JOACHIM WERDIN

UNUAJ PAŜOJ
AL PERFEKTECO
Originale verkita
 SENCO DE LA LIBRO
"Estu do tiom perfektaj, kiom estas via patro en la ĉielo". (Kristo)

"Atingadu vian savon kun fervoro". (Budho)

"L' espero, l' obstino kaj la pacienco

jen estas signoj per kies potenco

ni paŝo post paŝo, post longa laboro,

atingos la celon en gloro".

(L. L. Zamenhof)

"La plej bona afero, kiun vi povas fari, estas strebado

al perfekteco — ne ekzistas pli alta celo".

(La aŭtoro)
 I. ANTAŬ OL VI KOMENCOS
La verkon mi  dediĉas al  ĉiuj homoj sen escepto. Estas evidente
ke, el  multaj legontoj, nur malgranda parto ekinteresiĝos pri aferoj
de ĉi tiu verko. Ĝuste al tiuj legontoj mi proponas ekiri senhezite kaj
sentime sur vojon de spirita, konscia memevoluigo.

La enhavo de  la verko ne  estas mia propraĵo nek mia scio;
ĝi estas malgranda parteto el ega saĝo de perfekteco. Mi estas nur
tiu mizera ilo kiu vidas kvazaŭ tra nubo malgrandan parteton kaj
deziras prezenti ĝin al  vi, kara leganto, malgraŭ la  konvinko, ke  mi
faras tion tre neperfekte.

Memoru, ke  vi kredu nenion kio estas ĉi  tie skribita, antaŭ ol  vi
bone prikonsideros tion. Unue ĉion bone pripensu kaj esploru kiam
vi povos. La enhavo estas unu el la nekalkuleblaj vidpunktoj pri vojo
al perfekteco. Vidu la vidpunkton, sed ne akceptu ĝin senpense kiel
la vian. Pli bone estos kiam vi volos vidi, kion mi proponas al vi kaj
poste serioze pripensos ĉion.

Skribante la  libron mi  ne atentis enciklopediajn difinojn, sed

klarigis konforme al mia kompreno. Ne gravas, ke aliaj ne konsentos
kun mi. Gravas ke ĉio estas tiel klarigita, ke estu komprenebla.

Ne sufiĉas unufoje tralegi la  libron, tio estas tro malmulte por
la interesato. Al ĉiu kiu konstatos la enhavon interesa, mi proponas
ellegi ĝin du- aŭ eĉ trifoje, kun paŭzo inter la relegoj.

Antaŭ ol  vi komencos legi, trovu kvietan kaj senbruan lokon,

trankviligu vin mem kaj koncentriĝu — tiel vi  pli facile komprenos
la tekston.

La libro ne  favoras aŭ  konstraŭstaras religion; la  enhavo estas

neŭtrala rilate al  iu ajn religio, sed ĝi  povas taŭgi por kredemulo
same kiel por ateisto.
 Krome la  libro estas eniro en  grandan sistemon
de  memperfektigado en  kiu perfektigado de  la karaktero estas
komenco de laboro koncerne sin mem.

Memoru, tio kion vi estos leginta povas esti komenco de via vojo
al  perfekteco. La  komenco estas tre grava, kiel bazo por fortika
domo.

Atentu tion, ke la enhavo de la libro estas idealo, al kiu oni povas
strebi, sed estas malfacilege atingi ĝin. Utiligante la  idealon, kreŭ
vian propran por vi mem, ĝi ne bezonas kongrui kun tiu ĉi.

Legu kaj profitu spirite. Vi profitos, se vi volos.

 II. PRINCIPOJ
En la  karaktero de  la homo oni povas distingi ecojn, kiujn oni
nomas virtoj aŭ  malvirtoj de  la karaktero. En  sistemoj
de perfektigado de la homo, laboro koncerne la karakteron konsistas
en: sin senigado je  la malvirtoj, fiksado de  virtoj, enkonstruado
de novaj virtoj.

Tre gravas, ke vi konu viajn virtojn kaj precipe la malvirtojn. Ankaŭ
sciu, kiujn virtojn vi  devus konstrui en  la karakteron. Tial necesas,
ke vi listigu principojn laŭ kiuj vi direktos vin kaj kiujn vi obeos dum
la tuta laboro koncerne vin mem.

Vi povas fiksi por vi  mem pli aŭ  malpli multe da  vivprincipoj; oni
povas diverse tion prilabori. Helpu al  vi la  principaro ĉi-sube
troviĝanta; pri ĝi  estas la  libro. Vi  povas ĝin ŝanĝi aŭ  akcepti, sed
unue pripensu ĝin serioze.

Jen la principaro konsistanta el dek ordonoj:

1. Ne mortigu
2. Ne ŝtelu
3. Ne mensogu
4. Ne fieru
5. Ne subiĝu al bremsa sento
6. Amu ĉiujn estaĵojn
7. Kontrolu vin
8. Vivu modere
9. Estu persista kaj pacienca
10. Perfektigu vin mem

Tiuj principoj estas pli precize priskribitaj en la sekvaj partoj de la
libro. Ne  ĉio tamen estas menciita, la  ceteron vi  mem provu trovi;
vi povas tion fari. Faru tion laborante koncerne vin mem.
 Memoru, la  laboro koncerne sin mem longe daŭras kaj estas
malfacila; ĝi  postulos de  vi grandan streĉadon kaj memapogadon.
Kiam la  laboron vi  estos farinta almenaŭ iom malmulte, tiam
vi rimarkos la efikojn. Sen laboro vi nenion ŝanĝos en vi tiel ke estu
pli bona. Pro tio ĉiam iru piu, ĉar nenion pli bonan vi povas fari, kaj
ne  rezignu, malgraŭ malsukcesoj. Nur tiu atingas kiu iras. Tiu, kiu
rezignas, kondamnas sin je maisukceso kaj malprogreso.

La principaro prezentas preskaŭ idealan homon; tial vi  povas

kontraŭdiri al  ĝi aŭ  malkonsenti. Tia reago ne  estas malĝusta se  ĝi
rezultas el via pripensado kaj via komprenvolo.

Ne akceptu ion, kion vi  ne komprenas aŭ  ne konsentas, sed

la konscienco direktu vin.

Legu kaj estu komprenema. Pensu kaj elektu.

1. Ne mortigu
Estas malpermesate mortigi homon; pri tio vi estas konvinkita, sed
tio ne  estas ĉio. Tiel same oni malpermesas mortigi beston,
kreskaĵon aŭ  detrui senpense la  nevivan materion. Kompreneble,
kiam estas bezono mortigi beston (ekz. oni ne  havas alian solvon,
ĉar minacas morto pro malsato), faru tion, tiam vi  estos senkulpa
(same se temas pri vegetaĵoj).

Kiam vi mortigas beston aŭ vegetaĵon por havi plezuron (ĉasado,

fiŝkaptado, bukedfarado), pro timo (antaŭ muso, rato, serpento), pro
neglekto kaj aliaj kaŭzoj, kiuj ne  estas necesa bezono (vivdefendo
aŭ nutrado por eviti malsatmorton), tiam vi tuŝas la principon.

Kiam sen neceso vi  detruas belan mineralon, artverkon, libron,

ilon aŭ ion alian - ankaŭ tiam vi tuŝas la principon.

Vundi per tranĉilo, piki homon aŭ  beston, deŝiri arbfolion, fari
fendetojn (per akra ilo) sur ŝelo de arbo - jen ekzemploj de mortigaj
faroj. Ankaŭ kiam vi permesas ĉion ĉi fari al persono dependa de vi
(viaj infanoj, subuloj) aŭ  kiam vi  ne provas kontraŭstari (povante
antaŭmalhelpi) - tiam vi kulpas, fariĝas kunkulpulo.

Devigante homon labori pli ol povas ties fortoj, devigante al laboro

al kiu ne taŭgas - vi mortigas (tio koncernas ankaŭ bestojn).

Same estas kiam vi  ne donas meritaĵon aŭ  rekompencas

la perdojn kiujn la laboro kaŭzis al viaj gelaboristoj.

Efike oni povas mortigi difektante ies sanon, ekz. per fumado,
drinkado, troaj manĝado aŭ lacigado, senokupeco kaj simile.

Same kiam pro vi  en la  aero troviĝas venenaj gasoj aŭ  polvoj,
la prilumo aŭ aerumado ne estas sufiĉaj. Temas pri ĉiuj laborkondiĉoj
kiuj dependas de vi kaj influas la homan sanon.

Ankaŭ estas malpermesate malpurigi la  naturon (akvon. aeron,

teron); kontraŭe, vi devus batali por la pureco.

Ne nur per agoj oni mortigas, ankaŭ per siaj paroloj kaj pensoj.
Kiam vi iel ajn malfaciligas al iu atingi ion (dum li aŭ ŝi bezonas tion),
kalumnias iun, malbone deziras aŭ  vekas negativajn sentojn
(koleron, deprimon, malfervoron, timon, malicon) — tiam vi  tuŝas
la principon.

Ĉu vi  envias al  iu ion (atingon, sukceson, havaĵon)? Eble

vi  enmiksas vin en  ies aferojn kiam oni ne  petas vin? Eble vi  eĉ
altrudas vin? — Ankaŭ tiuj agoj kontraŭas al la principo.

Foje vi havas determinitan negativan memteniĝon (agordon) al iu;

poste vi eble malvarme traktos lin aŭ ŝin malgraŭ neekzisto de iu ajn
kulpo flanke de tiu persono. Eble vi sakras aŭ pensas malbone pri iu,
malfavore prijuĝas iun — tio estas kontraŭa al la principo.

Oni povas mortigi diverse: rapide, iom post iom, rimarkeble aŭ ne,
kaŝe aŭ malkaŝe, senpere aŭ pere de iu. Rimarku: vi efike mortigas
vin mem pro kolerado aŭ pesimisma memteniĝo.
 Oni povas mencii ankoraŭ multajn detalojn koncerne la principon
"ne mortigu"; tio tamen ne estas necesa, se vi mem scios kaj povos
distingi. Post prikonsidero vi  ofte rimarkos, ke  viaj ago, parolo
aŭ penso mortigis (komprenu en la plej vasta signifo de la vorto).

Ĝenerale oni povas konstati, ke  estas mortigo ĉiu ago, parolo
aŭ  penso kiu povas iel ajn (eĉ plej nerimarkeble kaj senteble)
malbone influi homon, beston, kreskaĵon aŭ nevivan materion.

Evitadu kaj ne faru tion krom en la kazoj de nepre necesa bezono;
tio okazas tre malofte, kiam oni devas elekti inter du malbonaĵoj.

2. Ne ŝtelu
Jen principo, kiun vi konas de longe, sed ĉu precize? Turnu vian
atenton al ĝi. Jen kelkaj aliaj ekzemploj:

Preni ion de  iu, kiam tiu ne  scias aŭ  ne permesas al  vi, estas
ŝtelo. Tio estas evidenta al vi, sed oni povas alie, ekzemple kaŝi ion
antaŭ iu, kion li aŭ ŝi atingus sciante pri tio.

Trovi ies aĵon kaj alproprigi ĝin, tuŝas la principon. Unue uzu ĉiujn
rimedojn por redoni la  trovitaĵon al  la vera posedanto. Kiam vi  ne
trovos la posedanton, ankaŭ tiam vi ne rajtas alproprigi la trovitaĵon.
Se  tio estas mono, destinu ĝin por utila celo (ekz. donu al  tiuj kiuj
vere bezonas), se  tio estas alia valoraĵo, pripensu pri la  plej ĝusta
destino. Kiam vi vere bezonas, alproprigu la trovitaĵon, sed nur post
malsukceso trovi la posedanton.

Kiam vi trompas en negoco aŭ pro vi iu perdas je via profito, tiam

vi  ŝtelas. Same estas, se  vi maljuste dividas havaĵojn, monon,
laboron aŭ malĝuste utiligas ilin kaŭzante perdojn.

Konscii, ke  oni devas doni ion al  iu kaj prokrasti, tro longe
ne redoni pruntitaĵon, ne doni al iu la meritaĵon — jen ekzemploj pri
ŝtelo.
 Vi povas ŝteli ankaŭ la  tempon okupante iun aŭ  vin mem per
sensignifaj aferoj, kiam necesas alie pasigi la tempon (ekz. labori).

Esti mallaborema, maldiligenta, vanta dum la laborado aŭ lernado

- signifas ŝteli la tempon de si mem.

Kiam vi  ordonas al  iu aŭ  permesas plenumi vian devon (mem
povante ĝin fari), tiam okazas samspeca ŝtelo kvazaŭ vi  plenumus
ies devon.

Preni ne sian meritaĵon aŭ eĉ nur voli ĝin, tuŝas la principon.

Atribui al  si ies atingaĵon, kvaliton, agon, estas ŝtelo simila al  tiu
kiam oni faras inverse, atribuas al iu sian ĉion ĉi.

Donu laŭmeritan salajron al  via dungito kaj rekompencu liajn

perdojn (kiujn la laboro kaŭzis al li) eĉ se li ne postulas tion.

Ne prenu koruptaĵon kaj ankaŭ ne  donu ĝin al  iu ajn, ĉar tiam
vi ŝtelas.

Provu pripensi la principon kaj trovi aliajn ekzemplojn pri ŝtelo.

3. Ne mensogu
Mensogi signifas montri malveron per ago, parolo aŭ  penso. Diri
neveron estas tipa ekzemplo de mensogo. Ĝi konsistas en tio, ke oni
diras, kio fakte ne okazis, okazas aŭ okazos.

Kiam vi  rakontas okazintaĵon, kiun vi  vidis aŭ  pri kiu vi  legis, kaj
se  vi aldonas al  tio ne  faktojn (tio signifas ke  vi ekz. troigas
aŭ aldonas ion, aŭ intence preterlasas gravajn faktojn), tiam okazas
mensogo de via flanko. Simila mensogo estas elpensi ion kaj paroli
pri tio kiel pri okazinta.

Se vi  ne volas mensogi, diru kaj prezentu nur purajn faktojn sen
io ajn alia, nome aldonoj aŭ preterlasoj.
 Neniam ŝajnigu vian parolon havanta plurajn signifojn, sed diru
rekte, malkaŝe, simple kaj kompreneble al ĉiu aŭ silentu.

Se vi  promesis aŭ  ĵuris ion al  iu kaj vi  ne plenumas la  aferon -
vi  mensogis; same, se  vi dirus pri io  estante necerta, ke  tio estas
vera.

Mensogi estas ankaŭ: ne diri tion, kion oni devas sciigi al iu, jesi
sciante, ke iu mensogas (do konfirmi la mensogon).

Se vi  ne konfesas viajn erarojn aŭ  (pli malbone) senkulpigas vin

estante kulpa - vi  mensogas; same, kiam vi  simulas labori
aŭ ŝajnigas, ke io estas tre signifoplena por vi.

Ĉiu via ŝajnigado, aŭ pri sento, aŭ pri bumoro, ankaŭ ĉiu alia via
malnatura kondutado (kiun vi  konscie kaŭzas) estas mensogo.
Same, senkulpigi sin dirante, ke  la malagemo efikas pro ekzemple
manko de vivofortoj ene de si. Ne senkulpigu vin pro la mallaboremo
aŭ malagemo - tio estas mensogoj.

Mense vi mensogas jam en la momento, kiam vi planas malveron

aŭ  trompon. Pensante pri iu  aŭ io  ne konforme al  la realo, vi  kreas
mensogon en la penso.

Juĝante pri iu vi plej ofte (sed ne ĉiam) eraras, do mensogas vin
mem, tial neniam juĝu pri iu, sed ĉiam pri vi mem. La aliulon vi konas
ne sufiĉe por juĝi, tamen vin mem vi konas bone por juste pritaksi.

Kiam vi aŭdas kalumnion pri iu, ne timu nei, des pli kiam ĝin diras
persono kiu nur aŭdis pri tio. Tiukaze kiam vi neas, tiam vi defendas
vin mem kaj aliulojn kontraŭ la  mensogo kaj vi  ankaŭ neniigas
la  kalumnion. Memoru ke  pesimismo kaj tro granda optimismo (tio
estas preskaŭ neglekto) povas esti ankaŭ mensogo.

Kiam vi  diras malveron por savi ies vivon aŭ  por ne  kaŭzi
malbonon, tiam vi ne mensogas, kompreneble.
 Konsideru por scii mem kiam diri aŭ  ne veron, Ne  diru la  veron,
kiam povas sekvi el tio pli da malbono ol bono. Estas malfacile scii,
sed ja  tion ni  povas lerni. Se  vi volas lerni, antaŭ ĉio aŭskultu kaj
atentu vian konsciencvoĉon.

En la  ĉiutaga vivo mensogado estas tiom ofte aperanta ke  ĝi

estas preskaŭ kutima kaj tute normala afero. Tial estas malfacile fari
sin homo, kiu ne mensogas. Ankaŭ estas malfacile atenti tion, ke ne
aperu mensogo el mia buŝo.

Ni tamen provu. Ni sukcesos.

4. Ne fieru
Fiero estas sento, ke oni estas iurilate pli bona ol alia homo; tiun
opinion oni povas trovi en si.

Kiam vi pensas, ke vi estas pli valora ol aliulo, ke vi estas la plej
bezonata de la mondo, tiam montriĝas via fiero.

Vi laŭdas vin pro viaj atingoj aŭ  por akiri rekonon de  aliuloj; por
la sama celo vi montras viajn kapablojn — tio estas fierado.

Intence altigi sian valoron antaŭ aliuloj per ago, parolo

aŭ  konvinko, signifas fieri. Lige kun ĉi  tio estas malpermesate
malestimi iun ajn aŭ montri ignoron al iu eĉ en siaj pensoj. Konsciu
ke  por la  mondevoluo vi  estas nur ĉenero egale valora al  ĉiu alia
estaĵo en la mondo.

Kiam vi  neglektas konsilojn aŭ  instruojn kiujn vi  ricevas, eĉ  se ili
ŝajnas al  vi neatentindaj ("mi pli bone scias"), tiam montriĝas via
fiero. Ankaŭ se vi ofendiĝas pro tio, ke iu montris al vi la fieron, estas
malbone, ĉar ja tio estas denove fiero.

Donante al  iu instruojn aŭ  konsilojn faru tion malfiere,

kompreneme kaj ne  substreku vian superemon. Same en  la vivo -
estu malfiera kaj trankvila. Ne  fieru, sed samtempe ne  estu
subiĝema al la homo kiu insistas, ke vi faru malbonon. Ankaŭ vi ne
nur postulu, ke viaj subuloj ne faru malbonon, sed ankaŭ montru tion
al  ili per viaj ekzemploj. Ne  konsentu, ke  iu malbonon faru, se  vi
povas antaŭforigi tion.

Malfieri ne  signifas humiliĝi antaŭ iu  aŭ subiĝi al  tiu; tio signifas
konduti kompreneme al aliuloj. Tiu kondutado rezultas el la sento pri
egala valoro de  ĉiuj homoj en  la mondo. Malfiero do  estas kvalito
de  saĝa, komprenema bomo kaj fiero montras nian stultecon.
La  stultulon atendas multe da  vivlernado celanta senigi lin je  la
superemo.

Ĉe la unua ekstremflanko de la principo estas fiero kaj ĉe la dua

humilo; memoru, ke  vi estu ie  meze. Meze signifas nek superemi
nek malsuperemi antaŭ iu ajn, sed konsideri ĉiujn estajojn, kiel same
valorajn al si mem.

Ni ĉiuj estas same valoraj por la mondo, por la evoluo.

5. Ne subiĝu al bremsa sento

Principe timu nenion kaj neniun. Estu sentima kontraŭ ĉiu ajn kaj
ĉio ajn. Vi  timas, kiam iu  minacas vin per pli granda forto. Vi  timas
atentigi pri malĝusta ago tiun, de  kiu dependas viaj estadkondiĉoj
(ekz. en  lernejo aŭ  laborejo), negocoj aŭ  profitoj, ĉar ili povus
malpliboniĝi por vi. Vi timas, kiam minacas al vi danĝero (ekz. irante
sur rando ĉe  abismo aŭ  kiam sekvas vin mordema hundo) aŭ  io
nekonata, nedifinita (estante nokte ĉe tombo afl en arbaro). Ne timu,
sed estu memgarda. Vi  timas ankaŭ ekzamenon aŭ  prezenti vin
antaŭ publiko (tiam oni diras pri publiktimo). Ĉi  tiuj viaj kondutoj
tuŝas la principon, vi do subiĝas al regado de bremsa sento.

Kiam vi  timetas, ke  homoj malfavore taksos vin, misparolos pri
vi aŭ insidos kontraŭ vi, tiam vi kondutas kontraŭ la principo; simile
estas timi malsukceson aŭ ies koleron.
 Kiam vi  malkuraĝas defendi malfortulon kontraŭ fripono, aŭ  vi
kontraŭstaras nenion, kiam estas por tio bezono, aŭ  vi timas eldiri
vian propran vidpunkton, konvinkon — ankaŭ tiam vi  tuŝas
la  principon. Ne  fidante je  viaj kapabloj aŭ  dubante pri la  sukceso
atingi ion, vi  timas; same estas kiam vi  rezignas strebi, ĉar aliulo
ŝancelis vian esperon.

Oni povas timi ĉion: homon, beston, perforton, maljuston,

fenomenon, altecon, spacon, nekonataĵon, mallumon, forlasitecon,
mokon, homamason ktp. Ĉie povas atendi timo kaj nur de  vi
dependas, ĉu  vi trovos ĝin aŭ  ne. Ĉiu malkuraĝo estas formo
de timo. Vera estas la proverbo: "ekzistas nenio pli timiga ol timo" -
konsideru ĝin kaj vi  trovos, ke  tio estas vera. Tiam provu forĵeti
timulon el via interno. La senton de timo forigu de vi kaj helpu al vi
konvinkiĝi, ke  la vera Mio estas ne  la fizika korpo, sed io  pli multe
perfekta, ĝi  estas eterna kaj nedifektebla. La  veran Mion povas
renkonti nenio malbona, nenio malbona okazos al  ĝi. Tial forigu
la timon kaj iru tra la vivo estante aplomba kaj kuraĝa sed samtempe
prudenta.

Timo estas unu el  multaj bremsaj sentoj, jen sekvas alia: honto.
En ĉiuj aferoj sen escepto vi devus ne honti. Estas multe da kaŭzoj
por honti, jen kelkaj ekzemploj.

Vi hontas esti nuda (do vi hontas vian korpon) antaŭ iu, aŭ - kiam
vi  estas ĉe  alia persono — rigardi artverkojn, fotaĵojn, bildojn, kiuj
montras senvestigitajn homojn aŭ  erotikajn scenojn. Estas por
vi  hontindaj temoj, vortoj, kiujn vi  hontas eldiri kaj situacioj, en  kiuj
vi preferus ne esti (ĉar vi hontas ion).

Oni povas honti: demandi, donaci, alparoli, proponi, ies aspekton,

vestaĵon, kondutadon ktp. Vi  povas honti pro multaj kaŭzoj, tamen
ne faru tion.

Eble vi  asertas, ke  honto ŝirmas la  homon fari ion malbonan.
Fakte, foje aŭ eĉ ofte okazas tio kaj tial oni ne forigu de si la honton,
sed anstataŭigi ĝin per saĝeco. Tiam lin aŭ  ŝin ne  bremsos honto,
sed konscio pri efikoj de la homa agado.
 Plej ofte tamen honto aperas tiam, kiam ĝi  estas nedezirata -
vi povis sperti tion, ĉu ne? Ĝuste tiun honton komencu forigi.

Dum la memperfektigado vi konstatos, kiun honton vi bezonas kaj

kiun ne. Poste spertadu ilin kaj konkludu.

6. Amu ĉiujn estaĵojn

Vi devus same ami ĉiujn: homojn, bestojn, kreskaĵojn kaj ankaŭ
la nevivan materion (mineraloj, montoj, maroj), kaj ĉion, kio ĉirkaŭas
vin. Ne  temas ĉi  tie pri la  amo renkontebla inter du  homoj de  la
malsama sekso - ĉe ĝia bazo estas avido en diversaj formoj. Ankaŭ
ne  temas ĉi  tie pri la  amo de  gepatroj al  la infanoj aŭ  de la  infanoj
al  avino. Oni ne  diras ĉi  tie pri tio, kion ĝenerale la  homoj nomas
amo. La homa amo konsistas plej ofte (se ne ĉiam) en avido aŭ eĉ
egoismo, kvankam sendube ĝi  estas tute necesa por homoj. Ĉi  tie
oni parolu pri pure altruisma amo, pri ĝi  mencias religioj, ĝin oni
povas nomi dia amo.

Kio karakterizas la dian amon? Jen la plej gravaj ecoj:

senlima komprenemo kaj granda toleremo por la estaĵoj

konstanta volonto helpi al la bezonanto, per sia penso,
parolo aŭ ago, utiligante ĉiujn siajn kapablojn, ne postulante
profiton;
neniam trudi ion al iu ajn;
plena justeco en ĉiu cirkonstanco;
dezirado de bono por ĉiuj estaĵoj, eĉ laŭ la principo "ĉio por
la aliuloj kaj nenio por mi mem";
manko de koleremo, ofendiĝemo, envio kaj iu ajn alia
negativa sento por la estaĵoj;
admonado kaj instruado al kulpuloj, por konduki ilin sur
ĝustan vojon de la vivo;
ĝentileco, delikateco, zorgemo por ĉiuj, ankaŭ aliaj altaj
sentoj direktataj ĉien.

Se tiuj ecoj karakterizos vin, vi amos per la vera, dia amo.

 La dia amo ne  estas peno, ĝi  estas tiom natura ago de  la homo
(kiu amas per ĝi), kiom la spirado — strebu al tiu sento, sciu tamen
ke la celo estas malproksime.

Nun vi  estas ege malproksime de  la perfekta amo, kiu nenion
volas por si mem kaj ĉion (kio estas bona) por la aliuloj.

Komence senigu vin je  la malamo, forigu ĝin el  vi (unue envion,
ĵaluzon kaj la aliajn malbonajn sentojn) - tio estas via unua paŝo al la
dia amo. Kvankam la vojo estas longa, ne timu, ne rezignu.

Nun bonvolu konsideri la  faman principon "kiel vi  volas, ke  la
homoj faru al  vi, faru al  ili tiel same, kaj kion vi  ne deziras, ke  la
homoj faru al vi, ne faru al ili". La principo montras, kiel kondutadi.

Ĝi estas tute sekvinda.

Akceptu do  homon tia, kia li/ŝi estas kaj ne  nur tia, kia vi  volus
ke  li aŭ  ŝi estu. Tamen vin mem eduku tiel, ke  vi estu tia, kian
vi volus vidi.

Via kunestado devus agordi al  la ĉirkaŭaĵo, tial kiom eble plej
malmulte postulu por vi mem kaj multon cedu al la aliuloj.

Klopodu, ke  al aliuloj estu bone kun vi. La  proksimulon traktu
afable, pacience kaj bonkore. Ĉiam bone pensu pri ĉiu kaj bone
deziru. Samtempe neniam trudu vin al iu per viaj helpo kaj konsiloj,
se li aŭ ŝi ne deziras tion.

"Kion vi ne amas, antaŭ kio vi fermiĝas, kion vi devigas de vi — tio
fermiĝas por vi, tio evitas vin".

Celante ami ĉiujn ne  forgesu pri vi  mem, ĉar ankaŭ vin vi  devus
ami. Simple memoru la grandan frazon: "Amu la proksimulon tiel, kiel
vin mem".

La dia amo estas la  plej potenca energio de  bono, kiu levas
la homon sur altajn spiritnivelojn.
 Ĉiuj homoj estas gefratoj. Ĉirkaŭrigardu kaj rimarku, kiom da amo
mankas al ili, amo necesa por neniigi la malamikecon kaj envion.

Tial volu en vi mem konstrui kaj flegi la dian amon por ĉiuj estaĵoj.
Estu certa, ke ĝi kreskos en vi, se vi tion deziros vere.

Dum vi ĉiam pli ofte forigados la malamikajn sentojn kaj enigados

la  amikajn, la  amo kreskos en  vi ĉiam pli kaj vi  komprenos, kiom
la aliaj bezonas ĝin.

La dia amo estas saĝeco. Komprenenante tion ĉiam pli multe

vi  radios per ĝi  ĉirkaŭen, kreante serenan, optimismigan etoson,
plenan je konfido kaj bondeziroj.

Nun vi  estas tre malproksime de  la dia amo, sed se  vi deziros
dividi ĝin kun la aliuloj, ĝi ĉiam pli multe manifestiĝos en vi.

Memoru, nenion pli bonan, nenion pli potencan vi  donos al  iu
krom la dian amon.

Kiam vi  estos helpanta en  agordeco de  la amo, memoru ke  plej
bone vi faros ne donante ion al iu, sed helpante ke tiu akiru la aferon
per sia propra peno.

Estu amplena.

7. Kontrolu vin mem

Antaŭ ĉio obeŭ vian konsciencvoĉon. Klopodu enaŭskultiĝi en  la
internan voĉon, kiu montras al vi, kiel konduti por esti plej bone al vi.
La konscienĉvoĉo estas mallaŭta, sed vi  scipovas aŭdi ĝin, precipe
kiam vi estas trankvila kaj silenta, kiam vi profundiĝas en meditadon.

En la  ĉiutaga kaoso inter rapideco, malkvieto kaj emocistreĉoj

estas malfacile al  via konsciencvoĉo atingi la  konscion. Pro tio
plifortigu la voĉon, ĉar ĝi estas via plej bona juĝanto kaj konsilanto.
 Poste mi proponos al vi metodojn por plilafltigado de la voĉo per
konsciencesplorado kaj pensado pri la  principoj. Nun memoru ĉiam
aŭskulti la voĉon de via konscienco kaj konduti laŭ ĝiaj instruoj. Se vi
ĉiam tiel faros, via sorto kongruos kun la destino.

Dirante aŭ farante ion turnu vian atenton al la konsciencvoĉo kaj

obeŭ ĝin. Memoru, ke  ĝi estas unu el  la plej gravaj aferoj en  via
tnemperfektigado kaj precipe en la memkontrolo.

La memkontrolo koncernas viajn agojn, pensojn, parolojn,

sensojn, emociojn kaj sentojn - ni traktu ilin iom aparte.

a. Agokontrolo

Rimarku, kiom multe da superfluaj agoj vi faras. Jen ekzemploj pri

tio: Sidante kaj aŭskultante vi  ludas per krajono, fingre frapas
la  tablon, senpense desegnas ion sur paperfolio ktp. De  tempo
al  tempo vi  gratas vian kapon, tiras vian orelon, movas la  brakojn.
Dum interparolo vi svingas la manojn, tretas unuloke, faras diversajn
poziciojn - tio estas ja  tute nenecesa. Ofte vi  kreas diversajn
mienojn, palpebrumas tro multe aŭ haltigas la spiradon dum emocio.
Irante vi svingas la  manojn, turnadas la  kapon, frapas per la  piedoj
la trotuaron, kvazaŭ vi volus rompi ĝin, aŭ ŝovas la piedojn, kvazaŭ
vi  volus elfroti la  ŝuojn. Lasante la  hejmon vi  prenas (senbezone)
gantojn aŭ saketon kaj poste ili ĝenas al vi. Elirinte vi ankaŭ ŝlosas
la pordon senpense kaj poste pensas, ĉu ĝi estas ŝlosita aŭ ne, kaj
samtempe vi  pensas, ĉu  la gladilo estas elŝaltita aŭ  la gasa forno
funkcias. Ili estas agoj kiujn vi  ne konscias. Aliaj estas: mordadi
la ungojn, fari grimacojn, fingrumi ktp. Vi faras multege da agoj, kiujn
vi ne konscias, kiuj estas malgraŭvolaj - provu rimarki tion.

Ankaŭ rimarku, kiom longe vi  povas esti trankvila, ne  farante
superfluajn movojn, aŭskultante iun aŭ atendante ion.

Estu kvieta je  la malgraŭvolaj movoj, ĉar ili estas superfluaj kaj
montras, ke vi ne kontrolas ilin.
 Rimarku, ke, sidante aŭ eĉ kuŝante, vi estas nenecese streĉanta
viajn muskolojn, ekz. vi kunpremas la  makzelojn aŭ la manojn dum
legado aŭ  televidado. Ankaŭ viaj brakmuskoloj ofte estas streĉataj
dum ili povas malstreĉiĝi kaj libere fali, influante plibonigon de  la
animstato. Tipa ekzemplo: streĉi nenecese estas sulkigi la  frunton
aŭ kuntiri la brovojn dum koncentriĝo — tiuj movoj estas superfluaj.

Sentu, kiel en  tiom multaj situacioj vi  havas streĉitaj (tute
nenecese) muskolojn de la membroj, torso aŭ vizaĝo.

Leginte pri savasano vi  ekscios, kiel fari la  malstreĉon de  la
organismo (rilakso) kaj samtempe eflke forigi la superfluajn streĉojn.
Nun memoru, ke  vi devus esti konscia pri viaj agoj (eĉ agetoj) kaj
muskolstreĉoj.

Rimarku, ke, foje vi  faras kelkajn agojn samtempe, ekzemple,

manĝante vi  legas gazeton afl interparolas (poste vi  ne scios, kiom
kaj kion vi  manĝis, kaj eĉ  ĉu vi  jam manĝis), kudrante vi  televidas
(tiam vi  nek bone kudras nek memoras la  programerojn), legante
vi  aŭskultas muzikon (tiam nek la  muzikon vi  bone komprenas nek
bone skribas senerare) — ankoraŭ multe da  aliaj aferoj estas eble
indiki.

Farante samtempe plurajn agojn oni ne  scipovas ĝuste

koncentriĝi ĵe unu el ili, kaj tamen tio estas unu el la kondiĉoj de ĝia
bona plenumo. Tial ne  faru samtempe plurajn agojn, sed direktu
la  atenton laŭvice al  ĉiu el  ili. Dum ĉiu ago pensu nur pri ĝi, ne  pri
io ajn alia.

Planu viajn aferojn logike kaj laŭ ordo, kiu donas la plej grandan
efikon. Ekzemple, kiam vi devas fari ion ĝis morgaŭ kaj ion alian ĝis
pli poste, komencu ne de la dua afero, ĉar por la unua (farenda ĝis
morgaŭ) povos manki al vi tempo. Krome, el du farendaĵoj unue faru
la pli gravan.

Promenante ne  vagu tra la  urbo kie bruas, sed iru en  arbaron
aŭ  parkon, tie estas pli proksime al  la naturo. Ordigante objektojn
en  ŝranko aŭ  tirkesto logike estas meti antaŭen la  plej ofte uzatajn
kaj la ceterajn laŭvice malantaŭen, por poste ne serĉi tro longe.

Ekzercante la agokontrolon vi rimarkos, kiom da superfluaj aferoj

oni povas eviti dediĉante al  ĉiu ago pli grandan atenton kaj
pripenson. Tiam vi  povos pritaksi, kiom da  tempo kaj energio
vi perdis pro la senkonsidera agado.

Nun direktu la  atenton al  bezono de  via agado. Okazas al  vi fari
ion, kio ne  estas bezonata, postulata. Krome, farante ion utilan
vi faras tion neglekte, ne precize aŭ ne konforme al la postuloj. Por
eviti tian agadon, unue pripensu antaŭ ol  vi komencos: ĉu  via faro,
produktotaĵo, verko ktp. estos necesaj kaj taŭgaj. Kiam vi  trovos,
ke jes, tiam pripensu la plej bonan labormetodon por ke la efikoj estu
kiom eble plej bonaj.

Estu prudenta: unue pripensu kaj poste decidu: tiam

vi  ekkonscios, kiom multe eblas forigi el  tio, kio komence ŝajnis
necesa; ankaŭ multajn farojn vi evitos, pro kiuj poste vi pentus, se vi
farus ilin.

Memoru por ĉiam, agu en  konformaj loko kaj tempo, tiam en  la
laboro vi  ne estos okupata pri aliaj aferoj krom la  necesaj. Sekve,
vi  ne riparos aŭton nokte dum ĉiuj dormas, vi  ne aŭskultos
radioricevilon ĉe  lago, kie ĉiuj preferas la  naturvoĉon. Ĝenerale oni
povas diri: ne faru ion ajn kio estas nekonforma al la cirkonstancoj.

Pensante pri la agoj faru por vi agadplanon. La planon konformigu

al viaj povo kaj eblecoj, ĝi tre helpos al vi efektive utiligi la tempon.
Tiam vi ne konstatos, ke tiom multe da tempo pasis kaj vi perdis ĝin
farante nenion konkretan.

b. Parolkontrolo

Ĉe tio la  homo havas multon por fari. Rimarku pri kiom multe
da  superfluaj aferoj vi  parolas, eĉ  kiom ofte vi  klaĉas aŭ  eble
kalumnias iun. Ankaŭ ke  la vetero estas hodiaŭ tia (dum ĉiu mem
vidas kaj sentas tion), la salajro estas tro malalta (dum ĉiuj plendas
pri tio).

Rakontoj pri siaj malsandoloroj, ĉagrenoj aŭ  sukcesoj interesas

preskaŭ neniun (oni aŭskultas ĉar ne decas konduti aliamaniere).

Estas tre multe da  temoj pri kiuj ne  valoras paroli, ĉar tio donas
nur tempoperdon, dum la  tempon oni povas utiligi pli taŭge. Kiam
vi direktos la atenton al ĉi tiu afero, vi mem konstatos, kiom banalaj
ofte estas la  paroltemoj inter la  homoj. Alia afero estas tio, ke  la
homo bavas psikologian bezonon paroli pri si  mem kaj esti
aŭskultata.

Ofte okazas ke, kiam oni parolas pri banala temo aŭ oni parolas
sen pripenso, estas facile ofendi iun aŭ  mensogi, diri sensencaĵojn
aŭ ion alian kion oni poste bedaŭros.

Kiel okazas dum diskuto? La diskutantoj ne atente aŭskultas, ĉiu

el  ili volas paroli, kaj en  momento kiam iu  rememoras ion, rompas
alies frazon kaj ekparolas ne pensante, ĉu oni volas lin aŭskulti. Kaj
oni povas alie - sidi trankvile, atente elaŭskulti, eventuale noti siajn
pensojn, rimarkojn kaj poste (kiam iu  estos fininta sian elparolon)
komenci paroli.

Memoru, aŭskultante iun silentu ne  nur per la  buŝo, sed ankaŭ
per la menso kaj sentoj. Klopodu bone kompreni tion, kion vi aŭdas
de  iu. Ne  inklinu anticipe pozitive aŭ  negative al  la parolanto, sed
estu tute malfermita kaj neŭtrala. Estu tute objektiva kaj malfermita
por ies parolo, eĉ  por la  sentoj kaj pensoj radiantaj el  la parolanto.
Lernu bone kompreni la aliulon.

Kiam vi estas parolanta esprimadu koncize tion, kio estas grava,

ne trolongigu la elparolon, sed klare kaj kompreneble prezentu viajn
pensojn klopodante precipe pri tio, ke la aŭskultantoj komprenu vin.
Krome, diru unusignife kaj malkaŝe pri kio temas. Komencu de  tiu
loko de kiu necesas por ke la afero estu komprenebla. Ne laŭdu vin,
ne parolu pri viaj sukcesoj (kiam tio ne estas necesa) ĉar aliaj homoj
malofte aŭskultas tion pro intereso. Same ne  tro laŭdu iun aŭ  ion,
sed parolu ĉiam objektive substrekante la plej gravajn aferojn.

Ekparolonte pripensu, ĉu  estas por tio bezono kaj kiaj efikoj
sekvos. Decidinte paroli, trovu bonan metodon fari tion, konsiderante
ke  al iu  oni devas pli multe eksplikadi kaj al  aliulo malpli multe por
ke  li komprenu. Do  al iuj sufiĉas mallongaj esencaj frazoj, dum
al aliaj oni devas multe ekspliki pli vaste. Via tasko estu - ĉiam esti
konsiderata, komprenata kaj aŭskultinda. Ankaŭ tiukaze pripensu
la  proverbon, "la parolo estas arĝento (kiam necesas paroli) kaj
la  silento estas oro (kiam necesas silenti)". Tial, ĉiam diru nur tion,
kio estas necesa kaj nur tiam, kiam estas por tio bezono.

c. Penskontrolo

Tra via menso konstante torentas diversaj pensoj; vi havas tutan

amason da  ili. Vi  komencas pensi pri io  kaj tuj rompas por ŝanĝi
la  temon. Tiel konstante okazas, ke  vi ne  povas koncentriĝi je  unu
penso, vi  estas distrita. Legante, skribante aŭ  farante ion alian
atente, vi ne povas longe teni la  atenton ĉe  tiu laboro. Ĉiam ĝenas
vin aliaj subkonsciaj pensoj kaj vi  saltas de  iu al  aliaj. Estas en  via
menso multe da  subkonsciaj pensoj kaj konstante iu  aperas kaj
malaperas en ĝi. Kaj devus esti alie.

Vi devus havi en la menso nur unu penson kaj plene konscii ĝin,
klare scii ke  ĝi estas. Kiam vi  komencas penson konduku ĝin ĝis
la  fino logike, sen ŝanĝoj je  alia kaj sen distriĝo. Je  unu penso
koncentriĝu tiom longe, ĝis vi finos ĝin, poste prenu sekvajn.

Ne permesu al  vi havi en  la menso pli ol  unu penson, tiu estu
konsciata kaj pro tio firma, tiam vi ekregos la diverspensan torenton.

Nun konsideru viajn vidpunktojn, ĉu  ili estas malnovaj,

konservativaj, neniam ŝanĝataj, ĉu  ili alĝustiĝas al  viaj scioj? Ĉu  vi
tenas malnovajn pens- kaj vid-manierojn kaj same simile rigardas
ĉion, aŭ ĉu vi ĝenerale konsideras la problemon ĉiuflanke?
 Ne fiksu por ĉiam viajn vidpunktojn, ĉar estontece ili povos
montriĝi tro malnovaj kaj malhelpos al  vi mense evolui. Havu ĉiam
puran kaj malfermitan menson, kiu pretos akcepti novajn pensojn,
pensmanieron kaj mondrigardon. Ĝi estu fleksebla antaŭ nova scio,
kiu ne kongruas kun malnovaĵoj.

Novajn problemojn, fenomenojn priskribu utiligante ne  nur

malnovajn pensojn, uzante malnovan pensmanieron. Klopodu
komprenigi vin pri la  novaĵoj kaj krei pensojn konformajn al  ili,
pensojn kapablajn taksi ĝuste. Senigu vian menson je  obstino
tiukaze, ĉar tio estas malprogresiga. Estu ĉiam preta ŝanĝi
la  mondrigardon, vidpunkton aŭ  pensmanieron, eĉ  forigi la  eraran
scion, konvinkon.

Konsciiĝu, ĉu  viaj vidpunktoj, konvinkoj kaj kutimoj estas

dekomence via propraĵo aŭ  oni instruis al  vi kaj vi  akceptis ĉion
senkonsidere, kiel bezonatan kaj veran, ĉar vi  ne sufiĉe profunde
pripensis ĉion. Rigardu objektive diversajn aferojn kaj akceptu nur
tion, kion vi  plene komprenas post profunda pripenso. Ne  lasu ion
ajn sen konsidero. Estu sobra kaj klopodu trovi veron en  tio, kion
vi aŭdas, legas aŭ vidas.

Vi povas aŭskulti aliajn personojn (eble pli saĝajn, laŭ via supozo)
sed ne  subiĝu al  ilia sugesto. Ili ofte parolas la  veron kaj montras
saĝecon sed ne  akceptu ion ajn antaŭ ol  vi estos pripensinta tion.
Tiam, antaŭ ĉio sciu, ke ĉio eblas kaj nenio estas certa.

Okazas ke vi revas aŭ pensas pri aferoj tute sensignifaj, nerealaj,

neŭtiligeblaj en  la vivo, kiuj estas nur el  la revmondo. Tiaj pensoj
estas superfluaj kaj ne tro plenigu per ili vian menson, prefere direktu
ĝian energion al kreado.

Okazas ke  vi havas negativajn pensojn, ekz. pro kolero, envio

aŭ  malbondeziro, tiam vi  pensas pri iu  malbone, malfavore. Tiujn
pensojn volu forigi, anstataŭigi per aliaj, kiuj estas tute kontraŭaj.
Ekzemple kiam vekiĝas en  vi malamaj pensoj kontraŭ iun, tiam
haltigu ilin kaj konscie ekpensu ke  vi ja  amas lin aŭ  ŝin, ke  li aŭ  ŝi
estas kara por vi, ke  vi deziras al  la persono kiom eble plej multe
da bono.

Por ke tiuj negativaj pensoj ne aperu en via menso kaj por ke via
amo al  la estaĵoj kresku, dediĉu ĉiutage - endormiĝonte - kelkajn
minutojn por sendi pozitivajn sentojn al  ili, ĉiuj estaĵoj en la mondo.
Tiam deziru al ili prosperon, saĝecon kaj sanon. Imagu ke vi sendas
energion de bono kaj radiojn de la dia amo.

ĉ. Senskontrolo

Temas pri tio, ke vi ellernu senti nur tiujn sensajn impresojn, kiujn
vi  deziras, kaj ke  vi ne  direktu la  atenton al  la aliaj. Ekzemple,
legante vi  deziras uzi nur la  vidadon, do  ne rajtas influi vin la  aŭd-,
flar- kaj tuŝ-impresoj.

Estante en  maltrankvila kaj malsilenta loko legu artikolon, kies

temo ne interesas vin, klopodu legi plene koncentrante vian atenton
nur al la artikolo. Samtempe klopodu ne senti iun ajn alian impreson.
Anstataŭ legi vi  povas televidi — tiam provu nur vidi kaj ne  aŭdi
la  aparaton. Dezirante ekzerci la  aŭdsenson, aŭskultu, ekzemple
muzikon kaj tiel koncentri la  atenton al  ĝi, ke  viaj ceteraj sensoj
ne reagu pro impresoj.

Simile vi  povas ekzerci la  ceterajn sensojn, unu aŭ  kelkajn
samtempe. Ekzemple vi  povas deziri nur aŭdi kaj vidi kaj nenion
krome.

Danke al  tiuj ekzercoj vi  povos atingi bonan koncentriĝon de  la
atento al tio, kion vi deziras aŭ kio vin interesas kaj ne rimarki ĝenajn
impresojn. Vi akiros la povon bone koncentriĝi en ĉiu cirkonstanco.

d. Emocikontrolo

Ĉu vi  rimarkis, kiel facile vi  subiĝas al  etoso, aŭ  ŝanĝas vian
humoron pro diversaj kialoj?
 Havante agrablan humoron vi  estas trankvila. Renkontas vin
iu  malbonŝanco kaj tiam la  humoro malaperas kaj ekestas ĉe  vi
malĝojo. Tiu ĉi  stato daŭras ĝis denove iu  pli forta psika stimulo
ŝanĝos ĝin en vi. Dum la tago vi povas multfoje ĝoji kaj malĝoji, gaji
kaj malgaji, esperi kaj rnalesperi, ami kaj malami, envii kaj malenvii
k.s.

Diversaj humoroj kaptas vin depende de  la cirkonstancoj en  kiuj

vi  troviĝas. Vi  kondutas same kiel flageto - flankiĝas tien, kien
ventas. Estu ne  flageto, sed fortika kolono, kiu ĉiam same staras
neŝancelebla eĉ  de uraganoj. Tio signifas - via humoro estu
neŝancelebla, tia kian vi  deziras. Ĉiam estu interne trankvila kaj
ekvilibra. Neniu cirkonstanco rajtas ŝanĝi vian humoron kontraŭe
al via deziro, volo.

Pensu, ke ne aperu en vi emocio, kiun vi ne volas.

Ne kaptu vin ĝojego, malgajo, envio, malespero aŭ  iu ajn alia

emocistato, kiam vi  ne deziras ĝin. Vi  estu konstante ekvilibra
emocie kaj via humoro ne ŝanĝiĝu, nur kiam kaj kiei vi deziras. Ĉiam
regu la influon de la impresoj al vi kaj neniam subiĝu al ili.

e. Sentokontrolo

Diversaj sentoj povas kapti vin: nervoziĝo, kolero, sopiro, amo,

abomeno kaj aliaj.

Mi volas atentigi vin precipe pri la nervoziĝo.

Multaj homoj facile nervoziĝas pro banalaĵoj. Poste ili diras, ke tiu
aŭ  alia homo, faktoro nervozigis ilin, dum estas tute alie. Memoru
ke ne iu nervozigas vin, sed ĉiam vi mem faras tion. Iu, io povas esti
la  kaŭzo de  via nervoziĝo (ĉar la  kaŭzon ĉiam oni trovas), sed tio
ne  signifas, ke  la kulpo estas de  tiu aŭ  tio. Konkludu tamen,
ke mankas al vi pacienco, komprenemo, kaj super ĉio memkontrolo.

Oni ne  senkulpigas vin pro la  nervoziĝo. Vi  nervoziĝas pro via
malforteco antaŭforigi tiun ĉi senton.
 Memoru, ke  ju pli malsaĝa homo, des pli nervoziĝema. Ĉiam
la kulpo estas de tiu, kiu nervoziĝas. La homo reganta siajn sentojn,
ne  subiĝas al  la nervoziĝo kaj eĉ  kiam iu  klopodas nervozigi lin -
malsukcesas.

La nervoziĝo kaj aliaj statoj kaptas vin malgraŭ la  volo tial, ke  vi
estas tro malfirma por ekregi ilin. Do  via celo estas atingi plenan
regadon super la sentoj, ke vi allasu al vi nur tiujn, kiujn vi deziras,
kaj tiom da ili, kiom plaĉas al vi.

La prudento en vi estu super la sentoj kaj regu ilin. Kiam ne estos
tiel, la  homo povas fari frenezaĵojn, ekzemple pro amo al  iu, envio,
malamo k.s.

Laborante por regi la sentojn kaj emociojn memoru, ke vi ne rajtas

strangoli ilin en vi mem. Tiam vi ne kapablus al ili same kiel kadavro.
Fari tion estas malpermesite dum la laboro koncerne sin mem.

Faru tiel - por esti plene kapabla al ĉiuj sentoj kaj impresoj - ke vi
povu profunde travivadi ilin, sed nur tiam, kiam vi mem deziras. Tial
ne strangolu la sentojn kaj impresojn, sed akiru saĝecon, kiu helpos
al vi kompreni kaj regi ilin.

Poste vi legos pri pripensado - tio estas unu el la labormetodoj por
la sentoj kaj impresoj.

Simile taŭgas ĉiutaga esplorado de la konscienco.

8. Vivu modere
Rigardu ĝisnunan vian vivon kaj rimarku, kiomfoje vi volis havi ion,
kion vi  ne bezonis. Eble vi  eĉ sentis ne  bezoni tion, tamen vi  volis
havi. Tio estas ligita kun avido. La  volo havi aŭ  akiri ion, pro kio
vi profitos (laŭ via supozo), tre ofte estas malvirto.

Avidi oni povas multajn aferojn kaj aĵojn.

 Ofte okazas monavido, avido de belaj vestaĵo aŭ havaĵo. Krome:
famavido, deziro plaĉi al aliuloj, esti pli bona ol la aliaj, nur por povi
pruvi sian (sentatan) superecon. Aldonu ĉi  tien ankorafl la  avidon
de sensagrableco, konsiderante ĉiujn sentilojn.

Ankaŭ fronte estas: la  volonto travivi korpagrablaĵojn (precipe

forta avido en la junaĝo), diversaj deziroj pri sukeraĵoj aŭ alia nutraĵo,
deziro de rigardado al interesa filmo pro allogaj bildoj (ofte senvaloraj
kaj senmoraligaj), emo aŭdi diversajn ondirojn, spritaĵojn
aŭ  subaŭskulti. Ĝuste ili estas la  plej ofte renkonteblaj avidoj de  la
homo. Ĉe  la dua flanko de  la avido estas troŝparemo - ankaŭ
ĝi estas malbona kondutado.

Estas menciitaj ĉi tie kelkaj ekzemploj kaj vi, post pripenso, povas
aldoni pli multe da  situacioj, kiam vi  deziris tion, kio ne  estas de  vi
vere bezonata, tamen vi deziris tion por nutri la avidon.

Memoru ke je ĉiuj bezonoj, kiuj vere ne necesas al vi, estu kvita.
Via vivo estu nekomplika sed simpla, sen troaj kaj superfluaj
bezonoj.

Tamen ne  vivu en  tiuj kondiĉoj, en  kiuj vi  ne sufiĉe prizorgos
la bezonojn de la vivo.

Strebu vivi en  modero. Rilate al  ĉio estu modera, ne  falu
en  ekstremon, do  ne dorlotu vin aŭ  iun kaj ankaŭ ne  devigu
al asketado.

Ne strebu al  superfluaĵoj, sed klopodu provizi vin per bazaĵoj

necesaj por vivi.

Ne estu mallaborema, sed ankaŭ ne  laboru de  la tagiĝo ĝis

la noktiĝo. Estu ŝparema, sed ne ŝparemega.

Via konscienco montru al vi la limojn de modereco, kaj plej bone

estos, se vi agos inter ili.
 Atentu ke  kio estas por vi  modero, por la  aliulo povas ne  esti.
La materiaj objektoj kaj mono estas tio, kio povas pli faciligi la vivon,
fari ĝin pli agrabla kaj oportuna. Tamen ili povas tute konsumi
la homon, kreante multe da zorgoj kaj ĉagrenoj, kiam oni dediĉas sin
nur por akiri ilin. Tamen multaj aferoj kaj la objektoj estas nedaŭraj,
eĉ  vantaj. Kio gravis hieraŭ, hodiaŭ povas signifi nenion. Tial
ne  valoras dediĉi la  vivon por akiradi objektojn, ĉar tiam ĝi  mankos
al ni por la memperfektigado.

Krome, vivi sen superfluaĵoj estas pli simple kaj valore.

Celante vivi modere, rimarku kiujn devojn vi  prenas por plenumi
kaj kiujn vi  forigas. Preni aŭ  forigi devon, sekvigas difinitajn efikojn,
kiuj tuŝos vin. Pripensu la efikojn, decidonte provu antaŭvidi ilin.

Volante esti modera, lernu distingi bezonataĵojn de  superfluaĵoj,

nedaŭraĵojn de  eternaĵo, gravecon de  banaleco, valoron
de senvaloro, bonon de malbono kaj ankafl egoismon de altruismo,
veron de mensogo k.s.

Haltu ĉe egoismo kaj pripensu: kiom da agoj vi faras pro ĝi. Kiam
vi  profunde pripensos kaj atingos la  bazan agadkaŭzon, tiam ofte
vi konstatos, ke tie kuŝas egoismo. Estas vere ke egoismo ofte iĝas
agadkuzo, eĉ de tiu faro, kiu ŝajnis altruisma.

Faronte aŭ  celonte ion, pripensu, ĉu  la kaŭzo ne  estas la  emo
profiti por vi mem — do egoismo.

Tamen, kiam temas pri bezonataj por vi profitoj, ne detenu vin agi,
nur se vi ne malhelpos iun.

Ne deflankiĝu ekstremen, sed pri ĉio estu modera.

9. Estu persista kaj pacienca

Ĉu vi konscias, kiom signifoplena estas por vi la principo?
 Konfesu sincere, ke  sen persisto vi  akiros nenion, kio postulas
vian longedaŭran laboron, aŭ  vi atingos la  celon post neimageble
longa tempo.

Estante persista kaj pacienca, vi  pli aŭ  malpii frue venkos ĉiujn
obstaklojn, akironte la celon.

Rimarku: dum la  tuta vivo renkontas vin momentoj agrablaj kaj
malagrablaj, zorgoj, ĝojoj, feliĉoj kaj malbonŝancoj. Rimarku ankaŭ,
ke  ili ĉiuj ŝanĝiĝas kiel la  vetero. Tial, kiam vi  estos persista kaj
pacienca, timigos vin nenia cirkonstanco.

Strebi persiste ne signifas fali afl rezigni. Tamen faloj kaj rezignoj
atendas vin same kiel fervoro kaj venkoj. Plej gravas ke vi ĉiam iru
malgraŭ ĉio, kion vi renkontos. Iru tiom longe, ĝis vi atingos la celon
— fali vi povas, sed poste ekstaru.

Ofte staras antaŭ vi la devo fari ion, kion vi ne volontas, kion vi ne
ŝatas. Tamen vi  scias, ke  vi devus fari tion — do  estus via kulpo,
ne fari aŭ eĉ heziti.

Ĉu vi estas pacienca?

Kiam vi estas faranta ion okazas, ke vi volas havi tion jam farita,
tial vi  ne tre precize laboras, preterlasas etajn detalojn pro
malpacienco.

Atendante iun aŭ ion vi malpaciencas, simile kiam iu aŭ io ĝenas

vin; fine via pacienco elĉerpiĝas kaj kaptas vin nervoziĝo. Tiuj
situacioj ne  estu ĉe  vi, ĉar ili atestas pri via nekomprenemo pri
la homo.

Turnu la atenton al precizeco kaj sistemeco, kiuj dependas de via

pacienco. Ĉu vi estas sufiĉe preciza, por fari vian laboron en mankoj,
kiam vi povas?

Se temas pri sistemeco, estas tiel, kiel kun akvogutoj, kiuj falante
sur ŝtono (eĉ plej malmolan) boras ĝin iom post iom malrapide -
pritaksu ĝuste la valoron.

Volante esti persista kaj pacienca, sciu, ke tion oni povas, se oni
volas; kiu pensas pri obstakloj, ties plenumdeziro povas ne realiĝi.

Ankoraŭ rimarku pri la  sufero. Vi  timas la  suferon, ĉar ĝi  estas
malagrabla kaj vi  volus esti netuŝita de  ĝi. Tamen sciu, ke  suferon
vi bezonas (malgraŭ via nea sento), sen ĝi vi ne kapablus kompreni
multajn problemojn kaj precipe la  aliajn homojn. La  sufero estas
instruo, plej bone kiam vi akceptos ĝin pacience kaj persiste iros plu.
Ekzercu esti persista dum via suferado.

Volu esti firma, havante celon antaŭ vi, strebu al  ĝi kaj ne  tro
ĉagreniĝu pro la faloj, kiuj vin atendas.

Ĉiam pripensu la falon, konkludu, ekstaru kaj pluiru nelacigeble.

Memoru: pensante pri la  plenumiĝo, neniam pensu, ke  ĝi estas

neebla, ĉar tiam ĝi povos iĝi tia. Multfoje voli, signifas scipovi.

10. Perfektigu vin mem

Jen estas la  lasta principo, kiun vi  devus obei. Ĝia signifo-sfero
estas plej vasta, ĉar ĝi  enhavas ĉiujn ekzistantajn principojn, kiuj
kondukas al  perfekteco. Ĉi  tien en  la principon vi  povas enigi ĉion,
kion vi bezonas — mi nur mencios kelkajn aferojn.

Bonvolu ritmi vian vivon. Ritmo estas ripetado de  io en  difinitaj
momentoj de  la tempo. Ritmi la  vivon signifas ripetadi agojn
en  difinitaj momentoj de  la tempo, do  ĉiam je  la sama horo, tago,
jaro ktp. Al tiuj agoj apartenas i.a.: enlitigio, ellitiĝo, manĝado, laboro,
lernado, sportekzercado, ripozado, spiritekzercado, spirado, paŝado
kaj aliaj. Viajn agojn ritmu, tio signifas, fiksu por ĉiu el  ili difinitan
momenton en  la tempo, kiun vi  ne ŝanĝos. Ekzemple, ĉiutage
enlitiĝu, endormiĝu, vekiĝu kaj ellitiĝu je  difinita horo. Ĉiutage
komencu kaj finu labori je  difinita boro, se  via laborsistemo allasas
tion. Zorgu ke  longo kaj frekvento de  viaj paŝoj estu senŝanĝaj.
Ankaŭ la  spirado estu neŝanĝiĝa konceme la  frekventon kaj
kapaciton, eksklude de la momentoj, kiam vi fizike pli aktivas. Tiam
la spirado mem ŝanĝiĝos laŭ la bezono je oksido.

La digestan kanalon ritmu tiel, ke vi je difinita horo ĉiutage prenu

manĝaĵon kaj forigu la organismajn restaĵojn.

Kelkfoje dum la  jaro dediĉu plurajn tagojn por apartigi vin de  la
civilizacio. Tiam estante ie en arbaro, ĉe la lago, vi povas dediĉi vin
al  spiritekzercoj kaj ripozado. Konsiderinde estas, tiam nenion
manĝi, nur trinki akvon aŭ fruktosukojn - mem pripensu pri tia fasto.

Atentu pri viaj biologiaj ritmoj — precipe la fizika (korpa), psika kaj
mensa - kaj provu konformigi vian agadon al  ili. Dum la  tuta vivo
ritmu ĉion, kion vi  povas kaj vivu adaptante vin al  la naturritmoj,
perfektaj horloĝoj.

Gravas, ke  vi estu libera. Rigardu, kiel via vivo dependas

de  multaj faktoroj - personoj, lokoj, tradicioj, publikopinio kaj aliaj.
Rimarku, kiom ofte vi  estas katenita pro ili. Estu libera je  ĉio, kio
katenas vin, kio estas por vi  obstaklo en  la evoluo, kio tiras vin
malsupren. Via vivo ne dependu de la menciitaj faktoroj.

Ne tro ligu vin al  homoj. Certe amu ilin ĉiujn, estu ilia frato, sed
kiam oni devas disiĝi, faru tion sen bedaŭro; se vi sentus sopiron, tio
signifus ke vi estas liginta vin.

Ne ligu vin al loko. Ĉie estu al vi bone, sed kiam vi devas lasi iun
lokon, faru tion sen bedaŭro.

Simile - ne  ligu vin al  objektoj. Tiam, kiam vi  estos perdinta ilin,
vi sentos malĝojon, aŭ eĉ malesperos. Anstataŭ tio, estu preta doni
al la aliulo - sen bedaŭro sed volonte — tion, kion vi malpli bezonas
ol  li. La  havaĵoj estu helpo, kaj utiligu ilin, sed samtempe estu
sendependa de ili. Traktu ilin kiel pasajn objektojn.

Estu libera ankaŭ je  la publikopinio. La  penso, "kion homoj diros
aŭ pensos pri mi, kiel pritaksos min" - ne persekutu vin. Klopodu agi,
kiom eble plej bone kaj ne  atentu, kion homoj povas klaĉi pri vi.
Vi mem scias, ke ĉiuj estas eraremaj kaj fakte ofte eraras.

Estu libera je  tradicio, ĝi  estas konservativa, malnova, kaj kio
estas malnova ofte bremsas tion, kio estas nova. Tradicio estas
bariero venkenda, sed tio ne  signifas ke  oni detruu ĝin. Vi  nur estu
libera je ĝi, sendependa por ke vi havu malfermitan menson, ĉar sen
tio estas malfacile evolui.

Nun rigardu vian laboron. Vi  laboras, ĉar vi  volas havi fruktojn
de  la laboro, sed la  laboron mem vi  ne ŝatas. Alie konsideru
la  laboron. Kiam vi  sentas ion farenda de  vi, tiam ne  atentu
la fruktojn, kiujn vi povus ricevi post la fino, sed laboru kiom eble plej
bone vi  povas. Faru tion, kio apartenas al  via devo, klopodante
plenumi ĉion perfekte, pri la fruktoj ne ĉagreniĝu. Se vi faros ĉion plej
bone kiel vi povas, kial interesu vin la efikoj? Ili estu tiaj, kiaj ili estas.
Vi mem scias, ke vi la devon plenumis laŭ la povo.

La kialoj de viaj laboro kaj agado ne estu la profitoj (fruktoj) de ĝi,

sed nur la  postulo. Ĉiam, kiam estas postulo de  via faro, agu kaj
ne nur la profito estu kaŭzo de via faro.

Faru viajn devojn konforme al la konscienco.

Dum la  tuta procedo de  la perfektigado vi  bezonas memfidon.

Havi memfidon signifas, kredi siajn povojn, kiuj kondukos ĝis la celo.
Vartu la fidon kaj ne perdu ĝin, ĝi estas granda povo, kiu kondukos
vin kaj subtenos.

Perfektigante vin, paŝu laŭ determinita de  vi vojo pri konscia

elvolviĝo. Sur ĝi  vi mem starigos principojn kiel vojmontrilojn
kondukantajn al la celo.

Neniam forgesu, ke unu el viaj plej grandaj devoj estas akiri tiun
scion, kiun vi  bezonas. Ĝi  ĉiuflanke evoluigu vin kaj estu bazo por
via ŝanĝiĝado.
 Fortigu vian volon, de ĝi vi tre multe dependas. Ju pli forta estas
la volo, des pli bonaj kaj fruaj estas la rezultoj de via laboro koncerne
vin mem. Inverse — havante malfortan volon, vi grimpos kiel limako
kaj malofte ĝojos pri sukceso sur la vojo.

Tre gravas, ke  vi memoru pri tiu granda principo, kiu diras:
la  malbonon per bono neniigu. Kiam iu  faros al  vi damaĝon, tiam
vi ne faru al li aŭ ŝi simile, ĉar vi la malbonon piigrandigos. Anstataŭ
tio, kiam vi pardonos al li aŭ ŝi aŭ eĉ faros bonfaron, estu certa, ke la
tuta malbono malgrandiĝos. Ankaŭ estas eble, ke  ĝi malaperos,
kiam li aŭ ŝi sian malbonfaron komprenos kaj poste bedaŭros pro ĝi.

Kie ajn vi estas, esploru vin, se estas okazo por tio.

Observu vian kondutadon, ankaŭ la  parolon kaj pensadon.

Klopodu rimarki detalojn, kiujn via atento antaŭe ne  konstatis.
Vi  mem estu via instruisto kaj samtempe diligenta lernanto.
Observante vin mem, vi  rimarkos multe da  novaj problemoj, ankaŭ
komencos pli saĝe kaj kompreneme rigardi vin kaj la  aliulojn, kaj
la tutan mondon.

Observu ne  nur vin mem, sed ankaŭ la  eksteran mondon -
homojn, kreskaĵojn, fenomenojn k.s. Klopodu esti sentema al  la
parolo de  la naturo kaj al  iomete kapteblaj fenomenoj. Ofte dediĉu
vian tempon al  iu afero, ekzemple dum la  veturo en  trajno faru
ekzercojn rilate tion.

En via perfektigado gravas laŭeble ofte profundiĝi en meditadon.

Ĉiam elektu valorajn temojn. Ili estu problemoj rilate al  moraleco,
evoluo, animkulturado k.s. Plej bone se  vi tian meditadon faros
sisteme, en  silento kaj kvieto. Ĝi  vekos en  vi sentemon kaj noblajn
sentojn, kiuj kapablas konduki vin sur altaĵojn de  la spiritevoluo.
La ekzemplojn pri meditado vi trovos poste en la libro.

Ankoraŭ unu tre grava afero, nome konsciencesploro.

Ĉiutage endormiĝonte dediĉu kelkajn minutojn por rememorigi

al  vi ĉion, kion malbonan vi  faris dum la  tago. La  konscienco diros
al  vi, kiujn principojn vi  rompis, kiom da  malbono vi  faris kaj kiel
konduti venonte. La  konsciencesploro estu via kutimo, fermu per
ĝi la tagon antaŭ la endormiĝo. Vi estu via justa juĝisto, kiu scipovos
bone pritaksi, kiun maibonon vi  faris, kion vi  perdis kaj kion akiris
dum la tago.

Ankaŭ matene dediĉu kelke da  tempo por preni decidojn rilate
al  la laboro koncerne vin mem. Poste en  la antaŭ-endormiĝa
konciencesploro konsideru, ĉu vi sukcesis plenumi la decidojn.

La vivon konsideru kiel lernejon, en kiu vi estas por lerni kiel vivi -
tial ekiru sur vojon de  konscia memevoluiĝo. Irante sur ĝi,
ne rezignu, malgraŭ suferoj kaj faloj, iru kredante la celon atingebla.
La tempo, dum kiu vi estos atinganta la celon, dependas de vi mem.

Ĉiu sian sorton forĝas — por ĉiam memoru ĉi tiun proverbon.

III. SENIĜADO JE LA MALVIRTOJ KAJ
AKIRADO DE VIRTOJ
DE KARAKTERO
Komence, sur la  vojo al  perfekteco, la  plej grava afero estas
perfektigi sian karakteron. Estas multaj metodoj, kiuj servas tion, via
tasko estas trovi ilin kaj apliki en la vivo.

Ĉi tie vi  havas kelkajn konsilojn kaj atentigojn, kiujn pripensu; ili
helpu al vi en la nobla laboro.

Gravas, ke vi konu viajn virtojn kaj malvirtojn; tial eksidu en silento
kaj trankvilo, kaj sur unu folion skribu la  malvirtojn, kiuj vin
karakterizas. Sur la  duan skribu la  virtojn, kiujn vi  dezirus, ke  ili
karakterizu vin. Klopodu trovi ilin ĉiujn — tio povas daŭri kelkajn
tagojn aŭ  semajnojn. Kiam vi  havos la  du listojn, konsideru ilin kiel
bazajn montrilojn.

Ĉiutage je difinita, ĉiam sama tempo (plej bone antaŭ la enlitiĝo)

prenu la liston de viaj malvirtoj kaj legu itin. Ĉe ĉiu konsideru, kiom
vi progresis por eksterigi ĝin el via vivagado.

Simile legante la  virtojn, pensu ĉu  kaj kiagrade vi  konstruis ilin
en  vin, kiom vi  progresis en  tiu kazo. Estas malfacile labori, por
samtempe senigi sin de ĉiuj malvirtoj, tial prenu unu aŭ du (laŭ vi la
plej malbonajn) kaj dediĉu precipe al ili atenton kaj laboron.

Post iom da tempo (kiam vi opinios, ke estas farita sufiĉe granda

progreso) ŝanĝu la  objekton de  via precipa atento. Tiel kondutante
trairu la tutan liston kaj komencu denove.

Tiel agante, ĉiutage, vi faros la  konsciencovoĉon pli sentema kaj

tiam pli bone aŭdos ĝin, kiam okazos, ke  via malvirto povas aperi.
La  konsciencvoĉo instigos vin agi en  okazoj, en  kiuj vi  povos akiri
virtojn.

Tiu konsiderado de la virtoj kaj malvirtoj celas pli atentigi vin pri ili,
tio kaŭzos en vi ĝustan agadon vivan.

Konsiderinte kaj estante jam en  la lito, endormiĝonte malstreĉu

vin kaj faru esploron de la konscienco.

Trairu - enmense — la tutan pasintan tagon kaj rimarku ĉion, kio

estis malbona en  viaj agado, paroloj kaj pensoj. Ĉe  ĉiu malbonfaro
haltu por momento kaj analizu ĝin por ke  vi ne  ripetu ĝin. Sekve
respondu mense al  la demandoj: kion mi  perdis dum la  tago (rilate
al mia evoluo), kion mi akiris, kion ellernis, kio estis bezonata kaj kio
ne? Tiujn ĉi kaj similajn dtemandojn starigu al vi kaj tiel faru bilancon
de la tago. Eltiru konkludojn, pentu pro la  malbonfaroj, kiujn vi faris
kaj prenu decidojn (rilate al  via agado) por la  venonta tago. En  la
konsciencesploro ne  senkulpigu vin, estu juĝisto, kiu rigardas viajn
agojn seninterese kaj pritaksas ilin juste.

Memoru fari tiun konsciencesploradon ĉiutage, ĝi  estu via lasta

ago antaŭ la endormiĝo.

Poste dormu. Kiam vi  vekiĝos, rememoru la  decidojn prenitajn

antaŭ la endonniĝo, fiksu ilin en la imago kaj memoro kaj kredu teni
ilin.

La konsciencesploro kaj la  prenado de  decidoj, ekzercataj

ĉiutage, tre helpos al vi en la laboro pri la karaktero.

Dum la  laboro pri via karaktero, vi  forgesas decidojn kaj
principojn. Vi rememoras ilin tiam, kiam vi estas tuŝinta ilin, tial zorgu
ne  forgesi. Povas helpi al  vi folietoj, sur kiuj skribu tion, pri kio
vi aktuale laboras (principoj aŭ decidoj). Metu ilin en videblajn lokojn.
Ili rememorigos vin, sufiĉos ke vi ekvidos iun.

La ĉirkaŭaĵo kaj personoj, inter kiuj vi  estadas, influas vin. Estas
proverbo: "kiam vi enfalos inter kornikojn, tiam vi grakos kiel ili" - sciu
pri ĝi, tio estas medisugesto.

Laŭeble klopodu eviti societojn, kiuj ne favoras al via spiritevoluo.

Renkontiĝadu kun tiuj, kiuj pozitive vin influas.

Al la  unua grupo apartenas (inter aliaj): drinkuloj, eksterleĝuloj,

societoj en  kiuj ĉefa temo estas drinkaĵoj, distro k.s. Al  la dua
apartenas (inter aliaj): klerikoj, filozofoj, spiritinstruistoj, societoj
en kiuj oni diskutas pri spiritaj temoj.

En la  laboro pri la  karaktero mankas al  vi volo. La  volon por
la laboro vi povas plifirmigi per legado de ĝusta literaturo, interparoloj
kun saminteresiĝantoj, filmoj, libroj, meditadoj k.a. Kiam forlasas vin
la volo, tuj pensu kiel kontraŭagi tion.

La volo havas decidan influon en via laboro — ju pli ĝi estas forta,

des pli bonaj estos la  akirotaj rezultoj; inverse, havante malfortan
volon, estas malfacile strebi al iu celo. De la komenco mem la forta
volo estu avantaĝo al  kiu vi  strebas, precipe al  tiu strebo dediĉu
la atenton.

En la  procedo pri seniĝado je  la malvirtoj kaj akirado de  virtoj
de  la karaktero tre helpas meditadoj pri virtoj. Eksidu aŭ  ekkuŝu
en silento kaj trankvilo, koncentriĝu kaj komencu pensi (meditadi) pri
unu virto aŭ  malvirto de  la karaktero. Pensu pri: la  kaŭzoj de  ĝia
kreiĝo kaj aperado, la  efikoj, kiujn ĝi  kreas, la  cirkonstancoj en  kiuj
ĝi malkaŝiĝas aŭ estas al ĝi malfacile aperi. Pensu ankaŭ kiel forigi
ĝin (se temas pri malvirto) aŭ konstrui en la karakteron (se temas pri
virto). Via menso cirkulu ĉirkaŭ la  objekto de  la meditado. Tiam
vi  povos veni al  neatenditaj konkludoj, vi  povas malkaŝi ion antaŭe
nekonatan de  vi — tio ofte helpos al  via laboro. Super ĉio
la  meditado influos pozitive al  la efikoj de  via laboro koncerne vin
mem.

Ankoraŭ sciu pri unu metodo de  seniĝado je  la malvirtoj, oni
nomas ĝin metodo de observanto.
 Se vi  havas amikon, kiu same kiel vi  volas prilabori sian
karakteron, tiam vi  ambaŭ interkonsentu helpi vin reciproke en  la
laboro, Kiam iu  el vi  rimarkos ion malĝustan en  konduto de  la alia,
tiam diru pri tio tuj (kiam vi  estas solaj) aŭ  poste (kiam vi  ne estas
solaj). Rimarkigu vin reciproke pri la eraroj, sed faru tion kun amo kaj
komprenemo, neniam malice. Foje trovu tempon por priparoli viajn
virtojn kaj malvirtojn. Tiam ambaŭ provu trovi iliajn kaŭzojn kaj
efikojn, kaj ankaŭ novajn labormetodojn.

Fariĝu spirita paro, tiam estos al  vi pli facile iri kaj atingadi
perfektecon.

Povas okazi ke  situacio ne  estos ĝusta por rimarkigi pri eraro.
Ekzemple: iu  el vi  koleros, aŭ  gajegos — tiam tenu la  rimarkon ĝis
venos konforma momento por tio. Atentigi iun havas sencon, kiam
oni faras tion en ĝustaj loko kaj momento.

Por la  laboro pri via karaktero apliku ankaŭ sugeston; la  metodo
estas facila kaj, se farata sisteme, donas bonajn rezultojn.

Trovu silentan kaj trankvilan lokon, oportune eksidu aŭ ekkuŝu kaj

per monotona voĉo ripetadu ĉirkaŭ dudek fojojn jenajn vortojn:
Ĉiutage iom post iom mi seniĝas je miaj malvirtoj kaj akiras virtojn.

Tiel la sugesto fiksiĝos en via subkonscio kaj tiam venos atendataj

rezultoj en la laboro.

Se vi  havas magnetofonon, uzu pli efikan metodon. Surbendigu

la sugeston kaj poste aranĝu tiel, ke la magnetofono ekfunkciu kiam
vi  dormos. Tiam vi  konscie ne  aŭdos la  voĉon, sed via subkonscio
perceptos ĝin kaj grave pli facile akceptos. La  metodo bone irata
donas kontentigajn rezultojn.

Helpa al la metodoj estas ankaŭ la jena:

Imagu vin - en  diversaj situacioj - kiel tiu, kiu estas sen malvirtoj
kaj havas nur virtojn. En tiu kazo imagu viajn aspekton kaj agadon.
 Mi donis al  vi kelkajn metodojn koncerne al  la procedo kaj
mi pensas, ke la aliajn vi mem trovos.

Volu kaj la sukcesoj venos.

 IV. ALIA RIGARDO AL LA MONDO
Viaj percepto kaj kompreno pri la  mondo dependas de  multaj
faktoroj, ekzemple de  viaj edukiteco, vivkondiĉoj, ĉirkaŭaĵo en  kiu
vi  vivas, societoj kun kiuj vi  estadas, viaj interesiĝoj kaj de  tio, kion
vi  legis, aŭdis aŭ  vidis. Via vidpunkto ne  estas via propra kreaĵo,
ĝi formiĝis depende de la faktoroj. Ĉi tiu libro estu unu el la faktoroj
influantaj al  via vidpunkto. Tlu ĉi  ĉapitro havas unu taskon - montri
al  vi eron de  tio, kion oni nomas mondrigardo, vidmaniero de  la
mondo.

Ne akceptu ion ajn el  tio, kion vi  tralegos, sed pripensu ĉion
profunde kaj tiam via konscienco decidos mem.

Ĉiuj vivantaj estaĵoj - videblaj aŭ  ne — ĉiam perfektiĝas konscie

aŭ  nekonscie. La  lasta celo de  ĉiuj estaĵoj estas perfekteco, kiun
neniu povas imagi. Ju pli proksime al ĝi oni estas, des pli ĝi ŝajnas
grandioza.

Ĉiuj estaĵoj iras al la perfekteco, la proceso de ili estas granda kaj
etendiĝanta. En  malproksima estonteco ĉiuj ĉi  estaĵoj renkontiĝos
en sama, fina celo kaj kreiĝos unueco.

En ĉiu estaĵo estas ero de  la perfekteco — dia fajrero, kiu estas
la  kaŭzo de  nia senĉesa evoluo. Ĝi  estas nia vera Mio kaj
ĝi kondukas nin al unueco kun la aliuloj en la perfekteco. Jen estas
simile al guto, kiu revenas en oceanon, el kiu gi estis eligita.

Ni homoj estas parto de  la proceso strebanta al  la perfekteco,

ankaŭ tiu parto estas etendiĝanta, tial la  homoj estas tiom diversaj,
se temas pri spiritevoluo.

Ĉiu el ni iras sur alia viva vojeto kaj ne estas du homoj irantaj sur
sama vojeto.
 La vojetojn oni povas dividi laŭ du  specoj, iun de  nekonscia
evoluo kaj tiun de konscia memperfektiĝo, disvolviĝo.

Kio estas la vojeto de konscia disvolviĝo?

Ĝi estas konscia strebado al la perfekteco, memperfektigado dum

aplikado de memprilaboritaj metodoj.

La metodoj koncernas agadon, kiu celas kaŭzi pozitivajn ŝanĝojn

en niaj pensoj, paroloj kaj faroj.

Unue oni devas komenci de  la karaktero. La  tasko konsistas

en  tio, ke  oni klopodas forigi la  malvirtojn de  la karaktero, fiksi kaj
plifirmigi la  estantajn virtojn kaj ankaŭ konstrui pozitivajn ecojn sur
la  lokojn de la forigitaj. Necese do estas krei por si  principaron, kiu
estos montrilo sur la vojeto de konscia disvolviĝo.

En tiu libro vi  havas tian ekzemplan principaron, ĝi  povos helpi
al vi, sed tamen ne akceptu ĝin sen profunda prikonsidero. Pripensu
ĝin profunde kaj poste flksu por vi mem principaron, kiu estos deviga
por vi - ĝin obeŭ. La principoj kaj ilia signifosfero ŝanĝiĝos samtempe
kun via spiritevoluado. Estas konsilinde prilabori novan principaron
de  tempo al  tempo, tio signifas, renovigi la  aktualan. Vi  ĉiam
evoluas, do  la principaro devas esti konformigata al  viaj nivelo kaj
bezonoj.

Ĉiu iranto sur la  vojo de  konscia disvolviĝo povas fiksi por si  pli
aŭ malpli da principoj, sed se ĉiuflanke rigardi iln, oni povas konkludi,
ke ilin enhavas la signifosfero de tri grandaj bazaj principoj, kiujn oni
povas esprimi per la tri frazoj:

1. Amu ĉiujn estaĵojn.

2. Kontrolu vin.
3. Kondutu laŭ via konsciencvoĉo.

La laboro por la  perfektigado de  sia karaktero estas esence

longdaŭra kaj malfacila, sed la unuajn efikojn oni povas konstati jam
post mallonga tempo (ekzemple post kelkaj tagoj). Efikeco de  la
laboro dependas de via volo — ju pli ĝi estas forta, des pli rapide oni
atingas pozitivajn rezultojn. Kontraŭe - havante malfortan volon ofte
venas rezigno kaj la  decidojn oni ne  plenumas. Tamen estas
substrekinde, ke  malforta volo ne  malebligas formi sian karakteron,
ĝi estas nur malmulte rezultodona ilo.

Ĝuste por tiu laboro oni bezonas paciencon kaj persiston.

Malĝojoj kaj ĝojoj, feliĉoj kaj bonŝancoj, ĉagrenoj kaj senzorgoj
venas en la vivo varie kiel la vetero. La vivo estas lernejo kaj manku
en ĝi nek la unuaj nek la duaj aferoj, ĉar se ili mankus, tiam nia vivo
estus difektita.

La perfektigado de  la karaktero estas la  unua paŝo sur la  vojo
de  konscia evoluo. Ĉi  tiu libro plejgrandparte estas dediĉita al  tiu
paŝo.

La laboro pri la karaktero estas perfektigado de si, ĝi formas nian

vivan teniĝon, de kiu multe dependas en nia ekzistado.

Ĉiu homo havas multajn problemojn, ĉiu volus multe scii kaj povi
fari, ĉiu havas dubojn kaj malfacilaĵojn. Tial la homo serĉas solvojn,
rimedojn, ekzemplojn, ĝenerale ĉiuspecan helpon. Ĝuste la  vojo
de  konscia disvolviĝo estas tiu 'kuracilo por ĉio', sed neniu tion
spertos antaŭ la spertiĝo.

Sur la  vojo solviĝas enigmoj, nekompreneblaĵoj, duboj kaj

malfacilaĵoj — nome ĉiuj problemoj. Sur ĝi  tio, kio antaŭe estis
problemo, fariĝas solvita. Kompreneble ĉi  tiu procezo okazas iom
post iom kaj dum nia evoluado laŭvice malaperas problemoj unu
post alia. Pri tio ke  tiel okazas spertos ĉiu, kiu iros sur vojo
de konscia disvolviĝo.

Nun imagu altegan monton, sur kies pinto estas nia ekstrema
celo, la  perfekteco. Ĉirkaŭ la  monto kondukas longa, iomete klinita,
vojo supren ĝis la pinto. Sur la vojo oni povas iri ne laciĝante, sed ĝis
la  pinto oni paŝos ege longe. De  la vojo, en  diversaj ĝiaj lokoj,
komenciĝas pli aŭ  malpli krutaj kaj mallarĝaj vojetoj supren, ankaŭ
ĝis la pinto. Iri sur la vojetoj estas danĝere kaj la laciĝo ĝenas, sed
la  celon oni atingas pli rapide. La  larĝa vojo estas la  vojo
de nekonscia evoluo, sur kiu iras plejparto de la homaro. La vojetoj
estas vojoj de konscia disvolvo, sur kiu klopodas iri malmultaj homoj.

En la  ekzemplo vi  vidas diferencon inter la  vojo de  nekonscia
evoluo kaj la vojo de konscia disvolvo — la elekto apartenas al vi.

Kiel mi jam menciis, en ĉiu estaĵo estas perfektero, tiu dia fajrero.
Estontece ili ĉiuj estos unuiĝo. Tial ĉiuj estaĵoj estas gefratoj, nur
la eksteraĵo diferencigas iun de la alia pro manko de scio kaj saĝo.

La homo konsideras la  eksteraĵon (la malfortan karnon) sia vera

Mio, dum ni ĉiuj estas unuaĵo sed disidigtaj en diversajn kovrilojn.

Tiu perfektero estas la vera Mio, ĝi estas eterna.

La karno ne estas la vera Mio.

 V. KELKAJ PRAKTIKAJ KONSILOJ
Ĉi tie mi  donos al  vi kelkajn praktikajn konsilojn rilate al  la
spiritevoiuigo. Vi  povas utiligi ilin senŝanĝe aŭ  modifi laŭ deziro.
La konsiloj belpu al vi.

1. Savasano
Jen estas ekzerco, kiu donas psikokorpan malstreĉiĝon. Kiel fari
ĝin?

Kuŝigu vin dorse sur ebenan kaj malmolan supraĵon (ekzemple

sur lignan plankon), kiun vi  kovris per kunmetita dika plejdo.
La  manojn rektigitajn metu malstreĉe proksimume 30  centimetrojn
de  la korpo kaj spiru. La  piedoj estu rektaj kaj malstreĉitaj,
la  kalkanoj havu proksimume 30 centimetrojn inter si. La kapo estu
flankiĝinta nek dekstren, nek maldekstren, nek antaŭen, nek
malantaŭen.

Nun faru kelkajn senĝemajn kaj profundajn spirojn. Fermu

la okulojn kaj ritmu la spiradon, klopodante spiri iom pli malrapide kaj
pli profunde ol kutime (sed ne troigu) tiel, ke  vi ne sentu ĝenon pro
ĉi tio. Sekve lasu ĉiujn pensojn, klopodu trankviligi vian menson kaj
poste, laŭvice de la kapopinto ĝis la plandoj, malstreĉu la muskolojn
de la korpo. Poste ripetu tion de la kapo ĝis la plandoj.

Estu tute malstreĉita, neniu muskolo (dependa de via volo) restu

streĉita. Fine vi  estos tute malstreĉinta kaj sen pensoj. Tiel kuŝu
kelkajn minutojn, eĉ provu iom profungidi la staton. Poste malrapide
malfermu la okulojn, etendu streĉe la membrojn (kiel kato vekiĝinta)
kaj malrapide sidiĝu, sekve starigu vin. Komence la ekzercon vi eble
ne sukcesos bone fari, sed dum la praktiko iom post iom, pli kaj pli
bone vi atingos la psiko-korpan malstreĉiĝon.
 Savasano donos al  viaj muskoloj kaj menso tre bonan ripozon,
farante vian organismon pli sana kaj la  menson pli vigla. Laŭ viaj
ebloj faru la  ekzercon unufoje en  la tago. Faru ĝin en  silento kaj
trankvilo dum 5 ĝis 20 minutoj.

2. Meditado
Trovinte liberan momenton, plej bone en  silento kaj trankvilo,
provu direkti viajn pensojn al  spiritotemoj. Provu enprofundigi vin
en pensadon pri io, kio koncernas spiritevoluon.

Estas multe da temoj por meditado, klopodu elekti tiujn, kiuj donos
al  vi scion bezonatan en  via memperfektigado. Ekzemple: vi  sidas
vespere ĉe  fenestro hejme aŭ  dum varma vespero vi  kuŝas sur
herbejo rigardante la  ĉielon kaj vi  pensas. Tie malproksime estas
steloj, estas ega distanco ĝis ili de  tiu ĉi  loko. Malantaŭ ili estas
ankoraŭ aliaj astroj kaj senlima, senfina spaco. La  universo estas
ega, neimageble granda kaj en ĝi ekzistas iu polveto - la Tero. Se la
Tero malaperus, ĉesus ekzisti, ĉu la universo multon perdus? Ŝajnas
ke  neniom. Tamen la  Tero ekzistas kaj sur ĝi  la homoj kaj aliaj
estaĵoj. Malgraŭ tio, ke  ĉiu estaĵo estas polveto, kompare kun
la potenco de la universo, ĉiu estas ero de la potenca tuto. Ĉiu el ni
havas celon kaj ĝi  estas tiu sama por ĉiu el  ni kaj por la  universo
potencega. En  la universo ĉio estas perfekte subordigita al  idealaj
leĝoj kaj nenio mankas. Ankaŭ mi estas ero, kiu estas bezonata kaj
grava - malgraŭ malaj ŝajnoj. Kial? Jen demando por mi, mi deziras
serĉi la respondon. Kial mi ekzistas? De kie mi venis? Kien mi iras?
Simile ekzistas la aliaj estaĵoj - kial?

Jen alia ekzemplo:

Hieraŭ mi vidis, kiel pene laboris homo. Li estis sola kaj ĝenis lin
la somera vannego, li laboris senripoze. Li faris tion, kion oni ordonis
al  li, sindone, kun peno, venkante la  malhelpajn obstaklojn, eble
perdante iom da  sano, li  elproduktis substancon. La  substancon
li  donis al  sia ĉefo, kiu prenis ĝin kaj flanken metis. La  substanco
kuŝis ĝis ĝi  ekputris, tiam oni forĵetis ĝin. Jen ekzemplo kiel
senpense oni aprezis la  laboron de  la homo. La  ĉefo ne  pensis
eĉ  dum momento, kiom da  peno donis la  laboristo por elprodukti
la substancon. Por la ĉefo la peno signifis nenion, ĉar ne li sentis ĝin.

Estas multaj ekzemploj de  misaprezo de  aliula laboro

aŭ  malŝparo de  ĝiaj fruktoj. Jes, ankaŭ al  mi okazas misaprezi
laboron de aliulo, mi povas trovi ekzemplojn. Ĉio ĉi estas tial, ke mi
neniam pensis pri tiu afero. Tamen kiam mi  sentis penon, mi  ofte
plendis, celante atentigi aliajn kaj montri al  ili, kiom mi  penas. Dum
samtempe ne estis pli facile al ili, mi nur ne vidis tion, pensante nur
pri mi  mem. Kiom da  malbono efikas pro la  misaprezo de  laboro
de homo...

Ankoraŭ alia ekzemplo:

Hieraŭ ni kverelis kaj la kaŭzo? - estas hontinde konfesi. Ŝi volis,

ke  la bildo pendu super la  tablo kaj mi  — ke  super la  soflito.
Mi malcedis kaj ankaŭ ŝi, la persvadoj nenion ŝanĝis. Tiel fine ni ne
eltenis kaj falis malagrablaj vortoj, sekvis la reciproke ofendiĝo. Jen
la  kaŭzo, la  bildo pendu ie  nur tial, ke  tio pli plaĉas al  iu. Ĉu  tio
ne estas stultaĵo? — pro la bildo (kiu fine ne pendas) mi kaj ŝi faris
la malbonaĵon kaj nun estas malfacile interpaciĝi. Hieraŭ sufiĉus iom
da  komprenemo kaj la  afero estus pasinta sen la  problemo. Kiom
ofte la homo faras malbonon pro banalaĵoj...

Mi pensas, ke la tri ekzemploj sufiĉas por vi. Memoru — estas plej
grave, ke vi meditadu kaj konkludu, fine enkondukadu la konkludojn
en  vian vivon ĉiutagan. Ĉiu meditado povas doni al  vi saĝeron.
Kolektu la  trezoron, ĝi  estas bonega helpo por vi  dum la  tuta vivo.
Rimarku tion praktikante meditadon pri diversaj inspiraj temoj.
'Substrekinde estas, ke  ĉiu malavantaĝo sama kiel avantaĝo de  la
karaktero estas bona temo por meditado.

3. Sugesto
Ĉu vi scias, kiom grave influas vin sugesto?
 Sugesto povas influi malrapide, sed sian eflkon ĝi  atingas (kiel
akvoguto boras rokon), por tion ĉi konsciu.

Sugesto povas ankaŭ tuj efiki; pri tia uzado de  ĝi estontece
vi  mem povos konvinkiĝi, do  mi ne  skribas pri tio. Tie ĉi  precipe
temas pri memsugesto, do pri sugesto kiun mem kreŭ por vi mem.

Se vi  pesimiste pensas: mi  ne scipovas tion, mi  ne akiros tion,

ŝajne mi malsanas — se vi sugestos tiel al vi, fakte tio okazos. Tial
estu optimisto, parolu: mi  scipovas, mi  akiros, mi  venkos, mi  estos
sana, ne ekzistas por mi nesolveblaj obstakloj, mi ĝojas pro la vivo,
mi  radias per entuziasmo k.s. Havu tiajn pensojn en  via imago, ili
estas pozitiva sugesto, kiu efikante vin, kaŭzos pozitivajn ŝanĝojn.

Memoru - vi  estas tia, kia vi  imagas vin kaj kiel pensas pri vi.
Ne  permesu al  negativaj sugestoj eniri vian imagon, kreŭ tie nur
la pozitivajn.

4. Memkuracado
La kuracadon lasu al  kuracistoj - tiu ĉi  ekzerco povas helpi al  vi
nuligi etajn suferojn de la organismo.

Estas tute egale, ĉu  la suferojn kuracas kompetentulo aŭ  ne -

danke al la ekzerco vi povas helpi vin mem. Vin utiligos sugesto.

Malstreĉu vin tute (laŭ savasano) kaj pensu pri via sufero. Imagu
ke ĉirkaŭ la malsana loko amasiĝas saniga energio. Nun la energio
efikas la  lokon, vi  sentas ĝian trafluon, vi  sekve sentas la  mildigon,
kiun vi  ricevas. Sugestu forte al  vi, ke  sekvas pliboniĝo, ke  estas
ĉiam pli bone kaj fine, ke la sufero malaperas, ke vi saniĝos baldaŭ.
Ĉion imagu klare. Poste estu konvinkita, ke okazos la pliboniĝo, eble
negranda, sed ĝi  sekvos. Pensu: ankoraŭ kelkafoje mi  faros
la ekzercon kaj la sufero estos tute malaperinta, ĉar post ĉiu ekzerco
mi pli bone fartas.
 Aldone. Jen ĉi tie vi havas bonan metodon de fama kuracisto, kiu
per sugesto elkuracis multajn, tiel nomatajn, nekuraceblajn
malsanulojn. Jen resumo de  la metodo de  E. Coue: Ĉiumatene
vekiĝinte kaj ĉuvespere kuŝiginte sin oni fermu la  okulojn kaj
ne  penante fiksi sian atenton al  tio, kion oni diras, elparolu per
la lipoj, en sufiĉe alta voĉo (por aŭdi sian parolon) kaj kalkulante sur
ŝnuro kun dudek nodoj, la  sekvantan frazon: "Ĉiutage ĉiurilate
mi  progresas pli kaj pli". La  vorto ĉiurilate rilatas al  ĉio kaj oni
ne bezonas apartajn sugestojn.

Faru tiun sugeston tiom simple, kiom infane kaj aŭtomate, kiom
estas eble do sen ia penado. Unuvorte, ripetu la formulon per la tono
uzata por diri litaniojn. Uzu dum la tuta vivo tiun metodon, kiu estas
samtempe profilakta kaj kuraca.

Provu apliki la  metodon de  E. Coue, ĉar li  asertas pri ĝia
boneflkeco ĉe multaj (preskaŭ ĉiuj) homoj. Kredo faras miraklojn —
utiligu tion helpante al la korpo.

Memoru ke neniun el la ekzercoj ĉi tie menciitaj vi sukcesos bone

fari por la unua, dua aŭ tria fojo. Sisteme ekzercante, dum la kurado
de  la tempo, vi  povos atingi bonegajn rezultojn kaj precipe tiam
vi taksos la laboron dediĉitan al la ekzercoj.

Ekzercu kaj ne rezignu - tiun laboron vi bezonas.

5. Nutrado de si mein

La manĝita nutraĵo senpere influas sanon de la homo (fizikan kaj
psikan), tial gravas observi principojn koncerne al  nutraĵspecoj kaj
nutrometodo.

Plej rekomendindaj nutraĵoj estas: fruktoj de  kreskaĵoj (en vasta

signifo, do ankaŭ grajnoj, semoj ktp.), kreskaĵoj aŭ partoj de ili, lakto
kaj ankaŭ produktaĵoj el  ĝi. Nerekomendindaj nutraĵoj enhavas:
viandaĵon, sukeron aŭ produktaĵojn el ili.
 Atentante la  nutradon oni devas esti modera kaj antaŭ ĉio
diversigi siajn manĝaĵojn. Tamen ne devigu vin ne manĝi ion, ĉar kun
la spiritevoluo via gusto mem kondukos vin al sanfavoraj manĝaĵoj.

Jen plej gravaj konsiloj, kiel manĝi.

Dum la manĝado koncentriĝu por kiom eble plej preciza maĉado

de la nutraĵo - la maĉado estas gravega etapo dum la digesto de la
nutraĵoj.

Dum la  manĝado ne  trinku por ne  moligi la  manĝaĵojn kaj
samtempe ne perturbi la nutran procezon de miksiĝo inter la nutraĵo
kaj la  salivo. La  procezo estas nepra, por ke  la organismo bone
digestu kaj asimilu la  nutrajn substancojn. Ne  parolu kaj ne  rapidu
dum la  manĝado (tiukaze pli bone estas ne  manĝi), manĝu
en  relativa silento kaj trankvilo, ĉiam je  difinita horo, kiun ne  ŝanĝu
(ĉu vi memoras pri la ritmado de via vivo?).

La sekvado de  la principoj tre bone influos vian sanon, ĉar

la  asimilado de  la nutraj substancoj kaj la  funkciado de  la digestaj
procezoj pli korektiĝos. Krome reguliĝos via bezono manĝi kaj via
maso pli ĝustiĝos, tion vi meni povos rimarki post kelkaj semajnoj.
 VI. KELKAJ PENSOJ POR
MEDITADOJ
Tio estas la sufero por la homo, kio la sunradioj por la kreskaĵo —
kiam estas tro multe da  ili aŭ  tro malmulte, tiam ne  aperas la  floro,
tamen diversaj kreskaĵoj malegale bezonas la sunradiojn.

Konsilojn vi  povas ricevi, sed plej bone helpi al  vi povas nur
vi mem.

La konscienco estas tio por la  homo, kio estas la  reflektoroj por
la aŭto en la nokto.

Heleco kaj malheleco — ĉu  estas ankoraŭ io  tiom tre kontraŭa?
Jes, saĝeco kaj stulteco.

Unue la  amo estas fajrero, poste flameto kaj fine ĝi  fariĝas
fajrego, kiu ĉirkaŭe ĉiujn same varmigas.

Tiaj estas la  vizaĝsulkoj, tiaj la  movoj kaj kondutoj, kiaj estas
la pensaro konservata en la imago.

La malbono havas avantaĝon - oni ne  povas ĝin neniigi per

malbono, sed nur per bono. Same kiel la ardon oni ne estingas per
fajro nur per akvo.

Vivi signifas strebi, strebi signifas kulturi sin, kulturi sin signifas
perfektiĝi - jen vojo por la homo.

La prudento kaj sentoj ofte kontraŭe staras, kontroli sin signifas,

tiun unuan super tiun duan starigi.

Tuj pritaksi ofte signifas erari.

 Ne ekzistas malfavora sorto, ne ekzistas malbonaj cirkonstancoj,
estas nekomprenebleco do manko de saĝo.

La kaŭzo de la peko estas nescio — jen sekvas simpla konkludo:

lerni por ne peki.

Inter homoj oni vidas la saĝulon plej malmulte paroli kaj plej multe
aŭskulti.

Amo kreas saĝecon kaj tute inverse, saĝeco kreas amon.

 LASTAJ VORTOJ POR LA VOJO
Kara leganto, vi preskaŭ finlegis la laboraĵon, kiu estas nenio alia
ol (mi ankoraŭ foje tion substrekas) unu el vidpunktoj de la afero pri
memperfektigado fare de la homo. Mi opinias ke plej bonaj metodoj
por ĉiuflanka evoluigo de la homo komenciĝas per memperfektigado
de  la homa karaktero. Ĝuste la  perfektigado de  la karaktero estas
tio, de  kio oni devus komenci sian vojon al  la plena perfekteco.
La perfektigado faras egajn ŝanĝojn en la homa psiko, en la maniero
konsideri la  mondon, en  la mondrigardo. Tio evoluigas la  homon
ĉiurilate.

Ne nur en  la psiko fariĝas ŝanĝoj, ankaŭ en  la fizika korpo (kiu
kun la  psiko estas nedisigeble ligita) ili sekvas. Danke al  la
perfektigado de  la karaktero la  ŝanĝoj estas pozitivaj, multfoje ili
helpas al ni vivi kaj fari la vivon pli senĉava.

Tamen oni substrekas ke  en la  tuta procezo de  la

memperfektigado, oni ne batalu kontraŭ sin mem. La batalo kaŭzas
viktimojn, do, se  vi batalos kontraŭ vin mem, la  viktimoj povas veni
nur el vi mem. Kial vi estu perdonta tion, kion vi eble pozitive estus
utiligonta.

La batalon konsistigas asketa vivado kaj ĉiuj rigoraj metodoj kaj

principoj, kiujn vi  trudas al  vi. Ne  trudu ion al  vi, ne  uzu perforton
kontraŭ vin kaj preferu konduti konsidereme, kun amo kaj persisto.
Ĝuste la persisto estas tio, kio ebligas atingi atendatajn rezultojn.

Dum via tuta memperfektigado uzu moderajn metodojn, ne trudu

al  vi rigorajn principojn, sed satntempe ne  tio indulgu al  vi. Nenion
perforte, por ĉio venas ĝusta tempo.

Ofte oni povas aŭdi, ke por la memperfektigado iu ne povas trovi

tempon pro tro multe da  okupoj. Mi  preterlasas tion, ke  apartan
tempon oni povas trovi dum la  semajno kaj pli multe ol  ni ĝenerale
imagas - sufiĉas bone priplani kaj organizi por si la okupojn. Temas
pri tio ke  perfektigi sin oni povas ĉiutempe, ĉie kaj en  ĉiuj
cirkonstancoj. Por la  memperfektigado ne  estas postulate aparta
tempo precipe se  temas pri perfektigado de  la karaktero. En  ĉi tiu
procedo oni devas kunvivi kun la  homoj en  diversaj situacioj, ĉar
ĝuste tiam la vivo kreas cirkonstancojn, en kiuj ni perfektigu nin ofte
laŭ la proverbo "en fajro ŝtalo hardiĝas". Fakte en tiu proceso estas
utiligi momentojn de  silento, trankvilo kaj koncentriĝo, por kiuj oni
devas dediĉi iom da tempo. Tiuj momentoj estas bezonataj kaj por ili
ĉiu povas trovi tempon se nur volas.

Vi povas demandi - kie kaj kiam oni rompas la principon?

Kiam vi konscie faris ion, kion vi konsideras malbona (ĉar kontraŭ

vian principon), tiam vi  rompis la  principon - alidire, vi  pekis.
Anstataŭ tio, kiam vi tute nekonscie faris ion, kion vi taksas malbona,
tiam konsideru, ke  vi ne  pekis. Oni pekas nur konscie, ne  ekzistas
senkonscie farita peko. Krome vi  tuŝas (rompas) principon, kiam
vi  inklinigas iun al  tio, kion vi  opinias malbona, aŭ  vi intencas iun
inklinigi. Tamen memoru, kiam vi konscie aŭ nekonscie estas farinta
al iu ajn malbonon, ĉiam rekompencu ĝin, se ekzistas por tiu eblo.

Kara leganto, se  vi decidos suriri vojon de konscia memevoluigo

kaj dediĉas vin al tiu plej malfacila laboro, sciu, ke vi estos unu el tiuj
nemultaj, kiuj estas farintaj tion. Sed sciu, ke la vojo estas malfacila
kaj longa, do vi multfoje falos, sed ne zorgu pri tio kaj ne rezignu, ĉar
la faloj ne gravas, se vi post ĉiu el ili ekstaros kaj iros plu.

Via laboro donos al  vi grandan profiton malgraŭ tio, ke  vin ofte
proksimuloj ne komprenos aŭ eĉ lasos. Tamen iru kaj perfektigu vin,
por ke vi poste, estontece, povu helpi al la aliaj, fari la samon. Irante
ne  rigardu profitojn, laŭdojn, honorojn, ĉar ili ne  helpos al  vi, sed
povos nur ĝeni.

Fervore vin perfektigu.

Sciu, post la  tralego, ke  mi skribis ĉi  tie ne  ĉion, kio koncernas
perfektigadon de  la karaktero, mi  nur atentigis vin pri kelkaj gravaj
aferoj. En  via plua kondutado la  konscienco gvidu vin tiel, ke  vi
ne restu en kadro de la scio el ĉi tiu libro — pli evoluigu vin. Kiel paŝi
plu — akirinte la  nivelon skizititan en  la libro, aŭ  eĉ pli frue, tion
vi mem trovos.

Memoru, ke vi profitos preskaŭ nenion pro nura tralego de la libro,
se  vi ne  pripensados la  aferojn, kiujn ĝi  tuŝas. La  libro estu instigo
por vi, ĉar esence nenio alia ĝi estas.

Post la  tralego vi  eble konstatos, ke  tio estas neatingebla,
nerealigebla. Se  vi pensos tiel, estu certa ke  tiel okazos. Ĝis
vi ekkredos pri realeco de la vojo, vi ne iros sur ĝi.

Estas vero ke ankoraŭ ege malproksime troviĝas tiu perfektigado,

kiun skizas la  libro. Tio tamen ne  estas kaŭzo konsideri nereala
atingi la  evolunivelon. Ĝi  vere estas antaŭ vi  kaj pli aŭ  malpli frue
vi  povos ĝin atingi, se  vi tion fari volon. Estu certa - kiu iras, tiu
ne staras.

Eble multajn el  la principoj vi  opinios ekstremo aŭ  troigo - ili
ne  estas tio. La  homaro ankoraŭ ne  maturiĝis por voli plene
kompreni ilin, sed ekzistas unuopuloj por kiuj la  principoj jam
ne sufiĉas. Ju pli perfekta vi estos des pli bone vi tion komprenos.

Estas aferoj de  spiritevoluo pri kiuj mi  ne skribis. Kiam vi  estos
trovinta ion bona kaj bezonata - faru tion, ĉiam laŭ la konsciencvoĉo.

Ne traktu tiun ĉi libron perfekta, deviga por konscia memevoluigo

aŭ valida por ĉiuj. Traktu ĝin kiel montrilon tute neŭtralan.

Estas plej grave, ke vi volu — tion mi deziras al vi — volu iri, iru
kaj vi atingos la celon.

Dio benu kaj konduku vin!