Miejsce zamieszkania – Wikipedia, wolna encyklopedia https://pl.wikipedia.

org/wiki/Miejsce_zamieszkania

Miejsce zamieszkania
Miejsce zamieszkania – w polskim prawie cywilnym miejscowość, w której osoba fizyczna
przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 KC). Należy rozróżnić pojęcie miejsca zamieszkania
od pojęcia zameldowania w miejscu pobytu stałego lub czasowego jako czynności z zakresu
polskiego prawa administracyjnego.

Wskazuje się, że występujące w poszczególnych przepisach pojęcie miejsca zamieszkania należy

niekiedy rozumieć w sposób odbiegający od treści art. 25 kodeksu cywilnego, gdyż w niektórych
przypadkach pojęciem miejsca zamieszkania ustawodawca objął adres zamieszkania, a nie tylko
oznaczoną miejscowość. Chodzi wówczas o oznaczenie konkretnego lokalu mieszkalnego poprzez
wskazanie nazwy ulicy (jeśli w miejscowości są ulice), numeru domu i mieszkania[1]. Określając
miejsce zamieszkania, często podaje się także nazwę województwa, w którym miejscowość jest
położona.

Definicja miejsca zamieszkania zawarta w art. 25 KC obejmuje dwa elementy: fakt fizycznego
przebywania w danej miejscowości (corpus) oraz wolę przebywania w niej (animus). Faktyczne
przebywanie w danej miejscowości jest elementem zewnętrznym, zwanym też obiektywnym,
natomiast zamiar stałego w niej pobytu to element wewnętrzny, zwany też subiektywnym. Zamiar
stałego pobytu w danej miejscowości należy oceniać w sposób zobiektywizowany[1]. Musi wiązać się
z tym, że miejsce to stało się ośrodkiem życia codziennego osoby fizycznej, w którym
skoncentrowane są jej plany życiowe. Dane miejsce nie traci przymiotu miejsca zamieszkania
wskutek dłuższego lub krótszego oddalenia się z niego, pod warunkiem, że osoba nie traci
rzeczywistego związku z miejscem.

Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania
rodziców, bądź tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu
powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeśli rodzice mieszkają osobno, a prawa
rodzicielskie przysługują obojgu rodzicom, miejscem zamieszkania dziecka jest miejsce
zamieszkania tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. W przypadku gdy dziecko nie
przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.

Miejscem zamieszkania osoby pozostającej pod opieką ze względu na ubezwłasnowolnienie jest

miejsce zamieszkania opiekuna.

Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1983 r. w sprawie II UR 4/84, nie stanowi
o miejscu zamieszkania w rozumieniu art. 25 KC występowanie jednej tylko przesłanki, polegającej
na samym tylko zamieszkiwaniu w sensie fizycznym, jednakże bez zamiaru stałego pobytu,
chociażby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas (na przykład w związku z wykonywaniem pracy
czy też studiowaniem w innej miejscowości).

Przypisy

1 од 2 22.2.2024. 16:23
Miejsce zamieszkania – Wikipedia, wolna encyklopedia https://pl.wikipedia.org/wiki/Miejsce_zamieszkania

1. A. Lutkiewicz-Rucińska, Komentarz do art. 25, [w:] Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany,

red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, LEX/el. 2023.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Miejsce_zamieszkania&oldid=72454605”

2 од 2 22.2.2024. 16:23