Language of Medicine 10th Edition

Chabner Test Bank

Visit to download the full and correct content document:
https://testbankdeal.com/download/language-of-medicine-10th-edition-chabner-test-b
ank/
Language of Medicine 10th Edition Chabner Test Bank

Chapter 3: Suffixes
Test Bank

MULTIPLE CHOICE

1. Amniocentesis:
a. Incision of the abdomen
b. Paracentesis
c. Surgical puncture to remove fluid from the abdomen
d. Puncture of the chest region
e. Surgical puncture to remove fluid from the sac around the embryo
ANS: E REF: 76 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

2. Inflammation of lymph tissue in the throat:

a. Bronchitis
b. Laryngitis
c. Pharyngeal
d. Tonsilitis
e. Tonsillitis
ANS: E REF: 78 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

3. Falling, drooping, prolapse:

a. -pathy
b. -ptosis
c. -trophy
d. -plasty
e. -plasm
ANS: B REF: 81 OBJ: Define and review suffixes.

4. Blood is held back from an area:

a. Thrombocyte
b. Anemia
c. Ischemia
d. Hematoma
e. Hemolysis
ANS: C REF: 81 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

5. Death:
a. neur/o
b. nephr/o
c. neutr/o
d. nucle/o
e. necr/o
ANS: E REF: 75 OBJ: Define and review suffixes.

6. Acromegaly:

Visit TestBankDeal.com to get complete for all chapters

 a. Exocrine disorder of bone enlargement
b. Enlargement of extremities after puberty due to pituitary gland problem
c. Abnormal growth of bones before puberty
d. Endocrine gland problem in young children
e. Fear of extremities (heights)
ANS: B REF: 79 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

7. Pain in the ear:

a. Pleurodynia
b. Otitis
c. Otalgia
d. Osteitis
e. Neuralgia
ANS: C REF: 76 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

8. Continuing over a long period of time:

a. Chronic
b. Acute
c. Chromic
d. Relapse
e. Remission
ANS: A REF: 83 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

9. Small artery:
a. Capillary
b. Arteriole
c. Venule
d. Lymph vessel
e. Blood vessel leading from the heart
ANS: B REF: 82 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

10. Instrument to visually examine:

a. -scope
b. -scopy
c. -opsy
d. -stasis
e. -tomy
ANS: A REF: 81 OBJ: Define and review suffixes.

11. Hernia of the urinary bladder:

a. Rectocele
b. Inguinal hernia
c. Hiatal hernia
d. Rectalgia
e. Cystocele
ANS: E REF: 84 OBJ: Use suffixes to build and define terms.
12. Tumor of bone marrow (cancerous):
a. Myosarcoma
b. Multiple myeloma
c. Osteogenic sarcoma
d. Adenocarcinoma
e. Metastasis
ANS: B REF: 79 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

13. X-ray record of the spinal cord:

a. Electroencephalogram
b. Bone scan
c. Myogram
d. Myelogram
e. Electromyogram
ANS: D REF: 75 |78 OBJ: Use suffixes to build and define terms.

14. Berry-shaped (spheroidal) bacteria:

a. staphyl/o
b. pneum/o
c. -cele
d. strept/o
e. -cocci
ANS: E REF: 76 OBJ: Define and review suffixes.

15. Neutrophil:
a. Lymphocyte
b. Polymorphonuclear leukocyte
c. Monocyte
d. Mononuclear agranulocyte
e. Platelet
ANS: B REF: 79 OBJ: Identify functions of blood cells.

16. Instrument to record:

a. -gram
b. -scopy
c. -scope
d. -graph
e. -graphy
ANS: D REF: 78 OBJ: Define and review suffixes.

17. Resembling:
a. -osis
b. -eal
c. lith/o
d. -oid
e. -ic
Another random document with
no related content on Scribd:
„Hoe gaat ’t met Toosie?”

„Nou je moeder was van middag bij me en die het ’r gesien. Se het nog
wat nahoeste van de kinkhoes.… Geen brief van je man, wat?”

„Nee, hij zendt tegenwoordig heelemaal niks.”

„Wat ’n rare swabber toch voor een getrouwde man.”

„Wil u ’n koppie thee?.… ’t Geld zal ik morrege of overmorrege wel

brenge.”

„O best, hoor. Niks gehaast hoor.… Ja ’n koppie thee lus ’k wel.”

Georgine zette thee in de keuken. Bij de lamp zat juffrouw Stengevis met
de kalkhandjes in haar schoot, àlles bekijkend zonder evenwel iets lang
an te zien. Ze probeerde met mij in [227]gesprek te komen, maar dat lukte
niet bijzonder. Vies-lachend, alsof hij moppen aan ’t vertellen was,
luisterde ze naar Scherp, die het over den Aureus libellus had.

„Woon je hier prettig, Ka?” zei ze dan, lieverig.

„Nòù!”

„Maggie met één woord spreke?”

„Ja, moeder.”

„Zoo is ’t goed.—Niewaar meneer!”

’k Gaf ’r geen antwoord. Ouwe rancune. Dat vóélde ze.

Voor ’t allereerst zag ’k het hoekig, kamerbleek gezicht zònder lach,

zònder vies velbobbelen rond den blauwigen neus, zònder zoet
vertrekken der sneedjes-lippen. Ze leek zoo precies op een afgeleefde,
ziekelijke koppelaarster, die ’k wel eens in de Nes gezien had—, precies
dat vermoeid-gluuprige, dat grootegebitachtige van ’n jakhals bij ’n
rottend kreng. Scherp begon de krant te lezen die Frits binnenbracht. Ik
leunde slaperig in den leunstoel.

„Hier is de thee.… Koud, hé?” vroeg Georgine.

„Nou.… En ’n Sinterklaasdrukte op straat!.… Je mag Toosie wel wat

sende hoor.… Se set elleke avond d’r schoentjes uit.”

„Binnen!”

Dat was juffrouw Doedelaar met ’n kiespijndoek om.

„Maggik Kaatje al meeneme, juffrouw?”

„Nou-ou eerst thee, mamma.”

„Netje legt al in bed.… Wil je met Netje same slape?.… Da’s lekker, hè?.
… Same warmpjes onder de wol.… hè?”

„Maggik, mamma?”

„Als je zoet ben.”

„.… Hè, heerlik! Hoor u oome Alfed.… ’k Mag met Netje same slape.…
Geef u nou gauw me nachtpon mamma! Hè heerlik!.… Hoor u, moeder,
ik mag met Netje same slape!”

„Heb-u nog altijd zoo’n kiespijn?” vroeg Georgine. De barbiersvrouw

bevoelde tragisch den kiespijndoek:

„O juffrouw vreeselik.”

„Doe u d’r niks tegen?”

„Morrege wordt-ie getrokke.… Ja ’k doe d’r wel wat an … maar an ’n

kies kan je niet véél doen.”

„Nee, allemaal geknoei,” zei juffrouw Stengevis met een bijzonder vies
lachje—„allemaal geknoei. Je mot niet veel an ’n kies wurreme.”
„Dat zeg ik ook”—meende juffrouw Doedelaar—„’k hè-d’r alles an
geprobeerd: tabak, kamferspiritus, kreosoot, maar dat helpt alles ’n
òògenblikkie en dan krijg je de scheute weer—got, juffrouw, je denk soo
dat-se je hersene wegbore.… Maar da’s nog niet ’t erregste.… Was ’t
maar ’t èrregste! … ’t èrregste [228]dat sijne de droome … o, wat ’n
àkelige droome as je even inslaapt.—Hè-du d’r ook soo’n last van van
droome?—Net of je hoofd barst … Hoe sou je nou altijd zoo droome van
kiespijn?”…

Ze steunde met de rooie bolle handjes op de stoelleuning, praatte met

vrindlijk-dikke lippen boven den kiespijndoek.

„Als je maar van prèttige dingen droomt,” zei Georgine met een knik van
deelneming: „alle droome zijn niet ’t zelfde. Gister hè’k èllèndig
gedroomd van ’n hoop paarde, allemaal paarde van de tram die op de
Dam stonde en me woue bijte.”

„Dan krijg je polisiesake—daar kan je sèker van sijn”—lei juffrouw

Stengevis met de sneelipjes uit: „paarde da’s polisiesake.”

„Da-weet ’k ook,” zei Georgine bezorgd; „da’s vroeger ook al is bij me

uitgekomme—net de nacht voor ’k ruzie met ’n directeur kreeg, die niet
wou uitbetale.”

„Nou maar,” meende juffrouw Doedelaar, wrijvend met rooie vingertjes

over de stoelpolijsting: „an droome hecht ’k niks hoor. Elleke nacht
droom ’k wat ánders en as je kiespijn heb, sie je de akeligste dinge. Van
nacht sag ’k zoo de berge van goud voor me en me man die lag me d’r
nakend in!… Got, juffrouw, ’t was gewoon om je dóód te lache … en
toen kwam d’r ’n gouwe kat en die stond tegen ’m te blaze … ’t Was
sonder overdrijving om je te bedoen”…

„Nou da’s geen plezìèrige droom,” meende Georgine: „’k ben blij dat-ik
niet zoo gedroomd heb. Goud da’s àrmoe, niewaar juffrouw
Stengevis?”…

„Ja, goud da’s árremoe,” bevestigde juffrouw Stengevis, wijsknikkend.

„… En as je van katte droomt ga je met valsche mense om, niewaar?”
vervolgde Georgine.

„Ja, dat kan nòòit misloope.”

„Nou,” zei juffrouw Doedelaar, smalletjes-lachend boven den

kiespijndoek: „nou daar geloof ik niet zóóveel van … droome is
bedrog… geloof ù nou in droome?… ’t Is benauwd as je ze het … maar
d’r in geloove!… Ik geloof in niks … In geen god, in geen duvel … en
me man ook niet. We sijn allebei vrijdenkers”…

„Nou,”—beweerde juffrouw Stengevis, bezorgd het hoekig hoofd

schuddend—: „je mot niet spotte met dinge as droome—daar sou ’k je
verhale van kenne doen—niewaar Sorsien?”

„Mamma, geef u nou me nachtpon!”

„Dadelijk,” zei Georgine: „Ik geloof wàt an droome. Bij mijn komt alles
uit … Vanmorgen was ’k wàt blij da’k van ’n huis dat in brand stond
gedroomd had … ’k Zag zóó de vlamme en vonke … Weet-u wat dat
zegge wil?”

Juffrouw Doedelaar plooide het gezicht in ongeloovige

belangstelling[229]—juffrouw Stengevis schudde wijslachend dat zij ’t
wel wist.

„… As je van vuur en vlamme droomt krijg je fortuin in je leven”…

„Nou daar hè’k wel hònderdmaal van gedroomd”… lachte de

barbiersvrouw.

„… En zoo is d’r véél meer, niewaar juffrouw Stengevis?… Bloed da’s

schande, niewaar?… Enne ’n bruiloft … wà’s ook weer ’n bruiloft?”

„… ’n Bruiloft da’s verdriet en ’n bruid met ’n bouquet da’s ’n dooie,”

lei juffrouw Stengevis uit.
„… Enne d’r zijn nog méér dinge die ’n dooie beteekene … Visch da’s ’n
dooie,” zei Georgine weer.

„… O God,” bobbelde juffrouw Doedelaar in-ééns-angstig achter den

kiespijndoek: „… ’k Hè-van-nacht van lévende bòt gedroomd.”

„… Nou let u nou is op of d’r geen dooie in uw familie of in uw’s mans

familie komt,” troostte Georgine: „Tande uitvalle is ook ’n dooie,
niewaar, juffrouw Stengevis?”…

„Nou en hóé!”

„… Enne as je van ’n dooie droomt dan krijg je met ’n levende te doen—

is ’t zoo niet?—Paarde da’s politie … dat hè’k al gezegd.—Paarle da’s
trane …”

„’k Hè-nog nooit paarle gesien,” slaplachte juffrouw Doedelaar, den

kiespijndoek wat verschuivend—„dus dáár sal ’k wel niet van droome.”

„Dat kè-je nooit wete”—waarschuwde juffrouw Stengevis, met ’n

smijdig dichtknijpen der sneelipjes en ze weer met een smak
opengeulend: „ik heb as kind van de brandweer gedroomd, voor ’k de
brandweer ooit gesien had.”

„… Nou dat sou ìk wel is wille sien,” glimlachte juffrouw Doedelaar èrg
ongeloovig.

„Nou maar ’t wàs soo.”

„… En je hoeft niet eens van paarle te droome,” vulde Georgine aan:

„brillante die zal u toch wel is gezien hebbe—die zijn óok trane … En
dan heb je muize: da’s armoe, net zoo as goud … en luize da’s ziekte”…

„… Enne koek niet te vergete,” viel juffrouw Stengevis haar in de rede:

„as je van kòèk droompt krijg je ’n siekte … Me man droomde van koek
en twee dage later had-ie ’n aambeie van belang.”

„… En weet je wàt geluk is?… Soldate … en spinnekoppe”…

„Kijk nou is an,” glom juffrouw Doedelaar achter den kiespijndoek: „’k
kan d’r ’n èed op doen datter zóó’n kanjer van ’n spin op me hoofd sat
vannacht … Da’s dan geluk, hè?… En hoe zit dat dan met die gouwe
bergen en die gouwe poes … Onsin is onsin … Me man en ikke geloove
an geen god, an geen [230]koninge, an geen duvel, an niks.… Wij lese
allebei De Rooie Duivel.… Hèhèhè-è-è!”

Haar lach van voldoening nu ze zich zoo weergaas-brutaal èn òngeloovig

toonde, kwebberde achter den kiespijndoek.

„Lache om sulleke dinge is geen kunst,” verdedigde juffrouw Stengevis

met ’n bits trekken van den blauwigen neus: „je kan best van geluk
droome terwijl je arremoe heb.… Hoeveel mense die niet te vrete hebbe
sijn d’r niet gelukkig, niewaar? Is dat nou soo niet? Ik ben niet rijk en
tòch gelukkig.… En jij Sorsien?”.…

„Nou èn òf!”, zei Georgine: „ik zeg u dat droome uitkomme. D’r is nog
véél meer. En let d’r nou maar is op nou u ’t weet.”

„O soo,” zei juffrouw Stengevis: „heb u wel is van essetee gedroomd?”

„Van essetee—niet da’k weet.”

„Nou esse-tee da’s óók geluk.”

„Enne as je droomt dat je over ’n groot water gaat, over de see

bijvoorbeeld dan hè je ’n groote sonde op je gewete.”

„Got, da’s wel aardig,” zei juffrouw Doedelaar den doek verknuffelend.

„En”—zei weer juffrouw Stengevis.…: „… honde dat wil segge dat je

met trouwe mense omgaat.”

„Zie je,” kleflachte juffrouw Doedelaar weer: „daar hè-je weer soo ies:
van me hond die jongen mot, droom ’k dikkels, hoe kan je dan met
valsche en trouwe mense omgaan, as je van ’n kat èn ’n hond droomt! Is
’t nou waar of niet?”
„Kan je niet met valsche èn met trouwe mense tegelijk omgaan,”
verklaarde juffrouw Stengevis: „nee, díé is goed—nou, ik ga met àlles
om, met valsche én met trouwe—en jij Sorsien?—en soo sal ’t wel bij
ieder mens sijn—is ’t niet?—As u niet an droome gelooft—geloof u dan
niet da-je ’n mensch sijn karakter kan sien uit de lijne van sijn hand?”

„Nee, daar geloof ’k niks van.… Dat sijn van die dinge uit de
middeleeuwe.… Ik geloof an niks,” pootig-beweerde de barbiersvrouw.

„Mamma!.… Mamma!.… Hè, toe geef u nou me nachtpon”.…

„Niet zoo dwinge, Ka!”

„In ’n mens sijn hand ka-je alles sien—niewaar Sorsien?—Dat vin je al

bij Koning Salomo, hè?.… Nou en wat staat ’r in ’t testament?.… In ’t
boek Job?.… Nou?”—Even zweeg ze, om met dichtgesmakte lipjes de
kamer triomfantelijk-wijs rond te kijken:——„In ’t boek Job staat: „God
die het in de hand van alle mense de teekene geschreve.… opdat ieder
sijn lot kan leere”.… Dat mot je toch niet uit vlakke, niewaar?.… [231]In
’t testament staat niks of ’t is waar.… Sommige dingen ka-je al van buite
sien … Bijvoorbeeld”—even loerend naar de rooie dikke handjes van
juffrouw Doedelaar—„om soo van buiten te sien heb-u ’n vochtig
temperement.”

„Hè-hè-hè-èèè!” bobbelde juffrouw Doedelaar met veel pret—„wat is

vòchtig, juffrouw?”

„Nou da’s koel.… Mense met korte dikke hande hebbe ’n vochtig
temperement—dat kompt dikkels uit. Meneer, bijvoorbeeld”—hier
schrikte ze Scherp op, die achter z’n krant te gnuiven zat van pleizier:
„meneer die het vèèl te lange hande—da’s sooveel as spotzucht en soms
—maar dat slaat natuurlijk niet op meneer—en soms geslepenheid en
bedrog.”

Scherp en ik kregen ’n proestbui.

„Nou tòch is ’t soo,” hield juffrouw Stengevis vol, blij dat ze de
algemeene attentie had en met ’n sterker velgerimpel om den
vouwbeenneus:.… „D’r sijn soo’n boel dinge, waar je eerst om lacht en
waar je later van huilt.… Heb-u nou bijvoorbeeld juffrouw”—da’s weer
tot juffrouw Doedelaar, die net meelijdend ’t hoofd schudt—„geen
moeilijke bevalling gehad?”.…

„Ja, dà’s waar,” bevestigt juffrouw Doedelaar èrnstig-verrast: „en wàt ’n

moeilijke.… de dokter most de tang gebruike.”

„Nou sie je,” triomfeert wèèr juffrouw Stengevis: „da was nou an uw
vingers te sien en dat kompt meestal uit, niewaar Sorsien, vrouwe met
heele korte vingers, die bevalle altijd moeilijk en gaan ook wel is dood in
d’r kraambed.—Meneer”—da’s tegen mij—„die het slanke vingers met
groote geledingen, dat wil segge dattie ’n hoogvliegende geest het,
gepaard met boosheid en vermetelheid … Ja lach u maar … Se lache
allemaal as se ’t voor ’t eerst hoore.… Sorsien, die het witte stippe op d’r
wijsvinger—weet u wat dat segge wil?.… Dat wil segge eer en
waardighede”.…

„En ’n zwarte stip?” lachte Scherp smakelijk, zijn hand onder de lamp
houdend.

„Swarte stippe sijn ’n slecht voorteeken … ’t Sou me niks verwondere as

u.… maar u mot ’r niet boos om worde.… as u nog is in de gevangenis
kompt.”

„Voor béértjes: Nou dàt kan wel! Hahaha! Hahaha!”

„Hahaha!”

Een oogenblik schateren we ’t uit.

„Nou seg u mijn dan is uit de lijne van me hand,” zegt juffrouw
Doedelaar, tegen mij knipoogend: „dan wil ik wel is wete hoe ’t met me
leve staat.”
„Sie u,” zegt juffrouw Stengevis, terwijl ze ’t rooie, vette handje in haar
eene kalkhand houdt en met den wijsvinger van de andere de lijnen
aanwijst:—„Dà’s de Venusberg.… daaromheen [232]loopt de lefenslijn …
da’s de voornaamste lijn … da’s de lijn waaran je alles sien kan”…

„Hè-hèhè-èèè-èèè!”—giegelt juffrouw Doedelaar achter den

kiespijndoek, met een pogen om haar groote belangstelling achter drukte
van praten te verbergen: „en wat lees u d’r voor wijs in, hèhè-hè-èèè!”

„… Uw lefenslijn is lang en dun—da’s van ’n bedaard karakter en lang

lefen …”—molligjes, viezeris, rimpelt het witte vel om den neus en de
kalkhanden betasten het rooie vleeschpootje … „—da’s de natuurlijke
lijn, die begint vlak onder de berg van Jupietèr … sie u … die is kort bij u 
… da’s aanleg voor een beroerte … sie u … dat wil niet segge dat u ’n
beroerte hèppe sal, maar u het d’r anleg voor …”

„Nou je voorspelt me wat, hè-hè-hè!”

„… Uw lefenslijn wordt van ’n andere lijn doorsneje … da’s ’n toefallige

siekte … sie u … da’s kiespijn … en da’s de lijn van Saturnus of de
gelukslijn … sie u … die kronkelt in de verdieping, da’s arremoe, siekte
en hoofdpijn”…

„Nou da’s ’n heeleboel voor me geld … Wie gelooft nou sùlleke onsin!…
Me man en ikke geloove an geen god en geen duvel … Dat is me soo ies 
… anleg voor ’n beroerte, arremoe, siekte en hoofdpijn … Ik kom nog is
terug, seg!… Wat seg u meneer?… Hè, wat ’n bijgeloovigheid!”

Sipjes kijkt ze over den kiespijndoek, zuur lachend, druk in haar

ongeloof.

„En ’t kompt altijd uit, niewaar Sorsien?… ’k Heb is ’n kemiek gekend

—je weet wel wie, Sorsien—, die had vereelte puiste in sijn lefenslijn en
die het later ook ’n moord begaan, niewaar Sorsien—die stak ’n vrouw
waarmee die leefde met ’n mes in d’r sij dat d’r ingewande d’r uithinge
—en as d’r rooie lijne op de natuurlijke lijn sijn, dan heppie ’n
moordenaar voor je … Vraag is an Sorsien, die het ’n plotseling
afgebroke lefenslijn … Vraag d’r is of ze niet gelooft dat se plotseling an
d’r end sal komme …”

„Ik geloof d’r waarachtig in,” zegt Georgine met groote overtuiging.

„Nou maar juffrouw, daar mòt u niet in geloofe … sulleke onsin … daar
sou je siek van worre—as je d’r an geloofde …” adviseert juffrouw
Doedelaar.

„Seg dat nou niet,” vermaant juffrouw Stengevis: „d’r sijn meer
bofennatuurlijke dinge … Bij ’n man die met sijn eigen dochter geleefd
het—’t is gebeurd, hoor! ’t Meissie was swanger van ’m!—vonde ze in
de gelukslijn ’n witte snee …”

„Nou maar ’k vin ’t alle-jezische-larie … Je levenslijn afgebroke …

Hèhèhèhè-èèèè! Hoe is ’t gosmogelijk!” lacht de barbiersvrouw,
zenuwachtig-druk. [233]

„Nou en ik gelóóf d’r an,” herhaalde Georgine.

„Kom juffrouw wees wijser.”

„Ja, ja,”—knikkelt juffrouw Stengevis: „je mot maar ongeloofig sijn …

U is de eerste en de laatste niet … De profeet Jesaia … wat sei die?… Die
sei … Uwe hand verkondigt, dat gij lang lefen sult.”

„Ach met die profeete!… Hermans van De Rooie Duivel da’s geen
profeet … En die bemoeit zich met de mindere man!… O soo!… Kom
Ka, hebbie je nachtponnetje?…” Er is iets van ruzie in haar toon nu haar
hand niet fortuinlijk is.

„Dag mamma,” wenscht Kaatje, blind van slaap.

„Dag snòèt—bè-je ’t kind van mamma?… Zal je zoet slaapies gaan

doen?”

„Ja mamma …”
„… Enne morgen zal ’k wat lekkers in je trommeltje legge, hoor.”

„Willik meneer is in sijn hand kijke,” smoezelt juffrouw Stengevis, even

naar Scherp kijkend, dan naar de kopjes, dàn naar ’n prent.

„Dànk u,” zegt Scherp, grinnekend. „De gevangenis is al welletjes.”

„O soo,” valt juffrouw Doedelaar zurig uit: „meneer is net soo wijs as ik 
… Sulleke ònsin—got watte-’n onsin—hoe haalt ’n mens ’t in s’n hoofd
om an sulleke onsin te geloove.”

„Da’s nou maar omdat u gelukslijn niet gunstig staat,” begint juffrouw
Stengevis weer, een weinig valsch. De eerste de beste barbiersvrouw die
je met zoo’n arrogantie tegenspreekt!

„Op me woord van waarachtig niet. Nou as u dàt denkt, dan het u ’t glad
mis. Ik gloof an niks—an niks van die kul.—Je komt altijd bekocht uit,
as je an die lutteputtigheid gelooft … Op de kermis hadde se me eens
voorspeld da’k met ’n offesier sou trouwe … sulleke kies van die mense 
… Jeesis nog toe!… Met ’n offesier! ’t Is se allemaal om je dùbbeltjes te
doen …” Dat klinkt als een beleediging.

„Nou,” zegt juffrouw Stengevis, gepiqueerd-ingehouden: „elk sijn meug

sei de boer én die vrat essetee.”…

„Nou laat mijn dan maar essetee vrete,” valt juffrouw Doedelaar vinnig
uit: „essetee is ook ’n eten! Hèhèhè! Mijn man die seit altijd:—Pas op de
cente; da’s àlles!—Ga je mee Ka?—Seg de heere goeiendag?” Er is even
een stilte van vrouwen die slàg geleverd hebben. Dan zegt ze weer rustig
tot Georgine: „Juffrouw u mot ’r an denke om meneer s’n schoene vóór
de kamerdeur te sette en niet voor de voordeur, de eerste de beste die ’s
morges ’t portaal in loopt sou se anders kenne gappe, niewaar, as me
man d’r niet op let.”

„O, da’s goed. Dank u.” [234]

En die laatste woorden vormen een gèbèùrtenis.

De oogjes van juffrouw Stengevis flitsen in ééns op uit hunne doellooze
dwaling, gluren schuinweg naar juffrouw Doedelaar.

Georgine is van kleur verschoten.

„Frits poest se anders wel netjes, niewaar meheer?… Ach as u ’m ’n

footje in de maand geeft, gaat-ie voor u door ’t vuur.—Nou Ka—Nou
gààne wij.—Lekker met Netje in één bed, hè?…”

„Dag mamma. Dag oome Alfed. Dag moeder. Dag meneer”…

Juffrouw Stengevis wrijft met een kalkhandje over den mond. Nou wèèt
ze door een toeval hetzelfde wat papa en mama Casper weten, het gróóte
geheim van den meneer met wie Georgine het hóúdt,—want niewaar às
elleke morge de schoene van ’n heer voor de deur staan … Nou en sóó’n
ontdekking is wel ’n visite waard … En op soo’n lollige, stiekeme manier
als je ’t merkt … En soo’n sodejuus schandaal van ’n getrouwde vrouw 
… en hoe se verneukt is geworde op die middag toen se wou wéte of die
meneer Spier bij Sorsien bleef eten … Maar nou w i s t ze. Nou wist ze 
… [235]

1 Is dit geen passende zin voor ’n Christelijke scheurkalender? ↑

[Inhoud]
XVI.
 K .
Gezellige Sinterklaas. Om twee uur kwam ’n èrg googem joodje, die
dertig, zegge dertig gulden gaf voor de meubeltjes van de achterkamer,
de tafel, zes stoelen, de sofa, het bed. Voor blijft Scherp wonen. Achter
staan alleen nog wat boeken, de schrijftafel, snuisterijen. Goddank, de
ring is betááld. Met de pakjes in mijn zakken en onder mijn arm sloop ik
het portaal in, dee de voordeur open, moffelde vlug den boel in de
kinderbedstee. We aten vlug. En tóén de groote, heerlijke kinderpret.
Netje met de zwarte glinsteroogen, en ’t blonde haar, waardoor de ronde
kam was getrokken, zat naast Kaatje. Nu ze bij elkaar sliepen moesten ze
ook maar als zusjes behandeld worden.

„Nou dag Kaatje, dag Netje,” zei ik, en zette mijn hoed op: „ik ga uit, en
als Sinterklaas komt, moet je voor mij ook wat vragen, hoor.”

„Zou-die héúsch komme,” vroeg Ka, die niet had kunnen eten. Ze had
een prachtkleurtje van opwinding.

„Nou natùùrlek,” zei Netje, die twéé jaar ouder was en dikwijls
overwijze dingen zei.

„Nou-òù waarom gaat u dan weg, oome … as die nou slaat met de róé-
óé.”

„Dat doet-ie ommers niet, kind,” suste Netje.

„Welnee,” zei Georgine: „oome Alfred heeft ’m gesproke.”

„Wáár?”—, vroeg Ka met opspalking der blauwe oogen van wijde zee en
teere tintelluchten.

„… Ja, ’k hèb ’m gesproke … In de Kalverstraat kwam-ie van ’n dak

glijjen … ruscht!… Met zóó’n vaart … en ’n baard zoolang als de heele
Jan Steen—dat zou iets voor je pa zijn, hé Netje, om Sinterklaas te
knippen, hè?”

„Hou toch je mond!”—lachte Georgine gedempt—„als die ’t hóórt!”

„Hou u nou uw mond mamma!” [236]

„… Enne toen zei die: hoe gaat ’t met Kaatje Casper …”

„… Kaatje Davidson …” verbeterde Ka.

„… O ja … met Kaatje Davidson—èn met Netje Doedelaar … toen zei ik

best … en toen zei hij: nou da’s maar goed ook, anders nam ’k ze mee
naar Spanje. En dan zou Willem van Oranje nòg is moeten vechten om
ze vrij te maken!… Toen zei hij weer: Eet ze nooit met d’r vingers van
d’r bord …”

„… Nee, dat doe ik niet meer, wel mamma”…

„… Nee, nóú eet ze netjes.”

„… Enne zet ze altijd voor d’r mamma ’n stoel klaar, vóór dat ze zelf
gaat zitten an tafel”…

„… Enne of ’k ’s avonds niet huil as ’k slape ga … enne of ’k altijd zeg

goeie middag en goeie avond … enne of ’k me voete veeg”…

„Juist. Dat vroeg-ie allemaal … en toen kwam z’n knech-ie d’r bij staan.
Die riep enkel maar Boehoe!… Boehoe!… Boehoe!… En die vroeg zijn
’r geen stoute kinderen om op te eten? Ik heb zoo’n honger!… Ik ben
zoo flau-uw! Toen zei ik: nee leelijkert en as je an Kaatje of Netje komt,
dan vreet ik jóú op en toen ging-die an ’t lóópen!… en toen kwam ’r ’n
agent en die zei jij mag op de stoepe zoo hard niet loope—en toen zei ’t
zwarte knechie: leelijke ááp—en toen zei de agent: dan mot jij maar mee
naar ’t buro—en toen zei Sinterklaas: nee dat zal je wel laten, want ’t is
mijn knechie—en toen zei de agent:—Best mijneer—Nou, dag kindere,
’k ga uit.—Als Sinterklaas komt, moeten julli niet bang zijn hoor!”
O mijn God welk een limpiede, lichtblauw geluk in kinderoogen!
Waarom verstárt niet ons grof-bewegend leven, wanneer wij in dìè
onmeetlijke diepten kijken? Wàt is hemel, aarde, licht, duisternis? Wáár
is schoonheid grooter dan in luistrende kinderoogen? Hebben wij niet
mede de vrouw lief om dàt, den weerschijn, het soms éven limpiede,
teerblauwe, reine?

Frits, goor loopjongetje hielp mij. Binnen begonnen de kinderen met

opgewonden beefstemmetjes te zingen:

„Sinterklaas, goed heilig man!

Trek je beste tabberd an,
Rij ’r mee naar Amsterdam,
Van Amsterdam naar Spanhanje,
Appeltjes van Oranhànje,
Pruimpies van de boome,
Sinterklaas zal ko-òòme!”

Doedelaar en z’n vrouw stonden in ’t keukentje te grinneken [237]om

Frits, dien ’k ’n oud gordijn omspelde en die ’t benauwd kreeg achter z’n
negermombakkus.

„Zoo moest Friets die klante ies ienzeepe, niewaar mijnheer?… Friets als
je meissie je zoo ziet bevalt zij van een drieling ien een mieskraam!”

„Sust! Praat wat sachies voor de kindere,” waarschuwde z’n vrouw.

„Als zij maar niet schrieke.”

„Wel nee.”

Juffrouw Doedelaar, met den kiespijndoek—haar kies was getrokken,

maar nou had ze ’t alweer in d’r kaak—hing mij ’n laken om, speldde ’t
van achter vast. Van ’n oud Handelsblad draaide ’k ’n hoogen puntsteek
—waar ’n Van Dag tot Dag al niet goed voor is—en op de punt werd ’n
endje kaars gebonden.

„Pas u nou op! Die steek vliegt ien brand.”

„’t Zal wel gaan.”

„Nou mijneer doe u ’t liever niet—een ongeluk liegt in een klein

hoekie.”

Maar ’t was ’n te prachtig fantastisch-effect. De mombakkus, rood van

koonen, purperrood, met ’n langen witharigen snor en ’n vlasbaard die
tot op de borst reikte, paste volkomen bij den steek met ’t brandend
kaarsje. Voor staf hield ’k een gangschuier in de hand.

„Hèhèhè-èèè! Hèhèhè-èèè … wat siet-u d’r uit!… Je sou soo bang

worre!”

Of ze even ’n schaar wou halen. Door díé oogen kon ’k niks zien. Die
brandden als vuur. Netjes rondde ze de oogen wat uit. En dan ging het.
Eerst in den keukenschoorsteen een langgerekt Boe-hoe! Boe-hoe! en de
barbiersjongen aan ’t klotsen met z’n schoenen op het portaal. „Hèhèhè-
èèè!”—„Wees nou stil!”—„Magge wij ook d’r bij sijn, meneer?”—„Ga u
maar eerst binnen.”

In de kamer klonken angstkreten, zenuwachtig-schor kindergepraat toen

de deur openging. „O pa … heb-u gehoord!”—„O màmma … daar is-
die.”—„Nou niet bang zijn.”—„Boe-oe! Boe-oe! Boe-oe!”—„Nou motte
jullie zinge. Anders wordt-ie boos”…

In de benepen stilte, met ’t zacht proesten van Frits, die ’t benauwd kreeg
—klonken de helle, kortademige kinderstemmetjes …

„Sinterklàààs goed heilig man …

Trek je beste tabberd an …

„Boe-oe! Boe-oe!”
Plots waren ze weer stil, tapte de barbier ’n mop.

„Sienterklaas, Ka—die vroeg of-ie je niet ies liet schere.”—[238]

„Hèhèhè-èèè!”—„Zinge jullie nou.”—„Sinterkla-àà-ààs goed heilig”…

Frits stommelde harder tegen de deur en ik, met een rauwe grafstem, die
me kriebeling in de keel gaf, vroeg:

„Woont hier Kaatje Casperrrr en is hier die Netje Doedelaarrrr?”

„Kom u maar herein, mijneer Sientereklaas!”—riep Doedelaar.

Statig stapte ’k binnen in ’t laken met den steek en ’t brandend endje

kaars. Georgine lachte schaterend. Netje vloog schuw naar haar moeder
en Ka met bevende lipjes plonste in-eens het roodbolle kopje in
Georgine’s schoot.

„Jullie motte niet bang zijn,” bromde ’k rauw: „ik zal jullie geen kwaad
doen”—even moest ’k ophouden, heet-proestend achter het vurig-warm
mombakkus.

„Kom maar Ka, Sinterklaas is ’n goeie man!”

„Sienterklaas ies geen boeman,” zei de barbier.

Frits stond naast me, hield de pakjes vast. Doedelaar achter de tafel, nam
Netje bij ’n hand.

„Wíé is hier Kaatje,” bromde ik.

„Dát ies Kaatje, Sientereklaas.”

„Ben jij altijd gehoorzaam Kaatje?”

„Ja Sintereklaas.”

„En pas je goed op op school?”

„Ja-a-a.”
De prachtige oogen, vol angst-opgewondenheid keken naar de gaten van
het mom. De lipjes beefden. Ze wiebelde zóó van angst dat Sinterklaas in
z’n beste Duitsch waarschuwde: „Gib acht Georgine dass sie nicht in
ihre hosen piest.”

„Das ist Deutsch von liek-mein-vestje!”, schaterde Georgine.

„Mamma! Mamma! Lach u Sintereklaas nou niet uit,” smeekhuilde Ka.

„Tel eens van een tot tien, Ka,” sprak Sinterklaas weer.

„Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien,” roffelde ze. De
blauwe oogen lichtten in de frissche roodheid van het snuitje.

„Goed zoo.”

„Sienterklaas u mag uw baard wel ies late poenten,” lachte de barbier,

mond met bruine stompjes wijdopen in lachlol.

„Wat kost ’n abonnement?” bromde ik.

„Een goelden.”

„… Als je je vrouw ’s nachts niet meer zoo afsnauwt, als ze kiespijn

heeft, zal ’k me is bij je laten knippen en scheren.”

„Hèhèhè-è! Hèhèhè-èèè! Nou het Sinterklaas je is leelijk te pakke …

Nètjes gesegd meneer!”, zei zij tevreden.

„En durf je alléén in ’t donker op de plee zitten?” vroeg ik weer met ’n

grafstem, die me an ’t hoesten bracht. [239]

„Ja mijneer … Ja Sintereklaas!”

„O nou jokkie, Ka … Maggie jokke an Sintereklaas?”

„Nou-ou”…

„O jokt ze?”