Buod ng Kwento

Mayroong isang matanda na may dalawang anak. Maykaya sa buhay ang

matanda kaya naman naibigay din nito ang magandang buhay para sa dalawang anak.

Gayunman, isang araw ay napagpasiyahan ng bunsong anak na kunin na ang

kaniyang mamanahin sa ama. Ipinagkaloob naman ito ng ama sa kaniyang bunso.

Matapos na matanggap ang pera at ari-arian ay umalis ito sa puder ng ama.

Walang ginawa ang bunsong anak kung hindi ang magpasarap sa buhay.

Ginastos nito ang perang ipinama sa paraang nais niya. Madalas siyang pumunta sa
mga
kasiyahan. Sinubukan din nitong magsugal.

Dahil sa kapabayaan, naubos agad ng bunso ang kaniyang mana. Nabaon ito sa
utang at hindi na nakabangon pa.

Nagdesisyon ito na bumalik sa kaniyang ama. Nag-aalinlangan man ay wala na

siyang ibang matatakbuhan.

Mabuti ang puso ng kanilang ama kaya naman tinanggap

niya nang buong puso ang bunso. Pinakain at binihisang muli.

Nagtataka naman ang panganay dahil matapos umalis ng bunsong kapatid at

waldasin ang pera ay nagawa pa rin itong tanggapin ng ama. Kinausap niya ang ama
dahil dito.

Sinabi naman ng ama na ang kaniyang pagtanggap sa anak ay ang tunay na diwa
ng pamilya. Lahat naman daw tayo ay nagkakamali at nangangailangan ng
pagpapatawad. Ang mahalaga raw ay natututuhan natin ang ating leksiyon.