ALIBUGHANG NA BATA

GROUP 3

Members:
Direktor – Garson
Ass. Direktor - Delapa
Playwright - Garinggo
Assistant Playwright - Lingcong
Anak - Rondario
Mama - Matugas
Marites 1 - Ragpa
Marites 2 – Morfe
Marites 3 – Patinga
Marites 4 – Pastidio
Lola – Nuay

SCENE 1

Mama: Nak, siguradong malelate ka sa pasok mo. Maghanda kana. Oras na! HOY!

Anak: * naglalaro pa rin*

Ina: Hoy! Andrea! Narinig mo ba ko?

*kinuha ang phone*

Anak: Ano ba! Kita na ngang naglalaro pa ako! Rank game yun.

Ina: Alam mo namang oras na ng pasok mo.

Anak: pake ko ba? D naman ako nagbabayad sa school ko. Tsk

Ina: *slap*
Palagi ka nalang ganyan ha. Wala ka ng respeto ha! Baka nakakalimutan mo, Nanay mo ako. 50/50 ako sa
pagpanganak sayo, nawalan ako ng matres ng dahil sayo. Ok lang sana yun kung hindi ka sumasagot-sagot sakin.

Anak: So ngayon kasalanan ko pa nawalan ka ng matres? Unang-una hindi ko gustong pinanganak ako sayo.

Ina: *deep breath due to super lagot*

Lumayas kang animala ka. Palagi ka nalang iro sa harapan ko. Wag kang mag aw-aw sa akin.

Anak: *Nitindog, nanghipos, nilayas*

Anak: *Before nihawa, ni-face sa mama ug niingong… “Aw-Aw”

Mama: Sabi na ngang wag mag aw-aw! *gipuspusan*

*NIFREEZE ANG ANAK AT MAMA*

SCENE 2:
POV SA MGA MARITES

Marites 1: tsk tsk tsk Mare, Nakita mo yon? Sa palagay ko, nabubuang na tong batang to.
Marites 2: Ay nako Mare. Mula pa yan nung lumipat sila dito. Grabe. Naniniwala akong hindi na tatahimik yang
bahay nila.

Marites 3: Talaga? Tiyak na mahirap ibalik loob ang batang yan sa nanay nya. *sad face*

Marites 4: Oo. Tunay yang pinagsasabi mo. Ganyan din ako dati eh. Ngayon, ganun pa rin.

Marites 1, 2, 3: *in unison* Wala ka talagang silbi kausap mare. *namalik na sa ilang lugar*

Marites 4: Teka lang. Hintayin nyo naman ako. *nilakaw na pd*

BACK TO SCENE 1

*muhawa ang mama*

*nitindog ang anak ug nilakaw as if sa highway nga dalan*

Lola: Oy, bata ok ka lang?

Anak: Hindi po eh.

Lola: oh bakit?

Anak: Pinalayas ako ng mama ko eh. Pambihira.

Lola: Halika apo. Mag-usap tayo.

*Nanglingkod*

Lola: Bakit ka pinalayas ng mama mo?

Anak: Kasi po nagce-cellphone lang naman ako tapos sabi nya oras na ng pasukan tapos kinuha nya yung phone
ko.

Lola: Uh- huh. Pero nung unang sabi ng mama mo, kumilos ka ba?

Anak: Sa tingin ko wala po.

Lola: okay. Nung nagalit na ang mama mo, natakot ka ba o sumagot-sagot ka sa kanya?

Anak: Sa totoo lang po, sumasagot-sagot po ako. Kasi nakakapikon eh!

Lola: Ayuuuun! Alam mo apo, pinalayas din ako dati ng mga magulang ko. Nakalimutan ko kasing dapat
magbigay respeto sa kanila. Nakalimutan kong mga magulang ko sila. Hindi ko namalayan na barkada na ang
trato ko sa kanila. Nakalimutan kong sila ang nagbigay buhay at nag-aruga sa akin.

Anak: Oo nga po pero ayoko lang talaga sa mama ko.

Lola: pareho tayo ng pinagsasabi ko dati. Dati ayoko rin sa mama ko kasi palagi nya nalang akong d pinapagawa
sa gusto ko.
Sa panahon nang namatay ang mama ko, at tuluyang naging nanay na rin ako, doon ko lang napagtanto
na para sa ikabubuti ko pala ang pinapagawa ni mama. Pero huli na ang lahat.
 Namatay na si mama at d man lang ako nakapagpasalamat sa kanya. Di ko man lang siya nayakap at
nasabing salamat sa lahat.

Anak: *maiyak-iyak* Sorry po.

Lola: Oh wag ka sakin magsorry. Bumalik ka sa nanay mo. Humingi ka ng tawad. Tanggapin mo lahat ng sumbat
ng nanay mo kasi kahit tadtarin ka pa, hinding-hindi ka makakabayad sa sakripisyo ng nanay mo. Mahalin mo ang
nanay mo. At higit sa lahat, magpakabuti kang anak.

Anak: Salamat po. Tumpak po lahat. Tunay na kasalanan ko po. *nibarog* Paalam po. Uuwi ako habang buhay pa
ang nanay ko.