Ho perso le speranze.

Di veder realizzate le mie aspettative.

Di cambiare gli altri.
Di essere sempre gioiosa.
Di non cadere mai.
Le ho scagliate lontano da me queste speranze ingannatrici.
Le ho sostituite con la fiducia.
Nella vita.
Negli altri. In tutti gli altri.
In me.
Negli accadimenti.
Ad ogni incontro con la vita ho l'obbligo di trovarci ricchezza.
Se non la trovo sono io a non volerla vedere.
Sono io a fuggire.
A chiudere gli occhi.
E il cuore.
Ho perso la speranza.
Ma ho guadagnato amore.
Non quello del tutto rose e fiori.
L'amore per le spine, per i nodi, per i graffi dritti al cuore, per le giornate sì e per quelle no, per i fastidi, il canto stonato, le liti, gli affronti, per le carezze
delicate e per gli spintoni improvvisi.
Ho perso le speranze che tutto fili liscio.
Voglio farmi trasportare dal mare della vita.
E amare ogni singola goccia delle sue onde.
Quelle pacate, silenziose e quasi invisibili, ma anche quelle turbolenti, effervescenti, urlanti.
Non ho più speranze.
Ho solo la fiducia.
Che tutto ciò che vivo è Amore.
Allo stato puro.
Elena Bernabè
Credit foto
© Pexels

I kam humbur shpresat

Për të parë të përmbushura pritshmëritë e mia

Për të ndryshuar të tjerët

Për të qenë gëzueshëm gjithmonë

Për të mos u rrëzuar kurrë.

I flaka larg vetes, këto shpresa mashtruese

I zëvendësova me besim

Te jeta

Tek të tjerët. Tek të gjithë të tjerët

Tek unë

Te ngjarjet.

Në çdo takim me jetën kam detyrimin të gjej pasuri në të.

Nëse nuk e gjej, jam unë ajo që nuk dua ta shoh.

Unë jam ai që ia mbath

Që mbyll sytë

Edhe zemrën.

Kam humbur shpresën

Por kam fituar dashurinë

Jo atë, ku çdo gjë shkon fjollë

Dashurinë për gjembat, për nyjet, për gërvishtjet drejt e në zemër, për ditët “Po” dhe për ato “Jo”, për
bezdisjet, të kënduarit e stonuar, grindjet, përballjet, për përkëdheljet delikate ,shtymjet e papritura.

I kam humbur shpresat se gjithçka do të shkojë më së miri

Dua të jetë deti i jetës ai që të më rrëmbejë

e të dua çdo pikël të valëve të tij

Ato të qetat, të heshturat e pothuajse të padukshmet, por edhe ato të trazuarat, flluskueset, ulëritëset.

Nuk kam më shpresa.

Kam vetëm besimin

Se gjithçka që jetoj është Dashuri

Në gjendjen e saj më të pastër…

Elena Bernabè