Daglezja zielona (syn. jedlica Douglasa, jedlica zielona, jedlica Menziesa, łac.

Pseudotsuga taxi folia, Pseudotsuga

menziesii var. douglasii, Pseudotsuga douglasii) to drzewo iglaste z rodziny sosnowatych (Pinaceae). W naturze
rośnie na zachodnich obszarach Ameryki Północnej, od Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie aż do Kalifornii, gdzie
porasta nadbrzeżne niziny i tereny górskie. Odkryta około 1792 r. przez Archibalda Menzies’a. Pierwsze nasiona
sprowadził w 1827 r. do Anglii J. Douglas i to od jego nazwiska powstała nazwa rośliny. Wkrótce po sprowadzeniu
na Stary Kontynent daglezja dość szeroko rozpowszechniła się, zarówno w parkach, jak i w lasach.
Daglezja zielona to jedno z najszybciej rosnących drzew iglastych. W swojej ojczyźnie może osiągać ponad 100 m
wysokości, w Polsce – ze względu na zimniejszy klimat i krótszy okres wegetacyjny – rośnie wolniej, ale i tu znane
są okazy o wysokości 45 m. Daglezja jest długowieczna (żyje kilkaset lat). Młode drzewa mają pokrój
szerokostożkowy i rosnąc na otwartym terenie mogą długo pozostawać nisko ugałęzione. Te rosnące w
bezpośrednim sąsiedztwie innych drzew stopniowo tracą dolne gałęzie i wysoko się z nich oczyszczają,
odsłaniając prosty pień, pokryty na młodszych okazach gładką, szarą korą, z licznymi, wypukłymi pęcherzami
żywicznymi o przyjemnym zapachu, przypominającym zapach jabłek lub cytrusów (podobnie pachną roztarte
igły). W starszym wieku (powyżej 100 lat) kora staje się gruba, głęboko spękana, czerwonobrązowa. U okazów
rosnących na naturalnych stanowiskach pień może osiągać nawet 4,5 m średnicy.
Daglezja ma gęstą, zwartą, regularną koronę o licznych, silnie rozgałęzionych pędach, pokrytych zimozielonymi,
spłaszczonymi, miękkimi igłami, 2–3 cm długości i tępych lub słabo zaostrzonych wierzchołkach. Wierzchnia
strona igieł jest jasnozielona, połyskująca, od spodu widoczne są wyraźne, jaśniejsze paski nalotu woskowego. W
bardzo surowe zimy igły mogą przemarzać – wtedy brązowieją i opadają. Jednak wiosną drzewo łatwo się
regeneruje, wypuszczając liczne, młode igły.
Daglezja zielona to roślina jednopienna. Kwitnie na przełomie maja i czerwca. Kwiaty męskie są żółte, zebrane w
drobne kotki wyrastające pojedynczo na spodniej stronie pędów, w kątach igieł. Kwiaty żeńskie zebrane są w
niewielkich, zielonych lub purpurowych szyszeczkach, które wyrastają na końcach bocznych, najbardziej
oświetlonych pędów (najczęściej w wierzchołkowych częściach korony). Daglezja jest rośliną wiatropylną. Po
zapyleniu i zapłodnieniu roślina zawiązuje jajowate lub jajowato-cylindryczne, zielone, w trakcie dojrzewania
brązowiejące, zwisające szyszki, 7–10 cm długości, osadzone na pędach na krótkich trzoneczkach. Łuski nasienne
szyszek są cienkie, ale zdrewniałe, zaokrąglone, całobrzegie. Dość charakterystyczne dla gatunku są łuski
okrywowe: dłuższe od nasiennych, wystające na zewnątrz, wyprostowane, skierowane ku szczytowi szyszki,
języczkowate, trójzębne. Ich ząbek środkowy jest znacznie dłuższy od bocznych, ościsty. Owoce dojrzewają
późnym latem w roku kwitnienia i opadają z drzewa w całości, po wysypaniu nasion o skrzydełkach
przyrośniętych do ich górnej części.
Daglezja najlepiej rośnie na słonecznych stanowiskach oraz żyznych, głębokich i dostatecznie wilgotnych,
próchniczych glebach o odczynie lekko kwaśnym, choć jest rośliną tolerancyjną i dość łatwo przystosowuje się do
środowiska. Ze względu na głęboki system korzeniowy jest odporna nawet na dość długie okresy suszy, jednak
źle rośnie na glebach stale suchych, piaszczystych, ubogich w składniki pokarmowe i podmokłych. Najlepiej rośnie
w wilgotnym klimacie morskim o łagodnych zimach (w Polsce na Pomorzu Zachodnim). W polskich warunkach
klimatycznych jest całkowicie odporna na mróz. Strefa mrozoodporności 4. Niestety daglezja zielona jest wrażliwa
na zanieczyszczenia powietrza, w związku z tym nie nadaje się do sadzenia w okręgach przemysłowych i w
dużych miastach, szczególnie w pobliżu większych ciągów komunikacji samochodowej.
Daglezja zielona to cenne drzewo iglaste polecane do większych parków i dużych ogrodów w stylu
naturalistycznym i leśnym oraz zadrzewień krajobrazowych, szczególnie tam, gdzie zależy na szybkim uzyskaniu
wysokich drzew. Nadaje się zarówno do sadzenia pojedynczo (na dużych, otwartych powierzchniach, gdzie długo
pozostanie nisko ugałęziona), jak i w grupach (jednogatunkowych i w połączeniu z innymi gatunkami drzew
iglastych). Doskonale nadaje się też na jednogatunkowe, szybkorosnące szpalery, tworzące zielone przesłony, np.
w większych ogrodach.
Daglezja zielona jest rozmnażana generatywnie – poprzez wysiew nasion, które w polskich warunkach
klimatycznych dojrzewają bez większych problemów. Nasiona wysiewamy na przełomie kwietnia i maja do skrzyń
inspektowych lub bezpośrednio do gruntu na zagonach. Na miejsce stałe najlepiej wysadzać rośliny 4-5 letnie,
które, dzięki obfitemu systemowi korzeniowemu dobrze znoszą przesadzanie.