ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ φορές, όσο κι αν προσπαθώ, δεν φτάνω στην ώρα μου.
Βρίσκω ένα σχολείο
Λίτσα Ψαραύτη
Συγγραφέας
Ο
πόλεμος είναι ο καλύτερος φίλος μου, αν και μερικές φορές κουράζομαι
να μεταφέρω τόσο πολλές ψυχές σκοτωμένων. Οι πληγωμένοι με νιώ-
θουν όταν πλησιάζω. Μερικοί γαντζώνονται από τη ζωή και τότε πρέπει
να περιμένω.
Με τα μικρά παιδιά, όμως, είναι διαφορετικά. Για να μην τα τρομάξω, δεν
παρουσιάζομαι ποτέ με το φρικτό μου πρόσωπο και τα μαύρα ρούχα. Μετα-
μορφώνομαι σε έναν καλοσυνάτο παππού, κάθομαι κοντά τους, τα χαϊδεύω,
τους λέω παραμύθια, τα παρηγορώ.
Σ’ αυτή την άσχημη πόλη με τα κακοφτιαγμένα σπίτια μες στη μέση της
άνυδρης ερήμου, έρχομαι συχνά τα τελευταία εξήντα χρόνια. Βλέπετε, ο πό-
λεμος κρατάει εδώ ακόμα, όσο κανένας άλλος στην ιστορία.
Δεν χρειάζεται ν’ ακούσω τις σειρήνες, γιατί πρώτα πέφτουν οι πύραυλοι και
10 οι βόμβες κι έπειτα χτυπούν συναγερμό. Τρέχω τότε να προλάβω για να παρα-
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ λάβω τις ψυχές των παιδιών που φεύγουν από τα πληγωμένα τους κορμάκια.
Τον τελευταίο μήνα έχω εγκατασταθεί σ’ αυτή την πολύπαθη πόλη. Πολλές
ή ένα νηπιαγωγείο γκρεμισμένα. Οι ψυχές των παιδιών είναι έτοιμες να μου
παραδοθούν, τα μάτια τους είναι ανοιχτά λες κι ονειρεύονται ακόμα.
Παίρνω και ψυχές μεγαλύτερων παιδιών· τ’ αγόρια είναι ακόμη αμούστα-
κα. Τα περισσότερα κρατούν μια πέτρα στα χέρια τους και η οργή είναι αποτυ-
πωμένη στα μελαχρινά πρόσωπά τους.
Έπειτα τρέχω στα νοσοκομεία. Τα παιδιά κλαίνε όταν είναι πληγωμένα,
φοβούνται. Βλέπουν τον πόνο και την απόγνωση στα μάτια των γονιών τους.
Τότε αναλαμβάνω εγώ να γλυκάνω τον πόνο τους. Τα παίρνω στην αγκαλιά
μου και τα γαληνεύω, βάζω βάλσαμο στις καρδιές τους. Είναι όλα αθώα και
μ’ εμπιστεύονται, μέσα στον πανικό τους δεν ξέρουν καλά-καλά τι τους συμ-
βαίνει.
Οι λιγοστοί γιατροί νύχτα-μέρα καθαρίζουν τις πληγές στα μικρά σώματα,
ράβουν κεφάλια, κόβουν πόδια και χέρια. Το οινόπνευμα δεν είναι αρκετό και
οι γιατροί το αραιώνουν και δεν τσούζει, γι’ αυτό και τα παιδιά δεν πονούν,
δεν κλαίνε. Τα περισσότερα μου παραδίνουν τις ψυχές τους πριν προλάβουν
να δουν τα κουτσουρεμένα κορμάκια τους.
Αφήνουμε πίσω μας τα γκρεμισμένα σχολεία, τους καπνούς, το θόρυβο
της μάχης. Ανεβαίνουμε ψηλά, ο ουρανός είναι καταγάλανος, δροσερός και 11
μεταξένιος. ΤΕΥΧΟΣ 93 / 2009
Φτάνουμε επιτέλους εκεί που δεν υπάρχει πια οργή, φόβος, οδύνη, πόνος…