STWORZYŁ :

KORNEL SKIBA

RODZAJE
BANDAŻOWANIA,
RODZAJE BANDAŻY ITP.
RODZAJE BANDAŻY
BANDAŻ ELASTYCZNY

SŁUŻY DO :
Zazwyczaj bandaż elastyczny jest używany, aby usztywnić i unieruchomić części ciała, które
uległy uszkodzeniom. W aptekach są dostępne bandaże o różnej długości i szerokości.
Najczęściej kupuje się bandaże elastyczne o szerokości 8, 10, 12 czy 15 centymetrów.
Standardowa długość bandażu elastycznego wynosi 4-5 metrów.

WYKONANY Z :
Elastycznej tkaniny, przeważnie zawierającej dodatki z włókien syntetycznych np.
poliamid lub poliester. Przymocowanie opaski wykonuje się przy pomocy metalowej
zapinki, która zwykle jest w zestawie z bandażem.
BANDAŻ DZIANY
(OPASKA DZIANA
PODTRZYMUJĄCA)
to opatrunek wykonany z nieelastycznej
tkaniny np. wiskozy lub poliestru.
Przeznaczony jest do owijania,
unieruchamiania i przymocowania ciała do
opatrunku. Z bandażu dzianego można
skorzystać podczas udzielania pierwszej
pomocy w przypadku ran różnego rodzaju.
Dostępny jest w różnych szerokościach np.
4 cm, 6 cm, 8 cm, 10 cm, 12 cm i 15 cm.
BANDAŻ
PÓŁELASTYCZNY
To opaska dziana o nieco
większym stopniu
elastyczności. Jest to pośredni
rodzaj bandażu między
bandażem dzianym i
elastyczny. Służy do
podtrzymywania opatrunków
na trudnych do
zabandażowania częściach
ciała np. stawach. Dostępny
jest różnych szerokościach,
lecz zazwyczaj w wersjach: 4
cm, 6 cm, 8 cm, 10 cm, 12 cm.
BANDAŻ
KOHEZYJNY
Opatrunki tego gatunku nie wymagają
zawiązywania ani mocowania zapinką,
przylegają do siebie i nie lepią się przy tym do
skóry czy włosów. Zachowują samoprzylepne
właściwości nawet po zdjęciu i można je
oderwać bez używania nożyczek. Stosowane
są do opatrywania silnie krwawiących ran,
podtrzymywania opatrunków, również
opatrunków w miejscach ruchomych i trudno
dostępnych.
BANDAŻ GIPSOWY
To opaska wykonana z dzianiny, charakteryzująca się
umiarkowanym stopniem elastyczności. Stanowi
pośrednią formę pomiędzy bandażem dzianym a
elastycznym, zapewniając odpowiednie wsparcie dla
opatrunków na trudno dostępnych obszarach ciała,
takich jak stawy. Dostępny w różnych szerokościach,
m.in. 4 cm, 6 cm, 8 cm, 10 cm, 12 cm, bandaż gipsowy
umożliwia zastosowanie dostosowane do konkretnych
potrzeb. Jego elastyczność pozwala na efektywne
utrzymanie opatrunków na miejscu, zapewniając
jednocześnie odpowiednią stabilność dla obszarów
anatomicznych wymagających szczególnej uwagi.
Jest to niezwykle przydatne narzędzie w procesie
leczenia i stabilizacji urazów, zwłaszcza w przypadku
zwichnięć czy skręceń.
RODZAJE BANDAŻOWANIA
BANDAŻOWANIE
KOLISTE
Opatrunek kolisty to najłatwiejsza i najszybsza z technik
bandażowania. Polega po prostu na owinięciu danego
fragmentu kończyny bandażem dookoła – w taki
sposób, by kolejne warstwy materiału zachodziły na
siebie. Opatrunek kolisty wykorzystuje się często do
bandażowania ręki – a właściwie przedramienia (tę
część ciała można łatwo bowiem unieruchomić,
zapobiegając zsuwaniu się bandaża). Aby jeszcze lepiej
zabezpieczyć się przed ewentualnym zsunięciem
opatrunku, warto zastosować do tej techniki
bandażowania ręki czy nogi opaskę kohezyjną. Jest ona
skonstruowana w taki sposób, że podczas zawijania
włókna zaczepiają się o siebie – nie trzeba więc
dodatkowo stosować specjalnych, metalowych zapinek.
BANDAŻOWANIE
WĘŻOWE
Ten rodzaj bandażowania wyróżnia układanie
kolejnych zwojów bandażu ukośnie, pozostawiając
pomiędzy nimi wolną przestrzeń.
BANDAŻOWANIE
ŚRUBOWE
Opatrunek śrubowy jest używany do
zabezpieczania ran w okolicach
przedramienia. Polega on na wykonaniu
2 lub 3 obwojów na nadgarstku i
następnie przekierowania bandażu pod
kątem 45 stopni w górę, tak, aby
następna warstwa przykrywała 2/3
warstwy poprzedniej. Kolejny krok to
zagięcie bandaża na palcu i wykonanie
pełnego owinięcia. Czynność należy
powtórzyć, dopóki rana nie zostanie w
całości zabandażowana.
BANDAŻOWANIE
KŁOSOWE
Opatrunek, który przypomina kłos
zboża, można uzyskać poprzez
wykonanie obwoju kolistego i
następnie zwijanie bandaża skośnie,
naprzemiennie. W poprawnie
założonym opatrunku kłosowym
poszczególne warstwy zachodzą na
siebie, dzięki czemu jest on bardzo
stabilny podczas ruchu.
BANDAŻOWANIE
ŻÓŁWIOWE
Opatrunek żółwiowy jest pomocny, gdy konieczne jest
unieruchomienie stawu z urazem, np. do momentu pojawienia się
ratowników medycznych.
WYRÓŻNIAMY OPATRUNEK ŻÓŁWIOWY
ZBIEŻNY ORAZ ROZBIEŻNY

ZBIEŻNY

01 W przypadku opatrunku żółwiowego zbieżnego,

wykonywane są obwoje zbieżne po dwa z każdej
strony. Opatrunek kończy się obwojem kolistym.

ROZBIEŻNY

02 W przypadku opatrunku rozbieżnego bandażowanie

polega na wykonaniu dwóch rozbieżnych obwojów, nad
i pod miejscem urazu. Opatrunek kończy się obwojem
kolistym.
CZAPKA
HIPOKRATESA
Do wykonania obwoju potrzebna jest opaska dwugłowa, powstała albo ze zwinięcia
jednej długiej opaski z dwóch stron, albo wskutek zeszycia ze sobą dwóch opasek. W
prawej ręce trzymamy opaskę, którą bandażujemy wokół czoła. W lewej ręce
trzymamy opaskę, którą bandażujemy opaski powrotnie przez ciemię.
Rozpoczynamy obwojem kolistym wokół czoła na potylicy zakładamy opaskę,
trzymaną w lewej ręce pod tę, która trzymamy w prawej opaskę podłożoną zaginamy
równo z obwojem kolistym i przeprowadzamy aż do czoła poprzez ciemię i dalej na
czoło, po czym przybandażowujemy ją połową obwoju kolistego następnie opaskę
pionową zaginamy równo z obwojem kolistym i przeprowadzamy skośnie półkoliście
do tyłu gdzie również ja przybandażowujemy obwojem kolistym, następnie znowu
zaginając, przeprowadzamy z drugiej strony opaski środkowej w stronę czoła. Opaski
powrotne zaginane raz z lewej, raz z prawej strony ciemienia, przytrzymywane
obwojami okrężnymi wokół czoła przeprowadzamy tyle razy, ile potrzeba, aby pokryć
całe ciemię. Na rycinie widać obwoje zaginane przeprowadzane po trzy razy z każdej
strony opaski środkowej, za każdym razem przytrzymywane obwojem kolistym.
Opatrunek zakończono na czole.
(NIE)