POLACY I

ŻYDZI
PODCZAS II
WOJNY
ŚWIATOWEJ
Polacy ratujący ludność
narodowości Żydowskiej
- Polska była jedynym krajem, w którym niemiecki okupant wprowadził
bezwzględną karę śmierci za pomaganie ludności żydowskiej. Mimo tego
polskie społeczeństwo angażowało się w ukrywanie i ratowanie Żydów
przed Holocaustem, często przez lata udzielając im schronienia we
własnych domach. Izraelski Instytut Yad Vashem wielokrotnie honorował
przejawy bohaterstwa Polaków, przyznając im tytuł Sprawiedliwych Wśród
Narodów Świata. Polacy, jako nacja, otrzymali największą liczbę
zaszczytnych wyróżnień.
Żydzi w okupowanej Polsce
- W wyniku działań wojennych we wrześniu 1939 roku terytorium Polski znalazło się pod
dwoma okupacjami – niemiecką i radziecką. Dla polskich obywateli obie oznaczały terror
i represje, lecz na innych zasadach kształtowały one położenie ludności żydowskiej. Na
terytorium wcielonym do III Rzeszy oraz w granicach utworzonego przez niemieckie
władze okupacyjne Generalnego Gubernatorstwa, Niemcy prowadzili politykę zmierzającą
do całkowitej zagłady Żydów. Na ziemiach wcielonych do ZSRR, ze względu na
charakter radzieckiego terroru, wynikającego z pobudek klasowych, a nie rasowych,
Żydów
prześladowano na równi z innymi grupami społecznymi.
Irena Sendlerowa

- Była polską działaczką społeczną, która

pomagała warszawskim Żydom podczas
okupacji niemieckiej. Została wiodącą
aktywistką Żegoty po jej utworzeniu jesienią
1942 roku. Od 1943 roku, jako kierownik
referatu dziecięcego, używała swoich kontaktów
z sierocińcami i innymi instytucjami, aby
znaleźć kryjówki dla dzieci. Dokładna liczba
dzieci, które uratowała dzięki swoim wysiłkom,
nie jest znana, ale szacuje się, że może sięgać
nawet 2500.
Dlaczego Irena Sendlerowa
pomagala ludności narodowości Żydowskiej
- Sendlerowa miała zaledwie 29 lat, gdy Niemcy rozpoczęli okupację Warszawy na początku II wojny światowej.
Ryzykowała życiem, aby uzyskać dostęp do warszawskiego getta po jego zamknięciu w listopadzie 1940 roku.
Uzyskała pozwolenie na inspekcję warunków sanitarnych. Wykorzystywała ten dostęp do wyprowadzania ludzi z
getta. Gdy po „wielkiej deportacji” latem 1942 roku utworzona została Żegota, Sendlerowa została jej wiodącą
aktywistką i skupiała się na wyprowadzaniu ocalałych i znajdowaniu im kryjówek.

- We wrześniu 1943 roku została mianowana kierownikiem referatu dziecięcego i pomagała umieszczać dzieci
osierocone w wyniku ostatecznego zniszczenia getta w sierocińcach i instytucjach religijnych w Warszawie i
Lublinie oraz w innych miejscach. W październiku 1943 roku została aresztowana i trafiła do Pawiaka, gdzie
otrzymała wyrok śmierci. Została jednak zwolniona w lutym 1944 roku po tym, jak polskiemu podziemiu udało się
przekupić odpowiednich urzędników. Po zwolnieniu i krótkim okresie ukrywania się Sendlerowa kontynuowała
działalność w ruchu oporu. Zapytana o swoje czyny odpowiedziała: „Byłam uczona przez ojca, że gdy ktoś tonie,
nie pytasz, czy umie pływać, tylko wskakujesz mu na pomoc”.