SOFOKLES

Sofokles to obok Ajschylosa i Eurypidesa

największy tragik starożytnej Grecji.

Sofokles jest autorem wielu innowacji scenicznych –

dodał do tragedii trzeciego aktora, wprowadził na
scenę dekoracje oraz odszedł od trylogii
tragicznych (trzech tragedii opowiadających jedną
historię) w kierunku traktowania każdej tragedii jako
zamkniętej całości.
Sofokles urodził się w 495 roku p.n.e. w Attyce, w bogatej
rodzinie kupieckiej. W wieku 16 lat został wybrany do chóru
chłopców opiewającego zwycięstwo pod Salaminą. Był aktorem
oraz twórcą dramatów. Pierwszy raz stanął do zawodów
dionizyjskich w wieku 28 lat i od razu otrzymał główną nagrodę
pokonując nawet samego Ajschylosa. Sofokles był też kapłanem
Alcona i Asklepiosa oraz pełnił liczne stanowiska w służbie
publicznej w administracji ateńskiej (dwukrotnie był strategiem)
oraz był skarbnikiem Konfederacji Delijskiej. Zarówno za życia
jak i po śmierci był czczony przez współobywateli jak bohater.
Rozkwit jego twórczości miał miejsce za rządów jego przyjaciela
Peryklesa.
Sofokles był autorem 123 tragedii, z czego
zachowało się w całości zaledwie 7:
- Ajas,
- Antygona,
- Król Edyp,
- Elektra,
- Filoktet,
- Edyp w Kolonie,
- Kobiety z Trachis (lub Trachinki),
- fragmenty dramatu satyrowego Tropiciele.
Tematy dla swych utworów czerpał Sofokles z
mitów. W swej interpretacji tradycyjnych wątków
ograniczał jednak rolę bogów, większy nacisk
kładąc na myśl i przeżycia osób dramatu. Każda z
osób wyposażona jest w zespół cech indywidualnych
– postaci dramatów Sofoklesa są ciekawe, barwne i
naturalne, a przy tym konflikt tragiczny zawiązuje
się zgodnie z logiką ich charakterów.
 CYTATY
„Bo ten, kto sądzi, iż sam posiadł mądrość, język i rozum, innym
niedosięgłe bliżej poznany – okaże się pusty.”

„Głupota jest siostrą zbrodni.”

„Zły to lekarz, który stosuje lekarstwo gorsze

od samej choroby.”

„O nic nie błagaj, bo próżne marzenia, by

człowiek uszedł swego przeznaczenia.”