ოლდოს ჰაქსლი - საოცარი ახალი სამყარო

საოცარი ახალი სამყაროს მოქმედება ვითარდება ახ. წ. 2540 წელს, რომელიც რომანში
იდენტიფიცირებულია, როგორც ფორდისშობიდან 632 წელი. ჰენრი ფორდს
აღიქვამენ, როგორც ღმერთს. ეს ერა დაიწყო მაშინ, როდესაც ფორდმა წარადგინა
თავისი მოდელი T. რომანში აღბეჭდილია ფუტურისტული საზოგადოება, რომელიც
ტრიალებს მეცნიერებისა და ეფექტურობის გარშემო. ამ საზოგადოებაში ემოციები და
ინდივიდუალობა აღმოფხვრილია ბავშვობიდან, მცირე ასაკიდან. არ არსებობს
მუდმივი ურთიერთობები, რადგან „ყველა ეკუთვნის ყველას“ (მსოფლიო
სახელმწიფოს დევიზი). ჰაქსლი რომანს იწყებს ამ საზოგადოების მეცნიერული და
დანაწილებული ბუნების საფუძვლიანად ახსნით, ბავშვების შექმნით საშვილოსნოს
გარეთ და კლონირებით, მოსახლეობის გაზრდის მიზნით. შემდეგ მკითხველი
ეცნობა ამ სამყაროს კლასობრივ სისტემას, სადაც მოქალაქეები დაყოფილები არიან
ემბრიონებად, რათა იყვნენ გარკვეული კლასის. ემბრიონებს, რომლებიც არსებობენ
ბოთლებსა და ინკუპატორებში, უზრუნველყოფილნი არიან სხვადასხვა
რაოდენობით ქიმიკატებითა და ჰორმონებით, რათა ისინი წინასწარ განსაზღვრულ
კლასებად გადანაწილდნენ. უმაღლესი კლასებისთვის განკუთვნილი ემბრიონები
იღებენ ქიმიკატებს, რათა სრულყოფილების ფიზიკურობა და გონებრივობა
ჰქონდეთ. ხოლო ქვედა კლასების ემბრიონები ამ მხრივ არასრულყოფილები არიან.
ეს კლასები, უმაღლესიდან ყველაზე დაბალამდე, არის ალფა, ბეტა, გამა, დელტა და
ეფსილონი. ალფაები გამოყვანილი არიან ლიდერებად, ხოლო ეფსილონები
გამოყვანილნი არიან უბრალო მუშაკებად.

ბერნარდ მარქსი, ალფა კლასის წევრი, მოთხრობის ერთ-ერთი მთავარი გმირია. ის

და მისი სასიყვარულო ინტერესი, ლენინა კრუნი, მიემგზავრებიან "ველურ
რეზერვაციაში", სადაც მარქსის უფროსმა (დირექტორმა), „სავარაუდოდ“, დაკარგა
კომპანიონი ქალი რამდენიმე წლის წინ. როდესაც ორივენი ჩამოდიან, ხედავენ იქ
მცხოვრებ ადამიანებს, რომლებიც უცნობ რიტუალებს ეწევიან. ისინი ასევე
წააწყდებიან ქალს (ლინდას) და მის შვილს (ჯონს, რომელსაც უწოდებენ ველურს),
მარქსი მაშინვე მიხვდება, რომ ეს ქალი დირექტორის მიერ ნახსენები დაკარგული
ქალი იყო, ბავშვი კი, როგორც ჩანს, მათი საერთო შვილი. იმის გამო, რომ
დირექტორი მარქსს გაგდებით დაემუქრა, გადაწყვეტს ჭკუის სწავლებისა და
შურსძიების მიზნით, ლინდა და ჯონი „ცივილიზაციაში“ წაიყვანოს. ჯონის მიერ
დირექტორისთვის „მამის“ დაძახება დამსწრე საზოგადოებაში აღშფოთებასა და
დაცინვას იწვევს, რის შემდეგაც დირექტორი ტოვებს პოსტს. ჯონი საოცარ ახალ
სამყაროში ექსპერიმენტის სახით რჩება, ლინდა კი საავადმყოფოში აღმოჩნდება
„სომაზე“ დამოკიდებულების გამო, სომა ნარკოტიკია, რომლის მიღების დროსაც
მოქალაქეები თავს მშვიდად გრძნობენ. საბოლოოდ ლინდა კვდება სომის გამო, რაც
ჯონს განარისხებს და ლაბორატორიაში(?) სომის წინააღმდეგ გამოვა სიტყვით, რომ
ეს არის საწამლავი და რომ არ უნდა დალიოს „მოსახლეობამ“.

საბოლოოდ, ამ შემთხვევის გამო, ჯონს, ბერნარდსა და ჰელმჰოლცს გადაასახლებენ.

ჯონი აღმოჩნდება შოქურასთა, ინგლისთან ახლოს. ტურისტებსა და რეპორტიორებს
თავს არიდებს, თუმცა საბოლოოდ ისინი მაინც იპოვნიან გზას, აჟიტირდებიან,
აღიზიანებენ, ფილმს იღებენ ჯონზე, როგორც ველურზე, „მაინმუნზე“, რის შემდეგაც
ბრბო მივარდება შუქურასთან და ფილმში ასახული კადრების გამეორებას „თხოვენ“.
ბრბოს მძვინვარება მატულობს, როდესაც ჯონი მათრახს ურტყამს არა მარტო
საკუთარ თავს, არამედ ქალსაც, ლენინას. ჯონს სომის გავლენის ქვეშ მოქცევის
შემდეგ ეძინება და გაღვიძებისას ამ „სისტებაში თანამონაწილეობის“ შედეგის ნახვის
შემდეგ, როდესაც ნახა, რომ ლენინა მოკლა, თავს ჩამოიხრჩობს.

- ისტორიული კონტექსტი

საოცარი ახალი სამყარო დაიწერა პირველ და მეორე მსოფლიო ომებს შორის,

დასავლეთში ტექნოლოგიური ოპტიმიზმის ეპოქის სიმაღლეზე. ჰაქსლიმ აიტაცა
ასეთი ოპტიმიზმი და მის რომანში შექმნა დისტოპიური სამყარო. შფოთვის უმეტესი
ნაწილი, რომელიც ამოძრავებს წიგნს, შეიძლება მივაკვლიოთ ტექნოლოგიის,
როგორც დაავადებისა და ომის შედეგად გამოწვეული პრობლემების ფუტურისტულ
წამალში გავრცელებულ რწმენას. თავისი თანამოქალაქეებისგან განსხვავებით,
ჰაქსლი თვლიდა, რომ ასეთი ნდობა გულუბრყვილო იყო და მან გადაწყვიტა ამ
იდეების დაპირისპირება იმით, რომ წარმოეჩინა ისინი უკიდურესობამდე.

ყველაზე მკაფიო ლიტერატურული გავლენა რომანის სათაურზე შეიძლება

გამოიკვეთოს იქედან, რომ ის მომდინარეობს უილიამ შექსპირის „ქარიშხლის“
სტრიქონიდან, პიესა, რომელშიც აღბეჭდილია, თუ რას ნიშნავს ახალი
საზოგადოების აშენება.

ბევრს ეწყინა ჰაქსლის მიერ დახატული მომავალი, ძალიან ცოტას ესმოდა რომანის
ფილოსოფიური მნიშვნელობა. მთელ მსოფლიოში ბევრმა სკოლამ და ბიბლიოთეკამ
აკრძალა რომანი და ის დღესაც რჩება ცენზურა დადებულ წიგნთა სიაში. მშობლები
და მასწავლებლები ამტკიცებენ, რომ რომანის თემები - უხამსობა. თუმცა, სხვები
მაინც განიცდიან რომანის დისტოპიის ზეგავლენას, რომელიც აიძულებს მკითხველს
დაფიქრდეს: რა აკლია საზოგადოებას სრულყოფილ სამყაროში, სადაც არ არის
სიღარიბე, ავადმყოფობა და სევდა? დიდი ალბათობით, სწორედ, ეს არის კითხვა, რის
გამოც რომანი დღესაც აქტუალურია. საოცარი ახალი სამყარო იკვლევს
ტექნოლოგიების დეჰუმანურ ეფექტებს და გვიჩვენებს, რომ ტკივილიცა და
მწუხარებაც ისეთივე აუცილებელია სოცოცხლისთვის აზრის მისაცემად, როგორც
ბედნიერება და სიხარული. მსოფლიო სახელმწიფოში აკრძალულია ქორწინება,
ოჯახი, შთამომავლობა, სიყვარული და ყველაფერი, რაც რაიმე ემოციას იწვევს
ადამიანში. ადამიანი იბადება გენეტიკური ინჟინერიის საშუალებით, სანამ ჯერ
კიდევ ემბრიონები არიან, ისინი ბოთლებში იზრდებიან. მოქალაქეები არიან
დაპროგრამებულნი, რომ იყვნენ პროდუქტიულები და კმაყოფილები ბიოლოგიური
მანიპულაციის, ფსიქოლოგიური ლატენტური ზეწოლითა და სომად წოდებული
წამლის კომბინაციით. პერსონაჟი, სახელად მუსტაფა მონდი, განმარტავს, რომ ადრე,
ფორდის ეპოქაში და მის დაბადებამდე, ადამიანები განიცდიდნენ სიღარიბეს,
ავადმყოფობას, უბედურებასა და ომებს. ახალი საზოგადოება კი სწორედ იმის გამო
შეიქმნა, რომ ეს გამოსწორებულიყო და ადამიანს სრულ კომფორტში ეცხოვრა. ეს
რომანი არის სიგნალი იმისა, რომ მსოფლიო სახელმწიფო თავის მოქალაქეებს ტვინს
ისე უყალიბებს, როგორც მათ აწყობთ და სურთ, რათა ისინი მორჩილნი დარჩნენ. ეს
სახელმწიფო არის ის საზიზღარი ძალა, რომელიც პერსონაჟებს ხელს უშლის
ბედნიერების, ან თავისუფლების მოპოვებაში, თუმცა აღსანიშნავია, რომ რეალურად
არც ერთი მათგანი არ ცდილობს ამის მოპოვებას, რადგან არც იციან რას წარმოადგენს
რეალური „ბედნიერება“ და თავისუფლება, ამასთანავე უბედურებაც კი, რომელიც
ასე ძალიან გვეხმარება ადამიანებს იმის დაფასებაში, რაც რეალურად ბედნიერებასა
და სიხარულს გვანიჭებს.

რეალური სიუჟეტი იწყება მაშინ, როდესაც ბერნარდი და ლენინა მიდიან

რეზერვაციაში, რომელიც ერთგვარი ზოოპარკის დანიშნულებას ატარებს თითქოს
მათთვის. აქ მსოფლიო სახელმწიფოს მოქალაქეებს შეუძლიათ ნახონ თუ როგორი
იყო ცივილიზაცია ადრე, როგორ ცხოვობდნენ ადამიანები და რისი გამოვლა
უწევდათ. ლენინა თითქოს კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს მსოფლიო სახელმწიფოს
უხამსობას, რომ ყველა ყველას ეკუთვნის, ბერნარდი კი თითქოს აშკარად
ეწინააღმდეგება მოქალაქეების მიერ სომის მიღებას და აინტერესებს, შეიძლება თუ
არა მის ცხოვრებას უფრო მეტი აზრი მიეცეს თუ ადამიანურ ემოციებს სრულად
განიცდის. ბერნარდის მეგობარ ჰელმჰოლცს კიდევ უფრო მეტად აწუხებს მსოფლიო
სახელმწიფოს შექმნას ხელოვნება. რეზერვაციაში ჯონი და ლენინა შეესწრებიან
რამდენიმე სცენას, რომ მსოფლიო სახელმწიფოსგან განსხვავებით, რეზერვაციის
მაცხოვრებლები ბერდებიან, ავადდებიან, შიმშილობენ და ერთმანეთს სისასტიკით
ეპყრობიან. თუმცა, ამავე დროს, ისინი ქმნიან ხელოვნებას, განიცდიან სიყვარულს,
ქორწინდებიან და აქვთ ძლიერი რელიგიური რწმენა.

ბერნარდი მომენტალური პოპულარობით სარგებლობს, როდესაც ჯონს, როგორც

ველურს, მსოფლიო სახელმწიფოში ჩაიყვანს, რადგან მის მეურვედ წარდგება.
ჩინოვნიკები, რომლებიც ოდესღაც ბერნარდს ერიდებოდნენ, ახლა დიდ ყურადღებას
აქცევენ და ხშირად სტუმრობენ, ქალები, რომლებიც ადრე ზედაც არ უყურებდნენ,
ახლა გარს ეხვევიან.
ლენინა აღფრთოვანებულია ჯონით და მასთან სექსუალური აქტის ქონის
სურვილით, ამასთანავე ჯონის უარითა და დისტანციით. მოულოდნელად, როდესაც
ჯონს ესტუმრება და თავისი ზრახვების განხორციელებას დაიწყებს, ჯონი
გაბრაზებული იშორებს ლენინას თავიდან, უშვერი სიტყვებით ამკოპს, როსკიპს
უწოდებს და მის წინაშე ავლენს რეალურ ადამიანნურ ემოციებს, ზნეობის ბნელ და
საშიშ მხარეს, რომელიც ასე დამალული და შებოჭილია მსოფლიო სახელმწიფოში.

ლინდას სიკვდილის შემდეგ ჯონი ჯანყდება და თითქოს რევოლუციის მოწყობას

ცდილობს სომის აბების გადაყრით. ჰელმჰოლციც მაშინვე უერთდება მას, ბერნარდი
კი შორიდან უყურებს, ორჭოფობს დაეხმაროს მათ, თუ არა, რადგან არ იცის
უსაფრთხოა თუ არა მისთვის მათი დახმარება. ამ სცენის შემდეგ კარგად ჩნდება
მუსტაფა მონდი და მისი შეხედულებები, როდესაც ჯონთან ერთად განიხილავს
რელიგიას, ლიტერატურასა და ხელოვნებას. შექსპირის დახმარებით ჯონი ამტკიცებს
ტკივილისა და სირთულის მნიშვნელობას ადამიანისთვის და ამბობს: „არ მინდა
კომფორტი... მე მინდა ღმერთი, მინდა პოეზია, მინდა საფრთხე, მინდა
თავისუფლება, მინდა სიკეთე“. მონდი პასუხობს, რომ ჯონი ითხოვს უფლებას იყოს
უბედური, უფლებას, რომელიც ადამიანის ყოფისთვის ერთ-ერთი აუცილებელი რამ
არის. რომანის კულმინაცია იწყება მას შემდეგ, რაც ჯონი ისურვებს ქალაქისგან
მოშორებით ცხოვრებას, რაც შეიძლება თავისუფალი, კომფორტისა და სიმსუბუქის
გარეშე.

- ჯონი

მიუხედავად იმისა, რომ ბერნარდ მარქსი მთავარი გმირია რომანში, ლენინასთან

ერთად რეზერვაციაში ვიზიტის შემდეგ ის უკანა პლანზე გადადის და ჯონი ხდება
ცენტრალური გმირი. ჯონი პირველად მაშინ ჩნდება რომანში, როდესაც ინტერესს
გამოიჩენს, რომ მონაწილეობა მიიღოს ინდურ რელიგიურ რიტუალში. ჯონის
სურვილი ნათლად გვიჩვენებს მის პერსონაჟს, როგორც აუტსაიდერს ინდიელებში,
რადგან მას არ აქვს უფლება მონაწილეობა მიიღოს მათ რიტუალში. ეს ეპიზოდი ასევე
აჩვენებს უზარმაზარ კულტურულ განხეთქილებას მასსა და მსოფლიო სახელმწიფო
საზოგადოებას შორის, ვინაიდან ბერნარდი და ლენინა ტომობრივ რიტუალს
ამაზრზენად თვლიან. ჯონი თავის ღირებულებებს იღებს უილიამ შექსპირისგან.
ჯონის ვრცელი ცოდნა შექსპირის ნაწარმოებებზე, მას საშუალებას აძლევს, რომ
სიტყვიერად გამოხატოს საკუთარი რთული ემოციები და რეაქციები, ის აძლევს მას
ჩარჩოს, რომ გააკრიტიკოს მსოფლიო სახელმწიფოს ღირებულებები და აძლევს მას
ენას, რომელიც საშუალებას აძლევს მას შეინარჩუნოს საკუთარი პოზიცია მუსტაფა
მონდის წინააღმდეგ მათი დაპირისპირების დროს. შექსპირი განასახიერებს ყველა იმ
ადამიანურ და ჰუმანურ ღირებულებას, რომელიც მიტოვებული და უკუგდებულია
მსოფლიო სახელმწიფოში. ჯონის უარყოფა მსოფლიო სახელმწიფოს არაღრმა
ბედნიერებაზე, მისი უუნარობა შეურიგდეს ლენინასადმი სიყვარულსა და ვნებას და
თვითმკვლელობაც კი, ეს ყველაფერი ასახავს შექსპირის თემებს. ის თავად არის
შექსპირის პერსონაჟი იმ მსოფლიოში, სადაც აკრძალულია ნებისმიერი პოეზია,
ხელოვნება, ემოციები და ა.შ.

- ბერნარდ მარქსი

რეზერვაციაში ვიზიტამდე და ჯონის გაცნობამდე, ბერნარდ მარქსი რომანის

ცენტრალური ფიგურაა. ბერნარდის პირველი გამოჩენა რომანში უაღრესად
ირონიულია. როდესაც მთავრდება ახსნა იმის შესახებ, თუ როგორ წარმატებით
აღმოფხვრა მსოფლიო სახელმწიფომ სიყვარულის „სევდა“ და ყველაფერი, რაც
იმედგაცრუებას იწვევს, ამის შემდეგ ჰაქსლი გვიხატავს პერსონაჟს, რომელიც
თითქოს შეყვარებულია ლენინა კრაუნზე, ეჭვიანი და სასტიკად გაბრაზებულია მის
კონკურენტებზე, რადგან ლენინას ხორცის ნაჭერივით განიხილავენ. ბერნარდის
პერსონაჟის მთავარი მომენტი არის მისი პოპულარობის ზრდა რეზერვაციაში
მოგზაურობისა და ჯონის აღმოჩენის შემდეგ, რასაც მოჰყვა მისი დამღუპველი
დაცემა. რეზერვაციაში მოგზაურობის წინ და მოგზაურობის დროს ბერნარდი
მარტოსული, დაუცველი და იზოლირებულია. როდესაც ის ჯონთან ერთად
ბრუნდება, ის იყენებს თავის ახლად შეძენილ პოპულარობას, ყველგან და
ყველაფერში. ბერნარდის პერსონაჟი, თითქოს, აჩვენებს იმას, რომ ის არის
კრიტიკოსი, რომლის ყველაზე ღრმა სურვილია გახდეს ის, რასაც აკრიტიკებს.
როდესაც ჯონი უარს ამბობს, რომ იარაღი იყოს ბერნარდის პოპულარობისთვის,
ბერნარდის წარმატება მყისიერად ნულდება. მსოფლიო სახელმწიფოს კრიტიკის
გაგრძელებით და მისი მეგობრებისადმი დამოკუდებულება, მის ფარისევლობას
ავლენს. ჯონი და ჰელმჰოლცი თანაუგრძნობენ მას, რადგან ისინი თანხმდებიან, რომ
მსოფლიო სახელმწიფოს სჭირდება კრიტიკა.

- ჰელმჰოლც უოტსონი (ვოტსონი)

ჰელმჰოლც უოტსონი არ არის ისეთი სრულყოფილად განვითარებული პერსონაჟი,

როგორც სხვა პერსონაჟები რომანში. ბერნარდისთვის ჰელმჰოლცი არის ყველაფერი,
რაც ბერნარდს სურს იყოს: ძლიერი, ინტელექტუალური და მიმზიდველი.
ბერნარდისგან განსხვავებით, ის ძალიან მოსწონთ და პატივს სცემენ. მიუხედავად
იმისა, რომ მას და ბერნარდს არ მოსწონთ მსოფლიო სახელმწიფო, ჰელმჰოლცი გმობს
მას რადიკალურად განსხვავებული მიზეზების გამო. ბერნარდს არ მოსწონს
სახელმწიფო, რადგან ის ძალიან სუსტია იმისათვის, რომ მოერგოს იმ სოციალურ
პოზიციას, რომელიც მას გააჩნია, ჰელმჰოლცი კი იმიტომ გმობს, რომ ის ძალიან
ძლიერია. ჰელმჰოლცი ხედავს და გრძნობს, როგორ ახშობს მას ის ზედაპირული
კულტურა, რომელშიც ცხოვრობს. ის და ჯონი სულიერად, თითქოს, ძალიან ჰგვანან
ერთმანეთს, ორივეს უყვარს პოეზია და ორივე ინტელექტუალური და კრიტიკულია
მსოფლიო სახელმწიფოს მიმართ. მაგრამ მათ შორის არის უზარმაზარი
კულტურული უფსკრული. მაშინაც კი, როდესაც ჰელმჰოლცი ხედავს გენიოსს
შექსპირის პოეზიაში, მას არ შეუძლია სიცილი შეიკავოს დედების, მამებისა და
ქორწინების ხსენებისას, რადგან ეს ის ცნებებია, რომლებიც ვულგარული და
სასაცილოა მსოფლიო სახელმწიფოში. ჰელმჰოლცისა და ჯონის საუბრები ცხადყოფს,
რომ ყველაზე ამრეკლავი და ინტელექტუალური მსოფლიო სახელმწიფოს წევრიც კი
განისაზღვრება იმ კულტურით, რომელშიც ის გაიზარდა.

- მუსტაფა მონდი

მუსტაფა მონდი არის მსოფლიო სახელმწიფოს ყველაზე ძლიერი და ჭკვიანი მომხრე.

რომანის დასაწყისში სწორედ მისი ხმა განმარტავს მსოფლიო სახელმწიფოს
ისტორიას და ფილოსოფიას, რომელსაც იგი ეფუძნება. მისი დაპირისპირება ჯონთან
ზუსტად ასახავს ფუნდამენტურ განსხვავებას ღირებულებებში, მსოფლიო
სახელმწიფო საზოგადოებასა და იმ საზოგადოებას შორის, რომელიც
წარმოდგენილია შექსპირის პიესებში. მუსტაფა მონდი პარადოქსული ფიგურაა. ის
კითხულობს შექსპირს და ბიბლიას, ამასთანავე, ადრე დამოუკიდებელი მეცნიერი
იყო. მაგრამ, ასევე, ცენზურას უწესებს ახალ იდეებს და აკონტროლებს
ტოტალიტარულ სახელმწიფოს. მონდისთვის კაცობრიობის საბოლოო მიზნები
სტაბილურობა და ზედაპირული ბედნიერებაა, ემოციებისგან, ადამიანური
ურთიერთობებისა და ინდივიდუალური გამოხატვისგან განსხვავებით. მსოფლიო
სახელმწიფოს ღირებულებებისადმი მტკიცე ერთგულების მქონე მუსტაფა მონდი
ჯონის, ბერნარდისა და ჰელმჰოლცის ძლიერ მოწინააღმდეგეა.

- ლენინა კრაუნი

ლენინა წარმოდგენილია როგორც მსოფლიო სახელმწიფოს ნორმალური და

ბედნიერი მოქალაქე. მე-3 თავი ლენინას უპირისპირებს ბერნარდ მარქსს. სანამ
ბერნარდი მამაკაცის გასახდელშია და უკმაყოფილოა მსოფლიო სახელმწიფოში
არსებული ყველა სიამოვნებით, ლენინა არის ქალბატონების გასახდელში და ტკბება
„ვიბრო-ვაკუუმ-მასაჟით“, „სინთეტიკური მუსიკის აპარატით“(?). თუმცა, მის
მეგობარ ფანისთან საუბრისას ვიგებთ, რომ ლენინას აქვს ერთი ანტისოციალური
თვისება: მან დაიწყო უხამსობისადმი ინტერესის დაკარგვა. თუმცა, როდესაც
ბერნარდი ცდილობს ლენინას სხვა ანტისოციალურ ქცევებში ჩართვას, როგორიცაა
მარტო ყოფნის სიამოვნება, ის შიშობს და გადაწყვეტს შეწყვიტოს მისი მოსმენა: ”მე
არაფერი მესმის”. რეზერვაციული აღზრდის გამო ჯონს სჯერა მონოგამიის. მას სურს
"რაღაც გააკეთოს", რათა დაამტკიცოს, რომ ლენინას სიყვარულის ღირსია.
ცხოვრებაში პირველად ლენინას სურს ვინმე, ვინც მასზე უარს ამბობს. მისი პასუხი
ცხადყოფს, თუ რატომ ცდილობს მსოფლიო სახელმწიფო თავიდან აიცილოს
ადამიანების განუხორციელებელი სურვილები. მისი გრძნობები ჯონის მიმართ მას
სერიოზული შეცდომის დაშვებისკენ უბიძგებს. ლენინას პერსონაჟი მკაფიოდ ასახავს
თუ როგორ შეუძლია სექსუალური ლტოლვითა და სიყვარულით გამოწვეულ
არასტაბილურ და არაპროგნოზირებად ემოციებს მსოფლიო სახელმწიფოს
სტაბილურობის განადგურება.

- ლინდა

ლინდა ბეტა-მინუს ქალი იყო მანამ, სანამ შემთხვევით არ მოხვდა რეზერვაციაში.

როგორც დირექტორი და ჯონი(მათი საერთო ვაჟი) აცხადებენ, ის რეზერვაციაში
გაემგზავრა დირექტორთან, თომასთან, ერთად და მანდვე დაიკარგა. ლინდას
შემთხვევა ცხადყოფს, თუ რამდენად ღრმად მოქმედებს მსოფლიო სახელმწიფოს
სოციალური მდგომარეობა ინდივიდზე. ლინდა გაუცხოვდება საკუთარი ხალხისგან,
საიდანაც ის მოდის, დედობის გამო, მაგრამ, იმავდროულად, უარს ამბობს
ინდიელთა კულტურაზე. იგი აგრძელებს კვლავ ძველებული ჩვევებით ცხოვრებას,
როგორიცაა პოლიგამია, მიუხედავად აშკარა გაფრთხილებისა და ყოველ ფასად
ეწინააღმდეგება მონოგამიას. მისი ვალდებულება, დაიცვას თავისი სოციალური
აღზდის პრინციპები, ხაზს უსვამს იმ მნიშვნელოვან ძალას, რომელსაც მსოფლიო
სახელმწიფო ფლობს - შეზღუდოს ადამიანური ინსტინქტები. ლინდას მთელი
რომანის განმავლობაში არასოდეს დაუკარგავს ბეტას იდენტობას, იგი ენთუზიაზმით
ეკიდება მის დაბრუნებას მსოფლიო სახელმწიფოში და კვლავ უბრუნდება სომას. მას
ხვდება საჯარო დამცირების ბედი, რომლისა ეშინოდა ჯონის დაბადებისას, მაგრამ
სომის მეშვეობით, შეუძლია შვილისგან განცალკევება. ლინდას დამოკიდებულება
სომაზე წარმოადგენს სტაბილურობისა და სრულყოფილების საბოლოო სწრაფვას.
თუმცა, მის დამოკიდებულებას აქვს სერიოზული შედეგები და საბოლოოდ მის
სიკვდილს იწვევს, რაც გულისხმობს იმას, რომ სრულყოფილების დონე, რომელსაც
სახელმწიფოს დევიზი გვპირდება, არამდგრადია.

- დირექტორი

დირექტორი, რომელიც უფრო ფორმალურად არის ცნობილი, როგორც გამოჩეკვის

ქარხნებისა და კონდიცირების დირექტორი, უკავია მნიშვნელოვანი თანამდებობა
სახელმწიფოს ოპერაციებში და წარმოადგენს იდეალურ მოქალაქეს რომანის
დასაწყისში. ის პირველად ჩნდება როგორც მეგზური ახალგაზრდა ბიჭების
ჯგუფისთვის, რომლებიც ათვალიერებენ გამოჩეკვისა და კონდიცირების ცენტრს და
ენთუზიაზმით ხსნის იქ მიმდინარე განვითარების პროცესების თითოეულ ნაბიჯს.
სიუჟეტის გადმოცემის პერსპექტივიდან, რეჟისორის პერსონაჟი ჰაქსლის საშუალებას
აძლევს მკითხველს გააცნოს რომანის სამყარო, შეფერხების ან შეფერხების გარეშე.
როგორც დირექტორი უხსნის ძირითად დეტალებს სახელმწიფოს ღირებულებების,
კასტის სისტემისა და სოციალური ქცევების შესახებ თავის სტუდენტებს, ჰაქსლი
მკითხველს აძლევს ინფორმაციას, რომელიც მათ დასჭირდებათ რომანის დანარჩენი
ნაწილის გასაგებად. კიდევ ერთი ფუნქცია, რომელსაც რეჟისორი ასრულებს რომანის
დასაწყისში, არის ლონდონის საზოგადოების გამოჩენილი წევრის სიმბოლო.
მიუხედავად იმისა, რომ ის, რა თქმა უნდა, იღებს ძალაუფლებას ცენტრში თავისი
ავტორიტეტის პოზიციიდან, ის ასევე იმსახურებს სხვების პატივისცემას იმის გამო,
რომ ის არის „ასე ჩვეულებრივი [და] ასე სკრუპულოზურად სწორი“. დირექტორი
კიდევ უფრო მეტ გავლენას იძენს მსოფლიო სახელმწიფოს სოციალური
ღირებულებების სრულყოფილად მოდელირების უნარის წყალობით.

თუმცა, ეს იდეალური სურათი ქრებოდა, როგორც კი ირკვევა სიმართლე რეჟისორის

წარსულის შესახებ. მე-6 თავში ბერნარდი რაღაც უცნაურს გრძნობს, როდესაც მიდის
ნიუ-მექსიკოში ნებართვის პარაფირების მისაღებად და დირექტორი იწყებს მისთვის
ამბის მოყოლას მისი წარსულის შესახებ, საქციელი, რომელსაც სახელმწიფო მკაცრად
უყურებს. მას შემდეგ, რაც დირექტორი გააცნობიერებს თავის შეცდომას, ის
„გაბრაზებულია საკუთარ თავზე, რომ მან გასცა დისკრედიტაციის საიდუმლო“. ორ
მამაკაცს უკვე აქვს დაძაბული ურთიერთობა, მაგრამ ეს სცენარი ზრდის მათ შორის
მტრობას, რადგან ბერნარდს გაუხსნის კარი დირექტორის რეპუტაციას და
ავტორიტეტს. მას შემდეგ, რაც დირექტორი აღიქვამს მისი საიდუმლოს გაცემას
მნიშვნელოვან საფრთხედ, მას ყველა განზრახვა აქვს ბერნარდი ისლანდიაში
გაგზავნოს, რათა შეინარჩუნოს სტატუს კვო. თუმცა, ლინდასა და ჯონის მოსვლა
საჯაროდ ამხელს დირექტორის არაორდინალურობას და უბიძგებს მას
დაუყოვნებლივ გადადგეს თანამდებობიდან. ეს სწრაფი დაცემა ხაზს უსვამს იმას,
რომ არც ერთი ინდივიდი, განურჩევლად მისი საჯარო სტატუსისა, არ არის
ხარვეზების გარეშე და რომ არც ერთი ძალაუფლების სტრუქტურა არ არის
აბსოლუტური. დირექტორის წარსულის გამოვლენა ავლენს სისუსტეებს, რომლებიც
თან ახლავს მსოფლიო სახელმწიფოს ფილოსოფიასა და პრაქტიკას.

თემები

ტექნოლოგიის გამოყენება საზოგადოების კონტროლისთვის

Brave New World აფრთხილებს სახელმწიფოს ახალ და ძლიერ ტექნოლოგიებზე

კონტროლის მინიჭების საშიშროების შესახებ. ამ თემის ერთ-ერთი ილუსტრაციაა
რეპროდუქციის მკაცრი კონტროლი ტექნოლოგიური და სამედიცინო ჩარევით, მათ
შორის საკვერცხეების ქირურგიული მოცილება, ბოკანოვსკის პროცესი და
ჰიპნოპედიული კონდიცირება. კიდევ ერთი არის რთული გასართობი მანქანების
შექმნა, რომლებიც წარმოქმნიან როგორც უვნებელ დასვენებას, ასევე მოხმარებისა და
წარმოების მაღალ დონეს, რაც მსოფლიო სახელმწიფოს სტაბილურობის საფუძველია.
სომა არის სამედიცინო, ბიოლოგიური და ფსიქოლოგიური ტექნოლოგიების მესამე
მაგალითი, რომელსაც Brave New World ყველაზე მწვავედ აკრიტიკებს.
მნიშვნელოვანია მეცნიერებასა და ტექნოლოგიას შორის განსხვავება. მაშინ როცა
სახელმწიფო საუბრობს პროგრესზე და მეცნიერებაზე, ის რეალურად ნიშნავს
ტექნოლოგიების გაუმჯობესებას და არა სამეცნიერო კვლევებისა და
ექსპერიმენტების გაზრდას. სახელმწიფო იყენებს მეცნიერებას, როგორც საშუალებას,
ააშენოს ტექნოლოგია, რომელსაც შეუძლია შექმნას უწყვეტი, ბედნიერი,
ზედაპირული სამყარო ისეთი საგნების მეშვეობით, როგორიცაა „გრძნობები“.
სახელმწიფო ცენზურას ახორციელებს და ზღუდავს მეცნიერებას, თუმცა, რადგან იგი
ხედავს მეცნიერების ფუნდამენტურ საფუძველს, ჭეშმარიტების ძიებას, როგორც
საფრთხეს სახელმწიფოს კონტროლისთვის. სახელმწიფოს ყურადღება ბედნიერებასა
და სტაბილურობაზე ნიშნავს, რომ ის იყენებს სამეცნიერო კვლევის შედეგებს,
რამდენადაც ისინი ხელს უწყობენ კონტროლის ტექნოლოგიებს, მაგრამ არ უჭერენ
მხარს თავად მეცნიერებას.

მომხმარებელთა საზოგადოება

მნიშვნელოვანია გვესმოდეს, რომ Brave New World არ არის უბრალოდ გაფრთხილება

იმის შესახებ, თუ რა შეიძლება დაემართოს საზოგადოებას, თუ რამე არასწორედ
წარიმართება, ის ასევე არის საზოგადოების სატირა, რომელშიც ჰაქსლი არსებობდა
და რომელიც დღესაც არსებობს. მიუხედავად იმისა, რომ მსოფლიო სახელმწიფოს
მოქალაქეების დამოკიდებულებები და ქცევები თავდაპირველად უცნაური, სასტიკი
ან სკანდალური ჩანს, ბევრი მინიშნება მიუთითებს დასკვნაზე, რომ მსოფლიო
სახელმწიფო არის ჩვენი საზოგადოების ეკონომიკური ღირებულებების უკიდურესი,
მაგრამ ლოგიკურად განვითარებული ვერსია, რომელშიც ინდივიდუალური
ბედნიერებაა. განისაზღვრება, როგორც საჭიროებების დაკმაყოფილების უნარი,
ხოლო წარმატება, როგორც საზოგადოება, გაიგივებულია ეკონომიკურ ზრდასთან და
კეთილდღეობასთან.

ბედნიერებისა და ჭეშმარიტების შეუთავსებლობა

Brave New World სავსეა პერსონაჟებით, რომლებიც ყველაფერს აკეთებენ იმისათვის,

რომ თავი აარიდონ სიმართლეს საკუთარ სიტუაციებში. ნარკოტიკების სომას
თითქმის უნივერსალური გამოყენება, ალბათ, ყველაზე გავრცელებული მაგალითია
ასეთი თვითშეგნებისა. სომა ფარავს აწმყოს რეალობას და ცვლის მათ ბედნიერი
ჰალუცინაციებით და, ამრიგად, სოციალური სტაბილურობის ხელშეწყობის
ინსტრუმენტია. მაგრამ შექსპირიც კი შეიძლება გამოვიყენოთ სიმართლის შეჯახების
თავიდან ასაცილებლად, როგორც ამას ჯონი ადასტურებს მისი დაჟინებით ნახოს
ლენინა შექსპირის სამყაროს ობიექტივიდან, ჯერ ჯულიეტას სახით, შემდეგ კი
როგორც "თავხედური ტრუმპეტი". მუსტაფა მონდის მიხედვით, მსოფლიო
სახელმწიფო პრიორიტეტს ანიჭებს ბედნიერებას ჭეშმარიტების ხარჯზე დიზაინის
მიხედვით: მას სჯერა, რომ ადამიანებს ბედნიერება სჯობს, ვიდრე სიმართლე.

რა არის ეს ორი აბსტრაქტული არსება, რომელსაც მონდი უყრის ერთმანეთს? მონდის

არგუმენტიდან საკმარისად ნათლად ჩანს, რომ ბედნიერება გულისხმობს ყოველი
მოქალაქის სურსათის, სექსის, ნარკოტიკების, ლამაზი ტანსაცმლისა და სხვა
სამომხმარებლო ნივთების დაუყოვნებლივ დაკმაყოფილებას. ნაკლებად ნათელია,
რას გულისხმობს მონდი ჭეშმარიტებაში, ან კონკრეტულად რა ჭეშმარიტებებს
ხედავს იგი მსოფლიო სახელმწიფოების საზოგადოების დაფარვით. მონდის ჯონთან
დისკუსიიდან შესაძლებელია გამოვყოთ ჭეშმარიტების ორი ძირითადი ტიპი,
რომელთა აღმოფხვრასაც მსოფლიო სახელმწიფო ცდილობს. პირველი, როგორც
მონდის წარსული მიუთითებს, მსოფლიო სახელმწიფო აკონტროლებს და აფერხებს
მოქალაქეების ყველა ძალისხმევას რაიმე სახის სამეცნიერო ან ემპირიული
ჭეშმარიტების მოსაპოვებლად. მეორე, მთავრობა ცდილობს გაანადგუროს ყველა
სახის „ადამიანური“ ჭეშმარიტება, როგორიცაა სიყვარული, მეგობრობა და პირადი
კავშირი. ჭეშმარიტების ეს ორი ტიპი საკმაოდ განსხვავდება ერთმანეთისგან:
ობიექტური ჭეშმარიტება გულისხმობს ფაქტის საბოლოო დასკვნამდე მისვლას,
ხოლო „ადამიანური“ ჭეშმარიტების მხოლოდ შესწავლა შესაძლებელია და არა
განსაზღვრა. მიუხედავად ამისა, ორივე სახის ჭეშმარიტება გაერთიანებულია იმ
ვნებაში, რომელიც შეიძლება ინდივიდმა იგრძნოს მათ მიმართ. ახალგაზრდობაში
მუსტაფა მონდი აღფრთოვანებული იყო აღმოჩენების სიამოვნებით, ისევე როგორც
ჯონს უყვარს შექსპირის ენა და ინტენსივობა. ჭეშმარიტების ძიება ასევე, როგორც
ჩანს, მოიცავს დიდ ინდივიდუალურ ძალისხმევას, სწრაფვასა და
წინააღმდეგობებთან ბრძოლას. ჭეშმარიტების ძიების სურვილი არის
ინდივიდუალური სურვილი, რომლის არსებობასაც ვერ დაუშვებს Brave New World-
ის კომუნალური საზოგადოება, რომელიც დაფუძნებულია ანონიმურობასა და
აზროვნების ნაკლებობაზე. ამგვარად, სიმართლე და ინდივიდუალობა იხლართება
რომანის თემატურ სტრუქტურაში.

ყოვლისშემძლე სახელმწიფოს საფრთხეები

ჯორჯ ორუელის 1984 წლის მსგავსად, ეს რომანი ასახავს დისტოპიას, რომელშიც

ყოვლისშემძლე სახელმწიფო აკონტროლებს თავისი ხალხის ქცევებსა და ქმედებებს,
რათა შეინარჩუნოს საკუთარი სტაბილურობა და ძალა. მაგრამ ამ ორს შორის მთავარი
განსხვავება ისაა, რომ მაშინ, როცა 1984 წელს კონტროლი შენარჩუნებულია
მთავრობის მუდმივი მეთვალყურეობით, საიდუმლო პოლიციისა და წამებით, Brave
New World-ში ძალაუფლება შენარჩუნებულია ტექნოლოგიური ინტერვენციების
მეშვეობით, რომლებიც იწყება დაბადებამდე და გრძელდება სიკვდილამდე და რაც
რეალურად იცვლება. რაც ხალხს სურს. 1984 წლის მთავრობა ძალაუფლებას ძალითა
და დაშინებით ინარჩუნებს. Brave New World-ის მთავრობა ინარჩუნებს კონტროლს
იმით, რომ თავისი მოქალაქეები იმდენად ბედნიერი და ზედაპირულად ასრულებენ,
რომ მათ არ აინტერესებთ მათი პირადი თავისუფლება. Brave New World-ში
სახელმწიფო კონტროლის შედეგები არის ღირსების, ზნეობის, ღირებულებების და
ემოციების დაკარგვა - მოკლედ, კაცობრიობის დაკარგვა.

ინდივიდუალობა

სამყაროს წარმოსახვით, რომელშიც ინდივიდუალობა აკრძალულია, Brave New World

გვთხოვს განვიხილოთ რა არის ინდივიდუალური იდენტობა და რატომ არის ის
ღირებული. მსოფლიო სახელმწიფო ინდივიდუალურობას ხედავს, როგორც
შეუთავსებელ ბედნიერებას და სოციალურ სტაბილურობას, რადგან ის ხელს უშლის
საზოგადოების გამართულ ფუნქციონირებას. კონტროლერები ყველაფერს აკეთებენ
იმისათვის, რომ ადამიანებს ინდივიდუალური იდენტობა არ განუვითარდეთ.
„ბოკანოვსკის პროცესი“ ნიშნავს, რომ მსოფლიო სახელმწიფოების მოქალაქეების
უმეტესობა ერთმანეთის ბიოლოგიური დუბლიკატებია. „ჰიპნოპედიული“
ლოზუნგები და „სოლიდარობის სერვისები“ მოუწოდებს მოქალაქეებს, თავი
მთლიანობის ნაწილად იფიქრონ და არა ცალკეულ ინდივიდებად. კონტროლერი
განმარტავს, რომ ადამიანებს კუნძულებზე აგზავნიან, როცა „ზედმეტად
თვითშეგნებული ინდივიდი ჰყავთ იმისთვის, რომ საზოგადოების ცხოვრებაში
მოერგოს“. ბერნარდისთვის, ჰელმჰოლცისთვის და ჯონისთვის მსოფლიო
სახელმწიფოს წინააღმდეგ აჯანყება გულისხმობს თვითშეგნებულ ინდივიდებად
ქცევას. ბერნარდს სურს იგრძნოს „თითქოს მე უფრო მე ვიყავი“. ჰელმჰოლცი წერს
თავის პირველ რეალურ ლექსს მარტო ყოფნის გამოცდილებაზე და როდესაც
კონტროლიორი ეკითხება ჯონს, რა იცის ღმერთის შესახებ, ჯონი ფიქრობს
"მარტოობის შესახებ". საბოლოოდ, ჯონი და ჰელმჰოლცი ირჩევენ ტანჯვას, რათა
შეინარჩუნონ თავიანთი ინდივიდუალობა. თუმცა, ბერნარდი არასოდეს ირჩევს
ინდივიდუალობას. ის იძულებული გახდა ინდივიდუალური ყოფილიყო მისი
გაუმართავი კონდიცირების გამო. ის ცდილობს წინააღმდეგობა გაუწიოს კუნძულზე
გაგზავნას. ბერნარდისთვის ინდივიდუალობა წყევლაა.

ბედნიერება და აგენტობა

თავდაპირველად, Brave New World-ის გმირები იზიარებენ ერთსა და იმავე იდეებს

იმის შესახებ, თუ რა არის ბედნიერება: თავისუფლება ემოციური ტანჯვისგან,
ავადმყოფობისგან, ასაკისა და პოლიტიკური აჯანყებისგან, და მარტივი წვდომა
ყველაფერზე, რაც მათ სურთ. თუმცა, პერსონაჟები განსხვავდებიან თავიანთი
გაგებით იმ როლის შესახებ, რომელსაც პერსონალური აგენტი ასრულებს
ბედნიერებაში. ბერნარდს სჯერა, რომ მას სურს პირადი აგენტურობა, იმით, რომ მას
სურს იგრძნოს თავი „თითქოს მე უფრო მე ვიყავი“. მიუხედავად ამისა, როდესაც
მაკონტროლებელი სთავაზობს ბერნარდს ისლანდიაში ინდივიდუალურად
ცხოვრების შანსს, ის სთხოვს, რომ დარჩეს მსოფლიო სახელმწიფოში - ის არ არის
მზად, გაწიროს პირადი კომფორტი ავტონომიისთვის. ჰელმჰოლცი ცდილობს
საკუთარი თავის გამოხატვას პოეზიის საშუალებით, მაგრამ მისი იდეა, რომ „ბევრი
ქარი და ქარიშხალი“ აუცილებელია კარგი პოეზიისთვის, ვარაუდობს, რომ
ბედნიერება და თვითგამოხატვა შეუთავსებელია და ის მხოლოდ ტანჯვის გზით
მიაღწევს პიროვნულ ნებას. ჯონი ეძებს პიროვნულ თავისუფლებას ტანჯვისა და
თვითუარყოფის გზით, მაგრამ საკუთარი თავის დაკისრებული აშლილობა მას
უბედურს ხდის. ის ორგიაში მონაწილეობით ემორჩილება სიამოვნების ცდუნებას,
შემდეგ კი თავს იკლავს.

პნევმატური

სიტყვა პნევმატი საოცარი სიხშირით გამოიყენება ორი რამის აღსაწერად: ლენინას

სხეული და სკამები. Pneumatic არის ზედსართავი სახელი, რომელიც ჩვეულებრივ
ნიშნავს, რომ რაღაცას აქვს საჰაერო ჯიბეები ან მუშაობს შეკუმშული ჰაერის
საშუალებით. სკამების შემთხვევაში (სენსიტის თეატრში და მონდის ოფისში), ეს
ალბათ ნიშნავს, რომ სკამის ბალიშები ჰაერით არის გაბერილი. ლენინას შემთხვევაში,
ამ სიტყვას იყენებენ როგორც ჰენრი ფოსტერი, ასევე ბენიტო ჰუვერი, რათა აღწერონ,
თუ როგორია ის სექსით. ის თავად აღნიშნავს, რომ მისი საყვარლები მას ჩვეულებრივ
„პნევმატურად“ თვლიან და ფეხებს ურტყამს. ლენინას მითითებით, ეს ნიშნავს
კარგად მომრგვალებულს, ბუშტის მსგავსს, ან მბზინავ, მის ხორცს და
განსაკუთრებით მის წიაღს. ჰაქსლი არ არის ერთადერთი მწერალი, ვინც ამ გაგებით
იყენებს სიტყვა პნევმატიკას, თუმცა ეს უჩვეულო გამოყენებაა. ამ უცნაური სიტყვის
გამოყენება როგორც ქალის, ისე ავეჯის ფიზიკური მახასიათებლების აღსაწერად
ხაზს უსვამს რომანის თემას, რომ ადამიანის სექსუალობა საქონლის დონეზეა
დაქვეითებული.

ფორდი, "ჩემი ფორდი", "ჩვენი ფორდის წელი" და ა.შ.

მთელს Brave New World-ში, მსოფლიო სახელმწიფოს მოქალაქეები ცვლიან ჰენრი

ფორდის, მეოცე საუკუნის დასაწყისის მრეწველისა და Ford Motor Company-ის
დამფუძნებლის სახელს, სადაც კი ჩვენს სამყაროში ხალხი იტყვის უფალო“ (ანუ
ქრისტე). ეს ცხადყოფს, რომ შემთხვევითი საუბრისა და ჩვევების დონეზეც კი,
რელიგია შეიცვალა ტექნიკისადმი პატივისცემით - კონკრეტულად, საქონლის
ეფექტური, მექანიზებული ქარხნული წარმოება, რომლის პიონერიც ჰენრი ფორდი
იყო.
გაუცხოება

გაუცხოების მოტივი წარმოადგენს კონტრაპუნქტს ტოტალური კონფორმულობის

მოტივთან, რომელიც გაჟღენთილია მსოფლიო სახელმწიფოში. ბერნარდ მარქსი,
ჰელმჰოლც უოტსონი და ჯონი გაუცხოებულნი არიან მსოფლიო სახელმწიფოსგან,
თითოეული თავისი მიზეზების გამო. ბერნარდი გაუცხოებულია, რადგან ის არის
შეუფერებელი, ზედმეტად პატარა და უძლური იმ თანამდებობისთვის, რომლითაც
სარგებლობა განაპირობა. ჰელმჰოლცი გაუცხოებულია საპირისპირო მიზეზის გამო:
ის ზედმეტად ინტელექტუალურია თუნდაც ალფა პლუსის როლის
შესასრულებლად. ჯონი გაუცხოებულია მრავალ დონეზე და მრავალ ადგილზე: არა
მხოლოდ ინდოეთის საზოგადოება უარყოფს მას, არამედ მას არ სურს და არ შეუძლია
გახდეს მსოფლიო სახელმწიფოს ნაწილი. გაუცხოების მოტივი თხრობის ერთ-ერთი
მამოძრავებელი ძალაა: ის მთავარ გმირებს უპირველეს მოტივაციას აძლევს.

სექსი

Brave New World უხვადაა სექსის მითითებები. მსოფლიო სახელმწიფოს მიერ მის
მოსახლეობაზე კონტროლის საფუძველია მისი მკაცრი კონტროლი სექსუალურ
ზნეობებზე და რეპროდუქციულ უფლებებზე. რეპროდუქციული უფლებები
კონტროლდება ავტორიტარული სისტემის მეშვეობით, რომელიც სტერილიზებს
ქალების დაახლოებით ორ მესამედს, დანარჩენებს კონტრაცეპტივების გამოყენებას
სთხოვს და ქირურგიულად აშორებს საკვერცხეებს, როდესაც მას ახალი ადამიანების
წარმოქმნა სჭირდება. სექსის აქტი კონტროლდება სოციალური ჯილდოების
სისტემით უხამსობისა და ვალდებულების ნაკლებობისთვის. ჯონს, აუტსაიდერს,
აწამებს მისი სურვილი ლენინასადმი და მისი სიყვარულის, როგორც ასეთის
დაბრუნება, მისი უუნარობა. ჯონის სიყვარულის სურვილსა და ლენინას სექსის
სურვილს შორის კონფლიქტი ასახავს ღირებულებების ღრმა განსხვავებას მსოფლიო
სახელმწიფოსა და კაცობრიობას შორის, რომელიც წარმოდგენილია შექსპირის
ნაწარმოებებში.

შექსპირი

შექსპირი გვაწვდის ენას, რომლის მეშვეობითაც ჯონი სამყაროს ესმის. ჯონის მიერ
შექსპირის გამოყენებით, რომანი დაუკავშირდა მდიდარ თემებს, რომლებიც
შესწავლილია პიესებში, როგორიცაა ქარიშხალი. ის ასევე ქმნის მკვეთრ კონტრასტს
მსოფლიო სახელმწიფოს პროპაგანდის უტილიტარულ სიმარტივესა და უაზრო
ბაგეებსა და „ფორდამდე“ დროის ნიუანსურ, ელეგანტურ ლექსს შორის. შექსპირის
პიესები ბევრ მაგალითს იძლევა ზუსტად იმ ტიპის ადამიანური ურთიერთობებისა -
ვნებიანი, ინტენსიური და ხშირად ტრაგიკული - რომლის აღმოფხვრასაც მსოფლიო
სახელმწიფო ცდილობს.

სომა

სომა, ნარკოტიკი, რომელიც აიძულებს მომხმარებელს განიცადოს ბედნიერების

ნათელი ჰალუცინაციები, ჭარბობს მსოფლიო სახელმწიფოს კულტურაში და
ემსახურება როგორც სოციალური კონტროლის მნიშვნელოვან მეთოდს.
ნარკოტიკების არსებობა მხარს უჭერს მსოფლიო სახელმწიფოს დევიზის
„სტაბილურობის“ კომპონენტს, რაც საშუალებას აძლევს ინდივიდებს თავი აარიდონ
ნეგატიურ აზრებს და გრძნობებს, რაც არსებითად ხელს უშლის მათ სტატუს კვოს
გამოწვევის მიზეზის პოვნაში. სომას განმეორებადი გამოჩენა შემთხვევით სოციალურ
შეკრებებზე, ჭამის დროს, რიტუალებზე, როგორიცაა სოლიდარობის სამსახური,
სამუშაო ადგილი და კერძო რეზიდენციები ხაზს უსვამს იმას, თუ რამდენად არის
დამოკიდებული რომანის ბევრი პერსონაჟი მის დამაკმაყოფილებელ ეფექტებზე.

მიუხედავად იმისა, რომ სომა ემსახურება როგორც მთავრობის კონტროლის

სიმბოლოს მთლიან ტექსტში, მისი მნიშვნელობა უფრო ნიუანსი ხდება, რადგან
თითოეული ძირითადი პერსონაჟი სთავაზობს საკუთარ ინტერპრეტაციას იმის
შესახებ, თუ რას ნიშნავს მათთვის წამალი. მაგალითად, ლენინა ხედავს სომას
მოხმარებას, როგორც ცხოვრების ფაქტს, მოჰყავს ჰიპნოპედიული რითმა „გრამი
ყოველთვის უკეთესია, ვიდრე წყევლა“, ხოლო ბერნარდი ეწინააღმდეგება მას
სახელმწიფოს მდგომარეობიდან გათავისუფლების სურვილის გამო. მოგვიანებით,
ჯონი გამომწვევად ასახელებს სომას, როგორც შხამს, ხოლო მუსტაფა მონდი ადარებს
„ქრისტიანობას ცრემლების გარეშე“, ან უნარს, გახდეს სათნო მკაცრი მორალური
სტანდარტების დაცვის გარეშე. თითოეული ეს ინტერპრეტაცია გვთავაზობს
მიმოხილვას სომას ფუნქციების მრავალფეროვნებაზე და უფრო დეტალურად
ავლენს, თუ რატომ ემსახურება ის კონტროლის ასეთ ეფექტურ ფორმას. სიმსუბუქის,
სიმარტივის და ბედნიერების როგორც ინსტინქტურ, ისე პირობით სურვილებზე
ნადირობით, სომა ეფექტურად წამლავს ადამიანის დამოუკიდებლობას და აქცევს მას
მსოფლიო სახელმწიფოს კონტროლის მსხვერპლად.

ბოთლები

რომანის პირველივე გვერდებიდან და ემბრიონის განვითარების ადრეული

ეტაპებიდან ბოთლები მსოფლიო სახელმწიფოს კულტურაში მთავარი სურათია.
რეჟისორი უხსნის როგორც თავის ახალგაზრდა სტუდენტებს, ასევე მკითხველს, რომ
ყოველი ადამიანის სიცოცხლე ვითარდება ბოთლში, სანამ ის საკმარისად
მომწიფდება, რომ ჩამოირეცხოს ან მოიხსნას. ეს ტექნოლოგიური პროცესი, რომელიც
განსაკუთრებით სტერილური და მკაცრია, სიმბოლურად აშორებს ინდივიდებს მათ
ადამიანურ ბუნებას, აშორებს ემოციებს და ავითარებს პიროვნულ ურთიერთობებს,
რომლებიც ტრადიციულად ახასიათებს ცხოვრების ადრეულ ეტაპებს. საბოლოო
ჯამში, მსოფლიო სახელმწიფოს მოქალაქეები უფრო წარმოებული პროდუქტი არიან,
ვიდრე ადამიანები.

ბოთლებსა და ემბრიონის განვითარებას შორის პირდაპირი კავშირი ასევე

საშუალებას აძლევს ჰაქსლის გამოიყენოს ბოთლის გამოსახულება, როგორც
მეტაფორა ინფანტილური ქცევისა და სურვილებისთვის. იმის გათვალისწინებით,
რომ მსოფლიო სახელმწიფო მოუწოდებს მოზარდებს, დააკმაყოფილონ თავიანთი
ყველაზე ძირითადი იმპულსები სომა და სექსუალური თავისუფლების მეშვეობით,
გასაკვირი არ არის, რომ ეს სიმბოლიზმი ჩნდება საწარმოსა და კონდიცირების
ცენტრის კედლების გარეთ. მაგალითად, ლენინა და ჰენრი ვესტმინსტერის სააბატო
კაბარეში ყოფნისას მოისმენენ სიმღერას „Bottle of mine, it's you I've always მინდოდა“
და ჰაქსლი არაერთხელ იყენებს სიტყვას „bottled“ მათი დაბრუნების აღსაწერად.
ჰენრის ოთახში სექსით. ამ სცენარში, ბოთლის მითითებები სიმბოლოა მათი
მუდმივი სწრაფვა კაცობრიობის ყველაზე ძირითადი და ინსტინქტური
სურვილებისკენ.

როდესაც რომანი დასასრულს უახლოვდება, ბოთლის გამოსახულება ბრუნდება და

მუშაობს მსოფლიო სახელმწიფოს ფრთხილად გამრავლების პროცესისა და მყისიერი
კმაყოფილების კულტურის საერთო ეფექტების წარმოსაჩენად. მუსტაფა მონდი მე-16
თავში ჯონს უხსნის, რომ ყველა „ცხოვრება ბოთლში გადის“, მეტაფორა, რომელიც
ვარაუდობს, რომ მათი საზოგადოების სტრუქტურა გარდაუვლად ზღუდავს
ინდივიდუალობას და საკუთარი თავის აღმოჩენას. მნიშვნელობისა და მიზნის პოვნა,
როგორც ზრდასრული, შეუძლებელია, როდესაც ბავშვობის პირობები, კასტასა და
განპირობებულობის ჩათვლით, არასოდეს ქრება. საბოლოო ჯამში, ბოთლები არის
მძლავრი სიმბოლო იმ მჭიდრო დაჭერისა, რომელიც მსოფლიო სახელმწიფოს აქვს
ინდივიდებზე განაყოფიერებიდან სიკვდილამდე.

მიტოვებული შუქურა

მუსტაფა მონდთან შეხვედრისა და ისეთი თემების განხილვის შემდეგ, როგორიცაა

სილამაზე, ვნება, ჭეშმარიტება და რელიგია, ჯონი თავშესაფარს ეძებს
ცივილიზაციისგან მიტოვებულ შუქურში გადასვლით. შუქურა, რომელიც დგას
ბორცვის თავზე და გადაჰყურებს ლამაზ, ბუნებრივ ლანდშაფტს, როგორც ჩანს,
იდეალური ადგილია ჯონისთვის, რათა განიწმინდოს მსოფლიო სახელმწიფოს
უბრალო აზროვნება და სოციალური კონტროლი ინდივიდუალური აზრებისა და
გრძნობების ხარჯზე. მათი თანდაყოლილი ფუნქციის გამო, რომელიც ანათებს შუქს
სიბნელეში, შუქურები ადვილად შეიძლება გახდეს ინტელექტუალური ან სულიერი
განმანათლებლობის სიმბოლო. ჯონის უპირველესი მიზანი ამ იზოლირებულ
საცხოვრებელში გადასვლისას, რომელსაც იგი თითქმის ისე აღწერს, თითქოს
რომანტიული ხელოვნების ნიმუში იყოს, არის დაიბრუნოს თავისი ადამიანობის
გრძნობა ღმერთთან დაკავშირებით და თავისუფლებით ტკბობით, ან საკუთარი
შუქის პოვნა სიბნელეში. მსოფლიო სახელმწიფო.

მიუხედავად იმისა, რომ შუქურების ზოგადი სიმბოლიზმი ცხადყოფს, რომ ჯონი

შეასრულებს თავის სურვილს მიაღწიოს ინტელექტუალურ და სულიერ
განმანათლებლობას, ის ფაქტი, რომ ეს კონკრეტული შუქურა არის მიტოვებული,
მიუთითებს იმაზე, რომ ის საბოლოოდ დამარცხდება. სინათლე აღარ ანათებს,
არსებითად განწირულია იოანე იცხოვროს როგორც პირდაპირი, ისე მეტაფორული
სიბნელეში. რომანის დასასრულს, ეს სიმბოლური წინასწარმეტყველება ხდება
ჭეშმარიტი, რადგან ჯონი მონაწილეობს ორგიაში, რომელიც იწყება მათ შორის, ვინც
შუქურთან მისულს მისი თვითმახლების რიტუალის საყურებლად და მოგვიანებით
ჩამოიხრჩო. ის ემორჩილება სიბნელეს, ანუ მსოფლიო სახელმწიფოს კულტურულ
პრაქტიკას, მიუხედავად მისი ერთგული მცდელობისა „განწმენდისა და
სიკეთისთვის“. იმის მიღებით, რაც თავდაპირველად აშკარა სიმბოლოდ გვეჩვენება
და მისი მნიშვნელობით მანიპულირებს, ჰაქსლი, როგორც ჩანს, ვარაუდობს, რომ
ჩახშობისა და კონტროლის საფუძვლებზე აგებულ სამყაროში, დამოუკიდებლობის
მტკიცება შეუძლებელი ამოცანაა.

პროტაგონისტი

Brave New World-ს ჰყავს ორი გმირი. რომანის დასაწყისიდან ბერნარდის

რეზერვაციაში ვიზიტამდე ბერნარდ მარქსი მთავარი გმირია. ბერნარდი არის
აუტსაიდერი მსოფლიო სახელმწიფოში. ის ფიზიკურად პატარაა, "რვა სანტიმეტრით
მოკლე ალფას სტანდარტული სიმაღლეზე", რაც იმას ნიშნავს, რომ ხალხი მას
დასცინის. იმის გამო, რომ ის არის აუტსაიდერი, ის თავს გამორჩეულად გრძნობს. ეს
მას უპირისპირდება მსოფლიო სახელმწიფოს საზოგადოებასთან, სადაც ყველა ისე
უნდა გრძნობდეს თავს, როგორც ყველა. ბერნარდი აფასებს მის ინდივიდუალობას
და სურს, რომ თავი უფრო ინდივიდუალურად იგრძნოს: „თითქოს მე უფრო მე
ვიყავი“. ბერნარდის სწრაფვა ავტონომიისა და თვითდასაქმებისკენ ააქტიურებს
შეთქმულებას, რადგან ის გადაწყვეტს ეწვიოს Savage Reservation-ს. ყველაფერი, რაც
წიგნში ხდება რეზერვაციაში ვიზიტის შემდეგ, მისი გადაწყვეტილების შედეგია. ამ
გადაწყვეტილების ყველაზე მნიშვნელოვანი შედეგი ის არის, რომ ბერნარდმა ჯონი
მიიყვანა მსოფლიო სახელმწიფოში. ამ მომენტიდან მოყოლებული, ბერნარდის
ამბავი მეორეხარისხოვანი ხდება ჯონის ისტორიასთან შედარებით. ბერნარდი
აგრძელებს თავს ინდივიდად გრძნობს, მაგრამ ის წყვეტს უფრო დიდ
ინდივიდუალურობას. ბერნარდის ასოციაცია ჯონ "ველურთან" მას ცნობილსა და
პოპულარულს ხდის. ის იწყებს საკუთარი თავის ნაკლებად აუტსაიდერად დანახვას.

მე-8 თავიდან რომანის ბოლომდე ჯონი არის მოთხრობის მთავარი გმირი. ჯონი არის
საბოლოო აუტსაიდერი მსოფლიო სახელმწიფოში, რადგან ის გაიზარდა Savage
Reservation-ში, სადაც მსოფლიო სახელმწიფოს არცერთი ტექნოლოგია ან
სოციალური კონტროლის ფორმა არ იყო დანერგილი. ჯონი თვლის, რომ ცხოვრების
მიზანი არ არის ბედნიერი, არამედ ჭეშმარიტების ძიება. მას ეზიზღება მსოფლიო
სახელმწიფო, სადაც ყველაფერი შექმნილია ხალხის გასახარებლად და არავის
უფლებას არ აძლევს ეძებოს სიმართლე და მნიშვნელობა. მას აქვს მთელი რიგი
კონფლიქტები მსოფლიო სახელმწიფოსთან და მის ღირებულებებთან. ის
ნერვიულობს, როცა ჰელმჰოლცი იცინის შექსპირს. ის უარს ამბობს ბერნარდის
წვეულებებზე მისვლაზე და შეშინებულია, როდესაც ლენინა მის შეცდენას
ცდილობს. როდესაც ის აღმოაჩენს, რომ დედამისმა იმდენი სომა მიიღო, რომ მან არ
იცის, რომ ის კვდება, ჯონი საბოლოოდ ტყდება. ის გადაყრის საავადმყოფოს მუშაკთა
სომას, რადგან, მისი თქმით, ეს მსოფლიო სახელმწიფოს მოქალაქეებს „მონებად“
აქცევს. რომანის ბოლოს მაკონტროლებელი, მუსტაფა მონდი, ჯონს უფლებას აძლევს
იცხოვროს ისე, როგორც თავად აირჩევს. იოანე ირჩევს ჭეშმარიტების ძიებას
რიტუალური თვითდასჯის გზით, მაგრამ ის მარცხდება თავის ძიებაში და ეშვება
სიამოვნების ცდუნებებში. ორგიაში მონაწილეობის შემდეგ თავს იკლავს.

ორივე ბერნარდი და ჯონი ერთი და იგივე ანტაგონისტის წინაშე დგანან: მსოფლიო

სახელმწიფო. მსოფლიო სახელმწიფო არის ცივილიზაცია, რომლის ერთადერთი
მიზანია სტაბილურობა და პროდუქტიულობა. ამ მიზნების მისაღწევად,
მაკონტროლებლები, რომლებიც მართავენ მსოფლიო სახელმწიფოს, ცდილობენ
დარწმუნდნენ, რომ მათი მოქალაქეები ყოველთვის ბედნიერები იყვნენ. ბერნარდი
და ჯონი კონფლიქტში შედიან მსოფლიო სახელმწიფოსთან, რადგან თვლიან, რომ
ინდივიდუალობა (ბერნარდი) და ტანჯვა (ჯონი) უფრო ღირებულია ვიდრე
ბედნიერება და სიამოვნება. ბერნარდი ცდილობს იყოს უფრო ინდივიდუალური,
მაგრამ საბოლოოდ მას აცდუნებს მსოფლიო სახელმწიფოს მიერ შეთავაზებული
უხამსობის სიამოვნება. როდესაც ჯონი ცდილობს ტანჯვის მიღებას, ის ორგიაში
იღებს მონაწილეობას. ორივე ბერნარდი და ჯონი ცდილობენ გაათავისუფლონ
ლენინა მსოფლიო სახელმწიფოს ტვინის გამორეცხვისა და სოციალური
კონტროლისგან, მაგრამ არცერთმა ადამიანმა არ გამოსცადა. რომანის დასასრულს,
ბერნარდი და ჯონი უპირისპირდებიან მსოფლიო სახელმწიფოს მუსტაფა მონდის,
ერთ-ერთი მსოფლიო კონტროლერის სახით. მონდმა აჩვენა მათ, რომ მათი
მცდელობები, ებრძოლონ მსოფლიო სახელმწიფოს ძალაუფლებას, სრულიად
უიმედოა.

Brave New World ვითარდება ჩვენი საკუთარი სამყაროს მომავალში, ჩვენი

წელთაღრიცხვით 2450 წელს. პლანეტა პოლიტიკურად გაერთიანებულია, როგორც
"მსოფლიო სახელმწიფო". კონტროლერებმა, რომლებიც მართავენ მსოფლიო
სახელმწიფოს, მაქსიმალურად გაზარდეს ადამიანის ბედნიერება საზოგადოების
ჩამოყალიბებისა და კონტროლისთვის მოწინავე ტექნოლოგიების გამოყენებით.
ადამიანებს ბავშვობაში ბოთლებში ზრდიან და ძილში ტვინს ურეცხავენ. შედეგად,
მსოფლიო სახელმწიფოს მოქალაქეები ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად არიან
განპირობებულნი, რომ იყვნენ კმაყოფილი საზოგადოებაში თავიანთი ადგილით და
დაკისრებული სამუშაოთი. ყველა მოქალაქე მიეკუთვნება „კასტს“, დაწყებული
მაღალი ინტელექტუალური და ფიზიკურად ძლიერი ალფებიდან ეფსილონის
„ნახევრად სულელებამდე“. ქვედა კასტის ადამიანები წარმოიქმნებიან ასზე მეტი
იდენტური ტყუპის პარტიაში და ცხოვრობენ მთელი ცხოვრება თავიანთ
დუბლიკატებთან ერთად. ყველა მოქალაქეს აქვს მყისიერი წვდომა ყველა სახის
სიამოვნებაზე. ისინი განპირობებულნი არიან და სოციალურად წახალისებულნი
არიან იყვნენ სექსუალურად გარყვნილები. "სინთეზური მუსიკა" და "ემოციები" -
ფილმები ფიზიკური შეგრძნებით, ასევე სურათებით და ხმით - უზრუნველყოფს
ღრმა სენსორულ გამოცდილებას. როდესაც მოქალაქეები განიცდიან უსიამოვნო
განცდას, მათ მოუწოდებენ მიიღონ სომა, პრეპარატი, რომელიც უზრუნველყოფს
"შვებულებას" უარყოფითი ემოციებისგან.

რომანის მოვლენების უმეტესობა ინგლისში ვითარდება. ჰაქსლი იყენებს ნაცნობ

ინგლისურ ღირშესანიშნაობებს, რათა დაეხმაროს თავის მკითხველს გაშიფრონ
მომავალი, რომელიც მას წარმოედგინა. ჩარინგ კროსის სადგური ლონდონში იქცა
"ჩარინგი T Tower", რადგან ქრისტიანული ჯვრები შეიცვალა Ford's Model T მანქანის
"T"-ით, ხოლო მატარებლის სადგურები შეიცვალა კოშკებით, რომლებიც
კონტინენტთაშორის რაკეტებს უშვებს. რომანის სხვა მთავარი ადგილია "ველური
რეზერვაცია" ნიუ მექსიკაში. Savage Reservation არის ტერიტორია, სადაც მსოფლიო
სახელმწიფოს ტექნოლოგიები არ არის დანერგილი. "ველურები" ჯერ კიდევ
მშობიარობენ, სჯერათ ღმერთების და ითმენენ ფიზიკურ ტკივილს და ემოციურ
ტანჯვას. Savage Reservation-ის ხალხი და წეს-ჩვეულებები მოდელირებულია ზუნის
ძირძველი ამერიკელების ტრადიციებზე. რეზერვაციის წყობა საშუალებას აძლევს
რომანს ყველა ისტორიული საზოგადოება - ნეოლითიდან ჰაქსლის ეპოქამდე -
მსოფლიო სახელმწიფოს საზოგადოებას დაუპირისპიროს.

მსოფლიო სახელმწიფოს წყობა ცენტრალურია Brave New World-ის თემების

შესასწავლად. იმის გამო, რომ მსოფლიო მაკონტროლებლების პრიორიტეტი მათი
მოქალაქეების ბედნიერებაა, მსოფლიო სახელმწიფოში არავის აქვს შესაძლებლობა
ისწავლოს ტანჯვის გზით, განიცადოს მარტოობა ან მარტოობა. ხელოვნება და
რელიგია არ არსებობს მსოფლიო სახელმწიფოში. მსოფლიო სახელმწიფოს უაღრესად
კონტროლირებადი გარემო აყალიბებს რომანის მთავარ კითხვას: რა არის
ბედნიერების ფასი და ღირს თუ არა მისი გადახდა? ჩვენი საკუთარი სამყაროს
მომავლის ხედვის შეთავაზებით Brave New World-ს შეუძლია კითხვის ნიშნის ქვეშ
დააყენოს და სატირი გაუკეთოს თანამედროვე საზოგადოების ღირებულებებს.
მაგალითად, „ბოკანოვსკის პროცესი“, რომელიც ამრავლებს ადამიანებს, სატირებს
მასობრივ წარმოებას უკიდურეს დასასრულამდე მიყვანით. იმის ჩვენებით, რომ
მსოფლიო სახელმწიფოში რელიგია და ხელოვნება უაზროა, Brave New World ეჭვქვეშ
აყენებს რელიგიისა და ხელოვნების ღირებულებას ჩვენს ეპოქაში.

უტოპიური რომანი

როდესაც წარმოგიდგენთ სამყაროს, სადაც საზოგადოება სრულყოფილ იქნა და

ადამიანები ცხოვრობენ ბედნიერად და მშვიდობიანად, Brave New World არის
უტოპიური რომანის მაგალითი. სახელწოდება სერ თომას მორის 1516 წლის
რომანიდან უტოპია, უტოპიური რომანების ჟანრი ამტკიცებს, რომ ტანჯვა შეიძლება
აღმოიფხვრას საზოგადოების სრულყოფის გზით. ოლდოს ჰაქსლი სიტყვასიტყვით
ასახავს ამ კონცეფციას მამაცი ახალი სამყაროს მსოფლიო სახელმწიფოში,
წარმოიდგენს მომავალს, სადაც გენეტიკურმა ინჟინერიამ და ფსიქოლოგიურმა
კონდიცირებამ შექმნა კმაყოფილი და ბედნიერი მოქალაქეების საზოგადოება. იმის
გამო, რომ ყოველი ადამიანი მსოფლიო სახელმწიფოში დაპროგრამებულია ისე, რომ
სრულყოფილად მოერგოს თავის პროფესიას და მოწყალოს სხვადასხვა სოციალური
წყობის წევრები, ამბიცია, უკმაყოფილება და შური აღარ არსებობს. ხშირი,
განურჩეველი სექსუალური აქტივობა ხელს უშლის სიყვარულისა და ეჭვიანობის
ძლიერ ემოციებს და კმაყოფილების გარდა სხვა წამიერი გრძნობები ხსნის
ნარკოტიკებით. გარკვეულწილად, მსოფლიო სახელმწიფო უფრო სასურველია ჩვენი
საზოგადოებისთვის, რადგან დაავადება, სიბერე, დანაშაული, დეპრესია და ომები
წარსულს ჩაბარდა. რეალური სამყაროსგან განსხვავებით, მსოფლიო სახელმწიფოში
ნაკლებად მოწინავე პერსონაჟებს არ აქვთ უსამართლობის გრძნობა თავიანთი
ცხოვრების მიმართ უფრო პრივილეგირებულ კოლეგებთან მიმართებაში და
საზოგადოება არსებობს ჰარმონიაში.

მიუხედავად იმისა, რომ ჰაქსლი ვარაუდობს, რომ მრავალი სოციალური უბედურება

შეიძლება მოგვარდეს მეცნიერებისა და ფსიქოლოგიის განვითარებით, ჰაქსლი ასევე
ირიბად ასახავს უტოპიების იდეას. World State-ის მაცხოვრებლები ბედნიერები
არიან, მაგრამ ასევე უაზრო ცხოვრებას ეწევიან და მთავარი გმირების უმეტესობას
აქვს ფარული ეჭვი, რომ მათი ცხოვრების წესი არ არის ისეთი იდილიური, როგორც
მათ ასწავლეს. ყოველგვარი ხელოვნების, ისტორიის, რელიგიისა და ოჯახური
კავშირების არარსებობა იმაზე მეტყველებს, რომ მათი ცხოვრება, მიუხედავად იმისა,
რომ უმტკივნეულოა, ასევე ცარიელია. ნარკოტიკების სომას აუცილებლობა
მოქალაქეების დამორჩილებისა და მორჩილების შესანარჩუნებლად მიუთითებს
იმაზე, რომ მათი უტოპია არის ხელოვნური მდგომარეობა, რომელსაც მუდმივი
შენარჩუნება სჭირდება და რომ, საკუთარ თავზე მიტოვებული ადამიანები მალე
დაუბრუნდებიან ბრძოლას, დანაშაულს, ომს და უბედურებას. მჭიდროდ შეკრული
კასტური სისტემა, რომელშიც საზოგადოების უმეტესი ნაწილი გენეტიკურად არის
შემუშავებული, რათა ემსახუროს პაწაწინა, პრივილეგირებულ უმცირესობას,
მორალურად გასაკიცხია, მაშინაც კი, თუ ქვედა კლასები იძულებულნი იყვნენ
მიიღონ და თუნდაც მოეწონათ მათი ჩაგვრა. მიუხედავად იმისა, რომ
უნივერსალური ბედნიერება უტოპიური ჩანს, ჰაქსლი ამხელს მის მისაღწევად
აუცილებელ შემაშფოთებელ ნაბიჯებს და ვარაუდობს, რომ ტკივილი, ტანჯვა და
სასოწარკვეთა განუყოფელი ნაწილია პიროვნული ავტონომიისთვის.

დისტოპიური რომანი

ეგრეთ წოდებული უტოპიის წარმოდგენისას, რომელსაც ყველაზე გონიერი და

თავისუფლად მოაზროვნე პერსონაჟი თვითმკვლელობამდე მიჰყავს, Brave New World
ასევე შეიძლება ჩაითვალოს დისტოპიური ფანტასტიკის ნიმუშად, თუმცა მისი ხედვა
მომავლის შესახებ ნაკლებად აშკარად ბუნდოვანია, ვიდრე ბევრი დისტოპიური
რომანი. უტოპიური რომანების უშუალო კრიტიკაში შემუშავებული, რომელიც
ამტკიცებდა, რომ სოციალური პრობლემები გადაჭრადია, დისტოპიური რომანები
ამტკიცებენ, რომ ადამიანების თანდაყოლილი ნაკლოვანებები მათ უბედურებას
სწირავს. Brave New World-ში მხოლოდ ჭეშმარიტად კმაყოფილი პერსონაჟები არიან
ისინი, ვინც ნარკოტიკების მიღებით დაბრმავდნენ თავიანთი მდგომარეობის
რეალობაზე. როგორც კი პერსონაჟები წყვეტენ ნარკოტიკების მოხმარებას, ისინი
აღმოაჩენენ, რომ მათი ცხოვრება დეპრესიულად მოკლებულია აზრს. ჯონი, რომანის
ყველაზე განათლებული პერსონაჟი, იმდენად შეძრწუნებულია მსოფლიო
მდგომარეობით, რომ საბოლოოდ იკლავს თავს. ჰაქსლის ნამუშევარი განსხვავდება
დისტოპიური რომანებისგან, როგორიცაა ჯორჯ ორუელის 1984 წელი, რომელიც
უშუალოდ განიცადა ჰაქსლის იდეების გავლენა და ასახავს ძალადობით, შიმშილითა
და მასობრივი თვალთვალის მქონე საზოგადოებას. ბევრ დისტოპიურ რომანში არის
სამარცხვინო საიდუმლო ხელისუფლების მიერ საკუთარი მოქალაქეების
კონტროლის მეთოდში. Brave New World-ში საიდუმლო არ არის - მთავრობა ღიად
აკონტროლებს მასებს სომას განაწილებით, რომელსაც ისინი ნებით და ხალისით
მოიხმარენ. მიუხედავად იმისა, რომ წიგნში ძალადობა მცირეა, მისი ხედვა ისეთივე
შემაშფოთებელი, ბუნდოვანი და გამაფრთხილებელია, როგორც სხვა დისტოპიურ
რომანებში.
Სამეცნიერო ფანტასტიკა

Brave New World ქმნის დახვეწილ, მეცნიერულად დასაბუთებულ მომავალს, სადაც

გენეტიკურმა ინჟინერიამ და ფსიქოლოგიურმა კონდიცირებამ ჩაანაცვლა
ბიოლოგიური პროცესები, რაც მას სამეცნიერო ფანტასტიკის ნაწარმოებად აქცევს.
სამეცნიერო ფანტასტიკის ჟანრი აღწერს შესაძლო მომავალ სამყაროებს, სადაც
მეცნიერებისა და ტექნოლოგიების მიღწევებმა შეცვალა ადამიანის გამოცდილება.
გამოქვეყნებული 1932 წელს, Brave New World იყენებს ფუტურისტულ ტექნოლოგიას,
როგორიცაა მაღალსიჩქარიანი მოგზაურობა და კლონირება, რათა წარმოაჩინოს
საზოგადოება 2540 წელს, ან 632 A.F. "A.F". ნიშნავს "ფორდის შემდეგ", რაც
გულისხმობს ჰენრი ფორდს, ავტომობილების მწარმოებელს, რომელმაც გამოიგონა
ასამბლეის ხაზის წარმოების მეთოდი. Brave New World-ში ბიოტექნოლოგია და
ლაბორატორიები ცვლის ბევრ ბუნებრივ ფუნქციას, როგორიცაა დაბადება და
სიკვდილი. სახელმწიფო ასევე ახორციელებს კონტროლის უფრო დახვეწილ
ფორმებს, როგორიცაა ემოციური მანიპულირება და ტვინის გამორეცხვა. ჰაქსლი
მოიცავს სამეცნიერო ფანტასტიკის ნაკლებად შემაშფოთებელ ფორმებს, როგორიცაა
სწრაფი საჰაერო მოგზაურობა და მოწინავე მედიცინა, რომლებიც ფუტურისტულად
გამოიყურება, მაგრამ სულაც არ არის საშიში. მიუხედავად იმისა, რომ
ბიოინჟინერიის ეს მიღწევები ასახავდა ჰაქსლის თანამედროვეებისა და
წინამორბედების, მათ შორის ჩარლზ დარვინის, ზიგმუნდ ფროიდის და ივან
პავლოვის კვლევებსა და თეორიებს, ისინი აწვდიან იდეებს ადამიანის ევოლუციასა
და ფსიქოლოგიურ კონდიცირებასთან დაკავშირებით უფრო უკიდურესობამდე,
ვიდრე ეს რეალურად შესაძლებელია ან ეთიკურად დასაცავია და აჩენს კითხვებს.
ტექნოლოგიური წინსვლის ბნელი მხარის შესახებ.

სტილი

Brave New World დაწერილია დეტალური, უემოციო სტილით, რაც ტექნოლოგიებს

დამაჯერებლად აქცევს, ხოლო პერსონაჟებს საცოდავად. მიუხედავად იმისა, რომ
სიუჟეტის უმეტესობა ორიენტირებულია რამდენიმე პერსონაჟზე, წიგნი იხსნება
მსოფლიო სახელმწიფოს გამოჩეკვისა და განაყოფიერების პროცესების
გაფართოებული ახსნით, თავად პერსონაჟების მცირე აღწერით. რეჟისორი, რომელიც
აღწერს სამყაროს, რომელშიც ჩვენ უნდა შევიდეთ, თავად რჩება ბუნდოვან ფიგურად:
„ძველი? ახალგაზრდა?... ძნელი სათქმელი იყო... აზრადაც არ მოსვლია ამის კითხვა.
ჰაქსლი იშვიათად შეიცავს პერსონაჟების ფიზიკურ აღწერას, რაც აძლიერებს მათ
ურთიერთშემცვლელობას და პიროვნულ იდენტურობის ნაკლებობას. როდესაც ის
დეტალურად აღწერს, თუ როგორ გამოიყურება პერსონაჟი, მათი გარეგნობა, როგორც
წესი, არამიმზიდველია: ბერნარდი არის დაბალი, მსუბუქი და არამიმზიდველი;
ლენინას მეწამული თვალები და ღრძილები აქვს, ლინდა კი "მონსტრული". აღწერის
ეს განცალკევებული, ოდნავ მოგერიებული სტილი გმირებს პათეტიკურად აქცევს და
ძირს უთხრის მსოფლიო სახელმწიფოს, როგორც სასიამოვნო საცხოვრებლის
განცდას.

ჰაქსლი ხტება სცენებს შორის და იმეორებს ფრაზებს, რათა ხაზგასმით აღვნიშნო

კონტრასტი, თუ რას იფიქრებდნენ პერსონაჟები, თუ ნების თავისუფლება
ექნებოდათ, და რისი ფიქრი მათ განაპირობა მსოფლიო სახელმწიფომ. ადრეულ
თავებში ის ასახავს ლენინასა და ფანის სცენებს, რომლებიც განიხილავენ თავიანთ
სექსუალურ ცხოვრებას მოკლე ფრაზებით, რომლებიც აღწერს ახალი სამყაროს
ისტორიას და მის მეცნიერულ მიღწევებს. ეს შეახსენებს მკითხველს, რომ მსოფლიო
სახელმწიფო, მიუხედავად იმისა, რომ პროგრესის მონოლითად გვევლინება, შედგება
ინდივიდებისგან, რომლებსაც ჯერ კიდევ აქვთ გარკვეული ურთიერთობა რეალურ
ადამიანებთან. ჰაქსლი ასევე შეიცავს ბევრ პროგრამულ ფრაზას, რომელიც ახალი
სამყაროს მოქალაქეებმა ისმოდნენ ძილში, პროცესს, რომელსაც ჰიპნოპედია ჰქვია.
გამონათქვამები, როგორიცაა "გრამი უკეთესია, ვიდრე წყევლა", "დასრულება
უკეთესია, ვიდრე გამოსწორება" და სიმღერის ტექსტი "ჩამეხუტე, სანამ წამალს არ
მომიწამლებ, ძვირფასო" მეორდება მთელ წიგნში, იმგვარად, თუ როგორ მოქმედებს
ეს ლოზუნგები პერსონაჟებზე. ტვინი. ფრაზებს აქვთ სიმღერა-სიმღერის ხარისხი,
რომელიც მოგვაგონებს ბავშვობის რითმებს, რომლებიც მკითხველმა უკვე იცის.
სხვაგვარად ბოროტი ცნებების შერბილება, როგორიცაა ტვინის გამორეცხვა და
გენეტიკური ინჟინერია, ალბათ ყველაზე კარგად ჩანს ფრაზაში „ორგი-პორგი“,
რომელსაც ჰაქსლი იგონებს პირდაპირი ორგიის აღსაწერად, რომელიც აერთიანებს
რელიგიურ თაყვანისმცემლობას სექსუალურ გარყვნილებასთან.

რომანი ასევე შეიცავს უამრავ ცნობას შექსპირზე, მათ შორის ციტატებს რამდენიმე
პიესიდან, რომელიც ადარებს წიგნის გმირების ფუტურისტულ საზრუნავს და
შექსპირის მიერ საუკუნეების წინ ასახულ მარადიულ ადამიანურ ბრძოლას. რომანი
სათაურიდან იღებს სტრიქონს „ქარიშხალში“, სადაც მირანდა, რომელიც სხვა
ადამიანებისგან იყო თავშეფარებული, ამბობს: „ო, მამაცი ახალი სამყარო, რომელსაც
ასეთი ხალხი ჰყავს!“ ჰაქსლიმ შექმნა Brave New World-ის მოდელი The Tempest-ზე და
ციტირებს პიესას მთელ წიგნში, ისევე როგორც მაკბეტს, ჰამლეტს და ოტელოს. ერთ
მომენტში ჯონი ჰელმჰოლცს უკითხავს შექსპირის ლექსს "ფენიქსი და კუს",
რომელსაც სასოწარკვეთილება აქვს რეალური მნიშვნელობითა და ემოციებით
პოეზიის დაწერაზე. შექსპირის მრავალი მითითება ემსახურება იმის ხაზს, რომ ენა
უაზროა მსოფლიო სახელმწიფოში რეალური ემოციების გადმოსაცემად. მსოფლიო
სახელმწიფოს სიტყვები და ფრაზები პროპაგანდაა, რადგან ისინი არ შეიცავს
რეალურ ჭეშმარიტებას და არის რეპრესიების იარაღები და არა განმანათლებლობა.
შექსპირი, მეორე მხრივ, წარმოადგენს ადამიანის გამოცდილების კომუნიკაციის
უმაღლეს პოტენციალს. ბერნარდს არ შეუძლია განასხვავოს შექსპირისა და ახალი
სამყაროს ჟარგონი - „ეს მხოლოდ სოლიდარობის სამსახურის ჰიმნია“, - ამბობს ის, მას
შემდეგ რაც ჯონი წაიკითხავს ლექსს - რაც მას ნაკლებად მგრძნობიარეა საკუთარი
კაცობრიობის მიმართ, ვიდრე ჯონი ან ჰელმჰოლცი.

Შეხედულება

მამაცი ახალი სამყარო დაწერილია მესამე პირის ყოვლისმცოდნე კუთხით, მაგრამ

პერსპექტივა გადადის ბერნარდის პერსპექტივიდან ჯონის პერსპექტივაზე
დაახლოებით რომანის შუა რიცხვებში, რაც მიუთითებს ბერნარდიდან ჯონზე,
როგორც სიუჟეტის მორალურ ცენტრზე გადასვლაზე. თავდაპირველად ბერნარდის
შინაგანი მონოლოგის ხაზგასმით, მთხრობელი ასახავს მას როგორც ნაკლოვანს,
მაგრამ თანატოლებზე მაღლა, მისი შეუსაბამობისა და თავისუფალი აზროვნების
გამო. მარტო ის გრძნობს უხერხულობას მსოფლიო სახელმწიფოს უხამსობის გამო და
ეწინააღმდეგება იმას, თუ როგორ ექცევიან მამაკაცები ქალებს, როგორც „ხორცს“.
იმის გამო, რომ მკითხველს აქვს წვდომა ბერნარდის შინაგან ცხოვრებაზე, მისი
პერსპექტივა ნორმალური ჩანს, საზოგადოება კი უცნაურად, პირიქით. თუმცა,
ბერნარდი არასაიმედო და არასანდო აღმოჩნდება, როგორც კი ძალაუფლებისა და
პოპულარობის გამოცდილებას იწყებს მას შემდეგ, რაც ჯონი ლონდონში
დააბრუნებს. თვალსაზრისი გადადის ჯონზე, რომელიც კიდევ უფრო მორალურად
ეწინააღმდეგება იმ ტაქტიკას, რომელსაც მსოფლიო სახელმწიფო მთავრობა იყენებს
მოქალაქეების მორჩილებისა და მორჩილების შესანარჩუნებლად. მიუხედავად იმისა,
რომ მთხრობელი, როგორც ჩანს, სწყალობს ბერნარდს, ჩვენ მოგვიწოდებს
აღფრთოვანებული ვიყოთ ჯონზე, რომელიც აღწერილია, როგორც ფიზიკურად
მიმზიდველი, ემოციურად მგრძნობიარე, არტისტული და მსოფლიო სახელმწიფოს
ცდუნებებით შეუსაბამოდ. იმის გამო, რომ ჯონის ღირებულებები ყველაზე მეტად
ემთხვევა ტრადიციულ მორალს, რომელსაც მკითხველი აღიარებს, როგორიცაა
მონოგამია, ოჯახი და ღვთისმოსაობა, მისი აღშფოთება მსოფლიო სახელმწიფოს
მიმართ დაკავშირებულია.

Brave New World-ის მთხრობელი ხელმძღვანელობს მკითხველის შთაბეჭდილებებს

სიუჟეტის შესახებ, მაგრამ არ არის აქტიური, როგორც ამბის მოთხრობის ხმა. ამის
ნაცვლად, ჰაქსლი იყენებს ტექნიკას, სახელწოდებით უფასო არაპირდაპირი
მისამართი, სადაც ის იყენებს სხვადასხვა პერსონაჟების შინაგან მონოლოგებს
მოქმედებაზე კომენტირებისას და შესთავაზებს მკითხველს როგორ უნდა
ინტერპრეტაცია გაუწიოს მას. მაგალითად, რეზერვაციაში ლენინა ფიქრობს:
„ადგილი უცნაური იყო, მუსიკაც, ტანსაცმელი, ჩიყვი, კანის დაავადებები და
მოხუცები. მაგრამ თავად სპექტაკლი - როგორც ჩანს, ამაში განსაკუთრებული
უცნაური არაფერი იყო. ” ჩვენ უკვე დავინახეთ, რომ ლენინა მცირე მოაზროვნეა და
ეჭვი ეპარება რაიმე უცხოს მიმართ, ამიტომ ის ფაქტი, რომ მასაც კი შეუძლია წვიმის
რიტუალის შეფასება, მიგვითითებს იმაზე, რომ სპექტაკლში არის უნივერსალურობა,
რომელიც სცილდება კულტურულ განსხვავებებს. უფასო არაპირდაპირი მისამართის
გამოყენებით, ჰაქსლი აღრმავებს ჩვენს გაგებას პერსონაჟების შესახებ, ამასთან
მიუთითებს იმაზე, რომ მათი რეაქციები გამოცდილებაზე მსგავსია მკითხველის
რეაქციასთან.

ტონი

ლიტერატურული მოწყობილობები ტონი

Brave New World-ის ტონი თავიდანვე სარდონიული და უპასუხისმგებლოა, რაც

მკითხველს მიანიშნებს, რომ სკეპტიკურად იყოს განწყობილი იმის შესახებ, არის თუ
არა მსოფლიო სახელმწიფო მართლაც შესანიშნავი ადგილი საცხოვრებლად. ჰაქსლი
ამ ტონს ქმნის არათანმიმდევრული გამოსახულების საშუალებით, როგორიცაა
„ჰაერი ძილიანობა იყო ფუტკრებისა და ვერტმფრენების ხმაურით“ ან ვარსკვლავების
აღწერით, როგორც „დამთრგუნველი“. ჩვენ, როგორც წესი, ვერტმფრენებს არ
ვუკავშირებთ ძილიანობას, ან ვარსკვლავებს დეპრესიასთან, ასე რომ, ეს საშინელი
აღწერილობები გვაძლევს მინიშნებას, რომ არ მივიღოთ ამბავი ნომინალური
ღირებულებით. ის ფაქტი, რომ მსოფლიო შტატის მაცხოვრებლები განპირობებულნი
არიან ვერტმფრენების დამამშვიდებლად და ბუნების შემაშფოთებლად, ხოლო
მკითხველს საპირისპირო რეაქცია აქვს, ქმნის დისტანციას მკითხველსა და
პერსონაჟებს შორის. ტონი ვარაუდობს, რომ მკითხველს უკეთ ესმის, რა ხდება
რეალურად, ვიდრე ადამიანები, რომლებზეც ვკითხულობთ და ამიტომ უნდა
შევინანოთ ისინი მათი უცოდინრობის გამო. მაგალითად, როდესაც „ეპსილონი-
მინუს ნახევრად მორონი“ ლიფტით მგზავრებს სახურავზე აჰყავს, ის თითქოს
დაბნეულია მზის შუქზე და სუფთა ჰაერზე რეაქციით: „ის თითქოს მოულოდნელად
და სიხარულით გამოფხიზლდა ბნელი გამანადგურებელი სისულელე. .” მკითხველს
ესმის მამაკაცის მზის შუქისგან მოკლებული არსებობის უსამართლობა, მაგრამ
თავად ადამიანი უჩივის გარეშე უბრუნდება „საკუთარი ჩვეული სისულელეების
ბინდის“.

ტონი იცვლება რომანის მეორე ნახევარში, როდესაც მივყვებით ჯონის ამბავს და

ჰაქსლის ტონი უფრო აღფრთოვანებული და ასევე ემოციურად ინვესტიციული
ხდება. აქ ირონია გადადის გმირების უცოდინრობიდან საკუთარი მდგომარეობის
შესახებ, ჯონის უცოდინრობაზე. პერსონაჟების უმეტესობა ჯონს ველურად თვლის
და მის პრაქტიკას არაცივილიზებულად, მაგრამ ჰაქსლის სიმპათიური ტონი
ვარაუდობს, რომ ჯონი სინამდვილეში ერთადერთი ცივილიზებული პერსონაჟია
წიგნში. მაგალითად, როდესაც ლინდა კვდება, ჯონს აწუხებს ბავშვობის
წინააღმდეგობრივი მოგონებები: „იყო მხოლოდ ეჭვიანობის, სიმახინჯის და
უბედურების სიძულვილით აღდგომა... ის ცდილობდა ეფიქრა იმაზე, თუ როდის
იჯდა მის მუხლზე…“ ეს ინტიმური ტონი გვთავაზობს. რომ იოანეს ბრძოლა
ურთიერთსაწინააღმდეგო გრძნობების შესარიგებლად მას სრულ ადამიანად აქცევს.
რომანის დასასრულს ჯონი უფრო ექსტრემალური ხდება მისი ადამიანური
იმპულსების დასაძლევად ბრძოლაში, როგორიცაა ვნება და კომფორტის სურვილი.
ფოტოგრაფის დაუფიქრებელ სისასტიკეს, რომელიც იმედოვნებს, რომ კარგად
გადაიღოს ჯონი, როგორ ურტყამს თავს („ეს მშვენიერი ფილმი იქნებოდა... თითქმის
ისეთივე კარგი, როგორც სპერმის ვეშაპის სასიყვარულო ცხოვრება“) ჯონის
სუიციდური უბედურებასთან, ჰაქსლი ვარაუდობს, რომ ჯონის თავის მოკვლის
არჩევანი ტრაგიკულია, მაგრამ გასაგები.

წინათგრძნობა

Brave New World არ იყენებს მძიმე ან აშკარად წინასწარმეტყველებას. მიუხედავად

იმისა, რომ რომანში მრავალი ადრინდელი მოვლენა პირდაპირ მიგვიყვანს
მოგვიანებით მთავარ სიუჟეტურ წერტილებამდე, ისინი არ არიან ისეთივე
წინასწარმეტყველების შემთხვევები, როგორც საშენი ბლოკები სიუჟეტური
განვითარებისთვის. მაგალითად, დირექტორი იმუქრება, რომ ბერნარდს
ისლანდიაში გადაასახლებს მანამ, სანამ ბერნარდი ნიუ-მექსიკოს ეწვევა, ხოლო
ბერნარდის დაბრუნების შემდეგ ისევ ასე ემუქრება. ვიდრე ბერნარდის საბოლოო
გადასახლებას ასახავდეს, რეჟისორის მუქარა სიუჟეტის განვითარებისა და
უწყვეტობის მაგალითია. მეორეს მხრივ, რეჟისორის ანეკდოტი ნიუ-მექსიკოში
საკუთარი გამოცდილების შესახებ წინასწარმეტყველებს ჯონის და ლინდას
სიუჟეტებს. გარდა ამისა, დირექტორის მუქარა ბერნარდის გადასახლებას არ ასახავს,
არამედ ბერნარდის შურისძიების შეთქმულებას და დირექტორის გადადგომას.

რეჟისორის ურთიერთობა ჯონთან და ლინდასთან

სანამ ბერნარდი და ლენინა ნიუ-მექსიკოში წავლენ, ბერნარდი ხვდება დირექტორს

და გაიგებს, რომ როდესაც დირექტორი ბერნარდის ასაკის იყო, ის ასევე ატარებდა
დროს რეზერვაციაში. დირექტორი გვიჩვენებს, რომ მისი მოგზაურობის დროს, მისი
თანამგზავრი ქალი ჭექა-ქუხილში დაიკარგა და ითვლებოდა, რომ მკვდარი იყო.
როდესაც ბერნარდი ხვდება ჯონს და გაიგებს ლინდას შესახებ, ის სწრაფად თვლის,
რომ ლინდა დირექტორის დაკარგული კომპანიონია, ხოლო ჯონი მათი შვილია. ის
ფაქტი, რომ ლინდა დაორსულდა და გააჩინა შვილი, მიუხედავად იმისა, რომ იგი
იყენებდა კონტრაცეპტივებს, როგორც მთავრობამ დაავალა, იმაზე მეტყველებს, რომ
მსოფლიო სახელმწიფოს საზოგადოება არ არის ისეთი უშეცდომო, როგორც ჩანს, და
შეცდომები ზოგჯერ ხდება. ის, რომ რეჟისორი განიცდის ნამდვილ ემოციებს
რეზერვაციაში გატარებული პერიოდის გამო, ასევე მიანიშნებს იმაზე, რომ ნამდვილი
ადამიანური ემოციები ჯერ კიდევ შესაძლებელია მსოფლიო სახელმწიფოს
მოქალაქეებისთვის.

ბერნარდის გადასახლება

ბერნარდის გადასახლება პირდაპირ და ირიბად იწინასწარმეტყველებს. ეს პირდაპირ

იწინასწარმეტყველა, როდესაც დირექტორი ემუქრება მას ისლანდიაში გაგზავნით
მას შემდეგ, რაც ბერნარდს მოუყვება რეზერვაციაში მომხდარის შესახებ. მას ასევე
ირიბად ასახავს ბერნარდის ხასიათი და ქმედებები. წიგნის დასაწყისში ბერნარდი
ჰელმჰოლცს ესაუბრება მის უკმაყოფილებაზე, როდესაც ის მოულოდნელად წყვეტს
საუბარს, სჯერა, რომ ვიღაც უსმენს კართან. ეს წინასწარმეტყველებს იმ ფაქტს, რომ
მისი დამოკიდებულება მას უბედურებაში ჩააყენებს. ის ასევე ზედმეტად უხეშად
ექცევა თავის დაქვეითებულებს, რადგან აცნობიერებს საკუთარ ფიზიკურ
გარეგნობას და ავტორიტეტის ნაკლებობას: „იგრძნო, რომ აუტსაიდერად იქცეოდა,
რამაც გაზარდა ცრურწმენა მის მიმართ“. ეს მიუთითებს იმაზე, თუ როგორ
გახრწნილი იქნება ის დიდებით, როგორც კი ძალაუფლებას მოიპოვებს ჯონთან
ურთიერთობით.

ჯონის თვითმკვლელობა

როდესაც მკითხველი პირველად ხედავს იოანეს, ის მწარედ ბრაზდება, რომ მას არ

მიეცა საშუალება მიეღო მონაწილეობა მსხვერპლშეწირვის რიტუალში, რომელიც
განკუთვნილი იყო რეზერვაციაში წვიმის გამოძახების მიზნით. რიტუალი
გულისხმობს ბიჭის მათრახს, სანამ ის არ გადის. მოგვიანებით ჯონი ეუბნება
ბერნარდს, რომ ერთ მომენტში მან კლდიდან გადახტომა განიხილა და ერთი დღე
ქრისტესავით გაშლილი ხელებით პოზირებდა. ეს მოთხრობები იოანეს ასახავს
როგორც ქრისტეს მსგავს, მსხვერპლშეწირულ ფიგურას, რომელიც ასახავს მის
საბოლოო თვითმკვლელობას. განსხვავებით ბერნარდისგან, რომელიც
დაზიანებულია სომათი და პოპულარობის ძალით, და ლენინასგან, რომელიც
შეპყრობილია საკუთარი ფიზიკური კომფორტით, ჯონი მორალურად ვერ
შეურიგდება მსოფლიო სახელმწიფოს საკუთარ რწმენას და თავს იკლავს, ვიდრე
იცხოვროს „მამაცი ახალ სამყაროში“. ის ნაჩვენებია.
 ჯორჯ ორუელი - ცხოველების ფერმა

დისტოპიური ცხოველების იგავი/ნოველა, უმწვავესი სატირა, გროტესკი, ალეგორია,

პოლიტიკური ჟანრი.

წიგნში მთავარი კონფლიქტი წარმოიქმნება მაშინ, როდესაც ცხოველებს გაუჩნდებათ

თავისუფლებისა და თანასწორობის სურვილი, რომელსაც ღორების პოლიტიკური
ძალაუფლების სურვილი გადაწონის. მათი თავდაპირველი მიზანი წიგნის
დასაწყისშივე ჩანს, მანორის სწავლებაში, განსაკუთრებით კი სიმღერაში „მხეცნო
ინგლისის“, ეს სიმღერა მოგვიანებით მათი ჰიმნი ხდება. დასაწყისში ძალაუფლება
ხელში აქვს ფერმერ ჯოუნზს, თუმცა აჯანყების შემდეგ მისტერ და მისის ჯოუნზები
ფერმიდან მიდიან, ცხოველებს კი მიაჩნიათ, რომ დიდი ძალა დაამარცხეს. თუმცა
რეალური წინააღმდეგობა და საფრთხე წინ ელოდათ. რეალურად, ღორების
სურვილი, რომ პოლიტიკური ძალაუფლება ხელში აიღონ ჩნდება მაშინ, როდესაც
ნაპოლეონი ძროხის რძეს იპარავს (მეორე თავის ბოლოს).

შემდეგ თავებში კარგად ჩანს ღორების ძალის განვითარება და სხვა ცხოველების

განვითარება თუ ფიქრები, რომ, საბოლოოდ, მათ ვერ მიაღწიეს სასურველ და
რეალურ მიზანს. ღორები, განსაკუთრებით ნაპოლეონი, პოლიტიკას ახორციელებენ
სამი გზით: 1) უფრო და უფრო მეტ ფერმის რესურსს ითხოვენ მხოლოდ თავიანთი
თავებისთვის. იწყებენ რძისა და ვაშლის ლატენტური(შეფარული) ქურდობით და
შემდეგ ამ ცხოველურ პროდუქტებს ყიდიან რათა ადამიანის მიერ შექმნილი
ფუფუნების საგნები შეიძინონ, როგორიცაა, მაგალითად, ლუდი. 2) ხდებიან
მოძალადეები. შემოიღეს „პოლიცია“, რომლის როლსაც ძაღლები ასრულებენ, გასცეს
სიკვდილით დასჯის უფლება. 3) აცხადებენ, რომ შეუძლიათ თვითონ განსაზღვრონ
რა არის სიმართლე, ვინ არის სწორი და ვინ არა.

სქვილერი ცვლის ცხოველთა 7 მცნებას და მათი ბრძოლის ისტორიას, ცხოველები კი

ვერაფერს ხვდებიან დაზუსტებით, მაგრამ ნელ-ნელა ეჭვები უჩნდებათ, რომ მათი
ცხოვრება არ არის იმდენად კარგი და სასრუველი, რამდენადაც მათ აჯანყების
დაწყებამდე სურდათ, ან ჰქონდათ.

როდესაც ნაპოლეონი ქათმების კვერცხების გაყიდვას გადაწყვეტს, ქათმები

საბოლოოდ აღიარებენ, რომ ღორები ანტაგონისტები არიან და აჯანყდებიან, თუმცა
სასტიკად ჩაახშობენ ამ აჯანყებას, აშიმშილებენ და საბოლოოდ რამდენიმე მათგანი
ან კვდება, ან ნებდება. ბოქსერი არის ის ერთადერთი პერსონაჟი, რომელიც
ყველაფრის მიუხედავად იმედოვნებს, რომ თავისუფლება ახლოსაა, დაუღალავად
შრომობს ძველი მიზნების მისაღწევად. თუმცა, როდესაც მისი პენსიაზე გასვლის
დრო დგება, შეუძლოდ გახდომის დროს მას ყასაბი წაიყვანს და მოკლავენ. ბოქსერის
მიმართ ეს საქციელი მთლიანად აღნიშნავს ნაპოლეონისა და სხვა ღორების ღალატს
ფერმის მიმართ და იმას, რომ პოლიტიურმა ძალაუფლებამ მთლიანად დაამარცხა
ცხოველები.

ბოლო გვერდებზე ცხოველები ხედავენ თუ როგორ სადილობენ ღორები და

ადამიანები ერთ მაგიდასთან, ერთ სუფრაზე, როგორ ილხენენ და ერთობიან და
აღმოაჩენენ, რომ მათთვის შეუძლებელია ადამიანებსა და ღორებს შორის
განსხვავების დანახვა, ან მათი ერთმანეთისგან გარჩევა.

ერთადერთი, რაშიც ცხოველები დარწმუნებულნი იყვნენ, იყო ის, რომ არცერთს

სურდა ჯოუნზის დაბრუნება ფერმაში და როდესაც საქმის ვითარებას ამ კუთხით
უყურებდნენ, ვერაფერს ამბობდნენ, უნდა მოფრთხილებოდნენ ღორების
ჯანმრთელობას. ღორების გარდა ყველა ცხოველი ძველებურად ცხოვრობდა, ისევ
მშივრები იყვნენ, ისევ ჩალის საგებზე ეძინათ, წყაროს წყალს სვამდნენ და ზამთარში
სიცივე აწუხებდათ, ზაფხულში კი ბუზები და რწყილები. ზოგჯერ ხანდაზმული
ცხოველები გონებას ძაბავდნენ, რომ გაეხსენებინათ როგორი ცხოვრება ჰქონდათ
რევოლუციამდე/აჯანყებამდე, ან ამ აჯანღების პირველ წლებში, როდის იყო
ცხოვრება უკეთესი, მაშინ თუ ახლა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდათ, ვერაფერს
იხსენებდნენ და ახალ ცხოვრებასაც ვერაფერს ადარებდნენ. მხოლოდ ფურცლები,
სქვილერის დავთრები გააჩნდათ, რომელზეც ცხოვრება სულ უფრო და უფრო
უმჯობესდებოდა, ციფრების მიხედვით. მხოლოდ ბენჟამინი ამტკიცებდა, რომ
ახსოვდა ძველი ცხოვრება და რომ არაფერი არასდროს ყოფილა და არც შეიძლება
იყოს უკეთესად, ან უარესად. „შიმშილი, გაჭირვება და გულგატეხილობა ცხოვრების
უცვლელ კანონებს წარმოადგენდნენ“ - ამბობდა იგი. და ის იყო ერთადერთი,
რომელიც არცერთ ფრაქციაში არ გაწევრიანებულა - „ცხოვრება კვლავ ისე იდინებს,
როგორც დიოდა, ანუ ცუდად“. ბენჟამინმა ცხოვრებაში ერთადერთხელ დაარღვია
წესი, როდესაც წარწერა წაიკითხა, რომელიც ერთადერთი მცნება იყო უკვე - „ყველა
ცხოველი თანასწორია, ზოგიერთი უფრო თანასწორია“.

ზოგადად, მმართველები ხალხს საკუთარი ინტერესების შესაბამისად მართავენ და

საკუთარ დაპირებებსაც გამუდმებით ცვლიან და შენც გარწმუნებენ, გიმტკიცებენ
საკუთარ „სიმართლეს“, შენ კი დაეჭვებული დგახარ და ფიქრობ, რომ ალბათ
არასწორად გახსოვდა. ვისაც საწინააღმდეგო აზრი გააჩნია, ან პროტესტის გრძნობა
უჩნდება, სჯიან. შიშისა და დაძაბულობის ფონზე კი ვეღარ ფიქრობ, თუ რა ძალა აქვს
ერთიანობას, რომ მას ვერც ერთი ღორი წინააღმდეგობას ვერ გაუწევს, რადგან
ერთიანობას ბევრი რამის შეცვლა შეუძლია, მთავარია ღირსება არ დაკარგო.

ეს ნოველა ყველაზე ძლიერ ირონიას ქმნის იმ მომენტებში, როდესაც ორუელი

ასახავს ძალაუფლების მქონე პირების მიერ ანიმალისტური იდეალების კორუფციას.
რადგან „ცხოველების ფერმა“ ემსახურება არა იმდენად ტირანიის ან დესპოტიზმის
დაგმობას, რამდენადაც ტირანების შემზარავი თვალთმაქცობის ბრალდებას,
რომლებიც ემყარება თავის თავდაპირველ ძალას განთავისუფლებისა და
თანასწორობის იდეოლოგიებს. შვიდი მცნების თანდათანობითი დაშლა და
გაუკუღმართება აშკარა ძალით ასახავს ამ თვალთმაქცობას, ისევე როგორც
სქვილერის დახვეწილი ფილოსოფიური დასაბუთებები ღორების აშკარად
არაპრინციპული ქმედებების შესახებ. ამგვარად, ნოველა აკრიტიკებს სტალინური
რეჟიმის ძალადობას იმ ადამიანების მიმართ, რომლებსაც ის მართავდა და ასევე
მიუთითებს საბჭოთა კომუნიზმის ძალადობაზე ადამიანის ლოგიკის, ენისა და
იდეალების წინააღმდეგ.

- გულუბრყვილო მუშათა კლასი

ნოველა არა მხოლოდ ძალაუფლების მქონე ფიგურებს ასახავს, არამედ თავად

ჩაგრულ ხალხსაც. ცხოველთა ფერმა არ არის მოთხრობილი რომელიმე კონკრეტული
პერსონაჟის პერსპექტივიდან, ამბავი მოთხრობილია ჩვეულებრივი ცხოველების
პერსპექტივიდან. გულუბრყვილო, ერთგული და შრომისმოყვარე ცხოველები
ორუელს აძლევენ შანსს დასახოს, თუ როგორ წარმოიქმნება ჩაგვრის სიტუაციები არა
მხოლოდ მჩაგვრელთა მოტივებიდან და ტაქტიკებიდან, არამედ ჩაგრულთა
გულუბრყვილობიდანაც, რომლებიც სულაც არ არიან განათლებულნი, ან
ინფორმირებულნი. როდესაც დილემას აწყდებიან, ბოქსერს ურჩევნია არ გაერკვეს
სხვადასხვა ქმედებების შესაძლო შედეგებში, ამის მაგივრად საკუთარ თავს უმეორებს
და არწმუნებს, რომ „ნაპოლეონი ყოველთვის მართალია“. ცხოველთა ფერმა
გვიჩვენებს, თუ როგორ გმობს მუშათა კლასს ავტორიტეტისთვის კითხვის დასმის ან
წინააღმდეგობის გაწევის უუნარობა ან უქონლობა.

- ენის ბოროტად გამოყენება, როგორც ძალაუფლების ბოროტად გამოყენების

ინსტრუმენტი

ორუელის ერთ-ერთი მთავარი საზრუნავი, როგორც ცხოველთა ფერმაში, ასევე

„1984“-ში არის გზა, რომლითაც ენა შეიძლება იყოს მანიპულირებადი, კონტროლის
ინსტრუმენტი. ცხოველთა ფერმაში ღორები თანდათან ატრიალებენ და ამახინჯებენ
სოციალისტური რევოლუციის რიტორიკას, რათა გაამართლონ თავიანთი საქციელი
და სხვა ცხოველები „სიბნელეში“, უმეცრებაში შეინარჩუნონ. ცხოველები
გულითადად ითვისებენ მანორის სოციალიზმის ხედვის იდეალს, მაგრამ მას შემდეგ,
რაც მანორი გარდაიცვალა, ღორები თანდათან არღვევენ მისი სიტყვების
მნიშვნელობას.

- კორუფცია

ცხოველთა ფერმა ამტკიცებს იმ აზრს, რომ ძალაუფლება ყველაფერს აფუჭებს.

ნოველაში წინასწარმეტყველების მძიმე გამოყენება, განსაკუთრებით პირველ თავში,
ქმნის განცდას, რომ მოთხრობის მოვლენები გარდაუვალია. არა მხოლოდ
ნაპოლეონის ხელისუფლებაში მოსვლაა გარდაუვალი, ნოველა მტკიცედ ვარაუდობს,
რომ ნებისმიერი სხვა შესაძლო მმართველი ისეთივე ცუდი იქნებოდა, როგორც
ნაპოლეონი. მიუხედავად იმისა, რომ ნაპოლეონი უფრო ძალაუფლების მოყვანული
მონაა თითქოს, ვიდრე სნოუბოლი, არსებობს უამრავი მტკიცებულება იმისა, რომ
სნოუბოლიც ისეთივე კორუმპირებული მმართველი იქნებოდა. მანორიც
ანალოგიურად, მიუხედავად მისი რწმენისა, რომ „ყველა ცხოველი თანასწორია“, ის
სხვა ცხოველებს ამაღლებული ადგილიდან ასწავლის და ვარაუდობს, რომ შეიძლება
რეალურად ხედავდეს საკუთარ თავს ფერმაში სხვა ცხოველებზე მაღლა. რომანის
ბოლო სურათში ღორები არ განსხვავდებიან ფერმერებისგან, რაც ამტკიცებს აზრს,
რომ ძალაუფლება აუცილებლად იგივე გავლენას ახდენს ნებისმიერზე, ვინც მას
ფლობს.

- ინტელექტის მარცხი

ცხოველთა ფერმა ძალიან სკეპტიკურად უყურებს ინტელექტუალური საქმიანობის

ღირებულებას. ღორები იდენტიფიცირებულნი არიან, როგორც ყველაზე ჭკვიანი
ცხოველები, მაგრამ მათი ინტელექტი იშვიათად იძლევა რაიმე ღირებულს. ამის
ნაცვლად, ღორები თავიანთ ინტელექტს სხვა ცხოველებზე მანიპულირებისა და
ძალადობისთვის იყენებენ. ნოველა გვიჩვენებს რამდენიმე სხვა გზას, რომლითაც
ინტელექტი თითწოდ არ არის სასარგებლო. ბენჟამინი წერა-კითხვის მცოდნეა,
მაგრამ უარს ამბობს კითხვაზე და ვარაუდობს, რომ ინტელექტი უსარგებლოა, თუ
პოლიტიკაში არ ებმევიმ ან მოქმედების გამბედაობა არ გაქვს. ძაღლები თითქმის
ისეთივე წიგნიერები არიან, როგორც ღორები, მაგრამ მათ „არაფრის კითხვა არ
აინტერესებთ შვიდი მცნების გარდა“ (თავი 3). ძაღლების მიერ მათი ინტელექტის
გამოყენება იმაზე მეტყველებს, რომ ინტელექტი უსარგებლოა და საზიანოც კი,
როდესაც ის შერწყმულია იმ პიროვნებასთან, რომელსაც ურჩევნია დაემორჩილოს
ბრძანებებს და არა კითხვები დასვას.

- ადამიანთა მიერ ცხოველების ექსპლუატაცია

ადამიანები ექსპლუატაციას და ზეწოლას ახდენენ ცხოველებზე. ნოველა ასევე

ვარაუდობს, რომ არსებობს რეალური, ისევე როგორც ალეგორიული კავშირი
ცხოველების ექსპლუატაციასა და ადამიანების მუშაკთა ექსპლუატაციას შორის. ბ-ნი
პილკინგტონი „ეხუმრება“ ნაპოლეონს: „თუ შენ გყავს შენი დაბალი ცხოველები,
რომელთა წინააღმდეგი […] (თავი 10). მმართველი კლასის თვალსაზრისით,
ცხოველები და მუშები ერთნაირები არიან.

- ნაპოლეონი / სტალინი
ბერკშირელი ტახი, რომელიც აჯანყების შემდეგ ხდება ცხოველების ლიტერი. სხვა
ცხოველებზე ძალაუფლების გასაძლოერებლად და მათ დასაშინებლად იყენებს
სამხედრო ძალას, თავის 9 ერთგულ თავდამხსმელ ძაღლს. ნოველის დასაწყისშივე
ნაპოლეონი ჩნდება, როგორც სრულიად კორუმპირებული ოპორტუნისტი. ის
წარმოადგენს პოლიტიკურ ტირან მმართველებს. მიუხედავად იმისა, რომ
ნაპოლეონი ყოველ შეხვედრაზე იმყოფება, მას არასდროს შეაქვს წვლილი
რევოლუციაში, აჯანყებაში. არ ავლენს ინტერესს ცხოველთა ფერმის
ძლიერებისთვის, მხოლდო თავისი ძალაუფლების გაზრდას ცდილობს. ერთადერთი,
რასაც ის აკეთებს, არის ძაღლების გაწვრთნა, თუმცა ამასაც მხოლოდ მისი
კეთილდღეობისთვის აკეთებს, და არა ძაღლების, ან სხვა ცხოველების სასიკეთოდ.
ნაპოლეონისა და მისი მემამულეების/მხარდამჭერების ქცევაში შეიძლება
ამოვიკითხოთ ტოტალიტარული ლიდერების ტყუილები და დაშინების ტაქტიკა,
რომელსაც მათივე ცხოველების/ხალხის მიმართ იყენებენ.

- სნოუბოლი / ტროცკი

ტახი, რომელიც აუჯანყდება და დაუპირისპირდება ნაპოლეონს. თუმცა ეს

უკანასკნელი სნოუბოლს გააძევებს და ფერმაში დატრიალებულ არასასურველ და
უსიამოვნო ამბებს, ყველაფერს სნოუბოლს დააბრალებს ფაქტების გარეშე. სნოუბოლი
ჩნდება როგორც მხურვალე იდეოლოგი, რომელიც მთელ გულსა და სულს დებს
თავის მცდელობებში, რომ გაავრცელოს ანიმალიზმი მთელ მსოფლიოში და
გააუმჯობესოს ცხოველთა ფერმის ინფრასტრუქტურა. მისი იდეალიზმი კი მის
დაცემას/გაძევებას იწვევს. ის მხოლოდ საკუთარი ლოგიკის ძალას და რიტორიკულ
უნარს ეყრდნობოდა თავისი გავლენის მოსაპოვებლად, იმის მაგივრად, რომ
ნაპოლეონის ძალის უხეში გამოვლინება დაემტკიცებინა. მიუხედავად იმისა, რომ
ჯორჯ ორუელი სნოუბოლს თითქოს მიმზიდველ პერსონაჟად გვიხატავს, ის მაინც
თავს იკავებს მისი პერსონაჟის იდეალიზებისგან და გარკვეულ მორალურ ხარვეზებს
ანიჭებს.

- ბოქსერი

ცხენი, რომელსაც წარმოუდგენლად დიდი ძალა, თავდადება და ერთგულება აქვს.

მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ცხოველთა ფერმის აყვავებაში(წისქვილის აშენება).
გულუბრყვილოდ ენდობა ღორებს, რომ მის და ყველას ნაცვლად მიიღებენ
ყველასთვის მისაღებ და სწორ გადაწყვეტილებებს. მისი დევიზებია : „ნაპოლეონი
ყოველთვის მართალია“ და „უფრო მეტს ვიმუშავებ“. ბოქსერი, ასე თუ ისე, ნოველაში,
მაინც ყველაზე საყვარელ და სიმპათიურ პერსონაჟს განასახიერებს, რომელსაც
ექსპლუატირებული მუშათა კლასის ყველა საუკეთესო თვისება გააჩნია: თავდადება,
ერთგულება და შრომის უზარმაზარი შესაძლებლობები. თუმცა, მას ასევე აქვს ის
თვისებები, რასაც ორუელი თვლიდა მუშათა კლასის მთავარ სისუსტეებად:
გულუბრყვილო ნდობა ინტელიგენციის კეთილი ზრახვებისადმი და პოლიტიკური
კორუფციის ყველაზე აშკარა ფორმების ამოცნობის უუნარობა. ბოქსერი თითქოს ის
ძალა იყო, რომელიც მთელ ცხოველთა ფერმას აერთიანებდა.

- სქვილერი

ღორი, გოჭი, რომელიც ნაპოლეონის პროპაგანდას ავრცელებს ცხოველებში და

ამართლებს მათ მიერ რესურსების მონოპოლიზაციას, ავრცელებს ცრუ სტატისტიკას,
რომელიც ფერმის წარმატებაზე მიუთითებს. სქვილერი მარტივად იყენებს
რიტორიკასა და ენას, რომ სიმართლისგან გადაუხვიოს და სოციალური და
პოლიტიკური კონტროლი მოიპოვოს/შეინარჩუნოს. წინადადებისა და ენის
რადიკალურად გამარტივებით „ოთხი ფეხი კარგია, ორი კიდევ უკეთესი!“ ის
წერტილს უსვამს დებატების ან წინააღმდეგობის წამოწყებას. ენის გართულებით კი
პირიქით, აბნევს და აშინებს გაუნაღლებელ ცხოველებს, როცა მაგალითად ამბობს,
რომ ღორები რძესა და ვაშლს თავიანთი სიამოვნებითვის კი არ მიირთმევენ, არამედ
მათ სასიკეთოდ, რომ უკეთ „იმუშავონ“. ის აღძრავს ეჭვს ცხოველებში საკუთარი
თავების მიმართ, უნდობლობას უჩენს მათ და იძულებულს ხდის, რომ
წინააღმდეგობის გარეშე დაუჯერონ და ენდონ ღორებს.

„ამხანაგებო, იმედია, თქვენ არ ფიქრობთ, რომ ღორები ეგოისტები არიან და

პრივილეგიებით სარგებლობენ. გვძაგს ვაშლიც და რძეც. პირადად მეც ვერ ვიტან
ვერც ერთს. ერთადერთი ჯანმრთელობის გასამაგრებლად ვღებულობთ ამ
პროდუქტებს, რძე და ვაშლი შეიცავს ისეთ ვიტამინს(ეს მეცნიერულად არის
დამტკიცებული, ამხანაგებო), რომლებიც აბსოლუტურად აუცილებელია ღორის
ჯანმრთელობისთვის. ჩვენ გონებრივ მუშაობას ვეწევით. ამ მთელი მეუნეობის
მოვლა-პატრონობა და ორგანიზაცია ჩვენს მხრებზე გადადის. დღედაღამ თქვენს
კეთილდღეობაზე ვზრუნავთ. თქვენდა სასიკეთოდ ვსვამთ რძეს. თქვენ რომ კარგად
იღოთ იმიტომ ვჭამთ ვაშლს. იცით, ამხანაგებო, რა მოხდება, თუ ვერ შევასრულებთ
ჩვენზე აღებულ პასუხისმგებლობას? რა და, ჯოუნზი დაბრუნდება! დიახ, ჯოუნზი!
იმედია ჯოუნზის დაბრუნება არავის სურს! არა და, ნამდვილად ასე იქნება,
დამიჯერეთ ამხანაგებო!“

- მოლი

ტიპური ეგოცენტრიკი, პატივმოყვარე, თავმომწონე ფაშატი/ცხენი, რომელსაც

სწყურია ადამიანების ყურადღება, უყვარს მოვლილი და განებივრებული ცხოვრება.
უჭირს ახალ ცხოვრებასთან შეუგუება, რადგან ენატრება გრძელ თმაზე/ძუაზე
ბაფთების კეთება, ნაქრის ჭამა. წარმოადგენს წვრილ ბურჟუას, რომელიც გაიქცა
რუსეთიდან რუსეთის რევოლუციიდან რამდენიმე წელში.
 - მინიმუსი / სერგეი მიხალკოვის პროტოტიპი

პოეტი

პოეზია იმ ყველაფერს შესალაზებულად აბათილებს, რაც საბჭოთა კავშირში ხდება

და სწორედ ამას აკეთებს მინიმუსიც.

- მოსე

ყვავი, რელიგიურ ქადაგებებს ეწევა ფერმაში. საბჭოთა მოქალაქეს არ ჭირდებოდა

არარეალური რამის რწმენა, როგორიცაა ღმერთი და რეგილია, რადგან მათ ამის
სახედ ჰყავდათ ლენინი და სტალინი. ფერმაშიც ანალოგიური სიტუავუა იყო, არ
სჭირდებოდათ ირეალური რამ, ისედაც ჰქონდათ ეს ყველაფერი ნაპოლეონის სახით,
ისინი უკვე სამოთხეში, ნეტარებაში ცხივრობდნენ მათი აზრით.

- ბენჟამინი

ვირი, რომელიც ასევე არაფერს აკეთებს რამის შესაცვლელად.