ang digmaan sa Mudelior, napatay ang hari at iba pang dugong
bughaw sa Mudelior, ako lang ang maaaring pag-iwanan ng kaharian. Wala akong
pinagpilian kundi tanggapin ang aking pagiging Hari..."

"Sa aking pag-upo sa pwesto, dito ko nakilala si Leon. Sa lahat ng pagpupulong at

kailangan ng konsehong representasyon ang Parsua ay siya ang laging nandito. He
told me everything about his past, sinagot niya ang mga katanungan ko." Pinatigil
ni lolo ang pagsasalita ng hari.
"Ako ang may kasalanan ng lahat, Claret, Kreios mga apo ko. Inutusan ko si Sullivan
na muling itapon ang inyong ina sa mundo ng mga tao.." tumulo na ang mga luha ko.

"Inulit mo? Pinaulit mo sa sarili mong anak ang ginawa mo kay lola?"

"Ginawa ko ang alam kong makakabuti sa inyo. Mas makapangyarihan si Erelah at ang
mga itinakdang babaeng bampira noon, wala akong laban, wala tayong laban. Walang
masasaktan sa inyo kung hindi nila malalaman na may nabuong pamilya sa atin,
pinagplanuhan kong maghiwa-hiwalay tayo.."

Hindi ko alam kung hahanga na ba ako kay lolo sa lahat ng ginawa niya. Nagtagumpay
siya, kahit minsan ay hindi ko naisip na may sarili akong pamilya.

"Sa mata ng lahat ng mga bampira...isa lang akong konseho..may isang anak sa mundo
ng mga tao..may dalawang naging apo..pero matagal nang wala ang isa.." Kaya pala
lahat ay gulat nang malamang may kapatid ko.

"Sa mga mata ng mangkukulam..ikaw lang ang mahalaga sa akin Claret..at

ngayon..malaki ang posibilidad na ikaw at ang batang nasa sinapupunan mo.."

"No!"

"That's why we're all doing this..gumagawa ako ng paraan para mas mapalakas ang
Parsua. Para tumulong ang lahat ng imperyo..sa gagawin ng mga mangkukulam.."

"Why can't you just joined force? Bakit kailangan may paligsahan pang ganito? Kung
maaaring magtulungan?"

"Ilang beses kong sasabihin sa'yo Claret na walang ganitong klase ng pagsasanib
pwersa sa mga bampira? Lahat kailangan ng dahas, anak. Kailangan nilang tingalain
ang inyong hari na may takot.."

"W-What? H-How.." napatayo na ako sa kabila nang nangngangatal kong katawan.

"Don't tell me..from the very start you are planning to get yourself killed by
Dastan?" napasulyap ako kay Desmond. Ito ba? Ito ba ang sinasabi niya?

"Answer me!" sigaw kong lumuluha.

"Gagawin mo rin ba ang ginawa sa akin ni lola? Isa na naman ba sa pamilya ko ang
magsasakripisyo para sa akin?"

Nang sulyapan ko si lolo ay nag-iwas ito ng tingin sa akin, ilang beses nang
napapamura si Kreios habang nakatitig sa akin ang Hari.
"W-Why? Why is so cruel to me? Bakit nyo ako laging iniiwanan?" lumuluhang sabi ko.

Lumapit sa akin ang hari at marahan niyang pinunasan ang mga luha ko.

"Maaari mo ba akong tawaging ama sa huling pagkakataon?"

Dito na tuluyang natunaw ang puso ko. Muli akong yumakap sa hari at mahigpit ko
siya niyakap.

Ilang taon kong pinangarap na sambitin ang mga salitang ito.

"Tatay...tatay..tatay....."

--

VentreCanard

Extended until Chapter 90.

Chapter 83

Buong akala ko ay ilang linggo lamang ay matatapos na ang labanan ng iba't ibang
imperyo, pero mukhang nagkamali ako.

Ang ganitong klase pala ng labanan ay inaabot ng ilang buwan para makarating sa
pormal na paglalaban ng mga hari.

It was like a battle of pawns before their great officials.

Huminga ako nang malalim, hindi ako makatulog. Lalo na at hindi ko katabi si Zen.
At sa tuwing nag-iiisa ako, sumasagi sa isip ko ang nangyaring pag-uusap namin ng
sarili kong pamilya.

Hanggang ngayon ay hirap na hirap pa rin akong iproseso ang lahat. It was something
like an unexpected blow.

Matapos bigyan ng kaunting linaw ang buong pagkatao ko, matapos kong mayakap aking
sariling ama, malaman ang aking pinagmulan at ang bagay na ipinaglalaban ng aking
pamilya..ilang linggo akong parang ligaw, wala sa sarili at hindi alam kung saan
titingin o makikinig.

Hindi ko na alam kung ano pa ang dapat kong gawin.

Iminulat ko na ang aking mga mata nang marinig ko ang mga yabag ni Zen. Mukhang
tapos na ang usapan ng mga itinakdang prinsipe. Ang kanilang huling usapan tungkol
sa pinakamalaking labanan.

Kinabukasan ang huling yugto ng pangmalakihang paligsahan.Tanging tatlong kupunan

lamang ang natira, mga taga Parsua, mula sa Mudelior, ang mga taga Halla siyang may
matinding galit sa aming imperyo.

"Claret.." bumangon ako sa kama nang maramdaman kong nagbukas ang pintuan.

"Bakit hindi ka pa natutulog?" tanong nito sa akin.

Agad itong naupo sa tabi ko at hinaplos niya ang aking malaking tiyan. Mabilis ang
pagbubuntis ng mga bampira at sa tatlong buwan na pananatili ko sa imperyong ito
hindi ko namalayan ang agad na paglaki ng aking tiyan.

And yes, it's confirmed. It's a princess. A healthy yet silly princess, nasa
sinapupunan ko pa lamang ito ay wala nang magawa sa kanya si Zen.

"I was waiting for you..hinihintay ka namin." Hinawakan ko ang kamay ni Zen na
nakahawak sa aking tiyan.

Marahan itong yumakap sa akin at ipinatong niya ang kanyang baba sa aking balikat.

"I miss your blood Claret, tatlong buwan ka nang ipinagdadamot sa akin ng anak
natin." Bulong nito sa akin na parang pinagkakaitan na siya ng dugo.

"Zen, that's her defence mechanism. She's just protecting me and herself.."

"Even from me? Hindi lang ikaw ang gumawa sa kanya..tayo..I am the father.."
madramang sabi ni Zen.
Humahalik-halik na ito sa aking leeg at nararamdaman ko na ang dulo ng pangil niya.

"Zen, hindi ka pwedeng kumagat. Malalason ka," iniharang ko ang kamay ko sa aking
leeg.

"But it's been months..pakiusapan mo naman ang sutil nating anak. Daddy is
hungry..daddy is thirsty..nanghihina na ako Claret."

I can't help but to laugh.

"Ask her, ikaw ang magtanong sa kanya."

"How? I think she's annoyed with me. She's poisoning her own father." I can sense
the bitterness from Zen.

Hindi ko na alam kung dapat ba akong matawa o maawa sa kanya.

I can freely drink from him, but he can't.

"Nagmana siya sa'yo, Zen. Pareho kayong ayaw magpatalo, matigas rin ang ulo ng anak
mo. Don't be surprised Zen, ginawa mo siya sa yelo."

"Ginawa natin,"

"I love you, Prince Zen.."

"I love you more Claret, you and our Princess.." agad nang hinubad ni Zen ang
kanyang kasuotan.

"Now drink..my beautiful deity.."

Hindi na ako sumagot sa kanya dahil nagningas na ang aking mga mata. Lumabas na ang
aking mga pangil at dahan-dahan ko nang inilapat ang aking mga labi sa kanyang
dibdib.

Zen let me sit on his lap in sideway. Sinimulan niyang haplusin ang mahaba kong
buhok habang dinadama ko sa aking mga labi ang kanyang mga dugo.

"Matatapos na ang lahat bukas, Claret. Uuwi na tayo sa Parsua dala ang tagumpay at
sasalubungin natin ang ating prinsesa ng isang mundong unti-unti nang lumalayo sa
kalupitan."

Bumilis ang aking paghinga at pagtambol ng aking puso nang sumayad sa aking batok
ang ilang daliri ni Zen. Umawang ang mga labi ko mula sa kanyang dibdib at mariin
kong sinalubong ng halik ang kanyang mga labi.

Zen slightly pulled my hair for him to fully capture my lips. I moaned between our
kisses when I felt his other hand cupping my breast.

"Claret�" I was about to call his name when he covered my lips again. This time, he
playfully entered his tongue inside my mouth urging mine to play with his.

I can feel his hunger..thirst..gusto kong punan ang lahat pagkauhaw niya, gusto
kong sagutan ang lahat ng klase ng pagkagutom niya pero hindi sa sandaling ito.

It is damn frustrating for vampires to make love without biting each other. Yes the
passion, pleasure and the ecstasy feeling is always there, but it can't be complete
without fangs. No matter how great the vampire size is, vampires will always ask
for fangs and blood for making love.

"Zen.."

Tuluyan nang sumayad sa kama ang aking likuran. Habang makisig na nakaluhod sa kama
ang prinsipe ng mga nyebe na wala nang suot na pang-itaas.

"Not this position.." nag-aalangang sabi ko. Ngumisi si Zen sa akin.

Dahan-dahan na niyang inaalis ang kanyang sinturon sa mismong harapan ko sa kanyang

mga matang naglilingas.

"Tell to our princess to close her eyes.."

He's too silly, may pinagmanahan talaga ang kanyang anak.

"Zen, it will be hard for you. Baka bigla mo akong makagat."

Hindi na sana makikinig pa sa akin si Zen nang maagaw ang atensyon namin sa malakas
na kalampag ng pintuan.

"Zen! Zen! Open the damn door!" It's Rosh.

"What the hell Rosh?!"

"Open the damn door! Kailangan nyong umalis ngayon ni Claret!"

Dito na nag-iba ang aura ni Zen. Mabilis itong nagtungo sa pintuan at hinarap si
Rosh. Sa pagbukas nang pintuan ay sinalubong si Zen nang maraming paru-paro at sa
gitna ng mga ito ay si Rosh na habol pa ang paghinga.

"Can I enter?"

Hindi pa man nakakasagot si Zen ay agad nabalot ng yelo ang aming kama sa paraang
mapoprotektahan ako at hindi makikita nang kung sino pero sa aking mga mata ay
nakikita ko ang nangyayari sa labas.

"Where's Claret?" tanong ni Rosh na nakatitig sa yelong bumalot na sa kama.

"She's inside, what happened?"

"You need to go, it could be from Halla or Mudelior. May nagpapakalat ng

kasulatan..tungkol sa batang nasa sinapupunan ng itinakdang babae ng Parsua."

"What the fvck?!" malutong na mura ni Zen.

Agad kong hinawakan ang aking tiyan. Anong klaseng kasulatan?

"Anong kasulatan?" tanong ni Zen.

"Kung sino ang unang makakatikim ng dugo ng inyong anak ay magkakaroon ng matinding
lakas at walang katapusang buhay. Agad na itong kumalat at pinaniwalaan, lalo na
nang malaman ng nakararami na may dugong dyosa si Claret. Mainit ang mata ng lahat
ng bampira ngayon kay Claret. Forgive me to tell this, Zen. But since Claret's the
first day of pregnancy her sweet fragrance.. is drugging all unmated male
vampires..kahit ako si Blair..Seth na hindi pa nakakagat ng mga babaeng itinakdang
sa amin..humahalimuyak ang bango ng batang nasa sinapupunan niya."

"What the fvcking hell?! Bakit hindi mo ito agad sinabi sa akin? Why my brothers
didn't tell me about this?"

"Kadugo mo sila, they will not notice just like you. This attraction won't affect
your blood related vampires. At kapwa kami naging tahimik tatlo..it's damn hard
to�how can I say this--" medyo ilang na sabi ni Rosh.

"That we're attracted to their daughter," kita ko ang pagmumura ni Rosh sa biglang
pagdating ni Blair.

Dumating na rin si Seth.

"You need to hurry, kailangan nyo nang umalis dito ni Claret. Bago pa tuluyang
bumilog ag buwan, we're weaker during full moon. They are plotting to sabotage
Parsua, para hindi umabot bukas."
"Fvck!"

"Your siblings are already informed, nakahanda na rin ang mga kawal sa anumang
pwedeng pag-atake. You need to secretly leave, Tobias can take your place tomorrow.
Kailangang makalayo ng bata sa Mudelior."

Hindi na nakipagtalo pa si Zen, agad natunaw ang yelo at inalalayan niya na akong
bumaba sa kama.

Pansin ko ang pagkatulala ng tatlo nang makita ako. Sa pagkakatanda ko ay buo pa

ang kasuotan ko.

"Damn her pregnancy glow," I heard Rosh's voice.

"She's mine, back off idiots."

Gusto ko pang magtanong sa kanila pero masyado nang mabilis ang pangyayari. Sinabi
ni Rosh na posibleng pinagplanuhan ito ng Mudelior o ng Halla. Pero malakas ang
kutob ko na gawa ito ng grupo ni Kreios, lolo, ama at Desmond.

They are planning to send me away, bago ko pa pigilan ang pinaplano nila sa huling
labanan. Dahil alam nilang hindi ako sang-ayon dito.

Itinaas na ni Zen ang aking talukbong para hindi ako makita, mabibilis ang aming
paglakad hanggang sa makarating kami sa karwahe, nakaabang dito si Dastan, Caleb at
Harper.

"Mag-iingat kayo.." niyakap ako ni Harper.

"I want to stay Zen," lahat sila ay nanlaki ang mata sa akin.

"Claret, narinig mo ang sinabi ni Rosh! Kailangan kitang ilayo, ang anak natin.
Even them is damn attracted."

"Sorry Zen, but this was all because of�"

"We need to hurry Claret!" hindi na ako nakaangal nang isakay na ako ni Zen sa
karwahe.

"Kailangan nyo nang umuna, maraming salamat sa sayaw Claret." Mahinahong sabi ni
kamahalan.
"Mag-ingat kayo Zen.." sabi naman ni Caleb.

"We can't leave Dastan here, susunod rin kami."

"I know, higit kayong kailangan dito. We'll be waiting." Sagot ni Zen.

Wala nang sagutang nangyari, agad nang pinatakbo ni Zen ang kabayo at pinadaan niya
ito sa mas madilim pang lugar.

Pero wala pang kalahating oras ay napasinghap ako nang maramdaman akong ibang
presensiya.

"May humahabol sa atin Zen,"

Nag-iba ng daan si Zen at sa bawat dinadaanan namin ay may biglang yelong

bumabagsak.

Patuloy lamang sa pagpapatakbo ng kabayo si Zen habang unti-unti niyang pinapatay

ang nakasunod sa amin pero ramdam ko na mas dumarami ang mga ito.

Muling gumamit ng hindi pamilyar na daan si Zen pero hindi koi to nagustuhan dahil
sa sira at bako-bako nitong daan.

"Zen..hindi ako pwedeng ganito.." dahil sa mga bato ay ilang beses na nahaharas ang
karwahe na hindi tama sa pagbubuntis ko.

But Zen found a better solution. Lahat ng daang maaaring daanan ng aming karwahe ay
ginagawa nitong yelong daan. Dahilan kung bakit naging maayos na ang takbo ng
karwahe.

Eksaktong may muntik nang apoy na tumama sa amin ay biglang humilab ang aking
tiyan. Muling umatake ng mga yelo ni Zen sa likuran pero hindi pa rin tumitigil ang
kalaban.

"Shit! Baby, are you alright?"

Napapikit ako nang makaramdam ako ng pagsabg muli sa likuran. Nang sumilip ako ay
mga basag na yelo na lamang. Zen blocked an attack.

Sa huling pagsabog sa pagitan ng matigas na nyebe at apoy, tuluyan na akong

nakaramdam ng likido sa aking binti.

"Zen, manganganak na ako!"

Tumigil sa pagtakbo ang karwahe at muling lumingon sa akin si Zen. Nanlaki ang mata
nito nang makita ang tubig sa aking binti.

Bumaba ng karwahe si Zen at mabilis niya akong binuhat, itinakbo niya ako sa
pinakamalapit na kagubatan. Hinubad niya ang kasuotan niya para dito ako humiga.

"W-What are you doing?" halos mamilipit na ako sa sakit. Hindi ko na alam ang
nangyayari sa katawan ko.

"Ako ang magpapaanak sa'yo,"

"W-What?!"

"No one else baby, I can't lose you..I can't lose our princess." Sa aking
nanlalabong mata, pansin ko na ang yelong bumabalot sa amin.

Inayos ni Zen ang posisyon ko.

"Spread your legs baby.."

Sa kabila nang sakit na nararamdaman ko ay napahanga ako sa manipis ngunit mahabang

tubo ng yelo na nakakabit na sa braso ni Zen.

"You need my blood,"

Gusto nang mawalan ng malay. Mas gugustuhin ko pang manganak sa mundo ng mga tao.
May doktor at mga nurse.

Sa mundo ng mga bampira, iisa ang nurse, doktor, ang ama ng bata at ang tagasalin
ng dugo. Oh god.

"Is this safe Zen?!" kinakabahang tanong ko.

He leaned on me and he sweetly kissed my lips.

"I love you, Claret Cordelia Amor. You are always safe with me, now show me our
princess. I can't wait to scold her.."

--

VentreCanard
Extended until Chapter 90.

Chapter 83

Buong akala ko ay ilang linggo lamang ay matatapos na ang labanan ng iba't ibang
imperyo, pero mukhang nagkamali ako.

Ang ganitong klase pala ng labanan ay inaabot ng ilang buwan para makarating sa
pormal na paglalaban ng mga hari.

It was like a battle of pawns before their great officials.

Huminga ako nang malalim, hindi ako makatulog. Lalo na at hindi ko katabi si Zen.
At sa tuwing nag-iiisa ako, sumasagi sa isip ko ang nangyaring pag-uusap namin ng
sarili kong pamilya.

Hanggang ngayon ay hirap na hirap pa rin akong iproseso ang lahat. It was something
like an unexpected blow.

Matapos bigyan ng kaunting linaw ang buong pagkatao ko, matapos kong mayakap aking
sariling ama, malaman ang aking pinagmulan at ang bagay na ipinaglalaban ng aking
pamilya..ilang linggo akong parang ligaw, wala sa sarili at hindi alam kung saan
titingin o makikinig.

Hindi ko na alam kung ano pa ang dapat kong gawin.

Iminulat ko na ang aking mga mata nang marinig ko ang mga yabag ni Zen. Mukhang
tapos na ang usapan ng mga itinakdang prinsipe. Ang kanilang huling usapan tungkol
sa pinakamalaking labanan.

Kinabukasan ang huling yugto ng pangmalakihang paligsahan.Tanging tatlong kupunan

lamang ang natira, mga taga Parsua, mula sa Mudelior, ang mga taga Halla siyang may
matinding galit sa aming imperyo.

"Claret.." bumangon ako sa kama nang maramdaman kong nagbukas ang pintuan.
"Bakit hindi ka pa natutulog?" tanong nito sa akin.

Agad itong naupo sa tabi ko at hinaplos niya ang aking malaking tiyan. Mabilis ang
pagbubuntis ng mga bampira at sa tatlong buwan na pananatili ko sa imperyong ito
hindi ko namalayan ang agad na paglaki ng aking tiyan.

And yes, it's confirmed. It's a princess. A healthy yet silly princess, nasa
sinapupunan ko pa lamang ito ay wala nang magawa sa kanya si Zen.

"I was waiting for you..hinihintay ka namin." Hinawakan ko ang kamay ni Zen na
nakahawak sa aking tiyan.

Marahan itong yumakap sa akin at ipinatong niya ang kanyang baba sa aking balikat.

"I miss your blood Claret, tatlong buwan ka nang ipinagdadamot sa akin ng anak
natin." Bulong nito sa akin na parang pinagkakaitan na siya ng dugo.

"Zen, that's her defence mechanism. She's just protecting me and herself.."

"Even from me? Hindi lang ikaw ang gumawa sa kanya..tayo..I am the father.."
madramang sabi ni Zen.

Humahalik-halik na ito sa aking leeg at nararamdaman ko na ang dulo ng pangil niya.

"Zen, hindi ka pwedeng kumagat. Malalason ka," iniharang ko ang kamay ko sa aking
leeg.

"But it's been months..pakiusapan mo naman ang sutil nating anak. Daddy is
hungry..daddy is thirsty..nanghihina na ako Claret."

I can't help but to laugh.

"Ask her, ikaw ang magtanong sa kanya."

"How? I think she's annoyed with me. She's poisoning her own father." I can sense
the bitterness from Zen.

Hindi ko na alam kung dapat ba akong matawa o maawa sa kanya.

I can freely drink from him, but he can't.

"Nagmana siya sa'yo, Zen. Pareho kayong ayaw magpatalo, matigas rin ang ulo ng anak
mo. Don't be surprised Zen, ginawa mo siya sa yelo."
"Ginawa natin,"

"I love you, Prince Zen.."

"I love you more Claret, you and our Princess.." agad nang hinubad ni Zen ang
kanyang kasuotan.

"Now drink..my beautiful deity.."

Hindi na ako sumagot sa kanya dahil nagningas na ang aking mga mata. Lumabas na ang
aking mga pangil at dahan-dahan ko nang inilapat ang aking mga labi sa kanyang
dibdib.

Zen let me sit on his lap in sideway. Sinimulan niyang haplusin ang mahaba kong
buhok habang dinadama ko sa aking mga labi ang kanyang mga dugo.

"Matatapos na ang lahat bukas, Claret. Uuwi na tayo sa Parsua dala ang tagumpay at
sasalubungin natin ang ating prinsesa ng isang mundong unti-unti nang lumalayo sa
kalupitan."

Bumilis ang aking paghinga at pagtambol ng aking puso nang sumayad sa aking batok
ang ilang daliri ni Zen. Umawang ang mga labi ko mula sa kanyang dibdib at mariin
kong sinalubong ng halik ang kanyang mga labi.

Zen slightly pulled my hair for him to fully capture my lips. I moaned between our
kisses when I felt his other hand cupping my breast.

"Claret�" I was about to call his name when he covered my lips again. This time, he
playfully entered his tongue inside my mouth urging mine to play with his.

I can feel his hunger..thirst..gusto kong punan ang lahat pagkauhaw niya, gusto
kong sagutan ang lahat ng klase ng pagkagutom niya pero hindi sa sandaling ito.

It is damn frustrating for vampires to make love without biting each other. Yes the
passion, pleasure and the ecstasy feeling is always there, but it can't be complete
without fangs. No matter how great the vampire size is, vampires will always ask
for fangs and blood for making love.

"Zen.."

Tuluyan nang sumayad sa kama ang aking likuran. Habang makisig na nakaluhod sa kama
ang prinsipe ng mga nyebe na wala nang suot na pang-itaas.
"Not this position.." nag-aalangang sabi ko. Ngumisi si Zen sa akin.

Dahan-dahan na niyang inaalis ang kanyang sinturon sa mismong harapan ko sa kanyang

mga matang naglilingas.

"Tell to our princess to close her eyes.."

He's too silly, may pinagmanahan talaga ang kanyang anak.

"Zen, it will be hard for you. Baka bigla mo akong makagat."

Hindi na sana makikinig pa sa akin si Zen nang maagaw ang atensyon namin sa malakas
na kalampag ng pintuan.

"Zen! Zen! Open the damn door!" It's Rosh.

"What the hell Rosh?!"

"Open the damn door! Kailangan nyong umalis ngayon ni Claret!"

Dito na nag-iba ang aura ni Zen. Mabilis itong nagtungo sa pintuan at hinarap si
Rosh. Sa pagbukas nang pintuan ay sinalubong si Zen nang maraming paru-paro at sa
gitna ng mga ito ay si Rosh na habol pa ang paghinga.

"Can I enter?"

Hindi pa man nakakasagot si Zen ay agad nabalot ng yelo ang aming kama sa paraang
mapoprotektahan ako at hindi makikita nang kung sino pero sa aking mga mata ay
nakikita ko ang nangyayari sa labas.

"Where's Claret?" tanong ni Rosh na nakatitig sa yelong bumalot na sa kama.

"She's inside, what happened?"

"You need to go, it could be from Halla or Mudelior. May nagpapakalat ng

kasulatan..tungkol sa batang nasa sinapupunan ng itinakdang babae ng Parsua."

"What the fvck?!" malutong na mura ni Zen.

Agad kong hinawakan ang aking tiyan. Anong klaseng kasulatan?

"Anong kasulatan?" tanong ni Zen.

"Kung sino ang unang makakatikim ng dugo ng inyong anak ay magkakaroon ng matinding
lakas at walang katapusang buhay. Agad na itong kumalat at pinaniwalaan, lalo na
nang malaman ng nakararami na may dugong dyosa si Claret. Mainit ang mata ng lahat
ng bampira ngayon kay Claret. Forgive me to tell this, Zen. But since Claret's the
first day of pregnancy her sweet fragrance.. is drugging all unmated male
vampires..kahit ako si Blair..Seth na hindi pa nakakagat ng mga babaeng itinakdang
sa amin..humahalimuyak ang bango ng batang nasa sinapupunan niya."

"What the fvcking hell?! Bakit hindi mo ito agad sinabi sa akin? Why my brothers
didn't tell me about this?"

"Kadugo mo sila, they will not notice just like you. This attraction won't affect
your blood related vampires. At kapwa kami naging tahimik tatlo..it's damn hard
to�how can I say this--" medyo ilang na sabi ni Rosh.

"That we're attracted to their daughter," kita ko ang pagmumura ni Rosh sa biglang
pagdating ni Blair.

Dumating na rin si Seth.

"You need to hurry, kailangan nyo nang umalis dito ni Claret. Bago pa tuluyang
bumilog ag buwan, we're weaker during full moon. They are plotting to sabotage
Parsua, para hindi umabot bukas."

"Fvck!"

"Your siblings are already informed, nakahanda na rin ang mga kawal sa anumang
pwedeng pag-atake. You need to secretly leave, Tobias can take your place tomorrow.
Kailangang makalayo ng bata sa Mudelior."

Hindi na nakipagtalo pa si Zen, agad natunaw ang yelo at inalalayan niya na akong
bumaba sa kama.

Pansin ko ang pagkatulala ng tatlo nang makita ako. Sa pagkakatanda ko ay buo pa

ang kasuotan ko.

"Damn her pregnancy glow," I heard Rosh's voice.

"She's mine, back off idiots."

Gusto ko pang magtanong sa kanila pero masyado nang mabilis ang pangyayari. Sinabi
ni Rosh na posibleng pinagplanuhan ito ng Mudelior o ng Halla. Pero malakas ang
kutob ko na gawa ito ng grupo ni Kreios, lolo, ama at Desmond.
They are planning to send me away, bago ko pa pigilan ang pinaplano nila sa huling
labanan. Dahil alam nilang hindi ako sang-ayon dito.

Itinaas na ni Zen ang aking talukbong para hindi ako makita, mabibilis ang aming
paglakad hanggang sa makarating kami sa karwahe, nakaabang dito si Dastan, Caleb at
Harper.

"Mag-iingat kayo.." niyakap ako ni Harper.

"I want to stay Zen," lahat sila ay nanlaki ang mata sa akin.

"Claret, narinig mo ang sinabi ni Rosh! Kailangan kitang ilayo, ang anak natin.
Even them is damn attracted."

"Sorry Zen, but this was all because of�"

"We need to hurry Claret!" hindi na ako nakaangal nang isakay na ako ni Zen sa
karwahe.

"Kailangan nyo nang umuna, maraming salamat sa sayaw Claret." Mahinahong sabi ni
kamahalan.

"Mag-ingat kayo Zen.." sabi naman ni Caleb.

"We can't leave Dastan here, susunod rin kami."

"I know, higit kayong kailangan dito. We'll be waiting." Sagot ni Zen.

Wala nang sagutang nangyari, agad nang pinatakbo ni Zen ang kabayo at pinadaan niya
ito sa mas madilim pang lugar.

Pero wala pang kalahating oras ay napasinghap ako nang maramdaman akong ibang
presensiya.

"May humahabol sa atin Zen,"

Nag-iba ng daan si Zen at sa bawat dinadaanan namin ay may biglang yelong

bumabagsak.

Patuloy lamang sa pagpapatakbo ng kabayo si Zen habang unti-unti niyang pinapatay

ang nakasunod sa amin pero ramdam ko na mas dumarami ang mga ito.

Muling gumamit ng hindi pamilyar na daan si Zen pero hindi koi to nagustuhan dahil
sa sira at bako-bako nitong daan.

"Zen..hindi ako pwedeng ganito.." dahil sa mga bato ay ilang beses na nahaharas ang
karwahe na hindi tama sa pagbubuntis ko.

But Zen found a better solution. Lahat ng daang maaaring daanan ng aming karwahe ay
ginagawa nitong yelong daan. Dahilan kung bakit naging maayos na ang takbo ng
karwahe.

Eksaktong may muntik nang apoy na tumama sa amin ay biglang humilab ang aking
tiyan. Muling umatake ng mga yelo ni Zen sa likuran pero hindi pa rin tumitigil ang
kalaban.

"Shit! Baby, are you alright?"

Napapikit ako nang makaramdam ako ng pagsabg muli sa likuran. Nang sumilip ako ay
mga basag na yelo na lamang. Zen blocked an attack.

Sa huling pagsabog sa pagitan ng matigas na nyebe at apoy, tuluyan na akong

nakaramdam ng likido sa aking binti.

"Zen, manganganak na ako!"

Tumigil sa pagtakbo ang karwahe at muling lumingon sa akin si Zen. Nanlaki ang mata
nito nang makita ang tubig sa aking binti.

Bumaba ng karwahe si Zen at mabilis niya akong binuhat, itinakbo niya ako sa
pinakamalapit na kagubatan. Hinubad niya ang kasuotan niya para dito ako humiga.

"W-What are you doing?" halos mamilipit na ako sa sakit. Hindi ko na alam ang
nangyayari sa katawan ko.

"Ako ang magpapaanak sa'yo,"

"W-What?!"

"No one else baby, I can't lose you..I can't lose our princess." Sa aking
nanlalabong mata, pansin ko na ang yelong bumabalot sa amin.

Inayos ni Zen ang posisyon ko.

"Spread your legs baby.."

Sa kabila nang sakit na nararamdaman ko ay napahanga ako sa manipis ngunit mahabang
tubo ng yelo na nakakabit na sa braso ni Zen.

"You need my blood,"

Gusto nang mawalan ng malay. Mas gugustuhin ko pang manganak sa mundo ng mga tao.
May doktor at mga nurse.

Sa mundo ng mga bampira, iisa ang nurse, doktor, ang ama ng bata at ang tagasalin
ng dugo. Oh god.

"Is this safe Zen?!" kinakabahang tanong ko.

He leaned on me and he sweetly kissed my lips.

"I love you, Claret Cordelia Amor. You are always safe with me, now show me our
princess. I can't wait to scold her.."

--

VentreCanard

Chapter 84

Kung bibigyan ako ng isang kahilingan sa pagkakataong ito, isa lamang ang
hihilingin ko.

Ang manganak ng normal sa mundo ng mga tao, na ang tangi ko lamang gagawin ay
ipikit ang aking mga mata at sa pagmulat ko ay katabi ko na ang aking munting
prinsesa.

Sa kabila nang hindi ko maipaliwanag na sakit ay inilibot ko ang aking paningin sa

paligid.

I didn't imagine that I will deliver my little princess in the middle of a forest,
with an ice made shell to protect us, grass as my bed and big roots for me to pull.

A-And..a very handsome midwife. I mean my husband� ang prinsipe ng mga nyebe. Hindi
ko minsang naisip na marunong magpaanak ang mga Gazellian.
Lalo na ang mga lalaking Gazellian.

Seryosong-seryoso na itong nakaharap sa pagitan ng aking mga binti. Shit.

Bakit sa sitwasyong ito ay hindi ko mapigilan ang pag-iinit ng aking pisngi. H-How
can this thing happened?

Bakit si Zen ang magpapaanak sa akin?! This is�oh god. Bakit ngayon pa ako
manganganak? How about those vampires after us?

Why in this kind of situation my little princess?

"Nakapagpaanak ka na ba Zen?!" halos sigaw kung humihingal.

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko, gusto kong mamulupot sa sakit, gusto kong
gumulong, gusto ko nang alisin ang lahat ng sakit. God! Ganito pala ang pakiramdam.

"This is my first time, baby.." mawawalan na yata ako ng malay sa narinig ko.

"What the fvck?! Are you going to kill us?"

Saan siya kumuha ng lakas ng loob para sabihin na siya ang magpapaanak sa akin?
This is his damn first time.

"Zen..this isn't a joke..this is a matter of life. Do something, ask someone.."

"Claret, trust me.." hinawakan nito ang kamay ko at marahan niya itong pinisil.

Bahagya akong kumalma sa ginawa niyang ito pero hindi pa rin maalis sa akin ang
kaalamang kaming mag-ina niya ang kauna-unahan niyang paanakin.

Yes, I didn't like the idea that Zen made a midwifery before but�it's damn first
time.

Hindi na ako nakasagot sa kanya nang muling humilab ang aking tiyan. Hinawakan ko
na ang nakakalat na ugat sa punong nasa ulunan ko. I need something to hold on
while doing my labor.

Kasabay nang malakas kong maghila dito ay ang unag subok ko sa pagpapalabas ng
bata.
"Aahhhh�" umalingawngaw ang malakas na sigaw kong may halong matinding sakit at
kirot.

Agad tumagtak ang aking pawis kahit napapalibutan ako ng yelo, unang subok ko pa
lamang ay parang nawawala na ako ng lakas para sa pangalawa.

"Baby..more.." sumilip sa akin si Zen.

Huminga ako nang malalim at muli akong sumigaw ng malakas. I need to push more.

"Aahhhhh---" sa bawat pag-ere ko ramdam ko ang matindi kong panghihina at pag-iksi

ng hangin sa aking katawan. I need to fight, hindi ko lamang laban ito.

Laban ko, laban ng aming prinsesa at laban ng lalaking mahal ko.

"Baby.." muling sumulyap sa akin si Zen. He looked so worried.

If I looked tired, ganito rin siya. Kung ngayon ay nasasaktan ako, I can also feel
and see his pain.

"One more baby.." nag-aalangan pa ito kung sasabihin niya ito sa akin o hindi.

I should cooperate with him, dahil alam kong sa mga oras na ito ay hindi lamang ako
ang matinding nanghihina.

"Aahhhhhh�" tuluyan nang lumuha ang aking mga mata dahil sa tindi ng sakit.
Mamamatay na yata ako.

Pakiramdam ko ay wala pa akong nailalabas, nahihirapan na ako, lalong umiiksi ang

hanging nakukuha ko. Mas lalo pa akong nanghihina.

Nang makita ni Zen ang aking mga luha, I felt his urge to embrace me, to kiss me
and to calm me. Pero hindi niya ito magawa, hindi siya makaalis sa kanyang
posisyon.

"I promise this will be the last time. I am happy with one child, god baby..I can't
take this..I can't watch you in pain..this will be the last..this will be the
last..sorry for this pain baby.."

"Zen.." umiling ako sa kanya.

"This pain means happiness.." mahinang sabi ko.

Pansin ko na mas lalong lumalakas ang laban ko sa panganganak dahil sa dugo ni Zen
na patuloy na dumadaloy sa akin. Kung may nawawalang dugo sa akin ay suportado
naman ako ng mga dugo ni Zen.

"One more time, Claret.."

Humugot akong muli ang nang malalim na paghinga at sa pagkakataong ito ay mas
ibinigay ko ang lahat para mailabas ko ang bata.

"Aaahhhh---"

Buong akala ko ay mula sa akin ang biglang pagyanig ng lupa dahil sa tindi ng
paghila ko sa ugat ng puno pero halos dumagundong ang dibdib ko nang may tatlo o
apat na bampira ang pilit binabasag ang yelong nakapalibot sa amin.

It was from them.

"Zen..our princess.." nangangatal na sabi ko.

"Don't mind them, Claret. You need to do this baby..you need to hurry.."

Nanlamig ako nang pansin ko ang pamumutla ni Zen. Nanghihina na rin ito. He used
too much of his power and his blood loss is continuous, idagdag pa na tatlong buwan
itong hindi nakainom ng aking dugo.

"I can see her, Claret..nakikita ko na ang batang sutil.." ngumiti sa akin si Zen.

Bago pa ako ngumiti pabalik sa kanya ay nagningas ang kanyang pulang mga mata at
naglabasan ang kanyang mga pangil.

Until I saw spikes of ice from the other shell, dumanak ang dugo ng mga bampira sa
bilog na proteksyon sa nakapalibot sa aming maliit na pamilyang malapit nang
makumpleto.

Zen is using too much of his power. From this strong protective shell, his attacks
and even this blood transfusion.

"Zen.."

Sa isa pang pagkakataon ay buong lakas akong umere at sinabayan ko ito ng aking
pagsigaw. Pero sa kabila nang aking nanlalabo at nanghihinang katawan ay
nararamdaman ko pa rin ang ibang presensiya ng mga bampira.
They had the power, may mga natira at masasabi kong malalakas ang mga ito dahil
hindi sila nagawang patayin ni Zen sa isang tira lamang.

Maybe because Zen is distracted with me and he's weaker.

Ipinikit ko na ang mga mata ko sa kabila ng takot, kaba at walang kasiguraduhang

mangyayari.

Kasabay nang muli kong pag-ere ay ang sabay-sabay na pag-atake nang panibagong
grupo ng mga bampira para basagin ang yelong nagpoprotekta sa amin.

"Zen..I can't make it.." lumuluhang sabi ko. Sabay-sabay kaming mapapahamak dito.

Nagsisimula nang magkaroon ng lamat ang yelo. Hindi ko pa magawang ilabas ang bata.

"Don't fvcking mind them, Claret! Concentrate with me..concentrate with our
princess!"

Marahas na lumingon si Zen sa likuran niya at agad niyang inangat ang dalawang
kamay niyang nababalot na ng aking mga dugo.

Another batch of sharp spikes of ice drilled outside our protective shell. Hindi ko
na makita kong sino ang mga tinamaan, ang tangi ko na lamang nakikita ay ang
pagdanak ng dugo sa labas.

The ice protective shell isn't clear anymore, all I can see is red. Red dripping
blood. At nagsisimula nang umulan sa loo bang patak ng mga dugo dahil sa lamat na
nagawa ng mga kalaban.

I never thought that my delivery will be a blood bath, hindi lang mga dugo ko ang
dumanak sa mga oras na ito.

"Dadaan muna kayong lahat sa aking bangkay bago niyo mahawakan ang aking mag-ina. I
will definitely kill your entire bloodline�not my mate, not even our child."
Matigas na sabi ni Zen.

When Zen's eyes went on mine his expression softened, something like he didn't kill
numbers of vampires a moment ago.

"Claret..one more time baby..nangangako akong ito na ang huli..nangangako

ako..hindi na ako hihiling pa nang anuman. Masaya na ako sa iisang prinsesa..hindi
ka na manganganak muli..hindi ka na masasaktan ng ganito mahal ko.."
Hindi na ako sumagot sa kanya at buong lakas akong umere. Gusto ko nang matapos ang
lahat ng ito.

Lumabas ka na anak, lumabas ka na sa mundong pilit kong itinatama. Sa mundong

ipinagdarasal kong sana ay matatawag mong tahanan.

Nagpatakang muli ang aking mga luha kasabay ng aking sigaw na sumisimbolo ng
panibagong buhay.

At ang sigaw kong ito ay hinalinhan ng isang malakas na iyak na siyang lalong
nagpabuhos ng aking mga luha.

"You made it, Claret.."

"No..we made it, Zen.."

Patuloy sa pag-iyak ang aming prinsesa habang binbalutan na ito ni Zen ng tela.

"Gusto ko siyang makita, Zen.." pilit kong iminumulat ang aking mga mata.

"She's so beautiful.." masuyong sabi ni Zen.

Itinabi na ni Zen sa akin ang bata, tumigil agad ito sa pag-iyak nang maramdaman
niya ako.

Pero ang nakapagpagulat sa akin nang bumagsak na rin si Zen sa tabi ko.

"Thank you, Claret..thank you so much baby for giving me this beautiful little
princess.." halos bulong na lang ang naririnig ko mula kay Zen.

"Maraming salamat rin Zen.."

"From now on, hindi lang ang paglabas mo sa salamin ang masasabi kong
pinakamasayang parte ng aking buhay. Today, her birthday..is another colourful
moment of my life."

Humalik si Zen sa aming prinsesa at tuluyan ko na rin ipinikit ang aking mga mata
nang halikan ni Zen ang aking noo.

"I love you both..beyond eternity.."

--
VentreCanard

Chapter 85

Iminulat ko ang aking mga mata. Nasa gitna ako ng isang mahabang silid na tanging
makikita ko lamang ay mga salamin at ang aking sariling repleksyon.

It is another dream.

Isa sa kakayahan ko bilang isang babaylan ay ang malaman kung nasa isang panaginip
ako o katotohanan. Mukhang isa na naman itong pangitain o mensahe na kailangan kong
unawin.

Marahan akong naglakad habang sinasabayan ako ng napakarami kong repleksyon

hanggang sa makita ko ang dulo nito.

Ang asul na apoy na siyang nakaanyong babae.

Binilisan ko ang aking paglalakad para lamang makausap ito, ilang taon na ang
lumipas simula nang magpakita ito sa akin. Hindi ko alam kung konektado ba siya sa
babaeng madalas nagpapakita sa akin.

Hanggang ngayon ay katanungan pa rin ang totoong pinagmulan ng asul na apoy,

maraming nakapagsabi na dati itong itinakdang babae, isang dyosang itinakwil sa
langit, dating bampirang isinakripisyo at kung ano pang iba't ibang bersyon, pero
hanggang ngayon ay wala rin makapagpatunay dito.

The blue fire will forever remain as the most mysterious thing in this world.

"Dyosa ng asul na apoy.."

Marahan akong yumuko bilang paggalang dito.

Hindi ito sumagot sa akin sa halip ay nanatili lamang nagliliyab sa ere ang
magandang hugis ng katawan ng babae na may mahabang buhok na umaalon na parang
tinatangay ng hangin.

"Kalahati ng buhay mo ay nasa akin na.."

Tumango ako sa sinabi nito. Ito na ba ang oras para kuhanin niya ito? Hanggang dito
na lamang ba ako?

"Nais kong ibalik ang kalahati ng buhay mo, Claret.."

Dapat ay nasiyahan ako sa narinig ko pero alam kong may karampatang kapalit ang
alok niyang ito.

"Sa kadahilanang?"

"May kakayahan akong nais nang agawin sa'yo.."

"Ano ang nais mong angkinin, mahal na dyosa?"

"Ang regalong kapangyarihan sa'yo bilang isang bampira..bilang isang itinakdang

babae.."

Nag-angat ako ng paningin sa asul na apoy.

"Ang kakayahan ko sa pagtanggal ng sumpa.."

"Ito nga.."

"Malugod ko itong ibinabalik sa inyo, mahal na dyosa.." sinaktan lamang ako ng

kakayahan kong ito.

"Nais mo itong ibalik sa akin? Nagkakamali sila ng akala sa kapangyarihang ito..

maging ang puting sumpa ay malulunasan nito ng walang kapalit.."

Natigilan ako sa sinabi ng asul na apoy. Ibig sabihin nito ay matutulungan ko si

Finn kapalit ng kalahati ng aking buhay.

Sa isa sa mga salamin ay ipinakita nito ang isang lumuluhang babaeng may kulay
puting buhok habang nakadungaw sa isang bintana at umaawit ng isang mahinang
awitin.

She looked lifeless and hopeless.

Sa pagdungaw nito sa bintana ay may yumakap na mga braso sa kanya mula sa likuran.
Until the mirror showed a Gazellian, it was Finn.

She smiled like it was the first time. Ang mukha nitong halos walang buhay ay
nagkakulay dahil sa yakap ni Finn.

"The woman can't leave the place, the white curse will turn her into a white
stone."
Kumirot ang dibdib ko, ibig sabihin ay ilang taon nang nakakulong ang babaeng ito
sa lugar na ito. Napakalupit ng sumpang ito.

Humarap na akong muli sa asul na apoy kasabay ng aking pasya.

"Paumanhin ngunit hindi magagawang ibigay sa inyo ang aking kakayahan. Pag-aari nyo
na ang kalahati ng aking buhay at hindi ko na ito nanaisin pang muling bawiin."

Tipid akong lumingon sa repleksyong ipinapakita si Finn. Bahagya akong ngumiti

dito.

Ibabalik kita sa Parsua, Finn kasama ang babaeng pinakamamahal mo. Ipinapangako
kong mabubuo kayong magkakapatid at sabay-sabay nating hihintayin si Evan mula sa
kanyang pag-aaral.

"Buo na ba ang pasya mo?"

Tumango ako.

Ramdam ko ang pag-iinit ng aking katawan nang bahagyang lumapit sa akin ang asul na
apoy, buong akala ko ay masusunog ako nang humawak ang anyong kamay nito sa aking
pisngi.

"Napakabuti mo Claret..higit kanino man. Ngunit kailangan rin kitang turuan maging
makasarili. Dahil darating ang panahon ay maaari ka na nilang abusuhin."

Lumapat ang noo ng dyosa ng asul na apoy sa akin at muli itong nagsalita sa akin.

"Ilang buwan matapos mong magising mula sa panaginip na ito ay aagawin ko na ang
kalahati ng buhay mo Claret. Nalalapit na ang hangganan ng buhay mo.."

Nanghina ako sa aking narinig. Ganito lamang kaikli ang buhay ko?

"Why are you giving me this choice? Bakit mo ako ginigipit?"

"Maiksi lamang ang buhay ng mga babaylan..ang buhay ng mga babaeng may dugo ng mga
dyosa.."

Hindi ko alam ang bagay na ito.

"Are you telling me.. to give up helping Finn and live? Hahayaan ko na lamang itong
magdusa kung may magagawa naman ako?"
Every Gazellian deserves to be happy. Kasiyahang pinaramdam nila sa akin nang
nangungulila ako sa aking pamilya.

"Ikaw ang magdedesisyon..mabubuhay ka na wala nang kapangyarihan kasama ang 'yong

mag-ama ngunit hahayaang magdusa ang isang Gazellian. O hindi mo ibibigay ang 'yong
kapangyarihan para tumulong? Ngunit isipin mong ang kapalit nito ay maiksing
panahong pananatili mo kasama sila."

Ipinikit ko ang aking mga mata habang dinadama ang presensiya ng asul na apoy.

"Isinisigaw ng tibok ng puso ko ang aking desisyon, aking dyosa.."

Buong akala ko ay tatangayin na ako mula sa aking mahimbing na panaginip, dahil na

rin sa pinagsamang pagod, panghihina at walang katapusang kirot na nararamdaman
ko.. sa puso at katawan.

Pero hanggang ngayon ay bukas pa rin ang aking diwa at malinaw kong naririnig ang
malakas na ingay mula sa labas ng yelong nakabalot sa aking munting pamilya.

Sinubukan kong imulat ang aking mga mata at sa aking nanlalabong paningin ay
sumalubong ang aking mag-ama na kapwa mahimbing na natutulog.

Marahang nakadikit ang mukha ni Zen sa aming munting anghel.

I want to regain my eyesight, but I was so weak. Gusto ko silang malinaw na makita,
pero kahit anong pilit ko ay wala akong magawa. Wala na akong ilalakas pa, hindi
sapat ang dugong naibigay sa akin ni Zen.

Pero sinubukan ko pa rin kumilos, katulad ni Zen ay pilit kong idikit ang aking
pisngi sa aming anak.

I want to feel her, I want to feel her heart warming presence.

Ramdam ko ang unti-unting panghihina ng presensiya ni Zen, higit siyang nanghihina

kumpara sa akin. Hind lang napakaraming dugo ang nawala sa kanya, kundi lakas na
ilang beses niyang ibinuhos para protektahan kaming mag-ina.

"Zen.." lumuluha ang aking mga mata habang pinagmamasdan ang dalawang nilalang na
siyang mamahalin ko habangbuhay.

"Mahal na prinsipe..natatakot ako..nakakarinig pa rin ako ng ingay mula sa labas.."

"Zen..natatakot ako na sa paggising ko -" pilit kong iginagalaw ang aking kamay
pero hindi ito sumunod sa akin.
"Zen..wake up..pilit nilang binabasag ang yelo.." hindi na yata tumigil sa pagbuhos
ang aking mga luha.

Ano ba ang kailangan ng mga bampirang ito sa aking anak?

"Zen..our baby.."

"Zen.." lalo nang lumalakas ang ingay sa labas.

Nakakaramdam na rin ako ng matinding pagyanig.

"Someone, help us..help us.." namamaos na sabi ko.

Gusto kong lumaban at protektahan ang aking mag-ama pero wala man lang akong
magawa.

I was locked inside my weak body.

"Zen..aagawin nila ang anak natin.."

"Zen..open your eyes baby..ang anak natin.."

Unti-unti na akong nakakaramdam ng patak ng malamig na tubig sa aking pisngi. Hindi

na nadudurog, kundi nalulusaw na ang yelong nakabalot sa amin.

Hindi na matigil ang pagbaba ng presensiya ni Zen.

"No..Zen..baby..I can't lose you both.."

"Zen..kababalik mo lang sa akin, huwag mo akong iwan. Aagawin nila ang anak
natin.."

"Baby..listen to me. Ito ka na naman.."

"Zen! Zen! Gumising ka..mahal na prinsipe..huwag ganito. Don't let me witness this
again..not with our princess.."

Namamaos na ako sa pilit na pagsasalita habang umiiyak. I felt so hopeless, wala na

akong magawa.
Hinang - hina ako.

"Zen.."

Isang malakas na pagsabog ang mas lalong nagppalusaw ng puso ko. Alam ko ang ibig
sabihin nito, tuluyan na nilang nasira ang proteksyon ni Zen laban sa kanila.

Siguro ay hindi na ito mula sa aking kapangyarihan kundi lakas bilang isang ina ang
nagtulak sa akin para bahagya kong maigalaw ang aking braso para maprotektahan ang
bata sa anumang yelong babagsak.

Pilit ko nang ipinikit ang aking mga mata habang hinihintay ang anumang atakeng
lalapat sa amin pero lumipas ang ilang segundo ay wala akong nakaramdaman.

"Ligtas na kayo, buong akala ko ay huli na ako." Boses ito mula sa pamilyar na
presensiya.

Sinubukan ko siyang tingnan pero hindi ko ito makilala dahil na rin sa kalabuan ng
aking mga mata.

"Salamat.." mahinang sabi ko.

"Hindi galing sa akin ang huling kapangyarihang nagbigay ng proteksyon sa inyo,

nanggaling sa bata Claret. Pinuprotektahan kayo ng bata.."

Naramdaman kong dinaluhan kami ng lalaking nagsasalita. Bahagya nitong inangat ang
aking ulunan at itinapat niya ang kanyang palapusuhan sa akin.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at ikinagat ko ang aking mga pangil sa kanya.

His blood has the power and familiarity, na parang natikman ko na ito noon na
parang hindi. It was has something with a similar taste with someone-umawang ang
mga labi ko sa tumatakbo sa isip ko.

Dahan-dahang naglinaw ang aking mga mata at nakangiting matandang ermitanyo ang
sumalubong sa akin.

I thought he's blind but the moment his eyes met mine, all I felt is my warming
heart beating so fast, calling the word hope..home and..family.

Until his face turned into a younger vampire..which resembles my grandfather.

It's him.
My father's brother. Ang nawawalang anak ni lolo, ang misteryong kaibigan ng
lalaking pinakamamahal ko.

"I felt safe. Can I..can I sleep now?"

"Matulog ka na Claret, iingatan ko kayong tatlo sa abot ng aking makakaya."

"Maraming salamat..Tiyo.."

Sa banayad na pagtibok ng aking puso ay mapayapa kong ipinikit ang aking mga mata
at umaasang sa aking pagmulat ay mabura ang lahat ng suliraning aming saglit na
tinakasan.

--

VentreCanard

Chapter 86

Hindi ingay, malakas na pagyanig at mas lalong hindi galing mula sa mapanganib na
presensiya ang gumising sa aking diwa.

Kundi mula isa mabangong halimuyak ng isang klase ng bulaklak. Alam ko sa sarili
kong nasa ligtas na kaming lugar. Dahil hindi ko magagawang tuluyang ipikit ang
aking mga mata sa kaalamang abot kamay ng mga kalaban ang dalawang importanteng
bampira sa buhay ko.

Ramdam kong nakalapat ang likuran ko sa komportableng posisyon, ibig sabihin nito
ay nagtagumpay ang ermintan�ang aking tiyuhin.

Ito ang pinaka-ipinagtataka ko noon pa man, kailanman ay hindi nagtiwala si Zen sa

kahit kaninong mga bampira maliban sa kanyang mga kapatid at ilang mga taga Parsua.

Kung ganoon, totoo ang sinasabi sa akin ng sarili kong pamilya na si Zen lamang ang
tanging nakakausap ng ikalawang anak ni lolo at lola.

Nagmulat na ako ng aking mga mata at sinalubong ako ng puting usok, ito ang
nagbibigay ng mabangong amoy sa loob ng silid na humahalimuyak na parang isang
bulaklak.

"Mabuti at gising ka na," sumalubong sa akin ang isang matandang babae.

May dala itong pitsel at baso, alam kong dugo ito. Ipinatong niya ito sa katabi
kong lamesa at muli itong sumulyap sa akin.

Sinubukan kong kumilos at laking gulat ko nang makaupo ako sa kama na parang hindi
ako nanggaling sa panganganak.

"Nasaan ang aking mag-ama?"

"Natutulog," bahagyang itinuro sa akin ng matanda ang isa pang kama.

Magkatabing natutulog dito si Zen at ang aming prinsesa, ramdam kong parang may
kumirot sa dibdib ko. Hanggang sa hindi ko na naman mapigilan ang aking pagluha.

"Ang ganda nilang pagmasdan, napakasaya ko..mahal na mahal ko sila.."

Bahagyang nakatagilid si Zen na nakaharap sa aming anak. At ang mas lalong

nagpaluha sa akin na may kasamang ngiti sa mga labi ay nang makitang nakahawak ang
maliit na kamay ng aming prinsesa sa isang daliri ni Zen.

"Nakaligtas kami, nailuwal ko siya ng maayos..we're alive.."

Kung hindi lamang hinawakan ng matandang babae ang balikat ko ay nakatakbo na ako
sa aking mag-ama.

"Sa ngayon ay hindi ka muna maaaring lumapit sa kanila hija, higit na nagamit ang
kapangyarihan ng prinsipe ng mga nyebe at nakakatulong sa kanya ang presensiya ng
bata para muli siyang lumakas. Hindi maaaring sabay kayong lumapit sa bata habang
kapwa pa kayo mahina, malaki ang posibilidad na pareho kayong kumuha ng lakas sa
bata."

Tumigil ako sa pagkilos nang marinig ko ito. Tinanaw ko na lamang ang aking mag-
ama.

Gusto ko silang yakapin, halikan, hawakan, gusto ko ay ako ang kanilang

mamumulatan, ibinalik ko ang atensyon ko sa matandang babae.

"Maaari ko bang malaman kung sino ka?"

"Isa rin akong babaylan, ngunit wala akong imperyong pinanunungkulan."

"Nasaan ang matandang er�" hindi pa man ako nakakatapos sa aking katanungan ay
nagbukas na ang pintuan.

Para kong nakita si lolo sa kanyang kabataan, mga panahong kaliwa't kanan pa ang
babaeng kanyang nabubulag.

Mas inayos ko ang aking pagkakaupo nang humarap ito sa dulo ng aking kama,
pakiramdam ko ay bumigat ang presensiya sa loob ng silid na ito habang kapwa kami
magkatitigan sa isa't isa.

Hindi ko alam kung papaano uumpisahan ang aming usapan. Marami akong katanungang
nais ibato sa kanya.

"Ikaw ang sinasabi nilang misteryosong matalik na kaibigan ni Zen." Tipid itong
ngumiti sa akin at tuluyan na itong naupo sa dulo ng aking kama.

"Hindi ako ang matalik niyang kaibigan. It's Rosh, pangalawa lamang ako." Siguro ay
tumatawa na ako kung nasa ibang pagkakataon lamang ang usapang ito.

"Hindi ko alam kung paano ko sisimulan? But how? Who are you? Anong pinaglalaban
nyo ni Zen? Hanggang ngayon ay nananatili pa rin akong bulag sa mga nangyayari.
Kreios, Desmond grandfather and my father had their own fights and beliefs, may
kanila rin pinaglalaban ang mga Gazellian, mayroon din kanilang pinaglalaban ang
mga itinakdang prinsipe and even Zen..you..hindi ko na alam ang totoong nangyayari.
I am all lost."

"Hanggang saan ang nalalaman mo, Claret?"

"I don't know, hindi ko na alam kung ano ang hahawakan ko sa aking mga nalaman. Sa
isang iglap ay bigla na lamang sumabog ang pagkatao ko."

"Kung ako ang tatanungin, mas nanaisin ko rin na manatili ka na lamang maging tao.
Mabuhay ng payapa, malayo sa komplikasyon nguniti kahit pilit ka nilang inilayo,
ang tadhana na mismo ang humila sa'yo patungo sa mundong ito."

Nabalot ng katahimikan ang buong silid at nanatili lamang kaming magkatitigan.

Ilang minuto ako naghanap ng lakas ng loob para muling magtanong sa kanya.

"Kinamumuhian mo ba ang sarili nating pamilya?"

"No, but I hate the fact that we did live separately. Napakagaling ni Leon,
hinahangaan ko siya dahil matagumpay niyang napaghiwa-hiwalay ang sarili niyang
pamilya. We're shattered Claret at kahit kailan ay hindi na tayo mabubuo."

"No..we can do something.."

"How Claret?" napatungo ako sa sinabi niya.

Kung hindi lamang hinayaan ni lolo na mahulog sa kanya si Erelah ay hindi

mangyayari ito. Pinaghiwa-hiwalay kami ni lolo dahil sa takot niyang punteryahin
kami ng mga mangkukulam, sa panahong mahina siya..sa panahong hindi pa bihasa si
lola sa kanyang mahika.

Sa buong salinlahi ng mga bampira sa Parsua ay pinaniniwalaan ng lahat na ang

puno't dulo ng galit ng mga mangkukulam ay dahil sa kanilang kalupitan na iginawad
sa mga ito, pero lingid sa kanilang nalalaman ay may malaking bahagi ang aking
sariling pamilya kaya lalong sumiklab ang galit ng mga ito sa amin.

Ipinaako lahat ni lolo sa Parsua ang lahat ng sisi.

Nararapat lamang na tumulong ako sa suliraning ito ng Parsua, dahil ilang daang
taon na palang nagtatago ang aking pamilya at pilit ipinasasalo sa lahat ng mga
taga Parsua ang sisi, galit at paghihiganti ng mga mangkukulam.

"Kung ganoon ay may nalalaman ka sa nakaraan?" tumango ito sa akin.

Napakuyom na ang mga palad ko. Anim ang mga mangkukulam at isa na dito si Danna.
Sinabi ni Danna sa akin na sa gabi ng pagsusunog ay hindi nakaligtas ang isa, ibig
sabihin nito ay may apat na mangkukulam pa ang natitira.

Dalawa na sa anim na mangkukulam ang aking nakilala. Si Danna at Erelah, mga

babaeng kapwa nahulog sa mga lalaking hindi itinakda para sa kanila.

It is the most painful thing I have ever witnessed in this world.

"Kung maaari lamang na kapareho ni Danna si Erelah..kung sana lamang ay hindi niya
hinayaang mabalot ng galit ang kanyang puso."

Sinabi sa akin ni Danna na kung kalaban ka ng isang mangkukulam, ibig sabihin nito
ay kalaban ka na rin ng natitira.

"Hindi lahat ay may malawak na pang-unawa, hindi lahat ay nagkakaroon ng malakas na

puso para sa sakit na sinasabi mo Claret."

Gusto ko siyang tawagin ngunit hindi ko alam ang kanyang pangalan. Hindi ko na rin
sinubukang tawagin pa siyang tiyo. He's younger than Zen!

"Then tell me? Why are you here? What is your purpose? Bakit ngayon ka lang
nagpakita?"
Sa isang iglap ay nakalapit ito sa akin at marahan nitong hinaplos ang aking
pisngi.

"Mother told me to protect you..ang kanyang paboritong apo. Thank you for staying
with her Claret when I'm away, thank you for making her laugh, thank you for
nourishing her heart which I failed to give her and thank you for making her
happy.."

"Don't touch her Javan.." nakaupo na rin sa kanyang kama si Zen habang nakakunot
ang noo.

"Zen!"

"Baby.."

Hinalikan muna ni Zen ang aming anak sa kanyang noo bago niya ito iwan at mabilis
na nakalapit sa akin. Dumistansya si Javan mula sa akin at nagtungo ito sa bata.

Walang babalang siniil ni Zen ang aking mga labi na parang walang ibang bampira sa
kwarto.

"Zen.."

"How are you Claret?"

"He's not blind.."

"Are you thirsty, baby? Walang masakit sa'yo? You should rest, bagong panganak mo
pa lang." Magkadikit ang mga noo namin sa isa't isa.

"I am fine now, Zen."

"Para akong mababaliw habang nakikita kang nasasaktan sa'yong panganganak. You're
too much in pain, I am really sorry. I am already satisfied with only one."

"Zen, delivery with pain is just normal." Umiling ito sa akin.

"You deserve any kind of pain, Claret. You had enough baby..you had enough." Muling
naglapat ang aming mga labi at natigil lamang ito dahil sa isang eksaheradang
tikhim.

Masama na ang tingin sa amin ng matandang babae bago ito nagtungo sa kabilang kama
kung nasaan ang aming prinsesa.
"Ilang araw na kami sa lugar na ito?"

"Mahigit limang araw, mabuti at sa kaparehong araw kayo nagising." Sagot ng

matandang babae.

"How about our princess? Nagising na ba siya?" tanong ni Zen.

Dahil kapwa may lakas na kami ni Zen ay nakalapit na kami sa aming anak. Nakatayo
na si Javan habang ang matandang babae ang may buhat sa aming anak.

"Can I hold her?"

Mabilis ang paglaki ng mga bampira kaya hindi na nakakapagtaka na mabilis na

ipinagbago ng aming anak.

Katabi ko na ang matandang babae habang nakangiti kong pinagmamasdan ang kagandahan
ng aking anak. Si Zen naman ay nakangisi rin habang hinahalikan ang munting paa ng
natutulog na bata.

"Kamukhang-kamukha mo siya Claret, she's like an angel."

Paulit-ulit sa paghalik si Zen sa paa ng bata dahil masyado itong natutuwa hanggang
sa makarinig kami ng unti-unting pag-iyak nito.

"Zen.."

Hindi na napigilan ng paghele ng matandang babae ang malakas na pag-iyak ng aming

munting prinsesa. Hindi ko napigilan ang sarili ko at hinawakan ko ang kamay ni
Zen.

Naririnig ko..naririnig ko ang boses ng buhay na simbolo ng aming pagmamahalan.

"Zen..she's crying.." kahit ako ay naiiyak na rin.

Mabilis ang pagtibok ng puso ko at mahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ng

prinsipe ng mga nyebe habang pinagmamasdan ang dahan-dahang pagmulat ng aming anak.

Ang lahat ng pananabik at nag-uumapay na kasiyahan sa puso ko ay nabawi sa isang

iglap lamang. Napalitan ito ng ilang libong punyal na parang direktang tumatama sa
aking dibdib.
At parang paulit-ulit na piniga ang puso ko nang kumpirmahin ng matandang babaylan
ang nakikita ko.

"Bulag ang bata.."

--

VentreCanard

Chapter 87

Hindi lang ako, maging si Zen ay natigilan sa sinabi ng matanda.

"What?" hindi makapaniwalang tanong ni Zen.

"No, no..no.." nakailang iling ako habang marahang inaagaw sa matanda ang aking
anak.

"No..nagkakamali ka. My baby isn't blind..she's not blind." Nangangatal ang mga
braso habang hawak ang aming prinsesa.

"You can see us, right love? You can see us...you can see us.."

"Claret.." naramdaman kong yumuko na sa balikat ko si Zen.

"What happened? Everything was fine, I delivered her well. What happened to our
baby?!"

Nakatitig lang sa akin ang matanda ang si Javan na parang hindi alam kung papaano
ako sasagutin.

"What happened? Nang mga oras na nakatulog kami, anong nangyari?!"

"Katulad nyo ay natutulog rin ang bata, ngayong araw lamang kayong gumising lahat.
Walang kahit sino ang humawak sa bata dahil may sarili itong kakayahan sa kung
sinumang magtatangkang gumawa ng masama sa kanya." Sagot ng matandang babae.

"Nasa tamang buwan ba ang bata?" tanong ni Javan.

Vampire pregnancy is 3-4 months, magtatatlong buwan pa lamang nang ilabas ko ang
aming prinsesa.
"Kulang sa araw�" nanghihinang sabi ni Zen.

"But it was just days Zen, it won't affect her eyesight."

Umiling ang matanda.

"Kakaiba ang pagbubuntis ng mga bampira, kahit ilang buwan lamang ang kailangan
dapat masiguro na sapat ang buwang ito, malaki ang epekto sa bata kapag nakulangan
ng kahit isang araw."

"Lumabas siya nang maaga," sumulyap sa aming anak si Zen at hinawakan nito ang
maliit nitong kamay.

"Nagmadaling lumabas ang sutil na bata. She sensed that her parents were in danger
and she sacrificed her undeveloped eyesight to protect us. She's just like you,
Claret. Hindi ko alam kung dapat ko ba itong ikatuwa, I have a selfless wife and
daughter..and it's breaking my heart.."

Lumingon ako kay Zen na nakakatitig pa rin sa aming anak.

"Sa lahat ng mamanahin sa'yo Claret ng anak natin, bakit ang ugali mong hindi ko
alam kung kaya kong patuloy na mahalin?"

Hindi ako nakasagot sa sinabi ni Zen, humarap ito sa matanda.

"Tell us something that we can do, gusto kong makakita ang aking prinsesa."

Sa tagal ko bilang isang babaylan, wala pa akong mahikang nalalaman tungkol sa

pagbibigay ng kakayahang makakita. Pero umaasa akong may maisasagot sa akin ang
matandang babae.

"Magkakaroon siya ng pagkakataong makakita kung may magbibgay sa kanya ng mga

mata."

"Ako!" halos sabay kami ni Zen nang sabihin ito.

"Malaki ang posibilidad na hindi tanggapin ng bata ang mata ng isa sa inyo. Your
princess wanted to protect her parents, she'll refuse your eyes. Bakit hindi ang
aking mga mata?"

Natulala ako sa sinabi ni Javan.

"This isn't your problem, Javan." Sagot ni Zen.

"But that child is my�how can I say this? Grandchild?" bahagya pa itong natawa sa
sinabi niya.

"No, wala na mula sa pamilya ko ang magsasakripisyo para sa akin. Zen, hayaan mong
ang aking mga mata na lamang. The blue fire will�will.." ipinagpatuloy ko na lamang
sa aming isipan ang aking mga salita.

Mahal ko.. kukuhanin na niya ang buhay ko...hayaan mong ang mga mata ko--

"Fvck! Anong gusto mong gawin sa akin? Sa anak mo? You'll leave me? You'll leave
us? Pagkatapos kong bumalik? Pagkatapos kong magpakahirap bumalik?! Ikaw naman ang
aalis?"

"Zen..wala na akong pagpipilian, ipinangako ko ang kalahati ng aking buhay.."

"That fast?! Did you ever fight back? Wala ka na ba talagang pagpipilian? Minsan ba
ay humiling ka sa asul na apoy? Bakit kailangan ay bigay ka lang nang bigay? Bakit
kailangan ay oo ka lang nang oo?! Bakit kailangan ay tulong ka nang tulong?! Have
you ever asked me Claret? I was blessed and damn lucky to have you..pero 'yang
kabaitan mo Claret ang naglalayo sa amin ng anak mo! Even our daughter had your
traits already.."

"Sinsisi mo ba ako Zen sa nangyari sa anak natin?" lumuluhang sabi ko.

"That isn't my point, Claret!"

Muling tumulo ang mga luha ko, hindi na nakapagsalita si Javan at ang matanda dahil
sa pagtatalo namin ni Zen.

Paano ko sasabihin sa kanya ang pinag-usapan namin ng asul na apoy. Hahayaan ko pa

bang maghirap si Zen sa pagpipilian niya kung ang kasiyahan ng sarili niyang
kapatid o kami ng anak niya?

Zen will forever bring the burden.

"What is her bargain? Tell me!"

Nagulat ako nang sabihin ito sa akin ni Zen. Papaano niya nalaman?

"How�"

"I've been trying to communicate with her Claret, katatapos mo pa lamang ipangako
ang kalahati ng iyong buhay. Ilang beses akong nakiusap sa kanya na huwag ang buhay
mo. But she never responded, not until after our daughter's birth and she told me
that you had the decision. Then tell me, tell me Claret..what is her bargain? Bakit
sa paraan ng pagsasalita mo ay mas pinili mo kaming iwan ng anak mo?"

"Zen.."

Ilang minuto kaming magkatitigan ni Zen, sinubukan kong ibuka ang mga labi ko para
magsalita pero muli itong nagsara.

Hindi ko magawang sabihin sa kanya.

"I think I need some time alone," bigla na lamang naglaro nang parang bula si Zen
at naiwan akong tulala.

"I'm sorry Claret," mahinang sabi ni Javan.

"Claret, kukuhanin ko muna ang bata. Kailangan pa niya ng sapat na pahinga."

Hinalikan ko muna sa kanyang noo ang aming prinsesa bago ko ito inabot sa matanda.

Naiwan akong mag-isa sa silid. At agad kong sinapo ang aking mukha at hinayaan ko
ang sarili kong humagulhol mula sa kalungkutan.

Buong akala ko ay mula sa aking paggising ay tanging pangalan na lamang ng aming

prinsesa ang aking iisipin, ngunit ito ang reyalidad sa mundo ng mga bampira.

Napakasakit, napakalupit.

Tumagal kami ng isang linggo sa lugar kung saan maraming mga babaylan. Sa lugar
kung saan malayo sa mga patakaran ng mga imperyo. Isang linggo rin akong hindi
kinakausap ni Zen at kahit sulyapan ay hindi nito magawa sa akin.

Si Javan ang nagbigay sa akin ng balita na hanggang ngayon ay hindi pa rin pala
natatapos ang labanan sa Mudelior. At sinabi nito sa akin na nararamdaman na ng
ilang babaylan ang presensiya ng dalawa sa mga malalakas na mangkukulam sa
Mudelior.

"It could be Erelah."

"May nalalaman ka ba sa plano ng pamilya natin?"

"I wasn't part of your family, itinapon ako sa mundo ng mga tao kasama ni ina."

"Hindi ba at itinapon rin ako?"

Nang maramdaman kong gising na ang aking prinsesa ay iniwan ko sa may bintana si
Javan at binuhat ko ang aking anak. Dahil pa hindi kami nagkakausap ni Zen,
hanggang ngayon ay hindi ko pa rin ito mabigyan ng pangalan.

I want to give our princess a beautiful name with Zen's approval.

Mabilis ang paglaki ng aming prinsesa at nakakagapang at nakakaupo na ito, ngunit

hindi pa ito nakakapagsalita.

"She's really beautiful.."

Pansin ko na sa tuwing nagtatanong ako sa kanya ay magaling niyang iniiba ang

usapan. Alam kong may nalalaman din ito sa plano ng pamilya ko.

"Are you going to stop him? Are you going to stop your brother?"

Hindi man tuluyang sinabi sa aking lahat ni ama ang kanilang plano, nakuha ko ang
isa sa pinakamahalagang parte nito.

"Ikaw ang tatanungin ko, are you going to stop your father? He is making himself an
evil king in front of the eyes of thousands of vampires. Para katakutan at
pangilagan. At kung sinong bampira ang makakakitil sa kanya ang siyang titingalain
ng mundong ito. His eyes are looking for your king, King Dastan. Ang haring alam
niyang mapapangalagaan ang kanyang anak. This is how vampires choose their leader,
walang propesiya, walang dyosa. Purong dahas.."

Magsasalita pa sana ako nang magpaalam ito sa akin. Pakinig na namin ang yabag ni
Zen. Bumalik na kami sa kama ng aming anak at nagsimula na lamang akong makipaglaro
dito.

Tuwing umaga lamang pumapasok ng aming silid si Zen para matulog at kinakausap
lamang nito ang aming anak. Isang linggo na akong parang hangin sa kanya.

"My princess.." halos gumulong sa kama ang aming prinsesa nang marinig niya ang
boses ni Zen.

She crawled fastly at bago pa man siya mahulog sa kama ay nasambot na siya ni Zen.

"Bumibilis ka na.." natatawang sabi ni Zen.

Sa tagal nang pagmamahal ko sa kanya ngayon ko naranasan ang lamig ng kanyang mga
nyebe. It's really cold and hurtful.

"How's my princess?"
Zen played his nose with our daughter. Humagikhik ng tawa ang aming anak sa ginawa
ni Zen.

"Bakit hindi ka pa natutulog?"

Gusto ko sanang sumagot sa kanya na kagigising pa lamang ng anak namin pero

pinigilan ko ang sarili ko, ilang beses ko nang sinubukag kausapin siya pero hindi
niya ako pinapansin.

Dahil hindi pa nakakapagsalita ang aming anak, ginawa na lamang nito ang lagi
niyang ginagawa sa amin. With her little hands, she caressed Zen's face with the
sweetest smile on her face.

Zen's expression softened. Napakuyom ang mga kamay ko sa kama habang nararamdaman
ko ang tindi ng pagkirot ng puso ko.

"How I wish you'll be able to see how beautiful you are. How I wish I could do
something to show you this world. How I wish I could see my own reflection in your
eyes. I love you so much.. so much..my princess.."

Nanikip ang dibdib ko nang may tumakas na luha sa mga mata ng prinsipe ng mga
nyebe.

Halos hindi na ako makahinga nang marahang gumalaw ang maliliit na kamay ng aming
prinsesa at punasan ang luha ng kanyang ama.

"Pa..pa.."

Lumingon sa akin si Zen at marahan niyang ibinuka ang kanyang mga braso.

"I'm sorry, baby..."

Hindi na ako nag-aksaya ng oras at itinapon ko na ang sarili ko sa lalaking

pinakamamahal ko.

"I'll be selfish Zen, I'll promise to be selfish this time. Hindi ko kayo iiwan,
hinding-hindi ko kayo iiwan. I'm sorry..I'm sorry.."

Ramdam ko ang paghalik ni Zen sa ibabaw ng ulo ko.

"I love you so much..Claret.."

Nang nag-angat ako ng mukha ay marahang hinalikan ni Zen ang mga labi ko. Sabay
naagaw ang atensyon namin nang inosenteng kapain ng aming anak ang mukha namin ni
Zen. Kapwa namin hinawakan ang kamay niya.

"Mahal na prinsipe, ibigay mo na sa ating anak ang kanyang pangalan."

"Her beauty is divine, she's my little hope and my amore."

Hinalikan ni Zen ang munting kamay ng aming prinsesa. Mas inihilig ko pa ang aking
sarili sa kanya habang hinihintay ko ang pangalan ng aming prinsesa.

"From now on, everyone will call you..Divina Esperanza Amor."

--

VentreCanard

Extended until Chapter 95. Huling tawad. Haha

Chapter 88

Gumaan ang pakiramdam ko nang magkaayos kaming muli ni Zen. Wala nang mas sasaya pa
sa akin kundi marinig ang tawanan ng aking mag-ama.

Abala akong pinagmamasdan si Zen at Divine na naglalaro sa kama. Nakadapa sa

katawan ni Zen ang aming prinsesa habang nakikipagkulitan ito.

"You call me Papa again," Zen played his nose with her.

Humagikhik si Divine sa ginawang ito ni Zen. Buong akala ko ay hindi sila

magkakasundong mag-ama. Pero mukhang mas malapit pa si Divine kaysa sa kanyang ama.

I never thought that I'll see this side of Zen. He's so gentle and sweet, parang
ako ang malulusaw sa tuwing buong puso niyang pinagmamasdan ang aming anak.

Sa tuwing inaayos nito ang buhok ng aming anak kapag magkalaro sila, sa tuwing
tinuturuan niya itong magsalita at tuwing nanggigigil siya rito.
"Divine, you call me Papa. My princess.."

He played his forefinger on our daughter's cheek.

Dahil abala sa paglalaro si Divine sa pagsakay sa kanya at pagtapik-tapik sa dibdib

ng kanyang ama na parang nangangabayo, pansin ko na medyo nairita na ang aming
anak. Inaabala na siya ni Zen.

Isa sa katangian ni Zen na agad kong napansin nakuha ng aming anak ay ang mabilis
na pag-init ng ulo. Our baby is a short tempered silly girl.

Hinawakan ni Divine ang daliri ng kanyang ama at nanggigil itong kumagat dito.

"Aww..you bit Papa.." ngiwing sabi ni Zen. Sabay kaming natawa ni Divine.

They are always like this.

Silang mag-ama na nga ang laging magkasama, pero sila rin naman ang laging
magkaaway.

Naupo na si Zen habang kalong niya si Divine.

"Sutil na bata, you can't just bite your Papa if you're annoyed." Nagsimula nang
magkagat labi si Divine na parang maiiyak.

"Zen! Nakikipaglaro sa'yo ang bata, ang kulit mo kasi. Hintayin mo siyang matutong
magsalita, don't force her." Inagaw ko sa kanya si Divine at yumakap ito sa akin ng
mahigpit.

Ganito palagi ang nangyayari, magkasundo sila ng mga ilang oras, nagtatawanan at
naglalambingan. Makalipas rin ng ilang oras ay mag-aaway silang dalawa, pero bago
kami matulog tatlo silang dalawa ring mag-ama ang makikita kong magkayakap.

Mag-ama talaga sila. They are both hardheaded.

"You can't hurt your Papa, Divine."

"She is playing Zen, naiirita ang bata lagi mo na lamang pinipisil ang pisngi."
Nakasiksik na si Divine sa leeg ko.

"We are playing! Natutuwa lamang ako sa kanya."

"Kilala mo naman ang anak mo, Zen. Nagmana sa'yo ang anak mo, huwag mong kulitin
kapag naglalaro ang bata. Ayaw niyang naabala, just like you."

Zen tried to talk but he closed his mouth again. Tama naman ang sinabi ko,
magkaparehong-magkapareho silang mag-ama.

"Do you want milk, Divine?"

Vampire kids can also drink milk, pwede rin naman na dugo lang. But Divine is
partly human, naghahanap din ng gatas ang katawan niya.

Ang isa pa sa ikinagulat ng babaylan ay ang kakayahan kong pagbigay ng gatas.

Vampire mothers can't breast feed, dahil sapat na sa bata ang sariwang dugo. Siguro
ay dahil ipinanganak akong may dugong tao.

I can still remember how Zen refused the breastfeeding for Divine, because
according to him and his own Gazellian tradition, breastfeeding is supposed to be
for husbands only.

Salinlahi na daw 'yon ng mga Gazellian kaya dapat ay hindi sumusuway. Gumawa na
naman ng sariling tradisyon ang prinsipe ng mga nyebe.

I had enough of his own invented traditions. Ilang beses na akong naisahan ni Zen
sa mga sarili niyang tradisyon.

I started stripping my dress to let Divine drinks her milk. I saw how Zen rolled
his eyes. Pero hindi rin ito nakatiis at tumabi sa akin.

We're both leaning to our headboard. Zen is grinning while looking at our daughter.

Nasa aktong hahawakan na naman ni Zen ang pisngi nang bata nang matalim ko na itong
tinitigan.

"Zen naman, baka umiyak na si Divine." Natigil sa ere ang kamay ni Zen at walang
imik niyang ibinaba ito.

Habang abala si Divina sa pag-inom ng kanyang gatas, naramdaman ko na lamang ang

pagsiksik ng mukha ni Zen sa leeg ko.

"How about me, Claret? Kinakalimutan mo na ako? Are you still mad at me?" sa
pagkakataong ito ay ako na ang napangiwi.

Sa pagkakaalala ko ay maayos na kaming dalawa, saan na naman nanggagaling ang

sinasabi nitong prinsipe ng mga nyebe?

"Zen, don't tell me you want breastfeeding too?" natatawang sabi ko.

"Divine didn't let me drink from you for months, ngayon naman ay ayaw kong umagaw
sa kanya. She's now getting strength from you, manghihina ka kung dalawa na kami."

Bigla kong naalala, ilang buwan na rin simula nang uminom kami sa isa't isa. Ang
babaylan lamang ang nagbibigay sa amin ng mga sariwang dugo ng mga hayop.

"Anong gusto mo mahal na prinsipe?" Iba na ang mga payakap-yakap ni Zen.

Mas lalo pa itong nagsumiksik sa akin.

"Inaagawan na akong tuluyan ni Divine, tapos lagi niyo akong hindi pinapansing mag-
ina." Tuluyan na akong natawa.

"Zen.." lumingon ako ditong nakangisi.

"What do you want? Pinapatawa mo ko, do you want breastfeeding?"

Nagtindigan ang mga balahibo ko sa batok nang marahan niyang kagatin ang aking
tenga.

"More than that, baby.."

"Akala ko ba ay hindi na natin susundan si Divine?"

"I said that?" nakalimot na ang prinsipe ng mga nyebe.

"Yes, you told me."

"Hahanap tayo ng langis, ipahid mo." Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.

Uhaw na uhaw na ang prinsipe ng mga nyebe. Nakakaawa.

"Patulugin mo na ang sutil na batang 'yan. Magkaaway kami ng batang 'yan ngayon."

"Are you going to sleep, Divine? Nauuhaw na daw si Papa, kawawa naman."

"Claret, you are making fun of me. Hindi ka ba nauuhaw sa akin?"

"Ofcourse, yes.."

"Great! Make her sleep for two days," naiiling na ako sa naririnig ko mula sa
kanya.

"I'll just ask Javan to take care of her for two days, because the father needs
nourishing too."

Habang pinapatulog ko si Divine ay inip na inip si Zen sa kama habang pagulong-

gulong. Kung saan-saan ko na lamang ito nakikita, minsan ay nasa paanan ko at
nilalaro ang mga daliri ko.

Sa mga binti ko habang pinaglalandas niya ang kanyang mga kamay hanggang sa
nakaunan na siya sa aking mga hita.

Para siyang pusa na hindi mapaanak.

"Claret.."

Umikot na ang mga mata ko.

"Tulog na," ibinaba ko na si Divine at marahan ko itong hinalikan. Lumapit rin sa

kanya si Zen at nakangisi nitong tinusok ng kanyang daliri ang pisngi nito.

"Ako naman ngayon, sutil."

Inayos ko na ang damit ko habang naiiling sa mag-ama.

"I'll call Javan, ako na ang magsasabi."

Hindi rin nagtagal ay dumating na ito.

"Don't sugarcoat me, Zen. I knew you too well, kaaanak lang ni Claret."

"What are you talking about?" Here comes the lying prince.

Ofcourse, kilala na siya ni Javan. He even tolerated Zen to that ice castle. Mabuti
na lamang at sinabi ni Zen na sadyang bulag ito ng mga oras na 'yon.

"Just�just- huwag nyo munang sundan ang batang ito. It is a friendly advise, inform
the old lady about your plans."
"Why?"

"Just inform her. Go, ako na ang bahala dito. Kilala na kita, dalawang klase ng
pangil mo ang hindi kayang pigilan."

Hinawakan ko na ang kamay ni Zen at hinila ko na ito palabas.

"Thanks Javan,"

Nagtungo kami sa silid ng matandang babae, hindi pa man kami nagpapaalam ay nauna
na itong magsalita.

"Mayroon kaming maliit na bukal sa lugar na ito. Isang paliguan na tanging gatas
lamang ang makikita."

Lumawak ang ngiti sa mga labi ko. Napakatagal na nag huli akong naligo sa gatas.

"Javan told you," kunot noong sabi nito.

"Hindi lamang ito simpleng paliguan, maibabalik ang lakas nyong mag-asawa.
Makakabawi ka ng lakas mula sa'yong panganganak at babalik ang lakas mo bago mo ka
napasabak sa laban mahal na prinsipe. Alam naman natin na hanggang ngayon ay hindi
pa rin bumabalik ng tuluyan ang inyong mga lakas."

Kapwa kami tumango ni Zen. Ibinigay sa amin ng matanda kung nasaan ang direksyon ng
bukal na gatas.

It was like our first time, bukal nga lamang ng dugo ang pinuntahan namin na
napapalibutan ng mga dayami.

But this time it was something simple. Bahayga pang umuusok ang maiinit na gatas
mula sa kawayang kahoy na marahang tumataas-baba mula sa nagtataasang bato.

Napapalibutan ng malalaking bato, kawayang puno at tunog ng mga kuliglig ang

paligid.

Kapwa kami nakatayo ni Zen habang nakatitig dito. Hanggang maramdaman ko ang kamay
niya sa aking balikat.

"Claret.."

"You know Zen, minsan ko nang hiniling na sana ay mabigyan ako ng pagkakataong
maligo sa gatas kasama mo."

"You should have asked me, we can do it everyday."

Tuluyan nang dumulas hanggang talampakan ang kasuotan ko. Revealing my naked body.
Marahan niya akong binuhat hanggang kapwa na lumubog sa mainit na gatas ang aming
mga katawan.

He brought me on the edge pinning me with his kisses.

"Baby, I missed this.."

I answered the every movement of his lips while his hands are travelling all over
my body. I encircled my legs around his waist as I give in to him.

"Zen.." I sensually brushed his hair as his lips covered my left breast.

"I've been dying to feel this again.."

After he savoured what's his he went back with my lips. Naghiwalay lamang ang mga
labi namin ng kapusin kami ng hangin sa isa't isa.

I turned around giving him the full access of my back. He started licking my
shoulders until he reached my neck.

I can feel him from behind. Yumakap sa akin ang isa niyang braso habang malapit sa
mga labi ko ang isa niyang palapulsuhan.

The moment I felt his fangs on my neck with his burning flesh with me, my lips went
on his pulse to taste his blood.

Sabay kaming uminom ng dugo mula sa isa't isa.

We really need this, a vampire couple needs this. Isa ito sa pinakamatinding
pinagkukuhanan namin ng lakas.

We need to regain our strength, dahil kailangan na naming bumalik sa Mudelior sa

lalong madaling panahon.

"Stop thinking that for a while, Claret."

My arms snaked around his nape after that bite and we kissed endlessly.
"I love you, Claret Cordelia Amor."

Tonight, with the sacred milk that will cleanse any kind of weakness...stained with
mixture of blood..love, lust and passion. I feel united with him.

--

VentreCanard

Chapter 89

There is something about their milk bath. Gaya nga ng sabi ng matandang babaylan,
may kakayahan itong ibalik ang lakas ng kahit sinong maliligo dito.

It is given that vampire couple can regain their power and strength through mating
and drinking each other's blood. Wala nang makakatalo dito, pero iba pa rin ang
dala ng bukal na gatas ng lugar na ito.

Pinili naming matulog ni Zen matapos nang ilang oras na pagbababad sa bukal ng
gatas at sa isa't isa.

Sa kabila ng mga suliraning nakapaligid sa amin hindi ko akalaing mabibigyan kami

ng pagkakatong magkaroon ng maginhawang panliligo.

It was just simple, but I felt the happiest.

I curled my body against Zen and I closed my eyes with a small smile on my face.

Hindi na ako nagulat nang matagpuan ko ang sarili ko sa isang panibagong panaginip.
Kung noong una ay nasa harap ako ng napakaraming salamin, kasalukuyan naman akong
nasa harap ng isang larawan ng babae.

She's playing a piano with her closed eyes and her hair flowing in the wind. Sa
likuran nito ay ang buwan na nagliliwanag, ilang nagkalat na ulap at maliliit na
dahong laging kayakap ng hangin.

Until I heard a soft music coming from a piano. Agad akong napahakbang paatras nang
unti-unting nagmulat ang magandang babae mula sa painting at mapait itong ngumiti
sa akin.
Nagsimulang gumalaw ang painting na parang nagkaroon ng buhay ang kabuuan nito
hanggang sa unti-unting nagliwanag ang buhok ng babae at tuluyang naging asul na
apoy.

Her body turned into a blue fire. At dahan-dahan itong lumabas mula sa larawan. She
held my face and rested her forehead on mine for more a minute.

"Muli mo akong pinagbuksan, Claret."

Naghahanap ako ng maaaring isagot sa kanya hanggang sa pinili ko na lamang

manatiling tahimik.

Humiwalay ito sa akin at tumalikod.

"Sundan mo ako, may nais akong ipakita sa'yo Claret."

Sumunod ako sa kanya at sinimulan ko nang maglakad. Sa kaunting minuto kong

paglalakad ay parang napakabilis ng pagpapalit ng aming lugar.

"Pagmasdan mo ang ating salinlahi.."

Natagpuan ko ang aking sarili sa isang mahabang pasilyo kung saan napupuno ito ng
iba't ibang larawan ng mga babae.

"Sino ang mga babaeng ito?" tanong ko kahit nagkakaroon na ako ng ideya kung sino
ang mga ipinakikita niyang ito.

They are so beautiful, kahit saang larawan ako tumingin ay nakakamangha.

"They are also in our bloodline, but most of them died just to sacrifice." Natigil
ako sa paghakbang nang makita ko sa kanang bahagi ang larawan ni lola.

My grandmother sacrificed herself for my own happiness. Hindi ko napigilang hindi

lumuha habang nagsisimulang humakbang patungo sa kanyang larawang nakangiti.

"Lola..lola ko.." hindi man lang kami nagkausap bago ito nawala. Hindi ko man lang
nasabi sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

"Lola, I'm sorry. Naging mahina ako sa harap mo, wala na akong ginawa kundi lumuha
sa harapan mo."

Nawala sa paningin ko ang larawan ni lola nang humarang sa akin ang asul na apoy,
nag-anyo itong isang tunay na babae at marahan niyang pinahid ang aking mga luha.

"Gusto kong ikaw ang unang pumutol nito Claret, ayokong darating ang panahon na ang
bawat babaeng isisilang na may dugo ng isang dyosa ay aasahan na nang lahat para
magsakripisyo sa lahat ng suliranin."

"Nakapagdesisyon ka na ba?" nawala muli ang kanyang anyong tao at naging asul na
apoy muli ito.

Marahan akong tumango sa kanya ngunit may luha sa aking mga mata. Patawad Finn,
patawad sa unang babaeng minahal mo at patawad sa lahat ng Gazellian maaaring
masaktan sa desisyon kong ito.

"I am choosing my own life and I am giving up my ability to dispel any vampire
curse. Patuloy kong sasamahan ang aking mag-ama kapalit ang kakayahan kong tumulong
gamit ang abilidad na tanging ako lamang ang nagtataglay."

"Masusunod, itinakdang babae mula sa salamin."

Tumagos ang kanyang kamay sa aking dibdib na parang may kung ano siyang pilit
kinukuha dito. It was quite painful and warm.

"Hindi kita tinuturang maging makasarili, Claret. Gusto lamang kitang imulat sa
katotohanan na hindi sa lahat ng pagkakataon ay kailangan mong tumulong, hindi sa
lahat ng pagkakataon ay ihahain mo ang sarili mo sa suliranin ng iba. Learn to be
selfish in a good way, learn to look and watch for them to help their own."

"Learn to close your eyes if you're seeing too much scenery of pain. Dahil tandaan
mong hindi lahat ng nakikita ng 'yong mga mata ay maaaring abutin ng 'yong mga
kamay."

"Our bloodline suffered enough, our bloodline had too much of sacrifices. End this
Claret, create a new era of hope, smile and a love full of warmth."

Hinayaan ko ang sarili kong damhin ang init ng apoy mula sa dyosang pinauulanan ako
ng mga salita.

"I am giving back your life, a long life you deserved. Live well..Claret Cordelia
Amor.."

Magaan ang pakiramdam ko ang magmulat ang aking mga mata. Nang sulyapan ko si Zen
ay mahimbing pa rin itong natutulog. Hinalikan ko ito sa kanyang mga labi.

"Mahal kita aking prinsipe,"

**

Mabilis ang paglipas ng mga araw.

Kasalukuyan ko nang ibinubutones ang kasuotan ng prinsipe ng mga nyebe. Mabibigat

ang aking paghinga dahil alam kong mas nalalapit na ang oras kung kailan kailangan
naming iwanan ang aming anak.

Ilang araw na lamang ay matatapos na ang pangmalakihang labanan at pareho kaming

may ideya ni Zen kung anong gulo ang sasabog dito.

"Handa na ba tayo, Zen?"

"Kailangan, para sa Parsua. Para maganda nating hinaharap." Tumigil ang kamay ko sa
dulong butones at nag-angat ako ng paningin sa kanya.

"You can stay, samahan mo si Divine." Umiling ako sa kanya.

"This isn't just your fight Zen, laban ko rin ito. Hindi man ako ipinanganak sa
Parsua, ito ang masasabi kong aking pinakamamahal na imperyo."

"Even if this fight will be against your own family?"

"From the very start you knew everything, Zen. Hindi mo man lang sinabi sa akin ang
lahat ng nalalaman mo. You let me live without having any knowledge about my
family's existence."

"Kapag sinabi ko? What will you do? You'll get the burden of everyone? Aakuin mo
ang lahat ng problema? You'll sacrifice even yourself? Tell me Claret, saan pa ako
kukuha ng lakas ng loob sabihin sa babaeng pinakamamahal ko ang sarili niyang
pagkatao na magpapahamak sa kanya?"

Hindi ako nakasagot sa sinabi niya.

Marahan siyang yumuko sa akin at hinawakan niya ang aking magkabilang pisngi.

"Lahat kaya kong gawin, Claret..lahat lahat para sa'yo."

"Zen.."

"Stay here, baby. Wait for me to come back.."

"No, alam mong ang paghihintay ang pinakakinatatakutan kong gawin. I suffered
enough when you were gone, Zen. Hindi ko na kayang maghintay, hindi ko na kayang
pagmasdan ang unti-unti mong pagtalikod mula sa akin."

"Mapanganib na sa Mudelior sa sitwasyong ito, Claret." Pilit pa rin akong umiling

sa kanya.

"Hindi ko kakayaning maghintay, mahal na prinsipe. Hindi ko kakayanin.."

"Claret, someone needs to stay for Divine. What will happen to our princess if both
of us�"

"No! Walang mawawala sa atin.." madiing sabi ko.

"Claret, let's accept this. We'll be facing a war, this is between life and death.
We need to assure that Divine will not be left alone."

"No Zen, babalikan natin si Divine. You can't just convince me to stay and wait,
I'll fight with you."

"Claret.."

Natigil kami sa pagtatalo nang makarinig kami ng katok mula sa labas. Si Javan ito
na buhat si Divine, kasama niya ang matandang babaylan.

"Nakahanda na ang kabayo,"

Hinawakan ko ang kamay ni Zen, hindi ako papayag na iiwan niya ako.

"Javan, ikaw muna ang bahala kay Divine." Sumulyap din ako sa matandang babaylan.

She nodded at me.

"Salamat,"

"I'll just carry her before we go," pinagbigyan ko si Zen na humiwalay sa akin at
kinuha niya mula kay Javan si Divine.

Lumapit rin ako sa kanila.

"We'll go somewhere, Divine. But we promised that we'll come back for you." Humigil
ako kay Zen habang pinagmamasdan ang anak namin na parang naiintindihan na ang
sinasabi ng kanyang ama.
Namumula na ang pisngi at ilong nito.

Kumirot ang dibdib ko nang pilit kapain ng aming anak ang mukha namin ni Zen,
nagsisimula nang sinukin si Divine hanggang sa umiyak ito ng malakas.

Yumakap ito nang mahipit kay Zen.

"Don't cry Princess, we'll come back. We'll play again, you'll ride on my back,
we'll play with your mom." Umiiling lang si Divine sa lahat ng sinasabi ni Zen.

"My baby.." inagaw ko si Divine at pilit ko siyang pinapatahan.

"Javan is here for you, he'll play with you."

Sumulyap na sa akin si Zen. We need to go, sabay naming hinalikan ang ibabaw ng ulo
ni Divine. Nahirapan pa akong ibigay siya kay Javan dahil lalong lumakas ang pag-
iyak nito ay ayaw bumitaw sa akin.

"Take care of her, babalik kami agad."

Nauna nang lumabas ng kwarto si Zen dahil hindi na nito kayang tingnan ang pag-iyak
ni Divine. Muli akong humalik sa aming anak at nagmadali akong sundan si Zen.

I grabbed his hands as we walked slowly away from our precious daughter.

Pero hindi pa man kami tuluyang nakakalayo ni Zen ay kapwa kami natigilan sa
paghakbang.

It was the first shout coming from our daughter with her crying and begging voice.
She shouted it again and again and again.

"Pa...pa! Ma..ma! Papa.. Mama.."

--

VentreCanard

Chapter 90
Struggles are always part of someone's life. Mahirap man tanggapin pero sadyang
ganito ang buhay.

Conflicts will always be there, walang makakatakas, walang malilibre. Ang kaibahan
lang ay ang tindi ng bawat hagupit nito sa bawat indibiduwal na nilalang.

If Zen was born as a human, if I wasn't one of the girls from the prophecy. Would
my life be as difficult as this? Will I ever experience war and life sacrifices?
Will I ever see thousands of death? Will I ever have a choice between to claim my
own happiness or making someone's life miserable? Will I ever experience turning my
back on my own daughter?

I forced a smile while looking up the sky.

Mga bituin lamang ang nakikita ko habang patuloy sa pagtakbo ang kabayong
sinasakyan namin ni Zen. Isinandal ko ang sarili ko sa kanya.

Alam kong naririnig niya ang nasa isipan ko.

"Minsan ba ay hiniling mo Zen na isilang sa mundong hindi kasing komplikado nito?"

I've been wondering. Kahit kailan ba ay nagsawa siya sa mundong itong nag-uumapaw
sa sakit.

I heard him sigh.

"To be born as a human?" tumango ako sa kanya.

Minsan ko lamang pasukin ang kanyang isipan, hindi dahil ayaw ko kundi dahil
hanggang ngayon na namumuhay pa rin sa prinsipyo at paniniwala ko ang pagiging
taong siyang nakamulatan ko.

I can't read someone's mind just to suffice my curiosity. Kung maaari naman akong
magtanong.

"Yes, have you ever tried asking for a peaceful life Prince Zen?"

"Sorry baby, but I never tried even once. Not that I hate humans, not that I hate
your world, the world who created the most beautiful thing I ever had. I just can't
see myself in your world. Gaano man kalupit sa mundong ito."

Nanatili kaming tahimik ni Zen habang nakayakap siya sa akin sa mabilis na pagtakbo
ng kabayo. Hinayaan kong damhin ng pisngi ko ang lamig ng hangin na humahaplos sa
akin.

Isa sa pinakamamahal ko sa mundong ito ay ang nakahahanga nitong kapaligiran.

Vampire world is not as polluted as human world, malinis ang hangin, magaganda ang
mga puno, buhay ang mga tubig, magaganda ang mga kabundukan.

What would be this world if war will vanish? I might proudly say that I am living
in a paradise.

"Paradise, baby?"

"That kind of world is what we deserve," humigpit ang yakap niya sa akin.

"Matagal ko nang tinanggap sa sarili ko na mamumuhay ako ng ganito. Paradise is

just a dream. Royalties in this world can't ever think of peace, once that you have
the power all you had to do is to stand for it. Pangalagaan at panghawakan. I can't
be weak in front of thousands of eyes, Claret. Dahil hindi lang ako ang mahihila
pababa, kasama ang mga kapatid ko, kasama ang imperyo."

"Zen.."

"Pero huli ko lamang pinangatawan ang mga sinabi kong ito, Claret. I was the
insensitive Second Prince of Sartorias before. Hindi ko akalaing pipiliin ko rin
umalis sa bagay na kumportable ako."

"That's because you learned to open your eyes Zen, na walang sinasala, lahat ay
nakikita. That's the most important thing, we look at whole view point. Hindi
lamang sa iisang anggulo."

"That's because of you, thank you baby. You let out of my shadows, choosing a light
of path to see the reality." I smiled.

"Babalikan natin si Divine na magkasama."

"Ofcourse, I already missed playing with her."

Nagpatuloy kami sa paglalakbay at sa paglapit namin sa Mudelior ay sa pagbilis ng

pagtibok ng puso ko. Gusto kong tanggalin ang kaba sa aking dibdib pero hindi ko
magawang kumbinsihin ang sarili ko.

Papasok pa lamang kami sa hangganan ng Mudelior ay nakakakita na kami ng makapal na

usok. A dark smoke with full of gloomy aura.

Nakakapanghina ang presensiya ng mga usok na ito.

Hindi nagtagal ay tuluyan nang tumambad sa amin ang kaguluhang nangyayari sa
Mudelior. Nagkalat ang iba't ibang bampira mula sa mga imperyo at kasalukuyan ang
mga itong naglalaban. May mga wala na rin buhay at mga sugatan.

The empire of the sand turned into an empire of blood. Clean sand is now stained
with blood of cruelty.

"What the�" dahil sa bilis ng pangyayari ay hindi na kami nakagalaw ng maayos ni

Zen.

Until an arrow hit our horse. Kapwa kami bumagsak ni Zen sa lupa dahil sa biglaang
nangyari.

Natulala ako sa lalaking nakatayo sa tuktok ng bulwagang halos kalahati na ang

nakaguho. He's holding a bow and arrow while looking at me.

"Why?" nangangatal ang mga labi ko.

It was my brother making a sand storm that will stop us from reaching the arena.

"What the hell?!" agad tumayo si Zen.

Hindi lang kapangyarihan ni Kreios ang nakikita ko sa mga oras na ito. Maging ang
mga yelo ni Zen ay nakikipagtunggali na dito.

Kailangan naming makarating sa bulwagan at makita ang nangyayari.

"Kreios! This isn't your fight alone!" sigaw ko.

Kagaya ni Zen ay sinikap kong gamitin ang sarili kong kapangyarihan. Higit akong
malakas sa kapatid ko, higit na malakas ang kagustuhan kong tumulong.

Alam kong kaya rin ni Zen tibagin ang makakapal na buhanging pilit pumipigil sa
amin pero sa pagkakataong ito ay pinigilan ko siya.

"Let me be Zen.."

Nang akma kung itataas ang kamay ko ay may panibagong pana na muntik nang tumama sa
akin.

Why can't you hit me, Kreios?

"You! Bakit ka pa bumalik?! You had enough Claret! Bumalik na kayo ni Zen! BUMALIK
NA KAYO!"

Hindi niya ako napigilan sa sinabi niya. I used my own power to fight against him
hanggang sa tuluyan ko na itong matanggal.

I saw how Kreios threw his arrow out of frustration. Hindi na kami nag-aksaya ng
oras ni Zen.

Nagimbal ako nang makita ang dobleng bilang nang nagkalat na walang buhay na
katawan ng mga bampira sa pagpasok namin ni Zen. Agad hinanap ng aking mga mata ang
mga kapamilya ko at ang mga Gazellian.

All I thought was fight between them, tulad ng sinabi ng sarili kong pamilya. But
everything turned in an opposite way.

I can sense two different presence, itim na mga babaylan. Mga mangkukulam, ang mga
nilalang na siyang masasabi kong pinakamalungkot na nakilala ko.

Si Ama, Dastan at lolo ay kapwa may hawak na espada kaharap ang isang nakapagandang
babae. Isang pamilyar na babae. It was Erelah..and her power masking her faded
beauty.

"Erelah.."

Pansin ko nang kapwa na nanghihina si Dastan, ama at lolo.

"I'll help them.." patungo na sana si Zen nang matigilan ito.

Sinundan ko ang kanyang mga mata at halos mawalan ako ng balanse nang makakita ako
ng hindi pamilyar ngunit napakagandang puno. With my own powers as a priestess, I
can see the core inside it.

"Another Gazellian tree.." nanghihinang sabi ni Zen.

"They captured Desmond, he got the weakest heart. Bagay na kayang-kaya nilang
manipulahin, tree is a Gazellian's symbolism. Ginamit nila ito para maikulong si
Desmond, it was his presence and his pain that will make Erelah alive. It was her
soul that we're seeing, she needs Desmond for her complete resurrection."

"No way.."

"Alam mo ito Claret, weakest heart can easily be possessed." Pumasok sa isip ko ang
kapatid ni Elizabeth na umibig din kay Dastan noon.
She was possessed because of her pain and hatred.

"Dahil katulad ni Erelah..hanggang ngayon nakakaramdam pa rin siya ng sakit. I

stopped you both..dahil ayokong sisihin nyo ang mga sarili nyo sa mga nangyayari.
Desmond, my friend just fell in love with my sister, na matagal nang nagmamahal sa
iba. And I am seeing his tree of pain."

"Desmond.." tumulo na ang mga luha.

Everything was all my fault. The witches won't be triggered if they can't sense any
suffering heart. Pero wala akong magawa para mabawasan 'yon kay Desmond.

I was like my grandfather. I made a big damage for someone's heart.

Bumaba ang mga mata ko sa katawan ng puno. And there I saw Gazellian siblings,
making their way to help Desmond.

"We can't use our power, it might destroy his body. We're running out of time."
Mahinang sabi ni Kreios.

Nang sulyapan ko ang dalawang kamay ng kapatid ko ay kapwa na ito nagdurugo katulad
ng sa magkakapatid na Gazellian.

Harper with her bleeding hands calling Desmond's name, kahit si Caleb ay hindi na
iniinda ang mga tinik na tumutusok sa kanila at wala rin tigil na tinatawag ang
pangalan ni Desmond.

Minamano-mano nila ang matitinik na ugat na pilit lumalamon sa kaunting liwanag na

nagpapakita sa pigura ng kanilang kapatid.

Sa pagkakataong ito kapwa kami humakbang ni Zen, ngunit sa magkaibang direksyon.

Zen turned his way to Desmond's tree while I continued walking to my family. We
split our ways for the fight we need to face.

Problema ng sarili kong pamilya si Erelah. Kasabay kong humakbang papalapit kay
Erelah si Kreios.

"Dastan, tulungan mo ang mga kapatid mo. They are waiting for you." Hindi man lang
ito nagsalita dahil agad itong nagtungo sa kanyang mga kapatid.

"Foolish woman, sa tingin mo ay may magagawa ka? May iniwan ka hindi ba? Do you
think she'll be safe?"
"More than safe," nagulat ako nang nakapamulsang humilera sa amin si Javan.

Kreios, my father, my grandfather and Javan are with me facing the woman who was
wrecked by our own presence.

"Tatlong prinsipe at isang hari ang nakabantay sa kanya, your princess is safe with
those vampires from the prophecy."

Malakas na tumawa si Erelah sa sinabi ni Javan.

"Sa tingin nyo ay may magagawa pa kayo? Ang anak ni Danna ay kasing inutil niya!
He'll die at my cost, ang anak ni Danna mismo ang bubuhay sa akin! His pain, agony
and endless misery will be my strength at ikaw babae, mamamatay ka sa sarili mong
konsensiya!"

"You're wrong, lumalaban si Desmond. Lumalaban kami! You're fighting with the wrong
families! You ugly witch!" Malakas na sigaw ni Harper na walang tigil pa rin sa
paghila sa matatalas na ugat.

Tahimik na si Zen at Dastan, kapwa na rin nagdurugo ang kanilang kamay.

"Kill her Claret, kill her with your power!" sigaw ni Caleb.

"Erelah, itigil mo na ito."

"Tumahimik ka Leon!"

Kapwa kami umiwas ng pamilya ko nang may malalaking piraso ng bahagi ng koloseyo
ang muntik nang tumama sa amin.

"Mamamatay kayong lahat at ako ang magrereyna sa lahat ng mga imperyo. Lahat ng
magmamahal ay aking isasadlak sa pagiging alipin."

"No, that will never happen."

I bent one of my knees on the ground and I let my palm feel the ground while bowing
my head with my eyes closed, making me hear.. making me feel more the every
heartbeats of the living vampire in this empire.

Using my own power, I extracted two small branches from Desmond's tree. Giving me
the beauty of its every small single leaf.

Marahan akong nag-angat ng aking mga mata at sinalubong ko ang mga mata ni Erelah
na punong-puno ng sakit at galit.

Unti unti akong tumayo.

I heard my family and even Zen shouted my name when they noticed a barrier against
them. Hinayaan kong kami lamang ni Erelah ang matira.

I stand with the branches from both of my hands, borrowing a slice of Desmond's
power.

I've been a dancer with a sword to fight against cruelty, a dancer with a flowing
fabric to raise the awareness of peace. And now a dancer with plants of a
Gazellin's symbolism to end an undying pain and hatred.

Tonight, it is dance to kill...a dance for an ending.

"Slaves those people that will learn to love?"

Isa-isa kong sinulyapan ang bawat nilalang na siyang nagbigay kulay ng salitang
pagmamahal sa akin.

Dastan, Harper, Caleb, my brother, my father, my grandfather, Desmond and my

love..Zen.

"Our love..our bond will bring you down. Ang pagmamahal namin sa isa't isang
aalipin sa'yo hanggang katapusan."

Kapwa ko binitawan sa ere ang mga sangang nagmula kay Desmond, umangat ito sa akin
sa nagliliwanag kong kapangyarihan at ipinikit ko ang aking mga mata.

Itinaas ko ang aking mga kamay na nasa direksyon ng mga sangang nagmula sa
ikahuling Gazellian. At sa sandaling ito ay iminulat ko ang aking mga mata.

Sa ngalan ng lahat ng mga dyosang nagsakripisyo, sa lahat ng ngiting mga napawi, sa

lahat ng buhay na nawala. Sa lahat ng pusong nanghihina, humihingi ako ng lakas
para sa labang ito.

Isinusumpa ko sa harap ng simbolismo ng bampirang pinagsamantalahan ang

panghihina, isinusumpa kong siyang instrumentong gagamitin ko para gisingin ang
isang babaeng ilang daang taon nang alipin ng sakit at paghihiganti.

Lumapat sa mga kamay ko ang mga sanga at nang sandaling muli kong sulyapan si
Erelah ay pinagningas ko ang aking mga mata.
Ako si Claret Cordelia Amor, nakahandang mag-alay ng sayawin na maaaring kumitil ng
buhay. Hindi sumasabay sa magandang awitin, kundi sa musika ng bawat pusong
tumitibok na siyang aking pangalan ang isinisigaw.

--

VentreCanard

Chapter 91

Love is complicated in human world, but it is more than complicated in vampire

world.

Sobrang komplikado na sa sandaling may isang pusong masugutan, may mga puso ring
sunod-sunod na maaapektuhan.

Vampire's pain is like a domino effect. Kung maaari lamang na isa na lang ang
masaktan at huwag nang madamay ang iba, siguro ay hindi ganito ang sasapitin kong
sitwasyon.

Ngunit ito ang mundong pinili ko, ito ang mundong ginusto kong yakapin bilang aking
tahanan at ito ang mundong pilit kong ipinaglalaban. Sa mundong kadalasan ang sakit
ang namamayagpag at ang kasiyahang minsan lamang natitikman.

Kailan ko makikita ang sarili kong tumatawa? Kailan muling magtatago ang mga luha
sa akin mga mata? Kailan muling titibok ang aking puso dala ang isang kasiyahan?

Kung maaari lamang akong tumakbo, kung maaari lamang ako tumakas sa mundong itong
puno ng sakit..ngunit papaano? Kung sa kabila ng lahat ng nararanasan ko, sa kabila
ng mga luhang pumatak mula sa aking mga mata ay ang patuloy na pagtibok ng puso
kong ang tahanang ito at ang mga nilalang na nabubuhay dito ang isinisigaw.

Buhay at dugo ang dumadanak sa isang maling pagmamahal.

Pagmamahal, sakit at pahirap na nagmula pa sa lumipas na ilang daang taon at

hanggang ngayon ay dala pa rin sa kasalukuyan.

A deep cut given by the past won't be blown by the hundreds of years. Dahil ang
pagmamahal ng isang bampira ay kailanan ay hindi nagbabago kahit ilang daan taon pa
ang lumipas. At ang sakit na nagmula sa hindi matagumpay na pag-ibig ang siyang
pinakamasakit na labanang maaaring maranasan ng kahit sinong bampira.
Maraming natutong magmahal ngunit marami rin ang nagkamali at nasaktan. Pain and
mistakes that will turn into hatred will always be the enemy of an everlasting
love.

Ang nararanasan naming ito ay produkto ng matinding galit at sawing pagmamahal.

Muli kong inikot ang aking paningin sa paligid. Patuloy pa rin hindi iniiwanan ng
mga Gazellian ang punong unti-unting lumalamon sa katawan ni Desmond. Ginagawa ng
mga ito ang lahat ng kanilang makakaya para ipaglaban ang kanilang kapatid.

I smiled bitterly. Ano kaya ang mangyayari kung hindi ako ang babaeng minahal ng
parehong Gazellian?

Mabibigyan kaya ng pagkakataong magkakilala ang magkakapatid sa hindi mabigat na

sitwasyon?

"Claret.."

Zen is now standing near the barrier and looking at me. Ilang beses itong umiling
sa akin. Ngunit sinagot ko lamang ito ng aking pwersang pag ngiti.

Sinulyapan ko ang sarili kong pamilya na pilit sinisira ang harang na nakapagitan
sa amin.

"Claret! This is our family's fight! Huwag mong sarilinin!" sigaw sa akin ni
Kreios.

But no one from them can stop Erelah's power, a witch will die only with another
witch's hand. At tanging mga kamay ko lamang ang maaaring makapagpatigil sa kanya.

"Claret, anak. Let's fight together, we can't allow you like this. Hayaan mo kaming
tulungan ka." Pagpilit ng aking ama.

Sa buong buhay ko ay naghanap ako ng tulong at kalinga ng isang ama ngunit hindi sa
pagkakataong ito.

Halos hindi tigilan ni Kreios at ng aking ama ang harang habang nananatiling
nakatulala sa akin si lolo at Zen.

Hindi na maipinta ang kaanyuan ni Erelah dahil sa tindi ng kagustuhan ng pamilya

kong tumulong at samahan ako sa labanan.

This is the most important thing that she failed to have. Building her own family
and making her life the happiest. Her grief and endless sorrow dragged her to the
darkest part of this world.

Ramdam ko ang mas matinding pag-init ng kanyang mga mata sa akin.

"Masyado ka nang matapang, itinakdang babae. Inaakala mo ba na mapapatay mo ako?

Kahit si Olivia ay naduwag akong kalabanin, maging ang dating mga itinakdang babae
ay nabigo sa kanilang sariling kahangalan. Huwag ka nang umasa! Inutil!"

Bago pa man ito magpakawala ng itim na presensiya at gumawa ng kaanyuang parang

isang matulis na punyal ay mabilis akong nakakilos.

Naiwasan ko ito sa kaunting distansyang ginawa ko.

"May ipinaglalaban ako at may mga nilalang na nasa likuran ko, ikaw? Magiging
masaya ka ba kung makikitil mo ako? May ngingiti at yayakap ba sa'yo kung
magtatagumpay ka?"

"You!"

Sa pagkakataong nagpaulan siya ng atake ay hindi na ako umiwas, sa halip ay ginamit

ko ang dalawang buhay na sanga para ilihis ang kanyang kapangyarihan sa ibang
direksyon.

Sunod-sunod ang pagpapaulan nito ng atake sa akin na matagumpay kong namamanipula.

Ginagabayan ako ng kapirasong kapangyarihang hiniram ko mula sa simbolismo ni
Desmond.

Mabilis na nakikita ng aking mga mata ang pagkilos ng kanyang kapangyarihan na

parang pinapabagal nito ang pagkilos ng oras.

Walang tigil sa pagtawag ng aking pangalan ang lahat ng nasa labas, ngunit pinili
kong huwag silang pakinggan.

Huminga ako ng malalim at sinimulan ko nang pakalmahin ang aking sarili.

Kailangan ko nang simulan ang aking sariling seremonyas.

"Anong kahangalan ang ginagawa mo? Huwag kang umastang may magagawa ka inutil!
Walang kwenta ang pagkatao mo, dating taong mga nagmamarunong."

Hindi ko pinasin ang sinabi nito.

Bilang isang itinakdang babae, isa sa matindi kong obligasyon ang mabihasa sa
iba't ibang klase ng sining. Mga klase ng sining na maaaring maging tulay ng aking
mga emosyon.

Inihakbang ko pauna ang aking kanang paa kapantay ng sa aking kaliwa. Muling bumuka
ang aking mga bisig at kusang bumitaw ang aking mga kamay sa mga sanga dahilan kung
bakit muli nitong hinalikan ang mga buhangin ng imperyo.

Pakinig ko ang lalong pag-alingawngaw ng boses ng aking kapatid nang mapagtanto ang
estilo ng sayawing aking huling ihahandog.

"Claret! No..love, not that one please.. not that one Claret..Zen! Zen you asshole!
Do something! Stop her! Stop your mate!"

Sa pagkakataong ito hindi musikang magmumula sa kahit anong instrumento ang

magmimistulang himig sa aking bawat paggalaw, kundi ang mismong tibok ng mga puso
ng mga nagmamahal sa akin.

Iginalaw ko ang aking kanang kamay at marahan itong kinumpas pauna, lumutang ang
unang sanga at humarang ito sa akin na naglalabas ng liwanag na presensiya na
siyang pumuprotekta sa akin sa mga atake ng mangkukulam.

Sunod kong ikinumpas ang kaliwang kamay upang muling iangat ang ikawalang sanga.

Hinayaan kong protektahan ako ng dalawang instrumentong siyang gagamitin ko,

inangat ko ang aking mga kamay hanggang sa abutin ng mga ito ang lasong nagtatali
sa aking buhok.

At sa pagbagsak ng aking mahabang buhok na humahalugpos sa aking mukhang ilang luha

na ang lumandas ay ang unti-unti kong pagtatakip ng makapal na laso sa aking mga
mata.

Isinusumpa kong sa labanang ito, hindi na ang aking mga matang nakakita ng
karahasan at kalupitan ang sasaksi ng katapusan. Hindi aking mga mata ang
magbibigay ng katuldukan sa aking mga galaw, kundi ang aking tenga at pandinig na
tanging mga tibok lamang ng puso ang pinakikinggan.

Lalaban akong mga tibok lamang ng puso ang musika. Mundong himig lamang buhay
kagaya ng aking pinakamamahal na anak.

Kasabay nang taas noo kong pagtatago ng aking mga mata ay ang mainit na markang
umuukit sa aking noo. Isang simbolismong tanging ako at ang aking prinsipe lamang
ang nagtataglay.

Isang simbolismong mabubuhay lamang kung dumating na ang araw kung saan tuluyan
nang gumising ang sukdulan ng kanyang ng aking katungkulan.

"Nabubuhay na ang marka ni Claret.."

Huminga akong muli nang malalim kasabay nang paghakbang ko at pag-abot sa
lumulutang na mga sanga.

"You messed up with the wrong family, Erelah. Huwag ang mga Doyle at lalong huwag
ang mga Gazellian. At higit sa lahat, huwag ang unang itinakdang babae sa panahong
ito."

Itinapat ko sa kanya ang sanga na mistulang higit pa sa isang matalas na espada.

Unang pintig ng puso mula sa aking ama, sa haring dinungisan ang sariling pangalan
at piniling yakapin ang kaharasan para kaligtasan ng anak. Itinigil ko ang oras at
isang malakas na hampas mula sa likuran ni Erelah ang nagpayanig sa kabuuan ng
koloseyo.

"You bitch!"

Malaya akong nakakailag sa bawat pagkilos niya dahil pakinig ko ang bawat pagtibok
ng artipisyal niyang puso na sumisigaw ng walang katapusang kamatayan.

Ikalawang pintig ng puso mula sa aking kapatid na hindi iilang beses kayang yakapin
ang kasingungalingan para lamang lubos akong maprotektahan. Isang malakas na tama
sa dibdib ang iginawad ko sa mangkukulam na siyang kinakalaban ko.

Pakinig ko ang pagdaing niya at ang bawat pagbagsak ng katawan niya.

"Papaano ka lumakas nang ganito?!"

Hindi ako nagsalita, sa halip ay diretso akong naglalakad patungo sa kanya.

Ikatlong pintig ng puso mula sa aking lolo na punong-puno ng pagsisisi at

dalamhati. Itinalang ko ang ere ang nagpupumiglas na katawan ni Erelah habang
inaagaw ko na ang kanyang paghinga.

"Nasaktan ka, ngunit bakit kailangan mong idamay ang iba?! Bakit kailangan mong
magsama ng mga inosenteng tao?!" lumuluha na ang aking mga mata.

"Hindi ka magtatagumpay, kitilin mo man ako hindi mo na maililigtas pa ang huling

Gazellian, mamamatay ang 'yong anak at habang buhay ka nang magdadalamhati."

Ikaapat, ikalima at ikaanim pintig ng mga puso. Mula sa tatlong Gazellian na hindi
nawawalan ng pag-asang ipaglaban ang kanilang kapatid na inihawalay ng tadhana.

Hindi ko sila bibiguin. Malakas kong ibinagsak sa buhangin ang katawan ni Erelah,
agad akong lumuhod dito kasabay nang pagkagat ko sa aking dalawang magkabilang
palapulsuhan dahilan kung bakit dumanak ang sarili kong dugo at nanulay ito sa mga
guhit na siyang ginawa ng aking mga paa sa aking bawat paggalaw.

I will seal her soul.

Ikapitong pintig ng aking puso mula sa lalaking aking pinakamamahal. Delikado ang
mahikang ito na anumang oras ay maaaring makasama ang aking kaluluwa sa isang
pagkakamali lamang.

Nagwawala na sa labas ang kapatid ko, ang aking sariling ama at tumatawag na rin
ang mga Gazellian.

"Nangako ka sa akin Claret..nangako ka sa akin at sa anak mong hindi mo kami

iiwan..baby..ano itong ginagawa mo sa akin?"

Nagpupumiglas si Erelah sa mahikang nakapalibot sa kanya.

"Itigil mo i�" hindi ko siya pinatapos dahil sabay kong isinaksak sa bibig niya ang
sanga ng puno ni Desmond.

Lumundas mula ang mga luha ko habang inuusal ko na ang aking mga dasal. At mas
lalong bumuhos ang aking mga luha nang mapagtanto ko ang mahikang nakakonekta sa
puno at kay Erelah.

Mamamatay si Desmond kung tuluyan kong papatayin si Erelah. Kailangang maalis sa

puno si Desmond bago ko tapusin ang buhay ni Erelah.

Napayuko na ako at ilang beses kong inampas ang buhangin ng imperyo at dito na ako
humagulhol ng pag-iyak.

Nakarinig ako ng malakas na pagtawa.

"Bakit hindi mo ako patayin?! Bakit hindi mo ituloy?! Hindi ba at malakas ka?!
Makapangyarihan ka?! Sige patayin mo ako! Patayin mo ako kasabay ng lalaking walang
ibang ginawa kundi mahalin ka! Gawin mo ang ginawa sa akin ni Leon! Kayong mga
Doyle ang mga walang puso! Kaya ang gumagawa sa amin ng ganito! Kayo ang malulupit!
Kayo ang sumisira sa napakaraming puso! Kayo ang dahilan kung bakit kami
nagkaganito.." humagulhol na si Erelah.

Nanghina ako sa sinabi niya. Gusto ko nang mawalan ng malay, gusto ko nang hindi
makaramdam. Natulala na ako at wala na akong naririnig.

Lumalaban naman ako pero bakit laging pumipili? Ito ba? Ito ba ang sinasabi sa akin
ni Desmond?
Tuluyan na sana akong mawawalan ng pag-asa nang makarinig ako ng mahina ngunit
pamilyar na pagtibok ng puso.

He's still fighting..

Wala sa sarili akong tumayo at dinala ako ng sarili kong mga paa sa puno.
Naramdaman kong may humila na sa aking lasong nagtatakip sa aking mga mata.

Dastan pulled it from me.

"Open your eyes now, Claret.." tumambad ako sa harapan ng puno.

Gamit ang aking mahika ay pinatagos ko ang aking kamay para abutin ang kamay ni
Desmond.

Hanggang dumampi sa akin ang mga kamay ng lalaking pinakamamahal ko.

"Let's pull him together, Claret. Bawiin natin ang kapatid ko." Ngumiti sa akin si
Zen.

Sumunod ang mga kamay ni Dastan.

"Naghihintay na sa kaharian ang kanyang pwesto, walang maaaring pumalit dito."

Nasundan ng mga kamay ni Harper.

"I will hug him endlessly, hindi kami magsasawa ni Lily lambingin siya."

Huli ang mga kamay ni Caleb.

"Pauulanan ko siya ng babae kahit magbayad ako ng mahal kay Rosh.."

Sabay-sabay namin siyang hinila habang paulit-ulit tinatawag ang kanyang pangalan.

"Desmond, you're a Gazellian. Hindi ka mamamatay dito! Fight for us, lumalaban
kami." Sigaw ni Caleb.

"Naghihintay kami sa'yo.." lumuluha na si Harper.

"Desmond.."

"Patawad..kapatid..patawad.." paulit-ulit na sabi ni Zen.

Muli naming binuhos ang aming lakas hanggang sa tuluyan naming naaagaw ang katawan
ni Desmond mula sa puno.

Nagsimulang matuyo ang mga dahon nito at maagnas nang sandaling mawala si Desmond
ito.

Nasa kandungan na siya ni Harper na nagmamadaling kagatin ang sarili para magbigay
ng dugo sa kapatid. Tulala na ako, si Dastan, si Zen at maging si Caleb.

Humihina ang pagtibok ng puso niya..why..what happened?

I didn't kill Erelah.

Nang sulyapan ko ang direksyon ni Erelah ay tuluyan nang bumigay ang tuhod ko.

Erelah tried to kill herself on her laying body by using my father's sword through
her last power but my grandfather used his body to save her, to stop her from
killing Desmond. Pero tumagos pa rin ito dahilan kung bakit inabot si Erelah.

"Lolo!"

"No way! No! You should have stop her!" sigaw ni Harper.

I am torn. Hindi ko na alam kung sino ang pupuntahan ko kung ang aking lolo o
Desmond. Hinang hina na ako sa nangyayari.

"I am sorry Erelah..I am sorry for everything I've done to you."

Lumuluha lamang si Erelah pero hindi rin nagtagal ay pinilit nitong mag-angat at
marahang lumapat ang mga labi niya sa labi ni lolo.

"Sa ilang daang taon ngayon lamang kita naghagkan..tanging sa akin kamatayan.
Masakit Leon..masakit..at dadalhin ko ito hanggang kamatayan aking mahal..."

Tuluyan nang naging abo ang katawan ni Erelah, pilit gumapang si Kreios kay lolo at
tinanggal nito ang espada. Ilang sandaling lamang naghawak ang mga kamay ng mga ito
hanggang sa marinig ko ang mahinang boses ni lolo.

"Magkakasama na kami ng 'yong lola, Claret. Mahal na mahal na mahal kita, kayo na
'yong ama, ni Kreios at ni Javan..at ang ating munting prinsesa..Hanggang sa muli,
dyosang nagmula sa salamin..ang aking butihing apo.."
"Lolo!" halos sabay naming sigaw ni Kreios nang malusaw na ito sa hangin.

Humahagulhol na rin si Harper, ako, ang aking kapatid habang tulala na ang iba.

"Claret.." pakinig ko ang pagtawag ni Desmond.

Kahit nanghihina ako ay pilit akong lumapit sa kanya. Nakapalibot na kaming lahat
sa kanya.

"Hindi na ako magtatagal.." may lumabas nang dugo sa kanya ilong.

Parang hinihiwa ng ilang daang espada ang aking puso.

"No! We can do something! Heal her Claret! Heal her!" hinawakan ni Desmond ang
kamay ni Harper. At pilit itong nagsalita.

"I heard your voice, it was so beautiful. Biniyayaan ako ng kapatid na may
napakagandang boses.." Ilang beses umiling si Harper.

"Nasaan ang bata? Hinihintay na siya ng aking mga mata."

"Desmond.." hinawakan na siya ni Zen at Dastan.

"Nandito na kami,"

Sabay-sabay kaming lumingon sa pinanggalingan ng boses. Buhat ni Rosh ang aming

prinsesa kasama ang ibang itinakdang prinsipe at Tobias na kapwa mga sugatan.

"What just happened?" tanong ni Seth habang nakatitig sa amin.

"Do it, Claret. Your daughter deserves to see your family, pamilyang sana ay nakita
at nakasama ko pa nang mas matagal. Ito ang aking huling kahilingan bilang isang
Gazelian."

--

VentreCanard
Chapter 92

Nakailang pangako na akong hindi natupad? Ilang beses na akong nakasaksi ng mga
nagpapaalam? Ilang beses na akong nakakatanggap ng sakripisyo? Ilang bampira pa ang
lubos akong mamahalin at handang ialay ang sariling buhay para lamang sa sarili
kong kaligayahan?

Minsan ay natatanong ko na ang aking sarili, bakit ako? Bakit ako ang lubos nilang
pinangangalagaan? Bakit kailangang ilang beses nilang isantabi ang kanilang
sariling kaligayahan at buhay para lamang sa sarili kong kapakanan?

Anong matinding dahilan kung bakit sa kabila ng sakit at paghihirap na nararanasan

ko ay pilit pa rin akong pinauulanan ng nag-uumapaw na pagmamahal.

Mahigpit na ang yakap ni Harper kay Desmond at halos manlaki ang mga mata nito nang
papalapit na si Rosh dala ang aming anak ni Zen.

Hindi ko na maipinta ang buong pangyayari.

Nanatiling nakatayo si Seth, Blair, Javan na hindi na alam kung ano pa ang gagawin.
Tulala na ang kapatid kong nakatitig sa kawalan habang si Caleb, Dastan at Harper
na mahigpit na nakayakap kay Desmond ay nakatitig rin kay Rosh dala ang aming anak.

Kapwa rin kami nakatitig ni Zen kay Divine. Anong ginagawa nila sa lugar na ito?
Sinong nagsabi sa kanilang dalhin nila ang bata?

"Javan! Maraming salamat!" pinilit ni Desmond magsalita.

Ngunit muli itong dinalahik ng ubo dahilan kung bakit may dugo nang lumalabas sa
kanyang bibig. Ramdam ko ang lalong panghihina ng kanyang presensiya at alam kong
hindi lamang ako ang nakakaramdam nito sa mga oras na ito.

Lalong humagulhol si Harper at halos magmakaawa itong tumitig kay Dastan na parang
may magagawa ang kanyang kapatid.

"W-What the hell is happening?" litong-lito na rin si Rosh.

Kahit ako ay hindi ko na alam ang gagawin ko.

Nang lalong lumapit sa direksyon namin si Rosh ay mas naalarma si Harper.

"I know what happened to your daughter Zen, alam ko.. B-But�but.. no...no..
Dastan..kuya no..We need to do something else..wag ganito..if..if Ate Lily's
here..sasamahan niya ako dito..I can't..hindi ko ibibigay sa inyo si
Desmond..No..no Dastan..No.."

Lumipad ang mga mata ni Harper sa kamay ni Desmond na nakahawak sa akin. Marahas
niya itong tinanggal at pilit niyang idinidistansya sa aming lahat si Desmond.

Mahigpit ang yakap nito sa kanyang kapatid.

"Harper.." Dastan tried to reach her but she refused.

"I've witnessed how his mother Danna sacrificed herself for our own empire.
Tinanggap niya ang lahat ng mali nating paratang natin, tayo ang may pagkakamali
simula pa lamang. We made our own brother's life miserable and now? Do something
Dastan..do something..we fight for him Kuya..huwag ganito..huwag ganito.. Anong
gagawin nyo sa sarili nating kapatid?"

Hindi man lahat pakinig, kita namin ang marahang magbuka ng bibig ni Desmond na
parang kinakausap nito si Harper. Iling lang nang iling ang bunso ng mga Gazellian
sa lahat ng sinasabi sa kanya ni Desmond.

"No..no don't say that Desmond..let us spoil you..hindi ka pa namin nalalambing ni

Ate Lily..there is a way..no..no..I can't give you up.." naghihisterya na si
Harper.

All Gazellian men are now torn.

"I want to ask you Claret, may magagawa ka pa ba? May kakayahan ka pa bang isalba
ang buhay niya? Do know any spell that can help Desmond? If you want a portion of
my life. Ibibigay ko..ibibigay ko. Just tell me what to do." Seryosong sabi ni
Caleb.

"Kahit ang buhay ko.." humarap na rin sa akin si Dastan.

Gusto kong sagutin sila at sabihing sana ay may magagawa ako, pero nanatili lamang
akong nakatitig sa kanila. Dahil alam ko sa sarili kong wala na akong kakayahang
ipaglaban ang buhay na unti-unting inaagaw mula kay Desmond.

Wala na..

His soul, strength and his ability to continue his life was buried with his tree na
tuluyan naging abo. It was a kind of curse that was chained with his own symbolism.

Ipinaubaya ko na sa asul na apoy ang kakayahan kong lumaban sa kahit anong klase ng
sumpa. Gusto kong ibalik ang oras..gusto kong ibalik ang pagkakataong hawak ko pa
ang kapangyarihang ito.
Ang Desmond na nakikita namin sa mga oras na ito ay ang kaunting presensiya niyang
lumalaban at hindi na magtatagal anumang oras. Patuloy na nabibiyak ang puso ko
habang pinagmamasdan sila at wala akong nagagawa.

Kung hindi ko lamang isinuko ang kapangyarihan ko, hindi mangyayari ang bagay na
ito.

I can understand Harper, ang pagmamahal ng isang babaeng Gazellian sa kanyang

kapatid ang masasabi kong isang pinakamatinding pagmamahal na nasaksihan ko sa
mundong ito.

I admired Lily and Harper for that, kung may mga lalaking Gazellian na lubos
magmahal at magprotekta sa kanilang mga prinsesa. Ibang klase kung magsukli ang mga
babaeng Gazellian.

Sweet, melting yet a fighter.

"Tapatin mo kami, Claret. Can you still do something?" tanong muli ni Dastan.

Lahat sila ay nakatitig sa akin hanggang sa wala na akong nagawa kundi sumagot.

"I'm sorry..I'm sorry..wala na.. wala na akong kakayahang magbura ng sumpa..wala na

akong kakayahan..wala na. I'm sorry Desmond.." sinapo na ng mga palad ko ang aking
mukha.

"Claret.." niyakap ako nang mahigpit ni Zen.

"No way.." halos ihampas na ni Caleb ang kanyang ulo sa lupa at ilang beses niya
itong sinuntok.

"Dastan..please.." muling sigaw ni Desmond.

Nakayuko na si Dastan at lahat kami ay nakatitig sa kanya. Nakakuyom ang palad nito
at kita ang panginginig ng mga balikat niya. Hanggang sa huminga ito nang malalim
at sinalubong ng kanyang mga mata ang kanyang kapatid, si Zen.

"Let's respect his last wish, Zen. Rosh..ang bata..ibigay mo sa akin ang bata.
Claret.." nanghihinang sabi ni Dastan.

Walang salitang inabot ni Rosh si Divine na umiiyak.

"Come on, faster..nahihirapan na siya. Gusto na niyang bumitaw.." matigas ngunit

hirap na sabi ni Dastan.
Nanghihina man ay pilit akong inalalayan ni Zen at lumapit na rin si Caleb.

"Harper..tama na. Nahihirapan na siya.." hinawakan ni Caleb ang balikat ni Harper.

Hindi siya pinansin ni Harper at mas yumuko ito ay niyakap si Desmond. Halos hindi
na makahinga si Harper sa walang tigil nitong pag-iyak.

"You..you can manipulate the time, right? Right? Bring it back..bring it back
Desmond..hindi pa ako nabawi sa'yo. Hindi ka pa namin nakakalaro ni Casper..you
never tried playing my hair..you never tried smiling at me..you never tried hearing
my songs..you never tried kissing my hair.."

Kita ko ang pait sa ngiti ni Desmond at sinubukan niyang abutin ng kanyang kamay
ang pisngi ni Harper.

"Hush..hush..hush my little sister..look at me..look at me.." pinunasan nito ang

luha nito.

Desmond is trying his best to smile. Inabot ng kamay niya ang ilang hibla ng buhok
ni Harper at hinalikan niya ito.

"I got a very beautiful little sister...isusumpa ko ang lalaking magpapaluha sa'yo.
I'll hunt your mate down even with my soul if you shred your tears for him.."

"Desmond.."

"Now..let me go Harper. Iyakap mo ako sa kambal mo at kay Lily.." Tuluyan nang

inihiwalay ni Caleb si Harper kay Desmond.

Lumapit si Javan at inilayo niya sa amin si Harper.

Ngayon naman ay ang tatlong Gazellian ang nakapalibot kay Desmond. Dastan and Caleb
reached Desmond's hand.

"I'm sorry for everything, brother. I'm sorry.." paulit-ulit na sabi ni Caleb.

Hindi nagsasalita si Dastan ngunit mahigpit ang pagkakahawak nito sa kapatid.

"Desmond..."

Pakiramdam ko ay ilang beses piniga ang puso ko nang yumuko si Zen malapit kay
Desmond.
"Hindi ko alam kung maniniwala ka sa sasabihin ko. Pero humihingi ako ng tawad sa
lahat. Sorry for not giving Claret, sorry for coming back. I tried..I tried..I
tried brother. I really tried my best brother..alam kong ikaw ang dapat sa
kanya..pangalawa lang ako..mas matagal ka nang naghintay...mas naghirap kaysa sa
akin..ilang beses kong kinumbinsi ang sarili kong huwag nang bumalik..ilang beses
kong kinumbinsi ang sarili kong huwag nang lumaban. That everything will be fine
without me, that she'll learn to love you and forget about me..but..but oh god,
brother forgive me..forgive me brother.. pero mahal na mahal na mahal ko ang
babaeng mahal mo..mahal na mahal na mahal ko si Claret..kaya bumalik ako.."

"Zen.." mahinag tawag ko. Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko.

"It wasn't fault Zen, patawad din dahil minahal ko ang babaeng mahal mo. I'm sorry
for being a burden, brother."

"No.." sabay na silang tatlong magkakapatid magsalita.

"Maaari ko ba siyang makausap nang kami lamang?"

Unang tumayo si Zen at wala itong salitang tumalikod na at naglakad na papalayo,

inabot sa akin ni Dastan si Divine at tumango sa akin si Caleb.

Karamihan sa lahat ng mga bampira ay lumabas at iniwan kami ni Desmond, ang kapatid
ko lang ang nagpaiwan at dinaluhan nito ang kaibigan.

"This one? You chose your own life instead of someone? Sino na naman ang iniligtas
mo? Why did you let them captured you?"

"Are you going to scold me before I die?"

"You fucker!" sumubsob na si Kreios sa dibdib ni Desmond.

"You fucker! Iniwan nyo na ako ni Livius."

"Promise me..don't let Harper cry. Huwag na huwag mong paluluhain ang kapatid ko,
I'll definitely drag you to hell.."

"Your sister will make me cry! Fuck you Desmond, why are you always like this? Why
can't you share your problems? Bakit ikaw lang? I am your friend."

"Yes, you are. Hindi 'yon magbabago. Salamat sa lahat Kreios, salamat. Live longer,
ikamusta mo ako sa aking mga asawa."
"I will claim them all, Desmond. Ako na ang magiging asawa nilang lahat, fuck you."
Wala nang tigil sa kakapunas ng luha si Kreios.

"Gazellians will kill you. Leave us, I need your sister alone." Hindi na nagsalita
si Kreios at marahan na lamang nitong sinuntok ang braso ni Desmond.

Naiwan ako, si Divine at si Desmond.

"Do it, Claret. Don't waste time."

"I can't, Desmond.." he reached my hand.

"Give her eyes, Claret. Allow her to see your family, hayaan mong makita niya ang
pamilyang hindi ko na nakita nang matagal. Allow her to see life..to see love.."

"Desmond.."

"Do it my love..huling kahilingan na ito."

Hindi ko pa man nasusubukan ang ganitong klase ng mahika at maging sa mga unang
babaylan ay wala pang nakakagawa nito, sinubukan ko pa rin sumugal.

I placed my hands on Desmond's eyes. I can feel the heat and life giving up from
his presence. Umiiyak ako at maging ang aking anak habang isinasagawa ko ang
mahika, kalahating oras sumailalim si Desmond at ang aking anak bago ko
makumpirmang tapos na.

Mahimbing na sa pagkakatulog ang aking anak habang unti-unti nang humihina ang
paghinga ni Desmond.

Kusa nang bumaba ang mga labi ko sa kanyang noo.

"Patawad Desmond, humihingi ako ng tawad sa'yo at kay Danna. Patawad..patawad mahal
na prinsipe."

Nang dahan-dahan nang nanghihina ang nakahawak na kamay sa akin ni Desmond ay

ramdam kong nagbabalikan na ang kanyang mga kapatid.

"Hanggang sa muli..babaeng aking minahal.."

--

VentreCanard
Chapter 93

Nanghihinang bumagsak ang mga kamay ko sa lupa kasabay ng tuluyang pagkaputol ng

buong presensiya ni Desmond.

Walang ingay na lumabas mula sa akin, ngunit ramdam na ramdam ko ang sakit at bigat
sa aking dibdib.

Tahimik na lumuluha ang aking mga mata habang nakatitig sa katawan ng lalaking
ilang beses nagsakripisyo para sa akin.

"Desmond!"

Malakas na sigaw ni Harper ang pumuno sa kasiraan ng buong koloseyo. Isinubsob nito
ang kanyang sarili sa katawan ng kanyang kapatid at humagulhol ito nang
napakalakas.

Ang kapatid ko mismo ang kumuha sa aking anak at tahimik itong lumayo sa amin.

Zen and Dastan are both standing, speechless. Habang walang tigil si Caleb sa
paghagod sa likuran ni Harper na walang tigil pa rin sa pag-iyak.

"We promised to Lily! Nangako kayo na babalik tayo ng Sartorias na buo. Nangako
tayo, ipinangako natin na ibabalik natin siya sa Sartorias. What happened to us?
What just happened?" paulit-ulit na tanong nito.

"Harper, tama na..tama na..it's not good for you." Pilit itong pinakakalma ni
Caleb.

Ramdam kong may humawak sa balikat ko, nang sulyapan ko ay si Javan ito.

"Let's give them space," bulong nito sa akin.

Sumulyap muna ako kay Zen. Tulad ni Dastan ay hanggang ngayon ay tulala pa rin ito.
Gusto kong damayan si Zen, gusto kong magdamayan kami pero sa pagkakataong ito alam
kong higit niyang kailangan ang presensiya ng mga kapatid.

Tumango ako kay Javan at inalalayan niya akong makatayo. Nagtungo kami sa direksyon
kung saan nandito si Kreios na buhat ang anak kong natutulog, ang aking sariling
ama na nakatungong hindi nagsasalita.

Habang nasa malapit lamang si Rosh, Seth, Blair at Tobias na kapwa mga nakatitig sa
akin.
Rosh made a first step, alam kong lalapit ito sa akin but Blair and Seth's hands
stopped him. Umiling ito sa kanya.

Mapait akong ngumiti sa kanilang lahat, hindi ko pa kayang makipag-usap sa mga oras
na ito. I felt so weak, physically and emotionally.

Tumigil ako sa harapan ni ama.

"Ama..ngayon ko kailangan ang yakap mo. Hindi ko na alam ang gagawin ko, is this
the end? Tapos na ba talaga?"

Nang nag-angat ng tingin sa akin si ama ay namamasa rin ang kanyang mga mata. Agad
akong kinabig ng aking ama at ikinulong niya ako sa kanyang mga bisig.

"Anak, patawarin mo ako. Sinubukan ko, ginawa ko ang lahat para maihiwalay ka sa
malupit na mundong ito pero ito..nahihirapan at nagdurusa ka pa rin.
Patawad..patawad aking anak.."

"Nakaguhit na sa aking mga palad ang pagdating ko sa mundong ito ama, pilit ko man
iwasan..nakatakda akong masaktan nang lubusan, nakatakdang lumuha.."

"Patawad..patawad..patawad anak ko.."

"Ama.."

Lahat kami ay napalingon sa mga Gazellian nang lumakas ng hindi tama ang boses ni
Harper. Hindi na ito maganda, baka maghisterya ito nang lubusan at sumigaw ito nang
napakalakas.

Malaki ang posibilidad na lahat kami ay mawalan ng malay, lahat ay nanghihina na at

hindi na kakayahaning saluhin pa ang intensidad ng boses niya.

"How can I calm down?! How can I calm myself?! I am not like you! I can't hold my
emotions brothers..I can't! We just lost our brother! Yung kapatid natin na
pinangakuan natin ng bagong buhay! Yung kapatid natin na ilang taon nating
itinuring kalaban! Yung kapatid nating inagawan ng ina! How can I fucking calm down
Caleb?! Papaano?!"

"This isn't right, I might be dreaming. I am still dreaming, we can't let down our
father. Nangako rin tayo kay ama, walang maiiwan. Walang malalaglag sa atin, walang
pwestong muling mababakante. I am dreaming right? I am dreaming right? Right
Caleb?"

Inilibot ni Harper ang paningin niya sa buong paligid.

"This isn't real, everything was just a nightmare. Right, right Caleb? This isn't
Desmond." Nakayuko na si Caleb habang nanghihina itong humawak sa baliakt ni
Harper.

"Harper tama na..please..tama na Harper. Lalo mong pinahihirapan ang sarili mo,
don't hurt yourself more. Tama na.."

"No Caleb.." pilit tinatanggal ni Harper ang kamay ni Caleb.

"No..no..no.." kita kong awang-awa na rin si Caleb sa kanilang kapatid.

Gazellian girls are not good in handling emotions. Ilang beses ko na itong
nasaksihan kay Lily at ngayon ang unang beses na nakitang nagkaganito si Harper.
Nang panahong si Zen ang nawala ay bata pa lamang ito at hindi ko nakitaan ng
matinding emosyon.

"I-I need to go for her," nasa tabi ko na si Kreios.

Inaabot na nito sa akin ang aking anak pero pinigilan ito ni Javan, kahit ang aking
ama ay pinigilan rin siya.

"It is their family, Kreios. Kanyang mga kapatid lamang ang makakapagpakalma sa
kanya sa mga oras na ito."

Bumalik ang mga mata ko sa Gazellian.

"You are lying! This isn't real, this is not happening. We'll go home complete,
sabay-sabay natin hihintayin si Evan sa kanyang pagbabalik, uuwi na sa kaharian si
Finn. No..no..hindi ito tunay, this is just a nightmare.."

"HARPER!" sumigaw na si Caleb.

Hinawakan na nito ang magkabilang pisngi ng kanyang kapatid.

"Look at me, look at me. Hindi lang ikaw ang nawalan, lahat tayo. Stop now little
sister, let's accept this together."

Umiiling lang si Harper at patuloy na lumuluha.

"No..no..no." nanghihina nang lumingon si Caleb kay Zen at Dastan na nananatiling

walang kibo.
"Fuck! Zen, Dastan! Do something! Si Harper.. look at her.. do something! Fuck,
yung bunso natin Dastan..I can't calm her down. She can't stay like this!" Sumigaw
na si Caleb kay Zen at Dastan na kapwa pa rin tulala.

"Dastan! Zen!"

Dito na sila tuluyang natauhan, unang humakbang si Dastan at lumuhod ito para
magtama ang kanilang mga mata ni Harper. Tumayo na si Caleb at kusa na lamang
nitong ipinatong ang kanyang noo sa balikat ni Zen.

"Dastan..this isn't real right.."

"Sssh.." pinunasan lamang ni Dastan ang luha ni Harper mula sa kanyang mga mata.
Bago niya ito kinabig.

Muling humagulhol ng iyak si Harper at ilang beses nitong hinampas ang dibdib ng
kanyang kapatid.

Ilang beses humalik sa ibabaw ng ulo ni Harper si Dastan hanggang sa bumulong ito
ng paulit- ulit sa kanyang kapatid. He caresses his sister's hair as he lovingly
whispered something with her little sister.

Wala kahit isa sa amin ang nakakarinig sa mga sinasabi ni Dastan ngunit kita namin
lahat ang unti-unting pagkalma ni Harper.

Hindi nagtagal ay nawalan ng malay si Harper, Caleb and Zen insisted that they
wanted to carry Harper but Dastan refused.

Ang haring hindi dapat gumagawa ng mga bagay na maaari namang iutos sa mga
prinsipeng mas mababa sa kanya ang posisyon ay taas noong naglakad habang buhat sa
kanyang likuran ang kanyang kapatid.

Lumapit sa amin si Dastan at sinabing ngayong oras din ito ililibing ang katawan ni
Desmond.

Gamit ang malalaking ibon na ipinahanda ni ama ay nakarating kami sa isang pamilyar
na isla. Gabi na at nagsisimula nang magliwanag ang dagat mula sa diwata ng mga
karagatan.

Hanggang sa bigla na lamang nagpakita ang barko kung saan kami ikinasal ni Zen.
Kung ganoon ay nasa isla kami kung saan nakahimpil ang katawan ng matandang
Gazellian na piniling itali ang sarili sa karagatan dahil sa babaeng pinakamamahal
nito.

Gising na si Harper at katulad ng kanyang mga kapatid ay nakaharap na ito sa

karagatan.
Kumikislap ang repleksyon ng buwan kasabay ng liwanag na mula sa maliliit na
diwata. Banayad ang hampos ng alon, malamig na dampi ng hangin at ingay mula sa
kalikasan.

Buong akala ko ay mananatili kaming tahimik lahat nang umalingawngaw ang

napakagandang boses ni Harper na umaawit kasabay ng banayad na haplos ng hangin.

Distant moon, so big and bright

Softest silver glowing through the night

High atop, the mountain gold

Sun unseen, the world is cold

Lahat kami ay naagaw ang atensyon at lumipad ang mga mata sa prinsesang umaawit
kasabay ng kanyang mga luha.

Here I wait, and here I stand

Early morning northern hour hand

Studying, in solitude

Looking for, a hidden clue

Nakahiga na ang katawan ni Desmond sa buhangin habang nakahilera sa harapan nito

ang kanyang mga kapatid. Nagpatuloy sa pag-awit si Harper na lalong tumutunaw sa
aming mga puso.

I wish, to see this world through my own eyes

To calm, the elders and silence their cries

Because, of you I now gaze up and sing

The lullaby of the moon

Nagtindigan ang mga balahibo ko nang bumaba ang temperatura kasabay nang pag-angat
ng katawan ni Desmond. Unti-unting nabalot ang katawan nito na mga yelong nagmumula
sa kapangyarihan ni Zen.
Mas lalong lumakas at tumindi ang emosyon sa awitin ni Harper. I even heard my own
brother, calling his mate's name. Alam kong ramdam na ramdam ni Kreios ang
dalamhati ni Harper.

Isama pa ang pagkawala nang aming lolo.

Found at last, I steal away

Moving faster through the silent shade

Sea of stars, like flowers bloom

Looking for, the hidden tomb

Tobias stepped forward at sa isang kumpas ng kanyang mga kamay ay nahawi ang
karagatan.

Here I found, the crescent blade

Forged by Rakkor, surely lunar made

Shining down, upon the earth

Now they'll see, I'll prove my worth

Humakbang rin si Caleb at tumama ang kamao nito sa lupang pinaghatian ng kagatan,
nagkaroon ito ng malaking butas.

I wish, to see this world through my own eyes

To calm, the elders and silence their cries

Because, of you I now gaze up and sing

The lullaby of the moon

Zen lifted the huge ice moving it in the middle of the sea.

Condemned me to death
With my last breath

Sorrow and anger

Fill my head

Unti-unting humakbang ang magkakapatid na Gazellian sa pinaghatian ng karagatan,

kapwa nila hinawa ang kanilang mga palad at hinayaan nilang may dugong pumatak
dito.

Distant moon, so big and bright

Softest silver glowing through the night

High atop, the mountain gold

Sun unseen, the world is cold

Hanggang sa umulan ng ilang piraso ng rosas na puti mula sa kalangitan, it was

coming from Rosh. Dahan- dahan nang bumabalik sa dating anyo ang karagatan.

Now I know, my chosen path

Higher calling they will know my wrath

Raise my relic blade

I will not be swayed

With the might of the moon by my side

Sa sandaling muling nagyakap ang karagatang pinaghiwalay, kusang humakbang ang

aking mga paa hanggang sa maramdaman ko ang malamig na tubig na siyang ngayong
himpilan ng lalaking hindi ko nagawang mahalin.

Unti-unti akong lumuhod at itinubog ko sa tubig ang aking mga kamay hanggang sa
mahawakan ko ang buhangin.

As priestess with a blood of a goddess, I am casting a spell. Hindi man ngayon,

bukas o sa susunod pang mga taon.
Tuluyang nagliwanag ang karagatan na halos makita namin ang malaking yelong nasa
pinakailalim ng karagatan.

Saksi ang dyosa ng karagatan, dyosa ng buwan at dyosa ng kagubatan sa mahikang ito.
Muling mabubuhay ang lalaking nakahimpil sa kailaliman, mabibiyak ang yelo,
mahahati at magliliwanag katubigan mula sa init ng presensiya ng babaeng iaalay ang
sarili sa karagatan. At muling titibok ang puso ng huling Gazellian.

--

VentreCanard

Chapter 94

After 3 years..

Yes, I am the Queen.

The Queen who turned the pain into greatest power. The queen with poisonous beauty,
fire in her soul, light into your darkness and possesses words that will fulfill
the every empty mind.

The Queen holding a great power with and just. I am Claret Cordelia Amor Doyle, the
pure hearted woman from the prophecy who transformed into a heartless queen.

The reigning queen of the biggest empire of all, Mudelior.

"Behold to our Queen," the huge voice hovered the whole castle.

As my crown sparkles with the moonlight touch piercing through the window, I slowly
glanced my scrutinizing eyes with my hundreds of disciples hailing on me.

Sitting confidently on my diamond throne, showing a part of my crossed legs with a

high slit on my golden satin royal dress while tapping my scepter on my palm.

All I can see are fear and tension. Bowing their heads, avoiding my glowing red
eyes. I placed my scepter on my lap, as I elegantly leaned my elbow on the armrest
and I settled a part of my chin on the back of my hand. I didn't mind the thin
satin strap slid from my shoulder. Let it be.
"What happened?" I coldly asked them.

Even their general is shaking his knees. This is what they wanted, a cruel leader
for a cruel world.

I can see my brother, who is my right hand giving his deep sigh.

We've been in this kind of scene for several times. Sa loob ng tatlong taong
panunugkulan ko bilang reynang walang puso.

Just like my father.

"I said, WHAT HAPPENED?!" I shouted.

Umiiling na si Kreios sa isang tabi habang pinagmamasdan ako.

"Ma..hal na rey..na.. ginawa lang namin ang inaakala na magugustuhan nyo." My

eyebrows narrowed.

"Bullshit!" I shouted again.

I can see how Kreios Sageton Doyle rolled his eyes.

"Who told you about what will be my happiness?! You are just my general!"

Hundreds of soldiers compressed as if having this act might give them any kind of
protection from me.

"Kamahalan.." daing nilang lahat sa akin.

"Place him," seryosong sabi ko.

"Huwag po Mahal na reyna..nagmamakaawa ako..huwag po mahal na reyna.." hindi ko ito

pinakinggan at tuluyan na akong tumayo sa aking trono.

The general struggled against my two executor vampires, but he's no match the
moment I waved my scepter making him numb and felt weak.

Sapilitan itong pinaluhod sa harapan ko.

I dramatically waved my long hair. I slowly walked down on my royal stairs as my

heeled shoes alarmed all the weaklings.

Mula sa isang sulok ay naglakad na rin si Kreios patungo sa akin, hindi niya
hinintay na makaabot ako sa huling baitang ng hagdan nang hindi niya inilalahad ang
kanyang kamay para alalayan ako.

"My Queen," I raised my eyebrow while he grinned at me.

Inabot ko ang kamay ko sa kanya at hinayaan kong alalayan niya ako hanggang sa
makababa ako.

Yumuko ito sa akin nang bitawan niya ako. Humarap akong muli sa aking nasasakupan.

"Come on, we'll just make this quick. Huwag nyong pinapagod ang inyong reyna. Aside
from this general, who else? Push them or else, lahat kayo magiging abo."

Sa takot ng mga kawal ay sapilitan nilang itinulak ang iba't ibang may matataas ang
posisyong nanguna sa aksyong wala sa aking pinag-uutos.

Kilala ko na siya, bago pa man sila bumalik sa imperyong ito alam ko na ang
kahangalang ginawa nila.

"Mahal na reyna..parang awa nyo na. Hindi na po kami uulit..hindi ko na po kayo

pangunguna�" I didn't let him finish his words.

The second wave movement of my scepter made the delinquent generals into ashes.
Pito sa pinakatataas na kawal ang naging abo sa harap ng libong mga mata ng
bampirang nasasakupan ko.

"Now everyone, move!" sigaw ko.

Hindi tumagal ng ilang minuto ay naubos ang mga kawal sa harapan ko sa takot na
maging mga abo. Naiwan si Kreios na tahimik na nakatayo at nakatitig sa akin.

This is how my power made me. A cruel Queen, killing lives in a blink of an eye.

Naupo akong muli sa aking trono at tinanaw ko ang kalawakan ng aking sariling
kastilyo.

Lumapit sa akin si Kreios na may dalang kopita at mamahaling bote na naglalaman ng

magandang kalidad ng dugo. Inabot niya ito sa akin at tahimik niya akong pinagsalin
ng dugo.

"Thanks,"
I was in the middle of drinking the finest blood when I felt his hand fixing the
strap of my dress.

"If he's here, he'll definitely kill those soldiers for seeing your skin like that.
You're playing the evil queen, not the seductive queen Claret." I raised my
eyebrow.

"Trying to be conservative, great brother?" inabot ko sa kanya ang kopita matapos

kong ubusin ang dugo.

"Trying to be the evil queen, great sister? Try me, you'll never convince me with
your acts. You're still my crybaby, little sister."

"Uhuh?"

Hindi rin nagtagal ay naramdaman ko ang unti-unting paglibot ng mga buhanging

kapangyarihan ni Kreios sa pagitan namin dalawa. I knew this, we'll definitely go
the place where we can free talk and act as a loving brother and sister.

It was Kreios own world, it is the place where his only power can make an entrance
and exit. The world in between, ang lugar kung saan nagtatagpo ang ilang
mahahalagang lugar mula sa nakaraan at kasalukuyan na nanatili pa rin buhay sa
ngayon.

The passage way between symbolic places. At nakagawa na ng sariling kastilyo dito
ang aking kapatid.

We're positioned like the same way. Nakahiga ako sa kandungan ni Kreios habang
nakakulong kami sa isang kwartong may maliliit na hibla ng mga buhanging kumikislap
na pumapatak.

He's combing my hair with his hand.

"I'm miss him, Kreios.." Hindi ito nagsalita.

"I miss my baby.."

"I miss everything about them.."

"I miss my old self.."

"I miss you genuine smile," sagot nito sa akin.

"Kreios.."

"This is what we really are, we're also royalties. If we didn't hold this, war will
continue going on."

"I was still wondering, why are you still here Kreios? You've met your mate,
maaari ka nang maging masaya."

"I can't be happy knowing the fact that my sister here is suffering."

"No, I am not really suffering. I can be alone, no one can beat the evil queen."

"Evil Queen? Makita mo lang ang prinsipe ng mga nyebe, iyak ka." Natatawang sabi
nito.

"How dare�"

"So what happened to your talks with the council? How can you have a good peace
treaty with Parsua?" natahimik ako sa tanong ni Kreios.

"Claret,"

"Ayokong pag-usapan,"

"Claret, tell me about it."

"No, maybe we'll find another way."

"Why, what is their proposal?"

"That�"

"That?"

"That I should marry Dastan,"

"What the fuck? Are they insane, you are mated with Zen!"

"That is my point, I even told them that we had our child. But vampires have their
rules, a queen should marry a king."
"What the hell?"

"They insisted that Dastan is a rejected mate and to save him and the whole empire
of Parsua from shame, a Queen with great power should marry him. Sinabi ko sa
kanilang lahat na kasal na kami ni Zen through his grandfather, but vampire law
can't honor it. Damn it."

"Do you think Zen will know about it?" tuluyan ko nang sinalubong ang mga mata ni
Kreios.

"I'm afraid..alam kong mabilis lumipad ang balita. Soon, he'll know about this
and.. and..I'll definitely hurt him again.."

Bumangon na ako at sinalubong ako ng yakap ni Kreios.

"I won't ever accept that peace treaty, sa kanya lang ako ikakasal Kreios. Sa kanya
lang."

"This is how I hate top royalties,"

"Why is it unfair? Kings can choose his Queen even with low ranks, but Queens can
only choose Kings?"

"Because a king should be a pureblooded royal, dahil sila ang magpaparami ng lahi."

"But Zen is also a pureblooded royal,"

"But he's not the King, he's just a prince."

"I hate being a Queen,"

"Yes, I hate you for being the Queen."

Natapos ang paglibing namin kay Desmond. Lahat ay nanatiling nakatanaw sa karagatan
at pinakikiramdaman ang malamig na simoy ng hangin.

Walang kahit sino sa amin ang may alam kung papaano kaming lahat muling
magsisimula.

Everything was a mess.

At lalong hindi ko alam kung papaano pakikiharapan ang lahat ng Gazellian. Lahat
kami ay nangako sa isa't isang uuwi ng tagumpay na masaya at walang iniiwanan..

But my grandfather..and Desmond..

Marami pang naiwang problema, sino ang titingalaing pinakamalakas na hari? Is this
finished war will make a peace afterwards?

Kung tutuusin ito ay laban lamang sa pagitan ng mga Gazellian, ng pamilya ko at ng

mga mangkukulam. Those vampires from different empires are just decorations.

Sumasabay lamang ang mga ito sa nangyayari na wala namang nalalaman mula sa puno't
dulo nito.

"Ama, anong mangyayari sa'yo? Those vampires will never agree with your actions. Sa
kanilang mga mata ay kalaban ang mga Gazellian, ang mga taga Parsua."

"He'll definitely get killed, siguradong hinahanap na tayong lahat." Sabat ni

Haring Tobias.

"I can handle them, bumalik na kayo sa Parsua. Mas mabuting nasa inyong imperyo
kayo kung magkaroon ng pagsugod."

Panibagong labanan? Muli kong sinulyapan ang lahat ng bampira mula sa Parsua, lahat
ng mga ito ay nanghihina na. Hindi na kakayanin ng mga ito ng panibagong digmaan.

"You can handle them? How? They will definitely aim after you father. At pagkatapos
ay susunod sila sa Parsua! Pugad ang Mudelior ng mga pinakamalalakas na konseho na
alam nating taliwas ang pinaniniwalaan." Giit ni Kreios.

Totoo ito, tanging Parsua pa lamang ang babagong nalilinis ang mga konseho. Kaya
malaki ang tiwala naming lahat kay Evan, dahil alam naming siya lamang sa mga
Gazellian ang maaaring panghimasukan ang mundo ng mga konseho.

Ramdam kong lumapit na si Zen sa tabi ko at pinakakalma niya ako.

"But I am still their king, they will still follow my orders."

"Mapapatay ka lang Haring Sullivan, come with us." Sabat ni Dastan.

Nanatili akong tahimik habang nag-uusap silang lahat. Iisa lang ang magiging
katapusan nito, mauulit ang digmaan at muling susugurin ang Parsua.

Hindi nila matatanggap si Dastan bilang pinakamataas na hari kung hindi nito
papatayin ang aking ama. They will not follow my father's order anymore, they
witnessed how he helped Gazellians instead of killing them.

Mas lalong mahihirapan ang mundong ito kung tuluyan nang hahawakan ng mga konseho
ang isa sa pinakamalaking imperyo.

All we need to do is to have a new leader, para mapigilan ang digmaan at ang mga
konseho para pamunuan ang Mudelior.

"Javan, take father away. Sa malayong-malayo, you can live for the human world for
years. Please, ilayo mo si ama. Your brother.."

"Claret?" mahinang tawag ni Zen sa pangalan ko.

"What? Why?" tanong ni ama.

Wala akong pakialam kung lahat ng matataas na maharlika ay nakatitig sa akin sa mga
oras na ito. Mabilis akong humarap kay Zen at tumingkayad para mariin siyang
halikan.

"I love you..mahal na mahal kita, Zen.."

"Cla..ret.." nalilito si Zen na nakatitig sa akin.

I went to Caleb, buhat nito si Divine. Hinalikan ko ito sa kanyang noo.

"CLARET! What is the damn meaning of this?" sumigaw na sa akin si Zen.

"I'll take over my father's throne.."

"WHAT?!"

Umalingawngaw ang boses nilang lahat.

"Ako lang at si Kreios ang maaaring pumalit sa kanya, but I am more powerful with
Kreios. I can handle those councils with my power, walang digmaang magaganap.
Walang mamamatay."

"NO! Uuwi tayo Claret" humakbang papalapit sa akin si Zen at mariin nitong
hinawakan ang kamay ko.

"We'll go home baby, tama na. Ako naman, kami naman ni Divine ang piliin mo."
Kumirot ang puso ko nang halos magmakaawa ang boses ni Zen sa akin.
"Zen, I am choosing you. I am choosing our family, walang inosenteng buhay ang
madadamay. Hindi na mahaharap ang Parsua sa ikalawang digmaan. Eveyone is too weak,
hindi ko na kayang may mawalan pa ng Gazellian o na isang Le'Vamuievos, Viardellon
o kahit Thandellior." Pilit kong inaagaw ang kamay ko sa kanya.

"No..no Claret..you promised me..you promised me. Hindi ka aalis.." Niyakap niya
ako ng mahigpit.

"Zen..please..alagaan mo si Divine. Mahal na mahal ko kayong dalawa.." itinutulak

ko na siya.

"No..no Claret..baby..no.."

"Zen.. please..we can't be selfish this time. May anak na tayo.."

"No! I said no! Uuwi ka kasama namin ni Divine.. no.." pahigpit pa nang pahigpit
ang yakap niya sa akin.

"Zen, may punto si Claret." I heard Kreios.

"Fuck off!" napasigaw si Harper nang tamaan ng yelo ang katawan ni Kreios kaya
tumilapon ang katawan ng kapatid ko.

"Zen Lancelot!" sigaw ni Dastan.

"Zen please, I need to go. Dastan! Please think like a king, this is the best way
para sa Parsua, para sa lahat."

"No! no!" inilayo ako ni Zen sa lahat.

"Huwag kayong lalapit, she won't go. She'll be with us, paghihiwalayin nyo na naman
kami? Isasakripisyo nyo na naman si Claret? No baby.." Zen cupped my face and he
showered me with his kisses.

"You won't go. Hindi..hindi mo ako iiwan.."

"Zen please..please this is just for the meantime, hayaan mo akong humawak sa
Mudelior."

"No, fuck! Rosh, Seth, Blair! Do something here! I thought you're here for me. Stop
them!"

Lalong naalarma si Zen nang papalapit na si Tobias at Dastan. They are both kings,
alam niya ang sitwasyon ng Parsua. This is the best decision.

Zen made an attack but Dastan as his brother can calculate it. Sa huli tumulong rin
ang sarili kong kapangyarihan para maihiwalay sa akin si Zen.

"I'm sorry..I love you so much Zen..kayo ni Divine.."

Rosh, Blair and Seth didn't move, kahit salita ay nanahimik ang mga ito. My father
disagreed too, but Kreios and Javan were on my side.

Kailangan na namin limitahan ang kamatayan.

I turned my back, together with my family. Hearing my mate's voice, begging for me
to come back.

Niyakap ko nang mahigpit si ama, Javan at Kreios nang makalayo na kami. Hindi na
tumitigil ang pagluha ng aking mga mata. Paulit-ulit ang boses ni Zen sa utak ko.

And it's breaking my heart.

"Go, I can do this alone."

The moment I casted a spell against Desmond, my sleeping ability and power was
awaken after my hands was dip with that water. O tama ba na sabihin na tuluyan nang
binuksan ng dyosa ng asul na apoy ang lahat ng kakayahan ko?

"I'll stay, Javan mag-ingat kayo ni ama."

"What? You go with them Kreios."

"I can't, kailangan mo ng isang kakampi. Hindi kita iiwan Claret." Matigas na sabi
nito.

"Kreios.."

"No Claret, I am your brother."

"We'll go then, inaasahan namin ang malaking pagbabago Claret." Tumango ako sa
sinabi ni Javan.

"This was all my fault, anak."

"No father, you've been living in darkness para sa amin. Para mapanatiling ligtas
kami, ngayon ay pagkakataon ko na, namin ni Kreios. Long live, magkikita tayong
muli."

Nagyakapan kaming apat nang napakatagal bago namin tinalikuran ang isa't isa.

Nagpatuloy kami sa pagtakbo ni Kreios pabalik sa Mudelior, nararamdaman ko na ang

yabag ng napakaraming kabayo. They are moving.

Bago pa man namin salubungin ang mga ito ay sinabi kong maghiwalay na kami ni
Kreios. Kailangang ako lang ang kanilang makita.

Before I went out from the forest, I made a complete change. From the girl from the
prophecy with a pure heart to an evil woman wearing a daring black royal suit,
painted black lips and darker eyes.

Using my power, I made the sharpest sword. I used the nearest presence from the
Mudelior soldier to replicate my father's apperance.

Sumalubong ako sa batalyon ng mga kabayong pasugod na sa Parsua, tumigil silang

lahat sa akin.

I pushed the helpless body, sa kanilang mga mata ay aking ama ito pero sa akin ay
nananatili itong isang kalaban.

With my sharpest sword, I brutally cut his head. I raised my sword with power.

"I am now your new Queen."

--

VentreCanard

Chapter 95

Queen Claret Cordelia Amor Doyle.

The Queen who would never bow to no one, the Queen with her coldest heart and the
Queen with her cruelest law.

The weak human girl reflecting from the mirror was shattered into pieces and was
transformed as the strongest Queen holding her head up high with the crown of death
and pain.

My eyes glittering with shades of red and black witnessed of torture and agony. My
red lips hiding behind the paint of black, making words of punishments and curses
and my hands with an elegant black nails that will claw the every face of the
enemy.

The every bit of my beauty is darkness, the every linger of my voice is storm and
the every movement of my hands is ending.

This is me, the woman I am seeing in the front of the mirror. I closed my eyes as
my whole naked body continued savouring the warm bath of the pure milk.

Tonight is the Queen's cleansing ceremony with her royal bath. My favorite time
and place inside the castle.

It is like a huge orb made of glass where all I can see is my own naked body. Nang
sandaling kong imulat ang aking mga mata ay hinayaan kong lumutang ang aking
katawan sa tubig habang pinagmamasdan ang sarili kong kabuuan.

Yes, I might be perfect with power and beauty. But these things that I have been
possessed and being envied by all won't ever cover up the happiness, warmth and
love that I've been longing for years.

Power isn't the answer at all. Instead it will just create a painful distance.

I took a deep breath and I dived under my milk bath. Sumisid ako sa ilalim nito at
hinayaan ko ang sarili kong manatili dito nang napakatagal.

If I could just stay here where all I do is to remove my mask.

Bumalik sa mga alaala ko ang mga panahong kasama ko siya sa panliligo ng gatas. His
kisses, touch and whispers. The intimate memories, our smiles and laugher..maging
ang mga yakap niya.

Ang aking prinsipe ng mga nyebe..at ang aking munting prinsesa.

"What?!"

"Kanina pa siyang hindi umaahon?! Bakit ngayon nyo lang ako tinawag?! Are you all
insane?!"
"Punong Hukom, hindi po maaaring�"

"Fuck off! She's my sister! Ang tatanga nyo! Huwag nyo akong pigilan, I'll kill you
all!"

"Punong Hukom, mahigpit po niyang sinasabi�"

"Isang hawak pa sa akin, isa pa!"

The moment I heard my brother's shouting voice, I immediately swim above the
surface. Hinayaan kong hanggang ibabaw ng dibdib ko ang abot ng gatas nang matakpan
ang kahubaran ko.

Kreios is angrily taking some of his clothes off when I tried to speak up.

"What's wrong?"

"Bullshit! Claret!" halos mapapikit ako sa sigaw nito.

Nang mapansin niyang naglalakad na ako sa mababaw na parte ng paliguan ay mabilis

itong tumalikod. Habang iritado niyang sinabunutan ang sarili niya.

"What are you trying to do, Cordelia Amor?" angil nito habang umaahon ako.

"I was just swimming.."

Marahan akong umaahon sa ilang baitang ng hagdan pataas. I lazily spread my arms as
my servants quickly went on me to cover my whole body with my black robe.

I dismissed them with just a wave of my hand, naiwan kami ni Kreios na nanatiling
nakatalikod.

"I'm sorry.." I whispered.

This is when my brother turned his face on me with his worried look. Hindi na ito
nagsalita sa halip ay kinabig niya ako at niyakap.

"You are not ready yet, Claret. Look what happened to you? Do you want to postpone
it, love?" Umiling ako sa kanya.

It's been three long years, kailangan ko nang humarap sa mga taga Parsua. Kailangan
ko nang harapin ang imperyong tinakbuhan ko.

I embraced him back.

"Kreios..hindi ko alam ang gagawin ko kung mag-isa akong nabuhay sa loob ng tatlong
taon. I might embrace this darkness and forever live with this. Thank you for
taking this path with me. Maraming salamat..maraming salamat kuya sa pananatili sa
akin. And...and sorry for keeping you away from your mate..sorry for making you
miserable like me." Marahan nitong hinalikan ang ibabaw ng ulo ko.

"I can't leave you, Claret. I just can't.. sister.." bahagyang gumaan ang
pakiramdam ko sa sinabi niya.

Nalalapit na ang gabing ilang buwan kong pinaghahandaan. Gabi kung kailan muli
akong makakaharap ng mga bampira mula sa Parsua.

Lumipas ang tatlong taong walang balita o kahit anong klaseng mensahe ang
nakakarating sa akin. It was like the whole Parsua made a clean exclusion of my
name in their empire.

Ngunit ito ang ginusto ko, ang mawala sa sistema nila at gawin ang alam kong tama.

I am sitting on my throne, having another batch of execution. Hindi ako kagaya ng

ibang namumuno na kailangan pang ipaliwanag ang naging kasalanan ng mga nagkasala.

As long as I've witnessed it through my spell, there is already an immediate

execution. Ito ang dahilan kung bakit malupit ang tingin nilang lahat sa akin, that
the Queen is a close minded witch who refused to listen with other's explanation.

I don't need their damn explanation, I will just give them the opportunity to
create another lies.

End the life of the foul mouths. The Queen will finish them.

I want Mudelior to live with fear, ayokong manatili sila sa paniniwalang malaya
silang makakapatay dahil sa kapangyarihan ng imperyong ito. Pinuputol ko ang
nakagawian nilang paniniwala sa pamamagitan ng pagpatay sa mga nanunungkulang
matatayog ang tingin sa sarili at walang habas na tinatapakan ang mga bampira mula
sa iba't ibang imperyo.

My reasons for killing won't be voiced out and it will just remain in the eyes of
thousands of vampires as the cruel act of the Evil Queen.

Because in my years of existence in this world, I just realized that vampire's

mentality can't be tamed with kindness, it should be ruled and lavished by the
continuous whipped of cruelty.
Tonight is the Queen's execution day. I've been cleansed with the milk bath and I
am now free for a bloody execution.

I am wearing a silk liquid gold gown, deep V-neckline until to my waistline

exposing a part of my breast, open back and high slit showing too much of my skin.
My brother even told me that I am partly naked.

Hindi ko ito pinansin. Ngayon ay nagsusumigaw sa ginto ang katawan ko mula aking
korona hanggang sa aking mga sapatos. Tanging aking labi at mga mata ang nagkukulay
pula katulad ng isang magandang kalidad ng dugo.

"Line them all," malamig na sabi ko.

I continued stroking the fur of my wild white lion while watching disciple's
miseries.

"Come on, make it fast." My Lion growled against them, na parang sinasang-ayunan
ang sinabi ko.

Lahat sila ay nagmamakaawa sa akin, may mga lumuluha at may lumuluhod sa aking
harapan. Gusto kong isumbat sa kanila ang mga nakita ko, gusto kong isampal sa
kanila ang lahat ng kapangahasang nasaksihan ko.

They killed innocent lives of vampire families from different empires. Hindi nila
pinakinggan ang mga boses ng mga inosenteng nilalang mula sa sunog na kanilang
nilikha, hindi nila tiningnan ang mga luhang pumapatak mula sa mga nilalang na
inagawan nila ng tahanan.

Nasanay sila nang daang taon sa ganito, masyado nang malaki ang Mudelior para
makita itong lahat ng isang nanunungkulan katulad ng aking ama, pero hindi ito
makakalampas sa isang katulad kong ipinanganak na may dugong dyosa at mangkukulam.

I can see all.

"My scepter.." inilahad ko ang kamay ko. Lalong lumakas ang ungol nilang lahat nang
marinig ang sinabi ko.

Nakayukong alipin ang lumapit sa akin. And she offered my scepter. Nang sandaling
hawakan ko na ito ay walang kurap ko itong ikinumpas dahilan kung bakit muli silang
nakasaksi ng pag-ulan ng mga abo.

Lahat ng natirang nabubuhay ay sabay-sabay lumuhod na halos halikan ang lupa upang
sambahin ako.
"Aming reyna.."

Tuluyan na akong tumayo sa aking trono, kasabay ng aking Leon. Ngunit nang
sandaling halos lahat ay nakaluhod sa akin upang paluguran at sambahin ako, may
tatlong pares ng pamilyar na mga mata ng bampira ang nanatiling nakatayo at
nakatitig sa akin.

Nangatal ang mga tuhod ko nang makilala ko ang mga ito. Why are they here? Bakit sa
ganitong kaaga?

King Dastan, Rosh and Queen Talisha.

"U..Umalis na kayong lahat!" sigaw ko sa lahat ng mga bampirang nakaluhod sa akin.

Kasunod ng ilang konseho ang mga ito, nang mapansin sila ni Kreios ay mabilis itong
nagtungo sa kanilang direksyon.

Ramdam ko ang biglang pagsikip ng dibdib ko dahilan kung bakit mabilis akong
tumalikod at iwan ang bulwagan. Hindi ko inaasahan na ganito kaaga ang aming
magiging pag-uusap.

Nangangatal ang mga kamay ko habang pilit akong umiinom ng dugo mula sa kopita. Ang
tindi ng kabog ng dibdib ko.

"Claret.." hindi ko nilingon si Kreios.

"Why are they here?! Bakit napaaga?!" sigaw ko dito.

"Nagulat rin ako.."

"Kreios, hindi ko pa sila kayang harapin. Hindi ko alam kung papaano magsisimula.
Hindi ko alam kung papaano magpapaliwanag..natatakot ako sa pwede kong malaman.
Why� why are they here?! Hindi sa ganitong kaaga.." ibinato ko na ang kopitang
hawak ko.

Naupo rin sa kama si Kreios at hinawakan nito ang kamay ko.

"I'll stay, hindi kita iiwan. Kailangan mo lamang makipag-usap sa kanila�"

"Didn't I tell you that I need to be ready? Why it's too early? Why is Dastan
here?! Bakit hindi si..bakit hindi si Zen. I can't accept the peace treaty.."
nahihirapang sabi ko.

Hindi nakasagot ang kapatid ko.

"Claret please meet them, just for respect. Ikaw pa rin ang reyna, you can announce
to the whole council that there will be no peace treaty. Walang kasalang
magaganap."

Huminga ako ng malalim at pinunasan ko ang ilang butil ng luha sa pisngi ko.

"Saang silid sila naghihintay?" nang tumayo na ako ay dumiin ang kamay ni Kreios sa
akin.

"Ayusin mo muna ang kasuotan mo o babalutan kita ng buhangin." Bumuntong hininga

ako sa sinabi nito.

Mabilis kong napalitan ang kasuotan ko gamit lamang ang sarili kong kapangyarihan.

Si Kreios mismo ang nagbukas ng pintuan para sa akin at tahimik kaming nagtungo sa
silid kung saan naghihintay si Dastan, Rosh at Reyna Talisha.

Nang sandaling pumasok ako sa silid ay aking korona ang una nilang tinitigan. Si
Reyna Talisha ang unang bumasag ng katahimikan.

"How are you, Claret?" ngiting bati nito sa akin.

"Reyna Talisha," gumanti ako ng ngiti sa kanya.

Si Dastan at Rosh ay nanatili lamang nakatitig sa akin na parang pinakikiramdaman

nila ang malaki kong pagbabago.

"This isn't Claret, saan mo siya dinala?" biglang tanong ni Rosh.

"Rosh," babalang sabi ni Kreios.

Naupo na kaming lahat sa isang hindi kahabaang lamesa. Ilang minuto ang nangyaring
katahimikan bago muling tumikhim si Rosh.

"What now? Hindi pa ba ito magsisimula?" sumulyap itong muli sa akin.

"Dastan.." tawag ni Reyna Talisha.

Kumuyom ang mga isang kamay ko. I want to ask about him..about my daughter. How are
they?
"It's about the peace treaty." Panimula ni Dastan.

"I refused, alam kong hindi ka rin pabor dito." Mabilis na sagot ko.

"I am accepting the peace treaty, Claret." Madiing sagot ni Dastan.

Napatayo ako sa sinabi niya.

"What?! A-are you out of your mind Dastan?"

"Peace treaty is never been an insanity, Queen of Mudelior." Umawang ang bibig ko
sa sinabi niya.

"If you are bothered about the Queen duties for her King, don't worry. I won't
touch even the last strand of your hair. All I need is the title of marriage."
Pormal na sabi nito.

"How can you easily say that, Dastan? This isn't about just the empire!" Mataas na
ang boses ko.

"This is the best thing that we can do, Claret." Sagot nito.

"What?" sinulyapan ko si Reyna Talisha at Rosh para malaman ang kanilang pagtutol
pero nanlaki lamang ang aking mga mata nang makitang sang-ayon ang mga ito sa
sinasabi ni Dastan.

Nakakalimutan niya ba ang sarili niyang kapatid?

"I-I am mated with your brother! I am mated with Zen�kung�kung babalik man ako sa
Parsua, I want to be with him. I want to be his wife. Alam nyong ito ang gusto ko,
si Zen lang.." hindi ko na napigil ang sariling mga luha ko.

Tuluyan nang bumigay ang mga tuhod ko at napaupo na ako sa sahig. Ito ang
kinatatakutan ko, this. That I will breakdown and voice out all my words that I've
been keeping for the long fucking three years.

"I want to come back. I want to come back for him, I miss him so much, gustong-
gusto ko na siyang makita. Gusto ko nang bumalik..but..but I am trapped here."

Mabilis umalis sa kanyang upuan ang reyna at dinaluhan ako. Niyakap niya ako nang
mahigpit at dito ko mas ibinuhos ang mga luha ko.

"Mahal na reyna, walang araw..gabi..oras na hindi ko iniisip si Zen..ang anak ko.

Mahal na mahal na mahal ko sila, gusto ko nang bumalik, gusto ko nang bumalik.
Tulungan nyo ko..gusto ko nang bumalik. But I am trapped..ikinulong ko na ang
sarili ko sa imperyong ito."

"Claret.." narinig ko ang boses ni Rosh.

"Mahal na reyna, gusto ko nang bumalik. I want to come back for him. Zen..Zen.."

"How..how Claret? Sumuko na si Zen, sumuko na siya." Mahinang sabi ni Rosh. Para
akong sinaksak ng ilang libong espada nang marinig ko ang mga katagang sinabi ni
Rosh.

"W-What?" nangangatal na ang boses ko.

Hinawakan ni Reyna Talisha ang balikat ko at sinalubong nito ang luhaan kong mga
mata.

"I thought my son can survive..lalo na at kasama niya si Divine para bawasan ang
sakit. But he really can't, our family can't stand pain. Lalo na kung iiwan ng
itinakda para sa amin. Mahirap iwan ang isang Gazellian, Claret. You've witnessed
it, ilang daang taon kong ikinulong ang sarili ko nang iwan ako ni Thaddeus. My son
Zen..halos mamatay ito nang hinihintay ko noon pa man..now.. he's--"

"W-What happened to Zen?" tanong ko.

"He can no longer recognize you, Claret. Matagal na niyang pinabura ang lahat ng
mga alaala mo sa kanya." Sagot sa akin ni Rosh.

Bumagsak ang mga balikat ko at tulala akong tumitig sa reyna.

"Sorry Claret, yes we can understand your decision. Alam naming para sa lahat ang
naging desisyon mo, hindi na muling mapipinsala ang Parsua at walang buhay ang
nawala ng panahong 'yon. But Zen can't understand it, we tried..pilit naming
ipinaintindi sa kanya ang desisyon mo ngunit si Zen ay si Zen. All he wanted is you
at wala sa amin ang makapagbibigay nito sa kanya." Mahabang sabi ng reyna.

Hindi ako makapagsalita.

"This is the best thing we can do, Claret. We need to secure your sacrifices,
ayokong mauwi sa wala ang lahat. Marriage will end this, ipinapangako kong
rerespetuhin ko ang nakaraan nyo ng kapatid ko. All I need is the title." Paliwanag
ni Dastan.

"That's..it? That's it..how about�how about.." Tumayo na si Dastan.

"Iparating nyo sa kaharian ang sagot sa aking katanungan, mahal na reyna. Be my

Queen and together we rule this world." Hindi na ako hinintay ni Dastan sumagot at
lumabas na ito ng silid.

Tumayo na rin si Rosh.

"I'm sorry Claret.."

"How..how about my baby?" tanong ko.

"She's a very beautiful little girl right now." Mapait na ngumiti sa akin si Rosh
bago ito lumabas.

Tanging naiwan ang reyna at nakatitig sa akin. Pinunasan nito ang aking mga luha.

"Inang reyna..gusto kong bumalik. I want to come back..gusto kong balikan si Zen.
Gusto kong bumalik sa inyong anak, hindi ko na po alam ang gagawin ko, gusto ko
nang umalis dito, gusto ko nang bumalik sa dati..gusto kong mabuhay kapiling ang
prinsipe ng mga nyebe. Sa mahal ko..sa aking anak.."

"Sana madali lamang ang hinihiling mo, mahirap nang ibalik sa dati ang lahat
Claret. Yes, you maintained peace. Walang digmaan o giyera, ngunit ipinalit mo ang
puso nyong dalawa ng anak ko. Alam mong mahirap ang desisyon mo at walang
kasiguraduhan ang kahihinatnan. All we wanted is to help you and my son, pero wala
kaming makitang paraan. Naaawa na rin kami kay Zen, hija that's why we erased his
memories. Dahil kung nakakaalala siya ngayon, your status and situation with Dastan
will wreck him apart. Just accept Dastan's proposal, para sa ikakaayos ito ng
lahat." Hinalikan nito ang noo ko bago niya ako iniwan at magpaalam.

At nang gabing 'yon, hindi naubos ang pagbuhos ng aking mga luha.

I didn't cooperate with their proposal, I can still handle Mudelior. Walang
kasalang magaganap. Ilang linggo akong nakakulong sa aking kwarto na walang tigil
sa pag-iyak, hindi na rin pumapasok dito si Kreios dahil nasisigawan ko na lamang
siya.

Alam kong kasalanan ko itong lahat, ako ang nang-iwan, ako ang nangakong babalik
ngunit hindi ko tinupad. Habang buhay na akong makukulong sa imperyong ito dala ang
pangalang reynang walang puso.

Mali ba ang ginawa kong desisyon? Hindi ba at tama lang ito? Kung hindi ko ginawa
ang pagtalikod sa Parsua, posibleng maraming Gazellian o mga bampira sa Parsua ang
nalagas.

Nakasubsob ako sa aking kama nang makarinig ako ng marahas na pagbubukas ng aking
silid.
"Hindi ba at sinabi ko�"

Hindi ko natuloy ang sasabihin ko nang palibutan ako nang napakaraming kawal na
puro kalahating mga bampira. Cross breed vampires.

Their weapons are made of silver, dahilan kung bakit ako nanghina.

"What the hell is the meaning of this?!" sigaw ko.

I tried to use my power but the presence of silver is damn stopping me!

"Ilabas ang ating reyna." Nagtataka ang mga mata ko nang marinig ko ang boses ng
kapatid ko.

"Kreios.."

Sapilitan akong dinampot ng mga kawal mula sa aking kama at walang habas ako nang
mga itong hinila papalabas ng aking silid.

"Bitawan nyo ako! Hindi nyo ba ako nakikilala? I can easily turn you into ashes!"
nagpupumiglas ako ngunit wala akong nagagawa kapag tinututukan ako ng armas na may
halong silver.

Habang walang pakundangan akong hinihila ng mga kawal ay napapatitig na lang ako sa
likuran ng kapatid ko na nangunguna sa kanyang paglalakad. Hindi ko na nagugustuhan
ang nararamdaman ko sa nangyayari. No, don't do this Kreios.

Tumambad sa akin ang napakaraming bampirang siyang pumupuno sa bulwagan at lumakas

ang sigawan ng mga ito.

Marahas itinapon ang katawan ko sa gitna ng bulwagan. Ang lugar kung saan ako
sinasamba at niluluhuran nang napakaraming bampira. Nang muli akong nag-angat ng
aking paningin ay natagpuan ko na lamang sa aking trono ang aking kapatid.

No..no..alam ko ang ginagawang ito ni Kreios.

"No.." umiiling ako sa kanya habang lumuluha. Hindi niya kakayanin ang buong
Mudelior, higit akong makapangyarihan sa'yo Kreios.

Ano itong ginagawa mo?

Nanatiling malamig ang kanyang mga mata. Tumayo si Kreios kasabay ng mga buhangin
pumapalibot sa kanya.
"I am done playing with you, useless Queen." Seryosong sabi nito.

"Kreios," nagsusumamo ang aking mga mata sa kanya. Not again, ayoko nang may
magsasakripisyo sa akin.

"Siya ba ang gusto nyong mamuno sa inyong lahat?! Isang reyna na walang puso?!
Isang reyna na hindi marunong tumingin at makinig sa inyong hinaing? O ako na isang
Hukom na ang mata ay abot sa inyong lahat? This woman didn't know the vampire laws!
Isang hamak lamang siyang tao! Malaking sampid lamang siya sa buong pamilya ng mga
Doyle! " malakas na sigaw niya na umalingawngaw sa buong bulwagan.

Hindi ko siya magawang masagot, pilit akong pinanghihina ng mga sandata nilang may
lahok ng aking kahinaan.

"Kitilin ang buhay!"

"Pugutan ng ulo!"

"Ipakain sa lion!"

"Sunugin ng buhay!"

Itinaas ni Kreios ang kanyang mga kamay para patahimikin ang lahat at muli siyang
nagsalita nang napakalakas.

"She killed our own father! Isa siyang lapastangan! At ngayong nakita ko ang
kahinaan niya, hindi ko na hahayaan pang maging alipin ang imperyong ito ng isang
reynang nagtatapang-tapangan! Isa kang reynang walang alam!" sigaw nito sa akin.

"Mabuhay ang ating Hari!"

"Mabuhay si Haring Kreios!"

I am not convinced. I am not brother.

Kumikirot ang puso ko hindi dahil sa mga salitang binitawan niya kundi sa mga
susunod pang mangyayari. Oo, gusto kong bumalik ngunit hindi kita gustong iwan dito
kuya..ayoko nang may iwan.

Patungo na sa akin si Kreios na may dalang espada. Ang bilis ng tibok ng puso ko
habang unti-unti niya itong inaangat patungo sa akin.

"Pugutan ng ulo!"
"Kuya.."

Buong akala ko ay may espada nang tatama sa akin nang marinig ko ang pagbagsak nito
sa sahig.

Napuno ng sigawan ang bulwagan.

"Kill her!"

"Huwad na reyna!"

"Patayin!"

"Hindi ko kayang dungisan ang aking mga kamay sa aking unang panunungkulan."
Maawtoridad na sabi nito.

Tumalikod ito sa akin at bumalik sa aking trono. Pero nang sandaling humarap itong
muli ay nagniningas na ang kanyang mga mata.

Mga pula niyang mga mata punong-puno ng galit at poot. At ito ang unang
pagkakataong nasaksihan ko ito. His eyes looking at me with tender turned into
intense fire and hatred.

Hindi ko na alam kung totoo pa ba ang ikinikilos niya o hindi.

"ITAPON ANG HANGAL KONG KAPATID SA PARSUA! AT SABAY-SABAY NATIN SILANG PUPULBUSIN
SA IMPERYONG NAGTAKWIL SA AKIN!" dumagundong ang boses nito sa buong bulwagan.

Tumulo nang muli ang aking mga luha. This isn't true, right? Hindi ba kuya?

Kreios refused to look at me.

"Kreios.." Wala na akong nagawa nang hablutin ako ng mga kawal papalabas ng
bulwagan.

"No, he's faking it. Mahal ni Kreios ang Parsua..he's not like that. Hindi niya ako
kayang sigawan..mahal ako ni Kreios..he's faking it."

Walang pakundangan akong hinila ng mga kawal. At kapwa mga nakatakip ang mga mukha
ng mga ito sa takot na mamanipula ng aking kapangyarihan.
Mabilis akong nailabas sa palasyo at marahas akong sinakluban ng sako sa aking
mukha, itinali ang mga kamay at paa. I didn't fight back, hindi ko na alam ang
dapat kong gawin.

Wala na akong babalikan sa Parsua, Kreios.

Hindi na ako kilala ni Zen. Hindi na ako kilala ng lalaking pinakamamahal ko.

Napadaing ako nang basta na lamang isinampay ang katawan sa ibabaw ng kabayo.
Pakinig ko na rin ang kanya-kanyang pagsampa ng mga kawal hanggang sa magsimula
nang tumakbo ang aming mga kabayo.

Kinagat ko ang aking labi para pigilan ang paghagulhol ko.

"At muli..ang dyosa mula sa salamin ay isinako ng tatlong makikisig na prinsipe

mula sa propesiya." Isang malakas na halakhak ang tuluyang umagaw sa aking
atensyon.

Nasundan din ng mga tawa mula sa mga pamilyar na boses dahilan kung bakit lalong
tumulo nang walang humpay ang aking mga luha.

"God, that was a hell of performance. Kreios did well, he's the greatest actor of
all times." Natatawang sabi ni Seth.

"I was convinced. He's not an actor, asahan nyong sa susunod na mga buwan susugod
sila sa Parsua." Tipid na sabi ni Blair.

"He can't, trust me." Sagot ni Rosh.

"Rosh..Seth..Blair.." tuluyan na akong humagulhol ng pag-iyak.

"We missed you, Claret." Mahinang sabi ni Blair.

"It's been a while.." sabi ni Seth.

Humalakhak lamang si Rosh. "Isusubasta natin ang evil queen sa prinspe ng mga
nyebe."

Sa pagkakataong ito ay muli silang tumawa nang sabay-sabay. Gusto makipag-usap pa

nang matagal sa kanila nang makalanghap ako ng halimuyak ng bulaklak dahilan kung
bakit ako tinangay sa aking pagkakatulog.

Nagising lamang ang aking diwa nang maramdaman ko ang pagkahulog ng katawan ko,
napasigaw ako at tuluyang natahimik nang bumagsak ang katawan ko sa tubig.
Nagmadali akong lumangoy pataas para kumuha nang hangin at halos manlaki ang aking
mga mata nang may sumalubong sa aking malalaking pangil na handa na akong atakihin.

Buong lakas kong ginamit ang nanghihina kong kapangyarihan dahilan kung bakit
tumilapon ang embargo.

Embargo?

Nasa ilalim ako ng kaharian ng Sartorias.

I was exposed by too much silver, at hindi biro ito. Hindi ko magagawang
protektahan ang sarili ko mula sa mga embargo.

Lakad takbo ako sa madilim lugar para maghanap ng daan palabas ngunit mukhang hindi
na ako pamilyar dito dahil hindi ako makarating sa pintuan palabas.

Isang malakas na ungol mula sa embargo ang lalong nagpakatal sa katawan ko. I can't
fight back, nanghihina pa ako.

Pakiramdam ko ay bumalik ako sa unang pagkakataong nakarating ako sa mundong ito.

Wala sa sariling sinundan ang mga sumisinding simbo na siyang nagbibigay liwanag sa
aking daraanan.

Ngunit kusang tumigil ang mga paa ko sa pagtakbo nang makilala ko ang buong
presensiya ng lalaking walang pang itaas na damit, nakaluhod, nakatungo at
nakacadena sa pagitan ng isang espasyong may mga sibong apoy na nagliliyab.

"Zen.." napahawak na lang ako sa aking bibig habang pinagmamasdan siya.

Why is he here?

Ramdam ko ang lalong pagbilis ng tibok ng puso ko nang gumawa ng ingay ang kanyang
mga cadena at tuluyan nang dumagundong ang bawat tibok ng puso ko nang nag-angat
siya ng tingin sa akin.

His eyes were half opened, trying to look at me.

"Zen.."

Isang beses akong humakbang ngunit napalingon ako sa aking likuran nang may
bumagsak na mabigat na yelo sa katawan ng embargoing muntik nang sumugod sa akin.

"Zen.."

Hindi na ako nakalapit sa kanya, sa halip ay napaupo ako at humagulhol na ako ng

pag-iyak sa harapan niya.

"You were saved, anong iniiyak mo?"

"Zen.." kumunot ang noo niya at umupo ito nang maayos. Pinagmamasdan niya lamang
ako.

God, I missed him so much. His handsome face, those lips..his fangs. Parang bumalik
ang unang araw na nasilayan ko ang kakisigan niya, na hindi ko kailanman natutong
pagsawaan.

"Kung ganoon, isang artista ang ipinadala sa akin." Ngumisi ito sa akin habang
pinasasadahan niya ang aking kabuuan.

He's still the same Zen. He's still my ice Prince.

"Bakit ka naka-cadena, Zen?"

"Prince Zen, saang imperyo ka nagmula? Learn to respect royalties." Iritadong sabi
nito.

Hindi ko maiwasang hindi ngumiti sa sinasabi niya. Ganitong-ganito siya nang una ko
siyang makilala.

"Enough with your question. You are my prostitute, right? Mahubad ka na, mukhang
makinis ka naman."

Mabilis akong lumapit sa kanya at inangat ko ang aking kanang kamay.

I didn't plan to slap him like what I've done before. Instead, I gently touched his
cheek and I gave him a swift and soft kiss on his lips.

Ako ang humalik sa kanyang mga labi ngunit parang ako ang lubos na nanghina.

"Masusunod mahal na prinsipe," nang sandaling nagmulat ako ay nagniningas na ang

mga mata nito sa akin.

"I thought you're going to slap me again, baby.."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya at mahigpit ko siyang niyakap.

"Buong akala ko..ay.."

"How can I forget about you, Claret? Sinubukan ko..sinubukan ko. Pero bumabalik pa
rin Claret..you can't be erased from me baby. I just can't..kalimutan ka ang huling
bagay na kaya kong gawin.."

"But�but why are you here?" I cupped his face.

"Stopping me from coming for you? Ikinulong nila ako dito Claret, para hindi kita
habulin.."

"Sa loob ng tatlong taon?" mapait kong tanong sa kanya.

"Yes.."

"Baby.." mahinang sabi ko. Muli akong lumuha at niyakap siya nang mahigpit.

"Zen naman.."

"Claret kaya kitang sundan hanggang kamatayan. Kaya kitang sundan sa kahit anong
sulok ng mundong ito. I can die for you and I can live for you, you are my mate,
you are my love. You are my other half, you are my life Claret. I don't mind
waiting for you even for thousands of years..."

Isang malakas na pag-iyak ang kumawala sa akin dahil sa mga salita niya. Nakarinig
ako ng malakas na pagtanggal ng mga cadena. Hanggang sa yakapin ako ng mga bisig ng
lalaking pinakamamahal ko.

"Zen.."

"Binalikan mo ako, mahal ko.."

--

VentreCanard

AN/ Thank you so much! Di ko alam na aabot dito ang chapters. Lol. Hindi ko rin
alam na may susuporta sa ganitong klase ng istorya. Haha.
I just tried vampire stories. Gusto ko romance lang dati, pero di ko inaasahan na
mas mapapansin ako dito. May makaka-appreciate. Haha.

I want to hear your thoughts angels! You may comment, pm me, on my wattpad wall,
messenger, instagram or twitter. Lol

Please support my Gazellian Series 2 ( The White Curse )

Ang lahat ng maiiwang tanong ay masasagot sa book 3. But, I hope you'll enjoy the
epilogue. (tapusin ko muna ang TWC, bago ang book 3)

And please, unedited po ito. I can't proofread right now. Thanks!

Epilogue

I never regretted the time that I was born carrying the finest blood of Gazellian.
Raised with the presence of power and authority. Showered everything from the rains
of aristocracy, lightened by the radiance of crowns and harmonized by sweetest
voices from the empire.

Royalties are perfect according to them, but in reality royalties are too far from
perfection. Napakalayo at hindi na kayang matanaw ng aking mga mata.

Power and authority are pain and agony, rains of aristocracy are daggers of wars
and rebellion, radiance from crowns that will lead to painful blindness and
sweetest voices that cover up cries.

Royalty is full of lies and the only true in this world is my family. They are the
only thing that I have in this empire full of lies.

Today is a simple day with snow. I am standing in my favorite spot where all I can
see are vast white snow in front of our castle. I love the serenity of my own power
where all the vampires will just choose stay at their home to keep themselves warm.

Few vampires are good for my eyes. Silence is good for my ears and being alone is
good for my heart.

Nabitawan ko ang yelong nilalaro ko nang may nagtakip ng aking mga mata mula sa
aking likuran. My favorite gesture from my little sister.
I grinned.

Nagsisimula nang matuto si Lily na gamitin ang kanyang kapangyarihan. And she's
probably using it for her to reach my eyes.

Siguradong nakalutang ito gamit ang kanyang mga usok.

Who else will do this cute act with me?

"Who do you think is this?" Lily asked me in her little voice.

"Hmm, damn. It's too hard. Who is this?" I tried to play with her.

"I won't remove my hands, you should know me!" masiglang sabi nito.

"Hmm.." hinawakan ko ang munting kamay niya sa aking mata.

"My name starts with L.." bulong nito sa akin.

"L.. is this..Lelaine?" suminghap ito sa sinabi ko.

"Who is Lelaine, Zen?!" Padabog nitong inalis ang kanyang kamay sa akin.

Nang lumingon ako sa kanya ay nakatalikod na ito at naglalakad na papalayo sa akin.

"Who is Lelaine?! Bakit hindi si Lily agad ang naisip mo?" ilang beses akong
napailing nang makita kong eksaherada na niyang hinahawi ang kanyang buhok.

Lily is a jealous princess, ayaw niyang may papansinin kami ni Dastan na ibang mga
prinsesa.

"Lily! I was just kidding!" I walked faster.

Nang maramdaman niyang hinahabol ko siya ay tumakbo na ito.

"Stop following me! You are not faithful!" sigaw niya sa akin.

"I am faithful, nagbibiro lamang ako. I knew it was you, come here. Kuya will play
with you." Pinalambot ko ang boses ko pero hindi man lang ito natinag.
Hindi ito sumagot sa akin at nagpatuloy kami sa paghahabulan dalawa. Until she
stumbled upon Dastan who is walking slowly in front of us.

Umiyak si Lily nang bumagsak ito. Kumunot ang noo ni Dastan sa akin, bago siya
yumuko at buhatin si Lily.

"What happened to our little princess?" he sweetly asked Lily. Pinunasan pa nito
ang mga luha ni Lily.

Yeah, mas malapit sa isa't isa si Lily at Dastan. Sinusubukan ko namang sagutin ang
lambing ni Lily pero laging nauuwi sa ganito. I made her cry, again.

"Zen! Zen is unfaithful..Dastan. How could he?" lumingon muli sa akin si Dastan
habang at nagtatanong ang mga nito sa akin.

"I am faithful, I was just kidding Dastan. There is no Lelaine, you are my one and
only princess, Lily. Come here." Lumapit ako kay Dastan at inilahad ko ang dalawang
kamay ko para kuhanin si Lily.

Kami lamang tatlo ang nasa palasyo, ilang konseho, mga tagasunod at mga kawal. Our
parents are busy somewhere from different empire. They told us about some events,
but they should not expect that Dastan and I will believe on that.

They are probably making our new siblings. We're just three, my great father is
asking for twelve children.

"You heard it? He's faithful Lily, bakit kailangan nyo pa maghabulan? Look what
happened to you." Pinagsasabihan na naman kami ni Dastan.

Sinubukan ni Dastan iabot sa akin si Lily pero yumakap lamang ito sa kanya.

"Come on, sumama ka na sa akin. Dastan is probably tired to play with you.
Kagagaling niya lang sa pag-eensayo." Tumango si Dastan sa sinabi ko.

I sighed when she rolled her eyes on me.

"Lily, I was just kidding. There is no fucking Lelaine. The hell with that."
Kumunot ang noo ko nang mapansin ko na bahagyang natawa si Dastan pero agad niya
itong naitago nang mapansin niya na nakatitig na ako sa kanya.

"Don't laugh at me Dastan." Iritadong sabi ko.

Hindi siya sumagot sa akin at tumungo lamang ito kay Lily.

"Lily, he's telling the truth. There is no Lelaine in princess list."

Mas lumapit ako sa kanilang dalawa at nagtungo ako sa likuran ni Dastan para
maharap si Lily. I raised my wrist near her nose.

"Wanna drink with kuya? You're probably thirsty. Dastan's blood is sour, he's still
exhausted." Namilog ang mga mata ni Lily.

Blood is a kind of bargain that our little princess can't refuse. Alam nito na mas
masarap ang klase ng dugo kung hindi galing sa pagod ang isang bampira.

She used to drink father's blood. At ngayong wala si ama ay kami ni Dastan ang
nagpapainom sa kanya. Ngumisi ako nang bahagyang lumuwag ang yakap nito kay Dastan.

Since Lily is still a kid she can't still control the urge of the fresh blood.
Hinintay namin ni Dastan ang magiging reaksyon nito at sabay kaming natawa ni
Dastan nang inilahad ni Lily ang kanyang mga braso sa akin.

"Cheater," ngising sabi sa akin ni Dastan.

Mabilis akong lumapit at inagaw si Lily sa kanya.

"Game over, the crybaby is mine."

Simula nang ipanganak si Lily siya na lang ang pinagkakaabalahan namin ni Dastan.
She's too cute and sweet to resist, but she often cries with me.

"I'll just sleep," paalam sa akin ni Dastan. Pinisil muna nito ang pisngi ni Lily
bago kami tinalikuran.

Nagsimula na akong maglakad at ngayon ay nakahawak sa magkabilang balikat ko si

Lily at natutuwa itong pagmasdan ang mukha ko na parang hindi kami magkaaway
kanina.

"Bati na ba tayo, Lily?"

"Ofcourse, because Zen will feed me."

"You are talking to me because you are hungry."

"No, I love Zen." Humalik ito sa ilong ko.

"You love me? Or my blood?" mahigpit itong umiling sa akin.

"I love Kuya Zen..the snow prince.." I smiled when she quickly kissed my lips.

"Alright, bati na tayo. Selosa."

Naupo kami sa isang upuan at ikinalong ko siya rito. I offered her my wrist and I
let her drink my blood.

Habang abala sa pag-inom si Lily hindi ko napigilang hindi magsalita.

"Lily, do you think I am bad?" I asked her.

Tumigil ito sa pag-inom at lumingon ito sa akin. Her lips are full of blood while
she is innocently looking at me.

"You are not bad, Zen is not bad. Who told you?" pinunasan ko ang aking dugo sa
gilid ng kanyang mga labi.

Isinandal ko siyang muli sa akin at iniyakap ko ang aking braso para muli siyang
makainom sa akin.

"Just drink, Lily. Don't mind me.." wala siyang imik na uminom ulit sa akin.

"But why is this empire hates me so much?" mahinang sabi ko.

Hindi ko na napansin na yumakap na akong mahigpit sa maliit na katawan ni Lily

habang abala ito sa pag-inom sa akin. I kissed the top of her head.

I have the presence of Lily, Dastan, mother and father. But this whole empire is
refusing me.

I hate being the second prince not because I want to be the first, but because of
the dark history of the every second prince from the past generations. The council
and the whole empire of Parsua Sartorias considered me as the vampire who possessed
the bad blood.

Inihiga ko na sa kanyang silid si Lily nang makatulog na ito matapos uminom mula sa
akin.

Nang lumabas ako sa kanyang silid ay nakasalubong ako ng ilang konseho, agad kong
pinagningas ang aking mga mata na parang anumang oras ay makakapatay ako.
Agad yumuko ang mga ito at nagmadaling lumayo sa akin. Ganito nila ako kinikilala
at pinaninindigan ko lamang ito.

I can still remember everything when I was a kid. Years ago.

I'm done with my daily training with Dastan. Nauna na itong nagtungo sa kanyang
silid habang ako ay nagpaiwan.

Hindi pa ako napapagod at gusto kong matuwa sa akin si ama dahil gumagaling na rin
ako katulad ni Dastan. I spent my free time training myself to be strong and wise,
just like my brother Dastan.

Naglalakad ako patungo sa silid aklatan para maghanda sa aking aralin kinabukasan
nang makarinig ako ng usapan ng mga konseho.

"Mahusay ang ikalawang prinsipe sa larangan ng pakikipaglaban at maari pa niyang

mahusayan ang ating unang prinsipe." Hindi ito mangyayari, Dastan is too good.
Hindi ko pa ito natatalo sa pakikipaglaban.

"Hindi ito maganda, ang ikalawa ay ikalawa. Siguradong dala niya ang dugo ng bawat
ikalawang prinsipe ng imperyong ito. Mga taksil at pumapatay ng sariling dugo para
lamang sa trono."

What the�why would I do that? Wala akong kahit anong iniisip na masama sa aking
sariling kapatid!

"Malaki ang kasiguraduhan dito. Napapansin ko nang ginagawa na ng ikalawang

prinsipe ang lahat para malamangan ang unang prinsipe. From battles, horse riding
and even in studies. Pursigido itong ilampaso ang sariling kapatid." No! I won't do
that to Dastan!

Gusto ko nang pumasok sa loob at ipagtanggol ang sarili ko ngunit hindi ko maigalaw
ang aking buong katawan dahil sa matinding galit.

I could even kill them.

"Dastan is a good prince, mahinahon at nakikinig. He's wise with the presence of
leadership. He will be the best king of this empire, ngunit natatakot akong ang
pagmamahal niya sa sarili niyang kapatid ang kikitil sa kanya. Soon, the second's
prince mask will unveil, nakakatakot isiping maaagaw ang buhay ng unang prinsipe ng
isang masamang damo mula sa salinlahi."

Halos mangatal ang buong katawan ko sa pinag-uusapan nila. I can't do that to

Dastan! I adored Dastan so much, he is my future king! I never wanted the position,
I never wanted the power.
How could they say that to me? I want to attend training to spend time with Dastan
as a brother, I want to study with him because I want to learn and gain knowledge.
I want to become powerful to help Dastan when he becomes the king. Lahat ng
ginagawa ko ay parang maging maayos na prinsipe akong tutulong sa aking hari sa
hinaharap. Ito ang laging pinaaalala sa akin ni ina at ama.

Dastan is the future king that I need to support. He is my future king, my brother.
Anong karapatan nilang batuhin ako ng ganitong mga paratang?

"Huwag kayong mag-alala, King Thaddeus and Dastan are wise. Tutulungan natin silang
magising. Soon, they will discover the second's prince real color. Ilalabas na
natin ang totoong kulay ng ikalawang prinsipe habang bata pa ito. Sa huli ay
kamumuhian ito ng sarili niyang pamilya at sila na mismo ang magtatakwil sa kanya
para mailigtas ang imperyong ito sa anumang pwedeng mangyari."

Natigil ang akmang pagbubukas ko ng pintuan at ilang beses nagpaulit-ulit ang

kanilang mga sinabi.

I could kill them right now. At mapatutunayan ko lamang ang masasamang salitang
ibinabato nila sa akin.

My whole family will hate me, sila mismo ang magtatakwil sa akin, hindi na ako
ngingitian ni ama, hindi na ako yayakapin ni ina at tatalikuran na ako ni Dastan.

Sa huli ay tumalikod ako at patakbong nagtungo sa aking silid. Nang gabi rin ito ay
binasa ko ang ilang kasaysayan ng Parsua Sartorias at tama nga ang mga sinabi nila.
Karamihan sa ikalawang prinsipe ay mga taksil at hayok sa trono. The stain made
from the past is damn hunting me.

At natatakot akong maapektuhan ako nito.

I was just a prince with lesser power compared with the council. Wala maniniwala sa
boses ng bagong kilalang prinsipe sa mga bampirang kilalang pinakamatalino.

Kaya nang gabing 'yon, pinagpasyahan kong baguhin ang paraan ng pamumuhay na
nakaugalian ko. Ayokong dumating ang panahon na magalit sa akin si ama at ina,
ayokong dumating ang araw na hindi na tawagin ni Dastan ang aking pangalan.

I was reborn. The selfish snow prince was born.

Nabuhay muli ako at nakilalang isang prinsipeng walang pakialam sa sariling

imperyo.

I refused to train with Dastan, I refused to study with him, I never attended
empire meetings, I didn't mind the laws. Sarili ko na lamang ang inisip ko at
inihiwalay ko na ang sarili ko sa imperyo.
I don't mind my relationship with the empire, the important here is my family. Ang
aking pamilya na hindi na ako kagagalitan.

At masaya akong sa kabila ng pag-iiba ko sa aking sarili, ni minsan ay hindi lumayo

sa akin si ina, ama at maging si Dastan.

Lumaki na akong walang pakialam sa imperyo.

"Zen! What is wrong?" tanong sa akin ni Dastan.

It's been four months. Wala pa rin si ama at ina, sinabi sa amin ng ibang konseho
na nakapanganak na daw si ina at may panibagong prinsipe ang Sartorias.

Maybe we need to wait for another four months or eight? Gazellian needs to
multiply. Siguro ay babalik rin sila kapag tatlo na ang kapatid namin na iuuwi
nila. They can't do it here, dahil nandito si Lily at hindi makaisa si ama.

"I just remembered our parents."

"It's Finn Lancelot Gazellian, name of our next brother."

"Oh, kailan daw sila babalik?"

"Siguro kapag tatlo na ang kapatid natin?" sabay kaming natawa ni Dastan.

Itinigil muna namin ni Dastan ang paglalaro ng chess, hindi na ako manalo sa kanya
at sobrang hapdi ng ng noo ko sa tuwing pipitikin niya ito.

"I told mom and dad that I am already satisfied with you and Lily, but they are
insisting for more. Dahil kailangan ko daw ng maraming kapatid na tutulong sa akin.
I need more love that will make me stronger as the future king."

Hindi ako sumagot kay Dastan sa halip ay tumitig lang ako sa kanya. I can feel his
pressure, lahat ay tinitingala na siya sa kanyang murang edad.

"Do you want to be the king, Zen?" umiling ako sa kanya.

"The word king will only suits on you, brother." Tipid itong tumawa sa akin.

"Don't worry, as long as Lily and me are here. You'll get the best support from us.
And ofcourse...even from our future siblings. We will look up to you." Dastan
smiled at me.
Nagsimulang umangat ang kamay nito patungo sa akin. I didn't blink and I waited for
his action.

"Idiot Zen, don't look up to me. You should look at me at the same level, ikaw, si
Lily, si Finn at sa mga ipagbubuntis pa ni ina."

Nagulat ako nang may isang malakas na pitik sa noo ang tumama sa akin mula kay
Dastan.

"What the fuck!?" iritado kong hinawakan ang noo ko.

"You've lost, checkmate brother." He moved his queen, trapping my king to its
ending.

"Damn it, isa pa!" ginulo ko ang chess pieces. Muling tumawa si Dastan.

Laughing is one of the rarest things that Dastan can give to everyone, tanging kami
lang mga kapatid niya, ama at ina ang binibigyan niya nito.

"You are cheating, Dastan." Napadaing ako nang muli niyang pitikin ang noo ko.

"What the fucking hell, Dastan!"

"And..I promised..the moment that I already have the crown, it will not just about
your support for me. I'll do everything for all of you.. kayo muna bago sila. And
that is the greatest king..I want to be.."

This is why I love my brother. At kailanman ay hindi ako papayag na hindi siya ang
maghahari sa mundong ito.

Maybe this is quite funny, but I just found myself bowing my head in front of him.
My brother's words are sharper than any daggers in this world. Tumatagos sa puso.

"Idiot as always, heads up Zen. Let's continue the game, maybe you'll be lucky this
time." Siya na mismo ang nag-ayos ng chess pieces.

"Hindi na kita pagbibigyan." Tipid na sabi ko.

"Uhuh? Hindi na maganda ang noo mo. You should put your own ice on it." Pang-aasar
pa nito sa akin. Lalong naningkit ang mata ko kay Dastan.

Hindi ko sinunod ang gusto niya. Sinumulan ko na rin ayusin ang chess pieces ko,
kalahating araw na yata kaming magkalaro ni Dastan at hindi pa ako nananalo sa
kanya.

Damn, he's too good.

"Stubborn," natatawang sabi nito.

Nang nag �angat akong muli tingin sa kanya ay nakatingin na ito sa malayo. Most of
the vampires considered my brother as cold, stiff, prince with few words, but they
were all wrong. Dastan is not cold, he is even sweeter than me, kaya mas gusto siya
ni Lily. Madaldal rin naman ito at nakikipagbiruan, but there are things that we
wanted keep from ourselves.

They can have Dastan as a leader, as their king. We can have him as a brother.

"Dastan, did you ever think that I wanted to claim your position?"

"Kilala kita, Zen. My brother knew the value of satisfaction, I never thought of
that. Why?"

"Oh nothing,"

Nagsimula na kaming maglaro ulit ni Dastan, nasa kalagitnaan na kami nang marinig
namin ang boses ni Lily.

Nang lumingon kami ni Dastan ay agad namin nakita itong nagkukusot ng mata. She was
barefooted while pulling her big pillow.

"How's your sleep, Lily?" tanong sa kanya ni Dastan.

"Bumalik na si ama at ina?"

"Hindi pa," sagot ko.

"Come here," lumapit si Lily kay Dastan at ikinalong siya ni Dastan.

We continued to our game.

"Kailan sila uuwi?"

"If we are already ten?" ngumisi si Dastan sa sagot ko.

"There are others that will play with you, hindi lang kami ni Zen."
"That is because you hate playing with me."

"Because we are busy," sagot ko.

"You are not busy Zen,"

"I am busy,"

"Yes, he is busy Lily." Sabat ni Dastan. Inirapan ako ni Lily.

Nagpatuloy kami sa paglalaro ni Dastan.

"Checkmate," ilang beses ko nang narinig ito mula kay Dastan. Masakit na sa tenga.

"Damn it,"

"Give me your forehead, Zen."

"Fuck,"

Hinawakan ko ang aking noo at bahagya kong itinaas ang buhok ko. Lumapit ako sa
kanila ni Lily.

Pumikit na ako dahil isa na namang masakit na pitik ang ibibigay sa akin ni Dastan.

"Go on, Lily." Pakinig kong sabi ni Dastan.

Sa halip na pitik ang maramdaman ko ay halik ni Lily ang pumalit dito.

"You should give him a kiss, baka sakaling manalo na sa akin." Sabay tumawa sa akin
si Lily at Dastan.

What is that, insult?

Naglaro ulit kami, Lily is cheering for Dastan. Pero mukhang nananalo na ako.
Kalahating oras kaming magkalaban ni Dastan nang ako na ulit ang titira.

"Checkmate, brother!" malakas na sabi ko.

Pero napamura na lang ako nang marinig ko ang sinabi ni Dastan kay Lily.

"See? You are lucky, your kiss made him win." This is when I realized that Dastan
purposely let me have this game.

"I hate you, Dastan." Iritadong sabi ko at tinawanan niya lamang ako.

"He's not sports, right Lily?"

"Be good Lily, I won't let you bite me again. Dastan's blood is always sour."
Minsan ay kumagat ito nang pagod si Dastan, it didn't taste good compared with mine
and she considered it sour.

Lily looked hesitant. I grinned at Dastan, but my brother is too good. Inilagay
nito ang isa niyang kamay sa may tenga ni Lily at bumulong ito dito.

"Hey, don't brainwash her!"

"He's not sports, right?" tanong ulit nito. Mabilis tumango si Lily.

"Come here, Lily. I'll tell you something." Binitawan ito ni Dastan at kumalong rin
sa akin si Lily.

Bumulong rin ako dito. I offered her something that she can't resist.

"Sinong mas makisig sa amin ni Dastan?"

"Zen!"

"Good girl,"

"Come here, Lily." Tawag ni Dastan. Kumalong ulit ito sa kanya at bumulong na
naman.

"Who's smarter?"

"It's Dastan!" nakatanggap rin ito ng halik kay Dastan.

Hanggang sa magdalawampung beses na magpabalik-balik sa amin dalawa si Lily. She

stopped in the middle and she is now massaging her forehead.
"Nahihilo na si Lily, I don't like you anymore." This is when my brother and I
laughed so hard.

Lily is so adorable.

Pinagbigyan namin siya. We played outside with my snowballs, we enjoyed ourselves

just like the normal siblings.

Magkatulong kami ni Dastan sa paggawa ng snowman habang nasa gitna namin si Lily.
Both of her arms were hanging on our nape.

Walang tigil sa pagtawa si Lily kaya natutuwa kami ni Dastan sa kanya. Simula nang
ipinanganak siya nagkaroon kami ni Dastan ng laruan. Napakaganda at lambing na
laruan.

"No one is allowed to make you cry." Pakinig kong sabi ni Dastan kay Lily.

"I'll protect you." Tipid na sabi ko.

"I have the first and second prince, I will marry you both."

"Nah, I don't like you." Natatawang sabi ni Dastan.

"I don't like you too." Sabi ko.

Muli kaming natawa ni Dastan nang namula na ang ilong ni Lily.

"Because someone deserves you more."

Masaya na kami nang kami pa lamang tatlo, pero wala pa palang mas sasaya nang
nadagdagan kami.

Bumalik si ina at ama, dala na nila ang mga bago naming kapatid. Dalawa sa kanila
ay nakakalakad na.

"Please meet your brothers, Finn, Evan and Caleb." Unang lumapit si Lily kay Finn
at Evan na nakayakap sa binti ni ama.

"Hello brothers, I am Princess Lily Esmeralda. You are so handsome, just like Zen
and Dastan." Natuwa si ama kay Lily at binuhat ito.

"How are you my princess? Inalagaan ka ba nang mabuti ng mga kapatid mo?"
"Yes!" masiglang sagot nito. Sabay kaming ngumisi ni Dastan.

Lumapit si Dastan sa buhat ni ina sa si Caleb.

"I can sense that this will be my kindest brother."

Kapwa kami nagulat nang matuwa si Caleb sa kasuotan ni Dastan. He ripped a part of
it.

"What the�"

"He's quite strong." Ngising sabi ni ina.

Today is one of the most memorable days of my life. Nadagdagan na naman kami at
sigurado akong mas madadagdagan pa. I considered my sibling as the most precious
gift I've ever received from my parents.

Mabilis lumipas ang napakaraming taon. Buntis na muli si ina at malaki ang tuwa ng
buong imperyo nang malamang kambal ito. Dahil malaki ang agwat ni Caleb sa kambal,
hindi na kailangang lumayo ni ama at ina sa amin.

Kasalukuyan kaming kumain sa isang mahabang lamesa. Nakasanayan na namin ito, hindi
kami kumakain lahat kung kulang kami sa lamesa.

"I can't wait to see our new siblings and well�we have another princess." Sabi ni
Finn.

"Yeah, I am so tired of being the only princess. Atleast, magkakaroon na ako ng

matinong kausap dito sa mansion." Lily and her sharp mouth.

Minsan mas gusto ko ang makulit at malimbing na Lily noon.

"You are so mean, Lily." Madramang sabi ni Caleb.

"Hindi ba ako matinong kausap?" tanong naman ni Evan. Hindi na kami sumasabat ni
Dastan.

"Maybe, sometimes?" sagot ni Lily.

"Oh, hindi ka pala matinong kausap Evan. We're even brother."

"Shut up Caleb."
"Why don't we try some adventures?" sabi naman ni Finn.

"Bakit hindi muna kayo kumain nang maayos?" tanong ni ina.

"I am sorry mother." Unang nagsalita si Caleb.

"And what is your adventure all about, Finn?" tanong ni ama.

"He's quite addicted with human world, since we are considered as the top of the
food chain in their world." Sagot ni Evan.

I have never been interested in human world. Ano naman ang maganda sa mundo ng mga
tao? Humans are full of imperfections, flaws and many more. Sakit lang sa ulo ang
mundo ng mga tao.

Karamihan sa kanila ay mga nagmamarunong na wala namang mga alam. Hindi marunong
umunawa, dapat hindi na binibigyan ng buhay ang mga ganitong klase ng nilalang.
Pitiful creatures.

"Just be careful in human world, siguro ay walang mga kapwa natin sa kanilang
mundo. Ngunit may mga babaylang naninirahan sa kanila." Paliwanag ni ama.

"They won't attack us if we're not going to attack anyone. We're just exploring,
father." Sagot ni Evan.

Siya lang ang maayos sumagot sa tatlo. They can't use Caleb or Finn's reasoning.

"Just be careful." Sabat ni ina.

"How about you Zen, Dastan? Have you ever tried the human world?" tanong ni Finn.

"Kami ni Dastan? Ofcourse�" natigil ako sa sasabihin ko.

"I've been there," sagot ni Dastan.

Hindi ako makapaniwalang napatingin kay Dastan.

"You've been there? When?" bakit hindi ko yata alam ito?

Kita ko ang sabay-sabay na pagngisi ni Evan, Caleb at Finn kay Dastan na parang may
kung anong ginagawa ang mga ito sa mundo ng mga tao.
"How many times?" tanong ni Caleb.

"Hindi ko na nabibilang."

Humahanga ang mga mata ng tatlo kong mga kapatid kay Dastan. Is there something
amazing in human world? They are just weaklings with narrow minds.

"How is that possible? Hindi kita nakikita." Natatawang sabi ni Evan.

"I don't use your usual place. I preferred in provinces."

"Woah!" sabay-sabay na si Evan, Caleb at Finn.

Hindi ko na naiintindihan ang pinag-uusapan nila. Pansin ko na natatawa na rin si

ama, ngunit si ina naman ay nakakunot na ang noo. Nakailang ulit nang umikot ang
mga mata ni Lily.

"Mas gusto ni Dastan ang probinsyana!" sigaw ni Caleb.

"Saang probinsya?" tanong ni Evan.

"What are you guys talking about?" tanong ko.

"Because you are too busy competing your girls with your bestfriend, Rosh." Sabay-
sabay silang nagtawanang lahat sa sinabi ni Caleb.

Biglang uminit ang ulo ko nang marinig ko ang pangalan ng hangal na bampirang 'yon.

"What the hell? So you're in human world to hunt girls?" katanungan pa ba ito?

"Wala kayong pinakaiba sa inyong ama." Matabang na sabi ni ina.

"Hey.." tumatawa na rin si ama. "Just let them explore, mga bata pa naman sila."

"Konsintidor ka Thaddeus. Look, just look to your sons. Just one glance�"

"Womanizer fools," pagsingit ni Lily.

Halos sabay inubo ang mga kapatid ko at kahit si Dastan at agad uminit ng dugo sa
kanyang kopita.

"Hindi ako kasali, si Finn at Caleb lang. And yeah�Dastan, si Zen ayaw lumabas
dito. He's too loyal for vampire girls." Sabat ni Evan.

"Come on, can you stop talking about your dirty little things? Kumain na muna
kayo." Ibinaba na ni Lily ang kanyang kutsara at tinidor.

"Si Lily, kulang lang sa lambing. What do you want Ate? Caleb will cuddle with
you." Madramang sabi ni Caleb.

"Yeah, what do you want? I'll join, we cuddle together." Ngising sabi ni Finn.

"I'll join too, mas masaya yatang kasama si Lily kaysa sa mga babae sa mundo ng mga
tao." Evan added.

Naiiling na lamang kami ni Dastan. We're done with that, atleast we can manipulate
Lily during those times.

"Shut up boys, wala lang akong tiwala sa mga tao. Why don't you just ask Zen or
even Rosh for girls? Hindi talaga maganda ang pakiramdam ko sa mundo ng mga tao."

"They're good Lily, trust me." Sagot ni Evan.

"I don't like humans, they are weak and too fragile. Walang interesante sa kanila."
Sabat ko.

"Everyone has their own opinion, huwag nyo nang pilitin ang mga kapatid nyo. Right
now, I want you to full yourselves. Marami pa tayong importanteng gagawin sa araw
na ito."

"Yes, mother." Sagot naming lahat.

Dumating na ang pinakahihintay naming lahat. Nakahilera kaming magkakapatid sa

harap ng silid ni ama at ina habang pinakikinggan namin ang malakas na boses ni
ina.

Nakaalalay si Finn, Evan at Caleb kay Lily. Habang kami naman ni Dastan ay kapwa
nakatulala sa pintuan.

Sa ngayon ay nahihirapan na daw si ina sa panganganak. My father was aiming for

twelve, pero sinabi nitong hanggang walo na lamang. Masyado nang manghihina si ina
kung masusundan pa kami.
Kalahating oras pa ang lumipas ay lumabas na ang mga matatandang babaylan at sinabi
ng isa sa mga ito na maayos naman ang naging sitwasyon ni ina. Nasundan ang
babaylan ni ama at pinagbuksan kami nito ng pintuan.

Halos mag-unahan kaming lahat makapasok sa silid at nang makita namin si ina katabi
ang kambal, wala na kaming ibang ginawa kundi ngumiti.

Naupo sa kama si Lily habang nakatayo kaming mga lalaki.

"Oh god, they are so beautiful." Natutuwang sabi ni Lily. Sabay niyang binuhat ang
kambal.

"Kamukhang-kamukha ni ama si Casper." Tumango kaming lahat sa sinabi ni Lily.

"Isa pa ba, Thaddeus?" nagbibirong tanong ni ina.

Nakailang iling ang ginawa ni ama dahilan kung bakit napuno nang tawanan ang buong
silid.

"Nahihirapan ka na, masaya na ako sa kanilang lahat." Yumakap si ama kay ina.

"Come here, mga anak. Samahan nyo kami ng inyong ama, kumpleto na tayo sa palasyo."
Nanguna si Lily habang buhat ang kambal.

Sumunod si Caleb, Finn, Evan at bago ako nagtungo para sumama sa kanila ay
sapilitan ko na rin hinila si Dastan.

We hugged each other together.

Sabay-sabay kaming nag-angat ng paningin kay ama nang maramdaman namin ang kanyang
kapangyarihan. He's the king of light, ang kaisa-isahang bampirang niyayakap ang
liwanag.

We can all feel his warm.

"Mangako kayo sa akin, sa inyong ina..na kahit wala na kami, walang makakasira sa
inyong walo. You will never look back, dahil sabay-sabay kayong haharap sa unahan,
walang maiiwan at lalong walang malalagas. Tighten your grip with one another and
I'll be the happiest father." Ngumiti sa amin sa ama at ganito rin si ina.

Tumango kaming lahat sa sinabi ni ama.

"Tandaan nyong mahal na mahal ko kayo..kahit saan man ako magpunta."

Muling lumipas ang panahon at lahat kami ay namulat sa reyalidad. Ang mundong
sumasahod ng walang katapusang kalupitan ay may parteng kailangan naming
panghawakan.

Umulan ng pagluluksa ang buong Parsua Sartorias nang lisanin ng aking butihing ama
ang mundong ito. Hindi na namin muling nakita si ina dahil sa matindi nitong
pagdadalamhati at maagang itinalagang hari ang aking kapatid na si Dastan.

Everything was a mess. At kaming walo ang sumasalo ng lahat ng suliraning

kinahaharap ng Parsua Sartorias.

Dumalang ang mga tawanan, bihira na lamang ang ngiti sa aming mga labi at namayani
ang tahimik na kalungkutan sa aming walong magkakapatid.

Muli kong nabitawan ang yelong aking nilalaro.

"Hey, Zen!" pinaggitnaan ako ni Evan at Caleb.

"What?"

"Tumulong ka naman sa pagpupulong, lagi na lang kami. Kailangan ni Dastan ng

tulong, nahihirapan na rin si Lily. Masyado pang bata si Harper at Casper,
samantalang wala namang alam si Finn. Nahihirapan na rin kami, sinabi ng ilang
babaylan na magaling ka naman daw noon." Mahabang paliwanag ni Evan.

May nakakaalala pa rin pala ng mga panahong 'yon?

"Leave me alone, wala akong pakialam sa imperyo. Kaya nyo na 'yan."

"What is wrong with you? Matagal ko nang napapansin na parang ayaw na ayaw mo sa
sarili mong imperyo." Lumingon ako kay Caleb.

"Hindi ko gustong pinapagod ang sarili ko. Just leave me alone, ang iingay nyong
dalawa."

"He's always like this, matagal ko nang tanggap." Natatawang sabi ni Evan.

"Wala namang masama, sumubok lang tayo." Sagot ni Caleb.

Sabay tinapik ng dalawa ang balikat ko. Nang medyo nakakalayo na sila sa akin ay
sinubukan ko silang tanungin.

"Do you hate me for being like this?"

"Nah, you are Zen. Our brother Zen. Sanay na kami." Sagot ni Evan.

"Matagal na naming tanggap na kasing tigas ng yelo ang ulo mo. Sino pa ang
magmamahal sa'yo, syempre kami na lang na mga napipilitan!" sabay akong tinawanan
ni Evan at Caleb.

Mabilis silang nakailag dalawa nang may bumagsak na yelo sa posisyon nila.

"Fuck you, Zen!"

Hindi ko na sila sinagot at muli akong tumanaw sa malayo.

I will continue to be like this, dahil sa ganitong pamumuhay alam kong hindi ako
kamumuhian ng mga kapatid ko.

Muling lumipas ang napakaraming taon, bumabangon na ang Sartorias dahil sa

pamamahala ni Dastan at sa suporta ng mga kapatid ko. Nanatili akong prinsipe na
pinangingilagan ng lahat, masama ang ugali, maiksi ang pasensya at walang pakialam
sa imperyo.

And I am damn enjoying it.

Natigil ang pag-uusap ng mga konseho tungkol sa pang-angkin ko sa trono at sa

paggawa ng masasamang hakbang laban sa kapatid ko. At tanging namayagpag ang
pagiging iresponsable ko.

The hell I care.

Kasalukyan akong nangangabayo nang maramdaman ko ang prensesiya ng ilang beses ko

nang sinubukang patayin, pero nananatili pa rin buhay at humihinga.

"I hate coincidence! Anong ginagawa ng prinsipeng walang ibang ginawa kundi agawin
ang posisyon ko pero hindi naman magtagumpay?"

"Rosh, kung mahal mo pa ang buhay mo gumawa ka ng distansya sa pagitan natin."

"Ngunit patungo ka sa Deltora, hangal na prinsipe."

"Isinusuka ka na ng Deltora, anong karapatan mong harangan ako?" humalakhak ito

nang napakalakas.

"Nagsalita ang hindi isinusuka ng Sartorias." Sinubukan ko siyang paulanan ng yelo

pero nakailag ito.

"You've ruined my day."

"Me too," sagot nito sa akin.

Sa huli natagpuan ko na lamang ang sarili kong kasama ang baliw na prinsipe sa
isang bulwagan ng aliw. Ilang supot ng ginto ang naubos namin sa sugalan hanggang
sa magpasya na kaming lumabas dahil sa dami ng alak na aming nainom.

Sa kung saang kagubatan yata kami nagtungo habang may dala pang mga bote ng alak.
Halos gumapang na kami para lamang makalabas sa bulwagan ng aliw.

Bakit sa dami ng bampira sa mundong ito, laging kong nakikita ang sarili kong
sumasama sa walang kwentang bampirang ito?

"I felt so hopeless today." Lumingon ako kay Rosh.

"Dahil napagtanto mo na mas makisig ako?" tanong ko.

"Fuck off! Magkukulay dugo ang lahat ng dagat sa mundong ito bago ako pumayag na
ikaw ang pinakamakisig na prinsipe na ipinanganak sa mundong ito."

"Oh, okay. So what is your problem?" nakakamangha na may iba pa pala itong problema
bukod sa kanyang kakisigan.

"You know, ilang taon na akong nabasahan ng asul na apoy." Nabalitaan ko ito.

"Hindi ba at nauna ka kay Tobias?" tanong ko. Si Dastan ang inaasahan naming lahat
na itatakda sa dyosang magmumula sa mahiwagang salamin.

"Yes..but..but.."

"But what?"

"May isang babaylan na nagsabing binasag daw ng babaeng hinihintay ko ang kanyang
sariling salamin."

"What the�"

"That's why I am damn mateless!" humalakhak ito nang napakalakas.

"She is so cruel.." tipid na sabi ko. "Humans are so cruel, hindi niya naisip ang
napakaraming taong ipinaghintay mo." Hindi na sumasagot si Rosh dahil inom na ito
nang inom ng alak.

Sumandal na lamang ako sa puno habang hinahayaan si Rosh magmura nang magmura,
hindi ko na rin siya nilingon kung umiiyak ba ang baliw na prinsipe. Tumingin na
lamang ako sa mga bituin at inalala ang aking ama.

Ama..ano kaya ang pakiramdam ng pagmamahal? Anong pakiramdam ng may babaeng

nagmamahal? That there is a woman that will love me not because I have the power,
the crown and the name Gazellian.

She will love me because I am Zen. Sasaktan niya rin ba ako katulad ng ginagawa ng
babaeng itinakda kay Rosh? Or she will stand in front of me fighting for those
councils, tutulungan niya kaya akong linisin ang pangalan ko?

I wonder if she's beautiful, I wonder about her smile, her voice, her hair, how
about the taste of her lips? her blood and her whole body..

"Hindi ako maghahanap sa mundo ng mga tao, Rosh. Vampire love is eternal, katulad
ni ama at ina."

"Sana itakda ka rin ng asul na apoy, so we're even my damn bestfriend. Isinusumpa
kong paluluhain ka rin ng isang babaeng tao."

Uminit ang ulo ko sa sinabi niya kaya lumipad ang kamao ko sa kanyang mukha,
gumanti ito sa akin kaya nauwi kami sa suntukan.

"Si Dastan na ang itinakda sa Sartorias, hindi ako."

"Let's see, I can't feel anything against your brother. Princes from the prophecy
have something in connection, Zen. There is something in you--" hindi ko siya
pinatapos dahil sinuntok ko siyang muli.

"I hate humans! Look what happened to you! Lalo ka nang nabaliw!"

"I can't control fucker! Kapag nakita mo na sa panaginip ang babae! Mababaliw ka
talaga!" Ilang oras kaming halos magpatayan ni Rosh hanggang sa mapagod kami at
matulog.

Tapos nang magpakita ang asul na apoy sa Deltora at inaasahan na ng lahat sa

Sartorias.

Ipinatawag ang kilalang bampira na si Elizabeth na sinasabing anak daw ng asul na

apoy dahil muli itong nabuhay dahil dito. Nagbabaka sakaling mas mapapabilis ang
paglabas ng asul na apoy kung nandito siya.
Si Evan at Caleb ang nagsabi sa akin na may gusto kay Elizabeth si Dastan, pero ang
lubos na kinaiinis ko ay ang madalas na paglapit ng babaeng ito sa akin. Alam
niyang may gusto sa kanya ang kapatid ko ngunit bakit siya lapit nang lapit sa
akin? Ayokong masira ang relasyon namin ni Dastan dahil lamang sa babae.

Matindi ang pag-iwas ko kay Elizabeth at kung kinakailangan ko siyang kausapin ay

pormal lamang ako. Ilang beses ko na rin naririnig ang reklamo ni Lily at Harper
tungkol sa babae.

Hindi ko rin ito gusto para kay Dastan, pero mukhang nakuha nito ang loob ng
kapatid ko.

"Kailan pa ba lalabas ang asul na apoy? Hindi ba at dapat ngayong buwan ay lalabas
na ito? Ayoko nang nandito ang babaeng 'yan. She's the pest in the eyes." Iritadong
sabi ni Lily.

"Anong magagawa natin? She has the ability to communicate with the human girl, we
need to secure the purity of the woman from the prophecy. Isang birhen ang
nararapat sa ating hari." Sabat ni Harper.

"But the thing here is, our brother is falling in love with her! Masasaktan ang
babaeng tao sa kanya kung�oh god. Dastan's fangs are damn moving." Lily rolled her
eyes.

Wala akong pakialam sa pinag-uusapan nila.

"I need some rest, goodluck." Hindi ko pinansin ang reklamo nilang lahat sa akin at
nagtungo ako sa aking silid.

Mabilis akong tinangay ng antok at nakatulog. I thought everything was fine, not
until I opened eyes in a different place.

Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nasa gitna ng isang makipot na pasilyo na
punong-puno ng salamin.

Mula sa pinakamalayong salamin ay biglang sumindi ang asul na apoy hanggang sa

unti-unti itong nabuhay hanggang sa pinakamalapit na salamin sa aking posisyon.

"What the�" ilang beses akong napahakbang paatras nang lumabas ang magandang hubog
ng katawan ng babae na nakaanyong asul na apoy.

"What the hell is happening?"

Hindi ako nakagalaw nang makalapit ito sa akin at haplusin nito ang aking pisngi.
"How are you, Prince Zen?"

"Who�who are you?"

"Hindi mo pa ba ako nakikilala?"

"T-the blue fire?"

"Ako nga.."

"B-Bakit ako nandito? Why�"

"Ikaw, ikaw ang aking napili upang pangalagaan ang aking dyosa. Ikaw ang nararapat
sa kanya, prinsipe ng mga nyebe."

"What?! Hindi ba at si Dastan�"

"Higit na kailangan ang 'yong kapatid sa ibang sitwasyon. Pero ang dyosang
ipagkakaloob ko sa Sartorias ay nararapat lamang sa'yo." Sa akin?

"Ngunit hindi ako karapat-dapat..isa lamang akong ikalawang prinsipe.." litong sabi
ko.

Buong akala ko ay masusunog ang aking mukha nang hawakan niya ang magkabilang
pisngi ko.

"Ikaw ang karapat-dapat, ikaw lamang mahal na prinsipe. Mahalin mo siya..mahalin mo

si Claret.."

"Claret.." inulit ko ang pangalang ibinigay niya.

Nawala ito sa aking harapan ngunit ramdam ko ang mga kamay nito sa aking likuran.

"Go on..try to look at her..You will love her.." inalalayan ako nang asul na apoy
maglakad patungo sa pinakamalaking salamin.

Unti-unti akong nakikita ang isang babaeng tao.

"Oh god...she's so�" nangangatal ang kamay ko sa aking mga labi.

"She's beautiful.."

Nakangiti ito sa kanyang mga aso habang hinahaplos ang mga ito.

"Nararapat ang Sartorias sa isang dalagang may ginintuang puso. Angking kagandahan
at mga ngiting magbibigay liwanag higit pa sa araw at buwan. Ang matang kumikislap
higit sa mga bituin at malambing na tinig na sasaliw sa tibok ng niyong mga puso."

Nakatulala na ako sa magandang dalagang hindi napapawi ang mga ngiti sa labi.
Natagpuan ko na lamang ang sarili kong kamay na nakahawak sa aking dibdib.

Napakabilis..napakabilis ng pagtibok ng aking puso.

Sumakay ito sa isang de-pedal na uri ng sasakyan at nagsimula na itong lumayo sa

kanyang lumang tahanan.

Pakiramdam ko ay nanghihina ang aking buong katawan habang tumatagal ang pagtitig
ng aking mga mata sa kanya.

Tuluyan nang isinayaw ng hangin ang kanyang mahabang buhok na lalong nagpakita ng
kanyang walang kapantay na kagandahan.

"Pagdating nang panahon ay darating siya sa mundong ito mahal na prinsipe at

mahahalin ka niya nang walang kapantay. She will love everything about you,
prinsipe ka man o hindi. Because she was born for you..Prince Zen."

"Born for me.." inulit ko ang sinabi niya habang pinagmamasdan ang kagandahan ng
babae.

"Yes..ikaw ang kauna-unahan sa kanyang puso. Ganito ka rin sa kanya mahal na

prinsipe..you are destined to be with her. You are made for her. You are mates."

Ramdam ko ang pagyakap ng asul na apoy sa akin habang bumubulong ito sa akin.

"Try to call her name..Prince Zen.."

I tried to open my mouth, pero walang lumabas mula sa akin. Damn, I'm so nervous.

"Prince Zen, call her.."

"C-Claret.." may pangangatal ang boses ko.

Natigil ito sa kanyang pagpedal na parang narinig nito ang boses ko.
"She heard me.."

"Yes, maririnig ka niya rito." Lumapat ang kamay niya sa dibdib ko.

"Ingatan mo siya mahal na prinsipe..hintayin mo siya. At huwag na huwag ka

mapapagod mahalin siya." Tumango ako sa sinabi ng asul na apoy.

Pumulupot sa akin ang asul na apoy at naramdaman kong humalik ito sa likuran ko.

"I am giving your mark, Prince Zen. Ikaw ang simbolismo ng itinakdang bampira sa
Parsua Sartorias." Tiniis ko ang hapdi ng apoy na lumapat sa aking likuran.

"Now give me your prince vow.." humiwalay sa akin ang asul na apoy at halos humanga
ang aking mga mata nang nag-anyong tao ito.

Ngayon ko masasabing nakasaksi ang aking mga mata ng isang kagandang magmumula sa
isang tunay ng dyosa.

Huminga ako nang malalim at pinagningas ko ang aking mga mata, unti-unti kong
inuyoko ang aking ulo at lumuhod ako sa kanyang harapan.

"Nangangako akong hihintayin ang babaeng ipinagkaloob mo sa akin. Kahit pa lumipas

ang napakaraming taon, nangangako akong mamahalin siya nang higit pa sa aking buhay
at paglilingkuran nang walang kapantay. Nangangakong siya lamang ang aking
pagmamasdan, yayakapin at hahagkan."

Ngumiti sa akin ang asul na apoy.

"Thank you for choosing me..thank you for giving Claret to me, iingatan ko
siya..ipinapangako ko."

Nagising akong masaya at una kong naalala ang mga salitang iniwan sa akin ni Rosh.
Damn that vampire. Ipinakain niya sa aking lahat ang sinabi ko.

Nagmadali akong naghanap ng kabayo at sinadya kong magtungo sa hangganan ng

Deltora, hindi ako nabigo nang makita kong nandito si Rosh.

Sinalubong ko siya nang mga yelo ngunit nakailag ito tulad ng inaasahan ko.

"Ano na naman?" tanong nito sa akin.

"I saw my mate."

"Oh, good for you."

"She's a human,"

"W-What?!"

"Yeah,"

"Isa ka sa itinakdang bampira? How come?" kunot noong sabi nito na parang hindi
babagay sa akin. Kahit sinabi niya na sa akin noon na malakas ang pakiramdam niyang
ako.

Maybe he's too drunk that time.

"Ikaw rin, how come it's you?" sagot ko sa kanya.

"Bakit hindi pa ipinamamalita ng Sartorias? Nagpakita ang asul na apoy sa harap ng

lahat?"

"Sa panaginip ko lang, hindi ako paniniwalaan." Humalakhak ito sa sinabi ko.

"Kahit ako hindi pinaniwalaan noon, ngunit naniwala naman sila nang nagpakita ang
asul na apoy. Just wait for it."

"I can't, sinisimulan na ni Dastan makipag-usap sa babaeng itinakda sa akin.

Baka..baka mahulog ang loob niya sa kapatid ko."

"Poor, papaano nakakausap?"

"We're using the daughter of the blue fire."

"Elizabeth?"

"Yes,"

"Seduce her! Ilayo mo sa kapatid mo para hindi magamit ni Dastan na kausapin ang
itinakdang babae, tapos ang usapan. Ikaw rin, hari ang kapatid mo..prinsipe ka
lamang. Sa'yo ang itinakdang babae, hindi masamang angkinin ang sa'yo."
Humahalakhak na sabi ni Rosh.

"H-How about Dastan's feelings for Elizabeth?"

"He can move on! Ang daming babae ni Dastan! Gusto pa yatang makipag kompetensiya
sa akin. Mga hangal talaga ang mga Gazellian." Kung mainit ang ulo ko ngayon, hindi
na humihinga ang baliw na pangalawang prinsipe ng Deltora.

"B-But I think Dastan is serious with Elizabeth.."

"Bahala ka na sa buhay mo! What do you want? Be like me? Mateless? Do evil,
pagbigyan mo sila kung anong tingin nila sa'yo. And claim what is yours." He gave
me the evil grin.

"Okay,"

"Why are you here, by the way? Seeking advice from me?" bahagya akong inubo sa
sinabi niya.

"Hell no,"

"Alright, ipakilala mo ako sa kanya. Baka magbago ang pananaw niya kapag nakita
ako."

"Fuck off, Rosh." Nagkibit balikat ito sa akin at tinalikuran na niya ako.

"I hope she's not cruel as what you think before."

"Yeah, she's not."

Bago pa man sabihin sa akin ni Rosh ang balak niya ay naisip ko na rin ito.
Kailangan kong gumawa ng aksyon para mailayo si Elizabeth kay Dastan, my brother is
a righteous king kahit gusto nito si Elizabeth ay susundin niya pa rin ang kanyang
katungkulan.

He'll seek after my deity for the good of this empire, kahit may mahal na itong
iba.

Nagtataka ako kung bakit hindi pa nagpapakita sa lahat ang asul na apoy. Alam kong
walang kapangyarihan ang mga salita ko kung sabihin ko sa kanilang lahat na ako ang
itinakdang prinsipe.

They'll just laugh at me. Sino nga ba ang maniniwala sa katulad kong prinsipe na
wala nang magandang ginawa sa imperyo?

Kahit labag sa kalooban ko, I seduced Elizabeth. Pinansin ko lahat nang pagpapansin
niya at pinaulanan ko siya nang napakaraming kasinungalingan.
Alam kong darating ang panahon na kamumuhian ako ni Dastan sa ginagawa kong ito,
alam ko. Ngunit hindi ko maaaring hayaang ipagpatuloy niya ang pagsubok na pasukin
ang panaginip ng babae para sa akin.

She's mine. At tulad nga ng sabi ng asul na apoy, may ibang babae na nakalaan kay
Dastan.

Kasalukuyan kaming nasa itaas ng puno ni Elizabeth. I cupped her face and showered
her kisses.

"Zen, ikaw ang mahal ko." Halos hindi ko masikmura ang mga sinasabi niya.

Pero para mailayo lamang siya sa kapatid ko, para mailayo ang kapatid ko sa babaeng
pag-aari ko ay bingi-bingihan kong sinabi ang mga katagang labag sa aking kalooban.

"Aagawin ko sa kanya ang trono. Ako ang maghahari sa buong Sartorias at ikaw
Elizabeth ang aking magiging reyna."

Nagtagumpay ako sa aking plano dahil hindi na muli natulungan ni Elizabeth si

Dastan upang kausapin si Claret.

Ngunit tuluyan nang nasira ang samahan namin ni Dastan. Inaasahan kong
makakatanggap ako ng suntok mula sa kanya, mga salitang nararapat sa akin ngunit
wala akong natanggap mula sa kanya.

My brother remained calm and silent.. and it's damn breaking my heart.

Gusto kong makatanggap ng sakit ng katawan sa kanya dahil inagaw ko ang babaeng
gusto niya ngunit ang pagiging tahimik niya ang siyang lalong nakakapanakit.

Nagkaroon ng digmaan sa pagitan ng mga imperyo, lahat ay ginawa ang lahat para
mailigtas ang Sartorias, lahat nagtulong-tulong at hindi bumitaw. Buong akala ko ay
maayos naming mapapagtagumpayan ang lahat..

Ngunit ang mga sibat na dapat ay siyang tatama sa akin na siyang kikitil sa aking
buhay ang hinarangan ni Elizabeth upang iligtas ang aking buhay.

She saved me in front of Dastan's eyes. Namatay ito sa paniniwalang minamahal ko

siya.

"I'm sorry.."
"I'm sorry Elizabeth.."

"Hindi ko ito ginusto.."

Simula nang namatay si Elizabeth, hindi na ako muling tiningnan sa mga mata ng
aking kapatid na hinahangaan ko.

Ilang taon pa ang lumipas at nagpakita ang asul apoy. Binasa nitong ako ang
itinakdang bampirang maghihintay sa babaeng magmumula sa salamin na siyang
tinutulan ng lahat.

Lahat ng lait, lahat ng masasamang paratang nila sa aking ay tinanggap. Hindi ako
karapat-dapat, ikalawang prinsipe lamang ako, hindi mabuting ihemplo at lalong
walang pagpapahalaga at pagmamahal.

That I only have the name Gazellian.

Walang araw, oras o mga minutong hindi ako nakakarinig ng salitang HINDI KA
NARARAPAT.

Ngunit ako ang prinsipe ng mga nyebe. Kailanman ay hindi ko ipinakita sa kanilang
lahat na naapektuhan ako. Sa halip ay mga matang makakapatay ang isinasagot ko sa
kanilang lahat.

Lagi ko na lamang iniisip na sa kabila ng mga salitang pilit tinutunaw ang aking
matitigas na yelo, alam kong darating ang panahong kusa itong matutunaw mula sa mga
salitang magmumula sa babaeng pinakahihintay ko.

Tumindi ang pagkauhaw ko sa babaeng magmumula sa salamin na halos hindi na mapunan

ng kahit sinong babaeng bampira ang pagkauhaw ko. Muntik na akong makapatay ng
ilang kababaihan dahil sa matinding pagkauhaw ko.

Dito napagdesisyonan ng mga kapatid kong ikulong ako sa ilalim ng palasyo kasama
ang mga embargo.

Dalawang malalakas na sampal ang tumama sa akin habang nakacadena ako.

"Why you didn't tell us?! Bakit sinarili mo?!" sigaw sa akin ni Lily.

Pilit siyang pinipigilan ni Evan at Caleb na muli akong sampalin. Umiiyak na rin si
Harper, kumpleto kaming magkakapatid sa ilalim ng palasyo.

"Zen! Fuck answer us!" sigaw muli sa akin ni Lily.

Ramdam kong nakatitig lang sa akin si Dastan.

"Dahil alam kong walang maniniwala sa akin." Mahinang sabi ko.

"Gago!" malalakas na sigaw ng lahat ng lalaki kong kapatid maliban kay Dastan.

"Sino pa ang maniniwala sa'yo? Hindi ba at kami lang?!"

"But�even you..lahat kayo ay inaasahang si Dastan ang nararapat sa babaeng mahal

ko. Lahat ng mata ay nakatingin sa kanya, lahat ay inaasahan siya. Saan ako kukuha
ng lakas sabihin sa lahat na ako? Na ako ang nagmamay-ari sa babaeng hinihintay ng
lahat? Hindi ba at isa lamang akong ikalawang prinsipe? Hated by all." Hindi ako
dumaing nang natanggap ko ang kamao ni Dastan. Nalalasahan ko na ang sarili kong
dugo.

"Hindi mo kami pinagkakatiwalaang pito?" tanong nito sa akin. Hindi ako makasagot.

"How could you Zen?! Kulang pa ba? Minsan ba ay dumistansya kami sa'yo? Minsan ba
ay pinaramdam namin sa'yo na dapat ay hindi mo kami pagkatiwalaan?! Bakit pinaabot
mo pa sa ganito?! Dapat sa umpisa pa lamang ay sinabi mo na sa amin ang lahat."
Mahabang sabi ni Lily.

Wala akong ibang ginawa kundi tumungo sa kanila. Hindi ko alam kung papaano sila
sasagutin lahat.

"Zen naman.."

"I don't know what to do anymore Lily, sa sandaling sabihin ko sa inyong lahat na
ako ang itinakdang bampira. Sa sandaling paniwalaan nyo ako..lahat kayo mahihila
pababa. Tama nang ako na lamang ang tingnan nilang malaking pagkakamali sa ating
magkakapatid, the black sheep..the bad blood..ayokong mahigit kayong lahat
pababa.."

Isang muling malakas na sampal ang natanggap ko mula kay Lily.

"How could you! Sinasabi mo ba sa amin na iwan ka namin?! Sino ba kami sa'yo Zen?!
Sino ba kami?! How could you forget about our father's words?!"

"It is because of the history? Minsan ba ay binigyang diin namin ang mga nakaraan
Zen?" tanong ni Caleb.

"Yes, we are hearing things! Alam namin na malaki ang dahilan kung bakit karamihan
sa imperyong ito ay hindi nagugustuhan ang mga ikalawang prinsipe, pero kahit
kailan Zen hindi namin pinaramdam sa'yo. Wala kaming pakialam sa mga sinasabi nila!
Because the more important thing here is your words, our brother's words. Look what
happened to you?" nagsalita na rin si Evan.
"If you are thirsty, tell us. If you are hungry, tell us..if you are in pain, tell
us Zen. Kasi para sa aming pito, kaming mga kapatid mo. Kailanman.. hindi ka
ikalawa." Hindi ako sumagot sa sinabi ni Finn.

Casper and Harper remained silent. Pero hindi rin nagtagal ay inangat ko ang aking
mga mata kay Dastan.

"I'm sorry..I'm sorry Dastan..about Elizabeth. Mahal na mahal na mahal ko si

Claret, I did that because I was afraid that she might fall for you."

Hindi na muling sumagot sa akin si Dastan at tinalikuran niya ako. Iniwan rin ako
ng mga kapatid ko.

Alam kong malaki ang pagkakamali ko at naiintindihan ko kung hindi na nila ako
muling dalawin sa ilalim ng aming palasyo.

I was hopeless and lifeless. At ang tanging nagbibigay ng pag-asa sa akin ay ang
babaeng magmumula sa mundo ng mga tao.

Darating siya at mamahalin niya ako. Susuklian niya ang lahat ng pagmamahal na
ibibigay ko sa kanya at muli kong mararanasan ang isang mainit na pag-aalaga.

Nabuhay ako sa ilalim ng madilim na lugar na tanging siya lamang at ang minimithi
kong pagmamahal ang hinihintay.

"How are you?" lumingon ako sa pamilyar na boses na narinig ko.

"Buhay ka pa pala." Tipid na sagot ko sa kanya.

"Buong akala ko ay patay ka na rin." Naupo ito sa isang bato na hindi kalayuan sa
akin.

"Anong ginagawa mo rito, Rosh?"

"Witnessing how miserable you are."

"Nagtagumpay ka na," natatawang sabi ko.

"Nah, life is quite boring without a competitor. Hindi na ba kaya? Can't you
control your thirst from her?"

"Nakakapatay ako, nauuhaw lamang ako kung ibang dugo."

"Poor, but you'll die without blood."

"Mamamatay na nga lang siguro."

"Fool, try some of my girls. Padadalahan kita."

"Ayokong magkaroon ng utang na loob."

"You'll pay it, ofcourse. I want to taste your mate's blood."

"Die! Just die Rosh!"

Humalakhak lamang ito bago ako iwanan. Tulad ng sabi nito, iba't ibang klase ng
babae ang dumating para abalahin ako. Hanggang sa pilit kong itinawid ang sarili ko
sa aking matinding pagkakauhaw.

Buong akala ko ay magagawa kong masanay ang buong katawan ko sa ibang dugo pero
hindi nagtagal ay hindi na kayang tumanggap ng aking sistema ng ibang dugo ng
babae.
Hindi rin ako natiis ng mga kapatid ko dahil halos araw-araw na ang mga itong
dumadalaw sa akin lalo na nang lubos na akong manghina.

Ramdam ko na ang sarili kong kamatayan.

"Zen!" malakas na sigaw sa akin ni Dastan nang bugahan ko ng dugo si Evan.

Sapilitan nila akong muling pinaiinom ng dugo, ngunit nanghihina lalo ako.

I need her.

"It's not her blood! Just let me die, it's not hers. It's not hers.." paulit-ulit
na sabi ko.

"Zen, kaunting hintay na lang. She's turning eighteen, nangako tayo sa lola niya.
Gazellians have one word, you need to survive while waiting for her. Hindi lang
ikaw ang nahihirapan sa sitwasyon mo. Just drink brother.." mahinang paliwanag sa
akin ni Evan.

Nang muling tinangka ni Evan na painumin ako ng dugo ay muli ko itong tinabig.
Ilang kopitang may dugo na ang nagkalat na siyang kanina ko pang tinatanggihan.

"Zen!Nagpapakamatay ka ba talaga?! Tell me, I will kill you!" galit na sigaw sa

akin ni Dastan. Hindi na ako nagulat nang may inilabas na siyang espada para
patayin ako.
Hinang-hina na rin ako at wala nang makakatulong sa akin kundi ang dugo ng babaeng
ilang taon ko nang hinihintay.

"Then kill me, kill me Dastan." Nanghihinang sagot ko.

"Ano ba kayo?!" umalingawngaw ang malakas na boses ni Lily.

"I told you, I am not drinking anyone's blood. I want my mate's blood. Dalhin nyo
na siya dito, bring her to me. Bring my Claret here, dalhin nyo na siya sa mundong
ito. Nagmamakaawa na ako sa inyo, I can't wait any longer. Mamamatay na ako,
mamamatay na ako Lily. Dalhin nyo na siya dito mga kapatid. I can't wait to see
her, I can't wait to hear her voice, I can't wait to touch her." Halos magmakaawa
ako sa kanila.

Hindi ko na kakayanin pang maghintay ng napakaraming taon.

"Zen.." lumuhod sa harapan ko si Lily at hinawakan nito ang magkabilang pisngi ko.
Lumayo na sa akin si Caleb, Evan at Finn.

"Zen, kaunting panahon na lang. Nahintay mo siya nang napakaraming taon, buwan na
lang ang hihintayin natin Zen. Buwan na lang pero bago mangyari 'yon kailangan mong
uminom ng dugo. It's been what? It's almost a year when you started refusing blood.
Pinapatay mo na ang sarili mo Zen, pinapatay mo ang kapatid namin. We can't afford
to lose you, brother. Look at us, sa tingin mo ba ay makikita mo kaming pito sa
ilalim ng palasyong ito kung hindi kami apektado sa nangyayari sa'yo? We all cared
about you, nangangako kaming mas padadaliin namin ang pagdating niya sa mundong ito
pero bago mangyari 'yon, tulungan mo kami Zen. Help yourself brother.." inagaw niya
kay Evan ang kopita at sinubukan niya akong muling painumin ng dugo.

"Drink.." narinig ko ang impit na pag iyak ni Harper nang isang beses akong tumango
sa sinabi ni Lily. Hawak nito ang kopita habang pinaiinom niya ako.

Pakinig ko rin ang buntong hininga ni Evan, Caleb at Finn.

"I need more.." nasabi ko na lamang.

"Napakatigas ng ulo mo Zen, ang tigas tigas ng ulo mo." Umiiyak na sabi ng kapatid
ko.

Pansin ko na nang humahakbang na papalayo si kamahalan pero pakiramdam ko ay

nagliwanag ang aking mga mata nang marinig ko ang mga sinabi niya.

"Lily, Caleb fix yourselves. We'll go to human world."

Nang sandaling matikman ko ang dugo ng babaeng ilang taon kong hinintay, ang
madilim kong mundo ay nagkaroon ng kulay, ang sarili kong mundong punong-puno ng
matitigas na nyebe at yelo ay unti-unting natunaw.

Dumating ang babaeng dala ay aking kasiyahan, sagot sa aking dalamhati, gamot sa
aking mga sugat at ang kanyang mga ngiting walang katumbas na halaga.

Dumating ang aking dyosang matagal ko nang hinihintay, ang dyosang hindi ko pa man
nahahawakan at nasisilayang tuluyan ay buong puso ko nang pinag-alayan ng aking
bawat paghinga.

Bago pa lamang siya sa mundong ito at maraming katanungan, hindi pa man niya ako
mahal pilit kong ipinararating sa kanyang tanging ako lamang ang lalaking
makapagbibigay sa kanya ng pagmamahal na hindi kayang abutin ng kahit anong mahika
sa mundong ito.

Ako ang bampirang nararapat sa kanya, ako ang prinsipeng nagmamay-ari sa kanya at
ako ang prinsipeng gagawin ang lahat para lamang sa kanya.

Bumalik muli ang aking lakas sa presensiya ni Claret, ngunit lalong lumiit ang
aking pasensiya sa lahat ng lalaking bampira. Kahit ang mga kapatid ko na minsan
kong nahuhuling napapatitig sa kagandahan ni Claret ay hindi nakawala sa aking mga
mata.

"Mahal na prinsipe, huwag ka naman masyadong seloso." Sa tuwing naririnig ko ito

kay Claret, parang wala akong naiintindihan.

Kung maaari ko lamang siyang ikulong sa aking silid. Kung maaari lamang na aking
mga mata lamang ang makakita sa kanya, kung maaari lang aking mga tenga na lamang
ang makarinig sa kanyang boses.

Gusto kong pangalan ko lang ang babanggitin niya, gusto ko ako lang ang kailanganin
niya. I want her to live for me, I want her to ask me everything, I want her to
depend everything to me. Gusto ko ako lang, ang prinsipe ng mga nyebe lamang, si
Zen Lancelot Gazellian lamang. She is my mate, she is mine. Wala nang karapatan ang
imperyo sa babaeng pinakamamahal ko, akin lamang siya..wala siyang ibang
responsibilidad kundi ako lamang.

I want her alone, walang kahating responsibilidad, propesiya at mga

nangangailangan. Because she was made for me at siya ang kauna-unahang bagay na
ipagdadamot ko sa mundong ito.

No one deserves her, no one needs her, no one needs her presence, no one needs her
blood, no one needs her existence..except me.

I don't care if they considered me as an obsessed psychopath from the prophecy.

Wala na akong pakialam sa mga sinasabi nilang lahat.
Dahil si Claret na lang ang nakikita ko..si Claret na lang ang naririnig ko. They
can all die, habang ako ay nagmamahal.

Ilang beses na akong nakakarinig ng salitang 'bingi' sa mga kapatid ko pero wala na
akong pakialam.

Muli akong nabuhay sa nakahahalinang lasa ng kanyang dugo. Ngunit lalong nagulo ang
sistema nang naglapat ang aming mga labi.

The taste of her lips was like a tender heaven. The warmth of her body made my
world drift away. Her soft whispers giving me fires and the touch of her hands
knocking the wind from my lungs.

Mahal na mahal ko siya na parang ito na lang ang nakikita ko sa mundong ito.

Her body is my salvation. Her lips are my addiction, her blood is my drug, her
breathing is my lullaby, her words are my music and her fangs are my madness.

Claret Cordelia Amor is my world.

Ang babaeng ginawa kong aking sariling mundo, ngunit hindi ako kayang gawing
kanyang mundo.

"Isinusumpa kong naging bampira ako dahil sa mga pangil mo!" mga salitang nagmula
sa labi ng babaeng pinakamamahal ko.

Mga salitang paulit-ulit pumatay sa akin.

My deity..my love of life left me and ran away together with the damn werewolf.

At hindi man lang ako nito hinayaang magpaliwanag sa lahat ng nakita niya.

"Hindi mo man lang ako pinakinggan. Sa loob nang napakahabang panahong ipinaghintay
ko sa'yo, kaunting sandali lamang ng pakikinig mo Claret ang hiniling ko."

Sinimulan ko nang tumakbo pabalik sa Sartorias habang ibinibigay sa kanya ang huli
kong mga salita.

"Vampires are not cruel Claret. You humans are the cruel one. You already have your
judgement without hearing my explanations. Your painful words..."

"The first sink of my fangs on your neck was everything to me. It was the happiest
day of my eternal life yet you considered it as a cursed."
"I hope you're happy leaving me again. I will send the mirror and I won't bother
you anymore."

Umuwi ako sa Sartorias na walang pinakikinggan, lahat sila ay nagtatanong tungkol

kay Claret.

Should I tell them that my mate ran away from me? That she doubted my love for her?
I did everything for her. I used Elizabeth because of her..kung anuman ang nakita
niya sa nakaraan ay para lamang maangkin ko siya.

Bumabalik ang lahat ng kasalanan ko, bumalik lahat sa akin ang masasamang nagawa
ko. I deserved this! I fucking deserved this!

Nagwawala ako sa aking kwarto nang makita ako ni Lily.

"What happened to you, Zen?!" hindi ako sumagot at nanatili akong nakasubsob sa
braso ko.

"I said, what happened to you?! Nasaan si Claret?"

"I was rejected..she refused to stay with me..and she hated me..masaya na siya sa
lobong kasama niya."

"What the hell?! How?! You are mates! Anong katangahan ang pinaggagawa ng taong
'yon?!"

"Lily!"

"What? Bakit ka niya tinakbuhan?!"

"She..she saw something from the past..my past with Elizabeth, Lily and she's
doubting me.."

"You should have explained! Alam mo sa sarili mo kung bakit mo ginawa 'yon!"
umiling lang ako sa kanya.

"Did she refuse to listen?! Hinayaan mo lang batuhin ka ng mga salita ng babaeng
'yon dahil sa kaunting nakaraang nakita niya?! How dare that woman!"

Tumayo na si Lily pero pinigilan ko siya.

"Siguro ay kaparusahan lamang ito sa akin, Lily. I made that mistake, Dastan
suffered..Elizabeth died for me..kabayaran siguro ito sa lahat ng nagawa ko.
Bumabalik na sa akin Lily. Pinagbabayaran ko na."

"No! It's either she'll come back here or I'll kill her! Tandaan niya, tao lamang
siya! Tao lamang siya Zen. You love her! Saksi ako! Kaming lahat sa sakripisyo mo
sa kanya!"

Napansin ko na nasa loob na ng aking silid ang ilan sa mga kapatid ko.

"As long as I am breathing in this world, ako lamang ang babaeng magpapaiyak sa mga
lalaking Gazellian. I'll kill your every woman..kapag sinaktan kayo."

Hindi ko hinintay bumalik si Lily dahil muli akong bumalik sa Halla at nang
sandaling muling magpanagpo ay nakatanggap ako ng yakap mula sa aking likuran.

"Ako ang mali Zen. Ako ang mali. Dapat ikaw ang pinaniwalaan ko, dapat ang prinsipe
ng nyebe lang ang pinapakinggan ko."

"I'm sorry Zen.. sorry. Sorry..yes, I am so cruel. Ang sama sama ko, wala ka nang
ibang ginagawa kundi mahalin ako pero ito ako at nagpabulag sa kapirasong nakaraan.
Patawad..patawad.. Zen, nangangako akong ikaw lang ang paniniwalaan ko, nagkamali
ako mahal na prinsipe."

"Hindi ko alam kung mapapatawad mo pa ako mahal na prinsipe. Humihingi ako ng

tawad. Humingi ako ng tawad." Paulit ulit na sabi ng babaeng pinamamahal ko. Lalong
humihigpit ang yakap niya sa akin kasabay ng kanyang pagluha.

Tinanggal ko ang nakayakap niyang braso sa akin at hinarap ko siya. I cupped her
face to see her eyes.

"Umuwi na tayo sa Sartorias.."

Wala akong kakayahang magalit sa kanya, napakahina ko pagdating sa dyosang aking

sinasamba.

Napakarami pa naming pinagdaanan dalawa hanggang dumating kami sa alon ng buhay na

siyang aking pinakaaasam-asam.

Hindi mawala ang ngiti sa aking mga labi habang humahakbang ang dyosang habang
buhay kong mamahalin patungo sa akin.

Ang puting kasuotan na sumisimbolo sa kanyang pusong busilak, ang kanyang buhok na
palaging sinasayaw ng hangin, ang kanyang mga ngiti na niyayakap ng liwanag ng
buwan at ang kislap ng kanyang mga mata.
I can die and live loving her.

Umawit ang mga diwata kasabay ng puso kong nagagalak sa aming pag-iisang dibdib.

"Claret Cordelia Amor, will you take me to be your husband through fangs, blood,
body, heart and soul?" sabay nagningas ang aming mga mata.

"I do..I do Zen.." hahawiin ko na sana ang kanyang puting belo nang pigilan ako ni
lolo.

"Prince Zen Lancelot Gazellian, will you take me to be your wife in go�" hindi ko
na siya pinatuloy dahil nagsalita na ako.

"I do baby.. I do.. I do.." hahawiin na sanang muli ang belo nang hampasin muli ni
lolo ang aking kamay.

Damn this grandfather.

May itinuro ito sa akin, nasa tabi na namin ang batang diwata na may hawak na kahon
ng singsing. Kinuha ito agad ni Claret at inabot ang aking kamay.

"With this ring, I promise that from this day forward no more ice sculptures of me
inside your room, it will always be me waiting for you. Let me be your strength,
warmth, home and everything. May our eyes always glow together with our eternal
love ." I bit my lip while looking at her.

Oh god, I love this woman so much. Sinimulan ko na rin siyang suotan ng singsing.

"No ring, necklace or any kind of thing can bind my love for you Claret. A ring is
not enough to symbolize my love, a vast sea can't even beat how much I love you. My
love for you is so immeasurable baby but one thing.." masuyo kong hinalikan ang
kanyang mga kamay.

"My fangs, my lips, my eyes, my nose..every part of me is so inlove with you

Claret. I promise to protect you, I will try to be good, I love you more than
anything else in this world. I love you so much Claret Cordelia Amor, my eyes will
forever glow together with your eyes not just with love but also with passion and
fire baby.." marahan kong ipinaramdam sa kanyang palapulsuhan ang aking mga pangil.

"As a captain, I now pronounce you----" hindi ko na pinatapos ang sasabihin ni

lolo.

Hinawi ko na ang belo ng babaeng ibinigay sa akin ng asul na apoy at siniil ito ng
aking mga halik.
My first kiss with my wife.

If we could just run away from all of the responsibilities..if we good just love
each other without minding this world. Pero napakalabong mangyari nito.

"Nahihirapan na si Claret, I hate to see her in pain, I hate to see her

tears..ayokong nakikitang nahihirapan ang mahal ko, Rosh. I want to do something, I
want to comfort her..I want to hug her, I want to kiss her..pero natatakot akong
malusaw siya."

Sumpa ang pinaka kinatatakutan ng mga bampira at ang sumpang dumapo sa amin ni
Claret ay ang klase ng sumpa na kailanman ay hindi natalo ng sinuman. Even Olivia
and Leon, ang sumpang kinamuhian ko simula pagkabata ko.

"Help me Rosh, hindi ko na alam ang gagawin ko. She's wrecked! Para akong mamamatay
sa tuwing pilit siya ngumingiti sa akin sa tuwing nabibigo kami ng mga babaylan. I
want to end her suffering..ayokong nakikita siyang ganito."

"I can give you a mirror..bago mo siya ibalik sa mundo ng mga tao."

Dumating ang araw kung kailan napagpasyahan kong ibalik si Claret sa kanyang
sariling mundo, sa mundong hindi siya kayang bigyan ng ganitong klase ng kalupitan.

Pinagbuksan siya ni Lily nang pintuan. At sinimulan niya nang humakbang papasok sa
madilim na silid, narinig ko ang pagsarado nang pintuan dahilan kung bakit lalong
bumilis ang kaba sa dibdib ko.

"Zen?" sa bawat paghakbang niya ay siyang pagsindi ng mga kandila sa kanyang

nadadaanan.

Alam kong nasa likuran ko na siya at nakikita niya ako. Kung maaari lamang basagin
ang salaming nakapagitan sa amin at yakapin siya nang mahigpit.

"Zen, I miss you. I miss you so much.."

"I miss you more Claret. I miss you more baby."

"Zen..Zen..Zen..mahal na prinsipe.." paulit-ulit na tawag nito sa akin.

"Claret.."

"Zen, gusto kitang makita. Gusto kong makita ang mukha ng aking prinsipe. Bakit
hindi mo ako harapin?" hindi ko magawang humarap sa kanya. Nasasaktan akong makita
ang babaeng pinakamamahal ko at wala man lang akong magawa para punasan ang kanyang
mga luha.

"I can't look at you with your eyes full of tears. Gusto kong punasan ang mga luha
mo Claret, gusto kong haplusin ang mga pisngi mo, gusto kitang yakapin, gusto
kitang halikan. Sumisikip ang dibdib ko Claret sa tuwing nakikita kitang lumuluha
at wala akong ibang nagagawa kundi panuorin ka."

"Sa tingin mo ba ay ikaw lang Zen? Nasasaktan din ako, nasasaktan din ako. But
please look at me, gusto kitang makita, gusto kitang makita mahal na prinsipe. Turn
around Zen please." Nang sandaling humarap ako ay hindi ko magawang salubungin ang
kanyang mga mata.

Isinadal ko lamang ang aking noo sa salamin.

"I love you so much Claret. Mahal na mahal kita, your beautiful eyes, your warm
smile, your sweet laughter, your addictive lips, your everything baby. Ikaw lang
ang babaeng mamahalin ko hanggang sa kahuli hulihang patak ng aking dugo. You're my
beautiful wife, my beautiful deity, my love of my life." Humiwalay siya sa salamin
at marahan niya itong hinaplos na parang nahahawakan niya ako.

Gustong-gusto ko nang basagin ang salamin, Claret..mahal ko. Gusto kitang yakapin,
ayokong mawalaya sa'yo..

"Zen, I don't like this. Hindi ka naman nagpapaalam hindi ba? Lalaban tayo hindi
ba? Maraming nakasuporta sa ating dalawa, matatalo natin ang sumpa. Tayo ang kauna
unahang tatalo ng sumpa."

Pinagningas ko ang aking mga mata sa kanya.

"I love you so much Claret. At habang buhay kitang mamahalin kahit magkalayo tayo.
You need to go back baby, you need to go back. Ayokong maglusaw sa mundong ito ang
babaeng pinakamamahal ko." Matapang kong sinabi ang lahat ng mga salitang ito
habang ang puso ko ay patuloy na napipiraso.

Umiiling na sa akin si Claret habang walang tigil sa pagtulo ang mga luha niya.
Pinilit ko ang sarili kong magpakatatag, para ito sa ikabubuti niya. Para ito sa
ikakabuti ng babaeng mahal mo Zen.

"Zen, sinasaktan mo na naman ako. Akala ko ba hindi mo na ako ipagtatabuyan? Akala

ko hindi mo na ako hahayaang makabalik sa aking mundo? Nandito na ako, mundo ko na
rin ito Zen. Nandito ka, nandito ang lalaking pinakamamahal ko. Wag mo naman akong
ipagtabuyan ng ganito. We'll fight together, we'll fight this curse together. Wag
naman ganito Zen." Muli kong isinadal ang aking noo sa salamin.

"How baby? How? I've seen this curse in different generation. Walang nakatalo
Claret..wala. Wala baby..wala..wala." Napalugmok na ako sa sahig at ibinuhos ko ang
lahat sa pagsuntok dito.
"Zen, tayo ang unang makakatalo sa sumpa. Susuko ka na lang ba? Susukuan mo na lang
ba ako? Ano ba ang kaunting paghihintay na hindi tayo maghawak? Nahintay mo ako
nang napakaraming taon Zen, nahintay mo ako nang mahabang panahon. Ngayon ka pa ba
susuko? Ngayon mo pa ba ako susukuan? Marami na tayong pinagdaanan Zen at
nalampasan natin itong lahat. Kaya din natin ito Zen. Huwag mo akong ipatabuhay
Zen..nasasaktan ako..nasasaktan ako mahal na prinsipe.."

"Baby, I've seen it. Apat na beses nang nasaksihan ng mga mata ko ang sumpang ito
Claret, ayokong malusaw ka sa aking mga mata. Ayokong mangyari sa'yo ang mga nakita
ko. From my mother's bloodline, a royal blood from Deltora, my friend and even your
grandparents Claret. Lahat nang ito nakita ng mga mata ko Claret. Lahat ito
nasaksihan ko. Wala baby..wala..wala..walang nakatalo..walang nakatalo. " Halos
iumpog ko na ang ulo ko sa salamin.

Saan pa kami hahanap ng lunas sa sumpa? Mamamatay ako kung makikita kong malulusaw
siya nang dahil lamang sa akin.

"Zen.."

"You know why I hated Leon so much Claret? I hated him Claret because I've seen it
baby. I've seen everything baby. I was still a kid back then when I've witnessed
that terrible scene. Akala ko noon napakawalang puso ni Leon para gawing sapilitang
ipagtabuyan ang kanyang kapareha, how can he handle living without her? How can she
treat her like that? She's begging and wanted to stay but he's too heartless to
push her away. Pero ngayong nararanasan ko na, naiintindihan ko na ang lahat
Claret. Mas gugustuhin kong mapalayo sa'yo kaysa makitang unti unti kang nalulusaw
sa aking mga mata. Your grandmother survived Claret. At napalaki ka pa niya nang
tama. You grew up strong, beautiful and king hearted. Alam kong makakayanan mo rin
Claret." Kumikirot ang dibdib ko sa bawat salitang binibitawan ko.

I want her to stay with me, I want her to be with me forever..but how?

"No, no, no. Hindi, hindi. Ayoko Zen. Dito lang ako Zen, I am not a strong girl.
Hindi ko kakayanin nang wala ka Zen. Hindi ko na kayang bumalik sa mundo ng mga
tao. I can't go back. My life is already here. You are my world Zen, ikaw na ang
mundo ko mahal na prinsipe. Bakit mo ako pinagtatabuhayan? Bakit mo naman ako
ginaganito Zen?"

"Claret, hindi din magtatagal ay lalakas ang pagkauhaw natin sa isa't isa. Hindi
natin mapipigilan ang sarili natin. It's too risky for us, for you baby. We can't
be together Claret, we can't be together anymore. Lalo ka lang masasaktan kapag
nananatili ka sa mundong ito." Hinampas na ni Claret ang salamin.

"Why? Why Zen? Why are you like this? Can't you fight with me? Bakit ka ganyan?
Bakit sumusuko ka na agad?! Zen kahit ibalik mo ako sa mundo ng mga tao, ramdam ko
pa din ang sakit! Hindi ito mawawala kahit ibalik mo ako sa aking mundo! Please,
dito lang ako. We can always look at each other, we can always talk to each other.
Masaya naman ako kahit nakikita lang kita, makukuntento na akong maramdaman ang
presensiya mo. Wag mo naman akong paalisin Zen, makakahanap din tayo ng solusyon sa
sumpang ito."
"Nasasabi mo 'yan Claret dahil hindi mo nasaksihan ang sumpa. I've seen it baby. At
tanging si Olivia lang ang nakaligtas. Ayokong malusaw ka gaya nang mga naunang
isinumpa, hindi ko kakayanin Claret. You're safe in human world..you're safe away
from me." Umiiling na lamang siya sa akin.

"Anong halaga nang pagiging ligtas ko kung hindi kita kasama Zen? Kung hindi kita
makikita? Kung hindi ko mararamdaman ang presensiya mo.? Don't push me away Zen.
Alam kong may babaylan na makakatulong sa ating dalawa, hindi lang tayo ang
lumalaban sa sumpa. Hindi lang tayo dadalawa Zen. We have your family, our friends
and the whole empire. Lahat sila ay gusto tayong tulungan, lahat sila ay
nakasuporta sa atin. Huwag kang mawalan nang pag asa." Muli niyang hinaplos ang
salamin na parang mahahawakan ako.

Dahan dahan ko rin inangat ang aking kamay sa kanya.

"Look at me baby, look at my eyes. Answer me honestly, hindi ka pa ba nagsasawa

Claret? Ilang babaylan na ang nagtangkang tumulong sa atin? Ilang beses na tayong
umasa? Patuloy ka lang nasasaktan, patuloy ka lang nasasaktan sa mundong ito. Sa
tingin mo ba ay hindi ako nasasaktan sa tuwing pilit kang ngumingiti sa akin kapag
walang nagawa ang isang babaylan? Sa tingin mo ba ay hindi ako nasasaktan habang
pinagmamasdan kang may lungkot sa mga mata? Claret I'm hurting the most."

"Sumasakit ang dibdib ko Claret. Sumasakit ang dibdib ko sa tuwing nakikita kitang
lumuluha, sa tuwing nakikita kitang nakatitig sa akin, sa tuwing pinipilit mong
ngumiti at tuwing pinipilit mong maging matatag. I want to touch you badly, I want
to caress your hair, I want to feel you baby and I want to kiss you endlessly. Pero
tanging pagluha na lang ang ibinigay sa'yo Claret, ayoko nang makita ka pang
nahihirapan." Tuluyan nang nawala ang kanyang kamay sa salamin.

"Mahal mo ba ako Zen? Mahal mo ba ako? Bakit madali lang sa'yo na ibalik ako sa
mundo ko? Ayaw mo na ba akong makita? Ayokong umalis Zen, kahit anong sabihin mo
ayokong umalis. Dito lang ako, dito lang ako mahal na prinsipe."

"Mahal na mahal kita Claret. Mahal na mahal. I'm doing this for you, I can't keep
you in this world baby. I can't keep you here just to suffer. You don't deserve
this baby." Mahinang sagot ko.

"Claret lagi mong tatandaan na ikaw lang ang babaeng mamahalin ko. Ikaw lang ang
nag iisang dyosa sa prinsipe ng mga nyebe. Mahal na mahal kita magandang dyosa mula
sa salamin." Lalo akong nasaktan nang makita ko ang reaksyon niya nang maramdaman
niya ang presensiya ng mga kapatid ko.

Muling umangat ang kanyang mga kamay at inihawak ito sa salaming nakapagitan sa
amin. Mas idinikit niya ang kanyang sarili sa salamin. Iling siya nang iling kay
Zen habang walang tigil sa pagluha ang mga mata.

"Ayokong lumingon Zen, ayokong lumingon. Mali ang iniisip ko Zen. Ayokong lumingon,
hindi mo gagawin sa akin ang bagay na iniisip ko. Hindi mo gagawin sa akin hindi
ba? Zen, mahal mo naman ako hindi ba? Mahal mo naman ako. Hindi ako lilingon, hindi
ako lilingon, hindi ako lilingon. Zen, Zen..hindi mo gagawin sa akin ang iniisip
ko..hindi namana hindi ba? Mahal mo naman ako hindi ba? Zen! Look at me
please..look at me please." Tumango na ako sa aking mga kapatid na nasa likuran ni
Claret.

Oh god, please make this fast.

"I love you Claret. I love you. I love you so much." Tuluyan na siyang hinawakan ng
mga kapatid ko.

"I am so sorry Claret," mahinang sabi ni Caleb. Nagsimula na siyang magpumiglas.

"No! Zen! Ayokong umalis! Don't do this to me."

"Make it faster Caleb, Evan.." mahinang sabi ko.

Palapit na nang papalapit si Claret sa salamin.

"Zen! Zen! Zen! Please look at me baby. Mahal mo ako hindi ba? Akala ko mahal mo
ako? Mahal na mahal kita Zen, mahal na mahal kita, wag mo naman akong itapon, wag
naman ganito. Gusto mo titigil muna ako sa Deltora, gusto mo titigil muna ako kay
lolo kung natatakot ko na maghawak tayo, wag naman ganito Zen. Wag mo naman akong
itapon nang ganito." Humahagulhol na siya sa pag iyak.

"Caleb...Evan..Finn..parang awa niyo na. Ayokong umalis, ayokong umalis, ayokong

umalis. Wag naman kayong ganito. Wag nyo naman akong itapon..ayoko pang umalis."

"Ayoko..ayoko, ayoko," nangangatal ang buo kong katawan habang pinakikinggan ang
pagmamakaawa ng aking dyosa.

"Caleb.."

"Fuck! Bilisan nyo!" sigaw ko.

"Zen, you're so cruel. You're so cruel.".

"I love you Claret Cordelia Amor."

Sa kabila nang kagustuhan kong ibalik si Claret, may parte sa aking pusong natuwa
nang pigilan ni Lily ang balak ko. Wala na sa ayos ang pag-iisip ko, gusto kong
lumaban kasama siya, gusto kong ilaban ang pagmamahalan namin pero namamayani ang
takot kong kunin siya sa akin ng kapalaran.
Kaya malaki ang galak sa aking puso nang madiskubre naming lahat na hindi si Claret
ang malulusaw, sa halip ay ako.

Buong akala namin ay matatalo na ang sumpa, ngunit bumalik ito at hinagupit kami ng
isang kalupitang maghihiwalay sa aming dalawa.

"Claret!" nanlalaki ang aking mga mata nang makita kong tumagos kay Claret ang
aking atake na hindi para sa kanya.

"I was not aiming for you baby." Tuluyan na siyang nawalan ng balanse kasabay nang
pagtulo ng kanyang sariling dugo mula sa kanyang bibig.

Agad akong nagtungo sa kanya pero nagulat ako nang may tumagos na kung ano mula sa
aking likuran.

Impit na pagsigaw ang kumawala kay Claret. Nakakalasa na rin ako ng sarili kong
dugo.

"Why don't you kiss?" pilit naggagalaw si Claret nang sapilitan akong itulak ng mga
mangkukulam sa kanya.

I can't fight back, nanghihina na ako. Wala nang makatulong sa amin dahil kapwa na
rin sila nanghihina.

"No..no..please...no..."

"We'll torture her! We'll torture her!" sigaw ng mga ito. Ayokong may gawin pa sila
kay Claret.

Pilit kong pinurotektahan si Claret habang daing ang sakit sa aking likuran.
Patuloy pa rin ang mga mangkukulam sa pagtulak sa akin.

"No, no..no..no. Zen, Zen..Zen." Papalapit na ang mga labi namin sa isa't isa at
patuloy na ang panghihina ko.

"No..no..Zen..baby please." Hindi na ako makapagsalita, hindi ko na siya makita

nang maayos.

"Claret.." I used our mind link.

"Zen.."

"I am so sorry baby. Sa kaunting distansyang mayroon tayo, hindi na kita makita. I
can only feel your presence, the pain on my back. I can't even hear you baby, I
can't hear your voice."

"I can see you Zen. I can see your handsome face. I can see my prince. Nakikita ko
ang lalaking pinakamamahal ko."

"I want you to listen. Promise me to wait for them, promise me to fulfill the
prophecy without me."

"No..no..what are you talking about? I'll go with you, nangako ka na hindi mo na
ako sasaktan, nangako ka sa akin. I'll join you, wala na akong pakialam sa mga
propesiya."

'No Claret, higit na kailangan ka ng Sartorias."

"No, no..Zen, ito ka na naman..ito ka na naman."

"Listen Claret. Listen, I won't last long baby. Please listen to me..please."

"Zen no.."

"Always remember that I will always love you."

'No! no..please..don't to this to me please..Zen."

"Claret, I will never forget the first time I tasted your lips, your sweet blood,
the first time I saw your beautiful smile, first time I saw your addictive body,
the first time you said 'I love you' and the first time I laid my eyes on you."

"Zen.."

"Hindi ko pinagsisihang naging isang itinakdang bampira Claret. You're my blessing,

my angel and my beautiful goddess."

"Zen.. please.."

"And I, Prince Zen Lancelot Gazellian. The second prince of Parsua Sartorias, the
snow and ice prince of the whole empire of Parsua will forever promise that I will
endlessly love you even after my very last breath. I love you so much Claret
Cordelia Amor."

Tuluyan ko nang inilapat ang aking mga labi sa aking dyosa.

"Kiss back baby, please kiss back." Pakiramdam ko ay natunaw sa unang beses ang
aking puso nang tumugon siya sa aking mga halik.

"Zen..Zen.."

Hinaplos ko ang kanyang mahabang buhok sa huling pagkakataon.

"Mahal kita magandang dyosa mula sa salamin."

Ipinikit ko na ang aking mga mata.

Nagising ako mula sa nakabibinging pagaspas ng pakpak nang nagmulat ako ng aking
mga mata ay sinalubong ako ng mukha ng isang nakangising babae.

Agad akong bumangon sa mabigat kong pakiramdam.

"Gising na ang mahal na prinsipe!"

Isang diwata na kasing laki lamang ng daliri ang nagmamay-ari ng pakpak na

naririnig ko.

"Nasaan ako? Patay na ba ako?"

Naagaw ang atensyon ko ng isa pang babae na nakalugay ang buhok, nakangiti itong
humarap sa akin at binigyan niya ako ng baso ng dugo.

"Kamusta ka, prinsipe ng mga nyebe?"

"Sino ka?"

"Isang dyosang tinanggalan ng kapangyarihan at katungkulan?"

"Bakit ako nandito?"

Sabay silang nagkibit-balikat.

"Gaano na ako katagal natutulog?"

"Dalawang taon." Naibuga ko ang dugong iniinom ko.

"Gusto kong bumalik sa kanya. Gusto kong bumalik sa babaeng mahal ko." Kapwa
ngumiti sa akin ang dalawang babae.
"We'll help you, sa isang kondisyon."

"Anong klase ng kondisyon?"

"Kailangan mong bumalik sa pagkabata at itama ang nakaraan."

"What?!" hindi pa man ako nakakasagot ay naramdaman ko ang biglang pag-iiba ng

katawan ko.

Hanggang sa hindi na ako makahinga at muling mabalot ng kadiliman ang aking

paligid.

Nagising na lamang ako sa harap ng napakaraming salamin, ang huli kong natatandaan
na may ganitong sitwasyon ay nang nagpakita sa akin ang asul na apoy.

Hindi ako nagkamali ang babaeng kanina lamang na inakala kong isang mahinang
babaylan ang siyang anyo ng asul na apoy na lumulutang sa ere pero ang higit na
nakagulat sa akin ay ang kaanyuan ko.

"What the fuck happened to my body?!" humawak ako sa sarili ko na may nanlalaking
mata.

Lumapit sa akin ang asul na apoy at bumulong ito sa akin.

"Kung sa hinaharap ay mabibigyan ng pagkakataon si Claret, marinig ang bersyon ng

kwento mula sa mga lalaki sa kanyang pamilya. Sa'yo ko ipagkakaloob ang kwento ng
mga babae, prinsipe ng mga nyebe. Hear Olivia's heart, hear Claret's mother.
Ipakikilala ko sa'yo ang dyosang nagluwal sa babaeng pinakamamahal mo."

"W-What�anong kinalaman ko sa kanilang nakaraan?"

"Pagtagumpayan mo sana ito, prinsipe ng mga nyebe. Ngunit sa sandaling matapos mo

ito, hindi ko maipapangakong mananatili ang iyong alaala mula sa nakaraan."

Itinulak ng asul na apoy ang aking batang katawan sa isang salamin dahilan kung
bakit ako nakarating sa nakaraan.

Pakiramdam ko ay nahulog ako sa isang burol dahilan kung bakit nagpagulong-gulong

ang katawan ko.

"Fuck! Fuck!"
Napaungol ako nang tuluyan nang tumigil ang katawan ko.

"What happened to you, cute boy?"

Nang nagmulat ako ng aking mga mata ay may babaeng nakatayo at bahagyang nakatungo
sa akin. Nakabaliktad ang mukha nito sa akin dahil magkasalungat ang mukha namin sa
isa't isa.

But�but�he resembles my Claret! My baby..I missed her so much.

Hindi ko alam kung bakit biglang naluha ang batang katawan ko, maybe because I was
stuck inside a child's body? Maybe because I miss her so much.

"Claret.." I just found myself crying. Fuck this emotion with this body!

"Oh my gosh, are you hurt?" mabilis akong dinaluhan ng babaeng kamukha ni Claret.

Bakit siya kamukha ni Claret?!

"Saan masakit?" pilit akong bumangon at nagsimula akong magkusot ng mata.

Hindi magkaintindihan ang babae kung hahawakan ako o hindi pero lalong umapaw ang
luha ko sa aking mata nang mas lapitan niya ako.

I can see my baby's eyes.

"Claret!" yumakap na ako sa kanya at hinayaan ko ang batang emosyon ko habang

nakayakap sa babae.

Who is this woman?

"Who is Claret? Inaway ka ba ni Claret?"

"You looked like her..you looked like her.." minumura ko na ang sarili ko kung
bakit ganito ang nangyayari sa akin.

"She is your mother?"

"No! She is not my mother!"

"Claret..Claret.." panay ang punas ko ng aking luha sa tapat ng dibdib ng babae.

"You are so soft.."

"What the hell?!" naramdaman kong tumalsik ang katawan ko sa lupa.

"Fuck!"

"Who the hell is that perveted kid?!" sigaw ng isang lalaki. Kumulo ang dugo ko
nang mapansin kong kahawig ito ni Leon.

"Sullivan! Huwag mong pagbuhatan ang bata!" dinaluhan ako ng babae.

"Are you lost? Sinong mga magulang mo?" sa tuwing pinagmamasdan ako ng babae
pangalan lang ni Claret ang lumalabas sa bibig ko.

"Claret.."

"I think he's traumatized, Claret lang ang naririnig ko sa kanya."

"W-What?! He did curse, he said that you're soft! That kid is evil!"

"No Sullivan, he looked fragile. Aampunin ko muna siya habang hindi pa siya
nakakausap."

"What?!"

Dinala ako sa hindi kalakihang tahanan ng babae at pinagpahinga niya ako. Wala
akong tigil sa pagtawag sa kanya ng Claret habang hinahaplos niya ang buhok ko at
kinakantahan ng isang nakakaantok na hele.

"Hindi ko alam kung bakit ang gaan ng pakiramdam ko sa'yo. Pero alam kong may rason
kung bakit ka dinala sa akin ng tadhana."

"Claret.." ngumiti lang ang babae sa pangalang sinambit ko.

"Mahal na mahal mo siguro ang nilalang na nagmamay-ari ng pangalang Claret."

Nang pinikit ko ang aking mga mata ay napuno ang aking pandinig ng tunog ng orasan.
Nagmulat akong muli ng aking mga mata at sinalubong akong ng asul na apoy na
nakaanyong babaeng tao at ng maliit na diwata.

"Kaunti na lamang ang naalala ko, ngunit alam kong matagal ang inilagi ko sa piling
ng ina ni Claret. She even named it to her own daughter."
Tumango ang dyosa at diwata.

"Nagtagumpay ba ako?" ngumiti silang dalawa sa akin.

"Maaari na ba akong bumalik?" umiling silang dalawa sa akin.

"Kailangan mo munang malaman ang tatlo na simbolismo na siyang magbabalik sa'yo sa

mundo ng mga bampira."

"Anong simbolismo?"

Hindi sumagot ang asul na apoy.

"Huwag kang mag-alala, gagabayan ka ni Ditana. Siya ang makakasama mo sa

paglalakbay."

"Sasamahan kita..mahal na prinsipe."

Hindi na ako nagtanong pa at muli akong tumawid sa panibagong salamin. Hindi ako
pamilyar sa lugar ngunit nagpatuloy ako sa paglalakad, naagaw lamang ang atensyon
ko dahil sa boses ng mga bata.

"Apo ng mangkukulam! Apo ng mangkukulam..apo ng mangkukulam! Pangit si Claret!"

Natigil ako sa paglalakad nang makitang nasa gitna ng napakaraming bata si

Claret..ang batang anyo nito habang umiiyak.

"What the�"

Tumakbo si Claret sa kagubatan, hindi ko muna hinabol si Claret. Gusto kong

balikan ang mga bata at takutin sila nang unahan ako nang isang batang lalaki.

"Makita ko pang pinaiyak nyo si Claret! Puputulin ko ang mga dila nyo! Kayo ang
pangit! Claret is pretty!"

"Who the hell is he?" ngiwing tanong ko sa diwata.

I want to kick that kid.

"Huwag ka papatol sa bata mahal na prinsipe, habulin na natin si Claret." Habang

tumatakbo ako ay nanlaki ang mata ko nang kasabay ko rin tumakbo ang batang lalaki.
He's a vampire! Nanlaki rin ang mata nito nang makita ako.

"Who are you?!"

Umatake ang napakaraming buhangin sa akin na nailagan ko. What the�who is this kid?

Malakas koi tong pinitik at tumama ang katawan nito sa puno.

"Fuck! Who are you?!" sigaw nito sa akin.

Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy ako sa pagtakbo. Isang oras na yata ako sa
kagubatan pero hindi ko makita si Claret.

Huli na nang matagpuan ko siya. She's smiling with that kid.

"Wow, you're so great Kreios. Ang galing mo namang mag-magic."

"Who is Kreios?" kunot noong tanong ko.

"I love you, Claret."

Umawang ang bibig ko sa sinabi ng batang bampira.

"Papatayin ko siya! Papatayin ko! Ako lang ang lalaki sa buhay ni Claret." Agad
hinila ng diwata ang aking tenga para pigilan ako.

"Huwag mahal na prinsipe! Lalabas na kontrabida ka sa nakaraan ni Claret! That boy

has a significant part from her past, huwag mong sirain!"

"What?! I am her mate! Walang ibang lalaki! Do something! Do something, papatayin

ko ang batang 'yan! Ayokong may ibang lalaki sa alaala ni Cla�" natigil ako sa
paghihisterya.

"Do it! Erase her memories! Burahin mo ang alaala ni Claret sa batang 'yan. Do the
same with the filthy boy!"

"Mahal na prinsipe.."

"Titirisin kita ng buhay o gusto mong magyelo?"

Dahil sa takot sa akin ng diwata ay binura nito ang lahat ng alaala ni Claret sa
batang lalaki, ganito rin ang ginawa ng diwata sa lalaki.

Nakatulog si Claret sa tabing ilog at dito ko sinamantala ang pagkakataon. Isinakay

ko siya sa aking likuran habang sinusundan ko ang diwata patungo sa kanilang
tahanan.

"Who are you?" tanong nang munting boses niya sa akin. Alam kong hindi pa rin ito
tuluyang nagigising.

"Someone from the future.."

"Future?"

"Yes.."

"Ang bango mo naman po.."

"Mas mabango ka," she giggled.

Nabitawan ni Olivia ang plato nang makilala niya kung sino ang may buhat sa kanyang
apo.

"Mahal na prinsipe.."

"Nagkita tayong muli, Olivia. Saan ang silid ni Claret?" sinamahan ako nito at
inihiga ko ang natutulog na batang Claret.

"Anong ginagawa mo dito, mahal na prinsipe?"

"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, Olivia. The curse, ang sumpang dumapo sa inyo
ni Leon ay dumapo rin sa amin ni Claret. At ngayon ay hinahanap ko ang tatlo na
simbolismong magbabalik sa akin sa mundo ng mga bampira." Hinawakan ko ang mga
kamay nito.

"Claret is in pain, alam kong hirap na hirap na siya. Gusto kong bumalik sa apo mo,
Olivia. Gusto kong bumalik sa kanya.." sinulyapan ko ang natutulog na Claret.

Naupo kaming dalawa sa isang maliit na lamesa. At may binasa itong ilang aklat,
bago ito muling tumitig sa akin.

"Tatlong simbolismo na hindi manggagaling sa'yong mga kadugo. Maaaring galing ito
sa matalik mong mga kaibigan."
"I don't have friends." Biglang sumagi sa aking mga mata ang napakaraming pulang
rosas sa isang plorera.

Is he my damn friend?

"Red rose.." nasabi ko na lamang.

"Ikaw mismo ang makakaalam nito, mahal na prinsipe. Sa sandaling makumpleto mo ito
ay ihulog mo ito sa kahit anong ilog na siyang magiging lagusan mo sa mundo ng mga
bampira."

"Papaano ako makakasigurong magiging epektibo ito?" sa pagkakataong ito ay siya

naman ang humawak sa aking mga kamay.

"Tutulungan kita sa hinaharap, pangako. Para sa kasiyahan ng aking apo. Mahalin mo

siya mahal na prinsipe, ingatan at alagaan."

"Hindi mo na kailangang sabihin Olivia."

Bago ako nagpaalam ay natungo akong muli sa silid ni Claret. Ngumiti ako nang
mapagmasdan ko ang kanyang silid, nabigyan ako ng pagkakataong makarating sa mundo
ng mga tao.

Naupo ako sa kama at hinawakan ko ang munting kamay niya.

"Grow up, baby. Hihintayin kita kahit lumipas pa ang napakaraming taon, hihintayin
kita sa ilalim ng napakadilim naming palasyo. I can't wait to love you again. Sleep
tight, my deity."

Humalik ako sa kanyang noo.

Nagpaalam na ako kay Olivia at naglakbay ako sa iba't ibang panahon kung saan
sinasamba ang mga bagay na siyang kinakailangan ko.

I have the red rose coming from Rosh. Kasalukuyan naman akong nakikipagsapalaran sa
mga demonyo sa panahong ito.

I need Seth feather. Ilang beses nang nabugbog ang katawan ko ng malalakas na
demonyo ngunit hindi ako makakuha ng kahit isang balahibo sa kanila. Nanghihina
akong nakahilata sa damuhan habang nakatitig sa mga bituin ng kalangitan.

"Can you show me how is she? Maaari ba kahit sa saglit na panahon lang?"
This is when I heard everything about my long lost brother. Katotohanan sa lahat ng
lihim na hindi ko nalalaman.

He was born a Gazellian at ipinanganak siya para sa babaeng ipinaglalaban ko.

Pangalawa na naman ako.Hindi na naman pala dapat ako. Mas nauna siyang ipinanganak,
mas matagal siyang naghintay, mas kailangan niya ang pagmamahal na inagaw ng buong
Sartorias sa kanya.

Isa na naman pala sa kapatid ko ang nararapat. Kailan pwedeng ako naman? Kailan
pwedeng sabihin na nararapat siya sa akin? Bakit hindi ako? Bakit pangalawa lamang
ako?

Bakit laging pagkakamali ang pagtungo sa akin?

"Mahal na prinsipe! Papatayin ko na! Hindi ko na itutuloy!"

"No..no..I want to listen, gusto kong malaman ang lahat."

"You are torturing yourself!"

"Come on Ditana, I want to see her. I miss her so much."

Nagpatuloy ako sa pakikipagsapalaran sa mga demonyo at sa kanilang pugad. I tried

to fight with them ngunit marami sila at malalakas, ilang buwan akong pabalik-balik
pero umuuwi akong talunan.

Habang nagpapahinga ako ay pinanunuod ko si Claret at habang nagtatagal ay lalong

nadudurog ang puso ko sa tuwing ngingiti siya sa kapatid ko, sa tuwing tatawagin
niya ang pangalan nito at tuwing nalilito na siya sa pagitan namin dalawa.

"Claret..gusto mo pa ba akong bumalik, baby? Lalaban pa ba ako?"

"Lalaban ka, mahal na prinsipe! Ang layo na nang narating mo!"

Sumunod ang marami pang araw at nagagamay ko na ang mga kilos at atake ng mga
demonyo hanggang sa tuluyan na akong nakaagaw ng balahibo sa kanila, mabilis akong
tumagos sa salamin at sabay kaming tumatawa ni Ditana.

"We got it! I got it! I want to see her! I want to see her!"

Natutuwang inilabas ni Ditana ang kasalukuyan.

"Baby..I got the second key. I will come�" nabitawan ko na ang itim na balahibo
nang makita kong magkahawak kamay na silang dalawa ni Claret at masayang
nagtatawanan sa mundo ng mga tao.

Hindi ko namalayang tumulo na ang mga luha ko.

"Masaya na siya Ditana, masaya na ang aking mahal. Masaya na siyang wala ako."

Pinatay agad ng diwata ang pinakikita niya sa akin.

"Mahal na prinsipe, lumaban ka. Ikaw ang itinakda sa kanya, ikaw ang mahal niya."

Mabilis kaming nagtungo sa pinakamalapit na ilog at naupo ako sa malapit dito.

"Ako pa nga ba?"

"Ikaw!"

"Mas kailangan nila ang isa't isa. My brother needs her, Claret needs her."

"Mas kailangan ka ng itinakdang babae, mahal na prinsipe! Ikaw ang pinili ng asul
na apoy!"

Nakatitig ako sa mga hawak ko, rosas at balahibo. Hindi ko alam ang ikatlo.

"I love her so much, Ditana."

"Mahal na mahal at nasasaktan na ako."

"Huwag mong sayangin ang lahat ng paghihirap mo, Mahal na prinsipe! Nandito ka na,
dito ka na inabot ng pagmamahal mo sa kanya. Ipagpatuloy muna! Then fight for her
love, give your brother a good fight! Hindi ganitong susuko ka na."

Lumingon ako sa maliit na diwata at ngumiti ako sa kanya.

"Salamat sa lahat,"

Inihagis ko sa ilog ang rosas, itim na balahibo at nang sandaling lumubog ang mga
ito ay nakakita ako ng pulang sinulid na nagliliwanag.

Kusang lumubog ang mga kamay ko para abutin ito hanggang sa hilahin na ako ng
tubig, sa aking paglubog ay nakasalubong ko ang nakaputing si Olivia.
"Ikaw na ang bahala, mahal na prinsipe."

"Maraming salamat Olivia."

Nang sandaling imulat ko ang aking mga mata, unang hinanap nito ang babaeng ilang
taon ko nang hinahanap-hanap.

Mabilis siyang yumakap sa akin na lalong nagpasikip sa dibdib ko hanggang sa iyakap

ko sa kanya ang aking mga bisig.

"Baby.."

Sa aking pagbabalik maraming kaganapan ang nangyari, lumuha, nagkaroon ng matinding

galit, walang katapusang pagluluksa at hindi mawawalang pagmamahal.

Ngunit ang pinakamagandang biyaya sa akin ng babaeng pinakamamahal ko ay ang

munting prinsesang siyang bunga ng aming pagmamahal.

Our Divina Esperanza Amor.

Muli akong ikinulong sa ilalim ng palasyo, dahil kahit sa kamatayan ay kaya kong
sundan si Claret. I want her back, ayokong lumayo pa siya sa akin, sa amin ng anak
namin ngunit masyadong busilak ang puso ng babaeng pinakamamahal ko na kayang
itapon ang sariling kasiyahan para lamang tumulong.

Ngayon tatanggalin ang nakatakip sa mata ng aking anak, nandito silang lahat sa
ilalim ng palasyo para ako mismo ang unang masaksihan ni Divine.

Mga mata ng kapatid kong hinding-hindi ko makakalimutan.

"Makakakita na si Divine, you'll see your papa." Kalong siya ni Harper.

Nakangiti na rin ang kambal na anak ni Lily at Adam na siyang kalaro daw ni Divine.
Nakakapagsalita na rin ang anak ko at madalas niya akong dinadalaw dito.

Halos magtindigan ang mga balahibo ko habang unti-unting tinatanggal ang balot sa
kanyang mga mata. Umalis ito sa pagkakalong kay Harper at nakapikit itong humakbang
patungo sa akin.

Nakapikit ang kanyang mga mata habang kinakapa ang mukha.

"Open your eyes, sweetheart." Bulong ko.

Hindi mawala ang ngiti sa aking mga labi nang unti-unti niyang imulat ang kanyang
mga mata.

"Papa.."

"Divine.."

"Papa ko.." ipinatong ko ang aking noo sa kanya.

"Oh god..princess. Nakikita mo na si papa? Can you see me now?"

"Papa..papa..wag ka na dito. Tayo na sa palasyo." Umiling ako sa sinabi niya.

"Look at the mirror, you are so pretty. Just like your mother."

Narinig ko ang pag-iyak ni Lily at Harper para sa aming mag-ama.

"Papa, umalis ka na dito. Samahan mo na ako sa taas ng palasyo, sabay natin

hintayin si mama. Wag ka na dito..samahan mo si Divine sa taas. Wala akong
mama..wala akong papa."

"Divine, I can't. My urge to follow your mother is unbearable. I can't control

myself."

"I have eyesight, but I don't have my papa. I don't have my mama. Alis ka na dito
Papa, let's sleep together."

Hinalikan ko ang ibabaw ng ulo ni Divine bago ko sinenyasan ang mga kapatid kong
ilayo na si Divine.

Alam ng mga kapatid ko ang kakayahan ko sa pagkauhaw at pangngungulila kay Claret.

Walang makasagot nito kundi si Claret lamang.

"I love you, Divine. Papa loves you."

Umiiyak ito nang ihiwalay sa akin, ilang beses pa itong dumalaw sa akin pero
ginugusto na nitong tumira sa ilalim ng palasyo kasama ko kaya sinabi ko sa mga
kapatid kong huwag ang hayaang dumalaw sa akin si Divine.

Ayokong maging miserable siya katulad ko.

Lumipas ang mga taon at muling nagkakagulo ang mga kapatid ko.
"This isn't working anymore! Hindi habangbuhay ganito na lamang! Naaawa na ako sa
bata Zen! Maawa ka sa anak mo!" sigaw ni Lily.

"We need to force Claret, tama na ang ilang taon!" Madiing sabi ni Harper.

Kumpleto si Rosh, Seth at Blair na madalas din dumalaw sa akin.

"Do something Dastan! Maawa kayo kay Divine! The kid is suffering! Naghahanap ng
kalinga ng magulang! Kahit gaano tayo karaming magkakapatid, iba pa rin si Zen at
Claret! Oh gosh!"

"What if it didn't work?" tanong ni Caleb.

"Give them war! Lalaban ulit tayo! Hindi sila mananalo sa atin! Nanalo na tayo
noon, anong pinagkaiba ngayon? Mas malalakas na tayo." Malakas na sabat ni Rosh.

"You have Deltora!"

"You have Avalon!" sabat rin ni Seth.

"You have Trafadore." Kahit si Blair ay nagsalita na rin.

"All we have to do is think a plan that will force Claret to leave that time
empire!"

"We can avoid war, but I need your cooperation." Sumulyap sa akin si Dastan.

Nanlaki ang aking mga mata nang malakas pitikin ni Dastan ang noo ko na lagi niyang
ginagawa nang mga bata pa kami.

"Stubborn as always. You owe me this one."

Hindi ko alam kung ano ang naging usapan nilang lahat at ilang buwan akong nawalan
ng dalaw at tanging mga embargo lamang ang nakakasama ko sa palasyo.

Hindi ko ininom ang dugong iniwan nila sa akin at hinayaan ko ang sarili kong
manghina.

Nakatungo ako at nanghihina, nakapikit ang mga mata at mas pipiliin na lamang
matulog pero bahagyang nawala ang atensyon ko sa aking gagawing pagtulog nang
makaramdam ako nang pamilyar na presensiya.
Bumilis ang tibok ng puso ko habang nararamdaman ko ang paglapit niya sa
kinalalagyan ko. At nang sandaling magtama ang aming mga mata nagwala ang natutulog
kong puso na ilang taon nang tumitibok na walang buhay.

Ang babaeng minahal, mahal at mamahalin ko...sa habang buhay.

I tried to play with her, pero hindi ko rin kinaya. Nagbalik muli ang aking buong
lakas at tuluyan ko nang sinira ang cadena sa aking mga kamay. Ikinulong ko siya sa
aking bisig.

"Binalikan mo ako, mahal ko."

Ngayon ang gabi kung kailan pormal nang ipakikilala ang sariling pamilya ng
ikalawang prinsipe ng Sartorias.

Ang prinsipeng ipinagtanggol ng hari dahil sa maling mga paratang, ang prinsipeng
muling nabuhay mula sa tulong ng hindi inaasahang mga kaibigan, ang prinsipeng
unti-unting nakikilala ng buong imperyo sa totoong pagkatao nito.

Ang prinsipe ng mga nyebeng nakatindig sa harapan ng napakaraming matang

nagniningas. Hinihintay ang dalawang babaeng parte ng kanyang buhay.

Ako, ang prinsipe ng mga nyebe. Ikalawang prinsipe, isang itinakdang bampira, ama
at asawa.

I smiled looking at my little girl, with her white dress and flower crown.
Nakahilerang nakangiti ang aking mga kapatid, si Lily at ang sarili niyang pamilya,
Dastan, Caleb and Finn, Casper and Harper.

Kapwa rin nakangiti sa isang tabi ang mga itinakdang bampirang katulad ko, Rosh,
Blair, Seth and Tobias.

Binuhat ko si Divine nang makarating siya sa akin at hinalikan ko ito.

"Where is your mother?" itinuro nito si Claret.

"Baby.."

Just like our princess, she's wearing a white dress. Lahat kami ay nakaputi sa
seremonyas na ito.

Nang sandaling makarating siya sa akin ay agad ko siyang kinabig at siniil ng

mainit na halik.
"I love you, Claret." Natutuwang pumalakpak si Divine.

"I love you both." Kapwa ko hinalikan ang ibabaw ng kanilang ulo.

"Zen, thank you so much for waiting."

"Hinding-hindi ako mapapagod hintayin ka, Claret."

Sabay-sabay kaming yumuko at humarap sa maliit na hukay sa lupa. Inilagay ni Divine

ang mga buto ng puno at ang mga kamay namin ang mismong nagtabon ng lupa dito.

Huling naiwan ang mga kamay ni Divine dahilan kung bakit yumanig ang lupa hanggang
sa umusbong ang napakagandang puno na namumutiktik sa maliit na dahong kulay rosas.

Ang punong sumisimbolo sa akin sa imperyong ito. Nagpalakpakan ang lahat kasabay
nang aming pagtayo.

Umihip ang malamig na hangin kasabay ng pagsayaw ng magagandang dahon sa hangin.

Hanggang sa unti-unting pumatak ang mga nyebe mula sa kalangitan.

"Ipinapangako kong patuloy na papatak ang mga nyebe sa kahit anong panahon, katulad
ng pagmamahal kong patuloy na umaapaw para sa inyo."

Sabay akong hinalikan ng dalawang babaeng pinakamamahal ko.

"Mahal kita, prinsipe ng mga nyebe. Mahal na mahal."

Muli kaming lumingon sa aking sariling simbolismo, ang punong pinag-ugatan ng

lahat, ang punong siyang tumatayo bilang aking sariling buhay.

Kay gandang pagmasdan ang pinagsamang dahong rosas at mga nyebe sa hangin.

Inilahad ko ang aking kamay sa ere at lumapat dito ang aking sariling
kapangyarihan.

Ang aking mga nyebe ay parang aking pag-ibig, ilang beses man manlamig at tumigas
na parang bato dahil sa mga taong lumilipas, darating ang panahong matutunaw ito.

Masuyong kong tintigan ang babaeng ipinagkaloob sa akin ng asul na apoy. Lumingon
siya sa akin at ngumiti siya nang napakatamis.
I kissed her again. Habang buhat ang aming anak.

"Zen.."

Pinagningas ko ang aking mga mata sa kanya.

"I, The Second Prince of Gazellian. The snow and ice prince from the whole empire
from Parsua, will forever promise that I will never get tired of melting for you."

--

VentreCanard