1.

Praca - skalarna wielkość fizyczna, miara ilości energii przekazywanej mi ędzy układami fizycznymi w procesach mechanicznych, elektrycznych,
termodynamicznych i innych; oznacza formę zmian energii, nie za ś jedn ą z form energii.

Jednostką miary pracy w układzie jednostek miar SI jest d żul (J) okre ślany jako niuton metr:
1J= 1N*1m

Praca jest większa, gdy wykonuje ją większa siła lub gdy przesuni ęcie (droga) jest wi ększe.
Wzór na pracę - W=F*s

2. Moc oznacza się ją literą P i jest to wielkość fizyczna, której miarą jest iloraz wykonanej pracy do czasu, w którym ta praca została wykonana.
P = W/t

Jednostką mocy jest 1 wat (oznaczany literą W - nie mylić jednostki z oznaczeniem pracy).
W = J/s

Jeden wat to moc urządzenia, które pracę jednego d żula wykonuje w ci ągu jednej sekundy.
Moc chwilowa to granica, do której zmierza stosunek pracy do czasu, gdy czas wykonywania pracy zmierza do zera.

3. Energia potencjalna - energia jaką ma układ ciał umieszczony w polu sił zachowawczych wynikaj ąca z rozmieszczenia tych ciał. Równa jest pracy jak ą trzeba
wykonać, aby uzyskać dane rozmieszczenia ciał, wychodząc od innego rozmieszczenia, dla którego umownie przyjmuje si ę jej warto ść równ ą zero. Podobnie jak prac ę
energię potencjalną mierzy się w dżulach [J].
Jej wzór to Ep= m*g*h

4. Energii potencjalna grawitacyjna - dzieli sie na 2 częśći : jednorodne lub centralne. Pole jednorodne wyst ępuje na niezbyt du żych wysoko ści i niezbyt du żych
odległości (znacznie mniejszych od promienia Ziemi). Przyrost energii potencjalnej grawitacji ciała jest równy pracy siły zewn ętrznej, wykonanej przy jego
podnoszeniu na wysokość h.
Energia potencjalna grawitacji ciała o masie m umieszczonego na wysoko ść h nad poziom odniesienia (poziom ziemi) jest równa iloczynowi masy, przyspieszenia
ziemskiego g i wysokości
Ep= W= Fs = m*g*h

Pole centralne - występuje w zagadnieniach, w których trzeba rozpatrywać zmiany energii grawitacyjnej w skali porównywalnej do odległo ści od źródeł grawitacji
(np. w lotach kosmicznych, oddziaływaniach międzyplanetarnych)

5. Energia potencjalna sprężystości jest energią określaną dla ciała odkształcanego spr ęży ście. Energia ta jest proporcjonalna do kwadratu odkształcenia od
położenia równowagi. W przypadku odkształconej sprężyny opisuje ją wzór
Ep = 0.5k*x2

gdzie:
k - współczynnik sprężystości [N/m],
x - odkształcenie, odległość od położenia równowagi [m].

Wzór na energię potencjalną odkształconej sprężyny można wyprowadzić wykorzystując wzór na siłę sprężystości
Fs= -k * x

gdzie: Fs - siła sprężystości [N].

Ponieważ praca ta jest różnicą energii końcowej i początkowej, a w położeniu równowagi energia potencjalna jest równa 0. Stąd wynika wzór na energię potencjalną.

6. Praca a energia potencjalna - podczas wykonywania pracy rośnie energia potencjalna. Zjawisko powstania przyrostu energii potencjalnej:
W=Fg*h jest to praca wykonana przeciwko sile ciężkości.
Fg=m*g jest to siła ciężkości. Po podstawieniu otrzymamy:
Ep= m*g*h czyli wzór na energię potencjalną.

7. Energia kinetyczna - to energia ciała, związana z jego ruchem.

Energia kinetyczna ciała jest wprost proporcjonalna do masy ciała i kwadratu jego prędkości.
Ek = m*v2/2

8. Praca a energia kinetyczna

Przyrost energii kinetycznej jest równy wykonanej pracy - W= Ek
Pracę wyrażamy wzorem W=F*s a siłę zgodnie z II zasadą dynamiki - F=m*a
Droga w ruchu jednostajnie przyśpieszonym jest wyrażona wzorem
Po podstawieniu otrzymamy:
Ek = m*a2*t2/2

W związku z w/w im więcej pracy wykona ciało tym większa będzie energia kinetyczna.

9. Zasada zachowania energii mechanicznej

W układzie izolowanym ciał całkowita energia mechaniczna (suma energii potencjalnej i kinetycznej) nie ulega zmianie
E= Ek Ep = constans
gdzie E => O - energia całkowita się nie zmienia.