Metody pracy z

dziećmi ze SPE
metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne w
pracy z dzieckiem z autyzmem
Katarzyna Wesołowska nr.indeksu 20640
Funkcjonowanie dziecka z autyzmem dziecięcym w grupie przedszkolnej. analiza dotyczy
chłopca, który w momencie przyjścia do przedszkola:
– nie nawiązywał relacji z innymi dziećmi
– nie komunikował się werbalnie
-bił dzieci po twarzy, nie zgłaszał potrzeb fizjologicznych
-miał zachowania schematyczne
-nie podejmował zabawy
-wykazywał duże napięcie w obrębie ciała
– nie chciał uczestniczyć w żadnych czynnościach manualnych, rytmicznych
– wymagał indywidualnej opieki nauczyciela
zachowanie chłopca było nieadekwatne do jego wieku, rozwój umiejętności społecznych,
werbalnych, grafomotorycznych był zaburzony, a równocześnie rodzice w wywiadzie nie
wykazali zamiaru i nie widzieli potrzeby objęcia syna specjalistyczną pomocą.
 Chłopiec został zapisany do przedszkola Podczas wywiadu rodzice nie stwierdzili żadnych
niepokojących zachowań u dziecka ( z wyjątkiem nie zgłaszania potrzeb fizjologicznych i
sporadycznego uderzania młodszego brata w twarz), wręcz przeciwnie: powiedzieli, że chłopiec
używa prostych zdań, lubi się bawić.
Chłopiec wraz ze wszystkimi dziećmi z grupy został we wrześniu objęty obserwacją, którą
wykonuje się w przedszkolu trzy razy w ciągu roku ( wrzesień, styczeń, czerwiec). W wyniku tej
obserwacji chłopiec został zakwalifikowany do grupy dzieci wymagających dodatkowej
obserwacji.Jednak pogłębiona obserwacja wykazała, że dziecko potrzebuje indywidualnej opieki
nauczyciela- specjalisty oraz intensywnej pracy terapeutycznej.Rodzice podjęli się uzyskania
zaświadczenia, które otrzymali Diagnoza brzmiała: autyzm dziecięcy. Dziecko z autyzmem ma
problemy ze społecznym funkcjonowaniem w grupie, z wyrażaniem swoich potrzeb i emocji. dlatego
chłopcu zdarza się bić inne dzieci, jego zabawa jest schematyczna i samotna, nie potrafi dzielić się
zabawkami z innymi. Ma również trudności z podporządkowaniem się zasadom, np. podczas bajki gdy
należy być cicho on będzie wydawać głośne dźwięki, podczas posiłku nie zawsze potrafi poczekać
spokojnie do końca aż inni zjedzą. Do tego dochodzą jeszcze zaburzenia integracji sensorycznej,
które utrudniają chłopcu prawidłowe odbieranie wrażeń zmysłowych , stąd np. duże pobudzenie
dziecka w przypadku wzmożonego hałasu, zmęczenie spowodowane zbyt dużą ilością dzieci wokoło.
 Weronika Sherborne (1922-1990) była fizjoterapeutką oraz nauczycielką wychowania
fizycznego. Brytyjka w swojej praktyce czerpała wiedzę z metod gimnastyki ekspresyjnej
Rudolfa von Labana. Laban zajmował się analizą ruchu. W swojej pracy podkreślał
znaczenie ruchu, ekspresji, twórczości i relaksu. Uważał, że są jednymi z najważniejszych
potrzeb człowieka. Weronika Sherborne była jego uczennicą i współpracownicą. Dla niej
ważne były również cele czysto pedagogiczne.
 Na czym polega Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Magia metody Weroniki Sherborne tkwi w prostocie. Oddziałując poprzez ruch fizjoterapeutka dążyła
do budowania więzi, stymulowania prawidłowego rozwoju. Metoda opiera się na tzw. dziecięcym
baraszkowaniu, czyli pierwotnej zabawy z dorosłym. O co chodzi? O ugniatanie, gilgotanie, siłowanie,
podrzucanie, dotykania. O zabawę i śmiech. W relacji z innymi.

W tej metodzie niezwykle istotny jest rozwój świadomości własnego ciała i przestrzeni wokół.
Sherborne uważała za ogromnie ważne dzielenie przestrzeni z innymi i nawiązywanie relacji.
Zauważając, że wiele dzieci z zaburzeniami rozwoju nie rozwija prawidłowo świadomości ciała. Trudno
wtedy regulować własne ruchy i emocje.
 Komu dedykowana jest metoda i osiąganie jakich celów ułatwia?
Dla kogo przydatna będzie ta metoda? Przede wszystkim dla dzieci:

zaburzeniami emocjonalnymi różnego rodzaju,

z zaburzeniami neurologicznymi,
z niepełnosprawnością intelektualną,
z zaburzeniami zachowania,
pochodzących z niekorzystnych środowisk wychowawczych,
z deficytami w zakresie wzroku i słuchu,
z zaburzeniami koncentracji i uwagi,
w spektrum autyzmu,
z niepełnosprawnościami ruchowymi,
dla wszystkich dzieci z kłopotami w zakresie świadomości ciała
 Jakie cele spełnia ta metoda? Między innymi
spełnia potrzebę zabawy,
zaspokaja potrzebę odczuwania przyjemności,
rozładowuje i reguluje napięcie,
umożliwia relaks i odprężenie,
rozwija świadomości własnego ciała,
zwiększa poczucia własnej wartości, zaufania i pewności
siebie,
pomaga nawiązać kontakt z innymi ludźmi,
poprawia poczucia bezpieczeństwa.
 Program Ruch Rozwijający to program terapeutyczny zawierający ćwiczenia:
rozwijające świadomość własnego ciała,
wspierające rozwój pewności siebie,
dające poczucie bezpieczeństwa,
twórcze
oparte na relacji z innymi.
Metoda Weroniki Sherborne – jak przebiegają zajęcia?
Ćwiczenia metodą Weroniki Sherborne odbywają się w formie zajęć grupowych, w
których udział bierze kilkoro dzieci oraz ich rodzice, rodzeństwo, nauczyciele,
czasem również wolontariusze oraz terapeuci. Dzieci mają wykonywać ćwiczenia
swobodnie, bez presji, w swoim tempie. Początkowo odbywają się one na kocu lub
materacu, ale gdy dziecko nabierze pewności siebie, może wykorzystywać całą
dostępną przestrzeń. Wykluczone są współzawodnictwo, wyścigi i pośpiech.
 Ćwiczenia w Metodzie Ruchu Rozwijającego
W systemie ćwiczeń Weroniki Sherborne wyróżnia się
działania oparte na tzw. ruchu „z”, „przeciw” i
„razem”. Co to znaczy:

ruch „z” to takie ćwiczenie, w którym jedna osoba oddaje kontrolę drugiej. Może być na przykład
masowana, ugniatana, przesuwana na kocu. Ćwiczenie wymaga zaufania partnerowi. Potem
następuje zamiana ról,
ruch „przeciwko” polega na sprawdzaniu siły. Ćwiczenia pokazują dzieciom ich własne możliwości,
siłę. Pomagają ją również opanować i regulować emocje związane z konfliktami. Partnerzy się
siłują, próbują przesunąć, muszą minąć w wąskiej przestrzeni. Również role się zamieniają,
ruch „razem” to ruch wspólny, polegający na współpracy. Wspólne tańczenie, kołysanie się,
turlanie, klaskanie, manipulowanie przedmiotami.
ruch „przeciwko” polega na sprawdzaniu siły. Ćwiczenia pokazują dzieciom ich własne możliwości, siłę.
Pomagają ją również opanować i regulować emocje związane z konfliktami. Partnerzy się siłują,
próbują przesunąć, muszą minąć w wąskiej przestrzeni. Również role się zamieniają,
ruch „razem” to ruch wspólny, polegający na współpracy. Wspólne tańczenie, kołysanie się, turlanie,
klaskanie, manipulowanie przedmiotami.
Metoda jest stosowana w terapii osób niepełnosprawnych ruchowo czy intelektualnie, ale też dzieci
zdrowych, w celu poznania własnego ciała, poczucia pewności siebie, poczucia bezpieczeństwa.
Są to również ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu z grupą.
Dzieci z zaburzeniami rozwoju często mają trudności z kontrolowaniem ciała, co wynika z
niewystarczającej świadomości poszczególnych jego części.
Świadomość „środka ciała” pozwala na prawidłową koordynację ruchów.
Treścią metody są zabawy w grupie i z rodzicem.