Professional Documents
Culture Documents
Intelligent Computing Methodologies 10th International Conference ICIC 2014 Taiyuan China August 3 6 2014 Proceedings 1st Edition De-Shuang Huang
Intelligent Computing Methodologies 10th International Conference ICIC 2014 Taiyuan China August 3 6 2014 Proceedings 1st Edition De-Shuang Huang
https://textbookfull.com/product/intelligent-computing-
theory-10th-international-conference-icic-2014-taiyuan-china-
august-3-6-2014-proceedings-1st-edition-de-shuang-huang/
https://textbookfull.com/product/intelligent-computing-in-
bioinformatics-10th-international-conference-icic-2014-taiyuan-
china-august-3-6-2014-proceedings-1st-edition-de-shuang-huang/
https://textbookfull.com/product/intelligent-computing-
methodologies-16th-international-conference-icic-2020-bari-italy-
october-2-5-2020-proceedings-part-iii-de-shuang-huang/
https://textbookfull.com/product/intelligent-computing-theories-
and-application-16th-international-conference-icic-2020-bari-
italy-october-2-5-2020-proceedings-part-i-de-shuang-huang/
https://textbookfull.com/product/intelligent-computing-theories-
and-application-de-shuang-huang/
https://textbookfull.com/product/distributed-computing-and-
internet-technology-10th-international-conference-
icdcit-2014-bhubaneswar-india-february-6-9-2014-proceedings-1st-
edition-gerard-berry/
https://textbookfull.com/product/intelligent-virtual-agents-14th-
international-conference-iva-2014-boston-ma-usa-
august-27-29-2014-proceedings-1st-edition-timothy-bickmore/
https://textbookfull.com/product/web-and-internet-economics-10th-
international-conference-wine-2014-beijing-china-
december-14-17-2014-proceedings-1st-edition-tie-yan-liu/
De-Shuang Huang
Kang-Hyun Jo
Ling Wang (Eds.)
Intelligent
LNAI 8589
Computing
Methodologies
10th International Conference, ICIC 2014
Taiyuan, China, August 3–6, 2014
Proceedings
123
Lecture Notes in Artificial Intelligence 8589
Intelligent
Computing
Methodologies
10th International Conference, ICIC 2014
Taiyuan, China, August 3-6, 2014
Proceedings
13
Volume Editors
De-Shuang Huang
Tongji University
Machine Learning and Systems Biology Laboratory
School of Electronics and Information Engineering
4800 Caoan Road, Shanghai 201804, China
E-mail: dshuang@tongji.edu.cn
Kang-Hyun Jo
University of Ulsan
School of Electrical Engineering
680-749 No. 7-413, San 29, Muger Dong, Ulsan, South Korea
E-mail: jokanghyun@gmail.com
Ling Wang
Tsinghua University
Department of Automation
Bejing, China
E-mail: wangling@tsinghua.edu.cn
authors, the success of the conference would not have been possible. Finally,
we are especially grateful to the IEEE Computational Intelligence Society, the
International Neural Network Society, and the National Science Foundation of
China for their sponsorship.
General Co-chairs
Publication Chair
Phalguni Gupta, India
Tutorial Chair
Laurent Heutte, France
International Liaison
Prashan Premaratne, Australia
Publicity Co-chairs
Exhibition Chair
Chun-Hou Zheng, China
Reviewers
Tao He Xu Jie
Selena He Jiening Xia
Xing He Taeseok Jin
Feng He Jingsong Shi
Van-Dung Hoang Mingyuan Jiu
Tian Hongjun Kanghyun Jo
Lei Hou Jayasudha John Suseela
Jingyu Hou Ren Jun
Ke Hu Fang Jun
Changjun Hu Li Jun
Zhaoyang Hu Zhang Junming
Jin Huang Yugandhar K.
Qiang Huang Tomáš Křen
Lei Huang Yang Kai
Shin-Ying Huang Hee-Jun Kang
Ke Huang Qi Kang
Huali Huang Dong-Joong Kang
Jida Huang Shugang Kang
Xixia Huang Bilal Karaaslan
Fuxin Huang Rohit Katiyar
Darma Putra i Ketut Gede Ondrej Kazik
Haci Ilhan Mohd Ayyub Khan
Sorin Ilie Muhammed Khan
Saiful Islam Sang-Wook Kim
Saeed Jafarzadeh Hong-Hyun Kim
Alex James One-Cue Kim
Chuleerat Jaruskulchai Duangmalai Klongdee
James Jayaputera Kunikazu Kobayashi
Umarani Jayaraman Yoshinori Kobayashi
Mun-Ho Jeong Takashi Komuro
Zhiwei Ji Toshiaki Kondo
Shouling Ji Deguang Kong
Yafei Jia Kitti Koonsanit
Hongjun Jia Rafal Kozik
Xiao Jian Kuang Li
Min Jiang Junbiao Kuang
Changan Jiang Baeguen Kwon
Tongyang Jiang Hebert Lacey
Yizhang Jiang Chunlu Lai
He Jiang Chien-Yuan Lai
Yunsheng Jiang David Lamb
Shujuan Jiang Wei Lan
Ying Jiang Chaowang Lan
Yizhang Jiang Qixun Lan
Changan Jiang Yee Wei Law
ICIC 2014 Organization XIII
Soft Computing
Affective Tutoring System for Android Mobiles . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Ramón Zatarain-Cabada, M.L. Barrón-Estrada,
José Luis Olivares Camacho, and Carlos A. Reyes-Garcı́a
Unsupervised Learning
A Precise Hard-Cut EM Algorithm for Mixtures of Gaussian
Processes . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Ziyi Chen, Jinwen Ma, and Yatong Zhou
Machine Learning
Automatic Non-negative Matrix Factorization Clustering with
Competitive Sparseness Constraints . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Chenglin Liu and Jinwen Ma
Fusing Decision Trees Based on Genetic Programming for Classification
of Microarray Datasets . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
KunHong Liu, MuChenxuan Tong, ShuTong Xie, and ZhiHao Zeng
A Study of Data Classification and Selection Techniques for Medical
Decision Support Systems . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Ahmed J. Aljaaf, Dhiya Al-Jumeily, Abir J. Hussain, David Lamb,
Mohammed Al-Jumaily, and Khaled Abdel-Aziz
A Reduction SVM Classification Algorithm Based on Adaptive AP
Clustering Granulation . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Xiuxi Wei
Learning Automata Based Cooperative Student-Team in Tutorial-Like
System . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Yifan Wang, Wen Jiang, Yinghua Ma, Hao Ge, and Yuchun Jing
Clustering-Based Latent Variable Models for Monocular Non-rigid 3D
Shape Recovery . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
Quan Wang, Fei Wang, Daming Li, and Xuan Wang
Comments-Attached Chinese Microblog Sentiment Classification Based
on Machine Learning Technology . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Bo Yan, Bin Zhang, Hongyi Su, and Hong Zheng
Evaluation of Resonance in Staff Selection through Multimedia
Contents . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Vitoantonio Bevilacqua, Angelo Antonio Salatino, Carlo Di Leo,
Dario D’Ambruoso, Marco Suma, Donato Barone, Giacomo Tattoli,
Domenico Campagna, Fabio Stroppa, and Michele Pantaleo
Table of Contents XXI
Image Processing
Shape and Color Based Segmentation Using Level Set Framework . . . . . . 265
Xiang Gao, Ji-Xiang Du, Jing Wang, and Chuan-Min Zhai
Effective Palm Tracking with Integrated Tracker and Offline Detector . . . 318
Zhibo Yang, Yanmin Zhu, and Bo Yuan
Knowledge Representation/Reasoning
Legal Reasoning Engine for Civil Court Procedure . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 500
Tanapon Tantisripreecha, Ken Satoh, and Nuanwan Soonthornphisaj
A Multimodal Fingers Classification for General Interactive Surfaces . . . 513
Vitoantonio Bevilacqua, Donato Barone, and Marco Suma
XXIV Table of Contents
1 Introduction
The rapid advancement of technology in recent decades has allowed imitate science
fiction since today there are computer systems that can recognize the emotional states
of people and still react to them with related actions.
Affective computing is a term coined by Rosalind Picard in 1995 [1] to define a
field of research that integrates different scientific disciplines, seeking to make
computers have the ability to behave intelligently, interacting naturally with users
through the ability to recognize, understand and express emotions. Knowing the
emotional state of a person provides relevant information about their psychological
state and gives a software system, the possibility to decide on how to respond to it.
Research in the area of affective computing aims to create systems to identify and
respond to the emotions of a user (e.g. a client). Emotions are detected by special
devices (pc camera, pc microphone, special mouse, neuro-headset, etc.) that can be
placed in a computer or a person [2]. These devices are responsible for picking up
signals (facial image, voice, mouse applied pressure, heart rate, stress level, etc.) of a
user and of sending them to the computer to be processed and then get the resulting
D.-S. Huang et al. (Eds.): ICIC 2014, LNAI 8589, pp. 1–10, 2014.
© Springer International Publishing Switzerland 2014
2 R. Zatarain-Cabada et al.
emotional state in real time. In the area of education, an affective system seeks to
change in an individual, a negative emotional state (e.g. confused) into a positive state
(e.g. committed), in order to facilitate an appropriate emotional state for learning.
An Intelligent Tutoring System (ITS) is a computer program that incorporates AI
techniques and pedagogy to provide tutors that know what they teach, who will teach
and how to teach [3]. An ITS goal is to provide tutoring services that support learning
[4]. Because the teaching-learning process is a complex area, ITS have support from
other areas of knowledge such as education, psychology and computer science, which
are combined to develop robust applications that are efficient tools for education. A
traditional Intelligent Tutoring System (ITS) reacts from a significant set of
pedagogical or cognitive strategies (i.e. a wrong answer or a help petition). The latest
related works on emotion recognition in ITS incorporates different methods
(hardware and software-based) to recognize student emotions [2, 5, 6, 7].
In this work, we present a system to incorporate emotion recognition to an ITS
running into a Mobile Device. We have integrated two methods for selecting the
learning style and emotional state of a student and to consider them in the ITS
response. For recognizing the learning style and the affective state, we implemented
two neural networks. During a training session, the first network (a SOM or Kohonen
network) used for detecting the learning styles, receives a number of different input
patterns (the student learning style obtained from an Inventory Learning Style
Questionnaire (ILSQ), the learning style of three defined courses, and the student’s
grade in each course), discovers significant features in these patterns and learns how
to classify the input patterns. The second network (a back-propagation neural
network), which is used to detect affective or emotional states, is trained with a
corpus of faces representing different emotional states. The affective and learning
style recognizers are used into a fuzzy system, which is part of an ITS.
Figure 1 shows the general structure of the system software. We have an application
for Android devices, allowing the Intelligent Tutoring Systems accessed from mobile
devices, taking pictures that allow the extraction of facial features and determine the
student's emotion. The students will access the ITS through the web browser on a
device with Android operating system, which can be a Smartphone or Tablet with
Front Camera. The intelligent tutor requests the execution of the application for
extracting facial features, when necessary. The ITS request is through the web
browser, and is an invocation to the program installed on the mobile device, which
takes a picture to obtain features of the eyes and mouth which are submitted to the
ITS and then to a server with a neural network to determine the corresponding
emotion, providing such information to the Tutor. Once the emotion is obtained, the
ITS may take actions that allow students to improve their learning.
Affective Tutoring System for Android Mobiles 3
Figure 2 shows the conttext diagram of the system. The context diagram allowss us
to define the communicatiion that our system can have with other systems. In the
context diagram shown in Figure
F 2 we have the Android application with the systtem
that extracts facial featuress, which contains four components: Face, Right Eye, L Left
Eye and Mouth. The featurre extraction application communicates with the Intelliggent
Tutoring System, when ask ked taking pictures with the front camera of the device. T
The
Face component is responsible for finding the human face in the picture, using the
Haar-like features casccades method implemented in OpenCV librrary
(www.opencv.org). If the seearch is successful, the search for other objects (mouth, left
and right eyes) is performeed. Once the student's face is detected, we proceed to ffind
the components of the facee, which are the mouth, right eye and left eye. For optim mal
image processing, the searcch method ROI (Region of Interest) is used, which specifies
the regions of interest in which
w you want to search, discarding the rest of the imaage.
Once found the objects in i the image, a set of transformations are perform med,
facilitating the search for object edges to calculate distances opening (mouth and
eyes). This data (the distan nces) is provided to a neural network for classificationn of
emotions.
The ITS has three com mponents like a traditional ITS: the domain module whhich
holds all knowledge of the area or field, which in our case is in the area of basic m
math
for elementary level. Th he student module has the student knowledge (baasic,
intermediate or advanced leevel) of the student. A diagnostic test determines the leevel
of the student. The tutor mo odule defines the next exercise to be solved by the student.
To do this, the ITS uses their pedagogical results (e.g. the time taken to solvve a
problem) and their affectiv ve or emotional state. For reaching this decision, the tuutor
uses an emotion recognizeer and an affective module which in turn use an artificial
neural network and a fuzzy system.
Another random document with
no related content on Scribd:
En later, toen hij werkelijk aan 't zetten toe was: "'t Zal wel een
beetje pijn doen, maar niet schreeuwen, hoor!"
Verschrikkelijke pijn had 't gedaan, Eduard rilde nog als hij er aan
dacht, en heel stijf had hij zijn tanden in zijn lippen gedrukt, en
zonder dat hij 't wilde waren telkens groote tranen in zijn oogen
gekomen; maar geschreeuwd had hij niet; zouden de andere
jongens het dapper van hem vinden, dat hij niet geschreeuwd had?
Och, maar ze hadden niet gevoeld hoeveel pijn het deed, en
natuurlijk hadden ze gezien dat hij huilde! Maar Vader zou hem toch
zeker wel flink gevonden hebben als Vader 't wist; hij had toch ook
zijn best gedaan een moedige jongen te zijn. — Wat was dat ook
weer? Wie had dat gezegd? Wanneer zou dat geweest zijn? Even
was 't, of hij niet meer kon denken, — wat beteekende het dan toch?
En in zijn gedachte herhaalde hij weer de woorden: "Zul je je best
doen een moedige jongen te zijn?" — Nee, 't was niet "een", 't was
iets anders, wát was 't? Eduard voelde weer tranen in zijn oogen
komen, en nog eens probeerde hij te denken — och, wie kon hem
dat nu toch zeggen, wie wist 't dan toch? Nee, hier wisten ze 't niet,
hier wisten ze niks — Vader wist 't, Vader begreep zooiets
[a330] altijd dadelijk — Vader, wat was dat dan toch, van die
moedige jongen?
Eduard deed zijn oogen dicht: ja, daar was Vaders gezicht, daar
was hij ook weer in Vaders kamer, daar begon Vader te praten; —
wat zei Vader? Nu goed luisteren — duidelijk zag hij Vaders lippen
bewegen: "Eddy, zul je je best doen Vaders moedige jongen te zijn?"
Daar was 't! Nu wist hij 't weer: "Zul je je best doen Vaders moedige
jongen te zijn?" — Heel, heel dikwijls was hij niet moedig geweest,
maar dit zou hij dan toch aan Vader kunnen vertellen, dat hij niet
geschreeuwd had toen zijn arm gezet werd; — dat was immers
moedig? Wie had gezegd dat het moedig was? Daarnet zei iemand
dat toch — o ja, de dokter had het gezegd, de dokter had het zélf
verteld aan Tante Lina — "hij heeft zich ferm gehouden, nu hebben
we het ergste gehad!" — 't Ergste was nu voorbij; o, een heerlijk
gevoel was 't geweest, toen hij eindelijk hier in bed lag, toen hij heel
stil, heel rustig kon blijven liggen; — 't had ook nog zoo vreeselijk
lang geduurd voordat hij thuis was, die akelige lange rit in het rijtuig,
waar maar geen eind aan kwam, met de dokter en Hugo, toen hij
maar aldoor zijn oogen dicht gehouden had; en 't was zoo
ongemakkelijk geweest! En toen die drukte hier in huis, ze waren
allemaal zoo geschrikt, en ze hadden toch dadelijk gedacht dat 't erg
was, al was van Merlen ook gaan zeggen dat 't niets beteekende.
[a331] Eduard hoorde beneden een deur open en dicht gaan, toen
volgde een zacht gestommel op de trap — er kwam iemand met licht
naar boven — o, dat was 't nachtlichtje waarover Tante Lina al iets
gezegd had — wie kwam 't nu brengen? Was 't Tante Lina zelf? Nee,
zeker was 't Juf. — Eduard hoorde hoe 't nachtlichtje heel zacht op 't
portaaltje werd neergezet — de juffrouw was straks ook zoo stil naar
boven gekomen, toen de kleintjes naar bed gingen, en bij 't
uitkleeden had hij ze ook bijna niet gehoord; anders maakten ze
altijd zoo'n lawaai, maar zeker waren ze ook geschrikt. Wat zouden
Lineke en Bep wel gezegd hebben, en de kleine jongens? Zouden
Hugo en Piet nog niet naar bed gaan? O nee, 't was pas half negen
... nu niet meer denken, maar slapen; — waar dacht hij daarnet nu
ook weer aan, voordat 't nachtlichtje daar stond — aan 't rijtuig —
nee, dat was toch niet 't laatste — o ja, van Merlen die 't was gaan
zeggen — van Merlen was een leuke jongen, hij was er ook niet bij
geweest toen ze hadden gezegd van dat naar beneden rijden — "ik
durf best, maar ik doe het niet" — o, had hij het ook maar niet
gedaan, had hij maar volgehouden dat hij niet wilde, dát was moedig
geweest, en dat hij gegaan was, was laf! Hij was heelemaal niet
Vaders moedige jongen geweest — had hij toen hij op het punt was
om naar beneden te rijden maar aan Vader gedacht, misschien had
dat hem wel geholpen, misschien had hij 't dan wel niet gedaan! Of
had het vanmorgen [a332] nu maar dadelijk zoo gewaaid, dan waren
ze heelemaal niet gaan fietsen, en dan was er ook niets gebeurd —
nu woei het, heele vlagen waren 't, maar 't was nu te laat — waar
zou de fiets gebleven zijn? Hadden de jongens hem vergeten? Zeker
was hij heelemaal kapot; hij had er nog niet eens aan gedacht om 't
te vragen — straks roepen tegen Hugo en Piet als ze boven
kwamen. Nee, alleen Hugo roepen — als de fiets kapot was moest
hij zoo gauw mogelijk gemaakt worden, — hij kon hem niet missen;
— of ja, nu wel, hij kon nu toch niet rijden — hoe lang zou 't wel
duren? Een dag, twee dagen, drie, vier, vijf, zes .... wat zes? — O ja,
dagen, zes dagen — zou 't zes dagen duren? Wat? 't Maken van de
fiets? Of 't in bed liggen? Wat zei de dokter? Hoeveel dagen? Zes
dagen, zeven dagen, acht, negen, tien ....
Weer loeide een windvlaag langs 't raam, en weer flikkerde 't
lichtje. Nu stormde 't dan toch wel —zoo angstig hard was 't aldoor
— en wat zou 't op zee vreeselijk weer zijn! Eens was hij op een
stormachtigen dag aan 't strand geweest met Vader; hooge golven
met groote witte schuimkoppen, en daarboven die heel donkere,
zwarte lucht — maar dat was nog overdag geweest, nu was 't
midden in den nacht, nu was 't heelemaal pikdonker, niets zou je
zien, alleen zou je 't hooren, 't slaan van de golven en 't geloei van
den wind — en midden op zee was Vader, heel ver weg was 't schip
nog, midden in den storm — zou Vader ook de golven tegen 't schip
hooren slaan en zou Vader ook 't gieren van den wind hooren? Zou
Vader ook wakker zijn, en nu, op 't oogenblik, aan hem denken?
Zeker zou Vader denken dat hij kalm sliep, en Vader zou zelfs
heelemaal niet vermoeden hoe hij hier wakker lag, met een
gebroken arm! Wat zou Vader 't akelig vinden als Vader weer thuis
kwam — natuurlijk zou [a334] Vader denken dat hij zijn jongen al
aan 't station zou vinden; — maar Vader zou hem niet zien, en dan
zou Vader hier komen en hooren dat hij ziek was, en dan zou Vader
dadelijk naar boven gaan — wat kráákte daar op de tráp? —
Dat was zijn straf, dat Vader hem zóó zou moeten vinden, met zijn
gebroken arm, en 't was allemaal zijn eigen schuld — dat had de
dokter ook nog gezegd: "Eigen schuld natuurlijk, dat malle woeste
rijden ook, en dan zoo'n gevaarlijke helling! 't Is nog wonder dat het
zoo is afgeloopen!" — O, hij had best dood kunnen zijn; — wat
zouden ze hier dan wel gezegd hebben, als hij eens echt dood was?
Zou 't ze veel kunnen schelen? Een heel klein beetje misschien? —
Och, ze zouden 't morgen alweer vergeten zijn — alleen Vader niet,
arme Vader! Heel ver weg, midden op zee, was Vader —
O, hij kon Vader niet missen, evenmin als Vader hem, waarom was
Vader toch weggegaan? — En als Vader nu terug kwam vond hij zijn
jongen met een gebroken arm — en dat was zijn eigen schuld, zijn
eigen onvoorzichtigheid; — hoe had Vader 't ook weer gezegd toen
Vader wegging: "Pepi, zul je maken dat ik een vroolijke, gezonde
jongen terug-[a335] vind?" En toch was hij niet voorzichtig geweest,
en als hij nu dood was .... "Nee, hij is niet dood, kijk maar, hij
beweegt zijn been!" — dat had een van de jongens gezegd, maar 't
was net of hij 't Linekes stem hoorde herhalen — hoe kon dat nu?
Zijn nichtje was er toch niet bij geweest? Waar kwam Lineke nu
opeens vandaan? Lineke had er niets mee te maken, en Bep ook
niet — "Nee, hij is niet dood" — wie was niet dood? — Nee, hij was
zelf niet dood, als je dood was kon je je niet meer bewegen, dan was
je koud en stijf, zooals — zooals 't kleine vogeltje — daar was 't, 't
kleine vogeltje, dat ze in het bosch gevonden hadden, dat hij
voorzichtig opgenomen had — "nee, 't is niet dood," zei Lineke, "kijk
maar, 't beweegt zijn pootje ...." Dat was het! — Arm klein vogeltje, 't
was toch gestorven, ver van zijn warme nestje, alleen ... En zonder
ophouden gleden Eduards tranen in 't kussen — "Vader, Vader, kom
toch gauw!"
"Hugo!" riep Eduard, en hij schrikte van zijn eigen stem, vreemd
klonk 't door 't stille huis — maar niemand antwoordde ....
Ingespannen bleef Eduard luisteren: zeker had hij niet hard genoeg
geroepen, want alles bleef stil — alleen een zacht, zagend geluid
drong tot hem door; hoe kwam dat nu weer? — Ineens vond hij de
oplossing van 't raadselachtige gezaag — 't was 't snurken van Piet,
dat was altijd zoo hard en de muur tusschen de kamers in was niet
heel dik. —
Hoe kwam 't nu opeens weer dat hij met zijn hoofd aan 't
voeteneind lag? Hij had zich toch niet omgedraaid? Wat was alles
toch raar vannacht! Waar was de muur nu? Nee, daar niet —
voorzichtig voelend stak Eduard zijn hand uit — daar? Maar dat was
de verkeerde kant — o, wacht, dan lag hij toch goed, dan was 't
maar verbeelding geweest daarnet ... [a338] Nu aan iets anders
denken; wat had hij vanavond ook weer willen doen? O ja, een brief
aan Vader schrijven — dat had hij nu nog niet eens gedaan, en
morgen moest de brief uiterlijk weg.
Er moest toch een brief naar Vader toe, hij wilde Vader toch
vertellen dat hij zijn arm gebroken had, en dan vragen of Vader zoo
gauw mogelijk thuis kwam — en Beppie zou 't schrijven, ze kon
alleen maar drukletters maken, maar dan zou hij wel voorzeggen wat
ze zetten moest — aan de anderen wilde hij 't toch niet vragen. —
Eduard wreef met zijn hand in zijn oogen. "Zoo laat al?" vroeg hij
verbaasd.
"Ja, zoo laat al!" lachte Tante Lina, "je hebt het er zeker maar eens
van genomen, he? Ik ben vannacht ook nog eens naar je komen
kijken, om een uur of twee, maar je sliep zoo lekker!"
Eduard gaf geen antwoord; om twee uur was hij dan zeker juist niet
wakker geweest. — En stil bleef hij er naar liggen kijken hoe Tante
Lina aan 't opruimen ging en water in de kom schonk.
Over opstaan zei Tante Lina niets, en Eduard begon er ook niet
over. Hij had er nu heelemaal geen zin meer in, hij had hoofdpijn, en
verder voelde hij zich ook nog niks lekker. —
"Nee dank je, ik kan 't best alleen, hoor!" zei Eduard, maar pas toen
Piet al lang weer beneden was stak hij den eersten hap in zijn mond.
Een halve boterham at hij op, toen had hij er genoeg van; die gelei
smaakte ook al zoo vervelend.
Eduard was blij toen Bep een poosje later boven kwam. "Hoe is 't
met je, Eetje?" vroeg ze, en met groote oogen keek ze naar 't witte
verband om den gebroken arm.
Voorzichtig, zonder morsen, gaf Beppie 't glas melk aan en haastig
dronk Eduard 't leeg. "Wil je wat voor me doen, Bep?" vroeg hij toen,
zijn mond aan zijn mouw afvegend.
"Da's niks, je kunt de letters toch wel maken, en dan zal ik 't je
verder wel voorzeggen."
"Goed," zei Beppie, en Eduard wees haar waar ze papier en een
potlood vandaan moest halen; toen sjouwde ze een paar
voetkussens aan en ging op den rand van 't bed zitten. "Wat moet ik
nu schrijven?" vroeg ze.
"Wat staat daar?" vroeg Bep, 't papier nog eens nieuwsgierig
bekijkend.
[a344]
XIX.
Stil lag Eduard voor zich uit te kijken.
't Raam stond open, en een zachte, warme zomerlucht kwam naar
binnen.
't Was nu al bijna een week geleden, dat hij zijn arm gebroken had,
en nog altijd lag hij hier in bed, en 't werd zoo vreeselijk vervelend!
Och, ze kwamen allemaal wel dikwijls boven om even een praatje te
maken, maar 't grootste deel van den dag waren ze naar school —
eergisteren niet, toen was 't Zondag, en toen had hij bijna aldoor
gezelschap gehad, maar gisteren was 't zoo echt vervelend
geweest, en vandaag begon 't alweer net zoo — na 't ontbijt waren
Bep en Broertje nog even bij hem geweest, maar al gauw was Juf ze
komen halen om met ze te gaan wandelen nu 't zulk mooi weer was,
en daarna had hij niemand meer boven gezien — hij mocht wel
lezen, en naast hem op 't tafeltje lag ook wel een boek, maar 't ging
zoo lastig, met dien eenen arm, en hij gaf ook nooit zoo heel veel om
lezen — en nog altijd was [a347] Vader niet thuis — al van Zondag
af had hij 't gedacht: misschien is de boot wel heel vroeg, misschien
komt Vader vandaag wel — maar Vader was niet gekomen —
Daar werd beneden gescheld; 't klingelde door 't heele huis;
misschien was het Vader — och nee, er werd 's morgens immers
altijd zoo dikwijls gebeld, de slager, en de groenteboer — maar
misschien was het de dokter wel, die zou vandaag nu toch zeker wel
weer eens komen! En misschien vertelde de dokter dan wel dat hij
op mocht staan! 't Was niet om zijn arm, dat hij nog in bed moest
blijven, maar de dokter had gezegd dat er van opstaan nog geen
sprake kon zijn zoolang de koorts niet heelemaal wegbleef — en
gisteren had hij bijna geen koorts gehad.
Nee, 't was de dokter niet, anders was hij nu al lang boven
geweest. — En Vader was 't ook niet, die zou ook wel dadelijk bij
hem gekomen zijn! — Maar Vader kwam nu toch gauw thuis, ieder
oogenblik kon Vader thuiskomen, 't was de derde Juni vandaag, en
de vier maanden waren om. Waren ze nu eigenlijk gauw omgegaan
of niet? Eduard wist 't niet. Soms was 't hem wel eens meegevallen,
dat er al zeven, of acht, of negen weken voorbij waren, maar
meestal toch had het akelig, vreeselijk akelig lang geduurd. — 't Was
immers ook nog midden in den winter toen Vader wegging, en nu
was 't heelemaal zomer, 't was warm en de zon scheen [a348] en de
boomen zagen er zoo prachtig groen uit! — Hoe laat was 't nu?
Eduard haalde zijn horloge onder 't kussen vandaan; tien minuten
voor twaalf; nee, dan kwam de dokter niet meer vanmorgen, de
anderen zouden wel haast uit school komen, Lineke en Tommy en
Hugo en Piet. — Even dacht Eduard er aan hoe 't op school altijd
was, als om twaalf uur de bel ging; de drukte in de klas, 't
geschreeuw en 't gestamp in de vestibule, 't harde gehol van de
jongens om maar zoo gauw mogelijk weg te komen, — en dan 't
vervelende gevoel als je school moest blijven en je alleen in die
leege, stille klas zat; met je tweeën was 't lang zoo erg niet, dan had
je nog wel eens pret, maar in je eentje was 't echt lam, en dan begon
die vervelende Snijders altijd te zaniken over dat malle
toelatingsexamen. —
Natuurlijk zou hij nu wel weer een heeleboel achter raken bij de
andere jongens. Wie weet hoe lang 't nog wel duurde voor hij weer
naar school mocht, en als hij nu weer terug kwam zouden de
sommen zeker nog wel weer slechter gaan dan vroeger. — Maar
dan was Vader ook weer terug, en dan zou Vader hem wel helpen,
als hij nu eerst maar aan Vader verteld had hoe ellendig 't rekenen
tegenwoordig ging en van die slechte cijfers! — Eduard duwde de
deken een eind van zich af; hij had 't zoo verschrikkelijk warm!
Daar werd weer gebeld. Was Vader daar? Eduard luisterde, bang
om zich te bewegen en een van de [a349] geluiden beneden te
missen. "Dag Maatje!" ving hij op; 't waren Bep en Broertje, met de
juffrouw, en even later drongen ook Tommy's bekende hooge kreten
met de lange uithalen tot hem door. — Waarom kwamen ze nu toch
niet een van allen boven? Niemand dacht er aan dat hij hier alleen
lag, en dat hij al de heele morgen alleen geweest was; allemaal
hadden ze hem vergeten! —
"Ik zal ze hier bij je zetten," zei Lineke, "dan heb je er den heelen
middag plezier van!" en toen haalde ze de karaf van de waschtafel
om den tak daarin te steken; een glas was niet groot genoeg.
Met een groot blad met boterhammen kwam Tommy naar boven
geschuifeld.
"Ja, zooiets," zei Tommy, "of misschien een klein beetje minder!" —
"Wil je eens uit het raam kijken wie er gescheld heeft?" vroeg
Eduard, die bij iedere bel ongeduldiger werd.
Tommy stak zijn hoofd naar buiten. "'t Is die jongen van Meertens!"
zei hij, "en Keetje heeft hem binnengelaten."
"O, leuk! laat hij gauw boven komen!" riep Eduard, "vraag aan
Tante of hij nu alsjeblieft eindelijk eens bij mij mag, anders is hij weg,
en ik moet hem noodig wat vragen ook!"
Zijn haast maakte indruk op Tommy, en de kleine jongen holde
naar beneden.
Dat "noodig" had er wel af kunnen blijven, bedacht Eduard, maar 't
was ook zoo leuk om eens over school en zoo te praten, en tot nu
toe waren Theo en Meertens en van Merlen, die ook eens was
komen vragen of hij bij hem mocht, allemaal weggestuurd, omdat er
geen bezoek mocht komen zoolang hij nog koorts had. Maar nu zou
't toch zeker wel mogen, hij was immers bijna beter! —
"Zooals je ziet!" zei Eduard, en op den stoel bij 't voeteneind van
zijn bed wijzend, "ga zitten!"
"Zoodra 'k van die vervelende knul van 'n dokter m'n bed uit mag!"
"Nou, sloom natuurlijk! Je boft dat je er niet bent; Snijders doet niks
als ons benauwd maken voor dat halve gare toelatingsexamen en
geeft hoopen huiswerk!"
"Prettig!"
"Ja, dat snap je!" zei Meertens, de kamer rondkijkend. — "Je Tante
wou me eerst niet naar boven laten gaan, maar toen kwam dat
kleine jong met die boodschap van je beneden en toen mocht ik,
even, zei ze. Wat had je voor interessants te vragen?"
"Ik? Nou, niks, ik wou eens wat anders hooren, je moet niet denken
dat ik hier voor m'n plezier den heelen dag in m'n eentje lig!"
Even schrikte Eduard. Als mijnheer Snijders dat tegen álle jongens
zei, wat moest hij dan wel tegen hém zeggen! Hij was in den laatsten
tijd tóch bepaald al een van de minsten, en dan nog die weken dat
hij ziek was er bij —
"Zeg Meertens!"
"Nou?"
"Nou, dat hoop ik wel," zei Meertens, "'k zou 't nogal lam vinden als
ik zakte."
"Nou ja, doe nou niet flauw, geloof je dat ik zakken zal?"
"Ik zeg immers al dat ik 't niet weet!" herhaalde Meertens, "je kunt
soms wel nogal uilig doen tegenwoordig, maar misschien bof je bij 't
examen wel!"
Eduard had dolle pret om 't verhaal en probeerde dadelijk 'n gezicht
te trekken zooals Groeneveld gezet moest hebben. Die kon zoo echt
onnoozel kijken. —
"Nou, zeg, 'k smeer 'm," zei Meertens eindelijk, en zich uitrekkend:
"eerste uur misselijke aardrijkskunde!"
"'k Geef 't je cadeau!" bood Meertens aan; "kom, ik ga weer eens
naar school kuieren," en Eduard een klap op zijn uitgestoken hand
gevend: "ik kom nog wel eens!"
"Da's goed," zei Eduard, en toen Meertens al bij de deur was: "Doe
je 't heusch?"
"Ja zeker."
Eduard ging met zijn gezicht naar den muur liggen en deed zijn
oogen dicht.
"Misschien bof je wel!" had Meertens gezegd, en zeker had hij dus
ook niet gedacht dat Eduards kans om er door te komen heel groot
was; o, 't zou vreeselijk zijn als hij zakte, misschien zou mijnheer van
Eerde wel vinden dat hij heelemaal geen examen [a357] mocht
doen, en wat zou Vader dan wel zeggen! Had hij maar aan Meertens
gevraagd om zijn boeken mee te brengen! — Was hij nu heusch zoo
vreeselijk stom? Was hij nu heusch zooveel dommer dan de andere
jongens? En opeens was 't weer of hij mijnheer Snijders hoorde
zeggen: "'t Is niets dan luiheid, je kunt best als je maar wilt!" — Ja,
lui, dat was hij geweest! Nooit had hij zijn werk goed afgemaakt in de
laatste vier maanden, en iederen morgen was hij naar school
gegaan met halfgeleerde lessen — en de taak, die mijnheer Snijders
hem voor de Paaschvacantie gegeven had, was ook al niet
afgeweest, en het gedeelte, dat hij wél gemaakt had, zag er slordig
uit, en was vol fouten — en dat moest hij nu allemaal aan Vader
vertellen; — wat zou Vader wel zeggen!
Piet kwam nog even boven voor hij naar school ging. Eduard keek
om toen hij de deur hoorde opengaan, maar dadelijk draaide hij zijn
gezicht weer naar den muur.
"Da's niet veel!" — en toen Eduard niets zei: "Nou, je kunt toch wel
antwoord geven!"
"Je vraagt me niks," zei Eduard met zijn oogen dicht, en Piet, die
zoo'n conversatie ál te gezellig vond, liep fluitend naar beneden. —
[a358] Nee, 't kon hem nu allemaal niks meer schelen, alles was
ook even lam, dat lange in bed liggen hier, en dat ellendige examen,
en Vader kwam maar niet thuis ... En stil bleef hij liggen soezen, uit
verveling de streepjes in 't behang tellend, en dan deed hij zijn
oogen weer dicht omdat ze zoo moe werden van het kijken naar die
warrelende figuurtjes. —
Opeens schrikte hij weer op. Daar werd gebeld! 't Was niet heel
hard, maar toch had hij het duidelijk gehoord — zou Vader daar zijn?
En weer bleef hij luisteren, half overeind, aldoor naar de deur
kijkend — wat duurde 't weer lang! Daar kwam iemand naar boven,
— nee, met hun tweeën kwamen ze naar boven, Eduard kon het
hooren aan de voetstappen, en ook hoorde hij ze praten — een lage
mannenstem — Vader! — Wat liepen ze langzaam! Nu antwoordde
Tante Lina, — vervelend dat die nu mee naar boven kwam, ze kon
toch wel begrijpen — wild bonsde het in Eduards hoofd en een
schok ging door hem heen toen de deurknop werd omgedraaid —
"Hoe is 't met onzen held?" vroeg de dokter vroolijk, maar Eduard
kon er niets aan doen dat zijn lip [a359] trilde bij het "Goed dokter,"
en dat er tranen in zijn oogen kwamen. De dokter zag het wel, maar
hij zei niets en begon naar het verband te kijken, alleen toen Tante
Lina even later naar beneden gegaan was om nieuw linnen te halen
keek hij Eduard aan en vroeg vriendelijk: "Wat scheelt mijn
patientje?"
"'t Duurt allemaal zoo vreeselijk lang!" snikte Eduard opeens, maar
de dokter liet hem niet verder praten: "Niet huilen, niet huilen!" zei
hij, "kom, je moet je dapper houden, tot nu toe ben je aldoor zoo'n
flinke jongen geweest! — Kijk, ik had je juist willen vertellen dat je
morgen eens mocht probeeren om op te staan, heb je daar zin in?"
Hoe dom ook om daarnet te denken dat Vader naar boven kwam;
Vaders stem leek immers niets op de stem van den dokter! Och,
maar wanneer zou Vader nu toch ook eindelijk komen! — Met een
zucht draaide Eduard zich weer naar den muur toe. Maar weer
figuurtjes tellen, misschien viel hij dan wel in slaap, daarnet sliep hij
ook bijna toen die dokter opeens kwam ....
Hoe Iaat was 't nu? Eduard keek op zijn horloge; 'n minuut of zeven
voor vier; een uur zoowat had hij geslapen. Nu kwamen straks de
anderen weer uit school, en dan gingen ze zeker in den tuin spelen
of misschien kwamen ze ook wel boven, maar 't kon Eduard niks
schelen, ze mochten weg blijven ook, hij had nou toch geen zin om
naar die vervelende verhalen van ze te luisteren. —
Daar kwam er al weer eentje naar boven, nou kreeg hij zeker weer
zoo'n glas melk met een ei, akelig flauw goed; dan was 't altijd maar
't best om je slapend te houden; als je wakker was moest je 't nog
dadelijk opdrinken ook!