5 KINGS SERIES: Someone That I Used To Love (SPG) - COMPLETED

by: xakni_allyM

*****

Akala ko nakapagmove on na ako.

Akala ko nakalimutan ko nang mahal kita.

Akala ko parte ka na lang ng nakaraan ko.

Pero muli tayong nagkita. Bakit ganon? Nung makita ulit kita muling bumalik ang mga
alaala, ang mga sakit, ang pagmamahal na sa'yo ko lang naipadama.

Saan ba ako nagkulang? Minahal lang naman kita, di ba?

####################################
Chapter 1
####################################

Ninoy Aquino International Airport

Six years ago nandito rin ako sa kinatatayuan ko ngayon. Akala ko hindi na ako
babalik dahil isinumpa ko na ang bansang ito. Hindi ko inakalang kakainin ko ang
mga sinabi ko noon.

Breathing the same air with those people I loathe is giving me the creeps. Kahit
gustohin ko man ay wala akong magagawa kundi ang bumalik dito. Kailangan kong gawin
ito dahil sa paguwi ko dito nakasalalay ang kumpanyang pinaghirapan ng taong
kumupkop sa akin noong kinailangan ko ng pamilya. Sya ang taong nagligtas at nag-
alis sa akin sa impyernong kinalalagyan ko noon. Ang taong pinangakuan ko na
gagawin ko lahat ng kanyang mga kahilingan kapalit ng bagong buhay na ibinigay nya
sa akin six years ago. Napailing na lamang ako sa aking sarili. Iba talagang
magbiro ang tadhana.

Naglakad ako palabas ng airport at hinanap ng aking mga mata ang taong susundo sa
akin. Madali ko namang nahanap ito dahil sa plakard na kinasusulatan ng pangalan
ko.

Mrs. Rhomien de Blanch.

Sino ang magaakalang ang apelyidong kinamumuhian ko ay syang dala-dala ko ngayon.

Na nakakabit ito sa pangalan ko.

Nagmamadali akong sumakay sa magarang sasakyan na nasa likuran ng matandang driver.

Ipinikit ko ang aking mga mata nang maramdaman ko ang swabeng pagandar ng sasakyan.
Kailangan kong ihanda ang sarili ko sa muli kong pakikipagharap sa mga taong umapi
at nang alila sa akin. Kailangan ko ng sapat na lakas ng loob sa isang giyerang
muli kong kahaharapin sa pagbabalik ko. Habang nakapikit ay muli kong naalala ang
araw na nalaman kong muli akong aapak sa lugar na iyon.

"Arthur bakit kailangang ako pa ang humarap sa kanila? Ikaw ang pinauuwi nila at
hindi ako. Alam mo namang kulang na lang ay balatan ako ng buhay ng pamilya mo di
ba?" I berrated him. I feel frustrated na malamang ako ang pababalikin nya sa
Pilipinas upang humarap sa pamilya nya.
"Please Rhomien ayokong umuwi. Ayokong makita nila ako sa ganitong kalagayan.
Sweety please do me this little favor." Pagsusumamo nya sa akin. "Matitiis mo ba
akong pagtulungang patayin ng ama at kapatid ko?" Patuloy nyang pangungumbinsi sa
akin.

"Pero pano naman ako ha, Arthur? Pano kung ako naman ang pagtulungang patayin ng
ama at kapatid mo?" Pinandigan ako ng balahibo sa sinabi kong

iyon.

"Si dad siguro pero andun naman sya para protektahan ka."

"Protektahan?! Nagbibiro ka ba? Nakalimutan mo na bang halos kaladkarin nya ako

noon palabas ng mansyon nyo!" Nanikip ng dibdib ko ng maalala ko ang pangyayari
iyon.

"Rhomien c'mon. Galit lang sya noon I know he didn't mean to do that to you."

"Kung bakit kasi hindi ka na lang bumalik sa kanila nang hindi na nila iniipit yang
kumpanya mo. Yun naman ang purpose nila di ba?" Hindi pa rin ako sumusuko sa
pangungumbunsi sa kanya.

"Please Rhomien just this one. Pagkatapos nito hinding hindi na ako hihingi ng
anumang pabor mula sa'yo. Pangako." Lumuhod sya sa harap ko na nakataas ang kanang
kamay.

"Paano ang mga bata?" Nanghihinang tanong ko sa kanya. Damn he really know na hindi
ko sya matitiis. Nagmamadali syang tumayo at mahigpit akong yinakap.

"I'll take care of them. Kayang-kaya ko silang alagaan." Nawala ang ngiti nya sa
huli nyang pangungusap.

"Teka bakit nakangiwi ka dyan? Para tatatlong bata lang aalagaan mo." Natatawa ako
sa mukha nya. Nawala na ang tensyon sa pag-uusap naming iyon.

"Kaya nga bilisan mo ang pangungumbinsi sa kanilang tigilan na nila ang kompanya
ko. Pinakamatagal na siguro ang isang buwan para makumbinsi mo sila."

"Ano?! Isang buwan?! Arthur naman alam mo namang hindi ko kayang mapalayo sa mga
bata ng ganoon katagal." Nagrereklamo kong sumbat sa kanya. Naramdaman ko ang
pagyakap nya sa akin mula sa aking likuran.

"I know kaya nga galingan mo di ba? Para sa inyo rin naman ang kompanya pagdating
na araw eh. The children are safe with me. Ako na ang bahala sa kanila okay?" Ewan
ko ba kumbat napatango na lamang ako sa kanya ng tuluyan.

"Mam gising na po nandito na po tayo." Nang marinig ko ang panggigising sa akin ng

driver ay agad akong napaayos ng upo. Napasapo ako sa ulo kong biglang nanakit.
Damn jetlag. Pagod ako sa byahe idagdag pa ang dalawang gabing pagkapuyat dahil sa
antipasyon sa pagbabalik ko sa bansa. Nagulat ako dahil nang lumabas ako ng
sasakyan ay hindi ako sa hotel inihatid ng driver kundi sa mismong mansyon ng mga
de Blanch.

"Kuya, bakit dito mo ako ihinatid?" Liningon ko ang driver na busy sa pagkuha ng
maleta ko.

"Bakit? Natatakot ka ba sa bahay na pinanggalingan mo?" Sabi ng boses sa likuran

ko. Shit ang boses na iyon. Hindi ko pa man sya nalilingon ay dama ko na ang talim
ng bawat katagang binigkas nito. Humarap ako sa kanya. Araw-araw kong nakikita ang
mukhang iyon sa loob ng anim na taon ngunit alam kong hindi na sya ito. Hindi na
ito si Arthur kundi ang kakambal nya.

"Apollo." Mahina kong bigkas sa pangalan nya.

Matatalim na mga mata ang sumalubong sa akin. Nagsipanindigan ang mga balahibo ko.

"Welcome back, Rhomien." Kung kutsilyo lang ang mga mata at boses nya ay kanina pa
ako sugat-sugat sa lakas ng impact nito sa akin. Hindi ko magawang sagutin ang
sinabi nya.

"Or should I say welcome back to hell, bitch?" Puno ng panunuyang humagod ang mga
mata nya sa kabuuan ko.
####################################
Chapter 2
####################################

Pinakawalan ko ang hiningang kanina ko pa pinipigilan ng talikuran nya ako at

utusan ang driver para ipasok ang maleta ko.

"Apollo hindi na kailangang ipasok pa ang maleta ko. Hindi ko naman balak magstay
dito habang narito ako sa bansa. Maghoho--" bigla kong nalunok ang sasabihin ko pa
sana ng muli nya akong balingan ng tingin.

"Hotel? Para dagdag pang gastusin ng kapatid ko? Anlaki ng mansyon na ito bakit
kailangan mo pang magstay sa hotel? Asawa ka na ni Arthur..." Napahinto sya sa nang
mabanggit nya ang pangalan ng kakambal. Kung hindi ako nagkakamali ay may dumaang
bitterness sa mga mata nya na napalitan naman agad ng nagyeyelong tingin. He
cleared his throat bago magpatuloy. "Dito ka nararapat. Sa bahay ng taong
pinakasalan mo. Ayoko ng marinig ang anumang pagtanggi mula sa'yo." Mabilis nya
akong tinalikuran. Wala naman akong nagawa kundi sundan ang katulong na may dala na
ng maleta ko. Pagpasok sa mansyon ay di ko mapigilan makadama ng nostalgia. Sa
lugar na ito ko nadama ang lubos na kasiyahan, sakit, sama ng loob at pagkamuhi.
Gusto kong murahin ang sarili ko ng muli kong naramdaman ang kurot sa loob ng
dibdib ko na inakala kong nakalimutan ko na sa mga nagdaang taon. Akala ko
nakapagmove on na ako. Akala ko kaya ko na silang harapin. Isang napakalaking
pagkamali lang pala ang lahat.

"Reminiscing the past?" Malamig pa sa yelong kutya nya sa akin.

"No I am just wondering why hindi pa nasusunog ang lugar na ito sa impyerno eh ang
nakatira naman sa bahay na ito ay puro demonyo." I wanted to tell him that. But
hindi ko ginawa. Alam kong wala akong laban sa lugar na ito dahil ito ay teritoryo
nya. Mabilis ko syang linampasan at nauna nang umakyat sa grandstairs ng mansyon
tutal alam ko naman kung saan ang kwarto ni Arthur. Nang marating ko iyon ay agad
akong pumasok at nagpasalamat sa katulong na nagdala ng maleta ko. Umupo ako sa
dulo ng kama at sinapo ang ulo ko. Mas lalo itong sumakit dahil sa paghaharap namin
ni Apollo. Alam kong magkakaharap kami but I did not expect it to be this soon.

Napalingon ako sa may pintuan ng maramdaman ko ang presensya nya doon. Damn after
six long years parte pa rin ng instinct ko ang malamang nandoon sya kahit hindi ko
pa man sya nakikita.

"What do you want? May part two pa ba ang pangteterrorize mo sa akin?" I coldly
asked him which he answered with a smirk.

"Pangteterrorize? Ang harsh naman ng term mo sa pakikipagusap ko sa'yo. Malayong

malayo yan sa sariling description ko ng pangteterrorize."
I rolled my eyes on him.

"Then leave me alone. I need to rest." Pangdidismis ko sa kanya.

"Inuutusan mo ako sa sarili kong pamamahay? Baka nakakalimutan mong--"

"Oo na. Hindi ko nakakalimutang katulong nyo LANG ako nuon. Utusan kapalit ng pera.
Pinaparusahan sa munting pagkakamali. Pinapalayas na parang pulubi anumang oras
nyong gustuhin..." Shit ayan na naman ang mapapait at masasakit na alaala. Huminga
ako ng malalim bago nagpatuloy.

"Look. We both know na ayaw nating parehong makita ang isa't isa kaya pwede ba may
tamang oras para mag-usap tayo. At hindi ngayon ang tamang oras na iyon." Asar kong
sabi sa kanya. Nagulat ako ng bigla nyang daklutin amg mga braso ko at pilit akong
itinayo.

"Antapang mo na ah. Sino bang pinagmamalaki mo? Yung kakambal ko bang pinilit kang
papuntahin rito at mas piniling magtago dahil bahag ang kanyang buntot sa pagharap
sa kanyang responsibilidad sa pamilya nya?" Kulang na lang ay yugyugin nya ako sa
sobrang galit nya. Pinilit kong kumawala mula sa kanya ngunit mas lalong humigpit
ang pagkakahawak nya sa mga ito. Ramdam kong nananakit na ang mga braso ko ngunit
pinilit kong hindi ipakita sa kanya dahil walang wala ito sa sakit na ipinadama nya
sa akin noon.

"Arthur is not a coward. Pareho nating alam na kung may isa man sa inyong duwag at
tumatakbo sa responsibilidad nya ay hindi sya iyon." Buong tapang kong sumbat sa
kanya. Nanigas ang panga nya ng marinig nya ang sinabi ko.

"That is your fucking opinion. Tell me was that the reason why you chose him over
me?" Naniningkit ang mga mata nya sa akin. Alam kong gusto nya na akong sakalin sa
mga oras na iyon.

"I chose him over you because he is everything that you were not!" Maging ako ay
natigilan sa ginawa kong pagsigaw sa kanya. Marahas nya akong binitawan. Buti na
lang at sa kama ako bumagsak.

"Damn you so much, Rhomien. I wished you never came back!" Matigas nyang sabi bago
sya lumabas at ibinagsak pasara ang pintuan.

"Damn you more, Apollo de Blanch. Damn you for breaking my heart."

Dumapa ako sa unan at ibinuhos doon ang

####################################
Chapter 3
####################################

Six Years Ago

Labis ang kaba ko habang papasok kami ni Aling Nena sa isang malawak na hacienda.
Tila ako isang batang paslit na nakakapit sa damit nya. Pakiramdam ko kasi ay
pumasok kami sa isang mundong nababasa ko lamang noon sa mga fairytale books sa
library ng pinasukan kong eskwelahan.

Pinagmasdan ko ang buong paligid. Malay ko ba kung biglan lang sumulpot sina
Cinderell o Snow White sa magandang hardin na aming nadaanan. Natuon ang buong
pansin ko sa gitna ng malawak na hacienda. Nakatayo ang isang malapalasyong bahay
rito. Nanlalaki ang mga mata ko at kulang ng lang ay mapanganga ako sa ganda ng
mansyon.

"Rhomien, hayaan mo lamang na ako ang makipag-usap sa Señor at Señora." Bilin ni

Aling Nena nang malapit na kami sa bahay.

"Opo." Buong pakumbaba kong sagot sa kanya.

Utang ko ang buhay ko ngayon sa matandang babae. Kundi dahil sa kanya baka palaboy
na ako ngayon pagkatapos mamatay sa aksidente ng mga magulang ko. Wala naman silang
mga kamag-anak sa lugar namin kaya walang pwedeng umampon sa akin. Sa hirap ng
buhay dito sa amin, kadalasan kahit malalapit mong kamag-anak ay itatakwil ka lalo
na at daragdag ka pa sa hapag kainan nila. Mas maige pang humingi ng tulong sa
ibang tao kasi minsan mas sila pa amg nakakaintindi sa'yo. Swerte na lang at
nangangailangan ng kasambahay ang pamilyang pinagsisilbihan nya bilang tagapagluto
kaya pwede nya akong ipasok. Wala namang problema sakin dahil sanay ako sa gawaing
bahay. Tapos rin ako ng hayskul kaya kaya ko naman sigurong sumagot ng ingles kung
yun man ang lenggawaheng gagamitin ng mga magiging amo ko.

Pumasok kami sa loob ng mansyon at dumiretso sa engrandeng sala. Naalis ang takot
ko ng makita ko ang mga nagagandahang muwebles na nakadispley doon. Hindi ko
maiwasang mangarap na sana ay magkaroon din ako ng marangyang bahay katulad nito.
Naputol ang pagmumuni-muni ko ng makita kong pababa mula sa napakataas na hagdan
ang Señor at Señora. Kapwa nagpapakita ng yaman at kapangyarihan ang kanilang
itsura. Punung-punong kaarogantehan ang kanilang mga mata.

Agad kaming yumuko upang magbigay galang nang makarating sila sa aming harapan.

"Magandang umaga po, Señor, Señora." Sabay naming bati sa dalawa.

"Siya na siguro yung tinutukoy mong kasambahay, Nena." Malamig na wika nito kasabay
ng pagtingin sa akin. Tila ako mikrobyo sa isang microscope kung pag-aralan nya
ako.

"Opo, Señora. Sya po si Rhomien." Buong pagpapakumbabang pagpapakilala nito sa

akin. Kimi akong ngumiti sa doña.

"Mukhang napakabata pa nya para magsilbi sa pamilya. Marunong ka ba sa lahat ng

gawaing bahay?"

"Madidisisiete na po siya, Señora. At tinitiyak ko pong masipag ang batang ito."

"Puwes sige pagkakatiwalaan ko ang mga salita mo, Nena. Pero oras na pumalpak ang
batang ito pareho kayong mawawalan ng trabaho. Intendies?" Nakataas ang mga kilay
nito sa aming dalawa ni Aling Nena.

"Opo, Señora." Buong galang naming sagot.

"Bueno, ito ang isa pang tatandaan mo." Nakatoon ngayon ang pansin nya sa akin.
"Narito ka para pagsilbihan ang pamilya ko at hindi para gumawa ng anumang maibigan
mo lalo na ang lumandi sa mga binata ko. Aminado akong may itsura ka naman kahit
papano kaya ayokong gamitin mo iyan para maakit ang mga anak ko sa'yo." Mataray
nitong bilin sa akin.

"Opo, Señora." Nakayuko kong sagot. Nanay ko po. Nakakatakot sya.

"At isa pa, ang pinaka ayoko sa aming mga tagasilbi ay yung tatamad-tamad at higit
sa lahat ayoko ng sinungaling at mahaba ang mga kamay. Intendies?!"

"Opo." Nakayuko pa rin ako dahil natatakot akong salubungin ang matatalas nyang mga
mata.

"Bueno ihatid mo na sya sa kanyang magiging silid. Kailangan na tumulong na sya sa

paglilinis. Dararating na bukas ang mga señorito ninyo."

"Salamat po, Señora." Pagkasabing-pagkasabi ni Aling Nena nun ay agad nya na akong
hinila palabas ng mansyon.

"Grabr Aling Nena. Akala ko maiihi na ako sa sobranf nerbyos kanina." Natatawa
kongbulong sa kanya.

"Haynako, Rhomien, mabait pa ang Señora sa lagay na iyon. Hindi mo gugustuhing

makita syang galit. Kaya kung ako sa'yo, galingan at sipagan mo nang matuwa sa'yo.
At kapag mainit ang ulo, umiwas ka na lang dahil may kabigatan ang kamay ng
Señora."

"Po?! Ibig nyo pong sabihin nananakit sya ng katulong?" Nagsitayuan ang mga
balahibo ko sa sinabi nyang iyon.

"Kaya nga iwasan mong magkamali lalo na sa harapan nya. Huwag mo akong ipapahiya.
Oh andito na tayo. Dito ka sa kwarto ko para magkasama pa rin tayo." Itinuro nya
ang bandang taas ng double deck. Doon nya ako patutulugin.

At iyon na ang simula ng paninilbihan ko sa pamilyang de Blanch.

####################################
Chapter 4
####################################

"Ano ba naman kayo! Bilis-bilisan nyo naman ang pagkilos! Aba hindi kayo
sinuswelduhan para sa ganyang walang kwentang paglilinis. Gusto nyo bang
mabungangaan na naman tayo ng Señora, ha?!"

Haynako naman. Kanina pa ako nabibingi sa tila armalite na bibig ni Aling Ditas,
ang mayordoma daw ng mansyon. At kanina pa rin nananakit ang mga muscles ko sa
katawan dahil sa nasobrahan na ata ako sa paglilinis sa malaking bahay na ito.
Kahit pito na kaming mga kasambahay bukod pa kina Aling Ditas at Aling Nena ay tila
kulang pa ang mga ginagawa namin para masiyahan sila sa kalinisan ng mansyon. Grabe
ha. Mga royalty ba mula Inglatera ang mga darating naming mga señorito? Aba pwede
ng gawing salamin sa sobrang kintab ang sahig na kanina ko pa linalampaso ah. Sobra
namang kaartehan yan kung di pa sila masisiyahan.

"O ikaw anong tinatanga-tanga mo dyan? Ke bagu-bago mo pinapakita mo na ang

katamaran mo sa pagtratrabaho ah!" Dinuro nya ako gamit ang kanyang matabang
daliri.

"Pasensya na po. Namamanhid na po kasi ang mga binti ko. Kanina pa po kasi ako
naglalampaso eh." Pilit kong pinakakalma ang nagrerebeldeng pakiramdam na
bumabangon sa akin. Aba bulag pa sya? Halos limang oras na kaya akong naglalampaso
na walang pahinga.

"Huu! Nagpapalusot ka pa! Ituloy mo na yang ginagawa mo. Arte!" Bulyaw nito sa akin
kaya wala na akong pagpipilian kundi ipagpatuloy ang paglalampaso sa sahig kahit na
ramdam ko na ang panginginig ng mga binti ko. Alam konh kailangan kong magtiis
dahil kailangan kong mabuhay at wala naman na akong iba pang mapupuntahan. Di bale,
mamaya naman sigurong pananghalian ay makakapagpahinga ako kahit sandali lang.
Pilit kong pakuwenselo sa aking sarili.

Ngunit ang pahingang inaasahan ko ay hindi nangyari. Dahil nang sa wakas ay

makontento na si Aling Ditas sa paglalampaso ko ay sya namang dating ng mga
señorito. Hindi ko pa man napupunasan ang mga pawis ko ay kinakailangan na naming
pumila sa harap ng mansyon bilang pagsalubong sa kanila.

Agad na nagsipagyukuan ang mga kasama ko ng makitang may lumabas na sasakyan kaya
gumaya na lamang ako. Ilang saglit pa ay naramdaman ko na ang paglalakad nila sa
harap namin. Natigilan ako ng may huminto sa harap ko. Hinintay ko itong umalis
ngunit tila wala itong balak dahil andoon pa rin sya sa harap ko samantalang
nakapasok na ng mga kasamahan nya. Unti-unti kong inangat ang aking ulo para
malaman kung sino ba sya. Unang bumungad sa akin ay ang mga paang nakasuot ng
leathers shoes. Sumunod ay ang mahahabang binti na nababalutan ng maong na
pantalon. Pagkatapos ay isang malapad na katawan na nakasuot ng simple ngunit
mamahaling tshirt. Iniangat ko pa ang aking ulo at nagulat ako dahil sobrang
tangkad pala ng lalaking nasa harap ko. Ni hindi ako umabot sa leeg nya. Nasalubong
ng mga mata ko ang isang napakagwapong lalaki na matiim na nakatitig sa akin.
Swear, nangilabot talaga ako sa klase ng pagtingin nya sa akin. Diosmio si Prince
Charming ba ito?! Nainlove na ba sya sa isng feeling Cinderellang katulad ko? O
baka naman nabahuan sya sa akin dahil di ko man lang napalitan ang damit kong basa
sa pawis? Kahit na sigurado akong wala akong putok, alam kong nangangamoy pawis ako
sa mga oras na ito. Shet nakakahiya naman! Mabilis akong muling yumuko lalo na ng
marinig ko ang sinabi nya.

"Next time kapag humarap ka sa akin, maligo ka muna o magsuklay man lang." Malamig
pa sa yelong sabi nya. Napapikit ako na mariin sa sobrang kahihiyan.

"Patawad po, Señorito." Mahina kong paghingi ng paumanhin ngunit ng magmulat ako ng
mga mata'y wala na sya sa harap ko.

"Masanay ka na kay Señorito Apollo. Mataray. Manang-mana sa nanay. Tara na sa

loob." Yaya sa akin ni Mimi. Kasambahay na mas matanda sa akin ng tatlong taon
ngunit ayaw patawag na ate.

"Teka, Mimi. Bakla ba ang señorito? Antaray nga talaga eh. Sayang gwapo pa--
ammph!" Biglang tinakpan ni Mimi ang bunganga ko.

"Loka marinig ka. Gusto mo bang malintikan? Manahimik ka. At dumiretso ka na sa

kwarto nyo para maligo. Mamaya maputukan ka na naman." Utos nito sa akin na
nagmamadali kong sinunod. Mahirap nga namang masungitan na naman.

Bago ako lumabas sa kwarto ay siniguro ko munang maayos ang pagkakasuklay ng buhok
ko at amoy safeguard na ako. Hmmp oa naman kasi sa kalinisan yung señorito naming
yun.

"Next time kapag humarap ka sa akin, maligo ka muna o magsuklay ka man lang."
Panggagaya ko sa sinabi ng señorito gamit ang pambaklang boses habang isinasara ko
ang pintuan ng kwarto namin ni Aling Nena. Napahagikgik ako sa kalokohang ginagawa
ko. Nang humarap ako para magpunta sa mansyon ay napasigaw ako sa gulat sa mukhang
nasa harap ko. Putcha si señorito!

"Sorry po! Sorry po! Nagbibiro lang po ako. Please wag nyo po akong palayasin,
Señorito!" Pakiusap ko sa kanya ng makabawi ako. Bumagsak ang panga ko sa gulat
nang imbes na pagalitan ako ay tumawa pa sya ng malakas.

"Hahahaha. I don't think he sounded that gay when he said that!" Muli na naman
syang tumawa ng pagkalakas-lakas kaya hindi ko agad maproseso ang sinabi nya.

"Lagot ka! Isusumbong kita!" Pananakot nya sa akin na may nakakalokong ngiti.

"Po? Wag po señorito. Gusto ko pa pong magtrabaho dito. Parang awa nyo na po. Di ko
na po uulitin yung kalokohan ko!" Naiiyak na ko sa takot. Linsyak naman ayokong
maging palaboy.

"Hahaha! You're so funny! Hahaha. No ka ba joke lang yung sinabi kong isusumbong
kita." Kinindatan nya pa ako pagkatapos nya ulit akong pagtawanan.

"Talaga po?!" Sa sobrang saya ko ay napahawak ako sa kanya at napatalon sa tuwa na

sinabayan naman nya.

"Yup!" Tumatawang tugon nya sa akin. Nagpacute pa syang kumindat. Oh gulay!

Binabawi ko na. Binabawi ko na ang pagtawag sa kanyang mataray na bakla.

####################################
Chapter 5
####################################

"Hoy, Rhomien pinapatawag ka."

Hmmp. Kung maka-hoy naman tong si Aling Ditas kala mo sya ang nagpapasahod sa akin.
Kalma, Rhomien, kalma.

"Sino po sa mga amo natin, Aling Ditas?" May kaba kong tanong. Sana si Señorito
Apollo. Di ba mabait naman pala yun?

"Si Señorito Apollo." Yes! Di ko maiwasang mapangiti.

"Anong nginingiti-ngiti mo dyan? Hooy baka nakakalimutan mong katulong ka dito.

Bawal kang lumandi sa amo natin!" Huu. Lumandi agad? Di ba pwedeng magpacute lang
muna?

"Aling Ditas naman. Para nangiti lang eh." Napasimangot ako sa sinabi nya.

"Tse! Bilisan mo at nasa pool sya. Mainipin pa naman ang isang yun!" Wow pool! As
in swimming pool?! Naks! Suswertehin ata ako at masisilayan ko ang kamachohan ni
Señorito. Hihihi. Napatalikod na ako ay Aling Ditas dahil kinikilig ako!

Nagmamadali akong tumungo sa pool area ng bahay. Syempre pa inayos ko muna ang
gusot sa suot kong uniporme at ang buhok ko. Inaamoy-amoy ko rin ang bandang kili-
kili ko. Mahirap na.

Nang makarating ako sa may swimming pool ay dahan-dahan akong naglakad papunta sa
nilalang na nagtatampisaw doon na hindi ako pansin.

Huwaw! Ang gwaapoo! Ang macho niya! Napanganga ako sa mga nagswiswimming na muscles
sa harapan ko. Grabe!!! Pwedeng tumili?!

Napatayo ako ng diretso ng makita kong sumulyap sya sa akin. Pumunta sya sa gilid
ng pool at umahon. Dali-dali kong iniwas ang mga mata ko sa nakaumbok na bukol sa
harap nya. Napalunok ako ng laway ng maramdaman kong naglalakad sya palapit sa
akin. Kalma, Rhomien! Parang awa mo na wag kang mahihimatay!

Bumilis ang tibok ng puso ko ng nasa harap ko na sya. Pwinersa ko ang leeg ko at
dahan-dahan kong tiningala ang mukha nya. Shete wag kang yuyuko, Rhomien, wag kang
yuyuko. Kinanta ko ito sa isip ko dahil tila may pwersa ang mga mata kong maglakbay
sa katawan nya pababa at titigan sya sa bandang doon.

Nanginig ako sa nerbyos ng makita ko sa gilid ng mata ko ang isang kamay nya na
umangat. Shete naman, Señorito pakiusap wag mo akong hawakan at baka bigla na lang
akong mangisay sa kilig. Ngunit hindi narinig ng Diyos ang dasal ko. Halos
magkumbulsyon ang buong katawan ko ng haplusin nya ang ibaba ng labi ko at yinuko
nya ang mukha ko. Shet! Shet! Shet! Hahalikan nya ako! Pumikit ako at naghintay.
Shet kinikilig ako!

"Laway mo, tutulo na." Malamig nyang bulong malapit sa bibig ko sabay bitaw at layo
sa akin. Ay putcha! Halik na naging laway pa!

"Pagtimpla mo ako ng juice. Tapos pumunta ka sa kwarto ko. Ipaghanda mo ako ng

damit. Plantsahin mo muna. Ayoko na lukut-lukot ang isusuot ko. Tapos kolektahin mo
yung mga marurumi at labahan. Siguraduhin mong matutuyo na bukas yung itim na
tshirt kong Nike. Isusuot ko iyon sa pupuntahan ko bukas." Halos hindi humihingang
utos nya. At wala naman akong nagawa kundi mapatango na lang at pilit na
tinatandaan lahat ng bilin nya.

"Ano na?!" Bulyaw nito sa akin ng hindi pa rin ako makahuma sa mga nakakahiyang
karanasan ko ngayun- ngayon lang. Takang-taka din ko dahil parang hindi na sya si
Señorito Apollo na katawanan ko kahapon. Halah, nasasaniban ba si Señorito ng ibang
kaluluwa?

"What?!" Masungit nitong sabi kaya nawala ang paninigas ng katawan ko.

"Aahem... Opo gagawin ko na po, Señorito." Mabilis ko syang tinalikuran upang

ipagtimpla ng juice.

Nakakahiya ka, RHOMIEN!

Bakit ganon? Nagtataka kong tanong sa aking sarili habang maayos kong tinitiklop
yung mga maruruming damit sa kwarto ng binatang amo. Parang nag-ibang tao talaga si
Señorito Apollo kanina eh. Para syang yung mataray na Apollo nung una nyang
nakaharap. Pero okay na okay naman sya sa ikalawang pag-uusap nila. Nakipagtawanan
at biruan pa nga ito sa kanya eh. Ano ba talaga, kuya?! Napailing na lang ako sa
aking sarili. Sya siguro yung sinasabi nilang bipolar na tao o kaya naman yung
nakwento ng teacher namin noon na may multiple personality disorder. Napalatak na
lang ako. Sayang na kagwapuhan kung may tililing naman.

Binuhat ko na ang laundry basket at lumabas na ng silid. Nasa may hagdan na ako ng
masulyapan kong paakyat si Señorito. Agad akong yumuko nang makita kong
magkakasalubong na kami. Akala ko iisnabin nya ako pero laking gulat ko ng sapuhin
nya ang basket na hawak ko kaya napatingin na ako ng tuluyan sa kanya. Aba ambilis
naman nitong makapagbihis ng panlabas.

"Hey pretty girl. Di mo man lang ba ako babatiin?" Abot tenga ang pagkakangiti nya
sa akin na labis kong ikinagulat. Teka, nasasapian na naman ata si Señorito.

"Po?! Ah eh... Hi?!" Nahihiya kong bati sa kanya. Hay bipolar nga ata talaga.

"Hahaha. You really never failed to amuse me." Halah tawa pa sya ng tawa.

"Pakitimplahan mo naman ako ng juice please? Kanina pa ako uhaw na uhaw

eh.puhlease?!" Nagbeautiful eyes pa sya. Napanganga naman ako sa gulat. Aba ambilis
naman nyang naubos yung isang pitsel ng juice na tinimpla ko kanina. Wala pang
bente minutos mula ng iwan ko sya sa pool kanina ah. Grabe naman itong makalaklak
ng juice.

"Ah eh sige po." Tuluyan na akong ngumiti sa kanya. Sige na pagbibigyan ko na kung
anuman ang tripnito. Mahirap na atbaka isumbong pa ako sa nanay nya.

"Sige isunod mo sa room ko ha." Kinidatan pa ako nito bago tuluyang iwan.
Pagkatapos kong magtimpla ay agad kong iniakyat ang juice. Nakakalimang katok na
ako pero wala pa rin akong naririnig na sagot kaya nagdesisyon akong pumasok na.
Aba saan nagpunta yun? Wala naman sya dito sa loob.

"Iwan ko na nga lang to." Nagkakamot kong sabi. Ipinatong ko ang baso ng juice sa
may side table at tumalikod na para umalis nang makarinig ako ng pagbukas ng
pintuan nang banyo. At tila humiwalay ang kaluluwa ko sa katawang lupa ko nang
mkita ko si Señorito Apollo na nagpupunas ng kanyang buhok at hubo't hubad na
naglakad palabas ng banyo!

"AAAHHHH!!!"
####################################
Chapter 6
####################################

"AAAHHH!!!"

May ahas! May ahas! Kinakagat si Señorito dun sa precious nya! Aahh! Maygash!!!

Mabilis akong napatakbo papunta sa pinto at nagsisisigaw na lumabas habang

sinasabunutan ang aking sarili.

Dios ko mabubuwang ako!

Sa tindi ng pagkashock ko sa ahas na aking nakita ay wala na akong malay sa ginawa

kong pagsisisigaw at pagtatatakbo. Nagulat na lang ako ng mabangga ako sa isang
matigas na katawan. Hindi ko na sya pinagkaabalahang tignan dahil taranta akong
napalingon sa likuran ko sa takot na sumusunod sa akin yung ahas na nakakagat sa
gitna ng binti ni Señorito.

"Hey napano ka?!" Rinig kong tanong nya pero dahil busy ako sa pagtingin-tingin pa
rin sa pintuan ng kwartong linabasan ko hindi ko pa rin sya magawang tignan.

"Ma-may a-a-a--has! Do-oon! Ki-kina-kagat s-si Se-señorito sa-sa..." Di ko maituloy

ang sasabihin ko.

"Saan?!" Natatawa na sya sa pagtatanong.

"Sa-sa..." Liningon ko sya at yinuko ang crotch area nya.

"Really?" Napatingala ako sa mukha nya at di ko napigilang sumigaw sa sobrang gulat

ng makita ko sya. Agad naman nyang tinakpan ang bunganga ko bago pa marinig sa
buong sambahayan ang sigaw ko.

"Sshhh!" Nanlalaki ang mga mata ko habang nakatingala sa kanya. Putcha anong
ginagawa ni Señorito dito? Di ba iniwan ko sya sa kwartong nakahubad at kagat ng
ahas?!
"Arthur..." Sabay kaming napasulyap sa taong nagsalita. Watdapak! Bakit kamukha to
ni Señorito?! Who is this pokemon?
"Apollo." Nakangisi naman itong si Señorito na nakakapit pa rin sa bunganga ko.
Iniling-iling ko ang ulo ko kaya sa wakas binitawan nya na ako.
"Dalawa kayo?!" Nanggigilalas kong tanong.
"Hindi apat kami." Aba, pilosopo itong si Señorito Apollo na ito. Antaray magtaray.
Teka bakit naging dalawa ang Señorito ko? Napapalo ako sa noo ko ng marealize ko
ang katangahan ko. Shunga ka, Rhomien di ba obvious na kambal yang mga kausap mo?
"Oh bro may ahas daw sa kwarto mo ah. Napatay mo ba?" Natatawang tanong ni Señorito
Arthur sa kapatid.
"Ahas? Anong ahas ang pinagsasabi mo?" Takang tanong nito sa kakambal.
"Eh sabi nitong cute nating maid may ahas daw sa kwarto mo. Nakagat ka pa nga raw
eh." Tuluyan na syang natawa.
"What?! Tingin mo kung nakagat ako ng sinasabi nyang ahas nakakausap mo ako ng
maayos ngayon?" Salubong ang kilay na tanong nito. Sabay silang napatingin sa akin
ng may nagtatanong na mga mata. Nanaykupo. Bakit ba hindi na lang aminin ni
Señorito na may ahas talagang nakakagat sa gitna ng dalawang binti nya kanina?
Hindi kaya alaga nya yun? Kamag-anak ba nya si Zuma? Kahit na ba di kakulay at
kasing higante ng mga ahas nina Zuma at Galema yung ahas kanina at nasa binti nya
yun imbes na nasa leeg nya dapat aminin nya na may ahas sya sa katawan no.
"Pero Señorito nakita ko talaga na may ahas sa katawan nya. Nakakagat pa nga yun sa
ammmph!!" This time yung isang Señorito naman ang nagtakip sa bunganga ko. Ano ba
yan! Bakit ba salitan ata sila sa pagtakip sa bunganga ko! Buong pagtataka namang
pinapanuod kami ng isa pang señorito.
"I'll explain later bro." Yinuko naman nya ako pagkatapos sabihin sa kapatid iyon.
" At ikaw naman, wala kang pagsasabihan ng nakita mong ahas sa kwarto ko.
Naiintindihan mo ba?!" Wala akong ibang nagawa kundi ang tumango ng tumango sa
kanya. Hmp. Denial king pa sya. Binitawan nito ang bunganga ko. Infairness,
sobrang lambot at bango ng kamay nya. Hihihi. Teka isang hirit pa.
"Pero Señorito nakita ko tala--- amp!" Tinakpan nya ulit ang bunganga ko.
"Shut up or I'll strangle your neck!" Asar nitong bulyaw sa akin. Sabi ko nga
mananahimik na ako. Ang kulit kasi ng lahi mo, Rhomien.
"Bumaba ka na nga. Di ka pa ata nakaligo eh." Asus umiral na naman ang kataraayan
ng amo ko. Sasagot pa sana ako ng maunahan nya ako.
"Hep! Wag ka ng magsalita pa. Just go!" Asar na utos nito. At dahil nakakaintindi
naman ako ng Ingles ay umalis na lang ako.

Haay. Sa ilang linggo ko na dito bilang taga silbi ay di ko pa rin maiwasang isipin
iyong ahas ni Señorito Apollo. Kawawa naman yung alaga ni Señorito. Dinedeny ng
amo. Dapat magpakatotoo sya. Anong masama sa pagaalaga ng ahas? Hay naku kapag ba
lumaki ang mga iyon maitatago pa nya? Mukhang mahal na mahal nya naman kasi
nakakapit pa sa katawan nya kahit hubad sya. Sabay pa ata silang maligo eh. Hay,
tsk.
Katatapos ko lang maglinis ng katawan. At dahil di ako makatulog ay nagpasya muna
akong magpahangin sa labas na maid's quarters at mag-emo sa kalagayan ng alagang
ahas ni Señorito Apollo.
"Psst." Napalingon ako sa pinanggalingan ng sitsit na iyon.
Halah! Ano yun?
"Psst!" Napatayo na ako sa takot nang lalong lumakas ang sitsit na narinig ko.
Naghahanda na akong tumakbo pabalik sa kwarto namin nang masulyapan ko si Señorito
na naglalakad palapit sa akin na ngiting-ngiti.
"Señorito Arthur naman. Wag naman kayong manakot." Nakasimangot ako sa kanya.
Syempre mas mabait sya sa kakambal nya kaya feeling close na ako sa kanya. Bumalik
ako sa pagkakaupo. Tumabi naman sya sa akin.
"Hahaha. Nakakatawa ka talaga. Paano mo nalamang ako ang Señorito Arthur mo?"
"Eh nakangiti at tumatawa ka po eh. Si Señorito Apollo laging pormal at
nagtataray." Napangiti sya sa sagot ko.
"Talaga?"
"Opo. Tsaka mas payat ka po kesa sa kanya. Tas may ilang pimples ka. Tas may
dimples sya ikaw wala." This time nakasimangot na sya.
"Okay ka rin ah. Pagkatapos mo akong ibuild up, ilinaglag mo naman ako bigla."
"Eh? Hehehe."
"Gusto mong sumama sa Baguio?" Bigla nyang tanong. Halah, ininvite nya ba ako sa
isang date? Aay, kinikilig ako! Bago ko pa mapigilan ang sarili ko ay nasabi ko na
ang nasa isip ko.
"Magdidate po tayo?" Nanlalaki pa mg mga mata kong tumingin sa kanya. Hindi
halatang excited ako ha.
"Haha. Pwede naman siguro kitang ipasyal. Doon ka na sana tirira kasama namin ni
Apollo. Alam mo na para may kasama kami don at may magasikaso naman sa amin."
Nalaglag ang mga balikat ko. Hay akala ko pa naman. Hehe.
"Sige po! Pero pumayag naman po kaya ang Mama nyo?" Mas okay na sigurong sila ang
makasama ko kesa yung nanay nila. Aba, sa iilang beses na nagkamali ako sa mga utos
ng doña ay nakatikim na rin ako ng pingot at sabunot mula sa kanya. Iba pa yung
masasakit na salita na kumukurot sa damdamin ko. Hay buhay ng isang alilang dukha.
"Don't worry ako na ang bhala dun." Nakangiti nyang tinapik ang balikat ko.
"Eh pano po si Señorito Apollo? Di ba asar pa rin sa akin yun?" Nag aalala kong
tanong.
"Papayag iyon. Isa pa baka nga halos di rin natin makasama ng madalas sa bahay yun
dahil masyadong busy sa barkada at mga babae nya."
Hay salamat kung ganon. Baka ipakagat pa ako sa ahas nya kung sakaling maasar yun
kung laging makikita ang pagmumukha ko noh. Napangiti na ako ng tuluyan kay
Señorito Arthur.

Wait for me, Baguio. Here I come!!!

####################################
Chapter 7
####################################

Ang sarap tumira dito sa Baguio. Biruin mo ha kahit di ka maligo di ka mangangamoy.

Pero hoy naliligo ako ha. Mahirap na at baka mag amoy daing pa ako. You know.
Maturn off pa sa akin si Señorito Arthur.

Masaya naman ako kahit papano. Mas magaan ang trabaho ko. Okay naman na sila sa
konting linis, laba at plantsa. Minsan lang ako magluto dahil kadalasan, si
Señorito Arthur ang nagluluto. Kung tinatamad naman sya eh nagpapadeliver na lang.
Si Cobra naman este Señorito Apollo naman ay kadalasang wala sa bahay. Mas madalas
pa sya sa labas kesa sa loob ng bahay. Ayos na ayos lang naman sa akin yun. Dahil
kung andito sya wala naman ibang ginawa kundi mag-utos at magtaray. Manang mana
talaga sa nanay. Buti pa si Señorito Arthur my loves mabait at malambing pa kapag
inuutusan ako.

Nalaman ko ring magkaibang eskwelahan pala ang pinapasukan ng magkapatid dahil si

Señorito Arthur lang ang naguuniporme. Hmp. Tingin ko sobrang talino ni Señorito
Arthur my loves kasi lagi ko syang nakikitang nakaharap sa computer. Samantalang
yung kapatid nya ni minsan di ko pa nakitang magbasa man lang. Sabi ni Señorito
Arthur my loves eh pareho na daw silang graduating.

Sana ako rin makapagpatuloy ng pag-aaral. May pangarap din naman ako no. Kahit love
ko si Señorito ayaw ko namang habang buhay na katulong lang nya sa bahay. Katulong
sa buhay pwede pa. Hihihi anlandi ko.

Katatapos ko lang maligo. Syempre pa itinatyming ko yung oras na darating na si

Señorito Arthur. Dapat fresh looking and fresh smelling akong sasalubong sa kanya.

Kalalabas ko lang sa banyo nang marinig ko ang pagkatok sa maindoor. Bilin kasi ni
Señorito na ilock ko yun kung maliligo o matutulog ako. Papasok pa sana ako para
magbihis kasi nakatapis lang ako pero mas lalong lumakas ang pagkatok. Shet pwede
bang magbihis muna? Nangangatog na ang baba ko sa sobrang ginaw.

"Open the door!" Dinig ko pang sigaw nya kaya nataranta na ako at wala na akong
nagawa kundi dumiretso doon at pagbuksan sya.

Pareho kaming napatunganga sa isa't isa nang tuluyan ko ng mabuksan ang pinto. Sya
dahil nakatapis lang ako at ako dahil sa dismaya dahil ang buong akala ko ay si
Señorito Arthur sya.

"Damn, girl." Bulaslas nya ng makita ako.

"Er Señorito pasensya na po akala ko po kasi si Señorito Arthur kayo."
Pagpapaliwanag ko habang sinusundan ko sya sa loob ng bahay.

"Ibig mong sabihin pinagbubuksan mo si Arthur ng pinto na nakahubad?!" Wow taas ng

tono. Kailangan bang sumigaw? At anong hubad? Bulag ba sya? Nakatapis kaya ako ng
tuwalya kasi nga katatapos ko lang maligo. Teka. Hubad? Ligo? Tapis twalya? Nag-
init ang pisngi ko. Shete naman. Hubad nga ako sa ilalim ng tuwalya! Napayuko tuloy
ako sa pagkakapahiya.

"Eh Señorito nataranta lang po ako kanina kasi nga nagpapamadali kang mabuksan yung
pinto eh. Ah... Sorry po, Señorito." Nag-angat ako ng tingin ngunit dagling
napaatras ng makita ko ang itsura nya. Parang gusto nya akong sakalin.
Humakbang sya palapit sa akin kaya napahakbang ulit ako paatras. Humakbang ulit
sya. Umatras ulit ako. Nang ikatlong hakbang nya na hindi na ako nakaatras dahil
napasandal na ako sa pader.
Nahihintakutan akong napatingala sa kanya. Hindi ko naman maiatras ang ulo ko
dahil kulong na ako ng malaking bulto nya. Para akong si Jerry na daga na nasukol
ng pusang si Tom.

"Next time, kahit may sumisigaw ng 'sunog' sa labas, wag na wag kang lalabas na
nakatapis ka lang ng tuwalya. Do you understand?" Mahina ngunit madiin nyang bulong
sa akin. Napalunok ako ng laway dahil amoy na amoy ko ang bangong katawanat
hininganya. Shet buti na lang nakapagtoothbrush na ako kanina kaya hindi dyaheng
magsalita.

"Oo--po Señorito." Nabubulol kong sagot. Akala ko tuluyan na syang aatras dahil
naglagay na sya ng espasyo sa katawan namin ngunit bigla akong nanigas ng padaanan
ng daliri nya ang ibabaw ng tuwalyang nakabalot sa dibdib ko. Tapat na tapat sa
clevage ko. Pinindot nya ang lambot niyon. Nahigit ko ang hininga ko.

"Se--señyorito..." Napapikit ako dahil nagsitayuan ang balihibo sa balat kong

dinaanan ng daliri nya.

"Come to think of it, I actually love what I am seeing infront of me right now."
Ngumiti sya ng pilyo. Lalo akong napasinghap ng dumako ang naglalarong daliri nya
sa ibabaw ng nipple ko. Pusang gala!!!

"Señorito wag po..." Shet parang maiihi ako sa init na bumalot sa buong katawan ko.

"Hmm... You have a delicious body of a woman though your age and face say
otherwise." Nabali ang tuhod ko ng kalabitin nya ang magkabilaang nipple ko
gamitang magkabilaang hinlalaki nya. Pinaikot-ikot nya pa ang mga ito. Sheye naiihi
na talaga ako! Ano ba ito?! Di ko maexplain ang pakiramdam ko ngayon. Nag-aagaw ang
lamig at init sa buong katawan ko. Pati hininga ko ang init-init na. Nakukuryente
ako sa mga daliri nya!

"I wonder how these taste like..." Titig na titig sya sa bakat ng nipples ko sa
twalya. Napakagat labi ako. Bakit ba ako ginaganito ni Señorito?

Nakahinga lang ako ng maluwag ng marinig ko ang doorbell. Amdito na si Señorito

Arthur! Ligtas na ako. Nakita ko ang pagkagat ni Señorito Apollo sa labi nya at
pagpikit ng mariin.

"I want you in my room tonight." Sabi nya sa akin pagkadilat nya. Nye! Bakit kaya?
Napalunok akong tumango sa kanya. Katakot ka naman Señorito!

"Magbihis ka na. Ako na ang magbubukas ng pinto." Lumayo na sya ng tuluyan sa

akin. Nanginginig ang buong katawan kong pumihit sa direksyon papunta sa kwarto ko
at tumakbo. Sana hindi ako madapa.

Nak ng pusa naman! Kanina pa ako pabalik-balik ng paglalakad dito sa loob ng kwarto
ko. Alas dyes i medya na ng gabi at hindi ko alam kung lalabas ako ng kwarto ko
para puntahan si Señorito Apollo. Mula kaninang dumating si Señorito Arthur hindi
ko na sya tinignan man lang kahit feeling ko hinuhubaran na ako ng mga titig nya.
Buti na lang at hindi sya napansin ng kapatid nya. Samantalang ako naman ay muntik
ng makabasag ng pinggan kaninang naghuhugas ako ng lapitan nya ako at ipaalalang
puntahan sya sa kwarto nya. Dapat kanina pa akong alas nueve andun pero talagang
natatakot at kinakabahan ako eh. Malay ko ba kung reypin ako ng gwapong yun. Ehe!
Bakit ba ang nega ko? Malay natin pagsasabihan lang ako o kaya may ipapagawa lang
sya tulad ng magpapamasahe lang sya. Tama baka may iuutos lang. Kahit parang gusto
nya akong kainin sa mga tingin nya sa akin kanina dapat bigyan ko din sya ng
benefit of the doubt. Pero di ko talaga maiwasang kabahan eh.

Shet ano ba talaga ang gagawin ko? Pupuntahan ko ba o magpapanggap na lang akong
nakatulog at nakalimutan ang bilin nya?
"Anokaya ang ipapagawa nya sa akin. Naku naman kanerbyos naman!" Yan ang ilang
ulit kong tanong sa sarili ko. Pinisil-pisil ko ang mga daliri kong naninigas dala
ng nerbyos.

Napatingin ako sa pintuan ng umikot ang knob nito at pumasok nakasimangot na si

Señorito Apollo.

"Señorito Apollo..." Nahihintakutan kong ibinulong ang pangalan nya.

Lagot na.
####################################
Chapter 8
####################################

SPG 1

Kung gaano kabilis nyang naisara at nailock ang pinto, ganon din sya kabilis na
nakalapit at dinaklot ang mga braso ko.

"Señorito...." Trumiple ang tibok ng puso ko habang takot na nakatingala sa kanya.

"How dare you made me wait for an hour?! Alam mo ba na iyon ang pinakakinaiinisan
ko? Ang maghintay sa wala." Kulang na lang ay mabasag ang mga ngipin nya sa
ngitngit nya sa akin. Napangiwi ako nang humigpit ang pagdaklot ng mga kamay nya sa
akin.

"Sorry po, sorry po..." Nanginginig kong sabi sa kanya.

"You will be punished." Matigas nyang sabi sa akin.

"Señorito, wag nyo po akong palayasin. Wala na po akong mapupuntahan eh." Naiiyak
kong pakiusap sa kanya. Shet san ako pupulutin kapag pinalayas ako ni Señorito?
Kahit may maliit na ipon na ako, mahirap mabuhay ngayon.

"Sana inisip mo yan nung pinili mong suwayin ako." Matalim pa rin ang mga mata
nyang nakatitig sa akin.

"Sorry po. Wag na po kayong magalit. Gagawin ko na po lahat ng iuutos nyo."

Pagmamakaawa ko. Nawala ang pagkakakunot ng noo nya at may sumilay na misteryosong
ngiti sa kanya.
"Hmm, talaga? Gagawin mo LAHAT?" nakangisi nyang tanong. SHET!!! Mali ata ako ng
nasabi ah. Okay lang na alilain nya ako basta ba wag nyang ipapaalaga sa akin iyong
ahas nya. May phobia kaya ako sa ahas.

"Oh sige. Since sayo na mismo nanggaling na gagawin mo lahat siguro naman gagawin
mo talaga ang lahat ng iuutos ko." May sademonyo nang ngiti nya.

"Hubad."

"PO?!" Hu-hubad? Tama ba yung narinig ko? Baka naman tuwad kasi sisinturunin nya
ako. Di ba ganong magparusa ang mga nakatatanda. Namamalo sa puwet.

"Ang-sa-bi-ko-hu-bad." Talagang dinahan dahan nya at by syllable pa nyang inulit

ang utos nya. Nagdikit ang mga kilay ko. Bakit nya kaya ako pinaghuhubad eh ang
ginaw-ginaw kaya?

"Eh Señorito baka naman po tuwad yung gusto nyong sabihin at hindi hubad."
Nakalimutan ko ang nerbyos ko sa kanya sa sobrang kalituhan. Napakamot pa nga ako
ng ulo. Natawa naman sya sa tanong ko.

"Mamaya na yung tuwad. Hubad muna." nakakunot ang noo ko sa kanya. Napailing na
lang sya at hinawakan ang dulo ng sweater ko at hinubad yun sa akin. Wala naman
akong nagawa kundi itaas ang mga kamay ko nang alisin nya ito sa akin. Isinunod nya
ang tshirt ko kaya naikrus ko na lang ang mga braso ko sa dibdib ko.

"Upo." Muli nitong utos sa akin. Nang mkaupo ako sa gilid na kama ay hinubad nya
ang jogging pants ko. Nakapanty at bra na lang ako ngayon. Bumalik ang kaba ko nang
umupo sya sa tabi ko at hinarap ako sa kanya. Tinanggal nya ang pagkakakruks ng
kamay ko sa dibdib ko at ilinagay yun sa dalawang gilid ko.

"How old are you?" Curious nyang tanong.

"Magsiseventeen na po next month." Nakayuko kong sagot sa kanya.

Pinagsawa nya ang mga mata nya sa katawan ko bago sya tumitig sa akin ng matagal.
Ano kaya ang hinahanap nya sa katawan ko? Naghahanap kaya sya ng alaga ko? Di ba
sya nga ang may alaga? Hmm baka tinitignan nya kung may alaga rin ako. At saka bat
sa dibdib ko sya nakatingin? Dapat sa pwet ko kasi papaluin nya ako di ba?

"Your ignorance and innocence speak of your age. Pero ang katawan mo, tsk, kaya ng
mang-akit ng mga lalake." Napatingin ako sa kanya. Mang-akit? Wala naman akong
inaakit ah? At tsaka tinawag nya ba akong ignorante? Hmp! Pagkatapos nya akong
paghubarin papangalanan pa nya akong ignorante? Kapal muks naman.

"Hindi ako ignorante!" Pagalit kong sabi sa kanya na ikinataas ng kilay nya.

"Sige nga kundi ka ignorante, ano ang tawag mo sa ginagawa natin ngayon?" Nanunukso
ang boses nya.

"Siguro hinahanap mo kung may alaga rin akong ahas. Excuse me po, Señorito kahit
hubarin ko pa ang panty at bra ko wala kang makikitang ahas o kung ano mang alaga
ko dyan." Nagmamalaki kong sabi sa kanya. Napanganga sya sa akin. Halos sumabog ang
eardrum ko sa lakas ng tawa nya pagkatapia ng pagnganga nya ng ilang segundo

"Gosh! Sang mundo ka ba galing at hindi mo alam ang mga pinaggagawa ng babae at
lalake kapag nakahubad ang isa sa kanila? Ni wala kang kamali-malisya sa katawan.
Much that I wanted to devour you right here right now I suddenly decided to teach
you things that a man and woman do as your punishment." Nanlaki ang mga mata ko.
Wow, nosebleed mga pare. Di ko nagets. Haha. Sa bilis nyang magsalita eh teach, man
and woman at punishment lang ang natatandaan ko.

"Señorito galing lang po ako sa probinsya natin at di sa ibang mundo. Tsaka ano pa
ba ang maituturo mo tungkol sa lalaki at babae? Naituro na po yan samin eh." Takang
tanong ko sa kanya. Sya naman ngayon ang napakamot ng ulo.

"Tsaka kung gusto nyo po akong matuto ng marami tungkol sa lalaki at babae eh di
pag-aralin nyo po ako. Tapos papaturo na lang ako sa teachers ko tungkol dyan sa
sinasabi nyong ginagawa ng babae at lalake kapag nakahubad sila." Pangungumbunsi ko
sa kanya.

"No!" Galit nyang bulyaw sa akin. Tsk, bipolar mode on na naman.

"Di mo na kailangang pumunta sa school para matutunan yun. Sapat na ako para
magturo sa'yo. Isa pa di mo matututunan sa school ang mga ituturo ko sayo." Matigas
nyang sabi.

"Hmp! Eh ano ba ang ituturo nyo kasi sa akin na di mapag-aaralan sa school?"

Tinaasan ko sya ng kilay.

"Ituturo ko kung paano magpaligaya ng babae at lalake habang nakahubad sila..."

Hay. Sa gwapo ni Señorito Apollo, di ko inakalang tatanga-tanga sya tungkol sa

pagpapaligaya ng babae at lalake. Ang simple-simple eh ginagawang kumplikado. Di ba
pwedeng kilitiin na lang ng babae si lalale and vice versa para lumigaya? O kaya
bigyan ng regalo? O kaya bigyan ng sangkaterbamg jokes para tumawa? Yung mga
magnobyo nga sa school ko dati magngitian lang eh maligaya na sila. Ke dali-dali
naman ng ituturo nya kumbat kailangan pang ituro talaga. At bakit kailangan pang
nakahubad at kailangan ba talagang nakahiga? Bakit di na lang nakaupo o nakatayo?

Sinulyapan ko si napifeeling teacher ko kuno. Yumuko sya sa may mukha ko at tumitig

sa mga mata ko. Ano ba ito patagalan sa pagtitig? Asan ang kaligayahan dito?

"Have you kissed a man?" Baba ang tingin nya sa labi ko. Umiling naman ako.
Sinundan ko ang mukha nyang mas lumapit pa sa mukha ko. Napadaklot ako sa kobrekama
ng magdikit ang mga labi namin. Unti-unti nyang pinagalaw ang labi nya. Naglaro ito
sa labi ko. Ang lambot ng lipa nya infairness.

"Open your mouth." Mahinang bulong nya. At syempre dahil dati na akong masunuring
estudyante eh ibinuka ko ang labi ko. Una nyang hinalikan yung upper lip ko. Yung
bang parang ilinagay nya sa gitna ng mga labi nya. Sinipsip nya iyon. Tapos
isinunod nya yung pambaba. Halos maduling naman ako sa pagsunod sa mga galaw ng
labi nya sa labi ko.

"Close your eyes." Utos nya nung mapansing nakamulat lang ang mga mata ko. Nang
isarado ko ang mga mata ko, muli nyang sinakop ang mga labi ko at un na ako
nakaramdam ng kakaiba. Nakaconcentrate na ako sa sarap ng galaw ng lips nya sa lips
ko. Yung bawat paghaplos ng dila nya sa loob ng bibig ko ay may kakaibang sarap.
Manamisnmis na sarap. Yung pagsipsip nya sa upper, lower lips at dila ko ay
kakaibang pakiramdam ang dulot sa akin. Nakakaexcite na ewan. Dama ko ang mabilis
na mabilis na tibok ng puso ko. Para akong lumulutang na hindi ko maintindihan.
Para akong nalulunod at hindi ako makahinga. Pero ang sarap pala talaga. Kakaiba.
Walang kasing sarap magturo si Señorito.
####################################
Chapter 9
####################################
SSPG. Warning. Pang may asawa lang ang chapter na ito. Comment kung ayaw nyo sa
chapter na ito para madelete ko.

"Kiss me back." Hindi hinihiwalay ang labi nyang sabi sa akin kaya ako na ang
lumayo sa kanya.

"Hindi ko po alam." Nahihiyang sabi ko sa kanya.

"Gayahin mo lang yung ginawa ko kanina." Na ah. Kaya ko kaya? Nagkibit balikat ako
at biglang isinalpak ang bibig ko sa kanya.

"Aw!"

"Aray!"

Nyek! Palpak! Nagkabanggaan kasi yung mga ngipin namin. Nakakangilo.

"Tss. Stupid." Umiiling na bulong nya.

"Arte mo naman, Señorito. Malay ko ba. Eh nung ikaw ang gumawa eh di naman
nagkabangga mga ngipin natin." Sinimangutan ko sya.

"Dahan-dahanin mo kasi!" Napipikon nang wika nya.

"Arte!"

"Ano?!"

"Aarte pa ba ako kako po. Oh eto na." Pulga-pulgada kong ilinalapit ang labi ko sa
kanya.

"Tagal..." Naiinip na sabi nya. Muli kong iniatras ang mukha ko.

"Excited lang, Señori--hmmp!" Ala na. Sa sobrang excited nya sya na ang naglapat ng
mga labi namin. Pinikit na lang ako. Ginaya ko na lang ang bawat galaw ng labi nya.
Dalng-dala ako sa pagsasayaw ng mga labi at dila nya sa loob ng bibig ko. Rinig ko
pa ang slurp, slurp na tunog.

Bumaba ang kamay nya at pumisil sa baywang ko kaya mabilis ko syang naitulak.

"What?" Nagtatakang tanong nya.

"Eh Señorito malakas po ang kiliti ko dyan." Pilit kong tinanggal ang kamay nya
doon.

"Okay." Muli nyang itinaas ang kamay nya at ihinawak sa pisngi ko. Pinagdikit nya
muli ang mga bibig namin. Wala syang kasawaan ah.

"Sipsipin mo ang lips ko." Utos nya.

"Eh taas po ba o baba?" Tanong ko habang nakatitig sa pula at mamasamasang labi

nya.

"Tagal..." Reklamo nya kaya agad kong ilinapit ang bibig ko sa ibabang labi nya.
Sinipsip ko ito ng buong lakas. Antamis ah. At sa di miapaliwanag na pangyayari ay
nakagat ko pa ito.

"Ouch! Sinabi ko bang kagatin mo?!" Galit na turan nya sa akin. Sus. Oa talaga.
Pero kinabahan din ako nung makita kong sobrang pula na nito.

"Eh sorry po. Nakakagigil naman kasi." Ibinulong ko lang yung huli kong pangungusp.
Napahagikgik tuloy ako.

"Tumatawa ka pa dyan. Pagbayaran mo ito."

"Ha? Wala po akong pera." Nanlalaki ang mga matang sabi ko sa kanya.

"Hindi ko kailangan ng pera. Isang araw maniningil ako. Pero sa ngayon tuturuan
muna kita."

"Eh señorito gabing-gabi na po. Pwedeng bukas na lang ulit tayo magturuan?" Humikab
ako sa harap nya.

"Cge pero one last kiss muna." Pumatong sya sa akin. Ambigat nya ha. Muli nya akong
hinalikan. Mas malalim kesa kanina kaya hindi ko magaya. Hinayaan ko na lang sya
hanggang sa may maramdaman akong matigas na tumutusok sa puson ko. Iniwas ko ang
bibig ko sa kanya.

"Señorito..." Hinahalikan nya ngayon ang gilid ng mukha ko.

"Hmmm?"

"Ano... Yung alaga mo po naninigas ata." Bulong ko ulit. Kinakabahan ako.

"Oo nga eh." Patuloy sa pagpasyal ang bibig nya sa pisngi at baba ko.

"Wag nyo po akong ipakagat." Ninenerbyos na sabi ko sa kanya.

"Haplusin mo para umamo." Tumingin sya ng diretso sa akin.

"Po?! Ayoko natatakot ako!"

Tumihaya sya sa tabi ko. Nakita kong nakatayo na yung alaga nyang ahas sa loob ng
pajama nya. Nyii. Parang gusto nitong lumabas ah. Napaupo tuloy ako. Tinalikuran ko
sya.

"Akina kamay mo." Hinablot nya ang kaliwang kamay ko at ipinasok yun sa loob ng
pajama nya. Pilit kong binabawi ang kamay ko pero mahigpit ang hawak nya doon.

"S-señorito..." Dumikit sa alaga nya kamay ko. Teka bakit ang init ng ahas nya
samantalang sabi ng teacher ko sa Science malalamig daw ang mga ahas. Tsaka bakit
ganon parang madulas na magaspang ang katawan nito? May buhok pa sa bandang baba.
Sosyal na ahas. Balbon ang hayup.

"Hawakan mo ang katawan para di mangagat." Utos nya. Andemanding mo señorito!

"Kapag ako kinagat nito Señorito ha sinasabi ko sa inyo..."

"Ako ang bahala." Hinawakan ko ito habang nakapatong ang kamay nya. Itinaas nya ito
pagkatapos ay ibinaba. Dahan-dahan hanggang sa bumilis.

"Ahh shiiit." Nasulyapan kong pinagpapawisan na sya at medyo nanginginig pa.

Patuloy lang sa mabilis na pagbaba at pagtaas ang mga kamay namin.

------------------------------------
"Oh bakit di ka namamansin?" Nakangising tanong ni Señorito Apollo sa akin.
Tinaliman ko ang tingin ko sa kanya.

"Uy!" Pagpapansin nya. "Kakausapin mo ako o ipapahabol kita sa alaga ko?"

"Galit ako sa inyo ng alaga mo señorito!" napipikon kong sabi sa kanya. Kung di
lang sya nangisay kagabi baka nasakal ko na sya ngayon.

"Bakit naman?" Nakangising tanong nya.

"Ang dugyot ng alaga mo señorito! Pagkatapos ko syang haplus-haplusin sya pa ang

may ganang mandura! Walangyang ahas yan kung makadura wagas!" Pikon kong sabi sa
kanya. Nag-iinit ang mukha ko sa galit at pandidiri.

At ang amo kong walangya pinagtawanan pa ang galit ko.

"Kita daw ulit kayo mamayang gabi." Humahagikgik na sabi nya na sinagot ko naman ng
isang nagbabagang...

"TSEE!!!"

####################################
Chapter 10
####################################

"Rhomien maghanda ka. Sasama ka sa akin sa outing ng klase namin." Bungad ni

Señorito Arthur sa akin nung mapagbuksan ko sya na pintuan.

"Talaga po, Señorito isasama nyo ako?" Excited na tanong ko sa kanya.

"Yup! Para naman makapamasyal ka. Kawawa ka namankasi nakakulong ka lang dito."
Nakangiting turan nya sa akin. Hay ambait talaga nya. Hmp di tulad nung kakambal
nyang ... Hmp. Ewan!

Buti pa sya iniisip ang kaligayahan ko. Samantalang si Señorito Apollo nagmagaling
magturo ng kaligayahan eh wala naman akong kaligayahang natutunan. Tsk! Oo na!
Masarap ang lips nya. Matamis ang laway nya. Masarap humaplos ang kamay nya pero
hanggang dun lang iyon. Dahil ang dugyot nila ng 'alaga' nya. Bago pa ko pa maalala
ang pagkabadtrip ko sa kanya ay pumasok na ako sa kwarto ko at kumuha ng twalya at
muling lumabas papunta sa banyo.

Habang naliligo ay di ko mapigilang maalala ang mga pinaggagagawa namin ni Señorito

Apollo kagabi. Itinapat ko ang palad kong humawak sa alaga ni Señorito. Hindi naman
ako talaga ganon kaignorante. Ginamit ko rin ang utak ko kagabing iniwan nya ako sa
kwarto kong giniginaw at basang-basa. Ang palad. Yung inakala kong alaga nyang ahas
ay narealize ko na na iyon ay ang kanyang (ubo.ubo) toot toot! Huhuhu. Inay, Itay
patawarin nyo po ang palad kong makasalanan! Ang palad kong nakahawak na ng
pagkalaki-laking pagkalalaki ng isang gwapong lalaki!
Hindi ko po sinasadya na hawakan yun. Si Señorito kasi pinahawak pa. Akala ko
talaga ahas lang yun na nananunuka. Di ko naman akalaing ahas pala yun na
nakabubuntis. Ahuhuhu. Inay, Itay magkaka apo na ata kayo sa palad ko.

Maige nang sumama ako kay Señorito Arthur. Kesa naman may ituro at ipahawak na
naman sa akin si Señorito Apollo. Baka kambal na ang ipagbuntis ng palad ko kung
mangyayari ulit yun. Ayoko! Kung si Señorito Arthur pa siguro papayag ako. Mabait
yun at crush ko. Hihihi.
Dali-dali na akong naligo. Baka mainip pa si Señorito Arthur my loves.

Nakasakay na kami at bumyabyahe na ng magkalakaa ako ng loob na interviewhin sya.

"Señorito saan po ba tayo pupunta?" Sinulyapan ko sya habang sertosong minamaniobra

ang manibela.

"San Juan, La Union. Oo nga pala, kapag andun na tayo wag na wag mo akong
tatawaging señorito. Ipapakilala kitang nobya ko."

"Po?! Eh bakit po?"

"Hmm para wala nang maraming tanong. Isa pa maraming malalanding sasama sa outing
kaya ang gusto ko didikit ka lang sa akin at wag makikipag-usap sa kanila.
Aasikasuhin mo lang ako." Bilin nya. At ako'y kinikilig at lalo pang kinilig ng
ngitian nya ako ng matamis.

"Bibili tayo ng mga isusuot mo amaya sa San Fernando City para wala naman silang
masabi sayo. Basta dapat sweet ka sa akin dun ha dahil nga magnobyo tayo."

"Magpapanggap po ako?" Muli kong tanong.

"Magpapanggap ka." Kumpirma nya.

Inay, Itay may boyfriend na ako!

"Wag kang mag-alala. Dodoblehin ko ang sahod mo para sa buwan na ito." Dagdag pa
nya.

"Kahit hindi na po." Kasi mag-eenjoy naman ako. Tawang malandi.

Walang pasisidlan ang tuwa ko. Syempre kahit magpapanggap lang ako at least kahit
ganon, magiging nobyo ko si Señorito kahit sandali lang.

Nakarating kami sa beach resort ng matiwasay pagkatapos nya akong ipamili ng mga
damit sa isang mall. Kumuha si Señorito ng cottage para sa amin. Kinagabihan ay
nagkaroon ng konting inuman at kantahan. Ayaw akong patikimin ni Señorito ng alak
kaya nagtyaga na lang ako sa juice na inorder nya para sa akin.

"Arthur, pakantahin mo naman yang girlfriend mo." Pagpapacute nya kay Señorito pero
ng tumingin sa akin ay tinaasan naman ako ng kilay. Huu, tupperware ka te. Hindi
ito napansin ni Señorito dahil umakbay na sya sa akin. Wooh! Ang sweet!

"Sweety you wanna sing?" Malambing nyang tanong kaya napatitig ako sa nukha nyang
namumula na dahil sa nainom na alak.

"Hey." Kabig nya sa akin dahil napatulala na alo sa gwapong mukha nya.

"C-cge. Pero isang shot muna please? Pampalakas loob." Kinakabahan kong sagot.
Inabutan nya ako ng isang basong may lamang alak at agad ko itong tinungga. Ampait
men! Naramdaman ko ang biglang pag-init ng mukha ko.

Pumili ako ng kanta at ipinunch iyon sa videoke machine. Kinuha ko ang mikropono at
hinintay ang simula ng kanta. Nakarinig ako ng hagikhikan mula samgababaeng kasama
namin sa cottage pero nakatuon ang pansin ko kay Señorito na puno ng encouragement
ang mukhang nakatingin sa akin.
"Akala ko ikaw ay akin
Totoo sa aking paningin
Ngunit nang ika'y yakapin
Naglalaho sa dilim."

Lalong lumakas ang hagikhikan nila ng marinig nilang parang radyong lowbat ang
boses ko. Napatingin ko kay Señorito. Nakangiti sya sa akin pero yung tipong hindi
nang-iinsulto o pinagtatawanan ako. Bagkus para pa syang nasisiyahan sa pagkanta ko
kaya nagkalakas ako ng koob ara ipagpatuloy ang pagkanta kahit alam kong wala ako
sa tono. Wala na akong pakialam sa mga kaibigan nyang lantarang pinagtatawan ako.
Ang importante sa akin ay maalayan ko si Señorito ng kantang galing sa puso ko at
hindi lang galing sa lalamunan ko.

"Ninais kong mapalapit sayo

Ninais kong malaman mo
Ang mga paghihirap kong
Balewala lang sayo."

Tuloy lang ang pagkanta ko at tuloy lang ang tawanan nila. May iba pa nga sa
kanilang napapapalo na sa kanilang upuan pero wala akong pkilam. Lalo kong ibinirit
ang boses ko ng chorus na.

"Hindi ko na kailangan
Umalis ka na sa aking harapan
Pag-ibig ko sayo'y ngayon ay naglaho
At ito ang iyong tandaan
Ako'y masyadong nasaktan
Pag-ibig at pagsuyo na dahil lang sa luha
Pagbabayaran mo."

Nakatitig ako kay Señorito habang kinakanta ito. Deadma na lang kung mali-mali ang
lyrics.

"Ayaw ko nang mangarap

Ayaw ko ng tumingin
Ayaw ko nang manalamin
Nasasaktan ang damdamin

Gulong ng buhay
Patuloy-tuloy sa pag-ikot
Ngayon ako ay nasa ilalim
Sana bukas nasa ibabaw namaaan!"

Wooh! Ngumiti ako kay Señorito. Nginisihan nya ako pero bigla akong natigilan sa
ngisi nyang iyon. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

Bakit kaya mukha ni Señorito Apollo ang nakikita ko sa nakangising mukha ni

Señorito Arthur? Wag nyong sabihing namimiss ko sya?

Anak ng teteng ano ito?!

####################################
Chapter 11
####################################

"Rhomien tara na sa kwarto." Napatingin ako kay Señorito Arthur. Namumula na ang
kanyang mukha sa dami ng alak na nainom.
Kinakabahan man ay inalalayan ko na lang sya papunta sa cottage namin. Ilang beses
din kaming muntik mapasubsob dahil sa bigat nyang dala ko ngunit pinagtawanan nya
lang ang nangyari.

Nang tuluyan na kaming makapasok ay padapa syang nahiga sa kama. Pilit ko namang
inangat ang mabigat na katawan nya para maging maayos ang pwesto nya. Buti na lang
at may ekstrang unan at kumot na rinequest si Señorito kanina kaya sa sahig na lang
ako ng cottage matutulog. Inalis ko ang sapatos ni Señorito para maging kumportable
sya sa pagtulog. Di ko na sya binalak na bihisan dahil alam ko namang mahihirapan
lang ako. Masyado kaya syang mabigat.

Naupo ako sa gilid ng kama kung saan sya nakaharap. Ang gwapo talaga ni Señorito.
Mahahabang pilikmata ang tumatabing sa kulay tsokolate nyang mga mata kung
nakamulat sya. Napakatangos din ng kanyang ilong. At ang labi nya? Hay tila ansarap
halikan. At dahil sa pagtitig ko sa labi nya ay naalala ko na naman ang paghalik sa
akin ng kakambal ng prinsipeng nasa harapan ko ngayon. Hay, bakit ba sya sumisingit
sa isipan ko? Kanina pa sya pasulpot-sulpot sa utak ko ha. Sabi ni Inay kapag daw
bigla mong maaalala ang isang tao, ibig sabihin naalala ka rin nya. Hmmm. Siguro
nga naalala rin ako ni Señorito Apollo. Yii. Kinikilig ako. Bigla ko tuloy gusto
nang umuwi na kami sa Baguio para lang makita sya. Hay para akong tanga. Tignan ko
lang ang mukha ni Señorito Arthur ay para ko na ring nakikita ang mukha ni Señorito
Apollo di ba nga kambal sila. Pero parang hindi ko kontento eh. Parang gusto ko
yung mukha nya talaga ang masilayan ko.

Nahiga na ko sa lapag. Ano ba ang nangyayari sa akin? Ang alam ko naman si Señorito
Arthur ang crush ko pero bakit napupunta kay Señorito Apollo ang pansin ko. Ibig
bang sabihin crush ko rin si Señorito Apollo? Ganito na ba ako kalandi? Napalatak
ko sa aking sarili. Posible bang magkagusto ako sa dalawang lalaki na magkamukha na
magkamukha? Hirap naman nito. Pero ang tanong, gusto naman nila kaya ako? Anlabo.
Ansaklap.

Kinabukasan ay inenjoy ko na lang ang pagsama kay Señorito Arthur sa mga

pinapasyalang lugar kasama ng mga kaibigan nya. Pilit kong iniiwasang isipin si
Señorito Apollo dahil baka puro sugat na ang dila nya sa kaiisip ko sa kanya.
Pinilit kong magpakabusy kahit uwing-uwi na ako sa Baguio.

Nang gabi na ay nagyaya ng maaga si Señorito Arthur sa cottage pagkatapos naming

maghapunan. Patalikod syang nahiga sa kama samantalang nakatayo lang ako malapit sa
pintuan. Di alam ang gagawin.

"Rhomien halika dito." Mahina nyang pinalo ang bahagi ng kama sa tabi nya. Lumapit
ako doon at hinintay ang susunod na iuutos nya. Di ko maiwasang makaramdam ng kaba.
May ipapagawa ba sya sa akin kaya nya ako tinawag?

"Bakit nakatayo ka pa dyan? Upo ka dito." Malambing nyang sabi. Halah, ramdam kong
may binabalak nga sya.

Dahan-dahan akong umupo sa tabi nya. Nagulat ako ng kamay nya ang isang palad ko at
linaro-laro iyon ng kamay nya. Oh dios ko. Dios ko. Dios ko! Wag nyong sabihin na
balak din nyang ituro sa akin kung paano magpaligaya ng babae at lalaki?! Bka may
balak din syang ipahawak yung... Yung... Ay-yay-yay-yay-yay! Ayoko!!!

"Señorito wag po." Kinakabahan kong bulong sa kanya. Kahit crush ko sya di ko
maimagine na magtataksil ang mga palad ko sa kakambal nya.

"Anong wag po? Parte itong gagawin mo ng pagiging nobya mo sa akin." Pilyo nya
akong nginitian.
"Señorito naman eh..." Pilit kong hinihila ang palad ko sa pagkakahawak nya pero
mas hinigpitan pa nya ang paghawak dito.

"Ayaw mo ba akong masiyahan? Alam mo sa gagawin mo sa akin lubus-lubos ang magiging

kasiyahan ko. Matitiis mo ba ako, Rhomien? Hmm?" Pinisil-pisil nya pa ang palad ko.
Inay, Itay marerape na naman ata ang palad ko. huhuhu.

"Cge na pleaseee." Sa haba ng please nya ay bumigay na ako.

At ilang saglit pa ay pinapaligaya ko na si Señorito Arthur.

"Cge paah, ahhh, diinan mo pa. Wow Rhomien ang sarap! Ahh! The best ka talagaaa ah
sshit. Ayan dyan. Bilisan mo ooh. Higpitan mo pa aah!"

Wala nang ginawa si Señorito kundi ang humalinghing ng humalinghing sa ginagawa

kong pagpapaligaya sa kanya. Nang matapos ako ay naghihilik na ang loko. Bakas pa
sa mukha nya ang labis na kaligyahan. At ako naman ay pinisil-pisil ang mga palad
kong nagpaligaya kay Señorito. Nakakapagod! Kundi ko lang aya crush nuncang gawin
ko talaga iyon sa kanya. Nakakapagod at nakakangawit kayang mag...

masahe.

Hapon na ng Linggo nang makaakyat kami pabalik ng Baguio ni Señorito Arthur. Ayaw
ko man pero nakadama ako ng pagkasabik at pangamba. Pagkasabik dahil talagang
namimiss ko na sya at pangamba dahil baka galit sya sa akin dahil hindi ako
nakapagpaalam na sasama sa kakambal nya.

Napasulyap ako kay Señorito Arthur. Dagdag pogi points ang swabe nyang pagmamaneho
ng kotseng sinasakyan namin. Ang taksil kong puso. Kanina si Señorito Apollo ang
pansin ko, ngayon naman ay si Señorto Arthur naman.

Aandap-andap ang loob ko habang papasok kami ni Señorito sa bahay. Alas siete i
medya na kasi ng gabi at may chance na nasa bahay na si Señorito Apollo. Nakahinga
ko ng maluwag ng malamang wala pa sya. Parang di ko pa sya kayang harapin.

Pumasok na ako sa kwarto ko para makapagpahinga. Hindi ko na alam kung ilang oras
akong nakatulog nang magising ako dahil may nararamdaman akong humahaplos sa hubad
kong katawan. Teka, hubad kong katawan?! Hubad nga ako!!!

Pinilit kong gumalaw ngunit mahigpit ang pagkakatali ng dalawang kamay ko sa

headboard ng higaan ko. Natatakot akong napatingin sa lalaking nakaupo sa gilid ko.
Napalunok ako ng bara sa lalamunan nang masalubong ko ang mga mata nya.

Matatatalim ang kulay tsokolateng mga matang nakatitig sa akin.

####################################
Chapter 12
####################################

SSPG

"S-s-señorito...!" Nahihintakutan ako sa klase ng tingin nya at sa ginagawa nyang

mainit na paghaplos sa gilid ng dalawang dibdib ko.

Galit na galit syang nakatingin sa akin. Naglalabas ng apoy ang kanyang mga mata at
kulang na lang ay umusok ang bumbunan nya.

"Dalawang gabi, Rhomien. Dalawang gabi mo akong pinaghintay sa wala. Dalawang gabi
mo akong hindi pinatulog sa pag-iisip kung bakit ka sumama kay Arthur, kung ano ang
ginagawa nya sayo at kung ginawa mo rin sa kanya yung ginawa mo sa akin. Alam mo
bang dalawang gabi ng sumasakit ang ulo ko sa kaiisip sayo?!" Naninigas ang pangang
sabi nya sa akin. Amoy ko ang alak sa kanyang hininga. Lalo tuloy akong ginapangan
ng takot.

"W-wala p-po k-kaming g-ginagawang m-masama!" Nanginginig kong sabi.

Sinundan ng mga mata ko ang paglalakbay ng kamay nya sa leeg ko. Nahigit ko ang
hininga ko ng diinan nya ang paghawak dito.

"Siguraduhin mo lang na wala dahil hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sayo.

Naiintindihan mo ba?!" Ilang ulit akong tumango sa kanya. Hindi ko na napigilan ang
pagtulo ng mga luha ko sa ginagawa nya sa akin. Ibang-iba na sya sa lalaking
nangako sa aking tuturuan nya ako sa pagpapaligaya. Hindi ko akalaing nakakatakot
sya at nagiging demonyong halimaw kapag nagagalit.

Bumaba sa mukha ko ang mukha nya. Marahas nya akong hinalikan sa labi na pakiramdam
ko ay balak nyang durugin sa mga halik nya. Napaungol ako sa sakit nung ang dibdib
ko naman ang marahas nyang daklutin habang patuloy nyang hinahagkan ang mga labi
ko. Literal nya na itong nginunguya.

"You deserve to be punished."sabi nya sa pagitan ng paghalik sa panga ko pababa sa

leeg ko.

"W-wag po!" Iyak ko.

"Too late for that." Malamig nyang sagot.

Bumaba ang mga halik nya sa kanan kong dibdib at sinipsip nya iyon habang patuloy
ang paglalaro ang palad nya sa kaliwa. Nakaramdam ako ng pagkakuryente dahil sa
ginagawa nya.

"Seño-rito! Tama na po! Parang awa nyo na po!" Napahagulgol na ako ng tuluyan sa
ginagawa nya sa akin pero sarado na ang kanyang tenga at isipan.

Kasabay ng pagbaba ng mga labi nya ay ang marahas na paghaplos nya sa ibabaw ng
panty ko. Iginuguhit ng mga daliri nya ang hugis ng gitna ko kaya lalo akong
nanigas sa takot.

SisIgaw na sana ako pero mabilis na natakpan ng isang palad nya ang bunganga ko.
Nagulat ako ng may ilagay sya sa loob ng panty ko at itinapat sa pagkababae ko.
Nanlaki ang mga mata ko ng makita kong may wire pa yung bagay na iyon kung saan
may para pang pindutan. Nagsisisigaw ako sa palad nya sa takot na nararamdaman ko
pero nakulong lang ang boses ko sa higpit ng pagkakatakip nya sa bunganga ko.

Nanginig ang buong katawan ko ng magsimula ring manginig sa pagkababae ko yung

bagay na ilinagay nya doon. Ahh! Ang init! Nakukuryente ang ibaba ko! Lahat ng ugat
at himaymay ng laman ko ay animo'y tinutusok ng napakaraming aspile lalo na ang
gitna ng mga hita ko. Bayolenteng nagpapapasag ang buong katawan ko dahil sa bagay
na iyon na naglulumikot sa pagkababae ko.

Halos sampung minuto rin nya akong tinorture gamit ang bagay na iyon. Nang makita
nyang para na kong nagdedeliryo lalo na ng may sumabog sa pagkababae ko ay agad nya
nang pinatay ang bagay na iyon, ibinaba ang panty ko at ibinaba ang mukha nya sa
gitna ko. Ramdam ko ng mainit nyang dila na lininis ang kung ano mang ilinabas ko.
Impit akong napaiyak sa nangyayari sa katawan ko. Kahit ganon ang ginawa nya ay
hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaibang kiliti sa gitna ko. Para bang yung
paglilinis na ginagawa nya sa akin ay ang mahina nyang paghingi ng tawad dahil
napakasuyo ng paglaplap nya doon.
Lalo akong napaiyak. Ano ba ang malaking kasalanan ko bakit nya ginagawa sa akin
ito?

Nang magsawa na sya ay agad nya ring isinuot pabalik ang panty ko. Kinalag nya rin
ang pagkakatali ng mga kamay ko at tinuyo ng mga halik nya ang basang pusngi ko.
Iniabot nya rin sa akin ang mga dmit kong hinubad nya. Nang makapagbihis na ako ay
agad ko syang tinalikuran. Galit ako sa kanya.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga nya bago nya ako kumutan. Nahiga sya sa tabi ko
at hinigit ako para yakapin kahit nakatalikod ako sa kanya.

"Wag mo na ulit akong gagalitin." Bulong nya habang masuyong hinahaplos ng buhok
ko. Nag-unahan na naman sa pagtulo ang mga luha ko. Patuloy lang sya sa paghaplos
at pagahalik sa buhok at balikat ko. Kapag nakuha ko na ang sahod ko, lalayasan ko
na ang halimaw na amo ko.

"Rhomien bakit namamaga yang mga mata mo?" Agad kong iniwas ang tingin ko kay
Señorito Arthur. Kasalukyan kamibg kumakain ng agahan. Pinasabay kasi ako ni
Señorito sa kanila. Naiiyak na naman ako ng maalala ko yung kababuyang ginawa sa
akin ng kakambal nya na kasalukuyang nakaupo sa tabi nya at parang walang alam sa
dahilan ng pagkakaganito ng mga mata ko.

"Ahm naalala ko lang po yung mga magulang ko kagabi, Señorito." Patawad Inay, Itay
pati alaala nyo nasira ko dahil sa kagagawan ng halimaw na amo ko.

"Ganon ba. Magpahinga ka na lang mamaya kasi mukhang napagod ka sa pinuntahan

natin. You want something later?" Malambing nyang tanong sa akin.

"Why do you care so much for her?" Malamig na tanong nung tarantado kay Señorito
Arthur. Tahimik ang akong nakikinig sa usapan nila.

"Bakit bawal ba?"

"You know that she is..." Pinutol na agad ni Señorito ang sasabihin ng kapatid.

"...our maid? Wala akong makitang masama kung maging concern man ako sa kanya dahil
sa iisang bahay lang kami makatira. We should care for those who care for us. I
can't believe hanggang ngayon wala ka pa ring pakialam sa mga tao sa paligid mo."
Dismayadong umiling ni Señorito sa kanya.

"If you care so much for her why don't you marry her?" Pikon na bulyaw nito sa
kakambal.

"Bakit naman napunta sa pagpapakasal ang usapan?" Napipikon na ring sumbat nito sa
kapatid.

"Whatever!" Pabagsak na binitawan ni Senorito Apollo ang hawak nyang kubyertos,

tinignan ng masama ang kapatid at umalis ng walang paalam.

####################################
Chapter 13
####################################

Maagang umuwi si Señorito Apollo nang araw na iyon pagkatapos nyang magwalk out sa
almusal kaninang umaga. Dinedema ko sya matapos ko syang pagbuksan ng pinto. Galit
pa rin ako sa ginawa nya kagabi at nakadagdag pa sa galit ko ang pangmamaliit nya
sa akin sa harap ni Señorito Arthur. Ambaba pala talaga ng tingin nya sa akin. Isa
lang akong tagasilbi na hindi nila pwedeng irespeto at pahalagahan. Kaya pala kung
gawin lang nya sa akin yung mga kabastusang iyon ay binabalewala nya lang ang mga
nararamdaman ko. Isang lang akong nakatutuwang laruan para sa kanya. Pampalipas
oras at pampalipas libog.

Isa-isa kong isinasampay ang mga labahin ko sa likod-bahay ng maramdaman ko ang

presensya nya sa may pintuan ng laundry area. Nakatingin lang sya at hindi
nagsasalita kaya bakit ko sya kakausapin?

Tapos na ako sa labada ko ay nandoon pa rin sya. Para syang estatwang walang
kakilos-kilos nung padaan na ako. Pinagtritripan na naman ata ako. Alam na nga
nyang daraan ako bakit di pa sya tumabi?

"Padaan po, Señorito." Hindi ko sya tinitignan dahil ayokong makita nya ang galit
sa mga mata ko. Tama naman sya. Amo ko sila at alila lang nila ako. Kahit gusto ko
nang pompyangin ang pagmumukha nya ay wala akong magagawa dahil sila ang
nagpapasweldo sa akin.

"Apollo." Ginawa pa akong tanga. Alam ko namang iyon ang pangalan nya. Arte.
Napabuntong hininga ako.

"Padaan po, Señorito APOLLO." oh ayan diniinan ko nang pagbanggit sa

napakaimportanteng pangalan nya. Sana masaya na sya dyan at padaanin na ako dahil
basa ang damit ko at nanlalamig na ako dahil sa ginawa kong paglalaba ng mga damit
nila pero hindi pa rin sya kumikilos. Humalukipkip pa sya lalo. Banggain ko na kaya
ng makita nya ang hinahanap nya.

"What I meant was that call me Apollo kung tayong dalawa lang." Seryoso nyang yuko
sa akin. Aba ano yan pagkatapos nya akong babuyin at maliitin at harap-harapang
bastusin eh first name basis na kami? Ano sya bale?

"Amo ko po kayo at katulong nyo lang ako kaya bakit ko po kayo tatawagin sa
pangalan nyo ng walang 'señorito'? Isa pa sa inyo na po mismo galing na maid nyo
lang ako at hindi nararapat na paglaanan ng oras at importansya." Nabwibwisit na
ako sa kanya kaya hundi na ako nagpatumpik-timpik pang manumbat.

"Look, hindi yan ang ibig kong sabihin o iparating kaninang umaga." Pagpapaliwanag
nya pero masyadong bumaba ang tingin ko sa sarili ko dahil sa kanya at hindi lang
ganon kadaling kalimutan yon.

"Señorito, nakapag-aral naman po ako kahit papano at kahit Ingles yung salita nyo
kanina nakakaintindi naman po ako." Iniwas ko ang kamay kong akma nya hahawakan.

"Huwag nyo po akong hawakan. Nakakahiya naman po kung marurumihan ang kamay nyo
dahil sa akin, Señorito." Umatras ako ng ilang hakbang paiwas sa kanya.

May emosyong sumirit sa mga mata nya nang tignan nya ako sa mata. Tumingala sya
habang nakahawak sa batok nya. Agad akong sumingit sa maliit na puwang ng pinto
dahil sa pagkilos nya. Nang makarating ako sa kusina ay naramdaman ko ang pagyakap
nya sa likod ko. Pinilit kong kumawala pero mas humigpit ang pagkakayakap nya sa
akin.

"Señorito ano ba, bitawan nyo po ako." Nagyeyelo ang boses na sikmat ko sa kanya.

"Rhomien s-sorry. I didn't mean to hurt your feelings kanina. Ayoko lang na gawin
sayo ni Arthur yun dahil... Dahil gusto ko ako yung gumawa sayo ng mga bagay na
iyon. G-gusto ko ako yung magsasabi ng mga salitang yun sayo. G-gusto ko a-ako
lang, Rhomien. Pero lagi na lang syang nauuna. Lagi na lang syang nagpapansin sayo
kaya hindi ako makasingit. Please patawarin mo ako kung nainsulto ka sa mga sinabi
ko kanina." Ipinatong nya ang baba nya sa balikat ko. Samantalang hindi ako agad
makareact sa rebelasyong sinabi nya. Galit sya kay Señorito Arthur dahil ba
naiinggit sya sa closeness namin o dahil nagseselos sya?

"Ano ba ang sinasabi nyo dyan, Señorito?" Naguguluhan kong tanong khit na
nakoconcious na ako sa pagkayakap nya sa akin.

"Gusto ko ako lang, Rhomien. N-nagseselos ako kay Arthur! Please iwasan mo sya. Ako
na lang ang kakausapin mo, Rhomien. Ako na lang ang pagsilbihan mo. Sasabihin ko
kay Mama na magpadala na lang ng isa pang katulong na syang mag-aasikaso sa kanya."
Ihinarap nya ako sa kanya. Aray! Masyado syang makasarili para sa KATULONG/ALILA
NYA.

"Nagpapatawa ka ba, Señorito? Hindi po pwede yang sinasabi nyo!" Biglang

nagsalubong ang kilay nya sa sinabi ko at ramdm kong humigpit ang kapit nya sa mga
braso ko.

"Wag mong sabihin na mas gusto mong pinagsisilbihan si Arthur kesa sa akin?! Na
gustong-gusto mo kapag magpapacute sya sayo kaya hindi mo sya magawang iwasan?
Sabihin mo, may gusto ka ba sa kakambal ko?!" Namumula na ang mukha nya sa sobrang
galit pero sobrang naggalit na rin ako sa kanya kaya sinalubong ko na ang galit
nya.

"Eh kung sabihin kong OO, Señorito? Totong mas gusto ko sya kesa sayo. Sya mabait
sya sa akin. Hindi katulad mo na ang supla-suplado at laging nagsusungit. Sya
malambing, ikaw akala mo kung sino. Wala naman kong kasalanan kung parusahan mo ako
daig ko pang hayop na kailangan pang itali. Sa inyong dalawa, sya ang nagbibigay
importasya sa akin. Ikaw nagalit ka pa sa akin kapag nakikita mong pinapahalagahan
ako ng kapatid mo. Cge po sbihin nyo sa Mama nyo na kumuha ng makakasama ko dito
para sya ng magsilbi sa inyo at nang si Señorito Arthur na lang ang aasikasuhin ko.
Dahil sa totoo lang galit ko sa inyo. Galit na galit ako sayo, Señorito." Pinilit
kong kinalas ang pagkakahawak nya sa kin at mabilis na pumasok sa silid ko. Agad ko
iyong linock.

Langya napasobra ata ang angas ko sa kanya ah. Baka bigla nya akong sipain paalis
ng bahay nila. Nasa ganon akong pag-iisip ng mapatingin ako sa kama. Nakaupo sa
gitna nun ang isang napakalaking brown teddy bear na may nakasulat na Im Sorry sa
bandang tyan. Saan galing iyon eh nung lumabas ko galing dito sa kwarto ko bago ako
maglaba eh wala pa iyon? Imposible naman kay Señorito Arthur yun dahil di pa sya
umuuwi mula pa kaninang umagang pumasok sya. At iisang tao lang naman ang may
kasalanan sa kanya di ba? Napatingin ako sa saradong pinto ng kwarto ko. Alam ko na
ang kasagutan sa mga tanong ko.

Señorito Apollo.
####################################
Chapter 14
####################################

"Rhomien para sayo." Nakangiting iniabot sa akin ni Señorito Arthur ang isang paper
bag at isang teddy bear.

Wow na wow. Grabe kinikilig akooooh!

"Talaga po, Señorito? Salamat po!" Pinanggigilan ko ng yakap ang teddy bear na
ibinigay nya kahit na di hamak na mas maliit ito kesa dun sa ibinigay ni Señorito
Apollo.
"Salamat naman at nagustuhan mo. May mga imported chocolates nga pala sa loob ng
paper bag." Namilog ang mga mata ko sa sinabi nya. Wow paborito ko ang mga
chocolates na imported dahil tuwing Pasko lang ako nakakatikim ng mga yun.
Muli ko sana syang pasasalamatan nang sabay kaming mapalingon sa ibinagsak na
pintuan ng ref ni Señorito Apollo. Matalim syang tumingin sa amin. Problema na
naman kaya ng halimaw na ito.

"Oh bro, hanggang ngayon ba mainit pa rin ang ulo mo?" Nakangiting baling sa kanya
ni Señorito Arthur. Lumapit sya sa aming dalawa.

"Wala kang pakialam." Malamig na sabi nya sa kambal. Langya bastos talaga. Nanigas
ako nang ako naman ang balingan nya ng matatalim na tingin.

"Bitawan mo yan." Utos nya sa akin. Napanganga ako sa kanya. Grabe. Bastos talaga
ng epal na ito.

"I gave that to her." Protesta ng kakambal nya. Hindi sya pinansin ng kapatid.

"Bitawam mo yan dahil may pupuntahan tayo." Mas malakas na boses ang ginamit nya
kaya wala akong nagawa kundi ipatong sa sofa ang mga ibinigay sa akin ni Señorito
Arthur. Agad nyang hinila ang kamay ko at lumabas kami ng bahay.

"Hey, saan kayo pupunta? Gabi na ah. Wait sasama ako!" Habol sa amin ni Señorito
Arthur pero nung marinig sya ni Señorito Apollo ay mas binilisan pa nya ang
paglalakad at dahil hila nya ako kaya halos mapatakbo na ako para makasabay sa
kanya. Nagmamadali nya akong pinasakay sa kotse nya at pinaandar yun ng
napakabilis. Liningon ko si Señorito Arthur na pinapanuod ang kotse palayo sa
kanya.

"Sen----" pinutol nya aga ang sasabihin ko.

"Wag na wag mong kakainin yung binigay ng Arthur na iyon sayo, naiintindihan mo?!"
Bulyaw nya sa akin.

"Bakit gusto mo rin ba ng imported chocolates, Señorito? Cge bibigyan kita. Pero
wala kang karapatang bawalan akong kainin ang gusto kong kainin lalo na at paborito
ko iyon." Nagngingitngit ako sa kanya.

"Shit!" Pagmumura nya.

"Wag nyo po akong murahin. Bibigyan ko naman kayo bakit kailangan nyo pang
magmura?" Hay bwisit na bwisit na ako sa kanya.

"Hindi ko gusto ang chocolates at hindi kita minumura. Bumaba ka na." Utos nya sa
akin at nagpatiuna nang bumaba sa kotse. Binelatan ko muna ang likod nya bago ako
bumaba. Hmm. Ano kaya ang gagawin namin diyo sa SM Baguio? Grabe talaga ang
kaabnormalan ng amo ko. Pagabi na nga magsashopping pa.
Nagulat ako ng hinubad nya ang jacket na suot nya at isinuot iyon sa akin.

"Señorito hintayin ko na lang kayo dito sa labas. Pangit po ata ang suot ko kaya
kailangan nyo pang takpan." Infairness ambango ng jacket nya.

"You are showing too much skin." Hinawakan nyang muli ang kamay ko at hinila na ako
papasok sa mall. Ano bang too much skin ang pinagsasabi nya eh hindi naman ako
hubad? Porket nakatshirt lang ako ng may tatak ng Boy Bawang too much skin na agad
iyon? Sinungaling.

Naglakad kami ng naglakad habang sinusundan kami ng tingin ng mga taong

nakakasalubong namin. Grabe naman yung isang ale kung makatingin kay Señorito.
Literal na bumulwak ang laway sa bibig nya nung masulyapan sya saglit ni Señorito
kaya napatawa ako ng mahina. Napalingon tuloy sa akin si Señorito.

"Anong nakakatawa?" Pagtatanong nya.

"Wala po." Iling ko sa kanya.

Pumasok kami sa isang grocery store at kumuha sya ang isang cart.

"Ano po ba ang bibilhin natin at nagmamadali kayo? Tsaka pwede po bang bitawan nyo
na ang kamay ko kasi gusto kong ako ang magtulak sa cart."

"Manahimik ka dyan." Pasupladong sabi nya. Tumigil sya sa isang istanteng puno ng
imported chocolates.

"Waaaw!" Kumislap ang mga mata ko nang makita ang makukulay na balot ng mga
tsokolateng nakadisplay doon.

"Pumili ka na." Utos nya sa akin.

"Po?!" Ako pipili?

"Uulitin ko pa ba?" Nakataas ang dalawang kilay nyang tanong.

"Para kanino po ba?"

"Para sayo."

"Bakit po?" Nagtataka na ako sa kanya ha.

"Tanong ka ng tanong." Nababagot na sabi nya.

"Eh wala po akong pambayad." Nahihiya akong tumingin sa mga sales lady na nasa
likod namin at tila nag-aabang. Baka napagkamalan pa akong shoplifter ng mga ito
ah. Pero teka bakit parang nagpapacute sila sa likod ni Señorito? Mga tanga lang.
Paano kaya sila makikita ni Señorito eh nakatalikod ito sa kanila.

"Sinabi ko bang ikaw ang magbabayad? Ang sinabi ko pumili ka na." Diniinan nya ang
bawat salita sa huling pangungusap nya. Ambingi mo kasi Rhomien kaya ka
napapagalitan.

Kumuha ako ng tigdadalawang piraso ng mga imported na chocolates na tingin ko ay

masarap. Siguro mga sampung piraso yung nailagay ko sa cart. Pagkatapos ay lumingon
ako sa kanya. He rolled his eyes on me at nagulat ako nang sya na mismo ang
maglalalagay ng iba't ibang tsokolate sa cart. Nakanganga pa rin ako sa kanya nang
hilahin nya ako at kung anu-anong sitsirya pa ang ilinagay nya dito. Yun bang nasa
malalaking supot. Nang mapuno na ang cart ay binayaran nya na iyon sa counter.
Tahimik lang akong nakasunod sa kanya. Iniwan nya ang pinamili namin sa baggage
counter saka muli akong hinila.

Umakyat kami sa second floor ng mall at namili sya ng mga gamit at damit na
pambabae. Ilang ulit pa nga nya akong pinasadahan ng tingin habang ginagawa iyon.
Iniirapan ko nalang sya tuwing ginagawa nya iyon sa akin. Halos mapuno ang kamay
nya at kamay ko sa dami ng pinamili nya pagkatapos pero siniguro pa rin nyang
magkahawak pa rin ang mga kamay namin. Hindi na lang ako kumibo dahil baka mawala
pa ako dito sa mall at mapagbintangang shoplifter sa suot kong kupasing maong at
malaking jacket, alam kong hindi malabong mangyari iyon.

Bumalik ulit kami sa may grocery ng makababa na kami para kunin ang pinamili nya
kanina. Walang kibong sumakay kami sa kotse nya at umuwi ng bahay. Naabutan pa
namin si Señorito Arthur na hinihintay kami.

"Naggrocery at shopping pala kayo di nyo man lang ako isinama." Hiyang-hiya akong
napayuko sa kanya samantalang di man lang sya tinignan ng kakambal nya.

Muli akong hinila ni Señorito Apollo papunta sa kwarto ko. Nang makapasok kami ay
ilinagay nya lahat ng pinamili nya sa ibabaw ng kama ko.

"Oh sayo lahat yan." Pormal na sabi nya ng makita ang pagtataka sa mukha ko.

"Ah ano po ang kapalit ng lahat ng ito?" Nagtataka ko pa ring tanong sa kanya.

"Yung ibinigay ni Arthur sayo." Pagkasabi nya yun ay inabot nya ang paper bag at
teddy bear na bigay ng kapatid nya sa akin at lumabas ng kwarto bitbit ang mga
iyon.
####################################
Chapter 15
####################################

SPG

"Next time na may bisita ako, wag na wag kang lalabas sa kwarto mo. Kapag nasa
labas ka naman, wag na wag kang papasok hanggat andito yung bisita ko." Panenermon
yan ni Señorito Apollo. Malay ko ba namang may bisita pala sya kanina at iimbitahin
ako ng date.

"Ibig nyo po bang sabihin, kapag may bisita kayo ay magtatago ako?"

"I believe I just said that." Naniningkit ang mga mata nyang nakatingin sa akin.

"Ang haba-haba kasi ng sinabi nyo eh yun lang pala ang ibig sabihin."

"Alam mo kung di ka tanong ng tanong eh sagot ka ng sagot."

"Señorito naman may bibig po ako. Saan ko po yun gagamitin bukod sa pagsasalita?"
Pamimilosopo ko sa kanya.

Nawala ang paniningkit ng mga mata nya. Napalitan iyon ng kakaibang tingin. Parang
mas tumingkad nga yung pagkakabrown ng kulay ng mga mata nya.

"Gusto mo bang ituro ko sayo ang iba pang pwede mong paggamitan ng bibig mo bukod
sa pagkain at pagsasalita?" Pilyo syang ngumisi sa akin. At alam ko na ang ibig
sabihin ng mga tirada nyang yan.

"Teka lang, Señorito. Alam ko na naman ang ibig sabihin ng mga tingin mong yan eh."
Tatakbuhan ko na sana sya pero mabilis nyang nahuli ang kamay ko at hinila ako
paakyat sa kwarto nya. Agad akong tumakbo palayo sa kanya ng bitawan nya ako.

"Señorito, ayan ka na naman eh." Patakbo akong lumayo sa kanya nang akmang
lalapitan nya ako.

"Pumunta ka dito sa tabi ko, Rhomien. Kapag ako napagod sayo, itatali ulit kita."
Pagbabanta nya sa akin.

"Ayoko pong maghubad." Nakayuko akong lumapit sa kanya. Hinila nya ako at pinaupo
sa tabi nya.
"Promise, walang hubad-hubad for today." May kinuha syang mahabang lace na tela
mula sa drawer nya.

"Lumapit na po ako. Bakit itatali nyo pa ako?" Kinabahan kong sabi sa kanya.

"Sino naman ang nagsabing itatali ko ito sayo? Have you ever heard of the word
'blindfold'?" Pinatalikod nya ako sa kanya at itinakip sa mga mata ko ang tela.
Naramdaman ko ang pagtatali nya nito sa likod ng ulo ko. Hindi nga nya itinali ang
kamay ko. Itinali naman nya ang mga mata ko. Pagkatapos non ay pinaharap nya ako sa
kanya.

"Magtataguan po ba tayo, Señorito?" Pagtatanong ko sa kanya. Narinig ko ang bahagya

nyang pagtawa.

"Paano ko maituturo sayo ang iba pang paggamit sa bibig mo kung magtataguan tayo?"

"Eh bakit nyo po ako linagyan ng blindfold?"

"Because someone once told me that the most beautiful thing in this world is
unseen." Pagkasabi nya noon ay lumapat na ang mga labi nya sa bibig ko.

Noong una ay pinapakiramdaman ko lang ang panunuyo ng mga labi nya sa akin. Pero
nang ibuka ko na ang bibig ko ay pinalalim nya na ang pinagsasaluhan naming halik.
Umungol ako sa pagprotesta nang bahagya nyang kagatin at saka sipsipin ang dila ko.
Biglang nag-init ang buong katawan ko sa ginawa nyang iyon. Nagtagal pa ng ilang
saglit ang paghahalikan namin.

"See. That's one use of your mouth. Do you want to learn the other?" Namamaos ang
boses nyang tanong. Since bitin para sa akin yung paghalik nya ay tumango ako.
Malay ko kung may mas masarap pa sa halik ang ituturo nyang gamit ng bibig ko.

Narinig ko ang pagungol nya ng tumango ako. Para syang may sugat sa pagungol na
ginawa nya. Halah, nasugatan kaya sya sa paghahalikan namin? Ang alam ko hindi ko
naman sya nakagat eh.

"Okay ka lang po ba, Señorito?" Akma kong tatanggalin ang pagkakatali ng blindfold
ko nang pigilan nya ang mga kamay ko.

"No. Wag mo munang tatanggalin yan. Hindi pa tayo tapos." Naramdaman ko ang
pagatayo nya. Pinakiramdaman ko ang paligid. Parang may narinig akong pagbukas ng
zipper. Nagbibihis kaya si Señorito? Iiwan nya ba ako?

Naramdaman ko ang muli nyang paglapit sa akin. Kinuha nya ang kamay ko at hinila
ako patayo.
Umupo sya sa pinanggalingan ko.

"Upo ka sa sahig." Inalalayan nya akong maupo. May unan pala syang iligay dito.
Naramdaman ko ang magkabilang hita nya sa gilid ng katawan ko.

"Humawak ka sa akin." Namamaos nyang utos. Humawak ako sa mga binti nyang balbon.
Ang init ng mga binti nya ha.

"Yuko ka." Muli nyang utos na ginawa ko naman. May kakaiba akong naaamoy malapit sa
mukha ko. Hindi ko maintindihan yung amoy. Hindi naman sya mabaho o mabango. Basta
iba yung amoy.

"Lick it." Hinawakan nya ang ulo ko at ilinapit sa bagay na pinapadilaan nya.
Nararamdaman ko ang sumisingaw na init mula sa bagay na iyon. Hmm ano kaya yun?
Nang mabangga iyon ng bibig ko ay ilinabas ko na ang dila ko at nagsimula sa
pagdila sa mainit na bagay na iyon na hindi ko naman maintindihan ang lasa. Pero
infairness medyo makinis sya ha na parang may mga malilit na may mahahabang
bumubukol.

"G-goddd.." Ungol ni Señorito.

"Open your mouth." Bahagya kong ibinukas ang bunganga ko. Mukhang may ipapakaing
masarap si Señorito ah.

"Wider." Linakihan ko ang pagnganga ko.

"Wider pa." Grabe ha bukang-buka na kaya. "Don't bite." Utos nya.

May ipinasok sya sa bunganga ko na medyo mataba, matigas at mahaba. Hinawakan nya
ang ulo ko ng dalawa nyang kamay at dahan-dahan itong iniangat at ibinaba. Halos
mamuwalan ako sa laki at haba ng nasa bibig ko kaya bahagya akong napaubo.

"Damn! Fuuckk!!" Nanginginig ang boses ni Señorito habang patuloy ang pag-angat at
pagbaba ng ulo kong hawak nya.

Hindi na ko makahinga ng mabuti nang mas pinabilis nya pa ang pagbaba at pagtaas ng
ulo ko habang subo pa rin ang matigas na bagay na iyon na habang tumatagal ay lalo
atang lumalaki. Grabe balak nya atang pigtasin ang ulo ko mula sa leeg ko? Ungol
na rin ng ungol si Señorito na animo'y nagdedeliryo at sugatang leon.

At pagkaraan pa ng ilang sandali ay may mainit na pumandulit sa loob ng bibig ko

galing sa bagay na subo ko. Awtomatikong linunok ko iyon.
Lumakas ang ungol ni Señorito sa ginawa ko. Nang ipaluwa nya sa kin ang bagay na
iyon ay iniangat nya ang katawan ko ay malalim nya akong hinalikan sa labi.
####################################
Chapter 16
####################################

Dahil sa pag-angat ni Señorito sa katawan ko ay napabitaw ang mga kamay ko mula sa

pagkakakapit sa balbong binti nya. Habang patuloy ang aming paghahalikan ay hindi
sinasadyang napunta ang isang kamay ko sa gitna ng hita nya at nahawakan yung
mainit at matigas na bagay na nakatayo dun. Malakas na napaungol sya sa bibig ko at
doon ko napagtanto kung ano ang ipinasubo ng halimaw kong amo.

Dagli akong kumalas mula sa pakikipaghalikan sa kanya at tumayo. To see is to

believe. Mabilis kong kinalas ang blindfold ko at kahit nanlalabo pa ang mga mata
ko mula sa pagkakapikit ay agad ko iyong itiningin sa gitna ng mga hita ni
Señorito. Habang lumilinaw ang nga mata ko ay kitang-kita ko ang naghuhumindik sa
pagkakatayo nyang pagkalalake na hindi man lang nya tinakpan. Bagkus ay ngiting-
ngiti pa sya sa akin.

Nanlaki ang ulo ko. Napailing-iling ako. Hindi matanggap ng isip at loob ko na
nagawa kong isubo at dilaan yung malaki, mahaba at matigas na pututoy ni Señorito!

"AAAAAHHHHHHH!!!!" Nagtatatalon ako habang tumili. Nakakasuka! Nakakadiri!

Nakaka....

Nakakawow! Nagkasya talaga yun sa bibig ko?! Amazing! Ay letse. Parang naamaze pa
ako ah. Erase! Erase! Pinagsamantalahan ni Señorito ang kaignorantehan mo! Rinape
na naman nya ang isang parte ng katawan mo! Binatukan ko ang sarili ko.

Agad lumapit si Señorito na wala pa ring pang-ibaba kaya napaatras ako sabay takip
sa bibig ko. Pero kitang-kita kong nagtila espada iyong pututoy nya na nakaturo sa
gitna ng mga hita nya kaya tinakpan ko rin ng isang kamay ko ang mga mata ko. Saka
ako umatras palayo sa kanya. Sa kakaatras ko ay bumangga ako sa pader sa likod ko
at sa lakas ng impact ay napaabante ako. Nasapo tuloy ako ni Señorito na nasa harap
ko.

"Bakit ka ba natatakot? Dapat nga magpasalamat ka pa dahil may natutunan ka na

naman ngayon." Pilit nyang inaalis ang mga kamay ko sa mata at bibig ko.

"I hate you Señorito! Una yung palad ko ang rinape mo. Tapos ngayon... Ngayon...
Waaahh! Y-yung... Waaah! Ang kawawa kong bibig! Huhuhuhu! Hindi pa ako handang
maging ina! Waah!" Waah naluluha na talaga ako. Paano na ako kung mabuntis ako?
Linunok ko pa naman yung galing sa kanya. Oh hindeeeee!

Pinagtawanan pa ako ng walangyang halimaw kong amo.

"Ano ba ang pinagsasasabi mo? Paano ka mabubuntis eh yung---- ahem!"

"Eh di ba nga po linunok ko yung sperm cell nyo? Eh di pupunta yun sa tyan ko.
Tapos dun na sila magmimeet ng -----"

"Wait! Hindi nyo ba napag-aralan sa school kung paano gawin ang baby?"

"Eh ang alam ko lang po sperm cell tas egg cell tas nagkikita sila tas mabubuntis
yung babae."

"Paano sila magkikita? Itinuro din ba?"

Umiling ako sa kanya.

"Di ko po alam kasi lagi akong absent noon. Tumutulong po ako sa mga magulang ko
lalo na at laging nagkakasakit si Inay." Sumungaw sa mga mata nya ang awa sa akin.

"My sweet, innocent Rhomien. Hayaan mo, ako na ang magiging teacher mo. Tuturuan
kita ng mga bagay na dapat mong malaman." Puno ng sinseridad nyang sabi.
Nakakatouch. Nakatitig lang kami sa isa't isa nang may bigla akong naalala.

"Eh Señorito.."

"Hmmm?" He traced my lips using his thumb habang sinusundan iyon ng mga mata nya.

"Hindi ka po ba nilalamig?"

"Bakit naman ako lalamigin? Nag-iinit nga ako eh." Tumitig sya sa mga mata ko.

"Eh wala pa po kayong suot na shorts." Nakadama ako ng pagkahiya.

"Hayaan mo para maging pamilyar kayo sa isa't isa tutal magiging madalas naman ang
pagkikita nyong dalawa." Humagikgik pa sya. Nag-init naman ang mga pisngi ko.

Napatitig sya sa akin at unti-unting bumaba ang mukha nya papunta sa mukha ko nang
biglang may kumatok sa pinto ng kwarto nya.

"Bro?" Rinig namin ang boses ni Señorito Arthur mula sa pinto. Nataranta tuloy
kaming dalawa.

"Aw fuck!" Nagmamadali nya akong itinulak papasok sa banyo nya.

"Dyan ka lang at wag kang lalabas." Bilin nya. Idinikit ko ang tenga ko sa may
pinto. Narinig kong pinapasok na ni Señorito ang kapatid.

"Bro nakita mo ba si Rhomien?" Tanong ni Señorito Arthur.

"Why are you looking for her?"

"Ah may ipagagawa lang sana ako."

"Can't you do it by yourself?" Kahit nasa loob akong banyo ay dama ko pa rin ang
kalamigan sa boses ni Señorito Apollo.

"Why don't you just tell me if you've seen her or not?" May galit na rin sa boses
ni Señorito Arthur. Naku baka magsuntukan pa yung magkapatid ah.

"Why don't you just backoff from her?"

"And why would I do that?" Naghahamon ang boses ni Señorito Arthur.

"Because she's mine!" Buong kaarogantehang bulyaw ni Señorito Apollo sa kakambal.

"At pano naman sya naging sayo? Sa pagkakaalam ko amo rin nya ako."

"Well, starting today akin lang sya! Ako lang ang pwedeng kumausap sa kanya o mag-
utos sa kanya!"

"Whoa! Possessive much dear brother? Tingin mo basta sinabi mo papayag na lang ako
basta? Well hear me out. Ayoko! I also like her."

"Sinusubukan mo ba ako, Arthur?"

"Hindi ako magpapatalo sayo. Let's see who will she choose."

Narinig ko ang pabalibag na pagbukas at pagsara ng pinto ng kwarto ni Señorito

Apollo.
####################################
Chapter 17
####################################

"Rhomien." Tawag ni Señorito Arthur sa akin. Wala si Señorito Apollo nang gabing
yun dahil doon daw sa kaibigan nya matutulog. Paano ko nalaman? Binigyan nya ako ng
cellphone. Yung may mansanas na may kagat sa likod. Ninenerbyos nga ako tuwing
tumutunog yun. Nakakatakot kayang pindutin kahit buong maghapon nya akong tinuruan
kahapon.

Ayun tumawag sya kanina at ibinilin na doon lang daw ako sa loob ng kwarto ko. Para
syang tanga. Hindi ba nya naisip kung saan ako iihi kung magkukulong lang ako sa
kwarto ko eh nasa labas yung cr.

Lumapit ako kay Señorito Arthur. Alam kong nakakahalata na sya dahil isang linggo
mula ng magkasagutan silang magkapatid ay todo bantay na si Señorito Apollo sa
akin. Laging nakasunod kahit na anong gawin ko. Ni hindi sya makasingit. Lahat ng
ibinibigay nya sa akin ay itinatapon ni Señorito Apollo. Kapag naman magkakasama
kami ay nagpapagalingan sila para makuha ang atensyon ko. Para akong prize sa isang
kontes na gusto nilang mapanalunan. Naiipit ako sa kanilang dalawa. Ilang beses na
nga silang nagkasagutan at muntik ng magkasuntukan dahil sa akin. Gusto ko na tuloy
magpagupit sa haba ng buhok ko.

"Señorito." Pinaupo nya ako sa tabi nya at nangingimi ko itong sinunod. Sa loob ng
isang linggo pagkatapos kong 'matikman' si Señorito Apollo ay bigla na lang nawala
yung pagkacrush ko kay Señorito Arthur. Ewan ko ba. Parang may halong gamot yung
nalunok ko at lagi na lang na si Señorito Apollo ang laman ng isip ko kaya kahit
anong panliligaw ang gawin ni Señorito Arthur sa akin ay balewala na. Ni hindi na
nga ako kinikilig kahit nagpapacute sya ngayon dito sa tabi ko.

"Sabihin mo sa akin, may ginawa ka ba kay Apollo kaya ganon na lang kung
makagwardya sayo?" Seryoso nyang tanong. Hinawakan pa nga nya ang magkabilang
balikat ko para mapaharap ako sa kanya.

"Naku! W-wala po, Señorito. Kung ano man po ang ginagawa kong pagsisilbi sa kanya
ay ganon din po ang pagsisilbi ko sa inyo." Kinakabahan ako sa pagsagot.

Tumaas ang kilay nya sa akin.

"Sigurado ka ba na walang kakaibang namamagitan sa inyo ng kapatid ko? Bakit nung

isang gabi narinig kitang umuungol sa kwarto mo?" May panunukso sa boses nya kaya
hindi ko maiwasang magblush. Ano ba namang manliligaw ito? Bakit parang itinutukso
pa nya ako sa kapatid nya? Hindi kaya sinusubok lang nya ako?

Alam kong pulang-pula na ang aking mukha sa harap nya. Naalala ko kasi yung ginawa
naming dalawa ng kapatid nya sa kwarto ko nung gabing iyon. Pinarusahan nya kasi
ako dahil pumasok ako sa kwarto ni Señorito Arthur para ihatid yung kape na
ipinatimpla nito. Isang masarap at nakakakiliting parusa kaya hindi ko napigilang
mapaungol ng sobrang lakas sa mga pinaggagagawa nya sa akin. Muntik pa nga akong
maihi sa sarap eh. Malay ko ba na maririnig pa rin iyon ni Señorito Arthur.

"Ahm m-may p-pinagawa lang po sya k-kaya ano...uhm." Letsugas paano ko ba sasabihin
sa kanya yun na hindi ako lalabas na nakakahiya?

"Ano? Anong pinagawa nya?" Pangungulit nya.

"Ummm." Huhuhu di ko masabi.

"Hindi mo masabi? Siguro mas maganda kung ipakita mo na lang sa akin diba?"Nanlaki
ng mga mata kong napatingin sa kanya.

"Eh m-may itinuro lang po sya!" Taranta kong paliwanag.

"Talaga?! Oh cge ituro mo rin sa akin! Exciting ito!" Agad nya akong hinila patayo
at hinila papunta sa kwaryo nya. Dios mio! Paano ko ba lulusutan ito?

"Oh cge na ituro mo na yung sinasabi mong itinuro nya sayo." Nakangising sabi nya
habang hindi naman ako mapakali sa kinatatayuan ko sa harap nya.

"Ahm pwede pong bukas na lang kasi amm.. Alas onse na po ng gabi eh. I-inaantok na
po ako. Hehe." Maniwala sana si Señorito Arthur sa palusot ko.

"Nakakahalata na ako ha. Kapag ako, puro ka tanggi. Kapag si Apollo ang pumapasok
sa kwarto mo kahit hatinggabi, hindi mo sya tinatanggihan. Sabihin mo nga sa akin,
Rhomien, may nangyayari ba sa inyong hindi dapat bilang mag-amo? Papayag ka ba kung
sasabihin kong tuturuan din kita?" This time nawala na ang ngisi sa mga labi ni
Señorito. Napakaseryoso na ng boses at mga tingin nyang ibinibigay sa akin.

"Señorito..."

"Kilala ko ang kapatid ko, Rhomien. Malawak at mapaglaro ang mundo nya. Marami
syang pwedeng gawin kung gugustuhin nya. Tingin mo ba, sineseryoso nya ang ginagawa
nyong dalawa? Hindi mo ba naiisip na maaaring pinaglalaruan ka lang nya? Hindi mo
ba napapansin na naaakit lng sya sa kaignorantehan at kainosentehan mo? Rhomien,
sayang ka kung mapaglalaruan ka lang nya." Punung-puno sya ng kaseryosohan ng
sabihin ang mga iyon.

"Señorito..." Wala akong ibang masabi kundi yan.

"Kilala ko ang kapatid ko, Rhomien. Sabihin na nating gusto ka nga nya. Tingin mo
ba kaya ka nyang ipaglaban o iharap man lang sa mga magulang namin? Nakalimutan mo
na ba kung gaano kababa ang tingin nila sa mga tulad mo? Im sorry kung naooffend na
kita pero yun ang totoo. And sadly, Apollo is like them.

Im not ignorant like you, Rhomien. Alam ko ang mga tingin nya sayo at ang mga
tingin mo sa kanya. Alam ko ang ginagawa nyo sa kwarto mo at sa kwarto nya sa
tuwing inaakala nyong tulog na ako. Tell me, may sinabi na ba sya sayo kahit marami
nang namamagitan sa inyo? May sinabi na ba sya sayo tuwing ginagawa nyo ang mga
bagay na ginagawa lang ng magnobyo? Alam kong ignorante ka, Rhomien pero alam ko
ring hindi ka tanga."

"B-bakit nyo po s-sinasabi yan sa akin?" Halos hindi na ako makahinga sa mga
naririnig ko mula sa kanya.

"Because I want you to do what is right. To choose who is right for you. Kung ako
ang pipiliin mo, hindi ko gagawin sayo ang mga ginagawa nyang kabalbalan. I will
respect you. I will prove to you that I love you at hindi ka pangkama lang. Kaya
kitang iharap at ipaglaban sa mga magulang ko bilang nobya ko na hindi ako
natatakot sa kanila. Basta ako ang piliin mo. Yun lang, Rhomien. Yun lang."
Nalilito ako. Naguguluhan. Ano ba naman itong napasok ko?

Lumabas ako mula sa kwarto nyang gulung-gulo.

####################################
Chapter 18
####################################

"Ano ba ang problema mo?!" Nanggagalaiting bulyaw ni Señorito Apollo habang

nagdadrive sya. Kahapon ko pa kasi sya iniiwasan dahil sa mga sinabi sa akin ng
kapatid nya. Hindi ko naman magawang magtanong sa kanya o komprontahin sya dahil
gusto kong manggaling sa kanya lahat iyon.

Pauwi kami ngayon sa Moncada, Tarlac kung saan naroon ang hacienda nila. Baka ilang
araw din kami dito dahil wedding anniversary ng mga magulang nila at napakagpaalam
naman na sila mula sa kani-kanilang eskwelahan. Nagpauna lang na magbyahe ang
halimaw na ito dahil ayaw daw nitong magkakasama kaming tatlo sa iisang sasakyan.

"Ano?!" Bulyaw nya sa akin. Saglit nyang itinigil ang sasakyan para harapin ako.
Nabwibwisit na siguro sya sa kasisimangot ko.

"Wala po." Linangkapan ko ng lamig ang boses ko sabay tingin sa labas ng sasakyan.

"Damn it!" Napalingon ako sa knya ng suntukin nya ang manibelang hawak nya. Hindi
ko maiwasang matakot sa mga tinging ibinibigay nya sa akin.

"Tara na po." Yumuko ako sa matatalim nyang tingin.

"Pasalamat ka at nasa byahe tayo. Mag-uusap tayo pagdating natin sa hacienda." Puno
ng pagbabanta ang boses nya kaya hindi ko maiwasang di makadama ng pangingilabot.
Hindi ko na lang sya sinagot.

Sa haba ng byahe ay hindi ako mapakali sa kinauupuan ko dahil sumisingaw ang itim
na aura mula sa mukha at katawan nya. Pero kahit ganon hindi ko pa ring maiwasamg
hindi magwapuhan sa kanya. Galit na sya sa lagay na yan ha.

Hay, siguro nga minamahal ko na ang halimaw kong amo. Kahit marami syang ginagawang
kabastusan sa akin na minsan ay nagugustuhan ko naman, ibang-iba pa rin yung epekto
nya sa akin. Alam kong hindi na ito simpleng paghanga o pagkagusto lang.

Noon, iniimagine ko na ako si Cinderella at sya ang aking Prince Charming. Ansarap
mangarap lalo na kung araw-araw at gabi-gabi mong nakakasama yung lalaking kasama
mo hanggang sa panaginip mo. Pero may punto si Señorito Arthur. Mahirap ikumpara
ang fairytale sa reyalidad lalo na at wala namang kasiguraduhan ang mga nangyayari
sa amin. Wala syang ipinapangako. Wala ni anumang sinasabi.

Nang makarating kami sa havienda ay sinalubong kami ng mga magulang nya at ng mga
kasambahay. Napangiti ako ng mapait.

Noong manggaling ako dito ilang buwan na ang nakakaraan ay isa akong inosente at
ignoranteng probinsyana. Ngayon, kahit na birhen pa ako, hindi ko na masasabing
inosente at ignorante pa rin ako. Maraming ipinakilala at itinuro sa akin si
Señorito mula sa mundo ng kamunduhan.

Tumulong ako sa paglilinis ng buong bahay isang oras makaraan naming makarating sa
hacienda. Hindi naman daw porke kasambahay ako ng mga señorito sa Baguio ay hindi
na ako magtratrabaho dito sa mansyon.

Halos dalawang oras na akong naglalampaso nang bumaba si Señorito Apollo. Halatang
bagong gising lang sya pero tumutulo pa rin ang alindog nya na di ko maiwasang
maalala ang mga sandaling pinagsasaluhan namin tuwing hatinggabi. Napalunok ako ng
laway at umiwas ng tingin sa kanya.

"What are you doing?!" Magkasalubong ang mga kilay na tanong nya. Hay kahit medyo
tanga sya hindi naman nababawasan ang kagwapuhan nya.

"Hindi nyo po ba nakikitang naglalampaso ako?" Hindi ko maiwasang ikutan sya ng

mata.

"Tara sa taas." Hinawakan nya ang kamay ko at pilit akong pinapatigil sa

paglalampaso. Napatigil na rin ang iba pang kasambahay sa paglilinis at pinanuod na
kami.

"Hindi po pwede." Nakipaghilahan ako sa kanya.

"Anong ibig sabihin nito?!" Dumagundong sa buong kabahayan ang matigas na boses ng
Señora.

Dagling binitawan ni Señorito ang kamay ko. Sa ginawa nyang yun ay hindi ko
maiwasang makadama ng sakit sa loob ng dibdib ko. Mukhang tama lahat ang sinabi ni
Señorito Arthur na takot si Señorito Apollo sa ina.

Ninenerbyos na napayuko ako ng ulo nang lumapit ang señora sa aming dalawa.

"Ano ang problema mo sa katulong natin, Apollo?" Malambing na tanong nito sa anak.

"Ma, kagagaling lang namin sa byahe. Hindi ba dapat na magpahinga muna sya bago sya
tumulong sa mga gawain dito?"

"Anak, marami tayong magiging bisita bukas at napakarami pang dapat ayusin dito sa
mansyon kaya kailangang magovertime sila para hindi tayo maging kahiya-hiya bukas.
Para que pa na nagpapakasasa sila sa ibinibigay nating sahod nila kung hindi natin
sila lubos na mapakikinabangan?" Mataray na liningon nya ako. Grabe talagang mang
alipusta ng mga katulong ang donyang ito.

"Tara sa komedor nang makapagmeryenda ka. At ikaw," bumaling sya sa akin sabay
kurot sa tyan ko. "Sa susunod, wag kang makikipaghilaan sa señorito mo,
naiintindihan mo?! Baka mamaya magkasakit pa sya mula sa dumi ng kamay mo."
Diniinan nya ang pagkurot sa akin kaya napa-aray ako.

"Ma! Do you really have to do that?!" Nagrereklamong sabi ni Señorito sa ina at

hinila na ang kamay ng ina. He looked apologetically to me pero umiwas na lang ako
ng tingin.

Noon kung saktan kami ng señora ay ayos lang at natitiis namin kahit gaano kasakit.
Pero kaninang saktan nya ako sa harap ng anak nya ay tila nagbabaga ang sakit ng
pagkakakurot nya sa akin na naiiyak ako. Deep inside alam kong hindi lang dahil
iyon sa kurot. Pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa pisngi ko at ipinagpatuloy ang
paglalampaso. Ano pa nga ba ang aasahan ko kay Señorito? Alangan namang mas
kampihan nya pa ako kesa sa nanay nya di ba?
####################################
Chapter 19
####################################

SPG

Maaga akong natulog ng gabing iyon. Masyado akong napagod sa trabaho dito sa
mansyon bukod pa sa pagod sa byahe kaya pagkatapos naming kumain ay dumiretso na
ako sa servant's quarter para makapagpahinga. Sigurado naman akong di ako papasukin
dito ni Señorito Apollo. Takot lang nya sa señora.

Dismayado akong nagising kinabukasan. Sabi ko na nga ba. Bahag ang buntot ng
walangya. Sabagay, alangan namang gumawa sya ng kabalbalan dito sa mansyon di ba?

Pagkatapos kong mag-almusal at papunta na sana para tumulong sa paglilinis ng pool

nang humahangos na sinalubong ako ni Mimi.

"Rhomien, kanina pa kita hinahanap. Ikaw daw ang maglinis sa kwarto ni Señorito
dahil mas kabisado mo ang mga gamit nya." Humihingal pa itong napahawak sa balikat
ko.

"Si Señorito Arthur ba?" Dumating kasi ito kahapon bago ang dinner. Lihim akong
nagdarasal na tumango si Mimi pero pag-iling ang ginawa nya. Napabuntong hininga
ako. Naaawa namang tumingin sa akin si Mimi.

"Sinusungitan ka pa rin ba nun?" Tumango na lang ako sa kanya kahit iba ng ibig
sabihin ng pagbuntong hininga ko. Nagpaalam na ako sa kanya at mabibigat ang mga
hakbang na umakyat sa grand staircase ng mansyon. Halos hilahin ko na ng mga paa ko
makarating lang sa kwarto ni Señorito.

Akmang kakatok pa lang ako nang biglang bumukas ang pintuan at hilahin ako ng
matigas na kamay ni Señorito papasok. Isinandal nya ako sa likod ng pintuan at agad
sinibasib ng halik. Sobra ang pagtatampo ko sa kanya kahapon pero ngayong kahalikan
ko na sya ay nakalimutan ko na lahat iyon.

"God! How I've missed you!" Bulong nya habang bumababa sa panga at leeg ko ang mga
halik nya.

"Seño-rito..." Nag-ipon ako ng lakas mula sa nakapanghihinang mga halik nya at saka
ko sya itinulak. Bahagya lamang syang napaatras sa akin.
"What?!" Takang tanong nya.

"Hindi na po pwede itong ginagawa natin. Kapag nalaman ng señora itong namamagitan
sa atin baka mas lalo lang po nya akong saktan."

"Look. Im sorry if I just stood there yesterday and watched her hurt you. Ayoko
syang magalit sa akin." He tried to explain.

"Naiintindihan ko po, Señorito. Mama nyo sya kaya dapat lang na sya ang kampihan
nyo." Napayuko ako. Bumalik kasi yung sakit sa dibdib ko na nadama ko kahapon.

"Kampihan? Hindi ko sya kinakampihan, Rhomien! May sakit sa puso si Mama at

ayokong----!"

"Kaya nga po tama na, Señorito! Itigil na natin itong ginagawa natin! Ayoko nang
magpaturo sayo! Ayoko nang magpauto pa sayo!"bulyaw ko sa kanya. Naipon na ang
sama ng loob ko.

"Ayoko! Hindi ako papayag!" Mariing tanggi nya.

"Kulang pa ba, Señorito? Kulang pa ba yung itinuro nyo?! Cge, ituro mo na lahat
ngayon din. Pero ipangako mong ito na ang huli!" Umalis ako sa harap nya at lumapit
sa kama nya. Hinubad ko ang lahat ng suot ko at saka humiga sa kama nya.

"Ano pa po ang hinihintay nyo dyan?" Nakita ko syang lumapit sa kama at tinitigan
ako ng may apoy sa kanyang mga mata. Matagal nya akong tinitigan at nang makita ang
determinasyon sa mukha ko ay isa-isa na nyang hinubad ang mga damit nya.

Kitang-kita ko ang pagflex ng mga muscles nya nang itaas nya ang mga braso nya para
mahubad ang tshirt na suot. Ito ang unang pagkakataong makikita ko syang hubad
dahil tuwing 'may itinuturo' sya ay ako lang ang walang suot. Bumaba ang tingin ko
sa kanyang dibdib. May muscles sya pero tamang-tama lang sa katawan nya. Napangiti
ako ng palihim nang mapadaanan ang mga mata ko ang nipples nya. Kalalaki nyang tao
pero pinkish ang mga iyon. Napalunok ako ng makita ko ang impis nyang tyan na may
manipis na balbon. Parang ang sarap nilang paglaruan sa mga daliri ko.

Nahigit ko ang hininga ko nang yung pajama naman nya ang akma nyang tatanggalin.
Bigla akong napatakip sa mga nata ko dahil bumungad sa akin ang pututoy nyang
tayong-tayo. Walang brief ang walangya!

"Oh bakit ka nagtatakip ng mata? Para namang first time mo syang makita." Nanunukso
ang pagkakasabi nya ng mga katagang iyon kaya lalo akong nagblush.

Lumundo ang kama ng umakyat sya at pumatong sa akin. Binigyan nya ng malilit na
halik ang buong mukha ko. Nanigas ako sa pagkakahiga ng humaplos at tumusok sa
puson ko ang matigas at linalagnat na pagkalalaki nya.

"This is our final lesson. And I'll make sure this will not be the only time we
will do it." He said feverishly.

Tututol sana ako sa sinabi nya pero hinalikan na nya na ako sa labi ng buong
pagsuyo. Nakakaakit. Nakakahalina. Nakakawala ng tamang pag-iisip.

At ako ay nagka amnesia. Nakalimutan ko na kung sino sya. Kung sino ako. Kung
nasaan kami. At kung ano ang relasyon naming dalawa.

Napasinghap ako nang paglaruan ng bibig nya ang isang dibdib ko. Sumipsip sya doon
ng buong pagsuyo. Napaarko ang katawan ko nang bahagya nya itong kagatin kaya
napakapit ako sa buhok nya. Nang yung kabila naman ang suyuin nya ay napaungol na
ako sa sarap at sensasyong naramdaman ng buong katawan ko.

"Seño---" muli nyang hinalikan ang labi ko.

"Apollo. Call me Apollo, love." Tumitig sya ng masuyo sa akin.

"A-pollo." I whispered and he smiled. Labas na labas ang dimple nya sa ngiting
ibinigay nya sa akin.

Nagpadusdos sya sa katawan ko at tumapat ang mukha nya sa may puson ko. Binigyan
nya ito ng maliliit na halik pababa ng pababa sa pagitan ng hita ko. Sinubukan kong
habulin ang ulo nya pero agad akong napabagsak pahiga nang maramdaman ko ang dila
nya sa hiwa ko. Nanginig ang katawan ko sa kuryenteng naramdaman ko sa pagkababae
ko.

"Uhmmmp!" Wala akong nagawa kundi takpan ang bibig ko gamit ang dalawang kamay ko
nang pasukin ng dila nya ang butas ko doon.

Hinawakan nya ang dalawang hita ko kaya mas lalo akong napabukaka sa mukha nya.

"Sa-ssanda-li! Na-ii-hi aahkoo!!" Pahalinghing kong pigil sa ginawa nyang paglalaro

doon.

"Ahmp!" Halos masipa ko sya nang pumasok ang dalawang daliri nya sa butas ko.
Mabuti na lang at madiin ang pagkakahawak nya sa mga ito. Lalo akong nabaliw nang
umpisahan nya na ang dahan-dahang paglabas at pagpasok ng mga daliri nya sa loob
ko. Pakiramdam ko ay nasusunog ang buong katawan ko sa init na sumisingaw mula sa
loob ko. Bumilis ng bumilis ang mga daliri nya at ilang saglit pa ay namilipit na
ang buong katawan ko nang labasan ako ng kung ano sa pagkababae ko.

Hingal na hingal akong napakapit sa kobrekama nang palitan ng dila nya ang mga
daliri nya sa gitna ko. Ayan na naman yung kuryente! Muli kong tinakpan ang bibig
ko dahil gusto ko nang magsisisigaw sa sarap ng ginagawa nya sa akin. Napakapit ako
sa katawan nya nang umangat sya at pumatong sa akin. Hinalikan nya ako sa labi.

"You're so sweet down there, Rhomien." Bulong nya sa pagitan ng mga paghalik.

"Ready?" Inayos nya ang pwesto namin. Pinakapit nya ako sa headboard ng higaan nya
bago bumaba ang mga kamay nya sa mga hita ko. Iniangat nya ang mga iyon.

"Ready saan?" Humihingal kong tanong. Nanlaki ng mga mata ko nang maramdaman ko ang
bahagyang pagtusok-tusok ng pagkalalaki nya sa butas ko. Akala ko tapos na kami.

"For this!" Bigla nyang ipinasok yung kanya sa akin kaya napahiyaw ako sa biglaang
pagsakit ng pagkakabae ko dahil sa matigas na bagay na nagpupumilit pumasok sa
makipot na lagusan ko. Awtomatikong natakpan ko ulit ang bibig ko sa takot na may
makarinig sa akin mula sa labas ng kwarto ni Señorito.

"Ummph! Fuuck!" Parang nasasaktan si Señorito sa ginagawa nyang paglabas masok sa

akin. Napapikit ako nang dumaloy mula sa loob ko yung nakakapanginig na pakiramdam
habang bumibilis ang paggalaw ng matigas na bagay na yun sa loob ko.

Ibinaba ni Señorito ang mga hita ko at hinagkan nya muli ako sa labi habang
umuungol. Napaungol na rin ako sa bibig nya ng maramdaman ko ang pagsagad ng
pagpasok nya at may matamaan syang nakapanghihina sa loob ng pagkababae ko. Ilang
ulit nyang ginawa yun kaya halos mag kaepilepsy ang buong katawan ko sa sobrang
panginginig.
Napaungol ako ng ilinabas nya ang buong pagkalalaki nya at bigla nya rin itong
ipinasok ng buo. Ilang ulit nya ring ginawa iyon kaya lalong napalakas ang pag-
ungol naming dalawa.

"Ooh! Hhaa-ah! Umph!"

"Aw fuck ang sikip-sikip mo pa rin! Damn!" Pagmumura nya na animo hirap na hirap.

Mahigpit nya akong yinakap nang umulos sya ng mabibilis at sunud-sunod. Ilang
saglit pa ay halos magkasabay ang nangyaring panginginig ng mga katawan namin lalo
na nang may maramdaman akong mainit na lumabas mula sa kanya doon sa loob ko.

Hinalikan nya muna ako ng mariin bago sya humihingal na bumagsak sa tabi ko.

"Nakapanghihina ka, Rhomien... Baka ikabaliw ko kapag hindi kita muling

matitikman."
####################################
Chapter 20
####################################

"Okay ka lang, Rhomien?" Nag-aalalang tanong ni Señorito Arthur ng muntikan na

naman akong madapa. Andito kami ngayon sa kusina ng mansyon.

"O-opo. Pasennsya na po, Señorito." Nahihiya kong sabi sa kanya at inayos ang
pagkakatayo ko.

"Are you sure? Parang namumutla ka ah? May sakit ka ba?" Dinama nya ang noo ko kaya
agad akong napalayo sa kanya. Napabuntong hininga ako. Paanong hindi nya aakalaing
may sakit ako eh kanina pa ako nanghihina. Nanlalambot ang mga tuhod ko dahil sa
nangyari sa amin ng kakambal nya. Grabe sobrang sakit ng gitna ko pagkatapos ng
nangyari sa amin. Sobrang nataranta pa ako dahil andaming dugong lumabas sa
pagkababae ko. Pakiramdam ko nga ay may sugat ako sa loob. Buti na lang at kinalma
din ako ni Señorito Apollo at sinabing natural lang daw iyon kapag nawala ang
virginity ng isang babae. Pero masakit at mahapdi pa rin sya hanggang ngayon.
Nagnapkin na nga ako kasi may lumalabas pa ring konting dugo kaninang maligo ako
bago mag-umpisa sa pagsisilbi sa mga bisita ng amo namin.

"Kung masama ang pakiramdam mo, pumasok ka na sa kwarto mo at magpahinga. Hayaan mo

bukas babalik na tayo sa Baguio para makapagpahinga ka naman." Naman. Ang sweet
talaga nitong Señorito kong ito. Hay kung pwede nga lang na kumanta ng sana dalawa
ang puso ko, kanina ko pa ginawa.

"Eh papayag po kaya si Señorito Apollo kung mauuna na tayong bumalik doon?"

"I don't give a damn about his decision. Sya na nga ang kasama mong umuwi dito so
dapat lang na ako naman ang kasama mo paalis." Napalitan ng naiinis na ekspreayon
ang mukha nya. Huu selos naman itong isang ito.

"Amm Señorito balik na po ako doon ha. Marami pa po kasing dapat asikasuhin."
Pagpapaalam ko sa kanya.

"Okay cge. Sabay na tayo." Naglakad kami papunta sa malawak na garden ng mansyon.
Andami nilang bisita. May mga kilalang politiko, haciendero at mga sikat na
artista. Iniwan ko na si Señorito nang may madaanan kaming kakilala nya. Mahigpit
kong hawak ang tray na may mga aso ng alak. Masakit ang gitna ko sa bawat hakbang
na gawin ko pero pinilit kong magpakatatag. Aka magkalat pa ako dito mahirap na.

Lumibot ako sa paligid para mag-offer ng alak sa mga bisita. Nakita ko ang Señor at
Señora na abalang nakikipag-usap sa isang senador. Nasulyapan ko rin si Señorito
Apollo na nakikipag-usap sa ilang kaibigan. Nang magkasalubong ang mga tingin namin
ay kinindatan pa ako ng walangya. Napangiti tuloy ako ng dinaoras. Hay nakakawala
sya ng pagod.

Dahil sa pag-alala ng nangyari sa amin kanina sa kwarto nya ay hindi ko napansin

ang isang bisitang pasalubong sa akin. Nagkabanggan kami at naibuhos sa kanya ang
ilang baso ng alak.

"Daaamn! You stupid, stupid maid!" Pagsisigaw nito na nakakuha ng atensyon ng mga
bisita.

"Sorry po! Sorry po!" Taranta kong pinunasan ng hawak kong basahan ang damit nya.

"Eww! Wag mong ipunas sa akin yang maduming telang yan! Damn it! Antanga-tanga mo!"
Dinuro nya ako at itinulak ng malakas. Buti na lang at nasalo ako ng lalaki sa
likod ko na nang lingunin ko ay si Señorito Arthur pala. Agad nya akong inalalayan
para umayos ang pagkakatayo ko.

"Sorry po hindi ko po sinasadya!" Muli akong napatingin sa babae na diring-diri sa

basang damit nya.

"What happened here? Oh my God Alice what happened to you?" Nataranta ako nang
marinig ko ang boses ng señora.

"Your stupid maid did this to me tita!" Pagsusumbong nito sa akin. Gusto ko nang
lumubog sa kinatatayuan ko nang matalim akong tignan ng señora. Tuluyan na akong
napaiyak. Lalo na at nagbubulungan at nagtatawanan na ang mga bisita sa paligid
namin. Shete pahiyang-pahiya ako sa lahat ng tao dito sa mansyon.

"Im sure hindi naman nya sinasadya yung nangyari." Pagtatanggol sa akin ni Señorito
Arthur samantalang nanonood lang sa isang gilid si Señorito Apollo na masamang
nakatingin sa akin. Mas lalo tuloy akong napaiyak sa mga tinging ibinibigay nya.

"Shut up, Arthur! Sinadya man nya o hindi kasalanan nya yan. Apollo, samahan mo si
Alice na magpalit ng damit. My apologies hija. At ikaw, halika dito." Hinigit nya
ako at hinila papasok sa mansyon.

"Ma! Saan mo sya dadalhin?!" Humabol sa amin si Señorito Arthur pero pinigilan sya
ng kanyang ama.

"Hayaan mong kausapin muna sya ng Mama mo hijo. Dumating na sina congressman. Ikaw
na muna ang umasikaso habang kinakausap ko si Senator Flores." Narinig kong utos
nito sa kanya. Nagpahila na lang ako kay Señora habang patuloy na lumuluha.

PAK!

Pangatlong sampal na ito sa akin ni Señora pero hindi pa rin namamanhid ang pisngi
ko sa sakit dahil damang-dama ko pa rin ang hapdi na iniwan ng palad nya sa mukha
ko.

"Sinabi ko namang mag-iingat kayo pero ano ang ginawa mo?! Estupida! Tonta!
Walanghiya kang katulong ka. Dahil sa katangaham mo napahiya ako sa mga bisita nang
pamilya ko!" Sinabunutan pa nya ang buhok ko kaya napakapit ako sa kamay nya dahil
tila balak nya kong kalbuhin sa higpit ng kapit nya sa buhok ko. Lalo kong
napahagulgol sa ginawa nyang panggigigil na pananabunot sa akin.

"Ma!" Sa isang iglap ay nasa tabi ko na si Señorito Arthur at pilit na kinalas ang
mga kamay ng ina sa ulo ko.
"Wag kang makialam dito, Arthur! Dinidisiplina ko lang ang tangang katulong na
yan!" Bulyaw dito ng ina.

"Mama, hindi ang pananakit sa kanila ang tamang pangdidisiplina. Isa pa hindi naman
nya sinasadya yung nangyari kanina." Mahinahon nitong paliwanag sa ina habang
itinatago ako sa likuran nya.

"Yan! Masyado ka kasing mabait sa mga ganyang klase ng tao kaya mas lalo silang
nagiging tanga." Tumalikod na sya at iniwan kami.

Agad naman akong hinarap ni Señorito at yinakap. Humagulgol ako sa dibdib nya.
Pakiramdam ko ay hindi lang ang katawan ko ang nabugbog kundi ang buong pagkatao
ko.

Nang kumalma na ako ay lumayo konti si Senorito mula sa pagkakayakap nya sa akin.
Pinunasan nya ang basang pisngi ko at hinaplos ng buong pagsuyo ang namamagang
pisngi ko.

"From now on, I won't let anybody hurt you. Even if I have to hurt my family. Pack
your bags. Maaga tayong bibiyahe bukas paBaguio." Tumango ako sa kanya.

Yinakap nya ako ulit kaya napapikit ako. Hinayaan ko na lang sya dahil hinang-hina
pa rin ako. Nang magmulat ako ng mata ay nakita ko ang likod ng papalayong si
Señorito Apollo.
####################################
Chapter 21
####################################

Para kay bimburppp aka bimDeBlanch na nagbbirthday ngayon. Happy Birthday! Don't
worry, someday makakahanap ka rin ng sarili mong Apollo de Blanch ;)

________________________________________

Spg

Nakatingin ako kay Señorito Arthur habang tahimik syang nagdadrive. Kahit nananakit
ang mga mata ko sa kaiiyak kagabi at buong magdamag hindi ko magawang matulog. Kaya
nang katukin nya ako sa kwarto nanin kaninang madaling araw ay nakahanda na ako sa
pag-uwi namin ngayon sa Baguio.

Kung pwede ang diktahan ng isip ang puso, ibabaling ko na lang sa kanya ang
nadarama kong pagmamahal para kay Apollo. Napatunayan nya na sa akin ng ilang ulit
ang importansya ko sa kanya. Samantalang yung kakambal nya na pinag-alayan ko ng
lahat sa akin ay pinabayaan lang ako. Pinanuod nya lang akong mapahiya, umiyak at
masaktan. Tama ang señora. Ang tanga-tanga ko. At hanggang ngayon ay nagpapakatanga
pa rin dahil kahit na feeling ko ay pinaglalaruan nya lang ako, alam kong mahal ko
pa rin sya. Kung pwede lang ibalik ang oras kung kailan pinagbuksan ko sya ng pinto
na tanging twalya lang ang suot ko, hihilingin ko. Para sana hindi ako lubos na
nasasaktan ngayon sa pambabalewala nya sa akin.

Bumaling ako sa bintana para ikubli kay Señorito Arthur ang pagpatak ng luha sa
pisngi ko. Pakihim ko itong pinunasan. Ngunit ang mapang-asar na mga luha ko,
habang pinupunasan lalong pumapatak.

"Cge iiyak mo lang para mabawasan ang sakit." Rinig kong sabi ni Señorito kaya
napaiyak na lang ako.
"Kung ako na lang sana ang iyong minahal di ka na mag-iisa
Kung ako na lang sana ang iyong minahal di ka na muling luluha pa
Di ka na mangangailangan pang
Humanap ng iba...
Kung ako na lang sana." Pumiyok sya sa bandang dulo kaya wala sa sariling
napahagikgik ako.

"Wow. Pagkatapos kong mag-effort kumanta, pagtatawanan mo lang ako. Kainis ka."
Sumimangot si Señorito. Waah hangcute!

"Wag ka nang kakanta ulit, Señorito baka biglang bumagyo maistranded pa tayo dito."
Natawa uit ako ng mas lalo pang humaba ang nguso nya.

"At least I made you smile amidst your sorrow." Nakangiti na syang sumulyap sa
akin.

"Oo nga po eh. Salamat po." I sincerely told him.

"Cge na matulog ka muna. Halatang hindi ka masyadong nakapagpahinga mula nang

dumating ka ng Tarlac. Gigisingin na lang kita kapag asa bahay na tayo." Inihinto
nya muna ang kotse at tinulungan akong irecline ang passenger seat para daw mas
kumportable akong matulog. At ilang saglit pa ay naghihilik na ako.

"Rhomien! Open this fucking door!" Nagsisisigaw si Señorito Apollo sa labas ng

pinto ng kwarto ko.Kung bakit pa kasi naitayming na umalis si Señorito Arthur nang
dumating sya. Agad akong nagtatatakbo papadok sa loob ng kwarto ko nang makita ko
kanina yung kotse nyang pumarada sa garahe.

"Wag mo akong masyadong galitin Rhomien! Gigibain ko itong pinto ng kwarto mo kapag
di mo pa ito binuksan!!" Galit na galit nyang sigaw. Pumunta naman ako sa gilid ng
katrr ko para sumiksik sa sulok dahil sa sobrang takot na nararamdaman ko lalo nang
magsimula nang kumalabog ang pinto. Ilang malalakas nakalabog pa at tuluyan na
itong nabuksan kaya napasigaw ako sa gulat. Nagmamadali syang pumasok at iginala sa
loob ng kwarto ang tingin para hanapin ako. Mabilis ang hakbang na pumunta sya sa
kinaroroonan ko nang makita nya akong nagsusumiksik sa sulok. Hinila nya ko kaya
nagpupuniglas alo sa pagkakahawak nya na sumisigaw. Napaiyak na ko sa takot dahil
baka saktan nya ako.

"Bitawan mo ako! Pakiusap hwag mo akong sasaktan, Señorito!" Pagsusumamo ko habang

patuloy pa ring kinakalas ang pagkakahawak nya.

"Damn it!" Nagulat ako ng hawakan nya ang mukha ko at tila sinusuri iyon. Muli
syang napamura ng makita ang pasa sa magkabilang pisngi ko dulot ng pagkakasampal
sa akin ng señora.

Nagulat ako ng bigla nya akong ikulong sa mahigpit nyang yakap.

"Im sorry. Im sorry kung sinaktan ka ni Mama. Im sorry." Nanghihina akong

napasandal sa dibdib nya. Iyak ako ng iyak. Ilang saglit pa ay naramdaman kong
tinutuyo na ng mga labi nya ang bawat patak ng luha ko. Hanggang sa dumako ang labi
nya sa labi ko. Masuyo nya akong hinalikan. Sinubukan kong kumawala sa kanya pero
mas pinalalim nya ang paghalik sa akin. Tila ba ginagamot ng mga halik nya ang
lahat ng galit, sama ng loob at pagtatampo ko sa kanya. At muli akong nakalimot.

Natagpuan ko na lang ang sarili ko na nasa ilalim nya sa ibabaw ng kama ko. Pareho
na kaming hubo't hubad. At huli na ng magising ako sa kahibangan ko. Sinubukan ko
syang itulak palayo ngunit dinala nya sa ibabaw ng ulo ko ang dalawang kamay ko
habang ang isang kamay nya ay pinapadaan sa pagkababae ko yung kanya. Sinubukan
kong magpumiglas pero masyadong mabigat ang katawan nya na nakapatong sa akin.
Napaungol ako sa loob ng bibig nya nang magpumilit na pumasok yung kanya sa akin.
At nung magtagumpay sya, napaigik ako sa sakit. Naroon pa rin yung sakit at hapdi
nang magpumilit ang matigas at malaking bagay na yun na magkasya sa kaloob-looban
ko lalo na ng tamaan ng ulo nito yung isang muscle sa loob na naghatid sa akin nang
nakakabaliw na pagkakuryente. Gusto kong sumigaw pero nakakulong ang bibig ko sa
labi nya. At habang tumataas at bumababa ang katawan nya sa ibabaw ko ay pareho
kaming napapaungol sa bibig ng bawat isa. Lalong lumakas ang pagungol namin ng
bumilis ng bumilis ang mga galaw nya. Binitawan nya ang mga kmay ko kaya napakapit
ako sa bakikat nya. Pakiramdam ko kasi ay malulunod ako sa sensasyong dala ng bawat
pag-ulos nya. Iniangat nya ang dalawang hita ko kaya mas lumalim ang nararating ng
bawat pagpasok nya. Nakakabaliw. Para akong nasa ipo-ipo nang sobrang bilis na ang
gawin nyang pagtaas-baba. Nang sa wakas ay bitawan nya na ang labi ko ay ilinabas
ko na ang ungol na kanina pa nakukulong.

"Ummmp! Ahh! Uhhhmmp!"

"Ahh!ahhh! Rhooomiieen! Uhhh!!"

Pakikipagsabayan nya sa ungol ko hanggang sa parehong mangisay ang mga katawan

namin.

Nakakulong ako sa loob ng katawan nya habang hinahaplos nya ang buhok ko. Hindi ko
mapigilang mahiya at magalit sa sarili ko dahil nabaliw na naman ako sa kanya. Pero
hindi ko rin mapigilan ang sayang bumangon sa loob ng dibdib ko. Ganito pala ang
pakiramdam kapag sobrang mahal mo na yung isang tao. Na kahit patayin ka sa sama ng
loob at sa bugbog, isang halik at yakap lang mula sa kanya ay muli kang mabubuhay
na parang walang nangyari.

"Bakit ka sumama kay Arthur?" May galit sa boses nya pero masuyo pa rin ng ginagawa
nyang paghaplos sa hubad na balikat ko.

"A-akala ko kasi g-galit po kayo sa nangyari kagabi." Itinago ko ang mukha ko sa

dibdib nya. Pilit nya itong iniangat at nahalina na naman ako sa mga brown nyang
mga mata nang tumitig sya sa akin ng matiim.

"Hindi ako galit sa kapalpakan mo. Galit ako dahil sa lahat ng tao kay Arthur ka pa
nagpasalo." Nagtagis ang bagang nya.

"Po?!" Gulat kong sabi.

"Sorry naunahan ako ng pagseselos. Gusto rin naman kitang ipagtanggol mula kay Mama
pero lagi na lang nya akong nauunahan. Nang marinig ko kay Mimi na sinasaktan ka ni
Mama ay nagmamadali ko kayong pinuntahan. Pero huli na naman ako. Nadatnan ko na
lang na yakap ka ni Arthur. Sobrang sumama yung loob ko kaya hindi na ako lumapit.
Naglasing na lang ako and decided na maaga na lang tayong babalik dito para maiiwas
ka kay Mama. Pero tang ina naman, Rhomien, kay Arthur ka na naman sumama." Nanigas
ang panga nya ng sabihin iyon. Para ngang gusto nya akong suntukin. Pinigilan ko
ang takot at nag-ipon ng lakas ng loob para masagot na ang mga katanungan ko kung
bat sya nagkakaganon at kung bakit namin ginagawa ang bagay na ito.

"S-señorito ano ba tayo? Bakit sobra na ang galit nyo sa kapatid nyo dahil sa
pagtatanggol nya sa akin? Bakit po natin ginagawa ang mga bagay na pinagsasaluhan
lamang ng magnobyo?" Tiningala ko sya.

"Basta ang alam ko at ang gusto ko, akin ka lang. Walang pwedeng kumuha sayo mula
sa akin kahit na sariling kapatid ko pa. You belong to me. Starting yesterday when
you gave yourself to me, you're my woman and I am your man." Unti-unting bumaba ang
labi nya sa akin at nagsalo kami sa matamis na halik nang pareho kaming magulantang
sa sigaw mula sa pintuan ng kwarto ko.

"RHOMIEN!" Napalingon kaming pareho sa galit na galit na boses ni Señorito Arthur.

####################################
Chapter 22
####################################

Kung may apoy lang na ilinalabas ang mga mata ni Señorito Arthur baka tustado na
kaming dalawa ni Señorito Apollo.

Nagmamadaling ibinalot ako ni Señorito ng kumot at mabilis nyang isinuot ang

kanyang pantalon. Hindi pa man nya naitataas ang zipper ay sinugod na sya ng
kapatid. Napasigaw ako sa takot nang tumama ang kamao nya sa mukha ni Señorito
Apollo. Napatayo ako at kipkip ang kumot na napasiksik sa sulok nang magpalitan
silang magkapatid ng suntok.

"Fuck you, Apollo! Did you rape her huh?!" Muli nitong sinuntok ang kapatid na
nailagan naman nito.

"Hell no! She's my girl!" Ito naman ang nagpakawala ng suntok at natamaan ang ilong
ni Señorito Arthur. Muntik pa syang mapasubsob kundi lang nakakapit sa may aparador
sa gilid. Pinunasan nya muna ang dugo sa ilong nya bago nya hinarap ang kakambal.

"Your girl?! Kelan pa?! We both know what kind of man you are! Hinfi ka na naawa
kay Rhomien! Ano yan? Isasama mo na sya sa mahabang listahan ng mga babaeng iiwan
mo pagkatapos mong makuha? Kung laruan lang ang turing mo sa kanya, ibigay mo na
sya sa akin. You know how I feel for her!" Galit na galit nitong sabi sa kapatid.

"No! Ikaw lang ang nag-aassume nyan! Gusto ko sya! I love her! At hinding-hindi ko
sya ibibigay sayo!" Itinulak nito ang kapatid palayo.

"You love her?!" Humalaklak si Señorito ng pekeng tawa. "Kelan ka pa natutong

magmahal, Apollo? Anong alam mo sa salitang yan?!" Nang-uuyam ang boses na sabi
nito sa kapatid.

"Its none of your fucking business!" Nagkatinginan ulit sila ng matagal.

Parehong sugatan. Parehong humihingal.

"Prove it! Iharap mo sya kay Mama and marry her! Patunayan mo sa aming dalawa na
talagang mahal mo sya at hindi pinaglalaruan lang!" Tinignan nya muna ako bago nya
kami tuluyang iwan.

Nagmamadali kongnpinuntahan ni Señorito Apollo at tinulungang makatayo.

"Are you alright?" Nag-aalalang tanong nya sakin. May putok sa labi nya kaya
pinunasan ko ang tumulong dugo mula roon.

"Oo." Tumitig ako ng may pagtatanong sa mga mata. Alam kong nakikita nya ang tanong
na hindi ko masabi. Yinakap nya ako.

"Can you hear the beating of my heart?" Tumango ako.

"It beats your name." Naramdaman ko ng masuyo nyang paghalik sa buhok ko. Kinalas
nya ang pagkakayakap nya sa akin at ihinarap nya ako sa kanya.

"Ayusin mo ng mga gamit mo. Aalis na tayo dito mamaya. May mga tatawagan lang ako."
Bilin nya.
"P-ero paano si Se----" hinalikan nya ang labi ko.

"Wag nang maraming tanong. I'll give you one hour to fix your things. Ayoko na
nakatira tayong tatlo sa iisang bahay kaya hihiwalay na tayo sa kanya. Now be a
good girl and do what I say okay?" Nginitian nya ako bago muling hagkan at iwan.

Nagbihis ako at inimpake ang mga damit ko. Hinintay ko si Señorito dahil natatakot
akong lumabas ng kwarto at baka makasalubong ko pa si Señorito Arthur. Sobrang
nahihiya kasi ako sa kanya ngayon. Nagulat pa ako nang biglang bumukas ang pinto at
pumasok ang taong kinatatakutan kong makita.

"Anong ibig sabihin nito, Rhomien? Sasama ka sa kanya? Iiwan mo ako?" Nagdaramdam
ang boses nya kaya hindi ko sya magawang tignan. Marahan akong tumango sa kanya.

"Mahal mo sya?" Tanong nya ulit na muli kong tinanguan. Narinig ko ang malalim
nyang pagbuntong hininga.

"Cge, hahayaan muna kita sa kanya. Pero kapag sinaktan ka nya o pinaiyak, tawagan
mo ako at pupuntahan kita. Kahit anong oras o kahit ano ang ginagawa ko, iiwan ko
para puntahan ka. Kahit masakit, if he is the one who can make you happy, I'll give
you up." Sa wakas ay nagkaroon ko ng lakas ng loob na tignan sya. Nakita ko ang
pagpupunas nya sa mga mata bago nya ako tuluyan talikuran.

Nanghihina akong napaupo sa kama. Binabagabag ko ng aking konsesya. Dios ko sana

tama ang naging desisyon ko. Sana tama ang lalaking napili ko.

"Kaninong bahay ito, Señorito?" Ilinibot ko ang tingin ko sa buong bahay. Maganda
sya kahit napakasimple lang.

"Sa kaibigan kong si Harry ang condo na ito. Lumipat na kasi sya ng bahay kasama ng
girlfriend nya kaya dito muna tayo." Yinakap nya ako mula sa likuran.

"Dito hindi na ako Señorito. Kaya Apollo na lang ng itatawag mo sa akin. O kung
gusto mo naman, pwede mo naman akong tawaging honey, baby, mylove, mine." Kinagat
nya ang leeg ko kaya napaigik ako.

"Eh ikaw ano ba ang gusto mong itawag ko sayo?" Nakikiliti long pagiwas sa
pananalakay ng mga labi nya sa mukha ko.

"Hmm what if 'love' na lang? At yun na rin ang itatawag ko sayo. Gusto mo ba?"
Malandi ka, Apollo. Wag mong dilaan yang tenga ko!

"O-oo naah-ay!" Binuhat nya na ako at ipinasok sa kwarto at sabay kaming bumagsak
sa kama.

"Binyagan natin itong kama, love." Nang-aakit na halik nya sa leeg at panga ko.
Napahalinghing ako ng sipsipin nya yung nakakakiliting balat sa leeg ko.

"I guess that's a yes." Napunta sa labi ko ang mga labi nya at muli kaming nagsalo
sa mainit na pagtatalik. This time wala ng takot at wala ng pag-aalala.
####################################
Chapter 23
####################################

SPG

Tatlong linggo na kaming nakatira dito sa condo ng kaibigan ni Apollo na si Harry.

Okay naman sa akin na kaming dalawa lang ang magkasama. Hindi ako masyadong
napapagod dahil konti lang ang linilinisan ko. Minsan kapag nasa school nga sya
naboboring ako dito kaya binilhan nya ako ng mga magazine na pwede kong basahin.
Hindi naman ako pwedeng lumabas dahil ayaw nya. Dapat daw kasama ko sya tuwing
lalabas ako. Hmmp. Masyado nya akong kinukulong kaya feeling patabaing baboy na
ako.

Lumalaki na nga ang bilbil ko dahil kapag tapos na ang mga gawain ko ay nakaupo at
nakahiga lang ako. Sa gabi lang ako pinagpapawisan. Alam nyo na kung bakit. Hehe.

Tinatamad akong nagbububuklat ng magazine. Grabe ha ang seseksi ng mga babae bukod
pa sa ang gaganda nila. Kakainggit.

Nagpunta ako sa kusina para maghanap ng pwede kong nguyain. Super nakakabagot!
Dalawang oras pa bago dumating ang mahal kong hari. Ayii! Kung sya love ang tawag
sa akin, mahal naman ang tawag ko sa kanya. Ang tamis.hahaha.

Nagtimpla muna ako ng juice saka ako naghanap ng sitserya. Nagbubukas ako ng mga
aparador na nakakabit sa pader nang maagaw ng atensyon ko ng isang boteng maliit na
andoon.

"Ano ito? Hmm. Dream Girl. Ap-aphro-di-siac? Ano yun?!" Basa ko sa label ng maliit
na bote. Nakakatuwa naman yung hugis ng bote. Parang dalawang taong magkayakap.
"Hmm increases sexual orgasm, sexual drive. Naku naman gawa na nga sa abroad mali-
mali pa rin ang grammar. Hindi kaya sexual appeal yun? At ano itong orgasm? Ah baka
naman organism. Tama! Baka ito yung gamot na iniinom nung mga babae sa magazine na
anseseksi kaya may sexual drive na nakasulat dito. Baka yun yung ibang ibig sabihn
ng sex appeal. Increases sensation on woman's cli-clit-toris?! Ano naman yun?!
Bakit di itinuro to ng English teacher namin noon? Kainis namang basahin ito.
Nakakanosebleed!" Binuksan ko ang bote at inamoy yun.
"Wow! Amoy strawberry! Matry nga. Hmm. Add 1 teaspoon to wine or juice. Uy tamang-
tama may juice na ako dito." Kumuha ako ng kutsarita at linagyan yun ng galing sa
boteng pulang tubig. Pagkatapos ay ihinalo ko yun ng ihinalo.

"Siguro naman di nakakalason ito. Matikman nga." Dahan-dahan akong lumagok ng

juice.

"Rhomien, ano yan?" Ay! Dumating na ang halimaw sa kagwapuhan kong nobyo. Ibinaba
ko ang juice.

"Juice ano pa ba? Gusto mo ipagtimpla din kita, mahal?" Lumapit sya sa kinaroroonan
ko at hinawakan yung bote ng gamot na di ko pa natatakpan.

"Naglagay ka ba ng aphrodisiac sa juice mo?!" Nababahalang tumingin sya sa akin.

"Ha?! Oo bakit?!" Natatakot na tanong ko sa kanya.

"My God, Rhomien!!" Galit na bulyaw nya sa akin. Halah, bakit kaya? Magtatanong pa
sana ako pero may kakaiba na akong nararamdaman sa katawan ko. Para akong nilalamig
na sinisilaban lalo na sa ilalim ng panty ko. Bakit anlakas ng tibok ng pagkababae
ko? Parang kinikiliti yung laman ko doon.

"A-apollo b-bakit...?!" Nagmamadali nya akong hinila at ipinasok sa banyo. Agad

nyang binuksan ang shower at tumama sa katawan ko ang malamig na tubig mula dito.
Pero bakit ganon? Lalo pa atang nag-init ang loob ng katawan ko.

Tumingin ako kay Apollo na magkadikit ang mga kilay na nakatingin sa akin. Para
syang nag-iba sa paningin ko. Para syang masarap halikan, dilaan at kaiinin.
Tumingin ako sa mapula nyang labi. Para akong natatakam na ewan.
"A-pol-lo..." Hinaplos ko ang mga braso nyang nakaakap sa akin. Gusto kong makulong
sa malalaki nyang braso. Gusto ko syang halikan.

"God!" Napatingala sya at napailing. Nang tignan nya ako ay nag-aalab na ang
kanyang mga mata. Lalo tuloy akong nag-init sa ginagawa nyang pagtitig sa akin.
Hinalikan nya ako ng malalim. Ansarap. Ansarap ng halik nya. Pinalalim ko ang
halikan namin. Nakukulangan ata ako sa halik nya kaya ako na ang naging agresibo.

"Mmmmh!" Ungol nya sa bibig ko. Kinagat-kagat ko ang lips nya. Grabe ang sarap ng
mga labi nya. Wala na akong pakialam sa malamig na tubig na bumubuhos sa aming
dalawa mula sa shower.

Pinaglakbay ko ang mga kamay ko sa buong katawan nya. Nagmamadali kong tinanggal
ang kasuotan nya. Wala akong paki kahit mapunit pa ang mga iyon. Ang gusto ko lang
ay mahawakan ko ang balat nya. Naging agresibo na rin sya nang mahawakan ko ang
pagkalalaki nya. Papunit din nyang tinanggal ang mga damit ko hanggang sa pareho na
kaming hubo't hubad na naliligo. Binuhat nya ako at iyinakap ko naman ang mga binti
ko sa bewang nya. Hindi pa rin nagbibitiw ang mga labi namin sa paghahalikan. Grabe
parang biglang uminit yung tubig mula sa shower. Para kaming pinapakuluan habang
ginagawa namin ang sensual na bagay na iyon.

Bumaba ang kanyang halik sa leeg ko. Awtomatikong napaarko ang katawan ko. Iniangat
nya ang katawan ko para maabot nya ang dibdib ko. Napasabunot ako sa buhok nya
dahil nanggigigil syang kumagat doon. Dios ko ang sarap. Ang sarap sarap!
Nakakabaliw ang sarap.

"Aaappolloo...!" Tawag ko sa pangalan nya ng paulit-ulit. Ibinaba nya ang

pagkakaangat ko at muling nagsalubong ang mga labi naming dalawa. Ipinasok nya sa
may pangupo ko ang mga kamay nya at ipinatong ang mga binti ko sa mga braso nya.
Saglit nya akong iniangat at nang ibinaba nya na ako ay pumasok na yung kanya sa
akin.

"Ooh! Ahh! Ahh!" Bakit ganito? Bakit ansarap nang ginagawa nyang paglabas-masok sa
akin? Ramdam na ramdam ko ang tigas at laki nya, ang lalim nang nararating nya na
nagdudulot sa aking katawan ng sarap. Ahh walang kasing sarap. Parang nasusunog ang
pagkababae ko sa bawat pagpasok nya.

"C-cge paaah! B-bi-li-uh-uh-san-ummph-moo-paa!" Humigpit ang pagkakasabunot ko sa

kanya. Gustong-gusto ko nang marating yung ipinapangako ng bawat ulos nya sa ibaba
ko.

"Yyyeeess, llooveee!" Lalo nyang ihinataw yung kanya sa akin. Grabe! Halos tumalbog
na ang katawan ko sa katawan nya. Nagdedeliryo na rin ako sa sobrang sarap.

"Uh!uh! Mmmp!"

"Ah! Ah! G-goddddd!" Ilang malalakas na bayo pa at umarko na ang mga katawan namin.
Sa wakas nakarating din kami sa langit ng ligayang aming pinagsasaluhan.

"B-b-bi-li-uh-sannn-uh-ahhah-moooh-naaa!" Hiling ko sa kanya. Andito na kami ngayon

sa ibabaw ng kama at inuulit ng inuukit ang nangyari kanina sa banyo. Para syang
masunuring bata na sumusunod sa bawat hiling kong paggalaw nya.

"Aah!annoo-baa-uhmp-ta-laga-uhh-mmp!" Naiinis na tanong nya kasi kanina ko pa sya

pinapagalaw ng mabagal tapos mabilis tapos mabagal tapos mabilis tapos.... Haay. Eh
paano ang sarap kasi nang pagtusuk-tusok ng kanya sa kaloob-looban ko.

Nang tuluyan na ata syang mainis sa akin ay sagad-sagaran na ang kanyang ginagawang
pagbaon. At sa ikaanim na beses, nang mangisay ako, iniwan na naman ng kaluluwa ko
katawang lupa ko.

Nakatulog akong hanggang tenga ang ngiti nang gabing iyon.

Kinabukasan, hindi nakapasok si Apollo sa school dahil sobrang sakit daw ng katawan
nya. Sinisisi pa ako ng walanghiya dahil inubos ko daw lahat ng lakas nya. Huu!
Kapal ng mukha nya. If I know, gustong-gusto nya rin naman.

####################################
Chapter 24
####################################

Grabe nakakabingi yung tawanan ng mga kaibigan ni Apollo dun sa kwarto nya. Kanina
pa sila kantyaw ng kantyaw sa mahal ko. Kawawa naman sya at pinagtutulungang asarin
ng mga kaibigan nyang kegwagwapo. Huhuhu. Sila na ang pinagpalang mga nilalang ng
Diyos. Ngayon ko naisip, siguro ang mga gwapo ay para sa mga gwapong kaibigan lang.
Pero para sa akin, si Apollo ko ang pinakagwapo sa kanilang lima.

"Hi!" Nakangiting bati nung nobya ng isa sa nga kaibigan ni Apollo. Ang ganda naman
ng babaeng ito. Rosy cheeks. Nakakainggit ang kutis nya. Syempre dahil batak ako sa
pagtratrabaho namin sa bukid noon kaya insecure ako sa kulay ng balat ko. Buti na
lang wala akong coins sa paa kundi magpaoakamatay na talaga ako. Haha.

"Ay hello po. Ano po yun?" Nahihiya kong tanong sa kanya.

"Wag mo na akong pinopo kasi magkasing tangkad at ganda lang naman tayo."
Humagikgik pa sya sa sarili nyang joke. Ako maganda? Hmm. Cge sabi mo eh. Hehe.

"Ako nga pala si Raine. Asawa ko si Tristan. Ikaw ano nga ulit pangalan mo?"
Nakangiting syang naglahad ng kamay.

"Ako si Rhomien." Nakipagkamay ako sa kanya.

"R-h-o-m-y-e-n?"

"I po yung y."

"Ganda naman ng name mo. Alam mo hindi pa rin ako makapaniwalang nainlove sa tulad
mo si Apollo." Umupo sya sa harap ko. Mukhang balak akong interbyuhin nito ah. At
teka ano ang ibig nyang sabihing tulad ko?

"Um tulad ko pong katulong?" Nahihiya kong tanong sa kanya.

"Naku, hindi yun ang tinutukoy ko. Ang ibig kong sabihin, tulad mong napakainosente
at walang kamuwang-muwang sa mundo." Ahh mabuti na yung malinaw.

"Bakit naman?" Mabait kong sabi sa kanya. Parang ambait kasi ng aura nya. Mahirap
awayin.

"Alam mo yang si Apollo, minsan mapaglaro, minsan napakaseryoso. Sya yung tipo na
easy go lucky na may tililing. Mabait naman sya kahit papano pero kung minsan
lumalabas pa rin yung pagkaadalentado. Alam mo yun? Haciendero kasi kaya medyo
arogante. Pero ngayon, alam mo mas lalo syang bumait. Sigurado dahil yun sayo."

"Mahal ko kasi sya kaya napagtyatyagaan ko yung mga ugali nyang hindi maganda."
"At mahal ka rin nya kaya bumabait na sya. Rhomien, pwede bang magbigay ng
unsolicited advice?" Malambing nyang sabi sa akin. Unsolicited? Di ko alam ibig
sabihin nun peri dahil may advice naman na alam ko ng ibig sabihin, umoo na ako.

"Mahirap yung lovestory nyo. Nakilala ko na yung Mama nila Apollo at masasabi kong
hindi sya yung tipo ng ina na ibibigay lahat ng kagustuhan ng anaka. Alam mo kung
di lang ko ipinakilala ni Tristan bilang asawa nya noon siguro andami nya nsng
nasabing hindi maganda tungkol sa akin. Ewan ko ba doon, masyadong mapangmata sa
mga hindi maperang nilalang. Laging nakataas noo. Buti na lang hindi ganon yung
parents ni Tristan." teka, ibinulong nya ba yung huli sinabi nya? Parang hindi
naman. Iniisip ko yung mga sinabi nya. Bigla akong kinabahan sa patutunguhan ng
sinasabi nya.

"Alam kong magiging magulo ang sitwasyon nyo ni Apollo kapag nalaman ng Mana nya
ang relasyon nyong dalawa at mahihirapan syang mamili kung sakali. Kahit ganon yung
mama nya, mahal na mahal yun ni Apollo. Lalo na at may sakit yun sa puso. Kaya sana
wag kang magagalit o magtatampo sa kanya kung sakaling hindi pa nya sinasabi sa
mama nya yung tungkol sa inyo. Sana hintayin mong maging handa sya para sa tamang
panahon na maipagmamalaki ka na nya. Wag mo syang susukuan ha. Magtiwala ka lang sa
pagmamahalan nyong dalawa." Ambait naman talaga ng babaeng ito.

"Oo naman. May tiwala naman ako sa kanya kahit papano. Nararamdaman ko namang mahal
nya ako. At kung yung tamang oras lang ang hinihintay nya para maipakilala akong
nya ako sa mga magulang nya, ibibigay ko yun kahit gaano pa katagal." Buong
determinasyon kong sabi kay Raine.

"Wag kang susuko!" Itinaas nya ang kamao nya.

"Hindi ako susuko!" Itinaas ko rin ang akin. Sabay kaming nagtawanan.

Ilang araw at gabi ko ring inulit-ulit sa isipan ko ang mga napag-usapan naming
dalawa. Alam kong napakahirap ng sitwasyon namin ngayon ni Apollo. Isa syang
señorito. Isa akong alila. Pero may tiwala ako sa kanya. Alam kong sa oras na
kailanganin ko sya, nariyan sya para sa akin.

Maraming araw pa ang nagdaanan. Palalim ng palalim ang nararamdaman ko sa kanya.

Kung hindi lang sya nag-aaral at pumapasok nunca na lumayo ako sa tabi nya. Itinabi
ko ang takot sa dibdib ko. Malaki ang tiwala ko kay Apollo. Alam kong nagbago na
sya para sa akin. Hindi na sya yung dati na binabalewala lang ako. Alam ko iba na
sya sa dating Mama's boy attitude nya. May tiwala ako sa kanya. Hindi nya ako
pababayaan. Hindi nya ako iiwan...

Kaya nung dumating ang birthday ko, naghanda ako ng mabuti. Nagluto ako ng mga
paborito nyang ulam. Isinuot ko yung isang bestida na binili nya para sa akin.
Isinuot ko rin yung isang set ng alahas na ibinigay nya nung isang araw. Kahit na
naninibago ako dahil sa mga suot ko ay pinagtyagaan ko kahit ngali-ngali ko nang
hubarin ang mga iyon. Pero kinontrol ko ang mga kamay ko. Dapat maging maganda ako
sa paningin ni Apollo. Handa akong gawin ang lahat para sa hari ng puso ko kahit
mangati ako sa buong durasyon ng hapunan dahil siguradong huhubarin din naman nya
ang mga iyon pagkatapos naming kumain.

Pakanta-kanta pa akong lumabas ng kwarto at hinanda ang mesa para sa pagdating nya.
Tatlumpong minuto na lang andyan na sya. Napatingin tuloy ako sa doorbell ng
tumunog iyon. Naku baka si Apollo na iyon. Baka hindi na sya makapaghintay na umuwi
kaya andyan na sya.

Tumakbo ako para pagbuksan sya. Ngiting-ngiti pa akong bumaling sa kanya nang isang
malakas at nakakabinging sampal ang sumalubong sa mukha ko. Sindak akong napatingin
sa gumawa nun sa akin. Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang masalubong ko ang
nagbabagang mga mata ng taong nasa harap ko.

"S-señora..."
####################################
Chapter 25
####################################

"Walanghiya kang katulong ka! Ang kapal ng mukha mo!" Itinulak ako ni Señora
papasok sa loob ng condo at pinagsasampal. Nang takpan ko ang mukha ko ay
pinagsusuntok naman nya ako. Kung saan-saan tumama ang mabibigat nyang kamay. Sa
ulo ko, sa dibdib ko, sa tyan ko. Wala akong ibang nagawa kundi ang umiyak ng
umiyak at pilit na tinatakpan ang mga parte ng katawan kong inaatake nya.

"Punyeta ka! Anak ko pa ang nagawa mong perahan. Ito ba?! Ang mga to ba ang dahilan
ng panlalandi mo sa kanya?" Hinablot nya ang kwintas na suot ko. Pilit nya ring
pinaghihila ang tela ng bestidang suot ko. Nang hindi nya ito mapunit ay muli nya
akong pinagsasampal. Naramdaman ko ang mahahabang kuko nya na sumugat sa
magkabilang pisngi ko.

"Tama na po, Señora." Humahagulgol kong sabi sa kanya habang iniiwas ang mukha ko
sa pananakit nya.

"Anong tama na?! Walanghiya kang malandi ka!" Ilang tama pa ng kamay nya ang
nagpahilo sa akin kaya napaluhod na ako. Nang mapagod sya sa pagsampal ay
sinabunutan naman nya ang buhok ko habang nagsisisigaw. Inginudngod pa nya ako sa
sahig.

"Punyeta kang puta ka! Ang kapal ng mukha mong malandi ka! Ambisyosa!" Kahit
nakadapa na ako ay patuloy pa rin sya sa pananakit sa akin.

"Puta ka! Manang-mana ka sa magulang mong mangmang! Anakputa ka!"Narindi ang tenga
ko sa masasakit na sinabi nya. Pati ba naman mga namayapa ko nang magulang
idinadamay nya pa? Umakyat lahat ng dugo sa ulo ko at tila nagkaroon ng lakas ang
mga kamay ko para kalasin ang pagkakakapit nya sa buhok ko.

"Hindi ako puta!" Itinulak ko sya ng malakas kaya napasalya sya sa sahig.

"Mama!"
"Rhomien!"

Napatingin ako sa may pintuan. Naroon ang kambal at nakatitig sa amin. Puno ng
galit ng tingin ni Apollo habang puno ng pag-aalala ang tingin ni Arthur.
Napatingin kaming tatlo nang biglang magpalahaw ng iyak ang señora habang daklot
ang dibdib.

"Walanghiya kang alila ka! Balak mo pa akong patayin!" Natitigilang napailing ako
sa kanya.

Nagmamadaling lumapit sa amin ang kambal. Si Apollo sa señora at si Arthur sa akin.

"Mama!" Inalalayan ni Apollo ang ina pagkatapos ay nag-aapoy ang mga matang
bumaling sya sa akin."How dare you hurt my mother?!" Napailing-iling ako sa kanya.
Hindi ako makapagsalita. Para bang hinigop ng matatalim nyang tingin ang boses ko.

"Apollo, siguradong may rason si Rhomien kung bakit nya naitulak si Mama. Hindi mo
ba nakikitang---"

"Isa ka pa! Para namang hindi mo nakitang sinaktan nya si Mama! Kahit ano pa ang
rason nya, wala syang karapatang gawin iyon!" Binuhat nito ang ina at tinalikuran
kami.

"Bakit? Ikaw ba alam mo ang rason nya para masaktan nya si Mama? Nakita mo ba ang
ginawa sa kanya ni Mama na maaaring dahilan ng panunulak nya kay Mama?!"

"Sinaktan nya si Mama!"

"Sya ba hindi sinaktan ni Mama?"

Saglit na natigilan si Apollo sa paglalakad. Ngunit pagkaraan ng ilang sandali ay

tuluyan nya na kaming iniwan. Napahagulgol ako ng iyak. Dumoble ang sakit ng
katawan ko at loob ko sa ginawang pagtalikod sa akin ni Apollo. Nasaan na? Nasaan
na ang pinakamamahal kong si Apollo na nangakong hindi ako iiwan?

Bakit ganon? Ako ang unang sinaktan ng nanay nya. Naitulak ko lang naman sya dahil
sobra na ang ginawa nyang pananakit sa akin at pang-aalipusta sa pamilya ko.

Naawang yinakap ako ni Arthur. Walang pangingimi at pandidiring pinunasan nya ang
mukha kong tigmak ng luha.

"Im sorry. Im sorry kung sinaktan ka ni Mama." Hinang-hina akong napayakap sa

kanya.

"Tara gamutin natin yang mga sugat mo." Dahan-daham nya akong inalalayan patayo.
Ngunit bago pa man ako makahakbang ay nanlamig ang buong kayawan ko. Biglang
nandilim ang paningin ko. Bumigay na ang bugbog na katawan ko.

Nagising ako sa loob ng kulay puting kwarto.

"Kumusta na ang pakiramdam mo?" Nag-aalalang tanong ni Señorito Arthur sa akin.

Bago pa ako makasagot ay pumasok na ang isang doktor.

"Nahihilo ka pa ba?" Tamong nito sa akin. Umiling ako sa kanya. Bumaling sya kay
señorito.

"Bakit mo naman binugbog ang asawa mo?" Paninita nito sa binata.

"Hindi po ako ang gumawa nyan sa kanya." Tanggi nito.

"Mister alagaan mo nan ang misis mo. Wag mo syang hayaang makipag-away. Pasalamat
ka at hindi napano ang anak mo!" Pareho kaming naguguluhamg napatingin sa doktor.

"Anak?!" Napalakas na sabi ni Señorito.

"Buntis ang asawa mo. She's one month on the way. At ikaw naman misis, wag kang
nakikipagbasag ulo. Bukas pumunta ka sa isang ob gyne. Magpareseta ka ng vitamins
para sa inyo ng baby mo. Cge, pwedr ka ng lumabas mamaya tutal kaya mo naman na.
Alis na ako at marami pang pasyente ang naghihintay sa akin. Huu ang mga kabataan
nga naman ngayon! Ke babatang magpamilya!" Pagpapalatak pa nit bago kami tuluyang
talikuran.

Napahawak ako sa impis kong tyan.

"B-buntis ako." Paulit-ulit kong bulong. Hindi ko namalayang tumulo na ang luha ko.

"S-señorito kailangan kong mskausap ang kapatid mo."

"Oo, Rhomien. Ihahatid kita."

####################################
Chapter 26
####################################

Ihinatid ako ni Señorito Arthur sa condo. Napakarami nyang bilin. Pinilit pa nya
akong mangako na tawagan sya sa kung ano man ang magiging resulta ng pag-uusap
namin ng kapatid nya.

Hinintay ko syang dumating. Isang oras. Dalawang oras. Natatakot ako. Kinakabahan.
Hindi ko alam kung ano ang mangyayari pagkatapos ng nangyari kanina. Mag-aalas dose
na ng dumating sya. Ninenerbyos ko syang sinalubong.

Nang makita nya ako ay nagmamadali syang naglakad papunta sa kinaroroonan ko.
Dinaklot nya ang mga braso ko at isinalya ako sa dingding.

"Bakit mo itinulak si Mama?! Hindi mo ba alam na muntik na syang atakehin kanina?!"

Galit na galit sya sa akin. Napaiyak ako sa takot.

"S-sinaktan nya a-ko!" Pagrarason ko pero itinaas nya ang kanyang kamay at akmang
sasampalin ako kaya dagli kong itinaas ang kamay ko patakip sa mukha ko.

"Kahit saktan ka nya, wala kang karapatang saktan sya! Damn you!" Matigas nyang
sabi. Marami pa syang pinagsasabi pero nabingi na ako sa sinabi nya kaya hindi ko
na narinig ang mga iyon.

"Kahit saktan ka nya, wala kang karapatang saktan sya! Damn you!"

"Kahit saktan ka nya, wala kang karapatang saktan sya! Damn you!"

"Kahit saktan ka nya, wala kang karapatang saktan sya! Damn you!"

Dios ko! Ansakit ng puso ko. Bakit ganito sya sa akin ngayon? Akala ko ba mahal nya
ako? Hindi ba nya makitang puro pasa ang mukha ko? Paano kung napahamak pati ang
anak nyang nasa sinapupunan ko? Wala pa rin ba akong karapatang ipagtanggol ang
sarili ko? Napahagulgol ako sa pag-iyak.

"Ngayon iiyak-iyak ka dyan na parang sobrang inapi ka nang mama." Tinalikuran nya
ako.

"Bukas, pupunta tayo sa ospital. Hihingi ka ng tawad sa kanya. Lumuhod ka kung

kinakailangan..." Hindi ko na pinakinggan ang iba pang sinasabi nya. Kinalma ko ang
sarili ko mula sa pag-iyak at naglakad palayo sa kanya.

Lumabas ako ng condo. Bumaba ng building. Naglakad ako nang naglakad. Hindi ko
inalintana ang oras, ang lamig ng paligid. Tulala lang ako sa paglalakad.

Lakad lang ako ng lakad. Wala na ako sa aking sarili. Paulit-ulit na bumalik sa
isip ko ang nangyari kanina. Lahat ng pananakit. Lahat ng masasakit na salita mula
sa senora at mula kay Apollo. Sa aking pinakamamahal na si Apollo.

Napasandal ako sa puno sa gilid ng kalsada. Napahagulgol ako ng iyak. Napasigaw ako
sa sama ng loob. Tumingala ako sa langit.

"Dyos ko! Ang gandang regalo naman nito sa birthday ko!" Umiyak ako ng umiyak.
Kahit ang hapdi-hapdi na ng buong mukha ko. Kahit nananakit na ang mga mata ko
nagpatuloy lang ako sa pag-iyak. Ibinuhos ko ang lahat-lahat sa pag-iyak kong iyon.
Hinayaan kong maubos ang luha ko.

Nang manahimik ako sa kangunguyngoy ay saka ko lang napansin na tumutunog pala ang
cp na ibinigay ni Señorito Arthur kanina. Buti na lang pala at pilit nya itong
isiniksik sa bulsa ng jacket na ipinasuot nya akin nang ihatid nya ako sa harap ng
building ng condo.

Pinunasan ko muna ang mukha ko nang sagutin ko ang tawag nya.

"He-llo, S-señorito?" Namamaos ang boses kong bati sa kanya.

"Rhomien asan ka? Anong nangyari? Kanina pa ako tawag nang tawag."

"Magsaysay Avenue." Basa ko sa pangalan ng kalyeng kinaroonan ko.

"Wag kang aalis dyan. Papunta na ako." Bilin nya bago patayin ang linya.

Tulala lang ako sa kalye habang hinihintay sya. Sa wakas, wala ng luhang tumutulo
mula sa mga ito.

Nang tumigil sa harapan ko ang kotse ni Señorito Arthur ay agad syang umibis mula
rito. At simbilis ng kidlat ay nasa harapan ko na sya at yinayakap ako. Ewan ko.
Wala na akong nararamdaman. Mamamanhid na ang puso ko, ang damdamin ko, at ang
buong pagkatao ko. Inalalayan nya ako papasok sa sasakyan at iniuwi ako sa bahay
nila. Ipinasok nya ako sa dati kong silid. Pinahiga nya ako hanggang sa nakatulog
na ako sa paghihintay sa kanyang kumuha ng bihisan ko.

Isang linggo na rin akong nagtatagal sa bahay ni Señorito. Wala na akong balita sa
mga nangyayari sa labas ng apat na sulok ng bahay na iyon. Hindi ko alam kung dapat
kong ipagpasalamat na walang señora o Apollo na nagpunta doon para saktan ako.
Pagkalipas ng isang buwan, umalis na kami patungong America.

Doon na kami nanirahan. Doon na rin sya nagtapos ng pag-aaral. Doon na kami
nagpakasal. Doon ko na ipinanganak ang tatlo kong anak. Ang triplets namin ni
Apollo na sina Arvin, Arrex at Airam.
####################################
Chapter 27
####################################

Hindi na sumasakit ang ulo ko nang magising ako. Halos limang oras din pala akong
nakapagpahinga. Bumangon ako at naligo. Dahil kay Apollo hindi na ako nakapagpalit
ng damit ko kanina.

Bumaba ako sa grand staircase ng mansyon ng mga de Blanch. May mga bagong mukhang
bumati sa akin. Andito pa kaya ang mga dating kasamahan ko? Nasagot ang katanungan
ko nang humahangos na papunta sa akin si Mimi.

"Senorita Rhomien." nakangiting bati nito.

"Anong senorita ba yang itinatawag mo sa akin?! Ako pa rin ito. Ang kaibigan mo."
hinila ko sya para yakapin.

"Akala ko nakalimutan mo na ako." yumakap na rin sya sa akin ng mahigpit. "Tara sa

kusina. Magmeryenda ka muna. Alam kong gutom ka na." hinila nya ako papunta sa
kusina. Nabungaran namin si Aling Nena doon na naghahanda ng mesa.

"Aling Nena!" sabik kong tawag sa kanya.

"Diyos ko! Rhomien!" sinalubong nya ang yakap ko.

"Kumusta ka na? Anlaki mo na! Ang ganda-ganda mo na!" naluluhang pinagmasdan nya
ang kabuuan ko.

"Aling Nena naman. Para naman akong limang taong gulang lang nung huli nyo makita.
Pumuti lang po ako at nanaba."

"Ang sabihin mo, Nena iba ang ginawa sa kanya ng pera! Ikaw ba naman, mula sa
pagiging simpleng muchacha eh makapag-asawa ng mayaman at madala ka pa sa America,
hindi ka ba gaganda ng ganyan?!" napalingon kaming tatlo sa pinanggalingan ng boses
na iyon. Nabungaran namin si Aling Ditas na nakataas ang kilay sa amin. Puno nang
pang-uuyam ang kanyang mga matang tumitig sa akin.

"Kumusta Aling Ditas? Hanggang ngayon pala kung makapagsalita ka parang ikaw ang
nagpapasahod sa amin. Sayo na rin mismo nanggaling na asawa na ako ng senorito mo.
Hindi ba dapat magpakumbaba ka naman po sa taong asawa ng nagpapasweldo sa inyo?"
buong lambing kong sabi sa kanya pero nasa mga mata ko ang paghahamon. Akala mo
naman kasi kung sinong makapagsalita ito.

"Ang paggalang kusang ibinibigay. Hindi hinihingi lalo na ng mga ambisyosang

katulad mo." nang-iinsulto itong tumawa. Tumawa naman ako ng mas malakas kaya
natigilan sya.

"Ganon ba? Since sayo na rin nanggaling na ambisyosa ako kaya napangasawa ko ang
isa sa mga amo mo, pwes di ba dapat pagsilbihan mo ako? O baka naman gusto mo pang
malaman ni Arthur ang pang-iinsulto mo sa akin?" napanganga sya lalo sa mga narinig
nya mula sa akin.

Excuse me lang ha, hindi ako pinakasalan at pinag-aral ni Arthur na aapi-apihin

lang. Magalang ako sa mga taong dapat igalang. Pero kung bastusan din lang naman,
hindi ako mangingiming makipagsabayan. Hindi na ako ang mahinang si Rhomien. Natuto
na ako mula sa mga pinagdaanan ko. Ayoko nang apihin o insultuhin ng walang
kalaban-laban.

Nakangiti akong ngumiti sa ginagawang paninilbi sa akin ni Aling Ditas. Kahit

naaawa ako sa kanya dahil halatang napipilitan lang sya sa pag-aasikaso sa akin ay
nanahimik ako. Alam kong kapag hindi ako nagpakita ng sungay sa kanya, isa sya sa
kakalabanin ko dito sa mansyon. Tama na sa akin sina Apollo at ang kanyang ama.

Pagkatapos kong magmeryenda ay muli akong umakyat para tumawag sa New Jersey.
Kailangan kong kumustahin ang pamilya ko.

"Rhomien kumusta ka dyan? Kumusta ang pagsalubong nila sayo?" I rolled my eyes as
if nasa harapan ko lang si Arthur.

"Ayun napakainit." tumawa naman ang loko.

"Hayaan mo na. Kundi lang ganito ang kalagayan ko, sana ako ang andyan." May
leukemia kasi si Arthur. Chronic Myeloid Leukemia na awa ni Diyos, pwedeng madaan
sa masusing gamutan. Kaya sya hindi pwedeng umuwi at makita ng pamilya ay dahil sa
epekto ng mga pinagdaanan nyang chemotheraphy. Pumayat at naglagas kasi ang buhok
nya. Ayaw nyang isisi na naman sa akin ng ama at kapatid nya ang nangyayari sa
kanya gaya ng paninisi nila sa akin sa pagkamatay ng senora. Inatake kasi ito sa
puso nung malaman na nagpakasal kaming dalawa ni Arthur at naninirahan na sa
America. Sobrang konsensya ako noon lalo na nang umuwi si Arthur na pilay dahil sa
ginawang pananakit sa kanya ni Apollo. Dinugo nga ako noon dahil sa stress. Buti na
lang at naagapan. Kung hindi baka nabaliw na ako.
"Kumusta ang mga bata?" Naririnig ko sa background ang pahahabulan at sigawan nila.
"Hindi ka ba pinapahirapan?"

"No sweat. Andito naman si Aimee para tulungan ako sa pag-aalaga sa kanila."
Napangisi ako. Isang Puerto Rican si Aimee na napadpad sa New Jersey. Isa sya sa
mga tinutulungan ng kompanya ni Arthur para makapag-aral at ang hiniling ni Arthur
na kapalit ay matulungan sya sa pag-aalaga sa mga bata habang wala ako. Mabait
naman yun at mapagkakatiwalaan, kaya kampante ako. Isa pa, may hinala akong hindi
lang dahil sa utang na loob kaya pumayag ito sa request ni Arthur.

"Mama, I got a star today!" hiyaw ni Arrex sa telepono.

"Very good, anak! How's your brother and sister?" naririnig ko ang prinsesa ko na
nakikipag-agawan na sa telepono habang sumisigaw ng 'I wanna talk to mama' ng
paulit-ulit.

"Anak let me talk to your sister." ibinigay nito sa kapatid ang phone.

"Mama I also got a star!" humagikgik ito. Sa kanilang tatlo, ito ang
pinakamasayahin. Expected na yun dahil babae sya. Si Arvin na panganay ang
pinakatahimik. Kami lang ni Arthur ang nakakausap nya ng matagal bukod sa mga
kapatid nya. Manang-mana sa ama. Si Arrex, ke bata-batang bipolar. Minsan seryoso,
minsan magulo. Hay, sila ang buhay ko.

Marami pa kaming napag-usapan ng mga bata. Hanggang sa nagpaalam na ako dahil sa

pagkatok ng kung sino sa pinto ng kwarto ko.

Napagbuksan ko si Aling Ditas na may kakaibang ngiti sa labi.

"Dinner na po, Senyorita. Hinihintay ka na ng Senor at Senorito." pati ang boses

nya ay kakaiba kaya nakaramdam ako ng kaba.

Tinalikuran nya na ako kaya wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kanya. Nag-ipon
ako ng lakas ng loob habang pababa sa hagdan. Mukhang sasabak na naman ako sa
giyera.
####################################
Chapter 28
####################################

Nadatnan kong naghihintay na sa dining table ang mag-amang de Blanch. Nangingiming

akong tumayo sa gilid nila.

"Ano pa ang hinihintay mo? Gusto mo pa bang ipaghila ka namin ng uupuan mo?"
matigas na sabi sa akin ng senor.

Huminga muna ako ng malalim bago umupo sa tapat ni Apollo. Pinanuod ko si Mimi na
pagsilbihan ako ng mga pagkain.

Unang subo ko pa lang, parang gusto ko nang iluwa ang pagkain sa bibig ko dahil sa
narinig kong sinabi ng senor.

"Unang araw mo pa lang dito sa mansyon kung makaasta ka akala mo kung sino ka na."
napatingin ako sa nakatayong si Aling Ditas na nasa likod ni Apollo. Nakangisi ito
sa akin.

Napailing ako sa kinauupuan ko at ipinagpatuloy ang pagnguya. Lumakas ang tibok ng

puso ko. Natakpan na ng galit yung kaba ko kanina. Linunok ko muna ang nasa bibig
ko bago ko sagutin ang sinabi ng don.
"Pwede ko po bang ibigay ang side ko sa nangyari kanina?" magalang kong tanong.

"Para saan pa? Nakwento na ni Ditas ang ginawa mo. Wala nang dapat pang
ipaliwanag." matigas na sabi nya.

"Kung ganon, nakwento din po nya ang ginawa nyang pambabastos sa akin?"

"Hindi ka naman babastusin kung hindi ka kabastos-bastos." napailing pa ang senor

sa akin.

"Pa! Asawa na sya ni Arthur. Bigyan naman natin sya ng kahit konting respeto lang."
Tumingin sya sa akin. "Kahit naman sya ang dahilan ng pagkamatay ng mama, wag
nating ipakita at ipadama sa kanya na kaya nya rin tayong patayin sa kunsumisyon
habang andito sya sa mansyon. Isa lang syang mababang klase ng babaeng hindi natin
dapat pinag-aaksayahan ng pansin." shet. Akala ko pa naman ipagtatanggol nya ako.
Mas lalo pa pala nya akong iinsultuhin. Sa harap pa mismo ng pagkain. Nananakit ang
dibdib ko ngunit pinigilan ko ang pag-iyak. Napatingin ako kay Mimi na nasa tabi
ko. Nasa mata nya ang labis na pagkaawa sa akin. Inabot ko ang baso ng tubig sa
harap ko at uminom para pakalmahin ang nag-aalab na galit sa puso ko. Kinalma ko
ang sarili ko. Inisip ko si Arthur at ang mga bata.

"Ano? Hindi mo ba ipagtatanggol ang sarili mo kung ako ang mang-iinsulto sayo?"
nanunuya ang mga tingin at boses nya sa akin kaya muling umantak ang sakit sa puso
ko.

"Kung ang pang-iinsulto sa akin mula sa inyong lahat ang dahilan mo sa pamimilit sa
aking manatili dito, siguro naman masaya ka na ngayon." tumayo na ako.

"Hindi pa tapos ang dinner." matigas na sabi ng senor. Tumingin ako sa kanya.

"Imbes na pagkain ay puro pang-uuyam naman ang ipinapakain ninyo sa akin kaya wala
na po sigurong dahilan para umupo pa ako sa harap ninyo, senor. Excuse me po. Busog
na po ako mula sa mga sinabi nyo." taas noong iniwan ko sila.

Halos madapa sa pag-akyat ko sa hagdan dahil sa mga luhang bumabalong sa mga mata
ko. I should have known. Hindi ako dapat nagpatakot kay Apollo kanina. Hindi ako
dapat manatili rito.

Pagpasok ko sa kwarto ay agad akong nagpalit ng damit. Kailangan ko nang umalis

dito ngayon din. Kahit lakarin ko mula Tarlac hanggang Manila ay gagawin ko. Kung
mananatili pa ako dito baka nasa kabaong na ako bukas sa galit ng mga tao dito sa
akin.

Binuhat ko na ang maleta ko at humakbang patungo sa pintuan ng kusang bumukas iyon.

"Hindi ka aalis." may pagbabanta nyang sinabi. Natawa ako sa kanya. Hindi aalis?!
The nerve of this man! Anong karapatan nya para utusan ako pagkatapos nyang gawin
at sabihin iyon sa akin kanina?

"Bakit? Kulang pa ba yung ginawa mo sa akin kanina? Tingin mo papayag akong patayin
nyo?" nag-iinit ang ulong bulyaw ko sa kanya. Sinubukan ko syang lampasan pero agad
nya akong hinawakan at itinulak pabalik sa kinatatayuan ko. Hinila nya ang maleta
ko at binuksan iyon para ilabas ang mga damit ko.

"Anong ginagawa mo?!" nakipag-agawan ako sa mga damit kong kung saan-saan nya
pinagbabato.

"Kapag sinabi kong dito kong dito ka lang, DITO KA LANG!" Sigaw nya at ibinuhos na
sa sahig ang natitirang damit ko sa loob ng maleta. Tang ina nya! Akala ba nya
masisindak ako sa ginawa nya? Baka nakakalimutan nya ang shoulder bag na
kinaroroonan ng mga importanteng dokumento ko.

Nang makita kong dumako ang tingin nya dito ay mahigpit ko iyong kinipkip. Umatras
ako palayo sa kanya at tinakbo ang pinto. Ngunit ang demonyo, agad akong nahabol at
nahigit para buhatin sa balikat nya.

"Walanghiya ka! Bitawan mo ako! Ibaba mo ako, Apollo! Shit!" pinagpapalo ko ang
likod nya ngunit hindi sya natinag. Ibinagsak nya ako sa kama at agad kinubabawan.
Nagpumiglas ako sa ilalim nya at nagsisigaw.

"Tang ina mo, Apollo! Bitawan mo ako! Bitawan mo ako!" pinagsusuntok ko sya. Wala
akong pakialam kung saan tumama ang mga suntok ko. Nagmura sya nang ilang beses ko
rin syang masuntok t makalmot. Nahawakan nya ang mga kamay ko at pinagdikit iyon sa
ulo ko. Hindi ko alam kung paano nya nahubad ang tshirt nya at ginamit ito pantali
sa mga kamay ko. Kahit nakatali ang mga ito ay hindi ako nagpatinag. Nagpumiglas pa
rin ako at nagsisigaw kahit na sobrang nabibigatan na ako sa kanya ng walang anu-
ano'y ibinaliktad nya ang pagkakahiga ko sa kama. Ngayon nga ay nakadagan na sya sa
likuran ko kaya hindi na ako masyadong makagalaw.

"Shit ka, Apollo. Pakawalan mo ako! T-teka anong ginagawa mo?! Bitawan mo ako ano
ba! Ahh! Shit!" nagpupumiglas ako nang maramdaman kong kinakalas nya na ang
pagkakabutones ng pantalon ko.

"I will make you stay! Hindi ako makakapayag na makaalis ka dito nang hindi pa ako
nakakaganti sa lahat ng sakit na idinulot mo sa akin!" galit na galit ang boses
nyang bulyaw mula sa likuran ko.

Napasigaw ako ng malakas ng tuluyan nya nang maibaba ang pantalon ko kasama na ang
panloob ko.

####################################
Chapter 29
####################################

SPG

"Bitawan mo ako, Apollo! Ano ba! Shit!" Ramdam kong kinakalas na rin nya ang
pagkakabutones ng suot nyang shorts.

"Pigilan mo ako kung kaya mo." He smirked on my ear. Nakaramdam ako ng

pangingilabot sa ginawa nyag

Natatakot ako! Kinakabahan! Sobrang lakas ng tibok na puso ko! Nanlalaki ang ulo
ko! Hindi ako papayag! Hindi ako papayag na muli nya akong galawin!

"Ano ba, Apollo! Bakit mo ba ginagawa ito?! Asawa na ako ni Arthur!" sigaw ko sa
kanya. Pinilit ko pa ring magpumiglas ngunit natigilan ako nang tumusok sa likuran
ko ang mainit at naninigas nyang pagkalalaki. Nagtayuan ang balahibo ko! Nanginig
ang buong katawan ko! Nanlaki ang ulo ko!

"At talagang ipinapaalala mo pa ha!" dumoble ang bigat ng paggalaw nya sa likuran
ko.

"No!!!" nagpapasag ako nang maramdaman kong pinaghiwalay nya ang mga hita ko.
Dinaganan ng katawan nya ang isang paa ko habang yung isang paa naman nya ay
pumipigil sa isang hita ko.
"Beg. Beg, Rhomien. Beg." nanigas ako nang maramdaman kong hinahaplos na ng isang
kamay nya ang pagkababae ko.

"A-apollo! B-ba-kit mo ba a-ko g-gina-ahmp-ganito?!" hindi ko mapigilan ang init na

nagsisimulang umalab sa parte ng katawan kong pinagpapala ng mga daliri nya.
Nahigit ko ang hininga ko at namilipit ang mga paa ko nang dahan-dahang pumasok
doon ang dalawang daliri nya.

"S-stop! Ohh! W-wag mmph!" Pati katawan ko ay namimilipit na sa mabilis na

pagpapagalaw nya sa mga daliri nya sa loob ko.

"Stop this! Please, Apollo! Stop, please!" pagmamakaawa ko sa kanya.

"I'll prove to you that I am better than him, Rhomien! Patutunayan ko sayo na ako
lang ang makapagbibigay ng kaligayahang hinahanap-hanap ng katawan mo!" Sinimulan
nyang sibasibin ng halik ang leeg ko. Wala na. Nawalan na ako nang lakas nang
maramdaman ko ang pagdaloy ng malagkit na tubig sa gitna kong patuloy na linalaro
ng mga daliri nya.

"Ap-pol-llo-ooh!" Nababaliw na ako! Binabaliw nya ako!

"Akin ka noon, Rhomien! Patutunayan kong hanggang ngayon, akin ka pa rin!" And with
that, naramadaman ko ang bigla nyang pagpasok ng kanya sa akin.

"N-no! Ohh! Mmp! Uhmp!" Masakit! Mahapdi! After six years ngayon lang ulit may
pumasok sa akin kaya siguro ganito. Mabilis ang ginawa nyang paggalaw. Waring sabik
na sabik sya. Namaluktot ang kadulu-duluhang daliri ko sa sensasyong bumabalot sa
buong katawan at pagkatao ko.

"L-looove-ah! You-you're so-ah-ti-ght! So-oh-tight!" lalo pa nyang pinagbuti ang

pagbayo mula sa likuran ko na halos mawalan na ng oxygen ang baga ko sa lakas ng
pagbabanggaan ng mga katawan namin. Natabunan na ang inisyal na hapdi nang
nakakanginig na sarap. Tumaas lahat ng buhok sa katawan ko sa kuryenteng dumaloy sa
bawat himaymay ng laman at ugat ko. Pinaglaruan ng isang kamay nya ang dibdib ko
habang pigil pa rin ng isang kamay nya ang nakataling mga kamay ko na nakataas sa
bandang ulo ko.

"Ah-R-rhomieeenn! I miss ump you! I miss us, oh!" Malalakas na pagpalo ng katawan
nya ang naramdaman ko bago sya tuluyang nanginig at ilinabas ang kanya bago sya
tuluyang sumabog sa likuran ko. Hingal na hingal kaming pareho.

"I told you. You are still mine. Babawin kita, Rhomien! Even if I have to hurt my
own brother, mabawi ka lang!" Kinalas nya muna ang pagkakatali sa mga kamay ko bago
nya ibalot ang katawan ko sa kumot.

"Magpahinga ka na. Magpapadala ako kay Mimi ng pagkain mo after an hour." tuluyan
na syang lumabas sa pinto at iniwan ako.

Oh my God! What have I done?

####################################
Chapter 30
####################################

Apollo's POV

I looked at the clock. It says 2:30 am. Alam kong dapat na akong matulog dahil
maaga pa akong pupunta sa office bukas pero masyadong mailap sa akin ang antok.
Buhay na buhay pa rin ang dugo ko simula kahapong dumating sya.

For almost six, seven years ngayon lang ulit tumibok ang puso ko nang ganito
kabilis. I am not exaggerating. Pinagdaanan ko ang napagdaanan ng mga kaibigan ko
na dati ay kinakaawaan ko lang. Funny how we have the same attitude, same taste in
women, same libido, same fate, same hurt. Pare-pareho kami ng pinagdaanan. Na
pagkatapos makita ang hinahanap-hanap ay iniiwan. Maybe we were cursed. I admit, we
are ruthless in the same manner. But when we love, I mean really love, we never
forget and our heart will beat for only that woman.

Masakit na iniwan ako ni Rhomien para sa kakambal ko. Masakit marinig mula sa kanya
na iniwan nya ako because Arthur is everything that I am not. Minahal ko naman sya.
Alam kong mas pinahalagahan ko ang kalagayan ni Mama noong panahong nagkaroon sila
ng komprontasyon. But that doesn't mean that I care for her less. That I loved her
less. Ang gusto ko lang naman sana noon ay magpakumbaba kami kay Mama. Yung
matatanggap kami ni Mama ng walang sama ng loob. I know I didn't have the time to
explain my side pero paano ko maliliwanag sa kanya ang gusto ko kung iniwan nya
agad ako. Oo. Nagalit ako sa kanya sa ginawa nyang panunulak kay Mama. I worried
for my mom dahil may sakit sya. What they didn't know was that I was worried for
Rhomien too. Ang pagkakamali ko lang ay hindi ko iyon agad naipakita dahil andoon
naman si Arthur. Alam kong may mali rin ako pero sana hindi sya umalis. Sana
hinintay nyang maisaayos ko ang gulo. Pero ang nasaklap, iniwan nya ako at
nagpakasal pa sya kay Arthur. Galit ako sa ginawa nya. Galit na galit. Pero kanina
nung pinasok ko sya sa kawarto nya at makitang aalis na naman sya, doon ko
napagtantong hindi ko na kayang makita syang umalis ulit sa buhay ko. Doon ko na
realize na mahal ko pa rin sya. Mahal na mahal ko pa rin sya. Call me a jerk. Call
me asshole. I don't care. Wala akong pakialam kahit kasal sila ni Arthur. Wala
akong pakialam kahit masaktan ko ang ama at kapatid ko sa gagawin ko but she is
mine. Rhomien has always been and always will be mine.

Nung pinasok ko ang akin sa kanya kanina, agad kong nalaman that Arthur never
touched her dahil nasaktan ako noong pinasok ko ang makipot nyang pagkababae.
Makipot dahil wala namang ibang pumasok kundi ako lang. Alam kong ako lang.

Nagkaroon ako ng pag-asa. Nabuhay ang dugo at puso ko. Buhay na buhay ang utak ko
sa pagplano kung paano ko sya mababawi sa kakambal ko. Hinding-hindi na ako
makakapayag na may humadlang pa sa akin. Kung hindi nya na ako mahal pwes I will
make her love me again. Gagawin ko ang lahat para magkaroon kami ng happy ending. I
may sound selfish to everybody but that's what I am. Makasarili ako lalo na sa
taong mahal ko.

Yaman din lang naman na hindi ako makatulog pinuntahan ko sya sa kwarto ni Arthur.
Hindi nya siguro alam pero may secret door papasok sa kwarto naming magkapatid kaya
useless din ang paglalock nya ng pinto.

I stared at her peaceful sleeping form. Umupo ako sa gilid ng kama. Hindi man lang
sya nagising sa paglundo nito. Hay. Hanggang ngayon tulog mantika pa rin sya. Kaya
nga noon kahit itali ko sya, hindi sya nagigising agad.

Gumanda sya, pumuti, humubog ang katawan. I enjoyed her breast kanina. Nagkaroon na
ito ng laman. Her body has matured. She's a real woman now. I miss her. Oh how I
miss her. I miss her smell, her touch. I miss her voice, her smiles and laughters.
Namimiss ko ultimo pagsimangot at pag-irap nya. Namimiss ko ang yakap at halik nya.
I miss the way she moans my name and how she groans in ecstacy of our lovemaking. I
miss how her skin feels when it rubs into mine. I miss how she shudders below me or
above me. I miss every moment of our happy time. And the years that has passed
without her had been the worst years of my life. And I have been celibate for these
past years. I cannot take to touch or kiss or have sex with any other women. Hindi
ko kaya.
Walang dumaang araw na hindi ko sya namimiss kahit na alam kong ang kapiling nya na
ay ang kapatid ko. Walang araw na hindi ako nakadama ng selos tuwing naiisip kong
ginagawa nila ang ginagawa namin noon. I drove my self harder into work.
Nagpakayaman pa ako para kung sakaling magkikita pa kami ulit, mas higit na ako kay
Arthur.

Tiniis kong hindi makibalita sa kanya. Ilang taon ding hindi ko nakausap si Arthur
sa ginawa nyang pagtakas kay Rhomien. Huli ay noong dumating sya nang mamatay ang
mama. Kung selfish ako, tuso si Arthur. Sinigurado nyang hindi ko sila mahahabol.
Sinigurado nyang sa akin mapupunta ang pamamalakad ng mga business ng pamilya para
wala nang dahilan para bumalik sya ng bansa. Pero kung tuso sya, mas matalino naman
ako. Nagtayo ako ng sarili kong negosyo na pumantay o humigit pa sa negosyo ng
pamilya. Tapos na ang responsibilidad ko sa pamilya dahil napalago ko naman ang
kumpanya bago ko tuluyang iwan. Nagpaalam na ako kay Papa and I set Arthur up para
mapabalik ko sya, sila dito sa Pilipinas. Kahit na lugihin ko ang negosyong itinayo
nya sa America ay wala akong pakialam. Kailangan bumalik sya o magiging abo lahat
ng pinaghirapan nya. At ang pinakamalaking pagkakamali nya ay ang pagpapauwi kay
Rhomien para harapin ang responsibilidad nya sa pamilya.

Naputol ang mga iniisip ko nang mapasulyap ako sa puson ni Rhomien. Tumaas kasi ang
suot nyang damit kaya may nasisilip akong nakadikit sa tyan nya. Hinawakan ko ang
tela at mas itinaas pa iyon. Tinitigan ko ito at hinaplos. Wait is this a ceasarian
scar? Ceasarian. Meaning nagkaanak sya na idiniliver nya thru ceasarian. Pero
nadiscover ko lang kanina na hindi sya ginagalaw ni Arthur bilang asawa. How Hindi
kaya...?

I immediately stood up and went back to my room. I grabbed my phone and looked for
Arthur's number. Matagal na itong nakasave sa phonebook ko pero ngayon ko lang
susubukang tawagan. I hope he didn't change his number yet.

Nabibingi ako sa lakas ng tibok ng puso ko habang naghihintay sa kanyang pagsagot

sa tawag ko. Ilang ring din ang dumaan ngunit hindi nya pa rin ito sinasagot. I
redialled the number. Wala pa ring sagot. Ngali-ngali ko nang ibato ang telepono
pero nagpigil ako. I need to know the truth right at this moment. I dialled his
number over and over again when finally I heard the click sound I am waiting for.
Then I heard my twin's voice.

"Hello who is on the line please?"

"Arthur."

"A-pollo?"

"How's my child?"
####################################
Chapter 31
####################################

Matagal na katahimikan ang bumalot sa amin sa magkabilang linya. Sobrang lakas ng

tibok ng puso ko na kung may sakit lang sana ako sa puso ay inatake na ako.

"A-no ba ang s-sinasabi mo, Apollo?"

Ramdam ko ang kaba sa boses ni Arthur. Hindi ako pwedeng magkamali. Alam kong
kinakabahan sya. And my instinct is not wrong. Alam kong may anak kami ni Rhomien.
"Oh, cmon, Arthur. You know who I am talking about! Where is my child?!" I wanted
to strangle him for the pain that I am feeling right now. Kung pwede lang syang
hilahin mula sa kabilang linya ay nagawa ko sa galit na nararamdaman ko ngayon.

"Children." Bulong nya na hindi ko masyadong narinig.

"What?! Linawin mo ang sunasabi mo, Arthur!" Nanggagalaiti na ako sa sobrang galit
ko sa kanya.

"You have children. Two boys and a girl." I heard it loud and clear thia time pero
hindi maprocess ng utak ko ang sinabi nya.

"T-two b-oys? G-irl?" Bigla akong nanghina. Gusto kong sumigaw sa tuwa. Gusto kong
magwala sa galit. Gusto kong umiyak sa pagkasabik na makita ang mga anak ko. May
mga anak kami ni Rhomien. Dahan-dahan akong naupos sa sahig. Pinisil ng kamay ko ag
mga mata ko to stop my tears from falling pero nanakit ang lalamunan ko.

"ARTHUR!!! What have you done to me?!" I shouted at him at my heart's content never
minding that my tears are already falling and my voice is shaking. Pakiramdam ko ay
ilang ulit akong pinagsasaksak ni Arthur hanggang sa maubos ang dugo ko.

"Im sorry Apollo. Im so sorry."

"Oh God how could you so this to me, Arthur?! You took her away from me! Pati ba
naman mga anak ko, Arthur?! God damn it!!" Napahagulgol na ako ng iyak sa sobrang
sama ng loob ko sa kapatid ko. Tang ina! Tang ina nya.

"Im sorry, Apollo." Pilit kong kinalma ang sarili ko. Now that I know everything
hindi ako makakapayag na hindi ko mabawi ang talagang akin.

"I will never forgive you, Arthur. Mark my words, I am going to take what is
rightfully mine. And I won't fucking give a shit about you anymore. Kukunin ko sila
sayo!!" Pinatay ko ang linya at ibinato ang cellphone sa sahig. Nawarak ito at
nagkapira-piraso. Kagaya ng pagkatao ko ngayon. Nawarak at nagkapira-piraso dahil
aa mga nalaman ko. At tototohanin ko lahat ng sinabi ko kay Arthur. Walang sinuman
ang makakapigil para ang talagamg akin. Magkakamatayan kami ni Arthur kung
hahadlang sya. Wala akong pakialam kahit sino pa amg masagasaan ko. Kahit si Papa o
si Rhomien pa miamo, hindi na ako patatalo. Hindi ako makakapayag na matulad ako sa
cellphone. Warak. Sira. Pira-piraso.

"Good morning." Nakangiting bati ko kay Rhomien. Takang-taka itong napatingin sa

akin ngunit pabigla ding tumalikod nang kindatan ko sya. Nang magising ako kaninang
umaga after barely three hours of sleep, bigla na lang nawala ang galit na
kinikimkim ko para sa kanya sa nakalipas na anim na taon. Para bang nabayaran iyon
ng kaalamanh mayroon kaming anak. Punung-puno ako ng pananabik na makita sila,
mahagkan at mayakap. Nagkaroon ako ng panibagong rason para ngumiti, tumawa at
mabuhay. Puno nang pagmamahal ko syang hinabol ng tingin. Ang aking pinakamamahal
na babae. Ang aking si Rhomien.

Nagmadali ako sa paglalakad ng marinig ko ang pagsigaw nya mula sa kusina. Nakita
kong pinapagpag ng kamay nya ang nabanlian nyang hita ng mainit at umuusok pang
kape. Nakita ko ang kakaibang ngisi sa labi ng mayordomang si Ditas. Nagdikit ang
mga kilay ko at nagmamadali kong tinulungan si Rhomien para mapunasan ang tumapon
sa kanyang kape.

"Mimi." Kinambatan ko si Mimi na alalayan sya papunta sa salas para mayignan ang
paso nya. Nang makaalis sila ay lumapit ako kay Aling Ditas. Nag-iinit ang batok ko
sa ginawa nya.

"Señorito, h-hindi ko po sinasadyang matapon yung kape." Ninenerbyos na paliwanag

nya. Alam kong kita sa mukha ko ang matinding galit aa kanya.

"Pasalamat ka hindi ako pumapatol sa mga matatanda. Pero wag mong sagarin ang
pasensya ko, Aling Ditas. Alam ko ang nangyari kahapon. Pero hindi ibig sabihin na
hindi kayo napagsabihan ay sasamantalahin nyo na. Isang ulit pang malalaman ko na
binabastod at sinasaktan nyo ang babaeng mahal ko, kahit na 25 taon na kayo dito sa
mansyon hindi ako mangingiming palayasin kayo." Pagbabanta ko sa kanya.

"Señorito, akala ko po ba galit kayo sa kanya?!" Takang-takang pagtatanong nya.

"How dare you question my words, Aling Ditas?! Sino ba ang nagpahintulot sayo na
kwestyunin ang mga desisyon ko sa sariling pamamahay ko?!" Gusto ko na syang saktan
pero nagpigil pa rin ako.

"Pasensya na po, Señorito." Pagpapakumbaba nito sa akin. Tinalikuran ko na sya.

Agad akong pumunta sa kinaroroonan ni Rhomien. Nakita kong halos mamula na ang
mukha nya sa hapdi ng pagkakapaso nya. Agad ko syang binuhat.

"A-pollo! Saan mo ako dadalhin?"

"Hospital." Maikli kong sabi.

"Hindi na kaila----"

"Mimi kumuha ka ng bihisan ni Señorita mo. Hihintayin ka namin sa sasakyan.

"Opo, Señorito."

Iniupo ko sya sa passenger seat at kinabitan ng seat belt. Nasa mukha pa rin nya
ang labis na pagkabigla at pagtataka sa mga gingawa ko ngayon sa kanya gayong
kahapon ay halos kainin ko sya ng buhay.

Umupo ko sa driver's seat at habang ikinakabit ko ang seat belt ay narinig ko ang
pagtatanong nya.

"Bakit...?" Seryoso nyang tanong.

"Why what?" Sumulyap ako sa kanya.

"Bakit mo ginagawa ito? Bakit bigla kang bumait?"

"Dati na akong mabait sayo." She rolled her eyes.

"Cut the shit, Apollo. Alam mo ang ibigkong tukuyin!" Nahahigh blood na bulyaw nya.

"What a sharp tongue you got there, love. Okay eto ang dahilan... Natikman kita
ulit eh kaya ako bumait." Humagikgik ako kaya nalaglag ang panga nya. Kinintalan ko
ito ng mabilis na halik.

"Apollo!" Naeeskandalong sigaw nya.

"Dahil sa kanila." Napabuntong hininga ako at seryoso akong tumingin sa kanya.

"Kanila?!" Nakakunot noo nyang ulit sa sinabi ko.

"Three days from now you will see them... Again." Kitang-kita ko ang panlalaki ng
mga mata nya at ang pag-iwas ng mga mata nya sa akin.

Yes, Rhomien. You will see them soon. My kids. Our kids.

####################################
Chapter 32
####################################

"Pa." Bati ko sa aking ama ng pumasok ako sa opisina nya. Dito na ako dumiretso
imbes na sa sarili kong kumpanya pagkahatid ko kina Rhomien pabalik sa bahay.

"Apollo ano itong itinawag ni Ditas?" Napailing ako sa kanya. Nakapagsumbong na

pala ito agad.

"Pa binuhusan nya ng kape si Rhomien. What reaction do you expect from me?" Umupo
ako aa harap ng mesa nya.

"I thought you hate her for killing your mother and marrying your brother?"
Naniningkit ang mga matang tumingin sya sa akin.

"Mom's death is because of her own doing, Pa. Kung tinanggap nya si Rhomien nung
kami pa, eh di sana hindi nangyari iyon. And her marrying Arthur? Itinakbo sya
palayo sa akin ng paborito nyong anak. We both know na kung ginusto mo noon,
pwedeng-pwede mo silang pabalikin dito. Pero hindi mo ginawa dahil alam mong mahal
sya ni Arthur." Hindi ko mapigilang hindi manumbat. Totoong sa aming dalawa mas
pinapanigan nya si Arthur. At obviously, ako naman ang paborito ni Mama. There were
a lot of instances na hiniling ko na sana ako na lang ang naging paborito ni Papa.
Sana malaya kong minahal at napakasalan si Rhomien. My father actually helped
Arthur live his life in the States with Rhomien. Alam kong lihim nyang
sinusuportahan ang kakambal ko kahit nasa malayo ito. Sya rin ang nagbigay ng
puhunan ni Arthur para makapagpatayo ng negosyo. Kahit hindi man sya payag na isang
mahirap na babae ang napakasalan ng paborito niyang anak ay hinayaan nya lang ito.

"Why are you singing a different tune now, son?' Pag-iwas nito. Lihim tuloy akong
napatawa.

"Do you know that Arthur and Rhomien have kids?" Gulat ang rumehistro sa mukha ng
Papa.

"They have?!" Namutla sya sa narinig.

"Oh let me rephrase that. Do you know that I have kids with Rhomien and Arthur
claimed them as his? Two boys and a girl, Pa. Hindi lang si Rhomien ang inagaw sa
akin ni Arthur, Pa. Pati ang mga anak ko!" Napalakas na ng di ko namamalayan ang
boses ko.

"I-i d-idn't..." Guilty na guilty ang mukha nya.

"Papa pati ba naman ikaw naglihim sa akin para kay Arthur?!" Masama ang loob kong
sambit. Hindi ako makapaniwalang pati sya ay maglilihim sa akin ng tungkol sa mga
bata.

"Makinig ka muna, Apollo. Ayaw umuwi ni Arthur nung time na iyon kaya ako ang
pumunta sa kanya. Kapapanganak lang noon ng babaeng iyon sa kanila nang makita ko
sila. Nakita ko ang mga bata sa incubator. Eksakto namang nakita ako ni Arthur at
hiniling nyang ilihim ko sayo ang lahat. I thought mas makakabuti iyon para sa
inyong dalawa. Sila na ang mag-asawa and you were busy saving the business at alam
kong kapag nalaman mo ang tungkol sa kanila, gugulo ang lahat. I cannot risk you
destroying your brother's family and risking our business." Nanghina ako sa mga
narinig ko mula sa aking ama. I cannot believe it. Hindi ako makapaniwalang
pinagtulungan nila ako ni Arthur.

"But they are MY family, Papa. Ako ang dapat na nasa kinaroroonan ni Arthur ngayon.
Ako ang dapat na asawa ni Rhomien. Ako ang dapat na kinikilalang ama ng mga anak ko
at hindi si Arthur!"

"Apollo!"

"Now hear this out, Papa. Tapos na ang obligasyon ko sa pamilya. Itakwil nyo ako sa
gagawin ko but I wouldn't mind. Kukunin ko na ang dapat ay matagal ng pag-aari ko!"
Napatayo na ako.

"Apollo!" May pagbabanta syang napatayo na rin.

"I thought kay Mama ako nagmana ng pagkaselfish. Ngayon alam ko na kung kanino
talaga ako nagmana sa pagiging madamot at makasarili. You will see your
grandchildren soon father. But once you hurt or insult their mother again, ni anino
nila hindi mo makikita." Tinalikuran ko na sya at lumabas sa kanyang opisina.

Dumiretso ako sa kumpanyang pag-aari ko at inayos ang mga kailangang ayusin.

Nagbilin na rin ako sa mga dapat kong bilinan para maging maayos pa rin ang
pagtakbo ng lahat habang wala ako. Tumawag na rin ako sa GM ng condo ko sa Makati
na pwedeng tirahan ni Rhomien pansamantala. I cannot risk her to stay at the
mansion. Lastly, I ask my secretary to book me a flight to New Jersey. Natatabunan
ng pagkasabik ko sa mga anak ko ang pagkamuhi ko sa kakambal ko.

Wait for me, Arthur. Magtutuos tayo.

Gabi na ng makauwi ako sa mansyon. Pumunta muna ako sa servant's quater para
kausapin au Mimi. Isasama namin sya para hundi mainip si Rhomien doon. Pagkatapoa
ay naligo at nagbihis muna ako sa sarili kong silid bago pumasok sa kwartong
kinaroroonan ni Rhomien. Umupo ako sa tabi nya ay hinaplos ang kanyang magandang
mukha.

"Mahal na mahal kita. At ngayon, handa na akong talikuran silang lahat para sayo.
Para sa inyo ng mga bata. Para sa pamilya nating lima."

I carried her in my arms and walked towards my room. I want to sleep with her in my
side tonight. Gaya ng dati.
####################################
Chapter 33
####################################

SPG

Nagising ako dahil sa pagdila ni Apollo sa gitna ko. Sino pa ba ang gagaw nun sa
akin kundi sya? May pagtanggi man sa isip ko, payag na payag naman ang puso at
katawan ko sa nakakaliyong pakiramdam na yun. My hips involuntarily jerked to the
sensation he is giving me. I tried moving my hands. Nagulat pa ako nang hindi sila
nakatali. I pulled my body out of his probing tongue. Inupuan ko ang mga binti ko.
Im only wearing my pajama top. Iginala ko sa buong silid ang mga mata ko. Nasa loob
ako ng kwarto ni Apollo.
"Apollo what are you doing? Bakit mo ako ipinasik dito sa kwarto mo?" Umupo sya sa
tapat ko. He is naked. Hindi ko tuloy mapigilan ang mapalunok nang magdaan sa
paningin ko ang maganda nyang katawan. Six years has made his body more mature,
more well defined. Nakakapanuyo ng lalamunan. Iniwas ko ang pamamasyal ng mga mata
ko sa katawan nya and looked into his eyes. He has that amusing look. Oh how used
to love being drowned from his brown pools.

"Dito ka nararapat." He let go of that seductive smile whenever he tried to seduce

me way back then.

"Ano ba ang pinagsasabi mo? A-asawa na ako ng kapatid mo!" Shet! Bakit biglang
tumibok yung pagkababae ko nang pumalit ang gutom sa kanyang mga mata nang bumaba
ang tingin nya sa mga hita ko.

"Eyes on my face de Blanch." Mahina syang tumawa nung ibalik nya ang mga mata nya
sa mukha ko.

"Asawa? Sa papel oo. Pero sa puso at katawan, sa akin ka." May pagyayabang nyang
sabi. The nerve!

"Naloloko ka na ba?! Asawa ako ni Arthur at..."

"At sa loob ng mga taon ng pagiging mag-asawa nyo ni minsan hindi ka naging asawa
sa totoong sense ng salitang yun. Magdedeny ka pa ba, Rhomien? Your body says
otherwise. You can't hide the truth forever, Rhomien. Alam kong ako lang. Akin ka
lang, Rhomien."

"Ang kapal naman ng mukha monf sabihin sa akin nyan, Apollo! Pagkatapos mong saktan
ang puso ko? How dare you claim me as if wala kang ginawang masama sa akin! Minahal
kita, Apollo. Binigay ko ang lahat sayo. Pero nagawa mo akong panuoring saktan at
apihin ng ina mo. At binalak mo pang paluhurin ako sa kanya para huminfi ng tawad
sa kasalanang hindi ko naman sinasadya! Minahal lang naman kita di ba? At nangako
ka noon! Sinabi mong mahal mo ako. Pero asan yang pagmamahal na yan nung laban ako
ng mag-isa sa nanay mo? Yun ba ang pinagmamalaki mong pagmamahal, Apollo?!" Hindi
ko napigilang humikbi nang maalala ko ang masasakit na pinagdaanan ko sa kamay ng
ina nya.

"Kaya ka lumayo? Kaya ka sumama kay Arthur at nagpakasal sa kanya para gumanti sa
akin at sa mama di ba?"

"No! Ni minsan hindi ko inisip na gumanti sa inyo kahit na sinaktan nyo ako ng
paulit-ulit! Ni minsan hindi pumasok ang salitang paghihiganti sa isip ko kahit
kulang na lang ay itaboy at sipain nyo ako palabas sa buhay nyo! Si Arthur.. Si
Arthur lang ang tanging kakampi ko nung panahong iyon. Noong panahon na halos
mabaliw ako sa sakit at sama ng loob! Sya lang naman ang talagang nagpahalaga sa
akin sa pamilya nyo. Sya lang ang nagpakita na mahalaga ako. Sya ang nagbigay sa
akin ng pagmamahal at pag-aalaga na hinanap ko mula sayo. Kaya wag mong kwestyunin
kung sya ang pinili ko dahil ever since, sya lang naman ang nagmahal sa akin ng
totoo!" Humagulgol na ako.

"Mahal kita, Rhomien. Handa akong ipaglaban ka sa Mama! Kinailangan ko lang ng

perfect timing noon dahil may sakit sya pero umalis ka na agad. She is my mother,
Rhomien and you are my life. I choose the both of you. Masakit sa akin na
sinasaktan ka nya noon. I know I should've done what you have expected me to do.
And I am so sorry for not doing it. Masyado akong umasa na maayos ko iyon nang ako
lang. And I was wrong. I lost everything because of it. I lost you and I lost her.
But now that you are back, babawiin kita, Rhomien. Babawiin ko kayo ng mga anak
natin mula kay Arthur."
"P-paanong----?" Bumaba ang tingin nya sa tahi ko. Ang tahi kung saan lymabas ang
mga anak ko. Anak naming dalawa.

"Anak namin sila ni Arthur, Apollo!"

Matigas kong sabi sa kanya.

"Talaga? Do you want me to force you to tell who their father is?" Pagbabanta nya.

"Ano ang gagawin mo? Sasaktan mo ako?"

"No. This!" Hinila nya ang mga binti ko at kinubabawan ako. Sinibasib nya ako nang
halik na kahit anong piglas ko ay hindi ako makawala. Hinawakan nya ang ulo ko kaya
hindi ako masyadong makagalaw sa ginagawa nya at hindi na rin ako makahinga ng
maayos. Nang suminghap na ako sa bibig nya ay saka lang nya ako pinakawalan.

"Wag!" I shouted nang punitin nya na ang pajama top ko. I tried pushing him pero
napakadali lang nyang hinawakan ang mga kamay ko at itinaas yun sa ulo ko gamit ang
kaliwa nyang kamay. His right hand went on my breast. Pumisil iyon doon ng mahigpit
that made me whimper.

"Hindi na ako makakapayag na mawala ka sa akin ulit, Rhomien. I promise you, babawi
ako sa lahat ng pagkakamali at pagkukulang ko." He claimed my breast with his mouth
while his other hand plays with the other.

"Apollo! Hmmp!" My body arched with his every kiss and with his every touch.
Sinipsip nya yun ng sinipsip na tila gutom na baby. He played with its peak using
his tongue. Bakit ganito? Bakit nawawala ako sa sarili ko tuwing ginagawa nya sa
akin ang lahat ng ito?

Bumaba ang mga labi nya sa katawan ko. Humahalik, dumidila, kumakagat, sumisipsip.
Nang pakawalan nya ang ang mga kamay ko ay napasabunot na ako sa kanya. I can't
really deny it. Tinalo na ng pangangaulangan at pagmamahal ko sa kanya ang common
sense ko. Nabobobo ako sa sensasying hatid nya. Tanging sya ang nakakagawa sa akin
nito. He pushed my back in the bed when he claimed my womanhood. I arched my body
high when he bit my clit. Oh God! How can this man make me crazy in needs to
release that pleasurable feeling?

"Oh! Ummp!" I repeatedly moaned. Napakapit na ako sa headboard as my body convulsed

when his fingers made their way in and moved in upward and downward manner in a
very fast pace. He was watching me while doing that as if recording to his mind
that earth-shattering scenery.

"Shout my name, Rhomien. Tell me you are mine!" Utos nya na lalong pinabilis ang
mga daliri nya sa ilalim ko.

"I-i-immm-ah!-yyouursss!" Wala na akong ibang alam sa panahong iyin kundi ang

nakakabaliw na kuryenteng dala ng mga daliri nya sa sistema ko. Kung sasabihin nya
sigurong tumalon ako sa bundok mula sa helicopter ay walang pagdadalawang isip kong
gagawin. Nakakabaliw ang sarap ng ginagawa nya sa akin. Itinaas nya ang dalawang
paa ko papunta sa magkabilang side ko. Napataas ang likurang bahagi ko at patuloy
nyang pinagpala iyon bago tuluyang pinasok. At God! Tamang-tamang tumama yung kanya
sa nakakapanginig na laman sa loob ko.

"Argh! Ummp!" Anlalim. Napakalalim ng narating nya! Damang-dama ko ang laki ng

pagkalalaki nyang nagpabalik-balik doon.
"Sabi-hin-mo-hmm-si-no-ang-uh-a-ma-uh-uh-ni-la..shit! You're tight! Uhh!" Pinabilis
nya pa ang ginagawang pagbayo. Rinig na rinig ko ang malakas na pagbabanggan namin
sa baba.

"Hmmmp! Aw! Ooh!" Hindi ako makapagsalita. Bigla syang tumigil sa ginagawa.

"Sabihin mo!" Bulyaw nya sa akin. Para akong timang na napatitig sa kanya. Ano
daw?!

"Ako ba ang ama nila?!" Bumayo sya ng malakas kaya nahigit ko ang hininga ko.

"Ako ba?!" Muli syang bumayo. This time mas malakas. Mas malalim. Dios ko!
Tinotorture nya ako sa ginagawa nya.

"Sumagot ka, Rhomien!" Dalaqang malakaa na bayo pa ang ginawa nya na nakagpaputol
ng pisi ko.

"Oo!" Nagulat ako nang sibasibin nya ako ng halik. Gumanti ako ng paghalik sa
kanya. Pipigilan ko pa ba ang sarili ko kung buko na ako.

Biglang yumugyog ang balikat nya. Nabasa ang mukha naming dalawa ng mga luhang
galing sa kanya. Bumitaw ako at tinitigan sya. Parang may dumaklot sa dibdib ko
nang makita ko syang umiiyak.

"A-pollo?" Nanlambot ako sa ginagawa nyang pagluha. Naiiyak na rin ako.

"L-love, t-thank you. I love you!" He claimed my lips again. We shared passionate
kisses before he carried me up. Iyinakap nya amg mga binti ko sa bewang nya.

"This time, we will do it nice and slow, love. I wanna feel your every flesh." He
slowly pushed me up then pulled me down. Nag-aagaw ang sarap at panginginig sa
buong katawan ko. Tama na naman sya. Sya lang ang kayang makapagpadama sa akin ng
walang kasing sarap at walang kapantay na ligaya.

We made love until the break of dawn that night.

Nagising na lang ako na nasa loob na ng sasakyan at yakap nya. Bihis na rin ako.
Bumibyahe na kami. Nakita ko si Mimi sa harap ng sasakyan katabi ng driver.

"San tayo pupunta?" Namamaos kong tanong sa kanya. Nagsumiksik ako sa katawan nya.
I silently prayed for Arthur's forgiveness. Hindi ko na talaga maideny na si Apollo
lang ang talagang nagmamay-ari sa akin. Sa puso, katawan at buong pagkatao ko. Alam
kong maiintindihan nya ako. Na dumating na yung time na sinasabi nyang babalik kami
ng mga bata sa totoong nagmamay-ari sa amin. To the man who we truly belong.

"Manila. Dalawang araw o higit pa akong mawawala at gusto kong sun ka muna sa condo
ko sa Makati magstay. Hintayin mo ang pagbabalik ko. I promise you, aayusin ko ang
lahat this time." He kissed my head.

Sana nga maging maayos na ang lahat sa amin.

####################################
Chapter 34
####################################
Tinititigan ko ang bahay na nasa address na binigay sa akin ng detective. Its a
typical American house. Halos magkakasinlaki ang mga bahay sa subdibvision. Kulay
lang ang pagkakaiba ng mga ito.

Nag-ipon ako ng hangin sa dibdib saka ako tuluyang bumaba mula sa sasakyan. Sa
wakas pagkalipas ng anim na taon, magkakaharap na kami ng magaling kong kapatid.
Haharapin ko sya without Rhomien. Magtutuos kami ng walanghiya kong kapatid. Muli
nyang matitikman ang bangis ng kamao ko na unang nyang natikman bago namin ihinatid
si Mama sa kanyang huling hantungan.

I rang the bell. Ikunuyom ko ang kamao ko. Pasasalubungan ko ng suntok ang
pagmumukha ni Arthur. Nang marinig kong may nagbubukas na mula sa loob, itinaas ko
na ang kamao ko. I was about to give him a bloody punch when I stopped breathing
upon seeing his face. Kahit nakabonnet sya pero halatang naglagas ang buhok nya.
Malalim ang kanyang mga mata at makapal ang eyebags. Namumutla sya at namamayat.
Tumanda ang itsura nya ng ilang taon.

He smiled as he sees my shock reaction.

"Apollo. Finally, you found me. Come on in." Pati boses nya ay namamaos. Anong
nangyari? Bakit ganon amg itsura nya? I was watchinf him at he slowly walks towards
the living room.

Hindi ako makapagsalita. Masyado akong nabigla nang makita ang itsura nya.
Iminuestra nya ang sofa at nanghihinang naupo ako doon.

"Pasensya ka na sa dinatnan mong itsura ko. Katatapos lang kasi ng chemo ko kanina,
kaya eto nanghihina pa ako."

"B-bakit...?"

"I have leukemia. Chronic Myeloid Leukemia commonly known as CML." Nakangiti pa rin
sya sa akin. Pakiramdam ko ay nanlaki ang ulo ko sa narinig. Pinangapusan ako ng
hininga.

"Y-ou're d-dying?" Hindi makapaniwala kong sambit.

"Do you want me to? Hahaha. Sorry to disappoint you brother but I am doing my best
to be cured for my family. For Rhomien and the kids." Matatag nyang sabi kahit
nanghihina ang boses nya.

"They are mine, Arthur. I came here to claim them." Lumakas ang loob ko nang
marinig ko ang pangalan ni Rhomien. No. Hindi ako papayag na ang sakit naman ni
Arthur ang humadlang sa amin ni Rhomien.

"Aren't you too late for that, Apollo? It is my name that is written on our
marriage certificate. Pangalan ko rin ang nakasulat sa birth certicates ng mga
bata. Paano mo nasasabing pag-aari mo sila kung pangalan ko ang dala ng bawat isa
sa kanila?" May paghahamon nyang sabi.

I smirked at him.

"Alam nating dalawa kung bakit nangyari iyon. I am wealthier than you and our
father. Uubusin ko ang lahat ng kayamanang meron ako mapalitan lang ang pangalan mo
sa marriage certificate nyo at sa birth certificate ng mga bata."

"Did Rhomien agree on this?" Nanunuya ang mga tinging ibinibigay nya sa akin. Hindi
ako agad nakasagot. Oo may nangyari na sa amin ni Rhomien ng ilang ulit. Inamin nya
na rin na ako ang ama ng mga anak nya. Nagkalabasan na rin kami ng sama ng loob sa
bawat isa. Pero wala syang sinasabing papayag syang makipaghiwalay kay Arhur at
makisama sa akin kasama ang mga bata.

"Pumayag man sya o hindi, kukunin ko sila mula sayo."

"At kung hindi ako pumayag? Sasaktan mo ba ako kahit na alam mong isang suntok mo
lang mamamatay na ako?"

Napipilan ako sa sinabi nya. Handa ko pa ba syang saktan sa nakikita kong itsura
nya? Kaya ko bang labanan ang kapatid kong malapit ng mawala sa mundo. Napasapo ako
sa ulo ko. Bakit nakokonsensya ako ngayon sa gagawin kong pagbawi sa kanila mula sa
mamamatay ng si Arthur?

"Mahal na mahal ko si Rhomien, Apollo. Alam kong alam mo iyan. Kahit may sakit ako,
handa ko silang ipaglaban." Sumakit ang dibdib ko sa sinabi nya. Nalito ako. Ano ba
ang dapat kong gawin? Handa ko bang saktan si Arthur gayong alam kong nalulugmok
sya sa sakit nya ngayon? Kaya ko bang mawala si Rhomien ulit sa buhay ko? At ang
mga anak ko? Kakayanin ko bang si Arthur ang kikilalanin nilang ama habambuhay?

I followed my instinct. Lumuhod ako sa harap ni Arthur. Nakikiusap akong tumingin

sa kanya.

"Arthur... H-hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang mawala ulit si Rhomien sa akin...

Nakikiusap ako sayo bilang kapatid. Magmamakaawa ako kung kinakailangan. Hahalikan
ko ang paa mo kung hihilingin mo. Basta isauli mo na sya sa akin. Isauli mo na sila
sa akin." I felt my tears slowly making their way down from my eyes. "K-kuya...
Please. Ibalik mo na sya sa akin." Napayuko ako at tuluyan nang napaluha. Ilang
minuto din akong umiyak sa harap ng kapatid ko. I don't care kahit magmukha akong
mahina sa harap ng kapatid ko. Kahit tawagin nya akong bakla, wala na akong
pakialam.

"Apollo." Hinawakan nya ang dalawang balikat ko. Nasa mukha nya ang pag-unawa. Ang
pagtanggap. Ang pagbibigay. Tinapik nya ako sa ulo.

"Wala akong isasauli sayo..." Bumagsak ang mga balikat ko sa sinabi nya. " Dahil
mula noon hanggang ngayon sayo sila."

"Arthur?" Hindi ko sya maintindihan.

"Pangalan mo ang ipinirma ko sa marriage certificate namin. Pati sa birth

certificates ng mga bata ay pangalan mo ang nakalagay. Mahal ko si Rhomien, Apollo
pero hindi ko sasamantalahin ang pagkakaroon nya ng utang na loob sa akin para
makuha ang gusto ko... Sya lang ang minahal kong babae sa buong buhay ko. Alam kong
minahal nya rin ako hindi bilang kapalit mo sa puso nya, kundi bilang kapatid.

Inalagaan ko sila para sayo, Apollo. At anumang oras na gugustuhin mo silang makuha
ay ayos lang sa akin. Basta ipangako mong hindi mo na sya paiiyakin at sasaktan. Na
aalagaan mo na sya at sya na ang priority mo." Nakangiti nya ng sabi sa akin. May
bakas na rin ng luha ang kanyang mga mata. Hindi ako makapaniwala sa mga sinabi
nya. Saglit akong napanganga.

Napayakap ako sa kanya nang makabawi ako at muling napaiyak.

"Salamat, Arthur. Salamat, kuya." Tinapik nya ang likuran ko.

"Tumahan ka na at maghanda. Anumang oras, darating na ang mga anak mo. You must
look good. Remember, first impression lasts." I dried my tears. Takte,
nakakapanlambot ng tuhod umiyak.

Nakangiti akong tumango sa kanya. Sa wakas, malapit ng matapos ang lahat. Malapit
ko nang mabuo amg pamilya ko.
####################################
Chapter 35
####################################

"Pwede mo ba akong kwentuhan? Kumusta ang naging pagbubuntis nya? Sino ang unang
lumabas sa kanila? A-ano ang p-pangalan nila?" Damn! Para akong sinikmuraan ng
sarili kong mga tanong. Anong klaseng lalaki ako? How could I hurt the woman I love
the most? Anong klaseng ama ako? Ni hindi ko alam ang pangalan ng mga anak ko.

I looked at Arthur. Sa mga nalaman ko kanina, I realized kung gaano ako kasamang
tao at kapatid. Rhomien was right. I am not as good as Arthur. Hindi ko kakayanin
ang mga pagsasakripisyo nya para kay Rhomien at para sa akin. Damn! Im the worst
person at this moment. Waring nabasa ni Arthur ang mga naiisip ko dahil marahan nya
ulit na tinapik ang balikat ko.

"Apollo, lahat ng tao nagkakamali. May mga desisyon tayong nagagawa nang dahil sa
galit o dahil sa sobrang pagmamahal. Nagagawa natin ang mga bagay out of our
instinct na hindi naiisip kung pagsisisihan ba natin o hindi.

When she was pregnant, she was the loneliest pregnant woman I have ever seen.
Palaging namumugto ang mga mata nya tuwing umaga. Her pregnancy was not that easy.
Lalo na sa first trimester nya. Halos hindi sya tumigil sa kasusuka. Masyado syang
pinahirapan ng mga bata. Gumaan lang ang lahat nung second trimester nya. Doon na
ako nakapag-isp that the kids shouks carry our name. I asked her to marry me.
Natuwa ako nung pumayag sya. Pero nalungkot din. Alam kong kahit pumayag sya noon,
lihim pa rin syang umaasa na sana ikaw yung nasa tabi nya. Na sana sayo sya
ikakasal. I cannot blame her. Sobrang minahal ka talaga nya. Na kahit sinaktan mo
sya ng paulit-ulit, mahal ka pa rin nya. Kaya nung pipirmahan ko na yung marriage
contract namin, I signed your name. At tama yung hinala ko. She didn't even looked
at my signature. Basta na lang syang pumirma. I admit, I was hurt. Masakit sa akin
na yung taong pinapangarap mo, na yung babaeng mahal mo ay iba ang laman ng puso.
Alam mo yung sakit na ikaw ang kasama nya pero ibang tao ang iniisip at minamahal
nya. But I didn't let that pain ruin what we have at that moment. Though I realized
that I can never replace you in her heart, I can at least replace you in her life
even just for a while.

When I came back from the Philippines and she saw how I looked, bugbog at pilay,
thanks to you, nagbleeding sya. She needed to take a complete bedrest hanggang sa
makapanganak sya. And when she was in labor with so much pain, she was unconciously
calling your name. She almost died giving birth. I felt so guilty at that time. I
asked myself, what if I told you about her condition? She could have beared the
pain. I realized how selfish I have become sa takot na tuluyan akong mawala sa
buhay nya kapag andyan ka na. I even begged Papa not to tell you about the kids sa
takot na kunin mo sila sa amin, sa akin. So you see, bro hindi lang ikaw ang naging
selfish. May naging kasalanan din ako sa mga nangyari.

Kaya nung makapanganak sya, para mabawasan ang guilt na nararamdan ko tuwing
nakikita ko sila ng mga bata, I took care of them. Ginawa ko ang lahat para lumaki
silang buo ang pamilya.

Arvin is the eldest. Manang-mana sa kasungitan mo. Masyadong reserved. Arrex,

minsan serious minsan maloko. Mana sa akin. And Airam, your typical princess.
Malambing, mapagmahal. Manang-mana sa ina.
Oh how I love your kids, Apollo. Hey, umiiyak ka na naman? Kailan ka pa naging
iyakin?" Pagbibiro nya pero sya man ay naluluha rin.

"Arthur... c-could.... w-would you ever forgive me?" Yukung-yuko ang ulo ko. If I
can't forgive myself, how can he forgive me?

"Apollo, hindi mo pa lang hinihingi ibinibigay ko na. Patawarin mo rin sana ako sa
nagawa kong pagtatago sa kanila." Napatingin ako sa kanya. Yeah, I forgive him.
Lahat ng galit, sama ng loob at pagtatampo ko sa kanya ay tuluyan ng nabura.
Tumango ako sa kanya.

"How can I make Rhomien totally forgive me, Arthur? How can I make her forget our
painful past?" Nawala ang lahat ng confidence ko na makukuha ko agad si Rhomien sa
nalaman kong paghihirap nya dahil sa akin.

"Madali lang namang iplease si Rhomien. Dapat alam mo iyon. Hindi sya yung tipong
kailangan mo pang bilhan ng mahal na singsing o patayuan ng palasyo. Ipakita mo
lang ang pagsisisi mo at ang pagmamahal mo she will forgive and forget in no time."
I smiled at him. I should and I will do what he said.

"Pero may mga dapat kang unahin." Pareho kaming napatayo mamg biglang bumukaa amg
pinto at pumasok ang tatlong magkakamukhang bata kasunod ng isang magandang dalaga.
Napanganga sila sa aming magkapatid.

"Papa!" Unang nakabawi ang batang babae. Patakbo itong yumakap kay Arthur
pagkatapos ay tumingin sa akin. I smiled at her and she smiled back. Gumaan ang
pakiramdam ko dahil dito. I looked at the two boys. I can't smile at them because
of the looks they are giving me. Parehong magkadikit ang mga kilay nilang pinag-
aaralan ang kabuohan ko. Nakaramdam ako ng nerbyos. Damn! Ngayon lang ako natakot
ng ganito katindi sa harap ng mga bata. Will they accept me?

"Boys, princess, I'd like you to meet your dad, Apollo."

"Papa is he the one you were telling us about? The one you told us to be a secret
from Mama?" Inosenteng tanong ni Airam.

"Yes, baby. C'mon give your Daddy a kiss." Agad naman itong tumakbo papunta sa
akin, yumakap at humalik. Napakurap ako sa pagpipigil ng luha ko sa pagtulo.

"Daddy! Daddy!" Tinitigan ko ang mukha nya. Napakaganda ng anak ko. She got our
brown eyes, our pointed nose and our red, pouty lips. She even got my dimples.
Shape lang ng mukha ni Rhomien ang nakuha nya.

"Boys..." I heard Arthur's voice commanding the boys to do the same thing their
sister did.

I saw Arrex walk slowly towards me

Waring tinitimbang pa nya ang bawat hakbang nya. Nang makalapit sya ay agad ko
syang hinila para yakapin. Ako na rin ang humalik sa kanya. Nakahinga ako nang
maluwag ng gumanti sya ng akap. Two down, one more to go.

"Arvin..." May pag-uutos ni Arthur. Hindi naman nagpatinag ang bata.

"Are you gonna take us away from Papa?" Matigas ang boses na tanong nya. Oh sheez,
is he really a five year old kid?

Nagkatinginan kami ni Arthur. Pareho kaming hindi nakasagot.

####################################
Chapter 36
####################################

"Papa?" Natatakot na bumaling sina Airam at Arrex kay Arthur.

"Ahm." Timitig sa akin ang kapatid ko. "Your dad came here just to visit you guys."
Kitang-kita ko ang paghinga ng maluwag ng mga bata. Masakit. Akala ko madali lang
magpakilala at magiging madali lang para sa akin na kunin sila mula kay Arthur.
Bakit ba hindi ko inisip na hindi ko agad makukuha ang tiwala at pagmamahal nila? I
have to earn those from them.

"Y-yeah. I just came to see you guys." Pinilit kong ngumiti sa mga bata. Kung may
choice lang ako ibabagahe ko na sila at iuuwi sa Pilipinas.

"Now that you've seen us aren't you leaving yet?" Masungit na tanong ng panganay
ko. Tumarak ang matalim na salita nya sa puso ko. Napahinga ako ng malalim dahil
kinapos ako ng hangin sa dibdib ko.

"Arvin!" Pagsusuway ni Arthur sa bata. Nag-iwas naman ito ng tingin.

"It's okay, Arthur. Ahh, Im gonna stay with you guys for a while."

"Pa, Im hungry!" Hindi pinansin ni Arvin ang sinabi ko. Shit! Pinipiga ang puso ko
sa inaasta nya sa akin.

"Me, too!" Kumawala mula sa akin si Airam at tumakbo papunta kay Arthur.

"Me, three!" Tinakbo rin ni Arrex ang kinikilalang ama at kumapit dito.

"Okay, you want pizza?" Malambing na baling ng kapatid sa mga ito. Pinugpog nya ng
halik sina Airam at Arrex. Humahagikgik na yumakap ang dalawa sa kanya. Nag-iwas
ako ng tingin. Naiinggit ako. Inggit na inggit. Damn it. Naiiyak na naman ako.

Nagsalubong ang tingin namin ni Arvin. Nasa mata nya ang pagtatanong kumbakit ganon
ang itsura ng mukha ko. Ngumiti ako sa kanya kahit pakiramdam ko ay sinusumbatan
ako ng mga tingin nya. Nag-iwas sya ng tingin at tumabi sa tatlong naghaharutan.

"I-i just gonna go out for a while. Im gonna make some calla. Oorder na rin ako ng
pagkain ng mga bata." Pagpapaalam ko kay Arthur.

"Okay. Pagpasensyahan mo muna ang mga anak mo lalo na ang panganay. Mahirap
talagang iplease at paliwangan ang isang yan." Tumango ako sa kanya at naglakad na
palabas. Kailangan kong lumabas dahil knina pa naninikip ang dibdib ko. Rinig ko
pang sinasabihan nya si Arvin na mag-uusap sila mamaya.

Tumitig ako sa mga taong nagdaraan pagkatapos kong mag-order ng paglain mula sa
kilalang pizza parlor na nadaanan ko kanina. Buti na lang at nakabisado ko agad ang
number nila. Tumingin ako sa bahay. Natatakot na akong pumasok. Napakainosente ng
mga anak ko pero alam kong marami silang magiging katanungan sa aki kapag sinabi
kong ako ang tunay nilang ama at kailamgan nilang sumama sa akin pabalik ng
Pilipinas. Alam kong hindi pa nila maiintindihan ang sitwasyon namin nina Rhomien
at Arthur. Sumasakit ang ulo ko sa kaiisip. Hindi pa nga siguro ngayon ang tamang
panahon para gawin lahat ng mga gusto ko. I went inside. I watched Arthur talk and
play with the kids. Mahal na mahal nya ang bata at ganon din sila sa kanya. Kitang-
kita ko ang pagngiti ni Arvin habang nakikinig sa mga sinasabi nya. How I wish I
were on Arthur's shoes at that moment. Ako kaya kailan nila ako kakausapin na hindi
nangingimi? Kailan kaya sila magiging kumportableng kaisapin, yakapin at mahalin
bilang ama nila?

Nang dumating ang pagkain ay nagkakatuwaan pa rin ang mga ito.

"Papa, when will Mama come home? I miss her!" Tanong ni Arrex pagkatapos nyang
lunukin ang nginunguyang pizza. Sumulyap muna sa akin si Arthur bago sagutin ang
tanong ng bata.

"Um, kids would you like to see Mama soon?" Oh God! Bigla akong kinabahan sa
patutunguhan ng sasabihin nya.

"Yeah!" Nagsigawan ang mga ito.

"She is in the Philippines right now. How about visiting her there and meeting your
lolo?" Natigilan ang mga ito at nagkatinginan. Nabibingi naman ako sa sobrang lakas
ng tibok ng puso ko. Don't tell me...

"Loloh? What's that Papa?" Inosenteng tanong ni Airam.

"Your grandpa." Ako na ang sumagot sa tanong nya.

"We have a grandpa?!" Nanlaki ang mga mata nilang tatlo.

"Yeah!" Excited na naghigh five sina Arrex at Airam.

"Are you coming with us, Papa?" Tanong ni Arvin bago sumulyap sa akin.

"I'd love to. But you see, I need to get better first before going there."
Paliwanag nito.

"Then, Im not going." Balewalang ngumuya ito ulit ng pizza.

"Arvin, you need to go where your brother and sister will go. Besides, don't you
miss your Mama?" Napatigil ito sa pagnguya.

"I miss her." Mahina nitong sabi.

"Then, its final. You three are going to the Philippines with your Dad!" Excited na
sabi ni Arthur.

"But..." Aapela pa sana ito.

"I have to stay in the hospital for a month for my chemo. No one will take care of
you."

"How about Aimee? She can be with me while you are in the hospital." Sumulyap ito
sa baby sister na nasa tabi ni Airam. "Besides, Im a big boy now. I can take care
of my self, Pa!" Proud nitong sabi. Napangiti ako sa kanya na dagling nawala nang
nakasimangot nya akong tignan. Inirapan nya pa ako bago muling sulyapan at ngitian
ang ama. Damn.

"Arvin, Aimee will be visiting her family tomorrow in Puerto Rico. Just do what I
say okay." Napakatiyaga nitong paliwanag kay Arvin.

"But Pa, I don't trust him. Didn't you tell us not trust strangers? He is a
stranger to me so I don't trust him." Inosenteng tanong nito pero sumigid ang kirot
sa puso ko sa binitawan nyang mga salita. Napakasakit namang marinig na isa talaga
akong estranghero sa mga mata ng anak ko.
"Arvin, I am entrusting you and your siblings to him. You may not trust him yet but
don't you trust your me? My decision is final. You are going with him to the
Philippines to see your Mama and grandpa. Now, I want you to apologize to your dad
for being rude." Tumigas ang boses ni Arthur sa huling sinabi kaya walang nagawa
ang bata kundi ang harapin ako.

"Sorry." Labas sa ilong nitong sabi sa akin.

"Louder and more sincere, Arvin." Ngayon ko lang nakita ang pagiging disciplinarian
ni Arthur. Napakagaling nyang ama.

"Im sorry, D-daddy." Kahit pilit ay nagawa namang haplusin ng tawag nya sa akin ang
sugat na wala syang kaalam-alam na nagawa nya sa puso ko.

"It's okay son." Nginitian ko sya na niyukuan nya lang.

Sumulyap ako kay Arthur. Nasa mata ko ang pasasalamat.

Thank God for Arthur! Thank God at binigyan ako ng maunawain at mapagmahal na
kapatid. I swear, babawi ako sa kanya once na maisaayos ko ang pamilya ko.

Kinahapunan ay nagpaalam na ako sa kanila. Kailangan ko nang ayusin ang mga papel
ng mga bata. Pasakay na ako sa kotse nang tawagin ako ni Arthur.

"Apollo." Nagmamadali akong naglakad pabalik da kanya at yumakap sa kanya.

Nakapaloob doon ang lahat ng pasasalamat ko sa lahat-lahat ng ginawa at ginagawa
nya para sa akin, para kay Rhomien at para sa mga anaka namin.

"Thank you, Arthur. Pero paano ka?" I can't help but be worried about him.

"Wag mo akong alalahanin. Advance ang ginagawang medication sa akin dito and this
damn cancer will heal soon."

"Tutulong ako sa lahat ng pwede kong maitulong." I promised him. Kung wala sya,
hindi ko alam kung paano ko patutunguhan ang mga bata kanina.

"Tuparin mo muna yung mga ipinangako mong pagbuo sa pamilya nyo ni Rhomien. Don't
worry, matatanggap at mamahalin ka rin nila basta ipakita mong sincere ka. Take
care of them." Bilin nya.

"I will, brother. I will." Itataga ko yan sa bato.

####################################
Chapter 37
####################################

"Rhomien, kakain ka na ba?" Napalingon ako sa nakangiting si Mimi. Hindi pa rin ako
sanay na pinagsisilbihan.

"Cge kain na tayo." Tinulungan ko syang ayusin ang mesa.

"Oh bakit nakatayo ka pa dyan? Tara sabay na tayong kumain." Aya ko sa kanya.
Nakangiti syang umiling.

"Rhomien, isa ka ng de Blanch. Dapat masanay ka na sa buhay ng isang mayaman. Dapat

masanay ka nang may nag-aasikaso ng lahat ng mga pangangailangan mo." Pagsusuway
nya sa akin.

"Mimi, ako pa rin ito. Hindi porke nagkaasawa na ako ng nakaaalwan sa buhay ay mag-
aastang señora na ako. Hindi naman ako naoperahan sa utak para makalimot sa
pinanggalingan ko. Pula ang dugo ko at hindi bughaw." Pagbibiro ko sa kanya.
"Halah, umupo ka na. Cge ka, hindi ako kakain hanggat hinsi ka makikisabay sa
akin." Napatawa itong umupo at nagsimula na kaming kumain.

"Rhomien, matanong ko lang ha. Naging masaya ka ba sa buhay mo sa America kasama si

Señorito Arthur?"

"Oo naman. Mabait sya. Malambing. Maalaga. Hindi nya ako pinabayaan." Pero may
kulang. Masaya ako pero may kulang.

"Kung masaya ka bakit ka napapatulala dyan?" Nakita kong pinag-aaralan nya ang
pagpapalit ng mga emosyon sa mukha ko.

"Ha?! Ah, wala. May naalala lang ako. Kain na tayo." Pinilit kong ngumiti sa kanya
at ipinagpatuloy ko na ang pagkain kahit para akong nawalan ng gana. Tumulong pa
ako sa paglilinis ng mesa pagkatapos kahit tumatanggi si Mimi.

Pumasok na ako sa kwarto. Hindi maalis sa isip ko ang naging pag-uusap namin sa
mesa kanina.

Oo sumaya naman ako sa piling ni Arthur lalo na ng ipanganak ko ang mga bata. Hindi
sya nagkulang sa pag-aalaga at pagpapakita ng kanyang pagmamahal sa amin. Pero
aminado akong kahit gaano ako pasayahin ni Arthur at ng mga bata, may isang bahagi
ng puso ko ang may puwang na hindi kayang punan ng kung anuman o sinuman.

Si Apollo.

Sya ang kulang sa buhay ko. Alam ng Diyos kung gaano ko sya iniyakan. Alam ng Diyos
kung gaano ko dinamdam lahat ng sakit na idinulot nya sa puso, isip at pagkatao ko.
Ilang buwan ba akong umiiyak gabi-gabi sa katatanong sa aking sarili kung paanong
nagawa nya akong saktan gayong sinabi nya sa aking mahal nya ako. Ano ba ang naging
mali ko? Kasalanan ko ba kung masyado akong umasa sa kanya kaya labis akong
nasaktan ng biguin nya ako? Naging makasarili ba ako sa pagexpect na kaya kong
kwestyunin ang pagmamahal na meron sya para sa kanyang ina? Bakit isang iyak nya
lang, nagagawa ko nang lumimot? Napapasunod nya na ako sa gusto nya?

Nang isilang ko ang mga anak ko, umiyak ako ng sobra. Umiyak ako dahil sa
pagdaramdam sa kanya. Oo masaya ako at nagbunga ang pagmamahalan namin. Pero yung
pakiramdam na hiniling mong sya yung kasama mo sa bawat sakit ng labor tapos
mabibigo ka dahil wala sya. Yun ang iniyakan ko ng sobra.

At si Arthur.

Si Arthur na walang ipinakita sa aking masama kundi ang pagmamahal na meron sya
para sa akin. Nagsakripisyo sya para sa akin. Ako ang pinili nya. Lumayo sya sa
kanyang pamilya at namatay ang kanyang ina dahil sa akin. Pero sa lahat ng nagawa
nya para sa akin, bakit hindi nya pa rin kayang palitan si Apollo sa puso ko? Tanga
ba ako? Manhid? Makapal ang mukha? Martir?

Sya ang kasa-kasama ko sa loob ng anim na taon. Sa hirap. Sa luha. Sa kabiguan. Sa

saya sa piling ng mga bata. Pero bakit ganon? Bakit hindi ko pa rin sya nagawang
mahalin gaya ng pagmamahal na meron ako kay Apollo?

Kung sino pa yung nagmamahal ng lubusan, sya pa yung madalas na hindi nasusuklian
ng pagmamahal na dapat ibigay sa kanya. Bagay yang kasabihan na yan sa amin ni
Arthur. Mahal nya ako at mahal ko rin sya hindi bilang asawa kundi bilang kapatid
na nakatatanda. Ayoko namang mahalin sya ng pilit. Ayokong mahalin sya dahil sa
utang na loob. Mas mahihirapan lang kaming dalawa. Mas masasaktan. At sigurado
akong hindi nya rin gugustuhin iyon.

At ngayon, unti-unti na namang nakakapasok si Apollo sa buhay ko. Sinasaktan na

naman nya ako. Ginugulo na naman nya ang isip ko. Bakit ganoon? Bakit mahal na
mahal ko pa rin sya sa kabila ng lahat? Ahh. Tanga nga talaga ako dahil humihiling
ang puso ko na muli syang sundin. Pero paano? Handa na ba akong tuluyang lumimot at
magpatawad? Paano na si Arthur? Magagawa ko ba syang iwan ngayong kailangan nya ako
sa paglaban sa sakit? Alam kong labis na masasaktan si Arthur kung susundin ko ang
itinitibok ng puso ko. Paano na sya? Paano ang kasal namin? Paano ang mga bata?
Matatanggap ba nilang hindi si Arthur ang totoong ama nila? Matatanggap ba nila si
Apollo? Andaming tanong pero wala akong mahanap na sagot. At nagdudulot iyon sa
akin ng lubos na kaba at takot. Ano ba ang gagawin ko? Pumunta lang naman ako dito
para sana sa pakikipag-usap sa negosyo. Hindi ko naman aakalaing babaliktad ang
mundo ko sa muli naming pagkikita ni Apollo. At oo. Tanga nga talaga ako dahil muli
akong umaasa. Umaasa na sana magiging maayos na ang lahat sa aming tatlo nina
Arthur. Na sana mabuo ang pamilya namin ni Apollo. Alam ko, nagpapadala na naman
ako sa bugso ng damdamin ko. Masisisi nyo ba ako?

Sumasakit ang ulo ko sa kaiisip sa mga problemang kinakaharap ko.

Arthur....

Apollo...

Sabi ng isip ko, dapat manatili ako kay Arthur dahil asawa ko na sya. Mahal na
mahal nya kami ng mga bata at hindi nya kami sasaktan. Sya pa mismo ang nagsabi
noon na hilingin ko lang, handa nya kaming ibalik kay Apollo when the right time
comes. Pero magagawa ko ba talaga syang iwan?

Sabi ng puso ko, si Apollo ang piliin ko. Dapat magawa ko na syang patawarin at
magsimula ulit nang kasama sya. Pero paano kung saktan nya ako ulit? Paano kung
biguin nya ako ulit?

Ano ang dapat kong sundin? Ano ba ang pinakatama kong gawin?
####################################
Chapter 38
####################################

"Rhomien may bisita ka." Salubong sa akin ni Mimi mapagbuksan ko sya ng pinto.

"Ha? Sino?" Hindi agad sya nakapagsalita kaya nagmamadali na akong lumabas at
pumunta sa living room ng condo. Nagulat ako nang maabutan kong nagkakape doon ang
señor. Umupo ako sa tapat nya nang senyasan nya ako.

"Kumusta kayo ni Arthur?" Diretsong tanong nya. Nagulat ako dahil walang galit sa
pagtatanong nya. All there is plain formality.

"Maayos naman po kami." Magalang kong sagot.

"How's his medication?" Gulat akong napatingin sa kanya. "I am his father. It is
expected that I know everything that is happening to him." He smirked at me.

"Ayos naman po. Sabi nang doktor nya, unti-unti nang namamatay ang mga cancer cells
nya."

"How are the kids?" tumiim ang pagtitig nya sa akin.

"Po?!" Sinong mga bata ang tinutukoy nya. Don't tell me...
"Your kids."

"P-p-paan-nong....?!" Nauutal kong sagot. Oh my God! Alam nya ang tungkol sa mga
anak ko!

"Do they know who their real father is? Kailan mo sasabihin? Ano ang plano mo?
Paano si Arthur? Si Apollo?" Sunud-sunod na tanong nya na linulunod ako.

"You scheming woman! Pagkatapos ni Apollo, si Arthur naman ang pinaikot mo sa mga
palad mo! At ngayong nagkita na naman kayo, basta ka na lang sumama sa kanya! How
dare you do this to my children?! Ang kapal talaga ng mukha mong babae ka!" Galit
na galit na bulyaw nya sa akin. Isa akong sisiw at isa syang agila na anumang oras
ay handa akong silain. Nslunok ko ang dila ko. Hindi ako makapagsalita. Ni ang
gumalaw ay hindi ko magawa.

Napaluha ako. Sumasakit ang ulo ko sa sobrang pagkalito. Hindi ako makahinga sa
lakas ng nakabibinging tibok ng puso ko.

"Papa!" Napatingin kaming dalawa sa pintuan ng condo. Bumungad doon si Apollo. Nasa
likuran nya ang mga bata. Ang mga anak ko.

"Mama!" Tumakbo silang tatlo sa akin at yumakap. Hindi ako makapaniwalang nasa
jarap ko silang tatlo. Anong nangyayari? Bakit magkakasama ang mag-aama?

"Umalis ka na, Papa." Matigas na pagtataboy nito sa señor.

"Punyeta, Apollo! Pinapaikot lang kayong magkapatid ng babaeng yan! Ano?!

Pagkatapos nyang gamitin si Arthur, ikaw naman ngayon?! Bakit ba nagpapaloko ka na
naman sa babaeng yan?!" Bulyaw nito sa anak. Nahihintakutang napatago sa likuran ko
ang mga bata.

"Papa! How dare you insult the mother of my children infront of me and infront of
them?! Walang nanloko at walang nanggamit! Arthur and I love her, Papa. We love her
that we are willing to sacrifice everything for her! Kung si Arthur ang nakagawa
non noon sa aming dalawa, this time, ako na mismo ang gagawa. I will fight for her.
I will fight whoever goes into our way. Im willing to forget everything and
EVERYONE for her! Ain't that your fear? Ain't that Mama's fear that killed her?
Now, father, that will be the last rude words you will ever tell her. Kung hindi ko
sya nagawang ipaglaban noon, gagawin ko na ngayon. And I assure you, Papa, Arthur
is with me in this fight. And this time Papa, if you won't give Rhomien and I your
blessings, if you won't let us be happy, you wouldn't just lose your wife because
of her, you would also lose your children and your grandchildren." Pareho kami ng
señor na gulantang na tumingin kay Apollo. Nasa mukha nya ang sobrang determinasyon
na gagawin nya talaga ang kanyang sinabi. Napatingin ako sa ama nya. Nanghihina
itong napaupo sa sofa.

"Pa, Arthur has already given me his blessings to take what is rightfully mine.
Please give me yours as well. I don't want to live broken anymore. All of you,
Rhomien, our kids, Arthur and you are the persons who complete me. Pa, please make
my dream come true." Yumuko ito. Ngayon ay nagsusumamo ang boses ni Apollo. He is
pleading to his father. Tila sya isang bata na humihiling sa kanyang magulang ng
napakaimportanteng regalo na walang magulang ang makakatiis na hindi ibigay.

Nagpalipat-lipat sa amin ang tingin ni señor. Nagtagal ito sa mga bata. Napangiti
ito nang ngitian sya ng batang si Airam. Ilinahad nito ang palad. Pinapalapit ang
bata. Nag-aalanganin man nung una ay patakbo na itong lumapit nang umamo ang mukha
ng matanda.
"Lolow." Slang na slang nitong tawag sa señor. Napapaluha namang ngumiti ang lolo
sa apo.

"P-princess." Gumagaralgal ang boses nitong tawag sa bata.

"Lolow, my name ia not Princess. My name is Airam Ruth de Blanch." Bibong sabi nito
na nagpatawa sa matanda. "Are you mad lolow? Why were you shouting a while ago?"

"No! Im not mad. I was just making a point." He apologetically smiled at me. I
smiled back. Nakahinga na ako ng maluwag.

"How about your brothers' names?" Malambing nitong tanong sa apo.

"That's Arvin Reimus de Blanch and that ugly over there is Arrex Reigan de Blanch!"
Bumelat pa ito sa kapatid. Nanatili namang matalim ang tingin ni Arvin sa dalawang
nagkakatuwaang mag-lolo samantalang nagsisisigaw naman sa inis si Arrex at
patakbong lumapit sa kapatid na ngayon ay nakakalalong na sa señor.

"Im not ugly! I look like Papa and Daddy and I heard the stewardess tell her friend
that Daddy is the most handsome man she has ever seen. Since I look like him, then
Im handsome too! Ain't that right, lolow?" Inosente itong tumingala asking for
approval from his grandfather. Tumulo naman ang luha ng matanda.

"Y-yes! You look like your father so much when he was as young as y-you." Pinunasan
nito ng pasimple ang pisngi. Naiiyak na rin ako sa nangyayaring eksena. Hindi ako
makapaniwalang ang mga bata ang tuluyang magpapalimot sa galit ng señor sa akin.

"Yey! Lolow says Im handsome! Lolow says Im handsome!" Arrex chanted. Nagbelatan
ang magkapatid. "C'mon, lolow let's play!" At nakipagkilitian na sa kapatid.
Tumingin sa akin ang señor pagkatapos ay tumingin sa anak. Hindi man bumuka ang
kanyang bibig, alam kong pumapayag na sya sa kahilingan ni Apollo.

Kinambatan ko si Arvin na lumapit pero tumanggi ito.

"Mama I miss you so much! I miss Papa too. When are we going home to Jersey?"
Malambing itong naglambitin sa leeg ko. Kadarating pa lang at kakikilala sa ama at
abuelo ay gusto na nitong bumalik sa kinikilalang ama. Mukhang dito mahihirapan ang
mag-amang de Blanch. Si Arthur lang ang lalaking gusto nito.

"Ahm, I don't know yet, baby." Napatingin ako kay Apollo. Nakangiti syang nakatitig
sa mga naglalaro sa sofa.

"I don't like it here, Mama. I wanna go home." Nag-uumpisa na itong magmuryot.

"Arvin, you will see Papa soon okay. We are just here for a vacation." Hindi ko
alam kung ano ang plano ni Apollo. Kung ano ang napag-usapan nila ni Arthur. Basta
para sa akin, kung saan mas masaya ang mga bata, doon ako. I have decided that last
night. Tama na siguro ang pagiging selfish. Unless, magagawan ng paraan ni Apollo
ang mga kahaharapin naming problema at magagawa nyang mas mapasaya ang mga anak
namin sa piling nya.

Napatingin ako sa nakasimangot na si Arvin. Mukhang ito ang magiging isang malaking
problema ni Apollo.

####################################
Chapter 39
####################################
"We were not married, Rhomien."

"What?! Ano ba ang sinasabi mo, Arthur? Paanong hindi tayo kasal? I was there. You
were there. We signed documents. Paanong hindi tayo kasal? Is it fake?" Kunot-noong
tanong sa ka-Facetime kong si Arthur.

"The marriage was not fake." He seriously said but his eyes are dancing in mirth.

"ARTHUR! Ako ba'y pinaglololoko mo?!" Iritado na ako sa pinag-uusapan namin.

"I signed Apollo's name so technically hindi tayo ang ikinasal. Kayo nang kapatid
ko ang ikinasal." Humagikgik na ito samantalang nalaglag ang panga ko at lumipad
ang kaluluwa ko sa sinabi nya.

"H-how c-could you..?!"

"Rhomien, alam ko namang kahit kailan at kahit anong gawin ko, hinding-hindi ko
mapapalitan si Apollo sa puso mo. Ganyan katindi ang kamandag ng mga de Blanch.
Nauna lang kasi syang kagatin ka kaya wa epek yung kamandag ko sayo." Namula ang
pisngi ko sa sinabi nya. Naalala ko tuloy yung unang makita ko ang kanyang 'ahas',
ang unang paghalik sa akin ni Apollo, ang pangrirape nya sa palad at bibig ko, ang
'pagtikim' ko sa kanyang... Shet! Di ko masabi nang hindi ako nabibilaukan. At
higit sa lahat, ang unang pagsasanib ng aming mga katawan. Arthur is always right.
Matindi talaga ang epekto ng kamandag ni Apollo sa akin na habang nabubuhay ako
hinding-hindi ko makakalimutan.

"I just took care of you and the kids habang wala pa sa matinong pag-iisip si
Apollo. I admit, umasa ako kahit papano. Pero ganyan talaga ang buhay. Kung sinong
mahal mo, syang ayaw sayo." Dumaan ang saglit na kalungkutan sa kanyang mga mata
and I feel so damn guilty because of it.

"A-arthur."

"Its okay. Im happy for you and the kids. Finally you've found your rightful owner.
And soon, I will also find mine. Pero ang pinakauna kong gagawin ay syempre ang
magpagaling. Mas marami na akong pinagdaanang mas masakit pa kesa sa cancer na ito.
And I will survive. I promise you I will kaya wag ka nang malungkot okay. Just be
happy. Kapag masaya ka, masaya rin ako. I love you...sis." Napaluha na ako nang
tuluyan. How stupid I really am to let go of this wonderful man. I know, he
deserves someone better than me. Someone who will love him willingly with all of
her heart. I will pray to all the angels and saints, to God Himself to give him the
woman he deserves to have.

"I love you, too Arthur. Thank you for everything. Words cannot express how much I
owe you a lot." I smiled at him.

"Wipe your tears, Rhomien. I made Apollo promise not to make you cry tapos ngayon
ako naman ang nagpapaiyak sayo." Nagawa pa nitong magbiro.

"Take care Arthur. Dadalawin ka namin ng mga bata dyan once na ayos na ang lahat."

"You worry a lot. Andito naman si Aimee. I know she will take care of me. I'll be
expecting your promise to visit me. Ihalik mo na lang ako sa mga bata. And don't
ever feel bad about what had happened. Your happiness is long over due. Magiging
masaya ka na ngayon." Nakangiti syang nagpaalam sa akin. Ganoon din ako sa kanya.

Pinatay ko na ang laptop nang mapasulyap ako sa pumasok na si Apollo. Nakasuot sya
ng ternong jersey. Pawis na pawis at gulo ang buhok. Hindi ko tuloy maiwasang
pangapusan ng hininga sa napakasarap na itsura nya. Nakangiti syang lumapit sa
akin. He was about to embrace me nang mapatingin ako sa kanyang pulang ilong. May
bakas pa nang dugo dito.

"Anong nangyari sa ilong mo?" Nadapa ba sya? Tumama ba ito sa kung saan?

"Ah! Wala ito. Aksidente kasing nabato ako ni Arvin sa mukha ng bola." Nag-iwas sya
ng tingin. Aksidente? Imposible.

Ganito ba katindi ang galit ng panganay ko sa ama nila na kailangang paduguin pa

nya ang ilong ni Apollo?

"Kakausapin ko mamaya ang batang iyon."

"Hayaan mo na. Hindi naman nya talaga sinasadya. Tsaka isa pa hindi naman na
masakit. Aww!" Pinisil ko kasi ang ilong nya.

"Hindi pala masakit ha!"

"Rhomien lalo lang syang maiinis sa akin kapag pinagalitan mo sya dahil dito."
Natatakot na saad nito. Grabe! Si Apollo ba talaga itong kaharap ko? Isang bata
lang pala ang kailangan para mapatiklop sya.

"Apollo, dapat habang bata pa lamang sila, maipaintindi na natin sa kanila ang mga
maling ginagawa nila lalo na kapag nakakasakit na sila. Wag kang mag-alala,
tutulungan naman kita para tuluyan ka ng matanggap ng mga bata. Kakausapin ko sya
ng mabuti. Tara na." Lumabas na kami ng kwarto.

Ipinatawag ko ang mga bata. Magkakaharap kami habang matiim ako nakakatitig sa
panganay ko na nag-iiwas nang tingin. Lihim akong napangiti. Ganung-ganon ang
itsura kanina ni Apollo. Halatang guilty. Muli kong pinapormal ang mukha ko. Alam
nilang kapag ganito na ang itsura ko ay seryoso ko silang kakausapin.

"Arvin, what did I tell you to do whenever we have a talk like this?" Madali itong
humarap sa akin at tumingin. May takot sa kanyang mga mata.

"What have you done to your father?" Malumanay pero may katigasan kong tanong.

"He is not my father." Mahinang sabi nito. Kitang-kita ko ang sakit na bumalatay sa
mukha ni Apollo nang marinig ang sinabi ng anak.

"He is our daddy! Papa says he is!" Sabat ni Airam.

"Yeah..." Arrex agreed.

"No he is not! If he is our father then why was it that we didn't grow up with him?
Why did he come to see us just recently?" OMG! Hindi ko alam na ganito na pala
katalino ang panganay ko.

"Yeah!" Arrex agreed on what Arvin said. Isa itong magulong bata.

"Listen to what I am going to say, kids. I know it is hard to accept but your real
father is your daddy. Your Papa was with us in Jersey because your real daddy was
busy finding himself here in the Philippines."

"You were lost, Daddy?" Airam innocently asked Apollo. Tumango naman ito. Alam kong
hindi sya makapagsalita dahil sa pinipigilang emosyon.

"Kids, now that daddy has found himself, now that he found us don't you think we
should give him a chance to be with us? To love us and take care of us?" I
patiently explained. Alam kong mahirap para sa kanilang maintindihan yun sa edad
nila ngayon pero umaasa pa rin akong kahit papano ay matanggap nila ang rason
kumbakit ngayon lang nila makakasama ang tunay na ama.

"Yeah!" Napatingin ako kay Arrex. He has that playful grin on his face. Napailing
na lang ako sa kalokohan ng isang ito.

Sinenyasan ko si Apollo para lumapit. Tumabi sya sa akin sa harap ng mga bata.

"Kids Im really sorry that I didn't get to be with you when you were growing up.
But I promise you, starting today, I'll be with you in every day and in every
moment of your life. I love you as much as I love your mom. Please give me a chance
to make up with all my shortcomings." Ilinahad nya ang kanyang palad sa mga anak.
Naunang tumakbo si Airam at yumakap sa ama. Sumunod si Arrex na ngingisi-ngisi pa
rin. Tinignan ko si Arvin. Nasa mukha nito ang pagdadalawang isip at pag-
aalinlangan kung sasagutin ang kahilingan ng ama. Nginitian ko sya. I encouraged
him through my smile. Dahan-dahan itong tumayo at lumapit sa ama.

"I-im sorry...Daddy!" Hinigit sya ni Apollo at yinakap ng mahigpit. Tumulo ang luha
naming dalawa ngunit alam kong luha iyon ng kasiyahan. Sa wakas, natanggap na rin
ni Arvin ang ama. Sa wakas, wala na kaming problema.

At sa wakas, buo na ang aming pamilya.

####################################
Final Chapter
####################################

Salamat po sa lahat ng sumuporta sa kwento nina Apollo at Rhomien. Sa mga natawa sa

kalokohan ni Rhomien, sa mga nagalit at naawa kay Apollo at sa mga nagmahal kay
Arthur thank you very much!
Salamat sa votes, comments and words of encouragement para ipagpatuloy ko ang
kwentong ito.
Salamat sa mga naging kaibigan ko dahil sa Wattpad at sa kwento ng 5 Kings.
Salamat sa cover @foreveryours2007.
Salamat, salamat.
Iisa-isahin ko kayo kapag nag-edit ako sa computer.
Please support Vince's story as well.
God bless us all.

_________________________________________

SPG

Habol ko ang aking hininga habang pinagmamasadan ang paglalaro ni Apollo sa aking
gitna. Sumipsip sya sa munting laman doon at dahan-dahang ipinasok ang kanyang mga
daliri.

"Uhhhh!" Nanginig ang mga binti ko nang magsimula ang pagatras-abante ng mga ito sa
loob ko.

"Aaayyann...nah! Ahhh!" Mahigpit na yinakap ni Apollo ang nanginginig kong katawan.

Ilang segundo ring nagtagal ang pag-alon ng sensasyon sa loob ng katawan ko.

"Mahal kita! I love you, Mrs. Rhomien de Blanch!" Pumasok na naman ang matigas
nyang pag-aari sa akin. Nahigit ko ang hininga ko nang mabilis nyang pinababa at
pinataas ng paulit-ukit ang kanyang bewang na yakap ng mga binti ko.
"Oohh! Ahh! Ummp!" Salitan kami sa pag-ungol. Ibinitaw nya ang pagkakayakap ng mga
binti ko sa bewang nya at itinaas yun palapit sa katawan ko.

"Ummp! A-a-apol-looh!" Grabe ansarap ng pakiramdam ng paggalaw nya sa loob ko. Lalo
tuloy syang bumilis hanggang sa pareho na kaming pangapusan ng hininga. Hinapit nya
ako at mariing hinalikan sa labi bago nya ibinuhos ang lahat ng meron sya sa loob
ko. Sinalubong ko ang mga ito ng galing sa akin. Isiniksik nya ang mukha nya sa
leeg ko at hinalikan ako ng ilang ulit doon. Hinaplos ko ang buhok nya. Hindi pa
rin nya inaalis ang nanlalambot nyang pututoy sa loob ko.

Napatingin ako sa kanya nang magsimula sya sa mahinang pag-awit na sinasabayan ng

paggalaw ng kanya sa akin.

"Ohh thinking about our younger years

There was only you and me
We were young and wild and free..."

Naramdaman namin ang muling pagkabuhay at pagtibok ng kanyang pututoy. Patuloy pa

rin sya sa pagkanta but this time umangat na sya at yinakap ang katawan ko habang
patuloy sya sa paggalaw sa ibabaw ko. Titig na titig sya sa akin habang ginagawa
ang mga iyon.

"Now nothing can take you away from me

We've been down that road before
But its over now
You keep me coming back for more.

Pinabilis nya ang kanyang paggalaw. This time sinalubong ko na ang bawat pagpasok
nya. The friction of our body made us want for more and more and more.

"Baby you're all that I want

When you're lyin here in my arms
I finding it hard to believe
Were-ummp-oh!i-in- heavvveeen.

Umph!"

Sumabay na ang panginginig ng boses nya sa panginginig ng katawan naming dalawa.

Nang humupa ang mga sensasyon sa amin ay muli nyang ipinagpatuloy ang pagkanta.

And love is all that I need

And I found it there in your heart
It isn't too hard to see
We're in heaven

I love you!" Hinalikan nya ako ng malalim. Nang pakawalan nya ang mga labi ko ay
ngumiti ako ng matamis sa kanya at yinakap sya ng mahigpit.

"Mahal din kita. Sobra-sobra!" Ako naman ang humalik sa kanya na agad naman nyang
tinugon.

Wala na akong ikakasiya pa. Nasa piling ko na ang lalaking pinakamamahal ko. At
bawat araw sa piling nya at ng mga bata ay langit na para sa amin.

Yes, we are now in heaven.

Our heaven.
THE END