ΜΕΓΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἡ κυρὰ Σαρακοστὴ καὶ τὰ ἑφτὰ παπούτσια

Ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς στὴν κατανόηση τῶν παιδιῶν

Κείμενο: Tatiana Petrache

Εἰκονογράφηση: Ovidiu Gliga
Μετάφραση: Oana Paraipan

Ἐκδοτικὸ οἶκο: Sofia

Βουκουρέστι

Ἡ κυρὰ Σαρακοστὴ εἶναι μία πολὺ καλόκαρδη γριούλα, εὐσεβὴς καὶ

πολὺ γενναιόδωρη. Ὅμως δὲν εἶναι μία γριούλα ὅπως ὅλες οἱ γριοῦλες. Ἐὰν

1
τὴν κοιτάζεις προσεκτικά, θὰ παρατηρήσεις ὅτι ἔχει ἕνα μικρὸ στόμα - μόλις
ὁρατό! - γιατί μιλάει πολὺ σπάνια καὶ νηστεύει πολὺ συχνά. Καί, ἂν τὴν
προσκαλέσεις νὰ ἀνταλλάξεις μαζί της μία κουβέντα καὶ νὰ τὴν κεράσεις
τσάι καὶ νηστήσιμη παστούλα, ἐκείνη βρίσκει ἀμέσως μία δικαιολογία, γιὰ
νὰ μὴ βγεῖ ἀπὸ τὸ ἀπομονωμένο σπίτι της, ὅπου κατοικεῖ καὶ προσεύχεται
ὅλη τὴν ἡμέρα.
Ἀπὸ τὴ συνήθεια τῆς προσευχῆς, κρατᾶ τὰ χέρια της σταυρωμένα στὸ
στῆθος της. Πηγαίνει μόνο στὴν Ἐκκλησία, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ δεύτερο σπίτι
της. Ἐὰν ὅμως εἶσαι πρόθυμος νὰ τὴν ἀκοῦς μιλώντας γιὰ τὸ ἀγαπημένο της
θέμα, τὸ Πάσχα, δὲν θὰ πάψει νὰ σοῦ λέει λεπτομερῶς γιὰ τὸ πῶς νὰ
προετοιμάζεσαι γιὰ τὴν Ἀνάσταση: πῶς νὰ συμπεριφέρεσαι, πῶς νὰ
προσεύχεσαι, τί νὰ τρῶς, γιὰ ποιὸν λόγο πηγαίνουμε στὴν Ἐκκλησία καὶ τί
εἶναι κατάλληλο νὰ ψάλλουμε ἐκεῖ.
Καὶ ... κάτι ἀκόμα: φοράει μία τεράστια ποδιά, γεμάτη μὲ ὅλα τὰ
νόστιμα νηστήσιμα εἴδη: λαχανικά, φροῦτα, φασόλια, φακὲς καὶ ρεβίθια,
πατάτες, ξηροὺς καρπούς, μακαρόνια, καὶ τόσα ἄλλα, τὰ ὁποῖα τὰ μοιράζει
σὲ ὅλους ὅσοι θέλουν νὰ νηστεύουν μαζί της, μικροὶ καὶ μεγάλοι.
Κανεὶς δὲν ξέρει τὸ πραγματικό της ὄνομα... Εἶναι τόσο ἡλικιωμένη,
ὥστε ὅλοι ἔχουν ξεχάσει τὸ ὄνομά της, ἀλλὰ τὴν ἐπονομάζουν "κυρὰ
Σαρακοστὴ" ἐξαιτίας τῆς ἐπίμονης φροντίδας της γιὰ τὴν τήρηση τῆς
Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ λέξη "τεσσαρακοστὴ" εἶναι παλαιότερη καὶ
προέρχεται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ 40, ἐπειδὴ ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ περιλαμβάνει
42 ἡμέρες, δηλαδὴ ἕξι ἑβδομάδες. Σὲ αὐτὲς προστίθεται ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα,
δηλαδὴ ἄλλες ἑπτὰ ἡμέρες, ἑπομένως συνολικὰ 49, καὶ τὴν 50ὴ ἡμέρα
γιορτάζουμε τὴν λαμπρινὴ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.
Καὶ αὐτὴ ἡ γριούλα ἔχει ἀκόμα μία ἄλλη παραξενιά: λέγεται ὅτι ἔχει
ἑπτὰ πόδια, γιατί τόσες εἶναι οἱ ἑβδομάδες τῆς Σαρακοστῆς! Φυσικά, ἂν δὲν
εἶχε περισσότερα πόδια ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τρέχει τόσο γοργὰ
στὴν Ἐκκλησία, οὔτε νὰ κάνει τόσες πολλὲς καλὲς πράξεις, νὰ βοηθάει
ἐκείνους ποὺ βρίσκονται σὲ ἀνάγκη, νὰ διδάσκει τὰ παιδιὰ γιὰ τὴν Ἁγία
Ἀνάσταση, νὰ μαγειρεύει τὰ νηστήσιμα φαγητά της καὶ νὰ τὰ μοιράζει σὲ

2
ὅλους ποὺ τὰ ἐπιθυμοῦν. Ὅλα τὰ παιδιὰ λένε ὅτι εἶναι τόσο γοργή, σὰν νὰ
ἔχει ἑπτὰ πόδια!
Μία μέρα, μερικὰ παιδάκια τῶν γειτόνων χτύπησαν στὴν πόρτα της,
γιὰ νὰ τῆς κάνουν μία ἐρώτηση ποὺ τοὺς ἔβαζε σὲ ἀμηχανεία. Εἶχαν μάθει
ὅτι ἡ Σαρακοστὴ ἀρχίζει σὲ μία ἑβδομάδα καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς
ξεκαθαρίζει τὰ ἑξῆς:
- Κυρὰ Σαρακοστή, γιατί νηστεύουμε; Γιατί νὰ μὴ τρῶμε μία σοκολάτα,
ὅταν θέλουμε ἢ ἕνα αὐγουλάκι ἢ ἀκόμα καὶ ἕνα παγωτό, ποὺ μᾶς ἀρέσουν
τόσο πολύ;
Λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, ἡ ἱστορία εἶναι μεγάλη!
Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, καθὼς ἦταν στὸν Παράδεισο, ἔτρωγαν μόνο
νηστήσιμα φαγητά, δηλαδὴ λαχανικά, φροῦτα καὶ ὅλα τὰ εἴδη χόρτων, διότι,
ἀφοῦ τοὺς δημιούργησε, ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ αὐξάνονται καὶ νὰ
πληθύνονται καὶ τοὺς ἔδωσε νὰ τρῶνε "πάντα χόρτον σπόριμον σπεῖρον
σπέρμα, ὃ ἐστιν ἐπάνω πάσης τῆς γῆς, καὶ πᾶν ξύλον, ὃ ἔχει ἐν ἑαυτῷ
καρπὸν σπέρματος σπορίμου" (Γένεση 1:29).
Ἀργότερα, μετὰ τὸν κατακλυσμό, ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἤδη
ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ λόγω ἀνυπακοῆς καὶ εἶχαν ἀτονήσει
πνευματικά, ἔλαβαν ἄδεια ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τρῶνε καὶ κρέας, καθὼς καὶ τὰ
ἄλλα τρόφιμα ποὺ ἔχουμε ἀπὸ ζῷα. Ὅμως, ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους,
ὅποτε οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετώπιζαν ἀνάγκες καὶ θλίψεις καὶ ἤθελαν νὰ
λάβουν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, νήστευαν, εἴτε χωρὶς νὰ τρῶνε τίποτα, εἴτε
τρώγοντας λίγο φαγητὸ ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ καθορισμένα γιὰ τοὺς πρώτους
ἀνθρώπους στὸν Παράδεισο, δηλαδὴ λαχανικά, φροῦτα, διάφορα βότανα καὶ
σπόρους.
Νὰ σᾶς δώσω μόνο ἕνα παράδειγμα γιὰ τοὺς τέσσερις νεαροὺς
βασιλικῆς γενιᾶς τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι, νηστεύοντας, φάνηκαν πιὸ
ὄμορφοι καὶ σοφοὶ ἀπὸ τοὺς νέους τῆς ἡλικίας τους, ποὺ ἀπολάμβαναν τὰ
πιὸ νόστιμα φαγητὰ καὶ ποτά. Αὐτοὶ οἱ τέσσερις, ποὺ ὀνομάζονταν Δανιήλ,
Ἀνάνιας, Μισαὴλ καὶ Ἀζάριας, ἦταν αἰχμάλωτοι στὴν βασιλικὴ αὐλὴ τοῦ
Ναμπαντνόζζαρ τῆς Βαβυλώνας. Αὐτὸ συνέβαινε στὴν ἀρχαιότητα, πρὶν
περισσότερα ἀπὸ 2600 χρόνια.

3
 Βλέποντάς τους ὅτι εἶναι σοφοί, ὁ βασιλιὰς τῆς Βαβυλώνας διέταξε νὰ
τρέφονται καλὰ καὶ γιὰ τρία χρόνια νὰ διδαχθοῦν τὴ βαβυλωνιακὴ γλῶσσα
καὶ τὶς ἐπιστῆμες, μαζὶ μὲ ἄλλους νεαροὺς τῆς ἐποχῆς τους, γιὰ νὰ τὸν
ὑπηρετήσουν. Ὁ Δανιήλ, ὁ ὁποῖος ἦταν προφήτης τοῦ Θεοῦ, ἔβαλε στὸ νοῦ
του νὰ μὴ φάει τὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτὸ τοῦ βασιλιᾶ, καὶ μοίρασε τὴ σκέψη του
μὲ φίλους του, οἱ ὁποῖοι συμφώνησαν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Ἔτσι, ζήτησαν ἀπὸ
τὸν προϊστάμενο τοῦ προσωπικοῦ νὰ τοὺς φέρουν μόνο λαχανικὰ καὶ νερό.
Ὅμως, αὐτὸς φοβόταν νὰ μὴ χάσουν βάρος οἱ τέσσερις ἀγαπημένοι νεαροὶ
τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἑπομένως νὰ τιμωρηθεῖ αὐτός, ἐπειδὴ δὲν τοὺς εἶχε
φροντίσει σωστά.
Ἀλλὰ ὁ Δανιὴλ τὸν καθησύχασε, λέγοντάς του:
– Δοκιμάστε μας γιὰ δέκα ἡμέρες καὶ δῶστε μας νὰ τρῶμε μόνο
λαχανικὰ καὶ νὰ πίνουμε μόνο νερό. Μετὰ ἐλέξτε τὰ πρόσωπά μας καὶ τὰ
πρόσωπα τῶν νέων ποὺ τρῶνε ἀπὸ τὸ φαγητὸ τοῦ βασιλιᾶ, καὶ ἂν μᾶς δεῖς
κάπως ἀδύναμους καὶ ἄσχημους, τότε νὰ μὴν ὑπακοῦς πιὰ στὸ αἴτημά μας!
Ὁ προϊστάμενος τοῦ προσωπικοῦ τὸ ἀποδέχτηκε καὶ τοὺς δοκίμασε
δέκα μέρες. Μετὰ ἀπὸ δέκα μέρες, αὐτοὶ φαίνοταν ὡραιότεροι καὶ παχύτεροι
ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους νέους ποὺ ἔτρωγαν ἀπὸ τὰ ποικίλα καὶ θρεπτικὰ
φαγητὰ τοῦ βασιλιᾶ. Καὶ ἐπειδή, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ νηστεία, εἶχαν προσθέσει καὶ
τὴ προσευχή, ὁ Θεὸς ἔδωσε σὲ αὐτοὺς τοὺς τέσσερις νεαροὺς σοφία, ὥστε ὁ
Δανιὴλ νὰ ἑρμηνεύσει τὰ ὁράματα καὶ τὰ ὄνειρα τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ γιὰ ὁποιαδήποτε ἐρώτηση τοὺς ἔκανε ὁ βασιλιάς, τοὺς ἔβρισκε
δέκα φορὲς σοφότερους ἀπ’ ὅλους τους μάγους καὶ τοὺς μάντεις τοῦ
βασιλείου του. Καὶ νὰ ξέρετε ὅτι ὄχι μόνο οἱ ἐνήλικες νηστεύουν, ἀλλὰ καὶ τὰ
παιδιά. Ὅλοι ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο, ἔτσι δὲν εἶναι; Αὐτὸς ποὺ
ἀγαπᾶ τὰ παιδιὰ καὶ βάζει δῶρα στὰ παπούτσια, στὰ γενέθλιά του, στὶς 6
Δεκεμβρίου.
Λοιπόν, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἀγάπησε τὸν Κύριο τόσο πολὺ ἀπὸ τότε ποὺ
ἦταν μωρό, ποὺ στὶς ἡμέρες τῆς νηστείας ἔτρωγε ἀπὸ τὸ στῆθος τῆς μητέρας
του μόνο μία φορὰ τὴν ἡμέρα, ἀργά, μετὰ τὸν Ἑσπερινό. Ὅποτε ἡ μητέρα του
ἤθελε νὰ τὸν ταΐσει μέχρι ἐκείνη τὴν ὥρα, αὐτὸς γύριζε ἥσυχα τὸ κεφαλάκι

4
του ἀλλοῦ, καὶ μετὰ τὴν τέλεση τοῦ Ἑσπερινοῦ, τὸ μωρὸ παρακαλοῦσε τὴ
μητέρα του νὰ τὸν θηλάσει, γουργουρίζoντας.
Ὅπως καὶ αὐτός, ὑπάρχουν πολλοὶ ἄλλοι ἅγιοι ποὺ νήστεψαν ὡς
παιδιά, ἐπειδὴ ἤθελαν πάρα πολὺ νὰ εἶναι σὰν τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, οἱ
ὁποῖοι μιλοῦσαν ἀνεμπόδιστα μὲ τὸν Θεὸ στὸν κῆπο τοῦ Παραδείσου καὶ δὲν
ὑπέφεραν ἀπὸ ἀσθένειες, θλίψεις καὶ θάνατο.
Ὁμοίως ὁ Ἅγιος Σέργιος τοῦ Ραντονὲζ νήστευε τὶς Τετάρτες καὶ τὶς
Παρασκευὲς ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς ζωῆς του. Δὲν δεχόταν νὰ πίνει γάλα
ἀπὸ τὴ μητέρα του καὶ δὲν ἤθελε νὰ φάει οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἀργότερα, ὅταν
ἔβλεπε ὅτι ἡ μητέρα του μαγείρευε φαγητὸ μὲ λάδι στὶς ἡμέρες τῆς νηστείας,
δὲν ἤθελε νὰ δοκιμάσει ἐκεῖνα τὸ φαγητό. Τόσο μεγάλος ἦταν ὁ ζῆλος του
γιὰ τὸν Κύριο! Ὑπάρχουν πολλὰ παραδείγματα παρόμοια. Ἐπιτρέψτε μου νὰ
σᾶς πῶ μόνο γιὰ ἕνα σύγχρονο πατέρα, ποὺ ὀνομάζεται Ἐπιφάνιος
Θεοδωρόπυλος, ὁ ὁποῖος τηροῦσε μὲ ἀκρίβεια τὶς ἡμέρες νηστείας, ἀκόμη καὶ
ὅταν οἱ γονεῖς του δὲν ἦταν πολὺ προσεκτικοὶ καὶ ἔτρωγαν ἕνα αὐγὸ ἢ ἕνα
κομματάκι κρέας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς. Ὅταν τὸν δελέαζαν νὰ
ἀπολαύσει τὰ καλὰ φαγητά, τοὺς ἀπάντησε μὲ πολὺ ἀγάπη:
«Σᾶς ἀγαπῶ πολύ, ἐπειδὴ εἶσθε οἱ γονεῖς μου, ἀλλὰ τὸν Κύριο ἀγαπῶ
περισσότερο, ὁπότε δὲν μπορῶ νὰ φάω αὐτὸ ποὺ μοῦ δίνετε». Ἀργότερα,
ὅταν ἦταν μόλις ἐννέα ἐτῶν, ἔχοντας τὸν πόθο νὰ γίνει μοναχὸς καὶ
μαθαίνοντας ὅτι οἱ μοναχοὶ δὲν τρῶνε καθόλου κρέας, σταμάτησε νὰ τρώει
κρέας, παρόλο ποὺ οἱ γονεῖς του τὸν παρότρυναν νὰ τρώει. Γιὰ τὴν ἀγάπη
του, ὁ πατὴρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος πῆρε μεγάλα δῶρα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ
τὴ δύναμη νὰ κάνει θαύματα καὶ νὰ θεραπεύει τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικὲς
ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ Κυριακή της Ὀρθοδοξίας
Τὰ παιδιά, ἐνημερωμένα σχετικὰ μὲ τὴ νηστεία, ἀποφάσισαν κατ’
ἐκεῖνα νὰ νηστεύουν καὶ πέρασαν τὴν πρώτη ἑβδομάδα μὲ φροῦτα καὶ
λαχανικά. Τὴν Κυριακὴ ἦλθαν ὅλοι στὴν Ἐκκλησία, φέρνοντας εἰκόνες γιὰ
τὴν πομπή, σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό.
-Καλή μου κυρία, γιατί ἔχουμε εἰκόνες μαζί μας αὐτὴ τὴν ἡμέρα;

5
 -Ἀγαπητοί μου, σήμερα εἶναι ἡ γιορτὴ ἀναστήλωσης τῶν εἰκόνων.
Λέγεται ὅτι ὑπῆρχε κάποτε ἕνας αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, ποὺ
ὀνομαζόταν Λέων Ἴσαυρος, ἐπίσης γνωστὸς ὡς «Κόνων», ὁ ὁποῖος, λόγω
κακίας καὶ ἄγνοιας, διέταξε νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ ἱερὲς εἰκόνες ἀπὸ τὶς
ἐκκλησίες, λέγοντας ὅτι ἦταν εἴδωλα. Μάταια τὸν συμβούλευε ὁ Πατριάρχης
Γερμανός, λέγοντάς του ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε Ἄνθρωπος,
ἐμφανίστηκε μὲ σάρκα καὶ ἔγινε ὁρατὸς στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὡς ἐκ τούτου
μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ Τὸν ζωγραφίζουμε σὲ εἰκόνες, ὅπως ζωγραφίζουμε τὸ
πρόσωπο ἑνὸς ἀγαπημένου μας προσώπου ἢ ὅπως ἔχουμε μαζί μας τὶς
φωτογραφίες τῶν ἀγαπημένων μας. Κάνουμε τὸ ἴδιο μὲ τοὺς ἁγίους:
ζωγραφίζουμε τὰ πρόσωπά τους σὲ εἰκόνες, ἔτσι ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τοὺς
ἔχουμε πιὸ ζωντανὰ στὴ μνήμη μας καὶ νὰ προσευχόμασθε σὲ αὐτοὺς μὲ
περισσότερη θέρμη. Ἀλλὰ ὁ αὐτοκράτορας δὲν ἤθελε νὰ ἀκούσει τὸν λόγο
τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ, ἀντιθέτως ὅμως, διέταξε νὰ ἀποσταλεῖ σὲ ἐξορία,
καὶ στὴ θέση του διόρισε ἕναν ἄλλο Πατριάρχη, ποὺ ἀσπαζόταν τὶς ἴδιες
ἀπόψεις. Μετὰ τὸν Λέοντα ἦλθαν καὶ ἄλλοι αὐτοκράτορες ποὺ δὲν τιμοῦσαν
τὶς εἰκόνες. Ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Θεόφιλος, ἔδωσε γιὰ 12 χρόνια πολὺ
αὐστηρὲς τιμωρίες σὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς, ποὺ τιμοῦσαν τὶς εἰκόνες,
ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀρρώστησε μὲ μία πολὺ σοβαρὴ ἀσθένεια. Ἡ σύζυγός
του, αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, λυπήθηκε πολὺ γιὰ τὴν ἀσθένειά του καί, ἐνῷ
προσευχόταν θερμὰ γιὰ τὴν ἀνάρρωσή του, ἀποκοιμήθηκε καὶ εἶχε ἕνα
θαυμάσιο ὄνειρο. Σὲ αὐτὸ τὸ ὄνειρο, τῆς παρουσιάστηκε ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ
μὲ τὸν θεῖο Βρέφος, περιτριγυρισμένη ἀπὸ λαμπροὺς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι
χτυποῦσαν καὶ ἐπέπλητταν τὸν Θεόφιλο, ἐπειδὴ δὲν τιμοῦσε τὶς εἰκόνες καὶ
καταδίωκε τοὺς Χριστιανούς. Κατανοώντας τὴν αἰτία τῆς ἀσθένειας τοῦ
Θεόφιλου, ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἔβαλε στὸ προκέφαλό του τὴν εἰκόνα
τῆς Θεοτόκου, προσευχόμενη μπροστά της μὲ δάκρυα. Τότε ὁ αὐτοκράτορας
Θεόφιλος κατάλαβε τὸ λάθος του καὶ φώναξε, «Ἀλίμονο σὲ μένα, τὸν ἄθλιο,
διότι ἐξαιτίας τῶν Ἁγίων Εἰκόνων εἶμαι ἄρρωστος!» Καὶ ἀμέσως οἱ πόνοι του
ὑποχώρησαν καὶ ὁμολόγησε ὅτι εἶναι καλὸ νὰ προσκηνοῦμε τὶς ἅγιες
εἰκόνες.

6
 Στὴ συνέχεια, ἡ Θεοδώρα ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ ἔφερε ἀπὸ
τὴν ἐξορία ὅλους τοὺς εἰκονόφιλους καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα κατάφεραν νὰ
ζήσουν ἐλεύθερα. Μὲ τὴν παρότρυνση τοῦ νέου Πατριάρχη Μεθόδιου, ὁ
ὁποῖος εἶχε προηγουμένως βασανισθεῖ λόγω τῆς τιμῆς πρὸς τὶς ἱερὲς εἰκόνες,
ἡ Θεοδώρα συγκέντρωσε ὅλο τὸν λαὸ στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς πόλης, γιὰ
νὰ τὴν στολίσει πάλι μὲ εἰκόνες καὶ νὰ ἀνακοινώσει σὲ ὅλους τὸ θαῦμα τῆς
συγχώρησης τοῦ Θεόφιλου.
Καὶ ταυτόχρονα, ἡ Θεοδώρα καὶ οἱ ἅγιοι ὁμολογητὲς ἀποφάσισαν νὰ
γίνεται κάθε χρόνο αὐτὴ ἡ πανήγυρη γιὰ τὴν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν
εἰκόνων, τὴν πρώτη Κυριακή της Σαρακοστῆς. Ἀφοῦ ἄκουσαν τὴν ἱστορία, τὰ
παιδιὰ ἔφυγαν γιὰ τὰ σπίτια τους. Στὸ δρόμο, δύο ἄτακτα ἀγόρια βρῆκαν ἕνα
μεταχειρισμένο παπούτσι ἀπὸ πολὺ περπάτημα. «Μήπως, ἀνήκει στὴν κυρὰ
Σαρακοστή;»

Ἡ Κυριακή τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ

Ὅταν εἶχαν διάθεση γιὰ ἱστορίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ νηστήσιμες λιχουδιές,
τὰ παιδιὰ ἐπισκέπτοταν τὴν κυρὰ Σαρακοστή.
- Τώρα, πές μας, τί ἀκολουθεῖ; Τὴν ἑπόμενη Κυριακή, γιὰ ποιὸν
πρόκειται νὰ μᾶς μιλήσεις; ρωτοῦσαν τὰ παιδιά, τραγανίζοντας
ἀποξηραμένα φροῦτα.
- Γιὰ ἕνα μεγάλο ἅγιο, τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἀγαπητά μου παιδιά. Ὁ
Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ἔμαθε ἀπὸ μικρὴ ἡλικία νὰ λέει τὴν Προσευχὴ
τοῦ Ἰησοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, τὸν ἁμαρτωλό!»,
Ὅπου κι ἂν βρισκόταν: στὸ σπίτι, στὸ σχολεῖο ἢ γιὰ παιχνίδι. Ὅταν ἦταν
μόλις ἑπτὰ ἐτῶν, πέθανε ὁ πατέρας του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀξιωματοῦχος τῆς
αὐλῆς τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα. Ἡ μητέρα του μεγάλωσε τὸν ἴδιο καὶ
τοὺς ἀδελφούς του σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κυρίου καὶ τὴ διδασκαλία
τῶν Ἱερῶν Γραφῶν. Ὁ Γρηγόριος, ἀπὸ μικρός, ἦταν πολὺ ἐπιμελὴς στὰ
μαθήματά του καὶ ἀπέκτησε πλούσιες γνώσεις. Σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν, ὄντας ἤδη
μορφωμένος καὶ σοφὸς ἄνδρας, ἀρνήθηκε τὴν πρόταση τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ
ὁποῖος τὸν ἀγαποῦσε πάρα πολὺ καὶ ἤθελε νὰ τὸν κάνει μεγάλο

7
ἀξιωματοῦχο, ὅπως τὸν πατέρα του. Ὡστόσο, ὁ Γρηγόριος,
συνειδητοποιώντας ὅτι ὅλα τὰ βασιλικὰ πλούτη καὶ ἀξιώματα δὲν εἶχαν
σημασία, ἀποφάσισε νὰ χαρίσει στὸν Χριστὸ τὴ ζωή του καὶ νὰ γίνει
μοναχός.
Ὁμολόγησε αὐτὴ τὴ σκέψη στὴ μητέρα του, ἡ ὁποία ἤθελε ἐπίσης νὰ
γίνει καλόγρια, εἰδικὰ ἀφοῦ τώρα τὰ παιδιά της εἶχαν μεγαλώσει. Στὴ
συνέχεια, μιλώντας στοὺς ἀδελφούς του, ἄναψε τὸν πόθο γιὰ τὸν Θεὸ καὶ
ἀποφάσισαν νὰ γίνουν μοναχοί. Ἔτσι, ἡ μητέρα καὶ οἱ ἀδελφές του πῆγαν σὲ
γυναικεῖο μοναστήρι καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἀδελφοί του πῆγαν στὸ Ἅγιο Ὄρος.
Ἐδῶ, ὁ Γρηγόριος βίωσε μὲ προσευχὴ καὶ σκληρὴ ἄσκηση, στὴν ἀρχὴ
ὑπὸ τὴν καθοδήγηση ἑνὸς ἱεροῦ πατέρα, ὀνόματι Νικόδημου, ὁ ὁποῖος ζοῦσε
μὲ ἀδιάκοπη προσευχή. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ π. Νικοδήμου, ὁ Γρηγόριος
ἐμόνασε γιὰ ἕνα διάστημα στὴ Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας καὶ μετὰ στὴν
ἔρημό τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀργότερα προικίσθηκε μὲ τὴ μεγάλη χάρη τῆς
ἱερωσύνης, μαζὶ μὲ τὸ χάρισμα νὰ κάνει θαύματα: εἶχε ἐξουσία πάνω στοὺς
δαίμονες καὶ ἀπελευθέρωνε ἐκείνους ποὺ ἦταν ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους, ἔκανε
τὰ ἄγονα δέντρα νὰ καρποφορήσουν, προέβλεπε μελλοντικὰ γεγονότα.
Ἦταν στολισμένος καὶ μὲ ἄλλα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
ἀλλά, πάνω ἀπ΄ὅλα, ἐπειδὴ εἶχε καθαρὴ καρδιά, ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ δεῖ
τὸν Χριστὸ μέσα στὸ Φῶς, διὰ τῆς προσευχῆς. Ἀλλ’ ὅμως ἕνας λόγιος ὀνόματι
Βαρλαὰμ ἀπὸ τὴν Καλαβρία, ἔχοντας τὸ μυαλὸ σκοτεινὸ ἀπὸ ὑπερηφάνεια,
ἄρχισε νὰ διδάσκει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ στὴν πραγματικότητα
τὸν Χριστὸ μέσα στὸ Φῶς, ἀλλὰ μπορεῖ μόνο νὰ φιλοσοφήσει μὲ τὸ μυαλό
του γιὰ Αὐτόν. Τότε οἱ μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συνειδητοποιώντας ὅτι
μόνο ὁ Γρηγόριος εἶχε τὴ γνώση καὶ τὴ θεία σοφία νὰ ἀπαντήσει σὲ αὐτὲς τὶς
λανθασμένες διδασκαλίες, τὸν ἔστειλαν στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλιᾶ, γιὰ νὰ
συζητήσει στὴ Σύνοδο μὲ τὸν Βαρλαὰμ καὶ τοὺς δικούς του. Φωτισμένος ἀπὸ
τὸν Θεό, ὁ Γρηγόριος νίκησε μὲ ἐπιχειρήματα τὸν Βαρλαὰμ καὶ ἔδειξε πόσο
λάθος ἦταν ἡ διδασκαλία του.
Βλέποντας ὅλοι τὴν ἁγιότητα τοῦ Γρηγορίου, τὸν ἔπεισαν νὰ δεχθεῖ νὰ
γίνει Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς δεύτερης πόλης τοῦ Βυζαντινοῦ

8
βασιλείου. Πέθανε ἐν εἰρήνῃ τὸ 1362, σὲ ἡλικία 63 ἐτῶν, καὶ ὁ Κύριος τὸν
δόξασε, δείχνοντάς μας τὸ ἄφθαρτο σῶμα του.
Ἀπὸ αὐτὸν ἂς μάθουμε ὅτι ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ μιλήσει στὸν
Κύριο ἁπλὰ καὶ ἄμεσα, ὅπως μιλᾶμε μὲ τὸν καλύτερο φίλο μας. Καὶ Αὐτὸς
ἔρχεται καὶ κατοικεῖ στὸ σπίτι τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ τὸ καθαρίζει καὶ τὸ
φωτίζει.
Στὴ συνέχεια, χτύπησε τὴν πόρτα ἕνα παιδὶ ποὺ εἶχε ἀργήσει,
κρατώντας στὸ χέρι του ἕνα παπούτσι.
- Γειά σου κυρία, αὐτὸ εἶναι δικό σου παπούτσι; Τὸν βρῆκα στὸ δρόμο.

Ἡ Κυριακή του Τιμίου Σταυροῦ

Ἡ κυρὰ Σαρακοστὴ χαμογέλασε καὶ πῆρε τὸ παπούτσι βάζοντάς το σὲ

ἕνα καλάθι, ὅπου ἦταν ἄλλα δύο παπούτσια.
«Καὶ τί ἀκολουθεῖ;» ρώτησαν τὰ ἀπορροφημένα ἀπὸ τὰ λόγια της,
παιδιά.
- Ἔρχεται ἡ Κυριακὴ τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὴ ἡ Κυριακή, ἀγαπητοί μου,
εἶναι σὰν μία στάση στὴ μέση ἑνὸς ταξιδιοῦ γεμάτου δυσκολίες. Ὅσοι
περπατοῦν πολὺ καιρό, κουρασμένοι ἀπὸ τὸ δρόμο, χαίρονται πολύ, ὅταν
βρίσκουν ἕνα σκιερὸ δέντρο, στὴ σκιὰ τοῦ ὁποίου μποροῦν νὰ ξεκουρασθοῦν
ἔστω καὶ λίγο. Καὶ μετά, ἀναλαμβάνοντας τὶς δυνάμεις τους, τελειώνουν τὸ
ὑπόλοιπο ταξίδι. Ὁ ζωοποιὸς Σταυρὸς μοιάζει μὲ ἐκεῖνο τὸ σκιερὸ δέντρο,
κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο καθόμασθε, γιὰ νὰ ξαναξεκινήσουμε μετὰ ἀνάλαφροι
καὶ ἀνάεροι τὸ φωτεινό μας μονοπάτι. Κάθε μικρή μας προσπάθεια, εἴτε
εἶναι μία προσευχὴ εἴτε εἶναι λίγη νηστεία, θὰ μᾶς γίνει πολὺ πιὸ εὔκολη
ὅταν θυμόμασθε τὸν Σωτήρα μας, ὁ Ὁποῖος ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ καὶ
ὑπέστη χλευασμοὺς καὶ βασανισμοὺς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς
ἀγάπησε τόσο πολύ.

Κυριακή του Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος

9
 Αὐτὴ τὴ φορὰ κάθισαν ὅλοι στὸν κῆπο, κάτω ἀπὸ τὴν ἀνθισμένη
μηλιά, ἀφοῦ ἡ ἄνοιξη εἶχε ἤδη ἔλθει. Ἡ αὐλὴ εἶχε πρασινήσει καὶ οἱ ὑάκινθοι
κόντευαν νὰ ἀνθίσουν.
«Καὶ στὴν συνέχεια;» ρώτησαν τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχαν ἔλθει νὰ τὴ
βοηθήσουν νὰ ξεχωρίσει καὶ καθαρίσει τὰ φασόλια γιὰ τὴ σοῦπα ἐκείνης τῆς
ἡμέρας.
- Στὴ συνέχεια ἀκολουθεῖ ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννη ἦταν ἀπὸ εὐκατάστατη καὶ εὔπορη οἰκογένεια, ποὺ
βλέποντας τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴ μόρφωση, τοῦ ἔδωσε μία ἐκλεκτὴ μόρφωση.
Ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο, σὲ ἡλικία 16 ἐτῶν ἐκάρη μοναχὸς στὴ Μονὴ τῆς
Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Ὄρους Σινᾶ. Στὴν μονή, γιὰ 19 χρόνια ὁ ἅγιος
καθοδηγήθηκε ἀπὸ τὸ εὐσεβὲς Μαρτύριο καὶ μετὰ τὸν θάνατό του ἔζησε ὡς
ἀσκητὴς σὲ ἕνα ἀπόμερο μέρος, γιὰ 40 χρόνια. Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, οἱ
μοναχοί τοῦ μοναστηριοῦ τὸν παρακάλεσαν νὰ γίνει ἡγούμενός τους καὶ γι'
αὐτὸ ἔγραψε ἕνα βιβλίο καθοδηγήσεως. Ἡ καθοδηγούμενη Κλίμακά του
πρὸς τὸν οὐρανὸ περιλαμβάνει 30 λόγους, ποὺ εἶναι σὰν σκαλοπάτια, καὶ
μᾶς δείχνει τὶς παγίδες καὶ τὴν πορεία στὴν ἀνάβασή μας πρὸς τὸν Χριστό,
Αὐτὸν ποὺ μᾶς περιμένει στὸ τέλος τῆς κλίμακας μὲ ἀνοιχτὲς ἀγκάλες. Ἂς
ξεκινήσουμε, παρακαλῶ, ἀγαπητά μου παιδιά, ἂς ἀνεβοῦμε κι ἐμεῖς αὐτὴ τὴ
κλίμακα πρὸς τὸν οὐρανό, ἂς φτάσουμε κι ἐμεῖς στὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης,
πατώντας μέρα μὲ τὴ μέρα σὲ αὐτὰ τὰ μικρὰ σκαλοπάτια: ἡ ὑπακοὴ στοὺς
γονεῖς, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ πραότητα, ἡ προσευχὴ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ θὰ τὰ
μάθουμε καθὼς προχωρᾶμε.
- Καὶ τί θὰ γίνει μὲ τὰ παπούτσια σου; ξύπνησε ἕνα ἀγοράκι.
- Παιδιά, κάθε ἑβδομάδα τῆς νηστείας εἶναι ἕνα βῆμα πρὸς τὴν
Ἀνάσταση. Ἡ νηστεία εἶναι μαραθώνιος στὴν ἀρένα τῶν ἀρετῶν καὶ οἱ
ἀθλητές, ξέρετε, τρέχουν πολὺ καὶ ἀμβλύνουν τὰ παπούτσια τους. Ἔτσι καὶ
ἐγώ, μετὰ ἀπὸ κάθε ἑβδομάδα, πρέπει νὰ ἀλλάζω τὰ φθαρμένα παπούτσια
μου ἀπὸ τόσο περπάτημα καὶ κούραση.

Κυριακὴ τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας

10
 Στὴ συνέχεια, ἡ ἑορτὴ τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Καταγόταν
ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ὅπως λέει καὶ τὸ ὄνομά της. Στὰ νιάτα της ἔκανε πολλὲς
ἁμαρτίες καὶ κακά, στενοχωρώντας ἔτσι τὸν Χριστὸ καὶ τὴ Μητέρα Του. Μία
ἡμέρα ἀποφάσισε νὰ πάει στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς Ὕψωσης τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ καὶ ταξίδεψε διὰ θαλάσσης μέχρι στὴν Ἁγία Πόλη. Μόλις
ἔφασε ἐκεῖ, ζόρισε τὸν ἑαυτό της νὰ μπεῖ μαζὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο στὴν
Ἐκκλησία, ἀλλὰ πάντα μία ἀόρατη δύναμη τὴν ἐμπόδιζε νὰ προχωρήσει, ἂν
καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι εἰσέρχονταν εὔκολα.
Προσπάθησε πολλὲς φορὲς μέχρι ποὺ κουράσθηκε, ἀλλὰ χωρὶς
ἀποτέλεσμα.
Ἀφοῦ συνῆλθε καὶ φωτίσθηκε ἀπὸ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, κατάλαβε γιὰ
ποιὸ λόγο ἐμποδίσθηκε νὰ δεῖ τὸ ζωοποιὸ Ξύλο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.
Κατάλαβε ὅτι τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν της τὴν ἐμπόδιζε νὰ μπεῖ στὴν
Ἐκκλησία. Τότε ἄρχισε νὰ κλαίει, νὰ γκρινιάζει καὶ νὰ χτυπάει τὸ στῆθος
της, βγάζοντας ἀναστεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς της. Καὶ
σηκώνοντας τὰ μάτια της στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, φώναξε πρὸς Αὐτή:
«Διάταξε, ὦ Δέσποινά μου, ν' ἀνοίξει καὶ γιὰ μὲ ἡ πόρτα τῆς Θείας
προσκύνησης τοῦ Σταυροῦ, γιατί πλέον δὲν πρόκειται νὰ λερώσω τὸ σῶμα
μου μ' ὁποιαδήποτε αἰσχρὴ πράξη, ἀλλὰ ὅταν δῶ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ τοῦ
Γιοῦ σου, θ' ἀποστραφῶ ἀμέσως τὸ κόσμο καὶ ὅλα τὰ κοσμικὰ καὶ ὅταν βγῶ
ἀπὸ τὴν ἐκκλησία θὰ πάω ὅπου Ἐσύ, σὰν ἐγγυήτρια τῆς σωτηρίας μου, θὰ μὲ
ὁδηγήσεις».
Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θερμὴ προσευχή, τῆς ἐπετράπη νὰ εἰσέλθει στὴν
Ἐκκλησία καὶ νὰ προσκυνήσει τὸν Τίμιο Σταυρὸ μὲ δάκρυα μετανοίας καὶ
εὐγνωμοσύνης. Ἔπειτα, σηκώνοντας πάλι τὰ μάτια της στὴν Παναγία,
φώναξε πρὸς Αὐτήν: «Τώρα, ὅπου θέλεις, ὁδήγησέ με!» Καὶ ἄκουσε τὴν φωνή
Της ποὺ τῆς εἶπε: «Ἐὰν περάσεις τὸν Ἰορδάνη, θὰ βρεῖς τὴν ἀληθινὴ
ἀνάπαυση! Ὁπότε, πῆρε μαζί της τρία ψωμιὰ καὶ βρίσκοντας μία βαρκούλα,
πέρασε τὸν Ἰορδάνη, καὶ ἔφθασε στὰ βάθη τῆς ἐρήμου, ὅπου βίωσε μέσῳ
σκληρῶν πνευματικῶν ἀγώνων γιὰ 47 χρόνια, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων
δὲν εἶδε ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν νηστεία καὶ τὴν προσευχή, μέσα
στὸν καύσωνα καὶ τὸ κρύο, τρεφόμενη μὲ τὰ λίγα ἀγριόχορτα ποὺ βρίσκοταν

11
σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη. Ἔτσι, ἀγωνιζόμενη, ἔφτασε σὲ τέτοια ἁγιότητα, ὥστε
περπατοῦσε πάνω στὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνη σὰν σὲ στεριὰ καὶ γνώριζε ἐκ τῶν
προτέρων τὰ μελλοντικὰ γεγονότα.
Ἐδῶ τὴν βρῆκε ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς, ἕνας πολὺ προχωρημένος
πνευματικὰ μοναχὸς καὶ ἱερέας, ποὺ ὅπως κάθε χρόνο, στὶς ἀρχὲς τῆς
Σαρακοστῆς, ἔφευγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι του στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη, γιὰ νὰ
ἀγωνισθεῖ στὴ μοναξιά.
Εἶναι αὐτὸς ποὺ τὴν ἐξομολόγησε καὶ τῆς ἔδωσε τὴν τελευταία Θεία
Κοινωνία, πρὶν φύγει στὸν Κύριο.
Ἂς πάρουμε παράδειγμα ἀπὸ αὐτήν, ἂς ὁμολογήσουμε εἰλικρινὰ ὅλα
μας τὰ λάθη: ἴσως δὲν ὑπακούσαμε στὴν μητέρα καὶ στὸν πατέρα μας, ἴσως
ἤμασταν κακοὶ μὲ τὰ ἀδέλφια ἢ τοὺς φίλους μας, ἴσως δὲν θέλαμε νὰ τοὺς
βοηθήσουμε ἢ νὰ τοὺς δανείσουμε κανένα παιχνίδι, ἴσως εἴπαμε ψέματα.
Λαμβάνοντας ὅμως τὴ συγχώρηση ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ πάρα
πολὺ καὶ δὲν θυμώνει γιὰ τὰ λάθη μας, ἂν μετανιώσουμε, ἂς κοινωνήσουμε
τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι οὐράνια τροφή, μέσῳ τῆς
ὁποίας θεραπευόμασθε ἀπὸ τὰ πάθη καί, βῆμα πρὸς βῆμα, γινόμασθε ὅμοιοι
μὲ τὸν Χριστό.
- Ἂς πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ ἐμεῖς, γιαγιούλα μας, ἀρκετὲς
ἀταξίες ἔχουμε κάνει τελευταῖα! Στὸ δρόμο βρῆκαν καὶ τὸ πέμπτο παπούτσι,
καὶ ἡ γιαγιούλα τὸ ἔβαλε στὸ καλάθι της μὲ τὰ φθαρμένα παπούτσια της.

Ἡ ἱστορία τοῦ Λαζάρου

Πλησιάζοντας τὰ λυτρωτικὰ πάθη, ὁ Κύριος ἤθελε νὰ διαβεβαιώσει

τοὺς πιστοὺς ὅτι θὰ ἀναστηθεῖ ὁ ἴδιος, κάνοντας θαυμαστὲς ἀναστάσεις ἐκ
νεκρῶν. Ἔτσι, εἶχε ἀναστήσει τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, μετὰ τὸν γιὸ τῆς χήρας
καὶ τέλος ἀνέστησε τὸν Λάζαρο, ποὺ εἶχε πεθάνει ἐδῶ καὶ τέσσερις ἡμέρες.
Ὁ Λάζαρος ἦταν καλός του φίλος, ὅπως καὶ οἱ ἀδερφές του Μάρθα καὶ
Μαρία, καὶ ἀνῆκαν σὲ οἰκογένεια Φαρισαίων. Σχετικὰ μὲ τοὺς Φαρισαίους
γνωρίζουμε ἀπὸ τὶς Γραφὲς ὅτι ἦταν οἱ πιὸ μορφωμένοι καὶ ζηλωτὲς πιστοὶ
τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ ἐκείνη τὴν ἐποχή.

12
 Ἔτσι, ὅταν πέθανε ὁ Λάζαρος, ὁ Ἰησοῦς ἀνακοίνωσε τὸ θάνατό Του
στοὺς μαθητές, ὡς Θεὸς καὶ τὰ πάντα γνωρίζων, καὶ μετὰ πῆγαν ὅλοι στὴ
Βηθανία στὴν οἰκογένεια τοῦ Λαζάρου.
Οἱ ἀδερφὲς τοῦ Λαζάρου, ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία, ὑποδέχθηκαν τὸν
Ἰησοῦ, λέγοντάς του: «Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἂν ἀπέθνησκε ὁ ἀδελφός. Ἀλλὰ
καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεόν, δώσει σοι ὁ Θεός». Ὁ Ἰησοῦς ρώτησε
ποῦ τὸν εἶχαν βάλει καὶ ἀμέσως ξεκίνησαν ὅλοι γιὰ τὸν τάφο.
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς διέταξε νὰ κυλήσουν τὴν πέτρα ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ
τάφου, ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, Τοῦ εἶπε: «Κύριε βρωμᾶ πλέον, διότι
εἶναι τεσσάρων ἡμερῶν νεκρός». Ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς προσευχήθηκε στὸν Πατέρα
καὶ φώναξε μὲ δυνατὴ φωνή: «Λάζαρε, ἔβγα ἔξω». !» Καὶ ἀμέσως ὁ Λάζαρος
βγῆκε ζωντανὸς ἀπὸ τὸν τάφο.
Αὐτὸ τὸ ἀνείπωτο θαῦμα προκάλεσε τὸ μῖσος καὶ τὸν φθόνο τῶν
ἱερέων καὶ τῶν ἱεραρχῶν τοῦ Ναοῦ, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν τέτοια
θαύματα καὶ δὲν ἤθελαν ὁ κόσμος νὰ τιμήσει τὸν Ἰησοῦ περισσότερο ἀπὸ
αὐτούς. Οἱ ἱερεῖς ἤθελαν νὰ σκοτώσουν καὶ τὸν Λάζαρο, γιατί λόγω τῆς
ἀνάστασής του πολλοὶ Ἰσραηλίτες πίστεψαν στὸν Ἰησοῦ. Ὅμως ὁ Λάζαρος,
γνωρίζοντας τὶς σκέψεις τους, κατέφυγε στὴ νῆσο Κύπρο, ὅπου ἀργότερα,
μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἐξελέγη ἀπὸ τοὺς
Ἀποστόλους ἐπίσκοπος τῆς πόλης Κιτίου.
Ἔζησε ἄλλα 30 χρόνια. Λέγεται ὅτι μετὰ τὴν ἀνάστασή του, ὁ Λάζαρος
δὲν ἔτρωγε παρὰ μόνο φροῦτα, θέλοντας νὰ περάσει τὸν χρόνο του, ὅπως οἱ
πρῶτοι ἄνθρωποι στὸν Παράδεισο.

Κυριακὴ τῶν Βαΐων ἢ τῆς Εἰσόδου στὴν Ἱερουσαλὴμ

- Λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ μεγάλου θαύματος, ὅταν ὁ

Ἰησοῦς μπῆκε στὴν Ἱερουσαλὴμ καβάλα σὲ ἕνα γαϊδοῦρι, γιὰ νὰ γιορτάσει τὸ
Πάσχα σύμφωνα μὲ τὸ ἔθιμο τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ὑποστεῖ τὰ
λυτρωτικά Του πάθη, ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τὸν λαὸ ὡς ἀληθινὸς Βασιλιὰς τοῦ
Ἰσραήλ, ὡς Μεσσίας, γιατί κανεὶς δὲν εἶχε κάνει τέτοιες πράξεις πρίν.

13
 Τὰ παιδιὰ Τὸν χαιρέτησαν μὲ κλαδιὰ φοίνικα καὶ ἅπλωσαν τὰ ροῦχα
τους στὰ πόδια Του, περπατώντας μπροστά Του, φωνάζοντας:
«Δόξα στὸν Υἱὸ τοῦ Δαβίδ· εὐλογημένος καὶ δοξασμένος νὰ εἶναι
Ἐκεῖνος ποὺ ἔρχεται στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ Βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ!». Διότι τὸ
Ἅγιο Πνεῦμα ἐμπνέει τὰ παιδιὰ νὰ Τὸν ὑμνοῦν ὡς Θεό, σύμφωνα μὲ τὸν
λόγο τοῦ ποιητῆ βασιλιᾶ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος προφήτευσε: «ἐκ στόματος νηπίων
καὶ θηλαζόντων καταρτίσω αἶνον». Οἱ στῦλοι, δηλαδὴ τὰ κλαδιὰ φοίνικα,
ποὺ κουβαλοῦσαν στὰ χέρια τους, ἀντιπροσώπευαν τὴ νίκη Του, γιατί
ἐκεῖνες τὶς μέρες ὑπῆρχε τὸ ἔθιμο νὰ ὑποδεχθοῦν μὲ πράσινα κλαδιὰ τοὺς
πολεμιστὲς ποὺ ἐπέστρεφαν νικητές. Ἀλλὰ ἡ νίκη Του δὲν ἦταν ἐναντίον τῶν
πολεμιστῶν, ἀλλὰ ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ θανάτου. Ὅμως οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ
ἐπίσκοποι Τὸν μισοῦσαν καὶ Τὸν ζήλευαν. Βάζοντας στὸ μυαλοῦ τους λοιπὸν
νὰ Τὸν σκοτώσουν, παρακίνησαν τὰ πλήθη ἐναντίον Του. Ἔτσι δόθηκε σὲ
βασανιστήρια καὶ θάνατο στὸν Σταυρό, ἀλλὰ τὴν τρίτη μέρα ἀναστήθηκε.
Ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς, ἀγαπητὰ παιδιά, ἑτοιμαζόμασθε γιὰ τὴν
Ἀνάσταση, εἶπε ἡ κυρὰ Σαρακοστή, πετώντας τὸ τελευταῖο φθαρμένο
παπούτσι στὸ καλάθι. Γιὰ τὴν Ἀνάσταση ὅμως, ἡ ἀδελφή μου, ἡ χαρμόσυνη
κυρὰ τῆς Πεντηκοστῆς, θὰ σᾶς τὰ πεῖ ἀναλυτικὰ σὲ ἄλλο βιβλίο!
Χριστὸς Ἀνέστη, παιδιά!

14