A Response to Injustice: The Filipino Version of the Incident:

Dr. Trinidad Hermenigildo Pardo de Tavera, a Filipino scholar and researcher, wrote the Filipino
version of the bloody incident in Cavite. In his point of view, the incident was a mere mutiny by the
native Filipino soldiers and laborers of the Cavite arsenal who turned out to be dissatisfied with the
abolition of their privileges. Indirectly, Tavera blamed Gov. Izquierdo’s cold-blooded policies such as
the abolition of privileges of the workers and native army members of the arsenal and the prohibition
of the founding of school of arts and trades for the Filipinos, which the general believed as a cover-up
for the organization of a political club.
“Si Dr. Trinidad Hermenigildo Pardo de Tavera, isang Pilipinong iskolar at mananaliksik, ang sumulat
ng bersyong Filipino ng madugong insidente sa Cavite. Sa kanyang pananaw, ang insidente ay isang
mutiny lamang ng mga katutubong sundalong Pilipino at manggagawa ng arsenal sa Cavite na
napatunayang hindi nasisiyahan sa pagtanggal ng kanilang mga pribilehiyo. Hindi direktang sinisi ni
Tavera ang mga patakaran ni Gov. Izquierdo na may malamig na dugo tulad ng pagtanggal ng
pribilehiyo ng mga manggagawa at mga miyembro ng katutubong hukbo ng arsenal at pagbabawal sa
pagtatatag ng school of arts and trades para sa mga Pilipino, na pinaniniwalaan ng heneral bilang
isang pagtakpan para sa pag oorganisa ng isang political club.”

On 20 January 1872, about 200 men comprised of soldiers, laborers of the arsenal, and residents
of Cavite headed by Sergeant Lamadrid rose in arms and assassinated the commanding officer and
Spanish officers in sight. The insurgents were expecting support from the bulk of the army
unfortunately, that didn’t happen. The news about the mutiny reached authorities in Manila and Gen.
Izquierdo immediately ordered the reinforcement of Spanish troops in Cavite. After two days, the
mutiny was officially declared subdued.

“Noong 20 Enero 1872, mga 200 kalalakihan ang binubuo ng mga sundalo, manggagawa ng
arsenal, at mga residente ng Cavite na pinamumunuan ni Sarhento Lamadrid na bumangon sa
mga bisig at pinaslang ang pinunong kumander at mga opisyal ng Espanya na nakikita. Ang mga
insurgents ay umaasa ng suporta mula sa bulk ng hukbo sa kasamaang palad, hindi iyon
nangyari. Nakarating sa mga awtoridad sa Maynila ang balita tungkol sa mutiny at agad na
iniutos ni Gen. Izquierdo ang pagpapatibay ng mga tropang Espanyol sa Cavite. Pagkaraan ng
dalawang araw, opisyal na idineklara ang himagsikan na nalupig.”

Tavera believed that the Spanish friars and Izquierdo used the Cavite Mutiny as a powerful lever
by magnifying it as a full-blown conspiracy involving not only the native army but also included
residents of Cavite and Manila, and more importantly the native clergy to overthrow the Spanish
government in the Philippines. It is noteworthy that during the time, the Central Government in
Madrid announced its intention to deprive the friars of all the powers of intervention in matters of
civil government and the direction and management of educational institutions. This turnout of events
was believed by Tavera, prompted the friars to do something drastic in their dire sedire to maintain
power in the Philippines.
Naniniwala si Tavera na ginamit ng mga prayle ng Espanya at ni Izquierdo ang Cavite Mutiny bilang
isang makapangyarihang tirador sa pamamagitan ng pagpapalaki nito bilang isang ganap na
pagsasabwatan na kinasasangkutan hindi lamang ng katutubong hukbo kundi kinabibilangan din ng
mga residente ng Cavite at Maynila, at higit sa lahat ang mga katutubong pari upang ibagsak ang
pamahalaang Kastila sa Pilipinas. Kapansin pansin na sa panahong iyon, inihayag ng Pamahalaang
Sentral sa Madrid ang intensyon nitong alisin sa mga prayle ang lahat ng kapangyarihan ng
interbensyon sa mga bagay na may kinalaman sa pamahalaang sibil at ang direksyon at pamamahala
ng mga institusyong pang edukasyon. Ang turnout of events na ito ay pinaniniwalaan ni Tavera, ang
nagtulak sa mga prayle na gumawa ng isang matinding sedire sa kanilang matinding sedire upang
mapanatili ang kapangyarihan sa Pilipinas.

Meanwhile, in the intention of installing reforms, the Central Government of Spain welcomed an
educational decree authored by Segismundo Moret promoted the fusion of sectarian schools run by
the friars into a school called Philippine Institute. The decree proposed to improve the standard of
education in the Philippines by requiring teaching positions in such schools to be filled by competitive
examinations. This improvement was warmly received by most Filipinos in spite of the native clergy’s
zest for secularization.
Samantala, sa layuning maglagay ng mga reporma, malugod na tinanggap ng Pamahalaang Sentral ng
Espanya ang isang kautusang pang edukasyon na isinulat ni Segismundo Moret na nagtaguyod ng
pagsasanib ng mga paaralang sektaryong pinatatakbo ng mga prayle sa isang paaralang tinatawag na
Philippine Institute. Ang dekreto ay nagmungkahi na mapabuti ang pamantayan ng edukasyon sa
Pilipinas sa pamamagitan ng pag uutos na ang mga posisyon sa pagtuturo sa naturang paaralan ay
punan ng mga competitive examination. Ang pagpapabuti na ito ay mainit na tinanggap ng karamihan
sa mga Pilipino sa kabila ng kasigasigan ng mga katutubong pari sa sekularisasyon.

The friars, fearing that their influence in the Philippines would be a thing of the past, took
advantage of the incident and presented it to the Spanish Government as a vast conspiracy organized
throughout the archipelago with the object of destroying Spanish sovereignty. Tavera sadly confirmed
that the Madrid government came to believe that the scheme was true without any attempt to
investigate the real facts or extent of the alleged “revolution” reported by Izquierdo and the friars.
Sa takot ng mga prayle na baka ang kanilang impluwensya sa Pilipinas ay maging isang bagay na
nakaraan, sinamantala ang insidente at iniharap ito sa Pamahalaang Kastila bilang isang malawak na
pagsasabwatan na inorganisa sa buong kapuluan na may layuning sirain ang soberanya ng Espanya.
Malungkot na kinumpirma ni Tavera na ang pamahalaan ng Madrid ay dumating upang maniwala na
ang scheme ay totoo nang walang anumang pagtatangka upang siyasatin ang tunay na katotohanan o
lawak ng umano'y "rebolusyon" na iniulat ni Izquierdo at ng mga prayle.

Convicted educated men who participated in the mutiny were sentenced life imprisonment while
members of the native clergy headed by the GOMBURZA were tried and executed by garrote. This
episode leads to the awakening of nationalism and eventually to the outbreak of Philippine Revolution
of 1896. The French writer Edmund Plauchut’s account complimented Tavera’s account by
confirming that the event happened due to discontentment of the arsenal workers and soldiers in
Cavite fort. The Frenchman, however, dwelt more on the execution of the three martyr priests which
he actually witnessed.
Ang mga nahatulan na edukadong lalaki na lumahok sa mutiny ay hinatulan ng habambuhay na
pagkabilanggo habang ang mga miyembro ng mga katutubong pari na pinamumunuan ng
GOMBURZA ay nilitis at pinatay sa pamamagitan ng garrote. Ang yugtong ito ay humahantong sa
paggising ng nasyonalismo at sa kalaunan ay sa pagsiklab ng Rebolusyong Pilipino ng 1896. Pinuri
ng Pranses na manunulat na si Edmund Pouchut ang salaysay ni Tavera sa pamamagitan ng
pagkumpirma na ang pangyayari ay nangyari dahil sa kawalang kasiyahan ng mga manggagawa at
sundalo ng arsenal sa kuta ng Cavite. Gayunman, mas nanirahan ang Pranses sa pagpatay sa tatlong
paring martir na talagang nasaksihan niya.