მორჩილი /მარადიულზე ვისაუბროთ/

/იოსებ ჯუღაშვილის ლექსი ნაპოვნი მის არქივში/

მარადიულზე ვისაუბროთ, მოდი, მართლაცდა:

ეს უდაოა, ბევრ რამეში ვარ დამნაშავე!
მაგრამ ვიღაცა ბედისწერას ჩემსას მართავდა,
ის მზერა მდევდა ყოვლისმჭვრეტი, ვგძნობდი ამას მე.
არ მასვენებდა, არ მაძინებდა იგი არასდროს,
ჩემში ცოცხლობდა, თან მაღლიდან მმართავდა ფიცით,
მე, როგორც მონა სამყაროთა განწყობის, ამ დროს
ფოლადის ნებით მივუძღოდი ქვეყანას, ვიცი.
ვინ იყო ჩემი იდუმალი ზე მბრძანებელი,
რისი თქმა სურდა ჩემი მართვით, ვერას ვადგენდი,
მე, როგორც, მონა, მოსამართლე, შემსრულებელი –
ამ ღატაკ ქვეყნის ყველაფერსაც წარმოვადგენდი.
და სინამდვილე იყო ისე მიუწვდომელი,
საიდან მქონდა ძალა, ნება, ძალაუფლება,
მანქანის ბორბალს ჰგავდა სული ჩემი, რომელიც
თელავდა ვნებებს მილიონთა, ჰქონდა უფლება*.
–––
და მხოლოდ შემდეგ, გაზაფხულზე 45–ის,
მან ჩამჩურჩულა ეს სიტყვები იდუმალ არსის:
„შენ ჯარისკაცი, თან მორჩილი იყავი ჩემი,
და დასვენებაც შენი, უკვე, შორს აღარ არის“