c4 Corrente Electrica

Capı́tulo 4
Corrente eléctrica
José Ramón Salgueiro
Fı́sica II
Grao en enxeñarı́a aeroespacial
curso 2022/23
Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 1

Contido
Corrente eléctrica
1 Corrente
2 Ecuación de continuidade
3 Lei de Ohm
4 Conductividade e resistividade
5 Asociación de resistencias
6 Forza electromotriz
7 Potencia e enerxı́a
8 Fontes de tensión e corrente
9 Medida de voltaxes, correntes e resistencias
10 Leis de Kirchhoff
11 Teoremas de superposición, Thévenin e Norton

Corrente
Cantidade de carga que atravesa
unha rexión do espazo na unidade A corrente é en realidade
de tempo unha magnitude
vectorial:
∆q
hI i = (corrente media) ~I = I n̂
∆t
dq
I = (corrente instantánea) Ten dirección e sentido
dt
Módulo: é a intensidade
C (culombio) de corrente
[I ] = =A
s (segundo)
(Amperio)
I·n
Exemplo:
corrente
ﬁlamental
Densidade de corrente
Densidade volúmica de corrente: corrente que atravesa
perpendicularmente (proxección) a unidade de superficie
d ~I d ~I
J~ = =
dS⊥ dS cos α
dI = J~ · d S~
v
dS n
[J ] = A/m2 α
dS
α
Nunha rexión onde hai unha densidade v·d t
dl =
de carga ρ que se move a velocidade ~v :
dQ = ρ dV = ρ dS |{z}
v dt cos α o fluxo da densidade de
d` corrente é a intensidade
dQ
d ~I = n̂ = ρ dS cos α} |{z}
v n̂ de corrente:
dt | {z
dS⊥ ~
v Z
d ~I I = J~ · d S~
J~ = = ρ ~v S
dS cos α
Distribucións de corrente
Densidade volúmica de corrente
ρ
d ~I I
J~ = = ρ ~v (A/m2 ) dS v
dS⊥ α
dS
(ρ: densidade volúmica de carga)
Densidade superficial de corrente

σ
~
~ = d I = σ ~v
K (A/m) v I
d`⊥
(σ: densidade superficial de carga) dl
Densidade lineal de corrente

I λ
~I = λ ~v (A ) v
(λ: densidade lineal de carga)]

Conservación da carga: ecuación de continuidade
A variación da cantidade de carga Xa que é certo para todo
dentro dun volume é igual a que entra volume:
ou sae do volume por unidade de tempo
∂ρ
∇J~ + =0
I ∂t
∂Q
J~ · d S~ = − =
S ∂t} (Ec. de continuidade)
| {z } | {z
fluxo de corrente fluxo saı́nte
é positivo
Z Z
∂ 0 ∂ρ
= − ρ dV = − dV 0
∂t V V ∂t
V
Usando o T. da diverxencia: ρ
S
I Z Z
0 ∂ρ
~ ~
J · dS = ~
∇J dV = − dV 0
s V V ∂t
Z
~ ∂ρ
∇J + =0
V ∂t
Tipos de correntes
Correntes de condución: teñen lugar en medios condutores, é dicir,
medios con cargas móbiles: metais, semiconductores ou solucións
electrolı́ticas
Correntes de convección: movemento de partı́culas cargadas ó través
do baleiro (espazo sen cargas móbiles). Por exemplo, feixes de ións ou
electróns, partı́culas cargadas do vento solar, etc.
Corrente estacionaria: é aquela formada por un fluxo de carga que
non varı́a co tempo
∂ρ
=0 =⇒ ∇J~ = 0
∂t ↑
Ec. continuidade
É dicir, nunha corrente estacionaria non se produce acumulación nin

defecto de carga en ningún punto
¡OLLO! Unha carga movéndose a ~v cte, non é unha c. estacionaria

Lei de Ohm
corrente de condución
Para establecer unha corrente cómpre unha forza que mova as cargas
A forza vén dun campo eléctrico (forza por unidade de carga)
En xeral obsérvase que:
J~ = σ E~ lei de Ohm (microscópica)
σ é a condutividade eléctrica, dependente do medio e da temperatura

1 bon condutor: σ alta; ρ baixa
ρ= é a resistividade
σ mal condutor: σ baixa; ρ alta
Entre un bon condutor (metal) e un aislador pode haber un factor de

ata 1022 na conductividade.
En moitos casos, para bos condutores, pódese supoñer σ ∼ ∞

Comentarios á lei de Ohm
1 Hai materiais que non cumpren a lei de Ohm

2 De entrada parece ilóxico que algún a cumpra. En efecto:
E~ =⇒ F~ = q E~ =⇒ cargas aceleradas
logo deberı́a aumentar a velocidade das cargas indefinidamente, e
polo tanto tamén a corrente
Non ocorre por mor das colisións das cargas libres con outras cargas
libres, ións da rede, etc. Deste xeito, alcánzase un equilibrio no cal a
velocidade é cte e proporcional ó campo:
~v = µE~
µ é a mobilidade electrónica

Lei de Ohm macroscópica
Da circulación do campo (dif. l
de potencial) e a lei de Ohm:
S
Z 2 dl
V1 − V2 = E~ · d` = E ` =
1
J V1 − V2
` = ρ J ` =⇒ J =
σ ρ` V1 V2
Do cálculo da corrente a partires

Ası́:
da densidade:
Z V1 − V2 = I R
I = J~ · d S~ = J S = é a lei de Ohm macroscópica
V1 − V2 V1 − V2 R é a resistencia:
S=
ρ` R

ρ : resistividade
` 
R=ρ ` : lonxitude
Onde R (factores resaltados) S 
S : sección
só depende do medio condutor
Magnitudes e unidades
Dimensións/unidades
C A
[J ] = = 2
Magnitudes 2
m s m
N V
[E ] = =
J~ = σ E~ (lei de Ohm micr.) C m
V
1 [R] = =Ω (Ohmio)
ρ = (resistividade) A
σ
[G ] = Ω−1 = S (Siemens)
V = IR (lei de Ohm macr.)
C m A
[σ] = 2
· =
` m s V Vm
R = ρ (resistencia)
S S
= (Ω m)−1 =
1 m
G = (condutancia) [ρ] = Ω m
R
Variación da resistencia coa temperatura
Resistor ou resistencia
A temperatura inflúe sobre a axitación Un cable ten unha
dos electróns libres e dos átomos da rede resistencia moi baixa,
do material normalmente desbotable
A maior temperatura, máis colisións ⇒ Os condutores
aumento da resistencia considérense elementos
equipotenciais
R(t) = R0 (1 + K t)
Resitor: compoñente que
concentra unha
I K : coeficiente de temperatura (1/◦ C ).
determinada resistencia
Valor entre 1/200 e 1/300, semellante
ó coef. de dilatación dos gases Sı́mbolo:
I t: temperatura centı́grada
I R0 : resistencia de referencia (a 0◦ C )

Asociación de resistencias en serie
R1 V1 R2 V2 R3 RN
V0 VN
I
Req
V0 VN
V0 − VN = I Req
V0 − VN = (V0 − V1 ) + (V1 − V2 ) + ··· + (VN−1 − VN ) =

= I R1 + I R2 + ··· + I RN = I (R1 + R2 + ··· + RN )
N
X
Req = R1 + R2 + ··· + RN = Ri
i=1

Asociación de resistencias en paralelo
R1 V0 − V1
I =
Req
I1 R2
I = I 1 + I 2 + ··· + I N =
I2 R3 V0 − V1 V0 − V1 V0 − V1
V0 V1 = + + ··· +
R1 R2 RN
I3
1 1 1
RN = (V0 − V1 ) · + + ··· +
R1 R2 RN
IN
1 −1

1 1
Req = + + ··· + =
I R1 R2 RN
V0 V1 1
Req = PN 1
i=1 Ri

Forza electromotriz
(ou electromotancia)
E
C Para mover as cargas por un circuito cómpre

exercer unha forza sobre elas
A forza pode vir dun campo E~ , pero
I Ohm I ~
↓ J ~
R E~ d ~` = d` = 0
c c σ
I
Cómpre algo máis que un campo. Cómpre un
xerador que empurre ás cargas dende un punto
Xerador do circuito
¿Que fai que tódalas cargas se movan cando só se aplica a forza onde
está o xerador? O xerador pode, ademáis, estar moi lonxe
A resposta está no campo local, derivado da acumulación de carga
Forza electromotriz
Xérase un campo local, derivado da zona de
acumulación
acumulación das cargas, que as forza a mover de carga
ata que se anula e a corrente fica uniforme
+ +
O mecanismo é moi rápido, mantendo a
corrente uniforme incluso cando é alterna no E E
rango de radiofrecuencias
f~ = f~s + E~
↑ ↑ ↑
forza por u. de carga forza por u. de carga forza por u. de carga
sobre as cargas que comunica o xerador pola acumulación de carga
(campo local)
E~ d ~` = 0
H
Nunha situación estacionaria: c
I I
ε= f~ · d ~` = f~c · d ~` é a forza electromotriz
c c

Forza electromotriz
(comentarios)
1 Non é unha forza, senón unha 3 Pódese entender como o
integral de liña dunha forza por traballo por unidade de carga
unidade de carga que realiza a fonte para manter
a diferenza de potencial nos
2 Ten unidades de potencial
seus terminais; isto é, o traballo
eléctrico:
que cómpre realizar para manter
N J o desequilibrio de carga entre os
[ε] = m= =V (voltio)
C C terminais
No inerior da fonte hai un trasvase. Se a fonte é ideal o transvase
faise limpamente, sen que haxa forza neta sobre a carga
f~ = 0 = f~s + E~ =⇒ E~ = −f~s (dentro da fonte)
E a diferenza de potencial nos terminais do xerador (ideal):
Z Z I
V = − E~ · d ~` = f~s · d ~` = f~s · d ~` = ε
c

Xerador real de tensión
Fonte ideal ⇒ potencial nos A resistencia interna (Ri ) é unha
terminais e a f. electromotriz resistencia máis no circuito e
considérase en serie co xerador:
Fonte real: presenta resistencia
R é a resistencia de carga
interna e a condición anterior
xa non se cumpre ε = I (Ri + R)
ε − I Ri = I R = V1 − V2
V1 − V2 = ε − I Ri
R
ε Ri
V1 V2 ε Ri
V1 V2
Os termos voltaxe e tensión son sinónimos para referirse á diferenza

de potencial entre dous puntos do circuito
Tamén os termos xerador e fonte (de tensión ou corrente) úsanse para
nomear o mesmo compoñente
Enerxı́a e potencia eléctrica
A enerxı́a é o traballo necesario para mover as cargas
No caso dun xerador, a enerxı́a proporcionada é o traballo realizado
sobre as cargas para movelas polo circuito (forza electromotriz)
A enerxı́a pode disiparse en forma de calor (efecto Joule) ou
convertirse por medio de diferentes aparatos en enerxı́a mecánica, etc
De xeito xeral: Unidades

dW = dq(V1 − V2 )
dW dq [P] = A · V = W (vatio)
P = = (V1 − V2 )
dt dt [W ] = W · s = J (julio)
= I (V1 − V2 ) [W ] = kW · h
Usando a lei de Ohm: (kilovatio - hora)
[Q] = mA · h
(V1 − V2 )22
P = I (V1 − V2 ) = I R = (miliamperio - hora)
R
Rendemento dunha fonte
A resistencia interna dunha fonte producı́a unha caı́da de tensión nos
seus terminais que diminuı́a o valor nominal da forza electromotriz
Potencia teórica (Pt ) e potencia útil (Pu ) refı́rense á potencia
subministrada por una fonte ideal e á subministrada pola fonte real
Rendemento é o cociente entre as potencias útil e teórica
Forza contraelectromotriz
Pt = εI Os aparatos nun circuito son
receptores de enerxı́a e compórtanse
Pu = (V1 − V2 )I
como unha forza electromotriz
Pu V1 − V2
η = = ≤1 negativa:
Pt ε
ε′
R
ε Ri
ε Ri
V1 V2

Sentido da corrente
Circuito aberto; circuito pechado; cortocircuito
Sóese tomar do polo positivo ó negativo para que a corrente circule
dende puntos de maior a menor potencial (proposto por Franklin no
sec. XVIII)
O sentido contrario, negativo a positivo (Thomson, século XIX),
é máis realista en moitos casos xa que a conducción ten lugar por
medio dos electróns, pero non sempre é ası́
O sentido é discrecional e no fondo irrelevante
R R
I I
V V V
circuito aberto circuito pechado cortocircuito

(I = 0) (I = V /R) (R → 0 ⇒ I → ∞)
Combinación de xeradores
Asociación en paralelo
Voltaxe: a de cada xerador
Asociación en serie individual
As voltaxes súmanse: Útil para obter unha fonte con:
V1 − VN = (V1 − V2 )+ I maior carga (duración)
I capaz de aportar unha
+(V2 − V3 ) + ··· + (VN−1 − VN )
corrente maior
É o xeito de obter voltaxes ¡Todos da mesma voltaxe!
maiores
Todos deben ter a mesma
carga V0 VN
V0 V1 V2 VN
I
I
R

Fontes de tensión
V1
Fonte ideal de tensión:
Vs
I Fonte que mantén unha diferenza de potencial R
+ +
-
determinada nos seus terminais -
I Subministra a corrente necesaria para mantela
I Se R → 0 deberı́a subministrar I → ∞ V2
V1
Fonte real de tensión: ri
IFonte ideal cunha pequena +
VT R
resistencia en serie -
Vs
Vs
I =
ri + R V2
Vs R
VT = V1 − V2 = I R = VS fonte ideal
ri + R VT = V1 - V2
fonte real
R → 0 ⇒ VT → 0
R → ∞ ⇒ VT → Vs
I Máis boa canto maior sexa R
en relación a ri (R ri ) 0
0 R
Fontes de corrente
V1
Fonte ideal de corrente:
I Fonte que subministra unha corrente Is
determinada independentemente da carga R R Is
I Proporciona a diferenza de potencial necesaria
para manter a corrente
I R → ∞ (aberto) ⇒ V → ∞ para manter I s V2
V1 IT
Fonte real de corrente: Ii
Is
I Fonte ideal cunha resistencia
ri VT R
en paralelo
1 1
Is = I i + I T = (V1 − V2 ) +
ri R V2
V1 − V2 ri
IT = = Is IS
R ri + R fonte real
R → 0 ⇒ IT → Is fonte ideal
IT
R → ∞ ⇒ IT → 0
I Máis boa canto menor sexa R
en relación a ri (R ri ) 0
0 R
Equivalencia entre fontes de tensión e corrente
Toda fonte de tensión Para fontes ideais deberı́ase

é equivalente a unha fonte de cumprir:
corrente e viceversa, de xeito I rvs pequeno
que:
I rcs grande
rcs = rvs Logo unha boa fonte de tensión
Vvs é en xeral unha mala fonte de
I cs =
rvs corrente e viceversa
rvs
Vvs I I cs I
+
R rcs R
-

Medida de voltaxe, corrente e resistencia
Voltaxe co voltı́metro
I
I Conéctase en paralelo nos puntos cuxa A
diferenza de potencial cómpre medir

R V R Ω
I Ofrece resistencia moi alta (idealmente
∞) para non influir na medida
Corrente co amperı́metro (conexión dos instumentos)

I Conéctase en serie no punto onde hai
que medir
I Ofrece resistencia moi baixa Ri Ri
(idealmente 0) para non influir na V A
medida
Resistencia co óhmetro ou ohmı́metro

I Conéctase ós terminais da resistencia Ri
Ω
I Contén un elemento activo (xerador)
I Mide a voltaxe ou corrente na
resistencia (modelos realistas)
Instrumentos básicos de medida
En tempos pasados os instrumentos máis sinxelos baseábanse nun
galvanómetro ou microamperı́metro moi sensible (fondo de escala
para uns poucos µA)
Para axustar a escala:
I Voltı́metro: resistencia en serie
I Amperı́metro: resistencia en paralelo (shunt)
As versións máis sensibles usan outras técnicas como pontes de
medida (ex. ponte de Wheatstone)
V
Rs Rs
RG RG Rp RG
G G G
voltímetro amperímetro óhmetro

Compoñentes dos circuitos
elementos activos lineais
+ +
- -
batería/ xerador de c. a. fonte de fonte de fonte de fonte de I

xerador de c.c. tensión corrente tensión corrente
dependente dependente
voltaxe de
elementos pasivos lineais elementos pasivos non lineais ruptura
Vr VT V
voltaxe
umbral
resistor capacitor inductor diodo transistor bipolar curva do diodo
Compoñentes activos: aportan enerxı́a ó sistema

Compoñentes pasivos: non aportan enerxı́a
Lineais/non lineais: cumpren/non cumpren a lei de Ohm

Análise de circuitos
Definicións básicas
Rama: calquera tramo dun circuito con algún compoñente
Nodo ou nó: Punto de confluencia de dúas ou máis ramas
I Nodo simple: confluencia de dúas ramas
I Nodo principal: confluencia de máis de dúas ramas
Malla: calquera tramo pechado de circuito
Exemplos
I2 I3
F A C Ramas: AB, FAC, AFEB
- + Nodos: F, C (simples);
R1 -
A, B (principais)
R3 +
+ I1 Mallas: ACDBA,
+
V1 R2 ABEFA, FACDBEF
- + G
-
- V2 V3 A análise ten por obxectivo o
R4 cálculo das correntes en cada
E + - B - + D rama de circuito e/ou o
potencial en cada nodo
Correntes e caı́das de tensión en elementos
I2 I3
F A C
-
R1
+
-
1 Establécense de xeito arbitrario
R3 +
as correntes en cada rama
+ I1 +
V1 R2
- + G 2 Nun elemento pasivo prodúcese
-
- V2 V3 unha caı́da de tensión no sentido
R4
en que o atravesa a corrente
E + - B - + D
(punto de saı́da a menor
potencial que o de entrada)
- R + + R -
3 Nun elemento activo prodúcese
I I
unha caı́da ou subida de tensión
ε ε de acordo coa polaridade do
+ - + -
elemento, independentemente
do sentido da corrente
I I

Primeira lei de Kirchhoff (lei das correntes ou dos nodos)
I2 I3
F A C
- +
4 Nun nodo, a suma alxebraica de R1 -
correntes é nula R3 +
+ I1 +
V1 R2
- + G
X
I i = I 1 + I 2 + ··· + I N = 0 -
i
- V2 V3
R4
E + - B - + D
I A corrente que entra no nodo
é igual a que sae del Exemplos
I Non importa se o sentido das Nodo A:
correntes asignado coincide co
real. Unha corrente negativa I1 − I2 − I3 = 0
ten sentido alxebraico e tamén Nodo B:
sentido fı́sico
I2 + I3 − I1 = 0
Conservación da carga e lei das correntes de Kirchhoff
A primeira lei de Kirchhoff e unha consecuencia directa da lei de

conservación da carga:
I
I = J~ d S~ = 0 =
ZS Z Z
J~1 d S~ + J~2 d S~ + J~3 d S~
s1 s2 s3
dS 2
dS 0
A superficie lateral (S0 )
non contribúe xa que a
corrente J~
é perpendicular
dS 1 (só contén unha
compoñente tanxencial
dS 3 á superficie do condutor)
Segunda lei de Kirchhoff (lei das voltaxes ou das mallas)
I2 I3
5 A suma alxebraica de F A C
subidas e caı́das de tensión - +
R1 -
nos elementos dunha malla + I1
R3 +
+
é cero V1 R2
- + G
-
X - V2 V3
Vi = V1 +V2 +···+VN = 0 R4
i E + - B - + D
Exemplos
I É unha consecuencia
Malla AFEBA:
directa do feito de que a
circulación do campo −I 2 R1 −V1 −I 2 R4 +V2 −I 1 R3 = 0
nunha curva pechada
é cero Malla: ACDBA:
I −I 3 R2 − V3 + V2 − I 1 R3 = 0
V1 − V2 = E~ d ~` = 0
C Malla: ACDEFA:
(se 1 ≡ 2) −I 3 R2 −V3 +I 2 R4 +V1 +I 2 R1 = 0
Diferenza de potencial entre dous puntos dun circuito
I2 I3
F A C
6 Entre dous puntos do circuito
- +
pódese evaluar a diferenza de R1 -
R3 +
potencial sumando + I1 +
alxebraicamente as subidas e V1 R2
- + G
caidas de tensión producidas -
- V2 V3
ó longo dun camiño calquera do R4
circuito que una os puntos E + - B - + D
Exemplos:
Entre os puntos A e B, seguindo a rama central vertical (AGB)
VA + I 1 R3 − V2 = VB =⇒ VA − VB = −I 1 R3 + V2
Seguindo agora o camiño ACDB:
VA − I 3 R2 − V3 = VB =⇒ VA − VB = I 3 R2 + V3
Métodos sistemáticos de análise
7 As leis de Kirchhoff pódense aplicar de xeito sistemático a circuitos
complexos dando orixe a dúas técnicas:
V1
Método das mallas: Establécese

I2
unha corrente en cada malla e
I1
aplı́case a lei de Kirchhoff das
mallas a cada unha delas V3 V2
I3
Método dos nodos: Establécese
o potencial de referencia nun
V=0
nodo principal e aplı́case a lei de
Kirchhoff dos nodos ós demáis Un circuito pódese reducir a
nodos principais elementos rectangulares no espazo
(3D); non todos se poden expresar
nun plano
Correntes de malla
8 Ás veces axilı́zanse os cálculos utilizando as correntes que circulan en

cada malla, en vez de correntes de rama
En termos de estas correntes de malla redúcese o numero de
ecuacións xa que se aplica a lei dos nodos de xeito implı́cito
I2 + I 3
I2
I1 I2 I3
I1
I1 - I 2 I2 I3

Poñer unha fonte a cero
fonte de tensión
A A
Fonte de tensión: VA − VB = 0 Vvs VA =VB

+
hai que unir os extremos da -
circuito circuito
fonte, é dicir os puntos A e B

(normalmente quitando a fonte) B B
fonte de corrente
A A
Fonte de corrente: I = 0 I cs
I=0
hai que abrir o circuito entre A e circuito (c. aberto) circuito
B (quitar a fonte deixando o
circuito aberto) B B

Teorema de superposición
A corrente nunha rama dun circuito lineal é igual a suma das

correntes producidas por cada fonte con tódalas demáis postas a cero
Permite a análise dun circuito rompéndoo en trozos máis sinxelos
R1
V1
R1
+
I 21 R2
-
V1 I1 O teorema afirma
+ que
I2 R2
- R1
I 2 = I 21 + I 22
I1
I 22 R2

Teorema de Thévenin (1883)
(Proposto por primeira vez por Helmholtz en 1853)
Calquera circuito de elementos lineais é equivalente, entre dous dos

seus puntos, a unha fonte ideal de tensión en serie cunha resistencia
A voltaxe Thévenin (VTH ) e a resistencia Thévenin (RTH ) poden

medirse (sobre un circuito fı́sico) ou calcularse (coñecendo os valores
dos compoñentes do circuito)
A A
B
R TH
+
-
D VTH
C
E B

Medida ou cálculo de VTH e RTH
(Teorema de Thévenin)
Voltaxe Thévenin (VTH ): é a voltaxe medida ou calculada entre os

dous puntos considerados
Resistencia Thévenin (RTH ): é a resistencia medida ou calculada
entre os dous puntos, cando tódalas fontes se poñen a cero
Exemplo de aplicación
Para obter a corrente dun circuito ó través de diferentes cargas, pódese
usar o equivalente da parte do circuito aplicado á carga, e tomalo como
unha caixa negra:
A
A R TH
circuito VTH
arbitrario I R
+ I R
(caixa negra) -
B
B

Teorema de Norton
Calquera circuito de elementos lineais é equivalente, entre dous
puntos, a unha fonte ideal de corrente en paralelo cunha resistencia
A
A
circuito
RN
arbitrario
(caixa negra)
B IN
B
A corrente Norton (IN ) e a resistencia Norton (RN ) poden medirse

(sobre un circuito fı́sico) ou calcularse (coñecendo os valores dos
compoñentes do circuito)
Corrente Norton (IN ): é a corrente medida ou calculada entre os dous
puntos cando se unen mediante un conductor (resistencia cero)
Resistencia Norton (RN ): é a resistencia medida ou calculada entre os
dous puntos cando tódalas fontes se poñen a cero (é dicir, a mesma
que a resistencia Thévenin)

c4 Corrente Electrica

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

c4 Corrente Electrica

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Capı́tulo 4

José Ramón Salgueiro

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 1

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 2

Densidade superficial de corrente

Densidade lineal de corrente

(λ: densidade lineal de carga)]

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 5

É dicir, nunha corrente estacionaria non se produce acumulación nin

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 7

J~ = σ E~ lei de Ohm (microscópica)

σ é a condutividade eléctrica, dependente do medio e da temperatura

Entre un bon condutor (metal) e un aislador pode haber un factor de

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 8

1 Hai materiais que non cumpren a lei de Ohm

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 9

Do cálculo da corrente a partires

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 12

V0 − VN = (V0 − V1 ) + (V1 − V2 ) + ··· + (VN−1 − VN ) =

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 13

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 14

C Para mover as cargas por un circuito cómpre

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 16

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 17

Os termos voltaxe e tensión son sinónimos para referirse á diferenza

De xeito xeral: Unidades

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 20

circuito aberto circuito pechado cortocircuito

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 22

Toda fonte de tensión Para fontes ideais deberı́ase

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 25

diferenza de potencial cómpre medir

Corrente co amperı́metro (conexión dos instumentos)

Resistencia co óhmetro ou ohmı́metro

voltímetro amperímetro óhmetro

batería/ xerador de c. a. fonte de fonte de fonte de fonte de I

resistor capacitor inductor diodo transistor bipolar curva do diodo

Compoñentes activos: aportan enerxı́a ó sistema

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 28

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 30

A primeira lei de Kirchhoff e unha consecuencia directa da lei de

circuito que una os puntos E + - B - + D

Seguindo agora o camiño ACDB:

Método das mallas: Establécese

8 Ás veces axilı́zanse os cálculos utilizando as correntes que circulan en

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 36

Fonte de tensión: VA − VB = 0 Vvs VA =VB

fonte, é dicir os puntos A e B

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 37

A corrente nunha rama dun circuito lineal é igual a suma das

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 38

Calquera circuito de elementos lineais é equivalente, entre dous dos

A voltaxe Thévenin (VTH ) e a resistencia Thévenin (RTH ) poden

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 39

Voltaxe Thévenin (VTH ): é a voltaxe medida ou calculada entre os

Fı́sica II, curso 2022/23 (José R. Salgueiro) Corrente eléctrica - pax. 40

A corrente Norton (IN ) e a resistencia Norton (RN ) poden medirse

You might also like