Professional Documents
Culture Documents
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Επίσης, συνδέεται φιλικά με τους Τέλλο Άγρα, Ρώμο Φιλύρα και Ναπολέοντα
Λαπαθιώτη. Το 1920 εγκατέλειψε οριστικά τη Νομική και στράφηκε στη
δημοσιογραφία αναλαμβάνοντας την αρχισυνταξία στο μαθητικό περιοδικό του
Γαλλικού Λυκείου Αθηνών «Παιδικός Αστήρ».
Το 1936 δημοσίευσε τα ποιήματα «Ένα Χέρι Μαύρο», «Δεν είν’ εδώ» και
«Χειμώνας» και τρεις μεταφράσεις. Το 1937 δημοσίευσε το ποίημα «Domestica»
και 11 μεταφράσεις. Από τότε ως το 1941 δημοσίευσε πολλά άρθρα για Έλληνες
και ξένους ποιητές. Μάλιστα ήταν από τους πρώτους που δημοσίευσαν
επαινετική κριτική για τον Οδυσσέα Ελύτη (1938), ενώ αντίθετα αρνητική ήταν η
κριτική που δημοσίευσε για τον Γιάννη Ρίτσο το 1940. Θετική ήταν επίσης η
κριτική που έγραψε για τον Γιώργο Σεφέρη (1941).
Τέλλος Άγρας
Το 1943 δημοσίευσε οχτώ διηγήματα στο «Μπουκέτο» όμως η υγεία του είχε
κλονιστεί. Κλείστηκε στο τμήμα τοξικομανών του Δημόσιου Ψυχιατρείου με
σκοπό την αποτοξίνωση. Αν και αρχικά είχε κάποια θετικά αποτελέσματα, τελικά
υποτροπίασε και πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία, που ίσως είναι λίγο κουραστικά, αλλά σίγουρα
ενδιαφέροντα, υπάρχουν στο «Χρονολόγιο» («Ο Μήτσος Παπανικολάου και η
Εποχή του») του βιβλίου «ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Ποιητικά έργα και
Αθησαύριστα Πεζά». Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στον επιμελητή του βιβλίου
Μιχάλη Χ. Ρέμπα και για τη συγκεκριμένη ενότητα σε αυτό.
Στον πρόλογο ΙΙ του ίδιου βιβλίου ο Γιώργος Μαρκόπουλος γράφει για «την
πραγματικότητα του Πειραιά, όπου πέρασε την εφηβεία του, με τα φτηνά
κρασοπουλειά, τα καταγώγια, τις χαμοκέλες (=χαμηλά και φτωχικά σπίτια), τα
χασισοποτεία και τους τεκέδες των λαϊκών συνοικιών των προαστίων της Αθήνας,
επίσης το κάθε λογής αγοραίο ερωτικό «ψωνιστήρι» του κέντρου όταν βράδιαζε
ή τα πλινθόκτιστα της Κοκκινιάς όπου μέσα στην παγερή δυστυχία μιας
καμαρούλας με τα δυο τεράστια μάτια μιας λυπημένης μάνας που του ξυπνούσαν
ασταμάτητα τις ενοχές για το κατάντημά του, πέρασε στα στερνά του χρόνια,
πριν η (πιο) μοιραία δόση των ναρκωτικών που κρυφά πήρε, στο Δημόσιο
ψυχιατρείο όπου οι φίλοι του από φιλευσπλαχνία για απεξάρτηση τον είχαν
στείλει, βρίσκοντάς τον κουρελή, βρόμικο και ζητιάνο, έφερε και το τέλος του…
Οι κριτικές για τον Μήτσο Παπανικολάου συνοψίζονται σε λίγες γραμμές από τον
Γιώργο Μαρκόπουλο: «στην ποίησή του ολόκληρη βασιλεύει το φθινόπωρο, ο
χειμώνας, ο Γενάρης, η σκοτεινιά, οι αποχαιρετισμοί, το απόγευμα, οι χωρισμοί, οι
χαμένες εφήμερες αγάπες, τα φαντάσματα, οι παραισθήσεις, οι «ίσκιοι», τα άδεια
καφενεία και οι βραδινοί θάνατοι».
Το έργο του Μήτσου Παπανικολάου
Χτίζουνε σπίτια στ’ ακρογιάλι τ’ άλλα παιδιά στην αμμουδιά, και τούτα χτίζουν
σπίτια πάλι… Κι ίσως να το ’χει καταλάβει που όλο κλαίει αυτή η βραδιά για σας,
παιδιά, –και σκλάβοι!…
«Μέσα στη βουή του δρόμου»…
Ειδήσεις σήμερα:
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις
ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που
συμβαίνουν, στο Protothema.gr