‫دا  
از ادت ر
‬

‫دا ن ﯾزد‪ – 9‬و‪ 6‬و را‬

‫‪http://mardani.blogfa.com‬‬

‫ﻛﺎﻧﺎل ﺗﻠﮕﺮام‬
‫‪@mardani_ch‬‬

‫وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪ ،‬از اﻳﺮان ﺑﺎﺳـﺘﺎن‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺒﻚ وﺳﻴﺎق ﻣﺘﻔﺎوﺗﺶ آﻧﭽﻨﺎن ﻣـﻮرد‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻋﻤﻮم ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮﺧﻼف داﺳﺘﺎن ﻫـﺎﻳﻲ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ وﻓﺮﻫﺎد‪ ،‬و ﻟﻴﻠﻲ وﻣﺠﻨﻮن ﻣﺸﻬﻮر ﺧـﺎص و ﻋـﺎم‬
‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬دراﻳﻦ داﺳـﺘﺎن ﻛـﻪ ﻣـﺎﺟﺮاي ﻳـﻚ ﻋـﺸﻖ‬
‫زﻣﻴﻨﻲ در اﻳﺮان زﻣﺎن اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر اﺧﻼﻗـﻲ‬
‫ﻣﺘﺪاول ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻛﺪاﻣﻨﻲ‪ ،‬وﻓﺎداري و‪ ...‬آﻧﭽﻨـﺎن ﭘـﺎيﺑﻨـﺪي‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد و رواﺑﻂ ﺑﻲﺣـﺪوﻣﺮز زﻧـﺎن وﻣـﺮدانِ ﭘﻴـﺮ و‬
‫ﺟﻮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت از ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ داﺳﺘﺎن درﺑﻴﻦ ﻣﺮدم و ﺣﺘﻲ‬
‫ادﻳﺒﺎن و ﺳﺨﻨﻮران ﻛﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺟﺰﺋـﻲ از‬
‫ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﻲ اﺳﺖ و داﺳﺘﺎن و اﺷﻌﺎر ﻓﺨﺮاﻟﺪﻳﻦ اﺳﻌﺪ‬
‫ﮔﺮﮔﺎﻧﻲ ﺑﺨﺶﻫﺎي زﻳﺒﺎ ودلاﻧﮕﻴﺰي ﻧﻴﺰ دارد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ زﻳﺮﻛﻲ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﮔﻨﺠﻮي را ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳـﺖ‬

‫و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻛﻬﻦ را ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘـﺲ از‬
‫اﺳﻼم ﺗﻄﺒﻴﻖ دﻫﺪ )ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺻﺎدق و اﻣﺎﻧﺖ دار ﺑـﻮده و‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻛﺘـﺎب ﮔﺬﺷـﺘﮕﺎن را ﺳﺎﻧـﺴﻮر ﻛﻨـﺪ!! اﻣـﺎ ﻣـﺎ‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺴﻮر و ﺧﻮدﺳﺎﻧﺴﻮري ﻣﻌﺘﺎد ﺷﺪهاﻳﻢ!(‬

‫ﻋﺒﻴﺪزاﻛﺎﻧﻲ در ﻗﺮن ﻫﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣـﻲﮔﻮﻳـﺪ‪» :‬از‬

‫ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﮓ)ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺎده ﻣﺨـﺪر( ﻣـﺼﺮف ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و‬
‫دﺧﺘﺮي ﻛﻪ وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ ﻣـﻲ ﺧﻮاﻧـﺪ ﺗﻮﻗـﻊ ﭘﺎﻛـﺪاﻣﻨﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ!!« ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪي ﺳﻨﺘﻲ‪ ،‬ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻣﺜﺒﺘﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﻓﺨﺮاﻟﺪﻳﻦ اﺳﻌﺪ ﮔﺮﮔـﺎﻧﻲ ﻫـﻢ زﻣـﺎن ﺑـﺎ ﺳـﻠﻄﺎن‬

‫اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻃﻐﺮل )‪ (429-455‬ﻣﻲزﻳﺴﺘﻪ و اﻳﻦ ﻛﺘـﺎب را‬
‫در ﻓﺎﺻﻠﻪي ﺳﺎلﻫﺎي ‪ 432‬ﺗﺎ ‪ 446‬ﻫ‪ .‬ق ﺑﻪ ﻧﻈﻢ درآﻣﺪه‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻧﮕﺎرش وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ در ﺳﺎل ‪ 1054‬ﻣﻴﻼدي ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪهاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﻄﻖ داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺿﻌﻴﻒ )ﻳﺎ ﺷـﺎﻳﺪ ﻋﺠﻴـﺐ(‬

‫اﻳﻦ ﻗﺼﻪ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﻼﺻﻪﻧﻮﻳﺴﻲ آن ﻛﻤﻲ ﭼﺎﺷﻨﻲ ﻃﻨﺰ ﺑـﻪ‬
‫داﺳﺘﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﻛـﺮده ام )ﻛـﻪ در اﺻـﻞ ﻣـﺎﺟﺮا ﻧﻴـﺴﺖ(‬
‫اﻣﻴﺪوارم اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﺮﻳﻒ داﺳﺘﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ دا ن‬

‫و‪ 6‬و را‬

‫‪"#‬ود! ‪'4‬ا‪ )$%4‬ا‪
/*8- $,3‬‬

‫ ‪ 5)
2607‬ا‪3A B64 :(!:;<
897
6$4‬دا
‪/‬‬

‫داﺳﺘﺎن در ﺑﻴﻦ ﺣﻜﻮﻣﺖﻫﺎي ﻣﺤﻠﻲ زﻣﺎن اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن‬

‫رخ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬درﻳﻚ ﺟـﺸﻦ ﺑﻬـﺎره‪) ،‬ﻛـﻪ دﺳـﺖﻛﻤـﻲ از‬
‫ﭘﺎرﺗﻲﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻂ اﻳـﻦ زﻣﺎﻧـﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ!( ﻣﻮﺑـﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻴﺎن ﺳـﺎل ﻣ‪‬ـﺮو )در ﺗﺮﻛﻤﻨـﺴﺘﺎن ﻛﻨـﻮﻧﻲ(‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻪي ‪‬ﻣﺴِﻦ اﻣﺎ زﻳﺒﺎرويِ ﻳﻜﻲ از ﻣﻨﺎﻃﻖ دﻳﮕﺮ )ﻣﺎه آﺑﺎد=‬
‫ﻣﻬﺎﺑﺎد(ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻪرو اﻇﻬﺎر ﻋﺸﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷـﻪرو ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺬر اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻨﺶ از اﻳﻦ ﻫﻮﺳﺒﺎزيﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ)وﻧﻪ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻮﻫﺮ دارد!!!ﭼﻮن ﻇﺎﻫﺮاً در زﻣﺎن اﺷﻜﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫دﻟﻴﻞ ﻣﻮﺟﻬﻲ ﺑﺮاي دﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺳـﺮ ﻛـﺮدن ﻳـﻚ آﻗـﺎي‬
‫ﻣﺘﺸﺨﺺ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺑﺪﺷﺎه ﻧﺒﻮده!!!( دﺳﺖ رد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻮﺑﺪ‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺑﺪ از او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻻاﻗﻞ ﻳﻜﻲ از دﺧﺘـﺮاﻧﺶ را‬
‫ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﺪ اﻣﺎ ﺷﻪرو دﺧﺘﺮي ﻧﺪارد و ﭼﻮن ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨـﺪ‬
‫از ﺑﺎردارﺷﺪﻧﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت از دﺳﺖ ﻣﺮد‬
‫ﻫﻮسﺑﺎز ﺳﻤﺞ )ﺑﻪ ﻗﻮل اﻣﺮوزيﻫـﺎ‪» :‬ﺳـﻴﺮﻳﺶ!«( ﻗـﻮل‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺐ دﺧﺘﺮي ﺷﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ازدواج ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻣﺮو درآورد)ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲﭘﻴﭽﺎﻧﺪ!(‬

‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬از ﻗﻀﺎ ﺷﻪرو ﺑﺎردار ﻣـﻲﺷـﻮد )ﻣﻌﻠـﻮم‬

‫اﺳﺖ ﻳﻚ ﺳﻤﺞِ دﻳﮕﺮ ﻳﺎ ﺷـﻮﻫﺮش را ﻧﺘﻮاﻧـﺴﺘﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻨﺪ!( و دﺧﺘﺮي زﻳﺒﺎرو ﺑﻪ دﻧﻴـﺎ ﻣـﻲ آورد ﻛـﻪ او را‬
‫وﻳﺲ ﻣﻲﻧﺎﻣﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ وﻳﺲ ﺑﻪ ﺳﻦ ازدواج ﻣﻲرﺳﺪ‪ ،‬ﺷـﻪرو ﺑـﺮاي‬

‫اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧـﺸﻮد دﺧﺘـﺮش را ﺑـﻪ ازدواج ﭘﻴﺮﻣـﺮدي‬
‫درآورد‪ ،‬ﺑــﻪ ﺑﻬﺎﻧــﻪي رﺳــﻢ ﻧﺒــﻮدن ازدواج ﺑــﺎ ﻏﺮﻳﺒــﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺮاﺳــﺎس ﺳــﻨﺖ اﻳﺮاﻧﻴــﺎن ﻛــﻪ ازدواج ﺑــﺎ ﻣﺤــﺎرم را‬
‫ﻣ‪‬ﺠـــﺎز)وﺑﻠﻜـــﻪ ﺑـــﺴﻴﺎر ﭘـــﺴﻨﺪﻳﺪه و داراي اﺟـــﺮ‬
‫ﻣﻌﻨﻮي(ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ وﻳﺲ ﺑـﺎ ﺑـﺮادرش‬
‫وﻳﺮو ﻣﻲ ﮔﻴﺮد)اﻳﻦﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ زن ﺑـﺮادر ﺑﺎﺷـﺪ ﻫـﻢ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬و ﻣﺎدرش ﻣﺎدرﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺠﺐ‬
‫ﺷﻴﺮﺗﻮﺷﻴﺮي ﻣﻲﺷﻮد!(‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ازدواج ﺑـﻪ ﻣﻮﺑـﺪ ﻣـﻲرﺳـﺪ ﻛـﻪ ﭼـﻪ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪاي ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺰدت را ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬او ﺑﺮادرش زرد‬
‫را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻪرو ﻣـﻲﻓﺮﺳـﺘﺪ و ﭘﻴﻤـﺎنِ ﮔﺬﺷـﺘﻪ را ﺑـﻪ او‬
‫ﻳﺎداوري ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ‪ ،‬ﻧﻪ وﻳﺲ راﺿـﻲ ﺑـﻪ اﻳـﻦ ازدواج‬
‫اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺷﻪرو ﺑﺮاي ﭘﻴﻤـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺴﺘﻪ ﺗـﺮه ﺧـﻮرد‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬

‫ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺰاري ازدواج وﻳﺲ و وﻳﺮو )ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻳﻚ ﻣﺸﻜﻞ ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ وﻳﺲ! ﻳﻚ ﻫﻔﺘـﻪاي‬
‫ﻋﻘﺐ اﻓﺘـﺎده( ﻛـﺎر ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ ﻣـﻲ ﻛـﺸﺪ‪ .‬دو ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫ﻫﻢﭘﻴﻤﺎﻧﺎﻧﺸﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎري ﻣﻲﻃﻠﺒﻨﺪ و ﻧﺒﺮدي ﺑﺰرگ آﻏـﺎز‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻗﺎرن ﻫﻤﺴﺮِ ﺷﻪ رو)ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺜـﻞ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻠﻜﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻫﻴﭻ ﺳﻤﺖ ﺣﻜـﻮﻣﺘﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ!( در‬
‫ﺟﻨﮓ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد اﻣﺎ ﻣﻮﺑﺪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺷﻪرو‬
‫ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻮﺑﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﻛﺎري ﭘﻴﺶ ﻧﺒـﺮده اﺳـﺖ‬

‫ﻫﺪاﻳﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺷﻪرو ﻣﻲﻓﺮﺳـﺘﺪ و ﺿـﻤﻦ ﺧﻮاﺳـﺘﮕﺎري‬
‫ﻣﺠﺪد وﻳﺲ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻳﺎدآوري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن‬
‫ﻫﺪاﻳﺎي ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻪرور ﻧﺎﮔﻬﺎن ‪ ،‬رﺳـﻢ و ﺳـﻨﺖ ﻋـﺪم‬
‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن‪ ،‬ﻏﻢ و ﻛﻴﻦ ﻣﺮگ ﻫﻤﺴﺮ‪ ،‬و ﻧﺎرﺿـﺎﻳﺘﻲ‬
‫وﻳﺲ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑـﻪ وﺻـﻠﺖ ﻣﻮﺑـﺪ و وﻳـﺲ‬
‫رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ )ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲﺷﻮد آن زﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﻣـﺮوز‬
‫ﻣﺎل و ﺛﺮوت‪ ،‬اﻛﺜﺮ ﻗﺮﻳـﺐ ﺑـﻪ اﺗﻔـﺎق ﻣـﺸﻜﻼت را ﺣـﻞ‬
‫ﻣﻲﻛﺮده اﺳﺖ!!(‬

‫ﻣﻮﺑــﺪ ﺑــﺮادرش راﻣــﻴﻦ را ﺑــﺮاي آوردن ﻋــﺮوس‬

‫ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ)ﻳﻌﻨﻲ در واﻗﻊ ﮔﻮﺷﺖ را ﻣﻲﺳﭙﺎرد ﺑﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﮔﺮﺑــﻪ!(‪ .‬ﻫﻨﮕــﺎم ﺣﺮﻛــﺖ ﺑــﻪﺳــﻮي ﻣــﺮو‪ ،‬ﺑــﺎد ﭘــﺮدهي‬
‫ﻛﺎﻟﺴﻜﻪي وﻳﺲ را ﻛﻨﺎر ﻣﻲزﻧﺪ و راﻣـﻴﻦ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ وﻳﺲ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ در ﺟﺎي دﻳﮕﺮي از داﺳـﺘﺎن‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻛﻪ در دوران ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬زﻧﻲ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ داﻳﻪ‪ ،‬ﻫﺮ‬
‫دوي آﻧﻬﺎ را ﭘﺮورش داده و از ﻗﺪﻳﻢ دﻟﺸﺎن در ﮔﺮوي ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮده و ﺑﺎدي ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮدهي ﻛﺎﻟﺴﻜﻪ ﻣﻲﺧـﻮرد ﮔـﻮﻳﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻛﻬﻨﻪي ﻫﻢ راﻣـﻴﻦ ﻣـﻲوزد و داغ دﻟـﺶ را ﺗـﺎزه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬

‫ازدواج ﻣﻮﺑﺪ و وﻳﺲ اﻧﺠﺎم ﻣـﻲﺷـﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ وﻳـﺲ‬

‫ﻣﺮگ ﭘﺪرش را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ و اﺟـﺎزه ﻧﺰدﻳـﻚ ﺷـﺪن‬
‫ﺷﻮﻫﺮش را ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ .‬او ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺪ ﻧﺪارد‬
‫در ﻓﻜﺮ ﭼﺎرهاي اﺳﺖ ﻛﻪ از دﺳﺖ او رﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از ﺑﺎزﻳﮕﺮان اﺻـﻠﻲ وارد ﻣـﺎﺟﺮا‬

‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬داﻳﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ اﺳﺖ ﺑـﺎ ﺷـﻨﻴﺪن‬
‫ﺧﺒﺮ ازدواج وﻳﺲ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮو ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬وﻳﺲ از‬
‫داﻳﻪ ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﻫﻢ در ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدو دارد‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﭼﺎره اي ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﻛﻪ دﺳـﺖ ﻣﻮﺑـﺪ ﺑـﻪ او ﻧﺮﺳـﺪ‪ .‬داﻳـﻪ‬
‫ﻃﻠﺴﻤﻲ ﻣﻲ ﺳﺎزد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻮﻗﺖ ﺗﻮان ﺟﻨﺴﻲ ﻣﻮﺑﺪ از‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر رودي ﭼﺎل ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ زودي دراﺛـﺮ ﻃﻮﻓـﺎن از ﺑـﻴﻦ ﻣـﻲرود و داﻳـﻪ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ آن را ﺑﺎﻃﻞ ﻛﻨﺪ)ﺷﺎﻳﺪ ﻧـﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺟﻨـﺴﻲ ﻣﻮﺑـﺪ‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪاي اﺳﺖ ﺗﺎ داﺳﺘﺎنﭘﺮداز‪ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ وﻳﺲ درآﻳﻨﺪه‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲدﻫﺪ را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬در داﺳﺘﺎن ﻳﻮﺳﻒ و زﻟﻴﺨـﺎ‬
‫ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﻣﺘﻬﻢ! ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﺟﻨﺴﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ!!(‬

‫راﻣﻴﻦ ﺑﺮاي ﺑﺪﺳﺖ آوردن وﻳﺲ دﺳﺖ ﺑـﻪ داﻣـﺎن‬

‫داﻳﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ از راﺿﻲ ﻛﺮدن داﻳـﻪ ﻧﺎاﻣﻴـﺪ‬
‫ﻣﻲ ﮔـﺮدد‪ ،‬در اﻗـﺪاﻣﻲ ﻋﺠﻴـﺐ و ﺑ‪‬ﻬـﺖ آور!! از آﺧـﺮﻳﻦ‬
‫ﺣﺮﺑﻪ اش‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻗـﺪرت ﺟـﻮاﻧﻲ وزﻳﺒـﺎﻳﻲ اش اﺳـﺘﻔﺎده‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ داﻳﻪي ﭘﻴﺮ ﻫﻢآﻏﻮش ﻣﻲﺷـﻮد!! اﻳـﻦ ﻋﻤـﻞ‬
‫ﺟﺴﻮراﻧﻪ )و در واﻗﻊ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺗـﺮﻛﺶ!( ﺑـﻪ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ‬
‫ﺷﻜﻞ! ﻛﺎرﮔﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﻬﺮ راﻣﻴﻦ! ﺑﻪ دل‬
‫داﻳﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ وﺳﻮﺳﻪي وﻳﺲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم وﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎي داﻳﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲدﻫﺪ و وﻳﺲ‬

‫ﻧﻴﺰ دل ﺑﻪ راﻣﻴﻦ ﻣﻲﺑﺎزد‪ .‬داﻳﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﺪ اﺻﻮل اﺧـﻼق‬
‫ﺳﻨﺘﻲ را ﻧﻴﺰ درﻫﻢ ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ و ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫وﻳــﺲ و ﺑــﺮادر ﺷــﻮﻫﺮش )راﻣــﻴﻦ( ﺑــﻪ وﺻــﺎل ﻫــﻢ‬
‫ﺑﺮﺳﻨﺪ!)ﭘﻴﺮزن ﻋﺠﺐ ﭼﺮﭼﻴﻠﻲ ﺑﻮده!!!(‬

‫روزي ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮو )ﻛﻪ از اﻳـﻦ ﺧﻴﺎﻧـﺖ ﺑـﻲاﻃـﻼع‬

‫اﺳﺖ( آن دو را ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ دﻋـﻮت ﻣـﻲﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده وﻳﺲ ﻧﻴﺰ در آن ﺷـﺮﻛﺖ دارﻧـﺪ‪ .‬در آن ﻣﺮاﺳـﻢ‬
‫ﺧﺒﺮ رﺳﻮاﻳﻲ وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻮﺑـﺪ ﻣـﻲرﺳـﺪ و‬
‫ﻣﻮﺑﺪ ﺑﺎﺧﺸﻢ آن دو را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ راﺑﻄﻪﺷـﺎن‬
‫اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ آﻧﺎن را ﻣﺠﺎزات ﻣﻲﻛﻨﺪ)ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛـﻪ ﻃـﺮف‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﺑﻮده!!(‪ .‬اﻣﺎ وﻳﺲ ﺑﺪون ﺗﺮس‪ ،‬از ﻋـﺸﻘﺶ‬
‫ﺑﻪ راﻣﻴﻦ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻲ ﻧﺼﻴﺤﺖﻫﺎي ﺑﺮادرش وﻳﺮو‬
‫)و اﻟﺒﺘﻪ ﮔﻼب ﺑﻪ روﻳﺘﺎن ﻧـﺎﻣﺰد ﺳـﺎﺑﻘﺶ!( ﻧﻴـﺰ ﺛﻤـﺮي‬
‫ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫رﻓﺘﺎرﻣﻮﺑﺪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺮدﺳـﺎﻻراﻧﻪ ﺳـﻨﺘﻲ دﻧﻴـﺎي‬

‫ﻗﺪﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎدراﺳﺖ ﭼﻮن در ﻛﻤﺘﺮ از اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ‪ ،‬ﻛﺎر‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮگ و ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪهاﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ دراﻳﻦ رﻓﺘـﺎرِ‬
‫ﻣﻮﺑﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻃﻠﺴﻢِ داﻳﻪ ﻫﻢ ﺑﻲﺗﺎﺛﻴﺮﻧﺒﻮده اﺳﺖ!!!(‬

‫وﻳﺲ و راﻣﻴﻦ ﺑﺮاي رﻫﺎﻳﻲ از دﺳﺖ ﻣﺰاﺣﻤﺎن ﭼﺎره‬

‫را اﻳﻦ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕـﺮي ﺑﮕﺮﻳﺰﻧـﺪ و ﻣﺨﻔـﻲ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﭽﻪﻧﻨﻪﺑﻮدنِ راﻣﻴﻦ ﻛﺎر دﺳﺘﺶ ﻣﻲدﻫﺪ! و وﻗﺘﻲ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻧﺎﻣﻪ اي ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر او ﻫـﻢ )ﻛـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻛﻤﻲ از ﺑﻘﻴﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش در ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﺪارد!!( ﻣﺤـﻞ ﭘـﺴﺮ‬
‫ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺑﺰرﮔﺶ ﻟﻮ ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬راﻣﻴﻦ دﺳـﺘﮕﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد و ﻫﺮدو را ﺑﻪ ﻣﺮو ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ و ﺑـﺎ ﭘﺎدرﻣﻴـﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺰرﮔﺎن ﻫﺮدو را ﻣﻲﺑﺨﺸﻨﺪ اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻣـﻲﻛﻨﻨـﺪ آﺗـﺶ و‬
‫ﭘﻨﺒﻪ را از ﻫﻢ دور ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ)ﻳـﻚ ﻧﻔـﺮ از اﻳـﻦ ﺑﺰرﮔـﺎن‬
‫ﻋﻘﻠﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗـﻮ ﻛـﻪ ﮔﺮﻓﺘـﺎر ﻃﻠـﺴﻢ‬
‫داﻳﻪاي‪ ،‬زنِ ﺟﻮان‪ ،‬زﻳﺒﺎ و ﮔﺮﻳﺰﭘﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻜﺎر؟!(‬

‫ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ در ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ در درﺑﺎر‪ ،‬راﻣـﻴﻦ ﻛـﻪ اﺳـﺘﺎد‬

‫وﻧﻮازﻧﺪه ﭼﻴﺮه دﺳﺖ )و ﺑﻪرواﻳﺘﻲ ﻣﺨﺘـﺮع(ﭼﻨـﮓ اﺳـﺖ‬
‫ﺗﺮاﻧﻪاي در وﺻﻒ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدش و وﻳﺲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ )اﻳـﻦ‬
‫راﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﮔﻮﻳﺎ ﺗﻨﺶ ﻣﻲﺧﺎرﻳﺪه ﻛﻪ داﺋﻢ ﺑـﺮاي ﺧـﻮدش‬
‫دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮده!(‪ .‬ﻓﻀﻮل ﺑﺎﺷﻲﻫﺎي درﺑـﺎر اﻳـﻦ‬
‫ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺪ ﻏﻴﺮﺗﻲ ﻣﻲرﺳﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ‪» :‬ﭼـﻪ ﻧﺸـﺴﺘﻪاي‪،‬‬
‫ﻛﻼﻫﺖ را ﺑﮕﺬار ﺑﺎﻻﺗﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮادرت ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮاﺧﺖ ﻛﻮس‬
‫رﺳﻮاﻳﻲ ﺧﻮدش و زنِﺗﻮ در وﺳﻂ ﻳﻚ ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ اﺳـﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺑﺪ دوﺑﺎره راﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲﻛﻨـﺪ و راﻣـﻴﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺪ ﺑﺨﺎري از داداش ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻠﻨـﺪ ﻧﻤـﻲﺷـﻮد‪،‬‬
‫ﻛﻜﺶ ﻧﻤﻲﮔﺰد و ﺑﺎز از ﻋﺸﻘﺶ دﻓﺎع ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﺎر‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻴﺎﻧﺠﻲ ﮔﺮي اﻃﺮاﻓﻴﺎن دﻋﻮا ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣـﻲﻳﺎﺑـﺪ)ﻣﺜـﻞ‬
‫اﻳﻨﻜــﻪ دراﻳــﺮان ﻗــﺪﻳﻢ روشﻫــﺎي ﭘﻴــﺸﺮﻓﺘﻪاي ﺑــﺮاي‬
‫ﻣﻴﺎﻧﺠﻲﮔﺮي ﻳﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح اﻣﺮوز ﻻﺑـﻲﮔـﺮي ﺑـﻮده ﻛـﻪ‬
‫ﻫﺮدﻋﻮاﻳﻲ‪ ،‬و ﺑﺮ روي ﻫﺮﻣﻮﺿﻮﻋﻲ را ﺑﻪ راﺣﺘـﻲ ﺧﺎﺗﻤـﻪ‬
‫ﻣﻲ داده اﻧﺪ!! ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ در ﻗـﺮن ﺑﻴـﺴﺖ و‬
‫ﻳﻜﻢ!(‬

‫ﺑﺰرﮔﺎن ﺷﻬﺮ ﺑﻪ راﻣﻴﻦ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪» :‬ﺗﺎ ﺟﻨﮕﻲ‬

‫ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ دو ﺑﺮادر ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺑﺮوي و دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺑﺮادرت و زﻧﺶ ﺑﺮدار‪« .‬‬

‫راﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺷـﻬﺮدﻳﮕﺮي ﻣـﻲرود و ﭘـﺲ ازدواج ﺑـﺎ‬

‫دﺧﺘﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻞ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﺎد وﻳﺲ را از ﺧﺎﻃﺮش‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬اﻣـﺎ از آﻧﺠـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ آدم ﻧـﺎراﺣﺘﻲ ﺑـﻮده و‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ آرام ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ!!‪ ،‬دوﺑﺎره ﻓﻴﻠﺶ ﻳﺎد‬
‫ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ و آنﻗـﺪر ﮔـﻞ را ﺑـﺎ وﻳـﺲ ﻣﻘﺎﻳـﺴﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﻔﺮ زﻧﺶ را درآورده و ﺣﺴﺎدﺗﺶ را ﺗﺤﺮﻳﻚ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺧﺘﻼﻓﺎت زﻧﺎﺷﻮﻳﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬ﮔﻞ ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲرﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد وﻳـﺲ‪ ،‬راﻣـﻴﻦ ﺑـﺮاي او‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺸﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﻋﻄﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻟﻘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺨـﺸﺪ و‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮو ﻛﻪ ﻫﻤﺎن وﻳﺲ ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷـﺪه ﺑـﻪدردت‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد!!‬

‫راﻣﻴﻦ دوﺑﺎره ﻣﻜﺎﺗﺒﺎﺗﺶ را ﺑﺎ وﻳﺲ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨـﺪ‬

‫و داﻳﻪ )ﻛﻪ دراﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﺨﻮدﻫﺮآﺷﻲ اﺳﺖ!( ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ در زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺑﺪ ﺑﺮاي ﺷﻜﺎر ﺑـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺷـﻬﺮ‬
‫ﻣﻲ رود‪ ،‬راﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﻤﻠﻪ ﮔﺎزاﻧﺒﺮي!)ﻳﺎ درواﻗﻊ ﻛﻮدﺗـﺎ(‬
‫ﺷــﻬﺮ را ﺗــﺼﺮف ﻛﻨــﺪ و ﺑــﻪ ﺟــﺎي ﺑــﺮادر ﺑــﻪ ﺗﺨــﺖ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ)ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ داﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ اﺳﺘﺎد ﺟﺎدو وﻃﻠﺴﻢ‪ ،‬واز‬
‫راهﺑﻪدرﻛﺮدن ﺟﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﻛﺎرﺷﻨﺎس ﺳﻴﺎﺳﻲ و ﻧﻈـﺎﻣﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ!!(‬

‫ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻪي داﻳﻪي ﻫﻤﻪﻓﻦﺣﺮﻳﻒ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺑـﺪ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻜﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬وﻳﺲ زﻧﺎن ﻗﺼﺮ را ﺑـﺎ ﺧـﻮدش‬
‫ﺑﺮاي ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ و ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ آﺗﺸﻜﺪهي ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﻣـﻲ ﺑـﺮد‬
‫)ﭘﺲ ﺑﻬﺮهﺑﺮداري اﺑـﺰاري از دﻳـﻦ ﻫـﻢ‪ ،‬ﭼﻴـﺰ ﺗـﺎزهاي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ!( و راﻣـﻴﻦ ﺑـﺎ ﭼﻬـﻞ ﺟﻨﮕﺠـﻮ ﻛـﻪ ﻟﺒـﺎس زﻧﺎﻧـﻪ‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪه اﻧﺪ ﺑﻪ دژ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻏﺎرت ﺧﺰاﻧﻪي ﻣـﺮو‪،‬‬
‫ﺧﺮج ﺟﻨﮓ آﻳﻨﺪهي ﺧﻮدش را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ)اﻳـﻦ ﺑـﺎر‬
‫اﺳﺘﻔﺎدهي اﺑﺰاري از ﺣﺠﺎب زﻧﺎﻧﻪ!!(‬

‫اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﻮد)ﻳﺎ ﻣﻴﺎﻧﺠﻲ ﻫﺎي‬

‫ﺣﺮﻓﻪاي ﺑﺎز دو ﺑﺮادر را آﺷﺘﻲ ﺑﺪﻫﻨﺪ!( ﺷﺒﻲ ﮔـﺮازي ﺑـﻪ‬
‫ﻟﺸﻜﺮﮔﺎه ﻣﻮﺑﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦﻛﻪ ﻫﻤﻪي ﻟﺸﻜﺮ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺮش ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ آن را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚراﺳﺖ ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ‬
‫ﻣﻮﺑــــﺪ ﻣــــﻲرود و ﺷــــﻜﻤﺶ را ازﺑــــﺎﻻ ﺗــــﺎ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ)ﻳﺎﺑﺮﻋﻜﺲ!!(ﻣﻲ د‪‬ر‪‬د و ﺷﺎه ﻣﺮو ﻛﺸﺘﻪ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪.‬‬
‫)ﻓﺨﺮاﻟﺪﻳﻦ اﺳﻌﺪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﮔـﻮﻳﻢ‬
‫از آن داﻳﻪي ﻧﺎﻗﻼي ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﺧـﻮدش را‬
‫ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮاز درآورده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛـﺎرِ ﺗﺮورﻳـﺴﺘﻲ!‪،‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺎ ﺣﺪاﻗﻞ درد و ﺧﻮنرﻳﺰي ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ!!!(‬
‫راﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﻮﺑﺪ‪ ،‬ﻫﻢ وﻳﺲ را ﺑﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻲآورد و ﻫﻢ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺮو را)و ﻻﺑ‪‬ﺪ ﻫﻢ داﻳﻪ را!!(‬

‫وﻳــﺲ ﺳــﺎلﻫــﺎ ﺑﻌــﺪ ﺑــﻪ ﺳــﻦ ﭘﻴــﺮي ازدﻧﻴــﺎ‬

‫ﻣﻲ رود)ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ داﻳﻪ آﻣﺪ!(‪ .‬راﻣﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫رﺳﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺟﻨﺎزه وﻳﺲ را در دﺧﻤﻪاي ﻣـﻲﮔـﺬارد‪،‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺳﻠﻄﻨﺖ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش واﮔﺬار ﻛﺮده و ﺧﻮدش در‬
‫آﺗـــﺸﻜﺪهي ﻛﻨـــﺎر دﺧﻤـــﻪي وﻳـــﺲ‪ ،‬ﺑـــﻪ ﻋﺒـــﺎدت‬
‫ﻣﻲﭘﺮدازد)ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺮاي اﻳﻦﻛـﻪ ﮔﻨﺎﻫـﺎن و ﺷـﻴﻄﻨﺖﻫـﺎي‬
‫ﺟﻮاﻧﻲاش را ﻻﭘﻮﺷﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ!!(‬

‫راﻣﻴﻦ ﺑﻌﺪاز ﺳﻪ ﺳﺎل ﻋﺒﺎدت)ودرواﻗﻊ ﻣﺘﻮﻟﻲﮔـﺮي‬

‫زﻳﺎرﺗﮕﺎه وﻣﺰار وﻳﺲ!(ﻣﻲ ﻣﻴﺮد و اورا در ﻫﻤﺎن دﺧﻤـﻪي‬
‫وﻳﺲ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي اﺿﺎﻓﻪﻛﺮدن ﭼﺎﺷﻨﻲ ﻃﻨﺰ ﺑﻪ اﻳـﻦ داﺳـﺘﺎن از‬

‫ﻛﺘﺎب »ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺰرﮔﺎن« ﺗﺮﺟﻤﻪي »ﻧﺠﻒ درﻳﺎﺑﻨﺪري«‬
‫اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪام‪.‬‬
‫ﺑﺮاي آﺷﻨﺎ ﺷﺪن ﺑﺎ ﻣﺘﻦ اﺻـﻠﻲ ﺷـﻌﺮ ﻓﺨﺮاﻟـﺪﻳﻦ‬
‫اﺳﻌﺪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻲ‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺨﺸﻲ از داﺳـﺘﺎن را ﻣـﻲآورم‪.‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ راﻣﻴﻦ ﭘﺲ از ازدواج ﺑﺎ ﮔﻞ‪ ،‬از ﻛﺎرش ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫ﺷﺪه و ﺑﻪ دﻳﺪار وﻳﺲ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬داﻳـﻪ ﺑـﺎ ﺟـﺎدو‪ ،‬ﻣﻮﺑـﺪ را‬
‫ﺧﻮاب ﻣﻲﻛﻨﺪ و وﻳﺲ ﻛﻨﺎر روزن)ﭘﻨﺠﺮه( ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ راﻣﻴﻦ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺒﺶ ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﺳـﺖ‪ .‬وﻳـﺲ ﻛـﻪ از‬
‫ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ راﻣﻴﻦ ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦﻛـﻪ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ‬
‫ﺣﺮفﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪،‬ﺣﺮفﻫﺎﻳﺶ )ﻳﻌﻨﻲ ﺷـﻜﺎﻳﺖ‬
‫و ﮔﻠﻪ از ﺑﻲوﻓﺎﻳﻲ را( ﺑﻪ اﺳـﺐ راﻣـﻴﻦ ﻣـﻲزﻧـﺪ )ﺑـﻪ در‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ دﻳﻮار ﺑﺸﻨﻮد!(‬

‫ﭘﺲ آﻧﮕﻪ وﻳﺲ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎه روﺷﻦ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ آزرده ﺑﺮ ﺳﻮراخ روزن‬

‫ز روزن روى راﻣﻴﻦ دﻳﺪ ﭼﻮن ﻣﻬﺮ‬

‫ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ در ﮔﻞ ﻣﻬﺮ‬
‫و ﻟﻴﻜﻦ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد و دل ﻓﺮو داﺷﺖ‬
‫ﺑﻨﻨﻤﻮد آن ﺗﺒﺎﻫﻰ ﻛﺎﻧﺪرو داﺷﺖ‬

‫ﺳﺨﻦ ﺑﺎ رﺧﺶ راﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﻳﻜﺴﺮ‬

‫ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺳﻤﻨﺪ ﻛﻮه ﭘﻴﻜﺮ‬

‫ﺗﺮا ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺘﺎى ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﭼﺮا ﺑﺒﺮﻳﺪ از ﻣﻦ ﻣﻬﺮ و ﭘﻴﻮﻧﺪ؟‬

‫ﻧﻪ از زر ﺳﺎﺧﺘﻢ اﺳﺘﺎم و ﺗﻨﮕﺖ؟‬

‫وز اﺑﺮﻳﺸﻢ ﻓﺴﺎر و ﭘﺎﻟﻬﻨﮕﺖ‬

‫ﻧﻪ از ﺳﻴﻢ و رﺧﺎﻣﺖ ﻛﺮدم آﺧﻮر؟‬

‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ز ﻛﻨﺠﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺮ؟‬
 ‫ﭼﺮا دل ز آﺧﻮر ﻣﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻰ؟‬
‫ﺑﺮﻓﺘﻰ آﺧﻮر دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻰ؟‬

‫ﺗﺮا ﻧﻴﻜﻰ ﻧﺴﺎزد ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪم‬

‫درﻳﻎ آن رﻧﺠﻬﺎ ﻛﺰ ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪم‬

‫ﺗﺮا آﺧﻮر ﭼﻨﺎن ﺳﺎزد ﻛﻪ دﻳﺪى‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮد داﻧﻰ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪى‬

‫ﻛﺮا ﺧﺮﻣﺎ ﻧﺴﺎزد ﺧﺎر ﺳﺎزى‬

‫ﻛﺮا ﻣﻨﺒﺮ ﻧﺴﺎزد دار ﺳﺎزى«‬