Ziarno, krystalit - część ciała stałego o budowie krystalicznej będąca obszarem monokrystalicznego

uporządkowania. Ma rozmiary od kilku nanometrów do milimetrów. Krystality oddzielone są od siebie

cienkimi amorficznymi warstwami (granicami ziaren) tworząc większe struktury polikrystaliczne
Struktura- rozmieszczenie elementów składowych danego układu i zespół relacji (wzajemnych powiązań)
między tymi elementami, charakterystyczny dla tego układu
Mikrostruktura- subtelna, nad cząsteczkowa struktura materii, występująca w wielu ciałach stałych,
mieszaninach i ciekłych kryształach
Faza: jednorodna część stopu, oddzielona od reszty stopu powierzchnią rozdziału, zwaną granicą faz.
Faza międzymetaliczna – to faza stała, której sieć krystaliczna i właściwości są pośrednie między
roztworem stałym i związkiem chemicznym.
Roztwór stały – ciało stałe, które jest jednorodną pod względem fizycznym fazą krystaliczną, zawierającą
dwa lub więcej składników, np. dwa lub więcej rodzajów jonów metali w sieci krystalicznej.
Wykres fazowy – wykres przedstawiający parametry obszarów lub punktów współistnienia, w których
istnieją jednocześnie różne fazy termodynamiczne, dla różnych faz pozostających w stanie równowagi.
Zgład metalograficzny – pobrana skośnie lub podłużnie i odpowiednio przygotowana próbka
wykorzystywana do badań mikroskopowych lub makroskopowych
Celem badań mikroskopowych jest ujawnienie struktury materiałów oraz wad niewidocznych okiem
nieuzbrojonym. Pozwalają one na rozróżnienie składników strukturalnych, określenie ich morfologii, ilości,
rozmieszczenia i wymiarów lub grubości naniesionych powłok.
Aluminium – glin o czystości technicznej, zawierający różne ilości zanieczyszczeń, zależnie od metody
otrzymywania. W wyniku rafinacji elektrolitycznej otrzymuje się aluminium zawierające 99,950–99,955% Al.
Aluminium ma strukturę krystaliczną z wzorem sześciennym wyśrodkowanym na powierzchni.
ALUMINIUM JAKO MATERIAŁ PRZEMYSŁOWY – WŁAŚCIWOŚCI
Aluminium jest cenione przede wszystkim za wyjątkową lekkość i wytrzymałość, ale także plastyczność
(łatwy w odlewaniu i obróbce) i wysokie walory estetyczne (srebrzystobiały kolor). Poza tym doskonale
przewodzi ciepło i prąd. Ważnym walorem jest odporność na korozję. Glin w stanie czystym szybko reaguje
z tlenem, ulegając pasywacji. Oznacza to, że na powierzchni powstaje warstwa ochronna (tlenek glinu),
chroniąca przed dalszymi reakcjami. Dzięki temu aluminium nie rdzewieje.
Zastosowanie- motoryzacja felgi relingi karoseria, lotnictwo kadłuby samolotów, kadłuby statków, ramy
okienne
A1, inaczej Al. 99,5, czyli czyste aluminium;
PA2 i PA 11 – stopy aluminium z magnezem;
PA13 – stop aluminium z magnezem i manganem;
PA38, PA4 – stopy aluminium z magnezem i krzemem
PA6 – stop aluminium z magnezem i miedzią
PA9 – stop aluminium z cynkiem, magnezem i miedzią
Duraluminium (skrótowo: dural) – ogólna nazwa stopów metali, przeznaczonych do przeróbki plastycznej,
zawierających głównie aluminium oraz dodatki stopowe: zwykle miedź (2,0–4,9%), mangan (0,3–1,0%),
magnez (0,15–1,8%), często także krzem, żelazo i inne w łącznej ilości ok. 6 do 8%.
Zastosowanie: m.in. w lotnictwie do części konstrukcyjnych, skateboardingu w konstrukcji trucków; niegdyś
także do ram naziemnych pojazdów sportowych itp.
Silumin, alpaks, Al-Si – odlewniczy stop aluminium z krzemem o stężeniu 2–30%, najczęściej 5–13,5%
oraz innymi (o mniejszym udziale procentowym) dodatkami, takimi jak miedź, magnez, mangan, nikiel i
tytan. Jest odporny na korozję, o dobrej lejności, małym skurczu i małą skłonnością do pękania na gorąco.
Stosowany głównie w przemyśle motoryzacyjnym (żarowytrzymałość), lotniczym (stopy lekkie), okrętowym
(odporność na wodę morską) i konstrukcyjnym (możliwość wykonania złożonych kształtów)[1].

Siluminy mają bardzo dobre właściwości odlewnicze, dokładnie wypełniają formę, tworzą skoncentrowaną
jamę usadową i nie wykazują skłonności do pękania. Dodatki stopowe, takie jak magnez i miedź,
zwiększają wytrzymałość, nikiel poprawia odporność korozyjną stopu. Siluminy o zawartości krzemu
poniżej 4% nadają się także do obróbki plastycznej[potrzebny przypis].

Najpopularniejsze siluminy to AK12 i AK20 (o 12% i 20% zawartości krzemu). Ze względu na małą
rozszerzalność cieplną i mały współczynnik tarcia wykorzystywane są do produkcji tłoków i cylindrów[3]. W
celu poprawy własności siluminów stosuje się ich modyfikację. Siluminy podeutektyczne i eutektyczne
modyfikuje się sodem w postaci fluorku (NaF) lub chlorku (NaCl), albo potasem w postaci chlorku (KCl), co
powoduje obniżenie temperatury przemiany eutektycznej i przeniesienie punktu eutektycznego ze stężenia
12,6% do 13% Si. Bardziej wydajnymi modyfikatorami są pierwiastki jak antymon (Sb) i stront (Sr) w
postaci roztworów stałych w aluminium. Siluminy nadeutektyczne modyfikuje się fosforem[4].

W celu poprawy właściwości mechanicznych siluminu, bardzo często stosuje się zabieg utwardzania
dyspersyjnego, polegający na wyżarzaniu i starzeniu stopu.