‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ -‬ﺑﻮرﺧﺲ‬

‫ﺷﻨﺒﻪ ‪ 24‬ﻣﺮداد ‪1383‬‬

‫هﻔﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ درﺑﺎرﻩ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ روﻳﺘﺎن اﺳﺖ‪:::‬‬

‫ﺑﻮرﺧﺲ‪ ،‬اﻳﻨﺒﺎر ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺧﻼف رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﺶ داﺳﺘﺎن را ﺑﻨﻘﻞ از ﮐﺴﺎن دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ از ﮐﺴﺎن دﻳﮕﺮﯼ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪.‬‬
‫رواﻳﺖ ﻧﻴﻤﮑﻨﺪ‬
‫ﺑﻮرﺧﺲ‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﯽ از رواﻳﺖ ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﻴﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن را ﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‬ ‫‪.‬‬
‫ﺑﮕﻤﺎﻧﻢ ﻣﻴﺘﻮان ﮐﻴﺶ ﺗﺎزﻩاﯼ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﺔ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻨﺎاﻓﮑﻨﺪ‬ ‫‪.‬‬
‫ﻓﻠﺴﻔﺔ ﻋﻤﻴﻖ ﻻﻳﻪهﺎﯼ ژرف داﺳﺘﺎن‪ ،‬اﻟﻬﻴﺎت ﻏﺮﻳﺒﯽ را ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻴﺴﺎزد؛ ﮔﻮﻧﻪاﯼ ﻧﺎ‪/‬اﻟﻬﻴﺎت ﺗﻴﻠﻮرﯼ‬ ‫‪.‬‬
‫ﻋﻨﻮان داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺧﻮد ﮔﻮﻳﺎﯼ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ هﺴﺖ‬ ‫‪.‬‬
‫ﻗﺮاﺋﺖ و ﺧﻮاﻧﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻣﻞ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ اﺳﺖ؛ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ ﻣﺘﻦ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‬ ‫‪.‬‬
‫َﻗﺴَﻢ ﻣﻴﺨﻮرم داﺳﺘﺎن ﺑﻴﻨﻈﻴﺮﯼ اﺳﺖ‬ ‫‪.‬‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺧﻮرﺧﻪ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮرﺧﺲ‬
‫ﮐﺎوﻩ ﺳﻴّﺪﺣﺴﻴﻨﯽ‬

‫زﻧﺪان‪ ،‬ﮔﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻨﮕﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﮑﻞ ﺁن‪ ،‬ﺷﮑﻞ ﻧﻴﻢﮐﺮﻩاﯼ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ؛ ﮐﻒ زﻧﺪان ﮐﻪ ﺁن هﻢ از ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﻢﮐﺮﻩ را‬
‫دﻳﻮارﯼ ﺁﻧﺮا ‪.‬ﮐﻤﯽ ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ داﻳﺮﻩ ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻨﻮﻋﯽ اﺣﺴﺎس ﻓﺸﺎر و ﻣﮑﺎن را ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫از وﺳﻂ ﻧﺼﻒ ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬دﻳﻮار ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ؛ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﮔﻨﺒﺪ ﺁن ﻧﻤﻴﺮﺳﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﻃﺮف ﻣﻦ هﺴﺘﻢ؛ ﺗﺴﻴﻨﺎﮐﺎن‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ‬
‫هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ]هﺮم ﮐﺎﺋﻮﻟﻮم ﮐﻪ ﭘﺪرو د ﺁﻟﻮارادو ﺁﻧﺮا ﺁﺗﺶ زد‪ .‬در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺟﮕﻮﺁرﯼ ]ﭘﻠﻨﮓ ﺧﺎلﺧﺎل ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﯼ ﺟﻨﻮﺑﯽ‬
‫هﻢﺳﻄﺢ ِ زﻣﻴﻦ‪ ،‬در دﻳﻮار ﻣﺮﮐﺰﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩﯼ ﻋﺮﻳﺾ ‪.‬ﮔﺎﻣﻬﺎﯼ ﻣﻨﻈﻢ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ‪ ،‬زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن زﻧﺪاﻧﺶ را اﻧﺪازﻩ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫ﻧﺮدﻩدارﯼ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽﺳﺎﻳﻪ ]ﻇﻬﺮ[ درﻳﭽﻪاﯼ در ﺑﺎﻻ ﺑﺎز ﻣﻴﺸﻮد و زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﯽ – ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺘﺪرﻳﺞ‬
‫ﺗﮑﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ – ﻗﺮﻩﻗﺮﻩاﯼ ﺁهﻨﯽ را راﻩ ﻣﻴﻨﺪازد و در اﻧﺘﻬﺎﯼ ﻳﮏ ﺳﻴﻢ ﺁهﻨﯽ‪ ،‬ﮐﻮزﻩهﺎﯼ ﺁب و ﺗﮑّﻪهﺎﯼ ﮔﻮﺷﺖ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ‬
‫ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻮر ﺑﻪ دﺧﻤﻪ رﺧﻨﻪ ﻣﻴﮑﻨﺪ؛ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪاﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺟﮕﻮﺁر را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در ﻇﻠﻤﺖ ﮔﺬراﻧﺪﻩام‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺟﻮان ﺑﻮدم و ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در اﻳﻦ زﻧﺪان راﻩ ﺑﺮوم‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﮐﺎرﯼ ازم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﻳﻨﮑﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮگ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ را ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻘﺪّر ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮﻳﯽ از‬
‫ﺳﻨﮓ ﭼﺨﻤﺎق ﮐﻪ ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﻓﺮوﻣﻴﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪﯼ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن را ﺷﮑﺎﻓﺘﻪام‪ .‬اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﺪون ﮐﻤﮏ ﺳِﺤﺮ و ﺟﺎدو ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ از ﻣﻴﺎن ﮔﺮد و‬
‫‪.‬ﺧﺎﮎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم‬
‫ﺐ ﺁﺗﺶﺳﻮزﯼ هﺮم‪ ،‬ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ از اﺳﺒﻬﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎ ﺁهﻨﻬﺎﯼ ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺨﻔﻴﮕﺎﻩ ﮔﻨﺠﯽ را ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺷ ِ‬
‫ﺁﻧﺎن ﻓﺎش ﮐﻨﻢ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺗﻨﺪﻳﺲ ﺧﺪا را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ او هﺮﮔﺰ ﻣﺮا رهﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﻣﻦ در زﻳﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪهﺎ‬
‫ﻟﺐ از ﻟﺐ ﻧﮕﺸﻮدم‪ .‬ﺑﻨﺪ از ﺑﻨﺪم ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﻳﻢ را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺮا از رﻳﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در اﻳﻦ زﻧﺪان ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﮐﻪ‬
‫‪.‬دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺎﻧﯽام ﺁﻧﺮا ﺗﺮﮎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‬
‫ﺗﺤﺖ اﺟﺒﺎر اﻳﻦ ﺿﺮورت ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ اﻧﺠﺎم دهﻢ و وﻗﺘﻢ را ﭘﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ در اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﮑﯽ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻴﺎد ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽﺷﻤﺎرﯼ را ﺻﺮف ﺑﻴﺎد ﺁوردن ﻧﻈﻢ و ﺗﻌﺪاد ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺎرهﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ و ﺷﮑﻞ دﻗﻴﻖ ﻳﮏ درﺧﺖ داروﻳﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻳﻦ‬
‫ﺻﻮرت ﺳﺎﻟﻬﺎ را ﮔﺬراﻧﺪم و ﺑﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﺘﻌﻠّﻖ ﺑﻤﻦ ﺑﻮد دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﺷﺒﯽ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩﯼ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﻳﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻴﺸﻮم‪:‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از دﻳﺪن درﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻮﺷﺸﯽ در ﺧﻮﻧﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﺠﺴّﻢ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ‪ .‬ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺳﻨّﺘﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﺁﺧﺮ زﻣﺎن ﺑﺪﺑﺨﺘﻴﻬﺎ و وﻳﺮاﻧﻪهﺎﯼ زﻳﺎد ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺁﻧﺪ‪،‬‬
‫در اوّﻟﻴﻦ روز ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪﯼ ﺳِﺤﺮﺁﻣﻴﺰﯼ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﺎ را دﻓﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دورﺗﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﺴﻠﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ و ﺗﺼﺎدف ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺤﺮﻳﻔﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺮا در ﮐﺠﺎ و ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺮوﻓﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ وﻟﯽ ﺷﮏ ﻧﺪارﻳﻢ ﮐﻪ‬
‫در ﻧﻘﻄﻪاﯼ ﻣﺨﻔﯽ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ و روزﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩاﯼ ﺁﻧﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬در ﺁﺧﺮ زﻣﺎن هﺴﺘﻴﻢ و‬
‫اﻳﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ راهﺐ ﺧﺪا ﺑﻮدﻩام‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز را ﺑﻤﻦ ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ رﻣﺰ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﮐﻪ دﻳﻮارهﺎﯼ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ هﺰار ﺑﺎر ﻧﻮﺷﺘﻪ را در ﮐﺎﺋﻮﻟﻮم دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ‪.‬زﻧﺪان اﺣﺎﻃﻪام ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﻣﻴﺪ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻴﮑﺮد‬
‫‪.‬ﮐﻪ ﺁﻧﺮا ﺑﻔﻬﻤﻢ‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻤﻦ ﻗﻮّت ﻗﻠﺐ داد؛ ﺑﻌﺪ ﻣﺮا در ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻓﺮو ﺑﺮد‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﮔﺴﺘﺮﻩﯼ زﻣﻴﻦ‪ ،‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ وﺟﻮد دارد‪،‬‬
‫هﺮﮐﺪام از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻤﺎدﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﮏ ﮐﻮﻩ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻼم ﺧﺪا ‪.‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﺟﺎودان‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﮏ رود‪ ،‬ﻳﺎ اﻣﭙﺮاﺗﻮرﯼ ﻳﺎ هﻴﺌﺖ ﺳﺘﺎرﮔﺎن‪ .‬اﻣّﺎ در ﻃﻮل ﻗﺮون‪ ،‬ﮐﻮهﻬﺎ ﻓﺮﺳﻮدﻩ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و ﭼﻬﺮﻩﯼ ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫ﻣﻴﮑﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘّﯽ در ﻓﻠﮏ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ هﺴﺖ‪ .‬ﮐﻮهﻬﺎ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻣﻨﻔﺮدﻧﺪ و ﻣﻨﻔﺮدان ﮔﺬرا هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﺗﺮ و‬
‫ﺁﺳﻴﺐﻧﺎﭘﺬﻳﺮﺗﺮ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﺒﺎر ﻏﻼّت‪ ،‬ﻋﻠﻔﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و‬
‫ﭘﺲ ﺗﻘﻮا ﻗﻠﺒﻢ را ﺁﮐﻨﺪ‪ .‬اوّﻟﻴﻦ ‪.‬ﺧﻮد ﻣﻦ هﺪف ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﻢ ﺑﻮدم‪ .‬در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺎد ﺁوردم ﮐﻪ ﺟﮕﻮﺁر ﻳﮑﯽ از ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺟﻬﺎن را ﻣﺠﺴّﻢ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﺪاﻳﻢ را ﻣﺠﺴّﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ زﻧﺪﻩﯼ ﺟﮕﻮﺁرهﺎ ﻣﻴﺴﭙﺮد ﮐﻪ در ﻏﺎرهﺎ‪ ،‬در‬
‫ﮐﺸﺘﺰارهﺎ‪ ،‬و در ﺟﺰاﻳﺮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﻔﺘﮕﻴﺮﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎنهﺎ ﺁن ﭘﻴﺎم را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﺷﺒﮑﻪﯼ ﺑﺒﺮهﺎ‪ ،‬اﻳﻦ هﺰارﺗﻮﯼ ﺑﺎرور ﺑﺒﺮهﺎ را ﺗﺼﻮّر ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ در ﭼﺮاﮔﺎهﻬﺎ و ﮔﻠّﻪهﺎ وﺣﺸﺖ ﻣﻴﭙﺮاﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻳﮏ ﻧﻘّﺎﺷﯽ را‬
‫‪.‬ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در هﻤﺴﺎﻳﮕﻴﻢ ﺗﺄﻳﺪ ﻓﺮﺿﻴﻪام و ﻣﻮهﺒﺘﯽ ﭘﻨﻬﺎن را دﻳﺪم‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﺑﺮاﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻟﮑّﻪهﺎ ﮔﺬراﻧﺪم‪ .‬هﺮ روز ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﯽ اﻣﮑﺎن ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻮر را ﺑﻤﻦ ﻣﻴﺪاد و ﻣﻦ‬
‫ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺣﺎﻓﻈﻪام ﺷﮑﻠﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎهﯽ را ﺛﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﻤﻬﺎﯼ زرد ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮑﻞ ﻧﻘﻄﻪهﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺧﻄﻮط ﻋﺮﺿﯽ را در ﻃﺮف دروﻧﯽ ﭘﺎهﺎ ﺷﮑﻞ ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻄﻮر ﺣﻠﻘﻮﯼ ﺗﮑﺮار ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮏ‬
‫‪.‬ﺻﺪاﯼ واﺣﺪ ﻳﺎ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪﯼ واﺣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺒﻪهﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﭼﻴﺰﯼ از ﺧﺴﺘﮕﻴﻬﺎ و رﻧﺠﻢ ﻧﻤﻴﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر رو ﺑﻪ دﻳﻮارهﺎ ﻓﺮﻳﺎد زدم ﮐﻪ ﮐﺸﻒ رﻣﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﻨﯽ ﻏﻴﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺘﺪرﻳﺞ‬
‫ﻣﻌﻤّﺎﯼ ﻣﻠﻤﻮﺳﯽ ﮐﻪ ذهﻨﻢ را اﺷﻐﺎل ﻣﻴﮑﺮد‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ از اﺻﻞ ﻣﻌﻤّﺎ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟﻤﻠﻪﯼ دﺳﺘﺨﻂ ﺧﺪاﺋﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﻴﺪاد‪ .‬از ﺧﻮدم‬
‫ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﻤﻠﻪاﯼ را ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻘﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺸﺮﯼ ﺟﻤﻠﻪاﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻤﺎم‬
‫ﺟﻬﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ »ﺑﺒﺮ« ﻳﻌﻨﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺒﺮهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺮا ﺑﻮﺟﻮد ﺁوردﻩاﻧﺪ؛ ﮔﻮزﻧﻬﺎ و ﻻﮎﭘﺘﺸﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ درﻳﺪﻩ و ﺧﻮردﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ؛‬
‫ﻋﻠﻔﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻮزﻧﻬﺎ از ﺁن ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ؛ زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻋﻠﻒ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺁﺳﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ زﻧﺪﮔﯽ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز هﻢ ﻓﮑﺮ‬
‫ﮐﺮدم ﮐﻪ در زﺑﺎن ﺧﺪا‪ ،‬هﺮ ﮐﻼﻣﯽ اﻳﻦ ﺗﻮاﻟﯽ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن اﻋﻤﺎل را ﺑﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؛ و ﻧﻪ ﺑﻄﻮر ﺿﻤﻨﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺷﮑﺎر و ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫روﺷﯽ ﺗﺪرﻳﺠﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻮرﯼ‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻳﮏ ﺟﻤﻠﻪﯼ اﻟﻬﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﭽّﮕﺎﻧﻪ و ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺧﺪا‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻣﻴّﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ او ادا ﮐﻨﺪ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺋﻴﻨﺘﺮ از ﺟﻬﺎن ﻳﺎ ﻧﺎﮐﺎﻣﻠﺘﺮ از‬
‫ﻣﺤﻤﻮع زﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﺎت ﺣﻘﻴﺮ ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﺎﻧﻪﯼ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‪ ،‬هﻤﻪ‪ ،‬دﻧﻴﺎ و ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ و اﺷﺒﺎح اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ زﺑﺎن‬
‫‪.‬و ﺗﻤﺎم ﺟﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ زﺑﺎن ﻣﻴﺘﻮاﻧﺪ در ﺑﺮﮔﻴﺮد ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻳﮏ روز‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﮏ ﺷﺐ – ﺑﻴﻦ روزهﺎ و ﺷﺒﻬﺎﻳﻢ ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ وﺟﻮد دارد؟ – ﺧﻮاب دﻳﺪم ﮐﻪ روﯼ ﮐﻒ زﻣﻴﻦ زﻧﺪاﻧﻢ ﻳﮏ داﻧﻪ ﺷﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯽﺗﻔﺎوت‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﺧﻮاب دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩام و دو داﻧﻪ ﺷﻦ هﺴﺖ‪ .‬دوﺑﺎرﻩ ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﺧﻮاب دﻳﺪم ﮐﻪ داﻧﻪهﺎﯼ‬
‫ﺷﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬زﻳﺎد ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ زﻧﺪان را ﭘﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ زﻳﺮ اﻳﻦ ﻧﻴﻢﮐﺮﻩﯼ ﺷﻨﯽ ﻣﻴﻤﺮدم‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ دارم ﺧﻮاب ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ و‬
‫ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻓﺮاوان ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺑﻮد‪ :‬ﺷﻦ ﺧﻔﻪام ﻣﻴﮑﺮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ در هﻮﺷﻴﺎرﯼ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪﯼ؛ ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ب ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪﯼ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮاب در درون ﻳﮏ ﺧﻮاب دﻳﮕﺮ اﺳﺖ و هﻤﻴﻨﻄﻮر ﺗﺎ ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ؛ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد داﻧﻪهﺎﯼ ﺷﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫در ﺧﻮا ِ‬
‫»‪.‬راهﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎزﮔﺮدﯼ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ واﻗﻌًﺎ ﺑﻴﺪار ﺷﻮﯼ‪ ،‬ﺧﻮاهﯽ ﻣﺮد‬
‫ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪام‪ .‬ﺷﻦ دهﺎﻧﻢ را ﺧﺮد ﻣﻴﮑﺮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻓﺮﻳﺎد زدم‪» :‬ﺷﻨﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮا‬
‫ﺑﮑﺸﺪ و ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮاب دﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬ﻳﮏ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﺑﻴﺪارم ﮐﺮد‪ .‬در ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﻻﻳﯽ ﻳﮏ داﻳﺮﻩﯼ ﻧﻮر ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪.‬ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﻬﺎ و ﭼﻬﺮﻩﯼ زﻧﺪاﻧﺒﺎن‪ ،‬ﻗﺮﻗﺮﻩ‪ ،‬ﺳﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ و ﮐﻮزﻩهﺎ را دﻳﺪم‬
‫اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺎ ﺷﮑﻞ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮد؛ اﻧﺴﺎن ﺑﻤﺮور زﻣﺎن ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻮدش ﻣﻴﻮﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎﺷﻒ رﻣﺰ ﻳﺎ‬
‫اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎهﻦ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺧﻮدم زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدم‪ .‬از هﺰارﺗﻮﯼ ﺧﺴﺘﮕﯽﻧﺎﭘﺬﻳﺮ رؤﻳﺎهﺎ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان ﺳﺨﺖ هﻤﭽﻮن‬
‫ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺧﻮدم ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪ .‬رﻃﻮﺑﺘﺶ را دﻋﺎ ﮐﺮدم؛ ﺑﺒﺮش را دﻋﺎ ﮐﺮدم؛ ﭘﻨﺠﺮﻩﯼ زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽاش را دﻋﺎ ﮐﺮدم؛ ﺑﺪن ﭘﻴﺮ دردﺁﻟﻮدم را‬
‫‪.‬دﻋﺎ ﮐﺮدم؛ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺳﻨﮓ را دﻋﺎ ﮐﺮدم‬
‫ﭘﺲ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ﻧﻪ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﮕﯽام ﺑﺎ اﻟﻮهﻴّﺖ و ﺑﺎ ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ )ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ دو ﮐﻠﻤﻪ‬
‫ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻧﻤﺎدهﺎﻳﺶ را ﺗﮑﺮار ﻧﻤﻴﮑﻨﺪ‪ (.‬ﮐﺴﯽ ﺧﺪا را در اﻧﻌﮑﺎﺳﯽ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ؛ دﻳﮕﺮﯼ او را در ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﻳﺎ در ‪:‬ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪ‬
‫دواﻳﺮ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺮخ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪﯼ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ در ﭘﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ در دو ﻃﺮﻓﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ در‬
‫ﻋﻴﻦ ﺣﺎل هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ هﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﺮخ از ﺁب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺁﺗﺶ و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻟﺒﻪاش را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﻴﺪادم‪ ،‬ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬هﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬در هﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ و ﺁﻧﺮا ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬رﺷﺘﻪاﯼ ﺑﻮدم از اﻳﻦ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﮐﻠّﯽ و‬
‫ﻋﻠّﺘﻬﺎ و ﻣﻌﻠﻮﻟﻬﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﭼﺮخ را ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ هﻤﻪ ‪.‬ﭘﺪرو د ﺁﻟﻮارادو – ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪام ﮐﺮد – رﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ‬
 ‫ﻣﻦ ﺟﻬﺎن را دﻳﺪم و ﻃﺮﺣﻬﺎﯼ !ﭼﻴﺰ را‪ ،‬ﺑﺼﻮرﺗﯽ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن ﺑﻔﻬﻤﻢ اﯼ ﺷﺎدﯼ ﻓﻬﻤﻴﺪن‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از ﺷﺎدﯼ ﺗﺼﻮّر ﻳﺎ اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪﯼ ﺟﻬﺎن را‪ .‬ﻣﺒﺪأهﺎﻳﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ »ﮐﺘﺎب اﻧﺪرز« ]ﺑﮕﻔﺘﺔ روژﻩ ﮐﺎﻟﻴﻮا ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻓﺮاﻧﺴﻮﯼ ﺁﺛﺎر ﺑﻮرﺧﺲ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬
‫ب ﻣﻘﺪّس ﻗﻮم ﻣﺎﻳﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ [.‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻴﮑﻨﺪ ‪» ،Popal-vuh‬ﮐﺘﺎب اﻧﺪرز«از‬ ‫ﮐﻮهﻬﺎﻳﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺁﺑﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‪. .‬ﮐﺘﺎ ِ‬
‫ﺳﮕﻬﺎ را دﻳﺪم ﮐﻪ ‪.‬اوّﻟﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺟﻮهﺮ درﺧﺘﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮزﻩهﺎﯼ ﺁب را دﻳﺪم ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ هﺠﻮم ﻣﻴﺒﺮدﻧﺪ‬
‫ﭼﻬﺮﻩﯼ ﺁﻧﺎن را ﻣﻴﺪرﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاﯼ ﺑﯽﭼﻬﺮﻩ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬راﻩﭘﻴﻤﺎﻳﯽهﺎﯼ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن را دﻳﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻌﺎدت ازﻟﯽ را‬
‫‪.‬ﺷﮑﻞ ﻣﻴﺪادﻧﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪﯼ ﺑﺒﺮ را هﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ‬
‫ﻓﺮﻣﻮﻟﯽ ﺑﻮد از ﭼﻬﺎردﻩ ﮐﻠﻤﻪﯼ اﺗّﻔﺎﻗﯽ )ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ اﺗّﻔﺎﻗﯽ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪﻧﺪ( ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻧﺮا ﺗﻠﻔّﻆ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورم ﺗﺎ اﻳﻦ زﻧﺪان ﺳﻨﮕﯽ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻢ؛ ﺗﺎ روز در ﺷﺒﻢ ﻧﻔﻮذ ﮐﻨﺪ؛ ﺗﺎ ﺣﻮان ﺷﻮم؛ ﺗﺎ ﺟﺎودان ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺗﺎ ﺑﺒﺮ‪،‬‬
‫ﺁﻟﻮارادو را ﺑﺪرد؛ ﺗﺎ ﭼﺎﻗﻮﯼ ﻣﻘﺪّس در ﺳﻴﻨﻪﯼ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﯽهﺎ ﻓﺮو رود؛ ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻣﭙﺮاﺗﻮرﯼ‪ ،‬ﭼﻬﻞ هﺠﺎ‪،‬‬
‫ﭼﻬﺎردﻩ ﮐﻠﻤﻪ و ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺴﻴﻨﺎﮐﺎن‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻨﻬﺎﻳﯽ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﮐﺘﺰوﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن راﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﮐﻠﻤﺎت را‬
‫‪.‬ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁورد زﻳﺮا دﻳﮕﺮ ﺗﺴﻴﻨﺎﮐﺎن را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻤﻴﺂورم‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ رازﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ روﯼ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺒﺮهﺎ ﻧﻮﺷﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬ﺁﻧﮑﻪ ﺟﻬﺎن را در ﻳﮏ ﻧﻈﺮ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﮑﻪ ﻃﺮﺣﻬﺎﯼ‬
‫ﭘﺮﺷﻮر ﺟﻬﺎن را در ﻳﮏ ﻧﻈﺮ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻌﺎدﺗﻬﺎﯼ ﻣﺒﺘﺬﻟﺶ و ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻴﻬﺎﯼ ﮐﻢﻣﺎﻳﻪاش ﻓﮑﺮ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﺧﻮد او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﭼﻪ اهﻤﻴّﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺶ دارد؟ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺁن دﻳﮕﺮﯼ ﭼﻪ‬
‫اهﻤﻴّﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺶ دارد؟ زادﺑﻮم ﺁن دﻳﮕﺮﯼ ﭼﻪ اهﻤﻴّﺘﯽ ﺑﺮاﻳﺶ دارد‪ ،‬اﮔﺮ او اﮐﻨﻮن‪ ،‬هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﺑﻬﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮل را ﺑﻪ‬
‫‪.‬زﺑﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁورد؛ ﺑﻬﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻴﮕﺬارم روزهﺎ ﻣﺮا‪ ،‬ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ دراز ﮐﺸﻴﺪﻩام‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪي ﺑﺎﺑﻞ و ‪ ٢٣‬داﺳﺘﺎن دﻳﮕﺮ؛ ﺧﻮرﺧﻪ ﻟﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮرﺧﺲ؛ ﺗﺮﺟﻤﺔ ﮐﺎوﻩ ﺳﻴّﺪﺣﺴﻴﻨﯽ؛ ﭼﺎپ دوّم؛ ‪١٣٧٩‬؛ ﺗﻬﺮان‪: :‬از ﮐﺘﺎب ‪-‬‬
‫اﻧﺘﺸﺎرات ﻧﺒﻠﻮﻓﺮ‬